Το ιστορικό πλαίσιο της δολοφονίας των Καβάζογλου Η δολοφονία του Ντερβίς Αλί Καβάζογλου και του Κώστα Μ

κατάληξη µιας δύσκολης και ανηφορικής πορείας, µιας ενσυνείδητη

που στόχο είχε τη φίµωση και την επιβολή του νόµου της σιωπής

τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ήταν ακόµη κάτι παραπάνω. Ο προποµπός των γνωστών επεκτατικών

µισαλλόδοξων σχεδίων των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες

βάρος της Κύπρου, µε την υπόθαλψη και ενίσχυση των

φανατισµό στις δύο κοινότητες της Κύπρου σε κύριο συστατικό της γενικότερης πολιτικής τους στην

περιοχή. Ήταν η συνέχεια της αναταραχής

συγκρούσεις που προκάλεσαν οι σοβινιστές

αντιπαράθεσης και των θυλάκων.

Μέσα από το κείµενο που ακολουθεί, περιγράφεται η κατάσταση που επικρατούσε την τότε περίοδο στην

τουρκοκυπριακή κοινότητα, καταγράφοντας επίσης τις δολοφονίες κ

πιο κάτω κείµενο αποτελεί απόσπασµα από ειδικό λε

άξιων παιδιών της Κύπρου από την Πατριωτική Οργάνωση Τούρκων Κυπρίων.

Το ιµπεριαλιστικό δόγµα «διαίρει και βασίλευε» είν

Άγγλων σ’ όλους τους τόπους, σ’ όλες τις εποχές.

1111 ΑΑθθυυσσίίαα ττωωνν ηηρρωωοοµµαα

ΝΝττεερρββίίςς ΑΑλλίί ΚΚααββάάΤ

Στις 11 του Απρίλη 1965 έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια

της τροµοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, οι ήρωες

και της συνεργασίας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων, Ντερβίς Αλί

Καβάζογλου και Κώστας Μισιαούλης. Τους βρήκε ο θάνατος

αγκαλιασµένους στον παλιό δρόµο Λευκωσίας

κοντά στην Κόσιη. Οι συνθήκες µέσα στις οποίες

διαπράχτηκε το έγκληµα, ήταν συνθήκες α

κλιµάκωσης της συνοµωσίας κατά της Κύπρου και του λαού

της. Με πρωταγωνιστές τα γνωστά

«κέντρα ισχύος» επιβλήθηκε µε δόλια µέσα η πολιτική

του «διαίρει και βασίλευε», για να εκµεταλλεύονται

ανενόχλητα την στρατηγική θέση της Κύπρου.

Το ιστορικό πλαίσιο της δολοφονίας των Καβάζογλου βίς Αλί Καβάζογλου και του Κώστα Μισιαούλη δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρί

κατάληξη µιας δύσκολης και ανηφορικής πορείας, µιας ενσυνείδητης και καλά σχεδιασµένης επιχείρησης

φίµωση και την επιβολή του νόµου της σιωπής και του νεκροτ

τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ήταν ακόµη κάτι παραπάνω. Ο προποµπός των γνωστών επεκτατικών

µισαλλόδοξων σχεδίων των εθνικιστών και στις δύο κοινότητες, καθώς και των βλέψεων της Τουρκίας σε

βάρος της Κύπρου, µε την υπόθαλψη και ενίσχυση των Άγγλων και των Αµερικανών που ανήγαγαν τον

φανατισµό στις δύο κοινότητες της Κύπρου σε κύριο συστατικό της γενικότερης πολιτικής τους στην

Ήταν η συνέχεια της αναταραχής που ξεκίνησε από το 1963, και ακόµη πιο πριν, µε τις

σοβινιστές, και είχαν ως αποτέλεσµα τους τη χάραξη της γραµµής

Μέσα από το κείµενο που ακολουθεί, περιγράφεται η κατάσταση που επικρατούσε την τότε περίοδο στην

τουρκοκυπριακή κοινότητα, καταγράφοντας επίσης τις δολοφονίες και άλλων προοδευτικών Τ

απόσπασµα από ειδικό λεύκωµα το οποίο εκδόθηκε µετά τη

άξιων παιδιών της Κύπρου από την Πατριωτική Οργάνωση Τούρκων Κυπρίων.

Το ιµπεριαλιστικό δόγµα «διαίρει και βασίλευε» είναι η βάση της αποικιακής πολιτικής των

σ’ όλους τους τόπους, σ’ όλες τις εποχές.

ΑΑππρριιλλίίοουυ 11996655 >>>> ααρρττύύρρωωνν ττηηςς εελλλληηννοοττοουυρρκκιικκήήςς φφιιλλίί

άάζζοογγλλοουυ –– ΚΚώώσσττααςς ΜΜιισσιιααοούύ

Στις 11 του Απρίλη 1965 έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια

της τροµοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, οι ήρωες της φιλίας

/κυπρίων, Ντερβίς Αλί

ισιαούλης. Τους βρήκε ο θάνατος

αγκαλιασµένους στον παλιό δρόµο Λευκωσίας-Λάρνακας,

κοντά στην Κόσιη. Οι συνθήκες µέσα στις οποίες

διαπράχτηκε το έγκληµα, ήταν συνθήκες ανωµαλίας και

ης Κύπρου και του λαού

τές τα γνωστά ιµπεριαλιστικά

επιβλήθηκε µε δόλια µέσα η πολιτική

εκµεταλλεύονται οι ξένοι

στρατηγική θέση της Κύπρου.

Το ιστορικό πλαίσιο της δολοφονίας των Καβάζογλου - Μισιαούλη ισιαούλη δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά η

και καλά σχεδιασµένης επιχείρησης,

και του νεκροταφείου στην

τουρκοκυπριακή κοινότητα. Ήταν ακόµη κάτι παραπάνω. Ο προποµπός των γνωστών επεκτατικών

καθώς και των βλέψεων της Τουρκίας σε

και των Αµερικανών που ανήγαγαν τον

φανατισµό στις δύο κοινότητες της Κύπρου σε κύριο συστατικό της γενικότερης πολιτικής τους στην

ακόµη πιο πριν, µε τις

χάραξη της γραµµής

Μέσα από το κείµενο που ακολουθεί, περιγράφεται η κατάσταση που επικρατούσε την τότε περίοδο στην

υτικών Τ/κυπρίων. Το

ύκωµα το οποίο εκδόθηκε µετά τη δολοφονία των δύο

αι η βάση της αποικιακής πολιτικής των

ίίααςς

ύύλληηςς

Όταν κατά τη διάρκεια των µεταπολεµικών χρόνων ο αντιαποικιακός αγώνας του κυπριακού

λαού άρχισε να οργανώνεται συστηµατικά, να εντείνεται, να εκδηλώνεται ολοένα και πιο

µαχητικά και να επηρεάζει την προοδευτική µερίδα των Τούρκων εργαζοµένων, οι Βρετανοί

αποικιστές προσεταιρίστηκαν την τουρκοκυπριακή σοβινιστική ηγεσία, µε σκοπό να ενισχύσουν

τη θέση τους µέσα στον τ/κυπριακό πληθυσµό, να την προβάλουν σαν το αντίπαλο δέος της

ε/κυπριακής πλευράς και να την αντιπαρατάξουν στον αγώνα της για αυτοδιάθεση.

Συστηµατικά και µεθοδικά καλλιεργούσαν ανάµεσα στην κοινότητα το διαιρετικό

πνεύµα, υποδαύλιζαν τα σοβινιστικά πάθη, το φανατικό µίσος και τις φυλετικές

αντιθέσεις και µπόρεσαν έτσι την κατάλληλη στιγµή να προκαλέσουν βαθύ ρήγµα

ανάµεσα στον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1950-1960 η σοβινιστική τ/κυπριακή ηγεσία σε συνεργασία µε

την αντιδραστική κυβέρνηση Μεντερές (Κυβέρνηση Τουρκίας), πιστό υπηρέτη των Βρετανών

αποικιστών, προσπαθεί να καθυποτάξει την κοινότητά µας (τ/κυπριακή κοινότητα) και να

διασπάσει την ενότητα του κυπριακού λαού. Το 1958 µε τις τροµοκρατικές της οµάδες

οργανώνει, µε την έµπνευση και βοήθεια των αποικιστών, βανδαλισµούς και επιθέσεις εναντίον

Ελλήνων και ανοίγει το δρόµο για τη σηµερινή τραγωδία του κυπριακού λαού.

