ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

56
1

description

Το έργο αυτό είναι ο κρυφός οδηγός επιστροφής που άφησαν κάποιοι πίσω σε περίπτωση που κάποιος χαθεί. Βολευτείτε στην αγαπημένη σας πολυθρόνα και ξεκινήστε το ταξίδι της επιστροφής. Καλό ταξίδι σε όλους μας και καλή επιστροφή να έχουμε!

Transcript of ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

Page 1: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

1

Page 2: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

2

Ο Θανάσης Μπατσακίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη, όπου και κατοικεί με την οικογένειά του. Είναι κάτοχος πτυχίου Μηχανολόγου Μηχανικού από το Τ.Ε.Ι. Σερρών και μεταπτυχιακών τίτλων στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και στη Διοικητική Επιστήμη και Πληροφοριακά Συστήματα. Μιλάει αγγλικά και ισπανικά και συνεχίζει τις σπουδές του στο τμήμα Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων Χωρών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Έχει ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σεμιναρίων δημιουργικής γραφής της Φιλοπρόοδης Ένωσης Ξάνθης και ιστορίες του έχουν δημοσιευθεί στο τοπικό περιοδικό Vistonida Press. Επίσης, ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία. Περισσότερες πληροφορίες στην προσωπική του ιστοσελίδα www.re-think.gr

Page 3: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

3

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΑΤΣΑΚΙΔΗΣ

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

Συλλογή διηγημάτων

Page 4: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

4

Θανάσης Μπατσακίδης, Ιστορίες δυο σελίδων ISBN: 978-618-5147-01-3 Νοέμβριος 2014 Επιμέλεια, διορθώσεις: Αντωνία Αριστοδήμου [email protected] Φωτογραφία εξωφύλλου: Διάνα Σεϊτανίδου [email protected] Σελιδοποίηση, σχεδιασμός εξωφύλλου: Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: [email protected] website: www.saitapublications.gr

Άδεια Creative Commons Αναφορά δημιουργού – Μη εμπορική χρήση

Όχι παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα και του εκδότη επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Page 5: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

5

Page 6: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

6

Page 7: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

7

Αφιερωμένο στη γυναίκα μου και τον γιο μου

Page 8: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

8

Page 9: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

9

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος......................................................................................................... 10 Άσε τους ανέμους που φυσούν να ξεκινήσουν το ταξίδι σου..................... 12 Η απόσταση χωρίζει ανθρώπους όχι καρδιές............................................... 14 Πάτα φρένο ..................................................................................................... 18 Η μελωδία των θεών για τους θνητούς........................................................ 22 Οι Σκιές............................................................................................................ 25 Ένα παραμύθι από μια άλλη εποχή .............................................................. 28 Μια ιστορία δώρο ........................................................................................... 30 Ημερολόγιο καρδιάς....................................................................................... 32 Η μαγική κούνια ............................................................................................. 34 Κοιτάς μια φωτογραφία και βλέπεις χρόνια πίσω....................................... 37 Η πρώτη ανάσα ............................................................................................... 39 Ο τελευταίος κόκκος άμμου .......................................................................... 41 Η βιογραφία ενός ανθρώπου που δεν έζησε................................................. 44 Τρεις ματιές μιας στιγμής .............................................................................. 47 Ιστορίες δύο σελίδων, η αρχή… ..................................................................... 50 Επίλογος.......................................................................................................... 53

Page 10: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

10

Page 11: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

11

Πρόλογος Ο χρόνος δεν μας φτάνει, τα χρήματα δεν είναι αρκετά και η ζωή περνάει από δίπλα μας χωρίς καν να προλαβαίνουμε να την αγγίξουμε. Δεν είμαστε λίγοι εμείς που αγαπάμε το διάβασμα, αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Ξεκινάμε την ανάγνωση ενός βιβλίου και καταλήγουμε να έχουν περάσει μήνες και να μην έχουμε ολοκληρώσει καν το πρώτο κεφάλαιο.

Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή από μικρές ιστορίες, που η καθεμία από αυτές αποτυπώνει το δικό της κρυφό νόημα. Σύντομες και περιεκτικές είναι ικανές να εντρυφήσουν στην καθημερινότητά σας και να σας βοηθήσουν να αποδράσετε από τη ρουτίνα σας ή το ανιαρό σας πρόγραμμα. Δεν χρειάζεται να διαβάζετε εκατοντάδες σελίδες βιβλίων, για να αποκτήσετε τη σοφία και τη γνώση. Μερικές σειρές και αρκετή φαντασία θα σας χαρίσουν μερικά από τα σημαντικότερα μυστικά της ζωής μας.

Αρχίστε το ταξίδι σας και «ακούστε» την κάθε ιστορία προσεκτικά, γιατί αυτά που έχει να σας πει θα τα πει μόνο μία φορά και όποιος πραγματικά θέλει να τα ακούσει πρέπει να βρίσκεται εδώ, ψυχή τε και σώματι. Ακούστε το μυστικό της νύχτας από κάποιον που περπατάει σε μια πόλη, νιώστε τα φτερά σας να ανοίγουν από κάποιον που επέλεξε την πτώση. Παρατηρήστε τις σκιές και μάθετε τα μυστικά των λέξεων. Αναζητήστε αγγέλους ανάμεσά μας και νικήστε την απόσταση και τον χρόνο.

Ακούστε τα λόγια αυτών που δάκρυσαν μέσα από την καρδιά τους και ζήστε το παραμύθι σαν να είναι μέρος της πραγματικότητάς σας. Ξεκινήστε σαν παιδιά, για να καταλήξετε σοφοί, διότι εάν δεν είστε παιδιά, η πύλη αυτή δεν πρόκειται να ανοίξει.

Καλό ταξίδι σε όλους σας!

Page 12: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

12

Άσε τους ανέμους που φυσούν να ξεκινήσουν το ταξίδι σου «Θέλω το αύριο να γεμίσει χρώματα, γι’ αυτό αποφάσισα το σήμερα να ζωγραφίσω»

Μια ιστορία πλάθεται με τα χέρια της ψυχής και διαδίδεται με τις λέξεις της καρδιάς. Ταξιδεύει στον χρόνο σαν αιώνιος λόγος, ικανός να νικήσει κάθε αντίσταση που θα βρεθεί στο διάβα της. Έχει δημιουργηθεί, για να ακουστεί, για να περάσει από εποχές δύσκολες και να μεταμορφωθεί από στόμα σε στόμα παίρνοντας πάντα τη μορφή που θα την κάνει να περάσει απαρατήρητη. Πρέπει να αποφύγει αυτούς που εμφανίζονται με σκοπό να πάψουν τον λόγο και να σταματήσουν το ταξίδι της δίνοντας δύναμη στη σιωπή.

Πανούργα, όπως και οι δημιουργοί της, ξέρει να ξεφεύγει, αλλάζει μορφές σαν τον πηλό. Σκληραίνει όταν χρειαστεί και μαλακώνει, για να ξεγλιστρά. Έχει εχθρούς, αλλά και φίλους. Φίλους που θα έδιναν και τη ζωή τους, για να προστατέψουν την ιστορία. Διδάσκει σε αυτούς που μπορούν να την ακούσουν, σε αυτούς που γνωρίζουν τον τρόπο. Μυστικά χαμένα σε λέξεις, νοήματα που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας και μεταφέρουν την αλήθεια.

Ένα κόσμος ανώτερος από αυτόν των πραγμάτων, θεϊκός σαν τον λόγο του Δημιουργού μας. Μας έπλασε με τον λόγο Του, έπλασε τη δική μας ιστορία και μας έδωσε το χάρισμα να συνεχίσουμε. Αφηγούμαστε ιστορίες ακολουθώντας τα βήματά Του, προσπαθώντας να κατανοήσουμε το τέλος της δικής μας ιστορίας, το τέλος του κύκλου της ζωής. Όπως κάθε άξιος δημιουργός, έτσι και Αυτός δεν μας αποκάλυψε το τέλος. Μας προσκάλεσε να το ζήσουμε μαζί ταξιδεύοντας από λέξη σε λέξη και από εικόνα σε εικόνα, κάνοντας όλο το ταξίδι της ζωής μαγευτικό.

Η αλήθεια κρύβεται στις λέξεις και ο μόνος τρόπος για να τη βρεις είναι να δεχτείς την πρόσκληση. Σε καλεί να μπεις στον κόσμο της, να την αφήσεις να σε ταξιδέψει σε μέρη που δεν υπάρχουν παρά μόνο στον κόσμο

Page 13: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

13

της φαντασίας! Ξεκίνα το ταξίδι και σαν σύγχρονος Οδυσσέας αναζήτησε την Ιθάκη στο τέλος του ταξιδιού σου. Τον τόπο όπου θα αράξεις το πλοίο της γνώσης σου, γεμάτο εμπειρίες από το μεγάλο σου ταξίδι!

Πλάσε μια ιστορία και ξεκίνα. Είναι το κλειδί της πύλης. Θα συναντήσεις και άλλους στον δρόμο σου να πηγαίνουν εκεί που πας, να έρχονται από εκεί που ξεκινάς. Δεν χρειάζεστε φτερά, σύμμαχοί σας θα γίνουν οι λέξεις, το δυνατότερο όπλο που δημιουργήθηκε ποτέ, όχι για να σκοτώνει, αλλά για να σε αλλάζει, ικανό να σε μεταμορφώσει σε οτιδήποτε ονειρεύτηκες ποτέ!

Θα συναντήσεις τέρατα και νεράιδες στον δρόμο σου, μη φοβηθείς. Τα πλάσματα της φαντασίας κυβερνούνται από τον λόγο και η ειρήνη στα μέρη αυτά είναι αιώνια. Έχεις δύναμη εδώ. Πάρε τον πηλό και ξεκίνα. Μεταμορφώσου μαζί του. Μη φοβηθείς να αλλάξεις, αφήσου στα χέρια της ιστορίας που πλάθεις και σε πλάθει και ξεκινήστε μαζί το μονοπάτι αυτό.

Οι αληθινές ιστορίες ταξιδεύουν μέσα στους ανέμους ψιθυρίζοντας ονόματα. Άμα ακούσεις τον άνεμο να σε φωνάζει, μη φοβηθείς. Είσαι ο επόμενος. Απλά κρατήσου γερά και άσε τους ανέμους που φυσούν να σε παρασύρουν σαν το επόμενο φύλλο!

Page 14: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

14

Η απόσταση χωρίζει ανθρώπους όχι καρδιές

«Με ρώτησες να σου πω τι θέλω με δύο λέξεις, μα το όνομά σου είναι μία!» Μια ιστορία θα σας πω πέρα για πέρα αληθινή, θαμμένη ανάμεσα σε χίλιους μύθους. Σε μια εποχή που o χρόνος δεν υπήρχε και οι άνθρωποι ήταν αθάνατοι, ήρωες ταξίδευαν αναζητώντας όμορφες πριγκίπισσες για να σώσουν, φιλόσοφοι δίδασκαν στους δρόμους την αλήθεια της ψυχής και παιδιά έπαιζαν ανέμελα παντού. Αρχή δεν υπάρχει στην ιστορία μας, όπως και τέλος, άλλωστε δεν έχουν σημασία τέτοιες λεπτομέρειες όταν πρόκειται να μιλήσεις για κάτι τόσο σημαντικό όσο η Αγάπη! Για κάποιους μια λέξη, για τον ήρωά μας η ίδια του η ζωή. Είχε χαράξει το όνομά της στην ασπίδα του την πρώτη κιόλας μέρα που τη συνάντησε. Δεν είχε αντικρίσει κάτι τόσο όμορφο. Είχε παλέψει και νικήσει χιλιάδες μάχες στη ζωή του, αλλά το βλέμμα της τον αποδυνάμωνε λες και ήξερε όλα του τα μυστικά. Ένιωθε σαν μικρό παιδί που βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά και καταλάβαινε την απεραντοσύνη του. Τώρα πια ήξερε τον σκοπό της ζωής του, ήταν μπροστά στα μάτια του! Ένα της χαμόγελο τον αφόπλισε, παράτησε τις μάχες για χάρη της. Ένα της άγγιγμα τον κράτησε, έμεινε εκεί για πάντα. Και ένα της φιλί τον τύφλωσε, δεν είχε μάτια να κοιτά τίποτα άλλο πια… Ζήσανε αυτό που κάποιοι αργότερα ονόμασαν παράδεισο. Ο ένας για τον άλλον θα έδινε τα πάντα όποια στιγμή και αν χρειαζόταν. Η Αγάπη τους ταξίδεψε σε όλον τον γνωστό κόσμο, όλοι μιλούσαν για το τέλειο. Πολλοί τους ζήλεψαν, θέλησαν να πάρουν αυτό που είχαν και να το καταστρέψουν, αλλά πώς είναι δυνατόν να καταστρέψεις κάτι αληθινό? Κάτι που έγινε από την ένωση της αρετής με την αγνότητα; Σκέφτηκαν να τους χωρίσουν. Πήραν μακριά τον έναν από τον άλλο, στα πέρατα του κόσμου. Εκεί που το βλέμμα συναντά τον ορίζοντα.

