Το παλιό σχολείο

Βψφιερτυθιοπασδφξηςκλζχερυυξνμη

ασςωψερβντυθςιποασδρφξηγκλζχψ

ωβνμαςερτυθιοπασδφγηξκλζχψωβνμ

φγιμλιqπςπζαwωeτrtνyuτioρνμπκξα

λσδφγψφιερτυθιοπασδφξηςκλζχερυ

υξνμηασςωψερβντυθςιποασδρφξηγκ

λζχψωβνμαςερτυθιοπασδφγηξκλζχψ

ωβνμφγιμλιqπςπζαwωeτrtνyuτioρνμ

πκξαλσδφψφιερτυθιοπασδφξηςκλζχ

ερυυξνμηασςωψερβντυθςιποασδρφξ

ηγκλζχψωβνμαςερτυθιοπασδφγηξκλ

ζχψωβνμφγιμλιqπςπζαwωeτrtνyuτio

ρνμπκξαλσδφψφιερτυθιοπασδφξηςκ

λζχερυυξνμηασςωψερβντυθςιποασδρ

φξηγκλζχψωβνμαςερτυθιοπασδφγηξ

κλζχψωβνμφγιμλιqπςπζαwωeτrtνyu

τioρνμπκξαλσδφψφιερτυθιοπασδφξ

ηςκλζχερυυξνμηασςωψερβντυθςιποα

Αφιέρωμα στο «παλιό σχολείο»

Από το τμήμα Α1 του Γυμνασίου Πλατανιά Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Με τη φιλόλογο Ευαγγελία Τρουλινού

Φεβρουάριος-Μάρτιος 2013

Γυμνάσιο Πλατανιά Χανίων

ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΧΑΝΙΩΝ

www.gymnasio-platania.gr 2

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ Από το τμήμα Α1 του Γυμνασίου Πλατανιά

Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Με τη φιλόλογο Ευαγγελία Τρουλινού

Φεβρουάριος-Μάρτιος 2013

- Εδώ, θα μάθεις γράμματα, είπε ο πατέρας μου, να γίνεις άνθρωπος. Κάμε το σταυρό

σου.

Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος,

με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν

έχει κέρατα. Μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.

- Ετούτος είναι ο γιος μου, του ’πε ο πατέρας μου.

Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παρέδωσε στο δάσκαλο.

- Το κρέας δικό σου, του ’πε, τα κόκαλα δικά μου. Μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε

τον άνθρωπο.

- Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε

ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.

Νίκος Καζαντζάκης, Η Νέα Παιδαγωγική

Γυμνάσιο

Πλατανιά

Το καλύτερο!



Οι μαθητές του τμήματος Α1, με αφορμή τη Νέα Παιδαγωγική του Νίκου Καζαντζάκη,

που διδαχτήκαμε στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, θελήσαμε να μάθουμε

περισσότερα πράγματα για το παλιό σχολείο και τις αυταρχικές του μεθόδους. Έτσι,

πήραμε συνεντεύξεις από τους παππούδες και τους γονείς μας, ακούσαμε τις

εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους από την εποχή που τα Δημοτικά Σχολεία ήταν

πέτρινα, τα θρανία ξύλινα και οι δάσκαλοι κρατούσανε βίτσα στο χέρι. Ξεφυλλίσαμε

μαζί τους τα σκονισμένα άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες, όπου οι μαθήτριες

φορούσαν μπλε ποδιά και άσπρο γιακά, και τα αγόρια ήταν κουρεμένα γουλί. Στο

μάθημα της Πληροφορικής, υπό την επίβλεψη του καθηγητή μας κυρίου Βασίλη

Παπαστάμου, ψάξαμε στο Διαδίκτυο για το παλιό σχολείο και βρήκαμε ενδιαφέρουσες

πληροφορίες και αρκετές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, αντιπροσωπευτικές εκείνης της

εποχής που έχει πια χαθεί. Στοχεύαμε να ολοκληρώσουμε τη Διαθεματική μας

Εργασία με μία επίσκεψη στο Μουσείο Μαθητικής Ζωής Χανίων, το οποίο στεγάζεται

στο παλαιό Δημοτικό σχολείο Νεροκούρου για να γνωρίσουμε καλύτερα το

εκπαιδευτικό και σχολικό παρελθόν σε όλες τις περιόδους της τοπικής και γενικότερα

της Κρητικής ιστορίας. Δυστυχώς, το Μουσείο είναι κλειστό και η ιστοσελίδα του στο

Διαδίκτυο δεν υφίσταται πλέον…



Οι παππούδες μας θυμούνται με νοσταλγία το δικό τους σχολείο, στο Γεράνι,

στο Μάλεμε, στο Κοντομαρί, στα Χανιά, στις Βουκολιές και αλλού, όμως εμείς

το δικό μας το σχολείο δεν το αλλάζουμε με τίποτα!

Το σχολείο είναι για μας το δεύτερο σπίτι μας και οι καθηγητές οι

δεύτεροι γονείς μας. Γιατί δεν μας μαθαίνουν μόνο καινούρια πράγματα,

αλλά μας βοηθάνε στο πώς να πορευτούμε στη ζωή.

Θεοδώρα και Ίνα



Τη συνέντευξη πήρε η Γεωργία Αγγελάκη από τον παππού της Νίκο

Αγγελάκη. Ο παππούς της φοίτησε στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο του

Μάλεμε, από το 1949 μέχρι το 1960.

