Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μαςΕκδόσεις Ορθόδοξος ΚυψέληΘεσσαλονίκη

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑΚαταγωγή, νεανικά χρόνιαΟ Νικόλαος Κογιώνης γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του έτους 1928 στο Νεοχώριο Αρκαδίας. Γονείς του ήσαν οι ευλαβείς Αρκάδες Ευάγγελος και Βασιλική. Ο πατέρας του υπηρέτησε στην εκπαίδευση κάτω από αντίξοες συνθήκες αφήνοντας ανάμνηση ενός αγίου και πράου δασκάλου. Η μητέρα του, κυρά Βασιλική, ήταν αγράμματη κατά κόσμον, αλλά με «την κατά Θεόν» σοφία καθοδήγησε τα τέσσερα παιδιά της στον δρόμο της αληθινής Θεογνωσίας. Έλεγε τακτικά στα παιδιά της: Όταν έχετε κάποιο πρόβλημα θα πηγαίνετε και θα γονατίζετε κάτω από το άγιο καντήλι μας! Υπήρχε εικονοστάσι στο σπίτι και εκεί φιλοξενούσαν και Ιερά Λείψανα χαρισμένα από την Ιερά Μονή Βαρσών. Κάποιο βράδυ είπε ο πατέρας στα παιδιά τους στενοχωρημένος: Παιδιά μου, η μητέρα σας δεν είναι καλά. Έχει υψηλή πίεση και δεν πέφτει με τίποτε. Ο γιατρός είπε θα πεθάνη. Το ίδιο βράδυ γονάτισαν και τα τέσσερα παιδάκια κάτω από το άγιο καντήλι τους και προσευχήθηκαν πολύ ώρα με δάκρυα. Και το θαύμα έγινε. Η μητέρα τους άρχισε να παίρνη το καλύτερο και σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε εντελώς η υγεία της.Ο Νικόλαος είχε την ευλογία από τον Θεό να μεγαλώση σε ένα άγιο περιβάλλον πάππου προς πάππου. Το όνομά του πήρε από τον προπάππο του τον άγιο ιερέα παπά-Νικόλα, πατέρα του παππού του πάπα-Άγγελου. Ο παππούς ιερέας -πατέρας της μητέρας του- ο ευλαβέστατος και απλοϊκότατος πάπα-Άγγελος Οικονόμου* ήταν και ο εφημέριος του χωριού τους. Απ' αυτόν ο Νικόλαος εμπνεύστηκε από τα παιδικά του κιόλας χρόνια να ακολουθήση τον δύσβατο δρόμο της Ιερωσύνης.Από μικρό παιδάκι, ο Νικόλαος αρεσκόταν στην προσευχή

και στη σιωπή. Βοηθούσε δε με χαρά τον παππού του στην εκκλησία συλλαβίζοντας τους ψαλμούς. Όταν επέστρεφε σπίτι προσπαθούσε να μιμηθή τον ιερέα παππού του. Έπαιρνε λεμονόφλουδες και κλωστή και με ένα τρόπο που ο ίδιος μόνο ήξερε, κατασκεύαζε θυμιατό και λιβάνιζε όλο το σπίτι λέγοντας σοβαρά: Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον, Κύριε Ελέησον... Ένα Μεγάλο Σάββατο βράδυ τους πήρε βαθύς ύπνος. Ξαφνικά, ξυπνάει ο Νίκος και αρχίζει να φωνάζη: «Σηκωθείτε, σηκωθείτε να πάμε στην εκκλησία». Αυτή την εγρήγορση την κράτησε και την αύξησε στην ζωή του ο π. Νικόλαος. Σαν ιερέας, κατάκοπος την Κυριακή το μεσημέρι, έτρωγε μερικές φορές βιαστικά για να προλάβη λίγο να αναπαυθή προτού συνεχίσει το πάντα βαρυφορτωμένο πρόγραμμα ποιμαντικής διακονίας. «Σας παρακαλώ, λίγη ησυχία, δεν έχω πολύ χρόνο» έλεγε στους δικούς του. Ώσπου να πλαγιάση λίγο, άκουγαν οι δικοί του το ξυπνητήρι του να χτυπάη.Μετά τα πρώτα παιδικά χρόνια, η οικογένεια του Νικολάου θα μετακομίση στην Τρίπολη. Εκεί θα γνωρίσουν τον φλογερό ιεροκήρυκα της μητροπόλεως π. Θεόδωρο Κωτσάκη, ο οποίος θα γίνη και ο πνευματικός πατέρας της οικογένειας. Το πατρικό τους σπίτι γίνεται τόπος φιλοξενίας για περιοδεύοντες θεολόγους ιεροκήρυκες. Αναπτύσσονται εκεί πνευματικές συζητήσεις. Ζουν όλοι, γονείς και παιδιά σε ατμόσφαιρα αληθινής πνευματικής και φιλακόλουθης εκκλησιαστικής ζωής. Τακτικά, σαν έφηβος έπαιρνε τον μικρότερο αδελφό του Θεοδόσιο και με τα ποδήλατα πήγαιναν στο εξωκλήσι του Αϊ-Γιώργη, λίγο έξω απ' την Τρίπολη. Εκεί ώρες ατελείωτες κάτω απ' τα πεύκα διάβαζαν την Αγία Γραφή. Άλλοτε μαζί και με τις αδελφές τους έκαναν παράκληση ή χαιρετισμούς μέσα στο γραφικό εκκλησάκι. Ένα σπίτι που έχει στηριχθεί σε τέτοια πνευματικά θεμέλια θα αναδείξη δύο πρεσβυτέρες, ένα Θεολόγο και τον ιερέα π. Νικόλαο.

ΦοιτητήςΣτην ψυχή του Νικολάου ωριμάζει ο πόθος της Θεολογίας. Θα δώση εξετάσεις στην Θεολογική Σχολή Αθηνών όπου θα επιτύχη με πολλή καλή σειρά. Μαθαίνει την εισαγωγή του

βόσκοντας τις γίδες τους. Από την χαρά του αρχίζει να τις χτυπάη με ένα ξύλο και όλοι μαζί εκεί στο αλώνι να χοροπηδούν. Είχε τελειώσει το Γυμνάσιο φορώντας κοντά παντελόνια. Σκεφτόταν πώς, όταν θα πήγαινε στην Αθήνα έπρεπε να ντυθή λίγο καλύτερα. Εκείνες τις ήμερες, κατά θαυμαστό τρόπο, η οικογένεια λαμβάνει ένα δέμα από μακρινούς συγγενείς της Αμερικής. Ανοίγουν το κουτί και βλέπουν προς μεγάλη τους έκπληξη, ένα θαυμάσιο καφέ παντελόνι και ένα ωραιότατο πράσινο σακάκι ακριβώς στα μέτρα του Νίκου. Άντε, Νίκο, του λέει η μητέρα του, σου έστειλε ο Θεός και κουστούμι. Και έκαναν όλοι το σταυρό τους. Θα αναχωρήση σύντομα για την Αθήνα, φτωχός σε υλικά αγαθά αλλά πλούσιος σε αγάπη προς τον Θεό και σε πηγαία φυσική καλοσύνη, απλότητα και καθαρότητα μικρού παιδιού. Στην Αθήνα θα διαμένη στο φοιτητικό Οικοτροφείο «Απόστολος Παύλος» εργαζόμενος στο βι-βλιοδετείο της αδελφότητος θεολόγων η «ΖΩΗ» για να μην επιβαρύνη την οικογένειά του. Ως φοιτητής θα συνδεθή με ισχυρούς δεσμούς πνευματικής φιλίας με τον αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Δημήτριο, τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιο, τον μητροπολίτη Κορέας κ. Σωτήριο κ.α. Εσπούδασε με ευλάβεια την ιερή επιστήμη της Θεολογίας. Σεβόταν και αγαπούσε ιδιαιτέρως τον αείμνηστο καθηγητή Π. Τρεμπέλα (αλλά και ο καθηγητής ιδιαίτερα τον εκτιμούσε, μεσολάβησε δε και για την χειροτονία  του στην Πάτρα, όπως θα δούμε). Ως φοιτητής εντυπωσίαζε όλους με το ήθος, την ευγένεια, την αγνότητα και την καλοσύνη, που αντανακλούσαν και στην ωραία νεανική εμφάνιση του και γενικά στην όλη του πα-ρουσία. Θα επιδοθή με ζήλο στο ιερό λειτούργημα του κατηχητού, σπέρνοντας στις νεανικές ψυχές το Θείο λόγο με φλόγα και παλμό. Το λειτούργημα αυτό θα το υπηρετήση συνεχώς μέχρι τα  τελευταία χρόνια της ζωής του.Στην Αθήνα θα γνωρισθή με μεγάλες πνευματικές μορφές της εκκλησίας μας: μεταξύ άλλων, τους ιεροκήρυκες αρχιμανδρίτες π. Χριστόφορο Παπουτσόπουλο, π. Σπυρίδωνα Μπιλάλη, π. Χαράλαμπο Δέδε, π. Γεώργιο Δημόπουλο, π. Λεωνίδα Διαμαντόπουλο, π. Θεόδωρο

Μπεράτη. Αυτοί θα αποτελέσουν μέχρι το τέλος της ζωής του την χρυσή αλυσίδα των πνευματικών πατέρων και καθοδηγητών της ζωής του, τους οποίους θα εμπιστεύεται και θα υπακούη απολύτως. Ο τελευταίος πνευματικός του, π. Θ. Μ. θα δηλώση μετά την κοίμηση του πατρός: «Ο π. Νικόλαος ήταν ο πνευματικός άνθρωπος, ο χαριτωμένος κληρικός, που ήλκυε πλουσίαν την χάριν του Θεού».

Καθηγητής, δημιουργία οικογένειας, χειροτονίαΟ αλησμόνητος καθηγητήςΤο 1954 τοποθετείται αναπληρωτής καθηγητής στο Γυμνάσιο Πανόρμου Μυλοποτάμου της επαρχίας Ρεθύμνου Κρήτης. Εκεί θα υπηρετήση για ένα μόλις εξάμηνο, θα αφήση όμως έντονες αναμνήσεις (παραθέτουμε στο τέλος συγκινητική επιστολή μαθητού του της περιόδου αυτής, την οποία απέστειλε στο περιοδικό «Η Δράσις μας» μετά την κοίμηση του πατρός Νικολάου). Εν συνεχεία διορίζεται στην Τεγέα Τριπόλεως, όπου θα υπηρετήση για έξη χρόνια. Οι μαθητές του τον ενθυμούνται με πολλή συγκίνηση ως τον πρόσχαρο, τον ενθουσιώδη, και τον στοργικό θεολόγο τους, που τους ενέπνεε υψηλούς στόχους. Λέει χαρα-κτηριστικά μία παλιά του μαθήτρια: Μας μιλούσε πάντα μέσα απ' τη ψυχή του και τα λόγια του μας έδιναν δύναμη, χαρά, βλέπαμε στο πρόσωπο του τον ίδιο το Χριστό. Αυτό το αίσθημα, στο πρόσωπο του π. Νικολάου να βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό, το είχαμε και πολλά πνευματικά παιδιά του μετέπειτα.ΓάμοςΤο 1958 νυμφεύεται την ευλαβέστατη, και έκτοτε καρτερική συμπαραστάτρια και συνοδοιπόρο της ανη-φορικής του πορείας, Άννα, το γένος Τυπάλδου, δασκάλα από την Πάτρα. Η Άννα θα αφοσιωθή με ταπείνωση και αυταπάρνηση στο έργο της ανατροφής των 6 παιδιών που θα αποκτήσουν, θα ελαφρύνη δε τον μετέπειτα ιερέα Νικόλαο από το βάρος των ποικίλων οικογενειακών υποχρεώσεων, μετέχοντας συγχρόνως αθόρυβα σε έργα ιεραποστολής και προνοιακής μέριμνας. Το μυστήριο του γάμου θα τελεστή στον Άγιο Βασίλειο της οδού Μετσόβου Αθηνών στις 20 Ιουλίου. Για ένα διάστημα (περισσότερο

από ένα χρόνο) η οικογένεια θα διαμένει στην Τρίπολη και ο Νικόλαος θα συνέχιση να εργάζεται στην Τεγέα.

Πόθος ιερωσύνης, εμπόδια, μεσολάβηση Π. ΤρεμπέλαΣφοδρή επιθυμία και ιερός πόθος του Νικολάου είναι να υπηρετήση την εκκλησία από τις τάξεις του κλήρου. Αρχική του επιθυμία ήταν να χειροτονηθή στην Αθήνα για να συνεισφέρη στην μεγάλη Ιεραποστολική προσπάθεια που γινόταν, καθώς σαν φοιτητής είχε διαπιστώσει την μεγάλη αύξηση του πληθυσμού και τις μεγάλες ανάγκες του ποιμνίου. Όμως παρουσιάζονται εμπόδια και με υπόδειξη πνευματικών ανθρώπων θα καταφύγη στην μητρόπολη Πατρών. Στον μητροπολίτη Πατρών Κωνσταντίνο Πλατή θα τον συστήση ο Καθ. Π. Τρεμπέλας, ο οποίος τον εγνώριζε και τον εκτιμούσε από τα φοιτητικά του χρόνια. Λίγο αργότερα, όταν θα έχει δρομολογηθή η χειροτονία του Νικολάου θα του στείλει την έξης ωραία επιστολή με ημερομηνία 9 Ιανουαρίου 1960 (φωτοτυπία της επιστολής παραθέτουμε σε χωριστή σελίδα). «Αγαπητέ μοι, όταν θα λάβης την επιστολήν μου θα έχεις ήδη χειροτονηθή. Βασισθείς εις την ευσέβειάν σου και τον σεμνόν χαρακτήρα σου, αλλά και εις την ευσέβειαν και τον χριστιανικόν βίον των γονέων σου και όλου του πατρικού σου οίκου, ανέλαβον την ευθύνην να σε συστήσω εις τον άγιον Πατρών, εις τον οποίον και προφορικώς προσέθεσα ό,τι θα σε καθιστά παρ' αυτώ αγαπητόν και άξιον χειροτονίας. Τούτο ίσως διά δευτέραν ή το πολύ τρίτην φοράν έπραξα εις την ζωήν μου. Σου εύχομαι λοιπόν εξ' όλης καρδίας να παρασταθής καθ' όλον σου τον βίον άξιος λειτουργός του θυσιαστηρίου, μετά φόβου και ευλάβειας ου μόνον απαραμειώτου, αλλά και ολονέν τελειοποιουμένης προσεγγίζον εις αυτό. Είμαι περισσότερον υπεύθυνος διά σε ενώπιον του Θεού παρ' όσον ο χειροτονήσας σε, διότι και εις την ιδικήν μου μαρτυρίαν εβασίσθη. Προσεύχου λοιπόν και πάλιν προσεύχου και νήφε εν πάσι και πρόσεχε σεαυτώ, ίνα μήποτε ρήμα τι κρυπτόν γένηται έν τη καρδία σου ανόμημα. Και μνημόνευε και της εμής αθλιότητος εν τω θυσιαστηρίω προς Κύριον. Φύλαττε σεαυτόν αγαπητέ μοι,

από τον φοβερόν κίνδυνον της συνήθειας εξ' ενός και του εγωισμού εξ οιήσεως εξ ετέρου. Έσο πάντοτε ταπεινός, προσεκτικός εις το εσωτερικόν σου και αφιλάργυρος εις τον τρόπον, ίνα δίδης το καλόν παράδειγμα εις τους χριστιανούς. Σε ασπάζομαι εν Κυρίω θερμώς. Π. Τρεμπέλας».Ο Νικόλαος σαν ιερέας θα αναδειχθή άξιος ή μάλλον ανώτερος των προσδοκιών και όχι μόνο θα μνημονεύη ευγνωμόνως τον σεβαστό του καθηγητή και ενώπιον του θυσιαστηρίου, αλλά ο αγαθός Θεός θα οικονομήση τα πράγματα ώστε 17 χρόνια αργότερα, να προπέμψει αυτός στην αιωνιότητα τον μέγιστο αυτό σύγχρονο θεολόγο, δίνοντας του την τελευταία θεία κοινωνία στο Νοσοκομείο Άγιος Σάββας Αθηνών.