Page 15: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

15

Ο ήρωάς μας δεν το σκέφτηκε ούτε λεπτό, πήρε την ασπίδα και το σπαθί του, χάραξε κάτω από το όνομά της τη φράση «Η απόσταση χωρίζει ανθρώπους όχι καρδιές» και ξεκίνησε για το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής του. Την τελευταία και σημαντικότερη μάχη. Τώρα πια δεν μονομαχούσε μόνος του, την ένιωθε να τον προστατεύει. Τίποτα δεν τον σταματούσε, έπρεπε να τη βρει… Ταξίδεψε πέρα από κάθε άλλη φορά φτάνοντας τον εαυτό του στα όρια. Με οδηγό τα αστέρια και τη φωνή της καρδιάς του προχωρούσε προς το άγνωστο ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο που έβρισκε μπροστά του. «Η αληθινή Αγάπη τείνει να σμίξει» ακούστηκε από το στόμα ενός φιλοσόφου της εποχής κάποια μέρα του Αυγούστου και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ήξερε ότι το ταξίδι τελείωσε! Αγκαλιάστηκαν τόσο δυνατά που έγινε σεισμός. Έκλαψαν τόσο πολύ που έγινε, λένε, πλημμύρα, αλλά στο τέλος χαμογέλασαν και ο κόσμος όλος φωτίστηκε, ο ήλιος έλαμπε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ήταν και πάλι μαζί και είχαν αποδείξει ότι τίποτα δεν μπορούσε να τους χωρίσει, ούτε καν η απόσταση. Ο παράδεισος δεν μπορεί να νικηθεί από τους θνητούς! Τότε έγινε κάτι που κανείς δεν το περίμενε. Οι θεοί δεν μπορούσαν να αφήσουν δύο απλούς ανθρώπους να έχουν τόσο μεγάλη δύναμη. Να μιλάνε για αυτούς και στις τέσσερις γωνιές του κόσμου θαυμάζοντάς τους σαν θεούς.

«Κάτι που δεν μπορεί να νικηθεί από θνητούς μπορεί να καταστραφεί από τους θεούς!» ακούστηκε με μια φωνή από το στόμα των θεών.

Ο μόνος τρόπος για να τους χωρίσουν είχε ήδη δημιουργηθεί, οι θεοί τον έκαναν δώρο στους θνητούς και τον ονόμασαν χρόνο. Η απόσταση δεν τους άγγιζε, αλλά ο χρόνος θα τους χώριζε. Οι ήρωές μας είδαν την καταιγίδα να έρχεται και ήξεραν πως η Αγάπη είναι αδύναμη μπροστά στον χρόνο και τις θεϊκές επεμβάσεις. Κοιταχτήκαν στα μάτια γνωρίζοντας πως η Αγάπη τους τώρα πια έχει τέλος! Ένα τέλος που

Page 16: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

16

θα το ορίσει ο χρόνος. Αγκαλιάστηκαν και έμειναν έτσι, δεν ήθελαν τίποτα άλλο, απλά να είναι μαζί. Γιατί τους πολέμησαν όλοι; Θεοί και θνητοί… Απόσταση και χρόνος… Είχαν όλα τελειώσει; Η άφιξη του χρόνου έφερε και σε άλλους δυστυχίες, σε ανθρώπους που είδαν την αλήθεια στο δώρο των θεών, ότι τους έκλεψαν την αθανασία. Τώρα πια δεν ήταν αιώνιοι, όπως πρώτα. Ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να πολεμήσουν τους θεούς τους, αλλά είχαν κάτι το θεϊκό και οι ίδιοι μέσα τους, το οποίο θα τους βοηθούσε να ζήσουν για πάντα. Είχαν την ικανότητα να δημιουργήσουν κόσμους και να κρυφτούν μέσα τους, ώστε να μην τους βρει ο χρόνος ποτέ. Ενώθηκαν από τα πέρατα της γης και άρχισαν να υφαίνουν ένα μαγικό χαλί μέσα στο οποίο θα ήταν και πάλι αθάνατοι! Ένας κόσμος πέρα από τον κανονικό που έπλασαν «για αυτούς» οι θεοί τους. Οι κυβερνήτες του νέου κόσμου αυτού δεν μπορούσαν να ήταν άλλοι από τους ήρωές μας. Το άγγιγμά τους άνοιξε την πύλη της μαγείας και όλα τα πλάσματα που θέλησαν να φύγουν από τη σκλαβιά του χρόνου πέρασαν στον Υφαντόκοσμο, παίρνοντας μαζί τους ό,τι άξιζε να σωθεί από τα νύχια του χρόνου. Ο Υφαντόκοσμος ταξιδεύει μέσα στους αιώνες προστατευμένος. Σε χρονικές περιόδους εμφανίζονται άνθρωποι που λένε ιστορίες για έναν κόσμο πολύ μακρινό, για μια πριγκίπισσα και έναν ήρωα, άλλοτε με το όνομα Ρωμαίος και Ιουλιέτα και άλλοτε με διαφορετικά. Για μια Αγάπη που νίκησε την απόσταση και ξεγέλασε τον χρόνο, ιστορίες που ονομάζουμε παραμύθια. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σκοπό να μας θυμίσουν γιατί ο χρόνος έχει πολλά άσχημα και ένα από αυτά είναι ότι κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν και εμείς έχουμε ξεχάσει. Λένε τις ιστορίες τους και μετά χάνονται πάλι στη μαγεία του χαλιού, στον κόσμο που φτιάχτηκε για αθανάτους. Κάποτε, όταν έρθει η σωστή στιγμή, ο κόσμος του χαλιού θα ανοίξει και τότε όλα τα πλάσματά του θα ξεχυθούν νικώντας τον χρόνο και φέρνοντας πίσω ό,τι άξιζε και το κατέστρεψαν οι θεοί… Την αρετή,

Page 17: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

17

την αληθινή σοφία, την Αγάπη και την αγνότητα. Ως τότε να θυμάστε ότι όποια ιστορία ακούτε να ξεκινάει με τη φράση «Μια φορά και έναν καιρό…» δεν σημαίνει πάντα ότι είναι απλά ένα παραμύθι… Η ιστορία αυτή όπως δεν έχει αρχή, έτσι δεν θα έχει και τέλος. Άλλωστε δεν είναι μια ιστορία αυτού του κόσμου! Πρέπει να σας αφήσω κάπου εδώ, είμαι καιρό «έξω» και άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν θνητός. Αφήστε που έχω και ένα μαγικό χαλί να προλάβω. Θα τα πούμε κάπου αλλού, κάποια άλλη στιγμή. Έχουμε χρόνο! «Η απόσταση χωρίζει ανθρώπους και όχι καρδιές και ο χρόνος νικά τους θνητούς και όχι τους αθανάτους…»

Page 18: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

18

Πάτα φρένο

«Πάλεψε και ας είσαι κουτσός. Άλλωστε δεν έφτασες ως εδώ, για να το βάλεις στα πόδια!» Η πόλη τη νύχτα είναι όμορφη, νομίζεις ότι έχει νικήσει το σκοτάδι, αλλά σε κάθε βήμα σου βλέπεις και ένα φως που προσπαθεί να σπάσει τη μονοτονία του μαύρου. Μετράς τον χρόνο συναρτήσει της κίνησης. Καθώς η κίνηση λιγοστεύει ο θόρυβος γύρω σου σταματά και η νύχτα απλώνεται μπροστά σου. Είναι διαφορετική η πόλη κάθε φορά και ας την έχεις περπατήσει χιλιάδες φορές, γνωρίζοντας απέξω κάθε της στενάκι, αναγνωρίζοντας κάθε εικόνα της. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιον λόγο χρειάζονται τα οχήματα σε μια πόλη. Τι νόημα έχει να βγεις μια βόλτα με το αμάξι σου; Ο μόνος τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη είναι να την περπατήσεις κάθε στιγμή της μέρας, κάθε εποχή του έτους. Να βαδίσεις στους δρόμους της, να γνωρίσεις τις ιδιαιτερότητες της, τα μυστικά και τις αδυναμίες της. Μόνο τότε γίνεται η πόλη σου. Ξεκίνησα να βαδίζω δίπλα της πριν από μερικά χρόνια και από τότε δεν έχω σταματήσει. Μεγαλώνουμε μαζί κάνοντας βήματα προς το μέλλον μας. Βλέπω συχνά ανθρώπους να βγαίνουν γρήγορα από τα οχήματά τους και να τρέχουν να προλάβουν να κάνουν τις δουλειές τους, επειδή το αμάξι τους ενοχλεί την κυκλοφορία. Τρέχουν χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους. Τελειώνουν και ξανατρέχουν προς την κινούμενη φυλακή τους, μπαίνουν γρήγορα μέσα πάλι και ξεκινάνε. Δεν είδαν τίποτα, ζούνε σε μια πόλη που δεν την έχουν καν αντικρίσει στα μάτια, δεν την έχουν «συναντήσει» ποτέ στη ζωή τους. Δεν πατάνε πια στη γη, το πόδι τους είναι συνέχεια σε ένα γκάζι, γκαζώνουν μήπως και κερδίσουν χρόνο, μήπως προλάβουν να κάνουν περισσότερες δουλειές σε μια μέρα. Να γυρίσουν στο σπίτι τους με λιγότερα προβλήματα και να ξεκινήσουν πάλι αύριο τον αγώνα δρόμου.

Page 19: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

19

Η νύχτα είναι όμως διαφορετική, ίσως γιατί είναι σαν να μου ανήκει η πόλη, να υπάρχει εκεί μόνο για μένα, για να την περπατήσω και να γνωριστούμε κάνοντας μαζί μια βόλτα στα στενά της. Σαν ένα ζευγαράκι που γνωρίστηκε πριν από λίγες μέρες και κάνει τον πρώτο του περίπατο. Δεν υπάρχουν όλοι οι άλλοι που δεν ξέρουν την αξία της, που νομίζουν ότι η πόλη υπάρχει απλά για να βρίσκουν παρκάρισμα, να πηγαίνουν στις δουλειές τους και να κορνάρουν στα φανάρια όταν ανάβει το πράσινο. Έχει άλλη όψη, πιο γαλήνια… Προσπερνάω φανάρια χωρίς να κοιτάω αν έχει ανάψει ο «Γρηγόρης» ξέροντας πως είμαι ο μόνος εκεί γύρω, δεν περιμένω σε διασταυρώσεις να λύσουν τις διαφορές τους οι οδηγοί προσπαθώντας να βρουν ποιανού αμάξι θα περάσει πρώτο. Το βήμα μου δεν το διακόπτει τίποτα παρά μόνο εγώ. Δεν φοβάμαι και ας έχω δίπλα μου μόνο σκιές. Στο επόμενο δρομάκι υπάρχει πάντα ένα φως, η πόλη μου δεν θα με άφηνε να χαθώ στο σκοτάδι της. Είναι ήσυχα απόψε και αυτό κάνει το ταξίδι μου ομορφότερο. Μπορώ να ακούσω την καρδιά μου να χτυπά, την ημέρα το μόνο που ακούς είναι κόρνες και φωνές που πνίγουν τους εσωτερικούς μας ήχους. Συναντάω συχνά και άλλους να περπατούν, άλλοτε πάμε προς το ίδιο μέρος και άλλοτε αντίθετα, αλλά σημασία έχει ότι περπατάμε, βαδίζουμε στη ζωή μας και δεν γκαζώνουμε. Απολαμβάνουμε τη θέα, το καλύτερο κομμάτι ενός ταξιδιού. Σήμερα είναι Τετάρτη, σαν σήμερα ξεκίνησα. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε και ακόμα νιώθω σαν να μην την ξέρω καλά. Βλέπετε, αλλάζει μαζί μου και κάθε φορά πρέπει να γνωρίσω το νέο της κομμάτι. Τις προάλλες ένα στενάκι της έγινε μονόδρομος.

