Άς τους πούμε ότι είναι λέξεις...

Λάζαρος k. λεων

οΔΥΣΣΕΑΣ ΛΑΡΙΖ

Κάτι από χώμα...

Λάζαρος κ. λεων

1. Κυκλοθυμίες

Ανασφαλής γυρνώ στην πόλη μου,ο δρόμος παραπονιέται όσο η θάλασσα με προσμένει...Κτίρια τσιμεντένιαμου κλέβουν μερικές ματιέςκαι οι ένστολοι κάποια κοσμητικά...

Βαδίζω σιωπηλά,μιλώ ψιθυριστά,δεν θέλω να φαίνομαι, μήτε να ακούγομαι...

Βλέπεις ο κίνδυνος,κάποτε ήταν σύμμαχος ενώ σήμερα θυμίζει προκατάληψη,περισσότερο από κάθε άλλη φορά...Μας διατηρούσε σε φόρμα,μα σήμερα η φόρμα εκείνη,γέμισε τρύπες...Ακούω τους ψιθύρους όσο οι κραυγές περνάν απαρατήρητες...

Πάντα φενταγίν,Πάντα ενστικτωδώς!!!!

Τα βήματα μικραίνουν,οι αποστάσεις μεγαλώνουν,λιγοστεύουν τα λόγια,και τα μάτια άρχισαν το ξεθώριασμα...Βλέπεις τα όνειρα εκπληρώνονται ΜΟΝΟυπό προϋποθέσεις...όσο ο εφιάλτης μοιράζει την τράπουλα!

Η ζεστασιά με καλεί κάποιες στιγμές,μα την αποφεύγω παρασυρόμενος απ την νύχτα,μα εκείνη δεν κοιμάται πριν γυρίσω,δεν τρώει πριν φάω και δεν χαμογελάει όταν μοιάζω ρημάδι...

Ανασφαλής βαδίζω όσο μεγαλώνω,μα δεν πιστεύω να σας χρειαστώ, Στρατιώτες του Φρόιντ,με τα σκονισμένα τσιτάτακαι θεωρία, θεωρία, θεωρία...

Πάντα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αναζητούσα.Ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο...

2. Α.Π.Δ

Λευκά κελιάοι σελίδες του παρδαλού τετραδίου μου.Οι μαύρες γραμμές τουθυμίζουν κάγκελα.Φυλακίζουν μέσα τους,κάθε μου σκέψη,κάθε όνειρο,κάθε πληγή,κάθε χαρά και ούτω καθεξής…Σκληρό εε!Λευκά κελιά,ψυχρά…ξύλινη υφή,και η υγρασία,στο χρώμα του ουρανού να μοιάζει…Πονάνε

ΠνίγονταιΘίγονται

Πεθαίνουν.Τα πλάσματα που ζουν εκεί,είναι σαν να πέρασαν αιώνεςκαι άφησαν πίσω συντρίμμια…!

Αιώνιο Παρελθόν Δευτερολέπτου.Και όμως,τα βλέπω,μπαίνουν σε κίνηση,Χορεύουν

ΑιωρούνταιΣτροβιλίζονται,

στην πρώτη άπειρη νότα,Ελευθερώνονται,ξάφνου πετούνμε τον πρώτο ψίθυροστην πρώτη συλλαβήκαι η φωνή γίνεται επιτόπου Θεόςή μήπως ΑΝΘΡΩΠΟΣ!;!

3. Άγχους Αλληλουχία

Ευχές σε αόρατους θεούς κάνωκάνω τα αδύνατα για τα θέλω

θέλω λέει ηρεμία και ευτυχίαευτυχία δεν υπάρχει

υπάρχει μόνο η αναζήτησηαναζήτηση ίσον πόνος

πόνος και ο χρόνος αδύναμοςαδύναμος σαν τρεμάμενα χέρια

χέρια που ίδρωσαν απ'την αγωνίααγωνία ίσον άγχος

άγχος χειρότερο και από καρκίνοκαρκίνος είναι η μαλακία στο κεφάλι

κεφάλι το μυστήριο εκείνο τρένοτρένο είπα;το τρένο δεν σταματάει…Ούτε και το μυαλό!

4. Καληνύχτα

Κοιμήθηκα πολύ τον τελευταίο καιρό,Αδιάκοπα!Μα ένα πρωί ξύπνησα.Είδα πολλούς τότε να φλερτάρουν με κρίσεις πανικούλες και απειλούνται από τον χειρότερο οιωνό…!

Πάω να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου,να κάνω πως κοιμάμαι…μπας και ησυχάσουν…!

5. Ονειροπαγίδες

''Ονειροπαγίδες'',φυλάκισαν όνειρακαι άφησαν τους εφιάλτες ελεύθερουςνα αλωνίζουν στην ζωή μας...Επιτίθενται σαν καμικάζι στο νευρικό σύστημα,πιο απειλητικές και από γάγγραινα...

Το πόδι θα γλυτώσει για την ώρα...Ο καρκίνος στέκει επιβλητικός πλάι στην ελπίδα...και η ελπίδα στοχρώμα της Νύχτας...Του τρίβεται μες την ηδονή,και όμως δεν τελειώνει... ''Ονειροπαγίδες'',Ακρωτηριασμένες νύφεςπαντρεύτηκαν ανοργασμικές καριέρες καιγέννησαν παιδιά κομπλέ-ξ...Τα έστειλαν για κατήχηση ''στους άγιους πατέρες''και έπειτα στο στρατό να γίνουν άντρες...''Ονειροπαγίδες''

Φουσκωμένα πορτοφόλιακαι στήθια φουσκωμένα...''Μαραμένα τα γιούλια''...ποια γιούλα ρε μαλάκα? εδώ μαράθηκαν τα χαμόγελαγια αυτό η εφηβεία φλερτάρει με την κάνναβη! Και ποια είναι η διέξοδο;;;;;;;;Τι;Δεν ξέρεις...

''Ονειροπαγίδες''φίλε,ή μάλλον όνειρα-παγίδες...άντε ξύπνα...και μην με παίρνεις πολύ στα σοβαρά!!!!!

6. Α-κίνδυνος Θάνατος

Ρούχα μυρωδάτα,ποτισμένα με το σπάνιο άρωμα της νικοτίνης,και σωθικά,κατακλυσμένα απ της ευεργετικές ιδιότητες της καφεΐνης... Ναρκωτικά καθημερινής και ακατάπαυστης χρήσης!Α-κίνδυνος τρόπος ζωής...Ανάσες βόθροι,ανοσοποιητικά χασάπικα!Τα δόντια μας,γίνανε παιδιά του Ήλιουκαι τα μυαλά μας σούπα,χωρίς κύβο κνορ...Φλέματα στολίζουν την άσφαλτοκαι ρυτίδες τον καθρέφτη...Για''Ημικρανίες'' κάνει λόγο το κεφάλι,και δεν εννοώ το πάνω...Βλέπεις,εκείνο συνήθισε!Σέρνονται καρκίνοι τεμπέληδες,απ’ τον φάρυγγα ως τον προστάτηκαι απ’ τη μήτρα ως τον εγκέφαλο!Καρκίνοι για όλες της τσέπες και εννοείτε για όλα τα γούστα...Κυκλοφορούν αδιάκριτα και δεν ντρέπονται ούτε καν το Θεό...Αιώνιοι νικητές ,ήταν,είναι,θα ‘ναι!!! Δεν τρομοκρατούν,για αυτό και ευδοκιμούν...Πλασάρονται με χίλιους και έναν τρόπους,Ανενόχλητοι,παρελαύνουν σε όλες της ηλικίες!Εικοσιτετράωρη εξάρτηση,μόνο στον ύπνο γλιτώνουμε...Μα τελευταία και αυτός κάτι έπαθε και μ’ αποφεύγει...

7. Αναρχί-σω να λέω

Ναι,ναι,Άλφα κυκλωμένο σε πειράζει…!λες και όλοι δεν είμαστε κυκλωμένοι…από σύνορα και σκέψειςαπό θρησκείες και ορέξεις.Λες και υπήρξαμε ποτέ ελεύθεροι…τράπεζες,οθόνες,ταχύτητα,εργασία,ακόμα και ο έρωτας μας κύκλωσε!Ατενίζουμε το μέλλον λέει…κυκλοθυμικά!Πόσες φορές ένιωσες το χώρο σου φυλακή;άσε δα το χρόνο…άλφα κυκλωμένο,έτσι στεγνά!Διαφωνείς μήπως;Αν είναι να κυκλωθούμε από κάτι,γιατί να μην είναι αυτό?Στην τελική,ας σπάσουμε και κάνα δόντι,μάλλον,δεν αρκεί να τα σφίγγουμε μόνο…

8. Αλλεργίες

Γάμα το νέκταρ των θεών,απόψε έχουμε ουίσκι Σκωτίας…και στη θέση της αμβροσίας,Mc Donald's αμερικανικών προδιαγραφών.Η νύχτα είναι απίστευτη,βαράει μια δυνατή μουσικήπου όλος περιέργωςμου χει καταστείλει κάθε όρεξηγια χάος.Χορεύουν τα δάχτυλα των χεριώνσε κάθε επαφή με το τσιγάρο…Ξοδεύω τις ματιές μου,δεξιά αριστερά και παραδίπλα...μα τις πιο ωραίες εικόνες,μου τις προσέφερε το ταβάνι…Πλαστικά λουλούδιαμου δημιουργούν μια αλλεργία στο μάτι.Βγάζει αίμα,στάζει στο σκωτσέζικο,το πίνω και με πίνει…Το σκωτσέζικο τώρα γίνεται ντούζ.Ξαφνικά απέκτησα προδιαγραφές…όλα είναι μια χαρά χαρά και πάλι χαρά…Χαρακωμένος λοιπόν,νιώθω πολύ τυχερός.Λένε πως,η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.Αρχίζω τα γέλια, χα χα και πάλι χαα…τι σκατά μου λες ρε φίλε;Και για ποια τόλμη μου μιλάς;Είδες κάτι εσύ, κάποιον, κάποτε, ποτέ;όλα είναι DEAL!Συμφέρει;το κρατάμε! αλλιώς τον πούλο δικέ μου!αλλεργία παιδί μου ,αλλεργία…ξέχασα από που ξεκίνησα και που θέλω να καταλήξω.Κάθε νύχτα καταλήγω,μα το πρωινό με ζορίζει λίγο ως πολύ…δεν έχω όνειρα, τουλάχιστον ξύπνιος,τώρα για κοιμισμένος, τι να σου πω…;

εφιάλτες έχω σίγουρα πάντως!Μου το μαρτυράν τα ιδρωμένα εσώρουχαπαρόλο που κοιμάμαι χωρίς σκεπάσματα τελευταία...ααα, και τα πονεμένα δόντια απ’ το σφίξιμο.Αλλεργία αλλεργία…Κάθε μέρα και μια αλλεργία!Θέλω να πάψω να χω αλλεργία στην αλλεργία…

9. Δε λέμε αντίο

Ήθελα να στο πω...Ήμουνα ένα ράκος και η καρδιά είχε κάτι από πέτρα,όσο το χαμόγελο έστεκε ανάποδο...Κοίταξα βαθιά μέσα μου,ως την άκρη της ψυχής μου,είδα πόνο,μοναξιά και αίμα...όλα τους σε αφθονία!!!