Χειροτονία στην ΠάτραΟ μητροπολίτης Πατρών κ. κ. Κωνσταντίνος θα δεχθεί με χαρά την υποψηφιότητα του Νικολάου. Σε επιστολή του με ημ/νία 22/9/1959 γράφει μεταξύ άλλων, «Αγαπητέ μου κ. Ν. Κογιώνη, ..., Φρονώ, εκ των μέχρι τούδε, ότι ο Κύριος ευνοεί το ζήτημα σας. Ενώ ποικίλαι σκέψεις διήρχοντο της διανοίας μου προς εξεύρεσιν τρόπου ταχυτέρας λύσεως και αξιοποιήσεως τούτου, αίφνης ο θάνατος ιερέως ιερού Ναού της πόλεως Πατρών προώθησε το ζήτημα... προσεύχεσθε εις τον Κύριον, ίνα γίνει το Αγ. θέλημα Του, εξουδετερώνων κάθε εμπόδιον του πονηρού...». Σε επόμενη επιστολή με ημ/νία 16/10/1959 γράφει: «... ευχαρίστως σας αναγγέλω ότι κατόπιν προηγηθείσης συζητήσεως μετά του Σεβασμιωτάτου Μαντινείας, έλαβον... την έγγραφον συγκατάθεσίν του διά την χειροτονίαν σου... Διά τούτο, εφ' όσον... ο Θεός δεικνύει διά των πραγμάτων το Άγιον Θέλημά Του, είναι ανάγκη να ετοιμάζεσαι αφ' ενός ψυχικώς και πνευματικώς διά των καταλλήλων σκέψεων διά την άνοδόν σου εις το Θείον υπούργημα εις ο καλείσαι και διά τας αναληφθεισομένας ευθύνας απέναντι Θεού και ανθρώπων, αφ' ετέρου δε ατομικώς και οικογενειακώς ...».Μετά τις ανωτέρω ευνοϊκές εξελίξεις η χειροτονία προχωρεί ανεμπόδιστα. Στις 10/1/60 χειροτονείται στον ιερό Ναό Παντανάσσης διάκονος και στις 30/1/60,

ανήμερα των τριών Ιεραρχών, ιερεύς, από τον αείμνηστο μητροπολίτη Πατρών κυρό Κωνσταντίνο (Πλατή). Στην Πάτρα επιβάλλεται ως ιεροκήρυκας με τα φλογερά του κηρύγματα, ως στοργικός πνευματικός (όπως πληροφορηθήκαμε, κατά την εξομολόγηση οι πιστοί σχημάτιζαν ουρές), και ως κατηχητής πλήθους παιδιών, πρωτοστατών σε ποικίλες εξορμήσεις αγάπης. Ο μακαριστός μητροπολίτης Κωνσταντίνος αγαπούσε πολύ και εκτιμούσε τον νεαρό πρεσβύτερο. Όταν επισκεπτόταν τον Ι. Ναό Παντανάσσης αρνείτο να κηρύξη παρουσία του. Έλεγε, εσύ π. Νικόλαε θα μιλήσης! Όμως και ο π. Νικόλαος έτρεφε βαθειά ευγνωμοσύνη και αγάπη στον μητροπολίτη. Η αγάπη εκδηλώθηκε ποικιλοτρόπως και μετά την κοίμηση του τελευταίου, όπως αναφέρουμε σε άλλα σημεία.

Από την Πάτρα στην ΑθήναΗ διακονία του π. Νικολάου στην Πάτρα θα διαρκέση 10 χρόνια. Ο πατήρ δεν είχε ξεχάσει την αρχική του επιθυμία να έλθη στην Αθήνα, συγχρόνως δε άρχισε να έχει ενοχλήσεις (βρογχικά) από το υγρό κλίμα των Πατρών. Ίσως αυτό το θεώρησε σημάδι από Θεού για την μετακίνηση του στην Αθήνα. Ίσως να υπήρξαν και άλλοι λόγοι: στην Πάτρα ο πατήρ σύντομα απέκτησε φήμη αξίου και ενάρετου κληρικού και πιθανόν αυτό να μην άρεσε στον ταπεινό π. Νικόλαο, ο οποίος ήθελε να διακονήση τον λαό του Θεού αθόρυβα ως άσημος «παπάς». Τους ακριβείς λόγους δεν τους γνωρίζουμε, ένα πάντως είναι σίγουρο ότι συμβουλεύθηκε τον πνευματικό του γι' αυτή του την απόφαση. Η απόφαση αυτή, όπως ήταν φυσικό, λύπησε τον μητροπολίτη κ. Κωνσταντίνο, όμως αυτός δεν αντιτάχθηκε και μάλιστα τον διευκόλυνε. Έτσι ο π. Νικόλαος από το 1970 θα έλθη στην Αθήνα και μετά από ένα χρόνο εφημερίας στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος ο Θεός θα οδηγήση τα βήματά του στον Άγιο Ελευθέριο πεδίου του Άρεως (Γκύζη).Η Κα Ελένη Ξ. απ' τα Χανιά θυμάται με συγκίνηση τον καιρό που ως νεαρή κοπέλα έμενε στην Αθήνα και εκκλησιαζόταν στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος. Την είχε εντυπωσιάσει ο νέος ιερέας με τα αγνό βλέμμα

και της έχει μείνει χαραγμένη η έκφραση του προσώπου του, όταν έστρεφε το βλέμμα του στην εικόνα του Χριστού. Παρ' όλο που έμενε σε άλλη περιοχή, στην Κολοκυνθού, επεδίωκε να εκκλησιάζεται στον Αγ. Γεώργιο για να μην χάνει τις ομιλίες του πατρός, που της άρεσαν πάρα πολύ. Εκείνη την περίοδο αισθανόταν έντονη μελαγχολία και κατέφυγε στο πετραχήλι του πατρός. Θυμάται ότι τα προβλήματα της διαλύθηκαν με μιας και για ένα διάστημα αισθανόταν μεγάλη χαρά.

Στον Άγιο Ελευθέριο ΓκύζηΣτον Άγιο Γεώργιο ο π. Νικόλαος ήταν προϊστάμενος του Ναού και αυτό τον λυπούσε, διότι οι διοικητικές ευθύνες του αφαιρούσαν χρόνο από την διακονία του ποιμνίου. Στον Άγιο Ελευθέριο τοποθετήθηκε σαν απλός εφημέριος, όπως δηλαδή το επιθυμούσε. Ο Άγιος Ελευθέριος είναι μία από τις μεγαλύτερες ενορίες της Αθήνας (κατ' εκτίμηση 80.000-100.000 ενορίτες). Ο π. Νικόλαος θα διακονήση τον λαό του Θεού της αχανούς αυτής ενορίας με συγκινητική αυταπάρνηση. Υπακούοντας στον πνευματικό του δεν θα υποβάλη παραίτηση για συνταξιοδότηση και θα συμπλήρωση 35 χρόνια αδιάλειπτης διακονίας. Στην διάρκεια αυτής της διακονίας θα οργώση κυριολεκτικά όλους τους δρόμους και θα χτυπήση επανειλημμένως όλες τις πόρτες μεταφέροντας το μήνυμα του Ευαγγελίου. Ο θάνατος θα τον βρή όρθιο στο έργο της διακονίας του ποιμνίου.

* Διασώζεται το έξης χαριτωμένο περιστατικό: όταν ο παπά-Άγγελος έβλεπε να παίρνουν τα μουλάρια του γειτονικού μοναστηρίου Βαρσών έλεγε στα εγγόνια του: Σηκωθείτε όρθιοι, κάνετε υπόκλιση, περνούν τα καλογερικά μουλάρια!Συνεχίζεται...Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μας

Από την ζωή του π. Νικολάου Κογιώνη

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)

Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μας

Μέρος Β'

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥΔιαβάστε το πρώτο μέρος πατώντας εδώ:Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)

Έκρυβε την αρετή του. Ο προσωπικός του αγώνας

Ένα από αυτά που κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση σε όσους είχαν γνωρίσει τον π. Νικόλαο, είναι το πώς κατόρθωνε να κρύβη την μεγάλη του αρετή. Ακόμη και πρόσωπα με μεγάλη ευλάβεια και πείρα εκπλήσσονται μετά τον θάνατό του με την μεγάλη αγιότητα του πατρός, την οποία δεν είχαν υποψιαστεί όσο ζούσε. Πρόσωπο προσκείμενο στον π. Νικόλαο ανέφερε μία φορά: «η πραγματική ταπείνωση ξέρει να κρύβεται». Ο Μ. Βασίλειος γράφει ότι η πραγματική ταπείνωση κρύβει όλες τις αρετές ακόμη και την ίδια την ταπείνωση. Αυτό εφαρμοζόταν πλήρως στον π. Νικόλαο. Ακόμη και άνθρωποι που τον συνανεστρέφοντο τακτικά και πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, ένα μικρό μόνο μέρος της αρετής του είχαν αντιληφθεί. Του έλεγε πολλές φορές ο Μ.: «Ξέρετε π. Νικόλαε τι καλά λόγια ακούω για σας»; Και εκείνος απαντούσε: «Κλείσε τα αυτιά σου, σ' αυτά τα λόγια. Είναι όλα ψέματα. Τι λέει ο Θεός για μένα; Άκου παιδί μου, στη ζωή αυτή να χαίρεσαι όταν οι άνθρωποι λένε για σένα αρνητικά λόγια. Αυτά κάνουν καλό στη ψυχή μας και μας ωφελούν».

 Ο προσωπικός αγώνας του ήταν κρυφός, γνωρίζουμε όμως

ότι εξομολογείτο κάθε μήνα, ώστε να παίρνη δύναμη για τον δύσκολο αγώνα του, και ως ιερουργός ήταν συνεχώς ενωμένος με τον Χριστό διά του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας. Μελετούσε τον λόγο του Θεού ακατάπαυστα, με ζήλο νεοφώτιστου θα λέγαμε, και προσευχόταν αδιαλείπτως. Μέσα από τα πάμπολλα στοιχεία που θα αναφερθούν στην συνέχεια διαφαίνεται μία αγνή και άδολη ψυχή, φλεγόμενη από αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους, ένας θερμός ζήλος για τον επανευαγγελισμό των ανθρώπων συνδυασμένος με πραότητα, ταπείνωση και πόνο για την σύγχρονη αποστασία, η συνεχής εγρήγορσή του, οι υψηλοί πνευματικοί στόχοι και η αυστηρότης προς τον εαυτό του συνδυασμένη με διάκριση και επιείκεια προς τους άλλους, η αδιάλειπτη προσευχή και η αδιάκοπη μελέτη του θείου λόγου, η μεγάλη αυταπάρνηση και αυτοθυσία, και προπαντός ο διαρκής προσανατολισμός του προς τον ουρανό.  π. Νικόλαος Κογιώνης - Ποιμαντική διακονία, αγάπη, φιλανθρωπία τουΟ ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Ποιμαντική διακονία, αγάπη, φιλανθρωπία τουΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Τα κατάστιχα της αγάπης τουΤηρούσε ημερολόγιο καθημερινής ποιμαντικής διακονίας. Σημείωνε από μήνες πριν τις προγραμματισμένες υποχρεώσεις διακονίας και στην συνέχεια συμπλήρωνε τις πάρα πολλές έκτακτες.Το ημερολόγιο αυτό το κρατούσε πάντοτε μαζί του, μέσα στο μαύρο του ζεμπίλι, ώστε να το συμβουλεύεται και να το ενημερώνη ανά πάσα στιγμή. Στο τέλος του έτους το έκαιγε. Μόνο ο μισθαποδότης Κύριος έχει «αντίγραφο» των αναρίθμητων πράξεων αγάπης που επιτελέστηκαν όλα τα χρόνια της ποιμαντικής διακονίας του πατρός. Από ένα ημερολόγιο που διασώθηκε μετά από επίμονη προσωπική παράκληση διαπιστώσαμε «ιδίοις όμμασιν» το απίστευτο πλήθος πράξεων αγάπης που επιτελούσε καθημερινά. Όλες οι σελίδες του ημερολογίου ήταν ασφυκτικά γεμάτες από

ποικίλες πράξεις διακονίας που είχε επιτελέσει. Σ' αυτό θα πρέπη να προστεθούν οι άγραφες ιεραποστολικές επισκέψεις κατ' οίκον (τις πραγματοποιούσε όποτε είχε κενό χρόνο), το καθημερινό έργο πνευματικού-εξομολόγου καθώς και τα ποιμαντικά του καθήκοντα στον Ναό κ.O.K.

 Στο δωμάτιό του βρέθηκε μετά τον θάνατό του και καρτελοθήκη με τουλάχιστον 250 ονόματα και διευθύνσεις πασχόντων, τους οποίους επισκεπτόταν κατά τακτά διαστήματα. Κατ' ανάγκην οι επισκέψεις του στους πάσχοντες ήταν σύντομες αλλά άφηναν πλούσια την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μία γνωστή μας ανάπηρη με σκλήρυνση κατά πλάκας εγκαταλειμμένη από σύζυγο και γνωστούς μάς έλεγε ότι ο π. Νικόλαος την επισκεπτόταν τακτικά για πέντε-δέκα λεπτά, της έλεγε δυο λόγια πνευματικά και της έδινε και μία εικονίτσα ή μία τυπωμένη προσευχή, μερικές φορές δε έβλεπε να στάζη και ένα δάκρυ από το μάτι του. Αυτή η σύντομη επίσκεψη της έδινε μεγάλη τόνωση και ανακούφιση. Πέρα από την φροντίδα των ενοριτών και των αναξιοπαθούντων διατηρούσε και μακρύ κατάλογο με τα ονόματα όλων των γνωστών του (εκκλησιαστικών προσώπων, μελών αδελφοτήτων, πνευματικών του τέ-κνων, ενοριτών κ.λ.π.) ταξινομημένα την ημ/νία της γιορτής των. Προνοούσε ώστε λίγες μέρες πριν την γιορτή καθ' ενός να ταχυδρομή μικρή καρτούλα με ευχές. Αν κάποιος είχε πεθάνει, είχε σημειώσει να τον μνημονεύση την ημέρα της γιορτής του. Κανέναν δεν ξεχνούσε. Πέρα όμως από τις ταχυδρομικές ευχές έκανε και προσωπικές επισκέψεις σε εορτάζοντες ενορίτες, ιδιαίτερα σε οικογένειες που είχαν δοκιμασίες ή μεγάλο αγώνα ή σε κατάκοιτους και ανήμπορους, μεταφέροντας και διάφορες ευλογίες. Οι ολιγόλεπτες αυτές επισκέψεις του πατρός, το χαμόγελο του προσώπου του, η χάρις που απέπνεε άφηναν μεγάλη ευλογία και τόνωση. Η Κα Κωνσταντίνα Σ., θυμάται ακόμη με συγκίνηση μια τέτοια επίσκεψη του πατρός στο σπίτι τους την ημέρα της γιορτής του αδελφού της (ορφανοί από πατέρα και με την μητέρα τους άρρωστη).

