Πιστεύω Κύριε!

Πιστεύω, Κύριε!

Lord, I Believe

byYoung. S. SonCopyright © 2010 by philogos missionsPrinted in Seoul , KoreaGreek translation: Πιστεύω, Κύριε!Copyright © 2012 philogos missionsΤυπώθηκε στην Σεούλ, Νότια ΚορέαΕπιμέλεια-Μετάφραση: Ν. ΑγγελοπούλουΤο βιβλίο εκδόθηκε αρχικά στα κορεάτικα, με τον ίδιο τίτλο το 1998 από τον συγγραφέα. Το 2010 εκδόθηκε στα αγγλικά από την philogos missionse-mail : [email protected]

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του βιβλίου αυτού ολόκληρου ή κατά μέρος, ή η αναπαραγωγή του με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς την άδεια του συγγραφέα.

Πιστεύω, Κύριε!

Young S. Son

4

Πρόλογος της ελληνικής έκδοσης

Υπάρχει ένα μήνυμα μέσα σε τούτο το κείμενο που κατευθύνεται ίσια στην καρδιά του αναγνώστη. Δεν πρόκειται για μια μελέτη

θεολογική αν και λίγα κείμενα παρουσιάζουν τόσο ολοκληρωμένα και τεκμηριωμένα το σύνολο σχέδιο της Λύτρωσης. Πίσω από τη γνώση είναι κάτι άλλο που αποτελεί το κρίσιμο σημείο. Το ζητούμενο είναι να σπάσει το εξωτερικό κέλυφος που σχηματίζεται από προσωπεία, εντυπώσεις, μέριμνες, απόψεις, αδιαφορία, πλάνες, κι ελαφρότητα, και να καταλάβει ο άνθρωπος τη γυνμνότητά του, τη βαθιά αποτυχία του, τη μοναξιά και την εσωτερική αδυναμία του να καλυτερεύσει πραγμα-τικά.

Το να σπάσει αυτό το εξωτερικό κέλυφος και να δεχτεί το λυτρωτι-κό σπόρο, αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο νόημα στο να γνωρίσει κανείς όλα όσα γράφονται εδώ παρά μόνο αυτό: η ύπαρξή του να πάρει αιώνια ζωή. Τίποτα λιγότερο από αυτό δεν έχει σημασία.

Ζούμε σε καιρούς που ο καθένας μπορεί να αλλοιώσει ελεύθερα το πρόσωπο του Ιησού και να πετάξει στον καμβά τη δική του πινελιά. Όλοι δοκιμάζουν να προσθέσουν το προσωπικό τους χρώμα σ’ αυτό που λέγεται Ιησούς: η τέχνη, η φιλοσοφία, η «αμπελοφιλοσοφία», η θρησκεία, τα κάθε λογής κατεστημένα, η ασύδοτη περιδιάβαση στο υπερβατικό, η δεισιδαιμονία, η αθεΐα, ο παγανισμός. Ανθρώπινες προ-βολές όλα τούτα, υποκείμενες στην πολυπλοκότητα του εσωτερικού της ψυχής, τελικά βγάζουν σ’ ένα πρόσωπο ανύπαρκτο καίτοι κατα-σκευασμένο με πάθος, λατρεία, οργή, για να λατρευτεί ή να λιθοβολη-θεί. Όμως ο Χριστός της Βίβλου δεν είναι το ίδιο πρόσωπο μ’ όλα αυτά και το πρόβλημα είναι ότι χρειαζόμαστε απελπισμένα τη ζωή που δι-αθέτει. Τίποτα άλλο δεν θα πείραζε στη «δημιουργία» ενός «Χριστού» παρά μόνο το ότι δεν μπορεί να δώσει ζωή!

Έτσι, είναι ανάγκη να βρούμε αυτόν το Χριστό της Βίβλου. Αυτός

5

είναι ο λόγος που κίνησε τον συγγραφέα να δώσει μια σειρά ομιλιών που αποτέλεσαν τούτο το βιβλίο. Η πολυτιμότητα τούτου του πονήμα-τος έγκειται στο ότι διαγράφει με τόλμη και καθαρότητα το πρόσωπο που μπορεί να μας βγάλει από το θάνατο, ξεδιακρίνοντας το από τις τόσες κίβδηλες κόπιες του. Φέρνει στην επιφάνεια αυτό που λέει η Βί-βλος για το τι είναι ο άνθρωπος, ποιο είναι το νόημα της ιστορίας του κόσμου, καθώς και τον ιδιαίτερο ρόλο του Ισραήλ μέσα απ’ τις προα-πεικονίσεις και τις προφητείες που εκπληρώνονται, για να ξεδιπλωθεί τελικά μέσα απ’ όλα αυτά το εκπληκτικό έργο της Λύτρωσης!

Τα βαθιά κρίσιμα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης παίρνουν την απάντησή τους κι ο αναγνώστης βρίσκεται αναγκαστικά μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα: θα προσπεράσει το μήνυμα με τη συνοπτική απόφαση: «απόψεις!» ή θ’ αδράξει το μήνυμα σα σκοινί που τον πλησί-ασε για να γλιτώσει απ’ τον γκρεμό κάτω απ’ τα πόδια του; Το φοβερό είναι ότι αυτό δεν έχει να κάνει με την επάρκεια ή όχι της ένδειξης που διαθέτει αλλά είναι μια υπόθεση της ελευθερίας του που έχει να κάνει με το τι βαθιά στην καρδιά του θέλει. Σαν τον Αδάμ στέκεται ανάμεσα σ’ αυτό που του λέει ο Θεός και ο Σατανάς και κάνει πάλι την εκλογή του. Θα παρακούσει και θα χαθεί οριστικά μέσα στον αιώνιο θάνατο, ή θα πει «πιστεύω, Κύριε!» και θα πάρει αιώνια ζωή;

Τρέμοντας από την κρισιμότητα μιας τέτοιας απόφασης για ανθρώ-πους αγαπημένους που ζουν και ζυμώνονται με τη ζωή μου, αλλά και για το ζαλισμένο απ’ τα χτυπήματα λαό της χώρας μου, καταθέτω τη μικρή μου συνεισφορά στην επιμέλεια αυτής της έκδοσης στα ελληνικά.

Ν.Α

6

Πρόλογος

Στις μέρες μας το να είσαι πολυάσχολος φαντάζει συχνά σαν επιμέ-λεια ή εργατικότητα. Έχουμε δημιουργήσει την εντύπωση ότι η συ-

νεχής δραστηριότητα είναι οπωσδήποτε κάτι θετικό. Όμως αυτό δεν εί-ναι πάντοτε αλήθεια. Είναι δυνατόν ένας οδηγός αγώνων που τρέχει με 300 χιλιόμετρα την ώρα να μπορέσει να χαρεί την ομορφιά της φύσης γύρω του; Αναγκαστικά θα επικεντρωθεί μόνο σ’ αυτό που βρίσκεται μπροστά του. Κάποιος όμως που οδηγεί με 70 χιλιόμετρα την ώρα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει όλη την ομορφιά της διαδρομής.

Όταν είμαστε πνιγμένοι μέσα στις δραστηριότητές μας τείνουμε να κοιτάζουμε μόνο το επείγον που βρίσκεται μπροστά μας και τελικά χάνουμε το σημαντικό που έχουμε γύρω μας, είτε αυτό είναι η οικο-γένεια, είτε οι φίλοι, είτε η σκέψη για την ίδια μας τη ζωή. Εάν δεν ελαττώσουμε ταχύτητα, είναι πολύ πιθανό να χάσουμε ακόμη και τον εαυτό μας στη διαδρομή. Γι αυτό λοιπόν, αξίζει να δώσουμε λίγο χώρο στη σκέψη μας για τα παρακάτω ερωτήματα που είναι καίρια για την ύπαρξή μας:

«Ποιος είμαι;»«Ποιο είναι το νόημα της ζωής;» «Από πού προέρχομαι και προς τα πού πηγαίνω; » Αυτές οι ερωτήσεις έχουν να κάνουν με τα πιο θεμελιώδη ζητήματα

της ανθρώπινης ζωής, με το νόημα της ύπαρξης. Και μόνο με το να τις θέτει κανείς μπαίνει στην αναζήτηση του πώς είναι μια ζωή άξια να τη ζεις.

Από τη δημιουργία της ανθρωπότητας εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προβληματιστεί γι’ αυτά ακριβώς τα ζητήματα ελπίζοντας να βρουν μια πειστική απάντηση. Δεν φαίνεται όμως να είναι πολλοί εκείνοι που κατάφεραν να τη βρουν, κι αυτό γιατί ψάχνουν σε λάθος κατευθύνσεις.

Ας αναλογιστούμε κατ’ αρχήν τούτο: αναμφίβολα κανείς από εμάς δεν ήρθε στον κόσμο με τη θέλησή του, και κατά μία έννοια ούτε εξ’

7

αιτίας της θέλησης των γονιών του. Οι γονείς δεν μπορούν ούτε καν το φύλλο του παιδιού τους να επιλέξουν. Επιθυμούν κορίτσι αλλά απο-κτούν αγόρι και το αντίστροφο. Μπορεί να βρισκόμαστε εδώ μέσω των γονιών μας, αλλά η ύπαρξή μας δεν είναι κατά απόλυτο τρόπο αποτέλεσμα της θέλησής τους. Μάλλον μια άλλη θέληση φαίνεται να ευθύνεται για τον ερχομό μας στην ύπαρξη. Και να γιατί μπορούμε να το συμπεράνουμε αυτό: αν ήταν από τη δική μας θέληση, θα ήμασταν σε θέση να απαντήσουμε εύκολα στις παραπάνω ερωτήσεις. Με άλλα λόγια, δεν θα χρειαζόταν να ρωτήσουμε για το «ποιος είμαι;» ή «γιατί βρίσκομαι εδώ;». Θα το ξέραμε ήδη. Αν πάλι η ύπαρξη μας προερχόταν αποκλειστικά από τη θέληση των γονιών μας, τότε θα αρκούσε απλώς να απευθυνθούμε σ’ αυτούς για να πάρουμε ικανοποιητικές απαντή-σεις. Ωστόσο, τέτοιες ερωτήσεις που αγγίζουν το κεντρικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης δεν μπορούν να απαντηθούν ούτε από τους γο-νείς, ούτε από οποιονδήποτε δάσκαλο.

Σε ποιον λοιπόν πρέπει να απευθυνθούμε;Πρέπει να απευθυνθούμε σε Εκείνον που μας έστειλε σε τούτο τον

κόσμο, το Δημιουργό του σύμπαντος, τον Θεό. Το να απευθυνθούμε στο Θεό σημαίνει στην πραγματικότητα να στραφούμε προς τη Βίβλο. Η Βίβλος, είναι η απάντηση του Θεού σε κάθε ερώτημα του ανθρώπου που αφορά την ύπαρξή του. Είναι ο λόγος που έρχεται από τον Ένα και μοναδικό Θεό. Αν παραγκωνίσουμε τη Βίβλο παραγκωνίζουμε τα λόγια Του.

Η Βίβλος αν και είναι το πιο επιτυχημένο βιβλίο σε πωλήσεις-ο κα-θένας μπορεί εύκολα να βρει αντίγραφό της-παραδόξως παραμένει το βιβλίο με τους λιγότερους αναγνώστες. Κι απ’ αυτούς ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που την καταλαβαίνουν πραγματικά. Ας διαβάσουμε τη Βί-βλο. Η ανάγνωση της θα μας επιτρέψει να δούμε τον κόσμο, να κατανο-ήσουμε το νόημα της ανθρώπινης ιστορίας καθώς ξετυλίγεται από την αρχή της μέχρι το τέλος. Η Βίβλος μιλάει για τα πιο ζωτικά θέματα της ύπαρξης μας: τη λύτρωση, την αιώνια ζωή, την αμαρτία και την κρίση.

8

Μας διδάσκει για τον αληθινό Θεό και τον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα.Το βιβλίο αυτό, «Πιστεύω Κύριε!», αποτελείται από μια σειρά ομιλίες

που δόθηκαν σε ένα Βιβλικό συνέδριο το 1989 με θέμα αυτά τα ερω-τήματα, επεξεργασμένες για τη μετατροπή τους σε βιβλίο λίγο αργότε-ρα. Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη 5:39 διαβάζουμε: «Ερευνάτε τις γραφές, επειδή εσείς νομίζετε ότι μέσα σ’ αυτές έχετε αιώνια ζωή» (κατά Ιω-άννη 5:39). Συμφωνώντας με αυτό το εδάφιο, για χρόνια προσπαθώ να δείξω σε ανθρώπους το μονοπάτι προς την αιώνια ζωή και κατ’ επέκταση το σκοπό για τον οποίο ο Θεός μας φέρνει στην ύπαρξη: να πάρουμε αιώνια ζωή. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Θεός μας έφερε στον κόσμο με έναν στόχο, να δε-χθούμε τη ζωή Του, την αιώνια ζωή. Ο ίδιος ο Ιησούς το δηλώνει αυτό ξεκάθαρα στο ευαγγέλιο του Ιωάννη:

«Και το θέλημα Εκείνου που με απέστειλε είναι τούτο: Καθένας που βλέπει τον Υιό και πιστεύει σ’ αυτόν, να έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα» (Ιωάννη 6:40).

Αυτό σημαίνει πως όποιος έχει δεχτεί την αιώνια ζωή έχει εκπληρώ-σει το θέλημα του Θεού.

Έχω μέσα στην καρδιά μου την ελπίδα πως ο Κύριος θα δεχθεί αυτό το ταπεινό βιβλίο ως ένα εργαλείο που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να διαβάσουν τη Βίβλο και να αγαπήσουν τον Θεό. Γιατί αυτό το βι-βλίο είναι πραγματικά ένα δώρο Θεού και μια μεγάλη ευλογία για τον κάθε άνθρωπο προσωπικά.

Ας διαβάσουμε λοιπόν τη Βίβλο, αυτή που οδηγεί τους ανθρώπους στη σωστή κατεύθυνση και τους διασφαλίζει το δρόμο προς την ευτυ-χία και προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον.

Young S. Son

Πρόλογος της ελληνικής έκδοσης 4

Πρόλογος 6

Κεφάλαιο 1 Προς τον Άγνωστο Θεό 10

Κεφάλαιο 2. Το Αιώνιο Bestseller 63

Κεφάλαιο 3. Αδιαμφισβήτητες Αλήθειες 113

Κεφάλαιο 4. Ισραηλίτες οι Μάρτυρες του Κυρίου 175

Κεφάλαιο 5. Ποιος Είμαι; 241

Κεφάλαιο 6. Πόσο ταλαίπωρος άνθρωπος είμαι 309 Κεφάλαιο 7. Από το Σκοτάδι στο Φως 367 Κεφάλαιο 8. Ο Ελεήμων Κύριος με Έσωσε 399

·Περιεχόμενα·

Κεφάλαιο 1.

Προς τον Άγνωστο Θεό

12 Πιστεύω, Κύριε!

Από πού προέρχεται η ζωή;

Θέλω να μιλήσω για τη ζωή. Τόσο για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων όσο και για το νόημα της ιστορίας του κόσμου, μα κυ-

ρίως, για το πιο σημαντικό, το πώς ήρθαμε στην ύπαρξη. Ίσως κάποιες φορές να αναρωτιόμαστε: «Αν όντως υπάρχει Θεός, γιατί δεν με κάνει χαρούμενο; Γιατί είμαι συχνά μόνος και υποφέρω; Γιατί δημιούργησε το σύμπαν και κάθε τι μέσα σε αυτό;».

Με αυτά τα ζητήματα θα ασχοληθώ σε τούτο το βιβλίο αναζητώντας αληθινές απαντήσεις.

Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή μας που θέτουμε τα βασικά υπαρξιακά ερωτήματα: «Πως ήρθα στον κόσμο; Τί θα απογίνω όταν πεθάνω;». Αν τέτοιες ερωτήσεις συνεχίζουν να μας προβληματίζουν σημαίνει ότι δεν έχουμε βρει ακόμα μια ικανοποιητική απάντηση. Άλ-λωστε, οι φιλόσοφοι για αιώνες τώρα θέτουν τέτοιου είδους ζητήματα χωρίς ωστόσο κανένα αποτέλεσμα.

Στο σύντομο βιβλίο του, Εξομολόγηση, ο Τολστόι αναφέρει πως ο καθένας μας πρέπει να κατανοήσει τι είναι η ζωή πριν αντικρίσει το θάνατο και υπογραμμίζει πως αυτό είναι το σπουδαιότερο έργο που ο Θεός ανέθεσε στον άνθρωπο.

Μου έχει κάνει εντύπωση η ιστορία μιας περίφημης εκπαιδευτικού της Ν. Κορέας με το όνομα Κίμ Χουάλ Ραν, ή ευρύτερα γνωστή ως Έλεν Κιμ. Η Δρ Κιμ, για μεγάλο χρονικό διάστημα διετέλεσε πρόεδρος του Πανεπιστημίου Ehwa Woman και συνέβαλε δραστικά στη θεμελίω-ση της σύγχρονης κορεάτικης κοινωνίας, επί προεδρίας του Sygman Rhee-πρώτου προέδρου της Νότιας Κορέας. Πρόσωπο σεβαστό απ’ όλους, η Έλεν Κιμ, χαρακτηριζόταν, ωστόσο, από μια βαθιά πίστη στο Χριστό. Έτυχε λοιπόν, να διαβάσω ένα άρθρο που περιέγραφε τις τε-λευταίες ώρες της ζωής της.

Όταν μαθεύτηκε πως η δρ. Κιμ ήταν σε κρίσιμη κατάσταση, έγραφε

13Κεφάλαιο 1. Προς τον Άγνωστο Θεό

η εφημερίδα Hankuk Daily, πολλοί επισκέπτες έσπευσαν στο νοσο-κομείο. Πρώην μαθητές της, συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, ακόμα και φημισμένοι ηγέτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα έκλαιγαν δίπλα στο κρεβάτι της και την παρακαλούσαν : «Δόκτωρ Κιμ, μη μας αφήνεις τώρα.! Τι θα απογίνει η Κορέα; Τι θα απογίνει το μέλλον της εκπαίδευ-σης σ’ αυτή τη χώρα; Μείνε λίγο ακόμα, σε παρακαλούμε». Βλέποντας όλους αυτούς τους ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια να της παραστέ-κονται, η Δρ. Κιμ ζήτησε να την ανασηκώσουν λίγο στο κρεβάτι. Ύστε-ρα, γύρισε και τους είπε: «Γιατί κλαίτε; Αν πεθάνω αυτή τη στιγμή, θα πάω στον ουρανό, εκεί που δεν υπάρχει δάκρυ και πόνος. Δεν θα έπρεπε να με αποχαιρετάτε με ικανοποίηση στην καρδιά σας, αφού πηγαίνω σε έναν τόπο που δεν έχει πόνο; Αντί γι αυτό, είστε εδώ γύρω μου, με πρόσωπα γεμάτα δάκρυα, ζητώντας απελπισμένα να μείνω. Πως μπορώ, έτσι, να αφήσω ειρηνικά αυτόν τον κόσμο; Αν με αγαπάτε αληθινά, να με αποχαιρετάτε με χαρά στις καρδιές σας! Μην κλαίτε, σας παρακαλώ. Εκεί που πηγαίνω δεν υπάρχουν ασθένειες και πόνοι. Δεν φεύγω για να εξαφανιστώ, αντίθετα, θα ζω στο βασίλειο του Πα-τέρα μου παντοτινά. Μην είστε λυπημένοι που φεύγω. Καλύτερα, τρα-γουδήστε μου τον αγαπημένο μου ύμνο».

Ο ύμνος που ζήτησε ήταν: «Στον κήπο καθώς περπατώ». Και καθώς άκουγε αυτόν τον ύμνο η Δρ Κιμ άφησε την τελευταία της πνοή. Η ιστορία αυτή μου άφησε μια βαθιά εντύπωση.

Ας αναλογιστούμε αυτά τα ερωτήματα ακόμη μια φορά: «Από πού έρχομαι και πού πηγαίνω;».

Κάθε άνθρωπος θέλει να έχει μια «καλή» ζωή. Νομίζει, μάλιστα, ότι αυτό εξαρτάται από ένα καλό εισόδημα-όσο περισσότερα χρήματα έχει, τόσο πιο ευτυχισμένος θα είναι. Γι’ αυτό και καταβάλλει κάθε προσπάθεια να αποκτήσει μια άνετη ζωή, χωρίς να συνειδητοποιεί μια σκληρή πραγματικότητα που θα ‘πρεπε να τον βάλει σε σκέψεις: πως ο θάνατος είναι όλο και πιο κοντά κάθε μέρα που περνάει. Μόνο στην Κορέα περίπου 10.000 άνθρωποι σκοτώνονται κάθε χρόνο σε


αυτοκινητιστικά δυστυχήματα-πράγμα που φέρνει την Κορέα πολύ ψηλά σε ποσοστά θνησιμότητας από αυτήν την αιτία. Ποιος απ’ όλους αυτούς περίμενε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο; Προσπαθούμε τόσο πολύ για μια καλή ζωή, κι όμως, το μεγαλύτερο μέρος της είναι γεμάτο αγω-νία, πόνο, θλίψη και απώλεια. Αν όμως έτσι είναι η ζωή, τότε γίνεται τρομερά σημαντικό να αντιμετωπίσουμε τη σκέψη ότι ο θάνατος είναι η αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας-αλλά και η δική μας-και να προετοιμαστούμε καλά απέναντι σ’ αυτό.

Μπορεί να έχει κανείς όλα τα πλούτη του κόσμου αλλά μπροστά στο θάνατο δεν έχουν απελπιστικά καμιά ισχύ. Το πιο αγαπημένο πρόσω-πο στον κόσμο, είναι κι αυτό, εντελώς ανίσχυρο να σώσει κάποιον από τη μοίρα του θανάτου. Όλοι ερχόμαστε από κάπου και κατευθυνόμα-στε, αμείλικτα, κάπου . Όμως αναλωνόμαστε τόσο πολύ στην προσπά-θεια να τρώμε και να ζούμε καλά που σπάνια αναλογιζόμαστε τόσο την αρχή όσο και το τέλος μας.

Στη Βίβλο, (Ψαλμοί 90:10) διαβάζουμε:

« Οι ημέρες της ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν εί-μαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πε-τάμε».

Ας δοκιμάσουμε πόσο αληθινή μπορεί να είναι αυτή η φράση. Αρκεί να κάνουμε μια αναδρομή στη ζωή μας ως τώρα. Δεν είναι γεμάτη με σκληρή δουλειά και αρκετή θλίψη; Ίσως υπάρχουν προδοσίες από το ταίρι μας, απογοητεύσεις από τα παιδιά, πισώπλατα μαχαιρώματα από συναδέλφους και φίλους. Έτσι, η ζωή μας περνά γεμάτη με λύπη και πόνο.

Μα ακόμα κι αν δεν αποτελούν το σύνολο της ζωής μας, όλα τούτα, το ερώτημα παραμένει: από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαί-νουμε; Γιατί βρισκόμαστε όλοι εδώ υποφέροντας με οποιονδήποτε


τρόπο; Γιατί υπάρχουν τόσες αρρώστιες, εγκλήματα, θλίψη, πόλεμοι; Μπορεί η μητέρα που μας έφερε στον κόσμο ή ο καθηγητής που μας διδάσκει να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις; Πραγματικά δεν γνω-ρίζω κανέναν που να είναι σε θέση να δώσει απάντηση.

Το θέλημα του ΘεούΤι εξήγηση θα δίναμε για την ύπαρξή μας στον κόσμο; Οι γονείς μας,

μπορεί και να ξέφευγαν χαριτολογώντας: «Ξέρεις, γλυκό μου, στην πραγματικότητα ελπίζαμε για ένα αγόρι, αλλά προέκυψες εσύ!» Γιατί, βέβαια, ούτε οι γονείς μπορούν να ορίσουν τη μοίρα των παιδιών τους. Ποιος, λόγου χάρη, θα ήθελε να γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια ή ποιος γονιός θα ήθελε ένα άσχημο παιδί; Κι όμως, παιδιά γεννιούνται με προβλήματα ή κληρονομικές ασθένειες απ’ τις οποίες υποφέρουν σε όλη τους τη ζωή. Προφανώς οι γονείς δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή βέβαια που γέννησαν το παιδί τους, επωμίζονται και την ευθύνη να το μεγαλώσουν. Αν ωστόσο είχαν τη δυνατότητα επιλο-γής θα έφερναν στον κόσμο ένα πανέξυπνο και όμορφο παιδί.

Είναι γεγονός, λοιπόν, πως ήρθαμε στον κόσμο όχι εξ’ αιτίας της θέ-λησής μας, ούτε εξ’ αιτίας της θέλησης των γονιών μας, αλλά σύμφω-να με τη θέληση μιας άλλης ύπαρξης. Ποια είναι αυτή η ύπαρξη; Ποιος μας έστειλε εδώ; Η Βίβλος αναφέρει πως αυτό γίνεται από το θέλημα του Θεού. Επομένως, η ερώτηση μας πρέπει να απευθυνθεί στον ίδιο το Θεό. Ο Θεός είναι στην πραγματικότητα ο μόνος που μπορεί να μας απαντήσει από πού προερχόμαστε, που πάμε και γιατί ήρθαμε σε αυ-τόν τον κόσμο.

Η αιτίαΑν ψάχνουμε αληθινά το νόημα της ζωής, θα πρέπει να ξέρουμε πως

το ίδιο το γεγονός ότι ήρθαμε στην ύπαρξη είναι πολύ μεγάλη ευλο-γία, σε σχέση με το να μην είχαμε γεννηθεί. Είμαστε εδώ εξαιτίας του ειδικού σχεδίου του Θεού. Και εφόσον δημιουργός μας είναι ένα τόσο


τέλειο ον, όπως ο Θεός, δεν θα μας είχε στείλει στον κόσμο χωρίς να ‘χει ένα συγκεκριμένο σκοπό. Αν καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το θέ-λημά Του και το αποδεχτούμε θα βιώσουμε τέτοια χαρά που όμοια της δεν υπάρχει στον κόσμο. «Δεν το είχα καταλάβει τόσον καιρό…» θα μπορεί να πει ο καθένας μέσα του, «αλλά δεν είμαι ένας κοινός, χωρίς σημασία άνθρωπος, είμαι κάποιος που ο Θεός του φανέρωσε το θέλη-μα Του. Είμαι εδώ για να εκπληρώσω τούτο το θέλημα. Κι όταν φύγω απ’ τον κόσμο αυτό ο Θεός θα συνεχίσει να είναι οδηγός μου».

Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο αξίζει κανείς να διαβάσει τού-τες τις σκέψεις είναι να αντιληφθεί τις απαντήσεις που ο Θεός δίνει στα βασικά ερωτήματα της ύπαρξής μας και να ανιχνεύσει το σχέδιο Του μέσα από τη Βίβλο. Γιατί ο Θεός, μέσα στην καλοσύνη Του, έχει ήδη αποκαλύψει τις απαντήσεις για το νόημα της ζωής του ανθρώπου και πιο πλατειά, για το νόημα του κόσμου και της ιστορίας, καθώς και όλα εκείνα που έγιναν στο παρελθόν και πρόκειται να συμβούν στο μέλλον. Αν κάποιος, λοιπόν, δεν έχει τη διάθεση μιας τέτοιας προσέγ-γισης, αν δεν ψάχνει απαντήσεις από τον Θεό, τότε δεν μπορεί και να προσέξει επαρκώς, ούτε να ωφεληθεί τελικά από τα μηνύματα αυτά.

Σ’ αυτήν την περίπτωση ο πολύτιμος χρόνος του πήγε χαμένος. Όμως, αν δώσουμε προσοχή θα μπορέσουμε να «ακούσουμε» το μήνυ-μα του Θεού, να ανιχνεύσουμε το σχέδιο Του έτσι όπως διαγράφεται μέσα σ’ ολόκληρη τη Βίβλο, αλλά και να διακρίνουμε γεγονότα και κα-ταστάσεις που είναι να γίνουν.

Η ιδέα του ανθρώπου για τον ΘεόΜια συνηθισμένη διατύπωση που ακούμε από πολλούς ανθρώπους

είναι η εξής: «Δεν είναι ότι δε θέλω να πιστέψω. Θέλω, σε βεβαιώνω, να πιστέψω στον Θεό. Αλλά πρέπει να μου δείξεις πού είναι.»

Πρέπει να θυμόμαστε πως ο Θεός είναι πνευματική ύπαρξη και εμείς όντα με υλική υπόσταση. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου.


Ζούμε σ’ έναν αιώνα με τις πιο σύγχρονες τεχνολογικές επινοήσεις, με τον άνθρωπο να έχει πατήσει στο διάστημα και τη γνώση συνεχώς να πληθαίνει. Ωστόσο συμβαίνει κάτι που φαντάζει παράδοξο: συνε-χίζουμε να έχουμε τη βαθιά τάση να στρεφόμαστε σε μια ανώτερη δύναμη. Παρά την τεράστια διαφορά της εποχής μας από την αρχαία Ελλάδα ή τη Ρώμη, οι άνθρωποι σήμερα όπως και τότε έχουν την ίδια ανάγκη. Εκείνοι βέβαια πίστευαν σε πολλούς θεούς, από τον Απόλλω-να, το θεό του ήλιου, μέχρι τον Κρόνο, το θεό της γεωργίας και από το Διόνυσο, το θεό του κρασιού, μέχρι την Νίκη, τη θεά των αθλημάτων. Φαντάζονταν ότι όλο αυτό το πλήθος θεοτήτων είναι που φροντίζει το ανθρώπινο γένος. Οι θεοί, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, παρουσιά-ζονταν με τα δύο φύλα, (θεοί και θεές), και θα έπρεπε να είναι ευχαρι-στημένοι για να μπορούν να ζουν κι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. «Για να έχουμε καλή σοδειά μια χρονιά πρέπει να ευχαριστήσουμε το θεό της γεωργίας και για να έχουμε καλό ταξίδι στη θάλασσα πρέπει να ευχα-ριστήσουμε το θεό της θάλασσας». Άλλωστε και οι Κορεάτες πρόγονοί μου συνήθιζαν να βάζουν ένα μπολ με νερό μπροστά από ένα δέντρο και ευλαβικά να προσεύχονται όλη τη νύχτα στο φεγγάρι. Ξέρουμε βέβαια πως δεν υπάρχει τίποτα στο φεγγάρι-ο άνθρωπος κατάφερε να πατήσει το πόδι του εκεί το 1969, ωστόσο πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα προσεύχονται σ’ αυτό. Έστω λοιπόν κι αν στον αιώνα μας υπάρχει η πιο εξελιγμένη τεχνολογία, ο άνθρωπος δεν έπαψε να ψά-χνει μια δυνατότερη ύπαρξη απ ’τον ίδιο για να βασιστεί. Είναι εγγε-γραμμένο μέσα του να αναζητά ασφάλεια, σε μια ανώτερη δύναμη.

Ένας άγνωστος Θεός

«Και ενώ ο Παύλος τούς περίμενε στην Αθήνα, το πνεύμα του πα-ροξυνόταν μέσα του, επειδή έβλεπε την πόλη να είναι γεμάτη από είδωλα. Συνομιλούσε, λοιπόν, στη συναγωγή μαζί με τους Ιουδαί-ους, και μαζί με τους θεοσεβείς, και στην αγορά κάθε ημέρα με


εκείνους που τύχαιναν εκεί. Μερικοί δε από τους Επικούρειους και τους Στωικούς φιλοσόφους λογομαχούσαν μαζί του· και οι μεν έλεγαν: Τι θέλει τάχα να πει αυτός ο σπερμολόγος; Οι δε άλ-λοι: Φαίνεται ότι είναι κήρυκας ξένων θεών· επειδή, τους κήρυττε τον Ιησού και την ανάσταση. Και πιάνοντάς τον από το χέρι, τον έφεραν στον Άρειο Πάγο, λέγοντας: Μπορούμε να μάθουμε, ποια είναι αυτή η νέα διδασκαλία, που κηρύττεται από σένα; Επειδή, φέρνεις στις ακοές μας μερικά παράδοξα πράγματα· θέλουμε, λοιπόν, να μάθουμε, τι σημαίνουν αυτά. Όλοι δε οι Αθη-ναίοι, και οι ξένοι που έμεναν εκεί, σε τίποτε άλλο δεν ευκαιρού-σαν, παρά στο να λένε και να ακούν κάτι νεότερο. Και ο Παύλος, αφού στάθηκε όρθιος, στο μέσον τού Αρείου Πάγου, είπε: Άνδρες Αθηναίοι, σας βλέπω, από κάθε πλευρά, στο έπακρον θεοσεβού-μενους. Επειδή, ενώ περνούσα, και πρόσεχα τα σεβάσματά σας, βρήκα και έναν βωμό, στον οποίο υπάρχει η επιγραφή: ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ. Εκείνον, λοιπόν, που αγνοώντας λατρεύετε, αυτόν εγώ σας κηρύττω. (Πράξεις 17:16-23)

Πριν από περίπου 1900 χρόνια ένας άνδρας που άκουγε στο όνομα Παύλος, επισκέφτηκε την Αθήνα, τωρινή πρωτεύουσα της Ελλάδας. Εκείνη την εποχή οι ναοί ήταν σ’ όλη τους τη δόξα και τη μεγαλοπρέ-πεια. Το σύμβολο της κλασσικής Ελλάδας ήταν, αναμφισβήτητα, ο Παρθενώνας, που βρίσκεται στην Ακρόπολη. Λέγεται, μάλιστα, πως ο Παρθενώνας, που χτίστηκε 450 χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός, δεν μπορεί να αναπαραχθεί ούτε από τους τωρινούς αρχιτέκτονες και είναι απορίας άξιο πως τοποθετήθηκαν τόσο μεγάλες πέτρες, η μία πάνω στην άλλη, χωρίς τη βοήθεια γερανού. Ο Παρθενώνας υπενθυμί-ζει στον κόσμο πως οι άνθρωποι δεν γίνονται απαραίτητα εξυπνότε-ροι με την πάροδο του χρόνου. (Οι κίονες του Παρθενώνα μαρτυρούν του λόγου το αληθές: Οι κολώνες αυτές αποτελούνται από πολλά κυλινδρικά τμήματα. Το κάθε τμήμα έχει μια οπή στη μέση για να προ-


σαρμόζονται οι κύλινδροι μαζί. Κατά τη διάρκεια της αναστήλωσης, χρησιμοποιήθηκε σίδηρος στην τρύπα αντί για μολύβι. Αυτό όμως που δεν υπολόγισαν οι μηχανικοί της αναστήλωσης ήταν οι διαστολές και οι συστολές του σιδήρου. Οι Έλληνες που ζούσαν 2500 χρόνια πριν το ήξεραν. Αργότερα διαπιστώθηκε πως το υλικό που κρατούσε τον πυ-λώνα ήταν ο μόλυβδος και όχι ο σίδηρος. Τι είχε συμβεί; Κατά τη διάρ-κεια της επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι είχαν κλειστεί στην Ακρό-πολη αμυνόμενοι απέναντι στους Έλληνες. Κατέβαζαν λοιπόν τους κίονες για να βγάλουν από μέσα το μόλυβδο και να φτιάξουν σφαίρες. Όταν άρχισαν οι εργασίες αναστήλωσης του ναού, χρησιμοποιήθηκε σίδηρος αντί για μόλυβδο μιας και οι νεώτεροι μηχανικοί δεν έλαβαν υπ’ όψιν τη χρησιμότητα του μολύβδου και την ανικανότητα του σιδή-ρου στο κράτημα των πυλώνων. Οι Έλληνες που ζούσαν σχεδόν 2500 χρόνια πριν ήταν πολύ μπροστά από την εποχή μας!).

Όταν ο Απόστολος Παύλος λοιπόν, αντίκρισε τους ναούς κατάλαβε πως οι Αθηναίοι ήταν λαός πολύ θεοσεβούμενος. Μίλησε μαζί τους στον Άρειο Πάγο (ένα λόφο μπροστά από τον Παρθενώνα), μπροστά σ’ ένα ακροατήριο από οπαδούς των δύο μεγάλων φιλοσοφικών τάσε-ων της εποχής: τους Επικούρειους και τους Στωικούς. Οι Επικούρειοι πίστευαν στην απόλαυση ενώ οι Στωικοί ήταν ανένδοτοι οπαδοί της εγκράτειας. Και οι δύο ομάδες είχαν τη διάθεση να ξεκινήσουν μια συ-ζήτηση με τον Παύλο. Δεν είχαν ξανακούσει ποτέ κάποιον να λέει αυτά που έλεγε ο νεοφερμένος Ιουδαίος.

Το κήρυγμα του Παύλου σε αυτό το κοινό αποτελεί το βασικό περιε-χόμενο του Κεφαλαίου 17. Ο Παύλος είχε εντυπωσιαστεί από το πλή-θος των θεών που λάτρευαν οι Αθηναίοι, όπως τους είπε. Οι Έλληνες, πράγματι, είχαν θεούς για τα πάντα. Τον θεό του Ήλιου τον Απόλλω-να, τη θεά της Σελήνης την Άρτεμη, το θεό της θάλασσας τον Ποσειδώ-να και αρκετούς ακόμη. Σε κάποιο σημείο της πόλης υπήρχε και ένας βωμός με την επιγραφή: “Στον άγνωστο Θεό.” Είχε κατασκευαστεί για να σιγουρευτούν πως δεν είχαν ξεχάσει κάποιον θεό. Πόσο σοφοί ήταν


οι Έλληνες! Βλέποντας ο Παύλος πόσο καλό έδαφος του έδινε κάτι τέ-τοιο ξεκίνησε την πρότασή του με αυτήν τη διαπίστωση:

«Άνδρες Αθηναίοι, σας βλέπω, από κάθε πλευρά, στο έπακρον θεοσεβούμενους.» (Πράξεις 17:22)

Ο Δημιουργός των πάντωνΟ Αρειος Πάγος ήταν το ανώτατο δικαστήριο στην αρχαία Ελλάδα

και το όργανο με το οποίο γινόταν η διακυβέρνηση της δημοκρατικής Αθήνας. Αποτελούμενος από 200 μέλη, ο Άρειος Πάγος έπαιρνε απο-φάσεις για τα πιο σημαντικά ζητήματα της πόλης. Στην κυριολεξία, Άρειος Πάγος σημαίνει λόφος από βράχους. Ας δούμε όμως το επόμενο εδάφιο.

«Άνδρες Αθηναίοι, σας βλέπω, από κάθε πλευρά, στο έπακρον θεοσεβούμενους. Επειδή, ενώ περνούσα, και πρόσεχα τα σεβά-σματά σας, βρήκα και έναν βωμό, στον οποίο υπάρχει η επιγρα-φή: ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ. Εκείνον, λοιπόν, που αγνοώντας λατρεύετε, αυτόν εγώ σας κηρύττω.» (Πράξεις 17:22-23)

Αφού λοιπόν οι Αθηναίοι είχαν προβλέψει και βωμό για τον άγνω-στο Θεό, ο Παύλος δεν έχασε την ευκαιρία κι άρχισε να τους εξηγεί το ποιος είναι αυτός ο θεός.

«Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ούτε λατρεύεται από χέρια ανθρώπων, ωσάν να έχει ανάγκη από κάτι, επειδή αυτός δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα.» (Πράξεις 17:24-25)

Μιλώντας στους Έλληνες για τον «Άγνωστο Θεό», ο Παύλος τους


εξηγεί ότι αυτός είναι ο Κύριος του ουρανού και της γης, ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν. Οι Έλ-ληνες είχαν θεούς για τη σελήνη, τον ήλιο και διάφορα άλλα πράγμα-τα, αλλά ο Θεός στον οποίο αναφερόταν ο Παύλος, ήταν ο θεός των θεών, αφού Αυτός, μόνος, δημιούργησε τα πάντα.

Εκεί που κατοικεί ο Θεός

«Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κα-τοικεί σε χειροποίητους ναούς.» (Πράξεις 17:24)

Ο Θεός δεν κλείνεται σε χειροποίητους ναούς. Παρ’ όλο που αυτό διατυπώνεται τόσο καθαρά στη Βίβλο, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως αν φτιάξουν έναν οίκο λατρείας ο Θεός θα κατοικήσει μέσα εκεί. Εγώ, για παράδειγμα, γεννήθηκα και ανατράφηκα ως Χριστιανός στην εκκλησία της ενορίας μου-που τύχαινε μάλιστα να έχει ιδρύσει ο πατέρας μου. Σαν παιδί δεν μου επιτρεπόταν, θυμάμαι, να βρίσκο-μαι στην πλατφόρμα που ήταν τοποθετημένος ο άμβωνας. Μου το απαγόρευαν οι γονείς μου λέγοντάς μου πως ο Θεός είναι εκεί και με παρακολουθεί. Γι αυτό λοιπόν δεν τολμούσα να πηγαίνω κοντά στον άμβωνα, κι αν για κάποιο λόγο έπρεπε να το κάνω, προχωρούσα στις μύτες των ποδιών μου, φοβούμενος πως θα τιμωρηθώ που επέτρεψα στον εαυτό μου να εισχωρήσει στον ιερό χώρο. Θυμάμαι τον πατέρα μου που έλεγε πάντα στην προσευχή του: « Άγιος, άγιος, άγιος ο Θεός Πατέρας, ήρθαμε και σήμερα μπροστά στην μεγαλοπρεπή παρουσία Του». Με τη φράση «μπροστά στη μεγαλοπρεπή παρουσία Του» ανα-φερόταν στην ανθρώπινη κατασκευή, στο κτίριο δηλ, της εκκλησίας. Αν ισχύει αυτό, τότε τι σημαίνει το εδάφιο που αναφέρει: « Ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς»; Στέκεται ο Θεός στ’ αλήθεια μέσα στην εκκλησία, ελέγχοντας την προσέλευση των πιστών; Μήπως λέει,


«Ω, ο τάδε και ο τάδε απουσιάζουν σήμερα» ή «αυτός και ο άλλος δεν έδωσαν μεγάλη προσφορά προς την εκκλησία»; Σαφώς και όχι!

Οι άνθρωποι βλέπουν το Θεό ως φυσικό κάτοικο του υλικού κτιρί-ου. Μπορούμε να αντιληφθούμε εύκολα πόσο άτοπο είναι κάτι τέτοιο με το ακόλουθο παράδειγμα. Ο ναός του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό είναι ο μεγαλύτερος ναός της Χριστιανοσύνης (μετά την Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη). Χρειάστηκαν 150 χρόνια για να κτιστεί. Το κτίριο είναι γεμάτο με έργα τέχνης και γλυπτά φτιαγμένα από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Ραφαήλ. Αν κάποιος επισκεφτεί το Βατικανό, κατ’ αρχήν θα αιχμαλω-τιστεί και μόνο από το εντυπωσιακό μέγεθος του ναού. Αν κοιτάξει όμως προσεκτικά την οροφή του κεντρικού κτιρίου θα παρατηρήσει ένα αλεξικέραυνο στην κορυφή του σταυρού. Φυσικά δε φαίνεται τίποτα το κακό σε αυτό. Ωστόσο, εδώ προκύπτει ένα παράδοξο. Αν ο Θεός κατοικεί και είναι κύριος αυτού του μεγαλόπρεπου ναού, τότε τί το χρειάζεται το αλεξικέραυνο; Σε τελική ανάλυση, είναι ο Παντοδύνα-μος Θεός που έπλασε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν. Σίγουρα μπορεί να προστατευθεί από έναν κεραυνό!

Η Βίβλος αναφέρει πως ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς. Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον Θεό.

Ο αόρατος Θεός Μπορεί σ’ όλη μας τη ζωή να χρησιμοποιούμε τη λέξη «Θεός», κι

όμως να μη γνωρίζουμε τι είναι στην πραγματικότητα αυτό το υπέρ-τατο Ον. Η συνήθης εντύπωση είναι ότι πρόκειται για κάποια υπερφυ-σική ύπαρξη, λίγο πιο ισχυρή από τον άνθρωπο.

Ακόμα και άνθρωποι που πηγαίνουν στην εκκλησία και έχουν διαβά-σει τη Βίβλο, πολλές φορές έχουν μια αόριστη γνώση για το Θεό. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο από το γεγονός ότι ο ίδιος είναι αόρατος. Ο καθένας, έτσι, σχηματίζει τη δική του υποκειμενική εικόνα γι’ Αυτόν,


βασισμένη σ’ αυτήν τη γενικότροπη κι αόριστη ιδέα που υπάρχει συ-νήθως όταν οι άνθρωποι αναφέρονται στο Θεό ή τον δοξολογούν.

Πώς, λοιπόν, μπορεί κάποιος να κατανοήσει ποιος πραγματικά είναι ο Θεός; Ας πάμε στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή, 8:4

«Όσο, λοιπόν, για το αν θα τρώει κάποιος ειδωλόθυτα, ξέρου-με ότι το είδωλο δεν είναι τίποτε μέσα στον κόσμο, και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος Θεός παρά μονάχα ένας. Επειδή, αν και υπάρχουν οι λεγόμενοι θεοί, είτε στον ουρανό είτε επάνω στη γη· (καθώς και υπάρχουν πολλοί θεοί, και πολλοί κύριοι)· αλλά, σε μας υπάρχει ένας Θεός, ο Πατέρας, από τον οποίο προέρχονται τα πάντα, κι εμείς σ’ αυτόν· και ένας Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, διαμέσου τού οποίου έγιναν τα πάντα, κι εμείς διαμέσου αυτού.» (Α’ Κορινθίους 8:4-6)

Υπάρχουν πολλοί θεοί και κύριοι στον κόσμο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά δημιουργήματα των ανθρώπων. Είναι, όμως, μόνο ο Ένας και μοναδικός Θεός που δημιούργησε το σύμπαν, τον ουρανό, τη γη και εμάς.

Αυτόν τον Έναν αναζητούμε, Αυτόν που στην πραγματικότητα μας έστειλε στη γη,-όχι θεούς πλασμένους από τον άνθρωπο, όπως οι τρεις θεοί του τοκετού (σύμφωνα με την Κορεάτικη παράδοση), ή οι θεοί της γης, της πέτρας και της σελήνης. Έχουμε ανάγκη να βρούμε Εκείνον που έφτιαξε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, συμπεριλαμβανομένων και ημών. Αυτό είναι το σημαντικότερο πράγ-μα που πρέπει να μας απασχολήσει προσωπικά πριν φύγουμε απ’ τη ζωή. Να αναζητήσουμε το Θεό, τον Κύριο των Κυρίων, τον Ένα και μοναδικό. Η ίδια η θρησκεία είναι υποπροϊόν αυτής της αναζήτησης του Θεού. Δημιουργείται ως αποτέλεσμα της φαντασίας, των σπου-δών ή της βαθιάς σκέψης κάποιων ανθρώπων για τη Θεία Ύπαρξη. Οι μεγάλες θρησκείες σήμερα, λατρεύουν τέτοιους φανταστικούς θεούς


κατασκευασμένους σύμφωνα με τη θέληση του ανθρώπου. Αν ο Χρι-στιανισμός βασιζόταν στην πίστη ενός τέτοιου «κατασκευασμένου» θεού, θα ήταν απλώς μια ακόμα θρησκεία. Η Βίβλος όμως μας διδάσκει κάτι διαφορετικό. Ας δούμε πως ορίζεται ο Θεός στη Βίβλο. Α’ Τιμοθέ-ου, 6:15.

«… ο οποίος αυτός μόνος έχει την αθανασία, που κατοικεί σε απρόσιτο φως, τον οποίο κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει· στον οποίο ας είναι τιμή και αιώνια κυριαρχι-κή εξουσία.» (Τιμόθεος 6:15-16)

Όπως βλέπουμε, εδώ αναφέρεται η φράση: «…τον οποίο κανένας από τους ανθρώπους δεν είδε ούτε μπορεί να δει.» Όταν δεν μπορού-με να δούμε κάτι, εύκολα λέμε πως δεν υπάρχει. Είναι ευκολότερο να δεχτούμε ένα ορατό, χειροπιαστό αντικείμενο σαν πραγματικό, παρά κάτι που είναι αόρατο. Όταν στέκομαι κάπου, είμαι ορατός και κα-θένας που βρίσκεται δίπλα μου μπορεί να με δει ή να με ακουμπήσει. Σύμφωνα όμως με τη Βίβλο, κανείς δεν μπορεί να δει ή να ακουμπήσει τον Θεό.

Θυμάμαι την περίφημη ταινία “Ο Αόρατος Άνθρωπος”. Εκεί, ο πρω-ταγωνιστής παίρνει ένα φάρμακο που κάνει το σώμα του αόρατο. Ας υποθέσουμε πως ένας φίλος μου πήρε το ίδιο φάρμακο και εξαφανί-στηκε. Μπορώ εγώ να τον βρω, τώρα που είναι αόρατος; Όχι. Πρέπει ο φίλος μου να έρθει σε μένα. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν μπορώ να δω κάποιον, δεν μπορώ και να τον εντοπίσω, εκτός και αν εκείνος πρώτα με φωνάξει. Επειδή ο Θεός είναι αόρατος και κανείς δεν Τον έχει δει ποτέ, κάθε απόπειρα να Τον βρούμε εμείς και να Τον δούμε με δική μας προσπάθεια, είναι μάταιη. Ωστόσο, η θρησκεία κάνει ακριβώς αυτό: ψάχνει δηλ. το Θεό από την ανθρώπινη πλευρά. Οι περισσότερες θρησκείες πάνω στη γη δεν είναι παρά η προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει το Θεό με δικούς του τρόπους. Κι εδώ υπάρχει ο κίνδυ-


νος: στην προσπάθειά μας να βρούμε το Θεό, μπορεί να καταλήξουμε να τον μετατρέψουμε σε ανθρώπινη ύπαρξη. Τυπικό παράδειγμα, οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων οι οποίοι είχαν πάρει μια κα-θαρά ανθρώπινη εικόνα. Κι είναι φυσικό. Η κατανόηση του ανθρώπου για τον Θεό, δεν πάει, και ούτε θα μπορούσε να πάει πέρα από το θνη-τό του μυαλό.

Να γιατί ο Θεός, που δεν είναι ορατός, πρέπει να έρθει Εκείνος να μας βρει. Η αναζήτηση του ανθρώπου θα οδηγήσει σε «φιάσκο» και υπάρχουν πολλά παραδείγματα για αυτό. Είναι απίστευτο το τι μπορεί ο άνθρωπος να θεωρήσει ως θεό. Στην Κορέα, για παράδειγμα, ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που όταν αντικρίζουν την πανσέληνο σκέφτονται: «Ω, έχει πανσέληνο. Ας γονατίσω μπροστά της, ίσως να με ευλογήσει.» Το να γονατίσει βέβαια κάποιος μπροστά στο φεγγάρι δεν είχε ποτέ κανένα αποτέλεσμα ευλογίας σε οποιονδήποτε. Με τέ-τοιους όμως τρόπους , σήμερα, όπως και στο παρελθόν, οι άνθρωποι λάτρεψαν τη φύση ως θεό.

Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν θρησκείεςΤη φύση λοιπόν τη λάτρεψαν οι άνθρωποι από πολύ παλιά. Για τού-

τη τη λατρεία, υπάρχει αναφορά στο εδάφιο του Ιερεμία, 10:2.

«Έτσι λέει ο Κύριος: Μη μαθαίνετε τον δρόμο των εθνών, και στα σημεία τού ουρανού μη φοβάστε, επειδή τα έθνη τα φοβούνται.»(Ιερεμίας, 10:2)

Ποια είναι τα σημεία του ουρανού; Είναι το φεγγάρι, τα αστέρια και οι αστερισμοί. Στο παρελθόν οι άνθρωποι ένιωθαν φόβο για τα ουρά-νια σώματα και γι αυτό τα λάτρευαν. Ο λόγος του Θεού όμως, μας προ-τρέπει εδώ, να μην τα φοβόμαστε, όπως συμβαίνει στους εθνικούς. Ας συνεχίσουμε με το τρίτο εδάφιο.


«Επειδή τα έθιμα των λαών είναι μάταια· γιατί, κόβουν ξύλο από το δάσος, εργασία χεριών ενός μαραγκού με τον πέλεκυ. Το καλ-λωπίζουν με ασήμι και με χρυσάφι· το στερεώνουν με καρφιά και με σφυριά, για να μη κινείται. Είναι όρθια σαν τον φοίνικα, αλλά δεν μιλούν· έχουν ανάγκη να βαστάζονται, επειδή δεν μπορούν να περπατήσουν. Μη τα φοβάστε· επειδή, δεν μπορούν να κακο-ποιούν ούτε είναι δυνατόν να κάνουν καλό.» (Ιερεμίας 10:3-5)

Σύμφωνα με το λόγο τούτο λοιπόν, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από τα σημάδια στον ουρανό, ούτε απ’ οτιδήποτε φτιάχτηκε από τον άνθρωπο. Οι άνθρωποι κατασκευάζουν ένα είδωλο κι ύστερα γονατί-ζουν και το παρακαλούν να τους ευλογήσει. Δε σκέφτονται ότι είναι ένας άνθρωπος αυτός που έφτιαξε τα είδωλα, ένας ικανός τεχνίτης που τα σκάλισε με σφυρί και σκαρπέλο, που τα επικάλυψε με χρυσό και τα διακόσμησε με διαφορετικά χρώματα. Κι ύστερα χρειάστηκαν ανθρώπινα χέρια για να τα τοποθετήσουν στο περίβλεπτο βάθρο τους, αφού τα ίδια δεν μπορούν ούτε καν να κινηθούν. Δεν είναι αυτά, ο Θεός. Είναι απλά τεχνουργήματα των ανθρώπων.

Πολλοί άνθρωποι στα μέρη μας προσκυνούν μπροστά στα αγάλματα του Βούδα. Όμως, κι αυτά τα επίχρυσα ή ασημένια αγάλματα είναι επί-σης φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια και είναι παράξενο πραγματικά το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι τα υπολογίζουν σαν θεούς και ζητάνε τις ευλογίες τους. Ακόμα και σήμερα πολλοί Κορεάτες «κλίνουν γόνυ» μπροστά σε ένα τέτοιο άγαλμα για να ζητήσουν γιό ή το να πετύχουν τα παιδιά τους στις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Όλο αυτό συμβαίνει επειδή ο άνθρωπος είναι αδύναμος.

Κι έτσι είναι που δημιουργείται μια θρησκεία. Σε όλο τον κόσμο, δεν υπάρχει έθνος χωρίς θρησκεία. Όπως έλεγε κάποιος, μπορείς, ίσως, να βρεις μεμονωμένους ανθρώπους, αλλά όχι ολόκληρο έθνος χωρίς θρησκεία. Ανεξάρτητα απ’ το πόσο πρωτόγονος ή αναλφάβητος είναι ένας λαός, έχει την ανάγκη ν’ αποτείνεται προς το θείο. Ακόμα και οι


πρωτόγονοι λαοί του Αμαζονίου ή οι Αφρικανικές φυλές, έχουν τα δικά τους θρησκευτικά σεβάσματα. Δεν είναι περίεργο κάτι τέτοιο; Οπουδήποτε υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν και θρησκείες. Αυτό συμ-βαίνει γιατί μέσα στην ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται ένα βαθύ κενό που ο άνθρωπος προσπαθεί με κάθε τρόπο να το καλύψει.

Η δίψα του πνεύματοςΚάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να παίρνει καθημερινά τροφή. Γι αυτό

διαθέτει ένα κατάλληλο όργανο, το στομάχι, που μεταξύ άλλων είναι και εφοδιασμένο με ειδικούς νευρικούς υποδοχείς που τον ειδοποιούν ότι χρειάζεται να φάει. Αν παραλείψει ένα γεύμα θα νιώσει πείνα, κάτι που αποτελεί το σήμα ότι το στομάχι του είναι άδειο. Αν δεν είχε στο-μάχι δεν θα ένιωθε αυτό το αίσθημα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που το άδειο στομάχι τού προκαλεί πείνα, αναγκάζεται να βρει κάτι να φάει κι έτσι ο οργανισμός δέχεται και πάλι τροφή.

Όπως νιώθουμε πεινασμένοι εξαιτίας του άδειου στομαχιού, έτσι νι-ώθουμε άδειοι και μόνοι εξαιτίας ενός άλλου κενού, του πνευματικού κενού μέσα μας. Είναι το πνεύμα, που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζωντανά όντα.

Ίσως να μας έχει τύχει κάποια βράδια, όταν κλείνουμε τα μάτια για να κοιμηθούμε να μας κατακλύσει ένα αίσθημα μοναξιάς. Η αίσθηση της μοναξιάς γιγαντώνεται όταν είμαστε άρρωστοι, καθώς συνει-δητοποιούμε ότι κανείς δεν πρόκειται να μας αντικαταστήσει στην αρρώστια ή στο θάνατο. Αν η μοναξιά επιδεινωθεί, μετατρέπεται σε κατάθλιψη. Γινόμαστε νευρικοί, ανήσυχοι και απογοητευμένοι. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει καλυφθεί το κενό του πνεύματος μας. Όπως αισθανόμαστε την πείνα όταν το στομάχι μας είναι άδειο, έτσι θα συνεχίσουμε να αισθανόμαστε νευρικοί, ανήσυχοι και μόνοι μέχρι να πεθάνουμε, αν δεν γεμίσει το κενό στο πνεύμα μας.

Προσπαθώντας να ανακουφιστεί από αυτή τη μοναξιά της ψυχής, ο άνθρωπος καταφεύγει σε όλα τα είδη μεθόδων. Κάποιοι, για να απο-


φύγουν τη μοναξιά τους νοικιάζουν ταινίες, κάθονται μπροστά στην οθόνη και παρακολουθούν, γελώντας με την καρδιά τους όσο διαρκεί η ταινία. Κι είναι αλήθεια ότι μια ταινία μπορεί να προσφέρει κάποια επιφανειακή ευχαρίστηση αλλά τούτο δε διαρκεί. Μόλις τελειώσει, το κενό επιστρέφει. Άλλοι, ακούνε εκκωφαντική μουσική. Αισθάνονται όμορφα όσο παίζει η μουσική. Μόλις κι αυτό τελειώσει, η μοναξιά είναι και πάλι εκεί. Μερικοί καταφεύγουν στο φαγητό για να κατευνάσουν την πνευματική τους πείνα. Και ύστερα, υπάρχει η τηλεόραση. Αναρω-τιέμαι πως θα περνούσαν οι άνθρωποι την ώρα τους, δίχως την τηλεό-ραση. Είναι ίσως η πιο διαδεδομένη μορφή ψυχαγωγίας σήμερα.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι Κορεάτες περνούν 3,5 ώρες κάθε μέρα, μπροστά στην τηλεόραση. Οι νοικοκυρές θα ανοίξουν την τηλεόραση μόλις ο σύζυγος και τα παιδιά φύγουν από το σπίτι. Συνή-θως παρακολουθούν για πέντε με έξι ώρες τη μέρα. 3,5 ώρες παρακο-λούθηση την ημέρα σημαίνει 58 ημέρες το χρόνο. Ξοδεύουν δηλαδή, το 1/6 της χρονιάς, μπροστά στην τηλεόραση.

Καθημερινά, ζούμε λατρεύοντας την τηλεόραση. Γελάμε και κλαίμε παρακολουθώντας την. Λαμβάνουμε όλα τα ήδη των πληροφοριών και των ειδήσεων από όλο τον κόσμο μέσα απ’ αυτήν. Βασιζόμαστε τόσο πολύ σ’ αυτήν που έχει γίνει ένας θεός από μόνη της.

Ο Θεός συνεχίζει να μας μιλά Συνήθως δε σκεφτόμαστε το Θεό, παρά μόνο όταν βρισκόμαστε σε

δυσκολία. Όταν οι δουλειές μας δεν πάνε καλά ή όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα υγείας.

“Ω Θεέ, μετάτρεψε αυτή την επιχείρηση σε χρυσωρυχείο”, θα πουν κάποιοι όταν στήνεται μια επιχείρηση, ή στην ώρα της αρρώστιας πάλι, πολλοί θα στρέψουν τα μάτια τους στο Θεό. Ακόμα και ένας άθεος, μπορεί να επικαλεστεί το όνομα του Θεού όταν βρίσκεται στο χείλος του θανάτου.

Πιο πάνω ανέφερα, πως η θρησκεία αποτελεί την ανθρώπινη προ-


σπάθεια για να βρούμε τον Θεό. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι δυστυ-χώς, αυτή η σκληρή προσπάθεια δεν μπορεί να μας οδηγήσει ποτέ στο ζητούμενο. Ακόμα και αν βρούμε κάτι δεν θα είναι ο αληθινός Θεός αλλά απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας μας, βασισμένο στις δικές μας ιδέες. Γι αυτό λοιπόν, δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να βρούμε και να ορίσουμε το Θεό από τη δική μας πλευρά. Ο Θεός πρέπει να αποκαλύψει τον εαυτό του σε εμάς. Μ’ άλλα λόγια ο Θεός πρέπει να έρθει στον άνθρωπο.

Πως μπορεί να συμβεί αυτό;Η λέξη αποκάλυψη, αναφέρεται στην ενέργεια του να κάνω κάτι

γνωστό. Η δράση αυτή του Θεού να κάνει γνωστό τον αόρατο εαυτό Του σε εμάς είναι αυτό που λέμε αποκάλυψη. Στην πραγματικότητα, το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό που ο Θεός μας αποκαλύπτει. Γιατί, πως θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε ένα Θεό τόσο δυνατό, έναν Θεό που έχει φτιάξει το σύμπαν ολόκληρο, αν Αυτός δε μας μιλή-σει πρώτος;

Υπογραμμίζω και πάλι ότι ο Θεός είναι αόρατος. Η Βίβλος το επιβε-βαιώνει ξεκάθαρα κι αναφέρει μάλιστα ότι κανείς δεν Τον έχει δει μέ-χρι σήμερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο ίδιος δε μας αποκαλύπτει τον εαυτό Του. Ο Θεός δεν παρέμεινε σιωπηλός. Μας μίλησε μέσω της Βίβλου. Ευαγγέλιο του Ιωάννη 8:25.

«Του έλεγαν, λοιπόν: Εσύ ποιος είσαι; Και ο Ιησούς είπε σ’ αυ-τούς: Ό,τι σας λέω εξαρχής.» (Ιωάννη 8:25)

Ο Ιησούς, είναι ο ίδιος Θεός. Ήταν ο Θεός, ο οποίος ήρθε στον κόσμο με ανθρώπινη μορφή. Όταν οι Εβραίοι εκείνη την εποχή, Τον ρώτησαν ποιος ήταν, Εκείνος απάντησε, «Ό,τι σας λέω εξαρχής». Ποιο ακριβώς χρονικό σημείο εννοεί, όταν λέει «εξ αρχής»; Αναφέρεται στην αρχή της ύπαρξης του κόσμου και τη χρονική στιγμή που ο πρώτος άνθρω-πος τοποθετήθηκε στη γη. Άρα, ο Ιησούς μας μιλούσε από την αρχή


του χρόνου, και εξακολουθεί ακόμα να το κάνει.Ο Θεός δεν είναι κάποιος που μένει σε ακινησία χωρίς να δρα. Συνε-

χώς αποκαλύπτει τον εαυτό Του με κάποιο τρόπο. Κι αυτός ο τρόπος είναι επιλεγμένος πολύ προσεκτικά ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να τον προσλάβει, γιατί αν ο Θεός μιλούσε, λόγου χάρη, μέσα από βρο-ντές και κεραυνούς, οι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να Τον ακούσουν. Θα τρόμαζαν και θα έτρεχαν μακριά. Να, τι λέει στην Καινή Διαθήκη , στην προς Εβραίους επιστολή στο κεφάλαιο 1 και στο εδάφιο 1.

«Ο Θεός, τον παλιό καιρό, αφού, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους, μίλησε στους πατέρες μας διαμέσου των προφητών, σ’ αυτές τις έσχατες ημέρες μίλησε σε μας διαμέσου τού Υιού.» ( Προς Εβραίους 1:1-2)

Λέγοντας «τον παλιό καιρό», εννοεί όλη την χρονική περίοδο μέχρι να έρθει ο Ιησούς. Με ποιον τρόπο μιλούσε ο Θεός τότε; Αποκάλυπτε αυτό που ήθελε να πει σε επιλεγμένους ανθρώπους, του προφήτες, όπως ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ και ο Δανιήλ-για να κατονομάσω μερικούς. Ας δούμε πώς γινόταν αυτό. Ιερεμίας 1:4

«Και έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας» (Ιερεμίας 1:4)

Επίσης ας δούμε στο Ιερεμίας 2:1

«Και έγινε λόγος τού Κυρίου σε μένα, λέγοντας: Πήγαινε και βόη-σε στα αυτιά της Ιερουσαλήμ» ( Ιερεμίας 2:1-2)

Αν κοιτάξουμε αυτές τι εκφράσεις, («Ο Κύριος μου είπε», «Ο Κύρι-ος είπε», «Και έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου»), θα διαπιστώσουμε πως επαναλαμβάνονται πάνω από 2000 φορές στην Παλαιά Διαθήκη. Παρά την αόρατη υπόσταση Του, ο Θεός μας έχει φανερώσει το σχέδιό


Του, τη σκέψη Του και τις προθέσεις Του κατ’ αρχήν μέσω των προφη-τών-στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης-και κατόπιν μέσω του Ιησού και των Αποστόλων στην εποχή της Καινής Διαθήκης.

Βίβλος, ο λόγος του ΘεούΗ Καινή και η Παλαιά διαθήκη αποτελούν τη Βίβλο, όπως τη γνω-

ρίζουμε σήμερα. Είναι το βιβλίο που καταγράφονται όλα όσα θέλει να πει ο Θεός στον άνθρωπο από την αρχή της ιστορίας του. Είναι γραμμένο, για παράδειγμα, ότι ο Θεός θα εμφανιστεί και πάλι κατά τον ορισμένο χρόνο. Με βάση αυτόν το λόγο, μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα πως ο Κύριος θα έρθει ξανά.

Μέσα απ’ τη Βίβλο, ο Θεός μας μιλά για τη «μοίρα» της ανθρωπότη-τας, του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και της γης που ζούμε. Εκεί-νος που έφτιαξε τη μοίρα τούτου του κόσμου γνωρίζει πώς και πότε θα τελειώσει. Και το σημαντικότερο, δε θέλει να το κρατήσει μυστικό από μας. Γι αυτό η Βίβλος έχει μεταφραστεί σε τόσες πολλές γλώσσες έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί από τους ανθρώπους πάνω σ’ όλη τη γη. Σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα υπάρχουν μεταφράσεις της σε 2167 γλώσσες και διαλέκτους.. Υπήρξε ποτέ περίπτωση, ένα βιβλίο να έχει μεταφραστεί τόσο πολύ; Κανένα θρησκευτικό κείμενο οποι-ασδήποτε θρησκείας επάνω στη γη δεν έχει μεταφραστεί τόσο πλατιά όπως η Βίβλος.

Για ποιο, λοιπόν, λόγο έγινε κάτι τέτοιο; Επειδή ο Θεός θέλει να μας φανερώσει αυτό που θα συμβεί στο μέλλον αλλά και ένα πλήθος άλ-λων πραγμάτων που πρέπει να ξέρουμε και τα ανακαλύπτουμε διαβά-ζοντας το Λόγο Του. Για να δούμε αν είναι έτσι τα πράγματα. Ησαΐας 44:6

«Έτσι λέει ο Κύριος, ο Βασιλιάς τού Ισραήλ, και ο Λυτρωτής του, ο Κύριος των δυνάμεων: Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος· και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει. Και ποιος είναι, όπως


εγώ, θα κράξει και θα αναγγείλει, και θα διατάξει σε μένα, αφού σύστησα τον παλιό λαό; Και τα επερχόμενα και τα μέλλοντα, ας τους τα αναγγείλουν.» (Ησαΐας 44:6-7)

Ο Θεός προκαλεί οποιονδήποτε λέει πως μπορεί να διακηρύξει, να αναγγείλει και να διατάξει σαν Εκείνον, να έρθει ενώπιόν Του. Υπήρ-ξαν πολλοί θεοί, αλλά μήπως μίλησε ποτέ ο Απόλλωνας; Μήπως η θεά της σελήνης; Μήπως μιλούσαν ο Βάκχος ο θεός του κρασιού και η θεά Νίκη; Είναι απλώς θεότητες και είδωλα κατασκευασμένα από ανθρώ-πινο χέρι. Όλα αυτά που θεοποιεί ο άνθρωπος, τα κομμάτια από πέτρα και ξύλο, η σελήνη , τα αστέρια και τόσα άλλα δεν μπορούν να μιλή-σουν. Κι ο Θεός λέει: Αν είναι ικανοί αυτοί οι «θεοί» να μιλήσουν, όπως έκανε Εκείνος, ας αναγγείλουν τότε τα γεγονότα που έρχονται.