Ακουµπώντας τις πλάτες στην υποστήριξη της αγγλικής διοίκησης µια χούφτα τυχοδιώκτες,

φανατισµένα σοβινιστικά στοιχεία µε φασιστικές αντιλήψεις, κατόρθωσαν µε την τροµοκρατία

και την απάτη να υποδουλώσουν την κοινότητά µας. Η φασιστική αυτή ηγεσία εξοντώνει κάθε

αντιπολιτευτικό στοιχείο, πνίγει κάθε συνετή φωνή που δοκιµάζει να µιλήσει τη φωνή της

λογικής, να υποδείξει ότι κοινά είναι τα συµφέροντα των Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων, να

σηµαδέψει τον κοινό εχθρό – τον βρετανικό ιµπεριαλισµό – και να φωτίσει τον ορθό δρόµο που

πρέπει να ακολουθήσουν οι Έλληνες και οι Τούρκοι της Κύπρου για το κοινό καλό, το

ευτυχισµένο κοινό µέλλον.

Με την ολόπλευρη υποστήριξη των Άγγλων αποικιστών, κατορθώνει να κυριαρχήσει

πάνω στους Τούρκους της Κύπρου σαν µια δεύτερη εξουσία. Ο σοβινισµός, ο

φασισµός και ο αντικοµµουνισµός ήταν οι κατευθυντήριες γραµµές της πολιτικής και

τακτικής αυτής της κλίκας.

Ωστόσο, παρόλες τις διασπαστικές προσπάθειες, Τούρκοι και Έλληνες συνεχίζουν ως το 1958 να

ζουν ειρηνικά και να συνεργάζονται. Χιλιάδες Τούρκοι ανήκουν σε διάφορες συνδικαλιστικές,

αγροτικές και άλλες οργανώσεις µαζί µε Έλληνες και αγωνίζονται από κοινού για τα κοινά δίκαια.

Αυτό ήταν ένα σοβαρό εµπόδιο στα διασπαστικά σχέδια και τις επιδιώξεις του ιµπεριαλισµού και

των Τούρκων πρακτόρων του. Το ιµπεριαλιστικό διαιρετικό σύνθηµα για το δήθεν αδύνατο της

ειρηνικής συµβίωσης Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο, δεν µπορούσε να σταθεί και να βρει

απήχηση ανάµεσα στις µάζες των Τουρκοκυπρίων εργαζοµένων.

Έτσι, χέρι µε χέρι οι Βρετανοί αποικιστές και οι Τουρκοκύπριοι σοβινιστές ηγέτες βάλθηκαν να

καταστρέψουν µε κάθε τρόπο τη φιλία των Ελλήνων και Τούρκων και το αίσθηµα της ειρηνικής

συµβίωσης κα συνεργασίας που για αιώνες θέρµαινε τις σχέσεις των δύο κοινοτήτων και

δυνάµωνε ολοένα και περισσότερο µε την ανάπτυξη του εργατικού και του αγροτικού κινήµατος

στην Κύπρο.

Αυτή τη διασπαστική πολιτική

προωθούσαν οι τ/κυπριακές εφηµερίδες

που εξυπηρετούσαν τα συµφέρονταν

των Άγγλων ιµπεριαλιστών και

καλλιεργούσαν συστηµατικά το φυλετικό

φανατισµό και το µίσος ενάντια στον

ελληνικό κυπριακό πληθυσµό.

Μόνο µια φωνή «παράτονη» ακουγόταν

ανάµεσα στις τ/κυπριακές εφηµερίδες.

Ήταν η φωνή των Τ/κυρίων

δηµοκρατών, που έβρισκε την έκφρασή

της από τις στήλες µιας τουρκικής

εβδοµαδιαίας εφηµερίδας, της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ». Η µικρή αυτή δηµοκρατική εφηµερίδα είχε την

τόλµη να αντιµετωπίσει του Άγγλους αποικιστές και τους Τουρκοκύπριους σοβινιστές ηγέτες και

να προβάλει τη σωστή πολιτική της ειρηνικής συµβίωσης Ελλήνων και Τούρκων και να

διακηρύττει ότι κοινός είναι ο αντιιµπεριαλιστικός – αντιαποικιακός αγώνας Ελλήνων και

Τούρκων Κυπρίων εναντίον του κοινού εχθρού – του βρετανικού αποικιακού καθεστώτος.

Η φωνή αυτή της σύνεσης και της λογικής έσβησε το ∆εκέµβρη του 1955. Την έπνιξε

ο δήµιος του ιµπεριαλισµού – το αποικιακό καθεστώς µε όργανο του τον Χάρτινγκ

στην προσπάθεια του να καταστείλει τον αγώνα του κυπριακού λαού.

Η «εκτέλεση» όµως της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ» δεν ικανοποίησε πλέρια, ούτε τον ιµπεριαλισµό, ούτε τη

φασιστική τουρκοκυπριακή ηγεσία. Έπρεπε να σιγήσει η φωνή, να στραγγαλιστεί η φωνή όλων

των δηµοκρατικών Τούρκων που αποκηρύττουν και καταγγέλλουν το σοβινισµό και το φυλετικό

φανατισµό της τ/κυπριακής ηγεσίας. Έπρεπε να σιγήσει η φωνή όλων εκείνων που αψηφούν

την τροµοκρατία και µε κίνδυνο της ζωής τους, συνεχίζουν να διαφωτίζουν τις µάζες του

τουρκικού πληθυσµού και ξεσκεπάζουν τους πουληµένους στον ιµπεριαλισµό τουρκοκύπριους

ηγέτες. Έπρεπε να εξοντωθούν µε την βία όλοι εκείνοι που αγωνίζονται για την αποκατάσταση,

την διατήρηση και την επέκταση των φιλικών σχέσεων, της αδελφικής συνεργασίας και της

αρµονικής συµβίωσης των δύο κοινοτήτων.

Όταν µε την υποδαύλιση των βρετανών αποικιστών άρχισαν οι βανδαλισµοί, οι εµπρησµοί και οι

καταστροφές ελληνικών περιουσιών, αντί να συλληφθούν οι ηθικοί αυτουργοί και τα

εκτελεστικά όργανα, οι Τουρκοκύπριοι ηγέτες και τα παραπλανηµένα, φανατισµένα νεαρά

πρόσωπα, που εκτελούσαν τυφλά τις διαταγές τους, συλλαµβάνονται εκείνοι που καταδίκαζαν

αυτές τις ενέργειες, οι Τούρκοι δηµοκράτες, οι πολιτικοί και εργατικοί ηγέτες. Και από κοινού,

Τ/κυπριακή ηγεσία και βρετανοί αποικιστές οργανώνουν την εξόντωση τους. Οι ελληνοτουρκικές

σχέσεις οξύνονται ολοένα και περισσότερο τους πρώτους µήνες του 1958. Το ραδιόφωνο της

Άγκυρας µιλά καθηµερινά για το αδύνατο της ειρηνικής συµβίωσης Ελλήνων και Τούρκων

Κυπρίων και για το διαµελισµό της νήσου που είναι τώρα… ζήτηµα ηµερών.

Μέσα σε τέτοιο κλίµα ήταν εύκολο για τη φασιστική ηγεσία να καλλιεργήσει τη συκοφαντία για

δήθεν προδοσία ενάντια σε όλους εκείνους που αντιδρούσαν στην έξαλλη πολιτική της.

Ωστόσο, η ίδια η ζωή διαψεύδει και

γελοιοποιεί τους ισχυρισµούς της Άγκυρας και

των σοβινιστών Τ/κύπριων ηγετών.

Εκατοντάδες Τούρκοι εργάτες παίρνουν µέρος

στις πρωτοµαγιάτικες εκδηλώσεις της

Κυπριακής εργατικής τάξης το 1958. Μαζί µε

δεκάδες χιλιάδες Ελληνοκύπριους εργάτες,

αδελφωµένοι στους δρόµους της Κυπριακής

πρωτεύουσας, µε επικεφαλής τις εθνικές του

σηµαίες – ελληνικές και τούρκικες – και τα

κόκκινα λάβαρα της πρωτοµαγιάς,

διαδηλώνουν την απόφασή τους να παλέψουν ενωµένοι για τα κοινά ιδανικά της εργατικής

τάξης.

Αυτό δε µπορούσε να το ανεχθεί ούτε ο ιµπεριαλισµός, ούτε οι πράκτορες του – οι

Τουρκοκύπριοι ηγέτες. Και τη νύχτα της ίδιας εκείνης πρωτοµαγιάς, ορδές έξαλλων

Τουρκοκυπρίων λεηλατούν και καίνε τον τούρκικο προοδευτικό αθλητικό – µορφωτικό σύλλογο

Λευκωσίας κατηγορώντας τα µέλη τους ότι πουλήθηκαν στους Έλληνες. Το έγκληµα έγινε

µπροστά στα µάτια τ ης αποικιακής αστυνοµίας, χωρίς όµως να συλληφθεί κανείς.

