ΔΩ

ΡΕ

ΑΝ

Τοπίο θανάτου Χριστιανοί & Αριστεροί

Φονταμενταλισμοί & άλλοθιΒουλιάζοντας στις κοινοτοπίες

Από τον Κ. Καραμανλή στον Αλ. Τσίπρα...

εκδοτικό σημείωμα

2

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ του περιοδικού

τ. 2 - Μάρτιος 2013Λυκόφρονος 6, Χαλκίδα, 34100

ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ:Θεόδωρος Παντούλας

ΣΙΑΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟΥ 10 & ΤΡΟΙΑΣ,15235, ΑΘΗΝΑ

ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗΣ:

Κωνσταντίνος Μπλάθρας

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ:

Αλέξανδρος Αρβανιτάκης

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Δήμητρα Βέλτσου (6932214189)

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ:Ελένη Αποστόλου - ατελιέ Έντυπο

ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ:Ιωάννα Λιακοπούλου

manifestomag@yahoo.grΕΚΤΥΠΩΣΗ:ΛΥΧΝΙΑ

●Το έντυπό μας δεν επιδοτείται και δεν επιθυμεί να επιδοτηθεί. ●Τα κείμενά του εκφράζουν τις απόψεις των συντακτών τους και όχι κατ’ ανά-γκην, της Διεύθυνσης. ●Απαγορεύεται η αναδη-μοσίευση, η αναπαραγωγή, ή η με οποιονδήποτε τρόπο διασκευή των περιεχομένων του εντύπου, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη −νόμος 2121/93 και Κανόνες Διεθνούς Δικαίου, οι οποίοι ισχύουν και στην Ελλάδα. ●Δυστυχώς δεν έχουν όλες μας οι καταχωρήσεις εμπορικό χαρακτήρα. ●Υλικό που αποστέλλεται στο έντυ-πό μας −δημοσιευμένο ή όχι− δεν επιστρέφεται. ●Εάν από τη χρήση εικόνων, τα δικαιώματα των οποίων δεν ανήκουν σε συνεργάτες μας, θίγο-νται πνευματικά δικαιώματα, παρακαλούμε τους δικαιούχους να επικοινωνήσουν μαζί μας. ●Κα-λοδεχούμενες συνεργασίες, φωτογραφίες, σκί-τσα, διαφημίσεις και συνδρομές.

Αγροτική τράπεζα: 286 01 059336 &Εθνική τράπεζα: 266/759582-48

Eλλάδα οικόπεδο και αποικία

www.facebook.com/pages/Manifesto/347102068644407

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΑΦΗwww.manifestomag.gr

Ο μέγας γεωγράφος του νεοελλαδισμού απεφάνθη άπαξ και δια παντός ότι «ανήκομεν εις την Δύση». Δικαιολογημένο μας φαίνεται. Εδώ και δύο αιώνες εκεί σταλίζουμε κι εκεί δια-

κονεύουμε.Η Κύπρος με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της ήταν κι ακόμη «είναι μακριά», ενώ η

Βρυξέλες και το Βερολίνο εντός μας.Ας ρίξουμε στην Κύπρο χρήμα, να λησμονήσει ότι την προδώσαμε, να λησμονήσει ότι είναι

μισή, και κυρίως, να μην ενοχλεί και την ευρωπαϊκή πορεία που μας δρομολόγησε ο μέγας γε-ωγράφος.

Κι η Κύπρος λησμόνησε την προδοσία μας, λησμόνησε την αναπηρία της, λησμόνησε και την προσφυγιά της, όσο εμείς, που είχαμε προηγουμένως διακριθεί στην λησμοσύνη, διαπρέπαμε ως τζογαδόροι στο χρηματιστήριο κι αυτοί ως κολυμβητές σταις πισίνες που τους ρίξαμε.

Αλλά στα εικονοστάσια της πλούσιας Κύπρου υπάρχουν –έστω και ξεθωριασμένες– οι εικό-νες των σκοτωμένων, των αγνοουμένων, των εκτοπισμένων. Κάθε σπίτι έχει τον καημό και την περηφάνια του.

Καλά τα ευρά, αλλά καλύτερη η ελευθερία. Κι όταν ο καημός γινότανε λυγμός, αρχίζανε οι αποκοτιές. Ο Σολωμός Σολωμού, αφού του απαγόρευαν να ζήσει ελεύθερος, επέλεξε να πεθάνει ελεύθερος, φέρνοντας –είναι αλήθεια– σε πολύ δύσκολη θέση τις μετρημένες αλλά «με ρήτρα ECU» ζωές μας

Τι μας κόφτει που η Λευκωσία είναι μισή; Εμείς είμαστε ολάκεροι, ανύποπτοι και μοιραίοι, στους ισχυρούς της Ευρώπης. Τουέλβ πόιντς άουρ φρεντς.

Άλλωστε είναι προ πολλού ξεπερασμένο το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει κι η Ελλάδα συ-μπαρίσταται». Διότι η Κύπρος αποφασίζει κι η SIEMENS-Ελλάς με εξαφανισμένους όλους τους κιοτήδες της συντάσσεται με την Ευρώπη των τραπεζιτών.

Εμείς ως Έλληνες κι ως Ευρωπαίοι αυτή την Ευρώπη κι όσους την στηρίζουν, παριστάνοντας τους σώφρονες, δεν καταδεχόμαστε να τους γράψουμε ούτε στα τρύπια μας παπούτσια.

Υ. Γ. Ιδιαίτερη μνεία χρωστούμε στους αναγνώστες μας, που εκτός από τις ευχές τους μας έστειλαν και το υστέρημά τους. Συνεχίζουμε όσο μπορούμε κι όσο μπορούμε. Σας ευχαριστούμε όλους.

Η σοσιαλιστική Γαλλία επιτίθεται στο μακρινό Μάλι. Έτσι, χωρίς καν την έγκριση των συμ-

μάχων της. Με το γελοίο πρόσχημα της καταπο-λέμησης της τρομοκρατίας, επεμβαίνει σε μια άλλη χώρα μετά την επιτυχή εδραίωση του σοσι-αλισμού στην γηραιά ήπειρο.

Η Γαλλία, με την ανοχή των συμμάχων της, στο όνομα της Ευρώπης και του … ανθρω-πισμού, εκτός του ότι δολοφο-νεί ανθρώπους που δεν της μοιάζουν, προ-ετοιμάζει ταυ-τόχρονα την επόμενη γενιά

τρομοκρατών. Διότι στην άνανδρη δυτική υπερο-πλία με τις «έξυπνες βόμβες», τις «παράπλευρες απώλειες» και τους «ανθρωπιστικούς πολέμους», μερικοί άνθρωποι δεν έχουν να αντιτάξουν τίπο-τε περισσότερο από την αυτοθυσία τους.

Ας μην παριστάνουμε τους έκπληκτους όταν το επόμενο «μπαμ» ακουστεί στην γειτονιά μας.

Υ.Γ. Το Μάλι είναι ιδιαίτερα πλού-σιο σε κοιτάσμα-τα χρυσού (τρίτο στον κόσμο) και ουρανίου, ιδιαί-τερα χρήσιμου στην γαλλική πυ-ρηνική δραστη-ριότητα.

Ο σοσιαλισμός αντεπιτίθεται

Tοπίο θανάτουγράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ

Στα 1851, λίγο πριν πεθάνει, ο Μακρυγιάν-νης παλεύει για τα δίκαια των αγωνιστών που ή ζητιανεύουν ή βγαίνουν ληστές

στα βουνά. «Αν ηξέραμεν τέτοιαν ελευθερία, καλύτερο το Τούρκικο», γράφει με τρεμάμενο χέρι. Ο γιατρός Γούδας που μίλησε στην κη-δεία του γράφει: «Αι επτά πληγαί του συχνά ηνοίγοντο αιμορροούσαι, ο εξ αυτών πυρε-τός κατεβίβρωσκεν αυτόν…βαρείαι νόσοι επήρχοντο, η ανάρρωσις εγίνετο βραδυτάτη. Ταύτα ήσαν τα αγαθά ών έλαχεν ο Μακρυγι-άννης, ως αμοιβήν των υπέρ πατρίδος εξόχων υπηρεσιών του». Ο ίδιος γράφει απελπισμένος γράμμα στον Θεό: «Και δεν μας ακούς, και δε μας βλέπεις… Και σκούζω νύχτα και μέρα από τις πληγές μου. Και έξι μήνες φυλακωμένος σε δυό αδρασκελιές κάμαρη. Και ο μοίραρχος λέ-γει να πάγω στην φυλακή του Μεντρεσέ όπου φυλακώνουν τους κακούργους…».

Διωγμούς για την πίστη και την κοινοτική του παράδοση υφίσταται και ο Κολοκοτρώνης. Φυλακίζεται χρόνια. Ξυλοκοπείται. Και ο αρ-χάγγελος του αγώνα, ο Νικηταράς, πεθαίνει το 1849, σ’ ένα υπόγειο στην Φρεαττύδα, τυφλός και ανήμπορος. Η μικρή του κόρη τρελλάθηκε από τα βασανιστήρια που έβλεπε να περνά ο πατέρας της. «[…]διά τούτο κατεδιώχθη ο ρι-φθείς εις τα ερπετών βρίθοντα βουδρούμια της Πύλου παρά της ξενικής Βασιλείας των Καθολικών και των Διαμαρτυρομένων…», γράφει ο Σούτσος στην εφημερίδα «Αιών» . Οι

Βαυαροί του κάνουν φάλαγγα. Τον βγάζουν στην αυλή της φυλακής, τον φτύνουν. Τον χτυ-πούν. «Φοβεραίς κοντακιαίς !!!» ψελλίζει πριν πεθάνει. Οι αγωνιστές κλαδεύτηκαν.

Ωστόσο, στα 1842, η Ελλάδα διαθέτει τρία κόμματα. Το ρωσσικόν, το γαλλικόν και το αγ-γλικόν. «Εγίναμεν Ρουσσισταί, Γαλλισταί και Αγγλισταί», έγραφε πικρά ο Μακρυγιάννης. Εκείνη τη χρονιά, ο νομομαθής ιστορικός και φιλόλογος Παύλος Καλλιγάς, γνωστός και από το μυθιστόρημα Θάνος Βλέκας, δημοσιεύει την μελέτη του «Η εξάντλησις των κομμάτων». Υπότιτλος: «Ήτοι, τα ηθικά γεγονότα της κοι-νωνίας μας». Επισημαίνει ότι το νεοελληνικό πρόβλημα είναι εσωτερικό. «Η ευζωία ολοκλή-ρου του έθνους είναι ικανοποίησις πρωτίστως πνευματική», γράφει. Διακρίνει την ακρίδα της κομματοκρατίας και τονίζει την ανάγκη ανα-προσανατολισμού της πολιτικής λειτουργίας. Συνδέοντας τη δημοκρατική λειτουργία με ηθικούς άξονες.

Το πνευματικό θεμέλιο ως προαπαιτούμε-νο για την οργάνωση του νεοελληνικού βίου, θεωρούσαν αυτονόητη προϋπόθεση και οι δύο γενάρχες του νεοελληνικού λυρισμού, ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος.

Μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου και με την ίδρυση του ελληνικού κρατικού προ-τεκτοράτου, ο Σολωμός δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο «ελεύθερο» κράτος. Ο Ανδρέας Κάλβος έρχεται στο Ναύπλιο το 1826, έχοντας

ήδη ολοκληρώσει τον υψίγορο κύκλο των Ωδών του, με σκοπό να συμμετάσχει και να βοηθήσει. Αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της φατριαστικής σηπεδόνας φεύγει τρεις μέρες μετά, και δεν ξαναπατά το πόδι του στην κρα-τική Ελλάδα.

Προφανώς και δεν είναι τυχαία η αναχώ-ρηση και των δύο. Εκφραστές ενός αξεπέρα-στου λυρικού οικοδομήματος, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, θα προτιμήσουν την μο-ναστική προσήλωση στο θυσιαστικό πνεύμα που οδήγησε τα ποιητικά τους επιτεύγματα.

Η στάση τους θα μπορούσε να είναι το μέ-τρο και της σημερινής μας αυτογνωσίας, εάν, βεβαίως, δεν είχε υποκατασταθεί στη θέση του πνεύματος της θυσίας ο εθισμός στην λαμογιά και στην αρπαχτή. Και αν στη θέση των ποιητών –που πάντοτε αγρυπνούν και δημιουργούν ταγμένοι στη σιωπή και στη θυ-σία– δεν είχαν εγκατασταθεί οι ποιηματογρά-φοι της φθηνής ρητορείας, των εξωραϊστικών συλλόγων, και του γραμματανθρωπικού πα-ραγοντισμού.

Ο αληθινός ποιητής ασκείται στο να πεθαί-νει. Για να ζήσει αλλιώτικα. «Η μόνη μέθοδο είν΄ ο θάνατος!» έγραφε το 1936, μιλώντας για την φύση και την ουσία της νεοελληνικής λυ-ρικής παράδοσης ο Άγγελος Σικελιανός. Όμως ο εκούσιος θάνατος. Όχι ο θάνατος της απο-σύνθεσης με τον οποίο υπάρχουν, εγωπαθώς θορυβούντα, τα αλαλάζοντα κύμβαλα.

3

επικαιρότητα

Ένας τίμιος διάλογος Χριστιανών και Αριστερών (αδοκίμως Εκκλησίας και Αριστεράς) είναι ασφαλώς αμοιβαία

χρήσιμος. O πολύς Henri de Lubac είχε πει τω καιρώ εκείνω ότι «η παρουσία του Μαρξισμού μας υπεχρέωσε να ξαναθυμηθούμε τις κοινω-νικές όψεις του χριστιανικού δόγματος». Για τους Αριστερούς πάλι που γαλουχούνται με την έστω παρανάγνωση του μαρξιστικού ρή-ματος «η θρησκεία είναι το όπιον του λαού» είναι μια πρόκληση να γνωρίσουν ότι η πίστη που πραγματώνει το «ιδού καινά ποιώ τα πά-ντα» μάλλον δεν είναι όπιο, αλλά η ζύμη για την μεταμόρφωση του κόσμου σε κόσμο δι-καιοσύνης, αγάπης και ελευθερίας.

Συχνά κυριαρχεί μια ατελής εκατέρωθεν γνώση των μεν για τους δε. Μπορεί με τον δι-άλογο να αρθεί. Δεν μιλάμε για κοσμοθεωρια-κή σύγκλιση, όμως σε ένα κόσμο που υπερπε-ρισσεύει ο πόνος και η δυστυχία υφίστανται αφάνταστα περιθώρια συμπόρευσης και συ-νεργασίας για την αντιμετώπιση του κακού.

Οι περισσότεροι αριστεροί έχουν ελλειμ-ματική και ως εκ τούτου στρεβλή γνώση του μηνύματος του Ευαγγελίου. Η περί Χριστι-ανισμού γνωσιολογία τους εξαντλείται στα όσα άκουσαν και όπως τα άκουσαν από τα κακοποιημένα θρησκευτικά που τους δίδα-ξε πολλές φορές κάποιος που δεν πίστευε στο περιεχόμενό τους γι΄ αυτό και η εμμο-νή τους στην μετατροπή του μαθήματος σε θρησκειολογικό. Ζούμε άλλωστε στην επο-χή του αυτάρεσκου μηδενισμού. Ποιος στα αλήθεια τους έμαθε ποτέ ότι το κοινωνικό

ιδεώδες της Ορθοδοξίας είναι μετακαπιταλι-στικό, μετασοσιαλιστικό, μετακομμουνιστι-κό και μετα-μοντέρνο; Ποιος τους έδειξε ότι το ευαγγελικό ιδεώδες είναι αριστερότερα από τον κάθε λογής κοινωνικό αριστερισμό;

Με τέτοιες αφετηρίες ευλόγως οι Αριστεροί τοποθετούνται στους απέναντι. Είναι οι γνω-σιολογικές περί Χριστιανισμού προϋποθέσεις των ανθρώπων της Αριστεράς λιγοστές και κατά περίπτωση στρεβλές. Γι΄ αυτό ένας σω-στός διάλογος μπορεί να ξεκαθαρίσει το το-πίο. Άλλωστε ο αριστερός αθεϊσμός δεν είναι μεταφυσικός, αλλά μεθοδολογικός. Μ’ αυτήν την έννοια δεν αρνείται την πραγματικότητα του Θεού, δεδομένου ότι αυτή προσεγγίζεται με την πίστη που δεν τη διαθέτει.

Η πίστη δεν επιδέχεται απόδειξη, αν την επιδέχονταν θα μετέπιπτε αυτομάτως σε απλή γνώση. Το χριστιανικό όραμα είναι η απελευθέρωση από την αμαρτία, αλλά και τις κοινωνικές συνέπειές της (αδικία, δουλεία, πόλεμος κ.τ.λ.). Χριστιανικά δεν υπάρχει ιδι-ωτική σωτηρία. Απάνθρωπα κατά καιρούς καθεστώτα και ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθε-ρισμός που ρέπουν στην ιδιωτικοποίηση των πάντων, στρεβλώνουν την επαγγελία της δη-μόσιας και κοινωνικής διάστασης της σωτη-ρίας. Η βιβλική παράδοση την θέλει εν ελευ-θερία, ειρήνη, δικαιοσύνη και καταλλαγή.

Η Εκκλησία είναι φορέας και της εγκόσμιας ελπίδας των ανθρώπων. Αλλιώς τι σημαίνει ότι η εργασία ανάγεται σε μοναδική πηγή εισοδή-ματος, «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι μηδέ εσθιέ-τω»; Η αμετάκλητη καταδίκη των σφετεριστών

της υπεραξίας: «ιδού ο μισθός των εργατών των αμησάντων τας χώρας υμών ο απεστερη-μένος αφ’ υμών και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν».

Στα απελευθερωτικά κοινωνικά μηνύματα Εκκλησίας – Αριστεράς έχουμε απλώς μια δι-αφορά νοήματος για το ίδιο έργο. Εύγλωττο το ακόλουθο παράδειγμα: Τρεις άνθρωποι δουλεύουν σε ένα έργο, οι απαντήσεις τους στην ερώτηση τι κάνουν είναι η εξής:

-Ιδρώνω-Βγάζω το ψωμί μου.-Χτίζω μιαν Εκκλησιά!Ο Χριστιανός ιδρώνοντας για να βγάλει το

ψωμί του χτίζει μιαν Εκκλησιά!Με την κατάρρευση του μαρξιστικής επί-

κλησης Υπαρκτού σοσιαλισμού: α) το ρήγμα δεξιά – αριστερά έχει εν πολλοίς επιχωμα-τωθεί. Κατά Καστοριάδην «τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά λένε πια τα ίδια πράγματα» β) Δεν υπάρχουν αριστερές και δεξιές δη-μοκρατίες αλλά μόνο δεξιές και αριστερές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μία. Είναι «το ήκιστα μοχθηρόν» πολίτευμα κατ’ Αρι-στοτέλην. γ) Επειδή σε ένα αεροπλάνο που πέφτει και σε ένα καράβι που βουλιάζει δεν υπάρχουν άθεοι, έστω προς γνώσιν των δη-λούντων αθεΐα και των Χριστιανών ότι τον Χριστό δεν τον σταύρωσαν οι άθεοι, αλλά οι Φαρισαίοι το ιερατείο της εποχής.

Παρά τις εγγενείς αδυναμίες που είχε η πρόσφατη Συνάντηση «Εκκλησία και Αρι-στερά» στο Α.Π.Θ, η πρωτοβουλία είναι θετι-κή και ευχόμαστε τη συνέχεια της.

θέμα

4

Χριστιανοί κι Αριστεροίγράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗΣ

ΔΦΔΦδφδφ

“«Ο τόπος μας είναι κλειστός» λέει ο ποιητής. Η Ήπειρος είναι τόπος κλειστός. Ο τόπος είναι κλειστός –οι Ηπειρώτες όχι. Οι Ηπειρώτες εί-ναι σκληροί αλλά έντιμοι. Απότομοι αλλά ειλι-κρινείς. Μετρημένοι αλλά εργατικοί. Φειδωλοί στα εύκολα λόγια και αφειδώλευτοι στην προ-σφορά, με παροιμιώδη φιλοπατρία και αταλά-ντευτη προσήλωση στην διευρυμένη οικογέ-νεια και την οικεία παράδοση.

Ο τόπος μας είναι κλειστός και οι κοινωνίες μας παραδοσιακές –όχι κλειστές. Οι Ηπειρώ-τες κι οι Ηπειρώτισσες δυσπιστούμε στο και-νοφανές αλλά δεν το απορρίπτουμε άκριτα. Όταν αξίζει το δεξιωνόμαστε.

Είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους συντοπίτες μας, που σε καιρούς δύσκολους σήκωσαν στους ώμους την Πα-τρίδα με ευεργεσίες κι ατίμητους αγώνες. Νι-ώθουμε περήφανοι που είμαστε Ηπειρώτες κι Ηπειρώτισσες –κι ας μην αναμετριόμαστε εμείς, οι εκριζωμένοι, καθημερινά με την βα-ριά κληρονομιά μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία, βαθιά παραδοσι-ακή, θα περίμενε κανείς να πρωταγωνιστούν

οι άνδρες αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ηπειρώτισσες κέρδισαν επάξια, με τους αγώ-νες και τις θυσίες τους, άλλοτε την προσοχή κι άλλοτε την ευγνωμοσύνη μας.

Είναι οι μικρομάνες, οι κυράδες που απλό-χερα ξόδεψαν τον εαυτό τους στην καθημερι-νή προσφορά. Αυτή την προσφορά που δεν απαιτεί ατομική προβολή και κοινωνική κατα-ξίωση, που γίνεται από περίσσευμα καρδιάς κι αρχοντιάς.

Τις ξέρουν όλοι οι Ηπειρώτες αυτές τις γυ-ναίκες. Είναι οι μάνες τους, οι αδελφές τους, οι γυναίκες τους, οι θυγατέρες τους. Είναι όμορφα σεμνές αλλά ο λόγος τους κοπίδι. Πρόθυμες, καρτερικές, παραμυθητικές. Πρό-σωπα οικεία της αγρύπνιας και της μέριμνας. Πρόσωπα άλλοτε πένθιμα κι άλλοτε συγκρα-τημένα χαμογελαστά, μα πάντοτε αγέρωχα. Σεβάσμιες γερόντισσες, πρόσωπα σχεδόν συμβολικά. Ανύσταχτες συνειδήσεις του τό-που μας και του κάποτε τρόπου μας, με τις ρί-ζες τους βαθιά μέσα στο χώμα της μικρής μας πατρίδας. Ρωμιές από τις λίγες.

Κι εκτός από καύχημα και βάλσαμό μας οι γυναίκες αυτές γίνονται πού και πού έγνοια

μας να μην φανούμε πολύ λιγότεροι από το δικό τους μεγαλείο, ένα μεγαλείο που δεν απαιτεί αλλά δωρίζεται”.

Ένα τέτοιο μεγαλείο κι ένα τόσο μεγάλο δώρο μας πρόσφεραν οι γυναίκες της Ηπεί-ρου, τότε που ο βίος δεν ήταν φιλοτομάρης, αγωνιζόμενες να μην μαγαριστεί το ψωμί που τάιζαν τα παιδιά τους. Αυτές ήταν που ζαλι-κώθηκαν όχι μόνο το βάρος του αγώνα, αλλά και το βάρος της ορφάνιας, της χηρείας και τις αγκούσες μιας ζωής που ποτέ δεν βλαστήμη-σε την φτώχεια της.

Ετούτες είναι που μέσ’ στα σκοτεινά έδει-ξαν το δρόμο της Ελευθερίας, ετούτες είναι που απελπίσαν την απελπισιά «στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντήλι τους».

Ετούτες είναι που στο καθάριο βλέμμα τους ξεπλένουμε τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας.

Κι είμαστε πολλά υπερήφανοι, όχι επειδή τα τίμια χέρια τους κάποτε χάιδεψαν τις κεφα-λές μας, αλλά που ορμηνεμένοι από τις μανά-δες μας προλάβαμε να τους τα φιλήσουμε.

Ώρα καλή κυράδες της κολοβής πατρίδας μας και της υποθηκευμένης ελευθερίας μας.

5

επέτειος

Ώρα καλή κυράδες γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ

ΑντίφωνοΕπιστήμες- Φιλοσοφία-Τέχνες-Θεολογία

www.antifono.gr

6

«Αν είχα κερδίσει το 2007 τις εσωκομματικές εκλογές,θα είχε γραφτεί διαφορετικά η ιστορία της χώρας».

Ο Βαγγέλης ο στικάκιας αποδεικνύει ότι οι πολιτικοί έχουν χιούμορ.

και εν οίκω και εν δήμω

Υπεξαιρέθηκαν σύμφωνα με το εισαγγελέα της έδρας Βα-

σίλη Χαλντούπη 51,4 εκατ. ευρά από το ταμείο του δήμου Θεσ-σαλονικέων επί δημαρχίας του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου!

Δεν επρόκειτο για στραγά-λια αλλά για 51,4 εκατ. ευρά και γύρευε για πόσα άλλα, τα οποία η συμμορία της Θεσσαλονίκης είχε προλάβει να ενθυλακώσει προσκομίζοντας νομότυπα πα-ραστατικά ή σκηνοθετώντας δαπάνες, τις οποίες για πολλά χρόνια ουδείς είχε χαμπαριάσει!

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι εκλάπη ένας σκασμός λεφτά, ούτε ότι πίσω από τα κλοπιμαία βρίσκονται ως συνεργοί και κλε-πταποδόχοι ένα σωρό άνθρω-ποι. Το θέμα είναι ότι πίσω από τους μεγαλοκλέφτες της τοπι-κής κακοδιοίκησης ξιφουλκούν οι πολλοί μικροκλέφτες της, οι οποίοι αιτούμενοι εκ των υστέ-ρων ... δικαιοσύνη, αντιλαμβά-

νονται ως δικαιοσύνη τα λάφυ-ρα από τούδε να διανέμονται μ’ έναν τρόπον τινά περισσότερο σοσιαλιστικό τρόπο, ήτοι να έχουν και οι ίδιοι μεράδι.

Η Θεσσαλονίκη ήταν μόνο η αφορμή αυτού του σχολίου, διότι όσοι ζούμε σε αυτή την χώρα γνωρίζουμε ότι οι κλοπές είναι ο κανόνας κι ουχί η εξαί-ρεση στον πολύπαθο χώρο της τοπικής κακοδιοίκησης, που μ’ επιτυχία έχει υιοθετήσει όλα τα σουσούμια της κεντρικής κακο-διοίκησης.

Κατά τα λοιπά όπως όλοι γνωρίζουν, όταν τα κλοπιμαία είναι τόσα πολλά, κανείς εντέ-λει δεν τιμωρείται αλλά όλοι μαζί διαδηλώνουν στεντορεία τη φωνή την αμέριστο εμπιστο-σύνη τους στην αδέκαστο ελλη-νική Δικαιοσύνη…, που κάπου - κάπου, βρίσκει τρόπους να τιμωρήσει το σαμάρι αλλά ποτέ τα γομάρια.

Η είδηση της προηγούμενης περιόδου δεν ήταν η θρασύ-τατη απαίτηση των δημοσίων υπαλλήλων του Μετρό να … εξαιρεθούν από το ενιαίο μι-σθολόγιο των δημοσίων υπαλ-λήλων ούτε και η τρομοκρατική επίθεση στο αυθαίρετο εμπο-ρικό κέντρο mall, στο οποίο εδώ και χρόνια εκδράμουν οικογενειακώς οι πανέλληνες εκτονώνοντας επιτυχώς την καταναλωτική τους βουλιμία ψωνίζοντας ή χαζεύοντας όσα θα ψωνίσουν όταν με το καλό τα οικονομήσουν.

Τις ίδιες πάνω - κάτω ημέρες πληροφορηθήκαμε ότι μια πε-νηντατριάχρονη γυναίκα για πάνω από μία δεκαετία βρισκό-ταν νεκρή μέσα στο εξοχικό της σπίτι στην Αίγινα! Όλο αυτό το διάστημα κανένας δεν την αναζήτησε! Πριν από λίγο και-ρό εντόπισαν όλως τυχαίως το

πτώμα της φαγωμένο από τα ποντίκια μερικοί γείτονες, που απλώς ήθελαν να καθαρίσουν τον περιβάλλοντα της οικείας της χώρο.

Η ενοχλητική είδηση πέρασε βιαστικά από τις οθόνες μας και ξεχάστηκε γρήγορα.

Προσπεράσαμε κι αυτό το γεγονός που υπενθυμίζει, όσο δεν πάει άλλο, την αποξένωσή μας συνεχίζοντας μ’ επιτυχία να μασκαρεύουμε την μοναξιά μας, χάνοντας τον χρόνο μας με τις εικονικές επαφές μας, απολύτως βέβαιοι ότι η δική μας on line μοναξιά θα έχει ένα λιγότερο φρικτό τέλος.

Κατά τα λοιπά προσευχόμα-στε –όσοι αντέχουμε κι όσο αντέχουμε– η Ειρήνη Ξένου, που έζησε ως ξένη στον κόσμο μας ν’ αναπαύεται εν ειρήνη.

Η ζωή –όπως και η κατανά-λωση– συνεχίζεται...

Αποκεντρωμένη κλεπτοκρατία

Ψωνίσεις, δεν ψωνίσεις θα πεθάνεις

Χαμογελούσε ο όξω καρδιά πρώην δήμαρχος των Θεσσαλονικέων, παράτο γεγονός ότι 51,4 εκατ. ευρά έλειπαν από το ταμείο του δήμου του!Αυτός απλώς ... δημάρχευε. Και τώρα εισπράττει τα αναδρομικά του.

Η κατανάλωση ήη προσδοξία τηςδεν βοηθά μόνοτην δίαιτά μας.Βοηθά , κυρίως,την λησμονιάτης αποξένωσή μας.

και εν οίκω και εν δήμω

7

Κανείς δεν προσβάλλεται που περιμετρικά όλων σχε-δόν των σχολειών της χώρας –ακόμα και της πρωτοβάθμι-ας!!!– ανθεί μια εύρωστη πα-ραπαιδεία, που υποκαθιστά την δημόσια δωρεάν παιδεία μας, που απ’ ότι φαίνεται δεν τα καταφέρνει ούτε καν στην απομνημόνευση. Κανείς δεν προσβάλλεται που οι απόφοι-τοι πολλών σχολών της τρι-τοβάθμιας εκπαίδευσης δεν είναι τίποτε περισσότερο από αγράμματοι πτυχιούχοι.

Όλοι υπέρμαχοι της χυ-δαίας σύνδεσης παιδείας κι αγοράς. Φτηνούς κι εξειδικευ-μένους εργάτες θέλουμε, όχι επαρκείς επιστήμονες.

Διότι δεν μας αφορούν τα παιδέματα της παιδείας. Αυτό

που μας αφορά είναι να έχουν αντίκρυσμα χειροπιαστό οι σπουδές μας. Ν’ αναπαύεται δηλαδή η συνδικαλισμένη τε-μπελιά μας στην διαχείριση της κεκτημένης αλλά τροφα-ντής μιζέριας μας.

Γι’ αυτό και άπαντες σχεδόν σκανδαλίζονται όταν θιχθούν τα πραγματικά ζητήματα της παιδείας και του προσανατο-λισμού των σπουδών.

Ας μείνουν λοιπόν ως έχουν τα πράγματα. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια ας συ-νεχίσουν να λειτουργούν ως πρωινοί χώροι στάθμευσης, ενώ η τριτοβάθμια ας συνε-χίσει να ενισχύει τις ανά την επικράτεια φραπεδουπόλεις –είπαμε πελάτες θέλουμε, όχι πανεπιστήμονες.

Γράμματα σπουδάματα, της Αγοράς τα πράματα

Νέοι –σχεδόν παιδιά– κυκλο-φορούν με όπλα, ληστεύουν,

κρατούν ομήρους, συλλαμβάνο-νται και προσάγονται φωνάζοντας με υπερηφάνεια «ζήτω η αναρχία». Είναι αλήθεια ότι στις αστυνομικές επιχειρήσεις οι αφοπλισμοί και η συλλήψεις δεν γίνονται με ροδοπέ-ταλα. Αλλά στους ενήλικες έτσι παί-ζεται το παιχνίδι κλέφτες κι αστυνό-μοι. Ξεκινάς για τον «αγώνα» (όταν είσαι «κοινωνικός αγωνιστής») ή για το μεροκάματο (όταν είσαι αστυνο-μικός) και δεν ξέρεις αν και πώς θα τελειώσεις τη μέρα σου.

Απ’ ό,τι γνωρίζουμε η οπλοκα-τοχή, η ληστεία κ.λπ. συνιστούν αδικήματα. Γι’ αυτό και παρακο-λουθούμε έκπληκτοι την ευκολία με την οποία κάποιοι –πολλοί – σκανδαλίζονται από την συμπερι-φορά των αστυνομικών αρχών κι επιχειρούν με διάφορους τρόπους και ποικίλες επιδόσεις σοβαρότη-τας να παρουσιάζουν τους συλλη-φθέντες ως άδολους κοινωνικούς αγωνιστές, των οποίων παραβιά-σθηκαν τα δικαιώματα κράτησης.

Ένας … υποψιασμένος καθη-γητής μάλιστα ντρέπεται για την αστυνομία, για την δημοσιογρα-φία και για την Ελλάδα ολάκερη. Για τον εαυτό του, που τρία σημα-ντικά χρόνια, ήταν δίπλα σ’ ένα παι-δί, που «αλλάζει» τον κόσμο με κα-λάσνικοφ, δεν περίσσεψε ντροπή.

Αγαπητοί αναγνώστες μια κοι-νωνία που είναι έτοιμη να δικαιο-λογήσει τα εικοσάχρονα που την σημαδεύουν δεν είναι μια μεγά-θυμη κοινωνία. Είναι μια κοινωνία που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Μια κοινωνία, η ασυ-ναρτησία της οποίας όπλισε τα παιδιά που δεν προσαρμόστηκαν στην σχιζοφρένειά της.

Υ.Γ. Ούτε επικροτούμε ούτε δικαιολο-γούμε την κατάχρηση εξουσίας κανενός. Αλλά αρνούμαστε να υποτιμήσουμε τη λογική μας σχολιάζοντας το δεντράκι των παραβάσεων κι όχι το δάσος της παραβατικότητας –με ή χωρίς κουκού-λα και προσχήματα.

Y.Γ. 2. κ. Δένδια αρμοδιότητά σας εί-ναι, αλλά με τις φαιδρές δηλώσεις σας εκτίθεστε περισσότερο κι από τους υφι-σταμένους σας και τις ανά την επικρά-τεια ζαρντινιέρες.

«Αυτά που περνούν η χώρα και οι πολύτες είναι οδυνηρά,αυτό πρώτος το νιώθω εγώ».

Ο Αντώνης ο καΐλας αποκδεικνύει ότι το χιούμορ των πολιτικών δεν είναι πάντοτε πετυχημένο.

«Μικρομέγαλοι αστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας»Η ελληνική ακροδεξιά, που μονίμως ανησυχεί μήπως γίνουμε Ισλάμ,

ξαναποκάλυψε τον ταλιμπάν, που κρύβει μέσα της...

8

Η γιαγιά μου κάθε φορά που τα παιδιά της φέρονταν απρεπώς κατά την κρίση της –αλλά όχι

και κατ’ ανάγκην άδικα– τα ρωτούσε «τι ψυχή θα παραδώσετε μωρέ;».

Τα παιδιά της δεν της απαντούσαν ποτέ –όχι μόνο επειδή δεν γνώριζαν την απάντηση αλλά, κυρίως επειδή δεν τους είχε ποτέ απασχολήσει η ερώτηση.

