Σημαντικό ρόλο στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα έπαιξε ο παράνομος τύπος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που διακινούνταν χέρι με χέρι. (Το πρώτο παράνομο φύλλο του “Ριζοσπάστη” επί δικτατορίας και το πρώτο φύλλο του “Οδηγητή”)

Η δικτατορία στήριξε πο-λύμορφα την αύξηση της κερδοφορίας της πλουτο-κρατίας. Στη φωτογραφία, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπου-λος με τον μεγαλοκαπιταλι-στή Τομ Πάππας.

Συνεχίζουμε, παλεύουμε για τη δική μας ζωή, το δικό μας μέλλον! Δε θα δεχτούμε να ζούμε στα όρια της εξαθλίω-σης. Σπάμε τα δεσμά! Με την αποφασιστική, την οργανωμένη δράση μας μπορούμε να βάλουμε τη δική μας σφραγί-δα, να επιβάλουμε το δικό μας δίκιο, ενάντια στο ζυγό των μονοπωλίων, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.

Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόμματα σε τμήμα-τα δυνάμεων του στρατού. Το πραξικόπημα έγινε στο όνομα του υποτιθέμενου “κομμουνιστικού κινδύνου”. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως ο αντικομμουνισμός είναι πάντοτε προπομπός συνολικότερων αντιλαϊκών σχεδίων, έχει στο στό-χαστρο συνολικά το λαό, τη νεολαία, το κίνημα.

Οι λόγοι που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η εξυ-πηρέτηση εσωτερικών αναγκών του συστήματος, καθώς υπήρχαν αντιθέσεις ανάμεσα σε αστικά κόμματα και το Παλάτι, που υπήρχε ακόμα και ήταν μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και για να στηριχθούν οι επιδιώξεις του αμερικανο-νατοϊκού ιμπεριαλισμού στην περιο-χή. Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια, την κρατούσαν

οι καπιταλιστές, τα μονοπώλια. Αυτό που άλ-λαξε ήταν η μορφή άσκησής της. Η δικτατορία ήταν ένα καθεστώς τρόμου – με εξορίες, βασα-νιστήρια, φυλακές, εκτελέσεις – που υπεράσπιζε την εξουσία των μονοπωλίων. Το κεφαλαίο, τα μονοπώλια βγήκαν ενισχυμένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση. Ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε πει, για παράδειγμα, στους εφοπλιστές: «Έλθετε προς ημάς και πέστε μας τι θέλετε. Εκ προοιμίου σας βεβαιώ, ότι η κυβέρνησις θα σας το δώση.»Τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκμετάλλευση της εργατικής τά-ξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνημα με το βούρ-δουλα της καταστολής. Αυτό το καθεστώς υμνούν σήμερα οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που είχε στα όπα όπα το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του, και στον «γύψο» το λαό, τη νεολαία, τις ανάγκες και τους αγώνες τους.

Ποιοι και γιατί επέβαλαν τη στρατιωτική δικτατορία;

Η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να αντιτάξει άμεσα αντίστα-ση, παρ’ ότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά, ώστε με καλύτερους όρους να οργανωθεί από την αρχή η αντιδικτατορι-κή πάλη, αποδεικνύουν πως μονάχα ένα γερά οργανωμένο ερ-γατικό–λαϊκό κίνημα που αντιπαλεύει την εξουσία των μονο-πωλίων μπορεί να είναι έτοιμο για να αντιμετωπίσει τα σχέδια

σε βάρος του λαού. Βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το εργατικό–λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να οργανωθεί, όπως αποδείχτηκε και από την περίοδο του αγώ-να ενάντια στη δικτατορία, είναι το δυ-νάμωμα του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Νοέμβρης 1973 - Νοέμβρης 2014

Με αγώνα

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ οργανώνουν τον αντιδικτατορικό αγώνα

και θυσίαγράφεται η ιστορία

Από την κατάληψη της Νομικής

Το πρώτο διάστημα μετά την επιβολή της δικτατορίας, όταν κυριαρχούσε ακόμα ο φόβος και η ηττοπάθεια, καθοριστική σημασία για το σπάσιμο αυτού του κλίματος, για να πάρει κου-ράγιο ο λαός είχε η αταλάντευτη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ανακριτές, τους δεσμοφύλακες, τους βα-σανιστές.