Τα άφησα όλα πίσω μου και ξεκίνησα να περπατάω, ο ρυθμός αυτός είναι ο ρυθμός της ζωής. Ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά, τόσο όσο χρειάζεται ένα βήμα μας να ολοκληρωθεί. Βλέπω ανθρώπους να λένε ότι είκοσι τέσσερις ώρες δεν φτάνουν για τίποτα, ότι η ζωή τους είναι μικρή σαν μια αστραπή σε μια αιώνια νύχτα. Αλλά δεν είναι έτσι. Η ζωή έχει τον

Page 20: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

20

δικό της ρυθμό, δεν μπορείς να της επιβάλλεις τον δικό σου. Δημιουργηθήκατε με τον ίδιο ρυθμό, απλά εσύ με τον χρόνο άρχισες να τρέχεις, γιατί αποφάσισες πως έτσι θα ζήσεις περισσότερα, θα χορτάσεις πιο πολλά. Τώρα που το λάθος σου βγήκε στην επιφάνεια νομίζεις ότι σε κορόιδεψαν, ότι η ζωή που σου χάρισαν δεν έχει την αξία που σου εγγυήθηκαν. Γκαζώνεις όλο και πιο πολύ προσπαθώντας να νικήσεις τον χρόνο, επειδή ξέχασες το μυστικό που σου ψιθύρισαν την ώρα της δημιουργίας σου:

«Ο χρόνος τρέχει όσο κι εσύ. Πάτα φρένο, για να σταματήσει». Με ρωτάνε την ηλικία μου και απορούν με τη νεότητά μου. Ο χρόνος για μένα που βαδίζω πάει σωστά, κινείται σύμφωνα με τους νόμους που όρισαν. Τη νύχτα η πόλη έχει τον σωστό ρυθμό, μοιάζει σαν να κοιμάται. Πώς γίνεται στο σκοτάδι να βλέπουμε τη σωστή εικόνα και όταν πέφτει το φως της ημέρας όλα να αλλάζουν; Μας τυφλώνει; Βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει κάθε φορά από διαφορετικό μέρος, πάντα ο ίδιος, λαμπερός και χαρούμενος υψώνεται φωτίζοντας την πόλη. Και η πόλη ξυπνάει… Ξυπνάει και τρέχει!

Σταμάτα ένα λεπτό και πάρε μια ανάσα, ανάπνευσε χωρίς να τρέχεις. Κοίτα γύρω σου και ας μη σου θυμίζει τίποτα αυτή η πόλη, μην τρομάξεις. Νιώσε τον ρυθμό από τους χτύπους της καρδιάς σου. Αγκάλιασε τον χρόνο και κάνε το πρώτο βήμα. Συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό. Μην προσπαθείς να τρέξεις, δεν έχει νόημα, πρέπει να το έχεις καταλάβει τώρα πια. Είμαι αυτός που περπατάει στο πλήθος, που δεν τρέχει από τη μια στάση του μετρό στην άλλη μανιωδώς, ξέροντας ότι θα πάρω το επόμενο που θα έρθει σε πέντε λεπτά. Σταμάτα και κοίταξε γύρω σου. Θα με βρεις εύκολα. Ξεχωρίζω, γιατί συνεχίζω να χαμογελάω ακόμα και όταν δεν προλάβω το αστικό!

Η παρέα μας μεγαλώνει. Έλα να περπατήσουμε αυτήν την πόλη κάθε μέρα, κάθε εποχή. Βάδισε μαζί μου και δεν θα ξαναχρειαστεί να γκαζώσεις για τίποτα, γιατί θα ξέρεις πια ότι όλα πάνω στη γη θα σε

Page 21: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

21

περιμένουν πάντα, ακόμα και αν βαδίζεις με ρυθμούς χελώνας. Κάνε το πρώτο βήμα προς το μέρος μας!

Page 22: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

22

Η μελωδία των θεών για τους θνητούς

«Το κατάλαβα πρώτη φορά όταν χτύπησε διαφορετικά, τη ρώτησα τι έχει και μου απάντησε “Ερωτεύτηκα!”» Η μουσική της καρδιάς είναι μια σύνθεση από νότες του έρωτα, δεν έχει καμία σχέση με τους ήχους που ακούγονται και ο μόνος τρόπος για να ακούσεις αυτήν τη μελωδία να παίζει είναι να αφεθείς στις άκρες ενός γκρεμού γνωρίζοντας ότι τα φτερά του έρωτα δεν θα σε αφήσουν να αγγίξεις τη γη. Ακόμα και όταν τολμήσεις την πιο απότομη βουτιά στο κενό, τη μεγαλύτερη τρέλα που μπορεί να σκεφτεί ανθρώπινος νους. Καθώς θα βουτάς, θα παίζει μόνο για σένα η μόνη μελωδία που θα βγει πότε από μέσα σου προς τον έξω κόσμο. Θα γίνεις ο συνθέτης και το ακροατήριο την ίδια στιγμή, θα σου ανήκει η δημιουργία της, αλλά όχι το ταξίδι της. Έχει τη δική της ζωή, τον δικό της σκοπό. Στο άκουσμά της ο κόσμος ομορφαίνει και το σκοτάδι υποτάσσεται μπροστά της. Τα πάντα ησυχάζουν, για να ακουστεί ως τα πέρατα της γης. Ο ορίζοντας περιμένει να τον αγγίξει η μελωδία σαν μικρό παιδί που αναζητά το χέρι της μητέρας του, για να νιώσει προστασία και σιγουριά. Και όλα αυτά έχουν πηγή εσένα, τον έρωτά σου, τη μεταμόρφωση της ψυχής σου και την πτώση του υλικού σου κόσμου. Η πτώση είναι σύντομη, αλλά αιώνια για σένα, ο χρόνος δεν έχει θέση εδώ, η μελωδία είναι πάνω από όλα. Ο άνεμος δεν ψιθυρίζει πια και τα κύματα παύουν να χτυπούν τις ακρογιαλιές. Είναι σαν να ζεις μία και μόνο αθάνατη στιγμή, μια στιγμή που γεννήθηκε με σκοπό να ζήσει περισσότερο από τον δημιουργό της. Να ακούγεται σαν παραμύθι από εποχή σε εποχή, να μεταμορφώνεται σε ιστορία και θρύλους από στόμα σε στόμα ξεπερνώντας τα όρια του γνωστού κόσμου. Λίγο πριν συναντήσεις το έδαφος τα φτερά ανοίγουν, κάνοντας την πίστη σου πραγματικότητα,

Page 23: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

23

πετάς και πετάς ψηλά, ψηλότερα από καθετί γνωστό. Ταξιδεύεις μαζί της, αφού άλλωστε είστε ένα πια! Βλέπεις το υλικό σου κορμί να χάνεται ενώ παίρνεις ύψος. Η μελωδία σε οδηγεί στο πεπρωμένο σου. Ο έρωτάς σου δεν σε πρόδωσε, δεν μπορεί να σε προδώσει κάτι δικό σου ποτέ. Πίστεψες σε αυτόν και τώρα πετάς, η μελωδία συνεχίζει να παίζει και στο πέρασμά της όλα σωπαίνουν. Νιώθεις μοναδικός, ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη. Δεν ζηλεύεις πια κανέναν και τίποτα, δεν ποθείς κάτι και δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από αυτό. Όταν άνοιξαν τα φτερά, έπαψες να είσαι άνθρωπος με μειονεκτήματα, μεταμορφώθηκες, ο έρωτας σε άλλαξε. Τώρα ζεις, δεν υπάρχεις απλά, όπως πριν. Κολυμπάς στη θάλασσα της ζωής και προορισμός σου είναι ο παράδεισος. Σε καλεί με τη μελωδία να σου δείξει τον δρόμο! Σε περιμένουν, το ξέρεις. Το ήξερες πριν καν κάνεις το μεγάλο άλμα. Πριν τολμήσεις. Η μελωδία σε τυλίγει σαν ένα λευκό σύννεφο, έχεις σχεδόν φτάσει. Βλέπεις τη ματιά της, την επιλογή που έκανες σαν άνθρωπος να σε καλεί. Ήταν η αρχή του ταξιδιού σου, μαζί και το τέλος, το βλέμμα που ερωτεύτηκες με την πρώτη ματιά!

Είχες διαλέξει τα ματιά που θα κοιτάξουν τον παράδεισο που θα κτίσεις για χάρη τους και βούτηξες στο κενό. Ένα κενό που έμελλε να γίνει το μονοπάτι σου. Το μοναδικό μονοπάτι που δεν ξεστρατίζει, δημιούργημα των ματιών της, για να σε οδηγήσει μόνο σε αυτήν και πουθενά αλλού. Κράτα τη μελωδία δυνατή και αιώνια, η σιωπή της θα φέρει την καταστροφή, δυνάμωσε την ένταση της σε κάθε σου πράξη και κάνε κάθε πράξη σου μόνο για αυτήν. Είναι φίλη σου, σε έφερε ως εδώ, αλλά μην την ξεχάσεις ποτέ. Ο νέος κόσμος αυτός υπάρχει εξαιτίας της, οι νότες είναι ιερές.

Το πραγματικό ταξίδι τώρα ξεκινά και ευτυχώς για σένα το πλοίο του φέρει το όνομά σου. Διάλεξε τη σωστή ρότα και υπολόγισε όλους τους ανέμους. Να περιμένεις πολλές καταιγίδες και πάντα να θυμάσαι το θάρρος που νίκησε την ύλη και τόλμησε να υποστεί την πτώση, μην το

Page 24: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

24

ξεχάσεις ποτέ, κάνε τον φίλο σου και σύμμαχό σου στον νέο κόσμο. Είναι ο σωτήρας σου στις τρικυμίες. Πιάσου γερά και μη φοβάσαι τίποτα. Μαζί του η θάλασσα θα είναι λάδι και ο ουρανός καταγάλανος.

Μακάρι να μπορούσα να σε ακολουθήσω, αλλά από εδώ και πέρα είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει χώρος για άλλους στο πλοίο σας. Καλό ταξίδι. Εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη σας, γεμάτος εμπειρίες και θαύματα!

Page 25: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

25

Οι Σκιές «Έχω περάσει αμέτρητες ώρες σε αίθουσες διδασκαλίας, αλλά ποτέ δεν συνάντησα ούτε έναν αληθινό δάσκαλο σ’ αυτές!» Άνοιξε τον φάκελο και έβγαλε αργά ένα μικρό κομμάτι χαρτί. Υπήρχε μια φράση γραμμένη πάνω του: «Νίκησα το χθες, επειδή σκέφτηκα το σήμερα και σχεδίασα το αύριο». Και από κάτω συμπλήρωνε: «για τον βραδινό σου λόγο, οι Σκιές». Είχε ακούσει τις ιστορίες σχετικά με τους φακέλους αυτούς, αλλά δεν πίστευε ότι θα μπορούσαν να είναι αληθινές. Σίγουρα κάποιος έπαιζε μαζί του. Σε λιγότερο από τέσσερις ώρες θα έβγαινε μπροστά στον λαό του, για να βγάλει τον προεκλογικό του λόγο από τον οποίον θα κρινόταν το μέλλον του ως πρωθυπουργού της χώρας. Έσκισε το χαρτάκι σε μικρά κομμάτια και τα πέταξε στο καλάθι των αχρήστων. Ο κόσμος ήταν μια πραγματική λαοθάλασσα, κρεμόταν από κάθε του λέξη και ζητωκραύγαζε με τόση δύναμη που ακουγόταν σε χιλιόμετρα μακριά. Και τότε λίγο πριν από το τέλος αποφάσισε να βγάλει αυτό που στριφογύριζε στο μυαλό του, να δοκιμάσει τη φράση.

