ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

1

Σεπτέμβριος. Ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου. Οι καλοκαιρινές

διακοπές έφτασαν στο τέλος τους. Ο καιρός είναι ακόμα ζεστός, ο ήλιος

το ίδιο λαμπερός και χαρούμενος, όμως κάτι έχει αλλάξει εδώ και λίγες

μέρες, κάτι είναι διαφορετικό. Οι παραλίες άρχισαν να αδειάζουν και οι

χαρούμενες φωνές των ανθρώπων και ιδίως των παιδιών δεν ακούγονται

τόσο πολύ πια!

Τα πάρκα άδειασαν. Οι κούνιες μόνες πια περιμένουν τους μικρούς

τους φίλους ως τις μέρες που η ξενοιασιά θα ξαναγυρίσει πάλι στις

καρδούλες των συντρόφων τους.

Έφυγε το καλοκαίρι!

Ανοίγουν τα σχολεία! Αρχίζουν τα βάσανα…

2

Τι αντίθεση όμως με τους καλοκαιρινούς τόπους των διακοπών!! Ο

τόπος αυτός – η αυλή του σχολείου – που για μήνες έμεινε βουβός και

έρημος άρχισε να αλλάζει. Περιμένει τους καινούριους και παλιούς

μικρούς φίλους του. Μέρες τώρα καλλωπίζεται, βάφεται, διορθώνεται,

καθαρίζεται, για να αρέσει ακόμα περισσότερο.

Σήμερα είναι μια

διαφορετική μέρα!

Σήμερα δεν είναι

έρημο πια! Άρχισε να

γεμίζει με φωνές!

Παιδιά, πολλά

παιδιά! Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα χαρούμενα, μερικά φοβισμένα,

αγόρια και κορίτσια περνούν την μεγάλη πόρτα της αυλής. Συναντούν τους

φίλους τους, τους συμμαθητές τους που παρέες παρέες αγκαλιάζονται,

φιλιούνται συζητούν και χαίρονται για το αντάμωμά τους.

Ο Γιώργος, η Μαρία, η Νεφέλη, η Κλαίρη, ο Τάσος είναι λίγα

μόνο από τα μεγάλα παιδιά που έφτασαν πρώτα. Περιμένουν και τους

άλλους φίλους και συμμαθητές που είχαν τόσο καιρό να τους δουν! Έχουν

αγωνία και δεν μπορούν να την κρύψουν. Κάθε τόσο γυρίζουν και

κοιτάζουν την μεγάλη πόρτα της αυλής που αφήνει να περνούν οι φίλοι

τους. Συζητούν για τις διακοπές τους και περιγράφουν τις εντυπώσεις τους.

Τι χαρούμενοι που είναι!

3

Φέτος θα πάνε στην έκτη τάξη. Θα είναι οι μεγάλοι του σχολείου.

Αυτό τους δίνει

άλλον ‘αέρα’ και

πολλή

περισσότερη

αυτοπεποίθηση.

Θα είναι η

εξουσία και θα

κάνουν ό,τι

θέλουν χωρίς να

λογαριάζουν

τίποτε.

— Φέτος

θα κάνουμε ό,τι θέλουμε, Γιώργο, λέει ο Τάσος. Η αυλή φέτος θα

είναι δική μας.

— Ναι, φέτος θα είμαστε οι κυρίαρχοι, Γιώργο, έχουμε όλα τα

δικαιώματα πια.

— Είμαστε έξι

χρόνια εδώ.

Θυμάσαι πώς

πέρασαν;

— Έξι χρόνια με

χιόνι, με βροχή,

με ζέστη και με

κρύο.

4

— Κοίτα, Τάσο, ένα μικρό που έρχεται, μέχρι τη μέση σου φτάνει.

— Θέλεις να το τρομάξω για να δούμε τι θα κάνει; Με το ύψος που

έχω θα βάλει αμέσως τα κλάματα, είπε ο Γιώργος.

— Δεν αφήνετε τις εξυπνάδες σας ακόμα δεν ήρθαμε; Είπε η Κλαίρη.

Τι σας έφταιξε το μωρό;

Οι φωνές τα γέλια και οι τσιρίδες συνεχίζονταν όση ώρα τα παιδιά

περίμεναν το πρώτο κουδούνισμα που θα τους μάζευε στις γραμμές τους

και μετά στις τάξεις τους. Θα γινόταν πρώτα ο αγιασμός και στη συνέχεια

στις τάξεις θα γνώριζαν το δάσκαλο ή τη δασκάλα τους και θα έπαιρναν

τα βιβλία και το

πρόγραμμά τους.

