ΠΕΠΤΙΚΟ ΕΛΚΟΣ

ΑΠΌ ΤΟΝ PAVLOV ΣΤΟΝ G. SACHS, ΑΠΌ ΤΟΝ DRAGSTEDT ΣΤΟΝ ERIC AMDRUP

ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΛΥΚΟΥΔΗ ΣΤΟΝ BARRY MARSHALL ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

¨110 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ¨

Ε. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ

IVAN PAVLOV(1849-1918)

το 1904

Ο Ivan P. Pavlov (1849-1918) ( ) για την διατύπωση της θεωρίας περί “nervism”

“είναι προφανές ότι η λειτουργία της πέψης ρυθμίζετε με τη μεταφορά ερεθισμάτων μέσω νευρικών διαύλων στους γαστρικούς αδένες ”

Καταλήγοντας στο θεμελιώδες συμπέρασμα ότι:

“τα ερεθίσματα αυτά προσεγγίζουν τους γαστρικούς αδένες μέσω νευρικών ινών που περιλαμβάνονται στα πνευμονογαστρικά νεύρα ” http://www.nobel.se/medicine/laureates/1904/Pavlov-lecture.html.

“ΠΕΨΗ”

Τον όρο “πέψης”, που ετoιμολογικά προέρχεται από το ρήμα πέσσω/-ττω “ωριμάζω

χωνεύω-ψήνω” τον εισήγαγε πρώτος ο Ιπποκράτης (460-370 πχ) τον 5ο πχ αιώνα

Theofrastus Bombastus von Hohenheim (Parakelsus, 1493-1541) καθηγητής της Ιατρικής στη Βασιλεία, το Φράινμποργκ και το Στρασβούργο πίστευε ότι:

“the human diseases were caused by chemical changes governed by chief archeus that represented

the ultimate forces of energy that governed the universe “

1493: παραδέχτηκε την αναγκαιότητα της παρουσίας του οξέος στο

στομάχι για την πέψη, αλλά πίστευε ότι είναι εξωσωματικής πρόελευσης

A. Vesalius το 1543 o οποίος περιέγραψε τα πνευμονογαστρικά νεύρα πρώτος 1300 χρόνια

μετά τον Γαληνό (130-201) 

για να “wandering” to different abdominal organs and structures

1904 ( ) Ivan Pavlov

(1849-1916): σχέση των

πνευμονογαστρικών νεύρων και γαστρικής

έκκρισης

? ?

1902Emest Henry Starling

(1866-1927): ορμονική δράση της γαστρίνης, μαζί με αυτή του νευρικού

συστήματοςHCl

ΚΕΦΑΛΙΚΗ ΦΑΣΗ– ΓΑΣΤΡΙΚΗ ΦΑΣΗΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ

1910

Επιπλέον στο ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΟ ΑΞΙΩΜΑ από τον χειρουργό Dragutin (Carl) Schwarz“no acid-no ulcer”

προστέθηκε και ο όρος που ο ίδιος εισήγαγε:

“gastric mucosal barrier” or “mucosal defense”

Εισήχθη δηλαδή η αντίληψη ότι η διάσπαση του γαστρικού “βλεννογονικού φραγμού” (gastric mucosal barrier)αντιπροσωπεύει το αρχικό βήμα στη διαδικασία της βλάβης του γαστρικού

βλεννογόνου (έλκος).

1936Henry Dale ( ): – Ακετυλοχολίνη – Η2 ανταγωνιστές

Η ΑΚΕΤΥΛΟΧΟΛΙΝΗ ΩΣ ΔΙΕΓΕΡΤΗΣ

ΑΠΌ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Ήταν όμως μακρύς ο δρόμος της μετάβασης από εποχή της φιλοσοφικήςθεώρησης της γαστρικής Λειτουργίας και Έκκρισης, στην

εμπειρική παρατήρηση, από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, έως τις αρχές του 20ου αιώνα

και στην συνέχεια στην έως σήμερα, τεκμηριωμένη με επιστημονικά

κριτήρια μελέτη της λειτουργίας της γαστρικής οξύτητας.

ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΨΗΣ

Όμως για να φθάσουμε στον Pavlov είχαν προηγηθεί πολύ σοβαρές

παρατηρήσεις και καλά δομημένες επιστημονικές μελέτες όπως:

Camillo Bartolomeo Emilio Golgi (1843-1926) ( ):

1893: “περιγραφή του οξυντικού αδένα”“τους γαστρικούς αδένες και την

ενδοκυττάρια προέλευση του γαστρικού οξέος”

  “μορφολογική μεταμόρφωση των σωληνοκυψελίδων σε εκκριτικούς

σωληνίσκους.”επιβεβαιώθηκε από το ηλεκτρονικό

μικροσκόπιο

WILLIAM BEAUMONT (1785-1853): 1833: «ο ασθενής Αλέξης St. Martin (6/7/1822) Βασικές αρχές της φυσιολογίας της πέψης και

επιβεβαίωση παρουσίας HCl στο γαστρικό υγρό

WILLIAM PROUT (1785-1850) 1823: Υδροχλωρικό οξύ

επιβεβαιώθηκε 110 χρόνια αργότεραLAZZARO SPALLANZANI 1777:

«χημική θεωρία της πέψης»

1886John Newport Langley (1852-1925):

“established the basic morphology and secretory characteristics of the pepsin - pepsinogen”

για 50 χρόνια οι μελέτες του έμειναν αναξιοποίητες1903

John Newport Langley (1852-1925):“…ύπαρξη της γαστρίνης , θεμελιώδους σημασίας στη

φυσιολογία του πεπτικού”

1859-1877Rudolf Heidenhain

• “περιέγραψε τον τρίτο τύπο κυττάρων, γνωστών τώρα ως

εντεροχρωμόφυλων( enterochromofine – like cell (ECL)), υπεύθυνων για τη

σύνθεση της ισταμίνης”• “υπέδειξε αρχικά την ισταμίνη ως τον

πιο ουσιαστικό τελικό χημικό διεγέρτη της γαστρικής έκκρισης, μέσω των

οξυντικών κυττάρων (oxyntitic cells)”• “αποκάλυψε ότι, η ισταμίνη εκκρίνεται

από τα ECL μέσω ερεθισμού από την παρουσία της τροφής στον στόμαχο και

μέσω άλλων διεγερτών όπως είναι η γαστρίνη”

? ?

HCl

ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΕΓΕΡΣΗΣ ΚΑΙ ΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΟΞΕΟΣ ΑΠΟ ΤΟ

ΤΟΙΧΩΜΑΤΙΚΟ ΚΥΤΤΑΡΟ

“how does it happen”ή “ how does it look like”

500 π.Χ.

Ιπποκράτης“Πέψη”

200 μ.Χ.

Γαληνός Vesalius“vagus”

1543 1700-1800

1881

1902 1904

1921

2004-141822-33

1843

1886

Prout: HCl

Beumont: αρχές της πέψης

Schawann: πέψη

Langley: γαστρίνηHeidenhain: ECL

Starling“Γαστρίνη”

Pavlov“nervism”

BillrothPean

Moynihan“γαστρεκτομή”

“ΓΕΑ”

Latarjet“Διατομή

vagus”

ΓΙΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ, ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΛΟΓΩ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΗΣ ΓΙΑ

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ (ΠΟΝΟΣ) ή

ΤΩΝ ΕΠΙΠΛΟΚΩΝ ΤΟ ΚΑΛΥΨΕ ΣΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΜΕ ΣΑΦΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ

(Δίαιτα, Αντιχοληνεργικά, Bellatona )

Η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΡΧΙΚΑ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΤΟΜΗΣ: 1881 Billroth , Pean, Moynihan*ΓΑΣΤΡΟΕΝΤΕΡΟΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ: M. Jaboulay

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ:1921: Andre Raphael Latarjet στην Λιόν, “particular note is the observation that cutting the vagi significantly impaired gastric motility and empting and resulted in substantial inhibition of acid secretion“πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”.

