«ΌΤΑΝ ΠΡΩΤΟΚΑΤΕΒΗΚΑ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ»

Δίδώ Σωτηρίου

«Ματωμένα χώματα»

Σεπτέμβρης ήταν του 1910, όταν πρωτοκατέβηκα στη Σμύρνη. Θυμάμαι πόσο σκιάχτηκα μόλις βρέθηκα μόνος μου σε μια τέτοια πολιτεία.

Τη θάλασσα; Τα βαποράκια της Χαμιδίε που σκίζαν το νερά δίχως να βουλιάζουν;

Τα μεγάλα μαρμάρινα σπίτια με ξύλινα κλειστά, όλα μυστήριο παράθυρα;

Τις καρότσες με το ρυθμικό τους χτύπο πάνω στο γρανιτένιο πλακόστρωτο;Τα τράμια που τα σέρνανε άλογα ;

Ή όλον εκείνο τον χαρωπό, ξέγνοιστο κόσμο που μπαινόβγαινε με σαματά στις λέσχες και στα καφενεία και έμοιαζε να ζει πανηγύρι;

Τράβηξα ίσια στην Αγία Φωτεινή….

…και ύστερα καρφώθηκα να βλέπω και να μην χορταίνω το καμπαναριό.

Είκοσι μέτρα μπόι ,τέσσερα πατώματα , όλο μάρμαρο

… που το είχαν καύχημα ,γιατί ο σταυρός έστεκε πιο ψηλά από την ημισέληνο που ήταν στημένη στο μιναρέ του Ισάρ Τζαμί.

Βρήκα και την Ευαγγελική Σχολή. Είχα κάνει όνειρα α μπω εδώ μέσα.

Αυτή ήταν η όμορφη πλευρά της Σμύρνης …Όμως το 1922 βλέπουμε και την

άσχημη πλευρά της .

600.000 νεκροί &

1.500.000 πρόσφυγες

ΤΕΛΟΣ!!!