Καράβι ταξιδεύει το Άγιον Ορος

Στα μοναστήρια έχει φυλαγμένες ακριβές ομορφιές

και στα θεμέλια πολλούς ιδρώτες

δεν τίθενται στις προθήκες

δεν λέγονται εύκολα

Καράβι και ταξιδεύει το Άγιο Όρος

με κατάρτι τον Άθωνα

σημαία τη Μεταμόρφωση

κι άγκυρα την Παναγιά

Στ' αμπάρια κουβαλά νάμα, μέλι, κερί και λιβάνι

για τους πεινασμένους του νάρθηκα

για τους λαβωμένους των στασιδιών

Βοηθέ και σκεπαστή άγιε Άθωνα

σε ασπάζομαι δάσκαλε θεόπτη

στο ναό της Ελλάδος

σταυρός του τρούλου ο Άθως

Καράβι και ταξιδεύει...

Ήταν μαζεμένοι όλοι μια βραδιά και στο τζάκι έκαιγε η φωτιά μες τα μάτια τους φαινόταν καθαρά πως γι αυτούς τα χρόνια ήταν σκληρά Περήφανοι όλοι με γενναία καρδιά πολεμούσαν για τη λευτεριά Όλοι τους καπεταναίοι κι αρχηγοί ήταν κλέφτες και αρματολοί ποτέ τους δεν σκεφτόταν φόβος τι θα πει και το βόλι ας έπεφτε βροχή Περήφανοι όλοι με γενναία καρδιά πολεμούσαν για τη λευτεριά και τώρα μιλούσαν πάλι για τα παλιά καθισμένοι γύρω απ΄ τη φωτιά Πάνω που μιλούσαν για παλικαριές κι είχαν δυναμώσει οι φωνές θυμήθηκαν τα αδέρφια τους που χάθηκαν πολεμώντας και πικράθηκαν Περήφανοι όλοι με γενναία καρδιά πολεμούσαν για τη λευτεριά Γι αυτό πολεμήσανε και φτιάξαν παιδιά για να ζήσουν μες τη λευτεριά και βγήκαν λεβέντες με γενναία καρδιά σαν τους πατεράδες τους κι αυτά και πάνω σ΄ αυτή τη σκέψη ήσυχοι πια κοιμηθήκαν για παντοτινά Κατηγορία Μουσική Άδεια

Κάνε να λειώσουνε τα χιόνα,κάνε να φύγει ο χειμώνας,

κάνε, Θεέ μου, το κρύο να σβήσει,κάνε όπως πρώτα το χρώμα της φύσης.

Κάνε την κάμπια πεταλούδα,κάνε απ' τις στάχτες ν' ανθίσουν λουλούδια,κάνε, Θεέ μου, να πάρουνε σάρκα,σάρκα κι οστά τα όνειρά μας.

Στείλε, Θεέ μου, ουράνιο τόξο,στείλε την άνοιξη που λείπει τόσο,στείλε στη μέρα και πάλι στον ήλιο,στείλε τη νύχτα αστέρια χρυσά.Κάνε η αγάπη να διώξει το μίσος,κάνε τον ουρανό γαλάζιο ξανά.

Κάνε τον άνεμο να σωπάσει,κάνε το κύμα να κοπάσει,κάνε, Θεέ μου, η σιγή να μιλήσει,κάνε στη γη ν' απλωθεί η γαλήνη.

Κάνε να σπάσουνε οι πάγοι,κάνε το φως τις ψυχές να ζεστάνει,κάνε ουρανό, Θεέ, την καρδιά μας.Αχ! Να χωρούσε, να χωρούσε τα πάντα.

Στο περιβόλι του Θεού και στου καρπού το γιόμαπετάει η σκέψη μακριά, στου Ουρανού το δώμα. Του τρύγου η ώρα δεν αργεί, μα η ψυχή μου ακόμα χέρσο χωράφι, στείρα γη και διψασμένο χώμα.

Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει, κι ο σπόρος μέσα στην ψυχή απ' το Θεό βλαστάνει. Με της αμπέλου το χυμό, νέκταρ της ευλογίας, θα ξεδιψάσω, θα χαρώ μέρες καρποφορίας.

Μπροστά μου η άκαρπη συκιά το κρίμα μού θυμίζει και μιαν απόφαση γεννά, καινούργιο δρόμο ορίζει. Χωρίς νερό -- αλλοίμονο - η γη δε θα καρπίσει, χωρίς αγώνα ο σποριάς καρπό δε θα θερίσει.

Το Πνεύμα φέρνει τον καρπό και τη σοδειά αυξάνει, κι ο σπόρος μέσα στην ψυχή απ' το Θεό βλαστάνει. Με της αμπέλου το χυμό, νέκταρ της ευλογίας,

θα ξεδιψάσω, θα χαρώ μέρες καρποφορίας.