Κείµενα του Βλάση Ρασσιά

Ο Βλάσης Γ. Ρασσιάς, γεννήθηκε στην πόλη των Αθηνών το 1959 και σπούδασε Οικονοµικά. Υπήρξε συνιδρυτής και συνεργάτης των περιοδικών SPEAKOUT (1978-1979), ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ (1980-1993) και ∆ΙΙΠΕΤΕΣ (1991- ). Το 1981 ίδρυσε το Αρχείο Εναλλακτικής Κουλτούρας "The Alternative Gallery" και κατά την περίοδο 1983-1986 εξέδωσε το Mail-Art περιοδικό ΕΙΝΑΙ ΑΥΡΙΟ. Από τα µέσα της δεκαετίας του 80 εστίασε αποκλειστικά πάνω στις ζώσες, απειλούµενες ή ήδη εξαφανισθείσες πολυθεϊστικές θρησκείες των εθνών µε ιδιαίτερη έµφαση στην αρχαιοελληνική Παράδοση. Έχει κάνει περίπου 80 διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό µε θέµα την κοσµοαντίληψη και το έθος των αρχαίων Ελλήνων (1990- ), το δε καλοκαίρι του 1998 συµµετείχε στην ίδρυση του Παγκοσµίου Συµβουλίου Εθνικών Θρησκειών (WCER) στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Άρθρα του έχουν δηµοσιευθεί σε πάρα πολλά περιοδικά της Ελλάδος και του εξωτερικού, ενώ έως σήµερα έχει συγγράψει 10 βιβλία (εκ των οποίων τα 9 πάνω στην Αρχαία Ελλάδα) και κυκλοφορήσει επίσης 2 ποιητικές του συλλογές.

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισµό" ΑΠΟ ΤΟΝ ∆ρ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΟ Χ. ΜΗΤΣΙΟΥ Αποτελεί τιµή και χαρά για µένα να προλογίζω το παρόν ιστορικό - φιλοσοφικό εκπόνηµα του Βλάση Ρασσιά. ∆ιότι ο Ρασσιάς. ως ουσιώδης µελετητής του Ελληνικού Πολιτισµού και µέτοχος της Ελληνικής Παιδείας, κατέστη γνήσιος κοινωνός του Ελληνικού Έθους. Ως εκ τούτου, είναι ένας έγκριτος ιστορικός, απολύτως συµβατός µε τα λόγια και τις πράξεις του, αλλά ασύµβατος µε τις διάφορες κοινότυπες και κοινότοπες "σειρήνες" των καιρών µας, οι οποίες µέσωι υπερβολών, παραλογισµών, συνδιαλλαγών µε δόγµατα ή δοσοληψιών µε εταιρείες σατυρίζουν και διασύρουν, εν τέλει, τον Ελληνισµό. ∆ιότι ο Ρασσιάς παραµένει ασυµβίβαστος απέναντι στα εξουσιαστικά κέντρα και παραρτήµατα, ακόµη και όταν αυτά φορούν ψευδο-ελληνίζοντα προσωπεία, προκειµένου να κοροϊδέψουν, να παρασύρουν και να αποδυναµώσουν την εντόπια δυναµική της επανελληνοποιήσεως και την οικουµενική τάση αναγεννήσεως των µακραιώνων Εθνικών Παραδόσεων.

Κάποια στιγµή λοιπόν, µε ερώτησε ο Ρασσιάς, ποια είναι η προσωπική µου στάση απέναντι στις φιλοσοφικές σχολές και ποια επιλέγω εγώ. Του απάντησα ότι περισσότερο µε εκφράζει η τοποθέτηση του Λουκιανού στον φιλοσοφικό και σατυρίζοντα διάλογό του µε τίτλο "Περί Αιρέσεων" (δηλαδή περί των φιλοσοφικών σχολών και όχι, βεβαίως, χριστιανο- δογµατικών αντιθέσεων) ή "Ερµότιµος", όπου ο Λουκιανός ασκεί έντονη και σκληρή κριτική στα συντεταγµένα φιλοσοφικά ρεύµατα και ιδίως στους Στωϊκούς και υποστηρίζει εν ολίγοις ότι χρειαζόµαστε τόση γνώση της Φιλοσοφίας, όσο για να ευτυχούµε στην καθηµερινή µας ζωή, χωρίς να χρειάζεται να καταστούµε οπαδοί και υποστηρικτές ιδεολογιών. Ίσως η απάντησή µου να ήταν πρόκληση για τον Ρασσιά γιατί τότε ακριβώς µου ζήτησε να του προλογήσω το παρόν σύγγραµµά του για την Στωϊκή Φιλοσοφία. Ως εκ τούτου δικαιούµαι να είµαι αυστηρός και επικριτικός απέναντι στο εν λόγωι εκπόνηµα. ∆ιότι ο Ρασσιάς, όπως και σηµαντικώτατοι προγενέστεροι µελετητές της Φιλοσοφίας (π.χ. Χαράλαµπος Θεοδωρίδης, Γιάννης Κορδάτος κ.ά.), υπερτιµά σε κάποια σηµεία τις θέσεις που αποδέχεται και υποτιµά σε κάποια άλλα τις θέσεις που απορρίπτει, προκειµένου ν’ αναδείξει στο µέγιστο βαθµό την φιλοσοφική του θέση, ως ιδεώδες, επιµένει δε να προσπερνά τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονοµικές συνθήκες που συντελούν στην εµφάνιση και ανάπτυξη ιδεών (προσωπικώς θεωρώ πως όλα τα φιλοσοφικά ρεύµατα έχουν τις µεγάλες και τις µικρές στιγµές τους, καθώς και τους περισσότερο ή λιγώτερο αξιόλογους εκπροσώπους τους, αναλόγως των προσωπικοτήτων και των καιρών τους οποίους βιώνουν). Ωστόσο, το "Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισµό", όπως και ο τίτλος του δηλώνει άλλωστε, αποτελεί εισαγωγή και δεν µπορούµε ίσως να έχουµε υπερβολικές απαιτήσεις για ανάλυση των απείρων παραµέτρων, καθώς µάλιστα ο συγγραφέας του µελετάει, νοιώθει και βιώνει τον Στωϊκισµό λόγωι και έργωι. Εµφανώς προσπαθεί να µας δώσει όχι ένα βιβλίο επιδείξεως αφυδατωµένων φιλοσοφικών γνώσεων, αδιαφορώντας, όπως κάνουν πολλοί άλλοι, για τον βαθµό που τα παρουσιαζόµενα θα γίνουν κατανοητά από τον αναγνώστη, αλλ’ αντιθέτως ένα βιβλίο, το οποίο διαµέσου µίας ζωτικής δυναµικότητος θα λειτουργήσει µεταδοτικώς, µυητικώς και προτρεπτικώς, για την έµπρακτη εφαρµογή των νοηµάτων του εις τον σύγχρονο καθηµερινό µας βίο. Ο συγγραφέας αγαπά τους Στωϊκούς φιλοσόφους και την Στωϊκή Φιλοσοφία και καταφέρνει µέσα από αυτό το απλογραµµένο, καλογραµµένο και εµπεριστατωµένο έργο του ν’ αποκαταστήσει και

παρουσιάσει εκ νέου τον Στωϊκισµό, βάσει προσεκτικής αξιολογήσεως των γνώσεων περι αυτού που έχουµε, προς στιγµήν, υπ’ όψιν µας. ∆ιότι ο Στωϊκισµός, όπως λιγώτερο ή περισσότερο ολόκληρη η Φιλοσοφία των Ελλήνων, διεσύρθη, διεστρεβλώθη, διεποµπεύθη, απεσιωπήθη ή απεκρύφθη. Έτσι, ο Ρασσιάς απαλλοτριώνει τις λέξεις "Φιλοσοφία", "Παράδοση" κ.λπ., που καταχρηστικώς, καταπατητικώς και ληστρικώς πολλές φορές χρησιµοποιούνται για να υποδηλώσουν αντιλήψεις -ωσάν τις υπόδουλες σε εξουσιαστικά και θεοκρατικά συµφέροντα- που ουδεµίαν σχέσιν έχουν µε την Εθνική Παιδεία και Φιλοσοφική Παράδοση των Ελλήνων, όπως αυτές διεµορφώθησαν, δηλαδή µε τρόπο φυσικό και αβίαστο, αρµονικό και ηρωϊκό, ελεύθερο και υπερήφανο. Θα σταθώ πάντως ιδιαιτέρως σ’ ένα σηµείο του "Θεοίς Συζήν", το οποίο παρατίθεται επίσης και σε άλλες δηµοσιεύσεις του συγγραφέως, διότι κρίνω σκόπιµο να τονισθεί ιδιαιτέρως: "..δύο από τις πιο χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του µεταελληνικού κόσµου στον οποίον ζει εδω και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η µεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριµένου "πολιτισµού" που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωµατικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύµητη γι’ αυτόν αλήθεια, είναι να µιλάει ακατανόητα ή µε ασάφεια, αλλά και να παραχαράσσει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήµατα". Πράγµατι πολύ βασική και καίρια η επισήµανση του συγγραφέως και ακριβώς αυτό έρχεται να επαναφέρει και ν’ αποκαθάρη. Την αλήθεια των εννοιών και των σηµασιών, όπως αυτές εµφανίζονται και αναπτύσσονται στην ιστορική πραγµατικότητα της φιλοσοφικής δηµιουργίας. Ακριβώς για τον λόγο αυτόν, το παρόν βιβλίο αποτελεί µία πολυσήµαντη προσφορά - κατάθεση στην ελληνική βιβλιογραφία και ειδικώς όσον αφορά στους Στωϊκούς, την σκέψη και την δράση τους. Πρόκειται για µία εξαίσια εργασία, αποτέλεσµα µίας επίπονης µελέτης, η οποία, κατά την λαϊκή ρήση, θέτει "τα πράγµατα στην θέση τους!" για αυτό και ο συγγραφές της είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων. Κλείνοντας τον πρόλογό µου, θέλω να µνηµονεύσω τον Ιουλιανό τον Μέγα, τον τελευταίο φιλόσοφο κοσµοκράτορα του οικουµενικού Ελληνισµού. Ανάµεσα στα άλλα πολιτικά και πνευµατικά πρότυπα του Ιουλιανού, έστεκε ως λαµπρός φάρος - υπόδειγµα, ο Στωϊκός φιλόσοφος και προκάτοχός του κοσµοκράτωρ Μάρκος Αυρήλιος. Γράφει, λοιπόν ο Ιουλιανός για τον Μάρκο Αυρήλιο: "..από παλαιότερα σκεπτόµουν ότι πρέπει να έχω ως πρότυπό µου τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Μάρκο Αυρήλιο, και όποιον άλλον διακρίθηκε για την αρετή του. Όµως, όταν συγκρίνω τα µεγέθη, µε

καταλαµβάνει φρίκη και τεράστιο δέος, επειδή νοµίζω ότι βρίσκοµαι παντελώς µακρυά από το θάρρος του πρώτου και καθόλου κοντά ώστε να φθάσω την τέλεια αρετή του δευτέρου". ("Θεµιστίωι φιλοσόφωι", 253b) Αλέξανδρος Χ. Μήτσιου δρ Φιλοσοφίας

«ΣΑΚΟΚΟΥ»:Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΩΝ ΣΤΟΝ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ. (στοιχεία από την 2η επαυξηµένη - διοθωµένη έκδοση του βιβλίου "Μία... Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως". Σεπτέµβριος 2004)

Το πώς επεκράτησε παγκοσµίως ο Χριστιανισµός είναι βεβαίως γνωστό σε όλους, εκτός βεβαίως από εκείνους που επιµένουν να µην παίρνουν χαµπάρι και αρέσκονται πολύ να εξαπατούν εαυτούς (αυτό είναι το χειρότερο !) και αλλήλους για το ότι τάχα όλα τα έθνη φωτίσθηκαν µε το εξ Ιουδαίας φώς, άνευ ενστάσεων και οπωσδήποτε αιφνιδίως, αµέσως τάχα όταν ο πρώτος προσηλυτιστής τους έκανε την µεγάλη τιµή να επισκεφθεί τις χώρες τους και να... «τους αλλάξει την πίστη». Φωτιά και σπαθί, άγρια βασανιστήρια, παλούκια και κρεµάλες υπήρξαν οι αγαθές µέθοδοι µε τις οποίες εξαπλώθηκε η Θρησκεία της... «Αγάπης» στα πέρατα της γης (λεπτοµέρειες ο ελευθερόφρων αναγνώστης µπορεί να βρει στο εξαντληµένο και υπό επανέκδοση σε απαυξηµένη µορφή βιβλίο του γράφοντος «Μία... Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως»). Αυτή η εξάπλωση αποδείχθηκε βεβαίως όχι µόνον άγρια αλλά και όλως αποτελεσµατική, αφού πέτυχε τον στόχο του φορέως της, δηλαδή την καταστροφή της θαυµαστής, φυσικής πολυµορφίας της εθνόσφαιρας, κάνοντας όλους τους ανθρώπους που έπεσαν θύµατά της, ίδιους και απαράλλακτους µε όλους τους άλλους οι οποίοι βρέθηκαν ανάµεσα σε αυτούς και στην αρχική, την γεωγραφική πηγή της περιλαλήτου «Αγάπης», δηλαδή στην εκλεκτή του Θεού των µονοθεϊστών, Ιουδαία.

Η εδώ αφήγησή µας θα σταθεί στην έως ένα σηµείο αποτελεσµατική αντίσταση ενός εξαιρετικού έθνους απέναντι στην λαίλαπα αυτής ακριβώς της οµογενοποιήσεως όλων των ανθρώπων της γης. Θα σταθεί στην επί αιώνες άγνωστη σε εµάς αντίσταση των Ιαπώνων απέναντι στον εκχριστιανισµό και το τραγικό τέλος των τελευταίων υπερασπιστών των εθνικών τους παραδόσεων, πλην όµως όχι ασκόπως, αφού µε το αίµα τους εκείνοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι εξασφάλισαν την ακόµη και σήµερα ιδιαιτερότητα του έθνους τους, ενός έθνους που κατά πλειοψηφία τουλάχιστον εξακολουθεί να τιµά τους Θεούς και τους προγόνους του, αποτελώντας ένα παράδειγµα ελευθεροπρέπειας και αξιοπρέπειας για τους λοιπούς πολλαπλώς ηττηµένους,

του αγρίου αυτού πολέµου κατά των πολιτισµών και Θρησκειών των εθνών της γής.

Η αφήγησή µας θα ξεκινήσει κάπου στην δεκαετία 1550 – 1560 της χριστιανικής χρονολογήσεως, όταν ήδη ο Χριστιανισµός είχε αρχίσει να καταστρέφει αρκετά πανάρχαια ασιατικά έθνη. Το Ινδικό βασίλειο της Γκόα (Goa) λ.χ. ελεγχόταν ήδη πλήρως από τους χριστιανούς, παρά το ότι η πλειοψηφία των τελευταίων ανήκε στην κατώτερη τάξη και ο Ινδουϊσµός είχε ήδη τεθεί εκτός νόµου µε βασιλικό διάταγµα το οποίο επιπροσθέτως απαιτούσε την καταστροφή όλων των «ειδώλων». Με το ίδιο διάταγµα οργανωνόταν ο εξευτελισµός των ιερέων Βραχµάνων, που υποχρεώνονταν πλέον να παρακολουθούν τις κατηχήσεις των Ιησουϊτών προσηλυτιστών, ενώ οι βαπτίσεις των «ειδωλολατρών» γίνονταν δηµοσίως µε πανηγυρισµούς για την… «ήττα των δαιµόνων» (…) Όπως είχε γίνει στην Ευρώπη παλαιότερα, στην Βοµβάη κατεδαφίσθηκαν τα Εθνικά Ιερά και µε τα υλικά τους ανεγέρθησαν εκκλησίες και παντού οι ιερείς λυντσάρονταν από τους χριστιανούς και σπάζονταν τα αγάλµατα. Οι βασιλείς του Κόττε (Kotte), του Κάντυ (Kandy) και του Τρινκοµαλή (Trincomalee) της Κεϋλάνης, υπό τις υποσχέσεις των Πορτογάλων για στρατιωτική υποστήριξή τους, βαπτίσθηκαν χριστιανοί και διέταξαν τον υποχρεωτικό εκχριστιανισµό όλων των υπηκόων τους.

Το έτος 1551, προσηλυτίσθηκαν οι πρώτοι Ιάπωνες από τον δραστήριο Ιησουϊτη προσηλυτιστή Φραγκίσκο Ξαβέριο, που εκµεταλλεύθηκε την ανάγκη για άσυλο ενός καταζητούµενου για φόνο, του Γιαχίρο (Yajiro, Anjiro). Με πυρήνα την οικογένεια και το υπηρετικό προσωπικό του τελευταίου, δηµιουργήθηκε η πρώτη χριστιανική κοινότητα στην Καγκοσίµα (Kagoshima) της Ιαπωνίας.

Σε λίγο, γύρω στα 1558 – 1570, και παρά το ότι στην Ιαπωνία έχει ήδη νοµοθετηθεί η απαγόρευση του χριστιανικού προσηλυτισµού, οι Πορτογάλοι προσηλυτιστές διείσδυσαν δυναµικά στην χώρα, εκµεταλλευόµενοι την προσπάθεια του πολέµαρχου άρχοντος (daimyo) Όντα Νοµπουνάγκα (Oda Nobunaga, από το 1568 υποστηρικτή του Yoshiaki, τελευταίου Σογκούν, δηλαδή Αρχιστράτηγου, της γραµµής των Ashikaga) να εξουδετερώσει την µεγάλη ισχύ των πολεµιστών Βουδιστών µοναχών στα τότε πολιτικά πράγµατα της χώρας. Από τα προσηλυτιστικά κέντρα τους στο Γιαµαγκούτσι (Yamaguchi), το Χιράντο (Hirado) και το Μπούργκο (Bungo), οι Ιησουϊτες συντόνιζαν µεγάλη δυσφηµιστική εκστρατεία κατά του Βουδισµού Ζεν, κυρίως ανάµεσα στους ανθρώπους των κατωτέρων τάξεων, γύρω δε στο 1562, πέτυχαν την βάπτιση πολλών ευγενών πολεµιστών του Κιότο (Kyoto), πρωτεύουσας του σογκουνάτου Ashikaga.

Το έτος 1563, οι Ιησουϊτες προσηλυτιστές βάπτισαν τον διοικητή τής Οµούρα (Omura), Οµούρα Σουµιτάδα (Omura Sumitada), ο οποίος τους παραχώρησε την διαχείριση του λιµένος του Ναγκασάκι (Nagasaki) και πλήρη ελευθερία προσηλυτιστικής δράσεως µέσα στους υπηκόους του, ενώ τον Απρίλιο του 1569 ο Ιησουϊτης αρχιπροσηλυτιστής Louis Frois εγκαταστάθηκε κανονικά στο Κιότο. Οι Ιάπωνες δεν είχαν ακόµη αντιληφθεί το τι ακριβώς εκπροσωπούσαν οι προσηλυτιστές. ∆ύο µόλις χρόνια πριν, οι χριστιανοί είχαν γενικεύσει το παγκόσµιο «εν ονόµατι του Χριστού» αφρικανικό δουλεµπόριο, µε είσοδο των Ολλανδών, των Σουηδών, των ∆ανών και των Γάλλων στην «επιχείρηση» που έως τότε µονοπωλούσαν οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και λιγότερο, οι Γερµανοί. Οι δυστυχείς σκλάβοι, συχνά ρίχνονταν µαζικά στην θάλασσα αν υπήρχε πρόβληµα τροφής κατά την διάρκεια του ταξιδιού τών δουλεµπορικών, ενώ στον τόπο αφίξεως µαρκάρονταν στα στήθη µε πυρακτωµένο σίδερο και δέχονταν κατηχήσεις από ιεροκήρυκες για να… «ασπασθούν» τις «αλήθειες» του Χριστιανισµού. Την ίδια εποχή, οι Ιησουϊτες προσηλυτιστές, υπό την κάλυψη στρατιωτικών µονάδων, είχαν επιτεθεί κατά των Ινδουϊστών της νήσου Σάλσετ (Salsette) κοντά στην Βοµβάη, όπου η Εθνική Θρησκεία εξακολουθούσε να αντιστέκεται, κατέσφαξαν τους ιερείς, κατεδάφισαν Εθνικά Ιερά αλλά και πολλά µωαµεθανικά τεµένη και βάπτισαν υποχρεωτικώς όλα τα παιδιά κάτω των 14 ετών.

Το 1583, ο Χριστιανισµός είχε ήδη κάνει προσηλυτιστικές νίκες στην Ιαπωνία. Ο ναύαρχος, ένας από τους δύο στρατηγούς της εκστρατείας κατά της Κορέας, ένας ανεψιός, καθώς και ο προσωπικός ιατρός του κυβερνήτη Τογιοτόµι Χιντεγιοσί (Toyotomi Hideyoshi), όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι Ιάπωνες ευγενείς, είχαν βαπτισθεί χριστιανοί, ενώ ο τοπικός διοικητής της Αρίµα (Arima) όχι απλώς ασπάσθηκε την ξένη Θρησκεία αλλά και διέταξε επιπλέον την υποχρεωτική βάπτιση όλων των κατοίκων τριών πόλεων της δικαιοδοσίας του, εν συνόλω 3.000 άτοµα. Ωστόσο, την ίδια εποχή, µε την κατ’ έθιµον υποστήριξη του ανυποψίαστου ακόµη Χιντεγιοσί, εντάθηκε η συσπείρωση της πλειοψηφίας των Ιαπώνων γύρω από την Εθνική - Παραδοσιακή Θρησκεία του Σίντο (Shinto, Shintoism, εκ του shin tao, δηλαδή «ο Τρόπος των Θεών») και τον Βουδισµό Ζεν.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ωστόσο, το 1587, εξαιτίας των υποσκαπτικών δραστηριοτήτων των Ιησουϊτών προσηλυτιστών, καθώς και πληροφοριών για την καταστροφή των πολιτισµών που είχαν προκαλέσει σε άλλες χώρες, ο κυβερνήτης Χιντεγιοσί εξέδωσε ένα έδικτο κατά της «ξένης Θρησκείας», στο οποίο η Ιαπωνία ορίσθηκε ως χώρα αγαπητή στους Θεούς («γινκόκου»), που δεν µπορούσε ν’ ανέχεται την µισαλλοδοξία εκείνων που καθύβριζαν την Εθνική Θρησκεία των Ιαπώνων ως τάχα «ειδωλολατρική». Οι προσηλυτιστές διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα εντός 20 ηµερών και απαγορεύθηκε η άφιξη νέων Πορτογάλων εµπόρων. Ωστόσο, ο Ιάπωνας κυβερνήτης, µη υποψιαζόµενος την πανουργία των προσηλυτιστών δεν επέµενε πολύ στην αυστηρή εφαρµογή του εδίκτου, παραχωρώντας συνεχείς παρατάσεις στον χρόνο που όφειλαν οι προσηλυτιστές να εγκαταλείψουν την χώρα, πράγµα που στην ουσία δεν έµελλε να πραγµατοποιηθεί, αλλ’ αντιθέτως, η Ιαπωνία

λίαν συντόµως δέχθηκε νέο κύµα προσηλυτιστών, αυτή την φορά ∆οµινικανών και Φραντσισκανών.

Για µία περίπου δεκαετία, αργούντος του εδίκτου του Χιντεγιοσί, οι προσηλυτιστές θα δρουν στην «γινκόκου» Ιαπωνία υπό καθεστώς πλήρους ασυδοσίας. Εκείνη ακριβώς την εποχή άλλωστε οι χριστιανοί αλώνουν και την Κίνα και εντείνουν το αφρικανικό δουλεµπόριο. Ενώ οι Πορτογάλοι καταλύουν µε την βία των όπλων το βασίλειο της Jaffna και αρχίζουν συστηµατική καταστροφή των ινδουϊστικών ιερών και µωαµεθανικών τεµενών, καθώς και κατασχέσεις της περιουσίας τους την οποία ακολούθως αποδίδουν στους Φραντσισκανούς προσηλυτιστές, καθώς επίσης και κατασφαγή όλων των ιερέων και µαζικές βαπτίσεις του πληθυσµού (ολόκληρα χωριά βαπτίζονται µέσα σε λίγες µόνον ώρες κάτω από τα όπλα των στρατιωτών), στην Καντόνα της Κίνας, ο µορφωµένος προσηλυτιστής Ρίτσι (Ricci), προσπαθεί να πετύχει εισοδιασµό στην κινεζική κοινωνία. Οι Ιησουϊτες συνεργάτες του παρουσιάζονται στους εκεί αξιωµατούχους ως εξωτικοί µαθηµατικοί και αστρονόµοι και κερδίζουν την εµπιστοσύνη τους, ο δε Ρίτσι περιφέρεται αρχικά ντυµένος ως Βουδιστής µοναχός και, εν συνεχεία, όταν συνειδητοποιεί ότι οι µοναχοί του Βουδισµού δεν θεωρούνται ως κάτι το εξαιρετικό, ως Κοµφουκιανός διδάσκαλος. Για να εξαπατήσει τους Κινέζους χρησιµοποιεί τους αρχαίους κινεζικούς όρους «Σανγκ Τι» και «Τιέν» για να περιγράψει τον χριστιανό Θεό Ιαχωβά και παρουσιάζεται ως τάχα ανεκτικός προς τις τελετές υπέρ των προγόνων και υπέρ του Κοµφουκίου, ελπίζοντας να εξασφαλίσει τουλάχιστον έναν ικανό αριθµό «διπλοπίστων». Στην Ευρώπη, ο ναύαρχος Σερ Τζών Χώκινς (Sir John Hawkins), µπάζει και τους Άγγλους επισήµως στο διεθνές δουλεµπόριο, µε οργανωµένο στόλο 8 δουλεµπορικών και εισάγει επίσης µετοχές των δουλεµπορικών στο Χρηµατιστήριο του Λονδίνου, η δε βασίλισσα Ελισάβετ η Α (Elizabeth) του χαρίζει το πλοίο… «Ιησούς», ενώ στην Ολλανδία κατάσχονται τα έργα του καθηγητού Κορνηλίου Λούς (Cornelius Loos, 1546-1595), που είχε αµφοσβητήσει την ύπαρξη «µαγισσών» και «συµβολαίων» ή «σεξουαλικών επαφών» µεταξύ ανθρωπίνων πλασµάτων και... ∆ιαβόλου, και είχε αποκαλέσει «τυράννους» τους θεοκράτες και πλαστό τον «Βίο του Αγίου Ιλαρίωνος». Ο ίδιος, θα φυλακισθεί µε αυτοκρατορικό διάταγµα έως ότου ζητήσει γονατιστός συγγνώµη από τις εκκλησιαστικές αρχές. Ο συνάδελφός του καθηγητής Dietrich Flade, αρχιδικαστής, θεωρείται ύποπτος για τις ελαφρές ποινές που επιβάλει σε γυναίκες κατηγορούµενες ως «µάγισσες», συλλαµβάνεται από τις εκκλησιαστικές αρχές µε την κατηγορία ότι έχει... «πουλήσει την ψυχή του στον Σατανά», υποβάλλεται σε βασανιστήρια και αφού «οµολογεί» όλα όσα ήθελαν οι ιεροεξεταστές, στραγγαλίζεται και το σώµα του καίγεται σε πυρά. Στο Ρόττενµπουργκ (Rottenburg) της Γερµανίας µόνο στη διάρκεια ενός έτους αναφέρονται 150 θανατώσεις γυναικών µε την κατηγορία της «µαγείας».

Η σε κάποια στιγµή καλή πληροφόρηση του Χιντεγιοσί για το τι ακριβώς είναι και πώς δρα ο Χριστιανισµός, σηµατοδότησε το τέλος της προσηλυτιστικής ασυδοσίας το έτος 1596. Ο Χιντεγιοσί, που από το 1590 είχε ενώσει υπ’ αυτόν όλη την Ιαπωνία, διέταξε τώρα την αυστηρή εφαρµογή του εδίκτου του 1587. Είκοσι έξι πρωτεργάτες του χριστιανικού προσηλυτισµού συνελήφθησαν,

καταδικάσθηκαν εις θάνατον και σταυρώθηκαν σε δηµόσια θέα στο Ναγκασάκι, ενώ διατάχθηκε επίσης η άµεση αναχώρηση όλων των προσηλυτιστών και το γκρέµισµα των εκκλησιών και απαγορεύθηκε στους κρατικούς αξιωµατούχους να ασπάζονται την «ξένη Θρησκεία».

Ο Χιντεγιοσί πέθανε ωστόσο τον Σεπτέµβριο του έτους 1598, και για την διαδοχή του ακολούθησε µία µικρή περίοδος αναρχίας, στην διάρκεια της οποίας η αντίσταση στον εκχριστιανισµό σταµατά εντελώς και οι προσηλυτιστές βρήκαν ευκαιρία και αναπτύσσουν ξανά έντονη διαβρωτική και προσηλυτιστική δράση, προσπαθώντας να επαναλάβουν και στην Ιαπωνία τις επιτυχίες τους στην υπόλοιπη Ασία και την Αφρική. Εκείνη ακριβώς την εποχή, η «Ιερά Εξέταση» στην θανατώνει στην Ινδία περισσότερα από 5.000 άτοµα, ενώ στην Άπω Ανατολή καίγονται αµέτρητα Ιερά και δολοφονούνται συστηµατικά οι ιερείς των εθνικών θρησκειών. Ισπανοί, Πορτογάλοι, Εβραίοι και Άραβες δουλέµποροι σκλαβώνουν ολόκληρες φυλές της Αφρικής και τις πωλούν στους χριστιανούς αποίκους της Β. Αµερικής: οι συνθήκες διαβιώσεως και µεταφοράς των σκλάβων ήσαν τόσο φρικτές, που από τα 11 εκατοµµύρια µαύρων σκλάβων που υπολογίζεται τελικά, µε τις πλέον συντηρητικές εκτιµήσεις, ότι αιχµαλώτισαν οι δουλέµποροι (ενώ ο καθηγητής W. E. B. Dupois υπολογίζει σε πάνω από 100 εκατοµµύρια αυτούς που είτε κατεσφάγησαν, είτε έγιναν δούλοι), µόνο το 10%, δηλαδή 1,1 µόλις εκατοµµύριο, έφθασε τελικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ήταν η φρικτή εποχή που ο βασιλεύς της Αγγλίας Τζαίηµς, νοµοθετούσε (το έτος 1603) τον βασανισµό και την θανάτωση όλων των «αιρετικών και µάγων» της χώρας του.

Στην Ιαπωνία πάντως, στον ανηλεή αγώνα για το ποιος θα κυβερνούσε εφεξής την χώρα, επεκράτησε εν τέλει ως Σογκούν µε πρωτεύουσά του το Έντο ή Γιέντο (Edo, Yedo), ο Τοκουγιάβα Αϊγεγιάσου (Tokugawa Iyeyasu), του οποίου το γένος (Τοκουγιάβα), θα κυβερνήσει την «Ηλιακή Αυτοκρατορία» έως το έτος 1867 µε την βοήθεια του παραδοσιακού ηθικού κώδικος τιµής και συµπεριφοράς του Μπουσίντο (Bushido, «Ο Τρόπος του Πολεµιστή») και των πολεµιστών Σαµουράϊ (Samurai). Στα πρώτα έτη της βασιλείας του, ο Αϊγεγιάσου, που κήρυξε απόγονο των Θεών τον Μικάδο (Αυτοκράτορα), αθέατο έκτοτε στο ανάκτορά του στο Κιότο, έδειξε αφελώς όχι απλώς ανοχή αλλά και εύνοια προς τους εκατοντάδες Ιησουϊτες προσηλυτιστές, µε αποτέλεσµα εντός ολίγων ετών δεκάδες χιλιάδες Ιάπωνες να παρασυρθούν σε εκχριστιανισµό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1600, πολύ συχνά µε οικονοµική βοήθεια από τον ίδιο τον Σογκούν, κτίσθηκαν εκατοντάδες εκκλησίες, ακόµη και στην πρωτεύουσα Έντο (που από το 1868 και εντεύθεν λέγεται Τόκυο), και ιδρύθηκαν δεκάδες «ιεραποστολές» όχι µόνον από τους Ιησουϊτες αλλά και από Αυγουστινιανούς, Φραντσισκανούς και ∆οµινικανούς, στο δε Ναγκασάκι η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ήσαν πλέον βαπτισµένοι χριστιανοί. Χριστιανικά βιβλία άρχισαν πλέον να εκδίδονται στην Ιαπωνική, ενώ ιδρύθηκαν αρκετά χριστιανικά σχολεία µε σκοπό να κτυπήσουν καίρια την βουδιστική παιδεία, καθώς και ειδικά κέντρα εκπαιδεύσεως Ιαπώνων προσηλυτιστών στην Μανίλα των Φιλιππίνων. Εντός µόνον δύο ετών, από το 1603 έως το 1605, οι χριστιανοί της Ιαπωνίας θα

υπερτετραπλασιασθούν.

Το 1612, έχοντας ήδη επαρκή αριθµό πιστών για κάτι τέτοιο, οι χριστιανοί προσπάθησαν ν’ ανατρέψουν τον Αϊγεγιάσου και να κάνουν κατά την προσφιλή τους µέθοδο ανοικτές επιθέσεις κατά των εθνικών παραδόσεων της χώρας. Ο Αϊγεγιάσου όµως, καταλαβαίνοντας εγκαίρως το σφάλµα της ανοχής προς ανθρώπους που κατ’ ουσίαν απέβλεπαν όχι µόνον στην φυσική εξόντωση του ιδίου, αλλά κυρίως στην καταστροφή του Ιαπωνικού πολιτισµού, αρχίζει εσπευσµένο διωγµό εναντίον τους, τον µοναδικό παγκοσµίως που µπόρεσε να οργανωθεί εκείνη την δύσκολη εποχή της άγριας χριστιανικής επεκτατικότητος από αµυνόµενο έθνος. Οι προσηλυτιστές συνελήφθησαν και απελάθηκαν, απαγορεύθηκε το εµπόριο µε Ρωµαιοκαθολικές χριστιανικές χώρες, κατεδαφίσθηκαν όλες οι εκκλησίες και η ιδιότητα του χριστιανού εξισώθηκε τώρα µε εσχάτη προδοσία. ∆εκάδες χιλιάδες βαπτισµένοι Ιάπωνες εγκατέλειψαν την χώρα αναζητώντας καταφύγιο στην Ινδοκίνα και τις Φιλιππίνες, ενώ όλοι οι κάτοικοι της χώρας όφειλαν εφεξής να έχουν κάποιο χαρτί που να πιστοποιεί ότι θρησκεύονται σε µη χριστιανική Θρησκεία.

Μέσα σε δύο µόνον έτη, για να γλιτώσουν την θανατική καταδίκη, οι εναποµείναντες βαπτισµένοι Ιάπωνες αποστάτησαν µαζικώς, όπως ακριβώς είχαν βαπτισθεί, συνήθως κατ’ απαίτηση κάποιων χριστιανών αρχόντων τους. Μόνον 250 περίπου φανατικοί επέλεξαν το αγαπηµένο στους χριστιανούς «µαρτύριο» που θα τους εξασφάλιζε την υποτιθέµενη «αιώνια ζωή», ενώ άλλοι αµετανόητοι χριστιανοί οργανώθηκαν από τους προσηλυτιστές σε παράνοµες οργανώσεις. Ένας εκ των Ιησουϊτών ωστόσο, επ’ ονόµατι Φερρέϊρα (Ferreira), όχι απλώς αποστάτησε, αλλά επιπροσθέτως άρχισε να πρωτοστατεί στον διωγµό των πρώην οµοθρήσκων του και συνέγραψε ολόκληρη σειρά βιβλίων, στα οποία κατέρριπτε τους µύθους και τις ψευδολογίες του Χριστιανισµού και απεκάλυπτε τους σκοτεινούς πραγµατικούς σκοπούς του που είναι η καταστροφή της ποικιλίας των Εθνών και η στυγνή παγκόσµια κυριαρχία.

Ο Αϊγεγιάσου έχει σώσει το έθνος του, αν και την ίδια σθεναρή αντίσταση κατά του εκχριστιανισµού θ’ απαιτηθεί να προβάλουν επί πολλές ακόµη δεκαετίες οι επόµενοι Σογκούν των Τοκουγιάβα, κυρίως εξαιτίας της δράσεως των µυστικών οργανώσεων κατά της ιαπωνικής κοινωνίας. Σε ένα έδικτο που εξέδωσε το έτος αυτό, καταγγέλλει ευθέως τους χριστιανούς ως αθλίους ανθρώπους «…που έφθασαν στην Ιαπωνία… αποφασισµένοι να επιβάλουν σταδιακά µία απάνθρωπη εξουσία και να καταστρέψουν τις υγιείς αντιλήψεις των ανθρώπων, ώστε να έχουν την δυνατότητα ν’ ανατρέψουν την νόµιµη κυβέρνηση της χώρας, να την καταλάβουν και να υποδουλώσουν τους κατοίκους της. Αποτελούν έναν ολέθριο σπόρο που πρέπει µε κάθε τρόπο να τσακισθεί».

Μετά από την Ιαπωνία, τα σκοτεινά σχέδια των Ιησουϊτών έγιναν αντιληπτά και στην Κίνα. Εγκατεστηµένος στο Πεκίνο, ο διάδοχος του Ρίτσι προσηλυτιστής Γιόχαν Αδάµ Σαλ φον Μπελ (Johann Adam Schall von Bel), χρηµατοδοτηµένος αφειδώς από τον ∆ούκα της Βαυαρίας, συνεργάσθηκε µε εντόπια αντικαθεστωτικά στοιχεία αλλά και χριστιανούς του Μακάο για την ανατροπή της δυναστείας των Μινγκ που δεν φαίνονταν διατεθειµένοι να προδώσουν την Εθνική τους Παράδοση και Θρησκεία. Με έδικτο του έτους αυτού, απαγορεύθηκε εφεξής σε Κινέζους να βαπτίζονται χριστιανοί και απελάθηκαν στο Μακάο όλοι οι προσηλυτιστές.

Το έτος 1617, ο διάδοχος του Αϊγεγιάσου Σογκούν Χιντετάντα (Hidetada), εξάρθρωσε µία προς µία τις µυστικές οργανώσεις των χριστιανών, των οποίων οι αρχηγοί, ξένοι προσηλυτιστές ή Ιάπωνες, αποκεφαλίσθηκαν, κάηκαν στην πυρά ή σταυρώθηκαν, ενώ τα απλά µέλη φυλακίζονταν έως να δηλώσουν την πλήρη συµµόρφωσή τους µε την νοµιµότητα, πράγµα που συνήθως έκαµαν εντός λίγων µόνον ηµερών, ενώ το 1619 εκτελέσθηκαν στις πόλεις Φουσίµι (Fushimi) και Κιότο (Kyoto), 60 περίπου προσηλυτιστές και οπαδοί τους. Την ίδια ακριβώς εποχή, στον ήδη φωτισµένο από το εξ Ιουδαίας φως κόσµο κυριαρχεί η θεοκρατική φρίκη. Στην Τουλούζη της Γαλλίας, θανατώθηκε το 1619 στην πυρά, αφού πρώτα του έκοψαν την γλώσσα, ο Ιταλός ελευθερόφρων Λουκίλο Βανίνι (Lucilio Vanini), µε την κατηγορία ότι διέδιδε την αθεϊα στο βιβλίο του «Περί Των Θαυµασίων Μυστηρίων Της Φύσεως» («De Admirandis Naturae Arcanis»), ενώ στην Νέα Αγγλία, µία ακόµη επιδηµία ευλογιάς που έφεραν οι χριστιανοί λευκοί, έφερε τον θάνατο στο 60 % των επιζησάντων από προηγούµενες επιδηµίες Ινδιάνων και οι ευσεβείς χριστιανοί του Πατουξέτ (Patuxet), που µετονοµάσθηκε από αυτούς σε Πλύµουθ (Plymouth), ευχαριστούσαν στις εκκλησίες τους τον Θεό τους που… καθάρισε πλήρως τον τόπο από τους «ειδωλολάτρες» και έδωσε εύφορα εδάφη στον «εκλεκτό του λαό» !

Στις ασιατικές ήττες του, ο Χριστιανισµός απάντησε µε ένταση της προσηλυτιστικής δράσεώς του. Το έτος 1622, ο Πάπας ίδρυσε την λεγόµενη «Προπαγάνδα» ή άλλως «Ιερά Σύναξη για την ∆ιάδοση της Πίστεως» («Sacra Congregatio de Propaganda Fide»), έναν άρτιο µηχανισµό εκπαιδεύσεως αρχιπροσηλυτιστών ικανών να πείθουν, να παραπλανούν ή να φοβίζουν τους απλούς Εθνικούς ώστε να τους αποσπούν εύκολα από τις πατρώες Θρησκείες τους. Στην Κίνα ωστόσο, νέο έδικτο κατά του Χριστιανισµού, επέβαλε την απέλαση όλων των ξένων προσηλυτιστών που έχουν εισέλθει ξανά στην χώρα µετά τα χαλαρά εναντίον τους µέτρα του 1616 και ήδη οι αποστάτες από την Εθνική Θρησκεία έχουν φθάσει τους 13.000 ανθρώπους σε 7 εν συνόλω επαρχίες της Κίνας, ενώ στην Ιαπωνία, καίγονται στην πυρά οι προσηλυτιστές Σνίγκα (Sniga) και Φλόρες (Flores) που επεχείρησαν να εισέλθουν στην χώρα µεταµφιεσµένοι ως έµποροι και αποκεφαλίσθηκε επίσης το 12µελές πλήρωµα του πλοίου που τους µετέφερε, ενώ ο Σογκούν Χιντετάντα διέταξε την εκτέλεση 50 περίπου φυλακισµένων χριστιανών στο Ναγκασάκι και την Σουζούτα (Suzuta).

Το επόµενο έτος, ο Σογκούν Ιγιεµίτσου (Iyemitsu, Iemitsu), διάδοχος του Χιντετάντα, εξάρθρωσε πολλούς παράνοµους µηχανισµούς των χριστιανών, και οι Ιησουϊτες προσηλυτιστές Αντζέλις (Angelis) και Μόντο Χάρα (Mondo Hara) θανατώθηκαν µαζί µε είκοσι περίπου οπαδούς τους. ∆έκα έτη αργότερα, το 1633, ο Ιγιεµίτσου εξέδωσε έδικτο µε το οποίο απαγόρευσε τα ταξίδια των Ιαπώνων στο εξωτερικό, όπως και την ανάγνωση ξένων βιβλίων, για ν’ αποφύγει την «µόλυνση» του έθνους του από τα «καταστροφικά χριστιανικά ήθη».

Το έτος 1637, κατά το οποίο σε µία ακόµη «Αγία Σταυροφορία» των χριστιανών Αµερικανών, οι ένοπλοι του Τζών Μέησον (John Mason) επετέθησαν στον καταυλισµό των Ινδιάνων Πεκώ (Pequot), τον πυρπόλησαν και κατέσφαξαν 700 περίπου αµάχους, εξαφανίζοντας έκτοτε την φυλή, στην Ιαπωνία, µε πρόσχηµα την βαριά φορολογία του τοπικού κυβερνήτη της Αρίµα (Arima), που από το 1583 αποτελούσε κέντρο της χριστιανικής δράσεως, οι µυστικές οργανώσεις των χριστιανών, εδώ φορώντας ευκαιριακά το προσωπείο της ανταρσίας, κατόρθωσαν να εξεγείρουν σε µία προσπάθεια αντιπερισπασµού τον πληθυσµό της περιοχής. Χιλιάδες χριστιανοί που οι προσηλυτιστές έχουν φροντίσει να «συγχωρέσουν» για το υποτίθεται «θανάσιµο αµάρτηµα» της αποστασίας, παρασύρθηκαν σε µία µεγάλη ανταρσία µε απίστευτες ωµότητες και µεγάλες καταστροφές σε κτίρια και µνηµεία, η οποία έµεινε στην Ιστορία ως «Επανάσταση Σιµαµπάρα» (Shimabara).

Αυτή η υπό το λάβαρο του «Αγίου ∆ισκοπότηρου» επανάσταση κατεστάλη το αµέσως επόµενο έτος και οι τελευταίοι οπαδοί της κλείσθηκαν σε ένα εγκαταλελειµµένο κάστρο, όπου εξοντώθηκαν µέχρις ενός µετά από πολιορκία ενός περίπου µηνός. Οι διαπραχθείσες από τους επαναστάτες ωµότητες, προκάλεσαν νέους διωγµούς σε όλη την Ιαπωνία κατά των «εχθρών του ανθρώπινου πολιτισµού», ενώ ιδρύθηκαν ειδικά αστυνοµικά σώµατα για τον εντοπισµό και την εξάρθρωση των παράνοµων µηχανισµών των προσηλυτιστών. Από το έτος αυτό άρχισε το λεγόµενο «Σακόκου» (sakoku), η αποµόνωση δηλαδή της Ιαπωνίας από όλον τον υπόλοιπο κόσµο, καθώς απαγορεύθηκε επί ποινή θανάτου πλέον στους Ιάπωνες να ταξιδεύουν σε άλλες χώρες, καθώς επίσης και το εµπόριο όχι µόνον µε τους Ευρωπαίους αλλά και τις χριστιανικές Φιλιππίνες που θεωρούνται πηγή πολιτισµικής µολύνσεως. Ο Σογκούν Ιγιεµίτσου παρίστατο αυτοπροσώπως σε όλες τις δίκες των ανατρεπτικών, ενώ όλοι οι ύποπτοι υποχρεώνονταν να τσαλαπατήσουν εικόνες, σταυρούς και οµοιώµατα του Εσταυρωµένου (το λεγόµενο «φουµιέ», «fumie») για ν’ αποδειχθεί η αθωότητά τους, είναι γνωστό δε ότι ακόµη και στα µέσα του 19ου αιώνος οι κάτοικοι του Ναγκασάκι, της πόλεως που είχε φιλοξενήσει το αρχηγείο των προσηλυτιστών, µία φορά τον χρόνο θ’ αποδεικνύουν µε αυτόν τον τρόπο, δηλαδή µε το «φουµιέ», το ότι δεν έχουν µολυνθεί από την «καταστροφική ξένη Θρησκεία». ∆εν είναι διόλου τυχαία άλλωστε η επιλογή των Αµερικανών να ρίξουν τον Αύγουστο του 1945 την µία από τις δύο ατοµικές βόµβες τους στην συγκεκριµένη πόλη. Το ότι οι

«νικητές» υποχρέωσαν άλλωστε τον αυτοκράτορα Χιροχίτο (Hirohito, 1926-1989) να απαρνηθεί την «ηλιακή καταγωγή» του και το ιαπωνικό έθνος να γκρεµίσει τον 1.700 ετών Εθνικό του Βωµό του Ίζε (Ise), δείχνουν ότι υπήρχε σαφής θρησκευτική προέκταση στα γεγονότα αυτά.

Το 1639, ο Χριστιανισµός έχει πλέον ξεριζωθεί εντελώς και διατάχθηκε από τον Σογκούν Ιγιεµίτσου, στα πλαίσια του «Σακόκου», η άµεση καταστροφή όλων των ξένων πλοίων που εισέρχονταν στα χωρικά ύδατα (εκτός µόνον των Ολλανδικών επειδή εκτιµάτο ότι οι Ολλανδοί ήσαν µάλλον αδιάφοροι για προσηλυτισµούς), και η εξόντωση όλων ανεξαιρέτως των επιβατών που θεωρούντο φορείς της «καταστροφικής ξένης Θρησκείας». Τα λίγα Ολλανδικά πλοία που γίνονταν δεκτά οδηγούντο σε ένα µόνον λιµάνι, το Ναγκασάκι, και τα πληρώµατά τους παρακολουθούντο εκ του σύνεγγυς, ενώ ο,τιδήποτε θύµιζε Χριστιανισµό κλειδωνόταν σε κιβώτια και αποδιδόταν µόνον κατά την αναχώρηση του πλοίου. Το πρώτο Πορτογαλικό πλοίο που προσπάθησε το 1640 να εισδύσει στην Ιαπωνία, αιχµαλωτίσθηκε και πυρπολήθηκε, ενώ εξοντώθηκε όλο το πλήρωµα και οι επιβάτες του. Η τελευταία γνωστή «αποστολή αυτοκτονίας» των προσηλυτιστών σηµειώνεται ιστορικά το έτος 1642, όταν Ιησουϊτες προσηλυτιστές από το Μακάο (Macao) που εισήλθαν κρυφά στην χώρα, συνελήφθησαν, φυλακίσθηκαν και εν συνεχεία θανατώθηκαν δηµοσίως για παραδειγµατισµό.

Το «Σακόκου» άντεξε σε όλη την διάρκεια του 18ου αιώνος και του πρώτου ηµίσεως του 19ου. ∆ύο απόπειρες των χριστιανών να πλεύσουν στο Ναγκασάκι, η πρώτη το έτος 1797 και η δεύτερη το έτος 1799, απέτυχαν οικτρά, ενώ το 1837 βοµβαρδίσθηκε το αµερικανικό πλοίο «Μόρρισον» που επιχείρησε να αποβιβάσει εµπόρους και πολλούς προσηλυτιστές. Στις 2 Ιουλίου του 1853 ωστόσο, ο αλαζών αµερικανός ναύαρχος Μάθιου Πέρρυ (Matthew Perry) µε 4 µεγάλα πολεµικά πλοία και 61 κανόνια, θα φθάσει κατευθείαν στην Uraga της Ιαπωνίας, κοντά στην πρωτεύουσα Έντο, και θα επιδώσει στον 13ο Σογκούν Ιεσάντα (Iesada) την απαίτηση του χριστιανικού κόσµου ν’ ανοίξει η χώρα όλα τα λιµάνια της. Οι Ιάπωνες αποδέχθηκαν δύο από τους όρους που έθεσε ο Πέρρυ, ν’ ανοίξουν δηλαδή δύο λιµάνια τους για τα αµερικανικά µόνον πλοία και να παρέχουν βοήθεια σε αµερικανικά ναυάγια.

Λίγο αργότερα, το έτος 1858, οι ξένοι χριστιανοί πιέζοντας τους επίτροπους του ανήλικου, µόλις 12χρονου, Σογκούν Ιεµόχι (Iemochi), πέτυχαν την κατάργηση του ετησίου «φουµιέ» του Ναγκασάκι και την ελεύθερη δράση των προσηλυτιστών. Λίγα έτη αργότερα, όταν οι Αµερικανοί χριστιανοί κατέσφαζαν τους Ινδιάνους Απάτσι, Νάβαχο και Σιού υπό τα κυνικά λόγια του στρατηγού Σέλµαν («όσο περισσότερους σκοτώσουµε εφέτος, τόσο λιγώτερους θα έχουµε να σκοτώσουµε του χρόνου, γιατί όσο παρατηρώ τους Ινδιάνους τόσο πείθοµαι ότι πρέπει να τους σκοτώσουµε όλους») ή τους µοίραζαν καλαµποκάλευρο ζυµωνένο µε στρυχνίνη, στην Ιαπωνία, µε αφορµή

την δολοφονία ενός Άγγλου, βοµβαρδίσθηκε αγρίως το λιµάνι της Καγιοσίµα και σε λίγο, ο µόλις 18χρονος και φιλάσθενος Σογκούν Ιεµόχι, υποχρεώθηκε ν’ ανοίξει τα λιµάνια της Χακοντάτε (Hakodate), Σιµόντα (Shimoda) και Ναγκασάκι, στους Αµερικανούς, Άγγλους, Ρώσους, Γάλλους και Ολλανδούς, που προηγούµενως έχουν βοµβαρδίσει το λιµάνι του Σιµονοσέκι (Shimonoseki), έπειτα από την πυρπόληση ενός ευρωπαϊκού πλοίου που επεχείρησε να εισέλθει στο λιµάνι.

Το 1868, έτος που ο Αµερικανός στρατηγός Κάστερ (George Armstrong Custer), κατέσφαξε έναν ολόκληρο καταυλισµό ειρηνικών Ινδιάνων Τσεγιέν, µαζί µε τα άλογά τους στο Washita River, η σογκουνατική δυναστεία των Τοκουγιάβα, που τόσο γενναία αντιστάθηκε στον εκχριστιανισµό και την αφοµοίωση των Ιαπώνων, τερµατίσθηκε κατ’ απαίτηση των ξένων χριστιανών µε υποχρέωση του τελευταίου Σογκούν Γιοσινόµπου (Yoshinobu) σε παραίτηση µετά από ήττα του στρατού του. ∆εν χρειάσθηκε περισσότερο από 2 – 3 έτη για ν’ αρχίσουν οι ξένοι χριστιανοί την επίθεση σε όλο το παραδοσιακό σχήµα των Ιαπώνων. Σε συνεργασία µε τους προδότες σύµβουλους του νεαρού αυτοκράτορος (Μικάδο) Μοντσουχίτο, κατάργησαν τον θεσµό των πολεµιστών Σαµουράϊ που αποτελούσαν το ένα δέκατο σχεδόν του πληθυσµού, καθώς και κάθε είδους τοπική αυτονοµία (µε το διάταγµα της 29ης Αυγούστου 1871) και όλα τα εδάφη των πολεµάρχων γαιοκτηµόνων (daimyo) εδόθησαν στον αυτοκράτορα έναντι µίας συντάξεως ως αποζηµίωση. Ήταν µία τραγική στιγµή στην Ιστορία του ιαπωνικού έθνους. Η πλειοψηφία των Σαµουράϊ καταδικάσθηκε σε πλήρη εξαθλίωση, και πολλές σύζυγοί τους άρχισαν να πωλούνται οικειοθελώς στα µπορντέλα των ξένων χριστιανών και των Ιαπώνων συνεργατών τους, για να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογενείας τους.

Το 1873, η Ιαπωνία υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την άνευ όρων δράση των χριστιανών προσηλυτιστών και να υιοθετήσει την χρονολόγηση των χριστιανών και το Γρηγοριανό ηµερολόγιο, ένα έτος αργότερα ωστόσο, ο ευπατρίδης Έτο Σιµπέϊ (Eto Shimpei), υφυπουργός Παιδείας, παραιτήθηκε από την θέση του και επικεφαλής 2.000 Σαµουραϊ προσπάθησε να εξεγείρει την παραδοσιακή κοινωνία της νήσου Κυούσου (Kyushu) ενάντια στην ξενόδουλη κεντρική κυβέρνηση που οι ίδιοι είχαν αφελώς φέρει στην εξουσία. Η εξέγερση έµελλε να είναι σύντοµη. Ο Έτο θα συλληφθεί, θ’ αποκεφαλισθεί και το κεφάλι του θα εκτεθεί δηµοσίως προς παραδειγµατισµό, ενώ το ίδιο έτος εκδόθηκε αυτοκρατορικός νόµος που απαγόρευε στους Σαµουραϊ να φέρουν όπλα και να διατηρούν την ιδιαίτερη κόµµωσή τους.

Τρία έτη αργότερα, ο ευπατρίδης Τακαµόρι Σαϊγκό (Takamori Saigo), απογοητευµένος από την ξενοδουλεία της κεντρικής κυβερνήσεως και του άβουλου Αυτοκράτορος, ήδη τιµωρηθείς το έτος 1868 µε εξορία για την αντίδρασή του στο σάρωµα των παραδόσεων µετά την κατάργηση του

Σαγκουνάτου Τοκουγιάβα τον στρατό του οποίου ο ίδιος είχε νικήσει, παραιτήθηκε από την υψηλή κυβερνητική του θέση, και συνεχίζοντας ουσιαστικά τον αγώνα του Έτο Σιµπέϊ, συγκέντρωσε γύρω του, στην ιδιαιτέρα πατρίδα του, την νήσο Κυούσου (Kyushu), όλους τους πρώην Σαµουραϊ που αρνούντο τον εξευτελισµό τού να ζουν όπως απαιτούσαν οι ξένοι επικυρίαρχοι και κήρυξε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ιδρύοντας κέντρα εκπαιδεύσεως 7.000 νέων µαχητών. Ήδη η κατοχή όπλων από τους Σαµουράϊ τιµωρείτο µε φυλάκιση, το ίδιο και η διδασκαλία της πολεµικής τους τέχνης. Άλλοι 200 Σαµουράϊ συγκεντρώθηκαν στο Κουµαµότο (Kumamoto), ίδρυσαν την «Αδελφότητα Κάµι Καζέ» (Kami Kaze) και επετέθηκαν µόνον µε τα παραδοσιακά τους όπλα κατά του αυτοκρατορικού στρατού, φονευθέντες µέχρις ενός.

Το έτος 1877, 40.000 επαναστάτες Σαµουράϊ υπό τον Τακαµόρι Σαϊγκό, οπλισµένοι µε τα παραδοσιακά τους όπλα, αντιµετώπισαν στις 24 Σεπτεµβρίου, στην περίφηµη µάχη της Σατσούµα (Satsuma), 60.000 στρατιώτες του αυτοκρατορικού στρατού, οπλισµένους µε υπερσύγχρονα όπλα και διδαχθέντες την πολεµική µέθοδο των ξένων χριστιανών. Όπως είναι φυσικό, οι Σαµουράϊ ηττήθηκαν κατά κράτος, αλλά πέθαναν τιµηµένα όπως απαιτούσε ο ιδιαίτερος κώδικας τιµής, το «Μπουσίντο». Ο τραυµατισµένος 45χρονος Σαϊγκό αυτοκτόνησε µε τον παραδοσιακό τρόπο των πολεµιστών για να µην συλληφθεί, ενώ 25.000 πολεµιστές του είχαν ήδη πέσει στο πεδίο της µάχης και οι υπόλοιποι αιχµαλωτισθεί, εκ των οποίων οι 2.000 εκτελέσθηκαν αργότερα µε την κατηγορία της... «εσχάτης προδοσίας» (...)

OI KYNIKOI ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ (Προλόγισµα στο οµώνυµο θεατρικό έργο του συγγραφέα, ποιητή κια ηθοποιού Νίκου Καλογερόπουλου).

Στην, ηθεληµένη ή όχι, παραποίηση ή έκπτωση πολλών λέξεων του Αρχαίου Ελληνικού κόσµου, η σύγχρονη ανθρωπότητα οπωσδήποτε χάνει πολλά. Ανάµεσα σε αυτές τις πάµπολλες λέξεις (αφέλεια, απάθεια, φιλία, θεός, δηµοκρατία και δεκάδες άλλες), στέκει και η λέξη «Κυνικός», η οποία, προς ατυχία εκατοµµυρίων ανθρώπων που οι Μούσες και η Φιλοσοφία δεν τους τίµησαν µε τα δώρα τους, έχει προσλάβει αρνητικό νόηµα σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ενώ τα σύγχρονα ηµέτερα λεξικά ορίζουν µυωπικώς τον «Κυνικό» ως τίποτε περισσότερο από ένα πρόσωπο το οποίο... «εκ συστήµατος διαπιστώνει λάθη και δυσπιστεί σε ό,τι αφορά τη σοβαρότητα ή αγαθότητα των ανθρώπινων προθέσεων και πράξεων και αντιδρά πάντοτε µε ειρωνεία και σαρκασµό»

Στο παλαιό καλό, σαν το κρασί που λέµε, «Λεξικό Σούδα», θα διαβάσουµε ωστόσο εντελώς άλλα πράγµατα, ότι δηλαδή ο «Κυνισµός» είναι «ΑΙΡΕΣΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ. Ο ∆Ε ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΠ’ ΑΡΕΤΗ Ο∆ΟΣ. ΤΕΛΟΣ ∆Ε ΤΟΥ ΚΥΝΙΣΜΟΥ ΤΟ ΚΑΤ’ ΑΡΕΤΗ ΖΗΝ.. ΗΡΕΣΚΕ ∆’ ΑΥΤΟΙΣ ΛΙΤΩΣ ΒΙΟΥΝ, ΑΥΤΑΡΚΕΣΙ ΧΡΩΜΕΝΟΙΣ ΣΙΤΙΟΙΣ, ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ∆ΟΞΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑΦΡΟΝΕΙΝ..». Οι «Κυνικοί» εποµένως ήταν Φιλοσοφική Σχολή, και µάλιστα µία από τις µακροβιότερες. Η Σχολή τους, ιδρύθηκε από τον Αντισθένη (445 – 360 ή 444 - 368), υιό ενός Αθηναίου και µίας δούλης από τη Θράκη, διακριθέντα πολεµιστή στη µάχη της Τανάγρας και µετέπειτα µαθητή του σοφιστή Γοργίου στη Ρητορική, και εν συνεχεία, στη Φιλοσοφία, του Σωκράτους, στον θάνατο του οποίου υπήρξε παρών. Η Σχολή ιδρύθηκε στο Κυνόσαργες των Αθηνών, το µόνο γυµνάσιο της πόλεως που δεχόταν µη Αθηναίους πολίτες και ταυτοχρόνως αποτελούσε Ιερό Άλσος του Ηρακλέους (από το οποίο Άλσος και µετωνοµάσθησαν άλλωστε τα µέλη σε «Κυνικούς» από «Αντισθενικοί» που λέγονταν αρχικώς). Οι «Κυνικοί», ήσαν πνευµατικοί απόγονοι του Σωκράτους, ανήκοντας στις Σχολές που απεκλήθησαν «Ελάσσοντες Σωκρατικοί», αν και ως προς τη µέθοδο της διδασκαλίας τους έλαβαν αρκετά στοιχεία από τους «Σοφιστές». Για τον Αντισθένη και τους µαθητές του, η Φιλοσοφία είναι καθαρά κοσµική σοφία (χαρακτηριστική είναι µάλιστα η ρήση του πρώτου ότι «τότε οι πόλεις χάνονται, όταν δεν µπορούν να ξεχωρίσουν τους κακούς από τους καλούς»), ενώ η Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραµένει σκοπός του βίου, είναι κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια, ούτε επίπονη εκπαίδευση (∆ιογένης Λαέρτιος 6, 2). Η Αρετή, που είναι κάτι το υπαρκτό, µπορεί να διδαχθεί µε πολύ απλό τρόπο στον άνθρωπο, αφού η αρχή για τη µάθηση είναι η προσεκτική σπουδή των λέξεων («ΑΡΧΗ ΠΑΙ∆ΕΥΣΕΩΣ Η ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ»), και αν µάλιστα αυτή (δηλ. η Αρετή) κάποτε κατακτηθεί, είναι παντελώς αδύνατον να απωλεσθεί.

Για τους «Κυνικούς», ο λόγος λειτουργεί µόνον στο να αποφαίνεται για το τι υπάρχει ή υπήρχε: «ΠΡΩΤΟΣ (ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ) ΩΡΙΣΑΤΟ ΛΟΓΟΝ, ΕΙΠΩΝ, ΛΟΓΟΣ ΕΣΤΙΝ Ο ΤΟ ΤΙ ΗΝ Ή ΕΣΤΙ ∆ΗΛΩΝ» (Ed. Mullach, Fragmenta Philosophorum Graecorum, II, 283), ενώ τα αγαθά διακρίνονται µόνο σε δύο κατηγορίες, τα εξωτερικά (ιδιοκτησία, σωµατική ηδονή, πολυτέλεια) και τα εσωτερικά. Στα δεύτερα είναι που ανήκει το κατ’ εξοχήν ζητούµενο των φιλοσόφων, δηλαδή η ασφαλής γνώση της Αληθείας και του Εαυτού. Οι «Κυνικοί», κηρύσσουν ωστόσο µία «έµπρακτη» Ηθική, κατά την οποία η Αρετή όλως «παραδόξως» δεν εξαρτάται από τη Γνώση, αλλά είναι αποτέλεσµα ασκήσεως, εθισµού και αυτοελέγχου. Με πρότυπο τον Ηρακλέα, καλούν σε προσωπική αυτάρκεια µέσω της απαλλαγής από τις λεγόµενες ανάγκες, αλλά και µέσω της

πορεύσεως σε έναν φυσικό τρόπο καθηµερινού βίου, µε απλότητα, σκληραγωγία και αυτοδιάθεση. Ο «σοφός» των «Κυνικών» είναι ΑΥΤΑΡΚΗΣ, αφού έχει (µε το να είναι τέτοιος) τον πλούτο όλων των ανθρώπων. ∆ίνοντας συνεπώς έµφαση στον καθηµερινό Τρόπο αντί στη Θεωρία, οι «Κυνικοί» επίγονοι του Αντισθένους, οι λεγόµενοι και «Αντισθενικοί», ταξίδευσαν µε ιεραποστολική σχεδόν διάθεση από άκρου σε άκρο του Ελληνιστικού και Ρωµαϊκού κόσµου, ντυµένοι πτωχικά, µ' ένα σακούλι στον ώµο για τη λιγοστή τροφή τους, αντισυµβατικοί σε όλους τους τοµείς (κατά κανόνα αρνούµενοι ακόµη και εκείνους τους συγκεκριµένους τοµείς της κοινωνικότητος που αναµφίβολα σεβόταν και τιµούσε ο ιδρυτής τους Αντισθένης), βρώµικοι, ατηµέλητοι και προκλητικοί τόσο στα λόγια όσο και στα έργα τους, και καθιέρωσαν περισσότερο µία φιγούρα στάσεως, µορφής και συµπεριφοράς, παρά ένα οργανωµένο φιλοσοφικό σύστηµα. Για µία γρήγορη όσο και πλήρη κατανόηση των «Κυνικών», θα µπορούσαµε, για δική µας ευκολία βεβαίως, να συνοψίσουµε στις ακόλουθες 10 τις κύριες φιλοσοφικές θέσεις τους.

ΘΕΣΗ 1. Κατά τους «Κυνικούς», η Φιλοσοφία οφείλει ν’ ασχολείται µε την καθηµερινή ζωή και µε κάθε τι που είναι συγκεκριµένο και απτό και να παρακάµπτει, ως µαταιοπονία, τον κόσµο των αφηρηµένων εννοιών. Για την Αρετή, η οποία ορίζεται ως σκοπός της ζωής, δεν απαιτείται πολυµάθεια, και στην κατάκτησή της δεν συντελεί διόλου η µελέτη πολύπλοκων αντικειµένων όπως η Γεωµετρία, η Μουσική και η Λογοτεχνία. Ανίσχυρες και παραπλανητικές είναι επίσης όλες οι ενασχολήσεις µε µεταφυσικά, γλωσσολογικά και επιστηµονικά ζητήµατα. Ως βασικά εργαλεία διακίνησης των ιδεών της Σχολής αναγνωρίζονται µόνον το έµπρακτο παράδειγµα και η συγγραφή «διατριβών» και «σάτυρας». ΘΕΣΗ 2. Σηµαντικό είναι το απτό άτοµο και όχι η αόριστη και γενική έννοια «Ανθρωπότης» και η λεγοµένη «κοινή ανθρώπινη φύσις». Το «καλό» ισχύει για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, σε προσωπική βάση, και η «ευδαιµονία» αποκτάται µε την εξασφάλιση της µέγιστης δυνατής εσωτερικής αυτάρκειας µέσω της απελευθερώσεως από τις µεταβολές της Τύχης και των άλλων εξωτερικών του εαυτού (και συχνά απειλητικών προς αυτόν) δυνάµεων του κόσµου. Ο «ευδαίµων» άνθρωπος οφείλει να είναι επιµόνως αδιάφορος και υποµονετικός απέναντι στις όποιες συµφορές. Το κέντρο βάρους της ηθικής και της συνειδησιακής αλλαγής τοποθετείται από τους Κυνικούς αποκλειστικώς στο άτοµο, πέρα από κάθε εξωτερικό δεδοµένο, όπως θεσµούς, συνήθειες, απόψεις, έξεις, κανόνες, παρορµήσεις, σχέσεις. Η όποια αλλαγή και βελτίωση είναι αποκλειστικώς εσωτερική ανθρώπινη υπόθεση, εντελώς ανεξάρτητη

από την όποια κοινωνική, πολιτισµική, πολιτική και οικονοµική πραγµατικότητα. Η εσωτερική συνειδησιακή αλλαγή είναι απείρως πιο σηµαντική από κάθε πολιτικοκοινωνική τέτοια, σε βαθµό που η τελευταία να καθίσταται ακόµη και αδιάφορη.

ΘΕΣΗ 3. Πρέπει να αντιµετωπισθούν µε τη µέγιστη περιφρόνηση τα όσα αιχµαλωτίζουν τους ανθρώπους στα δεσµά των «αναγκών», δηλαδή ο πλούτος, η πολυτέλεια, τα αξιώµατα, η δόξα, οι απολαύσεις κ.ά. Η ειρήνη του πνεύµατος και η ακµή του σώµατος, κατακτώνται µέσω µίας απλής και λιτής διαβιώσεως, της λεγόµενης «εντίµου πενίας». Στον άµετρο και αφιλοσόφητο άνθρωπο, τα αποκτήµατα κατά κανόνα γίνονται αδυσώπητοι και εκνευριστικοί κτήτορες, και η λεγοµένη «κοινωνική θέση» ή τα διάφορα αξιώµατα γίνονται δυνάστες των κατόχων τους, τους οποίους εν τέλει καταπίνουν. Ο Κράτης αποκαλεί «ηµιονηγούς» τους στρατηγούς, ενώ κατά τον ∆ιογένη ο «Κυνικός» είναι πιο προνοµιούχος από τον θεωρητικώς ισχυρότερο όλων των ανθρώπων, τον τύραννο, επειδή ο τελευταίος έχει πάρα πολλά να χάσει, άρα και πάρα πολλές αιτίες για να φοβηθεί (∆ίων Χρυσόστοµος 8, 17). Ενώ ο τύραννος τρέµει συνεχώς, ο «Κυνικός» δεν φοβάται απολύτως τίποτε, διότι δεν έχει, ή δεν θεωρεί, τίποτε δικό του, αλλ’ αντιθέτως, χαλαρωµένος και εσαεί ελεύθερος, κυριαρχεί απολύτως πάνω στον φόβο του ως «το µόνο πράγµα που όντως έχει νόηµα να φοβάται κανείς».

ΘΕΣΗ 4. Η εµπειρία και η µέσω των αισθήσεων αντίληψη, αποτελούν τη µοναδική πηγή της Γνώσεως. H µεγαλύτερη από όλες τις ανοησίες είναι το να παίρνει κανείς την ίδια τη ζωή στα σοβαρά, ή, έστω, περισσότερο σοβαρά από όσο η ίδια η φύση της απαιτεί, ως διαδροµή περισσότερο παρά ως άπαν. Ο βίος δεν είναι παρά µία διασκεδαστική περιπέτεια, µία πόρευση µέσα από φιλικά ή εχθρικά δεδοµένα και καταστάσεις, και ο θάνατος απλώς το υποχρεωτικό πέρασµα εκτός του εµβίου κόσµου σε κάποια δεδοµένη χρονική στιγµή, άρα παντελώς αδιάφορος. Οι νεκροί εκ των πραγµάτων δεν υποφέρουν, οι δε ζώντες για να µην υποφέρουν οφείλουν πρωτίστως να κατανικήσουν τον φόβο του θανάτου. Όπως τονίζει ο ∆ιογένης, η ετοιµότητα του ανθρώπου να πεθάνει ανά πάσα στιγµή είναι εκείνη που τον κάνει πραγµατικά ευτυχή και ελεύθερο.

ΘΕΣΗ 5. Ως συνέπεια των ανωτέρω, οι Κυνικοί, όπως και οι Στωϊκοί µε την αυτή συλλογιστική βάση, επιδοκιµάζουν την «εύλογον» αυτοκτονία, δηλαδή την εθελουσία αποχώρηση από τον βίο ως το κατεξοχήν και πάντοτε πρόχειρο εργαλείο εξασφαλίσεως Αξιοπρέπειας και Ελευθερίας. Το ίδιο επιδοκιµάζουν την ευσπλαχνική ευθανασία και όχι αδίκως βεβαίως, αφού, όπως

σηµειώνει ο Τζαίησον Ξενάκης, «η στάση απέναντι στο δικαίωµα των ανθρώπων να πεθάνουν είναι σηµαντική ένδειξη για το πόσο ανθρωπιστική είναι µία κοινωνία». Κανείς δουλοκτήτης και δουλοποιός δεν αρέσκεται στην ιδέα πως ανά πάσα στιγµή είναι εφικτή η οριστική απόδραση κάποιων δούλων του, ή ακόµη και όλων των δούλων του (και δεν είναι διόλου συµπτωµατική η καταδίκη κάθε εθελουσίας αποχωρήσεως από τις γνωστές οργανωµένες Θρησκείες που συνεργάζονται στενά µε συστήµατα πολιτικο-οικονοµικού εξουσιασµού).

ΘΕΣΗ 6. Ο πραγµατικά σοφός πρέπει να στέκει αντίθετος στη χρήση γενικών εννοιών και να καλλιεργεί τον αντιϊδεαλισµό και τον σχετικισµό. Η «Αρετή» και η «Κακία», υπό την κυρίαρχη, συµβατική και γενική χρήση τους, είναι απλώς λέξεις κενές.

ΘΕΣΗ 7. Υπάρχει θεµελιώδης διαφορά ανάµεσα στη «Φύση» (η οποία στηρίζεται στο «Είναι») και το «Νόµο» (ο οποίος στηρίζεται στο «Έθιµον»). Όλοι οι κοινωνικοί θεσµοί είναι συµβατικοί και τεχνητοί, αλλά και αµείλικτοι στραγγαλιστές της ατοµικής ελευθερίας αν κανείς διαπράξει το σφάλµα να τους πάρει στα σοβαρά. Η πραγµατική απελευθέρωση (από-ελευθέρωση), επιτυγχάνεται µέσω της εκ θεµελίων επαναξιολογήσεως όλων των αξιών και της συνειδητοποιήσεως του απρόσµενα µεγάλου αριθµού πραγµάτων που µπορούν να διαγνωσθούν, και εν συνεχεία ν’ αντιµετωπισθούν ως περιττά ή παντελώς άχρηστα. Πολιτισµός σηµαίνει κατακλυσµός από άχρηστα αντικείµενα, σκουπιδοπαραγωγή, σκουπιδοσυλλογή, σκουπιδαποθησαύρισµα και σκουπιδολατρία, συνεπώς ο «Κυνικός» οφείλει να διαβιεί µε τρόπο που ν ‘αποδεικνύει το πόσο ελάχιστα είναι τα πράγµατα τα οποία όντως απαιτεί ένας βίος Ελευθερίας και Αυτο-εξαρτήσεως. Το ιδανικό του «Κυνικού», είναι η πλήρης απουσία των οποιωνδήποτε δεσµών. Όταν µηδενίζεται η ένταξη, µηδενίζονται οι απώλειες και συνεπώς ο άνθρωπος µένει αυτάρκης, αυτεξούσιος και ευδαίµων, όπως ένας ένσαρκος Θεός, του οποίου οι πραγµατικές ανάγκες περιορίζονται στη βιολογική διατήρηση και µόνον εκεί. Οι πραγµατικοί Θεοί θεωρούνται τέτοιοι, επειδή ακριβώς δεν χρειάζονται απολύτως τίποτε και η Αυτάρκεια είναι πρωτεύον χαρακτηριστικό τους.

ΘΕΣΗ 8. Ως υπογράµµιση της ανθρώπινης Αυτάρκειας, ο «Κυνικός» δεν χρειάζεται καν τον λεγόµενο προσωπικό χώρο, για τον οποίο πασχίζουν σε όλον τους τον βίο οι άλλοι άνθρωποι, αλλ’ αντιθέτως λειτουργεί πάντοτε δηµοσίως, ακόµη και στις περιπτώσεις του φαγητού, του ύπνου ή και αυτού ακόµη του ερωτισµού. Σε αντίθεση

προς τα ισχύοντα, το να κρύβεται κανείς καθ’ οιονδήποτε τρόπο, για τον «Κυνικό» αποτελεί όνειδος, επειδή καταδεικνύει φοβικότητα, υποκρισία και αρρωστηµένη µυστικοπάθεια. Ο Κράτης και η Ιππαρχία αποτολµούν να κάνουν δηµοσίως έρωτα, ενώ ο ∆ιογένης, αυνανιζόµενος στο κέντρο της Αγοράς, αναφωνεί ότι είναι κρίµα από τη φύση να µη µπορούν οι θνητοί να χορτάσουν αναλόγως την πείνα τους χαϊδεύοντας απλώς την κοιλιά τους.

ΘΕΣΗ 9. Για τους «Κυνικούς», ακόµη και οι θρησκείες είναι «προϊόντα ανθρώπινης συνήθειας». Κατ’ αυτούς, ο Κόσµος διοικείται από έναν «Θείο Νού», που δεν µπορεί ν’ αναπαρασταθεί µε εικόνα διότι, απλώς, τίποτε επί γης δεν οµοιάζει προς αυτόν. Οι Θεοί πάντως του Εθνικού Πολυθεϊσµού, µπορούν να θεωρηθούν «πολλές µορφές» αυτού του «Θείου Νοός», οπότε η ερµηνεία της φύσεώς τους καθίσταται δυνατή µέσω της αλληγορίας.

ΘΕΣΗ 10. Η Αρετή είναι διδακτέα και από τη στιγµή που θα κατακτηθεί είναι παντελώς αδύνατον να απωλεσθεί. Ο κάτοχός της, ο «Κυνικός» σοφός, είναι απολύτως ελεύθερος και αυτάρκης, αφού, µε το να είναι τέτοιος, κατέχει όλον τον πλούτο που µπορεί να αφορά την ανθρώπινη φύση. Σε αντίθεση προς αυτό που πάρα πολλοί πιστεύουν, η αντισυµβατικότητα του «Κυνικού» δεν είναι απλώς ένα εντόνως δραµατικό µέσον για την επίτευξη ενός σκοπού ή για την άµεση ενόχληση του µέσου, συµβατικού ανθρώπου, µε την ελπίδα ενός πιθανού αφυπνιστικού σοκ, αλλά αποτελεί, όπως πολύ σωστά τόνισε ο Ξενάκης, «αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητος του Κυνικού, που είναι ακέραιος και συνεπής. Αυτό που λέει το εννοεί και αυτό που πρεσβεύει το εφαρµόζει».

Αυτά τα ολίγα φίλη αναγνώστρια και φίλε αναγνώστη αναφορικά µε τον ιδεοχώρο των «Κυνικών», πάντα µε την ελπίδα να σε «µπάσω» εκεί δίχως να γίνω κουραστικός. Όπως όµορφα σε «µπάζει» στον ίδιο χώρο, αν και από άλλη καθαγιασµένη από τις Μούσες θύρα, και ο Νίκος ο Καλογερόπουλος µε το καταπληκτικό αυτό θεατρικό του έργο, το οποίο έχω εδώ τη µεγάλη χαρά να προλογίσω. Οι «Κυνικοί» ξανάρχονται λοιπόν... Και γιατί όχι; Όπως καλό θα ήταν να ξανάρθουν σε κάποια επόµενη φάση του Νίκου και οι «Στωϊκοί», οι «Επικούρειοι» και όλοι οι άλλοι τόσο σπουδαίοι και απαστράπτοντες «προπαππούδες», για τους οποίους οι «πατεράδες» µας, δυστυχώς, για κάποιους δικούς τους λόγους, δεν µας µίλησαν ποτέ. Αθήνα, Μάρτιος 2003

Αββας Φουρµόν.ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΙΚΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ 18Ο ΑΙΩΝΑ Ο,ΤΙ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΣΠΑΡΤΗ. Ο Γάλλος αββάς Fourmont, µέγας καταστροφέας κλασικών αρχαιοτήτων, γεννήθηκε το έτος 1690 και ήταν αδελφός του ανατολιστή Etienne Fourmont. ∆ιδάχθηκε την Ελληνική, Εβραϊκή και Συριακή γλώσσα και το έτος 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και εν συνεχεία έγινε καθηγητής της Συριακής στο Γαλλικό Κολλέγιο (College de France) και διερµηνεύς στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Βοήθησε τον αδελφό του στις σινολογικές µελέτες του και το 1724 κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί µέλος της Ακαδηµίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών.

Όπως εξιστορεί ο Κυριάκος Σιµόπουλος, στις αρχές του 1729, ο Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ως απεσταλµένος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ, και εφοδιάσθηκε µε φιρµάνι του Σουλτάνου Αχµέτ του Γ, µε το οποίο αποκτούσε το δικαίωµα να ερευνήσει και να µελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε εντός της επικρατείας της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτό το φιρµάνι στο χέρι, ο Γάλλος ιερωµένος κατέστη κυριολεκτικά ασύδοτος και επί δύο περίπου έτη διήλθε την κυρίως Ελλάδα, όχι µελετώντας αλλ’ αντιθέτως καταστρέφοντας συστηµατικά σπάνιες αρχαιότητες.

Στις 8 Φεβρουαρίου έφυγε µέσω Μυτιλήνης και Χίου για την Αθήνα, όπου αφίχθη στις 12 Απριλίου και έµεινε περίπου πέντε µήνες, καταγράφοντας αµέτρητες επιγραφές µε τη βοήθεια των Οθωµανών και εκκλησιαστικών αρχόντων, πληρώνοντας 3 παράδες για κάθε ενεπίγραφο µάρµαρο που του έφερναν. Έπειτα µετέβη στην Πελοπόννησο, η οποία ωστόσο εµαστίζετο την εποχή εκείνη από επιδηµία πανώλης µε χιλιάδες θύµατα. Αφού «ερεύνησε» και ξεσήκωσε ό,τι µπορούσε από την Κορινθία (700 επιγραφές), την Αργολίδα (Ερµιόνη, όπου βρήκε 40 επιγραφές, Άργος, Λέρνη, Μυκήνες, Τίρυνθα, Μιδέα), την Αρκαδία (Μαντίνεια) και την Αχαΐα, κατέληξε στη Μεσσηνία. Προηγουµένως είχε περάσει από τη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου που τάχα διέθετε σηµαντική βιβλιοθήκη. Αυτό που βρήκε ήταν µόνο αθλιότητα και παντελής αµορφωσιά: «…Μου είχαν πεί ότι η βιβλιοθήκη του Μ. Σπηλαίου ήταν η µεγαλύτερη σ’όλη την Ελλάδα. Φαµφαρονισµοί. Υπήρχαν µόνον 130 τόµοι, µισοκατεστραµµένοι από την υγρασία σε σηµείο που δεν διαβάζονταν. Η δυσωδία από το σάπισµα του χαρτιού σου έφερνε λιποθυµία» (επιστολή στον Καρδινάλιο de Fleury, 17 Φεβρουαρίου 1730)

Από κάποιο µοναστήρι της Ιθώµης γράφει επίσης τον ίδιο µήνα: «οι µοναχοί ζουν ανέτως, αλλά οι συγγραφείς δυστυχούν. Τους καίνε, τους ακρωτηριάζουν, τους ανασκολοπίζουν, τους µαχαιρώνουν. Είδα βιβλία σάπια µέσα σε υγρές τρύπες βράχων και το µόνο που επέτυχα ν’ αποσπάσω ήταν µερικά άµορφα ράκη. Άλλα βρίσκονται σε υπόγεια, µουχλιασµένα και µε ολότελα σβησµένα τα γράµµατά τους..»

Από την Καλαµάτα, όπου έφτασε τον Φεβρουάριο του 1730, έγραψε ένα γράµµα προς τους προκρίτους της γειτονικής Ζαρνάτας της Μάνης, ζητώντας τους την άδεια να επισκεφθεί τη χώρα τους επειδή ήταν αυτοδιοικούµενη και δεν ίσχυε εκεί το σουλτανικό φιρµάνι. Μία εβδοµάδα αργότερα, έχοντας ήδη λάβει την άδεια, έφθασε µε συνοδεία ένστολων εντοπίων στη Ζαρνάτα, αλλά δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί κατά τα γραφόµενά του «οι κάτοικοι της µέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεµον, πότε µε τους Τούρκους πότε αναµεταξύ των, οι παπάδες, οι µοναχοί και οι Επίσκοποι ακόµη περιφέρονται ένοπλοι και οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και µόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων».

Φοβισµένος ο χριστιανός κληρικός από τα ήθη των Μανιατών, επέστρεψε µέσω Καλαµάτας και Μεγαλοπόλεως στο Μυστρά µε απωθηµένο πλέον το να καταστρέψει από την Αρχαία Σπάρτη ο,τιδήποτε δεν µπορούσε να µετακινηθεί και να σταλεί στη Γαλλία. Αµέριµνοι οι δηµογέροντες του τόπου τον υπεδέχθησαν φιλικά και του παρείχαν διευκολύνσεις, καθώς ξήλωνε από τα µεσαιωνικά τείχη µερικά εντοιχισµένα ενεπίγραφα σπαρτιατικά βάθρα και αργότερα είκοσι ακόµη επιγραφές. Το συνεργείο του Γάλλου αββά ήταν πολυπληθέστατο, περίπου 60 εργάτες. Επί 53 συνεχείς ηµέρες, σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο Μυστρά, τη Σπάρτη και τις Αµύκλες. Κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας µανιωδώς, απεκάλυψε περίπου 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε και µετά άφησε έκθετες ή κατέστρεψε, καθώς και διάφορα άλλα ανάγλυφα, αναθήµατα και µικροτεχνήµατα, τα οποία εφόρτωσε σε πλοία και έστειλε στην Γαλλία.

Στην ίδια τη Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του µοχθηρού Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε µε ιδιαίτερη σφοδρότητα και βαρβαρότητα, όπως φαίνεται µέσα από επιστολή του τού Απριλίου 1730 προς τον φίλο του Φρενέ: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα εκθεµελίωσα όλα… από τη µεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέµεινε πλέον λίθος επί λίθου. Εδώ και πάνω από ένα µήνα, συνεργεία µου από 30 και µερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεµίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο γδούπος από το γκρέµισµα των τειχών, η πτώση των ογκολίθων έως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι

µονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόµη. Τούρκοι, Εβραίοι και Γραικοί, έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες µακριά, αλλά το µόνο που βλέπουν είναι διάσπαρτα χιλιάδες ενεπίγραφα µάρµαρα…

…Μιαν ηµέρα, ο ανεψιός µου που επιστατούσε στις εργασίες, ανεκάλυψε µία δωδεκάδα µάρµαρα, εκπληκτικά, γεµάτα επιγραφές. Έστειλε αµέσως να µε πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόµο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή, έτσι σε λίγο έφθασε στη Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγµή, µόνον 4 πύργοι των τειχών αποµένουν όρθιοι… Για να είµαι ειλικρινής, εκπλήσσοµαι κι εγώ µε αυτή την εκστρατεία που ανέλαβα, από όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει κανείς δεν έχει σκεφθεί έως σήµερα να εκθεµελιώσει ολόκληρες πολιτείες…

…Προτίθεµαι να µην αφήσω λίθο επί λίθου. ∆εν γνωρίζω κύριε και αγαπητέ φίλε εάν υπάρχει στον κόσµο πράγµα ικανό να δοξάσει µια αποστολή περισσότερο από το να έχει τη δυνατότητα να σκορπίσεις στους ανέµους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ν’ ανακαλύψεις τα ονόµατα των Εφόρων, των Γυµνασιαρχών, των Αγορανόµων, των φιλοσόφων, των ιατρών, των ποιητών, των ρητόρων, ονόµατα διασήµων γυναικών, ψηφίσµατα της Γερουσίας, τη Ρήτρα του Λυκούργου. Οι Αµύκλες επίσης, ήσαν πολύ εγγύς για να τις αφήσω. Έστειλα και εκεί εργάτες και ισοπέδωσαν τα λείψανα του περίφηµου ναού του Απόλλωνος.

Φανταστείτε τη χαρά µου, η οποία θα ήταν βεβαίως µεγαλύτερη αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο ν’ αφιερώσω, διότι υπάρχουν ακόµη η Μαντινεία, η Στύµφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και, κυρίως, η Νεµέα και η Ολυµπία. Θα άξιζε να τις φέρω και αυτές άνω κάτω, από τα θεµέλια έως την κορυφή. Έχω όλη τη δύναµη να το πράξω, κι επιπλέον απέκτησα µια οξυδέρκεια σε αυτού του είδους τη δράση. ∆εν οµοιάζω µε εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη απλώς για να ιδούν, εγώ επιδιώκω να παίρνω όλα τα χρήσιµα πράγµατα».

∆ύο εβδοµάδες µετά την πιο πάνω επιστολή, στις 20 Απριλίου του 1730, ο µοχθηρός κληρικός, σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, αποδίδει τις ακρότητες και τους βανδαλισµούς του σε επιθυµία εκδικήσεως για την κακή τάχα συµπεριφορά των Μανιατών απέναντί του: «Επέρασα από έναν φοβερό τόπο, την περιβόητη Μάνη, που κατοικείται από έναν αιµοβόρο λαό. Είµαι πολύ ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκοµίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά µου. Για να ξεσπάσω και

για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόϊ, έρριξα τη θλίψη µου επάνω στην Αρχαία Σπάρτη. ∆εν ήθελα να µείνει τίποτε από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεµελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου.

Και γιατί, θα ερωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα µε τόση µανία επάνω σε αυτή την αρχαία πόλη, ώστε να την κάνω αγνώριστη, υποχρεώνοντάς τη να πληρώσει τις αµαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιµή να σας απαντήσω, ότι ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε µε φιλαυτία κάτω από τα χώµα της πολλούς θησαυρούς, πράγµα που δεν µπορούσα να συγχωρέσω. Έως σήµερα κανείς ταξιδιώτης δεν ετόλµησε να τους αγγίξει, ακόµη και οι Βενετοί, παρά το ότι υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους εσεβάσθησαν. Εγώ έκρινα πως δεν έπρεπε να θρέφω ανάλογο σεβασµό και την ισοπέδωσα λοιπόν µε κάθε επισηµότητα, πράγµα που προεκάλεσε τον θαυµασµό των Τούρκων, ενώ οι Γραικοί εθύµωσαν και οι Εβραίοι έµειναν κατάπληκτοι. Είµαι ικανοποιηµένος, διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι µου πράγµατα ικανά να θαµπώσουν όλους τους σοφούς.

Ποιος θα επίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λυσάνδρου, αυτών των ενδόξων βασιλέων της Σπάρτης; Ποιός θα επίστευε πως θ’ ανεκάλυπτα, ύστερα από τόσους πολέµους, σεισµούς και άλλες θεοµηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θαυµαστά µάρµαρα που µας κάνουν γνωστούς όλους τους Εφόρους, τους ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, παντελώς άγνωστες, έως τουλάχιστον την τελευταία καταστροφή που έγινε από εµένα;

«Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιµοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία, φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι µου να ωφελήσει τα Γράµµατα. Αφοσιώθηκα µε τόσο ενθουσιασµό σε αυτό και έδωσα τέτοια πλήγµατα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. ∆εν γκρεµίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν µόνο για να τις ανακαλύψουν».

Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Ιταλό ιεραπόστολο Ντοµένικο Ντε Λα Ρόκα που υπηρετούσε στη Γαλλική Πρεσβεία της Πόλης, γράφει: «δεν άφησα λίθο επί λίθου. Πρέπει να σας εξοµολογηθώ ότι βρίσκοµαι σ’ ένα παραλήρηµα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεµο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για µένα µια νέα δόξα».

Αποκαλυπτική για το βαθύ χριστιανικό µίσος που έθρεφε ο Γάλλος ιερωµένος κατά της «κατειδώλου» Σπάρτης και για τα µέσα που χρησιµοποίησε στο καταστροφικό του έργο, είναι και η επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Φλερύ, στην οποία του αναγγέλλει ότι πήγε µεν στη Λακωνία σε αναζήτηση παλαιών χειρογράφων, πλην όµως «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίµονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και τη µανία του πολέµου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιµοποιούν για τα φυσέκια τους…

…Εκτόνωσα λοιπόν το θυµό µου στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέµµα µου έπεσε επάνω στα κτίσµατα που κατά την γνώµη µου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράµµατα. Ήσαν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες µετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είµαι εδώ ο µοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιµή του έθνους µου, θα σήµαινε πως είµαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά µου και να εκπληρώσω τις διαταγές µου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότης σας, για καλή υπηρεσία των Γραµµάτων.

Γι’ αυτό, εµίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα εκ θεµελίων τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σηµείο που να µην αποµείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασµιώτατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος, εγώ όµως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο πνεύµα των ανθρώπων, ακόµη και των πιο µακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόµων και των γυµνασίαρχων. Η καλή µου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόµα και διάσηµες γυναίκες, άγνωστες έως τώρα. Οι επιγραφές αυτές µας πληροφορούν ποιοί αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοί ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοί από αλαζονεία χρηµατοδοτούσαν δηµόσια θεάµατα… Η ευσέβειά µου, σεβασµιώτατε, έφτασε στο σηµείο να µην αφήσω σε ησυχία ούτε την τέφρα των βασιλιάδων τους. Εσκόρπισα στον άνεµο την τέφρα του Αγησιλάου, εισήλθα στον τάφο του Λυσάνδρου και ανεκάλυψα τον τάφο του Ορέστου».

Είναι πολύ πιθανόν εκείνη η ανεξήγητη µανία του Γάλλου ιερωµένου να αφανίσει τη Σπάρτη να είχε ως αίτίο της την ενηµέρωσή του ότι στην περιοχή είχαν φθάσει και άλλοι ξένοι τυχοδιώκτες και αρχαιοκάπηλοι που ίσως επωφελούντο από τα ευρήµατά του. Σε µία επιστολή του προς τον φίλο του Μπινό, αναφέρει την παρουσία στη Λακωνία ενός Άγγλου αρχαιοκάπηλου επ’ ονόµατι Morrison, τον οποίο και περιγράφει ως «µέθυσο, βάρβαρο και αγροίκο» που έγινε έξαλλος όταν έµαθε ότι ο ιερωµένος τον είχε προλάβει. Ο Fourmont πάντως είχε την πλήρη προστασία των Τούρκων, αλλά και διαφόρων ισχυρών Ρωµιών «παραγόντων», όπως ο ιατρός του Μυστρά Ηλίας

∆όξας, άνθρωπος της Εκκλησίας και φανατικός τουρκολάτρης και ο Μητροπολίτης Παρθένιος, ο οποίος, εξ ονόµατος όλων των προκρίτων, απηύθυνε στον καταστροφέα της Αρχαίας Σπάρτης επαινετική επιστολή που, µεταξύ άλλων κολακειών, τον προσφωνεί «θειότατο» και «τρισµέγιστο» άνδρα.

Το τροµερό όργιο του αφανισµού των αρχαιοτήτων της Σπάρτης από τον Fourmont, έγινε ωστόσο γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάµενοί του έσπευσαν οργισµένοι να τον ανακαλέσουν τον Απρίλιο του 1730. Επιστρέψας ο βάνδαλος στη Γαλλία, εδέχθη δριµύτατες επιθέσεις από τους πνευµατικούς κύκλους για το όργιο των καταστροφών, οι δε κριτικοί τον ετιµώρησαν µε κάτι πολύ χειρότερο. Μη υπαρχόντων πλέον των πρωτοτύπων, η γνησιότητα του επιγραφικού καταγραφικού έργου του, που περιελάµβανε περίπου 2.600 επιγραφές, αµφισβητήθηκε εκ θεµελίων. Πολλοί εξέφρασαν την άποψη ότι ο Fourmont µε την καταστροφή των επιγραφών είχε σκοπό να ανακατέψει πλαστές και γνήσιες χωρίς να αφήσει ίχνη. Η συλλογή του έπεσε σε πλήρη απαξία και τα χειρόγραφά του, τα ηµερολόγια και οι επιγραφές κατετέθησαν αδόξως στα αρχεία της Βασιλικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων.

Ο απόηχος των αγρίων καταστροφών του Fourmont στη Λακωνία υπήρξε τόσο αρνητικός που, όταν το 1801 ο Άγγλος περιηγητής Ντοντγουέλ προσεπάθησε να ερευνήσει για τη δράση του Γάλλου καταστροφέως µε συγκέντρωση υλικού και αφηγήσεων, συνάντησε µία τροµερή δυσπιστία στον απλό λαό: «Ενώ αντέγραφα µερικές επιγραφές, βλέπω τον Μανουσάκη, έναν εντόπιο εργάτη, ν’ αναποδογυρίζει τα µάρµαρα και να τα κρύβει κάτω από τους θάµνους. Όταν τον ερώτησα τι σηµαίνουν αυτά, µου εξήγησε ότι ήθελε να προφυλάξει τις επιγραφές, γιατί πριν πολλά χρόνια ένας Γάλλος µυλόρδος που ήλθε στη Σπάρτη, αφού ξεσήκωσε πολλές επιγραφές εξαφάνιζε µε καλέµι τα γράµµατά τους. Και πραγµατικά µου έδειξε µεγάλες µαρµάρινες πλάκες από τις οποίες είχαν πελεκηθεί µε βάρβαρο τρόπο οι επιγραφές».

ΠΕΡΙ “ΘΑΥΜΑΤΩΝ” ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ «Όσο για τα θαύµατά σας, δεν µε εντυπωσιάζουν. Όλοι οι πονηροί έχουν κάνει θαύµατα και όλοι οι ηλίθιοι τα έχουν πιστέψει. Για να πεισθώ για την αλήθεια ενός θαύµατος, πρέπει προηγουµένως να πεισθώ ότι το γεγονός που το αποκαλείτε έτσι είναι παντελώς αντίθετο µε τους νόµους της Φύσεως, γιατί µόνο ό,τι είναι έξω από αυτήν µπορεί να περάσει για θαύµα. Και ποιος γνωρίζει την Φύση αρκετά καλά, ώστε να τολµήσει να βεβαιώσει σε ποιο

ακριβώς σηµείο αυτή ξεπερνιέται ή παραβιάζεται ; Για να γίνει συνεπώς πιστευτό ένα θαύµα δεν απαιτούνται παρά δύο µόνον παράγοντες, ένας θαυµατοποιός και µία δύο γυναικούλες. Έλα τώρα, µην ψάχνεις άλλα στηρίγµατα για την πίστη σου. Όλοι οι ιδρυτές θρησκειών έκαναν αυτά που αποκαλείτε θαύµατα και, τι περίεργο, όλοι τους βρήκαν ανόητους να τους πιστέψουν…Αχ φίλε µου, αν ο Θεός σου όντως υπήρχε, θα είχε τόση ανάγκη από θαύµατα, µαρτύρια και προφητείες για να στήσει την αυτοκρατορία του ;»

(Μαρκήσιος ντε Σαντ, «∆ιάλογος ενός παπά µε έναν µελλοθάνατο»)

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Όταν στα µέσα του Μαρτίου οι φανατικοί µονοθεϊστές Ταλιµπάν κατέστρεψαν στο Αφγανιστάν όλα τα προ-ισλαµικά “είδωλα” υπό τα βοδινά όµµατα της χριστιανικής Ευρώπης (και γιατί να µην ήσαν βοδινά άλλωστε, αφού, όπως ωραία το ετόνισε ένας δηµοσιογράφος καθηµερινής εφηµερίδος, τα ίδια και χειρότερα έπραξε στην ήπειρό µας, µε εξαιρετική µάλιστα ένταση στην Ελλάδα, και ο Χριστιανισµός) ο ηγέτης τους µουλάς Μοχάµεντ Οµάρ χαιρέτισε τις βροχοπτώσεις των ηµερών που ακολούθησαν την καταστροφή ως.. αγαλλίαση του Αλλάχ / Ιαχωβά για την καταστροφή των “βδελυγµάτων της ειδωλολατρίας” (οργάνωσε µάλιστα και θυσία 100 αγελάδων για εξιλέωση επειδή.. καθυστέρησαν οι Ταλιµπάν να καταστρέψουν τα.. “είδωλα”). Ένα “θαύµα” λοιπόν επεσφράγισε τις πράξεις των Ταλιµπάν. Ένα άλλο “θαύµα”, τις ίδιες περίπου ηµέρες, συνέβη στην εξίσου πολιτισµικώς εξαθλιωµένη χώρα µας (το γνωστό µε το “µάτωµα” της εικόνας της Παναγίας) και τονίζω ιδιαιτέρως αυτό το πολιτισµικώς εξαθλιωµένη, γιατί διαφορετικά δεν µπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι το επίσηµο Ελληνικό Κράτος αντί να στείλει εισαγγελέα και να διατάξει την ανάλυση του υποτιθεµένου “αίµατος”, έστειλε αντιθέτως.. τιµητικό άγηµα (!!), αποδεχόµενο έτσι εµµέσως πλην σαφώς ότι τα ξύλα µπορούν να.. µατώνουν όταν είναι “παναγιακή περίοδος” αλλά και γενικώς όταν οι παπάδες επιθυµούν επανασυσπείρωση των προβάτων, ή αύξηση των υπερεσόδων τους για τις χ ή ψ έκτακτες “ανάγκες” της εκκλησίας τους. Κρατώντας λοιπόν πάντα κατά νού την ρήση ενός πολύ γνωστού διαφωτιστού “όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν σε παραλογισµούς θα διαπράττονται αγριότητες”, έρχοµαι να οµιλήσω φίλοι Συνέλληνες και εχθροί Ρωµιοί για.. “θαύµατα” και συναφή, αφού εκεί µας σπρώχνουν τα πράγµατα (και τα θάµατα).

Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΛΗΞΙΑΣ

Η βάση της υστερικής θαυµατοπληξίας που χαρακτηρίζει όλες τις εξ αποκαλύψεως (κατασκευασµένες) θρησκείες που διαµορφώνουν το σώµα του λεγοµένου “Μονοθεϊσµού”, πρέπει να αναζητηθεί στην αντιφυσική κοσµοθέαση που αυτές οι θρησκείες εισάγουν και προπαγανδίζουν. Αντίθετα από τις φυσιολογικές (φυσικές) θρησκείες, ο Ιουδαϊσµός και οι δύο σχισµατικές του αιρέσεις (Χριστιανισµός και Μωαµεθανισµός) αντιλαµβάνονται τον Κόσµο ως υλικό και εκ του µηδενός δηµιούργηµα ενός άϋλου και εξωκοσµικού δηµιουργικού Αιτίου (Ιαχωβάς) που είναι η µόνη αλήθεια και η µόνη αιωνία πραγµατικότης (το Α και Ω). Αποτελεί όντως µία απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία των θρησκειών η εφεύρεση από το ιουδαϊκό ιερατείο αυτής της παράλογης κοσµοαντιλήψεως (γύρω στον 5ο µε 6ο π.α.χ.χ. αιώνα την τοποθετεί ιστορικώς η αρχαιολογική Επιστήµη µετά τα προ διετίας δηµοσιεύµατα του ισραηλινού Χέρτζογκ, βλ τεύχος 38 του περιοδικού ∆ΙΙΠΕΤΕΣ), αλλά και µία πολύ πιο απίθανη εξέλιξη στην Ιστορία αυτής της ιδίας της ανθρωπότητος η µετέπειτα επικράτησή της, µέσω της τροµακτικής προσηλυτιστικής λαίλαπας των χριστιανών και µωαµεθανών, σε σηµείο ώστε σήµερα να αποτελεί το επίσηµο περί Κόσµου δόγµα του 60 % περίπου του ανθρωπίνου πληθυσµού του πλανήτη µας.

Αντίθετα από την µονοθεϊστική εκτροπή, οι φυσικές Θρησκείες των Εθνών, το επιφανέστερο τµήµα των οποίων υπήρξε η Ελληνική Εθνική εκείνη, αντιλαµβάνονται τον Κόσµο ως την µόνη αληθή και αντικειµενική πραγµατικότητα, ως ον αιώνιο και ατελεύτητο το οποίο αναδύει τις περιοδικές του µορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο άπειρο, διατεταγµένο και κεκοσµηµένο (εξού και η ίδια η λέξη “Κόσµος”). Τίποτε δεν υφίσταται έξω από αυτόν τον αιώνιο, ατελεύτητο, άπειρο και ΥΛΟζωϊκό Κόσµο, ο οποίος εµπεριέχει και αυτά τα ίδια τα δηµιουργικά του Αίτια, αλλά και τις δυνάµεις που τον συγκροτούν ως τέτοιον, δηλαδή τις κοσµογονικές δυνάµεις και τους Θεούς.

Γίνεται λοιπόν σαφές νοµίζω, ότι για όλους τους µη-µονοθεϊστές ο Κόσµος δεν µπορεί παρά να νοείται ως µία έγκυρη και διαρκής Θεοφάνεια. Η ίδια η φύση και όψη του αποτελούν το “θαυµαστό” (και παραπέµπουν στην τέχνη του “θαυµάζειν” που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός µία οποιαδήποτε συµπυκνωµένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων (“επιφάνεια”) αυτού ακριβώς του Κόσµου. Το “θαύµα”, όπως αυτό εννοείται από τους µονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόµων, δεν υφίσταται. Το “θαύµα” είναι ο ίδιος ο Κόσµος και ό, τι συµβαίνει µέσα σε αυτόν, ακόµη και µία “επιφάνεια” Θεού ή ένας µαντικός χρησµός, παραµένει κατά φύσιν, δηλαδή σύµφωνη µε τα ισχύοντα εντός του Κόσµου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το “κατά φύσιν” οι Στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΗ. Ο µη-µονοθεϊστής, όπως πολύ σωστά το διετύπωσε ο Μπρούνο Σνελλ στο “Η Ανακάλυψη του Πνεύµατος”, δεν αναζητεί το “θαύµα” για να πιστοποιήσει την ύπαρξη του Θεού του, αλλά την πιστοποιεί συνειδητοποιώντας απλώς την “θωµαστή” φύση του

Κόσµου. Ως αποτέλεσµα αυτού, δεν αιτάται (αναιδώς) από τους Θεούς “θαύµατα”, δηλαδή προς το συµφέρον του εκτροπές των φυσικών νόµων ή της Μοίρας, αλλά προσεύχεται για απλή “εύνοια” ή αρωγή (αν αυτό µάλιστα τους επιτρέπεται) σε διαδικασίες στις οποίες ήδη ο ίδιος αγωνίζεται στα θνητά µέτρα (λ.χ. σε µία µάχη, σε µία προσπάθεια ιάσεως, κ.ά.)

Για τους µονοθεϊστές τα πράγµατα είναι εντελώς αντίθετα από τα αναφερθέντα. Ο Κόσµος και οι νόµοι του είναι απλώς οι υλικές δηµιουργίες (τα.. “κτίσµατα”) του εξωκοσµικού Θεού Ιαχωβά και ουσιαστικώς στερούνται του οποιουδήποτε πνευµατικού περιεχοµένου, ενώ όλη η ανθρώπινη Ιστορία, όπως πολύ ορθώς ετόνισε ο Κώστας Παπαϊωάννου, νοείται ως µία αποτρόπαια θεοφάνεια αυτού του υποτιθεµένου εξωκοσµικού Θεού, µέσα στα περιανθρώπινα µόνον (άλλη διαστροφή και ετούτη !!) τµήµατα του κτίσµατός του: ο Ιαχωβάς ανοίγει στα δύο τις θάλασσες για να διέλθουν οι πιστοί του και µετά τις ξανακλείνει πνίγοντας τους εχθρούς τους (..). Μέσα σε αυτή την άρρωστη αντίληψη είναι που προκύπτει ο σηµερινός ορισµός του “θαύµατος” ΩΣ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ µε την θέληση του Θεού Ιαχωβά, κατ’ευθείαν από τον ίδιο ή µέσω εξουσιοδοτηµένων από αυτόν προσώπων (Τζεσουά, Μαρία, “άγιοι”, ακόµη και παπάδες όλων των βαθµίδων της ιεραρχίας) ή “εξουσιοδοτηµένων” αντικειµένων (προ ετών ο κος Χατζηφώτης µας είχε ενηµερώσει ότι η “θεία χάρις” µπορεί να κατοικήσει σε αντικείµενο, επί του προκειµένου στην “αγία ζώνη”, και να µεταβιβάζεται στους πιστούς δια της.. επαφής !!). Με δεδοµένα όλα αυτά, είµαστε µάλλον πολύ τυχεροί όλοι εµείς των κατεκτηµένων Εθνών που νηπιοβαπτιζόµαστε άθελά µας από τους εν αγνοία γονείς µας, για το ότι ΕΤΥΧΕ το “θαύµα” ενός χριστιανού εξορκιστού (του “Αγίου” Συλβέστρου) στην Αυλή του “Αγίου” Κωνσταντίνου να κριθεί από την γνωστή και µη εξαιρετέα Ελένη πιό.. εντυπωσιακό από το αντίστοιχο ενός Ιουδαίου ραββίνου στον διαγωνισµό που έγινε για να αποφασίσει ο προαναφερθείς αυτοκράτωρ ποιά εν τέλει “σχολή” του Μονοθεϊσµού θα υιοθετούσε ως επίσηµη θρησκεία της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας (βλ. σχετικώς “Μία.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως” του γράφοντος). Είµαστε αλήθεια πολύ τυχεροί γιατί, τουλάχιστον οι άρρενες, γλυτώσαµε τον ακρωτηριασµό µας που κατ’ευφηµισµόν λέγεται “περιτοµή”.

ΕΝΑ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ 25 ΑΙΩΝΩΝ

Γίνεται φανερό νοµίζω στον κάθε λογικό άνθρωπο ότι εδώ και 25 αιώνες (δεχόµενοι πάντοτε την χρονολόγηση του Χέρτζογκ για την πραγµατική αφετηρία του λεγόµενου “Μονοθεϊσµού”) έχει ανοίξει το πρώτο παράθυρο του τρελλοκοµείου για να πληµµυρίσει η ανθρωπότητα από παραλογισµό, ασυναρτησία, µυστικισµό και θεοφοβία (η τελευταία ως συνέπεια της αντιµετωπίσεως ενός ακατάληπτου “επέκεινα” Θεού). Και εδώ και 20 αιώνες άνοιξε επίσης και η πόρτα διάπλατα, και στρατιές οι παλαβοί κατακυρίευσαν τον πλανήτη, σφάζοντας, βασανίζοντας, καίγοντας και καταστρέφοντας όλα και όλους που απειλούσαν την απολύτη επικράτησή τους. Και βρισκόµαστε σήµερα εµείς, οι τεχοάνθρωποι του 21ου αιώνος να παριστάνουµε µπροστά από οθόνες Η/Υ ή πίσω από το τιµόνι αεροδυναµικών αυτοκινήτων τους “λογικούς”, όταν το 60% από εµάς σε παγκόσµιο επίπεδο, αποδέχεται, όπως αναφέραµε και πιο πάνω, τις τρέλλες των µονοθεϊστικών θρησκειών ως έγκυρες και συµβατές µε την στοιχειώδη λογική ή επιστηµονικότητα: φυσικοί “επιστήµονες” δέχονται αδιαµαρτύρητα, λόγω της θρησκείας που προσκυνάνε, ως λογική την πιθανότητα δηµιουργίας ύλης εκ του.. µηδενός, ενώ ιατροί “επιστήµονες” δέχονται ότι µπορεί να αναστηθεί ακόµη και µετά από 2-3 ηµέρες νεκρό σώµα ! Για τέτοια παραφροσύνη πρόκειται. Μέσα σε αυτό το τρελλοκοµείο της “Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ” όλα συνεπώς “παίζουν” και όλα µπορεί να συµβούν. Ακόµη και το ότι πρέπει να εξοντώνονται άνθρωποι επειδή έτσι διέταξε ο.. Θεός. Αποτελεί απλώς ζήτηµα ευκαιριών το αν θα σκοτώνουµε τους ανθρώπους που δεν υποτάσσονται στις ορέξεις µας (δηλ. να βαπτισθούν) και να το αποδίδουµε µετά σε.. “θαύµα του σταυρού” (λ.χ. “Άγιος” Επιφάνειος Κύπρου) ή αν θα στέλνουµε ως οργανωµένο και ευρωπαϊκό Κράτος του 21ου αιώνος τιµητικά στρατιωτικά αγήµατα (!!) να συνοδεύουν την περιφορά της κάθε αγυρτείας. (Με αφορµή πάντως την τόσο ανερυθρίαστη παραδοχή από την επίσηµη Ελληνική Πολιτεία των µεσαιωνικών «θαυµάτων» που πωλεί λιανικώς και χονδρικώς η κρατούσα Θρησκεία, και αυτό ακριβώς σηµατοδοτεί η αποστολή αγηµάτων ή η υποδοχή του γνωστού και µη εξαιρετέου «φωτός της Ιερουσαλήµ» µε.. τιµές αρχηγού Κράτους, θα ήταν καλό, υποθέτω, να στείλουµε εις ένδειξη διαµαρτυρίας για την λογική µας που τόσο βαναύσως προσβάλλεται, εξωδίκους προς το Ελληνικό Κράτος µε το οποίο να το καλούµε να παραιτηθεί της εισπράξεως φόρων από εµάς γιατί έτσι µας είπε στον ύπνο µας η.. Παναγία. Αν θέλει να είναι θαυµατολατρικό αυτό το Κράτος που υποτίθεται ότι ζει στον 21ο αιώνα και όχι στον 6ο του θεοµανούς ανθέλληνος Ιουστινιανού, οφείλει να σεβαστεί ΚΑΙ αυτό το φοροαµυντικό µας «θαύµα»).

ΑΠΟ ΤΟ “ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ” ΣΤΟ “ΤΑΜΜΑ”

Πρέπει κάπου εδώ να ανοίξουµε µία παρένθεση για να ξεκαθαρίσουµε κάτι το πολύ βασικό, την διαφορά δηλαδή ανάµεσα στο “ευχαριστήριον” που κατέθεταν οι Εθνικοί στα Ιερά τους για να ευχαριστήσουν τους Θεούς που τους είχαν σταθεί “ευµενείς” ή ‘αρωγοί” (όπως προαναφέραµε) και στα γνωστά σε όλους µας “τάµµατα” µε τα οποία οι θαυµατοµανείς µονοθεϊστές προσπαθούν να ΕΞΑΓΟΡΑΣΟΥΝ την προσοχή του υποτιθεµένου Θεού τους στα στενά προσωπικά τους ζητήµατα και να τον παρακινήσουν σε τέλεση “θαύµατος” προς επίλυσή τους. Ό, τι το πιο χυδαίο και βέβηλο µπορεί να πράξει δηλαδή ένας θρησκευτής θνητός απέναντι στην τάξη των Θεών. Ενώ οι µη-µονοθεϊστές ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΝ την θεότητα ΜΕΤΑ από µία ευνοϊκή για αυτούς έκβαση (πρακτική εµφανέστατη από το πλήθος των διασωθέντων “ευχαριστηρίων” αναθηµάτων στα Εθνικά Ιερά), οι µονοθεϊστές ΤΑΖΟΥΝ υλικά πλούτη ή προσωπικό αυτοεξευτελισµό στην δική τους “επέκεινα” θεότητα, όχι για απλή εύνοια αλλά για να τους κάνει το α ή β ρουσφέτι. ∆ιαφορά κοσµοθεάσεων µε άβυσσο να χωρίζει τις εκατέροθεν αντιλήψεις. Από τη µία πλευρά στέκει ο Εθνικός, ο οποίος ζητάει από τους Θεούς του όχι να δρούν αλλά απλώς να εξακολουθούν να ΕΙΝΑΙ και από την άλλη ο Μονοθεϊστής που απαξιώνει το πραγµατικό ΕΙΝΑΙ και ζητάει από τον εξωκοσµικό του Θεό να επεµβαίνει σύµφωνα µε την υποκειµενική και µυωπική θέληση τού κάθε θρησκευτού, για να εκτρέπει τα φυσικά πράγµατα κατά τα αιτούµενα και πάντοτε µε προπληρωµή. Το πιό τραγικό µάλιστα είναι ότι αν γίνει ένα ψυχογράφηµα στους χριστιανούς κυρίως (γιατί αυτοί µας αφορούν περισσότερο ως ασφυκτικώς περιβάλλοντές µας) “τάζοντες”, θα εξαχθούν πολύ χρήσιµα συµπεράσµατα για το πόσο µεγάλη καταστροφή µπορεί να κάνει η άρρωστη κοσµοθέαση σε ένα ανθρώπινο µυαλό: κανένας ποτέ δεν έταξε µία εκτεταµµένη δενδροφύτευση, αλλά τα “τάµµατα”, αν δεν περιορίζονται σε υλική κατάθεση στους ήδη χρυσοφόρους ναούς ή σε ανέγερση νέων εκκλησιών σε ήδη υπερκορεσµένα από τέτοια οικήµατα χωριά, στρέφονται σε καθαρά αρνησίζωες και αυτοτιµωρητικές πρακτικές όπως νηστεία, αυτοεξευτελισµοί και έτερα σχετικά.

Η ΥΣΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ.

Η διαστροφή της µανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγµατικού, του απίθανου και του υπερφυσικού δεν περιορίζεται ωστόσο σε αποκλειστικώς θρησκευτικά πλαίσια, αν και υπό µία διαφορετική γωνία οράσεως ΟΛΑ σχετίζονται µε το τι έχει κάποιος µέσα στο µυαλό του, άρα η θρησκευτική αντίληψη παίζει ιδιαίτερα σηµαντικό ρόλο σε όλα αυτά. Αν ΟΛΑ όσα ανθρώπινα δηµιουργήµατα βλέπουµε γύρω µας είναι ΝΟΥΣ, τότε είναι συγχρόνως και θρησκευτική αντίληψη και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι που η θρησκεία καθορίζει πολύ περισσότερα πράγµατα σε µία κοινωνία από όσα εκ πρώτης όψεως αντιλαµβάνεται κάποιος ανυποψίαστος. Η οργανωµένη ανοργανωσιά που εξουσιάζει αυτόν

τον τόπο λ.χ. δεν είναι άσχετη από την θρησκεία που επίσης τον εξουσιάζει, η οποία παραπέµπει σε παραίτηση από κάθε ανθρώπινη πρόνοια µπροστά στην υποτιθέµενη του Ιαχωβά και της “οικογενείας” του: σε καµµία ευρωπαϊκή χώρα λ.χ. δεν θα τολµούσε να πεί στις αρχές της θερινής περιόδου ο Υπουργός Γεωργίας ότι “δεν έχουµε λάβει τα πρέποντα αντιπυρικά µέτρα αλλά θα βοηθήσει η Παναγία να µην έχουµε πολλές φωτιές εφέτος”, όπως τα ταλαίπωρα αυτιά µας άκουσαν προ ολίγων ετών, ούτε και κανείς θα τολµούσε δίχως να γίνει περίγελως να γράψει και κυκλοφορήσει βιβλία που να προτρέπουν σε παραίτηση από κάθε κοινωνική η εθνική αντίσταση επειδή τάχα υπάρχει µία µεσσιανική οµάδα που θα µας σώσει πολύ σύντοµα, ως έθνος αλλά και ως ανθρωπότητα.

Η διαστροφή της µανιώδους αναζητήσεως του εξωπραγµατικού, του απίθανου και του υπερφυσικού, δεν περιορίζεται ούτε και σε αποκλειστικώς εθνικά πλαίσια, αφού οι εθνικές διαφορετικότητες έχουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία καταστραφεί δια του χριστιανισµού και του µωαµεθανισµού και η πλειονότης των ανθρώπων αποτελούν ευπειθείς υπηκόους της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ: σκέπτονται ιουδαϊκά, συµπεριφέρονται ιουδαϊκά, ονειρεύονται ιουδαϊκά. Το να κυλάει κανείς προς τα κάτω είναι πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτοµάτως και δίχως πολλά ξοδέµατα ενεργείας. Ακόµη και στις ζοφερές εκείνες εποχές της πρώτης προελάσεως της µονοθεϊστικής παραφροσύνης, πολύ δύσκολα ο κόσµος της λογικής συγκροτήσεως και της πνευµατικής διαυγείας κατόρθωσε να σχηµατίζει την ελάχιστη απαιτούµενη αντίσταση. Για να αντιµετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισµού της Ανατολής, οι νεοπλατωνικοί χώνονταν στον βάλτο του µυστικισµού και της δαιµονολογίας, οι δε επίσηµες αρχές προσπαθούσαν απελπισµένα να αντιτάξουν “εθνικούς” θαυµατοποιούς στον ναζαρηνό θαυµατοποιό ραββίνο που διαφήµιζαν οι οπαδοί του Σαούλ-Σαύλου (ο “Βίος Απολλωνίου Τυανέως” του Φιλοστράτου είναι ένα ενδεικτικό παράδειγµα αυτής της απελπισµένης πρακτικής).

Η τρέλλα όµως δεν καταπολεµάται µε τρέλλα για τον ίδιο λόγο που η αθλιότητα δεν καταπολεµάται µε αθλιότητα. Τα αποµεινάρια του πραγµατικού ανθρωπίνου είδους, των όντων δηλαδή που τιµούµε και υπερασπιζόµαστε την ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ, οφείλουµε να δώσουµε µέχρι το τέλος την µάχη της υπερασπίσεως του είδους µας και καλύτερα να χαθούµε µαχόµενοι µαζί µε τα χαρακτηριστικά µας που µας ξεχωρίζουν από τα ζώα, παρά να “νικήσουµε” εξοµοιούµενοι µε το απέναντί µας τέρας. ∆ΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΤΑ. Το µόνο πραγµατικό θαύµα είναι η υπέροχη και έλλογη διάταξη και συγκρότηση του Κόσµου και, προβαλλόµενη προς τα κάτω, η υπέροχη και έλλογη φύση του Ανθρώπου. Αυτό το θαύµα τιµούµε και µόνο σε αυτό παρουσιάζουν όπλα τα δικά µας “τιµητικά αγήµατα”. Οι άλλοι ας συνεχίσουν να ζουν όπως ζουν και τώρα και όπως έζησαν εδώ και αιώνες εκατοµµύρια οµοίων τους: “στου λαβυρίνθου τον εφιάλτη οδηγηµένοι, αιώνια δίχως σωτηρία”. Για να

αλλάξουν φύση, αντίληψη, πεποιθήσεις και συµπεριφορά αυτοί θα χρειασθούν ένα “θαύµα” όπως η βλακεία τους το εννοεί, µόνο που πρέπει να είναι πολύ µεγάλο αυτό το θαύµα. Αντί για ένα αγιογραφηµένο ξύλο θα πρέπει να µατώσει ολάκερος ο Γαλαξίας..

«∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» ΚΑΙ «ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ»

Επειδή στις ηµέρες µας κάποιοι ορίζουµε το Υγιές, πρωτίστως ως «Λογικό» (άρα και διαλεκτικό και καλόπιστο), και εν συνεχεία ως «∆ηµοκρατικό», καλό θα ήταν να θέσουµε υπό τον εξεταστικό φακό µία σειρά από σχετικές µε το ζήτηµα έννοιες, µήπως και, επιτέλους, πάψουν κάποιοι να παίζουν µε τα µυαλά και τα στοµάχια µας, κινούµενοι σαν αριστοτέχνες σαλτιµπάγκοι σε αγαθά σηµαίνοντα και σηµαινόµενα που ουδόλως αφορούν τις περίεργες θέσεις και προθέσεις τους.

Αιώνες επί αιώνων στην ανθρώπινη Ιστορία, ίσχυε και, φυσικά, θα ισχύει ότι είναι πολύ συγκεκριµένη η διαδροµή µέσω της οποίας ο νούς εξωτερικεύεται, εκφράζεται και υλοποιείται σε πράξεις και συµπεριφορές, κοντολογίς αυτό που έχει µέσα του ένα κεφάλι δηµιουργεί µία πολύ συγκεκριµένη, ανάλογή του, συµπεριφορά, ή, σε µεγαλύτερο βάθος χρόνου, ανθρώπινη βιογραφία. Είµαστε αυτό που έχουµε στο κεφάλι µας, ή, µε άλλα λόγια, κάθε πράξη καθορίζεται από την πεποίθηση ή θεωρία που της επιτρέπει να αναβλύσει. Στην πολιτική, αυτό το ίδιο πράγµα το εκφράζουµε µε το γνωστό αξίωµα ότι «η Θεωρία προηγείται της Πράξης».

Πρόκειται όντως περί αξιώµατος, αφού δεν ισχύει ποτέ η αντίθετη διαδροµή, και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, είναι απλώς πονηροί σοφιστές που µεταφέρουν το γνωστό «δίληµµα» αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, στις βασικές αντιληπτικές διαδικασίες του ανθρωπίνου όντος το οποίο όµως, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτός από φυσική υπόσταση διαθέτει και διανοητική τοιαύτη. Εκείνα που προσλαµβάνει µέσω των αισθητηρίων ο άνθρωπος, δεν είναι παρά χύδην «εισχωρήσεις» δεδοµένων του περιβάλλοντος µέσα στο Ηγεµονικό της ψυχής, όπου και δέχονται σκληρή επεξεργασία για να απορριφθούν ή να υιοθετηθούν υπό µορφή Πεποιθήσεως. Το δικαίωµα υπάρξεως για την όποια πεποίθηση, δίδει συνεπώς το λογικό, λογικότατο, Ηγεµονικό της ανθρώπινης ψυχής και µόνον

αυτό.

∆ιαπιστώνουµε λοιπόν ότι ενώ τα «εξερχόµενα» από τη δεξαµενή πεποιθήσεων του κάθε ανθρώπου, υπό µορφή στάσεων και συµπεριφορών, δεν φιλτράρονται από πουθενά, για τα «εισερχόµενα» υπάρχει πάντα το αυστηρό φίλτρο του Ηγεµονικού. Ο άνθρωπος µπορεί συνεπώς να φτιάχνει κατά την απόλυτη θέλησή του θεσµούς, ένας θεσµός όµως δεν µπορεί (όσο κι αν διακαώς το επιθυµεί) να φτιάχνει κατά την απόλυτη θέλησή του ανθρώπους. Όσοι, όπως λ.χ οι χριστιανοί ή οι µαρξιστές, πίστεψαν το αντίθετο, ότι µπορούν δηλαδή µε τους θεσµούς τους να κατασκευάσουν κατά την απόλυτη θέλησή τους ανθρώπους, απέτυχαν οικτρά. Το µόνο που µπορεί να κάνει ένας θεσµός είναι να υποβοηθήσει απλώς την έµφυτη κακία ή επίσης έµφυτη αγαθότητα να εκδηλωθούν ή να παράσχει Γνώση µε την ελπίδα ότι µπορεί να εξουδετερωθεί η πρώτη κατά το σωκράτειο «ουδείς εκών κακός».

Όταν κάνουµε συνεπώς λόγο περί «δηµοκρατικότητας» ή «φασιστικότητας», είναι φανερό ότι δεν αναφερόµαστε σε όργανα ή διαδικασίες, αλλά αποκλειστικώς και µόνον σε πεποιθήσεις. Αν η «δηµοκρατικότητα» ήταν ζήτηµα οργάνων ή διαδικασιών, τότε όλα τα σύγχρονα καθεστώτα, απανταχού της γής, θα ήσαν αυτοµάτως δηµοκρατικά, αφού τιτλοφορούνται «∆ηµοκρατίες» και έχουν δηµοκρατικούς (κοινοβουλευτικούς) θεσµούς και πολιτικά όργανα. Τότε, από πού όλη αυτή η κτηνωδία επίσης απανταχού της γής της οποίας γινόµαστε µάρτυρες, από πού η αυταρχία, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, τα βασανιστήρια, οι θανατώσεις, οι γενοκτονίες;

Το αυτό ισχύει βεβαίως και για την «φασιστικότητα», αν και ελάχιστοι έχουν προβληµατισθεί εις βάθος επάνω σε αυτήν, ίσως γιατί οι περισσότεροι αγνοούν κάποιες βασικότατες όσο και σηµαντικότατες διαφορές ανάµεσα στις διάφορες µορφές αντιδηµοκρατικότητας. Για τους περισσότερους ανθρώπους λ.χ., κυρίως λόγω αγνοίας, η έννοια «∆ικτατορία» και «Ολοκληρωτισµός» σηµαίνει το ίδιο ακριβώς πράγµα. ∆εν είναι όµως έτσι. Στη σύγχρονη ∆ικτατορία, που αποτελεί την πιο «τίµια» µορφή αυταρχίας, όπως ίσχυε και µε την αρχαία Τυραννίδα, την εξουσία ασκεί ένας άνθρωπος ή µία οµάδα ανθρώπων, πλήρως εκτεθειµένων στη µήνη των πολιτικών τους αντιπάλων, αφού εκ των πραγµάτων ξεχωρίζουν εξαιτίας της πρωταρχικής απαιτήσεώς τους να µη δρα πολιτικά κανείς άλλος εκτός από αυτούς. Οι δικτάτορες θέτουν στην άκρη τον «λαό», απαγορεύουν τη συµµετοχή των υπηκόων τους στα κοινά και δεν ενθαρρύνουν την αυτενέργεια ή τις συζητήσεις.

Σε πλήρη αντίθεση προς την θέση και πράξη της ∆ικτατορίας, ο Ολοκληρωτισµός, που αποτελεί την ύπουλη πλευρά της αυταρχίας, αποφεύγει να εκθέσει τους εκπροσώπους του στη µήνη των πολιτικών τους αντιπάλων, καθώς, µε πανουργία, εγείρει την ακριβώς αντίθετη απαίτηση, την ενθάρρυνση δηλαδή µίας έντονης συµµετοχής των υπηκόων του σε προκαθορισµένα κοινά (επιτροπές νεολαίας, οµάδες γειτονιάς, κοινότητες κ.λ.π.), όσο και σε προκαθορισµένους ατελείωτους διαλόγους (debates, «διαλόγους» µεταξύ µισθοφόρων του συστήµατος κ.λ.π.). Ο Ολοκληρωτισµός κατά κανόνα είναι νοµότυπος και, συνήθως, έχει το άλλοθι του εκλεγέντος. Ένας προγραµµατισµένος από συστηµατική προπαγάνδα «λαός» ή «σώµα εκλεκτόρων», εκλέγει και νοµιµοποιεί, µέσα από «συµµετοχικές», που εκ του πονηρού εξισώνονται µε «δηµοκρατικές», διαδικασίες, την προγραµµατίστρια αυταρχία.

Ουσιαστικά λοιπόν, στον Ολοκληρωτισµό η αυταρχία εκλέγει πανηγυρικά τον ίδιο της τον εαυτό. Με εξαιρετικά συµµετοχικές και «λαϊκές» διαδικασίες, ο Ολοκληρωτισµός µπορεί να εγκλείσει τους «εχθρούς του λαού» στα Γκούλαγκ, να κάψει τους «αντίχριστους» στις πυρές, να θάψει ζωντανούς τους «τροµοκράτες» στα Γκουαντάµο, ή να συγκεντρώσει τους «γενικώς παρακµιακούς» στα Νταχάου και πάει λέγοντας. Με το ίδιο κόλπο, αµέτρητες µισανθρωπικές, ρατσιστικές και άλλες αναλόγου επιπέδου οµάδες, διεκδικούν µε θρασύτητα τον τίτλο των «δηµοκρατικών», όπως άλλωστε και στα καθ’ ηµάς η κρατούσα Εκκλησία προσπαθεί να παρουσιάσει τη µεσαιωνική µονοφωνική αυταρχία της ως… «δηµοκρατική» σε αντιδιαστολή προς τους υπηκόους του Βατικανού, επειδή και µόνο εκλέγονται εντός αυτής κάποιοι προγραµµατισµένοι από οµοίους τους. Οι Ολοκληρωτισµοί συνεπώς όχι µόνον δεν απαγορεύουν, αλλ’ αντιθέτως ενθαρρύνουν, ακόµα και φορτικά, τη συµµετοχή των υπηκόων τους στα (προκαθορισµένα ωστόσο) κοινά, όπως και ενθαρρύνουν την (επίσης προκαθορισµένη) λαϊκή «ζύµωση» ή τις (επίσης προκαθορισµένες) ατέρµονες συζητήσεις.

Με τα παραπάνω γίνεται σαφές λοιπόν ότι η «δηµοκρατικότητα» έχει να κάνει αποκλειστικώς µε τις δηµοκρατικές πεποιθήσεις και µε τίποτε άλλο πέραν αυτών. ∆ηµοκρατικές πεποιθήσεις είναι δε, αφού σοφόν εστί το σαφές, οι περί των άλλων πεποιθήσεις, οι περί των όποιων άλλων, που συνάδουν µε τις αρχές του Ανθρωπισµού, όπως αυτός εκφράσθηκε από την Ελληνορωµαϊκή σκέψη και επέστρεψε σε µία αποκτηνωµένη από τον χριστιανικό Μεσαίωνα ανθρωπότητα, µέσω των ∆ιαφωτιστών. Η «δηµοκρατικότητα» έχει να κάνει µε την έµπρακτη αναγνώριση µίας µη διαπραγµατεύσιµης και διαρκούς ισοπολιτείας, ισοτιµίας, ισονοµίας των συνανθρώπων µας (όπως άλλωστε και, κατ’ επέκταση, όλων των άλλων όντων στη µεγάλη Κοσµόπολη του φυσικού κόσµου, αλλά αυτά είναι… πιο ψιλά γράµµατα), και, πάνω από όλα, µε την έµπρακτη αναγνώριση της µη διαπραγµατεύσιµης και διαρκούς ισηγορίας τους.

Κανείς δεν έχει δικαίωµα, κάτω από την οποιαδήποτε δικαιολογία, να µην ανέχεται, πόσο µάλλον να αποκλείει, ανθρώπινο λόγο ή στάση που διέπεται από, στοιχειώδη έστω, λογικότητα. Όπως και κανείς δεν έχει δικαίωµα να καίει βιβλία ή να υποδαυλίζει µίσος εναντίον ανθρώπου ή ανθρώπων εξαιτίας και µόνον αυτού που είναι ή εκφράζουν. Εκείνοι που το πράττουν, δεν είναι απλώς υπόλογοι έναντι κάποιων ολίγων που τυγχάνουν όλως ευαίσθητοι σε θέµατα δικαιοσύνης, ανθρωπισµού και δηµοκρατικότητας, αλλά ένοχοι του πιο ειδεχθούς εγκλήµατος κατά αυτής της ιδίας της Ζωής και του Λόγου που διαποτίζει τα πάντα, ασυγχώρητοι κακούργοι µπροστά στα όµµατα των Θεών.

Κι ας συστήνουν όσα «δηµοκρατικά» όργανα θέλουν, κι ας σείουν όσες δηµοκρατικές σηµαιούλες θέλουν για να µας πείσουν τάχα για το αντίθετο.

ΠΟΙΑ.. “∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”; “..η ίδια είσαι εσύ, ∆ηµοκρατία, αφρόντιστη και κακογερασµένη βρώµικη και ντυµένη µε κουρέλια που δεν σου πρέπουν..” (παράφραση του Οµήρου, “Οδύσσεια” Ω 249-250) ∆ύο από τις πιό χαρακτηριστικές ιδιότητες αυτού του µεταελληνικού κόσµου στον οποίον ζεί εδώ και 16 αιώνες η ανθρωπότητα, είναι η υπερβολική ασάφεια και η µεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση. Αυτή η ίδια η προέλευση άλλωστε του συγκεκριµένου “πολιτισµού” που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωµατικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύµητη, για αυτόν, αλήθεια είναι να µιλάει ακατανόητα ή µε ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήµατα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας ότι “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο µένει κρυµµένο το ψέµα που υπάρχει στον λόγο του..” (“Η Κατασκευή Υπηκόων”)

Οι αρχαίοι, αβάπτιστοι και πραγµατικοί Έλληνες πρόγονοί µας, έδιδαν µεγάλη προσοχή στην ακριβολογία, για αυτό άλλωστε και έφθασαν την ανθρώπινη νόηση στα ύπατα ιστορικά της σηµεία.

Κάθε λέξη σήµαινε ένα πολύ συγκεκριµένο πράγµα, ούτε ένα χ παραπλήσιο, ούτε ένα ψ παρόµοιο. Από τους οµηρικούς κιόλας χρόνους, βρίσκουµε να χρησιµοποιούν εν συνόλω δώδεκα (12 !!!) ρήµατα για το “βλέπω”, και συγκεκριµένα τα βλέπειν, θεωρείν, ειδείν, οράν, λεύσσειν, αθρείν, θεάσθαι, σκέπτεσθαι, όσσεσθαι, δενδίλλειν, δέρκεσθαι και παπταίνειν, ένα διαφορετικό δηλαδή ρήµα για κάθε διαφορετικό κοίταγµα.

Γίνεται σαφές εδώ λοιπόν ότι όποιος θέλει να πολεµήσει ενάντια στον “πολιτισµό” της ασάφειας και της παραποιήσεως, οφείλει, πριν από ο, τιδήποτε άλλο, να υπερασπισθεί και να παλινορθώσει το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ των λέξεων και των όρων. ∆ιαφορετικά ασταµάτητα θα ιδρώνουµε και θα µατώνουµε σε κύκλους, αναπαράγοντας κυκλικά την απέραντη αχρηστία, όπως εκείνοι που µαταίως αγωνίσθησαν µε τη λέξη “σύντροφος” στο στόµα, αγνοώντας ωστόσο παντελώς τι πραγµατικά σηµαίνει αυτή η λέξη, η πιό παρεξηγηµένη λέξη του 20ου αιώνος, όπως και η λέξη “Θεός” κατέληξε η πιό παρεξηγηµένη των τελευταίων δύο χιλιετιών.

Στα τέλη του 18ου αιώνος, µε τις, πολύ χρήσιµες για την ανθρώπινη ελευθερία, γκιλοτίνες των Γιακωβίνων, επανήλθε στο ιστορικό προσκήνιο ο αρχαιοελληνικός όρος “∆ηµοκρατία” που µέσα σε δύο µόνον αιώνες κατόρθωσε, όχι ο ίδιος βεβαίως αλλά µία παρωδία του που λέγεται “Κοινοβουλευτισµός”, να καλύψει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σήµερα όλοι είναι, ή παριστάνουν ότι είναι.. “∆ηµοκράτες”, ο δε πλανήτης κατακλύζεται από.. εµµεσό-“∆ηµοκρατίες” παντός είδους: αστικοκοινοβουλευτικές, βασιλευόµενες, στρατοκρατικές, τηλεοπτικές, φασιστικές και πάει λέγοντας, προς αύξηση των δόσεων της διαστρεβλώσεως και της αχρηστεύσεως των εννοιών.

Τι εστί ωστόσο ∆ηµοκρατία; Πέρα από τους όποιους ισχυρισµούς των σύγχρονων απατεώνων και µεταπρατών του όρου (και αυτοί είναι δισεκατοµµύρια..), αυτός ο όρος, τον οποίο γέννησε η υψηλή ακριβολογία των πολυθεϊστών πραγµατικών Ελλήνων της αρχαιότητος, σηµαίνει ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ∆ΗΜΟΥ, δηλαδή ΑΜΕΣΗ διαχείριση των πολιτικών πραγµάτων από το εύτακτο σώµα των ενεργών πολιτών. Η ερµηνεία αυτή, δηµιουργεί ωστόσο από µόνη της πρόβληµα, αφού εισάγει ως απαιτούµενα, δύο παντελώς ξένα προς την σύγχρονη ψευτο-“∆ηµοκρατία” στοιχεία, δηλαδή την ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ (Άµεση ∆ηµοκρατία) και την πολιτική ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Για τους προγόνους µας, τους πραγµατικούς και αβάπτιστους Έλληνες, η ∆ηµοκρατία αποτελούσε την ανώτατη βαθµίδα της πολιτικής Τέχνης, δηλαδή της διαχειρίσεως των πραγµάτων της Πατρίδος / Μητρίδος “Πόλεως” η οποία οριζόταν όχι µε τρόπο µαγικό αλλά απτό, λογικό και άρα πλήρως κατανοήσιµο. Η Πατρίς / Μητρίς “Πόλις” (εκ της οποίας άλλωστε και η λέξη “Πολιτική”) µπορούσε να καταµετρηθεί και ορισθεί. Ήταν το σύνολο των κληρονοµηµένων χωµάτων που στοιχειώνονταν από τη σποδό των πατέρων και από τους φυλετικούς και οικογενειακούς Θεούς.

Μία “Πόλις” δεν ήταν ωστόσο µόνον τα χώµατα ή τα σπίτια της, όπως η ρωµαϊκή Urbs. Αυτό που επιπροσθέτως κοσµούσε τον όρο, ήταν η ύπαρξη του ∆ήµου, της ΜΟΙΡΑΣΙΑΣ δηλαδή των υποχρεώσεων και δικαιωµάτων, µέσα από (αυτο)θεσµούς που έδεναν σε συµπαγές πολιτικό σώµα τους πολίτες. Για τους πραγµατικούς Έλληνες, δεν υπήρχε η σύγχρονη διάσταση, έως αντιπαλότητος, του προσωπικού στοιχείου από το πολιτικό, της προσωπικής συνειδήσεως από την κοινοτική. ∆εν νοείτο για τους Έλληνες αδιαφορία για τα πολιτικά πράγµατα ή αποφυγή σαφούς θέσεως, ιδίως σε περιπτώσεις διαµαχών.

Αυτή η συµµετοχή, αυτή η µοιρασιά που προϋπέθετε η ύπαρξη του ∆ΗΜΟΥ, γέννησε πολύ σύντοµα ένα θαυµαστό χαρακτηριστικό του Έλληνος Ανθρώπου που λέγεται Παρρησία. Η Παρρησία, από το πάς και ρήσις, δεν είναι παρά η υποχρέωση να εκφέρει ο ελεύθερος άνθρωπος µε κάθε κόστος τη γνώµη του, ακόµη και σε βάρος της προσωπικής τους ασφάλειας. Και δεν είναι φυσικά διόλου τυχαίο το ότι η λέξη “Παρρησία”, εξηφανίσθη µετά την πλήρη καταστροφή των Ελληνικών πολιτικών θεσµών (λ.χ. διάλυση επί Γιουτπράδα / Ιουστινιανού των τελευταίων Βουλευτηρίων των ελληνικών πόλεων) από τους εκχριστιανισµένους Ρωµαίους, που κακώς ονοµάζονται “Βυζαντινοί”, και έκτοτε σε ελάχιστες µόνο περιπτώσεις, και αυτές στους σύγχρονους καιρούς µόνο, επέστρεψε αυτή ξανά στο αυθεντικό της νόηµα και µέγεθος.

“Αυτό το κάτι” που τσάκισε την ελληνική ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ είχε, φυσικά, και όνοµα, είχε και ιδεολογία. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ τον γράφοντα, είναι ωστόσο η απαρίθµηση απλώς των προτεινοµένων “αυτού του κάτι” προς τον άνθρωπο: σε προσωπικό επίπεδο αναχωρητισµό και ιδιώτευση και σε πολιτικό επίπεδο, αν µπορεί να λεχθεί πολιτικό, βασιλεία του τρόµου και ασυδοσία των θεοκρατών, των εχθρών του ανθρώπινου πνεύµατος, των συνωµοτών και των ευνούχων παρακοιµωµένων, ζέχνοντα φαινόµενα που σήµερα έχουν

επιβιώσει µεταλλαγµένα µέσα στην γενική διαφθορά του συστήµατος της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ που διοικεί τον πλανήτη. Στην Παρρησία των Ελλήνων η χριστιανική αντιπρόταση υπήρξε, για το παρελθόν, το παρόν αλλά και το µέλλον µας, δουλοπρέπεια, κρυψίνοια και προς τα κάτω ισοπεδωτισµός,

Ο κόσµος των Ελλήνων Εθνικών της αρχαιότητος, ανέπτυξε και δόξασε, αν όχι τις πρώτες, τουλάχιστον τις βέλτιστες των πολιτικά αυτοθεσµιζόµενων κοινωνιών που ενεφανίσθησαν πάνω σε τούτο τον πλανήτη. Λειτούργησε µέσα από κοινωνίες που κατά θαυµαστό τρόπο το ατοµικό και το δηµόσιο συµφέρον υπήρξαν απολύτως ταυτόσηµα. Λειτούργησε µέσα από κοινωνίες που όριζαν την έννοια “ελευθερία” όχι ως ατοµική συλλογή δικαιωµάτων άµυνας απέναντι σε µία διαχωρισµένη Εξουσία και απέναντι σε ανταγωνιστές συνυπήκοους (συν-υπακούοντες), αλλά, αντίθετα, ως το δικαίωµα του ενεργού πολίτη στην αξιοπρέπεια και την αυτορρύθµιση της καθηµερινής του ζωής.

Όλα αυτά, η ∆ΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δηλαδή, για τους χριστιανούς δεν ήσαν παρά “Πολίτευµα του ∆ιαβόλου” (civitas diaboli κατά τον Ευσέβειο Καισαρείας). Αντιπρότειναν λοιπόν για πολλούς αιώνες µία στυγνή θεοκρατική Αυταρχία της Μοναρχίας και της Εκκλησίας πάνω σε απρόσωπους και ταπεινωµένους πνευµατικά και πολιτικά υπήκοους. Στην “Βουληφόρο Αγορά” των πολυθείστών Ελληνων, σε αυτόν τον ψυχογεωγραφικό χώρο που µέσα του, η κίνηση των ιδεών, ο ∆ιάλογος και η λογική επιχειρηµατολογία και γνώµη θεσµοποιούντο ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανθρώπινη ιδιότητα, σε αυτόν τον χώρο που τον ενέπνευσαν Βουλαίοι, Αγοραίοι, Θέσµιοι, Φίλιοι, Εταιρείοι και Λεσχανόριοι Θεοί, αντιπρότειναν οι χριστιανοί την πλήρη κατάργηση όλων των πολιτικών θεσµών, εκµηδένιση του ∆ιαλόγου και της λογικής επιχειρηµατολογίας και γνώµης, ορίζοντας ως µοναδικό κοινωνικό (και όχι µόνο) θεσµό την.. Εκκλησία. Το άτοµο δεν δικαιούτο πλέον ν’αγορεύει ενώπιον πλήθους ατόµων. Το δικαίωµα του λόγου το είχαν πλέον µόνο οι κρατούντες, σε έναν εφιαλτικό λόγο δίχως αντίλογο και µήτε καν στους ναούς δεν επιτρέπονταν (ούτε άλλωστε και σήµερα επιτρέπονται) οι ερωτήσεις ή οι αγορεύσεις από την απρόσωπη βάση.

Στα τέλη του 18ου αιώνος, όπως ήδη προείπαµε, η καρµανιόλα γκρέµισε την θεοκρατία, δεν µπόρεσε όµως να παλινορθώσει την πραγµατική ∆ηµοκρατία, δηλαδή την Άµεση, παρά τις κραυγές

αρκετών “Ορεινών” ενάντια στην απάτη των εκπροσωπήσεων. Αυτό που επεκράτησε παγκοσµίως, ήταν τελικά ο αστείος αγγλικός “Κοινοβουλευτισµός”, ενώ από την γαλλική έκρηξη έµεινε τελικά ο αφελής εξισωτισµός του “εγκαλιτέ” που, αντίθετα από την πραγµατική ∆ηµοκρατία, επέτρεψε το ανέβασµα στο πολύ δύσκολο βάθρο του πολίτη, του οποιουδήποτε είχε απλώς.. ανθρώπινο σχήµα και ήξερε να.. οµιλεί: “.. η σύγχρονη δυτική πολιτική κουλτούρα έχει δηµιουργηθεί επί τή βάσει ουτοπικών ιδανικών και ειδικά πάνω στην αντιφατική ουτοπία της Γαλλικής Επανάστασης.. της οποίας ο υποτιθέµενος µετασχηµατισµός σε πολιτιστική πραγµατικότητα, σήµαινε την σταθεροποίηση και την εξασφάλιση των δικαιωµάτων του ανθρώπου, αλλά δεν προέβαλλε επίσης και τις υποχρεώσεις του πολίτη” (Παν, Ν. Χιώτης, “Η Παράδοση του ∆ιαφωτισµού στην Ελλάδα”, Ενάλιος, Αθήναι 1998, σελ. 306)

Αυτή η έκπτωση της ∆ηµοκρατίας και του πολίτη οδήγησε τάχιστα σε αυτό που σήµερα όλοι µας διαπιστώνουµε γύρω µας, παρά το ότι σχεδόν κανείς δεν τολµάει να το οµολογήσει. Ένας τερατώδης συνδυασµός σκληρής ολιγαρχίας (πολύ επικίνδυνης µάλιστα αφού υποτίθεται ότι είναι, συν τοις άλλοις, και.. εκλεγµένη) και πλήρους “βλακοκρατίας” (στα µέτρα που τοποθέτησε σοφά τον όρο ο αείµνηστος Ευάγγελος Λεµπέσης) έρχεται σαν νέα απόλυτη αλήθεια, λες και δεν µας έφθανε η αλαζονία του Χριστιανισµού, να ποζάρει ως το βέλτιστο τάχα Πολίτευµα, τη στιγµή που δεν αποτελεί παρά µία χυδαία παραποίηση της αληθινής, πατρογονικής και ΑΜΕΣΗΣ ∆ηµοκρατίας των προγόνων µας.

Η πραγµατική και ΑΜΕΣΗ ∆ηµοκρατία προϋποθέτει την εύκολη πρόσβαση του πολίτη στα αξιώµατα της Εξουσίας, κάτι που ο σηµερινός Κοινοβουλευτισµός δεν προσφέρει, µε τα πλαφόν ποσοστών (στη χώρα µας µάλιστα µηδενίζεται ο όποιος πολιτικός λόγος αδυνατεί να ξεπεράσει το 3% των ψήφων), τις µη απλές αναλογικές και τα τεράστια οικονοµικά µεγέθη που απαιτούνται για µία στοιχειωδώς αποτελεσµατική προεκλογική προσπάθεια: “Ολιγαρχικό πολίτευµα υπάρχει όταν εξουσιάζουν το πολίτευµα εκείνοι που έχουν περιουσίες” τονίζει πολύ σωστά και µε κάθε σαφήνεια ο Αριστοτέλης (“Πολιτικά” 1279β, 18). Προϋποθέτει επίσης την βουληφορία ΜΟΝΟΝ των ενεργών, ελευθεροφρόνων και πληροφορηµένων πολιτών, αφού η εξίσωση των τελευταίων, µέσω της τρελλής “λόγικής” µία ψήφος προς µία ψήφο, µε τους αδιάφορους, τους φοβικούς και εν πλήρει άγνοια τυγχάνοντες, αποτελεί ουσιαστικά µία απαξίωση του ανθρώπου και µία τυραννία των αθλίων: “Ο πολιτισµός που προβάλλει την ισότητα του ατόµου ενώπιον του νόµου και την αδελφοσύνη βασισµένη στον χριστιανικό ηθικό κώδικα, είναι ένας πολιτικά, µορφωτικά και κοινωνικά

κουτσουρεµένος πολιτισµός, γιατί αφήνει εκτός του πεδίου του την αρετή του ανθρώπου” (Π. Ν. Χιώτης, ως άνω, σελ. 307) Αυτές οι σηµειώσεις του γράφοντος πάνω στην αληθινή φύση της ∆ηµοκρατίας, ίσως ενοχλήσουν πολλούς και διάφορους υπηρέτες της απαξιωτικής και παραποιητικής Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ. Λυπούµεθα πολύ ωστόσο, διότι στο θέµα αυτό θα επανέλθουµε πολύ σύντοµα και µάλιστα µε λεπτοµερέστερες θέσεις και προτάσεις, τις οποίες κρίνουµε πλέον υπερεπείγουσες σε µία εποχή που εκλέγονται βουλευτές όχι πρόσωπα που χαρακτηρίζονται από πολιτική δράση ή ιδεογένεση αλλά διάφορες “διάσηµες” φάτσες που προβάλλει -και άρα επιβάλλει στους τηλεβλάκες- το τηλεοπτικό τζάµι. Θα επανέλθουµε λ.χ. για την δίκαιη αυτοπεριθωριοποίηση των αδιάφορων για τα κοινά µε την πρόσκληση, για παράδειγµα, των τακτικών, ενεργών και άρα φυσιολογικών πολιτών, να ψηφίζουν µε τη βοήθεια της πληροφορικής ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΒΑΣΗ, τα νοµοσχέδια που ένα απλό νοµοπαρασκευαστικό σώµα, στη θέση της σηµερινής Βουλής, θα συνθέτει και απλώς θα εισηγείται στον ΕΝΕΡΓΟ ∆ΗΜΟ.

Αυτά τα ολίγα και ελπίζει ο γράφων να µην έγινε υπέρ το δέον κουραστικός, ή, ακόµη χειρότερα, ενοχλητικός. Αν, πάντως, κάποιοι αισθάνονται εξαιρετικά άβολα για την αµείλικτη από µέρους του καταδίκη των βλακοκρατών και απαξιωτών της πολιτκής θέσεως, πράξεως, και εν τέλει ΜΕΘΕΞΕΩΣ, αν κάποιοι επίσης αγνοούν την επίσης αµείλικτη ρήση του Θουκυδίδου (Β, 40) ότι αυτός που δεν συµµετέχει στα κοινά πράγµατα δεν είναι “φιλήσυχος” αλλά “αχρείος”(χαµένο κορµί, άχρηστος), λυπούµεθα αλλά πολύ ελάχιστα µπορούµε να πράξουµε για να τους ηρεµήσουµε. Άπαντες, ας θυµόµαστε πάντως, για επιδόρπιο, ότι η αρχή της υποδουλώσεώς µας εντοπίζεται στο σηµείο που, εµείς οι ίδιοι, θεωρούµε µία σειρά από κακώς κείµενα πράγµατα ως άξια να απολαµβάνουν αιωνίως ασυλίας και απυροβλήτου. Η αρχή της υποδουλώσεώς µας εντοπίζεται επίσης στο σηµείο που µας έχουν κάποιοι άλλοι πείσει ότι ΟΛΕΣ τάχα οι σκέψεις που κουβαλάµε στο κεφάλι µας, είναι απολύτως δικές µας.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΑΥΡΗΛΙΟ Απήγγειλε ο ποιητής Θανάσης Μίχος, παρουσίασε το έργο και τον βίο του φιλοσόφου ο συγγραφέας Βλάσης Ρασσιάς και εδιάβασε αποσπάσµατα από το βιβλίο «Τα Ες Εαυτόν» ο ηθοποιός Νίκος Καλογερόπουλος.

Μάρκος Αυρήλιος ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ «ΤΑ ΕΣ ΕΑΥΤΟΝ»

Πρέπει πάντα να θυµούµαι ποια είναι του συνόλου η φύση και ποιά η δική µου και τι σχέση έχει µ’ εκείνη και ποιο µέρος ποιου συνόλου είναι, καθώς και ότι κανείς δεν µ’ εµποδίζει να κάνω πάντα και να λέω ό,τι είναι συνεπές µε την παγκόσµια φύση της οποίας είµαι ένα τµήµα.

Του ανθρωπίνου βίου η διάρκεια είναι στιγµή, η ουσία του ρευστή, η αίσθηση αµυδρή, όλου του σώµατος η σύσταση φτιαγµένη για να σαπίσει. Η ψυχή είναι στρόβιλος, η τύχη ακαθόριστη και η φήµη αόριστη. Με λίγα λόγια, του σώµατος όλα ποταµός, τα της ψυχής όνειρο και αχνός, τα της ζωής πόλεµος και ξένων άφιξη και η υστεροφηµία λήθη. Τι λοιπόν µπορεί να µας οδηγήσει; Ένα και µόνο η φιλοσοφία. Και τούτο σηµαίνει, να έχουµε ασφαλή τον εσωτερικό µας δαίµονα από προσβολή και βλάβη, δυνατότερο από τις ηδονές και τους πόνους. Να µην πράττει τίποτα ασυνάρτητα, ούτε µε ψευτιές και µε υποκρισία και να’ναι ανεξάρτητος από το αν θα κάνουν ή δεν θα κάνουν κάτι οι άλλοι. Επίσης, τα συµβάντα και τα µοιραία να τα παραδέχεται γιατί έρχονται από εκεί από όπου κι αυτός ήλθε. Κι επάνω απ’ όλα, τον θάνατο µε ήρεµη γνώµη να τον περιµένει, όχι ως άλλο τι παρά ως διάλυση των στοιχείων από τα οποία κάθε ζώο συνίσταται. Αν λοιπόν για τα στοιχεία χωριστά δεν είναι τίποτα το φοβερό, ακατάπαυστα να µεταβάλλονται σε κάτι άλλο, γιατί να φοβάται κανείς την µεταβολή και την διάλυση του συνόλου; Είναι πράγµα φυσικό και τίποτα το κακό δεν προκαλεί η φύση.

Υβρίζει τον εαυτό της η ψυχή του ανθρώπου προπαντός, όταν, εξ ιδίας της πρωτοβουλίας, γίνει ένα απόστηµα ή σπυρί του κόσµου. ∆ιότι το να δυσχεραίνει κανείς τα συµβαίνοντα, είναι σαν να αποστατεί από την παγκόσµιο φύση, που µέσα της περιέχονται και των άλλων οι φύσεις.

Ύβριζε, ύβριζε τον εαυτό σου ώ ψυχή µου! Για να τιµήσεις τον εαυτό σου, δεν θα σου µένει πια καιρός. Σύντοµος ο βίος του καθενός. Και σύ, σχεδόν τον έχεις περάσει χωρίς να σέβεσαι τον εαυτό σου, αλλά στις ψυχές των άλλων βάζοντας την ευτυχία σου.

∆εν υπήρξε ποτέ κανένας που δυστύχησε επειδή δεν ήξερε τι γινόταν στων άλλων την ψυχή. Εκείνοι όµως που της δικής τους ψυχής τις κινήσεις δεν παρακολουθούν, αναγκαστικά θα δυστυχήσουν.