Τι καλά που θα είναι

αν έχουν πάλι τον ίδιο

δάσκαλο! Πέρασαν τόσο

καλά την περυσινή χρονιά.

Ήταν δύσκολα αλλά

έμαθαν και τόσα πολλά

πράγματα σχεδόν

παίζοντας…

Το κουδούνι αργούσε. Μα γιατί δεν χτυπούσε; Τι περίμενε; Ήθελαν

όλοι να μπουν στην καινούρια τους τάξη.

Στο μεταξύ οι μικρότεροι στρώθηκαν στο παιχνίδι! Άρχισαν να παίζουν

ποδόσφαιρο ή μάλλον μπουκαλόσφαιρο, αφού αντί για μπάλα

χρησιμοποιούσαν ένα άδειο μπουκαλάκι για νερό.

Το πάθος τους για το γκολ και τη νίκη δεν άργησε να φέρει το κακό.

Το μπουκαλάκι που κλώτσησε ένας μικρός χτύπησε τη Μαρία στο πόδι.

Ξαφνιασμένη η Μαρία γύρισε και κοίταξε άγρια το μικρό της συμμαθητή.

5

— Πώς τόλμησες να με χτυπήσεις παλιομωρό; Έβαλε τις φωνές η

Μαρία, παίρνοντας αμέσως το μπουκάλι στα χέρια της.

— Έλα αμέσως εδώ. Θα πάμε στο διευθυντή και θα σου πω πως

έπαιζες μπάλα με ένα μπουκάλι, πως με χτύπησες και λέρωσες το

καινούριο μου φουστάνι.

— Εγώ…… κατάφερε να ψελλίσει ο μικρός.

— Τι εσύ μωρέ; Θέλεις να σε πλακώσω τώρα εγώ εδώ; Άντε

παραπέρα να παίξεις και να μη με ξαναπλησιάσεις γιατί … τον

αγρίεψε η Μαρία κουνώντας το χέρι της κάνοντάς του νόημα πως

θα φάει ξύλο.

— Άστο το παιδί να παίξει, Μαρία, είπε η Νεφέλη. Το είδες πως δεν

το ήθελε να γίνει αυτό… Τι να κάνουν κι αυτά τα μωρά… Δεν

θυμάσαι κι εσύ τα δικά σου;

— Τι λέτε μωρέ σεις; Ξέρετε ποιοι θα είμαστε φέτος εμείς; Θα τους

τσακίσουμε όλους, είπε ο Δημήτρης ένα μαυριδερό ψηλό παιδί που

άκουσε το περιστατικό.

— Φλωράκι, φέρε μου τη μπάλα σου γρήγορα, φώναξε στο μικρό με

το μπουκάλι

δυνατά κι

άγρια αυτή

τη φορά ο

Δημήτρης.

6

— Δεν είναι μπάλα… ένα μπουκάλι είναι μόνο … απάντησε ο μικρός

τρομαγμένος.

— Κοίταξε να δες και να με προσέχεις τι σου λέω. Όταν μιλάω εγώ

να κάθεσαι προσοχή γιατί αλλιώς…

Ο μικρός έμεινε να τον κοιτάζει μ’ ανοιχτό το στόμα, καθώς αυτός του

’δειχνε απειλητικά τα μπράτσα και τις γροθιές του και να οπισθοχωρεί

σιγά σιγά για να μην ενοχλήσει τον μεγάλο της έκτης που τόσο πολύ

τον τρόμαξε.

— Πού θα πάει δεν θα μεγαλώσω κι εγώ; μονολόγησε μέσα του.

Δημήτρη, ακόμα δεν έφτασες καλά καλά κι άρχισες να ψάχνεις για

φασαρίες; του φώναξε ο Πάνος χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.

— Γεια σου Πάνο, έλα να σπάσουμε πλάκα με τους μικρούς, να τους

τρομοκρατήσουμε για να μάθουν ποιοι θα είναι τα αφεντικά φέτος

του σχολείου, είπε και γέλασε ο Δημήτρης.

— Να τους δέσουμε με αλυσίδες και να τους σέρνουμε στην αυλή,

αντιγύρισε ενθουσιασμένος ο Πάνος.