Στην πραγματικότητα η γιαγιά μου ήταν ένα εκτός εποχής πρόσωπο. Μια εν αγνοία της λαθρεπιβάτης του με-ταμοντέρνου κόσμου μας με προ-μο-ντέρνες απορίες.

O μοντερνισμός νομίζω ότι εισήλθε στις ζωές μας όταν ψήλωσε ο νους μας, όταν δη-λαδή πάψαμε να ευχαριστούμε κι αρχίσαμε να διεκδικούμε. Στην Δύση αυτό ξεκίνησε πριν από έξι αιώνες. Ο άνθρωπος έπαψε να φοβάται (καλή ώρα, τι ψυχή θα παραδώσει), υπερτίμησε τις δυνάμεις του και πήρε την ζωή στα χέρια του. Η εμπιστοσύνη μάλιστα στις ικανότητές του πήρε σταδιακά ξεκάθαρα μεταφυσικά, ή ακριβέστερα θρησκευτικά χα-ρακτηριστικά, τα οποία τον οδήγησαν σε έναν νέο ιστορικισμό, μια νέα τελεολογία, ένα νέο μεσσιανισμό, που υποσχόταν στην ανθρωπό-τητα μιαν αέναη πρόοδο.

Σε μας άργησε λιγουλάκι να φτάσει αυτή η ενθουσιώδης επιπολαιότητα της συνεχούς προόδου αλλά, όταν έφτασε, την δεξιωθήκα-με με παροιμιώδη ενθουσιασμό. Της δώσαμε και κατάλαβε τόσο, ώστε γίναμε βασιλικότε-ροι του διωγμένου μας πλέον βασιλέως.

Μέχρι όμως να γίνουν αυτά, προηγήθηκαν εκείνοι οι άνθρωποι που θεώρησαν ότι είναι σοφοί, ότι η ανθρωπότητα χρωστά στην σο-φία τους και κάπως έτσι ξεκίνησαν να ξεχρε-ώνουν τους εαυτούς τους. Τα προσχήματα της αποικιοκρατίας –όπως όλα τα προσχήματα πάντοτε– ήσαν εξόχως ευγενή: εκπολιτισμός των αγροίκων ιθαγενών κ.λπ.

Στην πραγματικότητα επρόκειτο για συ-γκαλυμμένη κλεπταποδοχή, που, συχνότα-τα, φορούσε και την ιεραποστολική λεοντή. Αγαθά και πρώτες ύλες μεταφέρονταν από τις αποικίες στις μητροπόλεις.

Ο δυτικός κόσμος όλη αυτή την λεηλασία την έκαμε προκοπή και θωρακισμένος με τα κλοπιμαία πέρασε στην βιομηχανική εποχή.

Τα πράγματα βεβαίως είχαν κομματάκι αλ-λάξει μετά την εδραίωση της αποικιοκρατίας. Οι συγγενείς των αποικιοκρατών δεν έκλε-βαν πλέον τα ξένα αγαθά (περιορίζονταν στις πρώτες ύλες και στην μαύρη εργασία) αλλά τα δημιουργούσαν μόνοι τους. Κι αφού τα

δημιουργούσαν και μάλιστα μαζικά είχαν την ανάγκη και να τα διαθέσουν. Και τα διέθεταν διευρύνοντας το πελατολόγιό τους, κάνοντας δηλαδή την υφήλιο από κόσμο, αγορά.

Με την πτώση μάλιστα του υπαρκτού σου-ρεαλισμού και την είσοδο της Κίνας στην δυ-τική οικονομία ολοκληρώθηκε η κατάκτηση του κόσμου μας από την Αγορά.

Είχε προηγηθεί βεβαίως η «σωτηρία» του λεγόμενου τρίτου κόσμου, που μετά από την γενναιόδωρη βοήθεια του δικού μας κόσμου, έχει περάσει από το στάδιο της ένδειας σε αυτό της πείνας. Μπορεί να μην έχουν να φάνε οι τριτοκοσμικοί αλλά σε περίπτωση που βρουν, υπάρχει πάντοτε ένα κοντινό ψυγείο κόκα-κό-λας για να ρευτούν την χώνεψή τους.

Η αποικιοκρατία μεταπολεμικά μάλιστα προχώρησε τόσο πολύ, ώστε ο ολοκληρωτι-σμός της κατόρθωσε μια οικουμενικών δια-στάσεων διευθέτηση, όχι τόσο εδαφική όσο ξεκάθαρα οικονομική, στην οποία έπρεπε να εξαφανιστούν οι διαφορές. Έπρεπε να ισοπε-δωθούν δηλαδή οι ιδιαιτερότητες και να αντι-κατασταθούν από την παντός λαού δυτική νεύρωση. Ένα προϊόν άλλωστε πουλάει καλύ-τερα, όταν αυτοί που θα το αγοράσουν μιλούν ίδια, ντύνονται ίδια, φέρονται ίδια.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειαζόταν ένα ακόμη πρόσχημα, αφού τα προηγούμενα του εκπολιτισμού και της οικονομίας ξεθώρι-ασαν μετά από τόσες καταστροφές. Το όχημα της μεταπολεμικής αποικιοκρατίας ήταν αυτό της νεόκοπης Δημοκρατίας, κι ας γνώριζαν όλοι –ακόμη κι όσοι καταπίνουν αμάσητα τα παραισθησιογόνα του μοντερνισμού– ότι η δημοκρατία τους δεν λειτουργεί. Στην θέση της αλλά με το όνομά της κάνει παιχνίδι η Αγο-ρά. Η Αγγλία και η Γαλλία, οι γεννήτορες της σύγχρονης Δημοκρατίας πριν γίνουν υπέρμα-χοι της … λαϊκής κυριαρχίας, κατέγραψαν εξαί-ρετες επιδόσεις ως δυνάμεις κατοχής. Σήμερα μπορούν να ρητορεύουν για την ελευθερία καθιστώντας τους πολίτες στην πραγματικό-τητα υπηκόους, πελάτες ή επαίτες του χρημα-

τοπιστωτικού ολοκληρωτισμού που ασκείται ερήμην τους.

Κι όμως η Δύση, κρύβοντας τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά της, πιστεύει ότι θα αυτορυθμι-στούν τα ζητήματά της, ότι ο πο-λιτισμός της είναι ο καλύτερος δυνατός πολιτισμός κι η δημο-κρατία της η καλύτερη δυνατή. Είπαμε, όλος ο κόσμος πρέπει να γίνει Δύση. Για να γίνει όμως όλος ο κόσμος Δύση, θα πρέπει να σταματήσει να είναι οτιδήπο-τε άλλο. Σας θυμίζω ότι όλοι οι ολοκληρωτισμοί διακήρυσσαν

τις πιο αγαθές προθέσεις. Μόνο που οι διακη-ρύξεις δεν μπορούν να κρύψουν την πραγμα-τικότητα των εγκλημάτων που γίνονται στο όνομα της Δημοκρατίας και για λογαριασμό της ειδωλολατρίας των αγορών. Όλα αυτά θα ήσαν διασκεδαστικές παιδαριωδίες εάν δεν ήταν επικίνδυνες γελοιότητες.

Το είδαμε ξεκάθαρα στην Βοσνία. Η Δι-εθνής κοινότητα αρνήθηκε στους Σέρβους, αυτό που προηγουμένως είχε αναγνωρίσει στους Κροάτες και τους Σλοβένους! Το ξανα-είδαμε με την παράδοση του Κοσσόβου στην συμμορία του UCK. Μπήκαν στην ιστορία και-νοφανείς προτεραιότητες όπως «παράπλευρη απώλεια», «προληπτικός πόλεμος», ακόμη κι «ανθρωπιστικός πόλεμος»!

Στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλαχού εί-ναι τουλάχιστον ενθουσιασμένοι από τις Δη-μοκρατίες που κατ’ εξακολούθηση τους κατσι-κώνουμε.

Όσο για τους νικημένους (νικητές) αυτών των πολέμων, αυτοί δεν είναι απλώς νικημένοι. Είναι εγκληματίες πολέμου για τους οποίους φτιάχνονται ειδικά δικαστήρια και τους διασύ-ρουμε με περισσότερη τουλάχιστον τυπικότη-τα από αυτή που δείχνουμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου.

Διότι τα περιλάλητα «δικαιώματα του αν-θρώπου» σταματούν κάπου στον αυλόγυ-ρό μας. Εκεί είμαστε παντελώς ελεύθεροι να ομνύουμε πίστη στην ανοχή και στην διαφο-ρετικότητα, που αρνούμαστε όμως στους γεί-τονές μας! Μόνο όταν προσηλυτιστούν στο δικό μας δημοκρατικό μοντέλο θα μπορούν κι αυτοί, ενταγμένοι στις μικροκομματικές ολιγαρχίες μας, να βγάζουν δεκάρικους για την ανθρώπινη ευτυχία, χειροκροτούμενοι από τις αριστεροδεξιές συμμορίες μας. Άλλω-στε εδώ και καιρό ο λαός έχει αντικατασταθεί από την «κοινή γνώμη», την διαμόρφωση της οποίας έχουν αναλάβει προικισμένοι απατε-ώνες που έχουν στην διάθεσή τους μέσα που δεν υπόκεινται σε κανέναν –μα κανέναν– δη-

Τα ξυλοκέρατα της προόδουξαναγράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ

αντιμοντερνισμός

9

μόσιο έλεγχο (εκτονωθείτε ελεύθερα στα πλη-κτρολόγιά σας –καμία απόφαση άλλωστε δεν εξαρτάται από την ασημαντότητά σας).

Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι παρά την εύηχη διαφωτιστική ρητορεία για ισότητα και πάνδημη ευτυχία, η Δύση εξα-πλώνεται, εξαπλώνοντας μαζί τις ανισότητες και τις δυστυχίες. Όσοι διαφωνούν με αυτή την εκτίμηση δεν έχουν παρά να ρωτήσουν τι γνώμη έχουν για την fraternite, egaliteté, liberté οι απανταχού απόκληροι και οι μετα-νάστες, τους οποίους εκρίζωσε από την δική τους γη ο δικός μας πολιτισμός.

Είναι δε τόση η ευημερία του δικού μας πολιτισμού, ώστε η παχυσαρκία μας να είναι περικυκλωμένη από στρατιές υποσιτισμένων. Κι είναι τόση η στεναχώρια μας για την χαμένη μας κομψότητα, που πιεζόμαστε αβάστακτα από αυτήν. Στην Αμερική λ.χ., στην χώρα-πρό-τυπο (που συγκροτήθηκε χάρη στην δουλεία που κατάργησε μόλις ενάμισι αιώνα πριν), πε-ρισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς κά-νουν τακτική χρήση ψυχοφαρμάκων.

Κι όσα προβλήματα δεν λύνονται με τα ψυχοφάρμακα θα λυθούν βραχυπρόθεσμα με τις νέες τεχνολογίες, μας υπόσχονται οι θιασώτες της υποχρεωτικής προόδου. Μέχρι τότε, θέλοντας και μη, θα καταπίνουμε την παραμύθα της τεχνολογικής προόδου και θα υπομένουμε τους σιγκλ, πλαισιωμένους από χιλιάδες ψηφιακούς φίλους, τους σιγκλ που είναι περισσότερο μόνοι από όλους τους μό-νους, κι ας έχουν on line σύνδεση με υψηλές ταχύτητες και προφίλ μπι! Εικονική «ζωή» ει-κονικών «ανθρώπων», που αενάως νεάζουν. Γεννιούνται, πάνε σχολείο, παντρεύονται, σε απευθείας σύνδεση. Διότι αν δεν καταγραφεί η σκηνοθετημένη επιτυχία τους με μια εικόνα, είναι σαν να μην υπήρξε. Μόνο ο θάνατος δεν μνημειώνεται. Αυτός είναι ο μεγάλος απών

της νεωτερικότητας. Υπάρχει βεβαίως αλλά δεν πρέπει να παρίσταται. Στην αρχή εξορίσα-με τα νεκροταφεία στις παρυφές των πόλεων και στην συνέχεια εξορίσαμε τους ίδιους τους νεκρούς από τις εικονικές ζωές μας. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι αλλά προσποιούμαστε με επιτυχία ότι το αγνοούμε. Η απουσία θανάτου δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μεσου-ρανεί η ζωή. Μεσουρανεί όμως το μασκάρεμά της. Ακόμα και τα γηρατειά τα μασκαρεύουμε. Τους αλλάζουμε όνομα, ενώ στους ίδιους τους γέρους αλλάζουμε τα φώτα. Δείτε τους ξεκού-ραστους, σεξουαλικά δραστήριους, ατσαλά-κωτους και παιχνιδιάρηδες ηλικιωμένους στις διαφημίσεις της πανταχού παρούσας ζωής που συνεχώς εκφυλίζεται σε θέαμα.

