ταξιδιώτες της ζωής

12
«ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» (Η πορεία μιας ομάδας εκπαιδευτικών Β/βάθμιας εκπαίδευσης)

description

ταξιδιώτες της ζωής

Transcript of ταξιδιώτες της ζωής

Page 1: ταξιδιώτες της ζωής

«ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

(Η πορεία μιας ομάδας εκπαιδευτικών Β/βάθμιας εκπαίδευσης)

Page 2: ταξιδιώτες της ζωής

Μια φορά κι έναν καιρό…

ήταν μια ομάδα εκπαιδευτικών που ξεκίνησε ένα ταξίδι. Μετά

από περιπλανήσεις σε διάφορα λιμάνια, αναρωτήθηκαν αν σκοπός

είναι η «Ιθάκη» ή το ίδιο το ταξίδι. Κάποιοι αποφάσισαν λοιπόν να

συνεχίσουν γνωρίζοντας κι άλλα λιμάνια.

Ξεκινώντας το νέο τους ταξίδι (1η συνάντηση) έφεραν στις

αποσκευές τους κάτι που κράτησαν απ΄ αυτά που συνάντησαν στο

προηγούμενό τους ταξίδι.

Λέξεις όπως «ωραίες αναμνήσεις – συνεργασία – καλές

σχέσεις – πρωτόγνωρο – θετική διάθεση – ζεστασιά – όμορφη

ατμόσφαιρα – βιωματικά – απόδραση – παιχνίδι – δράση,

εμπειρία, διάθεση για ψάξιμο, αλλαγή, ενεργή συμμετοχή,

επικοινωνία, ηρεμία …» θα τους συντρόφευαν σ΄ αυτή τη πορεία

και για πυξίδα τους θα είχαν κουβέντες σαν κι αυτές: … «στο

ταξίδι μαζί» … «και πάλι μαζί στο ίδιο νησί» … «ανοίξτε πανιά

για ένα ταξίδι στο όνειρο … σαλπάρουμε»… «ζήσε τα όνειρά σου»…

Ο καπετάνιος τους ζήτησε να φυτέψουν ένα σπόρο που στη

διάρκεια του ταξιδιού θα παρατηρούσαν το μεγάλωμά του.

Βάφτισαν τους σπόρους τους «χαμογέλι, χαμόγελο, ηλιοτρόπιο,

σπείρα, φασολιά το Τζακ» … «χειμωνανθός, ηλιοτρόπιο,

τριαντάφυλλο, ελπίδα, φασολιά το Τζακ» … «ζωή, ελπίδα,

μαργαρίτα, φυσαλίδα» … «αισιοδοξία, ηλιαχτίδα, μαγικό, εξέλιξη,

ζωή» και σαν να ζωντάνεψαν εκείνοι. Άρχισαν ξάφνου να

συνομιλούν … κι είπαν πολλά για το «μεγάλωμά τους».

Page 3: ταξιδιώτες της ζωής

Κάπως έτσι έφτασαν στο πρώτο τους λιμάνι (2η συνάντηση).

Έφτασαν μια Τσικνοπέμπτη κι εκεί άρχισαν να συζητούν: «τι

είναι αυτό που κάνει ευχάριστες κάποιες στιγμές». Όταν

τελείωσαν άκουσαν απ΄ τον πομπό του καραβιού τα νέα καιρικά

φαινόμενα … «βροχή, συννεφιά, λιακάδα, καταιγίδα, χιόνια» πολύ

διαφορετικά μεταξύ τους, τόσο όσο και τα συναισθήματα που

γεννιόντουσαν «ευχαρίστηση, αγάπη, αισιοδοξία, χαρά, φόβος,

θυμός, οργή, τρόμος, ταραχή, δέος, αγανάκτηση!…

Κι αυτά με τη σειρά τους «γέννησαν» πρόσωπα που έγιναν οι

πρωταγωνιστές στα παραμύθια: «Η χαρά στην τσιμεντούπολη»,

«Ο Ινδός βάτραχος» και «Χωρίς όνομα».