— Χα, χα, χα ξεκαρδίστηκαν στα γέλια οι δυο τους κι άρχισαν να

σκέφτονται τρόπους με τους οποίους θα ξεπλήρωναν τις ντροπές

που τόσα χρόνια δέχονταν αδιαμαρτύρητα από τους μεγαλύτερούς

τους!

Επιτέλους ήρθε η ώρα τους!!!

— Εγώ θα βαράω το ντέφι κι αυτοί θα χορεύουν, είπε ο Δημήτρης.

— Ξέρεις, στο τσίρκο ο θηριοδαμαστής κρατάει ένα μαστίγιο και τα

ζώα τον υπακούν χωρίς αντίρρηση. Έτσι αισθάνομαι τώρα…

7

— Εγώ προτείνω από σήμερα κιόλας να τους ζητήσουμε να μας

σέβονται. Αν δεν μας σέβονται θα πρέπει να αρχίσουν να μας

φοβούνται,

συμπλήρωσε γεμάτος καμάρι και ο Κυριάκος, ένα παιδί που χρόνια

προσπαθούσε να μεγαλώσει και να πάρει τη θέση που πάντα ήθελε

στην αυλή του σχολείου

— — Καλώς τον όμορφο! Πώς είσαι βρε θηρίο; Πώς πέρασες; Είπαν

μ’ ένα στόμα ο Δημήτρης και ο Πάνος.

— Καλά πέρασα, πολύ καλά πέρασα, παιδιά αλλά τώρα πρέπει να

πιάσουμε δουλειά. Σεβασμός απ’ όλους. Μικροί και μικρές πρέπει

να μας προσέχουν.

— Γιατί και οι μικρές Κυριάκο; ρώτησε με ενδιαφέρον ο Πάνος.

8

— Γιατί οι μικρές οι γκομενίτσες πρέπει να μας αγαπούν και να μας

προσέχουν. Να, τη βλέπεις αυτή τη λυγερή με το κίτρινο

φουστανάκι; Ποια είναι; Νομίζω τη βλέπω για πρώτη φορά.

— Βρε χαμένε, είναι η Δανάη της Τετάρτης τον κορόιδεψε ο

Δημήτρης.

— Πο! Πο! Πως έγινε αυτό το μικρό; Τι γκομενίτσα έγινε πια. Δεν

μπόρεσα να τη γνωρίσω, απάντησε ο Κυριάκος κοκκινίζοντας από

ντροπή.

— Μη περιμένεις να αρχίσουν να πέφτουν στα πόδια σου από σήμερα

κιόλας. Έλα έχουμε ένα χρόνο μπροστά μας. Πάμε να βρούμε και

τους άλλους. Βλέπω τα παιδιά να μαζεύονται σιγά σιγά είπε ο

Πάνος. Ξεκίνησαν για να βρουν και τους υπόλοιπους συμμαθητές

τους που τώρα έγιναν και πιο πολλοί.

Αγκαλιές, φιλιά, γέλια και χαρούμενη διάθεση κυριαρχούσαν στην παρέα

της έκτης τάξης. Όμως όλοι δεν ήταν το ίδιο; Όλα τα παιδιά και των

άλλων τάξεων είχαν τις ίδιες χαρούμενες φατσούλες, εκτός ίσως των πολύ

μικρών της πρώτης που για πρώτη φορά έρχονταν σε τόσο μεγάλο

σχολείο και με τόσο θόρυβο που πιάνονταν ακόμα από τη φούστα της

μαμάς και έξυναν με αμηχανία τη μύτη τους κοιτώντας ξαφνιασμένα.

— Παιδιά, φέτος θέλω να με ψηφίσετε για πρόεδρο φώναξε ο Χάρης.

Του χρόνου θα πάμε στο γυμνάσιο και θα είμαστε ξανά μικροί,

όμως φέτος πρέπει να το γλεντήσουμε.

— Και πως γίνεται αυτό Χάρη μου; Ρώτησε η Ειρήνη, γιατί εσύ κι

όχι εγώ;

9

— Γιατί αν εγώ θα είμαι ο πρόεδρός σας θα πηγαίνω συνέχεια στο

διευθυντή για να ζητάω εκδρομές και να κάνουμε λιγότερα

μαθήματα με διάφορους τρόπους….