Έπειτα,χαμογέλασα,κοιτάζοντας έξω απ το παράθυρο...Το βλέμμα ταξίδεψε μέσα και έξω απ την φαντασία,Μέχρι την Γαία είδε,στην αιώνια τροχιά της...Γυρνάει

Γυρνάει Γυρνάει

Γυρνάει...Και έτσι αποφάσισα,να μη σου πω τ' Αντίο...!!!

10. Απόψε

Απόψε η θάλασσα ξερνάει το κακό της πρόσωπο στην άσφαλτο,και εγώ το δικό μου πάνω στα πλήκτρα...Την μαστιγώνει ο αέρας,όσο με γδέρνουν οι σκέψεις.Προσπαθώ να δω το ''Είναι Μου''απ’ όσο περισσότερες οπτικές γωνίες γίνεται,και καταλήγω πως με ξέρω,όσο τον άγνωστο που μόλις έστριψε απ'την γωνία...Η βροχή δε θυμίζει ανέμελο παρθενοκόριτσο,μα χείρα από γεννησιμιού...Λυσσομανάει!Οι γλάροι τρομαγμένοι,σταμάτησαν την πτήση τους πάνω στο πολύχρωμο κελί μου,και έτσι ενώθηκαν οι μοναξιές μας...Στα βλέμματα των περαστικών,παρατηρώ έναν οίκτο να γεννιέται σε κάθε επαφή μας,ενώ ο φάρος με κοιτάει με τόση συμπόνια...Συνειδητοποιώ τι γίνεται και γουρλώνω...Που είναι οι άνθρωποι???Κάτι δεν πάει καλά...Η ώρα ή μήπως η εποχή?Ή μήπως το ''Εγώ''μου;;;Μου αρέσουν κάτι τέτοιες νύχτες, και ας μην χωνεύονται εύκολα...“ Άνθρωπος στη θάλασσα”Έξω απ'αυτήν,μα εκείνη μέσα μου...Σαν το βυθό της είναι οι σκέψεις μου,σκοτεινές και όμορφες,μελαγχολικές, μυστήριες,μοναχικές μα και Επικίνδυνες...Απόψε η νύχτα είναι νύχτα με τα όλα της!Κρανίου τόπος και εγώ στη γωνία,να ψάχνω για ερεθίσματαμα τα πλήκτρα κολλάνε,λες και ο Θεός του Νοτιοευβοϊκούσνομπάρει την υπόσταση μου...ή μήπως απλά με θέλει ήρεμο;Δεν καταλαβαίνω...Δεν ξέρω τι κάνω αυτή τη στιγμή,που πάω,γιατί,τί γράφω,ποιός είμαι;Είμαι αυτό που νιώθω ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι;Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι ο άγνωστος της γωνίας,ο γλάρος τηςσκεπής και το κολλημένο πλήκτρο...Ξάφνου σιγουρεύομαι,και αρχίζω να χαμογελάω,Είμαι η Θάλασσα φίλε μου...!Aπλά;!

11. Ήταν τότε

Ίσως κάποτε θυμηθείς,εκείνα που ξέφυγαν απ τα χείλη,μέσα σε στιγμιαίες παρθενικές ευτυχίες...ήταν τότε...Τότε που είχες αγκαλιάσει τον άνεμο και χορεύατε ρυθμικά πάνω στο μάτι του κυκλώνα...Τότε που παρηγορούσες τον αόρατο φίλο σου,και σε άκουγε ευλαβικά...Τότε... Εκείνο το σούρουπο,που έκανες αγώνες ταχύτητας με την σκιά σου...και ο νικητής δεν σε ενδιέφερε...Τότε που σκάρωνες παραμύθια για μικρούς,μα τα λάτρευαν οι μεγάλοι...Ήταν τότε...Τότε που σκίτσαρες με τα μάτια τις αισθήσεις των χεριώνκαι των χειλιών τις νότες...Ήταν τότε που η Αγάπη, ''όνομα'' δεν είχε, ενώ είχε όλα τα άλλα...Ήταν Χειμώνας θυμάμαι, στην άκρη της πόλης...Ήτανε Άνοιξη, στο κέντρο του Κόσμου!Ήταν στης ράγες ακροβασία και η σύγκρουση φιλίαΑναπόφευκτη...!Ήταν ξημέρωμα, σωστή στιγμή, σωστό μέρος, σωστός άνθρωπος,Λάθος εποχή....Ήτανε τότε...Τότε που η γροθιά σου, έσπαγε μύτες στους φόβουςκαι βιτρίνες προκαταλήψεων...Ήταν τότε που η Βουτιά ήταν Ελευθερία και όχι σίγουρη πρόσκρουση...Ήταν τότε...Λίγο Πριν φτάσουμε Εδώ!!!

12. Φαλτσάροντας

Είμαστε εκείνοι,που στήνουμε το μέλλον μέσα απ’ την απάθεια.Σύγχρονη Σπιναλόγκα δικέ μου…Μας φοβάται ο αέρας,και ο έρωτας μας τρέμει…

Τα κουρέλια δεν έπαψαν…απλά τώρα φαλτσάρουν,έτσι για ποικιλία…Είμαστε τα ταμπού σου δικέ μου,και τα χαμόγελα που έπνιξες…Οι φαντασιώσεις εκείνεςπου σε κάνουν να ντρέπεσαι…Είμαστε η καλημέρα, που δεν είπες ρε μαλάκα…

Στήνουμε το μέλλον δικέ μου,και ας πέσαν οι πλάτες και ράγισαν οι φάτσεςκαι ας γαμήθηκαν τα όνειρακαι ας δεν ξέρουμε γράμματακαι ας κλονίστηκαν Όλακαι ας πεθάναμε χτες!

Το αύριο, είναι δημιούργημά μαςμε όλη την σημασία της λέξης….Ξέρεις γιατί;

Γιατί τολμήσαμε…!!!

13. Κάτι από χώμα

Ξεπεσμένοι άγγελοι είμαστε,δεν μας γουστάρει ο Κύριοςγιατί φαινόμαστε καλύτεροι και απ΄τον ίδιο...Γυρνάμε στην ατμόσφαιραάλλοτε σαν αέρας που δροσίζει,άλλοτε σαν σκόνη που σε πνίγει,και άλλοτε σαν βροχή που σε ξεπλένει...Είμαστε οι ιδανικοί και ανάξιοιπου είπε κάποτε ο Καββαδίας...Το όνειρο είμαστε,μεσ΄τον καθημερινό σου εφιάλτη...Οι τρελοί που περπάτησαν στον αφρό της θάλασσαςόπως το΄πε η Μάρω!Απόγονοι του Γκιμπράν,ή όπως μας λέτε εσείς ''Ρομαντικοί Μαλάκες''.Όσο υπάρχουμε,θα υπάρχουν εκείνα που φοβάσαι...Δαίμονες είμαστε, κερδίσαμε στα ζάρια,την κατάρα της αθανασίαςκαι το χάρισμα του πόνου...Δηλώνουμε εχθροί,απέναντι σε ότι καταστέλλει Συναισθήματακαι δημιουργεί Κάγκελα!Οι Άθλιοι είμαστε, Θυμάσαι;Καταζητούμενοι,γιατί ακόμα νιώθουμε...Ακόμα χαράζουμε αστέρια πάνω μας,για τις νύχτες εκείνες, που λείπουν! Διανύουμε χιλιόμετρα, έτσι για πλάκα...Δύο τσιγάρα δρόμος,είναι η ευτυχία και ο καρκίνος...Είμαστε...τι είμαστε;Όταν μάθω,θα σου το γράψω...

14. Σημεία και τέρατα

Είναι οι λέξεις παγίδεςκαι η έμπνευση αμαρτία, πάλι με οδηγεί σε συγκινήσεις αλλόκοσμες…Πάλι το τέρας που ονομάζεται ψυχή βρυχάται μέσα μου…Θέλει να βγει,να σουλατσάρει σε αυτές τις λευκές πουτάνες τις κόλλες.Του δίνω βήμα, μα ένα την κάθε φορά…βλέπεις φοβάμαι να το λευτερώσω απότομακαι να το αφήσω καταπάνω σας!Δεν φοβάμαι μην το πειράξετε, που στην τελική αυτό θα κάνετε…Θα προσπαθήσετε να το βιάσετε!Φοβάμαι μην τρελαθείτε,γιατί είστε πολύ καθώσπρέπει, για να βιώσετε τον βούρκοκαι ο βούρκος πολύ αγνός για εσάς!

15. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις

Το κεφάλι μου είναι βαρύ,σαν "άτοκο" δάνειο άνεργου οικογενειάρχη…δεν κάνει ωραίες σκέψεις,όπως και τα περισσότερα κεφάλιατου ογδόντα τέσσερα…Σκότωσε όλα τα παραμύθια μέσα τουκαι άρχισε ν αναλύει θεωρίες…Όχι σπουδαία πράματα,ούτε επιστημονικά και τέτοια…Το κεφάλι μου είναι σφιγμένο,λες και το πιέζουν, πολλά παράλληλα σύμπαντα…κάθε κύτταρο του και ένας πλανήτης.άντε να βγάλεις άκρη…Αντέχει στα χτυπήματά…τουλάχιστον στα εξωτερικά!Θα μπορούσα να πω πως είναι τετράγωνομε διαψεύδει μόνο η αφή…Μοιάζει με θάλαμο αερίων,αντί να γεννήσει ιδέες, εκείνο της σκοτώνει…και αν κάπου κάπου τα καταφέρνει,βγαίνουν μεταλλαγμένες…To κεφάλι μου, έχει σκατά μέσα!αισιόδοξο δε λέω…Αν σκεφτείς πως τα περισσότερα είναιΆδεια…

16. Λίγο μετά

Σαν φτάσει κάποτε η στιγμή, γιατί θα φτάσει…! και βρεθείς στο κομβικό, εκείνο σημείοπου λέγεται "ΑΠOΛΟΓΙΣΜΟΣ"μην τρομάξεις! ΧΑΜΟΓΕΛΑ...Απλά,κάνε στροφή, ανέβα την σκάλα που οδηγεί στον ουρανόπροχώρα γοργά μα κάτσε για ώρα πολύ…συλλογίσου τι ένιωσεςπώς και γιατί,γιατί και πώς;Kάλυψε όλο το φάσμα των ερωτήσεων…Βγάλε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ συμπεράσματα!ξεκίνα απ την αρχή… ΄Η ΑΠΛΑ ΠΕΣΕ!

17. Λίγο από

Μυαλό μπετό, καρδιά πουτάναβλέμμα λίγο από σκυλί αδέσποτο...Απ’ την άκρη του κόσμου,μιλάω,μα δεν ακούγομαι...Λέω αυτά που ζητάς να ακούσεις,και όμως δεν μ ακούς,με βάφτισες σειρήνα, μα σειρήνα δεν είμαι...Ίσως να ‘μαι λίγο απ την φιμωμένη συνείδησή σου και άλλο λίγο απ το ανεκπλήρωτο όνειρο... Μην δίνεις σημασία...Είμαι εκείνο που κρύβεις στα ψέματα...Η Αλήθεια που δε λες!Έβαλα φωτιά στο στρώμα, το κοινωνικό...Ντράπηκα για πράγματα στη ζωή μου,μα σήμερα ντρέπομαι που ντράπηκα...Με καταλαβαίνεις ελπίζω...;Μπα... αφού και εσύ ντράπηκες...!Ντράπηκες δίχως να το επιλέξεις,λες και ήταν μειονέκτημα του χαρακτήρα σου...Είμαι λίγο απ’ το κάτι,και λίγο απ’ το δάκρυ σου...Είμαι το σώμα σου,που παραπονιέται για εγκατάλειψη...και η ψυχή σου,που φλερτάρει με την κατάθλιψη...Κατοικώ ανάμεσα, στο μυαλό και την καρδιά σου...Αιχμή του δόρατος μου μοιάζει όλο ετούτο,σαν πτήση πάνω από μαύρες τρύπες,εύχομαι να με ρουφήξουν...Να γίνω και λίγο απ αυτές...!!!

