Η Ναταλία Ηλία γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Κοινω-νιολογίας, ενώ το 2009 ολοκλήρωσε επιτυχώς τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εγκληματολογία στο αντίστοιχο τμήμα της Πα-ντείου. Η διπλωματική της εργασία έφερε τον τίτλο “Ο εγκληματοπροληπτικός ρό-λος της μουσικής” κι αφο-ρούσε στο τρίπτυχο: νέοι-μουσική-παραβατικότητα. Έχει εργασθεί σε μη κυβερνητικούς φορείς και παράλληλα αποτελεί μέλος διαφόρων ερευνητικών ομάδων που απασχολού-νται με κοινωνικά ζητήμα-τα, όπως τα ναρκωτικά, η πορνεία, τα κοινωνικά απο-κλεισμένα άτομα κ.λπ. Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί την πρώτη συγγραφική της προσπάθεια, αλλά και το αποτέλεσμα της θέλησης μιας δυναμικής παρουσίας νέων επιστημόνων στο χώρο της συγγραφής και της έκδοσης.

«Αφού έκοψε το λαιμό της νεαρής γυναίκας με μία τομή 8 ιντσών, άνοιξε το θώρακά της και στη συνέχεια, ξε-κινώντας από το στήθος και καταλήγοντας στο αιδοίο της, αφαίρεσε προσεκτικά το συκώτι, τη μήτρα και αρ-κετά ακόμα εσωτερικά όργανα. Το πρόσωπο του θύμα-τος ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί, καθώς το μεγαλύ-τερο μέρος του είχε κατακρεουργηθεί βάναυσα».

Το βιβλίο αυτό δεν καταπιάνεται με το πλήθος των ψυχολογικών και ψυχαναλυτικών θεωριών που ανα-λύουν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου λογι-κού και διευκρινίζουν το δρομολόγιο του νου από τη φαντασία στην πραγματικότητα. Ούτε και παίζει με γρίφους και αινίγματα που καλύπτουν –και συγκαλύ-πτουν– την αλήθεια. Και, βέβαια, δεν είναι μυθιστό-ρημα. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες βδελυρών και απεχθών πράξεων κανιβαλισμού, σοδομισμού, νε-κροφιλίας, βαμπιρισμού, ψύχωσης και πνευματικής διαστροφής που έχουν διαπραχθεί από τα πιο αρρω-στημένα μυαλά όλων των εποχών, τους πιο διάση-μους κατά συρροή δολοφόνους –τους γνωστούς και ως serial killers– που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Η ανάγνωση του παρόντος βιβλίου δεν ενδείκνυται για άτομα κάτω των 18.

ΝΑΤΑ

ΛΙΑ

ΗΛΙΑ

Άνθ

ρωπο

ι της

διπλ

ανής

πόρτ

ας

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣοσελότος

ISBN 978-960-9499-07-1

οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ΤιΤλος: Άνθρωποι της διπλανής πόρτας

ςυγγραφεας: Ναταλία Ηλίαςειρα: Επιστημονικά [5358] 0910/01εικονογραφηςη: Αναστασία Αργυροπούλου Χάντη

Copyright© 2010 Ναταλία Ηλία

Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Σεπτέμβρης 2010ISBN 978-960-9499-07-1

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νο-μοθεσίας (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονι-κό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Βατάτζη 55, 114 73 ΑθήναΤηλ. : 210 6431108e-mail: ocelotos@otenet. gr • www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑΚοινωνιολόγος Msc Εγκληματολογίας

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΜΕΛΕΤΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Αθήνα 2010

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ6

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ������������������������������������������������������������������������������� 9

ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ – ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ������������������������������������������������������13

JACK THE RIPPER «Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ» ��������������������29

HERMAN HOWARD HOLMΕS «Ο ΔΟΚΤΩΡ ΘΑΝΑΤΟΣ» �������������������������������������������������������49

FRITZ HAARMANN«Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΟΥ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ» �������������������������������������69

PEDRO ALONZO LOPEZ«ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΑΝΔΕΩΝ» �������������������������������������������������91

ZODIAC KILLER«ΑΝΟΙΧΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ» ������������������������������������������������������103

FREDERICK & ROSEMARY WEST«ΟΙ INCUBUS – SUCCUBUS ΤΗΣ 25th CROMWELL STREET» ��������������������������������������127

JEFFREY DAHMER«ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΙΛΓΟΥΟΚΙ» �����������������������������������������143

ΛΙΣΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ – ΟΙ ΘΥΤΕΣ �������������������������������������������155

ΟΙ SERIAL KILLERS ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΦΑΚΟ. ��������������������������164

Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ��������������184

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ����������������������������������������������������������������������������214

