Ο Πόλεμος για το

Πετρέλαιο της Λιβύης

Η περιοχή στην οποία σήμερα βρίσκεται η Λιβύη, ήταν υπό Οθωμανική

κυριαρχία από το 1551 μέχρι το 1912, οπότε και πέρασε στον έλεγχο της

Ιταλίας, με τον πόλεμο Ιταλίας-Τουρκίας του 1911-1912. Η Λιβύη

παρέμεινε Ιταλική αποικία μέχρι το 1951. Το 1951 ο Άραβας ισλαμιστής

Βασιλιάς Ίντρις, με την βοήθεια των Βρετανών, τους οποίους είχε βοηθήσει

εναντίον τον Γερμανών και των Ιταλών στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ίδρυσε

το ανεξάρτητο βασίλειο της Λιβύης.

Εικόνα 1

Στην Λιβύη ανακαλύφθηκαν μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου το 1959, και η

γεωπολιτική της σημασία αυξήθηκε ραγδαία. Το 1969, σοσιαλιστές

υποστηριζόμενοι από την Ρωσία, και υπό την ηγεσία του Μουαμάρ

Καντάφι, ανέτρεψαν τον βασιλιά, και επέβαλλαν σοσιαλιστική δικτατορία.

Να προσθέσω ότι ο Καντάφι, όπως και οι υπόλοιποι σοσιαλιστές δικτάτορες

της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, ενώ ήταν στενοί σύμμαχοι

των Ρώσων, και εξοπλίζονταν από αυτούς, ακολουθούσαν ένα σοσιαλιστικό

μοντέλο που χρησιμοποιούσε τον αραβικό εθνικισμό, αντί τον διεθνισμό

που χρησιμοποιούσε το μοντέλο των Ρώσων σοσιαλιστών. Η διαφορά ήταν

ότι οι πληθυσμοί στις αποικίες των Ρώσων κομμουνιστών ήταν πάρα πολύ

διαφορετικοί μεταξύ τους. Οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Ρώσοι κομμουνιστές

είχαν να αντιμετωπίσουν από τους τουρκογενείς μουσουλμάνους της

Κεντρικής Ασίας, μέχρι τους Χριστιανούς καθολικούς και προτεστάντες,

αλλά και τους Μουσουλμάνους, της Ανατολικής Ευρώπης και των

Βαλκανίων, καθώς και σλαβικούς και μη σλαβικούς πληθυσμούς.

Πληθυσμούς πάρα πολύ ανομοιογενείς.

Επομένως οι Ρώσοι, για να ομογενοποιήσουν και να ρωσοποιήσουν τους

πληθυσμούς των αποικιών τους στην Κεντρική Ασία και την Ευρώπη,

έπρεπε να εξαφανίσουν το εθνικιστικό και θρησκευτικό στοιχείο. Τώρα που

η Ρωσία έχει χάσει τις αποικίες της στην Κεντρική Ασία και την Ευρώπη, ο

Πούτιν χρησιμοποιεί πολύ έντονα το χαρτί του εθνικισμού, του

Χριστιανισμού και του πανσλαβισμού, προκειμένου να προωθήσει η Ρωσία

την ενεργειακή της πολιτική στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά, οι Άραβες σοσιαλιστές δικτάτορες, και σύμμαχοι της

Ρωσίας, είχαν να αντιμετωπίσουν μία πολύ διαφορετική κατάσταση. Οι

πληθυσμοί τους ήταν πολύ πιο ομογενοποιημένοι, αφού κυριαρχούσε το

αραβικό και το μουσουλμανικό στοιχείο. Επομένως οι σοσιαλιστές

δικτάτορες όπως ο Γκαμάλ Νάσερ της Αιγύπτου και ο Μουαμάρ Καντάφι

της Λιβύης, επένδυσαν εκτός από τον σοσιαλισμό και στον αραβικό

εθνικισμό (panarabism). Ο Νάσερ, μαζί με τους σοσιαλιστές της Συρίας,

χρειαζόταν τον παναραβισμό, για να πάρει τον έλεγχο του πετρελαίου των

Αράβων του Περσικού Κόλπου, αφού η Αίγυπτος και η Συρία ήταν χώρες

φτωχές σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Βλέπε “Ο Ενδο-Αραβικός

Πετρελαικός Πόλεμος 1950-1979”.

http :// iakovosal . blogspot . gr /2015/06/1950-1970. html

Ο Καντάφι από την άλλη πλευρά, ήταν ένας έντονα αντιδυτικός ηγέτης, και

επιθυμούσε να μειώσει την επιρροή των Ευρωπαίων στην Αφρική.