18. Βιβλίο Προσώπων

Νέες μόδες κατέκλυσαν το κεφάλι μας!Σάπιες μα πολύχρωμες...Πολύ κοινωνικές μα και τόσο μοναχικές…!Ένα βιβλίο,ανέκαθεν, ήταν, είναι και θα είναι μια ωραία συντροφιάκαι όχι μόνο…μα το σημερινό το σιχαίνομαι!Κενό συναισθηματικά, μηδέν φαντασία,αρνητικό πρόσημο στο ρομαντισμό,που είναι η γνώση;Όλες οι σελίδες του ειναι χαρούμενες γιατί είναι διάσημες.Σου αρέσει εεε;Δήλωσε το, γιατί αλλιώς δουλειά δεν γίνεται…Σελίδεςσελίδεςσελίδεςκαι το βιβλίο μεγάλωσε και έγινε σύμπαν,κάθε πλανήτης και ένα πρόσωπο, ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ!Όλα είναι τέλεια εκεί, τόσο τέλεια που η φύση ζηλεύει την ομορφιάτου…ενώ η φυλακή κρυφογελάει συνειδητοποιώντας πως υπάρχουν καιχειρότερα.χα χα χαΚαλ[κ]ός όρισες άμοιρε αναγνώστη.

19. Άγνωστα μάτια

Πάνω στο τραπέζι η σκακιέραπάνω στη σκακιέρα τα πιόνιαπάνω στα πιόνια λίγο τα χέρια σαςκαι πολύ τα μάτια σας και τα μυαλά σας.Το πιο δυνατό μυαλό θα νικήσει!Συνήθως δηλαδή…Παίζεται για ώρες και ώρες…μα δεν υπάρχει ακόμα νικητής.Καθώς σηκώνεται κάποιο χέρι έτοιμο για την επόμενη κίνησηπαίρνει σβάρνα το τελευταίο στρατιωτάκι και αρχίζει η πτώση…Απ’ την σκακιέρα στο τραπέζιαπ’ το τραπέζι στον αέρακαι απ’ τον αέρα στο πάτωμα.Απ’ την αρχή της πτώσης, ως το τέλος της,το στρατιωτάκι ζωντανεύει…και σε εκείνο το μηδαμινό ταξίδι του,απ’ το τραπέζι στο πάτωμα,ζει ότι ποτέ δεν έζησαν, μήτε η Βασίλισσα,μήτε κάποιος στρατηγός.ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ!!!Σε λίγα δεύτερα ξαναβρέθηκε στη φυλακή a.k.a σκακιέρα του.Άραγε τί να σκεφτόταν εκείνη την στιγμή;ευλογημένο ή καταραμένο;Πως άραγε να ένιωθε;Στην επόμενη κίνηση φαγώθηκε,άρα δεν θα μάθουμε ποτέ.

20. Ουτοπίες

Ίσως ποτέ να μην αγγίξω την αιωνιότητα,Ίσως μείνω πάντα αποδιοπομπαίος...

Μπορεί κάποτε ο καθρέφτης, να σιχαθεί την μάπα μου,και να γίνει θρύψαλα...

Μπορεί το άδειο εκείνο όπλο να με σκοτώσεικαι η σφαίρα ετούτη...να γίνει ένας νέος πλανήτης,

για κάθε στραβόξυλο...Για τον κάθε παρά λίγο αυτόχειρα,

σταγόνα ελπίδας...Μισή κουβέντα...

στην μοναξιά του διπλανού,και ένας νέος οργασμός...

στα σκέλια μιας πουτάνας.Ίσως να γίνει,μαστουρωμένη όραση,

σε ''καθώς πρέπει'' μάτια και ηρεμίας όαση,

σε ανθρώπους με γινάτια...Μπορεί το αίμα όταν χυθεί,

να ζωντανέψει ένα ''νεκρό'' παιδί...Να ποτίσει κάποιο δάσος φάντασμα...

ή να πνίξει την αμέλεια διαπαντός!!!!Δεν ζητώ κάτι σπουδαίο...Εξάλλου τα σπουδαία ανέκαθεν σε λέξεις δεν χωρούσαν,

ούτε από χείλοι ξέφευγαν...Μα τί σου λέω...;

Ο κόσμος έγινε άκοσμος,Γι’ αυτό γύρνα Σελίδα...

21. Σκοτώστε τον

Ψυχογενετικής ανωμαλίας ον...Άκουσα λέει πως είναι άρρωστος

και πως οι σκέψεις του είναι αλλιώτικες...Άκουσα πως δεν μισεί και δε ζηλεύει.

Οι περαστικοί λέγαν ανήσυχοι:“Κοίτα τον χαμογελάει...Είναι άρρωστος ο καημένος...”

Άκουσα να λένε μίζερα, πως αρκείτε να ζει με τα ελάχιστακαι πως παράπονο ποτέ δεν κάνει...Πως δεν κατακρίνει και πως σιωπά στην οχλαγωγία...

Τον άκουσαν να μιλάει για καλοσύνη,φίλια,αγάπη,σεβασμό,πίστη,ελευθερία...

Τι;;;;;Σκοτώστε τον!!!

22. Απλά παραλληρώντας

...Μην περιμένεις να χωνέψω αυτά που λες,αυτά που σου έμαθαν να λες......απλά για να τα λες...Ξέρω,ξέρω...Έτσι είναι ο κόσμος θα μου πεις.......θα το πεις για να το πειςΆντε πες το...

Ελαττωματικό γρανάζι δηλώνω...Δηλώνω με θράσος άθεος,

άρα και πλήρης!!!Λέγε με Καιν όταν βλέπεις αδικίακαι όταν θες ελπίδα Λάζαρο...

Δεν το παίζω υπεράνω,ίσως απλά,δεν μου ταιριάζουν τα απλά,και ας ζω τόσο απλά...

Απλά είναι τα πράγματα στη ζωή, ένα και ένα κάνει τρία,απλούστατα...

Σου δίνω πάσα να με πεις τρελό, να νιώσεις καλά...μπας και με αφήσεις στην ησυχία μου...Το παραλήρημα με οδηγεί σε πλασματικές αλήθειες...όσο το μυαλό είναι μπουκωμένο με ψέματα, έθιμα και πρέπει...Σκέφτομαι πως,''Πρέπει''να βγάλω την ταμπέλα...λες αν αλλάξω σάρκα να τα καταφέρω;Λες οι προγονοί μας τα φίδια να εξιλεώνονται σε κάθε χειμερίανάρκη;;Ίσως...Μπααα......Δεν περιμένω να χωνέψεις αυτά που λέω...Ξέρω,ξέρω...Πάντα λάτρευες τις ευθείες,όσο με γοήτευαν οι καμπύλες.......Και όσο το βούλωνα,τόσο μεγάλωναν τα''θα''σου...

Απλή είναι η ζωή φίλε,σαν εξίσωση...

Άλυτη!!!!

23. Ότι να ‘ναι

Θέλω να γίνω ποιητής φέρε μου ναρκωτικά για κατανάλωσηκαι έμμονες ιδέες για επίλυσηαφού θέλω να γίνω και φιλόσοφος!Θέλω να γίνω διάνοιαφέρε γρίφους άλυτουςκαι θεούς παράλυτουςαφού ήθελα πάντα να γίνωκομπογιαννίτης.Είμαι πιστός σαν νεκρόςκαι νεκρός σα πιστός.Είμαι το Είναι σουγιατί Είσαι το Εγώ μου...φέρε χρήματα για προσάναμακαι στον ύπνο μου κάποια Άνιμα.Φέρε νότες γιατα μάτιακαι εικόνες για τα αυτιά μου.Φέρε ουρανό να περπατήσωκαι σύννεφα να σκιάζουν τον πόνο.Δεν δουλεύει η παρακεταμόληκαι η ελπίδα χάνεται στον χρόνο.Η γη γυρνάειΕγώ γυρνάωΕσύ γυρνάς

Όλοι μαζί γερνάμε...

24. Συνεχίζεται

Υπάρχουν πράγματα θαμμένα μέσα μου,Χιλιάδες...!!!

Ετών είκοσι εφτά παρά κάτι,μόνο...

και όμως θυμίζω κάτι από κινούμενο νεκροταφείο...Ποτέ δεν προσδοκούσα ανάσταση νεκρών για να ζήσω...Η Αγία Γραφή είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο...Γραμμένο από θνητούς για θεούς!!!Για αυτό σου λέω,

Χέσ'τους...Εδώ μας απογοήτευσαν οι θνητοί,οι θεοί θα κωλώσουν...

Έχουμε γέννα σήμερα,Άρα πάλι κάτι θα πεθάνει...

Συνεχίζεται...

25. Παρατηρητής

Παρατηρητής φίλε μου...

Καταγράφω, εικόνες,λέξεις, βλέμματα, συν-αισθήματα,συμπεριφορές, σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούςοιωνούς ,όνειρα και εφιάλτες…

Μ αρέσει αυτό το παιχνίδι,γιατί περί παιχνιδιού πρόκειται…

Παρατηρώ,

Τις ανάσες,από άγχος ή ηρεμία…Τον ιδρώτα,της εργασίας ή απλά του καλοκαιριού…Τα βλέμματα,του ερωτευμένου ή του εχθρού…Τις απόψεις,του Ανθρώπου και του ανθρωπάκου…Εικόνες, έμπνευσης, καταστροφής, γέννησης, ανατολήςδύσης, μέθης, αγάπης, προδοσίας...Τα όνειρα,τα παιδικά μόνο,γιατί των άλλων τα ‘χει αναλάβει η Εφορία…

Παίζω με της λέξεις, όσο εναλλάσσονται οι ψυχολογίες…Περίεργο ζώο ο άνθρωπος!Τέρας φίλε μου…Τον παρατηρώ κάτι χρόνια τώρα,από εκείνο το παράθυροΞέρεις...Από εκεί που χαζεύεις το σύμπανενώ κωλύεσαι στους(ανθη)γήινους...

Δύσκολη η δουλειά του περιπτερά φίλε!

26. Ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμα...

Το κορίτσι του Μάη έφυγεκαι μαζί του έφυγε και η παιδικότητα μου...

Ο παππούς ξέχασε τα παραμύθια που μου έλεγεκαι έτσι αναγκάστηκα να βουτήξω στις αλήθειες...

Η μουσική ασθενεί τον τελευταίο καιρόγιατί πέθαναν οι εραστές της και ήρθαν οι γαμιάδες...

Το ησυχαστήριο μου γέμισε φασαρία και μαλάκες και όμως αρνούμαι να το εγκαταλείψω...

Ο πολύχρωμος πίνακας της ψυχήςκλείστηκε στον εαυτό του και δεν μου μιλάει πλέον...

Η φιλία όργωσε τους δρόμους, γεννήθηκαν αποστάσειςκαι όμως τώρα συνειδητοποιώ την αξία της...