1943: Lester Dragstedt 18-1-1943 Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική»• Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή• Subdiaphragmatic vagal resection whith drainage procedure of

choise a gastroenterostomy and in the next decate pyloroplasty.

ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΡΙΣΤΡΑΦΕΙ Ο ΤΡΟΧΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ PAVLOV ΠΕΡΙ “NERVISM” ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1955

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΙΣΤΑΜΙΝΗΣ

1955

Ο C. Code του University College επανακαθόρισε το ρόλο της Ισταμίνης ως τον κύριο φυσιολογικό ρυθμιστή της έκκρισης από το τοιχωματικό κύτταρο. Επιπλέον η εργασία του αφορά στην μελέτη της βλάβης του βλεννογόνου και έθεσε τις βάσεις για την περιγραφή της παθογένειας της ελκωτικής αλλοίωσης. Κατέληξε δε στο συμπέρασμα ότι: “το γαστρικό υγρό αποτελεί τον παράγοντα πρόκλησης πεπτικού έλκους και προσδιόρισε την συμμετοχή της ισταμίνης σε αυτή τη διαδικασία”.

500 π.Χ.

Ιπποκράτης“Πέψη”

200 μ.Χ.

Γαληνός Vesalius“vagus”

1543 1700-1800

1881

1902 1904

1921 1943

1955

1957 1969

1822-33

1843

1886

Prout: HCl

Beumont: αρχές της πέψης

Schawann: πέψη

Langley: γαστρίνηHeidenhain: ECL

Starling“Γαστρίνη”

Pavlov“nervism”

Codeρόλος

ισταμίνης

BillrothPean

Moynihan“γαστρεκτομή”

“ΓΕΑ”

Latarjet“Διατομή

vagus”Βαγοτομήστελεχιαία

Griffith“Βαγοτομή

Παροχέτευση”

Amdrup (PVC)

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΤΟΜΗΣ: 1881 Billroth , Pean, Moynihan*ΓΑΣΤΡΟΕΝΤΕΡΟΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ:1921: Andre Raphael Latarjet στη Λιόν, “η διατομή των πνευμονογαστρικών αν και επιδεινώνει την κινητικότητα και κένωση του στομάχου ωστόσο επιτυγχάνει ουσιώδη αναστολή της γαστρικής έκκρισης”

“αν και πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”.

1943: Lester Dragstedt Στις 18-1-1943 Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική»• Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή• Υποδιαφραγματική διατομή των πνευμονογαστρικών και

γαστροεντεροαναστόμωση ή πυλωροπλαστική“Δεν έπεισε όμως τους συντηρητικούς της Mayo Clinic που αν και αυτοί πραγματοποίησαν 80 βαγοτομές έως το1947, τελικά ατυχώς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι: “The results are inconstant, variable and in most cases unpredictable”

Η ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΑΠΌ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ

ΕΩΣ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

500 π.Χ.

Ιπποκράτης“Πέψη”

200 μ.Χ.

Γαληνός Vesalius“vagus”

1543 1700-1800

1881

1902 1904

1921 1943

1955

1957 1969

1970

1974 19841822-33

1843

1886

Prout: HCl

Beumont: αρχές της πέψης

Schawann: πέψη

Langley: γαστρίνηHeidenhain: ECL

Starling“Γαστρίνη”

Pavlov“nervism”

Codeρόλος

ισταμίνης

Vaneπροσταγλανδίνες

BlackH2

SachsPPIs

BillrothPean

Moynihan“γαστρεκτομή”

“ΓΕΑ”

Latarjet“Διατομή

vagus”

Dragstedt Βαγοτομήστελεχιαία

Griffith“Βαγοτομή

Παροχέτευση”

Amdrup (PVC)

ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΒΑΓΟΤΟΜΗΣ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ:1921: Andre Raphael Latarjet στην Λιόν, “particular note is the observation that cutting the vagi …”“πραγματοποίησε πάνω από 100 επεμβάσεις αυτού του τύπου πριν το 1940, δεν έκανε καμία δημοσίευση σχετική με αυτή την μέθοδο”.