Ο Θεός που προβλέπει αυτό που έρχεταιΣαν άνθρωποι δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε το μέλλον. Τι

κάνουν λοιπόν όσοι είναι ασυγκράτητα περίεργοι; Τρέχουν σε μάντεις και μέντιουμ με την ελπίδα να μάθουν κάτι για τα επερχόμενα. Ο άν-θρωπος είναι πραγματικά αδύναμος. Ωστόσο ο Θεός, που είναι ο Ένας και μοναδικός δημιουργός του σύμπαντος και όλων όσων είναι μέσα σε αυτό, μας έχει φανερώσει γεγονότα που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, μέσα απ’ τη Βίβλο. Αν μελετήσουμε αυτό το βιβλίο, μπορούμε να δούμε τον κόσμο και την ιστορία του. Να καταλάβουμε πόσο κοντά είναι το τέλος του κόσμου, γιατί, πραγματικά διαγράφεται μπροστά στα μάτια μας. Όταν κάτι βρίσκεται μακριά δεν μπορούμε, προφανώς, να το δούμε καλά. Με γυμνό μάτι δεν μπορούμε να δούμε τους κρα-τήρες της σελήνης. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε ένα καλό τηλεσκόπιο όμοιο με εκείνο των αστεροσκοπείων, θα το καταφέρουμε. Με γυμνό μάτι, μόλις που διακρίνουμε τις γραμμές στην παλάμη των χεριών μας. Με ένα δυνατό μικροσκόπιο όμως, μπορούμε να δούμε ακόμα και τα μικρόβια που τρέχουν στις παλάμες μας. Παρόλο που η γνώση του


κόσμου έχει τόσο πολύ πληθυνθεί δε μπορούμε να γνωρίσουμε την πορεία του. Μέσω της Βίβλου, όμως, βλέπουμε τη μοίρα του κόσμου, να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.

«Και ποιος είναι, όπως εγώ, που θα κράξει και θα αναγγείλει, και θα διατάξει σε μένα, αφού σύστησα τον παλιό λαό; Και τα επερ-χόμενα και τα μέλλοντα, ας τους τα αναγγείλουν.» (Ησαΐας 44:7)

Ο Θεός μιλάει διαρκώς στον άνθρωπο, από την εποχή ακόμα που η Εύα και ο Αδάμ ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι πάνω στη γη. Λέει με σι-γουριά: «Και ποιος είναι, όπως εγώ, που θα κράξει και θα αναγγείλει, και θα διατάξει σε μένα, αφού σύστησα τον παλιό λαό; Και τα επερχό-μενα και τα μέλλοντα, ας τους τα αναγγείλουν.»

«Έτσι λέει ο Κύριος, ο Άγιος του Ισραήλ, και ο Πλάστης του: Ρωτάτε με για τα μέλλοντα, για τους γιους μου, και προστάξτε με για το έργο των χεριών μου.» (Ησαΐας 45:11)

Αναρωτιόμαστε, άραγε, το μέλλον; Μας ενδιαφέρει να ανακαλύ-ψουμε αν πραγματικά έρχεται το τέλος του κόσμου; Σίγουρα, πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να μάθουν για το μέλλον. Και δεν είναι, επίσης, λίγοι αυτοί που εκμεταλλεύονται τούτη την περιέργεια για να κερδί-σουν χρήματα.

Είναι γνωστό το βιβλίο, Οι Προφητείες, που γράφτηκε από τον Γάλλο φαρμακοποιό και μάντη, το Νοστράδαμο. Πρόκειται για μια συλλογή από 1200 τετράστιχα, δυσνόητα γραμμένα. Αργότερα, κά-ποιοι άνθρωποι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν αυτές τις προφητείες και να τους δώσουν κάποιο νόημα. Τολμώ να πω, ότι με αρκετή δόση φαντασίας οι άνθρωποι έφτασαν να συμπεράνουν πως κάποια συγκε-κριμένη προφητεία αναφερόταν στο Χίτλερ, ή ακόμα στο ξέσπασμα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Με παρόμοιο τρόπο κατάφεραν να


βγάλουν κάποιο νόημα σε 50, το πολύ, από αυτές τις προφητείες. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε και τα πενήντα τετράστιχα αξιόπιστα , τι

ποσοστό αποτελεί αυτό στο σύνολο των χιλίων διακοσίων; Οι άνθρω-ποι παρόλα αυτά ανατριχιάζουν για την επερχόμενη έλευση του «βα-σιλιά του τρόμου» από τον ουρανό, μη γνωρίζοντας τις προφητείες της Βίβλου που έχουν 100% ακρίβεια στην εκπλήρωσή τους.

Υπάρχουν πολλές αναφορές στη Βίβλο που αφορούν το μέλλον, προ-φητείες που συνεχίζουν να εκπληρώνονται με ακρίβεια, επιβεβαιώνο-ντας την αξιοπιστία αυτού του βιβλίου.

Ο Θεός που αποκαλύπτεται μέσω της φύσηςΑν όντως υπάρχει ένας Θεός που μας δημιούργησε, είναι δυνατόν να

μας έχει στείλει πάνω στη γη για να υποφέρουμε; Είμαι σίγουρος πως όχι. Τότε γιατί βρίσκουμε τους εαυτούς μας περιτριγυρισμένους από τόση δυστυχία; Υπάρχουν κάποιοι λόγοι γι αυτό. Εάν κατανοήσουμε το θέλημά του Θεού και τους λόγους πίσω από όλες μας τις δοκιμα-σίες, θα γνωρίσουμε ότι υπάρχει μια ασύγκριτη δόξα που ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας στο μέλλον, με την οποία καμιά θλίψη δεν μπορεί να αντιμετρηθεί. Πόσο παρηγορητικό είναι να ξέρεις τους λόγους πίσω απ’ όλες σου τις δυσκολίες! Αυτό ακριβώς είναι που κάνει η Βίβλος: μας μιλάει ξεκάθαρα γι αυτούς.

Πριν απ’ όλα, όμως, ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο ίδιος ο Θεός ορίζει τους τρόπους που θα μας αποκαλυφθεί. Δεν τον βρίσκουμε εμείς, εξ’ αιτίας των δικών μας προσπαθειών. Κι ο πρώτος τρόπος που αποκαλύπτει τον εαυτό Του είναι μέσω του σύμπαντος και όλων όσων έχει δημιουργήσει σ’ αυτό. Ο Θεός φανερώνει άφθονα τον εαυτό Του μέσα από τη δημιουργία. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά θα παρατηρήσου-με ότι ούτε μια τούφα γρασίδι ή ένα μικρό φυτό δεν μπορεί να έγιναν από μόνα τους. Κι αυτό γιατί η κατασκευή τους διέπεται από τρομερά λεπτομερείς και ακριβείς νόμους.

Τα ουράνια σώματα για παράδειγμα, ο ήλιος, η γη, η σελήνη, έχουν


σχεδιαστεί ώστε το ένα να στρέφεται γύρω από το άλλο με ένα εκπλη-κτικής τελειότητας σύστημα αλληλεπιδράσεων και ισορροπιών . Είναι κάτι ανάλογο με την αργή κίνηση του ωροδείκτη ενός ρολογιού σε σχέση με τη γρηγορότερη του λεπτοδείκτη-ένα πολύ ιδιαίτερα σχεδια-σμένο σύνολο αρχών που φανερώνει πώς είναι ο Θεός. Ας διαβάσουμε στους Ψαλμούς το κεφάλαιο 19: 1-4

«Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα τού Θεού, και το στερέωμα αναγγέλλει το έργο των χεριών του. Η ημέρα προς την ημέρα εκφράζει λόγο, και η νύχτα προς τη νύχτα αναγγέλλει γνώση. Δεν υπάρχει λαλιά ούτε λόγος, που η φωνή τους δεν ακούγεται. Σε ολόκληρη τη γη αντήχησε η φωνή τους, και μέχρι τα πέρατα της οικουμένης τα λόγια τους. Μέσα σ’ αυτούς έστησε σκηνή για τον ήλιο.» (Ψαλμοί 19:1-4)

Όταν βλέπουμε ένα σπίτι καλόγουστο και νοικοκυρεμένο, σκεφτό-μαστε ότι ο ιδιοκτήτης του διαθέτει μια πολύ καλή αίσθηση γούστου. Συμπεραίνουμε δηλ. κάτι για το χαρακτήρα του ιδιοκτήτη παρατηρώ-ντας απλώς το δημιούργημά του. Όπως λέει το εδάφιο 1, «Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα τού Θεού»

Έτσι, αντί να εγκλωβίζουμε τη σκέψη μας αποκλειστικά στα επεί-γοντα της καθημερινότητας θα ήταν σοφό να κοιτάξουμε λίγο στον ουρανό και να απολαύσουμε με πόση δεξιοτεχνία ο Θεός δημιούργησε τα αστέρια ! Χωρίς το Θεό πώς θα είχαν μορφωθεί τα τόσα θαυμάσια; Χωρίς αυτόν θα υπήρχε τέτοια τάξη στο σύμπαν; Αστέρια όλων των μεγεθών, φυτά και λουλούδια όλων των χρωμάτων και των σχημά-των, οι άνεμοι, η βροχή, οι κεραυνοί και αστραπές, το χιόνι, το χαλάζι, όλα αποκαλύπτουν την εκπληκτική δύναμη του Θεού.

Υπάρχει μια παροιμία που λέει: «Ο Θεός έφτιαξε την εξοχή κι ο άν-θρωπος την πόλη». Η πόλη είναι γεμάτη με ουρανοξύστες και κατα-σκευές μεγάλου μεγέθους που σπάνια συνθέτουν ένα αρμονικό τοπίο.


Στην εξοχή, αντίθετα, υπάρχει μια τέλεια αρμονία από σχήματα, μεγέ-θη, χρώματα, κινήσεις, φωτοσκιάσεις, που φαινομενικά μπορεί να δεί-χνουν τυχαία. Πίσω απ’ αυτά όμως αποκαλύπτεται η τέχνη του Θεού κι όχι μόνον. Μέσα στη δημιουργία φανερώνεται η σοφία, η δύναμη, η τάξη, το γούστο και η φαντασία, η ευρηματικότητα του Θεού και τόσα άλλα χαρακτηριστικά του προσώπου Του.

Βλέπουμε, λοιπόν, πως ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του πριν απ’ όλα, μέσα στο έργο Του, τη φύση.

Ο Θεός που αποκαλύπτεται μέσω του ΠνεύματοςΈνας άλλος τρόπος που ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό του είναι

μέσα από τη συνείδηση του ανθρώπου. Συχνά ακούμε την ερώτηση: «πού βρίσκεται ο Θεός;». Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν ξέρουμε καν πού βρισκόμαστε εμείς. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

Όταν ήμουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο, παρακολούθησα ένα μάθημα που ονομαζόταν “Εισαγωγή στη Δυτική Φιλοσοφία”. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μαθημάτων ο καθηγητής μάς μίλησε για έναν δυτικό φιλόσοφο. Μια μέρα, λέει, περιφερόταν στο δρόμο, κι αναρω-τιόταν “ποιος ήταν”. Όταν γύρισε σπίτι και έβγαλε τα ρούχα του, δια-πίστωσε πως τα ρούχα του δεν ήταν κομμάτι αυτού που ήταν. Συμπέ-ρανε λοιπόν πως όταν ο άνθρωπος βρίσκεται γυμνός στη μπανιέρα, τότε είναι αυτός που είναι. Λίγο αργότερα πήγε στο κουρείο. Μετά το κούρεμα, συνειδητοποίησε πως ούτε τα μαλλιά του ήταν κομμάτι του εαυτού του. Τι και αν δεν είχε καθόλου μαλλιά; Πάλι ο ίδιος θα ήταν. Εκείνη τη στιγμή, ένας ακρωτηριασμένος στρατιώτης μπήκε στο κου-ρείο και ζητούσε βοήθεια. Κοιτώντας το στρατιώτη με το ένα πόδι, ο φιλόσοφος συνειδητοποίησε πως θα ήταν αυτός που ήταν, ακόμη και αν δεν είχε και τα δυο του πόδια ή χέρια.

Στην πραγματικότητα, ούτε τα μέλη του σώματος μας κάνουν αυτό που είμαστε. Ερχόμαστε στον κόσμο σαν μικρά μωράκια και μέρα με τη μέρα το σώμα μας διαρκώς αλλάζει. Όπως είδαμε και στην ιστορία


με το φιλόσοφο, ο φυσικός εαυτός μας δεν είναι στην ουσία ο πραγμα-τικός εαυτός μας.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Μιλήσαμε για το ότι ο Θεός είναι αόρατος. Με τον ίδιο τρόπο, ο πραγματικός άνθρωπος είναι επίσης αόρατος, αλλά «περιέχεται» σε ένα ορατό σώμα. Δεν μπορούμε να δούμε τους αληθινούς εαυτούς μας, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούμε να δούμε το Θεό. Αυτός ο αόρατος άνθρωπος, το αόρατο «εγώ» μέσα στο ορατό μας σώμα είναι που αναζητά τον Θεό. Όχι τα φυσικά μας αυτιά ή μά-τια. Αυτό το κάτι άλλο που αναζητά το Θεό, ονομάζεται συνείδηση, και ανήκει στην περιοχή του πνεύματος. Είναι κάτι που υπάρχει μόνο στον άνθρωπο-τα ζώα δεν έχουν συνείδηση-, κι είναι μέσα από το πνεύμα που ο Θεός αποκαλύπτεται. Η Βίβλος λέει:

«Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού.» ( Ρωμαίους 8:16)

Το πνεύμα μέσα σε πήλινο σκεύοςΕίναι φυσικό να αναρωτιόμαστε τι είναι το πνεύμα. Γι’ αυτό ας δού-

με πώς ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, σύμφωνα με τη Βίβλο. Γένεση 2:7

«Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος σε ψυχή που ζει.» (Γένεση 2:7)

Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης. Το σώμα είναι μαλακό αλλά το χώμα της γης όχι. Αυτό φέρνει, ίσως, την απορία, πώς είναι δυνατόν να είμαστε φτιαγμένοι από χώμα. Όμως, αν δούμε τη σύσταση του σώματος θα παρατηρήσουμε ότι πραγματι-κά υπάρχει συγγένεια. Το ανθρώπινο σώμα περιέχει νερό σε ποσοστό 70%. Το υπόλοιπο 30% αποτελείται από όλων των ειδών οργανικό υλικό και ανόργανα στοιχεία, υλικά που συναντάμε ως συστατικά του


χώματος. Οι επιστήμονες λένε πως 17 βασικά στοιχεία του ανθρώ-πινου σώματος είναι πανομοιότυπα με εκείνα του εδάφους. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο λόγος που όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν και θάβο-νται, επιστρέφουν στο χώμα και γίνονται ξανά μέρος της γης.

Η Βίβλος λέει ότι το σώμα είναι ένα σπίτι από πηλό. Πραγματικά υπάρχει, αν προσέξουμε, μια αναλογία σώματος-σπιτιού. Ας μου επι-τραπεί αυτή η αντιστοίχιση γιατί θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τη σχέση του πνεύματος με το σώμα. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να δούμε το σώμα μας σαν ένα σπίτι, που έχει στέγη (μαλλιά), μια καμινάδα (μύτη), παράθυρα (μάτια), μια τραπεζαρία (στόμα), τουαλέτα ( έντε-ρο). Έχει επίσης θερμαντικά σώματα (κύτταρα). Το σπίτι αυτό θα πρέ-πει να διατηρείται ζεστό, έτσι η καρδιά αντλεί αίμα και το στέλνει σε όλο το σώμα. Και όταν το αίμα επιστρέφει στη καρδιά, αυτή το στέλνει πάλι στο σώμα. Γι’ αυτό και η θερμοκρασία του σώματος είναι πάντα σταθερή. Η Βίβλος λέει

«…πόσο μάλλον σ’ εκείνους που κατοικούν σε πήλινα σπίτια, που έχουν το θεμέλιό τους μέσα στο χώμα, αφανίζονται μπροστά στο σαράκι;» (Ιώβ 4:19)

Ο Θεός, ωστόσο, θέλει να συναντηθεί με τον πραγματικό άνθρωπο και όχι με το σπίτι του. Θέλει να συναντήσει τον άνθρωπο μέσα στο «πήλινο σπίτι» κι όχι το ίδιο το «σπίτι».

Κι ο χρόνος περνά, η στέγη του σπιτιού (μαλλιά) γίνεται γκρι ή πέ-φτει, τα παράθυρα (μάτια) θαμπώνουν, οι εργάτες της τραπεζαρίας (δόντια) εκλείπουν και τα αυτιά δε λειτουργούν. Οι σωληνώσεις φρά-ζουν, που θα πει, τα αιμοφόρα αγγεία στενεύουν λόγω της συσσωρευ-μένης χοληστερόλης και επειδή δεν παρέχεται αρκετό οξυγόνο στα τριχοειδή αγγεία που βρίσκονται στις απολήξεις τους, τα χέρια αρχί-ζουν να τρέμουν.

Υπάρχει ελπίδα να βρίσκεται ο Θεός, μέσα σε αυτό το πήλινο σπίτι;


Το σπίτι παλιώνει και τελικά θα καταρρεύσει, θα εξαφανιστεί. Μα μέσα στο σπίτι κατοικεί το αληθινό «εγώ»-το πνεύμα. Αν κάποιος ανα-ρωτιέται: «από πού έρχομαι και προς τα πού πηγαίνω;», η απάντηση είναι τούτη: το σώμα προέρχεται από αυτόν τον κόσμο και εκεί θα επιστρέψει, αλλά το πνεύμα θα επιστρέψει στο Θεό, επειδή από Αυτόν έχει δοθεί.

Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του επιστρέφει στο χώμα και το πραγματικό πρόσωπο που ζούσε σε αυτό το σώμα πηγαίνει κάπου αλλού. Όταν το πραγματικό πρόσωπο μετακομίσει, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν υπάρχει πια εκεί. Γι’ αυτό και το άδειο σπίτι (σώμα) θάβε-ται στο χώμα. Το κύριο ζήτημα όμως, είναι για πού μετακομίζει. Όταν κάποιος πεθάνει, λέμε πως έφυγε. Φεύγει για εκεί από όπου προήλθε. Η Βίβλος διδάσκει ότι από κάπου ήρθαμε. Ο άνθρωπος επιστρέφει στο «αιώνιο σπίτι» του. Επειδή ο Άπειρος Θεός μας έστειλε στον κόσμο, επιστρέφουμε σε Εκείνον. Αυτά διδάσκει η Βίβλος. Το σώμα που αγ-γίζουμε κάθε μέρα, όπως ήδη αναφέραμε, είναι ένα είδος σπιτιού. Το βάφουμε (με το μακιγιάζ), τακτοποιούμε την οροφή (χτενίζοντας τα μαλλιά) και καθαρίζουμε το μπάνιο και την τραπεζαρία. Μόλις όμως “φύγει” ο ιδιοκτήτης, δεν υπάρχει κανείς να το φροντίσει και το σπίτι μένει πια έρημο.

Το πνεύμα, όμως, που κατοικεί στο σώμα μας θέλει να βρίσκεται σε επαφή με τον Θεό. Κι ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό του-όχι βέβαια μέσα από τα φυσικά μας μέλη, τη μύτη, τα μάτια ή τ’ αυτιά-αλλά μέσα από τη συνείδηση, μέσα από το πνεύμα μας που κατοικεί στο «πήλι-νο σπίτι». Για αυτόν το λόγο, ο άνθρωπος ακούει τη φωνή του Θεού μόνο όταν λειτουργεί η συνείδησή του. Ο Θεός μας μιλάει μέσα από τη συνείδηση. Λέγοντας συνείδηση δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα με τη δι-άνοια μας, το νου μας. Ο νους ανήκει στο χώρο της ψυχής του ανθρώ-που.

Ας υποθέσουμε, τώρα, πως περπατάμε στο δρόμο και ξαφνικά βλέπουμε ένα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ. Σκύβουμε, το σηκώνουμε


ρίχνοντας κλεφτές ματιές μήπως υπάρχει κανείς τριγύρω, και αφού βεβαιωθούμε πως είμαστε μόνοι, το βάζουμε στην τσέπη μας. Σε αυ-τήν την περίπτωση, έχουμε ακολουθήσει μια ψυχική παρόρμηση, μια φωνή της ψυχής. Λίγο αργότερα, κάποιος μας πλησιάζει τρέχοντας και μας ρωτάει αν είδαμε ένα χαρτονόμισμα των 10 ευρώ. Παριστάνουμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα και του απαντάμε αρνητικά. Αμέσως ακού-με μέσα μας μια φωνή:-«Γιατί δεν έδωσες τα λεφτά στον ιδιοκτήτη τους;» λέει η φωνή.-«Δεν πειράζει, αφού δεν με είδε», απαντούμε εμείς.

Αυτή η φωνή δεν είναι αυτό που λέει το δικό μας μυαλό. Είναι η φωνή του Θεού. Ακόμα και αυτή τη στιγμή ο Θεός μας μιλάει μέσα από τη συνείδησή μας. Η Βίβλος μιλά σε κάθε άνθρωπο που έχει ενεργο-ποιημένη συνείδηση, και του αποκαλύπτει το Θεό. Ας αναρωτηθούμε: Μήπως η συνείδησή μας βρίσκεται σε διένεξη με τον εαυτό μας; Αυτό σημαίνει πως η φωνή του Θεού παλεύει με τη φωνή τη δική μας.

-«Γιατί είπες ψέματα στη μητέρα σου;» λέει η συνείδηση. -«Σιγά το ψέμα. Όλοι οι φίλοι μου το λένε».Οι δυο φωνές στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σε διένεξη. Από τη

στιγμή που είμαστε σε θέση να σκεφτόμαστε και να έχουμε ενεργο-ποιημένη συνείδηση, ο Θεός μας μιλάει κάθε μέρα.

«Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Είναι αμαρτία. Μην το κάνεις», λέει η φωνή.

Αν κάποιος δεν έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του μια τέτοια φωνή ση-μαίνει ότι η συνείδησή του έχει πρόβλημα. Κι είναι πολύ σοβαρό κάτι τέτοιο, γιατί, όταν μια συνείδηση αναισθητοποιηθεί εντελώς τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί σωτηρία. Ο Θεός μέχρι σήμερα μας μιλά μέσω της συνείδησης αλλά οι άνθρωποι πολύ συχνά επιλέγουν να αγνοούν τη φωνή Του.

Αποκάλυψη μέσω της ΒίβλουΟ τρίτος τρόπος που ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του είναι η Βί-

βλος.


Η φύση και η συνείδηση είναι ατελείς, με την έννοια ότι η φύση μπορεί να καταστραφεί και η συνείδηση να αδρανοποιηθεί. Ωστόσο, η Βίβλος παραμένει ασάλευτη. « Μέχρις ότου παρέλθει ο ουρανός και η γη, ένα γιώτα ή μία κεραία δεν θα παρέλθει από τον λόγο μου» λέει ο Θεός. Μόνο η Βίβλος αξιώνει ότι είναι ο Λόγος του Θεού. Ούτε τα βουδιστικά κείμενα ούτε το Κοράνι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Ανάμεσα σε τόσο μεγάλο πλήθος βιβλίων που κυκλοφορούν σήμερα, μόνο η Βίβλος αναφέρει τι έχει πει ο ίδιος ο Θεός. Στα κείμενα της βρίσκουμε συνεχώς φράσεις σαν και τούτη: «ο Κύριος είπε» ή «Ο Λόγος του Θεού μού φανερώθηκε». Είναι το μόνο βιβλίο με το λόγο του Θεού.

Ωστόσο, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που στρέφονται στο λόγο του Θεού. Παρόλο που στις μέρες μας τα περισσότερα σπίτια διαθέτουν μία Βίβλο, ή έστω την Καινή Διαθήκη (που είναι μέρος της Βίβλου), δεν την έχουν διαβάσει ολόκληρη ούτε μία φορά. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι χριστιανοί εδώ και 20 ή 30 χρόνια, αλλά δεν έχουν διαβάσει ποτέ ολόκληρη τη Βίβλο.

Κάποιοι συνηθίζουν να λένε: «Η Βίβλος είναι για τους παπάδες ή τους ιεροκήρυκες. Για μας είναι αρκετό να παρακολουθούμε την εβδομαδιαία λειτουργία, να ακούμε κηρύγματα και να προσευχόμα-στε». Νομίζουν ότι αυτό είναι η ζωή της πίστης. Στις προσευχές τους, μάλιστα, μπορεί να ακούσεις και φράσεις σαν αυτή: «Ω Κύριε μου, όχι το δικό μου θέλημα αλλά το δικό Σου». Αλλά αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν κανείς να αναζητάει το θέλημα του Θεού, όταν δεν διαβάζει καν το βιβλίο στο οποίο είναι καταγεγραμμένο αυτό το θέλημα; Άλλοι πάλι, πιστεύουν ότι όποιος κάνει ωραίες προσευχές είναι πραγματικά πιστός χριστιανός. Αλλά, αν κάποιος προσεύχεται χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι ο Θεός και τι λέει στις Γραφές, η προσευχή του καταλήγει να είναι ένας απλός θρησκευτικός τύπος.

Αυτές τις μέρες, πολλοί τυπικά εκκλησιαζόμενοι πηγαίνουν στην εκ-κλησία αποφεύγοντας να πάρουν τη Βίβλο τους μαζί, φοβούμενοι ότι αν τους δουν με μια Βίβλο στο χέρι θα στιγματιστούν ως θρησκόλη-


πτοι. Αρκετοί, μάλιστα, την έχουν αντικαταστήσει με μια νέα έκδοση που περιέχει μόνο την Καινή Διαθήκη και τους ψαλμούς για το μικρό-τερο της μέγεθος. Αλλά όσο λυπηρό και αν ακούγεται, ακόμη και οι ιε-ροκήρυκες δε κάνουν πολλές αναφορές σε εδάφια της Βίβλου. Κάποτε, ένας πάστορας είπε στο ακροατήριο του να ανοίξουν τη Βίβλο τους στον προφήτη Αββακούμ. Οι άνθρωποι, που δεν είχαν ακούσει ποτέ το όνομα του συγκεκριμένου προφήτη κοιτούσαν απορημένοι γιατί στα κορεάτικα το «Αββακούμ» προφέρεται «Χόμπακουκ»-που σημαίνει σούπα κολοκύθας! Είναι πολλοί, δυστυχώς οι άνθρωποι που εκκλησι-άζονται για χρόνια χωρίς να γνωρίζουν ούτε καν ποια είναι τα βιβλία της Βίβλου.

Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Δεν μπορούμε να πούμε ότι ζούμε μια ζωή πίστης, όταν δε γνωρίζουμε τη Βίβλο. Το πόσο σημαντικός είναι ο Λόγος του Θεού φαίνεται απ’ το γεγονός ότι στην ημέρα της κρίσης, όταν βρεθούμε ενώπιον Του, η Βίβλος θα είναι εκεί, ορθάνοιχτη, όπως θα δούμε και παρακάτω.

Κρινόμαστε όπως είναι καταγεγραμμένο στα βιβλία

Ο Θεός μας μιλάει λοιπόν τώρα μέσω της Βίβλου. Κάποιοι όμως δεν καταφέρνουν να φτάσουν στο λόγο του Θεού, είτε γιατί ούτε καν έχουν δει ποτέ αυτό το βιβλίο είτε γιατί παρόλο που το διάβασαν απέ-τυχαν να κατανοήσουν το μήνυμά του. Όπως και να είναι, το αποτέλε-σμα είναι το ίδιο για τους ανθρώπους που δεν έχουν λάβει το λόγο του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός μίλησε για μια «κρίση κατά την έσχατη ημέρα» Ας δούμε τι ακριβώς είναι αυτή η κρίση και ποιες οι συνέπειές της. Ιω-άννης 12:47

«Και αν κάποιος ακούσει τα λόγια μου, και δεν πιστέψει, εγώ δεν τον κρίνω· επειδή, δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο. Εκείνος που αθετεί εμένα, και δεν δέχεται τα


λόγια μου, έχει αυτόν που τον κρίνει· ο λόγος που μίλησα, εκείνος θα τον κρίνει κατά την έσχατη ημέρα.» (Ιωάννης 12:47-48)

Αυτός ο «λόγος» είναι λοιπόν που θα κρίνει τον άνθρωπο, κι είναι όλα τα λόγια που από την αρχή ο Θεός τού απηύθυνε και βρίσκονται καταγραμμένα μέσα στη Βίβλο. Ας δούμε όμως πώς περιγράφεται στην Αποκάλυψη η ημέρα της Κρίσης. Ας σημειώσουμε ότι ο ίδιος άν-θρωπος που έγραψε το προηγούμενο απόσπασμα-ο Ιωάννης-είναι και ο συγγραφέας του βιβλίου της Αποκάλυψης (το τελευταίο βιβλίο της Βίβλου). Αποκάλυψη, 20:11

«Και είδα έναν μεγάλο λευκό θρόνο, κι αυτόν που κάθ ται επάνω σ’ αυτόν, από το πρόσωπο του οποίου έφ γε η γη και ο ουρανός· και δεν βρέθηκε τόπος γι’ αυτά· και και είδα τούς νεκρούς, μι-κρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοί-χθηκαν τα βιβλία· και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι της ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους. Και η θάλασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνατος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς· και κρίθηκαν κάθε ένας σύμ-φωνα με τα έργα τους. Και ο θάνατος και ο άδης ρίχθηκαν στη λίμνη της φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς.» (Αποκάλυψη 20:11-15)

Κατά την τελευταία ανάσταση, όλοι θα έρθουν στη ζωή για να κρι-θούν. Εκεί, μπροστά στο θρόνο της κρίσης θα υπάρχουν ανοιχτά βι-βλία. Αυτά τα βιβλία περιέχουν τα λόγια του Θεού που είναι γραμμένα μέσα στη Βίβλο, αυτό που ο Θεός είπε.

«…ο λόγος που μίλησα, εκείνος θα τον κρίνει κατά την έσχατη


ημέρα.» (Ιωάννης 12:47)

Αυτό σημαίνει ότι, στην ουσία, η Βίβλος θα είναι εκεί την ημέρα της Κρίσης.

Ίσως τότε υπάρξουν και κάποιοι διάλογοι σαν τον παρακάτω:-«Θεέ, ήμουν τόσο απασχολημένος που δεν πρόλαβα να διαβάσω τη

Βίβλο». -«Γιατί ήσουν απασχολημένος;» -«Δεν ξέρω… παντρεύτηκα, μετά έπρεπε να φροντίσω τα παιδιά.

Είχα δύσκολη ζωή. Ήμουν τόσο απ σχολημένος και αποκομμένος από τη Βίβλο.»

-«Πόσες ώρες όμως παρακολούθησες τηλεόραση;». -« ….» Κι ας υποθέσουμε ότι είναι κάποιος που το πρώτο πράγμα που έκα-

νε κάθε πρωί, όσο ήταν στη γη, ήταν να διαβάζει με θρησκευτική ευ-λάβεια την εφημερίδα του.

-«Γιατί δεν διάβασες ποτέ τη Βίβλο όπως διάβαζες την εφημερίδα;»-«Προσπάθησα να τη διαβάσω αλλά δεν την κατανόησα. Μ’ έπαιρνε

ο ύπνος κάθε φορά που την άνοιγα. Δεν μπορούσα να κρατήσω τα μά-τια μου ανοιχτά.»

Ούτε όμως, η νύστα, ούτε η έλλειψη χρόνου είναι πραγματικές δικαι-ολογίες για να μη διαβάζει κανείς τη Βίβλο. Όταν διαθέτουμε άφθονο χρόνο στην τηλεόραση ή για την ανάγνωση εφημερίδων και περιοδι-κών σημαίνει ότι απλώς επιλέγουμε να ξοδέψουμε το χρόνο μας δια-φορετικά.

Πολλοί άνθρωποι, πάλι, πανικοβάλλονται βλέποντας τον όγκο του βιβλίου. Όμως η Βίβλος δεν είναι εγκυκλοπαίδεια, είναι ένα απλό βι-βλίο που με το ρυθμό μιας κανονικής ανάγνωσης διαβάζεται μέσα σε 80 ώρες. Αν κάποιος δηλ, μελετά 2 ώρες την ημέρα μπορεί να την τε-λειώσει σε 40 μέρες. Αν διαβάζει 4 ώρες, θα χρειαστεί μόνο 20 μέρες. Με μία ώρα μελέτης καθημερινά-που μπορεί να σημαίνει απλώς μια


ώρα λιγότερο τηλεόραση-μέσα σε τρεις μήνες μπορεί να διαβάσει ολό-κληρη τη Βίβλο. Αυτό σημαίνει τέσσερις φορές μέσα στο χρόνο! Μετά την τέταρτη φορά, και ο πιο βραδύνους έχει σχηματίσει πια μια ιδέα για το τι λέει σε γενικές γραμμές αυτό το βιβλίο.

Πώς γράφτηκε το μυθιστόρημα Μπεν-ΧουρΌποιος δεν έχει διαβάσει ποτέ τη Βίβλο δεν θα πρέπει να αισθάνε-

ται κι ιδιαίτερα περήφανος. Γιατί το να διαβάσει κανείς τη Βίβλο δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο-αρκεί να το στοχεύσει. Η σημασία της όμως για τη ζωή και το αιώνιο μέλλον του είναι τεράστια. Έχω στο νου μου την περίπτωση της γνωστής ταινίας Μπεν-Χουρ. Ο άνθρωπος που έγραψε το Μπεν-Χουρ είναι ο μυθιστοριογράφος Lew Wallace. Ο Wallace είχε έναν φίλο αθεϊστή ο οποίος συνήθιζε να ισχυρίζεται σε διαλέξεις του ή ιδιωτικές συζητήσεις, πως δεν υπάρχει Θεός. Κάποια μέρα λοιπόν είπε στον ταλαντούχο συγγραφέα:

-«Φίλε μου, ξέρεις ότι είμαι καλός ρήτορας, αλλά δεν είμαι καλός συγγραφέας. Τι θα ‘λεγες, λοιπόν, να ενώναμε τα ταλέντα μας για να σώσουμε τους ανόητους και αδαείς χριστιανούς από τη δεισιδαίμονα πίστη τους; Πόσο ανόητοι είναι όλοι αυτοί που πιστεύουν σε έναν Θεό που δεν μπορούν ούτε καν να τον δουν. Οι διαλέξεις μου από μόνες τους δεν αρκούν. Γι’ αυτό θα γράψεις εσύ ένα βιβλίο πάνω σ’ αυτό με το οποίο θα τους διαφωτίσουμε και θα τους δείξουμε ότι η πίστη τους είναι λάθος και ότι δεν υπάρχει Θεός».

Ο Wallace συμφώνησε με την ιδέα. Έτσι άρχισε να διαβάζει το ιερό βιβλίο των χριστιανών, με σκοπό να κριτικάρει κάθε είδους λάθος. (Όπως λέει και μια κορεάτικη παροιμία, αν θέλεις να πιάσεις την τίγρη, πρέπει να πάς στη φωλιά της). Αφού ολοκλήρωσε το μισό χειρόγραφό του, άρχισε να διαβάζει τη Βίβλο από το πρώτο βιβλίο τη Γένεση. Δια-βάζοντας, όμως, προσεκτικά, άρχισε να σκέφτεται ότι μπορεί η Βίβλος να έχει δίκιο, και τότε ίσως και να υπάρχει Θεός.

-«Ωχ! Oχι! Καλύτερα να το ξαναδιαβάσω όντας πιο προσεκτικός γι-


ατί χωρίς να το καταλάβω θα γίνω και εγώ σαν αυτούς τους χριστια-νούς!» σκέφτηκε ο Wallace.

Τη διάβασε και δεύτερη φορά από την αρχή. Με τη δεύτερη φορά άρχισε να τρομοκρατείται, γιατί κατάλαβε ότι αν η Βίβλος είχε δίκιο, τότε ο Θεός ήταν ζωντανός. Διαβάζοντάς την μια τρίτη φορά, δεν μπο-ρούσε πια να αρνηθεί την ύπαρξη του Θεού. Έσκισε το χειρόγραφο που είχε γράψει και έκανε την εξής ιδιότυπη προσευχή:

«Θεέ μου, διαβάζω τη Βίβλο και νομίζω πως ζεις. Εάν είσαι όντως ζωντανός, αποκαλύψου σε μένα. Θα πρέπει να μου αποκαλυφθείς την τάδε ημέρα και ώρα, ειδάλλως θα κριθώ όπως ακριβώς λέει η Βίβλος. Θεέ μου, πρέπει να μου αποκαλυφθείς!»

Η καρδιά του ήταν γαντζωμένη στον Κύριο και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να διαβάζει τη Βίβλο. Η μέρα που είχε ορίσει ήρθε αλλά ο Θεός δεν του αποκαλύφθηκε με κανένα εξωτερικό υπερβατικό φαινό-μενο. Πριν όμως τελειώσει η μέρα, ο Wallace έλαβε τη σωτηρία από το λόγο του Θεού.

Στην ταινία «Μπεν-Χουρ», υπάρχει μια σκηνή στην οποία η μητέρα και η αδελφή του πρωταγωνιστή, λεπρές και οι δύο, γιατρεύονται τη στιγμή που σταυρώνεται ο Χριστός. Στην πραγματικότητα, σ’ αυτή η σκηνή ο Wallace αναφέρεται στον εαυτό του. Δείχνει ότι τη στιγμή που πέθανε ο Χριστός, όλες του οι αμαρτίες-η δική του λέπρα-εξαφα-νίστηκαν!

Οι αμαρτίες μάς απομακρύνουν από το ΘεόΠολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε τη Βίβλο στο σπίτι μας ή να την

παίρνουμε μαζί μας και στην εκκλησία κάθε Κυριακή αλλά να μη γνω-ρίζουμε τη σημασία της, ούτε για ποιο πράγμα τελικά μιλάει αυτό το βιβλίο και τι σχέση έχει με εμάς. Με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να πιστεύ-ουμε πως ο Θεός ακούει τις προσευχές μας, μα στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι δεν εκπληρώνει όλες μας τις επιθυμίες. Πρέπει όμως να ξέρουμε ότι ο Θεός δεν απαντάει πάντα στις προσευχές μας. Όσο


υπάρχει κάποια ανομολόγητη αμαρτία για την οποία η συνείδησή μας μάς ενοχοποιεί, ο Θεός δεν θ’ απαντήσει στις προσευχές μας. Ας δούμε τι λέει στο Ιωάννης 9:31

«Και ξέρουμε ότι ο Θεός αμαρτωλούς δεν ακούει· αλλά, αν κά-ποιος είναι θεοσεβής, και κάνει το θέλημά του, αυτόν ακούει.» (Ιωάννης 9:31)

Τι σημαίνει το ότι ο Θεός δεν ακούει αμαρτωλούς; Πρώτα-πρώτα τι σημαίνει αμαρτωλός, πότε κάποιος θεωρείται αμαρτωλός; Όταν οι άλ-λοι τον αποκαλούν έτσι, ή μήπως αν φυλακιστεί για κάποιο έγκλημα;

Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η συνείδησή μας που μάς φανε-ρώνει τις αμαρτίες μας και μας κάνει να γνωρίζουμε ότι είμαστε αμαρ-τωλοί. Αν έχουμε μια ένοχη συνείδηση, ή ταραγμένη εξαιτίας κάποιας αμαρτίας, αυτό είναι μια απόδειξη ότι είμαστε αμαρτωλοί. Και ο Θεός, όπως είδαμε στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, δεν ακούει τους αμαρτωλούς. Υπάρχει μια λεπτομερής περιγραφή στην Παλαιά Διαθήκη στον Ησαΐα 59:1

«Δείτε, το χέρι του Κυρίου δεν μίκρυνε, ώστε να μη μπορεί να σώσει· ούτε βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει· αλλά, οι ανομίες σας έβαλαν χωρίσματα ανάμεσα σε σας και στον Θεό σας, και οι αμαρτίες σας έκρυψαν το πρόσωπό του από σας, για να μη ακούει. Επειδή, τα χέρια σας είναι μολυσμένα από αίμα, και τα δάχτυλά σας από ανομία· τα χείλη σας μίλησαν ψέ-ματα· η γλώσσα σας μελέτησε κακία.» (Ησαΐας 59:1-3)

Βλέπουμε εδώ ότι υπάρχουν περιπτώσεις που Θεός μπορεί να μην «ακούει». Και αναφέρεται πολύ καθαρά ο λόγος που προκαλεί κάτι τέτοιο, σίγουρα πάντως όχι γιατί είναι κουφός! Ωστόσο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που όταν προσεύχονται φωνάζουν με όλη


τους τη δύναμη. Μερικοί ιεροκήρυκες της μάλιστα, διδάσκουν ότι έτσι θα πρέπει να προσευχόμαστε, πιστεύοντας ότι αν υψώνουμε τη φωνή μας ο διάβολος δεν μπορεί να παρέμβει. Ακόμα κι εγώ με τέτοιο τρόπο προσευχόμουν στο παρελθόν, στις πρωινές συμπροσευχές της εκκλη-σίας μου.

Γιατί δεν εισακούονται οι προσευχές μου;Κάποτε, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ τη χερσόνησο του Σινά. Ξε-

κινήσαμε θυμάμαι, στη μια τα μεσάνυχτα για να σκαρφαλώσουμε στο βουνό που κι ο ίδιος ο Μωυσής είχε κάποτε ανέβει. Φτάσαμε στην κο-ρυφή κατά τις 4 τα χαράματα. Ανάμεσα στους επισκέπτες της ομάδας υπήρχαν και πολλοί Κορεάτες. Αυτοί λοιπόν, σαν έφτασαν στην κορυ-φή, κάθισαν κάτω σε κυκλική διάταξη και ξεκίνησαν να προσεύχονται. Το έκαναν όμως με τόσο δυνατή φωνή που άρχισα να νιώθω κάποια ντροπή απέναντι στους ξένους επισκέπτες, για τον τρόπο που οι συ-μπατριώτες μου Κορεάτες προσεύχονταν. Πλησίασα τότε έναν και τον ρώτησα,

Με συγχωρείτε, αλλά γιατί φωνάζετε τόσο δυνατά; Μήπως κοιμάται ο Θεός; ‘Η μήπως είναι κουφός;

Το ζήτημα είναι ότι ακόμη και αν προσευχηθούμε με όλη τη δύναμη της φωνής μας δεν είναι απαραίτητο ότι οι προσευχές μας θα εισακου-στούν. Γιατί αυτό; Δεν είναι επειδή το αυτί Του βάρυνε να μας ακού-σει, αλλά επειδή οι προσευχές μας δεν μπορούν να φτάσουν ως Εκεί-νον. Και τούτο, επειδή, όταν προσευχόμαστε με ένοχη συνείδηση, ένα χάσμα βρίσκεται ανάμεσα σε μας και τον Θεό. Η αμαρτία μάς χωρίζει από το Θεό. Κι η συνείδηση έχει ακριβώς αυτό το ρόλο: καταδείχνει τις αμαρτίες μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί.

Ο έλεγχος της συνείδησης υπάρχει φυσιολογικά μέσα σε κάθε άν-θρωπο. Ακόμη και κάποιος που έχει διαρρήξει σπίτια άλλων ανθρώ-πων και έχει ληστέψει τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, θα γυρίσει στο γιο του και θα τον συμβουλεύσει να μη ζήσει με αυτό τον τρόπο.


Γιατί; Ο λόγος είναι το γεγονός ότι αισθάνεται τύψεις και φοβάται την κρίση στο τέλος της ημέρας. Οι τύψεις της συνείδησης γίνονται αισθητές ακόμα πιο έντονα, λίγο πριν το θάνατο. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο; Φοβούνται εξαιτίας της αμαρτίας. Η Βίβλος αναφέρει:

«Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση·» ( Εβραίους 9:27).

Η συνείδηση γνωρίζει την αμαρτία μας και μας ενημερώνει για την ύπαρξη της. Αν πραγματικά θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι από την ενοχή πριν φύγουμε απ αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να προετοιμα-στούμε. Όλες οι αμαρτίες που έχουμε διαπράξει στο βίο μας πρέπει να έχουν εξαλειφθεί ενώ είμαστε ακόμα στη ζωή, επειδή δεν υπάρχει σω-τηρία μετά το θάνατο. Μετά το θάνατο υπάρχει μόνο η κρίση.

Αν λάβουμε συγχώρεση, ενώ είμαστε ζωντανοί, ο Θεός γίνεται πα-τέρας μας, εμείς γινόμαστε παιδιά Του και το πνεύμα μας βρίσκει ανάπαυση. Η μοναξιά, η αγωνία και η ταλαιπωρία που κάποτε αισθα-νόμαστε θα εξαφανιστούν. Θα μπορούμε πια να χαμογελάμε γιατί η θλίψη μας θα μετατραπεί σε χαρά και πεποίθηση λόγω της καινούργι-ας ελπίδας που μπήκε στην ψυχή μας. Κάποιος που ούτε καν είχε ανα-φέρει ποτέ τη λέξη Ιησούς, θα νιώθει τέτοιο ξεχείλισμα που θα μιλάει γι Αυτόν στους συγγενείς και τους φίλους του. Ο άνθρωπος που έχει βιώσει μια τέτοια μεταμόρφωση, λέμε πως «έχει δεχτεί τη σωτηρία», έχει σωθεί.

Γι αυτό ο Θεός μας έστειλε στον κόσμο: για να μπορέσουμε να λά-βουμε τη σωτηρία και να γίνουμε παιδιά Του. Σε κάθε άνθρωπο που έρχεται στην ύπαρξη δίνεται η ευκαιρία να γίνει παιδί του Θεού. Μόνο αν δεν είχαμε γεννηθεί, δεν θα είχαμε ποτέ αυτήν τη δυνατότητα. Δευ-τερονόμιο 4:32


«Ρώτησε τώρα για τις προηγούμενες ημέρες, που υπήρξαν πριν από σένα, από την ημέρα που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο επάνω στη γη, και ρώτησε ακόμα από το ένα άκρο τού ουρανού μέχρι το άλλο άκρο τού ουρανού». (Δευτερονόμιο 4:32)

Ο Θεός, Κύριος της ΙστορίαςΕδώ στο Δευτερονόμιο, ο Θεός μας λέει, να ρωτήσουμε «για τις προ-

ηγούμενες ημέρες… από την ημέρα που ο Θεός δημιούργησε τον άν-θρωπο επάνω στη γη.»

Εγώ ζω στον εικοστό αιώνα και αναρωτιέμαι που βρίσκεται ο Θεός. Το ίδιο θα αναρωτιόταν, ενδεχομένως, και κάποιος συνάνθρωπός μου στην αρχαιότητα. Που είναι ο Θεός; Αν όντως υπάρχει, τι μου λέει;

Πριν απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, ας μιλήσουμε για την έν-νοια του χρόνου, όπως τον ξέρουμε. Καταρχήν, υπάρχει ο διαχωρισμός σε εποχή προ Χριστού και μετά Χριστόν. Όταν αλληλογραφούμε με ένα φίλο ή υπογράφουμε ένα συμβόλαιο, καταγράφουμε την ημερομηνία. Μετρώντας το χρόνο προς τα πίσω, συνεπώς, κάποια στιγμή θα φτά-σουμε στο έτος 1.Πώς όμως ορίστηκε έτσι εκείνο το έτος;

Σε γενικές γραμμές οι ιστορικοί διαιρούν την ιστορία σε τέσσερις μεγάλες περιόδους: την αρχαία, τη μεσαιωνική, τη νεώτερη και τη σύγχρονη. Όταν μιλάμε για σύγχρονα έργα τέχνης λόγου χάρη, αναφε-ρόμαστε σε εκείνα που έχουν δημιουργηθεί μετά το βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Ο όρος «σύγχρονο» δηλαδή έχει οριστεί με αφετηρία το γε-γονός αυτό. Ως νεώτερη αποχή, πάλι, χαρακτηρίζεται η περίοδος μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο, το 1492. Στην κοσμική ιστορία , το αφετηριακό σημείο για την μεσαιωνική εποχή θεωρείται το έτος 476 κατά το οποίο κατέρρευσε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στην εκκλησιαστική ιστορία , ο μεσαίωνας αρχίζει το έτος 590 όταν ο αυτο-κράτορας Γρηγόριος ανέβηκε στον παπικό θρόνο και τελειώνει χίλια χρόνια αργότερα. Πως ξεκίνησε όμως αυτή η χρονολόγηση και ορίστη-κε ως κεντρικό σημείο της ιστορίας η χρονιά που γεννήθηκε σωματικά


ο Χριστός; Γιατί χρησιμοποιήθηκε η γέννησή του Ιησού Χριστού ως έτος 1 και όχι η γέννηση του Βούδα ή του Κομφούκιου; Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί όλος ο κόσμος συμφώνησε με το έτος γέννησης του Ιησού ως σημείο αφετηρίας, ώστε να μιλάμε για προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχές;

Αυτό έγινε επειδή ο Θεός είναι ο κύριος της ιστορίας. Ο Θεός ξεκίνη-σε την ιστορία. Ο Θεός πάλι, μπήκε μέσα στην ιστορία του ανθρώπου για να τον σώσει. Η ιστορία της ανθρωπότητας ξεκινά 4000 χρόνια πριν από τον ερχομό του Ιησού Χριστού και σ’ όλο το ξετύλιγμά της ο άνθρωπος βαδίζει μέσα στα αποτελέσματα της πτώσης του. Καθώς, λοιπόν, εξαθλιώθηκε, διαφθάρηκε, αρρώστησε σωματικά και συνέχισε να περπατάει μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, άρχισε να αναζητά τον Θεό.

Τότε ο Θεός, επειδή αγαπούσε βαθιά την ανθρωπότητα, έγινε άν-θρωπος και μπήκε ο ίδιος μέσα στην ιστορία. Το σημείο που εισήλθε μέσα στο χρόνο αποτελεί το καθοριστικό σημείο της ανθρώπινης ιστο-ρίας. Αν κάποιος αναγνωρίζει τη σημερινή ημερομηνία, στην πραγμα-τικότητα αναγνωρίζει τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, έστω κι αν δεν έχει ανοίξει ποτέ του τη Βίβλο.

Η Τοποθεσία της ΕδέμΑς επιστρέψουμε στο ΔευτερονόμιοΌταν λέει «…τις προηγούμενες ημέρες που υπήρξαν πριν από σένα»

(Δευτερονόμιο 4:32) αναφέρεται σε μια περίοδο που βέβαια δεν είχα-με γεννηθεί. Ας δούμε τι έγινε τότε. Γένεση 2:7

«Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης· και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρω-πος σε ψυχή που ζει. Και ο Κύριος ο Θεός φύτεψε έναν παράδει-σο στην Εδέμ προς τα Ανατολικά, και έβαλε εκεί τον άνθρωπο, που έπλασε. Και ο Κύριος ο Θεός έκανε να βλαστήσει από τη


γη κάθε δέντρο ωραίο στην όραση, και καλό στη γεύση· και το δέντρο της ζωής στο μέσον του παραδείσου, και το δέντρο της γνώσης τού καλού και του κακού. Και έβγαινε ένας ποταμός από την Εδέμ για να ποτίζει τον παράδεισο, και από εκεί διαχωριζό-ταν σε τέσσερις κλάδους. Το όνομα του ενός είναι Φισών· αυτός είναι που περικυκλώνει ολόκληρη τη γη Άβιλα· όπου βρίσκεται το χρυσάφι, και το χρυσάφι εκείνης της γης είναι καλό· εκεί βρί-σκεται το βδέλλιο, και η πέτρα ονυχίτης. Και το όνομα του δεύτε-ρου ποταμού είναι Γιών· αυτός είναι που περικυκλώνει ολόκληρη τη γη Χους. Και το όνομα του τρίτου ποταμού είναι Τίγρης· αυτός είναι που ρέει προς τα Ανατολικά της Ασσυρίας. Και ο τέταρτος ποταμός, αυτός είναι ο Ευφράτης. Και ο Κύριος ο Θεός πήρε τον άνθρωπο, και τον έβαλε στον παράδεισο της Εδέμ για να τον ερ-γάζεται, και να τον φυλάττει.» (Γένεση 2: 7-15)

Ο Θεός , όπως βλέπουμε στο εδάφιο του πρώτου αποσπάσματος, θέλει να σκεφτούμε σχετικά με εκείνες τις μέρες που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Ας αρχίσουμε λοιπόν από εκεί. Η συνήθης πρώτη αντίδραση των ανθρώπων που έρχονται σ’ επαφή με το κείμενο της Γένεσης είναι κάπως έτσι: «Είναι μύθος! Ακόμα μια φαντασίωση. Ο Κήπος της Εδέμ; Αδάμ και Εύα; Άνθρωποι να ζουν για χίλια χρόνια; Ε, όχι βέβαια!».

Όμως ο κήπος της Εδέμ δεν είναι φανταστικό μέρος. Ο Θεός έπλασε τη γη και επέλεξε ένα μέρος μέσα σ’ αυτήν που το ονόμασε Εδέμ. Το εδάφιο που μόλις διαβάσαμε περιγράφει με λεπτομέρειες πού βρίσκε-ται ο κήπος της Εδέμ. Υπήρχαν εκεί τέσσερα ποτάμια που αναφέρο-νται ονομαστικά καθώς και η ακριβής γεωγραφική τους θέση.

Η γη της Αβιλά, είναι η σημερινή Υεμένη, στην Κεντρική Αραβία. Η περιοχή Χους βρίσκεται στην Αιθιοπία. Το όνομα του τρίτου ποταμού είναι Τίγρης , λέξη ελληνική. Η Εβραϊκή ονομασία για τον ποταμό Τί-γρη είναι Χίντεκελ. Ο τέταρτος ποταμός, ο Ευφράτης έρεε ανατολικά της Ασσυρίας στην περιοχή του σημερινού Ιράκ. Είναι ο ίδιος ποταμός


που υπάρχει και σήμερα εκεί. Η Βίβλος αναφέρει λοιπόν με ακρίβεια την περιοχή που βρισκόταν ο κήπος της Εδέμ με τρόπο που μπορεί να την βρει κανείς στο χάρτη. Η ακριβής τοποθεσία των ποταμών Φισών και Γιών παραμένει σήμερα άγνωστη όμως η θέση των δύο άλλων πο-ταμών, του Τίγρη και του Ευφράτη είναι γνωστή και συγκεκριμένη.

Ας δούμε όμως και κάτι ακόμα που είναι ενδιαφέρον σχετικά με τον-κήπο της Εδέμ.

Αν ρίξουμε μια ματιά στον άτλαντα και συγκεντρώσουμε όλες τις ηπείρους στο κέντρο της σελίδας, θα παρατηρήσουμε πως η νοτιοα-μερικανική ήπειρος ενώνεται με την αφρικανική. Ταιριάζουν μεταξύ τους, σαν κομμάτια από πάζλ, όχι μόνο στο σχήμα τους, αλλά όπως δείχνουν και σχετικές επιστημονικές μελέτες ,στα γεωλογικά στρώμα-τα και τα απολιθώματα που βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, πράγμα που αποδεικνύει ότι τα εδάφη αυτά ήταν κάποτε μια ενιαία μάζα γης. Μελέτες, επίσης, σε ζώα και φυτά από το ίδιο γεωγραφικό πλάτος, απέδωσαν συναφή, ιδιαίτερα αξιόλογα ευρήματα.

Ας υποθέσουμε ότι η Δύση και η Ανατολή είναι ενωμένες και αποτε-λούν μια ενιαία μάζα. Πού βρίσκεται το κέντρο σ’αυτή την περίπτωση; Αν ενώσουμε και τις έξι ηπείρους, το κέντρο βλέπουμε ότι βρίσκεται γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Άλλωστε «μεσόγειος θάλασσα» ση-μαίνει ετυμολογικά θάλασσα στο μέσον της γης.

Η γη λοιπόν στην αρχή της δημιουργίας ήταν ένα ενιαίο κομμάτι. Αυτό ακριβώς αναφέρει και η Βίβλος. Ο διαχωρισμός της έγινε μετά τον κατακλυσμό του Νώε και η κίνηση των κομματιών της συνεχίζεται μέχρι τώρα. Όταν ο Θεός έφτιαξε τη γη, μαθαίνουμε από τη Βίβλο, είχε καθορίσει το κέντρο της γης να είναι ο Κήπος της Εδέμ. Αν η μεσόγειος είναι το κέντρο μιας ενιαίας γης τότε μπορούμε να υποθέσουμε πως ο κήπος της Εδέμ βρισκόταν κάπου εκεί γύρω.

Τα δέντρα της Εδέμ κατέπεσαν Θα προέκυπτε όμως το ερώτημα: αν εκεί βρισκόταν ο κήπος της


Εδέμ, πως είναι δυνατόν τώρα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου βλά-στηση στην περιοχή; Εύλογη η ερώτηση γιατί πραγματικά το μεγαλύ-τερο κομμάτι της Μέσης Ανατολής είναι σήμερα έρημος. Δεν θα πρέπει όμως να μας διαφεύγει πως αυτή η περιοχή διαθέτει τεράστιες ποσό-τητες αργού πετρελαίου στο υπέδαφος της, πράγμα που σημαίνει ότι στο παρελθόν υπήρχαν πολλά φυτά και ζώα εδώ. Αυτό συμπίπτει με την αναφορά της βίβλου που διαβάζουμε στο επόμενο απόσπασμα. Ας κοιτάξουμε στον Ιεζεκιήλ 31: 16

«Έκανα να σειστούν τα έθνη στον ήχο της πτώσης του, όταν τον κατέβασα στον άδη μαζί μ’ αυτούς που κατεβαίνουν στον λάκκο· και όλα τα δέντρα της Εδέμ, τα εκλεκτά και τα καλά τού Λιβά-νου, όλα αυτά που πίνουν νερό, παρηγορήθηκαν στα κατώτατα της γης. Ακόμα κι αυτοί κατέβηκαν στον άδη μαζί του, προς τους θανατωμένους με μάχαιρα· και όσοι ήσαν ο βραχίονάς του, αυ-τοί που κατοικούσαν κάτω από τη σκιά του ανάμεσα στα έθνη. Με ποιον εξομοιώθηκες έτσι μέσα στη δόξα και τη μεγαλειότητα ανάμεσα στα δέντρα της Εδέμ; Θα σε κατεβάσουν, όμως, μαζί με τα δέντρα της Εδέμ στα κατώτατα της γης.» (Ιεζεκιήλ 31:16-18)

Εδώ διαβάζουμε πως όλα τα δέντρα της Εδέμ κατέπεσαν στα κατώ-τατα της γης. Μερικοί επιστήμονες ισχυρίζονται τα παρακάτω:

«Η εποχή που έζησαν οι δεινόσαυροι και η εποχή που έζησαν οι άνθρωποι, δεν συμπίπτουν. Οι δεινόσαυροι έζησαν πριν 120 εκατομ-μύρια χρόνια ενώ ο πρώτος άνθρωπος ένα εκατομμύριο χρόνια πριν. Έτσι, οι δεινόσαυροι κυριάρχησαν στη γη και εξαφανίστηκαν λόγω της εποχής των παγετώνων. Στη συνέχεια εμφανίστηκε ο άνθρωπος.”

Έτσι μας διδάσκουν στο σχολείο. Πρόσφατα όμως έγινε μια ανακά-λυψη κοντά σε ένα ποτάμι στο Τέννεσυ, που έφερε στο φως ένα μεγά-λο αριθμό απολιθωμάτων δεινοσαύρων. Ανάμεσα σ’ αυτά βρέθηκαν κάπου διακόσια απολιθώματα από ανθρώπινα ίχνη, πράγμα που ση-


μαίνει ότι δεινόσαυροι και άνθρωποι έζησαν την ίδια χρονική περίοδο! Αν και δεν ξέρουμε αν ήταν πριν ή μετά τον κατακλυσμό του Νώε, η

Βίβλος μας διαβεβαιώνει ότι ο κήπος της Εδέμ «κατέπεσε στα κατώ-τατα της γης».

Όσο για το μέγεθος της βλάστησης στην Εδέμ , είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πόσο μεγάλα ήταν τα δέντρα και τα φυτά , αλλά ίσως παίρναμε μια ιδέα αν επισκεφτούμε το μεγάλο Εθνικό Πάρ-κο, το επονομαζόμενο «Εθνικό Πάρκο Σεγκόγιας», στην Καλιφόρνια. Εκεί συναντούμε τα περίφημα δέντρα με το όνομα «σεγκόγια», που είναι οι παλαιότεροι ζωντανοί οργανισμοί πάνω στη γη. Το γηραιότε-ρο από αυτά, έχει ηλικία 2300 ετών! Όταν είχε πέσει κάποια στιγμή ένα από αυτά τα δέντρα, μέτρησαν τους ετήσιους δακτυλίους του και ανακάλυψαν πως είναι μεγαλύτερο των 2000 ετών. Η περίμετρός του κορμού του ήταν 30 μέτρα και επειδή, μάλιστα, με την πτώση του έκλεισε τη διάβαση σ’ έναν τοπικό δρόμο, αναγκάστηκαν να κάνουν μια τρύπα στη μέση του κορμού του ώστε να περνούν τα αυτοκίνητα.

Το γεγονός ότι εξακολουθούν να υπάρχουν τόσο μεγάλα δέντρα μετά τον κατακλυσμό, παρά το δυσμενές κλίμα, μάς λέει πολλά για τη βλάστηση πριν τον κατακλυσμό. Στα παγόβουνα του βόρειου πό-λου μπορούμε σήμερα να βρούμε απολιθώματα δέντρων, μεταξύ των οποίων , ένα είδος-το σπαράγγι-έχει φύλλα ύψους ενάμιση μέτρου το καθένα. Δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Το πλούσιο δάσος του κήπου της Εδέμ που υπήρχε πριν τον κατακλυσμό δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Ένας τεράστιος αριθμός δέντρων και φυτών , ζώων, ερπετών, πελώριων δεινοσαύρων και μαμούθ υπήρχε εκεί, κι όλα αυτά , σαν πέθαναν, θάφτηκαν και με-τατράπηκαν μετά από σειρές χημικών αντιδράσεων σε πετρέλαιο,-μια ακόμα ένδειξη ότι η αναφορά της Βίβλου ότι ο κήπος της Εδέμ βρίσκε-ται εδώ-είναι αληθινή.


Αντιφάσεις στη Θεωρία της ΕξέλιξηςΑς κοιτάξουμε στο βιβλίο της Γένεσης 1:20

«Και είπε ο Θεός: Ας γεννήσουν τα νερά θαλάσσια ζώα σε αφθο-νία και πουλιά που πετούν επάνω από τη γη προς το στερέωμα του ουρανού. Και δημιούργησε ο Θεός τα μεγάλα κήτη, και κάθε έμψυχο που κινείται, τα οποία γέννησαν με αφθονία τα νερά σύμφωνα με το είδος τους, και κάθε πουλί φτερωτό σύμφωνα με το είδος του. Και ο Θεός είδε ότι ήταν καλό.» ( Γένεση 1:20-21)

Το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης περιγράφει τι δημιούργησε ο Θεός τις πρώτες έξι ημέρες της δημιουργίας. Συγκεκριμένα στα εδάφια 20-21 αναφέρεται τι δημιούργησε ο Θεός την πέμπτη μέρα. Είναι η μέρα που έφτιαξε όλα τα ζώα και τα φυτά, σύμφωνα με το είδος τους.

Τι διδάσκεται, όμως, στο σχολείο για το σύμπαν; Μαθαίνουμε πως υπήρχε μόνο ένα είδος οργανισμού στην αρχή, ένας μονοκύτταρος-σαν την αμοιβάδα-οργανισμός και πως αυτός εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου σε έναν πολυκύτταρο οργανισμό. Αυτή είναι η θεωρία της εξέλιξης-η πιο πολυσυζητημένη θεωρία της σημερινής επιστήμης.

Αντίθετα, η «θεωρία» του Θεού μας λέει πως τα πάντα φτιάχτηκαν από την αρχή και σύμφωνα με το είδος τους. Αυτό φανερώνει μια αντίθεση μεταξύ της συγκεκριμένης ανθρώπινης εξήγησης και της εξή-γησης του Θεού. Όσοι διδάχτηκαν τη θεωρία της εξέλιξης στο σχολείο και ύστερα διάβασαν την ιστορία της δημιουργίας όπως αναφέρεται στη Βίβλο, έχουν την ένστασή τους:

«Μα δε μάθαμε τέτοια πράγματα στο σχολείο», λένε.«Και τί μάθατε;» τους ρωτάς.«Οι καθηγητές μάς δίδασκαν πως οι πρόγονοι του ανθρώπου είναι

ανθρωποειδείς πίθηκοι, συμπεριλαμβανομένων του Homo Erectus (όρθιος άνθρωπος), του ανθρώπου του Πεκίνου και του Νεάντερνταλ. Και οι πίθηκοι εξελίχθηκαν σε μαύρους ανθρώπους και αργότερα σε


κίτρινες και καυκάσιες φυλές».Κατά κάποιον τρόπο, αυτό φαίνεται να έχει νόημα επειδή οι άνθρω-

ποι φέρουν μερικά χαρακτηριστικά παρόμοια με εκείνα των χιμπα-τζήδων και των γοριλών, αλλά ας κάνουμε μια πολύ απλή υπόθεση. Ας υποθέσουμε πως οι πίθηκοι μπορούσαν να εξελιχθούν σε ανθρώ-πους. Αυτό, σίγουρα, δεν θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε μία ημέρα ή δύο. Σύμφωνα με τους εξελικτικούς, θα έπαιρνε τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Αν υποθέσουμε λοιπόν, ότι οι πίθηκοι θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ανθρώπους μέσα σε εκατό χιλιάδες χρόνια, τότε προφανώς, σε πενήντα χιλιάδες χρόνια θα ήταν μισοί άνθρωποι-μισοί πίθηκοι, σε εβδομήντα πέντε χιλιάδες χρόνια θα ήταν κάπου κατά τα τρία τέταρτα άνθρωποι και το ένα τέταρτο πίθηκοι και τελικά θα είχαν εξελιχθεί σε κανονικούς ανθρώπους στο τέλος των εκατό χιλιάδων χρόνων.

Κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα των επιστημόνων της εξέλιξης. Σύμφωνα με τη θεωρία τους, θα πρέπει να υπάρχει ένα πλάσμα που αντιπροσωπεύει την ενδιάμεση φάση πιθήκου-ανθρώπου. Αλλά που-θενά στον πλανήτη γη δε θα βρούμε τέτοιο απολίθωμα. Και ο λόγος εί-ναι απλούστατος: επειδή δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα-ένα πλάσμα δηλ. που να είναι μισός πίθηκος, μισός άνθρωπος.

Επιπλέον, αναλύσεις που έγιναν με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπο-λογιστών και συσκευών υψηλής τεχνολογίας έδειξαν ότι οι περίφημοι «πρόγονοι» μας-ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ, ο άνθρωπος του Πε-κίνου και της Ιάβας-δεν ήταν παρά πίθηκοι με καμπούρα και μακριά χέρια. Γι ‘αυτό και δεν τους αποκαλούμε πλέον προγόνους μας.

Ο Κάρολος Δαρβίνος επινόησε την εξελικτική θεωρία ως συνειδητή προσπάθεια να υποκαταστήσει την εκδοχή της Δημιουργίας, που προ-ϋπέθετε εκ των πραγμάτων την ύπαρξη του Θεού. Έδωσε, έτσι, ένα «επιστημονικού» είδους άλλοθι σ’ όσους θέλουν να αρνούνται τον Θεό αλλά δεν έχουν εξήγηση για το φαινόμενο του κόσμου. Στη γερμανική πόλη Βούπερταλ, υπάρχει ένα μουσείο προς τιμήν του Καρλ Μαρξ, του


εμπνευστή του κομμουνισμού, του οικονομολόγου Φρίντριχ Ένγκε-λς, και του Κάρολου Δαρβίνου, θεμελιωτή της θεωρίας της εξέλιξης. Όπως είναι γνωστό, ο κομμουνισμός αρνήθηκε την ύπαρξη του Θεού και αποδέχτηκε τη θεωρία του Δαρβίνου ως εναλλακτική λύση για τη δημιουργία, με τον ισχυρισμό πως η αλήθεια βρίσκεται μόνο στην επι-στήμη και τη φιλοσοφία. Αν αυτή η αλήθεια είναι αόρατη, όπως στην περίπτωση του Θεού, τότε δεν υπάρχει. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα προσπάθησαν πολλές φορές να διαδώσουν τη θεωρία της εξέλιξης, αλλά ο κομμουνισμός συρρικνώθηκε. Οι άνθρωποι έλπισαν αλλά απο-γοητεύτηκαν. Μετά από 70 χρόνια ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρ-ρευσε το 1990. Οι λέξεις στη Βίβλο, όμως, εξακολουθούν να ζουν. Η Γένεση, για παράδειγμα, γράφτηκε εδώ και 3.500 χρόνια! Ο Θεός μας λέει ότι δημιούργησε τα πάντα σύμφωνα με το είδος τους.