Την ίδια µέρα της πρωτοµαγιάς ο Κουτσιούκ, ένας από τους ηγέτες της κοινότητάς µας εκφωνεί

αντικοµµουνιστικό λόγο και υποθάλπει τα φυλετικά µίση. Ο εµπρησµός του οικήµατος του

αθλητικού-µορφωτικού συλλόγου έδωσε το σύνθηµα για να αρχίσουν οι επιθέσεις για την

εξόντωση των προοδευτικών, δηµοκρατικών Τούρκων.

∆ολοφονικές επιθέσεις σε βάρος Τουρκοκυπρίων Οι ιµπεριαλιστές και οι ντόπιοι σύµµαχοί τους στην τ/κυπριακή κοινότητα νόµισαν πως για να σιγήσουν τη

φωνή της φιλίας και της αδελφοσύνης, έπρεπε να εξοντώσουν, κυριολεκτικά, δηµοκρατικούς

Τουρκοκύπριους, πολέµιους της µισαλλοδοξίας και του εθνικισµού. Μέσα στον κατάλογο των θυµάτων

συγκαταλέγονται πολλοί προοδευτικοί Τουρκοκύπριοι, µέλη της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ, οραµατιστές κοινών

αγώνων και προπάντων µιας κοινής πατρίδας.

Στις 22 Μαΐου 1958 πραγµατοποιείται η πρώτη απόπειρα σε βάρος του Αχµέτ Σατή, ηγετικού µέλους

της ΠΕΟ. Τούρκοι ένοπλοι πυροβολούν αυτόν και τη γυναίκα του.

Στις 24 Μαΐου 1958 δολοφονείται από την ΤΜΤ ο Τ/κύπριος ,υπεύθυνος της εφηµερίδας «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ»,

Φαζίλ Οντούρ (Σελλά). Οι φονιάδες πρώτα τον πυροβόλησαν, έπειτα τον µαχαίρωσαν και στην

συνέχεια τον ξαναπυροβόλησαν για να βεβαιωθούν ότι δεν πρόκειται να επιζήσει όπως έγινε µε τον Α. Σατή

και τη γυναίκα του.

Στις 29 Μαΐου του 1958 δολοφονείται ο Αχµέτ Γιαχγιά, κουρέας, 26 χρονών, µέλος του αθλητικού-

µορφωτικού συλλόγου που λεηλατήθηκε τη νύχτα της πρωτοµαγιάς του ’58. Ο Αχµέτ πυροβολήθηκε

πισώπλατα ενώ κοιµότανε.

ΑΪΧΑΝ ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΧΙΚΜΕΤ –

ΑΧΜΕΤ ΜΟΥΖΑΡΕΦ ΓΚΙΟΥΡΚΑΝ Ο Αϊχάν Μουσταφά Χικµέτ και ο Αχµέτ Μουζαρέφ Γκιουργκάν

υπήρξαν ανυπότακτοι Τουρκοκύπριοι αγωνιστές που µε

τόλµη και αυτοθυσία ξεσκέπασαν πολλές φορές τις

ραδιουργίες του ιµπεριαλισµού. Εκδότες της εφηµερίδας

«Τζιουµχουριέτ» (∆ηµοκρατία), συνέχισαν να

προπαγανδίζουν τη φιλία και την ειρηνική συµβίωση των

Ελλήνων και των Τούρκων της Κύπρου, ιδιαίτερα µετά την

«εξόντωση» της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ».

Η φωνή τους µέσα από τις στήλες και τα άρθρα της

«Τζιουµχουριέτ», άρχισε να ξεσηκώνει τους

τροµοκρατηµένους Τουρκοκύπριους και να κλονίζει σιγά –

σιγά το τροµοκρατικό καθεστώς του Ντενκτάς. Η ετυµηγορία

των σοβινιστών ήταν ξεκάθαρη και απαιτούσε τη δολοφονία

των δύο µάχηµων δηµοσιογράφων. ‘Έτσι και έγινε…

Στις 23 Απριλίου 1962, µετά από αλλεπάλληλες απειλές,

κλείνει για πάντα το στόµα των Αχµέτ Γκιουρκάν και Αϊχάν

Χικµέτ. ∆ολοφονούνται άνανδρα µπροστά στις οικογένειές

τους. Έπεσαν γιατί πίστευαν στην ειρηνική συµβίωση, τη

φιλία και τη συνεργασία των δύο κοινοτήτων. Έπεσαν γιατί

αγωνίζονταν να γκρεµίσουν τα διαχωριστικά τείχη που έκτισε

ο ιµπεριαλισµός ανάµεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους

της Κύπρου. Θυσίασαν τη ζωή του για να διαλύσουν το

φαρµακερό µίσος και να βοηθήσουν να ανθίσει και να

φουντώσει το λουλούδι της φιλίας και της αγάπης ανάµεσα

στις δύο κοινότητες.

Στις 5 Ιουνίου 1958, καταδιώκεται και έπειτα δολοφονείται ο Χασάν Αλή, µέλος επιτροπής

συντεχνιακού παραρτήµατος οικοδοµών.

Στις 30 Ιουνίου 1958 πυροβολείται και σκοτώνεται από τούρκους τροµοκράτες ο Αχµέτ Ιµπραήµ. Ο

46χρονος κουρέας δολοφονείται επειδή διατηρεί φιλικούς δεσµούς µε Έλληνες που εξέφραζαν απόψεις υπέρ

της φιλίας και της συνεργασίας των δύο κοινοτήτων.

Στις 3 Απριλίου στην Λεµεσό, ένοπλοι ρίχνουν 5 πυροβολισµούς σε βάρος του Αρίφ Χουλούση

Παρουτή. Κόντεψε να πεθάνει γιατί ενώ είχε προειδοποιηθεί αλλεπάλληλες φορές, δε σταµάτησε να

εργάζεται σε ελληνική εταιρεία.

Το όλο σκηνικό συνθέτει το

κλίµα τροµοκρατίας που

επικρατούσε ανάµεσα στους

Τ/κύπριους µε τους συνεχείς

εκφοβισµούς,

παρακολουθήσεις,

ξυλοδαρµούς κλπ.

Με αυτή την πρακτική, οι

φασίστες εξανάγκασαν

χιλιάδες Τουρκοκύπριους να

αποχωρήσουν από τις ενιαίες

συνδικαλιστικές αγροτικές

και άλλες οργανώσεις.

Πολλοί άλλοι αναγκάστηκαν

να φύγουν από την Κύπρο

και να ζήσουν στο

εξωτερικό. Θα πρέπει να

σηµειωθεί ότι παρόµοιο και

ακόµα χειρότερο κλίµα

επικρατούσε στην

ε/κυπριακή κοινότητα µε

πρωταγωνιστές το Γρίβα και

τους µασκοφόρους του.

Ο κατάλογος των θυµάτων

από τα µισητά βόλια του

εθνικισµού µεγαλώνει πολύ

περισσότερο αν σε αυτό

προσθέσουµε και τους

Ελληνοκύπριους

δολοφονηθέντες.

ΝΤΕΡΒΙΣ ΑΛΙ ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ Ήταν ένας αθεράπευτος οραµατιστής της φιλίας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων και ασυµβίβαστος

πολέµιος του σοβινισµού. Τον γάζωσαν µε αυτόµατα σε εκείνο το µοιραίο ραντεβού µε το θάνατο, µαζί µε

το φίλο και συναγωνιστή του, Κώστα Μισιαούλη, γιατί πάλευε για τη φιλία των δύο κοινοτήτων. Αγαπούσε

την Κύπρο και τον πονούσε το µεγάλο δράµα του λαού της. Όταν κάποτε ρωτήθηκε γιατί δε βαπτίζεται,

απάντησε: «Εγώ είµαι ένας Τούρκος που αγαπώ την πατρίδα µου την Κύπρο. Θέλετε έναν Τούρκο να

βαπτιστεί χριστιανός και να χαθεί µια κοινότητα;». Τον εµψύχωνε και τον ενέπνεε ο µεγάλος Τούρκος

ποιητής Ναζίµ Χικµέτ και ιδιαίτερα κάτι που απάγγελε συχνά:

«Σαν δεν καώ εγώ, σαν δεν καείς εσύ, σαν δεν καούµε εµείς,

πως θες να βγούνε τα σκοτάδια στο φώς;»

Και την πίστη και αφοσίωση του σε αυτά τα λόγια την πλήρωσε µε τη ζωή του, ποτίζοντας µε το αίµα του

τον κοινό αγώνα για µια κοινή πατρίδα, αυτήν της ειρήνης, της δηµοκρατίας και της προόδου – την Κύπρο.