«Είμαστε σίγουροι για τους στόχους μας, νικήσαμε το χθες, επειδή σκεφτήκαμε το σήμερα και σχεδιάσαμε το αύριο!» ακούστηκε από το στόμα του σαν κάτι το φυσικό, σαν κομμάτι του αρχικού του λόγου και ο κόσμος τον αποθέωσε. Ήταν σε όλες τις εφημερίδες πρώτη είδηση, η νίκη ήταν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών και από κάτω το σύνθημα που έφερε το τελικό χτύπημα στους αντιπάλους του. Έπινε τον πρωινό του καφέ φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα του άσπρου φακέλου. Οι φήμες βγήκαν αληθινές και οι Σκιές τον είχαν επιλέξει. Ο θρύλος γυρνούσε αιώνες πίσω, μιλούσε για μια ομάδα χαρισματικών ανθρώπων που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Σκιές. Βρίσκονταν πίσω από κάθε πρόταση που είχε αλλάξει τη ροή της ιστορίας, συνθήματα που ακούστηκαν πριν από μεγάλες μάχες: «Ελευθερία ή θάνατος!». Σοφά λόγια

Page 26: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

26

που ακούστηκαν από τα στόματα ένδοξων ανδρών: «Ιδιοφυΐα είναι να πας από το Α στο Γ χωρίς να περάσεις από το Β». Είχαν το χάρισμα να γνωρίζουν την επίδραση που έχουν πάνω στους ανθρώπους οι λέξεις αν τοποθετηθούν στη σωστή τους σειρά, αν ειπωθούν έτσι όπως πρέπει την κατάλληλη στιγμή. Διάλεγαν ανθρώπους που ήταν άξιοι και τους δάνειζαν το δυνατότερο όπλο, τις σωστές λέξεις, για να κατατροπώσουν τους εχθρούς τους και να μείνουν στην ιστορία. Κανείς ποτέ δεν είδε κάποιον από αυτούς, η ύπαρξή τους είναι κάτι σαν τον τέλειο μύθο. Δεν διάλεξαν τυχαία το όνομά τους. Σύμφωνα με την ιατρική του εγκεφάλου ο εγκέφαλός μας το μόνο πράγμα που δεν επεξεργάζεται υποσυνείδητα, όταν μπαίνει σε κάποιον χώρο, είναι οι σκιές των αντικειμένων. Είναι σαν να μας λένε ότι βρίσκονται παντού γύρω μας με τον τρόπο τους ενώ εμείς τα προσπερνάμε χωρίς καν να γνωρίζουμε την ύπαρξή τους. Ο θρύλος προχωρά κάνοντας λόγο μερικές φορές και για κείμενα ολόκληρα που έχουν αποδοθεί σε σοφούς της αρχαιότητας. Οι ιδρυτές των Σκιών λένε πως ήταν άνθρωποι που είχαν γεννηθεί χωρίς την ικανότητα της ομιλίας με αποτέλεσμα να καλλιεργήσουν σε τέτοιο βαθμό τον γραπτό λόγο, όσο κανείς άλλος ποτέ. Ανακάλυψαν μυστικά και κώδικες στις μορφές γραμμάτων, μια δύναμη τόσο ισχυρή που γεννήθηκε μόνο για έναν σκοπό, να οδηγήσει τη ροή της ανθρωπότητας εκεί που προοριζόταν να φτάσει. Πίσω από κάθε φράση, από κάθε κείμενο, από κάθε λέξη που άλλοτε γέμισε μαγεία τον κόσμο, που ξεκίνησε τις μεγαλύτερες μάχες που δόθηκαν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, πίσω από κάθε μεγάλη ανακάλυψη. Λόγια που ειπώθηκαν σε στιγμές δόξας, που ταξίδεψαν από άκρη σε άκρη σε όλον τον κόσμο, που νίκησαν τον χρόνο σαν να ήταν για αυτά κάτι το τόσο απλό. Πίσω λοιπόν από όλα αυτά υπήρχε πάντα μια Σκιά. Ένας φάκελος και ένα μικρό κομμάτι χαρτί, μια φωνή από τους ανέμους ή μια εικόνα από ένα όραμα. Λέξεις με δύναμη εκατοντάδων λιονταριών, δυνατότερες από κάθε στρατό που σχηματίστηκε ποτέ.

Page 27: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

27

«Τα γραπτά μένουν». Όλοι γνωρίζουμε τη φράση αυτή, πόσοι όμως από εμάς γνωρίζουμε τον πραγματικό δημιουργό της; Κανείς! Ήταν ο Όμηρος τόσο σοφός; Ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος τόσο γενναίος και ετοιμόλογος; Ο Γαλιλαίος; Ο Νεύτωνας; Ο Αϊνστάιν; Όλοι τους έξυπνοι άνθρωποι, ο καθένας στον τομέα του, είχαν όμως την ικανότητα του λόγου αναπτυγμένη, όπως φαίνεται από τα γραπτά τους; Ένα μυστικό πέρα από κάθε φαντασία. Ακόμα και σήμερα θυμόμαστε τα σοφά λόγια αυτών των ανθρώπων. «Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση», Αϊνστάιν. Οι λέξεις και όλα εκείνα που ακούστηκαν από τους ίδιους είναι που έκαναν το έργο τους τόσο αξιόλογο, τόσο δυνατό στον χρόνο. Αν δεν υπήρχαν αυτές, τα έργα τους θα έμεναν στο σκοτάδι μαζί με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει, γιατί κανείς δεν πρέπει να μάθει. Ο λόγος του Θεού μας δημιούργησε και ο λόγος των Σκιών καθορίζει την πορεία μας. Αν ποτέ πάρεις έναν άσπρο φάκελο να θυμάσαι αυτά τα λόγια, το όπλο που κρατάς στα χέρια σου σου δόθηκε, επειδή επιλέχθηκες από αυτούς που έκριναν ότι είσαι άξιος και αρκετά σοφός να κατέχεις τέτοια δύναμη. Διάβασε προσεκτικά τα λόγια κάνοντας δική σου τη δύναμη, προχώρα με μεγαλύτερη σιγουριά σε αυτό που κάνεις. Τώρα πια δεν είσαι μόνος. Από τις Σκιές βγήκα και εκεί πρέπει να γυρίσω, η ύπαρξή μου δεν έχει νόημα στο φως. Δεν γεννήθηκα, για να λάμπω, αλλά για να βαδίζω στο σκοτάδι δείχνοντας στο φως το μονοπάτι που πρέπει να διαβεί. Η δύναμή μου πηγάζει από τα λόγια μου και είναι δύναμη γέννησης και θανάτου. Η γραφή μου διατάζει την ύλη, είναι η ενέργεια που υπάρχει πίσω από κάθε λέξη. Δεν μου αποκάλυψε κανείς αυτό το μυστικό, γεννήθηκα έχοντάς το μέσα μου. Πηγάζει από την ύπαρξή μου και ταξιδεύει μαζί μου. Όπως είπε κάποτε ένας σοφός (;): «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, μα κόκαλα τσακίζει».

Page 28: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

28

Ένα παραμύθι από μια άλλη εποχή «Δεν υπάρχει ένα νόμισμα με δύο όψεις, αλλά δύο νομίσματα με μία όψη» Μια φόρα και έναν καιρό σε μια χώρα μακρινή που δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη βρίσκονταν δύο βασίλεια. Το βασίλειο των γραμμάτων και το βασίλειο των αριθμών. Είχαν ειρήνη μεταξύ τους και ο καιρός περνούσε ήρεμα. Στο βασίλειο των γραμμάτων δημιουργούνταν καθημερινά καινούργιες λέξεις, προτάσεις και φιλοσοφικές συζητήσεις. Ήταν ένας κόσμος των «γραμμάτων» που σκοπό είχε να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. Αντίθετα στο βασίλειο των αριθμών επικρατούσε μια καθημερινή πράξη. Προσθέσεις, αφαιρέσεις και πολλαπλασιασμοί προσπαθούσαν να επιλύσουν το πρόβλημα πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος μας και πού πηγαίνει.

Όπως καταλαβαίνετε, ήταν κάτι σαν ένας αγώνας δρόμου μεταξύ των δύο βασιλείων, ποιο θα απαντήσει πρώτο στα μεγάλα ερωτήματα. Ο χρόνος περνούσε και το κάθε βασίλειο έκαμνε τις δικές του ανακαλύψεις.

«Ο κόσμος μας δεν είναι επίπεδος» ακουγόταν από το βασίλειο των γραμμάτων.

«111.194,46» έλεγε το βασίλειο των αριθμών. Κατά τα άλλα όμως τίποτα σωστό δεν γεννιόταν που θα μπορούσε να απαντήσει σωστά στα ερωτήματα που βασάνιζαν.

Το βασίλειο των αριθμών μετά από συμβούλιο που έκανε αποφάσισε να σαμποτάρει και να κλέψει τις ιδέες του βασιλείου των γραμμάτων. Έτσι λοιπόν έριξε στη μάχη το μηδέν (0). Το μηδέν μεταμφιέστηκε σε όμικρον (Ο) και εισχώρησε στο βασίλειο των γραμμάτων, για να μάθει τα μυστικά του. Μεταμφιεσμένο όπως ήταν έκαμνε βόλτα από λέξη σε λέξη και από πρόταση σε πρόταση προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Τρύπωνε όπου μπορούσε προσπαθώντας να ανακαλύψει τα μυστικά που κρύβονταν στις λέξεις. Έκανε όμως το

Page 29: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

29

τραγικό λάθος να μη μεταμφιεστεί μια φορά και να μείνει με την αρχική του μορφή σε μια πρόταση.

«Δεν μπορείς να διαιρέσεις με το μηδέν (0)» ακούστηκε… και όλοι πάγωσαν στο βασίλειο των γραμμάτων.

Επικράτησε ένας πανικός με τα γράμματα να τρέχουν προσπαθώντας να καταλάβουν τι είχε γίνει. Το μηδέν τρομοκρατήθηκε κι έτρεξε να φύγει κυνηγημένο προς το βασίλειό του.

Κάποια από τα σοφότερα γράμματα επεξεργάστηκαν την πρόταση που δημιουργήθηκε και ανακάλυψαν τη μεγαλοφυΐα που έκρυβε. Ήταν η πρώτη σωστή πρόταση και η μοναδική που αποκάλυπτε μια αλήθεια φέρνοντας πιο κοντά τις απαντήσεις της δημιουργίας του σύμπαντος.

Αποφασίστηκε η ένωση και από εκείνη τη στιγμή τα δύο βασίλεια έγιναν ένα. Τα γράμματα συμμάχησαν με τους αριθμούς. Δημιουργήθηκαν σωστά διατυπωμένες προτάσεις: «Ο κόσμος μας δεν είναι επίπεδος και η περιφέρεια της γης είναι 111.194,46 μέτρα». Εξισώσεις έκαναν την εμφάνισή τους, «χ²+λχ+1=0», λύνοντας μεγάλα προβλήματα.

Ξεκίνησε ένα ταξίδι προς τη γνώση και την αλήθεια που ακόμη συνεχίζεται. Τα γράμματα και οι αριθμοί έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι με μοναδικό σκοπό να λύσουν και να εξηγήσουν τα απόκρυφα μυστικά του κόσμου μας. Δύο τόσο διαφορετικοί κόσμοι έπρεπε να ενωθούν, για να μπορέσει να ξεκινήσει ο τροχός της γνώσης να γυρίζει. Όπως μερικές φορές και δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, εντελώς αντίθετοι, πρέπει να ενωθούν, για να μπορέσει η ευτυχία να αναδυθεί στην επιφάνεια της πραγματικότητας!

Όπως τα δύο βασίλεια έτσι κι εμείς δεν πρέπει να βλέπουμε τις διαφορές των ανθρώπων στη ζωή μας, αλλά τι θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε από την ένωσή τους. Το κλειδί μερικές φορές είναι το διαφορετικό, είναι αυτό που θα μας κάνει να ανακαλύψουμε και να δούμε πέρα από τον δικό μας κόσμο!

Page 30: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

30

Μια ιστορία δώρο «Λένε πως άγγελοι δεν υπάρχουν πάνω στη γη. Πόσα λίγα ξέρουν, άγγελε μου!» Άνοιξε τα μάτια του, πρώτη φορά έβλεπε, ένιωσε πόνο και τσούξιμο, αλλά δεν έδωσε σημασία. Προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος, καθρεφτίστηκε στη λίμνη που βρισκόταν δίπλα του. Τελικά η ευχή του είχε πραγματοποιηθεί. Πριν από κάποιες ώρες δεν πίστευε πως θα μπορούσε να γίνει. Όταν την είχε πρωτοδεί, το μόνο που ευχόταν ήταν να μπορούσε να την αγγίξει, να νιώσει την ανάσα της. Να την αγκαλιάσει όσο πιο σφιχτά μπορούσε. Την είχε σώσει αμέτρητες φορές από κινδύνους, πάντα δίπλα της, και όμως αυτή δεν μπορούσε να τον δει και αυτό ήταν που τον πλήγωνε περισσότερο. Δεν ήθελε να ακούσει να τον ευχαριστεί, το μόνο που ήθελε ήταν να τον αγγίξει. Παρόλο που δεν ήξερε πώς είναι ένα άγγιγμα, το ποθούσε με όλο του το είναι! Έπρεπε να τη βρει, να της πει ποιος είναι. Άρχισε να περπατάει προς το σπίτι της. Έμενε μόνη της κοντά στη λίμνη, της άρεσε να βρίσκεται κοντά στη φύση. Είχε απαρνηθεί την πόλη πριν από μερικά χρόνια. Ήταν μεσημέρι, τέτοια ώρα καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της και διάβαζε βιβλία. Άρχισε να τρέχει, ένιωσε την κούραση, τον ιδρώτα των ανθρώπων να κυλά πάνω του. Πήγε να σταματήσει και τότε… Την είδε… Κοκάλωσε… Μια θάλασσα πρωτόγνωρων συναισθημάτων τον τύλιξαν, τον έπνιξαν κυριολεκτικά. Πήγε να σηκώσει το χέρι του, να φωνάξει, αλλά σταμάτησε, κάτι τον φόβισε. Τι θα της έλεγε; Μήπως θα την τρόμαζε; Θα τον πίστευε άραγε; Πλησίασε αργά, όπως έκανε άλλωστε τόσα χρόνια. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά, μπορούσε να τον δει, να τον ακούσει να έρχεται κοντά της. Είχε πλησιάσει αρκετά όταν τον είδε. Άφησε το βιβλίο και του χαμογέλασε. Όλος ο κόσμος ησύχασε και ο Θεός χαμογέλασε στα ουράνια! Δεν το θεώρησε ούτε τώρα, αλλά ούτε και τότε που του το ζήτησε σαν

Page 31: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

31

χάρη, κάτι το παράλογο. Μπορεί να μην το είχε ευχηθεί ποτέ κανείς ξανά, αλλά για αυτόν ήξερε ότι ήταν κάτι πέρα από ευχή. Ήταν σκοπός ζωής! Αγγέλους δεν συναντάμε συχνά να περπατούν δίπλα μας, μα αν ποτέ τύχει και βρεις κάποιον, να ξέρεις πως έχει έρθει για σένα και μόνο!