Στο περιθώριο της σχεδόν υποχρεωτικής και κατά τα λοιπά δημοκρατικής «ευτυχίας» μας, ακούγονται οι φωνές ή ακριβέστερα οι ψίθυροι όλων εκείνων που υποψιάζονται ότι όσο συνεχίζουμε να έχουμε στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων μας την οικονομία κι όχι τον άνθρωπο, τα ψωμιά μας εκτός από πικρά, θα είναι και μετρημένα. Οι φωνές αυτές, φω-νές απ’ όλο τον κόσμο, πιστοποιούν και περι-γράφουν ένα αδιέξοδο που όμως δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν. Να το εκτονώσουν ναι, αλλά να το ανατρέψουν όχι. Ας μην λησμονού-με επίσης ότι η πολλά υποσχόμενη «πράσινη ανάπτυξη» δεν είναι παρά τα πολλά υποσχό-μενα πράσινα άλογα μιας ακόμη συστημικής κερδοφορίας, που καλοξέρει να κονομάει ακόμα και από τα αδιέξοδά της.

Η Δεξιά όπως και η Αριστερά (όλων των αποχρώσεων), οι οποίες γεννήθηκαν κι ανα-πτύχθηκαν από αυτό και σε αυτό το θερμο-κήπιο της αέναης προόδου, αρνούμενες στα πίσω-πίσω την πρόοδο της παγκοσμιοποί-ησης, βρίσκονται στην πραγματικότητα σε

διάσταση με τον βαθύτερο εαυτό τους –τον βιομηχανικό, τον διαφωτιστικό, τον θετικιστι-κό, τον οικονομιστικό, τον αδιαπραγμάτευτα μοντέρνο. Αν κι εμείς μείνουμε εγκλωβισμένοι σε αυτά τα πλασματικά δίπολα, έχουμε σοβα-ρές πιθανότητες να βουλιάξουμε μαζί τους. Αν όμως απελευθερωθούμε από τα άχθη του μο-ντερνισμού έχουμε το ίδιο σοβαρές πιθανότη-τες να ανακτήσουμε τις ταυτότητές μας, απα-ντώντας πρόσωπα κι όχι νούμερα στις ζωές μας. Έχουμε δηλαδή σοβαρές πιθανότητες να υπερασπίσουμε την διαφορετικότητά μας έναντι του ολετήρα της παγκοσμιοποίησης. Να επανιδρύσουμε, όχι ενώσεις καταναλωτών αλλά κοινότητες ανθρώπων. Αυτά βεβαίως δεν γίνονται με ευχές αλλά με συγκεκριμένες πράξεις. Με την επανοικείωση της γης και την επιστροφή σε ανθρώπινα μέτρα. Το πρόβλη-μα, όπως εύχομαι ότι καταλαβαίνετε, δεν είναι απλώς η σχέση του ανθρώπου με την φύση –όπως διατείνεται ο καθεστωτικός οικολο-γισμός– αλλά η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και τους γύρω του. Κι αυτή η σχέση δεν μπορεί ούτε να βελτιωθεί ούτε αντικατα-σταθεί από την τεχνολογία. Χρειάζονται ση-μεία αναφοράς, ρίζες, ταυτότητα.

Ξεκίνησα με την απορία της γιαγιάς μου και θα ήθελα να τελειώσω απαντώντας στην δική σας απορία εάν επαναπροτείνω το πισω-γύρισμα στις απορίες της γιαγιάς μου.

Σας απαντώ ευθαρσώς: όχι βέβαια. Μπο-ρούμε να αφήσουμε εσαεί αναπάντητη την ερώτησή της και να συνεχίσουμε να ταΐζουμε τον αδηφάγο εγωισμό μας.

Κι επειδή είμαστε και κομματάκι οικολόγοι να τον ταΐζουμε με τα λήμματα της βιομηχανι-κής δημοκρατίας μας άχρι σκασμού.

αντιμοντερνισμός

10

Φονταμενταλισμοί & άλλοθιγράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Όταν τα κοινωνικά, οικονομικά, θεσμικά και πολιτικά ερείπια συνοδεύονται από τα ηθικά, τα πνευματι-κά, τα διανοητικά, τότε ενός κακού μύρια έπονται. Οι δρόμοι της ανόρθωσης είναι κλειστοί. Όταν δη-λαδή μια μπλοκαρισμένη Δημοκρατία, όπως εξελίχθηκε η μεταπολιτευτική, αποτρέπει την ωρίμανση,

τον σχηματισμό ενός αυθεντικού πολιτικού και οικονομικού τοπίου. Όταν καταργεί την δημοκρατική πολιτική Διαλεκτική διαμόρφωσης αντιπολιτευτικών και συμπολιτευτικών πόλων. Αυτός είναι ο λόγος που την κρίσιμη στιγμή η χώρα βρέθηκε και βρίσκεται ακέφαλη, χωρίς ώριμες, ικανές και υπεύθυνες συμπολιτεύσεις και αντι-πολιτεύσεις. Προϊόν ιστορικών, ελεύθερων, μορφωτικών, πολιτικών διαδικασιών και όχι προϊόν εξωθεσμικής κατασκευής, προκατασκευής, όπως παρατηρούμε σήμερα, όπου αδιαφανή λόμπι επιλέγουν, διορίζουν την νέα κακιστοκρατία κ.ο.κ.Το χειρότερο είναι ότι εμποδίστηκε η ύπαρξη μιας αυτόνομης, ελεύθερης, ακόμη και ουδέτερης αναλυτικής διανοητικής σφαίρας, ερμηνείας του σύγχρονου κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Του γιατί η χώρα έφθασε στο βάραθρο. Από αυτήν την σφαίρα θα πήγαζαν οι ιδέες, οι ερμηνείες, η συλλογική αυτογνωσία του τι έγινε και οι δρόμοι, η πυξίδα της ανόρθωσης.

Θα ήταν φυσιολογικό, απελευθερωτικό μετά την ήττα να βλέπαμε ένταση της σκέψης, του διαλόγου, επιτά-χυνση της παραγωγής γνώσης, νέων ιδεών. Να διακρίναμε στα πεδία της Αγοράς, της Εκκλησίας του Δήμου, την επώνυμη και ανώνυμη, την ατομική και συλλογική εξυπνάδα. Θα έπαιρνε δηλαδή λόγο και μορφή η πολιτική στα δυο γενεσιουργά χαρακτηριστικά της. Την μνήμη. Δεν υπάρχει πολιτική χωρίς Μνήμη. Και το σχέδιο. Την παραγωγή, επιτάχυνση των ιδεών, των προτάσεων που τροφοδοτούν τις νέες προωθητικές δυ-νάμεις ενός νέου Συστήματος – Ελλάδα. Το τοπίο όμως είναι παρακμιακό. Ομοιόμορφες ολιγαρχίες, ένοχες ομάδες δεξιοαριστερών, μη παραγωγικών επαγγελματιών που συντηρούνται από τον δημόσιο προϋπολο-γισμό, διαμορφώνουν καθημερινά ένα υποκριτικό θέατρο συγκρούσεων, θορύβου, κραυγών, τηλεοπτικών καυγάδων. Αντί της ποιοτικής επαναθεμελίωσης, της αναδιάρθρωσης, έχουμε την αποδιάρθρωση και την υποβάθμιση της Δημόσιας Πολιτικής σφαίρας από τα κάθε είδους προϊόντα μιας μπλοκαρισμένης και ελεγ-χόμενης δημοκρατίας.

Ποτέ στην ιστορία ένοχες πολιτικές γραφειοκρατικές ομάδες δεν ερμήνευσαν την ήττα μιας πολιτικής δια-δικασίας, ενός σχεδίου, μιας χώρας, με όρους ορθού Λόγου, με όρους Επιστήμης. Ο καυγάς, η σύγχυση κατά τον Αριστοφάνη και οι ολιγαρχικές κινήσεις κατά τον Θουκυδίδη, ήταν το πεδίο της επιβίωσης και αυτοσυ-

ντήρησής τους. Η καθαρότητα, τα καίρια που έλεγε ο Αισχύλος, είναι ο θάνατός τους.Έτσι η κοινωνία, ανεκπαίδευτη και ακαλλιέργητη, καταφεύγει σε υπανάπτυκτες, προπολιτικές σκέψεις και εκδοχές της πολιτικής για την ερμηνεία της ήττας. Η μεγαλύτερη ήττα είναι όταν δεν μπορείς να ερ-

μηνεύσεις την αρχική σου ήττα. Η ερμηνεία είναι συνώνυμη της απόκτησης μιας χρήσιμης για το μέλ-λον παιδείας και απελευθέρωσης από τις παλιές ιδέες και δυνάμεις που σε οδήγησαν στην παρακμή.

Ερμηνεία σημαίνει ότι μπορείς να οικοδομήσεις το μέλλον σου με νέες ιδέες, νέες δυνάμεις, νέα θεμέλια, νέες πέτρες. Εξ ου και το όνομα Πέτρος, ο Απόστολος Πέτρος.

Σ’ αυτό το παρακμιακό, υπανάπτυκτο πολιτικά και φτωχό ηθικά πεδίο, η αναζήτηση των αι-τίων της κρίσης, της ήττας, επικεντρώνεται στο 1821, στο 1949, ακόμα και στο 1400! Πρό-κειται για φονταμενταλιστικού τύπου ερμηνείες, σχολές (μαγαζάκια) σκέψης, κύριο χαρα-κτηριστικό των οποίων είναι η διανοητική και επιστημονική ανεπάρκεια, συνοδευμένη από την πνευματική οκνηρία. Επειδή δεν μπορούν να αναλύσουν με επιστημονικούς όρους, με όρους ορθού λόγου, την πολιτική, οικονομική, θεσμική και πολιτική εξέλιξη της χώρας την περίοδο 1974-2012, καταφεύγουν σε εύκολες, τεμπέλικες ιστορικές επιστροφές. Επιλέ-γουν την παραμυθίαση αιώνων, αντί την διανοητική δέσμευση στις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Η συμβολή τους είναι η καθήλωση της κοινωνίας των πολιτών, του μυαλού των πολιτών στο παρελθόν αντί της προέκτασής τους προς το μέλλον. Έτσι ακόμη και σήμερα η χώρα δεν μπορεί να υπερβεί πολιτικά, ψυχολογικά, δημιουργικά, ηγεμονικά την σύνοδο της Φεράρας και της Φλωρεντίας ούτε τον Γράμμο και το Βίτσι. Είναι παράδοξο, είναι όμως πραγματικό. Με αυτόν τον τρόπο όμως βρίσκεται εκτός χρόνου, εκτός ιστορίας, εκτός του παρόντος της.

Ανακυκλώνεται ψυχολογικά, μεταφυσικά, ιδεοληπτικά και ανερμήνευτα στο παρελθόν της. Αυτός ο ιδιότυπος αριστεροδεξιός ανακυκλωνόμενος και αλληλοτροφοδοτούμενος Φονταμελισμός είναι μια από τις εκφράσεις της διανοητικής στασιμότητας και παρακμής. Ο φονταμενταλιστικός, ακατέργαστος ιστορικισμός κι ένας πληθωριστικός, φλύαρος, μο-

νοδιάστατος νομικισμός καθηλώνουν αντί να αναζωογονούν και να καλλιεργούν την ανα-λυτική σκέψη στην χώρα.

