Ρήξη φύλλο 5

20
Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007, Έτος 1ο, Αρ. φύλλου: 5, Τιμή: 1 ευρώ 15ΉΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ : - ΕΘΝΙΚΉ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑ, - ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΧΕΙΡΑΦΈΤΗΣΗ, - ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΊΑ - ΚΑΙ ΤΗΝ ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΊΔΕΣ 10-11 Η χώρα όντως πορεύ- εται με τον αυτόμα- το πιλότο. Η κυβέρ- νηση ελάχιστα κυβερνά. Για την οικονομική και κοινωνική πο- λιτική αποφασίζουν οι επίτρο- ποι των Βρυξελλών και η Ευρω- παϊκή Κεντρική Τράπεζα ενώ στο βάθος κινούν τα νήματα οι πολυ- εθνικές, οι τράπεζες, οι εφοπλι- στές. Για την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα, επιβάλλο- νται οι απόψεις των Αμερικανών και της νεο-οθωμανικής Τουρ- κίας. Για την εκπαιδευτική πο- λιτική αποφασίζουν οι Βρυξέλ- λες, τα ποικιλώνυμα κολέγια και η λογική της αγοράς. Όσο για την πνευματική ζωή της χώρας, ορί- ζεται από τα «Μέγαρα» και τους σφουγγοκωλάριους του ΔΟΛ και των συγκροτημάτων, που επιβάλ- λουν τους υποτακτικούς τους. Όσο για την αντιπολίτευση, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Το ΠΑΣΟΚ δεν συναινεί απλώς στις βασικές κατευθύνσεις με την πο- λιτική της κυβέρνησης, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως θα ήταν πολύ χειρότερο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφο- ρά στα εθνικά θέματα. Η «ελάσσων» αντιπολίτευση, το ΚΚΕ και ο «Συνασπισμός»; Το ΚΚΕ παίρνει μια σειρά από σω- στές θέσεις, αλλά παραμένει δέσμιο μιας ξύλινης γλώσσας, της εμμονής σε ένα κακοχωνε- μένο σταλινο-μαρξιστικό ιδίωμα, της έλλειψης ενός νέου κοινωνι- κού οράματος. Παραπαίει ανάμε- σα σε σωστές τοποθετήσεις για το Σχέδιο Ανάν, και σε φληναφή- ματα περί «ελληνοτουρκικής φι- λίας». Όσο για τον Συνασπισμό, έχει γίνει το κόμμα του μαχητικού αντιπατριωτισμού, επιδιώκει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και προσπαθεί, για να διασω- θεί εκλογικά, να συνδυάσει τους Λιάκους και τις Κουλούρη με τις καμένες ελληνικές σημαίες . τις Βρυξέλλες και το Da Capo, με τα Εξάρχεια… Ένας χώρος που κά- ποτε τοποθετούσε την ελληνική σημαία δίπλα στην κόκκινη... Οι διανοούμενουι του εκσυγ- χρονισμού, απόλυτα κυρίαρχουι στα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια, όχι μόνο εισάγουν κακοχωνεμέ- νη κάθε νέα μόδα από την Εσπε- ρία, αλλά εσχάτως μας τροφοδο- τούν και με τους φωστήρες της γείτονος, μέσα από σήριαλ, κινη- ματογραφικά έργα και «σπουδαί- ους λογοτέχνες». Ένας, μάλιστα, κάποτε πολλά υποσχόμενος σκη- νοθέτης φρόντισε το καλοκαί- ρι που μας πέρασε να ανεβάσει τους Πέρσες του Αισχύλου, τον ύμνο των Ελλήνων στην αντίστα- ση, με… Τούρκους ηθοποιούς στην Επίδαυρο! Οι δε χρηματοδο- τούμενοι από τον Σόρος και την Αμερικάνικη Πρεσβεία φροντί- ζουν να μας αλλάξουν κυριολε- κτικά την Ιστορία. Και όμως, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, η πλειο- ψηφία των Ελλήνων δεν συμμε- ρίζεται αυτές τις αντιλήψεις των ελίτ (ο Κώστας Ζουράρις είχε μι- λήσει για ελίτ-αλήτ). Είναι, στην πλειοψηφία του, αγκιστρωμένος στην παράδοση και την Ορθοδο- ξία ως στοιχείο της ταυτότητάς του, απορρίπτει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., κ.λπ. κ.λπ. Ωστόσο, βρίζοντας, βαρυγκωμώ- ντας, διαμαρτυρόμενος, ακολου- θεί εν τέλει την πεπατημένη των κομμάτων και των πλέον άθλι- ων ΜΜΕ ολόκληρης της Ευρώ- πης. Τους ψηφίζει, παρακολου- θεί τα ρηάλιτυ και τους Κακαου- νάκηδες, καταφεύγει στην οινο- ποσία και την πολυφαγία για να αποφύγει το άγχος του, και παίρ- νει πότε-πότε μεγάλες ανάσες, όπως όταν απορρίφθηκε το Σχέ- διο Ανάν ή όταν η…. εθνική πο- δοσφαίρου κέρδισε το «πανευ- ρωπαϊκό». Γιατί αυτή η τόσο κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα σε ηγεσίες και λαό; Γιατί δεν έχουμε κάποιο “σκληρό πυρήνα” που να αναλά- βει την καθοδήγηση του υπόλοι- που λαού. Γιατί η εργατική τάξη είναι σε μεγάλο βαθμό αλλοδα- πή, γιατί η αγροτιά φθίνει, γιατί η διανόηση ξεπουλήθηκε, γιατί ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας εί- ναι άρρωστο και φθαρμένο. Για- τί δεν υπάρχει όραμα. Και έτσι ενώ πολλοί βλέπουν την αλήθεια, σιωπούν, παραμερίζουν, ασχο- λούνται με τα του οίκου τους ή βυθίζονται μέσα στην ευρωστία της σαρκός. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις είναι σκόρπιες, ασυντόνιστες, αναποτελεσματικές. Άλλοι στρέ- φονται στην αρχαιολατρία, πι- στεύουν πως θα σωθούμε με το κλέος των αρχαίων Ελλήνων. Άλ- λοι καταφεύγουν στη συνωμοσι- ολογία και τα… UFO. Ποιος χτύ- - πησε τους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο; Μα…οι ίδιοι οι Εβραίοι και ο Μπους. Ποιος χτύ- πησε την Αμερικάνικη Πρεσβεία; Η ίδια η…CIA! Γιατί παραδόθη- - κε ο Κουφοντίνας; Διότι ήτανε… πράκτορας, και επέλεξε να πα- ραδοθεί για ... να βγάλει τη ζωή του στη φυλακή, κ.λπ. κ.λπ.! Πώς θα σωθούν οι Έλληνες από την διεθνή συνωμοσία”; Μα με τα UFO! Αυτό εξηγεί γιατί μπορούν να ενισχύονται κόμματα όπως του Καρατζαφέρη, που λέει στον καθένα ό,τι θέλει ν’ ακούσει. Γι’ αυτό υπάρχει αδυναμία συγκρό- τησης ενός συνεκτικού πολιτι- κού σχήματος: Διότι ελλείπει το υποκείμενο των μετασχηματι- σμών. Εκείνη η δύναμη που θα εμπνεύσει έναν λαό ανικανοποί- ητο αλλά ταυτόχρονα αποπροσα- νατολισμένο. Μονότονα, επίμονα, ακόμα και κουραστικά, πρέπει να επα- ναλαμβάνουμε αυτή την αλήθεια, και να παλεύουμε για τη συγκρό- τηση αυτού του υποκειμένου. Και επειδή, βέβαια, η κοινωνική συ- γκρότηση δεν εξαρτάται από εμάς, πρέπει τουλάχιστον να βά- λουμε τα δυνατά μας για μια συ- γκρότηση ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική. Οι καιροί ου μενετοί. Και πρέπει να πούμε στις φίλες και τους φίλους μας πως, αν δεν θέ- - λουν απλώς να γκρινιάζουν και να βολεύονται στη μιζέρια, είναι καιρός να σηκωθούν από τις τη- λεοράσεις τους, τα μπαλέτα των παιδιών τους, τις διατροφές για τα διαζύγιά τους, τα μπαρ, το κυ- νήγι της επιτυχίας και της ατομι- κής καριέρας . s’ il ne veulent pas mourrir idiots, αν δεν θέλουν να πεθάνουν ηλίθιοι, όπως έλεγε το σύνθημα του Μάη, stand up σύ- - ντροφοι. Γου Κου Στο ναδίρ των «ελίτ» ...και στο ζενίθ της βουλήσεως Η «ΜΆΧΗ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ Τρίτη 23 Ιανουαρίου. Στο “Πολεμικό Μου- σείο”. Εκδήλωση της “Δημοκρατικής Ανα- γέννησης” για τα σχολικά βιβλία της Ιστο- ρίας, με ομιλητές τους Βλ. Αγτζίδη, Γ. Κα- ραμπελιά, Ν. Λυγερό, π. Γ. Μεταλληνό, Αν. Παυλίδη, Κ. Χολέβα, συντονιστή τον Δ. Κο- σμόπουλο και παρέμβαση του Στ. Παπαθε- μελή. Χαμός. Γύρω στα 1000 άτομα. Ακού- γοντας τους ομιλητές σκέφτομαι πως, εάν ο ελληνικός λαός γνώριζε περί τίνος πρό- κειται, θα ήταν κατηγορηματικός: Ναι, τα βι- βλία πρέπει να καταργηθούν. Μ’ εκείνο το συντριπτικό ποσοστό που εμφανιζόμαστε και ως αντί-αμερικανοί. Μήπως δεν συνδέονται αυτά τα δύο; Ποιος άραγε προωθεί τη συ- νώμοσία της λήθης και της παραχάραξης με σκοπό να εγκαθιδρύσει τη βαλκανική εκδο- χή τουρκικού και αμερικανικού ιμπέριουμ στην περιοχή; Και γιατί παρουσιάζονται έτσι τα γεγονότα στο βιβλίο της Ιστορίας; Χτίζουν ένα παρελθόν ανάλογο της αυτοκρατορίας που θέλουν να επιβάλουν στο εγγύς μέλλον. Ο λαός καταλαβαίνει πως αυτού του στυλ τα θινκ τανκς είναι προπομποί των τανκς. Γι’ αυτό και οι «απέναντι» έχουν εγκα- ταλείψει κάθε σοβαρό επιχείρημα και μας υβρίζουν από τα έντυπα των μεγάλων εκδο- τικών συγκροτημάτων. Αφού εγκαταλείψαμε τα έδρανα των «μαθημάτων» τους, προσπα- θούν να μας επαναφέρουν με την τρομοκρα- τία στην «τάξη τους». Δεν φαίνεται να το πετυχαίνουν. Η υστε- ρία τους, η απώλεια του ελέγχου, είναι δικό μας όπλο, καθώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται γελοιοποιούνται Γ.Ρ. ΡΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ... ΝΙΡΒΑΝΑ ΠΏΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΎΝ ΣΕΛ. 9 Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΑΝΤ ΝΤΙΝΚ ΣΕΛ. 5 ΜΠΟΜΠ (σελ. 19) Ο ΒΟΥΛΓΑΡΆΚΗΣ Εκπαίδευση και Αγορά ΠΕΙΡΑΙΩΣ - ΜΑΡΦΙΝ: ο Πόλεμος των τραπεζών ΓΙΏΡΓΟΣ ΤΟΖΙΔΗΣ (Σελ. 5) ΑΡΘΡΟ 24 & ΚΛΙΜΑ Η αναθεώρηση του άρ. 24 θέ- τει την ανάγκη διάσωσης του δασικού πλούτου της χώρας μια στιγμή που οι αλλαγές του κλίματος σηματοδοτούν τη σταδιακή μεταστροφή του κλίματος της χώρας μας προ- σιδιάζοντας σταδιακά σ’ αυτό της Αφρικής… (Σελ. 6) Η αναθεώρηση είναι η επιβολή του ελεύθερου και απρόσκοπτου εμπορίου! Είναι μια νεοφιλελεύ- θερη οικονομική επιλογή (Σελ. 8)

description

Στο ναδίρ των ελίτ, η μάχη για την Ιστορία, η παλινωδία του Στέλιου Ράμφου, Μια ρουκέτα στη συλλογική μας νιρβάνα, για την επίθεση στην αμερικανική πρεσβεία κ.ά.

Transcript of Ρήξη φύλλο 5

Page 1: Ρήξη φύλλο 5

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007, Έτος 1ο, Αρ. φύλλου: 5, Τιμή: 1 ευρώ

1 5 Ή Μ Ε Ρ Η Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ί Δ Α Γ Ι Α Τ Η Ν :

- Ε Θ Ν Ι Κ Ή Α Ν Ε Ξ Α Ρ Τ Η Σ Ί Α ,

- Τ Η Ν Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Ή Χ Ε Ι ΡΑ Φ Έ Τ Η Σ Η ,

- Τ Η Ν Ο Ι Κ Ο Λ Ο Γ Ί Α

- Κ Α Ι Τ Η Ν Ά Μ Ε Σ Η Δ Η Μ Ο Κ ΡΑ Τ Ί Α

ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΣΕΛΊΔΕΣ 10-11

Η χώρα όντως πορεύ-εται με τον αυτόμα-το πιλότο. Η κυβέρ-

νηση ελάχιστα κυβερνά. Για την οικονομική και κοινωνική πο-λιτική αποφασίζουν οι επίτρο-ποι των Βρυξελλών και η Ευρω-παϊκή Κεντρική Τράπεζα ενώ στο βάθος κινούν τα νήματα οι πολυ-εθνικές, οι τράπεζες, οι εφοπλι-στές. Για την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα, επιβάλλο-νται οι απόψεις των Αμερικανών και της νεο-οθωμανικής Τουρ-κίας. Για την εκπαιδευτική πο-λιτική αποφασίζουν οι Βρυξέλ-λες, τα ποικιλώνυμα κολέγια και η λογική της αγοράς. Όσο για την πνευματική ζωή της χώρας, ορί-ζεται από τα «Μέγαρα» και τους σφουγγοκωλάριους του ΔΟΛ και των συγκροτημάτων, που επιβάλ-λουν τους υποτακτικούς τους.

Όσο για την αντιπολίτευση, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Το ΠΑΣΟΚ δεν συναινεί απλώς στις βασικές κατευθύνσεις με την πο-λιτική της κυβέρνησης, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως θα ήταν πολύ χειρότερο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφο-ρά στα εθνικά θέματα.

Η «ελάσσων» αντιπολίτευση, το ΚΚΕ και ο «Συνασπισμός»; Το ΚΚΕ παίρνει μια σειρά από σω-στές θέσεις, αλλά παραμένει δέσμιο μιας ξύλινης γλώσσας, της εμμονής σε ένα κακοχωνε-μένο σταλινο-μαρξιστικό ιδίωμα, της έλλειψης ενός νέου κοινωνι-κού οράματος. Παραπαίει ανάμε-σα σε σωστές τοποθετήσεις για το Σχέδιο Ανάν, και σε φληναφή-ματα περί «ελληνοτουρκικής φι-λίας». Όσο για τον Συνασπισμό, έχει γίνει το κόμμα του μαχητικού αντιπατριωτισμού, επιδιώκει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και προσπαθεί, για να διασω-θεί εκλογικά, να συνδυάσει τους Λιάκους και τις Κουλούρη με τις καμένες ελληνικές σημαίες. τις Βρυξέλλες και το Da Capo, με τα Εξάρχεια… Ένας χώρος που κά-ποτε τοποθετούσε την ελληνική σημαία δίπλα στην κόκκινη...

Οι διανοούμενουι του εκσυγ-χρονισμού, απόλυτα κυρίαρχουι στα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια, όχι μόνο εισάγουν κακοχωνεμέ-νη κάθε νέα μόδα από την Εσπε-

ρία, αλλά εσχάτως μας τροφοδο-τούν και με τους φωστήρες της γείτονος, μέσα από σήριαλ, κινη-ματογραφικά έργα και «σπουδαί-ους λογοτέχνες». Ένας, μάλιστα, κάποτε πολλά υποσχόμενος σκη-νοθέτης φρόντισε το καλοκαί-ρι που μας πέρασε να ανεβάσει τους Πέρσες του Αισχύλου, τον ύμνο των Ελλήνων στην αντίστα-ση, με… Τούρκους ηθοποιούς στην Επίδαυρο! Οι δε χρηματοδο-τούμενοι από τον Σόρος και την Αμερικάνικη Πρεσβεία φροντί-ζουν να μας αλλάξουν κυριολε-κτικά την Ιστορία.

Και όμως, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, η πλειο-ψηφία των Ελλήνων δεν συμμε-ρίζεται αυτές τις αντιλήψεις των ελίτ (ο Κώστας Ζουράρις είχε μι-λήσει για ελίτ-αλήτ). Είναι, στην πλειοψηφία του, αγκιστρωμένος στην παράδοση και την Ορθοδο-ξία ως στοιχείο της ταυτότητάς του, απορρίπτει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., κ.λπ. κ.λπ. Ωστόσο, βρίζοντας, βαρυγκωμώ-ντας, διαμαρτυρόμενος, ακολου-θεί εν τέλει την πεπατημένη των κομμάτων και των πλέον άθλι-ων ΜΜΕ ολόκληρης της Ευρώ-πης. Τους ψηφίζει, παρακολου-θεί τα ρηάλιτυ και τους Κακαου-νάκηδες, καταφεύγει στην οινο-ποσία και την πολυφαγία για να αποφύγει το άγχος του, και παίρ-νει πότε-πότε μεγάλες ανάσες, όπως όταν απορρίφθηκε το Σχέ-διο Ανάν ή όταν η…. εθνική πο-δοσφαίρου κέρδισε το «πανευ-ρωπαϊκό».

Γιατί αυτή η τόσο κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα σε ηγεσίες και λαό; Γιατί δεν έχουμε κάποιο “σκληρό πυρήνα” που να αναλά-βει την καθοδήγηση του υπόλοι-που λαού. Γιατί η εργατική τάξη είναι σε μεγάλο βαθμό αλλοδα-πή, γιατί η αγροτιά φθίνει, γιατί η διανόηση ξεπουλήθηκε, γιατί ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας εί-ναι άρρωστο και φθαρμένο. Για-τί δεν υπάρχει όραμα. Και έτσι ενώ πολλοί βλέπουν την αλήθεια, σιωπούν, παραμερίζουν, ασχο-λούνται με τα του οίκου τους ή βυθίζονται μέσα στην ευρωστία της σαρκός.

Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις

είναι σκόρπιες, ασυντόνιστες, αναποτελεσματικές. Άλλοι στρέ-φονται στην αρχαιολατρία, πι-στεύουν πως θα σωθούμε με το κλέος των αρχαίων Ελλήνων. Άλ-λοι καταφεύγουν στη συνωμοσι-ολογία και τα… UFO. Ποιος χτύ--πησε τους Δίδυμους Πύργους και το Πεντάγωνο; Μα…οι ίδιοι οι Εβραίοι και ο Μπους. Ποιος χτύ-πησε την Αμερικάνικη Πρεσβεία; Η ίδια η…CIA! Γιατί παραδόθη--κε ο Κουφοντίνας; Διότι ήτανε… πράκτορας, και επέλεξε να πα-ραδοθεί για ... να βγάλει τη ζωή του στη φυλακή, κ.λπ. κ.λπ.! Πώς θα σωθούν οι Έλληνες από την “διεθνή συνωμοσία”; Μα με τα UFO!

Αυτό εξηγεί γιατί μπορούν να ενισχύονται κόμματα όπως του Καρατζαφέρη, που λέει στον καθένα ό,τι θέλει ν’ ακούσει. Γι’ αυτό υπάρχει αδυναμία συγκρό-τησης ενός συνεκτικού πολιτι-κού σχήματος: Διότι ελλείπει το υποκείμενο των μετασχηματι-σμών. Εκείνη η δύναμη που θα εμπνεύσει έναν λαό ανικανοποί-ητο αλλά ταυτόχρονα αποπροσα-νατολισμένο.

Μονότονα, επίμονα, ακόμα και κουραστικά, πρέπει να επα-ναλαμβάνουμε αυτή την αλήθεια, και να παλεύουμε για τη συγκρό-τηση αυτού του υποκειμένου. Και επειδή, βέβαια, η κοινωνική συ-γκρότηση δεν εξαρτάται από εμάς, πρέπει τουλάχιστον να βά-λουμε τα δυνατά μας για μια συ-γκρότηση ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική.

Οι καιροί ου μενετοί. Και πρέπει να πούμε στις φίλες και τους φίλους μας πως, αν δεν θέ--λουν απλώς να γκρινιάζουν και να βολεύονται στη μιζέρια, είναι καιρός να σηκωθούν από τις τη-λεοράσεις τους, τα μπαλέτα των παιδιών τους, τις διατροφές για τα διαζύγιά τους, τα μπαρ, το κυ-νήγι της επιτυχίας και της ατομι-κής καριέρας. s’ il ne veulent pas mourrir idiots, αν δεν θέλουν να πεθάνουν ηλίθιοι, όπως έλεγε το σύνθημα του Μάη, stand up σύ--ντροφοι.

Γου Κου

Στο ναδίρ των «ελίτ» ...και στο ζενίθ της βουλήσεως

Η «ΜΆΧΗ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑΤρίτη 23 Ιανουαρίου. Στο “Πολεμικό Μου-σείο”. Εκδήλωση της “Δημοκρατικής Ανα-γέννησης” για τα σχολικά βιβλία της Ιστο-ρίας, με ομιλητές τους Βλ. Αγτζίδη, Γ. Κα-ραμπελιά, Ν. Λυγερό, π. Γ. Μεταλληνό, Αν. Παυλίδη, Κ. Χολέβα, συντονιστή τον Δ. Κο-σμόπουλο και παρέμβαση του Στ. Παπαθε-μελή. Χαμός. Γύρω στα 1000 άτομα. Ακού-γοντας τους ομιλητές σκέφτομαι πως, εάν ο ελληνικός λαός γνώριζε περί τίνος πρό-κειται, θα ήταν κατηγορηματικός: Ναι, τα βι-βλία πρέπει να καταργηθούν. Μ’ εκείνο το συντριπτικό ποσοστό που εμφανιζόμαστε και ως αντί-αμερικανοί. Μήπως δεν συνδέονται αυτά τα δύο; Ποιος άραγε προωθεί τη συ-νώμοσία της λήθης και της παραχάραξης με σκοπό να εγκαθιδρύσει τη βαλκανική εκδο-χή τουρκικού και αμερικανικού ιμπέριουμ

στην περιοχή; Και γιατί παρουσιάζονται έτσι τα γεγονότα στο βιβλίο της Ιστορίας; Χτίζουν ένα παρελθόν ανάλογο της αυτοκρατορίας που θέλουν να επιβάλουν στο εγγύς μέλλον. Ο λαός καταλαβαίνει πως αυτού του στυλ τα θινκ τανκς είναι προπομποί των τανκς.

Γι’ αυτό και οι «απέναντι» έχουν εγκα-ταλείψει κάθε σοβαρό επιχείρημα και μας υβρίζουν από τα έντυπα των μεγάλων εκδο-τικών συγκροτημάτων. Αφού εγκαταλείψαμε τα έδρανα των «μαθημάτων» τους, προσπα-θούν να μας επαναφέρουν με την τρομοκρα-τία στην «τάξη τους».

Δεν φαίνεται να το πετυχαίνουν. Η υστε-ρία τους, η απώλεια του ελέγχου, είναι δικό μας όπλο, καθώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται γελοιοποιούνται

Γ.Ρ.

ΡΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ... ΝΙΡΒΑΝΑ

ΠΏΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΎΝ ΣΕΛ. 9

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΑΝΤ ΝΤΙΝΚ

ΣΕΛ. 5

ΜΠΟΜΠ (σελ. 19)

Ο Β Ο Υ Λ Γ Α Ρ Ά Κ Η Σ

Εκπαίδευση και ΑγοράΠΕΙΡΑΙΩΣ - ΜΑΡΦΙΝ:

ο Πόλεμος των τραπεζώνΓΙΏΡΓΟΣ ΤΟΖΙΔΗΣ (Σελ. 5)

ΑΡΘΡΟ 24 & ΚΛΙΜΑΗ αναθεώρηση του άρ. 24 θέ-τει την ανάγκη διάσωσης του δασικού πλούτου της χώρας μια στιγμή που οι αλλαγές του κλίματος σηματοδοτούν τη σταδιακή μεταστροφή του κλίματος της χώρας μας προ-σιδιάζοντας σταδιακά σ’ αυτό της Αφρικής… (Σελ. 6)

Η αναθεώρηση είναι η επιβολή του ελεύθερου και απρόσκοπτου εμπορίου! Είναι μια νεοφιλελεύ-θερη οικονομική επιλογή (Σελ. 8)

Page 2: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 2

Δεκαπενθήμερη Πολιτική Εφημερίδα

εκδίδεται από μη-κερδοσκοπικό σωματείο.

Εκδότης: Γιώργος Καραμπελιάς

Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή.

Αρχισυντάκτης: Κωνσταντίνος Μπλάθρας.

Υπεύθυνος Σύνταξης : Γιώργος Ρακκάς.

Οικονομικός υπεύθυνος: Στράτος Ιωαννίδης

Διορθώσεις-επιμέλεια: Ελένη Ζαχαροπούλου,

Χριστίνα Σταματοπούλου, Ανδρέας Μοράτος.

Επιμέλεια έκδοσης: Νάσια Παναγούλια.

Γραφεία: Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα.

τηλ: 210 3826319 fax: 210 3839930

mail: [email protected]

Θεσσαλονίκη: Βαλαωρίτου 1

& Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751.

Πάτρα: Χώρος Εναλλακτικής Παρέμβασης

“Κοινοτικόν”, Μιαούλη 52 & Κορίνθου. τηλ.

6977 510730.

ΣΥΝΔΡΟΜΗ (1 ΕΤΟΣ): 30ευρώ.

ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ:Εθνική Τράπεζα (αρ. λογ. 116/772277-01).

Η ΡΗΞΗ κυκλοφορεί στα περίπτερα όλης της

Ελλάδας από το Σάββατο 2 Δεκεμβρίου και

κάθε δεύτερο Σάββατο. Σας καλούμε όλους να

συνδράμετε στην προσπάθειά μας.

• Η κυκλοφορία της ΡΗΞΗΣ θα βασίζεται

επίσης, πέρα από το πρακτορείο, στην

καλή θέληση των μελών, των φίλων και των

αναγνωστών της, να την διακινούν χέρι-χέρι.

Γι’ αυτόν τον σκοπό, μπορείτε να περνάτε

από τα γραφεία της εφημερίδας στην Αθήνα

(Θεμιστοκλέους 37, τηλέφωνο 210 3826319), στο

Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (στην ίδια διεύθυνση,

τηλ. 210 3802644), στη Θεσσαλονίκη (Βαλαωρίτου

1 & Δωδεκανήσου, τηλ. 2310 543751) αλλά

και από τον χώρο Εναλλακτικής Παρέμβασης

«Κοινοτικόν» στην Πάτρα (Μιαούλη 52 &

Κορίνθου) και να προμηθεύεστε τον αριθμό των

φύλλων που επιθυμείτε.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΥΝΔΡΑΜΕΤΕ:

• Η ΡΗΞΗ φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε μία

εφημερίδα συμμετοχικής ιδιοκτησίας. Η

κατώτερη τιμή μίας μετοχής είναι 100 ευρώ.

Η κατάθεση των χρημάτων μπορεί να γίνεται,

κατόπιν επικοινωνίας, και στον λογαριασμό που

έχουμε ανοίξει γι’ αυτόν τον σκοπό στην Εθνική

Τράπεζα (αρ. λογ. 116/772277-01).

• Η ΡΗΞΗ επιθυμεί να διευρύνει όσο το δυνατόν

τον κύκλο των συντακτών της. Γι’ αυτό, μην

διστάσετε να μας στείλετε το δικό σας άρθρο

στην ηλεκτρονική διεύθυνση [email protected]

• Η ΡΗΞΗ έχει συνδρομές. Μπορείτε,

αν θέλετε, να γραφτείτε συνδρομητές,

προσφέροντας έτσι μία επιπλέον οικονομική

ενίσχυση για την έκδοσή της. Η ετήσια

συνδρομή κοστίζει 30 ευρώ. Για περισσότερες

πληροφορίες, καλέστε στο 210 3826319.

Ρ Ή Ξ Η

ΣΥΝ

ΔΡΟ

ΜΕΣ

Το επόμενο φύλλο της ΡΗΞΗΣ θα κυκλοφορήσει στις 10 Φεβρουαρίου 2007

Τ ελικά, η αποχώρηση του Χατζηνικολάου από τον τηλεο-πτικό Alpha δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια καλή

ευκαιρία να καταλάβουν όλοι ότι πολλά ΜΜΕ στην Ελλάδα δεν είναι τίποτε περισσότερο από επιχειρηματικές... φούσκες.

Γνωστό ήταν ότι το έλλειμμα του τηλεσταθμού κυμαίνεται στα 200 εκατ. ευρώ, ένα μυθικό ποσό για τα ελληνικά μεγέ-θη. Δεν είναι πάντως η μοναδική εξήγηση για την οικονομική του κατάσταση τα τρομακτικά ποσά με τα οποία αμείβονταν ο τέως πρόεδρος και οι συνεργάτες του (2,8 εκατ. ετησίως μό-νον ο Χατζηνικολάου, όπως γράφτηκε στον Τύπο), αλλά επί-σης η γενικότερη αντίληψη περί μάνατζμεντ που χαρακτήριζε τον σταθμό, και τα τρελά επιχειρηματικά ανοίγματα του ιδιο-κτήτη του.

Όποιος διάβασε τα αναλυτικά ρεπορτάζ των εφημερίδων αυτές τις μέρες διαπίστωσε ακόμη ότι πολλές από τις κινή-σεις διαχείρισης του σταθμού θα συνεχίσουν να καλύπτονται από αναπάντητα ερωτήματα περί διαφάνειας κ.λπ.

Ύστερα απ’ όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, ξαναφού-ντωσε η φημολογία ότι το ζεύγος Θόδωρου και Γιάννας Αγγε-λοπούλου ίσως εξαγοράσει τον Alpha. Και δεν φτιάχνουν και-νούργιο με το ένα τέταρτο των χρεών που έχει ο Alpha αντί να πληρώσουν τον κούκο αηδόνι; Εκτός αν η υπόθεση των χρεών μπορεί να διευθετηθεί και με... παράπλευρους τρό-πους.

Σκηνοθετημένοι καβγάδες

Μέχρι πριν από λίγο καιρό η τεχνική αύξησης της τηλεθέασης

διά της τηλεκόντρας ήταν απλή: Οι διευθυντές ειδήσεων και τα επιτελεία τους φρόντιζαν να συνυπάρξουν είτε στα δελτία ειδήσεων είτε στις ενημερωτικές εκπομπές δυο-τρεις καβγα-τζήδες με σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους _ αν μάλιστα εί-χαν και προσωπικά νιτερέσα, ακόμη καλύτερα.

Τον τελευταίο καιρό το πράγμα μπήκε σε πιο... επιστημο-νική βάση: Πλέον οι καβγάδες είναι αντικείμενο της σύσκε-ψης των ειδησεογραφικών τμημάτων και, ελλείψει προσκε-κλημένων καβγατζήδων, το πράγμα σκηνοθετείται με τη δια-νομή των ρόλων να γίνεται μεταξύ των μόνιμων εμίσθων σχο-λιαστών του καναλιού.

Σιγά που θα έπεφταν στα πόδια του κάθε αψυχολόγητου. Εκ των ενόντων διασφαλίζεται καλύτερα το επιθυμητό αποτέ-λεσμα...

Το... ξέχασαν;

Τ ο Παρόν έγραψε ότι το ΕΣΡ απαξίωσε να δημοσιεύ-σει τα μετοχολόγια των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών

σταθμών για το 2005. Και γιατί να το κάνει; Τι νοιάζει τους Έλληνες ποιοι κατέχουν τα μεγαλύτερα εγχώρια μέσα χει-ραγώγησής τους; Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΕΣΡ μένει τραγικά πίσω στην εκπλήρωση του ρόλου του, και η πλήρης ασυδοσία στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο χρωστάει την επιβίωσή της και στον προβληματικό τρόπο λειτουργίας τής, κατά φή-μες, ανεξάρτητης Αρχής.

ο ταρζάν

ΣΤΗ ΖΟΎΓΚΛΑ ΤΩΝ ΜΜΕΦούσκες και σενάρια

Αν υποθέσουμε ότι θέλεις να κάνεις μια επένδυ-ση εκατό ευρώ και κάποιος σου προτείνει να βάλεις εσύ τα πενήντα δύο και να σου χαρίσει τα σαράντα οκτώ, είναι βέβαιο ότι θα σε πλημ-μυρίσει ευγνώμων ενθουσιασμός!

Όταν όμως σου πει ότι, για να κλείσει η «δουλειά», θα πρέπει να δανειστείς απ’ τον ίδιο όλο το ποσό με 9% για πέντε χρόνια, και ύστε-ρα θα πραγματοποιήσει την υπόσχεσή του, εί-ναι βέβαιο ότι θα τον καταγγείλεις στην υπηρε-σία δίωξης οικονομικού εγκλήματος, τραγου-δώντας το γνωστό «επήγες κι έμπλεξες με τους ατσίδες και σου τα φάγανε οι παπατζήδες...», μια και ο τόκος θα πλησιάσει το ποσό της «δω-ρεάς»!

Είναι, επομένως, φυσικό να έχει απορροφη-θεί ποσοστό κάτω από 20% των κονδυλίων του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου, που το διαχειρίζονται οι αδηφάγες ελληνικές τράπεζες με τον τρό-πο που περιγράψαμε πιο πάνω. Το αφύσικο εί-ναι να συνηγορεί με την κατάσταση η «αθώα» μας κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της, όταν ένα από τα αιτήματα του λαού που τον εξέλε-ξε ήταν η καλύτερη διαχείριση των κοινοτικών πόρων.

Γρ. Σπ.

Σαράφηδες και Παπατζήδες...Οι Ταράσιος Ζαντορόζνι και Γεράσιμος Κυριακόπουλος κάνουν απερ-γία πείνας από τις 29/11/2006 ο πρώτος και από τις 15/12/2006 ο δεύτερος.

Από τις 9/1/2007 νοσηλεύονται στο Κρατικό Νίκαιας. Η κυβέρνη-ση τους κρατάει προφυλακισμένους χωρίς να έχει υπάρξει δίκη, σε καθεστώς ομηρίας, παίζοντας με τις ζωές τους το επικίνδυνο χαρ-τί της έντασης. Θέλει να προκαλέσει τη συνέχιση του κλεφτοπόλε-μου που διεξάγεται τους τελευταίους μήνες σε Αθήνα και Θεσσαλο-νίκη. Είναι χρήσιμος σ’ αυτήν, τους καναλάρχες και τους μεγαλο-δη-μοσιογράφους.

Η επεισοδιο-λαγνεία είναι ο Δούρειος Ίππος του Μεγάλου Αδελ-φού και της αστυνομοκρατίας. το υλικό της κατασυκοφάντησης των κινητοποιήσεων. Στην απουσία της, παύουν οι τηλε-ομοβροντίες της προπαγάνδας των «έγκριτων» (κι εγκεκριμένων από τους πραγματι-κούς άρχοντες αυτής της χώρας).

Δημοκρατία είπατε; Δίκαι ο; Υπάρχει πλέον ξεκάθαρα το ασυμβί-βαστο αυτών των εννοι ών με τη «νέα διακυβέρνηση» και την ενημέ-ρωση των πολιτών. Η αξιοπρέπεια δεν περισσεύει σ’ αυτόν τον τόπο. Ακόμη όμως δεν έχει σωθεί! Ας την εκφράσουμε ζητώντας την άμε-ση αποφυλάκισή τους. Κι ας κριθούν σε μια ένορκη πολιτική δίκη, που θα θέσει τέλος στο κυνήγι των μαγισσών. Ή μήπως οι κραυγές των τηλε-κανιβάλων κρύβουν πάλι τον φόβο των κρατούντων ενώπιον της Δικαιοσύνης;

Υ.Γ. Αυτή τη βδομάδα γιατί δεν πήγατε οι της κυβέρνησης στην πρε-σβεία; Θα σας μαλώσουν…

Γ.Ρ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Page 3: Ρήξη φύλλο 5

3 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Αγαπητή μου μητέρα,

Κ άποια κυρία, προσποιούμενη ότι είσαι εσύ, μου έστειλε ένα γράμμα, γράμμα

πικραμένο και συγχυσμένο. Κατάλαβα μονο-μιάς ότι δεν είσαι εσύ, διότι κάνει ένα βασι-κό λάθος και μιλά για τον πατέρα μου. Ποιον πατέρα, ρε μάνα! Εσύ η ίδια μου είπες ότι ο πραγματικός μου πατέρας μπορεί να είναι ένας από τους εκατό ή τόσους πελάτες που σ’ επισκέφτηκαν στον Κερχανέ εκείνη την περίοδο. Τέλος πάντων, ρε μάνα, απαντώ για πρώτη και τελευταία φορά, ελπίζω, σ’ όλες τις «μητριές» μου. Εγώ δεν είμαι καμιά κόρη της προκοπής, ούτε διεκδικώ δάφνες ήθους και έντιμης ζωής. Μια π... είμαι και εγώ, το είπε άλλωστε και ο Μητσοτάκης, που ως γνωστόν είναι ένας πράος και έντιμος πολιτικός. Το είπανε πολλοί, ρε μάνα, και εν μέρει είχαν δίκαιο. Μόνο που στο πορνείο εσύ με πήρες, ρε μάνα. Παιδάκι ήμουν δεκατεσσάρων χρο-νών. Με πήρες απ’ το χέρι, ήτανε Αύγουστος του ΄59, το θυμάσαι; Με πήρες απ’ το χέρι μέσα στην ανυπόφορη ζέστη του τόπου μας και με πήγες στο ξενοδοχείο και εγώ έκλαι-γα και έκλαιγα και μπροστά στα μάτια σου με βίασε ένας μυστακοφόρος και ένας ξανθός και εσύ μασούσες μια σοκολάτα CADBURYS και έγλειφες τα χείλη σου. Εγώ δεν ήθελα τέτοια ζωή, ρε μάνα. Ήθελα να σπουδάσω. Μέρα νύχτα διάβαζα. Ώρες ατέλειωτες στο κρύο και στη ζέστη ξόδεψα, για να μπορέ-σω να μαζέψω χρήματα και κάποια στιγμή να

σπουδάσω, να προκόψω και να ’ρθω πίσω, ρε μάνα, και να σε έπαιρνα μαζί μου. Να έβαζα μία βόμβα σ’ αυτό το κωλοχανείο και να σε έσωζα, ρε μάνα. Τίποτε δεν κατάφερα. Άρ-χισα δειλά δειλά να συνηθίζω τα ωραία ξε-νοδοχεία και τα δώρα των πελατών. Άρχισε να ανεβαίνει και το βιοτικό μου επίπεδο και αυτό μου άρεσε ιδιαιτέρως. Πρέπει να σου ομολογήσω ότι ένιωθα περήφανη. Ένιωσα και κάποια περιφρόνηση προς εσένα όταν κατάφερα και σε ξεπέρασα σε πλούτη και φτιασίδια. Αυτή είμαι, ρε μάνα. Μια χαμούρα, μια κατεστραμμένη. Το ξέρω καλύτερα από τις «μητριές» μου. Το ξέρω καλύτερα και από εσένα, και αν καμιά φορά είμαι σκληρή μαζί σου, δεν είναι διότι εσύ μ’ έβαλες στο παιχνίδι, αλλά επειδή εγώ μόνο εσένα έχω, και όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, όπως ακριβώς και ο Σαββόπουλος, που έγραψε αυτόν τον στίχο. Τελειώνω, ρε μάνα, με τις μητριές.