Page 4: ταξιδιώτες της ζωής

Η χαρά στην τσιμεντούποληΗ χαρά στην τσιμεντούπολη

Μια φορά κι έναν καιρό ήτα τρία αδελφάκια: Η Χαρά, ο Θυμός και

η Αισιοδοξία. Ζούσαν σε ένα μεγάλο τσιμεντόσπιτο σε μια βρώμικη

τσιμεντούπολη. Κάθε πρωί ο Θυμός βγαίνοντας από το σπίτι

αντίκριζε σωρούς από σκουπίδια, που τον δυσκόλευαν να πάει

σχολείο. Σκόνταφτε πάνω σε κουτιά, γλίστραγε από τα πεταμένα

αναψυκτικά και έτσουζαν τα μάτια του απ’ το νέφος. «Δε βλέπεις,

χριστιανέ μου, ότι περνάει κόσμος από δω;» «Αν ξαναπετάξεις

εδώ τα σκουπίδια σου θα σε πλακώσω!!» Φώναζε, γούρλωνε τα

μάτια, έβγαζε καπνούς από τα’ αυτιά.

Εκεί που ήταν έτοιμος να χιμήξει, εμφανίστηκε η Αισιοδοξία, η

αδελφή του η μικρή. «Πάλι θυμωμένος είσαι; Δε βλέπεις ότι με

τα νεύρα δε βγαίνει τίποτα;» «Δε γίνεται αλλιώς! Μόνο άμα

σκοτώσεις όλους αυτούς τους ανεύθυνους θα καθαρίσει ο τόπος!! Δε

βλέπει ότι η αδελφή μας η χαρά δεν τολμά να βγει από το σπίτι;

Εσύ, αν και μικρή, τι έχεις να πεις γι’ αυτό;»

«Σήκωσε τα μάτια σου στον ουρανό! Βλέπεις, ακόμα είναι

γαλάζιος»

«Πού το είδες το γαλάζιο, βρε μικρή!»

«Να εκεί, δες τον ήλιο!»

«Τι να δω; Ένα γκρίζο σύννεφο βλέπω!»

«Πίσω από το γκρίζο, κρύβεται ένας ολόλαμπρος ήλιος, ένας

γαλανός ουρανός, και είναι στο χέρι μας να τους ξαναδούμε!»

«Δηλαδή;»

«Με τα νεύρα δε γίνεται τίποτα! Με την αγάπη, όμως; Όλα

γίνονται!»

Page 5: ταξιδιώτες της ζωής

Με το γέλιο της, τα καλά της λόγια και την ευχάριστή της

διάθεση, παρέσυρε όλα τα παιδιά της γειτονιάς αλλά και

κάποιους μεγάλους στο κυνήγι των σκουπιδιών.

«Έλα, πάμε να πάρουμε τη Χαρά, να πάμε βόλτα;»

«Μμμ», μούγκρισε ο Θυμός, που άρχισε να ξεκοκκινίζει.

«Έλα, Χαρούλα, όλα έτοιμα, λαμπίκο!! Μπορείς να βγεις!!

Πάμε βόλτα!»

Κι όταν η Χαρά αντίκρισε τη γειτονιά, φωτίστηκε ο τόπος,

ακούστηκαν κελαηδίσματα πουλιών, μύρισε γιασεμί!!

Κι από τότε η Χαρά δεν ξανακλείστηκε στο σπίτι!!

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς;;

***

Page 6: ταξιδιώτες της ζωής

Ο Ινδός βάτραχοςΟ Ινδός βάτραχος

Μια φορά κι έναν καιρό… ήταν ένας πανέμορφος βάτραχος,

χρυσοκέντητος, γυαλιστερός και γεμάτος αισιοδοξία, που ζούσε

στην πιο ωραία λίμνη της χώρας των μεταμορφώσεων.

Κάθε φορά εμφανιζόταν μια μάγισσα που την έλεγαν μπλε Αγάπη.

Και έτρεχαν όλοι οι βάτραχοι στη λίμνη γιατί ήξεραν ότι σ’ όποιον

έριχνε πρώτα το βλέμμα της θα μεταμορφωνόταν σε αερικό. Ο

βάτραχός μας σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, γέμιζε από

αγανάκτηση, φούντωνε, επειδή έβλεπε ότι όλοι οι άλλοι τον

περνούσαν με ψηλότερα πηδήματα και πάντα έφταναν πρώτοι.