Αυτός ήταν ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου…

Ενώ υπήρχαν και άλλες επιλογές, ο ίδιος βάδισε το δρόµο της τιµής και του καθήκοντος, επιλέγοντας

βασικά µια πορεία αναµέτρησης µε τον θάνατο. Γνώριζε ότι οι σοβινιστές της ΤΜΤ τον έθεσαν στην µαύρη

λίστα του θανάτου, γιατί η πολιτική της συνεννόησης, της συνεργασίας και της οµαλής συµβίωσης ήταν το

αντίπαλο δέος που οδηγούσε στη σωτηρία της κοινής πατρίδας και την απόκρουση της απειλής της

διαίρεσης και της διχοτόµησης.

Μια µέρα όταν έσφιγγε γύρω του ο δολοφονικός κλοιός της ΤΜΤ πήρε απειλητική επιστολή που

ταχυδροµήθηκε από την Άγκυρα µε τρείς λέξεις: «Θα πεθάνεις προδότη». ∆ε λύγισε, ούτε αποκαρδιώθηκε,

παρόλο που γνώριζε ότι το τίµηµα της πολιτικής επιλογής του θα ήταν ο θάνατος. ∆εν έµεινε όµως µε

σταυρωµένα τα χέρια, ούτε και λιποψύχησε, είχε πάντα το αφοπλιστικό του χαµόγελο.

Ο στιγµατισµός του «προδότη» που του κόλλησαν οι εξτρεµιστές της ΤΜΤ και οι σοβινιστές, δεν αποτέλεσε

εµπόδιο στην µάχη της ζωής του για την συνεργασία και την αδελφότητα µεταξύ των δύο κοινοτήτων. Η

συµµετοχή και η ενεργός δράση του

στο ΑΚΕΛ και στο λαϊκό κίνηµα της

Κύπρου ήταν η σταθερή παράµετρος της

ζωής του, παρά την καταδίκη του σε

θάνατο από τους εχθρούς του κυπριακού

λαού, τους σοβινιστές και του εξτρεµιστές

της ΤΜΤ. Ήταν µια πράξη συνείδησης,

γιατί κι ο ίδιος από τη φύση του ήταν ένας

οραµατιστής µιας κοινωνίας δικαίου και

ειρήνης, της σοσιαλιστικής.

Η ιδέα του βίαιου θανάτου δεν τον

φόβιζε. Πολλές φορές εκµυστηρεύτηκε σε

στενούς φίλους του ότι γνώριζε πως θα

τον σκότωναν και ότι συµφιλιώθηκε µε την

ιδέα του θανάτου. Ποτέ του όµως δε συµβιβάστηκε µε τον σοβινισµό και τον µασκαρεµένο µε την

πατριδοκαπηλία φασισµό και τη διχοτόµηση. Ενώ η τουρκοκυπριακή κοινότητα και η ελληνοκυπριακή

βούλιαζαν στο χάος µιας σοβινιστικής λαίλαπας που απειλούσε να συνθλίψει την Κύπρο, ο Ντερβίς Αλί

Καβάζογλου, πιστός στο κόµµα του, το ΑΚΕΛ, κατάγγελλε νύχτα και µέρα από το ραδιόφωνο και την

τηλεόραση την αδελφοκτόνο διαµάχη, τις διακοινότητες συγκρούσεις και τον ξένο δάκτυλο που τις

υπέθαλπε.

(απόσπασµα από ειδικό λεύκωµα)

Με τις άγριες αυτές δολοφονίες οι φασίστες αρχιτροµοκράτες της ΤΜΤ κατόρθωσαν να

υποδουλώσουν τον τουρκοκυπριακό πληθυσµό και να τον αλυσοδέσουν στο ιµπεριαλιστικό

άρµα για την εξυπηρέτηση των επιδροµικών σχεδίων και των εκµεταλλευτικών συµφερόντων

του ΝΑΤΟ και της τουρκικής κυβέρνησης.

Ο Καβάζογλου ήταν ο πιο γερός-βασικός κρίκος στην αλυσίδα των προοδευτικών Τούρκων, ο

πιο γνήσιος εκπρόσωπος αυτής της παράταξης που θαρραλέα κατάγγελλε και καταπολεµούσε τη

σοβινιστική πολιτική της τροµοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ.

Γι‘ αυτό και βρισκόταν συνεχώς υπό διωγµό. Από τον καιρό της έκδοσης της «ΙΝΚΙΛΑΠΨΙ», που

ο Καβάζογλου ήταν ο βασικός της συντάκτης κι αργότερα µε τη συνεργασία του στην

«ΤΖΙΟΥΜΧΟΥΡΙΕΤ», έγινε ο κυριότερος στόχος των δολοφόνων πρακτόρων της ΤΜΤ και του

ιµπεριαλισµού. Αποπειράθηκαν πολλές φορές να τον σκοτώσουν. Μα πάντα διάφευγε το θάνατο

για να συνεχίσει ατρόµητος τον αγώνα ενάντια στη φασιστική τουρκοκυπριακή ηγεσία, ενάντια

στον ιµπεριαλισµό, για µια έντιµη και δίκαιη λύση του Κυπριακού προβλήµατος, µε βάση την

ειρηνική αδελφική συµβίωση Ελλήνων και Τούρκων.

Τα άρθρα του Καβάζογλου, οι

δηµοσιογραφικές συνεντεύξεις

του µε εφηµερίδες του

εξωτερικού και του εσωτερικού,

οι οµιλίες του από το

ραδιόφωνο, οι εµφανίσεις του

από την τηλεόραση ήταν ένα

καθηµερινό κατηγορώ, µια

ανοικτή αδυσώπητη καταγγελία

των τροµοκρατικών φασιστικών

µεθόδων της ξεπουληµένης στον

ιµπεριαλισµό τουρκοκυπριακής

ηγεσίας. Παράλληλα όµως, τα

λόγια του ήταν µηνύµατα εµψύχωσης, ελπίδας και θάρρους για τη βασανισµένη µάζα των

Τουρκοκύπριων εργαζοµένων που στενάζει κάτω από το πέλµα της τροµοκρατίας.

Οι οµιλίες του Καβάζογλου και τα φυλλάδια που δηµοσίευε και κυκλοφορούσε συχνά, είχαν

βαθιά απήχηση και συναντούσαν πρόθυµη ανταπόκριση ανάµεσα στις µάζες των Τούρκων

εργαζοµένων.

Έτσι, πολύ γρήγορα πύκνωνε ο κύκλος των Τούρκων πατριωτών γύρω από τον Καβάζογλου, το

κίνηµα ενάντια στην κλίκα Ντενκτάς-Κουτσιούκ άρχισε να φουντώνει και οι ηγέτες της

τροµοκρατίας ένιωθαν κιόλας το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους.

Οι κίνδυνοι που παραµόνευαν κάθε µέρα και απειλούσαν τη ζωή του Καβάζογλου µεγάλωναν. Ο

θάνατος του έστηνε καρτέρι σε κάθε γωνιά. Αλλά ο ηρωικός αγωνιστής, ο γενναίος µαχητής

στην προσπάθεια του να υπηρετήσει τα γνήσια συµφέροντα της κοινότητας του -της κοινότητάς

µας- δε λογάριαζε ούτε τον κίνδυνο ούτε τις θυσίες. Η τόλµη του τον έσπρωχνε πολλές φορές

να εκθέτει τον εαυτό του σε δολοφονικές επιθέσεις.

Ούτε µια στιγµή δε σταµατούσε να καταγγέλλει τον ιµπεριαλισµό και τα όργανα του στην

Κύπρο, που τα κατάφεραν να διασπάσουν τον κυπριακό λαό και να τον οδηγήσουν σε

αδελφοκτονία και αλληλοεξόντωση.

«Οι ιµπεριαλιστές – είπε σε µια από τις

τόσες πολλές οµιλίες του – τα κατάφεραν

να οδηγήσουν τους νέους της Κύπρου –

Έλληνες και Τούρκους – στα βουνά για να

πολεµούν ο ένας τον άλλο µε όπλα και να

σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Αυτοί οι νέοι

που ως τα χτες ακόµα δούλευαν µαζί στα

ίδια µεταλλεία, αυτοί που πότιζαν µε τον

ιδρώτα τους την ίδια γη για να τους δώσει

ψωµί για τα παιδιά τους. Αυτοί οι ίδιοι νέοι

που αγωνίζονταν χέρι µε χέρι για να κάµουν

τη ζωή τους καλύτερη και να οδηγήσουν τη

χώρα τους στην πρόοδο, αυτοί που στα

κοινά αθλητικά γήπεδα συναγωνίζονταν µε

ευγενική άµιλλα για την ωραία νίκη, σήµερα

δυστυχώς κουρδίζονται από τους

ιµπεριαλιστές να σκοτώνει ο ένας τον

άλλο».

