ΑΑσσηηµµίίνναα ΛΛααµµππρράάκκοουυ

ΛΛοοιιππόόνν,, κκυυρρ--∆∆αασσιιννάάΕΕ νν δδ υυ µµ ίί ωω νν

...νάµαστε!( Κοντόπευκο – του Ιούλη 9 )

Τελείωσαν κι οι µαστόροι από το µπαλκόνι, τουςέφτιαξα και καφεδάκι ελληνικό στα φλιτζανάκια που … Τιπάει να πει ποιοι µαστόροι; Ο κυρ Χρήστος κι ο κυρ Γιάννης.Καλοί µαστόροι. Ηπειρώτες ή Αλβανοί, δεν ξέρω. ∆εν µπορώνα τους ξεχωρίσω. Άλλωστε, και στο Κυριάκι.. σου έχω πειγια το Κυριάκι; και στο Κυριάκι που διορίστηκα, σαν έπιανενα χιονίζει, και χιόνιζε ακόµη και την άνοιξη εκεί, και µίλαγανκι οι Αρβανίτες την τοπική τους, εγώ νόµιζα πως Ελβετίαήµουν κι ας µην έχω πάει ποτέ. Τι γι αυτό νόµιζα; Με κοροϊ-δεύεις κυρ ∆ασινά µου;

Τι σου έλεγα λοιπόν; Α! µα το ’λεγαν από µέρες οιάνθρωποι. Ήρθε ο κυρ ∆ασινάς και µένει στη γειτονιά. Εγώδεν τους πίστεψα γιατί δεν σε είχα δει. Και πως δηλαδή, αφούόλη µέρα, µισή εντάξει, στον υπολογιστή µπροστά κάθοµαι κιούτε που περπατάω όπως ο γιατρός πως είναι, λέει, η καλύ-τερη άσκηση και για την καρδιά και για όλα γιατί κινούνταικαι καίνε όλοι οι µυς κι όλα τα υπόλοιπα που δεν τα θυµάµαιγιατί σηµασία δεν έδωσα αφού δεν θα τα εφάρµοζα. Κι ούτεπου είχα πάει στον Γιώργο τον Φαρµακοποιό που θα έσκυβεπάνω από τον πάγκο του µε τα χείλη προτεταµένα κι αυτό τοσυνωµοτικό ύφος που τον χαρακτηρίζει σαν λέει τα παράξεναόπως τα θεωρεί και τα σπουδαία, να µου πει: «τα ’µαθες Άση;Ο ∆ασινάς µένει στο ρέµα πιο κάτω». Γιατί, ρέµα ήταν εκεί

5

που µένεις. ∆εν το ’ξερες;

Σεµνός άνθρωπος είπα µετά που το έµαθα και τοσκέφτηκα πως δεν σε έχω δει. Κι όχι σεµνός επειδή δεν σ’έχω δει, αλλά επειδή µένεις στην κάτω γειτονιά κι ας το ξέ-ρουν αυτό κι άλλοι, αυτοί που κάποτε µας είχαν στον κοινω-νικό απόπατο και τώρα ακόµη µας σνοµπάρουν. Τους απόκάτω. Λες κι αν δεν υπήρχαµε, θα µπορούσαν να σταθούν οιαπό πάνω!. Γιατί, το ξέρεις δα πως κάθε πάνω έχει ανάγκηένα κάτω για στήριξη. Τι ποια στήριξη; Όλα έχουν ανάγκηστήριξης. Κι αν ακόµη «ρίξεις» τον πάνω όροφο, χρειάζεσαιθεµέλια και κολόνες να τον κρατάνε. Αλλιώς δεν γίνεται. Άσεπου άµα δεν χτίσεις και τα ντουβάρια του κάτω, το οίκηµαχάσκει στόµα χωρίς δόντια, στόµα γέρου ξεκούτη, µοναχού,αφρόντιστου και αλλοπαρµένου. Όπως το σύστηµα µιας πο-λιτείας δίχως κοινωνική στρατηγική και µια ταχτική που ναεξυπηρετεί τον στόχο. Σεµνός κι ήσυχος, λοιπόν. Μόνο, πουγια να ’σαι πιο ήσυχος, προσέλαβες κι ένα φύλακα, και καλάέκανες εδώ που τα λέµε γιατί από τότε που του ενεχείρησεςτην ευθύνη, εσύ είσαι πιο ήσυχος αλλά ο φύλακας, όχι.

