Η Αθήνα κάποτε… η Αθήνα που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε…

..και που κάποιοι εξαφάνισαν δια παντός!

Χάνομαι γιατί ρεμβάζω.. Στα χρόνια του Όθωνα.

Ναι.. ναι είναι η Πλατεία Συντάγματος!

Η κομψότατη «Μεγάλη Βρετανία» πριν από τις μετέπειτα

αρχιτεκτονικές επεμβάσεις..

Η πρωταρχική μορφή της «Μεγάλης Βρετανίας»

Ο Ιερός Βράχος τον 19ο αιώνα.. τότε είχε πράγματι κάτι το θεϊκό!!! Προσέξτε την αρμονία του φυσικού τοπίου …

Η οδός Σταδίου στο μεσοπόλεμο.. είχε και ρυμοτομία η Αθήνα…

Αυτή η χαριτωμένη λεωφόρος με τα κομψά νεοκλασικά κτίρια είναι η Πανεπιστημίου!

Τα συμμετρικά νεοκλασικά μέγαρα της Πλατείας Συντάγματος με φόντο το λόφο της Ακρόπολης.. η σύγκριση με το σήμερα προκαλεί μόνο

κατάθλιψη!

Η πλατεία Ομονοίας προτού γίνει τετράγωνη.. 70 χρόνια χωρίζουν το χτες από το θλιβερό σήμερα!

Η Πλατεία Κοτζιά χωρίς τα κολωνάκια στα πεζοδρόμια με τα

επίχρυσα πόμολα.. Μια Αθήνα που ανέπνεε..

Η Λεωφόρος Αμαλίας εν καιρώ ειρήνης! Κυριακή πρωί, κάπου στη δεκαετία του ‘50

Η Πλατεία Συντάγματος, καθημερινή απόγευμα, στις αρχές του 20ου αιώνα..

Η οδός Σταδίου λίγο πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο…

Η οδός Ερμού μεσημέρι του 1923 μια αιωνιότητα!

«Η Αθήνα.. διαμαντόπετρα στης Γης το δακτυλίδι» Κ. Παλαμάς.

Το ιστορικό κέντρο καμιάς ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , ακόμη και αυτών που βομβαρδίστηκαν κατά τον B’ παγκόσμιο πόλεμο, δεν έχει υποστεί τόσες αισθητικές αλλοιώσεις όσο αυτό της Αθήνας.. Οι παλαιότεροι ανατρέξτε στη ζοφερή δεκαετία του ΄60 με την κατεδάφιση των νεοκλασικών, την ανάλγητη τσιμεντοποίηση της πόλης και την ερημοποίηση της επαρχίας, όταν χιλιάδες επαρχιώτες έγιναν θυρωροί στην Αθήνα και μετανάστες στη Γερμανία. Οι νεότεροι ρωτήστε τους παλαιότερους για να μάθετε ποιοι, γιατί και σε ποιόν θεό θυσίασαν το οξυγόνο που σε λίγα χρόνια θα πωλείται στη μαύρη αγορά στην Αθήνα που ήταν «…διαμαντόπετρα στης Γης το δακτυλίδι».

«….Είναι ικανοί να αδιαφορήσουν για το δημόσιο όφελος και να τρέξουν πίσω από το δικό τους συμφέρον αφού η πατρίδα γι’ αυτούς, δεν είναι η πόλη που

κατοικούν, αλλά η περιουσία τους.» Λυσίας

«…..Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν. Έτυχενα’ ναι τα χρόνια δίσεχτα. πόλεμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοί…

..δεν ξέρω πολλά πράγματα για σπίτιαξέρω πού έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.

Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά..κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες

γυαλιστερές πάνω στη μέραΌταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,

ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισμώνουνμ’ εκείνους που έμειναν, μ’ εκείνους που έφυγαν

μ’ άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσανή που χάθηκαν, τώρα που έγινε

ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,θυμάμαι τη χαρά τους και τα λύπη τους

καμιά φορά, σα σταματήσω…Ξέρεις τα σπίτια πεισμώνουν εύκολα σαν τα γυμνώσεις…»

Γιώργος Σεφέρης