υποθετικά πονώνταςπρώτοι έρωτες

georges jacotey

κάπου, κάποιος το έχει γράψει με τον ίδιοτρόπο

στον πάνοστην τάνια

σκόρπια

σκορπάω βοράστην παρανόηση τα λεγόμενά μουνα μη χωρά αμφιβολίαπως είμαι ζωντανός

τον έρωτα που κατοικεί στη θύμησηνα κάνω απτό

όχι τον έρωτα που θα ‘ρθεινα περιμένω

μέρος πρώτο

θυμάμαι να ‘ρχεσαι πάνω μουβουνό, να πιάνω τα δέντραη σκιά να γεμίζει τις γούβες των πλευρών μουνα κρύβεις το βασίλεμα στο περίγραμμά σουως αναπνοή η πρώτη νιότηνα σε κυκλώνει, να μ’ εγκαταλείπεινα βυθίζω τα δόντια μου στην πέτρανα γρατζουνάνε θρύψαλα το στόμα μουκαι μία αιμάτινη βροχή να τα καίει όλα

ύστεραπεταλούδες έκατσαν στους καρπούς τωνχεριών μουκαι τις έφαγα

η σκηνή είναι το υπνοδωμάτιό μουόπου παίζω τον νεκρόδιαγωνίως στο κρεβάτιτυλιγμένος στο σεντόνιχωρίς κοινό

μα τα μύρια ψηφιακά ανθρωπάκιαπου ανεβοκατεβαίνουν πιξελιασμένα-λυσσασμέναπάνω κάτω στην οθόνη μουας κατάφερνα να συγκεντρωθώ και ναπάω για ύπνο

ένας ακόμη έρωτας

φρέσκιες συνήθειεςπου μέρα με τη μέραμπαγιατεύουνκάτω απ’ την κουβέρτακαι βρώμικα ποδαράκιαγια να φιλάμεκαι να ξεχνάμε την πείνα μας

ο εραστής μου

ο εραστής μου, με ταπεινώνειμε κοφτά φιλιά, με τιμωρεί

γιατί, για τον εραστή μουδεν είμαι η θύμηση του έρωταούτε το θάμπος κάπου ονείρου

αλλά η διαυγής στιγμήπου με όλες τις ανασφάλειες μουοδεύω στη λήθη και στο θάνατο

με μηχανική τρυφερότητα

έκλαψαμε την αμερικάνικη ταινίαπου όλοι κερδίζουνόταν οι κακοίγίνονται καλοίστο τέλος

είμαι εδώ, σκέφτομαιαλλά για κανέναν

αισθάνομαι τα ζυγωματικά μου να μ’ έχουν εγκαταλείψει

μέρος δεύτερο

ένας πιο τραχύς κόσμος με θέλγειένα άλλο σύμπαν οσμών

απ’ το κοφτερό οξυγόνο τουματώνει η μύτηαπ’ των φυλλωμάτων τη μυρωδιά

ούτε χίμαιρες εκείκυνηγάωούτε φανταχτερά οράματα

η σκουπιδιάρα

θα μας φάει η σκουπιδιάρατα ατσάλινα δόντια τηςθα σκίσουν τα άκρα γλυκάθα κρατάμε ακόμη τα χέρια σφιχτά

αγάπη μου αλουμινένιαμας τσακίζουν στα δυομας τεμαχίζουν τώραείμαστε πολτός

είμαστε σκουπίδια! είμαστε σκουπίδια!απόβλητα στη χωματερήκαι σ’ αγαπώ! σ’ αγαπώ!είναι αυτά τα μάτια σου ή τα δικά μου;

χορεύουμε ξυπόλυτοι στο τσιμέντοφοράμε μπλούζες ριχτές ως το γόνατοκαι παλιώνουμε μαζί με τις κηλίδες τουφωτόςστις παλιές φωτογραφίεςστο κάτω ντουλάπι

οι μελιστάλαχτοι

θα ‘πρεπε να ζούσαμε σ’ άλλες εποχέςνα ‘ταν τα πάθη μας μεγαλύτεραοι έρωτές μας πιο οδυνηροίκι εμείς πιο αξιοπρεπείς

θα ‘πρεπε να ζούσαμε σε παλάτιανα ακουγόταν μόνο των πτυχών μας η ηχώκαι ενίοτε το harpsichordγια τα δάχτυλά μας να ‘χουν γραφτεί ποιήματα

επιληπτικοί πρίγκιπες, απογοητευμένες κοντέσεςπληκτικοί μονόλογοι, φανφάρικες εξορμήσειςστα δάση, στα τυπικά κυνήγιαμοναχικοί και μεγαλειώδειςμελιστάλαχτοι και νάρκισσοι