Τώρα εδώ κάτω, ρε μάνα, γίνεται ο τρα-πεζικός χαμός. Θέλουν όλοι να αγοράσουν τις τράπεζές μας. Να τις κάνουν λένε πιο δυνατές, πιο ανταγωνιστικές και πιο κερδο-φόρες. Δεν ξέρω τι μυρίστηκαν οι Άραβες και αυτός ο Βγενόπουλος, αλλά ό,τι και να ’ναι, εμένα δεν μου θυμίζει γιασεμιά και γαρίφαλα. Κοσκωτακικούς βόθρους μου θυμίζει η όλη υπόθεση, αλλά κάτσε τώρα να το αποδείξεις. Ευτυχώς, δηλαδή, που ένας απ’ τους μεγα-λομέτοχους των κυπριακών τραπεζών είναι

η Εκκλησία, η οποία δύσκολα αποδέχεται τις αλλαγές, αλλιώς οι ιθύνοντες των τραπεζών πωλούν τη μάνα τους για λίγο κέρδος, πόσο μάλλον τις μετοχές άλλων ανθρώπων. Ευ-τυχώς που ο καινούργιος αρχιεπίσκοπος τα είπε λιγάκι στον Βγενόπουλο, όπως ο προκά-τοχός του τα είπε στον Αντρέα Παπαντρέου αρχές της δεκαετίας του ’80. Ευτυχώς που ο Χρυσόστομος ο Β΄ είναι όσο ξεροκέφαλος ήταν ο Χρυσόστομος ο Α΄ (Πάφιοι και οι δύο) και δεν σηκώνει τα καμώματα των αραπάδων. Φαντάστηκες, ρε μάνα, τι σημαίνει να ελέγ-χουν όλη την οικονομία οι Άραβες; Όχι πως τώρα η οικονομία είναι στα χέρια μας ή ότι τα χέρια μας δεν είναι λερωμένα, αλλά τουλάχι-στον ας κρατήσουμε τα προσχήματα και λίγη αξιοπρέπεια. Τι να σου πω, σφαγή θα γίνει μ’ αυτή την υπόθεση. Και να φανταστείς ότι ακόμη δεν πέρασε το σχέδιο Ανάν. Ρε μάνα, άπαξ και πέσει αυτή η γραμμή η λεγόμενη πράσινη με κανά σχέδιο τύπου Ανάν, εσύ θα φαντάζεις νοικοκυρά και πριγκιπέσσα. Κάτι σκαλιά μιας γέφυρας έπεσαν και μαζεύτηκαν όλοι οι ελεεινοί έμποροι της νήσου να κάνουν μπίζνες με τους Τούρκους και να πανηγυρί-ζουν τάχατες την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου. Πιο ηλίθιοι, φυσικά, ήταν οι Γερμανοί τηλεάνθρωποι, οι οποίοι έσπευσαν να απαθανατίσουν το γκρέμισμα της πράσι-νης γραμμής!! Γελούσε και το πράσινο κατσί-κι, ρε μάνα. Εννέα σκαλιά από μπετόν γκρέμι-σαν οι Τουρκαλάδες και οι ανανιστές έκαναν

σαν να είδαν μπροστά τους γυμνές τη Βάνα Μπάρμπα και την Ελένη Μενεγάκη. Μιλώ για την ηγεσία των ανανιστών, ρε μάνα. Ο λαός του Ναι και του ΌΧΙ δεν συμμετέχει σε τέ-τοιες αηδίες. Πού να βρει καιρό. Στα καζίνα των κατεχόμενων είναι. Τέτοια σκατά είμα-στε, ρε μάνα. Πες το στις μητριές μου για να μ’ αφήσουν ήσυχο. Έχω πολλά προβλήματα. Μου φτάνουν αυτά και ο χαμός του Σαββάκη Α και οι μύκητες στα αυτιά του Σαββάκη Β, άλλως Σα. Βι.

ΒΑΣΟΣ ΦΤΩΧΟΠΟΥΛΟΣ

1. την ύπαρξη τεράστιας ρευ-στότητας στην αγορά κε-φαλαίων διεθνώς ως απο-τέλεσμα αφενός των πολύ υψηλών κερδών των επιχει-ρήσεων και αφετέρου της όξυνσης της ανισοκατανο-μής στη διανομή των εισο-δημάτων, που έχει ως απο-τέλεσμα τη μείωση του με-ριδίου των μισθών στο συ-νολικό εισόδημα, διεθνώς, στα χαμηλότερα μεταπολε-μικά ποσοστά. Αυτή η ρευ-στότητα έχει ως αποτέλε-σμα τη νέα άνοδο των χρη-ματιστηρίων διεθνώς και τη δημιουργία νέας χρηματι-στηριακής φούσκας.

2. την απουσία αξιόλογων και άμεσα κερδοφόρων επεν-δυτικών επιλογών σε νέα προϊόντα ή υπηρεσίες και την αναγκαστική στροφή των κατόχων των κεφαλαίων (επιχειρήσεις ή επενδυτι-κές εταιρίες οποιασδήπο-τε μορφής) είτε στην αγο-

ρά των δικών τους μετοχών είτε στην εξαγορά υφιστά-μενων επιχειρήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξα-γορές και συγχωνεύσεις ξεπέρασαν, το 2006, σε αξία το ποσό των USD 3,6 τρισ., οδηγώντας σε ακόμη μεγα-λύτερη συγκέντρωση του κεφαλαίου και εντείνοντας την ολιγοπωλιακή διάρθρω-ση των οικονομιών. Ίσως ο καπιταλισμός να πλησιάζει στην εξάντληση της περι-βόητης αέναης δημιουργι-κότητάς του...

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι ιδιαίτερα ευάλωτο σε επι-θετικές εξαγορές, λόγω του μι-κρού μεγέθους του, της μεγάλης διασποράς των μετοχών (ιδιαί-τερα μετά τις ιδιωτικοποιήσεις), αλλά και ιδιαίτερα ελκυστικό λόγω των υψηλών κερδών, που οφείλονται στα ληστρικά επι-τόκια κατάθεσης και δανεισμού. Άλλωστε, ήδη οι ξένοι ελέγχουν σημαντικά ποσοστά των ελλη-

νικών τραπεζών (γεγονός προς μελέτη για όσους βιάζονται να μιλήσουν για ελληνικό ιμπερια-λισμό με αναφορά στην επέκτα-ση των ελληνικών τραπεζών στις βαλκανικές χώρες ή την Τουρ-κία…).

Στην Ελλάδα οι ιδιωτικοποιή-σεις, οι εξαγορές και οι συγχω-νεύσεις που πραγματοποιήθη-καν στα τέλη της 10ετίας του 1990 και συνέβαλαν στη δη-μιουργία της χρηματιστηριακής φούσκας, επέφεραν τα παρακά-τω αποτελέσματα:1. Συνετέλεσαν στη δημιουρ-

γία ολιγοπωλιακής αγοράς με κυρίαρχους παίκτες τους ιδιώτες τραπεζίτες.

2. Οδήγησαν στην έμμεση ή άμεση απώλεια θέσεων ερ-γασίας στον τραπεζικό το-μέα, που θα ήταν ακόμη με-γαλύτερη αν δεν συνδυάζο-νταν με την έκρηξη στον δα-νεισμό των ελληνικών νοικο-κυριών και τη χαμηλή ηλε-κτρονική υποστήριξη των τραπεζικών εργασιών.

3. Απορρύθμισαν σταδιακά έναν εργασιακό χώρο που αποτέλεσε την πρωτοπο-ρία στην κατάκτηση θεσμών όπως το 5νθήμερο και το συ-νεχές ωράριο, τη σταθερή και εγγυημένη απασχόληση

και την καθιέρωση ενιαίου μισθολογίου.

Σ’ όλες αυτές τις αλλαγές η στά-ση της ελληνικής Αριστεράς, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ήταν περισσότερο συνδικαλιστι-κή παρά πολιτική. Η κριτική της δεν ξεπέρασε ποτέ την κριτική των σωματείων για την απώλεια θέσεων εργασίας, τη χειροτέ-ρευση των συνθηκών εργασίας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (στην περίπτωση των ιδιωτικοποιήσεων). Ποτέ δεν συ-νέδεσε τις εξελίξεις στον τρα-πεζικό τομέα με τη δημιουργία ψεύτικων αναγκών, την έκρη-ξη του δανεισμού των ελληνι-κών νοικοκυριών και τη διαμόρ-φωση μιας διαφορετικής στρα-τηγικής αξιοποίησης των πόρων που αυτό έχει στη διάθεσή του _

για να μην αναφερθούμε στη δη-μιουργία θεσμών εναλλακτικής χρηματοδότησης των επιχειρή-σεων ή των ιδιωτών, όπως συμ-βαίνει σε άλλες χώρες ακόμη και της Ε.Ε.

Ξαναγυρίζοντας στην εξε-λισσόμενη επιθετική εξαγορά μεταξύ των τριών τραπεζών, επι-σημαίνουμε ότι αυτή δεν απο-τελεί σε καμιά περίπτωση άμε-ση επένδυση, καθώς αφορά ήδη υφιστάμενες επιχειρήσεις, και άρα δεν αποτελεί «ψήφο εμπι-

στοσύνης» στην ελληνική οικο-νομία. Στην όλη υπόθεση υπάρ-χει και καθαρά κυπριακή διάστα-ση, καθώς η εξαγορά της Τράπε-ζας Κύπρου από τη MARFIN θα έχει ως αποτέλεσμα το τραπεζι-κό σύστημα της Κύπρου να ελέγ-χεται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% από ξένα (αραβικά) κε-φάλαια.

Η διαμόρφωση μιας αξιόπι-στης εναλλακτικής στρατηγικής απέναντι στον νεοφιλελευθερι-σμό απαιτεί τη διατύπωση ενός αντίπαλου σχεδίου σε όλες τις πρωτοβουλίες του κεφαλαίου. Αλλιώς οι μόνιμοι χαμένοι από την υλοποίησή τους θα εξακο-λουθήσουν να είναι οι εργαζό-μενοι.

ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΈΡΑ

ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΕΞΑΓΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ: ΠΟΙΟΣ ΧΑΝΕΙ;

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΖΙΔΗ

Οι τελευταίες εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα της χώ-

ρας μας με τις εξαγγελθείσες επιθετικές εξαγορές των

τραπεζών Πειραιώς και MARFIN (μεταξύ τους και προς

την Τράπεζα Κύπρου) έρχονται να επιβεβαιώσουν τις πα-

ρακάτω εκτιμήσεις:

Page 4: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 4

Έχει λοιπόν ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίον αντιμε-τωπίζεται η πρόκληση αυτή από την ελληνική πλευρά, η στάση της οποίας μένει συστηματικά στο σκοτάδι για την κοινή γνώμη της χώρας μας.

Τ α Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Η αντιμετώπιση του ζητήματος από την τηλεόραση είναι μια τραγω-

δία. Η κρατική της συνιστώσα περιορίζεται στις επίσημες ανακοινώσεις, που ουδόλως φωτίζουν την πραγματικό-τητα της περιοχής (με τη μοναδική εξαίρεση του Παντε-λή Σαββίδη της ΕΤ3), προφανώς ακολουθώντας την πο-λιτική των «χαμηλών τόνων», η οποία απέδωσε τα… γνω-στά οφέλη και σε άλλα ζητήματα όπως το Μακεδονικό. Τα δε ιδιωτικά κανάλια παρουσιάζουν το θρακικό μέσα από κραυγές ενός δήθεν πληγωμένου πατριωτισμού, αντιπαραθέσεις άσχετων κομματικών στελεχών και δί-λεπτα ρεπορτάζ της κακιάς ώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μοναδικός εκπρόσωπος της θρακικής κοινωνίας σε όλα τα πάνελ που έχουμε δει κατά καιρούς είναι ο… Αμπντουλχαλήμ Ντεντέ! Στις εφημερίδες τα πράγματα είναι καλύτερα και εκεί βρίσκει κανείς κατά καιρούς άρ-θρα (Κ. Αγγελόπουλος, Στ. Λυγερός) που περιγράφουν με εξαιρετική ακρίβεια την κατάσταση, ωστόσο αποτε-λούν περίπου σταγόνα στον ωκεανό και η εμβέλειά τους είναι μάλλον ασήμαντη.

Η ελληνική κοινωνία: Για τον εκτός Θράκης ελληνι-κό λαό το ζήτημα παραμένει εν πολλοίς άγνωστο.

Η πλειοψηφία περιορίζεται σε μια θολή εικόνα για μια «διαφορετική» παρουσία στην περιοχή και την απειλή που (έχει ακούσει ότι) υφέρπει. Δεν λείπουν βεβαίως και κάποιοι «προοδευτικοί», που είναι σίγουροι ότι ο ελληνι-κός εθνικισμός έχει κάνει πάλι κάποιο έγκλημα εις βάρος

αθώων μειονοτικών και είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν σε μια μελλοντική του ήττα… Το χειρότερο είναι πως και μέσα στην (πλειονοτική) θρακική κοινωνία, που ζει στο πετσί της την κατάσταση, υπάρχουν τα ίδια συμπτώμα-τα, αμβλυμμένα απλώς από τη βιωματική εμπειρία. Είναι φανερό πως, λίγο ο καταναλωτικός χουλιγκανισμός, λίγο η εθνομηδενιστική λαίλαπα, το πετσί αυτό έχει… παρα-χοντρύνει τα τελευταία χρόνια. Το πιο τυπικό δείγμα αυ-τής της κατάντιας είναι το εντόπιο πολιτικό προσωπικό (νομάρχες, δήμαρχοι, κτλ).

Τ α κόμματα: Όλα τα κόμματα της ελληνικής Βουλής έχουν την ίδια ανώδυνη, γενικόλογη ρητορική για

το θέμα, με τα δύο μεγαλύτερα να τη μεταφράζουν πά-ντοτε σε προεκλογικά παζάρια και (φυσικά) ρουσφέτια. Η ΝΔ, υπό την επήρεια του Κομοτηναίου υφυπουργού Εξωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη, φαίνεται να καταλήγει σε μια ευρωπαϊκή πολιτική, χωρίς κενά, με προβλήματα όμως στην εφαρμογή της λόγω της διαπλοκής των το-πικών συμφερόντων. Στην Αριστερά, το ΚΚΕ παραμένει στην πάγια γραμμή του, που θεωρεί δευτερεύον το εθνι-κό ζήτημα, και η επιρροή του είναι ασήμαντη. Ο Συνα-σπισμός του αντιεθνικιστικού συρμού είναι εκτός τόπου και χρόνου, με κάποια ιδεοληπτικά στελέχη του να συν-δυάζουν επικίνδυνα την απόλυτη άγνοια του πεδίου με

την οίηση της «πρωτοπορίας». Το δε ΠαΣοΚ, ειδικά στη Ροδόπη, έχει καταντήσει δεκανίκι του κεμαλισμού. Έχο-ντας αποβάλει κάθε ηθικό, εθνικό ή πολιτικό ενδοιασμό, εναγκαλίζεται τα πλέον φανατικά στοιχεία του μειονοτι-κού κόσμου με την προσδοκία εκλογικού οφέλους. Η πε-ρίπτωση του Αχμέτ Χατζηοσμάν στη νομαρχία Ροδόπης, που από δεξί χέρι του εξτρεμιστή Σαδίκ Αχμέτ φτάνει να θεωρείται φαβορί για υποψήφιος («σοσιαλιστής»!) βουλευτής είναι ενδεικτική. Ακόμα και η επιλογή της Γκιουλμπεγιάζ Καραχασάν στην Ξάνθη, μιας νέας Πομά-κας με προοπτικές μιας άλλης πολιτικής έκφρασης της μουσουλμανικής κοινωνίας, εκφυλίστηκε σε επικοινωνια-κό τρυκ και θα καταλήξει σε οικτρή αποτυχία. Αφέθηκε στην προδιαγεγραμμένη ενσωμάτωση στο προξενικό κύκλωμα, χωρίς την παραμικρή απόπειρα διορθωτικής παρέμβασης. Τα επίχειρα οσονούπω θα εισπραχθούν.

Η κυβέρνηση: Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η κυ-βερνητική πολιτική των τελευταίων χρόνων είναι ο

πιο σοβαρός παράγοντας αισιοδοξίας. Έχοντας περάσει από τα μαύρα χρόνια του ψευτοεκσυγχρονισμού (στα οποία κυριολεκτικά… μπέρδευες τους Έλληνες αρμό-διους με τους πράκτορες της Άγκυρας), η σημερινή κα-τάσταση είναι η καλύτερη από ποτέ. Όσο κι αν υπάρχουν μεγάλες υστερήσεις σε κάποια βασικά ζητήματα –που ένα οποιοδήποτε σοβαρό κράτος θα τα είχε λύσει εν μια νυκτί– πρέπει να λεχθεί ότι τα μέτρα που ελήφθησαν τα τελευταία χρόνια είναι όλα στη σωστή κατεύθυνση: Ίσα δικαιώματα (αυτά του Ευρωπαίου πολίτη) για καθέναν, ένταξη όλων στην ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, έως τώρα τουλάχιστον, φαίνεται ότι τα κρυφοαυτονομιστικά αιτήματα των τουρκοφρόνων (γύρω από την ταυτότη-τα της μειονότητας, την εκπαίδευση ή τη θρησκευτική της ηγεσία) δεν περνάνε. Ελπίζουμε λοιπόν ότι κάποια στιγμή θα γίνουν βήματα και εκεί όπου ως Πολιτεία πα-ραμένουμε στάσιμοι από δεκαετίες, π.χ. στην ανάδειξη της παρουσίας και του πολιτισμού των Πομάκων και των Ρομά της Θράκης. Οι κορόνες του Γκιουλ για την «τούρ-κικη» μειονότητα στη Θράκη δείχνουν την ακολουθητέα πορεία μας.

Κομοτηνή*Διευθυντή του «Αντιφωνητή»

Από τον περασμένο χρόνο φαίνεται να έχει δρομολο-

γηθεί σε σχέση με την ελληνική Θράκη μια μεθοδευ-

μένη όξυνση από πλευράς Άγκυρας, που εκδηλώνε-

ται με δύο τρόπους: πρώτον με την ανακίνηση στο

εσωτερικό της μουσουλμανικής μειονότητας «οξυμέ-

νων» θεμάτων και, δεύτερον, με την τακτική αναφορά

επίσημων χειλέων της Τουρκίας στο «πρόβλημα των

Τούρκων της Δυτικής Θράκης».

Ο Γκιούλ Μπαχτσές της Θράκης

ΤΟΥ ΚΏΣΤΑ ΚΑΡΑΐΣΚΟΥ*

Με αφορμή τη «συζήτηση» για την απόσυρση ή όχι του σχολικού βι-βλίου της ΣΤ΄ Δημοτικού, το οποίο εξωραΐζει την οθωμανική κατοχή 400 χρόνων, «ξεχνάει» τη Μικρα-σιατική καταστροφή, υποτιμά το αντιφασιστικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού το 1940, αφαιρεί ο,τιδήποτε αντιστασιακό εντέλει, ο πολύς, καθηγητής Αντώνης Λιάκος, γνω-στός αναθεωρητής, δήλωσε (για τους υποστηρικτές της απόσυρ-σης):«Είναι η ίδια χορωδία που έψαλλε στα Ίμια, στις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες, εναντίον των μετανα-στών και σε κάθε άλλη ευκαιρία όπου κινδυνεύει η φυλή» (Ελευ-θεροτυπία, 23/1/2007).Νομίζει ο κ. Λιάκος ότι με τέτοιου τύπου υπεραπλουστεύσεις ξε-μπερδεύει με τους «αντιπάλους» του. Τεχνηέντως, εμφανίζει με τη δήλωσή του ΕΝΙΑΙΟ το μέτω-πο όσων αντιδρούν από ΑΡΙΣΤΕ-ΡΑ με τους ορθόδοξους συμπο-

λίτες μας, ταυτίζοντάς τους στην συνέχεια με ακροδεξιούς, προ-κειμένου να παρουσιαστεί –αυ-τός, και οι όμοιοί του– ως «προ-οδευτικός». Η ταμπέλα του προο-δευτικού όμως ξεθώριασε από τη στιγμή που το «προοδευτιλίκι» στα πανεπιστήμια έγινε συνώνυμο με τις εκταμιεύσεις των Κοινοτικών Προγραμμάτων, με τη συναλλα-γή με τους κομματικούς εγκάθε-τους των νεολαίων για την εκλο-γή στις έδρες, από τη στιγμή που προοδευτισμός σημαίνει μούγκα μπροστά στην καταλήστευση του δημοσίου χώρου του πανεπιστημί-ου από τους δήθεν «αντιεξουσια-στές». από τη στιγμή που το «προ-οδευτιλίκι» μεταφράστηκε σε άτα-κτη υποχώρηση από εθνικό χώρο στα Ίμια και συνάμα δημόσιες ευ-χαριστίες στο ελληνικό Κοινοβού-λιο προς τους ιμπεριαλιστές πά-τρωνες της χώρας, τις Η.Π.Α., εί-ναι προτιμότερη η μούγκα.

Γ.Π.

ΛΙΑΚΟΙ ΤΙΝΕΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΓΑΣ

Page 5: Ρήξη φύλλο 5

5 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Τ ο τελευταίο του άρθρο, «Αισθάνο-μαι σαν ένα τρομαγμένο περιστέρι»,

που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του, την Άγος, 19/1/07, ημέρα που τον δολοφόνη-σαν, αυτό ακριβώς λέει.Να πληκτρολογείς κάθε μέρα την αυριανή σου στήλη για την εφημερίδα, να σηκώνεις το «φέιντερ» του μικροφώνου σου στην κονσόλα της ραδιοφωνικής σου εκπομπής και να ξέρεις ότι σε κάποιο αθέατο σκο-πευτήριο κάποιοι εκπαιδεύουν κάποιους στη χρήση και στην ευθυβολία του πιστο-λιού για να σε ξεκάνουν. Ακόμα και στην έξοδο των γραφείων της εφημερίδας σου:«Είμαι σαν το περιστέρι, εξίσου ψυχωτικός με το τι συμβαίνει δεξιά κι αριστερά μου, πίσω και μπροστά μου», έγραφε στο άρθρο του. Δημοσιεύτηκε την ίδια την τελευταία του μέρα, που ο 17χρονος εκπαιδευμένος στο πιστόλι των 7,65 χιλιοστών τον σίμωσε εξαπίνης, και εξ επαφής τον εξόντωσε με τριπλό πάτημα της σκανδάλης.Στην έξοδο της εφημερίδας του, που φέ-ρει το όνομα AGOS: Αρμενιστί, η «αυλα-κιά», που σπέρνεις για να φυτρώσει. Αλλά θυμίζει ευθέως την αρχαιοελληνική έννοια του άγους: ΑΓΟΣ ολόκληρης της ανθρωπό-τητας από το 1915 τής υπό των Τούρκων διαπραχθείσας Αρμενικής Γενοκτονίας, ως σήμερα.Οι επικεφαλής του Κράτους-Δολοφόνου, κ.κ. Γιασάρ Μπουγιούκανιτ, Σεζέρ, Ερντο-γάν κ.ά., μαζί με τους διακεκριμένους δη-μοσιογραφικούς στυλοβάτες τους, έσπευ-σαν να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα, βέβαι-οι όντες ότι το επίτευγμα του 17ετούς συλ-ληφθέντος θα εξαναγκάσει σε φίμωση για πολλά ακόμα χρόνια κάθε επίδοξο Χραντ Ντινκ…

Είναι η γνωστή, από χρόνια, «πολιτική της σκανδάλης»! Μέθοδος, μαζί με άλλες, όμοιες και παρεμφερείς, της σύστασης του τουρκικού κράτους. Της επιβολής και της διατήρησης της επιβολής του και της θέλη-σής του. Όπου και όταν το αποφασίζει. Μέ-θοδος διόλου νέα. Πρωταρχικό γνώρισμα, σύμφυτο με τον χαρακτήρα και τη φύση του κεμαλικού κράτους. Εκ γενετής και πάντο-τε: Ομοούσιο και αδιαίρετο, κράτος και πα-ρακράτος, και βαθύ και ξέβαθο, και αυτο-προσώπως και δι’ «αντιπροσώπων» φονέ-ων: ένας διαρκώς στυγερός, αιμοβόρος Γκρίζος Λύκος:– Είτε τραβάει τη σκανδάλη ένας 17χρονος αφιονισμένος πεμπάμενος ισλαμο-εθνικι-στής, που δολοφονεί τον 53χρονο Αρμένιο δημοσιογράφο Χραντ Ντινκ, Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2007, έξω από τα γραφεία της εφημερίδας του, στην Πόλη…– Είτε, παρόντων των στρατηγών του, διοι-κητών του 11ου Σώματος Στρατού της Τουρ-κίας και των 39ης και 28ης Μεραρχιών, στην κατεχόμενη Κύπρο, διά χειρός του έποι-κου ψευδο-υπουργού του παρόντος Ρα-ούφ Ντενκτάς, Κενάν Ακίν, που δολοφονεί,

μπροστά στους φακούς των τηλεοράσεων, τον Σολάκη Σολωμού, 16 Αυγ. 1996 στα κράσπεδα της σκλαβωμένης Αμμοχώστου.

Να υπενθυμίσουμε, οι Κύπριοι:Με τη μέθοδο της σκανδάλης, το τουρκικό κράτος και παρακράτος επέβαλε τον Ντεν-κτάς το 1957 ως «ηγέτη» της ελεγχόμε-νης, τρομοκρατικώς, από την ΤΜΤ, τουρκι-κής μειονότητας. Εκτελώντας όσους Τουρ-κοκύπριους επέμεναν να έχουν καλές σχέ-σεις με τους Έλληνες της Κύπρου, ή μετεί-χαν στην αριστερή συνδικαλιστική ΠΕΟ.

Πρωτομάρτυρες της σκανδάλης των μπρά-βων του Ντενκτάς και του κεμαλισμού στην Κύπρο υπήρξαν οι δημοκρατικοί δημοσιο-γράφοι - εκδότες της εβδομαδιαίας τουρ-κοκυπριακής εφημερίδας «Τζουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Μουσαφέρ Γκιουρ-γκάν.

Τους δολοφόνησαν, τον πρώτο στο κρεβά-τι του, μπροστά στα μάτια της συζύγου του και των παιδιών του, και τον δεύτερο μέσα στο αυτοκίνητό του μπροστά στο σπίτι του, τη Δευτέρα 23 Απριλίου 1963, στη Λευκω-σία. Εκείνη τη μέρα η εφημερίδα τους, με άρθρο της, προανήγγελλε και προειδοποι-ούσε ότι στην επόμενη έκδοσή της θα απο-κάλυπτε ποιοι μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα σχεδίαζαν και προετοίμαζαν τις ένοπλες συγκρούσεις με τους Έλληνες Κυπρίους (που ξέσπασαν οκτώ μήνες αρ-γότερα, 21 Δεκεμβρίου 1963).Ένας από τους αρθρογράφους της εφημε-ρίδας ξέφυγε εκείνη τη Δευτέρα. Κι έγι-νε, τα επόμενα τρία χρόνια, ένας από τους κύριους κατήγορους των φασιστικών με-θόδων του Ντενκτάς στην εξόντωση κάθε φωνής αντιρρήσεως μέσα στην τουρκική μειονότητα, η οποία, διά της τρομοκρατίας, εξαναγκαζόταν να παίξει τον ρόλο του προ-γεφυρώματος του ιμπεριαλισμού εις βάρος της Κύπρου. Ονομαζόταν Ντερβίς Αλί Κα-βάζογλου. Αριστερός και συνδικαλιστής του ΑΚΕΛ και ανυπότακτος. Με το πάτημα της σκανδάλης των αυτομάτων όπλων τους, οι «μουτζαχίντ» (αγωνιστές) της ΤΜΤ τον δο-λοφόνησαν, 10 Απριλίου 1965, στον δρό-

μο Λευκωσίας προς Λάρνακα, μαζί και τον σύντροφό του Κώστα Μισιαούλη, στα μπρο-στινά καθίσματα του αυτοκινήτου τους.Χρήσιμη σημείωση: Της ΤΜΤ υπερήφανος ένοπλος «μουτζαχίντ» θυμήθηκε να αυ-τοδοξασθεί, 24 Σεπτεμβρίου 2006, στην εφημερίδα Ζαμάν της Τουρκίας, και ο δή-θεν αριστερός κ. Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, διά-δοχος του Ντενκτάς επικεφαλής της πολι-τικής πτέρυγας του Αττίλα στο ψευδοκρά-τος. Κοκορευόταν ότι στα νιάτα του, «το πρωί βιβλίο και το βράδυ τυφέκιο στους λό-χους της ΤΜΤ, εκπαιδευόμενος από τους Τούρκους αξιωματικούς του τμήματος Ειδι-κού Πολέμου», στους θύλακες της διατε-ταγμένης «αυτοαπομόνωσης» των Τουρκο-κυπρίων….Ίδια μέθοδος: Στις 6 Ιουλίου 1996, στην κατεχόμενη Λευκωσία, δολοφόνησαν τον αντιντενκτασικό δημοσιογράφο, επικριτή

του τουρκικού εποικισμού, Κουτλού Ανταλί. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δι-καιωμάτων, με προσφυγή της χήρας Αντα-λί, απεφάνθη ότι το τουρκικό κράτος, κατα-κτητής στα βόρεια εδάφη της Κύπρου, συ-γκάλυψε τη δολοφονία.Δύο χρόνια νωρίτερα, με πληρωμένα όρ-γανα του υποκόσμου της τουρκικής ηρωί-νης, την Κυριακή 20 Μαρτίου 1994, δολο-φόνησαν στην οδό Θουκυδίδη στη Λευκω-σία, έξω από το σπίτι του, τον Θεόφιλο Γε-ωργιάδη, εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλλη-λεγγύης στο Κουρδιστάν. Προηγήθηκαν οι δολοφονίες δεκάδων Κούρδων και Τούρ-κων δημοσιογράφων στην Τουρκία την τε-λευταία 20ετία.Στην Κωνσταντινούπολη, δίπλα στο βαμμέ-νο με το αίμα του Χραντ Ντινκ πεζοδρόμιο, διαδηλωτές ξαναφώναξαν το «Φασhισμέ καρhσί ομούζ-ομουζά» («ενωμένοι, ώμο με ώμο, ενάντια στον φασισμό»). Και το σύν-θημα «Κράτος δολοφόνε»: Η φασιστοει-δής και δολοφονική ταυτότητα ενός κρά-τους που αρνείται να αναγνωρίσει ότι δημι-ουργήθηκε διαπράττοντας γενοκτονίες και ότι επιβιώνει με τη μέθοδο της σκανδάλης εναντίον και των υπηκόων του. Ενός κρά-τους που όσα κροκοδείλια δάκρια κι αν χύ-σει, για το εν Ευρώπη (και στην Αθήνα των υποτελών) θεαθήναι, χαίρεται χαρά μεγάλη που η σκανδάλη του 17χρονου (δικού του) δράστη θα επιβάλει για πολλά ακόμα χρό-νια την αναγκαία φίμωση…

Το ίδιο το κεμαλικό (και των «ηπιο-ισλαμο-δημοκρατών») τουρκικό κράτος, αυτοπροσώπως, διά των εισαγγελέων του, των δικαστών του και των νομοθε-τών του (άρθρο 301 Π.Κ.), διέπραξε την προγραφή του Αρμένιου δημοσιογρά-φου Χραντ Ντινκ ως του εχθρού που έπρεπε να πάψει να υπάρχει;

Βιβλία ΙστορίαςΠ Ε Ρ Ί Α Ν Ι Σ Τ Ό Ρ Η Τ Ω Ν Υ Β Ρ Ι Σ Τ Ώ Ν

Είναι όντως θλιβερό το κατάντημα κάποιων “πα-νεπιστημιακών” οι οποίοι προκειμένου να καλύ-ψουν την επιστημονική τους ανεπάρκεια και την υποτέλειά τους στην πολυπολιτισμική [=νεοταξ-ική και ιμπεριαλιστική] ιδεολογία τους, μετέρχο-νται φασιστικού τύπου ύβρεις αντί επιχειρημά-των, προκειμένου, οι ανόητοι, να “πλήξουν” τον πατριωτικό λόγο.

Είναι οι ίδιοι που, όπως απεκάλυψε ο καθη-γητής Νεοκλής Σαρρής για κάποιον ανεκδιήγητο “πανεπιστημιακό”, πέταξε έξω από το σπίτι του την Ελληνική Σημαία που του έφερε από το σχο-λείο ο γιος του, γιατί, όπως είπε , “δεν θέλει ο γιος του να γίνει εθνικιστής”[!].

Έτσι, μετά την κυρία Χριστίνα Κουλούρη, που με άρθρο της στο Βήμα στήριξε την επιστη-μονική «επάρκεια» του βίβλου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού με ανάλογες ειρωνικές ανοησίες και όχι με επιχειρήματα, έρχεται σήμερα ο «πολύς» και επίσης γνωστός για τις πολυπολιτισμικές αντιλήψεις του και, κακή τη μοίρα, «πανεπιστη-μιακός» κύριος Αντώνης Λιάκος να στηρίξει το ίδιο βιβλίο επιτιθέμενος με άθλιες ανοησίες και ύβρεις σε όσους έκαναν μια αυστηρά επιστημο-νική κριτική. Ο Αντώνης Λιάκος γίνεται ακόμη πιο σαφής στο υβρεολόγιό του υποστηρίζοντας ότι «οι διαμαρτυρίες του εσμού των αλευρομαγείρων και λοιπών άσχετων, περιλαμβανομένου ενός γραφικού πλέον πρώην προέδρου και της γνω-στής “μάστιγας του Θεού”, δεν θα πρέπει να μας παραξενεύουν. Είναι η ίδια χορωδία που έψαλλε στα Ίμια, στις λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες, εναντίον των μεταναστών και σε κάθε άλλη ευ-καιρία όπου κινδυνεύει η φυλή» [αντιγράφω από τα ΝΕΑ της 19/1/2007].

Προφανώς και δεν θα κατέβω στο επίπεδο του ανεπαρκούς επιστημονικά κυρίου Λιάκου.

Το μόνο που θα επισημάνω είναι, όπως και με την κυρία Κουλούρη, πώς είναι δυνατόν και οι δυο αυτοί “αστέρες” της επιστήμης να είναι ταυτόχρονα και υπέρ του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν [βλέπε δήλωση τους στην Ελευθεροτυπία της 9/4/2004]; Είναι τυχαίο; Για τις άλλες ανο-ησίες του κυρίου Λιάκου (περί λαοσυνάξεων, ψαλμωδιών κ.ά.) απαξιώ να ασχοληθώ, γιατί προφανέστατα δεν είναι επιστημονικά επιχειρή-ματα υπέρ του απαράδεκτου σε πολλά κεφάλαια βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, όπως πλέον επιστημονικά απέδειξαν 50 τουλάχιστον επιστή-μονες, και τους οποίους συνέδραμαν με την υπο-γραφή τους 2500 Έλληνες (μεταξύ των οποίων και ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Σαρ-τζετάκης, τον οποίον με “άπειρον σεβασμό προς τον θεσμόν” ειρωνεύεται ο κύριος Λιάκος).

Ο αναιδής επιστημονικός αστέρας κ. Λιάκος, κακή τη μοίρα «πανεπιστημιακός» είμαι βέβαιος ότι γνωρίζει τη δράση πολλών από τους υπογρά-φοντες, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (μετα-ξύ των οποίων και τη δική μου και οπωσδήποτε του πρ. Προέδρου Σαρτζετάκη) και συνεπώς εν γνώσει του διατυπώνει διάφορες αρλούμπες περί λαοσυνάξεων κ.ά, τα οποία βέβαια έπρεπε να σέβεται –έστω και αν διαφωνεί, αν έχει κάποια σχέση με τη Δημοκρατία.

