Η ποιήτρια αναρωτιέται

Μήπως θυμάται ακόμα να μιλά τη γλώσσα της εφηβικής ηλικίας;

ή μήπως διαχειμάζει στη θερμή ανάμνηση της νεότητας;

ή τελικά το νεανικό ένστικτο αποτελεί ικανότερο οδηγό από την ηλικιακή ωριμότητα;

Από συνέντευξη σην εφημερίδα «Τα Νέα», 11/10/2014

«κρυφίως ἐλάνθανε μία νεότης»

ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΠΗΝΟΡΑ | ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ | ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2009-2010

Από ένστικτο ορμώμενοι την ακολουθούμε με θεματικό

άξονα ένα κεντρικό μοτίβο στο έργο της «τη φωτογραφία»

που κατακλύζει και τη δική μας νεανική πραγματικότητα.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΝΕΩΝ

νοσ

ταλγ

ία σ

υγ

κίν

ησ

η

αποτύπωση μοναδικών στιγμών- έκφραση συναισθημάτων

Selfies - φιλαρέσκεια – ναρκισσισμός-δημοσιοποίηση –προβολή

Ευ

κο

λία

λή

ψεω

ν-

δυ

σκ

ολ

ία σ

υν

τήρ

ησ

ης σ

το χ

ρό

νο

«...ένας τροχαίος , ειδικός να σταματάει ένα συγκεκριμένο παραβάτη που τρέχει με δαιμονισμένη ταχύτητα πάνω από πρόσωπα, πράγματα, θελήσεις, αθέλητα πάνω από τη ζωή, τον χρόνο, τον πανδαμάτορα..»

«Γλυκύτατο έαρ»(Κύκλος, 1963)

Σε ένα υπόγειο καφενείο,

που αφάνεια συμπαθητική προσέφερε,

ώρες μεσημεριάτικες

συντονιστήκαμε.

Σε λίγο

το έντονο του έρωτα φορέσαμε

που όπως φαίνεται

μας πήγαινε πολύ.

Γιατί μια ζωγραφιά του Αβέρωφ και μια φωτογραφία του

ιδιοκτήτη

(που διέκοπταν ηρωικά

του τοίχου την ανία)

μας έτερπναν περίσσια.

Είσαι στο μπαλκόνι. Με την καλή παλιά σου

στάση. όρθιος φοράς την έγχρωμη επίγεια

εφαρμοστή στολή των επιπέδων: μια κεραμιδένια

στέγη το φουσκωτό μπουφάν του πεύκου,

μπαλωμένο μ΄ενδιάμεση θάλασσα

στα μέρη που σκιστήκαν τα κλαδιά

παίζοντας με δυνατούς ανέμους.

[...]

Ως εδώ λογικά συμπεριφέρεται η φωτογραφία.

ώσπου εμφανίζομαι εγώ, παρανοικά νεόφερτη

στην εικόνα, σαν με πλαστικήν αφαίρεση.

Πώς ενημερώθηκε η φωτογραφία.

Χρόνος αληθινός σε χρόνο χάρτινο πώς μπήκε;

Με ποιαν οικειότητα η οδύνη

μίλησε στην απάθεια των αψύχων.

Άραγε τι βαθύτερο να είναι αυτά τα άψυχα.

Μήπως τίποτα ζωές προηγούμενες εμψύχων

που με την πρώτη επώδυνη ευκαιρία

υποτροπιάζουν;

Ενώ ήμουν μαζί σου εξαρχής

κοινοκτήμων της παλίρροιας και των περιβολιών

λίγο πιο πίσω από σένα καθισμένη

σ΄ένα πολύ αναπαυτικό pliant μειδίαμά μου

μοιάζει τώρα

σαν μόλις να προστέθηκα στη φωτογραφία.

[...]

Σημείο διαχωριστικό δύο απέραντων

είσαι.

Δύο αντιμέτωπων πελάγων.

Ο ουρανός κι η θάλασσα.

Το πλάτος και των δύο

αθροίζεται στο μέτωπό σου.

Έχεις πλατύ μέτωπο

αντιμέτωπο με τα όρια.

Τα δεμένα πανιά της μορφής σου,

η σκεπτική της πλώρη,

δείχνουν πώς περιμένεις τρικυμία

των απεράντων.

Όμως εσύ κρατάς τιμόνι.

Εξάρτημα καϊκιού είναι

ή της ζωής σου;

Δική σου είναι η βάρκα

ή κλεμμένη;

Δικό σου είναι το θάρρος

ή της φωτογραφίας;

Οδηγείς ή οδηγείσαι;

Υπήρχε από την αρχή τιμόνι

ή έκανε μοντάζ ο φωτογράφος

κι απόκτησε τιμόνι

το ακυβέρνητο,

όπως βρεθήκαν οι αγρότες

οι παππούδες μας

στα κάδρα

με γραβάτα;

[...]Περιστρέφω τη φωτογραφίαγιατί προκαλεί εθισμόη παρατεταμένη χρήση των θαυμάτων.Εδώ μοιάζει χέριπου κόπηκε από σώμα χορευτούτην ώρα που έλεγε ώπα,γιατί άλλη στροφή θα ετοίμαζε η ψυχήκι άλλη θα μπόρεσε το σώμα.Αντίρροπος ρυθμός που σπάζειτο μέλοςκαι τα μέλη.

Περιστρέφω τη φωτογραφία.Χέρι που βαδίζει στον ήσυχο στενόμακρο Σεπτέμβρητων πολλών και βουβών αληθειών.Εδώ το χέρι που θα χάραξεένα καλή αντάμωσηστην πρώτη πέτρα των ανθρώπων.Ευχή που πιάνει αν φυτευτείΣε γης φωτογραφίας μόνο

Κρατώ λουλούδι μάλλον.

Παράξενο.

Φαίνεται απ΄τη ζωή μου

πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι

κρατώ πέτρα.

Με χάρη και έπαρση.

Υπόνοια καμιά

ότι προειδοποιούμαι γι΄αλλοιώσεις,

προγεύομαι άμυνες.

Φαίνετ΄απ΄τη ζωή μου

πέρασε άγνοια κάποτε.

[...]

Συ δε φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,

για να ΄χω σταθεί στην άκρη του

κρατώντας λουλούδι

και χαμογελώντας,

θα πει πως όπου να΄ναι έρχεσαι.

Φαίνετ΄απ΄τη ζωή μου

ζωή πέρασε κάποτε.

Ποτίζεις , φαίνεται, συχνά τους τοίχους με ρέμβηκι ευδοκιμούν εδώ- εκεί φωτογραφίες.Στο άναμμα ενός σπίρτουπροφταίνω να δω ένα αγόρι.Σε κατακόρυφη νεότητα ανεβαίνει ώσπου να χάνω τα ίχνη του σε άλλες ηλικίες.Σ΄άλλη φωτογραφίααστράφτει ο ασβέστης μιας κολόνας,που, ελπίζω, αυλή προσδιορίζει,πόδι κληματαριάς είναι,βήμα ίσκιου μεσημεριάτικουσε προυπάντησή σου.

Passe- partout (Χαίρε Ποτέ, 1988)

Ανοίγω τα παράθυρα της φωτογραφίας ν΄αεριστεί. Έμεινε καιρό κλεισμένη

Τι ήτανε να τα βρω όλα αυτά και να στοιχειώσουν δυο

φωτογραφίες μου κρεμασμένες στον τοίχο, δυο

ταριχευμένες ηλικίες μου; Στοίχειωσε πρώτα ένα μικρό

κορίτσι με μεγάλο φιόγκο, έσπασε το τζάμι της κορνίζας κι

ήρθε να παίξει φυσαρμόνικα. Κι έπειτα ένα πιο μεγάλο

κορίτσι, χωρίς φιόγκο, πια, που πήρε το χερούλι του

γραμμοφώνου, το βίδωσε στο κενό κι άρχισε να κουρδίζει

τα περασμένα, κι είναι πάλι ένα τραγούδι εδώ στη σάλα.

Και μακάρι να σταμάταγα πια το ψάξιμο και

να καθόμουνα ν΄ακούσω το γραμμόφωνο να

παίζει, μήπως και μαζί ξανάκουγα τη μάνα

μου να μου φωνάζει: «Μου το σήκωσες το

κεφάλι, σταμάτα πια!» Εύκολο ήταν να

σταματήσει τότε ένα γραμμόφωνο όταν είσαι

δεκάξι χρονών; Παίζει αυτό μόνο του με τις

ώρες.

[...]

Στη φρόνιμη φωτογραφία των παιδιών μου

όταν αυτά με φόραγαν

λευκή κολλαριστή ολοστρόγγυλη Μητέρα

χαλαρά από μέσα ραμμένη

με κρυφές αραιές βελονιές

στη σχολική ποδιά τους.

Τώρα ντυθήκανε Μεγάλα τα παιδιά μου,

φοράει η σκόνη τώρα την ποδιά τους

τον στρογγυλό γιακά,

με φοράει Μητέρα η σκόνη

-έτσι πρέπει να ράβονται

οι σχέσεις κι οι εξαρτήσεις,

με αραιές χαλαρές βελονιές,

για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει

-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του ανώφελου

Σιγά - σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη

να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας

σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής φωτογραφίας

που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντος της

νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι

ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας

Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα πεις

και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

Τελικά, οι νέοι οδηγούνται από ένστικτο στην ποίηση της Κικής Δημουλά και

ανακαλύπτουν ότι αποτελεί γι αυτούς μια φωνή από το μέλλον τους, μια φωνή

υμνήτρια της δυναμικής πραγματικότητας που μαθαίνουν να εκτιμούν πριν αυτή

ακολουθήσει τη φυσική πορεία προς τη φθορά και τη λήθη.

ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

3ΟΥ ΓΕΛ ΑΧΑΡΝΩΝ