— Κι αν κάνουμε λιγότερα μαθήματα θα είναι καλύτερα; Του

αντιγύρισε η Ειρήνη. Πώς θα μάθουμε αυτά που πρέπει να

μάθουμε;

— Άκουσε καλή μου είπε τώρα ο Χάρης. Είμαστε εδώ έξι χρόνια

έτσι δεν είναι;

— Πέντε είμαστε, τον έκοψε η Ειρήνη τώρα πια εκνευρισμένη.

— Ωραία πέντε. Είμαστε οι μεγαλύτεροι, οι καλύτεροι στη μπάλα, στο

μπάσκετ, παντού …

— Ξεχνάς μου φαίνεται που χάσατε από την Τετάρτη πέρυσι με

εκείνη την πεντάρα!…

— Α! εκείνη τη μέρα αν θυμάσαι καλά Ρηνούλα μου εγώ έλειπα. Τι

να σου κάνουν μόνοι τους οι άλλοι…

— Παιδιά σταματήστε να μαλώνετε ακόμα δεν ήρθαμε, πήρε το λόγο

πια η Αννέτα. Κι εγώ είμαι της γνώμης ότι φέτος δεν πρέπει να

χαλαρώσουμε. Άκουσα τη μαμά μου να λέει πως και φέτος θα μας

έχει ο κύριος Σταμάτης κι απ’ ότι ξέρω από άλλους θα μας έρθει

ο ουρανός σφοντύλι Θα κάνουμε ώρες να σηκώσουμε κεφάλι, από

τα βιβλία μας.

1

— Και γιατί να γίνει έτσι, Αννέτα; Φώναξε κάποιος από το πλήθος.

— Γιατί ο δρόμος μας τώρα πια γίνεται πιο μοναχικός. Μικραίνει και

στενεύει ακόμα περισσότερο και για να το περπατήσει κανείς

χρειάζεται πιο πολλά εφόδια, του απάντησε η Αννέτα.

— Αφήστε τους μικρούς και τους μεγάλους και όλες τις σαχλαμάρες

που άκουσα μέχρι τώρα. Τώρα πρέπει να δείξουμε υπευθυνότητα

και ωριμότητα.

— Τι θα μας χρειαστεί αυτό; Εγώ θέλω να περάσω καλά στο σχολείο

την τελευταία χρονιά χωρίς πολλές σκοτούρες στο μυαλό μου,

πετάχτηκε ο Κωστής που το μόνο μάθημα που του άρεσε την

περυσινή χρονιά ήταν η Γυμναστική!

-- Παιδιά, παιδιά φέτος όλα θα είναι δύσκολα, του χρόνου δυσκολότερα

και κάθε χρόνο ακόμα πιο δύσκολα. Χρειάζεται διάβασμα και προσοχή

είπε η Ξένια. Ποιοι μικροί και ποιοι μεγάλοι και κουραφέξαλα. Όσο πιο

μεγάλοι γινόμαστε θα έχουμε περισσότερες υποχρεώσεις! Βλέπω τον

1

αδερφό μου και την ξαδέρφη μου που πηγαίνουν στο λύκειο που δεν

έχουν ώρα να κοιταχτούν στον καθρέφτη, όχι να ασχοληθούν με τίποτε

άλλο ..

— Δηλαδή δεν είναι καλό να μεγαλώνεις;

— Καλό είναι, μα, μαζί με τα χρόνια πρέπει να αλλάζει κανείς, να

ωριμάζει το μυαλό του να γίνεται πιο υπεύθυνος, πιο σοφός θα

έλεγα…

— Και η διασκέδαση; Η χαρά; Η ευτυχία; Πότε θα έρθουν; Ρώτησε

κάποιος από το πλήθος που

παρακολουθούσε τώρα

σοβαρό.

Όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας

έξυπνους, είπε η Αννέτα. Εμείς

μόνοι μας θα φτιάξουμε τη ζωή

μας. Μόνοι μας. Οι γονείς μας

μάς δίνουν αυτά που έχουν και

μπορούν κι οι δάσκαλοί μας άλλα

τόσα. Εμείς πρέπει να τα

διαχειριστούμε με πολλή προσοχή

για να φτιάξουμε τη ζωή μας

όπως την ονειρευόμαστε!

Κι ο αδερφός μου, είπε τώρα ο

Κυριάκος, προσπάθησε στο

Λύκειο μα δεν τα κατάφερε. Όλοι στο σπίτι είναι τώρα πολύ

στενοχωρημένοι!