Την αγάπη,σαν ερπετό την θωρεί πια ο κόσμοςκαι έτσι διάλεξε φόβο, μοναξιά, ματαιότητα...

Την οικογένεια μπέρδεψαν με φυλακή άνθρωποιγια αυτό δεν εκτιμούν την γέννηση...

Αχ έρωτα, σου βάλανε ημερομηνία λήξηςκαι την φωνή σου αγνόησαν...

Αισθάνομαι την φαντασία να πνίγεται,απ’ την λογική και τις κόρες της...

Σπαράζει μονάχη της...Και όμως αντέχω ακόμα...και όμως θα αντέξω...για όσο έχω Ανάσα!!!

Ο Επίλογος Δεν Γράφτηκε Ακόμα...

27. Ασφάλειες

Καμένες ασφάλειες,φως ανύπαρκτο στο χώρο.Όλοι χωράνε στο σκοτάδι...

Ως και οι μεγαλύτεροι αμαρτωλοί εκεί βρίσκουν θέση...Εκεί που κανείς δεν ενοχλεί κανέναν,εκεί που συνυπάρχουν οι σιωπές! Χαμογελάς,και το κάνεις όντος για σένα,κανείς δεν γίνεται κριτής,μήτε ανωτερότητα υπάρχει...Υπάρχει εκείνο που λένε ''ανιδιοτέλεια'' και ας μην κατάλαβα ποτέ ουσιαστικά τον ορισμό της...Φοβάτε ο φόβοςγιατί δεν βρήκε μέρος να φωλιάσει...Βγαίνουνε λόγια απ’ την καρδιά με κατεύθυνση την καρδιά...Εκεί ανάμεσα,σε αρτηρίες και χτύπους...Σκοτάδι,ίσον Πηγή αλήθειαςκαι απόδραση απ την συνήθεια...

Καμένες ασφάλειες, έχεις λίγο χρόνο,Εκφράσου ελεύθερα...όπου να ‘ναι η βλάβη θα φτιαχτεί,και εσύ θα βάλεις ξανά την μάσκα σου...

28. Τρίχες

Κυκλοθυμικά γραπτά και μπερδεμένα νοήματα συνθέτουν το παζλ της ψυχοσύνθεσης μου...Πάλι καταγράφω συναισθήματα, με ληψές συντακτικές ορολογίες...Βρίσκομαι μετέωρος στο παιχνίδι των σκέψεων και στο κυνήγι των λέξεων... Με αφόρισε η αγάπηγιατί την πίστεψα παραπάνω και από την ίδια,και έτσι τώρα για εκδίκηση μου παίρνει μακριά όσα αγάπησα...Διάχυτα στιχάκια, χωρίς κανένα νόημα, ύφος και ήθοςμου ναρκώνουν για λίγο τον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να ζηλεύει η καφεΐνη που ακυρώνεται ο ρόλος της.

Παίζω επίμονα με το μούσι μουκαι δεν με ενοχλεί που ασχολούμαι με τρίχες...

Έχω ακόμα εκείνον τον κόμπο στο στομάχι, δεν λέει να φύγει οπούστης. Προσεύχομαι ευλαβικά να απαλλαχτώ ενώ ταυτόχρονατον ικετεύω να μείνει ώς έχει ή στην χειρότερη των περιπτώσεωννα δυναμώσει λιγάκι...

Το μούσι έγινε ο ψυχολόγος μου...ακούει τα πάντα, ανέχεται τα διπλά...Ευχαριστώ!

Λακωνικός στην ψυχή ευχήθηκα να μουνκαι ήταν η μεγαλύτερη μου αμαρτία...Ήταν η μόνη μου στιγμή στη Γη, που μετάνιωσα για ευχή...Επιμένω να βλέπω μια όμορφη λαμπερή φωτιά, παρόλο που η στάχτη μας κλέβει φανερά κάποιες ανάσες...Το τίμημα δεν ξέρω ποιο θα ‘ναι, μα ούτε καίγομαι και να το μάθω για την ώρα. Θα με βρει εκείνο όταν με χρειαστεί...

29. Τζίν Τόνικ

Ποιός μου μιλάει, και μου λέει...Τρομοκρατία στη σκέψη μου, ώθηση προς το κενόεκείνο το κενό που ρουφάει αργάκάθε αναθεματισμένη αναλαμπή για ελπίδα και αισιοδοξία...Κάπου παραπαίω και δεν αισθάνομαι τα μυαλά μου...Πιέζει το σύμπαν την ύπαρξη μου,με τόσο πάθος που αρχίζω να πιστεύω πως με ‘χει ανάγκη για ναλειτουργήσει.Στήριγμα μου οι τοίχοι όσο η τύχη κρύβεται στης γωνίες...Αιχμάλωτος στη χώρα των συναισθημάτων,Παντοτινός στη χώρα του Ποτέ!Κρύβω το πρόσωπο μου, πίσω από διάφανες πόρτες,ακούω το ξεφάντωμα τριγύρωκαι όμως καρφί δε μου καίγεται.Λες και προέκυψα από πείραμα...Δεν λειτουργούν οι αισθήσεις σήμερα,υπάρχει μόνο ένα παράπονο, μετέωρομα δεν βρίσκω την αιτία του, όσο και αν έψαξα...Ο άνθρωπος της αφίσας καμαρώνει τα κατορθώματά μου,εγώ είμαι ο ήρωας του για σήμερα...στέκει προσοχή και με κοιτάει. Πιστός σα σκύλος,δεν κουνάει ρούπι...Η φυγή αυτή τη φορά είναι στα χέρια μου ή μάλλον στο στομάχι μου?Απομακρύνομαι απ’ το πορτρέτοκαι αρχίζει η αποβολή του τζιν...Επιστρέφω νηφάλιος μετά από λίγο.Παραξενεύομαι,η αφίσα τώρα μοιάζει ψυχρή απέναντι μου και μόνο ήρωας της δενείμαι...Δεν λυπάμαι που έχασα τον τίτλο ετούτο...απλά λυπάμαι λίγο,που τελείωσε το τζιν γαμώτο...!

30. Χωρίς σύμφωνα και φθόγγους

Τελευταία δεν προσβάλλω με λέξειςπαρά μόνο με τα μάτια!Αυτοί που προσβλήθηκαν τους ευχαριστώ…τους ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολυυυύ,γιατί μπήκαν στον κόπο να με κοιτάξουν στα μάτια…Kαι όμως λυπάμαι τοοοόσο,γιατί πιθανόν να ήσασταν οι μόνοι που δεν ήθελα να προσβάλλω!

Όσα από μνήμης ξέχασα ...

οΔΥΣΣΕΑΣ ΛΑΡΙΖ

1.Όσα από μνήμης ξέχασα…Πρώην βουλιμικά ψεγάδια στο πίσω μέρος του εγκεφάλουΑπαρτίζουν ιστορίες που ποτέ δε θα ειπωθούν

Όσα από μνήμης ξέχασα…Χείλη,αντίο,ζωές,μάτια καρφωμένα στα μάτιαΚαι ένα σώμα που πάντα θα θυμάται

Όσα από μνήμης ξέχασα…Είναι η αγκαλιάΗ αγκαλιά και τ’ όνομά μου…

2. Είναι τα δευτερόλεπτα που φυλακίζονταισε κάθε ανοιγόκλειμα των ματιών σου..Βλεφαρίδες πάνω και κάτωκοιτούν ερωτευμένες η μία την άλλη..Λίγο πιο κάτωκαμπυλωτές γραμμέςπου μια μάγισσα θα σου πει πόσες φορές πέθανεςδιαβάζοντας τις χαραμάδες σουτις σχισμές σουκαι τα μαθήματά σου.Βαραίνοντας έτσι βασανιστικά το βλέμμα σου.Κάνοντάς το να θέλει να θαφτείσε πιο σκοτεινά μέρη.Εκεί που μια ηλιαχτίδαδίνει ακόμα ελπίδα,όπου το φως δεν περισσεύειχαμογελάει...Νιώθεις το χέρι μου κοντά στο δικό σου.Σου φτάνει.Μια απόδειξη χρειαζόσουνότι έχεις κάποιο.Και δε θέλω να νομίζειςότι εγώ είμαι λιγότερο νεκρός σε τούτη τη χαμόποληάλλη κατάρα δεν έχωαπ’ το να ευλογώ τους πεθαμένουςμε το ίδιο τους το κουφάρι.Ήρθε η ώρα πάλι να βγω στη γύραφοράω με προσοχή τα κλοουνίστικα ρέλια μουακουμπάω στοργικά τα μάγουλά μουκοντά στο περσινό έδαφοςπου τώρα έχει τη μορφή πεζοδρομίουαφουγκράζομαι τους ψιθύρους των ριζώντάζοντάς τους πως σύντομα θα’ ναι λεύτερα.Και σεις...Και σεις οι ζωντανοί

πιο μόνοι από ποτέ...

3. Εγκλωβισμένος.Ανάσες βοερές.Επιμονή στη ζωή.Κλειδωμένος σ’ ένα τριγωνικό δωμάτιο..Παλιές φίλες οι γωνίεςμα στένεψαν κι αυτές καθώς μεγάλωνα.Επιμένοντας να μετράω παιδικά με τα δάχτυλατις στιγμές της κατανόησης.Δεν ήταν αλήθεια πολλέςόχι τουλάχιστον περισσότερες από τα δάχτυλά μου.Ξεχάστηκακι οι αγκώνες φίλιωσαν με τους τοίχουςεπιτρέποντας την ακινησία να ξεπροβάλλει και να βουλώσει μ’ ένα τεράστιο πώμα τον ουρανό.«Τέρμα πια τα όνειρα στο φως αγαπημένε»μου είπε.Έτσι κι έγινε.Και πήρε προς στιγμήν το δωμάτιο φωτιά.Μα το σκοτάδι την απόκανεαγάλι-αγάλι σάλεψε ο νουςκαι μέτραγα με πόση ακατανοησία χτίστηκαν τούτοι οι τοίχοι.Το κορμί φυτοζωούσε απ’ την έλλειψη της αγάπηςοι λέξεις καταριόντουσαν το μυαλό που έχασαν αυτιά για να μαγέψουν.Τα πόδια απλά κρεμάμεναλησμόνησαν να τρέξουν σε κάποια αλάνακαι απέναντι μου το ρολόινα με κοιτά μ’ απαξίωση.«Πως έγινες έτσι;»φώναξαν τα έπιπλαμ’ ένα μορφασμό που συχνά βλέπεις στους ανθρώπους.Δεν απάντησα.Ένιωθα σαν το Χριστό.Ένας μετέωρος σταυρωμένος.Άδικα θα μιλήσω σε τούτο τον κόσμοαφού η ακατανοησία κέρδισε την κατανόησηοδηγώντας τη δεύτερη σε ανυπαρξία...Το σκορ δεν θα το αναφέρω.Γιατί σε βλέπω μικρέ μουέχεις ακόμα ελπίδα...