Όχι µόνο πρέπει να συλλογίζεσαι ότι κάθε ηµέρα καταναλώνεται η ζωή σου και λιγοστεύει το υπόλοιπό της, αλλά πρέπει επίσης να συλλογισθείς ότι και αν ζήσεις πολύ παραπάνω, µένει άδηλο αν θα σου διατηρηθεί πάντα όµοια η διάνοια, ώστε ν’ αντιλαµβάνεσαι πράγµατα και την φιλοσοφική σκέψη, που τείνει στην γνώση των θείων και των ανθρωπίνων. Γιατί, αν αρχίσεις να ξεµωραίνετσαι δεν θα σου λείψει η αναπνοή, η τροφή οι εντυπώσεις, οι ορέξεις και τα άλλα παρόµοια, αλλά πριν από τον θάνατο θα σβήσει µέσα ου η δύναµη να διοικείς τον εαυτό σου, να εξακριβώνεις ποιο είναι το καθήκον, να συνδυάζεις και να εξηγείς φαινόµενα, ακόµα και να ξέρεις αν είναι ώρα να αποσυρθείς και όσα τέτοια έχουν απόλυτη ανάγκη από σκέψη συγκεντρωµένη και γυµνασµένη. Πρέπει λοιπόν να βιάζεσαι όχι µόνο γιατί ολοένα πλησιάζεις στον θάνατο αλλά και διότι η δυνατότητα αντίληψης και πραγµατικής παρακολούθησης των πραγµάτων, εκλείπει πρόωρα.

Κάθε ενέργειά σου να προέρχεται από την θέλησή σου, να γίνεται µε πνεύµα κοινής ωφελείας, µελετηµένα και ποτέ από αντίδραση. Μην προσπαθείς να οµορφαίνεις την σκέψη σου µε ψεύτικα στολίδια. Μην είσαι πολύλογος ούτε ν’ ανακατώνεσαι πολύ και σ’ όλα. Ο Θεός που είναι µέσα σου να κυβερνά αληθινόν άνδρα, ηλικιωµένο, µε διάνοια πολίτου, άρχοντα που έχει τακτοποιηµένα τα δικά του και θέση πολεµιστή που περιµένει έτοιµος το σύνθηµα της αποχωρήσεως και ούτε όρκους χρειάζεται ούτε µαρτυρίες άλλων. Εσωτερικά ατάραχος δεν αισθάνεται ανάγκη από ξένες βοήθειες δεν ζητεί από άλλους την ησυχία του. Όρθιος λοιπόν πρέπει να στέκεσαι και όχι να σε ορθώνουν άλλοι.

Αν εκτελείς εκείνα που απαιτεί η κάθε στιγµή, ακολουθώντας τον ορθό λόγο µ’ επιµέλεια, µε θάρρος µε καλή θέληση και χωρίς πάρεργα, τότε κρατείς τον δαίµονα του εαυτού σου διαρκώς αγνό, ωσάν να επρόκειτο αµέσως να τον επιστρέψεις. Οι άνθρωποι αναζητούν τόπους για απόσυρση, εξοχές και παραλίες και όρη και εσύ πολλάκις βρέθηκες να τα λαχταράς. Όλα αυτά όµως είναι χρήσιµα µόνον εις τους ανόητους, αφού εσύ µπορείς όποια στιγµή θελήσεις ν’ αποτραβηχτείς στον εαυτό σου. Γιατί πουθενά δεν είναι πιο ήσυχα και αµέριµνα για τον άνθρωπο παρά µέσα στην ίδια του την ψυχή και ιδίως για εκείνους που έχουν εύτακτο τον εσωτερικό τους κόσµο ώστε όταν τον κοιτάζουν καταλαµβάνονται από µεγάλη γαλήνη. Και ως τέτοια εννοώ την αρµονία. Συχνά δίνε λοιπόν τού εαυτού σου, τού είδους αυτού την αποµόνωση και ανανέωσέ τον.

Την ύπαρξή σου έλαβες ως µέρος ενός συνόλου. Θα εξαφανισθείς αργότερα µέσα σ’ εκείνο που σε γέννησε. Ή µάλλον θα µεταβληθείς και θ’ αναληφθείς στον λόγο που σε δηµιούργησε.

Οικειοθελώς παραδόσου εις την Κλωθώ και άφησέ την να σε πλέξει µαζί µε όσα και όποια πράγµατα θέλει.

Όλα είναι εφήµερα και οι µνηµονεύοντες και οι µνηµονευόµενοι.

∆εν είναι κακό ότι τα πράγµατα µεταβάλλονται ούτε καλό ότι κάποια αποκτούν ύπαρξη από την µεταβολή.

Να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για κάθε λόγο, για κάθε έργο που είναι σύµφωνο µε την φύση σου. Και να µη σε απασχολούν άλλων λόγια και µοµφές που ίσως επακολουθήσουν. Αλλ’ αν αυτό που έκαµες ή είπες είναι καλό, να µη χαµηλώνεις ποτέ την δική σου αξία. Όλα αυτά γύρω σου λοιπόν να µην τα κοιτάζεις παρά τράβα τον ίσιο δρόµο κατά την φύση την δική σου και παγκόσµια. Και των δύο ο δρόµος είναι ένας και ο αυτός.

Προσευχή των Αθηναίων: «Βρέξε, βρέξε φίλε Θεέ Ζεύ, στα χωράφια των Αθηναίων και στις πεδιάδες». Ή να µην προσεύχεσαι ποτέ ή να το κάνεις έτσι απλά και ανοιχτόκαρδα.

Τα πράγµατα καθεαυτά ούτε στο παραµικρό δεν θίγουν την ψυχή ούτε µπορούν να την πλησιάσουν, ούτε µπορούν να προκαλέσουν µεταβολή ή κίνησή της. Η ίδια µεταβάλλει τον εαυτό της και του δίνει κίνηση τα δε εξωτερικά, τα κάνει να είναι, όσο την αφορά σύµφωνα µε τα δικά της δεδοµένα.

Ποταµός τα συµβάντα και ρέµα ορµητικό ο χρόνος. Μόλις φάνηκε κάτι και είναι ήδη περασµένο κι’ άλλο περνά και άλλο έρχεται.

Ψυχούλα είσαι που κουβαλάς νεκρό.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ “ΑΝΘΕΙ” ΦΑΙ∆ΡΑ ΑΜΥΓ∆ΑΛΕΑ..

Ο γράφων, ξεκίνησε να συγγράφει αυτό το άρθρο στα τέλη του Αυγούστου, όταν πλέον ο πρώτος γύρος των εξαλλοτήτων της ιουδαιόφρονος Εκκλησίας κατά του, επίσης και εξίσου ιουδαιόφρονος, Νεοελληνικού Κράτους, είχε ηµιολοκληρωθεί, σε παραλληλία βεβαίως προς την επίσης ηµιολοκλήρωση της αποδασώσεως της χώρας µας, για εφέτος τουλάχιστον, από την εµπρηστική παραφροσύνη και µεθοδικότητα, της οποίας η “αγαθοεργός” αποτελεσµατικότητα για το 2000 υπήρξε εξαπλάσια (!) του προηγουµένου έτους. Το πιο πρόσφατο πάντως που ενθυµούµαι, είναι µία επιστολή του κου Χριστόδουλου προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκεύµατος, στην οποία διεκήρυσσε το αλαζονικό αλλά και γελοίο ότι αντί του µαθήµατος των Θρησκευτικών έπρεπε να εξαιρεθούν από τις µαθητικές εξετάσεις η.. Φυσική και τα.. Αρχαία Ελληνικά (..), καθώς επίσης και δύο µεγάλες πυρκαϊές που κατέστρεφαν επί ηµέρες τρία ιερά ελληνικά όρη (ιερά τουλάχιστον για τους προγόνους µας), το Μαίναλο, το Λύκαιο και το Παγγαίον.

Αυτό το καλοκαίρι, ο έµφρων άνθρωπος είδε εξαιρετικώς εφιαλτικά πράγµατα και γεγονότα (όπως λ.χ. την κακοποίηση πυροσβεστών από τους κατοίκους του χωρίου Αµυγδαλέα Θεσσαλίας επειδή θεωρούσαν ότι οι ξυλοκοπηθέντες.. δεν έσβηναν σωστά την φωτιά), κυρίως εφιαλτικά στο επίπεδο της ανθρωπίνης λογικής φύσεως και εκφράσεως, της διαλεκτικής δυνατότητος αλλά και νοηµοσύνης καθεαυτής. Αυτό που ουσιαστικώς εφάνη µέσα από µία σειρά παραλόγων γεγονότων, ήταν περισσότερο µία επιβεβαίωση της πολύ βασικής αρχής ότι οι άνθρωποι που στερούνται Παιδείας, και άρα δυνατότητος για ανάλυση και εντοπισµό αιτίων, ή για αναγνώριση ιεραρχήσεων που οφείλουν να σεβασθούν, ή για αντικειµενική αντίληψη µέσω της εκλογικεύσεως, πάντοτε διαπράττουν ακρότητες και κινούνται ατάκτως προς τον παραλογισµό. Κάποιος, άλλωστε, µπορεί να ισχυρισθεί ότι “ξέρει τι κάνει”, µόνον όταν έχει την δυνατότητα να καταλαβαίνει τους λόγους των πράξεών του και να προβλέπει µάλιστα και τα αποτελέσµατα αυτών, δύο προϋποθέσεις εντελώς ανύπαρκτες για αυτόν που στερείται Παιδείας.

Ο γράφων, προ πολλού βεβαίως, κυρίως µέσα από τα γραπτά των Στωϊκών, εγνώριζε την πιο πάνω αρχή περί του απαιδεύτου ανθρώπου, σε σηµείο που να µπορεί να κατανοεί ευκόλως και µε µακροθυµία το γιατί οι παράλογοι πράττουν τα παράλογα, όπως και εγνώριζε, µέσα από την προσωπική εµπειρία, το ότι αποτελεί απέραντο σφάλµα η υπεραγαθή πεποίθηση πως η λογική επιχειρηµατολογία είναι τάχα όργανο πειθούς για τους πάντες, ή πως όταν κάποιος στριµώχνεται στη γωνία από τεκµηριώσεις και επιχειρήµατα, που του σαρώνουν την µέχρι τότε θέση του, οφείλει να παραδεχθεί ότι επίστευε λάθος πράγµατα (αντιθέτως, τότε είναι που επιτίθεται..). ∆εν µπορούσε ωστόσο, επ ουδενί, να φαντασθεί, ότι περισσότερο από έναν αιώνα µετά από την εκστόµισή της, θα εφάνταζε τόσο ξεπερασµένη και χιλιοδιαψευσθείσα η υπεραισιόδοξη διακήρυξη του Εµµανουήλ Ροϊδου

(“Θρησκευτικοϊστορικαί Μελέται”, 1868) ότι τάχα “οι χαρµόσυνοι ούτοι ήχοι (του ξεπεράσµατος της θεοκρατίας και του Μεσαίωνος) αγγέλουσιν ότι ο άνθρωπος, ιαθείς τέλος πάντων της φοβεράς νόσου του Μεσαίωνος, της υπερφυσικής µονοµανίας, έπαυσε θεωρών την φύσιν ως σατανικήν, εαυτόν ως διαστραµµένον, την απόλαυσιν αµαρτίαν και τα ορέξεις του ως δαίµονας ακαθάρτους.. Ο σήµερον άνθρωπος κατ’ουδέν, πλην του ονόµατος, διαφέρει του πάλαι Έλληνος. Καθώς εκείνος, στρέφει ερωτευµένο προς την φύσιν βλέµµα, περιέργως τους νόµους αυτής ανερευνών και εκ της µελέτης ταύτης αρυόµενος τέχνας και επιστήµας.. Αν φιλόσοφος τις αρχαίος, ο Επίκουρος ή ο Αριστοτέλης, ανίσταντο σήµερον εκ νεκρών, ήθελεν ευρεθεί εν µέσω κύκλου συµπαθούς.. συµµεριζοµένου τα αισθήµατα και τας ιδέας του..”

Έναν ολόκληρον αιώνα, και βάλε, από την εποχή που έζησε και έπραξε ο Ροϊδης, η Λογική, η Συγκρότηση και η Ακριβολογία, αυτές οι τρείς βασικές συνιστώσες του πραγµατικού Ελληνικού στοιχείου, όπως αυτό κατετέθη στην αιωνιότητα από τους επίσης πραγµατικούς Έλληνες προγόνους µας, δεν βρίσκονται, δυστυχώς, “εν µέσω κύκλου συµπαθούς”, αλλ’ αντιθέτως σε θέση ανεπιθυµήτου, όπως ο προαναφερθείς συγγραφέας περιέγραφε, αµέσως πιο κάτω στο αυτό κείµενό του, να συµβαίνει, υποτίθεται, µε την αθλιότητα, αγροικία, αρνησιζωϊα και παραλογισµό των µεσαιωνιστών: “..ούτε εις τας ερήµους της Θηβαϊδος ή τα σπήλαια της σκήτης ήθελεν εύρει οπαδούς” . ∆ιαφορετικά δεν εξηγείται, ή τουλάχιστον ο γράφων δεν.. τυγχάνει επαρκώς ευφυής ώστε να εξηγήσει ικανοποιητικώς, το πώς γίνεται να ακούµε και να διαβάζουµε αλλεπάλληλα ψευδή, ανιστόρητα και γελοία πράγµατα σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφηµερίδες, όπως λ.χ. ότι Ελληνισµός ίσον Ορθοδοξία και κανείς να µην τολµά να ερωτήσει τους πάµπολλους απατεώνες το, πολύ απλό, σε ποία τελοσπάντων ιστορική στιγµή έγινε η σύγκλιση (αφού αξιωµατικώς ΚΑΘΕ ταύτιση προϋποθέτει µία προηγούµενη σύγκλιση), ή το γιατί από 10 εκατοµµύρια Έλληνες δεν ευρέθη ουδείς έχων πρόσβαση (διότι οι λοιποί ελάχιστοι την στερούµεθα σκανδαλωδώς) επώνυµος ή “επώνυµος” διανοούµενος, πανεπιστηµιακός, δηµοσιογράφος, συγγραφέας, να ασκήσει καθολική κριτική επί της ΟΥΣΙΑΣ του Χριστιανισµού, ή της συγκεκριµένης αιρέσεώς του, δηλαδή της λεγοµένης Ορθοδοξίας.

Οι άνθρωποι γεννώνται µόνον ως ποιότητες, µε βάσει κληρονοµικές καταγραφές, ή ψυχικές αν θέλετε όσοι δεν φοβάστε την υλοζωϊκή διατύπωση των Ελλήνων προγόνων µας. Στα υπόλοιπά τους διαµορφώνονται. Αποκτούν δηλαδή σταθερό σχήµα ως υπάρξεις (µορφώνονται) µέσα από γνώσεις, πληροφορίες, εµπειρίες, µεθόδους αντιλήψεως, οπτικές, κοντολογής µέσα από αυτό που οι πρόγονοι ώρισαν, πολύ εµπνευσµένα, µε την λέξη Παιδεία. Συνεπώς, κάθε ανθρώπινη πραγµατικότητα, εξαρτάται, µερικώς, από την ποιότητα των µελών της, αλλά και, κυρίως, από την Παιδεία αυτών των µελών, η οποία δεν γεννά αλλά ενεργοποιεί τις διάφορες ικανότητες του ανθρώπου που η απαιδευσία αφήνει εν υπνώσει,

όπως λ.χ. την σωφροσύνη, δηλαδή την λογική και φυσική µας ικανότητα να εκφραζόµεθα και να ενεργούµε ευστόχως, δηλαδή σε διαρκή κατάδειξη της λογικότητός µας. Τα παραπάνω, µας βοηθούν πολύ στο να ερµηνεύσουµε και να κατανοήσουµε τα της καθηµερινής πραγµατικότητος του τόπου µας, ή, µάλλον, το γιατί συµβαίνει το αίσχος των αισχών (τουλάχιστον κατ’εµέ, επιτρέψτε µου..) στην χώρα που κάποτε ελατρεύθησαν, ανάµεσα σε µύρια άλλα, η Λογική, το ελεύθερο Πνεύµα, το Αληθές (µε αντικειµενικό και σαφή ορισµό µάλιστα, ως απόλυτη συµφωνία της γνώσεως µε την αντικειµενική πραγµατικότητα, ως αποκάλυψη του λανθάνοντος και προβολή του πραγµατικού) και το Φώς, σήµερα να κυριαρχούν ο παραληρηµατικός λόγος και τρόπος, η δεισιδαιµονία, το Ψέµµα και ο σκοταδισµός. Το αίσχος των αισχών, το πιό ιστορικό, επιφανές και καλλιεργηµένο Έθνος που ανέδειξε ποτέ η πολύµορφη Εθνόσφαιρα του πλανήτη Γή, σήµερα να είναι καταβυθισµένο στην ανιστορικότητα, την απαξίωση και την απαιδευσία.

Η, για πολύ συγκεκριµένους λόγους, έλλειψη Παιδείας των Νεοελλήνων είναι λοιπόν αυτή που µετατρέπει ένα αξιόλογο ανθρώπινο δυναµικό σε, κατά πλειοψηφία, συρφετό µηδενιστών, τοµαριστών και µικροαπατεώνων, “κοπίδων αγέλη” όπως θα τό έλεγε ο Ηράκλειτος (“κόπις”, δηλ. απατεών, από το ρήµα κοπίζω), άριστους πελάτες των ψυχιάτρων, των παπάδων, των σκυλοδιασκεδαστών και των ναρκοεµπόρων, µονάδες ιδανικών για τον κάθε οχλεγέρτη πληθών, τελείους ακροατές και καταναλωτές του κάθε ατελεστάτου και χονδροειδούς ψέµµατος, χρηµατολάγνους, φυγόπονους, κόλακες, φθονερούς, χαοτικούς, πηθικιστές αποσυνθετικών ηθών και συµπεριφορών που υποτίθεται ότι τάχα καταγγέλουν τουλάχιστον οι µισοί των βοσκών τους. Ένα Έθνος που µισεί τον ίδιο του τον εθνικό εαυτό και αναζητά την εθνική του ταυτότητα αλλού, κατά τραγική ειρωνεία της τύχης στο πρόσωπο των απολύτων και ασπόνδων εχθρών του, έρχεται να πρωτεύσει σε κάθε τι το αρνητικό (αναλφαβητισµό, διαφθορά, κατανάλωση αλκοόλ, ναρκωτικών, ψυχοφαρµάκων.., µε µόνη εξαίρεση το ποσοστό αυτοκτονιών, λόγω ρηχότητος και ανοησίας ωστόσο και όχι καταφάσεως της ζωής) και να απέχει σκανδαλωδώς από ό, τι θετικό υπάρχει στις κοινωνίες της υπολοίπου Ευρώπης, έρχεται τάχα να ουρλιάξει αγεληδόν σε λαοσυνάξεις και οχλοκρατικές εκδηλώσεις για την.. “απειλούµενη” εθνική του ταυτότητα, την οποία, πέραν του ότι είναι ψευδής και κάλπικη, αυτό το ίδιο την ξεπουλά µε την πρώτη ευκαιρία και µε το ελάχιστο των αντιτίµων. Αυτή όµως η αθλιότης είναι που καλεί, τα ελάχιστα µέλη αυτού του Έθνους που αρνούνται να παραδοθούν στη χαύνωση της συµµετοχής στα “θέσµια των πολλών”, να θέσουν κάποια τολµηρά ερωτήµατα και να αρθρώσουν απαντήσεις απέναντι σε ένα άθλιο τέλος που καλούνται να µοιρασθούν µαζί µε τους “πολλούς” που σείουν, πότε χαρωποί και πότε οργίλοι, τα λάβαρα της αµορφωσιάς, του αν(θ)ελληνισµού, της ιδιωτεύσεως, της παθητικότητος, της πνευµατικής κλειστότητος -που περιέργως συνοδοιπορεί µε µία απίθανη άµβυλνση κάθε ηθικού και συνειδησιακού φραγµού-, λάβαρα που µπορούν να ενσωµατωθούν στο ένα που τα εµπεριέχει, το πανταχού παρόν στις

ζοφερές ηµέρες µας κίτρινο µε τον µαύρο Καππαδόκη δικέφαλο και το στέµµα της µεσαιωνικής αυταρχίας, το λάβαρο της χυδαίας, δεσποτικής και πορνικής Ανατολής.

Ο τόπος µας, ο ίδιος ευλογηµένος τόπος που επάνω του εβάδισαν κάποτε οι θερµοπυλοµάχοι και οι φιλόσοφοι, είχε την εξαιρετική ατυχία για τα ευρωπαϊκά δεδοµένα, να µην έχει γευθεί ακόµη, το πνευµατικό δώρο του ∆ιαφωτισµού και της επανανακαλύψεως της γνώσεως και του ανθρωπίνου στοχασµού. Ενώ η Καθολική Εκκλησία ουσιαστικώς αυτοκατήργησε τον ίδιο τον χριστιανικό εαυτό της, για να επιβιώσει, όπως αναλόγως έπραξε µε τις υποκριτικές αιτήσεις συγνώµης για τα τρισεκατοµµύρια θύµατα της θεοκρατικής ασυδοσίας των περασµένων αιώνων, αναγνωρίσασα ήδη από το 1998 (µε την εγκύκλιό της τής 16ης Οκτωβρίου 1998) ότι εκτός από την πίστη και το συναίσθηµα, υπάρχει και η οδός της λογικής και της ανθρωπίνης διανοίας, η οδός των εθνικών Ελλήνων δηλαδή, για την κατανόηση των θεϊκών Αληθειών, η Ορθόδοξη Εκκλησία που εξουσιάζει τον Νεοελληνισµό, επιµένει αντιθέτως σε αντιλήψεις, θέσεις, δόγµατα και συµπεριφορές απολύτως εχθρικές προς κάθε ανθρώπινη πνευµατική αυτενέργεια και ανοικτά περιφρονεί την Ελληνική Βιοαντίληψη και Φιλοσοφία, τις οποίες µάλιστα οι υπάλληλοί της και ιερείς της δεν χάνουν ευκαιρία να καθυβρίσουν ως “ειδωλολατρία”.

Μιά και ο λόγος όµως έφερε την λέξη την.. “κακή”, θα ήθελα εδώ να ανοίξω µία σύντοµη παρένθεση, για να τονίσω ότι, παρόλο που οι πολυπρόσωποι εχθροί των Ελλήνων χρησιµοποιούν απαξιωτικώς τον όρο “ειδωλολατρία” για να υποδηλώσουν ειδωλοΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ, εµείς οι Έλληνες ήµασταν και θα παραµένουµε πάντα, κατά µίµηση µάλιστα των Θεών µας, λάτρεις της ΜΟΡΦΗΣ, µορφοπλάστες και µορφοποιητές, για αυτό και απεγείωσαν οι πρόγονοι (και θα απογειώνουµε πάντα εµείς οι απόγονοι) την απεικόνιση της ΜΟΡΦΗΣ στις εσχατιές της ανθρωπίνης δυνατότητος. Από την άλλη, οι όποιοι “απέναντι”, φθονούν (και θα φθονούν πάντα) τη ΜΟΡΦΗ και ποιούν τα µύρια όσα για την ακύρωση εκφράσεως του συγκεκριµένου, του σταθερού και του ευ-µόρφου. Έχοντας υποσχεθεί ωστόσο πιο πάνω η παρούσα παρένθεση να είναι σύντοµη, δεν θα επεκταθώ άλλο στον επίµονο πόλεµο κατά της ΜΟΡΦΗΣ που γίνεται από τους εχθρούς του αληθώς Ελληνικού στοιχείου, επιφυλασσόµενος να ασχοληθώ διεξοδικώς στο άµεσο µέλλον. Θα κλείσω όµως την παρένθεση αυτή, µε την επισήµανση στον αναγνώστη ότι ήδη η πόλις των Αθηνών, όπως και οι άλλες Ελληνικές πόλεις, πέραν της παλαιστινοποιήσεως του τοπίου που επιχειρείται µε την αντικατάσταση όλου σχεδόν του αστικού πρασίνου από.. φοινικόδενδρα, έχει αρχίσει να κατακυριεύεται από εξαµβλώµατα της λεγοµένης “αφηρηµένης” σχολής (µε αποθέωση της κακογουστιάς τα “αγάλµατα” στην Πλατεία ∆ηµαρχείου, στην Πλατεία Καραϊσκάκη, αλλά και τον.. “καρώ” στριφογυριστό Οβελίσκο στη Νέα Φιλαδέλφεια επί της εθνικής οδού Αθηνών-Λαµίας ή τον απερίγραπτο “Προµηθέα” που µολύνει αισθητικώς τον χώρο των ∆ελφών). Τέλος της παρενθέσεως.

Στις παράλογες και χυδαίες ηµέρες που προσφάτως εζήσαµε, ηµέρες που παρετάχθησαν δίπλα στους πνευµατικούς απογόνους του Γενναδίου ακόµη και οι γνωστοί “Ελληναράδες”, οι οποίοι -εν διατεταγµένη υπηρεσία- γελοιοποιούν παντοιοτρόπως την προοπτική της παλινορθώσεως του πραγµατικού Ελληνισµού πωλώντας χονδρικώς από απίθανες.. διαστηµικές και.. συνωµοσιολογικές διαστρεβλώσεις της Παραδόσεώς µας έως γραφικότητα και ανοικτό ναζισµό, ακούσαµε ακόµη και να γίνεται λόγος για.. φωταδιστές (οι οποίοι µάλιστα αποτελούν τις.. δυνάµεις του Κακού !!). Έως εκεί έχει φθάσει λοιπόν η επικινδυνότητα των αντιπροσώπων του σκοτεινού Βυζαντίου, εκείνου του πολιτισµικού λεκέ πάνω στον χρονοχάρτη του Ανθρωπίνου Πολιτισµού που ανέδειξε την ρινοτοµία, τον εξοφθαλµισµό, την διαπόµπευση, την ραδιουργία, την προδοσία, την οµφαλοσκόπιση, την µαύρη µαγεία, και την παράδοση των βιβλίων στις φλόγες, ως εξαίσιες τάχα επιτεύξεις, µε πρώτη και κύρια την γενοκτονία και εθνοκτονία κατά των Ελλήνων προγόνων µας. Έως εκεί έχει φθάσει, αλλά τίποτε δεν εγγυάται ότι θα σταµατήσει εκεί. Το έργο της αναχαιτίσεως, αντιθέτως, καλούµεθα κάπου να αναλάβουµε εµείς, οι τα Ελληνικά νοµιζόµενα και θέσφατα τιµώντες, οι την των Ελλήνων Παιδεία φέροντες και γνωρίζοντες το Μενάνδρειο “ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΕΣΤΙΝ, ΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Ι∆ΗΙΣ ΤΑ ΣΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΣΟΙ ΠΟΙΗΤΕΟΝ” (“η αυτογνωσία είναι να γνωρίζεις τα δεδοµένα σου αλλά και το τι πρέπει να πράξεις”), στο όνοµα µάλιστα του εξανθρωπισµού και της επαναλάµψεως των βασικών αρχών εκείνου που ενσαρκώνουµε. Στο όνοµα της Λογικής και του ανθρωπίνου Πνεύµατος.

Όπλο µας είναι η Παιδεία και µόνον αυτή. Η Παιδεία την οποία ο Ιουλιανός ορθώς αποκαλούσε “δώρο των Θεών στους ανθρώπους”. Και το γράφω αυτό µε πλήρη επίγνωση ότι ίσως δυσαρεστήσω κάποιους φίλους και συν-Έλληνες οι οποίοι επιµένουν, για ακατανόητο σε εµένα τουλάχιστον λόγο, να επιχειρούν την προσέγγιση µε την Πατρώα Παράδοση µόνον συναισθηµατικώς, υποκειµενικώς και παρορµητικώς. Με φυσικό αποτέλεσµα την υψηλή πιθανότητα παρεξηγήσεως, και πολλές φορές απαρνήσεως, εκείνου που, τάχα, αρχικώς αναζητούσαν. Η Οπτική είναι αυτή που επεξεργάζεται επιτυχώς τις πληροφορίες που συναθροίζονται στον εγκέφαλό µας και δηµιουργεί, εν συνεχεία, την Αντίληψη και την Πεποίθηση. Και αυτή ο Οπτική, εκείνο δηλαδή που χρόνια τώρα αποκαλώ “το να κατορθώσουµε να δούµε µέσα από αρχαία µάτια”, έρχεται όχι δια της.. επιφοιτήσεως -τότε θα ήµασταν οπαδοί της θαυµατοµανούς Ανατολής-, αλλά µέσα από την επίµονη µελέτη της προγονικής καταγραφής που αφέθηκε ως δώρο για εµάς τους τυχερούς που επιθυµούµε να κοινωνήσουµε στην σοφία των Ελλήνων. Η Παιδεία λοιπόν. Αν επεξεργασθεί κανείς τις πληροφορίες που έχει µέσα στο κεφάλι του µε την Ελληνική διαδικασία, οπωσδήποτε δεν θα κατανοήσει και ζήσει όπως κάποιος άλλος, που έχει επεξεργασθεί τις ίδιες πληροφορίες µε µία άλλη, αλλότρια αν όχι εχθρική, διαδικασία.

Ο Ηράκλειτος είχε πεί το “οδός άνω κάτω µία και αυτή”, δηλαδή ότι ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόµος, που ωστόσο βαδίζεται ανάποδα. Το ίδιο ισχύει για τον Έλληνα και τον Ρωµιό, οι οποίοι ζούν στην ίδια χώρα, αλλά αντιθέτως κινούνται, λειτουργούν και πράττουν, έως σηµείου ακυρώσεως του ενός από τον άλλον. Η διαρκής αναπαραγωγή θεοδούλων, ανιστορήτων και απαιδεύτων µαζανθρώπων οι οποίοι θεωρούν ως το µεγαλύτερο αγαθό τους ότι απλώς.. ζούν ή ότι.. ανήκουν σε µία ισχυρή πλειοψηφία, δεν αποτελεί πάντως τιµητική πολιτισµική µορφή, ακόµη κι αν αυτοί οι µαζάνθρωποι καταναλώνουν “τα πρέποντα” και εκτελούν προθύµως και επιτυχώς τις διαταγές των δεσποτών τους. Άλλα πράγµατα έχουν βαρύτητα στους καιρούς που έρχονται. Ας µην αφήσουµε συνεπώς έναν ακόµη γύρο, µέσα στην ατελεύτητη σπείρα του Χρόνου, να λήξει µε ηττηµένο τον Έλληνα. Τον τότε και τον τώρα Έλληνα, τον διαχρονικό, τον αιώνιο.

ΣΑΛΛΟΥΣΤΙΟΣ: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Τo ανά χείρας φιλοσοφικό και θεολογικό έργο, το οποίο εκδίδεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην πλήρη του µορφή (δηλαδή πρωτότυπο κείµενο και απόδοση στη νεοελληνική), έφθασε έως εµάς µέσα από τις γνωστές «οδύσσειες» των αρχαίων έργων (το αρχαιότερο διασωθέν χειρόγραφο του 12ου αιώνος, πρωτοεξεδόθη το 1539 από τον Αλάτιο, ακολούθησε η έκδοση του 1821 από τον Oreli και εν τέλει εδηµοσιεύθη ενσωµατωµένο στον τρίτο τόµο του «Fragmenta Philosophorum Graecorum» του Mullach, το έτος 1860) για να µας µεταφέρει τη σπάνια εικόνα µίας τολµηρής απόπειρας των Εθνικών του 4ου αιώνος να ορθώσουν µία συµπυκνωµένη, εκλαϊκευµένη αλλά ταυτοχρόνως και αυστηρώς λογική θεολογία / κοσµολογία, ενάντια στην εξ Ιουδαίας λαίλαπα που τότε εσάρωνε κατά κυριολεξίαν τα θεµέλια του ευρωπαϊκού Πολιτισµού. Συγγραφεύς αυτού του χαρακτηριζοµένου από επιµελή απλότητα, λογικότητα και σαφήνεια έργου, υπήρξε ο Σατουρνίνος Σαλλούστιος Σεκούνδος, ένας Γαλατικής καταγωγής συνεργάτης, σύµβουλος και προσωπικός φίλος του αυτοκράτορος Ιουλιανού, µε πλατιά ρητορική και φιλοσοφική παιδεία, καθώς και σπάνια διοικητικά προσόντα, τον οποίο ο εστεµµένος φιλόσοφος κατ’ επανάληψιν αποκαλεί «οµότροπο και ποθεινό φίλο» του. Ο ακέραιος και µετριόφρων Σαλλούστιος, υπηρετούσε ως «Κοιαίστωρ» Γαλατίας όταν πρωτοσυναντήθηκε εκεί µε το νεαρό Ιουλιανό, «καίσαρα» τότε, ο οποίος εµαγεύθη από την προσωπικότητα του φιλοσόφου και έκτοτε

ηκολούθησε πιστά τις συµβουλές και υποδείξεις του, τόσο στην προαυτοκρατορική περίοδο της ζωής του, όσο και όταν, ως κοσµοκράτωρ πλέον, έφερε, κατά τα λίγα, αλλά δηµιουργικά και ηρωϊκά έτη της βασιλείας του, την πορφύρα και το στέµµα της Νέας Ρώµης.

Καταγόµενος από µία περιοχή µε προαιώνιο πολιτισµό που ακόµη αντιστεκόταν στον εκχριστιανισµό (ακόµη και µετά το τέλος της επί Ιουλιανού συντόµου «ανοίξεως» του Εθνισµού, στη Γαλατία εξακολουθούσαν να λειτουργούν τα εθνικά Ιερά, έως τουλάχιστον το έτος 375 οπότε τα κατέστρεψε ο φανατικός προσηλυτιστής Μαρτίνος της Τουρ), ο ευγενής Σαλλούστιος, επιχειρεί, µέσα από το «Περί Θεών και Κόσµου», την κατάθεση µίας απλής όσο και εγκύρου πραγµατείας αναφορικώς µε το τι εν τέλει αποτελεί την ευρυτέρα φιλοσοφική και θεολογική θέση των Εθνικών του 4ου αιώνος, µέσα από έναν λόγο που ωστόσο, αν και προσπαθεί εµφανώς να λειτουργήσει ως κατηχητικός ή προπαγανδιστικός, δεν παύει να απευθύνεται στον καλλιεργηµένο και λογικώς συγκροτηµένο (µέσω της εγκυκλίου Ελληνικής, ανθρωπιστικής Παιδείας) πολίτη της υστερορωµαϊκής οικουµένης, και όχι στον αγροίκο, αστοιχείωτο και αµόρφωτο ή παραληρηµατικό άνθρωπο, που την ίδια εποχή βλέπουµε να ερεθίζει και να υποκινεί η άλλη πλευρά µε τα γνωστά, αρνητικά για τον ανθρώπινο Πολιτισµό αποτελέσµατα.

Ο Σαλλούστιος, στον οποίο ο Ιουλιανός αφιέρωσε τον περίφηµο ύµνο σε πεζό «Εις Βασιλέα Ήλιον», τον 4ο ρητορικό του, και επέγραψε τον 8ο, µία συγκινητική πραγµατεία, «Παραµυθητικό εις εαυτόν επί τήι αναχωρήσει Σαλλουστίου» (όταν απεχωρίσθη τον Σαλλούστιο, την εποχή που ο τελευταίος ανεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, ύστερα από διαβολή), υπήρξε, κατά τις διασωθείσες µαρτυρίες, ένας εξαίσιος άνθρωπος, ταυτοχρόνως υποστηρικτής και εµπνευστής επί πολλά έτη του εστεµµένου φιλοσόφου Ιουλιανού, ο δε χριστιανός Θεοδώρητος (στο βιβλίο του «Ιστορία», 3, 2) διασώζει ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που εισηγήθηκε έντονη ανεκτικότητα και καθαρά µεταπειστική πολιτική στον Ιουλιανό, όταν όλοι οι άλλοι φίλοι και συνεργάτες του τελευταίου, τον είχαν σχεδόν πείσει να κηρύξει διωγµό κατά των χριστιανών µετά από θηριωδίες των τελευταίων και πυρπολήσεις Ναών. Η ηθική αυτή επιλογή του, απεδείχθη ωστόσο κατά τραγικό τρόπο «λανθασµένη» (αν µπορεί να υπάρξει όντως µία τέτοια) από την Ιστορία, όπως και η µεταγενεστέρα του, κατά την οποία, προφασιζόµενος τη µεγάλη του ηλικία, αποποιήθηκε δύο φορές τον θρόνο (την επαύριον της δολοφονίας του Ιουλιανού και, εν συνεχεία, την επαύριον του θανάτου του διαδόχου του Ιοβιανού, όταν ο στρατός, εκτιµώντας το υψηλό του ήθος, τη δικαιοσύνη του και το βαθύ του αίσθηµα καθήκοντος, προσέφερε στον Σαλλούστιο την πορφύρα), ποιός όµως µπορεί να «ζυγίσει» ορθά και, ακόµη χειρότερα, ποιος δικαιούται να κρίνει εκ των υστέρων, άρα εκ του ασφαλούς, τις επιλογές των κατ’ Αρετήν ζησάντων ανδρών;

Το «Περί Θεών Και Κόσµου», το οποίο υπολογίζεται ότι εγράφη το Μάρτιο του 362, µπορεί να χαρακτηρισθεί «εγχειρίδιο κατηχητικής φύσεως» και ίσως ο συγγράψας αυτό (αρκετά πεπειραµένος στη χρήση του λόγου, αν ισχύει η άποψη κάποιων ερευνητών ότι αυτός ο ίδιος είναι ο Σαλλούστιος που προέβη την ίδια εποχή σε µία λογία έκδοση 7 επιλεγµένων τραγωδιών του Σοφοκλέους, µε σχόλια), όντως ν’ αποσκοπούσε στο να το επιβάλει ως βασικό θεωρητικό κείµενο αναφοράς και υποστηρικτικό στη δύσκολη θρησκευτική µεταρρύθµιση του Ιουλιανού. Φαίνεται καθαρά άλλωστε, από την όλη ανάπτυξη και τεχνική του κειµένου, ότι σκοπός του «Περί Θεών Και Κόσµου», που έχει γραφεί σε λιτή αττική διάλεκτο, είναι η κατανόηση των βασικών «εθνικών» θέσεων από τον οποιονδήποτε άνθρωπο της εποχής που διέθετε δύο απλά αλλά βασικά πράγµατα: εγκύκλιο Παιδεία και λογικότητα.

Ο Σαλλούστιος, ο οποίος προήχθη σε Έπαρχο Πραιτωρίων της Ανατολής το ίδιο έτος, δηλαδή το 362, στο ανώτατο δηλαδή διοικητικό αξίωµα µετά τον αυτοκράτορα, το δε έτος 363 ανηγορεύθη σε επίσηµο αυτοκρατορικό σύµβουλο, φιλοσοφικώς θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί «νεοπλατωνικός», πλην όµως «υπό ευρεία έννοια» όπως ορθώς σηµειώνει ο Gilbert Murray, καθώς ο Νεοπλατωνισµός ήταν η κυρίαρχη φιλοσοφική αντίληψη µετά την καταστροφή του τέλους του δευτέρου αιώνος (βλ. «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισµό», του γράφοντος), µία αντίληψη «που διεπότιζε ολόκληρη την ατµόσφαιρα της εποχής» (όπως την διεπότιζε άλλωστε και η Βασιλεία, στο πολιτικό επίπεδο, για αυτό και η τελευταία εξυµνείται στο ΙΘ Κεφάλαιο, µε έναν αρκετά παράξενο τρόπο για τα δηµοκρατικά µας δεδοµένα). Το βιβλίο του, αποσκοπεί όντως στην προσφορά µίας ολιγοσέλιδης αλλά περιεκτικής «κατηχήσεως» του Εθνισµού, στους ανθρώπους του 4ου αιώνος, και αν και απέχει πολύ, τόσο χρονικώς όσο και οπτικώς από τον υλοζωϊκό «σκληρό πυρήνα» της Ελληνικής κοσµοθεάσεως. µέσα από τον οποίο εγεννήθη το «Ελληνικό Θαύµα» και η λογική σύλληψη του Κόσµου (η από πολύ πρώϊµες εποχές κατακτηθείσα θεωρητικώς υλοζωϊκή ενότης του Κόσµου, διασπάται µετά τους Πυθαγορείους σε αντιθετικά ζεύγη, η υλοζωϊκή ουσία διαχωρίζεται σε σώµα και ψυχή και η σχέση του ειδικού µε το γενικό παρουσιάζεται ως σχέση του φαινοµενικού µε το πραγµατικό), κρατεί ωστόσο, το «Περί Θεών Και Κόσµου», µία αξιοθαύµαστη λογικότητα, σε αντίθεση µε τις πάµπολλές µυστικιστικές εµµονές και υπερβολές των νεοπλατωνικών και νεοπυθαγορείων της εποχής του. Ωστόσο παραµένει σταθερά, «υπό ευρεία έννοια» όπως προείπαµε, στη νεοπλατωνική γωνία. Στην τελευταία παράγραφο του Θ Κεφαλαίου, προσπερνά ως πλάνη τον Υλοζωϊσµό του Θαλού και του Ηρακλείτου, στο δε ∆ Κεφάλαιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση µε το «µηδέν ασώµατον» της Στοάς, της µόνης Σχολής της µετακλασικής αρχαιότητος που επέστρεψε στον «προσωκρατικό» Υλοζωϊσµό των Ιώνων φιλοσόφων.

Πατώντας πάντως, επάνω σε κλασικά σωκρατικά και πλατωνικά δεδοµένα, ο Σαλλούστιος τοποθετεί το ζήτηµα της «Παιδείας» σε κεντρικό σηµείο της αναλύσεώς του και επίσης χρεώνει την

ανθρώπινη κακή φύση, θεωρώντας µάλιστα και αυτήν ακόµη, δυνάµει αγαθή, αποκλειστικώς στην άγνοια που καλύπτει µε σκότος το κριτήριο του Αληθούς. Με µία θαυµαστή εµµονή στην ευρωπαϊκή οπτική, αυτός ο ευγενής Γαλάτης, καλύπτει µε ένα αίσθηµα αισιοδοξίας το σχεδίασµά του για την Ανθρωπότητα, την Ιστορία, τον Κόσµο και τους Θεούς, αποποιούµενος κάθε στοιχείο των ανατολικοβαρβαρικών επιρροών της εποχής που έφερναν απαισιοδοξία, παραίτηση και φόβο στους σύγχρονούς του ανθρώπους, αποποιούµενος κατ’ουσίαν αυτό που κατήγγειλε πολλούς αιώνες πριν από αυτόν ο Ακραγαντίνος Εµπεδοκλής, ως δυστυχία «µέσω της σκοτεινής αντιλήψεως περί Θεών». Και αυτό, ενώ ακολουθεί (ή, όντας υποχρεωµένος να ακολουθεί) σε αυτό το σχεδίασµα το κυρίαρχο νεοπλατωνικό πυραµιδωτό µοντέλο των «απορροών»: όλα γεννώνται από ιεραρχίες διαφόρων ελασσόνων θεοτήτων, που µε τη σειρά τους απορρέουν από το άφατο, αδιαίρετο, αναλλοίωτο, παντοδύναµο και επέκεινα της ουσίας, Έν.

Όπως και ο εκπρόσωπος της «συριακής» Νεοπλατωνικής Σχολής Ιάµβλιχος, ο Σαλλούστιος χωρίζει σε «Εγκοσµίους» («περικοσµίους» κατά τον Ιάµβλιχο) και «Υπερκοσµίους» τους Θεούς, και αναγνωρίζει, επηρεασµένος επίσης από τον Ιάµβλιχο αλλά και τον ιουδαϊζοντα νεοπυθαγόρειο Νουµήνιο Απαµέα, την ύπαρξη δύο ψυχών στον άνθρωπο, µία λογική (που µετέχει του Θείου) και µία άλογο (που υπόκειται στην Ειµαρµένη), ενώ, ξεκάθαρα, σέβεται τη θεουργική προοπτική, υπερτονίζοντας µάλιστα ως καίρια βάση της την προσευχή για την «συναφή» του θνητού µε τους Θεούς. ∆ιαφοροποιείται όµως σε ουκ ολίγα σηµεία ως προς τη νεοπλατωνική οπτική, ακόµη και ως προς εκείνη του Ιουλιανού. Σε αντίθεση µε τον τελευταίο, που χρησιµοποιεί εντόνως για διδακτικούς σκοπούς το Μύθο και τις ερµηνείες του, ο Σαλλούστιος προτιµά το λογικό επιχείρηµα, παραµένοντας όµως εξαιρετικώς σεβαστικός ως προς το Μύθο, στον οποίο µάλιστα αφιερώνει τρία Κεφάλαια του βιβλίου του (ΣΤ, Ζ και Η), κλείνοντας µάλιστα την ενότητα αυτή µε τη χαρακτηριστική φράση: «αυτά ακριβώς περί µύθων µάς είπαν αυτοί οι ίδιοι οι Θεοί, και ας είναι ευµενείς προς εµάς οι ψυχές εκείνων που τους συνέγραψαν».

Ανάλογη απόσταση κρατεί ακόµη και από τον «γενάρχη» Πλωτίνο τον Λυκοπολίτη (205-270). Παρά το ότι κινείται παράλληλα προς αυτόν, σε ό, τι αφορά στο πώς η Πρόνοια είναι µία απολύτως αγαθή θεϊκή αρχή που µεριµνά για την κοσµική τάξη, απορρίπτει εντούτοις (σε καθολική αντίθεση τόσο προς τον παραδοθέντα στη χαλδαϊκή δεισιδαιµονία Ιάµβλιχο -που θεωρεί τη γή «σκύβαλον του κόσµου», πεδίο δράσεως του κακού-, αλλά και προς αυτόν τον ίδιο τον Ιουλιανό), κάθε έννοια κοσµικού δυϊσµού. ∆εν δέχεται ότι πονηρές δυνάµεις µπορούν να ασκούν την ελάχιστη έστω εξουσία µέσα στο Σύµπαν.

Κάτω από αυτή τη γωνία, το «Περί Θεών Και Κόσµου» είναι ένα πολύ καλό κείµενο για πρώτη εισαγωγή του αναγνώστου στον λησµονηµένο, δυστυχώς, στις ηµέρες µας Ελληνικό τρόπο θεάσεως,

αντιλήψεως, κατανοήσεως του Κόσµου και των Θεών, αλλά και στις θέσεις του Εθνισµού του 4ου αιώνος, ενός Εθνισµού που έβλεπε µε αγωνία γύρω του να θρυµµατίζεται αργά αλλά σταθερά ο ανθρώπινος Πολιτισµός και ο χώρος για αυταπάτες είχε πλέον εκµηδενισθεί (ο ίδιος ο Σαλλούστιος, παραδέχεται στο Κεφάλαιο ΚΣΤ την µεγάλη πιθανότητα να επικρατήσουν στο τότε άµεσο µέλλον οι γνωστοί αρνητές των Θεών: «..ΤΟ ΑΘΕΪΑΣ ΠΕΡΙ ΤΙΝΑΣ ΤΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ∆Ε ΥΣΤΕΡΟΝ ΕΣΕΣΘΑΙ»). Στεκόµαστε συνεπώς πολύ υπερήφανοι για το ότι ήδη έχουµε ανά χείρας αυτό το σπάνιο βιβλίο, µε την πρέπουσα µάλιστα πραγµατική Ελληνική γραφή, δηλ. κεφαλαιογράµµατη, του πρωτοτύπου και µία απόδοση που προσπαθεί συνειδητά να αποδώσει τα γραφόµενα σε διαχρονική Ελληνική διατύπωση, απεγκλωβισµένη από τη στενά νεοπλατωνική ωρολογία του τραγικού 4ου αιώνος (για αυτό και η «αµαρτία» αποδίδεται «σφάλµα», ο «δαίµων», «αθάνατη οντότης» κ.ο.κ.).

Το ότι έως σήµερα δεν υπήρξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον από άλλους για την απόδοση στη νεοελληνική και την έκδοσή του «Περί Θεών Και Κόσµου» σε παραλληλία µε το πρωτότυπο κείµενο, δείχνει πάρα πολλά για την επικινδυνότητα των «εκποµπών» του συγκεκριµένου έργου. Όπως και το «Επιδροµή των κατά την Ελληνική Θεολογία Παραδεδοµένων» του Κορνούτου, που ήδη ετοιµάζεται από τις ηµέτερες εκδόσεις. Να ‘χεις καλή ανάγνωση σού εύχοµαι, φίλε αναγνώστη.

Η Λογικότητα στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία

(Εισήγηση του συγγραφέως, στο διήµερο «Α΄ Συνέδριο για τα Αρχαία Θρακικά Μυστήρια», Αλεξανδρούπολις 19 –20 Μαϊου “2001”)

Αγαπητοί Σύνεδροι,

Εκείνο που ξεχωρίζει το προχριστιανικό Ελληνικό Έθνος από τα υπόλοιπα που επέρασαν κάποια στιγµή επάνω από τα χώµατα αυτού του πλανήτη, δεν είναι η γενναιότης (αφού και άλλα Έθνη επέδειξαν αυτήν, σε ίσο βαθµό µε τους προγόνους µας) ή η ελευθεροπρέπεια (αφού επίσης ολόκληρη η προχριστιανική Ευρωπαϊκή Παράδοση µετέφερε πάντοτε την τελευταία ως το κατεξοχήν χαρακτηριστικό της). Εκείνο που ξεχωρίζει το προχριστιανικό Ελληνικό Έθνος από τα υπόλοιπα της Ευρωπαϊκής Οµοεθνίας, είναι η λογική σύλληψη και διατύπωση του Κόσµου, η οποία, µε τη σειρά της, οδήγησε στη σύνθεση εκείνου του θαυµαστού οικοδοµήµατος που οι σύγχρονοι, πεπαιδευµένοι τουκλάχιστον, άνθρωποι γνωρίζουµε υπό τον όρο «Ελληνικό Θαύµα».

Αυτή η λογική σύλληψη και διατύπωση, υπήρξε το αποκλειστικό προϊόν του Ελληνικού Νοός, του περιβάλλοντος που τον εξέθρευσε και των δυνάµεων που τον ενεψύχωσαν, και δεν εισήχθη από πουθενά, διότι, όπως πολύ ορθώς ετόνισε γύρω στα 1920 ο Τζών Μπουρνέ, «ο υλικός πολιτισµός και οι τέχνες µπορούν να περάσουν εύκολα από ένα έθνος στο άλλο, χωρίς τα έθνη αυτά να έχουν µία κοινή γλώσσα, όπως και ωρισµένες ιδέες, θρησκευτικές, απλές, µπορούν να µεταδοθούν καλύτερα µε το τυπικό παρά µέσω οποιουδήποτε άλλου δρόµου. Αντιθέτως, η Φιλοσοφία δεν µπορούσε να εκφρασθεί διαφορετικά παρά µόνο µέσα από µίαν εξαιρετικά καλλιεργηµένη στις αφαιρέσες γλώσσα, και να µεταδοθεί από µορφωµένους ανθρώπους, είτε µε το µέσο των βιβλίων, είτε µε την προφορική διδασκαλία».

Αυτή η πνευµατική διαύγεια και λογικότητα, η οποία διαπερνά, όπως είναι φυσικό, όλες τις σφαίρες της προχριστιανικής Ελληνικής ζωής, προέρχεται από την ιδιαιτέρως, όπως προείπαµε, εκτραφείσα και εµψυχωθείσα Κοσµοθέαση των Ελλήνων, η οποία, εστιάζοντας στην απεριόριστη δυνατότητα του παρατηρείν, του αναλύειν και του συµπεραίνειν, επέτυχε να µετατρέψει σε ανωτέρα Θρησκεία και απόλυτο Φιλοσοφία, την διαδεδοµένη σε όλα τα άλλα Έθνη της προχριστιανικής Ευρώπης υγιά αλλά απλή λατρεία της Φύσεως, των στοιχείων και των νόµων αυτής.

Αυτό που αποκαλούµε «Ελληνική Εθνική Θρησκεία», εκδηλούται ιστορικώς µε τέσσαρες διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ο κοσµογονικός τρόπος, κατά τον οποίο ο νούς ξεδιπλώνεται µέσα από το µάτι και την παρατήρηση, κατανοεί τον φυσικό Κόσµο, επιχειρεί την σύνοψη αφηγήσεων για το πώς εδηµουργήθη ο Κόσµος και ζητά την επικοινωνία µε τα υπόλοιπα οµοούσιά του τµήµατα που κατοικούν µέσα στον τελευταίο. Μέσα στο υπερτέλειο σχήµα του Κόσµου, αυτής της µόνης αληθούς και αντικειµενικής πραγµατικότητος, το ον το αιώνιο και ατελεύτητο που αναδύει τις περιοδικές του µορφές ΑΦ’ΕΑΥΤΟΥ, ως οργανικό σύνολο, άπειρο, διατεταγµένο και κεκοσµηµένο (εξ ού και η ιδία η λέξη «Κόσµος»), τα ανθρώπινα όντα εννοούνται ως ενταγµένα πλήρως και οργανικώς, υφιστάµενα και αυτά τους νόµους που υφίστανται τα υπόλοιπα άπειρα τµήµατα του Κόσµου, δεν είναι ωστόσο απλά οργανικά τµήµατα αυτού του «παντός», αλλά και ταυτοχρόνως ένας µικρόκοσµος και απεικόνισή του. Οι Έλλήνες, αντικρίζουν, πολύ ορθώς, τον Κόσµο ως µίαν έγκυρο και διαρκή Θεοφάνεια.

Η ιδία η φύση και όψη του, αποτελούν το «θαυµαστό» (και παραπέµπουν στην τέχνη του «θαυµάζειν» που, πολύ ορθώς, κατά τον Σωκράτη εγέννησε εν συνεχεία την Φιλοσοφία) και αποτελεί απολύτως ΛΟΓΙΚΟ γεγονός µία οποιαδήποτε συµπυκνωµένη προβολή στοιχείου ή στοιχείων («επιφάνεια») αυτού ακριβώς του Κόσµου. Το «θαύµα», όπως αυτό εννοείται από τους µονοθεϊστές, δηλαδή ως εκτροπή των φυσικών νόµων, δεν υφίσταται. Το «θαύµα» είναι ο ίδιος ο Κόσµος και ό,τι συµβαίνει µέσα σε αυτόν, ακόµη και

µία «επιφάνεια» Θεού ή ένας µαντικός χρησµός, παραµένουν κατά φύσιν, δηλαδή απολύτως σύµφωνα προς τα ισχύοντα εντός του Κόσµου και, κυρίως (όπως απέδειξαν το «κατά φύσιν» οι στωϊκοί) πέρα για πέρα ΛΟΓΙΚΑ.

Ο δεύτερος είναι ο φιλοσοφικός τρόπος, κατά τον οποίο ο νούς τολµά την αναζήτηση της «Αληθείας του Κόσµου» ή των λεγοµένων «Πρώτων Αιτίων» και, εν συνεχεία, του ανθρωπίνου προορισµού (του λεγοµένου «Τέλους»), ορίζοντας ταυτοχρόνως µε σαφήνεια αυτή την Επιστήµη (όχι µε την βλακωδώς περιοριστική σύγχρονη έννοια, αλλά µε την εκ του ρήµατος «επίσταµαι» ετυµολόγηση, ήτοι εκ του «γνωρίζω επακριβώς το είναι ή έχειν των πραγµάτων») ως «αληθή Επιστήµη περί τα καλά πρώτα και θεία και ακήρατα (άφθαρτα)» (κατά τον Πυθαγόρα), «αγάπη ή επιδίωξη της Σοφίας», «επιστήµη της Αληθείας» (κατά τον Αριστοτέλη), «τέχνη της προσεγγίσεως των αφθάρτων και αναλλοιώτων» (κατά τον Πλάτωνα), «επιστήµη της σχέσεως των θείων πραγµάτων και των ανθρωπίνων υποθέσεων» (κατά την Στοά) ή «επιστήµη που µας καθιστά καθαρούς και τελείους µε συντόµους και σαφείς κανόνες» (κατά τον Ιεροκλέα).

Ο τρίτος είναι ο πολιτειακός τρόπος, κατά τον οποίο ο πολίτης, το ενεργό και οργανικό δηλαδή τµήµα της «πόλεως», ή της φυλής ή της φράτρας παλαιότερα, δοµεί την οργανικότητα στην οποία συµµετέχει, µέσα από την ευσέβεια και την υπακοή στα προγονικά θέσµια και τους νόµους της Πολιτείας, τα οποία θεωρεί δώρα των Αθανάτων Θεών προς το γένος των θνητών. Η µεγαλειώδης και καταφάσκουσα την ανθρωπίνη και λοιπή ζωή λατρεία των Θεών, η απόδοση τιµής µέσα από ποµπή, όρχηση, µουσική, αγώνες, ευχαριστήριο προσφορά και θυσιόδειπνο, στους Ολυµπίους προστάτες και οδηγητές των Ελληνικών πόλεων, στους νοµίµως «αναγνωρισθέντες» υπό της βουληφόρου Συνελεύσεως Θεούς, ξεκινά από τον Οίκο, από το πρώτο δηλαδή πολιτικό κύτταρο, και διευρύνεται έτσι ώστε να αγκαλιάζει ολόκληρο το πολιτικό σώµα. Η λατρεία είναι κοινωνική και πολιτειακή, άρα αυθεντική και έγκυρη, οι ιερείς εκλέγονται εις ενιαύσιο θητεία και εκπροσωπούν απλώς την κοινότητα απέναντι στους Μάκαρες Θεούς, σε µία ακριβώς αντίθετη διαδροµή από εκείνη των σηµερινών επαγγελµατιών «παπάδων» του Μονοθεϊσµού, οι οποίοι πάσχουν από την αµετροέπεια του να ισχυρίζονται ότι, αντιστρόφως, εκπροσωπούν τάχα τον.. Θεό (!!) απέναντι στην κοινωνία των ανθρώπων.

Και, τέλος, ο τέταρτος τρόπος εκδηλώσεως της Εθνικής µας Θρησκείας είναι ο µυστηριακός, και εδώ µε την αυθεντική σηµασία του όρου που απέχει έτη φωτός από την σύγχρονο παραποίησή του. Η αρχή των «Μυστηρίων» χάνεται στα απώτατα βάθη της αρχαιότητος, πολύ πέραν των ασαφών εποχών του µύθου, µε ιδρυτές των ανά τόπους λατρευτικών θεσµών, κάποιους εξαιρετικώς προικισµένους από τους Θεούς ανθρώπους. Από τα πάµπολλα «Μυστήρια» των προγόνων µας, σήµερα είναι γνωστά µόνον εκείνα που κατεγράφησαν στην Εθνική µας Γραµµατεία κατά

τους ιστορικούς χρόνους: Μινωϊκά, Καβείρια, Λυκοµηδικά, Ελευσίνια, Ορφικά, Ανδανιακά, κ.ά. ∆εν θα σταθώ στην παρουσίαση λεπτοµερειών γύρω από αυτά, καθώς τις θεωρώ αυτές λίγο πολύ γνωστές για τον µέσο αρχαιογνώστη της εποχής µας. Εκείνο στο οποίο θα σταθώ στην οµιλία αυτή, είναι η φύση της µυστηριακής λατρείας, κοντολογίς των «Μυστηρίων», και αυτό διότι πρέπει να γίνεται πάντοτε σαφές και να επισηµαίνεται όλως ιδιαιτέρως, το ότι η «κεχωρισµένη» από την Πολιτειακή λατρεία αντίστοιχη Μυστηριακή, έχει µόνες αιτίες αυτής της ιδιαιτερότητός της

τη δυνατότητα για κληρονοµική µεταβίβαση της ιερατείας µέσα στο γένος του ιδρυτού,

και τη διαφύλαξη του αναλλοιώτου των ιεροπραξιών έξω από τις δικαιοδοσίες του εντεταλµένου δηµοσίου άρχοντος ή έξω από τις αποφάσεις του βουληφόρου σώµατος των πόλεων ή, αργότερα, των συµπολιτειών.

Για να επιτευχθούν αυτά τα δύο, οι µυστηριακοί θεσµοί υποχρεούνται, όπως είναι λογικό, να κρατηθούν έξω από τη δηµόσια σφαίρα και να δεχθούν µόνον τους θρησκευτές εκείνους οι οποίοι οικειοθελώς προσέρχονται στα «Ιερά των Μυστηρίων».

Εις σαφή οµοιότητα πάντως µε την όµαιµο και αδελφή τους Φιλοσοφική Προσπάθεια, τα άγια «Μυστήρια» των Εθνικών Ελλήνων, ήλθαν να κάνουν απτή και µεταβιβάσιµη την Αλήθεια. Την σύνθετη και πολύπλοκη Αλήθεια, την κατανόηση της «πρώτης αιτίας του καθετί αληθινού» όπως την ώρισε ο φωτισµένος Μάρκος Αυρήλιος, ή της γνώσεως του αιτιακού πλέγµατος που ελέγχει τα κοσµικά γεγονότα. Την, ως λέξη σύνθετη, εκ του στερητικού α και του «λανθάνω» (µένω κρυµµένος), Αλήθεια, που οι καπηλευτές της δεν εφάνησαν ικανοί, έστω και κατά µίµησιν των εθνικών φιλοσόφων, να ορίσουν όταν ερωτήθησαν τι ακριβώς είναι αυτό στο όνοµα του οποίου δρουν υπερφρόνως και διαταρακτικώς. Και εδώ ίσως είναι η πρέπουσα στιγµή, για να θυµίσουµε ότι αυτός ο άγιος θεσµός της πατρογονικής µας Θρησκείας, αντιµετώπισε την εντονωτέρα των επιθέσεων από το καταστροφικό πνεύµα της Σεσηµασµένης Ανατολής. Πολύ πριν οι λεγόµενοι «Πατέρες» συντάξουν πάνω στον πάπυρο µε λέξεις τα ζηλόφθονα ρεκάσµατά τους κατά της αγίας Μυστηριακής µας Παραδόσεως, τη µεγάλη και µαζική επίθεση είχε εξαπολύσει η παραφροσύνη, ασυνταξία και µικρότητα του ανατολίτικου ψυχισµού.

Η «σκοτόεσσα» ιδέα περί των ανωτέρων Κόσµων και περί του επέκεινα του βίου των θνητών, την οποία κάποτε κατήγγειλε µε εξαιρετική ένταση ο Ακραγαντίνος φιλόσοφος Εµπεδοκλής, επελαύνει στους πρώτους αιώνες της Βαρβαρικής Εποχής, µε όχηµά

της τη διαστροφή της µανιώδους αναζητήσεως του υποτιθεµένου «λυτρωτικού» (από τι; ερωτούµε..) στοιχείου. Το εξωπραγµατικό, το απίθανο και το εξωφυσικό ξηλώνουν ό,τι, χρόνο µε χρόνο, είχε συνθέσει µε κόπο και τόννους φαιάς ουσίας ο ανθρώπινος νους, επί πολλές χιλιετίες (το να κυλά κανείς προς τα κάτω είναι άλλωστε πολύ εύκολη διαδικασία και γίνεται αυτοµάτως και δίχως πολλές απώλειες ενεργείας). Για να αντιµετωπισθεί η λαίλαπα του παραλογισµού της Ανατολής, µε τα βέβηλα ψευτοµυστήρια των ευνούχων Φρυγών «Γάλλων», των απατεώνων τύπου Αλεξάνδρου Αβωνοτικού, ή των αγυρτών ψυχοτροµοκρατών που εκαπηλεύοντο το όνοµα των «Ορφικών», οι Νεοπλατωνικοί κάνουν το στρατηγικό σφάλµα να χωθούν στον βάλτο του µυστικισµού και της δαιµονολογίας, οι δε επίσηµες αρχές προσπαθούν απελπισµένα να αντιτάξουν «εθνικούς» θαυµατοποιούς στον ναζαρηνό θαυµατοποιό ραββίνο που διαφήµιζαν οι οπαδοί του Σαούλ - Σαύλου (ο γνωστός σε όλους µας «Βίος Απολλωνίου Τυανέως» του Φιλοστράτου, είναι ένα ενδεικτικό παράδειγµα αυτής της απελπισµένης πρακτικής).

Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία λοιπόν, και στις προαναφερθείσες τέσσαρες βασικές της εκδηλώσεις (κοσµογονική, φιλοσοφική, πολιτειακή και µυστηριακή) διετήρησε εκείνη την χαρακτηριστική της λογικότητα µε έναν θαυµαστό τρόπο, έως τουλάχιστον τις αποφράδες εποχές που η δεισιδαιµονία, ο µυστικισµός, η σωτηρολογία, η σηµιτικής προελεύσεως αντίληψη των Θεών ως «πρόσωπα», η θεοφοβία (η τελευταία, ως συνέπεια της αντιµετωπίσεως ενός ακαταλήπτου «επέκεινα» Θεού) και τα υπόλοιπα αρρωστηµένα προϊόντα της Ανατολής, επέτυχαν τη µαζική διείσδυσή τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο (και εντός ολίγου την επικράτησή τους). Από τις προαναφερθείσες πάντως τέσσαρες εκδηλώσεις της Εθνικής µας Θρησκείας, η µυστηριακή εκείνη είναι που χρήζει της εν-τονωτέρας υπερασπίσεως κατά των γνωστών επιθέσεων των τελευταίων δύο χιλιετιών, οι οποίες αποσκοπούν µε κάθε µέσον στην απαξίωση και δυσφήµιση του Ελληνικού (και όχι µόνον..) Εθνισµού. Αυτό που πρέπει συνεπώς να καταδεικνύεται διαρκώς, µε την κάθε δυνατή ένταση και πυκνότητα, είναι το ότι η λεγοµένη «µυστηριακή» πλευρά της Εθνικής Θρησκείας των πραγµατικών Ελλήνων δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη µε τις παραπλανητικώς οµώνυµές της πλευρές των βαρβαρικών και αντιδηµοκρατικών Θρησκειών της Ανατολής, αλλά υψηλή και λογική φιλοσοφική Πράξις, εκπληρούσα στο έπακρον τον ορισµό που απετόλµησε, αν και εµµέσως, ο Πλάτων, ορίζοντας τα «Μυστήρια» ως «ορθή Φιλοσοφία» (µέσω του ορισµού των ιδρυτών τους ως ανθρώπων που δεν ήσαν τυχαίοι αλλά προικισµένες προσωπικότητες που εφιλοσόφησαν ορθώς, οι «ορθώς πεφιλοσοφηκότες»).

Εδώ και 16 περίπου αιώνες, τα αυθεντικά και πανάγια «Μυστήρια» της λαµπρής αρχαιότητος, έχουν εξαφανισθεί από προσώπου γής, και, όπως διείδε ο τελευταίος Ευµολπίδης Ιεροφάντης Νεστόριος, η πνευµατική νύκτα εβασίλευσε έκτοτε, επί πολλούς αιώνες, επάνω σε µία δυστυχισµένη ανθρωπότητα. Όπως όµως οι άθλιοι απαξιωτές της λογικής ετόλµησαν να σφετερισθούν τον όρο «Φιλοσοφία», όπως οι

άθλιοι θεοκράτες ετόλµησαν να ανεβάζουν σε επίπεδο Θεού τα φανταστικά πρόσωπα που κρύβονται πίσω από τις δεισιδαιµονίες τους, έτσι και δεν υπήρξε κανείς ενδοιασµός να γίνει αντικείµενο σφετερισµού, µε τον χειρότερο µάλιστα τρόπο, και ο ιερός προγονικός όρος «Μυστήρια» για να περιγραφούν είτε οι βέβηλες παρωδίες ιεροπραξιών από αποκρυφιστές και λοιπούς εσωτεριστές, ή οι άγριες ψυχοϋποδουλωτικές και ατιµωτικές υποχρεώσεις, βλέπε «εξοµολόγηση», των πιστών του κρατούντος Μονοθεϊσµού.

Θέλει να ελπίζει ο οµιλητής, ότι ετόνισε στον πρέποντα βαθµό την κυριαρχία του στοιχείου της λογικότητος στην Εθνική, δηλαδή προχριστιανική, Παράδοσή µας και, ιδιαιτέρως, την κυριαρχία αυτού του στοιχείου στο θρησκευτικο υποσύνολό της, όπως άλλωστε και τους τελευταίους αιώνες το ίδιο στοιχείο κυριαρχεί στο Ευρωπαϊκό Πνεύµα που ανέσυρε, έστω και ελάχιστα, τον άνθρωπο επάνω από τον φρικτό βούρκο του χριστιανικού Μεσαίωνος. Εδώ µάλιστα, ίσως θα ήταν πρέπον να ενθυµηθούµε τα λόγια του καθηγητού Κωνσταντίνου Μερεντίτου στην έξοχη, εν έτει 1974, εργασία του «Η Θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Η Εικών του Θείου εν τώ Κατόπτρω του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύµατος»: «..εν τήι περιοχήι της λατρείας των αρχαίων Ελλήνων, αποκαλύπτεται ηµίν µία των µεγίστων θρησκευτικών ιδεών της ανθρωπό-τητος, η θρησκευτική ιδέα του Ευρωπαϊκού Πνεύµατος.. Η ιδέα αύτη είναι πολύ διάφορος των θρησκευτικών ιδεών άλλων πολιτισµών και δη και εκείνων, οίτινες εν τήι περιοχήι της θρησκειολογίας και της φιλοσοφίας της θρησκείας παρέχουσιν ηµίν συνήθως το υπόδειγµα της οφειλοµένης θρησκευτικής αγωγής και µορφώσεως.. Προς τοίς άλλοις έργοις των Ελλήνων, ίσταται προ της ανθρωπότητος και η θρησκεία αυτών, ως τι µέγα, υπερφυές και άφθιτον έργον».

Τα φερέφωνα και σχολεία του συστήµατος, ωστόσο, ουδέποτε επεσήµαναν στους Νεοέλληνες παρόµοια πράγµατα (και γιατί να το έπρατταν άλλωστε, αφού τέτοιου είδους πληροφορίες αντιστρατεύονται τα γνωστά και µη εξαιρετέα συµφέροντά του). Αντιθέτως, µε την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί, φωνάζουν µονότονα, µπαµπέσικα και καταθλιπτικά (στοιχεία άλλωστε που κατεξοχήν χαρακτηρίζουν τόσο το σύστηµα όσο και τα φερέφωνά του) για να πείσουν τους αδαείς και τους ανιστορήτους για τα ακριβώς αντίθετα. Και επειδή ουδείς µη αδαής και µη ανιστόρητος µπορεί ποτέ να «πεισθεί» υπ’αυτών, φροντίζουν να αυξάνουν µε όσο πιο ταχείς ρυθµούς τις στρατιές των αδαών και ανιστορήτων. Ο καθείς εφ’ ώ ετάχθη, που λέµε. Υπάρχουν τριών µόνο ειδών πράγµατα και καταστάσεις σε αυτόν τον υφήλιο κόσµο των θνητών, στον οποίο όλοι µας ζούµε. Τα απελευθερωτικά, τα ουδέτερα και τα υποδουλωτικά.

Αυτό που εκπροσώπησε επί πολλούς αιώνες και εξακολουθεί να εκπροσωπεί η Εθνική Ελληνική Παράδοση, είναι η Αρετή και η Τόλµη που, όπως ετόνισε ο πραγµατικός µας εθνικός ποιητής Ανδρέας Κάλβος, απαιτούνται για την Ελευθερία. Κάποιοι φιλόσοφοί µας άλλωστε, τις απεκάλεσαν «µοναδικές» και «ύψιστες»

τέχνες, όπως άλλωστε και τη λογικότητα που διαποτίζει την Φιλοσοφία και Θρησκεία µας, χάρις στην οποία αποκτούν ενότητα οι ιδέες και οι πράξεις µας, καθώς οδηγούµαστε κατ’ουσίαν από αυτές να διάγουµε τον βίο συµφώνως προς την Φύση. ∆ηλαδή, συµφώνως προς την θέληση των Θεών και συµφώνως προς το αιώνιο και άπειρο Πυροειδές Πνεύµα, τον Ορθό Λόγο που διαποτίζει τα πάντα.

Ευχαριστώ πολύ που µε ακούσατε.

ΣΤΩΪΚΙΣΜΟΣ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗ ΩΣ ΑΠΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ

του Βλάση Γ. Ρασσιά

Εισαγωγικά.

«Όποιος αγνοεί τι εστί Κόσµος, δεν γνωρίζει πού ο ίδιος βρίσκεται..» (Μάρκος Αυρήλιος)

∆εν θα ήταν ορθό να ξεκινήσει κάποιος ένα οποιοδήποτε κείµενο που να αναφέρεται σε κάποια Φιλοσοφική Σχολή της προγονικής µας Παραδόσεως, δίχως προηγουµένως να οµιλήσει γενικώτερα περί αυτής της ιδίας της Φιλοσοφίας, και αυτό διότι οι επί των «σωτηρίων» ετών µας στρεβλώσεις, παρεξηγήσεις, παραποιήσεις και ιδιοποιήσεις είναι σε τέτοιο βαθµό εξωφρενικές και προκλητικές, ώστε απαιτείται ένα στοιχειώδες ξεκαθάρισµα εννοιών και όρων, αν δεν θέλει να δει κανείς τον εαυτό του από τη µία στιγµή στην άλλη να αποτελεί οργανικό τµήµα όχι της επιλύσεως αλλά του προβλήµατος, όπως επίσης και του γνωστού και µη εξαιρετέου αίσχους που προηγείται αλλά και έπεται του όποιου προβλήµατος της «σωτηρίου» εποχής ή Era Vulgaris.

Ο όρος «Φιλοσοφία» λοιπόν, εφευρέθη και εξεφέρθη από τους, πραγµατικούς Έλληνες, προγόνους µας, για να δηλώσει το ιδιαίτατο πνευµατικό πλαίσιο και επίπεδο που οδηγεί την ανθρώπινη ύπαρξη από την ηµιζωώδη Άγνοια και την Κακία, στην θεία Σοφία και την Αρετή. Ο δρόµος που έδειξε η Φιλοσοφία στο ανθρώπινο βιολογικό είδος, δεν είναι άλλος από αυτόν που διασχίζει εκείνη την, επίσης, ιδιαίτατη πολιτισµική κατάκτηση του Έθνους των Ελλήνων, η οποία ορίζεται ως ΛΟΓΙΚΗ ΣΥΛΛΗΨΗ (και, εν συνεχεία, διατύπωση) του Κόσµου, εκείνου του θείου, αιωνίου και «θωµαστού» δηλαδή Όλου, το οποίο περιγράφεται, ορθώς, ως «άπειρον διατεταγµένο και κεκοσµηµένο» (εξού και αυτή η ίδια η τόσο εύστοχη προγονική λέξη «Κόσµος», ήτοι «στολίδι»).

Οι πρόγονοί µας ώρισαν την Φιλοσοφία ποικιλοτρόπως, πλην όµως σαφώς και µε τρόπο που η σύνθεση των ανά τόπους, σχολές και εποχές, ορισµών να δίδει µία διαυγέστατη εικόνα του οριζοµένου ως «αναζήτηση της Αληθείας του Κόσµου ή των λεγοµένων Πρώτων Αιτίων, µέσω της ανθρωπίνης Λογικότητος». Αυτό διετυπώθη µέσα από τον πρώτο ορισµό, εκείνον του Πυθαγόρου («η αληθής Επιστήµη περί τα καλά πρώτα και θεία και ακήρατα (άφθαρτα)») αλλά και όλους τους µεταγενεστέρους που έδωσε ο Εθνικός Κόσµος µέχρι τις αποφράδες ηµέρες του 6ου αιώνος µετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως, τότε που οι χριστιανοί έκλεισαν τις τελευταίες Φιλοσοφικές Σχολές, έκαψαν ή διήρπασαν τις βιβλιοθήκες τους και έστειλαν στην εξορία ή θανάτωσαν τους τελευταίους των διδασκάλων: «η αγάπη ή επιδίωξις της Σοφίας», «η Επιστήµη της Αληθείας» (Αριστοτέλης), «η τέχνη της προσεγγίσεως των αφθάρτων και αναλλοίωτων» (Πλάτων, Πολιτεία), «η εξερεύνησις της Αληθείας και της φύσεως των πραγµάτων», «η άσκησις της Σοφίας» ή «η άσκησις της ορθής Επιστήµης» (κατά τους Στωϊκούς, SVF 2, 35, 36), «η Επιστήµη της σχέσεως των θείων πραγµάτων και των ανθρωπίνων υποθέσεων” (Κικέρων, De Officiis, Bk II, Ch.II), «η Επιστήµη που µας καθιστά καθαρούς και τελείους µε σuντόµους και σαφείς κανόνες» (Ιεροκλής).

Η Φιλοσοφία, µέσα από τα τέσσαρα ιστορικά στάδιά της (Φυσική, Πολιτικοηθική, Βιοτικοηθική και Μυστικιστική) αποτελεί, καλώς ή κακώς, ένα κλειστό και πλήρες σύστηµα, όπως και αιώνιο συνάµα, παρά τον απέριγραπτο αφανισµό τής πλειοψηφίας των κειµένων της µέσα από τις πυρές τής ιουδαιοχριστιανικής µισαλλοδοξίας που εξεδήλωνε επί αιώνες (4ος έως και σήµερα ακόµη..) τον πανικό της µε τη σπάθα και το αναµµένο δαδί. Έξω από την Ελληνική Εθνική Παράδοση και, εκ των πραγµάτων, την αντίστοιχη των Ετρουσκορωµαίων, η οποία υιοθέτησε και υπηρέτησε έκτοτε πολύ πιστά την Φιλοσοφία, η τελευταία δεν είναι δυνατόν να έχει την ελαχίστη έστω αληθή υπόσταση, καθώς βασίζεται και αναφέρεται σε µία πολύ συγκεκριµένη ηθική στάση, κοσµοθέαση και δοµή του ανθρωπίνου φαντασιακού.

Οφείλουµε να τονίσουµε συνεπώς, ότι έξω από τις πολύ συγκεκριµένες προδιαγραφές του Ελληνικού και Ελληνορωµαϊκού ανθρωπίνου τύπου και φαντασιακού, δεν µπορεί ποτέ να υπάρξει Φιλοσοφία.

Αν «υπάρξει» τέτοια, ακόµη και στις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που δεν θα επιχειρηθεί εκ του πονηρού να της δοθεί η υποτιθέµενη υπόσταση, τότε θα πρόκειται απλώς για µία ολότελα καταχρηστική χρησιµοποίηση του όρου, κατά την οποία ο όποιος µελετητής, διανοητής, σχολιαστής, αναλυτής, ή ο,τιδήποτε άλλο µπορεί να αναπτυχθεί στον αντικειµενικώς ευγενή χώρο της ανθρωπίνης αναζητήσεως, «βαπτίζεται» αυθαιρέτως «φιλόσοφος». Ο όρος «φιλόσοφος» όµως, σηµατοδοτεί (όπως και ο όρος «Φιλοσοφία») την πολύ συγκεκριµένη Επιστήµη τού Είναι που περιεγράψαµε πιο πάνω, και η οποία εγεννήθη και εξεδηλώθη µόνον µέσα από την

Εθνική Παράδοση των Ελλήνων και Ελληνορωµαίων. Αποτελεί άτοπο συνεπώς και οξύµωρο, ένας οπαδός µίας ιουδαιογενούς (ήτοι µη Εθνικής) ιδεολογίας, θρησκείας, Τρόπου ή ευρυτέρας κοσµοθεάσεως να αποκαλεί τον εαυτόν του «φιλόσοφο» ή να προσποιείται ότι ασχολείται µε την «Φιλοσοφία». Ένα ισόβαθµο άτοπο και οξύµωρο µε το να αποκαλεί λ.χ. τον εαυτόν του «ραβίνο» (ιουδαϊστί για τον «διδάσκαλο») ένας µη Ιουδαίος διδάσκαλος, µε το σκεπτικό ότι απλώς.. διδάσκει κάποιους τα οποιαδήποτε κάποια πράγµατα.

Αποτελεί συνεπώς ζήτηµα στοιχειώδους σοβαρότητος αλλά και σεβασµού στην ακριβολογία, σε αυτή την ιερά εµµονή των προγόνων µας Ελλήνων, η εδώ ανακίνησις και τονισµός της ασυµβατότητος Φιλοσοφίας και εξω-Εθνικοελληνικών κοσµοαντιλήψεων και Τρόπων και υπό αυτή και µόνον την γωνία εγείρει ο γράφων την παρούσα του ένσταση στην όποια καταχρηστική χρησιµοποίηση του όρου «Φιλοσοφία» από αφοσιωµένα µέλη του ιδεολογικού πλέγµατος της λεγοµένης «µεταχριστιανικής» ανθρωπότητος. ∆εν υπάρχει «ιουδαϊκή», «χριστιανική», «µωαµεθανική», «βουδιστική», «νεοεποχίτικη» κ.ά. «Φιλοσοφία», για τον ίδιο απλό λόγο που δεν υπάρχει «ελληνική», «ετρουσκική», «ρωµαϊκή», «κελτική» κ.ά «Ραβινική Παράδοση». Και επιπροσθέτως, µιας και ο τόπος µας δεν εξουσιάζεται, τουλάχιστον για την ώρα, από «ορθοδόξους ραβίνους» αλλά από «ορθοδόξους παπάδες» και «νέο-ορθοδόξους» «πνευµατικούς» ταγούς (ακόµη και στην κατ’ευφηµισµόν πλέον «Φιλοσοφική» Σχολή των Αθηνών έχουν στρατωνισθεί εδώ και κάποια χρόνια..) καλό θα ήταν να τονίσουµε επίσης ιδιαιτέρως το ασυµβίβαστο µε την Φιλοσοφία ΟΛΩΝ εκείνων που ακολουθούν τα θέσφατα που έστησαν σκοταδιστές άνδρες όπως ο γνωστός και µη εξαιρετέος «Άγιος» Βασίλειος, ο οποίος στις οµιλίες του στο «Εξαήµερον», θέλει την απόρριψη της επιστήµης και κοσµογονίας (αριθµητική, γεωµετρία, αστρονοµία) των «κακών» Εθνικών ως.. «επίπονη µαταιοπονία» (..), καταγγέλλει τα ανθρώπινα (δηλ. φιλοσοφικά) επιχειρήµατα, τονίζει ότι «την µόνη βεβαιότητα παρέχει ο Μωϋσής» (..) και διακηρύσσει επίσης ότι.. «ό,τι αποσιωπά η Αγία Γραφή, δεν µας αφορά» (..)

Φιλοσοφία και καθηµερινή ζωή.

«Το πρώτο και αναγκαιότατο θέµα στη Φιλοσοφία είναι η εφαρµογή των παραγγελµάτων..» (Επίκτητος)

Από την εποχή κιόλας των Πυθαγορείων, ετέθη το ζήτηµα της εµπράκτου εφαρµογής των φιλοσοφικών θέσεων στην καθηµερινή ζωή. Η αξία της Γνώσεως οφείλει να µετρηθεί σύµφωνα µε την χρησιµότητά της στην καθηµερινή πραγµατικότητα. Ακόµη και η Φυσική Επιστήµη, η Κοσµογονία ή η Θεολογία θα είναι άχρηστες αν

δεν βοηθούν σε καθαρώτερη θέαση των πραγµάτων και, κατά συνέπεια, σε καθαρώτερη αντιµετώπισή τους.

Αρκετά αργότερα, και µε τον Σωκράτη, τον «φιλόσοφο του Ανθρώπου» που, όπως είπε ο Κικέρων, «κατέβασε την Φιλοσοφία από τον ουρανό στην γή», να έχει ήδη προηγηθεί, στις αρχές του 3ου π.α.χ.χ. αιώνος, όταν δηλαδή η κοινωνικοπολιτική ζωή των Ελλήνων ετεροθεσµίζεται πλέον ως συνέπεια της Μακεδονοκρατίας, δύο «αντιµαχόµενες» Σχολές -ο Επικουρισµός και ο Στωϊκισµός- επεχείρησαν να διδάξουν στον άνθρωπο τα κριτήρια της βεβαιότητος, που µπορούν να του δώσουν, συµφιλιωτικούς µε την Φύση και την ίδια την ζωή, κανόνες σκέψεως, καθηµερινού τρόπου και συµπεριφοράς.

Κοινή αρχή και των δύο Σχολών υπήρξε το “οµοφώνως τήι φύσει ζην” ή «οµολογουµένως τήι φύσει ζήν», το να ζει δηλαδή ο άνθρωπος σε συµφωνία µε τους φυσικούς Νόµους. Η διαφορά των βιοτικών προτεινοµένων των δύο αυτών «αντιµαχοµένων» Σχολών, επικεντρώνεται ωστόσο στη διαφορετική πρακτική τους πρόταση, για την πραγµατοποίηση αυτού του «κατά φύσιν» βίου. Ο Επίκουρος από τη µία, ο ιδρυτής της Επικουρείου Σχολής ή του «Κήπου» όπως καθιερώθηκε να λέγεται, από τον τόπο που εδίδασκε ο ιδρυτής της, θέλει τον άνθρωπο να ζει σύµφωνα µε την Φύση, υποτάσσοντας τον εαυτό του στην Αίσθηση, που θεωρείται κριτήριο του Αληθινού και του Αγαθού (µία θέση που εξελίχθη µέσα από τους επιγόνους σε αισθησιοκρατισµό και ηδονισµό).

Ο Ζήνων από την άλλη, ο ιδρυτής της Στωϊκής Σχολής ή «Στοάς» όπως καθιερώθηκε να λέγεται, από τον τόπο που εδίδασκε ο ιδρυτής της («Ποικίλη Στοά» της Αγοράς των Αθηνών), θέλει τον άνθρωπο να ζει σύµφωνα µε την Φύση, µε το να αποδέχεται µέσω της Γνώσεως την Φορά των συγκεκριµένων εκείνων γεγονότων που εκφράζουν την Θέληση του Κόσµου και των Θεών (θέση που οι Στωϊκοί εξέλιξαν σε υλοζωϊσµό και ηθικό ορθολογισµό).

Και οι δύο Σχολές, ακολουθώντας τον πλατωνικό Ξενοκράτη, διαιρούν την Φιλοσοφία σε ΛΟΓΙΚΗ (στην οποία κατατάσσονται η λογική, γνωσιοθεωρία, σηµασιολογία, γραµµατική, υφολογία, επιχειρηµατολογία, από τους Στωϊκούς δε, ορίζεται ως “η επιστήµη του ορθώς διαλέγεσθαι”), ΦΥΣΙΚΗ (ερµηνεία της Φύσεως, θεολογία, θεώρηση, παρατήρηση) και ΗΘΙΚΗ (πρακτική και θεωρητική). Ο ίδιος ο Ζήνων ο Κιτιεύς (333/322-262/261, ή Ζήνων ο Πρεσβύτερος), είχε µία καλή Σωκρατική παιδεία (σύµφωνα µε τον ∆ιογένη Λαέρτιο, 7,31, πρωτοήλθε από πολύ νεαρή ηλικία σε επαφή µε τη Σωκρατική Φιλοσοφία), καθώς και Πλατωνική και Κυνική, που τον εβοήθησαν πολύ στη συγκρότηση της δικής του Σχολής, γύρω στο έτος 300 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως σε ηλικία περίπου 30 ετών (εσπούδασε πρώτα δίπλα στον Κυνικό Κράτητα τον Θηβαίο και στη συνέχεια στους Μεγαρικούς Στίλπωνα και ∆ιόδωρο Κρόνο, καθώς και στους Ακαδηµικούς Ξενοκράτη και Πολέµωνα). Οι χριστιανικές πυρές κατεσπάραξαν τα έργα του ιδρυτού της «Στοάς»,

µε αποτέλεσµα εµείς να έχουµε πενιχρά µόνον αποσπάσµατα της διδασκαλίας του, πλην όµως ένας κατάλογος των έργων του µάς παραδίδεται από τον ∆ιογένη Λαέρτιο (“Λύσεις”, “Έλεγχοι”, “Περί σηµείων”, “Περί λέξεων”, “Περί του κατά Φύσιν βίου”, “Περί παθών”, “Περί του καθήκοντος”, “Περί της Ελληνικής Παιδείας”, “Καθολικά”, κ.ά.) και ανάµεσά τους και 5 βιβλία «Οµηρικών Προβληµάτων» και µία «Πολιτεία». Η «Πολιτεία» του, θεωρείται σχεδίασµα ενός ιδανικού πολιτεύµατος, κοινοτιστικής µορφής, και αποδίδεται στα πρώτα χρόνια της φιλοσοφικής του διαδροµής, όταν ακόµη ο φιλόσοφος ήταν υπό την επίδραση της κυνικής φιλοσοφίας (σε ένα από τα ελάχιστα µάλιστα διασωθέντα αποσπάσµατα, προτείνει κατάργηση του χρήµατος και των γάµων). Η διαδροµή της µετεξελίξεως του Σωκρατισµού από τον Ζήνωνα, σε νέα και αυτόνοµη Σχολή, δεν είναι πλήρως γνωστή, καθώς τα αποσπάσµατα που διαθέτουµε δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο ( το σύστηµα που εσχεδίασε ο Ζήνων, εδέχθη αργότερα µεγάλες τροποποιήσεις από τον Χρύσιππο, ο οποίος και απεκλήθη «επανιδρυτής» της Στοάς). Εικάζεται πάντως ότι ο Ζήνων ανέπτυξε µια ολοκληρωµένη διδασκαλία στους τοµείς της Φυσικής, της Λογικής και της Ηθικής, µε πολλά στοιχεία ηρακλειτείας Φιλοσοφίας (διδασκαλία περί Λόγου). Στο έργο «Περί Φύσεως», γράφει για δύο αιώνιες Αρχές, την Θεϊκή (ενεργητική Αρχή) και την δίχως ιδιότητες ‘Υλη (παθητική Αρχή). Η Ηθική του ήταν προσανατολισµένη προς µια ζωή σύµφωνη µε την Φύση, προς την πραγµάτωση ορισµένων αρετών και την απελευθέρωση από τα πάθη.

Βασική θέση του Ζήνωνος για τον Κόσµο υπήρξε η “Ενότητα του Όντος”, δηλαδή ότι ο Κόσµος είναι “Ένας” (∆ιογ. Λαέρτ. 7, 143) πλην όµως δοµείται από δύο Αρχές, την Ενεργητική και την Παθητική (το «ποιούν» και το «πάσχον»). Η βασική βιοτική θέση δε, είναι ότι η πραγµατική φύσις του Ανθρώπου είναι η Λογικότητα (µία θέσις που ίσως έχει την πρώτη προέλευσή της στην κυνική θέση του ∆ιογένους “συντελεί στην ευδαιµονία µου µόνον ό,τι συµφωνεί µε την φύση µου ως λογικού όντος”). Η διδασκαλία της αρχικής Στοάς πέρασε βεβαίως πολλές αλλαγές ή διευρύνσεις, στα τρία στάδια (Αρχαία, Μέση και Νέα Στοά) που περιγράφουν την 6 περίπου αιώνων Ιστορία της, µέχρι τα τέλη του 3ου µ.α.χ.χ. αιώνος (επί σχολαρχίας Καλλιήτου) και δεν θα ήταν λογικό να επιχειρήσουµε την πλήρη σχεδίασή της στα στενά πλαίσια ενός και µόνον ολιγοσέλιδου άρθρου, σε ένα «µη ειδικό» µάλιστα περιοδικό. Εκείνο που θα ήταν λογικό και χρήσιµο να κάνουµε, είναι συνεπώς µία πυκνή σύνοψη των φιλοσοφικών θέσεων της Στοάς, για µία πρώτη µόνον επαφή τού ενδιαφεροµένου αναγνώστου µε αυτή την λαµπρή διδασκαλία της Εθνικής (προχριστιανικής) µας Παραδόσεως, για την ΕΦΑΡΜΟΣΙΜΗ οδό προς την ανθρώπινη τελείωση και την συνύπαρξη µε τον Κόσµο και τους Θεούς.

Πρόκειται, ούτως ή άλλως, για µία διδασκαλία που εδώ και δύο περίπου χιλιετίες ανήκει στην «ηττηµένη» πλευρά και για αυτό, εµείς οι γνωρίζοντες είµαστε πανευτυχείς που έχουµε απλώς την δυνατότητα, µέσα από τα ελάχιστα σπαράγµατά της που

διεσώθησαν, να την επανασυνθέτουµε προς όφελός µας µέσα στο πνευµατικό σκότος και την ψυχική έρηµο που επικρατεί στην Παγκόσµιο Ιερουσαλήµ. Πρόκειται για µία απτή όσο και υψηλή πρόταση για τους προικισµένους και τυχερούς ανθρώπους που µπορούν ακόµη να κινούνται µε χαρά, µακριά από το ∆ΙΠΟΛΟ (η δηµιουργία παραπλανητικών διπολισµών είναι η κατεξοχήν ειδικότης της δισχιλιετούς Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ) της υποτιθεµένης «επιλογής» ανάµεσα στο ανεφάρµοστο µίας αντιφυσικής και παραλόγου κοσµοθεάσεως και στο ζωώδες ενός ωφελιµιστικού και χυδαίου καθηµερινού Τρόπου, µακριά από το πλέον πρόσφατο ∆ΙΠΟΛΟ δηλαδή, εκείνο που βάζει η «σύγχρονη» ζωή στους «σύγχρονους» ανθρώπους.

Κύριες θέσεις και πεποιθήσεις της Στοάς.

«..µπορούν να µε σκοτώσουν, να µε βλάψουν όµως όχι» (Επίκτητος)

Για λόγους παρουσιάσεως και µόνον συνεπώς, θα µπορούσε κάποιος να συνοψίσει στις παρακάτω δέκα, τις κύριες θέσεις και πεποιθήσεις των Στωϊκών:

Θέσις πρώτη. Ο Άνθρωπος οφείλει να διάγει τον βίο του σε συµφωνία τόσο προς την συµπαντική, όσο και την ανθρώπινη φύση. Για τον Άνθρωπο, το «κατά Φύσιν ζήν» εξασφαλίζεται από την αξιοποίηση του «Λόγου», δηλαδή της συνειδήσεως της σχέσεως προς εαυτόν, αλλήλους και Κόσµο (η οποία, µε τη σειρά της, εκδηλώνεται αυτοµάτως ως ικανότης σκέψεως, σχεδιασµού, αναλύσεως και οµιλίας). Ο µέσος Άνθρωπος συνδέεται µε την Φύση ή τον Θεό, µόνον ως λογικός, δηλαδή ενεργητικός παράγων. Ο φιλόσοφος Άνθρωπος όµως, αυτός που πορεύεται προς εκείνον που οι Στωϊκοί αποκαλούν «Σοφό», µέσω της Φυσικής Φιλοσοφίας, της Ηθικής και της Λογικής, κάνει ένα βήµα πέρα από την απλή «Λογικότητα». Για να ζήσει «κατά Φύσιν», οφείλει προηγουµένως να γνωρίζει ποια γεγονότα είναι αληθινά και σε τι συνίσταται η «Αλήθεια». Εδώ ακριβώς πρέπει να τονισθεί ότι οι Στωϊκοί αποτολµούν µία σαφή διάκριση µεταξύ «Αληθείας» και «Αληθούς». Η ΑΛΗΘΕΙΑ, από την µία πλευρά, νοείται ως σύνθετη και πολύπλοκη και µπορεί να ορισθεί ως κατάληψη της «πρώτης αιτίας τού καθετί αληθινού» (Μάρκος Αυρήλιος). «Αλήθεια» είναι συνεπώς η «Γνώση» του αιτιακού πλέγµατος το οποίο ελέγχει τα κοσµικά γεγονότα. Είναι χαρακτηριστικό του «Σοφού» και είναι σταθερή (σε αντίθεση µε τις κάποιες αληθείς προτάσεις του οποιουδήποτε κοινού ανθρώπου, τις οποίες δεν µπορεί να αποδείξει απέναντι στις τυχόν προσπάθειες ανασκευής τους) και ενσώµατη. Το ΑΛΗΘΕΣ από την άλλη πλευρά, είναι «απλό και οµοιόµορφο» και ισχύει για κάθε πρόταση που δηλώνει αυτό που συµβαίνει, είναι δηλαδή απλή δήλωσις µίας καταστάσεως, άρα ασώµατον.

Θέσις δευτέρα. Ως «Φύσις» ορίζεται η εντός του Κόσµου ∆ύναµις και Αρχή, η οποία «..διαµορφώνει και δηµιουργεί όλα τα πράγµατα» (SVF 2, 937), «..δίδει στον Κόσµο ενότητα και συνοχή» (SVF 2, 549, 1211), «..κινείται µόνη της και δηµιουργεί ως πύρινο πνεύµα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ. ε.), «..εκδηλώνεται ως Ανάγκη και Ειµαρµένη» (SVF 2, 913), «..εκδηλώνεται ως Ψυχή του Κόσµου, Θεός, Πρόνοια, ∆ηµιουργός, Ορθός Λόγος» (SVF 1, 158, 176, SVF 3, 323). Ο Κόσµος επιδέχεται λογική εξήγηση και είναι καθεαυτός ένα λογικώς οργανωµένο οικοδόµηµα. Όλα, ορατά και αόρατα, είναι οργανικά τµήµατα µίας Θείας Ενότητος. Όλα, µηδενός εξαιρουµένου, οι Θεοί, η ύλη, οι αρετές και, φυσικά, οι άνθρωποι, αποτελούν µέλη µίας συµπαντικής Πολιτείας µε σαφείς, δίκαιους αλλά και απαράβατους νόµους, την οποία θα µπορούσαµε να αποκαλέσουµε «Κοσµόπολι». Όλα τα µέλη της «Κοσµοπόλεως» είναι τέκνα της ιδίας Αρχής και προς άλληλα οφείλουν φιλότητα και διαρκή σεβασµό (το απελπιστικά µερικό υποτιθέµενο χριστιανικό προτεινόµενο, «αγαπάτε αλλήλους», όχι µόνο δεν αφορά τα µη ανθρώπινα αλλά και καθυστέρησε του αντιστοίχου, συµπαντικού µάλιστα, στωϊκού, τουλάχιστον 300 έτη..)

Θέσις τρίτη. Το «εκδηλωµένο» τµήµα της «Κοσµοπόλεως» του Κόσµου, εξουσιάζεται από µία αιώνια και θαυµαστή αρµονία αντιθέτων (λ.χ. «ποιούν» και «πάσχον»). Η γένεσις του εκάστοτε Κόσµου συντελείται από δύο πρωταρχικές Αρχές, η µία εκ των οποίων είναι παθητική («Ύλη») και η άλλη ενεργητική («Θείος Λόγος»), που επιδρά πάνω στην πρώτη. Το δηµιουργικό αίτιο («Ποιούσα Αρχή», «Ψυχή του Κόσµου», «Ζεύς», «Θεός») είναι εγκόσµιο, όπως σε όλες τις Εθνικές και πολυθεϊστικές Κοσµοαντιλήψεις, και ορίζεται ως πυροειδές πνεύµα που διαχέεται ακόµη και στα απειροελάχιστα τµήµατα του Κόσµου και τα συνέχει. Περιγράφεται δε και ως «Ειµαρµένη» (επειδή θέτει τα πάντα σε απόλυτη σύνδεση κάτω από µία αυστηρή νοµοτέλεια), «Πρόνοια» (επειδή διέπεται από Αγαθότητα και Φιλότητα και επιτρέπει σε κάθε λογικό όν την απόλυτη εµπιστοσύνη προς τις επιλογές της) και «Φυσικός Νόµος» (επειδή θέτει και συγκρατεί σε αιώνιο τάξη τα άπειρα τµήµατα του Κόσµου).

Θέσις τετάρτη. Ο καθένας και το κάθε τι, συνδέεται µε το Αιώνιο Όλον, µέσω µίας εσωτερικής προσωπικής θεότητος, του λεγοµένου «∆αίµονος Εαυτού». Ο «∆αίµων Εαυτού» είναι ο σύνδεσµος της ψυχής µας µε την Ψυχή του Παντός, µε τον Αιώνα του Σύµπαντος (ο «Αιών» εδώ ας νοηθεί µε την οµηρική έννοια, ως έδρα και πηγή της υπάρξεως).

Θέσις πέµπτη. Η κάθε ανθρώπινη ψυχή διαθέτει ελευθερία βουλήσεως και όχι ελευθερία αλλά δυνατότητα πράξεως. Μόνον η λεγόµενη «Πεποίθησις» αποτελεί πραγµατική πράξη της ψυχής.

Θέσις έκτη. Κύριο βιοτικό προτεινόµενο είναι η απλότης του βίου µέσα από την οδό της µετριοπαθείας, της ανοχής και της λιτότητος.

Θέσις έβδοµη. Η πνευµατική εξέλιξις στο ανθρώπινο στάδιο, το οποίο «στοιχειώνεται» από τον παράγοντα «Λογικότης», αποκτάται µόνον µε την επίµονη και επίπονη φιλοσοφική αναζήτηση του «Αγαθού». Η Φιλοσοφία είναι η ασφαλής οδός για την «Αρετή», η οποία θεµελιώνεται µόνον επάνω στην επαφή µε την Γνώση (η οποία ορίζεται ως ασφαλής, δηλαδή αντικειµενική και αληθής). Η Γνώσις διαφέρει από την ∆οξασία, η οποία είναι ασθενής ή ψευδής γνώσις. Κατά τον Ζήνωνα (όπως διασώζεται στον Κικέρωνα, Academica, 1, 41-42) η κάθε ασθενής ή ψευδής γνώσις µπορεί και πρέπει να ταυτίζεται, δικαίως, µε την Άγνοια. Ο Αρκεσίλαος επεσήµανε ότι δεν υπάρχει ενδιάµεσο στάδιο ανάµεσα στην Γνώση και την Άγνοια.

Θέσις ογδόη. Η «Αρετή» πρέπει να είναι το απόλυτο «προς απόκτησιν», η «Κακία» το απόλυτο «προς αποφυγήν». Σε προέκταση της επισηµάνσεως του Αρκεσιλάου αναφορικώς µε την Γνώση και την Άγνοια, όλα τα υπόλοιπα ανάµεσα στην «Αρετή» και την «Κακία» κατατάσσονται στα λεγόµενα «Αδιάφορα». Οι κατεξοχήν «Αρετές» είναι η Σύνεσις, η ∆ικαιοσύνη, η Γενναιότης και η Εγκράτεια.

Θέσις ενάτη. Είναι παράλογη κάθε επιθυµία που αντιτίθεται στην θέληση των Θεών. Η συνταγή για έναν ευτυχή ανθρώπινο βίο είναι η «Απάθεια», η εκµηδένιση δηλαδή κάθε προσωπικής επιθυµίας για απόκτηση πραγµάτων ή για αλλαγή καταστάσεων, µόνον όµως όταν η «Λογικότης» τις καταδεικνύει να είναι πέρα από τις εκάστοτε ανθρώπινες δυνατότητες. Η «Απάθεια» οδηγεί σε µία άµεση ζωή, δίχως την εξαπάτηση από την υπερελπίδα ή τον τρόµο της αγωνίας για ένα µέλλον που, αντικειµενικώς, κείται έξω από τον έλεγχο της «Πεποιθήσεως».

Θέσις δεκάτη. Το Σύµπαν, είναι αιώνιος και ζώσα ύλη, η οποία, απλώς, αυτοαναπλάθεται περιοδικώς δι’ Εκπυρώσεων.

Οι Βιοτικές Ιεραρχήσεις της Στοάς.

«Να θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για κάθε λόγο και για κάθε έργο που είναι σύµφωνο µε την Φύση..» (Μάρκος Αυρήλιος)

Οι δέκα αυτές θέσεις και πεποιθήσεις των Στωϊκών, οδηγούν, µε τη σειρά τους, στις πιο κάτω βασικές βιοτικές ιεραρχήσεις: ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟΝ ΑΓΑΘΟΝ. Ως ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΑΓΑΘΟΝ της ανθρωπίνης υπάρξεως, ΤΟ ΤΕΛΟΣ, δηλαδή ο σκοπός του ανθρωπίνου βίου, όπως το διετύπωσε ο Χρύσιππος, ορίζεται η λεγοµένη ΕΥΡΟΙΑ (καλή ροή) ΤΟΥ ΒΙΟΥ, η οποία πραγµατοποιείται µέσα από το «οµολογουµένως τήι Φύσει ζήν» (το να ζούµε συµφώνως προς τους Φυσικούς Νόµους). Για τους Στωϊκούς «δεν υπάρχει παρά µία µόνον τέχνη, µια ύψιστη τέχνη, η Αρετή» (και η Φιλοσοφία είναι η γνώσις που, χάρις σ' αυτήν, αποκτούν ενότητα οι ιδέες και οι πράξεις µας, προς το να ζούµε

σύµφωνα µε την Φύση, δηλαδή σύµφωνα µε την θέληση των Θεών και σύµφωνα µε το Λογικό που διαποτίζει τα πάντα).

Η κυρία έµφασις των σκέψεων και των πράξεων, πρέπει να δίδεται στην πληρότητα του λεγοµένου «Σοφού», του περιφήµου εκείνου ιδανικού της Στοάς που από την Μέση Στοά κι εντεύθεν γίνεται τουλάχιστον παραδεκτό ότι είναι τελικός ΣΤΟΧΟΣ και όχι προϋπόθεσις τού «φιλοσοφείν». Για τους Στωϊκούς ο «Σοφός» νοείται ως ο µόνος ελεύθερος άνθρωπος, ο δε Jean Brun τον «σχεδιάζει» αρκετά καλά µε την φράση «είναι αθώος, χωρίς έλεος και υπερβολικά κοινωνικός». Από τη Μέση Στοά, όπως προείπαµε, ο «Σοφός» γίνεται λιγώτερο «βαρύς» για τον απλό Στωϊκό για τον οποίο, λίγο αργότερα, ο Μάρκος Αυρήλιος θα σχεδιάσει µία πολύ πιο απλή οδό: «Να τιµάς τους Θεούς, να βοηθάς τους ανθρώπους, να µάθεις να αντέχεις τα της ζωής και να είσαι εγκρατής. Να θυµάσαι πάντα ότι όλα όσα βρίσκονται έξω από τα όρια του σώµατός και του πνεύµατός σου δεν σου ανήκουν, ούτε είναι του χεριού σου».

Ο «Σοφός» είναι τελικά ένας ΣΤΟΧΟΣ, µία ολοκλήρωση του Ανθρώπου, και δεν υπήρξε ποτέ µέχρι τώρα πραγµατικά. Ο οπαδός της Στοάς προσπαθεί απλώς να πλησιάζει τον «Σοφό», ο δε Επίκτητος θα δηλώσει χαρακτηριστικά: «βλέπω πολλούς ανθρώπους που ασπάζονται τον Στωϊκισµό, αλλά δεν έχω δεί ποτέ κανέναν Στωϊκό.. αν δεν µπορείς να µου δείξεις έναν Στωϊκό, δείξε µου τουλάχιστον έναν άνθρωπο που να αρχίζει να γίνεται τέτοιος, µη στερήσεις έναν γέροντα σαν κι εµένα από αυτό το υπέροχο θέαµα που, οµολογώ, δεν µπόρεσα ακόµη να απολαύσω» (Επίκτητος). Για τη Μέση και Νέα Στοά, το βιοηθικό φιλοσοφικό προτεινόµενο έχει ήδη συµπληρωθεί µε τα λεγόµενα ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ, µετατραπέν έτσι σε πιο απτό και «ανθρώπινο».

Κινούµενοι πάντως και στα 3 χρονικά στάδια της Στοάς, θα µπορούσαµε να συνοψίσουµε εδώ, µε τη σειρά τους, τις βασικές πεποιθήσεις και στάσεις ζωής του «Σοφού» που τον καθιστούν τέτοιον. Κατ’αρχάς, ως το «Τέλος», ο Τελικός Σκοπός, το Summum Bonum ή το «ζητούµενο» του ανθρωπίνου βίου είναι η Α-Πάθεια. Η τελευταία, ως έλλειψις «παθών» (δηλαδή παραλόγων κινήσεων της ψυχής) και όχι ως αναισθησία όπως λανθασµένα εκλαµβάνεται σήµερα λόγω της µεταχριστιανικής διαστροφής των όρων, δεν είναι παρά η εσωτερική γαλήνη που προέρχεται από τον συντονισµό της προσωπικής Λογικής µε εκείνη του Σύµπαντος Κόσµου. Η ευθύνη για την Α-Πάθεια είναι αποκλειστικώς προσωπική, και ο Επίκτητος δίδει ένα πολύ καλό παράδειγµα όταν προσδιορίζει ότι «δεν είναι εκείνος που µας βρίζει, ούτε εκείνος που µας κτυπά αυτός που µας προσβάλλει, αλλά η γνώµη που εµείς έχουµε για αυτούς, ώστε να µας κάνει να τους βλέπουµε ως ικανούς να µας προσβάλλουν».

Τόσο ο απλός, συνηθισµένος Στωϊκός, όσο και ο τέλειος «Σοφός», οφείλουν να ενθυµούνται πάντοτε ότι ο Κόσµος κυβερνάται από Νόηση και ∆ικαιοσύνη και η προσωπική Θέλησις πρέπει να συµπορεύεται µε εκείνη του Κόσµου. Ο Κόσµος, ως σύνολο, είναι

Αγαθός και όλα τα γεγονότα υπάγονται στην φύση του. Συνεπώς κανένα γεγονός δεν µπορεί να είναι «καλό» ή «κακό», απλώς, κάποια γεγονότα φαίνονται «κακά» στους ανθρώπους επειδή δεν υποτάσσονται στην προσωπική τους επιθυµία. Ο «Σοφός», ως ο µόνος ελεύθερος εκ των ανθρώπων, µπορεί και στέκει γαλήνιος µπροστά στο κάθε γεγονός. ∆εν προσπαθεί να «γλιτώσει» από το Αναπότρεπτο και τη Μοίρα, διότι έχει προ πολλού απαλλαγεί από τη µάταια, µυωπική και απέλπιδα θέληση να αλλάξει τα όσα είναι αντικειµενικώς πέραν των δυνάµεών του. Ο «Σοφός», αγωνίζεται για να αλλάξει ΜΟΝΟΝ εκείνα που είναι εφικτό, ή πιθανόν, να αλλάξει ένας θνητός, µέσα του ή τριγύρω του. Μόνον αυτά τα ελάχιστα εφικτά ή πιθανά δικαιούται ο θνητός να τα χαρακτηρίσει «καλά» ή «κακά». Οφείλει συνεπώς να αποφεύγει όλες τις σκέψεις, τις επιθυµίες, τις τάσεις και τις κρίσεις που τον υποδουλώνουν στα «εξωτερικά» πράγµατα, ή που του ταράσσουν τον εσωτερικό κόσµο.

Ο «Σοφός» έχει την δύναµη, µία δύναµη που αντλεί από την Γνώση, να στέκει ατάραχος µπροστά στα «κακά» που του συµβαίνουν. Γνωρίζει πολύ καλά ότι τα λεγόµενα «εξωτερικά» γεγονότα είναι, ούτως ή άλλως, έξω από τις δυνάµεις του. Μπορεί και στέκει απολύτως συµφιλιωµένος µε την Θέληση του Κόσµου, επειδή δεν επιθυµεί να κερδίσει τίποτε, αφού έχει προ πολλού απαλλαγεί από την επίσης µάταια, µυωπική και απέλπιδα θέληση τού «να αποκτήσει». Ο «Σοφός» είναι αφέντης του εαυτού του. ∆εν εξαρτάται από τίποτε έξω από αυτόν. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η Φύσις µάς χαρίζει συνεχώς διάφορα πράγµατα, αλλά το ίδιο συνεχώς παίρνει κάποια άλλα πίσω. Κυρίως όµως, γνωρίζει ότι κανένα από τα «εξωτερικά» αγαθά δεν µπορεί να διαρκέσει σε όλον το ανθρώπινο βίο. Ο «Σοφός» κυρίως δεν εξαρτάται από άλλους ανθρώπους. Οφείλει να είναι εσωτερικώς αυτάρκης. Ποτέ του δεν προσκολλάται σε ανθρώπους, ούτε στον ελάχιστο βαθµό, ώστε λ.χ. να του προκαλέσει λύπη η για οποιονδήποτε λόγο αποµάκρυνσή τους από αυτόν και, κυρίως, θυµάται ανά πάσα στιγµή ότι και οι γονείς µας, οι σύντροφοί µας και τα παιδιά µας είναι όλοι, µηδενός εξαιρουµένου, θνητοί.

Ο «Σοφός» δεν επιτρέπει σε τίποτε να τον ταράξει, δεν αναµένει τίποτε και, το κυριώτερο, δεν µεταφέρει ποτέ την ευθύνη για την όποια στενοχώρια του στους Θεούς ή τους άλλους ανθρώπους. Γνωρίζει ότι αυτός και µόνον ευθύνεται για το αν είναι ευτυχής ή όχι. Το µόνο σίγουρο µέτρο για τον «Σοφό» είναι η προσωπική Λογική, η οποία αποτελεί απειροελάχιστο αλλά οµοούσιο τµήµα της Θείας Λογικής τού Σύµπαντος Κόσµου και αυτή την Λογική καλείται να εκδηλώνει στις ενέργειες ή µη-ενέργειές του. Οφείλει να βοηθάει όλους όσους έχουν ανάγκη, όπως και να αντιµετωπίζει ισότιµα όλους τους ανθρώπους και τα λοιπά όντα µε τα οποία «συγκατοικεί» ως είδος στην «Κοσµόπολι». Ο «Σοφός» ελεεί και συµπαρίσταται, δεν επιτρέπει ποτέ ωστόσο να τον κάνει δυστυχισµένο η ∆υστυχία. ∆εν επιτρέπει στον εαυτό του να αισθανθεί τα αρνητικά αισθήµατα των άλλων, ούτε επιτρέπει «εισβολές» αλλά, αντιθέτως, διατηρεί πάντα εν ειρήνη την «εντός των συνόρων του» περιοχή. Γνωρίζει ότι δεν

µπορεί να αναχαιτίσει τις θύελλες των εξωτερικών γεγονότων και δικαιούται µόνον την εντός του γαλήνη, ξεχωρίζει λοιπόν αυτά που µπορεί και εκείνα που δεν µπορεί, µόνον µε τη βοήθεια της αντικειµενικής Γνώσεως.

ΤΑ ΑΓΑΘΑ (λατινιστί, bona). Τα «Αγαθά» είναι εκείνα στα οποία πρέπει να επιδοθεί συστηµατικώς ο φιλόσοφος στον δρόµο προς τον «Σοφό» (ας θυµηθούµε εδώ τον ορισµό του Σενέκα, Epistulae 89.9 , ότι η Φιλοσοφία είναι η «συστηµατική επίδοσις στην Αρετή»). Τα «Αγαθά» είναι τριών ειδών, οι «Αρετές», οι «Ενάρετες Πράξεις» ή «Κατορθώµατα» και οι «Ευπάθειες».

Στις «Αρετές» κατατάσσονται από τους Στωϊκούς η Λογική, η Σοφία, η ∆ικαιοσύνη, η Αφοσίωσις, η εύλογος Γενναιοδωρία, η εύλογος Φιλία, η Ανδρεία και η Σωφροσύνη. Στα «Κατορθώµατα» κατατάσσονται όλες οι «ορθές πράξεις», δηλαδή οι σύµφωνες µε τις απαιτήσεις της Αρετής λ.χ. λογικές, δίκαιες, ανδρείες πράξεις κ.ο.κ. Στις λεγόµενες «Ευπάθειες», τέλος, κατατάσσονται οι αγαθές, δηλαδή «έλλογες» παρορµήσεις ή «ευάρεστες διαθέσεις», δηλαδή η Βούλησις (ως έλλογος κίνησις της ψυχής προς το Αγαθόν), η Γαλήνη, η Ευλάβεια (ως επιφύλαξις) και η Χαρά (ως έλλογος κίνησις ψυχικής διαστολής).

ΤΑ ΚΑΚΑ (λατινιστί, mala). Εδώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο από τα «Αγαθά», πρόκειται δηλαδή για εκείνα που οφείλει να αποφεύγει συστηµατικώς ο φιλόσοφος στον δρόµο προς τον «Σοφό». Και τα «Κακά», µε τη σειρά τους, οι Στωϊκοί τα διακρίνουν σε τρία είδη, τις «Κακίες», τις «Κακουργίες» και τα «Πάθη».

Στις «Κακίες» η Στοά κατατάσσει τον Παραλογισµό, την Άγνοια, την Αδικία, την Απιστία, την Κτητικότητα, την άλογο Εχθρότητα, την Ανανδρεία και την Απερισκεψία, ενώ στις «Κακουργίες» τις ανόητες και άδικες πράξεις. Ως «Πάθη» ορίζονται όλες οι ορµές δίχως µέτρο ή «πλεονάζουσες», οι οποίες θεωρούνται ασθένειες και αναπηρίες της ψυχής και είναι διαταρακτικές για το Ηγεµονικόν και κατά προέκταση για ολόκληρη την ύπαρξη (ο Ζήνων ορίζει το Πάθος ως άλογο κίνηση της ψυχής αντίθετη στην Φύση, ή ορµή δίχως µέτρο). Ως καταστροφικό «Πάθος» οι Στωϊκοί φέρνουν λ.χ. την «Επιθυµία», δηλαδή την άλογο όρεξη, την οποία διακρίνουν στη συνέχεια σε «Σπάνη» (δηλαδή επιθυµία για ό,τι δεν µπορούµε να αποκτήσουµε), «Μίσος» (δηλαδή επιθυµία να συµβεί κακό σε άλλον), «Φιλονικία», «Θυµό» (δηλαδή επιθυµία αµέσου ανταποδόσεως / εκδικήσεως), «Πόθο» (επιθυµία για κάποιο εντυπωσιακό πρόσωπο), «Μήνι» (επιθυµία ετεροχρονισµένης εκδικήσεως) και «Κότο» (αυξανόµενο δηλαδή θυµό). Αλλά «Πάθη» είναι ο «Φόβος», δηλαδή η προσδοκία κακών, που µε τη σειρά του διακρίνεται σε «∆είµα» (δηλ. τρόµο), «Όκνο» (φόβο αναλήψεως δράσεως), «Αισχύνη» (φόβο ντροπιάσµατος), «Έκπληξι» (φόβο για το αναπάντεχο), «Θόρυβο» (φόβο που κόβει τη λαλιά) και «Αγωνία» (φόβο για το άγνωστο) και η «Ηδονή», δηλαδή η άλογος έπαρση από απόκτηση, που µε τη σειρά της διακρίνεται σε «∆ιάχυσι» (κολακευτική δηλαδή ηδονή),

«Επιχαιρεκακία» (ηδονή από τις συµφορές των άλλων) και «Κήλησις» (ακολασία, έκλυσις) και ο κατάλογος κλείνει µε την «Λύπη», δηλαδή την άλογο αντίδραση της ψυχής, της οποίας ο Χρύσιππος παραθέτει 25 είδη της και ανάµεσά τους τον «Είλεο» (την άδικη δηλαδή λύπη), τον «Φθόνο» (την λύπη από τη θέα των αγαθών των άλλων), τον «Ζήλο» (δηλ. την ζήλεια), το «Άχθος» (λύπη όταν και οι άλλοι αποκτούν αυτά που εµείς έχουµε), το «Πένθος» (την παραλυτική λύπη), την «Ανία» (την λύπη που αυξάνει µε τις σκέψεις) και την «Οδύνη» (βαριά λύπη).

ΤΑ Α∆ΙΑΦΟΡΑ, τέλος, είναι τα όσα, από µόνα τους, ούτε ωφελούν ούτε βλάπτουν την ηθική αξία του Ανθρώπου, πόσο µάλλον του φιλοσόφου. Ο πλούτος λ.χ. είναι προτιµώτερος από την φτώχεια αλλά δεν οφείλει να τον κατέχει υποχρεωτικώς ένα λογικό όν. Έχει αξία µόνον σε σχέση µε την φτώχεια αλλά ουδεµία αξία σε σχέση µε την Αρετή. Από τα «Αδιάφορα», τα λεγόµενα «ΠΡΟΗΓΜΕΝΑ», δηλαδή τα προτιµητέα είναι η Επιβίωση, η Φυσική Οµορφιά, η Υγεία, η Αποδοχή από τους Άλλους, η «Καλή» Υπόληψις, ο Πλούτος, οι ∆εξιοτεχνίες, η Ευγενής Καταγωγή και η Απόλαυσις, τα δε «ΑΠΟΠΡΟΗΓΜΕΝΑ», δηλαδή τα µη προτιµητέα, είναι ο Θάνατος, η Ασχήµια, η Νόσος, η Απόρριψις, η “Κακή” Υπόληψις, η Πενία, η Αδεξιότης, η Ταπεινή Καταγωγή και η Οδύνη.

Επιλεγόµενα.

«Με όλη σου την ψυχή να ενεργείς το δίκαιο και να λέγεις την αλήθεια» (Μάρκος Αυρήλιος)

Αυτά τα ολίγα για τον Στωϊκισµό και ελπίζω να έφερα κοντά στον µέσο αναγνώστη του περιοδικού, αν και εξαιρετικώς εν περιλήψει, τα υψηλά νοήµατα και προτεινόµενα ενός µόνον τµήµατος της φωτεινής και κολοσσιαίας ανθρωπιστικής Εθνικής µας Παραδόσεως, την οποία ποτέ, παρά τα γελοία διακηρυσσόµενα, δεν αξιώθηκε να ξεπεράσει κάποια άλλη πάνω σε τούτη την γή (και τι θα µπορούσε άλλωστε να προσθέσει κανείς σε µία Παράδοση που έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες της αναζητήσεως της Αληθείας ;). Εκείνο που θα ήθελε πάντως να προκαλέσει, επιπροσθέτως, ο γράφων, µε αυτή την σύντοµη παρουσίαση της Φιλοσοφικής Σχολής του Στωϊκισµού, µίας µόνον, το επαναλαµβάνω, από τις πολλές και εξίσου υψηλές Σχολές της Εθνικής µας Παραδόσεως, είναι το να χρησιµοποιήσει εδώ και τώρα ο αναγνώστης την κρίση του για να απαντήσει στα κάτωθι ερωτήµατα:

α) Γιατί δεν του τα έµαθαν όλα αυτά στα 12 χρόνια που εσπατάλησε στα θρανία της Βασικής και Μέσης Εκπαιδεύσεως, ενός Κράτους που στο όνοµα τουλάχιστον αρέσκεται να παριστάνει ότι είναι «Ελληνικό», αλλ’αντιθέτως υπεχρεώθη να µάθει απέξω τους

«προφήτες» του Έθνους του Ισραήλ ή το ποία τα.. άµφια των παπάδων του κρατούντος δόγµατος ;

β) Ποιες, πολύ γνωστές και, το πιο ανατριχιαστικό, ΗΜΕ∆ΑΠΕΣ δυνάµεις ευθύνονται για το ότι αυτή η (υπνο) «παιδεία» που του εδόθη υπήρξε τέτοια, δηλαδή χαυνωτική, αλλότρια και απαξιωτική, τόσο για την κριτική σκέψη όσο και για την Εθνική Ελληνική Παράδοση ;

Κοινό µυστικό του κάθε διανοητού είναι βεβαίως ότι κανείς δεν πείθει κανέναν αν ο άλλος δεν έχει Η∆Η δροµολογηθεί από µοναχός του για να τιµήσει την Θεά Πειθώ (ακόµη και η Θεά Αθηνά, στην «Ιλιάδα», αφήνει στον Αχιλλέα την ευθύνη να ακούσει ή όχι τις προτροπές της: «έρχοµαι από τον Όλυµπο, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ, άκουσέ µε..»).

Ελπίζω συνεπώς να βοήθησα απλώς, τους, για την ώρα µειοψηφούντες, εκλεκτούς συνοδοιπόρους µου στον στέρεο και φωτεινό δρόµο των Ελλήνων, τους ήδη και εκ των ένδον αφυπνισθέντες, σε πείσµα των πάµπολλων παρωπιδοκατασκευαστών, σκοταδιστών, ασπαλάκων και απατεώνων.

Η ΠΙΝΑΚΙ∆Α ΤΟΥ Ι∆ΑΛΙΟΥ

Απίθανες απατεωνιές γύρω από µία καθ’ όλα φυσιολογική επιγραφή της Αρχαίας Κύπρου.

Η περίφηµη ορειχάλκινη πινακίδα του Ιδαλίου (ή Εδαλίου, Ηδαλίου), χαραγµένη και στις δύο πλευρές της µε συλλαβική Ελληνική γραφή, βρέθηκε από χωρικούς το έτος 1850 στο εκεί Ιερό της Θεάς Αθηνάς, στη βορειοδυτική ακρόπολη της αρχαίας πόλεως. Εν συνεχεία πουλήθηκε στον Duc de Luynes και κατέληξε στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Παρισίων (Συλλογή µεταλλικών αντικειµένων, τοµέας µπρούτζινων, έκθεµα 2297). Η πινακίδα χρονολογείται στο πρώτο ήµισυ του 5ου αιώνος π.α.χ.χ. και εµφανίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιέργεια του πεζού λόγου στην Κύπρο όντας µοναδική σε έκταση, ύφος και παλαιότητα. Η µετάφραση του κειµένου της πινακίδος έγινε εύκολα µε τη βοήθεια των διγράφων µεταγενεστέρων κυπριακών επιγραφών (συλλαβικών µε συνοδευτική αλφαβητική απόδοση) που εµφανίζεται από τα µέσα του 4ου αιώνος κι εντεύθεν, και µε πιο καθοριστική στον αποσυµβολισµό του συλλαβάριου εκείνη του έτους 388, από το Ναό του Θεού Απόλλωνος Αµυκλαίου στην ίδια πόλη.

Η επιγραφή του Ιδαλίου αποτελεί µία πολύ καλή µαρτυρία για την ανεπιτυχή πολιορκία της πόλεως από τους Μήδους και τους Κιτιείς στις αρχές της Κυπροκλασικής περιόδου (γύρω στο 475), επί άρχοντος Φιλόκυπρου του υιού του Ονασαγόρα και βασιλεώς Στασίκυπρου, καθώς και για το ιατρικό επάγγελµα (που εκπροσωπεί ο Ονάσιλος, υιός του Ονασίκυπρου) και την αµοιβή του εκ µέρους της πόλεως, καθώς και για τις πρώϊµες δηµοκρατικές διαδικασίες στην εν λόγω πόλη που τότε αποτελούσε ακόµη βασίλειο, µας αποκαλύπτει δε ολόκληρο το κυπριακό συλλαβάριο της συγκεκριµένης γραφής (δηµοσιεύθηκε από τον Ο. Masson στο κλασικό και έγκυρο έργο του για τη συλλαβική επιγραφική της Κύπρου). Η «Ρήτρα» που αποτυπώνεται επάνω σε αυτή την ορειχάλκινη πινακίδα και έχει δηµοσιευθεί µεταφρασµένη στο σχετικό µε την Κυπριακή Γραµµατεία βιβλίο που εξέδωσαν οι έγκυρες Εκδόσεις του Ιδρύµατος Λεβέντη (Λευκωσία), κλείνει µε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά λόγια:

«Ι∆Ε ΤΑ(Ν) ∆ΑΛΤΟΝ ΤΑ(Ν)∆Ε ΤΑ FΕΠΙΓΑ ΤΑ∆Ε ΙΝΑΛΑΛΙΣΜΕΝΑ, ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΑΣ Α ΠΤΟΛΙΣ ΚΑΤΕΘΙΓΑΝ Ι(Ν) ΤΑ ΘΙΟΝ ΤΑΝ ΑΘΑΝΑΝ ΤΑΝ ΠΕΡ’ Ε∆ΑΛΙΟΝ ΣΥΝ ΟΡΚΟΙΣ ΜΕ ΛΥΣΑΙ ΤΑΣ ΦΡΕΤΑΣ ΤΑΣ∆Ε ΥFΑΙΣ ΖΑΝ. ΟΠΙ ΣΙΣ ΚΕ ΤΑΣ FΡΕΤΑΣ ΤΑΣ∆Ε ΛΥΣΕ, ΑΝΟΣΙΓΑ FΟΙ ΓΕΝΟΙΤΥ. ΤΑΣ ΓΕ ΖΑΣ ΤΑΣ∆Ε ΚΑΣ ΤΟΣ ΚΑΠΟΣ ΤΟΣ∆Ε ΟΙ ΟΝΑΣΙΚΥΠΡΟΥ ΠΑΙ∆ΕΣ ΚΑΣ ΤΩ(Ν) ΠΑΙ∆ΩΝ ΟΙ ΠΑΙ∆ΕΣ ΕΞΟ(Ν)ΣΙ ΑΙFΕΙ, Ο(Ι) Ι(Ν) ΤΟΙΡΟΝΙ ΤΩΙ Ε∆ΑΛΙΕFΙ ΙΟ(Ν)ΣΙ» «Κι αυτή την πινακίδα µε αυτά τα λόγια χαραγµένα, ο βασιλιάς κι’ η πόλις ορκίστηκαν στη Θεά την Αθηνά, αυτήν του Ιδαλίου, µε όρκους να µην παραβούν τις ρήτρες αυτές όσο ζουν. Σε περίπτωση πού κάποιος παραβεί τις ρήτρες αυτές, να πέσει επάνω του το ανοσιούργηµα. Τις γαίες βέβαια αυτές και τα περβόλια αυτά του Ονασίκυπρου τα παιδιά καί των παιδιών τους τα παιδιά θα έχουν εσαεί, όσο στην περιοχή του Ιδαλίου θά’ ναι».

Έως εδώ όλα καλά, και, κυρίως, ξεκάθαρα, φυσιολογικά και λογικά, και ο γράφων ποτέ δεν θα έµπαινε στον κόπο να κοµίσει γλαύκαν εις Αθήνας µε το ν’ αναδηµοσιεύσει ένα απόσπασµα µίας µεταφρασθείσης και δηµοσιευθείσης επιγραφής αν δεν ευρίσκετο προ µηνών µπροστά στο εξωφρενικό, το παράλογο και το γελοίο του ισχυρισµού από κάποιους (υπό διατεταγµένη υπηρεσία ή υπό απύθµενη βλακεία λίγο τον αφορά) του τάχα αρχαιοτραλαλά χώρου που µεθοδικά και συσσωρευτικά σπέρνουν παραπληροφόρηση και σύγχυση στον εµβρυακό χώρο των όσων Νεοελλήνων στοιχειωδώς στρέφονται προς τα Ελληνικά Εθνικά Πάτρια, ότι η εν λόγω πινακίδα µιλάει στην πραγµατικότητα για… δεήσεις στον…. Σείριο, για το… τελώνιο Σεθ, για… σατανά που ανετρέφετο στη «Γή του Νείλου», για… ανθρωποθυσίες Ιώνων, για… Ούνους (!!!), για…

πράσινους δίσκους στο Τοβέτ (βλ. Θιβέτ !!!) και για έτερα πράσινα άλογα. Το τραγικό δεν είναι βεβαίως ότι η κυρία που έγραψε σε βιβλίο αυτές τις µπούρδες ετόλµησε να το κάνει µη έχοντας διαβάσει προηγουµένως τα απαιτούµενα µε το αντικείµενο που χρησιµοποίησε για να εντυπωσιάσει τους αδαείς, δηλαδή ότι η επιγραφή ΕΙΧΕ Η∆Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙ και έλεγε ΑΛΛΑ πράγµατα και, κυρίως λογικά. Το τραγικό είναι, όπως τραγική είναι άλλωστε και η πρόσφατη διαπίστωση σε έκθεση του ΟΟΣΑ ότι οι Νεοέλληνες νέοι κατατάσσονται στο κατώτατο επίπεδο όσον αφορά τις ικανότητες για διαχείριση της πληροφόρησης και αναλυτική κατανόηση κειµένων («λειτουργικός αναλφαβητισµός»), ότι βρέθηκαν ουκ ολίγοι πρόθυµοι αναµασητές για να απλώσουν το «σπουδαίο» µήνυµα στις εσχατιές του εµβρυακού χώρου που ανέφερα παραπάνω. Μέσα στο παιχνίδι και γνωστό αρχαιολατρικό περιοδικό, ο συνεργάτης του οποίου, µεταφέρων στις εκεί σελίδες τις βλακείες της πιο πάνω κυρίας, υπερθεµάτισε σχολιάζοντας ότι η πινακίδα πρέπει να ανήκει στον… 14ο αιώνα (…)

Και µη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια, ιδίως σε καιρούς σαν αυτούς που κυοφορούνται από τους µηχανισµούς κατασκευής τύπων ανθρώπων των κρατούντων της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ, δηλαδή καιρούς εκτοπισµού της λογικότητος και ιστορικότητος προς όφελος της ιδεοληψίας, του υπερσυναισθηµατισµού, του φανατισµού, της αντεστραµµένης πραγµατικότητος και της γενικευµένης άγνοιας. Για να διασκεδάσουµε όµως λίγο το γκρίζο των καιρών, αναδηµοσιεύουµε εδώ ένα τµήµα της εµπνευσµένης «µεταφράσεως» της εν λόγω συγγραφέως:

«Τους ναούς έχει αλώσει στην χώρα των Έβερε (Έβερεστ), ο Σέθ. Του πράσινου δίσκου η αποστολή, που έχει έρθει, εγκαταβίωσε στο Τοβέτο (Θιβέτ). Η ύαινα θα συγκρουστεί µε τον Βού στην Κέρο. Ένας από τους Λασίθες νέους θα βασιλεύσει στο βασίλειο του Αράκ. Ο παις της Τροίας είναι παις του ∆ίσκου. Ο Ενετός είναι ο νους του χοίρου. Στον πατέρα µας τον Όσιρη ευρίσκεται ο Βούς. Στην γή σου σε αποστολή έχει έλθει ο θεός Γάιδαρος.»

Και µη χειρότερα. Γιατί υπάρχουν και τέτοια. ΟΝΤΩΣ υπάρχουν και τέτοια.

Μία Ανοικτή Επιστολή στον εκδότη του «Απολλωνίου Φωτός» Αθήνα 12. 12. «2002»

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς Γιάννη Χαραλαµπόπουλο

Εκδότη του περιοδικού «Απολλώνιο Φως»

Αγαπητέ Γιαννάκη

Το περιοδικό σου δεν το διαβάζω, γιατί ανήκει κραυγαλέα σε πολιτικό χώρο όλως αντιπαθή για µένα. ∆εν απέφυγα όµως να ασχοληθώ µε τα γραφόµενά σου, µετά από ειδοποίηση φίλων ότι σε ένα πονηρούλι σηµείωµά σου µε «φωτογραφίζεις» και δη πλαισιωµένο από σχόλια που αν µη τι άλλο χρειάζονται κάποιων στοιχειωδών απαντήσεων.

Για την τάξη και µόνον λοιπόν, οφείλω να σε ενηµερώσω ότι δυστυχώς ή ευτυχώς είµαι ο χρονικά πρώτος σε αυτό τον τόπο που εξέφρασε σε βιβλία την ανάγκη της παλινορθώσεως των Εθνικών Θεών, τότε στο «µακρινό» «1991», ενώ σε σκόρπια κείµενα η Ιστορία τραβάει πολύ πριν, στα µέσα της δεκαετίας του 80. Αυτό δεν αλλάζει µε τίποτε. Είναι περασµένο στην κωδικοποίηση της Ελληνικής βιβλιογραφίας. Ως ο πρώτος λοιπόν, αγαπητέ Γιαννάκη, δεν ζήτησα ποτέ την οποιαδήποτε άδεια, και ούτε βεβαίως θα ζητήσω ποτέ, για τη δηµόσια και έµπρακτη έκφραση αυτών των θέσεών µου, αλλ’ αντιθέτως, αποτελώ, εκ των πραγµάτων, το αρχετυπικό κριτήριο εγκυρότητας κάθε µεταγενέστερης συλλογικής ή ατοµικής στροφής προς την Εθνική Κοσµοαντίληψη και τον Πάτριο Τρόπο. Το’ φερε έτσι η Μοίρα, Γιαννάκη, τι να κάνουµε, και φορτώθηκα αυτόν τον βαρύ ρόλο. Έτσι είναι αυτά τα πράγµατα και πρέπει να συµµορφωνόµαστε τόσο µε τις θελήσεις των Θεών, όσο και µε τις διάφορες ποιοτικές ιεραρχήσεις.

Αγόρασα λοιπόν το περιοδικό σου, Γιαννάκη, διάβασα το αψυχολόγητο σχόλιό σου και σου απαντώ προς τακτοποίηση των εκκρεµοτήτων που εσύ γέννησες. Μια και το έφερε η συζήτηση πάντως, γιατί δεν αναφέρεις στο περί εκλογών κείµενό σου (σελ. 2) ότι ο συνδυασµός στον οποίο συµµετείχες στις πρόσφατες ∆ηµοτικές Εκλογές είχε ως υπότιτλο µόνον το «Αθήνα. Πρώτα οι Έλληνες» και ως κύριο τίτλο του το αρκούντως «κουφό»... «Ελληνορθόδοξη ∆ηµαρχία» ; Μάλλον το... ξέχασες γιατί βιαζόσουν να βρίσεις τον Ρασσιά. Με «κατηγορείς» λοιπόν Γιαννάκη στο προαναφερθέν σχόλιό σου ότι... «παριστάνω» τον Ελληνοπρεπή. Εδώ άσε την Ιστορία να κρίνει. Μην εκτίθεσαι κιόλας. Εκτός αν «Ελληνοπρεπή» θεωρείς τον εαυτό σου, οπότε το πράγµα πάει αλλού και πάω να κάνω παρέα στους Θεούς που ήδη σκάνε από τα γέλια.

Για το αν τώρα προωθώ «νεοεποχιτισµό» και «συγκρητισµό» (...), σου επαναλαµβάνω, άσε την Ιστορία να κρίνει. Ξέρει αυτή. Το τι ακριβώς εγώ λέω, είναι καλά αποτυπωµένο στην αιωνιότητα, µέσα από τα βιβλία µου. Σου συστήνω και το παλιό γνωστό «Έθνος, Εθνισµός, Εθνοκράτος, Εθνικισµός», µπας και µπερδεύεις ακόµα τον Εθνισµό µε τον αρρωστηµένο Εθνικισµό, το δίδυµο αδελφάκι του ∆ιεθνισµού.

Μου προκάλεσε εντύπωση πάντως το ότι µου προσάπτεις «αριστερές καταβολές» (...), λες και πρόκειται για βρισιά. Σε πληροφορώ λοιπόν, φιλαράκο, ότι το πιο πάνω είναι «βρισιά» ΜΟΝΟ για τους ανθρώπους του ευρύτερου πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκεις και εντός του οποίου κινείσαι. Για τους λοιπούς φυσιολογικούς ανθρώπους, αυτό που πραγµατικά εννοείς, δηλαδή «δηµοκρατικών αρχών και πεποιθήσεων», αποτελεί όχι απλό τίτλο τιµής, αλλά και την αναγκαία συνθήκη ίσως για τον οποιονδήποτε άνθρωπο που τιµά τις ιδέες τού Ανθρωπισµού και της Κοινωνικής ∆ικαιοσύνης. Είµαι (και δρω ως τέτοιος) Αµεσοδηµοκράτης, Αντιδογµατικός και Αντιαυταρχιστής εδώ και δεκαετίες και από ό,τι φαίνεται θα παραµείνω τέτοιος και στις δεκαετίες που έρχονται (γιατί άλλωστε το απαιτούν και οι ίδιοι οι καιροί). Είµαι συν τοίς άλλοις και Στωϊκός, που πάει να πει, ανάµεσα σε διάφορα άλλα, ότι το πρώτο πράγµα που διδάχθηκα από την Φιλοσοφία είναι η υποχρέωσή µου να ανέχοµαι τους άλλους ανθρώπους, πράγµα που εµφανώς διευρύνει την άβυσσο της µεταξύ µας απόστασης και άστα συνεπώς να πάνε στον ∆ιάβολο των Ελληνοχριστιανών και των συνοδοιπόρων. Το παλαβότερο όµως το αµολάς παρακάτω στο εν λόγω σηµείωµά σου, όταν ισχυρίζεσαι ότι πήγα στα «Ελευθέρια» των Θερµοπυλών «συνοδευόµενος από ένα κίναιδο» (...). Εδώ Γιαννάκη, έρριξα το δυνατότερο γέλιο. Στα «Ελευθέρια» του Ιουλίου «2002» («πέρισυ κάηκε φέτος µύρισε» που λέει και ο λαός, αλλά αν χρειάζεται να κάνουµε τη «ροµπιά» µας αυτά τα προσπερνάµε), σε µία εκδήλωση τιµής στους Θερµοπυλοµάχους στην οποία, ως Σπαρτιάτης και Εθνικός, συµµετέχω από τα πρώτα έτη της τελέσεώς της, πήγα επικεφαλής 70 περίπου ατόµων (ένα λεωφορείο και πέντε ΙΧ), του πολυπληθέστερου δηλαδή επιµέρους πλήθους, υπό την αιγίδα του Υπάτου Συµβουλίου των Ελλήνων Εθνικών (ΥΣΕΕ). Και ξέρεις, Γιαννάκη, εµένα, ως σερνικό, µε αφήνουν παντελώς αδιάφορο οι σεξουαλικές προτιµήσεις ενός εκάστου, πόσο µάλλον εκείνες των απαρτιζόντων ένα πλήθος που πάει κάπου για να παρακολουθήσει µία εκδήλωση τιµής και να πλαισιώσει µία κατάθεση στεφάνου. Μία και το έφερε η συζήτηση πάντως, και επειδή δεν σε είδα να είσαι στην πιο πάνω εκδήλωση και αν δεν µε απατά η µνήµη µου απουσίαζες και από τις προηγούµενες, να ξέρεις ότι εκκρεµεί ακόµη η πρόταση του ΥΣΕΕ για Πανελλήνια Επιτροπή Εορτασµού των Εθνικών Επετείων, απαρτιζόµενη από όλες τις υγιείς κινήσεις Εθνικών. Αν δεν υπάρξει θετική ανταπόκριση, πράγµα που µέχρι την

ώρα που σου γράφω φαίνεται να ισχύει, του χρόνου δεν θα παραστούµε, οπότε όλοι οι «ανησυχούντες» θα µπορούν να απολαύσουν ευδαίµονες την κραυγαλέα απουσία του δικού µας πλήθους, στο οποίο βεβαίως εµείς δεν προτιθέµεθα ποτέ να κάνουµε, προς Θέων, κατασταλτικό έλεγχο ερωτικών επιλογών. Επί του υποτιθέµενου «ψόγου» σου τώρα: σου είπα κάπου παραπάνω, φιλαράκο, να µην εκτίθεσαι. Κράτα καλή σηµείωση και επωφελήσου. Η κρατούσα ψυχιατρική αντίληψη βοά ότι όσοι ενοχλούνται και αναστατώνονται από τους οµοφυλόφιλους και για αυτό εκδηλώνονται οµοφοβικά, είναι οι ίδιοι είτε λανθάνοντες οµοφυλόφιλοι, είτε ενεργοί µε χιλιάδες ενοχές και λοιπά σκοτεινά ψυχικά σηµεία. Σε αυτή την ψυχιατρική θέση συνηγορεί άλλωστε και η Ιστορία. Ως ιστορικός λοιπόν, θα σε πληροφορήσω ότι όλοι οι ιστορικώς γνωστοί διωγµοί που εξαπολύθησαν κατά των οµοφυλοφίλων, κηρύχθηκαν από οµοφυλόφιλους. Για αυτό σου λέω. Μην εκτίθεσαι Γιαννάκη.

Γενικότερα, Γιαννάκη, µην εκτίθεσαι. Αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους που βλέπεις να προηγούνται, ως έργο, ως ήθος, ως παιδεία και µύρια όσα άλλα, µην τους µισείς, µην τους πολεµάς (πόσο µάλλον µε βρωµιές). Επωφελήσου από τον δρόµο που άνοιξαν αυτοί για σένα, µέσα στα αγκάθια µατώνοντας τα χέρια τους, και κοίτα να τους φτάσεις και να τους ξεπεράσεις ακόµα. Τότε µόνο θα κάνεις τους προγόνους να χαίρονται.

Θα χαρώ και εγώ να µε ξεπεράσεις, τουλάχιστον στα πολύ βασικά, δηλαδή στο έργο και την παιδεία. Ειλικρινά θα χαρώ. Έστω κι αν εσαεί θα µισώ αυτό που στο πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο αντιπροσωπεύεις. Αυτά τα ολίγα.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

Η ΓΕΛΟΙΟΤΗTA ΤΟΥ «ΕΥΗΜΕΡΙΣΜΟΥ»

(από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά «Ζεύς. Συµβολή Στην Επανανακάλυψη της Ελληνικής Κοσµοαντιλήψεως», Αθήναι 1997)

O γράφων, έχει υπογραµµίσει κατ’ επανάληψη ότι το µεγαλείο της πατρογονικής µας Κοσµοθεάσεως και Θεολογίας υπήρξε τέτοιο, που

καθιστά παντελώς αδύνατο το να γίνουν αυτές κατανοητές, ή έστω απλώς να προσεγγισθούν στο ελάχιστο, από καρδιές και µυαλά που επιµένουν ν’ αντικρύζουν τον Κόσµο µέσα από τις παραµορφωτικές διόπτρες τής σε απελπιστικό βαθµό ρηχής και δυϊστικής µονοθεϊστικής πλάνης. Θα ήταν συνεπώς βαρετό, ή ίσως και ανούσιο, το να επαναλάβει κι εδώ κάτι τέτοιο. Ωστόσο ο γράφων θεωρεί, ότι µε αυτήν αποκλειστικά την πολύ σηµαντική υπογράµµιση, εδώ βέβαια µε τρόπο φευγαλέο, θα ήταν πρέπον, αν όχι απαραίτητο, να ξεκινήσει αυτό το εισαγωγικό κείµενο του ανά χείρας βιβλίου (πρόκειται για το βιβλίο «ΖΕΥΣ»). Γιατί όταν µιλάµε για τους Έλληνες Θεούς, οφείλουµε προηγουµένως να γνωρίζουµε πολύ καλά για τι ακριβώς µιλάµε, όπως και να γνωρίζουµε επίσης ότι άβυσσος πνευµατικής, φαντασιακής και αντιληπτικής διαφοράς χωρίζει τον σηµερινό «µέσο» υπήκοο (υπακούοντα) της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ από τους αυθεντικούς, και γι’αυτήν ακριβώς την ιδιότητά τους µοναδικούς στην ανθρώπινη Ιστορία, θρησκευτές του Ολυµπίου Πανθέου. Και είναι τέτοια η θεολογική και φιλοσοφική υπεροχή της Ελληνικής Θρησκείας / Κοσµοαντιλήψεως για όσους τολµούν ελεύθερα και ανεξίθρησκα να την παραβάλουν µε την οποιαδήποτε γνωστή άλλη, ώστε ο άτυχος Welcker, µε το µυαλό του εµφανώς ποτισµένο από τη µονοθεϊστική προπαγάνδα και φυσικά ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ποιός είναι τελικά ο αληθινός θεολογικός και φιλοσοφικός ορισµός του λεγοµένου «Μονοθεϊσµού» (που φυσικά δεν έχει να κάνει µε τον αριθµό των Θεών αλλά µε τη θέση τους –µέσα στον ή έξω από τον Κόσµο), κατέληξε στο να υποθέσει πως κάπου στην.. «απώτατη» (..) αρχαιότητα οι Έλληνες έπρεπε να ήσαν σίγουρα.. (τι άλλο;) µονοθεϊστές (!!)

Μιλώντας λοιπόν για κακή, κάκιστη γνώση του Ελληνικού Θείου, ή ακόµη και για κακή «πιο γενική» αντίληψη περί αυτού, κρίνεται σκόπιµο από τον γράφοντα να γίνει εδώ µία διεξοδική αναφορά στην κατ’εξοχήν κι εµφανώς µεθοδευόµενη στις πονηρές ηµέρες µας παραµόρφωση της εικόνας του, που δεν είναι άλλη από την βλακωδέστατη (αλλά όλως περιέργως υπερεπίµονη!) παρουσίαση των Πατρώων Θεών σαν τάχα ένδοξων ηγεµόνων κάποιας σκοτεινής «προϊστορίας», οι οποίοι αργότερα ετιµήθησαν για τις.. ευεργεσίες τους και την.. εκπολιτιστική τους δράση ως.. θεότητες από κάποιους χαζούς µεταγενέστερούς τους προγόνους µας, οι οποίοι κι απετέλεσαν τον αφελή.. «όχλο» των λεγόµενων «δωδεκαθεϊστών». Αλλά ας πιάσουµε καλύτερα το µαύρο νήµα από την αρχή του..

Όταν ο υπέρφρων Αλέξανδρος ο Μακεδών, για λόγους που δεν είναι του παρόντος να συζητήσουµε, απαίτησε από τους συµπατριώτες του και τους υπόλοιπους Έλληνες να τον λατρεύσουν ως.. Θεό, ως.. 13ο Ολύµπιο (!!), καταλήγοντας βεβαίως καταγέλαστος από όλους τους ελευθερόφρονες Έλληνες της εποχής του, µε χαρακτηριστικό παράδειγµα τη γνωστή περιφρονητική απάντηση των Λακεδαιµονίων («ας είναι Θεός αν το επιθυµεί, εµείς πάντως τον

συγχωρούµε!»), κατάφερε ένα σοβαρό κτύπηµα κατά της Πατρογονικής Θρησκείας, αν και όχι καίριο, εφόσον δεν ήταν δυνατόν οι όποιοι επίγονοί του βασιλίσκοι των Ελληνιστικών µοναρχικών κρατών να κατορθώσουν ανάλογο µε το δικό του κατακτητικό (το µόνο άλλωστε που αληθώς εποίησε) έργο, ώστε στη συνέχεια να διεκδικήσουν κι αυτοί την ανάλογη.. αυτοθεοποίησή τους. Άλλωστε, κάποιες δεκαετίες πριν τον Μακεδόνα µονάρχη, κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει - «ανεπιτυχώς» θα λέγαµε ανενδοίαστα, αφού κανείς µετά τον θάνατό του δεν είχε τιµήσει την παραφροσύνη του- ο υπερόπτης και θρασύς τύραννος της Ποντικής Ηρακλείας Κλέαρχος (363-352 π.α.χ.χ.) που είχε και αυτός.. αυτοθεοποιηθεί, είχε ιδιοποιηθεί κανονικά όλα τα εµβλήµατα του.. Θεού ∆ιός (!) και επωνοµάσει «Κεραυνό» (!) τον υιό και διάδοχό του.

Για να εξασφαλίσουν λοιπόν και οι λεγόµενοι «Επίγονοι» του Αλεξάνδρου (τον οποίο ο κόλακας Απελλής είχε µάλιστα απεικονίσει στο Αρτεµίσιον της Εφέσσου ως Θεό.. κεραυνοφόρο !!!) την ζηλευτή «είσοδό» τους στον ψευδο-«Όλυµπο» που’χε εγκαινιάσει ο αλαζόνας υιός της Ολυµπιάδος και του Φιλίππου, προχώρησαν, µε πρώτους και καλούς τους Πτολεµαίους, πέραν της κλασικής ιδιοποιήσεως των ιερών συµβόλων του ∆ιός (αιγίδα, αετός, κεραυνός) επάνω στα νοµίσµατά τους, στην επιπλέον ενοικίαση κάποιων ταλαντούχων αυλοκολάκων κι αυλοδιαίτων γραφέων και διανοουµένων ώστε να δηµιουργήσουν στο εξής µία διαφορετική µυθολογία και «παράδοση», που, εδραιωθείσες, θα τους επέτρεπαν αργότερα ν’ αποτολµήσουν εύκολα τη µεγάληΎβρι.

Ο πλέον ονοµαστός όλων εκείνων των κατά παραγγελία γραφέων, αφού παρ’όλο που υπήρξε ο µεταγενέστερος όλων τους το δικό του όνοµα ήταν τελικά που έµεινε αµανάτι στην Ιστορία για να ονοµατίζει εκείνον τον πολυάριθµο (και µε θαυµαστό τρόπο επιζήσαντα µέσα από τους αιώνες, οφείλουµε να οµολογήσουµε..) θεοµαχικό συρφετό, υπήρξε ο περιβόητος Ευήµερος. Ένας κυρηναϊκός λόγιος του 3ου π.α.χ.χ. αιώνος («ίσως µαθητής του Θεοδώρου του αθέου» προσθέτει ο ιστορικός Ι. Κ. Κορδάτος στην εισαγωγή του βιβλίου του «Αρχαίες Θρησκείες Και Χριστιανισµός»), αυλοδίαιτος του βασιλέως της Μακεδονίας Κασσάνδρου, που έκαµε πάµπολλα ταξίδια στη Μεσόγειο και την Ασία, και το 280 π.α.χ.χ. εδηµοσίευσε την περιβόητη «Ιερά Αναγραφή» του, στην οποία ισχυρίσθηκε ότι οι πιστευόµενοι από τους Έλληνες ως Θεοί ήσαν «σε µια απώτατη αρχαιότητα» (..) απλώς.. επιφανείς θνητοί και ηγεµόνες («δυνατοί άνθρωποι») που αργότερα, µετά θάνατον, εθεοποιήθησαν από τους ανθρώπους για τα µεγάλα έργα και τις ευεργεσίες τους.

(Είναι άξιο να σηµειωθεί ωστόσο, ότι θεωρείται σήµερα από τους σοβαρούς ερευνητές ως κάτι περισσότερο από βέβαιο πως µέχρι να φθάσει στην εποχή των γνωστών πατερικών πολεµικών κατά των Εθνικών Θρησκειών, το βιβλίο αυτό είχε ήδη γίνει αντικείµενο χονδροειδών µεταπλάσεων και αυθαιρεσιών κάθε είδους στη δοµή του. Ελάχιστα αποσπάσµατα της «Ιεράς Αναγραφής» έχουν διασωθεί -κυρίως µέσω του Σέξτου Εµπειρικού-, και ίσως τελικά ο συγγραφέας της να µην υπήρξε τελικά ο πονηρός άθεος που σκιαγραφεί η κρίση των «Εθνικών» διανοούµενων -«άθρησκο» τον αποκαλούν ευθέως οι Αιλιανός, Κικέρων και Πλούταρχος- αλλά και εκείνη των µη ιουδαιοπλήκτων χριστιανών -«αλαζόνα και άθεο» τον αποκαλεί ευθέως στον δεύτερο «Προτρεπτικό» λόγο του ο γνωστός και µη εξαιρετέος Κλήµης Αλεξανδρεύς-, αλλά απλό, αν και καλοπληρωµένο, όργανο νοµιµοποιήσεως της αυτοθεοποιήσεως των ηγεµονίσκων του ελληνιστικού κοσµοπολιτισµού. Και αυτό, γιατί ο Ευήµερος προνοεί τελικά να µην αρνείται ολοσχερώς την ύπαρξη των αρχαίων Θεών, αλλά καταφεύγει έξυπνα σε έναν πρωτότυπο για την εποχή του διαχωρισµό τους σε.. «ουράνιους» και.. «επίγειους» Θεούς, για τους πρώτους των οποίων παραδέχεται τελικά ότι είναι «αϊδιοι» και «αθάνατοι» και ότι µόνον οι δεύτεροι είναι.. θεοποιηθέντες θνητοί).

Άλλος πληρωµένος γραφέας στην υπηρεσία των µεγαλοµανών βασιλίσκων του Ελληνιστικού Κόσµου, υπήρξε ο ελάχιστα γνωστός ιστοριογράφος Μεγασθένης, προγενέστερος του Ευηµέρου, αυλοδίαιτος του διοικητού της Αραχωσίας επί Σελεύκου του Νικάνορος. Μετά από πολλά ταξίδια, συνέγραψε τέσσερα βιβλία, τα λεγόµενα «Ινδικά», όπου µέσα σε αξιόλογες γεωγραφικές, βιολογικές και εθνογραφικές πληροφορίες ενσωµάτωσε δυστυχώς και πάµπολλες τοπικές παραδόσεις που δεν εφρόντισε προηγουµένως να τις διαχωρίσει από τις Ελληνικές, αλλ’ αντιθέτως τις ανέµειξε σε απαράδεκτο βαθµό, µε αποτέλεσµα οι βραχµανικές παραδόσεις να φαίνονται τελικά.. µητρικές των Ελληνικών, και αρκετοί Έλληνες Θεοί κατώτερες µιµήσεις ηρώων ή αρχαίων θεοτήτων της Ινδικής χώρας .

Έτερος «ευηµεριστής» ιστοριογράφος, υπήρξε ο επίσης ελάχιστα γνωστός Λέων εκ Πέλλης, προγενέστερος κι αυτός του Ευηµέρου (πιθανολογείται ότι συνέγραψε γύρω στα τέλη του 4ου αιώνος π.α.χ.χ.) ο οποίος στο µεγάλο έργο του «Περί Των Κατ’ Αιγυπτίων Θεών» ισχυριζόταν ότι από.. µυστική επιστολή του Αλεξάνδρου προς την Ολυµπιάδα, που τάχα είχε πέσει στα χέρια του, είχε µάθει τον µέγα.. «Ιερό Λόγο». Επρόκειτο για την δήθεν.. αποκάλυψη από τους Αιγυπτίους ιερείς προς τον.. «Θεό» Αλέξανδρο, του.. «µεγάλου» «εσωτερικού» µυστικού (!) της Θρησκείας τους, ότι δηλαδή όλοι οι πιστευόµενοι ως Θεοί είχαν κάποτε ζήσει επί γής ως κοινοί θνητοί !!!

