Απόφαση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αγωνιστικών...

Πανελλαδικό Συντονιστικό ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΑΕΙ –ΤΕΙ / 9-10 ΟΚΤΩΒΡΗ 2010

ΜΕΡΟΣ Α: Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Α1. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

1. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που περικλείει πολλούς κινδύνους για τους λαούς και τη νέα γενιά του πλανήτη. Βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη φάση της γενικευμένης παγκόσμιας κρίσης του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος που χαρακτηρίζεται τόσο από την ένταση όσο και από την έκταση της. Η κρίση αυτή αποτελεί προϊόν της «συνάντησης» της οικονομικής κρίσης που αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη, με την διαδικασία αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο παγκόσμιο ταμπλό και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό τους με στόχο την κατάχτηση νέων αγορών, σφαιρών επιρροής, πηγών ενέργειας, με στόχο δηλαδή το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, τέτοια που όμοια της δεν γνώρισε έως τώρα η ανθρωπότητα. Έχει τη βάση της στην αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης της. Το ιμπεριαλιστικό χρηματιστικό κεφάλαιο, τις προηγούμενες δεκαετίες, εξαντλούσε από τη μια τις πηγές των κερδών του δηλαδή την παγκόσμια εργατική τάξη και τις εξαρτημένες στον ιμπεριαλισμό χώρες και λαούς ενώ από την άλλη αναζήτησε τη διέξοδο για την μεγιστοποίηση των κερδών του, στην εκτίναξη της λεγόμενης εικονικής οικονομίας (ή οικονομίας των χαρτιών) σε σχέση με την πραγματική οικονομία. Η «ψαλίδα» αυτή ανάμεσα στην εικονική και πραγματική οικονομία μπορούσε να αναπαράγεται ενόσω η Δύση με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό επιβεβαίωνε τις «προσδοκίες» για επανακατάχτηση του κόσμου. Και φυσικά αναπαραγόμενη διαιώνιζε σε όλο και υψηλότερα επίπεδα τις ανισότιμες σχέσεις που είχε διαμορφώσει ο ιμπεριαλισμός με τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών και των λαών στον πλανήτη. Γίνονταν εργαλείο για την διαρκή και κλιμακούμενη απομύζηση λαών και χωρών. Έδινε αβάντζο στην επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Το βάλτωμα των ΗΠΑ, λόγω της ιρακινής αντίστασης, που ακολούθησε της εισβολής και κατοχής του Ιράκ (2003), επιβεβαίωσε την αναντιστοιχία μέσων (που διέθεταν) και σκοπών (παγκόσμια κυριαρχία). Επίσης πυροδότησε ή/και ενδυνάμωσε τάσεις και μια σειρά εξελίξεις, αναδεικνύοντας τους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων αλλά και τις αντιθέσεις τους που επισκιάζονταν για μια περίπου δεκαετία, από την ευφορία αλλά και τη φόρα που έδωσε στους δυτικούς και πιο πολύ στις ΗΠΑ η «ψυχρή» νίκη τους έναντι της «αυτοκρατορίας του κακού» στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η διεκδίκηση αναβαθμισμένου ρόλου από τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία). Η διαδικασία ανασυγκρότησης του ρώσικου ιμπεριαλισμού και η προσπάθεια του να αντιμετωπίσει τη δυτική περικύκλωση (αντιπυραυλική ασπίδα, έγχρωμες επαναστάσεις κλπ). Η δυναμική είσοδος της Κίνας στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, η εμφάνιση νέων και φιλόδοξων περιφερειακών δυνάμεων (Ινδία, Βραζιλία, κλπ). Όλα αυτά δεν είναι απλά η εικόνα ενός σπαρασσόμενου από αντιθέσεις και ανταγωνισμούς κόσμου, ενός κόσμου πολύ διαφορετικού από αυτόν που υπόσχονταν στη νέα γενιά το σύστημα και τα παπαγαλάκια του πριν από είκοσι χρόνια. Αναδεικνύουν και το γεγονός πως η οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και απλώθηκε σε όλο τον κόσμο είναι άρρηκτα δεμένη με την διάψευση των προαναφερόμενων προσδοκιών επανακατάχτησης του κόσμου από την Δύση και ειδικότερα τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα ξεδιαλύνει και το «παράλογο» της ύπαρξης τόσων κεφαλαίων που «λιμνάζουν» και δεν επενδύονται παραγωγικά ή επενδύονται στον παρασιτικό χρηματιστικό πεδίο. Γιατί το ζήτημα δεν είναι εάν υπάρχουν κεφάλαια να επενδυθούν αλλά το ότι ο κάθε ιμπεριαλιστής θέλει την εκπλήρωση ορισμένων κρίσιμων όρων κερδοφορίας, ελέγχου και κυριαρχίας των πεδίων επένδυσης του. Και έτσι το ζήτημα των αγορών και τη πάλης για το κέρδισμά τους, η πάλη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, η κούρσα για την θέση του καθένα στα παγκόσμια πράγματα και η αναζήτηση συμμαχιών τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την οικονομική κρίση.

2. Η γενικευμένη κρίση οξύνει έτσι στο έπακρο τις αντιθέσεις που κινούν τον σύγχρονο κόσμο: κεφαλαίου – εργασίας, ιμπεριαλισμού-λαών, τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Γίνεται εφαλτήριο για μια νέα έφοδο του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στις «πηγές» που εξαντλούσε όλες

1


τις προηγούμενες δεκαετίες, ή αλλιώς δίνει μια άνευ προηγουμένου ώθηση στην επίθεση του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος στην εργατική τάξη, τους λαούς, τη νέα γενιά, οι οποίοι βιώνουν πρωτόγνωρες συνθήκες απότομης υποβάθμισης και συμπίεσης προς τα κάτω όλων των δικαιωμάτων- καταχτήσεων τους στην εργασία, την ασφάλιση, την περίθαλψη, την εκπαίδευση. Στόχος η μετατροπή των εργαζομένων και των γενιών που έρχονται σε σύγχρονους δουλοπάροικους του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, η «ολική επαναφορά» του κοινωνικού τοπίου στην περίοδο πριν την «επάρατη» Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Ήδη σε όλο τον πλανήτη ζωντανεύουν οι εξαθλιωμένες φιγούρες των βιβλίων του Ντίκενς και του Τζακ Λόντον. Χιλιάδες εργοστάσια κλείνουν, άλλα τόσα απολύουν εργαζόμενους με το σωρό, η παιδική εργασία εξαπλώνεται. Κεντρικό στοιχείο της επίθεσης είναι η γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας που διαλύουν τους συνεκτικούς ιστούς μεταξύ των εργαζομένων και απλώνουν την ανασφάλεια σε όλα τα τμήματά τους. Οι μεγάλες ουρές των ανέργων εμφανίζονται ξανά στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Οι άστεγοι και οι παραγκουπόλεις δεν αποτελούν πια το θλιβερό προνόμιο των πόλεων της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής. Η συνδικαλιστική δράση, το δικαίωμα των εργαζομένων στην οργάνωση της πάλης τους είναι υπό διωγμό. Το σύστημα θωρακίζεται πυρετωδώς με νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αλλά και με ένα ολόκληρο πλέγμα νόμων και ρυθμίσεων με στόχο την τρομοκράτηση και την καθυπόταξη των αντιδράσεων που γεννούν οι πολιτικές του. Συνολικά δημιουργούνται αφόρητες συνθήκες για τους λαούς και τα έθνη σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σπέρνει πολέμους, κομματιάζει χώρες, ερημοποιεί σημαντικές περιοχές της γήινης σφαίρας, ενώ την ίδια στιγμή καταληστεύει τον κοινωνικό και φυσικό πλούτο μεγάλων περιοχών της Γης. Παράγει με κλιμακούμενο βαθμό ξεριζωμένους, φτωχούς και ανέργους, οδηγεί σε έναν κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα με την ίδια ταχύτητα που οδηγεί συνολικά τον πλανήτη σε αδιέξοδα, αμφισβητώντας την ίδια την δυνατότητας ζωής πάνω σε αυτόν.

3. Η γενικευμένη επίθεση του συστήματος και το «ρήγμα» του 2003 που διαπέρασε το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα από πάνω έως κάτω (εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, αντίδραση Ευρωπαίων και Ρωσίας, παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα) διαπλέκονται με την παγκόσμια οικονομική κρίση και επιταχύνουν την γέννηση αντιστάσεων, κινημάτων, εξεγέρσεων. Όλα δείχνουν ότι έχουμε εισέλθει σε έναν νέο μακρύ ιστορικό κύκλο αγώνων που θα τεθεί ξανά από την πλευρά του κόσμου της εργασίας και των λαών το αίτημα για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στην ημερήσια διάταξη. Η ήττα του επαναστατικού κινήματος και η επικράτηση της γραμμής της συνθηκολόγησης στο παγκόσμιο εργατικό αριστερό επαναστατικό κίνημα, η ανάγκη ερμηνείας της πορείας οπισθοχώρησης των πρώτων αποπειρών για μια νέα κοινωνία, βαραίνουν πολύ στον σημερινό ιδεολογικό, πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά δεν είναι ικανές να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω. Αυτόν που οι λαοί αργά και βασανιστικά, ανισόμετρα και με πολλές αδυναμίες και λάθη, γυρίζουν οικοδομώντας ταυτόχρονα τα υλικά για μια νέα «έφοδο στον ουρανό». Στα βουνά του Νεπάλ και στην Ινδία, στους αγώνες του Παλαιστινιακού λαού για λεύτερη πατρίδα, στον αντικατοχικό αγώνα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, στους εργατικούς αγώνες στην Ευρώπη και στη Κίνα, στις λαϊκές αντιιμπεριαλιστικές αντιστάσεις στην Λατινική Αμερική. Στις ολοένα και πιο συχνές εξεγέρσεις και τα κινήματα της νεολαίας. Από την εξέγερση των νέων μεταναστών των γαλλικών γκέτο, και το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στο CPE πάλι στη Γαλλία, έως τον δίχρονο ξεσηκωμό της ελληνικής νεολαίας και την νεανική έκρηξη του Δεκέμβρη, και από κει στις μεγάλες σε διάρκεια και μαζικότητα κινητοποιήσεις των ευρωπαίων και αμερικανών φοιτητών ενάντια στην επίθεση που δέχονται τα δικαιώματά τους. Μιας νεολαίας που έχει εκ των πραγμάτων σημαντικό μερίδιο σ’ αυτήν την πορεία αφύπνισης και χειραφέτησης των λαών.

Α2. ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

4. Στη χώρα μας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα σχεδόν χρόνο με την ανοχή της ΝΔ και τη συμπόρευση του ΛΑΟΣ έχει βαλθεί να ξεθεμελιώσει καταχτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα. Αφού πρώτα επέβαλε το Πρόγραμμα Βαρβαρότητας κατ’ εντολή της ΕΕ στη συνέχεια

2


έβαλε το λαό και τη χώρα στη μέγγενη της τρόικας Ευρωπαϊκή Ένωση – Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΕ- ΔΝΤ- ΕΚΤ). Το πρόγραμμα βαρβαρότητας και το μνημόνιο, ανέδειξαν τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και τις συνέπειες της διπλής εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ-ΕΕ. Το βάθεμα της εξάρτησης τις προηγούμενες δεκαετίες σε συνδυασμό με το γεγονός πως οι αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ βγήκαν σταδιακά στη επιφάνεια μετά το 1989 και πήραν μια από τις κεντρικές θέσεις μετά το 2003, μετέτρεψε και τη χώρα μας σε πεδίο ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων που οξύνθηκαν σε συνδυασμό με την κρίση του συστήματος. Έτσι η χώρα μας αποτέλεσε τον αδύναμο κρίκο της ΕΕ με τον οποίο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπόρεσε να μπει σφήνα (μέσω του ΔΝΤ), να οξύνει τις έτσι κι αλλιώς εκφρασμένες αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρών της ΕΕ και ειδικά μεταξύ του λεγόμενου πυλώνα της ΕΕ (Γαλλία- Γερμανία) και να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα συνοχής, προσανατολισμού του ιμπεριαλιστικού αυτού εγχειρήματος. Οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό, τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει σαν σύνολο αλλά και ξεχωριστά κάθε αστικός σχηματισμός, πρέπει να αναζητηθούν στο γεγονός πως οι εξελίξεις πιέζουν την άρχουσα τάξη για μια προσαρμογή των συνόλων της πολιτικής της ώστε να εξυπηρετούνται απρόσκοπτα τα συμφέροντα των πατρώνων της και όχι μόνο στο οικονομικό πεδίο. Έτσι οι ιμπεριαλιστές απαιτούν την απρόσκοπτη και χωρίς καθυστερήσεις συνέχιση της ροής κεφαλαίων από τη χώρα στους «δανειστές» της (που είναι τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη και ορισμένα χρηματιστικά μεγαθήριά τους). Απαιτούν και σε σύγκρουση μεταξύ τους την ακόμα μεγαλύτερη ευθυγράμμιση της εξωτερικής πολιτικής με τους σχεδιασμούς τους. Είναι φανερή βέβαια η σφραγίδα των ΗΠΑ στην εξπρές προσέγγιση της χώρας με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ενώ πολλές οδυνηρές υποχωρήσεις φαίνεται ότι ζητούνται και συζητούνται στα κρυφά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο ζήτημα του Αιγαίου και της Κύπρου. Η αντιπυραυλική ασπίδα κατεβαίνει στα Βαλκάνια και ζητούνται χώρες υποδοχής ενώ το ζήτημα των αγωγών και των δρόμων ενέργειας στο οποίο έχει μπλεχτεί η χώρα μας με ευθύνη της αστικής «μας» τάξης την τοποθετούν μέσα στη δίνη των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η αστική «μας» τάξη στο οικονομικό πεδίο προκειμένου να διασώσει και να αναπαράγει την κυριαρχία της και τη σχέση εκμετάλλευσης του λαού, ακόμα και από φανερά πιο υποδεέστερη θέση απέναντι στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της σε σχέση με πριν, δεν διστάζει να υποθηκεύσει όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Προσδοκώντας πολιτικές «ανάσες» και ένα ελάχιστο μερίδιο κερδών από την συντριβή όλων των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού.Η επίθεση βέβαια δεν είναι χθεσινή. Τις προηγούμενες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες των πολιτικών λιτότητας και φτώχειας, της καθήλωσης-μείωσης των πραγματικών μισθών, της αύξησης της ανεργίας, του ξεκληρίσματος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της παραρτημοποίησης της ελληνικής οικονομίας και της αποβιομηχάνισης. Δεκάδες αντιδραστικοί νόμοι προωθήθηκαν με στόχο την κατάργηση του οχτάωρου, την μείωσης των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, το συνεχή περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών. Ακόμα και τα «μεγάλα έργα» λόγω Ολυμπιάδας αλλά και τα δημόσια έργα, μόνο για λίγο έδωσαν ανάσες στον ελληνικό καπιταλισμό ενώ οι αντιδραστικές τους συνέπειες δεν άργησαν να φανούν. Πολιτική που πρόσθεσε νέα φέσια στον ελληνικό λαό, νέα δεσμά εξάρτησης στη χώρα και τεράστια πλούτη στο ξένο κύρια αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο. Παράλληλα είχαμε μια σειρά επιλογών (ξεπούλημα ΟΤΕ και λιμανιών, συμφωνίες αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου) στον τηλεπικοινωνιακό και στον ενεργειακό τομέα, που αυξάνουν την παρουσία του ξένου κεφαλαίου στη χώρα μας και εμπλέκοντας πιο πολύ και πιο πολλές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Όσο περνούσε ο καιρός στη χώρα μας πολλαπλασιάζονταν οι εκδηλώσεις και οι συνέπειες της κρίσης λόγω του εξαρτημένου στον ιμπεριαλισμό χαρακτηριστικών της και τη δυνατότητα του τελευταίου να μετακυλά σε χώρες σαν τη δική μας τμήματα της δικής του κρίσης.

