Βάιος ΝικιώτηςΒάιος ΝικιώτηςΟιμωγέςΟιμωγέςΕνδυμίωνΕνδυμίων

Βάιος ΝικιώτηςΟιμωγέςΕνδυμίων

Οιµωγή 1η

Προσκλητήρια εξοπλισµένα δόλοστις παλάσκες. Γεννηµένααληθινά δόντια. Και µια µάσκαµε σκαλιστές φλόγες αντί µαλλιά.Κρύφιες σκέψεις ίσα - ίσαγια ένα φακό ένα χάρτηεπίπεδο χωρίς βουνά.Μια επίπεδη χώρα,σε επίπεδους ανθρώπους το πλάνοκαι σκορπίστηκε ανάµεσασε µαχόµενης ηµέραςπονηρά απ’ τον εαυτό τουςπαγίδα παραλλαγής.Ούτε κρύο ούτε ζέστηστον επινοηµένο τόποκαι ο ψεύτικος αέραςµυρίζει καµµένα κλωνάριααπ' τον εκσφενδονισµό υγρού πυρόςµέσα σε κολοκύθες.Των προσκλητηρίων το έδαφοςέτοιµο από ίδιους πουάνοιξαν διάπλατα τις άκρεςπροσφέροντας απλόχερα σκιέςστου αέρα την παρατήρησηγια κάλυψη κι απόκρυψηανεµοδούρας µυτερής που µπορείνα µαχαιρων' τ' αστέρια.Άβολος ο φόβος

[7]

[8]

που σούρνεται στο γυµνόσύδεντρο της αλήθειας,στου επίπονουποδαρόδροµου της αλήθειας,µ’ ένα χλωµό νεκρού φορεµένοαπό µαύρη δύση που µυρίζει κλεισούρα κι ένατροπικό παπαγάλο στον ώµοταϊσµένο απ’ το ’να χέρι µαντεψιές.Στην αδικία τού γαγγραινώδεςπλάνου θα σκάει λες το σφυρί µε µιαςδυνατότερα από κάθε φορά και ούτετο φρύδι δε θα χαϊδευτεί.Να ’ναι ο ύπνος βαρύςαπό το γδουπο αναστεναγµών.Όχι για λέξεις απ’ τα ταµπούριαστο ταµείο πάρε δώσε,όσο για ακάλυπτο ορίζοντα.Το ζείδωρο της υγρασίας τουαπό µετερίζι ιστού πορευόµενο φως.

Οιµωγή 2η

Έρωτας αγάπη δύναµη,εφήµερα συναισθήµατασε δολοφονικές ορέξεις από φόβο.Πανταχού παρών φόβοςκαι λυγισµένα γόνατα µεγαλώνουνσε γυµνάσια και γίνονται πονηράευαίσθητες ψυχές καρφώνονταςστις πλάτες ράφια βιβλίων. Πλέονυποβιβαζόµενες σε καµώµατα εντόµου.Τα διπλόποδα µε πτερύγιααπό ταγµάτωση ίδια σκοτεινιάζουντην ευθύτητα από συµπάθειαςκαι δαγκώνουν το µπράτσοπου θ’ απλώσει το άκρο τουµε απουσία πόζα.Χουζουρεύουν την ευφορίαστα κρεβάτια και στα πολύφωταστα περβάζια και στα µουσικά κουτιάµε καµπανούλες που ’χουν άλλα µικρότερακουτιά και δέκα πενήντα εκατό,αµέτρητα κουτιά κουτάκια να γίνονταιοι ευχές εποχές µήπωςσυµβεί τίποτα από εαυτό µέσακαι άλλων απ' την άτοπη βιολογική µαγείαµεταροµαντικών ιδεών. Πάροχοι ιδιοφυΐαςκαι να! ευφορία έτοιµη για γιατρό φρίκης.Ο φόβος κυκλώνει...«βλέπω ένα C να κυκλώνει

[9]

[10]

το κορµί σου», είπεµε ιαµατική διάθεση απ' τη κιονοστοιχία δεξιάαριστερά της περµανάντ και ο καφές.Τί ακριβώς φοβούνται... να ’ξεραν.Πώς θα κοιτάξουν κατάφατσατο κοράκι επισκέπτη απ' την άκρητου τσίγκου να φτυαρίζει νύχτα νύχταµε το κουτάλι τους το δρόµο για το δάσος...Ένα κουτί, µεγάλο κουτί µε πετράδιακαι µέσα οφθαλµαπάτεςοφθαλµιδίων µε κεραίες που πετούνσε µάχιµους φόβο από πνικτικής έντασης.Με φόβο βρίζουν και τις καµπανούλεςγρήγορης µεταµόρφωσηςτων µαχίµων οµοίων από εντόµωνγιατί στο µέτωπο δεν γράφουν, πολεµούν.