Χρησιμοποιούσε λοιπόν τον σοσιαλισμό και τον αραβικό εθνικισμό για να

ενώσει την Αλγερία, την Λιβύη, το Μαρόκο και την Τυνησία, σε μία όπως

έλεγε Αραβική Ισλαμική Δημοκρατία (Arab Islamic Republic). Αυτή η

ένωση, αν και δύσκολη, έχει μία βάση, με την έννοια ότι η Αλγερία είναι

μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο σε αποθέματα φυσικού αερίου,

η Λιβύη μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου σε αποθέματα

πετρελαίου, και η Τυνησία και το Μαρόκο είναι χώρες στρατηγικής

σημασίας για την αποστολή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της

Βόρειας Αφρικής στην Ευρώπη.

Και πράγματι με την Τυνησία ο Καντάφι κατάφερε να φτάσει σε μία

συνεννόηση, όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Wikipedia, με

τίτλο “Arab Islamic Republic”.

1η Παράγραφος

The Arab Islamic Republic (Arabic:  اإلسالمية العربية al-Jumhūrīyah الجمهورية

al-‘Arabīyah al-Islāmīyah) was a proposed unification of Tunisia and Libya in 1974,

agreed upon by then Libyan head of state Muammar Gaddafi and Tunisian

President Habib Bourguiba. Additional countries — Morocco and Algeria — were later

included in the proposal, which was never implemented.

https://en.wikipedia.org/wiki/Arab_Islamic_Republic

Με την πολιτική ένωση της Βόρειας Αφρικής οι Άραβες θα αποκτούσαν

μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στους Ευρωπαίους, στους

οποίους πουλούσαν πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά και άλλες πρώτες

ύλες. Αλλά όπως έδειξε και το παράδειγμα του Νάσερ, που είχε προηγηθεί

του Καντάφι, οι ενώσεις αυτές είναι δύσκολες, γιατί υπάρχει πάντα το θέμα

του ποιος θα έχει τον έλεγχο. Όπως ο Νάσερ απέτυχε να δημιουργήσει την

ένωση της Μέσης Ανατολής, έτσι και ο Καντάφι, απέτυχε να δημιουργήσει

την πολιτική ένωση της Βόρειας Αφρικής.

Πριν συνεχίσω να παραθέσω τους δύο πίνακες της Energy Information

Administration, με τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο σε αποθέματα

πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Εικόνα 2

Εικόνα 3

Όπως ήταν αναμενόμενο ο Καντάφι είχε όχι απλά κακές, αλλά εχθρικές

σχέσεις με τις ΗΠΑ, αφού ήταν έντονα αντιαμερικανός και φιλορώσος. Ο

αντιαμερικανισμός του Καντάφι, και η προσήλωση του στην Ρωσία ήταν

αυτό που συνέδεε τον Καντάφι με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άσχετα αν η

προπαγάνδα των Ελληνικών ΜΜΕ έχει φορτώσει τον Ανδρέα Παπανδρέου

στις ΗΠΑ, προκειμένου να φορτωθούν οι ΗΠΑ την αποτυχία της αριστεράς.

Στην πραγματικότητα ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας τριτοκοσμικός

ηγέτης που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον Καντάφι, τον οποίο μάλιστα

χαρακτήριζε και πρωτοπόρο.

Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Κανταφι και τον Ανδρέα ήταν ότι ο

Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προλάβει να βάλει την Ελλάδα στην ΕΕ,

και οι Έλληνες κομμουνιστές ή θα έπρεπε να ακολουθήσουν κάποιους

μίνιμουμ κανόνες δημοκρατίας, ή να χάσουν τα ποτάμια των

δισεκατομμυρίων που έρχονταν από την ΕΕ. Άστε που αν τολμούσαν οι

κομμουνιστές να βγάλουν την Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, όπως

υπόσχονταν προεκλογικά, όχι μόνο θα έχαναν τα δισεκατομμύρια των

ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, τα οποία χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν έναν

αριστερό στρατό από ψηφοφόρους, αλλά θα έπρεπε και η Ελλάδα να

δαπανά πολύ μεγαλύτερα ποσά σε αμυντικές δαπάνες, προκειμένου να

προστατεύεται από την Τουρκία.

Ο ψεκασμένος βέβαια Έλληνας ψηφοφόρος πιστεύει ότι ο Ανδρέας

Παπανδρέου ήταν ένα όργανο των ΗΠΑ. Για περισσότερες πληροφορίες

βλέπε “Ο Φιλορώσος Ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου”.

http :// iakovosal . blogspot . gr /2015/03/ blog - post _5. html

Να γυρίσω στο θέμα όμως. Ο Καντάφι δεν είχε κακές σχέσεις μόνο με τις

ΗΠΑ και την Αγγλία, αλλά και με την Γαλλία, μία χώρα με μεγάλη

παράδοση στον σοσιαλισμό. Ο Καντάφι πουλούσε πετρέλαιο στην Γαλλία.

