Χ. Τσελέντη

Προσοχή

στο

κενό

Προσοχή στο κενό (2007)

5

Το χαµένο σχήµα του λόγου Μια εικόνα αξίζει πέντε λέξεις

Μία γυναίκα γυµνή που χάνεται στο φως της ερµηνείας της

Η εικόνα της είναι τυφλή όταν φορά η επιθυµία τα ρούχα

που την κρύβουν

Εκείνη που αγαπάµε δεν την προσέχουµε

Αλλά η σηµασία της απώλειας είναι µεγαλύτερη από την

απώλεια της σηµασίας

Μια γυναίκα απέναντι στον καθρέφτη χτενίζει τις ακτίνες

και συγυρίζει τα κρύσταλλα

Ένας άντρας κοιτάει στη µοναξιά του ξάστερου ουρανού

γεµίζοντας µια µάταιη υδρία

Θυµάται όσα έχει χάσει και προσανατολίζεται

Αγάπη ή τίποτε

Πίσω από την κουρτίνα της νύχτας θα ξεκινάει η µέρα

σπαρµένη µ� ακατανόητη λάµψη

Η σηµασία της εικόνας που την αποδίδει είναι καινούργια

εικόνα

Αυτός που καταλαβαίνει την ερµηνεία των πραγµάτων

αποκτάει ένα καινούργιο αντικείµενο

Μια γυναίκα κείται µε νόηµα εκεί που τα πάντα ρέουνε στη

θάλασσα που λέγεται γαλήνη

Εκεί που βρίθει το απροσδιόριστο και το κύµα επιστρέφει

στην άγνοια των βράχων

Εκεί που σκάει κούφιος ο ήχος

6

Αυτός που θέλει να χαθεί εξαφανίζεται συλλέγοντας τα

κοχύλια της λήθης

Αυτός που κρατάει το νερό σε κίνηση καταγράφεται στων

ζωντανών την ιστορία

Ένα καράβι ξεκινάει στη σκέψη που ενσαρκώνει το ταξίδι

µας αύτανδρο

Ένα πουλί πετάει ένα χαρτί που φεύγει στη µαντεψιά των

σύννεφων

Μία γυναίκα στο πλευρό µας δεν αναζητούµε

Εκεί που ο άνεµος πνέει και τα δέντρα θροΐζουν άναρθρα

Ό, τι υπάρχει συλλογίζοµαι κι ό, τι δεν υπάρχει το γνωρίζω

Μια βελανιδιά βυθίζεται στο γλίστρηµα της βραδινής

δροσιάς που ο ξυλοκόπος σκαρφαλώνει

Στο κενό που σκιρτά ο δρυοκολάπτης

Ένα βιολί πετάει πάνω από τη στέγη που στάζουν οι ήχοι

του ξυλόφωνου

Οι νότες που κυνηγούν τη µουσική

Στον ορίζοντα φαίνονται τα θέατρα µιας νέας πόλης που

αναδύεται πάνω από τα φώτα της

Μια γυναίκα έρχεται από µακριά µε το µαστίγιο που

υπονοούνε οι βλεφαρίδες

Αυτός που χαϊδεύει µε τα λόγια µπορεί ν� αγκαλιάσει το

κορµί του λόγου

Το ποτήρι του κόσµου γεµίζει όταν στην αλήθεια

αντιστοιχεί πλήρης του νερού η ευγλωττία

7

Το αυθεντικό περνάει από τον καθρέφτη ατηµέλητο`

κελαρυστό από την πηγή

Αυτός που δε µεθάει µε τη µαγεία µαγεύεται µε τον ήλιο που

χαράζει πάνω από την ψεύτικη αλήθεια

Κάποιος ανοίγει τη δεξαµενή που γεµίζει από τις σταγόνες

της βροχερής επιθυµίας

Οι αριθµοί του καταρράχτη πηδάνε στην απέναντι όχθη που

η εξίσωση του πάθους καταρρέει

Μια λέξη κυνηγάει τη σιωπή που ψάχνει τ� όνοµά της.

8

Η καρδιά στη σκέψη του κόσµου Ο χώρος είναι άδειος ο άνεµος

Η αγωνία στο δάσος η θλίψη του καιρού

Ο κηπουρός την εποχή της καταµέτρησης των φύλλων

Ο συνειρµός των φευγαλέων της αγάπης ονοµάτων

Η καρδιά µου που σκέφτεται είναι η σκέψη που αισθάνεται

Τα δελφίνια πετάνε στα σύννεφα τα πουλιά κολυµπάνε στο

επόµενο γαλάζιο

Ο µουσικός και το βιολί δε ζουν χωριστά η αρµονία κι ο

ρυθµός στο στρωµένο βελούδο

Ενώ χτυπάνε στο αόρατο οι χορδές το µυστικό τους ταλέντο

Η ψυχή του πάθους είναι ταγµένη στην επιµέλεια της

φωτιάς που είναι ζεστή χωρίς να καίει

Η καρδιά µου είναι το τρεχούµενο νερό που κελαρύζει µία

σκέψη

Το σπίτι µου είναι κενό χωρίς τα µικροέπιπλα τα

καθηµερινά περάσµατα της σκούπας

Κάθε πρόβληµα κι ένα εµπόδιο που απ� το παράθυρό του ο

στόχος δραπετεύει

Μια τσιγγάνα στο δρόµο χορεύει και παίζει µε τη σκέψη η

µουσική της ευτυχίας

Όποιος καταλαβαίνει τη ζωή σηκώνει τα χέρια και πιάνει

το γυµνό της κορµί µ� άγραφες παλάµες

Όποιος δεν έχει υπόσταση στα µάτια της δεν έχει θέση

πουθενά στο µεγαλείο

9

Εκεί που γκρεµίζεται ένα όνειρο κάποιος κτίζει µε τα παλιά

συντρίµµια της αλήθειας

Όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ θα έχει όλα τα ερωτικά βιβλία

κι εξαρτήµατα

Ενώ η πραγµατικότητα χάνεται και ξαναφαίνεται µακριά η

φαντασίωση στην αφοσίωσή της

Εκεί που κοπάζει ο θόρυβος δεν είναι το αεροπλάνο εκεί

που πάει ο προορισµός δε φτάνουν πια τα τρένα

Η καρδιά µου ανήκει στη διάσταση του ψίθυρου που

γεννάει τη σκέψη πριν από τη σκέψη

Όταν ανοίγει µια νέα σελίδα ένα κείµενο χιµάει κι

ανηφορίζει στις πηγές της η ιστορία

Τα µαντάτα τρέχουν γρήγορα µα προηγείται στο

ανατρίχιασµα της χλόης η υποψία

Η απόλαυση φτάνει στις παρυφές του δειλινού µέχρι το

σούρουπο που πέφτει στην αγκαλιά της κοίµησης

Ο αέρας κατεβαίνει στο κρεβάτι και πιάνει τη φωτιά στο

ξύπνηµα της θύµησης

Η σκέψη µου είναι ένα καράβι στο πέλαγος που αρµενίζει

στης καρδιάς την τρικυµία

Το µακρινό µας ταξίδι ανήκει στο αύριο κι ένα φιλί µας

αποµένει µες στη νηνεµία

Όσο κι αν η σκέψη παλεύει µαζεύονται σύννεφα που µια

µπόρα ξεδιαλύνει

10

Ένα κορίτσι που επιµένει στη θύµηση πλένεται µε το

σφουγγάρι που τη σβήνει.