5. Πάνω σε αυτό το έδαφος και με όπλο την τρομοκρατία του διλήμματος «μέτρα ή χρεωκοπία» από τον Γενάρη έως τον Ιούλη του 2010 εξελίχθηκε η πρώτη φάση μιας πρωτόγνωρης επίθεσης στα λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα. Σκληρή λιτότητα με πρωτοφανείς μειώσεις ονομαστικών μισθών και συντάξεων, κατάργηση ή μετατροπή επιδομάτων σε ψίχουλα στο δημόσιο τομέα. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είδαν σε ένα μήνα το εισόδημά τους να μειώνεται κατά 15-20%.

3


Ανοιχτή αμφισβήτηση του δικαιώματος στη δουλειά. Τόσο στον ιδιωτικό τομέα με τον διπλασιασμό του ορίου των απολύσεων και τη μείωση στο μισό των αποζημιώσεων απόλυσης, όσο και στο δημόσιο τομέα με την μη επαναπρόσληψη χιλιάδων συμβασιούχων που επαγγέλθηκε η κυβέρνηση αλλά και με αφορμή την «αναδιοργάνωση» των δημόσιων υπηρεσιών και φυσικά τον «Καλικράτη» που αφήνει στον αέρα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στους ΟΤΑ και θα επιτείνει την ερήμωση και την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Κατακόρυφη χειροτέρευση των όρων εργασίας με την δια νόμου γενίκευση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την αμφισβήτηση- κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ήδη πολλές επιχειρήσεις απολύουν αθρόα εργαζόμενους, εφαρμόζουν την τριήμερη εργασία, καταργούν υπερωρίες και παράλληλα ασκούν τρομοκρατία σε οποιοδήποτε σκίρτημα εργατικής αντίστασης. Στον ίδιο καμβά βρίσκεται η προώθηση για νέους και ανέργους της ελληνικής εκδοχής του γαλλικού CPE (Σύμφώνο Πρώτης Απασχόλησης) αλλά και της παιδικής εργασίας, που μετατρέπει παιδιά και νέους σε σύγχρονα υποζύγια του κεφαλαίου. Το αντιασφαλιστικό τερατούργημα που ισοπεδώνει το σύνολο των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και καταργεί ουσιαστικά το δικαίωμα στη σύνταξη μετατρέποντας την σε επίδομα κηδείας. Και ακολουθούν και άλλα «κύματα» αντιλαϊκών μέτρων και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου(«επικαιροποιημένο μνημόνιο»): κι άλλες περικοπές μισθών συντάξεων και επιδομάτων, αύξηση της φορομπηξίας και της ακρίβειας (τιμολόγια ΔΕΗ, νερού, αύξηση ΦΠΑ στα είδη λαικής κατανάλωσης), παράδοση των ΔΕΚΟ (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, Αεροδρόμιο Αθήνας, περιφερειακά αεροδρόμια και λιμάνια, ΟΣΕ) και της ενέργειας στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.Ιδιαίτερης σημασίας είναι τα μέτρα ενάντια στους μετανάστες, γιατί προσπαθούν να ολοκληρώσουν το αντιδραστικό πλαίσιο υπερεκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο ταυτόχρονα με την επιχείρηση να διασπάσουν την εργατική τάξη της χώρας σε ντόπιους και ξένους. Ώστε να περάσουν πιο εύκολα τα νέα αντεργατικά μέτρα και να υλοποιηθεί πιο γρήγορα ο νέος εργασιακός μεσαίωνας που «οραματίζονται» πάνω στα συντρίμμια των καταχτήσεων των εργαζομένων.Παράλληλα και μέσα σε ένα παγκόσμιο κλίμα που ευνοεί, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη πλήρη συναίνεση ή ανοχή της ΝΔ και το σιγοντάρισμα του ΛΑΟΣ προωθεί δεσμίδες μέτρων θωράκισης του καθεστώτος από τις λαϊκές και νεολαιίστικες αντιδράσεις. Συνάμα συμμορφώνεται πλήρως στην αστυνομοκρατική νομοθεσία και τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΕΕ, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τις λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα.

6. Οι μεγάλοι απεργιακοί αγώνες του τελευταίου διαστήματος ανέδειξαν το μεγάλο κενό που υπάρχει ανάμεσα στις εκφρασμένες αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων και τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ανέδειξαν σε όλο της το βάθος την ανεπάρκεια και τους λαθεμένους ρεφορμιστικούς και αντικινηματικούς προσανατολισμούς της επίσημης αριστεράς αλλά και τη σύγχυση και τις αυταπάτες μεγάλου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η κατάπτυστη συμφωνία της ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ ήταν η πιο πρόσφατη αλλά ούτε η πρώτη και φυσικά ούτε η τελευταία πράξη που την κατατάσσει δικαιωματικά στην απέναντι από το λαό όχθη, παρέα με ιμπεριαλιστές, το μεγάλο κεφάλαιο και τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις τους. Το ΚΚΕ συνεχίζει την αντικινηματική πρακτική μέσω του ΠΑΜΕ, επενδύει για μια ακόμη φορά σε ένα καλό αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές, δεν θέλει να γίνει οργανωτής των αγώνων και της αντίστασης του λαού γιατί δεν θέλει να βρεθεί αντιμέτωπος και σε σύγκρουση με το σύστημα και τις πολιτικές του. Ο ΣΥΝ μετά και από την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (που ήδη προσεγγίζει το ΠΑΣΟΚ) ψάχνει τρόπους πλασαρίσματος στο αστικό παιχνίδι, ενώ οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάταια να βρουν τον τρόπο να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Παράλληλα στο χώρο του τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν περισσέψει οι αναζητήσεις έξω από την ταξική πάλη και για την κυβέρνηση ή τις αστικές δυνάμεις που θα εφαρμόσουν φιλολαικές πολιτικές εν μέσω πλήρους εξέλιξης της αντιλαϊκής επιδρομής.Η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων από τη βάση, η δημιουργία και η ανάπτυξη πρωτοβουλιών αντίστασης, με στόχο την οικοδόμηση Μετώπου Αντίστασης μέσα από την Κοινή Δράση και για την ανατροπή της αντιλαϊκής καταιγίδας του Προγράμματος Βαρβαρότητας και του Μνημονίου Υποταγής είναι μονόδρομος για όποια δύναμη θέλει να μιλάει από την σκοπιά των εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων δικαιωμάτων.

4


ΜΕΡΟΣ Β: Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Β1. ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

7. Για μας ο χαρακτήρας της εκπαίδευσης προσδιορίζεται από τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας την οποία καλείται να υπηρετήσει. Έτσι ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, που λειτουργεί με σκοπό το κέρδος και στηρίζεται στην άσκηση βίας για τη διαιώνιση της καπιταλιστικής κυριαρχίας, προσδιορίζει τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, τις "αξίες" και το "ήθος" που προωθεί. Η εκπαίδευση στη χώρα μας, στη βάση του καπιταλιστικού χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας μας, έχει συγκεκριμένους ρόλους και υπηρετεί συγκεκριμένους στόχους για την κυρίαρχη τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες, για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο:

α) Την αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας μιας και η εκπαίδευση είναι ο βασικότερος ιδεολογικός μηχανισμός που έχει στα χέρια της η αστική τάξη για να επέμβει στα μυαλά και στη συνείδηση των νέων ανθρώπων σε μαζική κλίμακα και επί μακρό διάστημα παρά την πολύπλευρη βοήθεια που προσφέρουν στην άρχουσα τάξη κι άλλοι μηχανισμοί (ΜΜΕ, στρατός, εκκλησία).

β) Την αναπαραγωγή της ταξικής διάρθρωσης-διαστρωμάτωσης της κοινωνίας μέσω της παραγωγής εκείνου του δυναμικού που θα κατανεμηθεί στις διάφορες κοινωνικές θέσεις. Σήμερα, στη βάση του πολιτικού-ταξικού συσχετισμού, το κεφάλαιο προωθεί την παραγωγή εργατικού αλλά και κατώτερου-μεσαίου στελεχικού δυναμικού με ελαστικοποιημένα χαρακτηριστικά, στενά ειδικευμένου ή καταρτισμένου, ευπροσάρμοστου και αναλώσιμου ανά πάσα στιγμή, ενώ μέσω των προτεινόμενων επιπέδων σπουδών και την καθιέρωση των μεταπτυχιακών προσπαθεί να απαντήσει την αναπαραγωγή πιο καταρτισμένου στελεχικού δυναμικού.

Β2. Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

8. Η εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση έχει καταδείξει ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που το σύστημα έχει προσανατολιστεί σε πιο ριζικές λύσεις στο ζήτημα της εκπαίδευσης και της κρίσης της. Αυτό αφορά τόσο τα προβλήματα που συνδέονται με την εκπαιδευτική δομή και διαδικασία όσο και με τις γενικότερες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές στις οποίες συνοπτικά έχουμε αναφερθεί. Αν λοιπόν μπορούμε να συνοψίσουμε τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει την εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση θα λέγαμε πως είναι η προσπάθεια του κεφαλαίου, της αστικής τάξης της χώρας μας να προσαρμόσει την εκπαιδευτική δομή και διαδικασία στις ανατροπές που έχουν συντελεστεί σε βάρος των λαών και της νεολαίας. Να προωθήσει τέτοιες αλλαγές και να προβεί σε τέτοιες τομές που να συμβάλλουν στον στόχο της επαναθεμελίωσης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου σε συνθήκες κρίσης και γενικευμένης επίθεσης που αγγίζει έως και τα μεσοστρώματα. Όσον αφορά τις «εξωτερικές» δεσμεύσεις, η μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας καλείται να προσαρμόσει την εκπαίδευση σε μια τέτοια κατεύθυνση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Στη βάση των προηγούμενων η πολιτική που ασκείται στην εκπαίδευση έχει μερικούς βασικούς άξονες:

α) Τον έλεγχο της ροής- ταξικοί φραγμοί στις σπουδές. Εάν η γενικευμένη επίθεση του συστήματος έχει δυσχεράνει τους οικονομικούς και ευρύτερα στους κοινωνικούς όρους και έχει συμπιέσει προς τα κάτω τις προϋποθέσεις αλλά και τις προσδοκίες των λαϊκών στρωμάτων για ανώτατες σπουδές, το ίδιο το σύστημα έχει κρίνει πως αυτό δεν είναι αρκετό για τις ανάγκες και τους στόχους του. Συντελείται ήδη η δημιουργία ενός πλέγματος μέτρων και ρυθμίσεων που ορθώνουν, από το νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο (και μέσα σε αυτό), ολοένα και πιο ισχυρούς και πολύπλευρους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα της νεολαίας για σπουδές.

β) Ταξικοί φραγμοί στη δουλειά – εμπέδωση του νέου εργασιακού μεσαίωνα. Η αποσύνδεση του πτυχίου από τα επαγγελματικά δικαιώματα και τα μέτρα μετά το πτυχίο (ΑΣΕΠ, άδειες εξάσκησης επαγγέλματος κλπ) ήταν το πρώτο σοβαρό κύμα αλλαγών για το χτύπημα του δικαιώματος στη

5


δουλειά. Στην περίοδο που διανύουμε το σύστημα κλιμακώνει την επίθεσή του. Η λεγόμενη δια βίου εκπαίδευση, η προωθούμενη κατάργηση των πτυχίων και η αντικατάστασή τους από τις πιστωτικές μονάδες καθώς και η εξατομίκευση των σπουδών προσπαθεί να εμπεδώσει στη νεολαία τη λογική του απασχολήσιμου, ότι είναι αντικειμενικό η νεολαία να ανακυκλώνεται διαρκώς μεταξύ μιας δουλειάς χωρίς δικαιώματα, της ανεργίας- της επανακατάρτισης. Θέλει να εμπεδώσει στη νεολαία και να την προετοιμάσει για να δεχτεί το νέο εργασιακό μεσαίωνα των ελαστικών σχέσεων εργασίας, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και την διάλυση κάθε έννοιας συλλογικότητας, την ολοκληρωτική της υποταγή στις ορέξεις του κεφαλαίου.

γ) Το χτύπημα του κινήματος. Ένας από τους πρωταρχικούς όρους για το προχώρημα των αλλαγών στα άλλα δύο πεδία είναι το χτύπημα, η διάλυση των κινημάτων στην εκπαίδευση και των ελευθεριών που έχουν καταχτήσει αυτά. Κρίσιμες πλευρές αυτής της πολιτικής παραμένουν το χτύπημα- περιορισμός-κατάργηση του Άσυλου και το χτύπημα συνολικά του φοιτητικού συνδικαλισμού, η αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, η τρομοκράτηση και η ποινικοποίηση του μαθητικού κινήματος καθώς και η επιβολή της συνδιοίκησης.

δ) Συμπληρωματικότητα της εκπαίδευσης ως προς τους στόχους της ιμπεριαλιστικής ΕΕΗ ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας και ιδιαίτερα η σχέση εξάρτησης και πρόσδεσης στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο στο οικονομικό πεδίο, προσδιορίζει το γεγονός πως οι αντιδραστικές πολιτικές που προωθούνται στην εκπαίδευση φέρουν την σφραγίδα των ευρωενωσίτικων επιταγών και των σχεδιασμών των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα καλείται να προσαρμοστεί και να λειτουργήσει συμπληρωματικά ως προς τους στόχους που δια μέσου των εκπαιδευτικής δομής και λειτουργίας έχει θέσει το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και η ΕΕ και αφορούν τόσο την ισχυροποίηση των δεσμών εξάρτησης της χώρας από την ΕΕ όσο και τον παγκόσμιο ανταγωνισμό σε έρευνα και καινοτομία με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και σε τομείς που αφορούν την έρευνα, τεχνολογία– τεχνογνωσία, προϊόντα αιχμής, τη χρησιμοποίηση του διδακτικού- ερευνητικού- φοιτητικού δυναμικού.

Β3. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ: ΑΠΟ ΤΟ «ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» … ΣΤΟ «ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ»

9. Θα είμαστε κατηγορηματικοί: το «ανοιχτό σχολείο» της Διαμαντοπούλου θα είναι πολύ κλειστό και εξοντωτικό για τους μαθητές. Η προωθούμενη σχολειοποίηση του νηπιαγωγείου, αντιδραστική από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, προσπαθεί να προσγειώσει από τα άγουρα ακόμα χρόνια της προσχολικής ηλικίας τη νεολαία στο νέο εκπαιδευτικό μεσαίωνα που προωθείται. Το κατέβασμα της ύλης σε χαμηλότερες τάξεις αλλά και η αύξησή της, διαδικασία που προχωράει τόσο στο Δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο, αυξάνει κατακόρυφα τις οικονομικές –κοινωνικές-«μορφωτικές» προϋποθέσεις για το πέρασμα από τάξη σε τάξη, αυξάνει κατακόρυφα την εντατικοποίηση των σπουδών, θέλει να ωθήσει σημαντικά τμήματα μαθητών στην παραίτηση από τη συνέχιση των σπουδών ή να τα οδηγήσει σε εκπαιδευτικές χωματερές τύπου ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ μετά το γυμνάσιο. Ένας νέος κύκλος επίθεσης ετοιμάζεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση με επίκεντρο το Λύκειο και τον τρόπο εισαγωγής σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Με προμετωπίδα την λεγόμενη «αποσύνδεση του Λυκείου από την Τριτοβάθμια εκπαίδευση», και το «να πάψει το Λύκειο να είναι προθάλαμος των ΑΕΙ» έτσι ώστε να αποκτήσει «αυτοδύναμο ρόλο», προωθείται μια σημαντική σκλήρυνση των όρων εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, που θα παίρνει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Μια σκλήρυνση που αφορά ιδιαίτερα τις σχολές και τα τμήματα που έχουν πολλαπλή σημασία για το κεφάλαιο και τα οποία πρέπει πάση θυσία να προστατευτούν από την είσοδο της «πλέμπας». Έτσι ώστε α) να επαναποκτήσουν το ρόλο τους της εκπαίδευσης ανώτερων στελεχών με οριοθετημένη την προοπτική τους σε σχέση με τις μάζες των φοιτητών και των σπουδαστών των υπόλοιπων σχολών, και για να αναστυλωθεί μέσα σε αυτά η ιδεολογική κυριαρχία του συστήματος και β) να εξασφαλίσουν την μείωση των απόλυτων αριθμών εισαγωγής στην τριτοβάθμια, κάτι το οποίο αποτελεί πάγιο αίτημα των πρυτάνεων τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή η «αποσύνδεση» θα πάει πιο μακριά το «πραγματικό Πανεπιστήμιο» και ίσως φτιάξει νέα

6


μεταδευτεροβάθμια μορφώματα για ένα ποσοστό μόνο αυτών που έμπαιναν στην «παλιά» τριτοβάθμια. Ταυτόχρονα με τον «Καλικράτη» τα σχολεία θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας, τα οποία θα καλούνται να πληρώνουν από τη τσέπη τους οι εργαζόμενοι γονείς, θα ενταθεί και θα κατοχυρωθεί η ταξική διαφοροποίηση των σχολείων, ενώ η μεταφορά στη πορεία της μισθοδοσίας στα «τοπικά κράτη» θα μετατρέψει τους δασκάλους και τους καθηγητές σε «δημοδιδάσκαλους» με αβέβαιο το πότε θα πληρώνονται και πόσο ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε «δήμου».