Που αλλού μπορούσε να πουλήσει άλλωστε, αφού η Ρωσία δεν χρειαζόταν

το πετρέλαιο του? Στην Ευρώπη έπρεπε υποχρεωτικά να πουλάει πετρέλαιο

η Λιβύη, αφού οι υποανάπτυκτες χώρες της Αφρικής έχουν μικρές ανάγκες.

Και γι’αυτό λέγεται ότι με την Γαλλία ο Καντάφι είχε καλές οικονομικές

σχέσεις, αλλά πολύ κακές πολιτικές σχέσεις.

Δύο ήταν τα μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις του Καντάφι με την Γαλλία.

Το πρώτο ήταν ότι η Γαλλία από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, μέχρι και

τα μέσα της δεκαετίας του 60, ήταν για το Ισραήλ ο βασικός τροφοδότης

οπλικών συστημάτων. Ο λόγος που η Γαλλία, και όχι οι ΗΠΑ, ήταν ο

βασικός τροφοδότης οπλικών συστημάτων του Ισραήλ, ήταν ότι το Ισραήλ

ήταν τότε πολύ πιο χρήσιμο για την Γαλλία παρά για τις ΗΠΑ. Η Γαλλία

βρισκόταν σε πόλεμο με τους Αλγερινούς Άραβες σοσιαλιστές την δεκαετία

του 50, γιατί η Αλγερία ήταν αποικία της Γαλλίας μέχρι το 1962. Επίσης

όταν ανέβηκε στην εξουσία της Αιγύπτου ο σοσιαλιστής φιλορώσος

δικτάτορας Γκαμάλ Νάσερ, άρχισε να απειλεί ότι θα εθνικοποιήσει και θα

κλείσει την Διώρυγα του Σουέζ.

Εικόνα 4

Επομένως το Ισραήλ ήταν πολύ χρήσιμο για την Γαλλία γιατί είχαν κοινούς

εχθρούς. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι οι ΗΠΑ ήταν ο βασικός υποστηρικτής

του Ισραήλ στα πρώτα του βήματα. Αυτό όμως δεν ισχύει. Η ειδική σχέση

ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ δημιουργήθηκε την δεκαετία του 60 με

τον Τζον Κένεντι. Μέχρι τότε η Γαλλία ήταν ο βασικός σύμμαχος του

Ισραήλ, και ο βασικός τροφοδότης του σε οπλικά συστήματα.

Άλλωστε το 1956, ήταν η Γαλλία, η Αγγλία και το Ισραήλ, που εισέβαλλαν

στην χερσόνησο του Σινά, με σκοπό να ανατρέψουν τον Νάσερ. Που

σκόπευε να κλείσει την Διώρυγα του Σουέζ. Και θα το είχαν κάνει, αφού

κέρδισαν τον πόλεμο όπως ήταν αναμενόμενο, αν δεν τους ανάγκαζαν οι

ΗΠΑ να αποχωρήσουν και οι τρεις ταπεινωμένοι. Η κρίση του Σουέζ το

1956 κατέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η Γαλλία και η Αγγλία, οι

παραδοσιακά μεγάλοι παίκτες και αντίπαλοι στην Αφρική και την Μέση

Ανατολή, είχαν πλέον περάσει σε δεύτερη μοίρα, και κουμάντο έκαναν πια

οι ΗΠΑ με την Σοβιετική Ένωση.

Για να μην τα πολυλογώ η Γαλλία εξακολούθησε να πουλάει όπλα στο

Ισραήλ, κάτι που ενοχλούσε τον Καντάφι. Σταδιακά η Γαλλία, αφού πλέον

είχε χάσει την Αλγερία, και οι ΗΠΑ είχαν πάρει τον έλεγχο της Μέσης

Ανατολής, η Γαλλία άρχισε τις μεγάλες συνεργασίες με τους Άραβες, στον

τομέα της ενέργειας και της άμυνας, και υιοθέτησε μία τελείως φιλοαραβική

στάση. Ως αποτέλεσμα ο αντισημιτισμός στην Γαλλία είναι σε πάρα πολύ

υψηλά επίπεδα, σχεδόν τα ίδια με αυτά της Ελλάδας. Ενώ μέχρι τα μέσα της

δεκαετίας του 60 η Γαλλία και το Ισράηλ ήταν οι πιο στενοί σύμμαχοι. Να

προσθέσω για να κλείσω το θέμα, ότι ούτε οι Άγγλοι είναι τόσο στενοί

σύμμαχοι των Ισραηλινών, άσχετα αν αυτοί ήταν η χώρα που βοήθησε πάρα

πολύ στην δημιουργία του Ισραήλ.

Την περίοδο μάλιστα 1982-1994 οι Άγγλοι είχαν απαγορεύσει τις πωλήσεις

όπλων στους Ισραηλινούς, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω

άρθρο της Independent, με τίτλο “Britain lifts arms embargo against Israel”,

Μάιος 1994.