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ��������������������������������������������������������������������219

Στους ήρωες της ζωής μου,

Ελένη και Τάσο

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μου θα ήθελα να εκφράσω σε όλους εκείνους που βοήθησαν, ώστε να πραγματοποιηθεί η συγγραφή του βιβλίου. Ευχαριστώ:

Όλους τους νομικούς, εγκληματολόγους, ψυχιάτρους, ψυχα-ναλυτές, δημοσιογράφους, ιστορικούς, συγγραφείς και άλλους ειδικούς, οι οποίοι, εν αγνοία τους, μέσα από τα βιβλία, τα ντοκι-μαντέρ και τις ιστοσελίδες τους, μου παρείχαν αρκετό υλικό, ώστε να εργαστώ διεξοδικά πάνω στην κάθε περίπτωση δολοφό-νου κατά συρροή.

Τη φίλη Ν., που με τα σκίτσα της ζωντάνεψε τις περιγραφές και τις αφηγήσεις του βιβλίου.

Τον Κυριάκο Μαργαρίτη, φιλόλογο και συγγραφέα και την Χρυσάνθη Πετρωτού, φιλόλογο και επιμελήτρια/διορθώτρια κει-μένων, που βελτίωσαν και εξέλιξαν τον γραπτό λόγο του βιβλίου.

Τις ιδιαίτερες ευχαριστίες μου θα ήθελα να εκφράσω στην αγαπημένη φίλη Μαρία Τσιφτσή-Πενταρά, φιλόλογο και καθη-γήτρια και στον αγαπημένο μου Αλέξανδρο Πενταρά, καθηγητή αγγλικής φιλολογίας, οι οποίοι πραγματικά την τελευταία στιγμή επιχείρησαν μία διόρθωση, σωτήρια για το μέλλον του βιβλίου.

Τον Ιωάννη Ράγκο για το πολύτιμο υλικό που μου παρείχε σχετικά με την Ελλάδα.

Όλους τους φίλους που μου έδιναν κάθε φορά την ενθαρρυ-ντική παρότρυνση, που είχα ανάγκη, ώστε να μη διακόψω το εγ-χείρημα στα δύσκολα.

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου για το κουρά-γιο, την υπομονή, την αγάπη, τη συμπαράσταση και την ανοχή τους όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Αν δεν τους είχα κοντά μου, ίσως αυτό το βιβλίο να μην ολοκληρωνόταν ποτέ.

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ10

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σύμφωνα με την Εγκληματολογία, η βίαιη εγκληματική συ-μπεριφορά αποτελεί ένα πανάρχαιο φαινόμενο, το οποίο χρονολογείται ήδη από τα πρώτα στάδια της ιστορίας του

ανθρώπου. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα, δεν έχει καθοριστεί αδιαμ-φισβήτητα το ποια ακριβώς γεγονότα χαρακτηρίζονται εγκλημα-τικά, με εξαίρεση βέβαια τον κλάδο της Νομικής που ποινικολο-γεί πράξεις οι οποίες προσβάλλουν τις διατάξεις του ποινικού κώδικα. Όμως, ούτε και αυτή η προσέγγιση βοηθά αποτελεσμα-τικά, ώστε να γνωρίσουμε το έγκλημα, διότι δεν αρκεί μόνον η διαπίστωση της τέλεσης και η ωμότητα της εκάστοτε πράξης, αλ-λά και η εξέταση του πρότερου βίου και της προσωπικότητας του εγκληματία –προς αποφυγή απλουστευτικών και επιπόλαιων γε-νικεύσεων από πλευράς δικαιοσύνης. Ωστόσο, λόγω της πληθώ-ρας και της επακόλουθης μαζικοποίησης των περιπτώσεων, η με-λέτη της ανθρώπινης φύσης δε δύναται να συνυπολογιστεί στις δικανικές διαδικασίες. Γι’ αυτό και καταντά αφηρημένη και ελατ-τωματική η οποιαδήποτε προσπάθεια ορισμού του εγκλήματος.

Εξαιτίας, λοιπόν, αυτού του ολισθήματος του συστήματος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 11

απο νομής ποινικής δικαιοσύνης το έγκλημα καταλήγει να εξετά-ζεται στο πλαίσιο μιας ορισμένης κοινωνικής νοοτροπίας, δηλα-δή να αναλύεται με βάση την εποχή και τον τόπο ή πιο απλά το χωροχρονικό του πλαίσιο. Για παράδειγμα, στη ρωμαϊκή περίο-δο η απόλυτη κυριαρχία του πατέρα μέσα στην οικογένεια έφτα-νε ως το δικαίωμα να πετά κατά βούληση τα νεογέννητα παιδιά του «στα σκουπίδια», χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν και χωρίς αυτό να κακοφαίνεται στην κοινή γνώμη και αντίληψη. Σήμερα όμως μια τέτοια πράξη θα οδηγούσε στην άμεση σύλληψη και φυλάκιση του δράστη.