Οιµωγή 3η

∆εν είναι αξιοθέατα δεν είναιπαράξενα ζώα, στο πεδίο µάχηςνα ’ρθεις να χαζέψεις.Ίσα που το απροσδόκητοσυναίσθηµα ξανοίγει από σπιθαµή ρωγµή.Ίσα για συµπολεµιστού πυρήνα.Και κοιτάς...Εκ του πρηνηδόν θέσηστ’ όρυγµα δίπλασε αδελφή ψυχή, λάβε.Οι Θεοί διαστήµατος δε θα ’ρθουν..Όλος ο ντουνιάς. Σέβησε πολιτισµικά πολυβόλα µε επιταγέςπροέλασης για µορφή τάξη ωραιότητα,όλα σε κόκκινη γραµµή αταξίας.Η οργή,- σε κάθε συγχορδίαεπι της ζώνης ευθύνης,βάλλει κατά µέτωποδόξα πατρί οράµατα µαγείες θρύλους -αλύγιστο πείσµα για φροντίδα ζωντανού.Το χώµα δεν είναι χώµα,είναι χέρια µας. Που παραδέρνουνκάθε ασύντακτη µέρα.Τινάζονται, ηλεκτρισµένααπ' τη συνύπαρξη. Ποτέ δε ξεθυµαίνουν ποτέ.

[11]

Μόνο στον ύπνο τους µπορούν να φιληθούν,µόνο στ' όνειρο βλέπουν τον αριθµόπου µε νύχια αξιώνουν οδύνη έρωτα.Είναι δύο από ερωτηµατικό, µοιράζονταιτην ιστορία όχι από πουληµένη κονσόλατης νήσου ηδονών µεσοπέλαγα των χρεογράφων.Στη ρωγµή υπαρκτής αγάπηςπου κλονίζει συθέµελα από µητέρας γη.Ό, τι γίνεται αυθεντικά δε ξεγίνεται.Το αυθεντικό αποδοµοµείται µοναχά.Πολέµα, ω!... άκαρδη µητέρα.

[12][12]

Οιµωγή 4η

Από αδυναµία να ξεκάνεις κάτι.Κάτι να κάνεις από κάτι.«Ναι µητέρα, ξέρω από ποιον είµαι».Αυτόπτες µάρτυρες δε βρέθηκαν.«Στο ’χα πει µάνα, απόψεθα γίνει ο δήµιος νοηµάτων.Νοήµατα από λαιµό παραφουσκωµέναµε νοήµατα περισσότερααπ' όσο µπορούν να καταπιούν».Υπάρχουν κι άλλες νύχτες µπροστά.Τα υπόλοιπα είναι τόσο όµορφα.Γρασίδι δεντρόκηπος, δες, αλλάζουνστις εποχές όλα εδώ αληθινά, µαγικά αληθινά,και φέρνουν µια ζάλη κοντανασαίνονταςανακούφιση από ηλιόφως.Όσο το επιτρέπει ο µαύρος λόφοςαπό δίπλα µε τ’ αγκάθια.«Άλλωστε εµείς τον βλέπουµεκι αυτό φτάνει», είπε,χωρίς να τραυλίζει η τρίτησυλλαβή του πατρώνυµου.Περνά το τραµ κάνοντας ζιγκ ζαγκσε µια πόλη ειδώλωνκαι χτυπά το καµπανάκιντιν ντιν όπως χτυπάτο καµπανάκι από νοσταλγίαςκαι ψαλιδίζει κάθε φορά ένα µικρό

[13][13]

κοµµάτι ευχής που ’δωσε η µάνα.«Εσύ, νούµερο δύο, κοίτα το φακό...- σε κλικ γρήγορο -από κρασί φτιαγµένος».

[14][14]

Οιµωγή 5η

∆ες πρώτα, πως εισπνέειηλιαχτίδα όµορφακαι πως µεγαλώνειτης λεµονιάς o καρπός λιτός.Μετά, ίσως µπορέσειςνα τραβήξειςκαι του κινδύνου το σχοινί.

[15]

Οιµωγή 6η (Επίλογος)

Ένα ανθισµένο λιβάδιµε υπερήφανη από κλεισούραγλώσσα ψύθιρο λεφτά.Αισθήµατα βιαστικάβήµατα περαστικά αισθήµατα.Νεφοσκεπή κορυφή έντοµακαι σουφρωµένα χείλη. Λασπόλακκοιγεµάτοι ψέµα απάτη και η άβυσσοςπου από κάτω χαίνει.Υποκατάστατα διαφάνειας καθρεφτών.Τρεµάµενα δάχτυλα πόθωνκι ο κόπος που αξίζει φυσώντας τού κάκουτον καπνό. Σβησµένο το λυχνάρι.Ανάλαφρο άγγιγµα από µητέρεςαίσθηση από πληγή σε βάθος.Από σιωπής χαµόγελο αιώνια ποίηση η τροχιά του.Ανέκφραστοι οι πολεµιστές γράφουν τον ίσκιοκαι την ηχώ σε κοίλο καλντέρας.Πλεονέκτηµα χωρίς αντίρρηση, ο ιδρώταςστη µήτρα από ποτάµιο σώµαφωτίζει κανονικό δωµάτιο.Από εξάρτηση καµία.....εξάρτηση.

[16]

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΟΙΜΩΓΕΣΤΟΥ Βάιου Νικιώτη

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ∆ΕΚΕΜΒΡΙΟΤΟΥ 2013f