11

Τ� όνειρο µέσα στ� όνειρο Εκεί που το κόκκινο πέπλο του πρωινού σκεπάζει των

παιδιών το ροζ µαξιλάρι

Εκείνη την ώρα π� ουρανός και πέλαγος µε το χασµουρητό

αποχωρίζονται

Ανοίγει τη διάσταση το αιώνιο ζευγάρι δυο µάτια βαµµένα

στο γαλάζιο

∆υο πουλιά κι ο έρωτας µαζεύει εντατικά µε το σκοινί τις

αποστάσεις

∆ρώντας ακαριαία αφού οι λέξεις το επιτρέπουν

Ένα λουλούδι κάποτε θα σβήσει στο χάρτη µια έρηµος

Ένα µωρό που κλαίει µια νέα ζωή

Στ� αποκορύφωµα που οι ασηµογκρίζες λογχοφόρες

εξουσιάζουν τις µαύρες οπές της µέρας

Κάτι το εξαίσιο θα συµβαίνει που αποθηκεύει στην τσέπη

της στοργής την αυριανή δυνατότητα

Ένα λουλούδι που φυτρώνει στο άπειρο µε κάνει

ευτυχισµένο πιο µακριά

Πέρα από την ουρά που καταλήγουν οι ατελέσφορες

ενστάσεις

Όταν το γρασίδι και τα δέντρα συγκεντρώσουν του καιρού

την ένταση

Εκεί που γίνονται φως και ζέστη τα ύποπτα περιστατικά

Το µωβ που ωριµάζει ένα ηλιοβασίλεµα

Εκεί που ξαναχτίζονται οι φωλιές των µικρών υπάρξεων

12

Ένα ψέλλισµα σαν το τριζόνι που πηδάει ν� ανακτήσει τη

στιγµή

Άθιχτο πάντα στα έγκατα το µυστικό που παραµένει

µυστικό.

13

Μορφή της εικασίας Το ανέφικτο πήρε το κορµί σου και µπήκε στην

κρεβατοκάµαρα του πόθου

Ένα κογχύλι στην άκρη της θάλασσας αφρίζει στη γωνιά

των ποδιών σου

Η πασίγνωστη αίσθηση βρίσκεται εκεί που χτίζει στ�

αόρατα κύµατα

Όταν η επιθυµία σου κείται στο νερό και κυριεύει του

χρόνου τα κτυπήµατα

Όταν καλπάζει ο οίστρος σου και βρίθει ένα πλήθος

προσδοκίες

Ένας αυλός που δεν ξέρει τις νότες µ� αυτοσχεδιάζει τις

εξαίσιες µελωδίες

Εκεί που η γραµµή του καπνού συναντάει τη ρότα της

χαµένης πορείας

Υπάρχει ένα λιµάνι απέραντο και ανοιχτό στην

απροσδόκητη αγκαλιά της ευτυχίας

Υπάρχει ένας άυλος τόπος που τα φτερά της φαντασίας

µόλις αγγίζουν

Ένα παγώνι που ανοίγει τη βεντάλια των χρωµάτων στο

ηλιοβασίλεµα

Ένα µαχαίρι στην καρδιά τ� ουρανού ένα πουλί που

σφαδάζει στα σύννεφα

Εκεί που καρτερά η τέχνη µαρτυρική και απάγει τ�

απερίγραπτα σχήµατα

14

Όταν αρχίζει η βροχή των ακατανόητων πραγµάτων που

γυµνά αποκαλύπτονται

Μια µέρα θα σταθείς στο µπαλκόνι του πρωινού σαν τη

µεγαλύτερη υπόσχεση

Μια µέρα που θα καταγράψει ο ποιητής όλα τα ονόµατα της

ανεκπλήρωτης αγάπης.

15

Η εξιδανίκευση µιας ιστορίας πόνου Το φυτό σαν το πουλί µε τα πράσινα φτερά στου

κόσµου το µαρµάρινο βάθρο

Που είναι δεµένος ο ήρωας του καηµού από τη ζώνη της

φωτιάς που αποτελούνε φίδια

Της ζωής το ταξίδι αρχίζει εκεί όπου ο άνθρωπος λύνεται

µε του ονείρου το θάρρος

Εκεί που τελειώνει κοντά και µακριά περιµένει ο φύλακας

ίδιος ο χάρος

Οπτασία καλή που σκεπάζεις µε το δίκαιο πέπλο σου

τ� άσχηµα σχήµατα

Μια κουβέρτα ζεστή είναι η θάλασσα και υγρή λησµονιά

αλµυρή σαν απάντηση

Μία κουβέντα καλή η αλήθεια κι αδρή στις γραµµές που

γεµίζει τις άδειες παλάµες

Η γη της συµπόνιας ανοίγεται εκεί όπου φτάνει η

µακρύτερη άρνηση

Στο νησί των θεών που τα πανύψηλα είδωλα βασανίζει ο

αέρας

Εκεί που οι άγγελοι µεθάν στο κρασί µε το φιλί του

διαβόλου στο στόµα

Ενώ ξηµερώνει όταν ακούγεται το τράβηγµα του σύρτη από

της νύχτας το δώµα

Πρωινή ανακούφιση που χαράζεις την κόκκινη ελπίδα σου

πάνω στο ανάλγητο χάος

16

Η διαύγεια υπάρχει στο φως των νερών όπου λούζεται ο

χαρούµενος άνθρωπος

Της ζωής το κουβάρι ξετυλίγει κορµιά εκεί που αρχίζει του

έρωτα ο δρόµος

Υπάρχει µια στάλα µικρή και λαµπρή που χαρίζει φορτίο

στα ουδέτερα πράγµατα

Η φωνή της στοργής είναι διάφανη αλλά δεν τη χορταίνει ο

πόνος.

