Η Αραβική

Άνοιξη στην

Τυνησία

Η Τυνησία ήταν αποικία της Γαλλίας μέχρι το 1956, οπότε και την εξουσία

πήραν οι σοσιαλιστές, και επέβαλλαν σοσιαλιστική δικτατορία. Σε αντίθεση

όμως με τους σοσιαλιστές δικτάτορες της Αλγερίας, της Λιβύης, της Συρίας

και του Ιράκ, που ήταν σύμμαχοι των Ρώσων και αντιαμερικανοί, οι

σοσιαλιστές δικτάτορες της Τυνησίας ήταν σύμμαχοι των Ισλαμιστών του

Περσικού Κόλπου και των ΗΠΑ. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που

βλέπουμε κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα και οι σοσιαλιστές δικτάτορες της

Αιγύπτου έγιναν σύμμαχοι των Σαουδαράβων και των ΗΠΑ από τα μέσα

της δεκαετίες του 70 και μετά.

Η Τυνησία και το Μαρόκο, σε αντίθεση με την Αλγερία και την Λιβύη, δεν

είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο χώρες, αλλά μπορούν να

διευκολύνουν πολύ το πέρασμα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της

Λιβύης και της Αλγερίας στην Ευρώπη. Και οι τέσσερις αυτές χώρες, μαζί

με την Αίγυπτο, είναι Αραβικές χώρες. Το Μαρόκο και η Τυνησία ήταν

φιλοδυτικές χώρες, και η Αλγερία και η Λιβύη φιλοσοβιετικές χώρες.

Το Μαρόκο και η Αλγερία μάλιστα ήταν οι χώρες της Αφρικής με τις

μεγαλύτερες αγορές όπλων, με το Μαρόκο να προμηθεύεται όπλα κυρίως

από τις ΗΠΑ, και την Αλγερία από την Ρωσία. Να πω για την ιστορία, μιας

και αναφέρομαι στην Βόρεια Αφρική, ότι το Μαρόκο και η Αλγερία έχουν

πολύ κακές σχέσεις λόγω της περιοχής της Δυτικής Σαχάρας, την οποία

ελέγχει το Μαρόκο, με η Αλγερία να ζητάει την ανεξαρτησία της.

Εικόνα 1

Όπως μάλιστα θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του Al Jazeera, με τίτλο

“Algeria turns 'deaf ear' to border dispute”, του Οκτωβρίου 2014, τα

σύνορα Αλγερίας-Μαρόκου είναι κλειστά, και αποτελούν τα μεγαλύτερα

σύνορα στον κόσμο που παραμένουν κλειστά από το 1994.

4η Παράγραφος

The border between Morocco and Algeria, which runs for about 1,600km, is one of the

longest closed frontiers in the world. Algeria shut its land border with Morocco in 1994

after Rabat imposed visa regulations on Algerian visitors in the wake of a terrorist attack

on the Atlas Asni Hotel in Marrakech. At the time, Morocco suspected Algiers was behind

the bombing.

http://www.aljazeera.com/news/middleeast/2014/09/algeria-turns-deaf-ear-

border-dispute-2014925121752206960.html

Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του BBC, με τίτλο “Western

Sahara profile”, του Ιανουαρίου 2014, πιστεύεται ότι υπάρχουν πλούσια

κοιτάσματα πετρελαίου στην θαλάσσια περιοχή της Δυτικής Σαχάρας.

1η και 2η Παράγραφος

A mainly desert territory in north-west Africa, Western Sahara is the subject of a

decades-long dispute between Morocco and the Algerian-backed Polisario Front.