— Παιδιά, ακούστε με φώναξε ο Στέλιος που ήταν ο πρόεδρος στην

Πέμπτη τάξη. Έχει δίκιο η Αννέτα. Τα μαθήματα φέτος είναι

περισσότερα είναι δυσκολότερα, θα έχουμε βέβαια άγχος πολύ

1

διάβασμα και αγωνία ιδίως τις ημέρες που θα γράφουμε τεστ.

Όμως…

— Τι; Φώναξαν όλοι μαζί περιμένοντας άφωνοι μια απάντηση που θα

τους έδινε κάποιες ελπίδες στη μαύρη πραγματικότητα που

διαφαινόταν για το μέλλον.

— Ξεχνάτε τη χαρά μας όταν παίρναμε τους βαθμούς μας από τα

τέστ και ιδιαίτερα τους βαθμούς των τριμήνων; Πόση χαρά είχαμε

όταν παίρναμε 10!

— Διάβασμα λοιπόν φέτος παιδιά. Υπευθυνότητα απ’ όλους μας. Πολύ

διάβασμα για να αισθανθούμε και φέτος την ίδια περηφάνια όταν

θα μας λένε μπράβο οι γονείς, οι συγγενείς και οι δάσκαλοί μας.

Τα πολλά βιβλία και η βαριά τσάντα που θα έχουμε φέτος δεν

πρέπει να μας γεμίσει άγχος, συμπλήρωσε ο Στέλιος.

— Έχετε δει κάποια από τα καινούρια μας βιβλία; Ρώτησε η Μαρία

που τόση ώρα στεκόταν φοβισμένη κι άκουγε προσεκτικά. Άνοιξα

κάποια από τα βιβλία του αδερφού μου πέρυσι και δεν

καταλάβαινα τίποτα, ιδίως στα μαθηματικά…

— Μη τρομάζεις καλέ, είπε η Κατερίνα. Ο κύριος

Σταμάτης θα μας τα εξηγεί τόσο καλά και αναλυτικά που δεν πρέπει

να έχεις αγωνία. Βέβαια διάβασμα χρειάζεται, προσοχή χρειάζεται, αλλά

1

τόσοι και τόσοι πέρασαν απ’ αυτά τα θρανία. Τα δεις και μόνη σου

πως δεν είναι και τόσο δύσκολα τα πράγματα…

Εγώ πάντως περηφάνια θα νιώθω θα νιώθω μόνο στη ζωγραφική γιατί

είμαι πολύ καλός σ’ αυτό. Μόνο εκεί βρίσκω χαρά κι ευχαρίστηση. Σ’

όλα τ’ άλλα είμαι σίγουρος πως θα έχω δυσκολίες. Το άγχος μου

φεύγει μόνο όταν ακούω το κουδούνι του διαλείμματος, μουρμούρισε ο

Αντώνης που απ’ τη συζήτηση ή τον ήλιο άρχισε να ιδρώνει

— Οι γονείς μας περιμένουν από εμάς να κάνουμε το καλύτερο και

να τους κάνουμε περήφανους, σκέφτηκε η Κατερίνα καθώς

ακούστηκε το κουδούνι κι όλοι άρχισαν να τρέχουν να πάνε στη

γραμμή. Εμείς βλέπουμε τους μεγάλους και προσπαθούμε να τους

μοιάσουμε.;

— Όμως τώρα εμείς δεν είμαστε οι μεγάλοι για τα μικρά παιδιά του

σχολείου; Δεν είμαστε εμείς αυτοί που ξέρουν πολλά, που είμαστε

οι καλύτεροι, οι δυνατότεροι, οι εξυπνότεροι; Άραγε έτσι πρέπει να

γίνεται; Δεν είναι μια βαριά ευθύνη αυτή;

Το κουδούνι τους μάζεψε όλους στις γραμμές. Το βουητό μεγάλωνε. Ο

παπάς ήταν στη θέση του. Το θυμιατήρι κάπνιζε. Ο βασιλικός

δροσιζόταν στο μπολάκι με το νερό.

Μακάρι να τους χάριζε τη Θεία φώτιση που τόσο είχαν όλοι ανάγκη!

Αναστάτωση μέχρι να γίνουν οι γραμμές. Οι συζητήσεις σταμάτησαν...

1

«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε…» Σσσς, smile, αρχίζει ο

Αγιασμός.

Καλή χρονιά! ! Καλή χρονιά!

1