10. Το ανοιχτό σχολείο δεν αντέχει τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις των εκπαιδευτικών. Έτσι μέσω της αξιολόγησης προωθείται ο έλεγχος και η χειραγώγησης των εκπαιδευτικών και οι όροι εργασίας αλλάζουν μετατρέποντας τους σε «λάστιχα» για την κάλυψη κενών. Από την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και τα μαθητοδικεία έως την καθημερινή πιεστική πραγματικότητα του σχολείου και τις εξαγγελίες για δραστική μείωση των απουσιών το μαθητικό κίνημα θα δεχτεί αφόρητες πιέσεις για να αποδεχτεί και να υποταχτεί στην αντιδραστική πολιτική που του σερβίρεται από τις κυβερνήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

11. Η αναπαραγωγή της ταξικής διαστρωμάτωσης αλλά και η ανάγκη για επανάκτηση του ιδεολογικού ελέγχου, σε συνθήκες πολύπλευρης κρίσης και καταιγιστικής επίθεσης, και επειδή τα μέτρα που παίρνονταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 19990 κρίνονταν ανεπαρκή, οδήγησε το σύστημα στην μεταφορά και την όρθωση φραγμών μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, γεγονός που αποτελεί στοιχείο της περιόδου των τελευταίων χρόνων. Κεντρικό στοιχείο αυτής της προσπάθειας, που αποτελεί συνάμα και επιταγή της ΕΕ (Μπολόνια, Πράγα, Βερολίνο) όπως άλλωστε και όλη η γενική κατεύθυνση της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης ήταν και είναι :

α) Το σπάσιμο των ενιαίων σπουδών σε κύκλους και περίοδες και την δημιουργία προοπτικά ενός σημαντικού φραγμού μετά τα δύο ή τρία πρώτα χρόνια σπουδών θα οδηγεί εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας την μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών και των σπουδαστών. Παράλληλα εξελίσσεται μια διαδικασία αναμόρφωσης των Προγραμμάτων Σπουδών που προωθεί την δημιουργία αλυσίδων προαπαιτουμένων μαθημάτων και οδηγεί στη μετατροπή ως προαπαιτούμενων όλων των μαθημάτων των δύο ή τριών πρώτων χρόνων σπουδών.

β) Την προώθηση της ενιαίας αξιολόγησης σχολών και πτυχίων στα πλαίσια του ΚΕΧΑΕ (Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης). Ο χώρος αυτός, βέβαια, δεν είναι ούτε «κοινός», ούτε «ενιαίος», όσον αφορά τους σκοπούς για τους οποίους συγκροτήθηκε, αφού εξυπηρετεί κυρίαρχα τις επιδιώξεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών χωρών Αγγλία- Γαλλία- Γερμανία. Στόχος είναι χρησιμοποιηθεί η τριτοβάθμια εκπαιδευτική δομή, το διδακτικό προσωπικό και οι φοιτητές-σπουδαστές(απομύζηση «μυαλών, επιστημονικού δυναμικού από χώρες εξαρτημένες σαν τη δική μας), στον ανταγωνισμό των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών με ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ρωσία, όπως και προηγουμένως αναφέραμε. Αυτή η κατεύθυνση εκτός των άλλων πιέζει μέσω της χρηματοδότησης προς μια επιτάχυνση όλων των αντιδραστικών αλλαγών και τομών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, ώστε να συμμορφωθεί προς τις εντολές και να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους στον ανταγωνισμό στους τομείς της έρευνας, της τεχνολογίας. Όσον αφορά τα πτυχία, η θέσπιση του Συστήματος Συσσώρευσης Πιστωτικών Μονάδων, τα λεγόμενα credits, αντιστοιχούν το σύνολο της παρεχόμενης εκπαιδευτικής διαδικασίας σε πιστωτικές μονάδες. Στο «παράρτημα διπλώματος», θα αναγράφονται τα credits που έχει συλλέξει ο κάθε φοιτητής μέσω της παρακολούθησης διαφόρων σεμιναρίων, επιστημονικών συνεδρίων κλπ, κατηγοριοποιώντας τους αποφοίτους τους με βάσει τα credits.

γ) Η διαδικασία αντιστοίχησης των τίτλων σπουδών σε εθνικό επίπεδο με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Αυτό γίνεται μέσω της θέσπισης του Ευρωπαϊκού Πλαισίου Επαγγελματικών Προσόντων, το οποίο χωρίζει σε 8 επίπεδα τα λεγόμενα «μαθησιακά αποτελέσματα», που αποτελούν το σύνολο των «γνώσεων, δεξιοτήτων και ικανοτήτων». Η κάθε χώρα αναλαμβάνει τη δημιουργία του δικού της Εθνικού Πλαισίου, ώστε να υπάρχει η ταξινόμηση των αποφοίτων στα διάφορα επίπεδα με βάση όχι μόνο τον τίτλο σπουδών, αλλά και τις διάφορες άλλες «μαθησιακές δραστηριότητες» που έχουν αναπτυχθεί διά βίου. Καταργείται η έννοια των επαγγελματικών

7


δικαιωμάτων που εξασφάλιζε το ενιαίο πτυχίο, και αντικαθίσταται από τα διάφορα «προσόντα» που κατέχει ένας απόφοιτος, με πρόσχημα την προώθηση της έννοιας περί «κινητικότητας» των εργαζομένων στις χώρες της ΕΕ.Το σχέδιο νόμου για τη Δια Βίου Μάθηση και την Επαγγελματική Κατάρτιση που κατέθεσε η Διαμαντοπούλου μέσα στις πρώτες μέρες του 2010, προσαρμόζει τις διατάξεις της Συνθήκης της Μπολόνια στην ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή με τα διάφορα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει η Ελλάδα και με βάση την παραγωγική-οικονομική της διάρθρωση. Στο νόμο αυτά τα οποία προβλέπονται είναι τα εξής:

Η αναβάθμιση του ΕΚΕΠΙΣ (Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης Δομών Συνεχιζόμενης Επαγγελματικής Κατάρτισης) το οποίο θα αναγνωρίζει τα «πιστοποιητικών σπουδών» που παρέχουν τα ιδρύματα της μεταλυκειακής «σούπας» των διαφόρων ΙΕΚ, ΚΕΣ, ΚΕΚ, κολεγίων κλπ. Θεσπίζεται δηλαδή το όργανο εκείνο που θα προωθήσει την ουσία της υπεροδηγίας 36/05 της ΕΕ.

Η θεσμοθέτηση του Ατομικού Μητρώου Δια Βίου Μάθησης ώστε να καταγράφονται σε αυτό όλα τα «μαθησιακά αποτελέσματα» ενός αποφοίτου μέσω της άθροισης των credits, τα οποία θα δείχνουν την εξατομικευμένη πλέον «μαθησιακή διαδρομή» ενός νεολαίου. Στόχος η παγίωση στη συλλογική συνείδηση της νεολαίας, το ότι είναι «αντικειμενικός» ο φαύλος κύκλος της κατάρτισης-απασχόλησης-ανεργίας-επανακατάρτισης.

Η συγκρότηση του Εθνικού Πλαισίου Επαγγελματικών Προσόντων, ώστε να υπάρχει αντιστοίχηση με το Ευρωπαϊκό. Τα «προσόντα» που αποκτώνται κατά τη διάρκεια της «μαθησιακής διαδρομής» ενός νεολαίου, θα καταγράφονται σε 8 εθνικούς περιγραφικούς δείκτες, που διαμορφώθηκαν με «οδηγό» το Ευρωπαϊκό Πλαίσιο, προσπαθώντας να λάβουν υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, και του μεταπρατικού-διαμετακομιστικού χαρακτήρα της.

Η «αναβάθμιση» του ΕΚΕΠ (Εθνικό Κέντρο Επαγγελματικού Προσανατολισμού) και άρα και του μαθήματος του λεγόμενου «επαγγελματικού προσανατολισμού» θέλει να εμπεδώσει στους νεολαίους το μέλλον τους ως ελαστικά απασχολούμενοι-χαμηλοαμοιβόμενοι-επανακαταρτίσημοι Την καθιέρωση της αντίληψης ότι πρέπει δια βίου να κυνηγά κάποιος πιστωτικές μονάδες ώστε να «ανταποκρίνεται» στις απαιτήσεις της αγοράς.

Οι δηλώσεις προθέσεων της Διαμαντοπούλου για νέο νόμο πλαίσιο σε ΑΕΙ – ΤΕΙ, οι προτάσεις Γρυσπολάκη σε πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων και η ετήσια έκθεση της ΑΔΙΠ, είναι φανερό πως πατούν πάνω στο αντιδραστικό τοπίο που διαμόρφωσε η έως τώρα εφαρμογή του νόμου πλαίσιου της Γιαννάκου και βάζουν τις κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα κινηθεί το νέο ισχυρό κύμα αντιδραστικών αλλαγών στη Τρίτη βαθμίδα. Κατευθύνσεις που φιλοδοξούν να κάνουν ένα μεγάλο άλμα στην ταξικότητα και το οποίο θα αλλάξει συνολικά την εικόνα του Πανεπιστημίου:

α) Κατ’ αρχήν και σε συνέχεια των αντιδραστικών αλλαγών στο Λύκειο και τις εξετάσεις εισαγωγής στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, η Διαμαντοπούλου πρότεινε την εισαγωγή των φοιτητών σε σχολές και όχι σε τμήματα και το «ξεσκαρτάρισμά» τους στο τέλος του πρώτου έτους από τα ίδια τα τμήματα που θα καθορίζουν τόσο των αριθμό των εισακτέων όσο και τις απαιτήσεις για την ένταξη σ΄ αυτά των υποψήφιων φοιτητών, «χωρίς να αποκλείεται και η αλλαγή προγράμματος σπουδών στα επόμενα έτη», που συνδέεται, κατά την υπουργό με την «υιοθέτηση και εφαρμογή του ευρωπαϊκού συστήματος ECTS με βάση τις διδακτικές μονάδες». Έτσι i) θα δημιουργηθεί ένας ισχυρός επιπλέον φραγμός «μεταφέροντας» τις πανεπιστημιακές σπουδές έναν χρόνο αργότερα, ii) καταργεί με την βοήθεια και των ECTS κάθε έννοια πτυχίου και των επαγγελματικών δικαιωμάτων και στη θέση τους βάζει μια εξατομικευμένη διαδρομή κυνηγιού πιστωτικών μονάδων που θα συνδυάζεται με τον ατομικό φάκελο προσόντων. Εάν τώρα θα αντέξει η υπάρχουσα υποδομή την είσοδο σε σχολές ή όχι είναι ένα ερώτημα: την ίδια πρόταση είχε κάνει και ο Αρσένης σαν υπουργός παιδείας του ΠΑΣΟΚ το 1998 και το πράγμα μπλόκαρε στις υποδομές. Αλλά δεν θα κλάψουμε γι αυτό…