Φοβούμαι ότι ο κύριος αυτός δεν έχει κανένα δικαίωμα με αναίδεια χιλίων πίθηκων να καλύπτει την επιστημονική του ανεπάρκεια με συνειδητές αναλήθειες και ύβρεις.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΑΛΕΥΡΟΜΆΓΕΙΡΟΣ

ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ ΤΟΥ ΧΡΑΝΤ ΝΤΙΝΚ

Οι Κύπριοι ξέρουν καλύτερα

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ Α. ΜΑΥΡΟΥ

Page 6: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 6

Τ α οπωροφόρα δένδρα άνθησαν, οι αρκούδες τριγυρνούν άυπνες

με απορρυθμισμένο το βιολογικό τους ρολόι, τα αποδημητικά πουλιά δεν με-τανάστευσαν αφού δεν πάγωσαν οι λί-μνες του Βορρά –τουλάχιστον μέχρι στιγμής–, ήδη κάναμε και τα πρώτα μπάνια μας εν μέσω Ιανουαρίου! Αυτά και άλλα πολλά συνιστούν την παραδο-ξότητα του φετινού μας χειμώνα.

Ζούμε κατά γενική ομολογία σε μια περίοδο όπου οι αλλαγές του κλίματος γίνονται αισθητές όλο και περισσότερο στη ζωή μας. αλλαγές που σηματοδο-τούν τη σταδιακή μεταστροφή του κλί-ματος της χώρας μας προσιδιάζοντας σταδιακά σ’ αυτό της Αφρικής…

Κι ενώ όλα αυτά θα περίμενε κα-νείς να σημάνουν συναγερμό στους μόνιμα εν υπνώσει ιθύνοντες –τους μόνους που βρίσκονται σε παρατετα-μένη χειμερία νάρκη– κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει.

Η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, πέντε (5) μόλις χρόνια μετά την πρώτη από-πειρα, που απέτυχε χάρη στην πρωτο-φανή λαϊκή κινητοποίηση, θέτει επί τά-πητος την ανάγκη διάσωσης του δασι-κού πλούτου της χώρας. Η επιχειρού-μενη τροποποίηση αίρει το απαράγρα-πτο των δικαιωμάτων του Δημοσίου σε δασικές εκτάσεις που ανέρχονται από 30 έως 50 εκατ. στρέμματα! Οι εικό-

νες από το μέλλον φαντάζουν εφιαλτι-κές αφού είναι γνωστό πως οι δασικές εκτάσεις αποτελούν τους βασικούς συλλέκτες άνθρακα και άρα συντελούν στην επιβράδυνση των επιπτώσεων του φαινομένου του θερμοκηπίου. Η αύξη-ση της μέσης θερμοκρασίας, η όξυνση των ακραίων καιρικών φαινομένων, η περαιτέρω εξέλιξη της ερημοποίησης, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, η μείωση της βιοποικιλότητας είναι με-ρικά από τα φαινόμενα που θα επιτα-χυνθούν. Για να μην αναφέρουμε τη συγκράτηση των εδαφών, τη ρύθμιση της επιφανειακής απορροής των υδά-των και άρα την αποφυγή πλημμυρικών φαινομένων, τον εμπλουτισμό σε οξυ-γόνο, κ.ο.κ.

Στα επιχειρήματα των υποστηρι-κτών της τροποποίησης του επίμαχου άρθρου είναι η περιβόητη διάκριση με-ταξύ δασικών εκτάσεων και δάσους. Θέτουν μάλιστα ως χρονικό όριο δι-ευθέτησης των κάθε λογής καταπατή-σεων την 11η Ιουνίου 1975, κατοχυ-ρώνοντας συνταγματικά την αδυναμία αποδείξεως του δασικού χαρακτήρα μιας έκτασης πριν από το 1975 (αλλα-γή Άρθρων 117 και 100). Το γεγονός προκαλεί σημαντικές επιπτώσεις στα δικαιώματα του Δημοσίου στις δασι-κές εκτάσεις που καταπατήθηκαν από το 1945 έως το 1975, και πιο συγκε-

κριμένα:• Αίρει τις αποφάσεις αναδάσωσης

που έχουν εκδοθεί μετά από κατα-στροφή δασικών εκτάσεων.

• Καταργεί τα πρωτόκολλα διοικητι-κής αποβολής που επικυρώθηκαν με δικαστικές αποφάσεις, καθώς και τις δίκες που έγιναν με αντικείμενο την κυριότητα των δασικών εκτάσεων.

• Επιβραβεύει τους προ του ‘75 κατα-πατητές και εμπρηστές για την τόλμη και την υπομονή τους…

• Ο προαναφερθείς διαχωρισμός (δα-σών και δασικών εκτάσεων) τίθεται εκ του πονηρού, δεδομένου ότι η Ελ-λάδα διαθέτει κυρίως το λιτό τυπικό μεσογειακό δάσος. Η άρση της προ-στασίας των δασικών εκτάσεων θα ανοίξει τις ορέξεις των καταπατητών στην εκμετάλλευση όλων αυτών των εκτάσεων απλώς επειδή δεν θα μπο-ρούν να χαρακτηριστούν ως δάσος (θαμνώδεις εκτάσεις, μακκία βλά-στηση, αποψιλωμένα βουνά, άγονες νησιωτικές περιοχές κ.ο.κ.).

Με αυτά τα τεχνάσματα οδηγούν σε νομιμοποίηση την απώλεια φυσικού κεφαλαίου που με την ανοχή και τη συ-νενοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας μας δίνεται βορά σε ιδιωτικά συμφέρο-ντα. Όπως άλλωστε δήλωσε πρόσφατα ο κ. Αλογοσκούφης: «Πρέπει να δοθεί χώρος στις επενδύσεις και να βρού-με τα όρια στα οποία μπορεί να κινη-θεί η προστασία του περιβάλλοντος». Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος στα ιδιωτικά συμφέροντα, στο πλαίσιο μιας γενικό-τερης τάσης ξεπουλήματος του δημό-σιου πλούτου της χώρας, σε αυτό που αποτελεί την ελληνική εκδοχή του νεο-φιλελευθερισμού. Ξεπουλήματος των δασικών εκτάσεων για να δρομολογη-θούν ανενόχλητες μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις στον τουριστικό τομέα με πισίνες, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, πολυτελείς κατοικίες Ευρω-παίων συνταξιούχων και άλλα ελπιδο-

φόρα, προκειμένου να διατηρήσου-με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξής μας!

Και για να μπορούν όλα τα παρα-πάνω να πραγματοποιηθούν «νομότυ-πα», σχεδιάζουν την ίδρυση ενός δικα-στηρίου που θα λέγεται Συνταγματικό και το οποίο θα ελέγχει τη συνταγμα-τικότητα των νόμων. Ο έλεγχος αυτός μέχρι τώρα ασκείται από τα δύο ανώ-τατα δικαστήρια της χώρας: το Συμ-βούλιο της Επικρατείας και τον Άρειο Πάγο. Το Συνταγματικό αυτό δικαστή-ριο θα ορίζεται... από τη Βουλή! (ή από την κυβέρνηση!). Με άλλα λόγια, δη-λαδή, οι ελεγχόμενοι θα ορίζουν τους ελεγκτές τους!

Χρόνια τώρα, το Σ.τ.Ε. έχει εκδώ-σει σωτήριες για το φυσικό περιβάλ-λον της χώρας μας αποφάσεις, και έχει επανειλημμένα έρθει σε αντίθε-ση με την εκάστοτε κυβέρνηση (πρό-σφατη αντιπαράθεση, που συνεχίζεται, το θέμα της εκτροπής του Αχελώου κ.ά.). Επίσης, έχει δικαιώσει προσφυ-γές εργαζομένων για καταβολή επιδο-μάτων (και μάλιστα αναδρομικά). Είναι σαφές πως η εξουδετέρωση του Σ.τ.Ε. θα αποτελέσει καίριο πλήγμα κατά του (όποιου) κράτους δικαίου (έχει απο-μείνει) στην Ελλάδα. Το Σ.τ.Ε. ως τώρα έκανε –απ’ όσο μπορούμε να κρίνου-με_ καλά τη δουλειά του, εν μέσω του χάους, των παρανομιών και της αυθαι-ρεσίας που μαστίζουν το ελληνικό κρά-τος. Αυτή είναι άραγε η επανίδρυση του κράτους που μνημόνευε προεκλο-γικά ο κ. Καραμανλής;

Όλα αυτά να συντελούνται σε τού-τη τη χώρα, που τα δάση της ήταν πά-ντα ιερά γιατί ήταν κατοικίες θεών, ημί-θεων, ηρώων και πνευμάτων, καταφύ-για μουσών, νυμφών και κενταύρων. Πώς να νοηθούν ως χώροι ιδιωτικών ή άλλων συμφερόντων, παρά μόνο ως ασέβεια, περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες

πράξεις στο πλαίσιο της τάξης του σύ-μπαντος; Ως ύβρις δηλαδή που αργά η γρήγορα θα προκαλέσει την μήνιν των θεών, η οποία και θα επιφέρει ανα-πόφευκτα την τιμωρία και τη συντριβή μας. Αυτή λοιπόν η συντριβή θα είναι η συλλογική μας κατάληξη;

Μπορούμε άραγε να αποτρέψου-με δηλαδή την επιχειρούμενη αναθε-ώρηση του Άρθρου 24 και αντ’ αυτής να θέσουμε άλλες προτεραιότητες. Όπως για παράδειγμα:

• Την ολοκλήρωση του χωροταξικού σχεδιασμού, του κτηματολογίου και του δασολογίου της χώρας, η δη-μιουργία των οποίων αποτελεί συ-νταγματική επιταγή και η μη ολοκλή-ρωσή τους βαραίνει και τα δύο κόμ-ματα εξουσίας.

• Την ολοκλήρωση των τομεακών και περιφερειακών χωροταξικών σχε-δίων.

• Τη βελτίωση της εφαρμογής της νο-μοθεσίας με αυστηρή εφαρμογή των ζωνών οικιστικού ελέγχου (ΖΟΕ).

• Τη διατήρηση του θεσμικού ρόλου του Συμβουλίου της Επικρατείας για την διασφάλιση των φυσικών εφε-δρειών της χώρας.

Όσον αφορά στην περίφημη αντα-γωνιστικότητα και την κίβδηλη ανά-πτυξή μας θα πρέπει οι κατά καιρούς κρατούντες ν’ αντιληφθούν πως η μόνη βάση για να στηρίξει την όποια ανά-πτυξη η χώρα μας είναι το ελληνικό τοπίο, ο πολιτισμός και το πνευματι-κό μας κεφάλαιο. Αλλιώς θα φτάσου-με στη θλιβερή διαπίστωση που ανέφε-ρε πρόσφατα ένας ξένος ανθρωπολό-γος στο Μπενάκειο, ότι «τους νεοέλ-ληνες τους χαρακτηρίζει πια η πολυ-κατοικία και όχι η Ακρόπολη», και τότε δεν θα έχουμε όντως ανάγκη ούτε τα δάση μας !

άρθρο 24 - δάση και κλιματικές αλλαγές

ΤΟΥ ΝΊΚΟΥ ΝΤΆΣΙΟΥ

«Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υπο-χρέωση του κράτους. Για τη διαφύλαξή του το κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα. Νόμος ορίζει τα σχε-τικά με την προστασία των δασών και γενικά των δασικών εκτάσεων. Απα-γορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δημόσιων δασών και των δη-μόσιων δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον» (Σύνταγμα της Ελλάδος, Άρθρο 24).

Μ πορεί το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά να έβα-λαν προσωρινά κοινοβουλευτικό φρένο

στην αναθεώρηση του άρθρου 24 για τα δάση, αφού το πολιτικά ανερμάτιστο και οργανωτικά ασπόνδυλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευ-σης δεν άντεχε μια ακόμη πολιτική πριμοδότηση στη Ν.Δ. ύστερα από την πανηγυρική ξεφτίλα με το άρθρο 16, όμως η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν... ολιγώρησε: Σερβίρισε, εν μέσω της κατακραυ-γής για το άρ. 24, το νέο νομοσχέδιο για τον αι-γιαλό, που επιτρέπει σε εστιάτορες,ξενοδόχους και λοιπούς εμπόρους «υπηρεσιών» να αναπτύσ-σουν ελεύθερα την πραμάτεια τους στις παραλί-ες πλαστογραφώντας τους εμπορικούς σκοπούς σε «σκοπούς γενικότερου συμφέροντος».

Η επίθεση εναντίον της ελεύθερης χρήσης των παραλιών στο όνομα μιας στρεβλής και κατ’ όνομα τουριστικής «ανάπτυξης» είναι μια παλιά ιστορία, η οποία απέκτησε ιδιαίτερη σφοδρότη-τα με την αμαρτωλή Εταιρεία Τουριστικών Ακινή-των (ΕΤΑ Α.Ε.) επί εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, η οποία ευτυχώς σκόνταψε... θεσμικά:

–Πρώτα το Χρηματιστήριο Αθηνών αρνήθηκε την είσοδο στο επιχειρηματικό αυτό έκτρωμα, το οποίο –αντισυνταγματικά– ήταν «προικισμέ-νο» με όλες τις δημόσιες προς εκποίηση και τουριστική «αξιοποίηση» εκτάσεις, για τις οποί-ες θα αναζητούσε στρατηγικό επενδυτή έναντι

ευτελούς τιμήματος.– Εν συνεχεία η Ν.Δ. τη μετάλλαξε, τη μετονό-μασε και περίπου την αδρανοποίησε για μεγάλο διάστημα, χωρίς όμως να αντιταχθεί ούτε κατά κεραία στο καταστροφικό «όραμα» των ξενοδό-χων και των λοιπών επιχειρηματιών .

Τώρα, με όχημα την οργανωμένη σε θηριώ-δη κλίμακα παραθεριστική κατοικία (εκτός πο-λεοδομικού σχεδιασμού!) και την παραχώρηση αδειών σε τεράστιας δυναμικότητας τουριστι-κές μονάδες, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να παρα-δώσει ανυπολόγιστες εκτάσεις και αναρίθμητες παραλίες στην τσιμεντοποίηση.

Τουρισμός και... τσιμέντο να γίνειΗ χειρότερη εκδοχή του μοντέλου της «τουρι-στικής ανάπτυξης», το οποίο έχει επιλεγεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα χρόνων και οσονούπω αναμένεται να υλοποιηθεί αν δεν βρει μπροστά του ένα αποφασιστικό μαζικό κίνη-μα κατά του τσιμέντου, είναι οι μεγάλες τουρι-στικές μονάδες, απλωμένες σε χιλιάδες στρέμ-ματα, οι οποίες περιλαμβάνουν χιλιάδες κλίνες, ελικοδρόμια, πλήρεις υπηρεσίες σίτισης και ψυ-χαγωγίας, γήπεδα γκολφ κ.λπ.Οι επιπτώσεις της λειτουργίας τους θα είναι δραματικές σε πολλά επίπεδα:– Η ανεργία στους τοπικούς πληθυσμούς θα λά-βει εκρηκτική διάσταση, αφού οι μικρές τουρι-

στικές επενδύσεις θα μαραζώσουν, οι εργαζό-μενοι σ’ αυτές δεν θα βρουν δουλειά ως επί το πλείστον στις σχεδιαζόμενες μεγάλες μονάδες, οι οποίες θα χρησιμοποιήσουν «δικό τους» ει-δικευμένο προσωπικό, ενώ οι καταστηματάρ-χες και οι έμποροι θα δουν τις δουλειές τους να κλείνουν ή να απαξιώνονται, αφού το «φουλ σέρ-βις» των μονάδων αυτών θα καθιστά «περιττή» την παρουσία τους.– Οι αγροτικές καλλιέργειες μεσοπρόθεσμα θα στερηθούν το νερό και θα επιβαρυνθούν από επικίνδυνα φυτοφάρμακα εξ αιτίας των τρομακτι-κά υδροβόρων γηπέδων γκολφ, ενώ το πρόβλη-μα του νερού θα οξυνθεί για το σύνολο των το-πικών κοινωνιών. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ήδη οι πρώτες παρόμοιες επενδύσεις (Κρή-τη, Μεσσηνία) γίνονται σε σχετικά άνυδρους νο-μούς, οι οποίοι σύντομα θα κινδυνεύσουν ακόμη και με ερημοποίηση εκτάσεών τους.– Παράλληλα, οι παραγωγοί προϊόντων γεωργί-ας, κτηνοτροφίας κ.λπ. θα χάσουν μεγάλο μέρος από την «πίτα» του εφοδιασμού της τοπικής του-ριστικής αγοράς, αφού η οικονομική λογική αυ-τών των μεγα-μονάδων επιβάλλει τη μαζική προ-μήθεια φθηνών τυποποιημένων τροφίμων .

Ακόμη μία φορά, λοιπόν, επιλέγεται ο εγκλημα-τικός δρόμος του τσιμέντου εις βάρος δασών και παραλιών –πρώτα με πρόσχημα την κατοικία,

τώρα για την υποτιθέμενη ενίσχυση της τουρι-στικής μονοκαλλιέργειας– και αγνοείται προκλη-τικά: ο εναλλακτικός τουρισμός.

Το γελοίο της υπόθεσης, που εκθέτει ανε-πανόρθωτα και καταργεί το μοναδικό επιχείρη-μα των κυβερνητικών και άλλων τεχνοκρατών για την επερχόμενη καταστροφή, είναι ότι ο εναλ-λακτικός τουρισμός παγκοσμίως –και, βεβαίως, στην Ευρώπη– είναι ο συγκριτικά ακριβότερος, άρα θα μπορούσε κάλλιστα να εκπληρώσει τον δηλωμένο κυβερνητικό στόχο περί προσέλκυσης των τουριστών υψηλού εισοδήματος.

Αντ’ αυτού επιλέγεται ένα καταστροφικό μο-ντέλο χαμηλότερης κατά τουριστική... «κεφαλή» οικονομικής απόδοσης, ταχύτατης καταστροφής των ελάχιστων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, διάλυσης της τοπικής οικονομίας, με συ-νέπειες στην κοινωνική συνοχή και την επιβίωση της περιφέρειας, και εν τέλει μακροπρόθεσμης πλήρους καταστροφής της ελληνικής υπαίθρου.

Υπάρχουν άραγε τοπικές δυνάμεις ικανές να αντισταθούν στη λαίλαπα; Στη Μεσσηνία πά-ντως η κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία κατά τ’ άλλα έχει «πρώτη προτεραιότητα» το περιβάλ-λον, κάνει... τουμπεκί ψιλοκομμένο στις γκολφά-τες επενδύσεις του Κωνσταντακόπουλου. Ή μή-πως όχι;

Τοπική Ανάπτυξη Φρανκενστάιν ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

Page 7: Ρήξη φύλλο 5

7 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΎΛΗΜΑ του πάρκου Γουδή

Μ ετά; Μετά ήρθαν οι παχυλές υποσχέσεις για μεγάλη παρα-

γωγή και λιγότερο κόπο και μαζί τους το επονομαζόμενο «θαύμα» της «πρά-σινης επανάστασης»: το υβρίδιο (υβρί-διο: από την ελληνική λέξη ύβρις, δια-σταύρωση που προσβάλλει τη φύση). Επρόκειτο για –υποτίθεται– βελτιωμέ-νες ποικιλίες ειδών, που όμως χρειά-ζονταν συγκεκριμένη συνοδεία για να αποδώσουν: το τυποποιημένο λίπα-σμα, το φάρμακο, τον γεωπόνο, «που πάντα ήξερε καλύτερα». Οι καλλιερ-γητές αγόραζαν κάθε χρόνο τους σπό-ρους από ολοένα και λιγότερες εται-ρείες σποροπαραγωγής, γιατί τα υβρί-δια δεν δίνουν σπόρο κατάλληλο για φύτεμα (είναι είτε στείρα, είτε οι απόγονοι δεν έχουν τα χαρακτηριστικά του αρ-χικού φυτού).

Η λεγόμενη «πράσινη επανάσταση» που εφαρ-μόστηκε σε όλο –μ’ έμφα-ση στον τρίτο– κόσμο έγι-νε με πρόσχημα να νικηθεί η πείνα, στην πραγματικό-τητα όμως, στέρησε από τους καλλιεργητές τη δυ-νατότητα να έχουν αυτάρ-κεια ως προς τους σπό-ρους και ανέδειξε το εμπόριό τους σε μια επικερδή ενασχόληση κάποιων λί-γων. Επιπλέον επέβαλε παγκόσμια τη χρήση των χημικών, με τις γνωστές συνέπειες για το περιβάλλον και την υγεία, αλλά και την οικονομική επιβά-ρυνση των καλλιεργητών. Η «πράσινη επανάσταση» ήταν μια προσχεδιασμέ-νη επίθεση ενάντια στην αυτάρκεια και την οικονομία επιβίωσης των καλλιερ-γητών. Δεν έγινε τίποτα τυχαία…

Εδώ και μερικά χρόνια έχει έρ-θει η σειρά των μεταλλαγμένων σπό-ρων, που είναι εξακριβωμένα και επί-τηδες, στείροι σπόροι και που ανή-κουν αυστηρά και για πάντα στην εται-ρεία που τους κατασκεύασε (είναι πα-τενταρισμένοι): Απλώς, τους «νοικιά-ζει» στον κάθε καλλιεργητή, ο οποίος ούτως ή άλλως πληρώνει μεγάλα ποσά για να τους αποκτήσει μαζί με τα απα-ραίτητα συμπληρώματά τους.

Το πρόσχημα και αυτή τη φορά εί-ναι το ίδιο: μεγαλύτερη και εξασφα-λισμένη παραγωγή, εξάλειψη της πεί-νας, συμπληρωμένο αυτή τη φορά από ένα φθηνό ευφυολόγημα περί φιλικότη-τας στο περιβάλλον: Οι «οικολογικοί» μεταλλαγμένοι σπόροι θα μας σώσουν από τα χημικά που χρειάζονται τα υβρί-δια της «πράσινης» επανάστασης. Οι στόχοι είναι και αυτοί ίδιοι: ιδιοκτησία και εμπόριο των σπόρων, της τροφής, της ζωής από λίγες εταιρείες. Διατρο-φικός και άρα κοινωνικός έλεγχος.

Είμαστε μάρτυρες και συνυπεύθυ-νοι σε ένα γενετικό ολοκαύτωμα. Μια ποικιλία ρυζιού, η IR-8, κυριαρχεί από το κρύο της Ταϊβάν ώς τη ζέστη του Μπενίν. Εκεί όπου μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια μεγάλωναν 30.000 είδη ρυζιού. Το 30% του σταριού σ’ όλο τον κόσμο προέρχεται από έναν γονέα και το 70% του καλαμποκιού από έξι γονείς.

Στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό είναι ότι, ενώ το 1951 δεν χρησιμοποιούνταν ακόμη καθόλου υβρίδια καλαμποκιού, σήμερα συμβαίνει να μην καλλιεργού-νται πουθενά ντόπιες ποικιλίες, παρά μόνον υβρίδια. Επίσης, χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 1927 η καλλιέρ-γεια του σιταριού περιλαμβάνει 100%

ντόπιες ποικιλίες, το 1969 μόνο 10%, ενώ σήμερα κυριολεκτικά έχει εκτοπι-στεί από την καλλιέργεια το σύνολο των παλαιών ποικιλιών. Ανάλογες περι-πτώσεις αφανισμού ντόπιων αξιόλογων ποικιλιών από τη γεωργία συμβαίνουν στα λαχανικά, δέντρα, βιομηχανικά και άλλα φυτά, αλλά και σε αυτόχθονες φυ-λές αγροτικών ζώων, όπως οι βραχυκε-ρατικές αγελάδες, τα ελληνικά άλογα, πρόβατα κ.λπ.» (από το περιοδικό Νέα Σελήνη, 27).

Στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη, δεν έχουν χαθεί ακόμη όλα. Υπάρχουν ακόμη καλ-λιεργητικές πρακτικές (οργανική, φυ-σική, βιοδυναμική) που αξιοποιούν τη συσσωρευμένη γνώση, αλλά και τους πειραματισμούς για ολοκληρωτική απε-λευθέρωση από τα χημικά λιπάσματα και φάρμακα. Ολοένα και περισσότεροι καλλιεργητές (ιδιαίτερα για προσωπι-κή τους χρήση) αναζητούν τις ντόπιες ποικιλίες, ενώ έχουν δημιουργηθεί και μια σειρά από πρωτοβουλίες και δίκτυα συλλογής, διατήρησης, αναπαραγωγής και ανταλλαγής ντόπιων σπόρων.

Οι ντόπιες ποικιλίες:

- Δεν έχουν ιδιοκτήτη αντίθετα όσοι τις καλλιεργούν «κρατούν σπόρο», δεν αγοράζουν, μπορούν να ανταλ-λάσσουν, είναι αυτάρκεις.

- Είναι προσαρμοσμένες στις ιδιαί-τερες συνθήκες κάθε περιοχής, εί-ναι ανθεκτικές σε αντίξοες καιρικές

συνθήκες και σε ασθένειες, έντομα, παράσιτα.

- Έχουν γεύση, άρωμα, χρώμα και σχήμα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να ξέρουμε τι τρώ-με.

- Είναι κάτι περισσότερο από μια πα-ραγωγική πηγή είναι κομμάτι της Ιστορίας και της κουλτούρας των λαών και όχι ένα τυποποιημένο προϊ-όν των εταιρειών.

- Είναι μια συλλογική δημιουργία, που αντιτίθεται έμπρακτα στην πνευματι-κή ιδιοκτησία και την ιδιοποίηση της ζωής.

Ασχολούμαστε και προτιμούμε τους ντόπιους σπόρους:

- Γιατί τους φυτεύουμε χρόνο με τον χρόνο και τους βλέπουμε να καρπί-ζουν.

- Γιατί δεν θέλουμε να επιτρέψουμε σε λίγες εταιρείες να γίνουν ιδιοκτή-τες της τροφής μας.

- Γιατί μας αρέσει να νιώθουμε τι τρώ-με.

Να έχουμε λόγο στη ζωή μας:

Οι καιροί είναι πονηροί και έτσι ήδη κάποιοι έχουν αρχίσει να βλέπουν και στους ντόπιους σπόρους έναν ακόμη επικερδή τομέα του «πράσινου» εμπο-ρίου (βλ. βιολογικά –και πανάκριβα– πι-στοποιημένα, πάλι από ιδιωτικές εται-ρείες, προϊόντα). Επιπλέον, εταιρείες και ερευνητικά ινστιτούτα έχουν επιδο-θεί σε ένα κυνήγι συλλογής, καταγρα-φής των ντόπιων ποικιλιών, που συχνά καταλήγει στη μονοπωλιακή ιδιοποίηση και μαζική εμπορευματοποίησή τους.

Ενάντια στα μεταλλαγμένα και τους σπόρους αυτοκτονίας

Ενάντια στη βιοπειρατεία και τις πατέ-ντες πάνω στη ζωή

ΣΠΟΡΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΠΟΥ Α ΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑ-

ΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ(ενδεικτικά)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ «ΠΕΛΙΤΙ»ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟ ΠΑΡΑΝΕΣΤΙΟΥ, Τ.Κ. 660-

35 ΠΑΡΑΝΕΣΤΙ, ΤΗΛ. 25240 22059Διαθέτει παραδοσιακές ποικιλίες από

εξερευνητικές αποστολές που γίνο-νται όλο το χρόνο. Οι σπόροι δίνονται με την προϋπόθεση να επιστραφεί ένα μέ-

ρος πίσω.Συνεργάζονται περίπου 100 κατά τόπους

καλλιεργητές ντόπιων ποικιλιών.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ «ΤΟ(Υ) ΠΑΙΒΑΝ(Ι)»

Τ.Θ. 83, Τ.Κ. 81100 ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΤΗΛ. 6977 538445

Διαθέτει σε μικρές ποσότητες σπόρους από κηπευτικά

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΧΑΝΙΩΝ - ΗΡΑΚΛΕΙΟΥΤΗΛ. 28210 86474 (ΜΑΛΑΜΩ), 2810

325182 (ΜΠΑΜΠΗΣ)

Μια ιστορία όχι και τόσο παλιά...Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι καλλιεργητές, «κατ’

επάγγελμα» ή κατ’ οίκον, φύτευαν κάθε χρόνο αποκλειστικά τους σπόρους που είχαν φροντίσει να φυλάξουν από τις προηγούμενες σοδειές. Και αν τους

έλειπε κάτι, το αντάλλασσαν ή το ζητούσαν από κάποιο γείτονα ή συντοπίτη τους. Ήταν εκείνες οι εποχές που αρέσει στους παλιότερους να τις θυμού-νται, γιατί «τα φρούτα και τα λαχανικά είχαν άρωμα και γεύση» και το κάθε

τι τρωγόταν στον καιρό του: οι ντομάτες το καλοκαίρι, τα λάχανα το χειμώνα και ούτω καθ’ εξής…

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΆΓΚΕΣ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 χωροθετήθηκε κατ’ εξαίρεση στο πάρκο ΓΟΥΔΗ, με ει-δική διάταξη της ελληνικής νομοθεσίας (Ν. 2947/2000), προσωρινό λυόμενο κλειστό στάδιο για το αγώνισμα του μπάντμιντον. Η χωροθέτηση συνοδευόταν από ρητή υπο-χρέωση για απομάκρυνση της κατασκευής 6 μήνες μετά το τέλος των αγώνων.

Παραβιάζοντας την υποχρέωση αυτή, η κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε ειδική διάταξη (Ν. 3342/2005) για τη μονι-μοποίησή της και την παραχώρησή της προς ιδιωτική αξι-οποίηση από την Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. Τον περασμένο Ιούνιο ανακοινώθηκε επίσημα η πολυετής παραχώρηση της χρήσης του Μπάντμιντον σε ιδιωτική κοινοπραξία για τη μετατροπή του σε μουσικό θέατρο. Στην ίδια κοινο-πραξία παραχωρήθηκαν για αποκλειστική χρήση, ως πε-ριβάλλων χώρος της εγκατάστασης, 20 ακόμη στρέμμα-τα από την έκταση που προορίζεται για το μητροπολιτικό πάρκο ΓΟΥΔΗ.

Η παραχώρηση αυτή έχει πρόβλημα νομιμότητας, αφού η περιοχή ΓΟΥΔΗ αποτελεί δημόσια έκταση και έχει προβλεφθεί η μελλοντική της διαμόρφωση σε χώρο πρασίνου, ενώ έχει συνταχθεί από το ΕΜΠ και εγκριθεί από τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθηνών μελέτη για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου. Όμως η κυ-βέρνηση επέλεξε να εμποδίσει το δικαίωμα προσφυγής των πολιτών στα δικαστήρια, κρατώντας μυστική τη διοι-κητική πράξη παραχώρησης επικαλούμενη το «επιχειρη-ματικό απόρρητο» της Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε., μιας εται-ρείας με μόνο μέτοχο το υπουργείο Οικονομικών και απο-κλειστικό σκοπό τη διαχείριση δημόσιας γης.

Το πάρκο Γουδή δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ελεύθερος χώρος. Είναι 4.500 στρέμματα αστικού και περιαστικού πρασίνου που, ακόμα και στη σημερινή του εκφυλισμένη κατάσταση, αποτελεί πνεύμονα οξυγόνωσης και θερμο-κρασιακής ισορροπίας.

Σε μια πόλη όπου η αναλογία πρασίνου ανά κάτοι-κο είναι η χαμηλότερη της Ευρώπης απαιτούμε το αυτο-νόητο, δηλαδή την άμεση θεσμοθέτηση και διαμόρφω-ση του μητροπολιτικού πάρκου Γουδή ως πάρκου πυκνού και υψηλού πρασίνου σε έκταση 4.500 στρεμμάτων, σύμ-φωνα με τη μελέτη του ΕΜΠ, χωρίς εμπορευματοποίηση, υπό έναν ενιαίο δημόσιο φορέα.

ΑΥΤΌ ΠΡΟΫΠΟΘΈΤΕΙ:– την ακύρωση της σύμβασης παραχώρησης του Μπά-ντμιντον και των 20 στρεμμάτων που το περιβάλλουν, την οποία υπέγραψαν τα Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. με σύμπρα-ξη ιδιωτικών εταιριών, την κατεδάφιση και την απομά-κρυνση της κατασκευής και ακύρωση κάθε άλλου σχεδι-ασμού. – την απόρριψη και ματαίωση κάθε σχεδιασμού που προ-βλέπει την τσιμεντοποίηση στο χώρο του μητροπολιτικού πάρκου Γουδή και στη Β’ Ζώνη Υμηττού (μητροπολιτικός ναός, συνοδικό μέγαρο, νοσοκομεία, νέα υπουργεία, πα-γοδρόμιο, σκοπευτήριο). – την απομάκρυνση όλων των στρατοπέδων και την επα-ναδενδροφύτευση των χώρων. Στις 31 Ιανουαρίου ξεκινά η εκμετάλλευση της συγκεκρι-μένης εγκατάστασης, με την έναρξη της πρώτης εκδήλω-σης στο μουσικό θέατρο που έχει διαμορφωθεί. Θα είμα-στε κι εμείς εκεί.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΓΟΥΔΗ

[Η Επιτροπή Αγώνα, η οποία στηρίζεται από δημοτικές κινήσεις, πολιτιστικούς και φοιτητικούς συλλόγους, διορ-

γανώνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 31 Ιανουαρί-ου 2007 και ώρα 19:30 στην είσοδο Πάρκου Στρατού (Λ.

Κατεχάκη).

Πολιτισμός είναι το πάρκο και όχι το Badminton Theater

Page 8: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 8

Σ την παραδοσιακή αυτή τελετουργία –πεμπτουσία της εκπαιδευτικής δι-

αδικασίας– συμπυκνώνονται, πέρα από τις, συνειδητές ή μη, παιδαγωγικές αντι-λήψεις των εκπαιδευτικών, στάσεις, αξί-ες και συμπεριφορές, προσδοκίες, συ-μπλέγματα και προβολές μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το μόνο που μοιάζει να δια-φεύγει είναι η ουσία: η αγάπη για τη γνώ-ση, ο μόχθος για την απόκτησή της, η παι-δεία ως αξία και σκοπός.

Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατή-σει μια αντίληψη με βάση την οποία βαθ-μολογούμε με μεγάλη επιείκεια, για να «βοηθήσουμε» τους μαθητές προκειμέ-νου να μην απορριφθούν και χάσουν τη χρονιά τους και ενδεχομένως εγκατα-λείψουν το σχολείο. Πρακτικά, έχει ακυ-ρωθεί η όποια αξιολόγηση του μαθητή, αφού ακόμη και αυτός που δεν διαβάζει ποτέ και απλώς εμφανίζεται στο σχολείο μπορεί να προβιβαστεί ανεμπόδιστα! Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε χρόνο τελει-ώνουν το σχολείο ακόμη και μαθητές που αγνοούν βασικά πράγματα και, όχι σπά-

νια, διαβάζουν και γράφουν με δυσκολία. Ιδεολογικές «ευαισθησίες» περί κοινω-νικών ανισοτήτων, ανάμεικτες με καθα-ρά συντεχνιακές επιδιώξεις, προκειμέ-νου να μη μειωθεί ο αριθμός των μαθη-τών - πελατών μας, παρέχουν στην πρα-κτική αυτή το αναγκαίο άλλοθι. Πολύ συ-χνά, δε, επιστρατεύεται η πλέον ριζο-σπαστική φρασεολογία: «Βάζουμε μεγά-λους βαθμούς γιατί έτσι καταργούμε τους ταξικούς φραγμούς»! Είναι γνωστό άλλω-στε ότι οι μαθητές με χαμηλή επίδοση εί-ναι συνήθως αυτοί των χαμηλότερων ει-σοδηματικών στρωμάτων, που προέρχο-νται από στερημένο οικονομικά και μορ-φωτικά περιβάλλον.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, και παρά την ευρύτατη διάδοση της πρακτικής της ελεύθερης αποφοίτησης από το σχολείο, η κοινωνία παραμένει βαθύτατα ταξική και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνο-νται ολοένα. Παραμένει ωστόσο το αίτη-μα για ένα σχολείο χωρίς αποκλεισμούς, που να χωράει δηλαδή όλους τους μαθη-τές και που να περιορίζει στο ελάχιστο το

φαινόμενο της εγκατάλειψής του. Και μέ-χρι στιγμής το μόνο προτεινόμενο μέτρο είναι αυτό του προβιβασμού όλων των μα-θητών, άσχετα από το εάν έχουν συμμε-τάσχει στο ελάχιστο στην εκπαιδευτική διαδικασία, και μάλιστα μόνο με τη φυσική τους παρουσία.

Και όμως, η πρακτική αυτή δεν ευ-νοεί τους νέους που προέρχονται από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα. Αντίθετα μάλιστα, οι νέοι που αποφοι-τούν χωρίς εφόδια δεν θα έχουν καμία τύχη στην αγορά εργασίας και θα είναι

μονίμως υποψήφια θύματα εκμετάλλευ-σης. Έπειτα, έχοντας συνηθίσει να μην προσπαθούν και να αναλαμβάνουν άλλοι τις δικές τους ευθύνες, δεν θα μπορούν να αγωνίζονται και να παίρνουν τις τύ-χες τους στα χέρια τους. Στην πραγματι-κότητα, η πρακτική της υψηλής βαθμολο-γίας βολεύει τον φυγόπονο εκπαιδευτικό, που έτσι απαλλάσσεται από τον επιπλέ-ον κόπο να ασχοληθεί με τους πιο αδύ-ναμους μαθητές, να τους ενθαρρύνει, να τους ζορίσει να προσπαθήσουν για να λά-βουν κάποιες βασικές γνώσεις. Προτιμά λοιπόν να τους αφήνει να εφησυχάζουν στο τελευταίο θρανίο, προετοιμάζοντάς τους έτσι για να μείνουν και στο περιθώ-ριο της πραγματικής ζωής.

Το δύσκολο, αλλά και συναρπαστι-κό στο έργο του εκπαιδευτικού, είναι να εμπνεύσει τους αδύναμους μαθητές, να τους εντάξει στην ομάδα της τάξης, να τους βάλει στο παιχνίδι. Να επιλέξει από τον τεράστιο όγκο της ύλης εκείνες τις γνώσεις και δεξιότητες που συμβάλλουν στη συγκρότηση της προσωπικότητας ενός σύγχρονου πολίτη και να προσπαθή-σει όσο μπορεί να τις περάσει στους μα-θητές του. Με αυτή την έννοια ένας χα-μηλός βαθμός στο πρώτο τρίμηνο ή τε-τράμηνο έχει το νόημα να κάνει τον μα-θητή να αναλάβει τις ευθύνες του και να κινητοποιηθεί. Σε καμία περίπτωση δεν

πρόκειται για τιμωρία ή, ακόμη χειρότε-ρα, για εκδίκηση επειδή ο εν λόγω μα-θητής ενοχλεί στην τάξη. Από την άλλη, είναι απαράδεκτο να επιβραβεύουμε την προκλητική αδιαφορία.

Όσο για την κοινωνική ανισότητα, δεν μπορεί, φυσικά, να εξαλειφθεί με απο-κλειστικά παιδαγωγικές παρεμβάσεις, όσο πετυχημένες και να είναι. Απαιτεί-ται πάνω απ’ όλα ένα συνολικό κοινωνι-κό όραμα προς την κατεύθυνση της παρα-γωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της αναδιανομής του εισοδήματος. Επει-δή όμως δεν θα περιμένουμε να… πέσει ο καπιταλισμός για να κάνουμε κάτι, μπο-ρούμε από σήμερα να προσπαθούμε για το καλύτερο τόσο στο επίπεδο της κε-ντρικής πολιτικής όσο και στην καθημερι-νότητα του σχολείου. Κι αν, παρ’ όλο τον κόπο μας, δεν καταφέρουμε να κινητοποι-ήσουμε όλους τους μαθητές, ε, τότε, κα-λύτερα να μείνει ένας μαθητής μια χρονιά στάσιμος στο σχολείο, παρά στάσιμος μια ζωή αργότερα.

Φιλόλογος, μέλος ΔΣ ΕΛΜΕ Αργολίδας, [email protected]

Τι βαθμούς θα βάλουμε στο τετράμηνο;

ΤΟΥ ΤΆΣΟΥ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ

Η πολιτική συγκυρία της ταύτισης απόψε-ων των δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων

εξουσίας της χώρας μας και η διάθεσή τους να παραδώσουν αν είναι δυνατόν τα πάντα στους εμπόρους και τους τραπεζίτες, δημιουργούν το πλέον ευνοϊκό περιβάλλον για την πρωτοφανή αυτή άποψη που κυριάρχησε στην ημερίδα του Συνδέσμου Ιδιωτικών Κολεγίων (HCA) στις 20-1-07 στο Χίλτον. Μερίδα μάλιστα των ομιλητών προσπάθησε να την «επενδύσει» και με θεωρη-τικό υπόβαθρο! Ανάμεσα στα πολλά που ακού-στηκαν, και φυσικά δεν αντέχουν στην κριτική ούτε ενός πρωτοετή φοιτητή οικονομικών και κοινωνικών επιστημών, ήταν:• Η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό, διότι πλη-ρώνουμε πολλά! Το Δημόσιο καταβάλλει το 2,8% του ΑΕΠ, ενώ οι ιδιώτες ποσό που ανέρχεται στο 1,5% αντίστοιχα. Η αρχή δε της επιλεκτικότητας (εξετάσεις, διάφοροι περιορισμοί) καταργούν τον χαρακτήρα του δημόσιου αγαθού!• Δυναστεύεται η παιδεία από ένα ηθικά αβάσι-μο και νομικά αυθαίρετο κακό δημόσιο μονοπώ-λιο, που ακολουθεί το σοβιετικό μοντέλο! Για να λειτουργήσουν δε αποτελεσματικά τα δημόσια μονοπώλια, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον αντα-γωνισμό και την πιθανότητα πτώχευσης! • Η ελεγχόμενη από το Δημόσιο ανώτατη εκπαί-δευση δημιουργεί ανισότητες, διογκώνει τεχνη-τά τη ζήτηση και δημιουργεί σπατάλη ανθρώπι-νων και υλικών πόρων.• Γίνεται κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήμα-τος από τα πανεπιστήμια. Γι’ αυτό, δεν πρέπει να αυξηθεί το ποσοστό επιδότησής τους, που θα επιβαρύνει τον λαό, αλλά να μειωθεί! Καλό θα ήταν μάλιστα να δοθεί η διοίκησή τους στους επιχειρηματίες και να θεσμοθετηθεί παράλληλα

η ιδιωτική εκπαίδευση, διότι «η εμπορευματο-ποίηση ανεβάζει την ποιότητα»!

Π οιοι τα είπαν ή έστω τα άκουσαν αδια-μαρτύρητα; Ο ευρωβουλευτής Κ. Χατζη-

δάκης, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Μακρυδά-κης, Μπήτρος και Κοντιάδης, ο πρόεδρος του Ελληνοβρετανικού εμπορικού επιμελητηρίου Χ. Γκορίτσας, ο αντιπρόεδρος του ΕΒΕΑ Ιωαν. Γρα-νίτσας και άλλοι.

Αφήνοντάς τους στην κριτική του πρωτοε-τούς μας φοιτητή, ας θυμηθούμε το μεθοδικά διαμορφωμένο περιβάλλον, που εξηγεί αποφα-σιστικά τις προθέσεις του κράτους να αλλάξει τη φύση της εγχώριας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίησή της.

Η ίδρυση των κολεγίων και η συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων τους βα-σίστηκε αρχικά στην κοινοτική οδηγία 48/1989, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να αναγνωρίζο-νται στον χώρο της Ένωσης τα πτυχία που χορη-γούνται από πανεπιστήμια των μελών της. Μέ-χρι σήμερα οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις αμφισβητούσαν την ισχύ της οδηγίας για τα κο-λέγια της χώρας μας, τα οποία απλώς εποπτεύ-ονται από αγγλικά ή γαλλικά πανεπιστήμια, βα-σισμένες στη συνταγματική επιταγή. Επέτρεπαν όμως την ανεξέλεγκτη από οποιονδήποτε ελλη-νικό εκπαιδευτικό φορέα λειτουργία τους στα πλαίσια του ανταγωνισμού, εντάσσοντάς τα στο Υπουργείο Εμπορίου!...

Ακολούθησε, το 2003, η περίφημη υπόθεση της Βαλεντίνα Νέρι (C-153/02), σπουδάστριας αντίστοιχου ιταλικού κολεγίου, που με μια από-φαση «ήξεις, αφίξεις» το Ευρωδικαστήριο γνω-μοδότησε ότι θα πρέπει να αναγνωρισθούν από την ιταλική κυβέρνηση τα εργασιακά της δικαιώ-

ματα, σημειώνοντας όμως παράλληλα το δικαίω-μα των χωρών-μελών της Ένωσης «να διασφαλί-ζουν με διάφορα μέτρα υψηλό επίπεδο παροχής εκπαίδευσης».

Το 2005, μια νέα κοινοτική οδηγία, 36/20-05, με τροπολογία του Έλληνα ευρωβουλευτή Χατζηδάκη, καλεί την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα εργασιακά δικαιώματα με νόμο που θα έχει κα-ταληκτική ημερομηνία υποβολής τον Οκτώβριο του 2007. Αναφέρει μάλιστα (σαν εμπορική κοι-νότητα που είναι...) ότι δεν ασχολείται με θέ-ματα κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, δεδο-μένου ότι τα συγκεκριμένα πτυχία δεν είναι ελ-ληνικά. Αν η κυβέρνηση έχει αμφιβολίες για την ποιότητά τους, μπορεί να απευθυνθεί στη χώρα που τα χορηγεί για διευκρινίσεις! Η ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία επαναλαμβάνεται σε ένα από τα εφτά σημεία της απαγγελθείσης κατηγορίας κατά της χώρας μας για παραβίαση του ελεύθε-ρου ανταγωνισμού, που εκδικάζεται στο Ευρω-παϊκό Δικαστήριο αυτή την εβδομάδα.

Μ ε την έντεχνη μετατροπή του ζητήματος στα κοινοτικά όργανα από εκπαιδευτικό

σε ανταγωνιστικό ή εμπορικό ή εργασιακό, κατα-δεικνύεται έμπρακτα ότι η πρόθεση της αναθε-ώρησης δεν είναι η ικανοποίηση της εκπαιδευ-τικής αγωνίας. Δεν είναι η ποιοτική αναβάθμι-ση την οποία επικαλούνται, δεν είναι φυγή από το τέλμα! Είναι απλώς ένα ακόμη θέμα επιβολής του ελεύθερου και απρόσκοπτου εμπορίου! Εί-ναι τουλάχιστον μια νεοφιλελεύθερη οικονομι-κή επιλογή.

Το συμπέρασμα της ημερίδας ήταν ότι πρέπει να επιδιωχθεί:• Η αναθεώρηση του άρθρου 16 για τη θεσμο-

θέτηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.• Η ισοκατανομή των κονδυλίων για την παι-δεία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με διάφο-ρους τρόπους, καταλληλότερος των οποίων θα ήταν το περίφημο «κουπόνι», που θα διατίθεται στον εκπαιδευόμενο και αυτός θα το χρησιμο-ποιεί όπου και όπως θέλει. Έτσι, οι κανόνες της αγοράς θα εξυγιάνουν το περιβάλλον...• Η κατάθεση εκ των υστέρων (ερμηνευτικού) νομοσχεδίου τριών σημείων για το αναθεωρημέ-νο άρθρο. Εξ αυτών, ένα θα αφορά τη λειτουρ-γία των δημόσιων πανεπιστημίων και τη σύνδεση της χρηματοδότησής τους με την αξιολόγηση και τον τρόπο διοίκησής τους, ένα τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων και ένα τη θεσμοθέτη-ση και αναγνώριση των κολεγίων. Έτσι, θα απο-φευχθεί ο αποκλεισμός των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να κινούνται από σχήμα σε σχήμα, ελαχιστοποιώντας τις δυσκο-λίες προσπόρισης του κέρδους.

Ε ίναι επομένως προφανής η υποχρέωση οποιουδήποτε που αγωνιά για την παι-

δεία, που αναζητά την ουσιαστική της βελτίωση, που επιδιώκει να προικίσει τη νέα γενιά με εφό-δια και όχι με κακοπληρωμένα πτυχία υπό αμφισ-βήτηση, που θέλει τους εργαζομένους να έχουν τα δικαιώματα του κλάδου τους, που αντιστρα-τεύεται την παγκοσμιοποιητική νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της χυλοποίησης των πάντων σε Ανατο-λή και Δύση, να ενώσει την φωνή του κατά της αναθεώρησης με τη συγκεκριμένη μορφή και να αξιώσει τη διατύπωση του ερμηνευτικού νόμου πριν την ψηφοφορία για την αναθεώρηση.

ΚΑΠΟΓΙΏΡΓΗΣ

Θέλει η δόλια (εξουσία) να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει...ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Η ΑΓΟΡΑ!...

Τέλος τετραμήνου στο σχολείο, αρχή της ψύχωσης για τους βαθ-μούς. Καθηγητές που προβληματίζονται, μαθητές που ανησυ-χούν, γονείς στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Page 9: Ρήξη φύλλο 5

9 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

ΚΆΜΕΡΕΣ CCTV

Οι κάμερες CCTV στη Βρετανία είναι «απόγονοι» ενός πιο περιορισμένου συστήματος, που είχε τοποθετηθεί

κατά την ενθρόνιση της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, το 1953. Τη δεκαετία του 1960 υπήρχαν μόνιμα CCTV σε ορι-σμένους δρόμους του Λονδίνου. Σή-μερα υπάρχουν περίπου τέσσερα εκα-τομμύρια κάμερες στη χώρα, που μας παρακολουθούν και καταγράφουν τι κάνουμε, ώς και 300 φορές ημερησί-ως. Τα ψηφιακά συστήματα CCTV μπο-ρούν να ρυθμιστούν ώστε να χρησιμο-ποιούν λογισμικό αναγνώρισης προ-σώπων και να αναζητούν υπόπτους εγκληματικών πράξεων. Υπολογίζε-ται ότι το Δημόσιο ξόδεψε περισσό-τερα από 500 εκατομμύρια λίρες για την τοποθέτηση CCTV την τελευταία δεκαετία.

ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΠΙΝΑΚΙ-ΔΩΝ

Οι κάμερες, που μπορούν να αναγνω-ρίσουν τις πινακίδες σε ύποπτα οχή-ματα, χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη

φορά για να εντοπιστούν εντός του Λονδίνου ύποπτοι για συμμετοχή στον IRA. Σήμερα η τεχνολογία χρησιμοποι-είται στις κάμερες ελέγχου κυκλοφο-ρίας και ταχύτητας και στη ζώνη διοδί-ων συμφόρησης. ΕΤΙΚΕΤΕΣ ΡΑΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑ-

ΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝΜία από τις ραγδαία αναπτυσσόμε-νες τεχνολογίες παρακολούθησης εί-ναι αυτή των ετικετών ραδιοσυχνοτή-

των. Καταστήματα και εταιρείες διοι-κητικής μέριμνας θεωρούν ότι οι συ-γκεκριμένες ετικέτες θα αποδειχθούν ζωτικής σημασίας για τον έλεγχο του στοκ τους, καθώς τα προϊόντα θα επι-κοινωνούν στα «έξυπνα» ράφια τους, «δηλώνοντας» ότι κάποιος τα πήρε από τη θέση τους και άρα θα πρέπει η αποθήκη να ετοιμάζει τον αντικατα-στάτη τους. ΤΡΙΓΩΝΟΜΕΤΡΗΣΗ ΚΙΝΗΤΟΥ ΤΗΛΕ-

ΦΩΝΟΥΕκτός από την παρακολούθηση σκορ-δόπιστων συζύγων, τα κινητά τηλέφω-να χρησιμοποιούνται άμεσα κατά του εγκλήματος. Εκτός από τη διατήρη-ση λίστας με αριθμούς που κλήθηκαν ή κάλεσαν κάποιο συγκεκριμένο κινη-τό, η αστυνομία σήμερα πολλές φο-ρές μέσω του κινητού κατορθώνει την τριγωνομέτρηση της θέσης ενός υπό-πτου.

ΕΚΠΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣΠερισσότερες από 160 εκπτωτικές κάρτες χρησιμοποιούνται από κατα-στήματα στη Μεγάλη Βρετανία και συ-γκεντρώνουν στοιχεία για τις αγορα-στικές συνήθειες των πολιτών. Στην καλύτερη περίπτωση τα στοιχεία αφο-ρούν το πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν, πού και πότε, αλλά υπάρχει και η δυ-νατότητα να καταγραφούν αγοραστι-κές συνήθειες συνδυάζοντας προϊό-ντα με δημογραφικές πληροφορίες, ώστε να καταλήξει η εταιρεία σε εξα-τομικευμένες προσφορές.

ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΑΡΤΑΣ

Κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα, επιτρέ-πουμε στην εταιρεία που εξέδωσε την κάρτα να γνωρίζει πού είμαστε και τι αγοράζουμε.

Αποκτά πληροφορίες για τον τρόπο που ξοδεύουμε καθώς και για την αγοραστική μας αξιοπιστία. Αυτές οι πληροφορίες είναι ιδιαίτερα χρήσι-μες σε περίπτωση κλοπής ή κλωνο-ποίησης της κάρτας, γιατί η εταιρεία μπορεί να την αντιληφθεί αμέσως κατά την πρώτη εμπορική πράξη που ξεφεύγει από τις αγοραστικές συνή-θειες του κατόχου της.

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΠΟΛΛΑ-ΠΛΩΝ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ

Χρησιμοποιούνται στη δημόσια συ-γκοινωνία, και ήδη στοιχεία που δί-

νουν οι κάρτες χρησιμοποιούνται από την αστυνομία. Αν ένας εγκληματίας χρησιμοποιήσει την κάρτα του ή μια κλεμμένη κάρτα, τότε μπορεί αμέ-σως να εντοπιστεί και να αναγνωρι-στεί από την CCTV κάμερα του σταθ-μού του μετρό.

ΔΟΡΥΦΟΡΟΙΚανείς εκτός του στρατού και των μυ-στικών υπηρεσιών δεν γνωρίζει πραγ-ματικά τον βαθμό παρακολούθησής μας από τους ουρανούς, αν και η δη-μοφιλία του Google Earth, μάλλον οδή-

γησε πολλούς χρήστες του στο συ-μπέρασμα ότι σίγουρα ο στρατός έχει κάτι καλύτερο στα χέρια του.

ΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΟΓΟΙΚαι στη Μεγάλη Βρετανία είναι παρά-νομο να μην ψηφίζεις, αν και πολλοί άνθρωποι επιλέγουν κι εκεί να μην το πράξουν, χωρίς να τιμωρούνται. Η εγ-γραφή στους εκλογικούς καταλόγους –έναν δημόσιο κατάλογο στον οποίο υποχρεούνται όλοι οι πολίτες να εγ-γραφούν– είναι ένα πραγματικό χρυ-σωρυχείο για εμπορικές εταιρείες,

όσους προωθούν προϊόντα δι’ αλλη-λογραφίας και για τους δημοσιογρά-φους. Όπως είναι δομημένο το σύστη-μα, οι εκλογικοί κατάλογοι δείχνουν και το τελευταίο μέρος στο οποίο έζησε κάποιος. Ειδικά στη Βρετανία, αν κάποιος δεν έχει εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους, δεν μπορεί να δανειοδοτηθεί ακόμη και με το πιο μικρό ποσό.

ΑΡΧΕΙΑ Ε.Σ.Υ.Το βρετανικό κράτος οργανώνει σε ένα ενιαίο σύστημα όλα τα, ως σήμε-ρα διάσπαρτα, συστήματα αρχειοθέ-τησης του Ε.Σ.Υ. Μεταξύ των σημα-ντικότερων συνεπειών θα είναι η δη-μιουργία μιας εθνικής βάσης δεδο-μένων όλων των αρχείων κάθε ασθε-νούς. Η πρόσβαση σε αυτά τα αρχεία είναι αυστηρά περιορισμένη, αλλά ήδη έχουν εκφραστεί ανησυχίες ότι το σύ-στημα θα αποδειχθεί ευάλωτο και θα υπάρξουν διαρροές.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΒΙΝΤΕΟ-ΣΚΟΠΗΣΗΣ

Τα προσωπικά συστήματα βιντεοσκό-πησης, όπως το TiVo και το Skyplus, προσφέρουν έναν μοναδικό τύπο πα-ρακολούθησης – παρακολουθούν ό,τι παρακολουθείς. Και, πέραν της παρα-κολούθησης των τηλεοπτικών προτι-μήσεων, έχουν τη δυνατότητα να πα-ρακολουθήσουν και ό,τι επιλέγεις να βιντεοσκοπήσεις.

ΥΠΟΚΛΟΠΕΣΈνα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Δικαιοσύνη είναι για πόσο ακόμη δεν θα γίνεται δεκτό ως αποδεικτικό στοιχείο το προϊόν τη-λεφωνικής υποκλοπής είτε κινητού είτε σταθερού τηλεφώνου.

ΚΟΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΚΑΜΕΡΕΣΑν και το προϊόν τηλεφωνικών υπο-κλοπών δεν γίνεται δεκτό στο δικα-

στήριο, το προϊόν υποκλοπής με κο-ριό γίνεται δεκτό. Οι κοριοί εφευρέ-θηκαν από τον Ρώσο Λέοντα Θερεμίν, και από τότε που ανακαλύφθηκαν στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα, απέ-κτησαν κι οι Αμερικάνοι τους δικούς τους. Αυτή η μάλλον ευαίσθητη μέ-θοδος παρακολούθησης απασχόλησε και πάλι τις ειδήσεις, καθώς πρόσφα-τα σε εστιατόριο του Λονδίνου έψαξαν για κοριούς πριν από ένα πολύ σημα-ντικό επιχειρηματικό γεύμα, το οποίο θα μπορούσε να είναι στόχος βιομη-χανικής κατασκοπείας.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΤΗΛΕΦΩΝΩΝ ΧΩ-ΡΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Λίγοι είναι αυτοί που θα γίνουν στό-χος παρακολούθησης με κοριό, αλλά χιλιάδες κάθε μέρα γνωρίζουν ότι οι

συνομιλίες τους καταγράφονται. Οι εργαζόμενοι σε τηλεφωνικά κέντρα, των οποίων οι συνομιλίες καταγράφο-νται, αντιμετωπίζουν καθημερινά τους προϊσταμένους τους, οι οποίοι κρυφα-κούν για να σιγουρευτούν ότι οι εργα-ζόμενοι δεν ξεφεύγουν από τις νόρ-μες που έχει θέσει η επιχείρηση και δεν το ρίχνουν στα προσωπικά τηλε-φωνήματα σε ώρα εργασίας.

ΚΟΥΚΙΣΈνα από τα πιο διακριτικά συστήματα παρακολούθησης κατά τη χρήση του διαδικτύου είναι τα κούκις, δηλαδή μικρά πακέτα πληροφορίας, τα οποία χρησιμοποιούνται για την επικοινωνία μεταξύ του κομπιούτερ ενός χρήστη και κάποιων ιστοσελίδων. Χρησιμο-ποιούνται για να συγκρατούν τις προ-τιμήσεις του χρήστη και να τις επανα-φέρουν όταν επισκεφθεί και πάλι μια ιστοσελίδα, αλλά και για πολλούς άλ-λους λόγους.

Πηγή: BBC

Μετάφραση: Λαμπρινή Θωμά

Πώς μας παρακολουθούν Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν 4,2 εκατομμύρια κάμερες CCTV, δηλαδή μία για κάθε 14 πολίτες. Η χώρα αποτελεί ένα από τα πλέον παρακολου-θούμενα μέρη στον πλανήτη. Νομικά και λογιστικά προσκόμματα εμποδίζουν τη δημιουργία μιας βάσης δεδομένων επιπέδου Μεγάλου Αδελφού, αλλά παρ’ όλα αυτά συγκεντρώνονται πληροφορίες για τα περισσότερα πράγμα-τα που μας αφορούν. Τα πάντα, από τις ετικέτες των ρούχων ώς τα κινητά τηλέφωνα, μπορούν να μας παρακολουθούν.

Page 10: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 10

Π ρόσφατα, μετά την επίθεση στην Αμερικανική πρεσβεία, το

σκηνικό αυτό ξαναστήθηκε στις τηλε-οράσεις και τις εφημερίδες, μπροστά στα μάτια μας. Και, αναπόφευκτα, ο διάλογος που άνοιξε ήταν κενός ειλι-κρίνειας, μα τόσο πλούσιος σε υπονο-ούμενα και υπαινιγμούς.

Οι αστέρες της πολιτικής μας

ζωής, τρόφιμοι του δικομματισμού, μαζί με τους μεγαλοδημοσιογράφους και τους λοιπούς περιώνυμους «δια-μορφωτές της κοινής γνώμης», εμφα-νώς ταραγμένοι, επιδόθηκαν σε μια κοκορομαχία καταλογισμού ευθυνών: Ποιος διέλυσε την αντιτρομοκρατική; Πόσο αξίζουν τα “γαλάζια παιδιά”; Κά-

νει ο Πολύδωρας καλά τη δουλειά του; Ο καυγάς, βεβαίως, επέμενε πεισμα-τικά στα επιφαινόμενα – κι όχι τυχαία. Για την ουσία του ζητήματος, τα αίτια και τις πραγματικότητες εντός και εκτός της χώρας που τροφοδοτούν τέ-τοιου τύπου πρακτικές, τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν συμφωνήσει: Είναι σε τροχιά εξουσίας, εναλλάσσονται στον

κυβερνητικό θώκο μιας χώρας εξαρτη-μένης, και γι’ αυτό είναι με τους Αμε-ρικάνους και λειτουργούν ως φορείς των κελευσμάτων τους, ακόμα κι αν αυτό υπαγορεύει το πέρασμα σε μια κοινωνία οργουελιανού τύπου, όπου η παρακολούθηση των πολιτών από τις Αρχές θα είναι μόνιμη και ασφυκτική.

Γι’ αυτό και ο καυγάς τους μοιάζει με τον ενοχικό καυγά των «ατσούμπα-λων» παιδιών που αλληλοκατηγορού-νται μπροστά στον «πατέρα».

Η επίσημη Αριστερά επανήλθε στο γνωστό μοτίβο της προβοκατορολογί-ας: Ύποπτη επίθεση, σε καιρούς «χα-λεπούς» για το «λαϊκό κίνημα», καλεί σε «εγρήγορση» για την καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών και την επικείμενη επίθεση των αρχουσών τάξεων. Πίσω από τα τετριμμένα, βε-βαίως, κρύβεται ο φόβος της ομολογί-ας πως μια συμβολική επίθεση, δίχως θύματα, εναντίον του μισητού πλανη-τικού δικτάτορα, δεν ήταν κάτι για το οποίο επρόκειτο να δυσαρεστηθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενώ η επίσημη Αριστερά έχει βολευτεί με έναν φραστικό Αντιαμερικανισμό που δεν αμφισβητεί την πολιτική των ΗΠΑ στα βασικά μας εθνικά θέματα.

Ο ίδιος ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, δεν φάνηκε να στενο-χωρήθηκε ιδιαίτερα γι’ αυτή την ενέρ-γεια. Η αντίδρασή του, όμως, είναι βαθιά «μεταπολιτευτική», εντάσσεται δηλαδή σ’ έναν απόλυτο καταμερισμό «συναισθήματος» και «λογικής», σε μια πλήρη αναντιστοιχία λόγων και έργων. Γιατί όντως, συναισθηματικά είμαστε αντι-Αμερικάνοι, έχουμε απο-φασίσει όμως να αρνηθούμε τις πρα-κτικές συνέπειες της τοποθέτησής μας και ν’ αμφισβητήσουμε πολιτικά την ηγεμονία τους στην χώρα μας. Γι’ αυτό, ο ίδιος λαός που ενώ «πανηγυ-ρίζει», αναδιπλώνεται αμέσως μετά, αναδεικνύοντας τους πιο συνεπείς εκπροσώπους της «συμμαχίας» μας με τους Αμερικανούς –όπως είναι η Ντόρα Μπακογιάννη– σε «δημοφιλέ-στερους πολιτικούς», και εκλέγει ως

άρχοντες τους εκλεκτούς παρακαθή-μενους της πρεσβείας.

Ένα αδιέξοδο δίπολο

Κ αι όμως, παρόλο που αυτό το χτύπημα λειτούργησε συμβολι-

κά ως μια θεαματική άρνηση του πλα-νητικού φασισμού των Αμερικανών και της βαθιάς νιρβάνας μιας κοινωνίας σε διάλυση, ταυτόχρονα εντάσσεται και το ίδιο στη λογική που διέπει μια παρασιτική κοινωνία, που παραπαίει στα ερείπια των νοημάτων, των αξιών και των συλλογικών οραμάτων:

Γιατί δεν πρόκειται για μια ενέρ-γεια που μπορεί να θεραπεύσει την κρίση. Αντίθετα, αποτελεί τον ένα πόλο ενός διπόλου που από τη μία πλευρά της έχει την απάθεια, και από την άλλη εξάρσεις χωρίς αύριο και δυνατότητα συνέχειας. Χαρακτηρι-στική, σε ένα ευρύτερο πεδίο, είναι η αντίθεση ανάμεσα σε μια κοινωνία παραδομένη στη λογική του κατανα-λωτισμού (άσχετα με το πόσο κατανα-λώνει), και του ατομικού βολέματος, και στα υποτιθέμενα ψευδο-«κοινω-νικά κινήματα», τα οποία καλύπτουν την αναιμικότητα και τον ξώπετσο χαρακτήρα τους με την υψηλή κατά κεφαλήν κατανάλωση μολότωφ. Πού βρίσκονται άραγε τα κοινόβια, οι απόπειρες οργάνωσης της ζωής έξω από τα κυκλώματα του χρήματος; Πού βρίσκονται οι αυτοδιαχειριστικές και συνεταιριστικές απόπειρες, που θα έδιναν πραγματικές βάσεις σε ένα αυθεντικό αντισυστημικό κίνημα; Στο ναδίρ. Αντ’ αυτών, μόνο το θέαμα μιας εξέγερσης το ίδιο καταναλωτικής, το ίδιο παρασιτικής, όσο και το κυρίαρχο μοντέλο.

Όταν αντικρύζει κανείς στις φοι-

τητικές διαδηλώσεις τη θάλασσα από τις κόκκινες και τις κοκκινόμαυ-ρες σημαίες, και ακούει την οχλοβοή από τον στρατιωτικό βηματισμό των «συσπειρώσεων», φαντασιώνει την ύπαρξη ενός κινήματος αμφισβήτη-σης στα Πανεπιστήμια. Και όμως, τα σύμβολα και ο θόρυβος χρησιμεύουν ακριβώς για να καλύπτεται η έλλειψη οποιουδήποτε τέτοιου κινήματος. Πού είναι τα αντιμαθήματα, η κριτική στη γνώση, η αμφισβήτηση των κυρίαρ-χων δογμάτων; Πουθενά. Το μοναδι-κό μέλημα των «επαναστατών» είναι το πόσο εύκολα και γρήγορα θα πά-ρουν το πτυχίο τους και πόσο ωραία θα βγάλουν τα φοιτητικά τους χρόνια κατοικοεδρεύοντας σε άθλια μπαρ. Γι’ αυτό και μόλις απομακρυνθούν από το Πανεπιστήμιο, γίνονται μπουχός από την «επανάσταση» και φροντίζουν το ταχύτερο δυνατό να βολευτούν. Και όσοι διαθέτουν μια άλλη αντίληψη, ένα άλλο ήθος –και δεν είναι λίγοι– πνίγο-νται σε ένα κίνημα που μοιάζει τόσο πολύ με την κοινωνία που υποτίθεται πως αντιστρατεύεται.

Το ίδιο ισχύει, κατ’ αναλογίαν, και με τη λογική της «ένοπλης πάλης». Σε μια χώρα όπου η εξάρτηση κινεί-ται στα πλαίσια της «δημοκρατικής νομιμότητας», λειτουργεί εντός των θεσμών και των ΜΜΕ, αποτελεί ανοι-χτά στρατηγική επιλογή των ελίτ και συντελείται σε συνθήκες ομαλότητας, η ένοπλη αντιπαράθεση δεν έχει βάση που θα της επιτρέψει να αναπτυχθεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι λαοί υπο-στηρίζουν μαζικά την πολιτική βία σε εξαιρετικές περιπτώσεις, και σήμε-ρα, εδώ, όσο ασφυκτική κι αν είναι η εξάρτηση, δεν δικαιολογεί έναν τέτοιο δρόμο.

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε καταλήξει να συνεννοούμαστε με υπονοού-μενα. Μπορεί να γίνει κι αλλιώς; Η κατάστασή μας παράγει αλήθειες αμείλικτες για τις ευθύνες όλων μας: από τον «πρώτο πολίτη» αυτής της χώρας, τις ελίτ, το πολιτικό προσωπικό, τους δημοσιογράφους μέ-χρι τον «κυρίαρχο λαό» και την «κοινή γνώμη». Γι’ αυτό και η «δημο-κρατία μας» τροφοδοτείται με κούφια λόγια, μισές αλήθειες ή –όταν το ζήτημα παραείναι σοβαρό– με μια συνωμοσία σιωπής: Όλοι ξέρουν, μα κανένας δεν μιλάει.

Μ Ι Α Ρ Ο Υ Κ Ε ΤΑ Σ Τ Η Σ ΥΛ ΛΟ Γ Ι Κ Η ΜΑ Σ Ν Ι Ρ Β Α ΝΑ

Βιάστηκαν να δηλώσουν κυβερνητικοί, πολιτι-κοί και δημοσιογράφοι το τέλος της τρομοκρα-τίας. Με περισσήν αφέλεια διαλάλησαν τη διά-λυση των τρομοκρατικών εν Ελλάδι οργανώσε-ων. Επίνευσαν οι πλείστοι στον «ιερό αγώνα» που κήρυξε ο πρόεδρος των ΗΠΑ εναντίον του Μπιν Λάντεν και της «παρέας» του.

Όλοι ομονόησαν ότι οι θεσμοί οφείλουν να προστατευθούν, αδιαφορώντας αν αυτοί οι θεσμοί είναι πρόξενοι τρομερών και φοβερών ανισοτήτων στους κόλπους της ταξικής κοινω-νίας. Όλοι πανηγύρισαν το σμπαράλιασμα του τεκμηρίου αθωότητας, την κατακρεούργηση του νομικού πολιτισμού, διότι τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά στην πάταξη της τρομοκρα-τίας;

Αδιαφορούν, ακόμη, οι περισσότεροι για τα αίτια της εμφάνισης αυτών των ομάδων, εδώ και πανταχού. Στην ουσία αρνούνται να σκύ-ψουν στ’ αχνάρια των αιτίων γιατί ξέρουν ότι αυτοί τα έχουν αποτυπώσει στις κοινωνίες, εί-ναι οι κάτοχοί τους.

Την τρομοκρατία γεννούν οι κυβερνήσεις: η

αυθαιρεσία των κυβερνήσεων, η διαφθορά των μελών τους, οι σχέσεις τους με εμπόρους ναρ-κωτικών και εμπόρους όπλων, η προπαγάνδα των επιχειρηματικών Μ.Μ.Ε. Επιπροσθέτως, δεν είναι λίγες οι φορές που οι ίδιες οι κυβερ-νήσεις μισθώνουν τρομοκράτες, οι οποίοι προ-βαίνουν σε τρομοκρατικές πράξεις νοσφιζόμε-νοι συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, για να στραφεί η οργή όλων εναντίον αυτών των ομά-δων και έτσι να μετατεθούν οι ευθύνες.

Στους ψιθύρους που ταξιδεύουν ανάμε-σα στα δέντρα του Υμηττού, πάνω από το νε-κροταφείο Ζωγράφου, ακούει κανείς ακόμη το σύνθημα που ακούστηκε στην κηδεία του Ρολφ Πόλε: «Το κράτος είναι ο τρομοκράτης κι όχι της πόλης ο αντάρτης». Το σύνθημα χαστου-κίζει όλη τη φιλοσοφία της Δύσης, την πανουρ-γία της δηλαδή να βαφτίζει τρομοκράτες τους πεινασμένους κι εξεγερμένους, τους αγρίως ληστευόμενους κι εκμεταλλευόμενους λαούς, δηλαδή: Τα θύματα μεταβάλλονται σε τρομο-κράτες, ενώ οι όντως τρομοκράτες σε δήθεν θύματα, που εξαναγκάζονται (sic) να προβαί--

νουν σε αντιτρομοκρατικές ενέργειες.Ας μη λησμονούμε ότι στις αρχές και τα

μέσα της δεκαετίας του ’80 η αύξηση των τρο-μοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στη Δύση οφειλόταν, αν όχι εν όλω, εν μέρει σε κατα-

σκευασμένη τρομοκρατία. Ο χειραγωγούμενος Τύπος πάντα ανέφερε ότι τρομοκρατία είναι η αριστερή λιανική βία. Ουδέποτε ανέφερε την πιθανότητα (όπως αποδείχτηκε, βεβαιότητα) να υπάρχει κατασκευασμένη τρομοκρατία.

Η κατασκευασμένη τρομοκρατική απειλή δικαιολογεί έναν τεράστιο ρόλο για την αστυ-νομία, και την επιτήρηση και καταστολή της αντιπολίτευσης. Αποσπά την προσοχή από την άνιση και οπισθοδρομική οικονομική και γενι-κότερη πολιτική της κυβέρνησης.

Άπαντες σχεδόν λένε «ναι στις κάμερες», ακόμη και οι πολίτες (61%) συμφωνούν ότι οι κάμερες προστατεύουν παρά παραβιάζουν (ξε-θεμελιώνουν είναι το σωστό) τα ανθρώπινα δι-καιώματα.

Άξιος ο μισθός των τελάληδων αυτής της κατάστασης. Και καλά οι ξεφωνημένοι εξουσιο-λάγνοι. Εκείνοι που έχουν ένα αριστερό παρελ-θόν (έστω, όχι το καλύτερο) πώς νιώθουν για την τρομο-υστερία που διαχέεται στην ελληνι-κή (και την παγκόσμια) κοινωνία;

στην άκρη της πένναςΤΡΟΜΟ-ΥΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΌΠΟΥΛΟΥ

Page 11: Ρήξη φύλλο 5

11 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Μ Ι Α Ρ Ο Υ Κ Ε ΤΑ Σ Τ Η Σ ΥΛ ΛΟ Γ Ι Κ Η ΜΑ Σ Ν Ι Ρ Β Α ΝΑ

Ο ι άνθρωποι, πάντως, είμαστε εξαιρε-τικοί! Έχουμε φτάσει στην κορυφή της

εξελικτικής κλίμακας και κρατάμε την τύχη του κόσμου στα χέρια μας – και όλα αυτά επει-δή είμαστε τόσο έξυπνοι. Οι πιο κοντινοί μας ανταγωνιστές –γορίλες, φάλαινες, δελφίνια κ.ά.– δεν μας φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι μας. Όσο για τους υπόλοιπους, ας μην το συ-ζητάμε. Όντως ένα σκυλί μπορεί να κάνει κόλ-πα, ένας παπαγάλος μπορεί να μάθει να μιλά και ένα χταπόδι μπορεί να βγάλει το καπάκι από ένα βάζο, αν έχει γαρίδες μέσα. Σιγά το πράγμα. Είμαστε οι καλύτεροι, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό.