«Τα πανάρχαια περήφανα πλατάνια στις

όµορφες κυπριακές εξοχές, που για γενεές

ολόκληρες συνήθισαν να ακούουν τις γλυκιές µελωδίες των τραγουδιών της ζωής και της

ειρήνης, που τραγουδούσαν οµάδες νέων Ελλήνων και Τούρκων µε συνοδεία της γλυκιάς

µουσικής του ακορντεόν ή της φλογέρας, ρίχνουν τώρα τα κίτρινα φύλλα τους σαν δάκρυα

λύπης όταν ακούουν τους πυροβολισµούς των όπλων».

Και συνεχίζει το κατηγορώ του ο Ντερβίς:

«Οι ιµπεριαλιστές, για να προωθήσουν τους απαίσιους σκοπούς των δηµιούργησαν τον µύθο και

το ψεύδος πως είναι τάχα αδύνατο να συνυπάρξουν ειρηνικά οι δυο κοινότητες στην Κύπρο. Και

µε τη βοήθεια των πρακτόρων τους ξεσπίτωσαν κάπου 20 χιλιάδες Τούρκους και τους

µάντρισαν σε τόπους που δεν διαφέρουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήµερα χιλιάδες

Τούρκοι ζουν σαν νοµάδες σε αντίσκηνα και στο ύπαιθρο µακριά από τα σπίτια τους, τα χωριά

τους, τα χωράφια τους, τις ειρηνικές τους ασχολίες. Τα τούρκικα σχολεία κατώτερα και µέσης

εκπαίδευσης είναι κλειστά και χιλιάδες παιδιά στερούνται τη µόρφωση τους. Μια δράκα

φασίστες, βοηθούµενοι από τους ιµπεριαλιστές και χρησιµοποιώντας όπλα και φασιστικές

µέθοδες άρπαξαν την ηγεσία της τούρκικης κοινότητας. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα βάσανα

του τουρκοκυπριακού πληθυσµού. Η φασιστική αυτή οµάδα εµποδίζει τον τούρκικο πληθυσµό

να εκφράσει τα αληθινά του αισθήµατα και τις σκέψεις του που στρέφονται ενάντια στον

ιµπεριαλισµό».

«∆εν είναι υπερβολή να συγκρίνουµε αυτά τα στρατόπεδα των τουρκοκυπρίων προσφύγων µε

τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ και άλλων. Στο σκοτάδι της νύχτας

πυροβολούν και δολοφονούν δηµοκρατικούς δηµοσιογράφους και προοδευτικούς παράγοντες

της κοινότητας µας. Συλλαµβάνουν, απάγουν και φυλακίζουν όσους τολµούν να µιλήσουν

ελεύθερα και να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Τους βασανίζουν µε µεσαιωνικά όργανα

χιτλερικής επινόησης. Είµαστε σε θέση να αποδείξουµε µε στοιχεία αδιάψευστα αυτά τα

τροµερά πράγµατα.»

Αυτά είναι ελάχιστα αποσπάσµατα οµιλιών του Καβάζογλου που κατόρθωναν να διαπερνούν τα

τείχη του µίσους που σήκωσε ψηλά η τουρκοκυπριακή ηγεσία και να φτάνουν ανάµεσα στις

αποµονωµένες τούρκικες µάζες για να τις εµψυχώσουν, να τις διεγείρουν, να τις

κινητοποιήσουν.

Αλλά αυτό ακριβώς δε µπορούσε να το ανεχθεί ο ιµπεριαλισµός και τα όργανα του στην Κύπρο

– οι φασίστες ηγέτες της τουρκοκυπριακής κοινότητες.

Η φωνή του Καβάζογλου και τα πατριωτικά κηρύγµατα του έπρεπε να σιγήσουν µε κάθε τρόπο

– όπως σίγησε πνιγµένη στο αίµα και η φωνή του Αϊχάν Χικµέτ και του Αχµέτ Μουζαφέρ

Γκιουρκάν την άνοιξη του 1962. Στήθηκε λοιπόν µε προσοχή και µελέτη η παγίδα µε συνεργό

την προδοσία και ο ήρωας Καβάζογλου έπεσε στα χέρια των πωρωµένων δολοφόνων του

Ντενκτάς, των πουληµένων εκτελεστικών οργάνων του ιµπεριαλισµού.

Ταξίδευε µε αυτοκίνητο από τη Λευκωσία στη Λάρνακα, έχοντας για συντροφιά ένα φίλο του

Έλληνα συνδικαλιστή, τον Κώστα Μισιαούλη. Ήταν Κυριακή πρωί 10.30 η ώρα στις 11 του

Απρίλη. Μέσα στο δηµόσιο δρόµο το αυτοκίνητο έπεσε στην ενέδρα. Τα εκτελεστικά όργανα

του ιµπεριαλισµού µε ριπές

αυτοµάτων όπλων θέρισαν

κυριολεκτικά τον Καβάζογλου

και το Μισιαούλη. Τα

πτώµατα των δυο φίλων

βρέθηκαν αγκαλιασµένα µέσα

στο αυτοκίνητο από άντρες

περιπόλου των Ενωµένων

Εθνών που περνούσε από τον

τόπο του εγκλήµατος ύστερα

από 2 – 3 ώρες.

Οι φασίστες τροµοκράτες της

Τ.Μ.Τ. κι ο πάτρονας τους, ο ιµπεριαλισµός, είχαν µια σηµαντική «επιτυχία». Εξόντωσαν το

καλύτερο παιδί της τουρκοκυπριακής κοινότητας, τον πιο αγνό πατριώτη, το θαρραλέο

ατρόµητο µαχητή για τα δίκαια των Τούρκων της Κύπρου, τον πιο θερµό υπερασπιστή της

φιλίας και της ειρηνικής συµβίωσης Ελλήνων και Τούρκων, τον πιο φωτισµένο ηγέτη των

καταπιεζόµενων µαζών των Τούρκων εργαζοµένων, τον ασυµβίβαστο εχθρό του φασισµού, της

τροµοκρατίας και του ιµπεριαλισµού. Οι ξένοι ιµπεριαλιστές, οι πράκτορες τους στην Άγκυρα και

τα πουληµένα εκτελεστικά όργανα τους στην Κύπρο τα κατάφεραν να εξοντώσουν ένα

επικίνδυνο για τα σχέδια τους αντίπαλο.

Η άνανδρη δολοφονία του Καβάζογλου και του Μισιαούλη προκάλεσε τέτοια οργή

και αγανάκτηση ανάµεσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, σ’ ολόκληρη τη νήσο και

στις ξένες χώρες ακόµα, που οι δολοφόνοι τρόµαξαν.

∆εν τόλµησαν να οµολογήσουν το έγκληµα τους. Και κατά τρόπο εξευτελιστικά γελοίο

δοκίµασαν να ενοχοποιήσουν την ελληνοκυπριακή πλευρά. ∆εν παρέλειψαν ωστόσο να

µιλήσουν για τον Καβάζογλου «τον κοµµουνιστή που ήταν ανεπιθύµητος στην τουρκική

κοινότητα».

Μα η πυρακτωµένη σφραγίδα του άνανδρου δολοφόνου θα στιγµατίζει αιώνια το µέτωπο της

συµµορίας που εξόντωσε τον Καβάζογλου και όλους τους άλλους Τούρκους πατριώτες. Το

µαύρο στίγµα της προδοσίας θα µείνει ανεξίτηλο στο µέτωπο των πουληµένων οργάνων του

ιµπεριαλισµού και του αρχηγού τους – του αρχιτροµοκράτη δολοφόνου Ραούφ Ντενκτάς.

Αλλά ας µην πανηγυρίζει ο φασισµός και οι πάτρονες τους – οι Αγγλοαµερικανοί ιµπεριαλιστές

για την εξόντωση του Καβάζογλου. Έπεσε ο δρυς, µα γύρω του βλαστάνουν χιλιάδες άλλες

παραφυάδες, που γρήγορα θα γιγαντώσουν για να συνεχίσουν το έργο του Τούρκου πατριώτη,

του ήρωα Καβάζογλου, για την απολύτρωση της κοινότητας µας από τα νύχια της φασιστικής

κλίκας της Τ.Μ.Τ., για την αποκατάσταση των παλιών σχέσεων ειρηνικής συµβίωσης, φιλίας και

συνεργασίας Ελλήνων και Τούρκων σ’ αυτή την κοινή πατρίδα, την Κύπρο.