στο ηλεκτρικό ρεύμα που κατοικούμεοι εκκρεμότητες μας ρέουν απ’ τις οθόνες

παράρτημα

1.οι δρόμοι είναι ασφυκτικά γεμάτοι απόψε. όλοι είναι μεθυσμένοι και γελούν. εσύ μου κάνεις πλάκα: με χτυπάς στο κεφάλι. τι πλάκα κι αυτή. το ξυρισμένο μου κεφάλι με κάνει να ξεχωρίζω σαν εξωγήινος μέσα στο πλήθος. είμαι τρομερά δυστυχισμένος που δε μπορώ να ανοίξω το στόμα μου και να πω την τρομερή αλήθεια. αυτή η αλήθεια, πίστευα τότε, μπορεί να τα κατασπαράξει όλα αρκεί να την πω. δεν τη λέω όμως γιατί είμαι τόσο ερωτευμένος. απόψε θέλεις να με γαμήσεις γιατί αυτό ξέρεις να κάνεις. κι εγώ, τι βλάκας, θέλω να με αγαπήσεις. άθελά σου, μου διδάσκεις την ωμότητα της ζωής. τη βαρβαρότητα της ανθρώπινης φύσης. είναι πόλεμος ή όχι; εσύ λες πως είναι. «δεν υπάρχει σ’ αγαπάω. υπάρχει σε γαμάω.» εγώ νοιώθω τόσο ασήμαντος για να δώσω την οποιαδήποτε απάντηση. το μόνο που κάνω είναι να ρωτάω. τόσες ερωτήσεις. με γαμάς τελικά και το ευχαριστιέσαι αλλά θέλεις να το ευχαριστιέμαι κι εγώ. εγώ είμαι μικρός ακόμη και δεν ξέρω να ευχαριστιέμαι το σεξ. σε εκλιπαρώ να μου μάθεις. σου το ζητάω με αβάσταχτους τόνους σιωπής. είσαι τόσο δυνατός, τόσο ορμητικός που λιώνω και κυλάω στη γωνία. τώρα κάνω αληθινούς φίλους

κι εγώ, γδυτός από κάθε περηφάνια. διαλύεις τα χαρακτηριστικά μου. ο καθένας που έρχεται αντιμέτωπος με αυτή την παραμόρφωση μένει δίπλα μου για πάντα. σου χρωστώ λοιπόν και τους φίλους μου; για να με αποτελειώσεις θα μου πεις «τα πάντα είναι χημικές ενώσεις. όλα είναι μία αλυσίδα…» από εκείνες τις μέρες μαζί σου μου έμειναν πολλά αλλά κυρίως ο γραφικός απόηχος του πανηγυριού στους δρόμους. με τον καιρό θυμάμαι όλο και περισσότερες λεπτομέρειες αλλά καταφέρνω και τις στέλνω στο «πίσω μέρος». χοροί, βιολιά, ποτά, καπνός, μουσική. θυμάμαι τη συγκατάβαση στα βλέμματα των άλλων. πρώτη φορά νοιώθω, μέσα σ’ αυτό τον απίστευτο πόνο, μέσα σ’ αυτή την απερίγραπτη θλίψη, έναν συμπαγή κόσμο γύρω μου. πρώτη φορά νοιώθω πως είμαι κομμάτι ενός γεγονότος. για πρώτη φορά καθορίζομαι. το πανηγύρι στροβιλίζεται στη δίνη των αναμνήσεων. η φασαρία των καραμουζών. το γαϊτανάκι. είμαι τρομακτικά μόνος, απερίγραπτα απελπισμένος. τι λυπηρό μοτίβο.

2.ντύθηκε το γυναικείο του κοστούμι, αυτό που… σήμερα ήταν αρκετό να βγάλει απλά τα ρούχα του. θέλει πολύ να πει μια λέξη αλλά δεν ανοίγει το στόμα του. φοβάται μήπως αυτή η λέξη δεν βγει. μπορεί ακόμη να μην υπάρχει. σήκωσε το πόδι αργά, δίχως ζέσταμα, ίσιο, ψηλά. κύλησε σαν βαμβάκι στο πάτωμα. έγινε μικρός. μικροσκοπικός. τόσο που κινδύνευε να φαγωθεί από τις κατσαρίδες. το έκανε δίχως να φοβάται τα αόρατα μάτια που κάθε βράδυ τον παρακολουθούν. δίχως να τα ντρέπεται. θέλησε να βάλει τη νύχτα από τα μάτια. βράδιασε και μέσα του. οι νότες τελικά έγιναν θεόρατες. καθοριστικές. ζήτημα ζωής και θανάτου. θέλησε να πιαστεί από την ουρά τους και να τις ακολουθήσει. η σιωπή του είναι χρυσή μα θέλει να την εγκαταλείψει. έγδαρε, με τα νύχια, το πόδι του. θέλει να ξεχάσει τον πόλεμο που γίνεται μέσα στο κεφάλι του. κάπως έτσι, δίχως να το επιδιώξει, έμαθε να χορεύει. τώρα απλά σκέφτεται. δεν νομίζει. δεν πιστεύει. δεν θέλει. Δεν περιμένει. δεν ξέρει. δεν χρειάζεται. δεν μπορεί.

