ΗΡΩ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - "ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ"

Απο τις φλέβες

ΗΡΩ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑѲΗΝΑ 2009

Στον Αλέξανδρο

ISBN: 978-960-931436-7

© ΗΡΩ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ Πλάτωνος 71, 176 73 Καλλιѳέα Τηλ.: 210 9578771

Σελιδοποίηση - Εκτύπωση ΚΑΜΠΥΛΗ Advertising Αντιγόνης 60, 104 42 Αѳήνα Τηλ.: 210 5156810 - 20 - 30, Fax: 210 5156811e-mail: [email protected], www.kambili.gr

Ηρώ Φραγκοπούλου Από τις φλέβες

5

Άγνωστος Είµαστε εγκλωβισµένοι

Σε µια τεράστια παρένѳεση

Που δεν λέει να κλείσει

Η πληγή

Και τα σηµεία στίξης πονούν

Χωρίς να νοιάζονται

Για που ταξιδεύει το µέλλον

Ή το παρόν

Ѳα µας σώσει ή τίποτα

Με τόσα ερωτηµατικά

Που µας έχουν κυκλώσει

αφού έχουµε ένα τίτλο

άγνωστο

Χ…


7

Έλα να µε βρείς

Ѳα είµαι στο βάѳος

Έλα να τα πούµε

Ѳα ταξιδέѱουµε ως τον τρίτο

Έλα να µεѳύσουµε

Ѳα πιούµε απ’ τον καѳοδικό σωλήνα

Έλα… και ѳα τα βρούµε

Ѳ’ ανοίξουµε τους τάφους των ανέµων


9

Σύννεφα Μεγάλος µαέστρος της γνώσης µου

µε χτύπησε φιλικά στον ώµο.

Απέχεις µου είπε. Χάνεσαι.

Μάταια οι χειραѱίες περιµένουν το χέρι σου ν’ απλώσεις.

Και µάταια εγώ ρωτώ.

Ποια ταπεινή ολοκλήρωση προσµένει στο κατώφλι σου;

Ποια έξοχη φαντασία σε µπερδεύει;

Σύννεφα. Μόνο σύννεφα.

Απάντηση σεµνή, αλληγορική, έξυπνη

κάτω από τα περίεργα µάτια του Σαββάτου.


11

Πιες κάτι στην υγειά µου

Τόσα χρόνια σε περίµενα

Τόσα ποτάµια στέρεѱα

Η ѱυχή µου πέταξε

Χάλκινους όρκους έκανα

Και χάѳηκα στο ίσως

Πιες κάτι για µένα

Βάλε τη σκέѱη σου στην τσέπη µου

Και κράτησε ό, τι ѳες από τα ρέστα


13

Ζω Παλεύει η µνήµη να ξεφύγει απ’ το απροσδόκητο.

Ξεχνάει ο έρωτας τα βήµατα και ο χορός αλλάζει.

Ξενυχτάνε τα φεγγάρια στον κήπο των ѱυχών.

Απόѱε λοιπόν…

δράττοµαι της ευκαιρίας και ζω.


15

Ένα κερί περιµένω να σβήσει.

Στο κελάρι του κόσµου

Το δικό µου κρασί έκλεισ’ αιώνα.

Και το κάρβουνο που’ χω στην ѱυχή

Βάφει κάѳε αρτηρία µου.

Ένα κερί περιµένω να σβήσει…

…ένα βλέµµα απλανές.


17

Άσε Τι να µου πεις;

Το στήѳος µου καίει σε κάѳε σου προσπάѳεια.

Τι να µου τάξεις;

Μου φτάνει ένα ѳολό χαµόγελο στο φως.

Τι να µου δώσεις;

Είσαι µέσα µου. Τα πήρα όλα…


19

Κόѱε, µε τη λεπίδα σου βαѳιά...

Να δω το αίµα,

που µόνο κόκκινο ѳα µπορούσε να’ναι.

Που µόνο τρεχούµενο αξίζει.

Κι ο πόνος...

Αυτός ο πόνος κολλάει σαν ζάχαρη στο στόµα σου

που µε φιλά από κακία.


21

Requiem Έλιωναν... Κάѳε κύτταρό τους έλιωνε.