Αυτά τα νέα βλαστάρια θα πάρουν γρήγορα τη θέση του Καβάζογλου στον κοινό αγώνα

εναντίον του ιµπεριαλισµού για τη λευτεριά και την πρόοδο της νήσου µας.

Πέρασαν από τότε σαράντα ολόκληρα χρόνια Οι ριπές των αυτοµάτων αφαίρεσαν βίαια τη ζωή του

Καβάζογλου και του Μισιαούλη, αλλά ταυτόχρονα τους

χάρισαν την αθανασία. Η θυσία τους έγινε σύµβολο ενός

ολόκληρου λαού που µάχεται για ελευθερία, για

συναδέλφωση Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων, για

επαναπροσέγγιση, για απαλλαγή από την ξένη κατοχή και

επανένωση της µοιρασµένης µας πατρίδας.

Λογάριασαν λάθος ο Ντενκτάς και τα όποια όργανα του

ιµπεριαλισµού. Μπορείς να δολοφονήσεις ένα αγωνιστή. ∆εν

µπορείς ποτέ να σκοτώσεις τις ιδέες του, όταν αυτές οι ιδέες

φωλιάζουν στις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων και φωτίζουν το

νου και τη συνείδησή τους.

Φαζίλ Οντούρ, Αχµέτ Γιαχγιά, Αχµέτ Ιµπραήµ, Αιχάν Χικµέτ,

Αχµέτ Γιουρκάν, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου.

Σάββας Μένοικος, Μιχάλης Πέτρου, Ηλίας Ττοφαρής,

Ανδρέας Σακκάς, Κώστας Μισιαούλης.

Μόνο τα ονόµατα διαφέρουν. Η ιδεολογική

ταυτότητα των νεκρών είναι η ίδια. Όπως ίδια είναι

και η ιδεολογική ταυτότητα των δολοφόνων.

ΚΑΒΑΖΟΓΛΟΥ – ΜΙΣΙΑΟΥΛΗΣ: ∆εν πήραν τυχαία το δρόµο της πάλης (απόσπασµα οµιλίας ∆ηµήτρη Χριστόφια στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από τη δολοφονία των δύο

ηρωοµαρτύρων)

«Ο Ντενκτάς κατηγορούσε για υπηρέτη των Ελληνοκυπρίων και προδότη τον κάθε τίµιο και

ιδεαλιστή Τούρκο. Φίµωσε όσους µπορούσε και εκείνους που δεν µπορούσε να φιµώσει είτε

τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πατρίδα, είτε έβαλε κάποιους να τους δολοφονήσουν».

Λόγια του Ντερβίς Αλί Καβάζογλου, που ειπώθηκαν σ' αυτή εδώ την κοινότητα σε συγκέντρωση

Τ/κυπρίων του ∆αλιού, τον Ιούνη του 1964.

Λόγια ενός ανθρώπου που λάτρευε τη ζωή αλλά συµφιλιώθηκε µε την ιδέα πως ο θάνατος

καραδοκεί σε κάθε του βήµα. Μιλούσε για άλλους, αλλά βαθιά µέσα του ήξερε πως δεν

αποκλείεται να τον περιµένει η ίδια µοίρα.

Λόγια ενός θαρραλέου αγωνιστή, που δεν δίσταζε να δακτυλοδείχνει και να κατονοµάζει τους

εχθρούς του λαού µας. Να τους ξεµασκαρεύει και να αποκαλύπτει πόσο ιταµοί είναι άµα τους

αφαιρέσεις τα παχιά, δήθεν εθνοπρεπή λόγια.

Ο Καβάζογλου ήταν ένας τίµιος πατριώτης και ιδεαλιστής Τ/κύπριος. Ο Ντενκτάς και η

φασιστική ΤΜΤ τον κατηγόρησαν για προδότη. Ήταν αδύνατο να τον φιµώσουν. Ούτε και

µπορούσαν να τον εξαναγκάσουν να φύγει µακριά από την αγαπηµένη πατρίδα. Έτσι τον

δολοφόνησαν. Του έστησαν

καρτέρι ένα ανοιξιάτικο

κυριακάτικο πρωινό την ώρα

που έσπευδε στο καθήκον. Την

ώρα που έτρεχε να σβήσει τις

φωτιές, τις οποίες είχαν ανάψει

οι ιµπεριαλιστές, οι σοβινιστές

και τα όργανα των ξένων.

Στην ύστατη τούτη ώρα τον

συντρόφεψε στη ζωή και στο

θάνατο ο φίλος και

συναγωνιστής του Κώστας

Μισιαούλης.

Ο Ντερβίς Αλί Καβάζογλου

ήταν Ακελιστής. Ήταν µέλος

της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ. Ακελιστής

και στέλεχος της ΠΕΟ ήταν και

ο Κώστας Μισιαούλης.

∆εν ήταν τυχαία λοιπόν που ο

Καβάζογλου και ο Μισιαούλης

πήραν το δρόµο της πάλης. Το

δρόµο του αγώνα για την

Κύπρο, για τους ανθρώπους της, Τ/κύπριους και Ε/κύπριους, για το κοινό τους µέλλον, για την

ευτυχία τους. Αυτός ο δρόµος ήταν η προέκταση των ιδανικών στα οποία πίστευαν. Ήταν ο

δρόµος που χάραξε για χιλιάδες λαϊκούς αγωνιστές το Κόµµα του Εργαζόµενου Λαού. Το Κόµµα

που δεν ξεχώριζε, και δεν ξεχωρίζει Έλληνες και Τούρκους της Κύπρου για να αλληλοµισούνται,

αλλά τους ένωνε και τους ενώνει για να παλεύουν µαζί και µαζί να διεκδικούν τα δίκαια και τα

δικαιώµατά τους.

Ο Καβάζογλου είχε ένα όνειρο. Να δει την Κύπρο ελεύθερη και ευτυχισµένη.

Απαλλαγµένη από κάθε ιµπεριαλιστική ή άλλη ξένη εξάρτηση, όπου οι δυο

κοινότητες θα συµβιώνουν αρµονικά. «Κατά την πεποίθηση µας, τόνιζε, η υπόθεση

της Τουρκοκυπριακής κοινότητας είναι θέµα µιας ειρηνικής και τιµηµένης ζωής που

βασίζεται στον αλληλοσεβασµό µε την Ελληνοκυπριακή κοινότητα, σε µια

ανεξάρτητη και πραγµατικά δηµοκρατική Κύπρο».

Είχε ακράδαντη την πεποίθηση ότι ο ιµπεριαλισµός ευθύνεται για τα δεινά της πατρίδας µας.

Μιλούσε για σχέδια «Μade in Εngland» και «Μade in Αmerica», που οι Τούρκοι εθνικιστές τα

έντυναν µε την τουρκική σηµαία, όπως έλεγε. Είχε όµως και επίγνωση του γεγονότος ότι

κάποιοι µε την εγκληµατική τους δράση στρώνουν χαλί για να περάσουν οι ξένοι. «Οι

αποικιοκράτες, υπογράµµιζε µε έµφαση, θέλουν να κρατήσουν στα χέρια τους την Κύπρο σαν

ένα αεροπλανοφόρο για να διαφυλάξουν τα αποικιοκρατικά τους συµφέροντα στην Μέση

Ανατολή. Για αυτό το λόγο η αντιπαλότητα και η σύγκρουση ανάµεσα στις δυο κοινότητες της

χώρας µας ωφελεί και βολεύει τους υπολογισµούς τους».

Ο Καβάζογλου ήταν µαχητής των δικαίων και δικαιωµάτων της Τ/κυπριακής κοινότητας.

Ταυτόχρονα όµως είχε και ένα υψηλό αίσθηµα δικαιοσύνης. «Το να απαιτήσουµε να

διαφυλαχθούν και να εξασφαλισθούν τα πραγµατικά δικαιώµατα και τα συµφέροντά µας είναι

νόµιµο και δηµοκρατικό µας δικαίωµα, έλεγε. Αλλά, συµπλήρωνε, δεν έχουµε δικαίωµα να

επέµβουµε στα δικαιώµατα των Ελληνοκυπρίων συµπατριωτών µας , ούτε και έχουµε µια

παρόµοια επιθυµία».

