ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ

Φάκελος ΙδΙωτΙκοΠοΙήσεΙσ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

ΤΟ ΜΓΑΛΟ ΞΠΟΥΛΗΜΑ

ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΔΕΚΟ

2 ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ"

Έρχονται και φεύγουν αναλόγως πώς βολεύει την εξουσία. Άλλοτε κάνουν σωρηδόν κρατικοποιήσεις (θυμάται κανείς τις «προβληματικές» του Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80;) και άλλοτε σωρηδόν ιδιωτικοποιήσεις (θυμάται κανείς το Μητσο-τάκη της δεκαετίας του ‘90;). Είναι όμως η πρώτη φορά που επιχειρείται τέτοιο γενικό ξεπούλημα, από παραλίες μέχρι τη ΔΕΗ και από τη ΔΩΔΩΝΗ μέχρι την... Ακρόπολη. Όχι, την Ακρό-πολη είπαν ότι θα την κρατήσουν, μπορεί όμως να πουλήσουν τα δικαιώματα «αξιοποίησης» της!

Αλήθεια, τίνος είναι η δημόσια περιουσία και ποιος έχει το δικαίωμα να την πουλάει καταπώς του αρέσει;

Το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι ιδιοκτήτης της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών. Πάντα όμως, και όχι από αφέλεια, η εκάστοτε κυβέρνηση παρουσιάζει το δημόσιο πλούτο ως περιουσία της.

Πες – πες, πολύς κόσμος το πίστεψε κι έτσι παραχώρησε τον δικό του δημόσιο πλούτο, που τον δημιούργησε με τον κόπο του και με τα χρήματα του πάππου προς πάππου, στην εκάστοτε κυβέρνηση, στο όνομα της θαυμαστής «αντιπροσώπευσης»! Παράλληλα οι κυβερνήσεις, φρόντισαν να αλλάξουν το πραγ-ματικό νόημα των λέξεων: έτσι πια, για τον περισσότερο κόσμο κράτος – κυβέρνηση – δημόσιο ταυτίζονται.

Με άλλα λόγια, μας έπεισαν προ πολλού ώστε να εγκαταλεί-ψουμε το κυριαρχικό μας δικαίωμα στο ηλεκτρικό, το νερό, τις μεταφορές, τους ελεύθερους δημόσιους χώρους κ.λ.π. Κατά-φεραν να ξεχάσουμε την έννοια του δημόσιου αγαθού και του δημόσιου χώρου κι αρχίσαμε κι εμείς να συζητάμε για κέρδη, αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, επενδυτικά funds κ.α., για το νερό που πίνουμε, το πανεπιστήμιο

που πάμε, το τρένο που μας ταξιδεύει, την αμμουδιά που μαζεύουμε ήλιο…

■ είναι νέο φρούτο οι ιδιωτικοποιήσεις στην ελλάδα; Ήρθαν με την κρίση; Όχι βέβαια.

■ εισαγωγή στην έννοια «Ιδιωτικοποίηση» «Ο ΟΤΕ το 2012 είχε καθαρά κέρδη 364 εκατ. €. Ο ΟΤΕ πα-

ραδόθηκε στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ το 2010 είχε κέρδη 558 εκατ. Η ΔΕΗ προορίζεται για γαλλικές εταιρείες, αλλά και τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις «ωφέλιμες» επενδύσεις της στη χώρα μας ή σε κάποιους στη χώρα μας. Ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο σχεδιάζεται να γίνει μια τεράστια τσιμεντούπολη – "Aραβική Αττική Ριβιέρα, παρακαλώ" - ξεπερνώντας ακόμα και τα σχέδια του Μητσοτάκη, που τη δεκαετία του ‘90 ήθελε να δώσει το Λαγονήσι στο γιο

του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο», γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.

«Το ανακοινωμένο πλάνο είναι η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο. Από τις παραλίες σε Ρόδο και Κέρκυρα, μέχρι τις μαρίνες, το Μικρό Καβούρι, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τη ΔΕΗ, στόχος είναι μέχρι το 2014 να έχουν πουληθεί - όπως επιβε-βαιώνει το ΤΑΙΠΕΔ - όλες οι δημόσιες υπηρεσίες. Στη συνέ-χεια η γη και μέχρι το 2016 οι τράπεζες», λέει η Ν. Βαλαβάνη. Υπερβάλλουν; Όχι.

■ Έτσι εννοούν κυβέρνηση, εε, δΝτ την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίαςΞεκινώντας, ας ξεμπερδεύουμε μια και καλή με τους όρους.

Σε όλο τον κόσμο, για την ιδιωτικοποίηση χρησιμοποιείται ο όρος privatization (ιδιωτικοποίηση), ακόμα και όταν μετα-φράζουν το δικό μας «αποκρατικοποίηση». Γιατί η χρήση του όρου «αποκρατικοποίηση» είναι πατέντα ελληνική. Όχι αθώα. Η ελληνική αστική εξουσία έκανε αυτή τη «βάφτιση», απλώς για να συνδέει ο κόσμος την ιδιωτικοποίηση με την απαλλαγή του από το «κακό» κράτος και τους «κηφήνες» υπαλλήλους του.

Όσο για την «αξιοποίηση», λέξη που επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον στην Ελλάδα, παραπέμπει περισσότερο σε αθώα πράγματα, όπως «στα τραπεζάκια έξω» του καφενείου στο χωριό, και λιγότερο στο πούλημα της ΕΥΔΑΠ.

Πάντως, οι ταιριαστοί όροι γι' αυτή τη γενικευμένη ιδιω-τικοποίηση φαίνεται να είναι η «εκποίηση», το «μεγάλο ξε-πούλημα» και το «τεράστιο φαγοπότι», πληρωμένο μάλιστα από τα... κορόιδα, δηλαδή εμάς!

3ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Δ.Ε.Κ.Ο. ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

■ το μεγάλο ξεπούλημα: Φαγοπότι για ποιούς και με ποιούς;Για να μας πείσουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι για το καλό

μας, μας πιπιλίζουν το μυαλό απ’ το πρωί ως το βράδυ με κα-τασκευασμένους μύθους. Μερικούς τους ακούμε τόσα χρόνια, που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς.

Επειδή όμως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε διαφορετικά και να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση, μακριά από τον καναπέ και την τηλεόραση...