The territory is phosphate-rich and believed to have offshore oil deposits. Most of it has

been under Moroccan control since 1976.

http://www.bbc.com/news/world-africa-14115273

Να επιστρέψω στην Τυνησία όμως. Η Τυνησία είχε πολύ καλές σχέσεις με

την Αλγερία, γιατί μέσω της Τυνησίας περνάει ο αγωγός φυσικού αερίου

Trans-Mediterranean Pipeline (Αλγερία-Τυνησία-Ιταλία-Σλοβενία), ένας

αγωγός που προτάθηκε το 1960, και συμφωνήθηκε τελικά το 1977. Βλέπε

κόκκινη γραμμή στον χάρτη. Επίσης σε αυτό το δίκτυο θα πέφτει και ένα

μέρος του φυσικού αερίου της Νιγηρίας, που θα μεταφέρει στην Αλγερία ο

αγωγός Trans-Saharan (Νιγηρία-Νίγηρας-Αλγερία). Αν βέβαια ο αγωγός

καταφέρει να περάσει από την Boko Haram και τις υπόλοιπες

τρομοκρατικές οργανώσεις της περιοχής. Βλέπε μπλε γραμμή.

Εικόνα 2

Με την Λιβύη η Τυνησία είχε προβληματικές σχέσεις, γιατί η Τυνησία είχε

μετά συζητήσεις απορρίψει την συμμετοχή της στην πολιτική ένωση που

προωθούσε ο Καντάφι, ο οποίος ήθελε να ενώσει τους Άραβες της Λιβύης,

της Τυνησίας, της Αλγερίας, και του Μαρόκου. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος

που ο Καντάφι δεν έκανε ποτέ αγωγό φυσικού αερίου μέσω της Τυνησίας.

Η Λιβύη και η Ιταλία κατασκεύασαν τον αγωγό φυσικού αερίου

Greenstream Pipeline (πράσινη γραμμή), τον οποίο εγκαινίασαν ο Καντάφι

και ο Μπερλουσκόνι το 2004, ο οποίος απέφυγε τελείως την Τυνησία.

Να προσθέσω ότι ο Καντάφι και ο Μπερλουσκόνι είχαν ως κοινό φίλο τον

Πούτιν, ο οποίος είχε δώσει στην Ιταλία μεγάλα ποσοστά στους αγωγούς

Southern Energy Corridor και Blue Stream. Η στενή συνεργασία Ιταλίας-

Λιβύης στον τομέα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ήταν ο λόγος

που έκανε την Ιταλία διστακτική στην επίθεση εναντίον του Καντάφι, αφού

όπως έχω ξαναπεί, η Ιταλική ENI ήταν η μεγαλύτερη ξένη εταιρεία στην

Λιβύη. Η Ιταλία επιτέθηκε στον Καντάφι επειδή φοβήθηκε μήπως η Γαλλία

κερδίσει την υποστήριξη των εξεγερμένων, και πάρει κεφάλι στην Λιβύη,

και επειδή ο Καντάφι, προκειμένου να σώσει το τομάρι του, δήλωσε πως αν

τον βοηθούσαν περισσότερο οι Κινέζοι και οι Ρώσοι, θα τους έδινε τα

συμβόλαια της Ιταλικής ENI. Βλέπε “Ο Πόλεμος για το Πετρέλαιο της

Λιβύης”.

http :// iakovosal . blogspot . gr /2015/08/ blog - post _20. html

Η Τυνησία ήταν η πρώτη χώρα στην οποία συγκρούστηκαν η Σαουδική

Αραβία, η Τουρκία και το Ιράν, στο πρώτο επεισόδιο της Αραβικής

Άνοιξης. Ο σοσιαλιστής Τυνήσιος δικτάτορας Ben Ali ήταν σύμμαχος των

Σαουδαράβων, και όταν ξέσπασαν οι ταραχές αναγκάστηκε να

αυτοεξοριστεί από την Τυνησία, και να καταφύγει στην Σαουδική Αραβία,

όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του BBC, με τίτλο “Arab uprising:

Country by country – Tunisia”, του Δεκεμβρίου 2013.

2η , 3η Παράγραφος

Widespread discontent at economic hardship, decades of autocratic rule and corruption

erupted into mass demonstrations in December 2010 after a young, unemployed man,

Mohamed Bouazizi, set fire to himself after officials stopped him selling vegetables in

Sidi Bouzid. Around 300 people were killed during the subsequent unrest, which forced

Ben Ali to resign in January 2011, after 23 years in power, and go into exile in Saudi

Arabia. He was later sentenced to life in prison in absentia.

In October 2011, Tunisia held its first democratic parliamentary elections. The moderate

Islamist Ennahda party won more than 41% of the vote in the constituent assembly tasked

with drafting a new constitution. Veteran dissident Moncef Marzouki was then elected

president.

http://www.bbc.com/news/world-12482315

Τον Οκτώβριο του 2011 έγιναν οι πρώτες εκλογές της Τυνησίας, στις οποίες

θριάμβευσε το ισλαμικό κόμμα Ennahda, που στην συνέχεια ακολούθησε

μία εξωτερική πολιτική φιλική προς το Κατάρ και την Τουρκία, κάτι που

δημιούργησε ένταση στις σχέσεις της Τυνησίας με την Σαουδική Αραβία,

όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Al Monitor, με τίτλο

“Tunisia’s new government shifts foreign policy”, του Απριλίου 2015. Στην

συνέχεια όμως η δημοτικότητα των ισλαμιστών του Ennahda μειώθηκε, και

όπως θα διαβάσετε στο ίδιο άρθρο της Al Monitor, η νέα κυβέρνηση που

πρόκυψε στην Τυνησία το 2015, ξαναέφερε την Τυνησία κοντά στην

Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και την απομάκρυνε

από την Τουρκία και το Κατάρ. Αυτός είναι και ο λόγος που ακούτε για τις

τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τυνησία. Μαίνεται η σύγκρουση για τον

έλεγχο της χώρας από την Τουρκία και το Κατάρ από την μία πλευρά, που

φαντάζομαι ότι θα έχουν στο πλευρό τους και το Ιράν, και από την

Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα από την άλλη.

5η, 6η , 7η, 8η , 9η Παράγραφος

Despite the mixed information, Tunisia’s new government is significantly shifting the

country’s foreign policy from that pursued by the first post-revolution government, known

as the troika.

On the ideological level, the troika, which consisted of the moderate-Islamist Ennahda

movement, the leftist Congress of the Republic (CPR) and the leftist Ettakatol party,

placed the promotion of democracy and human rights in the Arab world at the center of

its foreign policy. Now, the Nidaa Tunis-led government is styling its approach as more

pragmatic and neutral.

The shift in guiding principles has also been accompanied by a change in regional allies,

with the troika being closer to Turkey and Qatar and the new government having better

relations with Saudi Arabia and the United Arab Emirates (UAE).

Directly following Tunisia’s first post-revolution elections in 2011, the new government

began receiving significant financial help from Turkey and Qatar, former CPR

parliamentarian Mabrouka Mbarek told Al-Monitor.

In the wake of the Arab Spring, both countries sought to align themselves with the new

order emerging in the Arab world. Due to ideological affinities between Ennahda and the

ruling party in Turkey and a need for financial assistance, the troika government was

happy to oblige, according to Cherif.

14η, 15η , 16η , 17η, 18η Παράγραφος

In an address to the United Nations in September 2013, Marzouki called on Egypt

to release former President Mohammed Morsi from prison after he was removed from

office by the military in July of that year. Marzouki also referred to Egypt as an example

of the difficulties involved in democratic transitions. The address prompted Egypt to

recall its ambassador from Tunis for consultations.

In Libya, Tunisia plotted a more neutral course. The post-revolution transition

government did not withdraw its recognition of Moammar Gadhafi until the Libyan

rebels had toppled his government from power. From the beginning of the uprising,

however, Tunisia communicated with both sides and delegations from various parties

were welcome in Tunis for negotiations, according to Cherif.

Since Libya divided in two last summer following a battle between the Islamist-leaning

Libya Dawn coalition and the pro-elected government Zintan militia for control of the

Tripoli airport, Tunisia has maintained official relations with the internationally

recognized government in the east. However, it has also kept lines of communication

open with the Libya Dawn government in Tripoli, Cherif added.

Tunisia’s closeness with Turkey and Qatar under the troika also created strained

relations with Saudi Arabia and the UAE as the various blocs jockeyed for regional

influence following the Arab Spring.

Tunisia’s new government, led by the secular-modernist party Nidaa Tunis, set out to

have a less contentious, more pragmatic regional foreign policy, according to Nisetich,

who said, “They weren’t going to try to take a position that would be controversial or

ideological.”

20η Παράγραος

Since receiving a vote of confidence on Feb. 5, the Nidaa Tunis-led government has

drawn close to traditional ally Algeria again and also smoothed over and developed

deeper relations with Egypt, according to Cherif. Tunisia has also aligned itself more

closely with Saudi Arabia and the UAE and decreased ties with Turkey and Qatar, he

added.

http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/04/tunisia-troika-new-government-regional-alliances.html

Όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο της Washington Post, με τίτλο

“Qatar loses clout amid fading Arab Spring”, του Νοεμβρίου 2013, στην

Τυνησία, μετά την μεγάλη δημοτικότητα του Κατάρ κατά τα πρώτα στάδια

των συγκρούσεων, ο κόσμος θεώρησε ότι οι Ισλαμιστές ήταν μία μαριονέτα

του Κατάρ, και παρά τις αρχικές του νίκες, το Ισλαμικό κόμμα Ennahda

έπεσε τελικά πολύ χαμηλά.

4η, 5η και 6η Παράγραφος

A military coup toppled Qatar’s allies in Egypt, the Muslim Brotherhood, and the new

military rulers have found funding and allies in Saudi Arabia and the United Arab

Emirates — Qatar’s regional competitors.

Saudi Arabia also has publicly taken the lead on gulf support to Syrian rebels — a cause

that Qatar was the first to champion — after the tiny state irked Western and Arab allies

by sending aid to hard-line Islamists, analysts say.

In Tunisia, the liberal opposition has sought to vilify the elected Islamist government as

Qatari lackeys. In Libya, Qatar is accused of backing Islamist militias at the expense of

national unity.

8η Παράγραφος

The entire region feels “a sense of anger” toward Qatar, said Badr Abdellaty, a

spokesman for Egypt’s Foreign Ministry. “And if the Qataris care about their image, it’s

important [for them] to revisit this issue and to address it seriously.”

14η Παράγραφος

“A year ago, you were almost looking at a complete regional sweep for Qatar. And that

went very wrong,” said one Doha-based analyst, who spoke on the condition of

anonymity because he has close contacts in Qatar’s security community. “But at the time,

it seemed very right.”

25η Παράγραφος

In its rush to oust Syrian President Bashar al-Assad — and earlier, Libya’s Moammar

Gaddafi — Qatar has funneled money and weapons to hard-core Islamist groups.

27η Παράγραφος

“Qatar’s name is in the mud,” said David Roberts, a lecturer for King’s College in

London who is conducting classes for the Qatari military.

http://www.washingtonpost.com/world/middle_east/qatar-loses-clout-amid-fading-arab-

spring/2013/11/13/f3072b64-46ea-11e3-95a9-3f15b5618ba8_story.html

Να προσθέσω επίσης ότι στην περίπτωση της Τυνησίας την πάτησε η

Γαλλία, γιατί έσπευσε να στηρίξει τον σοσιαλιστή δικτάτορα Ben Ali, μην

πιστεύοντας ότι οι ισλαμιστές θα πάρουν τελικά την εξουσία. Για την

Γαλλία, που είχε πολύ καλές σχέσεις με την Τυνησία, ήταν πολύ καλύτερα

να μείνει στην εξουσία ο σοσιαλιστής Ben Ali, παρά να πάρουν την εξουσία

ισλαμιστές που θα στηρίζονταν από την Τουρκία. Η στήριξη όμως της

Γαλλίας στον Ben Ali εξόργισε τους Τυνήσιους εξεγερμένους, και

δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις της Γαλλίας με την Τυνησία,

αναγκάζοντας την Γαλλική διπλωματία να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος,

όπως μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του Guardian, με τίτλο

“Sarkozy admits France made mistakes over Tunisia”, του 2011.

1η και 2η Παράγραφος

Nicolas Sarkozy today admitted he had underestimated the anger of the Tunisian people

and the protest movement that ousted President Zine al-Abidine Ben Ali.

France's support for the dictator right up to the moment he fled has caused outrage

in Tunisia and weakened the former colonial power's diplomatic standing in the region.

http://www.theguardian.com/world/2011/jan/24/nicolas-sarkozy-tunisia-protests

Στην Τυνησία σήμερα δεν υπάρχει η αστάθεια που υπάρχει στην Λιβύη,

όπου υπάρχουν δύο κυβερνήσεις, η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση του

Τομπρούκ, και η μη αναγνωρισμένη κυβέρνηση των ισλαμιστών στην

Τρίπολη, την οποία στηρίζουν άτυπα η Τουρκία και το Κατάρ, που

φαντάζομαι θα στηρίζει και σιωπηλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω Κατάρ

και Τουρκίας έχει εξελιχθεί σε πολύ φιλικό προς τους ισλαμιστές πολιτικό

χώρο, όπως είδαμε και στην Αίγυπτο, όπου στήριξε τον Μοχάμεντ Μόρσι,

τον προστατευόμενο του Ερντογάν, που δεν αναγνωρίζει την Ελληνική και

Κυπριακή ΑΟΖ, και όχι τον Σίσι, τον ορκισμένο εχθρό του Ερντογάν, που

αναγνωρίζει την Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ.

Επειδή λέει ο ισλαμιστής Μόρσι ήταν δημοκράτης και πήρε την εξουσία με

εκλογές. Βγήκε με εκλογές ο Μόρσι επειδή υποσχέθηκε περισσότερες

ελευθερίες στους ψεκασμένους Αιγυπτίους, και μόλις πήρε την εξουσία

κατήργησε την δικαστική εξουσία, και έδωσε όλες τις εξουσίες στον εαυτό

του, όπως θα διαβάσετε στο παρακάτω άρθρο του Yahoo, με τίτλο “Egypt's

Morsi grants himself far-reaching powers”, του Νοεμβρίου 2012.

http :// news . yahoo . com / egypts - morsi - grants - himself - far - reaching - powers -

162850563. html

Και η ΕΡΤ ζητούσε και τα ρέστα από πάνω, βρίζοντας τον Σίσι, επειδή όταν

πριν λίγο καιρό ο Ολάντ πήρε τον Τσίπρα μαζί του στην Αίγυπτο, για τα

εγκαίνια του νέου καναλιού της Διώρυγας του Σούεζ, ο Σίσι τον έβαλε

επιδεικτικά στις πίσω θέσεις των επισήμων. Δεν φτάνει που τον δέχτηκε,

θέλαμε να τον βάλει και πρώτο τραπέζι πίστα. Βλέπε “Η ΕΡΤ, η Αριστερά,

η Αίγυπτος και η Τουρκία”.

http://iakovosal.blogspot.gr/2015/08/blog-post_8.html

Να γυρίσω στο θέμα όμως. Στην Τυνησία δεν υπάρχει η αστάθεια που

υπάρχει στην Λιβύη, και θεωρείται η καλύτερη περίπτωση της Αραβικής

Άνοιξης, αφού γίνονται πλέον εκλογές στην χώρα, αλλά υπάρχει και στην

Τυνησία ένας υπόγειος πόλεμος, και γι’αυτό και ακούτε συνέχεια για

τρομοκρατικά χτυπήματα. Είναι στρατηγικής σημασίας χώρα η Τυνησία,

γιατί δένει την Αλγερία και την Λιβύη με την Ιταλία. Ειδικά μετά την

συμφωνία της Νιγηρίας, του Νίγηρα και της Αλγερίας, για την κατασκευή

του αγωγού Trans-Saharan, η γεωστρατηγική σημασία της Τυνησίας και του

Μαρόκου εκτοξεύτηκε.