2η Παράγραφος

Britain, along with its European partners, imposed its arms embargo on Israel in 1982 in

protest at its invasion of Lebanon. 

http://www.independent.co.uk/news/world/britain-lifts-arms-embargo-

against-israel-1438791.html

Να μην ξεχνάμε ότι και η Αγγλία είχε παραδοσιακά καλές σχέσεις με τους

Άραβες, οι οποίοι ήταν αυτοί που είχαν βοηθήσει την Αγγλία να διώξει τους

Οθωμανούς από την Μέση Ανατολή στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο

όταν άρχισαν να ανεβαίνουν στην εξουσία φιλορώσοι σοσιλιστές δικτάτορες

έγινε το Ισράηλ πιο χρήσιμο για τους Άγγλους.

Από την δεκαετία του 1960 και μετά, όταν οι σοσιαλιστές δικτάτορες

άρχισαν να έχουν μεγάλη απήχηση στην Μέση Ανατολή και την Αφρική, το

Ισράηλ έγινε και για τις ΗΠΑ ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, και οι ΗΠΑ

χρησιμοποίησαν ως βασικό τους όπλο στην περιοχή την Τουρκία και το

Ισραήλ. Από τότε υπάρχει η συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ, η οποία σήμερα

βλέπουμε να κλονίζεται. Ελπίζω να ξεπεραστούν σύντομα τα προβλήματα

στις σχέσεις ΗΠΑ-Ισραήλ, γιατί είναι βέβαιο ότι με τα σημερινά δεδομένα

χωρίς ΗΠΑ δεν μπορεί να υπάρξει Ισραήλ.

Το άλλο πρόβλημα που είχε ο Καντάφι με την Γαλλία, εκτός από το ότι

πουλούσε όπλα και στους Άραβες και στους Ισραηλινούς, που νομίζω ήταν

και μακράν το μεγαλύτερο, ήταν ότι η Γαλλία είχε μεγάλη επιρροή στις

χώρες που βρίσκονται πίσω από την Βόρεια Αφρική, αφού από εκεί

αντλούσε κυρίως η Γαλλία πρώτες ύλες. Ο Καντάφι θεωρούσε ότι αυτή η

περιοχή ανήκε στην δική του σφαίρα επιρροής, και αυτό τον έφερνε σε

μεγάλη σύγκρουση με τους Γάλλους, τους οποίους θεωρούσε

αποικιοκράτες. Αυτές οι σχετικά καλές οικονομικές σχέσεις της Λιβύης με

την Γαλλία, παράλληλα με τις κακές πολιτικές σχέσεις, συνεχίστηκαν μέχρι

και το 2011, και δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση ότι η Γαλλία

πρωτοστάτησε στην επίθεση εναντίον του Καντάφι.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο Καντάφι είχε συγκρουστεί με πάρα πολλούς,

και ήταν δύσκολο να βρει συμμάχους. Οι ΗΠΑ και η Αγγλία ήταν εχθροί

του Καντάφι, εναντίον μάλιστα των οποίων σοσιαλιστές τρομοκράτες,

υποστηριζόμενοι από την Λιβύη, είχαν διενεργήσει πολλές επιθέσεις. Με

τους Γάλλους είχε πολύ προβληματική σχέση. Οι ισλαμιστές Άραβες του

Κόλπου ήθελαν σαν τρελοί να τον φάνε, αφού ήταν ένας παραδοσιακός

σύμμαχος της Ρωσίας και αντίπαλος τους. Γι’αυτό και η Σαουδική Αραβία

και το Κατάρ, αλλά και η Arab League γενικότερα, πρωταγωνίστησαν στις

επιθέσεις εναντίον του το 2011. Στο ψήφισμα του OHE, όπου αποφασίστηκε

η επιβολή non-fly zone στον Καντάφι, η Ρωσία, η Κίνα και η Γερμανία δεν

καταψήφισαν, αλλά απείχαν, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω

άρθρο της Guardian, με τίτλο “Libya no-fly resolution reveals global split in

UN”, του Μαρτίου 2011.

http :// www . theguardian . com / world /2011/ mar /18/ libya - no - fly - resolution -

split

Εικόνα 5

Οι Ρώσοι βέβαια δεν ήθελαν να χάσει την ζωή του ο σύμμαχος τους

Καντάφι, και γι’αυτό αντέδρασαν πάρα πολύ έντονα μετά την δολοφονία

του. Ο λόγος που οι Ρώσοι έκαναν τα στραβά μάτια στην περίπτωση του

Καντάφι, ήταν πρώτον για να μην έρθουν σε σύγκρουση με την Γαλλία, με

την οποία το 2011 αναθέρμαιναν τις σχέσεις τους, παραγγέλνοντας τα 2

πολεμικά πλοία Mistral, με την προοπτική της αγοράς ακόμη δύο. Αυτή

ήταν η μεγαλύτερη συμφωνία αγοράς οπλικών συστημάτων ανάμεσα σε μία

χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, και μία χώρα εκτός ΝΑΤΟ. Αν και όπως έχω

ξαναπεί η Γαλλία από ανάγκη έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 2009, 43 χρόνια

μετά την αποχώρηση της από την συμμαχία το 1966, υπό την ηγεσία του

εθνικοσοσιαλιστή ηγέτη Ντε Γκολ.

