Παιδεία είναι αυτό που απομένει,όταν έχουμε ξεχάσει όλα αυτά που ήμασταν υποχρεωμένοι να μάθουμε.

Όποιος χάσει την ικανότητά του να απορεί, αυτός έχει ήδη πεθάνει

Το χειρότερο για ένα σχολείο είναι να εργάζεταιμε μεθόδους φόβου, βίας και ψεύτικου δεσπο-τισμού. Μια τέτοια επιχείρηση καταστρέφει βαθιάαισθήματα, την ειλικρίνεια και την αυτοπεποί-θηση του μαθητή. Δημιουργεί έναν υποταγμένο άνθρωπο.

Όταν σχεδιάζεις για ένα χρόνο, να σπέρνεις στάρι. Όταν σχεδιάζεις γιαμια δεκαετία, να φυτεύεις δέντρα. Όταν σχεδιάζεις για μια ζωή, να εκπαιδεύεις ανθρώπους.

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Ολόπλευρη ανάπτυξη (πνευματική

και σωματική)

Στόχο της έχει να καλλιεργήσει

τον κριτικό στοχασμό, τον προβληματισμό και την αμφιβολία

Απελευθέρωση από τα δεσμά της

άγνοιας, του φόβου και του δογματισμού

Ανθρωπιστική παιδεία

ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ

πληρέστερη δυνατή ανάπτυξη των χαρισμάτων του και των σωματικών

και πνευματικών ικανοτήτων του.

ανάπτυξη της ηθικής, συναισθηματικής προσωπικότητας του μαθητή

(συνειδητοποίηση ότι είναι ενεργό μέλος μιας κοινωνίας με υποχρεώσεις,

δυνατότητα κριτικής και παρέμβασης μέσα στα πλαίσια

των δημοκρατικών αξιών των κοινωνιών)

στην ανάπτυξη της γνωστικής ικανότητας του μαθητή (ανάπτυξη κριτικού

και δημιουργικού πνεύματος)

χωρίς να χάνει ο μαθητής την ιδιαιτερότητά του,

αλλά και άσκηση δεξιοτήτων και παροχή γνώσεων που απαιτούνται

για επαγγελματική αποκατάσταση

Σώμα-πνεύμα

ΉθοςΓνώσειςΔεξιότητες

Φυσικό

περιβάλλον

Ανάπτυξη

επικοινωνιακής

ικανότητας

Ιδιαιτερότητατων άλλων (Φύλο,

Θρησκεία)

Πολιτισμό καιταυτότητατων άλλων

λαών

Ανθρώπιναδικαιώματα

ΣΕΒΑΣΜΟΣ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

• Κυριαρχεί το γνωσιοκεντρικό πρότυπο εκπαίδευσης: Το βάρος δίνεται στη μετάδοση γνώσεων και υποβαθμίζεται η αυτενέργεια των μαθητών με αποτέλεσμα να υποβαθμίζεται τόσο η κριτική τους ικανότητα όσο και η πνευματική τους καλλιέργεια.

• Φτωχή υλικοτεχνική υποδομή.

• Χαμηλή ποιότητα εκπαιδευτι-κών βιβλίων.

• Κυριαρχεί δασκαλοκεντρικό παιδαγωγικό κλίμα που καταλήγει στην έλλειψη κλίματος οικειότητας και αλληλοσεβασμού, ανάμεσα σε παιδαγωγούς – παιδαγωγούμενους.

• Ο μονόλογος του διδάσκοντος και ο κατά συνέπεια εξοβελισμός του διαλόγου από την παιδευτική διαδικασία οδηγεί στην έλλειψη προβληματισμού, στοχασμού και άρα κριτικής αφομοίωσης των γνώσεων.

• Υποβάθμιση της δευτεροβάθμιας (μέσης) εκπαίδευσης σε προθάλαμο για την τριτοβάθμια (το σχολείο μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο).

• Παραμερισμός της σωματικής αγωγής και της αισθητικής διαπαιδαγώγησης των νέων.

• Αδυναμία εφαρμογής ενός ολοκληρωμένου επαγγελματικού προσανατολισμού.

• Τυποποίηση της σχολικής ζωής. Κατ' αυτό τον τρόπο, περιορίζεται το ενδιαφέρον των μαθητών τόσο για το σχολείο όσο και για τη γνώση που μπορούν να κατακτήσουν.

ΛΥΣΕΙΣ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

• Διάλογος, ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας (μαθητών-γονέων-καθηγητών-πολιτείας).

• Δραστηριοποίηση των μαθητών μέσα από τις μαθητικές κοινότητες.

• Βελτίωση της ποιότητας των βιβλίων και της υλικοτεχνικής υποδομής με την αύξηση των δαπανών για την παιδεία.

• Αναδιάρθρωση του προγράμματος διδασκαλίας, προσθήκη ή αφαίρεση μαθημάτων, με βάση τα δεδομένα της εποχής μας.

• Χάραξη εθνικής πολιτικής χωρίς πολιτικές ή μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

• Απαλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος ( στις δύο πρώτες βαθμίδες) από τον γνωσιοκεντρικό προσανατολισμό και αναμόρφωσή του, με σκοπό την ολόπλευρη καλλιέργεια των μαθητών.

• Επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στα νέα επιστημονικά και παιδαγωγικά δεδομένα, καθώς και στις νέες τεχνολογίες.

• Ζούμε σε μια εποχή όπου οι συνθήκες διαφοροποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς. Ο πολίτης λοιπόν, που θέλει να ανταποκριθεί στη σύγχρονη ζωή, οφείλει να «παιδεύεται» αδιάλειπτα. Εκτός όμως από την προσωπική θέληση για μάθηση και αυτοβελτίωση απαραίτητη είναι και η μέριμνα της πολιτείας για «δια βίου εκπαίδευση» (επιμόρφωση εργαζομένων, ανοιχτά πανεπιστήμια, οικονομικές επιχορηγήσεις σε ασθενείς οικονομικά τάξεις, με σκοπό τη διευκόλυνση πρόσβασης στα πολιτιστικά δρώμενα)