Παρ’ όλα αυτά και ανεξάρτητα από την αβεβαιότητα του νο-ήματος και την εννοιολογική «αστάθεια» της λέξης, κανένας ποι-νικός κώδικας, κανένας κοινωνικός, οικονομικός και πολιτισμι-κός παράγοντας, κανένα νομικό σύστημα δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλάξει μια κοινωνία από το εγκληματικό φαινόμενο, το οποίο, όπως είχε υποστηρίξει ο μεγάλος Γάλλος κοινωνιολόγος και συγ-γραφέας Εμίλ Ντιρκέμ [Emile Durkheim], «αποτελεί φυσιολογι-κό, αναμενόμενο και απαραίτητο μέρος κάθε υγιούς κοινωνίας». Και αυτό, βέβαια, προκύπτει ως εύλογη απόφανση, αν αναλογι-στούμε ότι το έγκλημα αποτελεί μία πράξη από και προς τον άν-θρωπο, η οποία, όπως όλες οι υπόλοιπες πράξεις και εκδηλώσεις του, δεν μπορεί να νοηθεί άσχετα και ξέχωρα από αυτόν. Λειτουρ-γεί παράλληλα με τον άνθρωπο και «διαβιεί» μέσα στη δική του κοινωνία.

Το συμπέρασμα αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε τους στε-νούς δεσμούς και τη συνάρτηση που υφίσταται ανάμεσα στο έγκλημα και τον εγκληματία. Καθίσταται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, όσο δύσκολο είναι να προσδιορίσουμε εννοιολογικά το έγκλημα, τόσο πιο προβληματικό είναι το να «ζωγραφίσουμε» το πορτραί-το μιας εγκληματικής προσωπικότητας. Μολονότι η ιστορία βρί-θει από θεωρίες περί της φυσιογνωμίας και της ψυχολογίας των εγκληματιών –ξεκινώντας από αυτές που φωτογράφιζαν ανθρώ-πους με σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά βιολογικής κατω-τερότητας, όπως πολύ μικρό μέτωπο, τριχοφυΐα, υπερβολικό εγωισμό, ψυχική αστάθεια και άλλα, και καταλήγοντας σε αυτές

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ12

που συνδυάζουν ατομικούς και κοινωνικούς παράγοντες– κανέ-να ιδιαίτερα σαφές και απόλυτο συμπέρασμα δεν έχει δοθεί για τον τρόπο λειτουργίας του ψυχισμού και της συνείδησης του εγκληματία. Δεν υπήρχε ούτε και υπάρχει ένα συγκεκριμένο «μοντέλο», βάσει του οποίου δημιουργούνται ακριβή αντίγρα-φα. Απλώς, τα χαρακτηριστικά των εγκληματιών τοποθετούνται συνήθως σε συμβατικά καλούπια για λόγους λειτουργικότητας, καθώς η επιστημονική κοινότητα κάπου πρέπει να βασιστεί, για να εξαγάγει τα συμπεράσματά της –χωρίς, βέβαια, αυτό να θεω-ρείται οπωσδήποτε κατακριτέο ή επιλήψιμο.

Πάντως, η πιο βάσιμη μέχρι στιγμής κατηγοριοποίηση που υπάρχει αφορά στο είδος του εγκλήματος που διαπράττεται κάθε φορά και στο κίνητρο που υποκινεί την τέλεσή του –κίνητρο όπως η σεξουαλική ικανοποίηση, η λύτρωση, οι περιουσιακές δι-αφορές, το ερωτικό πάθος, η άμυνα κ.ο.κ. Αυτή η καθιερωμένη πλέον κατηγοριοποίηση έχει συνεισφέρει σημαντικά στο δύσκο-λο έργο των εγκληματολόγων, των νομικών και των κρατικών οργάνων πρόληψης και καταστολής, χωρίς, όμως, να επιτρέπει απαραίτητα μια ικανοποιητικότερη κατανόηση και αποσαφήνι-ση των χαρακτηριστικών αυτών των ανθρώπων. Και αυτό, διότι, ακριβώς εξαιτίας του απλοϊκού χαρακτήρα της συγκεκριμένης προσέγγισης, οδηγούμαστε στην αναπαραγωγή επικίνδυνων στε-ρεοτύπων και λανθασμένων διαπιστώσεων.