«Χρόνια πολλά, να μας ζήση!» είπε με όλη την καρδιά του απευθυνόμενος στην πονεμένη μητέρα, και ξαφνικά έφυγε όλη η στενοχώρια από πάνω τους και το σπίτι γέμισε ευτυχία.Τα ονόματα τα οποία μνημόνευε και τα οποία βρέθηκαν στα προσωπικά του αντικείμενα ανέρχονται σε πολλές χιλιάδες. Πέρα από τα ονόματα όλων των πνευματικών του παιδιών, των πολλών γνωστών του ιερατικών προσώπων και μη, των ενοριτών και των ονομάτων που του έδιναν οι ενορίτες για μνημόνευση, ζητούσε και ο ίδιος τα ονόματα αυτών που του έκαναν και την παραμικρή εξυπηρέτηση (π.χ. από κάποιον άγνωστο στον δρόμο που του έδωσε οδηγίες από πού να πάει, από τον οδηγό του ταξί κ.ο.κ.) για να τα μνημονεύη. Για να προφθαίνη να μνημονεύη πήγαινε πολύ νωρίς στον Ναό, από τις 5 η 5:30 π.μ. μερικές δε φορές και πιο νωρίς, όπως αναφέρουμε και αλλού. 

«Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;» Η αγάπη του πατρός όχι μόνο προς τα πνευματικά του παιδιά αλλά προς όλους ήταν συγκινητική. Τα αισθήματά του ήταν γνήσια και άδολα. Μερικές φορές εξωτερίκευε την αγάπη του ασπαζόμενος άρρωστους ή ηλικιωμένους στο μέτωπο ή χαϊδεύοντάς τους απαλά στο κεφάλι.Όταν μάθαινε ότι κάποιος ενορίτης ή γνωστός (έστω και κατ' όνομα μόνο) ασθενούσε ή βρισκόταν στο νοσοκομείο τον επισκεπτόταν αυτόκλητος και διάβαζε ευχή από το ευχολόγιο υπέρ αναρρώσεως. Θα μπορούσαμε με συγκίνηση να πούμε και για τον π. Νικόλαο το του Παύλου: «Τις ασθενεί και ουκ ασθενώ...» (Β' Κορινθ. ια', 29). Κάνει μεγάλη εντύπωση το πώς μπορούσε ένας άνθρωπος να συμμε¬τέχει στα βασανιστικά προβλήματα ψυχικά και σωματικά τόσων πολλών ενοριτών. Έλεγε πολλές φορές γυρίζοντας στο σπίτι: «ξέρετε τι πόνος υπάρχει στα σπίτια!» Πνευματικό του παιδί, που είχε κάνει σοβαρή εγχείρηση

στο μάτι, την στιγμή που συνερχόταν από την νάρκωση αισθάνθηκε ένα στοργικό χάδι στο κεφάλι και ένα φιλί στο μέτωπο και άκουσε τα λόγια «μην ανησυχείς... όλα θα πάνε καλά» (όντως όλα πήγαν καλά!). Ήταν ο π. Νικόλαος που θυσίασε την μεσημβρινή του ανάπαυση εκείνη την ημέρα για να επισκεφθή το Νοσοκομείο που βρισκόταν μακριά από το σπίτι του (άφησε και φακελάκι με χρήματα κάτω από το μαξιλάρι του ασθενούς). Η αδελφή του ασθενούς (κάτοικος της βορείου Ελλάδος) που βρισκόταν στο δωμάτιο εκείνη την στιγμή εντυπωσιάστηκε. «Ποιος είναι αυτός ο ιερέας; δεν έχω ξαναδεί τέτοια αγάπη». Διηγείται συνοδός σε μία επίσκεψη σε θάλαμο νοσοκομείου με δώδεκα ασθενείς, όπου νοσηλευόταν και συγγενής της. «Στάθηκε ο π. Νικόλαος στη πόρτα και με υψωμένη τη φωνή λέει προς όλους: Μην απελπίζεσθε αδελφοί μου, κουράγιο, ο Θεός είναι κοντά μας. Θα γίνετε καλά! Μοίρασε σε όλους πρόσφορο και από μία εικονίτσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση χαράς και αγαλλίασης στα πρόσωπα των ασθενών, εκείνη την ώρα. Έκαναν τον σταυρό τους και ευχαριστούσαν με όλη τους την καρδιά. Την επόμενη μέρα ο θάλαμος είχε σχεδόν αδειάσει. Όλοι σχεδόν οι ασθενείς είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους». Στοργικό ενδιαφέρον και για τις υλικές ανάγκες των πνευματικών του παιδιών«Μου έκανε εντύπωση πόσο καλός ήταν, που ανησυχούσε και για τις υλικές μας ανάγκες», αναφέρει η Μαρία Α., η οποία είχε οικονομικές δυσχέρειες και ξενοδούλευε σαν καθαρίστρια.«Μια φορά με συνάντησε την ώρα που γύριζα κουρασμένη από την δουλειά. Μου λέει, έχεις φαγητό στο σπίτι; Του απάντησα έχω φιάξει φάβα (φαγητό που δεν μου πολυάρεσε). Χωρίς να μου πει τίποτε πήγε σπίτι του και μου έφερε πιλάφι με κυμά και μου φώναξε να κατέβω να το πάρω. Μια άλλη φορά του είχα πει ότι πονάει το χέρι μου και αυτό με δυσκόλευε στην δουλειά μου. Μετά από λίγες μέρες την ώρα που καθάριζα τις σκάλες ενός σπιτιού τον βλέπω πλάι μου ξαφνικά να με κυτάζη με συμπόνια. Πάτερ

Νικόλαε, του λέω με χαρά. Πονάει το χέρι σου παιδί μου, μού λέει, και είδα ένα πόνο στα μάτια του». «Κάποια περίοδο που είχα μείνει χωρίς δουλειά και δυσκολευόμουνα οικονομικά μου έδωσε 1500 δρχ, ενώ σε μία άλλη περίπτωση μου έδωσε 30.000 δρχ. για να πληρώσω τον οδοντίατρο». 

Έδινε, σκορπούσε με απλοχεριά και αγάπηΈδινε, σκορπούσε παντού με πολλή αγάπη και απλοχεριά. Συμβούλευε δε την ελεημοσύνη και στους ενορίτες. «Να δίνεις», είχε πει μια φορά σε μία ενορίτισσα την ώρα που της έδινε αντίδωρο, «είναι η αναπνοή». Άλλες φορές έλεγε, «όταν βάζης το χέρι στην τσέπη για να δώσης ελεημοσύνη και πιάσης δύο κέρματα/χαρτονομίσματα, ένα μικρότερο και ένα μεγαλύτερο, να δώσης το μεγαλύτερο». Μία φορά ενώ εξομολογούσε τον πλησίασε μία ρακένδυτη γυναίκα και του ζήτησε χρήματα. Της έδωσε χίλιες δραχμές που είχε στην τσέπη του. Αυτή επέμενε ότι χρειαζόταν τρεις χιλιάδες. Τότε ο π. Νικόλαος πήγε σπίτι του και έφερε τα δυο χιλιάρικα που της έλειπαν. Ο νεωκόρος του Ναού κ. Κ. που παρακολούθησε το περιστατικό συγκινήθηκε με την αγάπη του πατρός. Πολλές φορές έδινε χρήματα που του είχαν δώσει, χωρίς να τα μέτρηση. Ο Δ/ντής φοιτητικού οικοτροφείου ανέφερε ότι τακτικά του έδινε χρήματα ο πατήρ για απόρους φοιτητές. Μερικές φορές τα έδινε έτσι όπως του τα είχαν δώσει άλλοι σφραγισμένα σε φακελάκι. Χαρακτηριστικό είναι και το ακόλουθο απλό αλλά χαριτωμένο περιστατικό. Ένα πνευματικό του παιδί είχε αγοράσει καινούργιο αυτοκίνητο, το οποίο ο πατήρ το ευλόγησε και έκανε και αγιασμό. Το πνευματικό παιδί του έδωσε ένα μικρό χρηματικό ποσό με την παράκληση να το δώση σε κάποιον που είχε ανάγκη. Μετά από δυο εβδομάδες ο πατήρ έδωσε ένα φακελάκι στο πνευματικοπαίδι, που περιείχε ακριβώς το ποσόν που είχε λάβει από τον ίδιο, με την εντολή να το δεχθεί οπωσδήποτε, του είχαν πει να το δώσει σε κάποιον που είχε ανάγκη! Το πνευματικό παιδί δυσκολευόταν πολύ να ξεχρεώση τις δόσεις του αυτοκινήτου αλλά δεν είχε πει

τίποτε γι' αυτό στον π. Νικόλαο. Η κ. Διονυσία Σ. που χήρεψε όταν τα δυο παιδιά της ήταν περίπου 10 χρονών και αναγκάσθηκε να ξενοδουλεύει σε σπίτια για να τα βγάζη πέρα, αισθάνθηκε έντονα την θερμή συμπαράσταση του πατρός και της οικογενείας του. Τόσο αυτή όσο και τα μεγάλα τώρα παιδιά της έχουν να διηγηθούν πολλά για τον π. Νικόλαο, του οποίου υπήρξαν πνευματικά τέκνα (αναφέρουμε περιστατικά και σε άλλο σημείο). Ένα διάστημα η οικογένεια αντιμετώπισε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Σε εκείνη την δύσκολη περίοδο κάποιος έριχνε κάτω από την πόρτα της κάθε μήνα ένα σεβαστό ποσόν χρημάτων. Προσπάθησε επανειλημμένα η κ. Διονυσία να συλλαβή τον «δράστη» αλλά δεν τα κατάφερε, σαν να ήταν αόρατος. Αργότερα συνδυάζοντας περιστατικά κατάλαβε ότι ήταν ο πατήρ Νικόλαος. Ας σημειωθεί παρεμπιπτόντως, ότι ενορίτες ανέφεραν ότι είχαν δει επανειλημμένως τον π. Νικόλαο να ρίχνει κάποιο βοήθημα από το παράθυρο ή την πόρτα οικογενειών που ευρίσκοντο σε ανάγκη. Η Κα Μαρία Α. τον είδε μία φορά να ρίχνη κάτι κάτω από την πόρτα μιας οικογένειας μεταναστών. Όταν απομακρύνθηκε πλησίασε από περιέργεια και είδε να εξέχει η άκρη χαρτονομίσματος. Πάντως ο άγιος πατήρ συμβούλευε να βοηθούμε με διάκριση, διότι μερικοί ζητούν χωρίς να έχουν ανάγκη. Στις περιπτώσεις αυτές ο ίδιος έδινε λιγότερα από ό,τι του ζητούσαν. Ιδιαίτερα τόνιζε, να μην δίνουμε, όταν τα χρήματα πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για την διάπραξη αμαρτίας (π.χ. σε ναρκομανείς η αλκοολικούς), διότι τότε έχουμε κι εμείς συμμετοχή στην αμαρτία. 

«Από δω η νύφη σου και από δω η πεθερά σου» Η οικογένεια της Κας Διονυσίας γνώρισε και με άλλο τρόπο την αγάπη του πατρός, συνδυασμένη και με το διορατικό χάρισμα που είχε. Ενδιαφέρθηκε για την αποκατάσταση της κόρης, Κωνσταντίνας, σαν να ήταν

δική του κόρη. Η ίδια είχε εκθέσει την επιθυμία της να παντρευτή ένα καλό παιδί. Μετά από λίγο καιρό και την ώρα που έπαιρνε αντίδωρο από τα χέρια του, της ζήτησε ο πατήρ να τον περιμένει στην μεριά των γυναικών. Το ίδιο είπε και σε μία άλλη ευλαβή ενορίτισσα, η οποία είχε γιό σε ηλικία γάμου. Κάποια στιγμή τις πλησίασε ο πατήρ χαρούμενα με την γλυκύτητα και ταπείνωση που τον χαρακτήριζε και τις σύστησε (οι δυο γυναίκες δεν γνωριζόντουσαν) περίπου ως έξης: «από δω η νύφη σου και από δω η πεθερά σου. Πέστε τα τώρα, πέστε τα...». Αργότερα, όταν γνώρισε η Κωνσταντίνα τον μέλλοντα σύζυγο, την οδήγησε ο πατήρ μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και προσευχήθηκε- «Παναγία μου να γίνη και να 'μαι κι εγώ στον γάμο»! Και όντως «έγινε» ξεπεράστηκαν και τα οικονομικά προβλήματα με απρόσμενο τρόπο (βλ. κεφάλαιο Διορατικός/Προορατικός) και η Κωνσταντίνα παντρεύτηκε τον Βασίλη Α., ο οποίος προς μεγάλη συγκίνησή της είχε το ίδιο όνομα με τον πατέρα της και την ίδια ημερομηνία γέννησης με την ημερομηνία θανάτου του πατέρα της. Σκέφθηκε ότι ο αγαθός Θεός, μπορεί να της στέρησε από νωρίς τον πατέρα της, αλλά της έδειχνε με αυτό τον συμβολικό τρόπο, ότι από νωρίς είχε προνοήσει για την αποκατάσταση της. Ο πατήρ Νικόλαος χρησίμευσε σαν αγαθό όργανο της θείας Προνοίας. Ήταν και ο πατήρ στον γάμο «έσυρε» τον χορό του Ησαΐα και τους έδωσε πολύ ωραίες συμβουλές, τις οποίες διατηρούν σαν ιερή παρακαταθήκη και πεθερά και νύφη είναι ιδιαίτερα αγαπημένες. Το σημαντικότερο, αισθάνονται έντονη την προστασία του πατρός, όπως την στιγμή που το αυτοκίνητο τους ακινητοποιήθηκε σε πολύ επικίνδυνο σημείο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Δεν πρόλαβαν να πουν π. Νικόλαε βοήθησε μας και φάνηκε οδική βοήθεια. 

Να μη μείνουν τα πρόσφορα και μουχλιάσουν Έκανε και ένα άλλο κοπιαστικό έργο φιλανθρωπίας. Η ενορία του Αγ. Ελευθερίου είναι όπως αναφέραμε και αλλού πολύ μεγάλη. Έτσι και τα πρόσφορα που

συγκεντρώνονταν κυρίως σε μεγάλες γιορτές ήταν πάρα πολλά και κινδύνευαν να μείνουν αδιάθετα και να μουχλιάσουν. Ο πατήρ το θεωρούσε αυτό αμαρτία. Τα συγκέντρωνε λοιπόν σε μεγάλες σακούλες και τα «διοχέτευε» ως ευλογία σε σπίτια που είχαν ανάγκη (η πολύτεκνη, 9 παιδιά, Κα Ελένη Μ. μας ανέφερε με ευγνωμοσύνη ότι τα παιδιά της με αυτά τα πρόσφορα μεγάλωσαν), σε φοιτητικά οικοτροφεία ή και σε ιδρύματα. Μερικές φορές κουβαλούσε τις βαριές σακούλες μόνος του. Άλλες φορές, επειδή δεν πρόφθαινε, «αγγάρευε» μέλη της οικογενείας του ή και πνευματικά του παιδιά. Ο κ. Γιώργος Τ. της ενορίας μας ανέφερε ότι στις περιπτώσεις αυτές ο πατήρ κάλυπτε με δικά του χρήματα τα έξοδα του ταξί και έδινε και γενναίο φιλοδώρημα στον μεταφορέα. Ο Κος Αθανάσιος Π. επίτροπος μας ανέφερε, ότι όσο ήταν ο πατήρ στον Ναό δεν έμεναν ποτέ πρόσφορα. 

«Την υποχωρητικότητα την ευλογεί ο Θεός» Πονούσε πολύ όταν έβλεπε έχθρες. Έκανε το παν για να συμφιλιώνη τους ανθρώπους μεταξύ τους και με τον Θεό. Οι ενορίτες τόνιζαν με θαυμασμό μετά τον θάνατό του ότι ο π. Νικόλαος δεν είχε εχθρούς. Δεν είχε εχθρούς διότι υποχωρούσε πάντα ταπεινά ακόμη και όταν τον αδικούσαν. Την υποχωρητικότητα την συμβούλευε και στα πνευματικά του παιδιά και έλεγε ότι την ευλογεί ο Θεός. Ο π. Νικόλαος υπεραγαπούσε τους συνεφημερίους του, πάντοτε δε τους επαινούσε. Όταν εκοιμήθη ο υπερήλικας πατέρας του προϊσταμένου του Ναού π. Ιωάννου Μπόμη στο ορεινό χωριό Καλλιθέα Ολυμπίας, αγκάρεψε πνευματικό του παιδί και έκανε μακρύ κοπιαστικό ταξίδι (ο π. Νικόλαος ήταν τότε 75 χρόνων) για να παρευρεθή στην κηδεία. Για να προλάβη την θ. λειτουργία στο χωριό ξεκίνησε από την Αθήνα στις 4 π.μ. Ο π. Ιωάννης Μπόμης όταν τον είδε εκεί συγκινήθηκε και είπε στους χωρικούς, «είδατε τι αγάπη έχουμε στον Άγιο Ελευθέριο Γκύζη!»; Όταν μετά από καιρό ο π. Ιωάννης μετεφέρθη σε

κωματώδη κατάσταση στο Νοσοκομείο μετά από σοβαρό ατύχημα (δεν επικοινωνούσε πλέον με το περιβάλλον), ο π. Νικόλαος ήταν από τους πρώτους που έσπευσαν. Του διάβασε μία ευχή και μετά του έβαλε τον σταυρό στα χείλη και του φώναξε, π. Ιωάννη εγώ είμαι ο π. Νικόλαος. Προς έκπληξη των παρισταμένων (όπως μας διηγήθηκε ο νεωκόρος κ. Κωνσταντίνος Κ. που συνόδευε τον π. Νικόλαο) ο π. Ιωάννης έστρεψε το κεφάλι του προς τον π. Νικόλαο και κάτι μουρμούρισε. Μετά την κοίμηση του π. Ιωάννου ο π. Νικόλαος τοποθέτησε την φωτογραφία του στο δωμάτιο του και έλεγε αρκετές φορές. «Αχ π. Ιωάννη να αξιωθώ κι εγώ να έλθω εκεί που είσαι, σε μια ακρούλα...». 

«Χορός του Ησαΐα» γύρω από το κρεβάτι του κατάκοιτου Στενοχωριόταν όταν έβλεπε ζευγάρια να συζούν παρανόμως. Χτυπούσε με διάκριση την πόρτα του σπιτιού τους και με πολύ αγάπη τους παρακινούσε να παντρευτούν, να μην ζουν στην αμαρτία. Έχουμε και προσωπική αντίληψη μιας τέτοιας επίσκεψης. Ενώ τον μεταφέραμε με το αυτοκίνητο κάπου, ζήτησε να σταματήσουμε απ' έξω από μία πολυκατοικία. Ανέβηκε και επέστρεψε μετά από λίγα λεπτά. Μας είπε, ότι χτύπησε την πόρτα διαμερίσματος όπου τον πληροφόρησαν ότι συζούσε κάποιο ηλικιωμένο ζευγάρι, και τους είπε χωρίς άλλες κουβέντες «παιδιά μου να παντρευτείτε, μην ζείτε στην αμαρτία, να συνδεθείτε με την εκκλησία». Έφυγε προτού αυτοί προλάβουν να συνέλθουν από την έκπληξη. Στο υπόγειο της πολυκατοικίας που έμενε συζούσε παρανόμως ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο άντρας ήταν κατάκοιτος. Ο πατήρ τους έπεισε και ετέλεσε το γάμο μέσα στο διαμέρισμά τους. Κουμπάροι και παράνυμφοι ήταν η πρεσβυτέρα και οι κόρες του π. Νικολάου. Στον χορό του Ησαΐα η νύφη γύρισε γύρω από το κρεβάτι κρατώντας το χέρι του κατάκοιτου γαμπρού.

 Πνευματοκίνητος Δεν ήταν αεικίνητος, αλλά πνευματοκίνητοςΑπό τα διάφορα περιστατικά που αναφέρουμε στο βιβλίο είναι φανερό ότι ο άγιος πατήρ κατόρθωνε να πραγματοποιή απίστευτα μεγάλο αριθμό πράξεων ποιμαντικής διακονίας κάθε μέρα, πολλές από τις όποιες απαιτούσαν μετακινήσεις σε πολύ διαφορετικά σημεία. Ίσως νομισθεί ότι ήταν ο τύπος του δραστήριου ενοριακού ιερέα, αεικίνητος όπως λέμε. Όμως ο πατήρ δεν ήταν έτσι. Κατ' αρχήν δεν του άρεσαν οι περισπασμοί που φέρνει η υπερβολική δραστηριότητα για θέματα κοινωνικής φύσεως κ.λ.π. Έπειτα απέπνεε συνεχώς γαλήνη και ηρεμία ακόμη και σε στιγμές που το πρόγραμμά του ήταν πολύ φορτωμένο και κανονικά θα έπρεπε να έχει άγχος. Η μεγάλη δραστηριότητα του πατρός οφειλόταν στον πόνο και στην αγωνία του να μεταδώση το μήνυμα του Χριστού στις ψυχές και στην αγάπη του προς τους δοκιμαζόμενους και ανήμπορους.Κατά την πολύ ωραία έκφραση του Σεβασμιωτάτου Νικοπόλεως κ. κ. Μελετίου (βλ. Επίλογο) ο π. Νικόλαος εκπροσωπούσε την «Αγωνία του Χριστού για σωτηρία για μετάνοια... άκουγε την φωνή του Χριστού να του λέγη, βιάσου π. Νικόλαε να κάνης κάτι περισσότερο ακόμα... Και έτρεχε, έτρεχε όσο μπορούσε...». Έτρεχε εκεί που τον έστελνε το Πνεύμα το Άγιο για να ανάπαυση τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους». Ο πατήρ δεν ήταν «αεικίνητος» αλλά «πνευματοκίνητος». Είναι χαρακτηριστικό, ότι εμφανιζόταν σε πολλούς ή τους έπαιρνε τηλέφωνο την ώρα που τον είχαν ανάγκη. Μερικά χαρακτηριστικά περιστατικά πέραν από αυτά που αναφέρονται σε άλλα σημεία του βιβλίου, είναι και τα ακόλουθα. 

Εμφανιζόταν την ώρα που τον είχαν ανάγκη 

Ένα διάστημα ο γιος της Κας Αγγελικής Α. είχε απομακρυνθεί από την εκκλησία λόγω κάποιου γεγονότος και παραμελούσε τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Η Κα Αγγελική στενοχωριόταν πολύ και έλεγε μέσα της. Παναγία μου δεν γίνεται να περάση από το σπίτι ο π. Νικόλαος να μας βοηθήση; Μία Κυριακή μεσημέρι, 2 η ώρα, την στιγμή που έτρωγαν χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο π. Νικόλαος. Είπε χαίρετε και χωρίς άλλη κουβέντα προχώρησε στην κουζίνα που βρισκόταν ο γιος της, μίλησε ιδιαιτέρως για λίγο μαζί του και μετά έφυγε χωρίς να πη τίποτε άλλο. Από εκείνη την στιγμή άρχισε μια αλλαγή στο παιδί, σιγά σιγά επέστρεψε στην εκκλησία και αργότερα έκανε καλή οικογένεια. Ο σύζυγος της Κας Πότας Τ. έπασχε από καρκίνο. Ο π. Νικόλαος είχε πάει στο Νοσοκομείο και τον επισκέφθηκε με αγάπη. Αργότερα ο σύζυγος επέστρεψε σπίτι. Όταν ήταν στα τελευταία του πλέον και ενώ είχε μεσολαβήσει κάποιο διάστημα που δεν τον είχε επισκεφθεί κανείς, κτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας ο πατήρ κατά τις 6.30-7.00 μ.μ. Πήγε στον ετοιμοθάνατο του διάβασε κάποιες ευχές και μετά αναχώρησε. Μία ώρα αργότερα έφυγε ο σύζυγος της για τηναιωνιότητα ήσυχα σαν πουλάκι. Το περιστατικό αυτό έγινε στις 12/2/93. Μια φορά η Κωνσταντίνα Σ. βρισκόταν στον Ναό και σκεπτόταν ότι χρειάζεται πνευματικά βιβλία για μία φίλη της. Εκείνη την ώρα μπαίνει ο πατήρ με μια τσάντα βιβλία και της λέει, πάρτα και δώστα, αν θέλης μπορείς να κράτησης κι' εσύ μερικά... Μία άλλη φορά, σε καιρό που η μητέρα της ετοιμαζόταν για εγχείρηση στα πόδια και το βάρος της νοσηλείας θα έπεφτε σ' αυτήν, χτύπησε το κουδούνι (έμενε τότε σε διαμέρισμα της οδού Ιπποκράτους) και όταν σήκωσε το θυροτηλέφωνο άκουσε «καλή δύναμη». Ήταν ο π. Νικόλαος που κείνη την ώρα έτρεχε σε διακονίες στην νότια πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας. Μέχρι να άνοιξη την πόρτα ο πατήρ είχε εξαφανισθεί.

 Μία φορά η Κα Λαμπρινή Κ. και δύο άλλοι ενορίτες είχαν μία σοβαρή διαφωνία περί πνευματικού ζητήματος, έξω από τον Ναό. Εκείνη την στιγμή εμφανίσθηκε συμπτωματικά ο πατήρ, πήρε ιδιαιτέρως τον διαφωνούντα και τον συμβούλευσε με αγάπη. Το θέμα διευθετήθηκε αμέσως. Η Γεωργία και ο Κος Διονύσης Θ., που τους πάντρεψε ο πατήρ, συζητούσαν ένα απόγευμα προσπαθώντας να κατανοήσουν κάτι που τους είχε πει. Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο πατήρ Νικόλαος, που τους μίλησε για το συγκεκριμένο θέμα.Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μαςΕκδόσεις Ορθόδοξος ΚυψέληΘεσσαλονίκη

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μέρος Δ'Ταπεινός, αφανής Επιπλήξεις, ταπεινώσειςΔιαβᾶστε τά προηγούμενα : Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006) (2)

Οι προσβολές και οι ταπεινώσεις που υπέστη είναι αμέτρητες. Ενορίτης ανέφερε, ότι είχε δει αρκετές φορές να χλευάζουν τον άγιο αυτό ιερέα στο δρόμο. Αυτός όμως δεν επηρεαζόταν από αυτά. Δεχόταν τις οποιεσδήποτε υποδείξεις ή επιπλήξεις των άλλων σκύβοντας ταπεινά το κεφάλι με ένα ελαφρό γλυκύ μειδίαμα. «Έπρεπε να τον χάσουμε για να καταλάβουμε ποιος ήταν», συμπλήρωσε ο ενορίτης αυτός, δείχνοντας και μία εικονίτσα που του είχε δώσει κάποτε ο πατήρ και την φυλάει τώρα σαν κειμήλιο. Κάποτε τον αδικούσε κάποιος και η Μαρία Α. που το

αντιλήφθηκε στενοχωρήθηκε: «πάτερ δεν μου άρεσε καθόλου έτσι που σας έκανε». «Εγώ έφταιγα», της απάντησε ταπεινά... Σε κηδεία γνωστού τού π. Νικολάου σε άλλη ενορία, ο προϊστάμενος του Ναού τον ρώτησε απότομα κατά την ώρα της εκφοράς, εάν είχε ζητήση άδεια από την μητρόπολη. Ο π. Νικόλαος του απάντησε ταπεινά ότι είχε πάρει προφορική άδεια. Ο προϊστάμενος δεν τον πίστεψε και τον ανάγκασε μπροστά σε όλο τον κόσμο να βγάλη το πετραχήλι και να ακολουθήση την εκφορά με τους λαϊκούς. Μια φορά έχοντας τον π. Νικόλαο στο αυτοκίνητο συναντήσαμε στην στάση κάποιο κύριο γνωστό εξ όψεως και τον πήραμε στο αυτοκίνητο. Ο κύριος, ο οποίος κατευθυνόταν σε επίσκεψη ασθενών στο Νοσοκομείο μαζί με άλλους κυρίους (ήταν ημέρες εορτών), επέπληξε τον π. Νικόλαο γιατί δεν συμμετείχε στην εξόρμηση αυτή. Ο πατήρ έσκυψε το κεφάλι και δεν είπε τίποτε. Όμως από το πρωί είχε πραγματοποιήση πάμπολλες επισκέψεις διακονίας, εκείνη την στιγμή δε επέστρεφε από επίσκεψη σε μακρινό νεκροταφείο και κατευθυνόταν σε κάποιο σπίτι όπου υπήρχε ψυχικά άρρωστο παιδί για να πραγματοποιήση αγιασμό και εξομολόγηση κάποιων μελών εκείνης της οικογενείας, στην συνέχεια δε είχε μεγάλο αριθμό επισκέψεων διακονίας σε σπίτια μέχρι το βράδυ. Όλα αυτά όμως γινόντουσαν αφανώς και πολύ λίγοι τα εγνώριζαν. Ας σημειωθή επίσης ότι πέρα από τα άλλα καθήκοντα του είχε αναλάβη να εξομολογή ασθενείς σε γειτονικά νοσοκομεία. Κάθε εβδομάδα, κύριοι ή κυρίες από θρησκευτικούς συλλόγους προνοίας, του έδιναν κατάλογο ονομάτων ασθενών που είχαν δηλώσει ότι θέλουν να εξομολογηθούν και ο π. Νικόλαος έσπευδε με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο εύρισκε ή και με τα πόδια. 

Το καλό παιδί της ενορίας Ουδέποτε επεδίωξε πρωτεία στον Ναό ή εκκλησιαστικά αξιώματα. Οι πολλοί ενορίτες βλέποντάς τον να τρέχη διαρκώς με την μαύρη σακούλα στο χέρι τον θεωρούσαν υποδεέστερο, κάτι σαν το καλό παιδί της ενορίας που έκανε όλα τα θελήματα. Όταν προσέγγιζε τον άλλον να

του δώση κάποια εικονίτσα ή τυπωμένη προσευχή ή να τον γράψη συνδρομητή σε θρησκευτικό περιοδικό το έκανε ταπεινά, με ένα ευγενικό, γλυκύ, παρακλητικό χαμόγελο. Ελάχιστοι μπορούσαν να αντισταθούν στην ταπεινή παράκληση του π. Νικολάου. Την ταπείνωση την συμβούλευε τακτικά και στα πνευματικά του παιδιά. Η κ. Ε. Δ. θυμάται σε μία εξομολόγηση κατά την περίοδο προ των Χριστουγέννων, αφού της μίλησε για την μεγάλη ταπείνωση του Χριστού μας της είπε: «Έλα τώρα τις μέρες που γεννιέται ο Χριστός να τον παρακαλέσουμε μαζί να μας βοηθήση να κάνουμε αρχή και να μας δώση ταπείνωση». 

Νικόλαε, δεν έκανες τίποτε για μένα! Είχε μεγάλη θεολογική κατάρτιση, όμως ποτέ δεν επεδίωκε τα εντυπωσιακά κηρύγματα ή τα επώνυμα ακροατήρια. Μιλούσε στις απλές ψυχές της ενορίας του, κυρίως ενορίτισσες. Συχνά στο τέλος των κηρυγμάτων του ελεεινολογούσε τον εαυτό του με έμφαση: «Θα μου πή, εκεί πάνω ο Θεός, άχρηστα τα λόγια σου και τα κηρύγματα σου Νικόλαε, δεν έκανες τίποτα για μένα... Σας παρακαλώ προσευχηθείτε να με ελεήση ο Θεός!». Τότε ο απλός κόσμος σταυροκοπιόταν και έλεγαν μεταξύ τους, «αν δεν σωθή ο παπά-Νικόλας τότε ποιος θα σωθή». Σε μερικές από τις τελευταίες ομιλίες του έλεγε επίσης, «προσευχηθείτε για μένα να μη με εγκατάλειψη η χάρις του Θεού και πετάξω τα ράσα κ..λ.π.». Εμείς κρυφογελούσαμε ακούγοντας αυτά, που μας φαινόντουσαν αδιανόητα, αλλά ο π. Νικόλαος εννοούσε αυτά που έλεγε. Μερικές φορές ο κόσμος δεν είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως και εμφανίζονταν πολύ λίγα άτομα στην ομιλία που έκανε στην αίθουσα «Αγ. Ελευθέριος». Η ομιλία θα γινόταν και τότε κανονικά και με προβολή όλων των διαφανειών. Ας σημειωθή, επίσης, ότι ο π. Νικόλαος απέφυγε συστηματικά να δημιουργήση δικό του κύκλο οπαδών. «Και ο Χριστός μας ταπεινός μαραγκός ήταν!» Ο π. Νικόλαος ερχόταν σε επαφή με παντός είδους

ανθρώπους: Μορφωμένους αλλά και αμόρφωτους, πνευματικά καλλιεργημένους αλλά και πολύ απλές γυναίκες με προκαταλήψεις ή και πολλές φορές δεισιδαιμονίες, ευφυείς και ανθρώπους με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ανθρώπους ευγενείς αλλά και δύστροπους και απαιτητικούς ή αυταρχικούς, ευκατάστατους αλλά και πολύ φτωχούς, ανθρώπους με κάποια πνευματική κατάσταση αλλά και άλλους με πολύ βαρείες πτώσεις, ανθρώπους συμπαθείς και άλλους που η συμπεριφορά τους προκαλούσε αντιπάθεια.... Όλους τους δεχόταν με ταπείνωση και αγάπη. Ποτέ δεν έκανε διάκριση. Όλους τους αγαπούσε το ίδιο (πιο πολύ όμως τους περιφρονημένους της ενορίας και τις απλές γυναίκες που μια ζωή αναλώνονται στην ανατροφή των παιδιών και στην κουζίνα χωρίς καμία αναγνώριση). Θεωρούσε τον εαυτό του υπόχρεο απέναντι όλων, υπηρέτη όλων, «δούλο τους» όπως έλεγε σε κάποιο κήρυγμα. Στην κ. Μαρία Α., η οποία δούλευε σαν καθαρίστρια σε σπίτια είχε πει με σοβαρότητα: «Εγώ αν δεν γινόμουν ιερέας θα γινόμουν οδοκαθαριστής. Αυτό είναι ιερό επάγγελμα, διότι προστατεύει την υγεία των ανθρώπων». Κάτι παρόμοιο είπε και στον Απόστολο Σ., ο οποίος προσπαθώντας να βοηθήση την οικογένειά του δούλευε σε ταπεινά επαγγέλματα, ενώ σε άλλη περίπτωση του είπε: «και ο Χριστός μας Αποστόλη μου ταπεινός μαραγκός ήταν». Απροσωπόληπτος Είχε μεγάλο σεβασμό στην προσωπικότητα του άλλου, όσο και απλός να ήταν. Δεν περιφρονούσε κανέναν, διότι στους άλλους δεν έβλεπε πρόσωπα, αλλά αθάνατες ψυχές, για τις οποίες σταυρώθηκε ο Χριστός μας. Δεν προσπαθούσε δε να διόρθωση τις συνήθειες των απλοϊκοτέρων εφ' όσον αυτές δεν ήταν εφάμαρτες και δεν εμπόδιζαν στην ευσέβεια. Στις ομιλίες του συγκατέβαινε στο επίπεδο και του απλούστερου ακροατή, και συχνά διέκοπτε λέγοντας ταπεινά και με αγάπη, «μήπως σας κούρασα;» ή «για να δούμε τι είπαμε μέχρι τώρα. Ποιο ήταν το πρώτο που είπαμε;». Αν κάποια κυρία το έβρισκε, αναφωνούσε με χαρά σαν μικρό παιδί «Αχ μπράβο, το βρήκατε!». Απέδιδε με

πολύ σεβασμό και ταπείνωση την τιμή στους έχοντας κάποιο αξίωμα, έστω και κατά πολύ νεωτέρους του. Όταν επαινούσε τους άλλους έβαζε με φυσικό τρόπο (τόσο φυσικό που το πιστεύαμε) τον εαυτό του κάτω από όλους. Όμως οι έπαινοί του κατά κάποιο περίεργο τρόπο, δεν προκαλούσαν υπερηφάνεια, μάλλον οδηγούσαν σε συναίσθηση, διότι δεν επαινούσε από διάθεση κολακείας αλλά από αγάπη και ταπείνωση. Στην εξομολόγηση άφηνε την σειρά προτεραιότητος να διαμορφώνεται από τους ίδιους τους προσερχόμενους. Ποτέ δεν επενέβαινε και ποτέ δεν έκανε διακρίσεις. Κάποια φορά με το θάρρος της κάποιας γνωριμίας και του γεγονότος ότι κάπου κάπου εξυπηρετούσαμε τον π. Νικόλαο του ζήτησα να εξομολογήση εκτός σειράς τον γιο μου με ένα φίλο του, διότι είχαν διάβασμα και φροντιστήριο. Ο πατήρ Νικόλαος δέχθηκε ταπεινά αν και διακρίναμε κάποιο μικρό δισταγμό στην φωνή του. Μετά την εξομολόγηση δημιουργήθηκε τέτοια αναστάτωση και φιλονικία μεταξύ αυτών που περίμεναν να εξομολογηθούν, που ποτέ δεν τολμήσαμε ξανά να ζητήσουμε εξαίρεση. Εξαφανιζόταν αθόρυβα Μετά από διάφορες θρησκευτικές συνάξεις (ομιλίες κ.λ.π.) ο πατήρ ξεγλιστρούσε κρυφά με το μαύρο ζεμπίλι στο χέρι και έτρεχε να συνεχίση τις επισκέψεις σε σπίτια. Πολλοί τον αναζητούσαν να πάρουν την ευλογία του, να μιλήσουν μαζί του αλλά αυτός είχε τον τρόπο να εξαφανίζεται. Μια φορά μάλιστα εξαφανίστηκε κατά τρόπο παράδοξο μπροστά σχεδόν από τα μάτια μας. Τον είδαμε να βγαίνη έξω από την αίθουσα όπου είχε πραγματοποιηθή θρησκευτική ομιλία και τρέξαμε να του προσφέρουμε εξυπηρέτηση με το αυτοκίνητο. Ο π. Νικόλαος είχε εξαφανιστεί. Τον ψάξαμε σε όλους τους δρόμους που συνόρευαν με το κτίριο αλλά δεν υπήρχε πουθενά. Κάτι παρόμοιο μας διηγήθηκε και η ενορίτισσα του Αγ. Ελευθερίου κ. Μαρία Τ.. Τον είδε να φεύγη από τον Ναό και να κατευθύνεται προς την οδό Γκύζη (απόσταση τριών τετραγώνων), και ξαφνικά τον είδε στο τέρμα τής διαδρομής. Μετά την κουρά του υιού του Γεωργίου

(μετέπειτα π. Χριστοδούλου) ενώ πολλοί άνθρωποι τον αναζητούσαν να του ευχηθούν, εκείνος είχε εξαφανιστεί. Επιστρέφοντας οι δικοί του στο σπίτι τον είδαν απ' τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του γονατιστό να προσεύχεται. Διδασκαλία από αποκόμματα Όπως αναφέρουμε σε χωριστό κεφάλαιο ο π. Νικόλαος είχε το σπάνιο χάρισμα από τον Θεό να προβλέπη γεγονότα και να δίνη τις σωστές συμβουλές όταν τον ρωτούσαν. Όμως αυτό ποτέ δεν το έκανε μπροστά σε τρίτους. Μπροστά σε τρίτους, ακόμη και αν ήταν μέλη της οικογενείας του, είτε άφηνε ταπεινά τους άλλους να μιλήσουν και συμφωνούσε μαζί τους, κουνώντας το κεφάλι, είτε έδινε μια απλή και τετριμμένη απάντηση. Ακόμη και όταν έδινε προσωπικές συμβουλές κατά την διάρκεια της εξομολογήσεως, έλεγε πολλές φορές «ο τάδε έλεγε τα εξής για αυτό το θέμα». Πολλές φορές, όταν ήθελε να δώση διακριτικά συμβουλές (π.χ. κατά την επίσκεψη σε κάποιο σπίτι) έβγαζε από την τσέπη του ένα απόκομμα από κάποιο θρησκευτικό άρθρο ή βιβλίο και το διάβαζε. Το απόκομμα περιείχε πάντα κάποιο μήνυμα, το οποίο αποδεικνυόταν πολύ κατάλληλο γι' αυτούς που το άκουγαν. Ένα μεγάλο μέρος τής ποιμαντικής διδασκαλίας του πατρός γινόταν από τέτοια αποκόμματα. Φωτοτυπούσε κατά καιρούς τόμους από παλιά τεύχη θρησκευτικών περιοδικών, κυρίως από το περιοδικό «Ο Σωτήρ», αλλά και από άλλα θρησκευτικά βιβλία και είχε μαζί του κατά περίπτωση και ένα κατάλληλο απόκομμα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι και η πνευματική διαθήκη προς τα παιδιά του ήταν μόνο ένα ποίημα του Γ. Βερίτη (το παραθέτουμε σε άλλο σημείο), καμία άλλη συμβουλή. Αυτά όλα ήταν δείγμα τής μεγάλης του ταπεινώσεως. Απέφευγε επίσης να συμμετέχει σε θεωρητικές θεολογικές συζητήσεις. Σε ερωτήσεις πολυπραγμοσύνης απαντούσε μονολεκτικά και μάλιστα με τρόπο που μετέφερε το ενδιαφέρον του ερωτώντος στην ουσία του πράγματος, σε αυτό που θα τον ωφελούσε πνευματικά. 

«Ημείς μωροί διά Χριστόν...» Όπως αναφέρουμε και σε άλλο σημείο, η προσευχή του π. Νικολάου έκανε θαύματα. Όμως ο ίδιος καθώς και τα μέλη της οικογενείας του ζητούσαν ταπεινά από εμάς τα πνευματικά του παιδιά να προσευχόμαστε για τα διάφορα (πολύ μεγάλα πολλές φορές) προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Κοντά στον π. Νικόλαο και την οικογένειά του όλοι εμείς γινόμαστε σημαντικοί. Στον π. Νικόλαο και την οικογένεια του εφαρμοζόταν το του Απ. Παύλου, «ημείς μωροί διά Χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν Χριστώ ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί' υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι» (Α'Κορινθ. δ', 10). 

Συναίσθηση αναξιότητοςΕίχε τοποθετήσει πολύ ψηλά το λειτούργημα της ιερωσύνης πίστευε δε ακράδαντα, ότι ο ίδιος το επιτελούσε αναξίως. Πολλές φορές όταν μας έπαιρνε τηλέφωνο δεν έλεγε είμαι ο π. Νικόλαος αλλά ο Νικόλαος Κογιώνης. Είχε τυπώσει καρτούλες (μπιλιέτα) με το όνομά του και το τηλέφωνό του, τα οποία έδινε όταν του ζητούσαν ή τα ταχυδρομούσε με ευχές στις γιορτές των γνωστών του. Στις αρχικές κάρτες δεν είχε γράψει την ιδιότητα του, αργότερα όμως, υπακούοντας σε παρατηρήσεις που του έγιναν, πρόσθεσε το, ιερεύς. Στις ομιλίες του, όταν μερικές φορές αναφερόταν στο πρόσωπό του σε κάποιο υποθετικό διάλογο με τρίτους, έλεγε απαξιωτικά «τι είναι αυτά που λες παπά...», όταν όμως ήθελε να ανοίξη διάλογο με τους ακροατές του για να ανακεφαλαιώση αυτά που τους είχε πει, έλεγε, ρωτώντας τον εαυτό του εκ μέρους των και μιμούμενος την ευλάβεια των (δεν ήθελε να τους προσβάλει), «δηλαδή ποιό ήταν το πρώτο που μας είπατε πάτερ μου;» Καί απαντούσε στην συνέχεια, «Να, αυτό, το να συγχωρούμε τους άλλους...». Αναφέρουμε προς το τέλος του βιβλίου το περιστατικό με τον μαρμάρινο σταυρό που βρέθηκε μετά τον θάνατο του στην ντουλάπα του και το σημείωμα που τον συνόδευε, στο οποίο παρακαλεί όταν επισκεπτόμαστε τον τάφο του να κάνουμε προσευχή για να εύρη έλεος κατά την ήμερα της κρίσεως και το υπο¬γράφει σαν «Νικόλαος ανάξιος

ιερεύς». Το σημείωμα αυτό τοποθετήθηκε στον τάφο του και πληροφορεί τους επισκέπτες για το φρόνημα του αγίου πατρός για τον εαυτό του. Όμως η διαπίστωση όσων τον γνώρισαν ήταν διαφορετική. Ο Κος Παναγιώτης Σ., ο οποίος ως διευθυντής κεντρικού θρησκευτικού βιβλιοπωλείου επί δεκαετίες αλλά και ως ιεροψάλτης ερχόταν σε επαφή με πλήθος λαϊκών και ιερέων, χαρακτήρισε εμφαντικά τον π. Νικόλαο ως τον «αγιώτερο των ιερέων». Ίσως το σημείωμα στον τάφο του θα πρέπει κάποια στιγμή να συμπληρωθή: «...Νικόλαος ανάξιος ιερεύς ...ο αγιώτερος των ιερέων»!

Απόλυτη υπακοή Αγωνιζόταν να εφαρμόζη την μοναχική αρετή της υπακοής σε απόλυτο βαθμό. «Ο π. Νικόλαος δεν είχε δικό του θέλημα, έκανε υπακοή και σε ένα μικρό παιδάκι», είπε με συγκίνηση ένας ενορίτης. Βλέπαμε έμπρακτα την υπακοή του όταν τον μεταφέραμε με το αυτοκίνητο σε απομακρυσμένες περιοχές της ενορίας του και στον Ναό. Λόγω της μακροχρόνιας διακονίας ήξερε τους δρόμους της ενορίας του αλλά και των γειτονικών ενοριών με κάθε ακρίβεια (ονόματα δρόμων, ποιος είναι μονόδρομος κ.λ.π.). Αν ο οδηγός είχε διαφορετική άποψη για την διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήση, ο πατήρ συμφωνούσε αμέσως μαζί του παρ' όλο που ήξερε ότι αυτό θα οδηγούσε σε λάθος κατεύθυνση και άσκοπη περιπλάνηση. Έμενε στο Γκύζη μία ανάπηρη (τώρα έχει κοιμηθή), την οποία ο πατήρ βοηθούσε ποικιλοτρόπως. Η ανάπηρη αυτή ήταν πολύ αυταρχική και πολλές φορές έδινε «διαταγές» και στον π. Νικόλαο. Μια φορά του έδωσε εντολή να πάη να κοινωνήση ένα γνωστό της στην περιοχή Σκαραμαγκά - Ελευσίνας. Ο πατήρ υπήκουσε αδιαμαρτύρητα. Η απόσταση από το Γκύζη είναι πολύ μεγάλη και επειδή το πρόγραμμα της ημέρας ήταν γεμάτο ξεκινήσαμε νύχτα. Όταν φθάσαμε στον προορισμό μας, πίσω από κάποιο διυλιστήριο, δεν ήταν εύκολο να βρούμε το σπίτι, ούτε άνθρωποι κυκλοφορούσαν τέτοια ώρα. Κάποια στιγμή ο άγιος πατήρ βγήκε από το αυτοκίνητο με την θεία κοινωνία και κατευθύνθηκε σε μία αυλόπορτα. Φώναξε ένα όνομα και

μπήκε μέσα. Η αποστολή είχε εκτελεσθεί. Όταν γυρίσαμε στο Γκύζη ήταν ακόμη νύχτα, 5:30 ή 6:00. Ο πατήρ έμεινε στον Ναό για μνημόνευση ονομάτων, όρθρο θ. λειτουργία. Τον περίμενε μετά το συνηθισμένο κοπιαστικό πρόγραμμα ποιμαντικής διακονίας της ημέρας.Η υπακοή στον πνευματικό του ήταν παραδειγματική, αδιάκριτη και απόλυτη. Τηρούσε με ακρίβεια τις εντολές του πνευματικού του μόνο σε ένα σημείο έκανε «ανυπακοή» ή μάλλον υπέρβαση! Όταν ο πνευματικός του μαθαίνοντας για την πιο πάνω κοπιαστική επίσκεψη διακονίας στην Ελευσίνα τον συμβούλευσε να μην λέη πάντα ναι, διότι μερικοί άνθρωποι είναι απαιτητικοί. Μάς μετέφερε την συμβουλή αυτή για να προσέχουμε να μην εκμεταλλεύονται την καλοσύνη μας, ο ίδιος όμως άφησε την θυσιαστική αγάπη και την προθυμία του να τον καθοδηγούν!Όταν του έλεγε κάτι ο προϊστάμενος του Ναού το θεωρούσε διαταγή. Έλεγε με σεβασμό, «το είπε ο προϊστάμενος του Ναού» ή «θα ζητήσω άδεια από τον προϊστάμενο του Ναού και εάν μου επιτρέψη θα πάω...». Την υπακοή στον προϊστάμενο την διατήρησε μέχρι τέλους της ζωής του ακόμη και όταν, κατά τα τελευταία χρόνια της διακονίας του, ο προϊστάμενος ήταν πολύ νέος, νεώτερος από τα παιδιά του π. Νικολάου.Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μαςΕκδόσεις Ορθόδοξος ΚυψέληΘεσσαλονίκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ: Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006) (3)

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μέρος Ε'Διάφορα περιστατικά από την ζωή τουΈγραψε τους τροχονόμους στα δικά του κατάστιχα ...Μία άλλη φορά έχοντας τον π. Νικόλαο στο πίσω κάθισμα

(επιθυμούσε πάντοτε να κάθεται στο πίσω κάθισμα ώστε να μπορή να ανοίγη τα χαρτιά του να μελετάη ή να ένημερώνη το ημερολόγιό του με τις υποχρεώσεις του, ή να προσεύχεται, αλλά, και για να αποφεύγη την αργολογία) και ενώ οδηγούσα στην Αττική οδό με σταμάτησε η τροχαία επειδή δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας. Ο τροχονόμος μετά από μία σύντομη στιχομυθία και παρατήρηση μου ζήτησε την άδεια οδήγησης και αποσύρθηκε στο περιπολικό πίσω από το αυτοκίνητο μου για να γράψη την κλήση. Ο π. Νικόλαος δεν είχε μιλήσει καθόλου. Όμως κατάλαβα ότι έκανε προσευχή. Από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου μπορούσα να παρατηρώ εναλλάξ τον π. Νικόλαο να προσεύχεται και τον τροχονόμο να έχη ανοίξει το μπλοκ και να ετοιμάζεται να γράψη την κλήση με το στυλό στο χέρι. Κάποια στιγμή βλέπω τον τροχονόμο να κλείνη το μπλοκ και να απευθύνεται στον συνάδελφό του. Μετά βλέπω και τους δυο να με πλησιάζουν. Μου εξήγησαν ότι αυτή την φορά θα μου χάριζαν την κλήση. Μετά στράφηκαν στον π. Νικόλαο και του είπαν, «πάτερ σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε για μας γιατί είναι επικίνδυνο το επάγγελμά μας». Ο άγιος πατήρ τους ευχαρίστησε με ένα γλυκύ χαμόγελο και μια ελαφριά υπόκλιση και μετά σημείωσε τα ονόματαά τους. Αντί να μας γράψουν αυτοί στα κατάστιχά τους, τους έγραψε ο π. Νικόλαος στα δικά του κατάστιχα! 

θεραπείες Ο Κος Αθανάσιος Κ. είχε μία γνωστή την Κα Αικατερίνη Π., της οποίας η κόρη, Γεωργία έμεινε ξαφνικά κατάκοιτη (δεν μπορούσε να σηκωθή από το κρεβάτι). Η μητέρα έλεγε, ότι της είχαν κάνει μάγια. Κατέφυγε στους ιερείς της ενορίας (έμενε σε άλλη ενορία), αλλά δεν είδε κάποιο αποτέλεσμα. Είχε πλέον απογοητευθεί και δεν δεχόταν να δει άλλο ιερέα, μετά όμως από επίμονη παρότρυνση του Κου Αθανασίου δέχθηκε να καλέσουν τον π. Νικόλαο. Ο πατήρ πήγε με προθυμία, της διάβασε μία ευχή και την άλλη μέρα η κατάκοιτη σηκώθηκε. Η Κατερίνα κόρη της πολύτεκνης Κας Ελένης Μ. (γεννημένη το 1977 Δικηγόρος τώρα) εμφάνισε όταν ήταν

3-4 χρονών ανορεξία (δεν μπορούσε να φάη τίποτε) και άρχισε η υγεία της να κινδυνεύη σοβαρά. Την πήγαν στο Νοσοκομείο Παίδων αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε. Η γιαγιά της Κατερίνας έκανε διάφορες προσευχές κ.ά. αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτε. Κάποια στιγμή η γιαγιά σκέφθηκε τον πνευματικό της π. Νικόλαο. Αυτός ανταποκρίθηκε πρόθυμα στην πρόσκληση και διάβασε στο κοριτσάκι μερικές ευχές. Φεύγοντας δεν πρόλαβε να μπή στο ασανσέρ και το κοριτσάκι φώναξε «μαμά πεινάω». Από κείνη την στιγμή και μετά το πρόβλημα τακτοποιήθηκε. Η Κα Ελένη Μ. μας ανέφερε επίσης ότι ένα από τα εγγονάκια της ο Νικολάκης είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, εμφανίζει το σπάνιο σύνδρομο Low. Ένα διάστημα ο οργανισμός του αποσυντονίσθηκε και η κατάσταση του επιδεινώθηκε σοβαρά. Τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο Παίδων, όπου οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Οι γονείς και η γιαγιά πίστεψαν ότι χάνουν τον Νικολάκη. Μία από κείνες τις ήμερες περνούσε ο π. Νικόλαος απ' έξω από το σπίτι. «Πάτερ Νικόλαε, ο Νικολάκης μας δεν είναι καλά», του φωνάζει με πόνο η Κα Ελένη. «Μην στενοχωριέστε, θα πάει καλά» ήταν η απάντηση του πατρός. Όντως ο Νικολάκης με την ευχή του πατρός ξεπέρασε τον κίνδυνο και επανήλθε στον φυσιολογικό ρυθμό της ασθένειας, που είχε επιτρέψει ο ΘεόςΟ Κος Φίλιππος Φ. είχε ένα σπυρί, το οποίο άνοιγε κατά καιρούς και του προκαλούσε αιμορραγίες. Αυτό τον ανησυχούσε ιδιαίτερα όταν επρόκειτο να κοινωνήση. Ο π. Νικόλαος τον σταύρωσε και το σπυρί εξαφανίσθηκε. Η Κα Μερόπη Κ. δεν μπορούσε να κράτηση το έμβρυο κατά την εγκυμοσύνη λόγω ασυμβατότητας αντισωμάτων. Είχε ήδη κάνει τρεις αποβολές. Στην τέταρτη εγκυμοσύνη έμεινε κοντά στην μητέρα της στο Γκύζη κλινήρης. Σηκώθηκε μόνο μία φορά, την Μ. Τετάρτη να πάει στον Άγιο Ελευθέριο (ήταν κοντά στο σπίτι της μητέρας της) στο ευχέλαιο. Ήταν ο π. Νικόλαος εκεί, ο οποίος της σταύρωσε την κοιλιά και ευλόγησε το μωρό. Και ενώ αυτή τον κοιτούσε χωρίς να μιλάη, της είπε ότι θα ταλαιπωρηθή λίγο, αλλά το μωρό θα γεννηθή γερό. Αυτή την φορά η

εγκυμοσύνη εξελίχθηκε ομαλά και η Κα Μερόπη απέκτησε ένα χαριτωμένο αγοράκι τον Στέφανο. Δέκα περίπου χρόνια αργότερα ο Θεός την συνέδεσε με τον άγιο αυτό πνευματικό μέσω της κουνιάδας της Κατερίνας Κ., η οποία τον είχε απόκτηση πνευματικό παρακινημένη από την φίλη της Λαμπρινή Κ-Χ. Η επικοινωνία της με τον π. Νικόλαο έμελλε να σφράγιση την μετέπειτα ζωή της Κας Μερόπης. Όχι μόνο ο γιος της Στέφανος συνδέθηκε με τον άγιο αυτόν πνευματικό, αλλά και ο σύζυγος της Αλέξανδρος που αρχικά είχε αρνηθή γονάτισε κάτω από το πετραχήλι του (αναφέρουμε το σχετικό περιστατικό σε άλλο κεφάλαιο). Όταν ήλθε η δύσκολη στιγμή του αιφνίδιου και τραγικού θανάτου του συζύγου της σε επίσημο αγώνα μοτοσικλετιστών (συνέβη 14 μήνες μετά την κοίμηση του π. Νικολάου) οι βάσεις που είχε θέσει ο άγιος πατήρ στην οικογένειά της και οι ευχές του νέου πνευματικού της πατρός την κράτησαν όρθια και κοντά στην εκκλησία. Η ευγνωμοσύνη της για τον π. Νικόλαο είναι απέραντη.

 Διορατικός - Προορατικός Τα έξοδα του γάμουΗ Κωνσταντίνα Σ. η οποία, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, γνώρισε τον μέλλοντα σύζυγο της με θαυμαστή μεσολάβηση του πατρός, καθόταν μια μέρα στα μπροστινά καθίσματα του Αγ. Ελευθερίου στενοχωρημένη και προβληματιζόταν πού θα έβρισκε τα χρήματα για τον γάμο της. Εκείνη την στιγμή την φώναξε ο πατήρ και της διάβασε από κάπου το πώς ο Μωϋσής χτύπησε τον βράχο και ξαφνικά άρχισε να τρέχη πολύ νερό. Η Κωνσταντίνα πήρε το μήνυμα και το ηθικό της αναπτερώθηκε. Ξαφνικά άρχισαν να καταφθάνουν χρήματα από διάφορες μεριές. Από το τίποτα σχεδόν φτιάχθηκε το σπιτικό της. Ο ένας έδινε 100 χιλ. δραχμές ο άλλος της πήρε την κουζίνα κ.ο.κ Μέχρι πού παντρεύτηκε παραλάμβανε δώρα και χρήματα. Συμπαράσταση σε νεαρό ζευγάρι Η κ. Γεωργία και ο κ. Διονύσης Θ., οι οποίοι είχαν

πνευματικό τον π. Νικόλαο μετά τον γάμο τους και επί 10 χρόνια (μέχρι της αναχωρήσεώς του), μας διηγήθηκαν με συγκίνηση τα έξης: Όταν ήταν νιόπαντροι τον κάλεσαν σπίτι τους για αγιασμό. Ο πατήρ είχε μαζί του και ιερά λείψανα του Αγίου Νικολάου Πλανά. Μετά την ακολουθία κάθισε για λίγο και, όπως το συνήθιζε, τους διάβασε ένα απόκομμα από χριστιανικό περιοδικό, το οποίο μεταξύ άλλων έλεγε και το εξής περίπου: «Όταν η σύζυγος χάσει κάποιο παιδί θα πρέπει ο άνδρας να της συμπαρασταθή». Οι σύζυγοι συγκράτησαν με ανησυχία αυτή την συμβουλή στο μυαλό τους. Κατά την διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης ο γιατρός διέγνωσε πρόβλημα υγείας στην σύζυγο και την συμβούλευσε να κάνη αποβολή. Οι δυο σύζυγοι κατέφυγαν με αγωνία στον π. Νικόλαο, ο οποίος τους είπε να μην ανησυχούν. Προσευχήθηκε και στην επόμενη επίσκεψη ο γιατρός βρήκε την σύζυγο υγιή.Απέκτησαν και δεύτερο παιδάκι αλλά στην τρίτη εγκυμοσύνη η σύζυγος απέβαλε και τότε θυμήθηκαν αυτό που τους είχε διαβάσει ο πατήρ και ο σύζυγος συμπαραστάθηκε ιδιαίτερα στην σύζυγό του. Οι ίδιοι μας διηγήθηκαν και άλλα περιστατικά όπως και το ότι μετάνιωσε η σύζυγος που δεν ακολούθησε την συμβουλή του πατρός «να μην ζήτηση μετάθεση από την υπηρεσία της, παρά τις δυσκολίες πού αντιμετώπιζε, διότι και άλλου θα υπάρχουν δυσκολίες». Την μετάθεση για το τμήμα που ήθελε την πήρε αλλά τώρα αντιμετωπίζει μεγαλύτερες δυσκολίες. Παρόμοια περιστατικά με το τελευταίο διηγούνται και άλλα πνευματικά παιδιά. Ο πατήρ άλλοτε έδινε και άλλοτε δεν έδινε έγκριση για αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, χωρίς φυσικά να γνωρίζη τις ιδιαιτερότητες της κάθε εργασίας και όσοι δεν τον άκουγαν το μετάνιωναν.

 Δοκιμασίες Ο π. Νικόλαος είχε υποστεί πολλές και μεγάλες δοκιμασίες είτε προσωπικές είτε οικογενειακές. Όλες τις

αντιμετώπιζε με πίστη («ξέρεις τι είναι πίστη», έλεγε, «πίστη είναι να βλέπεις τον ήλιο τα μεσάνυχτα») και πολλή προσευχή (σε περιόδους μεγάλων δοκιμασιών τον είχαμε δει επανειλημμένως να προσεύχεται γονατιστός μπροστά στην Αγία Τράπεζα). Δεν είναι του παρόντος να σχολιασθούν οι πολλές δοκιμασίες που υπέστη ο άγιος αυτός πατήρ. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά δυο από τις πιο πρόσφατες. Ας σημειωθεί ότι απαντούσε στις δοκιμασίες με το θυσιαστικό καθήκον της διακονίας των ανθρώπων. Μία από τις τελευταίες μεγάλες δοκιμασίες ήταν η ξαφνική αναχώρηση της πολυαγαπημένης του κόρης Μαρίας στα 39 της χρόνια. Η Μαρία από μικρή είχε αγαπήσει πολύ τον Χριστό. Δεν είχε δημιουργήσει οικογένεια, και είχε δοθεί ολοκληρωτικά στην διακονία του συνανθρώπου της, τόσο ως κατηχήτρια και στέλεχος του νεανικού έργου της Εκκλησίας, όσο και ως φιλόλογος εκπαιδευτικός στα σχολεία που υπηρέτησε. Παντού απ' όπου πέρασε άφησε ανάμνηση ενός επίγειου αγγέλου, που σκόρπιζε ανυπόκριτα χαρά και αισιοδοξία και έδινε με το ήθος της μαρτυρία Χριστού. Η καθηγήτρια, η συνάδελφος, η φίλη, η αδελφή, ήταν πάντα έτοιμη να προσφέρη, να πή μία παρηγορητική κουβέντα, να εμψύχωση τον αδύναμο μαθητή, να νουθέτηση, να συμβουλεύση, να σκορπίση, να διδάξη ταπεινά, να προσφέρη μία άλλη ποιότητα στην καθημερινή συναναστροφή στο χώρο της εργασίας. Μετά το θάνατό της, κάπου ανάμεσα στις πολλές σημειώσεις της βρέθηκε μία φράση γραμμένη σε αρκετά χαρτάκια: «Μαρία να θυμάσαι, πρώτα οι άλλοι και μετά εσύ». Για όσους γνώρισαν τη Μαρία, αυτό το ζούσε καθημερινά. Η Μαρία απεβίωσε κατά την περίοδο ανάρρωσης μετά από εγχείρηση θυρεοειδούς, λόγω εσφαλμένης μετεγχειρητικής ιατρικής αγωγής. Το πρωί είχε ζητήσει από τον ιερέα πατέρα της να την κοινωνήση στο σπίτι. Απεβίωσε κατά την διάρκεια της μεσημβρινής αναπαύσεως. Την μετέφεραν στην κλινική, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Ο π. Νικόλαος βρισκόταν εκείνη την στιγμή σε επισκέψεις διακονίας. Τον βρήκαν αρκετά αργότερα στον

Ναό να εξομολογή. Δεν άφησε τον γνώριμο του οδηγό ταξί, που τον μετέφερε, να του ανακοίνωση το γεγονός, το είχε προαισθανθή ή το προγνώριζε. Ο κ. Απόστολος Σ. πνευματικό παιδί του πατρός, ο οποίος βοηθούσε αρκετές φορές στο ιερό του Ναού του Αγίου Ελευθερίου, ανέφερε το εξής γεγονός. Ένα ή ενάμιση μήνα πριν την αναχώρηση της Μαρίας είχε δει τον π. Νικόλαο στο ιερό να απευθύνεται σε κάποιον (δεν υπήρχε κανείς άλλος στο ιερό) με τα εξής περίπου λόγια. «Γιατί Κύριε τώρα; δεν γίνεται λίγο αργότερα; ας γίνει όπως θέλεις Εσύ Κύριε...». Εκείνη την στιγμή σκέφθηκε ότι ο παππούλης «τάχασε» αργότερα όμως συσχέτισε το γεγονός με την κοίμηση της Μαρίας. Ας σημειωθή παρεμπιπτόντως, ότι μέχρι τέλους της ζωής του ο πατήρ είχε εξαιρετική διαύγεια πνεύματος και ετοιμότητα λόγου, δεν θυμόμαστε δε ποτέ να ακούσαμε έστω και έναν άστοχο λόγο από το στόμα του ακόμη και όταν ήταν πάρα πολύ κουρασμένος. Πρέπει να πόνεσε πολύ, διότι ο καρδιολόγος του διαπίστωσε λίγες μέρες αργότερα σημαντική επιδείνωση της καρδιάς του. Όμως παρά τον μεγάλο του πόνο μόνο τονωτικούς λόγους απηύθυνε στους άλλους. Στον γιατρό που ήταν υπεύθυνος για πολύ σοβαρή αμέλεια του είπε: «γιατρέ, λάθος γιατρού Θέλημα Θεού». Του είπαν αργότερα μερικοί «π. Νικόλαε δεν θα πάτε να διαμαρτυρηθείτε στην κλινική, να ζητήσετε αποζημίωση...». Η απάντησή του ήταν: «Τι λέτε τώρα; ξέρετε πού βρίσκεται η Μαρία, η Μαρία έχει την καλύτερη θέση». Όντως η Μαρία πρέπει να απέκτησε μεγάλη παρρησία στον Θεό, διότι μετά τον θάνατό της την επικαλούντο τακτικά οι δικοί της σε διάφορες δυσκολίες και τα αποτελέσματα ήταν άμεσα και θαυμαστά. Ο π. Νικόλαος είχε και άμεσο πόλεμο από τον διάβολο. Αυτό το είχε αναφέρει σε πνευματικά του παιδιά ενορίτες χωρίς να αποκάλυψη λεπτομέρειες. Μια φορά κατά την διάρκεια καθημερινής θ. λειτουργίας έκανε κήρυγμα στον Ναό μιλώντας για τους τρόπους αντιμετώπισης του Διαβόλου. Κάποια στιγμή ανέφερε, τον βλέπω παιδιά μου

τον διάβολο, τον βλέπω εκεί πάνω να μας κοροϊδεύει. Τελειώνοντας λέει στο εκκλησίασμα: Και τώρα αδελφοί μου, μού λέει μία φωνή μέσα μου, τώρα θα δής Νικόλαε τι έχεις να πάθεις! Τους χαιρέτησε και έφυγε. Βγαίνοντας έξω, μετά από λίγο πέφτει στο δρόμο και σπάζει την οδοντοστοιχία του. Πήγε στο σπίτι ματωμένος και με φοβερούς πόνους. Έκανε 6 μήνες να συνέλθει απ' αυτή την περιπέτεια (δεν διέκοψε όμως κανένα από τα καθήκοντα του) και πλήρωσε πολλά χρήματα στον οδοντίατρο.   Η αγάπη που νίκησε μετά από 38 χρόνια.Από την πρώτη στιγμή της εγκαταστάσεώς της στο Γκύζη, το 1970, η οικογένεια Κογιώνη ήλθε σε επαφή με την οικογένεια Σ. Η κ. Ε. Σ., η οποία δεν πήγαινε στην εκκλησία, αισθάνθηκε εξ αρχής μεγάλη αντιπάθεια και περιφρόνηση για τον π. Νικόλαο και την πολύτεκνη οικογένεια του. Με αυταρχικό και άγριο τρόπο έκανε σε κάθε ευκαιρία παρατηρήσεις και υποδείξεις. Άλλες φορές, μόλις περνούσαν πλάι της ή τους συναντούσε στο ασανσέρ, γύριζε το κεφάλι της άλλου. Ούτε ένα γεια ούτε μία καλημέρα δεν τους έλεγε. Τα μικρά παιδιά της οικογένειας την φοβόντουσαν.Ο πατήρ και η οικογένειά του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την πλησιάσουν, αλλά τα χρόνια περνούσαν και αυτή έμενε ανυποχώρητη. Κάποια χρονιά, την ήμερα της γιορτής της κ. Ε. η Μαρία αγόρασε μία ωραία γλάστρα και με το γλυκό και ταπεινό της χαμόγελο πήγε να της ευχηθεί εκ μέρους της οικογενείας τα «χρόνια πολλά». Η υποδοχή ήταν σκέτη ψυχρολουσία. «Φύγε, δεν γιορτάζω και ούτε δώρα δέχομαι!» και της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. Η κατάσταση συνεχίστηκε έτσι μέχρι την κοίμηση του ανδρός της κ. Ε.. Κατά τις τελευταίες στιγμές του άνδρα της τους επισκέφθηκε και ο π. Νικόλαος και διάβασε μία ευχή. Μετά τον θάνατο του συζύγου της η κ. Ε. μαλάκωσε λίγο. Ο π. Νικόλαος της άφηνε κάθε Κυριακή στην πόρτα αντίδωρο, εικονίτσες και καμιά φορά κανένα βιβλιαράκι. Αυτά φάνηκε να τα δέχεται, δεχόταν επίσης χωρίς να αντιδρά και διάφορα ενισχυτικά φυλλάδια και βιβλία που

της έστελνε η πρεσβυτέρα. Ένα χρόνο περίπου μετά την κοίμηση του πατρός, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο για τον π. Νικόλαο, η κ. Ε. το διάβασε και συγκινήθηκε. «Όσα λέει το βιβλίο είναι όλα αληθινά! έτσι ήταν ο παπά Νικόλας!»...Οκτώ περίπου μήνες αργότερα η κ. Ε. αρρώστησε βαριά και τα παιδιά της την μετέφεραν στο Νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ (είναι κατά σύμπτωση το νοσοκομείο στο όποιο μετέφεραν νεκρό τον π. Νικόλαο). Τότε η κόρη της τηλεφώνησε στην πρεσβυτέρα και της είπε να προσευχηθή και αν είναι δυνατόν να γίνη παράκληση για την μητέρα της διότι είναι βαριά.Λίγες ήμερες αργότερα τηλεφώνησε και ο γυιος της ασθενούς κ. Ε. στην πρεσβυτέρα και της είπε ότι η μητέρα του ζητάει επειγόντως τον γιο του π. Νικολάου για να εξομολογηθή. Η κ. Ε. εξομολογήθηκε με συντριβή και με δάκρυα και με δυνατή φωνή που την άκουγαν και οι άλλοι στον θάλαμο είπε: «Περίμενα αυτή την ώρα μια ολόκληρη ζωή. Να εξομολογηθώ να καθαριστώ να κοινωνήσω και μετά να πεθάνω και να πάω στον Κύριο. Σήμερα μου έκανε ο Χριστός το μεγαλύτερο καλό. Αυτό πού λαχταρούσα». Την άλλη μέρα την κοινώνησε ο ιερέας του Νοσοκομείου και μετά από δυο ήμερες η κ. Ε. αναπαύθηκε ειρηνικά.   Ευωδία Ο νέος, Ευάγγελος Μ., πού προσέφερε τις πρώτες βοήθειες στον π. Νικόλαο, κατά την στιγμή του θανάτου του, μας ρώτησε αν σαν πνευματικά του παιδιά αισθανόμαστε κάποια ευωδία να βγαίνη από τα άμφιά του όταν πηγαίναμε για εξομολόγηση. Ο ίδιος είχε αισθανθή ευωδία την στιγμή που του έκανε μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή. Αυτό μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, διότι οι ίδιοι δεν είχαμε αισθανθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Λίγο καιρό μετά την κοίμηση του πατρός μας, πήρε τηλέφωνο η κ. Κ. Π. πολύτεκνη με μεγάλο αγώνα στην ζωή της αλλά με πίστη και πολύ υπακοή στον πνευματικό της, π. Νικόλαο. Μεταξύ των άλλων μας διηγήθηκε και το εξής. Ένα πρωινό μετά την εξομολόγηση προσφέρθηκε να μεταφέρη τον π. Νικόλαο με

το αυτοκίνητό της σε σπίτι άρρωστου ενορίτου. Κατά την επιστροφή του πατρός στο αυτοκίνητο, μετά την επίσκεψή του στο σπίτι του ασθενούς, αισθάνθηκε μία ασυνήθιστη ευωδία, η οποία κάποια στιγμή διακόπηκε και πάλι ξαναδυνάμωσε. Απορημένη τον ρώτησε αν είχαν κάψη πολύ θυμίαμα στο σπίτι που πήγε. Ο άγιος πατήρ της απάντησε αινιγματικά, ναι ναι, με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Όμως η ευωδία αυτή δεν έμοιαζε με θυμίαμα. Τον ξαναρώτησε πάλι με απορία και πάλι πήρε την ίδια αινιγματική απάντηση. Αναφέραμε το περιστατικό αυτό σε μέλος της οικογενείας του π. Νικολάου, το οποίο μας επιβεβαίωσε ότι μερικές φορές όταν έμπαινε ο πατήρ στο σπίτι αισθανόντουσαν μία ασυνήθιστη ευωδία.Μετά την κοίμηση του πατρός ευλαβείς αναγνώστες του βιβλίου (των προηγούμενων εκδόσεων) αισθάνθηκαν ευωδία την ώρα που το μελετούσαν, δείγμα επισκέψεώς του. Τα σχετικά περιστατικά παρατίθενται σε χωριστό κεφάλαιο.

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)

Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μαςΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ

Διαβάστε τά προηγούμενα πατώντας στόν παρακάτω σύνδεσμο: Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006) (4) Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ

Έφυγε όρθιοςΟ π. Νικόλαος συνέχισε τα ποιμαντικά και ιεραποστολικά του καθήκοντα μέχρι την στιγμή του θανάτου του. Μία μέρα πριν την κοίμησή του, την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2007, λειτούργησε για τελευταία φορά στον Άγιο Ελευθέριο. Συνήθιζε πριν το «Δι' ευχών» να λέει δυο λόγια. Απέφευγε μάλιστα και το μικρόφωνο και ο κόσμος τέντωνε τα αυτιά του για να ακούση. Είπε λοιπόν στην τελευταία

του Θεία Λειτουργία:

«Καλοσύνη παιδιά μου, όπου κι αν είστε, στο δρόμο, στο σπίτι, στους δικούς σας, στους συγγενείς σας, σε γνωστούς και αγνώστους, σ' όλο τον κόσμο, καλοσύνη παιδιά μου».Εκείνο το απόγευμα είχαμε κανονίσει να τον μεταφέρωμε με το αυτοκίνητο στο εξοχικό του μαζί με την πρεσβυτέρα και τον γιο του Ευάγγελο. Λόγω κακής διαχείρισης του χρόνου έφθασα 20 λεπτά καθυστερημένος. Τους βρήκα καθισμένους στα σκαλιά της πολυκατοικίας να περιμένουν. Ο π. Νικόλαος μελετούσε. Ζήτησα με μεγάλη στενοχώρια συγνώμη για την αργοπορία. Αντί άλλης απαντήσεως αντίκρισα στο πρόσωπο του π. Νικολάου μία παιδική αθωότητα, μία γλυκύτητα και ένα πλατύ χαμόγελο που ποτέ δεν θα το ξεχάσω. Το προσωπικό του σύνθημα από την Αγ. Γραφή εκείνη την ημέρα ήταν, «εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. ιη' 3). Το σύνθημα το πρωί της επομένης ημέρας 13 Οκτωβρίου 2006 (ημέρα εκδημίας του) ήταν, «Συ ουν τέκνον μου ενδυναμού εν τη χάριτι τη εν Χριστώ Ιησού» (Τιμ. Β', β', 1). Ο Ευάγγελος που ανακάλυψε με συγκίνηση το χαρτάκι με το σύνθημα μερικές μέρες αργότερα, το θεώρησε σαν προσωπική υποθήκη.Το απόγευμα της 13 Οκτωβρίου, έχοντας επιστρέψει στο Γκύζη, ανεχώρησε νωρίς από το σπίτι για να προλάβη να επισκεφθή μερικά σπίτια για ιεραποστολή προτού επισκεφθή σπίτι ενορίτου του Αγ. Ελευθερίου για ένα ευχέλαιο. Η τελευταία του λέξη προς την οικογένεια ήταν: «χαίρετε». Όπως προαναφέραμε, ο π. Νικόλαος είχε κατ' επανάληψη επισκεφθεί για ιεραποστολή όλα τα σπίτια της ενορίας του, τα τελευταία δε χρόνια, είχε επεκταθεί με άδεια των οικείων ιερέων και σε γειτονικές ενορίες. Εκείνο το απόγευμα μετέβη σε απομακρυσμένη περιοχή της ενορίας Αγ. Δημητρίου Αμπελοκήπων. Κτύπησε την πόρτα ενός διαμερίσματος της οδού Καλαβρίας. Τον υποδέχθηκε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, το οποίο εξεπλάγη με την

επιθυμία του άγνωστου ιερέα να μιλήση μαζί τους. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό, όπως είπαν αργότερα. Κάθησε κοντά τους 20 λεπτά. Οι ψυχές τους κατενύγησαν. Υποσχέθηκαν ότι από δω και πέρα θα είναι τακτικοί στον Ναό και θα εξομολογούνται. Τους έγραψε συνδρομητές στο περιοδικό «Προς την Νίκην». Από την απόδειξη της εγγραφής βρέθηκε το τηλέφωνο και έγινε δυνατή η επικοινωνία με την οικογένεια μερικές μέρες μετά την κοίμηση του π. Νικολάου. Ο π. Νικόλαος έφυγε από αυτό το σπίτι και άρχισε να ανηφορίζη την οδό Ευρυτανίας (Πάροδο της οδού Πανόρμου), κάθετη στην οδό Καλαβρίας. Ίσως να κτύπησε και άλλες πόρτες και να μην του άνοιξαν. Τα τελευταία χρόνια είχε διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι ήταν πιο επιφυλακτικοί, δεν άνοιγαν εύκολα την πόρτα τους.Το τμήμα αυτό της οδού Ευρυτανίας έχει σκαλιά. Τα σκαλιά αυτά ήταν η κλίμακα που ανέβασε τον π. Νικόλαο από την γη εις τον ουρανό. Στην μέση περίπου της αναβάσεως και ενώ βρισκόταν σε ένα πλατύσκαλο, έξω από το κτίριο με αρ. 70, η καρδιά του τον εγκατέλειψε. Τον βρήκαν ξαπλωμένο μετά από λίγο μερικοί νέοι. Το ένα του χέρι ήταν υψωμένο και έδειχνε προς τον ουρανό. Ένας, ο Ευάγγελος, προσπάθησε να του κάνη τεχνητή αναπνοή, αλλά ήταν αργά...