Εγώ που λες κυρ ∆ασινά µου, απέκτησα ένα χούιµικρή. Να µην δείχνω ακόµη κι αν συµβαίνει, πως είµαι κάτιπιο πάνω από αυτό που δείχνω. Είναι που έφαγα εκείνο τοχαστούκι από την συµµαθήτριά µου την Σούλα, που έκλεψαλέει από την αδελφή της την Ελένη το βραβείο µε ’κείνη την έκ-θεση για την αποταµίευση στο δηµοτικό. Ξέρεις δα! φασούλι

6

το φασούλι κλπ κλπ και το βραβείο, ο κουµπαράς από το Τα-µιευτήριο στους ταµιευτήρες της χούντας. Να µια κι άστραψετο µαγουλάκι µου κάτω από την κολόνα της ∆ΕΗ που φώτιζεέξω από το πατρικό µου. Κι από τότε η κολόνα, απογοητευ-µένη που έλαµπε λιγότερο από το µαγουλάκι µου, έπαψε ναφωτίζει τη γειτονιά κι εγώ απογοητευµένη και φοβισµένη απότην ανάγκη των άλλων να είναι πρώτοι αυτοί πάντα κι όχι καιάλλοι, το πήρα απόφαση. Το πήρα απόφαση και το κουβα-λάω σχεδόν σαράντα χρόνια τώρα, κι άµα καταλαβαίνω ταζόρια όλο και το πετάω: εγώ τι; µια απλή νοικοκυρά είµαι.Έχω όµως κι έναν άντρα, που άµα τ’ ακούει όλο γυρνά καιµού λέει, ευτυχώς γελώντας, εσύ το µόνο που δεν έχεις δικαί-ωµα να ισχυρίζεσαι είναι πως είσαι νοικοκυρά. Αυτό µε σά-στισε όπως καταλαβαίνεις γιατί αποδόµησε τα επιχειρήµατάµου για την ποιότητα της ταυτότητας που αποφάσισα να προ-βάλω, αλλά σε µια πλήρη στροφή του κεφαλιού, εντάξει µαζίµε το σώµα ντε!, ένα γύρο στο σπίτι, συνειδητοποίησα κιαποδέχτηκα την αλήθεια του σαρκασµού του. Τι να κάνω κιεγώ; Έψαξα για νέα ταυτότητα.

Ε, ναι! Είµαι καθηγήτρια και δη Φυσικός! ∆ε λέω.Αλλά εκεί που δουλεύω κυρ ∆ασινά, πιο πολύ καταλαβαί-νουν τα παιδιά σε αυτά που έχουν ανάγκη και λιγότερο σεαυτά που η επιστήµη µου θέλει να τα µάθει. Έτσι κι εγώ ξε-χάστηκα να τ’ αγκαλιάζω πιο πολύ κι από το να τα διδάσκωκαι πάει κι η Φυσική µου µε ξέχασε κι αυτή, κι εγώ φέτος,έκανα το πιο ανεύθυνο, από άποψη εκπαιδευτικών µαθησια-

7

κών στόχων, µάθηµα κι είχα τις καλύτερες επιδόσεις όλωντων χρόνων που διδάσκω εκεί, αλλά να ισχυριστώ πως ηταυτότητά µου είναι εκπαιδευτικός νοιώθω πάει πολύ. Έψαξαλοιπόν γι άλλη ταυτότητα κι όπως διαβάζω πάντα τον φίλοµου τον Σωτήρη, µια µέρα τον πίστεψα, δηλαδή πολύ δενθέλω και κάθε µέρα τον πιστεύω γιατί τον εκτιµώ και εµπι-στεύοµαι την κρίση και την ρήση του, κι είπα νάτο! ∆ηµοσιο-γράφος είµαι! – καλά! δίκιο έχεις.. συγγραφέας είπε οΣωτήρης αλλά εγώ δηµοσιογράφος ήθελα - όπως το ’χα τ’όνειρο από µικρή και µην φανταστείς τίποτε σπουδαίο, πο-λεµική ανταποκρίτρια ήθελα να γίνω σαν την Οριάννα Φα-λάτσι να βρω και τον Παναγούλη µου και.. καταλαβαίνειςυποθέτω. Μα η µάνα µου για να µην µε χάσει, δειλή, είπε,είσαι, δεν θα τα καταφέρεις κι εγώ την πίστεψα γιατί, δενξέρω αν το γνωρίζεις, τα παιδιά πιστεύουν τις µανάδες, πιοπολύ ίσως κι από τους πατεράδες, κι αλίµονο µην αυτή τουςπει κάτι, το δένουν στη ψυχή τους µαντήλι αναµνηστικό καιπορεύονται φορώντας το κατάσαρκα σφιχτό κι ανάλογα αυτόξερνά αίµα ή έπαρση ή ό,τι άλλο από εκείνα που ονοµάσαµεστοιχεία χαρακτήρα. Κι έτσι που λες, έχασε ο κόσµος την ευ-καιρία µιας, τέτοιας φιλοδοξίας ανταποκρίτριας αλλά βρήκε οάντρας µου γυναίκα και τα παιδιά µου µάνα. Περίεργη µάνα,εδώ που τα λέµε οι δυό µας κι έτσι περίεργα αναπτύσσονταικαι αυτά, ανεξάρτητα, ενώ εµείς, οι δυο άλλοι, όχι. Και γυ-ναίκα περίεργη. Ναι! Κατά ένα τρόπο περίεργη όµως. Κατάένα. Ένεκα η επιµονή βλέπεις..

