Βασίλης Λαλιώτης

εε κκ φφ ρρ άά σσ εε ιι ςςΕνδυμίων

Κι άφησαν ως εμάς το έργο των "εκφράσεων" που σκοπεύουν σε μιαν απόσβεση.

Έκφρασις 1

Καφέδες τέσσερις, ρολόγια εφτά, λαμπτήρεςκαι ψάρια να σου δείχνουν κάθε που έπιασες βυθόένα δύο δεκατρία είναι εκεί, το έχω, αTά ας μηνθα πρέπει να είναι όνειρο που τα γυμνά σύρματα δεν σε χτυπάνε, έτσι κι αTιώς εξορισμένος μιας εικόναςπας, εκπαιδευμένος μιας σιωπής κάτι παράμεροπου αφήνει άρωμα ηδονής κομμένου λόγου. Θέλωκάτι σκληρό να σπάσει ακόμα του εαυτού μουνα φτάσω εκεί που να μην έχω όνομα.

Έκφρασις 2

Δέκα και εφτά όταν τα ψάρια πήδησανπρος τους λαμπτήρες, θέλω να πω τα ξαφνικάτης μέρας κατάγονται από συνδεσμολογίες κουρελιών ονείρου. Κανένα άλμα γάτας στο σταματημένο μηχανάκι, μόνο βήματακάποιας γυναίκας που πέρασε κι έπεσεστο ποίημα ακριβώς γιατί δεν συναντηθήκαμε.Δώσε στη νύχτα ότι χρειάζεται και μη λυπάσαι.

Έκφρασις 3

Ο Κάφκα ήταν, ο Καρυωτάκης; Ποίημα ήταναποσυνδεδεμένο απ’ την εικόνα του εξοδάκι κάτι σιωπούλες από εTηνικά της συμφοράςμη δεις μη μάθεις και μην καταλάβεις, μα αυτός,ας πούμε το εγώ του ποιήματος, προχώρησεανάμεσα σε γάτες και πουλιά αφήνονταςμες στο γαλάζιο από σπαρμένα γυναικών ονόματαένα μονάχα σώμα γυναικός ανώνυμο.

[7]

Ζωγραφική Τυφλού

Κατά την άμυνα του στο λευκό που του περνάει,έμαθες πια, σκιάζεται το κάθε εγουλάκι, έτσιτου αποθέτεις κάτι ωάρια λέξεων εκεί που λένπως κρύβουν φόβους όσοι αγάπησαν εικόνεςκαι να μη βλέπει μην ακούει μην αισθάνεταιτσιγάρο να του καις στο μπράτσο κι αυτό τίποταν’αφήνει πάνω σου αμάχητο το θέλω τουγιατί του ανθρώπου είναι το ζώο που αγαπάεινα φεύγει πέρα που αγαπάει το λάθος του.Έτσι θα έχουμε λεξούλες από τις ξυστέςτου πως σε λένε είπαμε; Όλοι οι άTοιλαμπτήρες, ψάρια, ωρολόγια, πουλιά που δεν σημαίνουν κάτι περισσότερο απόλαμπτήρες, ψάρια, ωρολόγια, πουλιάενώ ευκίνητος θα έχεις κρύψει ένα κάτιαπό το δεν και το αδύνατο που είναι της επιθυμίαςποτέ να μη συγκατανεύσει μες στον κόσμο.Γι αυτό και όταν σε ρωτήσουν έτσι όπωςσ’εγκαταλείπει ότι νιώθεις μες στη βεβαιότηταπου κι όλας σου έγινε ξυράφι μες στα σπλάχναεσύ να πεις σαν αναγνώστης λέξεων πωςείναι λαμπτήρες, ψάρια, ωρολόγια, πουλιά,όταν ο ψίθυρος απλά θα σου αρχινάειτου πως σε λένε είπαμε; Όλοι οι άTοιΔεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα, αTά πονάει.

[8]

Έκφρασις 4

Θα παραμερίσουμε τις στοίβες με τα βιβλίανα δούμε δυο γυμνά σώματα γυναικών πουξεχάστηκαν στην άκρη του ποιήματος. Μετάθ’αρχίσουμε να αφαιρούμε τα δέντρα και ταμωβ χόρτα που το έθρεψαν. Θα βγεί ένα λευκόεξόχως αζωγράφιστο και ίσως πολύ ποιητικό όπου κι αυτή τη φορά θα έχεις σπάσειμα τώρα με όλα τα τηλέφωνα κλειστά.