Επίσης, επειδή όλοι σχεδόν ήταν υπέρ της απομάκρυνσης του Καντάφι από

την εξουσία, οι Ρώσοι την θεωρούσαν σχεδόν σίγουρη, και δεν ήθελαν να

έρθουν σε σύγκρουση με την διάδοχη κατάσταση, αφού και οι ρωσικές και

οι κινεζικές εταιρείες ενέργειας είχαν έντονη δραστηριότητα στην Λιβύη.

Βλέπε άρθρο της Guardian, με τίτλο “G8 summit: Gaddafi isolated as Russia

joins demand for Libyan leader to go”, του Μαΐου 2011, που αναφέρει ότι ο

Καντάφι απομονώθηκε όταν και η Ρωσία δέχτηκε την απομάκρυνση του.

Γράφει το άρθρο:

1η Παράγραφος

Colonel Gaddafi has beenleft diplomatically deserted after Russia, his sole international

interlocutor joined the rest of the G8 nations in declaring the Libyan leader had lost all

legitimacy and had to go.

http://www.theguardian.com/world/2011/may/27/g8-gaddafi-libya-russia

Επίσης πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις

σχέσεις της Ρωσίας με την Λιβύη και την Αλγερία, και στις σχέσεις της

Ρωσίας με την Συρία. Η Βόρεια Αφρική είναι η αυλή της Γαλλίας, της

Ιταλίας και της Ισπανίας. Ναι μεν η Ρωσία είχε πολύ καλές σχέσεις με τους

σοσιαλιστές δικτάτορες της Βόρειας Αφρικής, άλλα όφειλε να λαμβάνει

υπόψη της τους Ευρωπαίους, ειδικά τους νοτιοευρωπαίους, αφού σε αυτές

τις χώρες βασίζουν την ενεργειακή τους ασφάλεια. Αλλά και οι δικτάτορες

της Βόρειας Αφρικής από την Νότια Ευρώπη αντλούσαν το μεγαλύτερο

μέρος των εσόδων τους.

Οι χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής διοικούνται είτε

από σοσιαλιστικά είτε από θρησκευτικά καθεστώτα που δεν επιτρέπουν την

οικονομική ανάπτυξη. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ρωσία, και στην

Βενεζουέλα, και σε άλλες σοσιαλιστικές και ισλαμικές χώρες. Η Κίνα

κατάφερε να αναπτυχθεί γιατί λόγω της κόντρας της με την Σοβιετική

Ένωση, άνοιξε τις πύλες της στις Δυτικές εταιρείες από το 1980 και μετά,

και έλαβε τεχνολογία και τεχνογνωσία. Μέχρι το 1980 η Κίνα ήταν όπως

και οι υπόλοιπες χώρες του σοσιαλιστικού και ισλαμικού κόσμου.

Να γυρίσω στο θέμα. Βλέπε και παρακάτω άρθρο των Reuters, με τίτλο

“ENI leads Libya oil race; Russia, China may lose out”, του Αυγούστου

2011, που αναφέρει ότι αν η Ρωσία και η Κίνα στηρίξουν τον Καντάφι μέχρι

τέλους, μπορεί να είναι οι μεγάλοι χαμένοι στην Λιβύη, γιατί η επόμενη

ηγεσία μπορεί να μην τους συγχωρήσει την στήριξη τους. Το άρθρο γράφει

ότι το Κατάρ, και η Γαλλική Total με την Ιταλική ENI, ίσως να είναι οι

μεγάλοι κερδισμένοι στην Λιβύη, λόγω της μεγάλης τους στήριξης στους

εξεγερμένους. Το άρθρο μάλιστα αναφέρει ότι ο αρχηγός των εξεγερμένων

της Λιβύης δήλωσε ότι οι χώρες που θα στηρίξουν τον Καντάφι δεν θα είναι

ευπρόσδεκτες στην μετά Καντάφι εποχή.

1η και 2η Παράγραφος

“Italian oil company Eni led the charge back into Libya on Monday as rebels hailing the

end of Muammar Gaddafi's rule warned Russian and Chinese firms that they may lose

out on lucrative oil contracts for failing to support the rebellion”.

Gaddafi's fall will reopen the doors to Africa's largest oil reserves and give new players

such as Qatar's national oil company and trading house Vitol the chance to compete with

established European and U.S. oil majors.