...ας δούμε λίγο αυτούς τους μύθους, έναν – έναν:

ΜΥΘοσ ΠΡωτοσ οΙ ΙδΙωτΙκοΠοΙΉσεΙσ ΘΑ ΦεΡοΥΝ εσοδΑ στο ΦτωΧο κΡAτοσ

Α αυτή τη στιγμή οι τιμές των ΔΕΚΟ και της Ελλάδας γενικώς είναι σε ελεύθερη πτώση. Όπως επισημαίνει η εφημερίδα

«Το Έθνος» ήδη από τον περασμένο Ιανουάριο: «Μία από

τις εταιρείες που περιλαμβάνονται στο φετινό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων είναι και η ΕΥΔΑΠ. Η σημερινή κεφα-λαιοποίηση της ΕΥΔΑΠ βρίσκεται στα επίπεδα των 337 εκατ. ευρώ, ενώ η πραγματική αξία της εταιρείας εκτιμάται από 1,5 δισ. μέχρι 2 δισ. ευρώ με βάση την αποτίμηση των παγίων…»! Δηλαδή θα πουλήσουν την ΕΥΔΑΠ των 1,5 - 2 δισ. για 300 εκατομμύρια! Και βέβαια, τις πιο πολλές φορές όλο αυτό είναι τεχνητό, επίτηδες υποτιμούν την αξία για να πουλήσουν μισοτιμής…

Πρέπει να καταλάβουμε ότι παραχωρείται η δική μας ιδιοκτησία χωρίς στην πραγματικότητα να έρχονται ούτε έσοδα. Κυρίως πρέπει να καταλάβουμε πόσο πολύ δυ-σχεραίνει η όποια δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρό-τησης της χώρας, εφόσον θα έχει πουληθεί ο δημόσιος πλούτος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η παραχώρηση των υποδομών και του δημόσιου πλούτου, οδηγεί σε ένα μοντέλο οικονομίας από το οποίο δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε.


Αλλά πέραν όλων αυτών, που κάποιοι θα τα πουν «θεωρίες» και κάποιοι άλλοι θα πουν «σωστά τα λέτε, αλλά αφού χρωστάμε, καλά να πάθουμε», δυστυχώς για την πολιτική του ξεπουλήματος, υπάρχουν και οι αριθμοί.

Και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και αδιάψευστοι:Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ παραδόθηκε το 2009 στην MIG (Βγενό-

πουλος) για το ευτελές ποσόν των 174 εκ. €, με το δημόσιο να επιφορτίζεται υποχρεώσεις 1,3 δισ. € (αποζημιώσεις, ασφαλι-στικά ταμεία κ.λπ.). Ποιος μίλησε για έσοδα;

Η ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ μετά από αδιαφανείς διαδικασίες χωρίστηκε στα δύο, σε «καλή» και «κακή». Εκτιμάται ότι η «κακή» ΑΤΕ με τα αρνητικά κεφάλαια και τα επισφαλή δάνεια κόστισε στο Δημόσιο πάνω από 7 δις, ενώ η «καλή» ΑΤΕ που δόθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς (δηλαδή η υγιής τράπεζα δόθηκε στην

τράπεζα με τα κεφαλαιακά προβλήματα(!), θα χρηματοδοτηθεί επιπλέον από το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων (μέσω δανείου που θα λάβει από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότη-τας(!) με περίπου 7 δις, ενώ, ταυτόχρονα, η «καλή» ΑΤΕ θα ανακεφαλαιοποιηθεί επιπροσθέτως στο πλαίσιο του ομίλου της Τρ. Πειραιώς.

Κι αν όλα αυτά είναι πολύπλοκα, η ουσία είναι ότι έτσι που τα έκανε η κυβέρνηση, η Τράπεζα Πειραιώς όχι μόνο δεν καταβάλλει τίμημα αλλά και προικοδοτείται αδρά προκειμένου να «απορροφήσει» την «καλή» ΑΤΕ. Έτσι, με λεφτά δικά μας, των φορολογούμενων, όχι μόνο διασώζονται οι μέτοχοι της Τράπεζας Πειραιώς αλλά και «απορροφούν» την στρατηγική δημόσια ΑΤΕ, η οποία σκανδαλωδώς είχε εξαιρεθεί της ανακεφαλαίωσης. Ποιος μίλησε για έσοδα;

ΜΥΘοσ δεΥτεΡοσ

οΙ ΙδΙωτΙκοΠοΙήσεΙσ δήΜΙοΥΡΓοΥΝ ΑΝΑΠτΥΞή κΑΙ ΘεσεΙσ εΡΓΑσΙΑσ

Η γνωστή μας ΑΓΝΟ είχε μηδενικά χρέη ως το 2003 οπότε και ιδιωτικοποιήθηκε. Το 2012, πριν τις γιορτές,

υπέβαλε αίτηση υπαγωγής στο πτωχευτικό άρθρο 99, προκαλώντας απόγνωση στις οικογένειες των 300 εργαζόμενων που ήταν επί μήνες απλήρωτοι. Για αυτούς τους εργαζόμενους, η ανάπτυξη δεν ήρθε.

Και άραγε τι είδους ανάπτυξη πετύχαμε με το ξεπούλημα – χάρισμα της Αγροτικής Τράπεζας; Η Αγροτική κατείχε το 70% της αγροτικής γης ενυπόθηκο κι επίσης κατείχε πλειοψηφικά

πακέτα μετοχών σε πολλές συνεταιριστικές αγροτικές και κτηνοτροφικές εταιρείες. Το πούλημα – χάρισμα της ήταν ένα σημαντικό βήμα για την περαιτέρω «καπιταλιστικοποίηση» του πρωτογενούς αγροτικού τομέα, στη λογική που έχει ορίσει προ πολλού η ΚΑΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και έχουν ωραιότατα συγκεκριμενοποιήσει και τα μνημόνια. Με το ξεπούλημα - χά-ρισμα της Αγροτικής ξεμπερδεύουν οριστικά με τη μικροκαλλι-έργεια – μικροϊδιοκτησία, συγκεντρώνουν την αγροτική γη σε λιγότερα χέρια, αφήνουν τις πολυεθνικές (νέο-τσιφλικάδες) να ελέγξουν πλήρως την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή μας (τι τρώμε κι από πού). Αυτό είναι «προς τα μπρος» ή «προς τα πίσω»;

Ή μήπως περιμένουμε ο αγοραστής, για παράδειγμα, της ΕΥΔΑΠ να υλοποιήσει αναπτυξιακά σχέδια; Για να το σκεφτούμε με την απλή κοινή λογική. Οι Δήμοι και το δημόσιο οφείλουν στην ΕΥΔΑΠ 520 εκ. €. Μαζί με τις προσαυξήσεις, η ΕΥΔΑΠ έχει να λαμβάνει 850 εκ. €. Το ποσό για την εξαγορά της ανέρχεται σε 300 εκ. €. Δηλαδή ο αγοραστής θα εξασφαλίσει, εν μία νυκτί, μισό δισ. ευρώ. Επιβάλλοντας και αύξηση της τιμής του νερού στα νοικοκυριά, απλώς θα θησαυρίσει. Γιατί να κάνει επένδυση;

Και ποια ανάπτυξη θα έρθει για τα νοικοκυριά με αυξημένο κόστος νερού (μην πούμε για ρεύμα, για εισιτήρια συγκοινω-νιών κ.λπ.); Ποια ανάπτυξη θα έρθει για το προσωπικό που θα απολυθεί;

Δημόσιες εταιρείες όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ και ο ΟΣΕ που απα-σχολούσαν τώρα 40.000, 35.000 και 15.000 εργαζόμενους, σε συνθήκες ιδιωτικοποίησης ή σχεδιασμού της ιδιωτικοποί-ησης τους, θα απασχολούν συνολικά 25.000! Το ισοζύγιο στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις γέρνει τραγικά, πάντα και παντού, υπέρ της ανεργίας και όχι υπέρ της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.