Τα θεμέλια της ανασύνταξης του κινή-ματος μπαίνουν το 1968. Το ΚΚΕ ανα-συγκροτεί τις παράνομες Οργανώσεις του, ξεκαθαρίζει τις γραμμές του απ’ τους οπορτουνιστές που ήθελαν να το διαλύσουν. Ξεκινά το Μάρτη η κυ-κλοφορία του παράνομου «Ριζοσπά-στη». Λίγους μήνες μετά, το Σεπτέμ-βρη, ιδρύεται η ΚΝΕ. Η απόφαση αυτή σκορπίζει ενθουσιασμό, δίνει κουράγιο στο λαό. Ταυτόχρονα, ξεκινά και η έκ-δοση του παράνομου «Οδηγητή».

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και καθώς αναπτύσσονται οι Οργανώσεις τους, ιδρύονται οι αντιδικτατορικές Οργανώσεις: το Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ήδη απ’ το Μάη του ’67), το ΠΑΜ Νέων, η Ενιαία Συνδικαλιστική Αντιδικτατορική Κίνηση – ΕΣΑΚ (τον Απρίλη του ’68), η Αντιδικτατορική Φοιτη-

τική Ένωση Ελλάδας – Αντι-ΕΦΕΕ και η Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νε-ολαίας Ελλάδας – ΜΟΔΝΕ.

Σε πρώτη φάση, ο αγώνας είχε διάφο-ρες μορφές: διαβήματα, υπομνήματα, διακίνηση του παράνομου τύπου, προ-παγανδιστική δουλειά με πέταγμα τρυκ, αναγραφή συνθημάτων και μετάδοση ηχογραφημένων μηνυμάτων, κινητοποι-ήσεις με οικογένειες κρατουμένων κατά των βασανιστηρίων.

Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση (η λεγόμενη «πετρελα-ϊκή»), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο.

Ιδιαίτερα το 1973, υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις απ’ την ερ-γατική τάξη. Στην πρώτη γραμμή μπαίνουν διεκδικήσεις για τα μεροκάματα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργα-νώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, τους αλι-εργάτες της Καβάλας, τους τεχνικούς της «Ολυμπιακής», στη ΔΕΗ κα.

Κινητοποιήσεις οργανώνονται απ’ τους φοιτητές–σπουδαστές, που είχαν περισσότερες δυνατότητες νόμιμης και ημινόμιμης δράσης.

Απ’ το 1972, ξεκινούν κινητοποιήσεις με αιχμή το αίτημα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, με αφορμή τον «καταστατικό χάρτη» της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η Χούντα, οι αγώνες κλιμακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική για δύο μέρες. Μέσα στους μήνες Μάρτη–Απρίλη γίνονται καταλήψεις στην Ιατρι-κή, ξανά στη Νομική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχο-λές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από τους αγρότες, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρμόζονταν για την εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.

Παράλληλα πραγματοποιούνται και εκδηλώσεις με καθαρά πολιτικό–αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες μέρες κινητο-ποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήματος το ’73, η Πρωτομαγιά του ’73, η νυχτε-ρινή διαδήλωση μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Μαρ-κεζίνη.

Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε μόνο απ’ το ανέβασμα των μορφών πάλης αλλά και με την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής δια-πάλης. Είχε μεγάλη σημασία, για να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλι-σμού, της υποταγής. Βασικός φορέας αυτών των απόψεων ήταν ένας από τους «προγό-νους» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού».

Μέσα απ’ αυτή τη διαδρομή, φτάνουμε στο Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πο-λυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν ξέσπασμα, σαν «κεραυνός εν αι-θρία» αλλά ήταν το επιστέγασμα και η κορύφωση όλης της προ-ηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.

Το χρονικό του αγώνα

Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού της Αθήνας έδωσε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου χαρακτή-ρα γενικού ξεσηκωμού.