3.το αγόρι θέλει να πεθάνει από νευρική ανορεξία. το κορίτσι κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και απαριθμεί ψεγάδια ενώ είναι πανέμορφη. το αγόρι διαβάζει τις τρεις αδερφές του Τσέχωφ.το κορίτσι αναρωτιέται γιατί τα σκατά μας είναι συνήθως καφέ ασχέτως του τι τρώμε. το αγόρι στέκεται μπροστά σε έναν γκρι τοίχο, φοράει λευκό πουκάμισο και κρατάει κίτρινα λουλούδια. τραβάει πορτρέτα του εαυτού του. το κορίτσι κοιτάζει τα μέρη στην πόλη που στιγμάτισαν την παλιά της σχέση. το αγόρι σταματά που και που και ατενίζει το κενό. το κορίτσι διαβάζει ένα βιβλίο με τίτλο πώς να κόψετε το κάπνισμα και τρώει πρωινό. το αγόρι βλέπει καλλιτεχνικό πατινάζ στην τηλεόραση. η μητέρα του βάζει το φαγητό στο φούρνο κι έπειτα μπαίνει στο ίντερνετ. το κορίτσι δηλώνει: ρε συ, αυτός είναι πιο ηλίθιος κι από την τοστιέρα μου. το αγόρι ρωτάει: τι ώρα είναι; το κορίτσι απαντά ρωτώντας: τώρα; το αγόρι βλέπει τον πρώην μεγάλο του έρωτα και χαλιέται. το κορίτσι του λέει: don’t worry dearest. I’m your superhero. το αγόρι της χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ παράλληλα συνομιλεί με την καθηγήτρια. το κορίτσι κλείνει τα μάτια του. το αγόρι δηλώνει πως αγαπάει ένα

κορίτσι. το κορίτσι δηλώνει πως ρεύεται ασετόν. το αγόρι χορεύει μόνο του στο σπίτι. φοράει ένα γυναικείο φόρεμα και σκεπάζει με αυτό την τηλεόραση. τον νεαρό παρουσιαστή μιας εκπομπής μαγειρικής. το κορίτσι έχει μεθύσει. κάποιος τη σέρνει στο πεζοδρόμιο κρατώντας την απ’ τις μασχάλες. το αγόρι φιλιέται από το αγόρι που πλησίασε το κορίτσι. το κορίτσι κρατάει το κίτρινο μπαλόνι. ξημέρωσε. το αγόρι δεν έχει δει κάτι πιο όμορφο. το κορίτσι επίσης. το αγόρι εξομολογείται τα αισθήματά του μπροστά στην κάμερα. το κορίτσι τον βλέπει από το άλλο δωμάτιο στην τηλεόραση. πηγαίνει κοντά του και κάνουν έρωτα. το δείχνει η τηλεόραση. το αγόρι περιεργάζεται ένα περιοδικό μόδας με τη μητέρα του. το κορίτσι θέλει να πεθάνει από αϋπνία. το αγόρι ταξιδεύει στο πατρικό του με το υπεραστικό λεωφορείο. το κορίτσι ανακατεύεται με τα σκεπάσματά του. το αγόρι της διαβάζει gay αγγελίες. το κορίτσι ακούει. το αγόρι μαθαίνει Δανικά. το κορίτσι καπνίζει. το αγόρι ονειρεύεται να ζήσει στην Κοπεγχάγη. το κορίτσι λέει: τι σκέφτεσαι τώρα; το αγόρι λέει: τι σκέφτεσαι τώρα; το κορίτσι λέει: έλα… το αγόρι λέει: έλα… το κορίτσι λέει: σταμάτα… το αγόρι λέει: σταμάτα… το κορίτσι λέει: σταμάτα επιτέλους. το αγόρι

λέει: σταμάτα επιτέλους. το κορίτσι λέει: γίνεσαι κουραστικός… το αγόρι λέει: γίνεσαι κουραστικός… το κορίτσι λέει: είσαι θεά, είσαι υπέροχη, σε λατρεύω… το αγόρι λέει: είσαι θεά, είσαι υπέροχη, σε λατρεύω… το κορίτσι λέει: σ’ αγαπώ. το αγόρι λέει: σ’ αγαπώ. το κορίτσι λέει: είμαι ευτυχισμένη… εξαιτίας σου. το αγόρι λέει: ωχ. το κορίτσι ρωτά: τι; το αγόρι απαντά: πολύ φοβάμαι πως το εννοείς. το κορίτσι και το αγόρι είναι ευτυχισμένα.