ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ by Michael Pais, Melbourne 2014

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ

ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΛΕΞΗ-ΛΕΞΗ ΤΗ ΖΩΗ

ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ

ΤΟΥ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ

«ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ»

By Michael Pais

FROM THE DIARY OF THE CENTURIES

Days are the language with which the eons tell us word by word of life

«Όταν μιλάμε για θάνατο, η ψυχή μας ακούει απαθής,

Λες… και δεν την αφορά…!!!»

Melbourne 2013

Published in Melbourne, 2014

National Library of Australia Catalogue Cart no. & ISBN 978-0-9924902-0-1

© Michael Pais alasinos@gmail.com 7 Greenglade Court Blackburn North 3130 Vic. Australia

Στόχος αυτού του βιβλίου είναι η αναθέρμανση της περί κόσμου και πραγμάτων συζήτησης που έκανε τους Έλληνες ξεχωριστούς… και που έμεινε στην μέση, πριν από δύο χιλιάδες χρόνια!

Ο Michael Pais γεννήθηκε στη Κύπρο το 1945 στη κωμόπολη της Λύσης. Μετανάστεψε στην Αυστραλία το 1976 και από τότε ζει στη Μελβούρνη. Ασχολείται με τη ποίηση, τη φιλοσοφία και την ερασιτεχνική αστρονομία (κοσμολογία) από τη δεκαετία του 1970. Για την αποφυγή τυχόν παραπλανητικών σκοπιμοτήτων… προσεγγίζει τα πράγματα μόνο με τρόπο που θα «συναινεί» και η φύση τους και με πρότυπα τους αρχαίους ερευνητές, με σεβασμό και υποταγή στην ανεξάρτητη και ελεύθερη σκέψη. Τρέφει απεριόριστη εκτίμησή στις επιστήμες και ιδιαίτερα στη αστροφυσική…

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

6. «ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ»

7. «ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

8. ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ…

9. ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

10. Η ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΠΑΙΔΕΙΑ»

11. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ / Η ΓΗ ΜΑΣ

12. ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ;

13. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

14. ΟΙ ΙΔΕΕΣ…!

15. ΕΠΕΙΔΗ

16. ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ... / ΠΟΤΕ

17 . «Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ»

18. Ο,ΤΙ ΚΤΙΖΟΥΜΕ…

19. ΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

20. ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

21. ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ! / Ο ΛΟΓΟΣ

22. ΤΟΤΕ ΘΑΡΡΩ!…

23. ΑΝ Η ΖΩΗ…

24. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

25. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ!

26. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ…

27. Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ…

28. ΟΣΟ…

29. Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ!

30. ΚΙ ΟΜΩΣ

31. ΑΝ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

32. ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ;

33. ΑΠΟ ΑΓΝΟΙΑ

34. 1500 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ…

35. Η ΖΩΗ...

36. «ΤΟ ΖΥΓΙ!»

37. «Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ!»

38. ΤΑ ΜΕΓΕΘΗ ΜΑΣ ΞΕΓΕΛΟΥΝ;

39. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!

40. «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΟΛΑ» (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ)

41. ΚΙ ΟΜΩΣ Ο ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ;

42. ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ!

43. «ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

44. «ΣΤΟΥΣ... ΠΕΙΡΑΤΕΣ!» / ΕΝΑΣ…

45. ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΛΑΘΟΣ!

46. ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ...

47. ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ;

49. ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

50. Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΩΡΑΣ!

52. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;

53. ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ;

54. ΜΕ ΤΗΝ...

55. ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

57. ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ

58. 12 ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; /ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ

59. 12 ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

60. ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΟΙ «ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ» ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ;

62. ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΩΛΙΕΣ!

64. ΠΟΘΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΣ;

65. ΕΠΙΛΟΓΟΣ: ΤΙ ΚΙ ΑΝ

66. ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΕΙΣΑΓΩΓΗ

67. ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ Β'

68. Ο ΧΑΡΤΗΣ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΥ

87. ΕΠΙΛΟΓΟΣ

88. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Όταν ο Ήλιος της νόησης μεσουρανεί… …όλα τα σκιάχτρα της ψυχής, είναι φευγάτα… Melbourne 2012

6

«ΣΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ» Κι όμως… οι δυνάμεις των αισθημάτων δεν είναι εντός μας αλλά πλανώνται στο χώρο ως τα κύρια συστατικά της κοσμικής ενέργειας. Καλωδιώνονται… διά του υγρού στοιχείου στις εύκρατες ζώνες του σύμπαντος και πάλλουν το σφρίγος της δημιουργίας στο σφυγμό των ουρανίων σωμάτων Εμψυχώνουν και διαστέλλουν με το νόημά τους την εύθραυστη ύλη… και με σκιρτήματα κτίζουν και συντηρούν… τη συνείδηση της ζωής… Τρέφουν και τρέφονται Όπως η φωτιά απ’ τη φωτιά κι αποθηκεύουν ενέργεια στα φυτά και στους καρπούς… για τις ανάγκες των δημιουργημάτων τους Αναπαράγουν τα έργα τους από τους ίδιους αγωγούς ολόιδια αλλά μοναδικά απ’ τις συνεχείς εναλλαγές τους Κτίζουν το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο και πηλό που κτίζουν το μόριο και εκμηδενίζουν το χρόνο και τις αποστάσεις γιατί βρίσκονται παντού την ίδια ώρα. Εμείς απλώς διανέμουμε τις ορμές τους στους μοχλούς των ισορροπιών… κι εκτελούμε τις εντολές τους ως να είναι δικές μας αποφάσεις.

7

Κι αυτό που αποκαλούμε: ενστικτώδη αντίδραση, δεν είναι παρά η απώθηση (που αποτρέπει τη σύγκρουση) μαγνητικών πεδίων της υπερβολής τους που εισβάλουν άτακτα μέσα μας…

Η νόηση αποκτιέται από την ανάγκη, να βρίσκουμε… διεξόδους προς την έλξη της ροής των πραγμάτων και ο νους δεν είναι παρά η «χαρτογράφηση» των εμπειριών μας …ως η συμβολή μας στο κοσμικό γίγνεσθαι. Melbourne 2013-4

«ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ»

«Με το απόσταγμα της φωτιάς Του Πλάθει ο Ήλιος τα σκιρτήματα Και με τα χρώματα της ίριδας Ταξινομεί στη πλάση Τη διαφορετικότητά τους… Κι έτσι με αυτό το τρόπο Εμφυτεύει στους γιους του Τη συνείδηση της ζωής…»

Melbourne 2014

8

«ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ… …και στη παρεξήγηση των πολλών… αξιώνεσαι τη συνεύρεση με τους Έλληνες. Εκεί… που αιώνες τώρα παλεύουν… στήθος με στήθος τον ξολοθρεμό τους κι ως ημίθεοι τείνουν… πέραν του αφανισμού τους τη σκυτάλη του πνεύματος…!» Melbourne 2014

9

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ «Εν Αρχή…

...ξεπήδησε στο χώρο η ενέργεια…

Με τις δυο πλευρές της:

Την έλξη και την ώθηση!»

«Η μια πλευρά έτρεχε περιστρεφόμενη…

και η άλλη τη τραβούσε…

ξετυλίγοντας μ' αυτό το τρόπο

κύκλους από τον εαυτό της…

που τους άπλωνε σα δίχτυ στο χώρο...»

«Οι δεσμοί με τη φύτρα τους

παρέμεναν αναλλοίωτοι

στην απεραντοσύνη

του χώρου και του χρόνου:

γιατί στην ουσία

ποτέ δεν αποχωρίζονταν.»

«Είχαν την ικανότητα να εισχωρούν

στη διάσταση της ύλης

να τη μαγνητίζουν

και να την περιβάλλονται

και ν' αποκτούν μορφή από αυτή,»

«αλλά και εργαστήρι, όπου ο νους

επεξεργάζεται τις πληροφορίες

που του κουβαλεί η δύναμη της σκέψης

και τις μοιράζονται

με τον απέραντο εαυτό τους»

…γιατί αυτοί είναι… οι αιχμές

της προέκτασης της αυτογνωσίας

και της εξέλιξης του παντοτινού

που είναι κι αυτοί... το ίδιο...!!!»

Melbourne 2013

10

Η ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΠΑΙΔΕΙΑ»

Πρώτα μας ρίχνουν στο χάος της ασυνεννοησίας με την φύση μας, με την παρότρυνση να εξοντώνουμε ότι δεν κατανοούμε από αυτήν κόβοντας ανύποπτοι το ένα πόδι των φυσικών μας δυνατοτήτων ακυρώνοντας έτσι, το κάθε βήμα μπροστά.

Ύστερα, «με αγάπη» μας σπουδάζουν πώς να επιζούμε «σακατεμένοι» υπό αυτές τις συνθήκες δηλητηριάζοντας την ανάσα και σπαραλιάζοντας τα σπλάχνα της μάνας μας γης. Melbourne 2014

11

ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ…

… ποτέ δεν έκαναν το λάθος που κάνουμε σήμερα Να θεωρούν τη γη σαν κάτι που τους δόθηκε από τους θεούς τους για εκμετάλλευση….

Η ΓΗ ΜΑΣ Δεν περνάει μέρα

Που να μην ρωτήσει τον Ήλιο

Αν βλέπει από μακριά τον γυρισμό

(Με καινούργιους μανδύες)

Των «ειδωλολατρών»

Για να ξανά λατρευτούν

Τα είδωλα των στοιχείων

που την προστάτευαν

από την βουλιμία των ανθρώπων.

Melbourne 2014

12

ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ… …Ότι η ενέργεια της ζωής επιστρέφει όπως το νερό στη πηγή του μετά την ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου των φυτών και των πλασμάτων; Melbourne 2013

Χωρίς τους Έλληνες Δεν έχει έκφραση Αυτός ο κόσμος! Melbourne 2014

13

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ… …μοιάζει με καρπό που ξέκοψε (από στρεβλή παιδεία) και ωριμάζει πεσμένος κάτω από το δέντρο της πραγματικότητας γαντζωμένος από τη διάρκεια της αποσύνθεσης της υλικής του υπόστασης!»

Melbourne 2014

14

ΟΙ ΙΔΕΕΣ…!!!

Καρποί της φωτιάς που κρατάει αναμμένη τη ζωή… όπου η σκέψη πυρώνει τη ψυχή κι αξιώνει το νου στο πλάι του Ήλιου να βαδίσει…!

Melbourne 2013

15

ΕΠΕΙΔΗ… …το ψεύτικο είναι θνητό, ζει… σαν αντιστάθμισμα στην επιφάνεια, τη σύντομη διάρκεια της ζωής του…!

Melbourne 2012

16

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΥΤΟ... ...δεν υπάρχουν δίκια, η άδικα,

καλά, η κακά, λάθη η σωστά.

Υπάρχουν μόνο ισορροπίες

και το σπρώξιμο των συμβάντων

που κινεί τους μοχλούς της ζωής.

Κι όταν εμείς αφηνόμαστε

στη τέρψη των ψευδαισθήσεων…

...Η ροή των πραγμάτων

αδιάφορη μας προσπερνάει

και μας σέρνει…

άβουλους και αμέτοχους

στο συναρπαστικότερο

ταξίδι της αναρρίχησης

στο κοσμικό γίγνεσθαι.

