ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ 55

Δύο δέντρα αγαπημένα

τάνοντας στη γη της Φρυγί-ας οι δύο ξένοι αντίκρισαν την πρώτη πόλη. Η νύχτα πλησία-

ζε γρήγορα και το φως της μέρας παρέδιδε τα σκήπτρα του στο βαθύ σκοτάδι. Απο-φάσισαν να ζητήσουν τη φιλοξενία των κα-τοίκων της πόλης κι έτσι, χτυπώντας ευ-γενικά την πόρτα του κάθε σπιτιού, πα-ρακαλούσαν τους ιδιοκτήτες να τους πα-ραχωρήσουν μια μικρή γωνιά, για να μπο-ρέσουν να περάσουν το βράδυ με ασφά-λεια. Οι δύο ξένοι όμως ήταν ντυμένοι με κουρέλια κι όλοι τους περνούσαν για ζη-τιάνους. Γι’ αυτό τους έκλειναν την πόρτα κατάμουτρα. Σε μερικές περιπτώσεις κά-ποιοι θρασύτατοι ιδιοκτήτες τους μίλησαν άσχημα, ενώ ένας πολύ «γενναίος» τους απείλησε ότι θα τους χτυπήσει, αν δεν εξαφανίζονταν από μπροστά του.

56 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Θ. ΓΚΑΛΕΑΣ

Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να τους βοηθήσει. Είχαν ψάξει ολόκληρη την πόλη και όλοι τους είχαν διώξει. Ο ένας απ’ τους δύο ξένους είδε ένα σπίτι που ήταν απομονωμένο ψηλά σ’ έναν λόφο, λίγο πιο έξω απ’ την πόλη. Άρχισαν ν’ ανε-βαίνουν τον λόφο κατευθυνόμενοι προς το σπίτι. Οι ταξιδιώτες χτύπησαν την τε-λευταία πόρτα της πόλης κι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων τους άνοιξε με απορία, αλλά και καλοσύνη στα μάτια.

– Γεια σας ξένοι. Τι μπορούμε να κάνουμε για σας;

– Αναρωτιόμαστε, αν θα μπορού-σατε να μας φιλοξενήσετε σήμερα το βράδυ. Ερχόμαστε από πολύ μα-κριά και δεν βρήκαμε κατάλυμα. Κα-νείς απ’ την πόλη δεν μας δέχτηκε στο σπίτι του.

– Ευχαρίστως ξένοι. Είστε ευπρόσ-δεκτοι στο σπίτι μου, μόνο που δεν εί-ναι πολύ άνετο, γιατί εγώ και η σύζυ-γός μου δεν είμαστε πλούσιοι.

– Δεν μας πειράζει καθόλου αυτό, απάντησε ο δεύτερος ξένος, ο πιο νε-αρός στην ηλικία.

ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ 57

– Τότε ελάτε μέσα γρήγορα.

Οι γέροντες ζούσαν πολλά χρόνια μό-νοι στον λόφο και χάρηκαν την παρέα των ξένων. Ο άντρας λεγόταν Φιλήμων και η γυναίκα Βαυκίς. Στενοχωρημένος ο Φιλή-μων πλησίασε τους φιλοξενούμενούς του και τους είπε ότι δεν έχει πολλά να τους προσφέρει. Ξαφνικά κοντοστάθηκε και το πρόσωπό του έλαμψε.

– Σταθείτε, τους είπε. Έχω μια χήνα στον κήπο και θα σας την προ-σφέρω με μεγάλη χαρά, γιατί θα είστε κουρασμένοι και πεινασμένοι απ’ το μεγάλο ταξίδι!

– Όχι, βέβαια, Φιλήμονα. Δεν θα σου επιτρέψουμε να κάνεις κάτι τέ-τοιο. Σου ζητήσαμε στέγη για ένα βρά-δυ, δεν θα σου στερήσουμε την τελευ-ταία χήνα. Αν θέλεις να μας περιποιη-θείς, μπορείς να μας προσφέρεις λίγο κρασί.

Η Βαυκίς έφερε έναν αμφορέα με κρασί. Τον τελευταίο αμφορέα, προσφορά για τους δύο άγνωστους αυτούς άντρες. Τι παράξενοι που ήταν όμως. Τα παλιά

58 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Θ. ΓΚΑΛΕΑΣ

και ξεσκισμένα τους ρούχα φανέρωναν ότι ήταν ζητιάνοι, αλλά το βλέμμα τους, το παρουσιαστικό τους, η κορμοστασιά τους, και κυρίως οι τρόποι τους, πρόδι-δαν την αρχοντική καταγωγή τους. Η πα-ρέα καθισμένη μπροστά στο τζάκι, συζη-τούσε ώρες ολόκληρες, ενώ η φωτιά τρε-μόπαιζε. Ο Φιλήμων και η Βαυκίς πρό-σφεραν αρκετές φορές κρασί στους τα-ξιδευτές, αλλά ο αμφορέας δεν έλεγε ν’ αδειάσει. Πρώτος το συνειδητοποίησε ο Φιλήμων. Κοιτώντας μία τον αμφορέα και μία τους ξένους, κατάφερε σαστισμένος να ψελλίσει την απορία του.

– Ο αμφορέας γεμίζει συνέχεια με κρασί. Ποιοι είστε ξένοι;

Χαμογελώντας οι δύο άντρες σηκώθη-καν και ξαφνικά το φτωχικό σπίτι γέμισε με φως! Μέσα σε μια λάμψη οι δύο θεοί αποκάλυψαν τα πραγματικά τους πρόσω-πα, παίρνοντας τη θεϊκή τους μορφή. Δεν ήταν δύο τυχαίοι ξένοι. Ήταν ο Δίας κι ο Ερμής. Το ηλικιωμένο ζευγάρι φοβισμένο ζάρωσε στη γωνία και προσκύνησε τους πανίσχυρους θεούς. Νόμιζαν ότι οι θεοί

ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ 59

ήταν απογοητευμένοι απ’ τη φιλοξενία τους. Ο Δίας σήκωσε βιαστικά τον Φιλή-μονα και τη Βαυκίδα.

– Φιλήμονα, δεν έχεις λόγο να φο-βάσαι. Είσαι φιλόξενος άνθρωπος και δίκαιος. Πρόσφερες την οικία σου σε δύο άγνωστους, δύο ζητιάνους, ενώ οι συμπολίτες σου μας είχαν κλείσει την πόρτα. Το συμβούλιο των θεών εδώ και καιρό είχε αποφασίσει να τους τι-μωρήσει, αλλά τους δώσαμε μια τε-λευταία ευκαιρία, για να μας απο-δείξουν ότι είναι ευσεβείς άνθρωποι. Όντας τόσο αφιλόξενοι, αγενείς και σκληροί άνθρωποι, σφράγισαν τη μοί-ρα τους.

Ο Δίας έκανε νόημα στον Φιλήμονα και τη Βαυκίδα να τον ακολουθήσουν έξω απ’ το σπίτι. Εκεί ψηλά στον λόφο, οι ηλι-κιωμένοι είδαν την πόλη κατεστραμμένη απ’ το γειτονικό ποτάμι, το οποίο το βρά-δυ είχε φουσκώσει, σταματώντας με αυτόν τον τρόπο την αδικία των συμπολιτών του Φιλήμονα. Το γέρικο ζευγάρι, αν και στενοχωρήθηκε απ΄ την απόφαση των θεών,

60 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Θ. ΓΚΑΛΕΑΣ

κατάλαβε ότι το σφάλμα ήταν των συμπο-λιτών τους. Η σκληρότητά τους είχε προ-καλέσει την ύβρη και την οργή των θεών.

– Φιλήμονα και Βαυκίδα, θέλω να πραγματοποιήσω μια ευχή σας, για να σας ευχαριστήσω για τη δικαιοσύνη σας, είπε ο Δίας.

Το γέρικο ζευγάρι κοιτάχτηκε στα μά-τια. Ο Φιλήμων και η Βαυκίς είχαν ζή-σει μια ζωή μαζί. Χαρές, στενοχώριες, έγνοιες και επιθυμίες. Όλα αυτά τα εί-χαν περάσει αγκαλιασμένοι και αγαπημέ-νοι. Τι άλλο να ήθελαν; Το μόνο που ζή-τησαν απ’ τον πατέρα των θεών και των ανθρώπων ήταν να ζήσουν το υπόλοι-πο της ζωής τους μαζί και να πεθάνουν μαζί. Εκείνη τη στιγμή, οι δύο θεοί εξα-φανίστηκαν. Το ίδιο και το φτωχικό κα-λυβάκι τους. Στη θέση του είχε υψωθεί ένας μεγαλοπρεπής ναός. Ο Φιλήμων και η Βαυκίς κατάλαβαν ότι ο θεός τούς ζη-τούσε να ζήσουν στον ναό του και να προ-σφέρουν τη φιλοξενία στους κουρασμέ-νους οδοιπόρους. Ανεβαίνοντας τα σκα-λιά του ναού, αισθάνθηκαν ότι συνέβαι-

ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ 61

νε κάτι παράξενο. Δεν ήταν πια γέροντες, ήταν και πάλι νέοι! Τα χρόνια πέρασαν και πάλι. Οι δυο τους πρόσφεραν πολλές φορές ξεκούραση στους ξένους, υπηρε-τώντας άψογα τον Ξένιο Δία, τον προστά-τη της φιλοξενίας. Καθισμένοι στα σκα-λιά του ναού, σκεφτόντουσαν πόσο όμορ-φα είχαν περάσει τη ζωή μαζί. Αγκαλια-σμένους τους πήρε ο ύπνος και ο Δίας έκανε το τελευταίο δώρο στους δύο δίκαι-ους φίλους του. Ο Φιλήμων μεταμορφώ-θηκε σε Πλάτανο και η Βαυκίς σε Λεύκα. Από τότε τα πλατάνια και οι λεύκες φυ-τρώνουν δίπλα-δίπλα. Έτσι, οι δύο αγα-πημένοι μένουν αχώριστοι για πάντα.