Page 32: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

32

Ημερολόγιο καρδιάς «Αν η πόρτα του παραδείσου είναι κλειδωμένη, τότε τα μάτια σου είναι τα κλειδιά της, τόσο όμορφα και άξια να την ανοίγουν!» 14 Φεβρουαρίου 2003 Ξέρω πως έφυγες, το καταλαβαίνω από το κενό που άφησες πίσω σου, με πνίγει. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν μπορώ να σου μιλάω. Άλλωστε πολλά ήταν κι εκείνα που δεν σου έλεγα και όταν ήσουν εδώ. Τώρα βλέπω πως ήταν λάθος μου, πως έπρεπε να μιλάμε πιο πολύ, να ανοιγόμασταν ο ένας στον άλλον χωρίς φόβους. Δεν ήξερα πως θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή, αλλιώς θα ήταν διαφορετικά, στο υπόσχομαι. Έπρεπε να σε ακούσω, οι κινήσεις σου μου το είχαν πει, αλλά δεν πίστεψα, δεν θέλησα να πιστέψω και τώρα…

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, αλλά ούτε και τότε ήξερα. Με κοιτούσες με ένα βλέμμα γεμάτο ερωτήματα στα οποία δεν ήξερα τις απαντήσεις. Τώρα ξέρω, αλλά δεν είσαι εδώ να με ακούσεις. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω, μόνο εκεί υπάρχεις πια για μένα, μέσα μου. Βλέπεις, το να φύγεις από εκεί δεν είναι δική σου επιλογή, αλλά καθαρά δική μου. Σε κρατώ γερά, είδα πώς είναι χωρίς εσένα ο έξω κόσμος και δεν θέλω να πάθω το ίδιο και μέσα μου, θα είναι καταστροφή!

Μακάρι να μπορούσα να ζήσω με κλειστά τα μάτια, έτσι θα ήταν σαν να μην έφυγες ποτέ, αλλά δεν μπορώ. Η ελπίδα ότι ίσως σε ξαναδώ δεν με αφήνει να κάνω κακό στον εαυτό μου. Θα περιμένω και όταν θα θέλω να ξέρω τι κάνεις, απλά θα κοιτώ μέσα μου. Ίσως μιλάμε και λίγο. Δεν είναι κακό, ε; Έχουμε πολλά να πούμε και να θυμηθούμε. Ακούγεται τρελό για τους υπόλοιπους, μα η τρέλα μου είναι η φίλη μου σε τέτοιες στιγμές.

Τότε στο νησί, θυμάσαι; Τι όμορφα που ήταν, σου είχα προτείνει να αγοράσουμε ένα σπιτάκι εκεί και εσύ χαμογέλασες, γέλασα κι εγώ, για να νομίσεις ότι το έλεγα για πλάκα, αλλά δεν ήταν έτσι. Έπρεπε να στο

Page 33: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

33

πω. Ίσως τώρα να ήμασταν εκεί, στο σπιτάκι μας δίπλα στο κύμα, οι δυο μας! Με την κορούλα μας να τρέχει στην ακρογιαλιά κυνηγώντας ένα μικρό σκυλάκι που της έκλεψε το τόπι.

Στεναχωρήθηκα, δάκρυσα και στο τέλος έκλαψα σαν μικρό παιδί. Δεν έχασα κάτι, μα χάθηκα εγώ ο ίδιος. Είχαμε κτίσει ένα όνειρο στο πρώτο μας φιλί, εκείνο το βράδυ που ο ουρανός ήταν γεμάτος άστρα, τα σώματά μας έγιναν ένα, προτού οι ματιές μας συναντηθούν. Ποιανού η ζωή δεν άλλαξε από ένα αληθινό φιλί; Αγκαλιαστήκαμε και οι καρδιές μας βρέθηκαν στα χείλη μας, χτύπησαν με τον ίδιο ρυθμό.

«Φίλησέ με» μου ψιθύρισες «σαν το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις πάνω στη γη. Φίλησέ με, όπως κανείς άλλος. Και αγάπησέ με σαν το τελευταίο μας φιλί!»

Κράτησα τον λόγο μου, μα εσύ όχι τον δικό σου. Δεν έφυγα ποτέ από δίπλα σου, ακόμα και τώρα. Ζω στο παρελθόν, γιατί στο παρόν έμεινα μονάχος. Οι φωτογραφίες μας έχουν σχεδόν ξεθωριάσει από τα τόσα δάκρυα που τις άγγιξαν. Αν μπορούσα μόνο να σου μιλήσω, έστω για τελευταία φορά. Να ακούσεις αυτά που θέλω να σου πω και ύστερα αποφασίζεις αν θα ξαναφύγεις. Δώσε μου μια ευκαιρία και σου υπόσχομαι να μην πάει χαμένη.

Αρχίζω να αμφιβάλλω για τις αναμνήσεις μας. Δεν ξέρω αν πράγματι έχουμε ζήσει όλα αυτά που θυμάμαι ή απλά τα δημιούργησα, επειδή σε έχω ανάγκη. Ίσως να ζω σε ένα ψέμα που κάθε μέρα μεγαλώνει και στο τέλος θα πνιγώ από αυτό.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μάλλον δεν θα έρθεις και σήμερα. Θα περιμένω. Αύριο ποιος ξέρει; Ξημερώνει καινούργια μέρα. Δεν μπορώ να τα παρατήσω, είμαι πολύ κοντά, το νιώθω και ας ξέρω πως είναι ψέμα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Απλά, σε αγαπώ… ακόμη!

Page 34: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

34

Η μαγική κούνια «Φαντάσου το άπιαστο και δέξου το όνειρο, μόνο τότε θα ονειρευτείς πραγματικά» Το σκοτάδι απλώνεται και τα πάντα σωπαίνουν. Αεράκι δεν υπάρχει και όμως μια κούνια φαίνεται να παίρνει ζωή, κινείται αργά στοχεύοντας όλο και πιο ψηλά. Λένε πως είναι μαγική και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τέλη Ιούνη, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ξεκινάει να αιωρείται, λες και κάποιος κάθεται πάνω της. Ταλαντεύεται όλη τη νύχτα και με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου σταματά έτσι ξαφνικά, όπως ξεκίνησε. Κάθε βράδυ το ίδιο σκηνικό εξελίσσεται μέχρι την τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού.

Ήταν μέσα Αυγούστου, μια όχι και τόσο ζεστή μέρα, που αποφάσισα να καθίσω στη μαγική κούνια πριν από τη δύση του ηλίου. Καθόμουνα ακίνητος χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί στη συνέχεια. Και τότε ξεκίνησε, χωρίς να δίνει σημασία στην παρουσία μου. Πήρε ζωή, όπως κάθε βράδυ. Κρατήθηκα γερά ενώ εκείνη συνέχιζε να κουνιέται. Άρχισε ο κόσμος γύρω μου να γυρίζει, χρώματα να εμφανίζονται εκεί που υπήρχε μόνο το σκοτάδι. Η σιωπή νικήθηκε από έντονους ήχους. Τα πάντα άλλαζαν χωρίς να μπορώ να βγάλω νόημα, έκλεισα τα μάτια μου και ο κόσμος χάθηκε από μπροστά μου.

Η ακινησία πρόδωσε την αλλαγή, ήμουν κάπου αλλού. Άνοιξα τα μάτια μου αντικρίζοντας έναν κόσμο γνωστό στο μυαλό μου, μα άγνωστο στα μάτια μου. Προσπάθησα να σκεφτώ, μα σκέψη δεν υπήρχε. Τη θέση της είχε πάρει η φαντασία. Υπήρχε παντού φως, παρόλο που δεν έβλεπα πουθενά τον ήλιο. Ένα φως πρωτόγνωρο για μένα. Δεν ήταν λευκό, μα άλλαζε χρώμα, όπως αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι διάθεση. Θέλησα να περπατήσω, μα τα πόδια μου δεν υπάκουαν σε εντολές, λες και υπήρχαν άλλοι νόμοι εδώ, άγνωστοι.

Εμφανίστηκε από το πουθενά. Έμοιαζε με πεταλούδα, μα είχε ανθρώπινη μορφή. Πέταξε γύρω μου σκορπώντας ένα είδος σκόνης.

Page 35: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

35

Σταμάτησε μπροστά στα μάτια μου ψιθυρίζοντας λέξεις που δεν άκουγα. Όταν η σκόνη κάλυψε όλο μου το σώμα, τότε μόνο μπόρεσα να ακούσω τα λόγια της.

«Είναι ένας κόσμος φαντασίας και όχι σκέψης. Δεν μπορείς να διατάξεις με το μυαλό τα πόδια σου να περπατήσουν. Πρέπει να τα φανταστείς να περπατάνε και αυτά θα ακολουθήσουν τη φαντασία σου. Εδώ μόνο η φαντασία διατάζει, κανείς άλλος…»

Μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω τι ακριβώς εννοούσε. Φαντάστηκα να βαδίζω ενώ εκείνη πετούσε μακριά μου.

Στην αρχή δυσκολεύτηκα να αποκοπώ από τον νόμο της σκέψης και να περάσω σε αυτόν της φαντασίας. Έπρεπε να φαντάζομαι τον εαυτό μου κάθε φορά που ήθελα να κάνω κάτι. Οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ έπαιρνε ζωή δίπλα μου. Ένα δέντρο από μαύρη σοκολάτα φύτρωσε δίπλα μου όταν φαντάστηκα να τρώω κάτι γλυκό. Έσκυψα να πιω νερό από μια λίμνη που δεν υπήρχε πριν εκεί. Πέταξα για πρώτη φορά στη ζωή μου πραγματοποιώντας ένα παιδικό μου όνειρο. Είδα τον κόσμο που φανταζόμουν από ψηλά. Ξεκίνησε μια βροχή από καραμέλες, καθώς περνούσα πάνω από ένα χωράφι που φύτρωναν γλειφιτζούρια. Εμφανίστηκαν μάγοι να πολεμάνε με δράκους. Νεράιδες δίπλα σε λίμνες να καθρεφτίζονται σε μαγικούς καθρέφτες φτιαγμένους από φως. Αερικά ξεκίνησαν έναν αγώνα δρόμου ποιο θα φτάσει πρώτο σε μια πύλη από αστερόσκονη.

Μεταμορφώθηκα σε ιππότη πάνω σε άσπρο άλογο, τρέχοντας προς το κάστρο στο τέλος ενός δάσους με δέντρα που άγγιζαν τον ουρανό. Πάλεψα με ζώα που έφτυναν φωτιές, που σε πέτρωναν με το βλέμμα τους και που σε πάγωναν με την ανάσα τους. Ένα άγαλμα ζωντάνεψε αρχίζοντας να λέει τις δικές του ιστορίες. Φαντάστηκα το αύριο και ήρθε το σήμερα, αφήνοντάς με έτσι να ρίξω μια κλεφτή ματιά στο μέλλον.

Έκλεισα τα μάτια μου, καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου χτύπησαν πάνω μου. Η ανατολή ίσια μπροστά μου χαμογελούσε. Είχε ξημερώσει και είχα επιστρέψει. Η κούνια που πριν από λίγες ώρες

Page 36: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

36

ταλαντευόταν, ήρεμη τώρα περίμενε να σηκωθώ από πάνω της. Φαντάστηκα τα πόδια μου να πατάνε στο έδαφος, μα τίποτα δεν έγινε. Γέλασα, καθώς έδινε εντολή ο εγκέφαλός μου να σηκωθώ. Απομακρύνθηκα από την παιδική χαρά ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στη μαγική κούνια. Άραγε σήμερα το βράδυ θα ταξίδευε μόνη της στον κόσμο της φαντασίας ή κάποιος περίεργος σαν κι εμένα θα καθόταν στο τιμόνι της; Ό,τι και αν γινόταν, εγώ είχα μάθει το μάθημά μου: Ό,τι φανταζόμαστε δεν πάει ποτέ χαμένο.

Page 37: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

37

Κοιτάς μια φωτογραφία και βλέπεις χρόνια πίσω

«Έχω ό,τι θέλω. Ό,τι δεν έχω; Είναι επειδή δεν το θέλησα ακόμη!»