17

Το αναπάντεχο φορτίο της αφέλειας Ένα βουνό είναι βέβαιο κι αν στέκεται πάνω από τα

σύννεφα

Μ� ανακουφίζει τα οράµατα από το ύψος που βρίσκεται η

απόγνωση

Ενώ απ� το πέλαγος βγαίνει το πρόσωπο που σκουπίζει τα

κρίµατα

Το φεγγάρι είναι πάντα παρόν στάζοντας το φονικό

συναισθηµάτων

Η ασηµένια παρουσία µε το νερό στους γοφούς και

συνένοχη στον πνιγµό των ποιηµάτων

Που σου ανήκουν

Οι πειρατές των κοραλλιών οι συλλέκτες που µαζεύουν τ�

αστέρια

Οι περιπέτειες των παιδιών που παίζουν στου βυθού τα

καρτέρια

Εκεί που ο ήλιος έχει φυλάξει τις µυστικές του αχτίνες

Που νιώθουνε πάνω στο δέρµα τους οι σκιές που

τανύζονται

Και ράβουν στην ανάρια τους φόδρα οι ψυχές το σκοπό

Που φαίνεται στο φόντο του ορίζοντα µόλις ανάψει της

τύχης το φως

Τότε θα συναντηθούµε σαν ναυαγοί στο παλάτι του βουνού

µες τα σύννεφα

18

Στη βροχή του παράξενου που λιώνει τα κάγκελα από της

αλήθειας τη θέα

Όταν ο µαγνήτης της θέλησης τραβάει της ελευθερίας τα

πρώτα ρινίσµατα

Άπιαστη ύλη είναι και πάλι το κορµί που κλυδωνίζεται στ�

απόνερο σαν αλαφρόπετρα

Εκεί που πηγαίνει το ψαροκάικο φορτωµένο µε τις

αγαθότερες σκέψεις

Σκέψεις πιο εκλεχτές πιο υπαίτιες.

19

Κατά τη διάρκεια γραφής ενός ποιήµατος Πρώτη κατεβαίνει η έµπνευση από τη φωλιά του

παραδείσιου πουλιού στον κόσµο που βρίσκεται το νέο της

σπίτι

Έπειτα αναλαµβάνει η µαγεµένη οικοδέσποινα που βγαίνει

από του ύπνου τη µεγάλη αποθήκη

Όταν ξηµερώνει η αισιόδοξη ερµηνεία σου ανήκει τ�

ανοιχτά γράµµατα

Που µε τόση επιµέλεια µοιράζει ο γοργόφτερος του

πρωινού ταχυδρόµος

∆ροµολογώντας το τρένο του µυαλού στο δρόµο της

χαρµόσυνης είδησης

Ένα πολύτιµο φορτίο που µεταφέρεται από την εποχή της

αγάπης

Ένα µελαχρινό αγόρι που δεν αρνείται του κεραυνού την

έκπληξη της βροχής το πάντρεµα

Ένα κορίτσι κόκκινο και απόλυτο που χαρίζει στα φιλιά της

τυραννία

Είθε να κερδίσουνε κάποτε τα ξέφωτα µε τις ευχές των

χίλιων κίνδυνων

Εκεί που η βοή του πλήθους παρασύρεται από το θόρυβο

µύριων βοµβίνων

Η γοητεία µε τα λεπτά της δάχτυλα που σπάζει όλες τις

προστατευτικές µεµβράνες

Όταν οι τέχνες παραδίνονται όταν παραλύουν οι επιστήµες

20

Θα �ρθει καιρός που τα λόγια θα βρουν τα υλικά και το

σπίτι πάνω στ� όνειρο θα κτίσουν

Κάποτε που όλα τα ποιήµατα στο πρώτο συρτάρι θα

γυρίσουν.

21

Η εξίσωση του έρωτα Η ακαταµάχητη γοητεία των αντίθετων µισών που

απαρτίζουν τη µοναδικότητα

Παρασυρµένοι από το πάθος του διχασµένου εαυτού

Ευτυχισµένος είναι αυτός που φεύγει στην ανάσα του

καπνού

∆εν είµαστε τίποτε εκτός από την έκταση

Ξέροντας µόνο την έκσταση µεταξύ δυο αναµµάτων

∆εν έχουµε τίποτε εκτός από το νήµα της άσηµης ζωής

Αναζητώντας το αέναο εκκρεµές της µεγαλύτερης γαλήνης

Κάπου ανάµεσα στο ψέµα και στην αλήθεια που

ταλαντεύεται η πεζή πραγµατικότητα

Ευτυχισµένος είναι αυτός που κάνει έρωτα

Κι ερωτευµένος όποιος σκέφτεται τον έρωτα

Μαζί µε την ξηµερωµένη που γνωρίζει το µυστικό των

νοηµάτων

Σαν λάµψη που απλώνεται υπέροχη στη χώρα των

θαυµάτων

Τι όµορφη που είσαι σµιλεµένη από το χρόνο των γλυπτών

Ερωτευµένος είναι αυτός που πάτησε τον κόσµο των

νεκρών

Και γύρισε στον κόσµο των ζωντανών µε την αναστηµένη

εκείνη

Που ξάπλωσε στην ακροθαλασσιά µες στην αιώρα της

αµεριµνησίας

22

Αυτή που πλέκει τις τέχνες στον αφρό υφάντρα της

επιθυµίας

Ερωτευµένος είναι όποιος µίλησε τη γλώσσα των τρελών

Μια µέρα που τα φώτα θα στραφούνε στο γέλιο των

παιδιών

Στο φως των νερών που λούζεται αναγεννηµένη η γυµνή

δηµοσιότητα.

23

Γιατί ο κόσµος δεν κοιµάται Κάνοντας έρωτα µε την υπόθεση πως δε θα ξηµερώσουµε

Η ευχή που σβήνει ενώ µας βρίσκει το πρωί

Θα συναντηθούµε ίδια ώρα- ίδιο σοκάκι και ποτέ δε

χωριστήκαµε

∆ηµιουργώντας την προϋπόθεση της ευτυχίας από την αρχή

Ίσως να ήταν το ποτό που κάποτε µας µέθυσε

Μα περισσότερο ένα χαµόγελο κλεφτό στο κρύσταλλο του

ποτηριού

Αντίκρυ έχοντας την οµορφιά εκείνης που µας µάγεψε

Σαν ξύπνησε το φως που τρέχει από τη βρύση του Μαγιού

Αν καταφέρναµε να ζήσουµε την κάθε µέρα µε των παιδιών

την έκπληξη

Αποδεχόµενοι ηρωικά το ενδεχόµενο να µην ξαναϊδωθούµε

Αντιµετωπίζοντας στωικά το γεγονός σαν να µην έγινε

Καθώς ο κόσµος χάνεται στα στρώµατα του δειλινού

Μα αφού η νύχτα πέφτει πάλι από τη νύχτα αναδύεσαι

Λικνίζοντας στην αγκαλιά τους ήλιους του µεσονυχτιού

Ξαναπαίζοντας το δράµα της συνεύρεσης µε την απαλή σου

κίνηση

Ενώ κοιτάζει κάποιος από την πόρτα τη µισάνοιχτη του

εαυτού

Κάποιος που κυνηγάει το φως αναρωτώµενος µήπως ποτέ

δε γεννηθήκαµε

Αν είµαστε όλοι τα δηµιουργήµατα ενός ονείρου ζωντανού.