Η κιβωτός του Νώε στο όρος ΑραράτΜια άλλη γνωστή ιστορία που αρκετοί πιστεύουν πως είναι μύθος,

είναι η ιστορία της κιβωτού του Νώε. Μετά την πτώση, ο Αδάμ και η Εύα εκδιώχθηκαν από τον κήπο της Εδέμ, κι αναγκάστηκαν να δου-λεύουν στους αγρούς για να επιβιώσουν. Απέκτησαν παιδιά, εκείνα με τη σειρά τους άλλα παιδιά κ.ο.κ. Για περίπου 1600 χρόνια, οι άνθρω-ποι αυξάνονταν και πληθύνονταν αλλά ζούσαν σύμφωνα με τις κάθε λογής επιθυμίες τους, χωρίς να υπολογίζουν το Θεό στη ζωή τους. Βλέποντας το αυτό, καθώς και το ότι συνέχιζαν να βουλιάζουν ολοένα και περισσότερο μέσα στην αμαρτία, ο Θεός οργίστηκε, μέχρι το ση-μείο να μεταμεληθεί που έπλασε τον άνθρωπο. Αποφάσισε λοιπόν, να τους αφανίσει με τον κατακλυσμό. Όλοι πέθαναν τότε κάτω από τα νερά, εκτός από την οικογένεια του Νώε. Οι πρόγονοί μας στην Κορέα έλεγαν πως ήταν σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και η γη. Κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού, η κιβωτός περιπλανιόταν πάνω απ’ όλον τον κό-σμο. Πήλινες πινακίδες που απεικονίζουν τον κατακλυσμό βρέθηκαν στην Κορέα, την Κίνα και τη Βαβυλώνα. Είναι εντυπωσιακή η μαρτυ-


ρία που μας δίνουν τα κινέζικα ιδεογράμματα. Το κινέζικο ιδεόγραμμα 船 (seon) που σημαίνει «καράβι» αποτελείται από τους χαρακτήρες 舟(ju) που σημαίνει πλοίο, 八(pal) που σημαίνει οκτώ και 口(gu) που σημαίνει στόμα. Όλο μαζί αυτό υποδηλώνει «οκτώ μέλη της οικογένει-ας πάνω στο πλοίο». Ακριβώς όσοι, δηλαδή, αποτελούσαν την οικο-γένεια του Νώε: ο Νώε, η σύζυγός του, οι τρεις γιοι του και οι σύζυγοί τους.

Η Βίβλος λέει ότι η Κιβωτός του Νώε, αφού επέπλευσε στην πλημμύ-ρα, προσάραξε στα βουνά του Αραράτ, Πολλοί άνθρωποι προσπάθη-σαν να βρουν τα απομεινάρια της κιβωτού. Έχω μάλιστα μια σχετική φωτογραφία, από ένα άτομο που έκανε έρευνες εκεί, πρόσφατα. Ας διαβάσουμε την ιστορία της κιβωτού όπως αναφέρεται στη Γένεση. 8:1

«Και ο Θεός θυμήθηκε τον Νώε, και όλα τα ζώα, και όλα τα κτήνη, που ήσαν μαζί του μέσα στην κιβωτό· και ο Θεός έστειλε άνεμο επάνω στη γη, και στάθηκαν τα νερά. Και κλείστηκαν οι πηγές της αβύσσου, και οι καταρράκτες τού ουρανού· και κρα-τήθηκε η ραγδαία βροχή από τους ουρανούς. Και αποσύρονταν τα νερά από τη γη συνεχώς· και λιγόστευαν τα νερά ύστερα από τις 150 ημέρες. Και η κιβωτός κάθισε τη 17η ημέρα τού έβδομου μήνα επάνω στα βουνά Αραράτ.» (Γένεση 8 : 1-4)

Η οροσειρά του Αραράτ βρίσκεται στα σύνορα Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν κι η κορυφή της έχει ύψος 5650 μέτρα , διπλάσιο δηλ. από το ψηλότερο βουνό της Κορέας, το Μπάεκντου. Είχα βρεθεί και εγώ κάποτε στους πρόποδες του βουνού. Η κορυφή του είναι μονίμως κα-λυμμένη με χιόνι και το έδαφος είναι τόσο απότομο που κάνει πολύ δύσκολη την ανάβαση. Το σημείο που ήμουν, ήταν 2.000 μέτρα πάνω από τη θάλασσα,-ήδη αρκετά υψηλό. Υπήρχε, μάλιστα κι ένα ξενοδο-χείο εκεί στο οποίο είχε μείνει κάποτε ο Τζέιμς Ίρβιν, ο αστροναύτης που περπάτησε στο φεγγάρι. Ήταν κι αυτός ένας από εκείνους που


επισκέφθηκαν το βουνό για να βρουν την κιβωτό. (Στην προσπάθεια του αυτή, μάλιστα, είχε κι ένα ατύχημα όπου τραυμάτισε τη μέση του όπως είδα σε ένα απόκομμα εφημερίδας τοιχοκολλημένο στο ξενοδο-χείο).

Εκτός του Ίρβιν, πολλοί προσπάθησαν να βρουν την Κιβωτό του Νώε μετά τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Φέρντιναντ Ναβάρα, ένας Γάλλος εξερευνητής, επισκέφθηκε το βουνό το 1955 καθώς επίσης, μερικά ρωσικά αναγνωριστικά αεροπλάνα έκαναν κυ-κλικές πτήσεις πάνω από τα βουνά, σε μια προσπάθεια να βρουν τα απομεινάρια της κιβωτού. Επειδή με ενδιαφέρει η Βίβλος, πήγα στις ΗΠΑ για να συναντήσω το πρόσωπο που έλεγε πως είχε ανακαλύψει την κιβωτό. Το όνομά του είναι Ρόναλντ Γουάιατ. Γεννημένος στο Τεν-νεσί, ο Γουάιατ έχει σκαρφαλώσει τα βουνά αυτά 27 φορές.

Στα βουνά του Αραράτ, συχνά εμφανίζονται Κούρδοι, πράγμα που τα κάνει αρκετά επικίνδυνα για τους τουρίστες. Παρ’ όλα αυτά, η τουρκική κυβέρνηση κατασκεύασε ένα τουριστικό θέρετρο εκεί και ανακήρυξε τα βουνά ως Εθνικό πάρκο. Λέγεται πως η κιβωτός βρίσκε-ται στην περιοχή μιας κοντινής πόλης που στα τουρκικά έχει το όνομα «Οκτώ». Είναι προφανές ότι το περίεργο όνομα αναφέρεται στα 8 μέλη της οικογένειας του Νώε. Φαίνεται πως ο Νώε και η οικογένειά του κατοίκησαν εκεί μετά τον κατακλυσμό. Ο Γουάιατ περιγράφει στο βιβλίο του με λεπτομέρειες την πόλη, τους κατοίκους και τις μεγάλες πέτρες που πιστεύεται πως χρησιμοποιήθηκαν ως άγκυρες της Κιβω-τού.

Όπως είναι αληθινή η ύπαρξη του κήπου της Εδέμ, έτσι είναι αλή-θεια ότι ο κατακλυσμός κάποτε συνέβη κι ότι η κιβωτός του Νώε προσάραξε στα βουνά Αραράτ. Στο βιβλίο του Ρ. Γουάιατ αναφέρονται πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Φυσικά, μια προσωπική επίσκεψη στα συγκεκριμένα βουνά είναι μια σπουδαία εμπειρία από πρώτο χέρι και είναι ίσως ακόμα προτιμότερη.

Αλλά ήδη έχουμε αρκετά στοιχεία που μας πείθουν για την αξιοπι-


στία της Βίβλου.Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι στην αφήγηση που καταγράφεται στη

Βίβλο, υπάρχουν ιστορίες, όπως αυτές που ήδη είδαμε για τον κήπο της Εδέμ και τον κατακλυσμό του Νώε, αλλά και πάρα πολλές άλλες, που μας φανερώνουν αυτό που ο Θεός μας έχει ήδη πει στο παρελθόν, αυτό που μας λέει τώρα, καθώς και αυτό που μας μηνύει για το μέλ-λον. Τα πάντα, και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον, ο Θεός φρόντισε να καταγραφούν στη Βίβλο, γιατί έχει να μας μιλήσει μέσα απ’ αυτά.

Κεφάλαιο 2.Το Αιώνιο Bestseller


Σχέδια για την εγκαθίδρυση του Παραδείσου

Όταν σκοπεύουμε να χτίσουμε ένα σπίτι, πριν από οτιδήποτε άλλο φτιάχνουμε τα σχέδια και στη συνέχεια, με βάση αυτά προχωρά-

με στην κατασκευή του. Με την ίδια λογική και ο Θεός έχει ετοιμάσει σχέδια για το κτίσιμο του βασιλείου Του στη γη. Σύμφωνα με τη Βίβλο, το βασίλειο Του είναι ο ουρανός, αλλά ο Θεός σκοπεύει να εγκαταστή-σει τον ουρανό στη γη. Όλα αυτά υπάρχουν αναλυτικά στη Βίβλο. Ας δούμε πρώτα ένα απόσπασμα από την παλαιά Διαθήκη. Αμώς, 3:7

«Βέβαια, ο Κύριος ο Θεός δεν θα κάνει τίποτε, χωρίς να αποκα-λύψει το σχέδιό του στους δούλους του τους προφήτες.» ( Αμώς 3:7)

Όπως ένας αρχιτέκτονας, μόλις τελειώσει τα σχέδια του σπιτιού τα δίνει στον ιδιοκτήτη, έτσι και ο Θεός, όταν σχεδίασε το κτίσιμο του βα-σιλείου Του στη γη, υποσχέθηκε ότι θα το κάνει γνωστό στο λαό Του. Πριν να γίνει αυτό, τα σχέδια του Θεού ήταν μυστικά, τα κρατούσε για τον εαυτό Του. Ο ίδιος όμως θέλησε να τα αποκαλύψει στον κόσμο και το έκανε μέσω των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Έτσι τώρα, οι άνθρωποι γνωρίζουν τα σχέδιά Του κι Εκείνος τα εκπληρώνει με κάθε λεπτομέρεια σύμφωνα μ’ αυτό που έχει πει.

Πότε λοιπόν έρχεται η βασιλεία του Θεού ; θ’ αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Μ’ αυτό ακριβώς θα ασχοληθούμε στη συνέχεια ερευνώντας το Λόγο του Θεού. Γιατί, πραγματικά, αν διαβάσουμε τη Βίβλο με προ-σοχή, θα αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως όλη η ιστορία ξεδιπλώ-νεται ακριβώς όπως έχει αποκαλύψει ο Θεός, από το παρελθόν μέχρι το μέλλον. Με φόντο αυτή τη διαπίστωση, μπορούμε να ανακαλύψου-με το πώς ο Θεός σχεδίασε την ιστορία μας, τί σκέφτεται για μας, πότε

65Κεφάλαιο 2. Το Αιώνιο Bestseller

έρχεται η συντέλεια για την οποία όλοι μιλούν ή πού βρίσκεται η επο-χή που ζούμε τώρα, μέσα στο σχεδιασμό Του.

Οι επτά γιορτές των ΕβραίωνΑς μελετήσουμε το παρακάτω απόσπασμα από το Λευιτικό 23:4,

στην Παλαιά Διαθήκη.

«Αυτές είναι οι γιορτές του Κυρίου, άγιες συγκεντρώσεις, που θα ανακηρύξετε στις εποχές τους. Τον πρώτο μήνα, τη 14η του μήνα, στο δειλινό, είναι το Πάσχα τού Κυρίου και τη 15η ημέ-ρα τού ίδιου μήνα, είναι η γιορτή των αζύμων στον Κύριο· επτά ημέρες θα τρώτε άζυμα. Στην πρώτη ημέρα θα είναι σε σας άγια συγκέντρωση· δεν θα κάνετε καμία δουλειά. Και θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο, επτά ημέρες· στην έβδομη ημέρα είναι άγια συγκάλεση· δεν θα κάνετε καμία δου-λειά.» ( Λευιτικό 23 : 4-8)

Το Λευιτικό είναι το τρίτο βιβλίο της Βίβλου και νοηματικά έρχε-ται σαν συνέχεια των δύο προηγουμένων. Όπως ξέρουμε, στο πρώτο βιβλίο, τη Γένεση καταγράφεται η αρχή των πάντων: η αρχή του κό-σμου, η αρχή της ανθρωπότητας αλλά και η αρχή της αμαρτίας. Στο δεύτερο βιβλίο, την Έξοδο, συναντούμε αναφορές για τη σωτηρία των αμαρτωλών. Εδώ, στο Λευιτικό, περιγράφεται το πώς οι σωσμένοι θα ζήσουν για το Θεό αλλά και ένα μεγάλης σημασίας θέμα που είναι οι γιορτές του ιουδαϊκού ημερολογίου, στο οποίο αναφέρεται και το παραπάνω απόσπασμα. Μέσα από τις γιορτές των εβραίων προεικο-νίζονται πτυχές της λύτρωσης και του έργου του Χριστού καθώς και καταστάσεις του μέλλοντος.

Στην πραγματικότητα, αυτές οι γιορτές είναι “γιορτές του Κυρίου” και όχι των εβραίων γιατί από τον Κύριο ορίστηκαν και σ’ Αυτόν απο-


τελούσαν προσφορά. Ως εκ τούτου, ο Θεός έδωσε ακριβείς οδηγίες για τη διεξαγωγή τους, από τον ορισμό της ημερομηνίας μέχρι και την πα-ραμικρή λεπτομέρεια της κάθε γιορτής.

Υπάρχουν επτά γιορτές στο κεφάλαιο 23 του Λευιτικού. Ο Θεός τις έβαλε στο εβραϊκό ημερολόγιο τη μία μετά την άλλη και τις καθιέρω-σε με εντολή Του ως παντοτινό θεσμό για τις μελλοντικές γενιές. Οι Εβραίοι, μάλιστα, τις τηρούν μέχρι σήμερα κανονικά, σύμφωνα με το ημερολόγιο τους. Οι γιορτές δόθηκαν 1500 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού, δηλ. περίπου 3500 χρόνια από σήμερα, και μέσα απ’ αυτές ο Θεός μας αποκαλύπτει με λεπτομέρειες πως θα εξελιχθεί η ιστορία από τη γέννηση του Χριστού μέχρι το τέλος του κόσμου.

Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι αυτές οι γιορτές. Η πρώτη είναι το Πά-σχα. Δεύτερη είναι η γιορτή των Αζύμων. Μετά έρχεται η γιορτή των Πρωτογεννημάτων κι ακολουθεί η γιορτή της Πεντηκοστής. Πέμπτη στη σειρά είναι η γιορτή των Σαλπίγγων, έκτη η Ημέρα του Εξιλασμού και τελευταία είναι η γιορτή της Σκηνοπηγίας. Ας εξετάσουμε στη συ-νέχεια ποια είναι η ιδιαίτερη σημασία τους.

Οι επτά γιορτές είναι σκιά του ΙησούΠρος Κολοσσαείς 2:16 στην Καινή Διαθήκη.

«Ας μη σας κρίνει, λοιπόν, κανένας για φαγητό ή για ποτό ή για λόγον γιορτής ή νεομηνίας ή Σαββάτων». ( Κολοσσαείς 2:16)

Κάνοντας λόγο εδώ για «λόγον γιορτής» ή για «νεομηνία», εννοεί μια γιορτή και μια σαββατική ημέρα που οι Εβραίοι συνηθίζουν να γιορ-τάζουν στην αρχή κάθε μήνα. Επίσης κρατούν την ημέρα του Σαββά-του κάθε εβδομάδα. Η συνηθισμένη λογομαχία για το αν η Σαββατική ημέρα πρέπει να είναι το Σάββατο ή την Κυριακή δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα επειδή η σημασία της γιορτής της Νέας Σελήνης και του Σαββάτου βρίσκεται αλλού:


… που είναι σκιά των μελλοντικών πραγμάτων, το σώμα όμως είναι τού Χριστού. (Κολοσσαείς 2:17)

Στο συγκεκριμένο εδάφιο βρίσκεται το κλειδί για την ερμηνεία αυ-τών των γιορτών. Παρ’ όλο που, όπως ήδη αναφέραμε, είχαν ξεκινήσει 1500 χρόνια πριν έρθει ο Ιησούς-και οι Εβραίοι τις είχαν τηρήσει επι-μελώς για αυτά τα 1500 χρόνια-ονομάζονται σκιές των μελλοντικών πραγμάτων. Η σκιά ενός σώματος προηγείται, όταν το φως προβάλ-λεται από πίσω του. Όπως λοιπόν η σκιά προηγείται από το σώμα, με τον ίδιο τρόπο, μια σκιά προηγήθηκε του Ιησού. Οι γιορτές, είναι ακρι-βώς αυτή η σκιά, και το σώμα που την προκάλεσε είναι ο Ιησούς. Αυτό σημαίνει ότι κάθε γιορτή έχει άμεση σχέση με τον Ιησού.

Μπορούμε να ταξινομήσουμε τις γιορτές, σε δύο κατηγορίες: από τη μια οι τέσσερις πρώτες οι οποίες αναφέρονται στον πρώτο ερχομό του Χριστού στη γη, και από την άλλη οι τρεις τελευταίες που συνδέονται με τη δεύτερη έλευσή Του. Οι πρώτες τέσσερις γιορτάζονται την άνοι-ξη του εβραϊκού ημερολογίου-με έτος 354 ημερών-, ενώ οι υπόλοιπες τρεις γιορτάζονται το φθινόπωρο. Το καλοκαίρι δεν υπάρχει γιορτή και γι’ αυτό οι γιορτές χαρακτηρίζονται ως ανοιξιάτικες και φθινοπω-ρινές.

Πάσχα-Η Θυσία του ΙησούΑς διαβάσουμε και πάλι στο Λευιτικό, εδάφιο 23:4.

«Αυτές είναι οι γιορτές του Κυρίου, άγιες συγκεντρώσεις, που θα ανακηρύξετε στις εποχές τους. Τον πρώτο μήνα, τη 14η του μήνα, στο δειλινό, είναι το Πάσχα τού Κυρίου» ( Λευιτικό 23 : 4-5)

Ο πρώτος μήνας εδώ, είναι ο Μάρτιος ή ο Απρίλιος, σύμφωνα με το ηλιακό ημερολόγιο. Η 14η μέρα του μήνα, ονομάζεται Πάσχα του Κυ-ρίου. Πάσχα σημαίνει: «η γιορτή του Περάσματος». Αλλά ας δούμε από


πού προέρχεται η γιορτή του Πάσχα. Ξεκινάει στην Έξοδο 12:1.

«Ο Κύριος είπε στον Μωυσή και στον Ααρών στη γη της Αιγύ-πτου, λέγοντας: Ο μήνας αυτός θα είναι σε σας αρχή μηνών· θα είναι σε σας ο πρώτος από τους μήνες τού χρόνου.» (Έξοδος 12:1-2)

Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες να ορίσουν ως πρώτο μήνα του έτους τους τον μήνα κατά τον οποίο ο Μωυσής τους έβγαλε έξω από την Αί-γυπτο. Ο μήνας αυτός είναι είτε στα τέλη Μαρτίου ή στις αρχές Απρι-λίου. Έτσι, θα έπρεπε από τη στιγμή που τέλειωσε η δουλεία τους να τελούν κάθε χρόνο την τελετή του Πάσχα, στη δέκατη τέταρτη μέρα του πρώτου μήνα.

«Και θα το φάτε ως εξής· ζωσμένοι τις οσφύες σας, έχοντας τα υποδήματά σας στα πόδια σας, και τη ράβδο σας στο χέρι σας· και θα το φάτε με βιασύνη· είναι Πάσχα τού Κυρίου. Επειδή, αυτή τη νύχτα θα περάσω μέσα από τη γη της Αιγύπτου, και θα χτυπήσω κάθε πρωτότοκο στη γη της Αιγύπτου, από άν-θρωπο μέχρι κτήνος· και θα κάνω κρίσεις ενάντια σε όλους τους θεούς της Αιγύπτου. Εγώ ο Κύριος. Και το αίμα θα είναι σε σας για σημείο επάνω στα σπίτια σας, στα οποία κατοικείτε· και όταν δω το αίμα, θα σας παρατρέξω, και η πληγή δεν θα είναι σε σας για να σας εξολοθρεύσει, όταν χτυπήσω τη γη της Αιγύπτου. Και η ημέρα αυτή θα είναι σε σας σε ενθύμηση· και θα γιορτάσε-τε αυτή τη γιορτή στον Κύριο στις γενεές σας· ως έναν παντοτινό νόμο θα τη γιορτάζετε.» (Έξοδος 12:11-14)

Εκείνο το Πάσχα ο Θεός τιμώρησε την Αίγυπτο. Πριν όμως στείλει θανατικό σε όλα τα πρωτότοκα, ανθρώπους και ζώα, είχε πει στον Μωυσή: «Ας σφάξουν οι Εβραίοι ένα αρνί και ας βάλουν το αίμα του


στο ανώφλι και στους παραστάτες της πόρτας. Όταν θα βλέπω το αίμα, θα προσπερνώ για να μην θανατώσω τα πρωτότοκα». Έτσι, ο εβραϊκός λαός, έβαλε το αίμα του αρνιού στο ανώφλι και τους παρα-στάτες της πόρτας κι ο άγγελος του Θεού προσπερνούσε όποιο σπίτι είχε το αίμα και δεν σκότωνε το πρωτότοκο.

(Οι Κορεάτες ακόμα και σήμερα έχουν το έθιμο να βάζουν κόκκινη σούπα φασολάδας στην πόρτα για να αποκρούσουν τα κακά πνεύμα-τα κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ενδέχεται το έθιμο αυτό να έχει προ-έλθει από το Ιουδαϊκό Πάσχα.)

Το Πάσχα, λοιπόν έσφαξαν το αρνί και χύθηκε το αίμα του. Αν το Πάσχα είναι μια σκιά, τότε θα πρέπει να υπάρχει κι ένα αληθινό αρνί. Το αληθινό αρνί δεν είναι άλλο από τον Ιησού. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είπε:

«Κατά την επόμενη ημέρα, ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού να έρχε-ται προς αυτόν, και λέει: Δέστε, ο Αμνός τού Θεού, που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου.» (Ιωάννη 1:29)

Χιλιάδες αρνιά έσφαζαν οι εβραίοι κάθε χρόνο πριν έρθει ο Ιησούς, αλλά όλο αυτό ήταν μόνο η σκιά. Όταν θα ερχόταν ο αληθινός αμνός, θα ήταν Αυτός ο ίδιος που θα θυσιαζόταν. Και τότε ο Θεός, βλέποντας το χυμένο αίμα Του, θα συγχωρεί τις αμαρτίες μας, και δε θα μας τις καταλογίζει. Η κρίση Του θα μας «προσπερνά», ακριβώς όπως ο εξολο-θρευτής άγγελος προσπερνούσε τα σπίτια με το σημάδι του αίματος. Έτσι, το Πάσχα που τηρούσαν οι Εβραίοι για 1500 χρόνια, εκπληρώ-θηκε όταν ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό. Και καθώς η σκιά προ-ηγείται από το σώμα που την προκαλεί, έτσι και η γιορτή του Πάσχα μας δόθηκε ως τύπος του θανάτου του Ιησού, του Αμνού του Θεού.


Γιορτή των Αζύμων-Το σώμα του Ιησού που δε φθάρηκε

Επιστροφή στο Λευιτικό 23:5

Το Πάσχα του Κυρίου αρχίζει το δειλινό της 14ης του πρώτου μήνα. Την 15η ημέρα τού ίδιου μήνα, αρχίζει η γιορτή των Αζύμων στον Κύριο. (Λευιτικό 23:5-6)

Αυτή είναι η δεύτερη γιορτή. Όταν φτιάχνουμε ψωμί, ξέρουμε ότι η ζύμη θα πρέπει να ανακατευθεί με μαγιά για να φουσκώσει και να δώσει ένα ψωμί αφράτο. Όμως, σ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής των Αζύμων, οι Ισραηλίτες θα έπρεπε να τρώνε ψωμί χωρίς την παραμικρή μαγιά.

Στη Βίβλο, η μαγιά συμβολίζει την αμαρτία. Δημιουργεί ζύμωση, φουσκώνει και τελικά ξυνίζει το ψωμί. Το ίδιο ισχύει και για την αμαρ-τία. Αυτή είναι που σαπίζει τους ανθρώπους. Είναι αυτή που τους δια-φθείρει και τους καταστρέφει. Τούτο σημαίνει ότι χωρίς την αμαρτία δεν θα υπήρχαν τα γηρατειά ούτε και ο θάνατος τελικά. Η δεύτερη γιορτή-το ψωμί χωρίς μαγιά-αποτελεί τύπο του Ιησού που ήταν χωρίς αμαρτία κι εξηγεί γιατί το σώμα Του δεν αποσυντέθηκε μετά το θάνα-το. Πραγματικά, τρεις μέρες έμεινε ο Ιησούς στον τάφο αλλά το σώμα του δεν είχε φθαρεί. Αυτό έγινε επειδή ήταν αναμάρτητος. Ας δούμε στους Ψαλμούς 16:10.

«Επειδή, δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον Όσιό σου να δει φθορά.»( Ψαλμοί 16:10)

Ο Οσιος του Θεού είναι ο Ιησούς. Αυτό σημαίνει πως είχε ήδη προ-φητευτεί στην Παλαιά Διαθήκη ό,τι το σώμα του Ιησού δεν θα φθαρεί. Ένα ανθρώπινο σώμα, γνωρίζουμε ότι αρχίζει να αποσυντίθεται 24 ώρες μετά το θάνατο. Το σώμα, όμως, του Χριστού δεν μπήκε σε αυτή


την διαδικασία. Το ίδιο πράγμα υποδηλώνει και ένας άλλος συμβολι-σμός του Ιησού στην Καινή Διαθήκη, όπως θα δούμε παρακάτω, όπου ο Χριστός παρομοιάζεται με σπόρο σταριού που πέφτει στο χώμα, πεθαίνει αλλά δε σαπίζει. Αυτό είναι συνοπτικά το νόημα της γιορτής των Αζύμων άρτων.

Ας διαβάσουμε κάτι ακόμη για τη Γιορτή των Αζύμων. 1Η Προς Κο-ρινθίους 5:7

«Καθαριστείτε, λοιπόν, από την παλιά ζύμη, για να είστε νέο φύ-ραμα, καθώς είστε άζυμοι· επειδή, το δικό μας Πάσχα, θυσιάστη-κε για χάρη μας, ο Χριστός.» (1Η Προς Κορινθίους 5:7)

Ο δικός μας αμνός, ο πρωταγωνιστής του Πάσχα, είναι ο Ιησούς Χρι-στός. Ο Χριστός είναι αυτός που θυσιάστηκε το Πάσχα, που πέθανε και τάφηκε.

Γιορτή των Πρωτογεννημάτων-Ιησούς, ο πρώτος καρπός της Ανάστασης

Η τρίτη γιορτή, είναι η γιορτή των Πρωτογεννημάτων, η οποία κα-ταγράφεται στο Λευιτικό 23:9.

«Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γι-ους Ισραήλ, και πες τους: Όταν μπείτε μέσα στη γη, που εγώ σας δίνω, και θερίσετε τον θερισμό της, τότε θα φέρετε ένα χερόβολο από τις απαρχές τού θερισμού σας στον ιερέα και θα κινήσει το χερόβολο μπροστά στον Κύριο, για να γίνει δεκτό για σας· την επόμενη του Σαββάτου θα το κινήσει ο ιερέας.» (Λευιτικό 23:9-11)

Κατά τη διάρκεια της γιορτής, ένα δεμάτι σιτηρών από τη πρώτη σπορά που έφτασε στο θερισμό φερόταν ως προσφορά ενώπιον του


Κυρίου. Εδώ πάλι έχουμε αναφορά στον Ιησού. Ο Ιησούς ήρθε στη γη σαν σπόρος σιταριού, πέθανε και εγέρθηκε από τους νεκρούς ως ο πρώτος καρπός της ανάστασης. Η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς είναι ο πρώτος καρπός του καταπληκτικού γεγονότος της νί-κης πάνω στο θάνατο. Μετά τον Αδάμ, οι άνθρωποι στη γη, πεθαίνουν. Αλλά ο πρώτος που αναστήθηκε από τους νεκρούς είναι ο Ιησούς. Στην Παλαιά Διαθήκη, υπάρχει μια ιστορία για τον Ενώχ, που περπάτησε με τον Θεό και Αυτός τον πήρε μαζί Του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ανα-στήθηκε. Ακόμα και στις περιπτώσεις αναστάσεων που αναφέρονται στη Βίβλο οι άνθρωποι πέθαιναν και πάλι. Δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από τον Ιησού, που να νίκησε οριστικά το θάνατο. Η Γιορτή των Πρωτογεννημάτων συμβολίζει την ανάσταση του Ιησού. Ας δούμε τι αναφέρει η 1η προς Κορινθίους, κεφάλαιο 15, εδάφιο 20.

« Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς· έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί.»(1η προς Κορινθίους 15:20)

Έχουν « κοιμηθεί» σημαίνει «πέθαναν». Ο Χριστός που ανασταίνεται γίνεται το ξεκίνημα, η απαρχή της πραγματικότητας της ανάστασης για όλους εκείνους που πεθαίνουν.

Πεντηκοστή-Η Κάθοδος του Αγίου ΠνεύματοςΗ τέταρτη γιορτή, είναι η «γιορτή των Εβδομάδων» ή « Πεντηκο-

στή» και αναφέρεται στο Λευιτικό 23:15

«Και θα μετρήσετε μόνοι σας από την επόμενη του Σαββάτου, από την ημέρα που προσφέρετε το χερόβολο της κινητής προ-σφοράς, επτά ολόκληρες εβδομάδες, μέχρι την επόμενη του έβδομου Σαββάτου θα μετρήσετε 50 ημέρες, και θα προσφέρετε νέα προσφορά από άλφιτα στον Κύριο.» (Λευιτικό 23:15-16)


Την 50η μέρα μετά τη γιορτή των Πρωτογεννημάτων, έρχεται η Πε-ντηκοστή, κατά την οποία γίνεται μια προσφορά στον Θεό. Ας δούμε τώρα ποια είναι η σημασία τούτης της γιορτής σε σχέση με τον Ιησού. Κατά τη διάρκεια του Πάσχα, όπως είδαμε, ο Ιησούς πέθανε. Κατά τη διάρκεια της γιορτής των Αζύμων, θάφτηκε χωρίς να φθαρεί το σώμα Του. Τρεις μέρες αργότερα αναστήθηκε-στη γιορτή των Πρωτογεννη-μάτων. Πόσες μέρες παρέμεινε στη γη; Σαράντα ημέρες. Ας δούμε τις Πράξεις, 1:1

«Την πρώτη διήγηση, βέβαια, έκανα, ω Θεόφιλε, για όλα όσα ο Ιησούς άρχισε να κάνει και να διδάσκει, μέχρι την ημέρα κατά την οποία αναλήφθηκε, αφού διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος έδωσε εντολές στους αποστόλους, που διάλεξε.» (Πράξεις 1:1-2)

Η «πρώτη διήγηση» στην οποία αναφέρεται εδώ ο συγγραφέας των Πράξεων είναι το ευαγγέλιο του Λουκά που αποτελεί το πρώτο σύγ-γραμμα του μαθητή. Οι Πράξεις των αποστόλων-απ’ όπου και το πα-ραπάνω απόσπασμα, είναι το δεύτερο γραπτό του κείμενο.

«Στους οποίους και φανέρωσε τον εαυτό του ζωντανό, μετά το πάθος του, με πολλά τεκμήρια, καθώς εμφανιζόταν σ’ αυτούς για 40 ημέρες, λέγοντάς τους τα σχετικά με τη βασιλεία τού Θεού.» (Πράξεις 1:3)

Ο λόγος που ο Ιησούς ήρθε στη γη ήταν να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία του Θεού. Κατά την παραμονή του στη γη μετά την ανάσταση, έλεγε πως η Βασιλεία του Θεού θα έρθει σύντομα. Την τελευταία από τις 40 μέρες, ο Ιησούς έδωσε στους Απόστολους μια πολύ συγκεκριμένη εντολή.

«Και καθώς συναναστρεφόταν μαζί τους, τους παρήγγειλε να μη


απομακρυνθούν από τα Ιεροσόλυμα, αλλά να περιμένουν την υπόσχεση του Πατέρα, που ακούσατε, τους είπε, από μένα. Επει-δή, ο μεν Ιωάννης βάπτισε με νερό, εσείς όμως θα βαπτιστείτε με Άγιο Πνεύμα, όχι ύστερα από πολλές ημέρες.» (Πράξεις 1:4-5)

Ποια ήταν αυτή η «υπόσχεση του Πατέρα» που άκουσαν απ’ τα χεί-λη Του; Ότι ο Θεός θα τους στείλει τον Παράκλητο, το άγιο Πνεύμα. Μετά την ανάσταση ο Ιησούς παρέμεινε στη γη για 40 μέρες. Στους μαθητές είπε ότι θα βαπτιστούν με άγιο Πνεύμα όχι ύστερα από πολ-λές μέρες. Αν λοιπόν οι μαθητές είχαν καταλάβει τη συμβολική διάστα-ση του Λευιτικού θα γνώριζαν πως υπολείπονται ακόμα 10 μέρες για να συμπληρωθεί ο αριθμός 50 από τη γιορτή των Πρωτογεννημάτων μέχρι την Πεντηκοστή-δηλαδή από την ανάσταση του Χριστού μέχρι την έλευση του Πνεύματος-αφού αυτή ήταν η υπόσχεση του Θεού. Ο Ιησούς είπε «σε λίγες μέρες», όχι σε λίγες εβδομάδες ή σε λίγους μήνες. Και στο Λευιτικό είχε οριστεί με ακρίβεια ο τρόπος υπολογισμού των ημερών: «μετρήστε εφτά ολόκληρες εβδομάδες» που σημαίνει , να περάσει εφτά φορές το Σάββατο-δηλ.49 ημέρες. Την επομένη των 49 ημερών-την 50η ημέρα-ήταν η γιορτή της Πεντηκοστής όπου θα γινό-ταν μια καινούργια προσφορά με νέο σπόρο προς τον Κύριο.

Ο δοξασμένος ΘεόςΗ κάθοδος του Αγίου Πνεύματος δεν είναι αποτέλεσμα προσευχών.

Πράξεις 2:1

«Και όταν ήρθε η ημέρα της Πεντηκοστής, όλοι ήσαν με ομοψυ-χία στον ίδιο τόπο. Και ξαφνικά έγινε ήχος από τον ουρανό, σαν άνεμος που ερχόταν με βία, και γέμισε ολόκληρο το σπίτι όπου ήσαν καθισμένοι. Και φάνηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζονται, και κάθισε σε κάθε έναν απ’ αυτούς ξεχωριστά.


Και έγιναν όλοι πλήρεις από το Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μι-λούν ξένες γλώσσες, όπως το Πνεύμα έδινε σ’ αυτούς να μιλούν.» ( Πράξεις 2:1-4)

Αυτά τα εδάφια της Βίβλου, έχουν φέρει σύγχυση σε πολλούς αν-θρώπους Δεν είναι λίγοι αυτοί που λανθασμένα πιστεύουν πως για να δεχτούν το Πνεύμα το Άγιο πρέπει να βαπτιστούν με φωτιά και κατά συνέπεια , καθώς λένε, οι καρδιές και τα σώματα τους να νιώθουν τέτοια ζέστη, σαν να έχει πάρει φωτιά όλο τους το σώμα. Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα η «φωτιά»; Το πρώτο εδάφιο «Όταν η ημέρα της Πεντηκοστής ήρθε,» εννοεί την γιορτή της Πεντηκοστής, σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο.( Όπως η μέρα της απελευθέρω-σης της Κορέας έχει σημειωθεί στο Κορεάτικο ημερολόγιο, έτσι και το Πάσχα και η Πεντηκοστή έχουν σημειωθεί στο Εβραϊκό ημερολόγιο).

Ίσως σε κάποιον να περάσει η σκέψη: «γιατί να πρέπει να κάθομαι να διαβάζω ή ν ‘ ακούω ιστορίες της Βίβλου αντί να λαμβάνω το άγιο Πνεύμα και φωτιά;» Ας εξετάσουμε λοιπόν γιατί είναι γραμμένη η φράση «Και φάνηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά». Έξοδος 19:9

«Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Να, εγώ έρχομαι σε σένα μέσα σε πυκνή νεφέλη, για να ακούσει ο λαός όταν μιλήσω σε σένα, κι ακόμα να πιστεύει σε σένα πάντοτε. Και ο Μωυσής ανήγγειλε στον Κύριο τα λόγια τού λαού. Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Πήγαινε στον λαό, και αγίασέ τους σήμερα και αύριο, κι ας πλύ-νουν τα ενδύματά τους· κι ας είναι έτοιμοι για την τρίτη ημέρα· επειδή, κατά την τρίτη ημέρα θα κατέβει ο Κύριος επάνω στο βουνό Σινά, μπροστά σε ολόκληρο τον λαό· και θα βάλεις όρια ολόγυρα στον λαό, λέγοντας: Προσέχετε στον εαυτό σας μη ανε-βείτε στο βουνό ή αγγίξετε στις άκρες του· όποιος αγγίξει το βου-νό, θα θανατωθεί εξάπαντος· δεν θα αγγίξει σ’ αυτόν χέρι, επειδή, με πέτρες θα λιθοβοληθεί ή με βέλη θα κατά τοξευθεί, είτε ζώο


είναι είτε άνθρωπος, δεν θα ζήσει. Όταν η σάλπιγγα ηχήσει, τότε θα ανέβουν επάνω στο βουνό.» (Έξοδος 19:9-13)

Τώρα ας δούμε και στην Έξοδο κεφάλαιο 19 και εδάφιο 16.

«Και την τρίτη ημέρα, το πρωί, έγιναν βροντές και αστραπές, κι ένα πυκνό σύννεφο ήταν επάνω στο βουνό, και μια φωνή σάλ-πιγγας υπερβολικά δυνατή· και ολόκληρος ο λαός, που ήταν στο στρατόπεδο, έτρεμε. Τότε, ο Μωυσής έβγαλε τον λαό έξω από το στρατόπεδο, σε συνάντηση του Θεού· και στάθηκαν κάτω από το βουνό. Και το βουνό Σινά κάπνιζε ολόκληρο· επειδή, ο Κύ-ριος κατέβηκε μέσα σε φωτιά επάνω σ’ αυτό· και ο καπνός του ανέβαινε ως καπνός από καμίνι, και ολόκληρο το βουνό σειόταν υπερβολικά. Και όταν η φωνή της σάλπιγγας προχωρούσε αυξα-νόμενη υπερβολικά, ο Μωυσής μιλούσε, και ο Θεός αποκρινόταν σ’ αυτόν με φωνή. Και κατέβηκε ο Κύριος επάνω στο βουνό Σινά, επάνω στην κορυφή τού βουνού· και ο Κύριος κάλεσε τον Μωυ-σή επάνω στην κορυφή τού βουνού, και ο Μωυσής ανέβηκε.» (Εξοδος 19: 16-20)

Πολύ πριν γεννηθεί ο Ιησούς, την εποχή που οι Ισραηλίτες περιφέρο-νταν στη έρημο, ο Θεός κατέβηκε στο όρος Σινά. Αυτό που περιγράφε-ται στο κεφάλαιο 19 της Εξόδου, αποτελεί τη σκιά ενός άλλου γεγονό-τος που θα συμβεί στους τελευταίους καιρούς κι είναι ο ερχομός του Ιησού στο όρος των Ελαιών. Στο κεφάλαιο αυτό εμφανίζονται φωτιά, καπνός και ήχος από σάλπιγγες. Πολλές περιπτώσεις εμφάνισης του Θεού στον άνθρωπο συνοδεύονται από την παρουσία φωτιάς. Όταν π.χ. ο Μωυσής συνάντησε για πρώτη φορά το Θεό είχε μπροστά του μια καιόμενη βάτο που ωστόσο δεν κατακαίγονταν. «Θα ανέβω και θα δω αυτό το παράξενο θέαμα, γιατί δεν κατακαίγεται η βάτος», σκέφτηκε. Κι όταν πλησίασε, ο Θεός του μίλησε μέσα από τη φωτιά..


Ο Θεός επίσης κατέβηκε στην κορυφή του όρους Σινά, όπου υπήρχε φωτιά, καπνός και ήχοι από σάλπιγγες. Έξοδος, κεφάλαιο 24:16

«Και κάθισε η δόξα τού Κυρίου επάνω στο όρος Σινά, και η νεφέ-λη το σκέπασε για έξι ημέρες· και την έβδομη ημέρα ο Κύριος κά-λεσε τον Μωυσή από μέσα από τη νεφέλη. Και η θέα της δόξας τού Κυρίου, ήταν στα μάτια των γιων του Ισραήλ, σαν φωτιά που κατέτρωγε επάνω στην κορυφή τού βουνού.» ( Έξοδος 24: 16-17)

Όταν ο Άγιος Θεός, ο δημιουργός των πάντων, εκδήλωνε την παρου-σία Του στη γη, η δόξα Του φανερωνόταν σαν φωτιά στα μάτια των ανθρώπων. Πάνω από τη σκηνή του Μαρτυρίου που ο δοξασμένος Θεός φανερώθηκε-παρότι ήταν κατασκευασμένη από ανθρώπινα χέ-ρια-, υπήρχαν ένα σύννεφο και μια κολώνα φωτιάς. Το σύννεφο και η στήλη φωτιάς είναι μαρτυρία του ότι ο Θεός είναι εκεί, όπως η φωτιά στην καιόμενη βάτο με το Μωυσή. Είναι το σημάδι, η επιβεβαίωση ότι ο Θεός είναι στο συγκεκριμένο χώρο παρών, ότι κατέβηκε στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο ρόλος της φωτιάς και στην περίπτωση των μαθητών στο ανώγειο που διαβάζουμε στις Πράξεις. Επειδή ο Θεός κα-τέβηκε στους ανθρώπους, με τη μορφή του Αγίου Πνεύματος, «φάνη-καν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζοντα». Αυτό δε σημαί-νει πως ο Θεός θέλει να πάρουμε τη φωτιά, αλλά αυτό που έκανε ήταν να μας επιβεβαιώσει μέσω αυτής ότι η δόξα Του είναι με τους ανθρώ-πους. Δεν πρέπει να συγχέουμε το να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα με το να λάβουμε τη φωτιά. Οι γλώσσες φωτιάς δεν ήταν παρά η μορφή με την οποία η δόξα του Θεού φάνηκε στα μάτια των ανθρώπων και η πρώτη φορά που ο Θεός της δόξας κατέβηκε ανάμεσά τους ήταν στην ημέρα της γιορτής της Πεντηκοστής. Αυτή είναι και η σημασία της γιορτής: το ότι ο Θεός άρχισε να είναι πια παρών στην ανθρωπότητα μέσω του αγίου Πνεύματος. Το γεγονός λοιπόν ότι το άγιο Πνεύμα «..ως γλώσσες φωτιάς…» ήρθε στους ανθρώπους σημαίνει ότι αυτή η μεγαλειώδης


δόξα που περιγράφεται στα κεφάλαια 19 και 24 της Εξόδου, ήταν πια παρούσα ανάμεσά τους.

Ο λόγος που το Άγιο Πνεύμα ήρθε κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής

Πριν σωθώ είχα και εγώ μια εμπειρία «φωτιάς». Ήταν σε κάποια ώρα που προσευχόμουν πολύ ένθερμα, με όλη μου την καρδιά. Παρ’ όλο που ένιωσα μεγάλη συναισθηματική έξαρση, στο σημείο μάλιστα να αισθάνομαι όλο μου το σώμα να καίει και τον ιδρώτα να μουσκεύει τα ρούχα μου, ξέρω πως όλο αυτό οφειλόταν σε μια δράση της ψυχής μου και δεν είχε καμιά σύνδεση με το Άγιο Πνεύμα.

Το γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα ήρθε την ημέρα της Πεντηκοστής, έχει ένα πολύ σημαντικό νόημα. Θα το καταλάβουμε καλύτερα αν το δούμε μέσα από το πρίσμα της ιστορίας. Στην εποχή της Παλαιάς Δι-αθήκης, ο Πατέρας Θεός εμφανιζόταν μέσω των προφητών. Όταν ο Ιησούς ήρθε στη γη, ήταν παρών μέσω του Υιού. Σήμερα, ο Θεός είναι παρών μέσω του Αγίου Πνεύματος. Ποιο είναι λοιπόν το έργο που έχει κάνει το Άγιο Πνεύμα από τότε που ήρθε για πρώτη φορά στον κόσμο;

Είπαμε ότι ο Ιησούς ήρθε στη γη, πέθανε, θάφτηκε, αναστήθηκε, και ήρθε δια Πνεύματος Αγίου την Πεντηκοστή. Το Πάσχα, η Γιορτή των Αζύμων, η Γιορτή των Πρωτογεννημάτων και η Πεντηκοστή, είναι οι γιορτές που αντιστοιχούν σε αυτά τα γεγονότα. Αυτές οι τέσσερις γι-ορτές έχουν ιστορικά ήδη πραγματοποιηθεί. Το Άγιο Πνεύμα τώρα έχει έρθει στη γη με έναν και μόνο σκοπό: να συνάξει το λαό του βασιλείου του Θεού . Ο σκοπός της έλευσης του Αγίου Πνεύματος είναι να ιδρύ-σει την εκκλησία. Εκεί, στο ανώγειο του σπιτιού του Μάρκου, με τους 120 περίπου ανθρώπους που ήταν μαζεμένοι, συνέβη αυτό το καίριο για την ιστορία της ανθρωπότητας γεγονός : το Άγιο Πνεύμα ήρθε και ίδρυσε την εκκλησία. Από τότε, το ευαγγέλιο απλώνεται σε όλο τον κόσμο και πολλοί άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να προστεθούν στο σώμα του Κυρίου, την εκκλησία.


Εκκλησία, η σύναξη που «καλείται έξω»Ανακύπτει τώρα το ερώτημα, τι σημαίνει εκκλησία. Δεδομένου ότι

το Άγιο Πνεύμα ήρθε στη γη για να ιδρύσει την εκκλησία, αν αυτό ολο-κληρωθεί, τότε ολοκληρώνεται και η αποστολή του Αγίου Πνεύματος. Είναι πολύ συνηθισμένο κάποιος να πιστεύει ότι η εκκλησία του είναι η καλύτερη, ιδιαίτερα αν είναι πλατιά διαδεδομένο το δόγμα της-όπως συμβαίνει με τις κρατικές εκκλησίες. Αν είναι καθολικός, πιστεύει πως οι καθολικές εκκλησίες είναι οι καλύτερες. Το ίδιο πιστεύει και ο προ-τεστάντης αλλά και ο ορθόδοξος. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν πως κάθε άλλη εκκλησία-εκτός από τη δική τους-είναι αιρετική και πως μόνο η δική τους κρατά την ορθή πίστη.

Γι αυτό πολύ περισσότερο είναι ανάγκη σήμερα να γνωρίζουμε το τι είναι η Εκκλησία. Η λέξη είναι ελληνική (εκκαλώ) και σημαίνει «καλώ έξω». “Ποιοι όμως καλούνται εκεί και πώς; Ας δούμε στην 1η προς Κο-ρινθίους 10:32

«Μη γίνεστε πρόσκομμα ούτε σε Ιουδαίους ούτε σε Έλληνες ούτε στην εκκλησία τού Θεού.» (1η προς Κορινθίους 10:32)

Όπως βλέπουμε, εδώ αναφέρονται τρεις ομάδες ανθρώπων: οι Εβραίοι, οι Έλληνες και η εκκλησία του Θεού. Οι Εβραίοι και οι Έλ-ληνες είναι λαοί που ανήκουν σε κάποιο έθνος. Η εκκλησία του Θεού αναφέρεται επίσης σε μια ομάδα ανθρώπων. Την εποχή που ο Αδάμ και η Εύα ήταν οι μόνοι άνθρωποι πάνω στη γη, δεν υπήρχε η έννοια «εβραίος» ή «εθνικός».(Οι Έλληνες αντιπροσωπεύουν τους εθνικούς). Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Αδάμ ήταν Εβραίος ή Εθνικός γιατί τότε δεν υπήρχε τέτοιος διαχωρισμός. Η Εβραϊκή ιστορία ξεκίνησε με τον Ιακώβ, εγγονό του Αβραάμ. Αλλά στην πραγματικότητα ούτε ο ίδιος ο Αβραάμ-που ζούσε στην Ούρ των Χαλδαίων-ήταν Εβραίος. Ανήκε στην Αραμαϊκή φυλή. Ο εγγονός του είναι ο Ιακώβ του οποίου οι 12 γιοι είναι οι πρόγονοι των Εβραίων. Εβραίοι λοιπόν είναι μόνο όσοι προ-


έρχονται από τον Ιακώβ και τους απογόνους του. Όλοι οι υπόλοιποι ονομάζονται Εθνικοί.

Όλοι οι άνθρωποι που είναι εν Χριστώ, ονομάζονται εκκλησία του Θεού με κεφαλή της τον Ιησού Χριστό. Όταν ο Θεός ίδρυσε την εκκλη-σία έφερε κοντά Εβραίους και Εθνικούς για να φτιάξει έναν καινούριο λαό. Εκκλησία δεν σημαίνει δόγματα και θρησκευτικά συστήματα. Δεν πρόκειται για την Ορθόδοξη, την Καθολική, την Προτεσταντική, την Πρεσβυτερική, τη Μεθοδιστική ή οποιουδήποτε άλλου δόγματος εκ-κλησία. Η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού.

Ίσως να σκεφτεί κανείς ότι αφού βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη ή την Καθολική εκκλησία ανήκει πραγματικά στην Εκκλησία του Θεού. Ωστόσο, η Εκκλησία του Θεού είναι κάτι διαφορετικό και δεν είναι καθόλου αυτονόητο το ότι ανήκει κανείς στο σώμα του Χριστού επει-δή, απλώς, είναι μέλος κάποιου θρησκευτικού συστήματος ή κάποιας θρησκευτικής ομάδας.

Η Εύα, τύπος της ΕκκλησίαςΑς διαβάσουμε στην Γένεση στο κεφάλαιο 2 εδάφιο 18 ώστε να μά-

θουμε περισσότερα για την Εκκλησία.

«Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος· θα κάνω σ’ αυτόν βοηθό όμοιο μ’ αυτόν. Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε από τη γη όλα τα ζώα τού αγρού, και όλα τα πουλιά τού ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει· και ότι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του. Και ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά τού ουρανού και σε όλα τα ζώα τού χωραφιού· στον Αδάμ, όμως, δεν βρισκόταν βοηθός όμοιος μ’ αυτόν. Και ο Κύριος ο Θεός επέβαλε έκσταση στον Αδάμ, και κοιμήθηκε· και πήρε μία από τις πλευρές του και έκλεισε με σάρ-κα τον τόπο της. Και κατασκεύασε ο Κύριος ο Θεός την πλευρά,


που πήρε από τον Αδάμ, σε γυναίκα, και την έφερε στον Αδάμ. Και ο Αδάμ είπε: Τούτο είναι τώρα κόκαλο από τα κόκαλά μου, και σάρκα από τη σάρκα μου· αυτή θα ονομαστεί Ανδρίδα, επει-δή πάρθηκε από τον άνδρα.» (Γένεση 2:18-23)

Η ιστορία στο κεφάλαιο 2 της Γένεσης είναι πολύ σημαντική για να καταλάβουμε τι είναι η εκκλησία. Στη διήγηση παρουσιάζονται ο Αδάμ και η σύζυγός του Εύα. Ο Αδάμ είναι ο συμβολισμός του Ιησού-γι αυτό και στην προς Ρωμαίους επιστολή χαρακτηρίζεται ως «τύπος του μέλ-λοντος γενάρχη». Συνακόλουθα, η γυναίκα του η Εύα είναι κατ’ αντι-στοιχία συμβολισμός της εκκλησίας, της νύμφης του Χριστού. Στο κε-φάλαιο 2 της Γένεσης περιγράφεται το πώς ο Θεός έπλασε την Εύα, τη σύζυγο του Αδάμ και αν παρατηρήσουμε προσεκτικά και γνωρίσουμε περισσότερα γι’ αυτό θα δούμε πώς μπορεί να ιδρυθεί η εκκλησία, η «σύζυγος» του Χριστού.

Μια πρώτη παρατήρηση που προκαλεί το ενδιαφέρον είναι το ότι η Εύα δεν πλάστηκε από χώμα όπως έγινε με τον Αδάμ. Αυτό αξίζει να μας προβληματίσει. Μήπως ο Θεός δεν είχε αρκετό χώμα μετά τη δημιουργία όλων των άλλων ζώων και πουλιών; Έχει όμως μεγάλη ση-μασία το γεγονός ότι η Εύα δεν προήλθε από κάτι έξω από τον Αδάμ-όπως το χώμα-αλλά προήλθε από τον ίδιο τον Αδάμ. Ο Θεός πήρε μια πλευρά του Αδάμ και την έπλασε σε γυναίκα κι έτσι δημιουργήθηκε η Εύα. Αυτό σημαίνει ότι και η εκκλησία, η «νύμφη» του Ιησού, δεν μπο-ρεί να είναι πλασμένη από χώμα, πρέπει να φτιαχτεί από την πλευρά του Ιησού. Εκείνοι που είναι πλασμένοι από χώμα δεν μπορούν να με-τέχουν στη «νύμφη» του Ιησού. Το σώμα μας δεν μπορεί να γίνει σώμα του Χριστού ή να μπούμε στην Εκκλησία του Θεού. Είναι αναγκαίο να βγούμε από την πλευρά του Ιησού, αυτήν την πλευρά που τρυπήθηκε από το δόρυ του ρωμαίου στρατιώτη και απ την οποία έτρεξε αίμα και νερό. Εκεί ήταν που ξεκίνησε μια νέα δημιουργία.

Αν κάποιος θεωρεί ότι είναι νύμφη του Χριστού, δηλαδή μέλος της


εκκλησίας του Θεού, μόνο και μόνο επειδή αποφάσισε από άσωτος να γίνει ευσεβής ή γιατί έγινε μέλος κάποιας εκκλησίας, ή, ακόμα, επειδή παρακολούθησε συστηματικά την εκκλησία ως παιδί χριστιανικής οικογένειας, τότε προσπαθεί να φτιάξει μια εκκλησία από «χώμα». Ακόμα κι αν έχει 30 χρόνια στην εκκλησία δε σημαίνει απαραίτητα ότι ανήκει στην Νύμφη, στην Εκκλησία του Θεού. Για να είμαστε νύμφη θα πρέπει να είμαστε φτιαγμένοι από αυτό που βγήκε από την πλευρά του Ιησού. Τι είναι όμως αυτό που βγήκε από την πλευρά του Ιησού όταν τρυπήθηκε από το δόρυ του στρατιώτη; Αίμα και νερό μας λέει η Γραφή. Ας σκεφτούμε παράλληλα, αυτό που είπε ο Ιησούς, ότι δηλ, είναι αναγκαίο να ξαναγεννηθούμε από νερό και Άγιο Πνεύμα για να μπορέσουμε να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών. Βλέπουμε πως μόνο έτσι γίνεται δυνατό να υπάρξει ένα καινούργιο δημιούργημα, μόνο δηλ, αν γεννηθεί από το Πνεύμα. Αυτή είναι η σημασία του να «είμαστε φτιαγμένοι από την πλευρά του Ιησού».Και αυτό ακριβώς έγινε σε κείνο το ανώγειο με τους 120 ανθρώπους την ημέρα της Πε-ντηκοστής όταν κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα . Ένα καινούργιο δημιούρ-γημα άρχισε να υπάρχει. Ήταν το ξεκίνημα της εκκλησίας. Η εκκλησία λοιπόν δεν είναι ένα κτίριο ή ένας θρησκευτικός οργανισμός, ή ένα δόγμα αλλά μια καινούργια δημιουργία που βγήκε μέσα από το «αίμα και το νερό της πλευράς του Ιησού», δηλ, μέσα από το Πνεύμα. Αυτή είναι η μεγάλη ευλογία του Θεού, ότι ο καρπός που έφερε ο θάνατος του Χριστού ήταν να δημιουργηθεί μια καινούργια ύπαρξη μέσω του Αγίου Πνεύματος: η Εκκλησία, η νύμφη Του!

Το μέρος που συγκεντρώνεται η νέα δημιουργία Ας κοιτάξουμε την πρώτη Εκκλησία στην 1η προς Κορινθίους,16:19.

«Σας χαιρετούν οι εκκλησίες της Ασίας. Σας χαιρετούν πολύ εν Κυρίω ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, μαζί με την κατ’ οίκον εκκλη-σία τους.» (1η προς Κορινθίους 16:19)


Την περίοδο της πρώτης εκκλησίας δεν υπήρχαν Ορθόδοξες Πρε-σβυτεριανές, Καθολικές εκκλησίες ή εκκλησίες Βαπτιστών και Μεθο-διστών. Η «κατ’ οίκον εκκλησία», όπως αναφέρεται στην προς Κοριν-θίους, είναι η καινούρια δημιουργία που αναφέραμε πιο πάνω, η οποία συνάζονταν στο σπίτι του Ακύλα και της Πρίσκιλλας που ήταν ήδη πιστοί. Αυτό το καταλαβαίνουμε εύκολα από τη φράση : « η κατ’ οίκον εκκλησία σας χαιρετά θερμά», όπου, προφανώς, «η εκκλησία» δεν εί-ναι ένα κτίριο.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, οι πιστοί –ο καθένας πια μια νέα δημιουργία-μαζεύονταν συνήθως σε κάποιο σπίτι. Στη Βίβλο, αυτές οι νέες δημιουργίες αποτελούν την Εκκλησία. Οπουδήποτε και οποιοσδήποτε κι αν είναι κάποιος, ανεξαρτήτως αν είναι μαύρος ή άσπρος, νέος ή γέρος, άνδρας ή γυναίκα, μορφωμένος ή αμόρφωτος, από τη στιγμή που είναι μια καινούρια δημιουργία από νερό και αίμα από την πλευρά του Ιησού, είναι και μέλος της εκκλησίας του Θεού.

Όπως έχουμε ήδη αναλύσει, το ότι ανήκει κανείς σε κάποιο δόγμα, δεν δηλώνει απαραίτητα πως ανήκει και στην Εκκλησία. Υπάρχουν με-ρικοί που σκέφτονται, «Η εκκλησία που επισκέφτηκα δεν είχε σταυρό και οι άνθρωποι ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα σπίτι. Σίγουρα η εκκλη-σία αυτή είναι αιρετική». Αν είναι έτσι τότε όλες οι πρώτες εκκλησίες θα πρέπει να ήταν αιρετικές επίσης. Ας δούμε τι αναφέρει η προς Κο-λοσσαείς 4:15

«Χαιρετήστε τούς αδελφούς που είναι στη Λαοδίκεια, και τον Νυμφά, και την κατ’ οίκο του εκκλησία.»(προς Κολοσσαείς 4:15)

Φαίνεται ότι κάποιος1 με το όνομα «Νυμφάς» που πίστεψε και σώ-θηκε τους χρόνους εκείνους έτυχε να έχει και ένα σπίτι αρκετά μεγάλο. Άνοιξε λοιπόν το σπίτι του και επέτρεψε και σ’ άλλους λυτρωμένους

1: …Ή κάποια γυναίκα με το όνομα «Νύμφα», όπως αναφέρεται στους παλαιότερους κώδικες.


ανθρώπους να μαζεύονται εκεί. Για αυτό και ο Παύλος έγραψε στην επιστολή του « Χαιρετήστε τους … και την κατ’ οίκον του εκκλησία.»

Οι αναγεννημένοι άνθρωποι, μπορούν να μαζεύονται οπουδήποτε, σε ένα χωράφι, σε ένα σπίτι ή σε κάποιο χώρο κοινωνικών εκδηλώσε-ων. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει σταυρός ή όχι. Αυτό που μετράει είναι το αν είμαστε γεννημένοι από το «νερό και το αίμα» της πλευράς του Ιησού. Με άλλα λόγια, αν εκτός από το σαρκικό σώμα που κληρονομή-σαμε από τους γονείς μας όταν γεννηθήκαμε φυσικά, είμαστε γεννη-μένοι και από το Άγιο Πνεύμα πνευματικά. Αυτό είναι και το νόημα της φράσης, «η σάρκα γεννάει σάρκα αλλά το Πνεύμα γεννάει πνεύμα». Είναι το πνεύμα-και όχι η σάρκα-που συνιστά το σώμα του Χριστού.

Γιορτή των Σαλπίγγων-Αρπαγή της ΕκκλησίαςΗ εκκλησία υπάρχει πάνω στη γη μας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια

περίπου, και καθώς τα καλά νέα διαδίνονται σε όλο τον κόσμο, ο αριθ-μός των ανθρώπων που σώζονται στο όνομα του Ιησού, αυξάνεται.

Το ζήτημα είναι, ωστόσο, ότι ο αριθμός των ανθρώπων που θα μπουν τελικά στην εκκλησία είναι συγκεκριμένος. Δεν μπορούμε να ξέρουμε βέβαια πόσοι θα είναι, αλλά η Βίβλος αναφέρει, «…μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των εθνών». Ο Θεός δηλ, αν και καλεί κάθε άνθρωπο να πιστέψει στον Ιησού, ξέρει ταυτόχρονα με ακρίβεια πό-σοι Ιουδαίοι και Εθνικοί έχουν μπει στη Βασιλεία και πόσοι μένει να μπουν ακόμα μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός.

Είδαμε μέχρι τώρα ότι οι γιορτές από το Πάσχα μέχρι τη Πεντηκοστή σχετίζονται με τον πρώτο ερχομό του Χριστού, κι έχουν όλες εκπλη-ρωθεί και περάσει στην ιστορία. Ο προφητικός λόγος μέσα απ’ αυτές τις γιορτές ειπώθηκε 1500 χρόνια πριν γεννηθεί ο Ιησούς αλλά και οι τέσσερις γιορτές εκπληρώθηκαν απολύτως μέσα σε 1500 χρόνια. Αυτό που ακολουθεί στην ιστορία του Θεού, είναι η εκπλήρωση του μηνύματος των υπολοίπων τριών. Φαίνεται να ζούμε στην εποχή όπου κι αυτές οι τρεις γιορτές θα εκπληρωθούν. Σύντομα θα συνειδητοποι-


ήσουμε πόσο κοντά είμαστε στο να συμβεί αυτό.Μόλις εκπληρώθηκαν οι τέσσερις πρώτες γιορτές 2000 χρόνια πριν,

μπήκαμε στην περίοδο της εκκλησίας. Ο Θεός, τώρα, καλεί διαρκώς τους ανθρώπους Του να εισέλθουν σε αυτή. Όταν ο πλήρης αριθμός τους συμπληρωθεί, τότε ο Ιησούς θα έρθει ξανά και θα εγκαταστήσει τη Βασιλεία του Θεού.

Πριν τελειώσει το ΚαλοκαίριΟι πρώτες τέσσερις γιορτές λοιπόν, σχετίζονται με τον πρώτο ερ-

χομό του Χριστού ενώ οι τρεις τελευταίες με το δεύτερο. Μεταξύ των δύο ερχομών του Χριστού μεσολαβεί ένα χρονικό κενό. Ας δούμε στον Ιερεμία 8:20.

«Πέρασε ο θερισμός, τελείωσε το καλοκαίρι, κι εμείς δεν σωθή-καμε». (Ιερεμίας 8:20)

Οι Εβραίοι έχουν δυο σοδειές το χρόνο. Πρώτα καλλιεργούν την επο-χή της άνοιξης-κυρίως κριθάρι. Το φθινόπωρο ασχολούνται περισσότε-ρο με σύκα και ελιές. Η πρώτη καλλιέργεια λοιπόν γίνεται την άνοιξη, κι όταν έρθει το καλοκαίρι γίνεται ο θερισμός. Να γιατί λέει η Βίβλος: «Πέρασε ο θερισμός, τελείωσε το καλοκαίρι». Συμβολικά ο Ιησούς έρ-χεται στην πρώτη ανοιξιάτικη καλλιέργεια και σπέρνει το σπόρο με το θάνατο Του. Καρπός αυτής της σποράς είναι οι άνθρωποι που έχουν σωθεί δια του θανάτου Του. Το καλοκαίρι, είναι η εποχή που ο Ιησούς θερίζει τη συγκομιδή. Με άλλα λόγια, είναι η ώρα της εκκλησίας, όταν ο Ιησούς μαζεύει τον «καρπό» Του, αυτούς που άκουσαν τα καλά νέα και πίστεψαν σ’ Αυτόν. Τώρα είναι καλοκαίρι. Στη συνέχεια θα έχουμε φθινόπωρο. Τότε, δυστυχώς, θα υπάρξουν κάποιοι που θα πουν, «Το καλοκαίρι τελείωσε, και εμείς δεν σωθήκαμε.» Ο Αμνός του Θεού ήρθε, έσπειρε το σπόρο με τα καλά νέα και θέρισε τη σοδειά, αλλά εκείνοι δεν ήταν μέσα.


Τώρα ζούμε το καλοκαίρι. Αν το καλοκαίρι τελειώσει, δεν μπορούμε πια να σωθούμε γιατί έρχεται η ώρα της Γιορτής των Σαλπίγγων. Και τότε αρχίζει η κρίση. Τώρα είναι ακόμα ο καιρός που μπορούμε να σωθούμε. Ωστόσο, η περίοδος του καλοκαιριού, όσο έχουμε ακόμη τη δυνατότητα σωτηρίας μέσω της πίστης στα καλά νέα, τελειώνει. Είναι πραγματικά επιτακτική η ανάγκη να ξεφύγουμε από την απώλεια πριν περάσει αυτός ο καιρός και έρθει η εποχή της κρίσης.

Το κάλεσμα της σάλπιγγας του ΘεούΔεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πόσα χρόνια ακόμα θα

περάσουν πριν έρθει η Γιορτή των Σαλπίγγων, αλλά όταν έρθει πραγ-ματικά, ο Ιησούς θα σηκώσει την εκκλησία από τη γη! Θα υπάρχουν σε αυτή τόσο εκείνοι που έχουν ήδη πεθάνει, όσο και αυτοί που μέχρι εκείνη τη στιγμή θα συνεχίζουν να ζουν. Ο Ιησούς είπε, «Αυτός που πι-στεύει σε μένα ακόμα κι αν πεθάνει θα ζήσει». Αυτό σημαίνει ότι εκεί-νοι που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού, θα αναστηθούν. Κι ακόμα: «Όποιος ζει και πιστεύει σε μένα δεν θα πεθάνει ποτέ». Αυτό σημαίνει ότι όσοι ζουν τη στιγμή της ανάστασης, δεν θα πεθάνουν ποτέ αλλά θα ζουν παντοτινά. Ας δούμε τι λέει στην 1η προς Θεσσαλονικείς 4:13.

«Δεν θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοι-μηθεί, για να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστή-θηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί του. Επειδή, σας λέμε τούτο διαμέσου του λόγου τού Κυρίου, ότι εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε στην παρουσία τού Κυρίου, δεν θα προλάβουμε αυτούς που κοιμήθηκαν· δεδομένου ότι, ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα· έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί


τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο.» (1η προς Θεσσαλονικείς 4:13-17)

Κάποια μέρα, ξαφνικά, θα ηχήσει σαν σάλπισμα το κάλεσμα του Θεού. Ήχο σάλπιγγας είχαμε συναντήσει επίσης και στο κεφάλαιο 19 της Εξόδου. Δεν ήταν ήχος ανθρώπινης σάλπιγγας, αλλά ο ήχος της σάλπιγγας του Θεού:

«Τότε ακούστηκε ένας δυνατός ήχος σάλπιγγας και εμφανίστη-κε ένα πυκνό σύννεφο πάνω από το βουνό, ο Θεός κατέβηκε στο Όρος Σινά με φωτιά».

Κάποια στιγμή λοιπόν μας λέει ο Απόστολος Παύλος, ο Κύριος θα έρ-θει ξανά από τον ουρανό. Τότε, θα ηχήσει δυνατά η σάλπιγγα και όλοι όσοι έχουν σωθεί μέσω της πίστης θα φερθούν κοντά στον Θεό. Όσοι έχουν σωθεί διά του θανάτου του Ιησού, θα σηκωθούν στον αέρα την ίδια ακριβώς στιγμή σε όλο τον κόσμο. Αυτό ονομάζεται αρπαγή, που σημαίνει ότι σηκώθηκαν-αρπάχθηκαν-στον αέρα για να είναι πια με τον Θεό.

Εκείνοι που θα σηκωθούν τη μέρα και εκείνοι που θα σηκωθούν τη νύχτα

Αν διαβάσουμε στο Ευαγγέλιο του Λουκά, 17:30 εκεί ο Ιησούς εξηγεί την αρπαγή.

«Κατά τον ίδιο τρόπο θα είναι κατά την ημέρα που θα φανερω-θεί ο Υιός τού ανθρώπου. Κατά την ημέρα εκείνη, όποιος βρεθεί επάνω στην ταράτσα, και τα σκεύη του είναι μέσα στο σπίτι, ας μη κατέβει για να τα πάρει· και όποιος είναι στο χωράφι, το ίδιο, ας μη επιστρέψει προς τα πίσω. Να θυμάστε τη γυναίκα τού Λωτ.


Όποιος ζητήσει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος τη χάσει, θα τη διαφυλάξει. Σας λέω: Κατά τη νύχτα εκείνη θα υπάρχουν δύο επάνω σ’ ένα κρεβάτι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται. Δύο γυναίκες θα αλέθουν μαζί· η μία πα-ραλαμβάνεται, και η άλλη αφήνεται.» (Λουκάς 17:30-35)

Σχετικά με το εδάφιο 36, στην υποσημείωση της κριτικής έκδοσης του κειμένου διαβάζουμε ότι αυτή η περικοπή περιέχεται σε κάποια δυτικά χειρόγραφα κι έχει ως εξής:.

«Δυο θα είναι στο χωράφι. Ο ένας παραλαμβάνεται, ο άλλος αφήνεται».

Έτσι περιγράφει ο Ιησούς την αρπαγή. Πριν 2000 χρόνια οι άνθρω-ποι πίστευαν πως η γη είναι επίπεδη. Έλεγαν, μάλιστα, πως υπάρχει ένας μεγάλος γκρεμός στο ακρότατο σημείο της και πως τα πλοία πρέ-πει να προσέχουν να μην πλησιάσουν εκεί. Κι ακόμα, πίστευαν πως ένας μεγάλος ελέφαντας στήριζε τη γη, μια μεγάλη χελώνα στήριζε τον ελέφαντα και ένα φίδι στήριζε τη χελώνα.