ΕΡ. Παππού, ποια εποχή πήγαινες

σχολείο;

ΑΠ. Πήγα σχολείο το 1949 και

τελείωσα το 1960.

ΕΡ. Πες μου μία καλή ή κακή σου

ανάμνηση από το σχολείο.

ΑΠ. Ήμουν καλός μαθητής…

ΕΡ. Σε ποιο σχολείο πήγες και πώς

ήταν εξωτερικά;

ΑΠ. Πήγα στο δημοτικό σχολείο του

Μάλεμε. Το σχολείο ήταν ένα παλιό

κτίριο με μπλε παράθυρα.

ΕΡ. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου

μάθημα;

ΑΠ. Τα αγαπημένα μου μαθήματα

ήταν η ιστορία και η αριθμητική.

ΕΡ. Είχες αγαπημένο δάσκαλο;

ΑΠ. Nαι, τον Γιώργο Πετράκη.

ΕΡ. Πόσες ώρες κάνατε μάθημα;

ΑΠ. Κάθε μέρα είχαμε από το πρωί

μέχρι το απόγευμα και πάντα

τρώγαμε εκεί το μεσημεριανό.

ΕΡ. Τι μαθήματα κάνατε στο

δημοτικό;

ΑΠ. Κάναμε θρησκευτικά,

γεωμετρία, αριθμητική, ιστορία,

γεωγραφία, ελληνικά και

πατριδογνωσία.

ΕΡ. Συνολικά, ποιες ήταν οι σπουδές

σου;

ΑΠ. Πήγα δημοτικό στο Μάλεμε και

μετά συνέχισα στο Τεχνικό Λύκειο

Δαιδάλου.



Η Ελένη Ακρωτηριανάκη πήρε συνέντευξη από τον πατέρα της

Ηρακλή Ακρωτηριανάκη για τα σχολικά του χρόνια. Ο πατέρας της

φοίτησε στο Δημοτικό του Κοντομαρίου, στο Γυμνάσιο Κολυμπαρίου

και στο Λύκειο Βουκολιών, από το 1963 μέχρι το 1976.

Ο μπαμπάς μου, πήγαινε στο δημοτικό σχολείο του Κοντομαρίου. Επίσης ήταν

καλός μαθητής και συνεπής. Περνάμε πολύ χρόνο μαζί και τον αγαπώ πολύ !

ΕΡ. Μπαμπά ποια εποχή πήγες

σχολείο;

ΑΠ. Σχολείο πήγα το 1963.

ΕΡ. Ποια ήταν η σχέση δασκάλου και

μαθητή;

ΑΠ. Συνήθως οι δάσκαλοι λόγω των

προβλημάτων εκείνης της εποχής

δεν είχαν πολύ στενές σχέσεις με

τους μαθητές.

ΕΡ. Ποια ήταν η παιδαγωγική

μέθοδος των δασκάλων;

ΑΠ. Όταν τα παιδιά δεν διάβαζαν,

οι δάσκαλοι χρησιμοποιούσαν

αυταρχικές μεθόδους και μια από

αυτές ήταν το χτύπημα στις

παλάμες με τον χάρακα.

ΕΡ. Ποιοι ήταν οι κανόνες του

σχολείου;

ΑΠ. Οι κανόνες, αν εξαιρέσουμε την

αυταρχικότητα που υπήρχε αν δεν

τους τηρούσες, έχουν παραμείνει

ίδιοι.

ΕΡ. Τι έπρεπε εκείνη την εποχή να

φοράνε τα παιδιά;

ΑΠ. Τα κορίτσια έπρεπε

απαραιτήτως να φοράνε την μπλε

ποδιά, ενώ τα αγόρια είχαν

ελεύθερο ντύσιμο.

ΕΡ. Τι έπαιζαν τα παιδιά στα

διαλλείματα;

ΑΠ. Έπαιζαν ποδόσφαιρο με μπάλα

από πανιά, επειδή τότε δεν υπήρχαν

λεφτά για να αγοράσουν. Επίσης

έπαιζαν κουτσό και μακριά γαϊδούρα.

ΕΡ. Τι μαθήματα κάνατε;

ΑΠ. Τότε κάναμε λιγότερα

μαθήματα, τα πιο βασικά:

Μαθηματικά, Ιστορία, Έκθεση και

Θρησκευτικά.

ΕΡ. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου;

ΑΠ. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν

τα μαθηματικά.



ΕΡ. Τι συνηθίζατε να τρώτε;

ΑΠ. Λόγω της φτώχιας τρώγαμε

ψωμί με λάδι, τυρί και ελιές.

ΕΡ. Πώς ήταν το σχολείο σου;

ΑΠ. Το σχολείο ήταν πολύ απλό.

Αποτελούνταν από δύο κύριες

αίθουσες και το γραφείο. Οι τάξεις

ήταν λιτά επιπλωμένες με τα

απαραίτητα έπιπλα και μια

ξυλόσομπα στη μέση της αίθουσας.

ΕΡ. Πες μου μια ανάμνησή σου.

ΑΠ. Kάθε βδομάδα, ένα παιδί ήταν

υπεύθυνο για την καμπάνα του

σχολείου, να την χτυπάει για να

μαζευτούν τα παιδιά. Επειδή τότε

δεν υπήρχαν ρολόγια, έπρεπε να

πάνε στο καφενείο του χωριού, να

δουν την ώρα και μετά να πάνε να

χτυπήσουν τη καμπάνα του

σχολείου.