Μαύρο κερί έτρεχε ασταµάτητα απ’ τους κροτάφους τους

και πληµµύριζε...

έπνιγε τα χείλη που έѱελναν δάκρυα

Και φούντωνε η αδικία

και τα κεφάλια της απόγνωσης όλο πλήѳαιναν

σαν είδαν που ξεφλούδισε ο ουρανός

και ξεχύѳηκε κόκκινος ο ѳάνατος από τη µάντρα του αίσχους.

Μα όταν ήρѳε η αυγή της προσευχής και το ѱεύδος

Κι έφερε τη λύτρωση στις ѱυχές,

ήχησαν βιολιά και τύµπανα και ѳείες φωνές

για τους επόµενους.

Παρτιτούρα πένѳιµη...

Μια λάµѱη µέσα στο άγιο φως συνέѳεσε τη σιωπή τους.


23

Το φως στο πράσινο

και κουβέντες επηρεασµένες

Το σκοτάδι στο κόκκινο

και κραυγές παρανοϊκές

Η ѳέση µας απλή

κι ο χρόνος αδιάφορος

Είµαστε µόνοι Αλέξανδρε…


25

Ο καφές Κάποιος φαίνεται απ’ τον κρυφό φεγγίτη του πόνου

Πλησιάζω το απαλό φως του µισοφέγγαρου.

Τι νύχτα κι η αποѱινή!

Σαν ανοιξιάτικο βασίλειο του Μάη.

Σε βλέπω παλιό, λερωµένο, µε µια ανηφοριά στο βλέµµα.

Ѱάχνεις απαντήσεις και κοιτάζεις τα µάτια µου.

Τι να σου κάνουν; Κουρασµένα είναι κι αυτά.

∆ε σου χρειάζονται απαντήσεις.

Έχεις ανάγκη τη γωνιά που χτυπάει ο ήλιος.

Μήπως κι αρπαχτείς απ’ το χρυσό σακάκι του.

Μήπως και ζαλιστείς απ’ τ’ όνειρο.

Έλα µέσα. Εκεί που γερνώ.

Εκεί που οι τοίχοι παίρνουν όποιο χρώµα διαλέγει η πίκρα.

Ο καφές ѳα έρѳει κρύος κι αδιάφορος.


27

Περπατήσαµε πολύ.

Το βήµα µας κουράστηκε

και το γέλιο µας έγνεѱε από µακριά.

∆ώσε τη σειρά σου στην κυρία.

Τα ѱώνια της βιάζονται να δραπετεύσουν

από τη φυλακή τους.

Και το χρώµα που πήρε το γιόµα

µαρτυρά τη βιασύνη του κόσµου.

Κράτα το χέρι µου, φτάνει η σειρά µας.

Το ѳέλουµε το τρύπιο όνειρο.

Αυτό ѳα τραβήξει τις κουρτίνες του µέλλοντος.


29

Εµείς Εµείς που ερχόµαστε από αλλού,

δεν αντέχουµε τα κλουβιά των πιѳήκων.

Εµείς που τραγουδάµε παραµύѳια

δεν ανεχόµαστε τους πνιγµούς.

Εµείς οι ξένοι

δε χωράµε εδώ.

Εδώ είναι νάρκες και όπλα και κατακλυσµοί.

Εµείς αγαπητοί

Κατοικούµε, µαζί µε τη σκόνη,

στα πολύτιµα κάδρα σας.


31

Οι ντόπιοι άνεµοι ξενυχτάνε απόѱε για σένα

κι εσύ ασάλευτα κοιτάς.

Τι είναι αυτό άραγε που σου κράτησε τόσο

δυνατά τα χέρια και µου λείπεις;

Όταν πέσεις στο κενό της σκέѱης σου

ѳα καταλάβεις αν αντέχουν τα φτερά σου.

Έχασες πάλι. ∆ε σαλεύεις.

Ούτε αστεϊσµούς µοιράζεις όπως κάποτε.

Και δε µοιράζεται η άδεια καληνύχτα.

∆εν αρκούν τα πανηγύρια, όταν η ζωή

∆ε σηκώνει άλλη σιωπή.


33

Ασѳενής Και σήµερα που ζείς αυτό,

φαίνεται όαση στα µάτια σου το να ξαναγυρίσεις

σ’εκείνο που µέχρι χτες ѳεωρούσες το χειρότερο.

Κι ας έχουν όλα τη δύναµη τους.

Η δυστυχία κατοικεί εκεί που δεν κυλά το δάκρυ.


35

Έπλεε στη ѳάλασσα την κόκκινη και την πηχτή που µύριζε ѳυµάρι και

ѳάνατο.

Έπλεε µόνος... χωρίς άκρα. Ένας κορµός µονάχα.

Ένα κούτσουρο µαύρο και σάπιο και βουβό.

Όµως τα µάτια του άλλαζαν χίλια χρώµατα και φώτιζε ο ουρανός.

Κι έφτανε το φως ως την ακτή της µοναξιάς µου.


37

Σπίρτα Σπίρτα και µια φωτιά να καίει.

Παράξενη η άπορη φύση µας.

Παράξενα τα σπίρτα.

Η λεπτοµέρεια στο κάѳε ξυλαράκι,

το ѳάµπος που ξεπροβάλλει στο άναµµά του

και η εξαίρετη φλόγα του.

Πολύ παράξενα τελικά τα σπίρτα.

Παράξενη η ζωή.

Κάτι τόσο αγνό. Τόσο ανέµελο.

Κάτι φτιαγµένο για να καίγεται.


39

Σιωπηλές οι εµµονές

χάνουν πάντα το δρόµο

και των εξουσιών

µόνο η γλώσσα ξέρει να πάλλεται

καλύτερα ηρεµία

καλύτερα µόνοι µε τα χέρια µας να κρέµονται


41

Πετάµε Ελαφρολαϊκές καµπάνες και παραφουσκωµένες κοιλιές,

µας προστατεύουν απ’ το κακό µάτι.

Κι εγώ αναρωτιέµαι.

Πως είναι δυνατόν κακόµοιρες γιαγιάδες

να σώσουν την ѱυχή σας αυτά τα τέρατα;

Και µάλιστα τώρα; Τώρα που είναι αργά;

Έστω κι έτσι… εσείς προσευχηѳείτε, µετανοήστε,

νηστέѱτε τον επιούσιο και προσδεѳείτε γιατί σε λίγο… πετάµε!


43

Αφού φτάσαµε στο έσχατο σηµείο.

Αφού τα πάντα είναι αγοραπωλησία

µε φόρους και δασµούς

δίνω κι εγώ τη ζωή µου

για ένα χαµόγελο στον καѳρέφτη.


45

Η τιµή της αγνής Τη σκοτώσαµε την αγνή

Βάλαµε φυσαλίδες στο αίµα της

Και το κάναµε ανѳρακούχο

Προσѳέσαµε εφέ στα όνειρά της

Και τα προβάλλουµε λογοκριµένα

Την αξιοποιήσαµε την αγνή

Την ανταλλάξαµε µε εκατοµµύρια ѱέµατα


47

Κιβωτός Φόβο και οδύσσεια µεταφέρει

Στήνει άγκυρα στο ποτέ

Κι ο καπετάνιος καπνίζει τη λύπη µας

Φίλησε χίλιες φορές τον άνεµο

Πέρασε κάτω από τα πόδια του ѳεού

Πληγωµένα τα χέρια µας

Το κουπί δεν µπόρεσαν ν’ αγγίξουν

Το δάκρυ µας έσκισε το κύµα

Ξεχάσαµε τα πανιά ανοιχτά

Και είµαστε οι πρώτοι που ѳα χαѳούν


49

Πινιάτα ∆εν αντέχω να βλέπω αυτό το παγωµένο,

απ’ την ντροπή και το κρύο, δάκρυ,

σ’ αυτό το ξύλινο πρόσωπο

το χτυπώ µε το τσεκούρι µου δυνατά πολλές φορές

κι αν από µέσα ξεφυτρώσουν κερασιές, τότε ѳα ξέρω

πως ο ѳάνατος πρέπει να επιτίѳεται

µε περισσότερη ορµή στα κοπάδια

να βυζαίνει ζωή από τα ѳηλυκά

και να την φτύνει αργότερα στα πόδια των αρσενικών

Αισχρά βελτιωµένη


51

Poe-t Έπινε το κοράκι

Απ’ το βαρέλι του Αµοντιλάνδο

Την υγρή µορφή του ανέµου

Κι ο Ταµερλάνος «εύρηκε» το µπουκάλι

Με το κλεµµένο γράµµα

Του κόκκινου ѳανάτου

Και χάѳηκε στη δίνη του Μάελστροµ

Για πάντα

Κι αποτύπωνε ο Εντουάρ

Και συνέѳετε ο Γκούσταβ

Κι αφιέρωνε ο Στεφάν

Και µετέφραζε ο Κάρολος

Και πως ѳα µπορούσε να µοιάζει αλλιώς ο Vincent Price


53

Επεισόδιο -Χτυπάει ακόµα…

Αντέχει ακόµα…

Ανοίξτε της, πόρτες και παράѳυρα

∆ώστε διέξοδο

Πρέπει να σωѳούν αυτοί οι χτύποι

Είναι συγγενείς πρώτου βαѳµού

Χορηγήστε οξυγόνο

Χορηγήστε όνειρο

Χορηγ….

-ΠΑѰΕ!

∆εν µπορούµε να κάνουµε τίποτα πια.

Ήταν ѳανάσιµο


55

Barman Χρειάζοµαι ένα ποτό James

Πρέπει να µ’ ακούσεις

Ένα bourbon σε παρακαλώ

Είµαι υπάλληλος σε µια βρωµερή υπηρεσία του κράτους

Λευκός Β’ κατηγορίας

Το βλέπεις και µόνος σου άλλωστε

Βάλε άλλο ένα James… διπλό

Η άκρη απ’ το µουστάκι µου στάζει απελπισία

Στάζει ketchup


James… Πιάσε τη µπουκάλα αδερφέ

Κάѳε πρωί πλέκω τα χνότα της πόλης

Και τα φορώ για να ξεφύγω απ’ τη ѳερµοκρασία της


Κατέβασε άλλη µια µπουκάλα James

Κι απάντησέ µου

Γιατί σου µιλώ αφού δεν είσαι εδώ;


57

Το καλώδιο - Εµπρός! Εσύ είσαι Μ;

- ……………

- Τι; Χτύπησες; Καλά να πάѳεις! ∆εν σου είπα να µην καβαλάς τους

λεπτοδείκτες; Ѳα έρѳει µόνη της η ρυτίδα στο µέτωπο του ρολογιού σου.

- …………..

- ∆εν έχει σηµασία αν είναι χειρός ή τοίχου. Πότε επιτέλους ѳα καταλάβεις

πόσο ѳάνατο κρύβει η γέννησή του;

- ……………

- Χειρότερη από την αναµονή είναι η εµµονή µε κάτι που δεν υπάρχει.

- ……………

- Ο χρόνος Μ. … ο χρόνος. --------------------------------------------


59

∆ιαѳήκη Αγαπητοί παρoδικοί σύντροφοι

Αγαπηµένες σκόνες

Απόѱε δάγκωσα το σύννεφο του µίσους

Γιατί ο ѳάνατος δεν έχει αγάπη

∆ική σας η ѱυχή και το σώµα

∆ικό σας τ’ όνειρο

Γιατί ο ѳάνατος δεν έχει όνοµα

Μην πνίγεστε στη ѳλίѱη

και στη στάχτη ανόητοι

Γιατί ο ѳάνατος δεν έχει χρώµα

Μονάχα πιείτε, αγαπήѳείτε,

τραγουδήστε

Γιατί ο ѳάνατος... ζωή δεν έχει


61

∆εν τολµούν να µε κοιτάξουν στα µάτια τα πρωινά

Ξέρουν ότι ѳα µου φανούν κόκκινα

και ѳα µου ѳυµίσουν τη λήγουσα του διαβόλου

... το λάѳος της έβδοµης ηµέρας


63

Όσο ѳα κυλά γλυκά η µελάνη από τις φλέβες

Ѳα ζω

Όσο ѳα στάζει ζωηρό το αίµα από την πένα

Ѳα φοβάµαι

ΗΡΩ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - "ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ"

Documents

Transcript of ΗΡΩ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ - "ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ"