Θα γυρίσει γρήγορα η Aσπρούλα στο σπίτι της ή θα περιπλανιέται για πάντα στους δρόμους της πόλης;

Θα ερωτευτεί ο ξυλοκόπος άλλη νεράιδα; Θα αναγνωριστεί το ταλέντο του τζίτζικα;

Θα ξαναδεί τον άγγελό του ο Τζόνι;

Μια συλλογή από παραμύθια εμπνευσμένα από τον αιθέρα του δάσους, την αύρα της θάλασσας

και τη βουή της πόλης.

.

οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ΑΒ

Α Ρ

ΟΖ

ΟΥ

ΠΑ

ΡΑΜ

ΥΘ

ΙΑ Τ

ΗΣ

ΝΟ

ΝΑ

Σ

ISBN 978-960-9499-24-8ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Εμμανουέλα Κακαβιά

3

ΤιΤλος Παραμύθια της νονάς ςυγγραφέας Άβα Ρόζου ςειρα Παιδική λογοτεχνία εικονογραφηςη Εμμανουέλα Κακαβιά

Copyright© 2010 Άβα Ρόζου ΠρώΤη έκδοςη Αθήνα, Δεκέμβριος 2010

ISBN 978-960-9499-24-8

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Μια ελπίδα που δεν χάθηκε ποτέ

3

άποτε, πριν από πάρα πολλά χρόνια, ζούσε ένα μικρό αγόρι σ’ ένα ψαροχώρι, δίπλα στον μεγάλο ωκεανό. Ο πατέρας του ήτανε ναυτικός και ταξίδευε σε χώρες

μακρινές μ’ ένα πολύ μεγάλο καράβι. Κάθε τόσο έστελνε καρτ-ποστάλ απ’ τα εξωτικά μέρη που έπιανε το καράβι του. Αυτές, τις μάζευε το μικρό αγόρι, τις φύλαγε κάτω από το στρώμα του και τα βράδια πριν κοιμηθεί διάβαζε ξανά και ξανά τα λίγα λόγια που του είχε γράψει ο πατέρας του. Η αλήθεια είναι ότι του έλειπε υπερβολικά. Παρόλο που ζούσε με την μητέρα του και τον μεγάλο του αδερφό, ένιωθε πολύ έντονα την απουσία του.

Μια ελπίδα που δεν χάθηκε ποτέ

4 5

Τα πρωινά καθότανε δίπλα στο κύμα και βοηθούσε τον αδερφό του να καθαρίσει τα δίχτυα. Το μυαλό του όμως πε-τούσε μακριά και το βλέμμα του χανόταν στον απέραντο ορί-ζοντα της θάλασσας. Δεν τράβαγε καθόλου το βλέμμα του από πάνω της, μήπως και εμφανιστεί το καράβι, που θα έφερνε πίσω τον πατέρα του.

Έτσι περνούσαν οι μέρες και το μικρό αγόρι μεγάλωνε και μαζί του μεγάλωνε και η στενοχώρια του. Η οικογένειά του πέρασε πολλές δυσκολίες και κάποιες μέρες δεν υπήρχε αρκετό φαγητό για όλους. Έβλεπε συχνά τη μητέρα του να δακρύζει στα κρυφά, γιατί ο κόσμος έλεγε πως ο πατέρας τούς είχε εγκαταλείψει και πως έπρεπε να δουλεύουν τα παιδιά για να ζήσουν. Το μικρό αγόρι ήξερε όμως, ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι, γιατί ο πατέρας του μάζευε λεφτά για να τα φέρει στην οικογένειά του. Κάποιοι άλλοι πίστευαν ότι χάθηκε στη θάλασσα ή πως ξέμεινε σε κάποια χώρα με εξωτικά λουλούδια και ζεστό καιρό.

Με τα χρόνια, η στεναχώρια του μικρού έγινε νοσταλ-γία. Καλά καλά δε θυμόταν πια το πρόσωπο του πατέρα του. Όμως καθημερινά προσευχόταν να ξαναγυρίσει κοντά τους και έδινε ελπίδα και στους άλλους, οι οποίοι φαινόταν να είχαν πια απογοητευτεί.

Κάποια μέρα όμως οι προσευχές του μικρού έγιναν πραγ-ματικότητα. Μεγάλη φασαρία έγινε στο λιμάνι όταν έπιασε ένα μεγάλο πλοίο. Ναύτες ντόπιοι και ξένοι, άσπροι και μαύ-ροι, με γένια και με περίεργα ρούχα ανεβοκατέβαιναν στο πλοίο. Ανάμεσά τους κι ένας άντρας με ηλιοκαμένο πρόσωπο και λευκά γένια. Τα μάτια του, σκοτεινά σαν τον συννε-φιασμένο ουρανό, έψαχναν ανάμεσα στο πλήθος για κάποιο

4 5

γνωστό πρόσωπο. Μετά από τόσα χρόνια απουσίας δεν γνώ-ριζε πια κανέναν. Τράβηξε προς το σπίτι του. Ήλπιζε πως αυτό τουλάχιστον δεν θα είχε αλλάξει.

Όταν αντίκρισε την οικογένειά του έπεσε στην αγκαλιά τους με δάκρυα στα μάτια. Είχαν όλοι πιστέψει πως δε θα τον ξανάβλεπαν. Μόνο το μικρό αγόρι, που τώρα ήταν ένα ψηλό παλικάρι, δεν έπαψε ποτέ να ελπίζει δίχως να επηρεά-ζεται από τα λόγια των άλλων. Κι αυτή η δύναμη της ψυχής του, κράτησε την ελπίδα ζωντανή.

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπει κανείς αυτό που του υπαγορεύει η καρδιά του, γιατί κάποτε οι ευχές του, αν πιστεύει σ’ αυτές, θα βγουν αληθινές.

6 7

ια φορά κι έναν καιρό, ήτανε μια μεγάλη άσπρη γυαλιστε-ρή πέτρα. Στεκόταν στην ακτή, εκεί ακριβώς που έσκαγε το κύμα της θάλασσας. Κάθε μέρα τη χάιδευε ο αφρός κι

εκείνη καθαρή και γυαλιστερή κοιτούσε τον ήλιο και λαμπύριζε από χαρά. Όταν πάλι ο ήλιος είχε κρυφτεί κι ο ουρανός ήταν μολυβένιος από τα σύννεφα, η πέτρα άλλαζε χρώμα. Γινόταν κι αυτή γκρίζα, ένα με το τοπίο. Όταν έπεφτε πάνω της η χειμωνιάτικη βροχή, ένιωθε το γλυκό νερό να τρέχει στις επιφάνειες και στα αυλάκια της και να ανακατεύεται με την αλμύρα της θάλασσας. Τι ωραία αίσθηση! Το κρύο δεν την ενοχλούσε, τη ζέστη δεν την ένιωθε. Τα ψάρια έβγα-ζαν το κεφάλι τους έξω από το νερό και της μουρμούριζαν όλα τα νέα της θάλασσας. Τα καβούρια σκαρφάλωναν στην πλάτη της και τη γαργαλούσαν με τις δαγκάνες τους. Οι γλάροι, που προσγειώνο-νταν δίπλα της, της κουτσομπόλευαν όλα τα νέα του κόσμου.

Κι όμως, η πέτρα είχε έναν μεγάλο καημό. Ένιωθε μεγάλη στε-ναχώρια, έτσι που ήταν ακίνητη στην ακτή, ενώ όλοι οι άλλοι μπο-ρούσαν να ταξιδέψουν. Το κύμα πήγαινε κι ερχόταν με καινούρια όψη κάθε φορά. Τα ψάρια κολυμπούσαν, τα πουλιά πετούσαν, τα σύννεφα

έτρεχαν στον ουρανό. Μόνο εκείνη έμενε στο ίδιο μέρος. Μια μέρα πήρε την με-

γάλη απόφαση. Παρακάλεσε το κύμα να τη βοηθήσει να φύγει.

«Αν πέσεις πάνω μου με φόρα, θα μπο-ρέσω να ξεκολλήσω από εδώ» του είπε.

Κι έτσι το κύμα έπε-

Η αχάριστη πέτραΘα γυρίσει γρήγορα η Aσπρούλα στο σπίτι της

ή θα περιπλανιέται για πάντα στους δρόμους της πόλης; Θα ερωτευτεί ο ξυλοκόπος άλλη νεράιδα; Θα αναγνωριστεί το ταλέντο του τζίτζικα;

Θα ξαναδεί τον άγγελό του ο Τζόνι;

Μια συλλογή από παραμύθια εμπνευσμένα από τον αιθέρα του δάσους, την αύρα της θάλασσας

και τη βουή της πόλης.

.

οσελότοςΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ΑΒ

Α Ρ

ΟΖ

ΟΥ

ΠΑ

ΡΑΜ

ΥΘ

ΙΑ Τ

ΗΣ

ΝΟ

ΝΑ

Σ

ISBN 978-960-9499-24-8ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ Εμμανουέλα Κακαβιά

6 7

σε επάνω της με δύναμη πολλές φορές κι έσκαψε λίγο λίγο την άμμο που την συγκρατούσε. Τότε ένα μεγάλο κύμα την παρέσυρε. Η πέτρα ένιωσε ένα τράνταγμα κι αμέσως άρχισε να κυλά-ει προς την θάλασσα. Μια χοροπήδαγε μες το νερό, μια κολυμπούσε. Τι ωραία αίσθηση ήταν αυτή! Ένιωθε ζαλισμένη από την τρελή της πορεία. Σκόνταφτε πάνω σε κατακόκκινα κοράλλια, αναπαυόταν μαλακά πάνω σε βελούδινα φύκια και μετά ξα-νάρχιζε τον ξέφρενο χορό της. Τα ψάρια της κουνούσαν τα πτερύγιά τους και της φώνα-ζαν «Καλώς ήλθες κοντά μας. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Ελπίζουμε να σ’ αρέσει».

Μετά από κάμποση διαδρομή η πέ-τρα έφτασε στα βαθιά. Ακούμπησε απαλά στον βυθό. Από εκεί το κύμα δεν μπορούσε πια να την κουνήσει. Άρχισε να χαζεύει τον καινούριο της κόσμο. Πόσα χρώματα τρι-γύρω της! Και πόσοι καινού-ριοι φίλοι!

Ένας αστερίας την πλη-σίασε και την χάιδεψε με τα μακριά του πόδια. Πλάσματα που δεν είχε ξαναδεί της έγνεφαν από μακριά. Ήταν μια παρέα από ροδαλές γαρίδες και αρμα-τωμένους αστα-κούς. Κοπάδια από ασημένια ψάρια κολυ-

Η αχάριστη πέτρα