πολιτική

Αγοραίες Αντιλογίεςεπιμέλεια ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΥΡΙΛΛΟΣ

Ασπόνδυλα μαλάκια

Λάβαμε το ακόλουθο ηλε-κτρονικό μήνυμα που, απ’ ό,τι φαίνεται, αποτελεί πρωτοβουλία μιας ποιήτριας για τον νόμο περί ιθαγένειας:

«Ασπόνδυλες και εφήμερες Ελληνίδες, ασπόνδυλοι κι εφήμε-ροι Έλληνες, ελάτε τη Δευτέρα, στις 12 το μεσημέρι, στα σκαλο-πάτια του ΣτΕ, να ακουμπήσουμε όλοι για λίγο ένα αντικείμενο που μας ταυτοποιεί: ένα μολύβι ή ένα μουσικό όργανο ή ένα ρούχο, ένα βιβλίο, το διαβατήριό μας. Να δι-αμαρτυρηθούμε έμπρακτα, αλλά με χιούμορ και φαντασία, για την απόφαση του ΣτΕ περί αντισυ-νταγματικότητας του νόμου για την ιθαγένεια. Για να μη μείνουν ξένοι και γκετοποιημένοι όσοι και όσες δεν γνώρισαν άλλη πα-τρίδα αλλά δεν έχουν το σωστό αίμα και πνεύμα. Τη Δευτέρα, 4

Μαρτίου, δώστε το παρόν, για λίγα έστω λεπτά, στο ΣτΕ, στο κτί-ριο του Αρσακείου, στην Πανεπι-στημίου. Φέρτε και τις φίλες και τους φίλους σας. Χρειαζόμαστε πολλές και ανεξάρτητες ατομι-

κές στάσεις για να βγούμε από το σκοτάδι. Διαδώστε αυτό το μή-νυμα με τον δικό σας τρόπο, με τη δική σας πρωτοβουλία. Εμείς φτιάχνουμε το πλαίσιο. Όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Ανε-

ξάρτητη πρωτοβουλία.» Το μήνυμα συνοδευόταν από

την ακόλουθη προτροπή:«Φέρτε σπονδύλους (!) αν

έχετε κανένα παιδικό κιτ με συ-ναρμολογούμενους δεινόσαυ-ρους! Φέρτε εφημερίδες! Σπά-γκο, μανταλάκια, συρραπτικό! Κι ό,τι άλλο συμβολίζει τον εαυτό σας, την ταυτότητά σας! Κι ελάτε να διαμαρτυρηθούμε αύριο στις 12 στα σκαλάκια του Συμβουλίου της Επικρατείας, στην Πανεπιστη-μίου, για την κήρυξη ως αντισυ-νταγματικού του νόμου για την ιθαγένεια. “Ασπόνδυλοι κι εφήμε-ροι”- αλλά όχι παθητικοί και ξε-νόφοβοι. Αύριο, στις 12, στο ΣτΕ, ειρηνικά και με χιούμορ!»

Αν είναι η ταυτότητα θέμα συρραπτικού, αν το ελληνικό Σύ-νταγμα είναι κουρελόχαρτο, τότε μπορούμε να είμαστε κι εμείς χα-ρούμενα ασπόνδυλα μαλάκια...

11

ακροθιγώς

O ανάποδος ρατσισμός

Έχουμε την βάσιμη νομίζουμε υποψία ότι η «προοδευτική» επιμονή να αποδοθεί η ελληνική ιθαγένεια (χωρίς να γίνεται

διάκριση από την εθνικότητα) σε όλους όσους γεννήθηκαν στην χώρα μας είναι ένας ρατσισμός από την ανάποδη. Ένας ρατσι-σμός που θέλει να κάνει σαν τα μούτρα του όλους όσους δεν εί-ναι ή δεν θέλουν να γίνουν σαν τα μούτρα του. Διότι υπάρχουν και περιπτώ-σεις ανθρώπων που γεννήθηκαν στην χώρα μας, ζουν στην χώρα μας, πιθανώς να πεθάνουν και στην χώρα μας αλλά, με όλο τον σεβασμό που έχουν ή και δεν έχουν στην χώρα μας, θέλουν να είναι κάτι άλλο. Στο όνομα ποιου «ανθρωπισμού»

θα τους στερήσουμε το δικαίωμα ή την υπερηφάνεια να είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από εμάς;

Δεν μας φτάνουν οι τόσοι Χασάν που έγιναν ακατήχητοι «Γι-άννηδες»; Θέλουμε κι άλλους «νεοπροσύλητους» στον ολοκλη-ρωτισμό του «όλοι ίδιοι»;

Αυτή η στενο-καρδία του συγκα-λυμμένου γενιτσα-ρισμού, που στερεί στους ανθρώπους την ταυτότητά τους, είναι τόσο ανελλήνιστη όσο κι εκείνη που δεν τους αναγνωρίζει ότι υπάρχουν, επει-δή ακριβώς δεν της μοιάζουν.

Στην φωτογραφία από-δημες Ελληνίδες, για τις οποίες είμαστε περήφα-νοι που διατηρούν την Ελληνικότητά τους και την διαδηλώνουν.

12

φερσίματα

«Γύρω από τους δημόσιους άνδρες,είτε με τη θέλη-σή τους είτε άθελά τους, πλέκεται ένας μύθος που υποκαθιστά την αλήθεια, ή αν θέλετε την αλλοιώ-νει, και με τον χρόνο αποκρυσταλλώνεται σε ιστο-ρική μορφή».

Η πιο πάνω διαπίστωση που ανήκει σε ένα διακεκριμένο φίλο του Κωνστα-ντίνου Καραμανλή, στον Κωνσταντίνο

Τσάτσο, έγινε το 1987, όταν άρχισαν να συ-ντάσσονται τα περιβόητα «Αρχεία Καραμαν-λή» που εκδόθηκαν τελικά με τέτοιο τρόπο ώστε να φιλοτεχνείται η αγιογραφία του αν-δρός. Η πρόσφατη πανηγυρική εκδήλωση για τον αρχηγέτη της ελληνικής Δεξιάς ωστόσο, στην οποία συνέπραξε ο φιλόδοξος νεαρός ηγέτης του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, φανερώνει όχι μόνο την πρωτοφα-νή κατάπτωση στην οποία βρίσκεται η ακαδη-μαϊκή ιστοριογραφική κοινότητα αλλά και το στρατηγικό- ηθικό αδιέξοδο του δημοκρα-τικού πολιτικού κόσμου της χώρας. Η άκριτη μυθοποίηση του πολιτικού που θεμελίωσε πολλά από τα σημερινά αδιέξοδα, επιβάλλει να θυμηθούμε έστω δι’ ολίγων κάποιες πτυχές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαμψε διά της απουσίας του από κάθε πράξη αντίστασης κατά της δικτατορίας Μεταξά, από το έπος του 1940 αλλά και από το έπος της Εθνικής Αντί-στασης παρότι το 1941 ήταν 34 ετών και είχε εκλεγεί ήδη δύο φορές βουλευτής Σερρών του Λαϊκού Κόμματος (1935, 1936). Η εκλογή του εκείνη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη πρά-ξη αγνωμοσύνης σε βάρος του έως τότε προ-στάτη του Αθ. Αργυρού (με έξοδα του οποίου σπούδασε και αναδείχθηκε), αφού συντελέ-στηκε με εξαπάτηση των ψηφοφόρων του πα-λαίμαχου πολιτικού που απέτυχε εκλογικά.

Κατά τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου ο Καραμανλής ουδέποτε αντέδρασε όπως πολ-λοί άλλοι, ακόμη και συντηρητικοί πολιτικοί. Κατά το έπος του 1940- 1941 δεν στρατεύθη-κε εξαιτίας βαρηκοΐας, όπως αναφέρουν οι βι-ογράφοι του. Κατά την Εθνική Αντίσταση δεν έλαβε μέρος ούτε καν σε δεξιές, εθνικιστικές ομάδες αντίστασης. Ανέμενε να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ώστε το 1946 να επανέλθει στην πολιτική εκλεγόμενος και πάλι βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος.

Το 1955 κατά παραβίαση του Συντάγματος, της εκπεφρασμένης θέλησης του ψυχορρα-γούντος αρχηγού του πλειοψηφούντος κόμ-ματος του Ελληνικού Συναγερμού Παπάγου και της βούλησης της μεγάλης πλειοψηφίας

της κυβερνώσας κοινοβουλευτικής ομάδας, επελέγη αυθαίρετα από το Παλάτι, σχημάτισε κυβέρνηση και ίδρυσε την ΕΡΕ που κέρδισε τις εκλογές του 1956, παρότι υστέρησε σε ψή-φους από την Δημοκρατική Ένωση χάρη στο καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα και στην υποστήριξη του ΙΔΕΑ. Όπως βέβαια αποκαλύ-φθηκε λίγα χρόνια αργότερα, προ της επιλο-γής του από τα ανάκτορα, είχε ήδη δεσμευθεί με το «μνημόνιο Πιπινέλη» να οδηγήσει το Κυπριακό σε συμβιβαστική λύση που θα απο-καθιστούσε τις συμμαχικές σχέσεις της Ελλά-δας. Προς την κατεύθυνση αυτή, και με άμεσο συνεργό τον Ευάγγελο Αβέρωφ, υπονόμευσε συνειδητά τον κυπριακό απελευθερωτικό αγώνα ασκώντας συνεχείς πιέσεις στην κυ-πριακή ηγεσία και επιβάλλοντας τελικά στον αρχιεπίσκοπο Μακάριο (με τον εκβιασμό της εγκατάλειψης) υπογραφή των μοιραίων συν-θηκών Ζυρίχης- Λονδίνου, με τις οποίες η Τουρκία επανέκτησε νομικά δικαιώματα (και μάλιστα με στρατιωτικές εγγυήσεις) στη νήσο. Οι συνθήκες που καθιστούσαν αδύνατη πλέον την Ένωση χωρίς στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία, υπογράφηκαν παρότι ο Κων. Κα-ραμανλής γνώριζε την στρατιωτική αδυναμία της Ελλάδας λόγω των αποστάσεων. Αδυνα-μία την οποία ωστόσο ο ίδιος αργότερα επι-καλέστηκε όταν κυνικά θα αποφανθεί ότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Κατά το διάστημα της πρώτης «οκταετί-ας» του (1955- 1963) ο Κ. Καραμανλής υπήρξε πολιτικός αρχιτέκτονας της στρεβλής οικονο-μικής ανάπτυξης που οδήγησε μεν σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου αλλά με τρομερό κό-στος: α) την περιβαλλοντική και πολεοδομική καταστροφή της χώρας, β) τη μετανάστευση 1.000.000 Ελλήνων (γεγονός που έκανε δυνα-τή, σε συνδυασμό με το αυταρχικό κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον, την ταχύρρυθμη ανάπτυξη και γ) την ηθική διάλυση της ελλη-νικής κοινωνίας καθώς η ατιμωρησία των δο-σιλόγων, ο άναρχος νεοπλουτισμός και η με κάθε τρόπο πρόταξη της «ανάπτυξης» διέλυ-σαν κάθε αίσθημα κοινωνικής συνοχής.

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή όχι μόνο δεν διεκδίκησαν πολεμικές αποζημιώσεις ή το κατοχικό δάνειο από την Γερμανία, αλλά με ειδικό νόμο (3933/13-2-1959) και κατόπιν με νομοθετικό διάταγμα (4016/3-11-1959), μετά από μυστική συμφωνία με τη γερμανική κυ-βέρνηση, αμνήστευσαν όλους τους εγκλημα-τίες πολέμου για να αποφυλακιστεί ο περιβό-ητος δήμιος της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν που είχε καταγγείλει την εμπλοκή και του ίδι-ου του Καραμανλή με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής.