Κοιτάς μια φωτογραφία και βλέπεις χρόνια πίσω, σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή γύρω σου. Χάνεσαι στον κόσμο της, στην εικόνα που γεννήθηκε από τη δική σου στιγμή και ζει ακόμα και σήμερα. Ζούσες την ελευθερία, το δικαίωμα της ψυχής να αναπνέει και η δική μας ψυχή τότε έπαιρνε βαθιές ανάσες, χόρταινε να ζει ανέμελα.

Κάθε μέρα ήταν και διαφορετική, η λέξη ρουτίνα δεν υπήρχε πουθενά. Άλλωστε μια τέτοια λέξη δεν ανήκει σε κάποιους που ξέρουν να ζουν. Παρέες μεγάλες διασκεδάζαμε ως το πρωί, γελούσαμε και πειράζαμε ο ένας τον άλλον. Περαστικοί μας κοίταζαν και χαμογελούσαν. Ήξεραν, το είχαν ζήσει και αυτοί και συχνά άκουγες να λένε:

«Τα καλύτερα χρόνια, παιδιά. Μακάρι να γυρνούσαμε πίσω». Δεν δίναμε πολύ σημασία στα λόγια τους. Γιατί να σκεφτούμε

εφόσον μπορούμε να ζούμε! Κάθε μέρα γνώριζες και κάποιον, μιλούσες σε τόσους ανθρώπους,

πραγματικούς ανθρώπους, άτομα που δεν είχαν σκλαβωθεί ακόμη σε έναν κύκλο ρουτίνας και υποχρεώσεων. Αντάλλαζες απόψεις, μάλωνες, φώναζες, αλλά πάνω από όλα ήξερες να το διασκεδάζεις. Κάθε στιγμή ήταν μέρος του παιχνιδιού, ζούσαμε για το σήμερα και το αύριο το αφήναμε στην ησυχία του.

Δεν είχαμε κανέναν πάνω από το κεφάλι μας, λες και απλά μας τοποθέτησαν εκεί και μας έκαναν δώρο ένα διάλειμμα ζωής. Ένα δώρο που το παίρνεις μια φορά στη ζωή σου και το θυμάσαι για πάντα! Ο κόσμος ήταν διαφορετικός μέσα από τα μάτια μας, πιο λαμπερός, πιο χαρούμενος, έτσι όπως πρέπει να είναι. Η σιωπή δεν είχε θέση, φωνές και γέλια αντηχούσαν σε κάθε μας βήμα.

Page 38: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

38

Όλες οι φωτογραφίες του κόσμου έχουν ένα κοινό σημείο, δείχνουν στιγμές του παρελθόντος. Όσο και αν ψάξεις, δεν θα βρεις καμία να δείχνει το μέλλον. Είναι κάτι σαν θησαυροφυλάκια του παρελθόντος, κρατάνε μέσα τους αυτό που έχει πραγματική αξία. Από αυτό που γεννιέται το σήμερα και σχεδιάζεται το αύριο. Όσο ομορφότερες είναι οι στιγμές που ζούμε, τόσο μεγαλύτερη αξία έχουν μέσα τους τα θησαυροφυλάκια αυτά.

Ο χρόνος είναι το όχημα της ζωής και δυστυχώς για εμάς δεν μπορούμε να κατέβουμε από αυτό. Μπορούμε όμως να κάνουμε το μεγαλύτερο πάρτι μέσα του, όπως τότε. Τρέχαμε χωρίς να μας κυνηγάει κανείς, αλλά επειδή το θέλαμε εμείς. Η ζωή μας ήταν συνώνυμη με την κίνηση.

Περάσανε τα χρόνια και δώσαμε τη σκυτάλη στους επόμενους μαζί με μια συμβουλή από τους παλιούς: «Τα καλύτερα χρόνια, παιδιά. Μακάρι να γυρνούσαμε πίσω», αλλά αυτοί γέλασαν και έτρεξαν προς το δώρο τους!

Κοιτάς μια φωτογραφία και ζεις χρόνια πίσω, λες και είσαι εκεί, μαζί με όλους!

Page 39: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

39

Η πρώτη ανάσα «Ο άνθρωπος που μετακινεί βουνά, αρχίζει μεταφέροντας μικρές πέτρες» Πολλοί πιστεύουν στον έρωτα με την πρώτη ματιά, εκείνη τη μοναδική στιγμή που τα βλέμματα δύο ανθρώπων συναντιούνται αλλάζοντας μια ιδιαίτερη λάμψη μεταξύ τους σαν να λέει το ένα στο άλλο «σε βρήκα»… Αναφέρονται σε αυτό το σπάνιο γεγονός ελπίζοντας πως ίσως κάποτε μπορέσουν να το ζήσουν.

Υπάρχει όμως και μια μικρή ομάδα ατόμων που γνωρίζει την αλήθεια, ότι τέτοιοι έρωτες δεν ξεκινάνε από την πρώτη ματιά, αλλά από την πρώτη ανάσα. Όταν ένα μωρό γεννιέται και το άλλο του μισό βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, λένε πως το κλάμα του είναι διαφορετικό, βιάζεται να πάρει την πρώτη του ανάσα, να ξεκινήσει τη ζωή του και μαζί με αυτήν και τη μεγαλύτερη αναζήτηση. Αναπνέει διαφορετικά, η καρδιά του χτυπά πιο γοργά και εκείνη τη στιγμή σε κάποια άκρη του πλανήτη μια άλλη καρδιά αλλάζει ρυθμούς χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος. Χτυπάει και εκείνη με τον ίδιο γρήγορο ρυθμό. Ένα ρυθμός που θα ηρεμήσει μόνο όταν τα βλέμματά τους συναντηθούν για πρώτη φορά.

Εκείνη τη στιγμή όλα θα παγώσουν, ακόμα και ο χρόνος. Το κενό ανάμεσα σε δύο διαδοχικούς χτύπους θα είναι μεγαλύτερο και η ανάσα για πρώτη φορά θα ηρεμήσει ξέροντας πως η αναζήτηση έχει τελειώσει. Η λάμψη θα εμφανιστεί και θα αλλάξει ματιές. Κάτι που ξεκίνησε από την πρώτη ανάσα θα τελειώσει με την πρώτη ματιά. Μια ματιά που θα αλλάξει για πάντα τον κόσμο γύρω τους.

Πρέπει να γνωρίζεις όμως ότι άμα προσπαθήσεις να κάνεις ένα λουλούδι δικό σου, τότε εκείνο θα μαραθεί στα χέρια σου. Άφησέ το να ζήσει στο λιβάδι του και θα ανθίζει για πάντα μόνο για σένα. Η γυναίκα είναι ένα λουλούδι που δεν πρέπει να κόψεις ποτέ. Χάρισέ της την ελευθερία της και αυτή θα ανθίσει. Δεν μπορείς να «έχεις» ποτέ κάτι τόσο

Page 40: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

40

όμορφο παρά μόνο την ευκαιρία να το δεις να γεννιέται. Θα μάθεις να το ξεχωρίζεις ανάμεσα σε άλλα λουλούδια στο λιβάδι και τα μάτια σου δεν θα μπορούν να κοιτάξουν αλλού. Το βλέμμα σου θα το ποτίζει δίνοντάς του ζωή και χρώμα. Ένα χρώμα τόσο μοναδικό, όσο και το λουλούδι σου. Δεν μπορείς να μοιραστείς αυτό που θα ζήσετε μαζί, γιατί ανήκει μόνο σε εσάς.

Σου εύχομαι να σου δοθεί η ευκαιρία να δακρύσεις για το όμορφο, να φοβηθείς για την απώλεια και να χαρείς για το θαύμα. Το λιβάδι είναι μπροστά σου, όπως και το λουλούδι σου, δεν έχεις παρά να το θαυμάσεις, όπως του αξίζει…

Page 41: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

41

Ο τελευταίος κόκκος άμμου «Μπορεί η μοίρα να στραγγίσει τη ζωή μας, αλλά δεν θα πάψει ποτέ να την εκτιμά»

Όσες στιγμές ευτυχίας και αν θυμηθώ σε καμία δεν ήμουν πλούσιος. Τα λεφτά δεν μου χάρισαν ποτέ τίποτα και όσα και αν είχα δεν μπόρεσαν να γεμίσουν ούτε το μικρότερο κενό μου. Η πηγή της ισορροπίας μου ήταν πάντα οι άνθρωποι, άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί μου τον χρόνο, που ζήσαμε στον ίδιο χώρο και ονειρευτήκαμε το ίδιο μέλλον. Άνθρωποι που έδωσαν πριν καν αποφασίσουν αν θέλουν τίποτα ως αντάλλαγμα. Τέτοιες στιγμές δεν θα τις βρεις σε κανένα άλμπουμ με φωτογραφίες όσο και αν ψάξεις. Δεν θα ανακαλύψεις ποτέ ίχνη που άφησαν πίσω τους, αλλά ούτε και σημάδια που θα φανέρωναν πως κάποτε υπήρξαν. Τέτοιες στιγμές μπορούν μόνο να τις αφηγηθούν αυτοί που τις έζησαν και να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, έστω και αν μπορέσεις να ακούσεις μία φορά στη ζωή σου μια τέτοια ιστορία. Θα μπορέσεις να τις ξεχωρίσεις, γιατί όλες ξεκινάνε με τον ίδιο ήχο, έναν αναστεναγμό. Τον ήχο που ξεκλειδώνει τις αναμνήσεις και δίνει το σύνθημα στην καρδιά σου να ακούσει.

Ο αφηγητής δεν μπορεί να ξαναζήσει τη στιγμή όσο και αν θέλει. Ξέρει πως κάτι τέτοιο θα σκότωνε τη μαγεία. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δει εσένα, αναγνώστη, να ταξιδεύεις μέσα της και μαζί σου να ξαναδεί όλα εκείνα που χάραξαν εκεί που τίποτα δεν μπορεί να χαραχθεί. Για αυτό και αφηγείται την ιστορία του ξέροντας πως είναι ο μόνος τρόπος έστω, να νιώσει όπως τότε.

Άνοιξε την καρδιά σου λοιπόν και άκουσέ με επιτρέποντάς μου να βαδίσω μαζί σου στην ιστορία μου. Βλέμμα που θα μπορούσε να χαθεί μέσα τους ακόμα και ο ίδιος ο Οδυσσέας και ας τον κρατούσαν γερά τα σχοινιά των συντρόφων του στο κατάρτι. Με ελάχιστες ελπίδες σωτηρίας την πλησίασα ξέροντας πως αυτό που θα ζούσα δεν είχε ξαναυπάρξει στη ζωή μου. Δεν γνωρίζω ακόμα και σήμερα τι είπαν τα μάτια μας εκείνη τη

Page 42: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

42

στιγμή, αλλά η γλώσσα που μιλούσαν ήταν η ίδια. Ακολούθησε η αίσθηση της αφής, μα κι εκείνη δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται. Ήξερε το κορμί της σαν να ήταν δικό μου. Η ακοή μου «διάβασε» τους χτύπους της ξέροντας ότι ο ρυθμός ήταν γνωστός. Ο χώρος πλημμύρισε από ένα οικείο άρωμα που θα ζήλευε ακόμα και το ομορφότερο λουλούδι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Τα χείλη μας γεύτηκαν την ίδια γνωστή γεύση.

Και μόνο τότε κατάλαβα αυτό που μου έλεγαν οι αισθήσεις μου. Ήμασταν πια μία ψυχή. Από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ και όσα δύσκολα και αν ήρθαν να μας βρουν μας βρήκαν έτοιμους, ενωμένους. Μέσα μου ζούσε και μέσα της ζούσα. Ήξερα τις σκέψεις της, τα λόγια της πριν ειπωθούν και τις ανάγκες της πριν εμφανιστούν. Ήμουν εκεί, όπως κι εκείνη. Δεν υπήρχε ζωή μακριά της, μα ούτε και φως χωρίς τη ματιά της. Δάκρυα δεν γνωρίσαμε, μα ούτε και πόνο, μα μονάχα χαρά, αφού πια είχαμε τα δικά μας φτερά.

Γνωρίζαμε και οι δύο πως καμία στιγμή δεν είναι αθάνατη σε αυτήν την πραγματικότητα. Η γνώση αυτή μας έκανε να καταλάβουμε πως η αθανασία δεν κερδίζεται σε αυτόν τον κόσμο. Έτσι το ταξίδι ξεκίνησε, έγραψα τις πρώτες λέξεις και εκείνη συνέχισε. Το τοπίο δημιουργήθηκε σαν ένας πίνακας. Η ιστορία μας έπαιρνε μορφή σε κάποιον άλλον κόσμο, εκείνον των γραμμάτων και των λέξεων ενώ χανόταν από τον κανονικό. Σαν μια κλεψύδρα, κόκκοι άμμου περνούσαν τη μικρή πύλη μεταφέροντας το σύνολο της ύλης κάπου αλλού. Εκεί που η αθανασία είναι δώρο και όχι αμαρτία. Αποχαιρετούσαμε τον κόσμο πιασμένοι χέρι χέρι ενώ γράφαμε τη δική μας ιστορία. Πρώτη πέρασε απέναντι κι εγώ έμεινα λίγο ακόμα, για να πω τις τελευταίες λέξεις που θα ακουστούν για εμάς από εμάς σε αυτόν τον θνητό κόσμο.

