Argiroula Zaharou

Argiroula Zaharou

Είμαι ένα μπεζ μικρό κουκουτσάκι που μόλις

κατάφερα και ξεγλίστρησα από το στόμα ενός

αγοριού, του Πετρή, την ώρα που με έφτυσε κι

έπεσα κάτω στο έδαφος.

Αυτήν εδώ είναι η ιστορία μου.

Έχετε λίγη υπομονή και θα σας τη διηγηθώ

αμέσως.

Ήμουν ένα μικρό μεν ζουμερό δε, πορτοκαλί

ολοστρόγγυλο φρούτο και καμάρωνα για την

ομορφιά μου, πάνω σ ‘ ένα φουντωτό με

καταπράσινα φύλλα δέντρο.

Σαν και εμένα υπήρχαν κι άλλοι τέτοιοι

ομορφούληδες και ζουμερούληδες στο δέντρο.

Η αδελφή μου η Λένια, που βγαίνει από το

πορτοκαλένια, που ‘ ναι μεγαλύτερη από εμένα

και τα ξέρει όλα ή κάνει πως τα ξέρει όλα, μου

είπε πως είμαστε πορτοκάλια και ανήκουμε στην

οικογένεια των Εσπεριδοειδών.

Argiroula Zaharou

Μου είπε επίσης πως ο χυμός που βγάζουμε

εμείς τα πορτοκάλια είναι πολύ δυναμωτικός

γιατί περιέχει μια βιταμίνη που τη λένε ΣΕ και

αυτή η βιταμίνη είναι πολύ σημαντική στο χώρο

των βιταμινών, έχει μεγάλο κύρος και όλοι τη

σέβονται και την υπολογίζουν.

Εγώ το καημενούλι δεν καταλάβαινα πολλά απ’

αυτά που έλεγε η αδελφή μου η Λένια, μα

φυσικά δεν το έδειχνα, για να μη με κοροϊδεύει

χαζομπουμπούνα, γιατί όταν με φώναζε έτσι με

εκνεύριζε αφάνταστα!

Ξέχασα να σας πω, σ’ αυτό το δέντρο εκτός από

μένα και την αδελφή μου, έμεναν και ο θείος με

τη θεία μου, τα ξαδέλφια μου η Λίτσα που

βγαίνει από το πορτοκαλίτσα και ο Μένιος από

το μελοπορτοκαλένιος.

Γιατί πώς να το κάνουμε … εμείς τα πορτοκάλια,

μια μανία μ’ αυτό το όνομα την έχουμε!!!

Argiroula Zaharou

Κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα και ανέμελα σε

αυτό το φουντωτό πορτοκαλοπράσινο δέντρο

και ήμουν θα ‘λεγα ένα ευτυχισμένο

πορτοκαλάκι, το κακό δεν άργησε να έρθει και

να τα χαλάσει όλα.

Από νωρίς το πρωί κυκλοφορούσε στον αέρα μια

άσχημη φήμη. Ήρθε από τους κοντινούς

συγγενείς μας τα Σαγκουίνια που ζούσαν σ’ έναν

άλλο πορτοκαλώνα λίγα μέτρα πιο κάτω.

Argiroula Zaharou

Η φήμη έλεγε πως κάποια μυστήρια πλάσματα,

οι άνθρωποι, θα ‘ρθουν να μας κόψουν και να

μας μαζέψουν όλους μαζί και αφού μας ρίξουν

τον ένα πάνω στον άλλον σε μεγάλα οχήματα,

τα φορτηγά θα μας πάνε σε τεράστια κτίρια, τα

εργοστάσια.

Κι εκεί αφού κυριολεκτικά μας ξεζουμίσουν, θα

μας ρίξουν σε χιλιάδες κουτιά και θα μας

στείλουν σε κάποια άλλα κτίρια, τα

Σουπερμάρκετ.

Η σκέψη ότι πρώτα θα κοπώ, κι έπειτα θα

ξεζουμιστώ με έκανε να τρέμω ολόκληρος από

τον φόβο.

Η αδελφή μου η Λένια που όπως είπα και πριν

όλα τα γνωρίζει σα μεγαλύτερη που είναι, είπε

πως αν είσαι τυχερός και γλυτώσεις απ’ αυτά τα

εργοστάσια, σίγουρα θα βρεθείς στη λαϊκή

αγορά ώστε να αγοραστείς και να καταλήξεις

στο τραπέζι κάποιας οικογένειας.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, μπρος γκρεμός και

πίσω ρέμα!

Κρύος ιδρώτας κύλησε στο πρόσωπό μου. Κάτι

έπρεπε να κάνω.

Πέστε με δειλό, πέστε με φοβητσιάρη μα δε με

νοιάζει. Μπορεί να βιάστηκα… μα κάτι έπρεπε να

κάνω για να γλυτώσω.

Argiroula Zaharou

Έτσι νόμιζα τουλάχιστον… πως θα γλύτωνα!

Και το μεσημέρι που ο ήλιος ζέσταινε όλη την

πλάση με τις ζεστές ακτίνες του και μας έκανε

να

Και το μεσημέρι που ο ήλιος ζέσταινε όλη την

πλάση με τις ζεστές ακτίνες και μας έκανε να

αποκοιμιόμαστε και να πέφτουμε όλοι σε γλυκό

ύπνο, εγώ ξεγλίστρησα σιγά-σιγά και το έσκασα.

Argiroula Zaharou

Ναι καλά ακούσατε, το έσκασα μήπως και

γλυτώσω απ’ αυτούς τους ανθρώπους… και

μπορέσω να έχω μια καλύτερη τύχη από τ’ άλλα

πορτοκάλια.

Μπορεί να φάνηκα δειλός και επιπόλαιος όμως

ήμουν πολύ μικρός, πάνω στο άνθος της ηλικίας

μου και λογικό είναι να θέλω να ζήσω!

Μόλις έπεσα στο έδαφος αισθάνθηκα ένα

περίεργο μα γνώριμο συναίσθημα.

Argiroula Zaharou

Δεν έδωσα όμως μεγάλη σημασία και

κατρακύλησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα κι έτσι

κατάφερα να απομακρυνθώ απ’ αυτό το

περιφραγμένο πορτοκαλένιο μέρος.

Πέρασα από ανηφόρες και κατηφόρες, πλαγιές

και λοφίσκους, παράξενα ζωάκια πέρασαν

μπροστά από τα μάτια μου, ώσπου κατέληξα σ’

ένα πανέμορφο λιβάδι με πυκνό χορτάρι και

ασπροκίτρινες μαργαρίτες.

Argiroula Zaharou

Η μυρωδιά του χαμομηλιού που γαργαλούσε τα

ρουθούνια μου, έκανε την καρδιά μου να

σκιρτήσει από χαρά.

Τι υπέροχο μέρος είναι αυτό!

Κάποια πολύχρωμα φτερωτά έντομα που τα

πουλιά του δάσους φώναζαν πεταλούδες,

πετούσαν ανέμελα από λουλούδι σε λουλούδι

και κοιτάζοντάς τες, ξέχασα κάθε μου έγνοια και

ανησυχία.

Argiroula Zaharou

Ξαφνικά ξεπρόβαλε ένα πλήθος από άσπρα

μαλλιαρά ζωάκια που όρκο παίρνω πως ήταν

προβατάκια.

Argiroula Zaharou

Ένα παράξενο πλασματάκι πρόσεχε το κοπάδι.

Όχι να το παινευτώ μα αμέσως κατάλαβα πως

ήταν άνθρωπος, γιατί θυμόμουν αυτά τα λίγα

πράγματα που μού’ χε πει η αδελφή μου η Λένια

για τους ανθρώπους.

Πως είχαν δηλαδή δυο χέρια και δυο πόδια και

περπατούσαν όρθιοι κι είχαν ένα όμορφο κεφάλι

με κοντά ή μακριά μαλλιά. Κι όταν μιλούσαν

έκαναν μεγάλη φασαρία κι ακουγόντουσαν

παντού.

Argiroula Zaharou

Και όταν γελάγανε είχαν μεγάλη πλάκα.

Καθόμουν λοιπόν και χάζευα στα κρυφά αυτό το

παράξενο πλάσμα που πρόσεχε τα άσπρα

μαλλιαρά πρόβατα και δεν αντιλήφθηκα το

μαύρο ζώο που γάβγισε δίπλα μου, με τα μεγάλα

μυτερά δόντια και τη μακριά γλώσσα.

Για πότε μ’ άρπαξε με τα αιχμηρά του δόντια,

ούτε που το κατάλαβα. Από το φόβο μου

παρέλυσα. Για κάποια στιγμή νομίζω πως

λιποθύμησα.

Argiroula Zaharou

Όταν συνήλθα ήταν πολύ αργά.

Από στρογγυλό ζουμερό πορτοκαλάκι που

ήμουνα, κατάντησα ένα μικρό μπεζ κουκουτσάκι

που κατάφερα ευτυχώς και ξεγλίστρησα από το

στόμα του αγοριού, του Πετρή, που ήταν ο

βοσκός του κοπαδιού.

Και τώρα είμαι μοναχό εδώ στην ερημιά, ένα

τόσο δα μικρό κουκουτσάκι και κλαίω τη μοίρα

μου.

Μια δυνατή βροχή ξέσπασε και το έδαφος

χόρτασε τη δίψα του με άφθονο νερό.

Argiroula Zaharou

Και χώθηκα δίχως να το θέλω βαθιά μέσα στο

χώμα.

Ένας πράσινος βλαστός ξεπήδησε από εμένα κι

έβγαλε το κεφαλάκι του έξω στο έδαφος και

κοίταξε το γαλάζιο ουρανό, που του

χαμογελούσε παρέα με το ουράνιο τόξο.

Και τότε κατάλαβα!

Κατάλαβα πως εμείς τα πορτοκάλια γι αυτό το

σκοπό υπάρχουμε!

Για να ξεδιψάμε με το δροσερό χυμό μας όποιον

διψάει.

Για να χαρίζουμε στα μικρά παιδιά σαν τον

Πετρή βιταμίνες, σαν τη βιταμίνη C και άλλες,

ώστε να είναι πάντα γερά και δυνατά!

Argiroula Zaharou

Κι όταν από πορτοκάλια καταλήγουμε σποράκια,

γινόμαστε με τη βοήθεια του ήλιου και της

βροχής, δέντρα.

Και ξαναγεννιόμαστε και πάλι πορτοκάλια,

ολοστρόγγυλα ζουμερά πορτοκαλάκια που όλοι

μας σέβονται και μας υπολογίζουν στον κόσμο

των φρούτων μα και των ανθρώπων!!!