8


β) Ο νόμος πλαίσιο της Γιαννάκου τροφοδότησε ισχυρά την εντατικοποίηση μέσα από τους περιορισμούς στο χρόνο φοίτησης και τις διαγραφές (όριο 2ν), την αυστηρή οριοθέτηση των διδακτικών εβδομάδων (δεκατρείς) και του χρόνου των εξεταστικών περιόδων(τρεις εβδομάδες) που προβλέπει ο Πρότυπος Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας (ΠΕΚΛ). Οι προτάσεις Γρυσπολάκη για συμπίεση του ορίου διαγραφών στο ν+2 ή ν+1 (αυτό προέβλεπε και το σχέδιο νόμου της Γιαννάκου το 2006 που αποκρούστηκε από το τότε φοιτητικό κίνημα του Μάη- Ιούνη), και οι δηλώσεις της υπουργού για «αλλαγή του συστήματος των εξεταστικών περιόδων» δείχνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση και ο πανεπιστημιακός μηχανισμός θέλουν να απογειώσουν την εντατικοποίηση και την αποθάρρυνση από τις σπουδές.γ) Τις προηγούμενες δύο δεκαετίες η δωρεάν παροχές δέχτηκαν ισχυρά πλήγματα με αποτέλεσμα η δωρεάν σίτιση να ισχύει σε δύο φοιτητικές λέσχες ενώ η δωρεάν στέγαση να αφορά πια ελάχιστους φοιτητές και αυτά σε συνθήκες σοβαρών οικονομικών προβλημάτων για την πλειοψηφία των εργαζομένων. Το «ψηφιακό βιβλίο» της Διαμαντοπούλου, οι προτάσεις Γρυσπολάκη για ενοίκια (400-500 ευρώ το χρόνο) στις εστίες και για σίτιση μόνο σε όσους βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους φτώχειας καθώς και η προκλητική τοποθέτηση για δίδακτρα μετά από την αποτυχία σε ένα μάθημα σαν προϋπόθεση για επανεξέταση, δείχνει πως θέλουν να σβήσουν τα τελευταία υπολείμματα της δωρεάν παιδείας και να προετοιμάσουν το έδαφος για ΔΙΔΑΚΤΡΑ στις σπουδές. Ταυτόχρονα εξαγγέλλουν την κλιμάκωση του βομβαρδισμού των συνειδήσεων της νεολαίας με τα φοιτητικά δάνεια και την προώθηση της μερικής απασχόλησης για την αποπληρωμή των λεγόμενων «ανταποδοτικών υποτροφιών» που προβλέπει ο νόμος πλαίσιο.δ) Η αλλαγή στον τρόπο διοίκησης με την εισαγωγή ενός «Συμβουλίου Διοίκησης» που θα αποτελείται όχι μόνο από ακαδημαϊκούς αλλά και από «καταξιωμένους εκπροσώπους των κοινωνικών φορέων», δεν είναι μια τυπική αλλαγή. Η άμεση εκπροσώπηση του μεγάλου κεφαλαίου στη διοίκηση φιλοδοξεί να ενισχύσει την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των ΑΕΙ-ΤΕΙ και να παραμερίσει τις όποιες «ακαδημαϊκές» γκρίνιες. ε) Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και για την προώθηση της αξιολόγησης των ΑΕΙ-ΤΕΙ, έχουν ήδη συγκροτηθεί οι Μονάδες Διασφάλισης Ποιότητας (ΜΟΔΙΠ) ενώ τα ιδρύματα καταρτίζουν τα 4ετή αναπτυξιακά πλάνα τους. Η ΑΔΙΠ με την ετήσια έκθεση της δεν είναι τυχαίο πως ταυτίζεται σε πολλά από τα «κακώς κείμενα» που περιγράφει με τον Γρυσπολάκη και την Διαμαντοπούλου. Έτσι είναι κοινός τόπος για όλους αυτούς πως μέσα από τον εκβιασμό της χρηματοδότησης και της διακοπής της σε περίπτωση μη συμμόρφωσης, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ θα καλούνται με γοργούς ρυθμούς να προσαρμόσουν τα προγράμματα σπουδών τους και γενικότερα τη λειτουργία και την δομή τους σε μια ακόμα πιο ταξική βάση. Προωθώντας τους κύκλους σπουδών, την ξέφρενη εντατικοποίηση, την αναίρεση των δωρεάν παροχών, την επιβολή κλίματος πειθάρχησης και τρομοκράτησης των φοιτητών. στ) «Καλλικράτης» στη τριτοβάθμια εκπαίδευση: τόσο οι Διαμαντοπούλου - Γρυσπολάκης όσο και η «έκθεση» της ΑΔΙΠ, έχουν θέσει το ζήτημα της συγχώνευσης και κατάργησης πολλών τμημάτων ΤΕΙ αλλά και ΑΕΙ. Κάποια δημοσιεύματα μιλούν για καταργήσεις και συγχωνεύσεις ώστε να μείνουν τα μισά (!) από τα σημερινά 22 ΑΕΙ και 18 ΤΕΙ με δραστικές απολύσεις συμβασιούχων καθηγητών και με μείωση του αριθμού των εισακτέων στις 40.000 (από τις 80.000 που είναι σήμερα). Τα ΤΕΙ, στα οποία η κρίση της εκπαίδευσης εκφράζεται με έναν εκρηκτικό τρόπο, θα έχουν την τιμητική τους σ’ αυτήν την εκ βάθρων αναδιαμόρφωση του τριτοβάθμιου τοπίου. Αυτό σημαίνει κλείσιμο δεκάδων τμημάτων ΤΕΙ και το πέταγμα στο δρόμο εκατοντάδων σπουδαστών. Από την άλλη προωθείται –στη βάση πάντα της «αξιολόγησης- η διατήρηση όλων των υπόλοιπων τμημάτων είτε με σαφείς και διακριτούς ρόλους σε σχέση με αντίστοιχα τμήματα των ΑΕΙ είτε (για ελάχιστα) «αναβάθμισή» τους και λειτουργία τους σε επίπεδο ΑΕΙ. Και λειτουργία όλων αυτών με όρους μέγιστης ευλυγισίας (περιοδικές αλλαγές σε προγράμματα σπουδών, αλλαγές στην ονομασίες και τον προσανατολισμό τμημάτων ώστε να ανταποκρίνονται «στις αλλαγές της αγορά εργασίας» κλπ). Ο τριτοβάθμιος «Καλλικράτης» αφορά και καταργήσεις διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ που φτιάχτηκαν σαν τμήματα μιας χρήσης και που τώρα τους χαλάνε τη μόστρα και συγχωνεύσεις τμημάτων με παραπλήσιο περιεχόμενο. Αφού λοιπόν έκαναν ένα τερατούργημα δημιουργώντας τμήματα πάρκινγκ ανέργων, τμήματα που το περιεχόμενό τους θα μπορούσε να χωρέσει σε ένα βιβλίο, τμήματα με ομοειδή αντικείμενο, τώρα

9


καμώνονται τους ανήξερους φορτώνοντας τα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής στις πλάτες των χθεσινών και σημερινών φοιτητών, σπουδαστών. Όμως δεν είναι «μόνο» αυτό: η αναδιάταξη του τοπίου των σχολών θα τους βοηθήσει ώστε να έχουν εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής της ίδιας πολιτικής. Γιατί ταλαντεύονται εάν θα ακολουθήσουν (με μειωμένους τους εισακτέους έτσι κι αλλιώς) είτε την επιλογή της «ελεύθερης» εισαγωγής στο Α΄ έτος και ξεσκαρτάρισμα μετά ή την «ελεύθερη» εισαγωγή σε σχολές χαμηλής ζήτησης (τα τμήματα πάρκινγκ που θα μείνουν μετά τις καταργήσεις και θα αφορούν την «πλέμπα») και αυστηρά μέτρα εισαγωγής (αριθμός εισακτέων, όροι κλπ από τα τμήματα) για τις σχολές υψηλής ζήτησης ή κάποιον συνδυασμών τους.

12. Ιδιαίτερη σημασία με αυτό τον καταιγισμό αντιδραστικών μέτρων έχει για το σύστημα το χτύπημα- η διάλυση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια και παρά τα σοβαρά ζητούμενα για μια συνολική αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, οι φοιτητές σαν τμήμα της νεολαίας απέδειξαν πως έχουν ένα σωστό αισθητήριο και μπορούν με τους αγώνες τους να επηρεάσουν συνολικά τη νεολαιίστικη αλλά και τη λαϊκή πάλη. Η διαρκής επίθεση στο Άσυλο, έχει πια πάρει παροξυσμικό χαρακτήρα. Αυτό που έχει τεθεί είναι η δραματική αλλαγή επί το αντιδραστικότερο ακόμα και αυτής της αντιδραστικής νομικοπολιτικής βάσης του νόμου πλαισίου. Απαιτώντας παράλληλα την υποταγή του πανεπιστημιακού μηχανισμού σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Οι συκοφαντίες και οι προβοκάτσιες είναι από κει και πέρα το αναγκαίο συμπλήρωμα που απαιτείται για την προώθηση μιας ρύθμισης και μιας λογικής που ανατρέπει άρδην ότι γνώριζε ο λαός και η νεολαία σαν Άσυλο δεκαετίες τώρα.Ταυτόχρονα διαφαίνεται πως το σύστημα αρχίζει να ανοίγει το ζήτημα της νομιμότητας των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων, κάτι που προβλέπονταν από το νόμο πλαίσιο. Με στόχο την ποδηγέτηση τους, τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο πάνω στις διαδικασίες του φκ και που παραπέμπει σε λογικές κρατικού συνδικαλισμού. Ενώ οι μεγαλοκαθηγητάδες ενεργοποιούν ήδη τα πειθαρχικά μέτρα ενάντια στους φοιτητές που προβλέπει ο ΠΕΚΛ.

13. Ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (όπως προηγούμενα η ΝΔ) μετά και από τις επιπλοκές με την προηγούμενη ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, είναι η επίτευξη ενός συμβιβασμού με το καθηγητικό κατεστημένο, η διασκέδαση των ανησυχιών του για το μέλλον του ρόλου που κατέχει και της θέσης του, με στόχο την απόσπαση συναίνεσης και αν είναι δυνατόν στοίχισης πίσω από την ακολουθούμενη πολιτική. Η αλλαγή της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ με συμπαιγνία ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ(της πρώην Ανανεωτικής Πτέρυγας, τώρα Δημοκρατική Αριστερά), ήταν ένα σημάδι από την πλευρά του πανεπιστημιακού κατεστημένου προς τη κυβέρνηση για να ακολουθήσει μια πολιτική από το ΥΠΕΠΘ εύρεση των κοινών σημείων για το προχώρημα της επίθεσης. Κομβικό σημείο της προηγούμενης διαδικασίας επανασύστασης των συμμαχιών της κυβέρνησης και συνολικά του συστήματος μέσα στο Πανεπιστήμιο είναι και η διάθεση του ΥΠΕΠΘ να δώσει λύση σε όσα προβλήματα προέκυψαν από τις νέες ρυθμίσεις σε σχέση με την συνδιοίκηση.

14. Παράλληλα η αλλαγή της διάταξης για τη συμμετοχή της φοιτητικής ψήφου στις πρυτανικές και προεδρικές εκλογές, ανάλογα με το ποσοστό συμμετοχής των φοιτητών στη διαδικασία διατείνεται πως έχει στόχο είναι να δημιουργηθεί ένας «υγιής ανταγωνισμός που θα αυξήσει τη συμμετοχή». Δηλαδή το σύστημα να καθηλώσει όσο το δυνατόν περισσότερες φοιτητικές συνειδήσεις στην παγίδα της συνδιοίκησης και -εν μέσω επίθεσης στα εργασιακά-σπουδαστικά δικαιώματα της νεολαίας- να της καλλιεργήσει αυταπάτες πως μπορεί να συμμετέχει, να συναποφασίζει και να έχει λόγο στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα για την εκπαίδευση. Επιχειρεί να δημιουργήσει αισθήματα συνέργειας και συνυπευθυνότητας που θα αποτρέπουν μελλοντικές αντιδράσεις και θα καταστέλλουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των φοιτητών.

15. Είναι φανερό πως αν και η όλη ιστορία με τα κολέγια είναι σε σαφή σύνδεση με την επιχειρούμενη αντιμεταρρύθμιση στην εκπαίδευση χρίζει μιας ειδικής αναφοράς. Μετά και την αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16, που για το σύστημα ήθελε να σηματοδοτήσει το «τέλος εποχής» για το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης όπως έστω αυτή κατοχυρώνονταν στο αστικό σύνταγμα, η κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε στο νόμο για τα κολέγια σαν ένα ενδιάμεσο βήμα για την πλήρη απελευθέρωση του συστήματος από «βαρίδια» και «αναχρονισμούς» του παρελθόντος. Βασικός στόχος της πολιτικής της άρχουσας τάξης στο ζήτημα των κολεγίων

10


ήταν και είναι η αμφισβήτηση – χτύπημα του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, με την μετατροπή της εκπαίδευσης από κοινωνικό δικαίωμα σε ατομικό προνόμιο.Το ΠΑΣΟΚ πιεζόμενο από δύο μεριές, από το ξένο κεφάλαιο και το πανεπιστημιακό κατεστημένο της χώρας που βλέπει την προνομιούχα θέση του να απειλείται, ανακάλεσε τις άδειες των κολεγίων που είχαν δοθεί προεκλογικά από την κυβέρνηση της ΝΔ και προχώρησε σε «συμβιβαστική λύση» που περιλαμβάνει 3 σημεία. Το πρώτο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, έχουμε αμοιβαία συμφωνία των «Αρχών Πιστοποίησης» κάθε κράτους μέλους της ΕΕ ώστε η «Αρχή Πιστοποίησης» κάθε χώρας να μπορεί να ελέγχει τις προδιαγραφές που εγγυάται η Αρχή της χώρας που προωθεί ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στο έδαφός της. Το δεύτερο σε εθνικό επίπεδο, η αναβάθμιση του ΕΚΕΠΙΣ. Το τρίτο αφορά στο ότι οι επαγγελματικοί και κοινωνικοί φορείς θα έχουν δικαίωμα να ζητούν επιπλέον μαθήματα ή περίοδο εμπειρίας, από τους αποφοίτους των ΚΕΣ (ιδού και η «χορήγηση …δικαιωμάτων»). Η πρόταση της υπουργού παιδείας για τοποθέτηση των ΚΕΣ στις βαθμίδες 4-5 του ΕΠΕΠ δρα σα μοχλός πίεσης για την υιοθέτηση και εφαρμογή του παραπάνω σχεδίου λειτουργίας και εκφράζει την διεκδίκηση για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου λίγο μεγαλύτερου κομματιού από την πίτα της ιδιωτικής τρίτης βαθμίδας που είναι κατά βάση πεδίο δράσης των ιμπεριαλιστών (Αγγλία-Γαλλία-ΗΠΑ). Στο βαθμό που αυτή η αντίθεση θα λυθεί, είτε μέσα από μια συμβιβαστική λύση, είτε κυρίως μέσα από την πίεση του ξένου κεφαλαίου, η υπεροδηγία 36/05 θα προωθηθεί με κατεύθυνση την τελική εφαρμογή της.

16. Μιλώντας γενικά οι εξελίξεις αυτές οφείλονται, πέρα από την ανάγκη ντόπιων μερίδων του κεφαλαίου να κερδοσκοπήσουν πάνω στη νεολαία, στην ισχυρή πίεση που άσκησαν και ασκούν οι ιμπεριαλιστικές χώρες μέσω της ΕΕ, όσον αφορά την «εξαγωγή εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και τη δικαιόχρηση. Η αναγνώριση-ένταξη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο των κολεγίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει πολλαπλούς στόχους. Αναβαθμίζει μια «διέξοδο» για τη νεολαία που απορρίπτεται από τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Αποσυμφορεί με αυτόν τον τρόπο την πίεση της νεολαίας για είσοδο στα ΑΕΙ. Νομιμοποιεί στην κοινωνία την ιδιωτική εκπαίδευση και μάλιστα σε βαθμίδες πέρα του λυκείου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «πρότυπο», σαν μοχλός πίεσης για να προωθηθούν πιο αποφασιστικά οι αντιδραστικές αλλαγές στην δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση (κατάργηση δωρεάν παροχών, κύκλου σπουδών-πιστωτικές μονάδες, χτύπημα συνδικαλισμού), για να εμπεδωθεί ευρύτερα η λογική του απασχολήσιμου-ευέλικτου εργαζόμενου ή άνεργου. Ανοίγει ένα ευρύ πεδίο παρέμβασης του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στους εκπαιδευτικούς χώρους και που θεωρεί πως η «εκπαιδευτική αγορά», στη βάση της εκμετάλλευσης της ανάγκης για σπουδές και επαγγελματική προοπτική, είναι συμφέρουσα παρά τα διάφορα προβλήματα που έχει μιας και δεν αντιστοιχεί σε ένα κλασικού τύπου πεδίο παρέμβασης και κερδοφορίας του κεφαλαίου. Δυναμώνει την παρέμβαση των ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ (αλλά και των ΗΠΑ) στην εκπαίδευση, δημιουργώντας ένα πρόσφορο έδαφος για την προώθηση των δικών τους ιδιαίτερων επιδιώξεων και με αναφορά στον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Όσον αφορά στο ζήτημα «αναγνώρισης» των ΚΕΣ, γίνεται κατανοητό ότι δεν υπάρχει καμιά διάθεση χορήγησης -από το πουθενά- επαγγελματικών δικαιωμάτων στη νεολαία που καταφεύγει σε αυτά τα εκπαιδευτήρια λόγω των ταξικών φραγμών που το ίδιο το σύστημα έθεσε στη διαδικασίας εισαγωγής στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αντίθετα, στόχος είναι να ενσωματωθεί ολόκληρη η τρίτη βαθμίδα στο πλαίσιο των «επαγγελματικών προσόντων», δηλαδή των «ανύπαρκτων επαγγελματικών δικαιωμάτων».Στο ζήτημα των ΚΕΣ η σπουδάζουσα νεολαία των ΑΕΙ-ΤΕΙ δε πρέπει να μπει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού μεταξύ των διάφορων κομματιών του κεφαλαίου, δε την αφορά άλλωστε. Συνεπώς, ούτε και πρέπει να παίξει το ρόλο του δικαστή για το ποιοι απόφοιτοι ποιων σχολών δικαιούνται επαγγελματικά δικαιώματα και το ποιες σχολές πρέπει ανοίξουν ή να κλείσουν (βλ. αίτημα κατάργηση των ΚΕΣ) και να χαθεί κατά αυτόν τον τρόπο σε συντεχνιακές λογικές. Μόνον μέσα από την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας για όλους, της αντίστασης στην εισαγωγή της πληθώρας των οριζόντιων και κάθετων φραγμών στην εκπαίδευση και τη διεκδίκηση ενιαίων πτυχίων με δικαιώματα θα δοθεί μια διέξοδος στο το τεράστιο εκείνο κομμάτι της νεολαίας που πετιέται έξω από τα δημόσια εκπαιδευτήρια. Μόνον έτσι μπορεί και οφείλει να χτυπηθεί η προσπάθεια εγκαθίδρυσης των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών στη χώρα.