Melbourne 2013

Ποτέ…

… ο άνθρωπος δεν αναγνώρισε τον εαυτό του ως γιο της φύσης, εξού και η ασυνεννοησία τους. Melbourne 2011

17

«Ο ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ» Η τάση να διαχωρίζουμε τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης, σε καλές και κακές και να προσπαθούμε να καταπνίγουμε τις μεν και να ωραιοποιούμε τις δεν, δεν είναι παρά δειλία και οκνηρία του μυαλού ν’ αποδεκτή τις πραγματικές αιτίες των συμβάντων . Ενώ η λογική αναγνωρίζει το καλό, ως εξασθενημένο κακό, τη γαλήνη, ως εξασθενημένη θύελλα………… και τη διαφορετικότητα των αντιθέτων… ως την συστολή και τη διαστολή (ανασασμό)του ιδίου πράγματος Κι όμως εμείς επιμένουμε να προσπαθούμε… «να εξοντώνουμε…» το ένα… από το ένα… για να επικρατήσει το επιθυμητό, ένα… αφαιρώντας μ’ αυτό τον τρόπο το ισοζύγιο από το ένα άκρο της ισορροπίας των πραγμάτων… «Ο άνθρωπος γεννήθηκε στη «μήτρα» της ισορροπίας των Τιτανομαχιών του ήλιου με τους πάγους. Φανταστείτε…! να είχαμε τη δύναμη, να θέταμε εκτός μάχης τον ένα από τους δυο μονομάχους (τον κατά τη γνώμη μας «κακό» ) τι θα συνέβαινε; Ακριβός οι ίδιες δυνάμεις της αντιπαλότητας και της ισορροπίας κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα των εκδηλώσεων της ζωής και οι εκφράσεις της διαμορφώνονται από τη συνεχή μεταβολή της έκβασης

18

των προσπαθειών των «μονομάχων» και την επιδεξιότητα του «ακροβάτη» να ισορροπείτε στα δύσκολα και που στη παρούσα πραγματικότητα, ο ακροβάτης είμαστε εμείς.

«Κι όμως εμείς απτόητοι συνεχίζουμε για αιώνες τώρα «να μη συμφωνούμε με τη φύση αυτού του κόσμου. Ακινητοποιούμαστε «κόβοντάς το κακό μας πόδι» με την ψευδαίσθηση ότι θ’ απαλλαγούμε μ’ αυτό το τρόπο από την άσχημη πλευρά των πραγμάτων.» Ο κόσμος αυτός είναι ήδη κτισμένος, δε χρειάζεται να τoν γκρεμίζουμε και να τον ξανακτίζουμε, το μόνο που χρειάζεται είναι ν’ αποφασίσουμε, αν θα προχωρήσουμε ανεβασμένοι στο άρμα του, η άβουλοι να σερνόμαστε απ’ αυτό… Melbourne 2013

Ό,τι κτίζουμε… …γκρεμίζει στη πορεία ως εξωπραγματικό… γιατί η πραγματικότητα αγνοεί όσους την «αγνοούν…»

Melbourne 2014

Αμφιβάλλεις; …Ότι οι συγκρούσεις των αντιθέσεων είναι ο ανασασμός των πραγμάτων;

Melbourne 2014

19

ΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΝΥΚΤΑΣ

Η νύκτα σα χανούμισσα τ' άστρα γλυκοκοιτάζει... μισό φεγγάρι πρόσωπο στους ουρανούς τ’ ανάβει… κι’ αυτά, να καίγονται για χάρη της .......ως το πρωί... που σβήνουν στην αγκάλη της. Κι εγώ σβηστ' όνειρο, ξυπνώ σ’ άστρο της νιότης μακρινό κάνω βουτιές στον ουρανό κι ανάβω στις ουρές των κομητών

Melbourne 2013

20

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ

Όταν η κοσμική ενέργεια, σπρώχνει (μετακινεί) ακούσια κάτι από τη θέση του: αυτό προκαλεί την άμεση αντίδραση της κοσμικής έλξης, που με τη σειρά της επαναφέρει (εκούσια αυτή φορά) το αντικείμενο στην αρχική του θέση: Πράγμα που αποδεικνύει τη γέννηση και την εμπλοκή σε κάποιο χρόνο της συνειδητότητας, καθώς και της μνήμης, εάν και εφ’ όσων η ίδια διαδικασία εξακολουθεί… να επαναλαμβάνεται (να πάλλει…) στο συμπαντικό σφυγμό. Και επειδή η εκκίνηση επαναφοράς του…,είναι κάθε φορά από διαφορετικό σημείο: καθίσταται φορέας νέων πληροφοριών (γνώσεων) που με τη σειρά τους δημιουργούν τις προϋποθέσεις της εξέλιξης. Και επειδή οι συνθήκες διαφυγής και επαναφοράς του… ποικίλουν λόγο της κινητικότητας και των διακυμάνσεων της ενέργειας: συνθέτει εξ’ ανάγκης τη πολυπλοκότητα και την αυθεντικότητα του κάθε δημιουργήματος ξεχωριστά. Κ’ έτσι, μ’ αυτό το τρόπο, σ’ αυτό το βασίλειο των αντιθέσεων Γεννιέται …Υπάρχει… και εξελίσσεται… αυτός ο κόσμος!

Κι’ όμως η πάλη των αντιθέσεων

είναι η μήτρα, όπου ενέργεια κυοφορεί

τ’ άπαντα…των υπάρξεων! ΥΓ Ένα τυχαίο συμβάν σχετίζεται πάντα μ’ ένα συνειδητό συμβάν Ποτέ όμως μ’ ένα όμοιό του.

Melbourne 2013

21

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑΣ! Μήτε η αγάπη μήτε το μίσος! Μήτε το δίκιο μήτε το άδικο! Μήτε η ειρήνη μήτε ο πόλεμος………! Δικαιούται κάτι περισσότερο απ’ ότι η διάρκεια… τους αναλογεί…! Όλα εξασθενούν από την εξασθένιση του ενός γιατί διά μέσο του ενός τροφοδοτείτε το άλλο. Όλα τείνουν στη στασιμότητα από την απραξία του ενός γιατί το κάθε τι σ’ αυτό το κόσμο είναι το επόμενο βήμα του άλλου. Melbourne 2012

«Ο λόγος… …είναι η μέθοδος της… πράξης

Και τα … λόγια, τα συντρίμμια τους!»

22

ΤΟΤΕ ΘΑΡΡΩ!

«Όταν η φαντασία αφουγκράζεται

το επόμενο βήμα…

και η σκέψη ετοιμάζει

τις πολιορκητικές μηχανές της…

(ανεβάζοντας στο μέγιστο,

τις γεννήτριες του νου…)

τότε θαρρώ… είναι η εποχή

που δένει… ο καρπός

στις «φυλλωσιές» του ήλιου…!!!»

Μελβούρνη 2013

23

Αν η ζωή…

(…προφασιζόμενη τη τύχη) φράσσει… για σένα τους εύκολους δρόμους: πάει να πει, ότι έχει επενδύσει σημαντικότερα πράγματα σε σένα…! Μελβούρνη 2013

24

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Γύρο από τον πυρήνα του ονείρου (Που λάμπει σαν ήλιος) η τροχιά μας. Άλλοτε στο περιήλιο χωρίς ποτέ να το πιάνουμε Άλλοτε στο αφήλιο Χωρίς ποτέ ολότελα να ξεφεύγουμε. Οι άνθρωποι γύρο μας Σαν άστρα συνωστισμένα στον ουρανό [κι όμως απέχουν τόσο μεταξύ τους] Χωρισμένα σε διάφορες κατηγορίες και χρώματα. Τα αισθήματά μας ασταθή Ν’ αλλάζουν διαρκώς σαν εποχές μες την ψυχή μας. Αντί-προχθές είχαμε ανομβρία μοναξιά και αδιαφορία. Προχθές είχαμε συγκεντρώσεις Από μαύρα σύννεφα Που κατέφθαναν διαρκώς Από τους ταραγμένους ωκεανούς της σκέψης. Χθες είχαμε καταιγίδες και χιόνια Που ξερίζωσαν πολλές από τις ελπίδες μας Και κατέστρεψαν όλα τα τρυφερά ξεμυτίσματα της αγάπης. Σήμερα είχαμε γαλήνη και μεταμέλεια Καθώς κάναμε απολογισμό των πράξεων μας. Πεντακόσιες χιλιάδες μόρια πέθαναν Από τις πλημμύρες και την ανομβρία Σαν επακόλουθο της υπερβολής των αισθημάτων μας Πεντακόσιες χιλιάδες μόρια πέθαναν από ανίατες ασθένειες Σαν επακόλουθο τη μόλυνση Της ατμόσφαιρας μες την ψυχή μας. Κι’ άλλα τόσα σκοτώθηκαν μεταξύ τους Σε διάφορους πολέμους Σαν επακόλουθο τη συνεχιζόμενη προσπάθεια Των ισχυρών συναισθημάτων Για υπόταξη των μικροτέρων. Ανάλογες ήταν και οι γεννήσεις Είμαστε παιδιά της γης

Μελβούρνη 1981

25

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ!

Κι όμως η ψυχή δεν είναι παρά η αίσθηση

του σύμπαντος που μας περιβάλει,

όπου η σκέψη καλωδιώνει πάνω της το νου

κι οριοθετεί το βεληνεκές της,

με το φως της νόησης του καθενός μας,

ως μια νοητική ανάγκη, ενός μεγαλύτερου εαυτού.

Όλα…

κι αυτά που είναι μέσα μας

κι αυτά που’ ναι τριγύρω

και μηδενός εξαιρουμένου

είναι μια ανάγκη ΤΟΥ που τη δημιουργεί...

ένας μεγαλύτερος σε μέγεθος εαυτός…!!!

Melbourne 2013

26

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ… «Όλα… σ’ αυτό το κόσμο ακολουθούν τη κατεύθυνση που τα "έλκη ο πυρήνας τους," που εκδηλώνεται με τη μεταβλητότητα των αισθημάτων που προκαλούν οι διακυμάνσεις της κοσμικής ενέργειας «Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από τη ροή αυτής της πορείας, που μεριάζει… τα όποια εμπόδια παρεμβάλλονται στο δρόμο της… Τόσο… απλά…!!!»

Melbourne 2012

27

Η χειρότερη… … μορφή αμάθειας

Δεν είναι να μην γνωρίζεις

τους νόμους, η τους θεσμούς

Αλλά να μην γνωρίζεις

ότι πρέπει να τους τηρείς

Melbourne 2010

28

ΌΣΟ… …αδυνατούμε ν’ αντιληφθούμε την αιτία της ύπαρξής μας ένα καινούργιο αδιέξοδο θα ορθώνεται μπροστά μας η δεύτερη σκέψη των πράξεων μας…

Melbourne 2014

29

Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ! «Ότι ο νους, νόημα πρωτόγεννο άρτια συγκροτεί, αποκτά δικό του «DNA» και αναπαράγεται όπως όλες οι μορφές ζωής στο κόσμο της ύλης και καθιερώνεται ως γενάρχης εννοιών που θα απορρέουν απ’ αυτό… στην αιώνια διάρκεια…» Melbourne 2012

30

Κι όμως … η συνείδηση, δεν είναι δικό μας εσωτερικό συναίσθημα, αλλά η έλξη της ροής των πραγμάτων που ενεργοποιείται στις αποκλίσεις , από την αυθεντική πορεία αυτού του κόσμου.” Melbourne 2012

31

Αν το επόμενο βήμα… …δεν είναι η συνέχεια του προηγούμενου...

Το μεθεπόμενο... θα είναι στο κενό...!

Melbourne 2012

32

Αμφιβάλλεις; …Ότι από τα νοήμονα όντα, απαρτίζεται και τροφοδοτείτε ο νους της δημιουργίας και αντιστρόφως, και ότι η δημιουργία διαθέτη όλους εκείνους μηχανισμούς, όπου αξιολογούνται τα πάντα, σύμφωνα με την γνησιότητα και το υγιές τους και η, αφομοιώνονται αυτά, υπό μορφή κοσμικής ενέργειας, η απορρίπτονται...; Μελβούρνη 2009

33

ΑΠΟ ΑΓΝΟΙΑ

Είκοσι αιώνες τώρα ο άνθρωπος πολεμάει τη φύση του...