Με ανακοίνωση του το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το πρωί της 16ης Νοέμβρη καλούσε “την εργατική τάξη και το λάό να εκ-δηλώσει ακόμα πιο μα-ζικά τη συμπαράσταση και βοήθεια του στους φοιτητές.”

Ο “Οδηγητής” που κυκλοφόρησε μετά τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου.

Το απόγευμα της Τετάρτης 14 Νοέμβρη, ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός πο-μπός, αρκετός κόσμος μαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο ως το βράδυ.

Την επόμενη μέρα, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας καλεί τους εργαζόμενους και τους νέους να κατέβουν μαζικά στο Πολυτεχνείο. Από εκείνη τη στιγμή, η κατάληψη του Πολυτεχνείου καθώς ενώνεται με το εργατικό–λαϊκό κίνημα αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωμού. Δίπλα στο σύν-θημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», δυνάμωναν και τα «Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ» και «Κάτω η Χούντα». Το μήνυμα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιμπεριαλιστικό. Ο ρόλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, παρά τις ελλείψεις που παρουσιάστη-καν, ήταν σημαντικός και πολλές φορές καθοριστικός.

Η 16η Νοέμβρη ήταν η μέρα της κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού κατε-βαίνουν με πυκνά και μεγάλα μπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόμοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα μαχητικότε-ρα μπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόμους. Η αστυνομία χτυπά το λαό, χωρίς να μπορεί να διαλύσει τις

διαδηλώσεις. Αργά το απόγευμα, πέφτουν οι πρώτοι νεκροί.

Ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη, τα τανκ κυκλώνουν το Πο-λυτεχνείο. Στις 3 το πρωί, ένα απ’ τα τανκ πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαμένη: άνοιξε ο δρόμος για την κατάρρευση της δικτατορίας, χιλιάδες νέοι και νέες, απ’ το παράδειγμα του Πολυτεχνείου δια-παιδαγωγήθηκαν με τα ιδανικά του αγώνα, της οργανω-μένης απειθαρχίας και ανυπακοής. Τελικά τον Ιούλη του 1974 κάτω από το βάρος της κρίσης στην Κύπρο αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήματος, το καθεστώς κατέρρευσε.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου

Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας, δηλαδή της “Χρυσής Αυγής” είναι ότι «οι χουντικοί πέθαναν στην ψάθα» ή ότι η Χούντα αντιμετώπισε την “φαυλοκρατία” και τη “διαφθορά του πολιτικού συστήματος”. Στη πραγματικότητα στα χρόνια της Δικτατορίας έγινε ένα πραγματικό «πάρτυ» υπεξαίρεσης χρημάτων, ρουσφετιών και σκανδάλων. Οι Χουντικοί έφτασαν δε σε τέτοιο σημείο, που μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της Δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτωςλυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)». Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα αφορούσαν συμβάσεις με ντόπια και ξένα μονοπώλια, όπως η σύμβαση με την εταιρεία “Lip-ton’ και η σύμβαση της Εγνατίας. Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους Χουντικούς για την κατασκευή του «Ναού του Σωτήρος», το περιβόητο «Τάμα του Έθνους». Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές “εισφορές” των δημοσίων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια. Πάνω από 400 εκατομμύρια δραχμές είχαν κάνει “φτερά”… Στο Δήμο της Αθήνας, επίσης τα σκάνδαλα της Χούντας ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο δραχμές!

Ένα επιχείρημα των σημερινών θιασωτών της Χούντας,

Τα σκάνδαλα της Χούντας

Όλη η 7χρονη αντιδικτατορική πάλη του λαού μας, ο παλ-λαϊκός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου απέδειξαν πως κανέ-νας αντιδραστικός μηχανισμός όσο κι αν εμφανίζεται πα-ντοδύναμος και αιώνιος, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου εργατικού–λαϊκού κινήματος.

Η μορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε, η εξουσία όμως παρέμεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχει-ρηματιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε μέχρι και σήμερα αυτούς υπηρετούν.