Μόλις 350 χρόνια πριν, κανείς δεν πίστευε πως η γη είναι σφαιρική. Την εποχή του Γαλιλαίου ακόμα και τα επιστημονικά βιβλία υποστή-ριζαν ότι είναι επίπεδη. Τι να πούμε για τους ανθρώπους που ζούσαν 2000 χρόνια πριν! Ο Ιησούς όμως, σαν Θεός της Δημιουργίας που ήταν, γνώριζε καλύτερα από κάθε άνθρωπο πως η γη είναι σφαιρική2. Αν ο Χριστός έλεγε, « ίσως να μην το καταλαβαίνετε, αλλά η γη κρέμεται σαν μπάλα στον αέρα» θα τους μπέρδευε περισσότερο ή ίσως τον περ-νούσαν και για τρελό. Τα λόγια που είπε όμως έδωσαν ακριβώς την

2: Απ’ το γεγονός ότι είναι σφαιρική-και μάλιστα έχει μια κλίση 23,5 μοίρες-προκύπτει το φαινόμενο της μέρας και της νύχτας την ίδια στιγμή.. Η μία πλευρά της γης έχει μέρα, ενώ η άλλη πλευρά νύχτα. Η Κορέα π.χ., βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα και για αυτό η ώρα της είναι 15 ώρες πιο μπροστά από την ώρα στο Λος Άντζελες. Ως εκ τούτου αν στην Κορέα είναι 28 Οκτωβρίου, στις ΗΠΑ εξακολουθεί να είναι 27.


εικόνα αυτής της πραγματικότητας χωρίς να χρειαστεί καμία επιστη-μονική ανάλυση.

Ας δούμε πάλι την περιγραφή της αρπαγής που δίνει ο Ιησούς: «Κατά τη νύχτα εκείνη θα υπάρχουν δύο επάνω σ’ ένα κρεβάτι· ο ένας παραλαμβάνεται, και ο άλλος αφήνεται». Εδώ υποδηλώνει ότι είναι νύχτα. « Δυο θα είναι στο χωράφι. Ο ένας παραλαμβάνεται, ο άλλος αφήνεται». Εδώ έχουμε μέρα. « Δύο γυναίκες θα αλέθουν μαζί· η μία παραλαμβάνεται, και η άλλη αφήνεται». Οι Εβραίοι συνήθιζαν να αλέ-θουν το πρωί ή το απόγευμα πράγμα που μας φανερώνει ότι η ώρα που θα συμβεί το γεγονός αυτό θα είναι πρωινή ή απογευματινή. Η αρπαγή, λοιπόν, για άλλους μεν θα είναι πρωί, για άλλους απόγευμα και για άλλους βράδυ, ανάλογα με τον τόπο κατοικίας τους. Έτσι υπο-δηλώνεται εδώ , η διαφορά της ώρας μεταξύ των χωρών, αποτέλεσμα του ότι η γη είναι σφαιρική.

Μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστασία Ας δούμε στην 2η προς Θεσσαλονικείς 2:1

«Σας παρακαλούμε, μάλιστα, αδελφοί, για την παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, και την επισύναξή μας σ’ αυτόν, μη σαλευτείτε γρήγορα από το φρόνημά σας ούτε να αναστατώνε-στε, ούτε με πνεύμα ούτε με λόγο ούτε με επιστολή, σαν δήθεν να γράφεται από μας, ότι τάχα πλησίασε η ημέρα τού Χριστού.» (2η προς Θεσσαλονικείς 2:1-2)

Αυτό που προτρέπει ο Παύλος τους Θεσσαλονικείς είναι να μη φο-βούνται από προφητείες του τύπου: « ο Ιησούς θα έρθει ξανά σύντο-μα», ή «είδα ένα πνευματικό σημάδι ή μου έστειλαν επιστολές οι από-στολοι».

«Ας μη σας εξαπατήσει κάποιος με κανέναν τρόπο· επειδή, δεν θα’ ρθει εκείνη η ημέρα, αν πρώτα δεν έρθει η αποστασία, και


αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο γιος της απώλειας, αυ-τός που θα αντιτάσσεται και θα υπερυψώνει τον εαυτό του ενά-ντια σε κάθε έναν που λέγεται θεός ή σέβασμα, ώστε να καθίσει στον ναό τού Θεού ως θεός.» (2η προς Θεσσαλονικείς 2:3-4)

Ο Απόστολος Παύλος λοιπόν τους εφιστά την προσοχή στο να μην εξαπατηθούν, γιατί για να έρθει η ημέρα εκείνη υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτα πρέπει να έρθει ο Αντίχριστος, ο γιος της απώ-λειας ο οποίος θα καθίσει στο ναό και θα πάρει τη θέση του Θεού. Αυτό θα πρέπει να προηγηθεί. Μέχρι τότε, δεν θα υπάρξει αρπαγή.

Καιρός για έναν καινούργιο ναόΤον Οκτώβριο του 1989 δημοσιεύτηκε στους Times ένα ενδιαφέρον

άρθρο με τίτλο: «Καιρός για έναν καινούριο ναό». Ένας ρεπόρτερ των Times πήγε στην Ιερουσαλήμ και ασχολήθηκε με το θέμα της προοπτι-κής για την ανοικοδόμησης του ναού του Σολομώντα . Ξαφνιάστηκα αρκετά με αυτό το άρθρο.

Αφού πέθανε ο Ιησούς, το 70μ.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος κατέ-στρεψε ολοκληρωτικά το ναό. Όλοι οι Εβραίοι είχαν συρθεί τότε αιχ-μάλωτοι κι ο ναός έπαψε να υπάρχει μέχρι σήμερα. Όμως οι Εβραίοι σκοπεύουν να τον ξαναχτίσουν. Κι αν ανοικοδομηθεί ο ναός, ανοίγει πια ο δρόμος για την εμφάνιση του Αντιχρίστου. Είχα σοκαριστεί πολύ με αυτό το άρθρο. Σκέφτηκα λοιπόν ότι πρέπει να πάω στο Ισραήλ και να συναντηθώ με τους ανθρώπους που αναφέρονταν στο άρθρο για να διαπιστώσω προσωπικά ο ίδιος αν απλώς έχουν την επιθυμία να ξαναχτίσουν το ναό ή αν πραγματικά είναι αποφασισμένοι να το κά-νουν.

Ο ένας από αυτούς που γνώρισα, ήταν ο Ράμπι Ίσραελ Άριελ, διευθυ-ντής του Ινστιτούτου του ναού. Επισκέφτηκα το Ινστιτούτο χωρίς να έχω κλείσει ραντεβού, ελπίζοντας να μπορέσω να τον συναντήσω. Για πολλές μέρες απλώς περίμενα απέξω, ελπίζοντας ότι θα με δεχτεί . Είναι


δύσκολο να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους σε ξένες χώρες, ιδιαίτερα χωρίς ραντεβού. Την 5η μέρα που τον επισκέφτηκα, η γραμματέας του, η οποία μάλλον με λυπήθηκε, μου λέει: « Ο Ράμπι θα μπορέσει να σας δεχτεί σήμερα το απόγευμα» κι έτσι τον συνάντησα τελικά στην 6η μου επίσκεψη.

Όταν τον είδα τού συστήθηκα ως συντάκτης ενός κορεάτικου περι-οδικού και του είπα ότι είχα κάνει όλο αυτό το ταξίδι για να κουβεντι-άσω μαζί του. Του έδωσα μάλιστα ένα αντίγραφο του περιοδικού μας που το εξώφυλλο του απεικόνιζε μια μακέτα του ναού που ετοιμάζο-νταν να κτίσουν. Φάνηκε πολύ χαρούμενος που το έργο ανοικοδόμη-σης του ναού είχε φτάσει στα αυτιά των Κορεατών και είχαμε τελικά μια συνομιλία 40 λεπτών περίπου, σχετικά με το θέμα αυτό.

Κράτησα με πολύ προσοχή τα ντοκουμέντα που μου έδωσε. Τα σχέδια του ναού είναι ήδη έτοιμα με κάθε λεπτομέρεια. Όμως το πρό-βλημα δεν είναι τόσο το κτίσιμο καθ’ αυτό του ναού, όσο τα διάφορα σκεύη που θα πρέπει να φτιαχτούν ακριβώς όπως είπε ο Θεός στους Εβραίους τότε. Όταν το 1990 επισκέφτηκα το ινστιτούτο μου είπαν πως είχε ολοκληρωθεί περίπου το 60% των σκευών.

Η κόκκινη δάμαλις Έχουν περάσει μερικά χρόνια από τότε. Από καιρό σε καιρό επικοι-

νωνώ με το Ράμπι για νεώτερες πληροφορίες. Μου είπε λοιπόν κάποια από αυτές τις φορές μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή του θέματος. Ακόμα και αν όλα τα σκεύη ανακατασκευασθούν και οι ιερείς εκπαι-δευτούν κατάλληλα, πάλι δεν θα μπορούν να εισέλθουν στο ναό μέχρι να εξαγνιστούν. Ιερείς που δεν έχουν κάνει καμία προσφορά, 2000 χρόνια τώρα, πρέπει να εξαγνιστούν πρώτα για να εισέλθουν στο Ναό. Ο τελετουργικός εξαγνισμός είναι απαραίτητος.( Περισσότερες πλη-ροφορίες για αυτό, βρίσκονται στο κεφάλαιο 19 των Αριθμών).Πρέπει να σφάξουν λοιπόν μια κόκκινη δάμαλη, να την κάψουν, να βάλουν τις στάχτες της μέσα σε νερό από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να


σκορπίσουν το νερό με τις στάχτες. Όμως τέτοια δάμαλις , κόκκινη και χωρίς κανένα ψεγάδι, όπως αναφέρεται στη Βίβλο, δεν υπήρχε στο Ισ-ραήλ. Για αυτό, ο Ράμπι αποφάσισε να επισκεφτεί μια διάσημη φάρμα στο Ισραήλ για να συζητήσει το κατά πόσο θα μπορούσε να βρεθεί ή να αναπαραχθεί τεχνικά μια απολύτως κόκκινη δάμαλη από την ίδια εκλεκτή ράτσα με εκείνη της Βίβλου. Ζήτησε από τη φάρμα να κάνει ό, τι χρειάζεται γι αυτό, οσοδήποτε κι αν κοστίσει, καθώς δεν υπήρχαν πουθενά κόκκινες δαμάλεις.

Επισκέφτηκα κι εγώ ο ίδιος αυτή τη φάρμα για να ρωτήσω τον ιδιο-κτήτη αν κάτι τέτοιο θα ήταν υλοποιήσιμο. Μου είπε πως τεχνολογικά, υπήρχε δυνατότητα να γίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως δεν είχε γεν-νηθεί η κόκκινη δάμαλις. Ωστόσο, η πρώτη κόκκινη δάμαλις μετά το 70μ.Χ. γεννήθηκε στο Ισραήλ με τη βοήθεια της γενετικής τεχνολογίας και η φωτογραφία της δημοσιεύθηκε στην US Newsweek Magazine, το Μάιο του 1997. Της έδωσαν μάλιστα και το όνομα Melody.

Ζούμε σε έναν κόσμο με ταχύτητες πολύ διαφορετικές από του πα-ρελθόντος, όταν οι πρόγονοί μας πίστευαν στον Ιησού. Λέγεται πως θα χρειαστούν το πολύ έξι μήνες για να κτιστεί ο ναός κι ακόμα πως όταν κτίστηκε από το Σολομώντα, δεν ακούστηκε ήχος σφυριού ή αξί-νας. Όλες τις πέτρες τις λάξεψαν αλλού και ύστερα τις συγκέντρωσαν στην τοποθεσία του ναού. Αν οι Εβραίοι αποφασίσουν να χτίσουν το ναό αυτή τη στιγμή θα τους πάρει μόνο 6 μήνες. Ωστόσο, θα χρεια-στεί πολύ περισσότερος καιρός για να κατασκευάσουν μια σειρά από απαραίτητα σκεύη και να έχουν μια αψεγάδιαστη κόκκινη δάμαλη. Η Μelody ήταν 6 μηνών τον Μάιο του 1997. Μόλις γίνει τριών χρονών θα μπορεί να θυσιαστεί.

Η Βίβλος δεν είναι γραμμένη αόριστα και αφηρημένα. Κανένα άλλο βιβλίο δεν είναι τόσο ακριβές και ξεκάθαρο, όσο η Βίβλος. Η υπόθεση της κόκκινης δαμάλεως έγινε πρωτοσέλιδο σε μια Κυριακάτικη Κορε-άτικη εφημερίδα. Αλλά η ιστορία της αναπαραγωγής της ανησύχησε ιδιαίτερα τους Άραβες γιατί στο χώρο που πρέπει να κτιστεί ο ναός


βρίσκονται τα δυο ιερότερα κτίσματα των Μουσουλμάνων, το τέμενος του Αλ Ακσά και ο Θόλος του Βράχου. Για να κτιστεί ο ναός, θα πρέπει οι Εβραίοι να τα καταστρέψουν και τα δύο και τότε ο πόλεμος θα είναι αναπόφευκτος.

Από τη μια λοιπόν, εργάζονται βήμα-βήμα, ήδη από το 1967 για την ετοιμασία κάθε είδους λεπτομέρειας για την ανοικοδόμηση του ναού, ενώ παράλληλα κατάφεραν μέσω της γενετικής και τη γέννηση μιας κόκκινης δαμάλεως, είδος που είχε εξαφανιστεί εδώ και 2000 χρόνια! Αυτό είναι κάτι πραγματικά εκπληκτικό.

Τα νέα έφτασαν και στην Κορέα αλλά δεν δώσαμε αρκετή σημασία, είτε γιατί είμαστε υπερβολικά πολυάσχολοι είτε γιατί δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα από τη Βίβλο. Έτσι δεν καταλάβαμε πόσο σημαντικό ήταν αυτό που συνέβη. Απορροφούμαστε τόσο πολύ από τις μέριμνες της καθημερινότητας, το τι θα φάμε και τι θα πιούμε ενώ η ιστο-ρία εξελίσσεται όπως ακριβώς είπε ο Θεός και το τέλος των ημερών πλησιάζει ταχύτατα, Παρ’ όλα αυτά σκεφτόμαστε με μια ανεξήγητη αδράνεια: « …και πότε θα γίνουν όλ’ αυτά; Δε βαριέσαι, όποτε είναι να πεθάνουμε, θα πεθάνουμε».

Οι ήχοι της σάλπιγγας που καλούν την εκκλησία των σωσμένων

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στη Γιορτή των Σαλπίγγων-Αριθμοί, κε-φάλαιο 10:1-για να καταλάβουμε ποιο είναι το νόημα της γιορτής αυ-τής.

«Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Κάνε για τον εαυτό σου δύο ασημένιες σάλπιγγες· σφυρηλατημένες θα τις κάνεις, και θα είναι σε σένα για να συγκαλείς τη συναγωγή, και να βάζεις σε κίνηση τα στρατόπεδα. Και όταν σαλπίζουν μ’ αυτές, ολό-κληρη η συναγωγή θα συναθροίζεται προς εσένα στη θύρα της σκηνής τού μαρτυρίου. Και αν σαλπίσουν με μόνον μία, τότε θα


συναθροίζονται προς εσένα οι άρχοντες, οι αρχηγοί των χιλιάδων τού Ισραήλ. Και όταν σαλπίζετε αλαλαγμό, τότε θα σηκώνονται τα στρατόπεδα, που είναι στρατοπεδευμένα προς την ανατολή. Και όταν σαλπίζετε δεύτερον αλαλαγμό, τότε θα σηκώνονται τα στρατόπεδα, που είναι στρατοπεδευμένα προς νότον· θα σαλπί-ζουν αλαλαγμό για να σηκωθούν. Και όταν συγκαλείται η συνα-γωγή, θα σαλπίζετε, όχι όμως αλαλαγμό. Και οι γιοι τού Ααρών, οι ιερείς, θα σαλπίζουν με τις σάλπιγγες· κι αυτά θα είναι σε σας αιώνιος θεσμός στις γενεές σας.» (Αριθμοί 10:1-8 )

Όταν οι Εβραίοι, μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο, έφτασαν στην έρημο του Σινά, ήταν περίπου 2 με 3 εκατομμύρια συνολικά, παι-διά και ενήλικες. Αναφέρεται πως μόνο οι νεαροί άνδρες ήταν 603.550. Καθώς η στήλη φωτιάς και η στήλη της νεφέλης προπορεύονταν κι όλο το πλήθος ακολουθούσε, χρησιμοποιούσαν τις σάλπιγγες για να δίνουν συγκεκριμένες οδηγίες στο λαό. Με συνδυασμούς κοντών ή παρατεταμένων σαλπισμάτων συγκέντρωναν, κινητοποιούσαν και γενικά καθοδηγούσαν το λαό, γιατί ο Θεός τους είχε ορίσει να μην φω-νάζουν δυνατά. Έτσι η καθοδήγηση γινόταν με τους ήχους των σαλ-πίγγων.

Η σάλπιγγα λοιπόν χρησίμευε πρώτα απ’ όλα για τη συγκέντρωση των ανθρώπων. Ο Θεός τους διέταξε να χρησιμοποιήσουν δυο ασημέ-νιες σάλπιγγες που συμβολίζουν δυο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων στον κόσμο. Η μια ομάδα είναι οι Εβραίοι, ο εκλεγμένος λαός, και η άλλη ομάδα είναι οι σωσμένοι άνθρωποι, η εκκλησία του Θεού που εί-ναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Ο ήχος των σαλπίγγων θα τους φέρει κοντά. Η σάλπιγγα δεν ηχεί για να καλέσει, την εκκλησία των ορθοδόξων ή των ευαγγελικών ή την εκκλησία οποιουδήποτε άλλου δόγματος, αλλά για να καλέσει εκείνους των οποίων οι αμαρτίες συγ-χωρέθηκαν από τον Κύριο. Οι Εβραίοι καλούνται στην πατρίδα τους, όπου έχουν να διανύσουν το τελευταίο και πιο δραματικό κομμάτι


των προφητειών για το τέλος των καιρών και η εκκλησία καλείται στον Θεό. Αυτό είναι η Αρπαγή.

Η Ιερουσαλήμ που ήταν κατακτημένη από τους Εθνικούς

Όταν ηχήσει η σάλπιγγα, οι Εβραίοι που είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, θα γυρίσουν πίσω στη χώρα τους. Η εκκλησία του Θεού, θα αρπαχθεί για να συναντήσει τον Κύριο στον αέρα. Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν και το παρόν των Εβραίων.

Τον καιρό του Ιησού, οι Εβραίοι ήταν υπό ρωμαϊκή κατοχή. Το Ισρα-ήλ ήταν αποικία της Ρώμης αλλά οι Εβραίοι ποτέ δεν έπαψαν την αντί-σταση κατά των Ρωμαίων και διαρκώς εξεγείρονταν. Ο αυτοκράτορας Νέρωνας έστειλε, λοιπόν, το ρωμαίο στρατηγό Βεσπασιανό και τον γιο του Τίτο στο Ισραήλ για να καταπνίξουν αυτές τις εξεγέρσεις. Μετά από λίγο όμως ο Νέρωνας πέθανε.

Όταν ο Βεσπασιανός επέστρεψε στη Ρώμη, υπήρξαν άγριες διαμάχες για το θρόνο. Τελικά κατάφερε να γίνει αυτοκράτορας αφού νίκησε το Γάλβιο, τον Όθωνα και το Βιτάλιο. Διόρισε τότε στρατηγό το γιο του τον Τίτο και τον έστειλε και πάλι στα Ιεροσόλυμα για να καταπνίξει την εξέγερση. Ο γιος του είναι ο περίφημος στρατηγός Τίτος που κα-τέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. Ο Ιησούς είχε προφητεύσει αυτήν την καταστροφή. Είναι γραμμένο στο ευαγγέλιο του Λουκά 19:41.

«Και όταν πλησίασε, βλέποντας την πόλη, έκλαψε γι’ αυτή, λέγο-ντας: Είθε να γνώριζες κι εσύ, τουλάχιστον κατά την ημέρα σου τούτη, αυτά που αποβλέπουν για την ειρήνη σου· αλλά, τώρα, κρύφτηκαν από τα μάτια σου· επειδή, θα έρθουν ημέρες επάνω σου, και οι εχθροί σου θα κάνουν χαράκωμα γύρω από σένα, και θα σε περικυκλώσουν, και θα σε στενοχωρήσουν από παντού· και θα σε κατεδαφίσουν, και τα παιδιά σου μέσα σε σένα, και δεν


θα αφήσουν μέσα σε σένα πέτρα επάνω σε πέτρα· επειδή, δεν γνώρισες την ημέρα της επίσκεψής σου.»( Κατά Λουκά 19:41-44)

Ο Ιησούς κοίταξε την Ιερουσαλήμ και με πόνο προείπε τις λεπτομέρει-ες αυτού που θα συνέβαινε. «Οι εχθροί σου», προφήτευσε στην πόλη, «θα κτίσουν ένα χαράκωμα εναντίον σου». Η Ιερουσαλήμ περιβάλλεται από πέτρινο τείχος. Το μήκος του οχυρού είναι περίπου 4 χιλιόμετρα και η επιφάνειά του περίπου 3 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο Ιησούς μίλησε για χαράκωμα γύρω από την πόλη. Πραγματικά όταν ο στρατηγός Τίτος προσπάθησε να επιτεθεί στην Ιερουσαλήμ το 70μ.Χ., η πύλη της ήταν ερμητικά κλειστή και ήταν δύσκολο να επιτεθεί στο πέτρινο τείχος. Γι’ αυτό έσκαψε χαρακώματα γύρω από τα τείχη προκειμένου να την πο-λιορκήσει. Έτσι η πόλη βρέθηκε σε στενή πολιορκία για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς κανένας να μπορεί να μπει σ’ αυτήν ή να βγει έξω απ’ τις πύλες της. Οι Ρωμαίοι έπιαναν Εβραίους έξω από την Ιερουσαλήμ, τους έβαζαν σε καταπέλτες αντί για βράχους, και τους εκσφενδόνιζαν στα τείχη. Άλλους πάλι, τους έδεναν σε ξύλινους κριούς κι εφορμώντας τους τσάκιζαν πάνω στο τείχος.. Κάνοντάς το αυτό τρομοκρατούσαν τους πολιορκημένους για να τους αναγκάσουν να παραδοθούν.

Η πολιορκημένη Ιερουσαλήμ καθώς περνούσε ο καιρός δεν άντεξε. Το φαγητό τελείωσε κι η πείνα ήταν τόσο μεγάλη που έφτασαν στο σημείο να τρώνε τα παιδιά τους. Στην περικοπή του ευαγγελίου του Λουκά 21:20-24 ο Ιησούς προλέγει αυτή τη μεγάλη δυστυχία:

«Και όταν δείτε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από στρατόπε-δα, τότε γνωρίστε ότι πλησίασε η ερήμωσή της. Τότε, αυτοί που είναι στην Ιουδαία, ας φεύγουν στα βουνά· και εκείνοι που είναι μέσα σ’ αυτή, ας αναχωρούν έξω· και εκείνοι που είναι στα χωρά-φια, ας μη μπαίνουν μέσα σ’ αυτή. Επειδή, αυτές είναι ημέρες εκ-δίκησης, για να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα. Και αλλοίμονο σ’ εκείνες που εγκυμονούν και σ’ εκείνες που θηλάζουν κατά τις


ημέρες εκείνες· επειδή, θα είναι μεγάλη στενοχώρια επάνω στη γη, και οργή ενάντια σε τούτο τον λαό. Και θα πέσουν με στόμα μάχαιρας, και θα φερθούν αιχμάλωτοι, σε όλα τα έθνη· και η Ιερουσαλήμ θα είναι πατούμενη από τα έθνη, μέχρις ότου εκπλη-ρωθούν οι καιροί των εθνών.»(Κατά Λουκά 21:20-24)

Όταν λοιπόν οι εχθροί θα περικύκλωναν την Ιερουσαλήμ, τότε θα ήξεραν πως η πτώση είναι κοντά. Ο Ιησούς μιλούσε εδώ για την ολο-κληρωτική πτώση του Ισραήλ. Και πραγματικά οι εχθροί-τα στρατεύ-ματα του Τίτου-περικύκλωσαν την Ιερουσαλήμ επαληθεύοντας κατά γράμμα το λόγο του Χριστού, και την κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το 70μ.Χ.

Η Ιερουσαλήμ, ολοκληρωτικά κατεστραμμένη «…αλίμονο στις έγκυες γυναίκες και θηλάζουσες μητέρες τις μέρες

εκείνες…», είπε ο Ιησούς. Γιατί όμως υπέφεραν τόσο πολύ όταν ξέσπα-σε ο πόλεμος; Ο λόγος είναι ότι είχε έρθει η ώρα της τιμωρίας και όλα όσα ήταν γραμμένα θα εκπληρώνονταν. Σε ποιες τιμωρίες αναφέρεται –ποια είναι αυτά τα γραμμένα που θα γίνονταν-θα το βρούμε στην Παλαιά Διαθήκη. Να, λοιπόν, τι είχε πει ο Θεός στους Εβραίους τότε: (Λευιτικό 26:14)

«Αλλά, αν δεν με υπακούσετε και δεν εκτελείτε όλες αυτές τις εντολές μου, και αν καταφρονήσετε τα προστάγματά μου ή αν η ψυχή σας αποστραφεί τις κρίσεις μου, ώστε να μη εκτελείτε όλες τις εντολές μου, ώστε να εξουθενώσετε τη διαθήκη μου· κι εγώ θα κάνω σε σας τούτο: Θα βάλω επάνω σας τρόμο, μαρασμό, και καύσωνα, που θα φθείρουν τα μάτια σας, και θα λιώνουν ολοκληρωτικά την ψυχή· και μάταια θα σπείρετε τον σπόρο σας, επειδή θα τον τρώνε οι εχθροί σας. Και θα στήσω το πρόσωπό μου εναντίον σας, και θα φονευθείτε μπροστά στους εχθρούς


σας· κι εκείνοι, που σας μισούν, θα σας εξουσιάζουν· και θα φεύ-γετε, ενώ κανένας δεν θα σας καταδιώκει. Και αν μέχρις εδώ δεν με υπακούσετε, θα βάλω επάνω σας επταπλάσια τιμωρία για τις αμαρτίες σας. Και θα συντρίψω την υπερηφάνεια της δύνα-μής σας· και θα κάνω τον ουρανό σας σαν σίδερο, και τη γη σας σαν χαλκό· και η δύναμή σας θα αναλωθεί μάταια· επειδή, η γη σας δεν θα δίνει τα γεννήματά της, και τα δέντρα της γης δεν θα δίνουν τον καρπό τους. Και αν πορεύεστε ενάντια σε μένα, και δεν θέλετε να με υπακούσετε, θα προσθέσω σε σας επταπλάσιες πληγές, σύμφωνα με τις αμαρτίες σας. Και θα στείλω εναντίον σας τα άγρια θηρία, που θα καταφάνε τα παιδιά σας, και θα εξολοθρεύσουν τα κτήνη σας, και θα σας κάνουν λιγοστούς· και οι δρόμοι σας θα ερημωθούν. Και αν απ’ αυτά δεν διορθωθείτε, επιστρέφοντας σε μένα, αλλά πορεύεστε ενάντιοι σε μένα, τότε θα πορευτώ κι εγώ ενάντιος σε σας, και θα σας παιδεύσω κι εγώ επταπλάσια για τις αμαρτίες σας. Και θα φέρω επάνω σας μάχαι-ρα, που θα κάνει την εκδίκηση της διαθήκης μου· και όταν κατα-φύγετε στις πόλεις σας, θα στείλω θανατικό ανάμεσά σας· και θα παραδοθείτε στα χέρια τού εχθρού. Και όταν κατασυντρίψω το στήριγμα του άρτου σας, δέκα γυναίκες θα ψήνουν τα ψωμιά σας σε έναν φούρνο, και τα ψωμιά σας θα σας αποδοθούν με ζύγι· και θα τρώτε, και δεν θα χορταίνετε. Και αν και με τούτα δεν με υπα-κούσετε, αλλά πορεύεστε ενάντιοι σε μένα, τότε, εγώ θα πορευτώ ενάντιος σε σας με θυμό, και θα σας παιδεύσω κι εγώ επταπλά-σια για τις αμαρτίες σας. Και θα φάτε τις σάρκες των γιων σας, και τις σάρκες των θυγατέρων σας θα φάτε. Και θα κατεδαφίσω τους ψηλούς σας τόπους, και θα καταστρέψω τα είδωλά σας, και θα ρίξω τα πτώματά σας επάνω στα πτώματα των βδελυρών ειδώλων σας· και θα σας βδελυχθεί η ψυχή μου. Και θα καταστή-σω τις πόλεις σας έρημες, και θα ερημώσω τα αγιαστήριά σας, και δεν θα οσφρανθώ την οσμή των ευωδιών σας· και εγώ θα


ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη σας· και θα θαυμάσουν σ’ αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ’ αυτή. Και θα σας διασπείρω ανά-μεσα στα έθνη· και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα· και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες.» (Λευιτικό 26:14-33)

Μετά την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και πριν ακόμα μπουν στη γη της επαγγελίας, ο Θεός εξήγησε με λεπτομέρειες τι θα τους συνέβαινε. Αν μετά την είσοδό τους στη γη ως περιούσιος λαός αρνιόντουσαν να Τον υπακούσουν, όλες αυτές οι τιμωρίες θα έπεφταν πάνω τους. Σύμφωνα με την προφητεία, όλες οι καταστροφές που αναφέρονται εδώ, θα έρχονταν αμείλικτα η μία μετά την άλλη ώσπου τελικά να φτάσουν να τρώνε τη σάρκα των γιων τους και των θυγατέ-ρων τους και η γη τους να γίνει έρημη.

Εξακόσια περίπου χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός, οι Εβραίοι είχαν, και τότε, πληρώσει το τίμημα της ανυπακοής τους. Η πρώτη τιμωρία τους ήταν ότι σύρθηκαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα. Υπέφεραν υπό το ζυγό της Βαβυλώνας, αλλά όχι μόνον. Στη συνέχεια έγιναν υπόδουλοι της Περσίας και μετά της Ελλάδας. Η τέταρτη τιμωρία τους ήταν να υποφέρουν κάτω από το ζυγό της Ρώμης. κι είναι εδώ που θα έτρωγαν τη σάρκα των γιων και των θυγατέρων τους και η γη τους θα ερημω-νόταν. Καθώς οι Εβραίοι συνέχιζαν να εναντιώνονται στο Θεό, έκαναν αναπόφευκτη αυτήν την τέταρτη και σκληρότερη τιμωρία.

«Όταν δείτε την Ιερουσαλήμ περικυκλωμένη από εχθρούς, τότε θα ξέρετε ότι η ερήμωσή της είναι κοντά.» Ήταν αργά για να αποφευχθεί η κατάρα. Προηγουμένως, πολλές φορές, όταν είχαν συρθεί αιχμάλω-τοι, μετανοούσαν και ο Θεός τους συγχωρούσε. Όμως αμέσως μετά συνέχιζαν να έχουν την ίδια στάση ανυπακοής και εναντίωσης σ’ Εκεί-νον. Κι αυτό γινόταν πολλές φορές. Έτσι ο Θεός αποφάσισε πως επει-δή παραμένουν με σκληρή καρδιά στην ανυπακοή απέναντί Του θα τους κατέστρεφε ολοκληρωτικά., «Επειδή, αυτές είναι ημέρες εκδίκη-


σης, για να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα», είπε ο Ιησούς προφητικά για τις μέρες του 70μ.Χ. Με άλλα λόγια, όλες οι καταστροφές που ήταν γραμμένες στο κεφάλαιο 26 του Λευιτικού, θα εκπληρώνονταν εκείνες τις ημέρες της εκδίκησης.

Ενώ ο Τίτος είχε περικυκλώσει την Ιερουσαλήμ για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέσα στα τείχη συνέβαινε μια μεγάλη τραγωδία που χτύπα-γε περισσότερο τις έγκυες και τις θηλάζουσες μητέρες. Ο κόσμος περί-μενε να γεννηθεί το μωρό για να το φάει! Γι’ αυτό ο Ιησούς είπε, «αλί-μονο σε έγκυες γυναίκες και θηλάζουσες μητέρες.» Οι Εβραίοι άντεξαν για περίπου τρία χρόνια, τρώγοντας τα παιδιά τους, αλλά ήταν ούτως ή άλλως καταδικασμένοι. Τελικά, σύρθηκαν αιχμάλωτοι στη Ρώμη και η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε ολοκληρωτικά. Ας παρατηρήσουμε και κάτι ακόμα σ’ αυτήν την περικοπή.(Λουκάς 19:43-44)

«Επειδή, θα έρθουν ημέρες επάνω σου,…….., και θα σε κατεδαφί-σουν, και τα παιδιά σου μέσα σε σένα, και δεν θα αφήσουν μέσα σε σένα πέτρα επάνω σε πέτρα· επειδή, δεν γνώρισες την ημέρα της επίσκεψής σου» (κατά Λουκά 19:43-44)

Ο ναός στην Ιερουσαλήμ ήταν κτισμένος από πέτρα. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες, λοιπόν, που λεηλατούσαν την πόλη, είχαν ακούσει ένα μύθο ότι ο χρυσός που ο λαός αφιέρωνε στο ναό ήταν κρυμμένος ανά-μεσα στις πέτρες του. Άρχισαν λοιπόν να βγάζουν όλες τις πέτρες, μία προς μία, ώσπου δεν άφησαν πέτρα πάνω σε πέτρα, λαχταρώντας να βρουν που ήταν το χρυσάφι. Ο Ιησούς είχε προβλέψει σωστά. Πήραν τα πάντα, ακόμη και μια χρυσή επτάφωτη λυχνία που είχε μείνει στον ναό και τα μετέφεραν μαζί τους στη Ρώμη. Μπροστά στο Κολοσσαίο, στη Ρώμη υπάρχει σήμερα μια αψίδα που ονομάζεται Αψίδα του Τί-του.(Τη δημιούργησε μάλιστα ο αδερφός του Τίτου, ο Δομιτιανός, που διαδέχτηκε τον Τίτο στο θρόνο, σε ανάμνηση της νίκης επί της Ιερου-σαλήμ). Το ανάγλυφο σ’ αυτήν την αψίδα απεικονίζει ανθρώπους που


μεταφέρουν την επτάφωτη λυχνία. Ο Τίτος μετά τη νίκη του πήρε όλους τους θησαυρούς του ναού στη Ρώμη. Όταν βλέπει κανείς τέτοιες αναφορές να επαληθεύονται καταλαβαίνει πόσο ακριβής ως την πα-ραμικρή λεπτομέρεια , και πόσο αξιόπιστη είναι η Βίβλος.

Οι Εβραίοι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμοΣτο κεφάλαιο 26 του Λευιτικού, αν προσέξουμε θα παρατηρήσουμε

τέσσερις καταστροφές. Η πρώτη στο εδάφιο 14, η δεύτερη στο 21,η τρίτη στο 23 και η τέταρτη στο 27.

«…Και αν και με τούτα δεν με υπακούσετε, αλλά πορεύεστε ενά-ντιοι σε μένα,… (Λευιτικό 26:27)…. θα καταστήσω τις πόλεις σας έρημες, και θα ερημώσω τα αγιαστήριά σας, και δεν θα οσφραν-θώ την οσμή των ευωδιών σας·.» (Λευιτικό 26:31)

Η Ιερουσαλήμ αφανίστηκε, τα σκεύη του ναού καταστράφηκαν και ο ίδιος ναός μετατράπηκε σε ερείπια. Οι Εβραίοι δεν ήταν πια σε θέση να καίνε λιβάνι μέσα στο ναό, όπως έκαναν τόσους αιώνες για να ευ-χαριστήσουν τον Θεό.

«Και εγώ θα ερημώσω ολοκληρωτικά τη γη σας· και θα θαυμά-σουν σ’ αυτό οι εχθροί σας, που κατοικούν σ’ αυτή. Και θα σας διασπείρω ανάμεσα στα έθνη· και θα σύρω από πίσω σας τη μάχαιρα· και η γη σας θα μένει έρημη, και οι πόλεις σας θα είναι έρημες.» (Λευιτικό 26:32-33)

Ο Θεός προείπε ότι οι Εβραίοι θα διασκορπιστούν σε ολόκληρο τον κόσμο και πως το σπαθί Του θα τους καταδίωκε. Αυτό σημαίνει θάνα-τος. Το σπαθί του Θεού τούς ακολουθεί από το 70μ.Χ.-από τότε που διασκορπίστηκαν-μέχρι το 1945, το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μόνο ο Χίτλερ σκότωσε περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους


σε θαλάμους αερίων. Όταν ο Ιησούς σταυρωνόταν, οι Εβραίοι κάτω απ’ το σταυρό φώναζαν: «Ας είναι το αίμα του σε εμάς και στα παιδιά μας». Ζήτησαν να έχουν εκείνοι και τα παιδιά τους την ευθύνη για το θάνατο του Ιησού. Περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίοι πέθαναν κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Το σπαθί, τούς κυνήγησε. Σύμ-φωνα με την προφητεία επίσης, οι Εβραίοι θα έπρεπε να ζήσουν μα-κριά από τη χώρα τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα, η γιορτή των Σαλπίγγων πλησιάζει. Ας δούμε στον προφήτη Ιερεμία, κεφάλαιο 30 και εδάφιο 2

«Έτσι είπε ο Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ, λέγοντας: Γράψε για τον εαυτό σου σε βιβλίο όλα τα λόγια που έχω μιλήσει σε σένα· επει-δή, πρόσεξε, έρχονται ημέρες, λέγει ο Κύριος, και θα επιστρέψω την αιχμαλωσία τού λαού μου του Ισραήλ και του Ιούδα, λέει ο Κύριος· και θα τους επιστρέψω στη γη, που έδωσα στους πατέρες τους, και θα την κυριεύσουν.» (Ιερεμίας 30:2-3)

Να κάτι παράξενο. Ο Θεός, που από τη μια λέει πως θα διασκορπίσει τους Εβραίους στα έθνη, λέει από την άλλη ότι θα τους φέρει ξανά πίσω στην γη τους. Έτσι ακριβώς κι έγινε.

Οι Εβραίοι ήταν διασκορπισμένοι για 1900 χρόνια, μετά το 70μ.Χ., αλλά επέστρεψαν και πάλι στην πατρίδα τους όταν ανακηρύχθηκε το Ισραήλ ως ανεξάρτητο κράτος στις 14 Μαΐου του 1948.

Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στην ιστορία για να δούμε τι έγινε με τη γη του Ισραήλ όλα αυτά τα 1900 χρόνια. Πολλές φορές συμβαίνει να κατανοούμε καλύτερα τη Βίβλο όταν γνωρίζουμε το ιστορικό πλαίσιο αυτών που αναφέρει. Πρώτα λοιπόν, όπως είδαμε, κυβέρνησε το Ισ-ραήλ η Ρώμη. Απ’ όταν μάλιστα, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ασπάστηκε το χριστιανισμό ως εθνική της θρησκεία, αντιμετώπισε το Ισραήλ σαφώς ευνοϊκότερα. Μετά την Ρώμη, σειρά πήρε το Βυζάντιο. Κατά


τη διάρκεια της Βυζαντινής κυριαρχίας, η Ελένη, μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, άρχισε να κτίζει εκκλησίες στην Ιερουσαλήμ. Είναι η αποκαλούμενη Βυζαντινή κουλτούρα. Μετά το Βυζάντιο, τα ηνία ανέ-λαβε η Περσία, το σημερινό Ιράν. Ακολούθησαν οι Άραβες, οι Σελτζού-κοι Τούρκοι, οι Σταυροφόροι, οι Μαμελούκοι , οι Τούρκοι και τέλος οι Βρετανοί. Περισσότερες δηλαδή από 10 διαφορετικές διακυβερνήσεις εξουσίασαν τη γη του Ισραήλ όλο αυτό το διάστημα της διασποράς.

Ανεξάρτητο ΙσραήλΚαι φτάνουμε στο Μάιο του 1948 όπου το Ισραήλ ανεξαρτητοποιεί-

ται σαν κράτος3 μετά από τόσες κατακτήσεις και εκπληρώνεται έτσι ο προφητικός λόγος τόσο της Παλαιάς Διαθήκης όσο και του ίδιου του Ιησού. Ας διαβάσουμε την προφητεία, Λουκάς 21:29.

«Και τους είπε μια παραβολή: Δείτε τη συκιά και όλα τα δέντρα· όταν ήδη ανοίξουν, βλέποντας γνωρίζετε από μόνοι σας ότι το καλοκαίρι είναι ήδη κοντά. Έτσι κι εσείς, όταν δείτε τούτα να γί-νονται, να ξέρετε ότι η βασιλεία τού Θεού είναι κοντά» (Λουκάς 21:29-31)

Η συκιά συμβολίζει το Ισραήλ αλλά και κάθε χώρα έχει για σύμβολό της κάποιο δέντρο. Όταν ο Ιησούς τους είπε να κοιτάξουν τη συκιά και όλα τα δέντρα, στην πραγματικότητα τους ζήτησε να κοιτάξουν το Ισραήλ και όλες τις υπόλοιπες χώρες4. Αν δουν τα δέντρα να «ανοί-γουν» σημαίνει ότι το καλοκαίρι είναι κοντά, όπως και η βασιλεία του Θεού. Τι σημαίνει «ανοίγουν» στο συμβολικό επίπεδο; Σημαίνει πως

3: Η έκταση του Ισραήλ είναι μόλις 320 χλμ. μήκος και 88 χλμ. πλάτος, όσο δηλ, μια επαρχία ή ένα διοικητικό διαμέρισμα μιας ευρωπαϊκής χώρας.4: Τη χρονιά που το Ισραήλ έγινε ανεξάρτητο κράτος, υπήρχαν μόνο 60 ανεξάρτητες χώρες σε όλο τον κόσμο. Από τότε που ο Ουίλσον, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ένας αυξανόμενος αριθμός χωρών ανεξαρτητοποιήθηκαν. (Σήμερα, περίπου 200 χώρες είναι μέλη του Ο.Η.Ε.)


μια χώρα ξαναγεννιέται σαν να αρχίζει να βλασταίνει και πάλι μετά από ένα χειμώνα πολλών χρόνων. Για 1900 χρόνια, το Ισραήλ ήταν ξεχασμένο από τον κόσμο αλλά να που το Μάιο του 1948 ξανανέβηκε στη παγκόσμια σκηνή, για να παίξει και πάλι πρωτεύοντα ρόλο στην τελική φάση της ιστορίας.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε για λίγο το παρασκήνιο της ανεξαρτητο-ποίησης του Ισραήλ. Η Βρετανία κυβερνούσε όλη την επικράτεια του Ισραήλ για 30 χρόνια πριν το Μάιο του 1948. Ο 1ος Παγκόσμιος πόλε-μος μαινόταν ανάμεσα σε Βρετανούς και Γάλλους που προσπαθούσαν να καταλάβουν τη γη από την Οθωμανική Τουρκία.

Ενώ η Βρετανία πολεμούσε κατά της Οθωμανικής Τουρκίας, οι Άγ-γλοι ζήτησαν από έναν διάσημο Εβραίο χημικό, τον Δρ Γουάιζμαν, ο οποίος ζούσε στη Βρετανία να προσφέρει τις υπηρεσίες του φτιάχνο-ντας για την Αγγλία μια βόμβα . Σε αντάλλαγμα, του έδωσαν την υπό-σχεση ότι θα βοηθούσαν τους Εβραίους να γίνουν ανεξάρτητο κράτος. Πραγματικά ο Γουάιζμαν μελέτησε την εξαγωγή ακετόνης, από την οποία φτιάχνεται μια βόμβα και βοήθησε τελικά τη Βρετανία να φτιά-ξει μια βόμβα με την εξαγωγή ακετόνης από ζυμωμένα καλαμπόκια. Η βρετανική κυβέρνηση τον ευχαρίστησε και μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το 1917, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Μπάλφουρ, κράτησε την υπόσχεσή της χώρας του. Έτσι προέκυψε η περίφημη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», σύμφωνα με την οποία η Βρετανία υποσχέθηκε γραπτώς ότι θα βοηθήσει τους Ισραηλίτες να πάνε πίσω στη γη τους και να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος.

Σύντομα όμως μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία ενεπλάκη και στον 2ο. Αυτή τη φορά οι Βρετανοί είχαν να πολεμήσουν εναντίον των Γερμανών κι αυτός ο αγώνας ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Γι αυτό ζήτησαν βοήθεια από τους Άραβες και άρχισαν μάλιστα να στρατολο-γούν πολεμικά σώματα με την υπόσχεση ότι αν οι Άραβες βοηθούσαν εναντίον των Γερμανών, κι οι Βρετανοί θα τους βοηθούσαν με τη σει-ρά τους να δημιουργήσουν ανεξάρτητο αραβικό κράτος, μόλις τελειώ-


σει ο πόλεμος. Έτσι, στη «Λευκή Βίβλο» του 1939 η Βρετανία δήλωνε γραπτώς στους Άραβες ό,τι ακριβώς είχε υποσχεθεί πριν λίγα χρόνια με τη «διακήρυξη Μπάλφουρ» στους Ισραηλίτες!

Ο καιρός περνούσε και οι δύο πόλεμοι τέλειωσαν. Η Βρετανία, έχο-ντας υποσχεθεί την ίδια γη πρώτα στους Εβραίους και κατόπιν στους Άραβες δεν θα μπορούσε να φανεί συνεπής. Βλέποντας οι Εβραίοι ότι δεν τηρεί την υπόσχεσή της απέναντί τους αντέδρασαν μ’ ένα κίνημα αντίστασης εναντίον της, μέρος του οποίου ήταν και η ανατίναξη του ξενοδοχείου «Βασιλιάς Δαυίδ». Τότε η Βρετανία, μη μπορώντας να δι-αχειριστεί αυτές τις διαμάχες, ούτε να λύσει το πρόβλημα, παρέπεμψε το θέμα της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ. Οργανώθηκε λοιπόν η Ειδική Επι-τροπή του ΟΗΕ, στην Παλαιστίνη που αποφάσισε να λύσει το πρόβλη-μα των αντιφατικών υποσχέσεων της Βρετανίας κατά τον τρόπο της «σοφίας του Σολομώντα». Όπως δηλ. ο Σολομώντας στο γνωστό πε-ριστατικό της Παλαιάς Διαθήκης διέταξε να κόψουν το μωρό στα δύο και να δώσουν από μισό στην κάθε γυναίκα που ισχυριζόταν ότι ήταν δικό της, έτσι και τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν να δώσουν τη μισή γη στο Ισραήλ και την άλλη μισή στην Παλαιστίνη. Το Ισραήλ αποδέ-χθηκε την απόφαση και διακήρυξε την ανεξαρτησία του στις 14 Μαΐου του 1948. Οι Άραβες ωστόσο, απέρριψαν την προσφορά αδιάλλακτα. «Τι είναι αυτά που λέτε;», διαμαρτύρονταν, «ολόκληρη η γη είναι δική μας. Δεν θα δώσουμε ούτε ένα κομμάτι γης στο Ισραήλ. Δεν θα διακη-ρύξουμε ανεξαρτησία με τη μισή γη».

Στις 15 Μαίου, μια μόλις μέρα μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του, το Ισραήλ δέχτηκε επίθεση από την Αίγυπτο το Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και άλλες αραβικές χώρες. Η σύρραξη έμεινε γνωστή ως «πόλεμος της ανεξαρτησίας» Ο πληθυσμός του Ισραήλ ήταν τότε πε-ρίπου 2.8 εκατομμύρια. Οι Αραβικές χώρες αριθμούσαν πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ποιος θα έβγαινε νικητής από μια τέτοια σύρραξη; Κι όμως, το παράδοξο είναι ότι το Ισραήλ κατέληξε με 22% περισσότερες εκτάσεις από ό, τι του είχαν υποσχεθεί. Αυτό έγινε γιατί


ο Θεός ήταν και πάλι στο πλευρό του Ισραήλ.

Διαμάχες στη Μέση ΑνατολήΟι Άραβες απέτυχαν οικτρά. Το 1956,ο Αιγύπτιος πρόεδρος Νάσσερ

επέβαλε αποκλεισμό του κόλπου της Άκαμπα. Αυτός είναι ο δεύτερος πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Ωστόσο, το Ισραήλ νίκησε και πάλι. Μετά από αυτό, περίπου 150 εκατομμύρια Άραβες επιτέθηκαν για τρίτη φορά στο Ισραήλ από όλες τις κατευθύνσεις ταυτόχρονα. Πρόκειται για τον περίφημο « Πόλεμο των Έξι Ημερών» του 1967.

Εκείνη την περίοδο ο Νάσσερ είχε δηλώσει ανοιχτά στις εφημερί-δες,: «Ακόμα και στο χειρότερο σενάριο, ακόμα και αν πεθάνουν 2,8 εκατομμύρια Άραβες, μπορούμε να καθαρίσουμε αυτή τη γη. Αν 2,8 εκατομμύρια Άραβες ,από τα 150 εκατομμύρια, αρπάξουν από έναν Εβραίο και πνιγούν μαζί του πηδώντας στη Μεσόγειο, η γη θα είναι και πάλι δική μας».

Είναι γνωστό ποιος κέρδισε τον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Στην πραγματικότητα ο πόλεμος διήρκεσε μόνο τρεις μέρες. Το Ισρα-ήλ είχε πληροφορηθεί για την επίθεση των Αράβων και πρόλαβε να καταστρέψει όλα τα αεροπλάνα των Αιγυπτίων. Για μια ακόμα φορά είχε μια λαμπρή, μη αναμενόμενη-σε σχέση με τις αναλογίες δυνάμε-ων-νίκη, εξαπλώνοντας ακόμα περισσότερο την επικράτεια του. Στον πόλεμο των έξι ημερών το Ισραήλ κατέκτησε τα υψώματα του Γκο-λάν από τη Συρία, και τη δυτική όχθη του Ιορδάνη από την Ιορδανία. Επίσης κατέλαβε το ανατολικό κομμάτι της Ιερουσαλήμ, τη λωρίδα της Γάζας, που στην αρχαιότητα ήταν η γη των Φιλισταίων, δίπλα στη Μεσόγειο θάλασσα, καθώς και το Όρος Σινά. Επέστρεψε όμως το όρος Σινά στην Αίγυπτο, στο πλαίσιο της συμφωνίας Κάμπ Ντέιβιντ, το 1978, επί προεδρίας του Κάρτερ. Οι υπόλοιπες τέσσερις περιοχές δεν επεστράφησαν, και μέχρι σήμερα διατηρούν το όνομα «κατεχόμενα».Είναι σημαντικό να το γνωρίζουμε αυτό, γιατί έτσι θα κατανοήσουμε


καλύτερα τα τρέχοντα ζητήματα του Ισραήλ. Τα τέσσερα λοιπόν αυτά κατεχόμενα εδάφη αποτελούν το πιο ακανθώδες πρόβλημα στην περι-οχή. Ο Μπέγκιν,-ισραηλινός πρωθυπουργός από το 1978,-ενσωμάτω-σε τις τέσσερις περιοχές στο Ισραήλ. Σύμφωνα με τις συνθήκες όμως, τα σύνορα δεν θα έπρεπε μετακινηθούν. Αυτό προέβλεπε η τελική Συμφωνία του Ελσίνκι που υπογράφτηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σύμφωνα με την οποία δεν μπορούσαν να αλλά-ξουν τα σύνορα που είχαν προσδιοριστεί μετά τον πόλεμο. Επομένως οι 4 κατεχόμενες περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967, θα έπρεπε να επιστραφούν. Όμως, ο Μπέγκιν, διαβάζοντας τη Βίβλο στην τελετή, επέμενε πως οι περιοχές δόθηκαν από τον Θεό και πως η Παλαιά Δια-θήκη το αναφέρει, για αυτό και έπρεπε να ενσωματωθούν στο Ισρα-ήλ..

Εξακόσια πενήντα χρόνια πριν τη γέννηση του Ιησού, γράφτηκε η όραση του Αβδιού στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε στον προφήτη Αβδιού, 1:19

«Και εκείνοι της μεσημβρινής περιοχής θα κληρονομήσουν ολο κληρωτικά το βουνό τού Ησαύ,» Η έρημος Νεγκέβ όπου ο Ησαύ-δηλ. ο λαός του Εδώμ-είχε ζήσει έπεσε στα χέρια των Εβραίων.«και εκείνοι της πεδινής περιοχής, του Φιλισταίους·»

Αυτό που ονομάζουμε σήμερα λωρίδα της Γάζας ήταν στα αρχαία χρόνια οι περιοχές των Φιλισταίων. Ήταν εκεί , στη λωρίδα της Γάζας που ο Δαβίδ αντιμετώπισε τον Γολιάθ.

«και θα κληρονομήσουν ολοκληρωτικά τα χωράφια τού Εφραϊμ, και τα χωράφια της Σαμάρειας·»

Τα χωράφια που κατείχε ο Εφραΐμ είναι η ανατολική πλευρά του Ιορδάνη η οποία σήμερα ανήκει στην Ιορδανία και όχι στο Ισραήλ. Όταν μιλάει για τα χωράφια της Σαμάρειας αναφέρεται σε αυτό που


λέμε σήμερα δυτική όχθη του Ιορδάνη.«Αυτή η ομάδα εξόριστων Ισραηλιτών στη Χαναάν , θα καταλά βουν γη μέχρι τη Ζάρεφαθ.»

H «γη μέχρι τη Ζάρεφαθ» είναι η περιοχή που βρίσκεται σήμερα ο Λίβανος.

Ο Πρωθυπουργός Μπέγκιν, επέμενε, «Κοιτάξτε στη Βίβλο. Ο Θεός μας είπε να καταλάβουμε τη γη των Φιλισταίων, της Σαμάρειας και άλλων. Από τη στιγμή που μας το είπε ο Θεός, τα εδάφη που κατακτή-σαμε είναι δικαιωματικά δικά μας. Χρησιμοποιήσατε τη γη χωρίς να μας αποζημιώσετε. Δεν θα σας ζητήσουμε χρήματα, αλλά τα εδάφη είναι δικά μας».

Ποιος έχει δίκιο; Η γη ανήκει στους Άραβες που ζούσαν εκεί για πολύ καιρό ή στους Εβραίους; Αυτό είναι ένα από τα πιο δυσεπίλυτα ζητή-ματα του κόσμου.

Οι Ισραηλίτες επιστρέφουν από όλο τον κόσμοΟ αριθμός των Παλαιστίνιων Αράβων που ζουν στις 4 κατεχόμενες

περιοχές, είναι 1,75 εκατομμύρια ενώ οι Εβραίοι είναι μόνο 70.000. Η επιστροφή τους όμως απ’ όλες τις περιοχές του κόσμου δεν έχει τε-λειώσει ακόμα.. Για 3 χρόνια, μεταξύ 1991 και 1993, 350.000 Εβραίοι επέστρεψαν από τη Ρωσία. Όπως ακριβώς προβλέφθηκε από την Πα-λαιά Διαθήκη. Ας διαβάσουμε στον Ησαΐα 43:5.

«Μη φοβάσαι· επειδή, εγώ είμαι μαζί σου· από την ανατολή θα φέρω το σπέρμα σου, και από τη δύση θα σε συνάξω· θα πω στον βορρά: Δώσε· και προς τον νότο: Μη εμποδίσεις· φέρε τους γιους μου από μακριά, και τις θυγατέρες μου από τα άκρα της γης.» (Ησαΐας 43:5-6)

Ο Θεός είπε πως θα φέρει πίσω όλους τους Ισραηλίτες από όλες τις γωνιές του κόσμου. Θα δούμε παρακάτω πως μπορεί να γίνει αυτό χω-


ρίς να αφήσει κανέναν πίσω, όπως είπε ο Ιεζεκιήλ 39:28.

Τότε θα γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός τους, όταν, αφού τους κάνω να φερθούν σε αιχμαλωσία ανάμεσα στα έθνη, τους συγκεντρώσω στη γη τους, και δεν θα αφήσω υπόλοιπο απ’ αυτούς εκεί· (Ιεζεκιήλ 39:28)

Προς το παρόν, οι Εβραίοι που ζουν στη γη του Ισραήλ, είναι 5,6 εκα-τομμύρια. Αυτοί που ζουν στο εξωτερικό, είναι περίπου 9 εκατομμύ-ρια. Αν ο Θεός φέρει όλους τους Εβραίους στο Ισραήλ χωρίς να αφήσει κανέναν πίσω θα γίνουν συνολικά 15 εκατομμύρια. Πως θα επιβιώ-σουν σε αυτή τη μικρή γη;

Ο Θεός που είναι πολύ σοφότερος όλων μας έχει προβλέψει και γι αυτό.

Η επέκταση της γης του ΙσραήλΑς δούμε τώρα, ποιες είναι οι περιοχές που ο Θεός υποσχέθηκε

στους Εβραίους. Γένεση 15:18

«Εκείνη την ημέρα ο Κύριος έκανε διαθήκη στον Αβραάμ, λέγο-ντας: Στο σπέρμα σου έδωσα αυτή τη γη, από τον ποταμό της Αιγύπτου μέχρι τον ποταμό τον μεγάλο, τον ποταμό Ευφράτη.» (Γένεση 15:18)

Πριν εμφανιστούν οι Ισραηλίτες σαν λαός στην ιστορία, ο Θεός κά-λεσε τον Αβραάμ να αφήσει τη χώρα και το πατρικό του σπίτι για να πάει στη γη που θα του υποδείκνυε Εκείνος. Αυτό και έγινε. Όταν ο Αβραάμ έφτασε εκεί, πριν καν αποκτήσει παιδιά, ο Θεός τού υποσχέ-θηκε ότι θα δώσει στους απογόνους του τη γη από τον ποταμό της Αι-γύπτου μέχρι τον ποταμό Ευφράτη. Αν κοιτάξουμε το μέγεθος αυτής της γης θα παρατηρήσουμε ότι είναι τεράστιο. Η γη από τον ποταμό


της Αιγύπτου στο όρος Σινά μέχρι τον Ευφράτη ποταμό περιλαμβάνει σήμερα το Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Ιορδανία. Ο Θεός υποσχέ-θηκε αυτό το τεράστιο κομμάτι γης στους απόγονους του Αβραάμ. Ας διαβάσουμε στο Δευτερονόμιο, 11:24.

«Ολόκληρος ο τόπος, όπου πατήσει το πέλμα των ποδιών σας, θα είναι δικός σας· από την έρημο και τον Λίβανο,»

Πρόκειται εδώ για τα βόρεια και τα νότια σύνορα. Η γη εκτείνεται από την έρημο Νεγκέβ μέχρι το Λίβανο. Αυτό σημαίνει ότι και ο Λίβα-νος θα ανήκει κάποτε στο Ισραήλ.

«…Από τον Ευφράτη ποταμό μέχρι τη δυτική θάλασσα»

Αυτά είναι τα ανατολικά και δυτικά σύνορα. Η δυτική θάλασσα είναι η Μεσόγειος. Η γη του Ισραήλ λοιπόν, θα επεκταθεί από τον Ευφράτη μέχρι τη Μεσόγειο.

Αυτά είναι τα εδάφη που ο Θεός υποσχέθηκε στους Ισραηλίτες, Τι σημαίνει όμως μια τέτοια υπόσχεση για τις περιοχές αυτές; Αναμφί-βολα μια σειρά από πολέμους όπως έχει προβλεφθεί από τον Ησαΐα 49:18.

«Ύψωσε τα μάτια σου ολόγυρα, και δες· όλοι αυτοί συγκεντρώ-νονται μαζί, έρχονται σε σένα. Ζω εγώ, λέει ο Κύριος, ότι όλους αυτούς θα τους ντυθείς εσύ σαν κόσμημα, και θα τους στολιστείς σαν νύφη. Επειδή, οι αφανισμένοι σου και οι ερημωμένοι σου τόποι, και η παραφθαρμένη γη σου, θα είναι μάλιστα πάρα πολύ στενοί για τους κατοίκους σου· και εκείνοι, που σε κατέτρωγαν, θα κρατηθούν μακριά από σένα. Τα παιδιά που θα αποκτήσεις ύστερα από την ατεκνία σου, θα πουν επιπλέον στα αυτιά σου: Είναι στενός ο τόπος για μένα· κάνε μου έναν τόπο για να κατοι-


κήσω.» (Ησαΐας 49:18-20)

Η Βίβλος λοιπόν λέει ότι οι Εβραίοι που ζουν σε όλο τον κόσμο, θα έρθουν πίσω στην πατρίδα τους, και τα παιδιά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του πένθους τους θα πουν: «Αυτό το μέρος είναι πολύ μικρό για εμάς, δώσε μας περισσότερο χώρο για να ζήσουμε». Όλοι αυτοί που κυνήγησαν και καταδίωξαν το λαό του Θεού θα φύγουν, και η γη του Ισραήλ θα επεκταθεί. Ήδη σήμερα, το μέγεθος του Ισραήλ , σε σύγκριση με αυτό που είχε η χώρα όταν κέρδισε την ανεξαρτησία, είναι πολύ μεγαλύτερο. Κατάφερε να κερδίσει διπλάσια εδάφη από εκείνα που καθόρισαν τα Ηνωμένα Έθνη.

Ας δούμε στον Ησαΐα κεφάλαιο 26,εδάφιο 15.

«Πλήθυνες το έθνος, Κύριε, πλήθυνες το έθνος· δοξάστηκες· επέ-κτεινες όλα τα όρια της γης» (Ησαΐας 26:15)

Βλέπουμε πως ο Θεός επέκτεινε τα σύνορα του Ισραήλ και θα συ-νεχίσει να τα επεκτείνει μέχρι να φτάσουν στην ακριβή θέση που έχει προφητευτεί. Γιατί τα σχέδια του Θεού συνδέονται εξ αρχής με αυτόν τον εκλεγμένο λαό και όλη του η ιστορία είναι στην πραγματικότητα η εκπλήρωσή τους. Κι είναι τόσο δυνατή η παρουσία του Θεού στην ιστορία του Ισραήλ που δε χρειάζεται να δούμε τίποτε περισσότερα για να πειστούμε πως ο Θεός είναι ζωντανός. κι ότι όσα λέει η Βίβλος είναι αλήθεια.

Ο διάσημος Πρώσος Βασιλιάς Φρειδερίκος, είπε κάποτε στον πά-στορα τού βασιλικού συμβουλίου του, «Απόδειξε πως η Βίβλος είναι αληθινή». Εκείνος απάντησε: «Μεγαλειότατε, μια λέξη είναι αρκετή: Εβραίοι!» Πραγματικά αν κοιτάξουμε το παρελθόν και το παρόν των Εβραίων, θα δούμε αμέσως γιατί όλα όσα λέει η Βίβλος, είναι αληθινά.

Ο Θεός δεν εγκατέλειψε για πάντα τους Ισραηλίτες. Τους φέρνει ξανά πίσω στη γη τους και τα λόγια Του επαληθεύονται μέχρι την τε-

Κεφάλαιο 3.

Αδιαμφισβήτητες Αλήθειες


λευταία λεπτομέρεια. Ο λόγος του Θεού του Δημιουργού του ουρανού και γης είναι παντοδύναμος. Αφού ο Θεός είπε, «θα σας συγκεντρώσω όλους» τότε, θα το κάνει. Ο κόσμος σήμερα έχει μια μεγάλη ιδιαιτερό-τητα σε σχέση με το παρελθόν: ζούμε την περίοδο που οι τελευταίες Του προφητείες θα επαληθευτούν.

Όταν ηχήσει το τελευταίο σάλπισμαΟι Ισραηλίτες αποκαλούν θαύμα την επιστροφή στην πατρίδα τους,

αλλά στην πραγματικότητα είναι η εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού. Όταν όλοι οι Ισραηλίτες γυρίσουν πίσω στη γη τους τότε θα ηχήσει δυνατά η τελευταία σάλπιγγα , και όλοι όσοι έχουν λυτρωθεί θα αρπαγούν στον αέρα! Ας διαβάσουμε στην 1η προς Κορινθίους 15:50.

«Δέστε, ένα μυστήριο λέω προς εσάς· όλοι μεν δεν θα κοιμη-θούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε, σε μια στιγμή, σε χρόνο ανοιγοκλεισίματος του ματιού, στην έσχατη σάλπιγγα· επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε.» (1η προς Κορινθίους, 15:50-52)

Κεφάλαιο 3.

Αδιαμφισβήτητες Αλήθειες


Οι τρεις γιορτές που σχετίζονται με τον δεύτερο ερχομό του Χριστού.

«Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γι-ους Ισραήλ, τούτα τα λόγια: Τον έβδομο μήνα, την πρώτη ημέρα του μήνα, θα είναι για σας Σάββατο, ανάμνηση με αλαλαγμό σαλπίγγων, άγια συγκέντρωση. Δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο· και θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο. ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Και τη δέ-κατη ημέρα αυτού του έβδομου μήνα θα είναι ημέρα εξιλασμού· άγια συγκέντρωση θα είναι σε σας· και θα ταπεινώσετε τις ψυχές σας, και θα προσφέρετε προσφορά που γίνεται με φωτιά στον Κύριο. Και δεν θα κάνετε καμιά εργασία σ’ αυτή την ίδια ημέρα· για τον λόγο ότι, είναι ημέρα εξιλασμού, για να γίνει εξιλέωση για σας μπροστά στον Κύριο τον Θεό σας. Επειδή, κάθε ψυχή, που δεν θα ταπεινωθεί σ’ αυτή την ίδια ημέρα, θα εξολοθρευτεί από τον λαό της. Και κάθε ψυχή, που θα κάνει οποιαδήποτε εργασία σ’ αυτή την ίδια ημέρα, θα εξολοθρεύσω την ψυχή εκείνη από μέσα από τον λαό της. Δεν θα κάνετε καμιά εργασία· θα είναι αιώνιος θεσμός στις γενεές σας, σε όλες τις κατοικίες σας. Θα είναι Σάβ-βατο ανάπαυσης για σας, και θα ταπεινώσετε τις ψυχές σας, την ένατη ημέρα τού μήνα, την εσπέρα· από εσπέρα μέχρι εσπέρα θα γιορτάσετε το Σάββατό σας. ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: Μίλησε στους γιους Ισραήλ τούτα τα λόγια, Τη 15η ημέρα τού έβδομου αυτού μήνα θα είναι η γιορτή των σκηνών επτά ημέρες στον Κύριο. Την πρώτη ημέρα θα είναι άγια συγκέ-ντρωση· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο. Επτά ημέρες θα προσφέρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· την όγδοη ημέρα θα είναι σε σας άγια συγκέντρωση, και θα προσφέ-ρετε προσφορά, που γίνεται με φωτιά στον Κύριο· είναι επίσημη

115Κεφάλαιο 3. Αδιαμφισβήτητες Αλήθειες

σύναξη· δεν θα κάνετε κανένα δουλευτικό έργο.» (Λευιτικό 23:23-36)

Έχουμε ήδη αναφέρει ότι οι πρώτες τέσσερις γιορτές σχετίζονται με την ανοιξιάτικη συγκομιδή, που συμβολικά δηλώνει τον πρώτο ερχομό του Ιησού, ενώ οι τρεις τελευταίες, για τις οποίες κάνει λόγο το παρα-πάνω απόσπασμα, σχετίζονται με το δεύτερο ερχομό Του. Και οι τρεις αυτές γιορτές είναι μέσα στον Ιούλιο, η μία μετά την άλλη.

Κατ’ αρχήν, η Γιορτή των Σαλπίγγων, όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, είναι το σήμα που καλεί όλους τους λυτρωμένους πιστούς στον κόσμο, να ενωθούν με το Χριστό στον αέρα. Οι σημερινοί Εβραίοι τη γιορτάζουν ως πρωτοχρονιά και την ονομάζουν Ρος Χασανά. Την 1η Ιουλίου γίνεται η Γιορτή των Σαλπίγγων και την 10η γιορτάζεται η ημέρα του Εξιλασμού. Ζούμε στην εποχή που η αλληγορική διάσταση των τριών αυτών γιορτών θα γίνει πραγματικότητα μπροστά στα μά-τια μας.

Από την 1η μέχρι την 9η Ιουλίου, οι Εβραίοι προσπαθούν να εξιλεω-θούν για τις αμαρτίες τους, γυρεύοντας να τακτοποιηθούν με όποιον αδίκησαν ή του οφείλουν χρήματα, ή τον ζημίωσαν με οποιονδήποτε τρόπο. Η 10η είναι η Ημέρα του Εξιλασμού, κατά την οποία μετανοούν ειλικρινά και εξομολογούνται ενώπιον του Θεού. Πιστεύουν μάλιστα, πως αν δεν έχουν εξαλείψει κάθε μνησικακία τις πρώτες 9 μέρες, ο Θεός δεν θα ακούσει τις προσευχές τους την 10η, γι’ αυτό και φροντί-ζουν να εξομολογούνται από πριν όλες τις αμαρτίες τους.

Ύστερα, παρακολουθούν την γιορτή της Σκηνοπηγίας. Tον καιρό της περιπλάνησης τους στην έρημο ζούσαν μόνο μέσα σε σκηνές για 40 ολόκληρα χρόνια. Η Γιορτή της Σκηνοπηγίας τους θυμίζει εκείνη την περίοδο.

