Το Ταξίδι του Διόνυσου

ο ταξίδι του Διόνυσου Σμαράγδα Δ. Μοστράτου Μια φορά κι έναν καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, ένα νέο παλικάρι πήγαινε περίπατο στην ακρογιαλιά, μακριά πολύ από τη χώρα, σε κάποιο αμμουδιαστό ακρωτήρι. Το έλεγαν Διόνυσο κι ήταν από ξακουσμένη γενιά· είχε ωραία μαύρα μαλλιά και το γερό κορμί του ήτανε ντυμένο με φόρεμα πορφυρό. Εκεί που περπατούσε, βλέπει να προβάλλει πέρα από τη θάλασσα ένα δυνατό καράβι· ώσπου να το καλοδεί, νά και πηδούνε κοντά του οι άντρες. Ήτανε πειρατές, που τους έφερε, καθώς λένε, η ώρα η κακή. Πήρε το μάτι τους το λεβεντόπαιδο και γνεύτηκαν ο ένας με τον άλλον· σε μια στιγμή ορμούν απάνω του, τον αρπάζουν και τον καθίζουνε στη μέση του πλοίου. Ήτανε καταχαρούμενοι με τη λεία τους, γιατί λέγανε πως θα ’τανε γιος κάποιου μεγάλου άρχοντα, που για να τον ελευθερώσει θα πλήρωνε πλούσια λύτρα. Γι’ αυτό το λόγο αποφάσισαν να τον κρατήσουνε σφιχτοδεμένο στο καράβι τους. Κάνουνε λοιπόν να τον τριγυρίσουνε με τα σκοινιά, μα κείνα δεν κρατούσαν απάνω του, μόνο γλιστρούσαν κι έπεφταν από τα χέρια κι απ’ τα πόδια του. Και καθώς κυλούσαν δεξιά κι αριστερά του τα πικρά δεσμά, γελούσε ο Διόνυσος μ’ όλη τη λαμπεράδα των κατάμαυρων ματιών του. Ο τιμονιέρης όμως, που από την αρχή παρακολουθούσε το αιχμάλωτο παλικάρι και που σαν κάτι να υποψιάστηκε, φώναξε στους συντρόφους του τούτα τα λόγια: – Ευλογημένοι άνθρωποι! Σίγουρα θεό μεγάλο τσακώσατε! Και γυρεύετε τώρα να τον κρατήσετε δεμένο; Ούτε το δυνατό μας καράβι δε θα τον βαστάξει. Ο Δίας είναι, ο Απόλλωνας είναι, ο Ποσειδώνας; Γιατί βέβαια δε μοιάζει με άνθρωπο θνητό παρά με τους θεούς που κατοικούνε στον Όλυμπο. Εμπρός, στη στεριά να τον βγάλουμε, μη σηκώσετε χέρι απάνω του, μη θυμώσει και μας στείλει κακούς ανέμους και φουρτούνες. Μα πού να τον ακούσει ο καπετάνιος. Με λόγια άσκημα του αποκρίθηκε: – Κοίτα, ευλογημένε, να ’χεις το νου σου στον καιρό κι έλα να τεντώσουμε το πανί. Κι οι ναύτες, το νου 1

Το Ταξίδι του Διόνυσου

Documents

Transcript of Το Ταξίδι του Διόνυσου