Και το μόνο που κατάφερε,

ήταν να επιφέρει τη σύγχυση και τη τρομοκρατία στον ίδιο του, τον εαυτό...!!! Melbourne 2011

34

1500 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ… Ένας από τους λόγους, που οι Ρωμαίοι ανέστειλαν τη λειτουργία των φιλοσοφικών σχολών των Αθηνών, ήταν να στρέψουν τη προσοχή του κόσμου μακριά από το παράθυρο, όπου ο ορθολογισμός των Ελλήνων ατένιζε το κόσμο. Η απόφαση αυτή, στέρησε από την ελληνική γλώσσα τη σημαντικότερη πηγή ανεφοδιασμού της, που είχε σαν αποτέλεσμα τη σταδιακή υποχώρησή της από το παγκόσμιο προσκήνιο. Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά και οι σχολές αυτές παραμένουν ερμητικά κλειστές. Με την επιστήμη (ακόμα και σήμερα) να μην έχει πρόσβαση (στις πλείστες βαθμίδες της εκπαίδευσης) να πει τη δική της εκδοχή, για τη φύση και τη προέλευση αυτού του κόσμου. Κι’ όλ’ αυτά, τη στιγμή που η ασυνεννοησία μας με τη φύση των πραγμάτων, αποσυνδέει… το χθες, από το αύριο… Αν από σκοπιμότητα… των συμβάντων, κρύβουμε…την αιτία… «Απ’ τη δρασκελιά του κόσμου Το ένα πάτημα αφαιρούμε…!!!» Σημ. (Έξι χιλιάδες σχολεία, σήμερα στην Αγγλία, Διδάσκουν (τη περί κόσμου) στρέβλωση των πραγμάτων…) Rickard Dawkins Melbourne 2013

35

Η ΖΩΗ... ...δε κάνει λάθη και σωστά

Ούτε καλά και κακά.

Κι αυτά που ζούμε και νιώθουμε

(ευχάριστα η δυσάρεστα)

Είναι οι ελιγμοί της ώθησης της,

Όταν ισορροπεί στις πλάτες της,

Το κόσμο...“

Melbourne 2012

36

«ΤΟ ΖΥΓΙ!»

"Στις αντιθέσεις... μη ψάχνεις νικητή. Νίκη είναι μόνο... του ζύγι η στιγμή, όπου η μια τείνει και η άλλη αρπάζει τη σκυτάλη της ζωής...!!!" Μελβούρνη 2013

37

«Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ!»

Η ζωή μας θέτει στόχους…

Όχι για να τους φτάνουμε… Αλλά για να τους κυνηγάμε… Γι’ αυτό... και μόλις τους ζυγώνουμε… Τεντώνουν τον εαυτό τους…! Melbourne 2013

38

ΤΑ ΜΕΓΕΘΗ ΜΑΣ ΞΕΓΕΛΟΥΝ;

Αν υποθετικά σμικρύναμε το γαλαξία μας στο μέγεθος ενός ανθρωπίνου σώματος. Κι’ ενώ θα ξέραμε ότι μέσα του περικλείει… δισεκατομμύρια…ψυχές και διάνοιες… θα εξακολουθούσαμε άραγε να πιστεύουμε, ότι το ίδιο είναι άψυχο και άμυαλο...;

Melbourne 2012

39

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!

Η αχτίδα κεντρίζει τον ναρκωμένο πυρήνα Προκαλώντας μια ακούσια κίνηση

Που προκαλεί την άλλη κίνηση Και ενέργειες ξυπνούν

Στο σφυγμό της ανυπαρξίας .

Αστραπές ραγίζουν το τσόφλι του λήθαργου

Και οι κυκλώνες μετατρέπονται σε κτίστες.

Melbourne 1991

40

«ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΟΛΑ» (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ)

"Δηλαδή, ότι υπάγεται στο σύμπαν, είναι, ένα μικρότερο σύμπαν …. Άρα, όλα είναι ίσα, μεταξύ ίσων και έχουν ακριβώς τις ίδιες εξουσίες που έχει ο κάθε... "θεός", στο δικό του "σύμπαν", καθώς και την ίδια αδυναμία να επηρεάζουν... επιλεκτικά τα "πλάσματα" ("σύμπαντα") του εσωτερικού τους κόσμου!" Melbourne 2012

41

ΚΙ ΟΜΩΣ Ο ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ; Όπως τα εγκεφαλικά μας κύτταρα ψάχνουν απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας, έτσι κι΄ εμείς, ψάχνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα, που μας θέτει η φύση των πραγμάτων. Σκοπός αμφοτέρων: H αυτογνωσία και η εξέλιξη….. Το ότι οι πληροφορίες (απαντήσεις) που μας κουβαλούν… τα εγκεφαλικά μας κύτταρα εξακολουθούν να ζουν στη μνήμη μας και μετά το βιολογικό τους θάνατο, αποδεικνύει… ότι ο βιολογικός θάνατος δεν είναι το τέλος… αλλά η διαδικασία που ο "σπόρος" αποβάλει το περίβλημά του. ----------------------------------------------- ΕΠΙΛΟΓΟΣ «Η διείσδυση της σκέψης στα... της φύσης των πραγμάτων, είναι οι ρίζες που απλώνει το μυαλό για να τραφεί... να ριζώσει... και να δέση... με το νόημα αυτού του κόσμου!.» ----------------------------------------------- ΥΣ

(Τις ικανότητες που μας προίκισε η φύση, μόνο "ανόητοι" θα πίστευαν ότι δεν τις κατέχει και η ίδια...) Melbourne 2012

42

ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ! κι' αν ακόμα σου πουν ότι η ψυχή διαθέτει κοσμικό διαβατήριο και φύλλο πορείας ανάλογο του βεληνεκούς της;” Melbourne 2012

43

«ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» "Όσα γνήσια κι’ αληθινά βγαίνουν από μέσα μας, ψημένα στη καύση της ζωής: Είναι τα υλικά, όπου η ψυχή κτίζει στο στερέωμα…, το σπίτι της…

Melbourne 2012

44

«ΣΤΟΥΣ... ΠΕΙΡΑΤΕΣ!»

“Αν η πνευματική σου περιουσία

είναι προϊόν πειρατείας: τότε... όταν το πνεύμα σου

αποχωριστεί από την ύλη

και χρειαστεί να μετοικίσει σ' αυτήν... Τότε... έντρομος θ' ανακαλύψεις

ότι κάποιοι άλλοι μένουν μέσα εκεί κι εσύ, ούτε καν θα ξέρεις τη νοητική διαδρομή

που φτάνει, ως εκεί!” Melbourne 2013

Ένας… … γελοίος κιτρινιάρης μοιάζει ο θάνατος! Προς… την αφθαρσία της ψυχής! Melbourne 2013

45

ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΛΑΘΟΣ! Το μέγιστο… που μας ταλαιπωρεί Και τιμωρητικά μας αντιπαλεύει:… Είναι ο σκόπιμος διαχωρισμός των συμβάντων από τα πραγματικά αίτιά τους, γιατί αυτά είναι: ο αταλάντευτος βηματισμός του σύμπαντος κόσμου. Melbourne 2012

46

Χάσαμε τη γνώση... ... της χρήσης του μέτρου Που εναρμονίζει τις αντιθέσεις Και ελαχιστοποιεί τις υπερβολές της αδικίας

Melbourne 2011

47

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ; Αυτός ο κόσμος στέκει με το ένα πόδι Στα θεμέλια της αρχαίας Ελλάδας Και με το άλλο βουλιάζει στη φαυλότητα Που μας κληρονόμησε ο μεσαίωνας ...; ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ; Ο δρόμος, για την αλήθεια της καταγωγής και του προορισμού μας, είναι ίσως ο πιο ελκυστικός στόχος για τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους. Κι αυτός, είναι ένας και μοναδικός (όλοι το γνωρίζουμε αυτό) Τυχόν παρέκκλιση της σκέψης, έστω και ελάχιστα από την ορθή πορεία, μπορεί να γίνει αιτία να χαθούμε στο αχανές διάστημα της ψυχής μας. («Καλή ώρα») Κι έτσι οι πληροφορίες που θα αποστέλλουμε στο «κέντρο ελέγχου» (εγκέφαλο) θα είναι οι εντυπώσεις μας από το χάος. Δηλαδή, σύγχυση και υστερίες φόβου για το άγνωστο. Είναι τότε που η σκέψη χάνει τη μάχη με το άγνωστο (χάος) και βρίσκει καταφύγιο στις παραισθήσεις των δογματικών θρησκειών. Δυστυχώς η ανθρωπότητα (αποδεδειγμένα πλέον) πορεύεται μέσα στη σύγχυση και την αβεβαιότητα για το μέλλον. Η πορεία που ακολουθεί είναι περισσότερο από βέβαιο ότι δεν είναι η ενδεδειγμένη. Κάπου έχει παρεκκλίνει της ορθής πορείας με αποτέλεσμα να έχει χαθεί μέσα σ ένα φαύλο κύκλο αβεβαιότητας. Ο "πόλεμος" που "κήρυξε" ο άνθρωπος (με τις παροτρύνσεις της θρησκείας) ενάντια στη φύση του, απέφερε τόση σύγχυση στην έρευνα, που και σήμερα ακόμα οι επιστήμονες δεν έχουν απαλλαγεί εντελώς από αυτό το σύνδρομο της διαστρέβλωσης των πάντων. Η αψυχολόγητη ενέργεια της θρησκείας, να μπει ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση του, και να προκαλέσει κατά κάποιο τρόπο την διάσπασή τους, είναι η αιτία που ο άνθρωπος παρέκκλινε της πορείας του και ξέφυγε από την «ατμόσφαιρα» της φυσικής του οντότητας, με αποτέλεσμα η πρόοδος που πέτυχε (σε αρκετούς τομείς) να είναι εις βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος που τον φιλοξενεί. Το «παιχνίδι» για τον άνθρωπο έχει πάρει αρνητική τροπή από τότε που αυτό απωλέσθει από την «αγκαλιά» της φύσης του, και αφού πρώτα του είχε επιβληθεί μια θρησκεία, που είχε για φιλοσοφία της, τις παραισθήσεις και τις οφθαλμαπάτες, ενός δυστυχισμένου και ταλαιπωρημένου στην έρημο λαού Είναι ολοφάνερο ότι εδώ που βρισκόμαστε η έλξη και η βαρύτητα της επίγνωσης των ευθυνών μας, είναι υποτυπώδεις, τόσο που οι πράξεις

48

επιπλέουν στα λόγια, το καθήκον και οι υποχρεώσεις εκπληρώνονται με ευχές και τα πιο δύσκολα «δεν αφορούν εμάς ...;! αλλά τους «ουρανούς»! Συζητούμε, διαφωνούμε, διαπληκτιζόμαστε, υποστηρίζουμε με επιχειρήματα και πάθος τι θέσεις μας κι όμως ποτέ δεν καταφέραμε να καταρρίψουμε ο ένας τα επιχειρήματα του άλλου, γιατί απλούστατα όλα αυτά διαδραματίζονται στο κενό του χάους, που μας οδήγησαν οι λάθος επιλογές μας. Σ' ένα χάος, που δεν έχει, ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε πίσω, ούτε προς , ανίκανοι να προσδιορίσουμε την όρθια στάση των πραγμάτων. Σ ένα χάος, που οι έννοιες και τα πρέπον, δεν έχουν διακριτικά και ότι οικοδομούμε, για ένα καλύτερο κόσμο, τ' απορρίπτει στη πορεία, η φύση των πραγμάτων. Μοιάζουμε με ηθοποιούς, που δεν γνωρίζουν το ρόλο τους και την υπόθεση του έργου που παίζουν κι αυτοσχεδιάζουν σενάρια της στιγμής. Όλοι οι σχεδιασμοί για να σωθεί ο πλανήτης μας , δεν έχουν πρακτική εφαρμογή και μένουν μετέωροι στα κενά της ασαφούς πορείας του κόσμου, χωρίς ώθηση από κάποια ουσιαστική σταθεροποίηση στόχων προς την ορθή κατεύθυνση, πράγμα που φανερώνει την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την αιτία και το λόγο της ύπαρξής μας. Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς, αν η κυριαρχία στο πλανήτη μας, έχει περιέλθει σε χέρια «ημιμαθών στασιαστών» που προτιμούν να είναι καπετάνιοι «σε πειρατικό καράβι» παρά «ναύτες» νομοταγείς , στη νομοτέλεια της παντοδύναμης φύσης. Melbourne 2009

49

ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ

"Κάνε γρήγορα φεύγουμε πρέπει και συ να το χεις καταλάβει ότι όλες εδώ οι προσπάθειές μας είναι μάταιες. Κάνε γρήγορα δε βλέπεις ότι οι εποχές ξεπηδούν σαν ελατήρια από την εννιάμηνη σχόλη τους με τη σκυτάλη του χρόνου στο χέρι; Κάνε γρήγορα και τα μάτια σου δεκατέσσερα δε βλέπεις ότι η γη άδικης εξουσίας εντολές εκτελεί; Και καθώς τρέχει στριφογυρίζει αλλάζοντας διαρκώς θέσεις και αισθήματα; Μια στο περιήλιο μια στο αφήλιο Μια στο φως μια στο σκοτάδι και κάθε δεύτερο βράδυ και με άλλο τάχα φεγγάρι καρφιτσωμένο στα μαλλιά να φλερτάρει κρυφά από τον Ήλιο με τα άστρα του Κένταυρου του Κύκνου η του Ωρίωνα… Μόνο και μόνο για να μας μπερδεύει να μη βρούμε ποτέ διέξοδο από τον ασπρόμαυρο λαβύρινθο που μας πάει θέλουμε δεν θέλουμε μέσα από τους εξευτελισμούς της φθοράς στο αχόρταγο τέρας του θανάτου. Όμως εμείς το αποφασίσαμε και πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε τον τρόπο να ξεφύγουμε από την ισόβια καταδίκη μας στα μερόνυχτα κελιά του χρόνου. Κάνε γρήγορα δε βλέπεις τα δακτυλικά αποτυπώματα του χρόνου (Ρυτίδες) που χιλιοραγίζουν… το σφρίγος της ζωής; Κάνε γρήγορα δεν……"

Melbourne 2009

(Σημ) (Η μεταβολή στο σχήμα του φεγγαριού γίνεται αντιληπτή το μεθεπόμενο βράδυ.)

50

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΩΡΑΣ! Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι αν η σκέψη όλων των νοήμων όντων, είναι μέρος μιας γενικότερης σκέψης, αυτής, της δημιουργίας. Της δημιουργίας που όπως είπε ο Ηράκλειτος, κανείς δεν δημιούργησε, αλλά εκεί ήταν κι εκεί θα είναι για πάντα. Όλα είναι ένα και το ένα όλα και όλα κυβερνούνται με την ίδια λογική, που κυβερνά το ένα; Δεν υπάρχει κάτι που να είναι άσκοπο σ αυτό τον κόσμο και να μην έχει ρόλο και προορισμό. Το κάθε τι είναι και μια μορφή ενέργειας που τροφοδοτεί και θρέφει κάτι άλλο. Είμαι έτοιμος να πιστέψω, ότι από εμάς τα νοήμονα όντα απαρτίζεται και τροφοδοτείτε ο νους της δημιουργίας και αντιστρόφως και ότι η δημιουργία διαθέτη όλους εκείνους μηχανισμούς όπου αξιολογούνται τα πάντα σύμφωνα με την γνησιότητα και το υγιές τους και η, αφομοιώνονται αυτά υπό μορφή κοσμικής ενέργειας, η απορρίπτονται; αναρωτιέμαι επίσης, αν όλα όσα συμβαίνουν γύρο μας, είναι η κυκλοφορία «του αίματος»(χρόνου) «στις φλέβες της δημιουργίας» και τυχόν στάση, η προσπάθεια διαφοροποίηση μας απ’ αυτή τη πορεία, μας θέτει εκτός πραγματικότητας, (εκτός της ροής των πραγμάτων) με αποτέλεσμα να σερνόμαστε έρμαια από την αμετάκλητη ορμή της, ζητώντας πανικόβλητοι έλεος και συγχώρεση, από ποιον; Και γιατί; Τίποτα δεν θα είναι ακατόρθωτο (κατά τη γνώμη μου) για τον άνθρωπο που θα αφεθεί απρόσκοπτα να γνωρίσει τον εαυτό του και το ρόλο του, ούτε υπάρχουν στόχοι απραγματοποίητοι, αν δουλέψει συστηματικά και πειθαρχημένα, μέσα στα πλαίσια των φυσικών νόμων και των αξιών που εκπροσωπούν, αφού πρώτα κερδίσει με την γνησιότητα των προθέσεών του, την εύνοιά τους; Η φύση, μας έχει αποδείξει επανειλημμένα, ότι δεν ανέχεται τη νοθεία, είτε αυτή είναι υλική, είτε πνευματική. Δηλαδή, τα σάπια δεν τρώγονται, ποτέ κι από κανένα, είτε αυτά είναι υλικά, είτε πνευματικά. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο πιο γρήγορα θ’ αποβάλουμε τις κοντόφθαλμες επιδιώξεις μας που με την αδυναμία τους ν' αντέξουν στο χρόνο μας προκαλούν την ηττοπάθεια και το αίσθημα της δήθεν ασημαντότητά μας, απέναντι στη πολυπλοκότητα των φυσικών φαινομένων.

51

Πάρα κάτω θα προσπαθήσω να υποστηρίξω τις πεποιθήσεις μου για τη σημαντικότητα του ανθρώπου. Θα αναφερθώ σε ορισμένες υποθέσεις επιστημόνων που αν είναι εφικτές, θα αναβάθμιζαν το ρόλο του ανθρώπου και θα τον καθιστούσαν πρωταγωνιστή των εξελίξεων και κύριο της μοίρας του. Ο Αμερικανός αστροφυσικός Καρλ Σαγκάν υποστηρίζει ότι αν η ατμόσφαιρα του πλανήτης Αφροδίτη (που είναι καλυμμένη από ένα στρώμα από σύννεφα πάχους 160 μιλίων) «βομβαρδιζόταν» με αρκετούς τόνους από κυανά φύκια, που θα μεταφερόταν με διαστημόπλοια από τον πλανήτη μας και τα οποία έχουν την ιδιότητα να παράγουν οξυγόνο και σύμφωνα με τον Σαγκάν θα δημιουργούσαν τις συνθήκες εκείνες που θα προκαλούσαν την βροχή στον πλανήτη. Ο Σαγκάν υποστηρίζει, πως αν αρχίσει βροχή στον πλανήτη, αυτή θα διαρκέσει για αρκετούς αιώνες, στη διάρκεια της οποίας, θα σχηματιζόταν θάλασσες και Ωκεανοί και άρα συνθήκες παρόμοιες με αυτές της γης. Αν υποθέσουμε ότι Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (για τους γνωστούς λόγους) δεν ανέκοπτε βίαια τις επιστήμες και την έρευνα. Λογικά την πρόοδο που έχουμε σήμερα, θα την είχαμε πριν χίλια περίπου χρόνια. Τώρα και πάντα υποθετικά, αν το σχέδιο του Σαγκάν είχε τεθεί σ’ εφαρμογή από τότε, ίσως σήμερα, να είχαμε ένα πλανήτη παρόμοιο με τη γη, έτοιμο να μας φιλοξενήσει και έτσι το πρόβλημα του υπερπληθυσμού θα είχε λυθεί πριν καν εμφανιστεί. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και μες άλλους πλανήτες, όπως ο Άρης που με την παρέμβαση μιας υψηλής τεχνολογίας που θα είχε και τους πόρους και την θέληση, δεν θα ήταν απίθανο να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα φιλοξενούσαν τον άνθρωπο….. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει και τα πιο τολμηρά του όνειρα, ακόμα κι αυτό της αθανασίας, αν αποβάλει από τη ζωή του τις δεισιδαιμονίες και αυτά που του τις προκαλούν. Η παράταση του ορίου ζωής και οι έρευνες που γίνονται σήμερα γι’ αυτό το θέμα, κατά τη γνώμη μου, δεν προσφέρουν κάτι πραγματικά ουσιαστικό, αλλά μερικά επιπλέον βασανισμένα χρόνια στα κουρασμένα και γέρικα κορμιά μας. Απεναντίας(όταν έρθει η ώρα) δεν θα είχα καμιά αντίρρηση να γίνω το πρώτο «πειραματόζωο» που θα αποκτούσε με εξελιγμένες επιστημονικές μεθόδους, το ομοίωμά του και θα προσπαθούσα με όλα τα επιστημονικά και μη, μέσα, να μετακομίσω στο καινούργιο μου, νεανικό σώμα……….» Melbourne 2010

52

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ; Όπως όλα τα μέρη ενός συνόλου, έχουν ρόλο κι αρμοδιότητα, έτσι και ο άνθρωπος σα μέρος του όλου που (αναμφισβήτητα) είναι. Είναι φορές, που οι υποψίες μου προσεγγίζουν τα όρια της πεποίθησης, ότι ο άνθρωπος υπάρχει και δρα στη νοητική πτυχή του συνόλου που υπάγεται ,όπως ακριβώς ένα εγκεφαλικό κύτταρο στο δικό μας κόσμο. Προορισμός του, η συλλογή και αξιοποίηση πληροφοριών στην υπηρεσία της δημιουργίας και των φυσικών νόμων και σαν έτσι θ αξιολογηθεί και θα αφομοιωθεί η θα απορριφθεί από τη κυρίαρχη λογική της παντοδύναμης φύσης. Ακριβώς με την ίδια διαδικασία που το μυαλό μας αφομοιώνει το λογικό κι αποβάλει το παράλογο κι ο οργανισμός μας κρατάει τα φυσικά και ωφέλιμα κι αποβάλει τα παρά φύση σκουπίδια που τον προμηθεύουμε καθημερινά. Η συνέχεια, η μη, του ανθρώπου ως ιδέα, η πνεύμα ( Μετά το βιολογικό του θάνατο) θα κριθεί από το συμβατό, η, όχι, της σκέψης που παρήγαγε εν ζωή, με την ροή και την εξέλιξη της φύσης της δημιουργίας Η ζωή, ίσως, να είναι η μοναδική ευκαιρία που δίνεται στον άνθρωπο να κερδίσει με τη σημαντικότητα της σκέψης του, τη θέση του πολίτη της δημιουργίας. Όχι φυσικά με την αποβλάκωση και τη δουλοπρέπεια αλλά με τις άοκνες προσπάθειες της ελεύθερης σκέψης, του αληθινού και μόνο, εαυτού του. Σκέψης, που θα ερμηνεύει και θα εναρμονίζεται σωστά με τους φυσικούς νόμους. Που θα είναι ακούραστος καλλιεργητής των αξιών και του πνεύματος της δημιουργίας και μύστης της χρήσης της πανσοφίας του μέτρου. Και πάνω απ’ όλα, ικανός πληροφοριοδότης στη υπηρεσία της αυτογνωσίας της δημιουργίας κι εργάτης κι αρχιτέκτονας στην υπηρεσία της αυτό βελτίωσης αυτής. © Michael Pais (Τις ικανότητες που μας προίκισε η φύση, μόνο "ανόητοι" θα πίστευαν ότι δεν τις κατέχει και η ίδια...)

Melbourne 200

53

ΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ;

Αν υποθέσουμε ότι ο πλανήτης μας είναι ένας ζωντανός και νοήμον

οργανισμός, ανάμεσα σε χιλιάδες, η και εκατομμύρια... ομοίους του,

μεταξύ των οποίων υπάρχει επικοινωνία, καθώς και μια (εκ φύσεως)

ευγενής άμιλλα μεταξύ των, ως προς τις επιδόσεις σε όλους τους

τομείς της προόδου και της κοινωνικής αναβάθμισης. Πράγμα που θα

το πετύχαιναν με τον αυτοέλεγχο και την επίπονη προσπάθεια του

καλά πειθαρχημένου εσωτερικού τους κόσμου, που θα είχε επιδοθεί

με ζήλο και αυταπάρνηση, στη συστηματική καλλιέργεια των

πνευματικών αξιών και στη επίτευξη στόχων με τα υψηλά ιδανικά

μιας υγιούς προόδου. Μιας προόδου, που θα τους ανέβαζε στην

ιεραρχία των κοινωνικών τάξεων της κοινωνίας όπου ανήκουν,

καθώς και την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, που με τη

σειρά τους, θα αύξανα, ίσως και θεαματικά, τη ποιότητα και το

όριο ζωής των "εγκεφαλικών κυττάρων" (Ανθρώπων) που είναι

κεφαλαιώδες στο τομέα των περαιτέρω υλικών και πνευματικών

κατακτήσεων

Δυστυχώς ο πλανήτης μας, λόγο της αδυναμίας του

«ν’ αυτοκυριαρχηθεί» και να καθυποτάξει τα πάθη που

ταλάνιζαν τ’ ακυβέρνητα και άτακτα πλέον από αρχές

και ιδανικά εγκεφαλικά του κύτταρα, που είχαν εθιστεί

σε μεγάλο βαθμό, από ναρκωτικές τάσεις θρησκευτικών

ψευδαισθήσεων, ότι θα κέρδιζαν την βασιλεία των ουρανών,

με μόνα εφόδια την πνευματική αδράνεια, την υποταγή, την

παθητικότητα , τον ευνουχισμών αισθημάτων, ως και την

αποχή από σωματικές ασκήσεις και άλλες αθλητικές

δραστηριότητες κτλ. Δηλαδή χωρίς καν να κοπιάσουν, η να

σκοτίσουν το μυαλό τους, πίστευαν ότι θα κέρδιζαν ουράνια

βασίλεια και θρόνους, καθώς και τα επί γης προνόμια, της

απαλλαγής υποχρεώσεων προς το σύνολο και την πατρίδα, καθώς

και την ασυλία στα όσα παρά φύση και εις βάρος της παιδείας,

των νόμων και των θεσμών έπρατταν ("με γνώμονα το θεό")κατά

βούληση

Για τους ανωτέρω λόγους επικράτησε για μια μεγάλη περίοδο

στον εσωτερικό του κόσμο , η αναρχία, η σύγχυση ιδεών και

στόχων, ο μαρασμός των αξιών και η έλλειψη μαχητικότητάς

που είχαν σαν αποτέλεσμα την στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση

και την ισοπέδωση (γκρέμισμα) των όσων είχαν ως τότε οικοδομηθεί

από άξιους θαυμασμού όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων

54

πολιτισμούς.

Μια περίοδος ανυπακοής , ανευθυνότητας και στάσης...ενάντια

Στους φυσικούς νόμους , που επίδρασε καταστροφικά, ως προς

την έρευνα και την παράλληλη εξέλιξη της επιστήμης σύμφωνα

με τις συνεχώς διαμορφούμενες ανάγκες του πλανήτη.

Πράγμα που με τη πάροδο του χρόνου έδωσε την ευκαιρία στα

προβλήματα να διογκωθούν και να γίνουν χρόνιες "ασθένειες" ,

με άμεσο κίνδυνο να εξελιχθούν σε ανίατες…

αν δε υπάρξει δραστική και άμεση αντιμετώπιση τους.

Αυτές είναι και οι αιτίες , που έδωσαν την αφορμή στο

ανοσοποιητικό σύστημα του πλανήτη, να θέση εν εξελίξει τη

διαδικασία εξουδετέρωσης (απαλλαγής) των αιτιών που του

τις προκαλούν.

Melbourne 2010

Με την…

… πάροδο του χρόνου

μόνο η δημοκρατία σαν πολίτευμα

δεν απορρίφθηκε από τη φύση

Γιατί απλούστατα εκφράζει αυτήν.

55

ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΕΒΟΣ ΤΗΣ ΕΙΧΑΝ

ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ

Κανείς δεν έχει τη δύναμη, η το δικαίωμα παρέμβασης στη

συνοχή του κύκλου της δημιουργίας, για ν αλλάξει κάτι που

δεν του είναι αρεστό. Είτε αυτό συμπεριλαμβάνεται στο

κύκλο των εποχών, είτε στο κύκλο των αισθημάτων,

είτε τον βιολογικό, η, τον χρονικό, η, οτιδήποτε άλλο.

Ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου, δεν είναι μποστάνι για να

ξεριζώνουμε τα αισθήματα (αισθήσεις) μας, γιατί έτσι απλά,

διαφωνούμε με την ύπαρξή τους. Η γιατί αδυνατούμε να τα ελέγξουμε ,

λόγο της αδυναμίας μας, να αντιληφθούμε τη σημασία τους.

Και να υποκρινόμαστε, η να αυτό κοροϊδευομαστε, ότι τα

καταφέρνουμε!.

Στην ουσία, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι την αλλοτρίωση

από τον πραγματικό εαυτό μας και τον εκφυλισμό

των ωραιότερων αισθημάτων που μας προίκισε η φύση.

Αυτή η τάση, είναι ακραίας μορφής δονκιχωτισμός, που

αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο, από την ίδια του τη φύση

και γίνεται μακροχρόνια, σοβαρότατη απειλή για την ορθή πορεία

της ανθρωπότητας , όταν υποστηρίζεται, από ισχυρούς φορείς.

Οι αρχαίοι Έλληνες, κατάφερναν με τη χρήση του μέτρου,

να εναρμονίζουν… τις αντιθέσεις των αισθημάτων και να

ελαχιστοποιούν… την υπερβολή τους. Έμαθαν να ζουν εν αρμονία

με τη φύση και το περιβάλλον και να διδάσκονται από τα μυστικά τους.

Ποτέ δε πέρασε απ’ το μυαλό τους να ξεριζώσουν από τον ψυχικό

τους κόσμο, ότι δεν τους ήταν (για οποιονδήποτε λόγο) αρεστό.

Γιατί είναι βέβαιο, ότι θα το θεωρούσαν παράνοια και μωρία

της πιο ηλίθιας βαρβαρότητας. ( Όπως και είναι φυσικά.)

Η αψυχολόγητη παρέμβαση, στα, της φύσης της δημιουργίας,

έχει μπλέξει την ανθρωπότητα σε περιπέτειες, που ίσως αποβούν

μοιραίες για τη τύχη του κόσμου. Εξ αιτίας αυτής της τακτικής,

(κυρίως των δογματικών θρησκειών, λόγο της αδυναμίας τους

να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα των φυσικών φαινομένων)

επιβραδύνθηκε τουλάχιστον, για μια χιλιετηρίδα, η πρόοδος της

56

επιστήμης. Πράγμα που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, πόσα

από τα φλέγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος,

θα μπορούσε να επιλύσει μια επιστήμη απαλλαγμένη από την

επήρεια των παραισθήσεων και της παράνοιας του μεσαίωνα.

Και προπάντων μια επιστήμη δέκα αιώνες… πιο προχωρημένη

από τη σημερινή. Μια επιστήμη που κατά πάσα πιθανότητα,

θα μπορούσε να λύση το πρόβλημα του υπερπληθυσμού,

που επείγει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Μια επιστήμη, (που αν συνυπολογιστεί, με τη «λατρεία» των

προγόνων μας προς την φύση,) ποτέ δεν θα επέτρεπε,

να φτάσει ο πλανήτης μας, σ αυτό το θλιβερό κατάντημα,

που είμαστε όλοι μας σήμερα μάρτυρες.

Προσωπικά πιστεύω, ότι ο χρόνος που δίνεται στον άνθρωπο

για να τα καταφέρει, δεν είναι απεριόριστος. Ήδη έχασε

δέκα αιώνες… (χωρίς να υπολογίζεται η οπισθοδρόμηση του

μεσαίωνα) και το χειρότερο απ’ όλα, δε βρήκε ακόμα το δρόμο του.

Δέκα αιώνες ο άνθρωπος πολεμούσε τη φύση του, δηλαδή τον εαυτό

του.

Και το μόνο που κατάφερε, ήταν να επιφέρει τη σύγχυση

και τη τρομοκρατία στον ίδιο του τον εαυτό.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ανθρωπότητα

Είναι τεράστια και επείγοντα και ο χρόνος πιέζει

Και δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει θέληση και

Νηφαλιότητα αντιμετώπισής τους.

Melbourne 2009

57

ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ (Σημ. Η λέξη Γαλαξίας στο κείμενο, έχει και την έννοια του σύμπαντος.) ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ Αμφιβάλλεις ότι μέσα σου Καίει ένας μικρός Γαλαξίας Που σε ζεσταίνει Κι ότι η ζωή είναι Μια καύσιμος ύλη; Αμφιβάλλεις ότι ο εγκέφαλος Δουλεύει όπως ο πυρήνας του Γαλαξία Κι ότι το μέγεθος της ψυχής σου Ισούται με το άπειρο; Αμφιβάλλεις ότι η σφραγίδα Της καταγωγής σου είναι ελικοειδής Κι ότι ο χρόνος είναι αίμα Που μας στριφογυρίζει Στις ελικοειδείς φλέβες του…; Για τίποτα μην αμφιβάλλεις Κι αν ακόμα σου πουν Πως η μεγάλη έκρηξη είναι πλάνη Και η διαστολή του σύμπαντος είναι Η σωματική ανάπτυξη του έφηβου όλου. Για τίποτα μην αμφιβάλλεις Κι ας βασανίζεσαι κρεμασμένος Απ’ τις τελείες των ερωτηματικών. Melbourne 1990

58

12 ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; Πίσω από κάθε συμπεριφορά της φύσης Κρύβεται κι ένας ολύμπιος θεός! Melbourne 2011

ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ Αμφιβάλεις ότι οι Έλληνες Θεοί Είναι τα χαρακτηριστικά και η έκφραση της δημιουργίας; Melbourne 2011

59

12 ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; Η καθιέρωση των Ολυμπίων θεών δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας των αρχαίων λαών όπως πολλοί αρέσκονται να διαδίδουν, αλλά αποτέλεσμα βαθιάς γνώσης των δυνάμεων της δημιουργίας και σοβαρότατη προσπάθεια ταξινόμησης αυτών με ονόματα θεών. Οι αρχαίοι Έλληνες θεοποίησαν το μέτρο γιατί πίστευαν ότι σ αυτό ισορροπούσαν οι τρομερές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις του σύμπαντος και πάνω σ αυτό φιλτραρίστηκαν οι σωστές αναλογίες των δυνάμεων της δημιουργίας. Τους θεούς τους, τους ανακάλυψαν μέσα τους γιατί πίστευαν πως οι ιδιότητες τους αντιπροσώπευαν τα κυρίως συναισθήματα των ανθρώπων καθώς και τις αναλογίες των δυνάμεων που κυβερνούσαν τη Γη και το σύμπαν. Πίστευαν στο αδιαχώρητο των πάντων κι ότι η φύση των δυνάμεων των Ολυμπίων θεών, μαζί με τις συμπληρωματικές θεότητες ,ήταν οι σοφές αναλογίες του μίγματος της ύλης που δημιουργήθηκε η ζωή και οι ενέργειες που απέρρεαν, απ’ τις συγκρούσεις των αντιθέσεών τους, ήταν αυτές που ενεργοποιούσαν το κύκλο και τα σκιρτήματα των αισθημάτων και οι σωστές αναλογίες τους, ισορροπούσαν και εναρμόνιζαν την ομαλή λειτουργία του ψυχικού τους κόσμου. Όπως ακριβώς, τα συμπλέγματα των βιταμινών, τρέφουν και συντηρούν, όλες τις μορφές ζωής του πλανήτη μας. Γι’ αυτούς οι θεοί ήταν δεδομένοι χωρίς ποτέ να τους αμφισβητούν και η συνύπαρξη μαζί τους ήταν αρμονική σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους της φύσις και του μέτρου της δημιουργίας. Πίστευαν ότι ο άνθρωπος είναι η στέγη της νόησης των θεών, καθώς και το φως και η όραση του νου και του πνεύματος τους. Πριν απ’ την δημιουργία του ανθρώπου οι τρομερές δυνάμεις των θεών περιπλανιόταν στο σύμπαν βάρβαρες και τυφλές , χωρίς μέτρο και συναίσθηση της ύπαρξής τους . Μόνο κι’ όταν ενσωματώθηκαν μέσα στον άνθρωπο (κι αντιστρόφως) απέκτησαν αυτογνωσία και συνείδηση και οριοθέτησαν με την δικαιοσύνη του μέτρου τις εξουσίες τους και πήρε ο καθένας τον θρόνο που του ανήκε στη ψυχή και τη φύση του ανθρώπου. Οι Έλληνες θεοποίησαν το μέτρο γιατί πίστευαν πως η σωστή εφαρμογή του ήταν η χρυσή τομή που εναρμόνιζε και οριοθετούσε δίκαια τις σχέσεις και τις εξουσίες των πάντων…. Melbourne 2008

60

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ

ΟΙ «ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ» ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ;

Βεβαίως και η αγάπη, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα,

που έχει ο άνθρωπος. Όπως και από τις εποχές, η πιο υπέροχη,

είναι η άνοιξη. Όμως, ούτε η αγάπη από μόνη της συμπληρώνει

τον άνθρωπο, ούτε η άνοιξη το έτος.

Κ έτσι η φύση, αποφάσισε να συμπληρώσει τον άνθρωπο

και με τα υπόλοιπα συναισθήματα και το έτος , με τις υπόλοιπες

εποχές.

Και επειδή όλα αυτά, ήταν αντίθετα μεταξύ τους ,έκανε χρήσει του

μέτρου, για να πετύχει την εναρμόνισή τους. Κι έτσι η δημιουργία

βασίζεται αποκλειστικά στην συνύπαρξη των αντιθέσεων,

που συμπληρώνουν εν αρμονία, το κύκλο της ζωής μας.

Όσες πιθανότητες έχει η άνοιξη για να επικρατήσει

των άλλων εποχών, άλλες τόσες έχει και η αγάπη,

για να επικρατήσει των άλλων συναισθημάτων.

Φυσικά και πρέπει να τραγουδούμε και να υμνούμε τις

ομορφιές που μας περιβάλλουν και προπάντων την αγάπη.

Άλλο όμως να παρασυρόμαστε και να πιστεύουμε ότι μπορεί

να επικρατήσει σε μόνιμη βάση στη γη. Αυτό είναι

Δονκιχωτισμός, γραφικότητα και πλήρη άγνοια

των νόμων της φύσης. Ως εδώ όμως «καλά.» Αυτό όμως

που είναι ανεπίτρεπτο, είναι η συνειδητή προσπάθεια

εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού του κόσμου,

από την φυσική πορεία του και την αυθεντικότητα

της καταγωγής του, προς ίδιον όφελος.

Είναι ολοφάνερο ότι κύκλος των συναισθημάτων, είναι το

ίδιο ζωτικός για τη ζωή μας, όπως κι αυτός των εποχών.

Προσπάθεια κατάργησης (κατάπνιξης) των ανωτέρω, ισοδυναμεί

Με «στάση» ενάντια στη συνοχή του κύκλου της δημιουργίας

Από τη στιγμή που θέλεις να αγνοείς τη δύναμη των

άλλων συναισθημάτων (μάταια φυσικά) και αρνείσαι την

συνύπαρξη μαζί τους και πιστεύεις ότι μπορείς να τα δαμάσεις

η να τα εξοντώσεις, με την δύναμη της αγάπης …κτλ, έχεις ήδη

διαλέξει, να ζεις με ψευδαισθήσεις και αυτοαναιρείσαι συνειδητά.

Δηλαδή, σαν να λέμε ότι έχεις κλείσει τον διακόπτη της λογικής

και υιοθετείς μόνο αυτά, που σ ευχαριστούν, η σε συμφέρουν.

(Σημ.) Αυτοί είναι και λόγοι κατά γνώμη μου που τα θεοκρατικά

61

και σοσιαλιστικά κ.α... συστήματα (πλην της δημοκρατίας)

έχουν απορριφθεί από τη φύση του ανθρώπου,

Γιατί αγνόησαν τον «ξενοδόχο» (δηλαδή τη φύση των πραγμάτων)

Υ.Γ«Η δημιουργία, είναι μια τεράστια δημοκρατική πολιτεία,

που όλοι και όλα έχουν λόγο, ανάλογο με το μέγεθος , τη μάζα,

η το βεληνεκές της ενέργειας τους (σκέψης τους)»

Melbourne 2009

62

ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΩΛΙΕΣ

Μια μυρμηγκοφωλιά ο γαλαξίας

Ένα πολύποδο μυρμήγκι ο ήλιος.

Στα επιχρυσωμένα βήματά του από κάτω

Την ισοπεδωμένη ορατότητά μου

Ποιος θεός θα τη διακρίνει…;

Απ’ το μυαλό ξετρυπώνει

Φιδόψυχη αμφιβολία

Και σέρνεται στα βάθη της ψυχής.

Μια μυρμηγκοφωλιά από πλάσματα η γη

Που κουβαλούν τη ζωή τους στον θάνατο;

Η μέρα σαν μπαλόνι

Φουσκώνει και ξεφουσκώνει

Στο στήθος της δημιουργίας.

Το φεγγάρι επαναλαμβάνει

Την γέννηση και τον θάνατο.

Μια μυρμηγκοφωλιά αινίγματα ο ουρανός

Που ξαγρυπνούν μες το

Μυρμήγκιασμα της σιωπής

Στο κατώφλι της νόησης.

*

Ο Ήλιος διασχίζει

Τα στενά του Ταύρου και των Πλειάδων

Κι’ οδεύει σημαιοφόρος του καλοκαιριού

Τον ισημερινό.

Στο βορρά περαστικός

Ένας καινούργιος κομήτης

Με μπροστινή ουρά

Σαν να θέλει να μας πείσει

Ο τ’ είναι φυσικά

Τ’ ανάποδα του κόσμου.

Μια μυρμηγκοφωλιά πικρόλογα η αλήθεια

Κι αν κάποτε όλα ειπωθούν

Κι’ αδειάσει σαν κυψέλη

Θα μπορέσει ο άνθρωπος να την γεμίσει μέλι;

63

Τις νύκτες αιωρούνται άστρα στο κενό

Κι’ έρευνες αιώνιες του εγκεφάλου

Για διαστολές του χρόνου

Και ταχύτητες φωτός

Για να ξεπεράσουμε τον θάνατό μας.

Θα μπορέσει η σκέψη να φτιάξει την κιβωτό της

Να επιπλεύσει των κατακλυσμών των μυστηρίων;

Θ’ αξιωθεί ο...

...Ο τυφλωμένος απ’ το ίδιο του το φως

Ν’ αντικρίσει τ αδέλφια του τ’ αστέρια

Κι’ άνθρωπος να δει πιο πέρα

Απ’ την λάμψη της ύπαρξής του;

Μια μυρμηγκοφωλιά ερωτηματικά

Το μυαλό του ανθρώπου

Που κουβαλούν τα «φέρετρα»

Των απαντήσεών τους

Κι’ άλλα που οι θεοί

Τα απαντούν με απουσία

Και ξενυχτούν σκαρφαλωμένα

στις αχτίδες των άστρων.

Μελβούρνη 1993

64

ΠΟΘΕΝ ΕΡΧΕΣΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΣ; Πόθεν έρχεσαι Ανάμεσα από τους αστερισμούς Σαν έκφραση γιορταστική Των πυροτεχνημάτων; Που πας με το φεγγάρι Στο πιο ψηλό κατάρτι σου; Εσύ που στριφογυρίζεις Καλοζυγισμένα στον άξονά σου Κι’ εκφράζεσαι τις εποχές. Εσύ που φιλτράρεις με την ανάσα σου Τα στοιχεία της ζωής Και φουσκώνουν στα στήθια σου Οι ωκεανοί. Εσύ που επιστρέφεις Νικηφόρα στη γαλήνη Με την ουλή της αστραπής Νωπή στο πρόσωπό σου. Εσύ η μαργαρίτα των ημερονύχτιων Των δειλινών και της αυγής Που σε μαδώ υπάρχω δεν υπάρχω. Εσύ θαυμαστό αίνιγμα Της καταγωγής και του προορισμού μου Πόθεν έρχεσαι αιωνίως πρωτόγονη Με την ασπίδα του φεγγαριού Τ’ ακόντιο του κεραυνού Και το γαλάζιο κράνος; Που πας σαν αρχαίος αρματοδρόμος Με τα γκέμια του ξέφρενου ήλιου Στα στιβαρά σου χέρια; Πόθεν έρχεσαι που πας; Μελβούρνη 1993

65

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Τι κι αν… … σκόνη αν γίνω που το χρόνο ακολουθεί η νόημα ακατάληπτο ξεκομμένο στις αποσκευές του Σημασία έχει μόνο! ότι θα παρευρεθώ! Στη πιο ξέχωρη ώρα! που θα γιορτάζει ο άνθρωπος την ενθρόνισή του στη νόηση της δημιουργίας και θα λάμπει στο πρόσωπό του η υπερηφάνεια της Θεϊκής του καταγωγής.

Melbourne 2011

66

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Το κείμενο αυτό, πέραν από τη περιγραφή της σειράς των αστερισμών, γράφτηκε πιο πολύ για να προσδώσει μια ανθρώπινη χροιά στη σχέση του ανθρώπου με το νυκτερινό περιβάλλον και τον έναστρο ουρανό. Ένιωσα αυτή την ανάγκη στη διάρκεια της προσπάθειάς μου,

να κατανοήσω τις θέσεις και τις κινήσεις τους στον ουρανό.

Στο διάστημα αυτό απέκτησα την πεποίθηση ότι είμαστε άρρηκτα Συνδεδεμένοι και πειθαρχημένοι ν’ ακολουθούμε τους ίδιους νόμους και την ίδια πορεία, προς το ατέλειωτο ταξίδι της εξέλιξης. Το αξιοσημείωτο είναι ότι σε κάποιο στάδιο της προσπάθειας (έρευνας) άρχισαν να διακρίνονται αμυδρά, σαν άγουροι καρποί, που ξεφυτρώνουν σταδιακά από τα βάθη του μυαλού, οι απαντήσεις, σε διαχρονικά αναπάντητα ερωτήματα… Όπως ακριβώς οι σπόροι που εναποθέτουμε στο χώμα, που παίρνουν το χρόνο τους για να φυτρώσουν την απάντηση της γης. Έπειτα απ’ αυτό και μετά από μακροχρόνιες παρατηρήσεις παρομοίων φαινομένων, κατέληξα στο συμπέρασμα, πως ότι συμβαίνει στον υλικό κόσμο, συμβαίνει και στον άυλο…και ότι ένα ουσιαστικό ερώτημα, ενεργοποιεί διά του μυαλού στο χώρο, τη διαστολή των νοηματικών του πτυχών , ως απάντηση στον εαυτό του. Melbourne 2014

67

ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΙΝ Β'

Στη σωστή σειρά όταν βάλω τ’ άστρα Όπως τους φθόγγους μιας υπέροχης μελωδίας

Και υπομονετικά της έναστρης νύκτας αποσπάσω Του γαλαξία τα κυκλικά μυστήρια Όπως απ’ το μυαλό τις λέξεις για ένα τέλειο ποίημα

Τον εαυτό μου τριγύρω... μ’ ένα κοίταγμα θα βλέπω… Και τις δίνες του σύμπαντος, μέσα του να κυλάν…

Melbourne 1990

68

Ο ΧΑΡΤΗΣ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ Παράλληλα στις όχθες του ΙΡΙΔΑΝΟΥ ΤΑΥΡΟΣ μαινόμενος Χίμηξε κατά τον πορφυρό Μανδύα του δειλινού. Απ’ τη φωλιά της ΠΟΥΛΙΑΣ Πέταξαν τρομαγμένα τα άστρα των ΥΑΔΩΝ Από το πλάι οι ΔΥΔΙΜΟΙ... Κοιτάνε σαστισμένοι... Τη ξέφρενη πορεία του Οι ΙΧΘΕΙΣ ... διερωτώνται τρομαγμένες Τι θα συμβεί αν o ΛΑΜΠΑΔΙΑΣ Δε καταφέρει να βάλει τάξη Στα του οίκου του. Ο ΚΡΙΟΣ με πρώτον τον αρχηγό του τον ΧΑΜΑΛ Μέριασε φοβισμένος Προ στην μεριά του ΤΡΙΓΩΝΟΥ Με κίνδυνο να χάσει από το ΚΗΤΟΣ Την θέση του στο ωροσκόπιο. Μόνο αν καταφέρει με τρόπο Να κεντρίσει την συμπάθεια Προς τον απειλούμενο ΗΛΙΟ Του εύμορφου και γενναίου ΜΙΡΑ Στον αστερισμό του ΚΗΤΟΥΣ.

69

2 Ο ΥΔΡΟΧΟΟΣ κοιτάζει τη δουλειά του Μη και διψάσουν τα γυναικόπαιδα. Έπειτα πρέπει κάθε τόσο Να μαζεύει το ΑΛΟΓΑΚΙ του Πριν το μυριστούν Οι ληστές που νέμονται τη περιοχή Και να φυλάει το περιβόλι του Απ’ το αδέσποτο κοπάδι Του ΑΙΓΟΚΑΙΡΟΥ Στη σκιά του ΦΟΙΝΙΞ ο ΓΛΥΠΤΗΣ Σκαλίζει συν επαρμένος Ένα ΨΑΡΙ στο θόλο του ουρανού, Ενώ Ο ΓΕΡΑΝΟΣ Χαζεύει τον ΡΑΜΦΙΣΤΗ που ψάχνει στους αμπελώνες του Γαλαξία για κανένα ωριμασμένο τσαμπί από άστρα.

70

3 Η μόνη ελπίδα Ο ΤΟΞΟΤΗΣ και ο ΣΚΟΡΠΙΟΣ Αν καταφέρουν και λύσουν Τις διαφορές τους Για τον έλεγχο των στενών Που περνά ο ΗΛΙΟΣ Με τον στόλο του. Ο σοφός ΑΝΤΑΡΗΣ Ο γέρο βασιλιάς του ΣΚΟΡΠΙΟΥ Φαίνεται να έχει πείσει Τους σκληροτράχηλους Στρατηγούς του ΤΟΞΟΤΗ Να βάλουν στον ΖΥΓΟ Τα υπέρ και τα κατά Μιας τέτοιας συμμαχίας. Έπειτα μη ξεχνάμε Ότι ο δευτερότοκος Γιος του ΗΛΙΟΥ ο ΚΡΟΝΟΣ Πέρασε τις προάλλες δακτυλίδι Στη λάμδα του ΤΟΞΟΤΗ, Κ έδωσε λόγο παρουσία Του ΤΙΤΑΝΑ και της ΡΕΑΣ Ότι ο γάμος θα γίνει Τον επόμενο «χρόνο» Για να μπορέσει να παρευρεθεί Και ο μεγάλος του αδελφός ο ΔΙΑΣ Με την ακολουθία του.

71

4 Γενικά στον γάμο θα παρευρίσκεται Όλο το σόι του ΗΛΙΟΥ Εκτός από τους κομήτες Που το έχουν ξεκαθαρίσει Από την πρώτη στιγμή Ότι φοβούνται να ταξιδέψουν Τόσο μακριά, Γιατί έχουν μάθει Από τους πολύ-τάξιδους

κατοίκους του «Αρκά»

Πως όποιος γοργά ταξιδέψει Στην κοσμική μοναξιά Σαν επιστρέψει Όλοι της γενιάς του θα είναι νεκροί. Και ότι ακόμα στα μέσο αστρικά μονοπάτια Προβάλλουν ξαφνικά Απ’ του καιρού την στάχτη Μιας άλλοτε ζωής τα απομεινάρια Σαν πίσσα σκοτεινά Και σου διηγούνται Θες δεν το θες Τον θάνατό σου.

72

5 Κι όπως λέγεται Από την μεριά της νύμφης Τον γάμο θα λαμπρύνουν Με την παρουσία τους Χιλιάδες προσκεκλημένοι Από τα σφαιρικά αθροίσματα Μ. 22.και Μ.28 Και ότι το νυμφικό Θα είναι γαλάζοκόκκινο Αφού θα το ράψουν τεχνίτες Από το νεφέλωμα του ΤΡΥΦΙΛΙΟΥ Και θα είναι τόσο μεγάλο Όσο και οι ουρές των Κομητών Που θα κάνουν βουτιές Η θα ξεπροβάλλουν σαν δελφίνια στο σκοτάδι. Και ότι ακόμα οι νεόνυμφοι Του έρωτα το μέλι Απ’ τις κυψέλες θα τρυγούν των χλομιασμένων Φεγγαριών. Ότι κι αν πεις Αυτό το συμπεθεριό του Ήλιου με τόσο Ισχυρούς παράγοντες του Γαλαξία Θα κόψη κάθε όρεξη του επίδοξου εισβολέα Εκτός κι αν οι αποστάσεις Δεν το επιτρέψουν.

73

6 Άλλη ελπίδα είναι να καταφέρει ο ΗΛΙΟΣ Την ΑΦΡΟΔΊΤΗ να πει το ναι Σ ένα από τα προξενιά που τις έχουν κάνει Λαμπεροί γιοι του ΓΑΛΑΞΙΑ. Όπως ο γαλάζιο- αίματος ΒΑΣΙΛΙΣΚΟΣ Της οικογένειας των ΛΕΟΝΤΩΝ Που χλομιάζει στο πέρασμά της. Η ο γιγαντόσωμος RIGEL Πρίγκιπας της πανίσχυρης Δυναστείας των ΩΡΙΟΝΩΝ Και γιος του βασιλιά BETELGEUSE Που καίγεται για χάρη της. Καθώς και ο μακρινός από την ελλειπτικοί Λαμπερός ΒΕΓΑΣ δεύτερος διάδοχος Του πολικού αστέρα μετά τον ALDERAMIN, Που έχει μάθει για την ομορφιά της Από τους επισκέπτες στους κόσμους του «Ανταμά και του Ερέντζ» Και της έχει τάξει το περίφημο ΔΑΚΤΥΛΙΔΗ Της μητέρας του της ΛΥΡΑΣ. Και τόσοι άλλοι που την έχουν ζητήσει. Ε…τότε πολλά θ αλλάξουν προς το καλύτερο Για το μικρό μας σύστημα. Μα που ν ακούσει αυτή. Κάθε φορά που της κάνει νύξη ο πατέρας Αυτή κάνει βήματα προς τα πίσω Και κλείνεται πεισμωμένη στη συννεφιά της.

74

7 Κοντά στο ήττα Του ΦΙΔΟΚΟΥΒΑΛΗΤΗ Μια ΑΣΠΙΔΑ της χαμένης Γενιάς των ιπποτών Προσφέρει τώρα επί πληρωμή Την κάλυψή της Στους μισθοφόρους Της ΑΓΡΙΟΠΑΠΙΑΣ. Απρόσιτα όμως Για τον μικρό μας Ήλιο Τα λύτρα που ζητούν. Δίπλα από πόδια του ΤΟΞΟΤΗ Ένα ΣΤΕΦΑΝΙ πιθανόν κατατεθέν στο ΒΩΜΟ που κάνουν οι θεοί στους ουρανούς Τους πολεμικούς τους όρκους Μπορεί όμως να ναι και στεφάνι εξουσίας Που απώλεσε ο ΚΡΟΝΟΣ Κατά τη διάρκεια των Τιτανομαχιών Ανάμεσά τους Ένα πεταμένο ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ Κάποιου που τα παράτησε όλα Κι έφυγε –Θεού.

75

8 Στο πλάι ένας ΙΝΔΟΣ Με το ΠΑΓΩΝΙ του Αναλύει με το ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ Την σύνθεση της μοναξιάς του. Νότια ο ΛΥΚΟΣ Καραδοκεί στα πόδια Του ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ Τον μικρόσωμο ΓΝΩΜΩΝ Που πάει στα τυφλά Με τον ΝΟΤΙΟ ΣΤΑΥΡΟ στο χέρι Καθώς ο τρίδυμος Άλφα του ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ Κάνει ΤΡΙΓΩΝΑ Και μαθηματικούς υπολογισμούς Με τον ΔΙΑΒΗΤΗ Για την απόσταση που τον χωρίζει Και τις πιθανότητες επιτυχίας Ενός ταξιδιού με επιστροφή Στο κοντινό του Ήλιο.

76

9 Πιο πάνω ο ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ Αφού κατάφερε να ενώσει Υπό την αρχηγία του Της επαρχίες του νότου Και να ονομάσει με γράμματα Του Ελληνικού αλφαβήτου Τα παλικαριά που διάλεξε Να τον ακολουθήσουν, Έφτιαξε με καινούρια ΠΑΝΙΑ Και μοντέρνα ΠΥΞΙΔΑ Την περίφημη ΑΡΓΩ Και τώρα κάνει κύκλους Αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας Στα νότια παράλια Μακρινής όμορφης χώρας, Εκεί που ζούσαν κάποτε Άνθρωποι χωρίς στόμα, Και ούτε λέξη Δεν θέλει ν ακούσει Για άλλες εποχές Κι άλλα πράγματα

77

10 Παράλληλα στη ΚΑΡΙΝΑ Ένα ιπτάμενο ΨΑΡΙ Ποζάρει για τον ΟΚΡΙΒΑΝΤΑ Δίπλα από τον ΞΙΦΙΑ Και το ΝΕΡΟΦΙΔΟ που προχωρούν ανάμεσα από τα ΔΙΚΤΙΑ την ΤΡΑΠΕΖΑ και το ΟΡΩΛΟΓΙΟ Με φανερό προορισμό Τα ΝΕΦΗ του ΜΑΓΓΕΛΑΝΟΥ Δίπλα από την κορφή που πρωτοπλάστηκε ο νότος Το ΠΟΥΛΙ του χαμένου ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ Κάθεται σ ένα ΟΓΔΟΟ του ΚΥΚΛΟΥ, Δίπλα από την ΜΥΓΑ και τον ΧΑΜΕΛΑΙΩΝ Που αλλάζει χρώματα σαν άνθρωπος Προς την κρίση του θεού.

78

11 Δίπλα από την ΠΡΥΜΝΗ της ΑΡΓΩ Το ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΟ του ΩΡΙΟΝΑ Τρέχει προς βοήθεια του αφεντικού του Που παλεύει με τον ΤΑΥΡΟ Ακολουθούμενος από τον ΜΟΝΟΚΕΡΟ Κι ένα απ’ τα σκυλιά της Αρτέμιδος τον ΠΡΟΚΥΟΝ. Από κοντά τους ένας ιπτάμενος δίσκος Ισοπεδωμένος από την έλξη Του ΣΥΝΟΔΟΥ του ΣΕΙΡΙΟΥ Προσπαθεί να ξεπεράσει τον χρόνο Και το πεπρωμένο των επιβατών του.

79

12 Από δίπλα ένας ΛΑΓΟΣ Τρέχει να κρυφτή στο Νέφος του γιγαντόσωμου ΩΡΙΩΝ Ο οποίος παλεύει γενναία Με το ΡΟΠΑΛΟ του τον ΤΑΥΡΟ Τον βίαιο εραστή της Πασιφάης Και πατέρα του Μινώταυρου Κρατώντας αναμμένη την φλόγα Της έριδας των θεών. Αυτή η αιώνια γιγαντομαχία Ίσως εξασθενίσει τον επίδοξο εισβολέα Και αποβεί σωτήρια Για το μικρό μας σύστημα. Από κοντά τους ένα ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Κουβαλάει από τα χρόνια του κατακλυσμού Ένα κλαδάκι ελιάς. Δίπλα παρατημένα Στη σκουριά της απραξίας Μια ΣΜΊΛΗ κ ένα ΕΓΚΡΕΜΜΕΣ Όπως τα άφησε η γιαγιά Πριν κάμποσα χρόνια.

80

13 Στο βάθος πέρα απ’ το ποταμό ΙΡΙΔΑΝΟ Μια ΚΑΜΙΝΑΔΑ σιγοκαίει Κάποια άγνωστα σε μας παιδιά του Γαλαξία Θα πρέπει να ζεσταίνει. Ίσως τους πολύ-τάξιδους κατοίκους του «Αρκά» Με τα παράξενα πρόσωπα Που μιλούν όλες τις γλώσσες Και έτυχε να ναι περαστικοί από κείνο το μέρος. Ίσως τους ξεχασιάρηδες κατοίκους του «Νετζιά» Τους νάνους που αναπνέουν Από δύο τρύπες στο κεφάλι Και δεν ξέρουν να σπέρνουν η να θερίζουν Και τρώνε θάμνους και φυτά. Μπορεί και στρατιώτες απογόνους του Αδάμ Από τους κόσμους του «Ανταμά» και του «Ερέτζ» Που ξεκουράζονται ύστερα από κάποια μάχη Από τις συχνές που έχουν μεταξύ τους. Η και σκοτωμένοι από μάχες που μαίνονται Και καταφθάνουν … γαντζωμένοι Απ’ την ύστατη κραυγή τους. Η ακόμα και αγνοούμενοι που τους έκρυψαν Από τους εαυτούς τους και δεν ορίζουν πια Ούτε τη ζωή ούτε τον θάνατό τους.

81

14 Όμως πολύ πιθανό να είναι κάτοικοι Από τους ψυχρούς και σκοτεινούς κόσμους του «Γκε» (Που στο κόσμο τους ο Ήλιος είναι μακρινός) Που τρώνε καρπούς δέντρων Γύρο από τη φωτιά που τους ζεσταίνει και τους προφυλάσσει Από τα μεγαλόσωμα θηρία Που αφθονούν στο κόσμο τους. Αποκλείεται όμως να ναι Από τα όμορφα και ξακουστά πλάσματα Με την μεγάλη πίστη Από τους πλούσιους κόσμους του «Τζια» Γιατί με τους δύο Ήλιους που υπάρχουν Στο κόσμο τους δεν θα τους χρειαζόταν Περισσότερη ζεστασιά. Μπορεί όμως να ναι και επισκέπτες Από τους ανώτερους κόσμους του «Θεμπέλ» Που έπαθαν αμνησία και ξεχάστηκαν εκεί, Και τώρα ανασταίνουν τους νεκρούς τους Με τη φλόγα της ζωής Που μόνο αυτοί γνωρίζουν τα μυστικά της. Όποιοι και να ναι θα τα ριψοκινδυνεύαμε όλα Αν τους φανερωνόμαστε Γιατί μπορεί να είναι και καμιά Προ της γενέσεως σύσκεψη Μεταξύ θεών και διαβόλων Που συζητούν τρόπους για την Από κοινού επένδυση της δημιουργίας των πλασμάτων κι αν πάμε προς τα κει θα πάψουμε να υπάρχουμε και ούτε που θα υπήρξαμε ποτέ.

82

15 Άλλη λύση είναι να ημερέψουμε τον ΛΕΩΝ Και να τον φέρουμε με το μέρος μας Με υποσχέσεις και καλοπιάσματα Ίσως να καταφέρουμε να στρέψουμε την προσοχή του Προ στον μικρό μας Ήλιο Και να πάψει να κυνηγάει Τον μικρόσωμο ΚΑΡΚΙΝΟ Και να παίζει με τον ΕΞΑΝΤΑ της ΟΥΡΑΝΙΑΣ. Αμφίβολο όμως αν θα εγκαταλείψει Το ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΙ του ανυπεράσπιστο Στα πόδια της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΚΤΟΥΣ Και του άγριου ΡΗΝΟΥ Για να συντρέξει τον Ήλιο. Πίσω από τις πλάτες του ΠΑΡΘΈΝΟΥ Είναι το ΚΟΡΑΚΙ που στάλθηκε με ένα ΚΥΠΕΛΟ για νερό Και ξεχάστηκε περιμένοντας να ωριμάσουν οι καρποί μιας συκιάς Και τώρα απ’ το φόβο της τιμωρίας του Απ’ τον θεό Απόλλωνα Κουβαλάει στα νύχια του Ένα τεράστιο ΝΕΡΟΦΙΔΟ κι ένα ψέμα που σκαρφίστηκε στο στόμα σαν δικαιολογία για την αργοπορία του Εκεί κοντά μια ΑΝΤΛΙΑ τοποθετημένη Από εξελιγμένους πολιτισμούς Τροφοδοτεί μ ανακυκλωμένα καύσιμα τον Ήλιο τους Που πάει να σβήσει και να τους αφανίσει .

83

16 Στο Βορρά ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα Ο ΠΟΛΙΚΟΣ αστέρας έγινε το σύμβολο της ακινησίας όσο κι αν προσπαθεί να τον ρυμουλκήσει η ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ. Η ΚΟΜΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ Προσπαθεί να καθησυχάσει τα ΚΥΝΗΓΟΣΚΥΛΑ Από την έμμονη φοβία του ΚΥΚΛΩΝΑ Που απειλεί την περιοχή. Ο ΒΟΩΤΗΣ μετά την αποχώρηση Λόγο ηλικίας του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ από την δράση Και την μαζική μετανάστευση των Θεών Από τον ΙΖΑΡ στους μύθους και τις παραδόσεις Των αρχαίων λαών του πλανήτη Γη, Ουσιαστικά έμεινε ακέφαλος Δίπλα απ’ το ΣΤΕΜΜΑ της Αριάδνης Είναι ο ΗΡΑΚΛΗΣ που ακόμα να ξεμπερδέψει με τον ΔΡΑΚΟ Τον ΜΕΓΑ-ΟΦΗ και τον ΦΙΔΟΚΟΥΒΑΛΗΤΗ. Άλλωστε η παρουσία του στην περιοχή Είναι μόνος αποτρεπτικός παράγοντας Πιθανής ανταρσίας στο στρατόπεδο Μ.13.

84

17 Κάτω από την σκιά του ΑΕΤΟΥ Που μεταφέρει στα νύχια του Τον οινοχόο του Δία τον Γανυμήδη Είναι η ΑΛΕΠΟΥ η ΣΑΙΤΑ και το ΔΕΛΦΙΝΙ Που στριμώχτηκαν για τα καλά στο τρίγωνο Του ΒΕΓΑ του ΝΤΕΝΕΠ και του ΑΛΤΑΙΡ Κι όση πονηριά και ευελιξία κι αν διαθέτουν Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγουν. Ο ΚΥΚΝΟΣ αντί να πάρει και να φέρει Τις εκκλήσεις βοηθείας Η έστω και τα ευχολόγια Από και προς τον Ήλιο Κάνει καντάδες στους ήχους της ΛΥΡΑΣ Στην γειτονιά του ΠΗΓΑΣΟΥ Επηρεασμένος από το ειδύλλιο Του ΠΕΡΣΕΑ και της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ . Ενώ δίπλα η ΣΑΥΡΑ σαν ασήμι αστραφτερή Σέρνεται σαν μελωδία της μυθολογίας Στους κήπους του ΚΗΦΕΩΣ και της ΚΑΣΙΟΠΙΑΣ.

85

18 Καθοδόν προς την περιοχή Ο μεγάλος αδελφός του Γαλαξία μας Και ομώνυμος της ΑΝΔΡΟΜΕΔΑΣ Που αφού κατάφερε με την παλικαριά του Να τρέψει σε φυγή τους πολιορκητές Του τοπικού Γαλαξιακού μας σμήνους Επιστρέφει Εν μέσω πομπής μυριάδων λαμπαδηφόρων Και τυμπανιστών του φωτός, Στεφανωμένος με τη λάμψη Του Γαλαξιακού πυρήνα, Με λάφυρα και σκλάβους Νικητής τρισένδοξος και τροπαιούχος. Ο CAPELLA μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Φαίνεται να διασκεδάζουν Με τα πηδήματα της ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ Που μισό-κρύβεται πίσω από την ΤΊΓΡΗ Και ξέχασαν τάχα ν ασχοληθούν Με το αίτημα (παράκληση) του Ήλιου. Ο υπέρ-γίγαντας έψιλον του ΗΝΙΟΧΟΥ Ο παραδοσιακός αυτός προστάτης της ελευθερίας Άρχισε τελευταία να αμφιβάλει Αν τον συμφέρει ο ρόλος αυτός.

86

19 Ήλιε μου μικρέ κυνηγημένε Έρμαιο της αδιαφορίας και της υποκρισίας Των ισχυρών του Γαλαξία Εσύ, σάρκα εκ της σαρκός του παντός που αντλείς με την καύση σου απ' τα παγωμένα σκοτάδια του λήθαργου ενέργειες που κινούν… Τους μοχλούς της δημιουργίας Εσύ που καταφέρνεις να υπάρχεις Και να διατρέχεις τις επιβουλές Και τις αντιξοότητες κόντρα σε κάθε λογική Με αναλλοίωτη την πύρινη αυτοτέλειά σου. Εσύ λαμπαδηφόρε του μεσημεριού Και της ψυχής μου Πόσο μοιάζεις με την μικρή μου πατρίδα. Melbourne 1991

87

20 ΕΠΙΛΟΓΟΣ Εν τω μεταξύ Σε όλο τον χώρο του διαστήματος Μάχες μαίνονται αμείωτες Μεταξύ των δημιουργών και των καταστροφέων Στρόβιλοι της καταστροφής Και στρόβιλοι της δημιουργίας Εξαπολύονται προς όλες τις κατευθύνσεις Γίγαντες μετατρέπονται Σε λευκούς η μελαψούς νάνους Υπερ-γίγαντες σε νέφη που σκιάζουν Την φωτεινότητα των ουρανών Η σε άστρα δολοφόνους . Κόσμοι σε λείψανα καψαλισμένα Που περιφέρονται με την ταχύτητα Του θανάτου τους στο σύμπαν. Κι απ’ την άλλη πλευρά Η διαίρεση των στοιχείων σε πρόσθεση Η αχτίδα κεντρίζει τον ναρκωμένο πυρήνα προκαλώντας μια ακούσια κίνηση Που προκαλεί την άλλη κίνηση Και ενέργειες ξυπνούν Στο σφυγμό της ανυπαρξίας . Αστραπές ραγίζουν το τσόφλι του λήθαργου Και οι κυκλώνες μετατρέπονται σε κτίστες. Melbourne 1991

88

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1) Οι ονομασίες Ανταμά, Ερεντz, Θεμπέλ, Νετζιά, Αρκά, και Γκε είναι

κόσμοι που αναφέρονται σε αρχαία κείμενα των Καβαλλιστών.

2) Οι λέξεις με κεφαλαία γράμματα είναι ονομασίες ουρανίων

σωμάτων…

1

Πόσο θα θελα να μουν... μια λαμπρή μέρα... στο τέλος...

κατάκοπη κι' ωχρή απ’ το κουβάλημα του Ήλιου

που κουρνιάζει και σβήνει... γύρω από το τζάκι του δειλινού!"

© Michael Pais, Melbourne 2014

ISBN 978-0-9924902-0-1

Πόσο θα θελα να μουν μια λαμπρή μέρα στο τέλος