Έχει ενδιαφέρον, τώρα, να δούμε πώς συνδέονται αυτές οι τρεις γι-ορτές με όλα αυτά που θα έρθουν στο μέλλον.


Το Άγιο Πνεύμα στη γη Ένα διάστημα δύο χιλιετηρίδων έχει μεσολαβήσει από την εκπλή-

ρωση των τεσσάρων πρώτων γιορτών, κατά τον πρώτο ερχομό του Χριστού, μέχρι σήμερα. Κι είναι πραγματικά μια ευλογημένη περίοδος αυτή γιατί μπορούμε να λάβουμε συγχώρεση πιστεύοντας πως ο Ιη-σούς πέθανε για μάς. Το Άγιο Πνεύμα ήρθε ανάμεσά μας ώστε οι πι-στοί να μπορέσουν να ενωθούν και να σχηματίσουν εκκλησία.

Στο βιβλίο της Γένεσης, υπάρχει μια ιστορία, όπου ο Αβραάμ στέλνει τον Ελιέζερ τον υπηρέτη του στην πόλη του Ναχώρ με σκοπό να βρει γυναίκα για τον γιο του τον Ισαάκ. Η ιστορία – όπως συμβαίνει πολύ συχνά στην Παλαιά Δια θήκη – λειτουργεί και σε ένα συμβολικό επί-πεδο. Ο Αβραάμ συμβολίζει τον Άγιο Πατέρα Θεό και ο υπηρέτης που στάλθηκε για να βρει τη νύφη είναι σκιά του Αγίου Πνεύματος.

Το Άγιο Πνεύμα ήρθε στη γη με σκοπό να βρει τη Νύμφη του Ιησού Χριστού, του Υιού του Θεού. Έργο του είναι, ανάμεσα στα άλλα, να αυ-ξάνει το σώμα της εκκλησίας προσθέτοντας καινούργιους ανθρώπους που λυτρώνονται με το αίμα του Χριστού. Μετά του πρώτους 120 πιστούς, αμέτρητοι ακολούθησαν και σώθηκαν, τόσο εβραίοι όσο και εθνικοί. Ο Θεός ξέρει από πριν τον αριθμό των σωζομένων κι από τις δύο μεριές.

Η εποχή μας ανήκει ακόμα στην περίοδο που το Άγιο Πνεύμα βρί-σκεται ανάμεσά μας. Το ίδιο το γεγονός μάλιστα, ότι μπορούμε να κα-ταλαβαίνουμε τι σημαίνουν τούτα τα λόγια, συμβαίνει επειδή το Άγιο Πνεύμα είναι εδώ. Αυτό μας κάνει ικανούς να πιστέψουμε στη Βίβλο ώστε να φτάσουμε στο ζητούμενο: να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας. Αυτό «στολίζει» την εκκλησία που είναι η Νύφη του Χριστού όπως ο υπηρέτης τού Αβραάμ, ο Ελιέζερ, στόλισε τη Ρεβέκκα. Και τη στόλισε πλούσια, της έδωσε χρυσά βραχιόλια , δαχτυλίδια, ακόμα και χρυσό ένρινο για να προετοιμαστεί και να είναι πανέμορφη όταν την εμφανί-σει στον Ισαάκ. Με τον ίδιο τρόπο, το Άγιο Πνεύμα ήρθε στη γη για να ετοιμάσει τους πιστούς ώστε σαν «νύφη στολισμένη και πανέμορφη»,


να ενωθούν με τον Ιησού όταν έρθει η ώρα για το ουράνιο γαμήλιο τραπέζι. Και τότε, το Άγιο Πνεύμα πάλι, θα πάρει την εκκλησία, που είναι όλο το πλήθος των αγίων και θα την φέρει στον Ουρανό. Και βέ-βαια, όταν μιλάμε για εκκλησία, ας το διευκρινίσουμε άλλη μια φορά δεν εννοούμε κάποιο δόγμα ή κάποιο θρησκευτικό οργανισμό.

Η Γιορτή των Σαλπίγγων λοιπόν, είναι η γιορτή κατά την οποία όλοι οι πιστοί που έλαβαν πραγματικά συγχώρεση από την αμαρτία και έγιναν το σώμα του Χριστού, θα οδηγηθούν από το Άγιο Πνεύμα στον Ουρανό.

Τα επτά χρόνια της μεγάλης θλίψης Τι θα συμβεί, τώρα, αφού το Άγιο Πνεύμα ανεβάσει τη Νύμφη στους

ουρανούς; Εκεί θα γίνει το γαμήλιο τραπέζι με το Νυμφίο, το μονογενή Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό. Όμως στη γη την ίδια ώρα η αμαρτία θα σκεπάσει τα πάντα χωρίς να μπορεί να κρατηθεί υπό έλεγχο γιατί το Πνεύμα το Άγιο θα έχει φύγει. Η γη θα κυριευτεί κυριολεκτικά από το κακό.

Επιπλέον, αφού όλοι οι πιστοί θα έχουν αρπαχτεί στον ουρανό, θα υπάρξει μεγάλη θλίψη στη γη, τέτοια που όμοιά της δεν υπήρξε, μα ούτε και θα υπάρξει ξανά.

Ας φανταστούμε λίγο κάποια τυχαία στιγμιότυπα κατά τη στιγμή της αρπαγής, όταν ένα αυτοκίνητο π.χ. κινείται με 100 χιλιόμετρα την ώρα και ξαφνικά ο οδηγός του που είναι πιστός αρπάζεται στον ου-ρανό. Ή, αν ένας πιλότος, ή κάποιοι πιστοί που εργάζονται σε καίριες θέσεις αρπαχτούν. Μια σειρά καταστροφές θα γίνουν στη γη και αυτό θα είναι η αρχή μιας περιόδου που στη Βίβλο αναφέρεται ως «μεγάλη θλίψη», η πιο οδυνηρή περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας, η οποία θα διαρκέσει επτά χρόνια. . Ενώ, λοιπόν, στον ουρανό θα γίνεται γαμήλιο τραπέζι για τον Αμνό του Θεού, στη γη θα έρθει η επταετία της μεγά-λης θλίψης με τεράστια δεινά για την ανθρωπότητα .

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι Εβραίοι θα συνειδητοποι-


ήσουν για πρώτη φορά: «ο Ιησούς που θανατώσαμε ήταν στ’ αλήθεια ο Μεσσίας. Ήταν Αυτός που περιμέναμε.» Αυτή η περίοδος, όπου οι Εβραίοι θα καταλάβουν πως ο Ιησούς της Ναζαρέτ που σταύρωσαν είναι πραγματικά ο Μεσσίας και θα μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους, ονομάζεται « Ημέρα του Εξιλασμού». Έχει να κάνει αποκλειστι-κά με τους Εβραίους που θα μείνουν στη γη και είναι ουσιαστικά η τελευταία ευκαιρία που θα τους δώσει ο Θεός να μετανοήσουν και να λάβουν τη συγχώρεση των αμαρτιών τους.

Η πρώτη ΑνάστασηΑφού η Εκκλησία ανέβει στους ουρανούς και ολοκληρωθεί το γα-

μήλιο τραπέζι με τον Κύριο, θα επιστρέψει μαζί Του στο Όρος των Ελαιών απ’ όπου είχε αναληφθεί ο Κύριος, ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Οι αναστημένοι πια άγιοι θα φανούν εκεί μαζί Του και τότε θ’ αρχίσει μια περίοδος χιλίων χρόνων, γνωστή ως «χιλιετής βασιλεία» κατά την οποία θα κυβερνήσει ο Ιησούς. Μετά από αυτό θα έρθει η Ημέρα της Κρίσης.

Εκείνοι που θα μετάσχουν στην πρώτη ανάσταση, είναι ευλογημέ-νοι, μας λέει η Βίβλος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πάρει μέρος σε αυτήν αν δεν έχει λάβει, όσο ζούσε, συχώρεση και σωτηρία. Αυτή η τελευταία κατηγορία ανθρώπων θα μετάσχει στη φοβερή δεύτερη ανάσταση, που θα γίνει μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας και στην οποία όλοι όσοι μετέχουν θα κατακριθούν. Έτσι, έχοντας καταδικαστεί στην ημέρα της κρίσης, τούς περιμένει αιώνια κόλαση μετά την ανάσταση τους.

Στην συνέχεια θα υπάρξει ένας νέος Ουρανός και μια νέα Γη. Ας κοι-τάξουμε στο κατά Λουκά ευαγγέλιο, κεφάλαιο 21 και εδάφιο 34.

«Προσέχετε, μάλιστα, στον εαυτό σας, μήπως και βαρύνουν οι καρδιές σας μέσα σε κραιπάλη και μεθύσι και βιοτικές μέριμνες, και έρθει επάνω σας ξαφνικά εκείνη η ημέρα· επειδή, θα έρθει


σαν παγίδα επάνω σε όλους εκείνους που κάθονται επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης. Αγρυπνείτε, λοιπόν, δεόμενοι σε κάθε καιρό, για να καταξιωθείτε να ξεφύγετε όλα τούτα που πρό-κειται να γίνουν, και να σταθείτε μπροστά στον Υιό τού ανθρώ-που.» (κατά Λουκά 21:34-36)

Τα εφτά χρόνια της μεγάλης θλίψης θα αρχίσουν χωρίς προειδοποί-ηση. Είναι κάτι που Θα έρθει ξαφνικά, σαν παγίδα που αιχμαλωτίζει το ζώο. Κανείς δεν θα μπορεί να δραπετεύσει.

Η Αρπαγή-όταν όλοι οι άγιοι θα φύγουν στους ουρανούς-θα γίνει και αυτή ξαφνικά, με τον ήχο των σαλπίγγων. Κανένας χρόνος για προε-τοιμασία δε θα υπάρξει. Θα έρθει εντελώς απροειδοποίητα. Πότε θα ετοιμαστούμε λοιπόν; Η μόνη μας δυνατότητα είναι τώρα, όσο ακόμα δεν έχει έρθει αυτή η μέρα. Αν όμως οι καρδιές μας είναι σε ύπνο, ζαλι-σμένες απ τις βιοτικές μέριμνες, η ημέρα αυτή θα μας πιάσει σαν παγί-δα. Τα παραπάνω εδάφια μας λένε ότι αυτή η μέρα θα έρθει σίγουρα, δε θα μπορέσουμε να την αποφύγουμε, και θα επηρεάσει τους πάντες. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προετοιμασμένοι, αν θέλουμε να σταθούμε δίπλα στον Υιό του ανθρώπου ως Νύμφη του. Ο Θεός μας προειδοποιεί επειδή νοιάζεται πραγματικά για εμάς. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να έχω ειρήνη στην καρδιά μου, ακόμη και αν πρόκειται να ηχήσουν οι σάλπιγγες απόψε. Η καρδιά μου θα είναι ειρηνευμένη, μόνο αν ο Θεός με γνωρίζει και εγώ Τον γνωρίζω επίσης. Τότε θα ξέρω ότι ακόμα και αν κανείς γύρω μου δεν Τον πιστεύει, κι αν όλοι Τού αντιστέκονται ή αδιαφορούν, εγώ όμως Τον γνωρίζω και θα με πάρει μαζί Του στον ου-ρανό ακόμα κι αν είναι να φύγω την άλλη στιγμή .

Το Άγιο Πνεύμα και ο ΑντίχριστοςΑς δούμε τι λέει στην 2η προς Θεσσαλονικείς, 2:3.

«Ας μη σας εξαπατήσει κάποιος με κανέναν τρόπο· επειδή, δεν


θα έρθει εκείνη η ημέρα, αν πρώτα δεν έρθει η αποστασία, και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο γιος της απώλειας, αυτός που θα αντιτάσσεται και θα υπερυψώνει τον εαυτό του ενάντια σε κάθε έναν που λέγεται θεός ή σέβασμα, ώστε να κα-θίσει στον ναό τού Θεού ως Θεός, αποδεικνύοντας τον εαυτό του ότι είναι Θεός. Δεν θυμάστε ότι, ενώ ήμουν ακόμα μαζί σας, σας τα έλεγα αυτά; Και τώρα γνωρίζετε εκείνο που τον εμποδίζει, ώστε να αποκαλυφθεί στον δικό του καιρό. Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται· μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει·»(2η προς Θεσσαλονικείς, 2:3-7)

Η Γραφή αναφέρει πως ο Αντίχριστος προσπαθεί να έρθει αλλά κά-ποιος τον εμποδίζει. Αυτός ο «κάποιος» είναι το Άγιο Πνεύμα. Όσο το Άγιο Πνεύμα είναι στη γη, ο Αντίχριστος δεν μπορεί να ολοκληρώσει το έργο του. Ας δούμε λίγο παρακάτω:

«Επειδή, το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται· μονάχα μέχρις ότου βγει από τη μέση αυτός που τώρα εμποδίζει· και, τότε, ο άνομος θα αποκαλυφθεί, τον οποίο ο Κύριος θα τον απολέσει με το πνεύμα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επι-φάνεια της παρουσίας του·» (2η προς Θεσσαλονικείς 2:7-8)

Το Άγιο Πνεύμα κρατάει τώρα πίσω τον Αντίχριστο. Όταν όμως έρ-θει η ώρα να φύγει η Εκκλησία, τότε θα φύγει κι αυτό μαζί της. Ο Αντί-χριστος, που δεν είναι παρά μια προσωποποίηση του Σατανά, εργάζε-ται αυτή τη στιγμή στο παρασκήνιο αλλά δεν μπορεί να αποκαλυφθεί όσο το Άγιο Πνεύμα βρίσκεται ακόμα στη γη και τον εμποδίζει.

Ένα σημάδι στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο Τι θα συμβεί όμως, μόλις φύγει το Άγιο Πνεύμα; Ο Αντίχριστος θα

κυριαρχήσει στον κόσμο. Το πώς θα είναι ο κόσμος τότε, περιγράφεται


αναλυτικά στη Γραφή. Ας δούμε στην Αποκάλυψη 13:15

«Και του δόθηκε η ικανότητα να δώσει πνεύμα στην εικόνα τού θηρίου, ώστε η εικόνα του θηρίου να μιλήσει, και να κάνει, όσοι δεν προσκυνήσουν την εικόνα τού θηρίου, να θανατωθούν. Και έκανε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσί-ους και τους φτωχούς, και τους ελεύθερους και τους δούλους, να πάρουν χάραγμα επάνω στο δεξί τους χέρι ή επάνω στα μέτωπά τους· και να μη μπορεί κανένας να αγοράσει ή να πουλήσει, παρά μονάχα αυτός που έχει το χάραγμα ή το όνομα του θηρίου ή τον αριθμό τού ονόματός του. Εδώ είναι η σοφία· όποιος έχει τον νου, ας λογαριάσει τον αριθμό του θηρίου· επειδή είναι αριθμός ανθρώπου, και ο αριθμός του είναι 666. (Αποκάλυψη 13:15-18)

Ο Απόστολος Ιωάννης έλαβε αυτή την αποκάλυψη περίπου το 96μ.Χ, δηλ. 1900 χρόνια πριν. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, μας λέει, θα λάβουν ένα σημάδι στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο που θα είναι ο αριθμός 666. Πριν τόσα πολλά χρόνια ο Ιωάννης είδε κάτι που μόλις τώρα αρχίζου-με να υποψιαζόμαστε πώς θα πραγματοποιηθεί, ότι κανένας δε θα μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει οτιδήποτε αν δεν έχει επάνω του το συγκεκριμένο σημάδι.

Σ’ όλη αυτή την περίοδο των 1900 χρόνων οι άνθρωποι είχαν μεγά-λη περιέργεια ν’ ανακαλύψουν τι σημαίνει ο αριθμός 666. Αλλά δεν μπορούσαν, βέβαια, να βρουν το νόημα του επειδή αυτός ο αριθμός δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. Ωστόσο, τώρα που μπαίνουμε στον 21ο

αιώνα, αρχίζουμε σιγά-σιγά να αντιλαμβανόμαστε τι ήταν αυτό για το οποίο μίλησε ο Ιωάννης.

Συναντήθηκα πολλές φορές με ειδικούς πάνω σε θέματα των υπο-λογιστών για να μάθω τι σημαίνει ο αριθμός αυτός, και οι πληροφορί-ες που πήρα είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες. Ο υπολογιστής λοιπόν, λει-τουργεί στο δυαδικό αριθμητικό σύστημα. Σε αυτό χρησιμοποιούνται


μόνο δύο αριθμοί: το 0 και το 1.Το κομπιούτερ υπολογίζει τα πάντα με βάση αυτούς τους δύο αριθμούς. Το γνωστό «barcode» (γραμμωτός κώδικας) που συναντάμε σήμερα σε όλα τα προϊόντα είναι στην πραγ-ματικότητα ένας κωδικός εκφρασμένος στο δυαδικό σύστημα. Αυτός ο «κωδικός» είναι μια σειρά από ψηφία απεικονισμένα με γραμμές (μπάρες) όπου για κάθε ψηφίο αντιστοιχεί μια αναλογία άσπρων και μαύρων γραμμών ( το Ο και το 1 του δυαδικού συστήματος). Υπάρχει μια βασική διάταξη για να μπορεί ένας υπολογιστής να διαβάσει τον γραμμωτό κώδικα. Κι αυτή η διάταξη συνίσταται στην τοποθέτηση του αριθμού 6 (δύο λεπτές γραμμές) στην αρχή , στη μέση και στο τέ-λος του κωδικού.

Πρόσφατα έτυχε να δω μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία που φα-νέρωνε πόσο κοντά είναι οι αποκαλύψεις του Ιωάννη στη σημερινή πραγματικότητα. Έδειχνε λοιπόν η εικόνα έναν αντίχειρα και πάνω του ένα μικροτσίπ . Είναι απ’ αυτά που ονομάζονται biochips (βιο-τσίπ). Εξωτερικά, είναι κατασκευασμένα από γυαλί και στο εσωτερικό έχει τοποθετηθεί μια κεραία και ένα μικροτσίπ. Η φωτογραφία ήταν αληθινή κι όχι κάποιο τρικ. Αυτά τα τσιπ είναι περίπου 1cm.-ορισμένα μπορεί να είναι και 2cm αλλά υπάρχουν και μικρότερα, μέχρι και 0,5cm. Προς το παρόν χρησιμοποιούνται κυρίως σε ζώα.

Στην Καλιφόρνια, όπου ζούσα παλαιότερα είχε βγει ένας νόμος σύμ-φωνα με τον οποίο όλα τα κατοικίδια ζώα έπρεπε να έχουν αυτά τα βιοτσίπ στο σώμα τους. Η τοποθέτησή τους είναι πολύ απλή: το τσιπ εμφυτεύεται με μια βελόνα στο δέρμα του ζώου και στη συνέχεια εί-ναι έτοιμο να σκαναριστεί με την ειδική συσκευή. Όταν σκανάρεται ο κωδικός του, παρέχονται αμέσως όλες οι πληροφορίες σχετικά με το ζώο: ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του, πότε εμβολιάστηκε κοκ. Ένας λόγος που σχεδιάστηκε αυτός ο κώδικας(barcode), ήταν για να μην εγκατα-λείπουν οι άνθρωποι τα κατοικίδιά τους, γιατί στην Αμερική παλαιό-τερα υπήρξε σοβαρό πρόβλημα μ’ αυτό το φαινόμενο. Παρόλο που οι Αμερικανοί αγαπούν πραγματικά τα ζώα, όταν πάνε διακοπές και δεν


μπορούν να βρουν κανέναν για να τα φροντίσει, συχνά τα εγκαταλεί-πουν σε δρόμους και αυτοκινητόδρομους. Πολλά ζώα πατήθηκαν από αμάξια στους αυτοκινητόδρομους της Καλιφόρνιας και προκλήθηκαν σοβαρά ατυχήματα. Για αυτό και οι αξιωματικοί της πολιτείας βρήκαν αυτό τον τρόπο για να εντοπίζουν τους ιδιοκτήτες των ζώων. Το βιο-τσίπ, λοιπόν, είναι κάτι που ήδη χρησιμοποιείται.

Το 1991, αφού ξέσπασε ο Πόλεμος του Κόλπου, αυτά τα τσιπ έγιναν ακόμα μικρότερα. Έφτασαν να είναι μικρότερα των 5mm σε μήκος και 0,7mm σε ύψος, όσο δηλαδή το κεφάλι μιας καρφίτσας, για να μπορούν ευκολότερα να εμφυτευτούν στο ανθρώπινο δέρμα καθώς αμερικανοί στρατιώτες θα έπρεπε να εφοδιαστούν μ’ αυτά για ειδικές αποστολές. Υπήρξε, για παράδειγμα, σε κάποια σύγκρουση μεταξύ Αμερικανών και Ιρακινών ένα επεισόδιο , όπου αρκετοί Αμερικανοί στρατιώτες απήχθηκαν. Κάποιοι άλλοι στάλθηκαν αμέσως στην έρημο για να τους αναζητήσουν αλλά το ελικόπτερό τους συνετρίβη. Αν σ’ αυτήν την περίπτωση οι στρατιώτες είχαν πάνω τους το τσιπ θα ήταν πολύ εύκολο να τους εντοπίσουν. Έτσι, λοιπόν, τα τσιπς έγιναν μικρό-τερα, ώστε να μπορούν να εισαχθούν και στο σώμα των ανθρώπων.

Προϋποθέσεις για να μπορεί να εφαρμοστεί το χάραγμα

Σύμφωνα με έναν γνωστό Αμερικανό καθηγητή πανεπιστημίου που διδάσκει Μηχανολογία Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, υπάρχουν κάποι-ες προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί η τεχνολογία των βιοτσίπ στους ανθρώπους.

Κατ’ αρχήν, πρέπει να υπάρχει ένα Σύστημα Προσωπικής Επικοινω-νίας (PCS-Personal Communication System). Το σύστημα αυτό θα δώ-σει σε κάθε άτομο έναν αριθμό.

To PCS δε χρησιμοποιεί το συμβατικό καλωδιακό δίκτυο όπως γίνε-ται με το τηλεφωνικό σύστημα που ακόμα χρησιμοποιούμε, αλλά είναι ασύρματο, έτσι ώστε ακόμα και αν μετακομίσουμε σε άλλη πόλη ή


χώρα, ο αριθμός να παραμείνει ο ίδιος. Αν πάρουμε έναν τέτοιο αριθμό μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε ισόβια, οπουδήποτε. Το Σύστημα Προσωπικής Επικοινωνίας το καθιστά αυτό απολύτως δυνατό. Σύ-ντομα πρόκειται να χρησιμοποιούμε βιντεοτηλέφωνα1. Τα τηλέφωνα αυτά δε θα μας δίνουν μόνον τη δυνατότητα να επικοινωνούμε μέσω βίντεο, αλλά και να εντοπίζουμε τη θέση ενός ατόμου μέσω του συ-στήματος GPS2. Επίσης, υπάρχουν λειτουργίες που συνδέουν κινητά με μηχανές φαξ, κι επιτρέπουν την ανταλλαγή πληροφοριών.

Ακόμα, υπάρχει ένα άλλο πρόγραμμα που ονομάζεται Iridium Project, το οποίο αποτελεί σημαντικό μέρος του Συστήματος Προσω-πικής Επικοινωνίας. Το Ιρίδιο είναι το στοιχείο του περιοδικού πίνακα στοιχείων με τον ατομικό αριθμό 77. Ανήκει στην οικογένειας της πλα-τίνας. Το δορυφορικό σύστημα Iridium είναι ένα δίκτυο επικοινωνίας που καλύπτει όλη τη γη, συμπεριλαμβανομένης της άγριας φύσης και των ερήμων. Το πρόγραμμα ονομάστηκε Iridium επειδή το σύστημα αυτό προβλεπόταν ότι θα χρειαστεί 77 ενεργούς δορυφόρους επικοι-νωνίας σε τροχιά γύρω από τη γη. Ωστόσο, μόνο 66 δορυφόροι είναι πράγματι αναγκαίοι.

Η Motorola, η οποία ηγείται του προγράμματος, είχε προγραμμα-τίσει να εκτοξεύσει τους 66 δορυφόρους μέχρι το 1987, αλλά μέχρι τώρα έχουν εκτοξευτεί μόλις 46. Συμπεριλαμβανομένων έξι εφεδρι-κών δορυφόρων που είναι σε τροχιά και αυτών που είναι ακόμα στη γη, υπάρχουν συνολικά 72 δορυφόροι. Έτσι, μετά τον Ιούνιο(1998), η Motorola θα έχει ένα δίκτυο δορυφόρων που θα μπορεί να καλύψει ολόκληρη τη γη.

Οι δορυφόροι συνήθως εκτοξεύονται περίπου 35.000 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της γης. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο ακριβά. Οι δο-ρυφόροι της Motorola είναι πολύ κοντά σε σύγκριση με άλλους δορυ-φόρους και καλύπτουν ολόκληρη τη γη. Το Σύστημα Προσωπικής Επι-κοινωνίας θα αρχίσει μόλις όλοι οι δορυφόροι μπουν σε τροχιά. Στην 1: Σ.τ.Μ. Σήμερα αυτό είναι πραγματικότητα με τις βίντεο κλήσεις.2: Και αυτό είναι δυνατόν πλέον με ειδικό software


περίπτωση της Κορέας, αυτή η υπηρεσία θα είναι στη διάθεσή μας στο τέλος του τρέχοντος έτους (1998).

Τα κινητά τηλέφωνα θα γίνονται όλο και περισσότερο διαδεδομένα όσο περνάει ο χρόνος αφού η χρήση τους είναι όλο και πιο αναγκαία και πρακτική. Σήμερα, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν τα δημόσια τηλέφωνα όταν επισκέπτονται ξένες χώρες γιατί δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα που ακούγεται από την τηλεφωνική συσκευή. Με την εξάπλωση όμως της χρήσης των κι-νητών δεν υπάρχει πια αυτό το πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να πάρει το δικό του τηλέφωνο στο εξωτερικό και να το χρησιμοποιεί κανονικά εκεί. Μέσω του κινητού όμως μπορεί να εντοπιστεί πια και η τοποθε-σία που βρίσκεται ο κάτοχός του.

Ακόμη μια προϋπόθεση για να εφαρμοσθεί η εμφύτευση των βιο-τσίπ στους ανθρώπους, είναι το ψηφιακό χρήμα. Μέχρι σήμερα, χρη-σιμοποιούμε πλαστικές κάρτες. Αυτές όμως μπορούν να χαθούν ή να κλαπούν. Για να αποφευχθούν λοιπόν τέτοια ενδεχόμενα επινοήθηκε ένα σχέδιο αριθμών ταυτοποίησης που θα χρησιμοποιηθούν ως πι-στωτικές κάρτες. Ο καθένας θα έχει έναν αριθμό που θα περιέχει όλα τα οικονομικά στοιχεία του. Αυτό, πολύ σύντομα θα γίνει πραγματικό-τητα. Με έναν προσωπικό αριθμό ταυτοποίησης, οι άνθρωποι θα μπο-ρούν να ελέγχουν πόσα χρήματα έχουν στο λογαριασμό τους και να κάνουν οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή. Αλλά επειδή και αυτοί οι αριθμοί μπορεί να χαθούν, να ξεχαστούν ή να χρησιμοποιηθούν από άλλους, θα εισαχθούν στο σώμα των ανθρώπων.

Όταν ολοκληρωθούν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε το μόνο που θα απομένει είναι να εμφυτευθούν τα βιοτσίπ στα σώματα μας. Στην Αυστραλία, έχει ήδη αναπτυχθεί μια τεχνολογία που επιτρέπει την εισαγωγή ρολογιών στο ανθρώπινο σώμα. Ένα ψηφιακό ρολόι μπορεί πια να εισαχθεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος μας θέ-λουμε.

Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις


δε χρειάζονται παρά ελάχιστο χρονικό διάστημα για να πληρωθούν.Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, μετά απ’ όλα αυτά, για ποια εποχή μιλού-

σε ο Απόστολος Ιωάννης; Είναι ακριβώς η εποχή που ζούμε τώρα. Όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με τον αριθμό 666 και τους ηλε-κτρονικούς υπολογιστές. Όταν ο προσωπικός αριθμός ταυτοποίησης γίνει πραγματικότητα, κάθε στοιχείο που μας αφορά θα εμπεριέχεται μέσα σ’ αυτόν και μόνο μέσα απ’ αυτόν θα μπορούμε να ταυτοποιη-θούμε. Όλα αυτά θα συμβούν μέσα στον 21ο αιώνα.

Ο κόσμος γίνεται ενιαίοςΈνα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής μας είναι η

τάση για ενοποίηση του κόσμου. Στις μέρες μας ζούμε έντονα αυτήν τη διαδικασία. σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό οικονομικό, ιδεολογικό κλπ. . Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κόσμος είχε χωριστεί στα δύο, ανά-λογα με την ιδεολογία: από τη μια οι κομμουνιστικές κι από την άλλη οι καπιταλιστικές χώρες. Όταν όμως ο κομμουνισμός έπεσε, έπαψε να υφίσταται πια κι αυτός ο διαχωρισμός. Χώρες όπως η Ρωσία ή η Κίνα, που ήταν εχθροί της Νότιας Κορέας, για παράδειγμα, σήμερα είναι φι-λικές. Όσα κράτη εισάγουν προϊόντα της χώρας μας θεωρούνται φιλι-κά, ενώ, στον αντίποδα, αυτά που δεν αγοράζουν προϊόντα μας, θεω-ρούνται εχθρικά. Φιλίες και έχθρες, καθορίζονται πλέον με οικονομικά κριτήρια, χωρίς να παίζουν πια κανένα ρόλο οι ιδεολογικές διαφορές. Με αυτό τον τρόπο ο κόσμος αρχίζει να ενοποιείται αφού η οικονομία λειτουργεί πια όχι σε τοπικό κρατικό επίπεδο αλλά σε παγκόσμιο.

Μια από τις μεγαλύτερες ενοποιήσεις είναι αυτή της Ευρώπης. ΟΙ χώρες της Ευρώπης ενοποιούνται ανεξάρτητα από το αν είναι μέλη του ΟΗΕ. ή όχι. Επίσης, ο Καναδάς με τις ΗΠΑ και το Μεξικό έγιναν ένα, οικονομικά, αλλά και η Ασία επίσης θα ενοποιηθεί σε 2 ή 3 μεγά-λες περιοχές. Ξεκινώντας από το 1999, η Ευρώπη άρχισε να χρησιμο-ποιεί ενιαίο νόμισμα-το ευρώ. Νομίσματα όπως το μάρκο, το φράγκο και η λίρα, ενοποιήθηκαν σε μία ισοτιμία.


Γιατί ο κόσμος βαδίζει προς την ενοποίηση; πρέπει να αναρωτηθού-με. Έχει σημασία να ξέρουμε γιατί ο κόσμος γίνεται ένα, και το ίδιο σημαντικό είναι επίσης να γνωρίζουμε παράλληλα , τί θα συμβεί κατά την επταετία της μεγάλης θλίψης.

Αν δεν πάρεις το χάραγμαΑς διαβάσουμε στην Αποκάλυψη στο 14:9

«Και ένας τρίτος άγγελος τους ακολούθησε, λέγοντας με δυνατή φωνή: Όποιος προσκυνάει το θηρίο και την εικόνα του, και παίρ-νει το χάραγμα επάνω στο μέτωπό του ή επάνω στο χέρι του, θα πιει κι αυτός από το κρασί τού θυμού τού Θεού, που είναι κερα-σμένο ανόθευτο μέσα στο ποτήρι της οργής του· και θα βασα-νιστεί με φωτιά και θειάφι μπροστά στους άγιους αγγέλους και μπροστά στο Αρνίο. Και ο καπνός τού βασανισμού τους ανεβαί-νει σε αιώνες αιώνων· και δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα όσοι προσκυνούν το θηρίο και την εικόνα του, και όποιος παίρνει το χάραγμα του ονόματός του.» (Αποκάλυψη 14:9-11)

Όταν ηχήσουν οι σάλπιγγες, εκείνοι που έχουν σωθεί, θα μετέχουν στην αρπαγή. Όλοι οι υπόλοιποι όμως , που θα μείνουν πίσω, θα υπο-χρεωθούν να πάρουν το χάραγμα του 666 γιατί διαφορετικά δε θα μπορούν να ζήσουν. Όταν επιχειρήσουν , για παράδειγμα, να αγορά-σουν οτιδήποτε, τα χρήματά τους δε θα γίνονται δεκτά. Πώς να ζήσει κανείς αν δεν μπορεί να αγοράσει τίποτα, αφού μόνο εκείνοι που έχουν το χάραγμα θα μπορούν να αγοράζουν και να πωλούν; Θα πρέ-πει λοιπόν να έχει αυτό το σημάδι για να αγοράσει έστω και λίγο γάλα για το παιδί του ή οτιδήποτε άλλο. Η Γραφή όμως λέει ότι όσοι πάρουν το χάραγμα θα βασανίζονται με αιώνια φωτιά.

Ο Απόστολος Ιωάννης είδε στην αποκάλυψη πως όσοι έμειναν πίσω μετά την αρπαγή υπέφεραν ανελέητα. Το σημάδι του θηρίου, είναι το


σημάδι του Σατανά και σημαίνει στην πραγματικότητα «Είσαι δικός μου». Κι αυτό δεν είναι μια φαντασία αλλά μια αποκάλυψη που ο ίδιος ο Θεός έδωσε στον απόστολο Ιωάννη, 1900 χρόνια πριν.

Μέσα στα 1900 χρόνια που έχουν περάσει από τότε η Βίβλος επα-ληθεύεται από την επιστήμη, τις ανθρώπινες ανακαλύψεις και τα γε-γονότα. Κι αυτό είναι πραγματικά θαυμαστό: πώς το κάθε τι έρχεται να ευθυγραμμιστεί με ακρίβεια σ’ αυτό που ο Θεός έχει πει και είναι καταγραμμένο μέσα στη Βίβλο. Έτσι, οι άνθρωποι μπορεί να βλέπουν σε πρώτο επίπεδο το Σύστημα Προσωπικής Επικοινωνίας σαν μια σπουδαία ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα είναι το βασικό στοιχείο για την εμφάνιση του Αντιχρίστου. Όντας μια πολύ αποτελεσματική μέθοδος ενοποίησης του κόσμου-καθώς οι αριθμοί του συστήματος θα εισαχθούν στους κεντρικούς υπολογιστές όλου του πλανήτη-αποτελεί βασικό στοιχείο στο σκηνικό του τέλους, προκειμένου να εμφανιστεί ο αντίχριστος. Το τέλος του κόσμου είναι πολύ πιο κοντά από ότι νομί-ζουμε!

Η γη του Ισραήλ θα ανακτηθείΚατά τη διάρκεια της Μεγάλης Θλίψης, θα υπάρχει πόλεμος. Η Βί-

βλος περιγράφει αυτό τον πόλεμο, με δύο τρόπους. Ο ένας είναι στον Ιεζεκιήλ, στο κεφάλαιο 38 και ο άλλος είναι στην Αποκάλυψη, ο περί-φημος Αρμαγεδδών, στο κεφάλαιο 16. Δεν είναι σαφές πόσο θα κρα-τήσει αυτός ο πόλεμος αλλά πιστεύω πως πρόκειται για δύο φάσεις που η μια θα διαδεχτεί την άλλη σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ας δια-βάσουμε πρώτα κάτι από τον Ιεζεκιήλ 36:1.

«Και εσύ, γιε ανθρώπου, προφήτευσε ενάντια στα βουνά του Ισρα-ήλ, και πες: Βουνά του Ισραήλ, ακούστε τον λόγο του Κυρίου.» (Ιεζεκιήλ 36:1)

φαίνεται παράξενο ν’ απευθύνεται ο Θεός στα βουνά, σαν να μπο-


ρούν να ακούσουν τα λόγια Του. ‘Όμως κάθε τι στον κόσμο δημιουρ-γήθηκε από τον Θεό, και συνεπώς, ακολουθεί τις εντολές του Θεού. Οι τέσσερις εποχές λ.χ είναι εφαρμογή ακριβώς αυτού του γεγονότος. Είτε μιλάμε για τα βουνά, είτε για τη θάλασσα και τη γη, είτε για οτι-δήποτε έμψυχο, όλα κινούνται σύμφωνα με τις εντολές του Θεού και υποτάσσονται σ’ αυτές. Η χώρα του Ισραήλ ήταν γη που κάποτε έρεε μέλι και γάλα. Όταν αρχικά, ο Ισραήλ βγήκε από την Αίγυπτο, ο Θεός τους είπε πως θα τους οδηγούσε στη «γη που έρεε μέλι και γάλα». Και πραγματικά, όταν έφτασαν εκεί, τα πρόβατα είχαν τόσο χόρτο για να βοσκήσουν που ξεχείλιζαν από γάλα. Υπήρχε παντού άγριο μέλι και η γη ήταν πολύ γόνιμη. Οι Ισραηλίτες όμως συνέχισαν να προδίδουν τον Θεό και να μην Τον υπολογίζουν στη ζωή τους.. Αυτό επέφερε την τιμωρία τους. Όπως προφήτευσε ο προφήτης Ησαΐας, στο κεφάλαιο 5 και εδάφιο 3, έγιναν αιχμάλωτοι πολέμου.

«Και τώρα, κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, και άνδρες τού Ιούδα, κρί-νετε, παρακαλώ, ανάμεσα σε μένα και στον αμπελώνα μου. Τι ήταν δυνατόν να κάνω ακόμα στον αμπελώνα μου, και δεν του το έκανα σ’ αυτόν; Γιατί, λοιπόν, ενώ περίμενα να κάνει σταφύ-λια, έκανε αγριοστάφυλα; Τώρα, λοιπόν, θα σας αναγγείλω τι θα κάνω εγώ στον αμπελώνα μου· θα αφαιρέσω τον φραγμό του, και θα καταφαγωθεί· θα χαλάσω τον τοίχο του, και θα καταπα-τηθεί· και θα τον κάνω έρημο· δεν θα κλαδευτεί ούτε θα σκαφτεί, αλλά εκεί θα βλαστήσουν τριβόλια και αγκάθια· θα προστάξω ακόμα τα σύννεφα να μη βρέξουν επάνω του βροχή. Αλλά, ο αμπελώνας τού Κυρίου των δυνάμεων είναι ο οίκος Ισραήλ, και οι άνδρες τού Ιούδα, το αγαπητό του φυτό· και περίμενε κρίση, εντούτοις, δέστε, καταδυνάστευση· δικαιοσύνη, εντούτοις, δέστε, κραυγή.» (Κατά Ησαΐα 5:3-7)

Ο Θεός τοποθέτησε τους Ισραηλίτες στη γη της επαγγελίας όπως


τους είχε υποσχεθεί, αλλά εκείνοι δεν έζησαν σύμφωνα με το θέλημα Του. Αντίθετα, επαναστατούσαν διαρκώς και Τον παράκουαν. Για αυτό ο Θεός διέταξε τα σύννεφα να μη δώσουν βροχή και η γη έγινε άγονη. Αυτή η ίδια γη που ο Θεός είχε φτιάξει να ρέει γάλα και μέλι έγινε, με εντολή Του, άγονη και έρημη. Και έμεινε έτσι, τελείως άγονη μέχρι που το Ισραήλ ανακήρυξε την ανεξαρτησία του το 1948.

Επισκέφτηκα το Ισραήλ τρεις φορές, το 1986, το 1990 και το 1993. Ήταν πολύ διαφορετικά, κάθε φορά που το επισκεπτόμουν. Οι κά-τοικοι του είχαν φροντίσει με επιμέλεια τη χώρα και την είχαν με-τατρέψει σε γόνιμη. Κατά μήκος της μεσογειακής ακτής, υπάρχουν πορτοκαλιές και από τις δυο πλευρές του δρόμου. Είναι γύρω στα 6 εκατομμύρια πορτοκαλιές που φυτεύτηκαν στη μνήμη των 6 εκατομ-μυρίων Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στο Ολοκαύτωμα. Τα σαββα-τοκύριακα, πολλοί Γερμανοί και λοιποί Ευρωπαίοι τουρίστες επισκέ-πτονται το Ισραήλ και μαζεύουν τα πορτοκάλια, ως δείγμα μετανοίας για τις αμαρτίες των προγόνων τους. Τα πορτοκάλια έχουν σφραγίδα γνησιότητας και εξάγονται σε όλη την Ευρώπη.

Τελευταία, ακόμα και ο καιρός του Ισραήλ έχει αλλάξει. Ο Θεός προ-φήτευσε στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ ότι θα αποκαθιστούσε τη γη του Ισ-ραήλ, πριν γυρίσουν οι Ισραηλίτες. Ιεζεκιήλ 36:8

«Κι εσείς, βουνά τού Ισραήλ, θα βλαστήσετε τα κλαδιά σας, και θα δώσετε τον καρπό σας στον λαό μου Ισραήλ· δεδομένου ότι, πλησιάζουν να έρθουν. Επειδή, δέστε, εγώ κοιτάζω επάνω σας, και θα στραφώ σε σας, και θα αροτριαστείτε και θα σπαρθείτε. Και από σας θα πληθύνω ανθρώπους, ολόκληρο τον οίκο Ισρα-ήλ, αυτόν ολόκληρον· και οι πόλεις θα κατοικηθούν, και οι ερη-μώσεις θα οικοδομηθούν.» (Ιεζεκιήλ 36:8-10)

Η Βίβλος αναφέρει πως οι άνθρωποι του Ισραήλ θα κατοικήσουν ξανά τις πόλεις και θα ξανακτίσουν τα ερείπια. Αυτό γίνεται σήμερα.


Εργολάβοι χτίζουν πλήθη σπιτιών εκεί που ήταν έρημη γη. Είναι, μά-λιστα, προκατασκευασμένα σπίτια που εισάγονται από την Ατλάντα για να στεγάσουν τα πλήθη των επαναπατριζομένων που φτάνουν κάθε χρόνο. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες Εβραίοι από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται στο Ισραήλ κάθε χρόνο, εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση της Βίβλου ότι οι Εβραίοι θα γυρίσουν και πάλι στην πατρί-δα τους.

Το κεφάλαιο 36 του Ιεζεκιήλ, γράφτηκε 2600 χρόνια πριν και λέει πως όταν όλοι οι Ισραηλίτες έχουν επιστρέψει στην πατρίδα τους, τότε κι αυτή η γη του Ισραήλ θα αποκατασταθεί.

Ορδές θα επιτεθούν στο ΙσραήλΤο κεφάλαιο 37 του Ιεζεκιήλ, μιλάει για το πώς θα ζωοποιηθεί και

πάλι ο λαός Ισραήλ και το κεφάλαιο 38 για τα γεγονότα που θα συμ-βούν μετά την επιστροφή των Ισραηλιτών στην πατρίδα τους. Αν και το περιεχόμενο του κεφαλαίου 38 δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα, η ολοκληρωτική εκπλήρωση του δε θα αργήσει να συμβεί. Πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το κεφάλαιο ώστε να το αναγνω-ρίσουμε όταν θα το ακούσουμε στις ειδήσεις. Να τι λέει στον Ιεζεκιήλ 38:1.

«ΚΑΙ έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Γιε ανθρώπου, στήριξε το πρόσωπό σου ενάντια στον Γωγ, τη γη τού Μαγώγ, του ηγεμόνα της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ, και προφήτευσε ενα-ντίον του, και πες: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Δες, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμόνα της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ· και θα σε περιστρέψω, και θα βάλω αγκίστρια στα σαγόνια σου, και θα σε βγάλω έξω, και ολόκληρη τη δύναμή σου, άλογα και καβαλά-ρηδες, όλους αυτούς εντελώς οπλισμένους, ένα μεγάλο σύναγμα μαζί με θυρεούς και ασπίδες, όλους αυτούς που μεταχειρίζονται μάχαιρες· Πέρσες, Αιθίοπες, και Λίβυους μαζί τους· όλους αυτούς


μαζί με ασπίδες και περικεφαλαίες· τον Γομέρ, και όλα τα τάγ-ματά του· τον οίκο Θωγαρμά από τα έσχατα του βορρά, και όλα τα τάγματά του· και μαζί σου πολλούς λαούς. Ετοιμάσου, και ετοίμασε τον εαυτό σου, εσύ, και ολόκληρο το σύναγμά σου, που συγκεντρώθηκε σε σένα, και να είσαι σ’ αυτούς φύλακας· ύστερα από πολλές ημέρες θα γίνει σε σένα επίσκεψη· στους έσχατους χρόνους θάρθεις στη γη, που ελευθερώθηκε από τη μάχαιρα, και συγκεντρώθηκε από πολλούς λαούς, ενάντια στα βουνά τού Ισραήλ, που έγιναν για πάντα έρημα· αυτός, όμως, μεταφέρθηκε από μέσα από τους λαούς, και όλοι θα κατοικήσουν με ασφά-λεια. Και θα ανέβεις και θα έρθεις σαν ανεμοζάλη· θα είσαι σαν σύννεφο, για να σκεπάσεις τη γη, εσύ, και όλα τα τάγματά σου, και μαζί σου πολύς λαός.» ( Ιεζεκιήλ 38:1-9)

Λίγο πιο πριν, στο κεφάλαιο 36, ο Ιεζεκιήλ προφητεύει πως οι Ισρα-ηλίτες θα γυρίσουν στην πατρίδα τους ξανά. Στο κεφάλαιο 37 εξηγεί πώς οι Εβραίοι που ήταν διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο θα μα-ζευτούν και θα διαμορφώσουν ένα κράτος όπως τα ξερά κόκαλα και οι μύες διαμορφώνουν ένα σώμα . Και είναι σε αυτήν ακριβώς την περίοδο, όταν, δηλαδή, οι Εβραίοι θα εισέρχονται ή θα έχουν ήδη ει-σέλθει στο Ισραήλ, που θα ξεσπάσει ο πόλεμος. Οι Γραφές έχουν πολύ συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ακόμα και για το ποια χώρα θα επιτεθεί πρώτη. Όταν οι Ισραηλίτες εγκατασταθούν στην πατρίδα τους, ορδές λαών θα εμφανιστούν και θα επιτεθούν. Ας δούμε ακριβώς τι θα συμ-βεί. Εδώ είναι το πρώτο εδάφιο.

ΚΑΙ έγινε σε μένα λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Γιε ανθρώπου, στήριξε το πρόσωπό σου ενάντια στον Γωγ, τη γη τού Μαγώγ, του ηγεμόνα της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ, και προφήτευσε εναντίον του.


Ο Μαγώγ ήταν ένας από τους γιους του Ιάφεθ. Έμενε εκεί που σήμε-ρα βρίσκεται η Ρωσία. Οι Γραφές αναφέρουν στη συνέχεια τον ηγεμό-να της Μεσέχ και της Θουβάλ. Αν ψάξουμε σε μια εγκυκλοπαίδεια θα δούμε ότι Ρως είναι το παλιό όνομα της Ρωσίας και Μεσέχ, είναι η ση-μερινή Μόσχα. Όσο για τη Θουβάλ είναι μια περιοχή που σήμερα ονο-μάζεται Τομπόλσκ. Η Βίβλος λέει πως αυτές οι δυνάμεις θα επιτεθούν στο Ισραήλ.

Σύμμαχοι της πρώην Σοβιετικής ΈνωσηςΑς ρίξουμε ακόμη μια ματιά στο τρίτο εδάφιο.

Και πες: « Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Δες, εγώ είμαι εναντίον σου, Γωγ, ηγεμόνα της Ρως, Μεσέχ και Θουβάλ· και θα σε περι-στρέψω, και θα βάλω αγκίστρια στα σαγόνια σου, και θα σε βγά-λω έξω, και ολόκληρη τη δύναμή σου, άλογα και καβαλάρηδες, όλους αυτούς εντελώς οπλισμένους, ένα μεγάλο σύναγμα μαζί με θυρεούς και ασπίδες, όλους αυτούς που μεταχειρίζονται μάχαι-ρες».

Η Ρωσία δε θα επιτεθεί μόνη της. Θα γίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ το 1991 όταν μπήκαν σε πόλεμο με το Ιράκ. Είχαν τότε στο πλευρό τους συμμάχους από πολλά έθνη.(Ένας από τους λόγους ήταν και το ότι χωρίς συμμάχους θα ήταν οι αποκλειστικοί δέκτες της δριμύτατης παγκόσμιας κριτικής. Οπότε, ανάγκασαν τους συμμάχους τους, είτε να στείλουν στρατεύματα, είτε να δώσουν οικονομική βο-ήθεια. Η Νότια Κορέα π.χ. έπρεπε να δώσει 3 δις δολάρια, η Ιαπωνία 10 δις δολάρια κλπ.). Με τον ίδιο τρόπο, η Ρωσία δεν θα επιτεθεί μόνη της. Η Περσία-το σημερινό Ιράν-είναι μια από τις χώρες που θα επιτε-θεί επίσης στο Ισραήλ συμμαχώντας με τη Ρωσία.

Η Βίβλος αναφέρει επίσης τη Χους. Η Χους είναι η σημερινή Αιθιοπία και βρίσκεται ακριβώς κάτω από την Αίγυπτο. Η Αιθιοπία όμως ήταν


μια χώρα φιλική προς την Αμερική. Το 1973 μάλιστα, ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ ήρθε στην Κορέα, ύστερα από πρόσκληση του Προέ-δρου Park Chung-Hee κι εγώ που διάβαζα τα συγκεκριμένα κομμάτια στη Βίβλο είχα πραγματικά μπερδευτεί, στη σκέψη πώς ήταν δυνατόν μια φιλική προς την Αμερική χώρα να ακολουθήσει τη Ρωσία στον πό-λεμο. Όμως, μετά από λίγο ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ εξορίστηκε και ακολούθησε σοσιαλιστική επανάσταση. Σήμερα, δεν υπάρχει πλέ-ον μοναρχία στην Αιθιοπία, και η χώρα έχει γίνει κομουνιστική.

Το Ιράν ήταν επίσης φίλια χώρα προς την Αμερική όταν κυβερνούσε ο βασιλιάς Παχλεβί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν σε θέση να ασκούν επιρροή σε όλη τη Μέση Ανατολή μέσω του Ιράν αφού όλες οι αμε-ρικανικές στρατιωτικές βάσεις βρίσκονταν τότε στο Ιράν που δεν αποτελούσε μέρος του αραβικού μπλοκ. Ωστόσο, μετά την εκδίωξη του βασιλιά Παχλεβί, ο Χομεϊνί που πήρε τη θέση του υποστήριξε την πλευρά της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και μετέτρεψε το Ιράν σε σοσι-αλιστική χώρα. Αυτό το γεγονός έκανε Ιράν και ΗΠΑ εχθρούς.

Η Λιβύη ήταν και παραμένει ένας εχθρός του Ισραήλ. Βρίσκεται στα αριστερά της Αιγύπτου. Η Γομέρ είναι η Γερμανία. Μετά την ένωσή της, η Γερμανία συμμάχησε με την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Είναι εκπληκτικό ότι ο Θεός προφήτευσε 2.600 χρόνια πριν, ότι το Ισραήλ θα δεχτεί επίθεση από την πρώην Σοβιετική Ένωση και τις χώρες που προαναφέραμε, μετά την επιστροφή στη γη του. Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να προβλέψει κάτι τέτοιο. Οι αλλαγές στα καθεστώτα αλλά και στις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας ήταν τεράστιες με την πάροδο του χρόνου. Να, όμως, που στην περίοδο που ζούμε σήμερα, χώρες όπως το Ιράν ή η Χους έχουν αλλάξει, παίρνοντας και οι δύο το μέρος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για από κοινού επίθεση στο Ισραήλ. Ας διαβάσουμε το όγδοο εδάφιο.

Ύστερα από πολλές ημέρες θα γίνει σε σένα επίσκεψη· στους


έσχατους χρόνους θα έρθεις στη γη, που ελευθερώθηκε από τη μάχαιρα, και συγκεντρώθηκε από πολλούς λαούς, ενάντια στα βουνά τού Ισραήλ, που έγιναν για πάντα έρημα.

Όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε ακούσει για τη συντέλεια του κόσμου. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που κοροϊδεύουν όσους το ισχυρίζονται, απλώς γιατί το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα. Αλλά η έννοια «τέλος του κόσμου» μπορεί να αφορά τόσο το διάστημα του τελευταίου αιώνα όσο και του τελευταίου χρόνου (όπως ακριβώς τόσο ο Ιανουάριος όσο και ο Δεκέμβριος είναι μήνες του ίδιου χρόνου). Με οποιαδήποτε σημασία πάντως υπάρχει μια περίοδος που είναι η τελευταία και σ’ αυτήν ανα-φέρεται η Βίβλος.

Το όγδοο εδάφιο λέει: «... στη γη που ελευθερώθηκε από τη μάχαι-ρα, και συγκεντρώθηκε από πολλούς λαούς. Είναι η περίοδος που οι Εβραίοι θα επιστρέφουν στην πατρίδα τους από τις διάφορες χώρες στις οποίες ζούσαν. Το ίδιο μήνυμα περιέχει και το επόμενο κομμάτι: «..μεταφέρθηκε από μέσα από τους λαούς, και όλοι θα κατοικήσουν με ασφάλεια». Όλοι οι Εβραίοι που ζούσαν διασκορπισμένοι ανάμεσα στους λαούς θα επιστρέψουν και θα κατοικήσουν στην πατρίδα τους.

Το ένατο εδάφιο αναφέρει: «Και θα ανέβεις και θα έρθεις σαν ανεμο-ζάλη· θα είσαι σαν σύννεφο, για να σκεπάσεις τη γη, εσύ, και όλα τα τάγ-ματά σου, και μαζί σου πολύς λαός». Τεράστιες ορδές εχθρών-σαν σύν-νεφο που σκεπάζει τη γη-θα επιτεθούν στο Ισραήλ. Το δέκατο εδάφιο λέει:

Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Και κατά την ημέρα εκείνη θα ανέ-βουν πράγματα στην καρδιά σου, και θα σκεφθείς πονηρές βου-λές· και θα πεις: Θα ανέβω σε γη ατείχιστων πόλεων· θα έρθω σε ανθρώπους που ησυχάζουν, που κατοικούν με ασφάλεια, όλους αυτούς που κατοικούν ατείχιστες πόλεις, και που δεν έχουν μο-χλούς και πύλες· για να λεηλατήσεις λεηλασία, και να λαφυρα-


γωγήσεις λάφυρο, για να ξαναφέρεις το χέρι σου ενάντια σε ερη-μώσεις που κατοικήθηκαν, και ενάντια σε λαό συγκεντρωμένο από τα έθνη, που απέκτησε κτήνη και αγαθά, που κατοικεί στο μέσον της γης.(Ιεζεκιήλ 38:10-12)

Πού είναι το μέσον της γης; Στην αρχή αυτής της μελέτης είδαμε πως η Μεσόγειος Θάλασσα παίρνει αυτόν χαρακτηρισμό. Η Βίβλος απο-καλεί τους Ισραηλίτες ως «οι άνθρωποι που κατοικούν στο μέσον της γης.»

Το τέλος της πρώην Σοβιετικής ΈνωσηςΗ Βίβλος αναφέρει ακόμα και τι θα γίνει, όταν τελειώσει ο πόλεμος.

Ας διαβάσουμε το εδάφιο 15.

«Και θα έρθεις από τον τόπο σου, από τα έσχατα του βορρά, εσύ, και μαζί σου πολλοί λαοί, όλοι καβαλάρηδες αλόγων, ένα μεγάλο πλήθος, και πολλή δύναμη· και θα ανέβεις ενάντια στον λαό μου Ισραήλ σαν σύννεφο, για να σκεπάσεις τη γη· αυτό θα είναι στις έσχατες ημέρες· και θα σε φέρω ενάντια στη γη μου, για να με γνωρίσουν τα έθνη, όταν αγιαστώ σε σένα, Γωγ, μπροστά τους.» ( Ιεζεκιήλ 38:15-16)

Ο Θεός κατευθύνει τις κινήσεις ακόμα και των ανθρώπων που Τον εχθρεύονται έτσι ώστε όλοι να δουν ότι είναι ζωντανός και κυρίαρχος. Ας διαβάσουμε τώρα το επόμενο κομμάτι.

«Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός: Εσύ είσαι εκείνος, για τον οποίο μί-λησα στις αρχαίες ημέρες, με τους δούλους μου τους προφήτες τού Ισραήλ, που προφήτευσαν κατά τις ημέρες εκείνες μέσα σε πολλά χρόνια, ότι επρόκειτο να σε φέρω εναντίον τους; Αλλά, κατά την ημέρα εκείνη, κατά την ημέρα που ο Γωγ θα έρθει ενά-


ντια στη γη του Ισραήλ, η οργή μου θα ανέβει επάνω στο πρό-σωπό μου, λέει ο Κύριος ο Θεός. Επειδή, μίλησα μέσα στον ζήλο μου, μέσα στη φωτιά της οργής μου: Κατά την ημέρα εκείνη θα υπάρξει, οπωσδήποτε, ένας μεγάλος σεισμός στη γη τού Ισραήλ· και τα ψάρια της θάλασσας, και τα πουλιά τού ουρανού, και τα θηρία τού χωραφιού, και όλα τα ερπετά, που έρπουν επάνω στη γη, και όλοι οι άνθρωποι, που είναι επάνω στο πρόσωπο της γης, θα σειστούν από την παρουσία μου· και τα βουνά θα ανατρα-πούν, και οι πύργοι θα πέσουν, και κάθε τείχος θα κατεδαφιστεί. Και θα καλέσω εναντίον του μάχαιρα, ενάντια σε όλα τα βουνά μου, λέει ο Κύριος ο Θεός· η μάχαιρα κάθε ανθρώπου θα είναι ενάντια στον αδελφό του. Και θάρθω μαζί του σε κρίση με με-ταδοτική αρρώστια και με αίμα· και θα βρέξω επάνω του, και επάνω στα τάγματά του, και επάνω στον πολύ λαό, που θα είναι μαζί του, βροχή κατακλυσμού, και πέτρες από χαλάζι, φωτιά και θειάφι. Και θα μεγαλυνθώ και θα αγιαστώ· και θα γνωρι-στώ μπροστά σε πολλά έθνη, και θα γνωρίσουν ότι εγώ είμαι ο Κύριος.»(Ιεζεκιήλ 38:17-23)

Ο Γωγ θα επιτεθεί στο Ισραήλ και θα καταστραφεί πλήρως. Ο Θεός θα αφήσει την οργή του να πέσει πάνω στους ανθρώπους που επα-ναστατούν εναντίον Του, αφού πρώτα τους έχει συγκεντρώσει σε ένα τόπο. Το κεφάλαιο 37 περιγράφει το τέλος του πολέμου. Αν και κατα-γράφηκε 2.600 χρόνια πριν, δίνει μια πολύ σαφή περιγραφή χρήσης πυρηνικών όπλων συγκρίνοντάς τα με το χοντρό χαλάζι και το θειάφι. Αυτό σημαίνει πως όταν το Ισραήλ συγκρουστεί με τη Ρωσία θα κάνει χρήση των πυρηνικών όπλων του. Ας δούμε όμως, πώς τελειώνει αυ-τός ο πόλεμος, στο κεφάλαιο 39, εδάφιο 11.

«Και κατά την ημέρα εκείνη θα δώσω στον Γωγ τόπο για ταφή εκεί στον Ισραήλ, το φαράγγι των διαβατών, ανατολικά από τη


θάλασσα.»(Ιεζεκιήλ 39:11)

Ο πόλεμος τελειώνει με την εικόνα ενός φαραγγιού που ο Θεός δίνει ως τόπο ταφής για τους στρατιώτες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τους συμμάχους τους.

Το αποτέλεσμα του πυρηνικού πολέμουΑς διαβάσουμε από το εδάφιο 11 και μετά.

«Και κατά την ημέρα εκείνη θα δώσω στον Γωγ τόπο για ταφή εκεί στον Ισραήλ, το φαράγγι των διαβατών, ανατολικά από τη θάλασσα· κι αυτή θα κλείνει τον δρόμο εκείνων που διαβαίνουν· κι εκεί θα χώσουν τον Γωγ, και ολόκληρο το πλήθος του· και θα το ονομάσουν: Το φαράγγι του Αμμών-γωγ. Και ο οίκος Ισραήλ θα τους χώνει για επτά μήνες, για να καθαρίσουν τη γη. Και ολόκλη-ρος ο λαός της γης θα τους χώνει· και θα είναι σ’ αυτούς η ημέρα ονομαστή, κατά την οποία δοξάστηκα, λέει ο Κύριος ο Θεός. Και θα διαχωρίσουν άνδρες, που, καθώς θα περιέρχονται ακατά-παυστα τη γη, θα θάβουν, με τη βοήθεια των διαβατών, αυτούς που εναπέμειναν επάνω στο πρόσωπο της γης, για να την καθαρί-σουν· μετά το τέλος των επτά μηνών θα κάνουν ακριβή αναζήτη-ση. Και από τους διαβάτες, που διαβαίνουν τη γη, όταν κάποιος δει ένα κόκαλο ανθρώπου, τότε θα στήνει ένα σημείο κοντά του, μέχρις ότου οι ενταφιαστές το θάψουν στο φαράγγι Αμμών-γωγ. Και το όνομα, μάλιστα, της πόλης θα είναι Αμμωνά3. Έτσι θα κα-θαρίσουν τη γη.» (Ιεζεκιήλ 39:11-16)

Στην αρχή δε μου ήταν καθόλου εύκολο να καταλάβω αυτό το κομμάτι. Η Βίβλος λέει ότι η γη θα υποβληθεί σε καθαρισμό για επτά μήνες. Λέει επίσης ότι όταν κάποιος ανιχνευτής δει ένα κόκκαλο, θα

3: «Αμμωνά» σημαίνει «πλήθος».


το σημειώσει έτσι ώστε κάποιοι άλλοι άνθρωποι να έρθουν να το θά-ψουν. Σύμφωνα με έναν πυρηνικό επιστήμονα, αυτή είναι μια ακριβής περιγραφή του τι συμβαίνει σε περιπτώσεις πυρηνικής μόλυνσης.

Όλοι θυμόμαστε το φοβερό ατύχημα στον πυρηνικό αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ, πριν από πολλά χρόνια. Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τότε εξαιτίας του ατυχήματος, αλλά κι όσοι επέζησαν δεν μπορούσαν να βγάλουν έξω τους νεκρούς τους, λόγω της ραδιενεργού μόλυνσης. Το περιβάλλον γέμισε με ραδιενέργεια και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μολυνθούν μόνο και μόνο από την επαφή με τα πτώμα-τα. Για το λόγο αυτό, μόνο ειδικά εκπαιδευμένοι άνθρωποι με ειδική προστατευτική στολή μπορούσαν να μπουν στην περιοχή και να τρα-βήξουν τα πτώματα έξω. Η Γραφή κάνει λόγο για επτά μήνες καθαρι-σμού. Πράγματι, χρειάζονται τουλάχιστον έξι μήνες σε πρώτη φάση για να καθαριστεί η ραδιενέργεια. Μέχρι τότε είναι επικίνδυνο ακόμα και να αγγίξει κανείς τα μολυσμένα πτώματα. Έτσι, ο περαστικός απλώς θα σημάδευε την τοποθεσία των πτωμάτων ώστε να μπορούν μετά να βρεθούν από τους ειδικούς.

Η Βίβλος και πάλι περιγράφει με ακρίβεια κάτι που μέλλει να συμβεί 2600 χρόνια αργότερα από την καταγραφή του-στην προκειμένη πε-ρίπτωση έναν πυρηνικό πόλεμο. Κάθε τι θα καταστραφεί όταν συμβεί αυτός ο πόλεμος.

ΑρμαγεδδώνΎστερα, δυνάμεις από την ανατολή θα επιτεθούν στο Ισραήλ. Είναι

αυτό που η Βίβλος αναφέρει ως μάχη του Αρμαγεδδώνα. Ας κοιτάξου-με στην Αποκάλυψη 16:12

«Και ο έκτος άγγελος ξέχυσε τη φιάλη του επάνω στον μεγάλο ποταμό, τον Ευφράτη· και το νερό του ξεράθηκε, για να ετοιμα-στεί ο δρόμος των βασιλιάδων, αυτών από ανατολάς τού ήλιου. Και είδα τρία ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους, που


έβγαιναν από το στόμα τού δράκοντα, και από το στόμα τού θη-ρίου, και από το στόμα τού ψευδοπροφήτη· επειδή, είναι πνεύμα-τα δαιμόνων, που εκτελούν σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλιάδες της γης και ολόκληρης της οικουμένης, για να τους συγκεντρώσουν στον πόλεμο εκείνης της μεγάλης ημέρας, του Θεού τού Παντοκράτορα. (Δέστε, έρχομαι σαν κλέφτης· μα-κάριος όποιος αγρυπνάει, και φυλάττει τα ιμάτιά του, για να μη περπατάει γυμνός, και βλέπουν την ασχημοσύνη του). Και τους συγκέντρωσε στον τόπο, που στα Εβραϊκά λέγεται Αρμαγεδδώ-νας.» (Αποκάλυψη 16:12-16)

Η Βίβλος μιλάει για βασιλιάδες που έρχονται από τα ανατολικά. Ας διαβάσουμε στο κεφάλαιο 9, από το εδάφιο 3.

«Και σάλπισε ο έκτος άγγελος, και άκουσα μια φωνή από τα τέσ-σερα κέρατα του χρυσού θυσιαστηρίου, που είναι μπροστά στον Θεό, να λέει προς τον έκτο άγγελο, που είχε τη σάλπιγγα: Λύσε τούς τέσσερις αγγέλους που είναι δεμένοι στον μεγάλο ποταμό Ευφράτη. Και λύθηκαν οι τέσσερις άγγελοι, που ήσαν ετοιμα-σμένοι για την ώρα και την ημέρα και τον μήνα και τον χρόνο, για να θανατώσουν το ένα τρίτο των ανθρώπων. Και ο αριθμός των στρατευμάτων τού ιππικού ήταν δύο μυριάδες μυριάδων· και άκουσα τον αριθμό τους.» (Αποκάλυψη 9:13-16)

Οι βασιλείς θα έρθουν από τα ανατολικά του ποταμού Ευφράτη, κι ο αριθμός τους, μας λέει, θα είναι διακόσια εκατομμύρια. Από το μέγεθος του αριθμού μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μάλλον θα προέρχονται από την Κίνα. Ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων θα συγκεντρωθεί με μοναδικό στόχο να καταστρέψει το Ισραήλ!

Η Γραφή λέει ακόμα, ότι ο ποταμός Ευφράτης θα στερέψει. Ο πο-ταμός αυτός πηγάζει από την Τουρκία και συνεχίζει τη ροή του μέσα


από το Ιράκ. Η Τουρκία ωστόσο, κατασκεύασε ένα μεγάλο φράγμα,-το ονομαζόμενο « φράγμα Ατατούρκ»-με το οποίο σταματάει τη ροή του ποταμού προς το Ιράκ. Μια τέτοια κίνηση, φυσικά, προκαλεί σοβαρά προβλήματα στις χώρες που σχετίζονται με τον Ευφράτη. Η Συρία και το Ιράκ ισχυρίζονται πως αν η Τουρκία σταματήσει τη ροή του ποταμού, τότε οι χώρες τους δε θα έχουν αρκετά υδάτινα αποθέματα. Το θέμα είναι ακανθώδες κι επειδή συμφωνία δεν επιτυγχάνεται έχει ανατεθεί στα Ηνωμένα Έθνη. Να όμως, που διαφαίνεται ήδη μια δυ-νατότητα να στερέψει ο Ευφράτης και να μετατραπεί σε μια τεράστια οδό. Έτσι το πολυάριθμο στράτευμα του Αρμαγεδδώνα θα μπορέσει να μετακινηθεί πεζοπορώντας αφού η μετακίνησή του με άλλο μέσον είναι, λόγω του πλήθους, αδύνατη.

Η Βίβλος λέει πως αυτός θα είναι ο τελευταίος πόλεμος. Έχω επισκε-φτεί στο παρελθόν το μέρος που ονομάζεται Αρμαγεδδών. Είναι μια μεγάλη κοιλάδα κοντά Μεσόγειο Θάλασσα με οροσειρές από τη μια και από την άλλη της πλευρά. Σήμερα, ονομάζεται κοιλάδα της Εσδρα-ελόν και λόφος Μεγιδώ και απ’ τα πολύ παλιά χρόνια αυτή η περιοχή είχε μεγάλη στρατηγική σημασία. Οι Ρωμαίοι πέρασαν μέσα από αυ-τήν μετά την αποβίβαση τους στο λιμάνι της Χάιφα προκειμένου να επιτεθούν στην Ιερουσαλήμ αλλά και σήμερα, για να επιτεθεί κάποιος στην Ιερουσαλήμ , από την ίδια κοιλάδα θ’ αναγκαστεί να περάσει. Ιστορικά, είναι η πιο αιματοβαμμένη κοιλάδα. Η Αποκάλυψη, μάλιστα, αναφέρει πως σ’ αυτή την τελευταία μάχη θα χυθεί τόσο πολύ αίμα που θα φτάσει τις οπλές των αλόγων. Όλα αυτά θα συμβούν κατά τη διάρκεια της μεγάλης θλίψης, της πιο ζοφερής περιόδου στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Πιστεύουμε πως η μεγάλη θλίψη θα διαιρεθεί σε δύο περιόδους και πως ο Αρμαγεδδών θα γίνει κατά τη διάρκεια της δεύτερης , δηλ. μετά τα τριάμισι πρώτα χρόνια. Οι πιστοί θα έχουν αρπαχθεί στον Ουρανό και θα γίνουν μάρτυρες αυτού του πολέμου. Όσοι όμως μείνουν πίσω, θα βιώσουν μια φοβερά μεγάλη δυστυχία. Θα είναι πραγματικά πολύ


τραγικό το να μείνει κανείς πίσω, μετά την Αρπαγή.Ίσως κάποιος που πληροφορείται όλα τούτα ν΄ αναρωτιέται: Είναι

αλήθεια; Πράγματι θα συμβούν τέτοια πράγματα; Ο λόγος που μας δίνει τη σιγουριά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με φαντασία αλλά με απόλυτη αλήθεια είναι ότι ο ίδιος Θεός, ο Δημιουργός, μίλησε για όλα τούτα μέσα στη Βίβλο. Αναφέρει, μάλιστα, χαρακτηριστικά:,

«Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψεύδεται, ούτε γιος ανθρώ-που για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;» (Αριθμοί 23:19).