Και μέγας φόβος τον κατέλαβε ότι θα έμενε τελευταίος ή και ότι

δε θα προλάβαινε να μεταμορφωθεί ποτέ!!! Και ρίζωσε και

φώλιασε εκεί για πάντα μες στην καρδιά του και μαύρισε, μέχρι

που μια μικρή λάμψη φώτισε το μέτωπό του! …

***

Page 7: ταξιδιώτες της ζωής

Χωρίς όνομαΧωρίς όνομα

Έβρεχε καταρρακτωδώς στη χώρα της αιώνιας λιακάδας,

χτισμένη απ’ τα πανάρχαια χρόνια, κοντά στο φαράγγι της

σιωπής. Η Ηλιοστάλακτη δεν πλησίαζε ποτέ εκεί, γιατί εκεί

βασίλευε ο τρόμος και το δέος. Ήταν ένα τοπίο υγρό και σκοτεινό

με άγρια πανύψηλα βράχια και κοφτερές άκρες. Τα λίγα δέντρα

που υπήρχαν εκεί ήταν γυμνά από φύλλα. Σε κάθε ορμητικό

άνεμο που φυσούσε τα κλαδιά μπερδεύονταν ανήσυχα και

δημιουργούσαν έναν ανατριχιαστικό θόρυβο και πλήθος

τρομακτικές σκιές στο λιγοστό φως της νύχτας.

Εκείνο το βράδυ η έφηβη Ηλιοστάλακτη τσακώθηκε άγρια με το

Ουράνιο Τόξο, τη μητέρα της, γιατί της απαγόρευσε να πάει στο

αποκριάτικο πάρτι της τάξης της. Ήταν αποφασισμένη να την

εκδικηθεί, ήταν οργισμένη μαζί της. Σκέφτηκε, λοιπόν, να πάει

στο φαράγγι της σιωπής παραμερίζοντας τους φόβους της.

Πλησίασε αρκετά, διέσχισε τον σκοτεινό δρόμο με τα γυμνά

δέντρα, ανέβηκε στο βράχο που οδηγεί στη σπηλιά και ενώ ήταν

έτοιμη να ανακαλύψει αυτό που μέχρι τώρα τη φόβιζε,

ξαφνικά…

***

Page 8: ταξιδιώτες της ζωής

Μετά από μερικές μέρες «κατάφεραν» να φτάσουν σ΄ ένα

νέο λιμάνι (3η συνάντηση) και μόλις το καράβι άραξε

κατάλαβαν ότι δεν ήταν μόνο αυτό που είχαν «καταφέρει» μα

κι ένα σωρό άλλα πράγματα που τα μοιράστηκαν και

κατέληξαν: «Παρά τα προβλήματα μπορούμε να περνάμε

καλά»… «Η μέρα μπορεί να ξεκινήσει άσχημα αλλά πάντα

υπάρχει μια αχτίδα φωτός που τη φωτίζει μέχρι το τέλος της

και πάντα ελπίζουμε για το καλύτερο» … «Μέσα από τις

αντιξοότητες της καθημερινότητας αγωνιζόμαστε για ψυχική

ηρεμία και προσπαθούμε να βρούμε ικανοποίηση έστω και

μέσα από τα μικρά και καθημερινά».

Ήταν πια έτοιμοι μετά απ΄ αυτό να «καταφέρουν» και να

«διαφημίσουν» τον εαυτό τους, πράγμα που έκαναν. Μια

διαδικασία διασκεδαστική μα και δύσκολη μαζί, όπως φάνηκε

απ΄ τα λόγια τους «πάμε παρέα μες στη καινούργια μου ζωή»

… «έλα και εσύ για να περάσουμε ωραία»… «Εγώ κι εσύ σ΄ ένα

νησί να τα πίνουμε μαζί, μέχρι το πρωί»… «Κι αν τα

πράγματα πάνε στραβά εσύ … χαμογέλα … χόρευε … και πέρνα

καλά» … «Προβάλουμε εκείνη την πλευρά του εαυτού μας για

την οποία νιώθουμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. … -Η

αυτοπροβολή είναι μια δύσκολη διαδικασία».