8

Αν είχα γεννηθεί γκόµενα, το πράγµα θα είχε κάπωςµια λύση. Γιατί, αυτή είναι µια ιδιότητα που την κουβαλάς πα-ντού για πάντα. Ακόµη κι όταν γερνάς κι οι άνθρωποι, αν επι-τρέψουν τη φυσική ροή των πραγµάτων, αλλάζουν, οι άλλοιπου σε ήξεραν από παλιά και σε βλέπουν, λένε ξερνώνταςφθόνο αυτό το «πώς έγινε έτσι», που όµως συνοδεύεται κατάκανόνα από εκείνο το «ήταν µια γκόµενα αυτή», πράγµα πουαπαλύνει κατά τη γνώµη µου το αποτέλεσµα της κακεντρέ-χειας του κόσµου, την πίκρα, ξέρεις.. Αλλά γκόµενα δεν γεν-νήθηκα κι ας ήταν το κορµάκι µου µικρής Αφροδίτης. Τι;Επειδή είπαν κάποτε τον Σταύρο τον Ξαρχάκο, Ερµή τουΠραξιτέλη σε µινιατούρα θα έλεγαν κι εµένα Αφροδίτη σε µι-νιατούρα; Ποιος µε ξέρει εµένα να νοιαστεί µε αυτόν τοντρόπο και να ’χω κι εγώ κάτι να µε χαρακτηρίζει ανεξίτηλο καιµοναδικό στους χρόνους που έφυγαν κι αυτούς που έρχονται;Έτσι έµεινα να ψάχνω.

9

( Κουνουπιδιανά – του Ιούλη 27 )

Πάνε είκοσι µέρες τώρα που άρχισα να γράφω κυρ∆ασινά µου. Εδώ που είµαι, δύσκολο να συγκεντρωθώ κιακόµη πιο δύσκολο να επαναφέρω τις αρχικές µου σκέψειςκαι ύφος, να συνεχίσω να γράφω όπως άρχισα. Αµήχανηστέκω όπως οι µέλισσες που πέφτουν πάνω σε κέδρους φυ-τώριου κι άλλα τέτοια φυτά που τεχνητά προγραµµατίστηκαννα παίξουν έναν ρόλο, αντί στα θυµάρια και τα βοτάνια πουείχαν συνηθίσει εδώ, στον τόπο όπου φερτά χώµατα µέσασε πλαστικές τεράστιες σακούλες χρήσιµες σαν µονωτικό,αντικατέστησαν τους βράχους και τις σκάρτες µικρές ελιέςγια να ντύσουν το αστικού περιβάλλοντος νέο τοπίο υποστη-ρίζοντας την υποταγµένη χλόη του γκαζόν κι όλα τα είδη φυ-τώριου που ο καθένας µας θα επιλέξει για να στολίσει τοσπίτι του κι εγώ το δικό µου και µέσα σε όλα αυτά αµηχανεύ-οµαι και λέω να ντυθώ την Σαπφώ Νοταρά που συνηθίζω σετέτοιες περιπτώσεις και νοµίζω µου ταιριάζει κι ας µε είπεεκείνος ο κύριος προχθές όπως προσπαθούσα να βρω θέσηνα παρκάρω στην αγορά των Χανίων, Λολοµπριτζίτα. Θα ’τανπου τα µαλλιά µου από την υγρασία πήραν και έφτιαξαν κάτιµπούκλες απίστευτες κι είχα και το κραγιόν το κοραλλί κι έναµπλουζάκι µε ντεκολτέ χαµόγελο και µεγάλος µου φάνηκε γιανα βλέπει σωστά και να τον πάρω σοβαρά κι όµως τον πήραγια να στο αναφέρω τώρα κι εγώ πολύ θα ’θελα να της µοι-άζω ακόµη αλλά νοµίζω πως µου ταιριάζει η Σαπφώ µε κείνητην ποδιά µέχρι τους αστραγάλους και τα χέρια στη µέση να