24

Οι πιο στενοί µας οι δεσµοί Η καλύτερη φίλη ο παλιός έρωτας και το δολόπλοκο

φεγγάρι

Το φως του κυλάει στους δρόµους κι όταν γυρνάµε την

πλάτη ο πόνος πατάει τη σκανδάλη

Ο κρότος ξυπνά τα πουλιά κι η βροχή αν τα κάναµε

µούσκεµα πάλι αρχινάει

Μα τι πειράζει αρκεί να είµαστε κοντά έστω αντίκρυ στου

κόσµου τις άκρες

Όταν πιάνει το κρύο στο γυµνό µας κορµί µε το αεράκι που

τρέχει στις πλάτες

Οι πιο στενοί µας οι δεσµοί η φιλία ο έρωτας και στο βάθος

της σκέψης ένα ολόφωτο πρόσωπο

Καθώς περπατάµε στα στενά της ζωής που ο άνθρωπος

εύκολα χάνεται

Μα εµείς τ� αστέρια κι ας είναι σβησµένα µε τρόπο µετράµε

Σ� αυτόν το δρόµο που δεν έγινε µε πέτρες ούτε µε άσφαλτο

Κι αν υπάρχει η τριβή της ελπίδας και το υπόστρωµα της

ίδιας ανάγκης

Κάτω από του αλογόνου τα φώτα οι παλιοί της βραδιάς

προχωράµε

Με το χάρτη του αγνώστου τα όνειρα των βιαστικών και

των τυφλών τα σκυλιά

Μέχρι την κεντρική πλατεία µε τα πολλά σιντριβάνια που τα

θεάµατα δεν άλλαξαν

25

Στο ίδιο τραπέζι παρέα µ� αυτούς που στο χρόνο δε

χάλασαν

Αντίθετα µε τις επιπόλαιες σχέσεις που γρήγορα σκορπάνε

στου ανέµου τα γέλια

Και στο καρουσέλ των ψυχών συνωστίζονται όλα του

κόσµου τα άµοιρα πλάσµατα

Μα τα ατίθασα άτια µας καλά τα φυλάξαµε και κάπου-

κάπου καβαλάµε

Οι πιο στενοί µας οι δεσµοί που µάθαµε τα γκέµια τους µε

κόπο να κρατάµε

Επειδή οι αµοιβαίες συµφωνίες έχουν τις λεπτές ισορροπίες

τους

Για να τρέχει ο οίστρος ελεύθερος στα γαλάζια λιβάδια των

αγαπηµένων µυθιστορηµάτων

Μέχρι τα απέραντα πέλαγα που τα καράβια λικνίζονται στο

ρυθµό των ποιηµάτων

Καταποντίζοντας τα τέρατα που µας περίµεναν στις πύλες

της νέας αποκάλυψης

Εκεί που ανατέλλει ο ήλιος ανάλαφρος και τον σέρνουν των

αγγέλων τα κάρα

Το αίµα του ουρανού το σούρουπο κι οι πιο στενοί µας οι

δεσµοί µε το µαχαίρι δοκιµάζονται

Όταν πέφτει το βράδυ στην καρδιά της φωτιάς που χωνεύει

η διχόνοια.

26

Η απόλυτη αρχή της αµφιβολίας Πού να είσαι σκέφτηκα κι ο κόσµος γέµισε µε νούφαρα σε

νερά του αγνώστου

Άµα θα κτύπαγα τον καταρράχτη σου ίσως να ήσουν

ορµητική µ� ανυποµονησία

Σαν και τότε που πλενόσουνα στο ροζ της ώχρας δεκτική

από την ίδια επιθυµία

Πού να είσαι σκέφτηκα όταν ο άνεµος ξυπνά στα φύλλα τη

σιωπή της µουσικής

Είναι φορές που ακούγονται τα γέλια µες στο δάσος των

παιδιών

Kαι παίζουνε κρυφτό τα σύννεφα µε τη λαχτάρα των σκιών

Όταν τα βλέφαρα σκορπίζουν από κάποιου αγριµιού το

επικηρυγµένο κοίταγµα

Κάτι σταγόνες πράσινες σαν πέφτουνε στα χείλια των

ανείπωτων στιγµών

Εάν ανένδοτη σε φίλαγα τι µυστικό µπορεί να µου �λεγες

των άπιαστων πουλιών

Πού να είσαι µε της άνοιξης το σκίρτηµα κάτω από τα βρύα

των νεκρών

Είναι φορές που αφήνει ένα φτερούγισµα η αναγγελία µιας

επισκέπτριας ψυχής

Μια κορδέλα λευκή στον ορίζοντα που ανεµίζουν οι

ανέµελες σκέψεις

27

Ένα καράβι που σαλπάρει το βράδυ προς το αυριανό

καλοκαίρι

Και µία οσµή του γιασεµιού που αφήνει πίσω της η υποψία

Πού να είσαι όταν το φως αποκαλύπτει της ηµέρας µια

παµπάλαιη ιστορία

Κάποιες φορές που το κενό ενός ανθρώπου είναι από

τον ίδιο πιο σηµαντικό

Όσο κι αν είναι τρυφερός κανένας δεν µπορεί να περιλάβει

όλη τη θερµότητα

Από ένα ποτήρι γεµάτο είναι αβάσταχτο ένα ποτήρι

αδειανό.