Είναι απλά μαθηματικά: «Αν για 1000 άτομα που θα απολυθούν από μια εκποιούμενη ΔΕΚΟ προσληφθούν 300, έχουν προστεθεί 700 στη λίστα των ανέργων. Ο ήδη άνεργος ελπίζει ότι θα είναι στους 300». Αλλά και ο ήδη άνεργος και ο μέλλων άνεργος πρέπει να δουν την παγίδα.


Και όσοι δεν απολυθούν, και οι 300 που θα προσληφθούν, σε ποιες συνθήκες θα δουλεύουν; Θα νιώθουν άραγε την ανάσα της ανάπτυξης στο σβέρκο μετά από «όσες ώρες δουλειά χρειαστεί», με τα πενιχρά μεροκάματα των «ατομικών συμβάσεων», με τους βασικούς μισθούς του ιδιωτικού τομέα (που θα συμπιεστούν κι άλλο χωρίς τους μισθούς του δημοσίου να πιέζουν προς τα πάνω);

Πώς ακριβώς θα νιώσουν την ανάπτυξη όταν θα τους πουν – όπως στα ιδιωτικοποιημένα ναυπηγεία Σκαρα-μαγκά – για απασχόληση μια φορά την εβδομάδα και βλέπουμε; Πόσο αναπτυγμένος θα νιώθει ο εργαζόμενος όταν δουλεύει – αν δουλεύει – με αυτόν τον τρόπο;

4.000 θέσεις εργασίας έταξε ο δήμαρχος κύριος Πάχτας. Είναι ο ίδιος κ. Πάχτας που το 2003 ως υφ. οικονομικών στην κυβέρνηση Σημίτη είχε μεταβιβάσει 317.000 στρέμματα (σχεδόν το 1/8 της Χαλκιδικής) μαζί με εγκαταστάσεις στην Ελληνικός Χρυσός, συμφερόντων Μπόμπολα, αντί 11 εκατ. Μόνο που η αντικειμενική αξία εκτιμήθηκε στα 408 εκατ. Και μέχρι και η ΕΕ φρίκιασε και μίλησε για παράνομες ενισχύσεις. Τώρα κατά τον κ. Πάχτα, η Eldorado gold, μητέρα εταιρεία και της Ελληνικός Χρυσός, θα δημιουργήσει στο μεταλλείο χρυσού στη Χαλκιδική 4.000 θέσεις εργασίας, άμεσες και έμμεσες.

Όμως δεν γεννηθήκαμε χτες, ούτε μας ακύρωσαν ακόμα τη μνήμη.

Kisladag λέγεται το μεγαλύτερο μεταλλείο χρυσού της Τουρκίας το οποίο έχει αγοράσει η «δική μας» Eldorado gold εδώ και χρόνια. Μετά από το κόψιμο 220.000 δέντρων και

μετά από διάφορες δίκες που τις κέρδισε όλες, το μεταλλείο λειτουργεί πλέον απρόσκοπτα. Μόνο που οι εργάτες βγάζουν λιγότερα απ’ όσα έβγαζαν ως αγρότες και κτηνοτρόφοι στην περιοχή τους, όταν μπορούσαν να είναι αγρότες και κτηνοτρό-φοι, πριν δηλαδή τους πάρει, με τη βοήθεια της κρατικής βίας, η Eldorado το νερό για δική της χρήση!

Και μια ακόμη, τελευταία, ιστορία «ανάπτυξης», της δημοφιλούς Eldorado. Μια μέρα έβρεξε στην περιοχή. Και το νοσοκομείο γέμισε από κατοίκους δηλητηριασμένους από κυανιούχο άλας. Από την περιοχή του Kisladag. Την αναπτυγμένη περιοχή του Kisladag.

Δυστυχώς το ισοζύγιο είναι πάντα το ίδιο, σε όλο τον κόσμο, σε όλους τους χρόνους: η ιδιωτικοποίηση πάντα και παντού έχει κάνει τους αγοραστές πιο πλούσιους, οδηγώντας τους εργαζόμενους στην ανεργία και τις κοινωνίες σε μαρασμό!

Και αν κάποιος ελπίζει ότι τουλάχιστον οι αυριανοί αγοραστές της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΣΕ θα σώσουν τις υποδομές μέσω των επενδύσεων που θα αναγκαστούν να κάνουν, δυστυχώς η πείρα από τη Λατινική Αμερική, τη Βρετανία και όπου αλλού έχουν μελετηθεί τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων, δείχνει πως οι αυριανοί αγοραστές της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΣΕ θα βρουν έτοιμα τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής, θα βρουν έτοιμες όλες τις υποδομές, και αφού τα εκμεταλλευτούν, όταν απαξιωθούν και χρειάζονται νέες επενδύσεις ή θα πάρουν κρατικές επιδοτήσεις(!) ή θα τα εγκαταλείψουν πουλώντας τα στο κράτος.

ΜΥΘοσ τΡΙτοσ Με τΙσ ΙδΙωτΙκοΠοΙήσεΙσ ΘΑ ΓΙΝεΙ εΠΑΝεκκΙΝήσή τήσ οΙκοΝοΜΙΑσ

«Αφού το ελληνικό δημόσιο παραχωρήσει τα περι-ουσιακά του στοιχεία, τότε θα έχει στερηθεί κάθε

υλικό μέσο για να κάνει την οποιαδήποτε επανεκκίνηση της οικονομίας. Σε ένα καμένο έδαφος (που θα θυμίζει τη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν το κράτος ξεκίνησε να αγοράζει τα ιδιωτικά μονοπώλια για να εξασφαλίσει στον κόσμο υπη-ρεσίες όπως νερό και ρεύμα), η επανάκτηση του δημόσιου πλούτου, δηλαδή η κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων, θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε τύπου ανάπτυξη», γράφει ο Λ. Βατικιώτης.

Και ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης συμπληρώνει: «Το χρυ-σάφι της Χαλκιδικής παραδίδεται στους ξένους, έναντι έντεκα εκατομμυρίων ευρώ (όσο η αξία 30 διαμερισμάτων των 100τ.μ.). Το χρυσάφι, οι βωξίτες, το νικέλιο, το μαγγάνιο, όλος ο ορυκτός πλούτος που σχηματίστηκε κάτω από το έδαφος της Ελλάδας πριν από εκατομμύρια χρόνια, θα εκποιηθεί. Το χρυσάφι και τα υπόλοιπα μεταλλεύματα δεν θα ξαναγεννηθούν. Εκεί που ήταν κάποτε δάση και βουνοπλαγιές, θα μείνουν τα σεληνιακά τοπία της λεηλατημένης πατρίδας μας. Και τα κυανιούχα (για το χρυσάφι) θα μολύνουν τα εδάφη και τα νερά, σκοτώνοντας ζώα, πουλιά και ανθρώπους».

Επανεκκίνηση της οικονομίας με τις ιδιωτικοποιήσεις; Σε ποια χώρα; Δεν θα μείνει χώρα.

