Πες το δυνατά

Η Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη γεννήθηκε στο 1978 στο Καματερό. Είναι η μεγαλύτερη από τις τρεις κόρες της οικογένειας τις οποίες μεγάλωσε ως προστάτιδα και δεύτερη μητέρα, έπειτα από τον χωρισμό των γονιών της, όταν εκείνη ήταν μόλις 4 ετών. Είναι παντρεμένη από το 2005 με τον Παναγιώτη Μωραΐτη. Τον Ιανουάριο του 2010 και ενώ ήταν εν μέσω προσπαθειών για την απόκτηση παιδιού με εξωσωματική γονιμοποίηση, έμαθε ότι έχει καρκίνο. Στο παρόν βιβλίο καταγράφει την ιστορία της από την ημέρα που το ανακάλυψε έως σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά[email protected]

Τελικά είναι ο καρκίνος το τέλος; Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι είναι η κορυφαία μάχη της ζωής, μια μάχη

με τον εαυτό σου. Θα σηκωθείς. Θα σταθείς στα πόδια σου. Θα ξαναχτίσεις στα ερείπια. Θα προχωρήσεις μπροστά. Θα συνεχίσεις να ζεις. Κανείς δεν μπορεί να πάρει τον πόνο μου, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μη μου κλέψει κανείς το χαμόγελό μου. Ούτε καν ο καρκίνος. Γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις πώς θα πεθάνεις ή πότε. Μπορείς μόνο να αποφασίσεις πώς θα ζήσεις. Τώρα….

Ο καρκίνος δεν είναι ένας ανί-κητος εχθρός. Είναι σκληρός αντίπαλος, δυνατός και ύπου-λος. Όμως έχει και τρωτά. Τον μεγαλύτερο πόνο τον νιώθει αυτός που τον έχει. Βαρύ και δύσκολο καθήκον, όμως, έχουν και όλοι οι δικοί του άνθρωποι. Αυτή είναι η ιστορία μιας οικο-γένειας. Η Κατερίνα μας αρρώ-στησε. Μαζί της αρρώστησαν και όλοι όσοι ζουν και αναπνέ-ουν κοντά της. Ο άντρας της, οι γονείς, οι αδελφές, οι στενοί φίλοι. Όλοι μαζί αποφάσισαν ότι δεν φοβούνται να πουν τη λέξη «καρκίνος». Και μέσα από τις σελίδες αυτού του ημερο-λογίου φωνάζουν «Πες το Δυ-νατά» σε όλους όσοι αντιμε-τωπίζουν παρόμοιες καταστά-σεις. Γιατί ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, όταν τον κοιτάξεις στα μάτια και του πεις «Δεν σε φοβάμαι, δεν είμαι μόνη»…

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

ΚΑΤΕΡΙΝ

Α Μ

ΕΤΟΥ-Μ

ΩΡΑ

ΪΤΗ ΠΕΣ ΤΟ

ΔΥΝ

ΑΤΑ!

ISBN 978-960-564-101-6

120 × 170 SPINE: 12.7 FLAPS: 70

0_cover_pestodynata.indd 1 11/21/2013 5:21:02 PM

ΤΙΤΛΟΣ Πες το δυνατά! ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη ΣΕΙΡΑ Βιογραφίες ΣΚΙΤΣΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Αθανάσιος Β. Κουτσαντάς ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΔΙΟΡΘΩΣΗ Γιώργος Αράπογλου Κωνσταντίνα Σαρρή LAYOUT - DESIGN Myrtilo, Λένα Παντοπούλου ΕΚΤΥΠΩΣΗ Δεκάλογος ΕΠΕ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ Μπετσώρη Βασ. & Ζαχ. Ο.Ε. Copyright© 2013 Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ Αθήνα, Νοέμβριος 2013 ISBN 978-960-564-101-6

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνι-κής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιον-δήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποια-δήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ∆ΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]. ocelotos. gr

Από ένα καπρίτσιο της μοίρας ή της κα-κιάς μου τύχης βρέθηκα ξαφνικά εγκλω-

βισμένη σε μια ιστορία που το τέλος είναι άγνωστο. Χωρίς να γνωρίζω αν ο δρόμος που καλούμαι να ακολουθήσω θα είναι σύντομος ή πολλών χιλιομέτρων. Ο καρκίνος είναι μια καθαρά εσωτερική εμπειρία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν επηρεάζει την οικογένειά μας, τους φίλους, τους συγγενείς… Γι’ αυτό, λοιπόν, αποφάσισα να τη γράψω μαζί τους…

Ο καρκίνος δεν εμφανίζεται για να μας εξοντώσει. Είναι η ύστατη προσπάθεια του οργανισμού να σώσει τη ζωή μας. Είναι ένα γερό χαστούκι αφύπνισης. Αν δεν αλλάξου-με την αντίληψή μας για τον καρκίνο, αυτός θα εξακολουθεί να απειλεί τη ζωή των αν-θρώπων… Θέλω να επανεξετάσω τη μέχρι τώρα ζωή μου και ό,τι αυτή συνοδεύει… χα-ρές και λύπες, αποτυχίες και επιτυχίες.

Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη

7

25.11.1978

Γεννήθηκα στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», 8:00μ.μ., το βάρος μου 3.200 και το όνομά μου Κατερίνα. Ήμουν το πρώτο παιδί της οικογέ-νειας. Ακολούθησαν η Λίτσα (1980) και η μι-κρή μας, η Μαριάνθη (1982). Από τα νηπιακά μου χρόνια δεν θυμάμαι και πολλά. Δεν ξέρω αν όλο αυτό είναι μια άμυνα του μυαλού μου για να τα κρατήσω βαθιά κλειδωμένα. Ξέρω πως ήταν δύσκολα για τους γονείς μου, αφού ήταν αδύνατο να ζήσουν μαζί. Παντρεύτηκαν από αγάπη, όμως, η μητέρα μου ήταν πολύ μι-κρή, κοντά στα 16, και έμεινε γρήγορα έγκυος σε μένα. Και μετά από δύο ακόμα παιδιά ακο-λούθησε ένα δύσκολο διαζύγιο. Η μητέρα μου έφυγε από το σπίτι για να ζήσει μια «καλύτερη ζωή», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

17.11.1982

Οι γονείς μας χωρίζουν, αφού έχουν εξα-ντλήσει όλα τα περιθώρια να κρατήσει αυτός ο γάμος. Ο χωρισμός αυτός ήταν καθοριστικός για την υπόλοιπη ζωή μας. Μείναμε και οι τρεις με τον μπαμπά, αφού η μητέρα μας αρνήθηκε

8

να αναλάβει την ευθύνη μας. Έτσι λοιπόν, η κα-θεμιά μας διαμόρφωσε και τον χαρακτήρα της. Εγώ θα γινόμουν η πιο υπεύθυνη, ως πιο μεγά-λη, η Λίτσα η πιο αντιδραστική και η Μαριάν-θη το μικρό μας. Έπρεπε από πολύ μικρή να έχω τη φροντίδα και την ευθύνη των κοριτσιών, και αυτό μου έχει γίνει βίωμα ως και σήμερα, καθώς επίσης να βοηθώ και τον μπαμπά στο μεγάλω-μά τους – όση βοήθεια μπορούσε να προσφέρει ένα παιδάκι τεσσάρων ετών. Μέσα από δικές του διηγήσεις θυμάμαι να λέει πως ακόμα και για ψώνια πήγαινα και έσφιγγα τόσο δυνατά τα χρήματα στο χέρι μου για να μην τα χάσω που δύσκολα άνοιγαν τα δαχτυλάκια μου. Τα παιδι-κά μας χρόνια μάς δίδαξαν πως πρέπει να μεί-νουμε ενωμένες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα επεμβαίνει η καθεμιά στην προσωπική ζωή της άλλης. Και ευτυχώς για εμάς, μεγαλώσαμε με έναν πατέρα που δεν μας χάιδεψε ποτέ τα αφτιά και πάντα προσπαθούσε να μας δώσει να κατα-λάβουμε πως η δική μας ελευθερία λόγου και πράξεων σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων. Με άλλα λόγια, σεβασμό στον συ-νάνθρωπο γιατί και εκείνος, όποιος κι αν είναι, είναι παιδί, οικογένεια, φίλος κάποιων άλλων.

9

15.12.1999

Είμαι πλέον είκοσι χρόνων και έχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου, μένω μόνη μου και εργάζο-μαι. Σήμερα θα γνωρίσω και τον άντρα που θα μπει στη ζωή μου και θα μείνει εκεί ως και σή-μερα. Τον άντρα μου, που είναι για μένα ο φίλος μου, ο κριτής μου, ο εραστής μου και τέλος, ο φύλακας άγγελός μου… Ο Παναγιώτης μου… Τον Πάνο, όπως τον φωνάζουμε, τον γνώρισα στην καφετέρια όπου εργαζόμουν. Ερχόταν με την παρέα του σχεδόν κάθε μέρα. Βέβαια, στην αρχή ούτε που τον είχα προσέξει, αφού πά-ντα θεωρούσα πως δεν είναι σωστό να κάνεις σχέσεις με πελάτες. Μέσα σε ένα βράδυ, όμως, όλα άλλαξαν. Εκείνος εκδήλωσε το ενδιαφέρον του και εγώ ξαφνικά συνειδητοποίησα πως τον θέλω στη ζωή μου. Έτσι κι έγινε. Τα χρόνια περ-νούσαν και εμείς μαζί στα εύκολα και στα δύ-σκολα. Και η δική μας η σχέση είχε, και έχει, τα πάνω της και τα κάτω της. Ποιος είναι αυ-τός που θα πει πως όλα είναι τέλεια; Ήμασταν, και εξακολουθούμε να είμαστε, δυο διαφορετι-κά άτομα με διαφορετικές εμπειρίες ζωής, αλλά και χαρακτήρα.