10

φωνάζει µε την φωνή που δεν φόρτωνε ψηλούς τόνους αλλάήταν µια ζωγραφιά άµα έκλεινες τα µάτια καθώς στένευε στοέβγα της από το λαρύγγι και να σου φωνάξω αυτό που φα-ντάστηκα κι έγραψα τις προάλλες στου Σωτήρη: “µε το φα-κιόλι, τα γάντια κουζίνας νο7, την ποδιά εκ Σουφλίου ….. καιτα τεντζερέδια να στάζουν απορρυπαντικό ultra, να πας νατου πεις: κυρ ∆ασινά µου.. θα µου κλείσετε το µπλογκ εµένατης νοικοκυράς κι έπειτα τι;.. να µαγειρεύω και να νοικοκυ-ρεύω εφ’ όρου ζωής άνευ άλλου τινός ενδιαφέροντος;;;;εεεΕ;;;!” , για να έρθω πάλι να συνδέσω τη σκέψη µου τηντωρινή µε εκείνη την αρχική και να προχωρήσω και να τελει-ώνω κάποια στιγµή.

Και µη νοµίζεις, δεν σ’ άκουσα που είπες όλοι µαςψάχνουµε κι εξαίρεση δεν αποτελείς, αλλά να το ξέρεις πωςκι αν γενικά συµβαίνει γιατί µάλλον έτσι φτιαγµένος είναι οάνθρωπος κι αλλιώς αν ήταν, πρόοδο δεν θα είχαµε και µηρωτήσεις τώρα τι είναι πρόοδος γιατί θα ξεστρατίσουµε πολύτην κουβέντα κι άλλο που δεν θέλω δηλαδή αλλά µετά θα µετρώει πως µε χειρίστηκες για να ξεφύγεις κι εγώ δεν το κατά-λαβα εγκαίρως να αντιδράσω όπως κι εδώ µέσα µου συµ-βαίνει άλλωστε και τα ίδια σκέφτοµαι και όλο την πατάω γιατίµη νοµίσεις πως άλλο κουβαλάµε στο διαδίκτυο και στα blogsαπό τον εαυτό µας όλον, µόνο που όπως συµβαίνει και µετους συγγραφείς ή όλους που εκτίθενται µε κάποιον τρόπο,ένα κοµµάτι µας γίνεται ορατό από αυτούς που θα αφιερώ-σουν λίγο χρόνο σε κάποιον από µας άµα τον προσέξουν για

11

να τον καταλάβουν και που ψάχνουν ή ψάχνονται οι άνθρω-ποι, διαφέρουν µεταξύ τους κι ως προς τον τρόπο κι ως προςτο στόχο και το περιεχόµενο της αναζήτησής τους κι έτσι κιεγώ βρέθηκα στα blogs κι έµεινα και µέσα από τα πάθη, ταλάθη και τα ελλείµµατά µου –για το πλεόνασµα δεν το συ-ζητώ! ας το ψάξουν να το βρουν εκείνοι που µε διαβάζουν καιθελήσουν να µε µάθουν.. τυπική η διαδικασία κι η συνήθειακυρ ∆ασινά!... από την µικρότητα και τη δυστυχία του άλλουνα χαίρεσαι και υλικό βρίσκεις για τις κουβέντες και τις συ-γκρίσεις σου τις απαραίτητες «πάνω από όλους ν’ ανεβείς»που λέει κι ο Λογαρίδης των Poll, άκουγες Poll κυρ ∆ασινά;-µιλάω στους ανθρώπους, όσους.., και ναρκισσεύοµαι, συ-ντηρώ την µαταιοδοξία µου, περνώ την ώρα µου, διαπιστώνωαλήθειες, ψέµατα, διαθέσεις, προθέσεις, µεθόδους, µαθαίνω,διδάσκοµαι, µιµούµαι, γνωρίζω.. δηµιουργώ φίλους, διατηρώφιλίες, ερωτεύοµαι γιατί όχι;, σπουδάζω µε τα προγράµµαταδια βίου κι εξ αποστάσεως εκπαίδευση, θυµώνω, διαχωρίζωτην θέση µου, κρίνω, κρίνοµαι, πεισµώνω, επανέρχοµαι,προσφέρω, επιζώ, επιζητώ… είµαι µέσα στις στιγµές εν τέλεικαι σκέψου το.. το τι θέλω να πω µε αυτή την µισή από µιαολόκληρη ευχή που µου έδωσε ο Σωκ. Ξέρεις τον Σωκ* κυρ∆ασινά;