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν…

Μπ. Μπρεχτ


ΜΥΘοσ τετΑΡτοσ Με τήΝ ΙδΙωτΙκοΠοΙήσή ΘΑ κΑτΑΠοΛεΜήΘοΥΝ ή ΑδΙΑΦΑΝεΙΑ κΑΙ ή δΙΑΦΘοΡΑ

«Οι ιδιωτικοποιήσεις ενισχύουν τη διαφθορά γιατί ανοίγουν νέα μονοπάτια. Η ίδια η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων

είναι ταυτισμένη με τη διαφθορά. Το βαρύγδουπο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), που υπόσχεται να μειώσει το μέγεθος του κράτους και να εξαλείψει τα φαινόμενα αναξι-οκρατίας, είχε στέλεχος την ξαδέρφη του υπουργού η οποία έβγαλε εκτός Ελλάδας ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό που θα πρέπει να αποδείξει τώρα την προέλευση του (να δούμε… ), τώρα που βρέθηκε η χαμένη λίστα από την οποία το όνομα της είχε βγει εκτός, με τρόπο ποινικά διώξιμο, όταν ο ξάδερφος ήταν υπουργός! Αυτό είναι! Η διαφάνεια και η πάταξη της διαφθοράς σε όλο τους το μεγαλείο!

Αλλά εκτός της ξαδέρφης που στελέχωσε το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων, και το ίδιο το ΤΑΙΠΕΔ κάπως περίεργα στελεχώθηκε, τουλάχιστον σύμφωνα με το γερμανικό περιο-δικό Στερν που μας ενημέρωσε ότι η στελέχωση του ΤΑΙΠΕΔ

έγινε με στελέχη της αυτοκρατορίας του Λάτση και κυρίως της Eurobank. Και μας θύμισε (το Στερν) και την εκχώρηση του εμπορικού κέντρου Mall στο Μαρούσι, που αποφασίστηκε τον Οκτώβριο του 2012 και χαιρετήθηκε με περισσό ενθουσιασμό από την ελληνική πολιτική ελίτ, έναντι του αστρονομικού ποσού του μισού ευρώ ανά τ.μ.» (από άρθρο του Λ. Βατικιώτη).

Ναι, 50 λεπτά το τετραγωνικό μέτρο κόστισε το Mall στην αυτοκρατορία Λάτση. Χωρίς αδιαφάνεια, χωρίς διαφθορά!

Ωραίο παράδειγμα της στενής σχέσης διαφθοράς και αδιαφά-νειας με την ιδιωτικοποίηση αποτελεί και ο ΟΣΕ. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης του την τελευταία 20ετία, συνδυάστηκε - ως αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία του - με κατακόρυφη αύξηση αδιαφάνειας και διαπλοκής στη διαχείριση των ευρω-παϊκών και εθνικών κονδυλίων και την κατανομή των έργων στους ντόπιους και ξένους επιχειρηματίες. Έτσι φαγώθηκε μια τεράστια επένδυση 9 δις € χωρίς μάλιστα να ολοκληρωθεί κανένα σιδηροδρομικό έργο.

ΜΥΘοσ ΠεΜΠτοσ οΙ ΙδΙωτΙκοΠοΙήσεΙσ «ΑΝοΙΓοΥΝ» τήΝ ΑΓοΡΑ κΑΙ τοΝ ΥΓΙή ΑΝτΑΓωΝΙσΜο κΑΙ ετσΙ ΡΙΧΝοΥΝ τΙσ τΙΜεσ

Θα μπορούσε κάποιος να πει «ανοιγοκλείνουν» την αγορά καταπώς τους συμφέρει, αλλά σε αυτή τη φάση, είναι

σαφές πως οι ιδιωτικοποιήσεις «κλείνουν» την αγορά. Μην ξαναπούμε για την Ολυμπιακή (που στο όνομα του ανταγωνι-σμού ιδιωτικοποιήθηκε έναντι πινακίου φακής και στη συνέχεια πουλήθηκε στον ανταγωνιστή της), ας πούμε για τις τράπεζες αυτή τη φορά. Πώς θα ανοίξει η αγορά αφού η δηλωμένη τάση είναι να δημιουργηθούν 2,5 τράπεζες, και μάλιστα τη μία από αυτές, τη μεγαλύτερη, την Εθνική, να την έχουν οι Γερμανοί μέσω της Ντόιτσε Μπανκ; Να μια απορία περί του ανοίγματος.

Όσο για τον «υγιή ανταγωνισμό», πράγματι πολύς κόσμος χαίρεται με την προοπτική πτώσης των τιμών λόγω των ιδι-ωτικοποιήσεων και του «υγιούς ανταγωνισμού». Χαίρεται επειδή μέχρι τώρα υποφέρει εξαιτίας των συνεχών αυξήσεων στα τιμολόγια, που πραγματοποιούν οι διορισμένες διοικήσεις των οργανισμών, διορισμένες από τις ίδιες κυβερνήσεις που κόπτονται για την πτώση των τιμών μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Πόσα θέλουν για να μας τρελάνουν;

Ας δούμε λοιπόν πώς ζούμε στην καθημερινότητα μας τον υγιή ανταγωνισμό του ιδιωτικού τομέα:

Α) Πόσο ευεργετικά λειτουργεί ο ανταγωνισμός στην αγορά καυσίμων (αγορά απελευθερωμένη από το 1992), με πολυάριθ-μες εταιρείες διάθεσης και χιλιάδες ιδιώτες πρατηριούχους

Β) Πόσο ευεργετικά λειτουργεί στην ελεύθερη αγορά (και μάλιστα σε περιβάλλον πολύ έντονου ανταγωνισμού) του γάλακτος. Κάθε τρεις και λίγο οι γαλακτοβιομηχανίες κατηγο-ρούνται για πρακτικές καρτέλ και χειραγώγησης τιμών (αλήθεια,

οι «κουμπάροι» πού να βρίσκονται;).Μιας και ανήκουμε στην προηγμένη Ευρώπη, ίσως κάποιοι

βρίσκουν πιο αξιόπιστα τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ας πάμε λοι-πόν στη χώρα – αρχόντισσα των ιδιωτικοποιήσεων, τη Μεγάλη Βρετανία και να δούμε περιληπτικά τι έγινε με τις τρεις πιο πετυχημένες ιδιωτικοποιήσεις της.

Οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού έγιναν μεταξύ 1989-1993. Η τιμή αυξήθηκε αρχικά κατά 50%. Μέχρι το 2006 η αύξηση είχε ανέλθει στο 245%. Όταν οι - ιδιωτικές - υπο-δομές άρχισαν να εμφανίζουν προβλήματα, τα χρήματα για τη συντήρηση δόθηκαν από το κράτος, δηλαδή από τους πολίτες που πλήρωναν 245% παραπάνω για το νερό.

Η Βρετανική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ιδιωτικοποιήθηκε το 1990. Αμέσως μόλις το δημόσιο την πούλησε, το δημόσιο χρηματοδότησε τον εκσυγχρονισμό της. Οι τιμές του ρεύματος αυξήθηκαν κατά 28% ενώ μεταξύ 2003 – 2005 πήραν άλλο ένα 40% αύξηση. Σήμερα, η Βρετανία κινδυνεύει να βρεθεί με ενεργειακό κενό από το 2015 και η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχει προτείνει την από-ιδιωτικοποίηση.