Το σημερινό σχολείο είναι πιο καλό από το παλιό, γιατί δεν υπάρχει η

αυταρχικότητα που υπήρχε παλιά. Τώρα τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να

πουν τη γνώμη τους.

Ελένη Α.

Το σημερινό σχολείο έχει πιο πολλές δραστηριότητες και οι δάσκαλοι δεν

χτυπάνε τα παιδιά με τον χάρακα, όπως στο παλιό σχολείο.

Γεωργία



Τη συνέντευξη πήρε ο Μάρκος Αποστολάκης από τη γιαγιά του Άννα

Μπερτάκη. Η γιαγιά του φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Γερανίου

από το 1943 μέχρι το 1949.

ΕΡ. Γιαγιά, πήγες σχολείο;

ΑΠ. Ναι, δημοτικό.

ΕΡ. Ήταν μεγάλο το σχολείο σου;

ΑΠ. Το σχολείο μου ήταν πολύ

μεγάλο, είχε τέσσερις μεγάλες

αίθουσες, ένα φαρδύ διάδρομο και

ένα γραφείο. Στην αυλή είχε

ευκαλύπτους και πεύκα.

ΕΡ. Τότε οι δάσκαλοι ήταν αυστηροί;

ΑΠ. Ναι, ήταν πολύ αυστηροί και αν

δεν ξέραμε το μάθημα, για τιμωρία

μάς κτυπούσαν στα χέρια με μια

βέργα.

ΕΡ. Τότε με πόσους δασκάλους

έκανες μάθημα;

ΑΠ. Είχαμε δύο δασκάλους. Κάναμε

μάθημα μέχρι τη μια η ώρα το

μεσημέρι, που πηγαίναμε στο σπίτι

μας να ξεκουραστούμε. Το απόγευμα

ξαναπηγαίναμε επειδή οι δύο

δάσκαλοι που είχαμε, δεν

προλάβαιναν να κάνουν μάθημα σε

όλους .

ΕΡ. Ήσουν καλή μαθήτρια;

ΑΠ. Ήμουν μέτρια μαθήτρια.

ΕΡ. Πού βρισκόταν το σχολείο σου;

ΑΠ. Βρισκόταν στο Γεράνι Χανίων.

ΕΡ. Τι ιστορία έχει το σχολείο σου;

ΑΠ. Το 1940 που ήρθαν οι

Γερμανοί στην Κρήτη, κατέλαβαν το

σχολείο μου και αναγκάστηκα να

κάνω μάθημα στην εκκλησία του

χωριού μου με τους άλλους

συμμαθητές μου. Οι Γερμανοί

έκαναν κάποιες μικρές αλλαγές στο

σχολείο μου και έμεναν εκεί. Τελικά

έφυγαν το 1944.

ΕΡ. Τι δραστηριότητες είχατε στο

σχολείο;

ΑΠ. Το σχολείο μας είχε ένα

αγροκήπιο. Εκεί πηγαίναμε συνήθως

εμείς τα κορίτσια και μαθαίναμε να

φυτεύουμε και να φροντίζουμε τα

λουλούδια, τα λαχανικά κ.α.

ΕΡ. Πέρασες καλά στο σχολείο,

γιαγιά;

ΑΠ. Ναι, στο σχολείο πέρασα τα

καλυτέρα χρόνια της παιδικής μου

ηλικίας.



Για μένα το σχολείο είναι ένας τόπος όπου μπορώ να ξεδιπλώσω τα ταλέντα

μου και να μάθω από τα λάθη μου.

Μάρκος

Στο σχολείο υπάρχει χώρος για ελευθερία, διάλογο, δημιουργικότητα,

μάθηση, συνεργασία, χαρά και παιχνίδι.

Βασίλης



Ο μαθητής Βασίλης Κατσαρός πήρε συνέντευξη από τη μητέρα του

Ευαγγελία Σαρρή. Η μητέρα του φοίτησε στο 2ο Δημοτικό και

Γυμνάσιο Χανίων, από το 1976 μέχρι το 1988.

ΕΡ. Το σχολείο σου ήταν μεγάλο;

ΑΠ. Ναι, ήταν ένα από τα

μεγαλύτερα σχολεία των Χανίων.

ΕΡ. Πώς πήγαινες σχολείο;

ΑΠ. Με τα πόδια.

ΕΡ. Τι φορούσατε;

ΑΠ. Μπλε ποδιές με άσπρο

γιακά.

ΕΡ. Ποια ήταν η αγαπημένη σου

καθηγήτρια;

ΑΠ. Η καθηγήτρια της

γυμναστικής.

ΕΡ. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου

μάθημα;

ΑΠ. Το αγαπημένο μου μάθημα

ήταν η Ιστορία.

ΕΡ. Ποιο ήταν το χειρότερό σου

μάθημα;

ΑΠ. Τα Αρχαία.

ΕΡ. Ποια ήταν η καλύτερή σου

εμπειρία από το σχολείο;

ΑΠ. Όταν είχαμε πάρει την

πρώτη θέση στο παγκρήτιο

σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ.

ΕΡ. Ποια ήταν η χειρότερη

εμπειρία σου από το σχολείο;

ΑΠ. Την ώρα του μαθήματος μου

μίλησε η διπλανή μου και η

καθηγήτρια μου είπε να πάω στον

διευθυντή και να πάρω αποβολή,

βεβαίως χωρίς να φταίω εγώ.