Ως έτερος καλός εργάτης της µισθωµένης ιστοριογραφίας και προγενέστερος και αυτός επίσης του Ευηµέρου, φέρεται επίσης και ο ιστοριογράφος και σκεπτικός φιλόσοφος Εκαταίος ο Αβδηρίτης, αυλοδίαιτος του Πτολεµαίου Α του επωνοµαζοµένου και.. «Σωτήρος» (κατά το Ζεύς «Σωτήρ» !!), ίσως όµως αδίκως πρέπει να οµολογήσουµε αν θέλουµε να είµαστε σωστοί και αντικειµενικοί. Και τούτο επειδή αυτός που κατηγορήθηκε από πάµπολλους διανοούµενους της εποχής του ότι «κακίαν περιβεβληµένος θεολογών και αθεότητα εισάγων» εξεθείαζε ως.. πάνσοφο τάχα λαό τους Εβραίους στο περιβόητο «Περί Ιουδαίων» βιβλίο του (που αργότερα έδωσε καλή «λαβή» στους µισέλληνες Ιώσηπο και Ωριγένη να επιχειρηµατολογούν «τρανταχτά» κατά των Ελλήνων), µάλλον υπήρξε ένα ακόµη θύµα της πλαστογραφικής µαεστρίας των Ιαχωβιστών («..η αυτώ αποδοθείσα συγγραφή περί Ιουδαίων θεωρείται σήµερον ως ιουδαϊκόν ψευδεπίγραφον» γράφει κοφτά στο σχετικό λήµµα το «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη»).

Θύµα επίσης τόσο της κοσµοπολιτικής αθεότητος και του ευρύτατα διαδεδοµένου την εποχή του «Ευηµερισµού», όσο και του αδηφάγου συγκρητισµού των κατεδαφιστικών καιρών στους οποίους έζησε (1ος αιώνας π.α.χ.χ.), ο φιλότιµος ιστορικός ∆ιόδωρος Σικελιώτης (που κατέληξε δυστυχώς να «µετρήσει».. 3 Ηρακλήδες, 4 ∆ιόνυσους κ.ο.κ.) συλλέγοντας διάφορες ετερόκλητες και συχνά αποκλίνουσες παραδόσεις, προσεπάθησε καλοπροαίρετα µεν αλλά ανοήτως δε -αφού ήξερε προκαταβολικώς τα άπειρα προβλήµατα αυτού του επιχειρήµατος όπως τουλάχιστον φαίνεται από το προλόγισµα του έργου του (1.3.5-8)-, να τις περάσει «γραµµικά», ώστε να σχηµατισθεί ένα «Χρονικόν Από Απαρχής Χρόνου», ανάλογο µ’ εκείνα τα γελοία που πολλούς αιώνες αργότερα και σ’ έναν εντελώς άλλον κόσµο βεβαίως, επεχείρησαν οι πνευµατικώς ανάπηροι βυζαντινορωµαίοι συγγραφείς της πρώτης χιλιετίας της Era Vulgaris. Το αποτέλεσµα εκείνης της ανεξηγήτου µανίας του να συγγράψει µια Γενική Ιστορία («κοινάς ιστορίας και πράξεις») από τα µυθικά χρόνια έως το 59 π.α.χ.χ. που ανέτειλε ως νέο «παγκόσµιο» άστρο ο έτερος µέγας υπέρφρων που άκουγε στο όνοµα Ιούλιος Καίσαρ, υπήρξε σε άπειρα σηµεία, το λιγώτερο, (κωµικο)τραγικό. Η Ελλάδα ανακατώθηκε ατάκτως µε τη θεοκρατική Αίγυπτο και την δεισιδαίµονα Ανατολή («ΜΕΛΑΜΠΟ∆Α ΦΑΣΙ ΜΕΤΕΝΕΓΚΕΙΝ ΕΞ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΤΑ ∆ΙΟΝΥΣΩΙ ΝΟΜΙΖΟΜΕΝΑ ΤΕΛΕΙΣΘΑΙ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΚΡΟΝΟΥ ΜΥΘΟΛΟΓΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ» 1.97.4-5) και η αληθής φύση των Πατρώων Θεών εχάθη µέσα σ’ ένα απίθανο χάος περιπετειών «πνευµατικών» και «επιγείων» όντων που έφεραν δικαιωµατικώς ή καταχρηστικώς τον πιο πάνω τίτλο.

Αυτό που κάποιοι πολύ ορθώς απεκάλεσαν «θρασύδειλη αθεότητα», δηλαδή ο «Ευηµερισµός», δεν είχε βεβαίως κανένα απολύτως λόγο να κινηθεί µετριοπαθώς και στην αυτοκρατορική Ρώµη, όπου

περισσότερο παρά ποτέ στην Ιστορία των ανθρώπων χρειαζόταν η µάξιµουµ ιδεολογική τεκµηρίωση του ότι τάχα δεν αποτελεί ξεκάθαρη παραφροσύνη το να απαιτεί κάποιος θνητός που ιδρώνει, µατώνει, τρώει, αφοδεύει και ουρεί, να λατρεύεται ως… Θεός. Ο Ιµπεράτωρ δεν θα είχε απέναντί του τις θλιβερές, πνιγµένες στις δεισιδαιµονίες, κι εκ γενετής δουλόφρονες µάζες της Ανατολής που τόσο εύκολα είχαν προσκυνήσει τους άξεστους Μακεδόνες µονάρχες. Αντιθέτως, µετά την εισβολή κατά τον δεύτερο π.α.χ.χ. αιώνα των λεγοµένων «ελληνικών ηθών», κάθε.. επίδοξος αυτο-θεός είχε ν’ αντιµετωπίσει έναν λαό του οποίου στο µεγαλύτερο µέρος της η παιδεία ήταν πλέον Ελληνική ή τουλάχιστον ελληνογενής, δηλαδή ικανή να εγείρει έντονες ενστάσεις στους παραλογισµούς, την Ύβρι και την προσβολή των πατρογονικών ιερών πραγµάτων. Ευγενικά-ευγενικά λοιπόν, ο Καπιτώλιος Ζεύς (Jupiter) έπρεπε να υποβιβασθεί σ’ ένα απονεκρωµένο σύµβολο, που σε τίποτα δεν θα ωφελούσε την Αυτοκρατορία, δίχως την ενεργό δράση της υποτιθεµένης.. πολιτικής «ενσαρκώσεώς» του, που εξουσίαζε θρονιασµένη επάνω στο ζηλευτό θρόνο της «Αιωνίας Πόλεως».

Άλλωστε ο δρόµος προς κάτι τέτοιο δεν ήταν και πολύ δύσβατος, αφού ήδη από τις αρχές του 2ου π.α.χ.χ. αιώνα, 80 περίπου χρόνια µετά την πρώτη έκδοση της ευηµεριστικής «Ιεράς Αναγραφής», ο πρώην στρατιωτικός και στη συνέχεια ποιητής Κόϊντος Έννιος είχε µεταφέρει γεµάτος ενθουσιασµό από τη Βόρειο Αφρική τον.. βάκιλλο της ασεβείας στους ανυποψίαστους συµπατριώτες του, οι οποίοι µάλιστα µέσα στην πλατιά ανεκτικότητά τους, αλλά και την έντονη αµηχανία τους προς κάθε τι το «ελληνικό» που σχεδόν άνευ όρων εκείνη την εποχή υιοθετούσαν, δεν εσκέφθησαν κάν να πολεµήσουν στη γέννησή τους τις νεόφερτες ιδέες που απροκάλυπτα αποϊεροποιούσαν τους παραδοσιακούς Θεούς. Έτσι λοιπόν, η πατροπαράδοτη Ρωµαϊκή Λατρεία πρωτοσυνάντησε εκείνη τη διαβρωτική πανούργα αθεότητα, δίχως σχεδόν κάν να καταλάβει ότι υπήρξε συνάντηση µαζί της. Η αρχή του αργού -600 χρονου(!!) σχεδόν στη διάρκειά του-, θανάτου της Ρωµαϊκής ευσεβείας σηµειώθηκε λοιπόν έτσι ήρεµα κι απλά, µ’ ένα φαινοµενικά αθώο έµµετρο έργο τού -ίσως και ανυποψίαστου για τις παρενέργειές του- Εννίου, που µία περίληψή του διέσωσε αργότερα σε πεζό λόγο ο Λακτάντιος και χαρακτηριστικά έφερε ως τίτλο τ’ όνοµα του «αθρήσκου» κυρηναϊκού συγγραφέως: «Ευήµερος».

Έναν περίπου αιώνα αργότερα, και µε την εποχή των Ιµπερατόρων και των «νέων ηθών» να εισβάλλει γοργά-γοργά, οι Ρωµαίοι συγγραφείς Μάρκος Τερέντιος Ουάρρων (116-27 π.α. χ.χ., αυτός που «εµέτρησε» σε διψήφια και τριψήφια νούµερα τους Έλληνες Θεούς, όπως λ.χ. 44 Ηρακλήδες, υπερτριακόσιους ∆ίες κ.ο.κ. αν και ο γράφων έχει αρκετές αµφιβολίες για την αυθεντικότητα τών από τους χριστιανούς «διασωθέντων» αποσπασµάτων τών έργων του, όταν η πλούσια «Αρχαιολογία Των Ανθρωπίνων Και Θείων

Πραγµάτων» του, η περίφηµη «Antiquitates Rerum Humanarum Et Divinarum», εχάθη ολόκληρη στις πυρές) και Μάρκος Τούλιος Κικέρων (106-43 π.α.χ.χ., αυτός που παρ’όλο που περιφρονούσε ως «άθρησκο» τον Ευήµερο «εµέτρησε» τελικά 5 ∆ιονύσους, 4 Ήφαιστους, 5 Ερµήδες, 5 Απόλλωνες, 5 Αρτέµιδες, 3 ∆ίες κ.ο.κ και διεκωµωδούσε ανοικτά το Μαντείο των ∆ελφών), καλοί υπηρέτες ενός πολιτικού συστήµατος που κατευθυνόταν πλέον προς το ν’ αναγάγει σε θεσµό τη θεοποίηση του οποιουδήποτε εστεµµένου, βλακός ή µή -πράγµα που άλλωστε έγινε πολύ σύντοµα, µετά τον Αύγουστο-, εχρησιµοποίησαν (ή «χρησιµοποίησαν» στην περίπτωση ίσως του Ουάρρωνος, όπως ήδη έγραψα) και αυτοί αρκετές από τις ευηµεριστικές ανοησίες κι έτσι βρίσκουµε σύµφωνα µε τα γραπτά τους τον Ύπατο Έλληνα Θεό να µην είναι εν τέλει τίποτε περισσότερο από µία νεφελώδης µαζική ανάµνηση κάποιων (υπερτριακοσίων!) βίων κοινών θνητών της βαθυτέρας αρχαιότητος που απλώς.. έφεραν το όνοµα Ζεύς!! Η αποϊεροποίηση ολοκληρώνεται. Όλοι οι βαθύτατοι συµβολισµοί των «σχέσεων» του υπάτου Έλληνος Θεού µε εξέχοντες θνητούς, ερµηνεύονται πλέον τάχα ως.. «ιστορικές» πράξεις υπαρκτών θνητών προσώπων που απλώς.. έφεραν το προσωνύµιο Ζεύς (..)

Στη συνέχεια, η ρυπαρή σκυτάλη παραλαµβάνεται από άπειρους καλοθελητές µέσα από το πέρασµα των είκοσι αιώνων της Era Vulgaris. Και φυσικά, οι ισοπεδωτικές ιδέες των λεγόµενων «Ευηµεριστών» εχρησιµοποιήθησαν κατά κόρον από τους ανθέλληνες χριστιανούς συγγραφείς της υστάτης αρχαιότητος (τύπου Ωριγένη κ.λ.π.), για να αποϊεροποιήσουν τις «εθνικές» λατρείες και ν’ αποδείξουν ότι οι, κατ’ αυτούς, «ειδωλολάτρες», όταν δεν ελάτρευαν.. σκοτεινά «δαιµόνια» (κατά το ανεκδιήγητο εκείνο «omnes enim dii gentium daemonia», ήτοι «όλοι οι Θεοί των Εθνικών είναι δαίµονες») ελάτρευαν.. ανοησίες («ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΚΕΚΥΝΗΚΕΝΑΙ ΘΕΟΥΣ..»).

Η ευηµεριστική «ερµηνεία» των αρχαίων Λατρειών εχρησιµοποιήθη φυσικά αργότερα, όπως ήταν αναµενόµενο, και στα έως κρετινισµού «απλοϊκά» «Παγκόσµια Χρονικά Από Κτίσεως Κόσµου» ή.. «από Αδάµ» όπως αρέσκοντο οι Βυζαντινοί να τα ονοµάζουν (στις διάφορες εκδοχές τους, του Μαλάλα, του Γεωργίου Μοναχού, του Θεοφάνη, του Συγκέλλου κ.ά.) µέσα από τα οποία ολόκληρη η προχριστιανική ανθρωπότης παρουσιαζόταν ως.. διαβολικό τάχα προϊόν της υποτιθεµένης «αµαρτίας» των κτιστών της Βαβέλ κατά του Εβραίου Θεού Ιαχωβά, και διακηρυσσόταν επίσης ως µοναδικός προορισµός της µετα-χριστιανικής εκείνης το να προσκυνήσει αυτή µέχρι του τελευταίου ανδρός ή γυναικός τον Ιουδαιοχριστιανισµό και να εξαφανισθεί µε κάθε µέσο και δια παντός, κάθε είδους «αίρεση», δηλαδή ετεροδοξία, δηλαδή διαφορετικότητα. Εκεί, οι φωτεινοί Έλληνες Θεοί παρουσιάζονται ως ηγεµόνες τάχα της

νεφελώδους.. «Εποχής Πριν τον Αβραάµ» (..), απόγονοι του χαµίτη Νεµρώδ, Ασσύριοι, Πέρσες, Αιγύπτιοι και Ιταλιώτες τάχα όλοι τους, η δε «ειδωλολατρία» ότι ανεκαλύφθη (!!) από κάποιον Σερούχ της φυλής του Ιαφέθ, προήλθε δε από τη συνήθεια των Εθνικών να στήνουν αγάλµατα επιφανών ανδρών, διεδόθη στην Αίγυπτο, την Βαβυλώνα και την Φρυγία, και κατόπιν (!!) επεξετάθη στην Ελλάδα, χώρα που έλαβε τ’ όνοµά της από κάποιον υιό του.. «Πίκου ∆ιός», ενός ερωτύλου βασιλέως της.. Ιταλίας που είχε µάλιστα.. πολυάριθµες παλλακίδες (!!). Τέτοια πράγµατα !! Και πρέπει να σηµειώσουµε εδώ ότι αυτή η σαχλεπίσαχλη βυζαντινή απόπειρα εξιστορήσεως της ανθρωπίνης Ιστορίας µέσα από τις ιαχωβικές παρωπίδες, ιδιαιτέρως καταστρεπτικής µάλιστα για τον Ελληνικό Εθνισµό (αφού παρουσίαζε µε τρόπο «ευηµεριστικό» τους φωτεινούς Έλληνες Θεούς, δηλαδή τάχα ως.. αρχαίους ηγεµόνες), δεν έσβυσε, όπως λογικώς θα έπρεπε, µε την άδοξη πτώση της Νέας Ρώµης του Βοσπόρου στα χέρια των υποτίθεται «αλλοθρήσκων» Οθωµανών Τούρκων, αλλά εξηκολούθησε να διδάσκεται στους ανυποψίαστους ελλαδίτες από την ταυτοχρόνως ΚΑΙ χριστιανοκρατούµενη ΚΑΙ υπό(φιλό)τουρκη «εκπαίδευση» µέχρι τουλάχιστον την Επανάσταση του 1821.

Σε κάπως πιο σύγχρονους καιρούς, οι αρχαίες ευηµεριστικές ανοησίες αναµασήθησαν από ατόλµους αθεϊστές, αλλά και από πονηρούς οµοθρήσκους του Κλήµεντος, του Ωριγένους και του Τερτυλλιανού γραφείς, από τους λεγοµένους «νεοευηµεριστές» (1600-1900 µ.α.χ.χ.), οι πλέον γνωστοί των οποίων υπήρξαν ο Γερµανός Hoffmann και ο Γάλλος Moreau de Jonnes, ενώ στο τόσο οικείο µας ΣΗΜΕΡΑ, οι ίδιες ακριβώς ιδέες λανσάρονται µε επιµονή και µαστοριά από γνωστούς και αρκετά εχθρικούς προς την Ολύµπια Κοσµοαντίληψη κύκλους, που πολύ παραδόξως όµως διατηρούν απέναντι στον ανυποψίαστο «µέσο» άνθρωπο ένα δήθεν «αρχαιοελληνολατρικό» προφίλ που τους εξασφαλίζει τάχα «εγκυρότητα» και «πειστικότητα»: «.. το όνοµα «θοός» («θε-ός») δινόταν σε ανθρώπους και περιέκλειε σηµαντικές ιδιότητες οι οποίες χαρακτηρίζουν τους νοµοθέτες, τους πολεµιστές, τους σοφούς, όλους αυτούς που στην πορεία των αιώνων στάθηκαν οι ιεροί φύλακες της φυλής... Οι νεώτεροι όµως, αδυνατώντας να συλλάβουν, λόγω άγνοιας, το µέγεθος του χαµένου πολιτισµού, θεώρησαν ότι οι θεοί-θοοί υπήρξαν όντα υπεράνθρωπα µε ικανότητες εξωπραγµατικές..» (χαρακτηριστικό δείγµα µιάς τέτοιας σύγχρονης νεο-ευηµεριστικής γραφής)

Στην «Ωγυγία Προς Χρήσιν Της Νεολαίας» (Αθήναι 1876) ο Κω/νος Ι. Ξάνθης, γράφει κι αυτός απίθανα και ασεβέστατα προς την πάτρια κοσµοαντίληψη πράγµατα όπως τα παρακάτω: «Ζεύς ωνοµάζετο ο Άπις βασιλεύς του Άργους, ο Αστέριος της Κρήτης, σύγχρονος του Κάδµου, ο πατήρ του ∆αρδάνου, του Ιασίωνος και της Αρµονίας, ο Τάνταλος ο αρπάξας τον Γανυµήδην, ο Προίτος, ο φθείρας της

∆ανάην και γεννήσας τον Περσέα, ο πατήρ του Ηρακλέους, του ∆ιονύσου του Θηβαίου, των ∆ιοσκούρων, οίτινες έζησαν πάντες κατά τον ηρωϊκόν αιώνα (sic) και προ των Τρωϊκών. Εν γένει δε αριθµούσι 390 τοιούτους, εν οίς, και τινας ιερείς του ∆ιός, οίτινες εξαπατήσαντες γυναίκας εγέννησαν τέκνα εις λογαριασµόν του ∆ιός..» Μάλιστα !! Όχι µόνον «αποδεικνύουν» έτσι οι καλοί µας «νεοευηµεριστές» ότι τάχα οι αληθινοί Έλληνες πρόγονοί µας ήσαν επαρκώς ανόητοι ώστε να λατρεύουν ως Θεούς θεοποιηµένους θνητούς, αλλά και επίσης ότι αυτή η (ούτως ή άλλως «ανόητη») λατρεία υπήρξε τόσο κενή και ηθικώς σάπια ώστε οι ιερείς της συστηµατικά συνουσιάζονταν µε γυναίκες που.. εξαπατούσαν !! Η Μήτις, η Θέµις, η Ήρα, η ∆ιώνη, η Μνηµοσύνη, η ∆ήµητρα, η Ευρυνόµη, η Λητώ, η ∆ανάη, η Νιόβη, η Μαία, η Ταϋγέτη, η Ηλέκτρα, η Σεµέλη, η Ευρώπη, η Καλλιστώ, η Ιώ, η Λήδα, η Αίγινα, η Αντιόπη, η Αλκµήνη, και όλες οι υπόλοιπες 94(!!) συνολικά θείες εκπρόσωποι διαφόρων φυσικών εκφάνσεων του Θηλυκού Στοιχείου που οι Έλληνες µυθογράφοι εδιηγήθησαν ότι «ενώθησαν» µε τον «θηλυµανή» γονιµοποιό Θεό, δεν ήσαν λοιπόν τίποτε περισσότερο από χαζά «κορτσούδια» που εξηπατήθησαν και διεκορεύθησαν από θνητούς απατεώνες οι οποίοι έφεραν απλώς το όνοµα «Ζεύς»..

Τα παραπάνω χρειάσθηκε να επισηµανθούν εδώ από τον συγγραφέα για τον απλό λόγο του ότι δεν µπορεί ν’ αναβάλλεται αιωνίως για τις ελληνικές Καλένδες, ήτοι για το «ποτέ», η οριστική και διαπαντός ρήξη µε τους «ατόλµους αθέους», δηλαδή µε τους περιβόητους «ευηµεριστές», µε αυτούς που οι µέντορές τους ιστορικώς φέρουν (µαζί µε τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα που η υπερφροσύνη του να ανταγωνισθεί τον Θεό ∆ιόνυσο κατεδίκασε σε φυσικό µαρασµό την Ελλάδα και τής εκληροδότησε κι από πάνω την µετέπειτα πολιτισµική εισβολή της Ανατολής) την κύρια ευθύνη για το πρώτο και καίριο κτύπηµα κατά των Πατρώων Θεών στα «κοσµοπολιτικά» χρόνια των ανατολιστών Επιγόνων και στα σκότη της παρακµιακής Ρωµαιοκρατίας. Και παρακαλεί να του συγχωρεθεί η όποια εµφανής αγανάκτηση, αλλά απλώς θεωρεί πολύ-πολύ επικίνδυνο το να γράφεται ακόµη και σήµερα µέσα σε τάχα «ελληνολατρικά» βιβλία ότι δήθεν η.. θεολογία του Ελληνικού ιερατείου υπήρξε.. «προϊόν άγνοιας» (..) αλλά κι.. αίτιο για τη µεταχριστιανική καταστροφή(..). «∆εύτερο αίτιο της καταστροφής των Ελλήνων» (..) αποκαλούνται τσουβαληδόν, ανυπόστατα κι ανιστόρητα από συγγραφέα βιβλίου της εποχής µας οι (συνήθως εκλεγόµενοι από τις βουληφόρους Αγορές !!) Έλληνες ιερείς από το 1000 π.α.χ.χ. µάλιστα κι εντεύθεν (..), οι οποίοι, κατηγορούνται επιπλέον ότι.. «δεν διέθεταν ψυχικές δυνάµεις και αγάπη για την πατρίδα» (!!!)

Υπάρχουν σαφέστατες και καθόλου διάτρητες διαχωριστικές γραµµές ανάµεσα σε κάποιες έγκυρες µεν αλλά ΜΗ αποσυµβολισθείσες ακόµη αφηγήσεις της Μυθολογίας µας από τη µία (και επίσης ανάµεσα στα πονηρά βέβαια παραµύθια των

αρχαίων «ευηµεριστών» και των σύγχρονων Ιουδαιοχριστιανών µιµητών τους) και στην Ολυµπία, Εθνική ευσέβεια / λατρεία / θρησκευτική πράξη από την άλλη. Οι αληθείς αρχαιογνώστες και αληθείς Έλληνες θρησκευτές, τις αναγνωρίζουν παντού όπου αυτές απλώνονται και αρνούνται να πηγαινοέρχονται άσκοπα από τη µία πλευρά στην άλλη, όµοια µε τους χαµένους στην άγνοια και βαθύτατα εξαπατηµένους αναγνώστες κι ακροατές των πανούργων «νεοευηµεριστών». Λες και πρόκειται για κάποιο παιγνίδι παιδικό.

Οι Έλληνες Θεοί δεν είναι µήτε θεοποιηµένοι θνητοί, όπως δεν είναι επίσης µήτε χαριτωµένα ή απλώς ευφυή σύµβολα ή αρχέτυπα, αλλά αντιθέτως ήσαν, είναι, και φυσικά στην αιωνιότητα θα συνεχίσουν να είναι, πανταχού παρούσες και παντοδύναµες κοσµικές Ενέργειες και ζώσες Οντότητες και Ιδέες που αποκαλύπτονται σε όλο τους το µεγαλείο στους θρησκευτές τους, σε κάθε στιγµή της καθηµερινής ζωής, αρκεί βεβαίως εκείνοι να διαθέτουν την πρέπουσα Αρετή και διαύγεια ψυχής. Κι έτσι, µοιραία και αναπόφευκτα, όλοι εκείνοι οι επιφανείς, που σήµερα βγαίνουν και αρνούνται (για την αντίπαλη όχθη «εντελώς ανεξήγητα»..) να είναι τα δουλικά του Θεού της Ερήµου Ιαχωβά, γνωρίζουν από πολύ πιο πριν την αληθή φύση των Αθανάτων Θεών που απαρτίζουν το Πάνθεον των προγόνων τους. Για τον λόγο αυτό, µόνον αφελείς, αδιάβαστους και ψυχικά κλειστούς ανθρώπους θα καταφέρνουν να παραπλανούν οι σύγχρονοι λιανοπωλητές της ευηµεριστικής µπαγιάτικης ανοησίας (και αυτή ας είναι στους αιώνες η βαρύτατη δυστυχία και καταδίκη τους..),

ΥΛΟΖΩΪΣΜΟΣ

Υλοζωϊσµός: Θεµελιώδης κοσµολογική αντίληψη του έθνους των Ελλήνων, κυρία και καθολική κατά την αρχαϊκή εποχή και, εν συνεχεία, βάση της Φιλοσοφίας των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων (Θαλού, Αναξίµανδρου, Αναξιµένους, Ηρακλείτου, κ.ά.). Κατά τον Υλοζωϊσµό, τα πάντα είναι ύλη ζώσα και συνεπώς κάθε τι στη Φύση έχει, τουλάχιστον εν δυνάµει, ικανότητα για αίσθηση και, κατά προέκταση, για συνείδηση (σύµφωνα µε την διατύπωση του Θαλού ο Κόσµος είναι όλος «έµψυχος και δαιµόνων πλήρης»).

Ο Υλοζωϊσµός, ερµηνεύει τα πολλαπλά φαινόµενα µε µία και µόνο απλή αρχή, την υποκείµενη πρωταρχική ουσία που παραµένει άφθαρτη και αναλλοίωτη παρ’ όλες τις επιφανειακές της µεταβολές. Η «Φύσις» είναι άπειρος, υλική, αυτοεξελισσοµένη και αεικίνητος δύναµη, η οποία αενάως και αυτοµάτως γεννά τα συνθετικά της τµήµατα, όσο και τις µεµονωµένες µορφές των όντων, το δε «σώµα» της, η Ύλη, είναι ζώσα και αυτάρκης υπόσταση, αιτία του ιδίου της

του εαυτού, ένα «αυτοαίτιον» που συµπεριλαµβάνει εντός αυτού όλες τις δηµιουργικές δυνάµεις και όλα τα µερικά αίτια της γενέσεως και διαλύσεως των πραγµάτων.

Το «ενιαίον» του Κόσµου που διετύπωσε ο πρώτος Υλοζωϊσµός των Ιώνων φιλοσόφων, ο οποίοι εταύτισαν την Ψυχή µε την Φύση («ΘΑΛΗΣ ΑΠΕΦΗΝΑΤΟ ΠΡΩΤΟΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΦΥΣΙΝ ΑΕΙΚΙΝΗΤΟΝ ΟΥΣΑΝ Ή ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΝ») εδέχθη αργότερα µία πρώτη επίθεση από τους Ελεάτες και, εν συνεχεία, την πολεµική των Πυθαγορείων και Πλατωνικών, οι οποίοι, προσπαθώντας να δώσουν κάποια ικανοποιητική απάντηση στο εµπειρικώς απρόσιτο θέµα του µετασχηµατισµού της Ουσίας, εχώρισαν τον ενιαίο Κόσµο σε «πραγµατικό» και «φαινοµενικό», προκαλώντας έτσι τη διάσπαση της εννοίας της υλοζωϊστικής Ουσίας σε Ύλη και Ενέργεια (ή, Σώµα και Ψυχή) και την παρουσίαση της σχέσεως του ειδικού µε το γενικό ως σχέση του «φαινοµενικού» µε το «πραγµατικό», και, εν συνεχεία, οδηγώντας προς το γνωστό δίπολο πνευµατοκρατία – υλισµός. Ο Πλάτων, επιτίθεται στον Υλοζωϊσµό µη αποδεχόµενος το να µην έχει την απόλυτο προτεραιότητα η Ψυχή: «ΚΙΝ∆ΥΝΕΥΕΙ ΓΑΡ Ο ΛΕΓΩΝ ΤΑΥΤΑ ΠΥΡ ΚΑΙ Υ∆ΩΡ ΚΑΙ ΓΗΝ ΚΑΙ ΑΕΡΑ ΠΡΩΤΑ ΗΓΕΙΣΘΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙΝ ΤΑΥΤΑ ΑΥΤΑ, ΨΥΧΗΝ ∆Ε ΕΚ ΤΟΥΤΩΝ ΥΣΤΕΡΟΝ» («Νόµοι» 891 c).

Τον Υλοζωϊσµό επανέφεραν µε δυναµικό τρόπο στο κοσµολογικό και φιλοσοφικό προσκήνιο οι Στωϊκοί, από δε τους στοχαστές της Βαρβαρικής Εποχής, θεωρούνται Υλοζωϊστές οι Τζιορντάνο Μπρούνο (1548 – 1600), Ντιντερό και Ροµπινέ (1735 - 1820).

(Από το υπό έκδοση «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό» του Βλάση Γ. Ρασσιά)

ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΝΟΣ Ως τελευταίος εκπρόσωπος τόσο του Αρχαίου Κόσµου, όσο και του Στωϊκισµού, αναγνωρίζεται, όχι ως σχολάρχης αλλά ως απλός κατά βίον στωϊκός, ο εστεµµένος φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος (Marcus Aurellius Antoninus, 26 Απριλίου 121 – 17 Μαρτίου 180), Ρωµαίος αυτοκράτωρ κατά τα έτη 161 - 180 µ.α.χ.χ. Ως παιδί, αν και ορφανός, έτυχε πολύ καλής ανατροφής από τον παππού του (σε ηλικία 8 µόλις ετών έγινε δεκτός στον Ιερατικό Σύλλογο της Ρώµης) και λαµπρής µορφώσεως κοντά στον ρήτορα Φρόντωνα (Fronto) και τον Έλληνα σοφιστή Ηρώδη τον Αττικό. Απεµακρύνθη όµως γρήγορα από τα µαθήµατα της Ρητορικής, για να αφοσιωθεί σε µελέτη εις βάθος, της Φιλοσοφίας. Τα γραπτά του Κόϊντου Ιουνίου Αρουληνού Ρουστικού (Quintus Iunius Arulenus Rusticus) και οι διδασκαλίες των Cinna Catulus και Claudis Maximus, τον

εισήγαγαν στη Στωϊκή Φιλοσοφία, η ηθική της οποίας τον κατεγοήτευσε, και σε ηλικία 12 ετών εφόρεσε το σχήµα των στωϊκών, υιοθετώντας τον απλό τρόπο ζωής τους.

Τα 12 βιβλία των στοχασµών του («Τα εις Εαυτόν»), τα οποία συνέγραψε στην Ελληνική κατά την περίοδο 170 - 178 περίπου, όταν ήδη ήταν αυτοκράτωρ, αποδεικνύουν πόση εσωτερική ηρεµία και παρηγορία µπορούσε να του προσφέρει η Στωϊκή ∆ιδασκαλία και µάλιστα σε καιρούς ταραχών και συγκρούσεων. Ιδιαιτέρως τον είχε επηρεάσει η διδασκαλία του Επικτήτου. Η αφοριστική µορφή που επέλεξε να δώσει στο έργο του (εκτός από το 1ο βιβλίο) πρέπει να προέρχεται από τον Ηράκλειτο, καθώς ο Μάρκος Αυρήλιος µε χαρά προσεγγίζει την διδασκαλία του και εξελίσσει τις σκέψεις του φιλοσόφου σε µορφή προσωπικού διαλογισµού. Η φιλοσοφική του θέση ορίζεται από τη σεµνή ένταξη του ανθρώπου σε µία ευρυτέρα συνεξάρτηση και από την αυτονόητη επιθυµία προσφοράς υπηρεσίας στην ανθρώπινη κοινωνία, γι’ αυτό άλλωστε και ως αυτοκράτωρ υπήρξε δικαιότατος, φιλάνθρωπος και ανεκτικός, παρά το ότι αντιµετώπισε συγκεντρωµένα εναντίον του τα δυσκολώτερα των προβληµάτων: η Αρµενία δέχεται την επιδροµή των Πάρθων και ο εκεί πόλεµος διαρκεί έως το 166, έτος κατά το οποίο η Αυτοκρατορία δέχεται την εξ Αρµενίας καταστροφική εισβολή της πανούκλας, η οποία κατέστρεψε τον Αρχαίο Κόσµο µε εξόντωση του µεγαλυτέρου τµήµατος των αστικών πληθυσµών και δη των πεπαιδευµένων ανθρώπων. Ο διοικητής των λεγεώνων της Συρίας Αβίδιος Κάσσιος, προχωρεί σε στάση και αποστασία, αυτοανακηρυχθείς στην Αντιόχεια «Αυτοκράτωρ της Ανατολής». Οι Μαρκοµάνοι Γερµανοί εισβάλλουν στα βόρεια σύνορα και έκτοτε ο αυτοκράτωρ ξοδεύει όλη τη ζωή του εκεί, µε εξαίρεση τη σύντοµη εκστρατεία στην Ανατολή για την καταστολή της στάσεως του Κασσίου, µέχρι τον θάνατό του στις 17 Μαρτίου 180 στη Vindobona (σηµερινή Βιέννη), υπερασπιζόµενος την συνορογραµµή του ∆ουνάβεως, µε ελάχιστες σύντοµες επικέψεις του στη Ρώµη. Η πείνα, οι φυσικές καταστροφές και τα οικογενειακά του δράµατα, δεδοµένου ότι από τα δεκατρία τέκνα του δεν έζησαν παρά µόνον πέντε, συµπληρώνουν το σκηνικό µέσα στο οποίο ο µεγάλος αυτός άνδρας καλείται να εφαρµόσει εµπράκτως τα στωϊκά προτάγµατα.

Όντως, ο Μάρκος Αυρήλιος, εστάθη πάντοτε υπεράνω των πραγµάτων και των υποκειµενισµών, παρέσχε στους ανθρώπους µία άνευ παρεκκλίσεων ∆ικαιοσύνη και συµπεριεφέρθη µε τον πλέον γαλήνιο και ανεξίκακο τρόπο, ακόµη και σε αυτούς τους εχθρούς του: όταν ο στασιαστής και προδότης Κάσσιος εδολοφονήθη από έναν επιτελή του αξιωµατικό, ο εστεµµένος φιλόσοφος τον εκήδευσε µε όλες τις στρατιωτικές τιµές. Μετεχειρίσθη τους ανθρώπους πάντοτε ως όντα ηθικά, διεµόρφωσε επί το ηπιώτερον την σκληρή νοµοθεσία της εποχής και προσεπάθησε να συντάξει ένα σώµα νόµων που να εστιάζει στην ισονοµία και την ελευθερία του λόγου (περί «πολιτείας ισονόµου, κατ' ισότητα και ισηγορίαν διοικουµένης...» γράφει ο

ίδιος, Α, 14), συνέστησε ειδικό ταµείο για την κήδευση των απόρων πολιτών, περιώρισε την έκλυση των ηθών και την πορνεία, συνέστησε την Κηδεµονευτική Πραιτωρία για την φροντίδα των ορφανών, επέβαλε την υποχρεωτική τήρηση µητρώου γεννήσεων και την ληξιαρχική εγγραφή των πολιτών, εγενίκευσε τις απελευθερώσεις των δούλων και τους έδωσε πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα αλλά και δικαίωµα να κληρονοµούν τον κύριό τους σε περίπτωση ελλείψεως συγγενών, απηγόρευσε τις σωµατικές τιµωρίες και εδίωξε ποινικώς την συκοφαντία και κανονικώς, ως κακούργηµα, τον φόνο δούλου από τον κύριό του, οργάνωσε ένα τέλειο σύστηµα επισιτισµού µε το οποίο κατέστησε, τουλάχιστον στην χερσόνησο των Απεννίνων, αδυνάτους τους λιµούς, προέβλεψε την απαλλαγή των κατηγορουµένων φρενοβλαβών, ενοµοθέτησε την «εύνοια ελευθερίας» (δηλαδή την παραδοχή στις δίκες, σε περιπτώσεις αµφιβολιών, της πιο ευνοϊκής για την ανθρώπινη ελευθερία ερµηνείας) και προσεπάθησε, δίχως όµως επιτυχία, να αποµακρύνει τον λαό από τα ειδεχθή θεάµατα των αµφιθεάτρων (όταν εστράτευσε τους µονοµάχους για τον πόλεµο κατά των Γερµανών, ο όχλος εστασίασε εναντίον του µε την κατηγορία ότι ήθελε.. «να τον αποσπάσει από τις διασκεδάσεις και να τον στρέψει στην πληκτική Φιλο σοφία» !! Ο Ernest Renan γράφει πολύ χαρακτηριστικά ότι «οι τακτικοί θαµώνες των αµφιθεάτρων ήσαν τα µόνα πρόσωπα που δεν τον αγαπούσαν καθόλου»).

Οι δύο ολιγοετείς διωγµοί των χριστιανών από αυτόν τον άγιο και πράο αυτοκράτορα, από 166 έως 168 και από 177 έως 180, ο οποίος στα πρώτα 15 έτη της βασιλείας του τους επροστάτευε όλως ιδιαιτέρως και ενοµοθέτησε µάλιστα να δικάζονται όλοι όσοι τους ενοχλούν όχι για κάποιες αξιόποινες πράξεις τους αλλά απλώς λόγω της ιδιότητός τους, αποτελεί µία καλή ιστορική µαρτυρία για το µέγεθος της εγκληµατικής, εκείνη την εποχή, δραστηριότητος των τελευταίων, οι οποίοι, υπό την παραφροσύνη των µοντανιστικών ιδεών, επετίθεντο ανοικτά, ακόµη και µε βεβηλώσεις συµβόλων και Ιερών ή προτροπές του όχλου σε στάση, κατά ολοκλήρου του κοινωνικού ιστού και του συστήµατος αξιών της πεπολιτισµένης ανθρωπότητος (η φράση ότι «απαρνούνται την ζωή παρακινούµενοι από µία στείρα αντιδραστική διάθεση, αντί να θυσιάζονται προς χάριν θέσεων που βασίζονται σε λογικά επιχειρήµατα» είναι η µοναδική διασωθείσα αναφορά του Μάρκου Αυρηλίου σε αυτούς).

Στο ελάχιστο διασωθέν έργο του, που ουσιαστικώς δεν είναι παρά το προσωπικό του ηµερολόγιο το οποίο και δεν είναι καν γραµµένο για να διαβασθεί από κοινό, αναφαίνεται ωστόσο, στην πληρότητά της, η υπεύθυνη προθυµία αυτού του φιλοσόφου – αυτοκράτορος για προσφορά υπηρεσιών προς τον άνθρωπο και η θετική υποχρέωση να συνεργασθεί από την θέση του και µε όλες του τις δυνάµεις για την διατήρηση του συνόλου, µέλος του οποίου αισθανόταν και ο ίδιος ότι αποτελεί. Μέσα από αυτή την εκπληκτική κατάθεσή του, ο

εστεµµένος φιλόσοφος, ο οποίος κατά το πέρασµά του από την Αθήνα είχε µυηθεί και στα αγιώτατα Μυστήρια των Ευµολπιδών («Ελευσίνια»), αποτολµά την τολµηρή κατάδυση στις σχεδόν απρόσιτες για τους θνητούς ρίζες του «καθήκοντος», µε βαθιά συνείδηση του εφηµέρου του βίου των θνητών αλλά, από την άλλη, και του αιωνίου της Προνοίας του Κόσµου. Η ενδοσκοπική αυτή «λέξη» του εστεµµένου φιλοσόφου, παραδόξως για τον σηµερινό µονοµερή, µονολιθικό και µονοθεϊστή άνθρωπο, δεν τον κάνει ωστόσο αναχωρητή και απόκοσµο, αλλ’ αντιθέτως έναν βαθύτατα κοινωνικό και ανθρώπινο άνδρα που κηρύσσει δίχως την παραµικρή επιφύλαξη ότι: «οι άνθρωποι γεγόνασιν αλλήλων ένεκεν, ή δίδασκε ή φέρε» (Η, 59) δηλ. το ότι όλοι µας έχουµε δηµιουργηθεί για χάρη των συναθρώπων µας τους οποίους οφείλουµε ή να καλλιεργήσουµε ή να τους υποµείνουµε.

Εγκαταλελειµµένος εν µέσω απείρων εχθρών, αναξίων συνανθρώπων αλλά και προδοτών, πληττόµενος από αλλεπάλληλες συµφορές, ο Μάρκος Αυρήλιος στέκει γαλήνιος και ακλόνητος, δίχως να ελπίζει σε οποιαδήποτε έξωθεν βοήθεια ή «θαύµα», αλλά πιστός µόνον στο φως, την οµορφιά και την ηρεµία του εσωτερικού του κόσµου, αυτάρκης και θεϊκός µέσα στο θνητό του κορµί (ως οργανικό µέλος του Παντός και τµήµα του Θεού από τον οποίο προήλθε και στον οποίο πρέπει µετά θάνατον να επιστρέψει) δίδοντας έκτοτε στους ανθρώπους το αιώνιο άριστο παράδειγµα της ενσάρκου Αγαθότητος και ∆ικαιοσύνης. Το ότι ο Μάρκος Αυρήλιος προετίµησε την Ελληνική ως γλώσσα τον στοχασµών του, µπορεί να εξηγηθεί ως προσπάθεια να αποφύγει τον υπέρµετρο ρητορισµό της λογοτεχνικής παραγωγής των ηµερών του. Από την άλλη, ο λογοτεχνικός τίτλος «Τα Εις Εαυτόν», δηλαδή «οι συζητήσεις µε τον εαυτό µου» που επέλεξε ο ίδιος, απαντάται για πρώτη φορά στην Ελληνική Λογοτεχνία και είναι άλλωστε αµφίβολλο αν είχε πρόθεση να το εκδώσει. Το πότε µετά τον θάνατό του εδηµοσιεύθη το έργο του, παραµένει άγνωστο. Η επανέκδοσή του πάντως, το 1558 στη Ζυρίχη, στηρίζεται σε µια έκδοση του 10ου αιώνος από τον Αρέθα. Το έργο πάντως έγινε και πάλι αντικείµενο εντόνου ενδιαφέροντος τον 18ο αιώνα, όπως λ.χ. από τον Φρειδερίκο τον Μεγάλο. Σώζονται επίσης σε λατινική γλώσσα κάποιες επιστολές του προς τον Fronto και αποσπάσµατα µίας οµιλίας του (Dessau 9340).

Η εθνική Ρώµη ετίµησε αυτόν τον άγιο, ευσεβή, γαλήνιο και ενάρετο άνδρα µε πολυάριθµα αγάλµατά του, µεταξύ των οποίων ο περίφηµος «ιππεύς του Καπιτωλίου», αλλά και η έκτοτε πεπαιδευµένη ανθρωπότητα µε τον απεριόριστο σεβασµό της που συνοψίζεται αρκετά χαρακτηριστικά στα λόγια του Renan «κανένας συνετός άνθρωπος δεν θα αρνηθεί ότι υπήρξε µία µεγάλη ψυχή, αλλά και ένα µεγάλο πνεύµα που έζησε στα απέραντα βάθη του καθήκοντος και της συνειδητότητος… το µεγαλείο του δεν θα αµφισβητηθεί ποτέ, διότι στηρίζεται επάνω σε αυτό που δεν θα χαθεί, δεν θα φθαρεί ποτέ, δηλαδή επάνω στην εξοχότητα της

καρδιάς».

Ενδεικτικά ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΒΙΟΥ ο Μάρκος Αυρήλιος σηµειώνει: «Μην ενεργείς δίχως την θέλησή σου, δίχως το πνεύµα της κοινής ωφελείας, δίχως συγκρότηση ή από αντίδραση. Μην προσπαθείς να κάνεις πιο όµορφη την σκέψη σου µε ψεύτικα στολίδια ή πολυλογίες και µην καταπιάνεσαι µε τα πάντα. Ο Θεός που είναι µέσα σου, ας είναι ο προστάτης ενός όντος αρσενικού, µεστωµένου, πολιτικού, πολιτισµένου, αρχοντικού και συγκροτηµένου, ωσάν εκείνον που περιµένει ήρεµα τη λήξη του βίου, δίχως να χρειάζεται µε όρκους να το αποδείξει ή µε την ανθρώπινη µαρτυρία. Γαλήνιος, δίχως την ανάγκη της έξωθεν βοηθείας ή της παρηγορίας που παρέχουν οι άλλοι. ∆ιότι όρθιος πρέπει να στέκεις, όχι ορθωµένος από τους άλλους». («ΜΗΤΕ ΑΚΟΥΣΙΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΗΤΕ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΣ ΜΗΤΕ ΑΝΕΞΕΤΑΣΤΟΣ ΜΗΤΕ ΑΝΘΕΛΚΟΜΕΝΟΣ. ΜΗΤΕ ΚΟΜΨΕΙΑ ΤΗΝ ∆ΙΑΝΟΙΑΝ ΣΟΥ ΚΑΛΛΩΠΙΖΕΤΩ. ΜΗΤΕ ΠΟΛΥΡΡΗΜΩΝ ΜΗΤΕ ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΩΝ ΕΣΟ. ΕΤΙ ∆Ε Ο ΕΝ ΣΟΙ ΘΕΟΣ ΕΣΤΩ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΖΩιΟΥ ΑΡΡΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΝΕΤΕΤΑΧΟΤΟΣ ΕΑΥΤΟΝ, ΟΙΟΣ ΑΝ ΕΙΗ ΤΙΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩΝ ΤΟ ΑΝΑΚΛΗΤΙΚΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΟΥ ΕΥΛΥΤΟΣ, ΜΗΤΕ ΟΡΚΟΥ ∆ΕΟΜΕΝΟΣ ΜΗΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΙΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ. ΕΝ ∆Ε ΤΟ ΦΑΙ∆ΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΡΟΣ∆ΕΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΘΕΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΡΟΣ∆ΕΕΣ ΗΣΥΧΙΑΣ, ΗΝ ΑΛΛΟΙ ΠΑΡΕΧΟΥΣΙΝ. ΟΡΘΟΝ ΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗ, ΟΥΧΙ ΟΡΘΟΥΜΕΝΟΝ»)

Ενδιαφέρουσα εξάλλου είναι και η ακόλουθη προτροπή του για µία ανθρωπιστική ορθοπραξία: «Σε δύο πράγµατα πρέπει να έχεις διαρκή ετοιµότητα. Στο να πράττεις µόνο εκείνα που σου εµπνέει η λογική του Ηγεµονικού σου και της ορθοπραξίας, µε σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων, και στο να είσαι ικανός να µεταβάλλλεις τη γνώµη σου αν τυχόν βρεθεί κανείς και σε διορθώσει ή να σε βγάλει από κάποια προκατάληψη, και αυτό µε γνώµονα το αν προάγεται η δικαιοσύνη και η κοινή ωφέλεια και όχι αν κάτι εφάνη ευχάριστο ή ένδοξο». (Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά «Θεοίς Συζήν. Εισαγωγή στον Στωϊκισµό», Αθήναι 2001, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη»)

«ΟΙ ΥΨΗΛΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΠΑΡΑ∆ΟΣΕΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ»

Το εν Αθήναις 7ο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών (World Congress Of Ethnic Religions, W.C.E.R.)

Το 7ο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών (World Congress Of Ethnic Religions, W.C.E.R.), που είχε θέµα «Οι Υψηλές Αξίες των Προχριστιανικών Παραδόσεων και Θρησκειών», πέρασε πια στην Ιστορία, όχι τόσο ως το µεγαλύτερο έως τώρα πολιτιστικό γεγονός στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τον σεβασµό στις προχριστιανικές παραδόσεις των λαών της γής (αµφιβάλλω άλλωστε αν ποτέ καν έλαβε χώρα σε αυτόν τον τόπο κάτι αντίστοιχο ή παραπλήσιο…), αλλά, κυρίως, ως ένα πέρα για πέρα επιτυχηµένο διεθνές συνέδριο, τόσο από πλευράς οργάνωσης όσο και συµµετοχής, που άνοιξε νέες προοπτικές για την ισχυροποίηση των δεσµών στενής φιλίας, κατανόησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης των διαφόρων Εθνικών Θρησκειών και Παραδόσεων που ακόµα έχουν την φυσική ή ψυχική δύναµη να αντιστέκονται ενάντια στον οδοστρωτήρα του «µονοθεϊσµού» και της οµογενοποίησης των ανθρώπων.

Αυτό το 7ο κατά σειράν Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών, που έλαβε χώρα στην Αθήνα, στους πρόποδες του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, στο Ιωνικό Κέντρο, στις 4, 5, και 6 Ιουνίου, διοργανώθηκε και, το δυσκολότερο, πληρώθηκε εξ ολοκλήρου από το Ύπατο Συµβούλιο των Ελλήνων Εθνικών (Υ.Σ.Ε.Ε.), της µοναδικής κίνησης Εθνικών που δραστηριοποιείται ουσιαστικά και µε συνέχεια και συνέπεια στην χώρα µας και ως εκ τούτου έχει συγκεντρώσει επάνω της το µένος όχι µόνον του πολύµορφου βυζαντινού και θεοκρατικού κατεστηµένου, αλλά και ουκ ολίγων γενικώς ειπείν «αρχαιόφιλων», ελληναράδων, ελλαδεµπόρων και λοιπών συγγενών που αισθάνονται προφανώς απειλούµενοι από την όποια σύγκριση ποιοτήτων και µεγεθών. Η οφειλόµενη πάντως σε παρόµοιες εκδηλώσεις οικονοµική ενίσχυση από πλευράς αυτού που λέγεται «Υπουργείο Πολιτισµού», φυσικά δεν δόθηκε ποτέ, παρά την τυπικά και ουσιαστικά κανονική αίτηση των οργανωτών, και η δικαιολογία ήταν, όπως και σε άλλες περιπτώσεις «ανεπιθύµητων» ή έστω µη αυλοκολάκων, ότι είχαν εξαντληθεί τα… «σχετικά κονδύλια» (!!!). Προφανώς, οι όποιες πολιτιστικές µη - βυζαντινές εκδηλώσεις πρέπει να γίνονται πριν την… εαρινή ισηµερία για να προλάβει κανείς την στοιχειώδη απολαβή των… «σχετικών κονδυλίων» που από ό,τι φαίνεται εξαντλούνται πολύ γρήγορα, διότι έχουµε πολλές λαµαρίνες και σύρµατα να εκθέσουµε στις σχετικές «εικαστικές» εκδηλώσεις, όπως και πολλά µοναστήρια να αναπαλαιώσουµε και επιχρυσώσουµε.

Εκτός βεβαίως από την απουσία των κονδυλίων του, το λεγόµενο «Υπουργείο Πολιτισµού» τίµησε αυτό το εξαιρετικό πολιτιστικό γεγονός (41 εν συνόλω ξένοι σύνεδροι από 16 χώρες του κόσµου !) και µε την κραυγαλέα απουσία των επικεφαλής του, που αν και προσκλήθηκαν επίσηµα και έγκαιρα, δεν καταδέχθηκαν να παραστούν στην έναρξη των εργασιών, στις 4 του Ιουνίου. ∆εν ήταν οι µόνοι άλλωστε. Το αυτό έπραξαν και ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλος (επικαλεσθείς µε έγγραφη

απάντησή του φόρτο εργασίας), η εσαεί χαµογελούσα κα ∆ήµαρχος Αθηναίων, η συµπαθής κα Υπουργός Παιδείας και Θρησκευµάτων (που και αυτή, προς τιµήν της, µπήκε τουλάχιστον στον κόπο να επικοινωνήσει µε την οργανωτική επιτροπή, επικαλεσθείσα επίσης φόρτο εργασίας) και 5 – 6 άλλοι πολιτικοί του θεωρούµενου σαν «γενικώς» προοδευτικού χώρου. «Γιατί τα ’σκιαζε η φοβέρα και πλάκωνε η σκλαβιά» θα’ γραφε βέβαια ο ποιητής, αλλά επί του προκειµένου τίθεται το εύλογο ερώτηµα «ποια φοβέρα» και «ποια σκλαβιά» σε ένα κράτος που θέλει να παριστάνει το σύγχρονο και το ευρωπαϊκό.

Το Συνέδριο ξεκίνησε το πρωί της Παρασκευής 4 Ιουνίου στην γεµάτη αίθουσα του Ιωνικού Κέντρου µε χαιρετισµό του προεδρείου, χαιρετισµούς Ελλήνων και ξένων πανεπιστηµιακών και δύο εναρκτήριες τελετές. Η πρώτη ήταν επίκληση των Πατρώων Θεών υπό την συνοδεία αρχαιοελληνικής µουσικής από την Οµάδα «∆ελφύς» και η δεύτερη µία προσευχή από τον ιερωµένο της αντιπροσωπείας των Σιχ, ο οποίος προσέφερε ως δώρο στους οργανωτές τις Ιερές Γραφές της Θρησκείας του.

Ακολούθησε έως το βράδυ ένας καταιγισµός εξαιρετικών οµιλιών, που, από όσο τουλάχιστον γνωρίζω, θα εκδοθούν σύντοµα σε ειδική δίγλωσση µάλιστα έκδοση ως επίσηµα πρακτικά του Συνεδρίου. Για λόγους οικονοµίας χρόνου θα αναφερθώ εδώ στις πιο ενδιαφέρουσες από αυτές, πάντα κατά την προσωπική άποψη του γράφοντος και δίχως να θέλω να µειώσω τις υπόλοιπες, απλώς αποσκοπώντας να δώσω µία επαρκή γεύση στον αναγνώστη. Σε αυτή την πρώτη ηµέρα λοιπόν, οι διάφοροι οµιλητές κατέθεσαν ενδιαφέρουσες θέσεις και ανέπτυξαν σηµαντικούς προβληµατισµούς επάνω στην αξία και τις δυνατότητες των προχριστιανικών Εθνικών Θρησκειών και Παραδόσεων και πολλοί εξ αυτών καταχειροκροτήθηκαν από τους συνέδρους.

Πρώτος ανέβηκε στο βήµα ο Γιόνας Τρινκούνας, πρόεδρος του W.C.E.R. και πρώτος ιερέας («Κρίβις») της Εθνικής Λιθουανικής Θρησκείας. Η ζωή του φωτισµένου αυτού ανθρώπου υπήρξε δύσκολη, όπως άλλωστε και του υπόδουλου έως πρόσφατα έθνους του. Γεννηµένος στις 28.2.1939 στην Κλαϊπέντα της Λιθουανίας, σπούδασε λιθουανική φιλολογία στο Πανεπιστήµιο του Βίλνιους (1960 – 1965) και εν συνεχεία Φιλοσοφία. Στο διάστηµα 1969 – 1973 εργάσθηκε στο Πανεπιστήµιο του Βίλνιους ως ερευνητικός εταίρος µε αντικείµενο την εθνογραφία και την αρχαία λιθουανική θρησκεία, ενώ το 1967 αναβίωσε τους εορτασµούς του Θερινού Ηλιοστασίου (Ράσα) που έγιναν αφορµή για την µετέπειτα ανασυγκρότηση της Εθνικής Θρησκείας. Οι τελευταίες του δραστηριότητες τον έθεσαν υπό το στόχαστρο της περιβόητης Κα-Γκε-Μπε και τελικά το 1973 απολύθηκε από το Πανεπιστήµιο και του απαγορεύθηκε κάθε διδακτική ή ερευνητική δραστηριότητα. Επί 15 έτη (1973 – 1988)

εργάσθηκε αναγκαστικά σε περιστασιακές εργασίες, έως την απελευθέρωση της Λιθουανίας που του επέτρεψε να επιστρέψει στην έρευνα (στο Ινστιτούτο Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας) και την πολιτιστική δράση. Από το 1990 έως το 1993 υπήρξε ∆ιευθυντής του Τµήµατος Εθνικού Πολιτισµού του Λιθουανικού Υπουργείου Πολιτισµού. Η µεγάλη όµως στιγµή της δικαίωσης για τον Τρινκούνας ήλθε στις 19 Οκτωβρίου 2002, όταν στον λόφο του εθνικού ∆ούκα Γκεντιµίνας, ήρωα των Λιθουανών του 14ου αιώνα, στην πρωτεύουσα της χώρας Βίλνιους, έγινε παρουσία κυβερνητικών εκπροσώπων και βουλευτών, η λαµπρή τελετή ανάδειξης του πρώτου «Κρίβις» µετά την προ 600 ετών επικράτηση των χριστιανών. Ο Τρινκούνας ορκίστηκε να υπηρετεί τους προγονικούς Θεούς και έλαβε τα ηλιακά σύµβολα της Εθνικής ιερωσύνης («Krivule») από το χέρι του Αλγκιµάντας Ιντριούνας, του γηραιότερου µέλους του Λιθουανικού Κοινοβουλίου και συνάµα θρησκευτή της Εθνικής Θρησκείας. Λίγους µήνες πριν, είχε προηγηθεί η πλήρης αναγνώριση της Εθνικής Θρησκείας από το κοινοβούλιο της χώρας µε εισήγηση 4 βουλευτών του Λιθουανικού «Σέϊµας» (Κοινοβουλίου).

Στην οµιλία του µε τίτλο «Το Λιθουανικό Ντάρνα – Η κεντρική αξία της Βαλτικής κουλτούρας», ο Λιθουανός «Κρίβις», ανάµεσα σε άλλα ανέφερε: «...Ο άνθρωπος ζει και ο κόσµος υπάρχει λόγω των Αρµονιών. Αντιθετικά ζεύγη όπως φως - σκοτάδι, φωτιά - νερό, άντρας - γυναίκα και άλλα, δεν υπονοούν απαραίτητα µια σχέση καλού – κακού. Αυτά τα ζεύγη αντιθέτων δεν είναι στατικά. Όχι µόνον αλληλεπιδρούν, αλλά επίσης αλλάζουν και µεγαλώνουν. Επίσης δεν υπάρχουν ούτε απόλυτα καλοί, ούτε απόλυτα κακοί Θεοί και Θεές... Το Μπλόγκις, το κακό, είναι απλώς η έλλειψη της Αρµονίας, ή η ανικανότητα να επανέλθει η Αρµονία. Αυτό είναι εµφανές στην φυσική καταστροφή, στις ενέργειες του ανθρώπου ενάντια στην φύση και την τάξη...» και συνέχισε «...η Αρµονία, µια ελληνική λέξη για το λιθουανικό Ντάρνα, είναι από τους σηµαντικότερους όρους της Ελληνικής Φιλοσοφίας αλλά και του Ελληνικού Πολιτισµού. Η Αρµονία είναι η συµφωνία µεταξύ του όλου και των µερών που το αποτελούν, µεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού, µεταξύ του περιεχοµένου και της µορφής. Η ζωή, το ήθος, και η µουσική είναι απλώς σφαίρες εκδήλωσης της Αρµονίας και πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι, όπως λ.χ. ο Ηράκλειτος, µίλησαν για την ιδέα της Αρµονίας.»

Ο ∆ρ. Μάϊκελ Σµίρτσκα, βοηθός καθηγητής Θρησκειών και Ιστορίας του ∆ιεθνούς Κολεγίου Μιγιαζάκι της Ιαπωνίας, ανέλυσε στην συνέχεια τις «Σύγχρονες Ακαδηµαϊκές Απόψεις περί Παγανισµού, Νεοπαγανισµού και Εθνικών Θρησκειών» και κατέθεσε τον προσωπικό του προβληµατισµό σχετικά µε το ποιος είναι ο πλέον ορθός όρος για να περιγραφεί ο χώρος των Εθνικών Παραδόσεων και Θρησκειών δίχως να αφήνονται περιθώρια για παρεξηγήσεις, παρερµηνείες και σκόπιµες αυθαίρετες ταυτίσεις. Κατέληξε δε µε τα

ακόλουθα λόγια: «...µια ακόµα δυνατότητα που πιστεύω αξίζει διερεύνησης είναι να βρει το Συνέδριο παρόµοιες οργανώσεις και να συνεργαστεί µαζί τους. Οι ιθαγενείς ή αυτόχθονες κάτοικοι διαφορετικών περιοχών έχουν αναπτύξει τις δικές τους οργανώσεις για την υποστήριξη και την προστασία των ιθαγενών και θρησκευτικών παραδόσεών τους. Πιστεύω πως θα ήταν σώφρον και χρήσιµο να προσεγγίσουµε τέτοιες θρησκευτικές κοινότητες µέσω των οργανισµών που έχουν ήδη δηµιουργήσει για να εκπροσωπήσουν τα ενδιαφέροντα και τις παραδόσεις τους. Κατά την προσέγγιση αυτών των οργανώσεων, θα πρέπει να είµαστε προετοιµασµένοι για την πιθανότητα να χρησιµοποιούν πολύ διαφορετική ορολογία για να περιγράψουν αυτό που εµείς αποκαλούµε «Εθνικές Θρησκείες». Αυτό µας δείχνει ξανά την ανάγκη να είµαστε πιο ανοικτοί κι ευέλικτοι µε τις λέξεις που χρησιµοποιούµε για να µιλήσουµε σχετικά µε τις ιερές θρησκευτικές µας παραδόσεις τις οποίες ελπίζουµε να σεβαστούµε και να προστατεύσουµε»

Συγκλονιστική χαρακτηρίστηκε από τους σύνεδρους και η οµιλία της Μαρίνας Ψαράκη, που απέσπασε πολλά χειροκροτήµατα στην παρουσίαση του συστήµατος των λογικά διατυπωµένων και άρα διδάξιµων Ελληνικών Αρετών που για το έθνος µας αποτελεί την µόνη οδό για την ανθρώπινη τελείωση: «Οι λογικώς ορισθείσες και άρα διδακτέες Αρετές, για εµάς είναι ο µόνος ασφαλής οδηγός προς την τελειότητα, όσο και ο µόνος ασφαλής οδηγός για την ορθή θρησκευτική εκδήλωση, ανώτατο επίπεδο της οποίας είναι, όπως τόνισαν οι φιλόσοφοί µας, η δια της Λογικότητος κατανόηση της αληθινής φύσεως των Θεών. ∆εν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η συγκεκριµένη Αρετή, όπως και η Ανδρεία άλλωστε, πολεµήθηκαν µε υπερβολική ένταση από τους λεγόµενους «Πατέρες» του Χριστιανισµού...» Τα περισσότερα χειροκροτήµατα ήλθαν φυσικά όταν η οµιλήτρια έκλεισε µε τα ακόλουθα λόγια: «...η ευρεία πολυµορφία της Εθνόσφαιρας του πλανήτη αποτελεί αναντίρρητα την υγεία του ανθρωπίνου είδους, στον αυτό βαθµό που και η οµοιοµορφία αποτελεί αντίθετα αρρώστια και µάλιστα σοβαρή, έως θανάσιµη. Η ίδια η Φύση και οι ιεροί νόµοι της διατάζουν πολυµορφία, οι ίδιοι οι Θεοί επιθυµούν πολυµορφία. Από την άλλη πλευρά, εδώ και αιώνες, µε την φωτιά και το ξίφος, ο λεγόµενος Μονοθεϊσµός πασιφανώς προσπαθεί να καταδικάσει την ανθρωπότητα σε έναν συνεχή και δίχως όνειρα ύπνο. Μόνο που αυτό δεν θα το κατορθώσει ποτέ. Το αποδεικνύει η δική µας ύπαρξη. Το αποδεικνύει και η ποικιλία των λουλουδιών που ανθίζουν σε κάθε ανοιξιάτικο λιβάδι.»

Ο Φλαµανδός Κόνραντ Λόγκε της Θρησκείας Ασατρού στην εξαιρετική οµιλία του «Οι Παραδοσιακοι Ηθικοί Κώδικες στον 21ο

Αιώνα», ανέφερε µεταξύ άλλων: «Ο κάθε άνθρωπος έχει µια θεϊκή σπίθα στην καρδιά του. Γνωρίζει διαισθητικά τον τρόπο που πρέπει να φερθεί, γιατί, κατ’ ουσίαν, η βάση της ύπαρξης του είναι αδιαίρετη από την Θεϊκή Αρχή. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ταυτότητα, την δική του λειτουργία και λόγω ύπαρξης. Όσο πλησιάζει την δική του ταυτότητα, το είναι του, τόσο πλησιάζει και την σταθερότητα, την τάξη, την αρµονία. Έτσι ο άνθρωπος µπορεί να ζήσει αυτό που ξεπερνάει τον χρόνο και χώρο, αυτό που είναι σταθερό και εµπιστεύσιµο, αυτό που θα είναι η βάση, ή ο άξονας του προσωπικούτου κόσµου. Αναρωτήθηκε κάποτε ο Σαίξπηρ αν κανείς πρέπει ή όχι να υπάρχει. Η αληθινή ύπαρξη σηµαίνει να κυριαρχείς του χώρου και του χρόνου. Το να µην υπάρχεις από την άλλη σηµαίνει το να επηρεάζεσαι από αυτούς και να είσαι δέσµιός τους. Ακριβολογώντας σηµαίνει να είσαι ένας σκλάβος του θανάτου».

Ο Ινδός ∆ρ. Χάνουµαν Τσώνταρυ, αφού τίµησε την Ελληνική Παράδοση µε λόγια όπως αυτά: «Η χώρα µου, Μπαράτ, και ο λαός της είχαν στους ιστορικούς χρόνους στενές πνευµατικές και εµπορικές συναλλαγές µε την Ελλάδα. Οι Έλληνες µας είναι γνωστοί ως Γιαβάνας και το ιατρικό σύστηµα που είχατε το γνωρίζουµε ακόµα ως Γιουνάνι και εξασκείται στην Ινδία. Αγαπούµε την οµοιότητα µεταξύ των πνευµατικών µας αναζητήσεων, των Θεών και Θεαινών που λατρεύουµε και των τεχνών και µουσών που τιµούσαµε...» αναφέρθηκε εκτενώς στις αξίες της Εθνικής του Παράδοσης και στο τέλος κατήγγειλε την µισαλλοδοξία των µονοθεϊστών και την εγκληµατική προσηλυτιστική (κατ’ ευφηµισµόν «ιεραποστολική») τους δραστηριότητα: «Αδελφοί και αδελφές ! Η µεγαλύτερη απειλή για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών µε διαφορετικές ιδέες, κουλτούρες, πίστεις, τρόπους ζωής είναι η πίστη ότι ο Θεός κάποιου, η θρησκεία κάποιου, το Βιβλίο κάποιου, ο θεολογικός επικεφαλής κάποιου, είναι ο µόνος σωστός και ότι του έχει τάχα ανατεθεί από τον Θεό του η αποστολή του προσηλυτισµού των υπολοίπων. Αυτό είναι απειλή για τον πλουραλισµό, που είναι µέρος της φύσης. Το τέλος του πλουραλισµού, της πολλαπλότητας των πίστεων, των τρόπων λατρείας και πολιτισµών είναι κατά της φύσης, κατά του Θεού, κατά του Ντάρµα. Κάποτε ήταν ο Κοµµουνισµός, το διεθνές πολιτικό δόγµα που πίστευε ότι αυτό και µόνον ήταν το αληθινό, ότι αυτό και µόνον ήταν αλάνθαστο, ότι έπρεπε να γίνει αποδεκτό από όλον τον κόσµο. Με την πτώση του, η απειλή τώρα είναι αυτές οι αιρέσεις ή δόγµατα ορισµένων θρησκειών που έχουν αποδοθεί στο απαίσιο έργο του προσηλυτισµού όλων των άλλων στη δική τους πίστη, στο δικό τους σύστηµα, στη δική τους λατρεία, στα δικά τους πιστεύω».

Ο Γερµανός Γκύντερ Στιένεκε της οργάνωσης «Eldaring», είπε για την ουσία του Εθνισµού: «Ο Εθνισµός δεν είναι πια µια χριστιανική ταµπέλα µε την οποία καταγγέλλεται η υποτιθέµενη λάθος πλευρά σε µια θρησκευτική διαµάχη. Σήµερα οι Εθνικές Θρησκείες εγκαταλείπουν το θρησκευτικό γκέτο στο οποίο ήταν περιορισµένες για τόσο µεγάλο χρονικό διάστηµα. Οι Εθνικοί µιλούν, σκέπτονται

και ενεργούν για τους εαυτούς των. Ο εθνικός Τρόπος επανακαθορίζεται – κατά τρόπο κοντινό στην πνευµατική κληρονοµιά. Γύρω από τη «φωτιά της εστίας», που είναι και η κυριολεκτική σηµασία της λέξεως Eldaring, υψώνεται η αυξανόµενη συνειδητοποίηση και γνώση µιας πνευµατικότητας βαθιά ριζωµένης στην Παλαιά Ευρώπη. Είναι ένας δρόµος επιστροφής, όχι ένα αποκρυφιστικό πέρασµα στην αντίπερα όχθη... Η Εθνική Θρησκεία είναι πολύ παλιά, αλλά συνάµα και πολύ καινούργια. Αυτο-οριζόµενοι σήµερα ως Εθνικοί, διατηρούµε την µνήµη παραδόσεων που έχουν τις ρίζες τους ακριβώς εκεί που εµείς οι ίδιοι ζούµε και νιώθουµε ότι είναι η εστία µας. Η γη και η θάλασσα δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ από τους αρχαιότερους χρόνους, και τα πνεύµατα που συνδέονται µαζί τους είναι εξίσου παλιά µε αυτές. Στις χώρες µας ο ήλιος καιει πολύ λιγότερο από όσο στη χώρα κάποιου προφήτη, και δεν πέφτουν σύκα και χουρµάδες από τα δέντρα. Μάθαµε επιτέλους να κοιτάµε κατευθείαν στη δική µας εξώπορτα»

Ενδιαφέρουσες υπήρξαν επίσης και οι οµιλίες της Λιθουανής Βιργινίας Κοντρατιένε, εκπροσώπου του Συµβουλίου για την Προστασία του Εθνικού Πολιτισµού του Λιθουανικού Κοινοβουλίου, που ανάπτυξε τα απαιτούµενα για την προστασία του Εθνικού Πολιτισµού στην Ευρώπη, του βρετανού Σιχ Ράντζιντερ Σιχ για την επιβίωση των Εθνικών πίστεων, του Ισπανού Πέντρο Ορτέγκα για τις λατρείες των Ιβήρων, της Λεττονής Αϊτζα Σβιλάνε που παρουσίασε τον ετήσιο κύκλο των εορτών στην δική της Εθνική Θρησκεία «Ντιεβτουρίµπα» και του Γάλλου δρυϊδη Μανκουά που µίλησε στο τέλος του Συνεδρίου για την κατάσταση στην Γαλλία, όπου όλες οι Θρησκείες, ασχέτως µεγέθους, αντιµετωπίζονται εξίσου ως πολιτιστικά σωµατεία και προσφάτως δηµιουργήθηκε η Γαλλική Οµοσπονδία των Φυσικών Θρησκειών µε σκοπό την σε εθνικό επίπεδο αλληλοϋποστήριξη, αλληλεγγύη και κοινή πορεία των Γάλλων παγανιστών και Εθνικών.

Στο τέλος της δεύτερης ηµέρας του Συνεδρίου, όλοι οι σύνεδροι οδηγήθηκαν στο γνωστό Θέατρο της ∆ώρας Στράτου όπου απόλαυσαν τους Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, ένα από τα λίγα στοιχεία που συνδέουν τους νεοέλληνες µε τον πολιτισµό των απροσκύνητων προγόνων τους. Ήταν το τέλος µίας επίπονης ηµέρας, στο απόγευµα της οποίας είχαν κατατεθεί, συζητηθεί και ψηφιστεί ούτε 1, ούτε 2, αλλά 7 εν συνόλω (!) ψηφίσµατα, που περιληπτικά είχαν να κάνουν µε τα εξής ζητήµατα:

1. Έκκληση προς τον Ο.Η.Ε. και τις κυβερνήσεις των κρατών του πλανήτη για τερµατισµό του συστηµατικού µονοθεϊστικού

προσηλυτισµού στον Τρίτο Κόσµο και για υποστήριξη των τοπικών Εθνικών και Αυτοχθόνων Παραδόσεων και Θρησκειών.

2. Εισήγηση προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Ιρλανδό πρωθυπουργό κ. Μπέρτυ Άχερν για να µην υπάρξει ούτε καν η ελάχιστη αναφορά στο υπό διαµόρφωση Ευρωπαϊκό Σύνταγµα περί των τάχα «χριστιανικών ριζών» του Ευρωπαϊκού Πολιτισµού.

3. Πρόταση και κατάθεση σχεδίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για έγκριση ειδικού νόµου που να αφορά την αναγνώριση και προστασία όλων των Αυτοχθόνων και Εθνικών Κουλτουρών και Θρησκειών της Ευρώπης.

4. Έκκληση προς στην Ελληνική κυβέρνηση για έγκριση ειδικού νόµου προστασίας και διευκολύνσεως της Εθνικής Ελληνικής Παραδόσεως και Θρησκείας.

5. Συγχαρητήρια προς τον νέο Σιχ πρωθυπουργό της Bharat (Ινδίας).

6. Έκκληση προς την Λεττονική κυβέρνηση για αναγνώριση και εξίσωση της Εθνικής Λεττονικής Παραδόσεως και Θρησκείας µε τις εκεί 5 ήδη θεωρούµενες ως «επίσηµες» µονοθεϊστικές Θρησκείες και δόγµατα.

7. Έκκληση προς την Λιθουανική κυβέρνηση να χαρακτηρισθεί επίσης και ως «Παραδοσιακή» η ήδη αναγνωρισµένη από το έτος 2001 µε ειδικό νόµο Εθνική Λιθουανική Θρησκεία.

Το πλήρες κείµενο του 2ου ψηφίσµατος είχε ως εξής:

«Προς τον σεβαστό Προεδρεύοντα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κ Μπέρτι Άχερν

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 7ΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΝΕ∆ΡΙΟΥ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Κύριε Πρόεδρε.

Εµείς οι Σύνεδροι του 7ου Παγκοσµίου Συνεδρίου Εθνικών Θρησκειών (W.C.E.R.), που συνήλθε τον Ιούνιο του 2004 στην Αθήνα, διακηρύσσουµε την πλήρη αντίθεσή µας στην πιθανότητα να υπάρχει αναφορά στο υπό διαµόρφωση Ευρωπαϊκό Σύνταγµα περί κάποιων υποτιθεµένων «χριστιανικών καταβολών» του Ευρωπαϊκού Πολιτισµού.

Μία τέτοια αναφορά, θα αποτελούσε τεράστιο πολιτισµικό και ιστορικό σφάλµα που θα συρρίκνωνε το βάθος χρόνου της ευρωπαϊκής ταυτότητας µόνον έως τους σκοτεινούς καιρούς του αιµατηρού προσηλυτισµού, των καψιµάτων βιβλίων και των

αρρωστηµένων κυνηγιών µαγισσών. Επιπροσθέτως, θα παρέβλεπε σκανδαλωδώς όχι µόνον τον ευρωπαϊκό ∆ιαφωτισµό, αλλά και το λαµπρό προχριστιανικό παρελθόν των ευρωπαϊκών εθνών.

Το ένδοξο εκείνο παρελθόν, του οποίου εµείς αποτελούµε την ζώσα προέκταση, έχει ανεξίτηλα σφραγισθεί από τις διάφορες αυτόχθονες, εθνικές, φυσικές, οργανικές πολυθεϊστικές Θρησκείες και Παραδόσεις των ευρωπαϊκών εθνών που τιµούσαν την Μητέρα Φύση και τις αρετές της Αξιοπρέπειας και Ελευθεροπρέπειας. Επιπροσθέτως, κάποιες από αυτές, και συγκεκριµένα η Ελληνική και Ρωµαϊκή, συνέλαβαν και ανέδειξαν την ιδέα του Ανθρωπισµού, που στέκει ως το κεντρικό σηµείο αναφοράς όχι µόνον του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού αλλά και κάθε πολιτισµένου σύγχρονου ανθρώπου.

Αθήνα, 5 Ιουνίου 2004»

Την επόµενη ηµέρα, ακολούθησε η ολοήµερη εκδροµή στο Σούνιο και στον εκεί Ναό του Θεού Ποσειδώνος µε δύο τουριστικά λεωφορεία πληρωµένα από τους διοργανωτές. Λίγο µακρύτερα από τον µαρµάρινο Ναό του Θεού Ποσειδώνος, στον κατεστραµµένο Ναό της Θεάς Αθηνάς Σουνιάδος, έγινε η επίσηµη µεγάλη κοινή προσευχή των αντιπροσώπων των διαφόρων Θρησκειών. Με απόλυτο σεβασµό για την διαφορετικότητα ενός εκάστου, σε έµπρακτη απόδειξη του πώς πρέπει τα διάφορα τµήµατα µίας υγιούς ανθρωπότητας, πέρα από µισαλλοδοξίες, ψευτο-ορθοδοξίες και εθνικισµούς, να συµβιώνουν µε τα άλλα, αυτή η κοινή τελετή κάτω από τα µάτια του Φοίβου Θεού που έκανε τρισδιάστατο το τοπίο και την θάλασσα βαθυγάλανη, τίµησε µε τον καλύτερο τρόπο το πανάγιο Ιερό της µεγάλης Θεάς της Αττικής που τώρα µένει σιωπηλό και αλειτούργητο. ∆εν είναι όµως ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο.

Αξιοσηµείωτο είναι ότι από όλο αυτό το τόσο σηµαντικό διεθνές Συνέδριο, τα ηλεκτρονικά κυρίως Μ.Μ.Ε. φάνηκε να ενδιαφέρονται µόνον… για αυτήν την τελετή ! Μία ακόµη… «ιδιαιτερότητα» της ελλαδικής «δηµοσιογραφίας», αξιοσηµείωτη όσο και άξια βεβαίως να µελετηθεί καλά από ψυχίατρους ή άλλους ειδικούς των λεγοµένων επιστηµών της επιβολής, αν και κατά την (διόλου ταπεινή) γνώµη του γράφοντος, η τελετή τούς αφορούσε περισσότερο ως ηδονοβλεψίες ή κιβδηλοποιούς ως πιθανόν πρόσφορη εικόνα, ασχέτως αν εν τέλει δεν τους «προέκυψε» τέτοια, για πάσα χρήση και πάσα αθλιότητα. Γνωστά σηµεία των καιρών. Σε πείσµα τους πάντως, οι σύνεδροι δεν περιορίσθηκαν µόνον σε αυτή την τελετή, αλλά ως καλοί παλαιο-άνθρωποι κατέληξαν µεγαλοπρεπώς σε ψησταριά της περιοχής όπου απόλαυσαν την ελληνική κουζίνα και το

καλό κόκκινο κρασί και πολύ σύντοµα παραδόθηκαν όλοι στα καλά στοιχειά της ελληνικής εξοχής, χορεύοντας συρτάκια και νησιώτικα και αναφωνώντας «ευοί – ευάν» προς δόξα του υπαρκτού και πανταχού παρόντος κισσοχαίτη Έλληνα Θεού.

Αυτά λοιπόν για το περίφηµο 7ο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών που µεγαλειωδώς πραγµατοποιήθηκε στην χώρα µας τον Ιούνιο που µας πέρασε και άφησε σε όλους τους ξένους σύνεδρους τις καλύτερες των εντυπώσεων και τους ενθουσίασε σε βαθµό που, αντίθετα από τα έως τώρα καθιερωµένα, τις επόµενες διοργανώσεις του προσφέρθηκαν να αναλάβουν και ανέλαβαν, όχι για τον επόµενο µόνον χρόνο, αλλά για το 2005 και το 2006 οι Φλαµανδοί και οι Ινδουϊστές στο Βέλγιο και την Ινδία αντίστοιχα.

Ήταν µία εξαιρετικά πετυχηµένη διοργάνωση, που η αρτιότητά της και ο πολύ µεγάλος αριθµός ξένων συνέδρων δεν άφησε περιθώρια ούτε καν στα γνωστά τσιράκια της σαφώς κατευθυνόµενης πλευράς της ελλαδικής δηµοσιογραφίας να διαστρεβλώσουν και να µιάνουν τις προσπάθειες των Εθνικών για επανελλήνιση του τόπου µας. Σε αυτό συνέβαλε ίσως και το αξιέπαινο για την αντικειµενικότητά του δισέλιδο δηµοσίευµα της εφηµερίδας «Έθνος» την ∆ευτέρα 7 Ιουνίου που κάλυπτε µε σύγχρονο, αντικειµενικό, σεβαστικό, ευρωπαϊκό εν τέλει τρόπο την όλη διοργάνωση και ως εκ τούτου δηµιούργησε θετικό προηγούµενο.

Οι λοιποί αν και προσκληθέντες αλλά µη ανταποκριθέντες έµειναν σιωπηλοί (ίσως ήταν το καλύτερο που είχαν να κάνουν…), ενώ οι έτεροι, οι των τηλεοπτικών µέσων, και ακόµα όχι όλοι, έσπευσαν ασθµαίνοντες κατόπιν… εορτής να καλύψουν µε την γνωστή προχειρότητά τους αυτό το µεγάλο γεγονός και έκαναν ό,τι καλύτερο ή ό,τι χειρότερο µπορούσαν για να «παρουσιάσουν» κάτι που οπωσδήποτε στην δεύτερη περίπτωση ήταν εµφανώς πέρα από τα περιορισµένα βαλκανο-βυζαντινά όρια του δικού τους νοός και των οριζόντων του κοινού τους. Ανάλογα µε το επίπεδο ενός εκάστου λοιπόν, άλλοι από αυτό το σηµαντικό Συνέδριο είδαν µόνο την κοινή προσευχή στο Σούνιο και άλλοι το ένωσαν µε ό,τι σκουπίδι κουβαλούσε το δικό τους µυαλό για να βλάψουν όσο µπορούν εκείνο που δεν µπορούσαν ν’ ακουµπήσουν (η πιο ανόητη παρουσίαση έγινε σε σαββατιάτικη «πολιτική» εκποµπή του «Alpha», όπου χρησιµοποιήθηκε ο ηθοποιός Καρακατσάνης, αυτός που όλος «προοδευτικότητα» σταυροκοπιέται στις κωµωδίες του Αριστοφάνους και ανακράζει «µα την Παναγία Σουµελά !», για να ειρωνεύεται ανοήτως σε όλη την εκποµπή πράγµατα που εµφανώς δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει, καθώς και µία παντελώς άγνωστή µας λευκοντυµένη κυρία που στρίγκλιζε «ύµνους» προς διάφορους Θεούς, στο Σούνιο παρακαλώ, προφανώς για να γίνει συνειρµός στο κοινό

ότι αποτελούσε και αυτή µέλος των Ελλήνων Εθνικών ή ότι οι στριγκλιές της εντάσσονταν στα… δρώµενα του Συνεδρίου !).

Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, ασχέτως των επιδιώξεων των ηλεκτρονικών «ενηµερωτών» του ελλαδικού κοινού, οι Έλληνες Εθνικοί βγήκαν νικητές, όπως και θα βγαίνει εσαεί νικήτρια η Ελληνική Εθνική Παράδοση όσο κι αν µανιασµένα την χτυπάνε και την καθυβρίζουν οι αρρωστηµένοι πολέµιοί της. Ο χρυσός δεν λασπώνεται άλλωστε, όπως και όλοι γνωρίζουν καλά ότι τα καρποφόρα δέντρα είναι αυτά που τα πετροβολάνε. Τιµή και µνήµη λοιπόν. Τιµή και µνήµη για Θεούς και Προγόνους, για Έλληνες του παρελθόντος, του παρόντος και του µέλλοντος.

Ας κρώζουν τώρα ασκόπως οι πολύφατσοι αλλά οµοειδείς «απέναντι», καθώς τα γεγονότα τους ξεπερνούν (και που’ ναι ακόµα…). Ας µείνουν στην βαθιά βυζαντινή νύχτα τους να ρεκάζουν δια στόµατος διαφόρων σεσηµασµένων παρεκκλησιαστικών λακέδων αορίστως (διότι το σαφές εγκυµονεί τον κίνδυνο να καθίσει κανείς στο εδώλιο του κατηγορουµένου και να αποχωριστεί επίσης κάποιων πολύ σοβαρών χρηµατικών ποσών) περί «φασιστών», «σατανιστών», «µασόνων», «σιωνιστών» και άλλων ανάλογων γελοιοτήτων. Όσο γελοία υπήρξε άλλωστε και η ταυτόχρονη µε την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου ανακοίνωση της λεγοµένης «Συνοδικής Επιτροπής κατά των Αιρέσεων», στην οποία οι αµετανόητοι ρασοφόροι, που προσεκτικά βέβαια έκαναν λόγο µόνο για «πλάνη της πολυθεϊας» κ.λπ. αποφεύγοντας άλλους µηνυτέους χαρακτηρισµούς, προσπαθούσαν να παρουσιάσουν, ποιος ξέρει µε τι εσώτερο σκεπτικό, το εξαιρετικό αυτό πολιτιστικο-θρησκευτικό γεγονός ως τάχα περιθωριακή εκδήλωση, διεξαγόµενη... «υπό πέπλον άκρας µυστικότητος» (…)

Για να µην φαίνονται γελοίοι λοιπόν στα µάτια των φυσιολογικών ανθρώπων και σε επόµενες ανάλογες περιστάσεις, θα ήθελα εδώ να τους βοηθήσω, πληροφορώντας τους για τα ακόλουθα:

Κατά πρώτον, ο Ελληνισµός (στο αδιάσπαστο σύνολό του δηλαδή, που, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, συµπεριλαµβάνει την Εθνική Θρησκεία, την Κοσµοαντίληψη, την Φιλοσοφία και τον καθηµερινό Τρόπο, αυτό τελοσπάντων που επί αιώνες αποκαλούν οι ρασοφόροι «µητέρα όλων των πλανών») είναι κάτι το εντελώς ξένο, µακρινό, ασυµβίβαστο και ακατανότητο για όλους του λεγόµενους «µονοθεϊστές» και επ’ ουδενί µπορεί να εκληφθεί ποτέ ως «αίρεση» των δικών τους αντιλήψεων. Επ’ αυτού, ο γράφων προσφέρεται µάλιστα ανιδιοτελώς να κάνει δωρεάν σχετικά σεµινάρια στους ρασοφόρους όλων των βαθµίδων της ιεραρχίας τους για να µην εκτίθενται µελλοντικά ξεστοµίζοντας ή γράφοντας ανοησίες, αλλά και εµείς οι πεπαιδευµένοι περί τα αληθώς Ελληνικά να διατηρούµε τα νεύρα µας εν υγεία και τα µαλλιά µας στο κεφάλι µας.

Κατά δεύτερον, το «άκρα µυστικότητα» προϋποθέτει αν όχι… άκρα, τουλάχιστον… µυστικότητα, κάτι που οπωσδήποτε δεν έχει να κάνει ούτε µε πολυήµερη ανταλλαγή αλληλογραφίας µε τις αστυνοµικές και αρχαιολογικές αρχές, ούτε και µε αποστολή όχι µόνον δελτίου τύπου προς τα πιο σοβαρά από τα Μ.Μ.Ε. αλλά επίσης και ονοµαστικών προσκλήσεων σε πλήθος επίσηµους, πολιτικούς, πανεπιστηµιακούς και συγγραφείς για να παραστούν και να τιµήσουν µε χαιρετισµό τους το Συνέδριο (ας ρωτούσαν λίγο στα πέριξ οι της «Συνοδικής Επιτροπής» για να µάθουν πόσοι επίσηµοι είχαν προσκληθεί να παραστούν…). Όπως και κανενός είδους… «µυστικότητα» δεν έχει να κάνει µε την πλήρη ενηµέρωση όλων όσων ρώτησαν τους διοργανωτές για τον τόπο και τον χρόνο της διοργάνωσης και συνεπώς παρέστησαν κανονικά στην κατάµεστη αίθουσα του συνεδριακού κέντρου που φιλοξένησε το 7ο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών. Προτεραιότητα όµως στο τελευταίο είχαν, και έτσι έπρεπε άλλωστε, όλοι εκείνοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι που έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη τους και έκαναν εφικτό αυτόν τον άθλο, το να διοργανωθεί δηλαδή ένα τόσο ακριβό Συνέδριο αποκλειστικά από το ταµείο µίας και µόνον οργάνωσης. Και µιλάω για τα αξιέπαινα µέλη και φίλους του Ύπατου Συµβουλίου των Ελλήνων Εθνικών.

Το 7ο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών πέρασε λοιπόν στην Ιστορία και την επόµενη συνέλευση θα οργανώσουν τώρα οι Φλαµανδοί Εθνικοί, υποθέτω πολύ ανετότερα από τους Έλληνες οµοίους τους. ∆ιότι εκεί ούτε εµφανής τουλάχιστον παρεκκλησιαστική αλητεία υπάρχει, ούτε σκουπιδοτηλεοπτικές «εκποµπές» εντεταλµένων της θεοκρατίας, και επίσης κανείς δεν τολµά να ισχυριστεί ότι το χριστιανικό Βέλγιο αποτελεί… «συνέχεια» και «συµπλήρωση» του αρχαίου Εθνισµού της περιοχής.

Ακόµα πιο άνετα θα διοργανώσουν βέβαια το µεθεπόµενο Παγκόσµιο Συνέδριο Εθνικών Θρησκειών οι Ινδουϊστές της Μπαράτ (Ινδίας). Και αυτό γιατί στην χώρα τους, η Εθνική Θρησκεία, Παράδοση και καθηµερινός Τρόπος δεν διεκόπησαν ποτέ από την µονοθεϊστική εθνοκτόνα θηριωδία, αλλ’ αντιθέτως έµειναν έως σήµερα κυρίαρχες και πέρα για πέρα ζωντανές.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

(∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» και στην ιστοσελίδα του Υ.Σ.Ε.Ε.)

ΒΑΡΒΑΡΙΚΕΣ (ΠΑΡ)ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.

Εισήγηση του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά στην ηµερίδα «Η αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας» την 1η Ιουνίου 2002, στην «Αίθουσα Λόγου» των Αθηνών.

Εδώ και 10 χρόνια, έχω πεί ότι όπως δεν µπορούµε να πάρουµε στα σοβαρά έναν µωαµεθανό που µιλάει για τον Χριστιανισµό, έτσι και δεν µπορούµε να λάβουµε έναν µη Εθνικό που µιλάει για την Εθνική Ελληνική Θρησκεία και την ερµηνεύει αναλόγως. Είναι αστείο πραγµατικά το γεγονός ότι κατά κανόνα δεν υπάρχει ουδεµία ένσταση (από ποιους άλλωστε;) στις διάφορες τέτοιες ερµηνείες.

Οι παραδοσιακές Θρησκείες, ταυτοχρόνως ρευστές στην εξωτερική µορφή τους όσο και σταθερές στη φυσική και εθνική τους αναφορά, δεν ερµηνεύονται ποτέ από έξω. Συνεπώς, κάπου εδώ απαιτείται ο ορισµός ή ξεκαθάρισµα του πολυκακοποιηθέντος όρου «Παράδοση».

Ο όρος «Παράδοση» λοιπόν, δεν έχει τίποτε να κάνει µε αυτό που λέµε «τοπικό χρώµα» ή «φολκλόρ», όπως δεν έχει να κάνει και µε τα διάφορα ανά τόπους έθιµα που καταγράφουν οι λαογράφοι µελετητές. Η Παράδοση, όπως έχω ήδη γράψει, έχει να κάνει µε την προέλευση και την µεταβίβαση µέσα από τους αιώνες, ενός πλέγµατος εννοιών, οπτικών γωνιών και αντιλήψεων που βοηθούν τον άνθρωπο - οργανικό µέλος τής κάθε συγκεκριµένης Παραδόσεως, να ερµηνεύσει µε πολύ συγκεκριµένο τρόπο τον εαυτό του και το φυσικό και ηθικό περιβάλλον του. Η Παράδοση είναι τρόπος οράσεως και γνώση που µεταδίδεται από γενεά σε γενεά, περνάει µέσα από τα φίλτρα των κοινωνικών και ηθικών διαφοροποιήσεων και άρα φθάνει στους εκάστοτε κοινωνούς της πάντοτε ορθή και σεβαστή. Ενσαρκώνει µία εσωτερική γνώση που συνυπάρχει αρµονικά µε την ζωή σε κάθε της επίπεδο, προσωπικό, συλλογικό, πολιτικό, είναι καθολική µετάδοση και καθολικό βίωµα, αφού το µόνο που ουσιαστικά διαφοροποιείται στον κάθε κοινωνό της είναι µόνο το µέγεθος και η ποιότητα αυτής της µεταδόσεως και βιώµατος.

Η Παράδοση, τέλος, είναι πάντοτε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ (σε αντιδιαστολή προς την υποκειµενική, ατοµική αντίληψη και θέση) και επίσης ΠΑΤΡΟΠΑΡΑ∆ΟΤΗ και ΕΘΝΙΚΗ και ποτέ δεν επιβάλλεται από ένα Έθνος πάνω σε άλλο, ούτε υπάρχει Παράδοση που µοιράζεται σε περισσότερα του ενός Έθνη. ∆εν υπάρχει συνεπώς

χριστιανική ή µωαµεθανική Παράδοση, αφού είναι σαφές ότι ένας τέτοιος όρος µάς σέρνει σε ένα χονδροειδές οξύµωρο (απόδοχή δύο «Παραδόσεων» που απαιτούν την.. κατάργηση όλων των Παραδόσεων καθώς και οποιουδήποτε άλλου στοιχείου παραδοσιακότητος, δηλαδή Εθνισµού).

Έτερος πολυκακοποιηθείς όρος είναι και ο «Θεός», στην πραγµατικότητα ένα ΕΠΙΘΕΤΟ για να προσδιορίζεται το κάθε όν (ενέργεια, δύναµις και όχι πρόσωπο, να το τονίσουµε αυτό ξανά και ξανά) που έχει προικισθεί από τον Κόσµο µε αθανασία, απεραντοσύνη και γνώση για να εξυπηρετεί την ευταξία του. Ως προς την ρίζα, ο Ηρόδοτος (2. 52) λέει ότι οι Θεοί εκλήθησαν έτσι "ΟΤΙ ΚΟΣΜΩΙ ΘΕΝΤΕΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ" (διότι συνέθεσαν δηλαδή τα πράγµατα σε κεκοσµηµένο σύνολο). Η ετυµολόγηση εκ του "θέειν" που επιχειρεί ο Πλάτων (µε παράδειγµα τον Ήλιο και τη Σελήνη) είναι όχι µόνο µεταγενεστέρα αλλά και ασθενούς εγκυρότητος αφού εξυπηρετεί απλώς την γνωστή αντίληψη των ουρανίων σωµάτων ως "Θεών" από όλη την πυθαγορο-πλατωνική φιλοσοφική "γραµµή" (µε την επιπρόσθετο πίστη ότι τα ουράνια σώµατα θεωρούνται η πηγή της γνώσεως του αριθµού ως θεµελίου της νοηµοσύνης και της ηθικότητος), ακόµη και από τον Αριστοτέλη στα πρώτα του έργα και φυσικά από τους Νεοπλατωνικούς και Νεοπυθαγορείους.

Μία από τις µεγαλύτερες καταστροφές ωστόσο του ανθρωπίνου νοητικού είναι η πονηρή µετατροπή της λέξεως «Θεός» από επίθετο σε ουσιαστικό για να περιγράψει τον ανύπαρκτο "ένα", "προσωπικό", εξωκοσµικό Θεό των Μονοθεϊστών Ιαχωβά.

Έτερος πολυκακοποιηθείς όρος είναι βεβαίως και ο «Λόγος», ο οποίος, κατά τον παππού Ηράκλειτο, είναι ο αιώνιος και ενιαίος κοσµικός Νόµος, η απόλυτος και λογική νοµοτέλεια που κυριαρχεί σε κάθε µεταβολή και ροή των πραγµάτων, αλλά και συγχρόνως, για τον άνθρωπο, το ύπατο στοιχείο της πνευµατικής ζωής και απόλυτο µέτρο συµπεριφοράς. Αργότερα, στην πλατωνική «γραµµή», ο Λόγος γίνεται το µέσον επικοινωνίας µε τις αρχέτυπες ουσίες των όντων, δηλαδή τις νοητές µορφές τους, τις Ιδέες. Κατά τους Στωϊκούς δε, Λόγος είναι η διάχυτη σε όλα τα όντα Καθαρή Ουσία του Σύµπαντος, η ταυτόσηµη προς τον Θεό πύρινη Πνοή, η πηγή όλων των ηθικών αξιών (ο Σενέκας υποστηρίζει µάλιστα ότι το Αγαθόν µπορεί να πραγµατωθεί µόνον σε κάτι που είναι λογικό, «Επιστολαί» 124, 13 κ. ε.) τµήµα της οποίας Καθαρής Ουσίας αποτελεί η ανθρώπινη ψυχή ως ο «εν ηµίν Λόγος».

Η ανοχή της βαρβαρικής παρερµηνείας του Λόγου από τον Ιουδαίο Φίλωνα (ο οποίος κατά τον πρώτο αιώνα της Βαρβαρικής Εποχής εκµεταλλεύθηκε πονηρότατα την πολυσηµία της λέξεως, και υπεβίβασε τον Φυσικό Νόµο, Θεό και ορθολογική Αρχή του Κόσµου, σε «εικόνα» ή αποκαλυπτική «σκέψη» του Ιαχωβά, καθώς και σε… «πρωτότοκο Υιό» του), κατέληξε στο να φορτωθεί σχεδόν αµέσως η ανθρωπότητα τον παραλογισµό του τάχα «ενσαρκωθέντος» Λόγου

µε τη µορφή του ραβίνου Τζεσουά, Υιού του Ιαχωβά, που µε τη σειρά του κόστισε την ίδρυση µίας µοχθηρής και ευτελιστικής Θρησκείας και την ασύλληπτη σε µέγεθος χρονικής διάρκειας και θυµάτων γενοκτόνο και εθνοκτόνο εγκληµατική δραστηριότητα ισοπεδώσεως των πάντων και βιαίου συστηµατικού προσηλυτισµού, καθώς κόστισε και ένα τροµακτικό πισωγύρισµα του Πολιτισµού από το οποίο, έκτοτε, ποτέ δεν συνήλθε η ανθρωπότης.

Κρούω λοιπόν για µίαν ακόµη φορά τον κώδωνα του συναγερµού, ότι ∆ΕΝ υπάρχουν αθώες παρερµηνείες στο επίπεδο των νοηµάτων και των ιδεών. Και σταµατώ εδώ γιατί αυτά που κανονικά θα πρέπει να λεχθούν ξεπερνούν κατά πολύ τον ορίζοντα µίας δεκαλέπτου εισηγήσεως.

Προτού κλείσω, θα ήθελα απλώς να τονίσω ότι υπάρχει και µία ακόµη πολύ συγκεκριµένη και συχνή, όσο και επικίνδυνη µορφή παρερµηνείας της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, σκόπιµη από όσο γνωρίζω, και όντως γνωρίζω. Πρόκειται για την περίεργη διόγκωση µικρών τµηµάτων της Εθνικής Κοσµοθεάσεως και Θρησκείας και προβολή τους εν συνεχεία ως το «άπαν» και το «κατ’ εξοχήν έγκυρο και πλήρες περιεχοµένου». Περιθωριακές θρησκευτικές απόψεις και πρακτικές, όπως λ.χ. των Ορφικών, βαπτίζονται «υψηλή» τάχα θρησκευτικότητα και σείονται από επιτηδείους, κυρίως εσωτεριστές Μονοθεϊστές, κατά της πραγµατικής Εθνικής µας Θρησκείας, την οποία οι ίδιοι κύκλοι παρουσιάζουν στα µάτια των χαζών ή απληρόφορητων θυµάτων τους ως τάχα προοριζόµενη µόνο για τους… «αµύητους» (…)

Το ίδιο κόλπο γίνεται, φυσικά, και µε την Φιλοσοφία. Επειδή η Γραµµατεία των Ακαδηµεικών και Περιπατητικών διεσώθη σχεδόν ολόκληρη από τύχη ή επιλογή των εξουσιαστών, βρισκόµαστε εµείς σήµερα υποχρεωµένοι να συζητάµε συνεχώς για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, λες και σε αυτούς ή στους οπαδούς τους εξαντλείται το ζήτηµα «Ελληνική Φιλοσοφία». Μίλησα στην προηγούµενη σηµερινή οµιλία µου για τους Υλοζωϊστές. Το αστείο είναι ότι πατώντας κάποιος εκεί, µόνο κατά παραχώρηση θα µπορούσε να αποδεχθεί ως ανήκοντες στην «καθαρή θέαση» τους εισηγητές της «φαινοµενικότητος» και, µάλιστα, η αποδοχή τους αυτή επ’ ουδενί βεβαίως επιτρέπει να κτίσουµε επάνω τους ολόκληρο οικοδόµηµα, που µάλιστα προτιθέµεθα να ανακηρύξουµε συν τοίς άλλοις το «άπαν» της Εθνικής µας Κοσµοθεάσεως.

Η Παγκόσµια Ιερουσαλήµ, από διαστροφή, ερωτοτροπεί πάντοτε µε τα… «άπαντα». Ας της το χαλάσουµε λοιπόν το σκηνικό. ∆ιαπαντός. Το δικό µας Ωραίο και Αληθές, Αγαθόν και Αιώνιον, απαρτίζεται από απείρως άπειρα ωραία, αληθή, αγαθά και αιώνια τµήµατα. Υπεράγια, αλλά και ταυτοχρόνως εξαιρετικώς οικεία.

Ανάµεσα σε ένα Αβέβαιο Μέλλον και ένα Πνιγµένο στο Ψέµµα Πρόσφατο Παρελθόν.

(∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό “Άρδην”, tεύχος 28, Χειµώνας “2000”)

"Ουκ έστιν αδικούντα.. και ψευδόµενον δύναµιν βεβαίαν κτήσασθαι.. τώι χρόνωι δε φωράτε και περί αυτά καταρρεί" (∆ηµοσθένης, "Ολυνθιακός Β",10)

Η φιλαλήθεια ήταν ένα κατ’εξοχήν απαιτούµενο στην Εθνική (δηλ. προχριστιανική) Ελληνική βιοφιλοσοφία, τόσο για την ηθική όσο και για την λογική της διάσταση. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι αποδεικνύεται πολύ σκληρή για τον κάθε ψεύτη, η ώρα που “τελειώνουν τα ψέµµατα”. Για αυτό, ο κάθε συγκροτηµένος και λογικός άνθρωπος, πόσο µάλλον το κάθε Έθνος, φροντίζει επιµελώς να οικοδοµήσει την ατοµική (ή εθνική του, αντιστοίχως) υπόσταση, απολειστικώς πάνω στην ειλικρίνεια, την διαύγεια και την αλήθεια.

Αγνοώντας λες, αυτή την βασική αρχή, το Νεοελληνικό Κράτος κατέφυγε, µε την ίδρυσή του, στο χονδροειδές ψέµµα για να διατυπώσει µία σταθερή εθνοψυχολογική ταυτότητα για τους υπηκόους του, ωσάν να εστερείτο παντελώς µίας τέτοιας, την ώρα µάλιστα που οικειοθελώς αυτό, είχε λάβει το όνοµα “Ελληνικό”. Και συνέβη η γνωστή τερατογένεση µε πρώτους σπασµούς της την γελοιότητα τού “Έλλην είναι όποιος είναι Ορθόδοξος Χριστιανός” (..). Ενώ κατά τα πρώτα έτη ελευθερίας των νεο-Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό, εκυριαρχούσε λίγο - πολύ η ελληνοκεντρική αντίληψη, την οποία είχε διατυπώσει ο Αδαµάντιος Κοραής, µία αντίληψη που κατεδίκαζε απερίφραστα το οπισθοδροµικό Βυζάντιο και επέµενε ότι η Νέα Ελλάδα έπρεπε να στραφεί σαφώς και ολοκληρωτικώς προς τον Αρχαιοελληνικό Κόσµο εαν ήθελε να µεγαλουργήσει, πολύ συντόµως, αµέσως δηλαδή µετά τους Βαυαρούς, επεκράτησε πλήρως, υπό τις διαταγές της δικτατορευούσης Εκκλησίας, η ακριβώς αντίθετη αντίληψη.

Η αρχή της ιδεολογικής εκτροπής έγινε µε την συντονισµένη έξαρση των λεγοµένων “Βυζαντινών Μελετών” ταυτοχρόνως στη Νεοελλάδα και την θεοκρατική, τσαρική Ρωσία (Granovsky, Vasilievsky κ.λ.π.). Ο πρώτος Νεοέλλην διανοούµενος που ασχολήθηκε σοβαρά µε το λεγόµενο Βυζάντιο, υπήρξε, ο λευκαδίτης Σπυρίδων Ζαµπέλιος το 1857 ("Βυζαντιναί Μελέται"), ο ίδιος άνθρωπος δηλαδή, που πέντε έτη πιο πριν, εν έτει 1852, είχε ΕΦΕΥΡΕΙ τον οξύµωρο όρο "Ελληνοχριστιανισµός", όρο κατεξοχήν υπεύθυνο για τον "µεγαλοϊδεατικό" νανισµό της Νεοελληνικής πολιτισµικής (και όχι µόνον..) υποθέσεως και, στη συνέχεια, ακολούθησαν στο µονοπάτι του "βυζαντινισµού", οι Κ. Παπαρρηγόπουλος, Π. Καλλιγάς και άπειροι άλλοι.

Με την εφεύρεση του “Ελληνοχριστιανισµού”, το τρελλοκοµείο και ψευτοκοµείο άνοιξαν τις πύλες και επληµµύρισε η Νεοελλάδα από παραλογισµό και ψέµµατα. Η κουτοπόνηρη και διαστρεβλωτική µυθολογία περί.. "Κρυφού Σχολειού" (όπου το.. “Ψαλτήρι” και το.. “Οκτωήχι” ανεβαπτίσθησαν σε.. Παιδεία και µάλιστα.. Ελληνική) έγινε, µαγικώι τώι τρόπωι, ιστορικό γεγονός, άξιο µάλιστα αναµεταδόσεως στις επόµενες γενεές. Μία λογοτεχνική ροµαντική αφήγηση του Γάλλου φιλέλληνος Puqueville, µετετράπη επίσης σε ιστορικό γεγονός, και η απολύτως εχθρική προς την Επανάσταση του 21 και τουρκόδουλη Εκκλησία σε.. ευλογήσασα τον αγώνα και υψώσασα τα λάβαρά του. Έκτοτε, δεκαετίες επί δεκαετιών, η Νεοελλάδα και η Ρωµιοσύνη που την εξουσιάζει, έµαθαν να ζουν µε το ψέµµα, να κτίζουν εφησυχασµένα πάνω στον αέρα και, φυσικά, να µισούν θανασίµως κάθε τι που απειλεί ή µοιάζει να απειλεί αυτή την µοναρχία του Ψεύδους. Επιµελώς και εναγωνίως, ακόµη και στους προσφάτους καιρούς της νεο-ορθοδόξου “χιλιοστής επιθεσεως”, εσκέπαζαν µε κάθε τρόπο την ιστορική αλήθεια και την ασυµβατότητα Ελληνισµού και Χριστιανισµού και καλώς εκρατούσε ο χορός, µέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν κάποιοι γενναίοι άνθρωποι εβγήκαν και εφώναξαν όσο πιο δυνατά ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, ότι όχι απλώς ο Χριστιανισµός δεν έχει ουδεµία σχέση µε τον πραγµατικό Ελληνισµό, αλλά, αντιθέτως, αποτελεί θανάσιµο εχθρό του τελευταίου και αποκλείει και την απλή µόνον ύπαρξή του. Το ψέµµα περί ειρηνικής τάχα προσχωρήσεως του Ελληνικού Εθνους στην Ιουδαϊκή σχισµατική αίρεση του Χριστιανισµού, έγινε θρύψαλλα και το σύστηµα αποβλακώσεως και εξουσιασµού αυτής της χώρας έµεινε αµήχανο µέσα στην συνειδητοποίηση ότι δεν ήταν πολύ ευφυές να ελπίζει σε εσαεί αντοχή του ψέµµατος σε µία δύσκολη εποχή, όπως ο νύν καιρός της υπερταχύνσεως και απελευθερώσεως των πληροφοριών.

Είναι δεδοµένη, λοιπόν, µία απέραντη αγωνία των κρατούντων µπροστά στη διαπίστωση ότι έχει οριστικώς ξεπερασθεί η εποχή που προσπαθούσαν να κρατήσουν ακίνητα τα πάντα για να κρατήσουν εν ζωή κάτι που έχει προ πολλού πεθάνει. Είναι γνωστό στον προσεκτικό παρατηρητή της κοινωνικής, και όχι µόνον, Ιστορίας, ότι η εξέλιξη των κοινωνιών συµβαίνει µέσα από την εκτίναξη, επάνω από τα εκάστοτε µέσα µεγέθη τους, διαφόρων προσωπικοτήτων ή κοινωνικών δυνάµεων, που, µε την, εντός ολίγου, επικράτηση ή κοινή αποδοχή των θέσεών τους, τραβούν προς τα επάνω ολόκληρη την κοινωνία µέσα στην οποία δρουν. Από συστάσεως του Νεοελληνικού Κράτους, αυτό που βλέπει ο αντικειµενικός και αποστασιοποιηθείς παρατηρητής είναι, ότι η συγκεκριµένη κοινωνία την οποία αυτό διαµορφώνει (και επίσης διαµορφώνεται µε τη σειρά του από αυτή) εξοντώνει συστηµατικώς όλες τις δυνάµεις που αντιπροσωπεύουν και την ελάχιστη ακόµη πιθανότητα να παρασυρθεί προς τα άνω αυτή η κοινωνία, προς έναν στοιχειώδη εξανθρωπισµό της. Η νεοελληνική κοινωνία, υπήρξε µέχρι σήµερα µία κοινωνία που αυτοκαταδικάζεται στο να επιστρέφει διαρκώς στο µηδέν, ασχέτως αν κινείται επάνω σε ηµίονο ή τρέχει µέσα σε ΒMW µε αναµµένους τους προβολείς

“ενάντια στον µπροστινό”, ασκεί το άθληµα του.. clubbing και διαθέτει επί συνόλου 10 εκατοµµυρίων ανθρώπων 5,5 εκατοµµύρια “κινητά”.

Αυτή η “µοντέρνα” γελοία νύν κοινωνία των υποκριτών, των απατεώνων, των αµοραλιστών, των χαµερπών και εκπορνευθέντων σε όλα τα επίπεδα της προσωπικής και συλλογικής ζωής, είναι ωστόσο που, µε νύχια και δόντια, υπερασπίζεται όπως και η κάθε προγονική της από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, την ίδια ακινησία και πνευµατική κλειστότητα. Υπερασπίζεται το έκτρωµα του Βυζαντινισµού, ό,τι χειρότερο παρήγαγε δηλαδή, η περιβόητη σκοτεινή περίοδος που όλοι γνωρίζουµε ως Μεσαίωνα. Υπερασπίζεται την ιδιαίτερη πλευρά εκείνης της εποχής, η οποία, παρά το ό,τι µοιράσθηκε µε την “δυτική” εκδοχή της την ίδια βαρβαρότητα, αγροικία και αθλιότητα, δεν κατόρθωσε ποτέ της να αναδείξει τουλάχιστον την πολεµική αρετή της Ιπποσύνης (το 1040, χρειάζεται η βοήθεια των Βίκινγκς του Harald Haardrade για να σωθεί η Αθήνα), περιοριζόµενη απλώς, κατά την “κορύφωση” µάλιστα της “ποιότητός” της, στην παθολογική επίδίωξη των εκατοντάδων χιλιάδων µοναχών της να δούν το.. “Άκτιστο Φώς” (..). Υπερασπίζεται εν τέλει, αυτό που “στοίχειωσε” και εχρησιµοποίησε το Βυζάντιο, αλλά και το οδήγησε στον αφανισµό του, υπερασπίζεται, εν τέλει, αυτό που επέζησε προκλητικώς του πολύ αδόξου θανάτου του δουλικού του: την Ορθοδοξία, την πιο απόλυτη και δύσκαµπτη δηλαδή αίρεση της ιουδαϊκής σχισµατικής αιρέσεως που αποκαλείται Χριστιανισµός.

Είναι τραγικό, αλλά αιώνες πλέον µετά την περίφηµη “Ελληνική Νοµαρχία” (1806), τα λόγια του ανωνύµου συγγραφέως της παραµένουν επίκαιρα, περισσότερο ίσως παρά ποτέ: “δύο είναι τα αίτια, ώ ακριβοί µου Έλληνες, οπού µέχρι σήµερον µας φυλάττουσιν δεδεµένους εις τας αλύσους της τυραννίας: είναι το αµαθές ιερατείον και η απουσία των αρίστων συµπολιτών". Η ακινησία αυτή της Νεοελληνικής κοινωνίας, θαυµαστή αφού εδώ και δύο αιώνες, µπορεί και αναδεικνύει επίκαιρη µία φράση που αγωνιά εν έτει 1806 για αλλαγή, φθάνει ωστόσο στο τέλος της, υπό το φάσµα της Ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως που δεν αφήνει ούτε τα ελάχιστα περιθώρια για διαιώνιση της ακινησίας και απάτης. Οι Ρωµιοί, καλούνται λοιπόν να βγουν από τον λήθαργο και αυτισµό στον οποίο τους έχει καταδικάσει η γνωστή τυραννική πνευµατική Αρχή και να αντιµετωπίσουν την αµείλικτη πραγµατικότητα που απειλεί να τους εξαφανίσει σαν κονιορτό κάτω από άγριο άνεµο.

Για όσους έχουµε την απαιτούµενη διαύγεια πνεύµατος, είναι πασιφανές, ότι δεν θα µπορεί για πολύ ακόµη να ακροβατεί ο Νεοέλληνας, µε το ένα πόδι στη λέµβο της Βυζαντινορθοδοξίας και µε το άλλο σε εκείνη της Ελληνικής Εθνικής Παραδόσεως και πολύ σύντοµα θα κληθεί να επιλέξει µε ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει. Θα κληθεί να διαλέξει ανάµεσα στον ανατολίτη Ρωµιό και τον ευρωπαίο (µε την αρχαία έννοια) Έλληνα. Με όποιο κόστος συναισθήµατος και όποιο πολιτισµικό σοκ απαιτηθεί. ∆ιαφορετικώς

θα σβήσει µαζί µε αυτό που τώρα εκπροσωπεί. Όχι βεβαίως µαζί τον Εθνικό Ελληνισµό, που ούτως ή άλλως έγινε αθάνατος µέσα από τις πυρές των χριστιανών και θα είναι διαθέσιµος στους αιώνες των αιώνων σε όσους αυτοβούλως στρέφονται προς αυτόν, αλλά µαζί µε την µίζερη, ζηλόφθονα, εσωστρεφή και “ησυχαστική” Ρωµιοσύνη, η οποία µπορεί να επιζεί µόνον µέσα από ψέµµατα, ταυτολογίες και σαθρά ιδεολογήµατα.

Υπάρχουν βεβαίως και οι υστερικές κραυγές κατά της λεγοµένης “Παγκοσµιοποιήσεως”, οι οποίες τελευταίως χρησιµοποιούνται, έως βαθµού υπερβολής µάλιστα, ως αντίδοτο µάλλον στην διαπίστωση ότι τα ψέµµατα έχουν τελειώσει. Υστερικές και υποκριτικές κραυγές. Γιατί απαιτεί µεγάλο θράσος να οµιλούν κατά της νύν επιχειρουµένης εσχάτης “Παγκοσµιοποιήσεως”, εκείνοι που προ πολλού προεκάλεσαν την πραγµατική Παγκοσµιοποίηση, µε την επί αιώνες πλήρη καταστροφή της Εθνοσφαίρας του πλανήτη, την εξαφάνιση των Εθνικών Θρησκειών, βιοηθικών συστηµάτων και Παραδόσεων, στο όνοµα του ραβίνου Τζεσουά ή του προφήτη Μωχάµεντ.

Κατανοώντας την σαφή απελπισία της Ρωµιοσύνης, αλλά, όπως µας διδάσκουν οι µεγάλοι Στωϊκοί µας φιλόσοφοι, ελάχιστα λυπούµενοι για την λογική κατάληξη του απατεωνίστικου δρόµου που η ίδια επέλεξε εδώ και δύο περίπου αιώνες, εµείς οι λιγοστοί εµµένοντες και επιµένοντες Έλληνες τής απλώνουµε χείρα, υπό όρους βεβαίως, βοηθείας. Οι όροι αυτοί είναι οι ελάχιστοι δυνατοί για µία στοιχειώδη µεταξύ µας συζήτηση: η αναγνώριση δηλαδή του δικαιώµατος υπάρξεως των κατά τα πάτρια Ελλήνων και ο πλήρης και ανενδοίαστος σεβασµός της µνήµης των πραγµατικών προγόνων µας, των αβάπτιστων και απροσκύνητων προγόνων µας. Όταν αυτό γίνει, είµαστε πρόθυµοι να βοηθήσουµε τους Ρωµιούς να µη σβήσουν αδόξως µέσα στις νέες κοινωνίες που, θέλουµε δεν θέλουµε, έρχονται µε βήµα υπερταχύ.

Ως Έλληνες εξ Ελλήνων, εµείς έχουµε το ανάστηµα, έχουµε επίσης τις θέσεις και τις συνταγές. Μόνο που δεν είµαστε ιεραπόστολοι και µισούµε την αντίληψη, ότι πρέπει να τρέχεις συνεχώς και πιεστικώς προς τους άλλους για να σε ακούσουν. Είµαστε αυτό που είµαστε και αφήνουµε στους άλλους την αποκλειστική ευθύνη για το αν θα πεισθούν ή όχι από την βάση των προτεινοµένων µας. Οµοίως έπρατταν άλλωστε και οι Εθνικοί Θεοί µας. Η Θεά Αθηνά, απευθυνόµενη στον Αχιλλέα απλώς λέει: “έρχοµαι από τον Όλυµπο, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ άκουσέ µε..”

Το πραγµατικό πρόσωπο των ρασοφόρων κατά την ζοφερή Οθωµανοκρατία.

Το ότι ο νικητής γράφει κατά κανόνα την Ιστορία ίσως είναι εν πολλοίς γνωστό και άρα κάπου λογικά (αν και µετά βίας) «αποδεκτό», εκείνο όµως που δεν µπορεί κάποιος να καταπιεί εύκολα είναι το να βασίζει ο νικητής αυτός στην από τον ίδιο πλαστογραφία της αλήθειας τις όποιες θρασείς απαιτήσεις του για τωρινή και µελλοντική καταδυνάστευση των ζωών µας. Το κατ’ εξοχήν παράδειγµα µίας τέτοιας θρασύτητας είναι για την εδώ και 22 αιώνες κατακτηµένη χώρα µας ο γνωστός εσµός των ρασοφόρων και των πολυώνυµων συνεργατών και υπηρετών τους που δίχως την παραµικρή ντροπή έρχονται να παρουσιάσουν σαν τάχα… εθνοφελή (!!!) την σαφώς αντεθνική, προδοτική, αντιανθρώπινη και παρασιτική δραστηριότητά τους σε όλες τις περιόδους της µεταχριστιανικής Ιστορίας του έθνους των Ελλήνων και κυρίως κατά την λεγόµενη «Τουρκοκρατία» ή, επί το ορθώτερον, Οθωµανοκρατία.

∆εν θα καταναλώσουµε εδώ µεγάλο χώρο για να αντικρούσουµε αυτό το χυδαίο όσο και επικίνδυνο εθνικά ψέµα, καθώς οι στηµένες «αλήθειες» των κατακτητών του τόπου µας είναι τόσο διάτρητες που καταρρέουν αµέσως µετά την παράθεση 2 - 3 µόνον στοιχείων όπως λ.χ. οι γνωστές αρλούµπες περί… «Κρυφού Σχολειού» (βασισµένη ιστορικά επάνω σε µία… ζωγραφιά ενός υπέρ το δέον θρήσκου καλλιτέχνη και σε ένα ροµαντικό… ποίηµα του δευτέρου ηµίσεως του 19ου αιώνος !), περί… ευλογίας του λάβαρου της εθνεγερσίας από τον αντιδραστικό, φιλήδονο και υπερόπτη ρασοφόρο Π. Π. Γερµανό (βασισµένη και αυτή µόνον σε ένα ροµαντικό διήγηµα Γάλλου λογοτέχνη) κ.ο.κ. Απλώς, «όλως παραδόξως», σε αυτόν τον τόπο κανείς από εκείνους που πρέπει να µιλάνε αφού παριστάνουν τους εθνικούς «πνευµατικούς ταγούς», δεν δείχνει πρόθυµος να ξεµπροστιάσει την αηδιαστική ιστορική απάτη, πράγµα που αποδεικνύει την κατά κυριολεξία ψυχολογική και όχι µόνον τροµοκρατία των θεοκρατών στους πολυπληθείς σκλάβους της.

Ο τόπος µας επιπροσθέτως έχει δε την ιδιορρυθµία να φιλοξενεί εκτός από κατά δήλωση και κατά φαντασία «δηµοκράτες» και «διανοούµενους», πάµπολλους επίσης κατά δήλωση και κατά φαντασία «κοµµουνιστές», κατά δήλωση και κατά φαντασία «αναρχικούς» και κατά δήλωση και κατά φαντασία «άθεους», που αντί να πράττουν αυτό που στοιχειωδώς πράττουν οι ανά τον κόσµο κανονικοί αντίστοιχοί τους, αυτοί κατεξοχήν γλύφουν και ξαναγλύφουν µε πάσαν υποτακτικότητα και χαµέρπεια την απαράδεκτη και ασύδοτη σε όλα τα επίπεδα βυζαντινή θεοκρατία. Ίσως στο πηχτό σκοτάδι των θεοκρατών αισθάνονται περισσότερο οικεία από όσο στο φως του Ελληνικού Πολιτισµού που όντως τροµάζει τους ασήµαντους (ο δικός τους Ιωάννης ο κατ’ ευφηµισµόν «Χρυσόστοµος», είχε άλλωστε απερίφραστα παραδεχθεί πως «όσο πιο βάρβαρο φαίνεται ένα έθνος και της Ελληνικής απέχει παιδείας τόσο λαµπρότερα φαίνονται τα ηµέτερα», Εις Ιωάννην 59. 31. 33)

Εµµένοντας ωστόσο στην διατύπωσή µας ότι οι στηµένες «αλήθειες» των κατακτητών του τόπου µας είναι τόσο διάτρητες που

καταρρέουν αµέσως µετά την παράθεση 2 - 3 µόνον στοιχείων, θα περιορισθούµε εδώ για το αναγκαίο ξεβράκωµα των εθνο-απατεώνων και εθνο-προδοτών να µεταφέρουµε απλώς (από το τεκµηριωµένο πολύτοµο ιστορικό έργο του Τάκη Α. Σταµατόπουλου «Ο Εσωτερικός Αγώνας», εκδόσεις «Κάλβος», Αθήνα 1979) κάποια ελάχιστα αλλά συντριπτικά δεδοµένα για την πραγµατική συµπεριφορά τους έναντι του υπόδουλου στους Οθωµανούς συνεργάτες τους Ελληνισµού.

Κοινό µυστικό αποτελεί λοιπόν το γεγονός ότι οι ρασοφόροι καταπίεζαν αγρίως τους Έλληνες από κοινού µε τους Τούρκους και τους κοτζαµπάσηδες (τους «χριστιανούς πασάδες» όπως του αποκαλούσε ο λαός) και επέβαλαν άγρια φορολογία. Ο κάθε χριστιανός ήταν υποχρεωµένος να δίνει το 1/3 του εισοδήµατός του (!) στην Εκκλησία, η δε κατοχή άνω του 1/3 περίπου της υποδουλωµένης γης από το Πατριαρχείο και τα µοναστήρια, είχε µετατρέψει κατ’ ουσία τους περισσότερους Έλληνες σε δουλοπάροικους αυτών των, για να χρησιµοποιήσουµε τον όρο του επαναστάτη της Άνδρου ∆ηµήτρη Μπαλή, «τουρκαρχόντων». Χαρακτηριστικό είναι ότι 32 από τα 68 χωριά της Χίου ανήκαν στην Εκκλησία και οι σκληρά εργαζόµενοι κάτοικοί τους συντηρούσαν µε τον ιδρώτα τους 300 µοναστήρια και 700 εκκλησίες και παρεκκλήσια (και δεν είναι διόλου τυχαίο βεβαίως το ότι ο εκεί µητροπολίτης και οι κοτζαµπάσηδες, όταν τον Μάρτιο του 1822 έφθασαν στο νησί οι επαναστατηµένοι Σαµιώτες είχαν κρυµµένους στα σπίτια τους Τούρκους και µαζί πυροβολούσαν τους αγωνιστές της εθνικής ελευθερίας):

«… την αυτήν (µε τους κοτζαµπάσηδες) τυραννίαν ήσκει επί του πληθυσµού και ο κλήρος, εισπράττων υπέρ της εκκλησίας βαρέως και κακοτρόπως εγγείους και άλλους φόρους…» (παραποµπή του Σταµατόπουλου στο Ραπτάρχη, 61)

όπου αυτό το «βαρέως και κακοτρόπως» σήµαινε πολύ χειρότερα πράγµατα από όσο οι δύο λέξεις κάπως κοµψά υποδηλώνουν. Το ξυλοκόπηµα και ο φάλαγγας ήταν στην ηµερήσια διάταξη, ενώ οι επίγειοι «εκπρόσωποι» του Υιού του Ιαχωβά δεν είχαν ενδοιασµό να χρησιµοποιήσουν και κάθε είδους άλλη ψυχική τροµοκρατία, όπως η συνεχής απειλή του αφορισµού και ο ωµός εκβιασµός, αφού, ως γνωστόν, ασκούσαν συν τοις άλλοις ΚΑΙ την δικαστική εξουσία !

Αυτή η άγρια ληστεία θεωρείτο βεβαίως «τακτική» ή «κανονική» ή «χρονιάτικη», διότι η τροµερή αλήθεια είναι πως υπήρχαν συχνά - πυκνά και «έκτακτες» τέτοιες. Στην «κανονική» φορολογία, προστίθεντο απανωτές «αρπαχτές» των ρασοφόρων, όπως τα περιβόητα «εµβατίκια», «φιλότιµα», «ζητείαι», «συνοικέσια», «δίσκοι», «λειτουργικά», «παρρησίαι»,

«προθέσεις», «ψυχοµερίδια» και άλλα ανάλογα, που επιπροσθέτως συµπληρώνονταν συχνά από τις λεγόµενες «απανταχούσες» για έκτακτη οικονοµική ενίσχυση («παραµυθία των χρεών» κατά την παπαδίστικη ορολογία) των δεσποτάδων και των λοιπών στελεχών του µαύρου εσµού. Στην σελίδα 151 του Α τόµου του έργου του Σταµατόπουλου, διαβάζουµε καθαρά:

«…τους φόρους αυτούς, τους εισέπρατταν τακτικά χωρίς να χαρίζουν ούτε έναν παρά και στην ανάγκη µεταχειρίζονταν και βία».

Ο ίδιος λίγο παρακάτω (σελ. 155), γράφει πως «οι χωρικοί που καταληστεύονταν, φυσικά διαµαρτύρονταν και ακολουθούσαν προστριβές και στάσεις. Και οι δεσποτάδες για να τους πειθαναγκάσουν και να εισπράξουν τα χρήµατα… εζήταγαν την ενίσχυση των πασάδων, πράγµα που φανερώνει τον δεσµό της τουρκικής και εκκλησιαστικής ολιγαρχίας» ενώ ο ανώνυµος συγγραφέας της «Ελληνικής Νοµαρχίας» αγανακτεί µε τους εκατό χιλιάδες «και ίσως περισσότερους µαυροφορεµένους» που «ζώσιν αργοί και τρέφονται από τους ιδρώτας των ταλαιπώρων και πτωχών Ελλήνων». Ο δε ξένος περιηγητής Μπερτόλδυ υπογραµµίζει:

«…ουδεµία απάτη, ουδείς λόγος, ουδεµία δεισιδαιµονία, ουδείς ερεθισµός υπάρχει άγνωστος εις αυτούς… βραδυκίνητοι, φίλαυτοι, δόλιοι, πραγµατικές βδέλλες, εκµυζούν το αίµα του λαού».

Η ληστεία της Εκκλησίας κατά των υπόδουλων ραγιάδων υπήρξε άλλωστε και η αιτία για την δυναµική απάντηση των υπό τον Καπετάν Γιώργα Κοσµά κλεφτών του Μωριά, το έτος 1805, που ωστόσο προκάλεσε τον αναθεµατισµό τους από τον Πατριάρχη και την εν συνεχεία εξόντωσή τους µε την συνεργεία των ίδιων των αποβλακωµένων χριστιανών που έβαζαν τον αφορισµό επάνω και από τις οικογένειές τους και παρέδιδαν οι ίδιοι τους συγγενείς τους στους Τούρκους αν δεν ενώνονταν κιόλας µαζί τους στα αποσπάσµατα εξόντωσης των κλεφτών. Όταν ο Γιώργας απήγαγε, εξευτέλισε και έκλεισε σε µία στέρνα τον εκ Γαργαλιάνων πρωτοσύγκελλο Ανδριανόπουλο που είχε βγει στην γύρα για να εισπράξει από τους ραγιάδες τα βαρύτατα «εκκλησιαστικά δικαιώµατα», η Εκκλησία κατέφυγε στους Τούρκους και παράλληλα ξεσήκωσε τους Ρωµιούς κατά των «αφορισµένων» (από 12 δεσποτάδες µάλιστα !) επαναστατών. Ο Σταµατόπουλος γράφει σχετικά µ’ αυτόν τον τόσο άδικο «χαλασµό της κλεφτουριάς του Μωριά» τον χειµώνα του 1806 που κόστισε την ζωή σε 3 έως 5 χιλιάδες ψυχωµένους Έλληνες άνδρες αλλά και τον θάνατο στους Αιµιαλούς (από τις σφαίρες των χριστιανών κατοίκων της ∆ηµητσάνας έπειτα από προδοσία καλογέρων) του ίδιου του Καπετάν Γιώργα και του Γιάννη Κολοκοτρώνη (αδελφού του Θόδωρου Κολοκοτρώνη που στο παρά πέντε της σφαγής είχε κατορθώσει να διαφύγει µε 4 συντρόφους του), των οποίων τα κοµµένα κεφάλια περιέφεραν επί εβδοµάδες οι δολοφόνοι τους στο Ζυγοβίτσι, την ∆ηµητσάνα και την Τρίπολη:

«Οι δεσποτάδες και οι κοτζαµπάσηδες συµβούλεψαν τους Τούρκους να λάβει µέρος στην εκστρατεία και ο ίδιος ο λαός… Τούρκοι, Ρωµιοί, προεστοί και δεσποτάδες κι όλος ο ντουνιάς να βγούνε µαζί να κυνηγήσουνε τους κλέφτες…».

Υπό αυτά τα δεδοµένα, γίνεται βεβαίως ευκόλως κατανοητό το γιατί οι ρασοφόροι εξαρχής στάθηκαν εχθρικοί απέναντι στην όποια προσπάθεια εθνικής απελευθέρωσης. Μη θέλοντας να διακινδυνεύσει αυτή η τροµακτική ασυδοσία τους, ιδίως υπό την απειλή των αντικληρικαλιστικών και γιακωβίνικων ιδεών που τότε κυριαρχούσαν στους επαναστατικούς κύκλους της Ευρώπης, οι πονηροί ρασοφόροι εκτός του ότι κατεδίωκαν συλλήβδην ως «άθεο» όποιον χρησιµοποιούσε απλώς την λέξη «Ελευθερία» (βλ. σχετική αναφορά στην «Ελληνική Νοµαρχία»), συνιστούσαν στους αγράµµατους πιστούς πάντα τυφλή πίστη στον Χριστό και υποταγή στον Σουλτάνο, συχνά µάλιστα µε απίθανα θρασείς παραινέσεις όπως η παρακάτω που διασώζεται στην «Ελληνική Νοµαρχία» (172):

«Ο Θεός αδελφοί, µας έδωσεν την τυραννίαν εξ αµαρτιών µας, και πρέπει, αδελφοί, να την υποφέρωµεν µε καλήν καρδίαν και χωρίς γογγυσµόν και να ευχαριστηθώµεν εις ό,τι κάµνει ο Θεός» (…)

Αφού υπενθυµίσουµε το απίστευτο ανθελληνικό αίσχος των ρασοφόρων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που ακόµη και εν έτει 1828, όταν πια δηλαδή η Επανάσταση είχε τελειώσει και η Ελλάδα είχε κανονικό κυβερνήτη, έστειλαν στον Πόρο 4 µητροπολίτες και τον Μεγάλο Πρωτοσύγκελλο των Πατριαρχείων για να συστήσουν µε διάφορες απειλές… υποταγή στον Σουλτάνο (!), θα σταµατήσουµε εδώ, τηρώντας την υπόσχεσή µας να παρουσιάσουµε ελάχιστα στοιχεία ικανά όµως να γκρεµίσουν συθέµελα τις ιστορικές απατεωνιές των εθνο-προδοτών που έχουν και από πάνω το θράσος να µας ζητούν… ευγνωµοσύνη γιατί τάχα µας… έσωσαν. «Από τι;» θα τους ρωτήσουµε εµείς. Αυτήν την καταραµένη την ερώτηση που οι εξωνηµένοι και χαµερπείς «αρµόδιοι» δεν τολµούν αποδεδειγµένα πια να τους την κάνουν για να µπουν κάποτε τα πράγµατα στην πραγµατική θέση τους.

Εθνικό είναι µόνον ό,τι είναι αληθινό. Τίποτε άλλο. Και για δαύτους η αλήθεια είναι γενικότερα καταδικαστική, αν όχι κάτι χειρότερο. ∆εν θα πάµε σε µεγάλα βάθη χρόνου για να θυµίσουµε τα κρεουργεία της Σκυθοπόλεως, τις απανθρακωθείσες βιβλιοθήκες µας, τους κατεστραµµένους µας Ναούς, τα βεβηλωθέντα αγάλµατά µας και τους σφαγµένους ή καµένους φιλοσόφους, ιερείς και αξιωµατούχους µας. Θα µείνουµε εκουσίως και γαληνίως στην χρονική ζώνη που εδώ εξετάσαµε και θα αρκεσθούµε στην µαρτυρία του περιηγητή Gell που τονίζει ότι οι υπόδουλοι Έλληνες αναµεταξύ των έλεγαν ότι οι ρασοφόροι αποτελούσαν την πρώτη πληγή, οι κοτζαµπάσηδες την δεύτερη και οι Τούρκοι την τελευταία (!).

Καλό θα ήταν λοιπόν, όσο γίνεται νωρίτερα µάλιστα, να βγουν επισήµως και να ζητήσουν ταπεινά, όπως άλλωστε διδάσκουν για τους… άλλους, συγχώρεση από το Ελληνικό Έθνος για τα µακροχρόνια και αµέτρητα εγκλήµατά τους εναντίον του, αποδεικνύοντάς το φυσικά και εµπράκτως, παύοντας δηλαδή εφεξής κάθε επίθεση κατά του Εθνισµού µας. Γιατί οι καιροί είναι εξαιρετικά αµείλικτοι πλέον για τα κάθε είδους ψέµατα και αύριο - µεθαύριο, καθώς τίποτε δεν τους εγγυάται ότι εσαεί σε τούτον τον τόπο θα µπορούν να έχουν στην διάθεσή τους εξωνηµένους και τιποτένιους Ρωµιούς να τους γλύφουν, να τους υπηρετούν και πολλαπλώς να τους χαϊδεύουν, κάποιες επόµενες γενεές Νεοελλήνων που δεν θα µαστίζονται από άγνοια και ασυνειδησία, σίγουρα θα τους πάρουν µε τις πέτρες.

ΠΕΡΙ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ

(Πρωτοδηµοσιεύθηκε δίκην παραρτήµατος στο βιβλίο "Επίτοµος Ιστορία των Σπαρτιατών")

Χρησιµοποιώ πολύ συχνά την λέξη «απατεών» όχι από… επιείκια, αλλά γιατί, δυστυχώς, η εξαιρετικώς πλούσια Ελληνική γλώσσα δεν διαθέτει άλλην, βαρυτέρα, για να περιγράψει ορθώς τους ηγέτες ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσµίου Καθεστώτος, οι οποίοι εδώ και αιώνες συντηρούν την Αυτού Αθλιότητά Του επάνω στο ψεύδος, την παραπληροφόρηση, την χυδαία απάτη, αλλά και την κατασυκοφάντηση κάθε τι του ανωτέρου, µε την παλαβή ελπίδα ν’ αποκτήσει έτσι κάποια αξία το αµετακλήτως ασήµαντο και κάποια σοβαρότητα το πασιφανώς γελοίο.

Στα πλαίσια της τακτικής αυτής, εδώ και αιώνες, ο Χριστιανισµός και τα λοιπά παρακλάδια της Θρησκείας της Ερήµου και της ερηµώσεως, έχοντας «πλήρη συνείδηση της ύποπτης καταγωγής τους», όπως ορθώς έγραψε προ ετών ο συγγραφέας Μάριος Βερέττας, αλλά, κυρίως και της σαφούς κατωτερότητός τους απέναντι στον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισµό και στην Κοσµοθέαση που τον εδηµιούργησε, καταφεύγουν σ’ έναν απίθανο σωρό ψευδών και συκοφαντιών κατά του τελευταίου, που δείγµατά τους, λίγο πολύ, όλοι γευόµαστε σε καθηµερινή σχεδόν βάση. Κάθε φορά που κάποιος θα εκθειάσει, έστω και στο ελάχιστο, τον Ελληνικό Εθνικό Πολιτισµό, έρχεται αντιµέτωπος µε τον γνωστό οχετό αηδιαστικών ψεµµάτων κατά των προγόνων µας, που είναι περιττό να τ’ απαριθµήσουµε εδώ, στο µέτρο που όλα έχουν άλλωστε πολλαπλώς «ξετιναχθεί» τόσο από εµένα όσο και από άλλους Έλληνες ή φιλέλληνες ερευνητές. Η κάθε πλευρά άλλωστε, µάχεται αποκλειστικώς µε ό,τι οι εκπρόσωποί της έχουν µέσα στην ψυχή τους. Εµείς µε το φώς, την αλήθεια και την ανωτερότητα, αυτοί µε το σκοτάδι, το ψεύδος και την κοπριά.

Επειδή εκείνο που έχουµε µέσα στο κεφάλι µας, καλώς ή κακώς παράγει και συµπεριφορές, όλοι οι ηγέτες, ηγετίσκοι, υπηρέτες και απλά δουλικά του Παγκοσµίου Καθεστώτος, δεν µπορούν ν’ αποφύγουν το να κινηθούν υποχρεωτικώς µε γνώµονα την ψευτιά και την απατεωνιά. Ένα χαρακτηριστικό δείγµα τέτοιου όντος και τέτοιας συµπεριφοράς, αποτελεί ο γνωστός ρασοφόρος Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος, προφανώς φέρων βαρέως το «κάζο» που έπαθε εν έτει 1997 σε µία ηµερίδα στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, όταν απέναντι στον δικό µου συγκροτηµένο και τεκµηριωµένο, δηλαδή Ελληνικό, λόγο, εκείνος εµπουρδολογούσε πιστεύοντας ανοήτως ότι δεν θα εκδοθούν πρακτικά, «εκτύπησε» προ καιρού µε µέθοδο που ταιριάζει απολύτως σ’ αυτό που έχει επαγγελµατικώς µάλιστα ταχθεί να εξυπηρετεί και να υπερασπίζεται.

Στο βιβλίο του λοιπόν «Παγανιστικός Ελληνισµός ή Ελληνορθοδοξία ;», αλλά και προφορικώς από όσο καλώς γνωρίζω, ο εν λόγω ρασοφόρος ισχυρίζεται (σελ 129) ότι η γραφή µου και οι µελέτες µου είναι… τάχα αντιεπιστηµονικές και αποτελούν… άκριτη µεταφορά στοιχείων ξένων συγγραφέων, ως «απόδειξη» δε του… πόσο αστοιχείωτος τυγχάνω (…), λέει ότι στο γνωστό και σαρωτικό βιβλίο µου «Ες Έδαφος Φέρειν…» (και ουχί… «Γκρεµίστε τους» όπως λανθασµένα το αναφέρει ο κακοµοίρης που προφανώς δεν ξέρει ούτε καν περί τίνος οµιλεί) γράφω... Aphaca, Mambre, Phoenice, Καρθάγη, Πένθηκτο Συµβούλιο, αντί Άφακα, Μάµβρη (ελληνικά η Μαµβρή), Φοινίκη, Καρχηδών και Πανθέκτη Οικουµενική Σύνοδος αντιστοίχως, πράγµα που ωστόσο (scripta manent άλλωστε!) δεν συνέβη ποτέ.

Αναρωτιέται κανείς λοιπόν δικαιολογηµένως, τι διεδραµατίζετο άραγε στο «σοφό» µυαλό τού ως άνω κυρίου; ∆εν ήξερε ότι αναφερόµενος σε γραπτά κείµενα θ’ απεδεικνύετο απατεών στην πρώτη απλή ανάγνωση των βιβλίων µου, ή τόσο πολύ πια θεωρεί ηλιθίους τους πιστούς και τους αναγνώστες του, θεωρώντας ότι θα καταπιούν ακρίτως τις άθλιες συκοφαντίες του;

Αυτό λοιπόν είναι το επίπεδο και το ήθος του απίθανου αυτού ρασοφόρου που µάλιστα σιτίζεται µε τα δικά µας χρήµατα, παριστάνοντας και τον «επιστήµονα» «πανεπιστηµιακό» (δεν είναι ο µόνος άλλωστε). Και δεν θα το έλεγα το τελευταίο, εάν προσφάτως δεν είχε προκύψει το νεοφανές να εµφανίζει απεγνωσµένως το ηθικώς και ιστορικώς χρεωκοπηµένο πλέον ηµεδαπό τµήµα του Καθεστώτος, διαφόρους τέτοιου επιπέδου «επιστήµονες», µήπως και δοθεί κάποια «εγκυρότης» στ’ ασυνάρτητα ρεκάσµατά του ή στα χυδαία ψεύδη του. Όσο όµως κι αν κουνάνε εναγωνίως την αστεία σηµαιούλα της δοτής επιστηµοσύνης όλοι αυτοί οι απίθανοι κύριοι, θα ήθελα να τους πώ «φιλικώς», έχοντας και ο ίδιος πανεπιστηµιακή µόρφωση, ότι όχι µόνο µαταιοπονούν, αλλά κινδυνεύουν επίσης ν’ απαξιώσουν πλήρως µε όλη αυτή την αθλιότητά τους την κανονική επιστηµονική ιδιότητα, πράγµα που, φυσικά εγώ δεν τους το επιτρέπω, όπως, υποθέτω, και κανείς άλλος που διαθέτει πανεπιστηµιακή µόρφωση.

Ας αναλογισθούν άλλωστε, ότι αν η πανεπιστηµιακή ιδιότης, πόσο µάλλον η δοτή εκείνη, αρκούσε από µόνη της για να ληφθούν ακρίτως στα σοβαρά όλα όσα εκστοµίζονται ή γράφονται, τότε θα ‘πρεπε, πρωτίστως, να ληφθεί στα σοβαρά και η γνωστή προτροπή (και ν’ αρχίσει να προγραµµατίζεται κι όλας η εφαρµογή της) του επίσης πανεπιστηµιακού Συλλάκωνος και Συνέλληνος ∆ηµήτρη Λιαντίνη. Μία προτροπή που, φυσικά, διόλου δεν θα χαροποιούσε τους προαναφερθέντες ηγέτες, ηγετίσκους, υπηρέτες και απλά δουλικά του παγκοσµίου Καθεστώτος:

«Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγµατα στους δρόµους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες. Για να σταυρωθεί το κακό, να πάψει η βασκανία...»

«Πατρίς Άρουρα»...

Σε πρόσφατο κείµενό µου (α) , αναφέρθηκα εκτενώς στην κακοποίηση της λέξεως «∆ηµοκρατία» από µία απίθανη κοσµοκρατορία χυδαιότητος, την οποία, εγώ τουλάχιστον, τολµώ να αποκαλέσω «Παγκόσµια Ιερουσαλήµ» και η οποία έχει κάνει βασικό βιοποριστικό της άθληµα την υπερβολική ασάφεια και τη µεγάλη δεξιοτεχνία στην παραποίηση των εννοιών. Είχα τονίσει δε στο ίδιο κείµενο, ότι αυτή η ίδια η προέλευση του συγκεκριµένου «πολιτισµού» που τώρα κυριαρχεί, προϋποθέτει αξιωµατικά κάτι τέτοιο, αφού ένας πολύ πονηρός τρόπος για να κρύβει κανείς την όποια ανεπιθύµητη, για αυτόν, αλήθεια, είναι να µιλάει ακατανόητα ή µε ασάφεια, αλλά και να παραχαράζει ή να παραποιεί γεγονότα και νοήµατα. Ο E. A. Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας, ότι “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο µένει κρυµµένο το ψέµα που υπάρχει στον λόγο του..” (“Η Κατασκευή Υπηκόων”)

Αφήνοντας λοιπόν τις κακοποιηµένες λέξεις «∆ηµοκρατία», «Θεός» κ.ά., στις οποίες έχουµε ήδη αναφερθεί αλλού, ο γράφων θα ήθελε να καρφώσει την γραφίδα του πάνω σε µία άλλη βαθύτατα «τσαλακωµένη», αφυδατωµένη, αλλά και µασκαρεµένη λέξη, την λέξη «Πατρίδα» για την οποία όλα τα αφεντικά ή τα αφεντικά των αφεντικών της ανθρωπότητος αρέσκονται να µας οµιλούν, παρά το ότι εκείνο που πραγµατικά σήµαινε αυτή τον καιρό που πλάσθηκε από τους πραγµατικούς Έλληνες της προχριστιανικής εποχής, δεν βολεύει καθόλου την κοσµοκράτεια και «θεοσκέπαστη» «Παγκόσµια Ιερουσαλήµ». Και πώς θα γινόταν διαφορετικά

άλλωστε, όταν τα ιουδαιόπληκτα «Ιερά Βιβλία» της, αυτά που «µορφώνουν» δηλαδή το φαντασιακό των δούλων και των νεροκουβαλητών της, ΠΟΥΘΕΝΑ δεν αναφέρουν µέσα στις παραληρηµατικές τους σελίδες την λέξη των λέξεων, το σέβασµα των σεβασµάτων, για εµάς τους κατά τα πάτρια Έλληνες αλλά και για τους υπέροχους, αβάπτιστους και απροσκύνητους προγόνους µας, δηλαδή την πατρίδα γαία που µονολεκτικά καθιερώθηκε από εκείνους να ονοµάζεται µε την λέξη «Πατρίς». Πατρίς άρουρα, πατρίς γαία, πατρίς αία, πατρίς πόλις.. Πατρίς.

Τι σηµαίνει άραγε για τον πολύ κόσµο, σήµερα, η συγκεκριµένη λέξη; Είναι φανερό ότι µόνο σε ελάχιστους η λέξη παραπέµπει στη γή των προγόνων µας, στη γή των πατέρων µας, σε εκείνο τελοσπάντων στο οποίο αναφερόταν ο µεγάλος µας τραγικός Ευριπίδης µε τον στίχο «..καί τινες άλλαι στοναχαί µείζους ή γής πατρίας όρον εκλείπειν;» (Και ποιό κακό είναι βαρύτερο από τον χαµό της πατρίδος;”). Αυτή η απαξίωση της λέξεως δεν είναι φυσικά δίχως εξήγηση, αφού αν αναρωτηθεί κανείς τι θα µπορούσε να σηµαίνει αυτή η λέξη για τον νεοελληνικό άνθρωπο, τον άνθρωπο δηλαδή που όλοι συναντάµε γύρω µας, στα λεωφορεία, τις ταβέρνες, τις καφετέριες, τα γήπεδα και τα κάθε λογής “ελληνάδικα”, τότε µε τρόµο συνειδητοποιεί ότι δύσκολα θα µπορούσε να έχει µία ξεκάθαρη απάντηση.

Με δεδοµένη την αλήθεια ότι η διαµόρφωση των ανθρώπων είναι µία προσθετική διαδικασία, κάθε άνθρωπος είναι το αποτέλεσµα κάποιας συγκεκριµένης «µορφωτικής» (µε ευρεία έννοια) και εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και το άθροισµα κάποιων συγκεκριµένων εµπειριών, γνώσεων και αντιλήψεων. Είµαστε δηλαδή αυτό που µάθαµε να είµαστε από τους γονείς µας, από το ανθρώπινο περιβάλλον µας, από το σχολείο, από τους ρόλους που µας ανετέθησαν και τους ενστερνισθήκαµε, και τελικά διαµορφώσαµε άποψη και θέση για τη ζωή και τον κόσµο σύµφωνα µε ό,τι µας επεβλήθη ως δεδοµένο. Μη απτές λοιπόν πραγµατικότητες, που είναι έξω από τα δεδοµένα που µας έχουν παρασχεθεί, υποβιβάζονται κατά κανόνα σε αφηρηµένες έννοιες που ελάχιστα µας αφορούν στην καθηµερινή µας ζωή. Μία από αυτές είναι φυσικά, για τα δεδοµένα της «Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ» και η λέξη «Πατρίς».

Η λέξη αυτή, βαθύτατα κακοποιηµένη τους τελευταίους αιώνες στα στόµατα των πατριδοκάπηλων εθνικιστών αλλά και των διεθνιστών, µα επίσης και ουσιαστικά νεκρή µετά την οµογενοποίηση του πλανήτη κάτω από τους πολιτικοστρατιωτικούς µηχανισµούς των µονοθεϊστικών και οικουµενιστικών Θρησκειών και πολιτικών ιδεολογιών της Βαρβαρικής Εποχής, αξίζει την προστασία µας και την επαναφορά της στο αρχικό και αυθεντικό νοηµατικό της περιεχόµενο, όπως οριζόταν δηλαδή από τους προγόνους µας πραγµατικούς Έλληνες.

Για εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που δεν έζησαν την «βαπτισµένη» εποχή της πλήρους απαξιώσεως του ανθρώπου µέσα

από την αντιφυσική θεολογία ενος «πολιτισµού» της ερήµου και της ερηµώσεως, η λέξη «Πατρίς» συµβόλιζε τη γη των πατέρων, την πατρική γη, τη γη όπου είχαν ταφεί τα λείψανα των προγόνων και όπου επίσης κατοικούσαν οι ψυχές τους. ∆εν ήταν µια τυχαία λέξη, διότι για τους προγόνους µας η πατρική γή ήταν όντως ιερή, εφόσον την κατοικούσαν οι Θεοί τους και τα προγονικά τους πνεύµατα. Όπως και η Πολιτεία ή οι λοιποί θεσµοί του πολιτισµένου βίου, έτσι και η “Πατρίς” δεν ήταν µία αφηρηµένη έννοια όπως είναι στις ηµέρες µας, όπου η κρατούσα “µονοθεϊστική” αντίληψη περί της θεότητας νοείται ως διαφυλετική και οικουµενική, αλλά, αντιθέτως, αντιπροσώπευε µεταξύ άλλων ένα τοπικό Πάνθεον συγκεκριµένων θεοτήτων και θείων προγονικών πνευµάτων που παρέπεµπαν σε επίσης συγκεκριµένη και καθηµερινή Λατρεία και δοξασίες που επηρέαζαν βαθιά την ψυχή.

Η σχέση βεβαίως των Εντοπίων Θεών µε την «πατρίδα γαία», ελάχιστα αναλύεται από τους µισθοφόρους της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ, πράγµα φυσικό και απολύτως κατανοητό ωστόσο, αφού κάτι ανάλογο θα «ράγιζε» καίρια την ψευδή µεταχριστιανική έννοια της εν Χριστώ και οικουµενισµώ «Πατρίδος». Ο Γκυστάβ ντε Φουλάνς παρατηρεί παρ’όλα αυτά, αρκετά σωστά, ότι στην Αρχαία Ελλάδα ουσιαστικά ανεγνώριζαν ως πολίτη µόνον αυτόν που συµµετείχε στη θρησκευτική ζωή της πόλεως, και µε βάση την συµµετοχή του αυτή αποκτούσε τα αστικά και πολιτικά του δικαιώµατα. Όποιος απαρνιόταν την Πατρώα Λατρεία, απαρνιόταν κατ' επέκτασιν και τα δικαιώµατά του. Σχετικά µε τα δηµόσια γεύµατα («Θυσιόδειπνα»), τα οποία αποτελούσαν την βασική τελετή της Εθνικής Λατρείας (β) βλέπουµε λ.χ. στην περίπτωση της Σπάρτης, ότι όταν κάποιος δεν έπαιρνε µέρος στα δηµόσια γεύµατα, αυτοµάτως διαγροφόταν από την τάξη των πολιτών, ακόµη και αν δεν ευθυνόταν ο ίδιος για την αποχή του. Το ίδιο στην Αθήνα. Όποιος δεν συµµετείχε στις τελετές που γίνονταν προς τιµήν των Θεών της πόλεως, έχανε τα δικαιώµατα του πολίτου, όπως άλλωστε και στη Ρώµη, όπου η παρουσία στην ιερή τελετή του Εξαγνισµού της Πόλεως ήταν απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να µπορεί κάποιος να απολαµβάνει πολιτικών δικαιωµάτων. Ο Ρωµαίος άνδρας που δεν συµµετείχε στις κοινές προσευχές και θυσίες, έχανε τα πολιτικά του δικαιώµατα µέχρι την επόµενη τελετή Εξαγνισµού. Ο πατριωτισµός των Ελλήνων προγόνων µας, ήταν ένα δυναµικό αίσθηµα, η ύψιστη Αρετή στην οποία στόχευαν όλες οι άλλες τους αρετές. Η ιερή για αυτούς Πόλις, παρήγαγε για τους ανθρώπους που την αποτελούσαν µία «βασικη παιδεία», η οποία αποσκοπούσε στην καλλιέργεια του καλού γούστου και της φαντασίας, που µε την σειρά τους παρήγαγαν την αγάπη για την «πατρίδα πόλη» και µία σπάνια εσωτερική φλόγα αυταπαρνήσεως υπερ αυτής. Ο πατριωτισµός, αποτελούσε µία όχι φιλοσοφική αλλά «απτή» Αρετή της καθηµερινής ζωής, βασισµένη όχι στην Γνώση των, ούτως ή άλλως, λιγοστών σοφών, αλλ’ αντιθέτως πάνω στην «γνώµη» της απαρτίας των πολιτικών προσωπικοτήτων (δηλαδή του σώµατος των πολιτών, του δήµου / δάµου). Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι γνώριζαν ότι στην “Πατρίδα” τους, και µόνον σε αυτήν, ώφειλαν την περιουσία τους,

την ασφάλειά τους, τη νοµοθεσία τους, την πίστη τους, και τους Θεούς ΤΟΥΣ. Χάνοντάς την, έχαναν τα πάντα, έστω κι αν προσπαθούσαν να την «κουβαλήσουν» µέσα τους, όπως µε πολύ συγκινητικό τρόπο έπραξαν οι πρόσφυγες Θεσπιείς (γ) µετά την σφαγή των Θερµοπυλών.

Η «πατρίς γαία» για όλους τους Εθνικούς, συνδέεται µε τον «κάτοικο-άνθρωπο» µε έναν πανίσχυρο ιερό δεσµό. Ο τελευταίος οφείλει να την αγαπά, όπως αγαπά την οικογένειά του και την Θρησκεία του και να την υπακούει όπως υπακούει τους γονείς και τους Θεούς. Πρέπει να δοθεί εξολοκλήρου σε αυτήν την θεία γή και να την αγαπά και στις δόξες της και στις πίκρες της, τόσο στην ακµή, όσο και στην παρακµή της. Μα πάνω από όλα, πρέπει να ξέρει να πεθαίνει για χάριν της «Πατρίδος» του. Οι Έλληνες, οι Ρωµαίοι, οι Κελτοί, οι Γερµανοί, πέθαιναν κάποιες φορές για υποθέσεις αφοσιώσεως σ' έναν άνθρωπο ή για θέµατα τιµής (που θεωρούνται ιδιαίτερα σηµαντικά σε όλες τις πολυθεϊστικές Παραδόσεις). ΠΑΝΤΟΤΕ όµως πέθαιναν γεµάτοι αποφασιστικότητα, πολεµώντας σε υπεράσπιση της γής των πατέρων και µητέρων τους, της γης των προπατόρων και του ίδιου τους του Έθνους. Η επίθεση εναντίον της γής τους ήταν επίθεση εναντίον της αλυσίδος του γένους τους και της Θρησκείας τους, αλλά και της ψυχής τους της ίδιας. Πολεµούσαν µε όλο τους το σθένος για τους τάφους τους και τις ιερές πυρές των βωµών τους, pro aris et focis. Αν ο εχθρός (παρά το ότι τις περισσότερες φορές ανήκε στην αυτή οµοεθνία) κατελάµβανε την πόλη τους, η κατάληψη από µόνη της βεβήλωνε τους τάφους των προγόνων, µόλυνε τις ιερές επιβώµιες πυρές των Εστιών και των Ναών τους, προσέβαλλε τους Θεούς της Πόλεως και µαγάριζε τη Λατρεία τους.

Η αυθεντική, προχριστιανική, έννοια της “Πατρίδος”, βασίζεται συνεπώς στην πλήρη συνείδηση της εντοπιότητος, αλλά και των θείων παρουσιών που την κάνουν ιδιαίτερη για τους κατοίκους της. ∆εν βασίζεται πουθενά αλλού, όπως επιχειρούν εδώ και µιάµιση χιλιετία να κατασκευάσουν «βάθρα» οι, εξ ορισµού άλλωστε, αντεθνιστές «µονοθεϊστές», σε επίπλαστες δηλαδή βάσεις και σε κρατικά νοµοθετήµατα, για αυτό και εκεί οφείλει να ξανατοποθετηθεί, µόνο που αυτό προϋποθέτει προηγουµένως µία κάθετη ρήξη µας µε την κάθε ιδεολογία και Θρησκεία που µάχεται τον υγιή και φυσικό διαφορισµό των ανθρώπων σε ιδιαίτερα ΈΘΝΗ µε ιδιαίτερη Παράδοση, Θρησκεία και Τρόπο καθηµερινής ζωής. Το ίδιο προϋποθέτει και την ρήξη µε κάθε «οικουµενισµό» που σκοπό έχει να αφανίσει την ανθρώπινη Εθνόσφαιρα προς χάριν ενός βαπτίσµατος ή µίας περιτοµής. Ο οποιοσδήποτε ανυποψίαστος τολµήσει να ρωτήσει έναν ακραιφνή χριστιανό ή µουσουλµάνο για το τι θα διάλεγε αν υποχρεωνόταν να διαλέξει ανάµεσα στο συµφέρον της Πατρίδος του και στο συµφέρον της «οικουµενικής» πίστεώς του, θα «εκπλαγεί» από την τραγική επιβεβαίωση των πιό πάνω προϋποθέσεων.

Θα ρωτήσουν ίσως εδώ, κάποιοι, πώς γίνεται και αυτοί οι κατ’εξοχήν απάτριδες, αντεθνιστές και οικουµενιστές (σε ίσο βαθµό τόσο οι χριστιανοί, όσο και οι µουσουλµάνοι) να λανσάρουν εαυτούς, παγκοσµίως ως τους πατριώτες των πατριωτών και να γίνονται µάλιστα από πάνω και πιστευτοί από τις χασµώµενες µάζες, ότι τάχα όντως αυτοί οι εχθροί των ΕΘΝΩΝ είναι.. προστάτες των τελευταίων. Επειδή όµως τα παράλογα, τα θεοπάλαβα και τα οξύµωρα είναι έξω από τα λογικά πλαίσια του «ειδωλολατρικού» του εγκεφάλου, ο γράφων θα σηκώσει επιδεικτικά, εις ένδειξη «αναρµοδιότητος», τα χέρια και θα σας παραπέµψει πιό.. «αρµοδίως», στους απατεώνες λ.χ. που έβαζαν τους Νεοέλληνες (και ουχί κατ’ανάγκην όλους Χατζηέλληνες) να ασπάζονται αδελφικά και µε σπαραγµό καρδίας την «κούτρα» της, σεσηµασµένης για τον ανθελληνισµό της, άξεστης σλαβουριάς των Κάτω Βαλκανίων. Γιατί όχι άλλωστε; Από οξύµωρα άλλο τίποτε η «ελληνο»ορθοδοξία (πώς λέγανε κάποτε π.χ. «αριστεροχουντισµός») και ο γελοίος βυζαντινισµός. Μπροστά στα Προπύλαια του εν Αθήναιας Πανεπιστηµίου στέκει ακόµη το άγαλµα του φιλότουρκου και αντεπαναστάτη µεγαλοπαπά που αφόρισε τον Ρήγα Βελεστινλή, δίπλα στο άγαλµα του ίδιου του αφορισθέντος εθνοµάρτυρος.

Βλάσης Γ, Ρασσιάς

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

α Περιοδικό «∆ιιπετές», τεύχος 35, Μάϊος 2000.

β Περαιτέρω στοιχεία για τις τελετές και ιεροπραξίες των πραγµατικών Ελλήνων προγόνων µας, οι ενδιαφερόµενοι µπορούν να έχουν από το γνωστό βιβλίο του γράφοντος «Εορτές Και Ιεροπραξίες Των Ελλήνων», Αθήναι 1998, εκδόσεις «Ανοιχτή Πόλη».

γ Οι Θεσπιείς είχαν ηµιαριστοκρατικό πολίτευµα, υπό την έννοια ότι κατέθετε το δικαίωµα ψήφου ο άπορος πολίτης µε το αρκετά λογικό και τίµιο σκεπτικό ότι δεν δικαιούτο να αποφασίζει για την υπεράσπιση πραγµάτων που δεν είχε. Η κατασφαγή των 700 οπλιτών της πόλεως στις Θερµοπύλες, και συνεπώς όλων των µάχιµων πολιτών, άφησε απροστάτευτη την πόλη, την οποία οι Πέρσες κατέστρεψαν εντελώς, οι δε κάτοικοί της έφυγαν πρόσφυγες στα βουνά. Παρά λοιπόν το ότι όλοι οι νέοι επιζήσαντες άνδρες ήσαν δίχως δικαίωµα ψήφου και οπλοφορίας, αφού διαφορετικά θα είχαν µείνει για πάντα τα κορµιά τους µαζί µε τους 700 στα στενά, οι Θεσπιείς κράτησαν την «ψυχή» της «Πατρίδος Πόλεως» στην καρδιά τους και στη µάχη των Πλαταιών παρουσιάσθησαν άοπλοι, ζητώντας από τους υπόλοιπους Έλληνες να τους οπλίσουν πρόχειρα και να τους αφήσουν χώρο µέσα στην παράταξη, για να εκδικηθούν τον χαµό της «πατρίδος γής».

ΦΥΣΙΣ

Η Φύσις, είναι ένα από τα κύρια αντικείµενα µελέτης της Φιλοσοφίας, το κατεξοχήν δε για τους πρώτους φιλοσόφους και την ευθεία θέαση των πραγµάτων που επεχείρησαν αυτοί. Όπως ορθώς σηµειώνει ο Burnet, «Φύσις» είναι αρχικώς η µόνιµος, πρωταρχική και δεδοµένη ουσία (προκαταρκτική, βασική και διαρκής, εν αντιθέσει προς τα επιµέρους ιδιαίτερα πράγµατα, τα οποία είναι δευτερεύοντα, παράγωγα και µεταβατικά), στην οποία αναφέρονται οι κοσµογονιστές του 6ου και 5ου αιώνος, που της αφιέρωσαν πάµπολλα «Περί Φύσεως» έργα.

Η Φύση αποτελεί τη µόνη, πρώτη και εσχάτη πραγµατικότητα, της οποίας αδιάκοπος ενέργεια είναι η γέννηση, αύξηση και καταστροφή των επιµέρους ιδιαιτέρων πραγµάτων. Η λέξη παράγεται εκ του ρήµατος «φύω», το οποίο σηµαίνει αναπτύσσω, γεννώ, παράγω και έχει την διπλή σηµασία της υποδηλώσεως τόσο της διαδικασίας γενέσεως όσο και του αποτελέσµατός της, δηλαδή των ιδιοτήτων και της δοµής του τελευταίου (στους Όµηρο, Θέογνι και Πίνδαρο, ο όρος «φυή» ή «φυά» δηλώνει την εξωτερική οµορφιά, την ευγενή εµφάνιση, το επιβλητικό παράστηµα). Στη Φιλοσοφία, η µελέτη της Φύσεως νοείται αφενός ως έρευνα για την αρχή των πραγµάτων και την γενετική τους ουσία και, αφετέρου, ως έρευνα των δεδοµένων που καταγράφουν οι αισθήσεις.

Οι πρώτοι φιλόσοφοι, όπως προείπαµε, υπό την υλοζωϊστική τους οπτική, συνέλαβαν και διετύπωσαν την Φύση ως υλική, άπειρο, αεικίνητο και αυτοκίνητο δύναµη, η οποία αενάως και αυτοµάτως γεννά τα συνθετικά της τµήµατα, όσο και τις µεµονωµένες µορφές των όντων, κατά δε τον Θαλή αποτελεί αυτή ένα µοναδικό και ζωντανό σύνολο που κατέχει ένα κινητήριο στοιχείο, µία εσωτερική κινητήριο αρχή (την Ψυχή ή τον Θεό) µε την οποία ταυτίζεται. Οµοίως, κατά τους Στωϊκούς, ως «Φύσις» ορίζεται η εντός του Κόσµου ∆ύναµις και Αρχή, η οποία «..διαµορφώνει και δηµιουργεί όλα τα πράγµατα» (SVF 2, 937), «..δίδει στον Κόσµο ενότητα και συνοχή» (SVF 2, 549, 1211), «..κινείται µόνη της και δηµιουργεί ως πύρινο πνεύµα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ. ε.), «..εκδηλώνεται ως Ανάγκη και Ειµαρµένη» (SVF 2, 913), «..εκδηλώνεται ως Ψυχή του Κόσµου, Θεός, Πρόνοια, ∆ηµιουργός, Ορθός Λόγος» (SVF 1, 158, 176, SVF 3, 323).

Ο Κικέρων («De Natura Deorum», 2, 22) διασώζει ότι, από τη Στοά, η Φύση ορίζεται ως «τεχνικόν πύρ, πνεύµα πυρώδες και έµφρον, έµφυτον και αυτουργόν», ο δε ∆ιογένης Λαέρτιος σηµειώνει (7, 148) ότι οι Στωϊκοί «ονοµάζουν Φύση άλλοτε εκείνο που συγκρατεί τον Κόσµο και άλλοτε εκείνο που παράγει τα επίγεια πράγµατα. Η Φύση είναι ένας τρόπος του υπάρχειν ο οποίος αλλάζει αφ’ εαυτού,

σύµφωνα µε σπερµατικές εσωτερικές του αιτίες, και παράγει και συγκρατεί τα πράγµατα που γεννώνται από την ίδια σε καθορισµένους χρόνους και τα διαµορφώνει όµοια µε εκείνα από τα οποία προέρχονται..».

Σε πλήρη αντίθεση προς τους Υλοζωϊστές, οι φιλόσοφοι της Πυθαγορο-πλατωνικής Γραµµής δίδουν προτεραιότητα στην Ψυχή, ο δε Νεοπλατωνικός Θεόδωρος ο Ασιναίος, αποκαλεί την Φύση «όχηµα της Ψυχής».

(προδηµοσίευση από το υπό έκδοση «Θύραθεν Φιλοσοφικό Λεξικό» του Βλάση Γ. Ρασσιά).

Ο ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΛΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΕΙΑ.

Η ΕΞΟΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΣΤΕΜΜΕΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥ.

(Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά «ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ»)

...Σε δυσχερή θέση ο Κλεοµένης το έτος 222, εστράφη προς βοήθεια στον Πτολεµαίο, ο οποίος όµως φοβούµενος τις επαναστατικές ιδέες του Σπαρτιάτου βασιλέως, υπεσχέθη βοήθεια µόνο µε την συµφωνία ότι προηγουµένως θα του στείλει ο Κλεοµένης ως οµήρους τη µητέρα του Κρατησίκλεια και τα παιδιά του. Η γενναία γυναίκα ωστόσο, όταν άκουσε την απαίτηση του µονάρχου της Αιγύπτου, ενεψύχωσε η ίδια τον υιό της και επεβιβάσθη υπερηφάνως στο αιγυπτιακό πλοίο που ανέµενε στο Ταίναρο, σίγουρη ότι προσέφερε έτσι τον εαυτό της για την σωτηρία της Σπάρτης. Συγκινητική περιγραφή κάνει ο Πλούταρχος, ενώ ο νεώτερος ποιητής µας Καβάφης της έχει αφιερώσει ένα γνωστό ποίηµά του:

Εν Σπάρτηι

∆εν ήξερεν ο βασιλεύς Κλεοµένης, δεν τολµούσε- δεν ήξερε έναν τέτοιον λόγο πώς να πει προς την µητέρα του: ότι απαιτούσε ο Πτολεµαίος για εγγύησιν της συµφωνίας των ν' αποσταλεί κι αυτή εις Αίγυπτον και να φυλάττεται• λίαν ταπεινωτικόν, ανοίκειον πράγµα. Κι όλο ήρχονταν για να µιλήσει• κι όλο δίσταζε. Κι όλο άρχιζε να λέγει• κι όλο σταµατούσε. Μα η υπέροχη γυναίκα τον κατάλαβε

(είχεν ακούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές), και τον ενθάρρυνε να εξηγηθεί. Και γέλασε• κ' είπε βεβαίως πιαίνει. Και µάλιστα χαίρονταν που µπορούσε νάναι στο γήρας της οφέλιµη στην Σπάρτη ακόµη. Όσο για την ταπείνωσι - µα αδιαφορούσε. Το φρόνηµα της Σπάρτης ασφαλώς δεν ήταν ικανός να νοιώσει ένας Λαγίδης χθεσινός• όθεν κ' η απαίτησίς του δεν µπορούσε πραγµατικώς να ταπεινώσει ∆έσποιναν Επιφανή ως αυτήν• Σπαρτιάτου βασιλέως µητέρα.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Το θέρος του ιδίου έτους, ο βασιλεύς των Μακεδόνων Αντίγονος ∆ώσων και ο στρατηγός των Αχαιών Φιλοποίµην, επικεφαλής 30.000 ανδρών µε ανάµεσά τους Αγριάνες, Βοιωτούς, Ηπειρώτες, Ακαρνάνες, Ιλλυριούς, ακόµη και Γαλάτες, εβάδισαν από το Άργος, εναντίον της Σπάρτης και, προς αντιµετώπισή τους, ο Κλεοµένης κατέλαβε τα στενά της Σελλασίας επικεφαλής περίπου 10.000 ανδρών τους οποίους παρέταξε στους εκεί δύο λόφους Εύαν και Όλυµπο. Για να µπορέσει να παρατάξει αυτό τον σηµαντικό αριθµό ανδρών απέναντι στη µεγάλη στρατιά των εισβολέων, εξ ανάγκης πλέον, αρκετοί από τους άνδρες του ήσαν µισθοφόροι (µόνον 6.000 αναφέρονται οι τακτικοί Λακεδαιµόνιοι οπλίτες και ιππείς). Η µάχη που ακολούθησε, υπήρξε σκληρή και φονική. Συµφώνως προς µία εκδοχή, ο αδελφός του Κλεοµένους βασιλεύς Ευκλείδας, ηγούµενος του ενός κέρατος του σπαρτιατικού στρατού που κατείχε τον λόφο Εύαν, επέτρεψε ανοήτως στους εχθρούς του ν’ αναρριχηθούν έως την κορυφή του λόφου προτού τους κτυπήσει, µε αποτέλεσµα να κατασφαγούν οι περικυκλωµένοι άνδρες του και ο ίδιος να αιχµαλωτισθεί. Παρά τον ηρωϊκό αγώνα του Κλεοµένους, και το δικό του κέρας ηττήθη κατά κράτος µετά την απόπειρά του να βοηθήσει τους αποκλεισµένους άνδρες του στον απέναντι λόφο, εγκαταλείποντας την οχυρά θέση του και επιτιθέµενος κατά του κυρίως όγκου της εχθρικής παρατάξεως, ενάντια στη Μακεδονική Φάλαγγα. Εκεί, ενώ συνεπλέκοντο οι Σπαρτιάτες αγρίως, και σε αρκετές περιπτώσεις νικηφόρα µε την φοβερή Μακεδονική Φάλαγγα, την οποία είχαν υποχρεώσει να υποχωρήσει γύρω στα πέντε στάδια, εδέχθησαν την ταυτόχρονη πλάγια σαρωτική επίθεση του πολυαρίθµου, άνω των 1.200 ανδρών, ιππικού των εισβολέων και των νικητών του λόφου Εύα στα νώτα τους, διέλυσαν τις γραµµές τους και κατεσφάγησαν. Ο Φύλαρχος πάντως, σε µία εντελώς διαφορετική εκδοχή, απέδωσε την ήττα της Σελλασίας σε προδοσία κατά του Κλεοµένους. Συµφώνως προς αυτή την εκδοχή, ο Αντίγονος είχε δωροδοκήσει τον αρχηγό των ανιχνευτών του σπαρτιατικού στρατού, κάποιον ∆αµοκλή ή ∆αµοτέλη («ΤΟΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΚΡΥΠΤΕΙΑΣ ΤΕΤΑΓΜΕΝΟΝ»), που είχε δώσει λανθασµένες πληροφορίες στους δύο βασιλείς για τις πραγµατικές θέσεις και αριθµούς των εχθρών, και ο Ευκλείδας περιεκυκλώθη πολύ

αργότερα, ενώ ήδη δηλαδή ο Κλεοµένης συνεκρούετο µε τον κύριο όγκο των Μακεδόνων.

Όταν πάντως έπεσε η νύκτα, µε µόνον 200 από τους 6.000 Λακεδαιµονίους να έχουν επιζήσει, ο Κλεοµένης επέστρεψε µε ελαχίστους ιππείς στην Σπάρτη και συνεβούλευσε τους συµπολίτες του να µην αντισταθούν στους εισβολείς για ν’ αποφευχθεί ο πλήρης αφανισµός της Σπάρτης από προσώπου γής. Εν συνεχεία, µέσω Γυθείου, διέφυγε µε τους στενούς συγγενείς και συνεργάτες του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αναζητώντας την βοήθεια του βασιλέως Πτολεµαίου του Γ, του επονοµαζοµένου «Ευεργέτου», ο οποίος ήταν δεδηλωµένος εχθρός του Αντιγόνου.

Ο τελευταίος αυτός, µαζί µε τον υπέρφρονα Άρατο, ο οποίος φορούσε και αυτός βασιλική πορφύρα, έφθασε µπροστά στην Σπάρτη και έστειλε κήρυκα απαιτώντας να του παραδοθεί η πόλη άνευ όρων. Κανείς ωστόσο στην ατείχιστη Σπάρτη δεν ετόλµα να κάνει την ταπεινωτική παράδοση. Κάποιοι ελάχιστοι πολεµιστές µάλιστα, πολλοί εκ των οποίων νεαρά παιδιά και υπέργηροι, εξήλθαν µε το δόρυ στο χέρι και εστάθησαν σε παράταξη στην περίµετρο της πόλεως, για µίαν ακόµη φορά, όπως και επί Αγησιλάου και Αρχιδάµου, αυτή την φορά όµως, όχι για να πολεµήσουν αλλά για να πεθάνουν ελεύθεροι. Η Σπάρτη θα πέθαινε ορθή, δίχως την ταπείνωση µίας παραδόσεως. Όντως, οι Μακεδόνες έκαµαν την επίθεσή τους και οι τελευταίοι υπερασπιστές της Σπάρτης έπεσαν στην θέση τους, πιστοί στο ότι µόνον επάνω από νεκρούς Σπαρτιάτες περνά ο εχθρός. Η πόλη, για πρώτη φορά στην Ιστορία της, κατελήφθη από ξένο στρατό.

Ωστόσο ο νικητής Αντίγονος ∆ώσων, που έπασχε από φυµατίωση, έπαθε κρίση µε αιµόπτυση αµέσως µόλις εισήλθε στη Σπάρτη και, φοβούµενος µήπως προκαλεί τους επιχωρίους Θεούς, απέφυγε να προβεί σε βιαιότητες. Αντιθέτως µάλιστα, οργάνωσε εξευµενιστικές και ευχαριστήριες θυσίες στους Ναούς της Σπάρτης σε συνεργασία µε τους ολίγους µακεδονόφρονες της πόλεως και απεχώρησε αυθηµερόν, επειδή οι Ιλλυριοί είχαν εισβάλει στη Μακεδονία, αφού προηγουµένως είχε εγκαταστήσει ισχυρή φρουρά υπό τον Βοιωτό Βραχύλη. Ο Βραχύλης, εξουσιοδοτηµένος υπό του Αντιγόνου, κατέλυσε µία προς µία τις µεταρρυθµίσεις του Κλεοµένους, κατήργησε την Βασιλεία και την λυκούργειο οργάνωση «κατά κώµας», επανέφερε την Ολιγαρχία και την αρχή των Εφόρων διορίζοντας µάλιστα στις σχετικές θέσεις αποκλειστικώς µακεδονόφρονες. Απηγόρευσε ακόµη κάθε «λυκούργειο» στοιχείο στην διαπαιδαγώγηση των νέων και περιόρισε την πολιτική κυριαρχία των Σπαρτιατών έως τα σύνορα της κοιλάδος τους.

Επί τρία σχεδόν έτη (222 – 220), στην Σπάρτη επεκράτησε µία σκληρή Μακεδονοκρατία, καθώς µε την απώλεια του Κλεοµένους κατ’ ουσίαν εχάθη κάθε έννοια ελευθερίας στην Λακωνική κοιλάδα. Όπως θα δούµε αµέσως παρακάτω, ο Κλεοµένης θα χάσει την ζωή του το έτος 219 στην Αίγυπτο, προσπαθώντας όπως γράφουν οι

Botsford και Robinson, «να ξεσηκώσει επανάσταση στο όνοµα της Ελευθερίας, µίας λέξεως που οι κάτοικοι της Αλεξανδρείας δεν καταλάβαιναν». Στην πόλη της Σπάρτης, επικρατούσαν πλέον οι προδότες µακεδονόφρονες, οι οποίοι, µε πρώτο όπλο τους την σκληρή αρχή των Εφόρων και κεντρικό πολιτικό σύνθηµά τους το «ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΝ ΤΟΙΣ ΠΡΟΕΣΤΩΣΙ», υπεδαύλιζαν επιµελώς την διχόνοια, την αθλιότητα και την ηττοπάθεια στους ταπεινωµένους Σπαρτιάτες. Η Σπάρτη θα µείνει έτσι επί τρία ολόκληρα έτη, δίχως βασιλείς ή άλλους αντιστασιακούς άνδρες, για να µπορούν να ασυδοτούν ανενόχλητοι οι Έφοροι και οι λοιποί αρχοµανείς ολιγαρχικοί.

Το έτος 220 πάντως, µε τον λαό της Σπάρτης να έχει σταδιακά αποκτήσει µία κάποια αυτοπεποίθηση και ήδη να κυκλοφορούν φήµες ότι επρόκειτο να επιστρέψει ο βασιλεύς τους, άρχισε να επικρατεί µεγάλη πολιτική αναστάτωση, κυρίως ανάµεσα στους νέους, µε κεντρικό αίτηµα το «ΙΣΟΝ ΜΕΤΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» µε αποκορύφωµα την οργάνωση κατά την διάρκεια µίας θυσίας στο Ναό της Θεάς Αθηνάς Χαλκιοίκου της αιφνιδιαστικής σφαγής, υπό νεαρών οπλιτών που συµµετείχαν στην θυσιαστική ποµπή όλων των προδοτών Εφόρων της θητείας 221 / 220 και των περί τον µακεδονόφρονα Γυρίδα γερουσιαστών, οι οποίοι πριν από λίγο είχαν εκδιώξει τον απεσταλµένο των Αιτωλών Μαχατά που είχε προτείνει δράση κατά των Αχαιών. Οι εκλεγέντες υπό των δηµοκρατών αντικαταστάτες Έφοροι για τους µήνες της θητείας που απέµεναν, προς ικανοποίηση του λαϊκού συναισθήµατος «ΑΠΕΧΘΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΝ ΤΩΝ ΜΑΚΕ∆ΟΝΩΝ», επέλεξαν, όπως ήταν αναµενόµενο, µία αντιµακεδονική στο εξής πολιτική και, αποδεχόµενοι εν τέλει την πρόσκληση των Αιτωλών, συνετάχθησαν µε τους τελευταίους στον πόλεµο µεταξύ Αιτωλών και Αχαιών (220 - 217).

Το επόµενο έτος (219), ο διαδεχθείς τον δολοφονηθέντα Πτολεµαίο Γ, Πτολεµαίος ∆ ο επονοµαζόµενος «Φιλοπάτωρ», ενεχόµενος αµέσως στην δολοφονία, έκφυλος και άβουλος, εφυλάκισε ως ύποπτο φυγής τον αυτοεξόριστο βασιλέα Κλεοµένη, την οικογένειά του και τους λίγους συνεργάτες τους (ανάµεσά τους και τον στενό συνεργάτη του Παντέα, µε τη νεαρή σύζυγό του που τον είχε ακολουθήσει στην Αίγυπτο παρά την θέληση των γονέων της), µε αφορµή παλαιότερες διαβολές των Εφόρων που είχαν δράσει σε συνεργασία µε τον σύµβουλο του µονάρχου Σωσίβιο. Κρατούµενος κατ’ οίκον ο Κλεοµένης, κατόρθωσε ωστόσο, σε συνεργασία µε τους ιερείς του Άµµωνος που απεχθάνονταν τον εναγή πατροκτόνο, να οργανώσει την άνοιξη του έτους αυτού ανταρσία της φρουράς της πόλεως Κανώβου, καθώς και την ταυτόχρονη ένοπλη δραπέτευσή του µαζί µε τους 13 άνδρες συντρόφους του, µεταξύ των οποίων ήταν και ο κουτσός Ιππότας. Εδώ, αφού υπενθυµίσω το γραφέν από τους Botsford και Robinson, ότι ο Κλεοµένης προσεπάθησε στην Αλεξάνδρεια «να ξεσηκώσει επανάσταση στο όνοµα της Ελευθερίας, µίας λέξεως που οι κάτοικοι της Αλεξανδρείας δεν καταλάβαιναν», θα παραθέσω την περιγραφή του Πλουτάρχου, στο 37 του «Βίου»

του Κλεοµένους. Περιγράφοντας λοιπόν, αυτή την έσχατη απόπειρα του γενναίου εκείνου βασιλέως να τιµήσει την ελευθεροπρέπεια που, ως Σπαρτιάτης, είχε διδαχθεί ότι αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό του πραγµατικού Ανθρώπου, γράφει: «όρµησαν στους δρόµους και καλούσαν τον λαό να ξεσηκωθεί για την ελευθερία του. Εκείνοι όµως, όπως φαίνεται, δεν είχαν διόλου ανδρεία, αλλά περιορίζοντο απλώς να επαινούν και να θαυµάζουν την τόλµη του Κλεοµένους, κανείς όµως δεν είχε το θάρρος να τον ακολουθήσει ή να συµπαραταχθεί στον αγώνα του».

Αφού εξόντωσαν λοιπόν την φρουρά της πόλεως και τον αρχηγό της Πτολεµαίο τον Χρυσέρµου, κάτω από τις ζητωκραυγές και τις προσευχές του φοβισµένου πλήθους, οι 14 εκείνοι Σπαρτιάτες παρήλασαν υπερηφάνως µε τα ξίφη στα χέρια στους κεντρικούς δρόµους της Αλεξανδρείας, φωνάζοντας στους Αλεξανδρινούς ότι είναι πλέον ελεύθεροι από την τυραννική εξουσία των Πτολεµαίων. Όµως το δουλικό πλήθος τίποτε δεν έκανε επί µία ολόκληρη ηµέρα, από το να τους ραίνει µε άνθη και να ψάλλει άσµατα που τους εχαιρέτιζαν σαν... «µεσσίες». Αφού έχασε τον χρόνο του µε αυτούς τους άθλιους ανθρώπους, ο Κλεοµένης προσεπάθησε να επιτεθεί στις φυλακές για να αποκτήσει τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους που θα ήθελαν να πολεµήσουν για την ελευθερία τους, αλλά ήταν πλέον αργά γιατί ό,τι είχε αποµείνει από τη φρουρά της πόλεως τώρα είχε παραταχθεί εµπρός από τις φυλακές.

Στο τέλος της ηµέρας, επέστρεψε και ο στρατός του Πτολεµαίου από την Κάνωβο και στο άκουσµά του, το δουλικό και φοβισµένο πλήθος των χειροκροτητών εισήλθε πανικόβλητο στα σπίτια του. Μόνοι οι 14 Σπαρτιάτες έµειναν απέναντι σε έναν ολόκληρο στρατό και αποφάσισαν να µην επιτρέψουν να ηττηθούν ή να συλληφθούν, επιλέγοντας εκείνο που οι Στωϊκοί, τους οποίους τόσο εθαύµαζε ο Κλεοµένης, απεκάλουν «εύλογον αναχώρησιν». Με ένα σήµα του βασιλέως τους, ύψωσαν όλοι τα ξίφη και µετά τα κάρφωσαν στα στήθη τους. Τελευταίος αυτοκτόνησε ο Παντέας, που εθεωρείτο ο πλέον θαρραλέος, και προτού «αποχωρήσει» και αυτός έπρεπε να σιγουρευθεί ότι ήσαν νεκροί όλοι οι σύντροφοί του. Με συγκινητικό τρόπο ο Πλούταρχος µας περιγράφει το πώς εξεψύχησε ο µεγάλος εκείνος πολεµιστής επάνω στο κορµί του νεκρού βασιλέως του. Ο θρασύδειλος Σωσίβιος διέταξε εν συνεχεία την σφαγή των φυλακισµένων συγγενών των 14 Σπαρτιατών και την ανασταύρωση του νεκρού σώµατος του Κλεοµένους σε δηµόσια θέα για να παραδειγµατισθεί ο όχλος. Οι Σπαρτιάτισσες αντιµετώπισαν µε εξαιρετική γενναιότητα και αξιοπρέπεια τον δήµιο, ιδίως η νεαρή σύζυγος του Παντέα της οποίας, δυστυχώς, δεν έχει διασωθεί ούτε τ’ όνοµά της. Ο Πλούταρχος θα γράψει σχετικά, ότι «η Σπάρτη, σε αυτά τα τελευταία της χρόνια, ηγωνίσθη και µε το γυναικείο δράµα ισάξια µε το ανδρικό και απέδειξε ότι η Αρετή δεν µπορεί να εξευτελισθεί µε την τύχη».

Η ανασταύρωση του νεκρού σώµατος του Κλεοµένους, έφερε τα αντίθετα αποτελέσµατα από εκείνα που ήθελε ο Σωσίβιος, µολονότι

µακρινά και ξένα προς τα ήθη των Ελλήνων. Το φοβισµένο πλήθος προσήρχετο κατά κύµατα εµπρός στον εσταυρωµένο νεκρό ήρωα και επροσεύχοντο αποκαλώντας τον «υιό των Θεών» (...), πράγµα που υπεχρέωσε τον Σωσίβιο να βάλει φρουρά γύρω από τον νεκρό. Αναφέρεται µάλιστα από τον Πλούταρχο, ότι ένα µεγάλο φίδι, ιερό ζώο του Θεού Οσίριδος, ευρέθη µία αυγή κουλουριασµένο γύρω από το κεφάλι του νεκρού. Το γεγονός αυτό αύξησε την πίστη του πλήθους ότι ο Κλεοµένης ήταν όντως ο... «µεσσίας» και υπεχρέωσε τους Πτολεµαίους να κάνουν πολυήµερους καθαρµούς στην πόλη, τα τείχη και τα ανάκτορα.

Και ενώ αυτά συνέβαιναν στην µακρινή Αίγυπτο, στην Σπάρτη, οι Έφοροι της περιόδου 220 / 219 που είχαν ξαναρχίσει να ερωτοτροπούν µε τα ολιγαρχικά στοιχεία, εσφάγησαν και αυτοί, ενώ οι αντικαταστάτες τους εψήφισαν την επαναφορά της παραδοσιακής διπλής Βασιλείας...

Λάο Τσε Ένα από τα πιο αρχαία γραπτά πάνω στο µυστικισµό και την ελευθερία αποτελεί το TAO-TE CHING, γραµµένο από έναν Κινέζο σοφό, τον Λάο Τσε, που τ’ όνοµά του σηµαίνει “Ο Γέρο Στοχαστής” κι έζησε πέντε ολόκληρους αιώνες πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογίας. Αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα φιλοσοφικά κείµενα που γράφτηκαν στην αποκαλούµενη από τους αρχαιολόγους “ιστορική περίοδο” και αναντίρρητα χαιρετίζεται σήµερα από κάθε διανοούµενο, άσχετα από το πού ο καθένας πιστεύει, ως ένα κλασικό φιλοσοφικό εσωτερικό έργο. Ένα βιβλίο “αντάξιο” αν όχι “πολυτιµότερο” σε ιδέες που αυτό κουβαλάει, των βεδδίκων Γραφών, πόσο µάλλον της Βίβλου των Εβραιοχριστιανών. Αν και οι ιδεές του εκφράζονται µε ποιητικούς αφορισµούς και έντονο εσωτερισµό, αυτό δεν είναι καθόλου µα καθόλου ένα “θρησκευτικό” βιβλίο, όπως τα δύο που προανέφερα. Αποτελεί ένα κοινωνικοπολιτικό σύνολο στοχασµών, µία κοσµοθεωρία και µία γραµµατική ζωής, άσχετα αν οι περιορισµένης δεκτικότητας πολιτικάντες διανοούµενοι του ∆υτικού Κόσµου ποτέ δεν το κατάλαβαν ως κάτι τέτοιο (άλλωστε οι περισσότεροί τους δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ). Το TAO-TE CHING, είναι γραµµένο ως συµβουλευτική προτροπή προς κάποιους που διοικούν (ή αυτοδιοικούνται) ώστε να επιτευχθεί η µέγιστη δυνατή ειρήνη κι αρµονία στην καθηµερινή ζωή του κάποιου Ου-τόπου. Το εντυπωσιακό µε το γραφτό αυτό κείµενο που ο Λάο Τσε άφησε στην ανθρωπότητα, είναι πως ξεκάθαρα και κατ’ επανάληψη τονίζεται η πεποίθηση ότι η καλύτερη µορφή διακυβέρνησης είναι η απουσία διακυβέρνησης και ότι η καλύτερη οργάνωση δεν είναι παρά η απλή χορήγηση στους ανθρώπους

ευκαιριών ν’ αυτό-οργανωθούν. “Χωρίς νόµους ή καταναγκασµό”, γράφει ο Λάο Τσε, “οι άνθρωποι θα ζούνε σε αρµονία”. Το TAO-TE CHING ευαγγελίζεται µία οικολογική συµπεριφορά, απέναντι στη φύση και στον ζώντα κόσµο τριγύρω µας (Ταό) και εκδηλώνει επανειληµµένα απεριόριστη αποστροφή προς ηθικολογίες, υπακοή σε εθιµοτυπίες, θεοφοβία και ιεραρχίες. Προτείνει ένα τρόπο ζωής απόλυτα θετικό απέναντι στη ζωή, τη φύση και την ελευθερία και αποτελεί το µοναδικό “θρησκευτικό” βιβλίο που δεν επικαλείται θεότητες και δε προπαγανδίζει κανενός είδους τελετουργικό ή προσευχές ή άλλα παρόµοια. Αντίθετα, επιτίθεται γλυκά µεν αλλά δηκτικά δε στις µιλιταριστικές αξίες, τον πλούτο, την πλεονεξία, τον εξουσιαµό, την τιµωρία ανθρώπων από άνθρωπο, τις φυλακές και τις νοµοθεσίες. Η αντιπρόταση του Λάο Τσε απέναντι στην εξουσιαστική πανούκλα είναι µία άλλη κοινωνία, οικολογική, αποκεντρωµένη, συγκροτηµένη σε µικρές κοινότητες, απεξουσιασµένη και πέρα για πέρα ανεκτική. Υπάρχει µία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία για τους ιδρυτές των τριών βασικών κινέζικων θρησκειών. Μία ηµέρα λέει, στάθηκαν γύρω από ένα µπουκάλι γεµάτο ξύδι, που µε τη σειρά, ένας - ένας το δοκίµασαν. Ο Κοµφούκιος λέγεται ότι το βρήκε ξυνό. Ο Βούδας το βρήκε πικρό. Όµως ο Λάο Τσε, ως ταοϊστής, το βρήκε γλυκό. Η ζωή θα’ χει γλυκειά γεύση µόνον όταν εµείς σταθούµε θετικά απέναντί της: σε αρµονία µε τη φύση, αυθόρµητοι, απλοί και ανυπότακτοι σε σκοπιµότητες, ιεραρχίες, υπολογισµούς, εξουσίες και µικρότητες. Υπάρχει ένα τσιτάτο του Λάο Τσε, που καλύτερα από κάθε άλλο συνοψίζει αποτελεσµατικό τη φιλοσοφία του TAO-TE CHING µέσα από τρεις αράδες λέξεις και το οποίο χρησιµοποιεί και ο Ράσελ στο βιβλίο του “∆ρόµοι προς την Ελευθερία” δίκην προµετωπίδας: “Παραγωγή δίχως κτήση ∆ράση δίχως αυτοπροβολή Ανάπτυξη δίχως κυριαρχία” Βρείτε το TAO-TE CHING και διαβάστε το καλά. Όσοι δεν το έχετε κάνει ακόµα, πετάξτε στον πρέποντα κάλαθο την εβραιοχριστιανική προπαγάνδα της υποδούλωσης και της αλληλοκατασπάταξης και αναζητείστε απ’ την αρχή τις αρχαϊκές µα ξεχασµένες πόρτες, προς την άλλη πλευρά. Τα “περάσµατα” του λένε µερικοί. Για σας και για τα παιδιά σας. Στο δρόµο προς το Άσπρο Φως (επίγειο, επουράνιο ή δεν ξέρω εγώ τι, τελοσπάντων) το TAO-TE CHING θα σας είναι ένας πολύ χρήσιµος οδηγός. (Από την «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 18, Χειµώνας του 1989)

MAIL ART: Όλα στα χέρια των δηµιουργών.. Στις µέρες µας, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα καλλιτεχνικό κίνηµα, που βασίζεται αποκλειστικά στην ανταλλαγή. Πρόκειται για ένα παγκόσµιο δίκτυο χιλιάδων καλλιτεχνών, που ανταλλάσσουν µεταξύ τους έργα τέχνης, χρησιµοποιώντας γι’ αυτό όλα τα µέσα επικοινωνίας (ταχυδροµείο, τέλεξ, κοµπιούτερς, τηλέφωνο κ.λ.π.) σαν µέσα καθεαυτά αλλά και σαν µέσα διάδοσης της τέχνης.

Αυτό το καλλιτεχνικό κύκλωµα αποτελεί προφανώς το µεγαλύτερο σε έκταση και αριθµό συµµετεχόντων κίνηµα που δηµιουργήθηκε ποτέ στην ιστορία της τέχνης. Και εκτός αυτού, εξακολουθεί να επεκτείνεται καθηµερινά.

Αυτό το κύκλωµα συνήθως αποκαλείται: ∆ίκτυο Ταχυδροµικής Τέχνης (Mail Art Network) και αυτό γιατί το ταχυδροµικό σύστηµα είναι περισσότερο κατάλληλο, το πιο πρόσφορο και το πιο συνηθισµένο από όλα τα σύγχρονα µέσα ανταλλαγής. Ποτέ µέχρι σήµερα δεν υπήρξε κανένα “καθολικό” δίκτυο. Ο κάθε δηµιουργός που κινείται µέσα στον χώρο της Mail Art έχει τη δικιά του λίστα επαφών, η οποία και αποτελεί το δικό του µικρό ή µεγάλο κύκλωµα. Όταν όµως κάπου βρίσκουµε ν’ αναφέρεται η λέξη “το” ∆ίκτυο, τότε πρόκειται για όλα αυτά τα επί µέρους κυκλώµατα, αθροιστικά.

Έχοντας τη ρίζα του στη συγκεκριµένη αντίληψη περί επικοινωνίας και την ανταλλαγή που πρωτοκαθιέρωσαν, µερικά, τα κινήµατα “Fluxus” και “Νεο-ρεαλιστικό”, το κύκλωµα αυτό συνέχεια εξελίσσεται µέρα µε τη µέρα, καθώς χιλιάδες δηµιουργοί εκφράζονται καθηµερινά µέσα απ’ αυτό, ανταλλάσσουν και διακινούν τις δηµιουργίες τους. Είναι προφανές βέβαια, πως αυτή η διχτυωτή δοµή του, δηµιουργεί και µία σειρά από µικροπροβλήµατα σε ό,τι αφορά την “επικοινωνία”. Για παράδειγµα, είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, να επικοινωνήσει κάποιος µε “όλα” τα άλλα συµµετέχοντα µέλη, µε µιάς. Και εκτός αυτού, το πιο παράδοξο πράγµα που συµβαίνει µέσα σ’ αυτό το κύκλωµα, είναι ότι: όσο πιο πολύ δουλεύει κάποιος µέσα σ’ αυτό, τόσο περισσότερες ανταποκρίσεις και αλληλογραφία παίρνει καθηµερινά, και άρα υποχρεώνεται έµµεσα να δουλέψει, όλο και περισσότερο…

Όλα στα χέρια των δηµιουργών

Από οικονοµική άποψη, η Ταχυδροµική Τέχνη προϋποθέτει, ότι η παραγωγή, η διανοµή και η χρήση των έργων της, βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια των ίδιων των δηµιουργών. Οι καλλιτέχνες της Mail Art δεν διακινούν τις δουλειές τους µέσα από τις επίσηµες γκαλερί, αλλά διά µέσου του “εναλλακτικού” παγκόσµιου δικτύου. Μέσα σ’ αυτό κυκλοφορούν ασταµάτητα αυθεντικά έργα, αντίγραφα, κάρτες, αφίσες, περιοδικά Ταχυδροµικής Τέχνης και ένα σωρό άλλα…

Η ύπαρξη και η ανάπτυξη της Mail Art, επαναφέρει µία πανάρχαια ανταλλακτική µέθοδο. Πρόκειται για την πρωτόγονο µορφή της άµεσης και αχρήµατης ανταλλαγής, που εδώ µεταφυτεύεται στο χώρο της τέχνης, εξοστρακίζοντας το κατεστηµένο σήµερα απόλυτο µέσο καλλιτεχνικής (αλλά και οποιασδήποτε άλλης) ανταλλαγής, το φετίχ “χρήµα”. Ίσως και οι ανταλλάσσοντες καλλιτέχνες να εκτιµούν τελικά περισσότερο σαν “άξια”, τα όσα παραλαµβάνουν από τα όσα στέλνουν, γιατί διαφορετικά, θα µπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος, δεν θα αντάλλασσαν. Εκείνο πάντως που αποτελεί µία αναµφισβήτητη πραγµατικότητα και αλήθεια, είναι πως περισσότερο εκτιµούν την ίδια την ανταλλακτική πράξη καθεαυτή (επικοινωνία) παρά τα αντικείµενά της.

Η βάση της ύπαρξης, ανάπτυξης και διάδοσης της Mail Art µπορεί ίσως να χαρακτηριστεί σαν “ιδεαλιστική”. Η ανταλλαγή βασίζεται στην αµοιβαία εµπιστοσύνη και πίστη. Αυτός όµως ο διάχυτος ιδεαλισµός δεν κρατάει βέβαια εσαεί. Για παράδειγµα, όταν ο καλλιτέχνης Β δεν απαντάει ποτέ στις αποστολές του Α, αργά ή γρήγορα η µονόδροµη επικοινωνία (ή ψευδοεπικοινωνία) θα σταµατήσει. Έτσι λοιπόν, η µατεριαλιστική αντίληψη της επιζήτησης λήψης κάποιας απάντησης, µε τη µορφή ενός καταλόγου, µίας λίστας διευθύνσεων, µερικών ντοκουµέντων κ.λ.π. καθίσταται αναγκαία, αφού προσφέρει την “ψυχολογική” και άρα πρακτική απόδειξη συνέπειας του συνεργάτη, τού ότι δηλαδή παραµένεις ΣΕ ΕΠΑΦΗ.

Η Mail Art αποτελεί µία πολύπλευρη και πολύµορφη µέθοδο, καθώς συµπεριλαµβάνει, ανάµεσα στα άλλα, καλλιτεχνικά βιβλία, audio- και video-τέχνη, περιοδικά, fanzines, copy-art, ψευδογραµµατόσηµα, γλωσσική τέχνη, κάρτες, οπτική ποίηση, διοργάνωση εκθέσεων, ανακυκλωτική τέχνη, παρεµβατική τέχνη, στάµπες, κολάζ κ.λπ.

Όσο µία καλλιτεχνική δηµιουργία µπορεί να µεταβιβαστεί ή να ταχυδροµηθεί, όχι µόνο αυτούσια αλλά και κατά τµήµατα, όλες οι τεχνικές, όλα τα µεγέθη, όλα τα υλικά, είναι δυνατόν να χρησιµοποιηθούν από έναν καλλιτέχνη της Mail Art. Και πέρα από αυτό, το κύκλωµα της ανταλλασόµενης τέχνης δεν παύει να αποτελεί ένα χώρο σµιξίµατος, ελεύθερου και ανενδοίαστου, δηµιουργών διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων και επιπέδων, διαφορετικών ηλικιών, αντιλήψεων, ιδεολογιών κ.λ.π.

Μία εµπειρία πρωτόγνωρη

Εκείνο όµως που αποτελεί σηµαντικό και ουσιαστικό στοιχείο στην όλη υπόθεση της Mail Art, δεν είναι οι επιµέρους διαφορές των µελών - δηµιουργών αλλά εκείνο που έχουν ΚΟΙΝΟ. Πρόκειται για τη µυστηριώδη εκείνη δύναµη, που τους φέρνει (και τους κρατάει) κοντά τον ένα στον άλλον.

Ίσως να αληθεύει, το ότι ο Mail Art δηµιουργός είναι τις περισσότερες φορές ένας σχεδόν απογοητευµένος καλλιτέχνης. Απογοητευµένος όµως όχι από την τέχνη, αλλά από τη βιοµηχανία της που κατευθύνουν οι “επικεφαλής” των γκαλερί και των αιθουσών τέχνης, µουσείων τέχνης κ.λ.π. του κόσµου. Όντας όµως κοµµάτι ενός πανανθρώπινου και δίχως κανόνες, λογοκρισία και κυριαρχούσες ελίτ, καλλιτεχνικού κινήµατος, ξεπερνάει όχι µόνο απλά την ιδιοποίηση και εκµετάλλευση της δηµιουργίας από τους σφετεριστές της, αλλά µετατρέπεται συγχρόνως σε µέλος µίας τεράστιας καλλιτεχνικής διεθνούς κοινότητας, δίχως όµως να στερηθεί την προσωπική του ταυτότητα κι ατοµικότητα. Πέρα απ’ όλα αυτά όµως, η ιδιαιτερότητα τού να δουλεύει κανείς σε συνεργασία µε χιλιάδες καλλιτέχνες σε ένα κοινό δίκτυο, αποτελεί µία εντελώς πρωτόγνωρη εµπειρία και αίσθηση µέσα στην ίδια την εξέλιξη της τέχνης”.

(Πρώτη δηµοσίευση στο περιοδικό «Ταχυδρόµος», 1984)

Επιστηµονική Φαντασία Το «ό,τι καλύτερο» και «ό,τι χειρότερο» στη σύγχρονη Λογοτεχνία. Ένα προφητικό κείµενο

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ: «BIG SCIENCE» (Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Ελευθεροτυπία, 29 Μαϊου 1988)

«Είτε µιλάµε για “Όπερα του ∆ιαστήµατος” (στην οποία κυριαρχούν αόριστοι και ασφαλείς ψευδοεπιστηµονικοί όροι), είτε για “Hard Science” (στην οποία τα επιστηµονικό έρεισµα είναι πιο πειστικό και αληθοφανές), είτε τέλος για “Ηρωϊκή Φαντασία” (στην οποία το ιπποτικό µυθιστόρηµα και το ουέστερν απλώς αποκτούν διαστηµικό περιτύλιγµα) - η Επιστηµονική Φαντασία στηρίζεται πρώτα απ’ όλα στις ασύλληπτες δυνατότητες της τεχνολογίας. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, γεννιέται από τη στιγµή που το είδος δεν εξαντλείται στις θεαµατικές “εφαρµογές” της τεχνολογίας, αλλά δίχως να χάνει τον άνθρωπο από τα µάτια του, ερευνά τη µελλοντική του περιπέτεια στα νέα τεχνολογικά περιβάλλοντα. Ο Βλάσης Ρασσιάς έχει γράψει πάνω στο θέµα αυτό, ένα ενδιαφέρον άρθρο, µε τίτλο: “Επιστηµονική Φαντασία: Το ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο στη σύγχρονη Λογοτεχνία” (περιοδικό ∆ΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΤV και ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ). Μιλάει για τη φθηνή και επιστηµονική φαντασία που “επεκτείνει την παρούσα ηλιθιότητα στο υποτιθέµενο απώτερο µέλλον, ντύνοντάς την απλώς µε κουστούµια διαστηµικά ή µετακαταστροφικά”. Κι εκφράζει καίρια το δύσκολο ρόλο που καλείται να παίξει σήµερα η προοδευτική επιστηµονική φαντασία “εξοικειώνοντας το κοινό µε το

συνεχώς µετατρεπόµενο τεχνολογικό περιβάλλον… ασκώντας κριτική του παλιού κόσµου και δηµιουργώντας έστω κι εξεζητηµένες αναλλακτικές προτάσεις … των οποίων το επίκεντρο είναι - και πρέπει πάντα να είναι ο άνθρωπος”.» \

Επιστηµονική Φαντασία:

Το «ό,τι καλύτερο» και «ό,τι χειρότερο» στη σύγχρονη Λογοτεχνία.

Η «Science Finction», ή επί το ελληνικότερον «Επιστηµονική Φαντασία»” αποτελεί µία περίεργη δισυπόστατη οντότητα µέσα στο χώρο της λογοτεχνικής σκηνής του αιώνα. Η µία της υπόσταση δεν είναι άλλη από τη Φαντασία µε την έννοια της σύλληψης και έκφρασης ιδεών και υποθετικών γεγονότων που αναµφίβολα κινούνται µέσα στο χώρο του µη-πραγµατικού («φανταστικού»). Η δεύτερη υπόστασή της, είναι η «επιστηµονική» της φύση, που δεν είναι παρά µία επιστηµονική θα λέγαµε επεξήγηση ή δικαιολόγηση, των όσων το µυαλό του συγγραφέα συλλαµβάνει και απλώνει πάνω στο χαρτί. Από την µία λοιπόν, µέσα στα διηγήµατα της Επιστηµονικής Φαντασίας βλέπουµε να συµβαίνουν γεγονότα και ιστορίες, που µε κανέναν τρόπο δεν µπορούν να γίνουν κατανοητά ή αποδεκτά από τον τρέχοντα ρασιοναλισµό, που οπωσδήποτε µαρκάρει ανεξίτηλα τις οικείες µας – «δυτικού τύπου» (όπως τις αποκαλούνε αυθαίρετα) - κοινωνίες µας. Από την άλλη µεριά πάλι, αυτά τα αδιανόητα, παράξενα γεγονότα έρχονται να εξηγηθούνε «επαρκώς» µε έναν επιστηµονικοφανή τρόπο και να περάσουν ως απόλυτα φυσιολογικά, από τη στιγµή που θα κάνουµε πιστευτή ή αποδεκτή µία υποθετική εξέλιξη στις κατακτήσες της Επιστήµης (που, συνήθως, απέχει πολύ από τα ισχύοντα στις ηµέρες µας πράγµατα). Συνεπώς, η Επιστηµονική Φαντασία γεννιέται και ζει πάνω στην άγραφη συµφωνία ανάµεσα στο συγγραφέα και στο κοινό του για την αποδοχή αυτής ακριβώς της επιστηµονικοφανούς εξέλιξης των περιγραφοµένων κοινωνιών, ώστε το µυθιστόρηµα να µπορέσει από εκεί και ύστερα να εξελιχθεί άνετα κι αποτελεσµατικά.

Αν θέλουµε ν’ αναζητήσουµε την προϊστορία του φαινοµένου, θα βρούµε εύκολα στοιχεία Επιστηµονικής Φαντασίας διάσπαρτα στις κουλτούρες µίας σειράς από λαούς της προχριστιανικής περιόδου, δηλαδή σε Έλληνες, Κινέζους, Ασσύριους κ.ά. ανάµεικτα βέβαια πάντοτε µε θρησκευτικο-εθνικούς θρύλους. Μετά τη µεγάλη αστρολογική «ανακάλυψη» (κάτι που όµως είχε ήδη διατυπωθεί από τους Έλληνες της Αρχαιότητας) των Αναγεννησιακών της Ευρώπης για τον ηλιοκεντρισµό του πλανητικού µας συστήµατος τα µυαλά µίας σειράς πρωτοπόρων απογειώθηκαν κανονικά, βάζοντας τα πρώτα θεµέλια του προδρόµου «εκείνου» που σήµερα γνωρίζουµε. Η ολοκλήρωση ήρθε µετά από το µπουµ του Ουτοπισµού και τη

Βιοµηχανική Επανάσταση που εγκαινίασε τους καιρούς που γέννησαν µε τη σειρά τους τον ζοφερό εικοστό αιώνα. Εκείνο που περνούσε φευγαλέα στην προχριστιανική λογοτεχνία µε εκπληκτικά για την εποχή διηγήµατα (όπως λ.χ. ο «Ικαροµένιππος» του Λουκιανού, όπου ο πρωταγωνιστής ξεκινάει ταξίδι προς την σελήνη!!), στη διάρκεια του µεσοπολέµου εκρήγνυται, δηµιουργώντας πια ένα λογοτεχνικό «συµβάν».

Η Επιστηµονική Φαντασία, ακολούθησε µία σταδιοδροµία ανάλογη µε εκείνη των πολύ γνωστών σχεδιοϊστοριών (γνωστότερων ως comics). Γεννήθηκαν σα µαζικό φαινόµενο από την αστική ανία των δυτικών κοινωνιών, από τη γόνιµη µήτρα που σχηµάτιζαν µία σειρά από προικισµένα µυαλά ενός µειοψηφικού ποσοστού γόνων της αστικής τάξης. Αποτέλεσµα αυτού του συγκεκριµένου είδους πατρότητας, υπήρξε το άγριο καπέλωµα της Επιστηµονικής Φαντασίας από την κυρίαρχη ιδεολογία, προωθώντας τα αστικοχριστιανικά κλισέ τού «καλού» και του «κακού» ήρωα, την ηθική, πολιτική και κοινωνική δικαίωση των κατεστηµένων δοµών και όλα τα σχετικά, µε αποτέλεσµα να ξεπέσει σύντοµα (τουλάχιστον ένα σεβαστό αριθµητικά κοµµάτι της) στην υποκουλτούρα και την παραφιλολογία. Η «λογοτεχνία» που το φτηνιάρικο αστικό µοντέλο Επιστηµονικής Φανστασίας γέννησε, αποτελείτο από κακοδοσµένες περιπέτειες διαστήµατος, συναντήσεις µε απίθανα τέρατα και φυσικούς κινδύνους, µάχες µε εξωγήϊνους και τα σχετικά. Όλη η µπούρδα της πρακτορικοαστυνοµικής παραφιλολογίας, εδώ απλώς µε διαστηµικό περιτύλιγµα.

Η περίοδος µετά τον τελευταίο πόλεµο πάντως, δηµιούργησε εντυπωσιακές αναστατώσεις σε τοµείς όπως Φανταστική Λογοτεχνία, Κόµικς, Κουλτούρα νεολαίας κ.λ.π. Στον χώρο των Κόµικς και της Επιστηµονικής Φαντασίας, κάνουνε την εµφάνισή τους ριζοσπάστες δηµιουργοί και συγγραφείς που καταφέρνουνε να µεταφέρουνε αποτελεσµατικά στο χώρο δουλειάς τους τις αντιφάσεις του συστήµατος, την αντιδραστικότητα των κυρίαρχων δοµών και το όραµα ενός ονειρεµένου κόσµου απαλλαγµένου από τα κοινωνικοπολιτικά νοσήµατα του παρόντος. Το σύστηµα χάνει µία ακόµα µάχη στον πόλεµο για την µονοπώληση του δυναµικών των Mass Media.

Η προοδευτική τάση µέσα στην Επιστηµονικά Φαντασία, χάρισε στην ανθρωπότητα µία σειρά από αριστουργήµατα: «Εµείς» (Ζαµιάτιν), «Θαυµαστός Καινούργιος Κόσµος» (Άλντους Χάξλεϋ), «1984» (Τζώρτζ Όργουελ), «Γυναίκες στην Άκρη του Χρόνου» (Μαρτζ Πήρσυ), «Ο Πλανήτης των Αµαζόνων» (Μαρκ Ρέϋνολντς), «Σοκγουέηβ Ράϊντερ» (Τζων Μπρούνερ), «Το Νεφέλωµα της Ανδροµέδας» (Ιβάν Εφραίµοφ), «Οι Πράκτορες του Χάους» (Σπίραντα), κ.α.

Στη νέα αυτή φάση της Επιστηµονικής Φαντασίας, που ενισχύθηκε υπερβολικά (όπως και έγινε επίσης µε τα Κόµικς), ύστερα από το άλµα της ριζοσπαστικής φαντασίας στη δεκαετία του ‘60, ερχόµαστε

τώρα αντιµέτωποι µε γραφόµενα που απέχουν έτη κι έτη φωτός µακριά από εκείνα τα «θεαµατικά», κακοσουλουπωµένα «λογοτεχνήµατα» που βλαστήσανε στις πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Στο γνωστό «The Dispossessed» η Ούρσουλα Λε Γκουίν γράφει πράγµατα όπως αυτά που ακολουθούν: «Κοίταξε, δεν ήτανε ο Όντο που είχε πει ότι όπου υπάρχει ιδιοκτησία, υπάρχει και κλοπή;… Και ότι αν θες να φτιάξεις εγκληµατικότητα, δεν έχεις παρά να δηµιουργήσεις απαγορεύσεις…» «Κανείς µας δεν έχει στην ιδιοκτησία του κάτι που να µπορεί να του κλαπεί. Ό,τι θέλουµε το παίρνουµε από τις κοινές αποθήκες. Όσο για τη βία… τι να σού πω. Θα µε σκότωνες ποτέ σου; Και αν τέλος πάντων ήθελες να µε σκοτώσεις, θα σε σταµάταγε άραγε ένας κάποιος τάδε νόµος; Ο εξαναγκασµός αποτελεί το λιγότερο αποτελεσµατικό µέσο εξασφάλισης αυτού που λέµε τάξη…».

Η προοδευτική Επιστηµονική Φαντασία στη δεκαετία του 80 αλλά και σε εκείνη τη «Χιλιετηριδική» που θα ακολουθήσει (σηµ. το κείµενο έχει γραφεί το 1988), καλείται να παίξει έναν πολύ δύσκολο ρόλο έκφρασης µε έναν αξιόλογο τρόπο των φουτουριστικών φαντασιώσεων της ανθρωπότητας, δίχως όµως να γλιστρήσει πάνω στη βλέννα του ολισθηρού σοκακιού που η σκέψη του τεχνοολοκληρωτισµού χαράζει. ∆ιανύουµε εποχές που κάθε εκφραστικό µέσο του καθηµερινού ανθρώπου είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα λέγαµε «ουδέτερο» Ζούµε στις εποχές του µαύρου / άσπρου. Της µίας ή της άλλης όχθης. Η Επιστηµονική Φαντασία οφείλει να εξοικειώνει ολοένα και περισσότερο το κοινό της µε το συνεχώς µετατρεπόµενο προς περισσότερο πολύπλοκες µορφές, τεχνολογικό περιβάλλον, αντίθετα από την αντίστοιχη υποκουλτούρα, που αποσκοπεί στην εγκαθίδρυση κάποιων νέων µορφών αγκυλωµένου συλλογικού υποσυνείδητου στηµένες πάνω στο Θέαµα, τον τρόµο και τους κάθε είδους διαχωρισµούς. Οφείλει να ασκεί κοινωνική κριτική του παλιού κόσµου και να δηµιουργεί εναλλακτικές προτάσεις ενός, έστω και εξεζητηµένου ως σύλληψη, ξεπεράσµατος των υπαρχουσών σχέσεων και δοµών. Οφείλει να µένει πάντοτε κεντραρισµένη πάνω στον άνθρωπο, την επικοινωνία, τις ανθρώπινες αξίες και τις (πανανθρώπινες) ψυχολογικές καταστάσεις, προσπαθώντας να χαρτογραφήσει τις νέες πορείες της ανθρωπότητας µέσα σε θετικά ή αρνητικά «µελλοντικά» περιβάλλοντα, δηµιουργώντας έτσι ολοκληρωµένες αναλύσεις ανθρωπίνων χαρακτήρων και κοινωνικώς σχέσεων αντί να εµπορεύεται τσουβαληδόν «εντυπωσιασµούς» από κακοθεαµατικά ντεκόρ και υπερφυσικές αναγωγές. Οφείλει να δρα ως ειδοποιός λόγος, προβλέποντας και προειδοποιώντας, πάντοτε σύµφωνα µε τα παρόντα δεδοµένα και µετά από σοβαρότητα και υπεύθυνη ανάλυση. Ένας συγγραφέας της σειράς δεν µπορεί παρά να µεταφέρει απλώς στο µέλλον τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις και τάσεις µέσα στις «δυτικές» κοινωνίες, κάνοντας τελικά τίποτα περισσότερο από το να επεκτείνει την παρούσα ηλιθιότητα και αντιφατικότητα των κοινωνιών «µας» στο υποτιθέµενο απώτερο µέλλον, ντύνοντάς τες απλώς µε κοστούµια διαστηµικά ή µετά-καταστροφικά. Οι κοινωνίες µεταφέρονται αυτούσιες σ’ ένα

εξελιγµένο υπέρ το δέον περιβάλλον για να κυλήσει η ιστορία και να βγει το βιβλίο και να τυπωθεί το βιβλίο και να διαφηµισθεί το βιβλίο και να καταναλωθεί το βιβλίο και πάει και τελείωσε. Αυτό ήταν όλο; η κοινωνία ποτέ δεν αλλάζει. Η τεχνολογία όµως ποτέ δεν µένει στατική. Το «Απόλυτο Όνειρο του Τέλειου Αστού», εδώ χώνεται ανάµεσα στα εξώφυλλα ενός βιβλίου µεγάλου τιράζ και πουλιέται στους καταναλωτές του σαν λογοτεχνική ιδέα.

Βρισκόµαστε στο έµπα της “Χιλιετηριδικής” δεκαετίας του 90 και η ανθρώπινη Φαντασία ήδη προ πολλού έχει αρχίσει να οργιάζει και περισσότερο από όσο συνήθιζε µέχρι σήµερα. Ένα πολύ ενδιαφέρον κοµµάτι της αποτελεί και εκείνο που έχει ήδη οριστεί ως Επιστηµονική Φαντασία και που στα πολύ γρήγορα «περάσαµε» σε τούτο εδώ το κείµενο. Την Επιστηµονική Φαντασία που αναντίρρητα αποτελεί το «Ό,τι καλύτερο» και «Ό,τι χειρότερο» της σύγχρονης λογοτεχνίας και ελπίζω να συµφωνήσετε µαζί µου πάνω στο «γιατί». Αποτελώντας κοµµάτι του µεγάλου λογοτεχνικού κόσµου, η Επιστηµονική Φαντασία δεν µπορεί να ξεφύγει από την ενιαία στρατηγική, που η υπόθεση Λογοτεχνία οφείλει ν’ ακολουθήσει σε καιρούς που απλώς εκκολάπτουν µέλλουσες ανακατατάξεις και πολιτισµικές αναστατώσεις. Σε καιρούς σαν και αυτούς της δεκαετίας που έρχεται. Και αυτή η στρατηγική θα είναι ξεκάθαρη και σταράτη: απελευθέρωση ή έλεγχος, άγνοια ή συνειδητότητα, αλλαγή ή νορµαλισµός, και πάει λέγοντας.

Η Νέα Φαντασία θα είναι Σαρωτική σπρώχνοντας τις καταστάσεις στα όρια της θραύσης ή ακόµα µακρύτερα. Θα είναι ∆ίχως Όνοµα, αρνούµενη να κλεισθεί στις ασφυκτικές ετικέτες. Θ’ αποτελεί την Επώαση. Θ’ αποτελεί το Λυκαυγές…

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

Αθήνα 1988

Πρόγνωση καιρού

(Από την «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 18, Χειµώνας του 1989)

Γήινοι,

Όλες οι µέχρι σήµερα Επαναστάσεις σας, απέτυχαν, διαστρεβλώθηκαν, ιδιοποιήθηκαν, ή έγιναν οι ευπειθείς υπάλληλοι του εξουσιαστικού ολοκληρωτισµού, επειδή υπήρξανε απελπιστικά “εγκόσµιες”.

Όλες οι µέχρι σήµερα οργανωµένες Μονοθεϊστικές Θρησκείες σας, απέτυχαν, διαστρεβλώθηκαν, ιδιοποιήθηκαν ή έγιναν πνευµατικά

δουλικά του εξουσιαστικού ολοκληρωτισµού, επειδή υπήρξανε απελπιστικά “επουράνιες”.

Η τελευταία ευκαιρία της ανθρωπότητας ν’ αυτοθεραπευτεί, χάθηκε τελεσίδικα µε τον άδοξο θάνατο του “κινήµατος αµφισβήτησης” της δεκαετίας του 60. Η παραφροσύνη του (κάθε λογής) καπιταλισµού δε φρενάρισε εκεί, και έτσι εσείς σήµερα µετράτε κάποιες δεκαετίες πριν από την ολοκληρωτική καταστροφή τούτου του κόσµου, όπως τουλάχιστον τον γνωρίζετε. Ο πλανήτης σας, θα επανεξασφαλίσει βίαια τις ισορροπίες που απαιτούνται.

Οι άνθρωποι της “επανάστασης του 60” αποτύχανε γιατί δε µπορέσανε να συνενώσουν αποτελεσµατικά µέσα στα ποικιλώνυµα κινήµατά τους το εσωτερικό (“επουράνιο”) στοιχείο µε την ανατρεπτική κοινωνικοπολιτική (“εγκόσµια”) δράση. Οι µισοί τους, αδαή πολιτικά ζώα, καταλήξανε µέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα µεταµεληθέντες κυνικοί καπιταλιστές, ή εγωπαθείς τροµοκράτες. Οι άλλοι µισοί, αδαείς ψυχεδελιζόµενοι, καταλήξανε οπαδοί παµπόνηρων γκουρού ή τρόφιµοι ψυχιατρείων και “σωφρονιστικών” καταστηµάτων.

Λιγότερο από δύο – τρείς δεκαετίες σας χωρίζουνε από την εποχή που η ηλιακή ακτινοβολία θα είναι για σας σχεδόν θανατηφόρα, που τα δάση θα έχουν µετατραπεί σε ερήµους, που όλες οι µορφές ζωής πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη θα περάσουνε από µία σκληρή δοκιµασία επιβίωσης ή αφανισµού τους. Όποιος από εσάς θέλει ν’ αυτοαποκαλείται προοδευτικός, οφείλει να εργάζεται από τώρα, για τους ζοφερούς καιρούς που θ’ ακολουθήσουν το συθέµελο γκρέµισµα τούτου του πολιτισµού, που εδώ και µερικές χιλιετίες ροκανίζει αλόγιστα τη φύση και τις ίδιες του τις σάρκες για … “άντληση κερδών”.

Στη µετά-“Πολιτισµιακή” κοινωνία σας, χιλιάδες σηµερινές “αξίες” θα επαναπροσδιοριστούν: Η Αυτοδιεύθυνση θ’ αντικαταστήση τις κάθε λογής “αρχηγίες”, η Άµεση ∆ηµοκρατία θα αντικαταστήσει το σηµερινό τσίρκο της “εκπροσώπισης”, ο Ανθρωποκεντρικός Παγανισµός θ’ αντικαταστήσει τις σηµερινές γελοίες δοξασίες σας περί κάποιων “δικτατορίσκων του ουρανού”. Αυτός ο ελευθεριακός Ανθρωποκεντρισµός θα οδηγήσει την αυριανή ανθρώπινη φυλή στις πόρτες, εκείνου που το πονηρό σηµερινό ιερατείο σας παρουσιάζει µεταφυσικά σαν Παράδεισο. Γιατί, για πρώτη φορά ο γήϊνος άνθρωπος θα έχει καταφέρει να θεωρήσει τον εαυτό του ΙΣΟ και ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΟ µε τους συνανθρώπους του, µε τη Φύση τριγύρω του, µε τον Γαλαξία, µε το άναρχο κι ατελεύτητο Σύµπαν, κοντολογίς µε εκείνο που τελικά είναι ΘΕΟΣ.

Η παρούσα Κοινωνία σας του κέρδους, της ιεραρχίας, της υποδούλωσης, του µίσους και του ολοκληρωτικού πολέµου σε όλα τα επίπεδα, κάνει ήδη τις πρώτες αιµοπτύσεις και ο θλιβερός της θάνατος πλησιάζει.

Σηκώστε τα µπατζάκια σας Ισόθεα αδέρφια. Πλησιάζετε τον υπέρτατο των Παραδείσων ! (και χρειάζονται γερά κότσια γι’ αυτό…)

Ιερή Φυλή ∆ιαγαλαξιακών Ταξιδευτών

(Γραφείο Πληροφόρησης και θετικών ∆ονήσεων).

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΕΝΑ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι στην ΟΠΕΡΈΤΤΑ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ. “Εδώ έγκειται µία κοσµοϊστορική αλλοίωση του λόγου - του νου - που είναι σχεδόν µεταφυσική στη δυναµική της. Μία κοινωνία που µπορεί συνακόλουθα να µεταπηδήσει από ένα ενεργό σ’ ένα πλήρως εκµηχανισµένο εργατικό δυναµικό και από έναν κόσµο ορθολογικών κρίσεων, στην ουδέτερη καταγραφή “κοµπιουτεροποιηµένων” αποτελεσµάτων, απειλεί να κάνει τελείως ανίσχυρη την ικανότητα κρίσης και λήψης αποφάσεων, ακόµα και πριν η ελευθερία εξαφανισθεί θεσµικά. Αν αρχίσει να αναδύεται ένας κόσµος σαν τον γνωστό Οργουελιανό, αυτό δεν θα συµβεί επειδή οι τεχνικοί µηχανισµοί θα έχουν κυριαρχήσει πάνω στο νού, αλλά επειδή ο νους θα έχει ξεπέσει σε τεχνικό µηχανισµό…” (Μάρραιη Μπούκτσιν)

Η πρόσφατη ανακάλυψη της Πληροφορίας ως µία συµπαντική δυναµική, σε οµοιόβαθµη µάλιστα σπουδαιότητα µε την Ύλη και την Ενέργεια, δείχνει πως άνοιξε διάπλατα καινούριους δρόµους στις τεχνοκρατικές ονειροπολήσεις του επισηµονικοποιηµένου τοµέα του ανθρώπινου νου. Η έννοια της Πληροφορίας δεν καλύπτει µόνο το πεπερασµένο νοηµατικό περιεχόµενο που σήµερα η πλειοψηφία των περί αυτής οµιλούντων αντιλαµβάνεται, δηλαδή το στενόχωρο και µονόπλευρο µίας µεταφοράς ειδήσεων ή γνώσεων, που µάλιστα συµβαίνει αποκλειστικά µέσω µηχανιστικών ή τεχνόπλαστων µέσων, αφού η Πληροφορία µπορεί να µεταδοθεί µε άλλα µέσα τα οποία ανήκουν σε αντιδιαµετρικούς πολλές φορές χώρους, όπως της βιολογίας, των οικολογικών διατάξεων ακόµη και του µυστικισµού. Παρ’ όλα αυτά, σήµερα, εξαιτίας βέβαια της µονοµανιακής αντίληψης του πολιτισµού µας για την παντοδυναµία της εκµηχάνισης, γινόµαστε παθητικοί µάρτυρες µίας απίστευτα µονόπλευρης κατεύθυνσης της έρευνας, της µελέτης και της ανάπτυξης ευρεσιτεχνηµάτων αποκλειστικά προς το τεχνοκρατίστικο µοντέλο.

Καθηµερινά βιώνουµε µία όλο και περισσότερο κλιµακούµενη, µε σκοπό την απόλυτη και γενικευµένη εφαρµογή της, τεχνολογικοποίηση της καθηµερινής ζωής, σε βαθµό που όλο και περισσότερο υποχρεωνόµαστε θέλοντας και µη να µετατραπούµε, συνήθως µετά από επίπονες και χρονοβόρες εκπαιδευτικές διαδικασίες σε γνώστες, χειριστές ή «ειδικευµένους», ώστε να εξασφαλίσουµε µία κάποια στοιχειώδη συµµετοχή µας στα συµβαίνοντα και διαδραµατιζόµενα γεγονότα και να µην περιθωριοποιηθούµε, µένοντας εκτός πραγµάτων, εκτός νυµφώνος. Νέες εφευρέσεις υποβιβάζουν µέχρι αχρηστίας τις παλιότερες, καινούρια µοντέλλα ξεπερνούν τα (πολλές φορές ενός ή δύο χρόνων) παλιά, νεοεµφανιζόµενες µέγα - επιστήµες αφοµοιώνουν και υποβιβάζουν σε ανθυποτοµείς τους µία σειρά από προϋπάρχουσες, ενώ ο κατάλογος δεν έχει τελειωµό. Το φαινοµενικά άψογο αυτό προτσέσο δεν είναι πραγµατικά εκείνο ακριβώς που δείχνει, τουλάχιστον σε ότι αφορά την ιερότητα, την καθολικότητα και τελειότητά του. Όπως και να το κάνουµε αποτελεί υψίστου βαθµού νοητικό παιδισµό το να ισχυριστεί κάποιο από τα τεχνοκρατικά καµάρια της σύγχρονης ανθρώπινης ράτσας, ότι τάχα η Πληροφορία που σήµερα φαίνεται να παίζει ανάµεσα στα εκατοµµύρια τερµατικά νεοεπιστηµονικών οικοδοµηµάτων εκπροσωπεί επαρκώς το σύνολο της Αληθινής και Άπειρης Πληροφορίας, η οποία διαχέεται στο ασύλληπτο µέγα - χάος, που απειροελάχιστο και ασήµαντο κοµµατάκι του αποτελεί ο γνωστός σ’ εµάς Γαλαξίας.

∆υστυχώς ξέρω πολύ καλά ότι τους παρωπιδοφόρους τεχνοκράτες ελάχιστα κάτι τέτοιο τους απασχολεί… Από φιλοσοφική λοιπόν, σκοπιά µπαίνει το καυτό ερώτηµα κατά πόσο η Πληροφορία που σήµερα γίνεται αντικείµενο αναφοράς, αποτελεί κάτι το υπαρκτό έστω και σαν ένα στη νιοστή υποπολλαπλάσιο του συνόλου, ή όντως δεν είναι παρά µία αυταπάτη ενός ευνουχισµένου διαισθητικά πολιτισµού, που αδυνατεί να ερµηνεύσει την αληθινή Πληροφορία, την οποία ωστόσο κατείχανε οι “πρωτόγονοι” όταν υψώσανε περίεργα µνηµεία προς τους ουρανούς, όπως τις γνωστές αιγυπτιακές πυραµίδες ή τους µεγαλιθικούς κύκλους τύπου Stonehenge.

Παρακάµπτοντας όµως, την πιο πάνω “φιλοσοφική” - όπως ένας τεχνοκράτης θα ονόµαζε µε κυνισµό - ανησυχία, ας επιστρέψουµε στα “χειροπιαστά”. Εντάξει, θα ναι απόλυτα υπέροχο και συγκλονιστικό και γαργαλιστικό και… και… και… το να πατάµε κάποτε τα πλήκτρα και να … ψηφίζουµε ή να έχουµε πρόσβαση σε όποια Πληροφορία επιθυµούµε, αν είναι δυνατόν µάλιστα και µέσα από αυτήν την κρεββατοκάµαρά µας. Θα ήταν αλήθεια υπέροχο να συµπυκνώσουµε την απέραντη χαρτούρα των βιβλιοθηκών, των κάθε λογής αρχείων, σε διαστάσεις µικρότερες του κυβικού εκατοστού ή χιλιοστού.

Όµως:

- Έχετε ποτέ σκεφθεί την έκφραση που θα πάρει η αφελής φάτσα µας όταν πληκτρολογώντας το τερµατικό µας για να πάρουµε την ζητούµενη πληροφορία γύρω από κάποια “κάπως πονηρή” υπόθεση που µας ενδιαφέρει, η οθόνη θα δίνει τη σαρκαστική απάντηση “δεν υπάρχουν στοιχεία; Και αυτό φυσικά επειδή οι τροφοδότες της τράπεζας πληροφοριών, κρίνανε σε κάποια στιγµή αυθαίρετα πως αυτή η συγκεκριµένη πληροφορία θα ναι διαβρωτική για τη δηµόσια συνείδηση;

- Έχετε ποτέ σκεφθεί, πώς θα νοιώθετε σαν πολίτες µίας µηχανιστικής κοινωνικής οργάνωσης, που θα οργανώνεται και θα κυβερνιέται αποκλειστικά (φανερά ή µυστικά δεν έχει σηµασία) από προγραµµατιστές, χεριστές και ειδικούς. Που θα µιλάνε αποκλειστικά και µόνον µε κωδικές γλώσσες που φυσικά θα σας είναι εντελώς ακατανόητες αφού βεβαίως

α) δεν θα είναι δυνατόν να παρακολουθείτε εσείς οι κοινοί θνητοί, κατά γράµµα κάθε νέα γλώσσα που αυτοί θα διαµορφώνουνε και

β) είναι σίγουρο πως, οπωσδήποτε µετά από ένα σηµείο, θα πλασθούν νέες απόρθητες και απαραβίαστες γλώσσες ώστε να καλύπτονται οι λεγόµενες “απόρρητες” υποθέσεις.

- Έχετε σκεφθεί ποτέ, αν θα µπορείτε πάντοτε να παρακολουθείτε κατά γράµµα την εξέλιξη των καταιγιστικά εµφανιζοµένων νέων υπερ - µοντέλων, που από ένα σηµείο και µετά θα ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ για την ζωτική σας πρόσβαση στην Πληροφορία, αφού µάλιστα θα ‘στε υποχρεωµένοι να τ’ αγοράσετε ιδίοις χρήµασι, µε φυσική συνέπεια την ταξικότητα της όλης κατάστασης, αφού η οικονοµικά αδύνατη πλειοψηφία του πληθυσµού θα µένει πάντα έξω από τη γιορτή;

- Έχετε σκεφθεί ποτέ, πόσο θα κατοχυρώνεται (αν αυτό είναι ποτέ δυνατό…) το ανθρώπινο δικαίωµά σας για ιδιωτική ζωή, από τα κάθε είδους διάτρητα νοµοθετήµατα, που σήµερα αρχίζουν να σας υπόσχονται πως τάχα θα διαφυλάξουνε αυτό το “ιερό” σας κοµµάτι από την επερχόµενη λαίλαπα της Πληροφοριακής Κοσµοκρατορίας;

Ίσως συνεχίζοντας τούτο το κείµενο, φανώ ξανά κάπως “γκρινιάρης” στα µάτια των ενθουσιωδών οπαδών ή αφελών υποστηρικτών της άνευ όρων τεχνο - ποίησης της καθηµερινής µας ζωής. Όµως, πιστέψτε µε, δε θέλω µήτε να επαναποδείξω τη γνωστή αιρετική µου θέση απέναντι στις ανεξέλεγκτες επελάσεις κάθε είδους, είτε ν’ αµφισβητήσω κοινωνικές κατευθύνσεις, ροπές, απόψεις και (γιατί όχι;) ψευδαισθήσεις. Απλώς δεν µπορεί κανείς να µου βγάλει από το µυαλό ότι αυτή εδώ η εσπευσµένη (συγκριτικά µε τις δεκάδες χιλιετίες της ανθρώπινης Ιστορίας) στροφή των ανά τη γή διευθυνόντων προς την κατεύθυνση της ιλλιγιώδους αφοµοίωσης κάθε ανθρώπινου στοιχείου στις κοινωνίες τούτου του πλανήτη από ανασφαλείς τεχνόπλαστες νέες δυναµικές, ανεξέλεγκτες αν όχι επικίνδυνες, προορίζεται για ο,τιδήποτε άλλο εκτός φυσικά από εκείνο που διαλαλεί: δηλαδή τη βελτίωση τάχα της ανθρώπινης ζωής. Γιατί σε όποιον επιµένει ακόµα να πιπιλάει τη σχετική καραµέλα θ’ αναγκασθώ για µία ακόµα φορά να µορφάσω ειρωνικά. Και για να µη φανώ αποκλειστικά εγώ µόνο “γκρινιάρης”, θα βάλω τον γνωστό φιλόσοφο Μπέρναρντ Ράσελ να τα πει για µένα καλύτερα. Να τα πει καθαρά και ξάστερα, όταν τονίζει πως στη διάρκεια του Β Παγκοσµίου Πολέµου µία µειοψηφία εργαζόµενου πληθυσµού, µπόρεσε και κάλυψε µε τη δουλειά του τις βασικές αλλά και πλαστές (δηλαδή πολεµικές) ανάγκες εκατοµµυρίων άλλων, που για χρόνια άλλο δεν έκαναν από το να τουφεκάνε ο ένας τον άλλο. Συνεπώς, η σηµερινή ειρηνική και άρα οικονοµικά αρτιµελής κοινωνία, άλλο δεν κάνει από το να υπεραπασχολεί εκατοµµύρια από τα εργαζόµενα µέλη της, ενώ την ίδια στιγµή σε άλλα από αυτά αρνείται σαδιστικά το δικαίωµα της επιβίωσης, φυλακίζοντάς τα στα επαίσχυντα κάγκελα της ανεργίας. Ο Ράσελ καλούσε σε 4ωρη εργασία και φυσικά η σηµερινή περαιτέρω αυτοµατοποίηση, καλεί σε παραπέρα µείωση των ωρών απασχόλησης.

Ωστόσο, για να είµαι ειλικρινής, ελάχιστα πια µε ενδιαφέρει η παραπάνω αλήθεια αφού ενώ είναι ηλίου φαεινότερη, βρισκόµαστε στο απορίας άξιο επίπεδο του σχεδόν κανείς από τους άµεσα θιγόµενους, να µην την υπερασπίζεται. Εκείνο που είναι πιο σηµαντικό και παράλληλα ανησυχητικό, δεν είναι άλλο πέρα από το ότι η πλειοψηφία των πιο “κοµπιουτεροποιηµένων” σήµερα τοµέων, είναι οι λεγόµενοι στρατιωτικοί ή στρατικοποιηµένοι, ενώ παράλληλα το 94% της “πολιτικού” χαρακτήρα εφαρµογής των τεχνοδιαδικασιών και των παραγώγων τους (Πληροφορική κ.τ.λ.) ασχολούνται όχι µε την παραγωγική διαδικασία, αλλά µε τον έλεγχο, τη διαφήµιση-προπαγάνδα, το µάνατζµεντ (σε κάθε είδους επίπεδο) και µε κάποια συνήθως συνωµοτική δικτύωση “απαραβίαστης” γνώσης.

Πρόκειται απλώς για µία γενικευµένη καταληψία της ανθρωπότητας που οδηγεί στην όσο το δυνατόν, µεγαλύτερη από-ανθρωποποίηση της κοινωνίας και παθητικοποίηση των επιµέρους

σιωπηλών πλειοψηφιών του πλανήτη. Είναι άγνωστο (προς το παρόν) ποιος την καθοδηγεί, αφού µόνο η ασήµαντη κορυφή του παγόβουνου φαίνεται και κανένας “θνητός” ποτέ δεν είναι σε θέση να γνωρίζει. Όπως και είναι άγνωστο αν το φαινόµενο έχει µεταφυσικές προεκτάσεις ή απλώς είναι αποτέλεσµα της έµφυτης κατάρας που κουβαλάει µέσα του το ανθρώπινο µυαλό εδώ και µυριάδες χρόνια, όταν πρωτοµετέτρεψε τη φυσική σφήνα σε πολεµική, δολοφονική λόγχη για να µακελέψει “εχθρούς”. Ή µήπως όλα τελικά είναι κοµµάτι ενός καλά οργανωµένου, από κάποιους, σχεδίου, κι εµείς απλώς ανυποψίαστοι, είτε σαν παλαµακιστές είτε σα δυσφορούντες ανήµποροι, βαδίζουµε ολοταχώς προς ένα µελλοντικό σταθµό, που θα µας φέρει µποστά στο σχεδιασµένο από άλλους για εµάς Απρόβλεπτο;

∆εν θα µπορούσα ν’ απαντήσω, αλλά κι αν µπορούσα ούτε που θα το ’θελα άλλωστε. Έχουν ήδη ειπωθεί τόσα πολλά, που το πράγµα καταντάει πλέον βαρετό και γελοίο. Ας δεχθούµε απλώς προσωρινά, το εύκολο συµπέρασµα ότι βρισκόµαστε και ζούµε σ’ έναν κόσµο που κατακλύζεται από κυρίαρχους. Λίγους υπέρτατους, χιλιάδες µεγάλους και εκατοµµύρια µικρότερους. Σ’ έναν κόσµο που πασχίζει να µετατρέψει τις Αξίες του Συστήµατός του, σ’ ένα Σύστηµα Αξιών. ∆ικών του κατ’ εικόνα και οµοίωση.

“Ένα δένδρο που οδηγεί µερικούς από εµάς σε δάκρυα χαράς, για άλλους δεν είναι παρά ένα άχρηστο πράσινο πράγµα που τους κλείνει τον δρόµο” (Ουίλιαµ Μπλέηκ)

Το δένδρο που περιγράφει ο Μπλέηκ, δεν είναι άλλο από το ∆ένδρο της Ζωής. Πράξτε κατά συνείδηση ο,τιδήποτε που θα αποτρέψει τον επερχόµενο ξερριζωµό του.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς Αθήνα, Οκτώβριος 1986 (Πρώτη δηµοσίευση στο περιοδικό «Αναλόγιο»)

«Περί Οργανώσεως»

(Μικρό απόσπασµα από ένα εκπληκτικό κείµενο της δεκαετίας του ’70, το «Περί Οργανώσεως» του Γιώργου Μανιάτη, που από τόσο πολύ παλιά αυτό-ορίζεται κάπου στο ίδιο κείµενο «εθνικός µόνο και µετέωρος», προς τον αξέχαστο συνθέτη Μάνο Χατζηδάκι, τότε διευθυντή του Γ Προγράµµατος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Πρωτοδηµοσιεύθηκε στο αθηναϊκό περιοδικό «Σήµα», τεύχος 21, Φεβρουάριος 1978).

«Οι καλοί ορισµοί κάνουν τους καλούς φίλους» (ο γράφων)

…Ο γράφων γνώρισε την φρίκη της αποστράτευσης, της αποσπάσεώς του δηλαδή από το δέντρο της οργανωµένης ζωής (σκέψης) και έζησε, αυτά τα χρόνια, χωρίς σχέδιο ζωής. Αγάλλεται εδώ. ∆ιότι δεν καταδέχτηκε να παρηγορηθεί όπως τινές των φίλων του στα στρατόπεδα ανοχής, δεξιά και αριστερά. Όταν χάσεις µία φορά τις πεποιθήσεις σου τίποτε δεν δικαιολογεί να καταταγείς σε άλλες. Αυτό είναι ψυχική ακολασία και το αίτηµα για ενότητα στην ψυχική διάθεση παραείναι ταπεινωτικό για να την κολάσει. Εδώ λοιπόν ο γράφων παύει να αγάλλεται και στενοχωράται. ∆ιότι επίσης φαίνεται ότι η «σωτηρία της ψυχής» προκαλεί αγκυλώσεις στο πνεύµα. ∆εν είναι λοιπόν παράξενο ότι κατευθύνει σε νοσηρούς τρόπους σκέψεως και κατασκευές του τύπου «ελληνοχριστιανική πατρίδα», κάτι δηλαδή σαν: κράσις ελαίου και ύδατος, ή: ένα βόδι κι ένα αστείο πόσο µας κάνουν;

Προφανώς η σωτηρία της ψυχής είναι χασοµέρι, αλλά ιδού και τα λύτρα: δεν λυµαίνονται οι τινές αυτοί των φίλων τα ελληνικά γράµµατα, αρχαία και ευρωπαϊκά, παρά για να συµπαρατάξουν µέσα τους (αλλά και έξω τους) την Ελληνίδα θεόν, την και πολιούχο αυτής της πόλεως, µε την στρατηγό… Μαρία. Την Παρθένο της Σκέψεως µε την παρθένο από κάθε σκέψη. Και δεν θα άξιζε να καταπιάνεται κανείς µε τέτοιες επιδόσεις, αν δεν τις εισέπραττε το ίδιο το κράτος – ο κατεξοχήν εχθρός του έθνους. Το κράτος στην Ελλάδα έχει χαρακτήρα ρωµαιοτουρκοχριστιανικό και πρέπει µε το καλό ή µε το κακό να ανατραπεί. Με το καλό, µε την βοήθεια δηλαδή της κυβερνήσεως, είναι απείρως προτιµότερο.

Κάθε επιµιξία του «ελληνικού» µε το «χριστιανικό» θα ήταν πρώτα πρώτα κλαυσίγελως, αν δεν ήταν τραγέλαφος (το χειρότερο πράγµα που είχε υπ’ όψη του ο Χρυσόστοµος ήταν το γέλιο – εξ ού και η όλη κακοσµία του στόµατός του). Ήδη οι Έλληνες υφίστανται το βάπτισµα, που είναι επείγον εθνικό καθήκον τους να αποβάλουν, γιατί τους ενσταλάζει, εξ απαλών ονύχων, την αίσθηση του πνιγµού από την οποία και πάσχουν κατά κύριο λόγο. Το βάπτισµα είναι αιχµαλωσία και ως τέτοιο πάντοτε χρησιµοποιήθηκε: όργανο

υποτάξεως πληθυσµών. Σφραγίζουν µε αυτό τους ανθρώπους, όπως σφραγίζουν και τα κτήνη – για να ανήκουν.

Όλες οι υποδουλώσεις έγιναν µε τον λεγεωνάριο και τον ιεραπόστολο από κοινού – οµού την λόγχη και την κολυµπήθρα. ∆είτε λίγο αυτή την κολυµπήθρα και το νήπιο εντός της αν δεν είναι ατόφιο το καζάνι των ανθρωποφάγων. Από κει βγαίνουν οι νερόβραστες ψυχές. Υπήρξε λοιπόν το βάπτισµα πρώτης τάξεως εργαλείο στα χέρια του καίσαρα, του σουλτάνου και του τσάρου. Ο σουλτάνος µάλιστα διέτασσε να µαστιγώσουν τους χριστιανούς που ζητούσαν ν’ αποβάλουν το βάπτισµα και να εξισλαµιστούν. Τους προτιµούσε βαφτισµένους, αφού τους χρειαζόταν δούλους. Το βάπτισµα είναι αιχµαλωσία της ψυχής. Όταν το πάθεις, πρέπει απαραιτήτως να «σώσεις την ψυχή σου», να προσκυνήσεις. Πρέπει ιδίως να µετανοιώσεις (το νήπιο των πέντε µηνών οφείλει να µετανοιώσει !). Ο σουλτάνος δεν θέλει τίποτε περισσότερο απ’ αυτό. Ποιόν λοιπόν σουλτάνο προσκυνούν τον εικοστό αιώνα οι Έλληνες για να τους µπολιάζεται έτσι δα η ψυχολογία του υποτελούς;

Μιλούν για τετρακόσια χρόνια δουλείας. Είναι στοιχειώδες εθνικό χρέος η πρόταση αυτή να εκλείψει από τα ελληνικά. Η δουλεία αρχίζει µε το βάπτισµα. Ο Χριστιανισµός δεν είναι καν κάποια εκδίκηση της Ασίας για απάντηση στην κατάκτησή της από το πνεύµα της Ελλάδος. Γιατί δεν της ήρθε της Ελλάδος από την Ανατολή αυτή η θρησκεία, µα από την ∆ύση. Μέχρι τα µέσα του 8ου αιώνα, η Ελλάδα και η Κρήτη ανήκαν στην δυτική Εκκλησία, στην Ρώµη. Από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εξήρτησε την Ελλάδα ο Λέων ο Ίσαυρος (πράγµα που άλλωστε υπήρξε ολέθριο).

Η Ελλάδα ήταν πάντοτε ανοιχτή στους θεούς, και για την είσοδο και για την έξοδο. Ο θεός του Χριστιανισµού δεν είναι ο µόνος βαρβαρικός θεός που έγινε δεκτός και λατρεύτηκε στην Ελλάδα. Είναι όµως ο µόνος θεός που η Ελλάδα παρέλαβε από τους βαρβάρους ως υπόδουλη, που κατά συνέπεια δεν τον παρέλαβε καν, αλλά της επεβλήθη, από τον κατακτητή. Ο Χριστιανισµός είναι µία θρησκεία δούλων, που ο κατακτητής µετέτρεψε σε θρησκεία για δούλους. Ως θρησκεία δούλων, παρουσίαζε ενδιαφέρον. Ως θρησκεία για δούλους είχε χρησιµότητα. Εξακολουθεί όµως να έχει; Χάριν ποίου σουλτάνου;

Την Ελλάδα αφάνισαν τρία δεινά (που δεν αφάνισαν όµως τον Ελληνισµό): η καθυστέρηση στην πολιτειακή εξέλιξη, η εξάπλωση στην Ανατολή και η υποταγή στην ∆ύση. Ο Ελληνισµός επέζησε των δεινών αυτών. Τι λοιπόν τον αφάνισε; Το βάπτισµα.

…Ένα έθνος βαφτισµένων δεν λυτρώνεται ευχερώς από µπολιάσµατα όπως το βάπτισµα και δεν φθάνει το ειδικόν του βάρος χωρίς αγωνία (αναφέρεται ότι όταν οι Γερµανοί άρχοντες αποφάσισαν ν’ αποδώσουν ελευθερία στους δούλους, οι δούλοι επαναστάτησαν εναντίον της αποφάσεως). Η αποβολή του

βαπτίσµατος θα δηµιουργούσε τερατώδες κενό που µόνο ένα νέο, ελληνικό όµως αυτό, βάπτισµα –βάπτισµα για ελευθέρους – θα µπορούσε να αναπληρώσει µε ευπρόσδεκτες συνέπειες. Είναι λοιπόν όλο το ζήτηµα η ενστάλαξη ελληνικής ευσχηµοσύνης στις ψυχές των Ελλήνων, στην θέση του βαπτίσµατος.

Πώς όµως να γίνει αυτό σε ένα έθνος µε –πρώτα πρώτα- ανισόρροπο γυναικείο φύλο; Η αγάπη για την πατρίδα προκύπτει από την αγάπη προς την µητέρα, δίδαξε ο Πυθαγόρας και ο γράφων είναι βέβαιος γι’ αυτό. Τι Ελλάδα όµως ν’ αγαπήσεις µε µάνες χριστιανές – σχεδόν περίπου Τουρκάλες;

Γεια σου Νικόλα αιώνιε..

Τα παρακάτω κατέθεσα προ ετών (11 Μαΐου 2000), από βάθους ψυχής στο θέµα «Νεκρολούλουδα» µίας αρκετά σεβαστικής για τον Νικόλα ιστοσελίδας.

"Το µεγαλύτερο πρόβληµα των ηµερών µας είναι ο Αχαχαµπαχανισµός. Με αχαχαµπαχανιστές δεν κάνω παρέα, ούτε και µε όσους αχαχαµπαχανίζουν µαζί τους αχαχαµπαχάνιστα..." (Νικόλας)

Εκείνο που µας έδωσε πάνω από όλα ο Νικόλας είναι η δύναµη να φτύνουµε τους δούλους πριν από τα αφεντικά. Και ήταν µάγκας γιατί το έκανε σε καιρούς που οι άλλοι γλύφανε τους µαζανθρώπους. "Συνέχεια µου έρχεσαι από πίσω... δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω..". Κρίµα που δεν άντεξε ο Νικόλας. Απογοητεύθηκε γιατί κάπου έκανε το λάθος να γοητευθεί. Από τους δήθεν και τους τάχα.

Αλλά και να άντεχε τι θα κέρδιζε άραγε; Η αηδία για τα οντάρια των µέσων της δεκαετίας του 80 σε τι συµπαντικά µεγέθη θα τον τύλαγε στις υπερξεφτιλισµένες µέρες µας; Ίσως ήταν καλύτερα για αυτόν που έφυγε τότε. Πριν δει τους "αριστερούς" και τους ψευτοανάρχες να φοράνε κοµποσχοίνια και να κάνουν µετάνοιες µπροστά στην άρνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας. "Αριστερός και χριστιανός" δήλωσε πριν από κάνα-δύο χρόνια ο ψευτοροκάς που του εξαργύρωσε την ψυχή.

Να σαι καλά εκεί που βρίσκεσαι Νικόλα αιώνιε. Όταν συναντηθούµε, όποτε το επιθυµήσουν για εµένα οι Θεοί, θα τα ξαναπούµε όπως τα λέγαµε τότε παλιά, την εποχή της αθωότητας και του ονείρου, µπροστά στα κάγκελα "του Ιδρύµατος", τότε που πούλαγες την

"Ανοιχτή Πόλη" και το "Underground Press" µου. Ευχαριστώ και εσένα φίλε που έφτιαξες αυτή την ωραία σελίδα για τον Νικόλα µας.

"∆εν παν να µας χτυπάν, µε όλµους και κανόνια..."

Από το αποχαιρετιστήριο κείµενο στον Νικόλα, όπως δηµοσιεύθηκε στο περιοδικό "Ανοιχτή Πόλη", τεύχος 15 «ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ» «EUROPE AGAINST THE CURRENT» Στις 15, 16 και 17 του Σεπτεµβρίου 1989, ένας περίεργος κόσµος που µόνο συµβατικά µπορούσε να ονοµαστεί µε την πεπερασµένη φράση «Ευρώπη Ενάντια στο Ρεύµα», άπλωσε την πολύχρωµη πραµάτεια του και τα ποικιλόµαρφα προϊόντα του συλλογικού υποσυνείδητου κάποιων επί µέρους οµάδων και σχηµατισµών, µέσα σ’ εκείνο το αριστούργηµα αρχιτεκτονικής που οι αµστερνταµινοί ονοµάζουν Beurs Van Berlage. Ένας αχανής χώρος προσφερόταν σε κάποιες εκατοντάδες πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών κινήσεων σαν µια παλλόµενη ανοιχτή Αγορά (µε την έννοια που οι ευκλεείς ηµών πρόγονοι της δίνανε) και ένα διακρατικό Αθήναιο άµεσης ανταλλαγής «συµπυκνωµένης πληροφορίας».

Το αυτοαποκαλούµενο ή όχι ευρωπαϊκό αντεργκράουντ, στις πιο ασυµβίβαστες µορφές του, είχε καταφέρει να αποκτήσει, έστω

και για ελάχιστες ηµέρες, µια στεντόρεια και ενιαία φωνή. Μία φωνή που έκφραζε κύρια την άµυνα κι επίθεση του Ετερόδοξου µέσα στην αυταρχική ενοποιηµένη κοινωνική πραγµατικότητα που όταν δεν ξεπουλάει ακόµα και τ’ αντερά της τα ίδια, κατρακυλάει αλόγιστα προς τις α ή β φασίζουσες επιλογές. Την άµυνα κι επίθεση του Ετερόδοξου και όχι τις καιροσκοπικές µανούβρες των όποιων αυριανών ληγουριών της πολιτικής εξουσίας, που ουκ ολίγοι εξ’ αυτών επιµένουν να περνιώνται ως… «εναλλακτικοί» (sic).

Θ’ αναφέρουµε επί τροχάδην κάποιες συµµετοχές για να πάρει ο αναγνώστης µία ιδέα για την ταυτότητα αυτού του κόσµου που κατέκλυσε το παλιό Χρηµατιστήριο του Άµστερνταµ στις 15 - 17 του Σεπτεµβρίου: Temple of Psychic Youth, Here and Now, Greenpeace (London), Subversion, από Αγγλία, Orange Alternative από Πολωνία, Terminal, Androzine, FAF, Plantenga από Γαλλία, Mescalito, Anares Medien, My Way, από ∆. Γερµανία, Comunidad από Σουηδία, Autopsia, Open World, Happy Gallery, από την Γιουγκοσλαβία, Utopica, Collegamenti, Decoder, Famiglia Sfuggita, Editrice A Cooperativa, από Ιταλία, Id Archiv im IISG, Mediamatic, De As, Hacktic, NN, Orgasme Eternel, από Ολλανδία, MERDE, EL Local, CNT - AIT από Ισπανία, Katalizator Iroda, SzKarozi, από Ουγγαρία, Megaphon, Paranoia City, από Ελβετία, Ανοιχτή Πόλη, Miz maze, Ελευθεριακή Κουλτούρα από Ελλάδα, Grazdanin από Ρωσία, El Djarida, Radio Nova από Νορβηγία κ.λπ. ∆ηµιουργοί αντεργκράουντ, κοµπιούτερ-χάκερς, ρόκερς, µυστικιστές, αντιεξουσιαστές, σκουώτερς, γκαίη ακτιβιστές, ακτιβιστές υπέρ των ιθαγενών λαών, κέντρα ντοκουµέντων, φεµινίστριες, οικολόγοι, σιτουασιονιστές, ακτιβιστές υπέρ των ζώων, συνδικαλιστές, κοινοβιακοί, mail-αρτίστες και ο κατάλογος δύσκολα έχει ένα τέλος.

Έξω από το Beurs Van Berlage στην ειδκά για την περίπτωση κατασκευασµένη σκηνή, επί τρεις ηµέρες από το µεσηµέρι µέχρι το βράδυ, συγκροτήµατα ροκ και «περφόρµερς» µαζεύανε εκατοντάδες ανθρώπους που η σύνθεσή του ανάλογα µε το «παιζόµενο» στυλ εναλλασσόταν τροµερά γοργά. Στις 3 το µεσηµέρι η µικρή πλατεία Beursplein κατακλύστηκε από πανκς και συναφείς εµφανισιακά και ενδυµατολογικά νεανίες, ενώ µία ώρα αργότερα «καθωσπρέπει» αµστερνταµινοί κάθε ηλικίας συγκεντρώθηκαν εκεί µαγνητισµένοι από µια πιο στρωτή για τ’ αυτιά τους µουσική. Την πρώτη ηµέρα παίξανε ή κάνανε «περφόρµανς» οι Famiglia Sfuggita, Orange Alternative, Orgasme Eternel, Aphasia Opium, Autonomi International. Τη δεύτερη µέρα ανάµεσα στους Kryb-Dyr, Piume e Vigore Skull Squirt, Etho Acid, κ.α. ξεχώριστε η γερµανίδα Sieglinde Kallnbach µε µια φοβερά συγκλονιστική «περφόρµανς» µε τον ειρωνικό τίτλο «Είµαι υπερήφανη που είµαι Γερµανίδα» και οι… ελαφρώς αβάσταχτοι Ούγγροι Trottel. Την Κυριακή οι Krash, Tess κ.ά. επισκιάστηκαν από την εικονοκλαστική αλλά τροµερά προκλητική «περφόρµανς» των Γάλλων ΝΑΤΟ, που µάλιστα δέχτηκαν τελικά και… επίθεση από σοκαρισµένους (αγνώστου

εθνικότητας αλλά γερµανόφωνους) αστούς κάποιας προχωρηµένης ηλικίας. Ευχάριστη έκπληξη εδώ οι Allien Culture, ανάµεικτοι Έλληνες και Εγγλέζοι, οι οποίοι παίξανε υπέροχα ελληνικά (!) κοµµάτια που κάλυπταν ένα πλατύ φάσµα, από Σαββόπουλο και πολιτικά της µεταπολίτευσης µέχρι τεκετζήδικα ρεµπέτικα του µεσοπολέµου, κερδίζοντας άπειρα... «όπα» από το πολυεθνικό πλήθος που σε αρκετές περιπτώσεις µάλιστα έριξε και κάποιες «βόλτες» ζεµπεκιάς !!! Η Ανοικτή Πόλη ειδικά για το φεστιβάλ, κυκλοφόρησε µια φωτοτυπηµένη µπροσούρα, στ’ αγγλικά µε περιγραφή όλων σχεδόν των fanzines, περιοδικών, στεκιών, µουσικών συγκροτηµάτων κ.λπ. που απαρτίζουν την σύγχρονη Ελληνική Εναλλακτική Σκηνή, η οποία έγινε ανάρπαστη. Το πιο γκαγκάν κοµµάτι της παρουσίας µας όµως, απετέλεσε ένα κουτί µε την επιγραφή «Μας τη δίνει η κοινωνία του Εµπορεύµατος. Πληρώστε ό,τι γουστάρετε. Εµείς έτσι κι αλλοιώς σάς αγαπάµε», το οποίο κοσµούσε µαζί µε ένα πήλινο ανθοδοχείο τον ελληνικό πάγκο και που κατ’ επανάληψη φωτογραφήθηκε από το κοινό.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα πρέπει να οµολογήσουµε πως «σπαστήκαµε» κάπως έχοντας µπροστά µας ένα ακόµα τεύχος προς έκδοση (ναι τυχερέ αναγνώστη, αυτό που κρατάς τώρα στα χέρια σου), όµως οι ωραίες στιγµές, που οι πρέσβεις του παρόντος εντύπου ζήσανε στα µέσα του Σεπτεµβρίου στο Άµστερνταµ, στάθηκαν υπεραρκετές για να κάτσουνε δίχως βλαστήµιες ξανά «πίσω στα κουπιά».

«Σηµασία έχει να αισθάνεσαι κάποτε - κάποτε όµορφα» όπως θα το έλεγε κάποιος ποιητής που για τον επιούσιο παρασταίνει τον βιοµηχανικό εργάτη ο άνθρωπος. Αλλά ας µην τα σκαλίζουµε. Για να κολυµπήσει η πέστροφα ενάντια στο ρεύµα, διαθέτει εκ φύσεως σώµα τροµερά δυνατό. Εµείς; Από εκείνο το µέσα κορµί, πώς άραγε πάµε;

«Πάψτε να βλασφηµείτε τα σκοτάδια Ανάψτε επιτέλους το κερί που κρατάτε. Γίνετε µπαµπέσηδες Η Ζωή είναι Αληθινή».

Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ

Φθινόπωρο του «1989»

ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΣΑΣ !

Τεχνολογία ! Ναι, το γνωρίζουµε ότι δεν µπορεί να δώσει σοβαρές εγγυήσεις σχετικά µε το αν τρέφει ή όχι συµπάθεια για την Φύση και για τον θνητό κόσµο που η τελευταία περιβάλλει και εµπεριέχει, ούτε σχετικά µε την ανθρώπινη τυχόν επιθυµία για έναν πλανήτη γεµάτο από ζωή.

Είµαστε οι άνθρωποι που την δηµιούργησαν, την τελειοποίησαν και την έκαναν αναπόσπαστο κοµµάτι όλων των ονείρων σας για οµορφότερη ζωή. Σας φέρνουµε τον Θεό Computer, ο οποίος αγκαλιάζει τις ζωές όλων σας µε τρόπους που ούτε καν µπορείτε ακόµα να διανοηθείτε. Ποιος από εσάς µπορεί να ισχυριστεί πως γνωρίζει τι το µέλλον του επιφυλάσσει;

Αφεθείτε στα έµπειρα χέρια µας ! Παραδοθείτε στις ηδονές των video – games. Βοηθείστε µας να πραγµατώσουµε το αλλοτριωµένο όνειρο της ανθρωπότητας για µία Φύση ολοκληρωτικά υποταγµένη. Και να θυµάστε: αύριο ίσως και εσείς να έχετε τον δικό σας υπερτέλειο Computer !

Αγωνιζόµαστε και µοχθούµε για την πλήρη αποκοπή του ανθρώπινου είδους από την Φύση και τον προβιβασµό του σε µία οµοιόµορφη, πειθαρχηµένη και ανεξάντλητη δύναµη εργασίας. Η παγκόσµια γλώσσα της Μηχανής εξυπηρετεί τώρα πλέον άψογα ένα καθολικό δίκτυο κυβερνητικού σχεδιασµού. Τι και αν όλο και περισσότερα είδη ζωής και βλάστησης, τι και αν όλο και περισσότερες εθνικές και φυλετικές γλώσσες αφανίζονται µέρα µε την µέρα από προσώπου γης, εσείς προνοµιούχα παιδιά της προσπάθειάς µας ΧΧΧΧΧΧ από ανυποµονησία µπροστά στα µέλλοντα σήµερα – αύριο να καταφθάσουν στο προσωπικό σας video ολοκαίνουργα οπτικά προϊόντα βίας, δύναµης και αίµατος.

Σε εκείνους δε τους εγκληµατίες, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τάχα ο πλανήτης καταστρέφεται από τα ανθρωπιστικά µας έργα, ότι τάχα ο παράδεισός µας δεν είναι παρά αγοραπωλησία εργασίας σκλάβων σε ορυχεία, φάµπρικες και γραφεία, ότι τάχα η γλώσσα των computers αντικαθιστά τον ζώντα λόγο µε έναν άλλον εντελώς άξεστο, πρωτόγονο και κοινωνικά άχρηστο, έχουµε να απαντήσουµε: δεν πρόκειται να µας ξεφεύγετε για πολύ !

Κατανοούµε πόσο αναγκαίο είναι να προγραµµατίζουµε τις επιθυµίες σας !

Η «ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ» (Βασισµένο σε µία σειρά από σκέψεις του Αντώνη Βαλτερού και µε την προσυπογραφή της σύνταξης του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη». ∆ηµοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό 24ο τεύχος, Νοέµβριος 1990)

Ποια είναι η θέση µας σε τούτον εδώ τον κόσµο; Θέση όχι απλώς κριτική όπως διαλέγουν οι κάθε λογής «ιδεολόγοι», είτε αυτοί αυτο-αποκαλούνται «αριστεριστές», είτε «οικολόγοι», είτε «αναρχικοί» κ.λπ. Είναι πολύ πιο εύκολο να µετράς τα άσχηµα αυτού του κόσµου κι αν ακόµα δεν τα βρεις όλα θα καταφέρεις να βρεις τουλάχιστον µερικά απ’ αυτά. Ο καθένας µπορεί να θεωρεί στην συνέχεια τον εαυτό του «προοδευτικό» και «αγανακτισµένο», υιοθετώντας κιόλας παράλληλα κάποιες από τις προσφερόµενες έτοιµες λύσεις και ν’ αρχίσει να ρίχνει ευθύνες στους άλλους, θεωρώντας µάλιστα εαυτόν και οµοϊδεάτες απόλυτα «καθαρούς». Μία τροµακτική ηθική αποσύνθεσης και παρακµής, εντελώς αόρατη για εκείνους που την κουβαλούν, αποτελώντας µάλλον οι ίδιοι το χειρότερο προϊόν της. Στην πραγµατικότητα δεν υπάρχουν ιδεολογίες. Στην πραγµατικότητα υπάρχει µόνο εκείνο που ο καθένας κουβαλάει µέσα του. Το λάθος του Πλάτωνα να ξεχωρίζει το «Είναι» από το «Γίγνεσθαι», ακόµα το πληρώνουµε όλοι µας, ας µην λησµονάει λοιπόν κανείς ότι στην ουσία αποτελεί και αυτός όχι απλώς ψηφίδα αυτού του άρρωστου κόσµου, αλλά και όργανο αναπαραγωγής του. Όλοι µας, µηδενός εξαιρουµένου, κουβαλάµε το µερίδιό µας από την αρχή του Μηδενός, κοινώς από την κοπριά αυτού του κόσµου. Ακόµα και απαρνούµενοι τους γονείς τους, οι νέοι αδυνατούν ν’ απαρνηθούνε και την όλη ανατροφή τους, δηλαδή την νοοτροπία που έχει βαθιά µέσα τους αγκιστρωθεί. Αυτή ακριβώς η ανα-τροφή είναι που φέρνει τον καθένα µας στο σηµείο που ΣΗΜΕΡΑ βρίσκεται.

Το να βγαίνει κανείς και να λέει «µετανιώνω για εκείνο που ήµουν» δεν τον αποσπά κιόλας από τα ανελέητα πλοκάµια αυτής ακριβώς της ηθικής της αποσύνθεσης και της παρακµής. Το να «µετανοεί» κάποιος, σηµαίνει όχι µόνον ότι αλλάζει γνώµη και θέση, αλλά επίσης και ότι καταδικάζει τις προηγούµενες, άρα και τµήµατα αυτού του ίδιου του έως σήµερα εαυτού του. Με άλλα λόγια, σηµαίνει αδυναµία ενός λογικού όντος να σταθεί στο ύψος των πράξεών του. Ο Χριστιανισµός, πνιγµένος µέσα στην µνησικακία του, φυσικά χαίρεται από την κατάντια του ανθρώπου που συντριµµένος «χύνει δάκρια µετανοίας» και την επικροτεί.

Όµως µόνο µία εξ ολοκλήρου νέα πράξη πρέπει να χαιρετίζεται, αφού µόνον αυτή είναι που καλείται να προωθήσει τις αντιλήψεις και τις σκέψεις ακόµα παραπέρα. Η αρχαιοελληνική ρίζα κι ερµηνεία: µετα-νόηση, µετά την νόηση. Τι άραγε µπορεί να υπάρξει µετά την Νόηση, εκτός από µία ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ Νόηση;

Μόνον αποφεύγοντας να λιώσει ανάµεσα στις Συµπληγάδες της ηθικής της αποσύνθεσης και της παρακµής, γίνεται κάποιος περισσότερο λεύτερος, αλλά και µε αντίληψη πολύ πιο καθαρή ως προς την εσωτερική και εξωτερική όρασή του.

Η διαφοροποίηση δεν περιορίζεται στον ενστερνισµό ή την απλή υιοθέτηση κάποιας α ή β ιδεολογίας, και σε καµµία περίπτωση δεν µπορεί να πραγµατοποιηθεί µέσα από αυτά. ∆εν µπορούµε να καθαρίσουµε έτσι εύκολα και φτηνά µε τον Εαυτό µας. Ο σωστότερος ορισµός που θα µπορούσε να δοθεί σε κάθε είδους ιδέα είναι «µία σύλληψη – έµπνευση που ωστόσο συνεχώς εξελίσσεται».

Να γιατί µεγάλοι άνθρωποι του ιστορικού παρελθόντος δεν αισθάνθηκαν ποτέ τους την ανάγκη ν’ αναιρέσουν κάτι που είπαν στο παρελθόν, ακόµα και αν η καινούργια σκέψη τους φαινόταν να έρχεται σε ρήξη ή αντίθεση µε κάποια ή κάποιες παλαιότερες. Και αυτό συµβαίνει γιατί η όλη τους βιογραφία µαρτυρεί, αν σοβαρά διερευνηθεί, µία γενικότερη ΠΟΡΕΙΑ, πέρα από τις και ενάντια στις κοντόφθαλµες, αδιέξοδες και µίζερες λογικές τού να βγαίνει κανείς και να ουρλιάζει υστερικά «να ’το ! να ’το ! αντιφάσκεις !».

Η ανοιχτή, γνήσια και πάνω από όλα πραγµατική ρήξη µε την υποτίθεται «αντικειµενική» πραγµατικότητα και την εξαθλιωµένη καθηµερινή ζωή, είναι πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ βαθιά. Περισσότερο όµως από ο,τιδήποτε άλλο, προϋποθέτει την υποψία έστω περί της ύπαρξης µίας Άλλης Πλευράς. Μίας Άλλης Πλευράς που ωστόσο πολλές φορές αποκαλύπτεται ακόµα και τυχαία.

«… ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΙΣ ΑΚΟΥΕΙ…»

(Επιστολή αναγνώστη της «Ανοιχτής Πόλης» από την Κατερίνη, που δηµοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος, Νοέµβριος 1990)

Πριν από πολλά χρόνια ήµουνα κι εγώ ένα κοµµάτι του όχλου, της µάζας, τα δεχόµουνα όλα όπως τύχαινε και ήταν και δεν αντιδρούσα απέναντι σε τίποτα. Είχα αφήσει τον εαυτό µου να βυθιστεί µέσα σε µία καταναλωτική «ευδαιµονία», σκεφτόµουν µόνο γύρω από τις καθηµερινές (δηλαδή ορατές) καταστάσεις. Μόλις άρχιζα να κυριεύοµαι από κάποιες σκέψεις αµφιβολίας για µία σειρά από ζητήµατα, όπως λ.χ. για την οικολογική καταστροφή, την καταπίεση, την µοναξιά κ.ά., αλλά και για αυτή την ίδια την προσωπική πορεία

που ακολουθούσα, αντί να εµβαθύνω σε αυτά τα απωθούσα τροµαγµένος στα βάθη της σκέψης µου και… συνέχιζα να… «ζω».

Σήµερα όµως, µπορώ να πω µε βεβαιότητα ότι έχω αλλάξει ριζικά. Και σε αυτή την αλλαγή µε βοήθησε και το περιοδικό σας, η «Ανοιχτή Πόλη», γιατί πιστεύω κι εγώ πως ουρλιάζει κάποιες αλήθειες και από εκεί και πέρα όποιος θέλει τις ακούει. Εγώ απλώς… διάλεξα να τις ακούσω και µάλιστα χωρίς φόβο. Έχω κουραστεί και νιώθω αποστροφή και απέχθεια και αισθάνοµαι την ανάγκη να δραπετεύσω, να ξεφύγω από τον εξευτελισµό, την φτήνεια και τον εκφυλισµό που βλέπω τριγύρω µου, από τις καθηµερινές ανθρώπινες σχέσεις µέχρι και την τέχνη. Θέλω να αντισταθώ ενάντι στον οικολογικό αφανισµό, ενάντια στις εκβαρβαρισµένες «αξίες» της «ηθικής πλειοψηφίας», ενάντια στην δήθεν «αγνή και ουδέτερη» επιστήµη και τους λειτουργούς της, ενάντια στο ψέµα, την δηµαγωγία, την κολακεία, την καπήλευση των αξιών του αρχαιοελληνικού πολιτισµού, ενάντια στον άκρατο και ισοπεδωτικό καταναλωτισµό που τόσο συστηµατικά προωθείται από παντού, ενάντια στην στυγνή και απάνθρωπη εκµετάλλευση από τους «αναπτυξιακούς φορείς» τόσο εκείνου του απλού ανθρώπινου δικαιώµατος και ανάγκης για αυτόνοµη δηµιουργία όσο και της Φύσης.

Αισθάνοµαι την ανάγκη να δραπετεύσω, να ξεφύγω προς τα µέσα µου, σ’ έναν κόσµο ήσυχο, όµορφο και απλό. Να διαλογιστώ µε τον εαυτό µου, αλλά και να επικοινωνήσω θετικά µε άλλους ανθρώπους που αισθάνονται παρόµοια µε εµένα, δηµιουργώντας µαζί τους µικρές οάσεις, κύτταρα ενός κόσµου εντελώς διαφορετικού, ριζικά διαφορετικού, χωρίς ιεραρχίες, εξουσίες και τα σχετικά. Ενός κόσµου αντιεµπορικού, όπου οι σχέσεις µας θα βασίζονται µόνο πάνω στην φιλία και τον σεβασµό προς την Ζωή (όποια µορφή κι αν παίρνει αυτή), πάνω στον αλτρουϊσµό, την συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ισότητα, την ενότητα, την απλότητα και το δικαίωµα αυτό-διάθεσης του καθενός, όπως ο ίδιος θεωρεί καλύτερα.

Τελειώνω εδώ. Θα ήθελα όµως προηγουµένως να προσθέσω επίσης ότι η «Ανοιχτή Πόλη» είναι ένα από τα λίγα (για να µην πω ΤΟ ΜΟΝΟ) περιοδικά που δεν «περνά» κανενός είδους ιδεολογία ή δόγµα, αλλά απλώς ΞΥΠΝΑΕΙ ΣΥΝΕΙ∆ΗΣΕΙΣ (ταπεινή µου άποψη) και αποτελεί µονοπάτι για έναν διαφορετικό κόσµο που όµως είναι διατεθειµένος ν’ ανοίξει µονάχα σε ευαίσθητες ψυχές.

Όσο θα αντιστέκεστε / αντιστεκόµαστε και όσο θα συνεχίζετε την έκδοση του περιοδικού, τόσο θα κερδίζετε / κερδίζουµε ∆ΥΝΑΜΗ, ώστε ποτέ να µην σταµατήσουµε να ονειρευόµαστε, να προσπαθούµε, να ελπίζουµε και, κυρίως, ελεύθερα να σκεπτόµαστε και να πράττουµε.

ΚΕΝΤΡΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ 1 (∆ηµοσιεύθηκε σε 3 µέρη στα τεύχη 1 - 3 της «Ανοιχτής Πόλης» 1980-1981. Το κείµενο συνέθεσε ο Βλάσης Ρασσιάς για λογαριασµό της εκδοτικής οµάδας του περιοδικού)

(Μερικές σηµειώσεις)

Μέρος 1ο

Ο µαρασµός της κοινωνίας είναι ο µαρασµός και µόνο της θεσµικής της υποδοµής. Το κίνηµα της Αντικουλτούρας αναπτύσσει κοινωνικά πειράµατα αντι-θεσµούς για επαναζωογόνηση της κοινωνικής ανταλλαγής και λειτουργίας. Το περιεχόµενο αυτής της «νέας κοινωνίας» που απαγγέλλεται, δεν µπορεί να προειπωθεί ή να προκαθορισθεί. Η µορφή της, που αναντίρρητα θα είναι ετερογενής, αποκεντρωτική και βασισµένη στην αλληλο-αρωγή, βασίζεται σε µία πολλαπλότητα από διαπροσωπικές σχέσεις, που έπρεπε να καλλιεργηθούν, να επιδοκιµασθούν και να προωθηθούν.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 ένας αριθµός ανθρώπων µέσα στα κίνηµα της Αντικουλτούρας επεξεργάσθηκε συστηµατικά διαδικασίες παραλλήλων ιδρυµάτων και εναλλαχτικών κοινοτήτων. Ιδιαίτερα στη ζωή ποικιλώνυµων γκέττος, η δηµιουργία βιώσιµων εναλλακτικών ιδρυµάτων, θα χρησίµευε σαν πυρήνας ριζοσπαστικοποίησης. Έπρεπε ο κόσµος να εγκαταλείψει τις κατεστηµένες δοµές και να εκδηλώσει ανοιχτά την περιφρόνησή του για τις τωρινές µορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Όλες οι παραπάνω σκέψεις είχαν σαν αποτέλεσµα την “Συνέλευση των Μη Εκροσωπουµένων” που συµβόλιζε µία εναλλακτική δοµή της αστικής κοινωνίας. Ωστόσο η ίδια η φύση αυτών των αντι-ιδρυµάτων δούλευε περισσότερο συµβολικά και στην καλύτερη περίπτωση είχαν πολιτική χρησιµότητα στο βαθµό που όξυναν τις συνειδήσεις. Οι πιο πολλές από τις προσπάθειες αυτές έγιναν µε τρόπο απατηλό (κοινότητες αγάπης) γιατί ο φαινοµενικός τους σκοπός (µια αληθινά εναλλακτική λύση) είχε µικρή µόνο σχέση µε τον πραγµατικό τους χαρακτήρα (µια διαµαρτυρία συµβολική).

Σε λίγο, ένα καινούργιο είδος παράλληλων ιδρυµάτων αναπτύχθηκε µε συγκεκριµένους όµως πολιτικούς αντικειµενικούς σκοπούς. “Οκτώ πρόσωπα ενώθηκαν µαζί για να φτιάξουν ένα κοινόβιο. Αυτή η ενέργεια ήταν το αποτέλεσµα µίας µεγάλης συζήτητσης κι έφθασαν στην κοινή κατάληξη πως δεν θα µπορούσαν να εξακολουθήσουν να ονοµάζονται επαναστάτες όσο η προσωπική ύπαρξή τους αντανακλούσε τις ίδιες αστικές αξίες ενάντια στις οποίες αγωνίζονταν και που καταντούσαν τόσο αφόρητη την καθηµερινή ζωή γράφει ο Fritz Teufel για το «Κοινόβιο 1» της οδού

Στέφενστράσσε 60 του Βερολίνου, στο «Αντικουλτούρα» (Λονδίνο 1969).

Μια από τις κεντρικές απόψεις αυτής της τάσης ήταν η ανάγκη για θεµελίωση µιάς καινούργιας ιστορίας που µπορούσε να υλοποιηθεί µόνο µε µια διαδικασία, όπου κάθε δουλειά έπρεπε να βγαίνει συλλογική, εξαφανίζοντας κάθε ατοµικίστικη προσπάθεια προβολής ή υπεροχής. Πάνω στη συλλογικότητα της δράσης τους οι συµβιωτικοί στο «Κοινόβιο 1» µοίραζαν τα αγαθά, την ιδιοκτησία και τα λεφτά σε µία µικροοικονοµία τελείως συλλογική. Η εξέγερση ενάντια στην κατανάλωση είχε αρχίσει ήδη από το ’67. Ανάµεσα στα δωµάτια δεν υπήρχαν πόρτες ενώ οι χώροι (εντοιχισµένα ντουλάπια κ.λπ) ήταν κοινά. «είµαστε όλοι µαζί, κοιµόµαστε όλοι µαζί, δεν πρέπει πια ν’αφήσουµε ατοµικίστικα κατάλοιπα, το µόνο που πρέπει να υπάρχει είναι η συλλογικότητα. Κανένας δεν έχει κάτι δικό του. Όλα ανήκουν σε ΟΛΟΥΣ».

Ο Hans Jurgen Krahl, διανοούµενος και µέλος της SDS λέει στα 1969: «έχουµε αναγνωρίσει και δεί, ότι για να αγωνίζεται κάποιος ενάντια σ’ αυτό το κοινωνικό σύστηµα, είναι αναγκαίο ν’ αναπτύξει, τις πρώτες εµβρυακές µορφές της µελλοντικής κοινωνίας ήδη µέσα στην ίδια την κίνηση του πολιτικού του αγώνα».

Αργότερα το ρεύµα διαφοροποιήθκε. Οι αντι-θεσµοί τώρα ήταν αποτέλεσµα περισσότερο εκπλήρωσης των αναγκών του κινήµατος, παρά πολιτικοκοινωνικής αντιπαράθεσης. Για παράδειγµα µια οµάδα θέλει µια πολιτική εφηµερίδα η οποία να παρέχει στοιχεία και αναλύσεις που δεν βγαίνουν στα τωρινά µέσα επικοινωνίας. Εφηµερίδα «παράλληλη», αντεργκράουντ. Πρέπει να βλέπουµε τον «υπόγειο» Τύπο πάντα µέσα σ’ ένα οργανωτικό πλαίσιο. Οι έξω από το κίνηµα µπορούν να ενθουσιασθούν απ’ αυτόν. Μία «Οµάδα Επικαίρων» µπορεί επίσης να είναι ένα παράδειγµα αντι-ιδρύµατος απέναντι στα Mαζικά Μέσα. Ριζοσπάστες κινηµατογραφιστές σε ντοκυµανταίρ, κάνουν ταινίες, χρησιµοποιώντας τες ως άµεσο προπαγανδιστικό υλικό για το κίνηµα. «Τραβώντας» ντοκυµανταίρ σε µία εκδήλωση, κάνουν την δουλειά τους «από τα µέσα», ως συµµετέχοντες. ∆εν αλλιώνουν την φύση των γεγονότων, µε το άσχετο ή εχθρικά διακείµενο µάτι τού έξω παρατηρητή. Συµµετοχή, καταγραφή και συναίσθηση.

Ο αντι-θεσµός έχει πολλές φορές λειτουργία εξυπηρέτησης. Για τους ανθρώπους που ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να δουλέψουν -ίσως για να εξασφαλίσουν την κάλυψη οικονοµικών υποχρεώσεων- ή για όσους είναι ΑΦΟΣΙΩΜΕΝΟΙ σ’ ένα επάγγελµα που κάνουν, πρέπει να βρεθούν εναλλακτικές λύσεις, µε εργασίες, τρόπους ζωής καθηµερινά, τρόπους ανατροφής παιδιών, αποκλειστικά ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ. Χρειάζονται αντι-τύποι διασκέδασης και απόλαυσης και επικοινωνίας για να αντικαταστήσουµε τον εθισµό

στην κατανάλωση, την παθητικότητα της προκατασκευασµένης διασκέδασης, την έντεχνη υποβολή και τα χονδρά ψέµµατα των µαζικών µέσων επικοινωνίας.

Ο ιδρυτής των «Άσπρων Πανθήρων» John Sinclair είχε γράψει το 1968 τα εξής: «Το δικό µας πρόγραµµα είναι µία διανοητική επανάσταση που θα δράσει δια µέσου µίας ολοκληρωτικής προσβολής της κυρίαρχης κουλτούρας, που θα κάνει χρήση κάθε µέσου και εργαλείου, κάθε ενέργειας και κάθε µεθόδου µαζικής προβολής που θα µπορούσε να αποκτηθεί από τις κοινότητές µας... Η δική µας κουλτούρα, η δική µας τέχνη, η µουσική και οι εφηµερίδες µας, τα βιβλία, οι αφίσες και τα ρούχα µας, τα σπίτια µας, ο τρόπος που βαδίζουµε και µιλάµε... όλα συγκροτούν ένα µήνυµα. Και το µήνυµα αυτό είναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».

Ναι, ίσως δεν είναι καθόλου ξεπερασµένη η προσπάθεια θεµελίωσης µιας «νέας ιστορίας» ή µάλλον η επαναθεµελίωση µιας ιστορικής νεότητας…

Αν αγαπάµε τα παιδιά και κάθε άλλο πράγµα που µεγαλώνει…

ΚΕΝΤΡΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ 2 (∆ηµοσιεύθηκε σε 3 µέρη στα τεύχη 1 - 3 της «Ανοιχτής Πόλης» 1980-1981. Το κείµενο συνέθεσε ο Βλάσης Ρασσιάς για λογαριασµό της εκδοτικής οµάδας του περιοδικού)

(Μερικές σηµειώσεις)

Μέρος 2ο

Η ίδρυση τοπικών κέντρων δραστηριότητας στις γειτονιές µπορεί να βοηθήσει στην επικοινωνία ανθρώπων που µε άλλες προϋποθέσεις θα ήσαν µεταξύ τους ξένοι. Αν κάποιος κάνει µια δουλειά που τη µισεί ή που την ανέχεται µόνον για να τα βγάλει πέρα µέρα µε τη µέρα, θα θελήσει οπωσδήποτε να βρεθεί µαζί µε µερικούς άλλους ανθρώπους, µιλώντας για τη ζωή του, τα ενδιαφέροντά του, την πολιτική, το ο,τιδήποτε. Μπορεί να ιδρυθούν τοπικά Κέντρα που να απευθύνονται µε τρόπο χαλαρό, σε µια συνοικία και στους ανθρώπους τους. Το σταδιακό πλάτεµα της «παρέας» του αρχικού ιδρυτικού σχήµατος θα βοηθήσει µε παράλληλη εκµετάλλευση κοινωνικών σχέσεων που πρυϋπάρχουν, σε πραγµατοποίηση µιας

σταθερής πολιτιστικής και κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Ο κίνδυνος για τέτοιες «κινήσεις» είναι βεβαίως µήπως χρησιµοποιηθεί η πολιτική τους δραστηριότητα για να δοθεί διέξοδος σε προσωπικές εντάσεις ή µήπως εκφυλισθούν σταδιακά σε τοπικές παρέες που θα τελειώνουν σε καφεδάκι και κουτσοµπολιό. Παρ’ όλα αυτά όµως είναι γεγονός ότι όταν γίνει συνειδητή προσπάθεια κινητοποίησης ατόµων για µια συγκεριµένη και καθαρή υπόθεση, τότε µια πρώην παρέα µπορεί να προωθήσει την πραγµάτωση µίας βιώσιµης και σταθερής κοινωνικοπολιτιστικής οµάδας. Σε κάθε πόλη µπορούν να συνυπάρχουν άφθονα Κέντρα για διάφορες ξέχωρες ανάµεσά τους υποθέσεις, όπως λ.χ. εργασίες γύρω από ένα κοινό επιστηµονικό επάγγελµα, επάνω στην παρέµβαση σε µία συγκεκριµένη γειτονιά, σε ένα κοινό ενδιαφέρον ή τρόπο ζωής, µια κοινή αλληλογνωριµία ή την επιθυµία συνεργασίας σε κάποιο κοινό έργο. Η ουσία είναι η ίδια. Μια τυχαία οµάδα που τα µέλη της ζητάνε να αποστασιοποιηθούν.

Ένα Κέντρο ∆ραστηριότητας µπορεί να αποτελείται από µια θεατρική οµάδα και ταυτόχρονα από ένα κοινόβιο που µοιράζεται µαζί τους τη στέγη, ή ταυτόχρονα και από µερικούς ανθρώπους που θέλουν λ.χ. να εκδώσουν µια εφηµερίδα του «παράλληλου» Τύπου. Κάποιος που συµµετέχει, πρέπει πάντοτε να µπορεί να ανήκει σε περισσότερα από ένα Κέντρα, εάν αυτό είναι απαραίτητο, και τα επί µέρους Κέντρα πρέπει να είναι σε στέρεα και στενή επικοινωνία, τουλάχιστον στο εξής επίπεδο: «Τώρα κάνουµε αυτό, τώρα ασχολούµαστε µε εκείνο, συζητάµε τούτο το πρόβληµα ή φτιάχνουµε την τάδε συζήτηση». Ο κόσµος πρέπει να είναι απόλυτα ελεύθερος στο να κυκλοφορεί από οµάδα σε οµάδα, από Κέντρο σε Κέντρο, ανάλογα µε το πού γίνεται κάτι στο οποίο θα θέλει να πάρει µέρος. Τα µόνο καθήκοντα των µελών τους πρέπει να είναι όσα επιδιώκουν την επιβίωση, την εξυπηρέτηση ή την ανάπτυξη της Κίνησης. Από την µεριά τους πάλι, τα Κέντρα θα δώσουν βάρος στις συγκεκριµένες λειτουργίες που χαρακτηρίζουν το κάθε ένα από αυτά και στην πορεία του το κάθε Κέντρο θα προσδιορίζει το βάρος της δραστηριότητάς του, στο µέτρο που εξυπηρετεί τις θελήσεις, τις ανάγκες, τις προσδοκίες και τις εµπειρίες των µελών του και, τέλος, στο µέτρο που απαιτεί κάθε φορά η πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση.

Η Κίνηση µπορεί να αντιµετωπίζει πρόβληµα στέγης. Αυτό λύνεται µε συστέγαση ή µε κάποιο φθηνό ενοίκιο. ∆ιαλέγοντας το πρώτο, µπορεί να φτιαχθεί ένα τοπικό Κέντρο δραστηριότητας, εδρεύοντας στο σπίτι ή στο διαµέρισµα άλλων, «φίλων» προς την κίνηση λ.χ. στο διαµέρισµα ενός κοινοβίου ή στα γραφεία µιας εκδοτικής συνεργατικής οµάδας. Στην δεύτερη απόφαση, οι άνθρωποι του Κέντρου πρέπει να εξασφαλίζουν ένα παλιό αλλά γερό οίκηµα, πληρώνοντας ένα προσιτό ενοίκιο. Σε άλλα κράτη, µέλη των Κέντρων έχουν επιχειρήσει ακόµη και… καταλήψεις, πιάνοντας

αδειανά σπίτια, διαµερίσµατα, χώρους κάθε είδους και εγκαθιστώντας την έδρα του Κέντρου τους εκεί.

Πρόσφατα στην Ζυρίχη (1980), όταν µερικές εκατοντάδες νέων ανθρώπων πιάσανε ένα αδειανό εργοστάσιο για να το µετατρέψουν σε «Κέντρο Εναλλακτικής Κουλτούρας», επενέβη η αστυνοµία. Οι νέοι είχαν ζητήσει χρήµατα από το υπουργείο για να τους ενισχύσει στο να φτιάξουν ένα τέτοιο «Κέντρο Εναλλακτικής Κουλτούρας» και την ίδια στιγµή που σπαταλιόντουσαν εκατοµµύρια για να εξωραϊσθεί ένα κτίριο όπου σύχναζαν µονάχα µία χούφτα γεροακαδηµαϊκοί, εκείνο τους αρνήθηκε την παραµικρή επιχορήγηση. Αποτέλεσµα ήταν µετά από µια νυκτερινή πορεία-στρήκινγκ µέσα στην πόλη και ταραχές, να δηµιουργηθεί µια µαζική Κίνηση που να καθοδηγείται από άµεσες τακτικές συνελεύσεις χιλιάδων ανθρώπων και µε παράλληλο άπλωµά της µε δεκάδες (έστω και φαινοµενικά άστεγα) Κέντρα Τοπικής ∆ραστηριότητας.

Τα Τοπικά Κέντρα ∆ραστηριότητας µπορούν να δουλεύουν πάνω σε ένα σωρό ιδέες και πράγµατα, όπως λ.χ. πρωτοποριακές θεατρικές σκηνές, πολιτιστικές λέσχες µε ζωντανή µουσική rock, jazz, blues, εκθέσεις, συζητήσεις για προβήµατα νεολαίας, σεξ, τέχνη, βραδιές ποίησης και λογοτεχνίας, εκδοτικές οµάδες µε εφηµερίδες βιβλία και περιοδικά του «παράλληλου» Τύπου, διαλέξεις, ζωγραφική, ελεύθερο πανεπιστήµιο, κέντρα πληροφόρησης, βιβλιοπωλεία, διοργάνωση «συµβάντων», κέντρα φιλοξενίας και πρώτων βοηθειών, κέντρα αντι-πληροφόρησης µε ελεύθερο ραδιόφωνο, ποικιλότροπη επέµβαση πάνω στην καθηµερινή ζωή. Τα Κέντρα είναι από κάθε άποψη µια από τις τελευταίες ευκαιρίες του σύγχρονου ανθρώπου να αντισταθεί στην τυποποιηµένη συµπεριφορά να δράσει αυτόνοµα, να δηµιουργήσει, να παίξει και σε τελευταία ανάλυση να κοντράρει όσο γίνεται περισσότερο, την έντεχνη προσπάθεια του θεάµατος και του εµπορεύµατος για την σταδιακή µετατροπή του σε ένα µαστοφόρο φυτό, αποβλακωµένο, αλλοτριωµένο και αδιάφορο.

ΚΕΝΤΡΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ 3 (∆ηµοσιεύθηκε σε 3 µέρη στα τεύχη 1 - 3 της «Ανοιχτής Πόλης» 1980-1981. Το κείµενο συνέθεσε ο Βλάσης Ρασσιάς για λογαριασµό της εκδοτικής οµάδας του περιοδικού) (Μερικές σηµειώσεις)

Μέρος 3ο

Βασικές σηµειώσεις πάνω στον τρόπο Οργάνωσης

«Το πρόβληµα που έχουν οι πιο πολλοί από εκείνους που δουλεύουν σε δοµηµένες αντι-ιεραρχικές κινήσεις, είναι το πώς θ’ απελευθερωθούν από τον ανταγωνισµό, την στείρα πολιτικολογία και τους τραυµατισµένους εγωϊσµούς. Το να µαθαίνεις το πώς να δουλεύεις σε επίπεδο συλλογικό, είναι δύσκολο για τον καθένα από την αρχή, γιατί στην ουσία υπάρχει η µεγάλη δυσκολία να υπερπηδηχτεί το εµπόδιο των καθιερωµένων σχέσεων του αφεντικού και σκλάβου, δεσπότη και υπηκόου. Ο κρατικός µηχανισµός προπαγάνδας µας φοβίζει (µε την τηλεόραση, εφηµερίδες, σχολείο, εκκλησία κ.λπ.) µε το να µας υποβάλλει την πεποίθηση, πως τάχα η θέση µας απέναντι στη ζωή και πρέπει υποχρεωτικά να είναι η δουλική και η αφεντάδικη και πως ο µοναδικός τρόπος για να ξεχωρίσεις και να πάρεις κύρος µέσα στο περιβάλλον σου είναι ο ανταγωνισµός µε τους άλλους…» (Arthur Miller, «Μερικές σκέψεις πάνω στην Οργάνωση», περιοδικό Bayou La Rose, νο 4, Νέα Ορλεάνη 1979).

Ο καλύτερος βασικός πυρήνας οργάνωσης είναι το σχήµα του affinity group ή της λεγόµενης «οµάδας συγγένειας», γνήσιου συγγενούς του ισπανικού «γκρουπέ ντ’ αφινιδάδ», βασικά µία ένωση αλληλοβοήθειας, εργασίας από κοινού και συνδυασµένης δραστηριότητας. Το affinity group συνήθως είναι µία προχωρηµένη συµµετοχική οµάδα από διανοητικά και ιδεολογικά συγγενή άτοµα, µε λίγο πολύ όµοιο τρόπο ζωής και, σε προέκταση, µία οµάδα φίλων ενωµένων µε δεσµούς αλληλοεκτίµησης και αλληλελεγγύης. Το affinity group δοκιµασµένο, και συγκεκριµένα από τους βρεταννόφωνους κυρίως ακτιβιστές, λειτουργεί µε τον ίδιο τρόπο, που στους Γάλλους λειτουργούν οι Action Committees ή στους γερµανούς οι Κοµµούνες ή µε το ένα ή άλλο όνοµα σε κάποιους άλλους, στην ουσία όµως πρόκειται για το ίδιο περίπου πράγµα. Το αποτέλεσµα συνασπισµού µερικών ανθρώπων που αισθάνονται την ανάγκη της συλλογικότητας, έχοντας συµφωνήσει προηγουµένως πάνω στις µεθόδους δραστηριοποίησής τους. Είναι η εναλλακτική λύση στην τωρινή δόµιση της κοινωνίας και συνεπώς προηγείται ως εναλλακτική µέθοδος οργάνωσης. Στην ουσία αυτό που λέµε επανάσταση, δεν είναι παρά η µετατροπή, η ουσιαστική αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Το affinity group είναι ένα σχήµα επαναστατικό. Επιζητά την µετατροπή του εαυτού του σε υποκείµενο και όχι αντικείµενο της Ιστορίας. Ο άνθρωπος της µάζας συνήθως δεν φτιάνει, ούτε καν επιρρεάζει την Ιστορία. Απλώς την υφίσταται. Το affinity group αντιτίθεται στην λογική του µαζικού ατόµου. Επικοινωνεί όχι µε τη µάζα, αλλά µε τα άλλα affinity groups «...και αν δεν υπάρχουν άλλα, τότε πρέπει να µιλάει µε τον εαυτό του µέχρι αυτά να δηµιουργηθούν» ή ακόµα και µε ενεργά άτοµα προκειµένου να ενθαρρυνθεί η αυτο-οργάνωση. Το affinity group επιδιώκει να επιταχύνει την αποσύνθεση αυτού που λέµε µάζα. Είναι η αντι-µάζα.

Από το affinity group, που ως σχήµα είναι δυνατόν να λεχθεί και οµάδα από κοινού εργασίας, βγαίνει το στενότερο σχήµα του «Κλάδου Απασχόλησης» (Job Branch) µε µία οµάδα που µπορεί να είναι εκδοτική συνεργατική, οικοδοµική οµάδα, θεατρικό γκρουπ, οικοτεχνία παραγωγής τροφίµων, ενδυµάτων κ.λπ. Ο «Κλάδος Απασχόλησης» είναι µία εξαίρεση στον κύκλο του affinity group, καθώς διεισδύει µέσα στην υπόλοιπη κοινωνία, ερχόµενος σε επαφή µε άλλους εργαζοµένους και φτιάχνοντας χαλαρές εργασιακές, κοινωνικές, πολιτικές σχέσεις.

Πιο στενή είναι η έννοια του «Κυττάρου» ή «Πυρήνα». Ο «Πυρήνας» έχει συνήθως την ευθύνη για την εκλήρωση των στοιχειωδών ζωτικών αναγκών της καθολικής οµάδας που λειτουργεί µέσα στην Κίνηση π.χ. «Τροφοδοτικός Πυρήνας» που µαζεύει την καθηµερινή τροφή, «Πυρήνας Παιδικής Μέριµνας» ή ένας «Πυρήνας Μεταφραστών». Μέσα στους «Πυρήνες» κινούνται τέλος, τα άτοµα ως µονάδες αυτόνοµες, το κεθένα µε την δική του «τροχιά», αλλά όλα µαζί δεµένα πάνω στην κοινή πεποίθηση της ανάγκης για την επιβίωση της Κίνησης. Η µη εξουσιαστική δόµιση της Κίνησης βοηθάει στην πλήρη εξαφάνιση και απόρριψη των σχέσεων κυριαρχίας - υποταγής, διατάζοντος - εκτελούντος, ενώ ο ανταγωνισµός αντιµετωπίζεται µε την αµοιβαία αλληλοεκτίµηση και σε συνεχή αλληλεγγύη µεταξύ των αυθόρµητων ανθρώπινων µονάδων, που δουλεύουν µέσα σ’ αυτήν. Οι διαφορές µε τους εξουσιαστές και εξουσιαζοµένους της µάζας, συσσωρεύονται σε µία και µόνη διαφορά που εµπεριέχει όλες τις άλλες: Οι άνθρωποι που αποδέχονται την δεσποτεία όσων τους κυβερνούν, απλώς εξακολουθούν να σφάλλουν πιστεύοντας στην αρχή της δύναµης και της ιεραρχίας.

Κέντρα εκποµπής της «Άλλης» Πληροφορίας

«Ν’ αρνείσαι το οργανωτικό σχήµα που κληρονόµησες από το παρελθόν, δεν θέλει να πει εξαφάνιση της οργάνωσης. Το βγάλσιµο από την περιθωριακότητα, όπου δεν µπορεί κανένας να παραµένει επ’ άπειρο χωρίς να εξαφανισθούν οι χειραφετικές στιγµές -δηλαδή να φτιάχνονται πριν της ώρας τους οι νέες κονωνικές δοµές- τούτο είναι το δίληµµα: να καταργείς το µονοδιάστατο ενώ κρατάς και µία παρουσία που δεν είναι ελαστική. Να κόβεις για να δηµιουργήσεις ένα άλλο σύνολο ξαναγεµίζοντας τούτο το ρήγµα συνεχώς, για να πατάς µέσα σ’ αυτή την κοινωνία. Να είσαι διαφορετικός χωρίς να πας να ζήσεις στα βουνά…» («Το Μεγάλο Παζάρι»).

Το να είσαι επαναστάτης, δεν σηµαίνει να κάνεις κάποια «επανάσταση», όσο το να κάνεις κι άλλους ανθρώπους ν’ ασπαστούν τις απόψεις σου. Το σύστηµα γνωρίζοντάς το αυτό, από την αντίθετη

βέβαια σκοπιά, έχει δώσει το µεγαλύτερο βάρος της δύναµής του στο να ελέγξει απόλυτα τα µαζικά µέσα πληροφόρησης, κίνησης ιδεών, προπαγανδισµού και κουλτούρας. Έτσι κάθε παιδί που γεννιέται, έχει να αντιµετωπίσει µια υποχρεωτική «γαλούχηση» από τα χοντρά ψέµµατα του κρατικού συντονισµένου σύννεφου των Μαζικών Μέσων, µε απώτερο στόχο να βιαστεί όσο γίνεται αποτελεσµατικώτερα η ταυτότητά του, η συνείδησή του, ο τρόπος σκέψης του.

Οι ριζοσπαστικές πολιτικές κινήσεις, έχουν υποχρέωση να σύρουν άτοµα, έξω από το τέλµα της κρετινοποίησης. Βασική γραµµή πρέπει να είναι το ξήλωµα του συστήµατος «έτοιµων εξηγήσεων» που προωθείται από το σύστηµα. Και αυτό το πρέγµα δεν πετυχαίνεται µε κανένα ετοιµατζήδικο τρόπο «άµεσων αποτελεσµάτων», αλλά µε την αποτελεσµατική αντιπαράθεση του δικού µας συστήµατος πληροφόρησης δηλαδή της δικής µας αλήθειας, απέναντι στα ψέµµατα του συστήµατος. ∆εν πρέπει να ξεχνάµε πως ο πολύς κόσµος απεχθάνεται τις απότοµες αλλαγές, εκτός δε ότι τις παρακολουθεί -ή έχει µάθει να τις παρακολουθεί- ως θεατής και µόνο. Πρέπει να προωθήσουµε ένα µονάχα σχέδιο: το να βάλουµε µπροστά, να θέσουµε δηλαδή σε λειτουργία, τα ανθρώπινα µυαλά, πληροφορώντας τα µε αλήθεια, καλλιεργώντας τους την σωστή κρίση και αφήνοντάς τα µετά να κάνουν τις δικές τους εκτιµήσεις και επιλογές. Πρέπει να ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟ-ΚΑΤ ΑΛΗΘΕΙΕΣ και τις ετοιµατζήδικες εξηγήσεις.

«Το δικό µας Μέσον Μαζικής Ενηµέρωσης είναι τα έντυπα αντεργκράουντ, τα οποία δηµιουργούν αλλά και αντανακλούν τη νέα µας συνείδηση. Τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης που βρίσκονται στην δούλεψη του Κατεστηµένου, αντανακλούν τους ετοιµοθάνατους, αντιδραστικούς και καταπιεστικούς θεσµούς ενάντια στους οποίους εµείς πολεµάµε. Η παραµικρή επίθεση ενάντια στα έντυπά µας είναι επίθεση ενάντια στο δικαίωµά µας να σκεφτόµαστε αυτόνοµα. Για να καταστρέψουν την κουλτούρα µας πρέπει πρώτα να καταστρέψουν τα Μέσα Ενηµέρωσης που έχουµε στην διάθεσή µας. Και εµείς, για να υπερασπίσουµε την κουλτούρα µας, θα πρέπει να προστατέψουµε τις εφηµερίδες µας και τα περιοδικά µας, κόντρα στην καταστολή που µας επιβάλλουν τα γουρούνια, κόντρα στην λογοκρισία δήθεν «περί ασέµνων» και όλα τα σχετικά. Ο αντεργκράουντ Τύπος είναι η ολοζώντανη καρδιά της κοινότητάς µας…» (Jerry Rubin, «Do it !»)

Η εφηµερίδα λειτουργεί µέσα στον κόσµο. Ο Τύπος underground είναι µία ωραία απάντηση στα χοντρά ψέµµατα των ελεγχοµένων αισχρών ηµερησίων και λοιπών εφηµερίδων και περιοδικών. Εδώ όµως χρειάζεται και η συµµετοχή των ίδιων των αναγνωστών, ώστε να µπορεί να δηµιουργηθεί και αντέξει µία εφηµερίδα που ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΑΠΟΚΑΛΛΥΠΤΕΙ και ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ, κυρίως µε το να γίνει βιώσιµη οικονοµικά. Όταν ξεπεραστεί και αυτό, που είναι το µόνο και τελευταίο εµπόδιο, η αντιπληροφόρηση του κόσµου γίνεται αποτελεσµατική. Μόνο µέσο για την «αντιµετώπιση» αυτής της

πληροφοριακής ανταρσίας είναι για το σύστηµα το να την πνίξει βίαια, αλλά έτσι βλάπτεται περισσότερο αποδεικύοντας έτσι το αληθινό του πρόσωπο. Ας µην ξεχνάµε πως για τους όποιους κρατούντες «ο τύπος είναι απόλυτα ελεύθερος, αρκεί να µη γράφει…» (Σουρής)

Το ραδιόφωνο επηρεάζει πολύ. Το «αυτόνοµο» ραδιόφωνο περισσότερο. Το ραδιόφωνο είναι ∆ΙΚΑΙΩΜΑ για τον καθένα. Οι ελεύθεροι σταθµοί έχουν πολύ λιγώτερα έξοδα από µία ηµερήσια εφηµερίδα και έχουν το πλεονέκτηµα της συνεχούς δραστηριότητας. Στην Ιταλία το «Ράδιο Αλίκη» έγινε τόσο πολύ ενοχλητικό για τους αντιδραστικούς, που δέχθηκε µέχρι και επιθέσεις µε βόµβες. Στην Ελλάδα όµως (σηµείωση για τους νεώτερους αναγνώστες: το κείµενο έχει γραφεί το 1981, όταν στην χώρα µα υπήρχαν µόνο οι κρατικοί ραδιοσταθµοί. Το γελοίο και τραγικό ωστόσο είναι ότι η ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση δεν ήλθε στην χώρα µας ΠΟΤΕ, απλώς προστέθηκε στην κρατική πληροφόρηση και η παρα-πληροφόρηση ή επιλεκτική πληροφόρηση που τάχα παρέχουν στο απροστάτευτο κοινό οι εκατοντάδες των γνωστών και µη εξαιρετέων «διαπλεκοµένων» νεο-εξουσιαστών), που από άποψη στοιχειωδών ελευθεριών του πολίτη είµαστε το λιγώτερο είκοσι χρόνια πίσω, από Ευρώπη και Αµερική, η Ελεύθερη Ραδιοφωνία είναι εντελώς ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ µε κωµικά προσχήµατα (παρεµβολές στις τηλεπικοινωνίες κ.λπ.). Κάθε λίγο, δεκάδες «πειρατές» καταδικάζονται σε βαρύτατες καταδίκες και τεράστια πρόστιµα. Εδώ το σύστηµα αντιδρά προληπτικά στην αντιπληροφόρηση. Προς το παρόν δεν έχουν σκεφθεί να απαγορεύσουν την «πειρατική» τηλεόραση, αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στο ότι δεν έχει ακόµα υπάρξει ΕΛΕΥΘΕΡΗ τηλεοπτική εκποµπή.

«∆εν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι όταν µια νέσα κατάσταση στασιάζει ενάντια σε µία κατεστηµένη εξουσία, ο πρώτος στόχος επίθεσης που µπαίνει, είναι απαραίτητα πάντοτε το δίκτυο ραδιοφωνίας και τηλεόρασης και το πρώτο κτίριο που καταλαµβάνεται σε µία κατάληψη της εξουσίας είναι τα τηλεοπτικά στούντιο…» («Feedback, A Survival Primer», Πρωτοµαγιά 1972)

Η τηλεόραση. και αυτό δεν το λέει µόνο ο Marshal Mc Luhan, βιάζει την ανθρώπινη ταυτότητα και επηρεάζει την συνείδηση. Ελέγχοντας αυτό το µέσον βοµβαρδισµού του ανθρωπίνου µυαλού µε γράµµατα, εικόνες, διαφηµίσεις, χρώµατα και το κυριότερο επιβαλλόµενες συµπεριφορές και Ι∆ΕΟΛΟΓΙΕΣ, το σύστηµα εξουσιάζει έµµεσα µεν αλλά αποτελεσµατικότερα από την µέθοδο του ροπάλου, τις υπάρξεις µας. Αυτό το τετράγωνο κουτί είναι από τα πιο αποτελεσµατικά όπλα και είναι καιρός να το ιδιοποιηθούν οι ριζοσπάστες. Με δική τους ΤV όµως.

«Το ζήτηµα είναι πως χωρίς µία αυτοδύναµη βάση, δικιά σου, θα παραµείνεις πάντοτε πιόνι στα χέρια της βούλησης κάποιου άλλου. Το να πάρεις όµως µε κάθε δυνατό µέσο πληθώρα δηµοτικότητας, είναι το τελευταίο πράγµα που χρειάζεσαι. Ο Άµπυ Χόφφµαν νοµίζει πως απλώνει το µήνυµά του µε το να πηγαίνει στο σώου τού Ντικ Σαϊβέττ, αλλα όπως είπε κάποιος µία φορά (ο Τζων Μπρόκµαν συγκεκριµένα) “Η Επανάσταση τελείωσε όταν ο Άµπυ Χόφφµαν στήθηκε για την πρώτη του εµφάνιση στην τηλεόραση του κατεστηµένου”...» (Raindance Corporation, «Guerrilla Television», 1971) Τέλος, στο οπλοστάσιο της αντιπληροφόρησης υπάρχουν και τα φυλλάδια, οι προκηρύξεις, τα τρυκ, τα γκράφιτι (ή οι αφίσες) στους τοίχους, που όλοι σήµερα τα χρησιµοποιούν κατά κόρον αλλά που όλα (εκτός από το τελευταίο, που αν έχει την τύχη να µη σβυστεί τουλάχιστον µιλάει για πολύ καιρό και µε πολύ κόσµο…) έχουν περιορισµένη αποτελεσµατικότητα, αφού όχι µόνο µοιράζονται σε πολύ λιγοστό κόσµο, αλλά και στο µεγαλύτερο µέρος τους ∆ΕΝ ∆ΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ, από τον σύγχρονο εγκλωβισµένο πολιτικά και διανοητικά άνθρωπο, που έχει συνηθίσει να διαβάζει πάντοτε πρώτα την υπογραφή και µετά το κείµενο.

«Εάν ο άνθρωπος έχει το δικαίωµα να ζει, έχει και το δικαίωµα να ενηµερώνεται. Η όλη καπηλεία της «πληροφόρησης» από λίγους επιτήδειους που ελέγχουν τα Μέσα Ενηµέρωσης, για τους πολλούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από µία παραβίαση και των δύο αυτών δικαιωµάτων…» («Feedback, A Survival Primer»).

∆ικτυώνοντας τον "Υπόγειο" Τύπο… (Απόσπασµα από το βιβλίο «Underground Press. Η Ιστορία του έντυπου αντεργκράουντ» του Βλάση Γ. Ρασσιά, Αθήνα 1982 και 1988. ∆ηµοσιεύθηκε και στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 16, Σεπτέµβριος 1988)

Τον Ιούνη του 1966 οι Άλλαν Κάτζµαν, Τζων Ουϊλκοκ και Ουώλτερ Μπόβαρτ, ιδρύσανε το «Συνδικάτο Υπόγειου Τύπου» (U.P.S. – Underground Press Syndicate) ύστερα από το ρίξιµο µιας ιδέας του πρώτου µέσα από ένα παθιασµένο άρθρο του στο περιοδικό EVO – «East Village Other» της Νέας Υόρκης, και µετά από την ενθουσιώδη υιοθέτηση της άποψής του από όλον τον κόσµο του αντεργκράουντ.

Η πρώτη συνάντηση έγινε το 1967 στην Καλιφόρνια. Οι σύνεδροι αποφάσισαν την ελεύθερη ανταλλαγή του υλικού (κειµένων, σχεδίων, φωτογραφιών) και τσάµπα συνδροµή κάθε µέλους – εντύπου σε όλα τα υπόλοιπα. Μετά από επιτυχηµένη έκκληση στους αναγνώστες για συγκέντρωση ενός σηµαντικού χρηµατικού ποσού και µε την σκληρή δουλειά, µέρα – νύχτα, του «ηρωϊκού µπαµπά» Τζων Ουϊλκοκ, το UPS εγκατέστησε εαυτόν στην Αριζόνα, µε ένα γραφείο συντονισµού και µία βιβλιοθήκη - documentation center.

Στα 1969, έχοντας ν’ αντιµετωπίσουνε τις ποικίλες απειλές και πράξεις… «εθνικής αγνότητας» (µαχαιρώµατα, απειλές για εµπρησµό κ.ά.) των βλάχων της Αριζόνα, ανοίξανε δεύτερο γραφείο στην περισσότερο ανοιχτή και cool Νέα Υόρκη. Ήδη είχε προηγηθεί το 3ο συνέδριο του Συνδικάτου στο Ανν Άρµπορ του Μίτσιγκαν, που στην διάρκειά του ντόπιοι «Άσπροι Πάνθηρες» (δηλ. µέλη του «White Panther Party») είχαν ανταλλάξει πυροβολισµούς µε την εκεί αστυνοµία σ’ ένα επεισόδιο «τοπικού τσαµπουκά». Το 3ο αυτό συνέδριο του UPS υπολόγισε στατιστικά το αναγνωστικό κοινό των εντύπων του Συνδικάτου σε δύο εκατοµµύρια άτοµα µόνο στις Η.Π.Α.

Στα 1970 µε 71, η συντονιστική οµάδα του νεοϋορκέζικου γραφείου του UPS, οι «Free Ranger Tribe» συγχωνεύσανε τα δύο µέχρι τότε εκδιδόµενα από αυτούς περιοδικά (το «Free Ranger Tribe Newsletter» και το «Clearhead») στο ενιαίο «UPS News Service». Το 1971 µε διευθυντή τον µετέπειτα Zippie! Τόµας Κινγκ Φόρκεηντ (πραγµατικό συγγραφέα του µπεστ σέλλερ «Κλέψτε Αυτό το Βιβλίο !» που καρπώθηκε ο Άµπυ Χόφφµαν, πρώτον που γιαούρτωσε τα µέλη της «Προεδρικής Επιτροπής ενάντια στα άσεµνα και την πορνογραφία» όταν είχε κληθεί ν’ απολογηθεί ως διευθυντής του UPS, και αυτόχειρα το 1978), το UPS έφθασε την µάξιµουµ δόξα του µε πάνω από 200 περιοδικά αντεργκράουντ (140 αµερικάνικα και 65 από διάφορα σηµεία του πλανήτη) να έχουνε προσχωρήσει στο UPS, το οποίο είχε εξαπλώσει ήδη την επικράτειά του διεθνώς, µε δύο κεντρικά γραφεία του να δουλεύουν νυχθηµερόν στις Η.Π.Α. (στο Γκρήνουϊτς Βίλλατζ της Νέας Υόρκης και στο Φοίνιξ της Αριζόνα) και ένα άλλο, ευρωπαϊκό, στο Κεντ της Αγγλίας.

Σε λίγο, ακολούθησε µε ιδρυτή τον αξέχαστο Μάρσαλ Μπλόου (που αυτοκτόνησε το 1968) το «Πρακτορείο Ειδήσεων Η Απελευθέρωση» («Liberation News Service»), σε συντοµία L. N. S. Πρώτη του έδρα υπήρξε η Ουάσιγκτον και µετά η Νέα Υόρκη σε ένα πολυάσχολο υπόγειο κοντά στο Πανεπιστήµιο Κολούµπια.

Το LNS που µαζί µε το UPS αποτελούσαν ένα είδος κεντρικού νευρικού συστήµατος για το κίνηµα του έντυπου αντεργκράουντ,

ταχυδροµούσε κανονικά, δύο φορές την βδοµάδα, προς ΟΛΑ τα έντυπα – µέλη ειδικά δελτία της Κίνησης που περιλαµβάνανε ποίηση, άρθρα, κόµικς, φωτογραφίες, κείµενα, συνεντεύξεις κ.λπ. για να κάνει χρήση όποιο έντυπο ενδιαφέρεται. Έτσι δηµιουργήθηκε ένα δίκτυο διεθνούς ανταλλαγής υλικού, που καταγούσε ταυτόχρονα και τον χαζό ιδιοκτησιακό νόµο του copyright (άµεση ιδιοκτησία του γραπτού λόγου). Οι λέξεις, οι φράσεις και τα σχέδια, περάσανε στην κυριότητα όλου του κόσµου, ενώ, αφού έτσι καταργήθηκε κάθε ανταγωνισµός, τα τεύχη καθιερώθηκε να ανταλλάσσονται εντελώς δωρεάν, ενώ σε κάθε έκδοσή του το κάθε περιοδικό είχε καθιερώσει ειδική στήλη µε διευθύνσεις άλλων «συγγενών» περιοδικών ώστε να ενθαρρύνεται η ανάγνωσή τους και να δηµιουργείται έτσι ένα πλέγµα αλληλοαρωγής και αλληλοδιαφήµισης.

Ταυτόχρονα δηµιουργήθηκαν και άλλα πρακτορεία ειδήσεων του αντεργκράουντ, όπως το A.U.M. δηλαδή «Alliance of Underground Media» («Συµµαχία Υπόγειων Μέσων»), το ολιγοµελές COSMIC, το A.P.M. – «Anarchist Press Movement» και το µαθητικό / σπουδαστικό H.I.P. δηλαδή «High School Independent Press» («Ανεξάρτητος Τύπος των Λυκείων») µε έδρα την Νέα Υόρκη. Το «High School Independent Press» λειτουργούσε στα πρότυπα του LNS, εκδίδοντας και το δικό του τρις – εβδοµαδιαίο περιοδικό µε πάνω από 10.000 αντίτυπα κυκλοφορίας («5 σεντς για τους µαθητές, 15 για τους δασκάλους») µε παράλληλη αρωγή από 60 µαθητικά ενταγµένα περιοδικά και πολυσύχναστα γραφεία στην οδό Claremont Avenue 160. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού τού HIP, γινόταν µία πρωτότυπη παρουσίαση της ταυτότητας του εντύπου µε µία ολοσέλιδη φωτογραφία στο εξώφυλλο ενός µαύρου µωρού που κρατούσε την σηµαία της επανάστασης: «Αυτή είναι η Ούρσουλα, επτά µηνών πράγµα και ήδη εξεγερµένη του κερατά…»

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ «ΛΕΥΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ». Η λεηλασία ενός όµορφου κόσµου.

Πεντακόσια χρόνια πριν, το ρυπαρό τσούρµο του τυχοδιώκτη Χριστόφορο Κολόµπο, πατούσε για πρώτη φορά το πόδι του σε εκείνη την απέραντη χώρα που αποκλήθηκε, από τον πολιτισµό του οποίου αποτελούσαν την εµπροσθοφυλακή, «Νέος Κόσµος». Ο ρηµαγµένος από τα προϊόντα του και τα παιδιά του «δυτικός» χριστιανικός πολιτισµός κατάφερνε για πρώτη φορά στην -υπερχιλιόχρονη τότε- Ιστορία του, να πραγµατοποιήσει τ’ όνειρό του εκείνο που µάταια πέντε αιώνες αργότερα θα επιχειρήσει να ανανεώσει στοχεύοντας αυτή τη φορά προς το αχανές διάστηµα: να εξάγει την παραφροσύνη του, τη βία, την πλιατσικοµανία του, το δουλεµπόριό του, την εξουσιοµανία του, τη θεοκρατία και

δεισιδαιµονία του, καθώς κι εκείνη την έµφυτη και χαρακτηριστική τάση του για οικοκτονία και γενοκτονίες προς ένα νεοανακαλυφθέν παρθένο «πέρα εκεί». Την πρώτη φορά πέτυχε ολοκληρωτικά. Την δεύτερη εισέπραξε µόνο ηχηρά χαστούκια.

Εκείνη την «πρώτη φορά» λοιπόν, την… παρθενική όψη του σκηνικού διατάρασσε η παρουσία των ιθαγενών λαών, που µε αξιόλογους τρόπους κοινωνικής οργάνωσης και κουλτούρες κατά πολύ ευγενέστερες των «ευρωχριστιανικών», είχανε κάνει το έγκληµα να κατοικήσουνε από τα πανάρχαια χρόνια σε εκείνα τα νέα χωράφια και οικόπεδα των «δυτικών» αρχόντων και ιδιοκτητών των µέσων παραγωγής. Μία ανείπωτη σφαγή και γενοκτονία ακολούθησε τις αρχικές υποτίθεται «καλόκαρδες» χειραψίες των συφιλιδικών «εξερευνητών» µε τους άπειρης οµορφιάς φυσικούς κατοίκους της «Νέας Γής», που κι αυτές ωστόσο τους είχαν θερίσει, καθώς τα παρθένα από ιούς κορµιά τους βοµβαρδίστηκαν µονοµιάς από τις αµέτρητες αρρώστιες που κουβαλούσαν πάνω τους οι «πολιτισµένοι» που χαν έρθει από τ’ ανατολικά.

Πέντε αιώνες µετά από εκείνη την «άφιξη», η πλειοψηφία της κόκκινης φυλής έχει εκλείψει από τον ανθρωπογεωγραφικό χάρτη. Το ίδιο και η πατρίδα γή τους, έχει «αναµορφωθεί» και συνεχίζει σε ακόµα ταχύτερους ρυθµούς να «αναµορφώνεται» από τον «δυτικό» πολιτισµό που στο βόρειο σηµείο της είχε µάλιστα την έµπνευση να εγκαθιδρύσει τη Νέα Σύγχρονη Ρώµη, που από εκεί, το οικοκτόνο Κεφάλαιο, δίκην πλανητάρχου, εξουσιάζει στις µέρες µας την υδρόγειο ολόκληρη. Στα νότια της πρώην «Νέας Γης», η κερδοσκοπική παραφροσύνη του «νικητή» homo-καπιταλιστή σαρώνει τα ελάχιστα εναποµείναντα βροχοδάση του πλανήτη για να τα –ναι, σωστά µαντέψατε τον όρο- «βελτιώσει», δηλαδή να τα εκµεταλλευθεί. Επαληθεύοντας την πρόβλεψη ενός γνωστού αντικρατιστή του περασµένου αιώνα, το νικηφόρο Κεφάλαιο δολοφονεί ό,τι έχει αποµείνει από τη νικηµένη Ανθρωπότητα. Ωστόσο, κανείς µας δεν µοιάζει να το έχει αντιληφθεί αυτό, όσο τουλάχιστον θα’ πρεπε. Αντίθετα, οι εκατοµµύρια ανά τον πλανήτη «ηλίθιοι που κυβερνιώνται», µοιάζει να έχουνε ερµηνεύσει την πρόσφατη ολοσχερή χρεωκοπία και κατάρρευση µίας σειράς καθεστώτων γραφειοκρατικού και κρατίστικου Καπιταλισµού σαν τον… θρίαµβο τάχα του «δυτικού» καπιταλιστικού πολιτισµού και του συγκεκριµένου είδους καπιταλισµού που αυτός ευαγγελίζεται κι εκφράζει. Μόνο που δεν έχει αποµείνει µία επί Γης άλλη παρθένα «Νέα Γή», και, αποδεδειγµένα, δεν διαθέτουµε τους όρχεις να ξεκολλήσουµε από αυτό τον πλανήτη. Είµαστε υποχρεωµένοι να σαπίσουµε εδώ. Αηδιαστικοί άρπαγες, ζητώντας τα όλα, δίχως να προτιθέµεθα να δώσουµε το παραµικρό. Παριστάνοντας πως αγνοούµε ότι «δεν υπάρχει τσάµπα φαϊ», φορώντας µπλουζάκια µε την φρικτή αστερόεσσα και προσκυνώντας κάθε γενοκτονία και µιλιταρισµό. Το φαρισαϊκό µας ενδιαφέρον για τους Ινδιάνους, «τους κακόµοιρους Ινδιάνους που χάθηκαν» και άλλα µελοδραµατικά, ένα ενδιαφέρον που εξαντλείται στο να πάµε να δούµε και εµείς το «Χορεύοντας Με τους Λύκους» και άλλες

«προοδευτικές καλλιτεχνικές δηµιουργίες πάνω στο θέµα αυτό», δεν είναι παρά ένα γελοίο και χιλιοτρυπηµένο άλλοθι. Πώς µπορούµε να νοιώσουµε συµπάθεια για κάτι που αναντίρρητα δεν το κατανοούµε; Πώς µπορούµε από την άλλη να καταδικάσουµε κάτι που µέσα στην αγκαλιά του µεγαλώσαµε και που απ’ το σιχαµένο του στήθος βυζαίνουµε αµετανόητα το… «επίπεδο της ζωής µας» ;

Χρειάστηκε µία, προ πενταετίας πολύ σύντοµη επαφή του γράφοντος µε Ινδιάνους «medicine men» για να πέσουνε όλοι οι πολιτιστικοί φερετζέδες του χριστιανοδυτικού πολιτισµού και να ανοίξουνε διά παντός τα µάτια του νού του. Υπήρξε από εκεί και πέρα κυριολεκτικά απέραντη η συντριβή µου κάθε φορά που κοιτάζοντας το χρώµα του πετσιού µου συνειδητοποιούσα πως ήταν το ίδιο µε το πετσί του κτηνώδους, δεισιδαίµονα, άρπαγα και βλάκα, χριστιανού βαρβάρου που εκείνοι γεµάτοι στωϊκότητα εξακολουθούσαν ν’ αποκαλούν κατ’ ευφηµισµό «Λευκό Άνθρωπο».

Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς και τα εκατοµµύρια των προγόνων τους που εξόντωσε η κερδοµανία και ο πολιτισµικός µας ιµπεριαλισµός, είναι και ήταν ένα είδος ανθρώπου που για πάρα πολλά πράγµατα πρέπει να τους θαυµάζουµε εµείς οι «Λευκοί Άνθρωποι», «µε όλο που προβληµατίζουν όταν πρόκειται να χαρακτηρισθούν πολιτιστικά» (1). Να γιατί αν κι αντιπροσώπευσαν ένα σωρό διαφορετικούς τοπικούς πολιτισµούς, µε κοινωνίες δίχως κράτη αλλά και µε υπεροργανωµένες διοικητικά αυτοκρατορίες, ωστόσο όλοι τους αποδείχτηκαν κατά πολύ ανώτεροι από τον «πολιτισµό» που ο Κολόµπο και οι επίγονοί του αντιπροσώπευαν. Και για αυτό άλλωστε αφανίστηκαν. Το έργο είχε άλλωστε ξαναπαιχτεί κατά τον εκχριστιανισµό των Ευρωπαϊκών εθνών.

Οι Ινδιάνοι συντρίφτηκαν µε όλη τη δύναµη του πολεµικού και «πολιτισµικού» οπλοστασίου του ευρωπαϊκού και -στη συνέχεια- αµερικανικού Καπιταλισµού, γιατί υπήρξανε ένας από τους τροµαχτικά ελάχιστους λαούς του πλανήτη που δεν έκαναν αποδεκτό ούτε το παραµικρό κοµµάτι του «κόσµου» µας. ∆εν καταλάβανε ποτέ τους πώς είναι δυνατό να περιφράσσει κάποιος τη γή και να την κάνει «ιδιοκτησία του» (ή γιατί δεν έκανε το ίδιο µε τον αέρα), πώς είναι δυνατό να θελήσει κάποιος να «δαµάσει» και να εκµεταλλευθεί την Φύση, πώς είναι δυνατό να σκοτώνεις αβέρτα κάτω από το λάβαρο ενός φιλόδοξα «αγαπησιάρη» θεού. Όπως και δεν καταλάβανε ποτέ τους ότι ο πολεµιστής απέναντί τους δεν είχε αυτή τη φορά µήτε µπέσα, µήτε ηθική, µήτε ενδοιασµούς να παίξει το παιγνίδι βρώµικα. Το µακελειό του Wooden Knee ήρθε να βγάλει από τη µέση τα υπολείµµατα και µόνο µίας πριν από µόλις δύο αιώνες πολυάριθµης κι αδούλωτης φυλής. Οι «κοκκινόπετσοι» τιµωρήθηκαν αυστηρά από τον χριστιανό «Λευκό Άνθρωπο» γιατί έκαναν το έγκληµα ν’ αντιπροσωπεύουν έναν Άλλο Κόσµο και να επιµείνουν µάλιστα σ’ αυτό.

Αυτός ο Άλλος Κόσµος, απλωνότανε σε κάθε σφαίρα της ατοµικής και συλλογικής ζωής των Ινδιάνικων λαών και ανάλογα απειλούσε ή

καταγελούσε τον γνώριµο καλό «κόσµο» των Πολιτισµένων Λευκών.

Στον πολιτικό χώρο: στις περισσότερες περιπτώσεις η κοινωνία ήταν, όπως θα το’λεγε και ο P. Clastres «αδιαίρετη», δηλαδή δεν εµφανίζονταν µέσα της ίχνη από κάποια εξουσία που στέκει αποσπασµένη από το κοινωνικό σύνολο. Εκτός από τις γνωστές αυτοκρατορίες της Κεντρικής Αµερικής, σε όλες τις υπόλοιπες ινδιάνικες κοινωνίες, ο φερόµενος ως «επικεφαλής» ή «αρχηγός» δεν είχε ουσιαστικά καµµία εξουσία. Ήταν «µόνο ο πληρεξούσιος µίας κοινότητας ίσων, επιφορτισµένος απλά να επισηµαίνει το νόµο µίας οµάδας (Φυλής), αρχηγός που παραµερίζεται (σκοτώνεται ή διώχνεται από το λειτούργηµα) αµέσως µόλις ξεχνώντας αυτό το νόµο, ζητάει να επωφεληθεί ο ίδιος από το αξίωµα που του έχουν δώσει. Ο αρχηγός είναι τοποθετηµένος εκεί, για να δείχνει πως δεν υπάρχει αρχηγός, πως η θέση είναι κενή» (2).

Στον οικονοµικό χώρο: η οικονοµία των ινδιάνικων λαών -πλην των πρωτότυπα «σοσιαλιστικών» εκείνων που οι κεντροαµερικανικές αυτοκρατορίες διέθεταν- βρίσκεται και παραµένει πεισµατικά στο επίπεδο παραγωγής των απολύτως αναγκαίων για την επιβίωση. ∆εν υπάρχει συσσώρευση πλούτου, ενώ ο χρόνος που ξοδεύεται στην αναζήτηση των «προς το ζήν» είναι, αντίθετα µε το δικό µας κόσµο, εντυπωσιακά περιορισµένος, µάλλον ελάχιστος. «Η κοινωνία αρνείται να προβεί σε συσσώρευση. Η παραγωγή πλεονάσµατος αγαθών χωρίς να υπάρχει ανάγκη για τη διατροφή της κοινότητας, είν’ αντίθετη στην αρχή της ισορροπίας της κοινότητας» (3).

Στο φιλοσοφικο-θρησκευτικό τέλος χώρο, οι ινδιάνικες κοινωνίες, όλες τους, είναι έµπρακτα οικολογικές. Στ’ αλήθεια, εκείνο που µου είπε στα 1986 ένας Λακότα «medicine man», µε δικά του λόγια βέβαια, ήτανε πέρα για πέρα σωστό. Την Οικολογία, δεν την διαβάζεις στα βιβλία, δεν την διδάσκεσαι σε πανεπιστήµια και σε αστικά σχολεία, δεν τη γνωρίζεις από το προπαγανδιστικό υλικό κάποιων οικολογικών κοµµάτων που επιθυµούνε την ψήφο σου. Την Οικολογία, τη στενή σου σύνδεση µε τη Φύση και το Θείο, την κατανόηση και τον βαθύ σεβασµό προς το περιβάλλον που µέσα του κινείσαι, δεν τη διδάσκεσαι αλλά τη ζεις καθηµερινά. Ως τρόπο ζωής αλλά και ηθική δοµή και «θρησκευτική» αντίληψη. Και βάζω αυτό το «θρησκευτική»” µέσα σε εισαγωγικά, για τον απλό λόγο πως ο οικο-σπιριτουαλισµός των «εκτός αυτοκρατοριών» Ινδιάνων, δεν είναι θρησκεία µε την έννοια που της δίνουνε οι µονοθεϊστές «δυτικοί»: «πρόκειται για ένα συνολικό όραµα ζωής. Η γνώση καταλαβαίνεται από όλους, χωρίς ειδικούς. Οι Ινδιάνοι λένε «ούτε γιατροί, ούτε παπάδες!». Ο σπιριτουαλισµός τους δεν είναι µία φυγή, όπως συµβαίνει µε τις µονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά τρόπος άµεσης επιβεβαίωσής τους ως ανθρώπινα όντα, σε µία φιλική σχέση µε το περιβάλλον. Αυτός ο σπιριτουαλισµός, αποτελεί απαναπόσπαστο µέρος της ινδιάνικης κουλτούρας δια µέσου της Ιστορίας τους, της γλώσσας τους, του τρόπου ζωής τους» (4).

Όλες οι πιο πάνω ιδιαιτερότητες των ινδιάνικών κοινωνιών, τους καταδίκασαν βέβαια σε αφανισµό από τον «πολιτισµό» του «Λευκού Ανθρώπου», που δεν ανέχεται αιρέσεις, διαφορετικότητες και τροχοπέδες στις προελάσεις του. Ο «Λευκός» χριστιανός καπιταλιστής άρχισε πολύ σύντοµα να βλέπει τους Ινδιάνους σαν µία άχρηστη αναπνέουσα µάζα προς εξόντωση. Οι κακοί σκλάβοι πάντα τιµωρούνταν από αυτόν µε ΘΑΝΑΤΟ. Η υπογραφή της θανατικής καταδίκης τους Ινδιάνικου λαού έγινε τα χρόνια εκείνα που όλοι οι Ινδιάνοι τους οποίους «οι νέοι αφέντες του νέου κόσµου» κατάφεραν ν’ αλυσοδέσουν, αυτοκτονούσαν µαζικά (!) την αµέσως επόµενη ηµέρα µετά την υποδούλωσή τους. Ακατανόητη πράξη υπέρτατης δραπέτευσης από τα κάτεργα ενός αρρωστηµένου κόσµου που ακόµα και τη δουλεία θεωρούσε «κοµµάτι της τάξης του Θεού». Έτσι, µε τη «ντόπια» σκλαβουριά τους να αυτοχειριάζεται, άνοιξε πολύ σύντοµα ο γνωστός δρόµος για τους δουλέµπορους της µαύρης αφρικανικής σάρκας. Το «Λευκό» χριστιανικό καπιταλιστικό κτήνος δεν ήταν διατεθειµένο να φρενάρει πουθενά.

Ο συγγραφέας του χρονολογηµένου από το 1979 άρθρο από το οποίο δανειστήκαµε τις πιο πάνω (2), (3) και (4) φράσεις, σπεύδει δυστυχώς στο κλείσιµό του να… «επεξηγήσει» και να τονίσει ιδιαίτερα µε µία απόλυτα «πολιτική» τοποθέτησή του, πως «δεν θέλει καθόλου να εξιδανικεύσει τον ινδιάνικο τρόπο ζωής. Ούτε να κάνει καµµία έκκληση για επιστροφή στις πηγές» (5). Κι εδώ είναι που ο εδώ υπογράφων θα διαφωνήσει ΕΚ ΘΕΜΕΛΙΩΝ.

Είναι µία ανάλογη αντίφαση µε εκείνη γνωστών ακαδηµαϊκών υµνητών της αρχαιοελληνικής Πόλης, που ωστόσο σπεύδουνε πάντοτε κατεσπευσµένα να µας διαβεβαιώσουν, πως κάτι παρόµοιο δεν µπορεί να υπάρξει στις σηµερινές κοινωνίες και θ’ αποτελούσε ίσως… «αναχρονισµό». Λες και η κίνηση της Ιστορίας είναι γραµµική, λες και οι κοινωνίες αυθυπάρχουν και δεν είναι προϊόντα της ποιότητας των ανθρώπων που τις απαρτίζουν.

Η φυσική κοινωνική διάρθρωση του Ανθρώπου, είναι να ζει συλλογικά µέσα σε ολιγάριθµες οµαδοποιήσεις ατόµων, συχνά πραγµατοποιηµένες αντι-ιεραρχικά πάνω σε µία ξεκάθαρη συγγένεια, είτε αυτή είναι «αίµατος», είτε «οµότροπων ηθών». Εστίες, Φρατρίες, Φυλές, Πόλεις. Έτσι ξεκίνησε την µακραίωνη πορεία της η Ανθρωπότητα και εκεί θα ξανακαταλήξει, όταν πολύ σύντοµα θα υποχρεωθεί να «ξαναµείνει µόνη µε τον εαυτό της και φιλιώσει µαζί του». Όταν, πολύ - πολύ σύντοµα, θα έχει επιτέλους ξεµείνει από αυτοεξαπατήσεις, µπιχλιµπίδια και υποκατάστατα.

Μην αισθάνεστε οίκτο για τους Ινδιάνους. Εξοντώθηκαν πολεµώντας απελπισµένα µεν, αλλά περήφανα όπως είχανε µάθει να ζούνε επί αιώνες. Η γενοκτονία, οι εκτοπισµοί, οι υποχρεωτικές στειρώσεις, οι απαγωγές των παιδιών τους, οι φυλακίσεις, η στέρηση των πολιτικών και αστικών τους δικαιωµάτων, τα λυντσαρίσµατα, η ανεργία, ο αλκοολισµός, η εξαθλίωση, τα πυρηνικά απόβλητα, θα

ολοκλήρωναν απλώς το «Μεγάλο Έργο» τού επίσης «µεγάλου» «Λευκού Ανθρώπου»…

Μην αισθάνεστε οίκτο για του Ινδιάνους. Ας φυλάξουµε τον οίκτο µας, για εµάς.

Βλ. Ρασσιάς, 1991

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

(1) Μαρία Μιχαήλ – ∆έδε, «Με τα Φτερά του Ινδιάνικου ∆ράκου», εκδόσεις Καστανιώτη, 1977

(2) Περιοδικό «Κείµενα», τεύχος 2, Αθήνα 1979

(3) στο ίδιο

(4) στο ίδιο

(5) στο ίδιο (∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 27, Φθινόπωρο του 1991)

«Αυτό που ζητάς, θα το βρείς µόνο στην γλώσσα που ονειρεύεσαι !!» Συνέντευξη στο εναλλακτικό portal & e-zine ΠΥΛΗ

Το όραµα σου είναι µία πλήρης αναβίωση του αρχαιοελληνικού πνεύµατος και φιλοσοφίας ; Θα υπήρχανε κάποιες ουσιαστικές αναπροσαρµογές στις σηµερινές συνθήκες που υπάρχουνε στην Ελλάδα ; Κάποια παραδείγµατα ;

∆εν θα έλεγα ότι υπάρχουν άλλες «ειδικές συνθήκες» στην σύγχρονη Ελλάδα που να ακυρώνουν µία τέτοια επιστροφή στο υγιές, το υψηλό και το κατά φύσιν, πέραν του ότι, δυστυχώς, οι Νεοέλληνες, αυτοί δηλαδή που καλούνται να συνεχίσουν µέσα από τις τωρινές προσωπικές και οικογενειακές ζωές τους την ζωή ενός έθνους που υπήρξε εξαιρετικά καλλιεργηµένο και ιστορικό, έχουν πέσει, τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως, σέ έναν βάλτο όχι µόνο παθητικότητας, ιδιώτευσης και χρηµατολαγνείας αλλά, κυρίως, και αµορφωσιάς και ιστορικής άγνοιας. Το αυθεντικό Ελληνικό βιοτικό προτεινόµενο, πολυεπίπεδο, ελευθεροπρεπές, πολυθεϊστικό και πολυαρχικό, είναι διαχρονικό και αιώνιο. ∆εν «κλειδώνει» στη µία

εποχή ή κοινωνική πραγµατικότητα και «ξεκλειδώνει» σε µία άλλη. Χρειαζόµαστε λοιπόν απλώς καλλιέργεια, πολυµέρεια και συµµετοχή στα κοινά. Μόνο που αυτά δεν έρχονται αυτόµατα, ούτε δωρίζονται από τις εκάστοτε εξουσίες.

Κάποιος θα µπορούσε να πεί πως ωραία όλα αυτά, αλλά εδώ υπάρχουνε άµεσα προβλήµατα, όπως της ανεργίας και της επιβίωσης. Μέχρι να φτάσουµε σε ένα ιδανικό κοινωνικό σύστηµα τι γίνεται;

∆εν πολυκαταλαβαίνω αυτή την ερώτηση, συγνώµην για την ειλικρίνειά µου. Και εγώ δουλεύω οκτάωρο, που µε το πήγαινε έλα µάλιστα γίνεται δεκάωρο, και βάλε, και ωστόσο βρίσκω χρόνο όχι µόνο για προσωπική καλλιέργεια (διάβασµα) αλλά και για πολιτικοκοινωνική συµµετοχή και δράση αλλά και συγγραφή ακόµη βιβλίων. Ο «βιοπορισµός» δεν αποτελεί άλλοθι για παθητικότητα, χαύνωση ή παραίτηση. Ούτε βέβαια στέκει µία απαίτηση να µας φτιάξουν κάποιοι άλλοι (πάλι οι «άλλοι» !!) ένα τέλειο σύστηµα για να βγούµε εµείς να κάνουµε µετά τις ασφαλείς βόλτες µας. Την µοίρα µας, την καλή ή την κακή, την φτιάχνουµε εµείς οι ίδιοι, πολεµώντας ή παραδινόµενοι. ∆εν υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι για όσους προτιµούν από µαχόµενοι άνθρωποι να ξεπέφτουν σε σαβούρα επί γής, «άχθη αρούρης» όπως έλεγαν και οι πρόγονοι. Πρέπει να ξέρουν όλοι, ιδίως οι νεώτεροι άνθρωποι που δεν είχαν την τύχη να ζήσουν κάποια πολύ όµορφα και µοναδικά πράγµατα, πως όλα τα όσα εµείς σήµερα απολαµβάνουµε δεν χαρίστηκαν από κανέναν, αλλά κερδίθηκαν από άλλους παλαιότερούς µας υπέροχους ανθρώπους, µε ιδρώτα, αίµα και δάκρυα.

Σε τι διαφέρει η καθηµερινότητά σου από εκείνη ενός άλλου ανθρώπου µε ανύπαρκτες ή πιο "συνηθισµένες" φιλοσοφικές αρχές;

Σε τίποτε απολύτως. Απλώς προσπαθώ να κάνω καλές οικονοµίες στον χρόνο µου και να µην πολυχαζεύω. Για να διαβάσω τα πολλά βιβλία µου, να ακούσω την πολλή µουσική µου (ακόµη ακούω τις παλιές καλές «ροκιές» µου !!), να απαντήσω στην µεγάλη αλληλογραφία µου, να πάω βόλτα σε παραλία ή βουνό ή να ασχοληθώ µε την σύντροφό µου, ∆ΕΝ έχω δει εδώ και 9 τουλάχιστον µήνες τηλεόραση, ούτε έχω καθίσει «για καφέ» µε ανθρώπους που απλώς σκοτώνουν την ώρα τους. «Σκοτώνουν την ώρα τους», τι τροµερή, τι εφιαλτική φράση !

Ο αγώνας που δίνεις νοιώθεις κάποιες φορές πως είναι µοναχικός ; Υπάρχουνε άλλα ρεύµατα σκέψης και δράσης τα οποία θα χαρακτήριζες συνοιδοπόρους; (π.χ. οικολογικά, αντιεξουσιαστικά κλπ;)

Ο αγώνας µου δεν µε κάνει να νιώθω µόνος, γιατί είναι πολλοί αυτοί που συνοδοιπορούν, αν και δεν θα µε πείραζε καθόλου να ήµουν ακόµη και ολοµόναχος. Όσοι το φοβούνται αυτό πάντως,, και είναι πολλοί γιατί ολόκληρο το σύστηµα αυτό προσπαθεί να «περάσει» στους δούλους του, καλά θα κάνουν να µελετήσουν Επίκτητο ή Μάρκο Αυρήλιο, για να συνειδητοποιήσουν ότι το να είναι πολλοί, λίγοι ή και κανείς ακόµη, γύρω σου, κατατάσσεται στα λεγόµενα «αδιάφορα». Εµείς οι ίδιοι είµαστε η πραγµατικότητά µας. Υπάρχει και εκείνο το ωραίο πρόταγµα των «πολεµιστών» του Μεσαίωνος: «Πράξε το κατά την συνείδησή σου ορθό και µη σε νοιάζει τίποτε». Είναι το «Κατά ∆αίµονα Εαυτού» που ευαγγελίζονταν οι Στωϊκοί και που εδώ και µιάµιση δεκαετία στέκει και πάνω στον τάφο του James Douglas Morrison. Παράλληλα κινήµατα στην υπεράσπιση της Εθνόσφαιρας του πλανήτη (γιατί τελικά αυτό είναι εκείνο που εφώ υπερασπίζοµαι, δηλαδή την πολυµορφία των εθνικών θρησκειών, παραδόσεων και ηθών ενάντια στην «µονοκαλλιέργεια ανθρώπων» που θέλει να επιβάλλει ο λεγόµενος «Μονοθεϊσµός»), υπάρχουν πολλά και σε αρκετά από αυτά ακόµη δείχνω ενδιαφέρον ή συµµετέχω. Άλλωστε, στην ηθική υπεράσπιση και αίτηση παλινορθώσεως του πατρογονικού µας, Εθνικού Πολιτισµού, δεν έφθασα ως αλεξιπτωτιστής αλλά µετά από παρότρυνση ενός Ινδιάνου, για τα δίκαια του οποίου νόµιζα ότι ήταν πρέπον, ως καλλιεργηµένος, ευαίσθητος και αντιεξουσιαστής άνθρωπος, να αγωνισθώ:

«Αυτό που ζητάς, θα το βρείς µόνο στην γλώσσα πoυ ονειρεύεσαι !!»

Όσο µας Πονάς, τόσο µας Πωρώνεις. (Ο Μαζικός Αθλητισµός ως Αποκτηνωτικό Εργαλείο)

(∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό “∆ιιπετές, τεύχος 26, Οκτώβριος -Νοέµβριος “1998”)

“Imitatores, servum pecus !” (Οράτιος) (1)

Είναι, νοµίζω, προφανές, ότι αν θέλει κάποιος να κατασκευάσει έναν άνθρωπο που εθελοντικά, και ίσως µε µεγάλη του χαρά κιόλας, θέλει να παραµένει µέσα στον όζοντα βάλτο της “µάζας”, πρέπει να του κουρδίσει το µυαλό εντελώς διαφορετικά από εκείνον τον τύπο ανθρώπου που θα επιθυµεί την αυτονοµία, την ελεύθερη υπόσταση, την αυτενέργεια και την αρίστευση. Ο έξω από την µάζα άνθρωπος, δηλαδή ο ελεύθερος άνθρωπος (αφού έχει την δυνατότητα να επιλέξει αυτήν την διαφοροποίησή του), είναι κουρδισµένος στην γνώση των αιτίων των πραγµάτων και την δυνατότητα προβλέψεως των αποτελεσµάτων των πράξεών του (αλλά και των πράξεων των άλλων). Πολύ σωστά ο Σενέκας ο Νεώτερος είχε τονίσει τον πρώτο αιώνα της Era Vulgaris ότι το Αγαθό δεν είναι παρά απλώς η γνώση των πραγµάτων και Κακό το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η άγνοιά τους.(2)

Ο µαζικός άνθρωπος εκτελεί τις περισσότερες πράξεις του χωρίς να καταλαβαίνει ούτε τις αιτίες τους ούτε τ’ αποτελέσµατά τους. Αυτό είναι που του επιτείνει την δουλική του φύση, αφού µόνο η σαφής διαύγεια σκέψεως-πράξεως ορίζει τον ελεύθερο άνθρωπο. Όλες λοιπόν οι τυραννίες του προσφάτου (άρα ιδιότυπου, µεταηλεκτρικού) παρελθόντος, του ζοφερού παρόντος και, ίσως του αµέσου µέλλοντος αν υπάρξουν, εστόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν στην λαχανοποίηση του ανθρώπινου µυαλού. Η έλλειψη της Παιδείας (που είναι “δεύτερος ήλιος για τους πεπαιδευµένους” σύµφωνα µε την οπτική των προγόνων µας αληθινών Ελλήνων) κάνει την αρχή. Εκείνο όµως που ακολουθεί ως λαίλαπα, είναι η καταβύθιση του µαζικού ανθρώπου-δούλου στο Κτηνώδες, µέσα από: * ∆ιάλυση της ατοµικότητος και ιδιαιτερότητος µέσα σε ένα “οµοιογενές” πλήθος που συσπειρώνεται γύρω από ένα επίπλαστο, σαθρό και άρα αυθαίρετο “εµείς” (το ψευδέθνος (3), το χωριό, η εκκλησία, το κόµµα, η οµάδα κ.ο.κ.).

* Ορισµό ενός κατ’ ανάγκη και “υποχρεωτικού” κακού “αντιπάλου” (οι “εθνικοί” εχθροί, οι αλλοχωρίτες, οι άπιστοι, οι κοµµατικοί αντίπαλοι, οι “κουρέλες” των αντιπάλων οµάδων, κ.ο.κ.

* Αποδαιµονοποίηση και στην συνέχεια θεοποίηση κι επί πλέον, όλων των αρνητικών χαρακτηριστικών της µάζας, µέσα από µία θρασύτατη αντιστροφή των µέτρων και αξιών (έλλειψη λογικής, σεβασµού ετερότητος κι ατοµικότητος, κ.ο.κ.)

*Μετατροπή του επουσιώδους σε σηµαντικό και του σηµαντικού σε επουσιώδες και παγίδευση των µαζανθρώπων µέσα στην νέα επίπλαστη πραγµατικότητα (λ.χ. ο “φίλαθλος” αγωνιά έως θανάτου για ένα σκορ που δεν έχει καµµία απολύτως σχέση µε την

καθηµερινή πραγµατικότητα την οποίαν υφίσταται στην εξωγηπεδική, αληθινή ζωή του).

Με τα πιο πάνω δεδοµένα, δεν είναι καθόλου παράξενο που ο λεγόµενος “µαζικός” αθλητισµός αποτελεί το προσφιλέστερο εργαλείο όλων των κατ’ εξοχήν αποκτηνωτών της ανθρώπινης µάζας. Εκεί ο αποκτηνωµένος µαζάνθρωπος παρακολουθεί τις κινήσεις κάποιων επαγγελµατιών, συνήθως αµοιβοµένων σκανδαλωδώς υπερβολικά για το πνευµατικό τους επίπεδο και που συνήθως αδυνατούν να αρθρώσουν έστω και µία σύνθετη φράση και πνέει µένεα εναντίον κάποιων οµοίας ποιότητος “αντιπάλων”, που το µόνο έγκληµά τους είναι (όπως και στην περίπτωση του εθνικισµού που ο άλλος κηρύσσεται “εχθρός” επειδή απλώς και µόνο έτυχε να παγιδευτεί σε µία αντίπερα πλευρά κάποιων αυθαιρέτων συνόρων), ότι επαγιδεύθησαν από την αποκτηνωµένη µηχανή σε λάθος “χρώµα” ή “φανέλλα”. Γι’ αυτή την “διαφορά” του, ο µαζάνθρωπος των γηπέδων µπορεί ακόµη και να σκοτώσει και άλλωστε το έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη.

∆εν θα µπω φυσικά ποτέ σε πειρασµό να ρωτήσω κάποιον µαζάνθρωπο (λ.χ. έναν Βραζιλιάνο ή έναν Ρωµιό άνεργο, που χοροπηδούν ή να κλαίνε επειδή εκέρδισε ή έχασε η οµάδα τους), τι µπορεί να τον ενδιαφέρει πραγµατικά ένα Χ εσωγηπεδικό αποτέλεσµα, που ούτε την πατρίδα του “δοξάζει” (αλοίµονο αν εδοξάζοντο µε ποδόσφαιρο και µπάσκετ οι πατρίδες...) ούτε τον ίδιο ξεβαλτώνει από την προσωπική του µιζέρια. Θα καταντούσα εγώ παράλογος, προσπαθώντας να εκµαιεύσω λογική απάντηση από ένα παράλογο (άρα αποκτηνωµένο) ον, που άγεται και φέρεται µέσα σε µία παράλογη (άρα αποκτηνωτική) διαδικασία.

Οι µαζάνθρωποι – δούλοι, νοµίζουν ότι είναι κάτι µε το να µισούν κάποιους άλλους, αγνοώντας όπως είναι φυσικό, την βασική αρχή της ανθρώπινης Ελευθερίας, ότι ελαχιστοποιούµε την πιθανότητα να είναι κάποιοι άλλοι κύριοί µας όσο εµείς έχουµε την αυταπάτη ότι είµαστε πάντοτε και αξιωµατικά κύριοι όλων των σκέψεων και πράξεών µας. Η τελευταία απαιτεί ωστόσο µία αρκετά σύνθετη και επαγωγική σκέψη. Οι µαζάνθρωποι είναι ανίκανοι να αναπτύξουν µία τέτοια συνθετότητα, αφού το λεξιλόγιό τους αναπτύσσεται το πολύ σε 200-300 λέξεις, περισσότερες από όσες µπορεί να κατανοήσει ένας ευφυής χιµπατζής. Η ανικανότητα για σύνθετη σκέψη, και συνεπώς για πραγµατική σκέψη, αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για εύκολη διαβουκόληση. Γι αυτήν, δηλαδή την πλήρη ανικανότητα για σύνθετη σκέψη, έχουν φροντίσει προηγουµένως άλλοι µηχανισµοί υποδουλώσεως: το αποβλακωτικό µονοθεϊστικό Σχολείο που ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ την κριτική σκέψη και συνθλίβει την

ιδιαιτερότητα, η σκοταδιστική Εκκλησία που εµφυτεύει τρόµο απέναντι στην Ελευθερία και ενοχή απέναντι στην ίδια την ανθρώπινη φύση και τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Επιβολής) που µε την αποθέωση της αντιστροφής των ιεραρχήσεων και των στοιχειωδών αρχών του ανωτέρου πνεύµατος, ολοκληρώνουν την λαχανοποίηση του µυαλού των δούλων.

Τα όσα παρέθεσα έως εδώ, ίσως έχουν ξαναειπωθεί από άλλους. Στην τελευταία δεκαετία όµως είδαµε πρωτοφανείς εξάρσεις της αποβλακωµένης µάζας που έως πρόσφατα δεν είχαν προηγούµενό τους. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. ∆εν θα παραθέσω παραδείγµατα για να µην γίνω κουραστικός. Θα πω απλώς ότι πρόκειται για ένα εκρηκτικό πάντρεµα ανιστόρητου εθνικισµού, µαζικού ενστίκτου, θρησκευτικής µισαλλοδοξίας και ηλιθιότητος, και φιλάθλου πνεύµατος, δηλαδή φανατισµού της κερκίδας. Πολύ πριν τα γιουχαϊσµατα στις απονοµές και στο παίξιµο των εθνικών ύµνων, είδαµε αναγωγή των “συγκρούσεων” του τεραίν σε θρησκευτική και εθνική αναµέτρηση, είδαµε τους αποκτηνωµένους να ενδύονται την σηµαία ως εθνικοί εκπρόσωποι, λες και δεν έφθανε η “εκπροσώπηση” από τους διανοητικά χαµηλής πτήσεως “παίκτες”, είδαµε τις αθλητικές εφηµερίδες να ξεπερνούν κάθε όριο υπερ-υπερ-βολής µε ανακάτωµα εθνικών βωµών και εστιών µε τα εκκλησιαστικά άγια των αγίων και όλα µαζί µε τα αστρονοµικά πριµ και τους γελοίους εκθειασµούς των αγίων και ηρώων “παικτών”.

Στην τελευταία περίπτωση του Παγκοσµίου Πρωταθλήµατος Καλαθοσφαιρίσεως, όπου συνέπεσε να καίγεται όλη η Αττική γή (και όχι µόνο...) την ίδια ώρα που οι ηλίθιοι...αγωνιούσαν για την µπασκετµπωλική έκβαση, όπως και τα κανάλια που τους κατασκευάζουν για τα οποία η ως άνω έκβαση ήταν ίσης σπουδαιότητος µε την οικολογική τραγωδία που ουσιαστικά ΑΦΑΙΡΕΙ ΖΩΗ από τους κατοίκους όχι µόνο της Αττικής αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος (“ενώ η χώρα µας καίγεται εσείς τραγουδάτε” που έλεγαν και οι πρόγονοί µας), είδαµε και άλλες υπερβολές της αποκτηνωτικής µηχανής: ο γνωστός και µη εξαιρετέος αρχιεπίσκοπος του δικτατορεύντος θρησκευτικού δόγµατος, εθεώρησε ότι ποντάρει σε σίγουρο άλογο και άπλωσε την απίθανη λαϊκίστικη εκστρατεία του, µε το να ευλογήσει τα “όπλα” των καλαθοσφαιριστών εν ονόµατι του “αληθινού” Θεού, του “αληθινού” δόγµατος, της “αληθινής” θρησκείας που εκπροσωπεί. Μέσα σε ηµιθρησκευτικό φανατισµό ωστόσο, η “εθνική” οµάδα των Ρωµιών έπαθε ό,τι χειρότερο µπορούσε να πάθει, καταλήγοντας τέταρτη και καταϊδρωµένη εκεί που περίµενε (όπως και ο Χριστόδουλος που επένδυσε πάνω της γεµάτος σιγουριά) να αναδειχθεί πρωταθλήτρια και “εκλεκτή του Θεού”. Κανείς ωστόσο δεν είχε την ευθιξία να ζητήσει συγνώµην από τον µαζάνθρωπο-φίλαθλο που τον έκαναν να πιστέψει ότι ακόµη και ο ...Θεός ενδιαφερόταν για το αν θα νικήσει ή όχι η οµάδα της χώρας του (4),

όπως φαίνεται ότι είχαν πιστέψει και οι παγκόσµιοι πρωταθλητές που έκαναν µε τα χέρια τους το γνωστό από τις σφαγές του γιουγκοσλαβικού εµφυλίου “σήµα” της λεγοµένης Ορθοδοξίας.

Γιατί άλλωστε να ζητήσουν συγνώµην; Αυτός ο ίδιος ο µαζάνθρωπος και δούλος ήταν, που κατά κοπάδια κάποιες ηµέρες αργότερα έκανε το θρησκευτικό του χρέος προς την “Μεγαλόχαρη” σερνάµενος σαν σκουλίκι (5) ή χρυσώνοντας το ήδη σκανδαλωδώς πολύχρυσο παπαδαριό ως εκπλήρωση των ευσεβών... “ταµάτων” του, αντί να σκεφθεί λίγο πιο θετικά και ανθρώπινα: λ.χ. να υποσχεθεί να φυτέψει 1000 δένδρα σε ελάχιστη αποκατάσταση του περιβαλλοντικού ολέθρου που ο δικός του τύπος ανθρώπου επροξένησε (και για αυτόν τον συγκεκριµένο τύπο ανθρώπου που ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ για την καταστροφή της γήϊνης βιόσφαιρας, υπόσχοµαι να µιλήσω σ’ ένα επόµενο άρθρο (6)). Ξέρω, ζητάω πολλά –αν και πολύ απλά και στοιχειωδώς ανθρώπινα. Είναι το ίδιο σαν να ζητάς από τα σκουλίκια να πάψουν να βλέπουν από κάτω προς τα επάνω.

Γράφοντας όλα αυτά ίσως ενοχλήσω κάποιους φίλους που δεν έχουν ακόµη απεγκλωβισθεί από τους µαζοποιητικούς µηχανισµούς αυτής της δουλοπαραγωγού κοινωνίας (και τάχα µη δουλοκτητικής, αλλά αν ήταν τέτοια τότε γιατί χρειάζεται να κατασκευάζει δούλους;). Ας µε πιστέψουν, δεν είναι αυτή η πρόθεσή µου. Και ο γράφων κάποτε εχειροκρότησε από κερκίδων κάποιους “παίκτες”, όµως δεν έµεινε εκεί. Έξω από το γήπεδο παραµόνευε η άγρια καθηµερινή πραγµατικότητα και δεν επιθυµούσε να καταλήξει µήτε δούλος, µήτε µαζοχιστής. Είχε καλύτερα για τον εαυτό του, από τα να κρατεί µε ηλίθιο πρόσωπο ένα πανώ που διακηρύσσει τον απόλυτο µαζοχισµό: “Όσο µας πονάς, τόσο µας πωρώνεις”. (7)

Ο πολυδιαφηµισµένος Θεός της ερήµου και των δούλων, ας λυπηθεί τους δούλους και τους µαζανθρώπους, που άλλωστε αποδεδειγµένα, τον τιµούν µ’ ευλάβεια και µεγάλη θεοφοβία ψάλλοντας ανοήτως (αφού µόνον ελάχιστοι εξ αυτών είναι Ιουδαίοι), το εβραϊκό “αλληλούϊα” (8). Εµείς, οι “άλλοι” άνθρωποι (ο “συρφετός” των Εθνών όπως µας λένε αυτοί που κουβαλάνε µέσα τους την έρηµο και το σκοτάδι), τιµούµε τους άλλους Θεούς, τους “νικηµένους” αλλά υπαρκτούς Θεούς της Φύσεως, του πνεύµατος, της αριστείας και της (εν γνώσει πάντοτε) Ελευθερίας. Επιπλέον, µισούµε ανοικτά αυτούς που µας πονάνε και αυτό το υγιές µίσος είναι αρεστό στους Θεούς µας, για να µην πούµε καθαγιασµένο. Είµαστε από άλλη φάρα ανθρώπων και δεν χρεωνόµαστε την βλακεία, την δουλικότητα και την ασηµαντότητα των άλλων (ούτε και την αηδιαστική υποκρισία τους). Απεχθανόµαστε την µάζα και τους δούλους και η υγιής

απέχθεια είναι επίσης πολύ αρεστή στους Θεούς µας.

Οι Θεοί θέλουν Θεούς, έλεγε ο Νοβάλις, αλλά εγώ δεν θα το τραβήξω µέχρι εκεί. Ας κάνει απλώς, όποιος τελοσπάντων ενδιαφέρεται, διότι κανέναν δεν θα κάνουµε άνθρωπο µε το ζόρι, ένα πρώτο βήµα από τα µαζικά και δουλικά σκότη στο φώς της ανθρώπινης ελευθεροπρέπειας. Η πορεία προς τον Άνθρωπο (µε κεφαλαίο Α) έχει πολύ µεγάλη διαδροµή, ικανή να µας απασχολήσει µία ολόκληρη ζωή. Μην χάνετε συνεπώς άλλον χρόνο. Αφήστε τους να σέρνονται και να υπηρετούν την κυκλική αναπαραγωγή της αχρηστίας και του µεγαλοπρεπούς Τίποτε. Ούτως ή άλλως, αν ήταν να είχαν καταλάβει, θα είχαν ήδη καταλάβει. Γρηγορείτε ... Σύντροφοι

Σηµειώσεις

1.”Μιµητές, δουλικό σκυλολόϊ !”

2.”Quid est bonum, rerum scientia. Quid malum est, rerum imperitia”.

3. Αναλυτικά για την διάκριση µεταξύ των πραγµατικών εθνών και των σύγχρονων ψευδεθνών, ο αναγνώστης µπορεί να διαβάσει στο βιβλίο τού γράφοντος “Έθνος, Εθνισµός, Εθνοκράτος, Εθνικισµός” (Αθήναι, 1996, εκδ. Ανοιχτή Πόλη).

4.Ο υπουργός κ. Λαλιώτης, όταν η... “ευλογηµένη” από τον ίδιο τον Χριστόδουλο “εθνική” καλαθοσφαιρική οµάδα έφαγε τα µούτρα της, έσπευσε να “γλυτώσει” το κύρος του κρατούντος δόγµατος ξεστοµίζοντας την µεγαλύτερη ηλιθιότητα που θα µπορούσε να ξεστοµίσει έµφρων άνθρωπος και έχοντας προφανώς την βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε εντελώς αποκρετινοποιηµένο κοινό: ο...Θεός της Ορθοδοξίας δεν ήξερε ποια οµάδα να βοηθήσει διότι οι 3 από τους 4 φιναλίστ, ήσαν από ορθόδοξες χώρες (!!).

5.Πάντοτε, από παιδί που ακόµη ήµουν, άθελά µου, χριστιανάκι, αναρωτιόµουν γιατί οι χριστιανοί θεωρούν ότι σώνει και καλά πρέπει τα τάµατά τους να αυτοταπεινωτικά ή αυτοαρνητικά (στερητικά). Το ότι η θρησκεία τους (όπως και όλων των

µονοθεϊστών) είναι παρακλητική αντί ευχαριστήρια και κατεβάζει τον Θεό τους σε χυδαία επίπεδα συναλλαγής δεν σηµαίνει ότι είναι τόσο χυδαία πια ώστε να ζητάει µόνο πόνο και στέρηση ως ανταµοιβή.

6. Οι... ανυπόµονοι αναγνώστες µπορούν πάντως να διαβάσουν το εκπληκτικό βιβλίο του Nigel Cambpel Pennick “Το Ξόδεµα Της Γής”, Αθήναι 1994, εκδ. ∆ιιπετές.

7. “Ευφυές” πανώ “φιλάθλων” στους πρόσφατους αγώνες της εθνικής οµάδος

8. Που στην εβραϊκή σηµαίνει “∆όξα στον Ιαχωβά”.

"Τίποτε δεν είναι πιό δυνατό από την ευγένεια, τίποτε δεν είναι πιό ευγενές από την δύναµη"

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΥΚΟ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑ∆ΡΟΜΗ.

Από τα πανάρχαια χρόνια, στις διάφορες πολυθεϊστικές Παραδόσεις των Εθνών, ο λύκος τέθηκε να συµβολίζει τα ανώτερα ιδανικά των ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή την Αξιοπρέπεια, την Αφοσίωση, την Επιµονή και την Γενναιότητα, αλλά κυρίως -λόγω του ότι βλέπει άριστα την νύκτα- την Φώτιση (εξ ου και η κοινή ρίζα λυκ- στην Ελληνική για το συγκεκριµένο ζώο και το φως, λ.χ. Λύκαιον, Λυκόφως, Λυκοµίδης, Λυκούργος δηλ. Λυκόεργος, φωτοδότης). Υπό αυτές λοιπόν τις συµβολιστικές, ο λύκος θεωρείται ιερό ζώο των Ελλήνων Θεών Ηλίου ("Λυκάβας" στον Όµηρο και τον Ιουλιανό) και Απόλλωνος (υπό την επίκληση "Λύκιος") και Άρεως, αλλά και των Ρωµαίων Mars και Silvanus, καθώς και του ηλιακού Θεού Bellenus των Κελτών και του ηλιακού Θεού των Αιγυπτίων Ρα.

Στην Ρωµαϊκή πολυθεϊστική Παράδοση, ο λύκος συµβολίζει την ρώµη και την ανδρεία για αυτό και µε γάλα λύκαινας (Λύκαινα του Καπιτωλίου, άγαλµα της Ρωµαϊκής Ψυχής) θέλει η συγκεκριµένη Παράδοση να έχουν ανατραφεί οι γενάρχες Ρωµύλος και Ρώµος. Στην Σκανδιναβογερµανική Παράδοση επίσης, ο λύκος συµβολίζει τη Νικηφορία και την Ισχύ, για αυτό και ο ύπατος Θεός Wodan (στα

σαξωνικά Odin) απεικονίζεται συχνά να ιππεύει σε λύκους ή να έχει λύκους ως παραστάτες του. Όπως και στις υπόλοιπες Παραδόσεις της Ευρώπης, και στην συγκεκριµένη συµβολίζει επίσης την Ψυχοποµπή ή Ονειροποµπή (Ερµής των Ελλήνων και Οdin των Σκανδιναβογερµανών), την Φώτιση (εξ ού και ιερό ζώο του Θεού Baelder) αλλά και την Ενόραση, για αυτό και οι Σουηδές ιέρειες των δασών Βαργκαµόρες (Vargamors) ζούσαν ανάµεσα σε λύκους.

Στην Σαµανιστική Παράδοση επίσης των Πρώτων Εθνών ("Ινδιάνων"), ο λύκος κατέχει την ανώτατη ίσως θέση ανάµεσα στα τοτεµικά ιερά ζώα, αφού συµβολίζει

1. Την αξιοπρέπεια και το θάρρος µπροστά στον θάνατο 2. Τον κύκλο των Αναγεννήσεων 3. Το Όνειρο και την Ενόραση 4. Την αρµονική ζεύξη του Ενστίκτου µε την Νόηση 5. Την Κοινωνικότητα και την Συντροφικότητα 6. Την Νικηφορία, την Αυτοπροστασία και την Προστασία των οικείων προσώπων. 7. Την Επιµονή και την Υποµονή

Αντιθέτως, στην Ιουδαϊκή µονοθεϊστική Παράδοση, ο λύκος ταυτίζεται µόνο µε την σκληρότητα, την δίψα για αίµα και την αρπακτικότητα (Γεν. ΜΘ 27). Από εκεί επηρεασµένη η Χριστιανική Παράδοση θα περάσει σε µία απίθανη επίθεση κατά του λύκου, ο οποίος, για τα αρρωστηµένα µυαλά των "Πατέρων" συµβόλιζε τάχα το Απόλυτο Κακό, τον ∆ιάβολο τον ίδιο, τον "Φθορέα του Ποιµνίου", την Πανουργία και την.. Αίρεση (!!)

Μέσα σε αυτό το αρρωστηµένο φαντασιακό, ο λύκος (όπως και άλλα άτυχα ζώα που µίσησαν οι χριστιανοί, λ.χ. γάτα, κουκουβάγια, αρκούδα, κοράκι κ.λ.π.) κατεδικάσθη ουσιαστικά επί δύο χιλιετίες να παίξει τον ρόλο του απόλυτου "Κακού" στα µυαλά των µέσων ανθρώπων και φυσικά να υποστεί τις συνέπειες, που ήταν συστηµατική εξόντωσή του σε βαθµό που να αποτελεί πλέον ένα από τα απειλούµενα είδη αυτού του πλανήτη. Υπήρξε τόσο βαθιά η παραφροσύνη των χριστιανών κατά αυτού του υπερήφανου ζώου, που για µισόν περίπου αιώνα (1550 -1600) εξόντωναν όχι µόνο όλους τους λύκους αλλά και εκατοντάδες ανθρώπους της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερµανίας, µε την κατηγορία της.. "λυκανθρωπίας" (!!) Στην παραφροσύνη είχαν προηγηθεί φυσικά των δυτικών οι ανατολίτες χριστιανοί (όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγµατα, λ.χ. καύση ανθρώπων, δηµόσια πυρπόληση βιβλίων, Ιερά Εξέταση, στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.ά.): στην υπότουρκη

Κωνσταντινούπολη ο χριστιανικός πληθυσµός "βλέπει" στη διάρκεια µίας νύκτας του 1542 συνάθροιση.. 150 "λυκανθρώπων" σε µία πλατεία της Κωνσταντινουπόλεως (Colen de Plancy, "Dict. Infernal").

Παρά την παράνοια ωστόσο των µονοθεϊστών ανθρώπων απέναντι σε αυτό το υπέροχο ζώο, αυτό το ίδιο παρέµεινε και παραµένει (τουλάχιστον όσο δεν έχουν καταφέρει ακόµη να το αφανίσουν από προσώπου γης..) το ίδιο υπέροχο, ελεύθερο και αξιοπρεπές, όπως και τότε που οι παρελθόντες, ανώτεροι του βαρβαρικού σηµερινού, πολιτισµοί, όπως προείπαµε, το τιµούσαν και το θεωρούσαν ιερό. Αφορµή για όλα αυτά που γράφονται εδώ, υπήρξε η βαρβαρότητα κάποιων αποκτηνωµένων Χατζηελλήνων κτηνοτρόφων, που, στις 8.3."2000", επέδειξαν σε όλο το Πανελλήνιο, µέσω της -ούτως ή άλλως χυδαίας- τηλεοπτικής οθόνης, το ότι είναι άριστοι γνώστες του πώς διαποµπεύουν, βασανίζουν και θανατώνουν τελικά έναν ανυπεράσπιστο µικρό λύκο που απλώς είχε κάνει το.. "έγκληµα" να υπηρετήσει την φύση και την αυτοσυντήρησή του, αναζητώντας απλώς.. τροφή.

Για την µη αιµοβόρα, αλλά ευγενική και κοινωνική φύση των λύκων δεν είναι βεβαίως εδώ ο κατάλληλος χώρος να αναπτύξει ο γράφων, ούτε και άλλωστε είναι αυτή η πρόθεσή του. Στο ∆ιαδίκτυο και στην υπάρχουσα Βιβλιογραφία υπάρχουν υπεραρκετά δεδοµένα που αποδεικνύουν την ανώτερη φύση αυτού του επίσης ανώτερου ζώου. Εκεί ο ενδιαφερόµενος θα βρεί αυτά που ψάχνει. Ο γράφων εδώ απλώς ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ και για αυτό µόνον ενδιαφέρεται. Φροντίζει ωστόσο, σε ατοµικό επίπεδο, να κρατήσει, για.. παιδευτικούς και µόνον λόγους, το βαθύ αίσθηµα ΟΙΚΤΟΥ προς όλους τους αρνησίζωους εχθρούς της Φύσεως η οποία, όπως σοφά τόνιζαν οι πρόγονοί µας, οι πραγµατικοί Έλληνες δηλαδή, "απάντων των διδαγµάτων κρατεί".

Η έρηµος επεκτείνεται. Αλίµονο σε αυτούς που την κουβαλάνε και µέσα τους.

English summary: A Homage to the WOLF, by the author & historian Vlassis G. Rassias. The WOLF as a solar symbol and holy animal for the polytheist Traditions & Religions of the Old Europe and as an "icon" of the Devil for the Christians (a perception that led to its physical extermination in the most of the European countries by the 1500 Era Vulgaris).

Το Αρχαίο Παρελθόν Και Το Αρχαίο Μέλλον Απέχουν Ελάχιστα ∆ευτερόλεπτα (Συνέντευξη στο περιοδικό “Ερµείον”, τεύχος 5, Άνοιξη τού “1999”) Πριν από µερικούς µήνες σάς είδαµε, σε ένα Συνέδριο µε θέµα: “Επιβιώνουν ή όχι οι αρχαιοελληνικές ιδέες στο σήµερα”, να υπερασπίζεστε µε δυναµισµό και ενάργεια την, γνωστή σας άλλωστε, άποψη, ότι ο σύγχρονος χριστιανός Έλληνας µόνο καταπατητικώς ή και κερδοσκοπικώς αντιλαµβάνεται και χρησιµοποιεί την ελληνική Παράδοση προς την οποία, αν δεν είναι παντελώς ξένος ή εχθρικός, είναι τουλάχιστον αδιάφορος. Αφού πρώτα σάς ευχαριστήσω για την παρουσία σας στο “Ερµείον”, θα ήθελα να σάς ζητήσω να εξηγήσετε εσείς ο ίδιος, πιό αναλυτικά, αυτή την θέση.

Είναι αλήθεια ότι αποφεύγω να δίνω συνεντεύξεις και κάνω εξαιρέσεις στις καλές µόνον περιπτώσεις όπου το ακροατήριο, οι τηλεθεατές ή οι αναγνώστες (αναλόγως του µέσου) έχουν την ανάλογη ποιότητα που εγγυάται ότι δεν θα πάνε χαµένα τα λόγια µου. Και είµαι πλέον σίγουρος για την ποιότητα του εντύπου σας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Μέτρο του λόγου είναι ο παραλήπτης του και δεν υπάρχει χειρότερη µοίρα για τον όποιο λόγο, από το να καταλήξει σε αυτιά µε τοίχους ή σε µάτια µε παρωπίδες. Έχω µέχρι σήµερα αρνηθεί πάνω από δέκα φορές να βγώ στο τηλεοπτικό γυαλί και αυτό γιατί οι παραγωγοί που µε προσεκάλεσαν δεν είχαν σοβαρές εκποµπές σταθερού λόγου, µε έναν δηλαδή της εδώ πλευράς και έναν της άλλης όπου να µάχονται µε λογικά και µόνον λογικά επιχειρήµατα. Εκείνο που είχαν, δεν ήταν άλλο από χαοτικά “πάνελ” όπου ο λόγος µε διάταξη και λογική, εχάνετο µέσα σ’ έναν απεγνωσµένο ανταγωνισµό, του ποιός τελικά θα επικαλύψει ποιόν. Αξιωµατικά, σε αυτές τις τερατώδεις τηλεχάβρες δεν βγαίνει κανένα νόηµα πέραν του ότι, ο ήδη υπνωτισµένος τηλεθεατής βυθίζεται σε ακόµη µεγαλύτερη αφασία λίγο πριν κλείσει τα βαριά του βλέφαρα, για να επιστρέψει το ξηµέρωµα στην ίδια καθηµερινότητα της παθητικότητος και της εθελοδουλίας που αποκαλούµε “βόλεµα”, δίχως την παραµικρή σπίθα να καίει µέσα του για αυτό που είναι το κατ’εξοχήν ευκταίο και ζητούµενο, δηλαδή για αλλαγή συνειδήσεως.

Οµολογώ ότι το απόλυτο όσο και το αυστηρό σας ύφος µε βρίσκει σύµφωνη και θα συνηγορήσω λέγοντας, ότι προσεπάθησα αρκετές φορές να αυξήσω τα όρια της αντοχής µου, µε το να παρακολουθήσω ορισµένα τέτοια τηλεοπτικά “πάνελ” αλλά µε υπερηφάνεια σας λέω ότι τα όριά µου παρέµειναν το ίδιο στενά.

Είναι και το πολύ σηµαντικό ζήτηµα της ελλείψεως αληθινής ισηγορίας και εκεί κανένας απατεώνας δεν µπορεί να µας πείσει, ότι δήθεν η τελευταία εξασφαλίζεται µέσα από τα πιο πάνω υποτιθέµενα “βήµατα”. Ακόµη και αν η νεοελληνική κοινωνία δεν ήταν τόσο κραυγαλέα βυζαντινή, δηλαδή θεοφασιστική, η ισηγορία δεν θα εδηµιουργείτο “µαγικά” επειδή και µόνον καλούµαστε στον ίδιο (ποιόν ίδιο;) χρόνο, οι δύο πλευρές, να αναπτύξουµε και εξηγήσουµε τις θέσεις µας µπροστά σε ένα κοινό, που ήδη έχει ανατραφεί, διαµορφωθεί και προγραµµατισθεί µε πολύ-πολύ συγκεκριµένο τρόπο, µέσα από την, όχι µόνο απέχουσα από την εθνική διάσταση του Ελληνισµού αλλά επιπλέον και, θεοκρατική και αποκοιµιστική προπαγάνδα που ονοµάζεται κατ’ευφηµισµόν “Ελληνική Εκπαίδευση”.

Γνωρίζω ότι ένα από τα χαρακτηριστικά σας ως συγγραφέας, είναι η δύναµη τού να δίνεται απερίφραστα στα πράγµατα το αληθινό τους όνοµα. Χαίροµαι που και η συνέντευξή σας στο “Ερµείον” φέρει το ίδιο χαρακτηριστικό.

Νοµίζω ότι ποτέ δεν θα µπορούσα να διατηρώ µία αφύσικη διάσταση ανάµεσα στα γραπτά και στην οµιλία µου, δίχως να προδίδω εκείνο που απαγορεύεται να προδίδει ο άνθρωπος, δηλαδή την συνείδησή του, τον εσωτερικό του οδηγό, τον δαίµονα εαυτού, όπως έλεγαν πολύ σωστά και οι αβάπτιστοι και λεβέντες πρόγονοι, που σήµερα ο Νεοέλληνας έχει ξεχάσει ή περιφρονεί.

Αλλά θέλω να επιστρέψω στην αρχική πρόταση ν’ αναπτύξω κάπως πιο πολύ, το γιατί διαπιστώνω και κραυγάζω ότι ελάχιστη σχέση έχει ο σηµερινός χριστιανός κάτοικος αυτής της χώρας µε τον αληθινό Έλληνα, τον Έλληνα που την επερπάτησε στους παλαιούς καλούς χρόνους και την εστοίχειωσε µε το φώς της καρδιάς και της ψυχής του.

Ξέρετε, αυτό το ερεβώδες χάσµα µεταξύ Έλληνα και Νεοέλληνα, το αντιλαµβάνεται κάποιος εύκολα, µε µόνη την ανάγνωση της Ιστορίας, των φιλοσοφικών κειµένων, της δοµής τής τότε κοινωνίας, του τρόπου ως και της στάσεως ζωής των προγόνων µας.

Έχετε απόλυτο δίκιο. Η ειδοποιός διαφορά ανάµεσα στους δύο τύπους ανθρώπου που εξετάζω, ανάµεσα στον πραγµατικό Έλληνα, τον “ειδωλολάτρη” όπως τον αποκαλούν ανερυθρίαστα οι σηµερινοί επίσαχλοι που προσκυνούν ξένα νοµιζόµενα και ήθη, και στον σύγχρονο Έλληνα, τον τόσο εξευτελισµένο Νεοέλληνα, είναι πολύ εύκολο να ορισθεί. Είναι το γνωστό σηµείο που ο τελευταίος “στηλώνει τα πόδια” και αρνείται όλος τρόµο να προχωρήσει, όταν κάπου-κάπου πάει να το παίξει και λίγο Έλληνας, συνήθως όταν στέκεται απέναντι σε ξένους. Οµιλώ για τα θρησκευτικά νοµιζόµενα και κυρίως για εκείνα τα θρησκευτικά νοµιζόµενα που δηµιουργούν ή προτείνουν καθηµερινό έθος, συµπεριφορά, τρόπο.

Ο Λουϊ Μενάρ, εκείνος ο φωτισµένος πολυθεϊστής και ελληνιστής του περασµένου αιώνος, είχε πολύ σωστά τονίσει σε κάποιο σηµείο του βιβλίου του “Ονειροπολήσεις Ενός Μυστικιστού Ειδωλολάτρου”, ότι όταν ένα έθνος χάσει την θρησκεία του, χάνει και την ψυχή του και σβήνει. Εµείς οι Έλληνες λοιπόν, έχουµε χάσει αυτή την εθνική µας ψυχή εδώ και αιώνες και κυβερνώµεθα από το ιερατείο ενός ξένου Θεού. Είκοσι δύο αιώνες σε πολιτικό επίπεδο και δέκα έξ σε πολιτισµικό, είµαστε ένα έθνος ΥΠΟ∆ΟΥΛΟ.

Βάλατε στην συζήτηση η έννοια του έθνους, και έχοντας διαβάσει το συνοπτικό πλην όµως εκπληκτικό βιβλίο σας “Έθνος, Εθνισµός, Εθνοκράτος, Εθνικισµός” µε το οποίο ξεκαθαρίζετε αυτές τις δύσκολες έννοιες, θα σάς παρακαλούσα, να κάνετε µία γρήγορη αναφορά στο θέµα “Εθν..” για να ωφεληθούν οι αναγνώστες µας και να κατανοήσουν βαθύτερα τα όσα λέτε και προτείνετε.

Ας µιλήσουµε για το ζήτηµα “Εθν..” λοιπόν, όπως πολύ ωραία το θέσατε. Με τον όρο “Έθνος” εννοούµε σύµφωνα µε την αρχαία, αυθεντική σηµασία του, ένα σύνολο ανθρώπων που οργανώνει την καθηµερινή ζωή του σύµφωνα µ’ένα ιδιαίτερο σύστηµα αντιλήψεων και συµπεριφορών. Αυτό το ιδιαίτερο σύστηµα αποκαλείται “έθος”. Το έθνος δεν ταυτίζεται µε το κράτος, ή το Εθνοκράτος, όπως λανθασµένα πολλοί στις ηµέρες µας νοµίζουν, ως αποτέλεσµα της άγνοιάς τους και της ύπουλης προπαγάνδας των κρατούντων.

Σε 5.000 περίπου έθνη που υπάρχουν σήµερα στον πλανήτη µας, αντιστοιχούν λιγώτερα από 200 κράτη. Είναι λοιπόν σαφές το ότι στην ελληνική πραγµατικότητα, η ύπαρξη του (νεο-) Ελληνικού Κράτους, ενός κράτους που στις στροφές 118-120 του ποιήµατος που χρησιµοποιείται ως.. Εθνικός Ύµνος του, υµνείται ο.. Μωϋσής και η.. προφήτις Μαρία αδελφή του Ααρών (..), δεν εγγυάται αξιωµατικά και τη συνέχεια υπάρξεως του ελληνικού έθνους, το οποίο οφείλει ν’ αντισταθεί ενεργά ενάντια στην ταχύρρυθµη οµογενοποίηση των εθνών που επιχειρεί η µονοθεϊστική παγκόσµια εξουσία, αυτή που εγώ αποκαλώ “Παγκόσµιο Ιερουσαλήµ”. Η απροκάλυπτη πλέον και συνεχώς εντεινόµενη προβολή από την πλευρά του (νεο-) Ελληνικού Κράτους (µέσω της εκπαιδεύσεως, µέσω των ΜΜΕ κ.λ.π.) του ιουδαϊκού και βυζαντινού πνεύµατος και έθους, σε βάρος του αντίστοιχου αυθεντικού ελληνικού, αποδεικνύει το ότι το πραγµατικό ελληνικό έθνος βρίσκεται στη χώρα µας ουσιαστικά υπό διωγµόν.

Το ελληνικό όµως έθνος κατάφερε να επιβιώσει µέσα από ους διωγµούς, κατά την διάρκεια των αιώνων έστω και υπόδουλο.

Το ελληνικό έθνος επέζησε βεβαίως µέσα από αυτούς τους µακραίωνες διωγµούς. Υπόδουλο, όπως είπαµε, πολιτικώς εδώ και είκοσι δύο αιώνες και πολιτισµικώς εδώ και δέκα έξι, το έθνος των Ελλήνων κατώρθωσε να επιβιώσει παρά την αντίθετη πρόθεση των τυράννων του Βυζαντινών Ρωµαίων, Οθωµανών και παπάδων συγκατακτητών, ξενόδουλων κυβερνήσεων κ.λ.π., πλην όµως σήµερα απειλείται χειρότερα από ποτέ πριν.

Η κατοχή είναι πλέον µη εµφανής, άρα πιο επικίνδυνη, και σε διεθνές επίπεδο έχει ήδη δροµολογηθεί η οµογενοποίηση των λαών κάτω από το νέο και ανεθνικό “έθος” της Κόκα-Κόλα, του Μάρλµπορο, του Ληβάϊς και του θεού της Βίβλου Ιεχωβά. Το ν’ αναφωνεί ο ∆ανός, ο Γερµανός, ο Ιταλός, ο Έλληνας του σηµερα το φοβερό “αλληλούϊα”, το να δοξάζει δηλαδή τον εθνικό Θεό των Ιουδαίων είναι η απαίσια ταφόπλακα της εθνικής τους υπάρξεως.

Το ίδιο και η υιοθέτηση της οµοιοµορφίας των “σινιέ” αντικειµένων και ρούχων: όλοι οι άνθρωποι της γής, ζουν σύµφωνα µε τα προτεινόµενα από την βιβλική µεζούρα ή από τα µέτρα της ιουδαιο-προτεσταντικής ή χαζοχαρούµενης Αµερικής.

Έτσι είναι, και πράγµατι η έννοια της αξιοπρέπειας είναι αυτή που εν πρώτοις προβάλλει µέσα από το έντυπό σας. Αυτό που λέµε, λοιπόν,

Πολιτισµό, για να επανέλθουµε, δεν είναι παρά ένα συγκεκριµένο ύφος, ήθος και στάση ζωής και από όλα τα αµέτρητα είδη ζωής πάνω σε τούτο τον πλανήτη, έχει να κάνει αποκλειστικά και µόνον µε το έµφρον και δίποδο όν που ονοµάζεται Άνθρωπος. Και όπως έχει ήδη αποδειχθεί από την Επιστήµη, η φυσική βιοεξελικτική διαδικασία αυτού του πλανήτη, στην οποία “υπακούουν” τα πάντα, έµβια και µη, “υπακούει” µε τη σειρά της, στο νόµο της αειρόου πολλαπλότητος και διαφορετικότητος. Συνεπώς, αν κάποιος αποφεύγει κάθε τι το “παρά φύσιν”, οφείλει να συνειδητοποιήσει, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, ότι η πολυµορφία των διαφόρων τµηµάτων, του κάθε επί µέρους είδους υπάρξεως είναι ευλογία από τους Θεούς και όχι κατάρα, όπως κάποιοι έχουν καταφέρει δυστυχώς να πείσουν τα σύγχρονα αποσυντονισµένα ανθρώπινα µυαλά πάνω σε ό, τι αφορά τη φυσική πολυµορφία εκείνου που όλοι ορίζουµε ως Ανθρωπότητα. Λες και η τελευταία δεν ανήκει στη Φύση και δεν υπόκειται στους νόµους της..

Κάθε τι που κινείται από οµοιοποιητικές λογικές και έρχεται να εναντιωθεί στη φυσική αρχή της πολλαπλότητος και ιδιαιτερότητος, αναδεικνύεται µακροϊστορικά σε εχθρό αυτής της ίδιας της Ζωής. Συνεπώς, η ιδιαιτερότητα αποτελεί το κατ’εξοχήν ιερό στοιχείο αυτού του Κόσµου, στα δε ανθρώπινα πράγµατα δεν υπάρχει πολιτισµική ιδιαιτερότητα όταν δεν υπάρχει και ιδιαιτερότητα στον τρόπο αντιλήψεως, ζωής και καθηµερινής εν γένει συµπεριφοράς. Βλέπουµε ιστορικά ότι µόνο στον κόσµο των λεγοµένων “εθνικών”, δηλαδή των µη Ιουδαίων, µη χριστιανών και µη µωαµεθανών, άνθισε η πολιτισµική πολυµορφία δηλαδή η απόλυτη πολυµορφία των Τρόπων, η διαφορετικότητα, η εντοπιότητα και πάνω από όλα το δικαίωµα της συνεχούς προσωπικής διευρύνσεως. Ο προχριστιανικός λεγόµενος κόσµος των “εθνικών”, ένας δυσκολοκατανόητος κόσµος, αν όχι παντελώς ακατανόητος, για τον σηµερινό υπήκοο της “Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ” αφού ενδιαφέρετο όχι για το “δέον” και το “γίγνεσθαι”, αλλά για το “είναι”, υπήρξε λοιπόν, ο µόνος υγιής πολιτισµικώς και ηθικώς κόσµος, ο δε ελληνικός εκείνος υπήρξε ο υγιέστερος κάθε άλλου σε επίπεδο πολιτικό, αφού αυτός µόνον κατάφερε να γεννήσει εκείνο το θαύµα που άκουγε στο όνοµα “Βουληφόρος Αγορά”.

Πέρα από κάθε άλλο επίτευγµα θεωρώ και συµφωνώ ότι ήταν το πετράδι πάνω στο στέµµα του Ελληνικού Πολιτισµού.

Έτσι ακριβώς. Ο λεγόµενος κόσµος των “εθνικών” αντανακλούσε µε γνησιότητα τις παραδόσεις και τα έθιµα των φυλών ή “εθνών” του. Καθώς µέσα στις πολλές κοσµοαντιλήψεις και θρησκείες ή λατρείες

του, δεν υπήρξε ποτέ µα ποτέ κάποιο εξωτερικά επιβληθέν “εξ αποκαλύψεως” δόγµα, τα µέσα από τους αµέτρητους αιώνες επικρατήσαντα “ειωθότα και νοµιζόµενα” τής κάθε κοινωνίας του, αντιµετωπίζονταν πολύ σωστά ως γνήσιοι κατοπτρισµοί των θρησκευτικο-φιλοσοφικών της αντιλήψεων πάνω στον γήϊνο κόσµο. Η κάθε φυλή ή εθνότητα, ανεγνώριζε ένα ξεχωριστό και αποκλειστικό της Πάνθεον και ένα ξεχωριστό και αποκλειστικό της σώµα µυθολογικών αφηγήσεων. Και αυτό, γιατί παρά το ότι, στην αρχαιότητα η πνευµατόδοξος φυσιολατρία που σήµερα περιγράφεται τσουβαληδόν και µε υβριστική φυσικά πρόθεση ως “παγανισµός”, υπήρξε επί σειράν χιλιετιών η “πανανθρώπινη” µορφή θρησκείας, το κάθε έθνος είχε εξελίξει την πολύ ιδιαίτερή και αυτόχθονα εκδοχή του. Οι προχριστιανικές θρησκείες και παραδόσεις αντικατόπτριζαν αντικειµενικά το γνήσιο εθνικό και πολιτισµικό περιβάλλον µέσα στο οποίο είχαν αυτές φυτρώσει και ανθίσει, ήσαν δηλαδή θρησκείες και παραδόσεις αυτοθεσµιζόµενων λαών.

Έτσι, οικοδοµήθηκε, µε πολύ φυσικό τρόπο, ένας κόσµος που όχι µόνο αγνοούσε τις έννοιες “δόγµα”, “ορθοδοξία”, “µόνη αλήθεια” κ.λ.π. κ.λ.π., αλλά που, τουναντίον, εθεώρη απολύτως φυσιολογική (αν δεν την επεδίωκε κιόλας) την ύπαρξη του “άλλου”, του “διαφορετικού”, µέσα σε µία ατελείωτη σειρά πολυεπίπεδων σχέσεων.

Εκείνος ο κόσµος όµως, που διεµορφώθη κάτω από την ευεργετική επίδραση της παγανιστικής του κοσµοεικόνας και αντιλήψεως για την καθηµερινή ζωή, που εξ αντικειµένου τού εξησφάλιζε συνεχή πρόοδο και µη-στασιµότητα, κατηργήθη µε πολύ βίαιο τρόπο από τον χριστιανόµορφο Ιαχωβισµό και επί µιάµισυ περίπου χιλιετία, 4ος - 18ος αιώνας, το ανθρώπινο πνεύµα ακινητοποιήθη σχεδόν παντελώς. Ο κόσµος των “εθνικών” αλώθη τελικά από τη µοναδική ίσως εκδοχή που περιεφρόνησε ή παρέλειψε να πολυξεκοκκαλίσει µέσα στους στοχασµούς του και στις πολύπλευρες αναζητήσεις του: την πιθανότητα δηλαδή εµφανίσεως “µοναδικών” τάχα ιδεών, αντιλήψεων περί Ανθρώπου και Σύµπαντος, “µοναδικών” αληθειών και “µοναδικών” επίσης Θεών. Με άλλα λόγια δηλαδή, την πιθανότητα εµφανίσεως απολυτότητος µέσα σε µυαλά ανθρωπίνων πλασµάτων. Και, κατά προέκταση, την πιθανότητα γεννήσεως αυτοαναγορευθεισών “υπερτάτων αληθειών”, που θα επέτρεπαν στους οπαδούς τους ν’αποκαλέσουν όλους τους άλλους ανθρώπους “κτήνη” (γκογίµ) και τις δοξασίες και πίστεις όλων εκείνων των άλλων ανθρώπων “λατρείες δαιµόνων”: “omnes enim dii gentium daemonia” ήτοι “όλοι οι θεοί των εθνών είναι δαίµονες”.

Είναι πασιφανές, ότι σήµερα οι άνθρωποι εξορκίζουν την διαφορά και ζητούν εναγωνίως την πολτοποίηση σε ένα γιγάντιο µίξερ, µέσα στο οποίο θα χαθούν όσοι δεν είναι όµοιοι µε τους πολλούς. Κάθε τι το διαφορετικό ταράζει κα ξεβολεύει τους εφησυχασµένους. Επίσης πολλοί είναι αυτοί που νοµίζουν ότι αυτό που επικρατεί τώρα είναι το αιώνιο, το µόνο αληθινό, το δίκαιο κ.λ.π.

Κοιτάξτε, είµαστε υπήκοοι ενός απέραντου ψέµµατος, όπου, όπως πολύ σωστά είχε γράψει ο Νίτσε, “η αλήθεια έγινε ψέµµα και το ψέµµα αλήθεια”. Αν οι άνθρωποι γνώριζαν ότι αυτό που έχει επικρατήσει δεν σηµαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι απλώς.. επεκράτησε και ούτε δίκαιο είναι, πόσο µάλλον αληθές ή αιώνιο, ίσως εγένοντο περισσότερο σοφοί και ο κόσµος µας αγαθότερος. Αλλά εδώ µιλάµε µε “άν”. Αντιθέτως, ο κόσµος βυθίζεται στης ηµέρες µας σε βαθύτερα σκότη απολυτότητος, µισαλλοδοξίας, διαφορετικοφοβίας και αγνοίας. Η µεγάλη µάζα δεν γνωρίζει καν τα στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα κι όµως αρθρώνει λόγο και διαµορφώνει πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Ως ιστορικός, µάχοµαι απεγνωσµένα, και θέλω να το οµολογήσω αυτό, στον άνισο αγώνα της µνήµης ενάντια στη λήθη που κατά όπως τα πράγµατα δείχνουν, η δεύτερη θα νικήσει ολοκληρωτικά, αν δεν υπάρξει µία θεαµατική µεταστροφή των αναζητήσεων των ανθρώπων από την αναζήτηση υλικής απολαύσεως σε πνευµατική ανύψωση και εσωτερική καλλιέργεια.

Μέσα σε αυτή την αγωνία µου συνέγραψα και σύντοµα πρόκειται να κυκλοφορήσω το βιβλίο µου “Μία.. Ιστορία Αγάπης” που παρουσιάζει την πραγµατική Ιστορία της χριστιανικής επικρατήσεως και ελπίζω ότι θα κάνει πολλούς ακίνητους, έως τώρα εγκεφάλους, νέων κυρίως ανθρώπων, να αρχίσουν να σκέπτονται. Θα σας διαβάσω ένα κοµµάτι από τον πρόλογό µου για να καταλάβετε τι θέλω να πώ : “Για το πώς επεκράτησε στην ανθρωπότητα ο Χριστιανισµός, ο µέσος άνθρωπος πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι µία φορά κι έναν καιρό ήσαν κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν στα.. “σκοτάδια της ειδωλολατρίας” και κάποτε ενεφανίσθη κάποιος κύριος µε ένα βιβλίο στο χέρι και ένα χαµόγελο στα χείλη και τους είπε κάτι ωραία λόγια και µετά εκείνοι.. “εφωτίσθηκαν” και έγιναν αυτοµάτως χριστιανοί (κάποιοι µάλιστα εθύµωσαν κιόλας που τόσες χιλιάδες χρόνια ελάτρευαν “είδωλα” και τά ‘σπασαν µόνοι τους)..” Η αλήθεια δεν ήταν όµως αυτή. Το ποια τελικά ήταν η αλήθεια, η ιστορική αλήθεια, αποδεικνύεται µέσα από αυτό το βιβλίο, που όµοιό του δεν έχει ξανακυκλοφορήσει αλλά για το οποίο δεν θα ήθελα να πώ περισσότερα για να µη νοµίσουν κάποιοι ότι κάνω διαφήµιση.

Έχουµε τοποθετηθεί υπέρ της επιστροφής του αρχαίου τρόπου σκέψεως και συµπεριφοράς, καθώς και υπέρ της λατρείας των εθνικών µας Θεών ως και της πατρογονικής Παιδείας. Κατά την δική σας άποψη, ποια θα ήταν η µεγαλύτερη προσφορά που θα µπορούσε να κάνει στον σύγχρονο άνθρωπο µία τέτοια επιστροφή ;

Όταν, απειλούµενος συνεχώς και µισούµενος από ουκ ολίγους εχθρούς του ανθρωπίνου πνεύµατος, βγαίνω και προτείνω πράγµατα όπως τα πιο πάνω, φυσικά ενοχλώντας άπειρα διαπλεκόµενα συµφέροντα, και ο νοών νοείτο, οπωσδήποτε δεν το κάνω από προγονοπληξία, ούτε από τίποτε ανάλογο όπως θα ήθελαν οι διάφοροι αποκοιµιστές και απατεώνες στην υπηρεσία των κατακτητών, να υπονοήσουν. Αγωνιώ απλώς για την ανθρωπότητα, για τον σηµερινό κόσµο, που τελειώνει άδοξα παρ’όλο που για να θεµελιωθεί εχρειάσθη να καταστρέψει έναν άλλον κόσµο πολύ ανώτερό του. Αγωνιώ για αυτό το “χαράµι”. Το ανθρώπινο είδος άξιζε µία λιγότερο άθλια εξέλιξη από το να χαθεί µαζί µε την “Παγκόσµιο Ιερουσαλήµ” µέσα στα κάθε είδους σκουπίδια και απόβλητά της.

Να τολµήσουµε να πούµε, πώς φθάσαµε µέχρι εδώ;

Για την κυρίαρχη αντίληψη, τόσο στην “µονοθεϊστική” της πλευρά όσο και στην “υλιστική” της, η Φύση θεωρείται εχθρική και “πράγµα” που πρέπει να υποταχθεί στα συµφέροντα-ορέξεις του ανθρώπου. Αυτό, έρχεται ως φυσικό επακόλουθο των αντίστοιχων θρησκευτικών ή ιδεολογικών πεποιθήσεων που θεωρούν τη Φύση ως υλικό και εκ του µηδενός κτίσµα, ενός προϋπάρξαντος Θεού που “υπάρχει” έξω κι ανεξαρτήτως από αυτό, ή ως χυδαία ύλη που κινείται µηχανικά χωρίς την παραµικρή ιερότητα µέσα της. Ο άνθρωπος, πλασµένος δήθεν κατ’ εικόνα και οµοίωση του Θεού αυτού, και φυσικά οµιλούµε για τον Ιαχωβά των “µονοθεϊστών”, ή αυτοανακηρυχθείς, όπως λ.χ. είδαµε στο σοβιετικό µοντέλο, κέντρο των πάντων, τσαλαπατά, χρησιµοποιεί, ληστεύει, βιάζει κατά βούληση αυτή την υποτίθεται “κατώτερή” του Φύση.

Πράγµα εντελώς αδιανόητο για την Ελληνική κοσµοθέαση και κοσµοαντίληψη.

Για τους προγόνους µας αληθινούς Έλληνες, το υπ’ αριθµόν ένα βιοτικό αίτηµα υπήρξε το “Συν Θεοίς..” ή “Κατά Φύσιν..” ζήν. Αυτό υπήρξε αποτέλεσµα της συγκεκριµένης κοσµοαντιλήψεως η οποία

και γέννησε το ελληνικό έθος. Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, όπως και οι άλλες “πολυθεϊστικές” ή “φυσικές” θρησκείες των λεγοµένων “εθνικών”, δεν οφείλει την εµφάνισή της σε κάποια διδασκαλία ενός συγκεκριµένου θρησκευτικού ηγέτη. Τουναντίον, η προέλευση όλων αυτών των θρησκειών, χάνεται κυριολεκτικά στα απύθµενα βάθη της προϊστορίας του ανθρωπίνου γένους. Κι ενώ οι περισσότεροι θρησκευτικοί προφήτες ή “µεσσίες” κατέφυγαν σε επιθέσεις κατά των υπαρχουσών στην εποχή τους επισήµων µορφών λατρείας κι επεχείρησαν να τις αντικαταστήσουν µε κάτι εντελώς νέο που βγήκε µέσα από το µυαλό τους, κατά κανόνα µάλιστα ισχυριζόµενοι εκ.. Θεού τάχα (τι άλλο;) εξουσιοδότηση για τις πράξεις τους, όλοι οι θρησκευτές της Αρχαίας Λατρείας εσεβάσθησαν πάντοτε στο έπακρο τις προϋπάρχουσες παραδόσεις, πεποιθήσεις και πρακτικές, αντλώντας µάλιστα από αυτές καθοδήγηση, για ζητήµατα έθους και πνευµατικότητος, εµπιστευόµενοι πάντοτε τη συγκεντρωθείσα µέσα από τους αιώνες σοφία, αντί των οπωσδήποτε αποσπασµατικών οπτικών του οποιουδήποτε ατόµου.

Είναι δεδοµένο, λοιπόν ότι οι έτσι φυσικά αναπτυσσόµενες Θρησκείες προϋποθέτουν ανάπτυξη κι εξέλιξη. Και η συγκεντρωθείσα µέσα από τους αιώνες σοφία είναι τέτοια, διότι κατώρθωσε να ενσωµατώνει διαρκώς µέσα της τις νέες οπτικές που γεννώνται από καινούργιες συνθήκες, οι οποίες νέες οπτικές µε τη σειρά τους κατώρθωσαν να τροποποιούν διαρκώς ή να επαυξάνουν την πνευµατική παράδοση των λαών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πάτρια Ελληνική Θρησκεία, ως µία δυναµική και γεµάτη προσαρµοστικότητα θρησκεία, πρέπει να θεωρείται η πλέον κατάλληλη για τον σύγχρονο κόσµο, εν αντιθέσει προς τις στατικές και άκαµπτες πίστεις, όπως είναι λ.χ. η χριστιανική εκείνη, η οποία βασίζεται πάνω σε διδασκαλίες που “µιας και διαπαντός” µας παρεδόθησαν πριν από 2.000 χρόνια.

Αντίθετα από τον λεγόµενο “Μονοθεϊσµό”, ο “Πολυθεϊσµός” (το επιφανέστατο ίσως τµήµα του οποίου αποτελεί η ελληνική εθνική Θρησκεία), δεν οµιλεί για δηµιουργία του Κόσµου εκ του µηδενός από έναν και µοναδικό, παντοδύναµο τάχα Θεό. Στις κοσµοαντιλήψεις των εθνικών, οι Θεοί αποτελούν τµήµα της Φύσεως και στην πραγµατικότητα ανεδύθησαν ή ανεπτύχθησαν, µέσα από τις αµέτρητες λειτουργίες της. Οι εθνικοί ταυτίζουν κάποιες πολύ συγκεκριµένες θεότητες, µε κάποια πολύ συγκεκριµένα επίσης στοιχεία ή λειτουργίες του φυσικού Κόσµου. Με λίγα λόγια, οι “πολυθεϊστικές” λεγόµενες θρησκείες ιεροποιούν την ίδια την Φύση και θεωρούν ότι το Θείο κατοικεί, ή µάλλον ενοικεί, στον περιβάλλοντά µας φυσικό Κόσµο. Όπως ακριβώς οι Θεοί κατανοούνται ως απλό τµήµα της Φύσεως και όχι ως εξωτερικές δυνάµεις που έδωσαν εκ του µηδενός ύπαρξη σε µία Φύση - Κτίσµα, έτσι και ο Άνθρωπος κατανοείται επίσης ως ένα αδιάσπαστο µέλος

του φυσικού Κόσµου και όχι ένα περιούσιο είδος, που τάχα εξουσιοδοτήθη από τον ίδιο τον Θεό να ασκεί επάνω στην Φύση µία στυγνή εξουσία. ∆εν είναι τυχαίο ότι η σηµερινή οικολογική καταστροφή του πλανήτη συµβαίνει σ’ ένα θεσµικοπνευµατικό πλαίσιο, καθαρώς ιουδαιοχριστιανικό, και ότι οι περισσότεροι οικολογικοί αγώνες, λ.χ. της Οικολογίας Βάθους (Deep Ecology) δίδονται τον τελευταίο καιρό όλο και πιό συχνά µέσα από “πολυθεϊστική” καθαρά οπτική, µία οπτική δηλαδή που επέστρεψε πανηγυρικά µε την αναγνώριση και από τον σύγχρονο, φωτισµένο ωστόσο, άνθρωπο (πράγµα που δεν ισχύει για το µαζικό άτοµο) της Φύσεως ως θεϊκής Μητέρας και οντότητος πέρα για πέρα ιερής.

ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ;

(Οµιλία του Βλ. Ρασσιά στο Συνέδριο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση Στην 3η Χιλιετία", Αθήναι, Αίθουσα Εκδηλώσεων Πολεµικού Μουσείου, 24. 1. 1999)

Αγαπητοί φίλοι

Βρίσκοµαι εδώ σε αυτό το Συνέδριο, έχοντας εγείρει προκαταβολικά αντιρρήσεις. Η µία είναι πάνω στην διατύπωση ότι αποτελεί αυτό το.. "κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός του 1999", είναι δηλαδή στο πώς γίνεται κάτι που διοργανώνεται στην αρχή ενός έτους να χαρακτηρίζεται "κορυφαίο γεγονός" και, επίσης, στο ότι δεν στεκόµαστε µπροστά σε κανέναν νέο αιώνα όπως η.. "σωτηρία" αρίθµηση 1999 υπαινίσσεται, εκτός αν είµαστε µε τους ηλίθιους εκείνους που τόλµησαν επί αγίου Ισιδώρου της Σεβίλλης να χωρίσουν την ανθρώπινη Ιστορία σε δύο αντίρροπες ροές, ορίζοντας, όπως και ο κάθε φασισµός. το δικό τους "έτος µηδέν" στην υποτιθέµενη γέννηση του Ραβί Τζεσούα τον οποίο ο διαφθορεύς των εθνών και πραγµατικός ιδρυτής του Χριστιανισµού Σαούλ ή Σαύλος επέλεξε ως προσωπολατρικό κέντρο της συγκεκριµένης ιουδαϊκής αιρέσεως.

Οι άλλες αντιρρήσεις µου είναι πάνω σε αυτή την ίδια την ιδέα του διαλέγεσθαι σε µία κοινωνία όπως η σηµερινή. Οφείλω να οµολογήσω, αγαπητοί φίλοι, ότι βρίσκοµαι εδώ δίχως την παραµικρή αυταπάτη ότι τάχα αυτό το Συνέδριο, όπως και όλα τα παρόµοια που έγιναν και ίσως γίνουν, εξυπηρετεί στο ελάχιστο τον διάλογο ανάµεσα στην κυρίαρχη, δικτατορεύουσα κοσµοαντίληψη και την αρχαιοελληνική εκείνη (ανθρώπων αβάπτιστων, "παλαιών", ήτοι .. "παλιανθρώπων") που πριν από µιάµιση χιλιετία τσακίστηκε

µε φωτιά και σίδερο από την πρώτη για να µπορούν να καµαρώνουν σήµερα οι τοποτηρητές της ότι επιτυχηµένα βλακώνουν και αδρανοποιούν τους εν ύπνω απογόνους των αληθινών Ελλήνων. Στις µεταξύ τους συζητήσεις, µακριά από τα βλακωµένα πλήθη που χειρίζονται, αυτοί οι τοποτηρητές λένε και ξαναλένε ότι κανένας διάλογος δεν µπορεί ποτέ να υπάρξει ανάµεσα στους χριστιανούς και τους πραγµατικούς Έλληνες, δηλαδή τους εθνικούς, αφού η κάθε πλευρά εκπροσωπεί έναν κόσµο που ακυρώνει τον άλλον και επίσης, λένε και ξαναλένε, ότι πολύ καλά έπραξαν, οι δικοί τους πνευµατικοί πρόγονοι, εκείνοι που εξαπέλυσαν γενοκτονία και εθνοκτονία κατά των αληθινών Ελλήνων, δηλαδή κατά των εθνικών Ελλήνων, αλλά και κατά δισεκατοµµυρίων άλλων εθνικών σε ολόκληρο τον κόσµο, ακόµη και έως πρόσφατα, και αν χρειαστεί ξανά να επαναληφθεί πάλι καλά θα πράξουν. Το γελοίο παραµύθι της τάχα "αγάπης", της τάχα "ανοχής" και του τάχα "διαλόγου", ας το αφήσουν κατά µέρος λοιπόν οι εγκληµατίες, όπως τουλάχιστον ο οµοϊδεάτης τους ιεροεξεταστής Bernard Gui, ο οποίος διέθετε την στοιχειώδη τιµιότητα να δηλώσει ότι "ο καλός χριστιανός δεν κάνει διάλογο µε τον άπιστο αλλά του καρφώνει το ξίφος στην κοιλιά όσο πιό βαθιά µπορεί". Γιατί, όντως, δεν υπάρχει διάλογος από την πλευρά τους. Αρκετοί από το προσκυνηµένο νεο-ελληναριό, θες από πίστη θες από βλακεία, θα έκαιγαν τον οµιλούντα µε µεγάλη τους χαρά ζωντανό µαζί µε τα βιβλία του, αν απλώς το νοµικό καθεστώς τους το επέτρεπε. Ας µη µαταιοπονούν λοιπόν, κανέναν µη ηλίθιο δεν µπορούν να πείσουν για τις τάχα "δηµοκρατικές" τους διαθέσεις.

Και να που µπήκε στο παλκοσένικο και η δηµοκρατικότητα, και κατ' επέκταση η ίδια η έννοια της ∆ηµοκρατίας, της δόλιας ∆ηµοκρατίας που οι χριστιανοί Πατέρες απεκάλεσαν Civitas Diaboli, δηλαδή διαβολικό πολίτευµα. Για ποιά ∆ηµοκρατία µιλάνε αυτοί οι απόγονοι των βυζαντινών θεοκρατών, που ασύστολα διαπερνούν µε το πνευµατικό τους δηλητήριο έως και την τελευταία πτυχή της καθηµερινής ζωής και του ψυχισµού των υπηκόων τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ κάθε είδους αντίλογο ; Και απαγορεύουν τον αντίλογο, πότε µε φυσική εξόντωση των αντιλεγόντων, πότε µε ψυχική και άλλοτε πάλι, όταν τα άλλα είναι µη εφικτά για την ώρα τουλάχιστον, µε ταφή σε απύθµενα βάθη αποσιωπήσεως και αγνοήσεως. Όταν πριν από λίγες ηµέρες, ένας εκ των χθεσινών οµιλητών, γνωστός πρόµαχος του συστήµατος που άλλωστε τυγχάνει και εργοδότης του, έλεγε ανιστόρητα πράγµατα από ραδιοφώνου σχετικά µε την τάχα συνέχεια των ελληνικών εθίµων µέσα από τους αιώνες, η διεύθυνση του ραδιοσταθµού µού αρνήθηκε, προβάλλοντας µία ανόητη φυσικά δικαιολογία, να βγώ στον αέρα και να του απαντήσω και αυτό είναι ένα µόνο στιγµιότυπο από τις εκατοντάδες περιπτώσεις που έχω δει την υποτιθέµενη ισηγορία των πολιτών να στραπατσάρεται κάτω από την µπότα των βυζαντινιστών, των χριστιανών, των εβραιόψυχων και µισελλήνων.

Όπως καταλάβατε καλά, αγαπητοί φίλοι, βρίσκοµαί εδώ για να, ανάµεσα σε άλλα, καταγγείλω ευθέως την απάτη του διαλόγου σε µία κοινωνία κατ?εξοχήν µονολογική, βυζαντινή, θεοκρατική, της οποίας ο νύν ύπατος πολιτικός άρχων προσπερνάει την ελληνική σηµαία, τον εθνικό ύµνο, το στρατιωτικό άγηµα και τρέχει να µπεί όλος πρεµούρα στη σηµαιοστολιµένη µε τον δικέφαλο των κατακτητών εκκλησία, µπας και τον µαλώσει ο ελλαδάρχης Αρχιεπίσκοπος. Αλλά και να µην ήταν τόσο "κραγµένα" µονολογική αυτή η κοινωνία, πάλι ισηγορία ∆ΕΝ θα υπήρχε, όταν καλούµαστε στον ίδιο (ποιόν ίδιο;) χρόνο, οι δύο πλευρές, να αναπτύξουµε κι εξηγήσουµε τις θέσεις µας µπροστά στο νεοελληνικό κοινό που έχει ανατραφεί, διαµορφωθεί και προγραµµατισθεί µε πολύ-πολύ συγκεκριµένο τρόπο (µέσα από την όχι µόνο απέχουσα από την εθνική διάσταση του Ελληνισµού αλλά επιπλεον και θεοκρατική και αποκοιµιστική προπαγάνδα που ονοµάζεται κατ'ευφηµισµόν Ελληνική Εκπαίδευση). Όσο για τον περίφηµο "διάλογο", τον ΨΕΥΤΟ-διάλογο, που προσποιούνται οι εχθροί του εθνικού Ελληνισµού, ελάχιστα µπορεί να παρθεί αυτός στα σοβαρά από τον όποιον ειλικρινώς επιθυµεί και σέβεται τον πραγµατικό διάλογο. Τι µπορεί να συζητήσει κανείς, στό έπακρο έστω καλοπροαίρετος έως σηµείου δηλαδή αφελείας, µε τα κτήνη που επεκάλεσαν κι αποκαλούν "φαύλους δαίµονες" τους εθνικούς Θεούς µας, "ειδωλολατρεία" την εθνική Θρησκεία µας και "Πολιτεία του ∆ιαβόλου" το θαυµαστό πολυαρχικό πολιτικό σύστηµα των προγόνων µας ;

Αυτά τα ολίγα ως εισαγωγή. Αναγκαία ωστόσο για να ξέρουµε πού πατάµε και ποιός είναι ποιός. Αναγκαία για να πάψει επιτέλους το παραµύθιασµα και το, ακόµη χειρότερο, αυτοπαραµύθιασµα. Ζητώ συγγνώµη αγαπητοί φίλοι αν σας αιφνιδίασα δυσάρεστα αλλά επιτρέψτε µου να απέχω του εγκλήµατος της περαιτέρω αποκοιµίσεώς σας. Όσοι δεν µπορείτε ν?αντέξετε το.. "θύραθεν" φώς των λεγοµένων µου ας µη στενοχωρηθείτε ωστόσο. Αν θέλετε να χαϊδευθούν τ'αυτιά σας µπορείτε κάλλιστα ν'αγνοήσετε ΟΛΑ όσα είπα και θα πώ και να θυµηθείτε µόνο τα όσα χαρωπά και ενθαρρυντικά άλλων οµιλητών. Κανέναν άλλωστε δεν µπορούµε να τον βιάσουµε να γίνει ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από εκείνο που πραγµατικά είναι. Όπως και κανείς δεν µπορεί να γίνει Έλληνας µε το ζόρι, έστω κι αν αυτο τον διατάσσουν οι αυστηροί πνευµατικοί του αφέντες που θέλουν σώνει και καλά, για το δικό τους άνοµο συµφέρον, να συγκεράσουν τον αν-εθνικό Χριστιανισµό που τους βολεύει (στα "ιερά" λεγόµενα κείµενα του οποίου πουθενά δεν βρήκα ενδιαφέρουσα αναφορά στην έννοια "πατρίδα" πόσο µάλλον "µητρίδα" !!) µε τον Ελληνισµό (που χαρακτηρίζεται από σαφέστατη κοσµογονία, ηρωογονία, θεογονία, στάση του ζήν και του σκέπτεσθαι και, κυρίως, σαφή εθνισµό). Ωσάν να απαιτούν την ανάµειξη ξύλου και σιδήρου για να παράγουν ξυλοσίδηρο.

Κάτι δεν µπορεί να υπάρξει χωρίς αυτούς ή αυτά που πραγµατώνουν

αυτό το κάτι. Για να εξετάσουµε λοιπόν τον πραγµατικό Ελληνισµό, θα εξετάσουµε τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του Έλληνος Ανθρώπου, του πραγµατικού, εθνικού Έλληνος πριν την καταστροφική άφιξη της ξένης Θρησκείας και των ξένων ηθών (και αυτό το τελευταίο τραβάει µάλιστα κάποιους αιώνες πιό πρίν, στη Ρωµαιοκρατία). Θα τα παραθέσω εδώ λοιπόν αυτά τα χαρακτηριστικά, εν συντοµία, όσο τουλάχιστον µου επιτρέπεται από µία σύντοµη εισήγηση, και µετά ας κάνετε εσείς, κατά την λογική σας και την συνείδησή σας, την αναγωγή και την σύγκριση. Για να δούµε επιτέλους αν έχει, σε τι βαθµό έχει, ή αν ∆ΕΝ έχει καµµία απολύτως πολιτισµική σχέση ο σύγχρονος χριστιανός κάτοικος του ελλαδικού χώρου µε τον πραγµατικό Ελληνισµό, καθώς και για να συλλογισθούµε σοβαρά αν το παπατζιλίκι περί τάχα "συνεχείας" πρέπει να εξακολουθήσει να αχρηστεύει εκ των έσω το υπόδουλο Ελληνικό Έθνος προς δόξα και τιµή του τετραγράµµατου δαίµονος των Ιουδαίων που οι ναρκωµένοι Νεοέλληνες τιµούν µέσα στις συναγωγές τους µαζί µε τον οµοούσιο υιό του : "Αλληλούϊα", Αλλελού-Γιαχ.

Ο πραγµατικός Έλληνας λοιπόν, είχε πολύ συγκεκριµένες ιδιότητες πολλές των οποίων µάλιστα ταιριάζουν και σε άλλες Παραδόσεις των Εθνικών, ιδίως της Ευρώπης, όπου ανέτως µπορούµε να µιλήσουµε για ευρωπαϊκή ΟΜΟΕΘΝΙΑ. Ως σύνολο, αυτές οι ιδιότητες ή χαρακτηριστικά δοµούν την ειδοποιό διαφορά ανάµεσα στην ελευθεροπρέπεια και την δουλοφροσύνη, ανάµεσα στην ανθρώπινη ιδιότητα και την απλή ανθρωποσχηµία (παρά το ότι αυτοί, όπως γυρίσαν και όλον τον κόσµο ανάποδα, το αντέστρεψαν και αυτό και έτσι εµείς οι Εθνικοί είµαστε "γκογίµ", δηλαδή "κτήνη").

Ο Έλληνας λοιπόν χαρακτηριζόταν, κατ'αρχάς, από την, µε σαφήνεια ορισµένη, Ελληνική Παιδεία, καθως και από τη συνακόλουθη νοηµατική διαύγεια, η οποία εξασφάλιζε µε τη σειρά της µία πολύ συγκεκριµένη κατάσταση ιδεών και σχηµάτων µέσα στο µυαλό του και επιπλέον την δυνατότητα κατανοήσεως υψηλών, αφηρηµένων και βαθέων εννοιών, δίχως την οποία κατανόηση ήταν αδύνατον να σκεφθεί και να λειτουργήσει ως Έλλην. Λυπάµαι που σας απογοητεύω αγαπητοί φίλοι, αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των σηµερινών χριστιανών κατοίκων του ελλαδικού χώρου.

Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν και από σαφέστατα πολυθεϊστική αντίληψη του Κόσµου. Χρησιµοποιώ δε εδώ τον όρο "πολυθεϊστική" εν πλήρει συνειδήσει καταχρηστικά, γνωρίζοντας ότι τόσο αυτός όσο και ο αντίθετός του δεν είναι παρά εφευρήµατα του χριστιανικού αταβισµού και της θεολογικής µυωπίας. Και για εµάς τους εθνικούς οι Θεοί δεν είναι τίποτε περισσότερο από το συµπαντικό Έν, πεπληθυσµένο ωστόσο σε ενσυνείδητες δυνάµεις, ενέργειες και ιδέες. Η διαφορά µας µε την παραλογο-λατρεία που αυτοαπεκλήθη "Μονοθεϊσµός" είναι στο πού τοποθετούµε το δηµιουργικό Αίτιο του

Κόσµου, µέσα σε ή έξω από αυτόν και αν εκείνο προϋπήρξε του Κόσµου ή ανεδύθη µέσα από αυτόν για να τον εξυπηρετήσει. Είναι επίσης το άν ο χρόνος κινείται γραµµικά µε αρχή και τέλος ή αν κινείται αιώνια και σπειροειδώς. Είναι αν ισχύει αυταρχία ή δηµοκρατία στους λεγόµενους "Ουρανούς", είναι εν τέλει αν αυταρχικά ή δηµοκρατικά πολιτικά και κοινωνικά σχήµατα πρέπει να πραγµατωθούν και επί γής κατά µίµησιν της θείας τάξεως. Είναι δηλαδή αν θα ισχύει ή όχι η όλο σιγουριά διατύπωση του Ευσεβίου Καισαρείας ότι οι εθνικοί κατεστράφησαν όχι γιατί τους κατέσφαξαν οι χριστιανοί αλλά γιατί είχαν πολυθεϊα και πολυαρχία ενώ, κατά τον άρρωστο νού αυτού και των οµοίων του, πρέπει ένας µόνον Θεός να υπάρχει στους ουρανούς και, κατ' επέκτασιν, µοναρχία στην κοινωνία των ανθρώπων.

Ο Έλληνας, ο πραγµατικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν επίσης από Ελευθεροπρέπεια και Παρρησία, που ούτε και αυτές υπάρχουν στους χριστιανούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου, και πώς άλλωστε, όταν µόνοι τους, εν πλήρει εθελοδουλεία, ανέχονται να τους αποκαλούν "δούλους", έστω και µε την σαθρή δικαιολογία ότι µόνο θεόδουλοι είναι και τίποτε περισσότερο. Αντίθετα όµως από τα νύν ισχύοντα, τον καιρό των πραγµατικών Ελλήνων, η ιδιότητα του ελευθέρου δεν ήταν σύµφυτη µε την ανθρωποσχηµία αλλά ώφειλε να επιβεβαιώνεται διαρκώς στην καθηµερινή πράξη, στον καθηµερινό Τρόπο, και ο ελεύθερος άνθρωπος για να παραµείνει τέτοιος, ώφειλε µε τη σειρά του να έχει Παρρησία, να διαθέτει δηλαδή συγκεκριµένη θέση και γνώµη που να υπερασπίζεται δηµοσίως ακόµη και διακινδυνεύοντας την προσωπική του ασφάλεια.

Ο Έλληνας χαρακτηριζόταν επίσης και από ανοχή προς τις ετεροδοξίες και από το διαλέγεσθαι µε λογική µόνον επιχειρηµατολογία. Οι φανατισµοί, οι µισαλλοδοξίες και τα παραληρήµατα της Ανατολής, που σήµερα δυστυχώς αλωνίζουν σε όλα τα επίπεδα, για τον Έλληνα Άνθρωπο ήσαν τουλάχιστον απαράδεκτα. Το ίδιο απαράδεκτος ήταν και ο ισοπεδωτισµός που ονειρεύθηκε ο Ιουδαϊσµός, εισήγαγε ο Χριστιανισµός και αναπαρήγαγαν έκτοτε αµέτρητα θρησκευτικά, κοινωνικά και πολιτικά µορφώµατα και κινήµατα. Αντιθέτως, στους πραγµατικούς, τους εθνικούς Έλληνες, ίσχυε η αντιισοπεδωτική θέση. Ώφειλαν όλοι, αν ήθελαν να χαίρουν εκτιµήσεως, να µάθουν να αγορεύουν ενώπιον πλήθους ανθρώπων και να αναπτύσσουν συγκροτηµένο λόγο, µε λογική και µόνον λογική διάταξη και επιχειρηµατολογία. Σήµερα, οι ίδιοι που µέσα στις συναγωγές τους είναι άλαλοι και παθητικοί δικαιούνται σώνει και καλά, στο όνοµα µάλιστα ενός εκτρώµατος της ∆ηµοκρατίας µας, της γνωστής Άµέσου ∆ηµοκρατίας µας που απεκάλεσαν οι όµοιοί τους "πολίτευµα του ∆ιαβόλου", να εκφράζουν άποψη και να διαµορφώνουν κι από πάνω τρελλές πραγµατικότητες τις οποίες υποχρεούµεθα να υποστούµε αγόγγυστα εµείς, ως αισχρή µειοψηφία. ∆εν θα µε εξέπλησσε µάλιστα, αν είχαµε µείνει εκτός Ευρώπης όπως πολλοί βυζαντινιστές ποθούν, να βλέπαµε µελλοντικά

ακόµη και.. δηµοψήφισµα για ν' αποφασίσει "δηµοκρατικά" η αποβλακωµένη και αµέτοχη µάζα αν θα πρέπει να καίγονται ζωντανοί οι εθνικοί ή όποιος άλλος ενοχλεί τους πολλαπλώς κρατούντες. Σάς φαίνεται "τραβηγµένο" ; Θα σας στενοχωρήσω µε το να σάς ενηµερώσω ότι πρόσφατα σε ηµερήσια εφηµερίδα, ένας πονηρός επιστολογράφος πρότεινε δηµοψήφισµα για ν'αποφασίσει ο λαός (ποιός λαός, αυτός που ενηµερώνεται από την Τηλεόραση και βλέπει αδιαµαρτύρητα καθ' εκάστην την οθόνη να πληµµυρίζει από ράσο;) αν πρέπει επιτέλους να γίνει ή όχι ο διαχωρισµός Νεοελληνικού Κράτους και Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για τέτοιο θράσος µιλάµε.

Ο πραγµατικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από ευγένεια, ευνοµία και ευσέβεια, όπως και από τη στάση του διαρκώς µάχεσθαι και από την θέληση για αρίστευση. Η σηµερινή µας κοινωνία της αγροικίας, της οργανωµένης ανοργανωσιάς και της φαυλότητος, της εµπορευµατοποιήσεως των πάντων, της µικρότητος, της υποκρισίας, της ρουφιανιάς, της ανανδρείας, της φυγοπονίας και της πιό χυδαίας ιδιωτεύσεως χρειάζεται απύθµενο θράσος για να συγκρίνει τα άθλια δεδοµένα της µε εκείνα των Ελλήνων. Και, εύχοµαι να µη µε ρωτήσει κανείς για την ευσέβεια που ανέφερα, γιατί τότε µε λύπη µου θα διαπιστώσω ότι κάποιοι συγχέουν, συν τοίς άλλοις, την λέξη αυτή µε την χειρότερη δυστυχία που µπορεί να συµβεί σε άνθρωπο όπως ώριζε ο Εµπεδοκλής, µε την "σκοτεινή" δηλαδή "ιδέα για τους Θεούς", ήτοι την θλιβερή θεοφοβία. Ποιά "ευσέβεια" δικαιούνται να επικαλούνται εκείνοι, των οποίων, όπως πολυ σωστά έγραψε ο Ιουλιανός ο των Ελλήνων Παραστάτης, η µόνη θεολογία είναι το να.. σφυρίζουν προς τα αγάλµατα και να κάνουν τον σταυρό τοιυς ;

Ο Έλληνας άνθρωπος, αγαπητοί φίλοι, χαρακτηριζόταν και από γενναιότητα, από αφοβία (πέθαινε πολύ εύκολα και άνετα αν η αξιοπρέπεια το διέτασσε), καθωδηγείτο από το πρότυπο του ήρωος και ουχί του µάρτυρος, και ζούσε Κατά Φύσιν. Αυτό το "κατά φύσιν ζήν" που προϋποθέτει οικειότητα προς το σώµα, προς την φύση, πρός τα φυσικά µέτρα και µεγέθη, υψηλή οικολογική συνείδηση και αρκετά άλλα, αποτελεί άπιαστο ιδανικό, αν όχι ανεπιθύµητο κι από πάνω, για τον σύγχρονο κάτοικο αυτού του τόπου, ο οποίος παρόλο που, ευτυχώς, δεν αυξήθηκε πληθυσµιακά τα τελευταία 30 έτη, κατέστρεψε καίρια το φυσικό περιβάλλον και τσιµέντωσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο που κάποτε στοίχειωνε η σοφία και σύνεση της Γλαυκώπιδος Θεάς,

Ο πραγµατικός, εθνικός Έλληνας, χαρακτηριζόταν και από Λογική, Μέτρο, Λιτότητα και Αφιλοχρηµατία. Η ίδια η πόλις δεν επέτρεπε τον υπέρµετρο πλουτισµό και από ένα σηµείο και µετά η περιουσία των πλουσίων χρησίµευε για τον καλύτερο στρατιωτικό εξοπλισµό της πόλεως ή για την πολιτιστική ανάπτυξη των πτωχών πολιτών. Ο ευφυέστατος θεσµός της "Αντιδόσεως", µε την οποία αν ο εύπορος

αρνείτο να προβεί σε χορηγία κινδύνευε να ανταλλάξει περιουσίες µε τον οποιονδήποτε ήταν πρόθυµος να προσφέρει στην πόλη τα απαιτούµενα για την χορηγία χρήµατα, έκανε την αφιλοχρηµατία υποχρεωτικό καθεστώς, εξουδετερώνοντας το ότι ο άργυρος παραλάσσει τας φρένας των ανθρώπων. Φέρτε στο νού σας τώρα, αγαπητοί φίλοι, τον σηµερινό χριστιανό κάτοικο του ελλαδικού χώρου και ενηµερώστε µε κι εµένα τι άλλο σκέπτεται εκτός από χρήµατα και "εµβλήµατα" ή "φετίχ" επιδείξεως πλουτισµού.

Ο εθνικός Έλληνας χαρακτηριζόταν και από την απόλυτη αυτοθέσµιση των πολτικών και κοινωνικών του πραγµάτων, όπως και από την συµµετοχή στα κοινα και την καταδίκη της ιδιωτεύσεως και της απαθείας ως εξαιρετικά ατιµωτικές καταστάσεις για τον ελεύθερο πολίτη. Ας µην κάνουµε συγκρίσεις σε αυτά τα σηµεία µε το σήµερα γιατί ακόµη και η απόπειρα συγκρίσεως µολύνει τα πατρογονικά µας θεσπίσµατα. Σήµερα, ο Ρωµιός κοιτάζει την λεγόµενη.. "δουλειά του" και διδάσκει τα παιδιά του να κάνουν το ίδιο, αρκεί να είναι γεµάτος ο ντορβάς, ό, τι κι αν αυτό απαιτήσει: αναξιοπρέπεια, σούρσιµο µε την κοιλιά, γλύψιµο και κάθε είδους εξευτελισµό.

Ο εθνικός Έλληνας, φίλοι, διέθετε και προσωπική και εθνική αυτογνωσία. Γνώριζε µέσα από την ίδια την Θρησκεία, Ηρωογονία και Παιδεία του το ποιός ακριβώς είναι, το πού είναι εντεταγµένος, καθώς και από πού έρχεται και πού κινείται, τόσο ως άτοµο όσο και ως µέλος µιας φράτρας, µιας φυλής, µιας πόλεως, ενός έθνους. Οι τρείς βασικές αρχές της πλήρους συνειδητότητος, δηλαδή η Αυτογνωσία (ποιός είµαι ;), η Αυτοπειθαρχία (τι θέλω να γίνω ;) και η Αυτοδιεύθυνση (προς τα πού θέλω να κατευθυνθώ ;) στον Έλληνα Άνθρωπο όχι µόνο ίσχυαν αλλά και υπήρχαν σαφείς απαντήσεις σε κάθε ένα από τα τρία αυτά ερωτήµατα. Ρωτείστε και έναν σύγχρονο Ρωµιό, ή όποιο άλλο θύµα της κοσµοκρατούσης ψυχικής νόσου της Παγκοσµίου Ιερουσαλήµ, και, αν πάρετε λογικές απαντήσεις πέρα από όσες αφορούν οικονοµικούς πόθους ή εκτόνωση των δύο χαµηλότερων και ζωωδών ενστίκτων της επιβιώσεως και της αντλήσεως φυσικής ηδονής, παρακαλώ ενηµερώστε µε κι εµένα τον "ειδωλολάτρη" και "θύραθεν πεφωτισµένο" για να χαρώ.

Τέλος, και συγνώµην αν σάς κούρασα, ο πραγµατικός Έλληνας χαρακτηριζόταν από Πολυµέρεια και Φιλοπονία. Αντίθετα από τη σηµερινή κυριαρχία της µονολιθικότητος, της εξιδεικεύσεως και της κλειστότητος των οπτικών οριζόντων, ο εθνικός Έλληνας τίµησε στο έπακρο τις δυνατότητές του, έπαιξε µε όλα όσα µπορούσε να χειρισθεί και άφοβος ιδρωκόπησε κοιτάζοντας την αιωνιότητα, σίγουρος ότι θα ζήσει και µετά τον βιολογικό του θάνατο µέσα από τα αθάνατα έργα του. Σήµερα, ο Ρωµιός "αντιπροτείνει" τη µονολιθικότητα, την ορθοδοξοµανία, την βυζαντινή κλειστότητα και την µανία καταδιώξεως από.. "δαιµόνους" και φανταστικούς, ως επί

το πλείστον, έξωθεν εχθρούς την ίδια στιγµή που µοιράζεται χαρωπά την κλίνη του µε τους πραγµατικούς εχθρούς όχι µόνον της εθνικής του υποστάσεως αλλά και αυτής της ιδίας της ψυχικής του υγείας.

Αυτά τα ολίγα, αγαπητοί φίλοι, τουλάχιστον για να µην ασελγούµε άλλο πάνω στην αρχαία, ή µάλλον την εθνική µας, Ελληνική Παράδοση και να µην αφοδεύουµε τα βυζαντινά κόπρανά µας πάνω στις αδικαίωτες και κατ'εξακολούθησιν καθυβρισθείσες και καθυβριζόµενες ψυχές των προγόνων µας αληθινών Ελλήνων. Μέσα σε αυτή την τρισάθλια βυζαντινή κοινωνία της αγραµµατοσύνης, της αγνοίας, της βλακείας, της κλειστότητος, της µισαλλοδοξίας και της δεισιδαιµονίας, δύο µόνον είναι τα αγωνιστικά αιτήµατα του συγχρόνου Έλληνος που θέλει ν' ακολουθήσει τον πνευµατικό και βιοτικό δρόµο εκείνων των αβάπτιστων, υπέροχων και ελευθέρων ανθρώπων.

Το ανθρώπινο δικαίωµα να υπάρχει ως τέτοιος από τη µία και, από την άλλη, η έµπρακτη αίτηση συγχωρέσεως της δικτατορευούσης κοσµοαντιλήψεως για τα αµέτρητα εγκλήµατά της, το τελευταίο απλώς για χάρη εκείνων των ψυχών που µόλις ανέφερα. Ελευθερία να υπάρχουµε λοιπόν, και ηθική δικαίωση των αδικοχαµένων οµοίων µας. Αυτά ζητάµε όλα κι όλα. Είναι οι ψευτοταπεινόφρονες διατεθειµένοι να τα δώσουν, τουλάχιστον σαν φθηνό αντίτιµο τού να λέγονται και αυτοί στο εξής δικαιωµατικά Έλληνες ; Θα το ευχόµουν, αλλά πολύ αµφιβάλλω για τις προθέσεις τους και κυρίως για τις αντοχές τους.

"Επιβιώνουν τα προτεινόµενα των Ελλήνων στο τρισάθλιο σήµερα :" µε κάτι τέτοιο υποτίθεται ότι ασχολείται το συγκεκριµένο Συνέδριο, παρά το ότι δεν υπήρξε η απαιτούµενη τόλµη για να διατυπωθεί έτσι σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισµό του σήµερα. ∆εν ξέρω τι απάντηση θα'θελαν ν'ακούσουν από τα χείλη µου οι αγαπητοί διοργανωτές και ακροατές του, πάντως αυτή είναι, και µάλιστα µε κάθε παρρησία και σιγουριά, ΟΧΙ, ∆ΕΝ επιβιώνουν. Αντιθέτως, υπόδουλοι και συνεχώς απειλούµενοι, βγάζουµε απλώς κάποιοι λιγοστοί εξαιρετικά γενναίοι άνθρωποι το άπλετο φώς της ψυχούλας µας και το καταθέτουµε στο τραπέζι των Ιδεών, µε την αχνή ελπίδα ότι η Ανάγκη που κινεί ανθρώπους και Θεούς κάποτε θα τις χρησιµοποιήσει επ΄οφελεία του ανθρωπίνου είδους και κυρίως επ'ωφελεία των υπολειµµάτων του έθνους των Ελλήνων.

Εκθέτουµε αγνά την µεγάλη αγωνία της ελληνικής ψυχής µας σαν µία κατάλευκη φρέσκια τούρτα σε ένα ζεστό αυγουστιάτικο µεσηµέρι. Και από πάνω της πλακώνουν ως εύσαρκες µύγες οι εθνοκάπηλοι, οι αποκρυφιστές, οι φασίστες, οι χριστιανοί, οι βυζαντινόδουλοι, οι µυστικιστές, οι πάσης φύσεως "ρόµπες", οι

συνωµοσιολόγοι, οι εβραιόψυχοι, οι ουφολόγοι και οι σειριόπληκτοι, οι µεταπράτες, οι απατεώνες, οι µάγοι και οι µαγισσούλες, οι ξεπουληµένοι, οι µασκαράδες, οι θεοσοφιστές, οι αριοσοφιστές και οι καµπαλιστές, και φτύνουν και αφοδεύουν και µαγαρίζουν. Και εµείς ξαναεκθέτουµε την εποµένη µία καινούργια κατάλευκη και φρέσκια τούρτα ελπίζοντας στην απίθανη περίπτωση που θα εξαντληθούν πρώτα οι µύγες παρά οι δικές µας τούρτες. Αυτό και τίποτε περισσότερο, αγαπητοί φίλοι, είναι το πολυδιαφηµισµένο όψιµο τάχα "ενδιαφέρον" για την Αρχαία Ελλάδα από κύκλους και άτοµα που ∆ΕΝ υπήρχαν ή ∆ΕΝ φαίνονταν πουθενά, προτού βγώ ανοικτά το 1991 να κραυγάσω, να ουρλιάξω, ότι οι Έλληνες Εθνικοί υπάρχουµε, προκαλώντας µέγα αιφνιδιασµό στα στηµένα πράγµατα και τις ανόσιες διαπλοκές. Τώρα βεβαίως όλοι τάχα "ενδιαφέρονται" και πουλάνε Ελλάδα, ακόµη και οι δεδηλωµένοι ανθέλληνες µε τα αµέτρητα θρησκευτικά και πολιτικά παρακλάδια τους. Ωσάν πάνω από µία πάλλευκη φρέσκια τούρτα ένα ζεστό αυγουστιάτικο µεσηµέρι.

Σας ευχαριστώ πολύ που µε ακούσατε.

Τιµή και Μνήµη για Θεούς και Προγόνους.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΩΝ

Οµιλία του Βλάση Γ, Ρασσιά σε σχετική ηµερίδα που διοργανώθηκε από το 1ο Συνέδριο της Πελοποννησιακής Ενώσεως Αµερικής (P.U.A.) στις 25 Ιουνίου "1999" σε αµφιθέατρο του Crowne Plaza Hotel, New York. Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί Συνέλληνες

Η πρόσκλησή σας να παραστώ και να συµµετάσχω στην ηµερίδα αυτή, µε τιµά ιδιαίτατα και σάς ευχαριστώ. Ελπίζω δε να τιµήσω και εγώ το ευγενές ενδιαφέρον σας στο πρόσωπό µου και στις εργασίες µου και, ως Έλλην Εθνικός, δηλαδή ως κάποιος που όχι απλώς θεωρητικά αλλά και εµπράκτως τιµά τα προχριστιανικά ιερά και νοµιζόµενα των υπέροχων προγόνων, να σάς προσφέρω την δυστυχώς άγνωστη ή αγνοούµενη οπτική γωνία των ανθρώπων εκείνων για τους Αγώνες τους οποίους ενδιαφέρεστε ν’ αναβιώσετε.

Επιτρέψτε µου λοιπόν αγαπητοί φίλοι ν’ αποτολµήσω στην οµιλία µου αυτή µία ξενάγηση στις µακρινές ατραπούς της Κοσµοθεάσεως των προγόνων µε σαφέστατο προτεινόµενο αυτής της ξεναγήσεως την βελτίωση της οπτικής µας γωνίας προς την κατεύθυνση του παλαιού, αρίστου αλλά "λησµονηµένου" τύπου ανθρώπου, του οποίου η εγγύτητα και οικειότητα προς τους Ανώτερους Κόσµους διαδηλωνόταν στην καθηµερινή ζωή µε την ικανότητα αναγνωρίσεως του Ιερού στοιχείου µέσα σε όλες τις µορφές και πτυχές του περιβάλλοντος και εµπεριεχοµένου Σύµ-Παντός.

Για τους προγόνους το Θείο, οι Θεοί, εγκατοικούν τον Κόσµο, γεννήθηκαν και δρούν µέσα του και η προς αυτούς κύρια λατρευτική πράξη δεν είναι παρακλητική αλλά ευχαριστήριος. Αντίθετα µε πολλές γνωστές άλλες, η εθνική µας Θρησκεία δεν ζητάει από τους Θεούς να επεµβαίνουν µε παράλογες θαυµατοποιϊες στην καθηµερινότητα των θνητών, αλλά απλώς να εξακολουθήσουν να ΕΙΝΑΙ για την διατήρηση της θαυµαστής κοσµικής τάξεως που δοµεί αυτό το υπέροχο στολίδι, αυτό το κόσµηµα, το οποίο οι Έλληνες απεκάλεσαν χαρακτηριστικά "Κόσµο".

Η τυπική ευχαριστήριος λατρεία των προγόνων, δηλαδή µία λατρεία καταφάσεως της ζωής και χαράς και όχι θεοφοβίας ή στερήσεως, ανέπτυξε πολύ σύντοµα µία σειρά από πολύ ιδιαίτερες λατρευτικές πράξεις, ιεροπραξίες, που υπερέβαιναν µε έναν πρωτοφανή τρόπο τα θρησκευτικά όρια όλων των άλλων εθνών. Ως µέρος λοιπόν του λατρευτικού έθους των σοφών προγόνων, δίπλα στις θυσίες, τις σπονδές, τα αναθήµατα, τα ιερά δείπνα, τις ποµπές, την όρχηση και τη µουσική, οι πρόγονοι ανέπτυξαν και το Θέατρο, τις Πλαστικές Τέχνες και την Αγωνιστική.

Το αυθεντικό αρχαιοελληνικό Θέατρο, όντως, δεν έχει σχέση µε αυτό που εµείς γνωρίζουµε σήµερα ως ρηχή διασκεδαστική καρικατούρα του ελληνικού διονυσιακού. Το Θέατρο ανεπτύχθη µέσα από την λατρευτική ποµπή των θρησκευτών του Θνήσκοντος και Ανασταινοµένου Θεού ∆ιονύσου, όταν σε κάποια στιγµή, µε έµπνευση του Θέσπιδος, τραβήχθηκε από αυτήν το αυτόνοµο πρόσωπο που όλοι γνωρίζουµε ως "υποκριτή" και άρχισε διάλογο µε τους θρησκευτές και τον κορυφαίο. Πολύ σύντοµα κατέληξε δε στην πλήρη και λεπτοµερή αναπαράσταση "τελείων πράξεων" δηλαδή σε παρουσίαση πλοκών που έχουν να κάνουν µε αναγνώριση της Τάξεως των Θεών και του ατοπήµατος της όποιας διασαλεύσεώς της αφού αυτή η ακλόνητη Τάξη νοµοτελειακά αποκαθίσταται συνεχώς,

συντρίβοντας µάλιστα στην διαδικασία την Ύβρι και τους θνητούς φορείς της.

Οι πρόγονοι επίσης ανέπτυξαν, κατά µίµηση των Θεών και άρα ως ανοικτή αναγνώρισή τους και λατρεία τους, τις µορφοποιητικές και πλαστικές Τέχνες. Οι πρόγονοι ήσαν µορφολάτρες. Ήξεραν δηλαδή ότι η υπέρτατη ιεροπραξία είναι το να παίρνεις την άµορφη ύλη και να της δίνεις τέλεια µορφή. Είχαν µάλιστα µία τόσο εξαιρετικά διαφορετική από εκείνη του συγχρόνου ανθρώπου οπτική γωνία, που, κατ’αυτούς, η σµίλη του γλύπτη δεν σκάλιζε άγαλµα πάνω στην πέτρα αλλά, αντιθέτως, απελευθέρωνε από την περιττή πέτρα το άγαλµα που ενυπήρχε µέσα σ’ένα άµορφο φυσικό περίβληµα. Οι πλαστικές Τέχνες, που τόσο πολεµήθησαν και πολεµούνται από τους οπαδούς της Βίβλου, ήσαν λοιπόν για τους προγόνους εξ αρχής σοβαρές και αυστηρές ιεροπραξίες. Ο Απόλλων της Ολυµπίας, ο Απόλλων Μπελβεντέρε, η Αθηνά του Πειραιώς και τα µύρια όσα αριστουργήµατα που έφθασαν κακοποιηµένα έως τις ηµέρες µας, ή τα υπερπολλαπλάσια άλλα που αφάνισε το µίσος προς το ανθρώπινο πνεύµα και η βλακεία που περνά τον εαυτόν της για σοφία, δεν ήταν το πρωταρχικό ζητούµενο των Ελλήνων δηµιουργών - µορφολατρών, αλλά εκείνο που συµβόλιζαν ή ενσάρκωναν στη µαρµάρινη ή χάλκινη σάρκα τους τα αγάλµατα. Ήταν το Ιερό, το Θείο, οι συµπαντικοί και εθνικοί µας Θεοί. Απλώς, παίζοντας τολµηρά µε τα πάντα, οι πρόγονοι κατόρθωσαν σε κάποια χρονική στιγµή και την επίτευξη του Τελείου, το οποίο, ούτως ή άλλως, όλοι όσοι κινούνται µε τον ίδιο τολµηρό κι ελεύθερο τρόπο επιτυγχάνουν κάποτε νοµοτελειακά.

Και καταλήγουµε τώρα στο Αγωνιστικό Έθος. Εκτός από τα όσα ήδη αναφέραµε, οι πρόγονοι τιµούσαν τους Θεούς (αλλά και τους «τεθνεώτας» προγόνους ή αφηρωϊσµένους νεκρούς τους) και µε αθλητικούς ή µουσικούς Αγώνες. Και αυτό γιατί το πατρογονικό Αγωνιστικό Έθος έχει και αυτό βάση και φύση καθαρά θρησκευτική, όπως θα δούµε αµέσως παρακάτω. Στο επίπεδο της καθηµερινής ζωής ωστόσο, η επιδίωξη της νίκης στις δοκιµασίες της ανθρωπίνης δυνάµεως κι επιδεξιότητος, είχε πάντα τη διπλή σηµασία της πολιτικής εκπαιδεύσεως και της προετοιµασίας γιά µάχη. Είχε την διπλή σηµασία της συµβιώσεως πολέµου και ειρήνης στην προοπτική επιβιώσεως των αυτονόµων αρχαιοελληνικών πόλεων που αποτελούσαν ιδιαίτερες µικρές επικράτειες µε δικούς τους νόµους και δικά τους έθιµα παρά το ότι µοιράζονταν µε τις άλλες το ενιαίο έθος της Ελληνικότητος και την κοινή τους καταγωγή απο συµπαντικούς αλλά και εθνικούς Θεους.

Πάνω από όλα όµως, οι ελληνικοί Αγώνες αποτελούσαν πράξεις ξεκάθαρα λατρευτικές, ολοκληρωµένες δηλαδή ιεροπραξίες.

Οι νικητές των διαφόρων αγώνων, που ουσιαστικά αποτελούσαν τελετουργικές πράξεις µιµήσεως του διαρκούς αγώνος των Θεών για τη διαµόρφωση και διατήρηση του αρχικού ατάκτου Απείρου σε διατεταγµένο «Κόσµο», καθώς και για τη µετέπειτα διατήρηση της αρχής τους ως εγγύηση της κοσµικής τελειότητος, αποτελούσαν προσωποποιήσεις της υπερβάσεως του ανθρωπίνου µέτρου και λαµπρούς κοινωνούς της µυστηριακής Αληθείας των Θεών.

Η στέψη των νικητών µε κορδέλλες και κλαδιά δένδρων, ιερών στον εκάστοτε τιµώµενο Θεό, συµβόλιζε ότι αποκτούσαν αυτοί, οι νικητές, τη θεϊκή αναγνώριση µέσα από µία µυστική σύζευξη του νικητού θνητού µε το Ολύµπιο Αθάνατο. Ήταν µια τολµηρή πράξη «αθανατισµού» και συνεγγυήσεως θνητών και Αθανάτων για την τελειότητα του αιωνίου, ευτάκτου και σφαιρικού «Κόσµου» µας. Ήταν µία τολµηρή πράξη απόλυτης επικοινωνίας µεταξύ των ουρανών και της εσωτερικής επιθυµίας του ανθρώ-που ν’αποδείξει ότι µπορεί να φτάσει κάποτε και αυτός, µέσα από την αρίστευση, στους ουρανούς, στα Ολύµπια ∆ώµατα. Υπό αυτή την έννοια, δεν είναι διόλου τυχαίο το ότι του εθνικού Αγωνιστικού Έθους των Ελλήνων, εφορεύει ο «Αγώνιος» Ερµής, Θεός ταυτοχρόνως τόσο της επικοινωνίας όσο και της αγωνιστικής.

Οι Αγώνες µας, αυτές οι βασικές εστίες του αρχαίου Πανελληνισµού, κτυπήθηκαν τον 4ο µεταχριστιανικό αιώνα από εκείνους που ενδιαφέρονταν τότε πάρα πολύ στο να ξεγυµνώσουν το υπόδουλο έθνος µας από την αρµατωσιά των πατροπαράδοτων θεσµών που το ενίσχυαν ψυχικά και πνευµατικά, συνδέοντάς το µε δυναµικές και ελεύθερες γενεές που προηγήθησαν πριν από ολόκληρες χιλιετίες. Οι Ολυµπιακοί Αγώνες επί του προκειµένου, απαγορεύθησαν κατά διαταγή του φανατικού χριστιανού Ισπανού αυτοκράτορος της Νέας Ρώµης Θεοδοσίου του Α, ενώ η θρυλική για εµάς «Από Πρώτης Καταγεγραµµένης Ολυµπιάδος» χρονολογία κηρύχθηκε εκτός νόµου το 408 µ.α.χ.χ. ως ένα ακόµη µέτρο των χριστιανών Ρωµαίων για να πλήξουν τον ελληνικό Εθνισµό.

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί Συνέλληνες. Το έθνος µου, το έθνος µας, εκτός από µικρά διαλείµµατα υπόδουλο ή εν υπνώσει εδώ και 22 αιώνες, σηµαδεύεται από αµέτρητο µεγαλείο αλλά και εξίσου αµέτρητη τραγικότητα. Κάθε φορά που µιλάω για τους Έλληνες, για τους πραγµατικούς Έλληνες, δάκρυα έρχονται στα µάτια µου, και στο µυαλό µου καρφώνεται εκείνος ο υπέροχος όσο και δραµατικός στίχος του ελληνιστή Friedrich Hoelderlin:

"..τυχεροί όσοι δεν σε κατάλαβαν ποτέ. Εκείνοι που κατάλαβαν είναι υποχρεωµένοι να µοιρασθούν µαζί σου το µεγαλείο και την απελπισία σου".

Επιζητώντας, αδέλφια, την επιστροφή του παραδοσιακού, αρχαίου, κλασικού Αγωνιστικού Έθους στα ιερά χώµατά µας, στα χώµατα της µητρίδος και πατρίδος γής, είτε το υποψιάζεσθε προκαταβολικά είτε όχι, επωµίζεσθε έναν κολοσσιαίο άθλο που ταιριάζει σε απογόνους Ηρακλειδών και Θερµοπυλοµάχων. Σε τούτο το τολµηρό σήκωµα του γκρεµισµένου Ναού των Ελλήνων πάνω στους ώµους σας, όπως έγραψε και ο δικός µας ποιητής, εµένα, φίλοι Συνέλληνες θα µε έχετε αφοσιωµένο αρωγό και συναγωνιστή και συµπολεµιστή σας. Και επιτρέψτε µου να προτείνω κάτι ακόµη πιό προχωρηµένο: όχι απλώς αναβίωση των Ολυµπιακών Αγώνων της Ηλείας, αλλά αναβίωση ΟΛΩΝ των, αν όχι πανελληνικών, τουλάχιστον Πελοποννησιακών Αγώνων, αθλητικών και µουσικών και λογοτεχνικών, σε ταυτόχρονη, πολύµορφη και συνδυασµένη διεξαγωγή τους στους τόπους που τους φιλοξενούσαν κατά την αρχαιότητα. Ίσθµια, Λύκαια, Έρµαια, Ηραία, Αλέα, Ηράκλεια, Θεοξένια, Λεωνίδια, Ιθωµαία, Μιξαρχαγέτια, Σωτήρια, Καθηρατόρια, Ασκληπιεία Επιφανέστατα, Κάρνεια, ∆ιοσκούρια, Νέµεα, Σθένια, Ταινάρια..

Εκείνο όµως που πάντοτε πρέπει να κρατάτε κατά νού, είναι αυτή η σηµαντική παράµετρος της πατρογονικής, εθνικής µας Παραδόσεως, Θρησκείας και Κοσµοαντιλήψεως που µόλις σάς ανέπτυξα, σε όσον βαθµό τουλάχιστον επιτρέπει µία σύντοµη εισήγηση, και η οποία, καλώς ή κακώς, κάθε φορά που για τον χ ή ψ λόγο αγνοείται σε σχέση µε την Αρχαία Ελλάδα, καταδικάζει τους αγνοούντες σε παραγωγή τερατουργηµάτων ή υβριδίων (δηλαδή µικρών Ύβρεων). Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Εθνικός για να βοηθήσει στην επανελλήνιση του έθνους µας. Αρκεί η ιδιότητα εκείνου που στέκεται σεβαστικά απέναντι στα προγονικά πράγµατα, σύµβολα και θέσµια, ή µε άλλα λόγια η στοιχειώδης θέληση του να είναι και να συµπεριφέρεται κάποιος ως ΕΛΛΗΝ.

Αιώνια τιµή και δόξα στο Ελληνικό Φώς. Στο Φώς το άπλετο, το υπαρκτό, το πνευµατικό Φώς, το Φώς το ανίκητο.

Σας ευχαριστώ που µε ακούσατε. Οι εθνικοί µας Θεοί και οι ψυχές των προγόνων µας ας είναι για πάντα προστάτες, παραστάτες και οδηγητές µας.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΛΕΞΙΣ "ΑΠΑΤΕΩΝ" ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΨΙΛΟΝ Σε όσους γνωρίζουµε, τουλάχιστον, κάποια βασικά πράγµατα, είναι πολύ γνωστό ότι οι Ιουδαίοι και οι χριστιανοί χαρακτηρίζονται από µία ψυχοπαθολογική έλξη προς το παραµυθώδες, προς το µεσσιανικό και, εν γένει, προς κάθε τι που συντελεί στην άρση κάθε προσωπικής ευθύνης, ή λειτουργεί ως άριστο αγχολυτικό για τον τρόµο των εκατοµµυρίων δούλων µπροστά στα αδυσώπητα απαιτούµενα της ανθρώπινης ελευθερίας.

Σε όσους γνωρίζουµε, είναι επίσης γενικά παραδεκτό ότι αυτή η ψυχοπαθολογία, αν µη τι άλλο, κερδίζει τουλάχιστον τον απέραντο θαυµασµό µας για την εκπληκτική της καπατσοσύνη να αυτο-αναπαράγεται διαρκώς και να πνίγει τα πάντα. Οι θλιβεροί και αντιανθρώπινοι Γαλιλαίοι, που εξέπλησσαν µε την θεοµανία και τον παραλογισµό τους τον Κέλσο, τον Μάρκο Αυρήλιο και τον Ιουλιανό, σήµερα εκπλήσσουν εµάς που επιµένουµε στις παλαιές καλές αρχές του συγκροτηµένου και τεκµηριωµένου λόγου, αλλά και της πολιτκής αυτενέργειας, µε εξωφρενικές θεωρίες, απίστευτες προφητείες και µύριες όσες άλλες τεχνικές εκτρελλάνσεως των µαζανθρώπων.

Οι τωρινές (δισ)χιλιαστικές εξαλλοσύνες των απανταχού Γαλιλαίων, παντελώς ανυπόστατες όπως άλλωστε και αυτή η ίδια η θρησκεία που έχει το θράσος να κόβει στα δύο την αχανή ανθρφή αρκετών ατόµων, οµάδων ατόµων, ή και εθνών ακόµη, προς την αυτενέργεια, την αυτογνωσία και, κυρίως, τον Εθνισµό, που κυριολεκτικά πανικοβάλλει, ακόµη και ως ΜΗ άµεση προοπτική, την πάντα εύθραυστη Παγκόσµια Ιερουσαλήµ.

Μέσα στο παιγνίδι αυτό, εντάσσεται και η αρχιπαραµύθα των λεγοµένων "Ε", που ξεκίνησε πριν από είκοσι και βάλε χρόνια, ως φαιδρή θεωρία περί κοσµοσκάφους.. "Σταγείρου Έψιλον" (!!) και στη συνέχεια, µέσω κάποιων πολύ γνωστών "προσωπικοτήτων", έφθασε σε εµάς ως ογκώδης τερατολογία που εγκλωβίζει αµέτρητους ηµιµαθείς ή µεσσιανολάγνους, στην εγγυηµένη απάθεια και παθητικότητα της εσαεί αναµονής κάποιων "εθνοσωτήρων" εξ ουρανού, εκ της έσω χθονός, ή από όπου αλλού θέλει να µάς τους φέρει η παραληρηµατική πλέον πέννα των εψιλοπωλητών.

Κανείς δεν µπορεί ωστόσο να βοήθήσει κάποιον ανόητο στο να πάψει να είναι αυτό που είναι, και για αυτό, θα ήθελα να τονίσω ότι το µέγεθος της εψιλολαγνείας δεν πρέπει να πολυαπασχολεί τους πραγµατικούς Έλληνες, αφού σε 10 - 20 χρόνια, τότε που οι Εθνικοί θα έχουµε αποφασιστικά σηκώσει το κεφάλι, πόσο µάλλον µετά από πολλές - πολλές δεκαετίες, κανείς δεν θα θυµάται καν τα ονόµατα των "θεωρητικών" αυτής της απίθανης παρερµηνείας της ΑΛΗΘΙΝΗΣ και απτής ζωής. Όπως και δεν πρέπει να µας ενδιαφέρει καθόλου το να προσπαθήσουµε να προσεγγίσουµε το πολυπληθές κοινό που ασπάζεται αυτές τις γελοιότητες, αλλά οφείλουµε, στο όνοµα της λογικής επιχειρηµατολογίας που πρωτοκαθιέρωσαν οι πρόγονοί µας, να το θεωρήσουµε αξιωµατικά χαµένο για τον πραγµατικό, τον εθνικό Ελληνισµό, που απαιτεί, όπως προείπαµε άλλωστε, επίπονη αυτενέργεια και αυστηρώς λογική συγκρότηση της σκέψεως και του λόγου.

Το χοντροκοµµένο παραµύθι των "Έψιλον", µαζί µε τα πιό "απογειωµένα" (και καλοπληρωµένα) πρόσφατα παρακλάδια του, που ξεδιάντροπα πλέον τολµούν να επιτίθενται κανονικά, όπως και οι παπάδες οµοϊδεάτες τους, στην Εθνική Ελληνική Θρησκεία (αποκαλώντας "σκοτεινές σεληνιακές οντότητες" τους εθνικούς µας Θεούς), είναι εξίσου ανάξιο για ν’ ασχοληθεί σοβαρά µαζί του ένας πραγµατικός ¨Ελληνας, ένας Εθνικός Έλληνας, όσο ανάξιο είναι και το άλλο παραµύθι που πλέχτηκε, προ πολλών αιώνων, από τον σκοτεινό καταστροφέα των εθνών Σαούλ-Σαύλο, γύρω από τον γνωστό και µη εξαιρετέο και κατά τα πάτριά του περιτετµηµένο ραβί Τζεσουά.

Η χώρα µας, µία χώρα που κάποτε φωτοδοτούσε, είναι κυριολεκτικά υπό ξένη κατοχή, εδώ και 22 αιώνες, και δίχως Θρησκεία, Φιλοσοφία, Παιδεία και καθηµερινό Έθος, εδώ και 16 περίπου αιώνες. Όσοι εξ ηµών τυγχάνουµε αφυπνισµένοι και συνειδητοί, και δεν είµαστε και λίγοι για αυτό και έχουν άλλωστε παρανοήσει προσφάτως οι κατακτητές, αρνούµαστε κατηγορηµατικώς να κάτσουµε, σαν αποβλακωµένοι τηλεδούλοι, και να περιµένουµε κάποιους ανύπαρκτους "εθνοµεσσίες" να ευδοκίσουν να µας σώσουν. Στους, τουλάχιστον αφελείς, εψιλολάγνους και εψιλόπληκτους, κουνάµε αναγκαστικά το µαντήλι από µακριά και τους ευχόµεθα, µετά πολλού οίκτου και από βάθους καρδίας, καληνύχτα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΥ∆ΕΣ ∆ΙΛΗΜΜΑ «ΕΝΑΣ ή ΠΟΛΛΟΙ ΘΕΟΙ»

(Αποµαγνητοφωνηµένη οµιλία του συγγραφέα σε αθηναϊκή αίθουσα εκδηλώσεων στις 17 Οκτωβρίου 1994 µ.α.χ.χ.)

Οι των πραγµάτων έχοντες συνείδηση, χαιρετίζουµε στις αφανώς πολύ ενδιαφέρουσες ηµέρες µας την καθολική αποσύνθεση ενός κόσµου που εδώ και πολλούς αιώνες βασίλευσε θρονιασµένος πάνω όχι µόνο στον Φόβο, αλλά επίσης και στο Ψεύδος και στην Εξαπάτηση, ή, αν θέλουµε να το πούµε διαφορετικά, πάνω στον απεινή διωγµό του Αληθινού. Αυτή όµως η αντεστραµµένη πραγµατικότητα έφτασε πια στο τέλος της, αν και όχι όπως εµείς θα θέλαµε, δηλαδή σαφέστατα κι αµετάκλητα κατανικηµένη από την ανθρώπινη σκέψη, αλλά µε άδοξο τρόπο ως περίττωµα, απορριφθείσα από το ένα και αληθινό και µοναδικό µέτρο αποτίµησης απάντων των πραγµάτων του Συµ-Παντός, δηλαδή του Φυσικού Νόµου που αδέκαστος στέκει δικαστής κάθε ανισορροπίας ή διατάραξης.

Ο ψευδής αυτός κόσµος λοιπόν τελειώνει, και το αργό αλλά σταθερότατο τέλος του αποδεινύει περίτρανα, αν και οµολογουµένως τραγικά, ότι ∆ΕΝ είναι ο άνθρωπος το κέντρο του Συµ-Παντός και ότι επίσης η Φύση-Θεός είναι κάτι το οποίο δεν µπορούµε να προσβάλλουµε εσαεί ατιµωρητί. Ενα από τα κύρια τµήµατα αυτού του Μεγάλου Ψεύδους, είναι και ο παραπλανητικά ονοµαζόµενος «Μονοθεϊσµός». Και λέω «παραπλανητικά» διότι η ονοµασία αυτή παραπλανεί κι εξαπατά σοβαρά το ανθρώπινο αυτί, σχετικά µε τις πραγµατικές προθέσεις των εµπνευστών, εφαρµοστών και υπηρετών του κοσµοαντιληπτικού αυτού συστήµατος. Άλλωστε, ο Κόσµος µας δεν θα είχε καταλήξει στα όσα πιο πάνω αναφέραµε, αν όντως η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθούσε απλώς να επιβάλει κάποιο πιό «µοντέρνο» δόγµα, που αντικαθιστούσε τινί τρόπω τους πολλούς Θεούς των άλλων πολιτισµών που αυτή κατέστρεψε, µε τον Ένα δικό της που επιµένει να διαφηµίζει ως «µόνον αληθινό» (..) Ο.. κακοήθης όγκος πρέπει να αναζητηθεί, αγαπητοί φίλοι, αλλού. Στο πώς αυτή η κυρίαρχη ιδεολογία, τοποθετεί τον εαυτό της -και κατ’επέκταση και τον Θεό της- απέναντι στον ιερό, απαράβατο και αιώνιο Φυσικό Νόµο.

Από πολύ παλιά, από τον 6ο κιόλας αιώνα π.α.χ.χ., οι φιλόσοφοι της Ελέας είχαν διακηρύξει το µεταβλητό του Κόσµου αλλά το αναλοίωτο

κι ενιαίο της Κοσµικής Ουσίας κι Αρχής, ήτοι του χαρακτηριστικά αποκαλούµενου «Είναι» και είχαν καθιερώσει ως βασικό σύνθηµά τους το γνωστότατο «Έν Το Παν» , το ότι δηλαδή όλα είναι ένα. Συνεπώς οι παραπλανητικά αυτοονοµαζόµενοι «Μονοθεϊστές» δεν έφεραν τίποτα το καινούργιο στην ανθρώπινη σκέψη σε σχέση µε τον.. αριθµό του Θεού ή των Θεών, αφού και οι από αυτούς υποτιµούµενοι ως «πολυθεϊστές» ήξεραν πολύ καλά, δίχως να χρειάζονται τη.. βοήθεια άλλων να τους το µάθουν, ότι ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ. «Τότε, γιατί υπήρξε σύγκρουση; » θα µε ρωτήσετε, και µάλλον δικαιολογηµένα. Μα, γιατί κάτω από το.. αγαθό τσόφλι του, ο παραπλανητικά ονοµαζόµενος «Μονοθεϊσµός» έκρυβε άλλα κακά. Έκρυβε µια ολοκληρωτική αντίληψη για τον Κόσµο, τόσο βαθύτατα αντίθετη κι εχθρική προς εκείνη των υποτιµούµενων ως «πολυθεϊστών» κι εντελώς ασυµβίβαστη προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι ελευθερία. Η αντίρρηση ηµών συνεπώς, ως κατά τα πάτρια Ελλήνων, δεν έχει να κάνει µε το αν είναι.. Ένας ο Θεός ή πολλοί, αλλά µε το πού και πώς στέκεται αυτός ο.. Ένας ή αυτοί οι πολλοί Θεοί σε σχέση µε τον Συµ-Παντα Κόσµο, µε την ένθεο Φύση και µε την άπειρη θειότητα, εκδηλωµένη ή µη (δηλαδή ασώµατη).

Ενας εσωκοσµικός Θεός -ή πολλοί εξ Ενός, το ίδιο κάνει..- που γεννήθηκε από τη Φύση, ζεί µέσα στη Φύση και συνεπώς υπόκειται στους Νόµους της, ταυτίζεται αναγκαστικά µε αυτήν για να µην απορριφθεί, ΕΙΝΑΙ τελικά αυτή, τουλάχιστον µε την έννοια που δίνει η Παν-Θεϊστική αντίληψη. Αντίθετα, ένας εξωκοσµικός Θεός -ή πολλοί εξ Ενός, το ίδιο κάνει..- που τάχα προϋπήρξε της Φύσης, δεν υπόκειται σε κανέναν από τους Νόµους της, οι οποίοι άλλωστε όπως και αυτή δεν είναι παρά θνητά «κτίσµατά» του -και µπορεί να ασυδοτεί πάνω τους επιδεικνύοντας «θαύµατα», ήτοι βίαιες εκτροπές της Φυσικής Τάξης-, στέκει αιωνίως έξω από αυτήν -υποτιµώντας την συνάµα ως χυδαία υλικοπνευµατική διαδικασία- και την εξουσιάζει απόλυτα διατηρώντας πάνω της κάθε δικαίωµα για κάποιον ανα πάσα στιγµή αυθαίρετο «τερµατισµό» της.

Για τον θεοδίδακτο δωδεκαθεϊστή Έλληνα, δηλαδή για τον πραγµατικό και πνευµατόδοξο Έλληνα της αρχαιότητας, ο Κόσµος υπήρξε αυτοδηµιούργητος και αιώνιος, και απλώς οι απόψεις (Από-Όψεις) περί της αρχής της παρούσης (πολύ συγκεκριµένης και ελάχιστης µακροϊστορικά) φάσης του, διαφέρουν, δίχως -ως γνωστόν- ν'απαιτούν την καταδίκη των υπολοίπων ως.. «ανυπόστατων» ή -ακόµα χειρότερα- ως.. «αιρετικών» (!!) Αντιθέτως, στα τελευταία 2.000 χρόνια, της λεγόµενης Εποχής της Βαρβαρότητας (Era Vulgaris), που η σύµπασα η άτυχη ανθρωπότητα στέκει υπόδουλη στη δεισιδαιµονία και στον παραλογισµό της τυφλής πίστης σε µια δυϊστική και µυωπική αντίληψη του Κόσµου -έστω κι αν αυτή σήµερα φαίνεται καταδιασπασµένη τάχα σε αµέτρητα «δόγµατα» κι «αιρέσεις»-, εκατοµµύρια άνθρωποι πλήρωσαν αυτή την πίστη τους στο

αυτοδηµιούργητο του Κόσµου µε τη ζωή τους. Και ανάµεσά τους µαρτύρησαν επίσης µυριάδες, πραγµατικοί στην ψυχή, το πνεύµα και το αίµα, Έλληνες, που εξαιτίας αυτής ακριβώς της πεποίθησης ρίχτηκαν στις πυρές των βυζαντινών ιεροεξεταστών, στα θηρία του Ιπποδρόµου, ανασταυρώθηκαν, ανασκολοπίστηκαν, ή έγιναν κοµµάτια στα περιβόητα κρεουργεία της Σκυθοπόλεως.

Ο θεοδίδακτος Οµηρος -σύµφωνα µε τον Πλάτωνα στον «Θεαίτητο» (152e)(α) , σύµφωνα µε τον Αριστοτέλη στα «Μεταφυσικά» (β) και τον Εύδηµο στην περιπατητική ιστορία της Θεολογίας- φέρνει τα πάντα να προέρχονται από τη Ροή και την Κίνηση, δηλαδή από τον Ωκεανό και την Τηθύν, που χαρακτηριστικά τους αποκαλεί «γονείς» πάντων των Θεών (γ).

Ο µεταγενέστερός του θεογονιστής ποιητής Ησίοδος, φέρνει ως αρχές στην περίφηµη «Θεογονία» του (116-122) το Χάος (δ) -πρωτογέννητο µάλιστα όλων, ως «χάσµα προς πλήρωσιν» περισσότερο, παρά ως «ρευστόν» εκ του «χέεσθαι» κατά την όψιµη ετυµολόγηση των Στωϊκών ή «Αµορφον» κατά τον Λουκιανό-, κι επίσης τη Γαία, τον Τάρταρο και τον Έρωτα.

Ο Σπαρτιάτης λυρικός ποιητής Αλκµάν πάλι, -σύµφωνα µε τον πάπυρο 2390 της Οξυρύγχχου-, διηγείται σχετικά µε τη Θεά Θέτιδα ότι αυτή ήταν που οριοθέτησε την πρωταρχική αταξία του Κόσµου µε την αρχή (τον «Πόρο») και το πέρας (το «Τέκµωρ») των πραγµάτων (ε).

Ο µέγας διδάσκαλος και θεογονιστής Φερεκύδης από τη Σύρο, υιός του Βάβυος, κάνει λόγο -σύµφωνα µε τον ∆ιογένη Λαέρτιο- για τρία κοσµικά στοιχεία (Τον Ζάντα, τον Χρόνο και τη Χθονίη), για τρείς Θεούς που «ήσαν αεί» δηλαδή υπήρχαν ανέκαθεν µέσα στο Σύµ-Παν και από τους οποίους αναδύθηκε στη συνέχεια µια πολυπληθής γενιά Θεών (ς) .

Ο περίφηµος κρητικός µύστης, χρησµοδότης και θεραπευτής του 7ου αιώνα π.α.χ.χ. Επιµενίδης -σύµφωνα µε τον Φιλόδηµο στο «Περί Ευσεβείας» (47a) (ζ) , τον Εύδηµο και τον ύστερο νεοπλατωνικό διδάσκαλο ∆αµάσκιο στο βιβλίο του «Περί Των Πρώτων Αρχών»- φέρνει στη δική του «Θεογονία» τα πάντα να προέρχονται από ένα πρωτογέννητο ζεύγος, τον Αέρα και τη Νύχτα,

από τους οποίους γεννήθηκε στη συνέχεια ως τρίτη αρχή, ο Τάρταρος.

Ο Ακουσίλαος ο Αργείος -σύµφωνα πάντα µε τον Φιλόδηµο στο «Περί Ευσεβείας» (137, 5) (η) και τον ∆αµάσκιο- παρουσιάζει τα πάντα ως προερχόµενα από το πρωτογενές Χάος, ενώ ο Μιλήσιος Θαλής, γιός του Εξαµύου, πρεσβεύει ότι ποιητική αρχή του έµψυχου και «Θεών πλήρους» Παντός είναι το Υδωρ που µε την επίδραση των Θεών µετασχηµατίζεται και σε γή, αέρα και φωτιά συγκροτώντας στη συνέχεια τα όσα υπάρχουν στη Φύση (θ).

Ο συντοπίτης του Αναξίµανδρος του Πραξιάδου, διδάσκει ότι αρχή των πάντων υπήρξε το ανώλεθρον «Άπειρον» (ι), στοιχείο άφθαρτο κι αθάνατο από το οποίο τα πάντα προέρχονται για να ξαναγυρίσουν σε αυτό, στο πέρας της κάθε µορφικής τους ύπαρξης συµπεριλαµβανοµένων και των «αναρίθµητων κόσµων» που ο ίδιος (σύµφωνα µε τον Κικέρωνα) θεωρεί Θεούς.

Ο τρίτος µέγας φιλόσοφος της Σχολής της Μιλήτου, ο Αναξιµένης του Ευρυστράτου, πρεσβεύει ως αρχή και στοιχείο του Κόσµου τον Αέρα-Πνεύµα (που ο Κικέρων διέσωσε ότι ο φιλόσοφος θεωρούσε Θεό) και όµοια µε τον Αναξίµανδρο διδάσκει περί συνεχών, περιοδικών δηµιουργιών και καταστροφών των Κόσµων, µέσα από µια ατελεύτητη διαδοχή (κ).

Ο Ξενοφάνης από τον Κολοφώνα, υιός του ∆εξίου -ή του Ορθοµένους σύµφωνα µε τον Απολλόόδωρο-, αυτός ο βαθύτατος στοχαστής και θεωρούµενος ως ιδρυτής της Ελεατικής Σχολής, µέσα από το «ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ» διδάσκει περί Ενός µεν αλλά σύµφυτου µε τον Κόσµο (λ) Θεού που µέσα από την Ουσία του κινούνται τα πάντα σ'ένα Συµ-Παν που και εδώ φυσικά νοείται ως αγέννητο κι άφθαρτο: «ΕΙΣ ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΕ ΘΕΟΙΣΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣΙ ΜΕΓΙΣΤΟΣ» («Ενας Θεός υπάρχει µέγιστος, ανάµεσα στους Θεούς και στους ανθρώπους»). ∆ιδάσκει δηλαδή για έναν ενοποιηµένο Θεό / Φύση που κατ'αυτόν αποτελείται από Νού («ΝΟΟΥ ΦΡΕΝΙ ΠΑΝΤΑ ΚΡΑ∆ΑΙΝΕΙ» λέει χαρακτηριστικά), Γή και Ύδωρ («ΠΑΝΤΕΣ ΓΑΡ ΓΑΙΗΣ ΤΕ ΚΑΙ Υ∆ΑΤΟΣ ΕΚΓΕΝΟΜΕΘΑ»).

Ο εξ Εφέσσου Ηράκλειτος, ο υιός του Βλύσωνος, για τον οποίο ο οµιλών δε διστάζει να οµολογήσει ότι τρέφει άπειρο θαυµασµό, ορίζοντας το αείζωον Πύρ ως Ουσία του Παντός υπογραµµίζει: «Τον

Κόσµο αυτόν, που για όλους είναι ίδιος, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος τον έφτιαξε, αλλά ήταν πάντοτε, είναι και θα είναι, φωτιά αιώνια που ανάβει µε µέτρο και σβήνει µε µέτρο» (µ). Θεωρεί τον Κόσµο ως ενιαία ύπαρξη που ούτε γεννήθηκε, ούτε θα πεθάνει ποτέ, αλλά απλώς ζεί αιωνίως σε διαρκή ροή κι αδιάκοπη εναλλαγή µορφών του. «ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ»: ένα ασύλληπτο γίγνεσθαι που µεγαλοπρεπέστατα χύνεται µέσα στους ατραπούς της αιωνιότητας, άδοντας τον Θείο Λόγο, την αφετηρία των Θεών που από αυτόν περιγράφεται µε τα γνωστά λόγια «ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΞ, ΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΧΕΙΜΩΝ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, ΚΟΡΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΜΟΣ».

Ο κατά το ήµισυ ελεατης και κατά το έτερο ήµισυ πυθαγόρειος Παρµενίδης, υιός του Πύρητος, ο οποίος µιλάει για την Αιθερική Μονάδα-Ουσία, το «Είναι», ωσάν άχρονη, αδιαίρετη («ΟΥ∆Ε ΠΟΤ’ ΗΝ ΟΥ∆’ ΕΣΤΑΙ, ΕΠΕΙ ΝΥΝ ΕΣΤΙΝ ΟΜΟΥ ΠΑΝ, ΕΝ ΣΥΝΕΧΕΣ. ΤΙΝ ΓΑΡ ΓΕΝΝΑΝ ∆ΙΖΗΣΕΑΙ ΑΥΤΟΥ;» δηλαδή «ούτε ήταν ούτε θα είναι, επειδή το τώρα είναι και το πάν, ένα και συνεχές. Γιατί ποιά αφετηρία του µπορεί κανείς να αναζητήσει;») (ν), καθώς και πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, στο «Τα Προς ∆όξαν» µαζί µε τις δύο ποιητικές αρχές του Κόσµου, το Πύρ και την Γή, χαιρετίζει τον Θεό Έρωτα ως πρώτιστο συνεργό στη δόµηση του «Είναι», ως «Βούληση του Ζείν».

Ο επίσης ελεάτης Μέλισσος υιός του Ιθαγένη, από την Σάµο, στο «Περί Φύσεως ή Περί Του Όντος» βιβλίο του, υποστηρίζει επίσης το ενιαίο, την αφθαρτότητα κι αιωνιότητα του Κόσµου και τονίζει «ΑΕΙ ΗΝ Ο,ΤΙ ΗΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΕΣΤΑΙ», ενώ ο Ακραγαντίνος φιλόσοφος Εµπεδοκλής, υιός του Μέτωνος, διδάσκει για Τέσσαρα αιώνια Ριζώµατα των πάντων (ξ), τον λάµποντα ∆ία, τη φερέσβιο Ήρα, τον Αϊδωνέα / Άδη και τη Νήστιδα (που ο Θεόφραστος αντίστοιχα ταυτίζει µε τη Φωτιά, τον Αιθέρα, τη Γή και το Ύδωρ) τα οποία αδιάκοπα συντίθενται κι αποσυντίθενται κάτω από µια ατελείωτη µάχη ανάµεσα στο Μίσος και τον Έρωτα (στο «Κότος» ή «Νείκος» και τη «Φιλότητα» ή «Αφροδίτη») που αδιάκοπα αποχωρίζουν και συνενώνουν τα στοιχεία σε µορφές.

Οι Πυθαγόριοι πάλι, όρισαν ως δηµιουργική αρχή του Κόσµου και ουσία των όντων, τα οποία «κατ' αριθµόν εγένοντο», την αριθµητική Μονάδα, από την οποία τα πάντα γεννιώνται και η οποία µέσα στα πάντα ζεί, τη Μονάδα την αυτοτελή, την άναρχη και ατελεύτητη. (Πρέπει µάλιστα εδώ ν'αναφέρουµε ότι µέσα από τις δικές τους µελέτες πάνω στο λεγόµενο «∆ωδεκάεδρον» που το ταυτίζουν µε τη λεγόµενη «Σφαίρα του Κόσµου», ερµηνεύεται όλη η σοφία της δωδεκαθεϊστικής κοσµοαντίληψης, αυτού του υπέροχου κοσµολογικού και θρησκευτικού συστήµατος των προγόνων µας που

τόσο χυδαία καθυβρίστηκε και εξακολουθεί να καθυβρίζεται από τους απατεώνες υπηρέτες του Ιαχωβά. Ο καθηγητής J.Burnet του αφιερώνει ιδιαίτερο κεφάλαιο στο βιβλίο του «Η Αυγή Της Ελληνικής Φιλοσοφίας» και υπενθυµίζει ότι ο Ίππασος πιθανώς εκτελέστηκε γιατί είχε αποκαλύψει σε αµύητους τα µυστικά του «∆ωδεκαέδρου»).

Ο Κλαζοµένιος Αναξαγόρας του Ηγεσιβούλου, δέχεται τους «αναρίθµητους κόσµους» των φιλοσόφων της Ιωνίας, και θέλοντας να µείνει πιστός στην παράδοσή τους περί µιάς µόνον ουσίας, υποκαθιστά ως αιτία της όλης κίνησης το Μίσος και τον Έρωτα του Εµπεδοκλέους µε τον πολύπλευρο «συµπαντικό Νού» που εµπεριέχεται σε όλα τα ζώα και τα φυτά. Επίσης ο αθηναίος Αρχέλαος υιός του Απολλοδώρου µιλάει -σύµφωνα µε τον Ιππόλυτο- για δύο αιτίες, τη µία θερµή κι εν κινήσει, την δε άλλη ψυχρή και σε ακινησία και για επίσης «κοσµικό Νού» που ενυπάρχει σε όλα τα έµβια (ο).

Οι Ατοµικοί Λεύκιππος και ∆ηµόκριτος µιλούν ξεκάθαρα -σύµφωνα µε τον ∆ιογένη Λαέρτιο (ΙΧ, 31) και τον Ιππόλυτο- για άπειρους Κόσµους που ακµάζουν και παρακµάζουν, αλληλοσυγκρούονται, συντίθενται ή αποσυντίθενται διαρκώς: «ΤΟ ΜΕΝ ΠΑΝ ΑΠΕΙΡΟΝ ΦΗΣΙΝ.. ΚΟΣΜΟΥΣ ΤΕ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ∆ΙΑΛΥΕΣΘΑΙ ΕΙΣ ΤΑΥΤΑ» (∆ιογένης Λαέρτιος, ως άνω). Ο δε ∆ηµόκριτος, ρητώς θεωρεί παντελώς αδύνατη τόσο την απόλυτη γένεση όσο και την απόλυτη φθορά.

Ο κρητικός φιλόσοφος ∆ιογένης ο Απολλωνιάτης υιός του Απολλωθέµη, φέρνει -σύµφωνα µε τους Θεόφραστο, Ψευδοπλούταρχο και Σιµπλίκιο- ως θεµελιώδη ουσία και αρχή των πάντων, «ΕΞ ΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΓΙΝΕΤΑΙ», τον Αέρα που µε τη σειρά του επιµερίζεται µε τη θεϊκή Νόηση σε θνητές µορφές, αλλά παραµένει «ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΪ∆ΙΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΙ∆ΩΣ» («µεγάλος και δυνατός και αιώνιος και αθάνατος και πολύγνωρος», Σιµπλίκιος στα «Φυσικά», 153, 20).

Τέλος, η από κάποιους πονηρούς αποκαλούµενη περιφρονητικά «λαϊκή» ελληνική κοσµοθέαση -αυτή που βέβαια ανήγειρε Παρθενώνες !-,η οποία και δεχόταν πανελλαδικά ως γνωστόν ότι οι Θεοί δεν δηµιούργησαν τον Κόσµο, αλλά αντίθετα γεννήθηκαν µέσα απο τις διεργασίες του και σε κάποια στιγµή απλώς τον κυρίευσαν, υποθέτω ότι µπορεί να δειχθεί αρκετά σωστά από ένα χορικό απόσπασµα των «Ορνίθων» του Αριστοφάνους (γύρω στα 414 π.α.χ.χ.): «ΧΑΟΣ ΗΝ ΚΑΙ ΝΥΞ ΕΡΕΒΟΣ ΤΕ ΜΕΛΑΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΑΙ

ΤΑΡΤΑΡΟΣ ΕΥΡΥΣ..» («Στην αρχή υπήρχε το Χάος, η Νύκτα, το µαύρο Ερεβος και ο πλατύς Τάρταρος.. »)

Εκτός από τις θέσεις των µεταοµηρικών και προσωκρατικών φιλοσόφων που αναφέραµε πιο πάνω, σαν ενδεικτικές για την αρχαιοελληνική κοσµοθέαση, θα ήθελα ν'αναφέρω εδώ και εκείνες των Ορφικών µυστών, για τον απλό και µόνο λόγο ότι στις µέρες µας επιχειρείται µια άνευ προηγουµένου καπηλεία των δοξασιών τους, επειδη ως µυστηριακές, στο µεγαλύτερο µέρος τους έχουν απωλεσθεί. Έτσι λοιπόν, γίνονται ιδανικό εφαλτήριο για να λέει ο καθένας ό,τι ψέµα θέλει σχετικά µε αυτές, ακόµα και το εξωφρενικό ότι τάχα ο Ορφισµός απετέλεσε τον.. Ελληνικό «µονοθεϊσµό» (!!) Ο µαθητής λοιπόν του ίδιου του Ορφέα Μουσαίος φέρνει -σύµφωνα µε τον Φιλόδηµο στο «Περί Ευσεβείας» (137,5) τα πάντα ως έχοντα δηµιουργηθεί από ένα ζεύγος, τον Τάρταρο, δηλαδή το σκότος, και τη Θεά Νύχτα.

Ανάλογη η πλήρης ανυπαρξία εξωκοσµικού δηµιουργού Θεού και στις ορφικές κοσµογονίες που διέσωσαν µέσα από τις περιγραφές τους οι όψιµοι Νεοπλατωνικοί (4ος-6ος αιώνας µ.α.χ.χ.): Ο ∆αµάσκιος στο βιβλίο του «Περί Των Πρώτων Αρχών» (123 και 124) αποδίδει στον Ορφέα µια επίσης εκ Νυκτός Κοσµογονία -που βέβαια µε τη σειρά της είχε γεννηθεί προηγουµένως από τον Φάνη, που είχε µε τη σειρά του γεννηθεί προηγουµένως από τον Αγήραο Χρόνο. Ο ίδιος διασώζει, στο ίδιο επίσης βιβλίο του, την κεντρική ιδέα των ορφικών θεολογιών του Ιερωνύµου και του Ελλανίκου, όπου το Ύδωρ και η Ύλη εµφανίζονται ως στοιχεία υπάρχοντα «ΕΞ ΑΡΧΗΣ» που µε τη σειρά τους γέννησαν τον Αγήραο Χρόνο, γενήτορα στη συνέχεια του Αιθέρος, του Χάους και του Ερέβους και πρόγονο του Κοσµικού Αυγού. Τέλος, ο χριστιανός αλλά µε νεοπλατωνικές τάσεις Αθηναγόρας στο «Πρεσβεία Περί ων Χριστιανών" (18) του 2ου αιώνα, φέρνει ως ορφική αρχή των παντων το Υδωρ, από το οποίο γεννήθηκε ο Ηρακλής Χρόνος που γέννησε στη συνέχεια το Κοσµικό Αυγό.

Από την οµηρική εποχή µέχρι τους ζοφερούς χρόνους που οι ύστεροι Νεοπλατωνικοί τσακίστηκαν από τους Βυζαντινούς και Σελτζούκους Τούρκους κατακτητές -και θάθελα ν' αναφέρω εδώ το συστηµατικά αποσιωπηµένο ιστορικό γεγονός ότι η Φιλοσοφική Σχολή της Χαρράν, που είχε ιδρυθεί από τον κυνηγηµένο από τον αυτοκράτορα Γιουτπράδα (ελληνιστί Ιουστινιανό) διδάσκαλο Σιµπλίκιο, καταστράφηκε από τους Σελτζούκους µόλις τον 11ο αιώνα µ.α.χ.χ. !!- µπορούµε να διακρίνουµε µια συνεχή και απολύτως συνειδητή προσπάθεια απόλυτης συµµόρφωσης της Ελληνικής Σκέψης κι εν γένει Κοσµοαντίληψης µε τις απαιτήσεις της αρχής «ΟΥ∆ΕΝ ΕΞ

ΟΥ∆ΕΝΟΣ». Στο σύνολο της Αρχαιοελληνικής Κοσµοθέασης, φαντάζει έκλαµπρα µια γενική σχεδόν άρνηση ν' αναγνωρίσει αυτή Θεό-∆ηµιουργό του Κόσµου και µάλιστα από το µηδέν, µια άρνηση που συνιστά µια περί Σύµ-Παντός αντίληψη διαµετρικά αντίθετη προς εκείνη της εβραϊκής και εβραιογεννούς κοσµογονικής µυθολογίας και θρησκείας.

Βλέπουµε λοιπόν ότι στην Αρχαιοελληνική -δηλαδή στην πραγµατικά Ελληνική- Κοσµοοθέαση ∆ΕΝ υπάρχει πουθενά κάποιος έξωθεν δηµιουργός του Κόσµου και συνεπώς µη συµµεριζόµενος την όποια µοίρα του υποτιθέµενου «κτίσµατός» του, αλλά κυρίως µη υποκείµενος στον Φυσικό Νόµο, ο οποίος Φυσικός Νόµος σε µια τέτοια περίπτωση θα είχε εκπέσει σε απλό γρανάζι ενός δηµιουργηµένου, άρα πεπερασµένου και µακροϊστορικά θνητού Κόσµου. Όπως άλλωστε δεν υπήρξε και σε καµµιά προχριστιανική Κοσµοθέαση -πλην βέβαια της Εβραϊκής εκείνης!

Στην Κοσµογονία λ.χ. των Σκανδιναβογερµανών, η οποία για εµάς τους Έλληνες µάλιστα έχει µεγάλο ενδιαφέρον αφού και εκεί συναντάµε επίσης ∆ωδεκάθεο Πάνθεον (!), είναι εµφανέστατο το ότι ο λεγόµενος Αλφάδερ (Alfader, ο Θεός Tyr ή κατ’ άλλους ο Θεός Odin), ο αρχαιότερος πάντων των Θεών του Άσγκαρντ, που από τις δώδεκα ιδιότητές του γεννήθηκε το Οδινιστικό Πάνθεον, ως κατοικών µέσα στη Φύση και άρα σαφώς ταυτιζόµενος µε αυτήν, καµµιά απολύτως σχέση δεν µπορεί να έχει µε τον «έξωθεν» και «εκ του µηδενός ή µη όντος» υποτιθέµενο πλάστη της εβραϊκής µυθολογίας Ιαχωβά. Όπως δεν έχει σχέση και ο σαφέστατα γεννηµένος Αγήραος Χρόνος των Ορφικών, ή ο επίσης σαφέστατα γεννηµένος Υψιµέδων Ζεύς του Ολυµπίου Πανθέου.

Το δίληµµα «Ένας ή Πολλοί Θεοί ;» λοιπόν, είναι πέρα για πέρα ψευδές και οδηγεί την ανθρώπινη φιλοσοφική και θεολογική σκέψη σε πλήρη αποπροσανατολισµό. Απευθύνεται σε νηπιώδη µυαλά που ωστόσο η κυρίαρχη ιδεολογία έχει φροντίσει από πριν να τα υποβιβάσει σε τέτοια. Απευθύνεται σε µη σκεπτόµενους ανθρώπους που εσαεί θα τους εξαπατούν, κρύβοντάς τους συστηµατικά το κέντρο βάρους των Συµ-Πάντων πραγµάτων. Πίσω από τον τόσο.. «αθώο» Ένα και Μόνο Θεό Ιαχωβά των παραπλανητικά αποκαλουµένων «Μονοθεϊστών» κρύβεται η πεµπτουσία του Ολοκληρωτισµού.

Ενας Θεός έξω από κάθε νόµο, του Φυσικού εκείνου συµπεριλαµβανοµένου, άρα ένας Θεός ανεξέλεγκτος. Ένας Θεός που

αφού τάχα δηµιούργησε αυτός τον Κόσµο, µπορεί και δικαιούται ανά πάσα στιγµή να τον καταστρέψει δίχως καµµιά απολύτως συνέπεια γι' αυτόν. Με το «έτσι θέλω». Ένας Θεός που δεν έχει καµµιά Μοίρα, Αδράστεια, Ανάγκη, ή απλό «αντιπεπονθός» (εκ του «αντί-πάσχω») πάνω από το κεφάλι του για να τον ελέγχει και να τον κρατάει µακρυά από εξουσιαστικές παρεκτροπές και υπερβολές. Ένας αλαζονικός Θεός που κυριολεκτικά φτύνει τόσο την υφάντρια της θεϊκής ειµαρµένης Θέµιδα (Θεών Μίτος) οσο και τις τρείς σεπτές κόρες της, δηλαδή την Ευνοµία, τη ∆ίκη και την Ειρήνη. Ένας Θεός-Αφέντης, ένας πραγµατικός δικτάτορας των Ουρανών. Του οποίου ακόµα και το επίπλαστο και γι' αυτό γελοιωδέστατο -τουλάχιστον για εµάς τους κατά τα πάτρια Έλληνες- ..«αντίπαλο δέος», ο εβραϊκής κατασκευής Σατάν, ∆ιάβολος ή Σεϊτάν, το µόνο που µοιάζει να θέλει, δεν είναι παρά το να γίνει.. δικτάτορας στη θέση του δικτάτορα, ένας Ιωσήφ Τζουγκατσβίλι Στάλιν, κόκκινος τύραννος στη θέση του προηγούµενου τσαρικού. Ήθη δούλων, κοσµοαντιλήψεις δούλων, δεισιδαιµονίες δούλων.

Οι θεοδίδακτοι πρόγονοί µας, οι αληθινοί αυτοί Έλληνες, συνέλαβαν και πολύ συχνά πραγµάτωσαν πετυχηµένα στην καθηµερινή τους ζωή, σε γήϊνα φυσικά µέτρα, ιερές συµπαντικές έννοιες όπως Ευνοµία, ∆ίκη, Αρµονία, Πολυµέρεια, Ελευθερία και Ισοπολιτεία, µόνο γιατί προηγουµένως είχαν κατορθώσει να τις ανιχνεύσουν και να τις αναγνωρίσουν στον πανίερο όλυµπο κόσµο όπου κατοικούσαν οι εθνικοί Θεοί τους. «Όπως και πάνω έτσι και κάτω», όπως θάλεγε ένας σύγχρονος εραστής των «εσωτερικών» λεγόµενων επιστηµών ή ΕΠΟΥ ΘΕΟΙΣ όπως θάλεγε µε τελείως διαφορετικό τρόπο ο δικός µας Οµηρος, που από την εποχή του κιόλας το άκρον άωτον της ηθικής και του «Κατά Φύσιν Ζείν» δεν ήταν άλλο από την οµοίωση «τώ Θεώ». Μία αντίληψη που επεβίωσε µέχρι την ύστατη αρχαιότητα έως το τολµηρό «ΘΕΟΙΣ ΣΥΖΕΙΝ» των Στωϊκών (Γιατί για τον Ελληνα, ο άνθρωπος οφείλει πάντοτε να φαντάζεται εαυτόν ενώπιον των Θεών του και τους Θεούς του ενώπιόν του)

Σήµερα, περισσότερο παρά ποτέ πριν, είναι επείγουσα η ανάγκη επαναφοράς στο προσκήνιο των επί γής συµβαινόντων, ενός Άλλου Ανθρώπου. Αρχαιότροπου, Φιλοσόφου και προπαντός Ηθικού µε την έννοια του «ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΖΕΙΝ» που µόλις αναφέραµε. Ενός Άλλου Ανθρώπου για τον οποίο όπως και για τους προγόνους µας πραγµατικούς Ελληνες, ΑΥΤΗ Η Ι∆ΙΑ Η ΦΥΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ, όντας εκδηλωµένο και πραγµατωµένο Θείο. Και µέσα σε αυτό το κατεπείγον των καιρών, ποιά άραγε απύθµενη αφέλεια -και ίσως τύφλωση- χρειάζεται για να εξξακολουθούν να ελπίζουν κάποιοι ότι τάχα θα µπορέσουν ποτέ να λειτουργήσουν ελευθεριακά και µε σεβασµό προς τη Μητέρα Φύση, ανθρώπινες κοινωνίες που το συλλογικό τους ασυνείδητο έχει αποδεδειγµένα «κουρδιστεί» εντέχνως στο να πιστεύει τυφλά σε µια

έξω από τον Φυσικό Νόµο τυραννία στη σφαίρα του θεϊκού, σε µία κατεξοχήν και κατά κυριολεξία ΥΒΡΗ;

Σε αυτό το οµολογουµένως σκληρό ερώτηµα, στο επίσης όµως σκληρό Εδώ και Τώρα, όπου πλέον η οικολογική και όχι µόνον Νέµεσις ήδη στέκει προ των πυλών, εγώ δεν θα ήθελα να προκαταλάβω κανέναν. Ας απαντήσει ο καθένας µας στον εαυτό του και κατά την κρίση του.

Σας ευχαριστώ πολύ που µε ακούσατε.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

(α) «..ΟΜΗΡΟΣ (ΟΣ) ΕΙΠΩΝ “ΩΚΕΑΝΟΝ ΤΕ ΘΕΩΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΘΥΝ” ΠΑΝΤΑ ΕΙΡΗΚΕΝ ΕΚΓΟΝΑ ΡΟΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΕΩΣ» («..ο Όµηρος ο οποίος έχει πεί “τον Ωκεανό πρόγονο των Θεών και την Τηθύν µητέρα τους” υποστήριξε ότι τα πάντα προέρχονται από τη ροή και την κίνηση») επίσης στον «Κρατύλο» (402 b) «ΩΣΠΕΡ ΑΥ ΟΜΗΡΟΣ “ΩΚΕΑΝΟΝ ΤΕ ΘΕΩΝ ΓΕΝΕΣΙΝ” ΦΗΣΙΝ “ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΘΥΝ”..»

(β) «ΩΚΕΑΝΟΝ ΤΕ ΓΑΡ ΚΑΙ ΤΗΘΥΝ ΕΠΟΙΗΣΑΝ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΟΡΚΟΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ Υ∆ΩΡ, ΤΗΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΝ ΥΠ’ ΑΥΤΩΝ ΣΤΥΓΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ» («Γιατί αυτοί έγραψαν ότι ο Ωκεανός και η Τηθύς υπήρξαν οι γεννήτορες του Κόσµου και ότι ό όρκος των Θεών είναι το νερό, αυτό που απεκάλεσαν Στύγα όπως και οι ποιητές»)

(γ) «ΕΙΜΙ ΓΑΡ ΟΨΟΜΕΝΗ ΠΟΛΥΦΟΡΒΟΥ ΠΕΙΡΑΤΑ ΓΑΙΗΣ, ΩΚΕΑΝΟΝ ΤΕ ΘΕΩΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΘΥΝ» («Πηγαίνω λοιπόν στα πέρατα της πολύτροφης γής (εγώ η Θεά Ήρα), τον Ωκεανό, των Θεών τον πρόγονο να δώ και την Τηθύ τη µάνα») «Ιλιάς» Ξ 200

(δ) «Η ΤΟΙ ΜΕΝ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΧΑΟΣ ΓΕΝΕΤ’, ΑΥΤΑΡ ΕΠΕΙΤΑ / ΓΑΙ’ ΕΥΡΥΣΤΕΡΝΟΣ, ΠΑΝΤΩΝ Ε∆ΟΣ ΑΣΦΑΛΕΣ ΑΕΙ / ΤΑΡΤΑΡΑ Τ’ ΗΕΡΟΕΝΤΑ ΜΥΧΩΙ ΧΘΟΝΟΣ ΕΥΡΥΟ∆ΕΙΗΣ / Η∆’ ΕΡΟΣ, ΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΕΝ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣΙ ΘΕΟΙΣΙ / ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ, ΠΑΝΤΩΝ ∆Ε ΘΕΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Τ’ ΑΝΘΡΩΠΩΝ / ∆ΑΜΝΑΤΑΙ ΕΝ ΣΤΗΘΕΣΣΙ ΝΟΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΦΡΟΝΑ ΒΟΥΛΗΝ» («Και λοιπόν πρώτα από όλα το Χάος εγεννήθη και µετά / η πλατύστερνη Γαία, η αιώνια και ασφαλής έδρα των πάντων / και ο σκοτεινός Τάρταρος σε µια τρύπα στα έγκατα της απλωµένης γής / και ο Έρως, ο πιό όµορφος ανάµεσα στους Αθάνατους Θεούς / που τα µέλη παραλύει σε Θεούς και σε ανθρώπους / που υποτάσσει τα στήθη, το µυαλό και τη σύνεση»)

(ε) «ΛΕΓΕΙ ΟΥΝ Ο ΑΛΚΜΑΝ ΤΗΝ ΥΛΗΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΤΑΡΑΓΜΕΝΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΗΤΟΝ. ΕΙΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΤΙΝΑ ΦΗΣΙΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΝΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΕΙΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΠΟΡΟΝ, ΤΟΥ ∆Ε ΠΟΡΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΙ ΤΕΚΜΩΡ. ΚΑΙ ΕΣΤΙΝ Ο ΜΕΝ ΠΟΡΟΣ ΟΙΟΝ ΑΡΧΗ, ΤΟ ∆Ε ΤΕΚΜΩΡ ΟΙΟΝΕΙ ΤΕΛΟΣ. ΤΗΣ ΘΕΤΙ∆ΟΣ ∆Ε ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΑΥΤΑ ΠΑΝΤΩΝ ΕΓΕΝΕΤΟ..» («Λέει λοιπόν ο Αλκµάν ότι η ύλη όλων των πραγµάτων ήταν αποίητη και ασαφής. Έπειτα, λέει, ότι γεννήθηκε κάποιος που µορφοποίησε τα πάντα και στη συνέχεια δηµιουργήθηκε µία αφετηρία, όταν δε παρήλθε αυτή η αφετηρία επακολούθησε ένα τέρµα. Και η αφετηρία αυτή ήταν σαν ένα ξεκίνηµα, ενώ το τέρµα εκείνο σαν µια ολοκλήρωση. Όταν δε γεννήθηκε η Θεά Θέτις, αυτά εξελίχθηκαν σε αρχή και τέλος πάντων των πραγµάτων..»)

(ς) «ΣΩΖΕΤΑΙ ∆Ε ΤΟΥ ΣΥΡΙΟΥ ΤΟ ΤΕ ΒΙΒΛΙΟΝ Ο ΣΥΝΕΓΡΑΨΕΝ ΟΥ Η ΑΡΧΗ “ΖΑΣ ΜΕΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΗΣΑΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΧΘΟΝΙΗ. ΧΘΟΝΙΗΙ ∆Ε ΟΝΟΜΑ ΕΓΕΝΕΤΟ ΓΗ, ΕΠΕΙ∆Η ΑΥΤΗΙ ΖΑΣ ΓΗΝ ΓΕΡΑΣ ∆Ι∆ΟΙ”..» («Σώζεται δε και το βιβλίο που συνέγραψε ο Σύριος συγγραφέας και που αρχίζει µε το “ο Ζεύς και ο Χρόνος υπήρχαν από πάντοτε και το ίδιο υπήρχε η Χθονία. Και στη Χθονία δόθηκε δε το όνοµα Γή, επειδή γή ο Ζεύς ήρθε να της δωρίσει”.. ») επίσης στο «Περί Πρώτων Αρχών» (124) του νεοπλατωνικού ∆αµασκίου: «ΦΕΡΕΚΥ∆ΗΣ ∆Ε Ο ΣΥΡΙΟΣ ΖΑΝΤΑ ΜΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΝ ΚΑΙ ΧΘΟΝΙΑΝ ΤΑΣ ΠΡΩΤΑΣ ΑΡΧΑΣ.. ΤΟΝ ∆Ε ΧΡΟΝΟΝ ΠΟΙΗΣΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΓΟΝΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΠΥΡ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Υ∆ΩΡ.. ΕΞ ΩΝ ΕΝ ΠΕΝΤΕ ΜΥΧΟΙΣ ∆ΙΗΙΡΗΜΕΝΩΝ ΠΟΛΛΗΝ ΑΛΛΗΝ ΓΕΝΕΑΝ ΣΥΣΤΗΝΑΙ ΘΕΩΝ, ΤΗΝ ΠΕΝΤΕΜΥΧΟΝ ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΝ, ΤΑΥΤΟΝ ∆Ε ΙΣΩΣ ΕΙΠΕΙΝ ΠΕΝΤΕΚΟΣΜΟΝ» («Ο Σύριος Φερεκύδης έλεγε ότι ο ∆ίας υπήρχε ανέκαθεν καθώς και ο Χρόνος και η Χθονία που µαζί αποτελούσαν τις Πρώτες Αρχές.. και ότι ο Χρόνος δηµιούργησε από το ίδιο το σπέρµα του φωτιά, αέρα και νερό.. από τα οποία στοιχεία, όταν αυτά διαιρέθηκαν στη συνέχεια σε πέντε µυχούς, δηµιουργήθηκε µια

θεϊκή γενεά πολυπληθής, η λεγόµενη Πεντάµυχη, η ίδια ίσως που ελέχθη και Πεντάκοσµη»)

(ζ) «ΕΝ ∆Ε ΤΟΙΣ ΕΙΣ ΕΠΙΜΕΝΙ∆ΗΝ (ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΙΣ ΕΠΕΣΙΝ) ΕΞ ΑΕΡΟΣ ΚΑΙ ΝΥΚΤΟΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΣΤΗΝΑΙ..» («Στα δε αποδιδόµενα στον Επιµενίδη έπη, τα πάντα σχηµατίστηκαν από τον Αέρα και τη Νύκτα..»)

(η) «ΑΚΟΥΣΙΛΑΟΣ ∆Ε ΕΚ ΧΑΟΥΣ (ΦΗΣΙ) ΠΡΩΤΟΥ ΤΑΛΛΑ» («ο δε Ακουσίλαος (λέει) ότι όλα από το Χαός προήλθαν που υπήρξε πρωτογέννητο»)

(θ) Σχολιάζει σχετικά ο Αριστοτέλης στα «Μεταφυσικά» του: «ΛΑΒΩΝ ΙΣΩΣ (ΘΑΛΗΣ) ΤΗΝ ΥΠΟΛΗΨΙΝ ΤΑΥΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΝΤΩΝ ΟΡΑΝ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗΝ ΥΓΡΑΝ ΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΡΜΟΝ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΓΙΝΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥΤΩΙ ΖΩΝ (ΤΟ ∆’ ΕΞ ΟΥ ΓΙΓΝΕΤΑΙ, ΤΟΥΤ’ ΕΣΤΙΝ ΑΡΧΗ ΠΑΝΤΩΝ), ∆ΙΑ ΤΕ ∆Η ΤΟΥΤΟ ΤΗΝ ΥΠΟΛΗΨΙΝ ΛΑΒΩΝ ΤΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ∆ΙΑ ΤΟ ΠΑΝΤΩΝ ΤΑ ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ ΥΓΡΑΝ ΕΧΕΙΝ. ΤΟ ∆’ Υ∆ΩΡ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΕΣΤΙ ΤΟΙΣ ΥΓΡΟΙΣ .. » («Αντλήσας ίσως αυτή την αντίληψη ο Θαλής από την παρατήρηση ότι η τροφή όλων των όντων είναι υγρή και επίσης από το ότι και αυτό ακόµη το θερµό από το νερό ζεί (και αυτό δε από το οποίο τα πάντα δηµιουργούνται, αυτό είναι και η πρώτη αρχή) όσο και από την παρατήρηση ότι όλα τα κάθε είδους σπέρµατα είναι από τη φύση τους υγρά. Το δε νερό αποτελεί τη φυσική αρχή του κάθε υγρού..»)

(ι) «..ΤΟΥ ∆Ε ΑΠΕΙΡΟΥ ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΑΡΧΗ.. ΑΛΛ’ ΑΥΤΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ∆ΟΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙΝ ΑΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΥΒΕΡΝΑΝ.. ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΓΑΡ ΚΑΙ ΑΝΩΛΕΘΡΟΝ, ΩΣΠΕΡ ΦΗΣΙΝ Ο ΑΝΑΞΙΜΑΝ∆ΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΤΩΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΩΝ» («.. το δε Άπειρον δεν έχει αρχή.. Φαίνεται αντιθέτως ότι αυτό είναι όλων των άλλων η αρχή και τα πάντα αυτό περιέχει και εξουσιάζει.. γιατί είναι αθάνατο και άφθαρτο, όπως λέει ο Αναξίµανδρος και οι περισσότεροι από τους φυσιολόγους φιλόσοφους» Αριστοτέλης, «Φυσικά» Γ 4, 203)

(κ) «ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ ΤΟΝ ΑΕΡΑ (ΘΕΟΝ ΕΙΝΑΙ ΦΗΣΙ). ∆ΕΙ ∆’ ΥΠΑΚΟΥΕΙΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΟΥΤΩΣ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΤΑΣ ΕΝ∆ΙΗΚΟΥΣΑΣ ΤΟΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟΙΣ Ή ΤΟΙΣ ΣΩΜΑΣΙ ∆ΥΝΑΜΕΙΣ» («Ο Αναξιµένης αποκαλεί Θεό τον Αέρα. Πρέπει δε να καταλαβαίνουµε από τέτοιες

ρήσεις ότι γίνεται αναφορά στις δυνάµεις που διαποτίζουν τα διάφορα στοιχεία ή σώµατα», Αέτιος, Α 7,13) και στον ίδιο συγγραφέα επίσης, στο σηµείο (Α 3,4)«..ΑΡΧΗΝ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΑΕΡΑ ΑΠΕΦΗΝΑΤΟ. ΕΚ ΓΑΡ ΤΟΥΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΕΣ ΑΥΤΟΝ ΠΑΛΙΝ ΑΝΑΛΥΕΣΘΑΙ» («.. Αποφάνθηκε (ο Αναξιµένης) ότι η αρχή όλων των υπαρχόντων είναι ο Αέρας. Γιατί από αυτόν γεννιούνται τα πάντα και σε αυτόν όλα αποσυντίθενται»)

(λ) «ΟΥΛΟΣ ΟΡΑΙ, ΟΥΛΟΣ ∆Ε ΝΟΕΙ, ΟΥΛΟΣ ∆Ε Τ’ ΑΚΟΥΕΙ» («Βλέπει ολόκληρος, σκέφτεται ολόκληρος και ακούει ολόκληρος», Σέξτος Εµπειρικός «Προς Μαθηµατικούς» ΙΧ 144)

(µ) «ΚΟΣΜΟΝ ΤΟΝ∆Ε ΟΥΤΕ ΤΙΣ ΘΕΩΝ ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΑΛΛ’ ΗΝ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΣΤΑΙ. ΠΥΡ ΑΕΙΖΩΟΝ, ΑΠΤΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΒΕΝΝΥΜΕΝΟΝ ΜΕΤΡΑ» (Κλήµης Αλεξανδρεύς, «Στρωµατείς» V 104, 1)

(ν) Σιµπλίκιος, «Φυσικά», 78, 5-6

(ξ) «ΤΕΣΣΑΡΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΩΝ ΡΙΖΩΜΑΤΑ ΠΡΩΤΟΝ ΑΚΟΥΕ. / ΖΕΥΣ ΑΡΓΗΣ ΗΡΗ ΤΕ ΦΕΡΕΣΒΙΟΣ Η∆’ ΑΙ∆ΩΝΕΥΣ / ΝΗΣΤΙΣ Θ’ Η ∆ΑΚΡΥΟΙΣ ΤΕΓΓΕΙ ΚΡΟΥΝΩΜΑ ΒΡΟΤΕΙΟΝ» (Αέτιος, Ι, 3, 20) και «ΚΑΙ ΤΑΥΤ’ ΑΛΑΣΣΟΝΤΑ ∆ΙΑΜΠΕΡΕΣ ΟΥ∆ΑΜΑ ΛΗΓΕΙ / ΑΛΛΟΤΕ ΜΕΝ ΦΙΛΟΤΗΤΙ ΣΥΝΕΡΧΟΜΕΝ’ ΕΙΣ ΕΝ ΑΠΑΝΤΑ / ΑΛΛΟΤΕ ∆’ ΑΥ ∆ΙΧ’ ΕΚΑΣΤΑ ΦΟΡΕΥΜΕΝΑ ΝΕΙΚΕΟΣ ΕΧΘΕΙ» («Και ποτέ δεν λήγει αυτή η εναλλαγή / άλλοτε η φιλότητα συνενώνει όλα τα πράγµατα σε ένα / και άλλοτε η έχθρα της φιλονικίας τα διαλύει», Σιµπλίκιος, «Φυσικά» 158, 6-8)

(ο) «ΟΥΤΟΣ ΕΦΗ ΤΗΝ ΜΙΞΙΝ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΟΜΟΙΩΣ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΙ ΤΑΣ ∆Ε ΑΡΧΑΣ ΩΣΑΥΤΩΣ. ΟΥΤΟΣ ∆Ε ΤΩΙ ΝΩΙ ΕΝΥΠΑΡΧΕΙΝ ΤΙ ΕΥΘΕΩΣ ΜΙΓΜΑ, ΕΙΝΑΙ ∆’ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΤΟ ΑΠΟΚΡΙΝΕΣΘΑΙ ΕΠ’ ΑΛΛΗΛΩΝ ΤΟ ΘΕΡΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΨΥΧΡΟΝ, ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝ ΘΕΡΜΟΝ ΚΙΝΕΙΣΘΑΙ, ΤΟ ∆Ε ΨΥΧΡΟΝ ΗΡΕΜΕΙΝ..» (« Αυτός (ο Αρχέλαος) εξήγησε τη φύση της ύλης όµοια µε τον Αναξαγόρα και µε τις ίδιες αρχές. Έλεγε όµως αυτός ότι εξ αρχής ενυπήρχε στον Νού µία κάποια ύλη, η δε αφετηρία της κίνησής της υπήρξε ο αποχωρισµός του θερµού και του ψυχρού στοιχείου της, από τα οποία το µεν θερµό κινείται το δε ψυχρό παραµένει σε ηρεµία..», Ιππόλυτος «Έλεγχος» Ι, 9, 1)

«ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ» (απόσπασµα) ...Σε πολιτικό επίπεδο τώρα, µετά την κατάρρευση στη ∆ύση της αυτοκρατορίας του Καρλοµάγνου, αυτού του κτηνώδους σφαγέα των ευρωπαϊκών εθνών, ο κόσµος του Ιαχωβά οργανώθηκε σε φεουδαρχική δοµή, η οποία, αν και κράτησε αρκετούς αιώνες, οδήγησε σε αδιέξοδα για τον απλό λόγο του ότι ο κατακερµατισµός της Εξουσίας τον έκανε τρωτό σε αλληλοσυγκρούσεις τµηµάτων του και εύκολες ανατροπές από ανά τόπους δυσαρεστηµένους πληθυσµούς δούλων. Παράλληλα, στην Ανατολή, το θεοκρατικό Βυζάντιο υπέκυπτε κι αυτό στο φεουδαρχικό µοντέλο, µένοντας τύποις µόνον «αυτοκρατορία» σε βαθµό που να εξασφαλίζει ικανό µηχανισµό συλλογής φόρων για τις ακόρεστες ανάγκες του παλατιού, της γραφειοκρατίας και του παρασιτικού κλήρου και παρα-κλήρου που άκουγε στο όνοµα «µοναχισµός».

Το συνολικό µοντέλο πάντως, κατέρρευσε ταυτόχρονα µε την περίοδο που εν συντοµία ονοµάζουµε Μεσαίωνα. Η τρωτή φεουδαρχία της ∆ύσης έδωσε, κατά τον 16ο αιώνα, τη θέση της στο άτρωτο από εξεγέρσεις δούλων «Εθνοκράτος», και στους επόµενους δύο αιώνες σύσσωµη η Ευρώπη υποχρεώθηκε, από άκρου σε άκρο της, ν’ ακολουθήσει το παράδειγµα, ενώ όµως την ίδια περίπου εποχή στο φαντασιακό / αντιληπτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα όχι µόνο δεν µετασχηµατιζόταν ουσιαστικά σε κάτι διαφορετικό, αλλά αντίθετα παρέµενε στην ίδια φρικτή και πνευµατοκτόνο κοσµοθέαση, βυθιζόµενη συνάµα σε ακόµα µεγαλύτερη αποκτήνωση (Πόσοι άραγε ξέρουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκατοµµυρίων θυµάτων της ιαχωβικής θρησκευτικής µισαλλοδοξίας, δεν αφορούν τον.. «επάρατο» Μεσαίωνα, αλλά, αντίθετα, την.. «φωτισµένη» Αναγέννηση;)

Καλύπτοντας λοιπόν όλα σχεδόν τα προ πολλού αλλοτριωµένα ευρωπαϊκά «έθνη», εκ των οποίων τα περισσότερα είχαν ταπεινωµένα τα ονόµατά τους και παραποιηµένη την προχριστιανική Ιστορία τους, µε υπήκοους ονοµατισµένους από το λεξικό της εβραϊκής µυθολογίας και µε τα ιερατεία να ξελαρυγγιάζονται σε ύµνους υπέρ του Ιαχωβά («αλληλούϊα», «δόξα και τιµή στον Ιαχωβά»), το νεοφανές «Εθνοκράτος», βασίστηκε πάνω σε δίποδα θεµέλια. Σε έναν ολοκληρωτικό, βίαιο και συγκεντρωτικό εξουσιαστικό µηχανισµό από τη µία, αρχικά µόνον «µοναρχικό» και φυσικά πάντοτε «χριστιανικό», και σε µια βίαιη οµοιοµορφία των υπηκόων από την άλλη, υπηκόων που όφειλαν ν’

αντιλαµβάνονται τα πράγµατα -και κατ’ επέκταση να συµπεριφέρονται- στο εξής, ως οµογενές «έθνος» µέσα σ’ έναν κόσµο που το πρώτο και κύριο που εχθρευόταν ήταν η ύπαρξη πολυµορφίας, ήτοι.. «εθνών» µε την αυθεντική φυσικά έννοια του όρου (ήτοι, οµάδες µε ιδιαίτερα «έθη και νόµους και γλώτταν και βίον» όπως το ‘χε ορίσει παλαιά ο Απολλώνιος).

Η σχιζοφρένεια αυτή, ξεπεράστηκε ωστόσο από τον αυθαίρετο και διαστρεβλωτικό ορισµό του κρατίστικα δηµιουργηµένου ψευδο«Έθνους», ως οµοιόµορφης µάζας υπηκόων και όχι ως κοινωνικής ή φυλετικής οµάδας που τηρεί ένα ίδιο και αυτόχθον, ήτοι αρχαιότροπο «έθος»: Μία µικρή οµάδα εξουσιαστών αποφασίζει ιδία βουλήσει ότι ανήκουν στο κατασκευασµένο ψευδ«Έθνος» της κάποιες µεγάλες οµάδες λαού, που ούτε καν ρωτήθηκαν αν θέλουν ν’ ανήκουν σ’ αυτό.

Έτσι, ένας τερατώδης µηχανισµός φυσικής και πνευµατικής υποδούλωσης γεννιέται, ένας µηχανισµός που είναι ταυτόχρονα κρατικός και χριστιανικός: το ιδιό-Τροπο (το µε ίδιαίτερο ή ίδιον Τρόπον) άτοµο ή η ιδιό-Τροπη οµάδα, συνθλίβονται οριστικά µέσα στην ξέφρενη και αµείλικτη υπηκοοποίηση (εκ του Υπο-Ακούειν, Υπακούειν) αλλά και πνευµατική δουλοπρέπεια (ο Νίτσε έχει αναφερθεί µε λεπτοµέρεια πάνω στις κοσµοθεάσεις που δηµιουργούν δούλους). Για πρώτη φορά λοιπόν στην µακραίωνη ανθρώπινη Ιστορία, η εθνική συνείδηση ξεπέφτει σε ένα προϊόν βίας και τρόµου.

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΒΡΩΜΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ... Η απίθανη περιπέτεια του συγγραφέα Βλάση Γ. Ρασσιά µε τη δηµοσιογραφική οµάδα "Ιός της Κυριακής" της εφηµερίδας "Ελευθεροτυπία"

Τα πιο κάτω αποτελούν τη δηµοσιευθείσα ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 13/10/1996) περίληψη µίας συνέντευξης του συγγραφέα Βλάση Ρασσιά στη γνωστή δηµοσιογραφική οµάδα "Ιός". Έως εδώ καλά. Όµως, µε αφορµή, το συνέδριο "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία" (Πολεµικό Μουσείο, 30 και 31/1/1999) οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι, σε ένα επαίσχυντο δηµοσίευµά τους µε τίτλο "Οι Αρχαιολάτρες πολιτεύονται", στο οποίο παρουσίασαν ψευδώς το συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό "Τρίτο Μάτι" ως τάχα... ιδρυτικό συνέδριο κόµµατος (!!) του γνωστού ακροδεξιού Κώστα Πλεύρη, επιχείρησαν

την επιλεκτική παρουσίαση των πιο ριζοσπαστών δηµοκρατικών οµιλητών (Μ. Βερέττα και Βλ. Ρασσιά), ως... συνεργατών της ακροδεξιάς µε την γνωστή απατεωνίστικη εξίσωση "Αρχαία Ελλάδα ίσον φασισµός".

Στο συνέδριο είχαν µιλήσει γνωστοί πανεπιστηµιακοί (Ρωµανός, Μαρκάτος, Τζάνη, Μεταλληνός κ.ά.) όµως οι "Ιοί" για κανέναν από αυτούς δεν επέδειξαν την υποκριτική "δηµοκρατική" τους ευαισθησία, του ότι τάχα όποιος συµµετέχει σε ένα συνέδριο που ανάµεσα σε 15 οµιλητές µιλάει και ένας δηλωµένος ακροδεξιός, είναι αυτοµάτως και ασχέτως αν έχει διασταυρώσει ξίφη µε αυτόν στη διάρκεια του συνεδρίου µε σειρά παρεµβάσεων "συνοµιλητής και συνεργάτης" του. Η προβοκάτσια ήταν πολύ φανερή, όχι µόνο γιατί επελέγησαν οι πιο δηµοκρατικοί όλων των οµιλητών για να αµαυρωθούν, αλλά και γιατί οι οµιλίες των συγκεκριµένων ανθρώπων ήσαν απολύτως δηµοκρατικές και αντιφασιστικές (βλ. την οµιλία του Βλ. Ρασσιά "Πόσο Έλληνες είµαστε;").

Σε αυτή την εµφανή προσπάθεια να συκοφαντηθεί το αίτηµα της επανελληνοποίησης αυτού του τόπου και να διαιωνισθεί ο απατεωνίστικος συσχετισµός τής Αρχαίας Ελλάδος, της εφευρέτριας της ∆ηµοκρατίας και της πολιτικής Αυτοθέσµισης στο κάτω κάτω της γραφής Αρχαίας Ελλάδος, µε τον... φασισµό (!!) για να εξακολουθεί να άρχει ανεµπόδιστα η Παγκόσµια Ιερουσαλήµ, οι Βερέττας και Ρασσιάς απάντησαν µε ΜΗΝΥΣΗ στις 2/ 3 / 1999 κατά των "Ιών" για συκοφαντική δυσφήµιση δια του Τύπου. Στο σχετικό τους δελτίο τύπου, οι δύο συγγραφείς ανέφεραν τα εξής:

∆ελτίο Τύπου

Μήνυση κατά της «Ελευθεροτυπίας»

Με µεγάλη µας λύπη χθές, αναγκαστήκαµε να καταθέσουµε µήνυση για συκοφαντική δυσφήµιση δια του Τύπου κατά της εφηµερίδας «Ελευθεροτυπία», διότι:

1. Στις 7. 2. 1999, στο σαλόνι του περιοδικού «Ε», οι τέσσερις δηµοσιογράφοι που υπογράφουν µε το ψευδώνυµο «Ιός», τοποθέτησαν τις φωτογραφίες µας δίπλα σε εκείνη του Κωνσταντίνου Πλεύρη, τις συνόδευσαν µε την λεζάντα «ορισµένοι συνοµιλητές του φύρερ» και από κάτω άπλωσαν

τον ποµπώδη τίτλο «Οι ∆ηµόσιες Σχέσεις του Ναζισµού».

2. Παρόλο που διαµαρτυρηθήκαµε την ίδια κιόλας ηµέρα και ζητήσαµε να αποκατασταθεί η αλήθεια, οι συντάκτες του «Ιού» µας αγνόησαν και µόλις στις 13.2.1999 δηµοσίευσαν άλλο άρθρο µε τίτλο «Οι στρουθοκάµηλοι του Πολεµικού Μουσείου», προσθέτοντας νέες συκοφαντίες στις προηγούµενες. Έτσι, στις 17.2.1999, αναγκαστήκαµε να στείλουµε εξώδικο στην εφηµερίδα, ζητώντας να δηµοσιεύσει τις διαµαρτυρίες µας, ενώ ταυτόχρονα καταγγείλαµε και το γεγονός στην ΕΣΗΕΑ.

3. Τελικά, στις 21.2.1999, το κυριακάτικο φύλλο, στην σελίδα της… αλληλογραφίας των αναγνωστών και όχι στο σαλόνι του «Ιού», όπως όφειλε, εδέησε επιτέλους να δηµοσιεύσει ασχολίαστες τις θέσεις µας και µάλιστα µε κάποιες περικοπές.

Όλα αυτά ξεκίνησαν από το γεγονός ότι συνέβη να κληθούµε, όπως και πολλοί άλλοι συγγραφείς, πανεπιστηµιακοί, κληρικοί κ.λπ. -πολλών και διαφόρων τάσεων και απόψεων- να καταθέσουµε ως πνευµατικοί άνθρωποι τις θέσεις µας σ’ ένα Συµπόσιο που διοργάνωσε το περιοδικό «Τρίτο Μάτι» στις 30 και 31.1.1999 στο Πολεµικό Μουσείο, µε τίτλο «Η Ελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία».

Όµως, παρόλο που οι συντάκτες του «Ιού» ήσαν παρόντες όταν εξαπολύσαµε µύδρους εναντίον του φασισµού και των νοσταλγών της χούντας και τονίσαµε ότι το σηµαντικότερο κληροδότηµα της Αρχαίας Ελλάδας είναι η ∆ηµοκρατία, εντούτοις στα δηµοσιεύµατά τους διαστρέβλωσαν τελείως την αλήθεια και αντί για αντίπαλους του ολοκληρωτισµού µας παρουσίασαν ως συνεργάτες του.

Τα ανωτέρω δηµοσιεύµατα σπίλωσαν ανεπίτρεπτα την τιµή και την αξιοπρέπειά µας και έθεσαν υπό αµφισβήτηση τους πολυετείς αγώνες µας για Ελευθερία και ∆ηµοκρατία, ενώ η δηµοσίευση των διαµαρτυριών µας στην σελίδα της… αλληλογραφίας, χωρίς ένα απολογητικό σηµείωµα εκ µέρους των συκοφαντών, πέρασε τελείως απαρατήρητη.

Έτσι, καταθέσαµε σήµερα µήνυση για συκοφαντική δυσφήµιση δια του Τύπου εναντίον των τεσσάρων δηµοσιογράφων του «Ιού» και κάθε άλλου κατά τον νόµο υπευθύνου της εφηµερίδας «Ελευθεροτυπία» και περιµένουµε τόσο από την Ελληνική ∆ικαιοσύνη όσο και από την αντίδραση των έντιµων δηµοσιογράφων την ηθική αποκατάστασή µας.

Αθήνα 3. 3.1999

Η εξέλιξη της µήνυσης ήταν πολύ ενδιαφέρουσα:

Ενώ µε το 113068 / 99 κλητήριο θέσπισµα οι «Ιοί» παραπέµφθηκαν κανονικά να δικαστούν ενώπιον του Τριµελούς Πληµµελειοδικείου Αθηνών για συκοφαντική δυσφήµιση κατά συναυτουργία, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση δια του Τύπου, σε ηµεροµηνία του Σεπτεµβρίου 1999, έπειτα από προσφυγές τους εξεδόθη στα µέσα του καλοκαιριού το αθωωτικό Βούλευµα 3607 / 2. 7. 1999 του Συµβουλίου Πληµµελειοδικών Αθηνών.

Αξιοσηµείωτο είναι πάντως στο Βούλευµα αυτό το γεγονός ότι αν µη τι άλλο, η θαυµαστή δεξιοτεχνία της εισηγήτριας / συντάκτριας εισαγγελέως, φάνηκε ότι στόχευε όχι µόνον απλώς στην επιθυµητή απαλλαγή των κατηγορούµενων (κρίνοντας προφανώς λογική την απίθανη δικαιολογία τους ότι «…αυτοί που διαµαρτύρονται, µεταξύ των οποίων και οι εγκαλούντες, έπρεπε να αναµένουν την εξέλιξη του Συνεδρίου, την οποία αρνήθηκαν αν «δουν», να προβλέψουν…» βλ. φύλλο 14 του Βουλεύµατος, σειρές 10 – 13), αλλά επίσης και στην ηθική τουλάχιστον ικανοποίηση των µηνυτών, ως ελάχιστη ίσως παροχή της Ελληνικής ∆ικαιοσύνης προς 2 επώνυµους ανθρώπους τους οποίους η κακόβουλη µορφή της ελλαδικής δηµοσιογραφίας προσπάθησε κατά τις συνήθειές της να κατασπαράξει: «…στο Συµπόσιο µίλησαν και οι εγκαλούντες που είναι εκδότες – συγγραφείς που ασχολούνται ως ερευνητές µε την αρχαιοελληνική παράδοση. Είναι γνωστοί στον χώρο των πνευµατικών ανθρώπων ως άτοµα µε δηµοκρατικό ήθος και αντι-ολοκληρωτικές ιδεολογίες. Στο Συµπόσιο εγκωµίασαν την άµεση δηµοκρατία και διαχώρισαν την θέση τους από τον φασισµό και τον ναζισµό…» (φύλλο 12 του Βουλεύµατος, σειρές 6 - 14).

Επειδή βέβαια η Νεοελληνική ∆ικαιοσύνη έχει προνοήσει να θέσει στο απυρόβλητο της κριτικής τις αποφάσεις της, θέλοντας και µη οι µηνυτές "κατάπιαν" αυτό το ιστορικά ενδιαφέρον βούλευµα και το ζήτηµα θα είχε τελειώσει εδώ (τις πάµπολλες επιστολές διαµαρτυρίας που έλαβε η εφηµερίδα και δεν είχε την δηµοκρατική ευαισθησία να δηµοσιεύσει, τις δηµοσίευσε άλλωστε, για λόγους ιστορικής µνήµης, το περιοδικό "∆ιιπετές" στο 29ο τεύχος του).

Όµως επειδή το επαίσχυντο άρθρο έχει αναρτηθεί από τους συντάκτες του στο ∆ιαδίκτυο και ήδη χρησιµοποιείται µαυροπροπαγανδιστικά από ουκ ολίγους αλητήριους εχθρούς της επανελληνοποίησης, κρίναµε απαραίτητο να αναρτήσουµε και το ακόλουθο για να φανεί δια της συγκρίσεως η κακή πρόθεση των συντακτών. Που, αν µη τι άλλο, ήξεραν πολύ καλά ποιός είναι, τι πρεσβεύει και τι λέει ο Βλάσης Ρασσιάς.

"22 αιώνες είµαστε κατακτηµένο έθνος" ("Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 13/10/1996)

Ο Βλάσης Ρασσιάς στη δεκαετία του 80 ανήκε στην συντακτική οµάδα του αντιεξουσιαστικού περιοδικού "Ανοιχτή πόλη". Το 1992 εξέδωσε το "∆ιιπετές", έντυπο της οµώνυµης Εταιρείας Αρχαιοελληνικών Μελετών. Συγγραφέας βιβλίων και πολλών άρθρων, ο κ. Ρασσιάς τοποθετείται στους Ελληνες Εθνικούς, δηλαδή "δεν είναι Ελληνας µόνο κατ' όνοµα, αλλά και στο έθος και στις περί Θεών αντιλήψεις". Πιστεύει στην επικαιρότητα της αρχαιοελληνικής σκέψης και στην πολυθεϊα και συγκρούεται µε τους οπαδούς της "Ελληνορθοδοξίας" και του εθνικισµού. Προσπαθεί να βρει την "αρχαία µατιά" για να κατανοήσει την αρχαιοελληνική λατρεία, αλλά και την αυτοθέσµιση της κοινωνίας. "Οι Ελληνες έχουν την ιδιαιτερότητα στον πολυθεϊσµό τους να λατρεύουν τις ιδέες ως θείες οντότητες. Οι ιδέες έχουν αυθύπαρκτη οντότητα. ∆εν γεννάει το µυαλό την ιδέα, απλώς η ιδέα είναι αυθύπαρκτη και αιώνια και εµείς την προσλαµβάνουµε κάπου µε συγκεκριµένη µορφή", ισχυρίζεται ο κ. Ρασσιάς.

Για την υπεράσπιση όµως των καθαρών αρχαιοελληνικών αντιλήψεων, ο συνοµιλητής µας οφείλει να οριοθετηθεί. Τα µέτωπα είναι πολλά, αν και δυσδιάκριτα. "Οι πολίτες πρέπει να διαθέτουν παρρησία, να υπερασπίζονται µε κάθε κόστος τη γνώµη τους και δεύτερον, για να έχουν γνώµη, θα πρέπει να έχουν την ανάλογη παιδεία η οποία θα τους διαµορφώσει τη γνώµη. Η επικράτηση του ιδεολογήµατος του "Ελληνοχριστιανισµού" έχει διαστρέψει την αρχαιοελληνική κοσµοαντίληψη. Ενα από τα βασικά συστατικά της π.χ, η βουληφόρος αγορά, έχει εξορκιστεί διότι δεν δένει µε το Βυζάντιο. Πώς θα µπορούσε να συνυπάρξει µιά κοσµοαντίληψη που βλέπει επουράνιες µοναρχίες και αγίους µεσολαβητές των αιτηµάτων των πιστών, µε την απόλυτη

ισηγορία και την ισονοµία της αρχαιοελληνικής σκέψης;

Υφιστάµεθα τις ηλίθιες γνώµες που προκύπτουν από κάποιες ανόητες πλειοψηφίες ανθρώπων απαίδευτων. Το "ελληνορθόδοξο" κατεστηµένο θέλει κακοµοίρηδες υπηκόους, που ζούν µέσα στην ίντριγκα και τη ρουφιανιά. Θέλει τους βουλευτές να υπακούουν στους αρχηγούς τους όπως στο Βυζαντινό Σιλέντσιουµ, αντί να λειτουργούν ελεύθερα όπως στην αρχαιοελληνική αγορά. 'Η θα είσαι τελείως Ελληνας ή τελείως Βυζαντινός. Είναι δύο αντιδιαµετρικές κοσµοθεωρίες, φιλοσοφίες, θρησκείες. ∆εν ενώνονται µε τίποτα. Είναι σαν να προσπαθείς να χύσεις σίδηρο και ξύλο για να φτιάξεις κράµα ξυλοσιδήρου."

Οι αληθινοί "ελληνόψυχοι", κατά τον κ. Ρασσιά, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τον Φαλµεράιερ και τους επιγόνους του, ούτε έχουν το άγχος της φυλετικής καθαρότητας και της "συνέχειας" του ελληνισµού. "∆εν ήταν µισέλληνας ο Φαλµεράιερ, απλώς είχε εξιδανικεύσει κι αυτός τον αρχαίο Ελληνα. Αντί να του πούµε ότι η ελληνικότητα έχει να κάνει µε την παιδεία και όχι µε το αίµα και να στρωθούµε να διαβάσουµε τα αρχαιοελληνικά κείµενα, να γίνουµε όλοι Κοραϊστές, όλοι να γίνουµε φιλόσοφοι, βγήκε ο Ζαµπέλιος και ο Παπαρρηγόπουλος και έφτιαξαν το µύθο του ελληνοχριστιανισµού για να δέσει η σούπα. Και πήραν το Βυζάντιο ως συνέχεια του ελληνισµού. Η µόνη στιγµή που το Βυζάντιο προσπάθησε να γίνει ελληνικό ήταν η ώρα που γκρεµιζόταν, για να σωθεί. Το πρόβληµα της συνέχειας δεν λύνεται µε ανιστόρητα επιχειρήµατα. Εµείς εδώ και είκοσι δύο αιώνες είµαστε κατακτηµένο έθνος. Στην αρχή από τους Ρωµαίους, µετά από τους χριστιανούς Ρωµαίους δηλαδή τους Βυζαντινούς, µετά από τους Οθωµανούς και τώρα ούτε και 'γω ξέρω από πού".

Με την ίδια ένταση ο κ. Ρασσιάς κατηγορεί και όσους σήµερα προσπαθούν να αποκαθάρουν την Ορθοδοξία από τα εβραϊκά της στοιχεία ώστε να αποδειχθούν οι αρχαιοελληνικές της ρίζες. "Είναι παλαβοί. Είναι σαν να προσπαθείς να διατηρήσεις τον δεύτερο όροφο γκρεµίζοντας το ισόγειο. ∆εν µπορεί µια εβραιογενής θρησκεία να αποβάλει τα εβραϊκά της στοιχεία. Τότε τί θα µείνει; Εκτός αν κατασκευάσουν νέα Ευαγγέλια µε Εµπεδοκλή και Ηράκλειτο".

∆εν διαφωνεί ότι ό "χώρος" πολιορκείται από παντός είδους ακροδεξιούς και εθνικιστές. Επιµένει ωστόσο ότι, όσο ανέρχεται το επίπεδο των Εθνικών, οι έµποροι και οι πολιτικοί σπεκουλαδόροι της ελληνορθοδοξίας θα αποµονωθούν. "Τί δουλειά είχαν οι παπάδες µε τον Μεγαλέξανδρο; Τί τους ένοιαζε ένας ειδωλολάτρης; Αµα ζούσε σήµερα, θα τον έλεγαν σατανιστή. Εχουν το θράσος να θεωρούν σατανιστή όποιον δεν είναι δικός τους. Η περίπτωση του γνωστού τηλεστάρ, που παρά το αρχαιελληνικό του προφίλ θέλει να εξοντώσει οποιονδήποτε µη οθόδοξο, είναι χαρακτηριστική. Εκλαµπρα πλέον φαίνεται η παρακµή της κοινωνίας µας όπως είναι δοµηµένη. Με την κρατούσα ιδεολογία το µόνο που της µένει είναι να συνεχίζει να αποσυντίθεται. Είναι µεγάλος ο αριθµός των ανθρώπων που έρχονται κοντά µας ψάχνοντας για απαντήσεις στα αδιέξοδά τους. Εποµένως πρέπει να προσέχουµε όσους προσπαθούν να µας εκµεταλλευτούν πολιτικά. Να εργαστούµε για την αυτοθέσµισή µας. Οταν γίνει η αποφασιστική αρχαιοελληνική στροφή και αποβληθεί ο βυζαντινισµός, θα αποκαλυφθούν και αυτοί που ψαρεύουν στα θολά νερά µε τη σηµαία του ελληνισµού".

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΗ "ΚΡΥΠΤΕΙΑ"

Αν ο προγονικός µας Πολιτισµός και οι δηµιουργοί και ενσαρκωτές του αυθεντικοί Έλληνες έχουν µέχρι σήµερα δεχθεί απερίγραπτες προσβολές της µνήµης τους ή εντελώς ανυπόστατες πολεµικές, από σύγχρονους µηχανισµούς που έχουν κάθε λογικό συµφέρον να τους υποβιβάσουν πνευµατικά και ήθικά, ή ακόµη και να τους εξευτελίσουν (1), η τοπική ιδιαίτερη Σπαρτιατική Παράδοση, και κατ’ακολουθία οι ενσαρκωτές της, δηλαδή οι Σπαρτιάτες της προχριστιανι- κής εποχής, συγκεντρώνουν πάνω τους τα περισσότερα πυρά και την περισσότερη χολή (2).

Ταγµένος εδώ και µία περίπου δεκαετία, από κάποια, θα τολµούσα να πώ, ιδιοτροπία της Μοίρας, στην κατ’εµένα τουλάχιστον στοιχειωδώς οφειλόµενη υπεράσπιση της µνήµης των προγόνων µου, η οποία αν και στοιχειωδώς οφειλόµενη, όπως προείπα, δεν τής είχε παρασχεθεί τουλάχιστον µέχρι τις αρχές της δεκαετίας που διανύουµε, και όντας συνάµα Λάκωνας στην ιδιαίτερη καταγωγή µου, θεωρώ ότι θα ήταν πρέπον να αφιερώσω ένα τµήµα του υπερασπιστικού µου λόγου και υπέρ του Σπαρτιατικού Έθους, όταν

µάλιστα έρχοµαι να γράψω στο πρώτo τεύχος ενός πανλακωνικού εντύπου.

Από πού ν’αρχίσει βεβαίως κανείς, και πού να τελειώσει; Είναι τόση πολλή η λάσπη που έχει επισωρευθεί πάνω στη µνήµη των Λακεδαιµόνιων προγόνων µας (αυτών των τάχα.. "δαιµονισµένων", όπως θέλει να ετυµολογεί το όνοµά τους ένας κακοήθης "έλληνας" "συγγραφέας" από τη Θεσσαλονίκη (3)), που ίσως χρειάζονται εκατοντάδες τόµοι για να κατανικηθούν µε ελληνικό τρόπο, δηλαδή µε λογικά επιχειρήµατα, τα αµέτρητα ανυπόστατα ψεύδη των επίσης αµέτρητων αλλοδαπών και εγχώριων συκοφαντών και παραποιητών του πατρώου Έθους. Εντελώς "συµβολικά" λοιπόν, θα καταπιαστώ εδώ, σε συντοµία, µε έναν σπαρτιατικό θεσµό που έχει γίνει αντικείµενο κακοποίησης και παραποίησης της ουσίας του, µε σκοπό την εξαγωγή βολικών συµπερασµάτων για τους κυρίους εκείνους που ενδιαφέρονται πολύ στο να παρουσιασθούν οι Σπαρτιάτες ως άγριοι δολοφόνοι αθώων ανθρώπων (4). Μιλάω για τον γνωστό-άγνωστο θεσµό της λεγόµενης "Κρυπτείας".

Για όσους έχουµε σε βάθος µελετήσει τα προγονικά πράγµατα και δεν αφηνόµαστε στη συστηµατική κατά των προχριστιανών Ελλήνων προπαγάνδα, είναι πολύ γνωστό ότι ένας από τους βασικούς κανόνες επιβίωσης του σχετικά ολιγάριθµου δωρικού σπαρτιατικού έθνους, µέσα σε υπερπολλαπλάσιους αριθµητικά αυτόχθονες πληθυσµούς και απέναντι σε εχθρικές του πελοποννησιακές πόλεις, υπήρξε το µή-καταµετρήσιµο του ένοπλου τµήµατός του, δηλαδή του στρατού του. Για αιώνες πολλούς, κανένας ξένος δεν γνώριζε ποτέ, αφού αυτό καθίστατο αδύνατο όπως θα δούµε αµέσως παρακάτω, πόσοι ένοπλοι άνδρες ζούσαν και γυµνάζονταν πίσω από το φράγµα των πρώτων σπιτιών εκείνης της ατείχιστης πόλης / συµπλέγµατος οικισµών, που λεγόταν Σπάρτη.

Από τη µία υπήρχε ο θεσµός της λεγόµενης "ξενηλασίας". Κανένας ξένος δεν επιτρεπόταν δηλαδή να εγκατασταθεί και να ζήσει στην πόλη για διάστηµα αρκετό ώστε να κατασκοπεύσει, να εντοπίσει στρατηγικά σηµεία και να καταµετρήσει τη δύναµη κρούσης που αυτή διέθετε. Μετά από κάποιες αυστηρά προκαθορισµένες ηµέρες παραµονής, ο κάθε φιλοξενούµενος ώφειλε ν’ αναχωρήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Η ανάγκη για την µε κάθε τρόπο εξασφάλιση του µη-καταµετρήσιµου των ικανών για πόλεµο Σπαρτιατών, τους υποχρέωνε να κάνουν τις πιό ουσιαστικές πολιτικοστρατιωτικές κινήσεις τους τη νύκτα. Οι κάθε είδους συνελεύσεις των "οµοίων" και οι αναχωρήσεις των εκστρατευτικών σωµάτων γίνονταν πάντοτε τη νύκτα, όπως άλλωστε νύκτα γινόταν και η µεταφορά τραυµατιών ή νικηµένων τµηµάτων του στρατού µέσα από τις πόλεις των συµµάχων που ποτέ δεν έπρεπε να δούν "τσακισµένο" Σπαρτιάτη πολεµιστή. Υπό αυτή την αντίληψη των κρυφών και σιωπηλών κινήσεων του µάχιµου πληθυσµού της Σπάρτης, απαγορευόταν αυστηρά η κυκλοφορία σε µη ενεχόµενους σε αυτές τις κινήσεις,

δηλαδή στους κάθε είδους ξένους ή στους µη πολίτες (δηλαδή τους είλωτες). Για την τήρηση της απαγόρευσης φρόντιζαν φρουρές οπλισµένων εφήβων που δεν συµµετείχαν ακόµη στις συνελεύσεις ή τις πολεµικές επιχειρήσεις.

Με δεδοµένα τα πιό πάνω και µε επίσης γνωστό ότι, ούτως ή άλλως, αρκετοί από τους είλωτες ακολουθούσαν στον πόλεµο -ως "παραστάτες"- τους Σπαρτιάτες οπλίτες, είναι φανερό ότι όποιος µη έχων την παραµικρή δουλειά µε τα συµβαίνοντα είλωτας βρισκόταν στους δρόµους την ώρα της απαγόρευσης, ουσιαστικά αποτελούσε άµεση απειλή κατασκοπείας και ανατροπής του µη-καταµετρήσιµου των ένοπλων Σπαρτιατών. Αυτή ήταν λοιπόν η περίφηµη "Κρυπτεία": αν έπεφτε πάνω στις ενέδρες των έφηβων Σπαρτιατών συλλαµβανόταν και εκτελείτο ως προδότης και εχθρός.

Χάρη στην "Κρυπτεία" και την "Ξενηλασία" η αρχαία Σπάρτη κατόρθωσε το ακατόρθωτο, δηλαδή να µην αποκαλύψει ποτέ στους εχθρούς της τις πραγµατικές δυνάµεις της και να επιζήσει για αιώνες όταν πολυαριθµότερες πόλεις καταλαµβάνονταν, δηώνονταν, καίγονταν και εκθεµελιώνονταν από του πολέµου την οργή. Μέσα από πανέξυπνες τεχνικές χρήσης του µύθου, της δυναµικής των σηµείων, των χρωµάτων και των συµβόλων, µέσα από τον έλεγχο της φήµης και τον καλο χειρισµό του οπτικού εντυπωσιασµού (5) (Anton Powell, editor, "Classical Sparta. Techniques Behind Her Success", University of Oklahoma Press, Οκλαχόµα, 1989) η θρυλική Σπάρτη έµεινε απόρθητη και πανίσχυρη µέσα σε καιρούς θυελλώδεις και σαρωτικούς, κρύβοντας επιµελώς τις όποιες πληγές της και µετατρέποντας σε δύναµη τις αδυναµίες της.

Η αρχή του τέλους για την αρχαία Σπάρτη, δεν είναι τυχαίο ότι συµπίπτει χρονικά µε την πρώτη φορά που υποχρεώθηκε αυτή σε αναγκαστική καταµέτρηση των αληθινών δυνάµεών της. Ήταν η τροµερή εκείνη ηµέρα επί βασιλείας Κλεοµένη του Γ που, µε όλο της τον κανονικό στρατό ήδη κατασφαγµένο στα στενά της Σελλασίας, τα γερόντια και οι αγένειοι νεαροί της αναγκάστηκαν να παραταχθούν µπροστά της για να την υπερασπιστούν απελπισµένα ενάντια στον νικητή στρατό του Μακεδόνα Αντιγόνου ∆ώσωνος.

Υποσχέθηκα στην αρχή του κειµένου αυτού να καταπιαστώ σε συντοµία µε τον παρεξηγηµένο θεσµό της "Κρυπτείας" και το έπραξα µε την ελπίδα να αρθεί, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά αυτήν, η πολύ λάθος οπτική που έχουν επιβάλει οι σαφείς εχθροί εκείνου του Μεγάλου και Ωραίου που ενσαρκώνουν στους αιώνες οι αυθεντικοί Έλληνες. Αν µη τι άλλο, ως απόγονοι και συνεχιστές του δικού τους Έθους και Πνεύµατος, τουλάχιστον όσοι από εµάς επιλέγουµε, αιώνες µετά από αυτούς, να δηλώνουµε µε υπερηφάνεια τέτοιοι, δικαιούµαστε το µέγιστο δυνατόν της εµβάθυνσης στην αρχαιογνωσία και την οικειότητα προς την ελληνική οπτική.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (1) Αηδέστατο παράδειγµα τέτοιας αντιµετώπισης του κόσµου των αυθεντικών Ελλήνων αποτελεί το "ελληνικό" βιβλίο ¨Οι Έκφυλοι" (1992), κάποιου Κω/νου Σιαµάκη εκ Θεσσαλονίκης, ο οποίος αποκαλεί τον προγονικό µας Πολιτισµό "φρενοκοµείο ανωµάλων" "κιναιδαριό" και "επιχωρίαση εκφυλισµού" (..)

(2) Αποµονώνοντας µε αυθαίρετο τρόπο εκφράσεις του Θουκιδίδου, του Ηροδότου ή του Αριστοτέλους κατηγορούν τη Σπάρτη για.. "µωρία" και.. "υπεροπτική ηλιθιότητα" (W.G. Forrest, "A History Of Sparta", Λονδίνο 1968, σελ. 105, 138, 139), για.. "καταστροφική ανοησία" (A.H.M. Jones, "Sparta", Οξφόρδη 1967 σελ. 59), για.. "κοντοφθαλµία" (H. Michell, "Sparta", Καίµπριτζ, 1952, σελ. 39) και άλλα ανάλογα.

(3) Κ. Σιαµάκης, ως άνω, σελ. 33: "Λακεδαιµόνιος σηµαίνει κατ’αρχήν ο δαιµονισµένος κράχτης, πρόπολος οργιαστικού θεού σε κατάσταση δαιµονισµού… οργιαστής που κραυγάζει (λακεί) σαν µανιακός για τον θεό του" (sic)

(4) Ως άνω, σελ. 34: ".. παγερές, ύπουλες και απάνθρωπες πολεµικές µηχανές, επαγγελµατίες δολοφόνοι, γνωστοί στην Ελλάδα για την περιβόητη κρυπτεία τους.."

(5) Εδώ εντάσσεται η υιοθέτηση των ψηλών λοφίων στις περικεφαλαίες και των πλούσιων γενειάδων και µαλλιών που έκαναν τους µαχητές να φαίνονται πιό ψηλοί και επιβλητικοί. Στην ίδια χρήση του εντυπωσιασµού εντάσσεται και η επιβλητική πολεµική τελετή "Καστόρειον" που προηγείτο της επίθεσης των Σπαρτιατών κατά της εχθρικής παράταξης: οι οπλίτες παρατάσσονταν στεφανωµένοι µε τα κράνη και τις ασπίδες µπροστά στα πόδια τους, και ο επικεφαλής βασιλιάς θυσίαζε µία κατσίκα στην Αρτέµιδα «Αγροτέρα», τον Απόλλωνα «Βαδρόµιο» και τις Μούσες, ενώ οι αυλοί έπαιζαν έναν ειδικό παιάνα προς τιµή των ∆ιοσκούρων και των προγονικών ψυχών. Αυτός ο πολεµικός παιάν συνέχιζε να παίζεται από τους αυλητές µέχρι την ολοκλήρωση των θυσιών και τη µελέτη του σφάγιου από τους µάντεις, και στη συνέχεια οι πολεµιστές φορώντας τις ασπίδες και τις περικεφαλαίες τους, άρχιζαν να τον ψάλλουν δυνατά όλοι µαζί, καθώς στρέφονταν κατά των εχθρών και βάδιζαν εναντίον τους. Περαιτέρω για τις διάφορες αρχαιοελληνικές τελετές στο βιβλίο του γράφοντος "Εορτές Και Ιεροπραξίες Των Ελλήνων".

"ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ" Από τον πρόλογο του βιβλίου: Η Αρχαία Σπάρτη, η αρχαιοτέρα καταστατική ∆ηµοκρατία στην Ελλάδα αλλά και σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, µία Πολιτεία που εκαλλιέργησε και ετίµησε την έννοια της Ελευθερίας όσο καµµία άλλη Ελληνική πόλη, παρουσιάζεται, δια της προβολής των 2 - 3 µόνον αιώνων ασταθούς ολιγαρχικού πολιτεύµατός της επάνω σ’ όλη την Ιστορία της, χύδην ως «ολιγαρχική» και έχει αδικηθεί πολλαπλώς, η δε πραγµατική φύση της έχει εντόνως παρεξηγηθεί, σε σηµείο που αρκετοί δηµοκράτες να την θεωρούν ανοήτως ως παράδειγµα προς αποφυγή και, αντιθέτως, πάµπολλοι µισάνθρωποι και αντιδηµοκράτες να την θεωρούν αυθαιρέτως πολιτικώς οικεία τους και άρα εκµεταλλεύσιµη...... ......Αυτό που εδίδαξε στην Ανθρωπότητα και τον Ελληνισµό η Αιωνία Σπάρτη, είναι η απόλυτη Ευθύτης και Ελευθεροπρέπεια και µία πρωτοφανής και άπιαστη αρετή, µοιρασµένη ισοπόσως ανάµεσα στην Αγαθότητα και την (όχι µόνον πολεµική) Ανδρεία. Και ηττήθηκε η Σπάρτη, η οργανική και εύνοµη Σπάρτη, η Σπάρτη που, όπως σηµειώνει ο περιηγητής Παυσανίας, υπήρξε σε όλη την διάρκεια της ελευθέρας ζωής της η µοναδική Ελληνική πόλη που ποτέ δεν επροδόθη κατά την αρχαϊκή και κλασική αρχαιότητα (και όλως «παραδόξως» κανείς δεν µας το υπενθυµίζει αυτό), για τον ίδιο λόγο που ηττώνται διαχρονικώς στην Ιστορία της ανθρωπότητος όλοι οι αγαθοί, ανώτεροι και ευγενείς άνθρωποι. Επειδή η κυρίαρχη φαυλότης, χυδαιότης και κτηνωδία υπερέχει πάντοτε σε αριθµούς, και επειδή είναι φυσικό η πορεία των πραγµάτων προς τα κάτω να είναι ταχυτέρα και ευκολωτέρα της αντιστρόφου της. Η Ιστορία που συγγράφουν τα δουλικά του Παγκοσµίου Καθεστώτος, θα είναι πάντα η Ιστορία των νικητών, δηλαδή µία Ιστορία που εσχεδίασαν µε µεγάλη τέχνη οι πολύµορφοι εκπρόσωποι της κτηνωδίας για να εξυπηρετήσει την περαιτέρω κυριαρχία τους. Στους αιώνες των αιώνων, µέχρι να ξεπερασθεί τουλάχιστον αυτή η αθλία µορφή του ανθρωπίνου είδους και να περάσουµε σε κάτι ανώτερο που να τιµά τα χαρακτηριστικά του αληθινού Ανθρώπου, δηλαδή του Φιλοσόφου υπηρέτου των Μουσών και του Ορθού Λόγου, δεν θα υπάρχει χώρος στην Ιστορία των κολάκων του εκάστοτε επικρατεστέρου, για να τιµηθούν «ακανθώδη» αντικείµενα όπως η Σπάρτη, αλλά και ο Νεώτερος Κάτων, ο Ιουλιανός και ο Πέντα. Θα υπάρχει όµως άφθονος για να τιµηθούν ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Ιουστινιανός και ο Καρλοµάγνος.

Ο γράφων, για µία ακόµη φορά θα ενοχλήσει µε διαφορετική ή ανεπιθύµητη προσέγγιση των θεµάτων. Επί του προκειµένου, η Αιωνία Σπάρτη θα τιµηθεί όχι όπως και όσο το επιθυµούν οι απειράριθµοι απατεώνες που την προσεγγίζουν είτε καταπατητικώς είτε κατασταλτικώς, αλλά όπως και όσο αξίζει στο πελώριο µέγεθός της. Ο γράφων, όπως πάντα έτσι και τώρα, δεν φοβάται µήπως τάχα «εκτεθεί» δείχνοντας «στρατευµένος» επειδή αρνείται ν’ αναµασά τα εντέχνως προκαθορισθέντα και να κρατά ίσες αποστάσεις κατά το γελοίο έθος της εποχής µας, µήπως και ξεκλέψει κάποια µικρή φέτα «εγκυρότητος». Από πού άραγε; Από τους προαναφερθέντες; Όχι βεβαίως. Αυτή η εγκυρότης χάρισµά τους. Η Αιωνία Σπάρτη Ε∆Ω θα τιµηθεί. Και ας στενοχωρηθεί ο απέραντος κύκλος της αγυρτείας και του ψεύδους. Φίλε αναγνώστη, φίλη αναγνώστρια, καλωσόρισες στον φωτεινό κόσµο όπου κοιµούνται οι νεκροί µας. Οι δικοί µας νεκροί. Οι δικοί µας ήρωες. Οι δικοί µας πρόγονοι.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ JΑΜES DOUGLAS MORRISON ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ "..κανείς δεν φεύγει ζωντανός από δω µέσα ..µίλησε το φεγγάρι και του χάϊδεψε τα µαλλιά.." Ακριβώς 30 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή James Douglas Morrison, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως "Τζιµ" και τραγουδιστή του συγκροτήµατος των "Doors", έχω την εξαιρετική χαρά να δώ, επιτέλους, πραγµατοποιηµένο το όνειρο της εκδόσεως του ανά χείρας βιβλίου, το οποίο µάλιστα έχω την µεγάλη τιµή να προλογίσω. Είναι η τακτοποίηση µίας πολύ παλαιάς εκκρεµότητος, από την ήδη "µακρινή" (για τα νύν πράγµατα, καταστάσεις και αντιλήψεις..) "εποχή της αθωότητος", τότε στα 1976-77, όταν, δεκαεπταετής µαθητής (!), είχα πρωτοκυκλοφορήσει στη χώρα µας, µε µία πολυγραφηµένη έκδοση, τους στίχους από τα τραγούδια των "Doors" και µε κυνηγούσαν, θυµάµαι, όλοι οι "ευπρεπείς νεολαίοι" του 9ου Αρρένων Θησείου, από Κνίτες έως παραδοσιακοί χουντικοί, για την.. "παρακµή" µε την οποία τάχα ετολµούσα, το νεαρό θρασίµι, να µολύνω την υπεραγία και υπερτιµία κοινωνία των Ρωµιών, οι νεοσσοί της οποίας δε είχαν ακόµη αρχίσει να πιθηκίζουν το ροκ (αυτό συνέβη τον αµέσως επόµενο χρόνο..), όπως οι πατεράδες τους πιθήκισαν άλλωστε µύρια όσα πράγµατα έως την αποφράδα δεκαετία του 85-95, η οποία εγέννησε το γελοιούργηµα που όλοι βιώνουµε έκτοτε στο πετσί µας: µία κοινωνία απλήστων, αµνηµόνων,

αγνωµόνων και ισοπεδωτών (και πάντα αναρωτιέµαι αν γνωρίζει άραγε ο αγαπητός νεαρός αναγνώστης του σήµερα, όπου το ροκ "τιµάται" - διατιµάται και χρησιµοποιείται αποβλακωτικώς πλέον από όλες τις λεγεώνες του Συστήµατος, ότι στα µέσα της δεκαετίας του 70 δεν ήµασταν περισσότεροι από 100 - 200 όλοι κι όλοι σε αυτή την χώρα εκείνοι που ακούγαµε ροκ και η "κατάταξή" µας αυτή, από µοναχή της, απασχολούσε συν τοίς άλλοις και τους τότε ασφαλίτες).

Από την εποχή εκείνη της εφηβικής µου εκδοτικής δραστηριότητος, κρατούσα µέσα µου το όνειρο του να βρώ κάποτε ένα Νεοέλληνα ποιητή που να διαθέτει την ποιότητα και ένταση η οποία απαιτείται, όχι για µία ακόµη µετάφραση αρίστου αγγλοµαθούς, αλλά για να αποδώσει, στην δική µας γλώσσα, αυθεντική και διαπεραστική την δόνηση της ιδιαιτέρας θεότητος του χαµένου ποιητή, την δόνηση του "∆αίµονος Εαυτού" του James Douglas Morrison (όπως πολύ γλυκά το διετύπωσε η οικογένειά του, επάνω από τον τάφο του), του αοράτου εσωτέρου οδηγού που ενέπνευσε όλα εκείνα τα χειµαρρώδη και διονυσιακά και σαµανιστικά λόγια, εικόνες και κραυγές στο νού ενός "ατάκτου" απλώς παιδιού της πόρνης και εκπορνευτρίας Αµερικής.

Αυτή η υποµονετική αναζήτησή µου, επήρε πάνω από δύο δεκαετίες, µέχρι να φανούν προς εµέ ευνοϊκές οι Μούσες και να συναντήσω τον θεράποντά τους ποιητή Θανάση Μίχο, τον οποίο αφουγγράσθηκα να έχει τέλεια προσεγγίσει την υψηλή δονητική του James Douglas Morrison µέσα στην εκπληκτική του συλλογή "Αστεροειδείς Αυτόχειρες" (Αθήναι, 1997). Το αποτέλεσµα της συνεργασίας των εκδόσεων "Ανοιχτή Πόλη" µε αυτόν τον προικισµένο άνθρωπο, παρουσιάζουµε λοιπόν στο νεοελληνικό κοινό µε τη µορφή του ανά χείρας βιβλίου, όπως και µε την απέραντη χαρά ότι τιµάται έτσι, µε τον καλύτερο τρόπο, η κραταιά και διάπυρος ψυχή του James Douglas Morrison, στα 30 ακριβώς χρόνια από την διάβασή του προς την Άλλη Πλευρά, προς το Ηγεµονικόν του Σύµπαντος, προς την Ονειρόχωρα και προς τη χρυσοστόλιστη Βαλχάλλα των ποιητών.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

Σε Κάποια Επόµενη Στροφή.. "∆ύο χιλιάδες χρόνια θα διασχίσω, µακριά από τους αιώνες της ταπείνωσης, Θα βαδίσω, θα πετάξω επάνω στα φτερά των ανέµων, Προς τους µαρµάρινους ναούς και τις λευκές µας πολιτείες

Εκεί όπου δεν κατοικούν οι ζωντανοί λαοί αλλά οι νεκροί, οι πιό γενναίοι, οι άριστοι" (Λουϊ Μενάρ, ΕΛΛΑΣ)

Πολλούς αιώνες πριν από την εποχή µας, την Εποχή των Ελλήνων, σε µία κορυφή της Αιγίνης που τότε λεγόταν "Πανελλήνιον", και που σήµερα στέκει πάνω του (τι άλλο;) µία θλιβερή χριστιανική εκκλησία, ανέβηκε γεµάτος ευλάβεια ο άριστος των αρίστων Αιακός. Εκεί επάνω, ύψωσε πρόχειρο βωµό και ύψωσε τα όµµατα και τα χέρια µπροστά από την επιβώµια φωτια, για να προσευχηθεί στον Θεό ∆ία "Αφέσιο" για βροχή στα χώµατα του έθνους του. Αυτή η ιεροπραξία, εκείνη η επίκληση στον Ύπατο των Ολυµπίων, ως "Πανελλήνιο" πλέον Θεό, δηλαδή ως εθνικό Θεό των Ελλήνων που προστατεύει το έθνος τους, ήταν που γέννησε την ιδέα του Πανελληνισµού.

Η Πανελλήνια Ιδέα ήρθε ως µυστηριώδες εσωτερικό φώς να ενώσει τις διαφορετικές φυλές της µεγάλης περιαιγαιακής οµοεθνίας κάτω από ένα Οµότροπο που πλέον µπορούσε να µορφοποιηθεί, αναδυόµενο από το ασαφές στο σαφές, από το ευκαιριακό στο σταθερό. Αυτή ήταν που απετέλεσε αλλά και υπέγραψε συνάµα την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του έθνους των Ελλήνων. Αυτόχθονες και επήλυδες, γένη αρχαία και νέα, ναυτικοί και αστοί, αγρότες και έµποροι, ελλαδίτες ή απλωµένοι ως άποικοι και εκπολιτιστές στα πέρατα του τότε γνωστού κόσµου, οι Έλληνες έγιναν έκτοτε εκείνοι οι πολιτισµικοί καταλύτες που (δια)µόρφωσαν και ανέβασαν το ανθρώπινο στοιχείο στα υψηλότερα επίπεδα που του έµελλε να απολαύσε µέσα στην µακραίωνα Ιστορία των εθνών.

Η Ιστορία, αντίθετα από αυτά που πιστεύουν και διακηρύσσουν οι υπέρφρονες βλάκες που αυταποκαλούνται "µονοθεϊστές", δεν κινείται γραµµικά αλλά κυκλικά, σε σπείρες. Άνοδος και πτώση, πτώση και άνοδος. Οι πολυθεϊστές Έλληνες, µε τις επιβώµιες φωτιές τους να τιµούν τις υψηλότερες έννοιες, ιδέες, κοσµοενέργειες και ανώτερες συνειδήσεις, εκπροσώπισαν για ένα πολύ µεγάλο διάστηµα το ανώτατο τόξο µίας κυκλικής διαδροµής που στην επόµενη ωστόσο στροφή της σπείρας επεφύλασσε στο ανθρώπινο γένος το πυκνό σκοτάδι της απέραντης άγνοιας, της χονδροειδούς αγροικίας, της µισαλλοδοξίας, της θεοφοβικής ψυχοπαθολογίας και, φυσικά, της Ύβρεως.

Το τι µεσολάβησε από τότε είναι πολύ γνωστό. Τουλάχιστον για όσους εξακολουθούν να ρωτάνε την γριά-Ιστορία να τους διηγηθεί τα προς γνώσιν οφειλόµενα, τα οποία ο (υπο)γράφων εκθέτει άλλωστε αρκετά αµείλικτα στο άρτι κυκλοφορήσαν βιβλίο του "Μία. Ιστορία Αγάπης". Αυτό που, εκτός ηµών, κανείς δεν φαίνεται να τολµά ωστόσο να συζητήσει, είναι το τί επιφυλάσσει η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή.

Η ΕΠΟΜΕΝΗ στροφή λοιπόν, επιφυλάσσει την κατεδάφιση. Μία οµογενοποιηµένη ανθρωπότητα, ο κολοφών της Ύβρεως και του

παρα φύσιν, ο καραγκιοζοπαικτικός θίασος που αυτή τούτη την στιγµή "εορτάζει" ηλιθιωδώς το αυτιστικό του "Μιλλένιουµ" (!!), καλείται να καταρρεύσει. Εκ των έσω και εξαιρετικά άδοξα. Ως απλή τακτοποίηση κάποιων εκκρεµοτήτων της φυσικής τάξεως του Κόσµου. Και µετά τι; Μετά θα επιστρέψουµε στη ρίζα των πραγµάτων. Στις µικρές κοινωνίες, τις µικρές οικονοµίες, τα συνειδητά έθνη, τις εθνικές παραδόσεις και, φυσικά, στους εθνικούς Θεούς. Θα’ναι µία δύσκολη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα στροφή των καιρών. Εµείς είµαστε έτοιµοι να την βιώσουµε και το Ιµπέριουµ της Ύβρεως είναι υποχρεωµένο να την υποστεί. ∆ίχως άλλους άσσους στο µανίκι, δίχως άλλη παραµυθιακή δυνατότητα, δίχως άλλα πνευµατικά παραισθησιογόνα, βγαίνει κατηγορούµενο στο κακουργιοδικείο των καιρών και εδώ ∆ΕΝ υπάρχουν απαλλαγές µε βουλεύµατα..

Σε αυτή την στροφή θα ξαναλάµψουν οι Έλληνες. Αυτοί που ανέβηκαν τα ανώτατα επίπεδα στο παρελθόν, θα το ξανακάνουν νοµοτελειακά, ως άτοµα ή ως έθνος, ως απελευθερωµένο από τα πάνω από 22 αιώνες παλαιά δεσµά του έθνος, αρκεί ν’ακολουθήσουν τα ίδια ελλάνια (ευλογηµένα από τον Ελλάνιο ∆ία) βιοτικά και πνευµατικά µονοπάτια µε τους προγόνους τους. Η συνειδησιακή αλλαγή που απαιτείται για κάτι τέτοιο δεν είναι ανέφικτο όνειρο, όπως ίσως θέλουν να προδικάσουν κάποιοι ηττοµανείς της ευκαιριακής "ελληνολατρίας" ή κάποιοι άλλοι, κοινοί προβοκάτορες. Είναι κάτι το εξαιρετικά εφικτό γιατί ευαγγελίζεται το Φυσικό και το Υγιές. Μόνο που απαιτείται ιδρώτας, αίµα και σπέρµα, δηλαδή κόπος, δηλαδή πόνος, δηλαδή ΞΕΒΟΛΕΜΑ, ώ συµπότες και σύντροφοι Έλληνες.. Μπροστά όµως σε έναν κόσµο που ταχύτατα σαπίζει ΕΜΕΙΣ δεν έχουµε να χάσουµε παρά το "προνόµιο" να σαπίσουµε µαζί του.

Εκτός από τον τιµηθέντα µε πεντακόσια και βάλε προσωνύµια και επικλήσεις Θεό ∆ία, οι αληθινοί Έλληνες πρόγονοί µας τίµησαν επίσης όλως ιδιαιτέρως, που πάει να πεί και λατρευτικά, και πνευµατικά, και σαρκικά, τον Θεό Έρωτα. Έναν Θεό εξόριστο από τον µεταχριστιανικό κόσµο, ως ανταγωνιστή της υπερβολικής, ήτοι αντιφυσικής, έννοιας Αγάπη (και γράφω υπερβολικής, γιατί µέσα της εµπεριέχει το απεχθές "άγαν"). Αυτό που δεν κατενόησαν όµως οι µίζεροι µονοθεϊστές που τον εξόρισαν ως επικίνδυνο για την έως γελοιότητος εύθραυστη κοσµοθέασή τους, αλλά ούτε και οι κάποιοι ευκαιριακοί "ελληνολάτρες" που τον τιµούν στενά και περιοριστικά σε σχέση µε αυτό που πραγµατικά ενσαρκώνει, είναι ότι εισάγει την Σύνθεση και την ∆ιατήρηση. ∆ηλαδή την ικανότητα να συνθέτουµε αντί να αποσυνθέτουµε, και την ικανότητα να διατηρούµε αντί να διαλύουµε ή να ισοπεδώνουµε (ή και να επιτρέπουµε τα δύο τελευταία να συµβαίνουν).

Κάπου εδώ, συµπότες και σύντροφοι Έλληνες, αφήνω το µολύβι και κλείνω το κείµενο. Προσωρινά όµως, όπως πάντα. Μέσα στην γιγαντιαία σπείρα του Χρόνου κινούνται τρισεκατοµµύρια µικρότερες σπείρες και µέσα σε αυτές τρισεκατοµµύρια µικρότερές

τους. Σε κάποια από τις "επόµενες στροφές" τους, εµένα θα µε βρείτε κανονικά να κτυπώ, κατά τα.. ειωθότα, προς την σωστή κατεύθυνση. Θα χαρώ πολύ να σας έχω συµµαχητές και παραστάτες. Βλάσης Γ. Ρασσιάς

(∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό ∆ΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 33, Ιανουάριος 2000)

ΘΕΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΥ

Στα άτοµα, τις κοινότητες και τους θεσµούς.

Ο κόσµος που βλέπουµε γύρω µας, ο φυσικός, ο υφήλιος και υποσελήνιος των θνητών µορφών των οποίων όλοι µας αποτελούµε τµήµα, δεν είναι φυσικά ο ύπατος κόσµος του Υπάρχοντος. Στους δε ανώτερους Κόσµους, όπως και στους κατώτερούς µας, αλλά και στον δικό µας άλλωστε, υπάρχουν µάλιστα δεκάδες στρωµατώσεις, που δηµιουργούν µία απέραντη ιεραρχία, της οποίας οι ανώτερες οντότητες τραβούν "προς τα πάνω τις κατώτερες" για την εξυπηρέτηση του Νόµου της Εξελίξεως και του Αενάου.

Στον Ευρωπαϊκό Πολυθεϊσµό, η φυσική ζωή των ανωτέρων σηµείων του κόσµου µας, στην όποια πιθανή µορφή της, υποστηρίζεται από ιδιαίτερες θεότητες που "προσκολλώνται" πάνω σε αυτές τις µορφές της, και καλλιεργούν µία εξαιρετική προς αυτές σχέση τροφοδοσίας / τροφοληψίας µε σκοπό την Ενδυνάµωση και την Καθοδήγηση στον δρόµο της Εξελίξεως, δίχως απώλειες ενεργείας και πισωγυρίσµατα. Αυτές οι θεότητες-προστάτες, που ουσιαστικά εγκατοικούν στα άτοµα, αλλά και, µε την εξέλιξη του Πολιτισµού, στις κοινότητες και τους θεσµούς "εµφανίζονται" µε την γέννηση ή την ίδρυση, µάχονται µέσα από την ύπαρξη για τη συντήρηση και εξέλιξή της και την εγκαταλείπουν αµέσως µετά τον βιολογικό της θάνατο και αποτελούν ουσιαστικά τον "οµφάλιο λώρο" που συνδέει τον θνητό κόσµο µας µε τον κόσµο των Αθανάτων, στον οποίο οφείλουµε να κατευθυνόµαστε σύµφωνα µε το πρόταγµα του "αθανατίζειν", του να προσανατολιζόµαστε δηλαδή συνεχώς, ως άνθρωποι, προς τα Αθάνατα.

Στην Ελληνική Παράδοση αυτές οι θεότητες λέγονται "Γεννετήσιοι ∆αίµονες" ή "∆αίµονες Εαυτού", από το ρήµα δαίοµαι, δατέοµαι, δηλαδή διαµοιράζω τις τύχες (σύµφωνα µε τον Αλκµάνα) ή από τη λέξη δαήµων, δηλαδή γιγνώσκων (όπως αναφέρεται στον Αρχίλοχο) και ήσαν κοινές για άνδρες και γυναίκες, αντίθετα από την Ρωµαϊκή Παράδοση, όπως θα δούµε πιό κάτω. Οι άνθρωποι τους τιµούσαν, προσφέροντάς τους σπονδές, κυρίως στα γενέθλιά τους, αλλά,

περισσότερο, µε το να προσπαθούν στην καθηµερινή ζωή να εναρµονίζονται µαζί τους, δηλαδή µε το να ζεί ο καθένας "κατά δαίµονα εαυτού".

Στη Ρωµαϊκή Παράδοση, το Γκένιους (Genius, πληθυντ: genii) είναι µία απρόσωπη ρωµαϊκή θεότητα ανάλογη του "∆αίµονος Εαυτού" των Ελλήνων, προστάτις των ατόµων, των ανθρωπίνων οµάδων και των κοινωνιών. Το όνοµά του σηµαίνει "δηµιουργός". Θρέφεται από τη δηµιουργική δύναµη που παράγει ο ανθρώπινος νούς και προστατεύει τον δηµιουργό και φορέα της µέχρι τον φυσικό αφανισµό του. Εποπτεύει την ηθική τελείωση και προστατεύει τον συνεταιρισµό των ανθρώπων και το γάµο. Στις Καλένδες, Νόνες και Ίδες των ρωµαϊκών µηνών τού προσφέρεται άρτος από σιτάρι (µε επιπλέον σπονδή άκρατου οίνου µόνο στις Ίδες).

Σύµφωνα µε τον Ρωµαϊκό Πολυθεϊσµό ο Γκένιους αποτελεί τον φύλακα άγγελο, το κυρίαρχο πνεύµα του κάθε ανδρός, τη διάνοια που τον ελέγχει και τον καθοδηγεί θετικά ή αρνητικά (ενώ για τις γυναίκες την αποστολή του Γκένιους εκτελεί η Θεά Ιούνο, αντίστοιχη της Ήρας των Ελλήνων). Ο Genius του κάθε ανδρός πιστεύεται ότι αφυπνίζεται πλήρως µέσα του όταν αυτός έρχεται για πρώτη φορά σε σαρκική επαφή µε γυναίκα, αντίθετα από την ελληνική Παράδοση που ορίζει µε την γέννηση του ατόµου (ανδρός ή γυναικός εδώ) την αφύπνιση του "∆αίµονος Εαυτού".

Genii, ως προστατευτικά πνεύµατα, προστάτευαν ωστόσο και την οικογενειακή ζωή (Genius Paterfamilias) και ετιµώντο µε σπονδές την ηµέρα των γενεθλίων του πατέρα της κάθε οικογενείας. Ο Genius Paterfamilias εικονιζόταν ως φίδι και βωµός του θεωρείτο το "Λαράριουµ" (βωµός των Λαρητών) του σπιτιού. Η ιδέα του Γκένιους µε τον καιρό διευρύνθηκε πολύ, σε σηµείο που να καλύπτει ολόκληρο τον Ρωµαϊκό Λαό (Genius Publicus Populi Romani, Πνεύµα της Κοινότητος του Ρωµαϊκού Λαού), τον αυτοκρατορικό θεσµό (Genius Augusti, Πνεύµα του Αυτοκράτορος), αλλά και νοµικά πρόσωπα ή συγκεκριµένες γεωγραφικές περιοχές (Genius Patriae, Πνεύµα της Πατρίδος Γής, Genius Loci, Πνεύµα του Τόπου, ένας λατρευτικός τύπος που τιµούσε τις άγνωστες θεότητες που στοιχείωναν έναν καινούργιο τόπο). Ο Genius Publicus Populi Romani απεικονιζόταν ως νεαρός άνδρας µε Κέρας της Αφθονίας και σπονδική patera πάνω από έναν βωµό. Στην πόλη της Ρώµης είχε Ιερό του κοντά στο Ναό της Κονκόρντια, στο Forum Romanum, όπου του προσέφεραν θυσία στις 9 Οκτωβρίου κάθε έτους.

Η ύπαρξη αυτών των ιδιαιτέρων θεοτήτων ανιχνεύεται και στην Κελτική (µε τους Θεούς Arecurιι ή Aericurι, προµάχους των φυλών της Βορείου Βρετανίας, δηλαδή "αυτούς που στέκονται µπροστά από τη φυλή") αλλά και στην λεγόµενη Βόρεια (Σκανδιναβική και Τευτονική) Παράδοση, ως ένα ακόµη στοιχείο που συνηγορεί ότι εκείνο που αρκετοί ορίζουν ως Ευρωπαϊκή Προχριστιανική Παράδοση όντως υφίσταται ως συµπαγής ενότητα µέσα από την πολυµορφία µίας Οµοεθνίας, που αργότερα όµως ξηλώθηκε

βάναυσα µε την επικράτηση του Χριστιανισµού, µε αυτό δηλαδή που ο Αλαίν Ντε Μπενουά απεκάλεσε "το πιό καταστροφικό γεγονός ολόκληρης της Ιστορίας".

Στη Βόρεια Παράδοση λοιπόν, έχουµε τους Θεούς Hamingjur, οι οποίοι κατοικούν στους χθόνιους Κόσµους και σε ιδιαίτερη περιοχή που ονοµάζεται Thinsgtead και είναι δαίµονες φύλακες και προστάτες των θνητών κατά την διάρκεια της ζωής τους. Πιστεύεται ότι τους συµβουλεύουν ως εσωτερική φωνή, ενώ στην µετά θάνατον κρίση των ψυχών, συµπαρίστανται ως συνήγοροι στους δικαίους και φιλαλήθεις και, αντιθέτως, εγκαταλείπουν στη µοίρα τους τους αδίκους, τους επίορκους και τους δολοφόνους.

"ΜΙΑ... ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ" (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΩΣ) (Από τον πρόλογο του βιβλίου)

«Ο καλός χριστιανός δεν κάνει διάλογο µε τον άπιστο αλλά καρφώνει το ξίφος στην κοιλιά όσο πιο βαθιά µπορεί» (Bernard Gui, ιεροεξεταστής).

Για το πώς επεκράτησε στην ανθρωπότητα ο Χριστιανισµός, ο µέσος άνθρωπος πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι µία φορά κι έναν καιρό ήσαν κάποιοι άνθρωποι που ζούσαν στα… «σκοτάδια της ειδωλολατρίας» και κάποτε εµφανίσθηκε κάποιος κύριος µ’ ένα βιβλίο στο χέρι και ένα χαµόγελο στα χείλη και τους είπε κάτι ωραία λόγια και µετά εκείνοι… «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτοµάτως χριστιανοί (κάποιοι µάλιστα θύµωσαν κιόλας που τόσες χιλιάδες χρόνια λάτρευαν «είδωλα» και τα έσπασαν µόνοι τους).

Πολύ καλό για να’ ναι αληθινό, να όµως που δισεκατοµµύρια άνθρωποι µοιάζει να το πιστεύουν. Άλλωστε, στα πιστευόµενα αυτών των ανθρώπων ενυπάρχουν ακόµη πιο παράλογα πράγµατα, ώστε αυτή η αφελέστατη αφήγηση να µοιάζει η πλέον πραγµατική. Η αληθινή, δηλαδή η ανεξίθρησκη και µη ιδεολογικοποιηµένη Ιστορία, λέει ωστόσο εντελώς διαφορετικά πράγµατα: εκείνοι οι υποτιθέµενοι «ανόητοι» που ζούσαν στα υποτιθέµενα… «σκοτάδια» αρνήθηκαν να τα εγκαταλείψουν και χρειάσθηκε εξαιρετικά µεγάλη ποσότητα βίας για να το κάνουν. Και επειδή επίσης οι περισσότεροι απλώς δεν το έκαναν ποτέ, εξαφανίσθησαν από προσώπου γής, γιατί η «νέα αλήθεια» δεν ανεχόταν ετεροδοξίες και άλλα συναφή, ή φαίνεται, συν τοις άλλοις, πως εκτιµούσε ότι έπρεπε να ξεπλύνει το αίµα κάποιων ελαχίστων, χιλιάδων «µαρτύρων» της µε την επί

αιώνες κατασφαγή δισεκατοµµυρίων «γκογίµ» δηλαδή, κατά τους ευαγγελιστές της «αβαπτίστων κτηνανθρώπων». Μόνο «ένας Θεός» ώφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και µόνο «ένα είδος» ανθρώπου επάνω στη γή.

Αυτή η αφύσικη και παράφρων απαίτηση, αυτή η διαστροφή του ανθρωπίνου νοός και ψυχισµού, σήµερα δεν ακούγεται φυσικά ως τέτοια. Είναι άλλωστε το εκάστοτε αυτί εκείνο που εκτιµά και χαρακτηρίζει τον κάθε λόγο. Και όταν υπάρχει µία ανθρωπότητα ήδη προγραµµατισµένη στο να θεωρεί φυσιολογική την πιο πάνω απαίτηση, θα ήµασταν εµείς αντιθέτως εξαιρετικά παράλογοι να περιµέναµε εσωτερικά ερωτήµατα και ευαισθησίες υπέρ της πολυµορφίας ή υπέρ της ελευθερίας του διαφέρειν. Απλώς υπάρχουν πάνοτε κάποιοι λίγοι διαφορετικοί, που τολµούν πού και πού να φωνάξουν, µε πολύ υψηλό συνήθως κόστος, το ότι «ο βασιλιάς είναι γυµνός» (και, κυρίως, εξαιρετικά ακάθαρτος).

Ένας από αυτούς τους λίγους τοµηρούς ανθρώπους, η συγγραφέας Helen Ellerbe, έγραψε: «Η σκοτεινή πλευρά της Χριστιανικής Ιστορίας δεν ήταν ένα αναπόφευκτο αποτέλεσµα της ανθρωπίνης φύσεως. Ήταν αντιθέτως, το αποτέλεσµα µίας πολύ συγκεκριµένης ιδεολογίας και θρησκευτικής πίστεως. Όπως έχει αγνοηθεί επιµελώς ο τρόµος της Χριστιανικής Ιστορίας, έχει επίσης αγνοηθεί και η καταγγελία των χριστιανικών αντιλήψεων και της επιβιώσεώς τους στον σύγχρονο, φαινοµενικά µόνον θρησκευτικά αδιάφορο, κόσµο µας…» Λίγα θα µπορούσα να προσθέσω εγώ σε αυτά τα σύντοµα αλλά µεστά λόγια. Θα πω απλώς ότι ο χρονολογικός ιστορικός κατάλογος των βηµάτων του Χριστιανισµού έως την (φαινοµενικά) «τελική» επικράτησή του, που ακολουθεί, δεν είναι επ’ ουδενί εξαντλητικός. Απλώς… ο συγγραφέας κάπου εξαντλήθηκε. Αυτά που παρατίθενται είναι τελικά τα όσα (ελάχιστα) βρήκε µετά από (σχετικά σύντοµη) έρευνα πέντε περίπου ετών συν άλλων τεσσάρων για την παρούσα επαυξηµένη έκδοση και πάντοτε µόνο µέσα από εκείνα τα ολίγα που έχουν επιβιώσει, µέσα από τις χρονογραφίες κυρίως των νικητών.

Θα σηµειώσω ως παρένθεση εδώ, ότι αν γινόταν να έγραφαν και οι νικηµένοι, τότε το ανά χείρας έργο προσφανώς θα ήταν… εκατοντάτοµο. Εκτός του µεγέθους όµως, θα είχε επίσης και πολύ µεγάλο ενδιαφέρον, υπό την έννοια που το έθεσε κάποτε ο Ε. Rauter, δηλαδή ότι µεγαλύτερη σηµασία θα είχε να γράψει την Ιστορία της κατακτήσεως του Μεξικού ένας Αζτέκος. Πράγµα που όµως δεν είναι εφικτό, γιατί απλώς κάποιοι µάρτυρες… εµαρτύρησαν και ως εκ τούτου εξέλειψαν διαπαντός. Εκείνο που µπορεί να υποσχεθεί τουλάχιστον ο γράφων, είναι ότι συνειδητά και προ πολλού έχοντας καθαρίσει τα µάτια του από την αχλύ της κυρίαρχης πίστεως και ανωµαλίας, µπορεί να εγγυηθεί µία δικαιότερη παρουσίαση των ηττηµένων. Των δολοφονηµένων. Των κατακρεουργηθέντων. Των πυρποληθέντων. Εκείνων τέλος πάντων που κατεσπάραξε το κυρίαρχο κτήνος, υπό άπειρες «θεόσταλτες» εµπνεύσεις «αγίων» εκπροσώπων τού «Ενός Θεού», όπως λ.χ. το ανατριχιαστικό εκείνο

«καταραµένος να είναι εκείνος που αποφεύγει να βάψει µε αίµα το σπαθί του» του Πάπα Γρηγορίου του Ζ, για να µπορεί να άρχει σήµερα επάνω σε τούτον τον υπόδουλο πλανήτη (οδηγώντας µάλιστα το οικοσύστηµά του µε µαθηµατική ακρίβεια στον φυσικό όλεθρο).

Έκανα πιο πάνω λόγο για διαστροφή και ανωµαλία. Γνωρίζω καλά τι λέω και τι γράφω και κλείνω συνεπώς το προλόγισµα αυτό µε ένα απόσπασµα του Ευσεβίου Καισαρείας Παµφίλου (από τον «Τριαντακονταετηρικό εις Κωνσταντίνον τον Βασιλέα», κεφ. 16), που έκλαµπρα καταδεικνύει την ολοκληρωτική αντίληψη για την ανθρωπότητα που γέννησε µοιραία τον πρωταρχικό φασισµό που απλώς εµπειέχει όλους του όποιους επιµέρους «φασισµούς» της Ιστορίας. Είναι η πεποίθηση ότι οφείλουµε στο όνοµα µίας απραγµατοποίητης, φανταστικής και αφύσικης οµογενοποιήσεως ΟΛΩΝ των ανθρώπων, να τους φέρουµε, θέλουν δεν θέλουν αυτοί, στα δικά µας µέτρα. Είναι δηλαδή η αφετηρία της αναδείξεως του µίσους για τον µη όµοιο, από ωµό πρωτόγονο συναίσθηµα σε κοινωνικό πλέον θεσµό:

«Όλα τα έθνη της γής, από τα παλαιά χρόνια, ήσαν χωρισµένα και η ανθρωπότητα ολόκληρη ήταν κοµµατιασµένη. Η αιτία αυτών των κακών δεν έπεφτες έξω αν έλεγες ότι οφείλεται στην πλάνη της πολυθεϊας. Όταν όµως το µέσο της σωτηρίας -εννοώ το πανάγιο σώµα του Χριστού- που αποδείχθηκε ανώτερο από κάθε δαιµονική ενέργεια και πλάνη, άρχισε να υψώνεται σαν τρόπαιο που συνέτριβε τους δαίµονες και ξόρκιζε όλα τα κακά, άρχισαν να διαλύονται όλα τα έργα των δαιµόνων και δεν υπήρχαν πια πολυαρχίες και δηµοκρατίες… αλλά κηρυσσόταν ένας µόνον Θεός για όλους τους ανθρώπους, και από την άλλη επικρατούσε µόνον µία βασιλεία για όλους, η ρωµαϊκή και έσβυνε µε µιας η προαιώνια ανειρήνευτη και ασυµβίβαστη έχθρα των λαών…»

Οι αµέτρητοι οµοϊδεάτες τού παραληρούντος εδώ Ευσεβίου Καισαρείας Παµφιλίου, δεν κατόρθωσαν ωστόσο να εξαλείψουν ούτε τους πολέµους, ούτε την δουλεία (ο Ratherius µάλιστα, επίσκοπος της Βερόνα, διεκήρυσε τον 10ο αιώνα ότι «η ευσπλαχνία του Θεού µας απαιτεί να γίνονται δούλοι εκείνοι που δεν τους ταιριάζει να ζούν ελεύθεροι και κάτω από τις εντολές Του»), ούτε τον ανθρώπινο πόνο. Αντιθέτως, προσθέτοντας στην προαιώνια ανθρώπινη ανοησία και την νεοφανή και απεριορίστου µεγέθους δική τους, την ανοησία των ανοησιών, προεκάλεσαν εκτόξευση της κτηνωδίας και του θανάτου στα ύψη και πισωγύρισαν κι από πάνω την πεπεπολιτισµένη ανθρωπότητα τουλάχιστον 2.000 χρόνια (όπως καυχήθηκε άλλωστε και ο γνωστός και µη εξαιρετέος Ιωάννης Χρυσόστοµος, ότι δηλαδή «κάθε ίχνος της αρχαίας φιλοσοφίας και λογοτεχνίας έχει εξαφανισθεί από προσώπου γής»), σε σηµείο που σήµερα επιτυγχάνουµε ή γνωρίζουµε πράγµατα που ήσαν δεδοµένα τουλάχιστον για τους «ειδωλολάτρες» Έλληνες, των οποίων το µεγαλύτερο επίτευγµα, η δηµοκρατική Πολιτεία, απεκλήθη και αυτή

από τους οπαδούς του σκότους… «Πολιτεία του ∆ιαβόλου» (Civitas Diaboli).

Θα σταµατήσω εδώ. Οι χιλιάδες σελίδες που θα µπορούσαν να γραφούν επάνω στον φασισµό των φασισµών, στο κακούργηµα των κακουργηµάτων, στην απάτη των απατών και στη θρασύτητα των θρασυτήτων, είναι ούτως ή άλλως µυριάδες (αρκεί να υπάρχει η απαραίτητη παρρησία και αφοβία, κύρια χαρακτηριστικά των αληθινών Ελλήνων προγόνων µας). Ας αφήσουµε λοιπόν να µιλήσει περισσότερο περιληπτικά και περιεκτικά η ίδια η αληθινή, δηλαδή ανεξίθρησκη, Ιστορία. Τα συµπεράσµατα δικά σου, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια. Εγώ, θέλω απλώς να σου δωρίσω το προνόµιο να γνωρίζεις από εδώ και εµπρός το γιατί βρίσκεσαι και δράς στην από εδώ ή στην από εκεί όχθη του βαθυτάτου χάσµατος που δεν επιτρέπει ουδετερότητες και συγχώρεσέ µε εάν τυχόν ζηµιά σού κάνω ακυρώνοντας κάποια πολύ-πολύ βολικά άλλοθι. Καλή ανάγνωση και, κυρίως, καλή επιλογή.

1o ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΝΕ∆ΡΙΟ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ. ΒΙΛΝΙΟΥΣ, ΛΙΘΟΥΑΝΙΑ, ΙΟΥΝΙΟΣ "1998" Τα έθνη της νοτίου Βαλτικής (Λιθουανοί, Λάτβιοι, Πρώσσοι, Γιοτβινιανοί, Κουρόνιοι, Ζεµγαλιανοί, Σελιανοί, Λατγκαλιανοί κ. ά. ), κατέχουν µία πολύ σηµαντική θέση στην ευρωπαϊκή Ιστορία, κυρίως για τη λυσσώδη και µακραίωνη αντίσταση που προέβαλλαν στον εκχριστιανισµό τους και συνεπώς στην απώλεια των εθνικών τους παραδόσεων. ∆ίχως να υπερασπίζονται υπερπολύπλοκα πολιτισµικά συστήµατα και υψιπετείς φιλοσοφικές ανελίξεις, τα έθνη αυτά, µε µοναδικό πρόταγµα την φυσική ελευθεροπρέπειά τους, αντιστάθηκαν σε άπειρες εναντίον τους Σταυροφορίες και υπέκυψαν τελευταία στην οµογενοποιητική λαίλαπα που µέσα σε µιάµιση χιλιετία σχεδόν αφάνισε τον αυτόχθονα και προαιώνιο ευρωπαϊκό εθνισµό.

Αυτά τα έθνη, µέσα από τους αιώνες, όπως όλες οι φυσικές Παραδόσεις των εθνών, ανέπτυξαν την δική τους ιδιαίτερη Θρησκεία και Τρόπο, τον συµβατικά λεγόµενο "Βαλτικό" που άνθισε έως το έτος 1198, οπότε η Ρωµαιοκαθολική Εκκλησία θεώρησε καλό να εξαπολύσει αλλεπάλληλες Σταυροφορίες κατά των "ειδωλολατρικών" εθνών αυτής της περιοχής. Η πρώτη υπήρξε εκείνη του επισκόπου Μπερτόλδου (Bertold) που µε τους Σταυροφόρους του προσπάθησε ανεπιτυχώς να τα υποδουλώσει αλλά ηττήθηκε και όλοι οι εισβολείς εξοντώθηκαν. Ωστόσο, νέα σταυροφορικά Τάγµατα άρχισαν να ιδρύονται στις χριστιανικές χώρες και να οργανώνονται νέες επιθέσεις κατά των "ειδωλολατρών". Ένα από τα πιό αιµοβόρα Τάγµατα, το φοβερό "Τάγµα του Ξίφους" ή Fratres Militiae Christi, ιδρύθηκε το 1202.

Αποτέλεσµα αυτών των "αγαθών" προσπαθειών ένοπλου προσηλυτισµού, ήταν το να περάσουν τα έθνη της Βαλτικής αιώνες ολόκληρους πολεµώντας απεγνωσµένα εναντίον των ξένων κατακτητών και του ξένου Θεού τους. Η Πρωσσία υποδουλώθηκε το 1283 µετά από αγώνα 85 ετών. Η Λάτβια το 1290 µετά από αγώνα 84 ετών. Η Λιθουανία εκχριστιανίσθηκε τελευταία από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες: µετά από αγώνες 200 περίπου ετών, µόλις στα τέλη του 14ου αιώνος, όταν ο ∆ούκας Τζογκάϊλα παντρεύτηκε την Πολωνή πριγκήπισα Χέντβιτζ και βαπτίσθηκε χριστιανός, επιτρέποντας στη συνέχεια στους Πολωνούς προσηλυτιστές να επιβάλουν µε τη βία τη νέα θρησκεία στους υπηκόους του. Ωστόσο, πέραν από το Βίλνιους, ολόκληρη η χώρα, κυρίως η ύπαιθρος, παρέµεινε πεισµατικά πιστή στην παραδοσιακή "εθνική" λατρεία για άλλα 200-300 ακόµη χρόνια. Μέσα στο ίδιο το Βίλνιους, ήταν µόλις επί της διακυβερνήσεως του ∆ούκα Στανίσλοβα Πονιατόβσκις (1732-1798) που κόπηκε η τελευταία Ιερά ∆ρύς η οποία λατρευόταν ακόµη εκεί από τους εναποµείναντες αρχαιόθρησκους.

Ένα Συνέδριο λοιπόν, και µάλιστα παγκόσµιο, για την επαναφορά των Εθνικών Θρησκειών, ήταν πολύ λογικό, για όσους ιδίως γνωρίζουν, να ιδρυόταν στην καταπράσινη χώρα των Λιθουανών. Εκεί που όχι µόνο ο εκχριστιανισµός άργησε περισσότερο από πουθενά αλλού, αλλά εκεί επίσης που από τον περασµένο αιώνα και δώθε, υπάρχει συνεχώς στον αέρα το αίτηµα για επιστροφή στην εθνική Παράδοση (Σ. Νταουκάντας 1793-1864, Ι. Μπασαναβίκιους 1851-1927 κ. ά. ) που κορυφώθηκε στην ύστερη σοβιετοκρατία µε τον Εθνολογικό Όµιλο Romuva του καθηγητή Γιονάς Τρινκούνας, ο οποίος Όµιλος τέθηκε το 1971 εκτός νόµου από τους κατακτητές, µετά από µόλις τέσσερα χρόνια δραστηριότητας, και ο ιδρυτής του κλείστηκε στη φυλακή.

Στο διήµερο ιδρυτικό Συνέδριο του World Congress Of Ethnic Religions (W. C. E. R. ) που έγινε στο Βίλνιους στις 22 και 23 Ιουνίου, συµµετείχε ανάµεσα σε δεκάδες συνέδρους από είκοσι περίπου χώρες και ελληνική αντιπροσωπεία για λογαριασµό του περιοδικού "∆ιιπετές" και της κίνησης "Ύπατο Συµβούλιο των Ελλήνων Εθνικών", ενώ στους οµιλητές, της πρώτης µάλιστα ηµέρας, συµπεριλαµβανόταν και ο γνωστός συγγραφέας Βλ. Ρασσιάς, ο οποίος µίλησε σε ένα ποιοτικά άριστο και προσεκτικό κοινό για τον τρόπο που οι αυθεντικοί Έλληνες πρόγονοί µας έβλεπαν τον Κόσµο και αντιλαµβάνονταν τους Θεούς. Αλλά επειδή τα διάφορα που συνέβησαν εκεί ξεπερνούσαν κατά πολύ τα στενά όρια ενός, ακόµη και διεθνούς, Συνεδρίου, ας πιάσουµε καλύτερα τα πράγµατα µε τη σειρά που έγιναν, ελπίζοντας να µεταφέρουµε στον Έλληνα αναγνώστη όσο γίνεται περισσότερη από εκείνη την σπάνια, την ανεπανάληπτη ατµόσφαιρα αλληλοκατανοήσεως και αµεσότητας προς ανθρώπους και Φύση που είχαµε την µεγάλη τύχη όλοι µας να βιώσουµε εκεί.

Φθάσαµε στο Βίλνιους το µεσηµέρι της 19ης Ιουνίου, αεροπορικώς µε δικινητήριο (! ) µικρό αεροπλάνο µέσω Βαρσοβίας. Στο αεροδρόµιο µάς περίµενε µία συµπαθέστατη κυρία, µέλος της Romuva, που µάς µετέφερε στο ξενοδοχείο µας στην άκρη της πόλεως. Εκεί συναντήσαµε αρκετούς από τους συνέδρους, άλλους Έλληνες, κάποιους παλαιούς γνωστούς από προγενέστερες συναντήσεις και κάναµε µία περιήγηση στο όµορφο κέντρο του Βίλνιους για να περάσουµε την υπόλοιπη ηµέρα. Εκεί είδαµε την αξιέπαινη προσπάθεια ενός υπερήφανου έθνους ν’ανακαινίσει και να βελτιώσει τα όµορφα κτίριά του που αφηµένα από τους σοβιετικούς στην αποσύνθεση του χρόνου έδιναν την εντύπωση της παρακµής. Ασφαλτόδροµοι ξηλώνονταν και καλλιτεχνικά καλντερίµια έπαιρναν τη θέση τους, προσόψεις κτιρίων αναπαλαιώνονταν και έλαµπαν από νέα και γήϊνα χρώµατα, αποδεικνύοντας την ύπαρξη ανεπτυγµένης αισθητικής, αν όχι από πλευράς µέσου ανθρώπου, τουλάχιστον από πλευράς των κυβερνώντων, πράγµα που µάς δηµιουργούσε και εδώ το γνωστό αίσθηµα συντριβής συγκρίνοντας τις εικόνες αυτής της φτωχής χώρας µε εκείνες της νεόπλουτης και παπατζήδικης Ελλάδος όπου κυριαρχεί η ασχήµια, το κίτς, το µπετόν, το γιαλί, το αλουµίνιο, το νέφος, η βρωµιά. Η επαφή µε τους απλούς ανθρώπους µάς δηµιούργησε ευχάριστα συναισθήµατα καθώς βλέπαµε µπροστά µας ανθρώπους που ήσαν όχι απλώς φιλικοί και απλοί αλλά, πάνω από όλα τα άλλα, αξιοπρεπείς. Το µεσηµέρι της 20ης Ιουνίου πέρασε από το ξενοδοχείο και µάς παρέλαβε ένα λεωφορείο. Μαζί µε όλους σχεδόν τους συνέδρους ξεκινήσαµε για το Κερνάβε (Kernave) όπου επρόκειτο, στις εκεί εορτές για το Θερινό Ηλιοστάσιο, να ζήσουµε κάποιες από τις πιό όµορφες στιγµές της ζωής µας, βιώνοντας στο έπακρο εκείνο που απλώς υπονοούν η λέξεις "Φύση" και "Εορτή". Το Κερνάβε, µία µικρή κωµόπολη 40 χλµ. µακριά από το Βίλνιους, ήταν η πρώτη πρωτεύουσα των Λιθουανών την εποχή που η χώρα ήταν παγανιστική. Εκεί ήταν που πριν από 30 χρόνια οι άνθρωποι της Romuva είχαν αναβιώσει τις παγανιστικές εορτές του Λιθουανικού έθνους προκαλώντας έτσι την µετά από λίγα χρόνια ωµή καταστολή τους από τους κοµµουνιστές κρατούντες οι οποίοι έβλεπαν την αναβίωση του αρχαίου εθνισµού ως ανατρεπτικό φαινόµενο.

Όταν φθάσαµε στο Κερνάβε, δεν υπήρχε ακόµη πολύς κόσµος. Περνώντας µέσα από τους πάγκους των µικροπωλητών που στήνονταν για την βραδυνή εορτή, κατευθυνθήκαµε προς το τοπικό, επενδεδυµένο µε -σχεδόν ζωντανό- ξύλο, θέατρο, όπου οι διοργανωτές του Συνεδρίου µάς καλωσόρισαν και στη συνέχεια ένας από κάθε αντιπροσωπεία σηκωνόταν και αυτοπαρουσιαζόταν. Η δήλωση του εκπροσώπου του "Υπάτου Συµβουλίου των Ελλήνων Εθνικών" ότι "αιτούµαστε την επανάνθιση των ευρωπαϊκών εθνών σύµφωνα µε την ιδιαίτερη Παράδοσή τους και την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία τους" σήκωσε θύελλα χειροκροτηµάτων και επευφηµιών. Στη συνέχεια ακολούθησαν φωτογραφήσεις και

δόθηκε µικρή δεξίωση. Έξω, ο κόσµος είχε ήδη αρχίσει να µαζεύεται. Μπορούσε να δεί κανείς από τα παράθυρα του κτιρίου του θεάτρου οµάδες ανθρώπων κάθε ηλικίας να πορεύονται προς την κατεύθυνση του αρχαιολογικού και ιερού χώρου, όπου δέσποζαν οι πανύψηλες αρχαίες "τούµπες" της προχριστιανικής φάσεως του Κέρναβε. Πάνω στις κορυφές τους έστεκαν διακοσµηµένοι µε πλεξίδες χόρτων, ανθέων και φύλλων δρυός, στήλοι και κωνικοί σωροί από µεγάλους κορµούς που τη νύχτα θα τους πυρπολούσαν ανάβοντας ουρανοµήκεις πυρές.

∆ύο περίπου ώρες πριν δύσει ο ήλιος, χίλιοι περίπου θρησκευτές µπήκαν από την "πράσινη πύλη" (Vartai) του ιερού χώρου, τη διακοσµηµένη µε µία τεράστια ρούνα στην κορυφή της, και άρχισαν να ανεβαίνουν µε λάβαρα και ύµνους ("Tu zilviteli" και "Kupole, roze, ratilio") προς την κορυφή της δυτικής "τούµπας". Αυτή ήταν η αρχή των εορτασµών. Για όλες τις επόµενες ώρες, πολλές χιλιάδες "απλών" ανθρώπων έρχονταν να αυξήσουν σε υπερβολικά µεγέθη τον όγκο των εορταστών, φθάνοντας γύρω στα µεσάνυχτα τουλάχιστον τις 10 χιλιάδες, που, διάσπαρτοι σε όλη την ευρύτερη περιοχή, συµµετείχαν σε αυτό το ξέφρενο γλέντι χορεύοντας, τραγουδώντας, πίνοντας και επικοινωνώντας µε τη φύση, τους Θεούς και τους ανθρώπους.

Γύρω στις 8, σε ένα ειδικά στηµένο ξερό δένδρο µε κλαδιά (το λεγόµενο Kupole) µικρά κορίτσια και γυναίκες προσπαθούσαν να περάσουν τα στεφάνια τους πετώντας τα µε την πλάτη γυρισµένη προς αυτό. Η επιτυχία θεωρείται πως δίνει ευτυχία για τον χρόνο που ακολουθεί µέχρι την επόµενη Rasa. Rasa είναι το όνοµα αυτής της εορτής του Θερινού Ηλιοστασίου, αλλά και το όνοµα της τιµωµένης λιθουανικής Θεάς της πλουτοδοσίας της γής, των ανθέων και της πρωϊνής δροσίας.

Η πιό συγκλονιστική ώρα ωστόσο ήταν στις 9, όταν τα πλήθη των εορταστών, οι περισσότεροι από εµάς στεφανωµένοι µε λουλούδια και κυρίως ΟΛΑ τα µικρά παιδιά, σταθήκαµε στην δυτική πλαγιά του ακροδυτικού λόφου και χαιρετίσαµε τον δύοντα ήλιο (την δύουσα Θεά Saule) κάτω από το µελωδικό τραγούδι ("Saulala sadina lylia" και "Eina Saulele aplinkui dangu") κάποιων γυναικών-ιερειών που λες και νανούριζαν το παιδί τους: "Ώ, αγαπηµένη Ήλια, Θεού θυγατέρα, πού γύρναες όλη µέρα; Στους λόφους και τις θάλασσες, ζέσταινα τα παιδιά µου, πολλά είναι τα δώρα µου πολλές και οι προσφορές µου. . " Ήταν µία µυστηριακή στιγµή που δύσκολα περιγράφεται µε λόγια, απλώς υπήρξαµε τυχεροί που µπορέσαµε και την βιώσαµε στη ζωή µας, έστω κι αν πρόκειται (που δεν πρόκειται. . ) να είναι για µία µόνο και µοναδική φορά.

Όταν έδυσε η Θεά πίσω από µία µεγάλη ρωγµή των νεφών που επέτρεπε να δούµε το χρυσαφένιο της χρώµα, οι δάδες µε την ιερά πυρά άρχισαν να κινούνται προς τον Βωµό των Λιθουανών Θεών.

Πίσω από τους πυρφόρους ακολουθούσαν πλήθη ανθρώπων τραγουδώντας το "Stove ozelis", ενώ στην κεντρική "τούµπα" όσοι είχαν µείνει εκεί συνέχιζαν να χορεύουν. Με το άναµµα του Βωµού, έγιναν οι προσφορές και ευλογήθηκαν τα χωράφια και τα δένδρα. Μία ώρα αργότερα, πυρπολήθησαν οι στήλοι και άναψε η µεγάλη πυρά. Οι χοροί συνεχίζονταν και αρκετοί άρχισαν να πορεύονται προς τον κοντινό ποταµό, όπου θα γίνοταν η "πυρπόληση του πλοίου" και το ρίξηµο των στεφάνων στα νερά, εν αναµονή του ξηµερώµατος. Επιστρέψαµε στο Βίλνιους, ενώ στα δυτικά του ουρανού το Βόρειο Σέλας µάς µπέρδευε για το αν πρόκειται ή όχι για νύκτα.

Το Συνέδριο ξεκίνησε το πρωϊ της 22ας Ιουνίου στο µεγάλο αµφιθέατρο του Βρετανικού Ινστιτούτου. Την προηγούµενη ηµέρα είχαµε επισκεφθεί το κέντρο της πόλεως και είχαµε κάνει κατάθεση στεφάνου στο άγαλµα του ήρωος του λιθουανικού εθνισµού και ιδρυτού της πολεως του Βίλνιους ∆ούκα Gediminas (βασίλευσε από το 1316 έως το 1341 και επανέφερε τη λατρεία των εθνικών Θεών χωρίς να πειράξει τους Καθολικούς και Ορθόδοξους χριστιανούς) που στήθηκε µόλις τον Σεπτέµβριο του 1996, δίπλα στον µεγάλο Καθεδρικό της πόλεως που από τον 13ο αιώνα "πατάει" τον αρχαίο Ναό του Θεού Περκούνας. Το άγαλµα απεικονίζει τον Μεγάλο ∆ούκα να γέρνει πάνω από τον λαό και να τους προσφέρει µε το αριστερό χέρι του το ξίφος. Ο συµβολισµός αυτής της απεικονίσεως διχάζει αρκετά τις γνώµες. Άλλοι θεωρούν ότι συµβολίζει το ότι παρακινεί τους οµοεθνείς του να πάρουν το ξίφος του και να αγωνισθούν για την ελευθερία και άλλοι ότι τους το καταθέτει υποσχόµενος τέλος των πολέµων. Αν σκεφθούµε ωστόσο ότι µόλις δύο δεκαετίες µετά τον θάνατό του οι Καθολικοί είχαν ήδη επιβληθεί στη χώρα αυτή, τότε µάλλον η πρώτη εκδοχή είναι ορθώτερη. Την πρώτη ηµέρα του Συνεδρίου υπήρξε αρκετά γεµάτη αφού ανάµεσα σε άλλους µίλησαν οι Jonas Trinkunas (Λιθουανία), Audrius Dundzila (Ροµούβα ΗΠΑ), Janis Brikmanis (Λάτβια), Arvid Ghosh (Ινδία), Geza von Nemenyi (Γερµανία), Vadim Kazakov (Ρωσία), Todor Kaskurevic (Λευκορωσία), Stanislav Potrzebovski (Πολωνία), Βλάσης Ρασσιάς (Ελλάς), Denis Dornoy (∆ανία), Μichael Strmiska (HΠΑ), Morten Grolsted (∆ανία), Koenraad Logghe (Βέλγιο), Galina Lozko (Ουκρανία), Laila Wiberg (Σουηδία) κ. ά. Αρκετά σηµαντική ήταν η παρατήρηση του Ινδού οµιλητή ότι "Ο Φασισµός, ο Κοµµουνισµός, ο Χριστιανισµός και ο Μωαµεθανισµός είναι οι τέσσερις θρησκείες του µίσους. Θέλουν να εξοντώσουν όλους τους διαφορετικούς από αυτούς. Αλλά και αν αυτό το επετύγχαναν ποτέ, θα άρχιζαν αµέσως να σφάζουν και ανάµεσά τους όσους δεν είναι εντελώς ίδιοι µε αυτούς. . ". Άξια αναφοράς είναι επίσης η διατύπωση έντονου προβληµατισµού του ∆ανού Morten Grolsted, αντιπροσώπου της θρησκείας Asatru, για τις συνεχείς απόπειρες ακροδεξιών, εθνικιστών και νεοναζί να ιδιοποιηθούν το ανερχόµενο παγανιστικό ρεύµα δηλώνοντας ότι

τάχα είναι. . "παγανιστές". Και δήλωσε κατηγορηµατικά ο ∆ανός εισηγητής ότι η ιδιότητα του φασίστα είναι ασυµβίβαστη προς εκείνη του παγανιστή αφού η πρώτη και κύρια αρχή του Παγανισµού είναι η Ανοχή. ∆ήλωσε δε ότι ήδη προετοιµάζεται αντιφασιστική Χάρτα την οποία θα ζητήσουν να υπογραφεί από όλες τις ανά τον κόσµο οµάδες, αφήνοντας έξω όλους τους πολιτικούς και εθνικιστές απατεώνες που δηλώνουν "παγανιστές". Το βράδυ, µε το κλείσιµο των οµιλιών ακολούθησε µικρή συναυλία και στη συνέχεια όλοι µας, µαζί µε Λιθουανούς θρησκευτές, πορευθήκαµε στον λόφο που στέκει ο Βωµός της Ροµούβα. Στην πορεία προς εκεί, σταµατήσαµε για λίγο στον αρχαίο Βωµό που στέκει στο κέντρο της πόλεως δίπλα στην Ορθόδοξη εκκλησία που σήµερα "πατάει" τον αρχαίο Ναό στον οποίο κάποτε ανήκε. Ο Βωµός αυτός, κέντρο πολλών σύγχρονων τελετών των λιθουανών εθνικών στέκει εκεί, ελεύθερος και αξιοπρεπής, µνηµείο της εθνικής αναβιώσεως των λιθουανών αλλά και της ελπιδοφόρου ελλείψεως µισαλλοδοξίας από πλευράς της χριστιανικής (τουλάχιστον στα χαρτιά) χριστιανικής πλειοψηφίας, σε µεγάλη αντίθεση προς χώρες όπως η δική µας που κάτι ανάλογο θα ήταν βεβηλωµένο επί καθηµερινής βάσεως είτε µε κόπρανα, είτε µε σφυριές, είτε µε επιγραφές τύπου "Ορθοδοξία ή Θάνατος" κ. λ. π. κ. λ. π. Άβυσσος διαφοράς, όπως άβυσσος διαφοράς χωρίζει (όπως προείπαµε) την ανοχή από τον φασισµό.

Ανεβήκαµε πάνω στον κατάφυτο λόφο την ώρα που ο ήλιος έδυε και από κάτω οι στέγες της όµορφης πόλεως αντανακλούσαν πορφυρό και λευκό. Εκεί ζήσαµε µία ακόµη όµορφη, µυστηριακή εµπειρία. Στην κορυφή του λόφου έστεκε ένας πέτρινος βωµός που πολύ σύντοµα διακοσµήθηκε από τους λιθουανούς θρησκευτές µε άνθη και φύλλα. Σε λίγο άναψε πάνω του η επιβώµια φωτιά και ο κόσµος, στεκόµενος γύρω του σε κύκλο, άρχισε να ψάλλει τον ύµνο στην φωτιά. Ο ιερέας και η γυναίκα του έκαναν σπονδή µπύρας και το ξύλινο δοχείο περιφέρθηκε ανάµεσα στους θρησκευτές. Ο δεύτερος ιερέας σηµείωσε τα µέτωπα των θρησκευτών µε επιβώµια στάχτη και αρχίσαµε να χορεύουµε κυκλικά γύρα από τον βωµό. Ακολούθησε και µία τελετή ενδυναµώσεως µέσω της φωτιάς, την οποία έκανε ο Ρώσος Kasakov και διάφοροι αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών Θρησκειών απήγγειλαν ύµνους στους εθνικούς τους Θεούς. Ήταν ένα υπέροχο τέλος µιάς πλούσιας και υπέροχης ηµέρας.

Η δεύτερη ηµέρα του Συνεδρίου πέρασε µε τις οµιλίες των υπολοίπων εισηγητών και ακολούθησαν µερικές διαλέξεις Λιθουανών επισηµόνων και ερευνητών, καθώς και συζήτηση. Το δεύτερο τµήµα της ηµέρας πέρασε εν κλειστώ. Οι σύνεδροι απεσύρθησαν σε άλλο κτίριο της πόλεως όπου ακολούθησε συνεδρίαση για εξαγωγή συµπερασµάτων και µέσα σε κλίµα ενθουσιασµού αποφασίσθηκε η ίδρυση του Παγκοσµίου Συνεδρίου των Εθνικών Θρησκειών (World Congress Of Ethnic Religions, W. C. E. R. ) µε µόνιµη έδρα το Βίλνιους και περιοδικά, ανά έτος ή διετία,

συνέδρια σε διαφορετικές κάθε φορά πόλεις της Ευρώπης και ανά 5ετία σε µία εξω-ευρωπαϊκή ήπειρο. Για το 1999 συζητιέται τη διοργάνωση ν’αναλάβουν οι αρχαιόθρησκοι του Λονδίνου.

Σκοπός του W. C. E. R. είναι η συνεργασία των εθνικών, πολυθεϊστικών, αυτοχθόνων Θρησκειών της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων για αλληλοκατανόηση, διάσωση εκείνων των Θρησκειών που απειλούνται µε αφανισµό (Ινδιάνοι, Αβοριγίνοι κ. λ. π. ) και πλήρη αναβίωση και πολιτειακή αναγνώριση εκείνων που κατέστρεψε η λαίλαπα του Μονοθεϊσµού. Αλλά σε αυτά θα αναφερθούµε εκτενέστερα στο µέλλον. Ευχόµαστε απλώς κάποτε να γίνει το εδώ κίνηµα επαρκώς σοβαρό και δυνατό ώστε επιτέλους να φιλοξενηθεί και στην χώρα των Ολυµπίων Θεών κάποιο επόµενο Συνέδριο του W. C. E. R.

∆ηµοσιεύθηκε στο περιοδικό "∆ιιπετές" το καλοκαίρι του "1998"

ΕΝ ΠΡΟΜΗΘΕΙ... Σκέψεις Πάνω Στην Αθανασία Και Την Γνώση (του Βλάση Γ. Ρασσιά)

Η Ιουδαϊκή µυθολογία, και κατ’επέκταση η µυθολογία και των χριστιανών που την υιοθετούν στο σύνολό της, θεωρώντας την µάλιστα, ανάµεσα σε ένα σωρό άλλα, και "θεόπνευστη", σε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον σηµείο της, εκεί που αναφέρεται στο παραµύθι περί των λεγοµένων "πρωτόπλαστων της Εδέµ", οµολογεί σαφώς, δια στόµατος του εθνικού της "Θεού" (1) Ιαχωβά, ότι η θεϊκή φύση δοµείται από Αθανασία και Γνώση (Γένεσις 3,22). Όσοι εξ ηµών τυγχάνουµε Εθνικοί, που πάει να πεί ότι τα Ελληνικά πάτρια επιµένουµε να τιµούµε και να νοµίζουµε, παρά την για το αντίθετο λύσσα εκείνων που οργάνωσαν θεσµικά τον νηπιοβαπτισµό µας, τον ακούσιο και άρα βίαιο νηπιοβαπτισµό µας, µπορούµε να συµφωνήσουµε µε αυτήν την απρόσµενα ειλικρινή οµολογία. Οι δικοί µας Θεοί άλλωστε, ως τµήµατα ιερά του ανάρχου κι ατελευτήτου Κόσµου, είναι αληθώς οντοποιηµένες πυκνώσεις Αθανασίας και Γνώσεως.

Και µια και είθισται τα τελευταία 2000 χρόνια η έννοια της Φιλότητος, την οποία οι χριστιανοί προσεπάθησαν ατυχέστατα να υποκαταστήσουν µε την µερική (2) λέξη "Αγάπη" να χρησιµοποιείται εντέχνως για την ηθική και ιδεολογική κατωχύρωση του ανείπωτου αφανισµού των αυθεντικών εθνικών Παραδόσεων ολόκληρου του πλανήτη, θεωρούµε πρέπον να επισηµάνουµε επίσης ότι στον κόσµο µας, δηλαδή στον κόσµο των θνητών, η αληθής

Φιλότης ∆ΕΝ µπορεί να υπάρξει πέρα από την Γνώση, πόσο µάλλον ενάντια σε αυτήν. Φιλότης δίχως Γνώση είναι υποκρισία και ρηχή αυτοεπιβεβαίωση, είναι προσκόλληση σε φθαρτά σχήµατα, είναι παραπέτασµα καπνού, είναι ιδεολόγηµα κούφιο, συναίσθηµα δουλικό και αυταπάτη. Και όλοι µας λίγο πολύ, πλήν εθελοτυφλούντων, χατζηανθρώπων και γενιτσάρων, γνωρίζουµε πού έχει οδηγηθεί η ανθρωπότητα από αυτή την εδώ και αιώνες αφελέστατη εµµονή σε αυτήν ακριβώς την υποτιθέµενη Φιλότητα ("Αγάπη") που έρχεται, πέρα από κάθε συµπαντικό Νόµο, τόσο βαθειά να µισήσει και να περιφρονήσει την Γνώση.

Τι εννοούµε όµως εδώ όταν ερχόµαστε να κάνουµε λόγο για Γνώση; ∆εν εννούµε φυσικά µόνο το γνωστό "σκέπτεσθαι", ούτε µόνο τα άπειρα βέβηλα "γιγνώσκειν" που σταµατούν στα σύνορα της καθαρά αισθητήριας εµπειρίας. Αντιθέτως, εννοούµε την συµπαντική Θεία Γνώση, η οποία δονεί ρυθµικά την Απόλυτη Πραγµατικότητα που αποτελεί τον Σύµπαντα Κόσµο. Σπουδαίο, αν και πρωτόγονο, τµήµα αυτής της ρυθµικής συµπαντικής δονήσεως, υπήρξε ο πατέρας του Προµηθέως Τιτάνας Ιαπετός. Υιός του Ουρανού και της Γής, µε το όνοµά του να ετυµολογείται από το "ιέναι" και "πέτεσθαι", από το "ιάπτειν" κατ’άλλους ή, τέλος, από την ιακή (φωνή), αποτελεί µία µυστηριώδη πνευµατική αρχή που από τα σπέρµατά της ανεδύθησαν οι Προµηθεύς, Επιµηθεύς και Μενοίτιος, τρείς θείες οντότητες που είχαν να κάνουν µε τον Λόγο. Ο Προµηθεύς στοιχειώνει το έλλογο τµήµα του και κατα προέκταση κατ’αλλους την Πρόνοια, ο Επιµηθεύς το ηµαρτηµένον και κατά προέκταση κατ’άλλους την Οψίνοια και, τέλος, ο Μενοίτιος το άλογο τµήµα του Λόγου που αργότερα ο Ζεύς, ως Θείος Νούς, εξώρισε οριστικά από αυτόν τον Κόσµο στον Τάρταρο (3) .

Ως Έλληνες, από τα τρία αυτά ιαπετικά αδέλφια µάς ενδιαφέρει ιδιαίτατα ο Προµηθεύς. Αφού αυτός υπήρξε ο δηµιουργός των χωµατοπλάστων προγόνων µας αλλά και επίσης δικός του υιός υπήρξε ο ∆ευκαλίων, ο γενάρχης των Ελλήνων και δηµιουργός κατά διαταγή του ∆ιός των σπαρτών ανθρώπων, γνωστός µεν στους Εθνικούς Έλληνες, παντελώς άγνωστος δε για τους λοιπούς Χατζηέλληνες που προτιµούν για πρόγονό τους τον.. Αβραάµ γιατί έτσι τους εδίδαξε ο περιτετµηµένος διδάσκαλός τους.

Ο Προµηθεύς είναι µία επιτήδεια και δολοµήτις θεότητα, µε έναν πολύ περίεργο ρόλο στις κοσµογονικές διεργασίες που διεµόρφωσαν τον Κόσµο έτσι όπως εµείς τον γνωρίζουµε. Είναι µία θεότητα που κατά περίεργο τρόπο µεροληπτεί σε απίθανο βαθµό υπέρ της ανθρωπότητος πέρα και έναντια από κάθε "πρέπον" συµπαντικό και από κάθε επιλογή των Θεών και των δυνάµεων που τους καθοδηγούνε.

Ο επωνοµαζόµενος "αιολοµήτις" και "πολύµητις" και "δολοφρονέων" και "ποικιλόβουλος" Προµηθεύς, Τιτάνας που ωστόσο στο παρελθόν συστρατεύθηκε µε τους Ολυµπίους στον αγώνα των τελευταίων για την επιβολή της Συµπαντικής Τάξεως,

ταράσσει ολόκληρο το πλέγµα αυτής ακριβώς της Τάξεως, όταν, κάποτε, αποφασίζει να κατεβάσει στον κόσµο των θνητών τα µυστικά των Θεών: σε πρώτη φάση, όταν κατορθώνει να ενσωµατώσει την πυρόεσσα κοσµική ψυχή µέσα σε θνητά κορµιά χωµατοπλάστων, από αυτόν τον ίδιο, όντων, και σε δεύτερη φάση, όταν κλέβει από τον ∆ία, κατεβάζει στη γή και δωρίζει στους θνητούς το αιώνιο και αµίαντο Συµπαντικό Πύρ.

Ο Προµηθεύς, τολµά να διευρύνει προς τα κάτω την θεϊκή υπερσυνείδηση των Ολυµπίων, ελπίζοντας απελπισµένα ν’ανεβάσει έτσι στα επίπεδά της τα χωµατόπλαστα δηµιουργήµατά του. Υπό αυτή την έννοια, ο "ποικιλόβουλος" αυτός Τιτάνας αναδεικνύεται στους αιώνες ο πρώτος και µοναδικός θεράπων και τιµητής της αληθούς Αυταπαρνήσεως, αφού αυτή του η χαριστική πράξη τον χρεώνει µε τη βαρύτατη Ύβρι της υπερβάσεως και παραβιάσεως συµπαντικών κι αµεταβλήτων, αιωνίων Νόµων, οι οποίοι απαιτούν σαφείς και απαραβίαστες γραµµές / φράκτες ανάµεσα στα πάµπολλα επίπεδα του εµψύχου Παντός που απαρτίζουν οι διάφορες πνευµατικές οντότητες αυτού του διατεταγµένου Απείρου που λέµε Κόσµο, από τις τελευταίες των πλέον πρωτογόνων έως τις άριστες των τελειοτάτων. Και βαρύτατη επιπίπτει πάνω στον ανθρωπολάτρη Τιτάνα η αλύγιστη δικαιοσύνη του Παγκοσµίου Νόµου, η αδυσώπητη Ανάγκη, που εξουσιάζει ακόµη και αυτούς τους ίδιους τους παντοδύναµους Θεούς.

Ο γράφων, δεν θα σταθεί εδώ στη γνωστή µυθολογική εκδοχή του Αισχύλου αναφορικά µε τον Προµηθέα. Όχι γιατί τα ίσως πιό σηµαντικά έργα εκείνης της τραγωδιακής τριλογίας, τα "Προµηθεύς Λυόµενος" και "Προµηθεύς Πυροφόρος", εχάθησαν οριστικά στις µεταγενέστερές τους πυρές των γνωστών τοίς πάσι σκοταδιστών διωκτών της Ελληνικής Σοφίας µε αποτέλεσµα να αγνοούµε τη συνολική και τελική Λέξη του φωτισµένου αυτού τραγωδού (4) , αλλά, περισσότερο, για τον λόγο του ότι αν αυτή παρεξηγήθηκε στην εποχή της από το τόσο πεπαιδευµένο ελληνικό κοινό, σε βαθµό µάλιστα που ο τραγωδός να γλυτώσει την καταδίκη για ιεροσυλία µόνο µετά από αποφασιστική παρέµβαση του Ιεροφάντου της Ελευσίνος, δεν µπορούµε να ελπίζουµε ότι δύναται αυτή να διδάξει σήµερα το παραµικρό, σε οµάδες κοινού στερούµενες Κλασικής Παιδείας, ή παντελώς ξεκοµµένες από την πατρογονική κοσµοαντίληψη και έθος. Αντιθέτως, κατά κανόνα, το µήνυµα του φωτισµένου τραγωδού προσλαµβάνεται σήµερα εντελώς αντεστραµµένο από τους, απέχοντες των πατρογονικών νοµιζοµένων, σύγχρονους θεατές του "Προµηθέως ∆εσµωτου".

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτοί καταλαβαίνουν ότι τάχα το συγκεκριµένο έργο αποτελεί µία προ 2.500 ετών θεατρική αναφορά στην προαιώνια κοινωνικοπολιτική σύγκρουση Εξουσίας και Αντιεξουσίας, όπως µερικά το κατάλαβαν (και το έξεφρασαν άλλωστε στη συνέχεια, πριν από δύο περίπου δεκαετίες, µε πολύ ωραίο µάλιστα σκηνικό τρόπο) τα µέλη της περίφηµης αµερικανικής θεατρικής οµάδος The Living Theater (5) . Στη χειρότερη όµως των

περιπτώσεων, που δυστυχώς είναι και η πλέον συνήθης, το παντελώς αποκοµµένο από την πάτρια κοσµοαντίληψη κοινό, κινδυνεύει να υποπέσει σε απαράδεκτες επαγωγές και λίαν επιεικώς γελοία συµπεράσµατα, όπως λ.χ. ότι ο αισχύλειος Προµηθεύς προµαντεύει τελικά (στους στίχους 915-929 και αλλού..) την.. έλευση των ορδών των φορούντων τα φαιά ιµάτια υπανθρώπων που ισοπέδωσαν την Ολυµπία, τους ∆ελφούς, το ∆ίον, τη ∆ωδώνη και µετέτρεψαν, κατά διαταγή των ανθελλήνων αυτοκρατόρων της Nova Roma, τα ελληνικά Ιερά σε σωρούς ερειπίων, αποκαϊδια, κυβευτήρια, πορνοστάσια ή -στην καλύτερη των περιπτώσεων- σε χώρους υπόδουλους σε ξένη λατρεία.

Μία πολύ συνηθισµένη, αν και σε απερίγραπτο βαθµό θλιβερή, βέβηλη ερµηνεία αλλοτρίων ανθρώπων νοµιζόντων αλλότρια πράγµατα, όχι πάντως νεοφανής, αφού ακόµη κι ο πασίγνωστος και πολυδιαφηµισµένος ιστορικός της πεπατηµένης οδού Παπαρρηγόπουλος, αυτός ο γιά κάποιους κυρίους "εθνικός" µας υποτίθεται Ιστορικός, γράφει µε αφορµή την αισχύλεια αφήγηση τα ακόλουθα απαράδεκτα (απευθυνόµενος µε απροκάλυπτη περιφρόνηση προς τον θεόπνευστο Όµηρο):

"Γέρων τυφλέ! Τον ∆ία σου ο Προµηθεύς σαλεύει. Εκεί ανά τον Καύκασον προσπεπασσαλευµένος. Είναι του πόνου σύµβολον και της χαράς η χλεύη Είναι προοίµιον Χριστού, θεός συντετριµµένος. Τοιούτον θέλει, Όµηρε, θεόν η ανθρωπότης.."

ενώ αµέσως πιό κάτω, στο ίδιο µυωπικό και άσοφο ποίηµά του ΜΑΛΩΝΕΙ τον Έλληνα επικό ποιητή επειδή, αντί.. ακανθίνου, εκείνος ήθελε να φορούν οι Θεοί των Ελλήνων στεφάνους δάφνης !!

Αυτά, τα ολίγα και θλιβερά, για να µην ξεφύγουµε και πολύ από το θέµα, παρασυρθέντες σε αναλύσεις σχετικά µε την ανθρώπινη αµορφωσιά, στενοµυαλιά και µισαλλοδοξία, που οδηγούν σε καθυβρίσεις ιερών και οσίων, ιδιαίτατα µάλιστα ειδεχθείς όταν αυτές οι καθυβρίσεις στρέφονται κατά των ιερών και οσίων των ιδίων µας των προγόνων, τους οποίους εµείς, αποδεικνυόµενοι νάνοι του πνεύµατος, αδυνατούµε να κατανοήσουµε (πόσο µάλλον να συνεχίσουµε επάξια το πνευµατικό τους έργο..).

Ο γράφων, θα ήθελε, µε την αξιοπρέπεια και τη σοβαρότητα που αρµόζουν σε ελληνότροπους και αρχαιογνώστες ανθρώπους, να επιστρέψει στην παλαιά καλή ησιόδεια αφήγηση που φέρνει, µέσα από έναν εµφανή ωστόσο αναχρονισµό, τον ηµίθεο Ηρακλή, εδώ βέβαια ως θεότητα ηλιακή για αυτό και η µεγάλη χρονολογική ασυνέπεια, να ελευθερώνει από τον βράχο του Καυκάσου ("ουκ αέκητι Ζηνός Ολυµπίου" δηλαδή "και όχι δίχως το θέληµα του ∆ιός Ολυµπίου", Θεογονία 529) τον αλυσσοδεµένο Τιτάνα. Αυτόν τον θαυµαστό, πολύπαθο µάρτυρα υπέρ της ανθρωπίνης υπάρξεως, ο οποίος, στη συνέχεια, φέρων σιδερένιο δακτυλίδι στο χέρι (προς

ανάµνηση της φοβερής Ύβρεως που τόσο ανιδιοτελώς ωστόσο διέπραξε για χάρη του γένους των ανθρώπων) και στεφάνι λυγαριάς στο κεφάλι (σύµβολο επιεικείας, συγνώµης και συµφιλιώσεως), επανήλθε στον Όλυµπο, έδωσε το χέρι στον θεάνακτα ∆ία και έγινε οµόφωνα δεκτός ως αιώνιος (και βέβαια πάντοτε ανθρωπολάτρης) σύµβουλος των Ελλήνων Θεών. Σε ανάµνηση αυτής της ανόδου του µάρτυρος Θεού (Θεού πλέον), οι θεοδίδακτοι πρόγονοί µας θα εορτάζουν επί αιώνες στην πόλη των Αθηνών τα "Προµήθεια", µε αγώνες λαµπαδηφορίας εφήβων στεφανωµένων και αυτών µε κλαδιά λυγαριάς.

Αυτό το κείµενο ξεκίνησε, και όχι άστοχα θέλω να ελπίζω, µε µία απρόσµενη οµολογία των Ιουδαίων µυθογράφων σχετικά µε τη φύση των Θεών. Θα ήθελα να το κλείσω λοιπόν, χρησιµοποιώντας την ίδια γραπτή πηγή. Και συγκεκριµένα το εδάφιο 3,16 της "Γενέσεως" όπου έχουµε µία ακόµη σαρωτική οµολογία που εµάς, ως Έλληνες, µας αφορά: ο υιός του Αδάµ Κάϊν, φεύγει µακριά από την επικράτεια του Θεού Ιαχωβά, µακριά από τον ιδιοκτησίας του µικρό ζωολογικό κήπο της Εδέµ, και εγκαθίσταται στην ήδη κατοικηµένη από ΑΛΛΑ έθνη χώρα Νώντ. Που πάει να πεί ότι οι ίδιοι οι Ιουδαίοι µυθογράφοι οµολογούν ότι οι λεγόµενοι Εθνικοί, οι επιφανέστατοι των οποίων υπήρξαµε, ως γνωστόν, εµείς οι Έλληνες, ∆ΕΝ είχαν πλασθεί σύµφωνα µε την Ιουδαϊκή ανθρωπογονία. Και αλλοίµονό µας αν είχαµε. ∆ιότι τότε, αντί για το πρώτο κι επιφανέστατο όλων των εθνών, το γένος των Ελλήνων δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από µία µεταγενέστερη (ήτοι µετα-Βαβελική) φυλετική και πολιτισµική απόσχιση των δηµιουργιών του Θεού της Ερήµου Ιαχωβά.

Στους γνωστούς και µη εξαιρετέους κυρίους που µε λύσσα προσπαθούν εδώ και δύο χιλιετίες τόσο αισχρά να µας υποβιβάσουν ως γένος, εµείς οι Έλληνες δηλώνουµε µε κάθε παρρησία ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ∆ΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΠΟΡΑ. Όπως επί αιώνες τιµήσαµε, έτσι και επιµένουµε να τιµούµε ακόµη και τώρα που µας σκιάζει η φοβέρα, νύν και αεί και ισόποσα, όλες τις πτυχές της ενδόξου υποστάσεώς µας: τόσο τις προερχόµενες από προµηθεϊκή σπορά όσο και τις προερχόµενες από το στοίχειωµα των Μακάρων Ολυµπίων. Με προγόνους καταγόµενους όχι από τον ποιµένα Αβραάµ, αλλά από το σπέρµα του ∆ευκαλίωνος, του Έλληνος και του Αµφικτύωνος, γαιοτραφείς και διοτραφείς συνάµα, στέκουµε και αποδεικνυόµαστε αείποτε φωτόµυστοι, φωτοδότες και αδιαπραγµάτευτα φωτολάτρες.

Το πραγµατικό ΦΩΣ, το φυσικό, το απτό, το ανίκητο, σύντοµα θα επιστρέψει.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Όταν οµιλούµε για τον "Θεό" των Μονοθεϊστών, καλό είναι, για την τάξη, να θέτουµε τον όρο πάντοτε εντός εισαγωγικών. Επειδή το γνωστό Τετραγράµµατον , δηλαδή το πραγµατικό όνοµα του εθνικού "Θεού" των Ιουδαίων, επεδόθη ατυχώς µε τον όρο "Θεός" από τους ελληνιστές µεταφραστές των Ιουδαϊκών βιβλίων, δεν σηµαίνει ότι εµείς οφείλουµε στον αιώνα τον άπαντα να αναπαράγουµε αυτό το λάθος. Η λέξη "Θεός" δεν είναι ουσιαστικό, όπως µε εγκληµατικό τρόπο χρησιµοποιείται σήµερα, αλλά ΕΠΙΘΕΤΟ. Εάν, έστω και στον ελάχιστο βαθµό, µας ενδιαφέρει να µην µπουρδολογούµε και να αναφερόµαστε πάντα στο αυθεντικό και το σαφές, οφείλουµε να επιστρέψουµε τις λέξεις στην αρχική τους φύση και χρήση τις οποίες καθώρισαν εκείνοι που τις κατασκεύασαν. Οι Έλληνες, που πρώτοι εξέφεραν την λέξη αυτή ("Θεός"), και άρα η έννοια που εκείνοι προσέδιδαν είναι η ορθή, την χρησιµοποιούν ως ΕΠΙΘΕΤΟ. Υπάρχει λοιπόν Θεός Ζεύς, Θεός Απόλλων, Θεός Άρης, Θεός ∆ιόνυσος, Θεά Ήρα, Θεά Αφροδίτη, Θεά Αθηνά κ.ο.κ. ποτέ όµως σκέτος Θεός, ως ουσιαστικό. Στις κάποιες φορές που συναντάµε τον όρο δίχως να ακολουθείται από όνοµα, αυτό γίνεται επειδή είναι πασιφανές για της λέξεως ανιχνεύεται στο ρήµα θέω ή το ρήµα τίθηµι (τάξιν).

2. Η λέξη "Φιλότης", ποιόν από τους Θεούς µιλάµε εκείνη την στιγµή. ¨Οταν λ.χ. στις "Βάκχες" γίνεται λόγος για τον Θεό, τότε εννοείται ο Θεός ∆ιόνυσος. Στο "Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης" του Ερρίκου Στεφάνου (Αθήναι, 1852) πολύ ορθώς η ετυµολογία από το ρήµα φιλέω / φιλώ, αιολιστί φίληµι, χρησιµοποιήθηκε από τους πραγµατικούς Έλληνες για να εκφράσει την ασύλληπτη και άπειρη συµπαντική δύναµη που σε όλες τις σφαίρες, τόσο σε εκείνες των Αθανάτων όσο και σε εκείνες των θνητών, λειτουργεί συνθετικά και διατηρητικά, και πολύ όµορφα την χρησιµοποίησε στην κοσµοσχεδίασή του ο Ακραγαντίνος φιλόσογος και θεουργός Εµπεδοκλής. Αυτή η υπέροχη, αλλά ιδιαίτερα µισητή για τους χριστιανούς λέξη, αντικαταστάθηκε από τους θεωρητικούς των τελευταίων µε τον όρο "Αγάπη", ο οποίος όµως είναι υπερβολικά στενός και µάλιστα εµπεριέχει και το αρνητικό, λόγω της υπερβολής, "άγαν" (πιθανή ετυµολογία της λέξεως η "άγαν" και "πάοµαι", άρα η λέξη στέκει περισσότερο κοντά στην πολύ αρνητική εκδοχή της, δηλαδή στην προσκόλληση).

3. Για την εθνική Ελληνική Παράδοση, η οποία ορίζει τον Κόσµο ως "άπειρον διατεταγµένον και κεκοσµηµένον" (εξ ού και η ίδια η λέξη "Κόσµος", δηλαδή στολίδι), ο Τάρταρος είναι το τµήµα εκείνο του Παντός που παραµένει ακόµη σε αταξία, είναι συνεπώς για την Λογική των Θεών ένας χώρος εξορίας, ένα επέκεινα που δεν θέλουµε ούτε καν να το γνωρίζουµε. Εκεί εξορίσθησαν από τους Θεούς οι ηττηµένοι Τιτάνες. Οι υπόλοιποι, µη διασαλευτικοί Τιτάνες, λ.χ. Ήλιος, Προµηθεύς κ.λ.π. παρέµειναν δίπλα στους Θεούς σε αρµονική συναρχία. Σε αυτούς τους τελευταίους είναι αφιερωµένος ο "προς τους Τιτάνες" Ύµνος των Ορφικών.

4. Από τα 82 έργα που έγραψε ο Αισχύλος έχουν φθάσει έως τις "σωτήριες" ηµέρες µας µόνον 7. Τα υπόλοιπα κατεπόθησαν από τις

φλόγες της.. Αγάπης. Περαιτέρω επί του θέµατος στο βιβλίο του γράφοντος "Υπερ Της Των Ελλήνων Νόσου", τόµος 3ος, "Ες Έδαφος Φέρειν".

5. Το έργο παίχθηκε το 1979 και µπροστά στο ελληνικό κοινό, σε δύο παραστάσεις στο ∆ηµοτικό Θέατρο Πειραιώς.

Ο εστεµµένος φιλόσοφος Ιουλιανός

Για τον Ελληνικής Παιδείας αυτοκράτορα της Νέας Ρώµης του Βοσπόρου, Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό, δεν είναι δυνατόν να ειπωθούν αρκετά που να ανταποκρίνονται στο µέγεθος της προσωπικότητος αυτού του ανθρώπου, ο οποίος κατόρθωσε να απειλήσει την επί των ηµερών του συστηµατική αποσύνθεση του ανθρωπίνου πολιτισµού µε το Ακατόρθωτο της αναστροφής των καιρών (και δεν είναι τυχαίο το ότι το νέο της δολοφονίας του έκανε ακόµη και τον αρνησίζωο και αγέλαστο «Άγιο» Σάββα της Συρίας να χαµογελάσει). Αυτός ο φωτισµένος άνθρωπος που η Ιστορία-προπαγάνδα των έκτοτε κρατούντων τον έλουσε µε τα πιο άθλια επίθετα (Ειδωλιανός, Αδωναίος, Καυσίταυρος, Αποστάτης, Πισαίος, Παραβάτης, κ.ά.) σηµατοδοτεί για την διαχρονικότητα του Ελληνισµού, τον ισχυρό κρίκο της συνδέσεως του υπόδουλου Έθνους µας (υπό τους χριστιανούς Ρωµαίους, τους κατ’ευφηµισµόν λεγοµένους «Βυζαντινούς» και µετά υπό τους Οθωµανούς και Νεοβυζαντινούς θεοκράτες) µε το ελεύθερο και φωτοδοτικό εθνικό παρελθόν και αποτελεί το πρότυπο για τους επόµενους κρίκους (λ.χ. Γεώργιος Γεµιστός Πλήθων) εκείνης της µακράς αλύσεως που φθάνει έως των ηµερών µας.

Στο ευρύτερο σηµερινό αίτηµα για επανελλήνιση και πνευµατική απελευθέρωση του Έθνους µας, συµπεριλαµβάνεται και η ηθική αποκατάστασή του και στη συνέχεια απόδοση τιµών προς τον Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό. Έως εκείνη την ευτυχή ηµέρα που θα ξαναελέγχουν οι Έλληνες τον τόπο τους, οφείλουµε απλώς, στο όνοµα της ιστορικότητος, να καταγγείλουµε τα πιο βασικά ψεύδη των κρατούντων κατά αυτού του υπέροχου και ευγενούς ανδρός, ότι δηλαδή δεν κατεδίωξε τους χριστιανούς, αλλά αντιθέτως, µε προτροπή του φιλοσόφου Σαλλούστιου, εθεσµοθέτησε την απόλυτη ανεξιθρησκεία. Ότι δεν είναι παρά µία ακόµη άθλια αντιστροφή της αληθείας ο ισχυρισµός του Θεοδωρήτου και του Σωκράτους ότι.. απαγόρευσε τάχα στα παιδιά των χριστιανών να µελετούν τους Έλληνες συγγραφείς, αφού ο ίδιος ο Ιουλιανός –ο οποίος στη Νέα Ρώµη ίδρυσε µάλιστα βιβλιοθήκη 120.000 τόµων- διακηρύσσει το ακριβώς αντίθετο στα κείµενά του: «∆εν απαγορεύω την είσοδο στα

σχολεία στους νέους που θέλουν να πηγαίνουν σε αυτά. Πραγµατικά, δεν θα ήταν ούτε φυσικό, ούτε λογικό να κλείνουµε τον καλό δρόµο σε παιδιά που δεν ξέρουν ακόµη ποιόν δρόµο ν' ακολουθήσουν. Πρέπει να διαφωτίζουµε τους ανθρώπους που παραλογίζονται, όχι να τους τιµωρούµε" (δική µου η έµφαση). Ότι τον µετέπειτα δαιµονόφοβο αυτοκράτορα και θηριώδη διώκτη των Ελλήνων Βαλεντινιανό Α, όχι µόνο δεν τον τιµώρησε όταν αυτός µπροστά του αρνήθηκε µε περιφρόνηση να τιµήσει τους Έλληνες Θεούς, αλλ’ αντιθέτως -εκτιµώντας την παρρησία του- τον είχε διατηρήσει στην εξαιρετικά υψηλή θέση του στην στρατιωτική ιεραρχία. Ότι τον χριστιανό επίσκοπο Ελεύσιο της Κυζίκου τον είχε αφήσει κανονικά στην θέση του µέχρι που εκείνος αποθρασυνθείς από την ανοχή, προχώρησε σε καταστροφή αρκετών Εθνικών Ιερών. Ότι ο µοναδικός ιστορικώς υπαρκτός, δηλαδή όχι κατασκευασµένος µέσα από τα παραληρήµατα των µαρτυρογράφων του 8ου αιώνος, χριστιανός "µάρτυρας" επί της βασιλείας του, υπήρξε ο επίσκοπος Αρεθούσης Μάρκος,. ένας φανατισµένος ανθέλλην που είχε προκαλέσει καταστροφές σε Ελληνικό Ιερό.

Το πιο τιµητικό για τον Ιουλιανό, είναι ότι από πλευράς θρησκευτικής, δεν ήταν όπως διαδίδεται -είτε σκόπιµα, είτε από αφέλεια- Έλλην δωδεκαθεϊστής- µε την έννοια του αποκλειστικού λάτρου του Ελληνικού Πανθέου-, αλλά τυπικός για την εποχή του ρωµαίος Εθνικός που συνεδύαζε µια νεοπλατωνική φιλοσοφική αντίληψη µε µια ιδιαίτερη τριαδική Ηλιολατρία. Η υπόθεση της επαναφοράς των Ολυµπίων Θεών, αγκαλιάσθηκε από τον καλλιεργηµένο και ευσεβέστατο Ιουλιανό µέσα από ένα όχι µόνο σαφώς ανεξίθρησκο, αλλά και πολύ πλατύ κλίµα επιστροφής του σεβασµού προς όλες τις πολυθεϊστικές -ήτοι µη µισαλλόδοξες- λατρείες, που ήδη απειλούντο µε εξαφάνιση από τους µονοθεϊστές. Η Ελληνικότητα του Ιουλιανού επικεντρώνεται στον χώρο της Φιλοσοφίας και Παιδείας και για αυτό είναι διαυγής, στερεά και αήττητη. Το καλύτερο µανιφέστο της είναι το γνωστό «Περί Παιδείας» έδικτο του φωτισµένου αυτού ανδρός, όπως και το γνωστό απόσπασµα ενός κειµένου του

Ο ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΑΣ» LOUIS MENARD «Σε εµάς ανήκουν η ευγλωττία και οι Τέχνες της Ελλάδος και η λατρεία των Θεών της. Η δική σας κληρονοµιά (απευθύνεται στους χριστιανούς) είναι η αµάθεια, η αγροικία και τίποτε πέρα από αυτές..» (Πρόλογος του Βλάση Γ. Ρασσιά στο βιβλίο του Λουϊ Μενάρ «Ονειροπολήσεις ενός Μυστικιστού Ειδωλολάτρου»)

Το γεγονός ότι, παρά την υπερδεκαετή µου µελέτη των περί την Αρχαία Ελλάδα πραγµάτων, µέσα από ξεσκόνισµα υπερχιλίων σχετικών βιβλίων, ανακάλυψα τελικά την υπέροχη πνευµατική µορφή του Λουϊ Μενάρ µόλις πριν από δύο χρόνια, και µάλιστα µέσα από ένα χριστιανικό βιβλίο που τον κατέτασσε ανάµεσα στους υποτιθέµενους “αντίχριστους” διανοητές που ταύτισαν κατά τον περασµένο αιώνα τον Ιουδαιοχριστιανισµό µε την άρνηση του ανθρώπου και της ελευθερίας (Gilbert Highet “Η Κλασσική Παράδοση”, ΜΙΕΤ, Αθήναι 1988), στάθηκε για εµένα υπεραρκετό στο να µου εγείρει υποψίες ότι αυτή η συνοµωσία σιωπής των σύγχρονων index γύρω από το όνοµα του Μενάρ δεν είναι διόλου τυχαία. Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία γι’αυτόν, διαβάζοντας την µοναδική περί αυτόν βιογραφία που έχει εκδοθεί στον τόπο µας, και µετά εντοπίζοντας και αγοράζοντας µετά από επίπονη αναζήτηση κάποια σπάνια πλέον και πανάκριβα βιβλία του, σύντοµα δικαιώθηκα, αφού ο λόγος αυτής της συνοµωσίας σιωπής έγινε κάτι περισσότερο από σαφής. Ο Λουϊ Μενάρ υπήρξε ο ευρωπαίος των τελευταίων αιώνων που µελέτησε και κατενόησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, τον εθνικό Πολυθεϊσµό των Ελλήνων, που, όπως έχει πλέον αποδειχθεί, είναι αδύνατον να γίνει µήτε καν κατανοητός από ανθρώπους που ο εγκέφαλός τους έχει καταστραφεί από τον µονοθεϊστικό αταβισµό και δυϊσµό.

Ο Λουϊ Μενάρ, τολµώντας “να γίνει πολυθεϊστής για να καταλάβει τους Έλληνες” έγινε πολύ γρήγορα ένας Έλληνας αυθεντικός, όπως και εκείνοι οι αυθεντικοί Έλληνες της αρχαιότητος. Έγινε ενεργός θρησκευτής των Θεών του Ολύµπου και κατενόησε ότι ο Όλυµπος είναι το θείο πρότυπο για την ελεύθερη Πολιτεία των Ελλήνων, όπως ακριβώς η τυραννία του δικτάτορος των Ουρανών εθνικού Θεού των Ιουδαίων και Χριστιανών, στάθηκε το πρότυπο για την για πάνω από 1500 χρόνια απόλυτη αυταρχία (ικανό ποσοστό της οποίας εξακολουθεί να υπάρχει δυστυχώς ανέπαφο ακόµη και σήµερα) στη σφαίρα του πολιτικού και κοινωνικού βίου των ανθρώπων.

Ο γράφων, αισθάνεται κάτι παραπάνω από υπερήφανος που οι εκδόσεις “Ανοιχτή Πόλη”, βρήκαν και ήδη µεταφράζουν κάποια σηµαντικά έργα αυτού του υπέροχου ανθρώπου (που τον εθαύµασαν µεγάλα ονόµατα του καιρού του, όπως λ.χ. Ρενάν, Μισελέ, Φρανς, Γκωτιέ, Κλεµανσώ, Ντε Λιλ), και έτσι θα είναι οι πρώτες που θα γνωρίσουν τον λόγο του στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Μέχρι την έκδοση όλων αυτών των βιβλίων λοιπόν, ας παρουσιάσουµε εδώ, ως προλόγισµα του ανά χείρας πρώτου εκδοθέντος, αυτή την πολύ µεγάλη µορφή µέσα από ένα σύντοµο βιογραφικό.

Αυτός ο “παραγνωρισµένος αναγνωρισµένος” (meconu reconnu) -όπως χαρακτηριστικά τον ονοµάζει ο καθηγητής Henri Payre- ποιητής, πεζογράφος, φιλόσοφος, ζωγράφος, χηµικός (ανακάλυψε το εκρηκτικό κολλόδιον), ιστορικός και µυθογράφος, γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Οκτωβρίου του 1822. Η µητέρα του καταγόταν από γένος ευγενών και ο πατέρας του ήταν τραπεζίτης και βιβλιοπώλης. Το 1842 µπήκε στην περίφηµη Ecole Normale Superieure που για

πολλά έτη υπήρξε το φυτώριο των µεγαλυτέρων πνευµάτων της γαλλικής διανοήσεως, αλλά σύντοµα την εγκατέλειψε εξ αιτίας της υπερβολικής αυστηρότητός της. Μετέτρεψε το σπίτι του στην Πλατεία Σορβόνης σε κέντρο συγκεντρώσεων διανοουµένων και αφιερώθηκε ο ίδιος στη συγγραφή. Εκεί πρωτοδιαβάσθηκαν στους φίλους του από τον ίδιο τον Μπωντλαίρ τα πρώτα ποιήµατα της γνωστής συλλογής “Τα Άνθη Του Κακού”.

Ο πολύπλευρος νεαρός Μενάρ (στον οποίο η φίλη του Juliette Lambert έλεγε ότι έβλεπε να συνυπάρχουν.. 5 µε 6 πρόσωπα ! ) πήρε ενεργό µέρος στη µεγάλη Επανάσταση του 1848, συνεργάσθηκε µε τον αναρχικό Προυντόν στην έκδοση της εφηµερίδος του τελευταίου και το επόµενο έτος καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 15 µηνών για το βιβλίο του “Πρόλογος Μίας Επαναστάσεως”. Κατέφυγε στο Λονδίνο και τις Βρυξέλλες, όπου συναναστράφηκε µε τους διεθνείς επαναστάτες της εποχής, και το 1852 µία πολιτική αµνηστεία του επέτρεψε να γυρίσει στο Παρίσι. Έκτοτε ο Μενάρ εγκαταλείπει την επαναστατική δράση και αφιερώνεται στη µελέτη και συγγραφή σχετικά µε τον Αρχαίο Κόσµο και κυρίως σχετικά µε την Αρχαία Ελλάδα, την οποία αποκαλεί “Πνευµατική Μητέρα του Ανθρώπου”.

Το 1859 καταθέτει στα αρχαία ελληνικά τη διδακτορική του διατριβή “Η Ηθική Προ Των Φιλοσόφων” και από τον επόµενο χρόνο αρχίζει την έκδοση αλλεπάλληλων βιβλίων του µε θέµα αποκλειστικά αρχαιοελληνικό και κορυφαίο όλων το περίφηµο “Ο Ελληνικός Πολυθεϊσµός”. Εκεί, ο Μενάρ αναλύει και εξυµνεί τον Πολυθεϊσµό των Ελλήνων, ως την ευγενέστερη και ανώτατη στιγµή της προσπάθειας των ανθρώπων να προσεγγίσουν το θείο, να κάνουν δηλαδή θεολογία, και επίσης εξηγεί πολύ σωστά την ελευθεροπρεπή θέσµιση των κοινωνιών των Ελλήνων ως προερχόµενη από την εικόνα που είχαν σχηµατίσει για τον Κόσµο των Αθανάτων. Μέσα στο ίδιο βιβλίο κάνει επίσης µία σφοδροτάτη επίθεση κατά των θεωριών του Ευηµέρου που, ως γνωστόν, συνετέλεσαν τα µάλα στην αποϊεροποίηση της Θρησκείας των Ολυµπίων, αρκετά πριν την καταστρέψουν δια πυρός και σιδήρου οι εκχριστιανισµένοι Ρωµαίοι της Νέας Ρώµης του Βοσπόρου.

Μέχρι τον θάνατό του, στις 9 Φεβρουαρίου 1901, ο Μενάρ συνέγραψε πάνω από είκοσι βιβλία και άπειρα άρθρα του υπέρ της αρχαίας Θρησκείας στην οποία και θρησκευόταν εµπράκτως µε έναν µικρό κύκλο φίλων και συγγενών (αναφέρονται ρητώς τα ανήψια του). Μετά από έναν σύντοµο γάµο το 1875 µε µία κατά 34 χρόνια νεώτερή του γυναίκα, αφοσιώθηκε από το 1889 στη διδασκαλία του Ελληνικού Πολυθεϊσµού στην “Έδρα Ανωτέρας Λαϊκής Εκπαιδεύσεως” του ∆ηµαρχείου των Παρισίων. Παρά το ότι όµως υπήρξε πνευµατικό σύµβολο για πολλές προσωπικότητες της εποχής εκείνης (λ.χ. για τον Clemenceau µε µεγάλη επιρροή στο βιβλίο του “Le Grand Pan”, για τους φιλέλληνες Rierre Quillard και Barres µαζί µε τους οποίους διήγειραν το φιλελληνικό αίσθηµα των Γάλλων κατά τον άτυχο πόλεµο του 1897, για τον ποιητή Cheylack, κ.ά.), τόσο η όλη κατεύθυνση των καιρών που αποµακρύνονταν όλο και

περισσότερο από τα φιλάρχαια ιδανικά, όσο και οι πρωτοπορειακές του θρησκευτικές και πολιτικές απόψεις οι οποίες σαφώς δεν ικανοποιούσαν φυσικά κανένα πολιτικό κόµµα της εποχής, τον κράτησαν µακριά από την αναγνώριση των µεγάλων µαζών, ως έναν meconu reconnu όπως πολύ επιτυχηµένα το είπε ο Ρayre και ήδη αναφέραµε πιό πάνω.

Θα πρέπει ίσως ν’αναφέρουµε επίσης κάπου εδώ ότι, αντίθετα από αρκετά πνεύµατα της εποχής του (Νίτσε, Ντε Λιλλ, Καρντούτσι κ.ά.), ο Μενάρ φάνηκε κατά έναν περίεργο τρόπο, ίσως εξηγούµενο από τις σοσιαλιστικές καταβολές του, πολύ ανεκτικός στο πρόσωπο του Ιουδαίου Τζεσούα (Χριστού) παρά την κάθετη ρήξη του µε τον Χριστιανισµό και απέδιδε επίσης τον αφανισµό των Ολυµπίων όχι τόσο στους γνωστούς φορούντες τα φαιά ιµάτια ναοπυρπολητές των πρώτων χριστιανικών χρόνων, αλλά πολύ νωρίτερα, στους µετασωκρατικούς φιλοσόφους και σοφιστές, οι οποίοι υπέσκαψαν καίρια τα εθνικά θρησκευτικά νοµιζόµενα των Ελλήνων.

Μία χειµωνιάτικη ηµέρα του 1901, στην αυγή αυτού του καταστροφικού αιώνα που τώρα εµείς αποχαιρετούµε, ο άγιος απόστολος του Ελληνικού Πολυθεϊσµού Λουϊ Μενάρ πέθανε µέσα σε µία στωϊκή ηρεµία και λιτότητα, καλώντας τον ψυχοποµπό Ερµή να οδηγήσει την ψυχή του στους ήρεµους τόπους που αναπαύονται εδώ και αιώνες οι ψυχές των φωτεινών και υπέροχων αυθεντικών Ελλήνων που τόσο πολύ θαύµασε, τίµησε και ερωτεύθηκε πνευµατικά. Ο ίδιος είχε ζητήσει ν’ αποτεφρωθεί και η επιθυµία του αυτή έγινε σεβαστή και επί πλέον κράτησε µακριά τους αδιάκριτους και βεβηλωτές ιερείς του Ιουδαιοχριστιανισµού που, αντιθέτως, έδωσαν τη δική τους νεκρώσιµη τελετή στην κηδεία του φίλου του και ξεκάθαρα µη χριστιανού Λεκόντ ντε Λιλλ, παρά την αντίθετη επιθυµία του τελευταίου. Ο νεαρός φίλος του Philippe Berthelot έβαλε στο χέρι του νεκρού οραµατιστή έναν αθηναϊκό οβολό για να πληρώσει τον “µαύρο βαρκάρη” και ο Henri Roujon διάβασε έναν αντάξιο στο µέγεθος του µεγάλου θανόντος επικήδειο.

ΣΤΩΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΩΪΚΟΙ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ, ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ∆ΙΑ

Μετάφραση στα Νεοελληνικά:

Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Copyright 2000

Των Αθανάτων όλων ενδοξώτερε, πολυώνυµε και αιώνιε Παντοκράτορα

Ζεύ, της φύσεως αρχηγέ που τα πάντα κυβερνάς µε το Νόµο, χαίρε ! Γιατί σε εσένα πρέπει να απευθύνονται όλοι οι θνητοί. Γιότι από εσένα βαστάει η γενιά µας και εσύ είσαι που εδώρισες τη λαλιά µόνο σε εµάς από όσα θνητά ζούν και κινούνται πάνω στην γή µας. Για αυτό θα σε δοξάζω και πάντα την ισχύ σου θα υµνώ. Σ’εσένα υπακούει όλος ο Κόσµος που γύρω από την γή γυρίζει, όπου κι αν τον πάς, και µε τη θέλησή του από εσένα κυβερνάται. Και στ’ανίκητά σου χέρια όπλο κρατείς δίκοπο, πυρόεντα και αιώνια ζωντανό τον κεραυνό απ’του οποίου το κτύπηµα γεννιούνται τα πάντα στη Φύση. Μ’ αυτόν κατευθύνεις την Παγκόσµια Σχέση, η οποία εγκατοικεί στα πάντα και τα φωτίζει µε µικρές ή µεγάλες λάµψεις. Εσύ ο µεγάλος, ύπατος και αιώνιος βασιλεύς που τίποτε πάνω στην γη, σοφέ Θεε, δεν γίνεται δίχως εσένα ούτε στων ουρανών την αιθέρια άκρη, ούτε στις θάλασσες εκτός από τα έργα των κακών για τα οποία η ανοησία τους ευθύνεται. Εσύ όµως και τα πράγµατα µπορείς να αλλάζεις και να κοσµείς τα άκοσµα και ό,τι σ’εχθρεύεται να τ’αγαπάς Γι’ αυτό και συνένωσες αρµονικά σε ενότητα τα καλά και τα κακά ώστε µία να είναι η Σχέση η Αιώνια που από αυτήν αποµακρύνονται και την προσβάλλουν όσοι από τους θνητούς είναι κακοί. Οι δύσµοιροι ! που µόνο τα επίγεια αγαθά ποθούνε και δεν κατανοούν την θεϊκή Παγκόσµια Σχέση, µήτε την ακούνε παρά το ότι αν το ‘καναν, θ’απολάµβαναν βίον ευτυχισµένο. µα αυτοί από άθλιες επιθυµίες παρασύρονται πότε στη µία αισχρότητα και πότε στην άλλη, οι µεν, έχοντες µανία για γρήγορη και µατωµένη δόξα οι δε, στρεφόµενοι σε άκοσµες κερδοσκοπίες και άλλοι σε πολυτέλειες και σε φιληδονίες. Αλλά Ζεύ, εσύ πολύδωρε, κεραυνοφόρε κάτοικε των σκοτεινών νεφών τους ανθρώπους σώσε από την ελεεινή τους αµάθεια και σκόρπισέ την µακριά από την ψυχή µας χαρίζοντάς µας επίσης την σοφία στην οποία εσύ βασίζεσαι

και µε ∆ικαιοσύνη τα πάντα κυβερνάς. Την τιµή αυτή αν µας κάνεις όµοια εµείς θ’ανταποδώσουµε υµνώντας στο διηνεκές τα έργα Σου όπως εµείς οι θνητοί οφείλουµε διότι µήτε γι’ ανθρώπους µήτε για Θεούς υπάρχει µεγαλύτερη τιµή από το να υµνούν, όπως είναι δίκαιο, την Παγκόσµια Σχέση. Ο Ζήνων εν Αθήναις και τα Πρώτα Βήµατα της “Στοάς”

του Jean Brun

(αναδηµοσίευση από το περιοδικό ∆ΙΙΠΕΤΕΣ, τεύχος 35, Μάϊος "2000")

Όταν ο Ζήνων έφθασε από την Κύπρο στην Ελλάδα, κατά το 300 π.Χ., η Αθήνα ήταν ακόµα µιά λαµπρή πνευµατική πρωτεύουσα, παρ’όλο που είχε χάσει, εν τώ µεταξύ, την πολιτική ηγεµονία των Ελλήνων. Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών πέθανε το 323, οι επίγονοί του διεκδίκησαν το απέραντο κράτος του κι ο 3ος αιώνας, κατά τον οποίον ανθίζει η πρώτη φάση της Στωϊκής Φιλοσοφίας, ουσιαστικά σηµαδεύει µια περίοδο έντονης πολιτικής αστάθειας στην λεκάνη της Μεσογείου, µία περίοδο που οι ιστορικοί ονοµάζουν ελληνιστική. Η Αθήνα έχει χάσει πλήρως την παλαιά της ναυτική κυριαρχία, ξένες φρουρές τοποθετούνται πιά στον Πειραιά, στο Σούνιο, στη Σαλαµίνα, ενώ της αφαιρούν επιπλέον το δικαίωµα να κόβει δικά της νοµίσµατα. Τα περίφηµα Μακρά Τείχη, άχρηστα πια, γκρεµίζονται σιγά σιγά σε άµορφα ερείπια.

Και στην περιοχή της Ιστορίας των ιδεών, επικρατεί περίπου το ίδιο, δηλαδή µια αρκετά µεγάλη ακαταστασία. Οι φιλόσοφοι φιλονεικούν για την σωκρατική κληρονοµιά που ωστόσο, λίγο πολύ, όλοι την προδίδουν. Ο Σωκράτης είχε χρησιµοποιήσει την ειρωνεία ως ενα από τα καλύτερα όπλα στη διαµάχη του µε τους Σοφιστές, που ισχυρίζονταν ότι τα ήξεραν όλα. Από αυτήν την συγκεκριµένη ειρωνεία, η Κυνικοί δεν κράτησαν παρά µόνο την σαρκαστική πρόθεση και την σαρκαστική δεξιοτεχνία. Ο Σωκράτης είχε αντιτάξει στις εγκυκλοπαιδικές κενοδοξίες των Σοφιστών, µια µετρηµένη αµφιβολία. Από αυτήν την συγκεκριµένη αµφιβολία, οι Μεγαρικοί συµπέραναν ότι ο άνθρωπος δεν µπορεί να µιλήσει για ένα πράγµα χωρίς να καθορίσει τι δεν είναι αυτό το πράγµα κι ότι µε φρόνηση µπορούµε να αποφανθούµε µόνο για το ότι το Α είναι Α. Ο Σωκράτης, στην εξωτερική επιστήµη των Σοφιστών είχε αντιτάξει το "γνώθι σαυτόν". Από αυτή την συγκεκριµένη παραίνεση για εσωτερική µελέτη, οι Κυρηναϊκοί φαντάστηκαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να ασχολείται αποκλειστικά, µε το να γνωρίσει τι του αρέσει, µε το να

αναζητάει εν τέλει την ηδονή. Με δυο λόγια, ενώ όλη η σκέψη του Σωκράτους στράφηκε στην προσπάθεια να πετύχει την αυτονοµία, την εσωτερική αυτοκυριαρχία, την εγκράτεια, όλες αντιθέτως οι θεωρίες των “ελασσόνων σωκρατικών” εστράφησαν στο να δώσουν στον άνθρωπο τον τρόπο του να αρκείται στον εαυτό του, σε σηµείο που να πετύχει την αυτάρκεια. Από την άλλη πλευρά, οι ιδέες του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους διαιωνίστηκαν, πιστά οπωσδήποτε, από τους σχολάρχες της Ακαδηµίας και του Λυκείου.

Με δυό λόγια, µέσα σε µια εξαιρετικά ταραγµένη πολιτική ατµόσφαιρα, οι ανήσυχες συνειδήσεις των ανθρώπων παρακολουθούσαν τις διαµάχες και τις αντεγκλίσεις φιλοσόφων που δεν καταφέρνουν να τους δώσουν αυτό που πραγµατικά ζητούσαν, δηλαδή έναν σαφή ορισµό του Αγαθού και του αντιθέτου του. Χωρίς να θέλουµε να κάνουµε Φιλοσοφία της Ιστορίας, µπορούµε ωστόσο να πούµε εδώ ότι, από µιαν άποψη, ο σκεπτικισµός του Πύρρωνος καθρέπτιζε καθαρά αυτήν την κατάσταση. Ο Πύρρων, ο οποίος είχε ακολουθήσει τον Αλέξανδρο εώς τις Ινδίες και συνεπώς είχε γνωρίσει, σίγουρα, τους Ινδούς γυµνοσοφιστές, δίδασκε ότι πρέπει να απορρίπτουµε κάθε γνώµη και κάθε πίστη, για να καταφέρουµε να φθάσουµε στην ευδαίµονα αδιαφορία, στην αταραξία, στην σιωπηλή σοφία. Κι είναι µέσα σ' αυτή την ατµόσφαιρα που δυό αντιµαχόµενες Σχολές -ο Επικουρισµός από τη µία και ο Στωϊκισµός από την άλλη- προθυµοποιήθησαν να διδάξουν στον άνθρωπο τα κριτήρια της βεβαιότητας, που µπορούν να του δώσουν κανόνες ζωής και δράσης, τόσο ικανούς που να τον συµφιλιώσουν µε την Φύση και την ζωή. Γι αυτό οι Επικούριοι και οι Στωϊκοί, οι οποίοι ωστόσο, είναι τόσο συχνά αντίθετοι ο ένας στον άλλο, έχουν µια κοινή αρχή: το “οµοφώνως τη φύσει ζην”.

Αυτές οι δύο φυσιολατρίες ωστόσο, ακολουθούν εντελώς διαφορετικό τρόπο η καθεµία τους: ο Επίκουρος θέλει ο άνθρωπος να ζει σύµφωνα µε την Φύση, υποτάσσοντας τον εαυτό του στην Αίσθηση, που θεωρείται κριτήριο του Αληθινού και του Αγαθού, και έτσι ο Επικουρισµός εξελίσσεται πολύ σύντοµα σε αισθησιοκρατισµό και ηδονισµό. Ο Ζήνων από την άλλη, θέλει να ζει σύµφωνα µε την Φύση, µε το να αποδέχεται την Φορά των συγκεκριµένων εκείνων γεγονότων που εκφράζουν την θέληση των Θεών, και έτσι ο Στωϊκισµός εξελίσσεται σε υλισµό κι ηθικό ορθολογισµό. Πίσω πάντως από τις βαθύτερες διαφορές τους, οι οµοιότητες ανάµεσα στον Επικουρισµό και τον Στωϊκισµό, βρίσκονται και στην συµφωνία της υποδιαίρεσης της Φιλοσοφίας σε λογική, φυσική κι ηθική. Αλλά εδώ εξαντλούνται οι συγκρίσεις ανάµεσά τους, γιατί οι φιλόσοφοι του Κήπου και της Στοάς, ορίζονταν πολύ συχνά µε το να αντιπαραβάλλονται ο ένας στον άλλο.

Παρά το ότι όλοι οι Στωϊκοί µάλιστα συµφωνούσαν στο να διακρίνουν την Φιλοσοφία σε λογική, φυσική κι ηθική, η οµοφωνία τους αυτή έπαυε µόλις επρόκειτο να καθορισθεί το µε ποιά σειρά θα πρέπει να γίνεται η µελέτη της. Κατά τον ∆ιογένη τον Λαέρτιο, ο Ζήνων και ο Χρύσιππος υιοθετούσαν την σειρά: λογική, φυσική, ηθική, ενώ ο ∆ιογένης ξεκινούσε από την ηθική και ο Παναίτιος και ο Ποσειδώνιος από την φυσική. Αλλά

οπωσδήποτε, τα διάφορα αυτά µέρη της φιλοσοφίας, οι "τύποι" όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Απολλόδωρος, αυτές οι "µορφές" κατά τον Χρύσιππο, ή τα "είδη" όπως τάλεγαν άλλοι, είναι στενά ενωµένα, δεν έχουν καµµίαν αξία ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και πρέπει να διδάσκονται µαζί. Αυτά µας δίνουν να καταλάβουµε οι περίφηµες εικόνες που αναφέρει ο ∆ιογένης ο Λαέρτιος:

"Παραβάλλουν την Φιλοσοφία µ' ένα έµβιο όν. Τα οστά και τα νεύρα είναι η λογική, η σάρκα είναι η ηθική και η ψυχή είναι η φυσική. Ή την παραβάλλουν µε ένα αυγό, του οποίου το φλούδι είναι η λογική το ασπράδι η ηθική κι αυτό που βρίσκεται ολότελα στην µέση είναι η φυσική. Την παραβάλλουν, ακόµα, και µε ένα εύφορο χωράφι. Ο φράκτης γύρω του είναι η λογική, οι καρποί του είναι η ηθική, η γη ή τα δένδρα η φυσική. Κι ακόµα, την παραβάλλουν µε µια πόλη περιτριγυρισµένη µε µεγάλα κι υψηλά τείχη κι οργανωµένη λογικά και µε φρόνηση"

Αν κρατήσουµε στο νού µας το γεγονός ότι η στωϊκή φυσιολατρία επιβάλλει µία βαθύτατη γνώση της Φύσεως, γνώση ικανή να θεµελιώσει την αληθινή σοφία, θα καταλάβουµε τότε ότι η Φυσική αποτελεί άλλοτε την αφετηρία και το θεµέλιο της Φιλοσοφίας κι άλλοτε το τέρµα και την άνθησή της, αφού σοφός είναι εκείνος που, λογικά, ζει σύµφωνα µε την Φύση. Γι αυτό και, για άλλους µεν το βασικό θρεπτικό συστατικό του αυγού είναι η Φυσική, ενώ, για άλλους δε, το συστατικό αυτό είναι η Ηθική. Αλλά όπως και νάχει το πράγµα, "δεν υπάρχει παρά µια µόνον τέχνη, µια ύψιστη τέχνη, η Αρετή". Και η Φιλοσοφία είναι η γνώση που, χάρις σ' αυτήν, αποκτούν ενότητα οι ιδέες και οι πράξεις µας, όσο ζούµε σύµφωνα µε την Φύση, δηλαδή, σύµφωνα µε την θέληση των Θεών και σύµφωνα µε το Λογικό.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΒΙΟΤΙΚΕΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΩΙΚΙΣΜΟΥ του Βλ. Γ. Ρασσιά

1. ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΑΓΑΘΟΝ (ΤΟ ΤΕΛΟΣ) (Το Τέλος, δηλ. ο σκοπός του ανθρωπίνου βίου, όπως το διετύπωσε ο Χρύσιππος)

ΕΥΡΟΙΑ ΒΙΟΥ: Οµολογουµένως τήι Φύσει ζήν 2. ΤΑ ΑΓΑΘΑ (bona)

Α. ΑΡΕΤΕΣ: Λογική, Σοφία, ∆ικαιοσύνη, Ανδρεία και Σωφροσύνη, Β. ΕΝΑΡΕΤΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ: Λογικές Πράξεις, ∆ίκαιες Πράξεις Γ. ΕΥΠΑΘΕΙΕΣ (ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ): Βούλησις, Ευλάβεια. Χαρά

3. ΤΑ ΚΑΚΑ (mala)

Α. ΚΑΚΙΕΣ: Παραλογισµός, Άγνοια, Αδικία, Ανανδρεία, Απερισκεψία Β. ΚΑΚΟΥΡΓΙΕΣ: Ανόητες Πράξεις, Άδικες Πράξεις, Γ. ΠΑΘΗ (Κατά τον Ζήνωνα το Πάθος είναι µία άλογη κίνηση της ψυχής αντίθετη στην Φύση ή µία ορµή δίχως µέτρο): Άλογη Επιθυµία (Σπάνη δηλ. επιθυµία για ό, τι δεν µπορούµε να αποκτήσουµε, Μίσος δηλ. επιθυµία να συµβεί κακό σε άλλον, Φιλονικία, Θυµός δηλ. επιθυµία εκδικήσεως, Πόθος δηλ. επιθυµία για κάποιο εντυπωσιακό πρόσωπο, Μήνις, Κότος δηλ. συγκεντρωµένος θυµός), Φόβος (∆είµα δηλ. Τρόµος, Όκνος δηλ. φόβος αναλήψεως δράσεως, Αισχύνη δηλ. φόβος ντροπιάσµατος, Εκπληξις δηλ. φόβος για το αναπάντεχο, Θόρυβος και Αγωνία δηλ. φόβος για το άγνωστο), Ηδονή (ως άλογη ορµή, ∆ιάχυση δηλ. κολακευτική ηδονή, Επιχαιρεκακία δηλ. ηδονή από τις συµφορές των άλλων, Έκλυση), Λύπη (ο Χρύσιππος παραθέτει 25 είδη της)

4. ΤΑ Α∆ΙΑΦΟΡΑ (Αυτά καθεαυτά ούτε ωφελούν ούτε βλάπτουν, αλλά ο άνθρωπος απλώς µπορεί, µε την χρησιµοποίησή τους, να βλάψει ή να ωφελήσει τους άλλους)

A. ΤΑ ΠΡΟΗΓΜΕΝΑ: Επιβίωση, Φυσική Οµορφιά, Υγεία, Αποδοχή από τους Άλλους, “Καλή” Υπόληψη, Πλούτος, ∆εξιοτεχνίες, Ευγενής Καταγωγή, Απόλαυση, B. Τ’ΑΠΟΠΡΟΗΓΜΕΝΑ: Θάνατος, Ασχήµια, Νόσος, Απόρριψη, “Κακή” Υπόληψη, Πενία, Αδεξιότης, Ταπεινή Καταγωγή, Οδύνη.

ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟ∆ΙΚΟ «ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ»

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Οικολογία είναι η µελέτη των οργανισµών σε σχέση µε το περιβάλλον τους. Ενδιαφέρεται για την εσωτερική τους αλληλοσύνδεση και την εξωτερική τους εξάρτηση, την συµβίωση. Τι είναι αυτό λοιπόν που συνιστά το άµεσο περιβάλλον των ανθρώπινων όντων; Πρώτα και πάνω από κάθε άλλο, είναι ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Αρκετοί οικολόγοι ωστόσο, εκτός από µερικές σεβαστές εξαιρέσεις, προσπερνούν αυτό το αυταπόδεικτο στάδιο και «προχωρούν» για ν’ ασχοληθούν αποκλειστικά µε τα ζώα, τα φυτά και την υπόλοιπη φύση. Πρόκειται για µία παράξενη αντιστροφή, γιατί κάποιος θα νόµιζε ότι ακόµη και µία επιφανειακή θεώρηση φανερώνει πως όλα τα τροµερά πράγµατα που προκαλούµε στο φυσικό µας περιβάλλον

οφείλονται σε εκείνα που οι άνθρωποι κάνουµε ο ένας στον άλλον, λόγω της απληστίας, της αναζήτησης κέρδους, των τυφλών δυνάµεων της αγοράς, των αυτοκρατοριών, της εκµετάλλευσης, της αδιαφορίας, του πολέµου και του εξαναγκασµού. Αυτά είναι όλα ανθρώπινα, δηλαδή ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ζητήµατα και συνεπώς, αν θέλουµε πράγµατι να γίνουµε σωστοί απέναντι στην φύση, πρέπει ουσιαστικά να γίνουµε προηγουµένως σωστοί απέναντι στους συνανθρώπους µας. Για αυτό και µιλάµε για ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ. Οι βιοκεντρικοί οικολόγοι κάνουν το λάθος να παίρνουν τα συµπτώµατα για αιτίες. Βέβαια δεν είναι λάθος ν’ αντιµετωπίζεις τα συµπτώµατα από φόβο µήπως ο ασθενής πεθάνει, αλλά το κλειδί στο πρόβληµα παραµένει πάντοτε ο εντοπισµός των αιτίων.

Υπάρχουν βέβαια και διάφοροι «πράσινοι» που µιλάνε για αποκέντρωση, πίστη στην ισότητα, µικρές οµάδες και ανάδραση, τα βάζουν όλα αυτά στα προγράµµατά τους, αλλά παραµένουν εκεί, στα χαρτιά. Στην πρακτική (που αυτή µετράει) οι παλιές απόψεις του συγκεντρωτισµού θεωρούνται κάτι παραπάνω από δεδοµένες. Και αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι από τους «ρεάλος» (πραγµατιστές) στην Γερµανία έκαναν όσα έκαναν και γιατί το κίνηµα των Πράσινων κατέληξε τόσο πολυδιασπασµένο και από αυτούς παίρνουµε µόνον την φράση «µία Πράσινη κυβέρνηση θα…», ενώ ακολουθούν κατάλογοι εκατοντάδων σοβαρών «ζητηµάτων», τα οποία όµως δεν προσθέτουν σχεδόν τίποτε αφού δεν τολµούν να πυροδοτήσουν κάποιο τολµηρό όνειρο. Σε αυτή την περίπτωση, η οικολογία ταϊζει απλώς τις προσωπικές – πολιτικές φιλοδοξίες των υποψηφίων βουλευτών και χρεώνει την γη µε κάποιες ακόµα χαµένες θεωρίες. ∆εν υπάρχει κανένα απολύτως µέλλον σε αυτόν τον δρόµο και αυτό είναι οφθαλµοφανές.

Οι οργανώσεις «Φίλοι της Γης» και «Greenpeace» είναι λίγο καλύτεροι γιατί ασχολούνται µε επείγοντα και άµεσα περιβαλλοντικά προβλήµατα εδώ και τώρα, και µε το τι θα µπορούσε να γίνει µε αυτά από τις παρούσες αρχές, δηµόσιες και ιδιωτικές. Αλλά και αυτοί παίρνουν τα συγκεντρωτικά πολιτικά συστήµατα ως δεδοµένα, αγνοούν την κοινωνική οικολογία και καλουπώνουν τους εαυτούς τους στα αµερικανικά πρότυπα µε τα οποία εξαρτώνται από µία χούφτα άκρως ανταγωνιστικών επαγγελµατιών (καθώς υποστηρίζονται από απροσδιορίστου καθαρότητας «µέλη» στην αγωνιώδη προσπάθειά τους για «εξεύρεση πόρων»). Και οι δύο οργανώσεις κάνουν καλή δουλεία µέχρι έναν βαθµό, αλλά δίχως ν’ απειλούν κανένα κατεστηµένο. Ανάµεσα στις οικολογικές οργανώσεις αυτού του είδους δεν υπάρχει καµµία σοβαρή δέσµευση για ΑΥΤΟΝΟΜΗ λαϊκή αυτό-κινητοποίηση.

Αυτό που χρειάζεται να κάνουµε στο όνοµα πια της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ είναι να πάµε πίσω στο πρώτο τετράγωνο, να ξεχάσουµε τα πάντα για τα πολιτικά κόµµατα και να προσπαθήσουµε να φέρουµε στην φαντασία µας πώς θα ήταν η αυθεντική ανθρώπινη κλίµακα αυτοκυβέρνησης, ελεύθερη από

όλους τους τρόµους που αναφέραµε παραπάνω. Γιατί άραγε αυτό το θεωρούν κάποιοι τόσο δύσκολο; Όλων των ειδών τα ζώα και τα φυτά σχετίζονται το ένα µε το άλλο αποκλειστικά µε έναν, κατάλληλο για την κάθε περίπτωση, αρµονικό συµβιωτικό τρόπο. Γιατί όχι και οι άνθρωποι;

Οι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ καλούνται πλέον να συλλάβουν µία µεταπολιτική κοινωνία που δεν θα γνωρίζει το εθνοκράτος ή την αυτοκρατορία. Στην αρχή βέβαια µόνον µερικοί θα προσλάβουν αυτή την εικόνα. Οι πολλοί, βυθισµένοι στην παθητικότητα και αδράνεια, θα την προσλάβουν αργότερα, όταν το παρόν σύστηµα θα καταρρεύσει εκ των έσω και τότε θα πρέπει να υπάρχει εκεί κάτι το καινούργιο που θ’ απαιτεί την ίδια την επιβίωση.

Πήτερ Κάντογκαν

(Απόσπασµα από κείµενο που δηµοσιεύθηκε στο τεύχος νο 21 της «Ανοιχτής Πόλης», Φεβρουάριος 1990).

Περί της… «πολιτιστικής άνθισης» των Νεοελλήνων.

(Ένα διορατικό κείµενο του Κώστα Μανδηλά, που δηµοσιεύθηκε στο τεύχος νο 5 της «Ανοιχτής Πόλης», το 1985, στηλιτεύοντας τον «πολιτιστικό» σαλτιµπαγκισµό συγκεκριµένων τότε κύκλων, το αποτέλεσµα του αποσυνθετικού και τυχοδιωκτικού έργου των οποίων «εισπράττουµε» όλοι επί των ηµερών µας που ο πάλαι ποτέ, ρηχός έστω, ριζοσπαστισµός των νέων της χώρας µας έχει αντικατασταθεί από τον εκρηκτικό συνδυασµό µηδενισµού και βυζαντινής θεοδουλείας και δεισιδαιµονίας).

Και στο τελευταίο χωριουδάκι στην Ελλάδα υπάρχει σήµερα (σηµ. το κείµενο γράφτηκε πριν την γνωστή επέλαση του «πολιτιστικού» τοµέα του Κ.Κ.Ε. που διέλυσε ή αδρανοποίησε την πλειοψηφία των συλλόγων) κι από ένας «πολιτιστικός σύλλογος», και λέω από ένας, µιας και σε µεγαλύτερες ίσως συγκεντρώσεις πληθυσµών υπάρχουν 2 και 3 και 4 πολλές φορές, ανάλογα µε την πολιτική επιρροή που έχει το κάθε πολιτικό κόµµα. Γιατί, ας µη γελιόµαστε, η εικόνα των «υπεράνω πολιτικών συµφερόντων» που στην αρχή της εµφάνισής τους όλοι αυτοί οι σύλλογοι παρουσίαζαν, έχει εδώ και καιρό ξεθωριάσει, για να µην πούµε δηλαδή ανεπίστρεπτα χαθεί.

Ο πολιτικός τους ρόλος στην διαµόρφωση της κοινής γνώµης και συνείδησης, ιδιαίτερα της νεολαίας, µέσα από µία οριοθετηµένη ή, αν το προτιµάτε, «εγκεκριµένη» κουλτούρα, είναι πλέον γνωστός. Οι διάφορες µάχες που δίνουν άλλωστε τα πολιτικά κόµµατα για τον έλεγχό τους, είναι αληθινά άνευ προηγουµένου. Παραγοντισµός, συµµαχίες, λυκοφιλίες, ίντριγκες και ένα σωρό άλλα τραγελαφικά ανάµεσα στους διάφορους «πολιτιστικούς» µονοµάχους, σκιαγραφούν τόσο το τραγικό όσο και το αηδιαστικά γελοίο της όλης υπόθεσης.

Πρωταγωνιστές σε αυτές τις «πολιτιστικές» ιστορίες καθηµερινής ξεφτίλας διάφοροι νεαροί, σπουδαγµένοι δια χρηµάτων µπαµπά στην πρωτεύουσα, που έχοντας µυθοποιήσει όλη εκείνη την µίζερη φοιτητική ζωή συν ένα σωρό σύνδροµα και απωθηµένα, καθώς και µε δηλώσεις τυφλής υπακοής στον (όποιον τους αναλογεί) Μεγάλο Αρχηγό, κατέρχονται στα πάτρια εδάφη και κρύβουν καλά κάτω από την «προοδευτική» µάσκα που φοράνε την εσώτερη λύσσα τους να επιτρέψουν επιτέλους και αυτοί στα µικροαστικά τους όνειρα να πάρουν µία κάποια εκδίκηση. Μαζική κουλτούρα προς γενική κατανάλωση, «για το πολιτιστικό επίπεδο του λαού», από την µία, σφαλιάρες και κλωτσιές έτσι και τολµήσεις να πεις εκεί κάτι το διαφορετικό (ή τέλος πάντων την γνώµη σου ρε αδερφέ…) από την άλλη. Και άντε µετά να τα βγάλεις πέρα µε όλους εκείνους τους νεόκοπους σταυροφόρους του «πολιτισµού» αν καµµιά φορά «αποθρασυνθείς» λιγουλάκι και τολµήσεις να προτείνεις πράγµατα που αντιβαίνουν στα παγιωµένα ήθη («εθ’ κι έθιµα») των αυτό-αποκαλούµενων «προοδευτικών» δυνάµεων !

Είναι φως φανάρι ότι οι «πολιτιστικοί» αυτοί σύλλογοι, θεµατοφύλακες της πιο σκοταδιστικής συντήρησης, από όπου κι αν προέρχεται αυτή, είτε από «δεξιά» είτε από «αριστερά», λειτουργούνε µε τα διάφορα προ-κατ επιχειρήµατά τους ως τροχοπέδη σε κάθε πραγµατικά προοδευτική ιδέα και εν συνόλω στα µηνύµατα των καιρών µας. ∆εν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι αυτοί οι κύριοι προωθούνε συστηµατικά για κατανάλωση στην απροστάτευτη νεολαία µία κουλτούρα που ανήκει σε κάποιους προγενέστερους καιρούς 2 και 3 και 4 και 5 δεκαετιών, για να µην προχωρήσουµε σε µεγαλύτερο βάθος.

Με λίγα λόγια, για να τα πούµε λίγο πιο χύµα και τσουβαλάτα, το Κράτος, εκτός από την παρέµβασή του στην προσωπική µας ζωή µε τους διάφορους κατασταλτικούς του µηχανισµούς, φροντίζει παράλληλα και για την απόλυτη πνευµατική µας χειραγώγηση, χρησιµοποιώντας αυτή την πελώρια στρατιά που απαρτίζουνε οι περιγραφέντες πιο πάνω καραγκιόζηδες και οι «πολιτιστικοί» του σύλλογοι ως δούρειο ίππο. Ή µήπως µας περνάνε για τόσο πολύ αφελείς (για να µην χρησιµοποιήσουµε καµµιά βαρύτερη φράση…), ώστε να µην µπορούµε να καταλάβουµε γιατί επιµένει το Κράτος να χρηµατοδοτεί αφειδώς όλες αυτές τις «πολιτιστικές» δραστηριότητες; Η εξουσία παίζει το όµορφο παιχνίδι της σε πάρα - πάρα πολλά ταµπλώ. Άρα πρέπει να έχει πάντοτε και τον ανάλογο

αριθµό άλλοθι, άσχετα αν σε τελευταία ανάλυση όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι µε τα λόγια («κουλτούρα» ενσωµάτωσης…) θα το σκύψουν αλλιώς… και άµα τους αρέσει !

Ας µην καµαρώνουνε λοιπόν σαν παγώνια οι διάφοροι ξενέρωτοι «διανοούµενοι» που ηγούνται όλων αυτών των «πολιτιστικών» µαγαζιών για το υποτίθεται… «αγαθό» έργο που τάχα παρέχουνε στην κοινωνία και ιδιαίτερα στην νεολαία… Οι χρυσές εποχές των µεταπολιτευτικών «επετείων» έχουν προ πολλού περάσει και µέρα µε την µέρα γίνεται όλο και περισσότερο εµφανές το ύπουλο του σκοπού τους και η επικινδυνότητα της καλοδουλεµένης και καλοµασηµένης τροφής που επιµένουν να µας παρέχουνε. Και αν η δικιά µας φουρνιά δεν πρόλαβε να τους αφήσει µόνους τους µε τις σφραγίδες τους και τα παγωµένα τους γραφεία, ευχόµαστε ολόψυχα αυτή την ανείπωτη χαρά στους επόµενους που έρχονται.

Για ποια αλήθεια «πολιτιστική» δουλειά µας µιλάνε όλοι αυτοί οι κύριοι αλλά και το Κράτος που αφειδώς τους ταϊζει µε τα λεφτά ΜΑΣ; Ποια είναι η λειτουργία των συλλόγων τους µέσα στην ελληνική κοινωνία… και, κυρίως, ποια είναι η λειτουργία των µαγαζιών τους µέσα σε αυτή την έρµη την νεολαία, την οποία εδώ και πάνω από µία δεκαετία έχουν «αναλάβει» να εκπολιτίσουν, και µάλιστα «εργολαβικά»;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήµατα είναι αυτή η ίδια η νεολαία, η κατάσταση που αυτή η νεολαία βρίσκεται σήµερα. Και η απάντηση είναι ∆ΥΣΑΡΕΣΤΗ. Αυτοί οι κύριοι µε το Κράτος που τους επιδοτεί, είναι οι µοναδικοί υπεύθυνοι για το ότι σήµερα αποτελεί θλιβερή πραγµατικότητα και λυπηρό γεγονός ότι στον τόπο µας αρχίζει να αποκτά ύπαρξη µία ήδη γερασµένη «νεολαία», τόσο πολύ τραγικά απολιτική, κρετίνικη, καταναλώτρια και παθητική, όσο ποτέ αλλοτε σε αυτόν τον ρηµαδότοπο – επαρχία της σύγχρονης ζωής. Μία «νεολαία» που σύµφωνα µε έγκυρη στατιστική έρευνα που πραγµατοποίησε το Υφυπουργείο Νέας Γενιάς το 1984, αγαπάει τους… πολιτικάντηδες, τους… χωροφυλάκους, και τους… παπάδες ! Μία «νεολαία» που θεωρεί σαν πιο βασικό της πρόβληµα ζωής, σε ποσοστό πάνω από το 1/3 της, όχι την µόλυνση, την βία, την αλλοτρίωση, τον πόλεµο, τον πυρηνικό τρόµο κ.λπ., αλλά, απεναντίας, την… εθνική άµυνα και ασφάλεια (!) Μία «νεολαία»που θεωρεί δυστυχώς «διασκέδασή» της το κτηνώδικο και χοντροκοµµένα καταναλωτίστικο περιβάλλον των fast-foodάδικων, των καφετεριών και των κλαµπς. Μία «νεολαία» που για πρώτη φορά στην Ιστορία διακηρύσσει ότι δεν έχει πια µήτε διαφωνίες, µήτε προστριβές µε τους γονείς της, µία «νεολαία», τέλος, που µονάχα το 1 / 10 του συνόλου της διαβάζει περισσότερα από 10 βιβλία τον χρόνο (και µάλιστα οποιαδήποτε βιβλία, συµπεριλαµβανοµένων και των «σεξοπρακτόρικων» του Ζεράρ ντε Βιλιέ).

Απελπισία λοιπόν και δεν συµµαζεύεται στον χώρο της νεολαίας (ή των… «νεολαίων», όπως εκείνοι οι κύριοι καθιέρωσαν…). Βέβαια οι

νέοι έχουν οπωσδήποτε ανάγκη από κάποιους χώρους έκφρασςη και δηµιουργίας. Αυτοί οι χώροι όµως πρέπει ν’ αποτελούνε οάσεις δηµιουργικής ελευθερίας και όχι σκοτεινά κέντρα χειραγώγησης και πολιτικής ποδηγέτησης. Και τέτοιους χώρους δηµιουργικής ελευθερίας δεν µπορούν να φτιάξουν µήτε το Κράτος, µήτε τα κόµµατα, γιατί απλώς είναι γνωστό το πού όλοι αυτοί εστιάζουν το «ενδιαφέρον» τους. Αυτοί οι χώροι οφείλουν να φτιαχτούν ΑΠΟ ΤΟΥΣ Ι∆ΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ (σηµ. όσοι αναζητούν ιδέες επ’ αυτού, ας ανατρέξουν στα σχετικά άρθρα που φιλοξένησε η «Ανοιχτή Πόλη» µε τίτλο «Κέντρα Εναλλακτικής Κουλτούρας»).

Εκείνο που πραγµατικά λείπει από τις ζωές µας είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και όχι τα «πολιτιστικά» πυροτεχνήµατα κάθε είδους. Ας αντισταθούµε λοιπόν στον µε το κιλό παρεχόµενο «πολιτισµό» της Εξουσίας, κι ας ψάξουµε για τον ΑΛΛΟΝ, τον δικό µας πολιτισµό, τον πολιτισµό που τόσο πολύ φοβούνται όλοι οι υπηρέτες της µήπως κάποτε ανακαλύψουµε.

Κώστας Μανδηλάς

ΥΠΕΡ∆ΕΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΡΟΦΩΤΙΣΤΟ ΒΟΡΒΟΡΟ

Ο κύριος στόχος µας είναι η αλλαγή και η ανάπτυξη. Η υιοθέτηση των πλατιά διαδεδοµένων εκφράσεων της κουλτούρας και η επανασύνθεσή τους για την γέννηση εντελώς νέων και διεγερτικών µέσων εµπνευσµένης και προκλητικής σκέψης, για την αφύπνιση και την επέκταση των συναισθηµάτων του ατόµου προς τα έξω, σε κάθε δυνατή ένταση και µορφή.

Η πορεία γι΄αυτό, περνάει µέσα από την κουλτούρα, δίνοντας έµφαση σε όλα εκείνα τα στοιχεία που από κοινού συνθέσανε την ανθισµένη ενέργεια του ανθρώπινου νου στην δεκαετία του ’60. Στο κέντρο των πάντων η ΨΥΧΕ∆ΕΛΕΙΑ, η ιδέα ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ µπορούµε και δικαιούµαστε να διευρύνουµε την συνείδησή µας και το ψυχικό µας δυναµικό. Πως ακόµα και οι εύκολες απαντήσεις κάποτε αποτελούν άριστες λύσεις προβληµάτων. Πως αναπτυσσόµαστε ως άτοµα ΜΟΝΟΝ µέσα από την ΓΝΩΣΗ και την επικοινωνία µε τα άλλα άτοµα.

Είναι λυπηρό ότι επί πολλά χρόνια το περιεχόµενο της Ψυχεδέλειας παρεξηγήθηκε και χάθηκε εντελώς, όταν αντιµετωπίστηκε πονηρά σαν συνώνυµο τάχα µίας γενικευµένης µέσω των Μαζικών Μέσων γελοιογραφίας του κινήµατος των Χίππις. Πρόκειται όµως για ένα εντελώς αυτόνοµο πράγµα.

Σήµερα είναι συνεπώς καιρός για έναν ριζικό επαναπροσδιορισµό των πάντων µέσα στην καθηµερινή ζωή, επαναπροσδιορισµό του περιβάλλοντος και της κοινωνίας στα οποία καθηµερινά εκτιθέµεθα. Σκοπεύουµε ν’ αποτελέσουµε έναν ολόκληρο στρατό προφητών µίας νέας άνθισης της συλλογικότητας, τους φωτός, των χρωµάτων, του ήχου και της δράσης. Σε απάντηση στον κυνικό µηδενισµό των πανκς, στην χλιαρή έκφραση των «ινταστριαλιστών», εµείς ήδη αντιπροτείνουµε την ΥΠΕΡ∆ΕΛΕΙΑ.

Η ΥΠΕΡ∆ΕΛΕΙΑ δεν είναι ένα αντίγραφο του κινήµατος της δεκαετίας του ’60, αλλά ένα κίνηµα του σήµερα, γεννηµένο πλήξη και απογοήτευση για τον άνευ όρων αποδεκτισµό και µηδενισµό των νέων ανθρώπων. Από την σκληρή καταστροφή της Ελπίδας από µία άθλια κοινωνική πραγµατικότητα, αλλά και από την άχρωµη και χαλαρή φύση των λαϊκών και ψευτο-ριζοσπαστικών µορφών έκφρασης. Από την υποτίµηση και το χτύπηµα κάθε µορφής δράσης που εµπεριέχει σπέρµατα κατανόησης, πειραµατισµού και αυτοέκφρασης, από όλα τα Μαζικά Μέσα της υποτιθέµενης πληροφόρησης.

Η ΥΠΕΡ∆ΕΛΕΙΑ δεν είναι ένα ανόητο επιφανειακό κίνηµα, αλλ’ αντίθετα αγκαλιάζει ισόποσα τον Ρεαλισµό, τον Κυνισµό και την Λύσσα, όντας ωστόσο προορισµένη να επαναφέρει τον ενθουσιασµό, τα χρώµατα, το φως και την χαρά ως µεθόδους δραπέτευσης από την γωνία στην οποία µας έχουν ήδη στριµώξει. Όλα τα κινήµατα αποτελούν γνήσια έκφραση των καιρών τους αλλά και της Ιστορίας αυτών των συγκεκριµένων καιρών. Οφείλουµε για µία ακόµα φορά ν’ ανασκαλίσουµε την πολιτική µας κληρονοµιά και να βρούµε µέσα της εκείνο το κάτι που στέκεται «ΥΠΕΡ» σε όλα τα χαρακτηριστικά του, πάνω από και πέρα από ο,τιδήποτε άλλο έως σήµερα. Αρκετά µέχρι σήµερα η νεολαία πείστηκε ν’ αποδεχθεί όλα εκείνη την ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΜΕΝΗ απελπισία.

Η τεχνολογία του σήµερα µας προσφέρεται, µας δίνει την δυνατότητα να συνθέσουµε επιτέλους, όλο εκείνο που είχε αποπειραθεί στις περασµένες δεκαετίες από τους ψυχεδελιστές και τους πανκς, σε ένα δυνατότερο όµως και πιο ώριµο πολιτιστικό κίνηµα νεολαίας, που θα στοχεύει αλλά και θα µπορεί να φτάσει σε ψυχικές διαστάσεις πέραν των συνηθισµένων. Ένα καθηµερινό συµβάν που να περιλαµβάνει χορό, φιλµ, βίντεο, λογοτεχνία, µουσική, ποίηση και εκδόσεις. Που µέσα από αυτό να ανατρέπεται άµεσα η τυραννία του Μαύρου. Μαύρο είναι το χρώµα του θανάτου, αν καθηµερινά το φοράς επάνω σου, σκοτώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό, ελαχιστοποιείς τις ψυχικές σου δυνάµεις και αγκαλιάζεις τον πόνο. Ως ζήτηµα επιβίωσης και εσωτερικής µας συγκρότησης οφείλουµε να θυµηθούµε την ΠΟΛΥΧΡΩΜΙΑ, βάφοντας µε χίλια χρώµατα όλες µας τις µεθόδους αντίληψης ή δηµιουργίας πραγµάτων. Πράξτε. Πράξτε. Πράξτε. Η πράξη αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι προς την απελευθέρωση.

Υπάρχουν πάρα πολλοί που αναµφίβολα διατίθενται να κινηθούνε, αλλ’ απλώς βιάζονται ή φιµώνονται από τον φασισµό της µόδας. Πάψτε να ενδιαφέρεστε για τι θα πουν οι άλλοι τριγύρω σας, για το ότι ίσως ακόµα και σας περιγελάσουν. Προτιµήστε επιτέλους να γίνετε Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΑΣ µαζί µε και ανάµεσα σε ανθρώπους ενός νέου και σαρωτικού κινήµατος, που µέσα του θα υπάρχει χώρος για κάθε άτοµο και για κάθε φυλή. Αυτό είναι το ΙΕΡΟ µήνυµα της δεκαετίας του ’60. Αυτή είναι και η κατεύθυνση που εµείς παίρνουµε.

Η ΥΠΕΡ∆ΕΛΕΙΑ δεν ΠΡΟ-υποθέτει κάτι, ζητά απλώς δράση, κατανόηση και αγώνα. Στόχος ο επηρεασµός και η εξύψωση συγκεκριµένων κοµµατιών της καθηµερινής κουλτούρας και κατά συνέπεια συγκεκριµένων συµπεριφορών. Θ’ αλλάξει τούτη η κοινωνία µόνον αν ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ και αν δεν επιτρέψουµε στην σκέψη µας ν’ αδρανήσει. Ο µοναδικός µας εχθρός είναι ο δίχως όνειρα ύπνος, οι µοναδικοί µας εχθροί είναι οι ναρκωµένοι και οι απροετοίµαστοι.

Τζένεσις Π. Όρριτζ

(δηµοσιεύθηκε στο τεύχος νο 21 του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», Φεβρουάριος 1990)

Συνέντευξη του Βλ. Ρασσιά στο underground περιοδικό «Notes For The Invisible Theate» «Το ότι κάποιοι άνθρωποι των δυτικών κοινωνιών προτιµούν να υποβιβάζουν οικειοθελώς τους εαυτούς τους σε παχουλά και νωχελικά σκουλήκια, δεν σηµαίνει τίποτε περισσότερο από το ότι κάποιοι άνθρωποι απλώς αποδεικνύονται καλοί αποδέκτες και καταναλωτές των υποσχέσεων και αξιών αυτής της χυδαίας εµπορίας που έχει αυτο-χρισθεί «κοινωνία». Με το να είµαστε κάτι, αποδεχόµαστε ταυτοχρόνως και τα πάντα που αυτό το «κάτι» προϋποθέτει και υπόσχεται. Ποτέ δεν υπήρξε, και µήτε θα υπάρξει ποτέ µελλοντικά, ανθρώπινο πλάσµα που να µπορεί να θεωρηθεί άµοιρο ευθυνών για «Αυτό Που Είναι». ∆εν υπάρχουν ισόβια θύµατα. Οποιοσδήποτε αποδέχεται να ζει ως θύµα, σκλάβος, υπήκοος, οπαδός, χειροκροτητής, πιστός, εκµεταλλευόµενος, εκπορνευόµενος και όλα τα σχετικά, ευθύνεται για την κατάστασή του αυτή περισσότερο από τον α ή β που υποτίθεται ότι του ρηµάζει την ύπαρξη και την ζωή. ∆εν ισχύει εδώ το γνωστό ερώτηµα για την κότα ή το αυγό. Είναι πάντοτε οι «από κάτω» εκείνοι που γεννάνε και στηρίζουν τους όποιους «από πάνω»…»

(Από εκτενή συνέντευξη του Βλ. Ρασσιά στο underground περιοδικό «Notes For The Invisible Theater», Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, 1989. Το απόσπασµα αναδηµοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τεύχος 21, Φεβρουάριος 2000)

ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

(του Άλλαν Ουώτς)

Αν στα πλαίσια της χριστιανικής ή εβραϊκής παράδοσης ένα άτοµο διακηρύξει ότι είναι ένα και το αυτό µε τον Θεό, θα του αποδοθεί το στίγµα του βλάσφηµου (ανατρεπτικού) ή παράφρονα. Μία άµεση θρησκευτική εµπειρία αυτού του είδους, αποτελεί µία σαφή απειλή για τις εξουσιαστικές θρησκευτικές ιδέες. Η εβραιο – χριστιανική παράδοση, διατηρεί µια µοναρχική εικόνα του Θεού, και µονάρχες που εξουσιάζουν µε την βία δεν φοβούνται τίποτε περισσότερο από την ανυποταξία. Η Εκκλησία λοιπόν πάντοτε έχει σταθεί εξαιρετικά καχύποπτη µε τους µυστικιστές, επειδή φαίνεται να είναι ανυπότακτοι και να διεκδικούν ισότητα ή, ακόµη χειρότερα, ταυτότητα µε τον Θεό. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Ιωάννης Σκώτος Εριγένης και Μάϊστερ Έκχαρντ καταδικάστηκαν ως αιρετικοί, όπως επίσης οι Κουάκεροι αντιµετώπισαν µεγάλη αντίδραση λόγω του δόγµατός τους περί Εσώτερου Φωτός, αλλά και της άρνησής τους να βγάζουν το καπέλο µέσα στις εκκλησίες ή στα δικαστήρια…

Η µοναρχική εικόνα του Θεού, µε την υποδηλούµενη αποστροφή της στην θρησκευτική ανυποταξία, εµπεριέχει µία µεγαλύτερη διεισδυτική επιβολή από αυτήν που ίσως πολλοί χριστιανοί θα παραδέχονταν. Οι θρόνοι των βασιλιάδων έχουν ακριβώς από πίσω τοίχους και όλοι όσοι παρουσιάζονται σε ακρόαση οφείλουν να υποκλιθούν µέχρι την γη ή να γονατίσουν, διότι αυτές είναι δύο πολύ άβολες θέσεις για να επιχειρήσει κανείς µία αιφνίδια επίθεση. Πιθανόν οι χριστιανοί να µην αναλογίσθηκαν ποτέ πως όταν σχεδίαζαν µία εκκλησία στο ίδιο µοντέλο µίας βασιλικής Αυλής (εξ ού και ο όρος «Βασιλική») και τελούν τις εκκλησιαστικές τελετουργίες τους, υπονοούν ότι ο Θεός τους, όπως και ένας κοινός θνητός µονάρχης, φοβάται. Αυτό υποδηλώνεται επίσης στις απίθανες κολακείες των προσευχών:

«Ώ Κύριε, ουράνιε Πατέρα µας, Μεγάλε και Ισχυρέ, Βασιλέα των βασιλέων µας, Κύριε των κυρίων µας, µοναδικές Αφέντη των ηγεµόνων… από τα βάθη της καρδιάς µας σε ικετεύουµε να δείξεις έλεος…»

…Η βασιλική ιδέα περί Θεού, καθιστά ακατάληπτη για τους θρησκευτικούς όρους της ∆ύσης την ταυτότητα Εαυτού και Θεού ή Εαυτού και Σύµπαντος και αυτό επεκτείνεται και πέρα από τις στενά

θρησκευτικές αντιλήψεις. Ο δυτικός επιστήµονας πιθανόν διαισθάνεται ορθολογιστικά την ιδέα οργανισµού – περιβάλλοντος, όµως συνήθως δεν την αισθάνεται ως αληθινή. Μέσα από µία πολιτισµική και κοινωνική προσαρµογή, έχει ήδη υπνωτισθεί να βιώνει τον εαυτό του ως ένα «εγώ», ως κάποιο αποµονωµένο κέντρο συνείδησης και βούλησης, µέσα σε ένα δερµάτινο σακκί που αντιµετωπίζει έναν εξωτερικό και ξένον προς αυτό κόσµο. Λέµε «ήρθα σε αυτόν τον κόσµο», όµως δεν συνέβη ποτέ τίποτε τέτοιο. Ξεφυτρώσαµε από αυτόν όπως το φρούτο ξεφυτρώνει από το δέντρο. Μία τέτοια αντίληψη του σύµπαντος συγκρούεται τόσο µε την ιδέα ενός µοναρχικού Θεού, όσο και µε την άποψη περί ενός διαχωρισµένου «εγώ», καθώς επίσης και µε την εγκόσµια αθεϊστική – αγνωστικιστική αντίληψη που απορρέει νοηµατικά από την µυθολογία του επιστηµονισµού του 19ου αιώνα. Σύµφωνα µε αυτήν την αντίληψη, το σύµπαν είναι ένας µηχανισµός χωρίς νου και ο άνθρωπος ένα είδος τυχαίου µικροοργανισµού που κατακλύζει έναν µικροσκοπικό σφαιρικό σβόλο γης που κινείται γύρω από ένα ασήµαντο αστέρι στο εξωτερικό περιθώριο ενός από τους µικρότερους γαλαξίες. Αυτή η καθαρά υποτιµητική για τον άνθρωπο θεωρία είναι κοινότατη σε τέτοιου είδους ηµιεπιστήµονες, όπως κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και ψυχίατρους, που οι περισσότεροι από αυτούς εννοούν τον κόσµο ακόµα µε όρους µηχανικής του Νιούτον και ποτέ τους δεν ήλθαν σε πραγµατική επαφή µε τις ιδέες των Αϊνστάϊν και Μπορ, Οππενχάϊµερ και Σρέντιγκερ.

Για τον τυπικό θεσµικού τύπου ψυχίατρο, κάθε ασθενής που εµφανίζει τν παραµικρή ένδειξη µυστικιστικής ή άµεσης θρησκευτικής εµπειρίας, αυτοµάτως χαρακτηρίζεται διαταραγµένη προσωπικότητα. Σε πλήρη συµφωνία ουσιαστικά µε την οπτική της εβραιοχριστιανικής θρησκείας, αυτός είναι ένας αιρετικός ποτ πρέπει να επαναφερθεί µε ηλεκτροσόκ, µία εκσυγχρονισµένη µορφή των παλαιών µεθόδων σύνθλιψης των δακτύλων ή του εξαρθρωτήρα. Και συµπίπτει επίσης να είναι αυτό ακριβώς το είδος ηµιεπιστήµονα που, ως σύµβουλος κυβερνήσεων και κατασταλτικών µηχανισµών, υπηρετεί την αυταρχική πολιτική θέση σε ό,τι αφορά την χρήση των όποιων ψυχοδηλωτικών ουσιών.

Allan Watts

(από το 21ο τεύχος του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη», Φεβρουάριος 1990)

EDITORIAL του τεύχους 30

ή «Πώς Γίνεται και Αυτοί οι Παλαβοί ∆εν το’ Χουνε Κλείσει Ακόµα;»

Ώρες - ώρες καθόµαστε και ρωτάµε τους ευατούς µας, ποιος τάχα να΄ ναι αυτός ο φοβερός και τροµερός ∆αίµονας µέσα µας που εδώ και 12 χρόνια µάς σπρώχνει στο να δηµιουργούµε “εκ του µηδενός” τούτο το τυπωµένο happening που ακούει στον -γεµάτο σηµασία- τίτλο “ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ”, τούτο το µοναδικό ίσως τακτικής κυκλοφορίας underground περιοδικό στη χώρα που ζούµε.

Μία εκ “του µηδενός” δηµιουργία, δηλαδή µε κεφάλαιο που κάθε φορά µαζεύεται ρεφενέ και δίχως τηλέφωνα fax και γραφεία, που ωστόσο αντάµειψε τους εκδότες της, χαράζοντας λες µε µαχαίρι επάνω στο πετσί τους, τις αµέτρητες µνήµες κι αναµνήσεις της. Άλλοτε ευχάριστες και ικανοποιητικές, άλλοτε πάλι σωµατικά και ψυχικά επώδυνες κι εξοντωτικές: µετά από τις βιοποριστικές δουλειές µας, τραβάγαµε συχνά δεύτερα οκτάωρα -και βάλε- κατ’ οίκον δουλειάς, µε ύπνο κατά κανόνα στις 3 το πρωϊ “για να βγει το ρηµάδι”. Άλλες φορές, µη έχοντας πάντα την πολυτέλεια του τροχοφόρου, φορτωνόµασταν σαν καλά µουλάρια το χαρτί για να το πάµε στον βιβλιοδέτη και µετά ποδαράτα κάναµε την πολυήµερη διανοµή ενός αριθµού αντιτύπων που ζύγιζαν µια εκατοντάδα κιλά. Και σε κάποιες άλλες -κάπως παλαιότερες- εποχές, θυσιάστηκαν ακόµα και οι ιερές καλοκαιρινές διακοπές “για να υπάρξουν λεφτά για το επόµενο τεύχος”. Γιατί τούτο εδώ το περιοδικό δεν βγήκε από πολυπληθή οµάδα, δεν βγήκε ποτέ από τσέπες πολλές…

Ναι, φίλε αναγνώστη και φίλη αναγνώστρια, ναι και εσύ νεαρέ µας φίλε που αγνοώντας ένα σωρό πράγµατα ήρθες µε το γράµµα σου να ρωτήσεις όλο αφέλεια “γιατί δεν βγαίνετε κάθε δεκαπέντε ηµέρες;” Ποιός να’ ναι άραγε αυτός ο ∆αίµονας ο µπαγάσας, πού έσπρωξε τόσο δυνατά και διαβήκαµε “βζουν” -όπως θα’ λεγε κι ο Άσιµος- µέσα από εκείνον τον ατελείωτο δωδεκαετή διάδροµο; Που η κάθε πέτρα των τοίχων του υπήρξε πονηρή και συµπληγάδα και κάθε βήµα του δαπέδου του παγίδα ορθάνοιχτη και πεινασµένη: Μάς λούσανε µε χολή και εµπάθεια, µάς στήσανε πουστιές, µηχανές και µηχανίτσες, µάς σνοµπάρανε αλλά και µας κουτσοµπόλεψαν στα “πέριξ” και αν αρχίσουµε τώρα τις “θύµησες” ολόκληρο µυθιστόρηµα θα βγει και ίσως γίνει και best-seller…

Κι εµείς εκεί, “ψώνια” και “κολληµένοι” στην Ιερή Πορεία. Ακούγοντας φωνίτσες από ψηλά, βλέποντας όνειρα στον ξύπνιο µας, προχωρούσαµε Εν-Θεο-σιασµένοι, παρεϊτσα µε τον ∆αίµονα Εαυτού µας και µε συνοδοιπόρους µια χούφτα αραιό κόσµο τριγύρω µας να µας πλαισιώνει µόνιµα ή περιστασιακά. Έναν ωραίο κόσµο, που’ ρθε µοναχός του και βοήθησε στη φάση, µετάφρασε δίχως αµοιβή, διακίνησε το περιοδικό, έστειλε από το υστέρηµά του οικονοµική ενίσχυση… Και να’ µαστε στο ’92.

Αναµφίβολα κουρασµένοι αλλά και µε αµείωτη την παιδικότητα και λάµψη της δηµιουργικής µας Ψυχής, ίδια σε δύναµη µε όταν ξεκίναγε το όλο πράγµα, συνεχίζουµε την Πορεία. Και τα εξοµολογούµαστε όλα τούτα σε σας αδέλφια, για να νιώσετε την αγωνία της Ψυχής µας. Την αγωνία αυτού που παίζοντας το Μαγικό

του Αυλό, προχωράει “απάνου-καταπάνου” και στα ίσια, µη επιτρεπούσης της βαρβαρότητας των ρυθµών να γυρίσει πίσω και να σιγουρευτεί πως οι “γοητευµένοι” εξακολουθούν ν’ ακολουθούνε.

Καλούµε τους «εναποµείναντες» να δώσουν ό,τι µπορούνε από το Φως της Καρδιάς τους, για να γίνει δυνατό το µπάσιµο της “ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ” µέσα και στην πλησιάζουσα νέα “µ.Χ” χιλιετία. Καλούµε όλους όσους µπορούνε να υποσχεθούνε την Ελπίδα (γιατί Ίσως Είναι Πολύ Πιο Αργά από Όσο Νοµίζουµε). Να υποσχεθούνε την Ελπίδα πως αν χρειαστεί αύριο κάποιοι “βετεράνοι” ν’ αποσυρθούν, ή να “φρενάρουν”, η κλαγγή των όπλων θα συνεχίσει ν’ ακούγεται στο πεδίο της µάχης, µίας µάχης που από την Άλλη Πλευρά τουλάχιστον δεν θα πάψει ποτέ.

Η ιδιαίτερη αξία τού ανά χείρας περιοδικού, αδέλφια, είναι πως δεν αποτελεί τον ντελάλη καµµιάς ιδεολογίας, κανενός δόγµατος, κανενός “νιανιανιά…” και καµµιάς αυτολιβανισµένης “Άψογης Άποψης”. Μέσα από τις σελίδες του τολµήσαµε µέχρι σήµερα, “να βγάλουµε προς τα έξω”, ιδέες, απόψεις και πληροφορίες που ο Μέσος Μαζικός Νούς (ΜΜΝ), αυτός δηλαδή που καλλιεργείται σα γαµηµένο λαχανικό στα θερµοκήπια των ΜΜΕ αλλά και των ψευτο - “επαναστατικών” αιρέσεών τους, θεωρεί “παράξενες” και… “πολύ τραβηγµένες”. Και δεν φρενάραµε ακόµα κι όταν η διανοητική ανεπάρκεια κάποιων “φίλων” άρχισε να επιµένει σώνει και καλά πως κάποιες από τις απόψεις αυτές ήταν ανάµεσά τους… “ασυµβίβαστες” ή… “αντιφατικές” (…)

Εµείς ξέραµε ωστόσο πως αναζητούσαµε και επίσης πως η αναζήτησή µας µέχρι σήµερα τουλάχιστον υπήρξε πετυχηµένη. Μάθαµε επίσης να δείχνουµε κατανόηση στην διανοητική ανεπάρκεια των πιο πάνω “κολληµένων’ άσπονδων φίλων, γνωρίζοντας πως δεν είναι παρά θύµατα της πλέον ογκώδους άγνοιας: πως η Αλήθεια δεν είναι κάτι το Απόλυτο και ποτέ κανείς έτσι εύκολα δεν την “κατακτάει” (πόσο µάλλον να απαιτεί µετά και να την επιβάλει). Απλά πορεύονται κάποιοι -πολύ ελάχιστοι- διά βίου προς αυτήν, µέσα από ένα δρόµο γνώσης πνιγµένο στ’ αγκάθια, στις σκληρές δοκιµασίες, στις πρόσκαιρες απογοητεύσεις και στις κακοτοπιές…

Μοιραία λοιπόν αφήνουµε πίσω µας, σαν άχρηστο φιδοτόµαρο, όλους τους ξυλογλωσσίτες, τους παρωπιδοφόρους και κολλητούς “επαναστάτες” και “προοδευτικούς”. Όλους αυτούς που αδυνατούν ν’ αποδεχτούν το τίµιο µοίρασµα των σελίδων µας ανάµεσα στον ορθολογισµό της Κοινωνικής Οικολογίας και στον νεοπαγανισµό της Οικολογίας Βάθους και των Οικοφεµινιστριών, ανάµεσα στον έντονο και πολλές φορές “πιπεράτο” Ερωτισµό και στα αντισεξιστικά µανιφέστα, ανάµεσα στην strict Αντιεξουσία και στα “κενοφανή” περί Αρχαίας Ελληνικής Ψυχής, ανάµεσα στα κλασικά τεκµηριωµένα θεωρητικά άρθρα και στις θεωρίες “συνωµοσίας”.

Η πόρευση στο Μονοπάτι της Γνώσης, είναι ένα γύµνασµα σαµανιστικό, δηλαδή δύσκολο πολύ. Η ίδια η διαδικασία τής -περί ής ο λόγος ο πολύς- Αναζήτησης, δεν έχει καµµία σχέση µε εκείνη στα γνωστά σε όλους πολιτικά (κοµµατικά) “τραίνα” όπου οι “µηχανοδηγοί” απαιτούν από τους όποιους διαφωνούντες να… κατέβουν και οι όποιοι “επιβαίνοντες” προσπαθούν να φθάσουν στην ατµοµηχανή για να εκπαραθυρώσουν χαιρέκακα τον “µηχανοδηγό”. Η Αναζήτηση απαιτεί πόρευση µε τα ίδια µας τα πόδια, δηλαδή εντελώς µόνοι µας. Έτσι, ο καθένας είναι ευλογηµένος και καταδικασµένος µαζί ν’ ακολουθήσει τον δικό του τον δρόµο και τον ∆ρόµο της Γνώσης ενός εκάστου -αν βέβαια έχει- δεν τον “κρίνουµε” ποτέ. Ή πορευόµαστε παράλληλα που πάει να πει µαζί του, ή στρίβουµε κανονικά και τραβάµε τον δικό µας. Αν φυσικά έχουµε… Χαίρετε

Περιοδικό “ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ”

Πανσέληνος του Σεπτεµβρίου του “1992”

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΞ

Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις και τα όνειρα είναι ένα στοιχείο στη ζωή σχεδόν όλων. Στο φεµινιστικό κίνηµα έγινε µια πολύ πλατιά συζήτηση για το ρόλο της σεξουαλικής φαντασίωσης και της πιθανής επήρειας σε ό,τι αφορά τη συµπεριφορά έξω από τα σεξουαλικά πλαίσια. Οι τρες βασικές θεωρίες είναι:

1. Ότι σίγουρα η σεξουαλική φαντασίωση είναι µία αρχή της σεξιστικής συµπεριφοράς για τους άνδρες και µία αρχή έκφρασης αυτοκαταπίεσης για τις γυναίκες.

2. Ότι οι σεξουαλικές φαντασιώσεις µπορεί να είναι απλά µία έκφραση και αντανάκλαση του γενικότερου σεξισµού στην κοινωνία, και

3. Ότι οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, άσχετα αν πιστευεται ή όχι είναι ριζωµένες στην ανατροφή και στη σεξουαλική καταπίεση της κοινωνίας και στέκονται έξω από τη σφαίρα του σεξισµός. Αυτή η θεωρία βλέπει τη φανταίωση σαν κάτι ξεχωριστό απ’ την κοινωνική πρακτική.

Το βασικό επιχείρηµα που χρησιµοποιεί το λεγόµενο “αντι-πορνογραφικό” κίνηµα είναι πως η πορνογραφία καθεαυτή µπορεί να επηρεάσει τη συµπεριφορά των αντρών έξω από τα συνήθη

σεξουαλικά πλαίσια και να οδηγήσει στη διάκριση των φύλων, στο µισογυνισµό και ακόµα στο βιασµό. Πολλές φεµινίστριες παρόλο που δεν φαίνεται να έχουν πεισθεί απ’ αυτή την λογική, ευαισθητοποιούνται ωστόσο απέναντι στο γεγονός ότι συγκεκριµένοι τύποι σεξουαλικής φαντασίωσης µπορούν να συµβάλουν στην καταπίεση των γυναικών και εποµένως βλέπουν σαν καθήκον των φεµινιστριών το να επικρίνουν τις φαντασιώσεις τις δικές µας και των άλλων γυναικών, έτσι ώστε να τις φέρουν στην ίδια σειρά µε τη φεµινιστική “µας πολιτική. Οι γυναίκες θα πρέπει επίσης υποτίθεται να προσπαθήσουν να κάνουν τους άνδρες να… “καθαρίσουν” τις φαντασιώσεις τους, µε τον ίδιο τρόπο που οι “αντι-πορνό” γυναίκες αισθάνονται ότι οι άνδρες θα πρέπει να µάθουν να µη θέλουν πορνό.

Υπάρχει φυσικά ένας σύνδεσµος ανάµµεσα στο ρόλο της πορνογραφίας και το ρόλο της φαντασίωσης µέσα στην σεξουαλικότητά µας. Ο ρόλος της πορνογραφίας είναι να κεντρίζει τη φαντασία µας κι έτσι να δηµιουργήσει φαντασιώσεις. Η πορνογραφία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ένα µέσον. Είναι το εργαλείο.

Μερικές φεµινίστριες ισχυρίζονται ότι η φαντασίωση έχει άµεσο αποτέλεσµα στην γυναικεία κοινωνική οικονοµική, πολιτική και σεξουαλική θέση στην κοινωνία. Η Sheila Jeffreys συγγραφέας του βιβλίου “Anti-Climax”, επισηµαίνει ότι κάτω από την αντρική κυριαρχία, αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί οι γυναίκες δεν είναι ελεύθερες µπορεί να κοιτάξει τις µαζοχιστικές τους φαντασιώσεις. Πιστεύει ότι οι γυναίκες πρέπει να προσπαθήσουν να αλλάξουν και να “καθαρίσουν” τις φαντασιώσεις τους, σε συγχρονισµό µε το να εξαλείψουν την πορνογραφία. Όταν γίνει αυτό, οι άνδτρες θα έχουν υποτίθεται µειωµένη διέγερση για “φαντασιώσεις που δεν αναφέρονται στην ισότητα”. Η αγγλική Εκστρατεία Ενάντια στην Πορνογραφία και Λογοκρισία (C.P.C.) συγκεκριµένα, καθορίζει την (αποδεκτή) “erotika” σαν σεξουαλικό υλικό αναφερόµενο στην ισότητα και παράλληλα αντιτίθεται στην (υποτίθεται µειωτική και επικίνδυνη) “πορνογραφία” η οποία αναπαριστάνει “δυναµικές” σχέσεις στο σεξ.

Ίσως η πρόσφατη µονοµανία για τον “καθαρισµό” της σεξουαλικής σχέσεις, την αλλαγή των φανταιώσεών µας και τον αυτοµατισµό προς ένα τύπο προκαθορισµένων εκφράσεων σεξουαλικότητας, δεν είναι τελικά παρά µία ακόµα απόδειξη συµπόρευσης µε την σεξουαλική καταπίεση, αντί για ένα “µέρος του αγώνα των γυναικών για ελευθερία” όπως οι ευαγγελίστριές της διακηρύσσουν. Έχοντας φαντασιώσεις και πραγµατικά βλέποντας τη σεξουαλική µας πραχτική µέσα στην “Αρένα των Φύλων” σα µια απλή αντανάκλαση συµπεριφοράς και πραχτικής µέσα και έξω από τον κόσµο, ίσως να µην αποτελεί µία σωστή αντίληψη του κόσµου στον οποίο θέλουµε να επέµβουµε. Η “anti-porn/anti-sex” κίνηση κάνει αυτή την απλή και απλοϊκή εξίσωση: άντρες που φαντάζονται ένα βιασµό, προχωρούν κατά κανόνα στην υλοποίησή του (…) Παρ’ όλα αυτά

πρέπει ν’ αλλάξουν υποτίθεται τις φαντασιώσεις τους και εµείς να αποσύρουµε την πορνογραφία γιατί κεντρίζει τη φαντασία. Αλλά είναι σωστό αυτό;

Πρέπει οι γυναίκες να φοβούνται περισσότερο τους άντρες που έχουν φαντασιώσεις βιασµού από εκείνους που δεν έχουν; Αξίζει να σηµειωθεί επίσης (εν αντιθέσει µε το δηµοφιλή µύθο) ότι η πορνογραφία σπάνια παριστάνει βιασµό, ενώ στα έργα τρόµου, στα µαζικά µέσα ενηµέρωσης και στις ειδήσεις, όλο και περισσότερο παρουσιάζεται αυτό το θέµα. Αν η φαντασίωση σχετίζεται τόσο πολύ µε τη συµπεριφορά έξω από τις σεξουαλικές σχέσεις, τότε τι συµβαίνει µε το γεγονός ότι πολλές γυναίκες έχουν τη φαντασίωση του βιασµού τους; ∆εν έχει φυσικά ειπωθεί από κανένα ότι γυναίκες που έχουν τέτοιες φαντασιώσεις βγαίνουν έξω και προσπαθούν να πέσουν θύµατα βιασµού. Κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε γελοίο. Υπάρχει µία τεράστια διαφορά στο τι µπορούµε να βρούµε να κεντρίζει τη φαντασία και τι πραγµατικά µπορούµε και θέλουµε να πράξουµε. Το παιχνίδι του σεξ συµπεριλαµβανοµένων και των “κακών” φαντασιώσεων, όπως π.χ. του βιασµού, για τους λόγους της διέγερσης είναι πιθανόν περισσότερο ποικίλο απ’ ό,τι “γενικά παραδεκτό” (επειδή αποτελεί θέµα ταµπού) ειδικά ανάµεσα στις φεµινίστριες.

Τι γίνεται όµως µε τους άντρες; Αν οι σεξουαλικές φαντασιώσεις των αντρών είναι απλά µία αντανάκλαση -ή χειρότερα ένας λόγος- σεξίστικης συµπεριφοράς, τότε είναι και η µαζοχιστική φαντασίωση στους άντρες. Έχει ωστόσο αποδειχθεί, πως οι άντρες που τους αρέσει να τους κτυπάνε, να τους ταπεινώνουν, ή να τους διατάζουν, είναι συνήθως οι δικαστές, οι στρατονόµοι, αξιωµατικοί αστυνοµίας, ανώτεροι υπάλληλοι κάποιας επιχείρησης και άλλοι στα πιο ενεργά πόστα εξουσίας τούτης της κοινωνίας. Στην ουσία, η σεξουαλικότητα και µία θέση στην κοινωνία µπορεί να είναι πολύ πολύ αντίθετα στοιχεία.

Η φαντασίωση είναι µια πολύ σκιώδης πλευρά στην σεξουαλική φύση µας και ακόµα πάρα πολύ λίγα είναι γνωστά περί του θέµατος. Γιατί ορισµένα µόνο πράγµατα µας διεγείρουν; Για παράδειγµα προέρχονται όντως ο βιασµός και οι µαζοχιστικές φαντασιώσεις στις γυναίκες µόνο από µία γυναικεία εσωτερίκευση και σεξουαλικοποίηση του υποβαθµισµένου ρόλου µας στη κοινωνία και στις σχέσεις όπως οι “anti-porno” θέλουν να υποστηρίζουν; Ή µήπως είναι ο ρόλος της φαντασίωσης λίγο πιο περίπλοκος; Ίσως δεν είναι η αρχική αιτία, αλλά µάλλον είνα το πώς σχετιζόµαστε µε τις φαντασιώσεις µας αυτό που είναι το σηµαντικό.

Θα συµφωνήσουµε στο ότι πολλές γυναίκες έχουν φαντασιώσεις για τις οποίες αισθάντονται ένοχες, ωστόσο η φαντασίωση είναι ένα προσωπικό παρά πολιτικό θέµα και το πρόβληµα είναι η ενοχή και όχι η φαντασίωση. Η ενοχή είναι αυτή που θα πρέπει να αντιµετωπισθεί. Για παράδειγµα, σε µία κοινωνία δογµατική, µε “πακεταρισµένη’ σεξουαλικότητα, µία γυναίκα αµφισβητεί τις

σεξίστικες προθέσεις προς τις γυναίκες µόνο µε τις πράξεις και τη στάση της. Αν αυτή η ίδια έχει ωστόσο αποκλειστικά “φυλακισµένες” σεξουαλικές φαντασιώσεις, αυτό ελάχιστα µπορεί να επιδράσει πάνω σε οποιαδήποτε/οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό της και πάνω σε οποιαδήποτε/οποιονδήποτε που αυτή θα διαλέξει για να τις µοιραστεί µαζί της/του… Όσο µία γυναίκα αισθάνεται απόλυτα άνετη µε τις δικές της φαντασιώσεις, τι κακό µπορεί αυτές να κάνουν και τι δουλειά έχει κάποιος άλλος µε αυτές; Το ίδιο ισχύει φυσικά και µε τους άντρες.

Έχει σωστά υποστηριχθεί ωστόσο, ότι µερικές φορές οι άντρες προσπαθούν να αναγκάσουν τις συντρόφους τους παρά τη θέλησή τους, να µοιραστούν µαζί τους, ή να πραγµατοποιήσουν κάποιες “προχωρηµένες’ φαντσιώσεις τους. Μία κρατική επιτροπή έρευνας εντυπωσιάστηκε από την µαρτυρία σ’ αυτό το θέµα. Αλλά εδώ το θέµα δεν είναι η φαντασίωση, αλλά ΥΠΑΡΚΤΕΣ άσχηµες και άνισες και κακές σχέσεις, χωρίς σεβασµό προς την γυναικεία σεξουαλικότητα και σεξουαλική ανεξαρτησία - όπως συµβαίνει π.χ. µε τον βιασµό στο γάµο. Είναι οι “δυναµικές” σχέσεις αυτές που ευθύνονται και αυτές που χρειάζεται ν’ αλλάξουν, όχι οι ερωτικές φαντασιώσεις.

Η δική µας άποψη είναι, ότι ίσως αποτελεί κάτι το τροµερά ενδιαφέρον το να αναζητήσουµε την προέλευση και την φύση των φαντισώσεών µας και ύστερα τελικά αν θέλουµε είτε τις αλλάζουµε είτε τις επεκτείνουµε, είτε παραµένουµε ευτυχισµένοι για εκείνο που είναι αυτές. Όσον αφορά δε τον περιλάλητο αγώνα “κατά του Σεξισµού”, αυτό το θέµα είναι το χειρότερο τµήµα από ένα γενικότερο παραπλανητικό επιχείρηµα: η µονοµανία πάνω στον “καθαρισµό” των φαντασιώσεών µας, δηµιουργεί πολύ σύντοµα έναν αληθινό κίνδυνο για το δικαίωµα της γυναίκας να εξερευνήσει την σεξουαλικότητά της χωρίς ενοχές και περιορισµούς.

Είµαστε τώρα στην εποχή της “επιστροφής στις Βικτωριανές αξίες” στην εποχή του φόβου του AIDS, της αξανόµενης λογοκρισίας στις σεξουαλικές σχέσεις των περιορισµών στην εκπαίδευση του σεξ και των αντιδραστικών νόµων. ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ συνεπώς η στιγµή για να υπερασπισθούµε την ποικιλία στη σεξουαλικότητα και το ρόλο της σεξουαλικής φαντασίωσης στη ζωή µας και µην παίξουµε το παιχνίδι του “σωστού” και του “anti-porno” φασιζόντων κινήσεων µε το να προσπαθούµε να περιορίσουµε τη φαντσίωση σ’ αυτό και µόνο που κάποια αυτοεξουσιοδοτηµένη φεµινιστική µπατσαρία θεωρεί “πρεέπον” και “αποδεκτό”.

(από το τεύχος 30 της «Ανοιχτή Πόλης», Σεπτέµβριος 1992)

ΟΛΟΙ ΜΑΤΩΝΟΥΜΕ ΑΡΑ ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΙΗΣΗ (πλην… ερπετών)

Η γενιά της µεταπολίτευσης ερωτεύθηκε, πληγώθηκε, έκλαψε, γέλασε, ένοιωσε τον πόνο στην καρέκλα του οδοντογιατρού, πολιτεύθηκε, απογοητεύθηκε, άγγιξε τις µεγάλες αλήθειες, τραγούδησε, ζωγράφισε. Ένα πράγµα όµως δεν κατάφερε. Να κάνει πράξη στις καθηµερινές της σχέσεις, αυτό που είχε σαν σηµαία: τον “αντιεξουσιαστικό” και “ριζοσπαστικό” λόγο της. Ό,τι δηµιουργούσε το γκρέµιζε µόνη της, όπως η γελαδίτσα τη καρδάρα µε το γάλα. Μεγάλα τα λόγια, αλλά µικρές οι ψυχές, κι ακόµα πιο µικρές οι πλάτες που θα σήκωναν το βάρος όλων αυτών. Άλλοι ως αµάθητοι µάγοι, άλλοι ως µικρόψυχοι εραστές µιας εφήµερης λάµψης και άλλοι ως “ιδανικοί αυτόχειρες” του οράµατος που µας έκανε ν’ ανασαίνουµε, να υπάρχουµε και να ελπίζουµε.

Όλοι βάλαµε το χέρι µας και όλοι έχουµε από ένα κοµµάτι ευθύνης, για το “αδιέξοδο” που σήµερα βιώνουµε. ∆εν πρόκειται ποτέ να βρεις τους κώδικες επαφής µε τους άλλους όταν έχεις δεν βρει τους κώδικες επικοινωνίας µε τον εαυτό σου. Από το εξωτερικό κτύπηµα µπορείς να φυλαχτείς, από του εαυτού σου τη µαχαιριά, από τη δική σου ακατάσχετη “εσωτερική αιµορραγία” δύσκολο όχι να φυλαχτείς αλλά να αντιληφθείς την ύπαρξή της. Θέλει πολύ δουλειά. Θέλεις ώρες, µε τη µούρη κολληµένη στο τοίχο. Να ανοίγεις τα µάτια και να βλέπεις τοίχο. Θα είναι χιλιάδες οι σταγόνες του ιδρώτα, που ο φόβος και η αγωνία θα κάνουν το κορµί σου να ξερνάει, µέχρι ν’ ακουστεί το πρώτο κρακ… µέχρι να καταφέρεις το πρώτο µικρό άνοιγµα. Και από εκεί να αγναντέψεις τα περάσµατα που για τους πολλούς, αλλά ίσως και από σένα ποτέ δε θα “βρεθούν”…

“∆ικαίωµα στην διαφορετικότητα!” φωνάζαµε χωρίς να επιτρέπουµε, χωρίς να αντέχουµε τη διαφορετικότητα του “φίλου”, του “συντρόφου, του “συνεργάτη”. Κατηγορούσαµε τους άλλους για λαϊκισµό, ενώ είχαµε αναγάγει σε επιστήµη, τη φιλολογία της “λεζάντας για όποιους δε γουστάραµε. Όταν σας χαµογέλαγε, ήταν ο Κωστάκης. Όταν σταµάτησε να σας χαµογελά έγινε ο Κώστας. Και όταν άρχισε να λέει και εκείνος τα δικά του, έγινε κατάπτυστος µε χίλια δυο “κοσµητικά” κολληµένα στην πλάτη, ενοχλητικός τύπος.

Μανάρια µου, χαλαρώστε, περάστε από τους καθαρµούς. “Πετάξτε το διάδηµα και τον µανδύα / τη σκληρότητα και τη µωρία”. Τα πράγµατα που έχετε να κάνετε είναι πολλά και δεν υπάρχουν περιθώρια πλέον για τέτοιου είδους “πολυτέλειες”… Βαρέθηκα να νταντεύω µικροαστούς “επαναστάτες”. Βαρέθηκα να δίνω και να µην παίρνω ποτέ. Βαρέθηκα να είµαι συνέχεια ελαστικός, ανθεκτικός, ναι, σε όλους ανεκτικός. Μερικές φορές τυχαίνει να συναντάµε άτοµα, που όντως να αξίζει κανείς να ασχοληθεί µαζί τους,

κι όµως τότε να που κατά κανόνα βρίσκουµε τους εαυτούς µας να µη µπορούνε, γιατί οι διάφορες “βδέλες” έχουν ήδη ρουφήξει ό,τι καλύτερο διαθέταµε. Και αυτό είναι άδικο, γιατί µέσα σε αυτά τα άτοµα µπορεί να βρίσκονται, οι διαχρονικοί σου φίλοι, ο/η σύντροφός σου, ο γιός σου ή η κόρη σου. ∆εν είναι µόνο που γράφω και φτύνω, αλλά και πολλοί άλλοι που είχαν την τρέλλα κάτι να φτιάξουν κάτι να δηµιουργήσουν και το πλήρωσαν ή το πληρώνουν µε τον πιο χυδαίο τρόπο. Να µπαίνουν στο κόπο να απαντούν σε “καταστάσεις” που σε καµµιά περίπτωση δεν ήταν ο στόχος τους, ή η επιδίωξή τους.

Όχι φίλοι µου, τα περιβόητα “Περάσµατα Που ∆ε Βρέθηκαν Ποτέ” δεν περνούν από τους αραχνιασµένους ατραπούς των µυαλών κάποιων, ούτε από τα παγωµένα αµφιθέατρα, µόνιµη κατοικία ηµιεπαγγελµατικών µπλα-µπλάδων. Για όσους δε τα πάνε καλά µε τη µνήµη τους, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το πρώτο Εντιτόριαλ του ’80, ή τις λίγες αλλά πολύ µεστές φράσεις εκείνου του “αλλιώτικου”, του ’86. “Νάµαστε πάλι… Νεαροί, περίεργοι. Σαλταδόροι στο όνειρο και αγιάτρευτα ερωτικοί…” Θυµάστε; “Όλοι µατώνουµε, άρα όλοι µπορούµε να κάνουµε ποίηση”. Και αν δεν υπήρχε το συνεχές σάλτο και το συνεχές µάτωµα όλα αυτά τα χρόνια φίλε και φίλη που τώρα µε διαβάζεις, δε θα υπήρχε “Ανοιχτή Πόλη”, όπως δεν θα υπήρχε και “∆ιιπετές” για εκείνους που το αποτόλµησαν.

Λυπάµαι που µιλάω έτσι φίλοι, αλλά κάπου αναγκάζοµαι. Παρότι είµαστε στο ’93 πια, κάθε µέρα που περνάει νιώθω σαν καταδικασµένος να σηκώνω όλο και ψηλά τους µαντρότοιχους της προσωπικής µου άµυνας και ταµπουρωµένος να πετροβολώ εδώ κι εκεί µπας και σας πετύχει στο κρανί καµµιά και συνέλθετε.

Να γίνουµε λέει… “πιο πολιτικοί”. Γιατί, µέχρι τώρα τι ήµασταν δηλαδή; Α-πολιτικοί; Το θράσος µέγιστο. Ποιος θα καθορίσει σε ποιον το πολιτικό του στίγµα; Τη µορφή του πολιτικού του λόγου; Ποιος θα βάλει σε ποιον τροχοπέδη σε αυτά που η Ψυχή του θέλει να εκφράσει, να ζωγραφίσει ή να τραγουδήσει; Ναι, πρέπει πια να καταλάβουν µερικοί, ότι ούτε τυχαίοι είµαστε, ούτε τόσο µπόσικοι όσο ίσως “δείχνουµε” στα µάτια τους. Κι αν ξανασκεφθούν να κτυπήσουν τη πόρτα µας, να ξέρουν ότι θα είναι καλοδεχούµενοι, αρκεί να αφήσουν απέξω, το “µαύρο” που κρύβουν µέσα τους… Οριστικά!

Ναι, κάπου ίσως έχω πάρει φόρα… Αυτά που τόσα χρόνια καθορίσατε κάποιοι από εσάς σαν… “λόγο πολιτικό”, είναι αυτά τα ίδια που σήµερα σας έχουν φέρει σε πλήρες αδιέξοδο. Τι έµεινε σύντροφοι; Τίποτα! Μόνο αναµνήσεις των πληθωρικών πολυδιασπάσεων και του σεχταρισµού. Ποιος ο προβληµατισµός σας για όλα αυτά; Ποιο το “σάλτο” σας για την αναζήτηση του ΝΕΟΥ λόγου σας (ή έστω κάποιων επιχρίσεων ΝΕΟΥ επάνω στον παλαιό σας); Περιοδικά κάνατε, τα διαλύσατε, Οµάδες Συσπειρώσεις, Πρωτοβουλίες Οµοσπονδίες φτιάξατε και όλες τις διαλύσατε. Η

µόνη οµάδα τής “εκεί” περιοχής που αντέχει είναι ο “Αστέρας Εξαρχείων”. Σας ξεπέρασαν ακόµα και οι ποδοσφαιρολάτες.

Και τώρα τι θέλετε; Να διαλύσετε και όσα είναι πολύ µακρινά σας και χαρακτηριστικά ανέπαφα από τις επιδηµίες που χρόνια τώρα σας πλήττουν; Και εµάς; Τι λέτε ρε παιδιά! Μα, µόνο σε µας θα ανήκει, όταν θα έρθει η… “ώρα η κακιά” ο πόνος του “θανάτου” της “Ανοιχτής Πόλης” (αν ποτέ συµβεί αυτό), όπως σε µας άλλωστε ανήκε και η χαρά της γέννησής της σε κάποις άλλες εποχές που σήµερα φαντάζουν πολύ-πολύ “αρχαϊκές” αλλά και γεµάτες καθαρότητα και νοσταλγία…

Κώστας Μανδηλάς

(Από το Editorial του τελευταίου τεύχους 32 / 33 της «Ανοιχτή Πόλης», καλοκαίρι του 1993)

LICKING WOUNDS Γλείφοντας τις πληγές (µας)

Πιστεύεις λοιπόν πως είσαι καλλιτέχνης. Φοράς σκουλαρίκι και ντύνεσαι στα µαύρα, επιδείχνεις τη σεξουαλική σου σύγχιση λες και πρόκειται για τη τελευταία έκφραση στη µόδα, ξοδεύεις τον εαυτό σου στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά λες και τον µισείς, ζεις στο “περιθώριο”, πολλές φορές αυτοτιτλοφορείσαι αναρχικός, κάποιες άλλες φορές απαγγέλεις σκόρπια ποιήµατα µπροστά σε κάποιες τελείως σκνίπα ορδές που εσύ ίσως αποκαλείς “σκηνή”, κάποιες άλλες φορές ζωγραφίζεις (όταν βρεις κάποια χρήµατα ν’ αγοράσεις υλικά) και ίσως κάποια µέρα να µπορέσεις κι εσύ να “πουλήσεις”.

∆εν αποτελείς τίποτα το καινούργιο: Η Τέχνη σαν δικαιολογία της ντεκαντένσιας: αυτοκαταστροφικοί ποιητάδες και καλλιτέχνες παντός είδους προσφέρονταν πάντοτε και προσφέρονται ακόµα µε την οκά. Ο Χένρυ Μίλερ έγραψε βιβλία και βιβλία καταγράφοντας τον “µποέµικο” τρόπο ζωής στη Νέα Υόρκη στη δεκαετία του 40. Νοµίζεις πως εσύ έχεις το µονοπώλιο σ’ αυτού του είδους τα καµώµατα; Είναι αληθινά θλιβερό να βλέπει κανείς ανθρώπους ικανοποιηµένους µε τέτοια ζωή αυτο-παραίτησης και τάσης για αυτοκαταστροφή.

Όταν αφαιρέσουµε το τσόφλι της κάλπικης ιδεολογίας και της αυτο-επιλεχθείσας φτώχειας, ο “µποέµικος” τρόπος ζωής αυτοαποκαλύπτεται το ίδιο σκατένιος µε τους τρόπους ζωής που

υποτίθεται πως εναντιώνεστε. Ισχυρίζεστε πως είστε ανεξάρτητοι, αυτόνοµα άτοµα. Τι άγαρµπο καλαµπούρι! Παίζετε απλώς παιχνίδια και ρόλους, ξοδεύοντας πολύτιµο χρόνο και καταστρέφοντας τους εαυτούς σας στην διαδροµή. Και ακόµα και σήµερα αµέτρητοι καλλιτεχνίζοντες εξακολουθούν να βαυκαλίζονται στο ροµαντισµό του σεναρίου περί “πάσχοντος δηµιουργού”. Τραγικό φαινόµενο και αποπροσανατολιστικό. Να κυλιέσαι µέσα στη µιζέρια σου, είναι απείρως πιο εύκολο από το να την αντιµετωπίσεις µε θάρρος. Η προσωπική δύναµη φαίνεται σαν βγαίνεις έξω ανοιχτά ν’ αντιµετωπίσεις την πραγµατικότητα, όχι όταν µετατρέπεις τον εαυτό σου σ’ ένα ακόµα “αµνό προς σφαγήν” προς χρήση από µία κοινωνία που έτσι κι αλλιώς στερείται κάθε συνείδησης.

Προφανώς δεν έχετε συνειδητοποιήσει ακόµα πως ακολουθείτε ένα από άλλους φτιαγµένο πρόγραµµα. Ίσως πολλοί από σας να αυταπατώνται κι όλας θεωρώντας πως µόνοι σας επιλέξατε το δρόµο που τώρα τραβάτε. Λυπάµαι που το λέω, µα “σας την έχουνε στήσει” έξυπνα και πονηρά. Παραδοθήκατε στα σχέδια µίας κοινωνίας που σας τροφοδοτεί ακατάπαυστα µε τα εργαλεία τής αυτοκταστροφής σας. Όπως όταν ο απολυµαντής µπουκώνει µε ποντικοφάρµακο τις χαραµάδες. Ατυχείς κρετίνοι, πόσο σας λυπάµαι καθώς σας βλέπω να µασάτε το δηλητήριο και στο µυαλό σας να πιστεύετε πως τάχα κάνατε επανάσταση ή ανοίγετε νέους δρόµους. Θα σβήνατε εξ ίσου άδοξα και µέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, δίχως ουσιαστικά καµµία διαφορά για το κατεστηµένο που προγραµµάτισε τα µυαλά σας.

Οι Κύριοί σας, σας παρακολουθούν από ψηλά προσµένοντας τον σίγουρο θάνατό σας. Γνωρίζουν πολύ καλά πως οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες σας είναι απελπιστικά περιορισµένες. Μπορείτε να παραµείνετε στο περιθώριο, στις χαραµάδες της ζωής, αρχοπεθαίνοντας από το φαρµάκι του απολυµαντή. Σας προµηθεύουνε µε “συµπαθείς” βολικούς χώρους όπου µπορείτε γεµάτοι άγνοια να µαντρώνεστε µοναχοί σας, να στριµώχνεστε σα ποντίκια, “υπόγειοι” ώστε να µην ενοχλείται κανείς από την παρουσία σας. Κι αν καµµιά φορά ξυπνήσουν κάποιοι από σας (αν επιζήσουν), ολόζεστες αγκαλιές θα τους καλωσορίσουν σαν µεταµεληθέντα, ταλαιπωρήµενα τέκνα κάποιου άσπλαχνου κόσµου που τώρα επαιτούν µία δεύτερη ευκαιρία στην αστική εκδοχή εκείνου που λέµε Ευτυχία.

Είναι τόσο γαµηµένα εµφανές! Πώς µπορείτε να µην το βλέπετε και να την “πατάτε”! Περισσότερα πρόβατα προς σφαγή. ∆ηµιουργία σηµαίνει να βγάζεις κάτι ΝΕΟ από µέσα σου, µια ενδότερη αλήθεια. Η ζωή στο σκοτάδι κάνει όλο και πιο δύσκολο το να µπορέσεις κάποια µέρα να αντικρύσεις το µέσα και το έξω του εαυτού σου.

Ποτέ δεν είναι αργά όµως να κοιταχτούµε στον καθρέφτη. Ν’ αντιµετωπίσουµε, ό,τι υπάρχει, την πραγµατικότητα. Οι άνθρωποι που αρνούνται να δούνε θαρραλέα τα δικά τους ελαττώµατα δεν δικαιούνται να κριτικάρουν εκείνα που η κοινωνία τους κουβαλάει.

Όλη εκείνη η ιστορία περί “έκφρασης” δεν είναι παρά η δυνατότητα να ξεφύγεις, να ξεστρατήσεις από τα διέξοδα µονοπάρια που η κοινωνία έστρωσε πριν από σένα για σένα. Πάψτε να παριστάνετε τα πιόνια. Πάψτε να κρύβεστε σαν ζωϋφια σε χαραµάδες.

Σταθείτε ακάλυπτοι στις γωνιές των δρόµων και αυτοανακηρυχθείτε ανθρώπινα όντα που αρνούνται ν’ ακολουθήσουν τις θλιβερές πεπατηµένες του αυτοαφανισµού.

Μην κρύβεστε. Τρίψτε στα µούτρα τους όλη τη λύσσα που µέσα σας κουβαλάτε. Θέλει κουράγιο να στέκει κανείς µοναχός του, όµως έτσι πρέπει να γίνει. Κανείς δεν θα βρίσκεται εκεί να σας βοηθήσει όταν τα πράγµατα θα ειπωθούν και γίνουν. Όλοι µας ερχόµαστε σ’ αυτόν τον κόσµο και φεύγουµε απ’ αυτόν τον κόσµο ΜΟΝΑΧΟΙ, ολοµόναχοι. Από τη στιγµή όµως που θα αυτοκαθορισθείς σαν αφυπνισµένο ανθρώπινο πλάσµα, έχοντας ήδη ορίσει ξεκάθαρα τις κατευθύνσεις και τα όριά σου, θα δεις πως τριγύρω σου υπάρχουν κι άλλοι που έχουν πράξει παρόµοια. Στο τέλος δε θα’ σαι πλέον µονάχος, δεν θα’ σαι πια πρόβατο που ακολουθεί κάποιο κοπάδι. Και όταν φθάσει η ώρα ν’ αφήσεις τούτο τον κόσµο, θα ξέρεις ήδη πως έπραξες ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ∆ΥΝΑΤΟ

John Herman 1988

(δηµοσιεύθηκε στην "Ανοιχτή Πόλη", τεύχος 19, Θερινό Ηλιοστάσιο 1989)

ΦΛΥΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΘΗ (Α)

Νοέµβριος 1986, «Ανοιχτή Πόλη» Τεύχος 8

1. Η κοινωνία του θεάµατος εκτελεί ταλάντωση µεταξύ δύο ακραίων σηµείων. Το ένα είναι ο φανταχτερός κόσµος των διαφηµίσεων, των βίντεο-κλιπς, των χρυσοποίκιλτων gadgets. Το άλλο είναι τα –σε αρκούντως τυµπανιαία κατάσταση– παιδιά των υψιπέδων της Αιθιοπίας, οι σφαγµένοι των στρατοπέδων Σάµπρα και Σατίλα, τα χαρακωµένα χέρια του ενεσάκια.

Συγκρινόµενα µε το µεγαλείο των χολλυγουντιανών υπερπαραγωγών και την φρίκη που προξενεί το θέαµα των γεµάτων εγκαύµατα ηφαιστειοπαθών «αραπάδων» του Καµερούν, ΟΛΑ όσα ανήκουν στον χώρο της καθηµερινής ζωής εµφανίζονται σαν ανούσιες και ανόσιες µετριότητες. Από την µια µεριά, λοιπόν, το θέαµα της ευτυχίας µας κάνει να αισθανόµαστε άθλια που δεν έχουµε, ακόµα,

µετατραπεί σε χρωµατιστές φιγούρες του σελλοφάν ενώ, από την άλλη, το θέαµα της αθλιότητας µας κάνει να αισθανόµαστε ευτυχισµένα που δεν ζούµε στην Βασσόρα, την Μποπάλ ή την νεφελώδη πραγµατικότητα της «άσπρης».

Το θέαµα της ευτυχίας και το θέαµα της αθλιότητας επιβάλλουν την απολυτότητα της ταυτόχρονης παρουσίας τους, την στιγµή που η εξουσία θα επιθυµούσε να προπαγανδίζει τον τελικό θρίαµβο, την τελική επικράτηση του πρώτου. Γεγονός που, οφθαλµοφανώς, είναι ανίκανη όχι να πετύχει, αλλά ούτε καν να ευχηθεί.

Η εξουσία διατυµπανίζει την ανικανότητά της να επιλύσει έστω και το παραµικρότερο πρόβληµα. Ο κλαυθµηρισµός είναι ο µόνος λόγος που µπορεί να αρθρώσει η εξουσία και οι συν αυτή λακέδες (διανοούµενοι, δηµοσιογράφοι, επιστήµονες και οι κάθε καρυδιάς ειδικοί).

Για το θέαµα της ευτυχίας, το θέαµα της αθλιότητας και τις µόδες που αντλούν την «γοητεία» τους απ' αυτά δεν υπάρχει, δεν µπορεί να υπάρξει, µέσος όρος. Η ταυτόχρονη παρουσία τους επιβάλλει την απελπισία, την ανηµπόρια, την παραίτηση. Η µέθοδος «από τον φούρνο στην κατάψυξη» αποσαθρώνει και τα ισχυρότερα µέταλλα. Στο σύµπαν της καθηµερινής ζωής, η ίδια µέθοδος έχει ανυπολόγιστα καταστροφικές συνέπειες. Η κοινωνία πηγαίνει πάνω-κάτω και οι άνθρωποι αισθάνονται υποχρεωµένοι να την ακολουθούν στα ανεβοκατεβάσµατά της. Απέναντι στην απόγνωση της επιβίωσης υψώνονται, για αµυντικούς λόγους, κάστρα στην άµµο. Από εκεί ως την αναζήτηση «ζωηρών συγκινήσεων» και «έντονων παθών» είναι µόνον δυο βήµατα. Και ένας δρόµος χωρίς επιστροφή.

2.

Ένας εφιάλτης στοιχειώνει τον ύπνο δικαίου των ανθρώπων αυτού του πλανήτη: η αδυναµία πραγµατοποίησης των επιθυµιών τους.

Τα ερωτήµατα: είµαι ευχαριστηµένος µε τον εαυτό µου; Πώς αισθάνοµαι; Πώς είναι η ζωή µου; Πραγµατοποιώ αυτά που θέλω; Γιατί όχι; Τι µε εµποδίζει να το καταφέρω; εξοβελίζονται από το σύµπαν της καθηµερινής ζωής για να µεταµορφωθούν σε σολιψιστικά παραληρήµατα τις µικρές ώρες της νύχτας ή τις ώρες του άγριου πρωινού ξυπνήµατος. Όταν οι Midnight Fuckers ξυπνάνε Strangers in a Strange Land και οι προλετάριοι ξεκινάνε για το µεροκάµατο της στέρησης. Πού οδηγεί αυτή η σιωπηλή, η ανέκφραστη, απελπισία; Γιατί οι άνθρωποι οδηγούνται σ' αυτήν την απελπισία;

Αν η αρνητική σκέψη, είναι το αποκορύφωµα της διανοητικής δραστηριότητας τότε, η απουσία νοητικών οργασµών στην εποχή µας είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη. Γιατί οι άνθρωποι

εναποθέτουν την διαµόρφωση της σκέψης τους στις ιδεολογίες της εποχής; Γιατί δεν σκέφτονται για δικό τους λογαριασµό; Γιατί αδυνατούν να οικοδοµήσουν µια επαναστατική προσωπική θεωρία, µια θεωρία της πρακτικής, µια θεωρία του πώς να πραγµατοποιήσουν τις επιθυµίες τους; Οι προσπάθειες που έγιναν για να απαντηθούν τα παραπάνω ερωτήµατα ανήκουν, σίγουρα, στις αξιολογότερες στιγµές του επαναστατικού εγχειρήµατος της εποχής µας [ 1 ].

3.

Τι γίνεται, όµως, µε τον χρόνο; «Χρόνος; Είσαι σίγουρος ότι υπάρχει αυτό το πράγµα;» ακούω έναν φίλο να ρωτάει και µας βλέπω να σκάµε στα γέλια.

Τι είναι ο χρόνος; Μη µπας και είναι η τέταρτη διάσταση των «σοφών» επιστηµόνων; Μη µπας και είναι «αυτό» που µετράνε τα καλοκουρδισµένα ελβετικά ρολόγια; Μη µπας και είναι ο «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», «και άνευ αυτού ουδέν», λατρεµένος σαν θεός;

Οι ιδεολόγοι της ύλης-ενέργειας (=υλιστές) ισχυρίζονται ότι η ύλη διαθέτει µία sui generis δυνατότητα να µεταβάλλεται. Μπορεί, όµως, η ύλη να πετύχει έστω και την πιο απειροελάχιστη µεταβολή από µόνη της; (Θεωρώ την ενέργεια και την ύλη σαν τις διαφορετικές όψεις του ίδιου νοµίσµατος, σύµφωνα µε τον χοντροκοµµένα σωστό τύπο του Αϊνστάιν: Ε=m.c2).

Ο Γκαµπέλ ισχυρίζεται ότι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της «σχιζοφρένειας» είναι η στρεβλωµένη αντίληψη του χώρου και του χρόνου που διαθέτουν οι «ασθενείς».

Οι άνθρωποι προσπαθούν να εγκαταλείψουν τον σκουπιδότοπο του παρελθόντος τους «τρέχοντας» να συναντήσουν το µέλλον. Θυµίζουν την αλεπού που έφαγε, µες στην πείνα της, όλες τις καρπουζόφλουδες πείθοντας τον εαυτό της ότι δεν τις είχε κατουρήσει. Από την µια µεριά, λοιπόν, οι άνθρωποι νοιώθουν την ανάγκη να έρθουν σε ρήξη µε την αθλιότητα του παρελθόντος. Από την άλλη, όµως, είναι υποχρεωµένοι να καταφεύγουν σ' αυτό, σαν την αλεπού, για να αντλήσουν εκείνες τις «θεσπέσια όµορφες στιγµές» (γιατί όχι βδοµάδες ή µήνες ή χρόνια;) που θα τους βοηθήσουν να «αντιµετωπίσουν καλύτερα» την αθλιότητα του παρόντος και ενός µέλλοντος που προδιαγράφεται εξίσου κενό.

Η αναγκαστική ψευτο-άρνηση και η άκριτη υµνολογία του παρελθόντος, που συµβαίνουν ταυτόχρονα, ανάγονται στις µεθόδους «φούρνου-κατάψυξης» για τις οποίες φλυάρησα στην αρχή.

4.

Μια φορά και έναν καιρό, συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη. Το Big Bang των αστρονόµων. Το κοσµικό αυγό έσκασε και η δύναµη που ονοµάζεται χρόνος άρχισε την δράση της πάνω στο σύµπαν. Όταν οι άνθρωποι εµφανίστηκαν στην γη βρέθηκαν εγκλωβισµένοι σε ένα και µοναδικό «αυλάκι» του χρόνου. «Το να είναι κανείς παγιδευµένος σε ένα αυλάκι του χρόνου συνεπάγεται ότι βλέπει τις εικόνες αυτού του αυλακιού µόνο καθώς αποµακρύνονται». Στις ταχύτητες της καθηµερινής εµπειρίας ο χρόνος έχει µία κατεύθυνση: από το παρελθόν προς το µέλλον.

Το µόνο που απέµενε στους καθηλωµένους από την µαγευτική δύναµη του χρόνου ανθρώπους ήταν να καταγράφουν τα όσα είχαν υπάρξει µέχρι τότε στο δικό τους αυλάκι.

Οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να αντισταθούν µε επιτυχία στις δυνάµεις της φύσης, στις δυνάµεις της ζωής τους. Η καταγραφή των περασµένων µεταµορφώθηκε σε τέχνη καιαργότερα σε επιστήµη. Η ρευστότητα των µύθων έδωσε την θέση της στην «επιστηµονική ακρίβεια» της ιστορίας. Ο αγώνας ενάντια στην φυσική αλλοτρίωση οδήγησε στην κοινωνική αλλοτρίωση και στον αγώνα ενάντιά της [ 2 ].

Για να αντισταθούν στην δράση του χρόνου, οι κοινωνίες αρνήθηκαν την ύπαρξή του. Η εξουσία για να παρατείνει την κυριαρχία της, δηλαδή την συνέχειά της µέσα στον χρόνο, αρνήθηκε την αλλαγή, δηλαδή την ίδια την δράση του χρόνου. Οι κοινωνίες µη θέλοντας να καταλήξουν πουθενά αλλού εκτός από τον εαυτό τους, «δεν έχουν συνείδηση παρά µόνο ενός αιώνιου παρόντος».

5.

Ο άνθρωπος, όµως, είναι το µοναδικό από τα οργανικά και ανόργανα όντα που έχει συνείδηση του χρόνου. των καταστάσεων παρόν, παρελθόν, µέλλον. Που αντιλαµβάνεται τον χρόνο. Που «... είναι ταυτόσηµος µε τον χρόνο». Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει όλη την γνώση του χρόνου. Ο άνθρωπος βρίσκεται, έτσι, ανάµεσα στα πυρά ενός, θεσµοποιηµένου κοινωνικά, «αιώνιου παρόντος» και «ενός χρόνου που για να τον ζήσει πραγµατικά πρέπει τώρα να τον συνειδητοποιήσει». Η εξουσία ιδιοποιείται τον χρόνο των υποτακτικών της προσφέροντάς τους, σαν αντάλλαγµα, µια ψευδεπίγραφη ασφάλεια. Η φύση τους προσφέρει το κάλλος αλλά και τον τρόµο της συµπόρευσής τους µε τον χρόνο. Η ένδεια, η εξάρτηση, ο φόβος, η αβεβαιότητα για το αύριο, χίλια δυο κενά από ουσιαστικότερες ανάγκες, που δεν κατάφερε να αντιµετωπίσει η κοινωνική οργάνωση των ανθρώπων, πνίγουν σήµερα την οµορφιά και το φωτεινό χαµόγελο του κόσµου γύρω µας.

Ερχόµενοι σε αντίθεση µε την κοινωνική παγερότητα που έχει επιβληθεί γύρω τους, οι άνθρωποι είναι υποχρεωµένοι να αµυνθούν,

και ταυτόχρονα να προσαρµοστούν στην κυρίαρχη τάξη πραγµάτων. Στην κοινωνική παγωµάρα που βασιλεύει γύρω τους αντιτάσσουν την δική τους εσωτερική παγωµάρα. Αυτό το πάγωµα είναι γνωστό σαν χαρακτήρας – «άθλια άµυνα του κόσµου απέναντι στην ίδια του την αθλιότητα».

«Ο χαρακτήρας δεν είναι ένα απλό νοσηρό καρκίνωµα, που θα µπορούσε να αντιµετωπιστεί ξεχωριστά, είναι ταυτόχρονα ένα ατοµικό φάρµακο µέσα σε µια κοινωνία συνολικά άρρωστη, φάρµακο που επιτρέπει στον καθένα να υποφέρει το κακό επιδεινώνοντάς το. Οι άνθρωποι είναι κατά ένα πολύ µεγάλο ποσοστό συνένοχοι του θεάµατος που βασιλεύει. Ο χαρακτήρας είναι η µορφή αυτής της συνενοχής.»

6.

Στην «άθλια αν και, εν δυνάµει, θαυµάσια εποχή µας», «το παρόν δεν είναι η στιγµή, αλλά, η διάρκεια του διαλόγου, ο χρόνος της επικοινωνίας που µεσολαβεί ανάµεσα στην ερώτηση και την απάντηση». Λοιπόν; Ποιος τολµά σήµερα να θέσει ερωτήµατα, εκτός, ίσως, από τα παιδιά; Μέσα στον θετικιστικό ωκεανό που µας περιβάλλει τα πάντα εµφανίζονται σαν: «Έτσι είναι! Εγώ; Γιατί να αλλάξω; Γιατί δεν αλλάζουν οι άλλοι;»

Απέναντι στον οχετό αυτονόητων που έχουν σωρεύσει γύρω µας κάτι χιλιάδες χρόνια καταναγκασµών, τι έχουµε να αντιπαραθέσουµε σήµερα; Μα είναι απλό! Το παλιό, αλλά, πάντα επίκαιρο επαναστατικό εγχείρηµα. Ελάτε! Μην τσινάτε! Όταν ζητάτε επικοινωνία µέσα σε µια κοινωνία που σας αφαιρεί το δικαίωµα να είστε κοινωνοί τι νοµίζετε πώς κάνετε; Όταν διαµαρτύρεστε –κλαψουρίζετε– για την ανυπαρξία ανθρώπινων σχέσεων (την µόνη υπαρκτή σχέση, σήµερα), για την κενότητα της εποχής µας, για την πεζότητα του έρωτα, τι νοµίζετε πώς κάνετε;

Απλά, αρχίζετε να αποκτάτε επίγνωση της µιζέριας σας. Συνδυάστε την µε την γνώση του ξεπεράσµατος αυτής της µιζέριας και µισό βήµα πιο πέρα σας περιµένει η «ουτοπία της επανάστασης». Απ' όπου, ως γνωστόν, δεν γύρισε κανείς µέχρι σήµερα. Αυτό λέει πολλά...

Η επικοινωνία, ο πλούτος των ανθρώπινων σχέσεων, η αυθεντική αγάπη υπάρχουν σαν όψεις της επανάστασης ή δεν είναι τίποτα. Η φτώχεια της καθηµερινής ζωής δεν οφείλεται στην επίδραση των άστρων ούτε αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα. Είναι η ίδια η ύπαρξη αυτής της κοινωνίας που παράγει αυτή την φτώχεια. ΄Η εµείς ή αυτή. ∆ιαλέξτε.

7.

Αυτά παθαίνει όποιος είναι φλύαρος. Λέει, λέει, λέει, και στο τέλος περνάει ο χρόνος ή δεν του φτάνει ο χώρος. Στην προκειµένη περίπτωση συµβαίνουν και τα δύο. Ο επί των τεχνικών ζητηµάτων αρµόδιος του περιοδικού κάτι φωνάζει για φιλµς. Ο επί των γραφίστικων, και κυρίως η φράξια του, θέλουν να περιορίσουν την «φλυαρία» σε χώρο τόσο, όσο καταλαµβάνει ένα γραµµατόσηµο. Ο επί των δηµοσίων σχέσεων απειλεί µε αποχώρηση αν δεν συµπέσει η κυκλοφορία του τεύχους µε την πανσέληνο. «∆εν θα γίνετε ποτέ σας επαγγελµατίες! Ερασιτέχνες! ε, ερασιτέχνες!» λέει και φυσάει τον καπνό της πίπας του µες στο πρόσωπό µου. Άντε να µιλήσεις...

Και γιατί όλα αυτά; Γιατί δεν µπορώ να µιλήσω για τον έρωτα, αν δεν µιλήσω πρώτα για την κοινωνία στην οποία ζούµε, για τον χρόνο, τον χαρακτήρα, την αλλοτρίωση, την επικοινωνία, την ιδεολογία, την εξουσία, και… και… και… Γιατί είµαι αντίθετος σε όλους όσους προωθούν ή (και) συµµετέχουν στην µπουρδελοποίηση της σεξουαλικής µας ζωής. «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!» «Σπίτι σκέφτεται η Εσκιµό». Τι ψάχνετε να βρείτε; «∆ιαλέγουµε πριν από σας, για σας». Όπως πάµε, σε λίγα χρόνια θα το «κάνουν» αυτοί για µας. ΄Η θα «το κάνουµε» δι' αντιπροσώπων. Αποθέωση της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας.

Αν θέλετε και, κυρίως, αν έχετε κάτι να πείτε στείλτε µας τις απόψεις σας για τον έρωτα και τα «παράγωγά» του. Λόγω των γνωστών χωρο-χρονικών προβληµάτων αδυνατώ να µιλήσω για το ζήτηµα µε τον τρόπο που του πρέπει, γι' αυτό παραθέτω, απλώς, µερικά αποσπάσµατα από τις σηµειώσεις που είχα κρατήσει και –ίσως– επανέλθω.

8.

Παγωµένα άτοµα είναι αυτά που περιόρισαν στο ελάχιστο τον ιστορικό τους ρόλο, και διατήρησαν σε µια σταθερή ισορροπία, την αντίθεσή τους απέναντι στο κοινωνικό περιβάλλον και τις κοινωνικές τους αντιθέσεις. Σε καθένα απ' αυτά τα άτοµα, µια οριστική δόµηση απέκλεισε την αλλαγή. Αυτά τα άτοµα για να συνεχίσουν να επιβιώνουν πρέπει να παραµείνουν ίδια. Αυτό που αγαπάµε στους άλλους δεν είναι το κορµί τους, αλλά ό,τι κάνει το κορµί τους ζωντανό. Και η ζωντάνια δεν είναι µια κάποια γεωγραφική κινητικότητα ούτε ένας αφηρηµένος κοινωνικός (ή προσωπικός) τσαµπουκάς που βαφτίζεται σαν εξέγερση.

Το βόλεµα ορίζεται σαν η προσαρµογή σε µια κατάσταση που την διαλέγεις, αλλά που αδυνατείς να επέµβεις πάνω της, να της δώσεις καινούργιο περιεχόµενο κλπ. Με αποτέλεσµα να αυτονοµηθεί από σένα, να κυριαρχήσει πλήρως πάνω σου. Τα παγωµένα άτοµα απαιτούν να τους δοθεί αυτό ακριβώς που τα ίδια είναι ανίκανα να νοιώσουν. Ανίκανα να χαρίσουν.

Το απελπισµένο ψάξιµο του οργασµού δεν καταλήγει παρά στον οργασµό της απελπισίας. Η ζωή είναι φευγάτη και όσο περισσότερο την κυνηγάς τόσο ξεµακραίνει. Οι νόµοι του καταναλωτισµού, βλέπετε. Μπορείτε να ζήσετε λίγο απ' όλα, αλλά δεν µπορείτε να ζήσετε τα πάντα. Τι κρίµα!

Η συλλογή εµπειριών δεν είναι παρά η θέληση για ζωή που βρυκολάκιασε, και που καταντάει το άτοµο θεατή των ίδιων του των πράξεων. Χρονικογράφο µιας ζωής που την έζησε δι' αντιπροσώπων [ 3 ].

Οι καουµπόυδες έχουν επιβάλλει την παρουσία τους. Σκότωσε πριν σε σκοτώσουν. Καθόρισε πριν σε καθορίσουν. Φύγε πριν φύγουν. Τα κρεβάτια έχουν µεταµορφωθεί σε πεδία µάχης και σε νεκροταφεία.

Όλοι όσοι ισχυρίζονται ότι βρήκαν στον έρωτα ένα πάθος, που είναι οφθαλµοφανές ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο τοµέα της διαχωρισµένης ζωής τους, δεν είναι απλά ψεύτες αλλά, και επικίνδυνοι εχθροί. Γιατί συγκαλύπτουν το βασικό αίσχος αυτής της κοινωνίας.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν µεταµορφωθεί, σήµερα, σε Public Relatiοns.

Ο αγώνας για την ενότητα της ατοµικής ζωής, ο αγώνας για την ολοκλήρωση του εαυτού, ο αγώνας για την ελευθερία δεν καταλήγει απλά, αλλά ξεκινάει και πετυχαίνει στην πορεία του την κατάργηση κάθε διαχωρισµού που έχει επιβληθεί πάνω µας. Ένας «ιδιώτης» πολίτης, ένας «ιδιώτης» εραστής, ένας «ιδιώτης» εργαζόµενος έχει περάσει ήδη µε το µέρος των εχθρών µας.

Ο έρωτας, όταν βαδίζει χέρι-χέρι µε το εµπόριο συµπεριφορών, την κοινωνική άνοδο, την οικονοµική «ανεξαρτησία» τον κοινωνικό τσαµπουκά που επαιτεί ψίχουλα από τους εχθρούς µας, είναι απλά και µόνο γαµήσι, ξέσκισµα, χύσιµο. ∆εν µας αφορά.

Όσοι δεν αντέχουν τον εαυτό τους είναι επόµενο ότι δεν αντέχουν και οποιονδήποτε άλλο. Έτσι η άπελπις αναζήτηση της επικοινωνίας και της ανθρώπινης επαφής καταντά αναζήτηση της απελπισίας και απελπισία της αναζήτησης. Όσοι διαλέγουν τον δρόµο του θεάµατος ας εισπράξουν στο ακέραιο το τίµηµα της ανοησίας τους [ 4 ].

Οι εραστές και οι ερωµένες που δεν ανυψώνονται στο επίπεδο των φίλων, των συντρόφων, των αδελφών, των ανθρώπων, δεν θα συναντάνε µπροστά τους παρά µόνο αντικείµενα. Ακόµα και στον καθρέφτη.

9.

Αν και διάφοροι «καλοθελητές» ισχυρίζονται ότι «υπάρχουν αρνητικοί λόγοι στην δηµιουργία σχέσεων» γιατί τάχα «διαλέγουν την στάση τους µέσα στις σχέσεις και αυτό είναι κάτι που οι εχθροί της ευφυΐας δεν µπορούν να συγχωρήσουν», µην τους πιστεύετε. Τα χειµωνιάτικα βράδια είναι παγωµένα. Αν δεν µπορείτε να τα περάσετε µόνοι σας, περάστε τα µε κάποιον άλλο. Οποιονδήποτε άλλο. ∆εν έχει σηµασία. Όπως είπε και ο κυνικός ∆ιογένης, µετά την γνωστή µηχανή που του έστησε η εταίρα Λαΐδα: «Όταν σβήσει η λυχνία…»

Μετά τιµής και εσαεί ηµέτερος

Χρήστος Μόρφος

Πόλη των Αθηνών

Νοέµβριος 1986

ΣΗΜΕIΩΣΕIΣ:

[ 1. ] Το ένα τρίτο, περίπου, αυτού του τµήµατος της «φλυαρίας» αποτελείται από αποσπάσµατα του πονήµατος: "Revolutionary Self-Theory, A Beginner's Manual", Spectacular Times, Lοndοn 1985. Από 'δώ και κάτω, τα εντός εισαγωγικών αποσπάσµατα ανήκουν στους Ντεµπόρ, Βουαγιέ, Βανεγκέµ, Μπλοκ, Καστανέντα και ποιος ξέρει σε ποιους άλλους.

[ 2. ] Τεράστιες ποσότητες χαρτιού και µελάνης ξοδεύτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες για να αποσαφηνιστεί η έννοια της λέξης αλλοτρίωση. Οι Χόπι χρησιµοποιούν µια ανάλογη λέξη: Kοyaanisqatsi, που σηµαίνει ταυτόχρονα: 1. τρελή ζωή 2. ζωή χωρίς ισορροπία, 3. ζωή σε αναστάτωση, 4. ζωή σε αποσύνθεση, 5. ζωή που µας προτρέπει σε άλλο τρόπο ζωής. Σε κάποιο από τα επόµενα τεύχη θα δηµοσιεύσουµε αποσπάσµατα µιας µελέτης για την γλώσσα των Χόπι. Για να γίνει αντιληπτό το «επίπεδο βαρβαρότητας» των δεκάδων εκατοµµυρίων Ινδιάνων που σφαγιάστηκαν τους τελευταίους πέντε αιώνες από τους «πολιτισµένους» χριστιανούς των ΗΠΑ.

[ 3. ] Χρονικό: αφήγησις ιστορικών γεγονότων µόνο κατά την χρονικήν σειράν και ουχί κατά την εσωτερικήν των σχέσιν.

[ 4. ] «Το θέαµα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά µια κοινωνική σχέση ατόµων µεσολαβηµένη από εικόνες.» (Ντεµπόρ: Η κοινωνία του θεάµατος).

ΦΛΥΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΘΗ (Β)

Ιούνιος 1987, «Ανοιχτή Πόλη» Τεύχος 11

«Μόνο τα νεκρά ψάρια κολυµπάνε µε το ρεύµα». Michael Schneider

Εκατόν ενενήντα χρόνια µετά την Γαλλική Επανάσταση. Εκατόν εξήντα χρόνια µετά τον ξεσηκωµό του 1821. Εκατόν τριάντα εννιά χρόνια µετά την Επανάσταση του 1848. Εκατόν δεκάξι χρόνια µετά την Παρισινή Κοµµούνα. Εβδοµήντα χρόνια µετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εξήντα έξι χρόνια µετά την Κροστάνδη. Πενήντα ένα χρόνια µετά την Ισπανική Επανάσταση. Τριάντα ένα χρόνια µετά την Ουγγρική Επανάσταση. ∆εκαεννιά χρόνια µετά τον Γαλλικό Μάη.

*** Τόσα και τόσα χρόνια µετά από τόσα και άλλα τόσα και ακόµα περισσότερα γεγονότα, µεγαλύτερης ή µικρότερης εµβέλειας, που σηµάδεψαν τους δύο τελευταίους αιώνες. ∆ύο αιώνες αγώνων των «κολασµένων» προλετάριων τούτου του πλανήτη. Ένας πόλεµος στον οποίο οι προλετάριοι έχασαν, ώς τώρα, όλες τις µάχες. Όµως, στην επανάσταση χάνονται όλες οι µάχες, εκτός από την τελευταία… Και ποτέ η επόµενη µάχη δεν φαινόταν να βρίσκεται τόσο µακριά. Όµως ποτέ δεν ήταν και τόσο κοντά.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η επόµενη µάχη του ταξικού πολέµου βρίσκεται πολύ µακριά από τους καιρούς µας. Γιατί αυτό; Η αστική τάξη, η µόνη νικήτρια τάξη της παγκόσµιας ιστορίας, η µόνη τάξη που έχει κερδίσει µία σειρά επαναστάσεων, έχει κατορθώσει και έχει επιβάλλει την ιδεολογία της και τους όρους της. Απόρροια της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η διάκριση των κρατιστών σε δεξιούς και αριστερούς. Κύριο σηµείο διαφωνίας; Η παρέµβαση του κράτους στην οικονοµική και κοινωνική ζωή. Για τους πρώτους, όσο το δυνατόν λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο. Για τους δεύτερους, όσο το δυνατόν περισσότερο κράτος τόσο το καλύτερο.

Η αριστερά του κεφαλαίου (πόσο επιτυχηµένος χαρακτηρισµός!) αγωνίστηκε ένδοξα τους δύο τελευταίους αιώνες και κατόρθωσε να εφαρµόσει τις µεθόδους της σε µια σειρά χωρών. Η δεξιά του κεφαλαίου υπερασπίστηκε τα κεκτηµένα της και συνεχίζει να έχει υπό τον έλεγχό της ένα µεγάλο τµήµα του πλανήτη.

Κοινό σηµείο αναφοράς για τους «άσπονδους φίλους», δεξιούς και αριστερούς, υπήρξε και παραµένει το κράτος. «Άνευ αυτού ουδέν», και για τους µεν, και για τους δε. Σαν γνήσια τέκνα της αστικής γαλλικής επανάστασης διεκδίκησαν, κάθε παράταξη για λογαριασµό της, το σύνθηµα: «Ελευθερία – ισότης – αδελφότης».

Στις χώρες όπου, σήµερα, κυβερνά η δεξιά του κεφαλαίου, το σύνθηµα αυτό σηµαίνει: «Ελευθερία στην κατανάλωση – ισότητα στην κατανάλωση – αδελφότητα στην κατανάλωση». Οι χώρες του «αντίπαλου» στρατοπέδου» έχουν αποτύχει να προσθέσουν στις τρεις λεξούλες του συνθήµατος την λέξη «κατανάλωση».

Και ενώ στις πρώτες χώρες η λατρεία της ιδιωτικοποίησης οδήγησε στον κοινωνικό δαρβινισµό (επιβίωση του ισχυρότερου – διάβαζε πλουσιότερου) στις δεύτερες οδήγησε στην ισοπέδωση κάθε διαφορετικότητας στο όνοµα της ισότητας (στην αθλιότητα).

Η αριστερά του κεφαλαίου, έχοντας ξεφτιλιστεί στις χώρες όπου διαχειρίζεται το κράτος, διατηρούσε κάποιες ψευδαισθήσεις για τις «δεξιές» χώρες όπου είχε το πάνω χέρι στην κουλτούρα. Πάνω χέρι, όµως, που µαράθηκε την τελευταία δεκαετία µετά τις αποτυχηµένες απόπειρες διαχείρισης των κρατών σε µια σειρά χωρών.

Έτσι, µετά την χρεοκοπία του αριστερού µοντέλου διαχείρισης, η δεξιά παίρνει το πάνω χέρι όχι µόνο στην διαχείριση της οικονοµίας, αλλά και σ' έναν κατ' εξοχήν αριστερό χώρο, τον χώρο της κουλτούρας.

Ας το θέσουµε διαφορετικά.

Ο Μαρξ ισχυρίστηκε, και είχε δίκιο, ότι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης είναι η κυρίαρχη ιδεολογία. Ποια είναι, όµως, αυτή η περίφηµη ιδεολογία της αστικής τάξης; Ο Βουαγιέ, σχεδόν πρόσφατα, ανακάλυψε το αυγό του Κολόµβου. Η ιδεολογία της αστικής τάξης είναι η οικονοµία (είχε, βέβαια, και αυτός µε την σειρά του δίκιο).

Η δεξιά του κεφαλαίου δεν ένοιωσε ποτέ την ανάγκη να πασπαλίσει µε ρινίσµατα ιδεολογίας τα οικονοµικά της «πιστεύω». Τα κέρδη για τα κέρδη και όσο µεγαλύτερα ήταν αυτά για τους καπιταλιστές, τόσο το καλύτερο. Αυτή ήταν και η µόνη αυτο–δικαιολογία ύπαρξης.

Η αριστερά του κεφαλαίου είχε και µερικές «καλές προθέσεις» για τον «λαό». Πέτυχε την ισότητα στην αθλιότητα σε κάποιες χώρες και στις υπόλοιπες µε τις πιέσεις της κατάφερε ώστε η δεξιά να ικανοποιήσει διάφορα αιτήµατα. Όταν ανέβηκε στην εξουσία απέτυχε οικτρά. Οι παλιές καραβάνες του αστισµού ήταν, βέβαια, σε θέση να διαχειρίζονται «καλύτερα» το κράτος σε σχέση µε τους νεο–αστούς.

Μερικά οράµατα πραγµατοποιήθηκαν, κάποια άλλα ξεχάστηκαν, κάποια ξεφούσκωσαν. Η δεξιά δεν αρκέστηκε στο να αναγκάσει την αριστερά στην χρησιµοποίηση των όρων της (οικονοµική ανάπτυξη, παραγωγικότητα, επενδύσεις, κέρδη, κ.λπ.) αλλά πέρασε και στην επίθεση. Αιχµή του δόρατος, οι νέες τεχνολογίες. Αφού η δυτική εκδοχή του κεφαλαίου κατόρθωσε να ικανοποιήσει τις βασικές

βιοτικές ανάγκες ενός µεγάλου τµήµατος του πληθυσµού (όχι όλου, και ούτε θέλει να το καταφέρει), χρησιµοποιεί την σύγχρονη τεχνολογία για την ανάπτυξη της οικονοµίας. Στο κάτω – κάτω και από τους µεν και από τους δε, αυτό δεν είναι το ζητούµενο; Μόνο που (τι κρίµα!) η ανατολική εκδοχή του κεφαλαίου εµφανίζεται στα θέµατα σύγχρονης τεχνολογίας σαν η φτωχή συγγενής.

Έτσι, σήµερα, όλη η «ιδεολογικοπολιτική» διαµάχη ανάµεσα στις δύο υπερδυνάµεις δεν είναι παρά ένας αγώνας δρόµου για την τεχνολογική κυριαρχία. ∆είτε τον Πόλεµο των Άστρων κάτω απ' αυτή την οπτική. «Ωραία", λένε οι Αµερικανοί, «φτιάχνουµε κοµπιούτερ. Και λοιπόν; Οι Γιαπωνέζοι και οι ΧονγκΚονγκέζοι τα αντιγράφουν και τα πουλάνε φτηνότερα από ό,τι εµείς. Τζίφος τα κέρδη. Τι κάνουµε; Πού βρίσκονται τα κέρδη; Στα όπλα. Ωραία λοιπόν, φτιάχνουµε όπλα χρησιµοποιώντας τις νέες τεχνολογίες σε συνδυασµό µε την ήδη υπάρχουσα βαριά βιοµηχανία. Καµιά χώρα δεν µπορεί να κατασκευάσει τα «τέλεια» όπλα που µπορούµε εµείς να κατασκευάσουµε, συνεπώς, ιδού τα κέρδη! Ενάντια σε ποιον εχθρό, υποτίθεται, θα τα χρησιµοποιήσουµε; Απλό. Ακόµα και αν δεν υπήρχαν οι «κοµµουνιστές» θα έπρεπε να τους «εφεύρουµε».

Τετράγωνη λογική, αγαπητοί αναγνώστες.

Οι του άλλου στρατοπέδου, όµως, κάθονται µε σταυρωµένα χέρια; Όχι βέβαια! Σιγά να µην αφήσουν τους βρωµοκαπιταλίστες να πάρουν το πάνω χέρι. Προσπαθούν και αυτοί. Περεστροϊκιάζονται. Εξάλλου είναι κοινό µυστικό ότι όταν δεν τα καταφέρνουν οι Σοβιετικοί και τόσο καλά, οι Αµερικάνοι τους «πασάρουν» διάφορα στρατιωτικά και τεχνολογικά απόρρητα, πέρα βέβαια από τα δάνεια [1]. Γιατί, βέβαια, η ανάπτυξη της πολεµικής βιοµηχανίας (και τα υπέρογκα κέρδη της) έχουν την ανάγκη ενός αντίπαλου δέους. Τι να τον κάνεις τον αντίπαλο αν είναι τεχνολογικά υπανάπτυκτος; Ο µπαµπούλας του κοµµουνισµού θα ήταν, έτσι, άχρηστος. Τον «σπρώχνουν» λιγάκι για να µπορούν και αυτοί να επενδύσουν στην πολεµική βιοµηχανία όλο και περισσότερα. Γεγονός που σηµαίνει όλο και µεγαλύτερα κέρδη. Αυτή είναι η περιβόητη κούρσα των εξοπλισµών. Παστρικές δουλειές.

«Καλά», θα πείτε, «και οι Σοβιετικοί γιατί το κάνουν;» Παραπέµπω στο Μπροστά στον Πόλεµο του Καστοριάδη και προσθέτω ότι υπάρχουν κάποιες καλούτσικα τεκµηριωµένες «φήµες» ότι οι Αµερικάνοι έχουν «ορθοποδήσει» τον κοµµουνισµό. Μια µατιά στα πρώτα και όχι µόνο, πεντάχρονα πλάνα και το πώς αυτά χρηµατοδοτήθηκαν… Τέλος πάντων. Ο νοών νοείτω [2].

Επιπλέον, ας δούµε την περιβόητη περεστρόϊκα σαν µια προσπάθεια να ξεπεραστούν οι εσωτερικές αντιφάσεις στα κράτη της ανατολικής εκδοχής του κεφαλαίου. Όπως έχετε προσέξει όλες οι εργατικές εξεγέρσεις, µετά τον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο, ξέσπασαν στις Ανατολικές χώρες. Και αυτό δεν είναι ασήµαντη λεπτοµέρεια.

Επιστρέφουµε.

Μετά το ξεφούσκωµα των αριστερών (του κεφαλαίου) οραµάτων, η δεξιά περνάει στην επίθεση. Νέες τεχνολογίες και… και… στο ιδεολογικό επίπεδο η ξαναζεσταµένη σούπα του φιλελευθερισµού. Τέρµα τα κεϋνσιανά πειράµατα. Ο φιλελευθερισµός συνοψίζεται στο: «Όσο λιγότερο κράτος τόσο το καλύτερο». ∆εν είναι δα και αναρχικοί για να µιλήσουν για την καταστροφή του κράτους. Τέρµα το κράτος πρόνοιας, λοιπόν. Ίσες ευκαιρίες για όλους. Τουλάχιστον για κείνους που έχουν την ευκαιρία να έχουν µια ευκαιρία. Κοινωνικός δαρβινισµός. Το δίκιο του ισχυρότερου και όποιος επιβιώσει.

Παρένθεση.

ΒΗΜΑ 1.2.1987: «Τριάντα εκατοµµύρια άνθρωποι πεινάνε στην πλουσιότερη καπιταλιστική χώρα του κόσµου, τις Ηνωµένες Πολιτείες. Από τα 30 εκατοµµύρια των πεινασµένων, τα 12 είναι παιδιά». Πηγή το Scientific American.

ΒΗΜΑ 15.3.1987: «Ο αναλφαβητισµός αποτελεί ένα καίριο πρόβληµα για τις ΗΠΑ. Η περσινή µελέτη της Στατιστικής Υπηρεσίας έδειξε ότι το 13% των Αµερικανών είναι αναλφάβητοι, αλλά µια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι το πρόβληµα είναι πολύ οξύτερο από ό,τι ενοµίζετο».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: 29.3.1987: «Επιδηµία αυτοκτονίας. Κάθε χρόνο 400.000 έφηβοι κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας στις ΗΠΑ».

ΒΗΜΑ 11.12.1983: «Υπενθυµίζουµε ότι 39 εκατοµµύρια Αµερικανοί ζουν κάτω από το κατώτατο όριο φτώχειας. Ο αριθµός αυτός το 1980, ήταν µικρότερος κατά 5,5 εκατοµµύρια».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: 10.3.1987: «Στοιχεία που διαµορφώνουν το «οικογενειακό πορτραίτο της ΕΣΣ∆» δηµοσίευσε πρόσφατα η στατιστική υπηρεσία της χώρας (…) κάτω από ιατρική παρακολούθηση βρίσκονται 46 χιλιάδες ναρκοµανείς».

ΒΗΜΑ 7.6.1981: «Υπ' αριθµόν ένα εχθρός της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣ∆ ανακηρύχθηκε η βότκα. "Ο αλκοολισµός είναι το πιο σοβαρό πρόβληµα που αντιµετωπίζουµε, υπεύθυνο για την µείωση των γεννήσεων, την αύξηση των θανάτων και, γενικότερα, για την κατάσταση της Εθνικής Οικονοµίας", παραδέχεται ο Αλεξάντερ Σµυρνώφ, της επιτροπής κρατικού προγραµµατισµού».

Αυτά τα ολίγα για τους διάφορους «παράδεισους» που µας «προσφέρουν» οι διάφορες εκδοχές του κεφαλαίου. Αν και η διαφήµιση κάνει θαύµατα…

*** Ας περάσουµε στα καθ' ηµάς.

«Η αφηρηµένη θέληση της άµεσης αποτελεσµατικότητας αναγνωρίζει τους νόµους της κυρίαρχης σκέψης, την αποκλειστική άποψη της επικαιρότητας, όταν ρίχνεται προς τους συµβιβασµούς του ρεφορµισµού ή της κοινής δράσης ψευτο–επαναστατικών λειψάνων (…) Αντίθετα, η κριτική που προχωράει πέρα από το θέαµα πρέπει να ξέρει να περιµένει». (Γκυ Ντεµπόρ, Η κοινωνία του θεάµατος.)

Ο φίλτατος Guy–Ernest τα λέει περίφηµα, µόνο που το σαράκι της επικαιρότητας µπήκε µέσα µας.

Υπάρχει µια παλιά, καλή φράση που διάφοροι καρεκλοκένταυροι µαλακοκάβληδες γουστάρουν να την χρησιµοποιούν συχνά–πυκνά. «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει απλώς να είναι τίµια, πρέπει να φαίνεται κιόλας». Μόνο που ξέχασαν να την προσαρµόσουν στην σύγχρονη πραγµατικότητα. Η γυναίκα του Καίσαρα όχι µόνο δεν αρκεί να είναι πουτάνα, αλλά αυτή η εγκεφαλική της ιδιότητα πρέπει να τύχει όσο το δυνατόν µεγαλύτερης δηµοσιότητας.

Οι εραστές της εξουσίας, τέως αγροτόπαιδα και νεο–αστοί του ΠΑΣΟΚ, δεν φτάνει απλά να είναι µεγαλοκοµπιναδόροι, αλλά, σαν τον Ηρόστρατο, θα πρέπει να διασηµοποιηθούν κιόλας. Γεια σου ΠΑΣΟΚ µε τις αλλαγές σου και τους σοσιαλ–αστικούς µετασχηµατισµούς σου!

Το κράτος, σήµερα, µιας και δεν µπορεί να «βγει από την περιβόητη κρίση του» (πώς θα µπορούσε, άλλωστε, να αρνηθεί τον εαυτό του;), επιτρέπει στον εαυτό του να «αυτο–αµφισβητείται». «Τα συµπτώµατα της επαναστατικής κρίσης συσσωρεύονται κατά χιλιάδες, και είναι τόσο σοβαρά ώστε το θέαµα υποχρεώνεται να µιλάει για την ίδια του την χρεοκοπία. Η ψευδής γλώσσα του αναφέρεται στους πραγµατικούς εχθρούς του και στην πραγµατική καταστροφή του». Θαυµάστε εδώ τον «Αµφισβητείστε ακόµα και µένα». «Η προϊούσα κοινωνική αποσύνθεση…» Γεια σου Λεωνίδα Κύρκο! Είναι ο κύριος που χαρακτήρισε Ανθρώπαρο τον Λένιν. Μόνο που από το 1956 και µετά αγνοεί, συστηµατικά, τον Στάλιν. Τι κρίµα που, παρά τις διαδοχικές µεταµορφώσεις του και τις αλλαγές προσωπείων, τον κουβαλάει µέσα του και κατά την διάρκεια του ΕΑΡος, αλλά και κατά την διάρκεια των εποχιακών και εποχούµενων µεταβολών που σηµειώνονται στα βαροµετρικά χαµηλά του. Το βαρέλι µε τις ρέγκες έχει πάντα την µυρωδιά της ρέγκας. Όσο και να το πλύνετε. Τι τα θέλετε, τι τα γυρεύετε…

Η προϊούσα κοινωνική αποσύνθεση, λοιπόν, των καιρών µας αποτελεί την τελευταία σπορτίφ ανακάλυψη των διάφορων µαλακοκάβληδων. Συναγωνίζονται για το ποιος θα την περιγράψει

καλύτερα και για το ποιος θα φανεί ότι τα βλέπει όλα απέξω, νίπτοντας τας χείρας του. Καµαρώστε εδώ τον κύριο: «Εγώ απλώς προεδρεύω", καθώς και τον κύριο:

«Καληµέρα κύριε πρόεδρε».

Βαθιά σαπίλα, λοιπόν. Σαπίλα «οριζοντίως και καθέτως» και τι πιο «σικ» από να µιλάµε για «ποιότητα ζωής». Βαθιούς αγωνιστικούς χαιρετισµούς στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος που διάλεξε τον αναβαθµισµένο σταλινισµό του Μπανιά από τον µετεξελιγµένο τοιούτο του Κύρκου. Ή κάπως έτσι…

«Ποιότητα ζωής», λοιπόν (αµάν πια µε τα λοιπόν!). Και µιας και η ζωή µας έχει περιοριστεί µόνο σ' όσα αφορούν στο οικονοµικό της σκέλος, δεν γίνεται παρά να της φερόµαστε µε τον τρόπο που της αρµόζει. Ποιον τρόπο; Μα µε τον τρόπο που ψωνίζουµε µπρόκολα από τον µανάβη. Μήπως δεν φροντίζουµε τα συµπαθέστατα αυτά ζαρζαβατικά να είναι «φρέσκα» («σαν την πρώτη µέρα της άνοιξης») και να µην έχουν µπόλικα Τσερνοµπίλ, µη µπας και προλάβουµε να πάθουµε χλαπάτσα από την ραδιενέργεια και όχι από τον ιό του AIDS; Τσερνοµπίλ… και αµέσως ο νους µας αγαλλιάζει και πάλλεται και δονείται και οργάζεται (από το οργασµός) και εν πάση περιπτώσει χύνει στην θύµηση των όρων περεστρόικα και γκλάσνοστ. Που επειδή ακριβώς δεν σηµαίνουν τίποτα τους επιτρέπεται να φαίνονται ότι είναι τόσο πολλά.

Περεστρόικα και γκλάσνοστ, και όλα αυτά τόσες και τόσες δεκαετίες µετά την γενικευµένη κολεκτιβοποίηση και την αφηρηµένη αυτοδιεύθυνση, µετά την εξαφάνιση των κοινωνικών τάξεων και την ίδρυση του «παλλαϊκού κράτους» (θαυµάστε όρο!). Μπλιάάά … Τόσες δεκαετίες µετά, ανακάλυψαν ότι η πλέρια (τι ωραία που ακούγεται) κρατικοποίηση δεν τσουλάει και ότι πρέπει να συνοδεύεται και µε «ολίγην» από ιδιωτικοποίηση. Τώρα ανακάλυψαν, και µάλιστα από την ανάποδη, τον Κέυνς;

Και γιατί δεν παραδειγµατίζονταν από την πανταχού παρούσα Ελλαδίτσα που µε την βοήθεια των οικονοµολόγων δρ. Παπανδρέου και Αρσένη (και αυτός ίδρυσε προσφάτως κόµµα), βάφτισε την κρατικοποίηση, κοινωνικοποίηση και έβαλε και τους εργαζόµενους στην επιχείρηση να την νοιώθουν σαν δικιά τους;

Ο διεθνισµός σας, ρε Γκορµπατσώφ, περιορίζεται µόνο στην εξαγωγή της επανάστασης (α λα Αφγανιστάν) και δεν επεκτείνεται και στην εισαγωγή θεωρητικής καπατσοσύνης; Γι' αυτό το εµπορικό ισοζύγιο της χώρας πάει κατά διαβόλου. Αφού το µόνο που µπορούµε να εξάγουµε είναι οι ιδέες. Αυτές που έχει ο καθένας για τον εαυτό του. Αχ! ρε Αντρέα, αν τύχει και γίνεις νοµπελίστας ποιος σε πιάνει µετά! Όλο µε τον Ελύτη θα γυρνάτε στα νησάκια του

Αιγαίου βγάζοντας περιφρονητικά την γλώσσα στα τουρκάκια. Ευτυχώς που 'χει ψοφήσει κι ο Σεφέρης.

Ας είναι…

Τι να κάνουµε, όµως; Σηµεία των καιρών. Οι αρχιτέκτονες και οι αρχαιολόγοι και οι µπογιατζήδες φοράνε την λέξη αναπαλαίωση και οι πολιτικοί την λέξη ανανέωση. και όσο, βέβαια, ανατριχιάζετε, ω! αγαπητοί αναγνώστες! όταν βλέπετε τα αναπαλαιωµένα «κλασσικά ελληνικά», γερµανικής καταγωγής, νεοκλασικά κτίρια να ντύνονται µε κείνα τα εµετικά ροζ και ώχρικα (εκ της ώχρας) χρώµατα, άλλο τόσο ανατρίχιασε ο σύντροφος Χαρίλαος στο άκουσµα της λέξης «ανανέωση».

∆ιάφορες ανατριχίλες, λοιπόν, και οι κινηµατογραφόφιλοι θα θυµήθηκαν την «Μεγάλη Ανατριχίλα». Και ευτυχώς που η µεγάλη τους σπαρίλα τους έχει κάνει να παρακολουθήσουν όλες τις µεγάλες στιγµές του αιώνα µας καθηλωµένοι µπροστά στις κινηµατογραφικές οθόνες. Έχοντας εµπιστοσύνη στα αλάνθαστα κριτήρια τους, είναι µεγάλη η ανακούφιση που µας διακατέχει µιας και γνωρίζουµε ότι την επανάσταση που µέλλει να συγκλονίσει τους χρόνους που 'ρχονται θα την παρακολουθήσουν από τις οθόνες του κινηµατογράφου και της τηλεόρασης, χωρίς να µπλέκονται στα πόδια µας. Είναι, λοιπόν, να απορούν κάποιοι που ο Ρόνυ Ρήγκαν, ηθοποιός και βλαξ, έγινε πρόεδρος της µιας των δύο υπερδυνάµεων; Τηρουµένων των αναλογιών σκεφτείτε να 'τανε ο Μητσοτάκης ηθοποιός, και να τον βλέπαµε καβάλα στ' άλογο να ανηφορίζει για µια ώρα, κάποια ανηφοριά, σε ταινία του Θόδωρα Αγγελόπουλου. Ψώνιο! Γιατί να µη δούµε και τον κ. Γκουζγκούνη, θρύλο και διάρκεια όχι µόνο του στενού ελλαδικού χώρου, στην Προεδρία αυτού του πράµατος που µας πασάρουν για δηµοκρατία;

Κατά τα άλλα, συνέδρια και σύνοδοι, σταθµοί. Για να κατέβουν από το τρένο όσοι φοβούνται µη µπας και η Εθνική Αντίσταση ξανατινάξει στον αέρα την γέφυρα του Γοργοπόταµου. Ιστορική συνέχεια και διαβάστε στα νησάκια όπου θα εκδράµετε το βιβλίο του Α. Στίνα ΕΑΜ–ΕΛΑΣ–ΟΠΛΑ (εκδ. ∆ιεθνής Βιβλιοθήκη).

Και δεν µας φτάναν όλα αυτά έχουµε και τον κ. Γεώργιο Μαύρο (τον δηµοσιογράφο, όχι τον «δεν είναι δδδυνατόννν") που κοντεύει να «µας» µείνει ξερός από τις «θεωρητικές» αναλύσεις που κάνει για τις «θεωρητικές» προκηρύξεις της «17 Νοέµβρη». Τώρα, αν ρωτήσετε, τι σχέση έχουν ο Μαύρος και η «17 Νοέµβρη» µε την θεωρία, θα σας απαντήσω ότι έχουν, όση σχέση είχα εγώ µε τα πρόβατα του παπού µου. Απλά ξέρουν ότι υπάρχει κάποιο πράµα που το λένε θεωρία, όπως και εγώ ξέρω ότι υπάρχουν κάποια πράµατα που τα λένε πρόβατα.

*** Και ούτω καθεξής…

Και πάει λέγοντας… Πώς µπορούµε να ασχοληθούµε µε το ιερό τέρας της επικαιρότητας χωρίς να δυσαρεστήσουµε, παραλείποντας, ένα σωρό φανατικούς φίλους του, ανά χείρας, περιοδικού; Αλλά δεν γίνεται να µην αναφέρουµε «ανώτατο πολιτειακό παράγοντα», φανατικό αναγνώστη µας, ο οποίος αφού διάβασε την συνέντευξη της µάγισσας στο προηγούµενο τεύχος, έσπασε όλους τους δίσκους του Σαββόπουλου και µετέβη για προσκύνηµα στον ιερό τόπο των ∆ελφών. Όπου, σύµφωνα µε πληροφορίες κάποιας Εθνικής Υπηρεσίας (λέγε µε ΚΥΠ), εθεάθη επί τριπόδου να µασουλάει φύλλα δάφνης και να εισπνέει τους καπνούς καιοµένου λιβανιού. Σύζευξη πολιτισµών…

Ή πώς να αγνοήσουµε τον κ. Χάρρυ Κλυν που προσφέρθηκε ευγενικά, να φωτογραφηθεί, ντυµένος Πυθία, για το επόµενο εξώφυλλο της Ανοιχτής Πόλης.

Ή πώς να παραλείψουµε την χειρονοµία του σ. Χαρίλαου που µας πρόσφερε την αίθουσα συνεδρίων στο «Σπίτι του Λαού» για να συγκεντρωθούν οι αναγνώστες της Α.Π. που δεν ξεπερνούν, παρά τις φήµες, τους 350. Τα «σπάσαµε» όµως µαζί του στην συζήτηση για τα µέτρα ασφαλείας µιας και –αµετάπειστοι– επιµέναµε να 'ναι υπεύθυνος ο Μαλάµης, πάλαι ποτέ κραταιός ηγέτης των ΚΝΑΤ. (Ποιος θυµάται το Χηµείο του '79;)

*** Ξέρουµε… Ξέρουµε… Έχοντας ξεχειλίσει από επικαιρότητα, κατανοούµε την ανυποµονησία σας να διαβάσετε τα όσα επίκαιρα αφορούν στον «χώρο». Τους αριστεριστές και τους οικολόγους και τους αναρχικούς και τις φεµινίστριες και τους φεµινιστές και τους διανοούµενους και τους κουλτουριάρηδες και… και… και… Όµως, τόσοι άνθρωποι µας έχουν κόψει την καληµέρα, να µην τους αναγκάζουµε καλοκαιριάτικα να αλλάζουν και πεζοδρόµιο, και τους ψήνει και ο νταλασµένος (εκ του ντάλα) ήλιος του θέρους. Αφήστε να φθινοπωριάσει και εδώ είµαστε.

Πέρα, όµως, από όλους αυτούς, και όλους εκείνους και όλους τους άλλους και, φυσικά, όλους τους υπόλοιπους που ξεχάσαµε ή αγνοήσαµε, υπάρχουµε και όλοι εµείς. και ας µην ξεχάσουµε, να τα ξεχάσουµε όλα αυτά και όλα εκείνα και όλα τα άλλα κατά την διάρκεια των θερινών µας διακοπών. Όταν επιστρέψουµε όχι µόνο θα τα βρούµε όλα όπως τα αφήσαµε, αλλά και ακόµα χειρότερα.

Ας µην ξεχνάµε, όµως, ότι ο κόσµος έχει γίνει τώρα πια υπερβολικά επικίνδυνος για οτιδήποτε πιο µικρό από µια Ουτοπία. Η αποσύνθεση των εχθρών µας δεν µπορεί παρά να µας χαροποιεί. και όσο για τους νεο–άγριους των ηλεκτρονικών σπηλαίων που ψάχνουν µέσα στο πιο µαύρο σκοτάδι να βρουν αυτό που δεν υπάρχει, ας πάνε να βατευτούν. Φλυαρίας τέλος. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Η σιωπή είναι χρυσός.

Μετά τιµής ο µη–φιλόσοφος και µη–οικονοµολόγος Χρήστος Μόρφος ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Ο καθηγητής Antony Sutton (καθηγητής Οικονοµικών παλιότερα στο Πολιτειακό Πανεπιστήµιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες) έχει γράψει αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία επί του θέµατος. Ανάµεσά τους τα: Wall Street and the Bolshevik Revolution, Gοld versus Paper.

2. Για τα τεχνολογικά δάνεια δείτε τα βιβλία του Sutton: Western Technology and Soviet Economic Development (τρεις τόµοι. 1. 1917–1930, 2. 1930–1945, 3. 1945–1965), National Suicide: Military Aid to the Soviet Union in 1973, Technological Treason. Τα βιβλία του Sutton κυκλοφορούν και στην Αθήνα. Πάντα, σε «περίεργα» βιβλιοπωλεία.

Καταστασιακοί και Καστανέντα

Όταν δύο παραδόσεις, οι απαρχές των οποίων χάνονται στα βάθη της ιστορίας –ή µάλλον εκκινούν µαζί της– συναντώνται στο πεδίο της καθηµερινής ζωής των ανθρώπων, το µόνο πεδίο το οποίο έχει µια πραγµατικά ζωτική σηµασία γι' αυτούς, τότε βρισκόµαστε µπροστά σε µια άκρως ενδιαφέρουσα τοµή δύο τρόπων ζωής, δύο τρόπων δράσης, βίωσης του εαυτού µας και του κόσµου γύρω µας. ∆ύο τρόπων ζωής οι οποίοι πόρρω απέχουν από τις διάφορες φιλοσοφικο-πολιτικο-θρησκευτικές «παραινέσεις» (διάβαζε καταναγκασµούς) περί το ευ ζην. Όταν µάλιστα ο κοινός τόπος αυτών των παραδόσεων, που µια επιφανειακή εξέτασή τους θα αναδείκνυε ως τοµή τους το κενό, δεν περιορίζεται µόνο στο πεδίο των καθηµερινών βιωµάτων των ανθρώπων, τότε το όλο ζήτηµα καθίσταται ζωτικής σηµασίας για όλους µας. Οι δύο αυτές παραδόσεις αφορούν στο ρεύµα της κοινωνικής ανατροπής που εκφράστηκε στον αιώνα µας κύρια από τους καταστασιακούς και στο ρεύµα της "µαγείας" όπως αυτό καταγράφτηκε από τον Καστανέντα.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τα κοινά σηµεία των προαναφερθεισών παραδόσεων µου έγιναν αντιληπτά πριν από µια δεκαετία περίπου – και µάλιστα µε έναν εντυπωσιακά απροσδόκητο τρόπο, αν και χρειάστηκαν αρκετά

χρόνια για να «µπούνε σε κάποια σειρά». Η καθυστέρηση στην δηµοσιοποίηση αυτών των «ανακαλύψεων» έχουν να κάνουν αφενός µε τους ενδοιασµούς µου για την χρησιµότητα αυτού του εγχειρήµατος και αφετέρου µε την µοναχικότητα που εκ των πραγµάτων απορρέει από µια τέτοια σύζευξη. Τελικά αποδείχτηκε πως ούτε οι επαναστάτες ούτε οι «µυστικιστές» ήταν πρόθυµοι να µελετήσουν ένα τέτοιο ενδεχόµενο. Αν και, οφείλω να οµολογήσω ότι, όσοι αγωνίζονταν να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους, είτε ήταν εξοικειωµένοι είτε όχι µε το έργο των καταστασιακών, έβρισκαν εξαιρετικό ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση. Οι υπόλοιποι, οι µυστικιστές είτε οι εξοικειωµένοι µε τα γραφτά του Καστανέντα είτε εκείνοι που έχουν εναποθέσει τα ρετάλια της ζωής τους στα χέρια της οποιασδήποτε Υπέρτατης Μαλακίας του Σύµπαντος τρέπονταν σε άτακτη φυγή µπροστά σε όρους όπως έλεγχος της καθηµερινής ζωής ή ελευθερία.

Η αντιδραστική φύση της µυστικιστικής «εµπειρίας» έχει καταδειχτεί µε έξοχο τρόπο από τον Β. Ράιχ (Η γέννηση του φασισµού) και εδώ θα ήθελα απλά να παρατηρήσω ότι σε εποχές, όπως η σηµερινή, όπου η προϊούσα αποσύνθεση της κοινωνίας και του κόσµου είναι κάτι παραπάνω από εµφανής ακόµα και σε κάθε ψευτο-προοδευτικό καθίκι που εκτός των άλλων τρέφει και µεταφυσικές ανησυχίες ή ενδιαφέροντα, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη όλη αυτή η αναβίωση των παραφυσικών, µεταφυσικών, µυστικιστικών –και της Παναγιάς τα µάτια– πεποιθήσεων που ξεφυτρώνουν σαν τα µανιτάρια στις ερήµους της καθηµερινής ζωής.

Ούτε βέβαια θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλες αυτές οι εξαιρετικά δραστήριες «πίστεις» εκπορεύονται από τα ίδια κέντρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. [Η λέξη «Εσάλεν» σας λέει τίποτα;]

Κάπου, κάποτε –σ' άλλους τόπους και άλλες εποχές– «υποχρεώθηκα» να εγκαταλείψω την nο man's land της κοινωνικής αµφισβήτησης και να µπω στα ταραγµένα ύδατα µιας καθηµερινότητας όπου η –ας την ονοµάσω– «αυτοψυχανάλυση», ή –αν προτιµάτε– η αυτοεξέταση της ζωής µου (βασισµένη κύρια στο Σαβουάρ Βιβρ του Βανεγκέµ) και που αργότερα θα µάθαινα ότι ο Καστανέντα αποκαλούσε ανασκόπηση της ζωής, µε οδήγησε σε µια κατάσταση παρατεταµένου άγριου κεφιού.

Το πετσόκοµµα των περισσότερων συνηθειών, όλων εκείνων των φθοροποιών κινήσεων της καθηµερινότητας, το παιχνίδι µε τους εναλλασσόµενους ρόλους που αποκτούσαν µια εξαιρετική διαύγεια µόνο και µόνο για να εξευτελιστούν, ο αυτοχλευασµός που έφτανε στην κοροϊδία των πάντων, οι προσωπικές σχέσεις που θεµελιώνονταν πάνω σε ένα φοβερά αδιάφορο ενδιαφέρον (στο κάτω κάτω πως µπορείς να φέρεσαι στον άλλο σαν άνθρωπο όταν ο ίδιος έχει υποβιβάσει τον εαυτό του σε ρόλο αντικειµένου; και ταυτόχρονα βέβαια χωρίς να του φέρεσαι σαν σε αντικείµενο), είχαν σαν αποτέλεσµα την βίωση (κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση)

κάποιων καταστάσεων και γεγονότων που θα µπορούσε κάποιος µε περισσή ευκολία να χαρακτηρίσει ως µυστικιστικές εµπειρίες και να τα κατατάξει στον χώρο του µεταφυσικού.

Μη έχοντας όµως κάποια σχέση µε κανέναν τέτοιο χώρο και µην πιστεύοντας σε οποιουδήποτε είδους Υπερβατική Μαλακία, ήµουνα υποχρεωµένος να «περιοριστώ» στην µόνη απλή εξήγηση που µπορούσα να δώσω: ήταν ο τρόπος ζωής µου εκείνης της περιόδου που προκαλούσε αυτές τις καταστάσεις, η δύναµη που απελευθερωνόταν από τους καταναγκασµούς της καθηµερινότητας και έβρισκε άλλες διεξόδους. Οι Καταστασιακοί δεν µου έκαναν την χάρη να µου δώσουν κι αυτή την εξήγηση αν και σε πολλά σηµεία των κειµένων τους την αγγίζουν και µετά της γυρίζουν την πλάτη λες και δεν θέλουν να µιλήσουν γι αυτά ή απλά προτιµούν να τα αγνοήσουν.

Μερικά χρόνια αργότερα µετά από µια σειρά παράδοξων (όπως θα τα χαρακτήριζε ο Μάρκοβιτς του Σπίνραντ) γεγονότων «έτυχε» να πέσει στα χέρια µου το βιβλίο του Καστανέντα Το ∆ώρο του Αετού. Εκεί υπήρχε κωδικοποιηµένη µια σειρά «κανόνων» –Οι αρχές της καταδίωξης– που η οµάδα των µάγων εφήρµοζε στην καθηµερινή της ζωή.

Τα κοινά σηµεία Καταστασιακών και Καστανέντα, όπως ανακάλυψα σύντοµα, δεν περιορίζονταν στον χωρόχρονο της καθηµερινής ζωής αλλά επεκτείνονταν και σε µια σειρά άλλων καίριων ζητηµάτων, και ταυτόχρονα διασταυρώνονταν µε µια σειρά τρόπων δράσης και ζωής που ξεκινούσαν από τον Επίκουρο και έφταναν –στον αιώνα µας– µέχρι τον Ράιχ και τον «µετα-καταστασιακό» Βουαγιέ, ο οποίος επιχείρησε µια προσέγγιση του έργου του Ράιχ µέσα από µια καταστασιακή λογική.

Αυτά τα ζητήµατα, όµως, ελάχιστα θα µας απασχολήσουν στα πλαίσια αυτού του –αναγκαστικά– σύντοµου σηµειώµατος, ο πρόχειρος χαρακτήρας του οποίου δε σκοπεύει παρά µόνο να σας ανοίξει την όρεξη. Ελπίζω να εξαντλήσω το όλο θέµα σε µια ευρύτερη µελέτη, που αν όλα πάνε καλά θα έχει την µορφή βιβλίου και θα είναι έτοιµο ως τα τέλη αυτού του χρόνου ή στις αρχές του επόµενου. Αν και σας υπόσχοµαι ότι κάποια τµήµατά της θα συναντήσετε στις σελίδες επόµενων τευχών του ανά χείρας περιοδικού.

Θα κλείσω αυτόν τον ελλιπέστατο πρόλογο µε µια προειδοποίηση.

∆ε σκοπεύω να συγγράψω µια «µαγική» Πραγµατεία Περί Σαβουάρ Βιβρ, ούτε πολύ περισσότερο να αυτοαναγορευτώ σε έγκυρο σχολιαστή του Καστανέντα. Ο καθένας σας, στον βαθµό που αγωνίζεται για την ελευθερία του –ό,τι µπορεί να σηµαίνει αυτό– µπορεί να ανατρέξει στα γραφτά των µεν ή του δε και να βρει εκεί µόνος του «το ραβδί για να δαρθεί». ΄Η, αν προτιµάτε τα

αποσπάσµατα, «ό,τι βιωµένο υπάρχει σ' αυτό το βιβλίο, δεν είναι στις προθέσεις µου να γίνει κατανοητό από εκείνους τους αναγνώστες που δεν είναι έτοιµοι να το ξαναβιώσουν εντελώς συνειδητά» (Βανεγκέµ) ή, όπως έλεγε και ο ∆ον Χουάν, λίγοι άνθρωποι έχουν την δύναµη να κατανοήσουν αυτά που λέω κι ακόµα λιγότεροι να τα κάνουν κάτι.

Κι αυτά ισχύουν και για µένα και για σας και για όλους τους ανθρώπους. Παγιδευόµαστε σε µικρέςιδιωτικές κολάσεις, γεννήµατα της βλακείας µας. Φοβόµαστε την ελευθερία. Τα πρωινά που πεθαίνουν οι επαναστάτες δονούνται από το παλιό, αλλά και τόσο σύγχρονο ερώτηµα: γιατί δεν επαναστατούµε; Γιατί δεν εξεγειρόµαστε; Τις απόπειρες να δοθεί µια απάντηση σ' αυτό το ερώτηµα τις έχουµε πληρώσει πολύ ακριβά. Ο Ράιχ γυρεύοντας µια απάντηση ανακάλυψε την θωράκιση του ανθρώπου, περιέγραψε την άθλια άµυνα του ανθρώπου ενάντια στην ίδια του την αθλιότητα: τον χαρακτήρα. Οι καταστασιακοί πήγαν ένα βήµα παραπέρα ή παραδίπλα. Οι µάντεις του Καστανέντα αγωνίζονται για το γκρέµισµα του χαρακτήρα. Πρέπει να σταµατήσεις να µιλάς µε τους όρους των µαύρων µάγων προτρέπει ο ∆ον χουάν τον Κάρλος Καστανέντα (ΚΚ). Ποιοι είναι οι µαύροι µάγοι; Όλοι αυτοί γύρω µας που καθορίζουν τις λέξεις, τον τρόπο που µιλάµε, τον τρόπο που ζούµε.

Σκεφτόµαστε, µιλάµε, ζούµε µε τους όρους που καθορίζουν κάποιοι άλλοι. Όποιοι άλλοι. «∆ε µπορούµε να µιλήσουµε για τους άλλους µε τους όρους τους δικούς τους», θα έλεγε ο Μαρξ. Πόσο µάλλον όταν µιλάµε για τους ίδιους µας τους εαυτούς! Ταυτιζόµαστε µε τους ανθρώπους που µας περιβάλλουν (ΚΚ). «Η ταύτιση είναι ο τρόπος εισόδου στον ρόλο… Λειτουργία του ρόλου είναι το βρικολάκιασµα της θέλησης για ζωή. Ο ρόλος αναπαριστάνει το βίωµα µεταµορφώνοντάς το σε πράµα, παρηγορεί για το που φτωχαίνει η ζωή», µας λέει ο Ραούλ Βανεγκέµ (ΡΒ).

Γιατί δεν επαναστατούµε; Γιατί δεν πολεµάµε για να κατακτήσουµε την ολότητα του εαυτούµας; (ΚΚ, αλλά και ΡΒ). «Η δυσκολία µας είναι ότι οι περισσότεροι από µας δε θέλουµε να δεχτούµε ότι µας χρειάζονται τόσα λίγα για να ξεκινήσουµε. Θέλουµε να περιµένουµε διδασκαλίες, οδηγίες, δασκάλους, καθηγητές. Κι όταν µας λένε ότι δεν τα χρειαζόµαστε όλα αυτά, δεν το πιστεύουµε» (ΚΚ 1-169). Η ποίηση που περικλείεται στα βιβλία της Καταστασιακής ∆ιεθνούς µπορεί άνετα να γίνει αντιληπτή από ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, συµπληρώνει ο Γκυ Ντεµπόρ (ΓκΝτ). Απαιτείται να πολεµήσουµε, και λέγοντας πόλεµο εννοούµε την ολική πάλη ενάντια στην ατοµικότητα που έχει στερήσει τον άνθρωπο από την δύναµή του (ΚΚ). Αγώνας ενάντια στην αλλοτρίωση. Τρέµουµε την ελευθερία. Φοβόµαστε µη χάσουµε την άνεση του κλουβιού της καθηµερινότητάς µας. Ανταλλάσσουµε την απατηλή άνεση του κλουβιού µας µε την άπλα, και την ελευθερία των όσων ξανοίγονται µπροστά µας. ∆εν καταλαβαίνουµε τι είναι η ελευθερία ξέρουµε όµως ότι είναι το αντίθετο των αναγκών µας (ΚΚ 1-195). Παίζουµε µε

σηµαδεµένα (από άλλους) χαρτιά, και χάνουµε. Γράφει ο Βανεγκέµ: «Ποιος Φουριέ θανατώθηκε έξυπνα στον άρρωστο εκείνο για τον οποίο µιλάει ο φρενολόγος Βολνά: "για να νοιώσω άνετα", έλεγε, "µου χρειάζεται άπλα, ελεύθερο πεδίο. [...] Χρειάζοµαι ελευθερία χώρου. Παλεύω µε τα πράµατα που βρίσκονται γύρω µου".» (ΡΒ 4-45)

ΠΑΡΑΦΥΛΑΞΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Σύµφωνα µε τους πολεµιστές του ∆ον Χουάν υπάρχουν τρεις τύποι προσοχής. Ορίζουν την Προσοχή ως "την τιθάσευση και την αύξηση της συνείδησης µέσω της διαδικασίας της ζωής".

Οι τρεις τύποι προσοχής είναι αντίστοιχα η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη προσοχή.

«Η πρώτη προσοχή στον άνθρωπο είναι η ζωώδης συνείδηση, που, µέσα από την διαδικασία της εµπειρίας, αναπτύχθηκε σε µια περίπλοκη, ιδιαίτερα εύθραυστη ικανότητα που αντιµετωπίζει τον καθηµερινό κόσµο από όλες τις αναρίθµητες απόψεις του. Με άλλα λόγια, όλα όσα µπορεί να σκεφτεί κανείς, αποτελούν µέρος της πρώτης προσοχής. Η πρώτη προσοχή είναι όλα όσα είµαστε σαν συνηθισµένοι άνθρωποι. Λόγω του απόλυτου ελέγχου της στην ζωή µας, η πρώτη προσοχή είναι το πιο πολύτιµο πράγµα που έχει ο µέσος άνθρωπος. Ίσως µάλιστα να είναι και το µοναδικό µας πολύτιµο πράγµα» (ΚΚ 3-77). Η πρώτη προσοχή έχει να κάνει µε όλα όσα είµαστε σε θέση να επιλέξουµε σαν άτοµα. ∆ηλαδή, αναφέρεται στις ανθρώπινες επιλογές. Έχουν σχέση µε το επίπεδο του καθηµερινού εύρους µας. Το γνωστό.

Η δεύτερη και η τρίτη προσοχή δεν θα µας απασχολήσει στα πλαίσια του παρόντος σηµειώµατος. Απλά θα αναφέρω ότι η δεύτερη προσοχή έχει σχέση µε τις ανθρώπινες δυνατότητες.

«Ο πολεµιστής δε σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν. Όµως ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκύψει το κεφάλι του σ' αυτόν. [...] Γνωρίζω µόνο την ταπεινότητα του πολεµιστή, κι αυτό δε θα µου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός.» (∆ον Χουάν - Καστανέντα)

Όλα τα µέλη της οµάδας των µάγων διδάσκονταν δύο και µόνο τέχνες. Την τέχνη της παραφύλαξης και την τέχνη του ονειρέµατος. Οι παραφυλάσσοντες, αυτοί που ασκούν την τέχνη της παραφύλαξης, είναι αυτοί που δέχονται την ορµή του καθηµερινού κόσµου. «Οι παραφυλάσσοντες είναι οι γνώστες της ελεγχόµενης τρέλας όπως οι ονειρευτές είναι οι γνώστες του ονειρέµατος. Με άλλα λόγια, η ελεγχόµενη τρέλα είναι η βάση για την παραφύλαξη, ακριβώς όπως τα όνειρα είναι η βάση για το ονείρεµα. Ο ∆ον Χουάν είπε ότι γενικά

µιλώντας η µεγαλύτερη επίτευξη του πολεµιστή στην δεύτερη προσοχή είναι το ονείρεµα και στην πρώτη προσοχή η µεγαλύτερη επίτευξή του είναι η παραφύλαξη» (ΚΚ 2-260).

Προφανώς, εδώ θα µας απασχολήσει µόνο η πρώτη προσοχή, δηλαδή, η παραφύλαξη και οι παραφυλάσσοντες, γεγονός που µας θέτει µπροστά σε ένα πρόβληµα ορισµών ή µάλλον απόδοσης κάποιων όρων στα ελληνικά.

Ο Καστανέντα χρησιµοποιεί τους όρους stalk, stalking και stalker. Ας ανοίξουµε ένα λεξικό: stalk: 1. περπατώ µε αργά αγέρωχα βήµατα/µε µεγάλες δρασκελιές. 2. (µεταφορ.) προχωρώ αµείλικτα. 3. πλησιάζω (θήραµα) αθόρυβα, καταδιώκω ή παρακολουθώ αθέατος, παραφυλάω, -ing hοrse (µεταφ.) δούρειος ίππος, πρόσχηµα, -er (ουσ.) κυνηγός.

Ο ∆ον Χουάν λέει: «µερικοί µάντεις έχουν αντιρρήσεις για τον όρο παραφύλαξη (stalking), το όνοµα όµως αυτό βγήκε γιατί υποδηλώνει λαθραία συµπεριφορά. Ονοµάζεται ακόµα και τέχνη της κλοπής, αλλά ο όρος είναι ανεπιτυχής. Εµείς λόγω του αντιµιλιταριστικού µας χαρακτήρα την αποκαλούµε τέχνη της ελεγχόµενης τρέλας. Εσύ µπορείς να την λες όπως σου αρέσει. Εµείς, όµως, θα συνεχίσουµε µε τον όρο παραφύλαξη, µια και είναι πιο εύκολο να λέµε κυνηγός, από το παράξενο κατασκευαστής ελεγχόµενης τρέλας» (ΚΚ 1-96).

Σε ένα ελληνικό λεξικό µπορούµε να βρούµε µια σωρεία επεξηγήσεων για το ρήµα «παραφυλάσσω (–άγω, –άω): επί στρατιωτών: φρουρώ αγρύπνως, είµαι φρουρός, φρουρώ υπέρ το κανονικόν, προστατεύω, υπερασπίζω, προσέχω–επιτηρώ τις κινήσεις ενός, ενεδρεύω–παραµονεύω, διαφυλάττω– διατηρώ τι µετά προσοχής και επιµελείας, είµαι προσεκτικός, αγρυπνώ». µια απλή σύγκριση µας οδηγεί στο συµπέρασµα ότι το ρήµα παραφυλάω είναι πλησιέστερα στην έννοια του stalk, και συνεπώς θα χρησιµοποιούµε τους όρους παραφυλάω (stalk) και παραφύλαξη (stalking). Τέλος, η σωστή απόδοση του όρου stalker θα ήταν «ο παραφυλάσσων», θα προτιµήσουµε όµως τον όρο «κυνηγός» (ο ασκών την τέχνη της παραφύλαξης) για λόγους απλότητας µιας και τον προτιµούν οι περισσότεροι µεταφραστές του Καστανέντα, µερικοί από τους οποίους έχουν χρησιµοποιήσει και τους όρους «καταδιώκω, καταδίωξη, διώκτης» που µάλλον βρίσκονται εκτός κλίµατος. Γι’ αυτό λίγη προσοχή µε τους όρους όταν διαβάζετε Καστανέντα δε βλάπτει.

«Η ταύτιση είναι ο τρόπος εισόδου στον ρόλο. Η αναγκαιότητα ταύτισης έχει άπειρα µεγαλύτερη σηµασία για την ηρεµία της εξουσίας από την επιλογή προτύπων ταύτισης. Ο ρόλος αναπαριστάνει το βίωµα µετατρέποντάς το σε πράµα, παρηγορεί για το που φτωχαίνει η ζωή. Γίνεται έτσι υποκατάστατη και νευρωτική ευχαρίστηση. Σηµασία έχει να αποκολληθούµε από τους ρόλους και να τους αποδώσουµε στο παιχνίδι» (ΡΒ 4-159).

«Η παραφύλαξη είναι ο έλεγχος της συµπεριφοράς. Η τέχνη της παραφύλαξης είναι η τέχνη της χρησιµοποίησης της συµπεριφοράς µε καινούργιους τρόπους για συγκεκριµένους σκοπούς. Η κανονική συµπεριφορά των ανθρώπων στην καθηµερινή µας ζωή αποτελεί ρουτίνα. Κάθε συµπεριφορά έξω από την ρουτίνα δηµιουργεί ένα ασυνήθιστο αποτέλεσµα σ' ολόκληρο το είναι µας» (ΚΚ 1-195).

Μέσα στην τέχνη της παραφύλαξης υπάρχει µια τεχνική που οι µάντεις χρησιµοποιούν κατά κόρον: η ελεγχόµενη τρέλα. Την εφαρµόζουν µε όλα και µε όλους του καθηµερινού κόσµου, ακόµα και µε τον εαυτό τους (ΚΚ 1-251). Η ελεγχόµενη τρέλα δεν είναι ένας τρόπος για να ξεγελούν ή να τιµωρούν ανθρώπους ή να νοιώθουν ανώτεροι από αυτούς. ∆ε σηµαίνει να εξαπατάς τους ανθρώπους. Σηµαίνει ότι οι πολεµιστές εφαρµόζουν τις εφτά βασικές αρχές της τέχνης της παραφύλαξης σε οτιδήποτε κάνουν, από τις πιο ασήµαντες πράξεις µέχρι τις καταστάσεις ζωής και θανάτου. Είναι η τέχνη της ελεγχόµενης απάτης, η τέχνη της υποκρισίας. Η προσποίηση πρέπει να είναι τόσο καλή που κανείς να µη µπορεί να την ξεχωρίσει από την αλήθεια. Η ελεγχόµενη τρέλα δεν είναι µια άµεση απάτη, αλλά ένας εκλεπτυσµένος, θεατρικός τρόπος να είσαι χωρισµένος από τα πάντα ενώ ταυτόχρονα αποτελείς αναπόσπαστο κοµµάτι τους (ΚΚ 1-251).

Στον άλλο πόλο της απόλυτης ταύτισης, γίνεται να υπάρξει κάποια απόσταση ανάµεσα στον ρόλο και τον εαυτό σου, µια ζώνη παιχνιδιού που να αποτελεί πραγµατική φωλιά για στάσεις ενάντια στην θεαµατική τάξη. Και η ταύτιση µε τον ρόλο δίνει διπλό χτύπηµα: οικειοποιείται το παιχνίδι των µεταµορφώσεων, την ευχαρίστηση για µεταµφίεση και ποικιλοµορφία (ΡΒ 4-167).

Στην ελεγχόµενη τρέλα πρέπει να µπορεί κανείς να γελάει µε τον ίδιο του τον εαυτό (ΚΚ). Η ευχαρίστηση, η χαρά της ζωής, η ξέφρενη απόλαυση τσακίζουν το καβούκι, (την θωράκιση του Ράιχ) τσακίζουν τον ρόλο (ΡΒ 4-168). Κάτω από το καβούκι όλα είναι τρωτά. Το µόνο που αποµένει, λοιπόν, είναι η παιχνιδιάρικη λύση του «να κάνεις πώς...». να παίζεις ύπουλα µε τους ρόλους.

Ατοµικά, εποµένως και µε τρόπο µεταβατικό, πρέπει να µάθουµε πώς να θρέφουµε τους ρόλους µας χωρίς ποτέ να τους σιτεύουµε σε βάρος µας. Να τους έχουµε για προστασία (η πρώτη προσοχή είναι το πολυτιµότερο πράγµα του ανθρώπου), προστατευόµενοι ενάντιά τους (ΡΒ 4-182).

«Όχι µάταιους καβγάδες, όχι άχρηστες συζητήσεις, όχι ρητορείες, όχι συµπόσια, όχι βδοµάδες µαρξιστικής σκέψης! Όταν χρειαστεί να χτυπήσεις για να ελευθερωθείς πραγµατικά, χτύπα του σκοτωµού! Οι λέξεις δεν σκοτώνουν» (ΡΒ 4-182).

«Να απορρίπτεις καθετί που δεν είναι αναγκαίο. Μη µπλέκεις τα πράγµατα. Να επιδιώκεις να είσαι απλός. Χρησιµοποίησε όλη την

συγκέντρωση που διαθέτεις για να αποφασίσεις αν θα µπεις ή όχι στην µάχη, γιατί κάθε µάχη είναι µάχη για την ίδια την ζωή. Ένας πολεµιστής πρέπει να είναι πρόθυµος και έτοιµος να δώσει την τελευταία του µάχη εδώ και τώρα. Αλλά όχι µε έναν άτακτο τρόπο.» (∆εύτερη και τρίτη αρχή της παραφύλαξης)

Η παράθεση αποσπασµάτων µπορεί να συνεχιστεί για σελίδες επί σελίδων, και ίσως να µην έχει κάποια πρακτική αξία, δηλαδή αξία χρήσης. Θα επανέλθουµε σε κάποιο από τα επόµενα τεύχη µε την λεπτοµερή εξέταση των επτά βασικών αρχών της παραφύλαξης. Και µην ξεχνάτε ότι: «Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι, από τούτη την ελίτ που θα ενδιαφερθεί γι' αυτά, οι µισοί, ή σχεδόν οι µισοί, είναι άνθρωποι που εργάζονται για την διατήρηση του συστήµατος θεαµατικής κυριαρχίας, κι οι άλλοι µισοί άνθρωποι που θα επιµείνουν µανιωδώς στην επίτευξη του εντελώς αντίθετου. Λαµβάνοντας λοιπόν υπόψη τους πολύ προσεκτικούς και κατόχους κάθε λογής εξουσίας αναγνώστες, δε µπορώ προφανώς να µιλήσω εντελώς ελεύθερα. Πρέπει κυρίως να προσέξω να µη διδάξω µε το παραπάνω τον οποιονδήποτε» (ΓκΝτ 5-8).

Και µην ξεχνάτε ότι οι µπατσαρίες σ' αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν τελειωµό. Μπορεί η µπατσαρία που συναντάµε στους δρόµους να είναι η πλέον απεχθής και επαχθής, γιατί είναι και η πλέον ορατή, αλλά οι «αόρατες» µπατσαρίες που λυµαίνονται τον πλανήτη δεν είναι λιγότερο επικίνδυνες. Και αναφέροµαι, βέβαια, σ' όλους εκείνους που, εκτός από τις πράξεις µας, θέλουν να ελέγξουν και τον νου µας. Άµεσα ή έµµεσα. Και ο νοών νοείτω...

Ειλικρινώς ηµέτερος

Χρήστος Μόρφος Πόλη των Αθηνών Άνοιξη 1992

Βιβλιογραφία

1. Κάρλος Καστανέντα, Η ∆ύναµη της Σιωπής 2. Κάρλος Καστανέντα, Το ∆ώρο του Αετού 3. Κάρλος Καστανέντα, Εσωτερική Φλόγα 4. Ραούλ Βανεγκέµ, Η Επανάσταση της Καθηµερινής Ζωής 5. Γκυ Ντεµπόρ, Σχόλια πάνω στην Κοινωνία του Θεάµατος

(∆ηµοσιεύτηκε στο τεύχος 29 του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»)

ABBIE HOFFMAN, ΘΑ ΖΕΙΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡ∆ΙΕΣ ΜΑΣ !

Πρόεδρος ∆ικαστηρίου: Τόπος διαµονής;

Αµπυ Χοφφµαν: Μένω στο Έθνος του Γούντστοκ.

Π.∆.: Θα εξηγήσετε στο δικαστήριο και στους ενόρκους που είναι αυτό;

Α.Χ.: Ναι, βεβαίως. Είναι ένα Έθνος διαφοροποιηµένων νέων. Το κουβαλάµε µαζί µας σαν εγκεφαλική κατάσταση µε τον ίδιο τρόπο που οι Ινδιάνοι Σιού κουβαλάγανε µαζί τους το Έθνος των Σιού. Είναι ένα Έθνος αφιερωµένο στην συνεργασία ενάντια στον ανταγωνισµό, ένα Έθνος βασισµένο στην άποψη πως οι άνθρωποι θα ‘πρεπε να είχανε κανονικά ευγενέστερα µέσα συναλλαγής από την ιδιοκτησία και το χρήµα. Πως θα ’πρεπε να υπάρχει κάποια άλλη βάση για την ανθρώπινη διαπροσωπική σχέση. Είναι ένα Έθνος αφιερωµένο στο…

Π.∆.: Συγνώµη κύριε. Παρακαλώ κύριε Γραµµατεύ ξαναδιαβάστε την ερώτηση προς τον κατηγορούµενο. (η ερώτηση ξαναδιαβάζεται από την αρχή).

Π.∆.: Πού ακριβώς βρίσκεται αυτό το Έθνος του Γούντστοκ; Αυτό ζητάµε.

Α.Χ.: Βρίσκεται στο µυαλό µου και στα µυαλά των αδελφών µου. Το κουβαλάµε από εδώ και από εκεί, όπως ακριβώς και οι Ινδιάνοι Σιού κουβαλάγανε από εδώ και από εκεί το Έθνος των Σιού. ∆εν αποτελεί ιδιοκτησία ή κάτι το υλικό, αλλά πραγµατώνεται µέσα από ιδέες και κάποιες ριζοσπαστικές αξίες όπως π.χ. στην συνεργασία ενάντια στον ανταγωνισµό ή στην πεποίθηση πως σε µια κοινωνία που…

Εισαγγελέας: ∆εν µας λέτε κύριε πού βρίσκεται αυτό το… Έθνος, ή ό,τι τελοσπάντων αυτό είναι;

Συνήγορος: Με όλο τον σεβασµό, ο κατηγορούµενος ήδη το περιέγραψε σαν «εγκεφαλική κατάσταση» για να µάς κάνει να καταλάβουµε καλύτερα…

Π.∆: Όχι κύριε συνήγορε. Ζητήσαµε τον τόπο διαµονής του, εάν βέβαια έχει κάποιον, ή τον τόπο επαγγέλµατος τέλος πάντων αν έχει, ή και τα δύο εάν επιθυµεί. Μία διεύθυνση θα ήταν υπερεπαρκής. ∆εν µας ενδιαφέρουν οι φιλοσοφίες σχετικά µε την Ινδία (sic) κύριε. Το µόνο που σας ρωτάµε είναι αν έχετε κάποια συγκεκριµένη κατοικία, είπατε Γούντστοκ. Σε ποια Πολιτεία βρίσκεται αυτό το Γούντστοκ;

Α.Χ.: Βρίσκεται µέσα σε µία κατάσταση του µυαλού, µία εγκεφαλική κατάσταση όπως προείπα. Μέσα στο µυαλό των αδελφών, των συντρόφων

και συντροφισσών µου. Είναι µία συνοµωσία…

Π.∆.: Μπορείτε να µας πείτε την ηλικία σας;

Α.Χ.: Είµαι τριαντατριών. Είµαι παιδί της δεκαετίας του ‘60 !

Π.∆.: Πότε γεννηθήκατε;

Α.Χ.: Συνειδησιακά, το 1960.

Π.∆. : Θα µας πείτε τι επαγγέλεστε;

Α.Χ.: Είµαι πολιτιστικός επαναστάτης. Όµως ουσιαστικά µε βάζουνε και παίζω συνέχεια τον κατηγορούµενο…

Π.∆.: Τι εννοείτε;

Α.Χ.: …..σε φουλ - τάϊµ απασχόληση.

ΑΝΤΙΟ Abbie Hoffman ! «Παλιά τέτοιους τύπους τους κυνηγούσανε µε τον ζουρλοµανδύα και όχι όπως σήµερα µε τις κάµερες της ΤV» (Σπυρέτος Άγκνιου)

Η προηγούµενη σελίδα επρόκειτο κανονικά να φιλοξενήσει ένα µακρύ άρθρο επάνω στα εικοσάχρονα του «Έθνους του Γούντστοκ» και στα λοιπά συµβάντα εκείνου του γεµάτου γεγονότα καλοκαιριού του 1969. Στα µέσα τούτου του Απρίλη όµως, ένας θάνατος, ένας θάνατος κάποιου πολύ σηµαντικού ανθρώπου για εκείνο που µονολεκτικά θ’ αποκαλούσαµε «Αντικουλτούρα», ήλθε ν’ ακυρώσει αυτό το άρθρο. Για τον απλό λόγο πως ελάχιστα πράγµατα θα µπορούσανε πια να ειπωθούνε για τις οριζόντιες και κάθετες παλινδροµήσεις της παγκόσµιας ροκαρίας, τη στιγµή που απουσιάζει ένα τόσο αρνητικά σηµαντικό γι’ αυτήν πρόσωπο, όσο ο Άµπυ Χόφφµαν. Και λέµε αρνητικά σηµαντικό, γιατί εκείνο το καλοκαίρι του 69 το πλυπληθές κοπάδι της ροκαρίας έκανε, έστω κι αν ∆ΕΝ το κατάλαβε αµέσως, τις επιλογές του. Το ταϊσµένο µε CIA-δολλάρια σλόγκαν του κάλπικου «τηνέϊτζερ» περιοδικού Rolling Stone «Rock και πολιτική: µην τα µπερδεύετε!» είχε ολοκληρωτικά θριαµβεύσει όταν τα τραγούδια των αστέρων σκεπάζανε µίας και διαπαντός τις φωνές του «ταραξία» Χόφφµαν και των οµοϊδεατών του ότι «η Επανάσταση είναι αλλού».

«Προσωπικά πιστεύω πως το Rock πέθανε σαν αυτό που πολλοί το θέλουνε (δηλαδή επαναστατική διαδικασία) αµέσως µετά την σπρωξιά του Πητ Τάουνσεντ των «Who» στον yippie Άµπυ Χόφφµαν επάνω ακριβώς σ’ εκείνη την περίφηµη σκηνή του φεστιβάλ του Γούντστοκ. Τα µαχαίρια των

ξεκωλιασµένων στην µπύρα «’Αγγέλων της Κόλασης», που αστράψανε κάτι καιρούς αργότερα στο τραγικό φεστιβάλ του Άλταµοντ, δεν σηµαίνανε τίποτα περισσότερο παρά µερικές ακόµα σκόρπιες µαχαιριές επάνω στο ήδη νεκρό προ πολλού και εν αποσυνθέσει πτώµα του Rock…»

(άρθρο του υπογράφοντος στην «Ανοιχτή Πόλη» νο 7, Σεπτέµβριος 1986, µε τίτλο «ΦΤΥΣΙΑ ΣΤΑ ΚΟΛΥΒΑ ΤΟΥ ROCK»)

Το περιοδικό µας (η «Ανοιχτή Πόλη») είχε στείλει ταχυδροµικώς µια σειρά ερωτήσεων προς τον Άµπυ, σε µία απόπειρα συνέντευξής του πάνω στα σηµεία και τους καιρούς των ζοφερών χρόνων από τα sixties µέχρι τις ηµέρες µας. Ο γερο - Άµπυ όµως δεν µπόρεσε να απαντήσει ποτέ. Αναλήφθηκε στους ουρανούς, όπως και κάποιοι άλλοι υπέροχοι άνθρωποι τούτου του πλανήτη, κάπου στα µέσα του Απρίλη που µας πέρασε. Πέθανε έναν θάνατο παράξενο, σκοτεινό, όχι απολύτως κατανοητό. Ακούστηκαν σενάρια για δολοφονία, για σκηνοθετηµένη «αυτοκτονία», για κανονική αυτοκτονία λόγω κατάθλιψης κ.ο.κ. Ό,τι µαθευτεί σχετικά στο µέλλον, προτιθέµεθα να σας το φέρουµε σε τούτες εδώ τις απελεύθερες σελίδες. Ως τότε όµως, ας γνωρίσουµε λίγο καλύτερα τον Άµπυ Χόφφµαν, «έναν ακόµη όµορφο άνθρωπο που πέθανε νωρίς» όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Ο Άµπυ Χόφφµαν γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη πριν από 52 χρόνια. Νεαρός έφυγε για την Νέα Υόρκη, όπου στα µέσα της δεκαετίας του ’60 υπήρχε µία πολύ έντονη σκηνή της πρώϊµης Αντικουλτούρας µε κοινοβιακούς, Diggers και Hippies. Οι τελευταίοι στην αρχή τον θεωρήσανε αντιπαθή και «ψωνισµένο µε την πολιτική», όµως γρήγορα έγινε αποδεκτός από τους πιο ψαγµένους του χώρου που ασχολούνταν µε σοβαρότερα πράγµατα από τον να «ψυχεδελίζονται» απλώς για να περάσει η ώρα. Γύρω στα 1967, ο Άµπυ ήδη αποτελούσε µία σηµαντική φυσιογνωµία µέσα στην Αντικουλτούρα της Ανατολικής Ακτής. Τον Οκτώβριο του ’67 στην περίφηµη «περικύκλωση» του Πενταγώνου από τις χιλιάδες των διαδηλωτών κατά του πολέµου του Βιετνάµ, γνώρισε τους Στιου Άλµπερτ, Έντ Σάντερς, Τζέρρυ Ρούµπιν και τους λοιπούς ριζοσπάστες Hippies, µε τους οποίους την πρωτοχρονιά του 1968 ίδρυσει το Παγκόσµιο Κόµµα Νέων («Youth International Party») ή, σε συντοµία, YIP («Yippie!»).

«Οι hippies µάς αποκαλούνε πολιτικοποιηµένους και οι πολιτικοποιηµένοι µας αποκαλούνε hippies. Μόνο η αντίδραση δεν ξεγελιέται και µας βλέπει όπως είµαστε. Το «Yippie!» δεν είναι τίποτε άλλο παρά µία καλή δικαιολογία για να εξεγερθείς..».

Την Άνοιξη του ’68 οι Γίππηδες χρησιµοποιούν όλο το δυναµικό των αντεργκράουντ µέσων ενηµέρωσης για να µαζεέψουνε «µισό εκατοµµύριο φρικάδες στο Σικάγο» τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου αντιπαραθέτοντας ένα «Φεστιβάλ Ζωής µε πολιτική, ροκ, ντόπι και σεξ» στο Συνέδριο του ∆ηµοκρατικού Κόµµατος των Η.Π.Α. Οι λίγες χιλιάδες hippies και αντιπολεµικοί διαδηλωτές που θα πάνε στο Σικάγο εκείνο τον Αύγουστο, θα τσακιστούνε ωστόσο βίαια από την Εθνοφρουρά και την αστυνοµία του Σικάγο σε σκηνές που «έφερναν το Βιετνάµ στο σπίτι των αµερικανών» όπως ο ίδιος ο Χόφφµαν το έχει προαναγγείλει.

«Εκείνη η µαζική παράσταση των Yippies αποτέλεσε ένα θέµα άκρας ακροαµατικότητας ενάντια στη βαρετή φλυαρία της κατεστηµένης µετάδοσης σχετικά µε το ∆ηµοκρατικό Συνέδριο. Ακόµα κι αν τα Μαζικά Μέσα είχαν αποφασίσει να αποσιωπήσουνε τελείως τις δραστηριότητες των Yippies, το Μήνυµά µας θα είχε τελικά περάσει προς τα έξω και ίσως να ήταν και ισχυρότερο. Αρκούσε µόνο η απλή είδηση, πως η νεολαία σφαζότανε στους δρόµους του Σικάγο από την αστυνοµία της πόλης και πως τα τηλεοπτικά κανάλια αρνιόντουσαν να δείξουν τα γεγονότα». (Abbie Hoffman)

Μετά τα γεγονότα του Σικάγο που ήρθαν ως επιστέγασµα µιας σειράς ανατρεπτικών «συµβάντων» (όπως το κάψιµο δολλαρίων µέσα στο χρηµατιστήριο της Ουώλ Στρητ) ο Χόφφµαν, µαζί µε άλλους 7 ακτιβιστές δικάστηκε κατηγορούµενος για «Συνωµοσία προς πρόκληση Ταραχών», καταδικάστηκε σε φυλάκιση και µόνο µετά από αλλεπάλληλες διαδηλώσεις υπέρ των «8 του Σικάγο» κατάφερε να γλιτώσει την φυλακή µε χορήγηση αναστολής εκτελέσεως των ποινών. Στην διάρκεια της δίκης των «8 του Σικάγο» οι Άµπυ Χόφφµαν και Τζέρρυ Ρούµπιν µετατρέψανε την αίθουσα κυριολεκτικά σε τσίρκο.

«Κάποια στιγµή έστειλα στον πρόεδρο ένα ιπτάµενο φιλί. Αυτός γύρισε κατακόκκινος και φώναξε προς τους ενόρκους: Αγνοείστε αυτό το φιλί…» (Abbie Hoffman)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60. ο Χόφφµαν έγραψε µια σειρά από βιβλία που αν και τυπώθηκαν από εκδοτικούς οίκους του αντεργκράουντ πουλήσανε εκατοµµύρια αντίτυπα. Το µοναδικό που έχει µεταφραστεί στα Ελληνικά είναι το «Επανάσταση για τη Κάβλα της» («Revolution for the Hell of it») που τόλµησε να κυκλοφορήσει στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας η «∆ιεθνής Βιβλιοθήκη» (εν έτει 1982). Τα «Έθνος του Γούντστοκ» («Woodstock Nation») και «Κλέψτε αυτό το βιβλίο» («Steal this Book»), αποτελούν και αυτά σηµαντικούς σταθµούς στον χώρο της έντυπης Αντικουλτούρας, αν και πολύ αµφιβάλλω αν θα δούνε ποτέ το φως της δηµοσιότητας και εν Ελλάδι, µεταφρασµένα στην γλώσσα µας.

Στα 1970 πάντως, ο Άµπυ Χόφφµαν θα γίνει στόχος εξόντωσης από το περιβόητο σχέδιο COINTELPRO του FBI (ένα σύστηµα διωγµού ή εκτρέλανσης επιλεγµένων «ενοχλητικών»), δεχθείς απειλές δολοφονίας, διαρρήξεις του σπιτιού του, εµφανή παρακολούθηση κ.λπ. ενώ προβοκατόρικες αφίσες θα κάνουνε την εµφάνισή τους στη Νέα Υόρκη καταγγέλλοντάς τον ότι είναι... χαφιές ή ζητώντας τον θάνατό του. Εµφανέστατα κουρασµένος θα επιχειρήσει να «ιδιωτεύσει», στέλνοντας στο εγγλέζικο αντεγκράουντ περιοδικό «International Times – ΙΤ» ένα αποχαιρετιστήριο προς το κίνηµα γράµµα µε τίτλο «Quit» («Παραίτηση»).

«Τα µακριά µαλλιά δεν σηµαίνουν πια τίποτα. Ίσως µάλιστα και ν’ αποτελούνε σηµάδι συµβιβασµού…»

Το προηγούµενο καλοκαίρι, µια εκατοντάδα Yippies είχαν επιχειρήσει «ν’ ανεβάσουν την ενέργεια» στο ροκ Φεστιβάλ του Γούντστοκ. Επικεφαλής τους ο Χόφφµαν, είχε επί σκηνής καταγγείλει τον ανερχόµενο hip καπιταλισµό και τις rock µπίζνες: «Είστε εδώ, εννοείται, για ν’ αλλάξει ο κόσµος, την στιγµή που ο Τζων Σινκλαίρ είναι κλεισµένος στη φυλακή». Το πλήθος δεν έδειχνε να νοιάζεται. Το ενδιέφερε περισσότερο η εύκολη µαστούρα και το µπαλαµούτιασµα κάτω από τα συµπονετικά µάτια της αστυνοµίας και τα ρέοντα σάλια των τοπικών διακινητών ναρκωτικών. Επρόκειτο για το πιο συντόµου βίου… «Έθνος» που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Το έτος 1971 βρίσκει τον Χόφφµαν µαζί µε την γυναίκα του Αννίτα και τον νεογέννητο γιο τους τον Αµέρικα σε µία απέλπιδα αυτοεξορία σ’ ένα νησάκι του συγκροτήµατος της Παρθένου. Το καλοκαίρι του 1972 θα εκδιωχθεί µάλιστα από το YIP όταν θα κυριαρχήσει εκεί µια πιο «άγρια τάση» οι Zippies, που θεωρούσαν «ξοφληµένη» την πρώτη γενιά των Χόφφµαν, Σάντερς, Κράσσνερ, Ρούµπιν κ.λπ.

Τον Αύγουστο του 1973, ο Χόφφµαν θα κάνει εκείνο που πρόσφατα ο ίσιος περιέγραψε σαν µια «τεράστια βλακεία». Ένας πράκτορας µε µακριά θητεία στο ειρηνιστικό κίνηµα των Η.Π.Α., ο Ναζαρέλλα που κάποτε µάλιστα πόζαρε σαν σωµατοφύλακας του προέδρου της SDS Μαρκ Ραντ, παρασέρνει τον Χόφφµαν σε µία αγοραπωλησία κοκαϊνης, στην οποία ο τελευταίος παραβρέθηκε «για να γράψει βιβλίο». Εκεί, συλλαµβάνεται φυσικά από τους µυστικούς αστυνοµικούς της NYPD και το αµερικάνικο κατεστηµένο πλέον µπορεί να πανηγυρίζει: «Πιάστηκε ο Χόφφµαν για διακίνηση κοκαϊνης». Ο Χόφφµαν φυλακίζεται στο Μανχάτταν και περνάει 6 µήνες σε αυστηρή αποµόνωση.

Τον Φλεβάρη του 1974 αποφυλακίστηκε µε εγγύηση και πέρασε στην παρανοµία αφού κατ’ ουσίαν απειλείτο µε ισόβια κάθειρξη. Έκοψε και έβαψε τα µαλλιά του, έκανε πλαστική εγχείριση και έφυγε σε άλλες Πολιτείες. «Σε µια εποχή στάθηκα πολύ κοντά στην ψυχική και νευρική κατάρρευση», θα οµολογήσει ο ίδιος σχετικά µ’ εκείνη την εποχή, µιλώντας το 1981.

∆ύο και κάτι χρόνια µετά τη φυγή του, κυκλοφόρησε το συγκλονιστικό βιβλίο του «Στον Αµέρικα µε αγάπη: γράµµατα από την παρανοµία», που περιλαµβάνει την αλληλογραφία του µε τη γυναίκα του και το παιδί του, από τότε που κατέληξε φυγάς. Άλλαξε µια σειρά από επαγγέλµατα, κινδύνεψε άπειρες φορές ν’ αναγνωρισθεί (κύρια στις νότιες Πολιτείες), πείνασε, έζησε κρίσεις παράνοιας και τελικά ευτύχισε στο να γνωρίσει την Τζοάννα Λώρενσον, κυνηγηµένη και αυτή επίσης από το COINTELPRO το 1971 και κόρη του δολοφονηµένου Τζακ Λώρενσον και της συγγραφέως Έλεν Λώρενσον. Μαζί καταφύγανε σε µια ήσυχη κοιλάδα µε λιγότερο από 1000 κατοίκους, παρουσιαζόµενοι ως ζεύγος Freed. Ο αγνώστου παρελθόντος κος Barry Freed µε έδρα του τον ποταµό Σαιν Λώρενς, πέτυχε µάλιστα ν’ αναδειχτεί σε υπ’ αριθµον 1 οικολογικό ακτιβιστή της περιοχής, διοριζόµενος µάλιστα (τιµής ένεκεν !) και επίτιµο µέλος της Οµοσπονδιακής Επιτροπής για την Υδρόβια Ζωή. Ακόµα και… συγχαρητήρια γράµµατα πήρε από τον Χιου Κάρεϋ, κυβερνήτη της Νέας Υερσέης, ενώ παράλληλα έκανε έντονη την παρουσία του µέσα στο αντιπυρηνικό κίνηµα της ευρύτερης περιοχής.

«Όλα αυτά τα χρόνια, ο Άµπυ είχε µεταµορφωθεί σ’ έναν καλοσυνάτο περιβαλλοντιστή, αγωνιζόµενο σε µία ατελείωτη µάχη για την αλήθεια, το δίκαιο και τη σωτηρία του ποταµού Σαιν Λώρενς από τις χρήσεις του Στρατού… Σ’ ένα άρθρο για την εκστρατεία του υπέρ του ποταµού, µια τοπική εφηµερίδα φιλοξενούσε µία φωτογραφία του Μπάρρυ Φρηντ που έστεκε σοβαρός µπροστά στη γραφοµηχανή του. Άβυσσος διαφοράς από τις φωτογραφίες του Άµπυ που έφερνε τούµπες στον αέρα. Έχοντας ακόµα το όνοµα Άµπυ Χόφφµαν θα είχε άραγε την δυνατότητα να γίνει ένας επιτυχηµένος ακτιβιστής υπέρ του περιβάλλοντος την δεκαετία του 70; Βεβαίως όχι. Η νέα ταυτότητα του Άµπυ σαν Μπάρρυ Φρήντ τον βοήθησε να τον πάρουνε στα σοβαρά, εκεί που οι άλλοι Yippies ποτέ δεν θα µπορούσαν…».

Τον Νοέµβριο του 1980 πάντως, ο Άµπυ Χόφφµαν αποφάσισε να παραδοθεί µη αντέχοντας άλλο την παρανοµία. «∆εν ήθελα να µείνω στην Ιστορία ως ένας άνθρωπος που σχετιζόταν µε κοκαϊνη. Ίσως ο Φρόϋντ να µπορούσε κάπου να δικαιολογήσει αυτή την επιθυµία µου». Προηγούµενα είχε έρθει σε συνεννόηση µε τις αρχές ότι τουλάχιστον θα δικαστεί τίµια. Καταδικάστηκε σε 1 - 3 χρόνια φυλάκιση και µε δικαίωµα να εργάζεται σε προγράµµατα κοινωνικής υποστήριξης για µείωση της ποινής του. Ταυτόχρονα θα

κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Soon to Be a Motion Picture» («Θα γίνει σύντοµα Κινηµατογραφικό Έργο») εν είδη αυτοβιογραφίας, ενώ οι αντιδραστικές εφηµερίδες απαιτούσανε το κεφάλι του επί πίνακι γράφοντας τα πιο αηδιαστικά ψέµµατα: «είναι ένας εγκληµατίας που παραδόθηκε για να... διαφηµίσει το βιβλίο του», «είναι ένας... ηρωϊνοµανής» (εφηµ. Daily News), «έχει άφθονα λεφτά από σκοτεινές πηγές» και άλλα συναφή.

«Σ’ ένα επισκεπτήριο στις φυλακές, έβγαλαν την «βρώµα» πως τάχα πήγα µε µια λιµουζίνα µε οδηγό. Ο Άµπυ δεν έχει σχεδόν τίποτε. Τίποτε απολύτως. Οι καταθέσεις του ήταν όλες κι όλες 1500 δολλάρια. Έδωσε τα λεφτά από τα δικαιώµατα του φιλµ για το άτοµό του, στους ανθρώπους που τον βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που πραγµατικά αδιαφορεί για το χρήµα…» (Τζοάννα Λώρενσον)

Στην φυλακή ο Χόφφµαν βοηθάει µε νοµικές συµβουλές τους συγκρατούµενούς του, ενώ σε δύο περιπτώσεις πάει µάρτυρας κατηγορίας σε δίκες εναντίον φυλάκων που κακοποίησαν κρατούµενους. ∆ιόλου παράξενο συνεπώς που η Τζοάννα τον βρήκε κάποτε στην κατάσταση που η ίδια περιγράφει εδώ:

«...ήταν γεµάτος µελανιές. Τον είχαν κουρέψει γουλί, κάτι που απαγορεύεται για τους ελαφροποινίτες, και τον έβριζαν συνεχώς πως «πηδιέται µε Εβραίους και αραπάδες»…»

Οι εφηµερίδες «Le Matin» της Γελλίας και «Excelsion» του Μεξικού γράφανε εκείνη την εποχή ανοιχτά πως ο Χόφφµαν ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ και µάλιστα «ο πρώτος της προεδρίας Ρήγκαν». Πριν απολυθεί ο Χόφφµαν δούλεψε εθελοντικά σε προγράµµατα αποτοξίνωσης ηρωϊνοµανών. Σε συνέντευξη τύπου δήλωσε σε δηµοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία για τη νέα του απασχόληση τα εξής: «Μ’ ενδιαφέρει ως θεραπευτή γιατί σπούδασα κλινική ψυχολογία πριν κατέβω στις Νότιες Πολιτείες για ν’ ασχοληθώ µε το κίνηµα πολιτικών δικαιωµάτων των µαύρων. Μ’ ενδιαφέρει η περίπτωση της ηρωϊνης. Η µισή εγκληµατικότητα στη Νέα Υόρκη έχει σχέση µ’ αυτήν… είναι κάτι που ως ελεύθερος άνθρωπος ούτως ή άλλως θα το έκανα τσάµπα και εθελοντικά. Αντί αυτού όµως, το κράτος µε πληρώνει τώρα 10.000 δολλάρια τον χρόνο, ενώ του κοστίζω πάνω από 23.000 δολλάρια για να µε κρατάει στην φυλακή…»

Αποφυλακισµένος ο Χόφφµαν συνεχίζει να δρα κοινωνικά και πολιτικά. Κυκλοφορεί το βιβλίο του «Κλέψτε αυτό το τεστ ούρων» µε το οποίο χτυπάει αυτόν τον νέο κοινωνικό φασισµό που εµφανιζόταν στις Η.Π.Α., ασχολείται µε την υπόθεση της Λατινικής Αµερικής, βγαίνει και κάνει δηµόσιες κόντρες µε τον πρώην σύντροφό του και

νυν γιάπη (yuppie) Τζέρρυ Ρούµπιν, κάνει παρέα µε τους καινούργιους γίππις της Μπλήκερ Στρητ.

«Ο Άµπυ µας επέστρεψε ανοιχτά αντι-καπιταλιστής. ∆εν ασπάστηκε µήτε τον Χριστό, µήτε την Ουώλ Στρητ. Από τις πρώτες κιόλας µέρες, άρχισε να οργανώνει αντιπυρηνικές διαδηλώσεις και συγκέντρωση χρηµάτων για το Ελ Σαλβαντόρ…» (Τζοάννα Λώρενσον)

Στα 50χρονα γενέθλιά του, ο Άµπυ Χόφφµαν θα πολιορκηθεί ξανά από τους δηµοσιογράφους. Σε µια σειρά από τις γνωστές προκλητικές ερωτήσεις τους (λ.χ. εάν στο τέλος θα γίνει και αυτός ένας yuppie) ο Άµπυ απαντάει πως είναι «Yippie µε γράµµα i !!» και πως αδιαφορεί για τις µόδες γιατί στο λεξικό η λέξη «fashion» (µόδα) είναι τροµακτικά κοντά στην λέξη «fascism» (φασισµός). Σε λίγο καιρό θα δικαστεί στην Μασαχουσέτη για διατάραξη της τάξης εξαιτίας µίας σειράς διαδηλώσεων ενάντια στην δράση της C.I.A. στα εκεί Πανεπιστήµια. Θ’ αθωωθεί. Η τελευταία δίκη του Άµπυ Χόφφµαν θα τον αναδείξει νικητή.

Τον Ιούνιο του 1988, µετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχηµα νοσηλεύεται για κάποιο καιρό σε νοσοκοµείο και συνεχίζει θεραπεία µε αναλγητικά λόγω µετατραυµατικών πόνων. Τίποτα δεν δείχνει να τον βαραίνει θανάσιµα. Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του YIP της Νέας Υόρκης «Overthrow» διαφηµίζει προσωπικά τα βιβλία του και επίσης δίνει συνεντεύξεις κατά του «Just Say No» κάλπικου αγώνα των περί τη Νάνσυ Ρήγκαν φασιζόντων αστών δήθεν ενάντια στα… ναρκωτικά: «το να λες σ’ έναν ήδη ηρωϊνοµανή να πει όχι στην ηρωϊνη είναι τουλάχιστον κοροϊδία».

Ο Άµπυ Χόφφµαν βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, στα µέσα του Απριλίου που µας πέρασε από ανεξακρίβωτα µέχρι στιγµής αίτια. Η νεκροτόµηση χρειάστηκε σχεδόν µία εβδοµάδα για να βγει και να µας πει ότι αυτοκτόνησε µε πολλά αναλγητικά χάπια και παράλληλη χρήση αλκοόλ, αν και η οικογένειά του αναρωτιέται δηµοσίως γιατί ο υποτιθέµενος αυτόχειρας δεν άφησε κανένα γράµµα. Υπόθεση ολίγον σκοτεινή (;)… για την οποία βεβαίως σύντοµα θα ξέρουµε περισσότερα, Επισήµως πάντως τούτη την απώλεια το αµερικάνικο κράτος την χαρακτήρισε ως «αυτοκτονία».

Ο θάνατος αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, θεωρήθηκε φαίνεται από τους «αρτζιµπούρτζηδες» συντάκτες του ελληνικού Τύπου γεγονός ελάσσονος σηµασίας µπροστά στις προεκλογικές πληχτικές και καρµπονιζέ «ειδήσεις» του κώλου σχετικά µε τις άκρως θλιβερές δραστηριότητες διαφόρων σκωλήκων. Πετάχθηκε συνεπώς η είδηση, λες και υπήρχε προσυνενόηση, κανονικά στα καλάθια των απορριµµάτων των αρχισυντακτών και µόνο η πασοκική «Επικαιρότητα» έγραψε ξερά - ξερά τα πιο κάτω:

Παρασκευή 14 Απριλίου ∆ολοφόνησαν τον Χόφµαν ΝΙΟΥ ΧΟΟΥΠ 14. ∆ολοφονηµένος µέσα στο σπίτι του από αδιευκρίνιστες µέχρι στιγµής αιτίες, βρέθηκε από γείτονά του ο Άµπι Χόφµαν, µία από τις ηγετικές φυσιογνωµίες της αµερικανικής Αριστεράς κατά την διάρκεια των µεγάλων διαµαρτυριών της δεκαετίας του 1960 και ιδρυτής του ∆ιεθνούς Κόµµατος Νεολαίας. Ο Χόφµαν παρέµενε ενεργοποιηµένος πολιτικά µέχρι σήµερα, αντίθετα µε τους περισσοτέρους από τους συντρόφους του και σε πρόσφατο ερώτηµα αν πιστεύει πως το κίνηµα της εποχής τους πέτυχε το σκοπό του, ο Χόφµαν είχε παρατηρήσει πως “αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα είχαµε σήµερα έναν πρόεδρο να στέλνει στρατεύµατα σε εξωτικές πολιτείες όπως είναι ο Λίβανος και η Γρενάδα, ούτε να βοµβαρδίζει πόλεις σαν την Τρίπολη”.

Από την άλλη µεριά πάλι, η «συνεπής» αριστερή «Πρώτη», έγραψε τα πιο κάτω ανακριβή, απαράδεκτα και οπωσδήποτε ιδεολογικώς «επεξεργασµένα» πράγµατα, που κανονικά θα έπρεπε (σε αλλοτινούς καιρούς) να δηµιουργήσουν εκρήξεις αγανάκτησης:

«Ο Άµπι Χόφµαν πέθανε. Στην κυριολεξία. Το πτώµα του βρέθηκε στις αρχές του Απρίλη, στο σπίτι του στην Πενσυλβανία. Έτσι απλά, χωρίς πολλά λόγια. Ένας θάνατος ίσως καλύτερος από τον “θάνατο” του πάλαι ποτέ αχώριστου συντρόφου του Τζέρι Ρούµπιν. Ψυχές και οι δύο του κινήµατος των “Γίπις” στην δεκαετία του 60 στις ΗΠΑ. Γίπι, Μπέρκλεϋ, Σικάγο. Μαύροι Πάνθηρες, αντιπολεµικό κίνηµα… Λέξεις και έννοιες περασµένες στις πιο δυνατές σελίδες της ιστορίας αυτής της αχανούς χώρας. Η δεκαετία όµως εκείνη έκλεισε. Η ζωή προχώρησε, ο πόλεµος στο Βιετνάµ σταµάτησε. Και οι δρόµοι, όπως δυστυχώς πάντα σχεδόν συµβαίνει, χώρισαν.

Ο Χόφµαν κράτησε ίσως τα προσχήµατα. Οικολογικές διαδηλώσεις, διαδηλώσεις κατά της CIA ακόµη και στα 1986, ταξίδια στην Λατινική Αµερική για βοήθεια σε χώρες όπως η Νικαράγουα, αλλά και ντραγκς και… συστηµατοποιηµένα χάπενινγκ. Τον τελευταίο καιρό είχε πέσει σε κατάθλιψη και ως εκ τούτου δεν αποκλείεται η αυτοκτονία - δρόµος γνωστός κι ίσως “κλασικός” για τέτοιους ανθρώπους. Σίγουρα όµως πιο στρωτός -για µένα- απ’ ό,τι αυτός του Τζέρι Ρούµπιν που µετονόµασε το Γίπι σε Γιάπι, είναι υπάλληλος στη Γουώλ Στρητ και θέλει να µας πείσει κιόλας για την ιστορική συνέπεια των πράξεών του. Ο “θάνατος” ο δικός του είναι βρώµικος».

Επειδή όµως ο λεβέντης Άµπυ Χόφφµαν πέθανε βιολογικά και όχι «στην κυριολεξία» όπως αυτοί που έγραψαν τα παραπάνω επιθυµούν,

επειδή κάθε παραλληλισµός του µε τον διοργανωτή κυριλέ συνεστιάσεων Ρούµπιν αποτελεί τουλάχιστον µία ΧΥ∆ΑΙΟΤΗΤΑ,

επειδή η ανιδιοτελής και ηθικότατη συνέχιση της παρουσίας του µέσα στο κίνηµα µέχρι την ηµέρα που έφυγε από τον γήϊνο κόσµο σε καµµία περίπτωση δεν µπορεί να χαρακτηρισθεί «τήρηση προσχηµάτων»,

επειδή η φράση «ντράγκς και συστηµατοποιηµένα χάπενινγκς» πέραν του ότι απλώς ψεύδεται οδηγεί επίσης όσους δεν πολυγνωρίζουνε γεγονότα σε περίεργα ηθικά διδάγµατα υπέρ συγκεκριµένων «ορθοδόξων» τάσεων της Αριστεράς,

επειδή η κατάθλιψη θα ήταν το λιγότερο που οι γράφοντες θα είχαν πάθει εάν αυτοί είχαν περάσει µέσα από τα δύσκολα µονοπάτια του Άµπυ και τέλος

επειδή η αυτοκτονία (εάν τελικά αυτοκτόνησε ο Άµπυ) µπορεί να είναι µία πολύ αποτελεσµατική µέθοδος ατοµικής απελευθέρωσης όµως µε κανένα τρόπο δεν αποτελεί «δρόµο γνωστό και κλασικό για τέτοιους ανθρώπους» (...),

εµείς, µία σειρά από διαφορετικοί και ευαίσθητοι άνθρωποι σκοπεύουµε να κρατήσουµε τον σύντροφο Άµπυ Χόφφµαν για πάντα µέσα στη θύµηση και στις καρδιές µας, για τον απλό και µόνο λόγο ότι εµείς τουλάχιστον µπορούµε ν’ αντιλαµβανόµαστε εύκολα το πότε (και τελευταία αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά) η ανθρωπότητα γίνεται ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ. Και όχι βέβαια σε ό,τι αφορά τραπεζογραµµάτια και κάθε είδους εµπορεύµατα.

Βλάσης Ρασσιάς

(δηµοσιεύθηκε στην "Ανοιχτή Πόλη", τεύχος 19, Θερινό Ηλιοστάσιο 1989)

Editorial τεύχους 27, Φθινόπωρο «1991»

«Η παµπάλαια και σκοτεινή φιλοσοφία της ζωής “φάγοµεν, πίωµεν, αύριον γαρ αποθνήσκοµεν” έχει ακόµα καθοριστικό ρόλο στις µέρες µας. Πραγµατικά, µέσα σε 70 χρόνια ζωής όταν ο καθένας αντιλαµβάνεται τον εαυτό του σαν ξεχωριστό και πρόσκαιρο άτοµο, τι πιο φυσικό, µε την κοινή λογική να χρησιµοποιήσει όλα τα µέσα, αδιαφορώντας για τους άλλους -µια

που είναι ξέχωρο “εγώ”- φτάνει να µπορέσει να ζήσει αυτή τη µικρή ζωή µε περισσότερες απολαύσεις».

Αυτά παρατηρούσε πριν από δεκατρία χρόνια ο γιατρός Γ. Οικονοµόπουλος, σε άρθρο του στο περιοδικό “Περισκόπιο της Επιστήµης”. Σε µιαν εποχή που φαίνεται τόσο πολύ µακρινή όταν συγκριθεί µε την κοινωνική πραγµατικότητα του 1991, όπου τα πράγµατα που επισηµαίνονται πιο πάνω έχουν αρχίσει πια να ισχύουν ολοκληρωτικά και σε απελπιστικό βαθµό. Μιζέρια, µοναξιά εύθραυστες ασπίδες καταναλωτικού ευδαιµονισµού και “καριέρας” σε µία κοινωνία που ήδη βλέπει την σπάνη να έρχεται κι ωστόσο κρύβει το κεφάλι σαν την στρουθοκάµηλο µπας και… γλυτώσει το αναπόφευκτο.

Η επανεφεύρεση της δυνατότητας να ξανα αντικρύσουµε το Όλον. Αυτή είναι η καρδιά και η ψυχή και το αίµα αυτού του περιοδικού που κρατάτε στα χέρια σας. Στο παρόν τεύχος θα βρείτε να δηµοσιεύονται κάποια άρθρα, µε διαφορετικό θέµα το καθένα τους, αλλά ωστόσο όλα τους προσανατολισµένα στο ξεπέρασµα του διχοτοµηµένο Νου και της µερικότητας των κυριοτέρων µας εχθρών. Γνήσια προϊόντα αυτού του Νού αποτελούνε η Μισαλλοδοξία και ο Φανατισµός, αυτές οι “επίσηµες” πιο φοβερές πολιτιστικές αρρώστιες της ανθρωπότητας που αποτελούνε τον Ιµπεριαλισµό της “Ηµέτερης Άποψης” και καθηµερινά ανοίγουνε παγκόσµια µε σπάταλο πνεύµα τις βρύσες του µίσους και της βαρβαρότητας… Είµαστε Οι Άλλοι Άνθρωποι. Το έχουµε ξαναπεί και αυτό δεν αποτελεί σύνθηµα, λογοτεχνικό σχήµα λόγου, ή άλλα ανάλογα πράγµατα. Το Εννοούµε. Τραβάµε το δρόµο µας σε αναζήτηση των “περασµάτων που δεν βρέθηκαν ποτέ” προσπαθώντας να είµαστε όσο το δυνατόν συνεπείς µε τον εαυτό µας και µε το Σύµπαν του οποίου αποτελούµε οµοούσια και παροδικά αυτονοµοποιηµένα κοµµάτια του, ριζικά ξεκοµµένοι από τις παγίδες και τις εξαρτήσεις, από τους -ισµούς και τα δόγµατα, από τις “καλές” απόψεις και τους “προοδευτικούς” κανιβαλισµούς.

Σας καλούµε να κάνε το ίδιο. Σήµερα, στο εδώ και στο τώρα. Μόνο που πρέπει να είστε προετοιµασµένοι για έναν πολύ µακρύ δρόµο… Ο ταξιδευτής χρειάζεται ψυχική δύναµη, χρειάζεται εσωτερική συνέπεια, χρειάζεται ενεργητικότητα, πρωτοβουλία, αυτοφωτισµό, συνεχή µάθηση, συνεχή δοκιµασία, συνεχή ετοιµότητα. Πόσο είστε πραγµατικά διατεθειµένοι να διεκδικήσετε (και να υποστείτε…) όλα τα πιο πάνω; Πόσοι προτίθεστε ν’ ανταλλάξετε την πολυθρόνα µε τις πολυταξιδεµένες µπότες του Συµπαντικού Περιοδεύοντος Πολεµιστή;

“Αφού έθεσα τον άνθρωπο της γνώσης σαν την πρώτη δοµική µονάδα (µιας λειτουργικής ενότητας), µπόρεσα να παρατάξω µε βεβαιότητα τις ακόλουθες έννοιες σαν τις γνωστές συνιστώσες της: Το να γίνεις άνθρωπος της γνώσης,

είναι θέµα µάθησης. Ο άνθρωπος της γνώσης έχει µια ακλόνητη επιδίωξη… Ο άνθρωπος της γνώσης, έχει διαύγεια πνεύµατος… Το να γίνεις άνθρωπος της γνώσης είναι θέµα επίπονης εργασίας… Ο άνθρωπος της γνώσης είναι πολεµιστής… Το να γίνεις άνθρωπος της γνώσης είναι µία ακατάπαυστη διαδικασία…” (Κάρλος Καστανέντα: Η ∆ιδασκαλία του ∆ον Χουαν”).

Ναι, ακούστε το καλά: ξέρουµε σε τι κοινωνία ζούµε, ξέρουµε πως υπάρχει πληθωρισµός µηνυµάτων και (junk) πληροφοριών, ξέρουµε πως ο κόσµος “τα ‘χει γενικά ψιλοπαίξει” και πάσχει από κοινωνική παράλυση ωστόσο δεν αραδιάζουµε λέξεις και παραινέσεις “ποιητική αδεία”. Ανάµεσα στους νεκρούς υπάρχουν και περιπτώσεις νεκροφάνειας. Ναι, ό,τι λέµε ΕΜΕΙΣ το εννούµε. Είστε διατεθειµένοι να το διαβάσετε; Είστε διατεθειµένοι ν’ ανοίξετε τ’ αυτιά σας και τα φράγµατά σας; Είστε διατεθειµένοι να δεχθείτε την σκυτάλη του Αναζητητή της Γνώσης; Αν όχι, τότε ειλικρινά απορούµε γιατί εξακολουθείτε να χάνετε τον πολύτιµο χρόνο σας (“ο χρόνος είναι… χρήµα”. Έτσι δεν σας έχουνε µάθει;;;) ασχολούµενοι µε αυτό το παράξενο περιοδικό…

Κάποιος κόσµος που στο µέλλον είναι διατεθειµένος ν’ αγωνισθεί για την επιβίωση, και µιλάµε για αληθινά πράγµατα όχι βερµπαλισµούς, ονειροπολήσεις και µπλα - µπλα του πισινού, ας µείνει δίπλα µας και ας µας µεταγγίσει το αίµα της ψυχής του, όπως και εµείς του µεταγγίζουµε το δικό µας. Πρέπει να διασώσουµε όλους τους Εναποµείναντες. Ας αρχίσουµε να δουλεύουµε γι΄ αυτό. Μετά την “απόπειρα δικτύωσης” που πήγε πολύ χειρότερα από όσο η απαισιοδοξία µας προέβλεπε, µετά την αντιµετώπιση για µία ακόµη φορά του απαράδεκτου φαινοµένου άνθρωποι που προτείνουν πράγµατα να… µη συµµετέχουν τελικά σε αυτά (!!!) είµαστε διατεθειµένοι να µετατρέψουµε τα κριτήριά µας επί το αυστηρότερο. Όχι άλλες εγκαταλείψεις στη µέση της λεωφόρου.

Όσοι θέλουν από εδώ και στο εξής να συµµετάσχουν σε ένα Κοινό Φώς, θα πρέπει πρώτα να αποδείξουν τον αναµφίβολο και ξακάθαρο Αυτο-Φωτισµό τους. Το επόµενο βήµα θα έχει µεγαλύτερες απαιτήσεις. Μιλάµε για αυτάρκεις κοινότητες που θα κληθούν ν’ αγωνιστούν να επιβιώσουν στην διάλυση που η τρέχουσα και οι επόµενες δεκαετίες υπόσχονται. Όσοι νοµίζουν πως µπορούν ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτήν την πρό(σ)κληση, ας το πράξουν εδώ και τώρα, θέλουµε τις ιδέες σας. Από εµάς θα ακολουθήσει λεπτοµερέστερη ενηµέρωση στο άµεσο µέλλον.

Κατά τα άλλα και σε ό,τι αφορά τα… εγκόσµια, είµαστε πολύ - πολύ ευτυχείς και ικανοποιηµένοι µε τη συνείδησή µας, επειδή µάς αντιπαθούν οι πολιτικάντηδες “οικολόγοι” (ιδίως µετά τα όσα προβάλλαµε στο 21ο τεύχος µας). Επειδή µάς αντιπαθούν οι ξεπουληµένοι και προσκυνηµένοι µπούληδες που έχουν ξεχάσει το παρελθόν τους και δηλώνουν υποστηρικτές αυτού του κόσµου. Επειδή µας αντιπαθούν οι “αριστεριστές” (ίσως γιατί κριτικάραµε τον τυχοδιωκτισµό τους στο 14ο της “Πόλης” για τα είκοσι χρόνια από το ’68), επειδή µάς αντιπαθούν οι “αναρχικοί” (γιατί

επισηµάναµε τον παθολογικό τους αυτοαποκλεισµό σ’ ένα γκέτο βανδαλισµού και µικρονοϊκής βίας), επειδή µας αντιπαθούν οι στερηµένες υστερικές που δηλώνουν “στρατευµένες στο γυναικείο ζήτηµα” λόγω του ότι δηµοσιεύουµε γυµνά κορµιά, είµαστε δηλαδή ερωτικοί (αφιερωµένο εξαιρετικά σε αυτή τη συνοµοταξία είναι το άρθρο τής Λούνα Γκρίφιθ “Ο Πόλεµος των ∆ύο-Φίλων” που φιλοξενούµε σε άλλες σελίδες µας), επειδή µάς αντιπαθούν οι χριστιανοί και χριστιανίζοντες, λόγω της εµµονής µας να κάνουµε αναφορές στους προχριστιανικούς πολιτισµούς, στους σαµανικούς πολιτισµούς (Ινδιάνοι κ.λπ.) αλλά και τα φρικιαστικά εγκλήµατα εθνοκτονίας όλων των ποικιλώνυµων αιρέσεων της θρησκείας του µισάνθρωπου Γιαχωβά (Ιουδαίων, Χριστιανών και Μουσουλµάνων). Είµαστε απέραντα ευτυχείς και ικανοποιηµένοι επειδή µας αντιπαθούν οι ανωτέρω (και ουχί µόνον…) αναφερθέντες. Αυτό είναι η καλύτερή µας δικαίωση.

Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ

Όργανο ∆ηµιουργικής Προπαγάνδας της Ιερής Φυλής ∆ιαγαλαξιακών Ταξιδευτών (ΙΦ∆Τ) και µιας πληθώρας εκλεκτών συνοδοιπόρων νέων και νεανίδων.

Στα Βήµατα του Σαµάνου

Ο ψυχολόγος Alberto Villoldo, ταξίδεψε προ τινός στο Περού για να κάνει έρευνες σχετικά µε το τροπικό φυτό Ayahuasca που οι Ινδιάνοι αποκαλούν “Κλήµα του Θανάτου”. Το συγκεκριµένο αναρριχητικό φυτό χρησιµοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια από τους εκεί Σαµάνους για να τους οδηγήσει “σε µέρη δύναµης και αρχέγονης γνώσης”. Σε µία ανάλογη µε εκείνη του Κάρλος Καστανέντα µαθήτευση δίπλα σ’ έναν ινδιάνο Σαµάνο που ονοµαζόταν ∆ον Χικαράµ, ο Α. Villoldo µυήθηκε στη Σαµανική κοσµοθέαση. Αποτέλεσµά της το βιβλίο του “The Four Wilds” («Οι Τέσσερις Άνεµοι») που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις Harper & Row. Οι προσωπικές παρατηρήσεις του Villoldo που δηµοσιεύουµε στο παρόν τεύχος, θα βοηθήσουν τον αναγνώστη σε πλησιέστερη προσέγγιση εκείνου του συγκλονιστικού κόσµου, που κρύβει πίσω της η πανάρχαια παράδοση των Σαµάνων, την οποία οι ευρωπαίοι εθνολόγοι και ιεραπόστολοι εξέλαβαν λαθεµένα σαν… «Ινδιάνικη Θρησκεία»

Περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ, Φθινόπωρο του «1991»

Αν ρίξουµε µία µατιά στους καιρούς που η ανθρωπότητα κατάφερε κάποια µεγάλα εξελικτικά άλµατα θα δούµε πως όλοι τους ήταν

καιροί που την απειλούσαν µε πιθανό αφανισµό. Όταν όλα πάνε καλά, δεν υπάρχει φυσικά καµµία ανάγκη για αλλαγή. Μόνο µπροστά στην άµεση απειλή αφανισµού της η ανθρωπότητα καταφέρνει να υπερβεί τον προηγούµενο εαυτό της και σε µία τέτοια απειλή βρισκόµαστε ξανά µπροστά σήµερα. Έτσι αρκετοί υποχρεωνόµαστε να επανανακαλύψουµε τα ξεχασµένα νευραλγικά µας κλειδιά για να πραγµατοποιήσουµε το απαραίτητο “πέρασµά” µας προς τον χωροχρόνο που µας αποκάλυψαν πολλές φορές στο παρελθόν µας προικισµένοι medicine men (αυτό που χυδαία λέµε «µάγοι της φυλής») και οι οραµατιστές.

Πριν από εκατό χιλιάδες χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος σχεδόν διπλασιάσθηκε σε µέγεθος και ο ίδιος απέκτησε ένα ολοκαίνουργιο νευρικό κοµπιούτερ που ακόµα και σήµερα ελάχιστες από τις λειτουργίες του έχει καταφέρει να κατανοήσει. Η κατανόηση κι αφύπνιση κάποιων απαραβίαστων από την µεγάλη µάζα τµηµάτων του µυαλού απετέλεσε για χιλιετίες την κατευθυντήρια δύναµη πίσω από τους προφήτες, τους οραµατιστές, τις επιστηµονικές διάνοιες και τους µεγάλους «medicine» άντρες και γυναίκες. Με παραβιασµένο ένα τέτοιο κοµµάτι του, ο ανθρώπινος εγκέφαλος ποτέ του δεν ξαναγυρίζει στις καθιερωµένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου. Κάποιες µάλιστα ζορισµένες από τους καίριους χρόνους που διανύουµε ανάλογες παραβιάσεις στον εγκέφαλο του σύγχρονου ανθρώπου, στο µέτρο που αυτός αδυνατεί να κατανοήσει τις δυνατότητές του, τελικά στρέφονται εναντίον του, δηµιουργώντας ψυχοσωµατικές αρρώστιες κι ανωµαλίες. Ωστόσο την ίδια στιγµή άσχετα από τις δικές µας ικανότητες να τις κατανοήσουµε, µας προσφέρουνε δυνάµεις αυτο-θεραπείας και υπεύθυνης επιλογής των προσωπικών µας “πεπρωµένων”. Πάνω από κάθε τι άλλο όµως µας προσφέρουν την δυνατότητα ν’ αντιληφθούµε ολικά αυτό που αποτελεί την ανθρώπινη γνώση µέσα από τα media και µέσα από την παρατήρηση της φύσης. Ο Σαµανισµός δεν είναι παρά ένας πανάρχαιος χάρτης θετικού χειρισµού όλων εκείνων των -φανερών και κρυµµένων- νοητικών µας δυνατοτήτων.

Ο Σαµανισµός πρώτα και κύρια προσφέρει µία πολύ διαφορετική µυθολογία σχετικά µε την προέλευσή µας καθεαυτή. Πιο βασική του επέµβαση στην “δυτική” µας µυθολογία και κοσµοθεώρηση, είναι η απροκάλυπτη καταγγελία του γνωστού µύθου που µας παρουσιάζει έκπτωτους από την φύση και τελείως ξένους, αν όχι εχθρικούς προς αυτήν. Η ιουδαιοχριστιανική µυθολογία δεν είναι απελευθερωτική, αλλά εξιλεωτική. Απ’ ό,τι τουλάχιστον ξέρω, είναι η µοναδική µυθολογία που παρουσιάζει τους ανθρώπους της να εξορίζονται από τον παράδεισο και να υποχρεώνονται να αποκτήσουν το δικαίωµα επιστροφής τους µόνο µέσα από µετάνοιες, ταπεινώσεις και βάσανα. Η Οικολογία που εµείς την ανακαλύψαµε µόνο πολύ απελπιστικά πρόσφατα, έρχεται από µόνη της και απόλυτα φυσικά στον Ινδιάνο και τον Σαµάνο γιατί ποτέ τους δεν εκδιώχθηκαν έξω από αυτό που τελικά είναι ο Παράδεισος. ∆εν είναι κάτι που πρέπει να κοπιάσεις για να το βρεις, κάτι που πρέπει να το πράξεις. Είναι κάτι που το ζεις.

Είναι το ινδιάνικο ιδανικό τού “να βαδίζεις µε οµορφιά” επάνω στη Γη.

Η γνωριµία µου µε τους περουβιανούς Σαµάνους µε πέρασε από µία µυθολογία ολοκληρωτικής απελευθέρωσης. Ένας από τους βασικούς λόγους που η Εκκλησία και το Κράτος επί αιώνες κατεδίωξαν τον Σαµανισµό, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει αυτός ένα όραµα Απόλυτης Ελευθερίας. Προτείνει µία άµεση Μετάληψη του Θείου, αλλά και την δυνατότητα του ατόµου να µεταβάλει την µοίρα του. Ο Σαµανισµός δεν είναι religion, δηλαδή θρησκεία (1). ∆εν υπάρχει µέσα σ’ αυτόν κανένας ιδρυτής Χριστός ή Βούδας, κανένας που να βγαίνει και να φωνάζει “Ακολουθείστε µε!” Ο Σαµανισµός απαιτεί από τον καθένα µας, να περπατήσει µοναχός του, στο δικό του µονοπάτι και τα βήµατά του να’ χουν προσωπικό κουράγιο, συµπάθεια για τους άλλους και ένα τίµιο Όραµα που να καλύπτει το Σύµπαν ολόκληρο. Σε υποχρεώνει να µάθεις πώς να διδάσκεσαι από τη Φύση. Σε διδάσκει πώς να συναντάς άµεσα την δύναµη, πώς να την αγκαλιάζεις και πώς να την διεκδικείς.

Οδηγός κι εργαλείο του Σαµάνου είναι ο “Θεραπευτικός Τροχός”. Αντιπροσωπεύει τα τέσσερα βήµατα του ανθρώπου προς την δύναµη και τη γνώση. Η κάθε του κατεύθυνση έχει κι έναν συγκεκριµένο τοµέα µε τον οποίο σχετίζεται και τον οποίο φυσικά αντιπροσωπεύει. Ο Νότος είναι ο τοµέας του Φιδιού. Το Μονοπάτι του Θεραπευτή. Η δουλειά εδώ είναι η απόρριψη του παρελθόντος σου. Απαλλάσσεται απ’ το παρελθόν σου, όπως ακριβώς το Φίδι απαλλάσσεται απ’ το φιδοτόµαρό του. Μονοµιάς. Για τον Σαµάνο, αυτό είναι µία πράξη δύναµης. Αφήνεις ξοπίσω σου, όχι µόνο τον πόνο του παρελθόντος σου, αλλά και τις χαρές του. Συγχωρείς εκείνους που σε βλάψανε και συµπονάς εκείνους που έβλαψες εσύ. Η ψυχολογία, προσπαθεί ν’ απελευθερώσει τα άτοµα από το παρελθόν τους ανατέµνοντας τις τραυµατικές εµπειρίες της ζωής τους. Ο Σαµανισµός, απαιτεί απ’ αυτά να εκδιώξουν µονοµιάς όλα τα πνεύµατα του παρελθόντος που στοιχειώνουν το Είναι τους. Και µιλώντας για πνεύµατα, δεν µιλάµε µόνο για ανθρώπους νεκρούς, αλλά για ανθρώπους που µπορεί κάλλιστα να είναι εν ζωή, αλλά κατά τον α ή β τρόπο να έχεις παγιδέψει κάποια κοµµάτια σου µέσα στην ψυχική τους επικράτεια.

Η επόµενη κατεύθυνση είναι η ∆ύση. Ο ∆ρόµος του Πολεµιστή. Συµβολίζει κι αντιπροσωπεύεται από τον Ιαγουάρο και είναι ο τοµέας της πανουργίας, της αρπαγής και της ηρεµιστικής αυτοπεποίθησης. Εστιάζεται στην δυνατότητα να χτυπάς στιγµιαία κι άµεσα. Όταν διδασκόµουν επάνω σε αυτό το µονοπάτι, ο σε αυτό Σαµάνος δάσκαλος µου ∆ον Ραµόν, µου ζήτησε να περπατήσω µέσα στην ζούγκλα του Αµαζονίου δίχως να κάνω τους ήχους της να βουβαθούνε. Στην πρώτη µου προσπάθεια, µε τα πρώτα κιόλας βήµατά µου, οι παπαγάλοι σταµάτησαν να στριγκλίζουν και σύντοµα σώπασαν ορισιτκά. Ο Ραµόν µου ‘πε πως αυτό έγινε γιατί τα ζώα, µυρίσανε τη βία που εγώ έκρυβα µέσα µου. Αυτός αντίθετα περπάτησε µέσα στη ζούγκλα και ο θόρυβος της δεν διακόπηκε ούτε

στιγµή. Τα ζώα δεν κατάλαβαν ποτέ την εκεί παρουσία του. Του ’πα πως ίσως ο λόγος ήταν ότι το κορµί του µύριζε σαν την ζούγκλα και πως αν κι εγώ µύριζα παρόµοια, πιθανόν τα ζώα να µη µ’ αντιλαµβάνονταν επίσης. Αργότερα συναντήσαµε δύο ινδιάνους κυνηγούς, που λειώνανε κοντά σ’ ένα ποτάµι το λίπος απ’ τα θηράµατά τους. Τους ζήτησα λίγο υγρό λίπος κι έτριψα µ’ αυτό το κορµί µου. Τα ρουθούνια µου δεν άντεχαν την βρώµα. Ξαναµπήκα στη ζούγκλα. Το πρώτο και δεύτερο βήµα µου, ήταν πετυχηµένα. Τα ζώα φάνηκε να µην καταλαβαίνουνε τίποτα. Όµως µε το τρίτο βήµα µου, κάθε ήχος -και κυριολεκτώ σε αυτό- σταµάτησε οριστικά. Μου χρειάστηκε προσπάθεια πέντε ολόκληρων χρόνων για να πετύχω ό,τι έκανε ο ∆ον Ραµόν. Πέντε ολόκληρα χρόνια.

Το τρίτο σηµείο του “Θεραπευτικού Τροχού” είναι ο Βορράς, που σηµατοδοτεί τον ∆ρόµο της Κυριαρχίας και της Υπεροχής. Συµβολίζεται από τον Άσπρο Βούβαλο, από τη Χιονολεοπάρδαλη και από τον ∆ράκοντα. Στον τοµέα αυτό, ο Σαµάνος κατανοεί τις λειτουργίες της Γης και τ’ Ουρανού κι αποκτάει την ∆ύναµη να χειρίζεται τις δυνάµεις της Φύσης και την ικανότητα να επηρεάζει το συλλογικό µας πεπρωµένο. Ο περίφηµος Rolling Thunder, ο µάγος-θεραπευτής της φυλής των βορειοαµερικανών Ινδιάνων Σοσόνι, θα µείνει στην ιστορία για την αναµφισβήτητη ικανότητά του να επηρεάζει τον καιρό. Τον είχα δει παλιά, να προκαλεί από το τίποτα µια ολόκληρη καταιγίδα, στο µέσον µίας µεγάλης ξηρασίας. Η κάθετη από Βορρά προς Νότο διάµετρος του “Θεραπευτικού Κύκλου” αποφεύγεται από τους Σαµάνους. Είναι επικίνδυνη και πολλές φορές οδηγεί στην κατάχρηση της δύναµης και την µανία για εξουσία.

Η Ανατολή, τέλος, αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τον τοµέα της θεραπευτικής µέσα από την ∆ύναµη του Οράµατος. ∆ίνει έµφαση στο πιθανό και το πραγµατοποιήσιµο. Συµβολίζεται από τον Αετό και διδάσκει στον Σαµάνο την χρήση του Οράµατος. Το Όραµα είναι πολυτιµότερο από την Όραση, είναι µία δύναµη δηµιουργίας και σχηµατισµού ενός µέλλοντος που επιθυµούµε εµείς.

Η οριζόντια τέλος από Ανατολή προς ∆ύση διάµετρος του “Κύκλου” είναι η πορεία της κατανόησης, της συµπόνοιας και του Οράµατος. Είναι ο Ορίζοντας που εκεί ακριβώς κινείται και δρά ο Σαµάνος. Επιτρέπει τον χειρισµό της ∆ύναµης, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται κι από συµπόνοια κι αρωγή. Στα γραπτά τού Κάρλος Καστανέντα βλέπουµε, ότι αυτή η διάσταση απουσιάζει σχεδόν καθολικά. Ο δάσκαλός του, ο ∆ον Χουάν, είναι περισσότερο Μάγος παρά Σαµάνος. Σε καµµία από τις σελίδες τού Καστανέντα δε συναντάµε πρόθεση θεραπευτική. Εκτιµώ τα γραπτά του, είναι καλός αφηγητής, ωστόσο όµως εκείνα που περιγράφει τελικά, δεν είναι Σαµανισµός. Ο ∆ον Χουάν είναι ένας Μάγος, δηλαδή ένας άνθρωπος που µπορεί να συγκεντρώνει, να συσσωρεύει και να χειρίζεται τη ∆ύναµη. Ο Σαµανισµός χειρίζεται την ∆ύναµη µόνο για να θεραπεύει και να βοηθά.

Ο ρόλος του Σαµάνου είναι σύνθετος και µοιράζεται ανάµεσα σε τέσσερις µικρότερους ρόλους: Θεραπευτής, Μάγος, Ιερέας-Μεσολαβητής και τέλος Μυθοπλάστης. Οι δικοί µας ιερείς, επαλαµβάνουν απαράλλακτα τις παλιές ιστορίες και διαιωνίζουν την ίδια συµπαγή «κυρίαρχη µυθολογία», ενώ ο Σαµάνος προσπαθεί πάντα να µας συνδέσει απευθείας µε την Γνώση που κρύβεται επιδέξια πίσω από τον όποιο µύθο. Πολιτισµοί που θέλουνε τον ιερέα να κάθεται στην κορυφή µιας αυστηρής κοινωνικής ιεραρχίας κρατώντας φιλάρεσκα τη γνώση στα χέρια του και µακριά από τον λαό, δεν µπορούν φυσικά να ανεχθούν τη Σαµανιστική αντίληψη και λειτουργία. Εκεί είναι και που ξεκινούν την προσπάθεια για αφανισµό των Σαµάνων. Θα βρείτε ακόµα Σαµάνους στην Βόρεια Αµερική σήµερα, ωστόσο οι πιο ανέγγιχτοι απ’ αυτούς θα βρεθούν µόνον στον Αµαζόνιο και στις νοτιοαµερικάνικες οροσειρές, όπως οι Άνδεις. (2)

Οι ιερείς των Θρησκειών της πεπατηµένης, ενδιαφέρονται περισσότερο για “απαντήσεις”. Ο Σαµάνος αντίθετα, ενδιαφέρεται περισσότερο να σε προκαλέσει να κάνεις ερωτήσεις που θα σ’ οδηγήσουν σε παράδοξα και δυαδικότητες. Θέλει να σε κάνει να µάθεις, πώς µπορείς να δραπετεύσεις από τον µονοχρονικό Χρόνο, τον γραµµικό Χρόνο, που µοιάζει µεν γραµµικός, πλην όµως ξεδιπλώνεται προς τα εµπρός πατώντας πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Στις περισσότερες µη - ιουδαιοχριστιανικές κουλτούρες, βλέπουµε συχνά το Χρόνο και την Ιστορία να επαναλαµβάνονται. Κι εαν µπορέσεις να κατανοήσεις τους κύκλους της Ιστορίας, τότε προβλέπεις και το µέλλον της. Αν έχεις κατανοήσει τις εποχές, τότε γνωρίζεις πάρα πολύ καλά πως η άνοιξη πάντα διαδέχεται και θα διαδέχεται τον χειµώνα και πως αυτός ο κάθε χειµώνας, είναι η εποχή που τα πάντα αναδιπλώνονται. Άπαξ και συντονισθείς µε την περιοδικότητα της Φύσης, αρχίζεις ταυτόχρονα να κατανοείς την ύπαρξη των δυνατοτήτων δραπέτευσης από τον συµβατικό Χρόνο στον Ονειρόχρονο. Εκεί δεν θα κουβαλήσεις µαζί σου το Εγώ σου, αλλά µόνο τις Προθέσεις σου. Η “προσωπικότητα” δεν σηµαίνει εκεί τίποτε απολύτως.

Η περί χρόνου αντίληψη του Σαµάνου, δεν είναι γραµµική. Τροµερό ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Σαµάνος αντικρίζει το µέλλον. Πιστεύει πως αυτό είναι που µπορεί να επηρεασθεί, σε βαθµό ανάλογο µε την “Θεωρία του Χάους”, που µας δηλώνει πως µια καταιγίδα που σαρώνει το Τέξας, υπάρχει πιθανότητα να προκλήθηκε ουσιαστικά κάποιες µέρες πριν από µία ασήµαντη πεταλούδα που φτερούγιζε αθόρυβα στο Πεκίνο.

Ο Σαµάνος µας διδάσκει πως οφείλουµε να ζήσουµε τις ζωές µας, µε ψυχική δύναµη, αξιοπρέπεια και τιµή. Για να το πετύχουµε αυτό πρέπει να φαντασθούµε τον εαυτό µας κατά δέκα χρόνια γηραιότερο να αναρωτιέται: Τι είναι εκείνο που θα ‘θελα να είχα προσπαθήσει –προσπαθήσει, όχι πετύχει- αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν; Τι θα µε είχε κάνει να γίνω εκείνο που πάντοτε ήθελα;

Οι Σαµάνοι διδάσκουν πως όλοι µας έχουµε από ένα µέλλον, µα µόνο µερικοί άνθρωποι έχουν έναν προορισµό. ∆ηλαδή κάτι που πρέπει να επιτελέσουν. Και διδάσκουν επίσης ότι για να γίνει αυτό, πρέπει να ξεχάσουµε οριστικά τις µυθολογίες που µας θέλουν εκπέσαντες τάχα κακούργους και εξόριστους εξαθλιωµένους ανθρώπους, διωγµένους από κάποιον αόριστο παράδεισο, και να υιοθετήσουµε υγιείς µυθολογίες που θέλουν “να συνεχίσουµε να περπατάµε µε οµορφιά επάνω στην Γη”. Και πως για να γίνει αυτό, πρέπει να ζήσουµε τις ζωές µας µε Μεγαλείο και µε Οράµατα, συµφιλιωµένοι παράλληλα µε τη συνειδητοποίηση ότι κάθε άλλος άνθρωπος δεν είναι υποχρεωµένος να σκέφτεται και να αντιλαµβάνεται όµοια µε εµάς. Μιλάµε για µία Εσωτερική και Προσωπική µας Οικολογία. Αυτή είναι και η µοναδική πρακτική του Σαµανισµού.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Βλάσης Ρασσιάς

Σηµειώσεις του µεταφραστή:

(1) Σύµφωνα µε το «Collins English Dictionary» η λέξη «religion» προέρχεται από το λατινικό «religio», που σηµαίνει τρόµο για το υπερφυσικό µε περαιτέρω συγγένεια προς τα «religare» και «ligare» που και τα δύο εκφράζουν δέσιµο, δέσµευση.

(2) Οι τελευταίοι αυτοί αυθεντικοί Σαµάνοι υπάρχει περίπτωση να µην γνωρίσουν καν την αυγή της επόµενης χιλιετίας, αφού στις ηµέρες µας εξολοθρεύονται συστηµατικά µαζί µε ολόκληρες σχεδόν τις φυλές τους, είτε στα πλαίσια εθνοκαθάρσεων των διαφόρων παραστρατιωτικών, είτε από τις «εκπολιτιστικές» µπουλντόζες των καπιταλιστών «αναβαθµιστών» του Αµαζονίου.

] (∆ηµοσιεύθηκε στο τεύχος 27 του περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»)

Αναδροµή στο άγριο έτος 1968 Η καυτή χρονιά του ’68, τον Γενάρη και τον Φλεβάρη δεν φαίνεται να προµηνύει τίποτε πέρα από τα συνηθισµένα τής κάθε προηγούµενης χρονιάς,. Στο Βερολίνο και αλλού, φοιτητικές κυρίως αριστερίστικες κινήσεις διοργανώνουν απλώς διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεµο του Βιετνάµ.

ΜΑΡΤΗΣ. Στις 18 Μάρτη, διαδηλωτές ενάντια στον πόλεµο του Βιετνάµ καίνε αµερικανικές τράπεζες στο Παρίσι. Στις 22 Μάρτη, αυθόρµητη συγκέντρωση διαµαρτυρίας υπέρ 6 αντιπολεµικών διαδηλωτών καταλήγει σε κατάληψη του Πανεπιστηµίου της Νάντερ στην Γαλλία.

ΑΠΡΙΛΗΣ. Στις 4 Απρίλη δολοφονείται ο µαύρος ηγέτης και προπαγανδιστής της µη βίαιης διαµαρτυρίας και πολιτικής ανυπακοής Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, στο Μέµφις των ΗΠΑ. Σε 125 πόλεις ξεσπάνε ταραχές από µαύρους διαδηλωτές. Στις 6 Απρίλη, στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, τα γραφεία του Κόµµατος των Μαύρων Πανθήρων, πολιορκούνται από την αστυνοµία. ∆ολοφονείται εν ψυχρώ ο Μπόµπυ Χάττον και συλλαµβάνεται ο Έλντριτζ Κλήβερ.

Στις 11 Απρίλη, ο φασίστας Κλάους Μπάχµαν πυροβολεί το κεφάλι τον ηγέτη του Κινήµατος Εξωκοινοβουλευτικής ∆ιαµαρτυρίας (ΑΡΟ) της ∆. Γερµανίας Ρούντι Ντούτσκε. Στις 23 του ιδίου µήνα η οργάνωση “Φοιτητές για µία ∆ηµοκρατική Κοινωνία” (SDS) καταλαµβάνει το Πανεπιστήµιο Κολούµπια στις ΗΠΑ. Στις 25 Απρίλη του 1968 στα γαλλικά πανεπιστήµια αριστεριστές φοιτητές συγκρούονται µε δεξιούς και φασίστες.

ΜΑΗΣ (Α ∆ΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ). Στις 3 Μάη, γίνονται στο παρισινό Καρτιέ Λατέν, οι πρώτες αιµατηρές συγκρούσεις του “Μάη 68” ανάµεσα στους κρανοφόρους CRS της αστυνοµίας και σε κάµποσες εκατοντάδες φοιτητές. Μετά δύο µέρες ταραχών, 6 σπουδαστές κλείνονται στην φυλακή. Στις επόµενες µέρες κλιµακώνονται όλο και πιο µαζικές πορείες διαµαρτυρίας µε αποκορύφωση στις 10 Μάη, που έµεινε στην ιστορία ως “Νύχτα των Οδοφραγµάτων”.

Στις 13 Μάη 68 τα εργατικά συνδικάτα σπρωγµένα από την κίνηση των γεγονότων αναγκάζονται να κηρύξουν Γενική Απεργία. Την ίδια µέρα καταλαµβάνεται η Σορβόννη. Στις 14 Μάη αρχίζουν οι καταλήψεις εργοστασίων από “γενικές συνελεύσεις” εργατών και παρά την πυροσβεστική προσπάθεια των κοµµατικών συνδικαλιστών.

ΜΑΗΣ (Β ∆ΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ), Στις 18 Μάη δέκα χιλιάδες νέοι διαδηλώνουν στην φρανκική Μαδρίτη και συγκρούονται µε την αστυνοµία του φασιστικού καθεστώτος. Στις 20 Μάη ο Wu-Liang ζητάει στην Κίνα άµεση δηµοκρατία και φέρνει ως παράδειγµα την Παρισινή Κοµµούνα του 1871. Την επόµενη µέρα καταλαµβάνεται το Πανεπιστήµιο του ∆. Βερολίνου, ενώ στο Παρίσι 100 περίπου

Έλληνες φοιτητές καταλαµβάνουν το “Ελληνικό Σπίτι” της Πανεπιστηµιούπολης, υψώνοντας στην στέγη του µία κόκκινη και µία µαύρη σηµαία χιαστί. Στις 22 Μάη η Γαλλική Κυβέρνηση προσπαθώντας απελπισµένα να ησυχάσει τα πράγµατα, ψηφίζει γενική αµνηστία, ενώ δύο ηµέρες µετά ο στρατηγός Ντε Γκωλ επισείει στους Γάλλους τον κίνδυνο… εµφυλίου πολέµου. Στις 24 Μάη στο Βέλγιο, την Γερµανία, την Ιταλία και την Χιλή καταλαµβάνονται Πανεπιστήµια και ξεσπούν εκτεταµένες οδοµαχίες ανάµεσα στην νεολαία και την αστυνοµία. Στην Γαλλία ένα εκατοµµύριο απεργοί νεκρώνουν τη δηµόσια ζωή. Στις 28 Μάη, οι φοιτητές της Μαδρίτης καταλαµβάνουν το εκεί Πανεπιστήµιο.

ΙΟΥΝΗΣ. Στις 4 Ιούνη καταλαµβάνεται το Πανεπιστήµιο του Βελιγραδίου, ενώ στις 6 Ιούνη δολοφονείται ο γερουσιαστής Μπόµπυ Κέννεντυ από τον Σιρχάν - Σιρχάν. Με το τέλος του πρώτου δεκαηµέρουµ στην Γαλλία η κοινοβουλευτική Αριστερά και οι συνδικαλιστές της στέλνουν τους εργαζοµένους σταδιακά στην δουλειά, αποµονώνουν τους αριστεριστές και αντιεξουσιαστές και προετοιµάζουν “οµαλή εκτόνωση” της κοινωνικής έκρηξης. Στις 10 Ιούνη είκοσι χιλιάδες φοιτητές καταλαµβάνουν πανεπιστήµια στην Τουρκία (Άγκυρα, Ερτζερουµ, Ίζµαρ κ.λπ.). Στην Γαλλία οι γραφειοκράτες των πολιτικών κοµµάτων και των συνδικαλιστικών παρατάξεων προδίδουν το όραµα της κοινωνικής αλλαγής, υπογράφοντας συµφωνία για… αυξήσεις σε µισθούς και µεροκάµατα. Ο Παρισινός (Γαλλικός) Μάης τελειώνει.

Στις 15 Ιούνη οι «Ζεγκακούρεν» υποκινούν βίαιες διαδηλώσεις σε Τόκυο και Οζάκα µε εκατοντάδες τραυµατίες. Στις 19 Ιούνη, ξεσπούν βιαιότατες ταραχές στο Ρίο της Βραζιλίας ενάντια στην κρατική κουλτούρα.

ΙΟΥΛΗΣ. Τον Ιούλη του 1968 στις 24 του µήνα αρχίζουν τριήµερες ταραχές στο Μεξικό ενάντια στην κατασπατάληση του δηµοσίου χρήµατος για τους…Ολυµπιακούς Αγώνες την ίδια στιγµή που ο µεξικανικός λαός πεινούσε.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Ο Αύγουστος µπαίνει µε εκτεταµένη φοιτητική εξέγερση στην Κοπακαµπάνα της Βολιβίας στις 2 του µήνα. Στις 7 Αυγούστου ξεσπούν ταραχές στο Μαϊάµι των ΗΠΑ στην διάρκεια του Συνεδρίου των Ρεµπουπλικάνων. Στις 14 Αυγούστου εξεγείρονται οι φοιτητές στην Νότιο Αφρική και καταλαµβάνεται το Πανεπιστήµιο του Κέϊπ Τάουν. ]Στις 15 Αυγούστου, οι επικεφαλής του κινήµατος Υippie! φθάνουν στο Σικάγο των ΗΠΑ µε σκοπό να διοργανώσουν ένα «Φεστιβάλ Ζωής» ως διαµαρτυρία ενάντια στο Συνέδριο των ∆ηµοκρατικών που διεξάγεται εκεί και κατεβάζουν για υποψήφιο Πρόεδρο ΗΠΑ ένα γουρούνι, τον "Πήγασο".

Ο δήµαρχος της πόλης καλεί την αστυνοµία και την Εθνοφρουρά σε κατάσταση ετοιµότητας. Στις 17 Αυγούστου κυκλοφορεί η φήµη ότι οι Yippies θα έριχναν LSD στο υδραγωγείο του Σικάγο.

Στις 20 Αυγούστου στρατός και τανκς των Σοβιετικών εισβάλλουν στην Τσεχοσλοβακία βάζοντας βίαιο τέλος στους φιλελευθερους νεωτερισµούς του Αλεξάντερ Ντούµπτσεκ. Στις 23 αρχίζει το «Φεστιβάλ Ζωής» µε be-in στο Λίνκολ Πάρκ, ενώ στις 25 η αστυνοµία αιµατοκυλάει τις εκδηλώσεις διαµαρτυρίας κατά του πολέµου.

Στις 26 και 27 του Αυγούστου συνεχίζονται οι βιαιότητες στο Σικάγο µε εκατοντάδες συλληφθέντες, τραυµατίες και µερικούς νεκρούς. Στις 27 στο Μεξικό 200.000 άτοµα διαδηλώνουν ενάντια στην κυβέρνηση της χώρας.

ΟΚΤΩΒΡΗΣ. Οι ταραχές στο Μεξικό συνεχίζονται και στις 3 του Οκτώβρη. Στρατός και αστυνοµία σκοτώνουν πολλούς από όσους διαµαρτύρονταν ενάντια στους Ολυµπιακούς Αγώνες, τα δε πτώµατα µεταφέρονται µε στρατιωτικά οχήµατα κι εξαφανίζονται.

Ο ηλίθιος «αθλητικός κόσµος» µε ελαφριά την συνείδησή του θα καµαρώνει το… Ολυµπιακό Ιδεώδες λίγες ηµέρες µετά, στην θεαµατική (όπως πάντα) τελετή έναρξης των Αγώνων στο Στάδιο των Αζτέκων. Μοναδικό «συµβάν» κόντρα στην παχυδερµία η πρωτότυπη και τολµηρή διαµαρτυρία των αµερικανών δροµέων Σµιθ και Κάρλος.

Στο βάθρο του Ολυµπιονίκη χαιρετίζουν την έπαρση της αστερόεσσας µε σηκωµένο ψηλά το γαντοφορεµένο τους χέρι σε γροθιά, σε ένδειξη διαµαρτυρίας για την βίαιη καταστολή του κινήµατος των Μαύρων στην χώρα τους, πράξη που αργότερα θα τους κοστίσει την προσωπική και οικονοµική τους καταστροφή.

Βλάσης Ρασσιάς

(∆ηµοσιεύθηκε στο επετειακό 14ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης», Μάρτιος 1988)

ΕΝΑΣ ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΕΙΡΗΝΙΣΜΟΣ

(«CRASS»)

∆εν φθάνουν τα ωραία επιχειρήµατα

Πιστεύω ότι οι πράξεις µας δεν µπορούν πια να ωθούνται από κίνητρα που ίσως δέκα χρόνια πριν να είχαν κάποια αξία.

∆εν ζούµε σε µία κοινωνία που κυριαρχεί η λογική. Ίσως και να µην ήταν ποτέ έτσι αλλά και να ήταν πιστεύετε ότι αυτοί που κατέχουν την εξουσία πάνω σ’ αυτήν την κοινωνία, θα ήταν διατεθειµένοι ν’ ακούσουν αυτήν την λογική;

Ζούµε σ’ ένα αστυνοµικό κράτος, στο εσωτερικό του οποίου κάθε αυταπάτη για ∆ηµοκρατία έχει πια µπει στην άκρη και έχει αντικατασταθεί από µία ωραιοποιηµένη µορφή φασισµού. ∆εν µπορούµε να έχουµε καµµία πιθανότητα αν συνεχίσουµε πάνω σε λογικές και κίνητρα που βυθίζουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και σε εποχές ξεπερασµένες. Έφθασε η ώρα για να καταλάβουµε ότι το ειρηνιστικό κίνηµα είναι από την φύση του κίνηµα ενάντια στην κοινωνία. Είναι παράλογο να περιοριζόµαστε απλά και µόνο στο να ζητάµε αόριστα την «ειρήνη» και ν’ απαιτούµε (λογικά) τις συνθήκες που θα την κάνουν δυνατή απευθυνόµενοι σε ένα κράτος που η µοναδική του πολιτική είναι η βία και η καταπίεση.

Η επιδίωξη µας δεν µπορεί παρά να είναι η πλήρης άρνηση να συµµετάσχουµε σε αστείες «πολιτικές µεταρρυθµίσεις». Το σύστηµα θα κάνει πάντα τις «παραχωρήσεις» του στον λαό και αυτό για κανέναν άλλον λόγο παρά µόνον για να διατηρήσει τον έλεγχο επάνω του. Ήρθε όµως η ώρα να δείξουµε την δύναµή µας, δεν φθάνει πια να ζητάµε ελεηµοσύνη για να µας παραχωρήσουν κάτι τι. Μιλάµε πια για την πραγµατική «πάλη των τάξεων» όχι όµως µε το αριστεροειδές νόηµα των «εργατών ενάντια στ’ αφεντικά» ούτε µε την φεµινιστική θέση των «γυναικών ενάντια στους άνδρες». Όλα αυτά χρησιµεύουν µόνο για να δηµιουργούν νέα ρήγµατα και διαιρέσεις.

Στην πραγµατικότητα το ειρηνιστικό κίνηµα δεν είναι ένα πραγµατικό «κίνηµα», αλλά ένα κάποιο κοινό σηµείο αναφοράς για ένα τεράστιο σύνολο ανθρώπων πολύ διαφορετικών µεταξύ τους… Αν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι µπορούσαν να καταλάβουν ότι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, ότι καταπιέζονται εξ ίσου και προσπαθούσαν να βρουν κοινά σηµεία στον αγώνα τους αντί για διαφορές, τότε θα µπορούσε πράγµατι να δηµιουργηθεί ένα αληθινό Κίνηµα Ειρήνης. ∆εν έφθασε επιτέλους η στιγµή να πάψουµε να υπερτονίζουµε τις διαφορές µας και να καταλάβουµε ότι οι πράξεις µας και οι συµπεριφορές µας θα έχουν πράγµατι αξία, µονάχα αν µπορούσαµε να αντιληφθούµε ότι ο αγώνας µας είναι κοινός;

Αν εξαιρέσουµε ελάχιστα άτοµα (τους λεγόµενους ψυχωτικούς και τα ροµπότ που ελκύονται από την στρατιωτική ζωή ή από την αστυνοµική καριέρα), έχω καταλάβει ότι από όλους αυτούς που έχω γνωρίσει στην ζωή µου κανένας δεν είχε την ελάχιστη πρόθεση να προκαλέσει πόνο ή ενόχληση στους άλλους. Αυτοί που το κάνουν, δρουν έτσι γιατί έχουν διαστρεβλωθεί από την σκληρή και παράλογη καταπίεση της εξουσίας και της κοινωνίας που αυτή µανιπουλάρει και ελέγχει… Πιστεύω σταθερά στον Ειρηνισµό µε το πιο πλατύ νόηµα αυτής της λέξης. Αρνούµαι τελείως οποιαδήποτε µορφή βίας απέναντι σε όλες τις µορφές ζωής και είµαι πεπεισµένος ότι καµµία αντίθεση δεν θα λυθεί µε την βία και την δύναµη, αλλά παράλληλα δεν είµαι σε θέση να κάθοµαι µε σταυρωµένα χέρια και να κοιτάζω παθητικά το θέαµα των συντρόφων µου που υποφέρουν πιασµένοι στα νύχια της εξουσίας. Έχουµε το δικαίωµα ν’ αµυνθούµε να προστατευθούµε, αυτό είναι βασικό δικαίωµα όλων των ανθρώπων…

Σαν µουσικό γκρουπ οι CRASS το βουλώσαµε για πολύ καιρό µ’ αποτέλεσµα να µας φτύνουν οι κάθε λογής φασίστες, σε ό, τι ωραίο είχαµε κατορθώσει να δηµιουργήσουµε. Ωστόσο εγώ εξακολουθώ να πιστεύω σίγουρα ότι η στρατηγική των µεγάλων εκδηλώσεων είναι πια αναποτελεσµατική αλλά και ξεπερασµένη. Φυσικά υπάρχει κάποια αξία σε παρόµοιες δραστηριότητες, αλλά εµείς είµαστε οι ίδιοι εκείνοι που τους αποδίδουµε αυτές τις αξίες. Παράλληλα, η προσωπική ανάπτυξη σίγουρα είναι ουσιώδης, κάποτε όµως θα πρέπει επιτέλους να σταµατήσουµε να «αναπτύσσουµε την προσωπικότητά µας» και ν’ αρχίσουµε επιτέλους να την χρησιµοποιούµε…

Σε αντίθεση µε τους αφυπνισµένους ανθρώπους, το σύστηµα δεν έχει κανένα ενδοιασµό να χρησιµοποιεί βία. Αν φθάσει η στιγµή που θα είµαι αναγκασµένος να έρθω στα χέρια, θα το κάνω µόνο γιατί θα έχω αποφασίσει να το κάνω. Αντίθετα η εξουσία υπερχρησιµοποιεί την βία και δεν σκέφτεται καν γιατί το κάνει. ∆εν την ενδιαφέρει άλλωστε. Και γιατί θα έπρεπε; Ξέρει καλά ότι είναι αυτή που έχει το µαχαίρι στο µανίκι και όχι οι άνθρωποι που αντιστέκονται.

Μόνο µία γενικευµένη επανάσταση θα µπορέσει να µετατρέψει την γη σε ασφαλές µέρος και αν υπάρξει αυτή θα είναι υπεύθυνη. Βαρέθηκα τις «διαφορετικότητες». Βαρέθηκα να είµαι µόνος ενώ αισθάνοµαι την ανάγκη να βρίσκοµαι µαζί µε άλλους. Έφθασε η στιγµή να σταµατήσουµε µια για πάντα να κάνουµε επίκληση στις διαφορετικότητές µας και να ενώσουµε επιτέλους τις δυνάµεις µας. Ή µήπως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο; Η τέχνη µας και η δηµιουργικότητά µας είναι τα πιο ισχυρά όπλα µας. Πρέπει να χρησιµοποιούµε την φαντασία µας για να καθορίσουµε το µέλλον µας. Ν’ αρχίσουµε να προσεγγίζουµε, να προετοιµάζουµε τον καινούριο κόσµο µας. ∆εν µπορούµε να µαντέψουµε καµµία επανάσταση αν δεν υπάρχει µία καθαρή οπτική σχετικά µε το τι

θέλουµε µετά. ∆εν έφθασε ήδη η στιγµή ν’ αναρωτηθούµε για τι πράγµα θέλουµε επιτέλους να πολεµήσουµε; Οπισθοχωρούµε, κρυβόµαστε µέσα στην τρύπα µας, κοιτώντας το φώς που λάµπει µακριά µας. Μήπως δεν έφθασε ήδη ο καιρός να κινηθούµε προς την κατεύθυνση που µας δείχνει το φώς;

ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΖΩΗΣ

Αν το ειρηνιστικό Κίνηµα είναι πράγµατι µε το µέρος της ειρήνης, δεν µπορεί µε κανένα τρόπο να ανεχθεί την ύπαρξη της εξουσιαστικής βίας, κυρίως γιατί η «ειρήνη» όπως την εννοούνε οι εξουσιαστές δεν είναι τίποτε άλλο παρά µία κατάσταση «ηρεµίας» και αποχαύνωσης, µία αίσθηση ασφαλείας που οι µηχανισµοί ελέγχου µπορούν να ελέγχουν άµεσα και απόλυτα.

Το µόνο που εγώ ξέρω στα σίγουρα είναι ότι θα κάνω το κάθε τι για να διατηρήσω µέσα µου όλα εκείνα που πιστεύω ότι αποτελούν τα πιο ανθρώπινα συναισθήµατα: την επιλογή και την ελπίδα. Ελπίζω ότι µια µέρα θα µπορέσουµε να δηµιουργήσουµε µία καινούρια φιλοσοφία ζωής που δεν θα έχει µέσα της απέραντο πόνο και θλίψη, µία φιλοσοφία που θα προσφέρει σ’ όλους Αξιοπρέπεια και Ολοκλήρωση.

Κάποια µέρα, το εύχοµαι, όλοι θα µπορέσουµε να φθάσουµε αυτόν τον τρόπο ζωής, αυτή την Επιλογή. Με τα σηµερινά δεδοµένα, η όχι και τόσο ελπιδοφόρα αίσθηση της πραγµατικότητας, µού λέει ότι αυτή η δυνατότητα ίσως αποκλείεται, ωστόσο εγώ θα συνεχίζω να την ψάχνω και να ελπίζω. Χωρίς να ξεχνάµε το πραγµατικό νόηµα της ζωής, ας µπορέσουµε επιτέλους να αρχίσουµε να κοιτάζουµε το νόηµα του αγώνα µας από µία εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.

Ένα µέλος των CRASS, µε αγάπη, ειρήνη και ελπίδα.

(∆ηµοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης», Νοέµβριος 1990)

ΕΠΤΑ (7) ΘΕΣΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ «ΑΝΟΙΧΤΟ ΧΩΡΟ» (Ένα µανιφέστο αλληλοκατανόησης και ανοχής. Πρωτοδηµοσιεύθηκε σε αγγλικό fanzine το 1984 και αναδηµοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης», Νοέµβριος 1990. Μετάφραση από τα αγγλικά: Βλάσης Γ. Ρασσιάς)

1. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ καταλαβαίνουµε ο ένας τον άλλον ως µοναδικότητα και ως κάτι πολύ πιο ιερό από ένα απλό άθροισµα προβολών ρόλων και σχέσεων.

2. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ ακούµε τα όσα οι άλλοι λένε ως µία γνήσια έκφραση του συνειδησιακού τους «είναι», δίχως να περιµένουµε απ’ αυτούς ν’ αντιλαµβάνονται τα πράγµατα όπως εµείς θέλουµε, δίχως να νοιώθουµε απειλούµενοι πως ίσως θ’ αλλάξουν οι δικές µας απόψεις επειδή και µόνον ακούσαµε αδιαµαρτύρητα τις δικές τους.

3. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ αντιµετωπίζουµε µε προσοχή και ενδιαφέρον κάθε τι που υπάρχει πίσω από τα λόγια ενός εκάστου των ανθρώπων, όσο και κάθε ένα από αυτά τα ίδια τα λόγια, καθώς επίσης και να προσπαθούµε να κατανοούµε κάθε συναίσθηµα, πεποίθηση και εµπειρία που οδηγεί έναν άνθρωπο να λέει εκείνα που λέει και όπως τα λέει.

4. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ λειτουργούµε υπό το πνεύµα πως κανείς δεν διαθέτει την τέλεια απάντηση, αν και όλοι κατ’ ουσία αποτελούν µέρος αυτής ακριβώς της τέλειας απάντησης. Οι συζητήσεις µας οφείλουν να µην κατευθύνονται στο ποιος έχει δίκιο, αλλά στην βεβαιότητα ότι θα επιτραπεί σε όλες τις απόψεις να ακουσθούν.

5. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ θεωρούµε την διαφωνία όχι ως κάτι το ανεπιθύµητο που πρέπει να θεραπεύσουµε, αντικρούσουµε, καλύψουµε ή αποφύγουµε, αλλά ως µία καλοδεχούµενη εκδήλωση της διαφορετικότητας των ανθρώπων. Θεωρούµε την διαφορά απολύτως αναγκαία για την συλλογική µετάβαση σε ανώτερα πνευµατικά επίπεδα, στα οποία πολύ δύσκολα µπορεί να φθάσει ένα µεµονωµένο άτοµο.

6. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ σεβόµαστε και να δεχόµαστε τα κοµµάτια του εαυτού µας και των άλλων που ακόµα παραµένουν ανεξερεύνητα ή ασαφή.

7. ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΝΑ αλληλοϋποστηριχθούµε στον πολύ δύσκολο αγώνα του να συνεχίσουµε να ζούµε συµφιλιωµένοι µε τις ερωτήσεις όσον καιρό οι αντίστοιχες απαντήσεις τους δεν έχουν βρεθεί, καθώς και του να συνεχίσουµε να ζούµε συµφιλιωµένοι µε την ασάφεια και την αβεβαιότητα όσον καιρό τίποτα δεν έχει ακόµα ξεκαθαρίσει.

Ο ΣΚΥΛΟΣ, Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο ΣΚΥΛΟΣ είναι ένα κοινωνικό ζώο. ∆εν επιθυµεί να ζει µοναχός. Θα σας πλησιάσει όσο το επιτρέψετε, και ίσως σας φέρει καπάκι. Πόσες φορές σας είπε «όχι» ο σκύλος σας; Πόσες φορές βρεθήκατε να συµφωνείτε; Πόσες φορές σας είπε µε την συµπεριφορά του τι είναι καλό να πράξετε; Πόσες φορές του τις βρέξατε χωρίς λόγο; Τον δέρνετε; ∆εν σας δαγκώνει, συνεπώς δεν υπάρχει πρόβληµα.

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ είναι κοινωνικό ζώο. ∆εν επιθυµεί να ζει µοναχός. Θα σας επιτρέψει να τον πλησιάσετε, αλλά προηγουµένως θα κάνει το παν για να σας πείσει πώς αυτός είναι ο Αφέντης και εσείς είστε σκουλήκια. Γιατί δεν δέρνει τους δούλους του ο Θεός των χριστιανών; Ποιος λέει πως δεν το κάνει; Είναι άραγε σαδιστής ή απλώς φανατικός σκακιστής; Ίσως έχει ήδη βαρεθεί µε αυτήν την παρτίδα και ετοιµάζει ένα περιβαλλοντικό «µατ» για να περάσει σε µία καινούργια. ∆εν θέλει να ζει µοναχός, όµως αυτός δαγκώνει.

Ο ΠΑΠΑΓΑΛΟΣ είναι ένα κοινωνικό ζώο. Μόνο όµως όταν στέκεται σε κάποιο πιο ψηλό σηµείο σε σχέση µε εσάς. ∆εν γουστάρει να τον κοιτάτε αφ’ υψηλού. Κάτι τέτοιο τον κάνει να φρικάρει εντελώς. Όταν τσατίζεται, ξύνει την µύτη του. Αυτό ίσως φρικάρει εσάς. Ο παπαγάλος θέλει να είναι σταρ. Παθιάζεται για την όπερα αλλά και ταυτοχρόνως πιστεύει ότι η ηλεκτρική σκούπα είναι ένα µελωδικό όργανο εξίσου σπουδαίο µε το πιστολάκι για τα µαλλιά και το µίξερ. Η κοινωνική ζωή του µοιάζει µε εκείνη του Θεού των χριστιανών. Σε όλα τα δράµατα προτιµάει τον ρόλο του θεατή.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ένα κοινωνικό ζώο. ∆εν επιθυµεί αν ζει µοναχός. ∆ιαβάζει βιβλία και τρώει σε πολυσύχναστα εστιατόρια. Σπρώχνει για ν’ ανέβει πρώτος στο λεωφορείο. Πάει στην εκκλησία και ρουφιανεύει τον γείτονα. Κάνει ελεηµοσύνες και δηµιουργεί φτωχούς. Είναι πεφωτισµένος: µαθαίνει τους παπαγάλους να µιλάνε σαν και αυτόν !

(∆ηµοσιεύθηκε στο, πανηγυρικό για τα 10 χρόνια έκδοσης του περιοδικού, 24ο τεύχος της «Ανοιχτής Πόλης», Νοέµβριος 1990)

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ! (το θρυλικό οπισθόφυλλο του τεύχους 18)

ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ... (το οπισθόφυλλο του τεύχους 20)