11


ΜΕΡΟΣ Γ: ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΦΚ- ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Γ1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΩΝ ΜΑΖΩΝ

17. Τομή στις συνειδήσεις της νεολαίας παγκόσμια υπήρξε το «ρήγμα» του 2003. Ενεργοποίησε όλες τις αντιθέσεις που κρύβονταν, ήταν «παγωμένες» ή συμπιεσμένες. Αποκάλυπτε σε μαζική κλίμακα στα μάτια της νεολαίας και των λαών όχι μόνο το φρικιαστικό πρόσωπο του ιμπεριαλιστικού- καπιταλιστικού συστήματος αλλά σε ένα βαθμό και τα πραγματικά του χαρακτηριστικά και λειτουργίες. Η είσοδος της νεολαίας στην πάλη με τις μεγάλες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις του 2003 σηματοδότησε λοιπόν το γεγονός του ανοίγματος μιας άλλης φάσης για αυτήν και το κίνημά της. Αν και τότε το λεγόμενο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κάνει την «εκτίναξη» του και ενσωματώνει σημαντικά τμήματα της αγωνιζόμενης νεολαίας, ουσιαστικά από κει μετρά αντίστροφα και ο χρόνος για αυτό. Τα κινηματικά γεγονότα από τότε πύκνωσαν. Η εξέγερση των αποκλεισμένων νέων στα σύγχρονα γκέτο της Γαλλίας ανέδειξε την οργή και τη δυσαρέσκεια ολόκληρων τμημάτων νεολαίας που θεωρούνται δεύτερης και τρίτης κατηγορίας πολίτες στις «πολιτισμένες» χώρες της Δύσης. Η ορμητική είσοδος της Γαλλικής νεολαίας με την πάλη ενάντια στο CPE φανέρωσε πως η νεολαία δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα το μέλλον που της επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι και πως άρχισε να παίρνει τη θέση της δίπλα στο λαϊκό και εργατικό κίνημα. Φανέρωσε επίσης πως η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στοχεύει στο σύνολο της νεολαίας και με απώτερο σκοπό την υποταγή της στο νέο εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που οραματίζεται το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.

18. Ο δίχρονος ξεσηκωμός της ελληνικής φοιτητικής και σπουδαστικής νεολαίας ενάντια στο νόμο πλαίσιο και την αναθεώρηση του άρθρου 16, δείχνει πως και στη χώρα μας, τα πράγματα κινούνται σε αντίστοιχη τροχιά. Η νεολαία της χώρας μας, κόντρα στο δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων, παρά το γεγονός της άσχημης κατάστασης της αριστεράς (που ο ξεσηκωμός την ανάδειξε σε μεγάλο βαθμό), αμφισβήτησε μαζικά την πολιτική του συστήματος, έγινε πρωταγωνιστής σε μια μεγάλη ταξικού χαρακτήρα αντιπαράθεση με το σύστημα. Κατορθώνοντας σε ένα όχι ευνοϊκό περιβάλλον ν’ αποκρούσει σημαντικά την συκοφαντία, τις προσπάθειες απομόνωσης της πάλης της από το λαό, και να καταφέρει να αναστείλει για πάνω από ένα χρόνο τη ψήφιση του νόμου πλαίσιο και να ακυρώσει όχι μόνο την αναθεώρηση του άρθρου 16 (σπάζοντας την αντιδραστική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) αλλά να συμβάλλει στην ακύρωση όλης της αντιδραστικής συνταγματικής αναθεώρησης..

19. Το κλείσιμο του δίχρονου ξεσηκωμού, που δεν έγινε με όρους κινήματος, αλλά στη βάση των όρων που είχαν διαμορφωθεί από κάποιες δυνάμεις για το κίνημα, έσπειρε την απογοήτευση στον κόσμο του αγώνα. Ήδη πριν από το κλείσιμο αναζητούνταν από το σύστημα η φόρμουλα μιας συνεννόησης με τις ενδιάμεσες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις και για το σταμάτημα των αγώνων. Η επίσημη αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) με την ψήφιση του νόμου πλαίσιο μπαίνει στην διαδικασία «απαγκίστρωσης» προβάλλοντας της συνθηκολόγα γραμμή της «μη εφαρμογής στη πράξη του νέου νόμου» και αναχωρεί. Έτσι κι αλλιώς η στήριξη της στους μέχρι τότε αγώνες γίνονταν με πολλές παλινωδίες (πασοκικός ο αγώνα του Μάη-Ιούνη για την ΠΚΣ και το ΚΚΕ, με το ένα πόδι μέσα στον αγώνα του Γενάρη –Απρίλη) και ακόμα πιο πολλούς εκλογικούς υπολογισμούς. Τότε εκδηλώνεται και η «έλλειψη χαρακτήρα» δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, που μπροστά στο καθήκον που έχει τεθεί, ανακρούει πρύμνα και παραπέμπει το ζήτημα της ανατροπής του νόμου πλαίσιο στις καλένδες.Τα επόμενα χρόνια επιβεβαίωσαν τους χειρότερους φόβους μας και τις εκτιμήσεις μας πως η επιβολή της γραμμής της «μη εφαρμογής στη πράξη» και η μετατόπιση της πάλης στην «πάλη» μέσα στους συνδιοικητικούς θεσμούς θα απονευρώσει το κίνημα. Ότι όσο θα περνάει ο καιρός το σύστημα κερδίζοντας χρόνο θα ανασυντάσσει τις συμμαχίες του εντός και εκτός πανεπιστημίων, θα προωθεί το νόμο πλαίσιο παρά τις επιμέρους αντιστάσεις, θα κατοχυρώνει στη συνείδηση της πλατιάς μάζας των φοιτητών και των σπουδαστών πως «ότι έγινε- έγινε», ο «νόμος είναι μια πραγματικότητα που επιδέχεται μόνο επιμέρους και ανώδυνες διορθώσεις».

12


20. Ο ελληνικός Δεκέμβρης, με αφορμή αλλά και αιτία τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, έβγαλε στη επιφάνεια όλες τις υπόγειες διαδρομές που έκανε η νεολαία για την αναζήτηση διεξόδου από μια αδιέξοδη για την ίδια κατάσταση και προοπτική. Η νεανική έκρηξη του Δεκέμβρη, σημείο αναφοράς όχι μόνο για την ελληνική κοινωνία, κατέδειξε με τον πιο ισχυρό τρόπο πως «η νεολαία δεν γυρίζει πίσω». Πως τα ξεσπάσματα και οι εξεγέρσεις της νεολαίας αλλά και των λαών δεν αποτελούν οπισθοφυλακή ενός ιστορικού κύκλου που κλείνει αλλά είναι συστατικό στοιχείο ενός νέου κύκλου που προετοιμάζει μια νέα έφοδο των δυνάμεων της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ο Δεκέμβρης δημιούργησε ένα ισχυρό ρήγμα στις σχέσεις της νεολαίας με το σύστημα, οι επιπτώσεις του οποίου ακόμα και σήμερα δεν έχουν φανεί στην ολότητά τους. Ο Δεκέμβρης ανέδειξε την ανεπάρκεια και τους αστικορεφορμιστικούς προσανατολισμούς της σημερινής αριστεράς σε όλο της το μεγαλείο. Ανέδειξε τον ρεφορμιστικό της προσανατολισμό, τον υποταγμένο της στο σύστημα χαρακτήρα, τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό την έλλειψη βούλησης να μπει μπροστά και να υπηρετήσει την ανάπτυξη κινήματος ενάντια στο σύστημα και την πολιτική του. Λόγω αυτής της κατάστασης «γυάλιζε» η αδιέξοδη και λανθασμένη -κινηματικά και πολιτικά- πρακτική και λογική του αναρχικού και του αυτόνομου χώρου. Ο οποίος λόγω της αδιέξοδης και με αρκετά ρεφορμιστικά στοιχεία πολιτικής του πρότασης δεν μπόρεσε και δεν ήθελε να σπρώξει προς τα εμπρός τη νεανική έκρηξη με αποτέλεσμα να «θαμπώνει» η γυαλάδα του.Ο Δεκέμβρης, αλλά και σε μικρότερο βαθμό οι προηγούμενοι αγώνες, φανέρωσαν πως για τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας που βρίσκεται στους εκπαιδευτικούς χώρους, τα εκπαιδευτικά διαπλέκονται πια ισχυρά με τα ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και προβλήματα. Ο «Γενάρης» που πήρε την σκυτάλη του «Δεκέμβρη» επιβεβαίωσε την αδυναμία να μετουσιωθεί με βάση τους υπάρχοντες πολιτικούς όρους και συσχετισμούς η νεανική έκρηξη σε μαζικό αγωνιστικό κίνημα μέσα στις σχολές και τα σχολεία για να μην μιλήσουμε για τους χώρους δουλειάς.

21. Επιχειρώντας να προσδιορίσουμε πιο ειδικά την κατάσταση των φοιτητικών και σπουδαστικών μαζών στη σημερινή φάση θα λέγαμε πως αντιστοιχεί σε ένα ενεργό ηφαίστειο που απλά δεν γνωρίζουμε πότε και με ποιο τρόπο θα εκραγεί. Αυτή την εκτίμησή μας δεν την αναιρούν ούτε το «κάθισμα» της νεολαίας πριν και μετά τον Δεκέμβρη, ούτε η αμηχανία που εκδήλωσε και η απουσία της από τους μεγάλους αγώνες του λαού μας ενάντια στο Πρόγραμμα Βαρβαρότητας και το Μνημόνιο τους τελευταίους μήνες. Ειδικά για το τελευταίο διάστημα σοβαρό ρόλο έπαιξε το «σοκ» και ο αιφνιδιασμός που ένιωσε η νεολαία από την βάρβαρη αντιδραστική καταιγίδα αλλά και το γεγονός πως το σύστημα δεν άνοιξε μετωπικού χαρακτήρα αντιπαράθεση με την νεολαία (με αιχμές τέτοιες να νιώθει πως την αγγίζουν άμεσα και με δεδομένο πως η πολιτική της συγκρότηση είναι χαμηλή) ώστε να την βγάλει στο δρόμο. Ωστόσο τα αδιέξοδα του σήμερα και η ανασφάλεια του αύριο φτιάχνουν ένα εκρηκτικό υλικό . Το αδιέξοδο και το μπούχτισμα που νιώθουν οι μαθητές στο σχολείο, η αγωνία των φοιτητών για το πώς θα συνεχίσουν τις σπουδές τους θα συνδυάζεται ολοένα και πιο ισχυρά στις συνειδήσεις τους με την προοπτική της ανεργίας και της ελαστικής και μερικής αποσχόλησης που βλέπουν να είναι η επόμενη φάση της ζωής τους. Στο ζήτημα των ελευθεριών η καταπιεστική λειτουργία και οι καταναγκασμοί που βιώνει η νεολαία στο εκπαιδευτικό οικοδόμημα, συμπληρώνεται από την κλιμάκωση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής στις πόλεις που ζει. Στο μεταξύ τα μηνύματα που έρχονται από το κοντινό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον των γονιών μόνο αισιοδοξία δεν εμπνέουν στη νέα γενιά του σήμερα. Η ίδια η νεολαία που ζει στους εκπαιδευτικούς χώρους και πιο ειδικά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει αρχίσει να υφίσταται αυτήν την τρομακτική κοινωνική και οικονομική συμπίεση που έχει αγγίξει έως και τα μεσοστρώματα, και έχει ήδη χειροτερεύσει κατά πολύ την θέση των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ενδεικτικά 4 στους 10 φοιτητές και 6 στους δέκα σπουδαστές εργάζονται κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, το 17% των φοιτητών και το 55% των σπουδαστών εγκαταλείπουν τις σπουδές τους, ενώ 250.000 φοιτητές-σπουδαστές είναι «αιώνιοι» και με τις διαγραφές να κρέμονται πάνω από το κεφάλι τους. Είναι αλήθεια πως το τελευταίο σκέλος (όρια φοίτησης-διαγραφές) και το όλο πλέγμα της εντατικοποίησης που έχει απογειωθεί, λειτουργεί ανασταλτικά και ως προς τη συμμετοχή στη πάλη. Από την άλλη όμως το προχώρημα της επίθεσης μεγαλώνει τα αδιέξοδα μιας ατομικής αντιμετώπισης, και αυξάνει τη συνειδητοποίηση πως η

13


δυσκολία συνέχισης των σπουδών δεν αποτελεί ατομικό πρόβλημα τεμπελιάς ή «ελάσσονος προσπάθειας». Πολύ περισσότερο που είναι πια κοινό μυστικό πως οι όλο και πιο πολλές θυσίες δικαιωμάτων που ζητούνται από τις φοιτητικές μάζες είναι έωλες με βάση την μαύρη προοπτική που τους ετοιμάζει του σύστημα και οι πολιτικές του δυνάμεις. Η ανεργία στη νεολαία αγγίζει το 32% ενώ τα χειρότερα έπονται. Τα γενικότερα γεγονότα διευρύνουν τα πεδία πολιτικοποίησης για τις φοιτητικές μάζες και τις βοηθούν να αντιληφθούν το προς τα πού κινούνται οι εξελίξεις και τι προοιωνίζεται για τις ίδιες. Ταυτόχρονα πάνω τους έχουν «εγγραφεί» σημαντικά στοιχεία και φορτία εμπειρίας από την προηγούμενη περίοδο. Στον αντίποδα η κατάσταση της αριστεράς δυναμώνει την αίσθηση του αδιεξόδου αλλά και την ανάγκης υπέρβασής του.Συσσωρεύονται λοιπόν εκρηκτικές αντιφάσεις και αντιθέσεις στους χώρους που σπουδάζει και ζει η φοιτητική και σπουδαστική πλειοψηφία αλλά και ευρύτερα η νεολαία της χώρας μας. Θα λέγαμε λοιπόν, και έχοντας υπόψη πως το σύστημα όχι μόνο συνεχίζει αλλά κλιμακώνει την επίθεση, έχοντας μπει ήδη σε ένα νέο γύρο λεηλασίας των δικαιωμάτων και των καταχτήσεων λαού και νεολαίας, πως προετοιμάζονται νέες απότομες εξάρσεις της ταξικής πάλης στο νεολαιίστικο χώρο και όχι μόνο.

Γ2. ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

22. Οι ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αποτελούν του στυλοβάτες της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης και της αντιλαϊκής πολιτικής στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποτελούν τους κύριους εσωτερικούς εχθρούς για την ανάπτυξη του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Οι κύριες αιτίες της πρωτοκαθεδρίας είναι η πολιτική κυριαρχία της μεγαλοαστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη και το λαό και η μετουσίωση της σε πολιτική γραμμή με έντονα τα ιδεολογικά στοιχεία. Έχει όμως περάσει η εποχή που δημιουργούσαν ρεύμα. Σήμερα είναι αναγκασμένες να υπερασπίζονται αντιλαϊκές κατευθύνσεις, είναι οι προπαγανδιστές του Μνημονίου στη νεολαία, και γι αυτό δεν μπορούν να την ενσωματώσουν ενεργητικά στις αντιδραστικές κατευθύνσεις τους.