Η Βρετανία έχει επίσης το πιο ακριβό τρένο στην Ευρώπη. Η δεύτερη θέση στη διαδρομή Λίβερπουλ-Λονδίνο κοστίζει £54.39, ενώ τα εισιτήρια των τρένων στη Γαλλία και την Ιταλία κοστίζουν περίπου το μισό σε αντίστοιχες διαδρομές. Επιπλέον, τα τρένα του Ην. Βασιλείου είναι από τα πιο συνωστισμένα τρένα στην Ευρώπη –ειδικά τις ώρες αιχμής– καθώς οι εται-ρείες προσπαθούν να μειώσουν το κόστος και αποφεύγουν να προσθέσουν επιπλέον βαγόνια.


Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι εξακολουθούν και λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση, ύψους £5,2 δισ. (στοιχεία 2008-2009).

Να πούμε και το ανάποδο παράδειγμα; Μόλις το νερό στο

Παρίσι επανακρατικοποιήθηκε, το δημόσιο κέρδισε 35 εκ ευρώ σε 1 χρόνο, ενώ υπήρξε 8% μείωση τιμής για το χρήστη.

ΜΥΘοσ εκτοσ τΑ σ.δ.Ι.τ. κΑΙ οΙ σΥΜβΑσεΙσ ΠΑΡΑΧωΡήσήσ σΥΜΦεΡοΥΝ τοΝ ΠοΛΙτή

Τα ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημόσιου – ιδιωτικού Τομέα) και οι Συμβάσεις Παραχώρησης, δεν συμφέρουν τον πολίτη,

αρμέγουν τον πολίτη. Χρόνια τώρα, το δημόσιο, απαξιώνοντας τον εαυτό του, μας έπεισε ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά, είναι ανίκανο και τα κάνει όλα ακριβά. Πρωτεργάτες στην απαξίωση του δημόσιου τομέα, είναι τα τηλεοπτικά κανάλια, τα ίδια κανάλια που α) έχουν καταλάβει τις δημόσιες συχνότητες χωρίς άδεια οπότε χωρίς πληρωμή, και β) τα περισσότερα έχουν κοινούς ιδιοκτήτες με τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, που κάνουν χρυσές δουλειές κατασκευάζοντας τα

έργα που το δημόσιο δεν μπορεί να κάνει, γιατί έτσι απέδειξαν τα κανάλια!

Πέραν του νεοφιλελευθερισμού, δυστυχώς και επιστήμονες, πανεπιστημιακοί, «εκσυγχρονιστές» πολιτικοί κινήθηκαν εδώ και χρόνια σε αυτή την κατεύθυνση. Κι έτσι, με τούτα και με τ’ άλλα, με μελέτες, εκπομπές και εγκαίνια, βρεθήκαμε το 2011 με 3.100 συμβάσεις ΣΔΙΤ ύψους 15 δισ. ευρώ.

Εν τω μεταξύ, το κόστος των έργων αυτών ανεβαίνει κι ανεβαίνει κι ανεβαίνει, κυρίως με την πρακτική των συμπλη-ρωματικών συμβάσεων και τις διαρκείς αναπροσαρμογές υπέρ


των εργολάβων. Σύμφωνα με τη ΜΟΔ ΑΕ η μέση υπερκοστολό-γηση των έργων την προηγούμενη δεκαετία (ουπς! ολυμπιακοί αγώνες!) ανήλθε στο 90%. Τα πληρώσαμε διπλά!

Ομάδα εργασίας του Τεχνικού Επιμελητηρίου ολοκλήρωσε πρόσφατα έρευνα για την εφαρμογή των ΣΔΙΤ στη χώρα μας, το 2010. Η έρευνα έδειξε τις αρνητικές συνέπειες που έχουν για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και την οικονομία μας τα ΣΔΙΤ. Πρόκειται για την περίοδο λίγο πριν την είσοδο στο πρώτο Μνημόνιο, όταν η εξάπλωση των ΣΔΙΤ τόσο σε νέα έργα, όσο και σε υπάρχουσες δημόσιες υποδομές προκρίνονταν από την κυβέρνηση ως αναπτυξιακή λύση για την αντιμετώπιση της κρίσης (κάτι που και σήμερα υποστηρίζουν πολλοί). Από τη μελέτη του ΤΕΕ όμως φαίνεται ότι «η πολιτεία πληρώνει τρεις φορές πάνω το κόστος κάποιων έργων, που επιλέχθηκε να γίνουν μέσω Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), ευνοώντας μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους».

Πέρα όμως από όλες τις μελέτες, τις έρευνες, τους αριθμούς, υπάρχει και η καθημερινότητα που είναι αμείλικτη. Ας δούμε το έργο «Ταξιδεύω στην εθνική οδό». Εκεί αναδεικνύεται όλο το μεγαλείο των ΣΔΙΤ, καθώς η εθνική οδός είναι μια μονοπωλιακή υποδομή που επιβαρύνει με όλους τους κινδύνους το δημόσιο και με όλο το κόστος τους πολίτες. Εκεί λοιπόν έχουμε αλλεπάλ-ληλες αυξήσεις διοδίων που αγγίζουν μέχρι και το 50%. Έχουμε το κράτος να αναλαμβάνει τη διαφύλαξη της είσπραξης του ιδιώτη ποινικοποιώντας με αυστηρότητα μία πράξη ιδιωτικής συναλλαγής (μεταξύ χρήστη-ιδιωτικής εταιρείας) προκειμένου να αναχαιτιστεί το κίνημα «Δεν Πληρώνω».

Έχουμε το κράτος να αναλαμβάνει και να καλύπτει κενά στη χρηματοδότηση των τραπεζών, προκειμένου να συνεχίζονται τα έργα που παραμένουν ημιτελή και επικίνδυνα, αλλά παρόλα αυτά πληρώνονται κανονικά από τους πολίτες. Και έχουμε τον ιδιώτη – μονοπώλιο πια – να κερδίζει!

Μητέρα των ΣΔΙΤ θεωρείται η Αττική Οδός. Διαβάζουμε στο rubblenews:

«Η Αττική οδός κόστισε περίπου 1,3 δισ. ευρώ. Από αυτά:- 420 εκατ. ευρώ τα κατέβαλε το Δημόσιο και η Ε.Ε., δηλαδή

το πληρώσαμε εμείς.- 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια με την εγγύηση του Ελλη-

νικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά,

η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς κι αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

- 175 εκατ. ευρώ ήταν η συμμετοχή της κοινοπραξίας που κατασκεύασε και εκμεταλλεύεται το δρόμο.

Μέχρι το 2011 τα συνολικά έσοδα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων, αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου! Αυτό έγινε στα 8 από τα 23 χρόνια που μπορεί η Αττική Οδός να εκμεταλλεύεται το δρόμο!»

