Μάθημα: Οικ. Οικονομ.Τάξη: Β’4

Υπεύθ. Καθ.: Βαρβαρέσου ΧριστίναΣχολ. Έτος: 2014-2015

Οι γραπτές πηγές δίνουν πολλές πληροφορίες για τη διατροφή των Βυζαντινών. Κάθε οικογένεια καλλιεργούσε τα βασικά λαχανικά και εξέθρεφε ζώα( κυρίως πουλερικά ). Βέβαια αυτό ήταν δύσκολο να ισχύει στις μεγάλες πόλεις και ιδιαίτερα στην Κων/λη, που την περίοδο της ακμής της έφτανε τους 500.000 κατοίκους.

• Σούπες και ζωμοί με διάφορα λαχανικά, όσπρια, ψάρια ή και παστό κρέας, ήταν μια συνηθισμένη επιλογή στα βυζαντινά νοικοκυριά του 13ου αι.

• Τα αυγά κότας, ήταν ένα συνηθισμένο τρόφιμο στο Βυζάντιο. Τρώγονταν βραστά, ψητά, τηγανητά ή και «ροφητά» ( ωμά ). Οι βυζαντινοί προτιμούσαν τα αυγά των φασιανών σε σχέση με τα αυγά της χήνας, της πάπιας και της πέρδικας.

• Τα γαλακτοκομικά προϊόντα δεν έλλειπαν από το βυζαντινό τραπέζι, ιδιαίτερα στην ενδοχώρα, που η κτηνοτροφία ήταν περισσότερο διαδεδομένη.

• Το τυρί, το έφτιαχναν από γάλα πρόβειο, κατσικίσιο, αγελαδινό, αλλά και βουβαλίσιο ( ποικιλίες τυριών: ανθότυρο, μυζήθρα κ.α ).

• Από το γάλα έφτιαχναν ακόμη «οξύγαλον» ( γιαούρτι ) και βούτηρο.• Οι ελιές αποτελούσαν πρόχειρο και νηστίσιμο προϊόν. Διατηρούνταν σε άλμη

, σε ξύδι ή σε ξύδι και μέλι μαζί. Σχετικά διαδεδομένη ήταν και η χρήση του ελεαιόλαδου στη μαγειρική.

• Τη διατροφή των Βυζαντινών συμπλήρωναν τα ψάρια και τα θαλασσινά. Οι πλούσιοι έτρωγαν ακριβά ψάρια ( συναγρίδες, μπαρμπούνια, λαβράκια, λιθρίνια κ.α. ), ενώ οι υπόλοιποι περιορόζονταν στα μικρά ψάρια ( σαρδέλες, παλαμίδες, σκουμπριά, τσίρους ) και κυρίως στα παστά.Ακόμη έτρωγαν θαλασσινούς μεζέδες ( καλαμάρια, χταπόδια, αχινοί, στρείδια κ.α. ) τα οποία τα μαγείρευαν με διάφορους τρόπους ή τα έτρωγαν ωμά.

Το κρέας κρέας δεν αποτελούσε καθημερινή τροφή για τους Βυζαντινούς. Όχι μόνο επειδή ήταν σπάνιο και

ακριβό αλλά και εξαιτίας των νηστειών πουυπαγόρευε η χριστιανική θρησκείαχριστιανική θρησκεία. Περισσότερο

αγαπητό ήταν το χοιρινό κρέας, τα πουλερικά,οι πάπιες, οι χήνες, τα περιστέρια, τα παγώνια,

οι τσίχλες, οι πέρδικες και τα κοτσύφια.

Πρόκειται για κοινό μέσον αποθήκευσης όπου οι Βυζαντινοί

αποθήκευαν δημητριακά ως επι το πλείστον,

ελαιόλαδο, γάρο κ.ά

Κύπελλο καθημερινής χρήσηςγια κρασί και νερό

Πρόκειται για σκεύος καθημερινής χρήσης το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως κτέρισμα σε τάφο που

ανασκάφθηκε στην περιοχή του Βύρωνα. Πιθανότατα

προέρχεται από περιφερειακό εργαστήριο όπου κατασκευάζονταν

αγγεία χαμηλότερης ποιότητας, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες του

τοπικού πληθυσμού για καθημερινής χρήσης σκεύη

. Χρονολογείται στην παλαιοχριστιανική εποχή, περίπου

τον 6ο αιώνα. Θεωρητικά είναι η κανάτα της εποχής.

Το πιάτο της εποχής. Το συγκεκριμένο πινάκιο χρονολογείται στα μέσα

του 12ου αιώνα της Πελοποννήσου στις

Βόρειες Σποράδες.

Ψάρια, λαχανικά και κρέατα περιχύνονταν συχνά με

σάλτσες που ονομάζονταν «σαβούραι». Οι περισσότερεςείχαν ως βάση το λάδι ή το

βούτυρο. Η πλέον δημοφιλήςσάλτσα ήταν ο γάρος.

Εκτός από τα γλυκίσματα της εποχής, υπήρχε και το παστέλι, μουστόπιτα, το κυδωνάτoν, διάφορα γλυκά του κουταλιού, καθώς και είδος τηγανίτας.

Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν το κρασί και είχαν μια μεγάλη ποικιλία. Το κάθε κρασί αναφερόταν

με το όνομα της περιοχής από όπου προερχόταν.άλλα αλκοολούχα ποτά ήταν ο «μηλίτης», ο«μυρτίτης», ο «απίτης» κ.λ.π. Γνώριζαν τημπύρα, αλλά έφτιαχναν και μια σειρά μη

αλκοολούχων ποτών, όπως από εκχύλισμααμυγδάλων, ροδόμελι κ.α.

http://gastronomion.blogspot.gr/2013/04/blog-post_14.html38gym-athin.att.sch.gr/images/other.../diatrofi_sto_byzantio.htm