Κι όχι, νοικοκυρίστικα δεν είναι αυτά τα πράγµατακι οι συνήθειες γιατί σου τρώνε χρόνο κι άσε να λένε όσοιισχυρίζονται πως το κάνουν επειδή δεν έχουν χρόνο και πωςγίνεται να χωρέσει τόση απασχόληση µέσα στον χρόνο που

12

δεν υπάρχει κι όσοι το διαβάσουν θα πιάσουν τα respect καιτα λοιπά, µα κάτσε να σου πω και βγάλε το συµπέρασµαµόνος σου έπειτα, γιατί κι αν δεν το ξέρεις, η πίεση κι η εκµε-τάλλευση άλλην δεν έχει πορεία παρά την µε κάποιον τρόποαντίδραση κι όπως ο εργασιακός χρόνος που σαν κατάκτησηήτανε ένα ξεγυρισµένο οκτάωρο, συλήθηκε για να υπηρετήσειτα συµφέροντα σε παραγωγή ή εξυπηρέτηση πελατών στονκαιρό της ανάπτυξης της αγοράς στο δρόµο της νεοφιλελεύ-θερης οικονοµίας και δέσµευσε τον άνθρωπο σε µεγαλύτεροχρόνο εργασίας, αυτός επαναστάτησε κι εκµεταλλεύτηκε µε τησειρά του τις δυνατότητες του διαδικτύου για να χωρέσει στονχρόνο που έχει αλλά του τον τρώνε, τα κοινωνικά του και και-νούργια δεν είναι αυτά όλα γιατί και στις γειτονιές και τα για-πιά τα συνηθίζανε να σκάνε κανά τέταρτο από τη δουλειά καινα τα λένε και µη ρωτάς τι να λένε! τη γνώµη τους λέγανε γιαόσα γινόντουσαν και για τ’ άλλα που δεν είχαν γίνει ακόµη,σα Κασσάνδρες ή Πυθίες µολογούσαν τα µελλούµενα σαντέλειωναν όσα άρχιζαν µε την φράση: τα ’µαθες;

Τι; Μα δεν είναι επιχείρηµα αυτό να λες πως γι αυτόθα τα κλείσεις τα blogs για να γίνω νοικοκυρά εγώ κι οι άλλοινα δουλεύουν όλο τον χρόνο τους γιατί καιρός πάει από τότεπου την άκουσα την µάνα να το λέει κουρασµένα: «πέρασεόλη µου η ζωή περιµένοντας τον ταχυδρόµο να φέρει την σύ-νταξη του πατέρα σου» κι εγώ κατάλαβα πως είναι κι άλλαστη ζωή εκτός από τα λεφτά και τον µισθό κι όπως σου είπαότι πει η µάνα γράφεται ανεξίτηλα και το ακολουθείς, συνει-

13

δητά ή όχι, µέχρι το τέλος σου κι ήταν 67 και στα 74 της πέ-θανε κι εγώ είµαι ήδη 50 και θυµάµαι κι άλλα κι από τον παπ-πού µου ακόµη που έλεγε στη µάνα µου όπως πριν το ’λεγεστην γιαγιά µου πως δουλειά που δεν φέρνει λεφτά στο σπίτιδουλειά δεν είναι κι εγώ τα νοικοκυριά που τα φτιάχνεις µιαστιγµή και την άλλη πάνε περίπατο µε την σύµπραξη όσωνµοιράζεσαι το σπίτι, τα έχω να µε νοιάζουν αλλά σε δεύτερηµοίρα και γιατί κανείς δεν στα αναγνωρίζει όχι πως σου ανα-γνωρίζουν τα υπόλοιπα, γι αυτά όµως θα ’χεις στοιχεία απτάπου δεν χάνονται µόλις τελειώσει το σφουγγάρισµα ή φορέ-σεις το σιδερωµένο πουκάµισο για να αποδείξεις ότι κάτι έκα-νες και τι..