28

Αγάπη διπλή Από τη µια µεριά του φεγγαριού στέκεται η φωτεινή γυναίκα

µου

Κι από την άλλη µες στη νύχτα τρέχει η ερωµένη µου γυµνή

Τ� αστέρια παίζουνε στα µάτια της η ερωµένη µου µε κάθ�

επιφύλαξη

Το φεγγάρι στο παράθυρο που σκύβει η γυναίκα µου ένας

γάτος που παλεύει ν� ανεβεί

Ένας γάτος µες στη νύχτα ο ερωµένος της γυναίκας µου κι

ας είναι αµφίβολος

Τον παίζει ανάµεσα στα πόδια της µε µία διάθεση στωική

Στο δέρµα του τα νύχια της θυµίζουνε τις προηγούµενες

απόπειρες

Μια σηκωµένη ουρά που τρέχει η ερωµένη µου και πίσω

ένα σκυλί

Στα κεραµίδια ακούστηκε το ουρλιαχτό πως έφτασαν οι

γείτονες

Όλοι οι καλοί µας φίλοι και αντίζηλοι µε τα γλυκά του

Φεβρουαρίου

Όλα τα βλέµµατα πώς γλίστρησαν κρυφά στων µυστικών

µας τα περάσµατα

Στο κυπαρίσσι το ψηλό της νύχτας τα µονόπραχτα

κρεµάστηκαν από το φως του φεγγαριού

Μία αργυρή αλεπού στα δόντια της τίγρης η ερωµένη κι η

γυναίκα µου

29

Ένα ποτήρι της σαµπάνιας η γυναίκα κι η ερωµένη µου

Ένα κελάηδισµα στο κλουβί η ερωµένη κι η γυναίκα µου

Εκ του ασφαλούς ένα παζάρι της απόδρασης η γυναίκα κι η

ερωµένη µου

Ένας άντρας που κοιτάζει στον καθρέφτη ένα λιοντάρι του

εαυτού

Αν είναι κάποιος έστω µια στιγµή ελεύθερος τότε θα ξέρει

το συναίσθηµα

Μες το δωµάτιο που απλώνει το φεγγάρι το ταγκό της

σιωπής

Στο φως του φεγγαριού όταν χορεύει της µοναξιάς η

ερωµένη µου

Το απότοµο ανατάραγµα στα φύλλα κάποιας ανασφάλειας η

ερωµένη µου

Ο ήχος του ποτηριού της παράνοµης συνεύρεσης που πέφτει

και σπάζει

Η γέννηση του έρωτα εκεί που δεν υπάρχει καµία

εξασφάλιση

Η φύση που ξυπνάει στον πόνο της και ξεκινάει τη

βλάστηση

Τα ποτάµια που κυλάνε στην απέραντη γαλήνη της η

ερωµένη µου

Στο ατάραχο νερό µια καταλυτική σταγόνα πέφτει και

απλώνεται

30

Η γυναίκα µου έρχεται στη µπόρα κι η ερωµένη µου τρέχει

στις ψιχάλες της βροχής

Οι συνωµοτικές παρέες στο ερωτικό τους καταφύγιο

µαζεύτηκαν

Ένα µικρό δωµάτιο στην παραλία κάτω από το φως του

φεγγαριού

Μετά την καταιγίδα στη φωτιά που οι φλογερές επιθυµίες

άναψαν

Κοντά στα κύµατα που οι τερπνές πλανεύτρες σκέψεις

έγειραν

Τα µουρµουρητά του υγρού ονείρου σκόρπισαν στο πρώτο

αεράκι του πρωινού

Από τη µια πλευρά της φαντασίας τα ουρανόδροµα

φαντάσµατα

Κι από την άλλη οι έρπουσες ανάγκες του φτωχού µας του

µυαλού

Ένας άντρας που όλοι ζήλεψαν ο εραστής που φάνηκε απ�

τη θάλασσα

Αυτός που ήρθε µε µια βάρκα κι έφυγε µε τη γυναίκα του

γιαλού.

31

Όλες οι µεγάλες προσδοκίες Η κρυφή διαδροµή του ανικανοποίητου που πήρε τη µορφή

ενός περιπάτου

Ένα απόγευµα στην άκρη της λίµνης βουλιάζει το βήµα στη

λάσπη του βάλτου

Η φαντασία µε βγάζει µ� εκείνη στα σύννεφα που τρέχουν

και περνούν

Με το απαλό της αεράκι θα κάτσω να γράψω το αγαπηµένο

της τραγούδι

Στα σιτοχώραφα του πάθους κατεβαίνοντας µε τα φτερά

ενός αόρατου πουλιού

Που όταν χορτάσει θα πετάξει µε τους υπόλοιπους αλήτες

του µυαλού

Τραβώντας µ� αόρατες κλωστές την ευτυχία στ� ουρανού τα

έπακρα

Ένα απόβραδο στην άκρη µιας θάλασσας που δε φαίνονται

οι γνώριµες ακτές

Ούτε οι σκέπες των σπιτιών ή των απέναντι βουνών τα

περιγράµµατα

Ίσως να είναι αστέρι αυτό το φως που λάµπει αχνά στης

όρασης τα όρια

Ίσως µια τράτα που έρχεται χορεύοντας από της ψυχής τα

περιθώρια

Απλώνοντας στο κύµα τ� ακαταχώριστα είδη της µακρινής

νοσταλγίας

32

Κάτω από τη σκληρή αστροφεγγιά που κείνται όλα τα

κληροδοτηµένα µας όνειρα

Κι αναρωτιέµαι ακόµη για τη δύναµη αυτή που µε κρατάει

γερά στα σίδερα του ζωντανού

Σχεδιάζοντας την αιώνια απόδραση από τη µεγάλη φυλακή

της αγάπης

Γιατί άµα φύγεις τότε και το µίσος αυτοµάτως καταρρέει

Γι� αυτό πριν σκοτεινιάσει θα έχω ζωγραφίσει τον

αγαπηµένο σου πίνακα

Εκείνον µε τη θέα στην άκρη της θάλασσας κι ένα καράβι

που χάνεται στο θαλασσί

Εκεί που δε χωρά συµβιβασµός ούτε θα έχει νόηµα η

ελευθερία

Όταν η νύχτα έρχεται κι ο µεγαλύτερος δραπέτης

παραδίνεται στη θρυλική φιλοξενία

Της απέραντης σιωπής που αρχίζει όταν ο ψίθυρος παύει

τις τελευταίες αντιρρήσεις`

Εκεί στην άκρη της θάλασσας κοιτάζοντας των γνώριµων

µατιών τις απαιτήσεις

Μια µέρα είθε να σκουπίσει κάθε ψεγάδι της άµµου από την

αφιερωµένη ποίηση.

33

Ενάντια στη νεκρή φύση Αυτοί που πιστεύουνε πως απ� το τίποτε µπορεί να

ξεπηδήσει η ζωή

Ας σηκώσουνε το βλέµµα τους εκεί που ο άνεµος ιππεύει µε

τόσες αντιρρήσεις

Μεταφέροντας τις κρήνες και τα πέταλα της επερχόµενης

ανοιξιάτικης πανδαισίας

Ας σκεφτούνε το νερό που βγαίνει από της χάρης τ�

ανάβρυσµα

∆ίνοντας το κέλευσµα εκεί που αποκοιµούνται οι

ασηµογκρίζες καλαµιές

Κι αν στον πάγο εγκλωβίστηκαν οι πιο θερµές µας

καταστάσεις

Φταίνε οι άµουσοι που κράτησαν τη µουσική µες το κλουβί

Μα τα πουλιά και πάλι θα επιστρέψουν- εκτός αν

εξοντώθηκαν

Οπότε θα �χουν µείνει οι ακαθόριστες φτερούγες της ψυχής

Κι αίφνης αρχίζει ο άνεµος να πνέει µες από τα δάση των

ονείρων

Που γρήγορα θα λυτρωθούν από την αγωνία της

αιωνιότητας στις φλόγες του πρωινού

Αχ οι δόλιες οι καρδιές τι γρήγορα καίνε το οξυγόνο που

αναπνέουνε

Οι αφελείς οι ερωτήσεις πού θα έφτανε το πάθος δίχως τα

γιατί

34

Μ� από του χρόνου τα υλικά πολυτιµότερη είναι η στάχτη

που µένει απόθεµα

Κι από του κόσµου τα µέρη είναι εκείνο που ποτίζεται µ�

απόσταγµα από γιασεµί

Αν κάποιοι λοιπόν επιµένουν πως η ζωή γεννιέται από το

τίποτε

Ας σηκώσουν το ποτήρι της πρόποσης µ� όσο νέκταρ της

αγάπης περισσεύει

Κτίζοντας στα κενά του κόσµου τα θεµέλια της αυριανής

αυτοθυσίας

Στα ύψη και στα βάθη της κατανόησης που βρίθουν τα

κουδούνια του κινδύνου.

35

Αναφορά σε µία χαµένη υπόθεση Το µαύρο κάτω από το πλατύ κι αυθόρµητο γέλιο του ήλιου

Παρέα µε τη ρέµβη στη µακρινή και ακατάπαυτη πηγή του

αστεριού

Η µέρα και η νύχτα στο φως και στο σκοτάδι µάτια

ανυποψίαστα

Μ� ένα συναίσθηµα τρεχούµενο τι όµορφα που ακούγεσαι

ποταµάκι του καηµού

Με τη ζεστή γλυκότροπη γουλιά της µέντας χείλια

απαρηγόρητα

Η αγάπη και το πάθος στα ύψη και στο βάθος η εµπειρία

του χαµού

Βγήκε η ζάλη στα βουνά και στο πέλαγος που η λαχτάρα

δοκιµάζεται

Τι γρήγορα ξεχάστηκες στην παραλία όπου λιάζονται οι

έγνοιες

Τροφοδοτούµενες µε την ελπίδα στο κυνήγι του χαµένου

κοχυλιού

Εκεί στο αυτήκοο αντηχείο που περιέχονται οι µαρτυρίες

των ναυαγίων και των αίσιων καταλήξεων

Καθώς και οι φηµολογούµενες αναγγελίες όλων των κατά

φαντασία δροµολογίων

Εκεί που αρχίζει η θάλασσα πέρα από τη θάλασσα και

δραπετεύει η γεωγραφία

36

Εκεί που η νέα θεωρία ανοίγει το παράθυρο στους ξένους

ουρανούς

Όταν κατεβαίνεις µε τα πουλιά του άγνωστου γαλάζιου

σκέψη επόµενη

Ευλογηµένη µε την οµορφιά που αφήνει άφωνη κάθε

προσπάθεια ορισµού

Εξοπλισµένη µε τις βλεφαρίδες µιας κρυφής κι

ακροτελεύτιας κατανόησης

Απλοκαµιάζοντας εκεί που χάνεται το έδαφος κι οι ώρες

αυτοµόλησαν

Επαναπροσδιορίζοντας τα ορόσηµα στο µεγάλο ταξίδι του

ανέφικτου

Μια µέρα θα σηκωθώ απ� το πρωί χωρίς ανατολή και δύση

φως ή σκοτάδι αρχή και τέλος.

37

Η επισκόπηση της τελευταίας ιστορίας Η συνέχεια της ζωής µε τα όπλα και τα θέλγητρα να

εκπληρώσουν το σκοπό σου

Όταν βυθίζεται το σούρουπο στις ίδιες πληγές που

προκάλεσαν τα νύχια και τα δόντια σου

Και τα χέρια τυλίχθηκαν στη µενεξεδιά µας κουρτίνα που θ�

ανοίξει το βράδυ

Ένα µαύρο ζωηρό γεµάτο νόηµα και περιεχόµενο από τότε

κι ο χαµός σου

Έστω λίγο δηλητήριο από τα χείλια που µ� αθώωσαν τη

νύχτα της λύτρωσης

Ακόµη κι ο θάνατος όταν καλύπτει την αράχνη η σιωπή και

παίζει ο άνεµος το κέρας της λήθης

Η συνέχεια της ζωής που ακολουθεί τα σκαλοπάτια και στα

διάκενα τρέχει ο δρόµος

Ίσως για πάντα να είχα επιστρέψει κι αν το επέτρεπε στα

βήµατα η ακολουθία

Στην καµένη ατµόσφαιρα που ακόµη αποπνέει του έρωτα

την προδοσία

Εκεί που τριγυρίζει η εκδίκηση µε τα ροκάνια του κροταλία

Αν διάβαζα προσεχτικότερα της πρώτης νεότητας τ�

αµφιλεγόµενα σύµβολα

Αν ξαναδοκίµαζα το πιοτό του ιλίγγου στα όρη του

κίνδυνου

Ίσως να έµπαινα βαθύτερα στα σπήλαια της πρώτης ηλικίας

38

Βγάζοντας όλες τις τάξεις απ� το σχολείο του πόνου και του

φόβου που µας δίδαξαν

Οι τακτικές της τιµωρίας κι επιβράβευσης µε τις οποίες η

ιστορία της ζωής συνεχίζεται

Όταν στέκει στις µύτες η πρόκληση που ανεβάζει τον πήχη

του επόµενου εµποδίου

Και τα στήθη σου υπέροχα ενώ κάποιος µαντεύει τις µατιές

του µυστηρίου

Στο µικρό δωµάτιο που η υποµονή περιφέρεται µε το κερί

που σιγολιώνει

Κάποιος για σένα και ίσως να βρει ένα λάθος που δε

µετανιώνει.

39

Ο κρυφός κωδικός του ονείρου Επειδή δε χρειάστηκε να ψάξουµε την ευτυχία στην ευτυχία

Μπορεί να φτάσουµε τα κύµατα σαν κύµατα µε τις

καλλίτερες ευχές

Μαζί µ� εσένα που ενσάρκωσες του πάθους την ακριβότερη

αξίωση

Για να είσαι ανεπίληπτη από το ψηλάφισµα της µακρύτερης

αφής

Η προσφορά σου ήταν γενναιότερη από της εποχής τη

ζήτηση

Μα συνεχίζεις µεγαλόκαρδη να πίνεις από το ποτήρι της

µικροψυχίας µας

Κι αφήνεις το κορµί καλοτάξιδο στον ειρηνικό της

µελαγχολίας µας

Αµβλύνοντας τις εντυπώσεις εκεί που ναυαγεί ο

καθηµερινός µας βίος

Αντλώντας την απόλαυση από το βάθος της αιώνιας

εχεµύθειας

Από της νυχτερινής σου εντρυφήσεως τ� αναδιπλόµενα

πέταλα

Μια µέρα που ξηµέρωσε αόρατη στο ίδιο της το φως

Ο κόσµος των θαυµάτων είναι στον καθρέπτη της

οµορφότερης επιθυµίας σου

Τώρα που είναι διάχυτη η θυσία µ� όλες τις ανθοφόρες

εκδοχές

40

Η απέραντη απουσία σου µαζεύοντας ο ουρανός τα

σύννεφα

Ό, τι νοµίζαµε πως ήσουν µαρτυρά η άγνοια κι αυτό που

ήσουνα στη φαντασία µας πετά.