Πριν από κάποια χρόνια, μέσα από αυτού του είδους την ταξι­νόμηση, προέκυψε μια ονομασία που αργότερα δόθηκε σε εκεί-νη την ομάδα εγκληματιών, οι υποθέσεις των οποίων απαιτού-σαν την εμπλοκή ψυχιάτρων, νευρολόγων και άλλων ιατρών στην αστυνομική έρευνα. Μία ονομασία που αποδόθηκε σε εκεί-νους τους εγκληματίες που, με την πρώτη τους κιόλας εμφάνιση, άλλαξαν εκ θεμελίων τη συνολική δομή του εγκλήματος της αν-θρωποκτονίας διασπώντας το σύνηθες σχήμα: ένας δράστης – ένα θύμα – μία ποινή.

Η ονομασία που επιφυλάχθηκε για τους ανθρώπους αυτούς έχει γοητεύσει –με ένα νοσηρό, ενίοτε, τρόπο– τις ανθρώπινες κοινωνίες, ιδιαίτερα μέσα από βραβευμένες κινηματογραφικές

ταινίες, όπως το Ψυχώ [Psycho], Η Σιωπή των Αμνών [Silence of the Lamps], το Γράμμα από την Κόλαση [From Hell]. Επιπλέον, εξαιτίας των Μ.Μ.Ε., μας έχουν μείνει αξέχαστες οι εκάστοτε προσωνυμίες, οι επιμέρους ονομασίες των εκπροσώπων αυτής της πιο αιματηρής ομάδας εγκληματιών. Παρατσούκλια εντυπω-σιακά, μυστηριώδη ή και απειλητικά στο άκουσμά τους, τέτοια όπως «Στραγγαλιστής της Βοστώνης» (Boston Strangler), «Βρυ-κόλακας του Μπρούκλιν» (Vampire of Brooklyn), «Γιος του Σαμ» (Son of Sam), «Τζακ ο Αντεροβγάλτης» (Jack the Ripper). Όλα αυτά, βέβαια, είναι μόνο οι εναλλακτικές, εξατομικευμένες εκδοχές της κοινής, παγκόσμια αναγνωρισμένης, πλέον, ονομα-σίας που χαρακτηρίζει την πιο αιμοβόρα, σατανική, καννιβαλική και σαδιστική κατηγορία εγκληματιών.

Πρόκειται, φυσικά, για τους περίφημους ΚΑΤά ΣΥΡΡΟή ή ΣΕΙΡΙΑΚΟύΣ ΔΟΛΟΦΌΝΟΥΣ, ευρύτερα γνωστούς ως SERIAL KILLERS�

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ14

ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ –

ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Ο όρος serial killer (με την ελληνική απόδοση: δολοφόνος κατά συρροή) επινοήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 από τον πράκτορα του F.B.I. Ρόμπερτ Ρέσσλερ

[Robert Ressler] και «εξυπηρέτησε» το χαρακτηρισμό δύο πασί-γνωστων δολοφόνων της εποχής, του Τεντ Μπάντυ [Theodore Bundy], που ήταν και ο πρώτος στον οποίο δόθηκε –και νόμιμα πλέον– αυτός ο τίτλος, και του Ντέιβιντ Μπέρκοβιτζ [David Berkowitz] με το περίφημο παρατσούκλι «Γιος του Σαμ». Η εύρε-ση του όρου είχε σκοπό να εξυπηρετήσει την ταξινόμηση των δο-λοφόνων με πολλά θύματα, σε μια ομάδα διαφορετική από τις υπόλοιπες ομάδες εγκληματιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκε-κριμένος τρόπος κατηγοριοποίησης ισχύει μέχρι και τις ημέρες μας.

Έτσι, στην πρώτη κατηγορία τοποθετούνται οι μαζικές δολο-φονίες [mass murders], οι οποίες διαπράττονται σε ένα συγκε-κριμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Εδώ ανήκουν, για παράδειγμα, οι περιπτώσεις νεαρών παιδιών, τα οποία κατά τις σχολικές ώρες σκοτώνουν τους καθηγητές και τους συμμαθητές τους με κίνη-τρο, συνήθως, τη διαμαρτυρία ενάντια στη μεροληψία του εκ-παιδευτικού ή του κοινωνικού συστήματος ή την εκδίκηση ενά-ντια στην άδικη μεταχείριση που υφίστανται από τα υπόλοιπα παιδιά, τους συμμαθητές τους (βλ. π.χ. περίπτωση του Λυκείου Κολούμπια στην Αμερική). Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται οι τυχαίοι δολοφόνοι [spree murderers], οι οποίοι ομοιάζουν χα-ρακτηρολογικά με την πρώτη ομάδα, με τη διαφορά ότι εγκλη-ματούν εν βρασμώ ψυχής, δηλαδή παραδίνονται σε στιγμιαίες παρορμήσεις μίσους και εκδίκησης, ενώ, συνήθως, δεν έχουν ορ-γανώσει κάποιο σχέδιο δράσης πριν από τη διάπραξη του εγκλή-

ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ – ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ 15

ματος –αντίθετα, δηλαδή, απ’ ό,τι συμβαίνει με την πρώτη ομά-δα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων τυχαίων δολοφόνων είναι άνθρωποι, οι οποίοι σκοτώνουν τους συμβίους τους εν βρα-σμώ ψυχής. Πρόκειται ως επί το πλείστον για περιπτώσεις, όπου κατά τις διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης δεν υπάρχει καταλο-γισμός της πράξης σε αυτούς, ενώ συνήθως η ποινή που επιβάλ-λεται αφορά στον εγκλεισμό σε κάποιο ειδικό ψυχοθεραπευτικό ίδρυμα και όχι κατάστημα σωφρονισμού, δηλαδή φυλακή.

Η τρίτη κατηγορία, με την οποία και καταπιάνεται το ανά χεί-ρας βιβλίο, είναι αυτή των κατά συρροή δολοφόνων [serial killers]. Η βασική διαφορά μεταξύ αυτής και των δύο ανωτέρω ομάδων είναι πως σε αυτήν συγκαταλέγονται άτομα στα οποία δι-απιστώνεται έλλειψη υλικού ή ηθικού κινήτρου και δυσλειτουρ-γική προσωπικότητα, παράγοντες για τους οποίους θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Πριν όμως αναλύσουμε το ποιοι ακριβώς είναι οι κατά συρροή δολοφόνοι, αξίζει να αναφέρουμε ορισμένα στατι-στικά στοιχεία στα οποία έχει καταλήξει η σύγχρονη έρευνα. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο Έρικ Χίκεϊ [Eric Hickey], το αποδεκτό στερεότυπο των σειριακών δολοφόνων είναι:

1. Το 88% αυτών είναι άντρες. Από το σύνολο αυτό, το 73% είναι Καυκάσιοι και μόλις το 15% είναι έγχρωμοι. Όσον αφορά στο φύλο, υπάρχουν και εξαιρέσεις, καθώς είναι πολλές οι περι-πτώσεις γυναικών που δολοφονούσαν κατά συρροή, όπως η Αϊ-λίν Γουόρνος [Aileen Wuornos], ή που δέχονταν οικειοθελώς να συμμετάσχουν στα εγκλήματα.

2. Η μέση ηλικία κατά την οποία θεωρείται ότι έχουν δολοφο-νήσει το πρώτο τους θύμα είναι αυτή των 28.

3. Το 72% των serial killers στοχεύει σε άγνωστα και όχι συγ-γενικά ή φιλικά του πρόσωπα.

4. Το 71% κινείται σε συγκεκριμένες περιοχές και τοποθεσί-ες και δε διανύει μεγάλες γεωγραφικές αποστάσεις, για να δια-πράξει το εκάστοτε έγκλημα.

Πέρα από αυτά τα στοιχεία, για να ενταχθεί ένας εγκληματί-ας στην κατηγορία των serial killers, υπάρχουν ορισμένες ακόμα προϋποθέσεις­κριτήρια, ήτοι:

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ16

1. Ο ελάχιστος αριθμός θυμάτων, που κυμαίνεται από τρία έως πέντε άτομα, με μια περίοδο διαλείμματος [cooling off period] ανάμεσα στις πρώτες δολοφονίες, η οποία πιθανολογικά μπορεί να διαρκέσει από μία εβδομάδα έως και ένα χρόνο.

2. Επειδή οι serial killers έχουν ανάγκη την κυριαρχία, την επιβεβαίωση και τον έλεγχο, επιλέγουν θύματα που προέρχονται συνήθως, από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως πόρνες, τοξι-κομανείς ή ακόμα και ανηλίκους. Επιλέγουν, επίσης, θύματα τα οποία έχουν κάποια συμβολική αξία γι’ αυτούς, γεγονός που, συ-νήθως, φανερώνεται κατά την ανάλυση του εκάστοτε εγκλήμα-τος. Μέσω των εμπειρικών τους αναμνήσεων που τους υπενθυ-μίζουν την απόλαυση της στιγμής του φόνου και μέσω της ατι-μωρησίας στην οποία παραμένουν με κάθε καινούργιο έγκλημα που διαπράττουν, οι serial killers αποθρασύνονται σταδιακά και επιχειρούν εγκλήματα μεγαλύτερης έντασης, βυθιζόμενοι ολοέ-να και πιο βαθιά σε μια άβυσσο φρίκης. Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται μέχρι τη σύλληψη ή τον θάνατό τους.