23. Πιο ειδικά για τη ΔΑΠ, η πολιτική γραμμή της συνίσταται σε μια «τεκμηρίωση» όλων των αντιδραστικών μέτρων που προωθούνται για «να σωθεί το πανεπιστήμιο από την καθυστέρηση» και για «να φτάσουμε την Ευρώπη». Γενικότερα η ΔΑΠ προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει για το αναπόφευκτο αλλά και το αναγκαίο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, προωθώντας μαζικά στη νεολαία την λογική υποταγής στους «προστάτες». Η προβολή ενός άκρατου ατομισμού είναι επίσης ένα από τα σημαντικά στοιχεία της φυσιογνωμίας της. Γιατί αν οι καιροί έχουν δυσκολέψει και καθιστούν χίμαιρα την ατομική λύση από τη μια, από την άλλη οι πολλαπλοί εκβιασμοί που υφίσταται η νεολαία δίνουν τη δυνατότητα προβολής μιας «διεξόδου», στη λογική του «εγώ ελπίζω να τη βολέψω». Την τελευταία περίοδο στην φυσιογνωμία της προστίθενται περισσότερες δόσεις οικολογικής «ευαισθησίας», «φιλανθρωπισμού» (αλά Βαρδινογιάννη) ενώ περίοπτη θέση έχουν πια ΜΚΟ και η απάτη του εθελοντισμού. Που χρησιμοποιούνται και ιδεολογικά για να καταδείξουν την χρηστικότητα μιας γραμμής που καλεί τη νεολαία να μην αλλάξει τίποτε, να ανεχθεί την σημερινή πραγματικότητα ζώντας «λαθραία» στο περιθώριο που της προσφέρεται, και να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του μέλλοντός της.

24. Η ΠΑΣΠ που για χρόνια ήταν μετέωρη πολιτικά μέσα στο φοιτητικό κίνημα, προσπαθεί την τελευταία δεκαετία να αποκτήσει φυσιογνωμία τέτοια που να την κάνει πλήρως διακριτή δύναμη από την ΔΑΠ αλλά και για να αντιμετωπίσει την πίεση που δέχονταν από τα αριστερά της. Έως τώρα έχει καταλήξει στη προβολή ενός προφίλ μιας δύναμης «διαλόγου» και «μεταρρυθμίσεων» με «προοδευτικό περιεχόμενο». Κάνει κριτική στον «νεοφιλελευθερισμό της ΔΑΠ» και ταυτόχρονα στον «αρνητισμό» της αριστεράς». Ουσιαστικά οι διαφοροποιήσεις της από την ΔΑΠ είναι σε επιμέρους ζητήματα και δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός πως η ΠΑΣΠ συμφωνεί με τα κεντρικά στοιχεία της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης, ούτε και το γεγονός της συμμόρφωσης της με τα αντιδραστικά μέτρα Κυβέρνησης- ΕΕ-ΔΝΤ.Η σύγκλιση της σοσιαλδημοκρατίας με την δεξιά σε κομβικά ζητήματα, πανευρωπαϊκά και στη χώρα μας, στενεύει τα περιθώρια πειστικής προβολής ενός προφίλ πλήρως διακριτού από

14


την ΔΑΠ. Ταυτόχρονα και σε φάσεις κινητοποιήσεων η πλήρης ταύτισή της με τη ΔΑΠ κινδυνεύει να τη αποδιοργανώσει. Έτσι ο μετεωρισμός της θα συνεχίζεται και θα οξύνεται σε φάσεις κινητοποιήσεων, κάτι που θα θέτει ξανά και ξανά για τη ΠΑΣΠ υπαρξιακά ζητήματα.

25. Για πολλά χρόνια η ΚΝΕ μέσω της ΠΚΣ ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται σαν τη μόνη αριστερή δύναμη στα ΑΕΙ –ΤΕΙ. Στην πραγματικότητα έχτιζε ένα μηχανισμό εκλογικής παρέμβασης και ενδυνάμωσης μέσα από ένα αντιφατικό –σε πρώτη ματιά- δίπολο. Απ΄ τη μια το πρόσωπο μιας δύναμης που δήθεν πάει κόντρα στο σύστημα (με εκμετάλλευση της ιστορίας του επαναστατικού ΚΚΕ πριν το 1950 που δεν της ανήκει), που όμως εξαντλούνταν σε λογικές εντυπωσιασμού και πρακτικές παραταξιακού ακτιβισμού και μπρεσνιεφικού πραξικοπηματισμού. Από την άλλη εμφάνιζε το πρόσωπο μιας δύναμης υπεύθυνης, με μπόλικα στοιχεία επιστημονισμού και τεχνοκρατισμού με κεντρικό στοιχείο την προβολή της «ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης» που αποτελεί την ρεφορμιστική –διαχειριστική πρόταση της για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η πάλη της νεολαίας τίναξε στον αέρα της γραμμή της ΚΝΕ-ΠΚΣ. Ενδεικτικό του φόβου που κυρίευσε την ηγεσία της ΚΝΕ-ΠΚΣ, ήταν η καταγγελίες για πασοκισμό που έβγαζε αυτή η δύναμη ενάντια στις Γενικές Συνελεύσεις τον Μάη-Ιούνη του 2006. Γιατί διέβλεπε πως η νεολαία ανοίγει μια πολιτικού χαρακτήρα σύγκρουση με το σύστημα και την βάζει αντιμέτωπη με τα ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά. Η συμμετοχή της (όσο και όπως) αρχικά στην πάλη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16, γρήγορα μετατράπηκε στη γραμμή της μη εφαρμογής και αναχώρησε από το πεδίο της μάχης αναζητώντας στη συνδιοίκηση τους όρους για να βγει από τη δύσκολη θέση. Ο Δεκέμβρης μεγιστοποίησε τα πολιτικά της αδιέξοδα, γιατί την ανάγκασε να εμφανιστεί πια πλήρως εχθρική με την νεανική έκρηξη, και να συνταχθεί πλήρως με το σύστημα και τις συκοφαντίες που εκτόξευε ενάντιά της. Η συγκρότηση του ΜΑΣ (φοιτητικό κακέκτυπο της λογικής του ΠΑΜΕ) συνέπεσε με την ολοκλήρωση του αντικινηματικού προσανατολισμού της ΚΝΕ-ΠΚΣ. Πέρυσι σαμπόταρε ανοιχτά τη σύγκλιση γενικών συνελεύσεων, λειτούργησε παραλυτικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια έκφρασης των αγωνιστικών διαθέσεων της νεολαίας.

26. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την συγκρότηση της ΑΡΕΝ από το ΔΙΚΤΥΟ του ΣΥΝ και τα Αριστερά Σχήματα της ΚΟΕ. Είναι αλήθεια ότι αρχικά το εμπόριο της ενότητας λειτούργησε ελκτικά για ένα δυναμικό που είχε πραγματικές αγωνίες αλλά δεν είχε την γνώση των ουσιαστικών όρων που έχουν οδηγήσει στις διασπάσεις και τον πολυκατακερματισμό της αριστεράς και πολύ περισσότερο του τι απαιτείται για μια ενοποίηση της αριστεράς και φυσικά σε ποια κατεύθυνση. Το ουσιαστικό ζήτημα που θα αναπαράγει διαρκώς πρόβλημα στη σχέση της ΑΡΕΝ με τη νεολαία είναι πως από τη μια για να φτιάξει «κεφάλαιο» και να αποκτήσει ζωτικό χώρο μέσα στη νεολαία έπρεπε να βρίσκεται μέσα στους αγώνες, και από την άλλη αυτοί οι αγώνες που οδηγούσαν σε σύγκρουση με το σύστημα και την πολιτική του, συγκρούονταν και με τους ρεφορμιστικούς προσανατολισμούς της ΑΡΕΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Τον Μάη-Ιούνη του 2006 οι μετέπειτα συνιστώσες της ΑΡΕΝ, την έβγαζαν «λαθραία» καλυπτόμενες πίσω από τις μάχες που προωθούσαν οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τον Γενάρη-Απρίλη όταν η νεολαία βρισκόνταν στους δρόμους για να μην ψηφιστεί ο νόμος πλαίσιο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθετε αντινομοσχέδιο στη Βουλή, νομιμοποιώντας την επίθεση. Λίγες μέρες μετά συντάχθηκαν κι αυτές με την γραμμή της μη εφαρμογής στη πράξη. Εκεί όμως που αποκαλύφθηκε σε μεγάλο βαθμό η αντίφαση, ήταν το Δεκέμβρη. Όταν η επίσκεψη στο Μαξίμου και στα σώματα ασφαλείας, αντικατέστησαν τις αρχικές δηλώσεις υποστήριξης της εξέγερσης για να ακολουθήσει μια συνεχή πορεία προσαρμογών προς τα δεξιά που όμως δεν απέτρεψαν τα αδιέξοδα. Παρ’ όλα αυτά λίγο το «άρωμα» από το πάλαι πότε «αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα», το «ελεύθερο στυλ» και η συμμετοχή της στους αγώνες (όπως και όσο) την έχει κατοχυρώσει σαν εναλλακτική τρίτη λύση σε ένα τμήμα προοδευτικών φοιτητών. Την επόμενη περίοδο, η ΑΡΕΝ, στη βάση των αδιεξόδων που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο ΣΥΝ, και πολύ περισσότερο αυτά που θέτει η επίθεση του συστήματος ενάντια στο λαό και τη νεολαία, θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα συνοχής και κατεύθυνσης στο νεολαιίστικο κίνημα.

27. Η ΕΑΑΚ, τα τελευταία τρία χρόνια, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, με τη στάση της τον Απρίλη του 2007, κλάδεψε ή τσάκισε το κλαδί στο οποίο κάθονταν. Εάν κάτι έσωνε την ΕΑΑΚ ήταν το

15


αγωνιστικό αισθητήριο της που την έσωζε πολλές φορές από τις ίδιες τις δικές της θέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο δίχρονος ξεσηκωμός. Τον Μάη-Ιούνη βρέθηκε λόγω δικτύωσης «επικεφαλής» ενός κινήματος με άλλους προσανατολισμούς (αντίσταση-όχι στο νόμο πλαίσιο) από αυτούς που είχε κατασκευάσει στα χαρτιά της (ενιαία πανεπιστημιακή κλπ). Αυτό την έφερε πολλές φορές σε αμηχανία και βραχυκύκλωσε το κίνημα αλλά δεν την έκανε να αποτραβηχτεί από την πάλη. Στο άρθρο 16 είχε ξανά τα ίδια συμπτώματα του χώρου που εκφράζει. Προτάσεις «προωθημένες» περί «κόκκινου συντάγματος» για να προσγειωθεί ανώμαλα με την ανάδειξη ως στόχου του άρθρου 16. Στο κρίσιμο σημείο, όταν η επίσημη αριστερά μετά και την ψήφιση του νόμου πλαίσιο αναχωρεί, η ΕΑΑΚ υποχώρησε κάτω από το βάρος των ζητημάτων που τίθονταν, φανερώνοντας μεταξύ άλλων και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο μαζικό κίνημα της νεολαίας. Και υιοθέτησαν και αυτοί τη γραμμή της ΠΚΣ-ΑΡΕΝ. Στο ζήτημα των κολεγίων, συμμετείχε κι αυτή στη διαμόρφωση ενός κλίματος συντεχνιασμού, υποβάθμισης του νόμου πλαίσιο, μαζί με τις ΠΚΣ- ΑΡΕΝ. Τον Δεκέμβρη οι απογειώσεις τους περί επαναστατικής κατάστασης οδήγησαν γρήγορα στην προσγείωση του «κάτω η κυβέρνηση» προσφέροντας τις χειρότερες υπηρεσίες στο κίνημα με την πριμοδότησή από μεριάς τους εκλογικών αυταπατών και αποπροσανατολιστικών «διεξόδων». Συνάμα η προσπάθεια μετατροπής των «κέντρων αγώνα» σε αυτόκλητους εκφραστές της εξέγερσης και η απαξίωση των μαζικών διαδικασιών στοίχισαν στο κίνημα και μπήκαν τροχοπέδη στη μετεξέλιξή του σε μαζικό αγωνιστικό κίνημα νεολαίας. Στη πρόσφατη περίοδο ήταν εμφανής η προσπάθειά της να αποφύγει τα πολιτικά ζητήματα που αυτή έχει θέσει και πολύ περισσότερο να συμβάλλει στην συμμετοχή της νεολαίας στη λαϊκή πάλη. Έτσι αναπαρήγαγε ένα έντονο εκπαιδευτικοκεντρισμό αναμασώντας τις δήθεν προωθημένες απόψεις για μοντέλα εκπαίδευσης (ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση κλπ). Εάν επιμείνει σ’ αυτή την κατεύθυνση το μόνο σίγουρο είναι πως θα συνεχίζει να εξαντλεί –με ακόμα χειρότερους όρους – το δυναμικό της και να το ανακυκλώνει με ένα μικροαστικού χαρακτήρα ακτιβισμό.

28. Ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός/ελευθεριακός χώρος , στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, όπως και γενικότερα παρουσιάζει μια πολυμορφία. Ωστόσο σε κρίσιμα ζητήματα η στάση τους είναι προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Έτσι τον Απρίλη του 2007 ενώ υποτίθεται ότι συμφωνούσαν με το προχώρημα του κινήματος δεν έδωσαν την πάλη και αποσύρθηκαν στα στέκια και τους χώρους τους.Κοινό τους στοιχείο είναι η λεγόμενη οριζόντια οργάνωση, που επιτρέπει την ανάδειξη παραγόντων- ηγετίσκων που ασκούν επιρροή χωρίς έλεγχο και λογοδοσία στα υπόλοιπα «ισότιμα» μέλη των ομάδων αυτών. Επίσης ο εγκλωβισμός στους σε απλοϊκά αντικατασταλτικά σχήματα ανάλυσης, που θεωρητικό υπόβαθρο έχουν την «υπνωτισμένη κοινωνία» που την ελέγχει το «παντοδύναμο κράτος» και την καθιστούν ανίκανη να αντιδράσει. Σ’ αυτό το υπερταξικό κράτος αντιδρούν μόνο κάποιοι «πεφωτισμένοι» ή τμήματα που έχουν πεταχτεί έξω από την κοινωνία και που γι’ αυτούς η κρατική εξουσία επιλέγει την καταστολή.Για το πανεπιστήμιο πέρα από τις κλασσικές αφοριστικές απόψεις που συναντιούνται στο χώρο (φοιτητές=μικροαστοί, το μόνο κόκκινο πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται κλπ), οι όποιες προσπάθειες έχουν γίνει να αποσαφηνίσουν τις κατευθύνσεις τους κινούνται στην κατεύθυνση προβολής ενός ελευθεριακού-αυτόνομου πανεπιστήμιου, δανειζόμενες στοιχεία από το «κίνημα της αντιαυταρχικής αγωγής». Στις αναλύσεις των τελευταίων για το σημερινό πανεπιστήμιο, μπορεί να διακρίνει μεγάλη ώσμωση με τις απόψεις περί «επιχειρηματικού πανεπιστημίου».Στη διάρκεια του Δεκέμβρη, θεώρησαν πως αυθόρμητη δράση τμημάτων της νεανικής εξέγερσης και η στοχοποίηση από μεριάς τους συμβόλων του πλούτου και της εξουσίας ταυτίζονταν με τη δική τους στενή αντίληψη για το κίνημα. Έτσι θεωρώντας πως η εξέγερση γίνεται όπως θα την ήθελαν, δεν έκαναν τίποτε απολύτως για το πολιτικό ανέβασμά της. Η πρότασή τους προς τη νεολαία ήταν η δημιουργία ελευθεριακών χώρων και στεκιών μέσα στα οποία θα βίωναν τις αντιεξουσιαστικές-ελευθεριακές σχέσεις. Προώθησαν δηλαδή ένα ελευθεριακό ρεφορμισμό, την αντίληψη περί ελευθεριακών νησίδων, που θα μπορούν να αναπαράγονται στο περιθώριο της καπιταλιστικής θάλασσας που τους περιέβαλε. Μόνο που αυτή η πολιτική πρόταση είναι αδύναμη και αδιέξοδη και λειτουργεί σαν όχημα αποκοπής από την ζωντανή πάλη. Η αυταπάτη πως μπορούν να ενδυναμωθούν μέσω μιας αναφοράς στον εαυτό τους και τις ιδεοληψίες

16


τους ήδη άρχισε να φαίνεται και ο χώρος βρίσκεται σε πολιτικά αδιέξοδα και σύγχυση που μόνο η άσχημη κατάσταση της αριστεράς δεν τα αφήνει να αναδειχθούν σε όλο τους το βάθος.Τα γεγονότα της 5ης Μάη, άμεση απόρροια της ελιτίστικης και αντικινηματικής αντίληψης που είναι περιρρέουσα στο χώρο αυτό, δημιούργησαν σοβαρά πολιτικά προβλήματα σε όλο αυτό το φάσμα των δυνάμεων. Η επίθεση στο λαό και τη νεολαία που έχει πάρει παροξυσμικό χαρακτήρα και απαιτεί οργάνωση της λαϊκής πάλης σε κατευθύνσεις και μέτωπα που ως τώρα απαξίωναν, έχει αρχίσει να καταδεικνύει το αδιέξοδο της στρατηγικής τους κατεύθυνσης.

