Στέλλα ΒλαχογιάννηΣτέλλα ΒλαχογιάννηΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙΕΝ∆ΥΜΙΩΝΕΝ∆ΥΜΙΩΝ

Στέλλα ΒλαχογιάννηΣτέλλα ΒλαχογιάννηΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙΕΝ∆ΥΜΙΩΝΕΝ∆ΥΜΙΩΝ

Έρχοµαι από το πεθαίνω,όχι από το έχω γεννηθεί.Με το έχω γεννηθεί πάω[ Αντόνιο Πόρτσια – Φωνές ]

ΥΥπποοτταακκττιικκέέςς Ι. Να έρχεσαιΣτο λυκόφως µου θα έχεις πάντα ένα ποτήριάσπρο κρασίΚαι µια ιστορία που δεν θα σου πωΝα έρχεσαιΣκοτεινή και αθώα περιµένοντας έναν άγγελο πουθέλησε να γίνει δαίµονας και κατέληξε σιωπή σταχείλη µας.Μια µουσική ένα ταξίδι δυο κουβέντες που θα ει-πωθούν κάποτε από δυο άλλους γιατί εµείς δεναντέχουµε την οικειότηταΚάτι τέτοιες µικρές στιγµές θα φιλοξενήσουν τοσύµπαν µαςΚι ύστερα όλα θα επιστρέψουν πάλι στη θέσητους: την αµφιβολίαΝα έρχεσαι Για να κλέβω την ηλικία του γέλιου σου και να κερ-δίζω χρόνο απέναντι στο τέλοςΓια να έχει η µοίρα νόηµα όταν κάποτε θα λες σταπαιδιά σου: µια φορά κι έναν καιρό ήτανε µιαΣτέλλα. Τώρα δεν είναι.

[9]

Από τα µαύρα ρούχα σου κρατώ το πρόσωπο πουχλοµιάζει πριν από τον πόνοτη λέξη που αυτοκτονεί πριν από τη σκέψη.Κι από τη σιωπή σου φτιάχνω καινούργιες ιστορίεςγια µικρά παιδιά και µεγάλους γκρεµούς.

Να έρχεσαιΞαφνική βροχή και µετωπική σύγκρουσησε µια βόλτα στον ουρανό της θλίψης∆εν έχει δρόµους η µέσα µου πόληΠρέπει να βάλεις σηµάδια-καρφιά αν δεν θες ναχαθείς.Να έρχεσαιΤα παραµύθια µου είναι από καλή καρδιάκι αν κάποτε µοιάζουν µαχαίρια και αστραπέςείναι που δεν έµαθα να διηγούµαι µε ασφάλεια τοαναπότρεπτο.Ξέρεις, το σώµα που µετέφεραν τα ασθενοφόρατο έχω σκοτωµένο εδώ και τριάντα χρόνιαΚανείς δεν πήρε είδηση, οι αρτηρίες –είπαν-, τοοξυγόνο -είπαν-στον εγκέφαλο.Στα πόδια µου αίµατα στο µυαλό µου κεραυνοίΤέσσερεις νύχτες εντατικής απώλειας –τι έµεινα;

[10]

Αλλά Εσύ Να έρχεσαιΜε τις Κυριακές σου παρέαΜε ξέρουνε και η λύπη και τα αντίο τουςΘα σε µάθω την ορθογραφία των αισθηµάτωννα έχεις συντροφιά όταν θα φύγω.

[11]

ΙΙ.Να µε υπερασπιστείςΌταν πέσουν τα τείχη µου και εισβάλλουν οιεχθροίνα είσαι εκεί να βεβαιώσεις την ήττα µουΎστερα να σώσεις τα παιδιά µου που γεννήθηκαν ως λέξεις ως αισθήµατα και ωςακάνθινοι σταυροί.Αργύρια δεν γνώρισα προδοσίες πολλές χωρίς κανείς απελθών να απήγ-ξατοΠίσω από τις µάσκες και κάτω από τις περικεφα-λαίες των στρατιωτώνγνώρισα πρόσωπα φίλων και κεφάλια δικών µουαρνήσεωνΝα µε υπερασπιστείς∆εν έχω συνέχεια στο αίµα µουόλα τελειώνουν µαζί µουκαι ανιόντες συγγενείς και κατιόντες φίλοι όλοι νεκροί ή πεθαµένοι πια -δεν είναι το ίδιο µηγελιέσαι.∆εν έχω να παραδώσω τίποτα στο µέλλονµόνο µια µαύρη σκιά που τα βράδια καπνίζει πάνω στον τάφο των γο-νιών µουκαι ξερνάει κατάρες για τους απελπισµένους.∆εν έχω κληρονόµουςπεριουσίες οφειλές

[12]