Στο εκλογικό πεδίο, μετά τη νίκη χάρη στο

τριφασικό εκλογικό σύστημα του 1956 και την επικράτηση το 1958 χάρη στη διάσπαση της δημοκρατικής παράταξης, κέρδισε τις εκλογές του 1961 με πρωτοφανές όργιο βίας και νοθεί-ας (σχέδιο Περικλής). Το 1963 αντιλαμβανό-μενος, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Γρηγ. Λαμπράκη (από το παρακράτος που ο ίδιος ανεχόταν επί χρόνια να δρα), τη μεταστροφή του εκλογικού σώματος υπέρ της Ενώσεως Κέ-ντρου και την απροθυμία πλέον του Παλατιού να συνεχίσει να τον στηρίζει ευνοιοκρατικά, μεθόδευσε την σύγκρουσή του με τον θρόνο ώστε να βρει πρόσχημα παραίτησης και απο-μάκρυνσης από την Ελλάδα καθώς του φαινό-ταν αδιανόητο να εμφανιστεί στη Βουλή ως αντιπολιτευόμενος. Έτσι, τον Νοέμβριο του 1963 αναχώρησε από την Ελλάδα υπό συνθή-κες κάθε άλλο παρά τιμητικές.

Κατά το διάστημα 1964- 1967, με εμπρη-στικές δηλώσεις και παρασκηνιακές επαφές ενίσχυσε το κλίμα αντικομμουνιστικής φοβίας που εξώθησε τις δυνάμεις της άκρας δεξιάς στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, συντε-λώντας έτσι σε ένα κλίμα ανοχής προς αυτό. Τον Αύγουστο του 1966 στην έκκληση του Κωνσταντίνου για επιστροφή προκειμένου να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, αρνήθηκε δηλώ-νοντας στο βασιλικό απεσταλμένο Δ. Μπίτσιο ότι η απόφασή του για αποχώρηση από την πολιτική ζωή ήταν οριστική και αμετάκλητη. Μετά από χρόνια ο Κωνσταντίνος ισχυρίστη-κε ότι ο Καραμανλής έθεσε ως προϋπόθεση επιστροφής την αναστολή διατάξεων του Συ-ντάγματος, ήτοι εκτροπή.

Η πρώτη αντίδραση του Κ. Καραμανλή μετά την 21η Απριλίου δεν ήταν η ευθεία κα-ταδίκη των συνταγματαρχών αλλά η δικαι-ολόγηση της εκτροπής με την επίρριψη της ευθύνης γι’ αυτήν αποκλειστικά… στους πολι-τικούς του αντιπάλους και με την αναφορά ότι «η χώρα βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση ανωμαλίας επί τριετία»: από τότε δηλαδή που κέρδισε τις εκλογές του 1964 η Ένωση Κέ-ντρου! Επί μήνες ο Κ. Καραμανλής θα αρκεστεί σε συμβουλές προς τον τότε βασιλιά και προς τον ψευδοπρωθυπουργό Κόλλια πριν πάρει σαφή θέση κατά της δικτατορίας, εξακολου-θώντας ωστόσο να χρησιμοποιεί συνεχώς τον όρο «επανάστασις» για το πραξικόπημα.

Ο Κ. Καραμανλής επανήλθε στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το 1974 την Κύπρο στον Ατ-τίλα- 2 και εξαπατώντας τους αφελείς με την χωρίς νόημα αποχώρηση από το ΝΑΤΟ (ώστε να γίνει ανεκτή η αδράνεια) αντί να κλείσει τις αμερικανικές βάσεις, μόνη πράξη που θα απο-τελούσε πραγματική πίεση προς την υπερδύ-ναμη. Στη νοοτροπία Καραμανλή- Αβέρωφ όμως τέτοιας μορφής πίεση ήταν αδιανόητη.

Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλήστον Αλέξη Τσίπρα...

γράφει ο ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

13

φερσίματα

Ο φάκελος της κυπρι-ακής τραγωδίας παρέ-μεινε κλειστός ώστε να μην πληροφορηθεί επίσημα ο ελληνικός λαός τις συνθήκες της προδοσίας του 1974 και της συμπαιγνίας της μεταπολίτευσης με την τρίτη χούντα, τη χούντα Γκιζίκη- στρατηγών που του παρέδωσε την εξου-σία. Σαν να μην έφτα-νε η εγκατάλειψη, στη συνέχεια η κυβέρνηση Καραμανλή ανάγκασε τον αρχιεπίσκοπο Μα-κάριο να αποδεχθεί την λύση διζωνικής ομοσπονδίας στην Κύπρο, με την υπόσχεση ανάλογων υποχωρήσεων και της Τουρκίας. Υποχωρήσεων που φυσικά δεν ήρθαν ποτέ.

Συγχρόνως με την απώλεια της Κύπρου, η κυβέρνηση Καραμανλή ανέχθηκε την ολοκλήρωση του ξεριζωμού των Ελλήνων της Πόλης και της Ίμβρου, με συνέπεια να ανατραπεί οριστικά η ισορροπία δυνάμεων και να καθίστανται χωρίς αντίβαρο οι μελλοντικές τουρκικές επιδιώξεις στην Θράκη.

Στο εσωτερικό πεδίο όπου επικεντρώνεται συνήθως ο θαυμασμός για τον μεταπολιτευτικό Καραμανλή, είναι αλήθεια ότι θεμελίωσε τη δημοκρατία και επιτάχυνε την οικονομική ανάπτυξη. Αποκρύπτεται όμως ότι η μεταπολιτευτική ανάπτυξη έγινε με υπέρμετρο δανεισμό και με διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας και με συνέπειες την ηθική παρακμή και την κοινωνική εξαχρείωση. Η είσοδος στην ΕΟΚ έγι-

νε χωρίς καμιά παραγω-γική προπαρασκευή με συνέπεια την πλήρη δι-άλυση της βιομηχανικής και γεωργικής υποδομής της χώρας. Τις συνέπειες αυτής της διάλυσης ζού-με σήμερα.

Σήμερα ο πρόεδρος της Ριζοσπαστικής Αρι-στεράς νομίζει ότι δίνει τα διαπιστευτήριά του στην άρχουσα τάξη (εν όψει της έλευσής του στην… εξουσία) πλέκο-ντας το εγκώμιο του Κ. Καραμανλή διότι… νο-μιμοποίησε το ΚΚΕ μετά το 1974 και έπαυσαν οι διωγμοί των αριστερών

– ωσάν να ήταν δυνατόν μετά τη λαίλαπα της καπηλείας και της εθνι-κής προδοσίας της χούντας να συνεχιστεί η λειτουργία του εμφυλιο-πολεμικού κράτους. Οι αυταπάτες και ο καιροσκοπισμός του κ. Τσίπρα δεν αποκαλύπτουν μόνο την παντελή απουσία ιστορικής και πολιτικής κρίσης, αφού η «προσφορά» του Κ. Καραμανλή είναι γνωστή σε όλο τον δημοκρατικό λαό, αλλά φανερώνει και την αδυναμία του φιλόδο-ξου νέου πολιτικού να κατανοήσει πώς και γιατί η Ελλάδα έφτασε στη σημερινή χρεοκοπία. Εκτός εάν οι εργολαβικές παραδόσεις θεωρείται πως πρέπει να μένουν πάντα στο απυρόβλητο. Έτσι όμως το πρόβλημα δεν είναι το ιστορικό παρελθόν του Κ. Καραμανλή. Είναι το πολιτικό μέλλον του κ. Τσίπρα και κυρίως το μέλλον του ελληνικού λαού. Που δεν έχει κανένα περιθώριο πλέον να ξαναζήσει άλλη μια φορά την με-ταπολιτευτική τραγωδία. Ούτε καν ως φάρσα….

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ

διανομή από τις εκδόσεις τουΕικοστού Πρώτου, Ζαλόγγου 9, Αθήνα, τηλ. 210 3800520

14

Βιβλιοθήκηγράφει η ΙΩΑΝΝΑ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

σελιδοδείκτης

*Το ψωμί είναι ιερό. Γι’ αυτό και δεν θα κακολογίσουμε όσους συγγραφείς συνέφαγαν (στα πλαίσια των δραστηριοτήτων κά-ποιας «Πρωτοβουλίας κατά του ρατσισμού») με τον διανοούμε-νο-πολιτικό Ε. Βενιζέλο, ο οποίος μάλιστα τους πρότεινε και βιβλία! *Έχουν επιπλέον όλοι τους τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας για την υπομονή τους. *Από τις εκδό-σεις Γαβριηλίδη κυκλοφόρησαν Άπαντα τα διηγήματα του ολιγο-γράφου αλλά πολύ σημαντικού πεζογράφου Ηλία Χ. Παπαδημη-τρακόπουλου, που με υπευθυνό-

τητα και διακριτικότητα υπηρέτη-σε την δισκολοκατόρθωτη μικρή φόρμα. Κάπως τσιμπημένη μας φάνηκε μόνο η τιμή της κασετί-νας (53,25). *Αλλά πάλι όλα σχετι-κά είναι. Τα ίδια περίπου χρήματα κοστίζει η τρίτομη ευπώλητη τσό-ντα για τις αποχρώσεις του γκρι από τις εκδόσεις Πατάκη. *Από τον Κέδρο επανακυκλοφόρησε η επίκαιρη Ανατομία του Φασισμού. *Από την Λευκωσία και τις εκδό-σεις Αιγαίον έρχεται το μικρό Πώς έγινε κι έχουμε πάψει να γιορτά-ζουμε; του Χρήστου Γιανναρά κι υπάρχουν δυο σοβαροί λόγοι να

το αναζητήσετε και να το προ-μηθευθείτε. Ο πρώτος είναι το θέμα και η διάπραγμάτευσή του. Ο έτερος το αντί προλόγου κεί-μενο του Βάσου Φτωχόπουλου. *Το τεχνικό σύστημα του Ζακ Ελ-λύλ από τις εκδόσεις Αλήστου Μνήμης είναι ένα βιβλίο που καλό είναι να διαβάσουμε όλοι με προσοχή, μήπως και καταλά-βουμε πώς πήραμε την ζωή μας λάθος και κάνουμε τα –έστω και τώρα– υπόλοιπα. *Από την Κίχλη κυκλοφορούν οι φωτογραφίες της δικής μας Δέσποινας Πιλάτη σε μια φροντισμένη έκδοση με

πρόλογο του βετεράνου Πλάτω-να Ριβέλη. *Στον αγέραστο Ίκαρο εορτάζουν τα εβδομήντα τους χρόνια. Εγκάρδιες ευχές για καλή συνέχεια και σε όσα θα έρθουν. Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Μακρυδάκη (Του Θεού το μάτι, Εστία) σχηματίσαμε την εντύπωση ότι αδικεί τον εαυτό του και σπαταλά το ταλέντο του εκδίδοντας τόσο συχνά. *Από τις εκδόσεις της Εστίας μάθαμε επί-σης ότι ο Κ. Μητσοτάκης ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. *Πειράζει που εμείς είμαστε κάπως παλιομοδίτες;

15

πολιτική

Είναι νομίζουμε προφανές ότι δεν είναι μονακόπρόβλημα της Ιεραρχίας η φιλοχρηματία.κάποιων ιεραρχών. Στην φωτογραφία περιφορά εικόνος με όχημα - ανθοστήλη του πυροσβεστικού Σώματος -από την Μητρόπολη Αιγιαλείας και Καλαβρύτων.

«Πρέπει να καταδικάσουμε την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ομονοούν όλοι οι σχολιαστές του δημοσίου βίου. Αυτός είναι ένας κοινότοπος αφο-ρισμός, του οποίου δεν έχει γίνει απλώς χρήση αλλά κατάχρηση.

Θα μας επιτρέψετε –όχι χωρίς λόγο νομίζου-με– να είμαστε δύσπιστοι στις κοινοτοπίες. Στην χώρα μας λόγου χάριν, όπου σχεδόν όλοι δηλώ-νουν δημοκράτες, η δημοκρατία παραμένει ζη-τούμενο κι όχι δεδομένο. Το ίδιο αλλά από την ανάποδη ισχύει και για την βία κι όλους τους αφο-ρισμούς που την συνοδεύουν. Κανείς δεν την ζητά αλλά αυτή είναι δεδομένη!