4.Θέλω να σου γράψω κάτι χαρούμενομα τα όνειρα είναι αναλφάβητα..Δεν βολεύονται μέσα στο άσπρο..Και γω νιώθω άσχημα-απαίσια να τα μαστιγώνω με την λυσσασμένη μου ΦρύνηΚούτσα-κούτσα να πετάω γράμματαΜπάς και αράξουν πάνω σε καμιά λέξη..Μπάς και κουραστούν σα παιδιά κ αυτάκαι ξαπλώσουν κατάχαμα πάνω στο χαρτίΠιπιλώντας το δαχτυλάκι τουςΣ` ένα γαλήνιο ύπνο..Και να με ρωτάνε τραβώντας μαλακά το μανίκι μουΠότε θα φύγουμε;Και γω να τα χαιδεύω πατρικά και να τους λέωΣε λίγο…

Πάνε 5 χρόνια μπροστά στο τραπέζιΒρώμικος, αξύριστος, λιγάκι πιο τρελός..Κάθε πρωί τα ξυπνάω,Να πάνε σχολείο…

5.Είσαι ένας άπειρος, αιώνιος άνθρωπος..Ζεις σ` ένα λαστιχένιο κόσμο μα οι αισθήσεις, οι πιο γλαφυρές μάγγισες οριοθετούν ακόμα και την πιο αγνή σου σκέψη.. Σου βαλαν για Κόσμο ένα ‘Όριο και συ βιάστηκες να το βαφτίσεις πραγματικότητα.. Είσαι μια επ` άπειρον, πολυδιάστατη οντότητα..Όσες Ζωές και να ζεις

Οι ίδιοι ΔαίμονεςΟι ίδιοι ΘάνατοιΟι ίδιοι Απελευθερωτές

Νικητέςή

ΝικημένοιΘα σε περιτριγυρίζουν.. .

Η πραγματική αλήθεια είναι ότι δεν είσαι μια επιλογή, αλλά το λιθαράκι μιας Συνέπειας ενός Άλλου, εξ` ορισμού αντίθετο με την πιο ακραία σου φαντασίωση(συμπεριλαμβανομένου και της Κρυφής σου Διαστροφής)..Δεν καταλαβαίνεις;Είσαι μια σκόνη μέσα στο σύμπαν που το γνωρίζεις σαν τον ίδιο σου τον εαυτό..Χωρίς εσένα δεν θα ήτανε το ίδιο..Θα ήταν κάτι πιο Άλλο από ΣέναΘα ήταν κάτι πιο αδύνατο απ` όλα τα συναξάρια της Αλήθειας αλλά αδύναμο σαν ειρωνεία δίπλα σε μια τελεία ...

6.Μη παραβλέπετε την θάλασσαΜην υποτιμάτε την σκόνη και το αλάτι πάνω στο πέτο σαςΜην αφαιρεθείτε και πείτε πως ζείτεΠρος Θεού Σας μη νομίζετε ότι την ζωή θα την βρείτε Στον ή Μετάτον ΘάνατοΜη ξεσυνερίζεστε τα προφυλακτικά βγήκαν για το αναγκαίο, εξειδικευμένο και άμεσα φόβου δεσμού Εγώ Σας..Μη πεις πως τον κορόιδεψες γιατί θα γελάνε μαζί σου όλα τα τραγούδια που τον έψαχναν..Μη πεις ούτε καν ότι την βρήκες χωρίς να πονέσεις λίγοΜην δεις ΦωτογραφίεςΜην βάλεις τον εαυτό σου στο ηδονικό κρεβάτι του ενόχου..

Η ενοχή πλάστηκε από έναν κολλητό για να μας «φτιάχνει»Τον φωνάζαν Σατανά αλλά δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι ήταν το αληθινό του όνομα..Πώς άλλωστε;Αφού είχε κουδούνι και διαμέρισμα με εύγλωττα περιουσιακά στοιχεία και έναν πάνθηρα στο σαλόνι του..

Στέγνωσε το στόμα μου απ` την μπουρούχα του ΟνείρουΞέχασα και να προσευχηθώ για ΝερόΕίναι που μου πονάν τα γόνατα απ` τη Πτήση και το Μαύρο του ΟυρανούΠου νόμιζα ότι ήταν ο Μόνος που έλεγε Αλήθειααλλά τελικά Αυτός ήταν το μεγαλύτερο Ψέμα..Μεγαλύτερο κι από μένα...«Πώς θα γινότανε -θα μου πεις- τρελέ;Εσύ είσαι τοοοόσος δακαι αυτός άπειρος...»Και θα σου πω....«Μην με ξαναπείς τρελό..!»

7.Είναι τούτος ο βάλτοςΠου με κάνει να ξεχάσω ότι κάπου πρέπει να πεθάνωΚωδικοποιημένοςΜαθηματικά ακριβής Και με ντοστογιέφσκικη λεπτομέρεια μου κατατρώει τώρα το δέρμααφού όμως πρώτα γλύψει με την φιδίσια γλώσσα του τις φλέβες που καταλήγουν στην καρδιά μου..Γιατί την έχει δει πόνος μ` αρχίδια!Απ` αυτούς που παρομοιάζονται μ` ανθρώπους κοτσονάτους που τους έχει ανάγκη εκείνη η χώρα όπου μου λένε πάλι ότι κατοικώ...Και έτσι κάπου χάνομαιΑπομακρύνομαιΣαν τα σκυλιά Που παν αλλού να ψοφήσουν για να μην πονέσουν ότι πραγματικά αγάπησαν..Έτσι κάπως σαν ζητιάνοςΈτσι κάπως σαν βασιλιάς συνεχίζω να επιζώ και ας ξεχειλίζει απ` τη μύτη μου το καφετί του χρώμα..Και ας με γελάειδακρύζοντάς μου τα μάτια, κάνοντας με περίγελο μπροστά σ` ένα καθρέφτη με προσωπικότητα...Δυστυχώς τούτη τη στιγμή ντρέπομαι...Για τις λέξεις μου...Για τη μάσκα που μου έπεσε καταγής...Γι` αυτόν τον βάλτο που έχει το πρόσωπό μου....

8.Ξεμείναμε από τσιγάραΚαι βαλθήκαμε να δοκιμάζουμε τους εαυτούς μας στην νύχτα..Το φως της οθόνης μας έκανε γρήγορα να μαζέψουμε τις βαλίτσες μαςΚαι επιτέλους ήμασταν έτοιμοι γι` αυτό το απρόοπτο ταξίδι..Στριμωχτήκαμε προκλητικά στον καναπέ περιμένοντας να δικαιωθούμε…Άσχημη επιλογή διάολε το κρασί..Ο καπνός μου έτσουζε τα μάτιαΚαι τα λόγια της επιδέξια στιλέτα καρφωμένα πάνω στο κεφάλι μου…Έτσι μισοζωντανός αντιστεκόμουν στην παραίτηση..Δεν είχα χάσει ακόμα το παιχνίδι..Αντιμέτωπος με χιλιάδες σταυρούς, προσευχές, υπνώσεις και αδιάκριτους φόβουςΑνέβηκα ψηλά στην κορυφήΚαι βούτηξα με φόρα μέσα στον εαυτό μου..Γλίστρησα με δεξιότητα αποφεύγοντας τα έντεραΠέρασα ξυστά απ` τα πνευμόνιαΚαι χτύπησα κατευθείαν καρδιά..Λυσσασμένος την ξέσκισα με τα δόντιαΚαι σαν καννίβαλος ρούφηξα την ψυχή στάλα-στάλα…Χωρίς να σκέφτομαι τίποτα..Η ηδονή με πήγαινε εκεί ακριβώς όπου με ήθελε…

Οι φίλοι τελικά πήγαν για τσιγάραΚαι γω ξέμεινα να συμπληρώνω τα υπαρξιακά του καναπέΑιμορραγώντας σε πλαστικές λεκάνεςό,τι πεισματικά δεν έζησα…

9.Τρύπιες αναζητήσειςΚαι κάπου λες κομματιασμένος ότι οι τοίχοι φέρνουν κάτι απ` τον Χρόνο..κάτι απ` αυτή την μοχθηρή εφεύρεση του ανθρώπουπου γεννήθηκε από την πιο σάπια μήτρα..Βάζοντας στα πιο στυγνά και δόλια καλούπιατην Αρχόντισσα Φαντασία...Και θα σου πω αυτό..Τα πιο αγνά και σίγουρα πράγματα στην ζωήείναι τα δέντρα..Κείνα ξέρουν να κρατάν μυστικά..Σαν εκείνα που ψιθύριζες στις κουφάλες τους πριν χρόνια..Προτού πονηρευτείς..Προτού ερωτευτείς...ψέματα! ίσως και να ερωτεύτηκες...Αλλά να`σαι σίγουροςΌτι όλα τελειώνουν εκεί..Κάπου κοντά στις Παρθένες ρίζες..Και τις αποκαλώ Παρθένες γιατί θα` ναι πάντα Πρώτες.. Μοναδικές.. Αναντικατάστατες..Τα δέντρα φίλε δεν ξέρουν από συνήθεια-ρουτίναΕίναι ειλικρινή το ένα με τ’ άλλο..Δεν δίνουν υποσχέσεις μα μονάχα βοήθεια...Και αν νιώθεις να κολλάς λιγάκι από ρετσίνι και μυρωδιάείναι που πλησιάζει φωτιά αδερφέ.. και πίστεψε με..θέλω να με κοιτάς την ώρα που θα καίγομαι..έτσι όμορφα θε να φύγω..σιωπηλός και όμως περήφανος που υπήρξα δίπλα σου αιώνες, χρόνια, μήνεςκαι όμως..τα δευτερόλεπτα είναι κείνα που αγάπησα..Τα τελευταία σου...

Λησμόνησέ με...

10. Νύχτα παίζεται το παιχνίδι του σκύλου κ`της γάταςΚάτω απο πόρτες φτιασιδωμένες με μπόλια υπονοούμενα..Εκεί που τα επτασφράγιστα χείλη πέρνουν βαθιά ανάσαγια να ξανακλειδώσουν πάλι σε χρόνων άδειες μπουκάλες..Εκεί που οι αλήτες και τ`αγρίμια μαζεύουν δείγματαγια ν`αρωματίσουν τη Νοσοκομειακή Ζωή..Έτσι...ίσα-ίσα για να μυρίσει άνθρωπος..κάτω απ`τα παστρίκα μπεταντίν κ`οινοπνεύματα που στις εποχές μας μόνο πληγές δεν επουλώνουν..

Μαστουρωμένα ΑργοκίνηταΒράδια...

Η Έκσταση σου χτυπά την πόρτα(Τακ- Τακ-Τακ)

Και συ της λες «είν`ανοιχτά!»...Έτσι γουστάρεις..δεν κλειδώνειςΓια σε εδώ είναι Χωριό.. Τί και αν κουτάκια πέρα τις 10 κελαηδούν αντίλαλους αμπαρομέ-νων κλειδαριών..;Εσυ βλέπεις πάντα την πόρτα ταυτόχρονασα Φυλακή και σαν Ελευθερία...

Νύχτωσε..Έβαλες το ζαρωμένο σου σακάκι Και ένα σπασμένο μπουκάλιέδωσε την έναρξη του Παιχνιδιού..Σάλτο ο Διαιτητής μέσα στο κεφάλι σου«Είθε να παίξεις Δίκαια!»«Γιατί;»του απαντάς

«Με κόβεις για Τυφλό..;»

Ίσως...Κάποια μέρα ίσως..Να μάθουμε τι στο διάολο είναι Πραγματικό..Αλλά μέχρι τότε.. θα προσπαθείς φτωχέ..θα προσπαθείς να υπάρξεις...