Ξέρω πως αυτήν τη στιγμή είμαι ένας κόκκος άμμου, ο τελευταίος ενός συνόλου, αλλά δεν παύω να κατέχω τη σοφία του. Άκουσέ με, γιατί δεν θα μπορέσω θα το επαναλάβω.

Μπορεί να σου φαίνεται βουνό δυσκολίας το να περάσεις μέσα από μια κλεψύδρα, για να κερδίσεις την αιώνια αγάπη και για αυτόν τον

Page 43: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

43

λόγο ακόμη να ζεις σε αυτόν τον κόσμο παίζοντας μαζί της. Μα μόλις δεις πως δεν είσαι τίποτα παραπάνω από κόκκους άμμου σε μια άπειρη παραλία, τότε μόνο θα καταλάβεις πως η κλεψύδρα δεν είναι η πρόκληση που έπρεπε να περάσεις, αλλά το πεπρωμένο σου που θα πρέπει να ακολουθήσεις. Σε περιμένω απέναντι, στη νέα όχθη από κόκκους άμμου αιώνιους και πάντα ερωτευμένους. Βουτάωωω!

Page 44: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

44

Η βιογραφία ενός ανθρώπου που δεν έζησε «Δεν ξέρω αν υπάρχω ή αν είμαι ένα όνειρο, ξέρω όμως ότι θέλω να ζήσω και κανείς δεν μπορεί να με εμποδίσει να πραγματοποιήσω τον σκοπό μου» Έφτασε η στιγμή να αναφερθώ σε έναν φίλο μου που έζησε δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί να ακολούθησε τον δικό του δρόμο, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ εμπόδιο στη σχέση μας. Γεννήθηκε ένα βράδυ όταν τον είχα ανάγκη και από τότε δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου. Θα μπορούσες να πεις πως ήμουν κάπως σαν πατέρας του, αλλά δεν θέλησα να δω ποτέ έτσι τον εαυτό μου απέναντί του. Αντίθετα μάλιστα τα κατάφερνε πάντα καλύτερα από εμένα και πολλές φορές ήταν οι δικές του συμβουλές που με έβγαζαν την τελευταία στιγμή από πολλά αδιέξοδα.

Φοιτήσαμε στο ίδιο λύκειο, αλλά από εκεί και πέρα ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους. Πέρασα σε μια σχολή που δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή ενώ εκείνος πέρασε εκεί που πάντα ονειρευόταν. Παρόλα αυτά οι σχολές μας ήταν στην ίδια πόλη, οπότε η φιλία μας συνεχίστηκε και μετά το λύκειο. Τα φοιτητικά μας χρόνια ήταν από τα καλύτερα της ζωής μας.

Η ζωή κυλούσε απλά κι ευχάριστα με όνειρα για το μέλλον. Δεν ήμουν από τους καλύτερους φοιτητές, αλλά η σχολή θα έβγαινε κάποτε. Αντίθετα με τον φίλο μου που κάθε χρόνο κέρδιζε τη μια υποτροφία μετά την άλλη. Το πτυχίο ήρθε με βαθμό «Καλώς» μια βδομάδα του Οκτωβρίου. Ήμουν χαρούμενος που τελικά κατάφερα να ολοκληρώσω και αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες με διασκέδαση και πολύ ποτό. Είχε έρθει και ο φίλος μου από το Λονδίνο που σπούδαζε για το διδακτορικό του, κάτι το οποίο εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω με τον βαθμό που είχα.

Δεν μπόρεσα να βρω εύκολα δουλειά, αλλά ευτυχώς η συμπαράσταση και οι συμβουλές του με βοήθησαν τελικά να βρω μια θέση στο οικονομικό τμήμα ενός εργοστασίου. Εκείνον τον χρόνο είχε πάρει

Page 45: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

45

προαγωγή και οι γνωριμίες του βοήθησαν και τη δική μου κατάσταση. Τα έσοδά μου δεν ήταν πολλά και στις μεγάλες δυσκολίες δεν μου γύρισε την πλάτη ποτέ. Η φιλία μας φαινόταν να είχε νικήσει τον χρόνο και σαν αυθεντική που ήταν προπορευόταν ανοίγοντας δρόμο προς τα όνειρά μας.

Κυριακή Αυγούστου έδωσα τη μεγαλύτερη υπόσχεση της ζωής μου, να μείνω δίπλα στη γυναίκα που αγάπησα και είχε φέρει τον γιο μου στη ζωή. Ο γάμος δεν με άλλαξε και ούτε αισθάνθηκα ποτέ φυλακισμένος, η οικογένειά μου ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου είχαν χαρίσει ποτέ. Παρόλο που δεν μπορέσαμε να πάμε ταξίδι του μέλιτος λόγω οικονομικών προβλημάτων, η οικογενειακή μας ζωή κυλούσε ήρεμα και πάντα γεμάτη με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν έβλεπα πολύ συχνά τον φίλο μου εκείνον τον καιρό. Βλέπετε, η οικογένειά μου ήταν πάντα εκεί όταν τη χρειαζόμουν. Υπήρχαν προβλήματα, αλλά η αγάπη μας έβγαινε πάντα νικήτρια.

Την ημέρα που βγήκα από το νοσοκομείο ύστερα από ένα παραλίγο θανατηφόρο τροχαίο που είχα στην εθνική οδό, έκλαψα για πρώτη φορά μετά τον γάμο μου όταν αντίκρισα τα μάτια της γυναίκας μου να με κοιτάνε. Ο γιος μου έτρεξε και με αγκάλιασε. Όλος ο πόνος και οι φόβοι των προηγούμενων ημερών χάθηκαν σε μια στιγμή.

Την ίδια μέρα ο φίλος μου δεν υπήρχε πια στις ζωές μας. Τη θέση του είχε πάρει η οικογένειά μου εδώ και καιρό, απλά εγώ δεν το είχα καταλάβει ως τότε. Στήριγμά μου έπαψε να είναι ένα δημιούργημά μου. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσα να τον φτάσω, να γίνω όπως αυτός, επιτυχημένος, πλούσιος και, όπως πίστευα, ευτυχισμένος.

Δεν είναι κακό να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τις ζωές άλλων. Ίσως μερικές φορές και με τις ζωές ανύπαρκτων ανθρώπων, γέννημα της δικής μας φαντασίας. Μα πάντα πρέπει να μην ξεχνάμε την αξία της ζωής, που μπορεί να μας φαίνεται χαμένη σε μια τέτοια σύγκριση, αλλά δεν είναι. Γιατί η δική σου ζωή είναι ο λόγος της ύπαρξής σου και όχι η ζωή των άλλων και αυτό την κάνει να είναι πιο σημαντική από κάθε άλλη, αληθινή ή φανταστική, πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Page 46: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

46

Καλό ταξίδι, «αληθινέ» φίλε μου. Σε είχα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μυαλό μου, μα τώρα ήρθε η στιγμή να μπεις στην καρδιά μου σαν μια ανάμνηση που έζησε, για να μπορέσω να καταλάβω στο τέλος την αληθινή αξία της ζωής μου.

Page 47: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

47

Τρεις ματιές μιας στιγμής «Όπως και αν το δεις, είναι το ίδιο. Μαγευτικό!»

Πρώτη ματιά

Ξέρω ότι μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, μα δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να ισοδυναμεί και με χίλια συναισθήματα και ότι η εικόνα αυτή θα ήταν το πρόσωπό σου. Δεν μπορώ να θυμηθώ το πρώτο βλέμμα μου που σε «άγγιξε», γιατί τα συναισθήματα με έπνιξαν κυριολεκτικά. Προσπάθησα να σώσω τον εαυτό μου, αλλά από εκείνη τη στιγμή είχα πια πάψει να σκέφτομαι εμένα. Η παρουσία σου δεν γέμισε μόνο το κενό που υπήρχε μέσα μου, αλλά αποφάσισε να με αιχμαλωτίσει ολόκληρο, λες και είχε γεννηθεί για αυτόν τον σκοπό. Εξουδετέρωσε τις άμυνές μου χωρίς κόπο και μπήκε μέσα μου με έναν τρόπο μαγικό.

Πιάστηκα από εικόνες του χώρου, έστρεψα αλλού το βλέμμα μου και άκουσα τον θόρυβο της πόλης, ώστε να μην ακούω του χτύπους της. Ήταν όμως αργά, δεν χρειαζόταν να σε κοιτώ, για να σε βλέπω, ήσουν πια μέσα μου. Χαμογέλασες σαν να ήξερες τον άθλο σου, ένιωσα αδύναμος και ντράπηκα που έπεσα σε μια τέτοια παγίδα. Η ματιά σου κατάλαβε τον φόβο μου και θέλησε να επανορθώσει. Μάλωσε τα χείλη σου για την κίνησή τους κι έριξε ένα βλέμμα πάνω μου που με αγκάλιασε προσφέροντάς μου προστασία.

Η πλημμύρα σταματούσε αντικαθιστώντας τα χίλια συναισθήματα με ένα και μοναδικό, την ανάγκη μου για σένα. Να υπάρχεις όχι μόνο δίπλα μου, αλλά μέσα μου για πάντα. Τώρα πια μπορούσα να σε κοιτώ χωρίς να φοβάμαι. Βυθίστηκα στα χείλη σου με τη σκέψη μου ανίκανη να με ακολουθήσει. Έψαξα κάτι ψεύτικο πάνω σου που θα σε πρόδιδε, μα μόνο αλήθειες συναντούσα στον δρόμο μου. Το αληθινό σου χαμόγελο όταν με κοίταζαν τα μάτια σου. Ο αληθινός χτύπος της καρδιάς σου που δεν έλεγε να βγει από μέσα μου. Ήσουν αληθινή, κι εγώ ερωτευμένος.

Page 48: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

48

Δεύτερη ματιά

Παρατηρούσα τον χώρο, μα η ματιά μου δεν έλεγε να κοιτάξει προς το μέρος σου. Απέφευγε την παρουσία σου σαν να ήξερε ότι μετά από αυτό δεν θα υπήρχαν επιλογές για μένα. Σαν να ήξερε ότι εκεί δεν καθόσουν εσύ απλά, αλλά το ίδιο μου το μέλλον. Το συναίσθημα υψώθηκε για πρώτη φορά πολύ πιο πάνω από τη λογική μου. Η καρδιά μου άρχισε να φωνάζει, χτυπούσε δυνατότερα προσπαθώντας να ακουστεί. Η μάχη είχε ξεκινήσει και ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να καταλάβω πώς ήξερα ποιος θα ήταν ο νικητής. Ίσως γιατί δεν την είχα ακούσει να φωνάζει ποτέ ξανά, να χτυπιέται με τόση μανία, λες και ήθελε να βγει από μέσα μου. Έκλεισα τα μάτια μου και γύρισα προς το μέρος σου, η επόμενη μου ματιά ήταν δική σου. Τα μάτια μου άνοιξαν μόνο για να σε δουν. Οι φωνές της ζωής σταμάτησαν και ξεκίνησε ένας ήρεμος χτύπος. Τα βλέφαρά μου δεν ανοιγόκλειναν από φόβο μήπως δεν σε ξαναδούν. Παρόλο που ήσουν ακίνητη, ένιωσα την κίνηση μέσα σου. Άκουσα τις ίδιες φωνές, τους ίδιους χτύπους. Ξεκινούσε ο δικός σου πόλεμος και περίμενα να αντικρίσω τον νικητή. Έκλεισες τα μάτια σου και γύρισες προς το μέρος μου. Η επόμενη ματιά ήταν δική μου…

Σαν να μην υπήρχε τίποτα γύρω μας εξαφανίστηκαν τα πάντα. Τα συναισθήματά μας δεν άφησαν χώρο για τίποτα άλλο. Κλείσαμε τα βλέφαρά μας μαζί γνωρίζοντας πια ότι η εικόνα αυτή θα κρατήσει για πάντα. Χαμογέλασα και ακολούθησαν τα χείλη σου. Με την άκρη του ματιού μου είδα ένα αερικό να απομακρύνεται, κρατούσε ένα μικρό τόξο. Το είδες κι εσύ και γελάσαμε μαζί. Ψιθύρισες από μακριά, μα ακούστηκες μέσα στην καρδιά μου: «Βρήκε στόχο» δείχνοντάς μου μια μικρή πληγή που έσταζε λίγο αίμα στο δάχτυλό σου.