"We don't have a problem with Western countries like the Italians, French and UK

companies. But we may have some political issues with Russia, China and Brazil,"

Abdeljalil Mayouf, information manager at Libyan rebel oil firm AGOCO, told Reuters

16η, 17η και 18η Παράγραφος

About 75 Chinese companies operated in Libya before the war, involving about 36,000

staff and 50 projects, according to Chinese media.

Russian companies, including oil firms Gazprom Neft (SIBN.MM) and Tatneft

TATN3.MM, also had projects worth billions of dollars in Libya. Brazilian firms such as

Petrobras (PETR3.SA) and construction company Odebrecht were also in business there.

"We have lost Libya completely," Aram Shegunts, director general of the Russia-Libya

Business Council, told Reuters. "Our companies will lose everything there because NATO

will prevent them from doing their business in Libya."

21η Παράγραφος

Wintershall said restarting production could be done within several weeks: "This of

course depends on the state of the export infrastructure as well as a stable security

situation in the country," it said. Analysts and industry observers have said Eni and Total

could emerge as the big winners in post-war Libya due to their countries' heavy support

for the rebels.

http://www.reuters.com/article/2011/08/22/us-libya-oil-idUSTRE77L1QU20110822

Να προσθέσω ότι και η Ιταλία ήταν διστακτική στην αρχή, και δεν ήθελε να

συμμετάσχει στις επιχειρήσεις εναντίον του δικτάτορα Καντάφι, γιατί η

Ιταλική ENI ήταν η ξένη εταιρεία με την μεγαλύτερη παρουσία στην Λιβύη.

Στην συνέχεια όμως, υπό τον φόβο να πάρει τις δουλειές η Γαλλία όταν θα

άλλαζε το καθεστώς, οι Ιταλοί πήραν μέρος στις επιχειρήσεις με πολύ

μεγάλο ενθουσιασμό. Επίσης οι Ιταλοί εξοργίστηκαν με τις δηλώσεις του

Καντάφι, ο οποίος δήλωσε προς την Ρωσία και την Κίνα, ότι αν τον

βοηθήσουν περίσσοτερο θα τους δώσει τα συμβόλαια της Ιταλικής ENI,

όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο των Reuters, με τίτλο

“Italy's Berlusconi exposes NATO rifts over Libya”, του Ιουλίου 2011.

1η Παράγραφος

Italian Prime Minister Silvio Berlusconi said on Thursday he was against NATO

intervention in Libya but had to go along with it, an admission that exposed the fragility

of the alliance trying to unseat Muammar Gaddafi.

16η Παράγραφος

Potentially adding to the pressure on Italy to review its stance on Libya, a senior Libyan

government spokesman said negotiations had begun with Russian and Chinese firms to

take over the role of Italian energy firm ENI in oil and gas projects.

http://www.reuters.com/article/2011/07/07/us-libya-idUSTRE7270JP20110707

Αλλά αρχικά, επειδή η Ιταλική ENI ήταν η εταιρεία με την πιο έντονη

δραστηριότητα στην Λιβύη, οι Ιταλοί δεν είχαν τα κίνητρα που είχαν οι

Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Καταριανοί για να βγάλουν από την μέση τον

Καντάφι. Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Wall Street Journal,

με τίτλο “Eni, Repsol Expatriates Evacuated from Libya”, του Ιουλίου 2014,

ο Ιταλικός γίγαντας ENI, και ο Ισπανικός γίγαντας Repsol, είναι οι δύο

μεγαλύτεροι επενδυτές στον τομέα του πετρελαίου και φυσικού αερίου της

Λιβύης. Αλλά για τους λόγους που περιέγραψα παραπάνω η Ιταλία άλλαξε

στάση τελικά. Γράφει το άρθρο:

1η και 2η Παράγραφος

Oil giants Eni   SpA and Repsol   SA have evacuated expatriates from Libya following

escalating violence at Tripoli's airport, Libyan oil officials said over the weekend.

The move by the country's two largest foreign oil and gas investors, which comes after

France's Total   SA also pulled out its foreign staff, comes as capital's worst fighting in six

months threatens Libya's fragile oil recovery.

http://www.wsj.com/articles/eni-repsol-expatriates-evacuated-from-libya-1405893922

Ένα πολύ καλό άρθρο του Forbes για τον ρόλο της Γαλλίας και της Αγγλίας

στην Λιβύη, είναι το “France, U.K. Have Differing Motives For Intervening

In Libya”, του Μαρτίου 2011. Το άρθρο γράφει ότι η Αγγλία και η Γαλλία

πρωτοστάτησαν στην επίθεση εναντίον του Καντάφι αλλά για

διαφορετικούς λόγους. Οι Άγγλοι είχαν εχθρικές σχέσεις με τον Καντάφι,

και ήλπιζαν σε μία αναβάθμιση της σχέσης Αγγλίας-Λιβύης σε μία μετά

Καντάφι εποχή.