11.Λέει: «ο συνδρομητής δεν είναι διαθέσιμος..»Και μένα τώρα..;Και μένα τώρα ποιός θα με σώσει..;Βλέπεις τον ουρανό;Μην σε ξεγελάει η απεραντότητα...Μια κωλοτρυπίδα είναι!Και μεις από κάτω είμαστε τ` ακρωτηριασμένα σκατά σ` ένα δυσκοίλιο τέραςΟ καθένας από μας με τα μάτια χάμω γυρεύει κλεφτά ανάμεσα απ` τους Άλλους και δυστυχώς μέσα στους ΆλλουςΠόδια, Χέρια, Στόμα, Μυαλό και περισσότερο απ` όλα την Καρδιά!Αυτή η γαμημένη Καρδιά μας έγινε εμμονή..Το δέχομαι Φίλε μου!Και σου λέω«Εντάξει μεγάλε είσαι τυχερός!Την βρήκες την Καριόλα»Να!Την βλέπω στο στήθος σουΝα φουρτουνιάζει και να σου ξεκολλάει αυτούς τους κιτρινισμένους σοβάδες απ` το σώμα..Μπράβο!Άντε σου λέω..Εμπρός!Αγάπησε με!Τι;Δεν το κατάλαβες;Άνθρωπος είμαι...»

Και τους ανθρώπους Φίλε μου– δυστυχώς για μας-Πρέπει να τους αγαπάς με το Στόμα και τα Χέρια...Εγώ όπως κατάλαβες βρήκα τα Χέρια και το Μυαλό (γι` αυτό σου γράφω)Αλλά αδερφέ δεν είναι αρκετόΧρειάζομαι το μπουρδέλο το Στόμα για ν` αγκαλιάσω κάποιον...Ανάποδοι καιροί....

Τώρα την βλέπεις την κωλοτρυπίδα..;

12.Θυμάμαι ακόμα την εποχή που δεν κρύβαμε τον βήχα μας πίσω απ`τα καθωσπρέπει χέρια μαςΔεν ντρεπόμασταν για τις ψηλές μας κάλτσες μήτε για το αστείο κούρεμά μας..Θυμάμαι ακόμη την εποχή που κυνηγάγαμε μια μπάλαΚαίγαμε ένα σπίρτοΠαλεύαμε με τα ξύλαΚαι είχαμε την Ζωή μπροστά μας..Να εδώ! Πάνω στα πόδια μαςΚαι την οδηγούσαμε εμείς σε τούτο το Μοιραίο Βαλς!Θυμάμαι τα ματωμένα γόναταΚαι τα πρωτόγνωρα προσβεβλημένα μούτρα...Γελάω..!Γελάω από μέσα..!Από μέσα απ` τα κουμπιά, τα φερμουάρ και αυτή την πέτσα...Τώρα χαμόγελο απ` έξω δεν κινείται...Μόνο δυό κόρες ματιών πού και πού αισθάνονται ότι πρέπει νανιώσουν...Α! Και κανένα χαρτί Να μου θυμίζει αυτά που επιμελώς με ξέχασαν!Όπως τώρα...

Θα δεις μικρέ!Όλα θα πάνε καλά!

Τι παραμύθι;

13.

«Θα έρθει αυτή τη Φορά!»Και έκλεισε με απίστευτη δύναμη την πόρτα!ΜΠΑΜ!

Και ο Κρότος σκότωσε λίγο απ`την ΣιωπήΟ Έρωτας γέλασε λίγο με τον Εαυτό τουΟ Καθρέφτης έθαψε λίγο απ`την ΑλήθειαΟ Θάνατος έπαψε για λίγο να είναι ΣυνήθειαΗ Ευτυχία για μια στιγμή σταμάτησε να`ναι Άπιαστο ΌνειροΚαι η Μοναξιά..Η Μοναξιά επιτέλους μίλησε....

14.Λαθρόβια ακινησία πίσω απ`τις μεμβράνες του ματιού..Κόβεις με περίσσια χαρά την κορδέλα με το ψαλίδιΚαλωσορίζεις σαν ήρωας τις ιστορίες των ματωμένων γονάτων και μετριάζεις τις εκφράσεις του πλήθους..Πρέπει να κόψεις κίνηση.. Για να δείς πώς φαίνεσαι με το καινούργιο σου γιλέκο και πως τα πλάσματα πήραν το θέαμα του αίματος..Στημμένος στέκεις..Δε το γουστάρεις..αλλά γι`αυτά σου τα ηλιόχαρα χαμόγελα πληρώνεσαι αδρά χαρτιά και «αυτός είναι!»..Στην πραγματικότητα είσαι μια εμψυχωτική ασπιρίνη στην συγκάληψη του κενού αλλά αυτή η γνώση σε σκοτώνει...Σε σκοτώνει που κρατάς με σθένος τα γλαφυρά σκηνικά για τα μυρμήγκια..(έτσι όπως τ`αποκαλείς)Σου τη δίνει που προσφέρεις Πόνο,Αγάπη,Μίσος,Υστερία κατα βούληση με το πρόσχημα ότι όλα πρέπει να υπάρχουν και κυρίως να συνυπάρχουν...

Μολύνεις χωρίς να Μολύνεσαι

Και κάθε που αποστρέφεις το βλέμμα και γυρίζεις την πλάτη αφού μόλις έχεις λάμψει με τα κατάλευκα δόντια σουγροθιά στο στομάχι η Αλήθεια..σου σκάει και σου κλέβει τ`όνομα... Και είσαι ο μόνος που δεν θυμάται πως σε λένε..Ευτυχώς δηλαδή που χεις και τα μυρμήγκια για να σου προσδιορίζουν την πέτσινη ταυτότητα και να βάζουν το «είναι» μονάχα εκεί που υφίσταται η μορφή σου..Τι κρίμα που δεν μπορείς να πεις το ίδιο και για την παρουσία σου..

«Μάζεψε τα νήματα..! Απο χρόνια ξέρεις το αφεντικό σου..

Τα Μυρμήγκια..»

15.Φιλοσοφώ ανορθόγραφα...

Σε μια ισόβια καληνύχταΤραμπάλα κάνωΣτην έννοια του Χρόνου και του ΧώρουΣε ξέθωρες εικόνες πάνω φτιάχνω γράμματα (όχι περίτεχνα) και σειρά βάζω στις λέξειςΣτείνω τους κανόνεςΣε μια άναρχη Σελίδα Κατάλευκη..Ξέρεις..Παιδάκι κι αυτή..Μικρή σαν πιθανότητα ανάμεσα στα μηδενικά που πέρασαν και αυτών που με βιάση ακολουθούν....Το μόνο που ξέρει είναι ότι δεν ξέρει τίποτα...Και συ το αγαπάς Αγαθό έτσι όπως είναι..Το λερώνεις ευγενικά απόψεΤίμιο Παιχνίδι Αναγκαστικά γιατί ξαπλώνεις κάτι απο σένα πάνω του..Συγκοινωνούντα Δοχεία...Του προσφέρεις την ενηλικίωση«Με πιο κοφτά γράμματα γράφονται αυτά που πονάνε!»του λες και δυναμώνεις την πυγμή που κρατάς το στυλό μέχρι ν`ακουστεί αυτό το Αχ!Παίρνεις Βαθιά Ανάσα...Συμβιβαζμένος μεσήλικας πια -σαν και του λόγου σου- το κοιτάς στα μάτια πια σαν να ζυγώνεις κυνικά τα ελλατωματά τουΣαν να δηλώνεις καθαρά επικριτικάΤην Ειρωνεία σου...Και έτσι όπως το μαράζωσες και ανορθώγραφος που είσαι γερασμένο πια το αμολάς ατσούμπαλα στον βίαιο θάνατο του συρταριού...

Μια Αρχή και ένα ΤέλοςΖωή ΔιάρκειαςΠέντε ΟλόκληρωνΛεπτών...

16.Είναι η ώραπου απλώνεις το χέρι στον εαυτό σουφοράς μεγαλόπρεπα τα σύννεφα στα μάτια σουκαι κουλουργιάζεις το στόμα σου κοντά πολύ στα γόναταγια να μην βγάλουν λέξη ή για να χουν ένα στήριγμα μην πέσουν κάτω γιατί συνάντησαν νερό...

Αυτή την ώραξεμαθαίνω την αγάπη σουΔιάφανος ίσα που στέκομαι σ’ ένα σκαμπουδάκι-φίλο που βολεύαμε τα πόδια μας...Ζόρι κρατάει κυρτά τη καρδιά στους ώμους μουΣαν απο συνήθειο κι αυτήμετρά τον εαυτό της...Συναντά τα μάτια σουτο σχήμα μου γέρνει..Βάλλεται να ξεδιψάσει πιαμέσα στο νερό σου...

'Ωραπου δεν ζούν τα λογοπαίγνια

ούτε λευκές σελίδεςμε άηχες γραφομηχανές και χωρίς ορθογραφίεςδημιουργείται η ποίηση...

Μόνο ο άτσαλος ήχος των πραγμάτων στέκειγια να θυμήσει την θνητή μας υπόσταση...

17.

Σκέψου! Σε παρακαλώ!Σκέψου λίγο!Δε βαρέθηκες κακομοίρη;Δε βαρέθηκες κάθε σου σκέψη να ζώνεται απ` την θηλιά του ωχαδερφισμού;Κοίτα με!Δεν είμαι καλύτερός σου ούτε κατά το ελάχιστοΑλλά να... μπούχτισα να θρηνώ τα θύματα μέσα στο κεφάλι μου...Και ξέρεις... αυτές οι εποχές δε σ` αφήνουν να πενθήσεις!Δεν προλαβαίνεις!Μια που άφησες τα χέρια σου κάτωΜια που έφυγε η ζωή σου από την Ζήλεια και το Μίσος των ΠαραδομένωνΚαι έτσι αυτές οι σκέψειςΓίνονται κουφάρια, χρόνος, αποσύνθεσηΜε background την βρωμιά της Νεκρίλας!Βρωμάς Νεκρίλα Φτωχέ μου...Και όλες οι κωλόμυγες του κόσμου συγκεντρώνονται τσούρμο πάνω στο κεφάλι σου απ` την μυρωδιάλες και είσαιΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΤΟ ΤΗΣ ΓΗΣ!Αστείο...; Γελάς...;Αυτή την στιγμή έχεις καθίκι την μορφή του καθρέφτηΑλλά κάποια στιγμή το ξέρω.. θα πεθάνεις...Το ξέρω.. θα θαφτείς σαν όλα τα μηδενικά της γης...Λίγο κλάμα, Δυό ευχές κ` Άντε μου στο Διάολο Μακαρίτη!Όλο λες δεν φοβάσαι τον θάνατοΑλλά το βλέπω στα μάτια..Φοβάσαι να πεθάνεις σαν μηδενικό!Ο χειρότερος σου εφιάλτης έχει καταλήξει να` ναι ένας κύκλος..Ένας απλός.. απλός.. κύκλος!Έχεις χεστεί τόσο που ακόμα και στην νηνεμία έχεις ανοιχτά τα πανιά για να σου κάνει σκιά ακόμα και στον Ήλιο της Γνώσης..!Θαρρείς πως τα` δες Όλα;Αυτή την κωλοτρυπίδα που βρίσκεται από πάνω σου Φτωχέ μου το ονόμασες ΘεόΚαι κάθε Γνώση την ταύτισες με τον Πόνο..Ποτέ δεν γνώρισες τον δημιουργό..

Ούτε που τον έψαξες...Καθώς βασιλεύεις άλλοτε αγέρωχος

άλλοτε προβληματισμένοςπάνω από μια λεκάνη..

και είσαι Εσύ αυτός που αποκαλούν Θεόείσαι Εσύ αυτός που δίνει την λειψή Γνώσηείσαι Εσύ αυτός που καταμετρά τα λάθη

Είσαι εσύ!Αυτή η Κωλοτρυπίδα πάνω απ` το Κεφάλι μου..!

18.Είναι οι νύχτες που μας κάνουν τα μάτια κατακόκκινα τάλαραΕίναι και αυτές οι βουλιμικές σκέψεις που δεν αφήνουν κανένα σεργιάνι, καμιά ψιχάλα να πέσει χάμω..Είναι και αυτά τ` αναθεματισμένα Εγώ που στολίζονται με μεσημέρια, καντίνες, πλοία και «δυτικά όνειρα» με ημερομηνία λήξης..Είναι και που κανένας δε με θέλει ν’ αμφιβάλλωΖώντας κλειδωμένος στις σοφίτες του εγκεφάλουΚαι γω τους φωνάζω

«Το Ερωτηματικό γαμώ την πουτάνα μου..!Το Ερωτηματικό!»

Οι αντοχές λιγοστεύουν γρήγοραΤα ουρλιαχτά σιγά-σιγά γίνονται ψίθυροι σε λέπρικα αυτιάΚαι έτσι παραδίνομαι στη θέση που μου επιφυλάσσεται για τονκώλο μου!Δε μιλάω...Ούτε παράπονο να σαλέψει απ` τα χείλη μου!Συμβιβάζομαι...Θα περάσει ο καιρός και θα μου γυρίσουν την πλάτη επιτέλουςΚαι τότε είναι που θα μπουκώσω το τσιγάρο μου με Αγοραία Παρθενιάρικα Όνειρακαι θα σου λέω: «Βλέπεις;

Σκέφτομαι ακόμα...Ξέρω.. είναι ΖαβολιάΑλλά τι όμορφο παιχνίδι..»

Είμαστε απ` τα παιδιά που στο κρυφτό κρυβόμασταν πίσω απ` αυτόν που τα φυλάει καριόλη!Κου Κου!Φάντης Μπαστούνι!Και Φτου Ξελευθερία..!

19.«Αν δεν μπορείς ν` αντέξεις το πλήγμα της ΣιωπήςΤην ώρα που τα μάτια μου κομπόδεμα κάνουν τα λόγιαΤότε Κανίβαλε γίνεσαι ΒιαστήςΓια όσα ποτέ δεν άγγιξες,για όσα δε ζει το στόμα...»

20.Κολλαριστοί Επαναστάτες!Λικνίζονται όμορφα, καλοφτιαγμένα κι αγέρωχα στα όρια της σκηνής...Αμολάνε απερίσκεπτα τα «Όχι» τους Ενώ οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί Χρυσώνονται σε κάθε απόηχο αυτής της λέξης!Και ο Λαός..;Μαστουρωμένος χειροκροτά θριαμβευτικά πιστεύοντας στο Άλλο...Στο Διαφορετικό...Με πιάνουν τα γέλια.. Καθώς ένα δάκρυ καλπάζει σαν άτι στα όρια του δικού μου προσώπου! Είναι ένα δάκρυ πένθουςΓια Κάποιον ή για Κάτι που χάθηκε...Λοιπόν!Αρχίδια!Βάλτε το καλά στο μυαλό σας!Ο Τελευταίος Επαναστάτης πέθανε πάνω στα βράχια,δίπλα σε μια ακροθαλασσιά..Άκουγε τη θάλασσα και τη μουσική της Σιωπής φτιαγμένα μόνο απ` τα χεράκια της Φύσης!Δίπλα στα φτηνιάρικα τσιγάρα του..Κάνοντας μια τελευταία απόπειρα να ξεκολλήσει τον ασβέστη απ` τα δάχτυλά του...

Η Επανάσταση ζούσε...Μόνο η έννοια της απέμεινε να σουλατσάρει που κ πουΞεφτιλισμένη πια στα πλαίσια μιας Εμπορικής Λεζάντας...

Χειροκροτήστε!

Το Προϊόν είναι Καλό!

21.Δεν υπάρχει ρεαλισμός..!Κι αν ποτέ υπήρξε, μισομαράζει στον τάφο του..Ακόμα κι εκείνος ο άστεγοςΜε μόνη του προίκα τα μπόλια του κι εκείνη την χαρτόκουτα που αραδιάζει το μικροσκοπικό του σώμα!Ακόμα και αυτός παίζει το Θέατρο της Κατάντιας!Για ποιόν δεν γνωρίζω...Ούτε ο ίδιος πιστεύω ότι ξέρει..Ολημερίς απολαμβάνει τους εκατομμύρια θεατές τουΤο μόνο έργο που παίζεται χρόνια κ` έχει την ίδια ζήτηση..!Ψευδαισθήσεις φίλοι μου!Να! Τις βλέπω όλες..!Περπατάνε, φοριούνται, λανσάρονται...Υπάρχουν ακουμπισμένεςΠάνω στο τραπέζιΣε μια τσάνταΚι ακόμα περισσότερο στις ψυχές σας πάνω!Ψευδαίσθηση με βαθύ ντεκολτέ..Ψευδαίσθηση με φωτογραφική μηχανή..Ψευδαίσθηση μ` ένα μουσάτο τύπο..Ψευδαίσθηση ακόμα και ο ιδρώτας της κόπωσής σας..Φίλοι μου!Ό,τι μας πιάνει δε σημαίνει ότι μας «αγγίζει» κιόλας..!Και το αντίθετο...Ψάξτε τα δαχτυλικά αποτυπώματα από κάθε σας ενέργειαΚαι σίγουρα θα βρεθεί μυστηριακά η Πρωτόγονη Ιδέα της κάθε σας κίνησης..Θα δείτε τις παραισθήσεις...Έχει γεμίσει ο Κόσμος Ταλέντα..!Κάθομαι σ` ένα παγκάκι...Κουρασμένος απ` τον Θίασο...Φοράω στο κεφάλι μια χαρτοσακούλα!Δοκίμασα τα σκούρα γυαλιά μα κρατάνε την Ψευδαίσθηση αλλά μ` ένα πιο υποτονικό χρώμα!Μαλακία....

22.Το ξέρω με λησμόνησες για καιρό...Μου μίλαγες στα ψεύτικα...Κλείσε τα μάτια έλεγες...Έτσι αρχίζουν τα όνειρα...

Κλείδωσαν τα βλέφαραΕίναι τις στιγμές που νιώθω τ` ακροδάχτυλα της ζωήςΚαι στο λέωΗ δικιά μου ζωή δεν έκοβε ποτέ τα νύχια τηςΓι` αυτό σε κάθε χάδι μ` άφηνε πληγέςΔεν ήξερε πως ν` αγαπάειόπως και ο ίδιος..Θύμα Χολιγουντιανού Κανακέματος πιάστηκα...Τώρα το μισώ..

«Εσύ δε μισείς!» θα φωνάξεις...Μα με πέτυχε η αλήθεια πάνω που πήγα να ξετρυπώσω απ` το υπόγειοΕκεί που έρχεται το Τελευταίο Τρέξιμο

Το ΔυνατόΚαι μυρίζει όμορφαΌπως κάποτε εσύ,δειλή πια Φρύνη...Γι` άλλη μια φορά πρέπει να δείξεις τις καμπύλες σουΝα γαμήσεις

τα τετράγωνα μυαλάκαι μη σκιάζεσαι που τα σάλια της Εκδίκησης έφτασαναπλά... κάνε με περήφανοΔείξε σ` όλους ότι οι εταίρες κρύβαν την ζωήΓια να μπορούν αυτοί να μιλούν για χρυσούς αιώνες...

‘Έκλεισα τα μάτια και έμαθα πώς ονειρεύονται...Έτσι μου είπες...Θα μάθω και ν` αγαπώ...

23.Καρδιά Εργάτισσα που της λείπουν τα μανίκιαΞεπροβάλει απ` την γωνίαΜε αντάρτικο περπάτημαΜάτια μπουρίνιΔέρμα πλερέζαΜη επιτηδευμένα σχόλια και βρώμικα δόντια..Ρουφάει το τσιγάρολες και κλέβει ζωή απ` τους άλλους Αλλά φαίνεται..Πονάει...Αράζει τα μακρόσυρτα βήματα της στην γωνία του μπαρΣυστήνεται σαν ΑΓΑΠΗκαι την βλέπεις να οραματίζεται τον καθρέφτη της αντίπερα όχθης..

Κάποιος τύπος την πλησιάζει..Της κάνει στεγνό πέσιμο

Αλλά κείνη συλλογιέται..Δεν απαντάει..Παραμιλάει μονάχη..

Ο ανδρισμός του μάγκα θίγεταιΚαι παίρνει ανάποδες στροφές...

Θρόισμα γυαλιών και απειλέςΟυρλιαχτά , Μανουριάζματα

και έφυγα από κει..

Την άλλη μέρα είπανε«μια τρελή ΑΓΑΠΗ σκότωσε έναν μάγκα...»

Την είχα μυριστεί την δουλειά ..

24.

Σε παρακαλώ!Άσε μου το αυτό...Να! Που έχω μπουχτίσει απ` τους χριστούς και απ` όλους που προφέραν την πιο αναίμακτη συνείδηση του Είναι...Δε μοιράζω πίστη και δε μιλώ για χρόνιαΘέλω να στέκεσαι απέναντι μου γνήσιοςΝα` σαι για τελευταία φορά πιο Εσύ απ` αυτό που αφήνεις να σεργιανά ανάμεσά τους...Μη λες ονόματαΜεταξύ μας.., μην ξεπέφτεις σε λόγια..Η Κάθαρση και η Ύβρις είχαν τις πιο πρωτόγονες προθέσειςΈτσι! Σαν να φουντώνεις..Να νιώθεις την ψυχή να την κρατάν τα δόντιαΤα μάτια να θεριεύουνε και το κορμί να τρέμειΈτσι όπως ξεπαρθενεύτηκεςΣτους Κακόφημους Δρόμους της ΑμαρτίαςΈτσι σε θέλω!Λίγο δειλό- λίγο γενναίο ανέτοιμο και έτοιμο για τον μεγάλο άθλοΝα ισορροπείς ανάμεσα στους πιο γνωστούς σου φόβους και μ` ένα πήδημα ασταθές να θες να τους ξεφύγειςΚαι δε χρειάζεται- στο λέω εγώ-να ξέρεις στα σίγουρατί είσαι..Εξάλλου η πιο κρυφή αλήθειαδεν άρχιζε ποτέ μ` ένα μεγάλο Εγώ..Για πρώτη φορά κοίτα φιλόξενα το κακό της φωτιάςΚαι ίσως ο ουρανός αυτή τη φορά να` ναι πιο κοντά απ’ όσο λέγαν οι παλιοί..Δε χρειάζεσαι φτερά..-Ποτέ δεν χρειαζόσουν...-Το μόνο που απέμεινε σαν δίοδο σ` αυτά τα χρόνια είναι να τους κοιτάς στα μάτια.. και όχι ειρωνικά..Τί και αν τους κοιτάς από ψηλά κρυφά συνεπαρμένος;

Να ξέρεις ο πιο καλός ο βασιλιάς δε κάθισε σε θρόνοΜονάχος του πλανιότανε και ήταν πεπεισμένοςΣεργιάνι ότι αυτός έκανε μέσα σε βασιλιάδες..

Δεν είχε κι άδικο...