Τρίτη ματιά

Page 49: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

49

Είχα μάθει να μη χάνω ποτέ. Η νίκη δεν ήταν απλά ένα αποτέλεσμα, ήταν ο σκοπός μου και πάση θυσία έπρεπε να τον πετύχω. Νικούσα πάντα και οι μάχες ήταν πιο αιματηρές για τους άλλους παρά για εμένα. Δεν αντίκρισα ποτέ το αίμα μου, δεν δάκρυσα, μα ούτε πόνεσα για καμία γυναίκα. Δεν παρακάλεσα, δεν γύρισα πίσω και δεν μετάνιωσα για τίποτα. Οι αποφάσεις μου ήταν αποφάσεις στιγμής και πάντα τελειωτικές. Δεν υπήρχε η λέξη λάθος στο λεξικό μου, καθώς έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αγάπη δεν γνώρισα, γιατί δεν πίστευα σε αυτήν. Και τότε έπεσα…

Έπεσα από ψηλά, τόσο ψηλά, όσο είχα τοποθετήσει τον εαυτό μου μετά τις νίκες μου. Δεν υπήρχε κανείς δίπλα μου να πιαστώ. Σκέφτηκα όσα μου έμαθε η ζωή. Ήξερα να γυρίζω την πλάτη, αλλά αυτό δεν βοήθησε. Γνώριζα πώς να σκοτώνω τα αισθήματά μου, μα ούτε και αυτό ελάττωσε την πτώση μου. Έβρισα, φώναξα και χτύπησα με δύναμη. Συνέχιζα να πέφτω με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα σε ένα κενό που δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Και τότε σταμάτησα…

Ακολούθησα το χέρι που σταμάτησε την πτώση μου. Αντίκρισα τα μάτια που με κοίταζαν, τα χείλη που μου χαμογέλασαν. Ένιωσα κάτι, πλημμύρισε μέσα μου πριν καν καταλάβω τι ήταν. Με δυσκολία μπόρεσα να αναπνεύσω, με έφερες κοντά σου. Με αγκάλιασες σαν μικρό παιδί. Είδα τα χείλη σου να κινούνται και άκουσα έναν ψίθυρο: «Σ’ έπιασα». Είχα χάσει για πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλά ένιωθα υπέροχα. Ποτέ ξανά δεν έπεσα, δεν με άφησες εσύ. Με κράτησες γερά για πάντα σαν την πρώτη φορά.

Στη ζωή μου νικούσα, μα πάντα έβγαινα χαμένος. Στην πτώση μου πέθανα και βγήκα νικητής. Έχασα τα πάντα, για να ζήσω. Να ζήσω μαζί σου και να μη χρειαστεί ποτέ ξανά να νικήσω. Ζω τον έρωτα, γιατί διάλεξα να πεθάνω. Σκότωσα τον εαυτό μου. Γιατί άμα δεν πεθάνεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να ζήσεις τον έρωτα.

Page 50: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

50

Ιστορίες δύο σελίδων, η αρχή… «Είμαι φτιαγμένος, για να αντέχω σε δύσκολες καταστάσεις και αυτό είναι κακό, γιατί όταν είσαι φτιαγμένος για κάτι, τότε αυτό σε βρίσκει. Άλλωστε για αυτό είσαι όπως είσαι, επειδή θα σε βρει»

«Η φαντασία μου ταξίδεψε εκεί που το σώμα μου δεν μπόρεσε να πάει ποτέ. Το πνεύμα μου ένιωσε αυτά που οι αισθήσεις μου δεν ένιωσαν ποτέ. Έζησα αυτά που η ζωή δεν μου χάρισε ποτέ». Οι λέξεις ήταν χαραγμένες δίπλα του στο παγκάκι. Ήταν λες και κάποιος είχε χαράξει τις σκέψεις του. Πράγματι, η ζωή δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του, όλα αυτά τα χρόνια που θυμόταν τον εαυτό του είχε λιγότερα από ελάχιστα.

Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε ποτέ να προσπαθεί. Είχε μηδενίσει και ξεκινήσει αρκετές φορές στη ζωή του, δεν φοβόταν πια να πιάσει πάτο. «Ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω» συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις και ορμούσε με θέληση. Ήταν πλούσιος όμως σε εμπειρίες, αυτά που είχε ζήσει και μάθει τόσα χρόνια δεν μπορούσαν να αγοραστούν με κανένα ποσό. Φαίνονταν στο βλέμμα του άλλωστε, πλούσιο και λαμπερό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που περαστικοί κολλούσαν στο βλέμμα του, μαγνητίζονταν από τα γαλάζια μάτια του, καθώς τους κοιτούσε να τον προσπερνάνε και ίσως και μερικές φορές του πετούσαν και κανένα ψιλό. Στα μάτια του χρωστούσε πολλές φορές το μεσημεριανό του γεύμα. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο, ένα σάντουιτς και μια πορτοκαλάδα. Τις Κυριακές γινόταν γενναιόδωρος με τον εαυτό του, συνήθιζε να παίρνει και γλυκό από ένα κοντινό ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς του.

Σήμερα η μέρα ήταν ζεστή, πλησίαζε το καλοκαίρι, οπότε η κίνηση ήταν αυξημένη στο πάρκο. Ο κόσμος ξεκινούσε τους περιπάτους του και τα παιδιά γέμιζαν τα γρασίδια με μπάλες και φωνές. Είναι όμορφα τέτοιες εποχές, δεν είναι μόνος του. Νιώθει σαν να έχουν έρθει όλοι επίσκεψη στο σπίτι του, στον δρόμο. Έχει ανοίξει τις πόρτες και γέμισε ζωή ο μοναχικός του κόσμος. Τους περισσότερους τους ξέρει με τα ονόματά τους, κανείς

Page 51: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

51

όμως από αυτούς δεν γνωρίζει το δικό του, παρόλο που ζει δίπλα τους τόσα χρόνια. Δεν τους κατηγορεί, το ότι γεννήθηκαν σε κοινωνίες δεν σημαίνει πως ήταν φτιαγμένοι για να ζουν σε αυτές. Έχουν δικούς τους κανόνες και ρυθμούς οι πιο πολλοί και δύσκολα χωράνε άλλοι κοντά τους. Ο κυρ Αντώνης τρέχει όλη μέρα κάνοντας δύο δουλειές τώρα που ήρθε και το τέταρτο μέλος στην οικογένειά του. Η Μαρία που έχει το περίπτερο στη γωνία ζει ένα δράμα κατά τα λεγόμενά της μετά τον χωρισμό με τον άντρα της, ήταν δέκα χρόνια μαζί. Όλοι έχουν προβλήματα, αλλά νομίζουν ότι ζουν μονάχοι. Βλέπουν τους άλλους και απλά τους προσπερνούν. Δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί δεν βλέπουν τα πράγματα από έξω, όπως αυτός.

Έβγαλε ένα κομμάτι λευκό χαρτί από την τσέπη του και ξεκίνησε να σημειώνει. Γέμιζε σελίδες με λέξεις, ήταν τα πολύτιμα υπάρχοντά του. Είχε κάτι σαν ημερολόγιο από σελίδες με γεγονότα που ήθελε να θυμάται, επειδή πίστευε ότι κάτι είχαν να διδάξουν. Ακόμα και τα όνειρά του είχαν θέση εκεί, ήταν το ίδιο σημαντικά με τη ζωή του. Αυτήν την περίοδο έγραφε για έναν τύπο που συναντούσε σχεδόν κάθε βράδυ. Δεν ήξερε το όνομά του, περπατούσε συνεχώς στο πάρκο συνήθως αργά τη νύχτα. Με το που σταματούσε η καθημερινή φασαρία τον έβλεπες να βγαίνει από κάποιο στενάκι, διαφορετικό κάθε φορά και ξεκινούσε το βάδισμά του. Δεν βιαζόταν και ούτε άκουγε κάποια μουσική, όπως κάνουν πολλοί που κάνουν τζόγκινγκ. Αυτός ήταν διαφορετικός, ήρεμος και παρατηρητικός. Ήταν σαν να ακολουθούσε τα φώτα της πόλης.

Μια φορά αποφάσισε να περπατήσει μαζί του, για να μάθει περισσότερα και έτσι έμαθε την ιστορία του. Του θύμισε τον εαυτό του και χάρηκε που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται. Το στιλό του είχε σχεδόν τελειώσει και θα έπρεπε να επισκεφτεί τη Μαρία σύντομα. Δίπλωσε προσεκτικά το χαρτί και σηκώθηκε να ξεμουδιάσει λίγο.

Το καλοκαίρι έφτασε στο πάρκο και η ζέστη είχε γίνει ανυπόφορη. Οι μέρες είχαν πια μεγαλώσει και όλα τριγύρω ήταν ανθισμένα. Ήταν Σάββατο πρωί που τον είχαν βρει. Καρδιακή προσβολή είπε ο γιατρός.

Page 52: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

52

Βρισκόταν στη δεξιά γωνία που πάρκου, δίπλα στο «σπίτι» του. Ξαπλωμένος και ήρεμος, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή. Τα γαλάζια μάτια του κλειστά και δίπλα στο δεξί του χέρι πεσμένες σελίδες, λερωμένες και αρκετές δυσανάγνωστες. Η πρώτη έγραφε με μεγάλα γράμματα: «Ιστορίες δύο σελίδων». Κάποιος έσκυψε και τις πήρε από κάτω. Καθώς τις ξεφύλλιζε βιαστικά είδε κάτι οικείο, τον εαυτό του. Χαμογέλασε, γύρισε και συνέχισε το περπάτημά του. Σήμερα το βράδυ δεν θα βάδιζε στην πόλη, αλλά ανάμεσα σε ιστορίες δύο σελίδων.

Page 53: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

53

Επίλογος Ποτέ δεν μου άρεσαν οι επίλογοι, γιατί μου υπενθύμιζαν πάντα ότι για όλα υπάρχει ένα τέλος. Ίσως μερικές φορές όχι τόσο χαρούμενο, όσο η ιστορία. Μπορεί το ταξίδι μας εδώ να φαίνεται πως έχει τελειώσει και ότι οι λέξεις που διαβάσαμε να αποτελούν ένα παρελθόν που στο παρόν του μας έκανε σοφότερους, αλλά το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Δεν μπορεί να γραφτεί επίλογος για κάτι που γεννήθηκε πριν από τον χρόνο, που ζει πέρα από τον υλικό κόσμο και που η λέξη «αιώνιος» αδυνατεί να το περιγράψει. Μας χάρισε μια γεύση του κόσμου του, για να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας, να γεμίσουμε ελπίδα τις ψυχές μας και να βρούμε δύναμη να νικήσουμε τα εμπόδιά μας. Μα πάνω από όλα μας δίδαξε ό,τι δεν μπορεί να διδαχτεί από δασκάλους, μας έδειξε ό,τι δεν μπορούσαν να δουν τα μάτια μας και μας παρότρυνε να κάνουμε ησυχία στις ψυχές μας, για να ακούσουμε αυτά που η ακοή μας δεν θα μπορέσει ποτέ.

Ίσως ένας τέτοιος επίλογος αξίζει να γραφτεί, γιατί είναι διαφορετικός. Δεν καθορίζει τη στιγμή του τέλους ενός ταξιδιού, αλλά την αρχή μιας ταξιδιάρας ζωής. Της δικής μας ζωής. Οι «Ιστορίες δύο σελίδων» σας χάρισαν το εισιτήριο ενός αιώνιου ταξιδιού. Κρατήστε το γερά στα χέρια σας και μη σας νοιάζει που είναι χωρίς επιστροφή. Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ που δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω...

Page 54: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

54

Page 55: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

55

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς.

Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας,

ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος,

καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας.

Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

Page 56: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

56

ISBN: 978-618-5147-01-3

Για την ολοκλήρωση του έργου χρειάστηκαν αρκετά ταξίδια σε αρκετές χώρες και κόσμους. Κόσμους μακρινούς που δεν υπάρχουν σε κάποιον χάρτη. Οι ιστορίες που κρατάτε στα χέρια σας ρίχνουν μια κρυφή ματιά, ένα βλέμμα σύντομο, μα συνάμα αρκετό για να γνωρίσετε αυτές τις χώρες. Σε κάποιους θα θυμίσουν παραμύθια παιδικών τους χρόνων, σε άλλους ένα συναίσθημα άγνωστο, μα τόσο οικείο. Σαν να γύρισαν σπίτι τους επιτέλους από ένα μακρινό ταξίδι. Το έργο αυτό είναι ο κρυφός οδηγός επιστροφής που άφησαν κάποιοι πίσω σε περίπτωση που κάποιος χαθεί. Βολευτείτε στην αγαπημένη σας πολυθρόνα και ξεκινήστε το ταξίδι της επιστροφής. Καλό ταξίδι σε όλους μας και καλή επιστροφή να έχουμε!