Μη βιαστεί να πει κανείς ότι εδώ είναι η χώρα της διαφθοράς κι αυτό φταίει για όλα. Διαβάστε την ανακοίνωση της 08/12/10 που εξέδωσε η Επιτροπή του Αγγλικού Κοινοβουλίου για τις επιπτώσεις από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα ΣΔΙΤ της περιόδου Θάτσερ:

«Τα ΣΔΙΤ και οι ιδιωτικοποιήσεις οδήγησαν σε:- πιο ακριβή χρηματοδότηση των υπηρεσιών- πιο ακριβές κατασκευές των υποδομών- πιο ακριβό το κόστος χρηματοδότησης (δάνεια, outsourcing

κ.λπ.)- πιο ακριβές μεταφορές».Το μεγαλύτερο ΣΔΙΤ της Αγγλίας, η ανακατασκευή του

μετρό στο Λονδίνο, απέτυχε κι επανακρατικοποιήθηκε. Χρειάζεται κάτι άλλο;

ΜΥΘοσ εβδοΜοσ οΙ "κήΦήΝεσ" τωΝ δεκο το εΧοΥΝ ΠΑΡΑκΑΝεΙ. ΝΑ ΠοΥΛήΘοΥΝ, εΠΙτεΛοΥσ!

Το κράτος αυτό δημιούργησε ένα δημόσιο τομέα βασισμένο στην πελατειακή εξάρτηση, με ένα τερατώδες σύστημα

λειτουργίας που υπέτασσε κάθε δημιουργική ικανότητα των εργαζομένων. Το Δημόσιο ήταν (και είναι) εκεί, κυρίως για να εξυπηρετεί μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι ληστρικές συμβάσεις και προμήθειες άλλωστε δημιούργησαν τα ελλείμματα και τα τεράστια προβλήματα στις ΔΕΚΟ.

Στο πλαίσιο αυτό: «Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς

στις ΔΕΚΟ που φορτώθηκαν τα ρουσφέτια και τη διαφθορά του πελατειακού κράτους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβέρνησαν αυτή τη χώρα από το 1974 μέχρι σήμερα. Γεγονός παραμένει όμως ότι αυτές οι ΔΕΚΟ, χάρη στην επινοητικότητα π.χ. των τεχνικών του ΟΤΕ έφτιαξαν τις υποδομές που υπάρχουν σήμερα σ’ αυτή τη χώρα και τις οποίες λυμαίνονται λαμόγια των ιδιωτικών εταιρειών κινητής τηλεφωνίας, που δεν πόντι-σαν ούτε μια καινούργια οπτική ίνα, απλά παρασιτούν πάνω στο δίκτυο του ΟΤΕ. Γεγονός παραμένει ότι οι λομπίστες των


Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας αρμέγουν τη ΔΕΗ και φορ-τώνουν στους φορολογούμενους χρέη χάρη στη μονοπωλιακή σχέση επιδοτούμενης χρηματοδότησης που τους χάρισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: Παράγουν ενέργεια όσο φυσάει αέρας και στη συνέχεια την πουλάνε στη ΔΕΗ... 2,5 φορές πιο ακριβά από όσο κοστίζει στη ΔΕΗ η παραγωγή ενέργειας στις θερμοηλεκτρικές της μονάδες!

Κι ύστερα έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ που περιέχει το μυστηριώδες «τέλος ΑΠΕ», κι ο καταναλωτής πληρώνει

πανάκριβα την κιλοβατώρα όχι εξ αιτίας των «καλο-πληρωμένων» εναεριτών της ΔΕΗ, αλλά γιατί επιδοτεί εν αγνοία του τα ιδιωτικά λαμόγια - αλλά καταριέται τη ΔΕΗ και γενικώς τους δημοσίους υπαλλήλους για την κακή του τύχη!» γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου.

Γεγονός επίσης παραμένει ότι όσα σιδηροδρομικά έργα έγιναν από ιδιώτες, την επίβλεψη την είχαν σιδηροδρομικοί, την τεχνο-γνωσία την παρείχε ο ΟΣΕ και οι εθνικοί εργολάβοι διέθεταν μόνο… ανασφάλιστους εργαζόμενους, κυρίως μετανάστες.

ΜΥΘοσ οΓδοοσ κΑΙ ΠοΙοσ ΘΑ’ ΡΘεΙ ΝΑ ΠΑΡεΙ το εΛΛήΝΙκο δήΜοσΙο, ΠοΙοσ ΘεΛεΙ Ασ ΠοΥΜε τήΝ τΡΑΙΝοσε ….

«Πού θα ξαναβρούν τέτοια ευκαιρία;1- Θα τα πάρουν όλα μισοτιμής, καθώς οι ίδιοι

δημιουργούν «υποτιμητικό» κλίμα.2- Η ζήτηση στα δημόσια αγαθά είναι εγγυημένη:

ό,τι κι αν γίνει, θα πιούμε νερό, θα χρησιμοποιήσουμε λιμάνι.

3- Τα κέρδη είναι εξασφαλισμένα: κι αν δεν είναι με-γάλα, είναι σταθερά, πράγμα σπουδαίο για το κεφάλαιο, κυρίως σε καιρούς κρίσης.

4- Με αυτόν τον τρόπο, ελέγχουν κρίσιμους πολιτικά τομείς. Ποια κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις ιδιωτών που ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας;» λέει ο Γιάννης Δραγασάκης.

Εμείς θα προσθέσουμε μόνο πως το κόμιστρο για κάθε κοντέινερ που θα έρχεται στο λιμάνι φτάνει τα 300€. Δεν είναι αυτό αρκετό κέρδος για κάποιον που δεν έχει ξοδέψει ούτε ένα ευρώ για υποδομές;


ΜΥΘοσ εΝΑτοσ ο εΛΛήΝΙκοσ ΛΑοσ σΥΜΦωΝεΙ Με τΙσ ΑΠοκΡΑτΙκοΠοΙήσεΙσ

«Ο ελληνικός λαός συμφωνεί (συγκεκριμένα το 62,5%, ενώ το 30,3% είναι κατά) στην ερώτηση «είστε υπέρ ή κατά των

αποκρατικοποιήσεων και γενικά της αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου ως μέσου αντιμετώπισης της κρίσης;» (Κάπα research, για το Βήμα 30/12/12).

Αν η ερώτηση ήταν π.χ. «είστε υπέρ ή κατά της εκχώρησης

σε ιδιώτες της δημόσιας περιουσίας;» ή «συμφωνείτε με την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων που θα σημάνει αυξημένα τιμολόγια, χειρότερες υπηρεσίες και απολύσεις;», δεν ξέρουμε την απάντηση. Μάλλον δεν θα εξασφαλιζόταν η πολυπόθητη συναίνεση», γράφει ο Λ. Βατικιώτης και εμείς δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσθέσουμε. .