14

( Χανιά – του Ιούλη 30 )

Μια προχωρηµένης ηλικίας γυναίκα περνά την πλα-τεία της Ευαγγελίστριας εδώ στην Χαλέπα µιλώντας στοναέρα κι εγώ δεν µπορώ να δω παρά τα χείλη της να κουνιού-νται και το ύφος της που πιστοποιεί την κατάστασή της καιθυµάµαι πως σου κουβεντιάζω µε το µυαλό µου ώρες ατέλει-ωτες κι ίσως ακόµη κι όταν κοιµάµαι και χαµογελώ ή συνο-φρυώνοµαι ανάλογα µε το τι σε κουβεντιάζω κι όταν συµβείνα χαµογελώ το χαµογελάκι της µαµάς λέει η κόρη µου τρυ-φερά και το µιµείται και τώρα που κοιτώ αυτήν την γυναίκασκέφτοµαι και χαµογελώ στη σκέψη και πιθανόν διαπίστωσηπώς να ο πρόδροµος των Bluetooth στα κινητά και µη ψά-χνουµε µακριά αλλού παρά στη φύση και τις ιδιότητές της καιτις αντιδράσεις και δράσεις των ζωντανών οργανισµών γιανα ερµηνεύσουµε όσα κατασκευάσαµε υλικά και ηθικά κιαυτά που θέλουµε να ελέγξουµε γιατί ξέφυγαν λέµε από τοπρέπον και το πρέπον έχει ήδη ορισθεί κι αµφισβητηθεί ανά-λογα µε τις ανάγκες της κοινωνίας που εµείς πάλι φτιάξαµεκαι που ζητήσαµε να ικανοποιήσουµε όταν µας χώραγε κιόταν δεν µας χώραγε.

Τόσες οι λέξεις κι ακόµη δεν τέλειωσα κυρ ∆ασινάκαι φοβάµαι πως και στο θέµα δεν είµαι. Εσύ τι λες; Μα,όπως σου έλεγα, πρώτα πρέπει να καταλάβεις πως δουλεύειένας χώρος κι έπειτα να τον κρίνεις και να σκεφτείς αν καιπως θα τον ελέγξεις. Κι όχι πως είµαι η κατάλληλη να στα

15

υποδείξω αυτά γιατί, δεν ξέρω αν στο ’πα, αλλά σιγά µηνξέρω τι πάει να πει blog και blogging κι ας µου το ’χει ένας εξη-γήσει από τα αγγλικά στα ελληνικά, εγώ ξεχνώ ό,τι δεν είναικαθοριστικό για την ύπαρξη µου, πάντα κατά τη γνώµη µου,κρατώντας την ουσία που όµως δεν µου είναι ξεκάθαρη κι εύ-κολη να στην µεταδώσω αλλά εσύ σαν έµπειρος και σοφότε-ρος από µένα θα τα καταλάβεις µε όσα διαβάσεις κι όχι πωςξέρω, αλλά τούτο που πάει να γίνει και κριτής και δικαστήςµετά από κατήγορος να είναι ο πάσα εις, µόνο στις γειτονιέςπαλιά πολύ παλιά τότε που είχε λόγο ο Λειβαδίτης να γράφειεκείνο το χωρίς δεύτερη κουβέντα άξιο ποίηµα του «την πόρταανοίγω το βράδυ», γινότανε που κόλαγε η γριά γειτόνισσατη µύτη της στο τζάµι και το χνώτιζε σαν δεν διέκρινε καλά κιαυτό της επέτρεπε στη συνέχεια να χώνει τη µύτη της και στηζωή του ζευγαριού ή τής οικογένειας κι αλίµονο αν ήταν νεο-φερµένοι, κι έπειτα όλη η γειτονιά συζήταγε σα λαϊκό δικα-στήριο κι όλα γινόντανε αχταρµάς και µπερδεµένα και µιαοικογένεια όλοι όπου η αυτοδικία ήταν ο νόµος και γίνανεαγώνες πολλοί µέσα στα χρόνια, πολλά χρόνια, να γυρίσει ηκοινωνία µυαλά και να προοδεύσει, να γενούνε νόµοι, ναέχουν την ευθύνη τους σε διατύπωση, τήρηση κι αλλαγή οικατάλληλοι, οι αρµόδιοι δια νόµου και ουσίας, οι νοµοθέτεςπου σπατάλησε η κοινωνία πολλά για να σπουδάσει και νατους τοποθετήσει εκεί που είναι, λειτουργοί του κράτους, σεεξουσία εκτελεστική µετά την νοµοθετική και µοιάζουν ταπράγµατα να πάνε να γυρίσουν πίσω κι αυτό καλό δεν είναικι εγώ την αυτοδικία την πολεµώ και πάω να την αλλάξω και