41

Underailed Περιµένοντας την άφιξη του µυστήριου τρένου

Πιο πάνω από τα σύννεφα που βρίσκεται ο σταθµός

Και ο καπνός που ξεφυσάν µ� αδηµονία τα τσιγάρα

Το τρένο που επιβαίνει ο ξανθότερος καηµός

Και συνοδεύεται από τον πιο µελαχρινό ίµερο

Αν παραµένουν καθαρές οι σκέψεις που παράγει ο συρµός

Και φυλάγονται στην τσέπη του σταθµάρχη τ� αγαθά όνειρα

Πιο φωτεινά από τα φανάρια που λικνίζει ο ειρµός

Πιο φευγαλέα όταν το έδαφος τρέµει κάτω από τα πόδια

Μη λέγεται παρόρµηση του έρωτα της µηχανής ο

κραδασµός

Στις σήραγγες όπου διαπράττονται τα πολυδαίδαλα

εγκλήµατα

Από το παράθυρο που τρέχουν τα τοπία σαν νερό

Κρατώντας από το χέρι την πιο ωραία της στιγµής

συνοδοιπόρισσα

Κι ο θερµαστής που αναµοχλεύει τη φωτιά στα έντερα

Είναι αθώα στην καρδιά τα περασµένα δροµολόγια

Αν είναι η διαδροµή ευχάριστη δεν έχει σηµασία ο

προορισµός

Αφού και στον επόµενο σταθµό θα γράφει η ταµπέλα αύριο

Και η γνωστή ερώτηση ποιος ο επόµενος σταθµός

Ενώ το τρένο προχωράει όσο η κουβέντα συνεχίζεται

Από βαγόνι σε βαγόνι µε νέες γνωριµίες ένας νεαρός

42

Παρέα µε τα πουλιά που συντροφεύουνε τις θεωρίες

Το σούρουπο που αρχίζει η πορεία των χαµένων ηµερών

Καθώς το βλέµµα ακολουθεί την πτήση µιας

φαντασιόκοπης γητεύτρας

Που χειρίζεται τα όργανα πλοήγησης των οδηγών

Επαναπροσδιορίζοντας στα δίκτυα νέες συντεταγµένες

Ας ανοίξει κάποιος την πόρτα να βαδίσει στο διάδροµο

χωρίς έδαφος

Η απέραντη έρηµος του βλέµµατος και µια ταµπέλα που

γυρνά

Στην άκρη του σταθµού που ο κόσµος στέκεται µετέωρος

Περιµένοντας το τρένο το επόµενο κι η ώρα που χτυπάει

και περνά.

43

Vol plané

(Για τα επόµενα τριάντα χρόνια) Ο κόσµος των τρελών που διασκεδάζουν την πεζή

πραγµατικότητα

Όταν χάνονται τα πρόσωπα µένει ένας άνθρωπος µε

άγνωστη ταυτότητα

∆ιακριτικά τριγύρω µας σκορπίζουν τα βήµατα των

άγνωστων ηρώων

Κι από τα παρτέρια µας περνάν οι µέλισσες ανθίζοντας η

καθηµερινότητα

Αφηρηµένες τρέχουν οι σκέψεις στις λεωφόρους των

αφηµένων µας κορµιών

Αθωωµένα είναι τα πάθη µας από το πέρασµα των

ξαφνικών βροχών

Καθώς αρχίζει το αεράκι που σκουπίζει τα πνευµόνια µε

συγχώρεση

Και φουσκώνουν πάλι τα πανιά στην ανεκπλήρωτη

υπόσχεση

Με τις ελπίδες των επιβάτων που κείνται στα γαλάζια

καταστρώµατα

Όλες οι κρυφές επιθυµίες µας ξυπνάνε µε τ� αυθόρµητα

καµώµατα

Μια γυναίκα στην οµίχλη που γνέφει στο ξάστερο καλοκαίρι

Ένα πλοίο που σαλπάρει συνοδεύοντας των όνειρων τ�

ασκέρι

44

Στον τόπο που βρίθουν οι σκέψεις ελεύθερες επωάζοντας

τα είδη τους

Αν είναι µακρινό το σκοινί της αγάπης σκληρή η µοίρα µας

στον έρωτα

Κανείς δεν πρέπει να φοβάται στα κύµατα κι όταν βρίσκεται

να παίζει µε τα τέρατα.

45

Ξυπνώντας όνειρα Το ξηµέρωµα στον κόσµο που δεν αφήνει την παραµικρή

ικανοποίηση

Πιο αξιοµνηµόνευτο παρά η απέραντη πικρία του πρωινού

Κι αξιοπρόσεχτο από τα σπουργίτια που µαζεύουνε τα

ψίχουλα

Ο ταχυδρόµος κρέµεται στην πλάτη του γερασµένου

λελεκιού

Όµως κανένα νέο από τη χώρα που οι ανεκπλήρωτες ευχές

αποτίθενται

Σε πια κρεβάτια να κοιµηθούν οι κόρες του πελαγίσιου

οδυρµού

Πλαγιάζοντας µε τον ερωτισµό του φλοίσβου στα σπαταλά

του κύµατα

Αγναντεύοντας τη βαθυστόχαστη µελαγχολία ένα κορίτσι

µαγικό του δειλινού

Κι όταν έρχεται το βράδυ όλα τα στόµατα του κόσµου

ανοιγοκλείνουνε

Για να χορτάσουν τις αµέτρητες σταγόνες ενός άπειρου

ουρανού

Πέφτοντας στων άγνωστων διαστάσεων τα επάλληλα

σκεπάσµατα

Μαζεύοντας τα όστρακα από τα βαθιά του απύθµενου

κοιτάσµατα

Ίσως χαρούµε κάποτε τα εγκαίνια του νέου ουρανού

46

Τι να υπάρχει πίσω από την κουρτίνα των κλειστών µας

αναµνήσεων

Θυµάµαι ήταν η µέρα του µεγάλου γιορτινού.

47

Προσοχή στο κενό Οι άγνωστες πλευρές των νυχτερινών σου επισκέψεων

Όταν χάνεται το φως από τα µάτια που κοιτάνε στις σκιές

Ανάµεσα στα δέντρα όπου παίζουνε κρυφτό γυµνές οι

επιθυµίες

Παραδοµένες στο κυνήγι του κινδύνου που φυλάει στις

φυλλωσιές

Η απερισκεψία της συνεύρεσης είναι αµαρτία που ανύποπτη

µένει ατιµώρητη

Καθώς σε ποθούνε του κόσµου τα στόµατα που πίνουν στην

υγειά σου πυρκαγιές

Η συνήθεια ξαναβάζει τα χέρια στην πρίζα της έκπληξης

Κι από την έκρηξη του ρεύµατος ανάλαφρες τινάζονται οι

καρδιές

Σε πια πόλη της ουτοπίας να κατοικείς που προσφέρει τα

φώτα της έµπνευσης

Γιατί δεν πρόφτασα να µάθω τ� όνοµά σου µες στο θόρυβο

του συρφετού

Ούτε πρόκειται να πιάσω το φιδίσιο σου κορµί που

ανηφορίζει το κορµό της απουσίας σου

Ο στρόφαλος που τριγυρίζει το µυαλό καθώς χτυπάει τον

ύφαλο της υποψίας σου

Και η σταγόνα που τονίζει τη συνέχεια της αιώνιας σιωπής

Εάν εξαιρέσεις από τον κόσµο όλα τα πράγµατα και

πρόσωπα

48

Υπάρχει µια µικρή περιοχή µες το τίποτε που αφορίζει η

ταυτόσηµη σχέση.