Σε µια εποχή όπως τη δική µας, που γίνονται τόσες συζητήσεις για τη λειτουργικότητα της

µελλοντικής λύσης, καλό είναι να ακούσουµε και τη φωνή του Καβάζογλου. «Η κοινότητα µας

ασφαλώς και θέλει να έχει λόγο και επίβλεψη στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό είναι

δηµοκρατικό και αναφαίρετο δικαίωµά της. Αλλά αυτό δεν σηµαίνει, προσθέτει, πως έχουµε το

δικαίωµα να υπονοµεύουµε την κανονική λειτουργία του πολιτεύµατος».

Στη διάρκεια των διακοινοτικών συγκρούσεων διαπράχθηκαν εγκλήµατα και ακρότητες και από

τις δυο πλευρές. Εγκλήµατα που εµείς ως ΑΚΕΛ απερίφραστα καταδικάζουµε. Κατά τον ίδιο

τρόπο απερίφραστα τα καταδίκαζε και ο Καβάζογλου, που απευθυνόµενος µέσα σ' εκείνες τις

τραγικές συνθήκες προς τους Ε/κύπριους τους υποδεικνύει: «Με θετική στάση και

δραστηριότητες σας που θα αναδεικνύουν καλύτερα τον αντι-ιµπεριαλιστικό χαρακτήρα της

υπόθεσης της Κύπρου, δηµιουργήστε δυνατότητες στους Τουρκοκύπριους συµπατριώτες σας

και βοηθείστε. Οι αρνητικές δραστηριότητες ανεύθυνων στοιχείων από την Ελληνοκυπριακή

κοινότητα εξυπηρετούν µονάχα την τυχοδιωκτική πολιτική των αποικιοκρατών και του

Ντενκτάς».

Αριστερά και Επαναπροσέγγιση (Αφιέρωµα Χαραυγής για τα 40 χρόνια από τη θυσία των Καβάζογλου-Μισιαούλη)

Το Κοµµουνιστικό Κόµµα Κύπρου και

στη συνέχεια το ΑΚΕΛ, από ίδρυσής

του το 1926, χάραξε µε ευθύνη και

συνέπεια την πολιτική του πορεία µε

βάση τα γνήσια συµφέροντα

ολόκληρου του Κυπριακού λαού,

Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Στρατηγικός άξονας της πολιτικής του,

η φιλία και η συναδέλφωση

Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων,

Αρµένηδων, Μαρωνιτών και καθολικών

κατοίκων της Κύπρου. Στη σχεδόν

80χρονη πορεία της ζωής και δράσης

του, παραµένει η επαναπροσέγγιση

βασικός άξονας της πολιτικής του ζωής

και δράσης. Μέσα από τις αποφάσεις του και µέσα από την πολιτική του δράση διαφαίνεται η σκληρή του

αναµέτρηση µε το σοβινισµό και τον εξτρεµισµό και στις δύο κοινότητες. Αυτή τη γραµµή της συµφιλίωσης,

της συνεργασίας την κρατεί αλώβητη µέχρι τέλους.

Την προωθεί µε σύστηµα, µέθοδο και επιµονή χωρίς ηγεµονικές τάσεις, στη βάση της ισοτιµίας, της

ειλικρίνειας και του αµοιβαίου σεβασµού. Στόχος η ανάπτυξη αγωνιστικής δυναµικής µιας µαζικής κοινωνικής

βάσης για την επίτευξη των τακτικών και στρατηγικών του επιλογών. Παρά τη λάσπη και τη συκοφαντία

των πολιτικών του αντιπάλων, παραµένει πιστό µε παραδειγµατική συνέπεια στις θέσεις του, ανυποχώρητο

και ασυµβίβαστο.

Το ΚΚΚ-ΑΚΕΛ στηριζόµενο στη διεθνιστική του ιδεολογία, αυτή του Μαρξισµού-Λενινισµού,

έδωσε πολλές εξετάσεις και η ζωή το δικαίωσε. Πάντοτε στάθηκε δίπλα στους εργαζόµενους

Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, χωρίς να παρασύρεται από τη δίνη του φυλετικού και

θρησκευτικού µίσους, διαπρύσιος κήρυκας της αλήθειας και της συναδέλφωσης. Μάλιστα, σε

στιγµές σύγκρουσης και έξαρσης των παθών στην περίοδο της ΕΟΚΑ και της ΤΜΤ, όταν τα

δολοφονικά βόλια τους αφαιρούσαν τη ζωή από προοδευτικούς Τουρκοκύπριους και

Ελληνοκύπριους πατριώτες της Αριστεράς, το κόµµα δεν παρασύρθηκε σε λάθος επιλογές.

Κράτησε ψηλά τη σηµαία της ενότητας και της ταξικής συστράτευσης και δεν πάτησε την

πεπονόφλουδα, µε αποτέλεσµα να κρατηθεί εν πολλοίς ο τόπος µακριά από τις παγίδες και τις

κακοτοπιές.

Σίγουρα αν εισακουόταν η πολιτική του κόµµατος για σύµπηξη ενός ενιαίου ευρύτερου µετώπου πάλης µε

τη συµµετοχή των Τουρκοκυπρίων, ενάντια στην Αγγλική αποικιοκρατία, η τύχη της Κύπρου θα ήταν

διαφορετική και δεν θα φτάναµε στα αρνητικά ισοζύγια του σήµερα. Παρά το γεγονός ότι το κόµµα

εργάστηκε σκληρά και επίµονα για την υλοποίηση της πολιτικής της επαναπροσέγγισης αυτή πολεµήθηκε

και προπηλακίσθηκε ως «εθνική µειοδοσία».

Σε εκείνα τα χρόνια της στυγνής Αγγλικής αποικιοκρατίας, των στερήσεων, της καταπίεσης, του φόβου, της

τοκογλυφίας και του «δκιακονιού» ιδρύθηκε το 1926 το Κοµµουνιστικό Κόµµα Κύπρου. Η πράξη αυτή

αποτέλεσε ένα σηµαντικό ορόσηµο για ολόκληρο τον Κυπριακό λαό, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.

Σίγουρα η παρουσία του στο Κυπριακό στερέωµα σηµείωσε µια σηµαντική στροφή προς την κατεύθυνση

της πολιτικής πάλης, από κοινωνική οικονοµική και απελευθερωτική άποψη, γιατί στόχευε όχι µόνο στην

κοινωνική δικαιοσύνη και στην αποκατάσταση του Κυπριακού λαού, αλλά και στην πολιτική απελευθέρωση

του από τον Αγγλικό ζυγό.

Η γνώση της ιστορικής αλήθειας γενικά δεν είναι πάντα µια εύκολη υπόθεση. Πολλές φορές γίνεται έργο,

επίµοχθο και κοπιώδες γιατί υποτάσσεται σε πολιτικές σκοπιµότητες και συµφέροντα που παρεµποδίζουν και

συσκοτίζουν τα πράγµατα.

Ωστόσο, σε ένα θέµα που αφορά τη θέση του ΑΚΕΛ έναντι της επαναπροσέγγισης µε τους Τουρκοκυπρίους,

δεν εµφιλοχωρεί η παραµικρή αµφιβολία ότι το κόµµα από της ίδρυσης του µέχρι σήµερα κρατεί ψηλά τη

σηµαία του κοινού αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ακόµη και σε χρόνους ανύποπτους.

Με την ίδρυση του Κοµµουνιστικού Κόµµατος Κύπρου το 1926, τίθεται άµεσα το θέµα της δηµιουργίας

«αντιιµπεριαλιστικού µετώπου Ελλήνων και Τούρκων µε αποκλειστικό σκοπό το διώξιµο του εγγλέζικού

ιµπεριαλισµού από τον τόπο µας.».

Στο ίδιο µήκος κύµατος άρθρο της εφηµερίδας «Νέος Άνθρωπος», του εκφραστικού οργάνου του ΚΚΚ τον

Αύγουστο του 1927, «…καλεί όλα τα αντιαγγλικά στοιχεία, σε οποιαδήποτε παράταξη και αν βρίσκονται,

είτε αστοί είναι, είτε Ρωµιοί ή Τούρκοι …να συνεργαστούν στον αγώνα κατά της ξένης κυριαρχίας.

Σ’ εκείνα τα χρόνια τα δίσεκτα, των στερήσεων, της καταπίεσης, του φόβου και της προκατάληψης η φωνή

του ΚΚΚ έθετε το θέµα της συνεργασίας και της αρµονικής συµβίωσης των κατοίκων της Κύπρου

Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και στη σωστή βάση ενώ ο ρόλος της Αγγλικής αποικιακής δύναµης

υπήρξε και τότε υπονοµευτικός και πιστός στην πολιτική του «διαίρει και βασίλευε».