17


ΜΕΡΟΣ Δ: ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ –ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΠΑΛΗΣ

Δ1. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ: ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΕΣ, ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΝ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

29. Είναι φανερό πως στα πλαίσια αυτού του κειμένου δεν μπορεί να γίνει ένας ολοκληρωμένος απολογισμός δράσης (τέτοιοι αναλυτικοί απολογισμοί δράσης έχουν υπάρξει για τον δίχρονο ξεσηκωμό του 2006-2007 και για τον Δεκέμβρη του 2008), αλλά να τεθούν βασικά απολογιστικά στοιχεία και –το σπουδαιότερο- στη βάση αυτών να χαραχτούν οι βασικές κατευθύνσεις για την μελλοντική πορεία των Αγωνιστικών Κινήσεων.

30. Για τις Αγωνιστικές Κινήσεις, η συμβολή τους στην πάλη του δίχρονου ξεσηκωμού της νεολαίας υπήρξε μια πολύτιμη εμπειρία. Προχώρησαν την συγκρότησή τους σε πολιτική-συνδικαλιστική κινηματική βάση, άνοιξαν μέτωπα και πάλεψαν την άποψή τους σε μαζική κλίμακα. Ήρθαν αντιμέτωπες και αντιπάλεψαν χρόνιες αδυναμίες και προβλήματα που είχε συσσωρεύσει η έλλειψη κινηματικών διαδικασιών της προηγούμενης περιόδου και της μικρής τους ανάπτυξης. Αποτέλεσμα αυτής της πολύπλευρης πάλης στο κίνημα ήταν η δημιουργία ενός αξιόλογου περίγυρου αγωνιστών κυρίως αλλά όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη. Εκεί αναδείχθηκε και το πρόβλημα των αυξημένων πολιτικών δυνατοτήτων που απαιτούνταν για την συγκρότηση αυτού του δυναμικού που θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για μια άλλη πορεία ανάπτυξης. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την απογοήτευση που εμφιλοχώρησε μετά το τέλος του δίχρονου ξεσηκωμού σε μεγάλα τμήματα της αγωνιζόμενης νεολαίας και επηρέαζαν και το δυναμικό που είχε έρθει κοντά τους. Προετοιμάζοντας αυτό το δυναμικό για την κινηματική άμπωτη που θα ακολουθούσε, να πολιτικοποιήσουν σημαντικά τη σχέση τους με αυτό το δυναμικό που είχε συνδεθεί σε μια κατά βάση συνδικαλιστική κινηματική βάση με λίγα πολιτικά στοιχεία. Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν το μπλοκάρισμα της δουλειάς, το χτύπημα στην αυτοπεποίθηση που είχε κερδηθεί με αρκετό κόπο, το ότι εισχώρησε στο δυναμικό μας η «αμφιβολία» για τον ρόλο που μπορούν να έχουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις στο κίνημα.

31. Ο Δεκέμβρης αποτέλεσε μια δοκιμασία για τις Αγωνιστικές Κινήσεις. Το όλο κλίμα που ευνόησε την εμφάνιση με ένα θορυβώδικο τρόπο της αναρχίας-αυτονομίας και η υποταγή στο κλίμα αυτό του μεγαλύτερου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, δημιούργησε σημαντικές δυσκολίες στην πάλη των απόψεών τους, που φαίνονταν και ήταν «σαν τη μύγα μες στο γάλα». Στη Θεσσαλονίκη τα κοινά πλαίσια δράσης στις Γενικές Συνελεύσεις, απότοκο του δίχρονου ξεσηκωμού, γίνονταν πολλές φορές χωρίς να εκπληρώνονται κάποιοι αναγκαίοι όροι. Γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα, παρά τις σοβαρές προσπάθειες προβολής της κατεύθυνσης των Αγωνιστικών Κινήσεων, να εμφανιζόμαστε ότι ακολουθούμε το γενικό ρεύμα. Στην Αθήνα, η ενιαία εμφάνιση των δυνάμεων του ρεύματος στο οποίο ανήκουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις και ο πιο σαφής διαχωρισμός στο επίπεδο Γενικών Συνελεύσεων βοήθησε στην συσπείρωση των δυνάμεών μας, στο ανέβασμα της αυτοπεποίθησης των Αγωνιστικών Κινήσεων στην Αθήνα και το κέρδισμα κόσμου. Έτσι παρά την σωστή κατεύθυνση που υπερασπίστηκαν και προώθησαν στη νεανική έκρηξη οι Αγωνιστικές Κινήσεις, η έλλειψη ενιοποίησης στη τακτική δημιούργησε μετρήσιμα προβλήματα. Τα προηγούμενα θέτουν και για το μέλλον ένα ουσιώδες ζήτημα: ότι η συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας αφορά και την τακτική που ακολουθούμε και ότι με οδηγό αυτή την αντίληψη οι Αγωνιστικές Κινήσεις πρέπει να ξεφεύγουν από το «είθισται». Ή για να το πούμε αλλιώς, το εάν κάνεις κοινά πλαίσια δράσης ή όχι, με ποιες διαδικασίες, με ποιες δυνάμεις και με ποιους όρους, το πώς κατεβαίνεις στις πορείες και τι επιλέγεις σ΄ αυτές είναι κάθε φορά (όπως και για όλα ζητήματα τακτικής) υπό εξέταση και όχι a priori λυμένα.

32. Στο αποτέλεσμα των πρόσφατων φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών, αποτυπώθηκε -και πάλι όχι πλήρως- η κατάσταση των Αγωνιστικών Κινήσεων. Η για τρίτη συνεχόμενη φορά πτώση τους είναι ένα «καμπανάκι» που έχει χτυπήσει δυνατότερα από κάθε άλλη φορά. Πιο εμφανές το πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη, η οποία «συνεισφέρει» κατά κύριο λόγο σ’ αυτή την πτώση και ανέδειξε έναν συνεχή περιορισμό της πολιτικής-συνδικαλιστικής εμβέλειας των τοπικών σχημάτων.

18


«Ελαφρυντικό» αποτελεί μόνο πως η αναδιάταξη που επιχειρήθηκε τον Φλεβάρη του 2010 στη Θεσσαλονίκη δεν είχε χρόνο μπροστά της για να δώσει τους καρπούς της. Αλλά και στην Αθήνα με τα αρκετά καλά σε σύγκριση με παλιότερα αποτελέσματα, το γεγονός πως εξακολουθούμε να στηριζόμαστε κατά βάση στο σχήμα του Φυσικού, και από κει και πέρα οι δυνάμεις μας είναι «μοναχικές», διάσπαρτες και χωρίς να έχουν συγκροτημένο περίγυρο, θέτουν επιτακτικά την ανάγκη για άπλωμα των σχημάτων. Ή για να το πούμε αλλιώς η αναντιστοιχία της οργανωτικής μας υπανάπτυξης και της εκλογικής (άρα και πολιτικοσυνδικαλιστικής) μας εμβέλειας στην Αθήνα δεν θα συνεχίζεται για καιρό εάν δεν παρθούν μέτρα από τη μεριά μας. Στα Γιάννενα παρά τις δυσκολίες συνεχίζεται μια αξιόλογη προσπάθεια παρέμβασης στους εκεί φοιτητικούς χώρους. Εκεί πιο ειδικά αντιμετωπίζουμε –σαν «νέοι» στο χώρο- το ζήτημα της κατάχτησης μιας κρίσιμης κλίμακας πολιτικής - συνδικαλιστικής συγκρότησης για τα θέματα που αφορούν την εκπαίδευση. Στην Κρήτη οι συναγωνιστές που δρουν, παράγουν πολλές φορές αποτελέσματα που δείχνουν δυνατότητες στο να ξεπεραστούν οι «μοναχικές» καταστάσεις.

33. Είναι λοιπόν καιρός να βάλουμε «το δάχτυλο στις πληγές μας», να δούμε κατάματα τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες μας γιατί «ο πρώτος όρος για τη λύση ενός προβλήματος είναι η αναγνώρισή του». Αλλά και να αναδείξουμε τις δυνατότητες μας, να χαράξουμε τις γενικές κατευθύνσεις μιας διεξόδου που ούτε θα κρύβει το πρόβλημα κάτω από το χαλί ούτε θα κάνει άλματα στο κενό. Έχουμε την ισχυρή πεποίθηση πως παρά το γεγονός της ανισομετρίας στην ανάπτυξη των Αγωνιστικών Κινήσεων, υπάρχουν ορισμένές κοινές αιτίες των προβλημάτων άσχετα με τον τρόπο εμφάνισής τους από πόλη σε πόλη ή και από σχολή σε σχολή. Υπάρχει κατ΄ αρχήν ένα αντικειμενικό περιβάλλον που βέβαια δεν αναφέρεται σαν δικαιολογία αλλά για να γνωρίζουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε σ’ αυτό το επίπεδο. Η άποψη των Αγωνιστικών Κινήσεων είναι μια «ανάδελφη» άποψη στη βάση του αρνητικού ιδεολογικού κλίματος που έχει επικρατήσει και εκφράζεται με ιδιαίτερα οξυμένο τρόπο στη νεολαία τα τελευταία είκοσι χρόνια (αντικομμουνισμός, αντιαριστερό και αντιπαραταξιακό κλίμα, η λάσπη στον αντιιμπεριαλισμό, η συκοφάντηση της σοσιαλιστικής προοπτικής). Κλίμα που δεν ανατράπηκε παρά την είσοδο της νεολαίας στους αγώνες και τις πολιτικές και συνδικαλιστικές μάχες που έδωσε αντιμετωπίζοντας την επίθεση του συστήματος. Τα προηγούμενα αναδεικνύουν και τα πολλαπλά καθήκοντα μας για το σπάσιμο της ιδεολογικής κρούστας που εμποδίζει τη νεολαία να έρθει σε επαφή με τι αριστερές ιδέες και πρακτικές. Ταυτόχρονα θα θέλαμε να τονίσουμε πως η περίοδος που έχει ανοίξει πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες μιας τέτοιας παρέμβασης που να διεμβολίζει ιδεολογικά τα αντίπαλα ρεύματα ιδεών και να δημιουργεί χώρο στεριώματος και ανάπτυξης των δυνάμεών μας.Από κει και πέρα οι κρίσιμες αιτίες είναι υποκειμενικού χαρακτήρα. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις μέσα από την πορεία τους έχουν ένα σώμα απόψεων αρκετά ικανό για να τους δώσει τουλάχιστον την δυνατότητα να εισέλθουν και να αναπτυχθούν στους σπουδαστικούς χώρους. Παρμένες όμως σαν σύνολο λείπει από αυτές η κρίσιμη εκείνη πολιτική και συνδικαλιστική συγκρότηση που είναι απαραίτητη για να τις κάνει ικανές στο να προπαγανδίσουν, να παλέψουν, να ανοίξουν τα πολιτικά μέτωπα με αποφασιστικότητα στις σχολές. Κάτι που θα τους έδινε μια συχνή αλλά και ουσιαστική λειτουργία τους σαν σχήματα σκέψης και δράσης με αναφορά στο χώρος τους και με λογοδοσία απέναντι στις μάζες. Το προηγούμενο τροφοδοτεί και τροφοδοτείται και από την ισχνή ατομική αναζήτηση, από την ασύνειδη υποταγή στους όρους αμορφωσιάς που προωθεί το σύστημα. Το ότι το δυναμικό μας έμαθε με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο πως τα κινήματα δεν φέρνουν με αυτοματισμούς οργανωτική ανάπτυξη, οι συσχετισμοί δυνάμεων στον ενδοαριστερό χώρο που είναι δυσμενείς, μας οδηγούσε σε μια έλλειψη αυτοπεποίθησης και στην «οχύρωση» πίσω από το συνδικαλιστικό. «Άπλωσε» στο δυναμικό μας την αντίληψη πως δεν υπάρχει η δυνατότητα ανοίγματος πολιτικών συζητήσεων, νέων που θα ήθελαν να ακούσουν την πολιτική μας άποψη και πολύ περισσότερο που θα μπορούσαν να πειστούν στην δική μας κατεύθυνση. Αυτή η κατάσταση αντανακλούνταν και στα μέτωπα, ιδεολογικά-πολιτικά, που (δεν) ανοίγουμε (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων) στα άλλα ρεύματα της αριστεράς και του α/α/ε χώρου. Τα προηγούμενα συνδυάζονται ισχυρά με τις σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάζει ο τρόπος και γενικότερα η παρέμβαση των Αγωνιστικών Κινήσεων στους σπουδαστικούς χώρους. Πολλές φορές επικρατεί μια μίζερη, στεγνή από νεανική φαντασία, υποτονική κινηματικά, παρουσία. Λείπει ο

19


«τσαμπουκάς» στην καθημερινότητα της σχολής απέναντι στις καθηγητικές αυθαιρεσίες, υπολειπόμαστε στο συχνωτισμό με τον κόσμο της σχολής και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Σπανίζουν οι πρωτοβουλίες δράσης και συσπείρωσης είτε για τα προβλήματα της σχολής, είτε του Πανεπιστημίου, είτε για κεντρικά ζητήματα. Αυτή η λειψή παροχή οξυγόνου από την συμμετοχή στην ταξική πάλη όπως αυτή διεξάγεται καθημερινά, φανερά ή υπόγεια, στις σχολές, είναι φανερό πως αντεπιδρά στο «είδος» και το «ύψος» της πολιτικής λειτουργίας τους, στο πόσο ωθεί το καθένα στην αυτομόρφωση και στο συνολικό ανέβασμα της πολιτικής εμβέλειας των Αγωνιστικών Κινήσεων. Αλλά και στο πως μας «βλέπει» η νεολαία, πως μας «ζυγιάζει», καθιστώντας μας μια όχι διακριτή και διαφορετική επιλογή για τα αγωνιστικά της τμήματα.

34. Ταυτόχρονα και μέσα σε όλα αυτά εξακολουθεί να υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Η λειψή "αυτοδύναμη" παρουσία των Αγωνιστικών Κινήσεων, η έντονη στήριξή τους στις ιδεολογικοπολιτικές πλάτες της Σπουδάζουσας του ΚΚΕ(μ-λ) που έχει αντίχτυπο στο αν λειτουργούν σαν υποκείμενο που έχει πολιτικό και συνδικαλιστικό ρόλο στο νεολαιίστικο κίνημα, δρα ανασταλτικά στο να θεωρούν πολλοί συναγωνιστές δικό τους αυτό το σχήμα.