10

15.10.2005

Ο γάμος μας… Η αρχή της κοινής μας ζωής… Από τον γάμο μου τα θυμάμαι όλα και με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είχα καθόλου άγ-χος, αφού ήξερα πως στην εκκλησία θα συνα-ντήσω εκείνον και όχι έναν άγνωστο. Για μένα ήταν ένα μεγάλο γλέντι. Είχαμε πάρει την από-φαση πως θέλουμε να δημιουργήσουμε οικογέ-νεια… Κάθε μήνα το άγχος μας ήταν μεγάλο. Επιθυμούσαμε τόσο πολύ ένα παιδί και από νω-ρίς αρχίσαμε τις επισκέψεις σε διάφορους για-τρούς. Στο τέλος, καταλήξαμε στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μέσω της εξωσωματικής, αφού πρώτα είχαμε ξεσκονιστεί από εξετάσεις που δεν έδειχναν και κάποιο τρο-μερό πρόβλημα.

15.12.2008

Σήμερα κάναμε την πρώτη εξωσωματική. Θα ακολουθήσουν δεκαπέντε μέρες ανάπαυ-σης και φαρμακευτικής αγωγής. Οι ορμόνες, που πήρα σε ενέσιμη μορφή, είχαν αρχίσει να κάνουν πάρτι στο κορμί μου. Σκοπός τους εί-ναι να δώσει ο οργανισμός μου όλο και περισ-

11

σότερα ωάρια. Και εγώ στην πρώτη μου προ-σπάθεια έδωσα δέκα από τα οποία τα τρία είχαν, με βάση τα λεγόμενα των γιατρών, καλή εξέ-λιξη και σήμερα θα γινόταν η εμβρυομεταφο-ρά. Φεύγοντας από το κέντρο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, μας έδωσαν και μια φωτογρα-φία των εμβρύων. Τρεις κουκκίδες πάνω σε ένα χαρτί… και, όμως, για εμάς ήταν το όνειρό μας, το μέλλον μας.

29.12.2008

Λίγες μέρες πριν από την αλλαγή του χρό-νου, ήρθε και η απογοήτευση. Η εξωσωματική δεν είχε επιτυχία. Έκλαψα αρκετά. Η απογοή-τευσή μου ήταν μεγάλη, όμως δεν θα τα παρα-τήσω, θα προσπαθήσω ξανά. Δεν θα καταθέσω τα όπλα με την πρώτη αποτυχία. Ακόμα και οι δυσκολίες είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να μάθουμε να τις αντιμετωπίζουμε με θάρρος.

27.11.2009

Σχεδόν μετά από ένα χρόνο ήρθε η στιγμή της δεύτερης εξωσωματικής. Αλλάξαμε γιατρό, είχαμε κάνει επιπλέον εξετάσεις που οικονο-

12

μικά μάς είχαν φτάσει στα όρια. Όμως, δεν το σκεφτόμασταν… Η διαδικασία η ίδια, φάρμα-κα και ορμόνες. Μόνο που αυτή τη φορά, ενώ πίστευα πως θα ήταν σε πιο μικρή ποσότητα, αντιθέτως, ήταν σχεδόν η διπλάσια.

10.12.2009

Μετά από μια δεύτερη αποτυχημένη εξω-σωματική, τα αισθήματά μου είναι ανάμεικτα… «δεν θα το βάλω κάτω», σκέφτομαι … «σε τρεις μήνες θα προσπαθήσω ξανά»… Φυσικά, χωρίς να ξέρω τι θα επακολουθούσε…

28.12.2009

Το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει κά-ποιες ενοχλήσεις στη μέση μου… Πιστεύω πως ίσως να οφείλεται στην ακινησία των δεκαπέ-ντε ημερών της εξωσωματικής. Κάνω υπομονή και συνεχίζω να ζω την καθημερινότητά μου…

31.12.2009

Σήμερα θα κάνουμε αλλαγή του χρόνου στο σπίτι μας. Ίσως έτσι να θέλω να διώξω όλη την κακή ενέργεια. Θέλω ο νέος χρόνος να μας βρει

13

με τραγούδι, γέλιο και χαρά. Όλη η οικογένεια μαζεμένη, φίλοι καρδιακοί και συγγενείς.