1943: Lester Dragstedt 18-1-1943 Σικάγο: «πρώτη στελεχιαία βαγοτομή στη Βόρεια Αμερική»• Με αριστερή θωρακοτομή αμφοτερόπλευρη βαγοτομή• Subdiaphragmatic vagal resection whith drainage ….…“The results are inconstant, variable and in most cases unpredictable”

1957: Griffith και HarkinsEκλεκτική ή κεντρική βαγοτομή συνδυαστικά με πυλωροπλαστική1969: Eric Amdrup (1923-1996) και D. Johnston Yπερεκλεκτική βαγοτομή (PCV) ή (HSV) αντίστοιχα χωρίς να συνδυάζεται με παροχετευτική επέμβαση…μείωση της γαστρίτιδας, του dumping, και το ποσοστό υποτροπής μικρότερο του 5% σε σχέση με άλλες τεχνικές.

Jordan P.H.,Ann Surg,1976, 184:659-71

Την δεκαετία 1970

Ο J.R.Vane ( ), περιέγραψε την έννοια “κυταροπροστασία” (cytoprotection) με ταυτόχρονη αναγνώριση του ρόλου των προσταγλανδινών.

“περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο η ασπιρίνη και άλλα NSAIDs αναστέλλουν τη σύνθεση των

προσταγλανδινών στο γαστρικό βλεννογόνο”

ΕΙΧΑΜΕ ΗΔΗ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ H2 ΥΠΟΔΟΧΕΩΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟ CΙMETIDINE ΕΠΟΧΗΣ

Η παράλληλη έλευση, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, της ομάδας των ανταγωνιστών των Η2 υποδοχέων σηματοδότησε το τέλος της “προ της cimetidine” εποχής

• Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( )• PPIs (Sachs, late 1979s) ( )• Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( )

• Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( )

1977-1984Sir James Black μεταξύ 1974-1984 (1988 ), φαρμακολόγος ανέπτυξε ένα σύμπλεγμα ανταγωνιστών Η2 υποδοχέων (ένα σύμπλοκο, την βουριναμίδη, που προσομοιάζει με τον ημιδαζολικό δακτύλιο με πλάγια άλυσο) και κατέδειξε τη συνοδό θεραπευτική του αξία.

Διατύπωσε δε την άποψη ότι:

“ο αποκλεισμός των Η2 υποδοχέων μπορεί να δώσει απάντηση στo αμφιλεγόμενο ερώτημα εάν και κατά πόσον η ισταμίνη ήταν ο τελικός κοινός διαβιβαστής της γαστρικής έκκρισης”.

1966Mitchell P.: – Οξυντική αντλία

ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ- PPIs

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ ΔΙΑΒΙΒΑΣΤΩΝ

1986George Sachs : – ATP-άση ( )

ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ- PPIs

Ήταν τώρα επίκαιρο να απαντηθεί το αναπάντητο ακόμη ερώτημα πως ενεργοποιείται η χημική φάση της γαστρικής έκκρισης :

“πώς δια των πνευμονογαστρικών νεύρων, τη γαστρίνη ή την ισταμίνη, ο ερεθισμός αυτός δρα μέσω των υποδοχέων της βασικής μεμβράνης του τοιχωματικού κυττάρου και πώς οι ενδοκυττάριοι διαβιβαστές προκαλούν την γαστρική έκκριση”?

ΑΝΑΣΤΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΝΙΟΥ (ΟΞΥΝΤΙΚΗ ΑΝΤΛΙΑ)

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΙΟΝΤΩΝ [ΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ] ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΤΟΙΧΩΜΑΤΙΚΟΥ ΚΥΤΤΑΡΟΥ (1)

[Η οξυντική αντλία είναι ηλεκτρικά ουδέτερη (ομοιοστατική ρύθμιση)]

Ιόντα υδρογόνου:

Καρβονική ανυδράσηΟΗ CO ΗCO2 3

2H Ο Η OH

Αυτά τα διττανθρακικά ανταλλάσονται με Cl- κατά μήκος της βασικής επιφάνειας του τοιχωματικού κυττάρου και μεταφέρονται με τη συστηματική κυκλοφορία (κυτταροπλασματικού PH 7,4)

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΟΞΥΝΤΙΚΗΣ ΕΚΚΡΙΣΗΣ Ανταγωνιστές της αντλίας πρωτονίου (PPls)

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1980 ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ:• ΑΡΧΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ PPIs (προσφέρει καταστολή της γαστρικής έκκρισης,

με διατήρηση του PH >3-5 , για διάρκεια από 8-16 ώρες) ΚΑΙ

• ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ HP ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΕ:αφενός στην παρασκευή πανίσχυρων ανασταλτών της αντλίας πρωτονίωναφετέρου στο γεγονός ότι η χειρουργική κοινότητα άρχισε να ανακαθορίζει τις κατευθυντήριες γραμμές στη χειρουργική του πεπτικού έλκους

ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 – 1980 ΟΙ ΔΡΟΜΟΙΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

ΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΤΟΥ ΕΛΚΟΥΣ?

Ασθενείς με διάτρηση

“Απλή συρραφή της που συνοδεύεται από φαρμακευτική αγωγή αποτελεί την ασφαλέστερη επιλογή ”

Johnson A.G.,World J Surg.,2000,24:259-63

“H υπερεκλεκτική βαγοτομή (PCV ή HSV ) ως την “gold standard” μέθοδο η οποία όμως στις περιπτώσεις με γενικευμένη περιτονίτιδα πρέπει να αποφεύγεται”

NG E.K., Ann Surg, 2000,231: 153-8

Ασθενείς με αιμορραγίαΑσθενείς με έλκη που αιμορραγούν αντιμετωπίζονται αρχικά ενδοσκοπικά .Μαζική αιμορραγία μη ελεγχόμενη αντιμετωπίζεται χειρουργικά

Ohmann C., World J Surg, 2000, 24: 284-93

500 π.Χ.

Ιπποκράτης“Πέψη”

200 μ.Χ.

Γαληνός Vesalius“vagus”

1543 1700-1800

1881

1902 1904

1921 1943

1955

1957 1969

1970

1974 1984 1984-89 2004-141822-33

1843

1886

Λαπαροσκοπική“Taylor”

Prout: HCl

Beumont: αρχές της πέψης

Schawann: πέψη

Langley: γαστρίνηHeidenhain: ECL

Starling“Γαστρίνη”

Pavlov“nervism”

Codeρόλος

ισταμίνης

Vaneπροσταγλανδίνες

BlackH2

SachsPPIs

MarsallHb

PPIsHp

Ενδ. UGI

BillrothPean

Moynihan“γαστρεκτομή”

“ΓΕΑ”

Latarjet“Διατομή

vagus”Βαγοτομήστελεχιαία

Griffith“Βαγοτομή

Παροχέτευση”

Amdrup (PVC)

ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ-HP

Η παράλληλη έλευση, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, της αντίληψης εκκρίζωσης του HP

• Ανασταλτών Η2 υποδοχέων (Black, 1970s ) ( )• PPIs (Sachs, late 1979s) ( )• Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( )• Εκρίζωσης του Hp Warren -Marshall 1980 ( )

ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ

Επαφή με το βλεννογόνο κάτω από το στρώμα βλέννης Τοξίνη του ΗΡ βλάβη των κυττάρων Αμμωνία από ενεργοποίηση της ουρεάσης του ΗΡ Η από το ΗΡ πρωτεάση λιπάση διασπά και κατακρημνίζει τη

γαστρική βλέννη Η φλεγμονή από το ΗΡ αυξάνει τη γαστρική έκκριση,

γαστρίνη Η διάβρωση του γαστρικού βλεννογόνου ανοσολογική

απάντηση στη φλεγμονή από το ΗΡ Η γαστρίτιδα του σώματος μειώνει την γαστρική έκκριση

από δράση στο τοιχωματικό κύτταρο κιτοκινών όπως η ΙL-1. Η γαστρίτιδα του ΗΡ περιορίζεται στο γαστρικό άντρο σε

ασθενείς με 12δακτυλικό έλκος και ↑οξυντική έκκριση.

HELICOBACTER PIONEERS

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΕΠΗΛΘΕ ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗΠΡΟΣ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΝ, ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗ 10ΕΤΙΑ ΤΟΥ 1970, ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΕΣ, ΑΠΛΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΙΚΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ. ΠΑΡΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΑ ΕΛΚΗ, ΤΗΝ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ (ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ, ΠΥΛΩΡΙΚΗ ΣΤΕΝΩΣΗ Ή ΔΙΑΤΡΗΣΗ) ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΕΛΚΟΥΣ

Εκλεκτική χειρουργική (PCV) για 12δακτυλικό έλκος ακόμη έχει ενδείξεις•σε ανθεκτικό έλκος12δακτύλου με «μη θετικό» HP•αντίσταση στην θεραπεία εκρίζωσης του HP

Η επιλογή της Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής (Βαγοτομή):Δεν αλλάζει τις ενδείξεις της χειρουργικής

ΠΟΙΟΣ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ

ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΚΟΥΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ HP?

ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗΣΤΟΤΕ – ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ?

1868Η πρώτη ενδοσκόπηση αποδίδεται στον Adolf Kussmaul (1822-1902) 

1932Ο Rudolf Schindler 1932 εισάγει το ημιεύκαμπτο ενδοσκόπιο.

1954 Η επανάσταση ήλθε από το πρώτο ινοπτικό ενδοσκόπιο και τον Hirchowitzs

1983Η εισβολή της Βιοτεχνολογίας και ειδικότερα, της Ηλεκτρονικής Video τεχνολογίας (Welch -Allyin Inc. 1983) επέφερε Επανάσταση τόσο στη διάγνωση όσο και στην εκπαίδευση

Η σύγχρονη ανάπτυξη νέων τεχνικών, ενδοσκόπησης, όπως της ενδοσκοπικής υπερηχοτομογραφίας, ανέδειξαν τη δυνατότητα απεικόνισης και πέραν των δυνατοτήτων του ψυχρού φωτισμού και του βλεννογόνιου χιτώνα του στομάχου

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΕΊΝΑΙ…

Τρόπος προσέγγισης ασθενών με ιδιαίτερους παράγοντες κινδύνου, για την μελλοντική προσβολή τους από γαστρο12δακτυλικό έλκος

Η ισχυρή ή πιο παρατεταμένη αναστολή της οξυντικής έκκρισης;

Ίσως η απάντηση δοθεί από τους γενετιστές σε συνδυασμό με την ανάπτυξη πρωτοκόλλων για την εκρίζωση της φλεγμονής από H. pylori και της δραστικής πρόληψης ανάπτυξης της γαστρικής ατροφίας.

Βλέποντας την αλματώδη πρόοδο της βιοιατρικής τεχνολογίας, πρέπει να ¨υποψιαστούμε¨ ότι ίσως είναι τόσα πολλά αυτά πού έχουμε να ανακαλύψουμε στο μέλλον, που ίσως και να είναι πολύ περισσότερα από όσα έχουμε ήδη μάθει.