16

στο σχολείο που δουλεύω κι άµα είναι να δοθούν περιθώριανα ισχύσει και σαν νόµος µάλιστα να µου το πεις να µην πα-σχίζω να αλλάξω συµπεριφορές και συνήθειες χαραγµένεςαπό ανάγκη που έγινε κουλτούρα στις ψυχές των ανθρώπωνεκεί και να πω και στην Ελένη να µην µε θαυµάζει περισσό-τερο από την µάνα της κι ότι η µάνα της ξέρει που την πα-ντρεύει από τα 12 της για να την πάρει την προίκα ο πατέραςτης να επενδύσει η οικογένεια και να ορθοποδήσει και να πωκαι στον Τίµο και τον Τάκο πως καλά κάνουν και κυνηγάνε ναχτυπήσουν τον Εφραίµ κι ότι έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγ-µατα να σεβόµαστε τις συνήθειες της φάρας κι όχι τον καιτους ανθρώπους και µη πεις τι σχέση έχουν όλα αυτά γιατί κιαυτοί αυτό κάνουν, ένας καταγγέλλει κι οι άλλοι «δικάζουν»κι αφού καταδικάσουν, εκτελούν… κι αυτό άσχηµο είναι κιεπικίνδυνο αλλά πάλι εγώ δεν ξέρω κι ό,τι εσύ αποφασίσεις,µόνο που… σκέψου το πριν πράξεις ό,τι αποφασίσεις.. γιατί,έχω υποσχεθεί στον Αλέξανδρο και τον ∆ιονύση πως µπορείκάποιος να δει τους πίνακες τους, να εκτιµήσει την δουλειάτους κι ίσως κάποτε να γίνουν διάσηµοι από αυτό και τ’όνειρο έχει ανάγκη να υπάρχει εκεί στα δυτικά της Αττικήςκυρ ∆ασινά τα παιδιά γίνονται άντρες και γυναίκες βυζαίνο-ντας το όραµα να ξεφύγουν από τα όρια εκείνης της ζωής καιθα το ξέρεις! δεν µπορεί! πως όταν φιλεύεις απόγνωση κιαπελπισία φυτρώνει η αντίδραση κι η βία και µιλώ για τοσχολείο µου, τους µαθητές µου, το blog τους.. πράγµατα πουαν τα ψάξεις θα τα βρεις γιατί κρυφά δεν τα ’χω και σε τούτοντον χώρο και µαζί και την ταυτότητά µου.

17

( Κουνουπιδιανά – του Αυγούστου 3 )

Τόσες λέξεις για να ανακυκλώσουν τις σκέψεις καιτις εµµονές µου κι επίκεντρο σχεδόν σ’ όλα εγώ και δεν ξέρωαν µπορέσεις εσύ(;) κυρ ∆ασινά ή κανείς άλλος που θα ’χειτο ενδιαφέρον να διαβάσει τι έγραψα να καταλάβει το διαταύτα αυτής της πολυλογίας για το συγκεκριµένο θέµα τουνοµοθετήµατος (το λέω σωστά;) για τα blogs που στην ουσίαθα θίξει την ελευθερία λόγου και που για να στα λέω µε τηναλήθεια τους δεν παρακολούθησα η ίδια άµεσα παρά απόόσα διάβασα και συζήτησα γιατί τα πιο πολλά έτσι µισά τακάνω και δεν γνωρίζω αν τελικά έχουν αξία αλλά σηµασίαέχουν καθώς επιτρέπουν να µελετήσει κάποιος που θα τοννοιάζει πως από τα µισά προκύπτουν σκέψεις και απόψεις,δηµιουργήµατα και πόνοι που εκτίθενται εκθέτοντας τον πα-ραγωγό τους κι επηρεάζουν ενδεχόµενα κι άλλους κι αν µερωτήσεις θα σου πω πως µελαγχολικά είναι πολύ µελαγχο-λικά είναι όλα αυτά εδώ µέσα που γίνονται καθώς τους λείπειη ουσία που ανιχνεύεται κι αισθητοποιείται χάρη στις πέντεπριγκίπισσες του σώµατός µας και της δίνεται έτσι η δυνατό-τητα να αποκαλύψει µεγάλο πολύ µέρος της αλήθειας τού κα-θενός πράγµα που καθίσταται αδύνατο σχεδόν πίσω από τιςοθόνες κι ο καθένας µας φτιάχνει την φιγούρα τού άλλου καιτον χαρακτήρα του µε ισχυρή δόση από την δική του φαντα-σία, τις προσωπικές ανάγκες και κοινωνική εµπειρία, τις γνώ-σεις και την ικανότητά του να προσλαµβάνει την κατάστασηανθρώπων που δεν βλέπει µέσα από τα γραπτά τους και την

18

συναισθηµατική του µόρφωση γιατί έτσι εγώ την χαρακτη-ρίζω την ενσυναίσθηση κι έτσι είτε από εγωισµό είτε από µε-τριοφροσύνη να αποδίδει λάθος ιδιότητες στους συνοµιλητέςτου και λάθος περιεχόµενο στα γραφόµενα τους αρκετέςφορές θέση από την οποία θα µπορούσε να βγεί σε µια ζω-ντανή επαφή µε επαναλαµβανόµενες συζητήσεις κι επεξηγή-σεις και τα πράγµατα έτσι έχουν και µε τον ίδιο τρόπο θασυνεχίσουν και στο µέλλον ακόµη κι αν αλλάξει το µέσον κιο τόπος κι ο τρόπος και τέλος ο χρόνος για να έρχονται σ’επαφή οι άνθρωποι και να εκφράζονται επικοινωνώντας.