01.01.2010

Χθες το βράδυ γλεντούσαμε στο σπίτι την αλλαγή του χρόνου και σήμερα οι πόνοι είναι αβάσταχτοι. Με καθήλωσαν. Πάμε με τον Πάνο στο νοσοκομείο «Αγία Όλγα». Μου βγάζουν μια ακτινογραφία στη μέση και κάνουν τη διάγνω-ση πως πρόκειται για μια απλή κήλη δίσκου. Μου δίνουν τη φαρμακευτική αγωγή που πρέ-πει να ακολουθήσω και μου συστήνουν να μεί-νω στο κρεβάτι για μία εβδομάδα…

07.01.2010

Όλες αυτές τις ημέρες οι πόνοι στη μέση εί-ναι αβάσταχτοι. Καθημερινά ουρλιάζω και έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κουνήσω ούτε τα πόδια μου. Ο Πάνος μαζί με τον πατέ-ρα μου με μεταφέρουν στο νοσοκομείο «ΚΑΤ». Εκεί απλά βλέπουν την ακτινογραφία, μου κά-νουν την ίδια διάγνωση, χωρίς καμία άλλη εξέ-ταση, και φυσικά μου ζητάνε να μείνω στο κρε-βάτι…

Η Κατερίνα Μέτου-Μωραΐτη γεννήθηκε στο 1978 στο Καματερό. Είναι η μεγαλύτερη από τις τρεις κόρες της οικογένειας τις οποίες μεγάλωσε ως προστάτιδα και δεύτερη μητέρα, έπειτα από τον χωρισμό των γονιών της, όταν εκείνη ήταν μόλις 4 ετών. Είναι παντρεμένη από το 2005 με τον Παναγιώτη Μωραΐτη. Τον Ιανουάριο του 2010 και ενώ ήταν εν μέσω προσπαθειών για την απόκτηση παιδιού με εξωσωματική γονιμοποίηση, έμαθε ότι έχει καρκίνο. Στο παρόν βιβλίο καταγράφει την ιστορία της από την ημέρα που το ανακάλυψε έως σήμερα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά[email protected]

Τελικά είναι ο καρκίνος το τέλος; Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι είναι η κορυφαία μάχη της ζωής, μια μάχη

με τον εαυτό σου. Θα σηκωθείς. Θα σταθείς στα πόδια σου. Θα ξαναχτίσεις στα ερείπια. Θα προχωρήσεις μπροστά. Θα συνεχίσεις να ζεις. Κανείς δεν μπορεί να πάρει τον πόνο μου, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να μη μου κλέψει κανείς το χαμόγελό μου. Ούτε καν ο καρκίνος. Γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις πώς θα πεθάνεις ή πότε. Μπορείς μόνο να αποφασίσεις πώς θα ζήσεις. Τώρα….

Ο καρκίνος δεν είναι ένας ανί-κητος εχθρός. Είναι σκληρός αντίπαλος, δυνατός και ύπου-λος. Όμως έχει και τρωτά. Τον μεγαλύτερο πόνο τον νιώθει αυτός που τον έχει. Βαρύ και δύσκολο καθήκον, όμως, έχουν και όλοι οι δικοί του άνθρωποι. Αυτή είναι η ιστορία μιας οικο-γένειας. Η Κατερίνα μας αρρώ-στησε. Μαζί της αρρώστησαν και όλοι όσοι ζουν και αναπνέ-ουν κοντά της. Ο άντρας της, οι γονείς, οι αδελφές, οι στενοί φίλοι. Όλοι μαζί αποφάσισαν ότι δεν φοβούνται να πουν τη λέξη «καρκίνος». Και μέσα από τις σελίδες αυτού του ημερο-λογίου φωνάζουν «Πες το Δυ-νατά» σε όλους όσοι αντιμε-τωπίζουν παρόμοιες καταστά-σεις. Γιατί ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, όταν τον κοιτάξεις στα μάτια και του πεις «Δεν σε φοβάμαι, δεν είμαι μόνη»…

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108

[email protected]. ocelotos. gr

ΚΑΤΕΡΙΝ

Α Μ

ΕΤΟΥ-Μ

ΩΡΑ

ΪΤΗ ΠΕΣ ΤΟ

ΔΥΝ

ΑΤΑ!

ISBN 978-960-564-101-6

120 × 170 SPINE: 12.7 FLAPS: 70

0_cover_pestodynata.indd 1 11/21/2013 5:21:02 PM

Πες το δυνατά

Documents

Transcript of Πες το δυνατά