Όσο και να φαίνεται σήµερα παράξενο η Κυπριακή Βουλή στις 28 του ∆εκέµβρη του ’26 καταψήφισε σε

έκτακτη συνεδρίαση της µε την ενωµένη ψήφο των Ελλήνων και των Τούρκων Βουλευτών τον

Προϋπολογισµό Χρήσης του 1927 για να εκφράσει την απαίτηση όλου του κυπριακού λαού για την

κατάργηση του φόρου υποτέλειας (52.000 λίρες). Ο Βρετανός κυβερνήτης άστραψε και βρόντηξε γι’ αυτή

τη στάση των απειθούντων ιθαγενών απειλώντας γη και ουρανό, ενώ το ΚΚΚ αψηφώντας τους κινδύνους,

ύψωσε ξανά και ξανά τη φωνή του καλώντας όλους σε ένα κοινό Ενιαίο Αντιιµπεριαλιστικό Μέτωπο:

«Η κατάσταση εξελίσσεται γοργά και

φαίνεται ότι βρίσκεται στα πρόθυρα

έκρηξης. Η σύγκρουση διαγράφεται στον

ορίζοντα ως αναπόφευκτη. Έτσι τα

πολιτικά πράγµατα του τόπου µπαίνουν

σε µια νέα φάση. Οι Βουλευτές, παρά

την κυβερνητική απειλή, εµµένουν όπως

και θα έπρεπε στην αρχική τους άποψη,

ενώ η κυβέρνηση της αποικιοκρατίας δεν

αφήνει περιθώρια ως προς το ότι θα

προχωρήσει ακόµη και στη βία για να επιβάλει τις απόψεις της.

Μπροστά στη δηµιουργούµενη κατάσταση, ο δρόµος που θα ακολουθήσει το κόµµα µας, είναι φανερός. Θα

πολεµήσει τη νέα αυτή προσπάθεια των Άγγλων κυρίαρχων να πνίξουν τις δίκαιες φωνές του Κυπριακού

λαού µε τη βάρβαρη δύναµη τους και θα αγωνισθεί µε όλη τη δύναµη του για την επίτευξη του ενιαίου

αντι-αγγλικού µετώπου που θα επιδιώξει την απελευθέρωση της Κύπρου από τα χέρια της καπιταλιστικής

και αντιιµπεριαλιστικής Αγγλίας.

Σήµερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά αποδείκτηκε ότι καµιά άλλη µεταβολή δεν µπορεί να γίνει στα

Κυπριακά πράγµατα προς το συµφέρον του λαού ενόσω ο ξένος κατακτητής πατάει το πόδι του πάνω στη

µικρή µας γη. Μόνο όταν αποκτήσουµε την ελευθερία µας, µόνο όταν δεν είµεθα πια δούλοι στον Αγγλικό

ιµπεριαλισµό θα µπορέσουµε να αναπνεύσουµε και οικονοµικά.

Και προς την κατεύθυνση αυτή πρέπει να στραφούν οι προσπάθειες όλων των κοµµάτων που αναγνωρίζουν

την ανάγκη της απαλλαγής της Κύπρου από τον ξενικό ζυγό, ως πρώτον όρο, για µια οικονοµική και εθνική

ανόρθωση. Αλλά οι προσπάθειες αυτές για να έχουν αποτέλεσµα πρέπει να είναι ενιαίες.

Στο σηµείο αυτό συναντώνται όλες οι απόψεις. Το Κοµµουνιστικό Κόµµα που πρώτο έδειξε την ιδέα του

ενιαίου µετώπου καλεί όλους στην κρίσιµη αυτή στιγµή που η Βρετανική απειλή ζοφώνει σαν σκοτεινό

σύννεφο του αγγλικού ιµπεριαλισµού.

Μόνο µ’ ένα τέτοιο αγώνα ενιαίο και αδιάσπαστο θα αντισταθούµε αποτελεσµατικά στα κτυπήµατα των

αγγλικών σπιρουνιών και θα επιτύχουµε την απελευθέρωσή µας. Το ενιαίο αντιαγγλικό µέτωπο πρέπει να

είναι η απάντηση µας στην αγγλική απειλή. Και πρέπει το µέτωπο αυτό να περιλάβει όλους τους Κυπριώτες,

όλες τις τάξεις, όλα τα κόµµατα που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δε θέλουν την αγγλική κυριαρχία.

Οι µέρες που θα έλθουν θα είναι σκληρές. Μέσα από τις γραµµές του κυβερνητικού λόγου φαίνεται καθαρά

η πρόθεση εκείνων που διευθύνουν τις τύχες µας να πνίξουν κάθε φωνή µες τον λάρυγγά µας. Στην

πρόθεση του αυτή πρέπει να κοιτάξουµε τις ενωµένες µας δυνάµεις, την ενωµένη δύναµη, την ενωµένη µας

θέληση, το ενιαίο µας µέτωπο.

Όσοι ποθούν ειλικρινά την απελευθέρωση της Κύπρου ας ακούσουν την έκκληση του Κοµµουνιστικού µας

Κόµµατος και ας πυκνώσουν τις φάλαγγες του ενιαίου µετώπου κατά των ξένων που θα ζητούν να

επιβάλουν τη θέληση τους µε τη βία. Ενιαίο µέτωπο εναντίον των Άγγλων ας είναι το σύνθηµα όλου του

κυπριακού πληθυσµού».

Η σηµασία της Επαναπροσέγγισης Το κτίσιµο σχέσεων φιλίας και κοινής πάλης των δύο κοινοτήτων, είναι συστατικό µέρος του αντικατοχικού

αγώνα. Οι δύο κοινότητες συναποτελούν τον κυπριακό λαό και άρα είµαστε σύµµαχοι στον αγώνα

για επανένωση της κοινής µας πατρίδας.

Η πολιτική της επαναπροσέγγισης δεν µπορεί από µόνη της να φέρει τη λύση, αλλά αποτελεί απαραίτητη

προϋπόθεση για να βρούµε και να εφαρµόσουµε τη λύση του κυπριακού. Η δική µας αντίληψη για την

επαναπροσέγγιση, δεν αφορά την ψυχολογική επαφή των δύο κοινοτήτων αλλά έχει πρώτιστα πολιτικό

περιεχόµενο, κάτι που διαλύει το µύθο ότι οι δύο κοινότητες δεν µπορούν να ζήσουν µαζί, που

είναι το κυριότερο επιχείρηµα της Τουρκίας για να προωθεί τη διχοτόµηση. Η επαναπροσέγγιση

είναι υπόθεση του κυπριακού λαού και όχι των ξένων κέντρων που επιχειρούν να την ποδηγετήσουν.

Απορρίπτουµε ακόµα το ψέµα ότι η επαναπροσέγγιση ισοδυναµεί µε ανθελληνισµό και άρνηση της εθνικής

µας καταγωγής. Αντίθετα, η επαναπροσέγγιση καλλιεργεί τον αµοιβαίο σεβασµό στη γλώσσα, τη θρησκεία,

την ιστορία και τον πολιτισµό της κάθε κοινότητας. Την ίδια ώρα όµως, κτίζει σχέσεις συνεργασίας πάνω

στην κοινή κυπριακή κουλτούρα, την κοινή πολιτιστική παράδοση και την αγάπη για την κοινή πατρίδα.

Η πολιτική της επαναπροσέγγισης δε στηρίζεται σε κάτι ξένο ή αποκοµµένο από εµάς. Αντίθετα, έχει σαν

βάση της, τους κοινούς αγώνες των δύο κοινοτήτων όπως σφυρηλατήθηκαν µέσα από πολλά

χρόνια, κοινής συµβίωσης και συνεργασίας. Πολλοί είναι οι Ε/κ και Τ/κ σύντροφοι που έχασαν τη ζωή

τους επειδή ήταν Ακελιστές και υποστήριζαν αλλά και προσπαθούσαν να διαδώσουν τα πιστεύω τους, τα

οποία αφορούσαν την ειρηνική συµβίωση των Ε/κ και Τ/κ και τόνιζαν τα όσα ενώνουν τις δύο κοινότητες

παρά τα όσα τις χώριζαν.

4455 χχρρόόννιιαα ααππόό ττηη θθυυσσίίαα ττωωνν ηηρρωωοοµµααρρττύύρρωωνν ττηηςς εελλλληηννοοττοουυρρκκιικκήήςς φφιιλλίίααςς

ΝΝττεερρββίίςς ΑΑλλίί ΚΚααββάάζζοογγλλοουυ –– ΚΚώώσσττααςς ΜΜιισσιιααοούύλληηςς

Μορφωτικό Γραφείο Κ.Σ. Ε∆ΟΝ, Απρίλιος 2010