Άϊ! µην κάνει να φτιάξεις κι εσύ ένα blog κυρ ∆ασινά;Ξέρεις τι έχουµε να πούµε για τη γειτονιά µας που µένεις; Γιατο ρέµα και τα βατράχια, τα θερινά τα σινεµά µε τον πασατέ-µπο και την Ναργκίς, για τα πηγάδια καταµεσίς των δρόµωνκαι ούιιι πόσο τα φοβόνταν οι µάνες και µη µας κλέψουνε φο-βόντουσαν, και για τη φίλη µου την Γιωργίτσα που ανεβαί-ναµε στη ξυλεία του Κυριάκου του οικοδόµου καιτραγουδούσαµε «πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το'φιαξα», τα πάρτι µας και το χάλι-γκάλι, χόρευες εσύ χάλι-γκάλι κυρ ∆σινά; εγώ ναι και σέικ και µόνο ζεϊµπέκικο δενέχω χορέψει και πολύ θα το ’θελα, κι άλλα ακόµη θα πούµεκι έτσι έχουν τα πράγµατα εδώ µέσα στο δίκτυο και τα bogsσαν τις γειτονιές και τα καφενεία σε χωριά και πόλεις όπουη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει και να συµµετέχει στα κοι-νωνικά λειαίνει τους τοίχους και φτιάχνει παρέες ετερόκλι-τες… κι άµα βαρεθείς αυτά θα µιλήσουµε για την flexicurity

19

και το εκπαιδευτικό µοντέλο ανάπτυξης της Φιλανδίας, τοαδιέξοδο της οικονοµίας, την ηθική και το ήθος, τους νόµουςπου κρίνουν πάνω από τις συνήθειες και τα συνήθη, το ανή-θικο και τ’ άδικο που γίνεται δικαίωµα και υποστηρικτικήγραµµή αθώωσης, τον καπιταλισµό που καίει φλάντζες στηβιασύνη του να προσπεράσει τον εαυτό του κι άλλα ίσωςχωρίς κανένα σοβαρό επιστηµονικό υπόβαθρο όµως, γιατί..τι ξέρω εγώ µια απλή νοικοκυρά και…

Τι γελάς κυρ ∆ασινά; Α! όχι! µια απλή νοικοκυράείπα όχι συνηθισµένος άνθρωπος, ούτε για τ’ αστείο που κά-νεις! Μόνο ένας άνθρωπος που τον έχουν συνηθίσει, αυτόµάλιστα! Έχεις διαβάσει Σεφέρη κυρ ∆ασινά; Να διαβάσεις.Και Ρίτσο να διαβάσεις. «Το τερατώδες αριστούργηµα» τουνα διαβάσεις. Κι άλλους να διαβάσεις. Καλά! Καλά! Μην µεσυνερίζεσαι! Το περίµενα δα πως θα ’σαι διαβασµένος, τιστο καλό, αρπάζω όµως την ευκαιρία να πω γι αυτά που διά-βασα τελευταία και µε συγκίνησαν κι είναι κι άλλα πολλά, µηνοµίζεις..

Πάω να σου φέρω µια βανίλια υποβρύχιο τώρα. Μ’αυτά και µε τ’ άλλα, στέγνωσε το στόµα µου κι εσένα το µυαλόσου… βρε! µήπως θες κι ένα καφεδάκι; βαρύ γλυκό σε χο-ντρό φλιτζάνι! ναι;

(27-8-09)

20

*Σωκ: Σωκράτης Ξένος, ποιητής. Συνηθίσαµε να αναφερόµαστε ο έναςστον άλλο µε τα πρώτα γράµµατα του ονόµατος µας έως το που να συνα-ντήσουµε σύµφωνο. Σωκ. Ασ.

21

Η ΠΛΑΚΕΤΑ ΤΗΣ ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΛΑΜΠΡΑΚΟΥΛοιπόν, κυρ ∆ασινά µου

ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΨΗΦΙΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝΕΝ∆ΥΜΙΩΝΑ ΤΟ ΜΑΡΤΙΟ

ΤΟΥ 2014f