Ο Θεός δεν ψεύδεται. Ο ίδιος ο Ιησούς διακήρυξε: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου, όμως, δεν πρόκειται να παρέλθουν.» (κατά Μάρκον 13:31). Ο Θεός, που είναι αιώνιος, που γνωρίζει και ορί-ζει το μέλλον , έχει ήδη δώσει την προειδοποίησή Του.

Ο δεύτερος ερχομός του ΧριστούΗ Γιορτή των Σαλπίγγων, όπως έχουμε ήδη μελετήσει συνδέεται

με την Αρπαγή. Τι θα συμβεί όμως στους Εβραίους κατά την περίοδο εκείνη; Πώς να τα βγάλουν πέρα με 200 εκατομμύρια στράτευμα έστω κι αν καταφέρουν να φτάσουν τα 15 εκατομμύρια; Ας διαβάσουμε στον προφήτη Ζαχαρία 14:1 για να δούμε τι θα συμβεί.

«Δες, η ημέρα τού Κυρίου έρχεται, και το λάφυρό σου θα διαμοι-ραστεί ανάμεσά σου. Και θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη ενάντια στην Ιερουσαλήμ σε μάχη· και η πόλη θα αλωθεί, και τα σπίτια θα λεηλατηθούν, και οι γυναίκες θα βιαστούν· και το μισό της πόλης θα βγει σε αιχμαλωσία, και το υπόλοιπο του λαού δεν θα εξολοθρευθεί από την πόλη. Και ο Κύριος θα βγει έξω, και θα πολεμήσει ενάντια στα έθνη εκείνα, όπως όταν ο Κύριος είχε πο-λεμήσει κατά την ημέρα της μάχης. Και τα πόδια του, κατά την


ημέρα εκείνη, θα σταθούν επάνω στο βουνό των ελαιών, που εί-ναι απέναντι από την Ιερουσαλήμ, από ανατολικά· και το βουνό των ελαιών θα σχιστεί στα δύο στο μέσον του, προς τα ανατολικά και προς τα δυτικά, και θα γίνει μια υπερβολικά μεγάλη κοιλάδα· και το μισό τού βουνού θα συρθεί προς βορράν, και το μισό του προς νότον. Και θα καταφύγετε στην κοιλάδα των βουνών μου· επειδή, η κοιλάδα των βουνών θα φτάνει μέχρι την Ασάλ· και θα φύγετε, όπως φύγατε μπροστά από τον σεισμό κατά τις ημέρες τού Οζία, του βασιλιά τού Ιούδα· και ο Κύριος ο Θεός μου θα έρ-θει, και μαζί σου όλοι οι άγιοι.» ( Ζαχαρία 14:1-5)

Αυτό το κομμάτι από το βιβλίο του Ζαχαρία περιγράφει με σαφήνεια τι θα συμβεί σ’ αυτόν τον τελευταίο πόλεμο με το Ισραήλ. Πρόκειται για την περίφημη μάχη του Αρμαγεδδώνα, όπου όλα τα έθνη θα μαζευ-τούν γύρω από την Ιερουσαλήμ για να κάνουν πόλεμο εναντίον της. Η πόλη θα αιχμαλωτιστεί, οι γυναίκες θα βιαστούν και οι μισοί από τους αιχμαλώτους θα εξοριστούν.

Και τότε, μέσα σε όλα αυτά, ο Κύριος θα εμφανιστεί στο Όρος των Ελαιών. Κι αυτή τη φορά δε θα είναι μόνος, αλλά όλοι οι άγιοι θα είναι μαζί Του, τόσο αυτοί που έχουν αρπαχθεί όσο και εκείνοι που έχουν αναστηθεί, μας λέει η Βίβλος. Αυτό, συχνά στην ιστορία έχει γίνει αντι-κείμενο παρερμηνείας και δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρήσαμε το φαινόμενο, άνθρωποι να ανεβαίνουν σ’ ένα βουνό και να περιμέ-νουν την εμφάνιση του Κυρίου, όπου και όταν εκείνοι έχουν ορίσει. Κάτι τέτοιο ζήσαμε στο παρελθόν και στην Κορέα, όπου μερικές εκ-κλησίες ισχυρίζονταν ότι ο Κύριος θα εμφανιστεί στο βουνό Samgak ,στη Σεούλ. Έτσι, ντύθηκαν στα λευκά, ανέβηκαν στο βουνό και πε-ρίμεναν, πιστεύοντας ότι η Κορέα ήταν η πνευματική Ιερουσαλήμ. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Ιησούς αναλήφθηκε στον ουρανό από το Όρος των Ελαιών στο Ισραήλ, και εκεί ακριβώς θα εμφανιστεί και πάλι όπως πολύ καθαρά είπαν οι άγγελοι στους έκπληκτους μαθητές.


«Οι οποίοι και είπαν: Άνδρες Γαλιλαίοι, γιατί στέκεστε κοιτάζο-ντας στον ουρανό; Αυτός ο Ιησούς, που αναλήφθηκε από σας στον ουρανό, θα έρθει έτσι, με τον ίδιο τρόπο που τον είδατε να πορεύεται στον ουρανό.» (Πράξεις 1:11)

Αν λοιπόν αναλήφθηκε από το όρος των Ελαιών, αυτό σημαίνει ότι εκεί θα επιστρέψει στη δεύτερη Του έλευση.

Εξιλέωση για τον εβραϊκό λαόΑς διαβάσουμε στον Ζαχαρία 12:10

«Και επάνω στον οίκο τού Δαβίδ, και επάνω στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, θα ξεχύσω πνεύμα χάρης και ικεσιών· και θα επι-βλέψουν σε μένα, τον οποίο διατρύπησαν· και θα πενθήσουν γι’ αυτόν, όπως κάποιος πενθεί για τον μονογενή του, και θα λυπη-θούν γι’ αυτόν, όπως αυτός που λυπάται για τον πρωτότοκό του. Κατά την ημέρα εκείνη θα υπάρχει μεγάλο πένθος στην Ιερουσα-λήμ, όπως το πένθος τού Αδαδριμμών στην πεδιάδα Μεγιδδών. Και θα πενθήσει η γη, κάθε οικογένεια για τον εαυτό της· η οικο-γένεια του οίκου Δαβίδ για τον εαυτό της, και οι γυναίκες τους για τον εαυτό τους· η οικογένεια του οίκου Νάθαν για τον εαυτό της, και οι γυναίκες τους για τον εαυτό τους· η οικογένεια του οίκου Λευί για τον εαυτό της, και οι γυναίκες τους για τον εαυτό τους· η οικογένεια Σιμεϊ, για τον εαυτό της, και οι γυναίκες τους για τον εαυτό τους.Κατά την ημέρα εκείνη θα υπάρχει ανοιγμένη πηγή στον οίκο τού Δαβίδ, και στους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, για την αμαρτία, και για την ακαθαρσία.» (Ζαχαρία 12:10-13:1)

Εκείνη την ημέρα, λέει η Γραφή, θα πενθούν και θα καθαρίζονται από τις αμαρτίες τους. Πραγματικά, κατά τη διάρκεια της μεγάλης θλίψης, οι Εβραίοι που θα έχουν μείνει θα γνωρίσουν τον Ιησού. Θα


συνειδητοποιήσουν πως ο Ιησούς που θανάτωσαν, είναι ο Μεσσίας, και τότε θα θρηνήσουν και θα μετανοήσουν. Αυτή είναι η «Ημέρα Εξιλασμού». Για τους Εβραίους, τα επτά χρόνια της μεγάλης θλίψης που ακολουθούν τη Γιορτή των Σαλπίγγων είναι ο καιρός που θα συ-νειδητοποιήσουν τις αμαρτίες τους και θα επιστρέψουν στον Θεό. Και τότε, ο δεύτερος ερχομός του Χριστού θα γίνει πραγματικότητα. Όταν συμβεί αυτό, όταν ο Κύριος έρθει ξανά, ποιος θα τολμήσει να ορθώσει απέναντί Του περήφανα το ανάστημά του;

Η βασιλεία των 1000 χρόνωνΑς διαβάσουμε στην Αποκάλυψη 20:1

«Και είδα έναν άγγελο που κατέβαινε από τον ουρανό, ο οποίος είχε το κλειδί της αβύσσου, και στο χέρι του μια μεγάλη αλυσίδα. Και έπιασε τον δράκοντα, το αρχαίο φίδι, που είναι διάβολος και σατανάς· και τον έδεσε για 1.000 χρόνια. Και τον έριξε στην στην άβυσσο, και τον έκλεισε, και σφράγισε από πάνω του, για να μη πλανήσει πλέον τα έθνη, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα 1.000 χρόνια· και ύστερα απ’ αυτά πρέπει να λυθεί για λίγο καιρό. Και είδα θρόνους· και επάνω σ’ αυτούς κάθισαν, και τους δόθη-κε κρίση· και είδα τις ψυχές των αποκεφαλισμένων εξαιτίας της μαρτυρίας τού Ιησού, και εξαιτίας τού λόγου τού Θεού, και οι οποίοι δεν προσκύνησαν το θηρίο ούτε την εικόνα του· και δεν πήραν το χάραγμα επάνω στο μέτωπό τους κι επάνω στο χέρι τους· και ανέζησαν και βασίλευσαν μαζί με τον Χριστό 1.000 χρό-νια. Οι υπόλοιποι, όμως, των νεκρών δεν ανέζησαν, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα 1.000 χρόνια· αυτή είναι η πρώτη ανάσταση. Μακάριος και άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση· επάνω σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς τού Θεού και του Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του για 1.000 χρόνια.» (Αποκάλυψη 20:1-6)


Οι πιστοί που πήραν μέρος στην Αρπαγή, βλέπουμε εδώ, καθώς και εκείνοι που συμμετείχαν στην πρώτη ανάσταση, θα κυβερνήσουν μαζί με τον Χριστό για 1000 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο διάβολος θα είναι δεμένος στην Άβυσσο. Παρόλα αυτά θα ελευθερω-θεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Αξίζει ν΄ αναρωτηθούμε γιατί θα συμβεί αυτό.

Υπάρχει μόνο ένας λόγος.: θα υπάρξουν άνθρωποι, που με κάποιο τρόπο θα έχουν επιβιώσει στην περίοδο της Μεγάλης Θλίψης, κι αυτοί θα μπουν στη Χιλιετή Βασιλεία με τα ίδια τους τα σώματα. Στο τέλος βέβαια, δε θα αποφύγουν την εμπειρία του θανάτου, ωστόσο στη Χι-λιετή Βασιλεία θα ζήσουν μακραίωνα γιατί η ζωή θα είναι όπως πριν τον κατακλυσμό του Νώε, όπου οι άνθρωποι ζούσαν για αιώνες. Η Βίβλος αναφέρει πως όποιος θα πεθαίνει πριν να φτάσει τα 100 του χρόνια θα είναι καταραμένος, πράγμα που σημαίνει ότι όσοι εισέλθουν στη Χιλιετή Βασιλεία θα έχουν εξαιρετικά ψηλό μέσο όρο ζωής, κι ένα προκατακλυσμιαίο επίπεδο μακροζωίας. Οι άνθρωποι που μετείχαν στην πρώτη ανάσταση δε θα βιώσουν άλλο θάνατο , όμως εκείνοι που επέζησαν από τη μεγάλη θλίψη και μπήκαν στη χιλιετή βασιλεία θα πειραστούν από το Διάβολο για μια τελευταία φορά. Μετά από αυτό θα έρθει η τελική κρίση.

Καινούριος ουρανός και καινούρια γηΘα διαβάσουμε τώρα, στην Αποκάλυψη 20:11

«Και είδα έναν μεγάλο λευκό θρόνο, κι αυτόν που κάθεται επάνω σ’ αυτόν, από το πρόσωπο του οποίου έφυγε η γη και ο ουρανός· και δεν βρέθηκε τόπος γι’ αυτά.»(Αποκάλυψη 20:11)

Η Βίβλος αναφέρει ότι μετά τη βασιλεία του Κυρίου, η γη και ουρα-νός θα εξαφανιστούν. Ας δούμε και στην 2η επιστολή του Πέτρου 3:6


«Διαμέσου των οποίων ο τότε κόσμος απολέστηκε, καθώς κα-τακλύστηκε από το νερό· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, είναι αποταμιευμένοι διαμέσου τού ίδιου λόγου, καθώς φυλάγονται για τη φωτιά κατά την ημέρα της κρίσης και της απώλειας των ασε-βών ανθρώπων. Όμως, αυτό το ένα ας μη σας διαφεύγει, αγαπη-τοί, ότι στον Κύριο μία ημέρα είναι σαν 1.000 χρόνια, και 1.000 χρόνια σαν μία ημέρα. Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα· αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια. Θάρθει, όμως, η ημέρα τού Κυρίου, σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα· κατά την οποία οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητι-κόν συριστό ήχο, και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυ-θούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ’ αυτή, θα κατακα-ούν. Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά διαλύονται, ποιοι πρέπει να είστε εσείς σε άγια διαγωγή και ευσέβεια, προσμένοντας και σπεύδο-ντας στην παρουσία της ημέρας τού Θεού, κατά την οποία οι ου-ρανοί, καθώς θα φλέγονται, θα διαλυθούν, και τα στοιχεία, ενώ θα καίγονται, θα χωνευτούν; Όμως, σύμφωνα με την υπόσχεσή του, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, στους οποίους δικαιοσύνη κατοικεί.» (2η προς Πέτρο 3:6-13)

Ο όρος «στοιχείο» είναι ο ίδιος που χρησιμοποιούμε στη χημεία όταν αναφερόμαστε στον «περιοδικό πίνακα στοιχείων» και σημαίνει τις βασικές απλούστατες ουσίες από τις οποίες αποτελείται ο υλικός κό-σμος. Αν λοιπόν, όλα τα στοιχεία καταστραφούν από τη φωτιά, αυτό σημαίνει πως γη και ουρανός θα εξαφανιστούν. Μια νέα γη και ένας νέος ουρανός θα έρθουν μαζί με την ημέρα της κρίσης. Ας διαβάσουμε στην Αποκάλυψη 20:11 για να δούμε τι θα συμβεί εκείνη τη μέρα.

«Και είδα έναν μεγάλο λευκό θρόνο, κι αυτόν που κάθεται επάνω σ’ αυτόν, από το πρόσωπο του οποίου έφυγε η γη και ο ουρανός·


και δεν βρέθηκε τόπος γι’ αυτά.»(Αποκάλυψη 20:11)

Αιώνια κόλαση

«Και είδα τούς νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, να στέκονται μπροστά στον Θεό, και ανοίχθηκαν τα βιβλία· και ανοίχθηκε ένα άλλο βιβλίο, που είναι της ζωής· και κρίθηκαν οι νεκροί από τα γραμμένα μέσα στα βιβλία, σύμφωνα με τα έργα τους. Και η θά-λασσα έδωσε τους νεκρούς που ήσαν μέσα σ’ αυτή, και ο θάνα-τος και ο άδης έδωσαν τους νεκρούς, που ήσαν μέσα σ’ αυτούς· και κρίθηκαν κάθε ένας σύμφωνα με τα έργα τους. Και ο θάνατος και ο άδης ρίχθηκαν στη λίμνη της φωτιάς· αυτός είναι ο δεύτε-ρος θάνατος. Και όποιος δεν βρέθηκε γραμμένος στο βιβλίο της ζωής, ρίχθηκε στη λίμνη της φωτιάς.» (Αποκάλυψη 20:12-15)

Η Βίβλος κάνει λόγο γι αυτό που ονομάζουμε «αιώνια κόλαση». Κάποιοι συνηθίζουν να αστειεύονται με το θέμα: « Δε θα πάω μόνος μου στην κόλαση» λένε, « θα πάρω και μερικούς φίλους μαζί!». Η κό-λαση όμως δεν είναι καθόλου ένα μέρος με το οποίο μπορεί κανείς να αστειευθεί , ούτε βέβαια, ένας τόπος που θα βλέπει τους φίλους του. Η Βίβλος λέει ξεκάθαρα πως εκεί είναι το απόλυτο σκοτάδι που έχει ετοιμαστεί για τους αμαρτωλούς. Πώς αισθάνεται κανείς αν βρεθεί σε έναν απειλητικά κατασκότεινο χώρο; Ασύλληπτα πιο ζοφερή θα είναι η εμπειρία της κόλασης γι’ αυτούς που δε θα χουν μετανοήσει, και σί-γουρα οι φλόγες της δε θα είναι και τόσο ευχάριστες όσο η φωτιά απ’ το τζάκι όπως χαριτολογούν απερίσκεπτα κάποιοι.

Ωστόσο, ακόμα και αυτοί που πρόκειται να καταλήξουν στην κόλα-ση, θα μετέχουν σε μια ανάσταση, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Είναι αυτό που στη Βίβλο αναφέρεται σαν δεύτερη ανάσταση, ή «ανάσταση κρίσεως». Σ’ αυτήν την κρίση όμως θα υπάρξει μόνο καταδικαστική απόφαση και τότε οι άνθρωποι θα εισέλθουν σε μια φωτιά από την


οποία δε θα μπορέσουν να ξεφύγουν ποτέ πια. Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται πολύ φοβερό και να κάνει κάποιον να τρομάζει με το Θεό, το παράξενο όμως είναι πως ο Θεός δε δημιούργησε την κόλαση για να στέλνει εκεί τους ανθρώπους. Ας δούμε στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 25:41, γιατί ετοιμάστηκε η αιώνια φωτιά.

«Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πη-γαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του.» (κατά Ματθαίον 25:41)

Ο λόγος που ο Θεός δημιούργησε την κόλαση ήταν για να δεσμεύσει εκεί τους έκπτωτους αγγέλους και τον Διάβολο. Ωστόσο, πολλοί άν-θρωποι ακολούθησαν τους δρόμους των έκπτωτων αγγέλων και επέ-λεξαν την αμαρτία, ενώνοντας το μέλλον τους με εκείνων.

Ο έκπτωτος άγγελοςΑς δούμε όμως τώρα, λίγα πράγματα για το Σατανά. Έχει σημασία

να γνωρίζουμε κάποια στοιχεία για αυτό το έκπτωτο ον γιατί έτσι θα κατανοήσουμε καλύτερα την τελευταία κρίση. Ησαΐας 14:12.

«Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, γιε της αυγής! Συντρί-φτηκες καταγής, εσύ που καταπατούσες τα έθνη! Εσύ έλεγες στην καρδιά σου: «Θα ανέβω στον ουρανό, θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια τού Θεού· και θα καθίσω επάνω στο βουνό της σύναξης, προς τα μέρη τού βορρά· θα ανέβω επάνω στα ύψη των σύννεφων· θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο». Όμως, θα κατέβεις στον άδη, στα βάθη τού λάκκου.» (Ησαΐας 14:12-15)

Πριν δημιουργηθούν ο άνθρωπος και η γη υπήρχε ένας αιώνιος κό-


σμος. Αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε ακριβώς έγινε αυτός ο κόσμος, διαβάζοντας τη Βίβλο, μπορούμε να πούμε πως οι άγγελοι δη-μιουργήθηκαν πριν από τον άνθρωπο και τη γη, κι ακόμα, πως υπήρχε μια ιεραρχική δομή στις τάξεις τους. Υπήρχαν δηλαδή οι αρχάγγελοι και οι κατώτερης τάξης άγγελοι. Οι αρχάγγελοι ήταν αρκετοί. Ανάμεσα σ’ αυτούς αναφέρονται ο Γαβριήλ και ο Μιχαήλ καθώς και ο ονομαζό-μενος «Εωσφόρος»-αυτός που φέρει το φως. Αυτός ο τελευταίος, που αλλιώς αναφέρεται και σαν «υιός της αυγής» ήταν πολύ λαμπρός και σοφός. Σκέφτηκε λοιπόν, «Γιατί να πρέπει να παίρνω διαταγές από τον Θεό; Θα υψώσω τον θρόνο μου πάνω από τα αστέρια του Θεού , θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο». Το κεφάλαιο 14 στον προφήτη Ησαΐα, καταγράφει αυτήν την επανάσταση.

Ο Εωσφόρος, ο υιός της αυγής, δεν έκανε μόνος του αυτήν την επα-νάσταση αλλά ηγήθηκε μιας ολόκληρης ομάδας αγγέλων. Σ’ αυτό το πρόσωπο αναφερόμαστε λοιπόν, όταν μιλάμε για τον Σατανά. Αυτός ακριβώς είναι ο διάβολος. Δεν είναι οι νεκροί άνθρωποι που γίνονται δαίμονες. Οι δαίμονες είναι άγγελοι που ακολούθησαν τον Εωσφόρο στην επανάσταση του. Αυτό που ακούμε μερικές φορές, ότι δηλ, κά-ποιος είχε επικοινωνία με το νεκρό προγονό του δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα είναι δαιμονικά όντα που παρουσιάζονται ως νεκροί πρόγονοι. Δεν είναι άνθρωποι που πέθαναν-έστω κι αν εμφανί-ζονται ως τέτοιοι-αλλά έκπτωτοι άγγελοι. Και ο Θεός δημιούργησε την κόλαση για να τους φυλακίσει εκεί.

Ο άνθρωπος ακολουθεί τη βούληση του ΣατανάΟ Θεός εξεδίωξε τους έκπτωτους αγγέλους, oι οποίοι στάλθηκαν

στη συνέχεια στο βασίλειο του αέρα, μας λέει η Γραφή. Εξεδιώχθησαν δηλαδή από το θρόνο του Θεού αλλά κυριάρχησαν στο βασίλειο του αέρα. Ας ρίξουμε μια ματιά στην προς Εφεσίους 2:1


«Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών, σας ζωοποίησε· μέσα στις οποίες κάποτε περπατήσα-τε, σύμφωνα με το πολίτευμα του κόσμου τούτου, σύμφωνα με τον άρχοντα της εξουσίας τού αέρα, του πνεύματος, που σήμερα ενεργεί στους γιους της απείθειας·»(Προς Εφεσίους 2:1-2)

Ο άρχοντας του βασιλείου του αέρα είναι ο Σατανάς. Αυτός ενθαρ-ρύνει όσους είναι ανυπάκουοι στο Θεό και τους προτρέπει να είναι ακόμα περισσότερο. Ας σκεφτούμε προσεκτικά τούτη την παρατήρη-ση. Ο Σατανάς είναι στον αέρα. Αν κοιτάξουμε στο πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης, θα δούμε ότι ο Θεός δημιούργησε την έκταση του ουρα-νού κατά τη δεύτερη ημέρα. Θα παρατηρήσουμε όμως ότι είναι η μόνη μέρα για την οποία δε λέει ότι αυτό που είδε ήταν καλό, πράγμα που κάνει σε όλες τις άλλες μέρες της δημιουργίας. Πραγματικά, σε κάθε άλλη μέρα υπάρχει σαν επωδός η παρατήρηση: «και είδε ο Θεός ότι ήταν καλό». (Σε μερικές από τις μέρες μάλιστα, η φράση παρατίθεται ακόμα και δύο φορές). Το γεγονός αυτής της ιδιαιτερότητας οφείλεται στο ότι ο Σατανάς, ένας έκπτωτος, είχε ήδη αναλάβει την εξουσία του βασιλείου του αέρα. Ο Θεός δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είπε στον Αδάμ να εξουσιάζει και να φυλά-ει τη γη. Όμως ο Αδάμ ο προπάτορας μας, αντί να υπακούσει στο Θεό, παρέδωσε την εξουσία στον Σατανά. Ας δούμε πώς ο Αδάμ παρέδωσε την εξουσία που του είχε δοθεί πάνω σε όλη τη γη.

Πριν δημιουργηθεί η ανθρωπότητα, υπήρχε μόνο μία θέληση σε ολόκληρο το σύμπαν: η θέληση του Θεού. Ωστόσο, μετά τη δημιουργία των αγγέλων και την παρακοή του Εωσφόρου, δημιουργήθηκε μια δεύτερη, αυτή του Σατανά.

Ο Εωσφόρος χρησιμοποιεί τη λέξη «εγώ» πέντε φορές, όταν λέει πως θα υψώσει το θρόνο του και θα κάνει τον εαυτό του σαν τον Ύψιστο. Έτσι, λοιπόν, πριν ακόμα δημιουργηθεί η γη, απέναντι στη μοναδική


θέληση του Θεού που υπήρχε εξ, αρχής ήρθε να υψωθεί η θέληση του Σατανά .

Έπειτα, δημιουργήθηκε η γη και ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο να εξουσιάζει στον Κήπο της Εδέμ. Είπε στον άνθρωπο να εξουσιάζει τη γη και να την προστατεύει. Το θέλημα του Θεού έγινε και θέ-λημα του ανθρώπου. Ο Θεός είπε επίσης στον Αδάμ, « Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα, από το δέντρο της γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό· επειδή, την ίδια μέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδή-ποτε.» (Γένεση 2:16-17)

Ο Σατανάς όμως, εμφανίστηκε στην Εύα και την έβαλε σε πειρασμό, λέγοντας της: Γιατί σας είπε ο Θεός να μην φάτε από αυτό το δέντρο; Φάε και θα γίνεις σαν τον Θεό.

Ο Σατανάς ήταν ο πρώτος που σχεδίαζε να γίνει σαν το Θεό. Επειδή όμως δεν πέτυχε τον στόχο του προσπάθησε να ικανοποιήσει τις φιλο-δοξίες του μέσω του ανθρώπινου γένους. Αν ο άνθρωπος παράκουγε τη θέληση του Θεού και ακολουθούσε εκείνη του Σατανά, ο Σατανάς θα ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να γίνει σαν τον Θεό.

Επομένως, εμφανίστηκε μια τρίτη θέληση: αυτή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος στέκεται ανάμεσα στο Θεό και το Σατανά και καλείται να αποφασίσει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει.

Ακριβώς επειδή έχει τη δική του θέληση, μπορεί να επιλέξει ποιο δρόμο θα ακολουθήσει. Ο άνθρωπος δηλαδή δεν αμαρτάνει επειδή ο Σατανάς τον διατάζει να το κάνει, αλλά επειδή ακολουθεί το δικό του θέλημα. Ο Αδάμ στάθηκε ανάμεσα στο Θεό και το Σατανά και σκέφτη-κε πως, από το να υπακούει το Θεό, θα ήταν καλύτερα να γίνει σαν τον Θεό. Έτσι, έκανε στην πραγματικότητα ό,τι του είπε ο Σατανάς αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμόρφωσε τη δική του βούληση.


Έτσι δημιουργήθηκαν αυτές οι τρεις βουλήσεις. Η βούληση του Θεού, η βούληση του Σατανά και η βούληση του ανθρώπου, ανάμεσα στις πρώτες δύο. Ο άνθρωπος ακολούθησε τη βούληση του Σατανά και παραδόθηκε σε αυτόν. Έτσι, δεν μπορούσε ούτε καν να σηκώσει το κεφάλι μπροστά στον Θεό, από φόβο και ντροπή. Στο ευαγγέλιο του Λουκά 4:5 ο Σατανάς λέει στον Κύριο (αλλά και στον άνθρωπο ταυτόχρονα):

«Και ο διάβολος, ανεβάζοντάς τον σε ένα ψηλό βουνό, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή χρόνου· και ο διάβολος είπε σ’ αυτόν: Σε σένα θα δώσω ολόκληρη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους· επειδή, σε μένα είναι παραδομένη, και τη δίνω σε όποιον θέλω.» (Κατά Λουκά 4:5-6)

Ο διάβολος είπε ότι σε αυτόν είναι παραδομένος όλος ο κόσμος. Ποιος έδωσε τον κόσμο στον Σατανά; Δεν ήταν άλλος από τον Αδάμ ο οποίος, ενώ είχε λάβει την εντολή του Θεού να «κυριαρχήσει στη γη», δεν την κράτησε, αλλά παραχώρησε τα δικαιώματά του στο διάβολο. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο διάβολος πήρε την εξουσία της γης και ήταν σε θέση να πει: “δόθηκε σε μένα”.

Ο κόσμος ανήκει στο Σατανά

Σε ποιόν ανήκει αυτή τη στιγμή ο κόσμος; Ανήκει στο Σατανά. Η Βί-βλος λέει ότι ο Σατανάς είναι ο άρχοντας της γης. Και είναι ο άρχοντας γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος του έδωσε αυτό το δικαίωμα. Ως αποτέλε-σμα, ο διάβολος είναι σε θέση να κάνει ακόμα περισσότερα άτομα να παρακούσουν τον Θεό.

Και πραγματικά αυτό έχει γίνει. Στις σημερινές κοινωνίες το πνεύμα της παρακοής είναι διάχυτο σε όλα τα στρώματα. Μια κοινωνία που αποτελείται από πολλά κύτταρα-τις οικογένειες-είναι φυσικό να έχει κάποιους ηγέτες. Όμως οι άνθρωποι επαναστατούν εύκολα ενάντια


στους ηγέτες ισχυριζόμενοι ότι αυτοί είναι ικανότεροι, αρνούνται να υπακούσουν στο νόμο και τελικά αλλάζουν ηγέτες. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρύτερο πλαίσιο μιας χώρας. Παλαιότερα, κανείς δεν μπο-ρούσε να μιλήσει εύκολα ενάντια στο βασιλιά του. Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: οι περισσότεροι συνήθως, διαμαρτύρονται διαρκώς για τον εκάστοτε πρόεδρο και συνεχώς τον αλλάζουν.

Η Βίβλος αναφέρει: “…σύμφωνα με τον άρχοντα της εξουσίας τού αέρα, του πνεύματος, που σήμερα ενεργεί στους γιους της απείθειας”. (Προς Εφεσίους 2:2)

Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ένα τέτοιο πνεύμα ανυπακοής προς την εξουσία θέλοντας σε πολλές περιπτώσεις να γίνουν εξουσι-αστές οι ίδιοι. Και θα ‘ρθει πράγματι η ώρα που ένας από αυτούς θα γίνει εξουσιαστής πάνω σ’ όλους. Είναι τότε που όλα τα έθνη θα ενω-θούν για να σχηματίσουν μια καινούργια αυτοκρατορία που θα ανα-δείξει έναν νέο αυτοκράτορα. Αυτός, θα αρχίσει να αποκαλεί τον εαυ-τό του θεό, όπως άλλωστε κάνουν όλοι οι αυτοκράτορες.(Ο Καίσαρας της Ρώμης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την ιστορία.)

Η παγκόσμια ένωση και ο ΑντίχριστοςΌταν ενώνονται πολλά έθνη, παρατηρείται το φαινόμενο του ηγέτη

που ισχυρίζεται ότι έχει θεϊκή προέλευση. Το παρατηρούμε αυτό σε όλες τις αυτοκρατορίες μέσα στην ιστορία, όπου εμφανιζόταν πάντα κάποιος ηγέτης που έκανε τους ανθρώπους να τον λατρεύουν σαν θεό. ( Ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας είναι ένα ακόμα παράδειγμα).

Τι εννοούν όμως όταν αποκαλούν τον εαυτό τους θεό; Έχουν την τόλμη να ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι είναι ο παντοδύναμος Θεός, αλλά ποιος τους κάνει να το λένε αυτό; Θα βρούμε τις ρίζες αυτού του φαινομένου πίσω στο χρόνο, όταν ο Σατανάς πρώτος επαναστάτησε στο Θεό. Ο διάβολος προσπαθεί ακόμα να ανακηρύξει τον εαυτό του βασιλιά και γι αυτό επιδιώκει την ενοποίηση του κόσμου. Αυτό είναι ο Αντίχριστος. Ο διάβολος που προσπαθεί να γίνει ο απόλυτος κυρίαρ-


χος του κόσμου.Στην εποχή μας μπορούμε πια να παρατηρούμε καθαρά τη διενέρ-

γεια ενοποίησης του πλανήτη. Η Ευρώπη ήδη έχει ενοποιηθεί σε με-γάλο βαθμό και στο μέλλον όλος ο κόσμος θα γίνει ένα. Απ’ αυτήν την ενοποίηση είναι που θα βγει ο Αντίχριστος. Εξωτερικά, θα προσποιεί-ται ότι είναι άγιος, ίσως και χριστιανός, αλλά στην πραγματικότητα θα είναι ο ίδιος ο διάβολος, που αντιτίθεται στον Θεό, που δεν έχει ούτε στιγμή εγκαταλείψει τη φιλοδοξία του να “υψώσει τον θρόνο του πάνω από τα άστρα του Θεού” και θα συνεχίσει να υποκινεί τους αν-θρώπους προς την ενοποίηση του κόσμου.

Το εντυπωσιακό είναι ο τόπος που θα χρησιμοποιήσει για να ανα-κηρυχθεί θεός: στο 2ο κεφάλαιο της επιστολής προς Θεσσαλονικείς αναφέρεται ότι αυτό θα γίνει στον ίδιο το ναό του Θεού! Σε αυτή την περικοπή, ο Σατανάς πιστεύει ότι το αρχικό του σχέδιο τελικά πέτυχε, γιατί, έχοντας δημιουργήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση και έχοντας δώσει το σημάδι του αριθμού του σε όλους τους ανθρώπους, έκανε τελικά τον εαυτό του παγκόσμιο ηγέτη. Έτσι, θα παρακούσει τον Θεό για τελευταία φορά λέγοντας: «Αυτή η γη είναι δοσμένη πια σε μένα. Είναι η χώρα μου. Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου τώρα.!»

Η ανάκτηση της γης του ΚυρίουΗ επανάστασή του όμως θα καταλήξει σε αποτυχία. Μπορεί ο κό-

σμος να γίνεται ένα και ο διάβολος να βρίσκεται πίσω από αυτό, όμως σε ποιον ανήκε η γη αρχικά; Ή γη ήταν του Θεού ο οποίος την έδωσε στον Αδάμ. Γι’ αυτό και ο Θεός θα ανακτήσει και πάλι τη γη Του. Θα καλέσει τους πιστούς Του και θα δώσει σ’ αυτούς να κυβερνήσουν στη Χιλιετή Βασιλεία. Λέει στην Αποκάλυψη 5:9

«Και ψάλλουν μια καινούργια ωδή, λέγοντας: Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του· επειδή, σφά-χτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε


φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος· και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας· και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη.» (Αποκάλυψη 5:9-10)

Στη συνέχεια ας διαβάσουμε τώρα στο 11ο κεφάλαιο, το 15ο εδάφιο.

«Και σάλπισε ο έβδομος άγγελος, και έγιναν δυνατές φωνές μέσα στον ουρανό, που έλεγαν: Οι βασιλείες τού κόσμου έγιναν του Κυρίου μας, και του Χριστού του, και θα βασιλεύσει στους αιώ-νες των αιώνων.»(Αποκάλυψη 11:15)

Από την εποχή της Γένεσης, ο άνθρωπος αμαρτάνει ξανά και ξανά. Αλλά η πιο θεμελιώδης αμαρτία, που είναι η ανεξαρτητοποίηση από το Θεό, φαίνεται στις μέρες μας ιδιαίτερα έντονα κάτω από τη μορφή της παγκόσμιας ενοποίησης.

Σύντομα θα έρθει η μέρα που ο παγκόσμιος ηγέτης θα εμφανιστεί κάνοντας θαύματα και αποκαλώντας τον εαυτό του «Χριστό». «Χρι-στός» σημαίνει αυτός που έχει χρισθεί από το Θεό-ο «κεχρισμένος». Αλλά στην περίπτωση αυτή ένα πρόσωπο που στην πραγματικότητα είναι χρισμένο από το διάβολο θα ισχυριστεί ότι είναι ο «Χριστός» και θα κυβερνήσει όλον τον κόσμο καπηλευόμενος το βιβλικό ρήμα: «Η βασιλεία του κόσμου έχει γίνει το βασίλειο του Κυρίου μας και του Χριστού του, και θα βασιλεύσει στους αιώνες των αιώνων.»

Ο Διάβολος, θα ισχυρίζεται ότι όλα τα έθνη του δόθηκαν γι αυτό θα επιδιώκει την ενοποίηση. Επιπλέον, θα χτίσει κι έναν ναό στην Ιερου-σαλήμ. Αλλά η μέρα που θα ανακηρύξει τον εαυτό του Θεό είναι η μέρα του Δευτέρου Ερχομού του Ιησού. Η Βίβλος λέει ότι η βασιλεία του κό-σμου έχει γίνει το βασίλειο του Κυρίου μας και του Χριστού του. Επο-μένως, είναι φανερό σε ποιον θα ανήκει η βασιλεία τελικά: ο διάβολος θα καταστραφεί και ο Ιησούς, ο πραγματικός Κύριος, θα βασιλέψει. Ας διαβάσουμε την 1η προς Κορινθίους 15:20


«Αλλά, τώρα, ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς· έγινε η απαρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί. Επειδή, βέβαια, διαμέσου αν-θρώπου ήρθε ο θάνατος, έτσι και διαμέσου ανθρώπου η ανάστα-ση των νεκρών. Επειδή, όπως όλοι πεθαίνουν λόγω συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι και όλοι θα ζωοποιηθούν, ερχόμενοι σε συγγένεια με τον Χριστό· κάθε ένας, όμως, σύμφωνα με τη δική του τάξη· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι τού Χριστού, στην πα-ρουσία του· ύστερα θα είναι το τέλος, όταν παραδώσει τη βασι-λεία στον Θεό και Πατέρα· όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη.» (1η προς Κορινθίους 15:20-24)

Ο Κύριος θα έρθει να ανακτήσει το βασίλειό Του και θα βασιλεύσει μαζί με όλους όσους ανήκουν σε Αυτόν. Όπως ακριβώς έδωσε εξουσία στον Αδάμ να βασιλεύσει πάνω στη γη, το ίδιο θα κάνει και με όλους αυτούς που είναι δικοί Του. Και τέλος, θα παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα όταν αναστηθούμε. Αυτή είναι η ιστορία που ο Θεός έχει σχεδιάσει. Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι μια τυχαία και χωρίς νόημα διαδοχή γεγονότων ούτε είναι δημιούργημα των ανθρώ-πων αλλά έχει συγκεκριμένο σκοπό και εκπληρώνει τα σχέδια του Θεού. Ο Θεός θέλει να δώσει τη γη πίσω στους αγαπημένους Του. Θέλει να εκτελεστεί η εντολή που έδωσε στον Αδάμ. Στην αρχή της ανθρώ-πινης ιστορίας είχε προστάξει τον Αδάμ να κυριαρχήσει πάνω στη γη αλλά αυτός παρέδωσε το δικαίωμα τούτο στο Σατανά. Ο Κύριος όμως ανακτά και πάλι αυτό το δικαίωμα και το χαρίζει αυτή τη φορά στους απογόνους του Αδάμ, στο τέλος της ιστορίας. Γι αυτό το λόγο στέλνει τον Χριστό να κάνει το έργο της λύτρωσης. Μέσω της λύτρωσης θα γίνει τελικά το αρχικό θέλημά Του: οι δικοί Του θα εξουσιάσουν τη γη. Ο Θεός δε μένει στην αποτυχία του Αδάμ αλλά εκπληρώνει τελικά τη βουλή Του στη χιλιετή βασιλεία. Όλη η ιστορία του ανθρώπινου γένους έχει αυτόν το σκοπό: να αποκαταστήσει αυτό που έχασε ο Αδάμ εκπλη-ρώνοντας έτσι τη θέληση του Θεού. Όταν αυτό συντελεστεί τότε και η


ιστορία της γης φτάνει στο τέλος της. Ο Θεός θα βασιλέψει πια στους ουρανούς αιώνια. Ο Ιησούς ήρθε και έκανε το έργο της λύτρωσης , το ευαγγέλιο έχει κηρυχθεί παντού και το αν θα μπει κανείς σ’ αυτή τη βασιλεία εξαρτάται πια από το αν πίστεψε ή όχι σε αυτό.

Η ευκαιρία για την είσοδο στο βασίλειο του ΘεούΓιατί μας έστειλε ο Θεός σε αυτόν τον κόσμο; Για ένα βασικό λόγο:

να μας δώσει την ευκαιρία να ακούσουμε το ευαγγέλιο και να σωθού-με, έτσι ώστε να μπούμε στη Βασιλεία Του. Κάθε φορά που ακούμε το ευαγγέλιο μάς παρουσιάζεται αυτή η πολύτιμη ευκαιρία.

Και τότε μπροστά μας εμφανίζεται το κρίσιμο δίλημμα : είτε να απορρίψουμε το ευαγγέλιο, είτε να πιστέψουμε και να σωθούμε. Στη δεύτερη περίπτωση, ακόμα και αν έχουμε πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού θα αναστηθούμε όταν Εκείνος επιστρέψει, για να βασιλέ-ψουμε μαζί Του στη χιλιετή βασιλεία. Αν, μάλιστα, συμβαίνει να ζούμε μέχρι τότε, θα εισέλθουμε στη βασιλεία Του χωρίς να γευτούμε θάνα-το. Έτσι, αν ανήκουμε στους λυτρωμένους του Χριστού θα βρεθούμε στη θέση να κυβερνήσουμε τον κόσμο στο πλάι του Κυρίου για χίλια χρόνια.

Κι όταν περάσει κι αυτή η περίοδος, θα ζήσουμε πια για πάντα στον αιώνιο νέο ουρανό και στην αιώνια νέα γη.

Ο Θεός πραγματικά δεν αφήνει την ιστορία να εξελίσσεται από μόνη της αλλά είναι Αυτός που έχει σχεδιάσει τα πάντα και κάνει τα γεγο-νότα να συμβαίνουν.

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Ιησούς μπήκε στη διάσταση του χρόνου, ήρθε στη γη μας και μια μέρα θα Τον συναντήσουμε ξανά καθώς θα έρθει στη δεύτερη έλευσή Του. Η ακριβής τοποθεσία που σταυρώθηκε, στο Γολγοθά, υπάρχει ακόμη σήμερα. Οι δρόμοι που κάποτε περπάτη-σε, είναι ακόμα εκεί, όπως επίσης και το Όρος των Ελαιών, στο οποίο και υποσχέθηκε πως θα ξαναέρθει.

Τίποτα δεν είναι πιο ξεκάθαρο από αυτό. Μπορεί πολλοί να διαφω-


νούν στο αν πρέπει να πιστέψουν τη Βίβλο ή όχι, να υποστηρίζουν ότι όλα είναι ένας μύθος ή ένας θρύλος, ή ακόμα, να πιστεύουν πως η πιο σημαντική αρχή της Βίβλου είναι να αγαπάς τον πλησίον σου και να βοηθάς τους πτωχούς. Όμως το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό από όλα, είναι η σωτηρία της ψυχής.

Για να σωθούμεΑς διαβάσουμε στον προφήτη Δανιήλ 12:1

«Και κατά τον καιρό εκείνο θα εγερθεί ο Μιχαήλ, ο μεγάλος άρ-χοντας, που στέκεται για τους γιους τού λαού σου· και θα είναι καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος, μέ-χρις εκείνον τον καιρό· και κατά τον καιρό εκείνο ο λαός σου θα διασωθεί, κάθε ένας που θα βρεθεί γραμμένος μέσα στο βιβλίο. Και πολλοί απ’ αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης, θα σηκωθούν, οι μεν σε αιώνια ζωή, οι δε σε ονειδισμό και αιώνια καταισχύνη.» (Δανιήλ 12:1-2)

Όπως είδαμε μέχρι τώρα, υπάρχει ένα κενό 1000 χρόνων ανάμεσα σε εκείνους που θα αναστηθούν για αιώνια ζωή και σε εκείνους που θα αναστηθούν για την αιώνια καταδίκη. Οι πρώτοι είναι οι λυτρω-μένοι που θα κυβερνήσουν τα χίλια χρόνια της χιλιετούς βασιλείας. Κατόπιν θα αναστηθούν εκείνοι που θα περάσουν από την κρίση του Θεού και θα ριχτούν στην αιώνια κόλαση.

Eίναι φυσικό καθώς κάποιος διαβάζει όλα αυτά στη Βίβλο να σκε-φτεί:, «θέλω και εγώ να εισέλθω στη Βασιλεία του Θεού». Πολλές φορές όμως δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Μερικοί πιστεύουν πως οι Χριστιανοί πρέπει να εξαγνίσουν την κοινωνία και να επιβάλλουν δικαιοσύνη, επειδή θα ήταν λάθος να παραβλέψουν τη διαφθορά. Γι αυτό παίρνουν μέρος σε αντικυ βερνητικές, συνήθως, εκ-δηλώσεις.


Δεν νομίζω ότι είναι εντελώς λανθασμένοι. Ωστόσο, η χρονική στιγ-μή που θα συμβεί αυτό δεν είναι τώρα. Ο πρώτος ερχομός του Ιησού είχε σα σκοπό να σώσει τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ο δεύτερος ερ-χομός του Ιησού που θα λυτρώσει το σύνολο της κοινωνίας. Ο κόσμος, που σήμερα κυβερνιέται από τον Σατανά, σίγουρα πρέπει να καθαρι-στεί. Όμως οι πιστοί του Χριστού πρέπει να επικεντρωθούν σε αυτό που ο Κύριος κάνει τώρα. Και τώρα διενεργούνται τα σχέδια του Θεού που σχετίζονται με τον πρώτο ερχομό του Χριστού. Γι αυτό είναι μεγα-λύτερη η ανάγκη να επικεντρωθούμε στη διάδοση του Ευαγγελίου και τη λύτρωση των ψυχών των ανθρώπων. Ο Κύριος θέτει ως προτεραιό-τητα τη λύτρωση των ψυχών των ανθρώπων σε πρώτη φάση.

Ωστόσο, με το Δεύτερο Ερχομό του Κυρίου, ξεκινά μια εποχή όχι πια σωτηρίας των ανθρώπων αλλά μια περίοδος που ο κόσμος θα αλλάξει. Ο Κύριος θα βασιλεύσει με άμεσο τρόπο και θα φέρει δικαιοσύνη. Τότε είναι που θα βασιλεύσουμε και εμείς-όλοι οι λυτρωμένοι-μαζί Του κρί-νοντας τον κόσμο και επιβάλλοντας δικαιοσύνη.

Αυτό που ενδιαφέρει τον Κύριο στην εποχή που ζούμε τώρα είναι να σώζει ζωές. Θα ζητήσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη μετά το δεύτερο ερχομό του Ιησού. Δεν πρέπει να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων. Άλλωστε η κοινωνική δικαιοσύνη δεν μπορεί να έρθει στην πραγματι-κότητα όσο ο άνθρωπος είναι υπόδουλος στο Σατανά και δέσμιος της αμαρτίας, ό,τι και να επιβληθεί εξωτερικά. Εάν ο Κύριος είχε προγραμ-ματίσει μια κοινωνική απελευθέρωση από την αρχή, θα είχε πιθανώς πολεμήσει εναντίον του Καίσαρα της Ρώμης και θα είχε διατάξει τους Ισραηλίτες να επαναστατήσουν ενάντια στον δυνάστη τους. Όμως ο Κύριος τους είπε ξεκάθαρα σε δεδομένη στιγμή: «Αποδώστε, λοιπόν, στον Καίσαρα αυτά που ανήκουν στον Καίσαρα, και στον Θεό, αυτά που ανήκουν στον Θεό.» (κατά Ματθαίον 22:21)

Έτσι, ο Θεός ορίζει πότε είναι η ώρα για το κάθε τι σ’ αυτόν τον κό-σμο και τα πάντα συμπεριλαμβάνονται στο σχέδιο Του.

Όσοι, λοιπόν, θεωρούν ότι το πιο σημαντικό πράγμα που οφείλει


κανείς να επιδιώκει είναι η κοινωνική δικαιοσύνη δεν υπολογίζουν ότι για να υπάρξει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα εμείς οι άνθρωποι να γίνου-με δίκαιοι στο εσωτερικό της καρδιάς μας. Ο Ιησούς, είπε στη Βίβλο, “ Φαρισαίε τυφλέ, καθάρισε πρώτα το εσωτερικό τού ποτηριού και του πιάτου, για να γίνει και το εξωτερικό τους καθαρό.” (κατά Ματθαίον 23:26) Εννοούσε μ’ αυτό πως πρώτα πρέπει να εξαγνίσουμε τις καρ-διές μας και να συγχωρεθούμε για τις αμαρτίες μας. Ύστερα, και το εξωτερικό θα γίνει κι αυτό καθαρό με τη σειρά του. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως νομίζουν ότι μπορούν να καθαρίσουν τον κόσμο πρώ-τα, χωρίς καθαρισμό του εαυτού τους εσωτερικά.

Για να συμμετάσχουμε στην ΑνάστασηΥπάρχει ένα ρητό που λέει «Αν θέλεις να δεις τον κόσμο να αλλάζει,

άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου». Πώς μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου; Γίνεται αυτό από τη μια μέρα στην άλλη; Μπορούμε όλοι να αλλά-ξουμε μέσα σε μία μόνο μέρα, αν πάρουμε τη σωτηρία του Χριστού. Ο Θεός έχει ένα πολύ ακριβές σχέδιο. Η Βίβλος έχει όλη την πληροφορία που μας χρειάζεται. Ίσως να μην καταλαβαίνουμε κάθε της εδάφιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο λόγος του Θεού είναι λάθος ή ασαφής. Ας δούμε κατ’ αρχήν στο ευαγγέλιο του Ιωάννη 5:25

«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν.» (κατά Ιωάννη 5:25)

Πώς μπορούν να ακούσουν οι νεκροί άνθρωποι; Ο Ιησούς μιλάει για το θάνατο στον Αδάμ. Στη Γένεση, λέει: «από το δέντρο της γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε». Όταν ο Αδάμ παράκουσε αυτή την εντολή, πέθανε, μαζί με όλους μας. Είμαστε όλοι νεκροί ενώπιον του Θεού. Γεννηθήκαμε αποσυνδεδεμένοι από τον Θεό.


Όμως κάποια μέρα θα ακούσουμε τη φωνή του Υιού Του. Τα πνεύματά μας μπορεί να έχουν πεθάνει εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ, αλλά ο Θεός μας διαβεβαιώνει ότι μπορούμε να σωθούμε ακούγοντας τον Υιό Του.

Ας συνεχίσουμε στο επόμενο κομμάτι.

«Επειδή, όπως ο Πατέρας έχει μέσα στον εαυτό του ζωή, έτσι έδωσε και στον Υιό να έχει μέσα στον εαυτό του ζωή· και εξουσία έδωσε σ’ αυτόν να κάνει και κρίση, επειδή είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε γι’ αυτό· επειδή, έρχεται ώρα, κατά την οποία, όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του· και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής· εκείνοι δε που έπραξαν τα φαύλα, σε ανάσταση κρίσης.» (Κατά Ιωάννη 5:26-29)

Ανάσταση θα υπάρξει δύο φορές, όπως έχουμε ήδη δει μέχρι τώρα. Η πρώτη θα είναι η ανάσταση για τη ζωή και η δεύτερη θα είναι η ανάσταση για την κρίση. Αυτή η τελευταία θα συμβεί στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας. «Η θάλασσα θα δώσει τους νεκρούς που ήταν σε αυτήν» μας λέει η Γραφή το ίδιο και ο θάνατος και ο Άδης, θα δώσουν τους δικούς τους νεκρούς . Είναι ανάγκη να συμμετάσχουμε στην πρώτη ανάσταση προκειμένου να έχουμε ζωή. Λέει η Γραφή: «Μακά-ριος και άγιος όποιος έχει μέρος στην πρώτη ανάσταση· επάνω σ’ αυτούς ο δεύτερος θάνατος δεν έχει εξουσία, αλλά θα είναι ιερείς τού Θεού και του Χριστού, και θα βασιλεύσουν μαζί του για 1.000 χρόνια.»(Αποκάλυψη 20:6).Αν ένα άτομο αναστηθεί κατά την πρώτη ανάσταση, δε θα πεθά-νει δεύτερη φορά. Αν και δεν έχουμε σ’ αυτή τη μελέτη το περιθώριο για μια λεπτομερή εξέταση, αξίζει ωστόσο τον κόπο να ρίξουμε μια σύ-ντομη ματιά σε ολόκληρη τη Βίβλο. Ας δούμε τι συνέβη στη Γένεση.


Οι Τρεις γιοί του Νώε: Σημ, Χαμ, ΙάφεθΚάποτε υπήρχε, όπως είναι γνωστό ο Κήπος της Εδέμ. Δεν μπορού-

με να ξέρουμε ποια είδη πανίδας και χλωρίδας ήταν εκεί, επειδή ότι υπήρχε πριν τον κατακλυσμό, σαρώθηκε απ’ τα νερά. Κατά κάποιον τρόπο, ο κόσμος ξεκίνησε από την αρχή, με την οικογένεια του Νώε που αριθμούσε οκτώ μέλη. Όλη η προηγούμενη ιστορία έχει θαφτεί δημιουργώντας ένα κενό 1650 χρόνων μεταξύ της εποχής του Αδάμ και της εποχής του Νώε.

Μετά τον κατακλυσμό, η διάρκεια ζωής των ανθρώπων μειώθηκε στο ένα δέκατο από αυτό που ήταν συνήθως. Οι απόγονοι του Σημ, του Χαμ και του Ιάφεθ, των τριών γιων του Νώε, εξαπλώθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο και σύντομα ο πληθυσμός της γης ήταν διαιρε-μένος σε αυτές τις τρεις μεγάλες φυλές. Η φυλή του Σημ είχε κίτρινο χρώμα δέρματος. Οι άνθρωποι της φυλής του Χαμ ήταν μαύροι, ενώ της φυλής του Ιάφεθ λευκοί. Οι γιοι του Νώε δεν είχαν διαφορετικά χρώματα δέρματος από την αρχή. Το δέρμα τους άλλαξε ανάλογα με το περιβάλλον τους, το κλίμα, και την τροφή.

Η φυλή του Σημ ζούσε κυρίως στην Άπω Ανατολή και την Ασία. Ο Θεός κάλεσε έναν άνθρωπο απ’ τη φυλή αυτή που ονομαζόταν Άβραμ, και ζούσε στην Ουρ των Χαλδαίων,-το σημερινό Κουβέιτ. Του είπε λοι-πόν: «Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω» (Γένεση 12:1). Κατόπιν τον οδήγησε στο σημερινό Ισραήλ. Όταν ο Άβραμ έφτασε σ’ αυτή τη γη, η χώρα ήταν κατοικημένη από τη φυλή του Χαμ που ζούσε τότε στην Αφρική κατά μήκος των παραλίων της Μεσογείου. Η φυλή του Χαμ, συνάντησε τότε για πρώτη φορά ένα Σημίτη, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στο παρελθόν καθώς οι μετακινήσεις ήταν πολύ δύσκο-λες και τα μέσα που διέθεταν ελάχιστα. Έπαιρνε περίπου πέντε μήνες για να φτάσεις στο Ισραήλ από την Ουρ των Χαλδαίων διασχίζοντας τον Ευφράτη. Οι άνθρωποι που κατοικούσαν στην περιοχή φαίνεται ότι ρώτησαν τον Άβραμ από που είχε έρθει κι ο Άβραμ απάντησε ότι


είχε διασχίσει τον ποταμό Ευφράτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Χαμίτες αποκάλεσαν τον Άβραμ «Εβραίο», που σημαίνει «αυτός που διέσχισε το ποτάμι». Έτσι, ο Άβραμ έγινε ο πρώτος Εβραίος. Μέχρι τότε οι Εβραίοι δεν υπήρχαν σαν λαός.

Οι απόγονοι του Αβραάμ πηγαίνουν στην Αίγυπτο

Ο Αβραάμ είχε ένα γιο που ονομαζόταν Ισαάκ και αυτός γέννησε έναν γιο που τον ονόμασε Ιακώβ. Ο Ιακώβ απέκτησε με τη σειρά του δώδεκα γιους από τέσσερις συζύγους. Ένας από αυτούς ήταν ο Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ είχε μια πολύ περιπετειώδη ζωή. Τα αδέρφια του τον ζήλευαν και κατάφεραν ξεγελώντας τον πατέρα τους να τον πουλήσουν στην Αίγυπτο. Ο Ιακώβ με την υπόλοιπη οικογένειά του συνέχισε να ζει στη γη των προγόνων του, ώσπου μια μεγάλη ξηρασία χτύπησε τη γη και ανάγκασε τα μεγαλύτερα παιδιά του Ιακώβ να κατέβουν στην Αίγυ-πτο. Είχαν ακούσει ότι εκεί υπάρχει τροφή, και έτσι αποφάσισαν να κάνουν αυτό το ταξίδι για να αγοράσουν εφόδια.

Ο Ιωσήφ, στο μεταξύ, είχε γίνει κυβερνήτης της Αιγύπτου και υπεύ-θυνος για τη διανομή των της τροφής. Καθώς αναγνώρισε τα αδέρφια του, μόλις παρουσιάστηκαν μπροστά του, τους παράγγειλε να φέρουν και την υπόλοιπη οικογένεια εκεί, πράγμα που έγινε και έτσι άρχισαν να ζουν όλοι στην Αίγυπτο. Νόμιζαν, βέβαια, ότι θα έμεναν στην Αίγυ-πτο για ένα μικρό διάστημα, μέχρι να τελειώσει η ξηρασία, αλλά κατέ-ληξαν να μείνουν εκεί για 430 χρόνια και να γίνουν ολόκληρος λαός. Ο Θεός όμως σχεδίαζε να τους δώσει τη Χαναάν και όχι την Αίγυπτο.

Αφού πέρασαν 430 χρόνια, οι κυβερνήτες της Αιγύπτου άρχισαν να καταπιέζουν υπερβολικά τους Εβραίους. Τότε εκείνοι ύψωσαν τη φωνή τους και επικαλέστηκαν τον Κύριο. Ο Θεός άκουσε τις κραυγές τους και έστειλε το Μωυσή για να τους βγάλει από την Αίγυπτο και να τους οδηγήσει πίσω στη γη που είχε υποσχεθεί στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Ο Μωυσής ξεκίνησε, πράγματι, να οδηγήσει


το λαό του στη Γη της Επαγγελίας. ( Στην ταινία «Οι Δέκα Εντολές.» υπάρχει μια εντυπωσιακή σκηνή στην οποία οι Εβραίοι διασχίζουν την Ερυθρά Θάλασσα μετά την έξοδο από την Αίγυπτο).

Οι Εβραίοι έφτασαν λίγο αργότερα στη χερσόνησο του Σινά όπου και έκαναν απογραφή. Υπήρχαν 603.550 άνδρες, ηλικίας 20 και άνω, οι οποίοι ήταν σε θέση να υπηρετήσουν στο στρατό. Προσθέτοντας τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τις γυναίκες, ο πληθυσμός θα μπορού-σε να υπολογίζεται από δύο έως τρία εκατομμύρια. Όταν πήγαν στην Αίγυπτο ήταν μόνο μια οικογένεια 70 ατόμων, αλλά όταν βγήκαν ήταν ένα τεράστιο πλήθος. Τώρα μάλιστα ονομάζονταν, Ισραηλίτες, γιατί ο Θεός είχε αλλάξει το όνομά του Ιακώβ σε Ισραήλ.

Όλη αυτή η θαυμαστή έξοδος τους από την Αίγυπτο έγινε γύρω στο 1500π.Χ.

Ο λαός Ισραήλ επιστρέφει στη γη του.Ο λαός Ισραήλ έφτασε στη Γη της Επαγγελίας υπό την ηγεσία του

Μωυσή. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Μωυσής πέθανε στην έρημο και ήταν ο διάδοχός του, ο Ιησούς του Ναυή, που οδήγησε το λαό στη Γη της Επαγγελίας και τη μοίρασε στις δώδεκα φυλές. Εκείνη την περίοδο δεν είχαν ακόμα βασιλιάδες, αλλά υπό την ηγεσία του Ιησού, ο λαός Ισραήλ κατάφερε ν’ απαλλαχθεί από τη φυλή του Χαμ και κατέλαβε τη γη.

Πριν την περίοδο των βασιλιάδων, τη διακυβέρνηση του εβραϊκού λαού ασκούσαν οι «κριτές». Αυτό προκύπτει από το ομώνυμο βιβλίο της Γραφής, το βιβλίο των Κριτών. Δεκαπέντε διαδοχικά κριτές διοι-κούσαν και βοηθούσαν το λαό για 300 χρόνια. Μετά τον Σαμουήλ, τον τελευταίο κριτή, οι άνθρωποι απαίτησαν να έχουν βασιλιά.

«Χρειαζόμαστε έναν βασιλιά», είπαν στο Σαμουήλ . «Παρακαλούμε, πες στον Θεό να μας δώσει έναν βασιλιά. Θέλουμε έναν βασιλιά που να μπορούμε να τον δούμε με τα μάτια μας». Ο Θεός απέρριψε το αίτη-μα τους στην αρχή, αλλά ο λαός επέμενε και έτσι επιλέχθηκε ο πρώτος βασιλιάς, ο Σαούλ.


Ο Σαούλ βασίλεψε για 40 χρόνια. Ωστόσο, ήταν ένας κακός βασιλιάς στα μάτια του Θεού. Γι’ αυτό, παρόλο που τη θέση του θα έπρεπε να πάρει ένα από τα παιδιά του, ο Θεός κατέστρεψε την οικογένειά του και έκανε βασιλιά το Δαβίδ, ένα βοσκό από την οικογένεια του Ιεσσαί. Ο Δαβίδ βασίλεψε επίσης για 40 χρόνια. Αυτός όμως ήταν καλός, ειλι-κρινής και πιστός βασιλιάς ενώπιον του Θεού.

Επόμενος βασιλιάς έγινε ο Σολομών, γιος του Δαβίδ. Έτσι , οι τρεις πρώτοι βασιλιάδες κυβέρνησαν συνολικά το Ισραήλ για 120 χρόνια. Αυτό ήταν γύρω στο 1000π.Χ.-το έτος δηλ, που ο Δαβίδ έγινε βασιλι-άς. Γνωρίζοντας την τοποθέτηση τους μέσα στο χρόνο μπορούμε να εντάξουμε τα γεγονότα αυτά μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας που ήδη ξέρουμε. Ο Σολομών ήταν ένας πολύ σοφός βασιλιάς, αλλά προς το τέλος της βασιλείας του απέκτησε πάρα πολλές παλλακίδες οι οποίες τον παρέσυραν στο να υπηρετήσει τα είδωλά τους.

Όταν ο Ροβοάμ, ο γιος του Σολομώντα, έγινε βασιλιάς, ο Θεός χώ-ρισε το Ισραήλ στα δύο. Ο Θεός είχε σχέδια για τον Ροβοάμ ο οποίος κυβέρνησε το νότιο Ισραήλ. Το νότιο τμήμα του κράτους ονομάστηκε Ιουδαία ενώ το όνομα «Ισραήλ» έμεινε στο βόρειο τμήμα. Ο λόγος που ο Θεός έφερε αυτήν τη διαίρεση ήταν ότι ο λαός Του επέλεγε συνεχώς να αμαρτάνει λατρεύοντας είδωλα, παρ’ όλες τις επεμβάσεις Εκείνου. Έφτιαχναν εικόνες κτηνών και μόσχων για να αντικαταστήσουν το Θεό που δεν μπορούσαν να δουν και παρά τις προειδοποιήσεις των προφητών συνέχιζαν να είναι ανυπάκουοι σε ό,τι Εκείνος τούς έλεγε. Ώσπου κάποια στιγμή η υπομονή του Θεού εξαντλήθηκε και η τιμω-ρία Του έπεσε πάνω τους, για όλη την αμαρτωλή πορεία τους.. Όμως, ακόμα και όταν η χώρα τους χωρίστηκε στα δύο, οι Ισραηλίτες δεν επέστρεψαν στον Θεό.

Η καταστροφή του βόρειου βασιλείου του ΙσραήλΌταν το Ισραήλ ήταν χωρισμένο σε δύο χώρες, ο Θεός έστελνε προφή-

τες για να κάνουν το έργο Του. Γι αυτό και ορισμένα βιβλία στην Παλαιά


Διαθήκη, έχουν τα ονόματα προφητών, όπως Ιεζεκιήλ, Ωσηέ, Δανιήλ. Στο βόρειο βασίλειο ο Θεός έστειλε τρεις προφήτες με ένα συγκε-

κριμένο μήνυμα που έλεγε: «αν συνεχιστεί η αμαρτωλή πορεία σας, θα καταστραφείτε». Ήταν ο Αμώς, ο Ωσηέ, και ο Ιωνάς. Μ’ αυτούς ο Θεός επεχείρησε να προειδοποιήσει τους ανθρώπους ώστε να μεταστρα-φούν από τις αμαρτίες τους και να επιστρέψουν σε Κείνον. Όμως οι προειδοποιήσεις και των τριών προφητών έπεσαν στο κενό και τότε ο Θεός κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια τους δήλωσε ότι θα γίνουν αιχμάλωτοι. Κατά την περίοδο αυτή, η πιο ισχυρή γειτονική χώρα ήταν η Ασσυρία. Πραγματικά, λοιπόν, οι Ασσύριοι , το 721 π.Χ. νίκησαν το Ισραήλ και πήραν όλους τους Ισραηλίτες του βορείου βασιλείου ως αιχμαλώτους.

Απέμεινε λοιπόν μόνο η Ιουδαία, στο νότο. Ο Θεός, ωστόσο, αγαπού-σε την Ιουδαία και συνέχισε να στέλνει εκεί τους προφήτες Του. Ήταν ο Ησαΐας, ο Ιωήλ, ο Αβδιού και ο Μιχαίας.

Ο Θεός υπόσχεται τον Μεσσία Οι προφήτες Ησαΐας, Ιωήλ, Αβδιού και Μιχαίας, έζησαν περίπου

την ίδια περίοδο για αυτό θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα βιβλία τους καλύτερα αν τα διαβάσουμε όλα μαζί. Οι προειδοποιήσεις όμως κι αυτών των προφητών δεν έπιασαν τόπο. Ας πάρουμε την περίπτω-ση του Ησαΐα. Για ποιο πράγμα τους προειδοποίησε ο Ησαΐας; Τους είπε: «Ο Θεός θα δώσει εντολή στον ουρανό να μην βρέξει. Γι αυτό με-ταστραφείτε από την αμαρτωλή συμπεριφορά σας και μην επιμείνετε στους δρόμους σας.» Όμως οι Ισραηλίτες δεν άκουσαν. Ο Θεός γνώριζε ότι αυτό θα συμβεί. Κι όμως, αν και ήξερε ότι δε θα μετανοήσουν κι ότι θα γίνουν αιχμάλωτοι και θα πεθάνουν ή θα διασκορπιστούν, δεν έπα-ψε να τους δίνει την ελπίδα ότι δεν τους εγκατέλειψε.

«Και αν ομολογήσουν την ανομία τους, και την ανομία των πα-τέρων τους, για την παράβασή τους, που παρέβηκαν εναντίον


μου, και επειδή ακόμα πορεύτηκαν ενάντιοι σε μένα. Κι εγώ πο-ρεύτηκα ενάντιος σ’ αυτούς, και τους έφερα στη γη των εχθρών τους· αν τότε ταπεινωθεί η απερίτμητη καρδιά τους, και δεχθούν τότε την τιμωρία της ανομίας τους, τότε, θα θυμηθώ τη διαθήκη μου που έκανα στον Ιακώβ, και τη διαθήκη μου που έκανα στον Ισαάκ, και τη διαθήκη μου που έκανα στον Αβραάμ θα θυμηθώ· θα θυμηθώ και τη γη. Και η γη θα μείνει παρατημένη απ’ αυτούς, και θα απολαύσει τα σάββατάτης, μένοντας έρημη απ’ αυτούς· κι αυτοί θα δεχθούν την τιμωρία της ανομίας τους· επειδή, κα-ταφρόνησαν τις κρίσεις μου, και για τον λόγο ότι η ψυχή τους αποστράφηκε τα προστάγματά μου. Αλλά, κι έτσι, ενώ βρίσκο-νται στη γη των εχθρών τους, δεν θα τους απορρίψω ούτε θα τους βδελυχθώ, ώστε να τους εξολοθρεύσω, και να ματαιώσω τη διαθήκη μου, που έκανα σ’ αυτούς· επειδή, εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός τους· αλλά, προς το συμφέρον τους θα θυμηθώ τη διαθήκη των πατέρων τους, που τους έβγαλα από τη γη της Αιγύπτου, μπροστά στα έθνη, για να είμαι ο Θεός τους. Εγώ είμαι ο Κύρι-ος. Αυτά είναι τα προστάγματα, και οι κρίσεις, και οι νόμοι, που έκανε ο Κύριος ανάμεσα στον εαυτό του και στους γιους Ισραήλ, επάνω στο βουνό Σινά, διαμέσου του Μωυσή.» (Λευιτικό 26:40-44)

Στην παραπάνω περικοπή της Βίβλου, ο Θεός υπόσχεται στους Ισ-ραηλίτες ότι δεν θα τους απορρίψει ακόμη και όταν είναι αιχμάλωτοι στη γη των εχθρών τους. Οι προφήτες έλαβαν την υπόσχεση του Θεού ότι το Ισραήλ θα ανακτηθεί όταν έρθει ο Μεσσίας.