Για μένα το σημερινό σχολείο είναι καλύτερο από το παλιό γιατί τότε τα

παιδιά τα χτυπάγανε με τη βίτσα, ενώ τώρα δεν τα χτυπάνε, τα βάζουνε

μόνο τιμωρία και απουσία.

Τόνια

Το σημερινό σχολείο είναι καλύτερο από το παλιό, γιατί παλιά δεν

μπορούσες να εκφραστείς στο σχολείο ελεύθερα, ενώ τώρα μπορείς.

Ελένη Κ.



Τη συνέντευξη πήρε η Τόνια Καρούσου από τον πατέρα της Βαγγέλη

Καρούσο. Ο πατέρας της φοίτησε στο 7ο Δημοτικό και Γυμνάσιο

Παγκρατίου, στην Αθήνα, από το 1972 μέχρι το 1981.

ΕΡ. Πώς ήταν τότε οι παιδαγωγικές

μέθοδοι;

ΑΠ. Δεν είχαν μεγάλες διαφορές με

σήμερα, απλά οι δάσκαλοι

ενδιαφερόντουσαν πραγματικά για τα

παιδιά, ενώ σήμερα λίγοι είναι οι

εκπαιδευτικοί που ασκούν

λειτούργημα κι όχι επάγγελμα.

ΕΡ. Ήταν καλές οι σχέσεις

δασκάλων και μαθητών;

ΑΠ. Ήταν όπως έπρεπε να είναι.

Είχαμε σεβασμό και υπακοή προς

τους δασκάλους. Κι εκείνοι με τη

σειρά τους, μας βοηθούσαν, όπως

μπορούσαν, και προσπαθούσαν να

γίνουμε σωστοί άνθρωποι στην

κοινωνία.

ΕΡ. Ποια χρονιά ήταν τότε που

πήγες σχολείο, μπαμπά;

ΑΠ. Ήταν το 197. Ήταν πιο όμορφα

τα πράγματα τότε. Υπήρχε αγνότητα

και ανθρωπιά. Ενδιαφέρον και

συμπόνια για τους ανθρώπους.

Ειλικρίνεια και σεβασμός. Ωραία

χρόνια, φτωχά, αλλά ωραία.

ΕΡ. Τότε φορούσατε ποδιές στο

σχολείο; Έχω ακούσει για τις

ποδιές.

ΑΠ. Ναι, φορούσαμε, και κορίτσια

και αγόρια. Οι δικές μας ήταν σαν

ζακετάκι, μόνο το επάνω μέρος, με

άσπρο γιακά, ενώ των κοριτσιών

ήταν σαν φουστάνι, μέχρι το γόνατο.

Τα κορίτσια φόραγαν εκτός από τον

άσπρο γιακά, άσπρη κορδέλα στα

μαλλιά και άσπρες κάλτσες μέχρι το

γόνατο. Ωραία ήτανε .

ΕΡ. Πήγαινες με τους φίλους σου

σχολείο, με λεωφορείο, με τον

παππού, πώς πήγαινες;

ΑΠ. Πήγαινα με τα πόδια, ήταν

πολύ κοντά στο σπίτι μας. Στο

δρόμο μαζευόμασταν όλοι οι φίλοι

μου και πηγαίναμε μαζί.

ΕΡ. Πέρναγες καλά στο σχολείο;

ΑΠ. Περνάγαμε καλά γιατί ήμασταν

ανέμελοι. Το μόνο που μας ένοιαζε

ήταν να φάμε, να παίξουμε και να

κοιμηθούμε. Όσο για τα μαθήματα,

φώναζαν οι γονείς μας να

διαβάσουμε. Αλλά εμείς, ο νους μας

στη μπάλα.

ΕΡ. Είχατε κυλικείο για να ψωνίζετε;

ΑΠ. Βεβαίως, είχε κουλούρι με

τυρί, τυρόπιτα, σπανακόπιτα,

λουκουμά, κοκοράκι γλειφιτζούρι και



μηλαράκι καραμελώμενο.

ΕΡ. Πόση ώρα κάνατε μάθημα;

ΑΠ. Μια ώρα το κάθε μάθημα,

όπως εσείς τώρα. Είχαμε όμως έναν

δάσκαλο ή δασκάλα .

ΕΡ. Ποιες μέρες είχατε σχολείο;

ΑΠ. Είχαμε 6 μέρες την εβδομάδα.

Πηγαίναμε σχολείο και το Σάββατο.

Όχι όπως εσείς, που κάθεστε το

σαββατοκύριακο!

ΕΡ. Τι νοσταλγείς από εκείνη την

εποχή;

ΑΠ. Αυτό που μου λείπει είναι η

αθωότητα και η ανθρωπιά...

Σε ευχαριστώ πολύ, μπαμπά μου, για τη συνέντευξη, και σε αγαπώ πολύ.



Τη συνέντευξη πήρε η Ελένη Καραγιαννάκη από τη μητέρα της Σοφία

Φραντζεσκάκη. Η μητέρα της φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του Νιοχωριού

και στο Γυμνάσιο και Λύκειο Βουκολιών, από το 1973 μέχρι το 1987.

ΕΡ. Μαμά, πήγαινες σχολείο;

ΑΠ. Ναι.

ΕΡ. Πόσα χρόνια πήγες σχολείο;

ΑΠ. Δώδεκα χρόνια.

ΕΡ. Σε ποιο σχολείο πήγαινες;

ΑΠ. Στις Βουκολιές.

ΕΡ. Πώς πηγαίνατε σχολείο;

ΑΠ. Περπατούσαμε περίπου μία

ώρα.