3. Η Ψυχιατρική έχει αποφανθεί πως αυτός ο φαύλος κύκλος αποτελείται από έξι φάσεις: α. έλλειψη επαφής με την πραγματι-κότητα [aura phase] β. αναζήτηση θύματος [trolling phase] γ. εξα­πάτηση θύματος [wooing phase] δ. παγίδευση θύματος [capture phase] ε. ύστατη στιγμή δολοφονίας [murder or totem phase] και στ. καταλάγιασμα [depression phase].

4. Ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο, το οποίο βασίζεται σε δεδομένους στόχους. Για παράδειγμα, ο Τεντ Μπάντυ σκότω-νε κοπέλες με μακριά καστανά μαλλιά. Μία εκ των παρατηρήσε-ων που καταγράφηκαν κατά τη διαδικασία διαλεύκανσης των δολοφονιών ήταν ότι η αρραβωνιαστικιά του, η οποία είχε δια-κόψει το δεσμό τους λόγω της ιδιότροπης συμπεριφοράς του, εί-χε το ίδιο ακριβώς χρώμα μαλλιών με όλα τα θύματά του.

Πάντως, σύμφωνα με την Εγκληματολογία, το πιο σημαντικό στοιχείο που χαρακτηρίζει έναν serial killer είναι η προσωπική του ταυτότητα, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την μέθοδο διά-πραξης του εγκλήματος [Μ.Ο.: modus operandi] που χρησιμο-ποιεί ο καθένας από αυτούς. Το Μ.Ο. αναφέρεται σε συγκεκρι-

ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ – ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ 17

μένα βήματα που ακολουθεί a priori ο serial killer, για να φέρει σε πέρας την «αποστολή» του. Πρόκειται για μια διαδικασία με δυναμικό, σχετικά ρευστό χαρακτήρα, που ο serial killer «μαθαί-νει» και παγιώνει με την πάροδο του χρόνου. Από την άλλη, η προσωπική ταυτότητα είναι μια δεδομένη συμπεριφορά, η οποία εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε περίπτωση φόνου και περιλαμβάνει τελετουργίες, βασανιστήρια, διαμελισμούς ή ακόμα και χρήση συγκεκριμένων αντικειμένων ή όπλων. Αυτή είναι η ταυτότητα που ενεργοποιεί το δολοφόνο. Είναι μέρος της φαντασίωσής του και είναι στατική, καθώς δεν αλλάζει σχεδόν ποτέ σε αντίθεση με το Μ.Ο.

Για παράδειγμα: ένας serial killer μπαίνει σε ένα σπίτι, όπου κοιμάται μόνη μια νεαρή κοπέλα και, πριν την ξυπνήσει, κόβει όλα τα τηλεφωνικά καλώδια –προλαβαίνει, δηλαδή, την πιθανή κλήση για βοήθεια, που θα μπορούσε να κάνει η κοπέλα. Αυτό είναι στοιχείο του Μ.Ο. Στη συνέχεια, και αφού την έχει ξυπνή-σει, την αναγκάζει να ανάψει έξι κόκκινα κεριά, ενώ μετά την δολοφονία ρίχνει πάνω στο κορμί της το ζεστό κερί. Αυτό είναι στοιχείο της προσωπικής του ταυτότητας. Έτσι, αν σε κάποια άλλη περίπτωση δολοφονίας υπάρχει πάλι κόκκινο κερί αναμμέ-νο και ριγμένο στο σώμα του θύματος σε συνδυασμό με κομμέ-να τηλεφωνικά καλώδια, τότε είναι πολύ πιθανό το έγκλημα να έχει διαπραχθεί από τον ίδιο δολοφόνο. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις, όπου η προσωπική ταυτότητα δεν είναι εμφανής, είτε γιατί κάποιος δολοφόνος δεν έχει συγκεκριμένο τελετουργι-κό, είτε γιατί κάποιος τον διέκοψε, είτε γιατί το σώμα του θύμα-τος είναι απλώς στην ίδια στάσιμη θέση και κατάσταση για πολύ καιρό και λόγω πιθανής αποσύνθεσης δεν είναι εύκολο να εντο-πιστεί το οποιοδήποτε στοιχείο.