Οι προφήτες Ιερεμίας, Ναούμ, Αβακούμ, και Σοφονίας προειδοποίη-σαν κι αυτοί επίσης, το λαό της Ιουδαίας ακριβώς πριν αιχμαλωτιστεί. Αλλά όπως το Ισραήλ, έτσι και η Ιουδαία δε μεταστράφηκε από τους αμαρτωλούς δρόμους της. Ως αποτέλεσμα, ο λαός της έγινε αιχμά-λωτος της Βαβυλώνας για 20 χρόνια, ξεκινώντας από το 606 π. Χ., σε


τρεις ξεχωριστές φάσεις.

Οι Εβραίοι γίνονται αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα Η Ασσυρία καταλήφθηκε από τη Βαβυλώνα και καταστράφηκε. Το

606 π.Χ η Βαβυλώνα, με βασιλιά τον περίφημο Ναβουχοδονόσορ, είχε γίνει η μεγαλύτερη δύναμη. Το μέρος που ήταν κτισμένο το παλάτι του, ανήκει σήμερα στο Ιράκ. Στο μουσείο, μάλιστα, της Περγάμου , που βρίσκεται στη Γερμανία, εκτίθεται η ονομαζόμενη πύλη Ιστάρ που κτίστηκε κατά την εποχή του βασιλιά Ναβουχοδονόσωρ. ( Εξα-κολουθεί να είναι εκπληκτικό το πώς φτιάχτηκαν αυτά τα κεραμικά εκείνη την εποχή). Ο Σαντάμ Χουσεΐν ζήτησε από τη Γερμανία πολλές φορές να επιστρέψει την πύλη, αλλά η γερμανική κυβέρνηση αρνήθη-κε. Ωστόσο ο Σαντάμ ανακαίνισε το παλάτι του Ναβουχοδονόσωρ και κατασκεύασε ένα αντίγραφο της Πύλης Ιστάρ (που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη θεά). Ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ είναι σίγουρα από τις πιο διάσημες όσο και αντιφατικές μορφές της ιστορίας που συνδέεται με φημισμένα γλυπτά και έργα τέχνης και η ιστορία του βρίσκεται σε όλα τα έγκριτα συγγράμματα για την εποχή.

Μετά την αιχμαλωσία, λοιπόν, του λαού της Ιουδαίας από τη Βα-βυλώνα το 606π.Χ., το Ισραήλ εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Όλοι οι Εβραίοι έγιναν αιχμάλωτοι και μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα. Όμως ακόμα και μέσα στην αιχμαλωσία ο Θεός δεν έπαψε να δίνει ελπίδα στο λαό Του και να αποκαλύπτει μέσω των προφητών τι θα συμβεί στο μέλλον. Τα εδάφια που αναφέραμε παραπάνω μιλούν ακριβώς γι αυτήν την ελπίδα. Ο Θεός διαλέγει τώρα δύο άλλους ανθρώπους για προφήτες του, τον Ιεζεκιήλ και το Δανιήλ, και σ’ αυτούς αποκαλύπτει τι θα συμβεί στον κόσμο μέχρι τα τέλη των καιρών. Αυτό θα επιχειρή-σουμε κι εμείς να ανιχνεύσουμε μέσα από το βιβλίο του Δανιήλ.

Ο Δανιήλ ερμηνεύει το όνειρο του βασιλιάΟ Δανιήλ, λοιπόν, ήταν ο άνθρωπος που διάλεξε ο Θεός για να του


αποκαλύψει τι θα συνέβαινε στο λαό Του αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο στο μέλλον. Είναι θαυμαστό καθώς το ανακαλύπτουμε! Αλλά ας αρχίσουμε από την αρχή του βιβλίου . Δανιήλ 1:1.

«Κατά τον τρίτο χρόνο της βασιλείας τού Ιωακείμ, του βασιλιά τού Ιούδα, ήρθε ο Ναβουχοδονόσορας, ο βασιλιάς της Βαβυλώ-νας, στην Ιερουσαλήμ, και την πολιόρκησε.» (Δανιήλ 1:1)

Ο Βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας αιχμαλώτισε όπως είδαμε όλον τον πληθυσμό των Εβραίων. Αξίζει τον κόπο να διαβάσει κανείς το 2ο κεφάλαιο που μιλάει για το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ. Ο βασιλιάς είχε ένα όνειρο, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιο ήταν. Κάλεσε λοιπόν τους μάγους του, τους αστρολόγους και τους μάντεις και τούς λέει: «Είχα ένα όνειρο χθες το βράδυ, αλλά δεν μπορώ να το θυμηθώ. Πείτε μου ποιο ήταν το όνειρό μου και τι σήμαινε.»

Οι υπηρέτες του, άκουσαν το αίτημά του και έμειναν άναυδοι. Του είπαν λοιπόν, «Ω Βασιλιά! Δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλος βασιλιάς που να ζήτησε κάτι τέτοιο. Θα πρέπει τουλάχιστον να μας πεις το όνειρο ώστε να το ερμηνεύσουμε». Ο βασιλιάς έγινε έξαλλος από θυμό. «Αν είστε πραγματικά μάγοι και μάντεις,» τους λέει, « πως γίνεται να μην μπορείτε να μου πείτε ποιο ήταν το όνειρο μου; Απαιτώ να μου πείτε το όνειρο και τη σημασία του τώρα. Αλλιώς θα σας σκοτώσω όλους». Οι υπηρέτες τρομοκρατήθηκαν από την παράλογη εντολή του. Ένας από αυτούς τότε, ο Αριώχ, παρουσίασε το Δανιήλ ενώπιον του βασι-λιά. «Ω Βασιλιά!» του λέει, «υπάρχει ένας νεαρός κρατούμενος από την Ιουδαία, που μπορεί να σου πει και το όνειρό σου και τη σημασία του». Αλλά ας το διαβάσουμε από το ίδιο το βιβλίο του Δανιήλ. 2:25.

« Και ο Αριώχ έφερε με βιασύνη μέσα στον βασιλιά τον Δανι-ήλ, και του είπε ως εξής: Βρήκα έναν άνδρα από τους γιους της αιχμαλωσίας τού Ιούδα, ο οποίος θα φανερώσει στον βασιλιά


την ερμηνεία. Και ο βασιλιάς απάντησε και είπε στον Δανιήλ, του οποίου το όνομα ήταν Βαλτασάσαρ: Είσαι ικανός να μου φανερώσεις το όνειρο που είδα, και την ερμηνεία του; Ο Δανιήλ απάντησε μπροστά στον βασιλιά, και είπε: Το μυστήριο για το οποίο ρωτούσε ο βασιλιάς, δεν μπορούν σοφοί, μάγοι, μάντεις, να φανερώσουν στον βασιλιά· υπάρχει, όμως, Θεός στον ουρα-νό, που αποκαλύπτει μυστήρια, και κάνει γνωστό στον βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, τι πρόκειται να γίνει στις έσχατες ημέρες. Το όνειρό σου, και τα οράματα του κεφαλιού σου επάνω στο κρεβά-τι σου, είναι τούτα: Βασιλιά, οι συλλογισμοί ανέβηκαν στον νου σου επάνω στο κρεβάτι σου, για το τι πρόκειται να γίνει ύστερα απ’ αυτά· κι αυτός που αποκαλύπτει μυστήρια σου έκανε γνωστό τι πρόκειται να γίνει. Όμως, όσο για μένα, αυτό το μυστήριο δεν μου αποκαλύφθηκε με σοφία, που εγώ έχω περισσότερο από όλους τούς ζωντανούς ανθρώπους, αλλά για να φανερωθεί η ερμηνεία στον βασιλιά, και για να γνωρίσεις τούς συλλογισμούς της καρδιάς σου. Εσύ, βασιλιά, θωρούσες και ξάφνου, μια με-γάλη εικόνα· η εικόνα εκείνη, που στεκόταν μπροστά σου, ήταν εξαίσια, και η λάμψη της υπέροχη, και η μορφή της φοβερή. Το κεφάλι εκείνης της εικόνας ήταν από καθαρό χρυσάφι, το στήθος της και οι βραχίονές της από ασήμι, η κοιλιά της και οι μηροί της από χαλκό, οι κνήμες της από σίδερο, ένα μέρος όμως από πηλό. Θεωρούσες μέχρις ότου, χωρίς χέρια, αποκόπηκε μια πέτρα, και χτύπησε εκείνη την εικόνα επάνω στα πόδια της, που ήσαν από σίδερο και πηλό, και τα κατασύντριψε. Τότε, το σίδερο, ο πηλός, ο χαλκός, το ασήμι, και το χρυσάφι, κατασυντρίφτη-καν μαζί, και έγιναν σαν το λεπτό άχυρο ενός θερινού αλωνιού· και τα σήκωσε ο άνεμος, και δεν βρέθηκε κανένας τόπος του· και η πέτρα που χτύπησε την εικόνα έγινε ένα μεγάλο βουνό, και γέμισε ολόκληρη τη γη. Αυτό είναι το όνειρο· και θα πούμε την ερμηνεία του μπροστά στον βασιλιά. Εσύ, βασιλιά, είσαι


βασιλιάς βασιλιάδων· επειδή, ο Θεός τού ουρανού έδωσε σε σένα βασιλεία, δύναμη, και ισχύ, και δόξα. Και κάθε τόπο όπου κατοικούν οι γιοι των ανθρώπων, τα θηρία τού χωραφιού, και τα πουλιά τού ουρανού, τα έδωσε στο χέρι σου, και σε έκανε κύριο επάνω σε όλα αυτά. Εσύ είσαι εκείνο το χρυσό κεφάλι. Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία κατώτερη από τη δική σου, και μια άλλη τρίτη βασιλεία από χαλκό, που θα κυριεύσει επάνω σε ολόκληρη γη. Και μια τέταρτη βασιλεία θα σταθεί ισχυρή όπως το σίδερο· όπως το σίδερο κατακόβει και καταλεπταίνει τα πάντα· μάλιστα, καθώς το σίδερο που συντρίβει τα πάντα, έτσι θα κατακόβει και θα κατασυντρίβει. Για το ότι είδες τα πόδια του και τα δάχτυλα, ένα μέρος μεν από πηλό κεραμέα, και ένα μέρος από σίδερο, θα είναι μια διαιρεμένη βασιλεία· όμως, θα μένει κάτι μέσα σ’ αυτή από τη δύναμη του σί-δερου, όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό. Και όπως τα δάχτυλα των ποδιών ήσαν ένα μέρος από σίδερο και ένα μέρος από πηλό, έτσι και η βασιλεία θα είναι κατά μέρος ισχυρή, και κατά μέρος εύθραυστη. Και όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό, έτσι θα ανακατευτούν με σπέρμα ανθρώπων· όμως, δεν θα είναι κολλημένοι ο ένας μαζί με τον άλλον, όπως το σίδερο δεν ενώνεται μαζί με τον πηλό. Και κατά τις ημέρες εκείνων των βασιλιάδων, ο Θεός τού ουρανού θα σηκώσει μια βασιλεία, που δεν θα φθαρεί στον αιώνα· και η βασιλεία αυτή δεν θα περάσει σε άλλον λαό· θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες αυτές τις βασιλείες, ενώ αυτή θα διαμένει στους αιώνες.» (Δανιήλ 2:25-44)

Ο Δανιήλ κατάφερε να ερμηνεύσει το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ. Ο βασιλιάς είχε δει ένα μεγάλο άγαλμα. Το κεφάλι του ήταν φτιαγμέ-νο από χρυσό, το στήθος και τα χέρια του από ασήμι, η κοιλιά και οι μηροί του από χαλκό και τα πόδια του, μέρος από σίδηρο και μέρος


από ψημένο πηλό. Ας δούμε πώς ερμήνευσε ο Δανιήλ το όνειρο: «Ω βασιλιά!» του είπε, «εσύ είσαι το χρυσό κεφάλι. Μετά από σένα , ένα άλλο βασίλειο θα σηκωθεί, κατώτερο από το δικό σου. Στη συνέχεια, ένα τρίτο βασίλειο, από ορείχαλκο, θα κυβερνήσει όλη τη γη. Τέλος, θα υπάρξει ένα τέταρτο βασίλειο. Και τελικά, ο Θεός θα εγκαθιδρύσει μια βασιλεία που δεν θα καταστραφεί ποτέ».

Ο Θεός είχε προφητεύσει μέσα από το όνειρο του βασιλιά Ναβουχο-δονόσωρ ότι θα υπάρξουν τέσσερα ισχυρά κράτη στο μέλλον. Έδει-ξε, μέσω του τότε πιο ισχυρού βασιλιά, τι επρόκειτο να συμβεί στον κόσμο. Αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο όνειρο, μπορούμε να δούμε ότι εδώ περικλείεται όλη η παγκόσμια ιστορία. Η τελευταία Βασιλεία για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω, αναφέρεται επίσης σε αυτό εδώ το όνειρο. Στη Βίβλο είναι πραγματικά καταγραμμένα τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο έξω από την αλήθεια της Βίβλου!

Το δεύτερο βασίλειο που αναφέρεται , δεν είχε εμφανιστεί την επο-χή που ο βασιλιάς είδε το όνειρο. Ωστόσο, σήμερα ζούμε στην εποχή που και οι τέσσερις βασιλείες έχουν ήδη έρθει και παρέλθει και δεν περιμένουμε πια παρά την τελευταία και αιώνια βασιλεία. Μπορούμε πραγματικά να αναγνωρίσουμε όλη την εξέλιξη της ιστορίας μέσα στη Βίβλο. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι γίνονται σοφότεροι όταν τη διαβάζουν.

Κάθε χώρα στον κόσμο στην οποία έφτασε το Ευαγγέλιο, διαφωτί-στηκε. Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα που να σέβεται το Θεό και να μην έχει ένα πιο φωτισμένο πνευματικό επίπεδο. Ακόμα και οι Καυκάσιοι που ζούσαν μέσα στον παγανισμό και τη δεισιδαιμονία, όταν έμαθαν για τη Βίβλο, σταμάτησαν να λατρεύουν τα είδωλα και έγιναν συνε-τότεροι. Η Βίβλος είναι δώρο του Θεού και ευλογία σε κάθε έναν που έρχεται σ’ επαφή μαζί της.

Κεφάλαιο 4.

Ισραηλίτες οιΜάρτυρες του Κυρίου



Ισραηλίτες, οι Μάρτυρες του Κυρίου

Γύρω στο 600π.Χ., το πιο ισχυρό έθνος στη γη ήταν η Βαβυλώνα. Την εποχή που η κυριαρχία της είχε εξαπλωθεί σε όλη τη Μέση

Ανατολή και τη Μεσόγειο, οι Ισραηλίτες σύρθηκαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα για να εκπληρωθεί η προφητεία του Θεού στο Λευιτικό 26: «Αν παρ’ όλα αυτά εξακολουθείτε να μην με ακούτε ... θα σας διασκορ-πίσω ανάμεσα στα έθνη».

Ο Θεός μας ξετυλίγει στο 2ο κεφάλαιο του Δανιήλ, τη συνέχεια της ιστορίας , όπου έθνη ακμάζουν και παρακμάζουν, όσο το Ισραήλ πα-ραμένει φυλακισμένο. Και δε μιλούν μόνο για την τύχη του Ισραήλ οι προφητείες στο βιβλίο του Δανιήλ αλλά και για την τύχη ολόκληρου του κόσμου. Πρόκειται για την πιο λεπτομερή περιγραφή σ’ ολόκληρη τη Βίβλο για το πώς εξελίχθηκε η ιστορία μέχρι τώρα, τι συμβαίνει στο παρόν μας και τι θα ακολουθήσει στο μέλλον. Για αυτό, σ’ αυτό το ση-μείο αξίζει να κάνουμε μια διαδρομή μέσα από την παγκόσμια ιστορία για να διαπιστώσουμε πόσο ακριβείς είναι οι προφητείες της Βίβλου.

Ο λαός Ισραήλ, αφού βγήκε από την Αίγυπτο υπό την καθοδήγηση του Μωυσή και εγκαταστάθηκε στη γη της επαγγελίας, γύρισε επανει-λημμένα την πλάτη του στον Θεό, και συνέπεια αυτού ήταν να φερθεί σε αιχμαλωσία. Ολόκληρη η περίοδος κατά την οποία η Ιερουσαλήμ – όπου βρισκόταν ο ναός του Θεού – ήταν κατακτημένη από τους Εθνι-κούς είναι γνωστή με τον όρο «ο καιρός των Εθνών». Η περίοδος αυτή άρχισε το 606 π.Χ.

Οι Ισραηλίτες βγήκαν από την Αίγυπτο γύρω στο 1500 π.Χ. ενώ ο βασιλιάς Δαβίδ επέκτεινε την πρωτεύουσα της Ιερουσαλήμ γύρω στο 1000 π.Χ. Ο γιος του, ο Σολομών ήταν αυτός που έκτισε τον περίφημο Ναό ως οίκο του Θεού.

Ωστόσο ο Θεός-επειδή οι Ισραηλίτες τον εγκατέλειψαν-άρχισε να

177Κεφάλαιο 4. Ισραηλίτες οι Μάρτυρες του Κυρίου

τους διασκορπίζει στις τέσσερις γωνιές του κόσμου. Ο ναός καταστρά-φηκε, και η πόλη της Ιερουσαλήμ, το επίκεντρο της λατρείας του Θεού, παραδόθηκε στους Εθνικούς. Από τότε και μετά, το Ισραήλ βρισκόταν πάντα στα χέρια κατακτητών με πρώτους του Βαβυλώνιους, όπως εί-δαμε. Αυτή ήταν η αρχή της εποχής των Εθνών. Είχε ήδη προφητευθεί ότι η Ιερουσαλήμ θα καταπατηθεί από τους Εθνικούς, μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να επιστρέψει ο Ιησούς στο Όρος των Ελαιών. Μέχρι να γίνει αυτό, ο ναός δεν θα αποκατασταθεί πλήρως και θα παραμένει στα χέρια των Εθνικών. Το συγκεκριμένο διάστημα λοιπόν, από τη βασιλεία της Βαβυλώνας μέχρι το δεύτερο ερχομό του Ιησού, είναι ο καιρός των Εθνών.

Το όνειρο του Ναβουχοδονόσορ Όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, μέσα από ένα όνειρο, ο

Θεός αποκάλυψε στον Ναβουχοδονόσορ τον αυτοκράτορα της Βαβυλώ-νας, και μεγαλύτερο βασιλιά της εποχής, ότι έθνη θα εμφανιστούν στη γη και θα εξαφανιστούν, θα ακμάσουν και θα παρακμάσουν, από την εποχή της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας μέχρι τον ερχομό του Ιησού.

Το κεφάλι του αγάλματος που είδε ο Ναβουχοδονόσορ ήταν φτι-αγμένο από χρυσό, το στήθος και τα χέρια από ασήμι, η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό και τα πόδια από σίδηρο αναμεμειγμένο με πηλό. Το άγαλμα ήταν διαιρεμένο σε τέσσερα μέρη, το κεφάλι, το στήθος με τα χέρια, την κοιλιά με τους μηρούς, και τα πόδια.

Η ιστορία μας λέει ότι η Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία καταστράφηκε από το δίδυμο βασίλειο της Μηδίας και της Περσίας. Αυτά τα δύο έθνη νίκησαν τη Βαβυλώνα και έγιναν τα ίδια μια μεγάλη αυτοκρατορία. Η Βαβυλώνα βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού Ιράκ ενώ η Περσία στο σημερινό Ιράν. Η Περσία λοιπόν, μαζί με τη γειτονική της Mηδία αποτελούσαν τότε ένα βασίλειο, ένα δίδυμο έθνος σαν δύο χέρια. το οποίο κατέστρεψε τη Βαβυλώνα.

Στη συνέχεια, η Περσία καταστράφηκε από την Ελλάδα. Ο Μέγας


Αλέξανδρος την κατέκτησε μαζί με πλήθος άλλων περιοχών και ίδρυσε την Ελληνική αυτοκρατορία. Η Ελλάδα με τη σειρά της καταστράφηκε από τη Ρώμη, την επόμενη αυτοκρατορία που εμφανίστηκε στο ιστο-ρικό προσκήνιο. Καθώς, λοιπόν εξετάζουμε την αρχαία ιστορία, μπο-ρούμε να δούμε ότι ο κόσμος μετακινήθηκε από τη Βαβυλώνα στη Μη-δία και την Περσία, ύστερα στην Ελλάδα, και στη συνέχεια στη Ρώμη. Ας διαβάσουμε στο Δανιήλ 2:36.

«Αυτό είναι το όνειρο· και θα πούμε την ερμηνεία του μπροστά στον βασιλιά. Εσύ, βασιλιά, είσαι βασιλιάς βασιλιάδων· επειδή, ο Θεός τού ουρανού έδωσε σε σένα βασιλεία, δύναμη, και ισχύ, και δόξα. Και κάθε τόπο όπου κατοικούν οι γιοι των ανθρώπων, τα θηρία τού χωραφιού, και τα πουλιά τού ουρανού, τα έδωσε στο χέρι σου, και σε έκανε κύριο επάνω σε όλα αυτά. Εσύ είσαι εκείνο το χρυσό κεφάλι.»(Δανιήλ 2:36-38).

Ο Δανιήλ είπε ότι το έθνος του Ναβουχοδονόσορ είναι το χρυσό κε-φάλι.

«Και ύστερα από σένα θα σηκωθεί μια άλλη βασιλεία κατώτερη από τη δική σου, και μια άλλη τρίτη βασιλεία από χαλκό, που θα κυριεύσει επάνω σε ολόκληρη γη. Και μια τέταρτη βασιλεία θα σταθεί ισχυρή όπως το σίδερο· όπως το σίδερο κατακόβει και κα-ταλεπταίνει τα πάντα· μάλιστα, καθώς το σίδερο που συντρίβει τα πάντα, έτσι θα κατακόβει και θα κατασυντρίβει. Για το ότι εί-δες τα πόδια του και τα δάχτυλα, ένα μέρος μεν από πηλό κερα-μέα, και ένα μέρος από σίδερο, θα είναι μια διαιρεμένη βασιλεία· όμως, θα μένει κάτι μέσα σ› αυτή από τη δύναμη του σίδερου, όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό.» (Δανιήλ 2:39-41)


Έτσι, μελετώντας την ιστορία μπορούμε να δούμε ότι εξελίχθηκε με τρόπο που επαληθεύει την εξήγηση του Δανιήλ. Παρακάτω θα ασχο-ληθούμε λίγο πιο αναλυτικά με το τέταρτο βασίλειο που ο προφήτης λέει ότι θα είναι διαιρεμένο.

Το όνειρο του ΔανιήλΑς διαβάσουμε στο Δανιήλ, στο 7 κεφάλαιο από το 1 εδάφιο.

«Κατά τον πρώτο χρόνο τού Βαλτάσαρ, του βασιλιά της Βαβυ-λώνας, ο Δανιήλ είδε όνειρο, και οράσεις τού κεφαλιού του επά-νω στο κρεβάτι του· τότε, έγραψε το ενύπνιο, και διηγήθηκε το σύνολο των λόγων. Ο Δανιήλ μίλησε και είπε: Εγώ θωρούσα στο όραμά μου τη νύχτα, και ξάφνου, οι τέσσερις άνεμοι του ουρανού όρμησαν μαζί επάνω στη Μεγάλη Θάλασσα. Και από τη Θάλασ-σα ανέβηκαν τέσσερα μεγάλα θηρία, που διέφεραν μεταξύ τους. Το πρώτο ήταν σαν λιοντάρι, και είχε φτερούγες αετού· θωρού-σα, μέχρι που αποσπάστηκαν οι φτερούγες του, και σηκώθηκε από τη γη, και στάθηκε στα πόδια σαν άνθρωπος, και του δόθηκε καρδιά ανθρώπου. Και ξάφνου, έπειτα ένα δεύτερο θηρίο, όμοιο με αρκούδα, και σηκώθηκε κατά το ένα πλαϊνό, και στο στόμα του είχε τρία πλευρά ανάμεσα στα δόντια του· και του έλεγαν ως εξής: Σήκω, κατάφαγε πολλές σάρκες. Μετά απ› αυτό, θωρούσα, και ξάφνου, ένα άλλο, σαν λεοπάρδαλη, που είχε επάνω στην πλάτη του τέσσερις φτερούγες πουλιού· το θηρίο είχε ακόμα τέσσερα κεφάλια· και του δόθηκε εξουσία. Μετά απ› αυτό, είδα στα οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένα τέταρτο θηρίο, τρομε-ρό και καταπληκτικό, και υπερβολικά ισχυρό· και είχε μεγάλα σιδερένια δόντια· κατέτρωγε και κατασύντριβε, και καταπατούσε το υπόλοιπο με τα πόδια του· κι αυτό, ήταν διαφορετικό από όλα τα θηρία, που ήσαν πριν απ› αυτό· και είχε δέκα κέρατα. Παρα-τηρούσα τα κέρατα, και ξάφνου, ένα άλλο μικρό κέρας ανέβηκε


ανάμεσά τους, μπροστά στο οποίο τρία από τα πρώτα κέρατα ξε-ριζώθηκαν· και είδα ότι, σ› αυτό το κέρας υπήρχαν μάτια ανθρώ-που, και στόμα, που μιλούσε μεγάλα πράγματα.» (Δανιήλ 7:1-8)

Μετά το όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ ο Θεός έδειξε ακόμα ένα όνειρο, στο Δανιήλ αυτή τη φορά. Είδε, λοιπόν, ο Δανιήλ τέσσερα θηρία. Το πρώτο ήταν σαν λιοντάρι, το δεύτερο σαν αρκούδα, το τρίτο σαν λεοπάρδαλη, και το τέταρτο ένα παράξενο θηρίο με δέκα κέρατα.

Τα όνειρά του Ναβουχοδονόσορ και του Δανιήλ, έχουν στην πραγμα-τικότητα το ίδιο περιεχόμενο. Ο Θεός έδειξε στον Δανιήλ τις ίδιες αλή-θειες ως θηρία. Το λιοντάρι συμβολίζει το Ναβουχοδονόσορ. Η αρκού-δα είναι η Μηδοπερσία και η λεοπάρδαλη είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Η λεοπάρδαλη που συμβολίζει τον Αλέξανδρο, έχει τέσσερα φτερά, και μια προσεκτική ανάγνωση του κειμένου αποκαλύπτει ακόμη και τη φύση της ελληνικής αυτοκρατορίας του.

Ο Αλέξανδρος πέθανε στη νεαρή ηλικία των τριάντα δύο ετών. Ο γιος του δολοφονήθηκε καθώς και τα μικρότερα αδέρφια του από δι-αφορετική μητέρα και δεν υπήρχε κανείς να κληρονομήσει την αυτο-κρατορία του. Έτσι, ανέλαβαν οι τέσσερις στρατηγοί που ήταν κάτω από τον Αλέξανδρο στην ιεραρχία και διαίρεσαν την αυτοκρατορία σε τέσσερις περιοχές. Τα τέσσερα φτερά αναφέρονται σε αυτή την περί-πτωση.

Στη συνέχεια, εμφανίζεται ένα θηρίο με δέκα κέρατα. Εδώ η ανερχό-μενη αυτοκρατορία είναι η Ρώμη. Ο Θεός έδειξε στον Δανιήλ δύο φο-ρές το ίδιο όνειρο, προκειμένου να τον βεβαιώσει ότι είναι γνήσιο και ακριβές.

Ρώμη, το τέταρτο ΒασίλειοΑς κοιτάξουμε την εξήγηση που δίνει ο Δανιήλ

«Το πνεύμα μου, μέσα στο σώμα μου, εμένα του Δανιήλ, έφρι-


ξε, και τα οράματα του κεφαλιού μου με τάραζαν. Πλησίασα σε έναν από τους παριστάμενους, και ζητούσα να μάθω απ› αυτόν την αλήθεια για όλα αυτά. Και μου μίλησε, και μου φα-νέρωσε την ερμηνεία των πραγμάτων. Αυτά τα μεγάλα θηρία, που είναι τέσσερα, είναι τέσσερις βασιλιάδες, που θα σηκωθούν από τη γη. Αλλά, οι άγιοι του Υψίστου θα παραλάβουν τη βασι-λεία, και θα έχουν το βασίλειο στον αιώνα, και στον αιώνα τού αιώνα.»(Δανιήλ 7:15-18)

Μόλις τελειώσουν οι τέσσερις βασιλείες, μια αιώνια βασιλεία θα έρ-θει. Όπως ήδη αναφέραμε και στο προηγούμενο κεφάλαιο, αυτή είναι η βασιλεία του Θεού. Αναφέρεται δηλαδή στη περίοδο των χιλίων χρό-νων που θα κυβερνήσει ο Ιησούς σε αυτόν τον κόσμο.

Ας δούμε τώρα το εδάφιο 19.

Τότε, ήθελα να μάθω την αλήθεια για το τέταρτο θηρίο… (Δανιήλ 7:19)

Ο Δανιήλ ήθελε να ξέρει το πραγματικό νόημα του τέταρτου θηρίου περισσότερο από τα πρώτα τρία.

…[ το τέταρτο θηρίο ]που ήταν διαφορετικό από όλα τα άλλα, υπερβολικά τρομερό, του οποίου τα δόντια ήσαν σιδερένια, και τα νύχια του χάλκινα· κατέτρωγε, κατασύντριβε, και καταπα-τούσε το υπόλοιπο με τα πόδια του· και για τα δέκα κέρατα, που ήσαν στο κεφάλι του, και για το άλλο, που ανέβηκε, και μπροστά στο οποίο έπεσαν τρία· λέω για το κέρατο εκείνο, το οποίο είχε μάτια, και στόμα που μιλούσε μεγάλα πράγματα, του οποίου η όψη ήταν ρωμαλαιότερη από τους συντρόφους του. Θωρούσα, και το κέρας εκείνο έκανε πόλεμο με τους αγίους, και υπερίσχυε εναντίον τους· μέχρις ότου ήρθε ο Παλαιός των ημερών, και η


κρίση δόθηκε στους αγίους τού Υψίστου· και ο καιρός έφτασε, και οι άγιοι πήραν τη βασιλεία. Και εκείνος είπε: Το θηρίο θα είναι η τέταρτη βασιλεία επάνω στη γη, η οποία θα διαφέρει από όλες τις βασιλείες, και θα καταφάει ολόκληρη τη γη, και θα την καταπατήσει, και θα την κατασυντρίψει. Και τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδες, που θα σηκωθούν απ› αυτή τη βασιλεία· και ύστερα απ› αυτούς θα σηκωθεί ένας άλλος· κι αυτός θα δια-φέρει από τους πρώτους, και θα υποτάξει τρεις βασιλιάδες.Και θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο, και θα κατατρέχειτους αγίους τού Υψίστου, και θα διανοηθεί να μεταβάλλει καιρούς και νόμους· και θα δοθούν στο χέρι του μέχρι καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό. (Δανιήλ 7:19-25)

Η προφητεία αυτή έγινε πριν από 2600 χρόνια και τα περισσότερα από τα αναφερόμενα έχουν ήδη εκπληρωθεί.

Το τέταρτο θηρίο πρέπει να υπάρχει μέχρι το δεύτερο ερχομό του Κυρίου, γι’ αυτό ας εξετάσουμε προσεκτικά το τέταρτο βασίλειο. Όπως είπαμε πρόκειται για τη Ρώμη. Η Ρώμη κυβερνούσε το Ισραήλ κατά τη διάρκεια της γέννησης του Ιησού.

Είδαμε ότι το τέταρτο βασίλειο έχει το χαρακτηριστικό ότι είναι δι-αιρεμένο, όπως ακριβώς υπάρχουν δύο σκέλη στην εικόνα. Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία της Ρώμης.

Η Ρώμη ξεκίνησε ως πόλη-κράτος περίπου το 700π.Χ. Στον καιρό της Βαβυλώνας, της Μηδο-Περσίας και της Ελλάδας ήταν μια μικρή υποτε-λής πόλη – κράτος. Άρχισε να αυξάνει τη δύναμή της περίπου το 63π.Χ, (την ίδια εποχή που στην κορεάτικη ιστορία έχουμε την αρχή της δυναστείας Σιλλά1). Τρεις άνδρες, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Κράσος και ο Πομπήιος, που συνέστησαν την περίφημη «τριανδρία» κυβέρνησαν

1: Σ.τ.μ. Ένα από τα τρία βασίλεια της αρχαίας Κορέας, και μια από τις μακροβιότερες δυναστείες(58 π.Χ.-935 μ.Χ.) στην ιστορία της Ασίας.


και επέκτειναν εντυπωσιακά τη δύναμη της Ρώμης.

Η διαίρεση της ΡώμηςΗ Ρώμη πέρασε από μια πρώτη τριανδρία, σε μια δεύτερη, αυξάνο-

ντας συνεχώς τη δύναμή της, αλλά στη συνέχεια χωρίστηκε το 364 μ.Χ.2 σε δύο μεγάλα τμήματα και ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός τη μοιράστηκε με τον μικρότερο αδελφό του. Έτσι η αυτοκρατορία διαι-ρέθηκε σε δυτική που ήταν λατινοκεντρική και είχε έδρα τη Ρώμη και σε ανατολική που ήταν ελληνοκεντρική με πρωτεύουσα την Κωνστα-ντινούπολη.

Ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σχηματίστηκε το 364 και διήρκεσε μέχρι το 476. Καταστράφηκε από άγριες φυλές της περιόδου, όπως οι Γερμανοί, οι Βάνδαλοι, οι Ούννοι, και οι Γότθοι. Γενικά, όταν μιλάμε για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτο-κρατορίας, αναφερόμαστε στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι αξιοσημείωτο το πώς μια τόσο μεγάλη δύναμη έφτασε να καταρρεύ-σει αβοήθητη από μικρές ομάδες βαρβάρων.

Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διήρκεσε πολύ περισσότερο, συνεχίζοντας μέχρι το 1453. Αν και ήταν ένα χριστιανικό βασίλειο, η ισλαμική επιρροή αυξήθηκε με την άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατο-ρίας και τελικά η αυτοκρατορία κατέρρευσε όταν η Οθωμανική Τουρ-κία εισέβαλε στην Ευρώπη το 1453. Οι μουσουλμάνοι εφορμούσαν κρατώντας το Κοράνι στο ένα χέρι και το σπαθί στο άλλο, απειλώντας να σκοτώσουν όποιον δεν πίστευε στον Αλλάχ όμως οι βασιλιάδες και οι φεουδάρχες της αυτοκρατορίας κατάφεραν να ξεφύγουν από το ξίφος του Ισλάμ μετακινούμενοι βόρεια. Η χώρα που βρίσκεται βόρεια της Τουρκίας είναι η Ρωσία, κι έτσι, μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας της ανατολι-κής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας βρήκαν καταφύγιο εκεί. Η ομοιότητα,

2: Η οριστική διαίρεση της αυτοκρατορίας έγινε το 395 μ.Χ. από τον Θεοδόσιο τον Α’ όπως φαίνεται στη διαθήκη του.


μάλιστα, του ρωσικού αλφάβητου με το ελληνικό-εκτός από τέσσερα γράμματα-έχει τη ρίζα της στο γεγονός ότι δύο ιερωμένοι από το Βυ-ζάντιο, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος, δίδαξαν γραφή στον αγράμματο πληθυσμό της περιοχής και δημιούργησαν ένα καινούργιο αλφάβητο βασισμένο σε ελληνικά γράμματα. Ωστόσο, οι άνθρωποι που διέφυγαν βόρεια στη Ρωσία κρατούσαν μέσα τους το όνειρο της ανοικοδόμησης της αυτοκρατορίας τους. Όντας κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρα-τορίας και έχοντας βασιλικό αίμα, δημιούργησαν μια «τρίτη ρωμαϊκή αυτοκρατορία» ως κυβέρνηση στην εξορία και ονόμασαν τον κυβερ-νήτη τους «τσάρο» (παραφθορά του «Καίσαρας»). Όπως γνωρίζουμε, η λέξη «Καίσαρας» αναφέρεται στον αυτοκράτορα της Ρώμης, αλλά όταν χρησιμοποιείται στην Ρωσία, γίνεται «Τσάρος».

Αν και οι Ρώσοι κυβερνήτες θεωρούσαν τους εαυτούς τους κληρο-νόμους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ηγέτες της τρίτης αυτοκρα-τορίας, τελικά απέτυχαν και αφομοιώθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Το 1917, η Ρωσική Επανάσταση, επέφερε την ολοκληρωτικά κομουνιστι-κή Σοβιετική Ένωση.

Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ενώ οι Βάνδαλοι, οι Ούννοι ή οι Γότθοι, κυβερνούσαν τη γη της δυτι-κής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κατέρρευσε το 476, ένας διάσημος βασιλιάς εμφανίστηκε στη Γαλλία γύρω στο 800. Το όνομά του ήταν Καρλομάγνος.

Εκείνη την περίοδο, τα εθνικά σύνορα δεν ήταν καθορισμένα όπως είναι σήμερα. Η Γερμανία, λοιπόν, που ήταν μια γειτονική χώρα καλλι-εργούσε επίσης την ιδέα ότι ο αυτοκράτορας ήταν πρόγονός του λαού της. Έτσι, ο ίδιος άνθρωπος ονομαζόταν αυτοκράτορας Κάρολος από τους Γερμανούς και αυτοκράτορας Καρλομάγνος από τους Γάλλους.

Ο Καρλομάγνος προσπάθησε να νικήσει τους βάρβαρους και να ανοικοδομήσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ονόμασε, μάλιστα, το βα-σίλειό του «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», μια ιερή δηλ. αυτοκρατορία


δοσμένη από το Θεό, γιατί πίστευε ότι αυτός και ο λαός του ήταν οι πραγματικοί κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και ότι οι πρό-γονοί τους ήταν αυτοκράτορες.

Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ξεκίνησε ο Καρλομάγνος, δεν κράτησε για πολύ, καθώς ένας άλλος βασιλιάς, ο Όθωνας ο πρώτος της Γερμανίας κατέλαβε την επικράτεια του Καρλομάγνου και ίδρυσε την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους». Και οι καινούργιοι κατακτητές πίστευαν επίσης ότι ήταν κληρονόμοι και συ-νεχιστές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αφού τα εδάφη που κατέκτη-σαν ανήκαν αρχικά στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και πολύ περισσό-τερο, γιατί τούς δόθηκαν, όπως πίστευαν, από το Θεό και ήταν ιερά. Ο Όθωνας πρώτος θεωρούσε τον εαυτό του ως τον κληρονόμο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θεματοφύλακα των παραδόσεών της.

Πώς θα έπρεπε επομένως, να αποκαλείται ένας τέτοιος αυτοκρά-τορας; Όχι διαφορετικά από τον παλιό του όρο: «Καίσαρας», ή στα γερμανικά, Κάιζερ. Η ονομασία του γερμανού αυτοκράτορα, λοιπόν, είναι απλώς μια παραφθορά του «καίσαρας» όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ρωσικό «τσάρος». Αυτό δείχνει ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν εξαφανίστηκε στην ιστορία, αλλά συνεχίστηκε ως Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Χωρίστηκε, βέβαια, σε διάφορες φράξιες μέσα στους αιώνες, αλλά επέζησε ακόμη και στην εποχή του Ναπολέοντα.

Ενοποίηση της ΕυρώπηςΚι ας πάμε στις αρχές του 20ου αι. Πίσω από τον πρώτο παγκόσμιο

πόλεμο που ξέσπασε το 1914, κρύβονταν ουσιαστικά οι συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, στις βλέψεις τους να ανακτήσουν τα εδάφη της παλιάς ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρα-τορίας που κατείχαν τώρα οι Οθωμανοί. Ακόμη και μετά τον πόλεμο, οι Ευρωπαίοι δεν εγκατέλειψαν το όνειρό τους για την ανοικοδόμηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μετά από όλες τις ανατροπές, τις ζυμώ-σεις και τις ανακατατάξεις, ο τόπος ονομάζεται Ευρώπη, αλλά κάποτε


ήταν η επικράτεια της Ρώμης.Με το τέλος των δύο παγκοσμίων πολέμων, η Γερμανία, η Γαλλία, η

Ιταλία, και οι τρεις χώρες της Μπενελούξ3, συγκεντρώθηκαν το 1957, και δήλωσαν από κοινού, ότι τώρα που τελείωσε ο πόλεμος, δε θα πρέ-πει να συνεχίσουν με ξεχωριστά σύνορα. Ήταν απόγονοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θα έπρεπε να ενωθούν και πάλι. Το Μανιφέστο τους ανακοινώθηκε από τον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών Ρόμπερτ Σούμαν το ίδιο έτος.

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καταρτίστηκαν τα εθνικά σύνορα, αλλά οι έξι χώρες προσπάθησαν να δημιουργήσουν τουλάχιστον ενιαία οικονομική αγορά σύμφωνα με την διακήρυξη Σούμαν. Η προσπάθειά τους απέφερε καρπούς και δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), η λεγόμενη «κοινή αγορά». Άρχισαν με σκοπό τη δη-μιουργία κοινής αγοράς και αφαίρεση των τιμολογίων, τουλάχιστον ανάμεσα στις 6 χώρες που έπαιρναν μέρος.

Μετά από λίγο καιρό, ιδρύθηκε μια παρόμοια οργάνωση που ονομα-ζόταν Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), ακολουθού-μενη από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ) , για τη διαχείριση της ατομικής ενέργειας της Ευρώπης. Οι τρεις αυτές οργανώσεις δημιουργήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα.

Το όνειρο της επανένωσης της Ευρώπης άρχισε να παίρνει σιγά-σιγά σάρκα και οστά, μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Κι επειδή υπήρχαν ήδη πολλοί οργανισμοί και τα πράγματα γίνονταν αρ-κετά περίπλοκα, οι συμμετέχουσες χώρες ενοποίησαν τις τρεις οργα-νώσεις το 1967 με τη συνθήκη συγχώνευσης και το 1993 με τη συνθή-κη του Μάαστριχτ η ένωση πήρε το όνομα Ευρωπαϊκή Κοινότητα(ΕΚ).

Μετά τη συγχώνευση των τριών οργανώσεων το 1967, τα έξι αρχικά έθνη έγιναν οκτώ, εννιά, δέκα και στη συνέχεια δώδεκα. Έτσι, τα μέλη

3: Η Μπενελούξ (BENELUX) ήταν μια οικονομική ένωση που σχηματίστηκε το 1944 μεταξύ τριών χωρών της Ευρώπης: του Βελγίου (Βelgium), της Ολλανδίας (Nederland) και του Λουξεμβούργου (Luxemburg). To όνομά της προήλθε από τα αρχικά γράμματα του ονόματος της κάθε χώρας.


της ευρωπαϊκής κοινότητας το 1981 είχαν φτάσει τα 12. Αυτό που συ-νέβη με τα 12 κράτη ήταν αποτέλεσμα μιας κίνησης ενοποίησης που προσκαλούσε τους λαούς της Ευρώπης να σταματήσουν τη διαίρεση σε χωριστά έθνη και να σχηματίσουν μια ενιαία κοινότητα, επειδή ήταν απόγονοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Υπήρχαν, ωστόσο, χώρες της Δυτικής Ευρώπης που δεν είχαν μπει στην Ε.Κ. Επτά από αυτές, δημιούργησαν τη δική τους Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών (ΕFTA), αλλά καθώς αυτή αποδείχθη-κε άχρηστη, κατέληξαν να προσχωρήσουν στην ΕΚ και δημιούργη-σαν τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (ΕEA). Τώρα υπάρχουν χώρες που περιμένουν στη σειρά για να ενταχθούν στην Ε.Κ. Η Ανατολική Ευρώπη ήταν υπό την εξουσία της ΕΣΣΔ και του οικονομικού μπλοκ της, που ονομαζόταν «Συμβούλιο Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας» (COMECON). Όμως, το 1990 η ΕΣΣΔ άρχισε να καταρρέει, όπως και το COMECON, με αποτέλεσμα χώρες όπως η Τσεχική Δημοκρατία και η Πολωνία να ενταχθούν στην Ε.Κ.

Ενοποίηση συναλλάγματος, θρησκείας και πολιτικής

Εύκολα παρατηρεί κανείς πόσο πολύ έχει αλλάξει η Ευρώπη τα τε-λευταία χρόνια. Τα μέλη της Ε.Κ. δεν ελέγχουν τα διαβατήρια μεταξύ τους. Δεν υπάρχει έλεγχος στα σύνορα. Έχουν ουσιαστικά γίνει μία χώρα.

Η Ε.Κ. άλλαξε το όνομά της σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) το 1995. Σή-μερα στην ΕΕ υπάρχουν 27 χώρες μέλη. Δεν γνωρίζουμε πόσες χώρες θα ενταχθούν στην ΕΕ, αλλά, σίγουρα, είναι μια κίνηση ενοποίησης όλης της Ευρώπης.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η πρώτη προτεραιότητα για την ΕΕ ήταν η οικονομική ενότητα. Για μια ενιαία οικονομία όμως, χρειαζόταν και ένα ενιαίο νόμισμα. Την 1η Ιανουαρίου του 2001, κι αυτό έγινε πραγματικότητα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες άρχισε να


κυκλοφορεί ενιαίο νόμισμα, αρχικά με το όνομα «ecu» που στη συνέ-χεια μεταλλάχθηκε σε «euro». Έτσι, όπως η Αμερική έχει το δολάριο, η Ευρώπη έχει πια το ευρώ.

Μπορούμε, τώρα, να φανταστούμε τι συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία, όταν 27 ευρωπαϊκές χώρες χρησιμοποιούν ένα ενιαίο νόμι-σμα. Δεν θα χρειάζεται να ανησυχούν για το δολάριο. Ο νομισματικός όγκος των χωρών που χρησιμοποιούν το ευρώ είναι περίπου ο μισός του δολαρίου. Πριν το ευρώ , το 80% των διεθνών συναλλαγών γινό-ταν σε δολάρια. Με την εμφάνιση του όμως, το ευρώ κέρδισε 40% επί του αμερικανικού δολαρίου, επειδή περίπου το 45% των σημερινών διεθνών συναλλαγών στην αγορά πραγματοποιείται από τις ευρωπαϊ-κές χώρες και καταλήγει στην Ευρώπη.

Το δολάριο χάνει σταθερά την δύναμή του ανά τον κόσμο. Όλοι έχουν αρχίσει να αγοράζουν και να συνδιαλέγονται με ευρώ αντί του δολαρίου .

Είναι προφανές ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει μια χώρα για να ενοποιηθεί με την κοινότητα είναι να χρησιμοποιεί ενιαίο νόμι-σμα. Για παράδειγμα, εάν ταξιδεύω στις δώδεκα κοινοτικές χώρες με 100 Γερμανικά μάρκα, ενδεχομένως να καταλήξω με μόνο 50 μάρκα, χωρίς να έχω χρησιμοποιήσει καθόλου χρήματα. Το άλλο μισό είναι πιθανόν να εξαφανιστεί απλώς και μόνο αν κάνω ανταλλαγή συναλ-λάγματος σε κάθε χώρα. Για την Ευρώπη αυτή η δυσλειτουργία ήταν σαφώς ανεπιθύμητη και γι’ αυτό διατυπώθηκε η ιδέα του ενιαίου νο-μίσματος.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να ενοποιηθεί είναι η θρησκεία. Τα ευρωπαϊκά κράτη είναι ούτως ή άλλως χριστιανικά, επομένως, η ενο-ποίησή τους δεν παρουσίαζε δυσεπίλυτα προβλήματα.

Στη συνέχεια, ακολουθεί η πολιτική ενοποίηση. Αν και υπάρχουν δι-αφορετικές βαθμίδες στις πολιτικές σχέσεις μεταξύ των κρατών, έχει ήδη ιδρυθεί ένας θεσμός που ονομάζεται ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κι αποτελείται από περίπου 500 εκπροσώπους. Οι ευρωβουλευτές αυτοί


εκλέγονται από κάθε χώρα, ανάλογα με τον πληθυσμό της, και ένας από αυτούς επιλέγεται ως Πρόεδρος.

Η ανάσταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίαςΤο 19ο αιώνα ο κόσμος βρισκόταν κάτω απ’ την επιρροή της Γαλλί-

ας, τον 18ο αιώνα τα ηνία πήρε η Αγγλία ενώ τον 20ο, η Αμερική έπαιξε τον πρώτο ρόλο στην κυριαρχία του πλανήτη. φαίνεται ότι τον 21ο αι. η Ευρώπη θα πάρει και πάλι την εξουσία. Η Ευρώπη περιλαμβάνει και ισχυρά, προηγμένα κράτη που είναι μέλη της G84. Καθώς λοιπόν, άρ-χισε να ενοποιείται, οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνθηκαν να απειλού-νται, πράγμα που έχει, σίγουρα, λογική βάση γιατί εάν τα πολυάριθμα κράτη της Ευρώπης ενωθούν και η παλιά ρωμαϊκή αυτοκρατορία ανορθωθεί και πάλι, οι Ηνωμένες Πολιτείες πράγματι θα απομονω-θούν.

Έτσι, ως μέσο συγκράτησης της Ευρώπης, οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν την Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA), με τον Καναδά και το Μεξικό. Και η ενοποίηση θα προχωρεί, όσο περνά ο καιρός, και θα γίνεται όλο και ευρύτερη, ώσπου να περι-λάβει, τελικά, ολόκληρο τον κόσμο. Και τότε, μέσα από αυτήν την πα-γκόσμια ένωση θα προκύψει ένας πανίσχυρος ηγέτης. Είναι αυτό που ο Θεός προείπε εδώ και 2600 χρόνια.

Ας ανακεφαλαιώσουμε, λοιπόν, τι έχει συμβεί. Η Ρώμη δεν έπαψε να υπάρχει, αλλά διέρρευσε σε κάθε έθνος, και στη συνέχεια άκμασε και πάλι στη σύγχρονη εποχή ως Δυτική και Ανατολική «Ρώμη» (Ευρώπη). Ενώ η Δυτική Ρώμη γινόταν ισχυρότερη, η Ανατολική Ρώμη άρχισε να απορροφάται.

Κανείς δεν σκεφτόταν πριν λίγες δεκαετίες ότι η Ανατολική Ευρώ-

4: Πρόκειται για μια ομάδα από τις 8 περισσότερο βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου:Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία, ΗΠΑ, Καναδάς και Ρωσία. Συγκροτήθηκε το 1975 ως ομάδα έξι χωρών (G6) με πρωτοβουλία του Γάλλου πρωθυπουργού Ζισκάρ ντ’ Εστέν και με σκοπό να αντιμετωπιστεί η πετρελαική κρίση του 1973 αλλά αργότερα προστέθηκαν και οι δύο τελευταίες χώρες. Το όνομα G8 προέρχεται από το αρχικό της αγγλικής ονομασίας Group 8.


πη θα κατέρρεε. Πριν γκρεμιστεί το τείχος του Βερολίνου μάλιστα, ο Πρόεδρος Ρέιγκαν στάθηκε μπροστά του, το Μάρτιο του 1989 και έδωσε μια ομιλία. Είπε ότι το τείχος δε θα καταρρεύσει τα επόμενα πέντε χρόνια, αλλά τελικά γκρεμίστηκε μόλις οκτώ μήνες αργότερα. Οι ιστορικοί λένε πως η πτώση του τείχους του Βερολίνου είναι το με-γαλύτερο γεγονός μετά από τη Γαλλική Επανάσταση. Απεικονίζοντας την ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού, αποτελούσε σύμβολο της συγκεκριμένης νοοτροπίας που διαμόρφωσε την ιστορία στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο. Έτσι, κι η κατάρρευσή του οριοθετεί την αρχή μιας καινούργιας ιστορικής εποχής. Σήμερα όλα τα ίχνη του τείχους έχουν πλέον εξαφανιστεί.

Ας αναλογιστούμε τώρα το εξής:. Γιατί η ιστορία έχει κινηθεί τόσο γρήγορα μπροστά στα μάτια μας; Το 1989, πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τόλμησα να πω αυτή την ιστορία από τη Βίβλο σε μια μεγάλη συγκέντρωση, όπου μου είχε ζητηθεί να μιλήσω σχετικά με τα τρέχοντα γεγονότα. Η Βίβλος λέει ότι η τέταρτη βασιλεία θα έχει δέκα κέρατα. Έτσι, είπα, ότι όσο η Ευρώπη είναι χωρισμένη σε Δυτική και Ανατολική δεν μπορεί ποτέ να γίνει δέκα κέρατα, και ότι για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει τα δύο μέρη της να ενωθούν. Αυτό έγινε τον Αύγουστο του 1989. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους έπεσε το τείχος του Βερολίνου.

Τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδεςΠαλιότερα, οι μελετητές της Βίβλου είχαν την εντύπωση ότι τα δέκα

κέρατα απεικονίζουν τα έθνη που θα γίνονταν μέλη της Ε.Κ. Αλλά αυτά τα δέκα κέρατα αναφέρονται σε δέκα βασιλιάδες, σύμφωνα με τη Βίβλο.

Στην Ευρώπη, υπάρχουν μικρές χώρες με πληθυσμό μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες κατοίκους. Βεβαίως, υπάρχουν οι μεγάλες χώρες με δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων αλλά και μία με μόνο εξήντα χιλιά-δες κατοίκους, η οποία επιβιώνει από την πώληση γραμματοσήμων.


Αν σκεφτούμε, λοιπόν, ότι αυτές οι τόσο μικρές και οι τόσο μεγάλες χώρες θα ενωθούν σε μια πολιτική ενότητα, τότε οι βασιλιάδες, οι βασίλισσες και οι πρόεδροι κάθε χώρας, θα πρέπει να αναγνωρίσουν την ισχύ ενός προσώπου που θα αποφαίνεται για όλη την Ευρώπη. Ας δούμε τι λέει στην Αποκάλυψη 17:12

«Και τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία, αλλά παίρνουν εξουσία, για μία ώρα, σαν βασιλιάδες μαζί με το θηρίο.»(Αποκάλυψη 17:12)

Αναφέρει ότι τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδες. Όχι βασίλεια αλλά βασιλιάδες. Αυτό αποτελεί, εδώ, μια αξιοπρόσεκτη λεπτομέρεια. Πρόκειται για βασιλιάδες που δεν έχουν δικό τους βασίλειο, αλλά προ-σωρινά παίρνουν εξουσία από το θηρίο.

Στο παρελθόν, οι βασιλείς είχαν τη δική τους γη και τα δικά τους εδάφη, αλλά όταν η Ευρώπη έγινε ενιαία, τα εθνικά σύνορα άρχισαν να σβήνουν. Για παράδειγμα, αν ήθελε να πάει κανείς από τη Γερμανία στη Γαλλία πριν μερικές δεκαετίες, υπήρχε ένα σημείο ελέγχου, όπου έπρεπε να δείξει το διαβατήριό του. Τώρα η διαδικασία αυτή έχει εκλείψει. Είναι πια σαν να έχουν εξαφανιστεί τα σύνορα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας Βρετανός εισάγεται στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Αν σκεφτεί ότι δεν του αρέσει ο καιρός στην Βρετανία αλλά προτιμά να σπουδάζει στην ηλιόλουστη Ισπανία, μπορεί να το κάνει. Αν θέλει να σπουδάσει στη Γερμανία, την Ιταλία, και να πάρει το πτυ-χίο του από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στη Γαλλία, μπορεί να το κάνει επίσης. Αυτό είναι δυνατό επειδή είναι Ευρωπαίος πολίτης. Δεν έχει σημασία πού σπουδάζει ή εργάζεται. Η ελευθερία του να κατοική-σει όπου επιθυμεί είναι αναγνωρισμένη. Υπάρχει πια ελεύθερη διακί-νηση των προϊόντων, του κεφαλαίου και του εργατικού δυναμικού.

Στο μέλλον οι άνθρωποι δεν θα λένε ότι είναι πολίτες της Γερμανίας ή της Γαλλίας, αλλά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη, στα αεροδρόμια


της Ευρώπης, όταν κατεβαίνει κανείς από το αεροπλάνο και κατευθύ-νεται στον έλεγχο διαβατηρίων θα συναντήσει ξεχωριστές θυρίδες-με τα χαρακτηριστικά 12 αστέρια-που είναι αποκλειστικά για όσους έχουν διαβατήρια της Ε.Ε , ενώ οι υπόλοιπες είναι για όσους προέρχο-νται από άλλα κράτη. Οι πολίτες της Ε.Ε, περνούν ελεύθερα, ενώ όσοι ανήκουν σε άλλες χώρες πρέπει να περάσουν και πάλι από τον έλεγχο διαβατηρίων πριν την είσοδο τους στη χώρα. Ήδη λοιπόν οι άνθρωποι κατατάσσονται ανάλογα με το αν είναι πολίτες της Ε.Ε. και όχι με το αν είναι Γερμανοί ή Γάλλοι.

Η εμφάνιση του ΑντίχριστουΠαρά το γεγονός ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ, οι άνθρωποι

εξακολουθούν να μην γνωρίζουν τι ρόλο θα παίξει η Ε.Ε. Η Βίβλος όμως, το εξήγησε 2.600 χρόνια πριν, μέσω του Δανιήλ.

Το τέταρτο θηρίο ήταν ένα θηρίο με δέκα κέρατα. Η ερμηνεία των δέκα κεράτων είναι ότι η αρχαία Ρώμη θα ανατείλει ξανά στη Ε.Ε. και οι δέκα βασιλιάδες θα προέλθουν από αυτή. Αυτό σημαίνει ότι όταν ενωθεί η Ευρώπη, θα υπάρχουν δέκα βασιλιάδες ή αλλιώς, δέκα κεφα-λές μιας πανίσχυρης εξουσίας. Η εξουσία αυτή θα έχει τη μορφή ενός κυβερνητικού συστήματος που θα αποτελείται από δέκα μέλη και το θηρίο θα κατέχει την υψηλότερη θέση μέσα σ’ αυτό.

«Και τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλιάδες, που θα σηκωθούν απ’ αυτή τη βασιλεία· και ύστερα απ’ αυτούς θα σηκωθεί ένας άλλος,» (Δανιήλ 7:24)

Εκτός από τους δέκα βασιλιάδες, θα έρθει ακόμα ένας. Αυτός είναι ο Αντίχριστος που αναφέρει η Βίβλος. Εμφανίζεται και υποτάσσει τρεις από τους βασιλιάδες. Αν λοιπόν εμφανίζεται ένας, και τρεις από τους δέκα εξαφανίζονται, τότε μένουν οκτώ.

Επειδή καταγράφεται ακόμη και ο αριθμός των βασιλέων, μπορούμε


να συμπεράνουμε τι θα συμβεί στο ευρωπαϊκό σύστημα. Κάποιος θα έρθει και θα υποτάξει τρεις, έτσι που τελικά θα υπάρ-

χουν οκτώ. Ποιος θα είναι ο επικεφαλής αυτής της ομάδας; Ποιος θα είναι το ένα κέρατο; Αυτό μπορεί να φανεί ξεκάθαρα μέσα από το εδά-φιο 25.

«Και θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο, και θα κατατρέχει τους αγίους τού Υψίστου, και θα διανοηθεί να μεταβάλλει και-ρούς και νόμους· και θα δοθούν στο χέρι του μέχρι καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό.»(Δανιήλ 7:25)

Ο Υψιστος, που αναφέρει εδώ είναι ο Θεός, και σε Αυτόν θα αντιστα-θεί. Ο άνθρωπος που θα το κάνει αυτό, που θα καθίσει στο ναό του Θεού και θα διακηρύξει τον εαυτό του Θεό δεν είναι άλλος από τον Αντίχριστο.

Η Βίβλος καταγράφει τα επί μέρους στοιχεία στην εξέλιξη της ιστο-ρίας. Θα γίνει η αρπαγή και στη συνέχεια θα ακολουθήσουν τα επτά χρόνια της Μεγάλης Θλίψης. Η Βίβλος διαιρεί τα επτά χρόνια σε δύο ίσα μέρη. Το κάθε μέρος, έτσι, είναι ίσο με τρία έτη και έξι μήνες ή «καιρό , καιρούς και μισό καιρό». Θα καταλάβουμε ευκολότερα αυτόν το συσχετισμό χρόνων και καιρών από το παρακάτω εδάφιο:

«Και ο βασιλιάς τού βορρά θα επιστρέψει, και θα παρατάξει ένα πλήθος μεγαλύτερο από ότι το πρώτο, και στο τέλος των ορισμέ-νων χρόνων…» (Δανιήλ 11:13)

Βλέπουμε ότι οι καιροί αναφέρονται και ως χρόνια, οπότε πρόκειται για ένα χρόνο, για δύο χρόνια και για μισό χρόνο. Σύνολο τρία και μισό χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με το Δανιήλ, ο Αντίχριστος θα καταπιέζει τους αγίους του Θεού, τους Ισραηλίτες, για τη συγκεκριμέ-νη χρονική περίοδο.


Πρώτα λοιπόν θα ενοποιηθεί η Ε.Ε. και θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος. Αυτός , κατόπιν, θα ανακηρύξει τον εαυτό του Θεό μέσα στο Ναό του Θεού, θα αντιταχθεί σε Αυτόν και θα καταδιώξει τους Ισραηλίτες για τα δεύτερα τρεισήμισι από τα εφτά χρόνια της Μεγάλης Θλίψης. Τα πρώτα τρεισήμισι χρόνια, ωστόσο, θα είναι χρόνια μιας ψεύτικης ειρή-νης. Στην αρχή, οι Ισραηλίτες θα εξαπατηθούν και θα τον εκλάβουν ως τον Μεσσία που περίμεναν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αλλά μετά από τα πρώτα τρεισήμισι χρόνια, όταν συνειδητοποιήσουν ότι είχαν εξαπα-τηθεί, ο Αντίχριστος θα δείξει τον αληθινό εαυτό του και θα αρχίσει να τους καταδιώκει.

Το τέλος της ΙστορίαςΑς διαβάσουμε στο Δανιήλ, στο κεφάλαιο 7, από το εδάφιο 26.

«Όμως, θα καθίσει κριτήριο, και η εξουσία του θα αφαιρεθεί, για να φθαρεί και να αφανιστεί μέχρι τέλους. Και η βασιλεία, και η εξουσία, και η μεγαλοσύνη των βασιλειών, που είναι κάτω από κάθε ουρανό, θα δοθεί στον λαό των αγίων τού Υψίστου, του οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνια, και όλες οι εξουσίες θα λατρεύσουν και θα υπακούσουν σ’ Αυτόν.» (Δανιήλ 7:26-27)

Ο Αντίχριστος θα χρησιμοποιήσει τη δύναμή του αλλά όχι για πολύ. Όταν ξεκινήσει η κρίση, αυτή η δύναμή θα τού αφαιρεθεί. Θα έχει ενώ-σει όλα τα έθνη της γης και θα έχει γίνει βασιλιάς, αλλά η βασιλεία θα αφαιρεθεί απ’ αυτόν και θα δοθεί στον Κύριο. Ας δούμε στο κεφάλαιο 9 από το εδάφιο 20, στο Δανιήλ.

«Και ενώ εγώ μιλούσα ακόμα, και προσευχόμουν, και εξομολογι-όμουν την αμαρτία μου, και την αμαρτία τού λαού μου Ισραήλ, και πρόσφερα την ικεσία μου μπροστά στον Κύριο τον Θεό μου για το άγιο βουνό τού Θεού μου, και ενώ εγώ μιλούσα ακόμα


στην προσευχή μου, ο άνδρας Γαβριήλ, που είχα δει στην όραση αρχικά, πετώντας γρήγορα, με άγγιξε την ώρα περίπου της εσπε-ρινής θυσίας· και με συνέτισε, και μίλησε μαζί μου, και είπε: Δανι-ήλ, βγήκα τώρα για να σε κάνω να λάβεις σύνεση. Στην αρχή των ικεσιών σου βγήκε η προσταγή, και εγώ ήρθα να σου το δείξω αυτό· επειδή, είσαι υπερβολικά αγαπητός· γι› αυτό, κατάλαβε την οπτασία. Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν για τον λαό σου, και για την άγια πόλη σου, ώστε να συντελεστεί η παράβαση, και να τελειώσουν οι αμαρτίες, και να γίνει εξιλέωση για την ανομία, και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη, και να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των αγίων. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι, από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικο-δομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού τού Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες· θα οικοδομηθεί ξανά η πλα-τεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του· και ο λαός τού ηγήτορα, που θάρθει, θα αφανίσει την πόλη και το αγιαστήριο· και το τέλος της θαρθει με κατακλυσμό, και μέχρι το τέλος τού πολέμου είναι διορισμένοι αφανισμοί. Και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα· και στο μέσον της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά, και επάνω στο πτερύγιο του Ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερήμωσης, και μέχρι τη συντέλεια του καιρού, θα δοθεί διορία στην ερήμωση.» (Δανιήλ 9:20-27)

Πριν από τη γέννηση του Ιησού, πρωταγωνιστικό ρόλο στο ξεδίπλω-μα της ιστορίας έπαιξαν η Βαβυλώνα, η Μηδο-Περσία, η Ελλάδα και τέλος η Ρώμη. Στην εποχή μας η Ρώμη επιστρέφει και πάλι στο προ-σκήνιο ως ενοποιημένη Ευρώπη. Σύντομα θα γίνει η αρπαγή. Αμέσως μετά θα ακολουθήσουν τα επτά χρόνια της Μεγάλης Θλίψης κι ύστερα ο Ιησούς θα επιστρέψει στη γη και θα βασιλεύσει για χίλια χρόνια μαζί


με όλους τους λυτρωμένους Του. Μετά απ’ όλα αυτά θα έρθει η Αιώνια Κρίση. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη, θα εμφανιστούν παράλληλα με την κόλαση. Κι εδώ η ανθρώπινη ιστορία φτάνει στο τέλος της.

Η διορία των 70 εβδομάδων Το βιβλίο του Δανιήλ γράφτηκε ενόσω ο λαός Ισραήλ ήταν αιχμά-

λωτος στη Βαβυλώνα. Γύρω στο 600 π.Χ. μέσα απ’ τη φυλακή του ο Δανιήλ προσευχόταν με δάκρυα για το λαό του: «Κύριε, συγχώρησε τις αμαρτίες μου και τις αμαρτίες του λαού μου. Αμαρτήσαμε εναντίον σου και διωχθήκαμε από την γη της Επαγγελίας και να, τώρα είμαστε αιχμάλωτοι εδώ». Η προσευχή του, βγαλμένη απ’ τα βάθη της ψυχής του, εισακούστηκε από τον Κύριο κι ένας άγγελος με το όνομα Γαβρι-ήλ, που στέκεται ενώπιον του Θεού, ήρθε κοντά του και του μίλησε.

Οι Ισραηλίτες έμειναν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα για εβδομήντα χρόνια. Αρκετό καιρό πριν, ο Θεός είχε ήδη προείπει γι αυτά τα χρόνια της αιχμαλωσίας κι έτσι ο Δανιήλ ζήτησε να μάθει, τώρα, για το μέλ-λον: ο κόσμος των Εθνικών θα τελειώσει, όπως φαίνεται από τα παρα-πάνω, αλλά τι θα συμβεί στους Ισραηλίτες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι στο εδάφιο που διαβάζουμε. Ας δού-με άλλη μια φορά το κεφάλαιο 9 στο εδάφιο 24.

Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν για τον λαό σου, και για την άγια πόλη σου, ώστε να συντελεστεί η παράβαση, και να τελει-ώσουν οι αμαρτίες, και να γίνει εξιλέωση για την ανομία, και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη, και να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των αγίων.(Δανιήλ 9:24)

Εμφανίζονται οι λέξεις, εβδομήντα “εβδομάδες”. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός έχει ορίσει μια περίοδο με αυτήν ακριβώς τη διάρκεια για τον λαό του Ισραήλ και την Ιερουσαλήμ.


Οι Ισραηλίτες λοιπόν αμάρτησαν και αιχμαλωτίστηκαν από τη Βα-βυλώνα. Αλλά για να δεχτούν συγχώρεση, πρέπει να περάσουν εβδο-μήντα εβδομάδες. Το ερώτημα είναι πότε αρχίζουν οι εβδομήντα εβδο-μάδες και πότε τελειώνουν. Ας δούμε το επόμενο εδάφιο.

Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι, από την έκδοση του προ-στάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χρι-στού τού Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες· θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. (Δανιήλ 9:25)

Οι εβδομήντα εβδομάδες δεν είναι συνεχόμενες · χωρίζονται σε δύο ομάδες. Η πρώτη περιλαμβάνει εφτά και η δεύτερη εξήντα δύο εβδομάδες, αρχής γενομένης από την έκδοση του προστάγματος για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ. Απ’ αυτό το σημαδιακό γεγονός, λοιπόν, πρέπει να περάσουν εφτά εβδομάδες, συν 62 εβδομάδες, συν ακόμα μια εβδομάδα, ώστε να συμπληρωθούν οι εβδομήντα. Συνολικά δηλ. 490 μέρες.