[9]

Έκφρασις 5

Δέκα και εφτά στο ρολόι της Πράγαςσ’ εκείνο το ποίημα του Ρεμπώ κιόλαςφαίνεται θ’ άχνισαν τα καφεδάκια. Δενυπάρχει πληγή που να κλείνει γι αυτόσβήνουμε το ποδήλατο και το κορίτσιπου προσμένει και πού να βρεις αγάλματα.Έχει ένα κίτρινο μακριά στον ουρανόκαι στους τοίχους που θα είναι φυλακήςακούγονται βραχνά τα σιωπητήρια.Πέρνα ένα δεν πάνω απόλα αυτάκαι το χεις πια το ποίημα σου αμετάτρεπτοαμέτοχο και ανεπίδεκτο συγνώμης.

[10]

Έκφρασις 6

Αυτή η δεκάτη κι εφτά πρώτα τί επίμονηβγάλτη επιτέλους αν τύχει κι έχεις πρόσωπογιατί το σώμα σου γυμνό είναι ανωνυμία Άουσβιτςδύσκολο πάντα να το καθορίσειςμια μούχλα πράσινη το τρώει κιόλαςτί μπορούσες να ξέρεις από ποιό μέτροαγάπης σε μετρούσα μέσα μου αφούαπό χρόνο ξέρεις μόνο όσα θα σβηστούναπό σάπιο χαλκό πουλιά των αγαλμάτων.

[11]

Έκφρασις 7

Τα σκυλιά σταμάτησαν να πιουν μέσα στο ποίημαγιατί το ποίημα κερδίζει όσο χάνεις εσύ καιμένει μονάχα το σπίτι του Ταρκόβσκι να καίγεται.Θα φυσήξει ένας αέρας να τα πάρει όλαγια να μας τυραννούν θροΐσματα ενός τόπουπου επειδή υπήρξε δεν υπάρχει δυο φορέςκαι τα σκυλιά για να μας ελεήσουν πριν και το ποίημα σβήσει ότι το άρχισεθα τρώνε μόνο τ΄αποφάγια του επερχόμενου.

[12]

Έκφρασις 8

Φτάνει να είναι απόσβεση, ό, τι είναι.Ποιός είσαι εσύ που θα μας βάλεις το ερώτημαγια το βάθος της πληγής μας έξω απ’ τη σιωπή;Τι μπορούσες να ξέρεις εσύ, δυο χρονών,όταν το γιασεμάκι ανάσαινα του κακοαγαπημένου;Είναι ένα βλέμμα βάνδαλου από εκείπου ορέγεται να σβήνει μερόνυχτα κι ως το μηδένστου Μάλεβιτς το μαύρο το τετράγωνοΔεν ξέρεις, να μη μάθεις, και να μηνσειρά στον τοίχο τα σβησμένα ονόματα.

[13]

Έκφρασις 9

Ώρα να δοξαστεί κι ο τρόπος όπου σβή-νεσαι, γενναιόδωρα ζήτησε ο ποιητής, κι εσύόλο αναβάTεις να το πεις ποίημα το ποίημαπως τίποτα, πως εσύ δούλεψες των λέξεωντο ψέμμα, στιγμούλα δεν υπάρχει που να κλόνισετο άδειο τελευταίο τοπίο της Σούγιαςνα σπάσει το άλφα και το νι σ’ ένα τους κλάμαφωνήεντα και σύμφωνα που πέτρωσανκι ω ναι! εγράφησαν ωραία ποιήματα από κείναπου σέρνουν τις γυναίκες σ’ ένα σ’αγαπώμε το δικό τους τρόπο όχι το δικό σου.Μα πες μου, πες μου πιάνεται ο αέρας

όταν κολπώνει κήπο μέσα σου και λέει:ομολόγησε πώς το έχεις ζήσει αν κοτάςστις γλώσσες των ανθρώπωνγια να δούμε ποιός θα σε πιστέψει;Τόσο που φτάνεις να πιστεύεις πως είναι ο Θεόςπου έχει πάλι γεννηθεί, κι όχι νεκρόςκι ένα ρόδο του Ρίλκε άφησε στο χέρι σουκάτω από τόσα βλέφαρα να τον πιστέψεις.

[14]

Επίλογος

Μην ακούς τι λεν, όλα τελειώνουν από μνήμηκόσμοι, αφηγήσεις, πάθη, έρωτες όλα από μνήμημε κουρασμένα θραύσματα ποιημάτωννα περιμένουν τις ζωέςγεμάτα τέλος κι από αρχή ενός ρόδουτίποτα. Να, φερειπείν,στο κρότον τοις ωσίν ηχηθείσακάθε δειλινούπου θα ακινητήσει μια στιγμή το ποίημαεκείνο το: τω φόβω εκρύβηπροκύπτει σχεδόν μέσα μας αυτόματα.

[15]

ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2014

f