Πρόγνωση της αναχωρήσεώς τουΗ αιφνίδια αναχώρηση του πατρός δημιούργησε μεγάλη λύπη αλλά και έκπληξη στα πνευματικά του παιδιά και σε όσους τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν. Από αυτά που θα διηγηθούμε στην συνέχεια είναι φανερό ότι ο π. Νικόλαος είχε «ειδοποιηθή» άνωθεν και εγκαίρως για την αναχώρησή του.Λίγα χρόνια πριν την κοίμησή του τύχαμε σε χαριτωμένη συζήτησή του με την μεγαλύτερη από αυτόν αδελφή του Δήμητρα. Ο π. Νικόλαος επέμενε, «εγώ θα φύγω πρώτος»... Έτσι και έγινε. Κατά καιρούς έλεγε: «εγώ θα φύγω» αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε, διότι τον βλέπαμε δραστήριο και πρόθυμο να τρέχη στην διακονία του μέχρι

την τελευταία στιγμή.Αναφέρουμε και αλλού το πώς βοήθησε πνευματικά την οικογένεια της κ. Μερόπης Κ.-Σ. και πώς με την ευχή του πατρός απέκτησαν ένα χαριτωμένο αγόρι τον Στέφανο. Ο πατήρ αγαπούσε πολύ αυτό το παιδί και του είχε πει και ορισμένα πράγματα που αφορούσαν στο μέλλον του. Ένα περίπου χρόνο πριν την κοίμησή του τους είχε επισκεφθεί στο σπίτι (η οικογένεια διαμένει στα Γλυκά Νερά, περιοχή απομακρυσμένη από το Γκύζη). Μίλησε με πολλή αγάπη στον Στέφανο (ήταν 12 περίπου χρόνων), τον ρώτησε τι θέλει να σπουδάσει και όταν αυτός του απάντησε αρχιτέκτων, ο πατήρ του είπε ότι θα περάσει στην Αρχιτεκτονική, όχι όμως στην Αθήνα. Πάντως ο ίδιος δεν θα ζη τότε.Τον τελευταίο χρόνο, ο π. Νικόλαος στις μηνιαίες ομιλίες του στο ενοριακό κέντρο ανέφερε τακτικά. «Αυτό τον καιρό με συνέχει το θέμα της αιωνιότητος... Πώς θα είναι η αιωνιότης.. ο ουρανός... το άπειρο του Θεού...». Το ίδιο θέμα φαινόταν να τον απασχολή και στις ιδιωτικές συζητήσεις του.20-30 ημέρες προ του θανάτου του εμπιστεύθηκε ανεξάρτητα στον κ. Σωτήριο Σ. και σε ενορίτισσα ότι θα φύγη σύντομα, αλλά τους έδωσε εντολή να μην πουν τίποτε.Επισκεπτόταν κάθε μήνα την κ. Πόπη Β. για αγιασμό. Ο τελευταίος αγιασμός έγινε τρεις μέρες πριν από την κοίμησή του. Φεύγοντας της είπε «και τώρα Πόπη στην αιωνιότητα». Η κ. Πόπη δεν κατάλαβε εκείνη την στιγμή το νόημα της φράσεως αυτής, το κατάλαβε όμως τρεις μέρες αργότερα!Το πρωί της Παρασκευής 13/10/06 η κ. Αγγελική Α. έλαβε ένα ανησυχητικό τηλέφωνο από την κόρη της. Είχε δει ξημερώνοντας στον ύπνο της τον π. Νικόλαο να έχει αποθέσει τα μαύρα ράσα και να φορά λευκό χιτώνα. «Εγώ τώρα φεύγω... φεύγω» της είπε και πήρε τον μικρό της Γιωργάκη δυο ετών και τον κοινώνησε. Στην συνέχεια άφησε ένα φάκελο στο κομοδίνο που έγραφε το όνομα ενός ιερέως. Το απόγευμα εκείνο κοιμήθηκε ο πατήρ. Ο ιερεύς, του οποίου το όνομα είχε γραφεί στον φάκελο, έγινε

έκτοτε ο νέος πνευματικός της κ. Αγγελικής.Ο π. Νικόλαος, όπως προνοούσε για όλα είχε προνοήσει με επιμέλεια και για τα του θανάτου του.Είχε από καιρό δώσει ένα δεματάκι στην πρεσβυτέρα με την ένδειξη, «να ανοιχτή μετά τον θάνατό μου». Προφανώς και εδώ είχε πληροφορία ο π. Νικόλαος ότι θα φύγη πριν την πρεσβυτέρα. Το δέμα, που ανοίχθηκε μετά τον θάνατό του περιείχε ένα καδράκι με την παράκληση να το κρεμάση η πρεσβυτέρα στην κρεβατοκάμαρά της. Το καδράκι έγραφε: «καλή αντάμωση στον ουρανό, σε ευχαριστώ για την βοήθεια που μου εχάρισες».Με συγκίνηση τα παιδιά του π. Νικολάου βρήκαν στο γραφείο του 5 αντίγραφα του ποιήματος του Γ. Βερίτη «Στη δύση της ζωής» και το σημείωμα, «όταν αποθάνω τα 5 παιδιά να πάρουν από ένα και να το διαβάσουν». Ήταν η πνευματική διαθήκη του π. Νικολάου προς τα παιδιά του, γράφτηκε δε προφανώς μετά την κοίμηση της κόρης του Μαρίας (δηλ. τους τελευ-ταίους έξι μήνες), αφού απευθύνεται σε 5 και όχι 6 παιδιά. Παραθέτουμε λίγους στίχους από το ωραίο αυτό ποίημα,Γιε μου, τώρα εγώ σε λίγο θα σ' αφήσω και θα φύγω.μια φωνή με προσκαλεί στη γαλήνη τ' άλλου κόσμου.Φεύγω, γιε μου μη με κλάψης μόνο, εκεί που θα με θάψης,θέλω νάρχεσαι συχνά να προσεύχεσαι για μένα.Φεύγω γιέ μου, και σου δίνω την ευχή μου φυλαχτό σου,και παραγγελιά σ' αφήνω να φύλαξης πιο πολύκι απ’ τ' αμπέλια κι απ' το βιος σουκι απ' το σπίτι αυτό ...κι απ' τα μάτια κι απ' το φως σουτου πατέρα σου την Πίστη. Ό,τι κι αν σου τύχη εμπρός σου,αυτή θάναι σύντροφός σου και πατέρας κι αδελφός σου.Κι όταν κάποτ' έρθ' η ώρα και συ γείρης απαλά και σου κλείσουνε τα μάτια,θα σε ξαναδώ παιδί μου, στη χρυσογαλάζια χώρα.Και θα σε χαρή η ψυχή μου... Έχε, γιέ μου την ευχή μου!

Μερικές ήμερες μετά τον θάνατό του οι δικοί του ανακάλυψαν με συγκίνηση ένα μαρμάρινο σταυρό στην ντουλάπα του με το εξής σημείωμα: «Παρακαλώ ο Σταυρός

αυτός να τοποθετηθή εις τον τάφον μου και όταν έρχεσθε να κάμετε μίαν προσευχήν, ίνα εύρω έλεος εν τη ημέρα της κρίσεως. Νικόλαος ανάξιος ιερεύς».Ο σταυρός αυτός τοποθετήθηκε όντως στον τάφο του π. Νικολάου.

Περιστατικά μετά την κοίμησή του

Κατά την κηδείαΗ κηδεία του π. Νικολάου έγινε στον Άγιο Ελευθέριο Γκύζη την Δευτέρα 16 Οκτ. 2006 και η ταφή του στο νεκροταφείο Ζωγράφου. Ο μεγάλος Ναός του Αγ. Ελευθερίου ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο, λαϊκούς και κληρικούς (βλ. άρθρο «έφυγε ένας σεμνός λευίτης» στο Παράρτημα Α'), που με συγκίνηση ανάμεικτη με αναστάσιμη χαρά προέπεμπαν έναν Άγιο κληρικό, κληρικό υπόδειγμα αλλά και άξιο και πιστό οικογενειάρχη, που είχε αγωνιστεί τον καλό αγώνα μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Καθ' όσον γνωρίζουμε ο Άγιος πατήρ δεν άφησε εκκρεμότητες στα πνευματικά του παιδιά, όμως η λύπη για τον αποχωρισμό του ήταν μεγάλη. Ο πατήρ ακόμη και αυτή την στιγμή έδωσε σημεία παρηγοριάς σε πονεμένα πνευματικά του παιδιά (βλ. και μαρτυρία του κ. Β. Αντσακλή στο Παράρτημα Α'). Η κ. Μαρία Π. από γειτονική ενορία, πνευματικό παιδί του πατρός επί 30 χρόνια, μας έγραψε συγκλονισμένη το εξής: «την ημέρα της κηδείας του είχα πολύ στενοχωρηθεί που μας έφυγε έτσι ξαφνικά. Μέσα στο πλήθος προσπαθούσα να φιλήσω το χέρι του αλλά δεν έφθανα καλά. Κάποια στιγμή μετά από πολλή προσπάθεια πιάνω το χέρι του και το φιλώ και διαπιστώνω ότι είναι μαλακό σαν να είναι ζωντανός. Την ίδια στιγμή βλέπω τα δάχτυλα του άλλου χεριού να σταυρώνονται σε σχήμα ευλογίας. Ο πατήρ με ευλογούσε εκείνη την στιγμή, όπως μας ευλογούσε στον Ναό! Αυτό με συγκλόνισε τόσο πολύ που θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Δεν το λέω σε άλλους γιατί φοβάμαι μην με κοροϊδέψουν. Δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να δω ένα τέτοιο θαύμα».Παρόμοιο περιστατικό μας διηγήθηκε και η κ. Αγγελική Α. Κατά την κηδεία του πατρός, όταν τον ασπάσθηκε, της

φάνηκε ότι ευλόγησε με το χέρι του τον μικρό της εγγονό Γιωργάκη, τον οποίο βαστούσε στην αγκαλιά, ο δε Γιωργάκης με την σειρά του ψέλλιζε ότι θα φορέση κι' αυτός καπέλο (καλυμμαύχι) σαν τον παππούλη...

Κοντά και σε ανθρώπους που δεν τον γνώρισαν εν ζωήΗ Παναγιώτα Γ. την ώρα που διάβαζε το βιβλίο, παρακινημένη από φίλη της πνευματικό παιδί του πατρός Νικολάου, έλαβε ανησυχητικό τηλεφώνημα ότι η αδελφή της είχε χτυπήσει το μάτι της άσχημα, έτρεχε αίμα και την είχαν πάει επειγόντως στο Νοσοκομείο. Η Παναγιώτα αυθόρμητα παρακάλεσε: «π. Νικόλαε, σώσε το μάτι της αδελφής μου» και ο π. Νικόλαος βοήθησε άμεσα, διότι μετά από λίγο την πήρε τηλέφωνο η ίδια η αδελφή της και τής είπε ότι το μάτι ήταν χτυπημένο άσχημα αλλά θα το γλύτωνε.

Η δ/νίς Α. Σ., ορφανή από γονείς μόνη στον κόσμο και κατατρεγμένη από συγγενείς, τυχαία είχε πάρει από το παγκάρι της Εκκλησίας ένα τεύχος του πε¬ριοδικού της Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Τόλμη» που είχε ξεμείνει από τον Νοέμβριο 2006. Κάτι την έ¬σπρωξε όπως λέει να πάρει το συγκεκριμένο τεύχος (είναι το τεύχος που περιείχε αναφορά στον π. Νικό¬λαο (βλ. Παράρτημα Α'). Μόλις το άνοιξε και έπεσαν τα μάτια της στην μορφή του π. Νικολάου τον αι-σθάνθηκε ξαφνικά πολύ κοντά της, σαν νάταν πατέ¬ρας της και της δημιουργήθηκε η έντονη επιθυμία να τον επικαλεσθή. Από τότε τον επικαλείται καθημερι¬νά, τον επικαλέσθηκε δε και κάποια στιγμή που είχε έντονο πόνο στην καρδιά μετά από δυσάρεστα γεγο¬νότα και ο πόνος έφυγε αμέσως. Η ίδια τον αποκαλεί μετά πεποιθήσεως Άγιο Νικόλαο και λυπάται πάρα πολύ που δεν τον γνώρισε.

Κάποια άλλη ψυχή, μπαίνοντας στον Άγιο Γεράσιμο της Πολυκλινικής Αθηνών για να ανάψει ένα κεράκι, πληροφορήθηκε απ' το φυλλάδιο των Πολυτέκνων, που

βρήκε στο παγκάρι, για τον π. Νικόλαο . Αναζήτησε το βιβλίο, το διάβασε και συγκινήθηκε πολύ από την Αγία μορφή του. Το πρόσφερε στην συνέχεια και σε φίλες της και εκείνες με τη σειρά τους σε άλλους. Όπως πληροφορηθήκαμε, όλοι καταλαμβάνονται από αίσθημα ψυχικής ανάτασης, τον επικαλούνται σε δύσκολες στιγμές τους, πιστεύουν ότι είναι αγιασμένος, διδάσκονται από τη ζωή του και προσπαθούν να αλλάξουν κάποιες συνήθειες τους.Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μαςΕκδόσεις Ορθόδοξος ΚυψέληΘεσσαλονίκη