35. Από αυτά που πριν αναφέραμε είναι νομίζουμε φανερό πως εμείς βλέπουμε μια πολιτική διέξοδο στις αδυναμίες μας και για να εκφραστούν οι δυνατότητες μας. Πολιτική διέξοδο που μπορεί να συνδυαστεί με οργανωτικές λύσεις που να την υπηρετούν και όχι να της μπαίνουν τροχοπέδη. Σαν τέτοια βλέπουμε την συγκρότηση των Αγωνιστικών Κινήσεων σε σχήματα με αναφορά στους σπουδαστικούς χώρους και με αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό-αντισυνδιαχειριστικό προσανατολισμό. Με συχνή και ουσιαστική πολιτική λειτουργία. Αναβάθμιση της συζήτησης στο εσωτερικό τους, ξεπέρασμα της συνδικαλιστικής μονομέρειας αλλά και της γενικόλογης πολιτικολογίας. Σχήματα που συζητούν, αποφασίζουν, δρουν και ελέγχουν τη δράση τους. Σχήματα που δημιουργούν σχέσεις εμπιστοσύνης με τους αγωνιστές της σχολής και τον κόσμο που σπουδάζει σε αυτές μέσα από τον πολιτικό τους λόγο και δράση, μέσα από την πρωτοπόρα στάση τους ενάντια στην αντιδραστική πολιτική όπως αυτή εκφράζεται καθημερινά μέσα στις σχολές. Σχήματα ζωντανά, νεανικά, που αναζητούν νέους τρόπους παρέμβασης, νέα κανάλια κερδίσματος της νεολαίας με την αριστερή αγωνιστική τους άποψη. Σχήματα με αιρετούς υπεύθυνους κατά σχολή ή κατά πόλη και ανάλογα με τις δυνατότητές μας. Η εκλογή Γραφείου των Αγωνιστικών Κινήσεων της Θεσσαλονίκης και η προσπάθεια λειτουργίας τριών σχημάτων αυτή την κατεύθυνση επιχείρησε να ανοίξει από τον Φλεβάρη του 2010.

36. Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει επίσης να συζητήσουμε και να διερευνήσουμε ουσιαστικά τις δυνατότητες μιας Πανελλαδικής Συντονιστικής Γραμματείας (Γραφείου) που θα εξετάζει τις γενικές κατευθύνσεις και αναγκαιότητες που προκύπτουν από την φάση του φ.κ. καθώς και την ύλη του Εναύσματος. Να παλέψουμε ώστε να γίνονται συχνά (τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο) Πανελλαδικά Συντονιστικά των Αγωνιστικών Κινήσεων που θα δρουν προωθητικά στη πολιτική-συνδικαλιστική –οργανωτική συγκρότηση τους, θα συμβάλλουν σημαντικά στην αλληλεπίδραση των σχημάτων των διαφόρων πόλεων και της ανταλλαγής εμπειριών, και θα βοηθούν στην κατάχτηση μιας ενιαίας στάσης και αντίληψης στο κίνημα. Να γίνει μέλημα όλων μας η διάδοση των εκδόσεων μας με πρώτο το περιοδικό «Έναυσμα». Από τη συγγραφή άρθρων μέχρι τη διακίνηση του. Η διακίνηση του τελευταίου τεύχους(ΠΙΝΑΚΑΣ στην τελευταία σελίδα) είναι μια «ακτινογραφία» της εμβέλειάς μας και μας καλεί άμεσα να την τροποποιήσουμε προς τα πάνω. Η εμπειρία του «Στεκιού Σφεντόνα» στη Θεσσαλονίκη, πρέπει επίσης να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση να επιχειρηθούν και άλλα ανοίγματα στεκιών σε πόλεις που έχει φοιτητόκοσμο. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της λειτουργίας της «Σφεντόνα», παρά τα προβλήματα που έχουν παρουσιαστεί, δείχνουν πως υπάρχει σοβαρή δυνατότητα τέτοιοι χώροι να αποτελέσουν ένα σοβαρό εργαλείο πλησιάσματος της νεανικής αμφισβήτησης και να συνεισφέρουν σε μια πολύπλευρη (ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, μορφωτική) παρέμβαση στη νεολαία Ας αποτελέσει αυτό το Πανελλαδικό Συντονιστικό την απαρχή μιας ουσιαστικής προσπάθειας όλων μας να αναμετρηθούμε με τους εαυτούς μας και με τις αναγκαιότητες που μας βάζει το κίνημα της νεολαίας και η εποχή.

20


Δ2. ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ- ΓΡΑΜΜΗ ΠΑΛΗΣ

37. Είναι για μας τουλάχιστον φανερό πως η νεολαία, άρα και η σπουδάζουσα νεολαία στα ΑΕΙ ΤΕΙ στην βάση των ίδιων των εξελίξεων(κρίση, επίθεση, ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών) αλλά και της πείρας που έχει παραχθεί από τους αγώνες και την έκρηξη του Δεκέμβρη αναζητεί συνολικές απαντήσεις και διεξόδους στη κατάσταση, ενώ ταυτόχρονα την «καίει», την ζορίζει, η έλλειψη ορατών νικών απέναντι στο σύστημα και την πολιτική του. Ταυτόχρονα άσχετα εάν συνειδητοποιείται ή όχι, στη νεολαία στοιχίζει η αποσυγκρότηση και ο ιδεολογικός, πολιτικός και οργανωτικός αφοπλισμός του εργατικού- λαϊκού κινήματος, που θα της δώσει προοπτική στην πάλη της. Στοιχείο που αντεπιδρά στο λαϊκό κίνημα με την απόσταση που υπάρχει από το να συγκροτηθεί η νεολαία σε δύναμη κρούσης του.Είναι λοιπόν ουσιώδης όρος ανάπτυξης του ΦΚ, το να συνδεθεί η πάλη του με την λαϊκή-εργατική πάλη αποκτώντας συγκεκριμένη κατεύθυνση και πολιτικό προσανατολισμό. Αυτή η σύνδεση μπορεί να συντελεστεί στη βάση της αντιιμπεριαλιστικής-αντικυβερνητικής κατεύθυνσης. Να ενισχυθεί η γραμμή της μαζικής αντίστασης, του ανυποχώρητου και παρατεταμένου αγώνα, στο πλευρό του λαού, για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της ταξικής επίθεσης. Να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική γραμμή για να φύγουν οι ιμπεριαλιστές από τη χώρα και τα Βαλκάνια, για να φύγει η χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς Ε.Ε., ΔΝΤ και ΝΑΤΟ. Να αναπτυχθεί η πάλη ενάντια στην εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση από την σκοπιά της υπεράσπισης και προώθησης των λαϊκών δικαιωμάτων μέσα στην εκπαίδευση. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ανάπτυξης κινήματος, διαρκούς πάλης και σύγκρουσης, θα ανοίξει ο δρόμος της επαναστατικής προοπτικής για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κοινωνικά απελευθερωμένη!Με αυτή την προοπτική, οι κατευθύνσεις πάλης που τοποθετούν τη νεολαία στο πλευρό του λάου, που απαντούν στο σημερινό πρόβλημα του λαού και της νεολαίας αλλά και ανοίγουν το δρόμο για νέες διεκδικήσεις, που αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάπτυξη κινήματος και νικηφόρων αγώνων προσδιορίζονται σε τρεις βασικούς άξονες:

Α) Πάλη για τη συγκρότηση αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος στο πλευρό της εργατικής τάξης και του λαού.

Για την συμβολή του ΦΚ στη συγκρότηση Μετώπου Αντίστασης ενάντια στην ολόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου. Ώστε να μη θυσιαστούν τα δικαιώματα και των δύο στο βωμό της κρίσης. Για να ανατραπούν τα αντιλαϊκά μέτρα του Προγράμματος Βαρβαρότητας και του Μνημονίου της Υποταγής. Για να κερδίσουμε το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με αξιοπρεπείς μισθούς για αξιοπρεπή ζωή. Για να διασφαλίσουμε το δικαίωμα σε ασφάλιση- περίθαλψη- σύνταξη για όλους. Η αγωνιστική αριστερή πρωτοπορία στους χώρους σπουδών οφείλει να αναδείξει τις πλευρές της επίθεσης στην εργασία ως αναπόσπαστο κομμάτι της επίθεσης που δέχεται και η εκπαίδευση με τη διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων και να καλέσει το φοιτητικό κίνημα να σταθεί αρωγός του λαϊκού-εργατικού κινήματος ενάντια στα νέα μέτρα με κεντρικό στόχο την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης. Πρέπει να εδραιωθούν στη συνείδηση της νεολαίας τα κοινά συμφέροντα και οι κοινές ανάγκες που την καλούν άμεσα να συνδεθεί και να στηρίξει με την πάλη της τους αγώνες του εργαζόμενου λαού για την ανατροπή των αντεργατικών νόμων. Κι αυτό γιατί η σπουδάζουσα νεολαία, ως ο τωρινός ημιαπασχολούμενος και ο αυριανός ευέλικτος, ανασφάλιστος εργαζόμενος, είναι εκείνη που θα εισέλθει στο αποτρόπαιο εργασιακό τοπίο όπως αυτό διαμορφώνεται από την επίθεση και την εξέλιξή της.

21


Παράλληλος άξονας ιδιαίτερης σημασίας και σε βαθιά σύνδεση με τον προηγούμενο είναι αυτός της αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης.

Σε μια περίοδο με έντονα τα σημάδια στρατιωτικοποίησης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που ήδη έχουν δώσει πολέμους, επεμβάσεις και κατοχές χωρών και λαών ακόμα και στη βαλκανική γειτονιά μας. Όταν η διπλή ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας μας από ΗΠΑ και ΕΕ, αποτυπώθηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο στο Μνημόνιο και οδηγεί το λαό στην εξαθλίωση και τη χώρα στην καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Όταν η ίδια η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη περιοχή και αποτελεί πεδίο διασταύρωσης και σύγκρουσης αντιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών γεωπολιτικών συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ, Ευρωπαίων και Ρώσων. Όταν γνωρίζουμε καλά πως οι κύριες κατευθύνσεις της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης έχουν την σφραγίδα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και των τριών –τεσσάρων ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ. Τότε η νέα γενιά, το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα πρέπει να επαναφέρει στο επίκεντρο τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Γιατί ο δρόμος για την ολοκληρωτική κατάχτηση όλων όσων ανήκουν στο λαό και τη νεολαία περνάει από μια Ελλάδα απελευθερωμένη από τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων στηριγμάτων του. Φυσικά η πάλη της αυτή όχι μόνο δεν δίνει άφεση αμαρτιών στην άρχουσα τάξη της χώρας μας, αλλά την βάζει απέναντι. Γιατί η πολιτική της εξάρτησης και της πρόσδεσης στα ξένα αφεντικά είναι στο DNA της αστικής «μας» τάξης, προκειμένου, ακόμα και αν υποβαθμίζεται η σχετική της θέση ως προς άλλες χώρες, να διατηρεί και να αναπαράγει την κυριαρχία της πάνω στο λαό και τη νεολαία.

Β) Η πάλη για την ανασυγκρότηση σε αγωνιστική κατεύθυνση των συλλόγων, ώστε να ανατραπούν οι νόμοι της εκπαιδευτικής αντιμεταρρύθμισης και να αποκρουστούν τα νέα μέτρα

Ιδιαίτερα το επόμενο διάστημα, το φκ θα έρθει αντιμέτωπο με ένα νέο αντιδραστικό άλμα στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, όπως προοιωνίζουν οι δηλώσεις της υπουργού παιδείας και του καθηγητικού κατεστημένου. Η ανάπτυξη αγώνων για την απόκρουσή τους μπορεί να σύρει τον κρίκο της αλυσίδας και να αποτελέσει εφαλτήριο για την ανατροπή του αντιδραστικού τοπίου που έχει διαμορφώσει ο νόμος πλαίσιο της Γιανάκου και η προώθηση της Μπολόνια.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η πάλη ενάντια στα όρια σπουδών και στις διαγραφές, ενάντια στους κύκλους σπουδών, την εισαγωγή προαπαιτουμένων μαθημάτων, την αντικατάσταση των πτυχίων με πιστωτικές μονάδες, τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών ώστε να υιοθετηθεί το «πνεύμα της Μπολόνια».

Να διεκδικήσει η νεολαία ενιαία πτυχία με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτά, ως μόνη προϋπόθεση για δουλειά. Να μη γίνεται καμία διαδικασία πιστοποίησης μετά το πτυχίο, να μην αντικατασταθεί με «προσοντολόγιο». Δεν πρέπει να κυριαρχήσουν λογικές συντεχνιασμού που προωθούνται είτε εκ δεξιών είτε εξ «αριστερών» και βάζουν κομμάτια της νεολαίας σε ανταγωνισμό για το ποιος είναι πιο «ικανός», ποιος πρέπει να έχει δικαιώματα και ποιος όχι.

Παράλληλα, η νεολαία πρέπει να αντισταθεί στην εντατικοποίηση που ήδη αποτελεί τη δυσβάσταχτη καθημερινότητά της, να απαιτήσει ενιαίες προπτυχιακές σπουδές χωρίς κύκλους-περιόδους-υποπερίοδους, χωρίς πακέτα μαθημάτων και αλυσίδες. Να αρνηθεί το ιδεολόγημα της «εμβάθυνσης στη γνώση», που με αφετηρία αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί αίσθημα «γνωστικής ανεπάρκειας», με αποτέλεσμα να εξαναγκάζεται σε ένα διαρκές κυνήγι «προσόντων».

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η ανάπτυξη της φοιτητικής και σπουδαστικής πάλης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δωρεάν παροχών και η απόκρουση οποιασδήποτε προσπάθειας αναίρεσης τους. Υπερασπιζόμαστε τη δωρεάν παροχή βιβλίων και σημειώσεων. Παλεύουμε για δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές. Για καμιά αύξηση της συμμετοχής των φοιτητών στο κόστος των

22


μετακινήσεων και με στόχο τη δωρεάν μετακίνηση. Κάτω οι ανταποδοτικές υποτροφίες και η λογική των δανείων. Δεν θα γίνουμε δούλοι των τραπεζών από τα 18 μας.

Γ) Ιδιαίτερης βαρύτητας αναδεικνύεται το ζήτημα της υπεράσπισης των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Για να μπορεί ο λαός και η νεολαία να οργανώνουν τους αγώνες τους.

Αποτελεί όρος ύπαρξης του ΦΚ η υπεράσπιση των συνδικαλιστικών του ελευθεριών. Κεντρικό στοιχείο της πάλης αυτής είναι η υπεράσπιση του Άσυλου και η αντίσταση στις προσπάθειες καταπάτησής του- συκοφάντησής του-κατάργησής του. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στην πραγματοποίηση συνελεύσεων και αποχών- καταλήψεων ως μέσα πάλης στους χώρους σπουδών. Η αποφασιστική υπεράσπιση της ανεξαρτησίας των φοιτητικών συλλόγων κόντρα σε προσπάθειες που θέτουν ζήτημα «νομιμότητας» ή όχι συλλόγων. Κόντρα στους θεσμούς της συνδιοίκησης- ενσωμάτωσης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος υπερασπίζουμε την ανεξάρτητη δράση των συλλόγων από το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Το επόμενο διάστημα οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ – ΤΕΙ πρέπει να πυκνώσουν τις πρωτοβουλίες κοινής δράσης για την απόκρουση και την ανατροπή των μέτρων που οικοδομούν έναν εργασιακό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό μεσαίωνα. Να συμβάλλουν με όλες τους τις δυνάμεις στην αγωνιστική ανάταση των της φοιτητικής και σπουδαστικής πλειοψηφίας. Το απαιτούν οι καιροί, το χρειάζεται η νεολαία.

ΠΙΝΑΚΑΣ Α

23


Έναυσμα - ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΤΕΥΧΟΣ : 33, ΑΝΟΙΞΗ 2010

ΗΜ/ΝΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ: 6/7/2010

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ

ΠΟΛΗ ΑΕΙ ΤΕΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΟΛΟ

ΑΘΗΝΑ 29 10 9 48ΘΕΣΝΙΚΗ 57 2 17 76ΓΙΑΝΝΕΝΑ 15 0 7 22ΗΡΑΚΛΕΙΟ 12 0 5 17ΧΑΝΙΑ 12 0 4 16ΠΑΤΡΑ 0 0 0 0ΆΛΛΟ (πχ ΚΑΜΠΝΓΚ) ΣΥΝΟΛΑ 125 12 42 179

24

Απόφαση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αγωνιστικών...

Documents

Transcript of Απόφαση Πανελλαδικού Συντονιστικού Αγωνιστικών...