Αυτά είναι τα στατιστικά και τα χαρακτηριστικά στοιχεία που αντιστοιχούν σε ένα serial killer. Τι είναι, όμως, αυτό που, τελι-κά, κατευθύνει το μυαλό ενός ανθρώπου και τον οδηγεί να σκο-τώνει για την αίσθηση μιας διεστραμμένης ευχαρίστησης; Η τρέ-λα, η παράνοια, τα άσχημα παιδικά βιώματα, το μίσος, η κακία, το σεξ είναι μερικές μόνο από τις πιθανές απαντήσεις. Για χρό-

ΝΑΤΑΛΙΑ ΗΛΙΑ18

νια ολόκληρα ψυχίατροι, ψυχολόγοι, εγκληματολόγοι, ανθρωπο-λόγοι και άλλοι επιστήμονες προσπαθούν να μπουν στο μυαλό αυτών των ανθρώπων, αλλά οι κλασικές, παραδοσιακές εξηγή-σεις αφορούν στα παιδικά τραύματα, στη γενετική, στην κληρο-νομικότητα, στα χτυπήματα στο κεφάλι, στην κοινωνική αδικία και στην περιθωριοποίηση.

Ακόμα κι έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε εκτεθεί και έχουμε βιώσει τέτοιους κινδύνους και τέτοιες οριακές καταστάσεις χωρίς να μετατραπούμε σε στυ-γερούς δολοφόνους. Όλοι προσπαθούμε να ελέγχουμε τις ορμές και τις εκρήξεις μας και να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, που υποδεικνύει πότε πρέπει να σταματάμε. Όλοι έχουμε δύο πλευ-ρές. Αυτήν που φανερώνουμε στον κόσμο και αυτήν που κρατά-με κρυμμένη. Γιατί λοιπόν οι serial killers ξεχωρίζουν –όχι εξω-τερικά, βέβαια– από τους υπόλοιπους ανθρώπους; Γιατί, είτε εκούσια είτε ακούσια, δεν μπορούν να ακούσουν αυτήν την εσω-τερική φωνή και γιατί δεν καταφέρνουν να κρύψουν και να συ-γκρατήσουν τη σκοτεινή τους πλευρά, όταν έρχονται αντιμέτω-ποι με μια συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού που δεν είναι άλλη από τα θύματά τους;

Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στις αφορμές, τις αιτίες και τα κίνητρα που καθορίζουν την ζωή αυτών των εγκληματιών ελπί-ζοντας ότι, μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως μπορέσουμε να δώσουμε απαντήσεις στα ποικίλα ερωτήματα. Για να ανακαλύψουμε όμως το γιατί και το πώς λειτουργούν, πρέπει, αρχικά, να ανατρέξουμε στο παρελθόν και ειδικότερα στην παιδική και εφηβική τους ηλι-κία, διαχωρίζοντας μάλιστα την εμπειρία της παιδικής κακοποί-ησης, που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν βιώσει, από τα υπό-λοιπα γεγονότα που συμβαίνουν σ’ αυτή την τόσο ευαίσθητη πε-ρίοδο της ζωής ενός ανθρώπου.

Η συγγραφέας Aνν Σβαρτζ [Αnn Swartz] είχε γράψει: «Οι πε-ρισσότεροι από εμάς θέλαμε να πιστεύουμε πως κάτι είχε τραυ-ματίσει τον Τζέφρι Ντάμμερ [Jeffrey Dahmer, δολοφόνος κατά συρροή με καννιβαλιστικές και σοδομιστικές τάσεις] στην παιδι-κή του ηλικία, αλλιώς έπρεπε να δεχθούμε αβίαστα ότι κάποιοι

Η Ναταλία Ηλία γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Κοινω-νιολογίας, ενώ το 2009 ολοκλήρωσε επιτυχώς τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Εγκληματολογία στο αντίστοιχο τμήμα της Πα-ντείου. Η διπλωματική της εργασία έφερε τον τίτλο “Ο εγκληματοπροληπτικός ρό-λος της μουσικής” κι αφο-ρούσε στο τρίπτυχο: νέοι-μουσική-παραβατικότητα. Έχει εργασθεί σε μη κυβερνητικούς φορείς και παράλληλα αποτελεί μέλος διαφόρων ερευνητικών ομάδων που απασχολού-νται με κοινωνικά ζητήμα-τα, όπως τα ναρκωτικά, η πορνεία, τα κοινωνικά απο-κλεισμένα άτομα κ.λπ. Το ανά χείρας βιβλίο αποτελεί την πρώτη συγγραφική της προσπάθεια, αλλά και το αποτέλεσμα της θέλησης μιας δυναμικής παρουσίας νέων επιστημόνων στο χώρο της συγγραφής και της έκδοσης.

«Αφού έκοψε το λαιμό της νεαρής γυναίκας με μία τομή 8 ιντσών, άνοιξε το θώρακά της και στη συνέχεια, ξε-κινώντας από το στήθος και καταλήγοντας στο αιδοίο της, αφαίρεσε προσεκτικά το συκώτι, τη μήτρα και αρ-κετά ακόμα εσωτερικά όργανα. Το πρόσωπο του θύμα-τος ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί, καθώς το μεγαλύ-τερο μέρος του είχε κατακρεουργηθεί βάναυσα».