ΜΥΘοσ δεκΑτοσ εΛΛΑδΑ, ή τεΛεΥτΑΙΑ... «σοβΙετΙκή δήΜοκΡΑτΙΑ»

Μην εξηγήσουμε εδώ τι ήταν τα Σοβιέτ και οι Σοβιετικές Δημοκρατίες… Θα αντέξουμε να μην απαντήσουμε εδώ

σε αυτή την πρόκληση και να μείνουμε στο θέμα. Όσοι λοιπόν μέμφονται την Ελλάδα για τη «μεγάλη» παρουσία του δημοσίου στην επιχειρηματική ζωή, ας μας εξηγήσουν πώς γίνεται και στον Πίνακα Κατάταξης των χωρών της ΕΕ με βάση τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις (Privatizations in EU Countries, CEsifo DICO Report 3/2010) η Ελλάδα βρίσκεται στην 7η θέση από τις 18! Άρα μάλλον ιδιωτικοποιούμε αβέρτα, και μάλιστα μιλάμε για το 2010, δηλαδή πριν το μεγάλο ξεπούλημα. Και οι τελευταίες σοβιετικές δημοκρατίες, δηλαδή οι τελευταίες στη λίστα, είναι η Δανία, το Βέλγιο και βέβαια η Γερμανία, που προφυλάσσουν σαν κόρη οφθαλμού τις δημόσιες επιχειρήσεις τους!

«Ο δημόσιος τομέας που έχουμε σήμερα, όπως η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ, δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με παρότρυνση της Αμερικής (να’ θελε η Αμερική να μας κάνει χώρα σοσιαλιστική;) γιατί μόνο έτσι μπορούσε να γίνει ανασυγκρότηση του καπιταλισμού μετά τον πόλεμο στη χώρα μας. Και ένα δεύτερο κύμα έγινε μετά την κρίση του 74 – 75, για να σωθούν μεγάλες υπερχρεωμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Ο δημόσιος τομέας που έχουμε σήμερα λοιπόν είναι ένας δημόσιος τομέας στη βάση του καπιταλισμού, γι’ αυτό άλλωστε

και η λειτουργία του είναι αντιφατική. Τι σχέση έχει λοιπόν η Αριστερά και οι ιδέες της μ’ αυτό; Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζουν την Αριστερά με το δικό τους χρεοκοπημένο μοντέλο;»


ΜΥΘοσ εΝδεκΑτοσ ή ΑΡΙστεΡΑ ΛεεΙ «κΡΑτοσ – ΠεΡΙσσοτεΡο κΡΑτοσ»

Η οπτική της Αριστεράς είναι οι ανάγκες του λαού. Η Αριστερά δεν είναι γενικά υπέρ του κράτους. Υπέρ του κράτους είναι

και οι νεοφιλελεύθεροι, αν και όταν αυτό υπηρετεί το σύστη-μα. Λίγες φορές για παράδειγμα κρατικοποιούν τράπεζες και επιχειρήσεις καταπώς τους βολεύει;

Η Αριστερά είναι υπέρ των δημόσιων αγαθών – ας θυμηθούμε όλοι τι σημαίνει δημόσιο αγαθό, γιατί σε λίγο η έννοια αυτή δεν θα υπάρχει στη χώρα μας.

Γράφει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου: «Ας αναρωτηθεί ο καθέ-νας αν πρέπει το νερό, ο ηλεκτρισμός, το τηλέφωνο, το Ίντερνετ, οι συγκοινωνίες και όλα τα υπόλοιπα δημόσια αγαθά, να είναι εγγυημένα από το κράτος για όλους τους πολίτες, ή μπορούμε να τα αφήσουμε στο έλεος των ιδιωτικών εταιρειών, όπως έκανε ο Ρίγκαν με την ηλεκτρική ενέργεια και βυθίστηκαν σε αλλεπάλληλα μπλακ άουτ το Λος Άντζελες και η Νέα Υόρκη… Ας αναρωτηθούμε αν πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι όταν πρόκειται για τη μόρφωση των παιδιών μας ή όταν βρισκόμαστε απέναντι στο θάνατο -κάτι που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης και υγείας- ή πρέπει να μορφώνονται και να ζουν μόνο όσοι έχουν χρήματα;

Η Αριστερά, πέρα από την προφανή οικονομική και κοινωνική σημασία των ιδιωτικοποιήσεων, βάζει ψηλά τη μάχη αυτή γιατί το δημόσιο αγαθό (res publica) απο-τελεί την ουσία της δημοκρατίας (republic) σε αντίθεση με την ολιγαρχία των ιδιωτικών συμφερόντων».

Αυτή είναι η πραγματικότητα.ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ;Στη σημερινή συγκυρία, της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και

της κορύφωσης της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου, υπάρχει μόνο μία απάντηση στο κύμα των ιδιωτικοποιήσεων που πάει να πνίξει κάθε μελλοντική προσπάθεια ανασυγκρό-τησης σε όφελος του λαού, σε όφελος μας. Ένα μαζικό και πολύπλευρο κίνημα με παλλαϊκό χαρακτήρα, κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ένα κίνημα που θα διεκδικήσει

τη μη ιδιωτικοποίηση περιουσίας του δημοσίου• την επαναφορά στον πλήρη δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο • όλων των εκποιημένων επιχειρήσεων και δραστηριοτήτων που έχουν στα προηγούμενα χρόνια πουληθεί από τις κυ-βερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τη μη αναγνώριση και ακύρωση κάθε εκποίησης δημόσιου • πλούτου που έγινε από μνημονιακές κυβερνήσεις

Το κίνημα αυτό, για να είναι νικηφόρο και αποτελεσματικό, πρέπει να υπερβεί τις πόρτες των προς ξεπούλημα οργανισμών, περιοχών, δραστηριοτήτων. Να αγκαλιάζει την κοινωνία και να στηρίζεται από αυτήν. Να συνδέεται με τις πραγματικές ανάγκες του λαού, που το δημόσιο πρέπει να υπηρετεί. Να διεκδικεί δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία, φτηνό εισιτήριο, ελεύθερη πρόσβαση στους δημόσιους χώρους κ.ο.κ. Να διαμορφώνει την πρόταση του μαζί με το λαό, για το λαό, και να τη δοκιμάζει στην πράξη.

Πρέπει να βάλουμε ξανά στην «ατζέντα» της κοινωνίας την έννοια του δημόσιου αγαθού.

Μπορούμε να κερδίσουμε. Και είναι προϋπόθεση για να ζήσουμε στη χώρα μας.


ΑΝτΙ εΠΙΛοΓοΥ

Αντί ενός συνηθισμένου επιλόγου, ας ταξιδέψουμε με τρένο στην Αργεντινή. Διαβάσαμε και σας παρουσιάζουμε ένα

τμήμα από το άρθρο του info-war.gr «Αργεντινή: Εκτροχιασμός από το μέλλον… της Ελλάδας».

Οποιασδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα που γνωρίζουμε, δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα του ότι και η Ελλάδα και η Αργεντινή και η Βρετανία έχουν ένα ίδιο τεράστιο πρόβλημα, που λέγεται καπιταλισμός και εξουσία του κέρδους πάνω στον άνθρωπο.

«Από το 1948 όταν ο στρατηγός Περόν εθνικοποίησε τους σιδηροδρόμους, η Αργεντινή διέθετε ένα από τα πλέον σύγχρονα δίκτυα σταθερής τροχιάς σε ολόκληρη την Αμερικανική ήπειρο. Περίπου 92.000 υπάλληλοι εργάζονταν σε ένα δίκτυο 50.000 χιλιομέτρων που κάλυπτε όλη τη χώρα. Η πορεία του σιδηρο-δρόμου ακολουθεί ουσιαστικά την οικονομική παρακμή της Αργεντινής η οποία από τη δεκαετία του 70 βλέπει το δημόσιο χρέος να εκτοξεύεται. Τη δεκαετία του ’90, καθώς η κυβέρνηση του προέδρου Μένεμ εισάγει το νεοφιλελεύθερο πείραμα στην Αργεντινή η Παγκόσμια Τράπεζα ασκεί τρομακτικές πιέσεις για την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων. Ο Μένεμ δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποκύψει στις πιέσεις των ξένων δανειστών του και να τους προσφέρει τις πολυτιμότερες δημόσιες υπηρεσίες σε εξευτελιστικές τιμές.

Εκτός από τα τρένα ιδιωτικοποιούνται οι αερομεταφορές αλλά και σημαντικοί τομείς της ενέργειας οι οποίοι, παρά την κρίση, συνέχιζαν να τροφοδοτούν το δημόσιο ταμείο.

Το αποτέλεσμα, στην περίπτωση των σιδηροδρόμων, είναι μια λεόντειος συμφωνία με την οποία η κυβέρνηση ξεπουλά το φιλέτο των τρένων ενώ διατηρεί υπό τον έλεγχό της τους σταθμούς και το δίκτυο των σιδηροδρόμων. Το δημόσιο δηλαδή επωμίζεται το μεγάλο κόστος της συντήρησης ενώ χάνει τα βασικά έσοδα τα οποία κατευθύνονται σε ιδιωτικές εταιρείες που μισθώνουν τα τρένα με δεκαετή συμβόλαια εκμετάλλευσης.

Η ζημιά όμως για τους Αργεντίνους φορολογούμενους δεν σταματά εκεί. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 οι περισσότερες από τις εταιρείες στον κλάδο των σιδηροδρόμων απειλούνται με άμεση κατάρρευση, η οποία επιδεινώνεται ραγδαία από την οικονομική κρίση. Το κράτος αναγκάζεται να παρέμβει και πάλι με κολοσσιαίες επιδοτήσεις, που φτάνουν τα 5 εκατομμύρια δολάρια το μήνα, για να διατηρήσει τα τρένα σε λειτουργία. Οι φορολογούμενοι δηλαδή πληρώνουν για πολλοστή φορά το κόστος τη στιγμή που οι παρεχόμενες υπηρεσίες επιδεινώνονται συνεχώς, δεκάδες δρομολόγια καταργούνται και χιλιάδες υπάλ-ληλοι απολύονται. Μέσα σε λίγα χρόνια το δίκτυο καλύπτει μόλις 7.000 χιλιόμετρα και απασχολεί 7.000 άτομα. Χιλιόμετρα σιδηροτροχιών καταστρέφονται για να πουληθούν για παλιοσίδερα ενώ παρατηρούνται εγκληματικές ελλείψεις στη συντήρηση των τρένων – αρκετά από τα οποία χρονολογούνται από το 1965.

Παράλληλα οι ιδιωτικές εταιρείες λειτουργούν με όρους ολι-γοπωλίου και με διάφορες τεχνικές αναγκάζουν το κράτος να διατηρήσει τις επιδοτήσεις ακόμη και σήμερα – δηλαδή μια δεκαετία μετά την κρίση του 2001.

Η Αργεντινή ήταν το τελευταίο θύμα της ιδιωτικοποίησης δικτύων σταθερής τροχιάς – δικτύων δηλαδή στα οποία ο πε-ρίφημος ανταγωνισμός είναι εξ ορισμού καταδικασμένος σε αποτυχία. Το πρόβλημα είναι ότι στην Αργεντινή, όπως συνέβη παλαιότερα και στη Βρετανία, η αποτυχία μετριέται και σε αν-θρώπινες ζωές».

Το τελευταίο σιδηροδρομικό ατύχημα στην Αργεντινή, στο Μπουένος Άιρες, άφησε πίσω του 51 νεκρούς και τουλάχιστον 700 τραυματίες.

Κείμενα που διαβάσαμε, ακούσαμε και χρησιμοποιήσαμε ιδέες:

«Αφιέρωμα στις ιδιωτικοποιήσεις»• , news.radiorubble.gr • «Το μεγάλο φαγοπότι», του Πέτρου Παπακωνσταντίνου, thepressproject.gr «Ιδιιωτικοποιήσεις: χορός δισεκατομ-• μύρίων με θύμα τους εργαζόμενους», Λεωνίδας Βατικιώτης, aristeroblog.gr «Ιδιωτικοποιήσεις: παραδίδου το τε-• λευταίο εργαλείο ανάπτυξης», Λεωνίδας Βατικιώτης, Επίκαιρα 27/9-3/10/12 «Η απειλή των ιδιωτικοποιήσεων. • Στρατηγικές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών», εκδήλωση του Ιν-στιτούτου Πουλαντζάς, με ομιλήτριες την Νάντια Βαλαβάνη και τη Χίλαρι Γουεϊνρά-ιτ «Οι ιδιωτικοποιήσεις να γίνουν υπό-•

θεση ολόκληρης της κοινωνίας» ομι-λία Γιάννη Δραγασάκη, δημοσιευμένη στο herrkbiblio.wordpress το Μάιο του 2011 «Έλληνες εις γην ξένην»,• του Ευτύχη Μπιτσάκη, εφ. «δρόμος της αριστεράς» «Αγροτική Τράπεζα: πλιάτσικο το λέει • ο λαός», Γιάννα Χρυσικού, εφ. «Πριν» «Το σκάνδαλο του αιώνα: χαρίζουν • την καλή» ΑΤΕ στην Πειραιώς», iskra.gr «Αργεντινή: εκτροχιασμός από το μέλ-• λον… της Ελλάδας», άρθρο δημοσιευμένο στο xstefanou.infowarproductions.com «Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ηλίθι-• οι», του Γιώργου Τριανταφυλλόπουλου, eparistera.blogspot.gr «Με ΜΑΤ εισβάλλουν οι χρυσοθήρες • στη Χαλκιδική», Γιώργος Κερασίδης,

aristeroblog.gr «Η Eldorado gold στην Τουρκία - μαρ-• τυρίες», Παρατηρητήριο μεταλλευτικών δραστηριοτήτων

Είδαμε και προτείνουμε: «Το μεγάλο ξεπούλημα»• γερμανικό ντοκιμαντέρ του Florian Opitz (2007) «Ακόμη και η βροχή» • ταινία του Ισιάρ Μπολάιν (2010) «The navigators»• (ελλ. τίτλος: ο Πωλ, ο Μικ και οι άλλοι), ταινία του Κεν Λόουτς (2001)) "Catastroica"• ντοκιμαντέρ του Άρη Χα-τζηστεφάνου «Εκτροχιάστε τις ιδιωτικοποιήσεις• », βίντεο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών

ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ

Documents

Transcript of ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ - ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