49

Απαγορευµένο βήµα Εκεί που τελειώνει το γνώριµο πέλαγος κι αρχίζει το

άγνωστο έρεβος

Εκεί που κάποτε αποκάνουµε στην άκρη της ακτής

Ένα ακρωτήρι µπαίνει στα κύµατα προεκτείνοντας τη γη

της απόµερης σκέψης

Μια γυναίκα σε µία από τις πολλές ενσαρκώσεις της

ανεκπλήρωτης ευχής

Μια ελπίδα ανεβαίνει το σούρουπο σε κάποιο λευκό

µονοπάτι αν αντέξεις

Το περπάτηµα που σβήνει από την προσπάθεια κάθε σκαλί

της λογικής

Στο τέρµα υπάρχει ένα µικρό µοναστήρι που στέκει στα

βράχια µετέωρο

Από την πόρτα του αχνοφέγγει το καντήλι της ανήµερης

ψυχής

Και µες στην παγερή αστροφεγγιά τα κρύσταλλα κόβουν το

υπέροχο δάκρυ

Εκεί που ξαπλώσαµε το δειλινό ξέρω το χάδι της ήρεµης

απαλλαγής

Όταν χάνεται ο χρόνος στην αµµουδιά της πλατιάς

λησµονιάς θαρρώ πως βραδιάζει

Από το γιαλό που το καράβι δε θα έρθει είναι γραφτό να

πληγωθείς

50

Γιατί ήµαστε όλοι µαζί στης ζωής το λιµάνι και τα νέα µάς

φέρνουνε πρώτοι οι γλάροι

Ενώ τα όνειρα δεν πρόκειται να έρθουν προτού να πέσεις

για να κοιµηθείς

Κι άµα νοµίζεις πως κάποτε πρόφτασες µια στιγµή και

άνοιξες το µάτι

Είναι η οµίχλη του πρωινού καθώς χαράζει κι όσο

προσπαθείς να θυµηθείς

Αυτά που γνωρίζουµε πως δε γνωρίζουµε είναι απολύτως

κατανοητά

Μα ό, τι πράγµατι δεν ξέρουµε είναι στο στόµα που δεν

προδίνει µυστικά

Υπάρχει µπροστά στου µυαλού τον ορίζοντα ένα

ανυπέρβλητο χάος

Κι έξω ο επόµενος κόσµος προσµένει όταν ξανά θα

γεννηθείς.

51

Η στιχοµυθία του αόρατου ποιήµατος Το σιγανό ποτάµι του µυαλού που κυλάνε τα ρητορικά µας

ερωτήµατα

Μέχρι την άκρη του γιαλού που µπλέκονται τα ρήµατα του

λόγου µε τα κύµατα

Όπου αφήνεται η διάθεση µες στον αφρό των ονείρων

παιδιών της

Ενώ πετά η φαντασία µε τα άγνωστα οχήµατα των νοερών

κατασκευών της

Μην είναι τότε που έρχεσαι από τη χαµένη ήπειρο των πιο

βαθιών επιθυµιών µας

Μ� ένα παράξενο καράβι που αρµενίζει στο απέραντο

γαλάζιο των συλλογισµών µας

Λικνίζοντας µη αναγνωρίσιµα σήµατα στον ορίζοντα των

στοχασµών

Στολισµένη µε τα αυθόρµητα σκιρτήµατα κάποιων

ανύποπτων φτερών

Όταν η έµπνευση µε το απαλό της αεράκι ξεφυλλίζει τα

φευγαλέα µας ποιήµατα

Και προσπαθώ να θυµηθώ τα λόγια µιας ατέλειωτης

οµοιοκαταληξίας

Ακολουθώντας τον ακατάπαυτο ρυθµό µιας µαγικής

ακολουθίας

Συλλέγοντας στην άκρη του γιαλού τα βότσαλα της

φιλοσοφίας

52

Κάτω από το ατλάζι της βραδινής µας µοναξιάς

Ατενίζοντας τους αστερισµούς ηρώων που έφτασαν µέχρι τη

χώρα των ψυχών

Μα κάποτε ξαναγυρίζουν στις ατµίζουσες κοιλάδες των

καηµών

Για να αφηγηθούν από τα µέρη πάνω των νεφών τις

ιστορίες

Τις αστείρευτες περιπέτειες της απόλαυσης από τα πάθη τα

πολλά

Μην είσαι εκεί που πέφτει ο χείµαρρος από των αγγέλων τα

µαλλιά

Χτενίζοντας τις άγονες εκτάσεις των αµήχανών µας

αντιδράσεων

Κολυµπώντας στο ηλιοβασίλεµα των ροµαντικών µας

διαστάσεων

Ενώ φεύγει στα απέναντι βουνά το καραβάνι των

βαρύτερων σκέψεων

Κι έρχεσαι διακριτική τη νύχτα µε την κουβέρτα των

απαλότερων προθέσεων

Όταν αρχίζει µυστική η διακίνηση της κοσµικής

αλληλογραφίας

Και τα γράµµατα της αγάπης που δε στέλνονται ποτέ.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Το χαµένο σχήµα του λόγου 5

Η καρδιά στη σκέψη του κόσµου 8

Τ� όνειρο µέσα στ� όνειρο 11

Μορφή της εικασίας 13

Η εξιδανίκευση µιας ιστορίας πόνου 15

Το αναπάντεχο φορτίο της αφέλειας 17

Κατά τη διάρκεια γραφής ενός ποιήµατος 19

Η εξίσωση του έρωτα 21

Γιατί ο κόσµος δεν κοιµάται 23

Οι πιο στενοί µας οι δεσµοί 24

Η απόλυτη αρχή της αµφιβολίας 26

Αγάπη διπλή 28

Όλες οι µεγάλες προσδοκίες 31

Ενάντια στη νεκρή φύση 33

Αναφορά σε µία χαµένη υπόθεση 35

Η επισκόπηση της τελευταίας ιστορίας 37

Ο κρυφός κωδικός του ονείρου 39

Underailed 41

Vol plané 43

Ξυπνώντας όνειρα 45

Προσοχή στο κενό 47

Απαγορευµένο βήµα 49

Η στιχοµυθία του αόρατου ποιήµατος 51