Κι επειδή κάποιοι λένε ότι η δυσκολία «μεγαλώνει», σ΄

αυτό το σημείο ξαναθυμήθηκαν το σπόρο που φύτεψαν στην

αρχή του ταξιδιού κι άρχισαν να παρατηρούν το «μεγάλωμά»

του. Δεν είχαν μεγαλώσει όλοι το ίδιο μα όλοι τους είχαν

«ριζώσει». Το πλήρωμα του καραβιού στη διάρκεια του

Page 9: ταξιδιώτες της ζωής

ταξιδιού φρόντιζε να τους ποτίζει με «χαρά, δημιουργικότητα,

μετάβαση, ομαδικότητα, κατανόηση, ανοιχτούς ορίζοντες, αλήθεια,

αυτογνωσία, φως, επικοινωνία, αγάπη, πίστη, μοίρασμα,

ενδοσκόπηση, υπομονή, προστασία, χαμόγελο …»κι ήταν τώρα

ικανοί να μιλήσουν και σ΄ άλλους γι αυτό το «μεγάλωμα».

Ένα «μεγάλωμα» που έγινε τραγούδι και το πλήρωμα του

καραβιού σιγοψιθύρισε:

ΧαράΧαρά

Χαρά εσύ

γλυκιά ανταμοιβή

χαμόγελο στα χείλη

που θέλει ν΄ ακουστεί.

Χαρά εσύ

μια φλόγα στη ψυχή

σε θέλω δυνατή

και πάντα ζωηρή.

Χαρά εσύ

αστείρευτη πηγή

τροφή για τη ζωή

κρατήσου ζωντανή

Μαίρη – Γιάννης – Γεωργία

Page 10: ταξιδιώτες της ζωής

ΑγάπηΑγάπη

Ήταν ένα μικρό σποράκι

που βγήκε για ένα ταξιδάκι!!!

μεγάλωνε με το νεράκι

αλλά δεν του ήταν αρκετό …

Δεν αγαπούσε το σκοτάδι

και ονειρευότανε το φως

στο πρώτο φύσημα του αέρα

έσκασε μύτη ο μικρός.

Ζεστάθηκε με τη αγάπη

που του έδωσε η κηπουρός

ήταν ωραία ευτυχώς

κι εκείνος άγγιξε το φως!!!

Έμιλυ – Αντωνία – Καθολική

Page 11: ταξιδιώτες της ζωής

Η τρελιάρα αγάπηΗ τρελιάρα αγάπη

Θέλω μια αγάπη να μη σβήνει

όπως το αστέρι την αυγή

να ‘ναι φωτιά και να με σβήνει

όπως το αίμα την πληγή.

Να ‘ναι αγέρι να φυσάει

και να σε φέρνει στη στιγμή

και όλα να τα προσπερνάει

φτάνει να είμαστε μαζί, εγώ και εσύ.

Ο έρωτας μια μαχαιριά

που μου πληγώνει την καρδιά

εσύ όμως είσαι φωτιά

που δεν σβήνει καμιά βραδιά.

Ρούλα – Ειρήνη – Ευαγγελία.

Page 12: ταξιδιώτες της ζωής

Φτάνοντας πια στο επόμενο λιμάνι (4η συνάντηση) είχαν

πολλά να θυμηθούν απ΄ τις μέρες που πέρασαν. Στη διάρκεια

του ταξιδιού είχαν πολλές «εικόνες», εικόνες που μπορούσαν

πια να τις «γεμίσουν» και με ότι άλλο είχαν κερδίσει. Κι όσο

οι εικόνες γέμιζαν, άρχισαν ν΄ αναδύονται έννοιες όπως

«αποδοχή του εαυτού – χαρά – όνειρο – φαντασία – ελπίδα

– αγάπη – επικοινωνία – αισιοδοξία – ευτυχία - ανταλλαγή

απόψεων –χαλάρωση – ζεστασιά - ασφάλεια-

συναισθηματική πληρότητα…» και να συμπληρώσουν μια

μεγαλύτερη εικόνα, αυτή της πρόληψης και προαγωγής της

υγείας.

Κι έτσι, με τις αποσκευές τους πιο γεμάτες σαλπάρισαν

για νέα λιμάνια. Γιατί το ταξίδι τους δεν τελειώνει εδώ.

Έχουν πολλά ακόμη να γνωρίσουν, να μάθουν, να νιώσουν…

στα δικά τους «λιμάνια», στους δικούς τους «σταθμούς», όλα

εκείνα που θα τους βοηθήσουν να φτιάξουν το δικό τους

«παραμύθι»!

Καλή συνέχεια ταξιδιώτες της ζωής…

Απρίλιος 2009