Την Αγάπη προσευχήθηκα µε ελέησε ο Φόβος.Να µε υπερασπιστείςΌταν θα τεµαχίζουν το µυαλό µουΝα κρατήσεις για σένα τις καλύτερες σκέψεις µου Τις άλλες τις µικρότερες δωστες στους φτωχούς να νοµίσουν για λίγο πως κάτι έχουνΌταν το σώµα µου θα εποικιστεί από δεκάδες λόγ-χεςµην τους πεις ποια πραγµατικά ήµουν.Άσε να πιστεύουν πως νίκησαν κάτι µεγαλύτερότους·όχι ένα κοριτσάκι αχάιδευτο µε βρακάκι βρεγµένοκαι µε το δάχτυλο στο στόµα

[13]

ΟΟ ΠΠααρράάδδεειισσοοςς Και τι είναι ο Παράδεισος; -σκέφτηκαΈνας µεγάλος κήπος που παίξαµε και χάσαµε νωρίςνωρίς οπότε γιατί τόση αγωνία για την Αγάπη;Τα εξαίσια σώµατα µε τα φτερά στην πλάτη οι αµαρτωλέςσκέψεις και οι επιθυµίες µας είναι που καταδικάστηκαννα ποδηλατούν αιώνια στον ουρανό ποτέ να µην πατή-σουν χώµα ποτέ να µην αγγίξουν να µην αγγιχτούν καιχάσει ο Φόβος το πλεονέκτηµα στις καρδιές των ανθρώ-πωνΝεότερη άναβα κεριά στα µανουάλια µε την άµµο -ποτέστα άλλα- κι αισθανόµουν ότι φύτευα ένα νεκρό µουµέλος στο σώµα του χρόνου. Σήµερα κοιτάζω βλοσυρή ταπρόσωπα των αγίων και προσπαθώ να καταλάβω ποιαθυσία δεν έκανα ώστε να µε αποτυπώσει και µένα κά-ποιος στην καρδιά του µε τον ίδιο σεβασµό που επέδειξαόλη µου την ζωή απέναντι στο Ανέφικτο.Όταν άρχισα ν’ αθροίζω νεκρούς κατάλαβα ότι έπαιρνασειρά κι αντιδρούσα. Σταµάτησα να κοιµάµαι, να µιλάωκαµιά φορά και ν’ ανασαίνω. Τίποτα. ∆ρόµος γραµµένοςγια όλους ο Θάνατος στη στιγµή έχουµε αµφιβολία γιαυτό φοράω ακόµα τα παιδικά µου ρούχα -κόκκινο βε-λούδινο φουστανάκι, καπέλο και άσπρα παπούτσια- γιανα µη µε καταλάβει κανείς και να διαρρεύσω στο µέλλονσαν πληροφορία άχρηστη αν και στον καιρό της τραγικήΤις λέξεις µου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορ-φυρά από το αίµα και συναντήσεις λευκές από τον απέ-ραντο φόβο µιας βαθύτερης γνωριµίας. Μου πρότεινανδουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάµι, να µετρώ τα πρόσωπαπου καθρεφτίζονται οληµερίς σαν σε φιλµ το οποίο δεν

[14]

θα εµφανιστεί ποτέ. Αρνήθηκα. Έχω δουλειά –είπα. Εκτίθεµαι.

[15]

ΕΕννττυυππώώσσεειιςς ααππόό µµιιαα φφωωττοογγρρααφφίίααΤα σταυρωµένα σώµατα φοβήθηκαΟύτε το αίµα ούτε τα καρφιάΤα σώµατα τα ίδιαµε τα χέρια στην απόλυτη έκταση και το κεφάλι στραµ-µένο στο παντούΤα σώµατα µε τα φθαρµένα ρούχα που µέσα τους κα-τοικούν αρχαίες πληγέςκαι οιδήµατα προγόνων αγνώστωνΑµαρτίες που θα πληρωθούν µέχρι δεκάρας προτού το κορίτσι γίνει γυναίκα το αγόρι άνδρας και τοπαιδί άνθρωποςΤα σταυρωµένα σώµατα λυπήθηκαΌχι που τα λεηλάτησαν όχι που τα πόνεσανΤα σώµατα τα ίδια Επειδή διάλεξαν την εγκατάλειψη και κέρδισαν τηνπροδοσίαεπειδή όπλισαν τα χέρια των στρατιωτώνµε την ανυποµονησία τους για ένα χάδιΕγκλήµατα διαγραµµένα από την επίσηµη ιστορία τουκαθενόςΦόνοι διατεταγµένοι από τη µοίρα των προδοθέντωναντί πινακίου στοργήςΤα σταυρωµένα σώµατα αγάπησαΠριν µε γνωρίσουν σαν το χώµα που πάνω του θα γείρουνµετά από την κούραση τόσης ζωής χωρίς ένα έντιµοδάκρυστα µάτια των θυτών τους.

[16]

Πριν καταλάβουν ότι:Εγώ ειµίκαι ο σταυρός τους και τα καρφιά Εγώ ειµί και το αίµα και το άνυδρο µάτιΕγώ ειµί η ελευθερία και ο θάνατός τουςόταν τα βράδια ψάχνουν να µε βρουν µακριά τους.

[17]

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν ΑΥποτακτικές.....................................................................9 Ο Παράδεισος.................................................................14 Εντυπώσεις από µια φωτογραφία.................................16

[19]

ΤΟ ΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΤΟΥ 2014f