Το καλύτερο με εμάς είναι η αστείρευτη δυνατότητα προσαρμογής –μέσω της τεχνο-λογίας– ώστε να καλύψουμε τις ανάγκες και

τις επιθυμίες μας. Σκε-φτείτε όσα καταφέρα-με με αυτόν τον τρόπο τους τελευταίους αιώ-νες. Θα μπορούσε ένα κουνέλι να φτιάξει μια ατομική βόμβα; Θα μπο-ρούσε ένα χρυσόψαρο να επινοήσει τη μηχανή εσωτερικής καύσης; Θα

μπορούσε ένας τερμίτης να συνδυάσει εδα-φική επεκτατικότητα και οικονομική απληστία ώστε να δημιουργήσει μια παγκόσμια αυτοκρα-τορία; Θα μπορούσε ένας παπαγάλος να φτιά-ξει ένα θάλαμο αερίων; Και βέβαια όχι.

Γι’ αυτό δεν κουράζομαι ποτέ να ακούω για κάθε νέο ευφυές ανθρώπινο επίτευγμα. Ένα από τα αγαπημένα μου, τελευταία, είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Γκρινιάξτε όσο θέλετε για τον πνιγμό των πολικών αρκούδων και την καταστροφή των τροπικών δασών, αλλά βρείτε μου εσείς ένα είδος που να μπορεί να αλλάξει το κλίμα ενός ολόκληρου πλανήτη από μόνο του, και σε ελάχιστο χρόνο.

Αλλά υπάρχουν και μικρότεροι θρίαμβοι, που δεν γίνονται τόσο γνωστοί. Μερικοί από αυτούς αφορούν στην έρευνα σε καινοτόμους

τρόπους για να αλληλοσκοτωνόμαστε.Πέρσι, για παράδειγμα, ο στρατός των

ΗΠΑ αποκάλυψε τη δημιουργία ρομπότ-δολο-φόνων, που σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει στο Ιράκ. Ανησυχώντας ότι οι στρατιώτες τους δεν ήταν τόσο «εξελιγμένοι» όσο πίστευαν, σχε-δίασαν να στείλουν έναν στρατό από ρομπότ προς καταδίωξη των τρομοκρατών. Οι ρομπο-τικοί στρατιώτες μπορούσαν να εξοπλιστούν με ένα τυπικό τουφέκι του αμερικάνικου στρα-τού, γυαλιά νυχτερινής οράσεως και μεγεθυ-ντικούς φακούς, και μπορούσαν επίσης να κυ-κλοφορούν σε δύσβατο έδαφος και αγκαθωτά σύρματα, πυροβολώντας Ιρακινούς μέσω τηλε-χειριστηρίου. Φανταστικό, ε; Βρείτε μου τώρα έναν μυρμηγκοφάγο που θα μπορούσε να επι-νοήσει κάτι τέτοιο.

Αλλά έχω και καλύτερα. Τον περασμένο μήνα, προς συμπλήρωση των στρατιωτών-ρο-μπότ, το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ βρήκε μία ακόμη καλύτερη ιδέα: ρομποτικά έντομα-κατά-σκοποι! Σ’ αυτή την περίπτωση, θα έπαιρναν, λέει, κάποιου τύπου τροποποιημένες, παθητι-κά υποανάπτυκτες πεταλούδες και άλλα έντο-μα, θα έβαζαν μέσα μικρά τσιπάκια ελέγχου και θα τις ξαμολούσαν, κατασκοπεύοντας τις θέ-σεις του εχθρού.

Όλα καλά, αφού δεν θα χρειαζόμαστε στρατιώτες για να πολεμούν, και άρα θα έχουν περισσότερο χρόνο για να ελέγξουν τα εξορ-γισμένα πλήθη που τους μισούν και θέλουν να τους στείλουν από εκεί που ήρθαν. Και αυτός ο έλεγχος θα μπορούσε να είναι πιο αποτε-λεσματικός με τη χρήση της πιο πρόσφατης Λαμπρής Ανθρώπινης Ιδέας που αποκαλείται Ενεργό Σύστημα Απώθησης.

Αυτό σημαίνει ότι θα πυροβολούν τα πλήθη με ένα είδος έξυπνες ακτίνες λέιζερ. Η ακτίνα θερμαίνει τα ανώτερα στρώματα του δέρματος, προκαλώντας έντονο πόνο σε ελάχιστο χρόνο. Δεν πεθαίνεις, αλλά το βάζεις στα πόδια, πολύ γρήγορα. Γι’ αυτό άλλωστε το λένε το «Όπλο του Αντίο». Και θα μπορούσε βέβαια να χρη-σιμοποιηθεί ενάντια σε πλήθη που σε μισούν ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας, ειδικά αν κουβαλούν πανό και κάνουν φασαρία.

Ανυπομονώ να μάθω τι νέο θα δημιουργή-σουμε. Είμαι όμως σίγουρος ότι θα είναι κάτι ιδιαίτερα ευφυές.

ΠΩΛ ΚΊΝΓΚΣΝΟΡΘ

Εξέλιξη στην ΠράξηΟι άνθρωποι, πάντως, είμαστε εξαιρετικοί! Έχουμε φτάσει στην κορυφή της εξελικτικής κλίμακας και κρατάμε την τύχη του κόσμου στα χέρια μας – και όλα αυτά επειδή είμαστε τόσο έξυπνοι. Οι πιο κοντινοί μας ανταγωνιστές –γορίλες, φάλαινες, δελφίνια κ.ά.– δεν μας φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι μας.

Η «στρατηγική της έντασης» κινείται στο κενό όταν στην πραγματικότητα δεν

υπάρχει αντιπαράθεση, ούτε καν κινήματα για να την τροφοδοτήσουν. Η ένταση είναι τεχνητή πη-γάζει από τη δράση μιας ομάδας και όχι από την ίδια την κοινωνική αντίσταση. Κι έτσι, στο κενό της κινητοποίησης κοινωνικών δυνάμεων, οι εξελίξεις θα καθοριστούν, σε τελική ανάλυση, από τον μονόλογο του κράτους, των κατασταλτι-κών μηχανισμών, του ίδιου του καθεστώτος της εξάρτησης. Κι αυτό ήδη το νοιώθουμε, όταν από κοινού Κυβέρνηση και Πρεσβεία προσκαλούν τον Μεγάλο Αδελφό, ενώ η κοινωνία παρακολουθεί την έλευσή του λουφαγμένη από την τηλεόραση και όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις κατά 60% συναινεί με την παρακολούθηση με κάμερες.

Ακόμα και μια ένοπλη οργάνωση που θα είχε τις καλύτερες προθέσεις και μια συνεπή αντι-ιμπεριαλιστική στρατηγική, όταν δρα απομονω-μένη σε κοινωνικές συνθήκες που δεν ευνοούν

την αντιπαράθεση, θα οδηγηθεί αναπόφευκτα σε εσφαλμένες επιλογές, που θα καθορίζονται όλο και περισσότερο από τις ανάγκες της επιβίωσής της και όχι από τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτό άλλωστε δεν συνέβη και με την «17 Νοέμβρη», τον «ΕΛΑ» και τις λοιπές ένοπλες οργανώσεις; Όποτε χτυπούσαν στόχους με αντι-ιμπεριαλιστι-κό περιεχόμενο ή, στην αρχή, τους βασανιστές της Χούντας, συναντούσαν τη σιωπηρή επιδοκι-μασία του κόσμου. Κι όμως, επειδή ο τύπος των ενεργειών και της οργάνωσής τους δεν ανταπο-κρινόταν στις πραγματικότητες της χώρας, οδη-γήθηκαν αναπόφευκτα στην απομόνωση, και στα τελευταία τους ακόμα και στη γελοιοποίηση.

Όταν σήμερα, για παράδειγμα, πλήττεις το σύμβολο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της εξάρτησης, αλλά περιμένεις συμπαράστα-ση από εκείνους που συστηματικά καίνε την ελληνική σημαία και όχι την αμερικάνικη, τότε αργά ή γρήγορα η αντίφαση θα αναδειχθεί. Θα

Κ αι η προκήρυξη του “Επαναστατικού Αγώνα” ήρθε να επιβεβαιώσει αυτή μα

την ανάλυση. Σ’ αυτή καταγγέλονται όλες οι αμαρτίες και τα εγκλήματα των Αμερικανών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Και όμως απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε αναφορά στο Σχέδιο Ανάν, την ενίσχυση της Τουρκίας ως περιφερειακού γκαουλάϊτερ της νέας τάξης, ή στην πολιτική των ΗΠΑ για τα Σκόπια. Υπάρχει κάπου μόνο μια απλή αναφορά στην “τουρκική εισβολή στην Κύπρο”. Αντίθετα αναλύονται τα παντα γύρω από τη Χεζμπολά, τη Χαμάς ή το Ιράκ! Πρόκειται για μια προκήρυξη που απευθύ-νεται κατ’εξοχήν σε έναν χώρο που από τη μια ανέχεται ή συναινεί στο κάψιμο της ελληνικής σημαίας και από την άλλη κυκλοφορεί με περη-φάνεια με την παλαιστινιακή τη βασκική ή την βενεζουελάνικη σημαία! Ακριβώς γι αυτό, για να μην κατηγορηθουν ως “εθνικιατές Αντιαμερικα-νοί”, φροντίζουν να διευκρινήσουν πως στόχος ίσης αξίας είναι και η “Βουλή”!

Έτσι, παρ’όλο που η ενεργειιά τους στηρί-χτηκε στον παρόντα αντιαμερικανισμό των Ελ-λήνων και γι’αυτό είχε και μια σχετική απήχηση, ωστόσο οι ίδιοι παραπέμπουν στον “εμφύλιο” ή τι 1974, ενώ κλείνουν το μάτι στο “χώρο” ταυ-τίζοντας την Πρεσβεία με τη Βουλή. Κατά συνέ-πεια προετοιμάζουν το έδαφος για την οριστική απομόνωσή τους από τον ίδιο το λαό.

Παρ’ όλα αυτά, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Σε μια κοινωνία κοιμισμένη και ληθαργική, τα ξεσπάσματα της αντίδρασης παίρ-

νουν μορφή ασύντακτη, συχνά κραυγαλέα και αναποτελεσματική. Όμως τη βασική ευθύνη τη φέρουν κατ’ αρχήν όσοι μας ξεπουλάνε: τα κόμ-ματα που αποδέχονται τη μεταβολή της χώρας σε αμερικανικό –και συντόμως τουρκικό– προ-τεκτοράτο, τα ΜΜΕ που πνίγουν κάθε συζήτηση, οι παχυλά αμειβόμενοι για το ξεθεμελίωμα της παράδοσής μας διανοούμενοι, οι επιχειρηματί-ες που είναι πρόθυμοι να πουλήσουν όχι μόνο τη χώρα τους αλλά και τη μάνα τους για λίγα αργύ-ρια. δευτερευόντως δε εκείνοι που κοιμούνται, δηλαδή ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού.

Όσο η κοινωνία μας καθεύδει και δεν αντι-δρά. όσο οι Αμερικανοί θα επιμένουν να στή-νουν επιδεικτικά κρεμάλες και να στέλνουν τις βόμβες τους ανά τον πλανήτη. όσο σ’ αυτή τη χώρα, πολιτική θα σημαίνει στην ουσία υπεκφυ-γή από τα ζητήματα που ορίζουν κατηγορηματικά τις συλλογικές μας τύχες. όσο ο παρασιτισμός και η καχεξία που μας διαπερνά δεν θα επι-τρέπει σε ρωμαλέα και αυθεντικά κινήματα ν’ αναπτυχθούν, η λογική της ένοπλης βίας θ’ ανα-παράγεται διαρκώς, ως ένα ενδημικό κοινωνικό φαινόμενο, οδηγώντας κάποιους στη λογική μιας ατελέσφορης βίας, που οι υπόλοιποι, διψασμένοι για άρτον και θεάματα, άλλοτε θα επικροτούν και άλλοτε θα καταδικάζουν...

Η ΠΡΟΚΉΡΥΞΗ

Ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΨΑΡΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ

υποχρεωθείς να προβείς σε ενέργειες που θα επιτύχουν τη συναίνεση των «Εξαρχείων», μπαίνοντας στον φαύλο και θανατηφόρο κύκλο ενέργεια- καταστολή- ενέργεια εναντίον της καταστολής, κ.ο.κ., που οδηγεί στην απομόνωση

και την ήττα. Και όμως ο αντάρτης θα έπρεπενα κινείται σαν το ψάρι μέσα στο νερό της ίδιας της λαίκής βάσης, διαφορετικά ασφυκτιά.

Page 12: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 12

Τ ο 1964, ένας 20χρονος φοι-τητής του Μπέρκλεϊ, ο Μάριο

Σάλβο, απευθυνόμενος τους συμφοι-τητές του, τους κάλεσε να πολεμή-σουν το πανεπιστήμιό τους, διότι έδι-

νε γην και ύδωρ στον εχθρό, «υπηρε-τώντας τα συμφέροντα της αμερικά-

νικης βιομηχανίας». Είχε πάψει πλέ-ον να είναι πανεπιστήμιο, είπε ο Μά-ριο, ο οποίος ηγείτο της περίφημης Κίνησης για την Ελευθερία του Λόγου

στο Μπέρκλεϊ. Πλέον ήταν «ένα ερ-γοστάσιο που παρήγαγε συγκεκριμέ-να προϊόντα που είχε ανάγκη η βιομη-

χανία», ξεχνώντας τον ρόλο του: ξε-χνώντας ότι το πανεπιστήμιο όφειλε

να είναι «η συνείδηση κι η κριτική της

κοινωνίας».Ο Μάριο δεν εισακούστηκε. Τα

πανεπιστήμια, όχι μόνο στην Αμερι-κή αλλά διεθνώς, μετατράπηκαν σε προθαλάμους της βιομηχανίας, οδη-γώντας στην απώλεια της ακαδημαϊ-κής αυτοδυναμίας και στην παραγω-γή ειδικευμένων, υψηλής ποιότητας εργατών, και όχι ανθρώπων ικανών να κρίνουν και να δρουν με βάση τον

σφυγμό και τη συνείδηση της κοινω-νίας. Μόνο που στις ΗΠΑ η κατάστα-ση φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε μέτρο, λένε την τελευταία πενταετία ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι.

Τα αμερικάνικα πανεπιστήμια εί-ναι κυρίως ιδιωτικά ή ημιδημόσια, με την έννοια ότι, ακόμη κι αν είναι πολιτειακά ή δημόσια, το μεγα-λύτερο ποσοστό των κεφαλαίων που χρειάζονται το αντλούν από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό, σε αντίθεση με την πλειονότητα των πανεπιστημίων σε όλες τις άλ-λες χώρες του κόσμου, τα οποία είναι όντως κρατικά ή δημόσια.

Α κόμη και πανεπιστήμια τα

οποία θεωρούνται «ση-

μαίες» της αμερικάνικης δημό-σιας εκπαίδευσης, όπως το Ουρ-μπάνα Σαμπέιν του Ιλινόι, λαμβά-νουν λιγότερο από 30% της χρη-ματοδότησής τους από το κρά-τος. Γι’ αυτόν τον λόγο, τα αμε-ρικάνικα πανεπιστήμια διοικού-νται ως ιδιωτικές εταιρείες, κά-ποτε και σαν ομάδες ποδοσφαί-

ρου, που δίνουν τεράστια σημασία στις μεταγραφές. Πληρώνουν υπέρο-γκα ποσά για να έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν το όνομα ενός νο-μπελίστα ή ενός διάσημου ερευνητή και περικόπτουν αντίστοιχα τους μι-σθούς του λοιπού ακαδημαϊκού προ-

σωπικού. Γενικώς, άβυσσος χωρίζει τις αμοιβές ακόμη και μέσα στο ίδιο Τμήμα, πολύ δε περισσότερο μέσα στο ίδιο πανεπιστήμιο.

Οι νομπελίστες και λοιποί ακα-δημαϊκοί αστέρες σπάνια διδάσκουν και σπανιότερα εργάζονται σε έρευ-

νες των πανεπιστημίων. Στην ου-σία απλώς πωλούν το όνομά τους και δηλώνουν στα ΜΜΕ ως τόπο εργασίας τους το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο.

Τ α υπερβολικά υψηλά δίδα-κτρα και ο ανταγωνισμός

μεταξύ των ονομαστών πανεπι-στημίων έχουν οδηγήσει τα ιδρύ-ματα αυτά, τις εταιρείες αυτές, να μην αντιμετωπίζουν τους φοι-τητές ως σπουδαστές, αλλά ως την ευγενή τους πελατεία. Ομοί-ως, αντιμετωπίζουν ως πολύτιμο κεφάλαιο τους αθλητές-φίρμες, οι οποίοι και τραβούν χρήματα από τους αποφοίτους-οπαδούς των πανεπιστημιακών ομάδων.

Είναι ενδεικτικό της «εται-ρειοποί ησης» των πανεπιστημίων το γεγονός ότι, πριν τους σταμα-

τήσουν οι αντιμονοπωλιακές αρχές, είχαν συμφωνήσει να μην ανταγωνί-ζονται στην παροχή όλο και υψηλότε-ρων υποτροφιών προς αριστούχους – όπως οι επιχειρήσεις συμφωνούν το μέγεθος των εκπτώσεων που κάνουν στην πελατεία τους.

Α ν κάποτε οι πρυτάνεις και οι πρόεδροι των πανεπιστημί-

ων αυτών ήταν γνωστοί διανοούμε-νοι, σήμερα είναι πια μάνατζερ ή επι-τυχημένοι γραφειοκράτες, ειδικευμέ-νοι και ικανοί στην απορρόφηση κον-δυλίων.

Οι δεσμοί μεταξύ βιομηχανίας, επιχειρήσεων και πανεπιστημίων γί-νονται όλο και στενότεροι, ενώ ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς επιστη-μονικής έρευνας επιδοτείται από τον ιδιωτικό τομέα και, όπως ήταν αναμε-νόμενο, ταυτίζεται με τα δικά του εν-διαφέροντα και κάποτε και με τις δι-κές του θέσεις (πολιτικές, ηθικές, νομικές).

Από το skai.gr, http://www.skai.gr/master_story.php?id=36229#

Η ΑΜΕΡΙΚΆΝΙΚΗ ΥΠΌΘΕΣΗ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΙΝΉΣ ΘΩΜΆ

Μ πορεί να μεσολάβησαν σχεδόν τέσσερις αιώ-

νες από τότε που πουριτανοί άποικοι αναχωρητές από την «αμαρτωλή» Αγγλία κατέκτη-σαν τη δική τους υπερατλαντι-κή Γη της Επαγγελίας («the city upon a hill»), όμως η πουριτα-νική ιδεολογία, ο συνδυασμός ενός θρησκευτικού μεσσιανι-σμού και μιας ιεραποστολικής αυτοσυνειδησίας, παραμένει ζωντανή παράδοση στην αμε-ρικανική κοινωνία. Τόσο ζωντα-νή μάλιστα που όχι μόνο βγάζει πρόεδρο, αλλά και μετατρέπει πολυάριθμες εκκλησιαστικές ομάδες συμφερόντων σε περι-ζήτητους συμμάχους όλων των υποψηφίων προέδρων1. Άλλω-στε, ο ρόλος της πίστης ήταν πάντα καθοριστικός στην αμε-ρικανική Ιστορία. Σε σημείο μά-λιστα που, διαχρονικά, οι κατα-κτητικοί πόλεμοι και η ιμπερι-αλιστική πολιτική των ΗΠΑ να θεωρούνται «εκπλήρωση θεϊ-κής αποστολής».

Για τους Ρεπουμπλικάνους η «επιστροφή του Θεού» ξεκί-νησε τη δεκαετία του ογδόντα, λίγα χρόνια μετά την τραυματι-κή ήττα στο Βιετνάμ. Τότε δημι-ουργήθηκαν οργανώσεις-λόμπι

της «θρησκευτικής δεξιάς», όπως η Moral Majority, η Christian Right και η Christian Voice, που εναντιώνονταν στον κοσμικό ανθρωπισμό και διακα-τέχονταν από μια θρησκευτικό-τητα με χαρακτηριστικά σαφώς

φονταμενταλιστικά. Η πολιτική Ρήγκαν, εστιασμένη στη μανι-χαϊστική διαφοροποίηση μεταξύ καλού και κακού και στη δαιμο-νοποίηση του εχθρού, απηχού-σε ξεκάθαρα θέσεις και δοξα-σίες των νεοσυντηρητικών της «θρησκευτικής δεξιάς». Σ’ αυ-τήν εντάχτηκε και ο Μπους ο νεώτερος, όταν μια μέρα που συνήλθε από ένα γερό μεθύ-

σι ανακάλυψε τον Θεό και την πίστη. Από τότε κατάφερε όχι μόνο να ενσωματώσει, ομο-λογουμένως με μεγάλη επιτυ-χία, το θρησκευτικό συναίσθη-μα των τυπικών πουριτανών Γιάνκηδων στην πολιτική των

Ρεπουμπλικάνων, αλλά και να επιτρέψει την άλωση του Λευ-κού Οίκου από νεοσυντηρητικά γεράκια.

Αντίθετα, η προσπάθεια «επανακατάληψης του Θεού» για τους υποψήφιους των Δη-μοκρατικών ξεκίνησε μόλις πριν δύο χρόνια, όταν με με-γάλη καθυστέρηση διαπίστω-

σαν ότι οι εκλογές στις ΗΠΑ δεν κερδίζονται με ρεπουμπλι-κανική ηγεμονία στον ευρύ-τατο χώρο των θρησκειών και με τον αδαή Μπους να σαγη-νεύει ανενόχλητος το εκλογικό σώμα, αραδιάζοντας ασυνάρτη-τα ιερές κουβέντες της Βίβλου. Ευπρόσδεκτη σύμμαχος στον αγώνα των Δημοκρατικών ανα-δεικνύεται πλέον η «θρησκευ-τική αριστερά», στην πολιτική ατζέντα της οποίας δεν περι-λαμβάνονται μόνον παραδοσια-κά θέματα όπως οι εκτρώσεις, ο γάμος ομοφυλόφιλων, η θεω-ρία της εξέλιξης ή η προσευχή στα σχολεία, αλλά και η παγκό-σμια φτώχεια, η μετανάστευση, το περιβάλλον και η εξωτερική πολιτική. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα «πολύχρωμο» κίνημα, συγκροτούμενο κυρίως από την Εκκλησία των μαύρων, φιλελεύ-θερους καθολικούς, μετριοπα-θείς προτεστάντες και ποικί-λους θρησκευόμενους ακτιβι-στές.

Χρησιμοποιώντας δυναμι-κή ρητορική και άριστα επικοι-νωνιακά μέσα, το κίνημα αυτό επιδιώκει «την αλλαγή των αν-θρώπων και του συστήματος, για να έρθει η βασιλεία του Θεού» και εργάζεται πυρετω-δώς για τη ρεβάνς στις εκλο-γές του 2008, σίγουρο πως θα καταλάβει, όπως παλιότερα οι νεοσυντηρητικοί, «εξ εφόδου» τον Λευκό Οίκο – κατά προτί-μηση δίπλα στη Χίλαρυ Κλίντον. Η αντιπαλότητά τους προς τη «θρησκευτική δεξιά» έχει προ-σλάβει ήδη μετωπικό χαρα-

κτήρα και συμπυκνώνεται στη ρήση: «Οι χριστιανοί φονταμε-νταλιστές είναι αυτοί που μας έκλεψαν τον Χριστό» !

Οι Δημοκρατικοί, που πα-ραδοσιακά κρατούσαν αποστά-σεις από τη θρησκεία, τώρα βλέπουν και αυτοί το «Άγιο Φως» στο πρόσωπο των θρη-σκευόμενων ψηφοφόρων και έχουν ήδη σκιαγραφήσει με σαφήνεια το θρησκευτικό τους προφίλ2. Από αυτούς όλους, σύμφωνα με έκθεση του πανε-πιστημίου του Άκρον, το 27% αυτοχαρακτηρίζεται ως «θρη-σκευτική αριστερά», το 38% ως «θρησκευτική δεξιά», ενώ το 21% τοποθετείται στους ανεξί-θρησκους κοσμικούς.

Μετά την πρόσφατη εκλο-γική νίκη των Δημοκρατικών για το Κογκρέσο, όλα δείχνουν πά-ντως ότι «η αριστερά χείρ του Θεού» θα βοηθήσει και αυτή στην επιστροφή των Δημοκρα-τικών στον Λευκό Οίκο.

Σημαντικότερος εκπρόσω-πος της «θρησκευτικής αριστε-ράς» είναι ο ευαγγελικός τηλε-ιεροκήρυκας Τζιμ Γουόλις, συγ-γραφέας του μπεστ σέλερ «Η Πολιτική του Θεού», σύμβου-λος της υποψήφιας προέδρου Χίλαρυ Κλίντον σε ζητήματα πνευματικότητας και πάνω απ’ όλα παθιασμένος εχθρός του Μπους. Εδώ και δύο χρόνια άλλος ένας ηγέτης της «θρη-σκευτικής αριστεράς», ο ρα-βίνος Μάικλ Λέρνερ, προσπα-θεί να εδραιώσει τη συμμα-χία (υπέρ των Δημοκρατικών) όλων των ιερωμένων (ανεξαρ-

τήτως δόγματος), που επιφυ-λάσσουν για τον εαυτό τους το τεκμήριο του «προοδευτικού». Ο Λέρνερ δεν είναι ακόμη σί-γουρος αν θα πετύχει το με-γαλεπήβολο πράγματι σχέδιό του. Για ένα πράγμα είναι όμως πεισμένος: Όποιοι και αν είναι οι υποψήφιοι για την προεδρία των ΗΠΑ, στον επόμενο προ-εκλογικό αγώνα όλοι θα περι-φέρονται από πολιτεία σε πο-λιτεία έχοντας στις αποσκευές τους και μία Βίβλο. Το σίγουρο είναι επίσης ότι μεγάλη πέρα-ση θα έχουν οι προτεσταντικές δοξασίες του τύπου : «Η ατο-μική ευημερία είναι Θέλημα θεού», ή ότι «Ο επιμελής άν-θρωπος έχει μεγαλύτερες πι-θανότητες να πάει στον παρά-δεισο». Δοξασίες που, ως γνω-στόν, βολεύουν αφάνταστα τον καπιταλισμό made in USA............................................1. Ενδεικτικό της μεγάλης επιρ-ροής της θρησκείας στις ΗΠΑ είναι το γεγονός ότι το ποσοστό των εκκλησιαζόμενων χριστιανών κυμαίνεται στο 80%, όταν το πο-σοστό αυτό στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης είναι μονο-ψήφιο. 2. Το 25% των χριστιανών στις ΗΠΑ είναι καθολικοί και το 19% βαπτιστές. Μαζί με άλλες δέκα θρησκευτικές ομάδες-αιρέσεις, μεταξύ των οποίων λουθηριανοί και μεθοδιστές, φτάνουν στο 84% του πληθυσμού των ΗΠΑ. Το 2% των Αμερικανών ανήκει στην εβραϊκή κοινότητα.

«Αριστερή» πολιτική… στ’ όνομα του θεού«Δεν αμφιβάλλουμε ότι ο Θεός θα είναι μαζί μας, και αν ο Θεός είναι μαζί μας, τότε ποιος

μπορεί να μας αντιμετωπίσει;» Η ρήση αυτή θα μπορούσε να είναι του Τζωρτζ Μπους ή της Χίλαρυ Κλίντον, ανήκει όμως σε προτεστάντη ιερωμένο του 17ου αιώνα.

Page 13: Ρήξη φύλλο 5

13 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Π ερίπου εκατό γιατροί, Ιρακινοί και Βρετανοί, με τη στήριξη δι-

κηγόρων διεθνούς κύρους, καταγγέλ-λουν τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ότι πα-ραβιάζουν τη συνθήκη της Γενεύης σπρώχνοντας στον θάνατο εκατοντά-δες παιδιά στο Ιράκ λόγω έλλειψης και της στοιχειωδέστερης ιατρικής φροντίδας.

«Άρρωστα ή τραυματισμένα παι-διά, που, σε άλλες συνθήκες, θα είχαν θεραπευτεί με απλά μέσα, αφήνονται να πεθάνουν κατά εκατοντάδες γιατί δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές ιατρι-κές ή άλλες φροντίδες», λένε οι για-τροί. «Παιδιά που έχουν χάσει τα χέ-ρια τους, τα πόδια τους, αφήνονται χω-ρίς πρόσθετα μέλη. Παιδιά με σοβαρό-τατα ψυχολογικά τραύματα αφήνονται χωρίς θεραπεία», προσθέτουν.

Αναφέρουν περιστατικά όπως αυτό το παιδί που πέθανε επειδή ο γιατρός δεν διέθετε παρά μία αποστειρωμένη σύριγγα για ενήλικα και δεν μπορού-σε να βρει σύριγγα μικρή για τη φλέβα του παιδιού. Άλλο παιδί πέθανε γιατί οι γιατροί δεν είχαν μάσκα οξυγόνου στο μέγεθός του.

Καλούν επίσης τη βρετανική κυ-βέρνηση να λογοδοτήσει για τα 33 δις δολάρια (16,7 δις στερλίνες) που χο-ρηγήθηκαν ως αναπτυξιακά κεφάλαια για το Ιράκ και με τα οποία θα χρημα-τοδοτούνταν τα νοσοκομεία ώστε να νοσηλεύονται σωστά τα παιδιά. Όπως λένε, πάνω από τα μισά χρήματα –14 δις δολάρια– πιστεύεται ότι εξαφανί-στηκαν εξ αιτίας της διαφθοράς, από κλοπές και για την πληρωμή μισθοφό-ρων.

Ο Νίκολας Γουντ, ένας αρχιτέκτο-νας που βοήθησε στην οργάνωση της διαμαρτυρίας, διαβεβαιώνει ότι υπάρ-χουν φωτογραφίες με πεθαμένα μωρά, πεταμένα μέσα σε χαρτόκουτα. «Στο νοσοκομείο, υπήρχαν τρία μωρά μαζί μέσα σε μία θερμοκοιτίδα. Οι θερμο-κοιτίδες είναι ηλικίας 36 ετών και συ-γκρατούνται με σελοτέιπ και κομμάτια σύρμα. Είναι εντελώς κατεστραμμέ-νες. Η καθεμία κοστίζει περί τις 5.000 λίρες, ποσό αμελητέο σε σύγκριση με έναν πύραυλο», λέει.

Όπως αναφέρουν οι υπογράφο-ντες, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ οφείλουν, σύμφωνα με την απόφαση 1483 του ΟΗΕ, να συμμορφωθούν με τη Συνθήκη της Γενεύης και της Χάγης, οι οποίες απαιτούν από τις κατοχικές δυνάμεις «να διατηρούν την τάξη και να φροντίζουν για τις ανάγκες ιατρι-κής φροντίδας του πληθυσμού». Λένε ακόμα πως «δεν φρόντισαν γι’ αυτό και οι συνέπειες αυτής της αποτυχίας πλήττουν τα ιρακινά παιδιατρικά νοσο-κομεία με ιδιαίτερη θηριωδία».

Η οργάνωση «Να σώσουμε τα παιδιά» εκτιμά ότι 59 στα 1.000 νεογέννητα πε-θαίνουν στο Ιράκ, ποσοστό που αποτε-λεί ένα από τα μεγαλύτερα στον κό-σμο. Χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν εξ αι-τίας της έλλειψης βασικής και φτηνής υποδομής. Στο νοσοκομείο της Ντιβα-νίγια, νοτίως της Βαγδάτης, ένας για-τρός προσπάθησε να χορηγήσει οξυ-γόνο σε ένα μωρό με ένα πλαστικό σωλήνα στη μύτη του γιατί δεν διέθετε μάσκα οξυγόνου που κοστίζει 95 πέν-νες. Το μωρό πέθανε.

Στο ίδιο νοσοκομείο, ένα μωρό,

που έπασχε από μία σπάνια αρρώστια που του προκαλούσε εσωτερική αι-μορραγία, πέθανε από έλλειψη μιας αμπούλας βιταμίνης Κ, που κοστίζει λιγότερο από μία λίρα.

Στο νοσοκομείο της Βαγδάτης δεν υπάρχουν αποστειρωμένες βελόνες ούτε αποστειρωμένα γάντια, με απο-τέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος μο-λύνσεων.

Μόνο το 50% των γιατρών που ερ-γάζονταν πριν το πόλεμο παραμένουν στο Ιράκ. Οι εκκαθαρίσεις των μελών του κόμματος Μπάαθ, που υποστήρι-ζαν τον Σαντάμ Χουσεΐν, μετά την ει-σβολή των Αμερικανών, οδήγησαν σε κατάρρευση τη δημόσια υγεία.

Οι Βρετανοί γιατροί ζητούν να δο-θούν εγγυήσεις ασφάλειας σε όλο το ιατρικό προσωπικό του Ιράκ από τις αμερικανικές και βρετανικές δυνά-μεις. Και κυρίως, να σταματήσουν οι δολοφονίες γιατρών και νοσηλευτών από τις πολιτοφυλακές.

Υπολογίζεται ότι πάνω από 260.000 (!) παιδιά έχουν πεθάνει από την ει-σβολή του 2003.

Εμείς όμως εξακολουθούμε να με-τράμε, έναν-έναν, τους 3.000 Αμερι-κανούς και τις εκατοντάδες των Βρε-τανών που έχουν σκοτωθεί σε αυτό το διάστημα. Μήπως μας θυμίζουν κάτι αυτές οι αναλογίες; Όταν οι Ναζί εξό-ντωναν ολόκληρα χωριά σαν απάντηση στην εκτέλεση ενός Γερμανού στρα-τιώτη;!!!

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ ΙΡΑΚΣυνεχίζεται αδιαλείπτως το «ανθρωπιστικό» έργο των Αγγλο-Αμερι-κανών στο Ιράκ. Αφού κατέστρεψαν τις υποδομές της χώρας, αφού εξόντωσαν με τις έξυπνες βόμβες τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, αφού την βύθισαν σε έναν εμφύλιο με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, ολοκληρώνουν το έργο τους καταδικάζοντας σε θάνατο εκατοντάδες παιδιά όταν αυτά καταφεύγουν στα νοσοκομεία, άρρωστα ή τραυματι-σμένα.

ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΈΝΑ ΜΉΝΑ τώρα συνεχίζονται οι καθημερινές διαμαρτυρίες του Μπλοκ της Αντίστασης (Χεζμπολά, Πατριωτικό Κί-νημα του Μισέλ Αούν, ΚΚ Λιβάνου, κ.λπ.) εναντίον της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης Σινιόρα, ζητώντας την παραίτησή της και τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Τις τελευταίες μέρες οι διαμαρτυρίες απέ-κτησαν, εκτός από τον πατριωτικό και αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα που είχαν, και έναν σαφώς κοινωνικό. Αιτία, το νεοφιλε-λεύθερο σχέδιο οικονομικών μεταρρυθμί-σεων που κατέθεσε εσπευσμένα ο Σινιό-ρα εν όψει της διεθνούς συνάντησης για την ανοικοδόμηση του Λιβάνου, η οποία με την κωδική ονομασία «Παρίσι ΙΙΙ» πραγμα-τοποιήθηκε στη γαλλική πρωτεύουσα, στις 25 Ιανουαρίου. Ο Σινιόρα θέλει να εξευμε-νίσει τους δωρητές που συγκεντρώθηκαν για να «βοηθήσουν» τον Λίβανο, και να σι-γουρέψει έτσι τη διεθνή βοήθεια. Κύρια ση-μεία του πακέτου μέτρων που παρουσίασε, οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων οργα-νισμών και επιχειρήσεων (ιδιαίτερα της λι-βανέζικης ΔΕΗ) και η σταδιακή αύξηση του ΦΠΑ κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες. Σε μια χώρα όπου τα 2/3 του πληθυσμού εί-ναι φτωχοί και με δεδομένη τη διατήρηση του φόρου εισοδήματος σταθερού στο 10% (ανεξαρτήτως του ύψους του εισοδήμα-τος!), γίνεται φανερό ότι η αύξηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων θα οδηγήσει σε μια αύξηση των τιμών των αγαθών τουλάχιστον κατά 14% και σε ακόμη περισσότερη φτώ-χεια. Παράλληλα, οι Λιβανέζοι πολίτες αντι-δρούν στο ξεπούλημα των δημόσιων επιχει-ρήσεων –πιθανώς σε κάποιους από τους «δωρητές»– και στη μονομερή παρασιτι-κή ανάπτυξη αποκλειστικά του τουρισμού, των τραπεζών και του εμπορίου. Στη μεγά-λη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που κάλεσε η Γενική Ομοσπονδία Εργατών του Λιβάνου και υποστηρίχτηκε ανοικτά από την αντιπο-λίτευση, ένα από τα κεντρικά συνθήματα ήταν «Σινιόρα, άκουσε, άκουσε καλά, αυτή

η χώρα δεν είναι για πούλημα», ενώ άλλα πανό έγραφαν: «Πού βρίσκονται η ανάπτυ-ξη, η γεωργία και η βιομηχανία στο σχέδιο του Σινιόρα;».

Ο γενικός γραμματέας της Χεζμπολά, Χασάν Νασράλα, σε συνέντευξή του δήλω-σε ότι τα μέτρα Σινιόρα «θα φέρουν περισ-σότερα χρέη, φόρους και διαφθορά», το-νίζοντας ότι «όταν πρόκειται για τη φορο-λογία, το σχέδιο θέτει ακριβείς στόχους, χρονοδιαγράμματα, νούμερα και ποσοστά. Όμως, όλοι αυτοί οι αριθμοί εξαφανίζο-νται όταν έρχεται η σειρά των κοινωνικών παροχών». Όπως ήταν φυσικό, οι τράπε-ζες οι επιχειρήσεις και οι δυτικές κυβερ-νήσεις υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό το σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Στον αντίποδα, τα λαϊκά στρώματα των πόλεων και της υπαί-θρου αντιδρούν βίαια στο ενδεχόμενο των αλλαγών, προχωρώντας σε νέο γύρο κινη-τοποιήσεων, με την υποστήριξη της αντιπο-λίτευσης.

Είχαμε τονίσει σε παλαιότερα κείμενα ότι η αντιστασιακή και πατριωτική οπτική της Χεζμπολά και των συμμάχων της, σύ-ντομα θα συναντούσε και θα αναγκαζόταν να τοποθετηθεί απέναντι στο κοινωνικό ζή-τημα μιας χώρας 4 εκατομμυρίων κατοίκων με εξωτερικό χρέος 41 δισ.$ (!) και με τε-ράστιες εισοδηματικές διαφορές ανάμεσα στις πλούσιες ελίτ και τον απλό λαό. Έτσι, το «πείραμα της Αντίστασης» στον Λίβανο, όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι, αριστε-ρές οργανώσεις και πολιτικό Ισλάμ ενώθη-καν στη βάση της απόκρουσης της ισραη-λινής και αμερικανικής επιθετικότητας και της προάσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, καλείται σήμερα να εμπλουτιστεί και με το αίτημα της κοινωνικής αλλαγής προς όφε-λος των εκατομμυρίων φτωχών κατοίκων του.

νέα

από

το ε

ξωτε

ρικό

ν Ο ΠΈΔΡΟ ΣΑΜΌΡΑ ΉΤΑΝ Ο ΓΕΝΙΚΌΣ ΓΡΑΜΜΑΤΈΑΣ του συνδικάτου των λιμενεργα-τών STREQ. Ήταν ο άνθρωπος που ηγείτο του κινήματος κατά της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού Κετσάλ. Στις 15 Ιανουαρίου μια ομάδα οπλισμένων ανδρών τού έστησε ενέδρα και τον εκτέλεσε, σα-ρώνοντας το αυτοκίνητό του με 100 σφαίρες! Ως εκ θαύματος, το τρίχρονο αγοράκι του βγήκε τραυματισμένο αλλά ζωντανό από την κόλαση. Οι χειρότερες μέρες, από το γεμάτο παρακρα-τική βία και αίμα αγωνιστών πα-ρελθόν της χώρας, ήρθαν ξανά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά το πρόσχημα δεν ήταν ο αγώνας εναντίον του «κομμουνισμού», αλλά η «έμπρακτη» στήριξη των ιδιωτικοποιήσεων! Ο νεοφιλελευθερισμός, αν και κατά τους οπαδούς του είναι ένα σύ-στημα στρατευμένο στην ιδέα του «ελεύθερου ανθρώπου», χρειάζεται πού και πού και κανέναν Πινοσέτ («Σικάγο μπόις») ή κανέναν συμμορίτη για να του ανοίγει με το ντου-φέκι το δρόμο…

νέα

από

το ε

ξωτε

ρικό

ν επ

ιμέλ

εια

ΘΟΔ

ΩΡΟ

Σ Ν

ΤΡΙΝ

ΙΑΣ

ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ

ΛΙΒΑΝΟΣ

Page 14: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 14

Ἴ σως δὲν ὑπάρχει χαρακτηριστικότε ρο τεκμήριο τῆς ἐγκατάστασης –ἤδη– τῆς

Νέας Ὁμιλίας (δηλαδή, τοῦ ἀντεστραμμένου λόγου) μέσα στὸν δημόσιο διάλογο τῶν σύγ-χρονων κοινωνιῶν, ὅσο ἡ χρήση τῆς λέ-ξης ἐλευθερία ὡς «ἐπωνυμίας» τῆς πλέον ἀνελεύθερης οἰκονομικο-πολιτικῆς πρότασης τῶν τρεχόντων καιρῶν: τῆς «νεοφιλελεύθε-ρης» ἀντικοινωνικότητας.

Ἔχοντας κατὰ νοῦ τούτη τὴν ἀφετη ριακὴ ἀντιστροφή, ἀξίζει νὰ ξοδέψουμε μιὰ ματιὰ στὴν ἱδρυτικὴ διακήρυξη τῆς, προσφάτως συ-σταθείσης, Φιλελεύθερης Συμμαχίας.

«Δεκαετίες αδιέξοδου κρατισμού έχουν οδηγήσει τον τόπο σε δυσεπίλυτα οικονομικά αδιέξοδα, στον θρίαμβο του ανορθολογισμού και στην καταρράκωση κάθε είδους αξίας».

«Θρίαμβος τοῦ ἀνορθολογισμοῦ», λοι-πόν, μία ἀπὸ τὶς «τολμηρές» διαγνώ σεις. Μὲ τὴν ὁποία, πάντως, δὲν θὰ δυσκολευτοῦμε νὰ συμφωνήσουμε… Ἀρκεῖ νὰ μᾶς ἐπιτραπεῖ νὰ τὴν ἀντιπαραβάλουμε μὲ ἄλλα σημεῖα τῆς ἴδιας, αὐτῆς, διακήρυξης:

«Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία για να κρατηθούν ή να ανέλθουν στην εξου-σία συνέπλευσαν τις περισσότερες φορές με τον λαϊκισμό, ασπάστηκαν στην πλειοψηφία τους τον κρατισμό, τη θρησκοληψία και τον αντιαμερικανισμό, δαιμονοποίησαν στο σύνο-λό τους τον φιλελευθερισμό και εγκατέλει-ψαν κάθε ιδεολογική αναζήτηση στο εσωτε-ρικό τους, για να μετατραπούν τελικά σε ιδε-ολογικά και πολιτικά αφυδατωμένους μηχα-νισμούς νομής της εξουσίας. Στην πορεία απο-ϊδεολογικοποίησής τους, τμήματά τους συχνά ταυτίζονται με τις ιδεοληψίες ενός φαιοκόκ-κινου μετώπου που έχει συμπτυχθεί από στε-λέχη τους, την άκρα δεξιά, το ΚΚΕ και την περί τον αρχιεπίσκοπο ιεραρχία της ελλαδι-κής Εκκλησίας. Η δυναμική του μετώπου αυ-τού, αν συνεχίσει αυξάνουσα και κρυσταλλω-θεί πολιτικά σε ενιαίο φορέα, θα μπορούσε σε περιόδους κρίσης να θέσει σε κίνδυνο τις ατο-

μικές ελευθερίες, τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και τις σχέ-σεις της με τις γειτονικές χώρες».

Ὁ πρώτιστος κίνδυνος, συνοψίζουμε, ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς ἀτομικὲς ἐλευθερίες.

Αὐτὲς κυρίως ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸ «φαιοκόκ-

«H ιδιωτική οικονομική πρωτο-βουλία δεν επιτρέπεται να ανα-πτύσσεται σε βάρος της ελευ-

θερίας και της ανθρώπινης αξι-οπρέπειας ή προς βλάβη της

εθνικής οικονομίας»

Τ ο παραπάνω κείμενο είναι η 2η παράγραφος του άρ-

θρου 106 του Συντάγματος. Σύμ-φωνα με την Κυριακάτικη Ελευ-θεροτυπία, ο Υπουργός Οικο-νομίας και Οικονομικών θεω-ρεί «εχθρική για την επιχει-ρηματική ανάπτυξη» τη συγκε-κριμένη διατύπωση και επιδιώ-κει την αλλαγή της. Προσωπικά, δεν τρέφουμε την παραμικρή αυ-ταπάτη ότι οι πολύφερνοι επεν-δυτές, όπως και όλες οι μεγά-λες επιχειρήσεις, όταν αναφέ-ρονται στην ελευθερία εννοούν την απόλυτη οικονομική ασυδο-

σία για τον εαυτό τους. Έννοι-ες όπως προσωπική και πολιτική ελευθερία, αξιοπρέπεια κ.λπ. ούτε που θέλουν να τις ακούν. Το ερώτημα που αποφεύγει να απαντήσει ο κ. Αλογοσκούφης, όπως και κάθε αρμόδιος υπουρ-γός, είναι: Θα δεχτούμε να θυ-σιάσουμε την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας, για να μην κα-κοκαρδίσουμε τους επίδοξους επενδυτές;

Η ιστορία αυτή μας θύμισε την αλήστου μνήμης Πολυμερή Συμφωνία για τις Επενδύσεις, που προωθούσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Η συμ-φωνία αυτή μεταξύ άλλων προ-έβλεπε ότι επιχειρήσεις θα μπο-ρούσαν να προσφεύγουν σε διε-θνή δικαστήρια κατά κυβερνήσε-ων που θα θέσπιζαν νόμους που θα έθιγαν τα συμφέροντά τους

(π.χ. μια πετρελαιοβόρος βιομη-χανία θα μπορούσε να μηνύσει μια κυβέρνηση που θα θέσπι-ζε νομοθεσία που θα την υπο-χρέωνε να τοποθετήσει αντιρ-ρυπαντικά φίλτρα)! Κινητοποιή-σεις μεγάλης κλίμακας, με απο-κορύφωμα αυτές του Σηάτλ το 1999, απέτρεψαν την υιοθέτη-ση αυτής της κατάπτυστης συμ-φωνίας. Κάποιοι, ωστόσο, φαί-νεται ότι δεν κάθησαν με σταυ-ρωμένα χέρια και προσπαθούν να περάσουν ανάλογες διατά-ξεις από την πίσω πόρτα. Η δι-αβόητη Οδηγία Μπολκενστάιν ακολουθεί αυτή την κατεύθυν-ση, όπως βεβαίως και οι προα-ναφερθείσες εισηγήσεις του κ. Αλογοσκούφη.

Από το «Φάντασμα της Ελευ-θερίας» (http://vrennus.blogsp-

ot.com)

ΑΣΥΔΟΣΊΑ;

κινο μέτωπο». Ἐνδιαφέρον! Μόνο ποὺ μία ἀπὸ τὶς «ἀτομικὲς ἐλευθερίες» εἶναι καὶ ἐκείνη τῆς θρησκευτικῆς αὐτοκατάφασης. Ἀκριβῶς στὴν ἴδια παράγραφο, ὅμως, ἡ θρησκευτικὴ εὐαισθησία διασύρεται, συλλήβδην, ὡς «θρησκοληψία». Προδήλως, ἄρα, ὑπάρχουν ὁρισμένα ἀτομικὰ δικαι-ώματα ποὺ ἀπειλοῦνται, ἴσα ἴσα, ἀπὸ τοὺς συντάκτες τούτης τῆς… αὐτοματαιούμενης ἐξαγγελίας. Σὰ νὰ λέμε, ἀπὸ τὸν «νεοφιλελεύθερο» ἀνορθολογισμό.

Ἕνα βῆμα παραπέρα: Κινδυνεύει, ἐπὶ πλέον, ἡ θέση τῆς χώρας στὴν ΕΕ καὶ στὸ ΝΑΤΟ. Ἀπὸ τί, τάχα, «κινδυ-νεύει»; Μά, ἀπὸ τὴ «δυναμικὴ τοῦ φαι-οκόκκινου μετώπου», ἐὰν τυχὸν αὐτὴ «συνεχίσει αὐξάνουσα». Δηλαδή, ἐὰν τυχὸν ἀποκτήσει τὴν πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ… Ἐντυπωσιακό! Ὥστε ὑπάρχουν συμβάσεις/ἐπιλογές (ὅπως ἡ συμμετοχὴ στὸ ΝΑΤΟ) ποὺ ὑπερέχουν τῆς βούλησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ – καὶ στὶς ὁποῖες αὐτὸς θὰ πρέπει ἐν εἴδει ὑπερφυῶν δογμάτων νὰ ὑπακούει. Σὰ νὰ λέμε, ὁ λαὸς ἐπιλέγεται ἀπὸ τὶς πολιτικὲς συμβάσεις, ὄχι οἱ πολιτικὲς συμβάσεις ἀπὸ τὸ λαό. Κρίση νοήμα-τος; Ἤ, ἁπλούστερα, κρίση νοημοσύ-νης;

Σ τὸ ἴδιο μῆκος κύματος: Θὰ μποροῦσε σὲ περιόδους κρίσης,

μαθαίνουμε, νὰ τεθεῖ σὲ κίνδυνο ἡ σχέση τῆς χώρας μὲ τὶς γειτονικὲς χῶρες… Μόνο ποὺ «περίοδος κρί-σης» σημαίνει, στὴν πράξη, διατάρα-ξη, εἰδικά, τῶν ἐξωτερικῶν σχέσεων τῆς χώρας. Σὲ περίοδο κινδύνου, λοι-πόν, θὰ μπορούσαμε νά… κινδυνέψου-με. Σύνθετη σκέψη.

Μιὰ ἀκόμα ἀξιοπρόσεκτη πτυχὴ τῆς ἐμπεριστατωμένης ἀνάλυσης: Συμμαχία μὲ τὴν «ἀκροδεξιά» ἐν ὄψει! Ποιάν συγκεκριμένη, ὅμως, ἀκροδεξιὰ καταγγέλλουν; Κι ἀπὸ πότε, τάχα, ἡ κοινωνία στὴν ὁποία ἀπευθύνονται ἔχει πάψει νὰ θεωρεῖ ὡς ἀρχέτυπη Ἀκροδεξιὰ κάθε νεοφιλελεύθερη, ἀκριβῶς, Συμμαχία;

Τί νὰ ψελλίσουμε, βέβαια, γιὰ τὴν ἐπιστράτευση τοῦ «ἀντι αμε ρι-κανισμοῦ» ὡς ‘‘τεκμηρίου’’ «ἀπο ϊ-δεολογικοποίησης» τῆς πολιτικῆς ζωῆς; Σὰ νὰ ὑπάρχει πολίτης ποὺ νὰ μὴν ἐννοεῖ ὅτι ἀποϊδεολογικοποίηση θὰ τεκμηριωνόταν στὴν ἀντίθετη, ἀκριβέστατα, ἐκδοχὴ τοῦ κοινοῦ μας βίου.

Ὁ ἀνορθολογικὸς οἶστρος, ὡστό-σο, φτάνει σὲ μέτρα μνημειακῆς ἀπο-δελτίωσης (διὰ τῶν παραλείψεών του) ὅταν ὁρίζει ὡς σκοπὸ τῆς πρω-τοβουλίας τὸν «σεβασμό του φυλε-τικού, θρησκευτικού, εθνικού αυ-τοπροσδιορισμού κάθε έλληνα πο-λίτη». Θὰ ἦταν, ἀσφαλῶς, παράλο-γο νὰ διαφωνήσει κανείς! Ἐξίσου πα-ράλογο, ὅμως, εἶναι ὅτι ἀπὸ τὴ ‘‘θαρ-ραλέα’’ ἐτούτη παράθεση ἔχει τε-χνηέντως παραλειφθεῖ ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὸν ἰδεολογικὸ ὅσο καὶ στὸν πολιτικὸ αὐτοπροσδιορισμὸ «κάθε ἕλληνα πολίτη». Ὥστε, λοιπόν, αὐτοὶ οἱ αὐτοπροσδιορισμοὶ ἐξαιροῦνται τοῦ «σεβασμοῦ»: Υπάρχουν ἰδεολογικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὅροι/ἐπιλογὲς τῶν ὁποίων ὑπονοεῖται ἡ καταδίωξη! Ἤ,

ἄλλως, ὁριζόμαστε ὡς «πολίτες», χω-ρίς… ἀπεριόριστη, πάντως, πολιτικὴ ἐλευθερία στὴ διάθεσή μας.

Ἐ ὰν τυχὸν εἶναι θεμιτὸ αὐτό, ὅμως, τότε ἡ ἐξειδίκευση

τοῦ «σεβασμοῦ» στὸ φυλετικό, στὸ ἐθνικὸ καὶ στὸ θρησκευτικὸ πεδίο αὐτοσυνειδησίας γίνεται –μέσα στὰ συμφραζόμενα τῆς προκείμενης δια-κήρυξης– ἕνα προσφυές, μόνο, Μέσον γιὰ τὸν Καταθρυμματισμὸ τῶν συγκε-κριμένων πεδίων. Κι ἡ προστασία τοῦ «αὐτοπροσδιορισμοῦ» ξεδιπλώνεται ὡς μιὰ ἐπὶ μέρους ‘‘τεχνικὴ’’ χάριν ἐνός, ἀθέατου, ἀπώτερου στόχου γιὰ Ἀποδόμηση τῶν Ταυτοτήτων.

(Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, μάλιστα, ὅτι ἡ ἔννοια τῆς νομῆς ἐξουσίας –τὴν ὁποία ἐμφανίζονται νὰ ἀποκηρύσσουν– μπορεῖ νὰ εἶναι πολὺ οὐσιαστικώτερη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν: Κατ’ ἐξοχὴν ‘‘νομὴ ἐξουσίας’’ ἀποτελεῖ ἡ οἰκειοποίηση τῶν Μοχλῶν Ἐπιβολῆς στὴν προοπτικὴ ὄχι μιᾶς ἔνθερμης μέ-ριμνας γιὰ τὶς οἰκονομικές, πχ, ἢ τὶς τεχνικὲς ὑποδομὲς τοῦ κοινωνικοῦ γεγονότος, ἀλλὰ [στὴν προοπτι-κή] μιᾶς διακαοῦς προτεραιότη-τας γιὰ Χειραγώγηση Συνειδήσε-ων. Σήμερα, ὁ ‘‘κοινὸς τόπος’’ τῆς ‘‘ἐκσυγχρονιστικῆς’’ πτέρυγας ὅλων τῶν κομμάτων –εἶναι… κοινὸ μυστικό, πιά– ἔγκειται ἀκριβῶς ἐπὶ τούτου.)

Στὰ πλαίσια μιᾶς ψευδο-φιλελεύ-θερης διακήρυξης, ἂς συνοψίσουμε, ὅλες οἱ λέξεις ἐκτίθενται ἀποσυνδεδεμένες ἀπ’ τὸ γνωστὸ νόημά τους. Σὲ πλήρη σύμπτωση, ἄλλωστε, μὲ τὸν ἴδιο τὸν καταγωγικὸ αὐτοπροσδιορισμὸ τοῦ «Νεοφιλελευθερισμοῦ» ὡς ἀντίπαλου δέοντος τοῦ «Κρατισμοῦ». Ὁ ὁποῖος κρατισμός (δηλαδή, ὁ δημόσιος τομέας τῆς οἰκονομίας) ἐγκαλεῖται, εἰδικά, ἐπειδή… εὐρυχωρεῖ ἀνεπίτρεπτες… ἐλευθερίες πρὸς τοὺς ἐργαζόμενους. Ὡς θεωρητικὴ ἐλευθερία, ἰδού, ἀνα-κοινώνεται ἡ –πρόθεση γιά– ἔμπρακτη ἀφαίρεση τῆς ἐλευθερίας.

Γιὰ νὰ ἐπακολουθήσουν, μία πρὸς μία, οἱ ἀναστροφὲς ὅλων τῶν ἄλλων σημασιῶν τῆς ζωῆς μας.

Θ ά ’ταν παράλειψη, πάντως, ἂν κλείναμε τοῦτα τὰ σύντο-

μα σχόλια χωρὶς ἀναφορὰ στὶς βίαι-ες βολὲς κατὰ τῆς «περί τον αρχιεπί-σκοπο ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκ-κλησίας». Ἀξίζει νὰ προσέξουμε ὅτι οἱ πρωτοπόροι του μονεταριστικοῦ ἀντι-ανθρωπισμοῦ φανερώνουν, ἐδῶ, πλήρη ἐπίγνωση τῆς ἐσωτερικῆς ἀλληλουχίας μεταξὺ τῆς ἔλλογης αὐτοσυνειδησίας αὐτοῦ τοῦ λαοῦ, καὶ τῆς δικῆς τους περιθωριακῆς θέ-σης μέσα στὸ ἐπιχώριο πολιτικὸ φά-σμα. Στὸ πρόσωπο τῆς Ἱεραρχίας ἐκδικοῦνται τὴν ἐν λόγῳ, ἀκριβῶς, καὶ συνάμα ἐγκάρδια Αὐτοσυνειδησία τοῦ εἶναι μας. Ἀπὸ πλευρᾶς κοινωνί-ας τῶν πολιτῶν, τώρα, θὰ συνιστοῦσε κρίσιμη… ἀκρισία τὸ νὰ μὴν κατανοού-σαμε ὅτι –παρὰ τὰ ἐπὶ μέρους σφάλμα-τα τῶν μελῶν αὐτῆς τῆς ἱεραρχίας– ἡ ἀσίγαστη ἐμπάθεια τῶν νεοφιλελεύ-θερων ταγῶν ἐναντίον της, συνιστᾶ, ἴσα-ἴσα, ἐπιμαρτυρία θετικὴ γιὰ ἐκεί-νην. ‘‘Ἀνεπίληπτο’’ ἔπαινο.

ΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΚΑΣΤΡΙΝΆΚΗ

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ; Ἤ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ;καταμαρτυρία.. τιμῆς

Page 15: Ρήξη φύλλο 5

15 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Έ νας άλλος διανοούμενος της εποχής μας, ο (χριστιανο-Πα-

λαιστίνιος) Έντουαρντ Σαΐντ (1935-2003), με αφορμή τα είκοσι πέντε χρόνια (2003) από την έκδοση του εμ-βληματικού του έργου Οριενταλισμός, που αποδομούσε τις εργαλειακές και απαξιωτικές αντιλήψεις των Ευρω-παίων για τους μη ευρωπαϊκούς λαούς και πολιτισμούς, σημείωνε: «Ο επίση-μος λόγος κάθε αυτοκρατορίας υπο-στηρίζει ότι το δικό τους οικοδόμημα διαφέρει από όλα τα άλλα, ότι αναδεί-χθηκε κάτω από ειδικές συνθήκες, ότι αποστολή του είναι να διαφωτίσει, να εκπολιτίσει, να επιβάλει την τάξη και τη δημοκρατία και ότι δεν χρησιμοποιεί βία παρά ως μέσο έσχατης ανάγκης. Και το χειρότερο από όλα, υπάρχει πάντοτε μια χορωδία από πρόθυμους διανοούμενους, που έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πουν για ευμενείς ή ανι-διοτελείς αυτοκρατορίες».

Τη χορωδία αυτή των «προθύ-μων διανοουμένων» την απαντούμε σε όλες τις κοινωνίες. Την αποτελούν οι χαρτογιακάδες και οι γυρολόγοι της

εξουσίας. Είναι αυτοί που διαγκωνί-ζονται στην αυλή του ηγεμόνα, γελούν με τα ξενέρωτα αστεία του, εργολαβι-κά δικαιολογούν ή εκλογικεύουν κάθε έγκλημα και ανομία του, και ως μικρο-σατράπηδές του απολαμβάνουν την εύνοιά του, τα οφφίκιά του και τα πολ-λά και διόλου ευκαταφρόνητα υλικά αγαθά που αυτός (αυτοί) μεγαλόψυχα τους παρέχει.

Σήμερα, στη μετά «το τέλος της ιστορίας» εποχή, αυτό που επιχειρεί-ται είναι ο εξαγνισμός και η ωραιο-ποίηση των αυτοκρατοριών, της αποι-κιοκρατίας και της εξωτερικής τους πολιτικής.

Η εξωτερική πολιτική των αυτο-κρατοριών και των αποικιοκρατών της σύγχρονης εποχής δεν ήταν παρά ο ιμπεριαλισμός στην κλασική του μορφή (διαβάστε Χόμπσον και Σούμπερτ, όχι μόνο Λένιν), δηλαδή, πολιτικός έλεγ-χος των ιθαγενών και η αλόγιστη εκ-μετάλλευση του πλούτου τους, ώστε να δοξάζονται και να πλουτίζουν τα μητροπολιτικά κέντρα. Όλα αυτά έγι-ναν μεν δυνατά διά πυρός και σιδήρου,

αλλά συνεχίστηκαν επί αιώνες λόγω του ότι οι ιθαγενείς ήταν πάρα πολλοί και είχαν «μελαχρινά πρόσωπα».

Επί αιώνες, ο ρατσισμός λειτούρ-γησε καταλυτικά για τον έλεγχο του μέρους εκείνου του πλανήτη που αρ-γότερα ονομάστηκε «τρίτος», «υπα-νάπτυκτος» ή (πολιτικά ορθώς) «ανα-πτυσσόμενος κόσμος». Την Ινδία των 300 εκατομμυρίων, για παράδειγμα, έλεγχαν λιγότεροι από τριακόσιοι Εγ-γλέζοι γραφειοκράτες επί δεκάδες χρόνια.

Όπως πάντοτε συμβαίνει, τα βασι-κά επιχειρήματα προέρχονται από τα μητροπολιτικά κέντρα σε περιτυλίγμα-τα περισπούδαστων θεωρήσεων περί παγκοσμιοποίησης, νεοφιλελευθερι-σμού, εκδημοκρατισμού και δημοκρα-τικής ειρήνης, αλλά κυρίως περί της ευμενούς και ανιδιοτελούς διαχείρι-σης του κόσμου από τις πάλαι ποτέ αυτοκρατορίες, όπως αυτές των Οθω-μανών και των Εγγλέζων.

Στην προκειμένη περίπτωση, θέ-λουν να πείσουν ότι οι αυτοκρατορίες παρήγαγαν τάξη και ασφάλεια, οι ιθα-γενείς ζούσαν αδελφικά μεταξύ τους, δεν τους έσφαζαν για ψύλλου πήδημα και διατηρούσαν όλες τους τις παρα-δόσεις, τη θρησκεία τους και τη γλώσ-σα τους. Κανείς δεν ασκούσε πάνω τους καταναγκασμό και βία. Οι πολλοί ζούσαν καλά και οι υπόλοιποι καλύ-τερα. Αυτά για τους Οθωμανούς, την φωτισμένη δεσποτεία των οποίων κα-τέστρεψαν, κατά τη νεοταξική ιδεολη-ψία, οι ίδιοι οι ιθαγενείς, μπολιασμέ-νοι από το καταστρεπτικό εμβόλιο του εθνοκεντρισμού και του σοβινισμού,

που αναπαράγεται στα έθιμα και τις γιορτές τους, αλλά κυρίως από τον σκοταδιστικό ιστορικό τους λόγο στα βιβλία τους.

Σε ό,τι αφορά στους Εγγλέζους και τον εκπολιτιστικό τους ρόλο, τα επιχειρήματα είναι πιο εξεζητημένα. Ο φιλελευθερισμός της αποικιοκρατίας, λένε οι απολογητές του βρετανικού ιμπεριαλισμού, θεμελίωσε τη «χρη-στή διοίκηση» στις αποικίες κατά τη μετα-αποικιακή εποχή και δημιούργη-σε τις προϋποθέσεις για τον εκδημο-κρατισμό και την οικονομική τους ανά-πτυξη. Αυτά είναι φαινομενικά «αυτα-πόδεικτα», αλλά μόνο για τους ανιστό-ρητους, τους ετερόφωτους και τη «χο-ρωδία των προθύμων διανοουμένων».

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι χωρίς την ηγεμονική διαχείριση, τον φιλελευθερισμό των ιμπεριαλιστών και την ευμένεια της αποικιοκρατίας δεν θα υπήρχαν ο εκδημοκρατισμός και η οικονομική ανάπτυξη, ως αναπό-φευκτα ιστορικά φαινόμενα, ανεξάρτη-τα από την όποια ιδεολογία. Αντίθε-τα, μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι τα κληροδοτήματα του (βρετανικού κυ-ρίως) ιμπεριαλισμού και της αποικιο-κρατίας που βιώνουμε σήμερα. Είναι η κληρονομιά αυτή που έχει νομιμοποιή-σει τις διχοτομήσεις, τον ρατσισμό, τα φυλετικά και κοινοτικά κράτη (com--munalized states), το τελευταίο δείγ--μα των οποίων θα είναι πιθανότατα το Ιράκ των σιιτών, των σουνιτών και των Κούρδων.

Όσο δε για το επιχείρημα της «χρηστής διοίκησης», αρκεί να λεχθεί μόνον τούτο: Στο απόγειο της βρετανι-

κής «χρηστής διοίκησης» των Ινδιών, στη βικτωριανή περίοδο (1876-1900), πέθαναν στην Ινδία από λιμούς περί-που 30 εκατομμύρια άνθρωποι. Πε-ρισσότεροι από ένα εκατομμύριο άν-θρωποι πέθαναν για κάθε έτος της πιο «χρηστής διοίκησης» στην ιστορία της βρετανικής αποικιοκρατίας! Τέ-τοια φαινόμενα στην Ινδία καταγράφο-νται μόνο στη διάρκεια της παρουσίας των Βρετανών. Ούτε πριν αλλά ούτε και μετά την ανεξαρτησία, παρά μόνο στη διάρκεια της αποικιοκρατίας! Και όπως τεκμηριώνουν ο νομπελίστας οι-κονομολόγος Αμάρτια Σεν και ο Μάικ Ντέιβις στο εκπληκτικό του έργο Late Victorians Holocausts (2002), οι λιμοί στην Ινδία δεν ήταν συνέπεια καιρι-κών φαινομένων, όπως υποστηρίζουν οι απολογητές της αποικιοκρατίας, αλλά αποτελέσματα εσκεμμένων επι-λογών για τον πλουτισμό της μητρό-πολης. Αυτά περί της «χρηστής διοί-κησης» των Εγγλέζων. Εκτός εάν συμ-φωνούμε με τους νεο-ιμπεριαλιστές ιστορικούς, ότι μερικά εκατομμύρια Ιν-δών με «μελαχρινά πρόσωπα» ήταν το αναγκαίο τίμημα για να μάθουν οι υπό-λοιποι να αυτοδιοικούνται.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντι-σταθείς σε αυτούς που έχουν εγκατα-στήσει μηχανισμούς ελέγχου στο μυα-λό σου. Και είναι αυτό που επιχειρείται σήμερα με εργαλείο τη «χορωδία των προθύμων διανοουμένων», με τις κρυ-ψιβουλίες των τελευταίων και τις ανε-πιστημονικές τους ασυναρτησίες.

Πρόθυμοι Διανοούμενοι και Εξαγνισμός του Ηγεμονισμού

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

«Όλες οι αποικιοκρατίες», γράφει ο Τζωρτζ Όργουελ (1903-1950) σε ένα δοκίμιό του (Μαρακές), «θεμελιώθηκαν σε ένα και μόνο γεγονός: ότι

υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μελαμψά πρόσωπα (brown faces) και ότι εί--ναι υπεράριθμοι. Είναι πραγματικά όμοιοί σου; Έχουν μήπως ονόματα; Ή

αποτελούν μέρος μιας απρόσωπης μαύρης μάζας, όπως είναι οι μέλισσες και τα έντομα; Εμφανίζονται για λίγο πάνω στη γη, ιδρώνουν και λιμοκτο-νούν, για να καταλήξουν και πάλι μέσα σε απρόσωπους λάκκους του νε-

κροταφείου, χωρίς κανείς να έχει προσέξει καν την ύπαρξή τους».

Ε ίναι κάποιο είδος τύχης για ένα λαό σε εποχές κρίσης κι απωλειών –άμεσων

ή παράπλευρων– να μπορούν να στοιχηθούν πίσω από μιαν εμβληματική μη εξουσιαστική –γιατί όχι αντεξουσιαστική;–μορφή. Αυτό υπήρξε και θα υπάρχει για τη Γαλλία ο Αββάς Πιερ, με τον τρόπο που μπορούν μόνον εκείνοι οι έμπυ-ροι που ονομάζει “γίγαντες ταπεινούς” ο δικός μας Γέρων, Φώτιος Κόντογλου.

Σε κείνο το κουκούτσι χριστιανικής παρά-δοσης της Δύσης, που μας έδωσε ανθρώπους πρότυπα, ήρωες οικουμενικής εμβέλειας, σαν τον Ρομέρο και τον Καμίλο Τόρρες, ανήκε κι ο γέρων Πιερ. Μόνο που είχε ένα παράσημο ακό-μη. Δεν έζησε σε μια χώρα που η φτώχεια, η δυστυχία, η αδικία, η βία κι η ατιμία της εξου-σίας είναι ολοφάνερες, που σχεδόν σε υποχρέ-ωναν να δράσεις, μια στάλα ανθρωπιά να είχες. Έζησε σε μια χώρα που όλα αυτά μπορούσαν και μπορούν να κρύβονται πίσω από μια ιδιαίτε-ρα φανταχτερή πρόσοψη, να αμβλύνονται προ-σεκτικά, και βολικά να ξεχνιούνται. Ανήκε σε μια Εκκλησία πλούσια και ισχυρή, σε ένα Τάγμα ιστορικό και σεβαστό. Είχε το τσαγανό, τη δύνα-μη και την παιδεία να φτάσει σε αξιώματα. Αρ-νήθηκε. Κι έγινε μέγας, ως ταπεινός.

“Δεν είμαστε ο Ναπολέων ούτε η Ιωάννα της Λωραίνης. Δεν έχουμε άλλη φιλοδοξία από

το να γίνουμε ο ψύλλος που τσιμπάει έναν πο-λιτικό ή ένα γραφειοκράτη, φωνάζοντάς του να ξυπνήσει, φωνάζοντάς του να ακούσει επιτέ-λους τη σιωπηλή κραυγή των ανθρώπων”.

“Αββάς Πιερ” ήταν το παρατσούκλι του στη γαλλική αντίσταση κατά των ναζί κατακτητών, το ‘40, όταν έσωσε χιλιάδες Εβραίους, κομμου-νιστές κι ομοφυλόφιλους, και μαζί τους κάποια από την αξιοπρέπεια της παραδομένης Γαλ-λίας. Το αληθινό του όνομα ήταν Henri-Antoine Grouès. Γιος πολύτεκνης οικογένειας, πήγε δόκιμος καπουτσίνος μοναχός στα 20 του, αλλά δεν έμεινε για πολύ στο μοναστήρι, λόγω προ-βλημάτων υγείας. Έφυγε, για να χειροτονηθεί τελικά ιερέας το 1938, λίγο πριν η πατρίδα του βρεθεί κάτω από το ναζιστικό ζυγό κι εκείνος αρχίσει να οργανώνει την έξοδο των αθώων.

Με το τέλος του πολέμου, προσπάθησε να απαντήσει στις ανάγκες των απλών ανθρώ-πων, που αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίω-σης. Ιδρύει το κίνημα Προς Εμμαούς, με σκο-πό να βοηθήσει τους άστεγους να αυτοοργανω-θούν, να στεγαστούν και να βρουν δουλειά που θα τους επιτρέψει να ξανακερδίσουν την αξιο-πρέπειά τους.

Τη δεκαετία του 1950 κατέβηκε στις εκλο-γές, υπακούοντας στην προτροπή του Ντε Γκωλ, με τον οποίο τον χώριζε πολιτική άβυσ-

σος. Ακόμη και τότε, ακόμη κι έτσι όμως, ακόμη κι όταν απέκτησε εξουσία κι εξελέ-γη βουλευτής, εκπροσωπώ-ντας τους ανθρακωρύχους του Meurthe-et-Moselle, πα--ρέμεινε ένας ακραιφνής επαναστάτης της ταπείνω-σης, αγωνιζόμενος για την κατάργηση της έξωσης των ενοικιαστών τον χειμώνα –την οποία και πέτυχε– και τη νομι-μοποίηση της άρνησης στράτευσης για λόγους συνείδησης.

Ο πρώτος ξενώνας ήταν το πατρικό του σπίτι στο Neuilly Plaisance. Εκεί βρήκαν καταφύ--γιο οι πρώτοι άστεγοι που περιμάζεψε. Κι όταν ο ιερατικός του μισθός άρχισε να μη φτάνει για να καλύψει τα έξοδά τους, αυτοί έγιναν οι πρώ-τοι “Ρακοσυλλέκτες προς Εμμαούς” (Les Chif--fonniers d’Emmaus), κι άρχισαν να κερδίζουν τη ζωή τους ανακυκλώνοντας ό,τι οι άλλοι θε-ωρούσαν άχρηστο, μαζεύοντας, επιδιορθώνο-ντας και πουλώντας τα σκουπίδια του αλαζονι-κού πολιτισμού της κατανάλωσης.

Η επιτυχία του κινήματος ήταν μεγάλη και ταχεία. Οι ξενώνες του γέμισαν τη Γαλλία, ο αβ-βάς έγινε ο πατέρας των φτωχών, των καταπιε-σμένων, των άστεγων, των μεταναστών. Σε πο-

λιτικό επίπεδο, ο ίδιος, από τους δρόμους πια, έδινε τον έναν αγώνα μετά τον άλλο, χωρίς ποτέ να σιωπήσει βο-λικά. Τάχθηκε υπέρ της άρ-σης της αγαμίας του ρωμαιο-καθολικού κλήρου, υπέρ της αντισύλληψης, υπέρ της υιο-θεσίας παιδιών από ομοφυ-

λοφίλους, υπέρ της χειροτονίας γυναικών ιε-ρέων…

Με τον χρόνο, είχε κερδίσει μια μοναδική θέση στην καρδιά των Γάλλων. Επί δεκαεπτά συναπτά έτη, ο λαός τον ψήφιζε ως δημοφιλέ-στερο Γάλλο. Ούτε ο Ζινεντίν Ζιντάν δεν κατά-φερε να επισκιάσει τη φήμη του. Κι όμως, οι πε-ριπέτειές του δεν τελείωσαν. Ο άνθρωπος στον οποίο χρωστούσαν τη ζωή τους εκατοντάδες Εβραίοι βρέθηκε κατηγορούμενος για αντισημι-τισμό από τους Εβραίους των ΗΠΑ, όταν κατα-φέρθηκε κατά των εγκλημάτων του Ισραήλ. Η εικόνα του και πάλι δεν θίχθηκε στο ελάχιστο. Είχε κερδίσει το άπτωτο ήδη εν τω κόσμω, κα-θώς ετιμάτο από τον λαό όπως μόνον οι άγιοι τιμώνται, κι είχε καταφέρει να παραμείνει βαθιά πολιτικός, αλλάζοντας την πόλιν, όπως πάντα οι άγιοι επιθυμούν.

L’ ABΒÉ PIERRE - Ο ΓΈΡΩΝ ΤΗΣ ΓΑΛΛΊΑΣΤΗΣ ΛΑΜΠΡΙΝΉΣ ΘΩΜΆ

Page 16: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 16

Ε πιπροσθέτως, πολλοί άν-θρωποι λαϊκών στρωμάτων

κατηγορούν τις ελίτ και καταγγέλ-λουν την αναξιοκρατία που υπάρ-χει, γιατί, ακόμα και στην περί-πτωση πολέμου, μόνον οι ελίτ θα βρουν τρόπο διαφυγής, ενώ οι ίδιοι θα αναγκαστούν να παραμείνουν και μπορεί να υποχρεωθούν να πολεμήσουν κιόλας, αν δεν προ-λάβουν να κρυφτούν! «Για ποιον να πολεμήσω; Για τον Καραμαν-λή και τον Παπανδρέου;» ή «για τον Βαρδινογιάννη και τον Κόκκα-λη;» προσθέτουν αρκετοί Αριστε-ροί. Αυτό το τετριμμένο επιχείρη-μα, που δικαιολογεί τη φυγομαχία και ακούγεται κατά κόρον, εξη-γεί την ύπαρξη 80.000 ανυπότα-κτων και απαλλαγέντων με τρελό-χαρτα. Η περιρρέουσα ατμόσφαι-ρα στην κοινωνία νομιμοποιεί τέ-τοιες επιλογές. Καλά έκαναν τα γαλακτομπούρικά μας και τη γλί-τωσαν, γιατί να διακόψουν την κα-ριέρα τους, αφού η θητεία είναι χάσιμο χρόνου; Μιλάμε για μια θη-τεία που οι πολιτικάντηδες μείω-σαν σε μόλις 12 μήνες, από τους οποίους οι τέσσερις είναι νόμιμη άδεια στο ναυτικό και την αεροπο-ρία. Αν χρησιμοποιήσεις μέσον, οι μήνες της άδειας καλύπτουν του-λάχιστον τη μισή θητεία. Μιλάμε επίσης για έναν στρατό “κολέγιο”, στον οποίο η εκπαίδευση είναι αστεία και η ανεπάρκεια των φα-ντάρων έχει καταστήσει την πλει-ονότητα των στρατοπέδων και των

συνόρων ξέφραγο αμπέλι. Τέλος, ενδεικτικό του εκφυλισμού του στρατού είναι η “παράδοση” των τελευταίων χρόνων που έχει ανα-πτυχθεί στην προεδρική φρουρά. Οι “παλιοί” Εύζωνες, πριν απολυ-θούν, βγάζουν αναμνηστικές φω-τογραφίες με γυαλιά ηλίου κάνο-ντας καραγκιοζιλίκια αργά το βρά-δυ μπροστά στο μνημείο, όταν δεν τους βλέπει κανείς. Μπροστά σε αυτόν τον πελώριο νοερό τάφο, που κρύβει στα σπλάχνα του ολό-κληρη την ελληνική Ιστορία, δεν φταίνε, θα μου πεις, τα παιδιά που δεν ξέρουν τι φυλάνε, τι εστί Τρι-πολιτσά, Δερβενάκια, Πέτα, Σαρα-ντάπορος, Κιλκίς, Μπιζάνι, οχυ-ρά Ρούπελ, Εσκή-Σεχίρ, Κορυτσά. Εδώ είναι ζητούμενο αν οι αξιωμα-τικοί τους ξέρουν τι αντιπροσω-πεύουν τα ονόματα που είναι χα-ραγμένα στο μάρμαρο. Για να εί-μαστε όμως δίκαιοι, την ιερότη-τα του χώρου παραβίασαν πρώτοι ο Αβραμόπουλος και η Ντόρα με τους εγχώριους Τζίπσι Κινγκς στις πρωτοχρονιάτικες φιέστες τους.

Οι ριψάσπιδες από την αρ-χαία Ελλάδα έως τουλάχιστον και το 1940 ήταν το όνειδος κάθε πο-λιτείας και αντικείμενο χλευασμού από την κοινωνία. Σήμερα όμως ζούμε τον ιδεολογικό θρίαμβο του Τζον Ρωλς, του φιλελεύθερου φι-λόσοφου που υπερασπίστηκε την απολυτότητα των ατομικών δικαι-ωμάτων. Ο φιλελευθερισμός, η κατεξοχήν ιδεολογία που απορρί-

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; ΕΓΩ;Τάδε έφη ο γνωστός λαϊκοπόπ τροβαδούρος Τσαλίκης, υπερασπιζόμε-

νος τη διεύρυνση του μισθοφορικού στρατού σε δελτίο ειδήσεων. Η αλήθεια είναι ότι αν γινόταν πόλεμος αύριο, ελάχιστοι συμπατριώτες

μας, ειδικά νεολαίοι, θα απαντούσαν καταφατικά στο παραπάνω ρητο-ρικό ερώτημα.

Α ν θα διάβαζε κανείς τους «Χωριάτες» του Μπαλζάκ,

θα διαπίστωνε ότι η τάξη των προ-λεταρίων της εποχής τους, κατά τον Μεσαίωνα στη Γαλλία, μισού-σε πολύ τους πλούσιους και τους πετυχημένους, μα, σαν έπαιρνε εξουσία στα χέρια της, γινόταν η στυγνότερη εκμεταλλευτική τάξη.

Κάπως έτσι και η σημερινή αντι-πολίτευση, που δοκιμάστηκε στην εξουσία, με απτά αποτελέσματα κακοδιαχείρισης και λεηλάτησης του δημόσιου χρήματος, ενώ εξα-πάτησε τους μη προνομιούχους με υποσχέσεις άνευ αντικρύσματος, μαζί και η υπόλοιπη Αριστερά, που αρέσκεται στη γενικόλογη καταγ-

γελιολογία μη έχοντας να προτεί-νει απολύτως τίποτα! Παίρνει έτσι την ευκαιρία ο «συντηρητικός» κ. Καραμανλής να μιλάει για πολλές τετραετίες, για μεταρρυθμίσεις, για παραγόμενο έργο, τα οποία ως επί το πλείστον έχουν μείνει στα χαρτιά, και ανέχεται ο λαός αυτού του είδους τη διακυβέρνηση επει-δή, απλούστατα, οι άλλες παρατά-ξεις δεν έχουν να προτείνουν τί-ποτα.

Τα αλλεπάλληλα λάθη του ΚΚΕ στην ιστορική του πορεία, που απογοήτευσαν τον κάθε καλόπι-στο αριστερό, και η σημιτική δια-κυβέρνηση, μαζί με τους αστέρες του Συνασπισμού, αποστράτευ-

Γιατί η δημοκρατική κοινωνική πλειο­ψηφία είναι ανίκανη να κυβερνήσει τον τόπο

Η μοίρα, όμως, τον έφερε μπρος στον θρυλικό Τζον Τόμπσον,

τον προπονητή που ανέδειξε μερι-κούς από τους μεγαλύτερους σέντερ του ΝΒΑ, όπως τον Πάτρικ Γιούιν και τον Αλόνσο Μούρνινγκ. «Με πήρε κάτω από τη φτερούγα του. Με έκα-νε ό,τι είμαι σήμερα. Είναι σαν πα-τέρας για μένα. Δεν τον φωνάζω κό-ουτς, τον φωνάζω “Ποπ”. Μου έδω-σε τα εργαλεία για να πετύχω. Ωρι-μότητα και μόρφωση», σχολίασε “τα-ξιδεύοντας” στα κολεγιακά του χρό-νια. Στο πανεπιστήμιο Τζώρτζταουν ο Μουτόμπο έγινε αμέσως σύμβολο. Όχι μόνο ως ένας κυρίαρχος σέντερ, αλλά και ως ένας ενδιαφέρων φοιτη-τής, καθώς οι ανησυχίες και η ιδιαίτε-ρη προσωπικότητά του τον έκαναν να ξεχωρίζει. Το καλοκαίρι δούλευε στο Κονγκρέσο και στην Παγκόσμια Τρά-πεζα, ενώ ήταν μέλος του «Στρατού Σωτηρίας» επί πέντε χρόνια.

Οι μόνες φορές που ξεχνάει τη... φιλανθρωπική του φύση είναι όταν βρίσκεται στο κέντρο της ρακέτας.

Το «άλλο» πρόσωπο του ΜουτόμποΟ Μουτόμπο το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψε στην πατρίδα του, την Κιν-σάσα του Ζαΐρ (άλλοτε βελγικό Κον-γκό), για να εγκαινιάσει το νοσοκο-μείο το οποίο έχτισε με δικά του έξο-δα (15 εκατ. δολάρια). Πρόκειται για το νοσοκομείο «Μπιάμπα Μαρί Μου-τόμπο», που πήρε το όνομα της μητέ-ρας του και διαθέτει 300 κρεβάτια.

«Σημαίνει πολλά το ότι μπόρεσα να κάνω κάτι τόσο μεγάλου διαμετρή-ματος στο όνομα της αγαπημένης μου μητέρας», είχε πει τον περασμέ-νο Αύγουστο ο σέντερ των Ρόκετς, που έχασε την 64χρονη _τότε_μητέ-ρα του το 1997. Πέθανε επειδή δεν πρόλαβε να φτάσει στο νοσοκομείο λόγω συμπλοκών στους δρόμους του Κονγκό... «Η μητέρα μου έπαιξε ση-μαντικό ρόλο για μένα, δίνοντάς μου εργαλεία που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο. Έκανε ό,τι κάνουν οι μη-τέρες, μεγάλωσε τα παιδιά της προ-σπαθώντας να τα κάνει να καταλά-βουν τη ζωή», πρόσθεσε ο 40χρονος άσος, ο οποίος έχει άλλα 8 αδέρφια. Η προσπάθειά του έχει να κάνει με τον περιορισμό των κρουσμάτων AIDS και ελονοσίας στην Αφρική. Μάλιστα κι ο ίδιος έχει πέσει θύμα αυτής της τελευταίας το 1999. Τον έσωσε μια Κενυάτισσα νοσοκόμα! Επί 12 ώρες οι γιατροί τού έκαναν εξετάσεις χω-ρίς να καταφέρουν να διαπιστώσουν από τι έπασχε. «Αδερφέ, είσαι από την Αφρική;» τον ρώτησε η νεαρή κο-πέλα, για να πάρει θετική απάντη-

ση. «Πήγες καθόλου στη χώρα σου πρόσφατα;» ρώτησε στη συνέχεια. Ο Μουτόμπο είχε πάει πράγματι στο Κονγκό ένα μήνα πριν κι είχε κολλή-σει. «Αυτή η κοπέλα μου έσωσε τη ζωή», θυμάται...

Η καριέρα στο ΝΒΑ...

Το αγωνιστικό μέρος της ζωής του Ντικέμπε Μουτόμπο είναι γεμάτο επιτυχίες και θριάμβους στα παρ-κέ του ΝΒΑ. Το ιστορικό ματς για τον Ζαϊρινό σέντερ ήταν κόντρα στους Λέικερς, την παλιά ομάδα του Κα-ρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ (αυτόν προ-σπέρασε στη δεύτερη θέση της λί-στας με τα περισσότερα κοψίματα) και τη νυν του επόμενου μεγάλου σέ-ντερ του ΝΒΑ, του Άντριου Μπάι-νουμ. Ο κατά 21 χρόνια νεώτερός του άσος του Λος Άντζελες γνώρι-σε από πρώτο χέρι τι σημαίνει Ντι-κέμπε Μουτόμπο Μπολόντο Μου-κάμπα Ζαν Ζακ Ουαμουτόμπο, όταν είδε ένα πελώριο μαύρο χέρι να του κρύβει τον ήλιο και στη συνέχεια μια φιγούρα 2 μέτρων και 18 εκατοστών να του κουνάει το δάχτυλο σαν να του λέει: «Όχι, δεν νομίζω». Αυτή άλλω-στε η κίνηση έχει γίνει το σήμα κατα-τεθέν του 40χρονου μπακ-απ σέντερ των Χιούστον Ρόκετς. Την καθιέρω-σε πριν από 12 χρόνια, όταν αγωνιζό-ταν στους Ντένβερ Νάγκετς και συ-γκεκριμένα στη σειρά κόντρα στους Σόνικς. Ήταν η χρονιά που η ομάδα του, από το Νο 8 της Δύσης, κατάφε-ρε να «πετάξει έξω» αυτή με το κα-λύτερο ρεκόρ. Ο ίδιος είχε κάνει 31 κοψίματα, τα περισσότερα σε μια σει-ρά 5 αγώνων. Στον τελευταίο μάλιστα η κάμερα είχε εστιάσει πάνω στον Μουτόμπο, ο οποίος, μετά το τε-λευταίο σφύριγμα της λήξης έσφιξε την μπάλα στην αγκαλιά του, ξάπλω-

σε ανάσκελα στο παρκέ και ξέσπασε σε λυγμούς. Αυτός είναι ο Ντικέμπε Μουτόμπο. ο τέσσερις φορές «αμυ-ντικός της χρονιάς», ο οποίος έχει κάνει 3.189 τάπες στην καριέρα του. Μόνο ένας έχει κάνει περισσότερες, ο Χακίμ Ολάζουον, ο άλλοτε παίκτης-σημαία των Ρόκετς. Μόνο που κι αυ-τός απέχει μόλις δύο μπλοκ.

Οχτώ πράγματα που δεν ξέραμε για τον Μουτόμπο Όταν οι διαιτητές του ΝΒΑ άρχισαν να τον χρεώνουν με τεχνικές ποινές κάθε φορά που κουνούσε το δάχτυ-λο επιδεικτικά στη μούρη των αντι-πάλων του, αποφάσισε να κάνει την περίφημη κίνησή του προς το κοι-νό. Οι Μάικλ Τζόρνταν, Ντένις Ρό-ντμαν, Τσαρλς Όουκλεϊ, Πάτρικ Γιού-ιν, Τσάνσεϊ Μπίλαπς, Ρέι Άλεν, Λε-Μπρον Τζέιμς, Γιάο Μινγκ και Τρέι-σι ΜακΓκρέιντι (!) έχουν τραυματι-στεί από τους περίφημους αγκώνες του. Μάλιστα, ο Γιάο Μινγκ δηλώνει χαρακτηριστικά γι’ αυτά τα δύο... φο-νικά όπλα: «Πρέπει να μιλήσω στον κόουτς και να του πω να τον κρατά-ει εκτός προπόνησης, γιατί εκεί, αν χτυπήσει κάποιον, θα είναι σίγου-ρα συμπαίκτης μας. Τουλάχιστον στα παιχνίδια οι πιθανότητες είναι 50-50». Μιλάει άψογα 9 γλώσσες: αγγλι-κά, γαλλικά, ισπανικά, πορτογαλικά, λινγκάλα, τσιλούμπα και άλλες τρεις διαλέκτους της Κεντρικής Αφρικής. Η συγκεκριμένη ικανότητα του Μουτό-μπο γινόταν όπλο στα χέρια των οπα-δών του Τζώρτζταουν, που «πίκαραν» τους αντίστοιχους του Ντιουκ λέγο-ντάς τους ότι «μόνο ο Ντικέμπε, μι-λάει περισσότερες γλώσσες από όλη την ομάδα σας και το προπονητικό τιμ».

Η «πρόκληση» στον Μάικλ Τζόρνταν

Όταν ήταν ακόμη «ρούκι» στους Νάγ-γετς, είχε προκαλέσει τον Μάικλ Τζόρνταν να σουτάρει μία βολή με κλειστά μάτια. Ο «Άιρ» ευστόχησε και του απάντησε: «Καλωσήρθες στο ΝΒΑ».

Το 1997 είχε κάνει το λάθος να δηλώσει δημόσια ότι ο Μάικλ Τζόρ-νταν δεν είχε καρφώσει ποτέ στη μούρη του. Στο επόμενο παιχνίδι, ο άσος των Μπουλς παίρνει την πάσα από τον Λιουκ Λόνγκλεϊ και καρφώνει πάνω από τα χέρια του Μουτόμπο. Επιστρέφοντας στην άμυνα, κουνά-ει το δάχτυλό του στη μούρη του Ζαϊ-ρινού σέντερ. Κέρδισε τη μάχη και την... τεχνική ποινή.

Στα 40 του χρόνια ο Ντικέμπε Μουτόμπο είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης του ΝΒΑ.

Εν κατακλείδι...

Ο Μουτόμπο ήθελε να γίνει γιατρός, αλλά τελικά κατέληξε μπασκεμπολί-στας και... γλωσσολόγος και διπλω-μάτης. «Είμαι ακόμη γιατρός και βοη-θάω τους ανθρώπους», λέει ο Ντικέ-μπε Μουτόμπο, που σκοπεύει να μα-ζεύει 10 δολάρια από κάθε επισκέ-πτη της προσωπικής του ιστοσελί-δας για να ενισχύσει το νοσοκομείο. Ποιος είπε ότι οι μεγάλοι άσοι ξε-χνούν τις ρίζες τους;

Ντικέμπε Μουτόμπο ΤΟ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΌ ΌΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΝΒΑ!

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ, [email protected]

Η ιστορία του Ντικέμπε Μουτόμπο είναι μια «κλασική» ιστορία ενός ανθρώ-που που «φεύγει» από τη φτωχή Αφρική για τη «λαμπερή» Αμερική, προκει-μένου να βρει καλύτερη τύχη. Βέβαια ο Μουτόμπο ξεχώρισε εύκολα στο τα-

λαιπωρημένο Ζαΐρ. Βλέπετε, ένας άνθρωπος 2 μέτρων και 18 εκατοστών δεν περνάει απαρατήρητος. Βέβαια, ο Μουτόμπο δεν πήγε στην Αμερική για

να γίνει μπασκετμπολίστας, αλλά γιατρός.

επιστολές επιστολές επιστολές

Page 17: Ρήξη φύλλο 5

17 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Μ ε αφορμή τη συζήτηση που αναπτύσ-σεται πρόσφατα για το θέμα των φυ-

γόστρατων, θα ήθελα να επισημάνω, για το θέμα της στρατιωτικής θητείας των εφέ-δρων ή «κληρωτών»:1. Καθοριστικής σημασίας γεγονός παραμέ-νει η παρουσία «πολιτών-οπλιτών» στο στρά-τευμα. Οι «πολίτες-οπλίτες», οι έφεδροι, οι κληρωτοί, μεταφέρουν μέσα στο στράτευ-μα την άποψη της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, τη ζυμώ-νουν, «απαλύνουν» τη μιλιταριστική-στρατο-κρατική λογική, είναι ο ΛΑΪΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ εντός του θεσμού. Ο θεσμός των εφέδρων είναι ΔΙΑΤΑΞΙΚΟΣ. τούτο έχει ως αποτέλε-σμα την προσωρινή στράτευση και όσμωση μεταξύ διαφορετικών στρωμάτων της ελλη-νικής κοινωνίας. Υπηρετούν άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν όλο τον ανθρώ-πινο πλούτο της κοινωνίας μας, άνθρωποι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και χαμηλότερου, με διαφορετικά ταλέντα και ευφυΐα. Ο στρατός επίσης ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΙΕΙ, παλαιότερα μάλιστα έδι-νε και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ προο-πτικές για το «μετά» της θητείας (π.χ. διπλώματα οδήγησης, μάγει-ροι κ.λπ.) σε προερχόμενους από φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.2. Ένας στρατός αποκλειστι-κά ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ έχει τον φόβο της μετατροπής του σε μια κλειστή λέσχη, άρα και σε πιθα-νή μετεξέλιξή του σε ένα σώμα ΠΡΑΙΤΩΡΙΑΝΩΝ (όχι, δεν εν-νοώ τους Βυρωνέους «Πραίτορες Ουρμπάνις»). Εξηγούμαι: Ένας αποκλειστικά ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙ-ΚΟΣ στρατός αυξάνει τον κίνδυ-νο αποφυγής του δημοκρατικού ελέγχου πάνω του, δεν αποδέχεται τον λαό ως άμεσα υπεύθυνο για την εθνική-παλλαϊ-κή άμυνα.Η μετατροπή του στρατού σε αυστηρά ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ εγκυμονεί τον κίνδυνο εξάρτησής του από τη μοναδική υπερδύνα-μη και χρησιμοποίησής του για δικούς της σκοπούς στο όνομα κάποιου «κοινού» ορά-ματος. Ένας στρατός τέτοιου τύπου, ΠΡΑΙ-ΤΩΡΙΑΝΩΝ, είναι ευεπίφορος σε τέτοιες «παρεκκλίσεις», σε αντίθεση με έναν στρα-τό εθνικής θητείας, έναν στρατό αποτελού-μενο από «πολίτες-οπλίτες».3. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Ο εξ Ανατολών κίνδυνος είναι υπαρκτός, τουλάχιστον επί 25ετία. Κανένας σχεδιασμός, καμία Εθνι-κή Άμυνα δεν μπορεί να σχεδιαστεί και να ισχύσει εάν δεν λαμβάνει υπόψη της αυτόν τον καθοριστικό παράγοντα. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν συνορεύει με το Λουξεμβούρ-γο. Στη Δυτική ή την Κεντρική Ευρώπη κα-μιά άλλη χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα εθνικής ασφάλειας, τούτο όμως δεν ισχύει για τη χώρα μας. Αυτό έχει άμεσες επιπτώ-σεις για την Ελλάδα όσον αφορά στη στρα-τιωτική θητεία (και τη χρονική της διάρκεια) και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Με αφορμή δήλωση του τότε υπουργού Εθνι-κής Άμυνας το 2003 ότι «Παρά τη βελτίωση του κλίματος, παραμένει ενεργός ο εξ Ανα-τολών κίνδυνος, λόγω της αδιάλλακτης στά-

σης της Άγκυρας, που εκδηλώνεται τόσο στο Κυπριακό όσο και με τις παράνομες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο», σημείωνα τις (εις βάρος μας) επιπτώσεις από «τη διάλυ-ση μεγάλων μονάδων του στρατού, μείωση των στρατεύσιμων και του προσωπικού, τη μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό, άρα μισθοφορικό» (Παρόν, 09.11.03).4. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι ένας σύγ-χρονος στρατός οφείλει να χειρίζεται νέα, ακριβά και πολύπλοκα όπλα και οπλικά συ-στήματα και δεν μπορεί να καλυφθεί από εφέδρους, αλλά από επαγγελματίες υψη-λής εξειδίκευσης και εκπαίδευσης. Το επι-χείρημα είναι σωστό μέχρι ενός σημείου, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι υπάρχει απρο-θυμία στους νέους να δεχτούν ως αναγκαία

εθνική προσφορά τη στρατιωτική θητεία. Εντούτοις, ένας επαγγελματικός στρατός έ χει πολλαπλάσιο οικονομικό κόστος για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας, στε-λεχώνεται επίσης από τα φτωχότερα κοινω-νικά στρώματα, από ανέργους, χάνει δηλα-δή τον ΔΙΑΤΑΞΙΚΟ του χαρακτήρα (που του προσδίδει η υποχρεωτική θητεία με την κλή-ση ΟΛΩΝ).5. Η θητεία, όσο υψηλό κόστος και αν έχει για τον καθένα, είναι ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ και πολύτιμη ως θεσμός εθνικής και κοινωνι-κής προσφοράς και συνοχής– ΠΡΟΦΑΝΩΣ, συνοδευόμενη από όλα τα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ δικαιώματα. Με αυτή τη λογική, οι φυγό-στρατοι, λύνοντας το προσωπικό τους «πρό-βλημα», επιδεινώνουν τη θητεία των υπολοί-πων (οι οποίοι δεν μπόρεσαν ή δεν μπορούν να αποφύγουν τη στρατιωτική τους θητεία), που υπηρετούν και ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ. Η δημοσιο-ποίηση των ονομάτων τους θα αποδείκνυε ότι και σ’ αυτό το θέμα, οι «ελίτ» και οι γό-νοι τους, όπως και όλα τα τηλεοπτικά σκου-πίδια, ενδιαφέρονται μόνο για την ΠΑΡΤΗ τους. Τα υπόλοιπα είναι (φτωχά) λόγια. «Η υπερηφάνεια δεν θέλει να χρωστάει, ο εγω-ισμός δεν θέλει να πληρώνει».

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΉ ΘΗΤΕΊΑ ΚΛΗΡΩΤΩΝΤΟΥ ΓΙΏΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΌΠΟΥΛΟΥ

πτει την έννοια της θυσίας, την υποχρέωση προς την κοινότητα, έχει νικήσει στα σημεία. Άδικα γκρινιάζουν, λοιπόν, ο Ανδριανόπουλος (σου υπόσχομαι, Ανδρίκο, δεν θα ξεχάσουμε τα 200 χρόνια από το θάνατο του Άνταμ Σμιθ) και οι μεταμο-ντέρνοι γενίτσαροι της Αρι-στεράς (σας υποσχόμαστε, σύντροφοι, ότι θα παραδώ-σουμε στη λήθη τον κόκκι-νο εθνικιστή Βελουχιώτη). Ήρθε η ώρα να πανηγυρί-σουν για τα αποτελέσματα του “αγώνα” τους, της διά-λυσης του έθνους-κράτους, ενός κοινού σοσιαλφιλελεύ-θερου «πρότζεκτ» που τρέ-χει τα τελευταία είκοσι χρό-νια. Η διάλυση ενός έθνους κράτους δεν αποτελεί βέ-βαια μια εύκολη και απλή διαδικασία. Σημαίνει κυρί-ως και κατ’ ουσίαν ότι δια-φθείρονται μέχρι οριστικής εξαφανίσεως τα ερείσματα, τα συστατικά του στοιχεία. Πολεμώντας τη λαϊκή παρά-δοση καταστρέφουν τον δε-σμό των απλών ανθρώπων του λαού μας με τη ζωή και τον πολιτισμό των πατέρων τους. Διαλύοντας συστημα-τικά την παιδεία δημιούργη-σαν μια γενιά απάτριδων μα-ζανθρώπων, το πλήθος που προσκυνάει στο The Mall κάθε Σάββατο. Τους αμόρ-φωτους μπουρζουάδες που ντρέπονται για το ότι είναι Έλληνες, γιατί η Ελλάδα δεν έχει το φορολογικό σύστημα της Ελβετίας και τους αυτο-κινητόδρομους της Γερμανί-ας. Αυτούς που διαβάζουν

τις επιφυλλίδες του Ριχάρ-δου (Σωμερίτη) για να απο-κτήσουν πολιτική άποψη και επισκέπτονται το μπλογκ του Δήμου για να παπαγα-λίσουν ύστερα τους εξυ-πνακισμούς, που εντυπω-σιάζουν τους ομοίους τους, στα καινούργια heep cafe της οδού Κολοκοτρώνη. Αυ-τούς που αποτελούν το φαν κλαμπ της Σώτης Τριαντα-φύλλου και του μεγάλου Ελ-ληνο(;)αμερικανού μάστο-ρα της κοσμοπολίτικης αμφί λογοτεχνίας Τζέφρι Ευγενί-δη, γιατί ο Καζαντζάκης εί-ναι passè, στρέιτ (και ρα-τσιστής, θα συμπλήρωνα εγώ). Ακόμα και οι σύλλογοι των Μικρασιατών ασχολού-νται πλέον με εκμάθηση... λάτιν χορών. Πάλι καλά που οι Κρητικοί συνεχίζουν να μαθαίνουν στα παιδιά τους λύρα και υπάρχει ένας Μα-μαλάκης να πολεμήσει την επέλαση του Macworld και να φροντίσει για τη διάσω-ση της αυθεντικής συνταγής των σμυρναίικων γιουβαρ-λακίων, γιατί χωρίς υπερβο-λή είναι ο τελευταίος εθνι-κός μας ήρωας (έστω της κουζίνας). Για να μην είμα-στε όμως ισοπεδωτικοί και απαισιόδοξοι, μια παράδοση χιλιάδων χρόνων χρειάζε-ται δεκαετίες ακόμη για να εξαφανιστεί. Την πανάρχαια «σεξιστική» γιορτή του φαλ-λού στα Τρίκαλα δεν θα την αντικαταστήσει τόσο γρήγο-ρα ένα φεστιβάλ πορνό.

Και ενώ η αστική τάξη ζει στη νιρβάνα του «τέλους της Ιστορίας», όπως ακρι-

βώς οι χρηματιστές νεοναζί των αγορών στους δίδυμους πύργους, η δικιά μας 11 Σε-πτέμβρη δεν είναι μακριά. Και εν μιά νυκτί, θα διαλυ-θεί το urban magic του αθη--ναϊκού Μανχάταν, όπως συ-νέβη πρόσφατα στη Βηρυτό. Δεν ξέρω αν θα γίνει πριν τους δώσουμε οικειοθελώς τη Θράκη και αμβλυνθεί η φιλοδοξία τους (ιδιοφυής η τακτική της Ντόρας, έτσι;). Μήπως τα τουρκικά F16 παί--ξουν για άλλη μια φορά τον ρόλο της μύγας του Σωκρά-τη, και ρίξουν τους πυραύ-λους τους στην Αθήνα ;!

Ποιος θα υπερασπιστεί την Ελλάδα; Εμείς.

(αριστερός) πατριώτης βο-ρείων προαστίων

σαν το έμψυχο δυναμικό του κινήματος, και το κί-νημα των μη προνομιού-χων έγινε κόμμα αριστο-κρατών! (βλ. Σημίτη)Η συμπόρευση με τις απαιτήσεις των Η.Π.Α. και η βήμα προς βήμα συ-μπόρευση με την Τουρκία έγινε ο τάφος της εθνι-κής μας ανεξαρτησίας. Ο λαός που πάλεψε ενάντια στη δικτατορία, που υπε-ρασπίστηκε τη μνήμη του καθηγητή ΝΙΚΟΥ ΤΕΜΠΟ-ΝΕΡΑ, προδόθηκε. Ο Κο-ντογιανόπουλος ανήκει στο ΠΑΣΟΚ. Οι αστέρες του νεοφιλελευθε-ρισμού Μάνος και Ανδριανόπουλος μπήκαν στα ψηφοδέλτια Επικρατείας του κινήματος!

Ο Σημίτης παρέδωσε τα ΙΜΙΑ και τον ΟΤΣΑ-ΛΑΝ. Δεν εξόπλισε την Κύπρο με τους αμυ-ντικούς πυραύλους S-300, παρά τους απο-θήκευσε στη Σούδα!

Ποια Δεξιά να ξεχάσει ο λαός;

Ο Γιωργάκης και η πα-ρέα του δεν μπορούν να ερμηνεύσουν γιατί δεν καρπώνεται το κόμ-μα τους τη λαϊκή δυσα-ρέσκεια. Και όσο εφη-συχάζουν, η νεοδεξιά, ο Καραμανλής και ο Πολύ-δωρας θα έρχονται για νέες και πολλές τετρα-ετίες, θα εμφανίζονται πιο φιλολαϊκοί, θα παίρ-νουν μέτρα υπέρ των αδυνάτων.

Αντρέα, ζεις, σήκω να τους δεις. Δεν σεβά-στηκαν την κληρονομιά σου, το όνομά σου, το πάθος σου για εθνική ανεξαρτησία, για καλύτερες μέρες.

ΜΑΜΟΎΡΗΣ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣΚέρκυρα

επιστολές επιστολές επιστολές

Page 18: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 18

Τ ο να εμφανίζεται ένα νέο ταλέ-ντο στον ελληνικό αθλητισμό,

μας γεννά φυσιολογικά ελπίδες και προσδοκίες. Άβυσσος όμως η ψυχή των Νεοελλήνων. Ο νέος ποδοσφαι-ριστής του Παναθηναϊκού Σωτήρης Νί-νης κατάγεται από τη Χιμάρα και έτσι στο μυαλό των «εκσυγχρονισμένων» συμπολιτών μας ανάβει κόκκινο φω-τάκι. Το πρόβλημα με τον Νίνη είναι ότι ο γενέθλιος τόπος του βρίσκεται στο αλβανικό κράτος. Άρα θα έπρεπε να λέει ότι είναι Αλβανός, ώστε εμείς να τρέξουμε να τον υπερασπιστούμε απέναντι στους ρατσιστές, φασίστες κ.λπ. Αυτός όμως μας χαλάει τη σού-πα. Ισχυρίζεται πως είναι Έλληνας και μάλιστα δεν θέλει να αγωνιστεί με την εθνική ομάδα της Αλβανίας. Επίθεση λοιπόν στον 16χρονο που πάει κόντρα στο ρεύμα από κάποια μέλη της τάξης των δημοσιογράφων.

Η ανακοίνωση Τύπου που ακολου-θεί υπερασπίζεται το δικαίωμα του κάθε Νίνη να υποστηρίζει την καταγω-γή του. Έχει την αξία της διότι προέρ-χεται από τον φυσικό του εκφραστή, τον Σύλλογο των Χιμαριωτών και μά-λιστα προκάλεσε «ανάκρουση πρύ-μνης».

ΝΑΫΛΟΝ ΣΗΜΑΙΕΣ Ή ΝΑΫΛΟΝ ΣΚΕΨΕΙΣ;

Φαίνεται πως το έχει η μοίρα μας να καλούμαστε κάθε λίγο και λιγάκι να

προσπαθούμε να αποκαθιστούμε την αλήθεια και την ηθική. Τυχαίνει να έχουμε απέναντί μας μια ομάδα αν-θρώπων που έχουν σκοπό να μας πεί-σουν πως μοναδικό κριτήριο «ελληνι-κότητας» είναι η καταγωγή από κάποιο γεωγραφικό διαμέρισμα του σημερινού

ελλαδικού κράτους, ή έστω η υπηκοό-τητά του. Βέβαια εμείς θα επιμένουμε στηριζόμενοι στα πιστεύω και την Ιστο-ρία μας.

Στην εφημερίδα ΣΠΟΡΤΝΤΑΙΫ και στα φύλλα 557 και 559 της 9ης και της 11ης Ιανουαρίου 2007, μείναμε εμβρό-ντητοι με τα όσα προσβλητικά αναγρά-φονται με αφορμή την εκπληκτική εμ-φάνιση του Χιμαραίου εφήβου ποδο-σφαιριστή Σωτήρη Νίνη.

Στο κείμενο του κυρίου Νικολο-

γιάννη Τάσου εκφράζεται η θεωρία πως κάποιος γίνεται «Έλληνας» από τη στιγμή που έχει μεγαλώσει στην Ελ-λάδα. Η ιστορία μάς διδάσκει πως δεν είναι απαραίτητο να γεννηθεί κάποιος εντός του ελλαδικού κράτους για να νιώθει Έλληνας. Άρα ας μη συγχέουμε

το θέμα της συνείδησης με αυτό της υπηκοότητας.

Το άρθρο του κυρίου Χελάκη Γ. με τον υποκριτικό τίτλο «σημαίες από νάυλον», σαν να γράφτηκε για να ενι-σχύσει το προηγούμενο. Και φαίνεται πως κατάφερε να μεγαλώσει την πι-κρία μας, μιας και υπογράφεται από έναν άνθρωπο που έχουμε στην καρ-διά μας, καθώς τον έχουμε συνδέσει με τις επιτυχίες της Εθνικής μας. Το δημοσίευμα στοχεύει να ψέξει την κοι-

νωνία για το ενδιαφέρον της προς τον Σωτήρη Νίνη. Πού να ήξερε βέβαια ο Σωτήρης από το Κούδεσι της Χιμάρας πως ο τόπος καταγωγής του θα ερέθι-ζε τόσο αρνητικά τον κύριο συντάκτη.

Όσον αφορά το ζήτημα της υπηκο-ότητας, ο κύριος συντάκτης θα έπρεπε να ξέρει, καθώς είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος, πως η κυβέρνηση –με τη σύμφωνη γνώμη όλης της Αντιπολί-τευσης– εξήγγειλε τη χορήγησή της σε όλους τους βόρειους Ηπειρώτες που κατέχουν το Ειδικό Δελτίο Ταυτό-τητας Ομογενούς του Υπουργείου Δη-μοσίας Τάξεως. Τα μέλη της οικογέ-νειας Νίνη, κατέχοντας από χρόνια το Ειδικό Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς, δεν νοιάζονται να δώσουν εξετάσεις «ελληνικότητας» σε κανέναν αλλά ούτε και προβληματίζονται μπροστά σε φανταστικά «επαγγελματικά» διλήμμα-τα όπως αυτά που φαίνεται να απασχο-λούν τον κύριο Χελάκη.

Με τον ιδιότυπο αυτό ρατσισμό απέναντι σε συνέλληνες, κάθε φορά που κάποιος έχει την ατυχία να γεν-νιέται εκτός των ελληνικών συνόρων πρέπει και να χάνει την ιδιότητα να χα-ρακτηρίζεται από εαυτόν και αλλήλους ως Έλληνας. Και αυτό γιατί κάποιος «Ελληναράς» θα του το αμφισβητεί, και μάλιστα, για να μας το «αποδεικνύει», θα μας υπενθυμίζει και περιστατικά με απάτες «ελληνοποιήσεων», για τις οποίες είμαστε οι μόνοι που δεν ευθυ-

νόμαστε ούτε και επιζητούμε. Αξιότιμοι κύριοι Χελάκη και Νικο-

λογιάννη, δεν αμφισβητούμε το δικαίω-μά σας να εκφράζετε τη γνώμη σας δη-μοσίως, αλλά σας απαγορεύουμε να θίγετε την εθνική μας αξιοπρέπεια τη στιγμή που το τελευταίο μισό του 20ού αιώνα είχαμε εκτελεσθέντες, φυλακι-σθέντες, εξορισθέντες και βασανισθέ-ντες, μα πολύ χειρότερα είχαμε και αν-θρώπους που απλώς εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης. Και γιατί; Μάλλον δεν είχαν ακούσει τις απόψεις σας και πίστευαν, οι έρμοι, ότι είναι Έλληνες χωρίς να είναι καν γεννημένοι στην Ελ-λάδα των δικών σας μέτρων!

Και για να έλθουμε στον τίτλο του άρθρου σας, κύριε Χελάκη, εσείς πότε υψώσατε «σημαία από νάυλον»; Στο Πανευρωπαϊκό ή τώρα;

Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν θα περιμέναμε ο αλβανικός σωβινισμός να έβρισκε συμμάχους σε μια ελληνική αθλητική εφημερίδα. Και μάλιστα όταν το ίδιο το αλβανικό κράτος, πολύ πρό-σφατα, έδωσε την άδεια για να επανα-λειτουργήσει το ελληνικό σχολείο στη Χιμάρα, μετά από μισό αιώνα απαγο-ρεύσεων.

Για την Ένωση των Χιμαρριωτών

Ο Πρόεδρος, Κοκαβέσης Άγγελος

Ο Γενικός Γραμματέας, Μπελέρης Φρέντης-Διονύσιος

Ξ εκινώντας ως νεο-ορθόδοξος στοχαστής την εποχή της μεταπολίτευσης, αφού επι-

σήμανε με διεισδυτικό βλέμμα θαμμένες πτυχές της ελληνικής παράδοσης και προέταξε την ορ-θόδοξη οντολογική και κοινωνική πρόταση στον παρηκμασμένο δυτικό πολιτισμό, ανακάλυψε αίφνης τις χαρές της Δύσεως και την απαράδε-κτη οπισθοδρόμησή μας. Η επιφοίτηση του ήρθε, όπως έγραψε ο ίδιος, σε μια επίσκεψή του στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Εκεί για πρώτη φορά κατανόησε την πολιτισμική ορμή η οποία στέλνει την Αμερική προς το μέλλον και τις υπαρξιακές προεκτάσεις των νέων τεχνολογιών.

Έκθαμβος μπροστά στο θαύμα που συνιστά ο γκομπιούτερ (sic), οι τηλεπικοινωνιακοί δο--ρυφόροι και η ηλεκτρική οδοντόβουρτσα, ξέχα-σε τα συμπεράσματα της ριζοσπαστικής και κρι-τικής παράδοσης δύο αιώνων, τα οποία στόλι-ζαν την πολιτική του γραφή ώς τη μεταστροφή του (από τον Μαρξ και τον Χάιντεγκερ μέχρι τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τον Κορνήλιο Κα-στοριάδη). Ξέχασε επίσης κάθε δίδαγμα της νε-ώτερης Ιστορίας. Έκτοτε η παραγωγή του συνί-σταται στον διαρκή οικτιρμό της ελληνικής οπι-σθοδρόμησης και τον ακατάπαυστο πανηγυρικό της δυτικής ανωτερότητας, είτε όταν αυτή επε-

λαύνει τεχνολογικά προς το μέλλον είτε όταν επελαύνει σκέ-τα προς τη Γιουγκο-σλαβία, το Ιράκ και αλλαχού.

Ως προς αυτό, η συνεισφορά του ύστερου Στέλιου Ράμφου στην ελληνι-κή σκέψη είναι ακόμη μεγαλύτερη απ’ ό,τι των πρώτων του έρ-γων. Πράγματι, φωνή ικανή να διατυπώσει

σκέψεις όπως: Η επιλογή της ελευθερίας υπε-ράνω του κράτους έφερε τη σημερινή υλική και πνευματική ανωτερότητα της Αμερικής, είχε να φανεί από τον καιρό του Παν. Κανελλόπουλου.

Το ανθρωπολογικό πρότυπο που προτείνει ο Στέλιος Ράμφος είναι αυτό του «λιγούρη». Οι λαοί, για να ευημερήσουν, πρέπει είναι «λιγού-ρηδες» απέναντι σε όλα: προς την τεχνολογική πρόοδο, προς τα δυτικά ήθη και την πρόοδο της εξατομίκευσης στην Εσπερία. Ακόμα και με την αρχική σημασία της λέξεως, προς τη μίνι φού-στα, αφού, όπως τονίζει ο φιλόσοφος: H μπούρ�-γκα και το τσαντόρ διαγράφουν εντελώς τη γυ-ναικεία ατομική ταυτότητα, το δε ταγιέρ την υποτάσσει στο υπερεγώ. Αντιθέτως μία σύγ-χρονη πρότασι μόδας, όπως η φούστα «μίνι», ελευθερώνει την γυναικεία ατομικότητα από το κοινωνικό δέον. Ό,τι αναπτύχθηκε στη Δύση δεν μπορεί παρά να μας κάνει καλό. Είναι, όπως έλε-γαν παλιά, bon pour l’ Orient.

Σε αυτά τα πλαίσια, ο μεγάλος στοχαστής μάς καλεί να ανακαλύψουμε επιτέλους την ατο-μικότητα και να εμπεδώσουμε την αθάνατη ρήση της κυρίας Θάτσερ: Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα. Εξάλλου, όπως μας δι-αβεβαιώνει: Δεν αντιμετωπίζουμε άλλωστε τον

εγωκεντρικό ατομισμό του 18ου και του 19ου αιώνος· καλούμεθα να συναντήσωμε τον μετά την δεκαετία του 1960 ατομισμό, έναν ατομισμό «εκφραστικόν», εις τον οποίο οι άνθρωποι δεν ζητούν τον εαυτό τους σε επιβεβαιώσεις εξω-τερικές αλλά στην εσωτερική γνησιότητα, χω-ρίς τούτο να σημαίνη ότι εγκαταλείπουν τους συλλογικούς δεσμούς. Εδώ φαίνεται άλλωστε η δημιουργική ματιά του Στέλιου Ράμφου, αφού κα-τορθώνει να δει με τα μάτια του πνεύματος κάτι το οποίο δεν απαντάται πουθενά στον δυτικό κό-σμο του σκληρού ατομικισμού, της καταστροφής κάθε κοινωνικού δεσμού, της εξωτερικής επιβε-βαίωσης στην κατανάλωση και της απεμπόλησης κάθε γνησιότητας. Μάλιστα, όχι μόνο βλέπει –ποιητική αδεία– κάτι ανύπαρκτο, αλλά μας το προτείνει και ως πανάκεια. Πράγματι, κατά τον φιλόσοφο, μόνο αν ξεπεράσουμε τις κοινοτικές αγκυλώσεις μας και την “υπερατομική ηθική”, θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε ισότιμα στη νε-ωτερικότητα και να λύσουμε τα προβλήματά μας. Ορίστε, επί παραδείγματι, η εφαρμογή της παρα-πάνω ιδέας στο Κυπριακό:

H ηθική του εθνικού χρέους θα συνυπάρξει ευεργετικά με την ηθική της ατομικής συνειδή-σεως, εάν ο Ελληνοκύπριος διεκδικήσει σθε-ναρά τις αρχές της αυτονομίας και της μετριο-πάθειας, οπότε δεν θα εγκλωβισθεί στα ομαδι-κά αισθήματα θέτοντας εν κινδύνω την προκο-πή του νησιού. Τα ομαδικά αισθήματα επιβάλ-λουν στα άτομα μια υπερατομική ηθική, η οποία υποτάσσει τον κοινωνικό δυναμισμό στις επιτα-γές της ομοιομορφίας και υποχρεώνει τους πο-λίτες να ζουν ασφυκτικά για κάτι εκτός του εαυ-τού τους.

Αν δεν το καταλάβατε ανάμεσα σε τόση φι-λοσοφία, το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί κά-λεσμα επί εποχής Σχεδίου Ανάν στους Ελληνο-κυπρίους να ξεπεράσουν με ένα δυνατό «Ναι» τη δυστυχή συνθήκη της ψυχικής στενότητος.

Παραδόξως για κάποιον που μιλάει συνε-

χώς για «άνοιγμα στο μέλλον», ο κύριος Ράμφος γράφει κοινοτοπίες γεμάτες από αφελή οπτιμι-σμό και πίστη στις δυτικές αξίες, που στο ευ-ρωπαϊκό πνεύμα έχουν να φανούν από τον 19ο αιώνα. Πράγματι, η πρόσφατη παραγωγή του δεν αποτελεί παρά μια ελληνική εκδοχή των παιδα-ριωδών απολογητών της νέας τάξης πραγμά-των τύπου Άλβιν Τόφλερ, Φράνσις Φουκουγιάμα, Τόμας Φρίντμαν, Ζιλ Λιοποβέτσκι κ.λπ., διανθι--σμένη με ορθόδοξες αναφορές προ πολλού πα-ροπλισμένες.

Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις θέσεις του, ένα είναι σίγουρο: Οι παρεμβάσεις του Στέλιου Ράμφου δεν θα πάψουν να μας απασχολούν και ο ίδιος θα συνεχίσει να κατέχει κεντρική θέση στον πνευματικό μας κόσμο, μια και αποτελεί μια παράδοξη σύνθεση, πρωτοφα-νέρωτη στα καθ’ ημάς: αυτή του εγγράμματου εκσυγχρονιστή.

Η Παλινωδία του Στέλιου ΡάμφουΤΟΥ ΝΊΚΟΥ ΒΕΝΤΟΎΡΑ

Την εποχή που οι άνδρες ήταν άνδρες, οι γυναίκες ήταν γυναίκες και η Νέα Δημοκρατία αυτοπροσδιοριζόταν ως δεξιό κόμμα (ναι, μιλάμε για

τόσο παλιά), ο Στέλιος Ράμφος εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Η Παλινωδία του Παπαδιαμάντη. Εκεί εξηγούσε πώς ο μεγάλος Σκιαθίτης, έχοντας με-λετήσει σε βάθος τα δυτικά μυθιστορήματα, κατάλαβε ότι ο μυθιστορημα-

τικός λόγος καταστρέφει την αλήθεια του προσώπου και στράφηκε από τη φόρμα του μυθιστορήματος σε εκείνη του διηγήματος. Ο Στέλιος Ράμφος

γνώρισε μια αντίστοιχη παλινωδία, αλλά από την ανάποδη.

ΧΙΜΑΡΙΩΤΕΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Page 19: Ρήξη φύλλο 5

19 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ι Ο Υ 2 0 0 7 Ρ Ή Ξ Η Φ Υ Λ Λ Ο 5

Ιδού το μείζον θέμα της πατρίδας το οποίο εκλήθη να προστατεύσει ο Μπομπ ο Βουλγαράκης: τα μαχαιροκουταλοπίρουνα των τέως και γιατί τα εκποιούν. Βλέπετε, ο λαϊκισμός δεν είναι μόνο υπόθεση των Πασόκων. «Και τα γαλάζια παιδιά ξέρουν το παιχνιδάκι. Με πρώτο και καλύτερο τον Μπομπ τον Βουλγαράκη!» (νεοδημοκρατικό δημώδες).

Τι διάβολο! Τζάμπα χτύπαγε τα ταμπούρλα της ΔΑΠ στο Πανεπιστή-μιο Θεσσαλονίκης; Έχει τον ρυθμό (της αυτοπροβολής) στο αίμα του ο άν-θρωπος. Τώρα βέβαια για το ξεπούλημα των πραγματικών τζοβαϊρικών του έθνους, του ΟΤΕ ας πούμε, ή τα απορφανισμένα μας δάση, επ’ αυτών ο Μπομπ και οι λοιποί εκπρόσωποι του πολιτικού μας κατεστημένου, τσιμου-διά. Ρωτήστε, αν ενδιαφέρεστε για περισσότερες πληροφορίες, είτε τον ΑΚΤΟΡΑ είτε τη VODAFON. Αυτοί ξέρουν καλύτερα.

Υ.Γ. Ο γκαφατζής υπουργός, με τα καμώματά του, το μόνο που επέτυχε ήταν να εξακοντίσει στα ύψη τις τιμές των βασιλικών αντικειμένων. Κανονικά οι Cristies πρέπει να του στείλουν δωράκι! Αληθινό Ποντίκι ο Μπομπ ο Βουλ-γαράκης.

Μ.Σ.

Και βέβαια το δεύτερο πρωτεύον θέμα πρώτης προτεραιότητας που θα λεγε κι ο Γιωργάκης –συγγνώμη, κύριε Ράμ-φο μου– είναι η τύχη του, ξεδοντια-σμένου, αρχείου τού αρχηγού Αντρέα. Θα πάει στα γραφεία του Πασόκ για να ξεσηκώνουνε πατρόν οι σοσιαλιστές πατρόνοι του μέλλοντος (τους) ή θα εναποτεθεί στη Βουλή σαν το σκήνω-μα του Βησσαρίωνος να προσκυνάνε οι πατέρες του έθνους για να τους προστατεύει από τις παγίδες και τους πειρασμούς του δημόσιου βίου; (Ο κ. Πέτρος Μαντούβαλος οφείλει να προ-σκυνήσει διπλά).

Ιδού το μέγα ζήτημα που απασχο-λεί το Έθνος (την εφημερίδα, βέβαια).

Ιδού και η πρότασή μας εν ολί-γοις:

Το αρχείο να μείνει στη Βουλή, αλλά να αναλάβει να το μελετήσει ο κ. Λαλιώτης και να το εκδώσει ο οίκος «Λιβάνη». Διάβολε, αμφότεροι δικαιο-ύνται το κοπιράιτ του εγχώριου τρίτου

δρόμου (με στάση στην Εκάλη). Διευ-θυντής όμως να αναλάβει ο κ. Νοράι, σύντροφος της κυρίας Λιάνη από την εποχή που έκλεισε ως γυναίκα (του κ. Σπυρόπουλου). Αν δεν τα γνωρίζετε όλα αυτά, δείτε ειδήσεις στο STAR, τον Alpha και το Alter για να τα μάθετε. Παρένθεση: Οι μεγάλες οικογένειες που λυμαίνονται την πληροφορία στον τόπο μας λυμαίνονται και τη διασκέδα-σή μας. Κλείνει η παρένθεση.

Ως επιστημονικός, τέλος, σύμβου-λος, προτείνω να αναλάβει η κ. Μαρί-να Λαμπράκη-Πλάκα, έκπαλαι φίλη της Δήμητρος και συμπάσης της ελληνικής Βουλής. Ως υπερκομματική περσόνα – όπως και ο κ. Λαμπράκης – θα εγ-γυηθεί πως τα αρχεία του Ανδρέα θα παραμείνουν παρακαταθήκη πνευμα-τική του Έθνους (της εφημερίδας). Τι διάβολο διαφήμιζε η ίδια τις προσφο-ρές των ΝΕΩΝ; Ξέρει απ’ αυτά.

Μ.Σ.

Στ’ αρχεία μας!

Μπομπ ο ΒουλγαράκηςΤελικά τους έκλεισα την πόρτα.

“Τι να την κάνω την πραγματικότητά τους λέω – εγώ έχω τ’ όνειρο”.

Τάσος Λειβαδίτης

Το Μαύρο Τετράγωνο του Μάλεβιτς συμπίπτει εντυπωσιακά με τη μαύρη ίριδα στο Ψεύτικο Μάτι του Μαγκρίτ (1928), συγκροτώντας και οπτικά την έννοια ενός τέλους και μιας αρχής. Τίποτα δεν αντανακλάται πια και δεν απεικονίζεται. Ο αμφιβληστροειδής δεν υπαγορεύει αισθητική –πήγα να γράψω «απαγορεύει»– αλλά η νόηση. Το φως είναι ένα σκοτεινό πηγάδι, μια μαύρη άβυσσος που αποκαλύπτει. Είναι η επικράτεια του ασυνειδήτου, οικείος γνόφος της ορθόδοξης θεολογίας και του (ψευδο)Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Η αστική κοινωνία φοβάται τη δημιουργία και τρέμει την αυτόνομη έκφραση. Σιχαίνεται ό,τι ξεφεύγει από τον κανόνα και θίγει την ιερή ιδιοκτησία της. Η άποψη πως όλοι είμαστε δημιουργοί-γκραφιτάδες, για παράδειγμα ηχεί στ’ αυτιά της τρομοκρατικά. Πρώτον, γιατί διαλύει τις υφιστάμενες ιεραρχίες, και δεύτερον, γιατί μεταμορφώνει τον πειθήνιο καταναλωτή εικόνων - ψηφοφόρο της εξουσίας, σε σκεπτόμενο δρων υποκείμενο.

Φαντάζονται πως τους καλλιτέχνες μας τους δημιουργεί μια σχολή-θεσμός μέσω θεσμικών δασκάλων, εγκεκριμένων με τη σειρά τους από ένα επίσης υπουργείο-θεσμό ο οποίος παραχωρεί καλλιτεχνικά διπλώματα με κρατικές σφραγίδες και έγκριση του υπουργείου Παιδείας (και Θρησκευμάτων, βεβαίως, ίσως επειδή η τέχνη είναι θρησκεία);

Έπειτα, οι θεσμικοί-κρατικοί καλλιτέχνες εισέρχονται, με τα όνειρα των μαμάδων τους κεκοσμημένοι, στην αγορά και παράγουν έργα που θα κρεμαστούν σε νεοπλουτίστικα σαλόνια, πρεσβεύοντας πως αυτός είναι ο θεόθεν χαρακτήρας και η κοινωνική αποστολή της τέχνης. Να χαρίζει συγκίνηση στους πτωχούς θεατές και κύρος στους πλούσιους ιδιοκτήτες.

Έπειτα το κράτος του ωραίου στελεχώνει τα μουσεία, τις επιτροπές, τις θεσμικές εκθέσεις και ο ελληνικός λαός ευαισθητοποιείται, εκπαιδεύεται και καθίσταται σταδιακά από φυσικό σε αισθητικό συλλογικό υποκείμενο. Πώς λέγεται η διαδικασία ελληνιστί; Βουλγαράκι!

Το Μαύρο Τετράγωνο και η Μαύρη Ίριδα όμως έχουν την τερατώδη φιλοδοξία να υποστηρίζουν πως ένας τρόπος βλέμματος άλλαξε και ένας καινούργιος γεννιέται. Και το εντυπωσιακότερο: Ο Μάλεβιτς, για να φτάσει σ’ αυτό το οπτικό «τέλος», όπως πολύ χαρακτηριστικά απέδειξε ο Γιάννης Ζιώγας, εικαστικός, στο βιβλίο του Ο βυζαντινός Μάλεβιτς, εκδ. Στάχυ, ο μεγάλος σουπρεματιστής χρησιμοποίησε τους τρόπους και τις φάσεις της βυζαντινής εικόνας. Εμφάνισε σταδιακά τη «μορφή», ώσπου να τη

βυθίσει στη συνέχεια όχι καταστρέφοντάς τη, αλλά αναγεννώντας τη. Το Μαύρο Τετράγωνο είναι το υλικό σάρκωμα μιας αφηρημένης, μιας πλατωνικής ιδέας. Το τετράγωνο είναι το τέλειο σχήμα, που ΔΕΝ υπάρχει στη φύση, αλλά συλλαμβάνει ο μαχόμενος ανθρώπινος νους. Είναι αχειροποίητο μαζί και πραγματικό. Είναι αρχή και τέλος. Είναι η εμμονή μας να ερμηνεύουμε τον κόσμο, αλλά και να βυθιζόμαστε στο μυστήριό του.

ΜΆΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΊΔΗΣ

Υ.Γ. Τι φταίει κι αυτός ο έρμος! Ο Μπομπ Βουλγαράκης, εννοώ. Εκεί βρέθηκε, άλλοι τον

βάλανε, άλλοι του λένε να λέει όσα λέει. Αυτός είναι ένας απλός υπουργός. Δεν είναι δα και ο

Στέλιος Ράμφος!

ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΙ

Η Βαβέλ είναι η Βαβυλώνα. Ξέρετε, η παλιά πρωτεύουσα της Μεσοποταμίας, συνώνυμη για αιώνες αυτού που σήμερα θα λέγαμε με-γάπολη, μιας πόλης που κατοικείται από πολ-λούς λαούς και γλώσσες. Ο βιβλικός μύθος κα-ταγράφει μια πανάρχαια ιστορία, πολύ πριν την κατάκτηση της πόλης από τους Μήδους, τους Πέρσες ή τους Έλληνες του Αλέξανδρου, που ενίσχυσαν τον πολυφυλετικό της χαρακτήρα.

Η Βαβέλ θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς εάν ο Αλεχάντρο Γκοντζά-λες Ιναρίτου, ο σκηνοθέτης και σεναρίστας, μαζί με τον Γκιγιέρμο Αράγια, είχαν περισσό-τερο καθαρή στόχευση και δεν άπλωναν τόσο πολύ την ιστορία τους. Την έπαθαν λίγο σαν τον Γκρίφιθ στη Μισαλλοδοξία που, με πρόθε-ση να αφηγηθεί μια παγκόσμια Ιστορία, γκρέμι-σε την οικονομία του έργου. Ένα παιδικό παι-γνίδι με αληθινό όπλο, ένας πυροβολισμός στο

Μαρόκο συνδέει τις ιστορίες διαφορετικών αν-θρώπων. Μαροκινοί βοσκοί, Αμερικανοί τουρί-στες, τα παιδιά τους πίσω στην Καλιφόρνια, η Μεξικανή νταντά, ο γιος της που παντρεύεται, και ένας Γιαπωνέζος πατέρας με την έφηβη κόρη του τυλίγονται κουβάρι.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο θεατής χάνει τη μπάλα. Ο Ιναρίτου, αριστοτεχνικός στους σκηνοθετικούς του χειρισμούς τα καταφέρνει μια χαρά. Αλλά η ταινία χάνει το κέντρο βά-ρους, ειδικά μετά την εμπλοκή και της γιαπω-νέζικης ιστορίας – η οποία από μόνη της εί-ναι ένα μικρό αριστούργημα. Ωστόσο η ταινία έχει τη σημασία της. Όχι μόνο γιατί παίζει στα Όσκαρ αλλά γιατί πασχίζει να καταγράψει την εικόνα του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου. Μπορεί να μην καταφέρνει να νετάρει αλλά στις ψυχογραφίες των ηρώων καταγράφεται κάτι από τη σκιά του ψυχικού τους κενού.

Το κενό αυτό, ένας ενδιάμεσος χώρος

ακατοίκητος, ακολουθεί κατά πόδας την πο-λυγλωσσία και πολυφωνία της ταινίας. Η ζωή του ενός επηρεάζεται δραματικά από τις ζωές των άλλων, έστω κι αν κατοικούν χιλιάδες χι-λιόμετρα μακριά και σε τελείως άλλες κοινω-νικές και πολιτικές συνθήκες. Ένα θέατρο πα-ράλογο. Η περιπλάνηση της νταντάς με τα δυο Αμερικανόπαιδα στη μεθοριακή έρημο μετα-ξύ ΗΠΑ και Μεξικού αποτελεί σπουδαία εικό-να αυτής της ιδιόρρυθμης ψυχικής ερημιάς την ίδια στιγμή που οι ιστορικές συνθήκες σπρώ-χνουν τους ανθρώπους σε μια αναγκαστική συγκατοίκηση.

Οι Ιναρίτου και Αράγια, γεννημένοι κι οι δυο στο Μεξικό, καταδείχνουν οι ίδιοι την ασυμβα-τότητα της ταινίας με την αλήθεια των πραγμά-των. Αν δεν ταιριάζουν τα χνώτα σου δεν συ-νεργάζεσαι. Η ταινία τους Βαβέλ, χωρίς αυτόν τον άξονα της ομοείδειας, μένει ημιτελής, σαν τον πύργο του μύθου. Και αφήνει αισθήματα κι

ανθρώπους σε εκκρεμότητα. Μετέωροι σε ένα παγκόσμιο αδιαμόρφωτο τράνζιτ.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΜΠΛΆΘΡΑΣ

ΑΚΌΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΊΔΑΤΕ;Βαβέλ

Page 20: Ρήξη φύλλο 5

Φ Υ Λ Λ Ο 5 Ρ Ή Ξ Η 2 7 Ι Α Ν Ο Υ Α Ρ Ί Ο Υ 2 0 0 7 20

ΜΕ 470,82 ΤΟ ΜΉΝΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΄Ή ΝΑ ΜΗ ΖΕΙΣ;

Αντιγράφω από έγκυρα λεξικά:

Δ. Δημητράκου (ο εγκυρότερος όλων)

Τ ρομοκρατία, (η) νεώτ. κ. δημ., η διά του τρόμου επικράτησις, επιβολή 2)

ειδ. η διακυβέρνησις λαού διά της χρήσε-ως βίαιων και σκληρών μέσων, επιβολή της εξουσίας υπό κοινωνικής τινός τάξεως ή ομάδος προσώπων δι’ άκρως σκληρών μέ-τρων βίας: ερυθρά τρομοκρατία (η υπό επι-κρατούντων επαναστατών κατά της αστικής τάξεως ασκουμένη), λευκή τρομοκρατία (η ασκουμένη υπό της κρατούσης αστικής τά-ξεως διά του κρατικού οργανισμού)

Θεοκρίτου Γούλα και επιτροπής φιλολόγωνΤρομοκρατία η ΚΔ., επικράτησις με τον τρόμον, διακυβέρνησις με σκληρά και βί-αια μέσα (επίθ.) –κρατικός, -ή, -ό(ν), (επ) -ώς, -ά.Ο Σταματάκος ευτυχώς δεν λέει τίποτα, άλλωστε ο όρος είναι γνωστός από την εποχή του Ροβεσπιέρου και του Μαρά (και ταιριάζει με τον ορισμό του Δημητράκου). Τον Τεγόπουλο και τον Μπαμπινιώτη δεν τους άνοιξα, γιατί με τρομάζουν!

Εν ολίγοις η τρομοκρατία, όπως και να το δεις, ασκείται από τους κατέχοντες την εξουσία, με όποιο τρόπο και αν την έχουν καταλάβει. Αντιγράφοντας την αμερικάνι-κη υστερία, εκτός των άλλων, κάνουμε ζη-μιά και στη γλώσσα, αν και η συγκεκριμένη ζημιά είναι αμελητέα εμπρός στη συνολική ζημιά, που πλήττει συνολικά τη γλώσσα και

ον πολιτισμό μας εξ αιτίας του εξαμερικανι-σμού της κοινωνίας μας.

Επί της ουσίας όμως ποιόν τρόμαξε η επίθεση στην πρεσβεία; Εμένα δεν με τρό-μαξε καθόλου.

Γιατί λοιπόν μιλάμε συνεχώς για “τρο-μοκρατία”; Από τους παραπάνω ορισμούς δεν προκύπτει συσχέτιση. Οι άνθρωποι δεν έχουν εξουσία, δεν δείχνουν πρόθεση να την καταλάβουν και δεν τρομοκρατούν τον κόσμο.

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Ποιος όρος είναι ταιριαστός; Μπορώ να σκεφτώ πολ-λούς που είναι πιο κοντά στην πραγματικό-τητα, π.χ. επανάσταση, αντάρτικο, αντίστα-ση, ανατροπή, εξέγερση, ξεσηκωμός κ.λπ. Και αυτοί όμως οι όροι δεν είναι σωστοί, για έναν πολύ απλό λόγο: Προϋποθέτουν λαϊ-κή συμμετοχή. Ακόμη κι αν έχουμε δικτατο-ρία και ξένη κατοχή, λαϊκή συμμετοχή δεν υπάρχει. Ίσως να υπάρχει σιωπηρή λαϊκή αποδοχή –εξ’ άλλου ποτέ δεν πολέμησε η πλειοψηφία στην Ελλάδα, αλλά δεν αρκεί…

Τι θα λέγατε για τον όρο δολιοφθορά (sabotage); Σιγά τα ωά. Θα φωνάξουν έναν τζαμά και έναν μαραγκό και καθάρισαν. Κα-μία σχέση με τους σαμποτέρ της Κατοχής, που έκαναν πραγματικά ζημιά στις εχθρικές υποδομές.

Δηλαδή τι μένει; Μήπως να ξανασκε-φτούμε τον όρο “τρομοκρατία”; Μήπως φο-βήθηκα τελικά; Πράγματι φοβήθηκα!

Τρομοκρατήθηκα από τις δηλώσεις Ρις, Μπακογιάννη, Παπανδρέου, Πάγκαλου,

Λοβέρδου, Βενιζέλου, Χρυσοχοΐδη, Ρουσ-σόπουλου, Αθανασάκη και πολλών άλλων, περί καμερών και άλλων μέτρων ελέγχου της κοινωνίας. Τρομοκρατήθηκα ιδίως από τις δηλώσεις περί σύμπνοιας και συνεργα-σίας για την πάταξη της εγχώριας και διε-θνούς “τρομοκρατίας”. Κανείς βέβαια από αυτούς δεν χρησιμοποιεί τον όρο όπως τον εννοεί ο Δημητράκος. (Δεν θα πώ για τους αστυνομικούς, νυν, τέως και πρώην. Αυ-τούς τους πληρώνουμε για να είναι έτσι).

Τ ρομοκρατήθηκα από τις θέσεις των τηλεαστέρων όλων των καναλιών.

Τέτοια σύμπνοια δεν την είχα φανταστεί. Ο Πρετεντέρης (αρχηγέ, πες μας τι παίρ-νεις), ο Κακαουνάκης, ο Χατζηνικολάου, η Ζαχαρέα, η Τρέμη (οι πάντες τέλος πά-ντων) είναι στην ίδια γραμμή (συγνώμη αν θίγω κανέναν λιγότερο γνωστό).

Πραγματικά έχω χεστεί από τον φόβο μου! Όλοι οι παραπάνω ασκούν εξουσία, άρα πέσαμε κατ’ ευθείαν πάνω στον ορι-σμό του Δημητράκου. Ασκούν τρομοκρα-τία διά δηλώσεων και πράξεων. Και ποιος τους έδωσε την αφορμή; Αυτοί που χτύπη-σαν την πρεσβεία. Άρα είναι πράγματι τρο-μοκράτες και καθάρματα. Εκτός αν υπάρξει λαϊκή συμμετοχή.

Επί τη ευκαιρία, πρεσβεία κατά πε-ρίπτωση σημαίνει αντιπροσωπεία, μεσι-τεία, διδαχή, ομολογία, παραδοχή, πίστη. Αλλά ποιος ασχολείται με ελληνικά τέτοιες ώρες;

ΣΤΆΘΗΣ ΣΠΗΛΙΌΠΟΥΛΟΣ

τρομοκρατία (η)

«Ν α σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι»,

που λέει ο λόγος. Κι ο λό-γος λόγια λέει αλλά ένας υπουργός επί των Οικονομι-κών όπως ο Γιώργος ο Αλο-γοσκούφης πρέπει να ’χει τα λόγια μετρημένα, όπως και τα όβολα. Αλλά πού; Όσο και να τα μετράει, πάντα βγαί-νουν λιγότερα και ιδού:

Το 19,6% του ελληνικού πληθυσμού, ένα στα πέντε δηλαδή ελληνικά νοικοκυ-ριά, ζει στα όρια της φτώ-χειας, με εισοδήματα μό-λις 5.649,78 ευρώ τον χρό-νο, ακριβώς 470,82 τον μήνα! Ποιος τα λέει αυτά; Η ΕΣΥΕ, η Εθνική Στατιστική Υπηρε-σία, στα στοιχεία που δη-μοσίευσε στις 18 Γενάρη. Το ποσοστό αυτό είναι με-γαλύτερο σε τμήματα των πληθυσμού όπως οι γυναί-κες, 20,9%, και τα άτομα τρί-της ηλικίας, όπου το ποσο-στό φτάνει το 27,9%. Σχεδόν

ένας στους τρεις άνω των 65 πένεται. Επιπλέον, ο κίν-δυνος οικονομικής επισφά-λειας «πλακώνει» ένα 39,2% των νοικοκυριών, ενώ πάνω και από το ποσοστό της φτώ-χειας είναι στη χώρα μας οι δείκτες κοινωνικού αποκλει-σμού, αφού, σύμφωνα πάντα με την ΕΣΥΕ, πολλοί και από τους ευρισκόμενους πάνω από το όριο της φτώχειας στερούνται βασικών αγαθών και υπηρεσιών όπως η υγεία, η εκπαίδευση κ.λπ. Είναι φυ-σικό, μέσα σε μια τέτοια ζο-φερή ανισομέρεια του μοι-ράσματος της πίτας, το 20% του φτωχότερου πληθυσμού να κατέχει μόλις 7% των ει-σοδημάτων, την ίδια στιγ-μή που το 20% του πλουσιό-τερων εισπράττει το 40,4%, παρά λίγο τα μισά.

Όλα τούτα είναι αναμε-νόμενα για την ακολουθού-μενη νεοφιλελεύθερη πο-λιτική, μια πολιτική που δεν

άρχισε, όπως ο Γ. Παπαν-δρέου αρέσκεται να λέει, επί ΝΔ, αλλά αποτελεί συνέ-χεια της πολιτικής της ΟΝΕ –ω ναι!– του εκσυγχρονιστι-κού ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, τα στοιχεία αφορούν στο 2004, γι’ αυτό και ο κ. Αλογοσκού-φης δεν είχε κανένα πρό-βλημα την επομένη να τα χρησιμοποιήσει για να εξαγ-γείλει... τη νέα κοινωνική πο-λιτική της κυβέρνησης – εδώ γελάνε! Αφού μέχρι τώρα ο κ. υπουργός φρόντισε να επιδράμει στο λαϊκό εισό-δημα, με την αύξηση των εμ-μέσων φόρων, του ΦΠΑ και άλλων τινών και να «βοηθή-σει» φορολογικά τους εισο-δηματίες των επιχειρήσεων, μέσω κινήτρων, λέει, για την ανάπτυξη, τώρα θυμήθηκε την κοινωνική πολιτική. Στο 27% του ΑΕΠ θα φτάσει, λέει ο Αλογοσκούφης, το ύψος των κοινωνικών δαπανών. Μ’ άλλα λόγια: Μαζεύω εγώ

το χρήμα πρώτα και βοηθάω τους «αναξιοπαθούντες» πλουσίους να χτίσουν και δεύτερη –αυθαίρετη– βίλα κι έπειτα μοιράζω επιδόμα-τα. Έρχονται κι εκλογές, βλέπεις, και πρέπει να αγο-ράσουμε την ψήφο και την ανοχή του κόσμου.

Κι έπειτα σου λέει η ΕΣΥΕ ότι οι κοινωνικές δα-πάνες στην Ελλάδα αποδί-δουν λιγότερο απ’ ό,τι στο εξωτερικό. Μα φταίει η εκ-συγχρονιστική λογι(στι)κή: Μάζευε 3 χρόνια 1.000 πα-ράδες, δώσε τον τέταρτο χρόνο 2-3 για να μη βρούμε μαύρη την κάλπη, κι έχει ο λαός από την επομένη των εκλογών, σαν εκλεγούμε, να μάσουμε χίλια κι άλλα χίλια και ποιος ξέρει πόσα. Α, ρε, κατακαημένε Γιάννη!

Κ.Μ.

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου, στο κατάμεστο, με πάνω από 500 άτομα, Βυζαντινό Μουσείο για την παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Καραμπελιά, Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού: Γ. Καραμπελιάς, Δ. Κωνστάντιος, Μ. Μερακλής, Σ. Σταθόπουλος (Στάθης), Μ. Γλέζος, Μ. Στεφανίδης.

Οι τοποθετήσεις των ομιλητών συνόψισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την βασική ιδέα του βιβλίου:

Το ύστερο Βυζάντιο, το οποίο σταδιακώς εξελληνιζόταν

όσο συρρικνωνόταν στα όρια του ελληνικού χώρου-για να καταλήξει να συνιστά το πρώτο «σύγχρονο» ελληνικό έθνος-κράτος, αντιμετώπισε μια διπλή επιβουλή από την Δύση και την Ανατολή. Εδώ, ήλθαμε αντιμέτωποι με τα πρώτα βήματα της δυτικής Αποικιοκρατίας και με την επεκτατικότητα των Τούρκων Οθωμανών.

Οι συνθήκες αυτές καθόρισαν τη διαμόρφωση της νεώτε-ρης ελληνικής συνείδησης. Κι όπως λέει ο Σβορώνος, επρό-κειτο για μια συνείδηση αντιστασιακή. Αντιστασιακή, γιατί αγωνίστηκε σε πείσμα των συνθηκών να επιβιώσει. Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η αντίσταση συναντάει τη συνέχεια. Το μεγαλύτερο «όχι» αφορούσε στο πείσμα μας να συνεχί-σουμε να υπάρχουμε.

Η κατάκτηση, βεβαίως, τσάκισε τη θεσμική μας ύπαρξη, την κατήργησε για πολλούς αιώνες και γι’ αυτό ο αγώνας μας μεταγράφηκε στο πεδίο της ταυτότητας και της συνείδησης. Όντας υπόδουλοι, μόνο εκεί μπορούσαμε να υπάρξουμε, εξ ού και η πολύ μεγάλη σημασία της θρησκευτικής συνείδησης του λαού.

Το ότι ουσιώδη στοιχεία αυτού του παρελθόντος επιβιώ-νουν ακόμα και σήμερα, συμβαίνει γιατί οι όροι που τα τροφο-δοτούν επιμένουν στην ιστορική διάρκεια. Και η αναψηλάφηση του παρελθόντος μάς δίνει τη δυνατότητα να συνδέσουμε το νήμα και ν’ αποκαλύψουμε τις αιτίες. να εξηγήσουμε επιτέ-λους γιατί ακόμα «ξυπνάμε με το μαρμάρινο κεφάλι στα χέ-ρια που συνθλίβει τους αγκώνες μας». και να μπορέσουμε να σκεφτούμε το πώς θα χειραφετηθούμε από αυτό το βάρος.

1204, ΣΕ ΚΛΙΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ4Την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου, στις 19.00, στην Αίθ. Υπ/λων Τραπ. Ελλάδος Σίνα 16, οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν το βιβλίο του Δαμιανού Βα-σιλειάδη, Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, Το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η εφαρμογή του στην πράξη. Θα μιλήσουν οι: Μενέλαος Γκίβαλος, καθηγητής Πανεπιστημίου Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας, Κώστας Νικολάου, πρ. ευρωβουλευτής, καθώς και ο συγγραφέας. Συντονίζει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος.

4ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Την Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού (Λεωφ. Στρατού 2) στις 19:00 από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις» και την εφημερίδα «Μακεδονία», θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού. Εκτός του συγγραφέα θα μιλήσουν οι: Νίκος Ζίας, πρ. Ευρωπαϊκού Κέντρου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων, Κώστας Ζουράρις, διευθυντής της «Μακεδονίας» Φαίδων Μαλιγκούδης, καθηγητής Ιστορίας στο ΑΠΘ. και η Αναστασία Τούρτα, διευθύντρια του Μουσείου.