Η Γαλλία, γράφει το άρθρο, παρόλο που ήδη εισήγαγε πετρέλαιο από την

Λιβύη, αφού η Γαλλική Total SA είχε πολύ έντονη παρουσία στην Λιβύη,

είχε την ευκαιρία να ενισχύσει την αμυντική συνεργασία της με την Αγγλία.

Το άρθρο γράφει ότι η αμυντική συμφωνία Γαλλίας-Αγγλίας είχε

συμφωνηθεί επισήμως τον Νοέμβριο του 2010, και αποτελεί μία

προσπάθεια της Αγγλίας και της Γαλλίας να περιορίσουν την ηγεμονία της

Γερμανίας στην Ευρώπη. Και συνεχίζει το άρθρο, ότι ναι μεν η Γαλλική

Total SA δραστηριοποιείται στην Λιβύη, αλλά όχι τόσο έντονα όσο η

Ιταλική ENI και η Γερμανική Wintershall. Η ENI και η Wintershall είναι οι

εταιρείες στις οποίες ο Πούτιν έχει δώσει μεγάλα ποσοστά στους Ρωσικούς

αγωγούς φυσικού αερίου να προσθέσω εγώ. Το άρθρο γράφει ότι

γενικότερα οι Γαλλικές εταιρείες ενέργειας θα ωφελούνταν από μία

ανατροπή του Καντάφι.

Επίσης το άρθρο αναφέρει ότι οι Γάλλοι ήταν από τους βασικούς

προμηθευτές όπλων της Λιβύης, αλλά τελευταία οι Ιταλοί είχαν καταφέρει

να τους ξεπεράσουν. Φαντάζομαι ότι διακριτικά το άρθρο λέει ότι ο

Καντάφι έφερνε την Λιβύη όλο και πιο κοντά στον άξονα Ρωσίας-

Γερμανίας-Ιταλίας. Να θυμίσω εγώ ότι στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία

ήταν πάλι στο πλευρό των Γερμανών και των Ρώσων. Η Ιταλία

αμφιταλαντεύεται στους παγκοσμίους πολέμους. Με άλλον τους ξεκινάει

και με άλλον τους τελειώνει. Μένει να δούμε τι θα κάνει η Ιταλία αν

ξεσπάσει ο Γ Παγκόσμιος Πόλεμος, γιατί η θέση της Ιταλίας δεν είναι και

πάλι ξεκάθαρη.

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αξίζει να το διαβάσετε, λαμβάνοντας όμως υπόψη

σας τον άξονα Ρωσίας-Γερμανίας-Ιταλίας, τον οποίο δημιούργησε ο Πούτιν

χρησιμοποιώντας την Gazprom, για τον οποίο το άρθρο δεν αναφέρει

τίποτα. Γράφει το άρθρο:

2η, 3η και 4η Παράγραφος

France and the United Kingdom have led the charge on the intervention in Libya. For a

month, both pushed the international community toward an intervention, ultimately

penning U.N. Security Council Resolution 1973 authorizing the no-fly zone on March 17.

Paris’ and London’s interests in waging war on Libya are not the same, and Libya

carries different weight with each. For the United Kingdom, Libya offers a promise of

energy exploitation. It is not a country with which London has a strong client-patron

relationship at the moment, but one could develop if Moammar Gadhafi were removed

from power. For France, Tripoli already is a significant energy exporter and arms

customer. Paris’ interest in intervening is also about intra-European politics. Paris has

been the most vociferous supporter of the Libya intervention. French President Nicolas

Sarkozy made it his mission to gather an international coalition to wage war on Libya,

and France has been at the vanguard of recognizing the legitimacy of the Benghazi-

based rebels.

6η Παράγραφος

The domestic political story is fairly straightforward. At the onset of the unrest in the

Middle East, Paris stalled on recognizing the protesters as legitimate. In fact, then-

French Foreign Minister Michele Alliot-Marie offered the Tunisian government official

help in dealing with the protesters. Three days later, longtime Tunisian President Zine El

Abidine Ben Ali was forced to flee the country

10η Παράγραφος

The intervention in Libya therefore is a way to reassert to Europe, but particularly to

Germany, that France still leads the Continent on foreign and military affairs. It is a

message that says if Europe intends to be taken seriously as a global power, it will

need French military power. France’s close coordination with the United Kingdom also

is an attempt to further develop the military alliance between London and Paris

formalized on Nov. 2, 2010, as a counter to Germany’s overwhelming economic and

political power in the European Union.

12η Παράγραφος

As for interests in Libya, France has plenty, but its situation could be improved. French

energy major Total SA is involved in Libya but not to the same extent as Italian ENI or

even German Wintershall. Considering Libya’s plentiful and largely unexplored energy

reserves, French energy companies could stand to profit from helping rebels take power

in Tripoli. But it is really military sales that Paris has benefited from thus far. Between

2004 — when the European Union lifted its arms embargo against Libya — and 2011,

Tripoli has purchased approximately half a billion dollars worth of arms from France,

more than from any other country in Europe. However, the Italian government was in

negotiation for more than a billion dollars worth of more deals in 2010, and it seemed

that the Rome-Tripoli relationship was overtaking Paris’ efforts in Libya prior to the

intervention.

16η Παράγραφος

London has another significant interest, namely, energy. British energy major BP has no

production in Libya, although it agreed with Tripoli to drill onshore and offshore wells

under a $1 billion deal signed in 2007. The negotiations on these concessions were

drawn out but were finalized after the Scottish government decided to release

convicted Lockerbie bomber Abdel Baset al-Megrahi on humanitarian grounds in August

2009. He was expected to die of prostate cancer within months of his release but

presumably is still alive in Tripoli. The Labour government in power at the time came

under heavy criticism for al-Megrahi’s release. British media speculated, not entirely

unfairly, that the decision represented an effort to kick-start BP’s production in Libya

and smooth relations between London and Tripoli. BP announced in 2009 that it planned

to invest $20 billion in Libyan oil production over the next 20 years.

http://www.forbes.com/sites/energysource/2011/03/29/france-u-k-have-differing-motives-

for-intervening-in-libya/

Ο πόλεμος στην Λιβύη συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και υπάρχουν δύο

κυβερνήσεις στην Λιβύη, αυτή των Ισλαμιστών στην Τρίπολη, που

υποστηρίζεται από την Τουρκία, και κάποιες άλλες χώρες, ανεπισήμως

ίσως, και αυτή στο Τομπρούκ, που αναγνωρίζεται από την διεθνή

κοινότητα. Όπως θα διαβάσετε μάλιστα στο παρακάτω άρθρο των Reuters,

με τίτλο “Libyan PM says Turkey supplying weapons to rival Tripoli

group”, του Φεβρουαρίου 2015, ο πρωθυπουργός της Λιβύης κατηγόρησε

την Τουρκία και το Κατάρ ότι προμηθεύουν με όπλα τους ισλαμιστές της

Τρίπολης.

1η και 2η Παράγραφος

Libya's internationally recognized Prime Minister Abdullah al-Thinni said his

government would stop dealing with Turkey because it was sending weapons to a rival

group in Tripoli so that "the Libyan people kill each other".

Two administrations, one in the capital and Thinni's in the east, have been battling for

power since the armed group Libya Dawn seized Tripoli in July and reinstated

lawmakers from a previous assembly, four years after Muammar Gaddafi was ousted.

10η Παράγραφος

In the CBC interview, Thinni said Turkish firms would be excluded from contracts in

territory controlled by his government, adding that any outstanding bills would be paid.

13η Παράγραφος

Thinni also accused Qatar of giving "material" support to the rival side in the Libyan

conflict. He did not elaborate.

17η Παράγραφος

The Brotherhood has a presence in the rival parliament in Tripoli and western Libya.

http://www.reuters.com/article/2015/02/27/us-libya-security-turkey-

idUSKBN0LV1S120150227

Όπως μάλιστα θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο των Financial Times, με

τίτλο “Tripoli authority sacks prime minister”, του Μαρτίου 2015, ο

επικεφαλής των Ισλαμιστών της Λιβύης στην Τρίπολη αναγκάστηκε να

παραιτηθεί, γιατί μίλησε δημοσίως με κολακευτικά λόγια για τον ISIS.

5η Παράγραφος

Mr Hassi had emerged as the face of the Islamist-leaning authority in Tripoli but became

a liability once he publicly praised predecessor groups of Isis, including the UN-listed

terror group Ansar al-Sharia. He said these were partners in the effort by his National

Salvation Government to crush armed forces loyal to the government that is

internationally recognised and holed up in the eastern city of Tubruq.

http://www.ft.com/intl/cms/s/0/806d5e6e-d7e6-11e4-80de-

00144feab7de.html#axzz3jBuJwhKT

Πόλεμος συνΈλληνες. Και εμείς έχουμε την μία τα ψεκαστικά να περνάνε

από πάνω μας, και την άλλη τον Λαπαβίτσα και τον Βαφουφάκη να μας

εξηγούν γιατί η ΕΕ είναι ένα φασιστικό μόρφωμα. Ψψψψψψψψψ

(ψεκαστικόν). Το νου σας μη μας κλέψει ο Σόιμπλε την ΔΕΗ και ο

Ροθτσάιλντ τις τράπεζες μας συνΈλληνες. Και τοίχο τοίχο. Μην σκύβετε

ούτε για το σαπούνι.