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν τη δύναμη του λαού, έχουν τον φόβο του. Γι’ αυτό, διαχρονικά, εναλλάσσουν, μεταμ-φιέζουν τις μορφές διαχείρισης της εξουσίας τους. Έτσι αξιοποιούν διάφορες εναλλακτικές λύσεις και σχήματα, αξιοποιούν είτε χώρια, είτε μαζί την τρομοκρατία και την καταστολή με το “καρότο” και τις αυταπάτες.

Οι εκμεταλλευτές δε διστάζουν. Γέννημα του συστήματος είναι και οι εγκληματίες – ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Πότε τους «μαζεύουν» και πότε τους «αμολάνε» κατά πως τους βολεύει. Πότε τους θέλουν «αγανακτισμένους» και πότε «σοβαρούς».

Εύκολες λύσεις χωρίς αγώνα και θυσίες ποτέ δεν έρχονται

Ο λαός, η νεολαία όταν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε, μπορούμε να ξεπεράσου-με κάθε δυσκολία. Μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη όταν απορρίψουμε τις λογικές διαχείρισης του ση-μερινού σάπιου συστήματος, τις κυβερνήσεις της μιας ή της άλλης πολιτικής δύναμης, που τάχα θα μας λύσουν το πρόβλημα. Έχοντας στόχο τη ρήξη με τα μονοπώλια, την εξουσία τους, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Ούτε αναμονή, ούτε αυταπάτες! Δεν υπάρχουν «σωτή-ρες». Το μέλλον μας δεν βρίκεται στα όρια της πείνας! Να απορρίψουμε τη ζωή με ψίχουλα! Την 1η Νοέμβρη έγι-νε ένα σημαντικό βήμα που πρέπει να συνεχιστεί. Παίρ-νουμε τη ζωή στα χέρια μας. Συμβάλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυ-γκρότηση του κινήματος. Μαζικοποιώντας τα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλείας, δυναμώνοντας τις επιτροπές και τα συμβούλια στην επαγγελματική εκπαί-δευση. Συγκροτώντας επιτροπές ανέργων, στα σωματεία και στις λαϊκές γειτονιές. Δυναμώνοντας τους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, κόντρα στον εκφυλισμό. Δυνα-μώνοντας την αγωνιστική συλλογική δραστηριότητα μέσα στα σχολεία, με μαθητικά συμβούλια οργανωτές, κυψέλες του αγώνα. Ενισχύοντας σε κάθε χώρο τον αγώνα διεκδίκη-σης των σύγχρονων αναγκών μας σε μόρφωση, δουλειά, ζωή με δικαιώματα. Κόντρα στο σύστημα, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους βρίσκε-ται η λύση στα αδιέξοδα που συναντάμε καθημερινά. Διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει!

Συνεχίζουμε την πάλη για να ανατρέψουμε τη δικτατορία των μονοπωλίων, για να κατακτήσει ο λαός την εξουσία και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!

Η κοινωνική εξέλιξη δε σταματάει εδώ, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είμαστε αισιόδοξοι: ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων εξεγέρσεων και κοινωνι-κών επαναστάσεων, που θα οδηγήσουν ξανά την ανθρω-πότητα στην πρόοδο! Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον!

Οργανωνόμαστε για την ανατροπή!

Φύσηξε ξαφνικὸς ἀγέρας. Τρίξαν τὰ βαριὰ παντζούρια.Σηκώθηκαν τὰ φύλλα ἀπ᾽τὸ χῶμα. Φύγανε, φύγανε.Ἒμειναν μόνο οἱ πέτρες. Πρέπει μ᾽ αὐτὲς νὰ βολευτοῦμε τώρα·μ᾽ αὐτές, μ᾽ αὐτές, – ξαναλέει. Ὃταν ἡ νύχτα κατεβαίνειἀπ᾽ τὸ μεγάλο μελανὶ βουνὸ καὶ ρίχνει τὰ κλειδιὰ μας στὸ πηγάδι, –πέτρες μου, πέτρες μου, – λέει – νὰ πελεκήσω ἓνα-ἓνατ᾽ἂγνωστα πρόσωπά μου καὶ τὸ σῶμα μου, μὲ τὃνα μου χέρισφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽τὸν τοῖχο.

30. 5. 68Γ. Ρίτσοςαπό την συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα.