‘’ ’’ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Επιμέλεια: Νικολέττα ΚολοβούΑναστασία Κιζιρίδη

‘’ ’’ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών

άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα

μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο

σι, σι , σι.

Ήχος συρτός, συλλογιστός , συνέρημος,

ήχος κανονικός, κανονικής βροχής

Όμως ο παραλογισμός

άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση

μού’ μαθε για τους ήχους.

Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,

σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,

κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν

και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ , εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,

όλη τη νύχτα

ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,

αξημέρωτος ήχος,

αξημέρωτη ανάγκη εσύ,

βραδύγλωσση βροχή,

σαν πρόθεση ναυαγισμένη

κάτι μακρύ να διηγηθεί

και λέει μόνο εσύ, εσύ , εσύ ,

νοσταλγία δισύλλαβη,

ένταση μονολεκτική,

το ένα εσύ σαν μνήμη,

το άλλο σαν μομφή

και σαν μοιρολατρία,

τόση βροχή για μια απουσία,

τόση αγρύπνια για μια λέξη,

πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή

μ’ αυτή της τη μεροληψία

όλο εσύ, εσύ , εσύ ,

σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα

και μόνο εσύ, εσύ , εσύ

‘’ π π ’’Η Κική Δημουλά μέσα α ό το συγκεκριμένο οίημα 

Η Κική Δημουλά μέσα από την ποίησή της προσπαθεί να εξωτερικεύσει και να προβάλλει το συναισθηματικό της κόσμο αλλά και

τον έντονο προβληματισμό μιας ψυχής τρικυμισμένης. Η ποίησή της παραπέμπει σε άμεσα προσωπικά της βιώματα, ενώ τα θέματα της απουσίας, της μοναξιάς, του θανάτου, της μνήμης είναι αυτά που

κυριαρχούν στην συνείδησή της και αποτυπώνονται υποβλητικά μέσα στο σύνολο της ποίησής της. Έντονη είναι και η υπαρξιακή της αγωνία, αγωνία που αναδύεται από τον εσωτερικό της κόσμο, κατακλύζει την

ψυχή της και τελικά εκτονώνεται μέσα από τους εκπληκτικούς συνδυασμούς των λέξεων και το συχνά εμφανιζόμενο ειρωνικό της

ύφος.

Το συγκεκριμένο ποίημα εντάσσεται στην ποιητική της συλλογή «Το λίγο του κόσμου». Σ’ αυτό η ποιήτρια μέσα από τον

ήχο προσπαθεί να προβάλλει τα δικά της συναισθήματα και τη δική της μοναξιά. Η βροχή που παρουσιάζεται μέσα από την

ονειρική φαντασία της ποιήτριας προσωποποιημένη απηχεί την ερημιά της ποιήτριας αλλά παράλληλα γίνεται το καταλυτικό

μέσο για να εκφράσει τις σκέψεις της: ο ήχος της βροχής που προφέρει διαρκώς ένα «εσύ» της φέρνει στο νου το αγαπημένο της

πρόσωπο που έχει χαθεί και γύρω από το οποίο περιστρέφεται η σκέψη της. Τελικά, η βροχή σαν ένα πραγματικό, υπαρκτό πρόσωπο είναι αυτή που αφηγείται τα πάθη της ψυχής της

ποιήτριας, τον έντονο ψυχικό πόνο της από την απουσία του αγαπημένου προσώπου.

ΤΕΛΟΣ