Παλατινή Ανθολογία

http :// el . wikipedia . org / wiki /% CE % A 0% CE % B 1% CE % BB % CE % B 1% CF %84% CE % B 9% CE % BD % CE % AE _% CE %91% CE % BD % CE % B 8% CE % BF % CE % BB % CE % BF % CE % B 3% CE % AF % CE % B 1 Τρίτη 5 Απριλίου 2011 21:32

 Με τον τίτλο "Ελληνική ανθολογία" είναι γνωστή μια συλλογή 4.000 περίπου επιγραμμάτων, που στο μεγαλύτερο μέρος τους σώζονται στο χειρόγραφο της Παλατινής Βιβλιοθήκης της Χαϊδελβέργης (αριθ. gr. 23), του οποίου ένα τμήμα βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού (αριθ. gr. suppl. 384). Η συλλογή αυτή του Παλατινού χειρογράφου, γνωστή ως "Παλατινή ανθολογία", διαμορφώθηκε στα τέλη του 10ου αι. μ.Χ. στηριγμένη σε μια προηγούμενη Ανθολογία των Κων. Κεφαλά (αρχές 10ου αι.), που κι αυτός με τη σειρά του είχε βασιστεί σε προηγούμενες ανθολογίες του Μελέαγρου από τα Γάδαρα, του Φίλιππου από τη Θεσσαλονίκη, του Διογενιανού από την Ηράκλεια, του Στράτωνα από τις Σάρδεις, του Αγαθία από τη Μυρίνη, καθώς και στην ονομαζόμενη "Ευφημιανή Συλλογή". H ανθολογία αυτή του παλατινού χειρογράφου μαζί με την ανθολογία του Μάξιμου Πλανούδη ως το τελευταίο 16ο βιβλίο της, αποτελούν το σύνολο της συλλογής που στις μέρες μας ονομάζεται συνήθως "Ελληνική ανθολογία"· περιλαμβάνει μάλιστα επιγράμματα ποικίλου περιεχομένου, ταξινομημένα κατά θέμα, αποτελώντας μοναδική πηγή για τη γνωριμία με το δύσκολο και αριστουργηματικό αυτό είδος της ελληνικής λογοτεχνίας που μέσα σε ελάχιστες, συνήθως, λέξεις προσπαθεί να συμπεριλάβει ένα πλήθος πληροφοριών, υπαινιγμών, νοημάτων και συναισθημάτων. Στο 15ο και 16ο βιβλίο ανθολογούνται οι: Αγαθίας Σχολαστικός, Αλέξανδρος ο Αιτωλός, Αλκαίος από τη Μεσσήνη, Αλφειός από τη Μυτιλήνη, Αναστάσιος ο Τραυλός, Αντίπατρος από τη Θεσσαλονίκη, Αντίπατρος από τη Σιδώνα, Αντίστιος, Αντίφιλος από το Βυζάντιο, Ανύτη από την Τεγέα, Απολλωνίδης από τη Σμύρνη, Αράβιος ο Σχολαστικός, Αρέθας Διάκονος, Αρχέλαος, Αρχίας από την Αντιόχεια, Ασκληπιάδης από τη Σάμο, Βησαντίνος, Βιάνωρ ο γραμματικός, Γραβριήλος Ύπαρχος, Γάλλος, Γαυράδας, Γέμινος Τύλλιος, Γλαύκος από τη Νικόπολη, Δαμάγητος, Δαμοχάρης από την Κω, Δημόκριτος, Διότιμος, Δωσιάδας, Ερμόδωρος, Ερμοκρέων, Ερύκιος από την Κύζικο, Ευγένης, Εύηνος, Εύοδος, Ζηνόδοτος από την Έφεσο, Θεαίτητος ο σχολαστικός, Θεοδώρητος Γραμματικός, Θεοδωρίδας, Θεόκριτος από τις Συρακούσες, Θεοφάνης, Θωμάς Πατρίκιος, Θωμάς Σχολαστικός, Ιγνάτιος, Ιουλιανός ύπαρχος της Αιγύπτου, Ιωάννης Βαρβόκαλλος, Κομητάς, Κορνήλιος Λόγγος, Κοσμάς ο Ινδικοπλεύστης, Κριναγόρας, Κύρος από την Πανόπολη της Αιγύπτου, Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, Κωνσταντίνος ο Σικελός, Λεόντιος ο σχολαστικός, Λέων ο Φιλόσοφος, Λεωνίδας από τον Τάραντα, Λουκιανός, Μάγνος Ιατρός, Μαίκιος, Μακεδόνιος από τη Θεσσαλονίκη, Μαριανός ο Σχολαστικός, Μάρκος Αργεντάριος, Μελέαγρος από τα Γάδαρα, Μεσομήδης, Μιχαήλιος Γραμματικός, Μόσχος από τις Συρακούσες, Νείλος Σχολαστικός, Νικαίνετος από τη Σάμο, Νικίας από τη Μίλητο,

Ξενόκριτος από τη Ρόδο, Παλλαδάς, Παρμενίων, Παύλος Σιλεντιάριος, Πέριτας, Πλάτων ο νεότερος, Πλάτων, Ποσείδιππος, Πολλιανός ή Πωλλιανός, Σάτυρος, Σεκούνδος από τον Τάραντα, Σιμίας από τη Ρόδο, Σιμωνίδης, Σπεύσιππος, Στράτων από τις Σάρδεις, Συνέσιος Σχολαστικός, Συνέσιος Φιλόσοφος, Τρωίλος Γραμματικός, Τύμνης, Φίλιππος από τη Θεσσαλονίκη, Φιλόδημος από τα Γάδαρα, Φιλόστρατος και Φλάκκος Σταττύλιος.

-τον 10ο αι. ο Ρωμηός Βυζαντινός λόγιος Κωνσταντίνος Κεφαλάς συνέταξε 17 αιώνων επιγραμματική ελληνική ποίηση, τρεις χιλιάδες εφτακόσια (3700) ποιήματα, γύρω στους είκοσι τρεις χιλιάδες (23000) στίχους από τον 7ο π.Χ. ώς τον 10ο μ.Χ. αι. (την εποχή του), επιτύμβια, ερωτικά, αναθεματικά, σατυρικά, βακχικά, επιδεικτικά, σκωπτικά, εγκωμιαστικά, χριστιανικά. Η Ανθολογία αυτή, που εμπλουτίστηκε από τον Ρωμιό βυζαντινό λόγιο Πλανούδη τον 13ο αι., είναι σήμερα γνωστή ως Παλατινή Ανθολογία.

-Τον 10ο αιώνα γράφεται και το εγκυκλοπαιδικό λεξικό της Σούδας ή Σουΐδας, που περιλαμβάνει πλούσιο υλικό ιστορικών γνώσεων, κυρίως για Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, καθώς και αποσπάσματα από τα έργα πολλών Ελλήνων συγγραφέων. Το λεξικό αυτό ακόμα και σήμερα έχει μεγάλη αξία καθώς αναφέρεται και έχει πηγές από χαμένα σήμερα έργα της αρχαιότητας, τα οποία σώζονταν κατά την βυζαντινή εποχή (10ος αι.).