25.Κοίτα να δεις πόσοι μείναμε μονάχοι να ευλογούμε τις αγκίδες της ελπίδας Και μου είχαν πει όσο ύπουλα σε συναντούντόσο υποχθόνιακάποιο απομεσήμερο σε μια εικόνα σε πνίγουν..Κοίτα να δεις πόσο λιγοστέψαμε..Παρακατιανοί σε εχθρικές γωνίες στενώννα μαζεύουμε όλα εκείνα που μοιάζουν περιττά απ` τους συνανθρώπουςπου με ανθρώπους μονάχαέπαψαν να θυμίζουν..Κοίτα σε παρακαλώ πόσοι στ` αλήθεια έφυγαν και σου `χα πει ότι και γω από εκείνους είμαι μα ακόμα βρίσκομαι μπροστά σου..σκαλωμένος στην ίδια φωτογραφία..στην ίδια εικόνα..στην ίδια θέση..να διώχνω τις αράχνεςσ` ό,τι ο Χρόνος ατιμάζει...και στο` χα πει για μας δεν είναι πια το ίδιο..ποτέ δεν ήταν...Κοίτα να δεις λοιπόν πόσους από μας ονειρευόμαστε μ` αλήθεια, μ` ανοιχτή καρδιά και αποκομμένους φόβουςΨαχούλεμα στα ανοιχτά, του απείρου αναβάτεςΚαι μεις...οι επιμένοντες θα βρούμε το Τέλος του Μαύρου

θα βρούμε τι λεν αυτά που άλλοι βλέπουν γι` άστρα...Για ποιούς ξάγρυπνα στέκονται,ποιούς δε μπορούν ν` αφήσουν...Και ποιούς ουρλιάζουν κλαίγοντας για να γλυκοφιλήσουν..Μα αιώνια η απόστασηκαι μεις σπαταλημένοι,θα τρέχουμε ξωπίσω απ` τη στιγμή μοναδικά ηττημένοι...Καλά που ποτέ μας δεν θα το καταλάβουμε,μονάχη μας ελπίδα...Αν με κοιτάξεις πραγματικά όπως σε πρωτοείδα....

26.Η ζωή αρχίζει στο χειρουργικό κρεβάτι..Η ηττοπάθεια ξέχειλο μπουκάλι.. Δεν σε γουστάρουν πια τα μάτια που παλιότερα σε βρίσκανε αξιοθαύμαστα επιζών και λατρεμένο της μωβ βασίλισσας..Αφέσου...η ζωή ξεκινάει στην πρώτη μικρή τομή..

Όπως σ` όλα τα μικρά πράγματαΠίσω απ` τη σάρκα κρυφογελάει η γαλήνη..Μόνο εάν νιώσεις την παράνοια των δακρύων..εκεί που δεν έχεις άλλο..δεν είσαι άλλο πέρα απ` αυτό το σώμα...

Γίνε αχώριστο Ένα με το μαχαίρι της πλάτης σουΣτιγμιαία φρασεολογία μιας λεζάντας λευκής σαν το απορρυπαν-τικό

-Εμφανίσου, Διαφημίσου και Γαμήσου- Η λύσσα είναι η πιο αδερφική κλωστή της ησυχίαςΒασικά η μια είναι η εξέλιξη της άλλης, η συνέπεια....Ξέρεις...Η ευθύνη είναι το παν! Δεν μπορείς να γυρνάς σαν κωλόσκυλο με εμπριμέ σακάκι, δεν μπορείς να μην απολογείσαι...

-Απολογήσου, Γίνε Παιδί Σου και Γαμήσου-Μοτίβο Σαπισμένης Κυριακάτικης Απομεσήμερης ΏραςΝιώθω...Κάθομαι και βλέπω το ΔιάλογοΤον αιφνίδιο θάνατο της ΛέξηςΤον αλάνθαστο μεταβιβαστή.. Τον ΑέραΤον Ήχο να παρατηρεί το δωμάτιοΚαι ίσως τυχερόςΓίνει ΑυτίΓίνει ΔικαιοσύνηΓίνει Αλήθεια Γίνει Ξανθά Κομματάκια Πάνω στο Στριμμένο ΤσιγάροΚαι αφού γίνει έτσι νωχελικάΊσως...και λέω Ίσως.. να «γίνουμε» και μεις Κάποτε..

Κάποιος με είπε ΝΙΡΒΑΝΑ...Σ` ανυποψίαστη στιγμή λέγεται η αλήθεια,όχι σαν Σάββατο αλλά σαν Κυριακή...

27.Άμα με δεις...Θέλω να μου πεις σ’ αγαπώ.Και μη σε κόφτει το πως και το γιατίΜήτε το τι προλαβαίνουμε να σώσουμε.Απλά γινήκανε οι ώρες μία προς μία εχθροί για το παιδίεσύ ξέρεις..Η αλήθεια και ο χρόνος φέρνουνε ρυτίδεςγι’ αυτό άσε τογεια, τι κάνεις, την παλεύεις,σπατάλησαν οι άνθρωποι ακόμα και τη συνήθεια.

Άμα με δεις...Θέλω να μου πεις σ’ αγαπώΌχι για μένα..για σένα ρε χαζόγια να θυμηθείς πριν πως περπατούσεςπως έπινες τον καφέ σουπως γύριζες τις σελίδεςγια να μηδενίσεις το χρονόμετρο της αμφιβολίαςκαι ν’ αρχίσεις να ζεις με το τώρα.Το ξακουστό τώρα που όλοι κυνηγάμεκαι καταλήγουμε στο μετά.Σ’ ένα μετά που έχει ξεσκίσει το χαμόγελοκαι μας έχει κόψει τα δάχτυλα ανομοιόμορφαμας έκανε να συνηθίσουμε τα λόγια μαςενώ ύπουλα-ενοχικάυπέθαλπε τα πόδια μαςτα έκανε ρίζες προγόνωνγιατί χρόνιο το κακό.

Άμα με δεις..Θέλω να μου πεις σ’ αγαπώ...Γιατί το ξέχασα...

28.Ξημέρωσε...Και ήρθαν πάλι να μου πουν πόσο λάθος είμαι…Άναψα το τσιγάρο μου προκλητικάΠήρα βαθιά ανάσακι άρχισα να φυσάω τον καπνό στα τσιτωμένα πρόσωπά τουςΣιχάθηκαν την άμεση επαφή με τα πνευμόνιακαι κίνησαν να φύγουν.Μα εγώ τους ήθελα εκείνα μου κρατάν παρέα στη θολούρα μου..Συστήνονταν σαν φίλοιαλλά ξεχνούσαν γρήγορα..Είχαν ραμμένα μάτιακαι τεράστια στόματαάραζαν πάνω σε φωτογραφίες, χαρτιά λερωμένακαι σε πρόσωπα νεκρών που δεν πρόφτασα.Γίνομαι μικρός όταν τους βλέπωόχι μικρός-παιδίαλλά μικρός-μηδέν.Με όλα τα κομφόρ αυτού του αριθμού.Με κρίνουν ασύστολα για το μαύρο μου.Αλλά δεν τους αδικώ.Αρκεί που μιλάνεαρκεί που απευθύνονται σε μένααρκεί που μου λένε ΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσεΖήσε................

Αλλά κάποια στιγμή βαριέμαι...Και τους ανοίγω την τηλεόραση...

29.Μίλα μου...

Αγγίζω σταθερά με τα γυμνά μου χέριατην κορνίζα του πορτραίτου σου.Οι γωνίες μοναδικές αγκαλιέςγια τα δικά μας τα βαλτωμένα νιάταπου ποτέ κανένας δεν κατάλαβεποιος ο λόγος που στέκουνε μαρμαρωμέναασάλευτα, ακίνητα.Άλλοι το λένε σοκ, άλλοι κατάσταση πανικούμήτε το ένα, μήτε το άλλο όμως είναι.Μήτε το μείον που μου χρεώνεις που μεγάλωσα.Απλά για χρόνια πολλάίσως και για πολλά ζωής χρονόμετραεδώ κάτω έβρεχεκαι ήταν στραβά τα σκαλοπάτια στην ανάβαση.Και έτσι πέτρωσαν τα χέριατα πόδια συνήθισαν στο τρέξιμοκαι τα μάτια χαραμάδες γινήκανεσε δυο τεράστια ημικύκλια.Δεν περιμένω κατανόηση... Αλήθεια.Ούτε καν που μου πέρασε απ’ το μυαλό να μ’ αγαπήσεις.Όμως εσύ ξέρεις ατίθασο νιάτοκαι στα μη πρώτη με το κεφάλι έμπαινεςκι έτσι απλά το έκανες.Μ’ αγάπησες. Εμένα.Το πιο δειλό στραβοκούτσουρο του κόσμου.Με τέτοια πορεία φυσικό ήταν να μάθουμε ο ένας στον άλλοπώς να γίνουμε χαρτιάχαρτιά και γράμματα.Και για το στόμα έμειναν μόνο από κείνες τις ξεφτιλισμένες λέξεις που δυσλεκτικά κομμάτια σύνδεσης μπλόκαρανασχήμαιναν και φίμωνανένα σ’ αγαπώ αληθινό.Ένα σ’ αγαπώ που το έκαμα κορνίζααγγίζοντάς το σταθερά με τα γυμνά μου χέρια...

30.Τα φθαρμένα τους πιστόλια νίκησαν...Είπαν κάτι απ` την καληνύχταΚαι χαιρέτησαν διστακτικάΜε τα πλημμυρισμένα μάτια των αντίων..Διαλύθηκε και εκείνη η σπίθα που μύριζε εμπιστοσύνη..Τώρα μονάχοι στα συρτάρια αφήνουμε τα λόγια μας..Τα μοναδικά μας παιδιά που ακόμα στέκουμε γι` αυτά περήφανοι,μα βρώμησαν και τούτα κλεισούρα..Και εκείνη η ορθοστασία γίνηκε πια καμπούραΣαν γερασμένοι από χρόνια βρεθήκαμε να ερωτοτροπούμε με το έδαφος...Να ξεπλένουμε τους ίδιους μας τους εαυτούςμε τις αιτίες του ίδιου του κεφαλιού μας...Και να! Που συλλογιζόμαστε πάλι τι χάσαμε...Τί είδαμε και σε ποιόν το δείξαμε...Και είναι οι φιγούρες στ` αλήθεια γραφικέςΜοναδικές...Μέσα στις ώρες που τώρα μόνο παράλογες μοιάζουνε και κουτές...Ανώφελες σε τούτο το παιχνίδι

σε τούτο τον ασύμμετρο κύκλο,που σκοπό άλλο δεν είχαμε από τον να τον φέρουμε σε ευθεία...

κουτοί και μεις....Μα τι τα θές..; Κληρονομιά λαθών από γενιά σε γενιάΚαι μείς τι θ’ αφήσουμε...;Γι` αυτό δεν τολμώ να κάνω παιδί..Γιατί θα το μαραζώσει αν όχι εγώ,

σίγουρα ετούτη η τρέλα..Και ποιός έχει αρχίδια να του εξηγήσει για την τόση ακατανοησιά...Και ότι η αγάπη έρχεται δεύτερη, τρίτη, πέμπτη,

ίσως και τελευταία...

Δεν ξέρω...Εγώ μάλλον θα του λέω καληνύχτα..Η μόνη λέξη που μένει ασπίλωτη ανάμεσα σε τόση παραφροσύνη..Παρθένα πάντα και πουτάνα κλείνει τα παραμύθια....

Καληνύχτα.....