Το βιβλίο αυτό δεν καταπιάνεται με το πλήθος των ψυχολογικών και ψυχαναλυτικών θεωριών που ανα-λύουν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου λογι-κού και διευκρινίζουν το δρομολόγιο του νου από τη φαντασία στην πραγματικότητα. Ούτε και παίζει με γρίφους και αινίγματα που καλύπτουν –και συγκαλύ-πτουν– την αλήθεια. Και, βέβαια, δεν είναι μυθιστό-ρημα. Πρόκειται για αληθινές ιστορίες βδελυρών και απεχθών πράξεων κανιβαλισμού, σοδομισμού, νε-κροφιλίας, βαμπιρισμού, ψύχωσης και πνευματικής διαστροφής που έχουν διαπραχθεί από τα πιο αρρω-στημένα μυαλά όλων των εποχών, τους πιο διάση-μους κατά συρροή δολοφόνους –τους γνωστούς και ως serial killers– που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Η ανάγνωση του παρόντος βιβλίου δεν ενδείκνυται για άτομα κάτω των 18.

ΝΑΤΑ

ΛΙΑ

ΗΛΙΑ

Άνθ

ρωπο

ι της

διπλ

ανής

πόρτ

ας

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣοσελότος

ISBN 978-960-9499-07-1

οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ – ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ 19

άνθρωποι γεννούν και μεγαλώνουν τέρατα». Μερικές φορές η κα-κοποίηση των παιδιών από τους γονείς είναι υπερβολικά βάρβαρη και δικαιολογείται από τους ίδιους ως βοηθητική για την μελλο-ντική επιβίωση του παιδιού στην κοινωνία. Με μια τέτοια αντιμε-τώπιση, όμως, φαντάζει σχεδόν σίγουρη η μετατροπή ενός κατά τα άλλα φυσιολογικού ανηλίκου σε παρεκκλίνοντα ενήλικα.

Η κατηγορία­μομφή για την «άκαμπτη» αυτή εκπαίδευση βα-ραίνει συνήθως την μητέρα, η οποία μπορεί να είναι βίαιη ή από-μακρη ή υπέρ το δέον ενεργή σεξουαλικά. Βαραίνει, όμως, και τον πατέρα ο οποίος, όταν δεν είναι απών –όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις– είναι είτε αλκοολικός είτε βάναυσος είτε σαδιστής. Επομένως, λόγω αυτής της «κακομεταχείρισης» το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να δεθεί με τους γονείς του και να αποκτήσει εκείνες τις βάσεις που του χρειάζονται, ώστε μεγαλώ-νοντας να δείξει εμπιστοσύνη σε άλλους ανθρώπους.

Αυτός είναι και ο σημαντικότερος παράγοντας που οδηγεί σ’ αυτό, το οποίο ονομάζουμε «παιδική απομόνωση». Σ’ αυτό το στάδιο το παιδί είτε αναγκάζεται να μένει μοναχό του είτε παρα-μελείται για μεγάλο χρονικό διάστημα με αποτέλεσμα να έχει για μόνο σύντροφο το μυαλό του, το οποίο με τα χρόνια φυλακίζεται σε ένα σύμπαν αποτελούμενο από ονειροπολήσεις και φαντασιώ-σεις και, τελικά, τείνει να αντικαταστήσει τον πραγματικό κόσμο. Τρανταχτό παράδειγμα είναι η περίπτωση του σειριακού δολοφό-νου Εντ Κέμπερ [Ed Kemper], ο οποίος (σύμφωνα με τις καταθέ-σεις του) σε ηλικία μόλις 14 ετών υποχρεώθηκε από την μητέρα του να ζει στο υπόγειο του σπιτιού τους με την αιτιολογία ότι πι-θανόν να ασελγούσε πάνω στην μικρότερη αδερφή του, αν και η μητέρα του δεν είχε ποτέ ενδείξεις για την ύπαρξη ενός τέτοιου κινδύνου παρά μόνο την ιδέα των ορμονολογικών εκρήξεων ενός κατά τα άλλα φυσιολογικού εφήβου. Μπερδεμένος για το λόγο για τον οποίο υπέφερε μια τέτοια τιμωρία και εξαγριωμένος με τη συμπεριφορά της μητέρας του ο Κέμπερ στράφηκε στις φαντασι-ώσεις του. Αυτές πιθανότατα να ήταν άκρως φυσιολογικές στην αρχή. Όμως, σταδιακά, καθώς το διάστημα της απομόνωσης αυ-ξανόταν, αντικατέστησαν στο μυαλό του τον πραγματικό κόσμο.