ΕΡ. Φορούσατε στολές;



ΑΠ. Μόνο στο δημοτικό.

ΕΡ. Πες μου μια κακιά στιγμή που

θυμάσαι από το σχολείο.

ΑΠ. Όταν ο διευθυντής με έδειρε

γιατί δεν είχα κόψει το νύχια μου.

ΕΡ. Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου

δάσκαλοι;

ΑΠ. Στο δημοτικό ο δάσκαλος της

γυμναστικής και στο γυμνάσιο η

καθηγήτρια των αρχαίων.

ΕΡ. Τι τρώγατε στο διάλειμμα ;

ΑΠ. Παίρναμε ό,τι είχαμε στο σπίτι.

ΕΡ. Πόσες μέρες τη βδομάδα κάνατε

μάθημα ;

ΑΠ. Στο δημοτικό έξι και στο

γυμνάσιο πέντε.

ΕΡ. Ήσουν καλή μαθήτρια ;

ΑΠ. Μέτρια, του 16.



Τη συνέντευξη πήρε η Ίνα Γιονούζη από τον πατέρα της Πέτρο

Γιονούζη. Ο πατέρας της πήγε σχολείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο, στο

Τεπελένι της Αλβανίας. Φοίτησε από το 1970 μέχρι το 1982.

ΕΡ. Μπαμπά, ποια χρονιά πήγες

σχολείο;

ΑΠ. Το 1970.

ΕΡ. Ωραία… και πόσα χρόνια έκανες

σχολείο;

ΑΠ. Δώδεκα χρόνια. Τόσα χρόνια

πήγαιναν σχολείο τα παιδιά τότε.

ΕΡ. Οι δάσκαλοι τότε πώς σας

συμπεριφέρονταν;

ΑΠ. Οι δάσκαλοι εκείνης της

εποχής δεν μας χτυπούσαν, αλλά

όταν κάναμε φασαρία, μας

φωνάζανε.

ΕΡ. Τι σχέσεις είχατε εσείς οι

μαθητές με τους δασκάλους ;

ΑΠ. Καθόλου φιλική. Δεν

εκφράζαμε ελεύθερα την γνώμη μας

γιατί τους φοβόμασταν και είχαμε

μεταξύ μας μια τυπική σχέση

μαθητή-δασκάλου.

ΕΡ. Ποιες ήταν οι παιδαγωγικές

μέθοδοι τότε;

ΑΠ. Δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη

μέθοδο. Ο κάθε δάσκαλος αν δεν

διάβαζες, σε έβαζε τιμωρία όρθιο

στη γωνία της τάξης.

ΕΡ. Με τι ασχολιόσουν εσύ και οι

συμμαθητές σου στα διαλλείματα ;

ΑΠ. Καθόμασταν στα σκαλιά και

μιλούσαμε.

ΕΡ. Μπαμπά, έχεις καλές ή άσχημες

εμπειρίες από το σχολείο των

παιδικών σου χρόνων;

ΑΠ. Υπήρχαν και καλές και άσχημες

εμπειρίες. Μια από τις άσχημες

εμπειρίες είναι όταν ένας δάσκαλος

με έβαλε τιμωρία, ενώ δεν είχα

κάνει τίποτα. Ο κολλητός μου φίλος

δεν πρόσεχε στο μάθημα και επειδή

καθόμασταν δίπλα, ίσως μας

μπέρδεψε. Μια καλή εμπειρία ήταν

όταν μπήκα στην χορωδία του

σχολείου και μάλιστα η δασκάλα μου

είπε από την αρχή πως είχα την

καλύτερη φωνή.

ΕΡ. Χμ… ήθελες να πηγαίνεις

σχολείο;

ΑΠ. Το σχολείο για μένα ήταν

πολύτιμο, όπως και στα άλλα παιδιά,

γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα τότε

να κάνουμε φροντιστήριο, όπως

εσείς τώρα. Φυσικά και ήθελα να



πηγαίνω σχολείο, γιατί είχα σκοπό

να μορφωθώ .

ΕΡ. Πώς πήγαινες σχολείο;

ΑΠ. Το σχολείο ήταν πολύ κοντά

στο σπίτι μου και έτσι πήγαινα με τα

πόδια.

ΕΡ. Φορούσατε απλά ρούχα, όπως

εμείς τώρα, ή στολές;

AΠ. Εμείς τα αγόρια φορούσαμε

απλά ρούχα, ενώ τα κορίτσια ποδιές

ασπρόμαυρες.

ΕΡ. Είχες αγαπημένο

δάσκαλο/δασκάλα;

ΑΠ. Ναι! Τον δάσκαλο της

γυμναστικής. Ήταν καλός και

ευγενικός.

ΕΡ. Στο διάλειμμα τι έτρωγες;

ΑΠ. Δεν έτρωγα καθημερινά, όπως

και οι συμμαθητές μου. Πάντως,

όταν έτρωγα, έτρωγα λίγο ψωμί με

λάδι ή σκέτο ψωμί.

ΕΡ. Πώς ήταν το σχολείο σου,

μπαμπά;

ΑΠ. Ήταν το πιο μεγάλο τότε.

Ήταν διώροφο, με γήπεδα για

αθλήματα. Είχαμε μεγάλες αίθουσες,

αλλά ήταν πολλά παιδιά και

στριμωχνόμασταν.

Σε ευχαριστώ πολύ μπαμπά !!!



Τη συνέντευξη πήρε η Βάνα Ιβάνοβα από τη γιαγιά της Παούνα

Γάνεβα Δημήτροβα. Το Δημοτικό Σχολείο της γιαγιάς της ήταν στο

Σλίβεν της Σόφιας στη Βουλγαρία και φοίτησε από το 1964 μέχρι το

1967.

ΕΡ. Γιαγιά, ποια χρονιά πήγες

σχολείο;

ΑΠ. Ήταν ο χειμώνας του 1964.

ΕΡ. Πώς ήταν τότε οι παιδαγωγικές

μέθοδοι;

ΑΠ. Οι παιδαγωγικές μέθοδοι ήταν

τότε πολύ αυστηρές. Μας

χτυπούσαν με τη βίτσα ή μας έλεγαν

να σταθούμε στη γωνία για τιμωρία

με ένα πόδι και τρία βιβλία στο

κεφάλι.

ΕΡ. Πώς πηγαίνατε στο σχολείο;

ΑΠ. Όλοι οι μαθητές πηγαίναμε με

τα πόδια στο σχολείο.

ΕΡ. Εκείνη την εποχή φορούσατε

σχολές στο σχολείο;

ΑΠ. Ναι, αμέ, εμείς τα κορίτσια

φορούσαμε μαύρες μπαλαρίνες,

άσπρο καλσόν, μαύρη φούστα, άσπρο

πουκάμισο και τα μαλλιά μας ήταν

πάντα πιασμένα με κοκαλάκι.



ΕΡ. Πόσες ώρες κάνατε μάθημα τη

μέρα;

ΑΠ. Κάναμε τέσσερις με πέντε

ώρες.

ΕΡ. Τι έτρωγες στο σχολείο;

ΑΠ. Μια φέτα ψωμί ή αγόραζα μια

σοκοφρέτα των 5 λεπτών.

ΕΡ. Περνούσες καλά στο σχολείο;

ΑΠ. Περνούσα καλά στο σχολείο.

Αλλά τις περισσότερες ώρες τις

πέρναγα στο σπίτι, γιατί έκανα

δουλειές, καθάριζα, ή πήγαινα στο

ποτάμι να πλύνω τα χαλιά.

ΕΡ. Γιαγιά, πόσα χρόνια πήγες

σχολείο;

ΑΠ. Μόνο τρία χρόνια γιατί η

μητέρα μου αρρώστησε εκείνη την

εποχή, κι εγώ έπρεπε να αφήσω το

σχολείο και να πιάσω δουλειά.

Γιαγιά, σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη!



Η Μαρία Δρακουλάκη πήρε συνέντευξη από τη μητέρα της, Θέτιδα

Μπενεβίδη, για τα σχολικά της χρόνια. Η μητέρα της φοίτησε στο 6ο

Δημοτικό και Γυμνάσιο Χανίων, στη Νέα Χώρα, από το 1981 μέχρι

το 1993.

Η μαμά μου πήγαινε στο έκτο δημοτικό σχολείο της Νέας Χώρας. Τα

σχολεία ήταν εντελώς διαφορετικά και υπήρχαν άλλες παιδαγωγικές

μέθοδοι και άλλοι κανόνες. Με τη μαμά μου είμαστε πολύ δεμένες και

αγαπημένες.

ΕΡ. Μαμά, πήγες σχολείο;

ΑΠ. Ναι, πήγα σχολείο.

ΕΡ. Ποια εποχή πήγες ;

ΑΠ. Πήγα σχολείο το 1981 -2.

ΕΡ. Πώς ήταν το σχολείο σου, μαμά;

ΑΠ. Στο σχολείο μου στεγαζόταν το

Δημοτικό και το Γυμνάσιο και

είχαμε μια κοινή αυλή. Είχε δύο

κυλικεία, έξι τάξεις, έναν μικρό

κήπο με δένδρα, παγκάκια για να

καθόμαστε, ένα σκάμμα, κι ένα μόνο

γήπεδο του βόλεϊ και του χάντμπολ .

ΕΡ. Τι μαθήματα κάνατε και ποιο

ήταν το αγαπημένο σου;

ΑΠ. Κάναμε Γλώσσα, Αριθμητική,

Ιστορία, Γεωγραφία, Γυμναστική,

Μουσική, Τεχνικά και Ανθολόγιο.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν το

Ανθολόγιο, η Γλώσσα, η Αριθμητική

και η Ιστορία.

ΕΡ. Ποια ήταν η σχέση μαθητή και

δασκάλου και ποια η παιδαγωγική

μέθοδος που επικρατούσε;

ΑΠ. Υπήρχε σεβασμός στο δάσκαλο

και δεν υπήρχε η σχέση που

υπάρχει τώρα ανάμεσα στο μαθητή

και το δάσκαλο. Υπήρχαν τιμωρίες

με το ένα πόδι στον πίνακα και το

ξύλο με τον χάρακα, συνήθως στα

αγόρια .

ΕΡ. Ποιοι ήταν οι κανόνες του

σχολείου ;

ΑΠ. Έπρεπε η τάξη την ώρα των

διαλλειμάτων να αερίζεται , ο

πίνακας να είναι καθαρός, η έδρα

ξεσκονισμένη και γεμάτο ένα ποτήρι

νερό για τον δάσκαλο.

ΕΡ. Τι συνηθίζατε να τρώτε ;

ΑΠ. Στο κυλικείο του Δημοτικού

υπήρχε κουλούρι, ένα είδος

γαριδάκι, σοκοφρέτες και από το

σπίτι παίρναμε τοστ.

ΕΡ. Τι παίζατε εκείνη την εποχή στο

διάλλειμα;



ΑΠ. Παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό,

κουτσό, λάστιχο, πατητό, μήλα,

αγαλματάκια. Τα πιο μικρά παιδιά

έπαιζαν γύρω γύρω όλοι, δεν

περνάς κυρά Μαρία και περνά περνά

η μέλισσα.

ΕΡ. Έπρεπε να φοράτε στολές; Κι αν

ναι, πώς ήταν;

ΑΠ. Φορούσα στολή μόνο στην

πρώτη Δημοτικού γιατί μετά

καταργήθηκε. Ήταν μπλε ποδιά που

κούμπωνε με κουμπιά, με άσπρο

γιακά και στη τσέπη είχε τα αρχικά

του σχολείου.

ΕΡ. Είχες καλές ή κακές εμπειρίες

στο σχολείο; Πες μου μία σου

εμπειρία.

ΑΠ. Είχα καλές και μια - δυο κακές

εμπειρίες. Μια κακή μου εμπειρία

ήταν στη Έκτη τάξη, που ο

δάσκαλος μου με σήκωσε να γράψω

στον πίνακα ορθογραφία και ενώ την

έγραψα σωστά, με ρώτησε ο

δάσκαλος πόσες φορές την είχα

γράψει στο σπίτι και την είχα μάθει

τόσο καλά. Επειδή εγώ δεν την

έγραφα ποτέ στο σπίτι, μια και

ήμουν καλή μαθήτρια, παρά μόνο της

έριχνα μια ματιά, και καθώς δεν

είχαμε το θράσος να λέμε ψέματα,

του είπα πως δεν την είχα γράψει

καμία φορά. Τότε ο δάσκαλος

έβγαλε τον ξύλινο χάρακα και μου

έδωσε πέντε ξυλιές στο ένα χέρι και

πέντε στο άλλο.



Η Σιλβέστρα Ιορντάνοβα πήρε συνέντευξη από τον παππού της

Ιορδάνη Στάνεβ. Ο παππούς της πήγε σχολείο Δημοτικό και Γυμνάσιο,

στο Ρούσε της Βουλγαρίας και φοίτησε από το 1964 μέχρι το 1973.

ΕΡ. Γεια σου παππού! Πώς είσαι;

ΑΠ. Γεια σου, Σιλβέστρα μου. Καλά

είμαι. Εσύ;

ΕΡ. Κι εγώ καλά είμαι! Λοιπόν, όπως

ξέρεις θα σου πάρω μια συνέντευξη.

ΑΠ. Ναι.

ΕΡ. Εντάξει. Ας αρχίσουμε. Πρώτον,

πήγαινες σχολείο;

ΑΠ. Φυσικά! Αν και στα παλιά τα

χρόνια δεν είχαν όλα τα παιδιά την

ευκαιρία να πάνε σχολείο.

ΕΡ. Πώς ένιωθες όταν πήγες πρώτη

μέρα σχολείο;

ΑΠ. Στην αρχή ήμουν πολύ

τρομαγμένος! Δεν ήθελα ούτε καν

να βλέπω το σχολείο. Αλλά στη

συνέχεια ηρέμισα και κατάλαβα ότι

δεν ήταν κάτι το τόσο τρομερό!

ΕΡ. Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου

δάσκαλοι;

ΑΠ. Οι αγαπημένοι μου δάσκαλοι

ήταν η μαθηματικός και ο καθηγητής

της γυμναστικής.

ΕΡ. Φορούσατε στολές στο σχολείο;

ΑΠ. Ναι, είχαμε στολές! Όποιος

ερχότανε στο σχολείο χωρίς στολή,

ενημερώνανε τους γονείς του και

έτρωγε ξύλο.

ΕΡ. Περίγραψέ μου τη στολή σας.

ΑΠ. Εμείς, τα αγόρια, φορούσαμε

σκούρο μπλε παντελόνι και άσπρο

πουκάμισο με ένα κόκκινο μαντίλι

στο λαιμό. Τα κορίτσια φορούσανε

μπλε ποδιές με άσπρα πουκάμισα

και άσπρες κάλτσες μέχρι το

γόνατο.

ΕΡ. Ήσουν καλός μαθητής;

ΑΠ. Χα χα χα! Ας πούμε ότι το μόνο

μάθημα που πρόσεχα ήταν τα

μαθηματικά. Σε όλα τα υπόλοιπα

μαθήματα έκανα φασαρία για να

χαλάσω το μάθημα.

ΕΡ. Τι τρώγατε στο σχολείο;

ΑΠ. Συνήθως, έτρωγα κουλούρι και

έπινα νερό ή φυσικό χυμό.

ΕΡ. Πήγαινες σχολείο με τα πόδια;

ΑΠ. Ναι! Το σχολείο ήταν κοντά στο

σπίτι μου και πήγαινα με τα πόδια.

ΕΡ. Τι ήθελες να γίνεις όταν

μεγαλώσεις;

ΑΠ. Χα χα χα! Καλή ερώτηση! Δεν

ξέρω! Ίσως μαθηματικός ή κάτι

παρόμοιο.



Για μένα το σχολείο είναι ένα ευχάριστο περιβάλλον. Οι σχέσεις

δασκάλου και μαθητή είναι χαλαρές και κάνουμε κάπου κάπου και καμιά

πλάκα…

Μαρία Δ.

Τα σημερινά σχολεία είναι πολύ διαφορετικά από τα παλιά. Τώρα τα

παιδιά έχουν περισσότερες ευκαιρίες μάθησης και μπορούν να

συνεργάζονται με τους καθηγητές τους. Και όχι μόνο: τα παιδιά παίζουν

μαθαίνοντας και μαθαίνουν παίζοντας. Κι ακόμα μπορούν να κάνουν

όνειρα για το μέλλον τους!

Σιλβέστρα



Τη συνέντευξη πήρε ο Δημήτρης Κατσιφαράκης από τη γιαγιά του

Δημοκρατία Παρασκάκη. Η γιαγιά του φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο

του Γερανίου, από το 1939 μέχρι το 1943.

Το πρόσωπο από το οποίο θα πάρω τη συνέντευξη είναι η γιαγιά μου. Η γιαγιά

μου είναι αγαπητή σε όλους, είναι πολύ εξυπηρετική, αστεία, γλυκιά, ευγενική

και μας αγαπάει πολύ.

ΕΡ. Γιαγιά, όπως ξέρεις, έχω έρθει

για να σου πάρω συνέντευξη.

Λοιπόν, ποια εποχή πήγαινες

σχολείο;

ΑΠ. Εγώ πήγαινα σχολείο γύρω στο

1939.

ΕΡ. Σε ποιο σχολείο πήγαινες;

ΑΠ. Πήγαινα στο σχολείο του

Γερανιού. Δέκα χρόνια πριν πάω, το

είχανε μετατρέψει από φυλακές σε

κανονικό σχολείο.

ΕΡ. Υπήρχαν πολλά σχολεία στο

Νομό Χανίων;

ΑΠ. Από ό,τι θυμάμαι, πρέπει να

υπήρχαν περίπου δέκα - δεκαπέντε

σε όλον το Νομό. Πολύ λίγα δηλαδή!

ΕΡ. Το σχολείο που πήγαινες ήταν

μικρό ή μεγάλο;

ΑΠ. Το σχολείο που πήγαινα δεν

ήταν ούτε πολύ μικρό, ούτε πολύ

μεγάλο. Ήταν στο ίδιο μέγεθος που

ήταν και τα άλλα δημοτικά εκείνης

της εποχής.

ΕΡ. Στο σχολείο φορούσατε στολές;

ΑΠ. Τα αγόρια φορούσαν κάτι

στολές, ενώ τα κορίτσια φορούσαν

ποδιές.

ΕΡ. Τι φαγητά τρώγατε στο

διάλειμμα;

ΑΠ. Τα παιδιά τρώγανε μία φέτα

ψωμί που μπορεί να συνοδευόταν με

δύο τρεις ελιές και ελάχιστο τυρί.

ΕΡ. Πόσα χρόνια ήταν το δημοτικό,

το γυμνάσιο και το λύκειο;

ΑΠ. Το δημοτικό ήταν 4 χρόνια και

το γυμνάσιο 6 χρόνια. Σαν να λέμε

γυμνάσιο και λύκειο μαζί. Αλλά εμάς,

οι πατεράδες μας και οι μανάδες μας

τα περισσότερα από τα παιδιά τα

άφηναν να τελειώσουν το δημοτικό

και μετά τα έπαιρναν μαζί τους στα

χωράφια, στις ελιές και σε άλλες

αγροτικές δουλειές, ενώ υπήρχαν

και άλλα παιδιά που δεν πήγαιναν

καν σχολείο.

ΕΡ. Πόσοι δάσκαλοι ήταν στο

σχολείο και πόσοι μαθητές σε κάθε

τάξη;

ΑΠ. Στο σχολείο ήταν τέσσερεις

δάσκαλοι και δύο τρεις καθηγητές

και σε κάθε τάξη ήταν περίπου

τριάντα τριάντα πέντε παιδιά, αλλά

κάποιες φορές μπορεί να άγγιζαν



και τα σαράντα σαράντα πέντε.

ΕΡ. Πώς ήταν οι δάσκαλοι εκείνης

της εποχής;

ΑΠ. Οι δάσκαλοι εκείνης της

εποχής ήταν αυστηροί, σοβαροί και

δεν ήθελαν κατά τη διάρκεια του

μαθήματος να ακούγεται τίποτα,

αλλιώς με το παραμικρό πράγμα που

θα έκανες θα σε χτύπαγαν με τη

βίτσα.

ΕΡ. Υπήρχε κανένας δάσκαλος που

να μην χρησιμοποιούσε το ξύλο ως

λύση;

ΑΠ. Όχι, όλοι οι δάσκαλοι

χρησιμοποιούσαν το ξύλο ως λύση,

αν και κάποιοι ήταν λίγο καλύτεροι.

Δηλαδή πρώτα σου έβαζαν τιμωρίες

και μετά, αν συνέχιζες να είσαι

ανήσυχος, τότε σε χτυπούσαν και με

τη βίτσα.

Λοιπόν, γιαγιά, σε ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή τη συνέντευξη.



Το σχολείο για μένα είναι ένα μέρος στο οποίο δεν έρχεσαι μόνο για να

μορφωθείς, αλλά σε βοηθάει κιόλας να κοινωνικοποιηθείς. Οι σχέσεις με

τους καθηγητές είναι συνήθως καλές και υπάρχει χώρος για ελευθερία

και διάλογο.

Δημήτρης

Το παλιό σχολείο

Documents

Transcript of Το παλιό σχολείο