Χρειάζεται όμως να υπενθυμίσουμε ότι, εκτός από τις θρασύδειλες επιθέσεις εναντίον ένστολων εργαζομένων –μέσω πανελληνίων εξετάσεων–, υπάρχουν κι άλλες μορφές βίας, τις οποίες συνή-θως τις θεωρούμε λίγο πολύ αυτονόητες –μονο-πώλιο του κράτους ή δεν ξέρουμε τι άλλο.

Βεβαίως είναι πολύ εύκολο όταν είσαι χορτά-τος να νουθετείς τους πεινασμένους. Εκτός από εύκολο όμως είναι και θρασύ και χυδαίο κι άναν-δρο συνάμα.

Όπως και οι, εκ των υστέρων, πάντοτε προ-τροπές να ψηφίσουμε άλλο κόμμα, να κατέβουμε συντεταγμένα στο πεζοδρόμιο κι άλλα άσφαιρα με τα οποία επιτυχώς μας αφοπλίζει η «δημοκρατία» του θεάματος και των εργολάβων.

Δεν γνωρίζουμε αν οι πολυπληθείς υπέρμαχοι της μη βίας μπο-ρούν, όχι να συμμερισθούν, αλλά να αντιληφθούν έστω, πόση βία υφίσταται ο γονιός του οποίου τα παιδιά είναι ανασφάλιστα, ο δα-νειολήπτης που δεν απαντά στις κλήσεις των εισπρακτικών, ο ενοι-κιαστής που χρωστά μισθώματα, η μάνα που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της.

Έναντι όμως αυτής της καθόλα νομιμοφανούς βίας, νομίζουμε,

ότι υπάρχει κι η άμυνα –άλλοτε νόμιμη κι άλλο-τε παράνομη άμυνα. Κάποιοι «αμύνονται» μ’ έναν γδούπο ή μ’ έναν πυροβολισμό. Αφού δεν μπο-ρούν να διαφεντέψουν την ζωή τους, διαφεντεύ-ουν τον θάνατό τους –κι ας είμαστε επιτέλους καλόπιστοι έναντι του θανάτου, αφού δεν είμα-στε καλόπιστοι έναντι της ζωής. Κάποιοι άλλοι εκτιμούν ότι δεν πρέπει να πάει ατουφέκιστος ο αργός θάνατός τους. Θέλουν πιθανώς να τους θυ-μούνται τα παιδιά τους όχι ως προσκυνημένους αλλά ως υπέρμαχους μιας αξιοπρέπειας, που πε-ριφρονεί την διαπραγμάτευσή της. Ο καθείς και τα όπλα του που λέει κι ο ποιητής, αυτός που μύριζε ανθρώπινο κρέας στην «τάξη» τους, που προφήτεψε τις μεταμφιέσεις της βαρβαρότητας, τις «άνομες συμμαχίες και τις προσυμφωνημένες υποδουλώσεις».

Στην άρρωστη χώρα μας όμως δεν έχουν πέ-ραση οι ποιητές. Μεσουρανεί η ποιητικότητα των κυβερνητικών κι αντιπολιτευόμενων εκπροσώ-πων. Παρά την χρόνια ανικανότητά μας πάντως να φερθούμε ως φυσιολογικοί άνθρωποι, μια φορά στο τόσο, καλό είναι να τιμούμε την στοιχειώδη λογική χρησιμοποιώντας την. Πώς θα αντιδρά-σουν όλοι αυτοί οι νεόπτωχοι; Αυτοί που τα ‘χουν

όλα –εκτός από την υποθηκευμένη τους ζωή– χαμένα. Ποιος είναι αυ-τός που θα τους λοιδορήσει ως τρομοκράτες, επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι τους στους αγάδες της τραπεζικής ευημερίας;

Ψιλά ερωτήματα για τον κυρίαρχο καθωσπρεπισμό. Μια κοινωνία της οποίας οι πολιτικοί είναι δειλοί και διεφθαρμένοι μπορεί να ανα-κάμψει. Μια κοινωνία όμως, της οποίας ο πνευματικός κόσμος είναι περισσότερο δειλός και διεφθαρμένος από αυτούς που πρέπει να εγκαλέσει, δεν ανακάμπτει. Βουλιάζει αργά και σταθερά στις κοινοτο-πίες, καταδικάζοντας την «βία απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται»…

Βουλιάζοντας στις περί βίας κοινοτοπίεςτης ΣΥΝΤΑΞΗΣ

βιβλιοπωλείο κ.ά πορθμός

βιβλία με περιεχόμενο, αναγνώστες με απαιτήσεις

ελληνικά &ξενόγλωσσα βιβλία

στις καλύτερες τιμές

16

πιπέρι στο στόμαΜήπως ρε μπατριώτες έφτακε η ώρα να σκεφθούμε στα σοβαρά το ενδεχόμενο ΕΝΩΣΗΣ με την Κύπρο;

σχολιανά

•Ποια Αμερική; Η Ελλαδίτσα μας είναι η χώρα των μεγάλων ευκαιριών.

•Ξεκινάς, ας πούμε, παρατρεχάμενος μιας Ρούλας και καταλήγεις κυβερνητι-κός εκπρόσωπος.

•Ή και υπουργός Οικονομικών, αφού προηγουμένως κόλλησες ένσημα στην ακριβή υπόθεση του σοσιαλισμού -στην αρχή στην ΚΝΕ κι ύστερα στο ΠΑΣΟΚ.

•Ή γίνεσαι και κοινοτικός επίτροπος, αφού ξόδεψες την νεότητά σου καταγγέ-λοντας την Ευρώπη των μονοπωλίων.

•Σοφά το είχε επισημάνει -υπό προϋπο-θέσεις- ο Ευάγγελος Αβέρωφ: όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος.

•Αυτό ανακάλυψε ο κ. Μαρκόπουλος κι αφού ξεδίπλωσε την αντιμνημονιακή του φιλοτιμία, ματαγοητεύτικε από την μνημονιακή Ν.Δ.

•Εν προκειμένω οι προϋποθέσεις ισχύ-ος του αφορισμού του Αβέρωφ είναι να θεωρείς τον εαυτό σου πρόβατο, το κόμμα σου μαντρί και τον αρχηγό σου τσέλιγκα.

•Στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουν τέτοια προβλήμα-τα διότι το κοπάδι λάκισε γι’άλλες στά-νες, αφήνοντας μόνο του τον τσέλιγκα με τους μπιστικούς του.

•Αλλά κι αυτοί δεν χάνουν με τίποτα το χιούμορ τους. Αποθέτουν τις ελπίδες τους στην νεολαία ΠΑΣΟΚ.

•Το αστείο της υπόθεσης δεν είναι ότι εμπιστεύονται την νεολαία, αλλά ότι υπάρχει νεολαία στο ΠΑΣΟΚ.

•Στο ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο σύν-θετα, διότι το σχήμα είναι πολυτασικό.

•Μαζώνει ο Αλέξης, πότε στα Μέγαρα και πότε στις Αμερικές, το γάλα στην καρδάρα αλλά του το χύνουν οι συνι-στώσες.

•Εμείς πάντως με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε κανένα πρόβλημα.

•Εδώ δεν μας έσκιαξε ο Γιακουμάτος κι η Τζάκρη. θα μας τρομάξει η Δούρου κι ο Πάντζας;

•Οι άνθρωποι που απαντούν στις δη-μοσκοπήσεις έχουν τρομερό χιούμορ.

•Δεν εξηγείται διαφορετική η ... δημοφι-λία της κυβέρνησης και του ευρυματικού μας πρωθυπουργού.

•Μέχρι το Κατάρ έφθασε ο άνθρωπος για να συναντήσει τον Ερντογάν!

•Αναβαθμίζεται πάντως η εικόνα της χώρας. Από την διεθνή ανυποληψία του Γιωργάκη, περάσαμε στην Διεθνή επαι-τεία του Αντωνάκη.

•Ας γνωρίζουν όμως οι όψιμοι διακονι-αραίοι, αυτό που μέχρι κι ο Βασιλάκης Καίλας εγνώριζε: «Δεν είν’ εύκολες οι θύ-ρες εάν η χρεία τες κουρταλή».

•Στο Κ.Κ.Ε. συνεχίζεται ο προσυνεδρια-κός διάλογος, ενώ όλοι όσοι μετέχουν ή τον παρακολουθούν γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι στην τελική –όπως πά-ντα– το κόμμα θα έχει τα δίκια του.

•Μήπως αντί να περιφρονούμε όσους περέστησαν στην κηδεία του αμετανό-ητου Νίκου Ντερτιλή, θα πρέπει ν’ ανα-ρωτηθούμε γιατί τα σκάτωσε η Δημο-κρατίας μας; Μήπως;

•Για τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλίας (όπως και για τον Μητροπολί-τη Πειραιώς) δεν γράφουμε τίποτε, διότι είναι πάγια αρχή μας να μην ανακατευ-όμαστε με ελαφρότητες στα χωράφια της ψυχιατρικής.

•Στην ΔΕΗ –όπως και στην κυβέρνηση– έχουν χιούμορ. Την ώρα που αυξάνουν τα τιμολόγια, εγκρίνουν έναν σκασμό λεφτά για διαφημιστική προβολή των μονοπωλιακών υπηρεσιών τους!

•«Λεφτά υπάρχουν», όπως έλεγε κι ο παρεξηγημένος στοχαστής του Καστε-λόριζου –τουλάχιστον για την αργυρώ-νυτη «ενημέρωση».

•Άλλη μια στροφή στην ποιότητα για την δημόσια τηλεόραση, στην οποία όπως μας πληροφορούν, μεταφέρθη-κε η εκπομπή της κ. Μαρίας Σταματέρη από το εξωτικό Star.

•Αλλά τα ευχάριστα δεν σταματούν εδώ. Η χώρα μας, κάνοντας το σκατό της σολομό, θα συμμετάσχει τελικώς στον διεθνούς κύρους θεσμό της Γιου-ροβυζιόν.

• Πάντοτε τέτοια μπατριώτες,

Βαρώντας το σαμάριδεν ακούει ποτέ ο γάιδαρος

Να μην προβάλλουν πλάνα αστέγων προέτρεψε τους τηλεοπτικούς σταθ-μούς της χώρας το ανεκδιήγητο Εθνι-κό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, που φαίνεται να πιστεύει ότι η εξαθλίωση ... εξαφανίζεται όταν δεν έχει τηλεοπτική κάλυψη.

Πιθανώς στο άμεσο μέλλον ν’ απα-γορεύσει και την μετάδοση ειδήσεων σχετικών με την ανεργία, τις κατασχέ-σεις περιουσιακών στοιχείων και τις αυτοκτονίες λόγω απόγνωσης.

Τα πλάνα που εικονογραφούν την ανέχεια είναι προφανώς το πρόβλημα του ημιπαράνομου τηλεοπτικού τοπί-ου της χώρας για τους κηφήνες του ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου. Όλα τ’ άλλα έχουσιν καλώς!

Είναι από τις ελάχιστες φορές που χαιρόμαστε, επειδή οι τηλεοπτικοί σταθμοί έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το εκτός πραγ-ματικότητας και δεοντολογίας ΕΣΡ.

Το εσταντανέΔΕΝ είναι απότις Απόκριες.

.Παλαϊκό

αίτημα επιστροφήςτης κ. Αγγελοπούλου

στο κεντρικό πολιτικό αντί-σκηνο, για να επανεύρουμε

το χαμένο μας χαμόγελο.

Η λαίκή σοφία υποστηρίζει ότι «η σιωπή είναι χρυσός» αλλά ο πληθωρικός κ. Πάγκαλος φαί-νεται ότι την αγνοεί.

Μετά την, κατά την κρίση μας, πολιτικά δειλή άρνησή του να κριθεί από τους ομοτράπεζους εκλογείς του, παρεμβαίνει με την γνώριμη θρα-σύτητά του στον δημόσιο βίο μας, κουνώντας μας το χοντρό του δάχταλο.

Εμείς που δεν υπήρξε ομοτράπεζοί του κι επειδή τα νεύρα μας είναι ψιλοτσατάλια, θα του θυμίζουμε ότι για την περίπτωσή του ισχύει ότι «κρείττον του λαλείν το σιγάν» –τουλάχιστον.