Όταν περάσουν 490 ημέρες, οι Ισραηλίτες θα συγχωρεθούν για τις αμαρτίες τους και θα επιστρέψουν στον Θεό, λέει η Βίβλος.. Στη χρο-νολόγηση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, μερικές φορές συ-ναντάμε μια αντιστοίχηση ανάμεσα στη μέρα και στο έτος. Μια ημέρα δηλ, υπολογίζεται ως ένα έτος. Αυτό φαίνεται στο παρακάτω απόσπα-σμα από τον Ιεζεκιήλ όπου ο Θεός , μιλώντας για τον χρόνο που χρειά-ζεται το Ισραήλ ώστε να λάβει συγχώρεση, δηλώνει ακριβώς αυτή τη σχέση:

«Κι εσύ πλάγιασε επάνω στο αριστερό σου πλευρό, και βάλε την ανομία τού οίκου Ισραήλ επάνω του· σύμφωνα με τον αριθμό των ημερών, κατά τις οποίες θα πλαγιάσεις επάνω του, θα βα-στάξεις την ανομία τους. Επειδή, εγώ έβαλα επάνω σου τα χρό-


νια της ανομίας τους σύμφωνα με τον αριθμό των ημερών, 390 ημέρες· και θα βαστάξεις την ανομία τού οίκου Ισραήλ. Και αφού τις τελειώσεις, πλάγιασε ξανά επάνω στο δεξί σου πλευρό, και θα βαστάξεις την ανομία τού οίκου Ιούδα 40 ημέρες· σου προσδιόρι-σα κάθε μία ημέρα αντί για έναν χρόνο».(Ιεζεκιήλ 4:4-6)

Ο Θεός λέει εδώ ότι μια «μέρα» σημαίνει ένας χρόνος. Άρα, λοιπόν, οι 490 μέρες, είναι 490 χρόνια. Μετά από 490 χρόνια, οι Ισραηλίτες θα συγχωρεθούν για τις αμαρτίες τους.

Ανοικοδόμηση της ΙερουσαλήμΑς διαβάσουμε ξανά στο Δανιήλ 9:25

«Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι, από την έκδοση του προ-στάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χρι-στού τού Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες.» (Δανιήλ 9:25)

Για να γνωρίσουμε πότε εκδόθηκε το πρόσταγμα για την ανοικο-δόμηση της Ιερουσαλήμ, πρέπει να εξετάσουμε την ιστορία.. Νεεμίας, κεφάλαιο 2, από το πρώτο εδάφιο.

«Και κατά τον μήνα Νισάν, στον 20ό χρόνο τού βασιλιά Αρτα-ξέρξη, ήταν μπροστά του κρασί· και παίρνοντας το κρασί, έδωσα στον βασιλιά. Όμως, ποτέ δεν είχα σκυθρωπάσει μπροστά του. Γι› αυτό, ο βασιλιάς μού είπε: Γιατί είναι σκυθρωπό το πρόσωπό σου, ενώ εσύ δεν είσαι άρρωστος; Αυτό δεν είναι παρά λύπη της καρδιάς. Τότε, φοβήθηκα πάρα πολύ. Και είπα στον βασιλιά: Ας ζει ο βασιλιάς στον αιώνα· γιατί να μη είναι σκυθρωπό το πρό-σωπό μου, ενώ η πόλη, ο τόπος των τάφων των πατέρων μου, βρίσκεται ερημωμένος, και οι πύλες της καταναλωμένες από τη


φωτιά; Τότε, ο βασιλιάς μού είπε: Για ποιο πράγμα κάνεις εσύ αίτηση; Και προσευχήθηκα στον Θεό τού ουρανού. Και είπα στον βασιλιά: Αν είναι στον βασιλιά αρεστό, και αν ο δούλος σου βρή-κε χάρη μπροστά σου, στείλε με στον Ιούδα, στην πόλη των τά-φων των πατέρων μου, και να την ανοικοδομήσω.»(Νεεμίας 2:1-5)

Ακόμη και μετά τη πτώση της Βαβυλωνιακής Αυτοκρατορίας, οι Ισ-ραηλίτες δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στη γη τους. Το βασίλειο άλ-λαξε αλλά αυτοί παρέμεναν σκλάβοι, αυτή τη φορά κάτω από την κυ-ριαρχία της Μηδοπερσίας. Παρ όλα αυτά, καθώς άλλαζαν οι βασιλείς και τα βασίλεια, οι Ισραηλίτες, έξυπνοι και αξιόπιστοι καθώς ήταν, κατάφερναν να πάρουν σημαντικές θέσεις υπό την εξουσία του Πέρση βασιλιά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν κι ο Νεεμίας. Ήταν ο υπηρέτης που έφερνε κρασί στον Πέρση βασιλιά Αρταξέρξη, μια θέση πολύ υπεύθυνη γιατί, καθώς ο βασιλιάς θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να δηλητηρια-στεί, ο υπηρέτης που του σερβίριζε το κρασί έπρεπε να είναι κάποιος που ο βασιλιάς να μπορεί να εμπιστευτεί τη ζωή του.

Καθώς ο Νεεμίας λοιπόν, σερβίριζε το κρασί στον βασιλιά, εκείνος είδε ότι το πρόσωπό του ήταν γεμάτο θλίψη. Τον ρώτησε τότε για-τί ήταν τόσο λυπημένος, κι ο Νεεμίας απάντησε: «Ω βασιλιά, όλα τα κάστρα και οι πύλες της πατρίδας μου Ιερουσαλήμ έχουν καταστρα-φεί από πυρκαγιές, και ακόμα κι όταν το σκέφτομαι κλαίω». Όταν ο βασιλιάς άκουσε τον έμπιστο υπηρέτη του να μιλάει έτσι, ρώτησε τι μπορούσε να κάνει. «Ω βασιλιά, επέτρεψε μου να επιστρέψω στην πα-τρίδα μου και να ξαναχτίσω την πόλη που κάηκε», παρακάλεσε ο Νεε-μίας. Τότε, ο Αρταξέρξης εξέδωσε διάταγμα με το οποίο επέτρεπε στον Νεεμία να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ και να ξαναχτίσει την πόλη. Αυτό λέγεται πως συνέβη στις 14 Μαρτίου του 445 π.Χ.


Η περίοδος του εξιλασμού του Ισραήλ Ας διαβάσουμε ακόμη μια φορά, στο Δανιήλ 9:25.

«από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιε-ρουσαλήμ, μέχρι του Χριστού τού Ηγήτορα…»

Εδώ, η λέξη «ηγήτορας» στα εβραϊκά έχει την έννοια του «χρισμένου άρχοντα». Μεσσίας, κυριολεκτικά σημαίνει «χρισμένος» στα εβραϊκά. Η ελληνική λέξη για την ίδια έννοια είναι «Χριστός». Έτσι, οι λέξεις «Χριστός» και «Μεσσίας» έχουν την ίδια σημασία. Η μία είναι ελληνική και η άλλη Εβραϊκή. Έτσι, όταν οι Ισραηλίτες λένε ότι περιμένουν τον Μεσσία, αυτό σημαίνει ότι περιμένουν το Χριστό, και η λέξη Χριστός-ο κεχρισμένος-αναφέρεται στον Ιησού. Η Βίβλος λέει ότι από την έκδο-ση του διατάγματος για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ μέχρι την έλευση του Ηγήτορα, πρέπει να περάσουν επτά εβδομάδες και εξήντα δύο εβδομάδες.

«…θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες· θα οικοδομηθεί ξανά η πλατεία και το τείχος, μάλιστα σε καιρούς στενοχώριας. Και μετά τις 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί» (Δανιήλ 9:25-26)

Ο Χριστός θα πεθάνει μετά από επτά εβδομάδες και εξήντα δύο εβδομάδες. Σύμφωνα με την προφητεία, ο χρόνος μεταξύ της έκδοσης του διατάγματος για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ και το θάνατο του Μεσσία, είναι 483 χρόνια. Το πρόβλημα είναι τα τελευταία επτά χρόνια. Εβδομήντα «εβδομάδες» πρέπει να περάσουν, αλλά μόνο εξή-ντα εννιά «εβδομάδες» έχουν συμπληρωθεί μέχρι τώρα, οπότε μας μέ-νει μια εβδομάδα ακόμη. Αυτή η εβδομάδα δεν είναι άλλη από τα επτά χρόνια της Μεγάλης Θλίψης. Οι Ισραηλίτες δεν έχουν ακόμη εξιλεωθεί για τις αμαρτίες τους. Ο θάνατος του Ιησού σηματοδοτεί το τέλος των


εξήντα εννέα εβδομάδων και μένει μια εβδομάδα ακόμα. Έτσι, σ’ αυτό το μεσοδιάστημα το Ισραήλ βγαίνει απ’ το προσκήνιο της ιστορίας και οι Ισραηλίτες διασκορπίζονται στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.

Ωστόσο, για να έρθει και η τελευταία εβδομάδα, πρέπει οι Ισραηλί-τες να επιστρέψουν στη γη τους. Κι αυτό πραγματικά έγινε το 1948, μετά από σχεδόν 1900 χρόνια επιβίωσης χωρίς χώρα. Όμως, η τελευ-ταία εβδομάδα δεν έχει έρθει ακόμα. Και μιλάμε για τα επτά χρόνια της Μεγάλης Θλίψης, την περίοδο δηλ, κατά την οποία ο Ισραήλ θα εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Η διάρκεια της θα είναι τόση ακριβώς γιατί πρέπει να ολοκληρωθεί η υπόλοιπη εβδομάδα που απομένει και να εκπληρωθεί στο σύνολό της η προφητεία. Μετά από αυτό θα επι-στρέψει ο Μεσσίας. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι μεταξύ των εξήντα εννέα εβδομάδων και της τελευταίας εβδομάδας έχουμε ένα κενό περίπου δύο χιλιετηρίδων.

Η επανάσταση του ΑντίχριστουΑφού οι Ισραηλίτες επιστέψουν στη γη τους και υπομείνουν την

τελευταία εβδομάδα, οι αμαρτίες τους θα εξιλεωθούν αιώνια και ο Ιησούς ως βασιλιάς τους πια, θα επιστρέψει στη γη για να βασιλεύσει για χίλια χρόνια. Πριν να γίνει όμως αυτό, όπως είδαμε θα έχει εμφανι-στεί ο Αντίχριστος ο οποίος και θα αντιταχθεί στον Θεό για μια επταε-τία. Θα ενώσει ολόκληρο τον κόσμο σε ένα κράτος και θα δημιουργή-σει μια παγκόσμια κυβέρνηση. Επίσης, θα κατασκευάσει το Ναό στην Ιερουσαλήμ και θα ανακηρύξει τον εαυτό του Θεό. Με αυτό τον τρόπο, ο Σατανάς θα προσπαθήσει να πετύχει το αρχικό του σχέδιο, αυτό που είχε πριν τη δημιουργία του κόσμου: να εξεγερθεί ενάντια στο Θεό. Ας κοιτάξουμε ξανά στο κεφάλαιο 9, εδάφιο 26.

«Και μετά τις 62 εβδομάδες, ο Χριστός θα εκκοπεί, όμως, όχι για τον εαυτό του· και ο λαός τού ηγήτορα, που θάρθει, θα αφα-νίσει την πόλη και το αγιαστήριο· και το τέλος της θάρθει σαν


κατακλυσμός , και μέχρι το τέλος τού πολέμου είναι διορισμένοι αφανισμοί»(Δανιήλ 9:26)

Η προφητεία τούτη δείχνει ότι μετά το θάνατο του Ιησού το Ισραήλ θα εξαφανιστεί. Ένα άλλο βασίλειο,-κι αυτό ήταν η Ρώμη,-θα έρθει και θα καταστρέψει την πόλη. Από τότε μέχρι να έρθει το τέλος, πάντα θα υπάρχουν πόλεμοι. Πραγματικά για 1900 χρόνια, η γη του Ισραήλ υπέ-μεινε συνεχείς πολέμους και τουλάχιστον δέκα κατακτήσεις.

«Και θα κάνει στερεή διαθήκη με πολλούς για μια εβδομάδα· και στο μέσον της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά»(Δανιήλ 9:27)

Στην αρχή οι Ισραηλίτες θα καλοδεχτούν τον Αντίχριστο. Θα χτίσουν επιτέλους το ναό τους μετά από δύο χιλιετίες αναμονής, και βέβαια θα προσφέρουν πρόβατα ή βόδια ως θυσία στο Θεό. Όμως, στα μέσα της επταετίας, ο Αντίχριστος θα τους απαγορεύσει να κάνουν θυσίες και προσφορές. Τότε θα καταλάβουν και θα θρηνήσουν ομολογώντας: «Αλίμονο, εξαπατηθήκαμε. Αν ήταν ο πραγματικός Μεσσίας, δε θα μας απαγόρευε τη θυσία και την προσφορά μας». Από τότε και μετά, θα αρχίσει φοβερός διωγμός. Η Βίβλος το ονομάζει αυτό «στιγμή της θλί-ψης του Ιακώβ.»

«Και στο μέσον της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προ-σφορά, και επάνω στο πτερύγιο του Ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερήμωσης, και μέχρι τη συντέλεια του καιρού, θα δοθεί διο-ρία στην ερήμωση.»(Δανιήλ 9:27)

Ο δεύτερος ερχομός του Ιησού και η χιλιετίαΑς διαβάσουμε τώρα στο Δανιήλ κεφάλαιο 12, από το εδάφιο 7.


«Και άκουσα τον άνδρα, που ήταν ντυμένος λινά, ο οποίος ήταν επάνω από τα νερά τού ποταμού, όταν ύψωσε το δεξί του χέρι και το αριστερό του στον ουρανό, και ορκίστηκε σ› αυτόν που ζει στον αιώνα, ότι θα είναι σε καιρόν, καιρούς, και μισόν καιρό· και όταν συντελεστεί ο διασκορπισμός τής δύναμης του άγιου λαού, όλα αυτά θα εκπληρωθούν. Και εγώ άκουσα, αλλά δεν κατάλα-βα· τότε, είπα: Κύριέ μου, ποιο είναι το τέλος τους; Και είπε: Πή-γαινε, Δανιήλ· επειδή, τα λόγια αυτά είναι κλεισμένα και σφραγι-σμένα, μέχρι τον έσχατο καιρό. Πολλοί θα καθαριστούν, και θα λευκανθούν, και θα δοκιμαστούν· και οι ασεβείς θα ασεβούν· και κανένας από τους ασεβείς δεν θα καταλάβει· όμως, οι συνετοί θα καταλάβουν. Και από τον καιρό, που η παντοτινή θυσία θα αφαι-ρεθεί, και το βδέλυγμα της ερήμωσης θα στηθεί, θα είναι 1290 ημέρες. Μακάριος όποιος υπομείνει, και φτάσει σε 1335 ημέρες.» (Δανιήλ 12:7-12)

Αν διαιρέσουμε τις 1290 μέρες δια 30, μας δίνει ακριβώς 43 μήνες δηλαδή τρεισήμισι χρόνια. Έτσι, αυτές οι μέρες, αναφέρονται στο δεύ-τερο μισό των επτά χρόνων της Μεγάλης Θλίψης, όταν ο Αντίχριστος θα επαναστατήσει εναντίον του Θεού για τελευταία φορά. Στη συνέ-χεια, όταν ο Ιησούς επιστρέψει, θα πάρει όλα τα έθνη στην εξουσία του από τον Αντίχριστο και τότε θα εμφανιστεί η «αιώνια βασιλεία», ιδρυμένη από τον Θεό.

«Και όπως είδες το σίδερο ανακατεμένο μαζί με αργιλώδη πηλό, έτσι θα ανακατευτούν με σπέρμα ανθρώπων· όμως, δεν θα είναι κολλημένοι ο ένας μαζί με τον άλλον, όπως το σίδερο δεν ενώνε-ται μαζί με τον πηλό» (Δανιήλ 2:43)

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν πολιτικά υπάρχει ένα ενιαίο σύστημα, οι άνθρωποι δε θα καταφέρουν να ενοποιηθούν πλήρως, καθώς θα


υπάρχουν πολλά διαφορετικά υπόβαθρα και άλλα πολυσύνθετα ζητή-ματα.

«Και κατά τις ημέρες εκείνων των βασιλιάδων, ο Θεός τού ουρα-νού θα σηκώσει μια βασιλεία, που δεν θα φθαρεί στον αιώνα· και η βασιλεία αυτή δεν θα περάσει σε άλλον λαό· θα κατασυντρίψει και θα συντελέσει όλες αυτές τις βασιλείες, ενώ αυτή θα διαμένει στους αιώνες, όπως είδες ότι αποκόπηκε μια πέτρα από το βουνό χωρίς χέρια, και κατασύντριψε το σίδερο, τον χαλκό, τον πηλό, το ασήμι, και το χρυσάφι· ο μεγάλος Θεός έκανε γνωστό στον βασιλιά ό,τι πρόκειται να γίνει ύστερα απ’ αυτά...» (Δανιήλ 2:44-45)

Έχουμε ακούσει πολλές φορές να γίνεται λόγος για τον «ουρανό». Μερικές φορές εκφράζεται ως το βασίλειο του Θεού. Η πέτρα που αποκόπηκε από το βουνό χωρίς χέρια είναι ο Ιησούς που έρχεται από τον Ουρανό. Αυτή η πέτρα, που θα φανεί στον καιρό των τελευταίων δέκα βασιλιάδων, θα χτυπήσει το άγαλμα και θα το καταστρέψει ολο-κληρωτικά, μετατρέποντας το σε σκόνη. Η ίδια όμως γίνεται ένα τερά-στιο βουνό. Το άγαλμα αντιπροσωπεύει όλα τα ανθρώπινα βασίλεια που ο Κύριος θα διαλύσει με τον ερχομό Του, εγκαθιδρύοντας επιτέ-λους τη δική Του βασιλεία. Όμως αυτή είναι μια βασιλεία αιώνια που ξεκινά μεν στη γη ως χιλιετής βασιλεία αλλά «δε θα φθαρεί στον αιώ-να». Μετά τα χίλια χρόνια που ο Ιησούς θα βασιλέψει στη γη, η ιστορία φτάνει στο τέλος της, τούτη η γη καταστρέφεται αλλά μια καινούργια γη και ένας νέος ουρανός προβάλλουν όπου πια η βασιλεία του Θεού θα συνεχίζεται στους αιώνες των αιώνων!

Στην πραγματικότητα, όλη η μακραίωνη ιστορία της ανθρωπότη-τας, δεν είναι παρά ένα κομμάτι του σχεδίου του Θεού να ιδρύσει την αιώνια βασιλεία Του. Όποιος ακούει τα λόγια του Θεού και λαμβάνει εξιλέωση μπορεί να γίνει πολίτης αυτής της βασιλείας. Απ την αρχή


της δημιουργίας λοιπόν, ο Θεός είχε ένα συγκεκριμένο σχέδιο με βάση το οποίο όρισε την ιστορία του κόσμου και αυτό το σχέδιο Του είναι που αποκάλυψε μέσω του προφήτη Δανιήλ. Εξήγησε τι θα συμβεί μελ-λοντικά στον κόσμο, αλλά και ειδικότερα στο λαό Ισραήλ, και πώς η βασιλεία Του θα εγκατασταθεί στη γη.

Το βάθος της ΒίβλουΠαρ’ όλο που η Βίβλος μαρτυρεί για τόσο συγκεκριμένες και ξεκά-

θαρες αλήθειες, με ιστορική τεκμηρίωση, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που απερίσκεπτα λογομαχούν εναντίον της. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί και να μην την έχουν διαβάσει ποτέ, ή να την ξεφύλλισαν κάποτε επι-πόλαια. γιατί όποιος έχει διαβάσει σωστά τη Βίβλο αντιλαμβάνεται την αλήθεια, ότι η σοφία της δεν είναι σαν την σοφία των ανθρώπων. Πραγματικά αναρωτιέμαι: τι σκέφτεται ένας άνθρωπος για το μέλ-λον του ακούγοντας όλα αυτά; Αν χτίζει τη ζωή του πάνω στο καλό εισόδημα ή την άνετη ζωή και δει τις τελευταίες προφητείες να εκ-πληρώνονται μπροστά στα μάτια του με τέτοια ταχύτητα πόσο θα προβληματιστεί άραγε; Όταν η ιστορία του ανοίγει την αυλαία σε μια πραγματικότητα τόσο κρίσιμη, θα συνεχίσει να ποντάρει πάνω σε κάτι τόσο ευμετάβλητο και παροδικό ή θα προβληματιστεί μήπως και τελικά αυτό που λέει η Βίβλος είναι αλήθεια ;

Όταν δεν γνώριζα τη Βίβλο, ενεργούσα σαν να ήξερα κάποια πράγ-ματα επειδή, απλώς, είχα ακαδημαϊκή μόρφωση και μου άρεσε να επαινώ τον εαυτό μου. Αλλά όσο διαβάζω τη Βίβλο, τόσο συνειδη-τοποιώ ότι αυτό που θεωρούμε σοφία, δεν έχει τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Όταν διαβάζουμε τη Βίβλο για πρώτη κι ύστερα για δεύτερη και τρίτη φορά, βαδίζουμε ολοένα και πιο πολύ σε έναν βαθύτερο κό-σμο, όπως όταν περπατάμε στην καρδιά των βουνών και μπορούμε να ζήσουμε την ομορφιά της φύσης πιο έντονα. Έτσι γίνεται και με τη Βίβλο. Την πρώτη φορά, ίσα που την καταλαβαίνουμε.

Αλλά αν τη διαβάσουμε δεύτερη, τρίτη και τέταρτη φορά, διαπιστώ-


νουμε ότι δεν υπάρχει βιβλίο με περισσότερο βάθος και εμβρίθεια από ό, τι αυτό το βιβλίο. Αυτό που έχει σημασία, συνεπώς, είναι να καθαρί-σουμε το μυαλό μας και να εξετάσουμε προσεκτικά τα λόγια του Θεού προς τον καθένα μας.

Διάστημα προβλημάτων και θλίψηςΑς δούμε στην επιστολή του Ιακώβου, 4:13

«Ελάτε, τώρα, εσείς που λέτε: Σήμερα ή αύριο θα πάμε σ› αυτή την πόλη, και θα κάνουμε εκεί έναν χρόνο, και θα εμπορευτούμε και θα κερδίσουμε· οι οποίοι δεν ξέρετε το τι θα συμβεί αύριο· επειδή, ποια είναι η ζωή σας; Είναι, πραγματικά, ατμός που φαί-νεται για λίγο, και έπειτα εξαφανίζεται· αντί να λέτε: Αν ο Κύριος θελήσει, και ζήσουμε, θα κάνουμε τούτο ή εκείνο. Τώρα, όμως, καυχάστε στις αλαζονείες σας· κάθε τέτοια καύχηση είναι κακή.» (Ιακώβου 4:13-16)

Αυτή είναι η σημερινή μας πραγματικότητα. Το παραπάνω απόσπα-σμα μας λέει να μη γινόμαστε σαν τους ανόητους εκείνους ανθρώπους που σκέφτονται: «ας πάμε κάπου να βγάλουμε μερικά χρήματα», ή «ας περιμένουμε μέχρι να κερδίσουμε τόσα χρήματα,» σαν να είναι στο χέρι τους να ζήσουν μέχρι τότε, και να επεκτείνουν τη ζωή τους όσο νομίζουν, έστω για ένα ή δύο χρόνια. Ταυτόχρονα βέβαια, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πιστεύουν και στο Θεό γενικότροπα και αόριστα, τόσο, όσο τους αρκεί για να κάνουν σκέψεις του τύπου «αν είναι θέλη-μα Θεού, όλα θα πάνε καλά» και άλλα παρόμοια. Όλο αυτό όμως είναι μωρία. Κατά Λουκά, 12:15.

«Και τους είπε: Προσέχετε και φυλάγεστε από την πλεονεξία· επειδή, αν κάποιος έχει περίσσεια αγαθά, η ζωή του δεν εξαρτά-ται από τα υπάρχοντά του. Και τους είπε μια παραβολή, λέγο-


ντας: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα χωράφια καρποφόρησαν άφθονα· και συλλογιζόταν μέσα του, λέγοντας: Τι να κάνω; Επει-δή, δεν έχω πού να συγκεντρώσω τους καρπούς μου. Και είπε: Τούτο θα κάνω· θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου, και θα κτίσω με-γαλύτερες, και εκεί θα συγκεντρώσω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου· και θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή μου, έχεις πολλά αγαθά αποταμιευμένα για πολλά χρόνια· αναπαύου, φάε, πιες, ευφραίνουν. Και ο Θεός είπε σ› αυτόν: Άφρονα, αυτή εδώ τη νύχτα απαιτούν από σένα την ψυχή σου· όσα λοιπόν ετοίμασες, τίνος θα είναι; Έτσι θα είναι όποιος θησαυρίζει στον εαυτό του, και δεν πλουτίζει στον Θεό. (Κατά Λουκά 12:15-21)

Τα χρήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν το θάνατο. Ούτε, σίγουρα, να μας οδηγήσουν στον ουρανό. Επομένως, υπάρχει μια άλλου είδους προετοιμασία που πρέπει να γίνει τώρα εδώ στη γη. Ο Θεός μας ζητά, καθώς η ιστορία εξελίσσεται ακόμα και όταν κοιμόμαστε, να προετοι-μαστούμε για κάποια πράγματα. Ας δούμε τι λέει η Γραφή για μας και το πεπρωμένο μας,-λόγια που αφορούν τον καθένα μας προσωπικά. Ψαλμοί 90:10.

«Οι ημέρες της ζωής μας είναι ουσιαστικά 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια, όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε.» (Ψαλμοί 90:10)

Κάθε άνθρωπος ζει εννιά μήνες μέσα στη μήτρα της μητέρας του. Αυτοί οι εννιά μήνες είναι μια περίοδος προετοιμασίας για τη ζωή του καινούργιου ανθρώπου. Αν κάτι πάει στραβά μέσα στη μήτρα, τότε το μωρό θα υποφέρει μετά τη γέννησή του. Για αυτό το λόγο, γίνονται προληπτικές εξετάσεις και δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην έγκυο μη-τέρα προκειμένου να γεννηθεί ένα υγιές μωρό που θα ζήσει μια ζωή


με σωστές προδιαγραφές. Αν μια γυναίκα, για παράδειγμα, αγνοήσει τις οδηγίες του γιατρού και καπνίζει ή πίνει αλκοόλ και μεγάλες ποσό-τητες καφέ όταν είναι έγκυος, αυξάνονται οι πιθανότητες το παιδί να βγει με προβλήματα και να υποφέρει σε όλη του τη ζωή.

Η Βίβλος λέει ότι η μέση διάρκεια ζωής του ανθρώπου είναι τα εβδομήντα χρόνια, και αν υπάρχει υγεία, τα ογδόντα. Πραγματικά, και σήμερα οι άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο, 70-80 χρόνια. Ωστόσο, αυτά τα 70 χρόνια είναι στην ουσία μια προετοιμασία για την αιωνιότητα όπως ακριβώς οι 9 μήνες είναι προετοιμασία για τα 70 χρόνια.

Αλλά κι αυτά τα 70 μας χρόνια δεν είναι εξ ολοκλήρου στη διάθεσή μας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι ξοδεύουμε γύρω στο ένα τρίτο για τον ύπνο και ακόμα ένα τρίτο για τη δουλειά μας. Έτσι, 20 περίπου χρόνια εξαφανίζονται από τη ζωή μας στον ύπνο και άλλα 20 στην εργασία. Πόσο χρόνο να ξοδεύουμε στο φαγητό; Κάποιος το υπολόγισε γύρω στα 6 χρόνια. Με ανάλογους υπολογισμούς βρίσκουμε ότι ο κάθε άν-θρωπος ξοδεύει περίπου 6 χρόνια τρώγοντας, 7 χρόνια διασκεδάζο-ντας, μισό χρόνο δένοντας τα κορδόνια του, 2,5 χρόνια καπνίζοντας, 3 χρόνια μιλώντας στο τηλέφωνο και μισό χρόνο περιμένοντας άλλους. Αν αφαιρέσουμε τα χρόνια που ξοδεύουμε για ύπνο και εργασία, πόσα μας μένουν; Είναι πραγματικά πολύ σύντομη η ζωή!

Ας σκεφτούμε τώρα ένα φανταστικό σενάριο-αν και καθόλου ασυ-νήθιστο στις μέρες μας. Για να αποφοιτήσει κάποιος από το πανεπι-στήμιο χρειάζονται σε γενικές γραμμές 16 χρόνια σπουδών. Ας υπο-θέσουμε λοιπόν ότι κάποιος σπουδάζει για 16 χρόνια, κατόπιν δίνει συνεντεύξεις και τελικά μπαίνει σε μια μεγάλη και γνωστή εταιρία. Βρίσκει, μάλιστα και την εκλεκτή της καρδιάς του κι επειδή βέβαια χρειάζεται χρήματα για τον γάμο του προετοιμάζεται έγκαιρα δουλεύ-οντας για τουλάχιστον 3-4 χρόνια πριν παντρευτεί. Λογικά, θα πρέπει τώρα να ζήσει τη ζωή του, αλλά σκέφτεται: «Πρέπει να μαζέψουμε με τη γυναίκα μου χρήματα για τα παιδιά μας, τώρα που είμαστε νέοι», οπότε και πάλι προετοιμάζεται. Μπορεί να στερηθεί ακόμα και το


φαγητό ή τη διασκέδασή του για να εξοικονομήσει χρήματα. Τα κατα-φέρνει πάντως να αγοράσει ένα μικρό σπίτι και προετοιμάζεται για το μεγάλωμα των παιδιών. Πόσο καιρό θα του πάρει να τα μεγαλώσει; Ο χρόνος περνάει και φτάνει κοντά στα 60. Σε αυτή την ηλικία δεν βλέ-πει πολύ καλά και τα δόντια του έχουν αρχίσει να καταστρέφονται. Μέσα του όμως σκέφτεται:, «Μόλις παντρευτούν τα παιδιά μου, θα με φροντίσουν». Τα μεγαλώνει λοιπόν και τα παντρεύει, μα ύστερα, τα παιδιά μπορεί να μαλώνουν με τους συζύγους τους για το αν θα του επιτρέψουν να μείνει μαζί τους.

Όταν το σκέφτεται, γεμίζει με θλίψη και αναλογίζεται: «Αν το ήξερα, θα είχα φάει και θα είχα ντυθεί όπως ήθελα, θα διασκέδαζα όσο ήμουν νέος και θα ξόδευα χρήματα χωρίς να ανησυχώ τόσο πολύ για τα παι-διά», αλλά πλέον είναι αργά για μεταμέλειες. Δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. Ζει με μαυρισμένη ψυχή κι ούτε μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα στους ανθρώπους που συναναστρέφεται γιατί θα πρέπει να κακολογήσει τα ίδια του τα παιδιά. Μέσα του πονάει και γογγύζει, αλλά στους άλλους αναγκάζεται να λέει ότι τα παιδιά του τον φροντί-ζουν. Η σύζυγός του «έφυγε» πολύ γρήγορα και θα ήθελε να βασιστεί στα παιδιά του, αλλά αυτά τον έχουν αποκλείσει από τη ζωή τους, με αποτέλεσμα να του έχει απομείνει μόνο η θλίψη.

Για αυτό το λόγο, λέει η Βίβλος, ότι όταν γινόμαστε 70 ή 80, μόνο πόνος και θλίψη μας έχουν μείνει. Αλλά, ακόμα κι αν η πορεία της ζωής δεν είναι σαν αυτή που περιγράψαμε, ακόμα κι αν όλες οι συνθήκες είναι καλές, κάθε αγαθό, κάθε επιτυχία έχει από πίσω της κόπο και άγχος, αγώνα και στέρηση κι ο πόνος παραμονεύει στην ανθρώπινη πορεία. Κάθε οικογένεια κρύβει προβλήματα που δύσκολα κοινωνεί με τους άλλους. Αν υπάρχουν άφθονα χρήματα μπορεί ωστόσο τα παιδιά να είναι επαναστατημένα ή να μην υπάρχει συζυγική πίστη. Αν το εισόδημα είναι πενιχρό, η καθημερινή ζωή γεμίζει με το άγχος της επιβίωσης.


«…, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε.»

Ο Θεός ήρθε για τις πονεμένες ζωέςΌμως ο σκοπός του Θεού για την ανθρωπότητα δεν ήταν να δώσει

πόνο και θλίψη-αν ήταν έτσι, τότε θα ήταν ανήλεος. Όμως, αν είμα-στε ειλικρινείς – όπως μας παροτρύνει η Βίβλος – θα πρέπει να ομο-λογήσουμε: ναι, τα χρόνια μας είναι 70 και αν είμαστε υγιείς, 80, και πράγματι είναι γεμάτα με πόνο και θλίψη. Αλλά γιατί ο πόνος; Γιατί κατάντησε έτσι η ανθρωπότητα; Για ένα σημαντικό λόγο: εξαιτίας της αμαρτίας.

Γένεση, κεφάλαιο 3, από το εδάφιο 17

«Και στον Αδάμ είπε: Επειδή υπάκουσες στον λόγο της γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: Μη φας απ› αυτό, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου· με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες της ζωής σου· αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα· και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού· με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες· επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.» (Γένεση 3:17-19)

Ο λόγος που οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να μοχθούν και να ιδρώνουν, είναι επειδή αμάρτησαν. Ο Θεός το γνωρίζει αυτό. Ζούμε και υποφέρουμε εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και όχι γιατί έτσι το σχεδίασε ο Θεός. Αλλά αν αυτή η αμαρτία συγχωρεθεί και καθαριστεί εντελώς, τότε μπορούμε να μπούμε στην αιώνια βασιλεία Του όπου δεν υπάρχει πόνος. Γι αυτό ήρθε ο Θεός στη γη με ανθρώπινη μορφή, για να σώσει όλους όσους υποφέρουν εξαιτίας της αμαρτίας. Δε βρή-καμε εμείς τον Θεό, αλλά Εκείνος πρώτος ήρθε να μας αναζητήσει.


Πριν 2000 χρόνια, ο ίδιος ο Θεός ήρθε στον κόσμο σαν απλός άνθρω-πος για να μας βρει και να μας δώσει ζωή λυτρωμένη από τις συνέπει-ες της αμαρτίας: τον πόνο, τη δυστυχία και το θάνατο.

Αν δεν αναγεννηθούμε

«Υπήρχε δε ένας άνθρωπος από τους Φαρισαίους, που ονομαζό-ταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων. Αυτός ήρθε στον Ιησού μέσα στη νύχτα και του είπε: Ραββί, ξέρουμε ότι ήρθες Δάσκαλος από τον Θεό· επειδή, κανένας δεν μπορεί να κάνει αυτά τα ση-μεία που εσύ κάνεις, αν ο Θεός δεν είναι μαζί του. Αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από επάνω, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού. Ο Νικόδημος λέει σ› αυτόν: Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γεν-νηθεί ενώ είναι γέροντας; Μήπως μπορεί να μπει μια δεύτερη φορά στην κοιλιά της μητέρας του και να γεννηθεί; Αποκρίθηκε ο Ιησούς: Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει μέσα στη βασιλεία τού Θεού. Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα· και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα. Μη θαυ-μάσεις ότι σου είπα: Πρέπει να γεννηθείτε από επάνω.» (Ιωάννης 3:1-7)

Ένας Φαρισαίος δάσκαλος, ήρθε να δει τον Ιησού. Ο Ιησούς του είπε κάτι πολύ σημαντικό: «Κανείς δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού, εκτός και αν αναγεννηθεί.» Ο Νικόδημος ρώτησε τότε τον Ιησού πώς είναι δυνατόν, ένας μεγάλος ενήλικας σαν εκείνον, να ξαναγυρίσει στη μήτρα της μητέρας του και να ξαναγεννηθεί.

Πολλές φορές γίνεται λόγος για τον όρο «αναγεννημένος». Ο Ιησούς είπε ξεκάθαρα ότι δεν μπορούμε να δούμε τη Βασιλεία του Θεού, παρά μόνο αν αναγεννηθούμε. Η βασιλεία Του έρχεται σύντομα αλλά εμείς,


έτσι όπως είμαστε, ως ανθρώπινες φύσεις, είμαστε αποκλεισμένοι από αυτήν.

Ίσως κάποιος σκεφτεί: «μα έρχομαι τακτικά στην εκκλησία από παιδί, είμαι καλός χριστιανός, είμαι κατηχητής ή ιεροκήρυκας, είμαι ιερέας», όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν τον βάζει στη βασιλεία του Θεού. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, ο Νικόδημος που ήταν Εβραίος δάσκαλος, θα είχε μπει πρώτος. Ο Ιησούς, ωστόσο, δε ρώτησε τον Νι-κόδημο πόσο καλά δίδασκε τις Γραφές. Του είπε μόνο ότι κανείς δεν μπορεί γίνει μέλος της βασιλείας του Θεού, εκτός και αν αναγεννηθεί. Δεν τον απασχόλησε καθόλου αν ο Νικόδημος ήταν ιερέας, ή δάσκα-λος ή φιλακόλουθος από παιδί. Του είπε μόνο πως ήταν αναγκαίο να αναγεννηθεί.

Έτσι, είναι ανώφελο αυτό το είδος υπερηφάνειας που αισθάνονται κάποιοι αν τυχόν ανήκουν σε οικογένεια πιστών ανθρώπων, ή αν εί-ναι ίσως και τρίτη γενιά χριστιανοί που από παιδιά μεγάλωσαν στην εκκλησία. Όλα αυτά δε μετρούν προκειμένου να μπει κανείς στη βασι-λεία του Θεού.

«Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα· και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα.» (Ιωάννης 3:6)

Όλα αυτά ανήκουν στην σάρκα. Το να είναι κανείς μέλος οικογένειας τρίτης γενιάς Χριστιανών, δεν είναι παρά καύχηση της σάρκας. Είναι δυνατόν να πάει κάποιος στον ουρανό επειδή ο πάππους του, για πα-ράδειγμα, ήταν πρεσβύτερος και είχε σωθεί; Σαφέστατα όχι.

«Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ› αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ› αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του· οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλη-μα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν.» (Ιωάννης 1:12-13)


Δεν πάμε στον Ουρανό επειδή ανήκουμε σε οικογένεια ή σε κράτος Χριστιανών. Ο καθένας ξεχωριστά, πρέπει να αναγεννηθεί μπροστά στον Θεό. Είναι σημαντικό να τονιστεί αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι νι-ώθουν σαν να είναι αυτονόητο ότι τελικά θα πάνε στον ουρανό, επει-δή ανήκουν σε μια πιστή χριστιανική οικογένεια.

Έρχεται στο νου μου μια αστεία ιστορία με το παιδάκι ενός πρεσβύ-τερου. Από μωρό το έπαιρνε ο πρεσβύτερος στην εκκλησία ανελλιπώς, θέλοντας να σιγουρευτεί πως το παιδί του θα μεγαλώσει με πίστη, όπως μεγάλωσε και εκείνος . Όταν λοιπόν άρχισε να μιλάει το παιδί, ο πρεσβύτερος το κάθισε δίπλα του και του λέει:

-«Παιδί μου, προσπάθησε να προσευχηθείς κι εσύ στο Θεό». -«Και πώς να προσευχηθώ, πατέρα;», είπε το παιδί .-«Άκου προσεκτικά πώς προσεύχομαι εγώ , και στη συνέχεια λέγε

και συ το ίδιο». Έτσι, ο πατέρας προσευχόταν και ο γιος του επαναλάμβανε μετά

από αυτόν. Αλλά μόλις ο πατέρας είπε: “Πάτερ ημών ο εν τοις ουρα-νοίς,” ο γιος το προσάρμοσε: «Παππού ημών, ο εν τοις ουρανοίς «.

-«Παιδί μου, δε λέμε παππού ημών, αλλά πάτερ ημών», τον διόρθω-σε ο πατέρας του.

-«Ναι, αλλά αν ο Θεός είναι ο πατέρας σου, τότε είναι ο παππούς μου», ήταν η απάντηση.

Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά η παρατήρηση του παιδιού δεν ήταν άστοχη. Αν η σχέση του παιδιού με το Θεό ήταν λόγω του πατέρα του τότε ο Θεός θα ήταν πράγματι παππούς του. Όμως ο Θεός καλεί τον κάθε άνθρωπο σε μια ξεχωριστή προσωπική σχέση μαζί του ως παιδιού με πατέρα. Η αναγέννηση είναι η γέννηση από το Θεό κάθε ανθρώπου προσωπικά και γι αυτό ο Θεός γίνεται πατέρας όλων των ανθρώπων που πιστεύουν. Επομένως αν λέμε, «ο πατέρας μου είναι πρεσβύτερος, ο παππούς μου είναι ιερέας, μεγάλωσα σε χριστιανική οικογένεια οπότε θα πάω στον ουρανό λόγω της πίστης των προγό-νων μου», μας περιμένει μια πολύ μεγάλη απογοήτευση.


Έχω αναγεννηθεί;Πρέπει να σκεφτεί κανείς πολύ προσεκτικά αν έχει αναγεννηθεί ή

όχι. Κι είναι αλήθεια ότι αν ρωτήσουμε τι είναι η αναγέννηση, οι άν-θρωποι σε γενικές γραμμές δεν ξέρουν να απαντήσουν. Συχνά ακούμε περιγραφές σαν και τούτη:

« Κάπνιζα, αλλά τώρα το έχω κόψει, και από τότε που πηγαίνω στην εκκλησία, σταμάτησα να κάνω κακές πράξεις. Τώρα δεν πίνω και δεν πηγαίνω σε κακόφημα μέρη. Είμαι άλλος άνθρωπος. Έχω αναγεννη-θεί».

Αυτό όμως δεν είναι ακριβώς ό,τι εννοούμε με τον όρο «αναγέννη-ση». Υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι που δεν είναι Χριστιανοί, κι όμως έχουν επαναπροσδιορίσει τη ζωή τους και τώρα ζουν μια πολύ κα-λύτερη ζωή. Τι σημαίνει να είσαι αναγεννημένος; Τι ακριβώς εννοεί ο Ιησούς όταν λέει ότι πρέπει να αναγεννηθούμε;

Να τι λέει στην πρώτη επιστολή του Πέτρου, κεφάλαιο 1, από το εδάφιο 23.

«Επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα. Επειδή, «κάθε σάρκα είναι σαν χορτάρι και κάθε δόξα ανθρώπου σαν άνθος τού χορταριού· ξεράθηκε το χορ-τάρι, και το άνθος του ξέπεσε· ο λόγος, όμως, του Κυρίου μένει στον αιώνα». Κι αυτός είναι ο λόγος, που ευαγγελίστηκε σε σας.» (1η Πέτρου 1:23-25)

Εδώ εξηγείται η έννοια της αναγέννησης. Η Βίβλος συγκρίνει τον άνθρωπο και τη δόξα του, με το χορτάρι και τα άνθη του αγρού. Ένας σπόρος πέφτει στο έδαφος. κι απ’ αυτόν σε λίγο βγαίνουν ρίζες, βλα-στοί και άνθη.

«Κάθε σάρκα είναι σαν χορτάρι και κάθε δόξα ανθρώπου σαν άνθος τού χορταριού.»


Σαν το χορτάρι είμαστε , λέει εδώ. Μέσα στη μήτρα της μητέρας μπαίνει ο πατρικός σπόρος. Μεγαλώνει εκεί για 9 μήνες, παίρνει σχήμα και τελικά γεννιέται ένα μωρό. Αυτό το μωρό μεγαλώνει και ενηλικι-ώνεται. Ο καιρός που ο σπόρος του χορταριού πέφτει και βλασταίνει μέσα στο έδαφος, μπορούμε να πούμε ότι αναπαριστά το διάστημα που το παιδί βρίσκεται ακόμη στη μήτρα της μητέρας. Ο καιρός που βγάζει φύλλα και αναπτύσσεται, είναι όταν το άτομο γεννιέται και με-γαλώνει στον κόσμο.

Τώρα ας κάνουμε την εξής ερώτηση: γιατί ανθίζει ένα λουλούδι; Μήπως ανθίζει για να το χαίρονται οι άνθρωποι; Σίγουρα όχι, παρόλο που ο άνθρωπος χαίρεται το λουλούδι. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος. Το χρονικό διάστημα που ένα λουλούδι ανθίζει, είναι πολύ σημαντικό για το ίδιο το λουλούδι. Για να συνεχίσει το λουλούδι να ζει πρέπει να πέσει επάνω του γύρη, όσο είναι ανθισμένο. Είτε με τις μέλισσες, είτε με τις πεταλούδες είτε με τον άνεμο, η γύρη μεταφέρεται, το λουλούδι την παίρνει και αρχίζει η επικονίαση. Στη συνέχεια, το λουλούδι γονι-μοποιείται και καρποφορεί. Μέσα στον καρπό, βρίσκεται ο σπόρος-η ζωή του λουλουδιού και η συνέχιση του είδους του.

Όσο είναι ανθισμένο, λοιπόν, το λουλούδι δέχεται τη γύρη και κατ’ επέκταση τη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για ένα λουλούδι από αυτό ακριβώς. Το να δεχτεί τη γύρη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Τα 70 χρόνια είναι ο καιρός που το λουλούδι της ζωής μας ανθίζει. Όμως γιατί ανθίζει; Γιατί γεννιόμαστε, και μεγαλώνουμε πάνω στη γη; Είναι για να καρποφορήσουμε αιώνιο καρπό (ζωή). Αυτή είναι η αιώνια ζωή για την οποία τόσο εμφατικά μιλάει η Βίβλος. Η ζωή μας πάνω στη γη είναι σαν το λουλούδι που ανθίζει. Σταλθήκαμε εδώ για να δεχτούμε τη «γύρη» του Λόγου του Θεού στις καρδιές μας κατά τη διάρκεια των εβδομήντα χρόνων που το λουλούδι της ζωής μας ανθί-ζει, ώστε να «δέσουμε» καρπό αιώνιας ζωής.

Αν το λουλούδι, όσο βρίσκεται στην άνθιση δε δεχτεί γύρη, γίνεται ένα απλό φλούδι. Έτσι συμβαίνει και με τη ζωή μας. Εάν δε δεχτούμε


τη γύρη όσο ζούμε, η ζωή μας γίνεται ένα άχρηστο περίβλημα. σαν το άχυρο. Και το άχυρο θα κατακαεί με ακατάσβεστη φωτιά, λέει η Βί-βλος.

«…ο οποίος κρατάει το φτυάρι στο χέρι του, και θα καθαρίσει το αλώνι του, και θα συνάξει το σιτάρι του στην αποθήκη· το άχυρο, όμως, θα το κατακάψει με ακατάσβεστη φωτιά». (κατά Ματθαίον 3:12)

Αναφέρεται, εδώ, στο ανθρώπινο «άχυρο». Είναι σίγουρο πως ο Ιη-σούς θα μας κρίνει και θα μαζέψει το σιτάρι του-εκείνους που καρπο-φόρησαν-στην «σιταποθήκη» του ουρανού. Το «άχυρο», όμως, επειδή δεν έχει μέσα του καρπό (αιώνια ζωή), δεν μπορεί δηλ. να ζήσει αιώνια όπως ζει ο Θεός, πετιέται στη φωτιά –στην ακατάσβεστη φωτιά-όπως λέει το κείμενο. Απ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι η μόνη περίοδος που μπορούμε να σωθούμε είναι όσο το λουλούδι της ζωής μας είναι ανθι-σμένο.

Έτσι, οι 9 μήνες στη μήτρα της μητέρας μας, είναι περίοδος προετοι-μασίας για τα 70 χρόνια και τα 70 χρόνια, είναι περίοδος προετοιμα-σίας για την αιωνιότητα. Ποιος είναι λοιπόν ο σκοπός για τον οποίο ερχόμαστε στην ύπαρξη; Στην πραγματικότητα είναι μόνο ένας: να λάβουμε αιώνια ζωή. Όταν η φυσική μας ζωή τελειώσει, δεν θα έχουμε πια τη δυνατότητα να σωθούμε. Δεν υπάρχει αναγέννηση μετά το θά-νατο. Έτσι, «αναγέννηση» , σημαίνει αυτό ακριβώς: το να δεχτούμε το σπόρο του Λόγου του Θεού στις καρδιές μας και να καρποφορήσουμε αιώνια ζωή.

Αν ο Λόγος του Θεού καρποφορήσειΑς δούμε πάλι στην 1η Πέτρου 1:23

«Επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από


άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού» (1η Πέτρου 1:23)

Ο Λόγος του Θεού είναι το άφθαρτο αυτό σπέρμα ή αλλιώς, η γύρη που έρχεται στο λουλούδι.

Επειδή, «κάθε σάρκα είναι σαν χορτάρι και κάθε δόξα ανθρώπου σαν άνθος τού χορταριού· ξεράθηκε το χορτάρι, και το άνθος του ξέπεσε· ο λόγος, όμως, του Κυρίου μένει στον αιώνα». Κι αυτός είναι ο λόγος, που ευαγγελίστηκε σε σας.(1η Πέτρου 1:24-25)

Αν μια γυναίκα, για παράδειγμα, δεχτεί το σπόρο του κ. Park και γεννήσει, τότε το παιδί αυτό θα είναι του κ. Park. Αν όμως ο σπόρος είναι του κ. Kim τότε και το παιδί που θα γεννηθεί είναι του κ. Kim. Η γυναίκα είναι σαν το χωράφι που δέχεται σπόρους. Με τον ίδιο τρόπο οι καρδιές μας είναι κι αυτές ένα χωράφι που δέχεται τους δικούς του σπόρους.

«Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίπο-τε· τα λόγια που εγώ σας μιλάω, είναι πνεύμα και είναι ζωή·» (Κατά Ιωάννη 6:63)

Είναι πολύ σημαντικό σ’ αυτό το σημείο να δώσουμε όλη μας την προσοχή ώστε να κατανοήσουμε εντελώς ξεκάθαρα τη σημασία αυ-τών που ακολουθούν γιατί φτάνουμε στον πυρήνα του θέματος της σωτηρίας.

Ο Λόγος του Θεού είναι αυτός που αναγεννά τον άνθρωπο, καρ-ποφορεί μέσα στην καρδιά του και τον κάνει «παιδί του Θεού». Οι καρδιές μας που δέχονται το σπόρο του Θεού, είναι σαν τη μήτρα της γυναίκας. Η αναγέννηση δεν είναι η βελτίωση του χαρακτήρα μας. Δεν είναι το τέλος των κακών συνηθειών μας. Είναι μια ολοκαίνουργια


ζωή μέσα μας.Ο Ιησούς είπε:

«Εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα· και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα. Μη θαυμάσεις ότι σου είπα: Πρέπει να γεννηθείτε από επάνω.» (κατά Ιωάννη 3:6-7)

Κληρονομούμε τη σάρκα από του γονείς μας, αλλά χρειαζόμαστε μέσα μας μια νέα ζωή, που γεννιέται από το Θεό. Όχι να επισκευάσου-με ή να καλυτερεύσουμε την παλιά, αλλά να δεχτούμε μια εντελώς καινούργια. Και γιατί , θ’ αναρωτηθεί κάποιος, πρέπει να δεχτούμε μια εντελώς καινούργια ζωή; Είναι επειδή ο άνθρωπος καθαυτός έχει δι-αφθαρεί ως το βάθος της ύπαρξής του και ακόμα και αν ανασχηματι-στεί, δεν γίνεται αρκετά καλός για να προσφέρει οτιδήποτε στον Θεό. Η ζωή του, λόγω της αμαρτίας έχει γίνει ασύμβατη με τη ζωή του Θεού γι αυτό και οποιαδήποτε κοινωνία μαζί Του είναι αδύνατη.

Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται: “Αν γυρίσω σελίδα στη ζωή μου, ο Θεός θα είναι ευνοϊκός μαζί μου. Αν βελτιώσω την προσωπικότητα μου και τις συνήθειές μου, ο Θεός θα με δεχτεί.» Κι έτσι ρίχνονται στον αγώνα να αποφύγουν την αμαρτία. Όμως τα τριμμένα και κουρελι-ασμένα ρούχα που πρέπει να πεταχτούν στα σκουπίδια, δε γίνονται κατάλληλα να φορεθούν ξανά επειδή θα πλυθούν, όσο καλά και αν γίνει αυτό. Στα μάτια του Θεού, είμαστε ξεπεσμένα όντα που πρέπει να πεταχτούν. Εμείς όμως προσπαθούμε να διορθώσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλει να μας δώσει ο Θεός. Σήμερα, αμέτρητοι θρησκευόμε-νοι άνθρωποι, προσπαθούν πολύ σκληρά και με πραγματική ευσέβεια να βελτιώσουν τους χαρακτήρες, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές τους, ως ένα τρόπο πίστης στον Θεό. Το τραγικό όμως είναι ότι οι προ-σπάθειές τους αυτές δε θα τους οδηγήσουν στον Ουρανό.


Να θυμάσαι τον Πλάστη σουΑς κοιτάξουμε στον Εκκλησιαστή, 12:1

«Και να θυμάσαι τον Πλάστη σου στις ημέρες της νιότης σου· πριν έρθουν οι κακές ημέρες, και φτάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: Δεν έχω ευχαρίστηση σ’ αυτά.» (Εκκλησιαστής 12:1)

Ας ρωτήσουμε τώρα κι εμείς τον εαυτό μας: έχουμε σκεφτεί άρα-γε μέχρι σήμερα το Δημιουργό της ζωής μας; Τα χρόνια περνούν και μπορεί να έρθουν ημέρες προβλημάτων όπου θα λέμε ότι δεν υπάρχει ευχαρίστηση σε τίποτα. Πριν να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ανάγκη να θυμηθούμε τον Πλάστη μας.

Όταν είναι κανείς νέος, είναι γεμάτος με ελπίδα, θάρρος και φιλο-δοξίες, αλλά δεν υπάρχει καμία ευχαρίστηση σε κάποιον που η όραση του έχει μειωθεί, που έχει χάσει τα δόντια του και όλη τη ζωτικότητά του, και δεν είναι πια σε θέση να απολαύσει τη γεύση ενός φαγητού ή να ακούσει μια ωραία μουσική. Η Βίβλος λέει, ότι πριν φτάσουμε σε μεγάλη ηλικία ,τότε που το μυαλό αδυνατίζει και χάνεται κάθε χαρά, πρέπει να θυμηθούμε το Δημιουργό μας. Ας δούμε το επόμενο εδάφιο.

«Πριν σκοτιστεί ο ήλιος, και το φως, και το φεγγάρι, και τα αστέ-ρια, και ξαναγυρίσουν τα σύννεφα ύστερα από τη βροχή·» ( Εκκλησιαστής 12:2)

Από την αρχή του κόσμου, ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια δεν έχουν πάψει ποτέ να φέγγουν. Όμως μερικές φορές θα ακούσουμε ηλικιωμένους να λένε: « παιδί μου, γιατί είναι τόσο σκοτεινή η μέρα σήμερα;» Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να χάνει την όρασή του νιώθει ότι ακόμα κι ο ήλιος και τα αστέρια έχουν σκοτεινιάσει. Όταν η Βίβλος λέει « Πριν σκοτιστεί ο ήλιος, και το φως, και το φεγγάρι, και τα αστέ-ρια» εννοεί πριν φτάσει ο άνθρωπος σε μια ηλικία που δεν θα μπορεί


πια να βλέπει καλά. Λίγο παρακάτω λέει:

«Όταν οι φύλακες του σπιτιού θα τρέμουν, και οι δυνατοί άνδρες θα κλονίζονται, κι αυτές που αλέθουν θα σταματήσουν, επειδή λι-γόστεψαν, κι αυτές που βλέπουν μέσα από τις θυρίδες, θα αμαυ-ρωθούν· και οι πόρτες θα κλειστούν στον δρόμο, όταν η φωνή εκείνης που αλέθει θα ασθενήσει, και ο άνθρωπος θα σηκώνεται στη φωνή τού σπουργιτιού, και όλες οι θυγατέρες τού τραγουδιού θα ατονήσουν· όταν θα φοβούνται το ύψος, και θα τρέμουν στον δρόμο· όταν η αμυγδαλιά θα ανθίσει, και η ακρίδα θα προξενεί βάρος, και η όρεξη θα εκλείψει· επειδή, ο άνθρωπος πηγαίνει στο αιώνιο σπίτι του, κι εκείνοι που πενθούν, περικυκλώνουν τους δρόμους·»( Εκκλησιαστής 12:3-5)

Έχουμε αναφέρει και στα πρώτα κεφάλαια ότι ο άνθρωπος μοιάζει με ένα σπίτι φτιαγμένο από πηλό. Μέσα σε αυτό το σπίτι, υπάρχουν πολλά αντικείμενα και χώροι, όπως τα παράθυρα, η καμινάδα, η τρα-πεζαρία, η τουαλέτα. Το παραπάνω κομμάτι είναι μια μεταφορική απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος καθώς γερνάει και παρακμάζει. Ας το δούμε από κοντά, γιατί είναι σοφό να έχουμε στο νου μας κι αυ-τήν την όψη της πραγματικότητας.

Η Βίβλος λέει ότι όταν έρθουν οι κακές μέρες, και φτάσουν τα γη-ρατειά κάτι ακόμα που θα συμβεί είναι ότι οι φύλακες του σπιτιού θα τρέμουν. Ποιοι είναι οι φύλακες του σπιτιού;

Οι «φύλακες του σπιτιού» απεικονίζουν τα δυο μας χέρια. Αυτά χειρίζονται την οροφή, καθαρίζουν την τραπεζαρία, δένουν με επιδέ-σμους τα πληγωμένα μέρη και τα πλένουν. Τα δύο χέρια κρατούν το σπίτι ασφαλές. Όταν τα χρόνια όμως περάσουν αρχίζουν οι «φύλακες» αυτοί να τρέμουν. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί μπλοκά-ρονται τα αιμοφόρα αγγεία με αποτέλεσμα το αίμα να μην μπορεί να


φτάσει στα τριχοειδή αγγεία. Ας δούμε και λίγο παρακάτω:«Και οι δυνατοί άνδρες θα κλονίζονται.» Η δύναμη του ανθρώπου

προέρχεται από τη μέση. Όταν μεγαλώνουμε, η μέση μας κυρτώνει και αναγκαζόμαστε να περπατάμε σκυφτοί.

«Κι αυτές που αλέθουν θα σταματήσουν» Αυτά είναι τα δόντια που πέφτουν.

«Κι αυτές που βλέπουν μέσα από τις θυρίδες, θα αμαυρωθούν» Εδώ αναφέρεται στα μάτια. Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής.

«Και οι πόρτες θα κλειστούν στον δρόμο» Οι πόρτες είναι τα αυτιά που επιτρέπουν τα νέα από τον έξω κόσμο να εισέρχονται . Έρχεται ώρα που οι πόρτες αυτές κλείνουν, τα αυτιά σταματούν να λειτουρ-γούν φυσιολογικά και η ακοή μας χάνεται.

«Όταν η φωνή εκείνης που αλέθει θα ασθενήσει» Αν τα δόντια πέ-σουν όπως συμβαίνει στη γεροντική ηλικία, τότε και ο ήχος του αλέ-σματος εξασθενεί.

«Και ο άνθρωπος θα σηκώνεται στη φωνή τού σπουργιτιού» Ο γέ-ρος άνθρωπος δεν μπορεί να κοιμηθεί πολύ. Ξυπνά απ’ το ξημέρωμα και κάθεται όλη την υπόλοιπη μέρα. Πολλές φορές μάλιστα, επιπλήτ-τει τους νεώτερους που κοιμούνται πιο πολλές ώρες καθώς δουλεύουν και περισσότερο. «Εσείς οι νέοι κοιμάστε πάρα πολύ!»

«Και όλες οι θυγατέρες τού τραγουδιού θα ατονήσουν» Οι φωνή θα εξασθενήσει.

«Όταν θα φοβούνται το ύψος, και θα τρέμουν στον δρόμο» Ο ηλικι-ωμένος δεν αντέχει το ύψος. Δεν μπορεί πια να ανεβαίνει στα δέντρα όπως έκανε στα νιάτα του! Κι όταν το αυτί δε λειτουργεί σωστά δια-ταράσσεται και η λειτουργία της ισορροπίας, έτσι που ο γέρος άνθρω-πος εύκολα παραπατά στο βάδισμά του. Μερικές φορές ακόμα και το να διασχίσει ένα δρόμο είναι πολύ δύσκολο γι αυτόν.

«Όταν η αμυγδαλιά θα ανθίσει». Τυπική απεικόνιση των μαλλιών που ασπρίζουν όπως τα άνθη της αμυγδαλιάς.

«Και η ακρίδα θα προξενεί βάρος» Στη γεροντική ηλικία το παραμι-


κρό βάρος φέρνει μεγάλη δυσκολία. Η δύναμη του ανθρώπου εξασθε-νεί τόσο που και τα ρούχα ακόμα μπορεί να τα αισθάνεται βαριά.

«Και η όρεξη θα εκλείψει». Κάθε σφοδρή επιθυμία μετριάζεται όλο και πιο πολύ.

«O άνθρωπος πηγαίνει στο αιώνιο σπίτι του». Λέμε, ότι ο αληθινός μας εαυτός «κατοικεί» μέσα στο σώμα μας. Η Βίβλος λέει ότι επι-στρέφουμε στο αιώνιο σπίτι μας, που σημαίνει ότι από κάπου αλλού ήρθαμε. Σίγουρα υπάρχει ένα μέρος από το οποίο ξεκίνησε το πνεύμα μας. Το πνεύμα δεν πεθαίνει. Είναι αιώνιο. Κατοικεί μέσα στο σώμα μας αλλά ύστερα επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε, στο αιώνιο σπίτι του Έτσι, μια μέρα πεθαίνουμε. Η Βίβλος περιγράφει το θάνατο σαν το πνεύμα ενός ανθρώπου που επιστρέφει στο αιώνιο σπίτι του. Ας δού-με τι λέει στην 2η προς Κορινθίους 5:1.

«Ξέρουμε, βέβαια, ότι, αν η επίγεια οικία τού σκηνώματός μας χαλάσει, έχουμε από τον Θεό οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώ-νια, στους ουρανούς.»( 2η προς Κορινθίους 5:1)

Όταν αυτό το σπίτι από πηλό καταστρέφεται, το πνεύμα επιστρέφει στην αιώνια κατοικία του. Όταν κάποιος είναι πολύ πιεσμένος και πο-νάει, μπορεί να σκεφτεί: «Αχ, ας πέθαινα. Να τέλειωναν όλα. Όχι άλλα βάσανα, όχι άλλα χρέη να ξοφλάω, θα ήταν καλύτερα να πεθάνω». Αλλά αυτό είναι μεγάλο λάθος. Τα βάσανα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη σάρκα που τελειώνει με το θάνατο. Βιώνονται και από το πνεύ-μα που κατοικεί μέσα μας και είναι αιώνιο. Αν το πνεύμα μας δεν πάει κοντά στον Θεό όταν πεθάνουμε, αλίμονο, η οδύνη του θα είναι αιώνια . Έτσι, αυτό που πιστεύουν πολλοί, ότι δηλ. ότι ο θάνατος είναι ένας τρόπος απόδρασης από τον πόνο, δεν ισχύει καθόλου. Ο θάνατος ποτέ δεν μπορεί να είναι τρόπος διαφυγής από τα βάσανα.


Ο θάνατος ενός γέρουΌταν ήμουν δεκαεννιά χρονών, ζούσε ένας φτωχός γέρος στη γει-

τονιά μας. Είχε δύο κόρες, ένα γιο και τη γυναίκα του. Και οι πέντε ζούσαν από ένα μικρό ψιλικατζίδικο. Ο γέρος έκανε συνήθως διανομή ψωμιού, και εξυπηρετούσε και το σπίτι μας.

Μία μέρα, νωρίς το πρωί, η μεγαλύτερη κόρη του χτύπησε δυνατά την μπροστινή πόρτα του σπιτιού μας κλαίγοντας. Την ρωτήσαμε τι συνέβη και αυτή μας απάντησε ότι ο πατέρας της είχε πεθάνει. Είχε πεθάνει την περασμένη νύχτα στον ύπνο του. Επειδή δεν ήταν ντόπιοι, δεν γνώριζαν πολλούς και δεν είχαν συγγενείς στην πόλη, δεν ήξεραν πώς να χειριστούν την κατάσταση και χρειάζονταν τη βοήθειά μας.

Έτσι πήγα να βοηθήσω. Εκεί ήταν μόνο η οικογένεια και ο νεκρός. Δεν υπήρχε κανείς να ντύσει τον νεκρό και να προετοιμάσουν την ταφή για αυτό και έφερα ένα φίλο που ήταν περίπου στην ηλικία μου. Έφερα επίσης έναν ηλικιωμένο γνωστό μου από την εκκλησία που ήξερε πώς προετοιμάζεται ένας νεκρός και αρχίσαμε την διαδικασία.

Οι γέροντες της πόλης με προειδοποίησαν: «Οι νεαροί άνδρες δεν πρέπει να ντύνουν το πτώμα. Αν το κάνετε αυτό, θα σας κυριεύσει ένα φάντασμα», αλλά εγώ τους αγνόησα και μπήκα μέσα για να βοηθήσω στην προετοιμασία. Το σώμα ήταν ξαπλωμένο πίσω από μια κουρτίνα. Ενώ ο φίλος μου, ο γέρος και εγώ, ήμασταν εκεί και ντύναμε το σώμα, οι κόρες του νεκρού, η γυναίκα του και ο γιος του, έκλαιγαν δυνατά και πικρά. Ακούγοντας το θρήνο τους, ταράχτηκα και ξέσπασα κι εγώ σε κλάματα. Σ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας σκεφτόμουν με τι τρόπο να παρηγορήσω την οικογένεια.

«Αυτές τις μέρες η σύγχρονη ιατρική έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό» σκεφτόμουν. Μήπως να τον ταριχεύσουμε και να τον βάλουμε σε ένα γυάλινο κουτί σαν τη Χιονάτη; Μήπως να τον διατηρήσουμε ώστε να μην αποσυντεθεί, να του φορέσουμε καθημερινά ρούχα και να τον πάμε στο επάνω μέρος του δωματίου που έχει δροσιά;»

Θα μπορούσε να τον βλέπει η οικογένειά του όποτε ήθελε. Αν σκε-


φτόντουσαν, «ο πατέρας μας είναι εκεί και κοιμάται πολύ βαθιά», δεν θα τους παρηγορούσε αυτό;

Μα ύστερα σκέφτηκα πως μόνο όταν η οικογένεια είναι στο πρώ-το πένθος, γεμάτη με λύπη, θα μπορούσε να είναι μέσα στο δωμάτιο. Όταν όμως η θλίψη τους υποχωρήσει, θα ήταν πολύ μακάβριο να μπαίνουν στην αίθουσα που βρίσκεται ο νεκρός. Ακόμα και αν αυτός ο νεκρός είναι ο πατέρας τους, θα φοβούνται. Τότε άρχισα ν’ αναρωτι-έμαι: γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ τους νεκρούς; Αφού στην πραγμα-τικότητα, το σώμα που κείτεται εκεί δεν είναι ο άνθρωπός μας αλλά μόνο το «σπίτι» του, ένα άδειο σπίτι. Όταν κάποιοι πηγαίνουμε σε ένα έρημο σπίτι, μας κυριεύει ένας φόβος, λες και θα βγει κάποιο φάντα-σμα από κει. Το ίδιο νιώθουμε κι όταν βλέπουμε το άδειο σπίτι της αν-θρώπινης σάρκας. Φοβόμαστε, όταν η αγάπη του προσώπου, η σκέψη του που κατοικούσε σε εκείνη τη σάρκα, έχουν φύγει.

Την επόμενη μέρα κάναμε την ταφή σε ένα βουνό έξω απ’ την πόλη μαζί με μερικούς φίλους. Φτιάξαμε ένα μικρό ανάχωμα, ρίξαμε γρασίδι από πάνω και όταν ήρθε η ώρα να πατήσουμε το γρασίδι, ανέβηκα και εγώ στο ανάχωμα. Καθώς πατούσα το χώμα αναλογιζόμουν μέσα μου την όλη κατάσταση. «Κι αυτός ο γεράκος», σκεφτόμουν, «θα είχε πάει στο σπίτι κάποιου άλλου που πενθούσε και θα προσπαθούσε να τον παρηγορήσει , κι αυτός θα πάτησε κάποιες φορές στο χώμα άλλου τάφου όπως εγώ τώρα». Κι η σκέψη μου αναπόφευκτα πήγε στη μέρα που εγώ ο ίδιος θα βρίσκομαι κάτω απ’ το χώμα και η οικογένεια με τους φίλους μου θα κλαίνε γύρω από τον τάφο μου!

Το πνεύμα της ζωής στέκεται ενώπιον του Θεού.Σε πενήντα χρόνια, αλήθεια, πόσοι από μας θα εξακολουθούμε να

είμαστε εδώ; Πού θα βρίσκονται αυτοί που σήμερα γελάνε και κάνουν θόρυβο; Αυτό το σπίτι από πηλό θα επιστρέψει κάποια στιγμή στο έδαφος, τo πνεύμα όμως που κατοικούσε εντός του θα επιστρέψει


στην αιώνια κατοικία του. Ας κοιτάξουμε στον Εκκλησιαστή κεφάλαιο 3, από το εδάφιο 19.

«Επειδή, το συνάντημα των γιων των ανθρώπων είναι και το συ-νάντημα του κτήνους· και ένα συνάντημα είναι γι’ αυτούς· όπως πεθαίνει αυτό, έτσι πεθαίνει κι εκείνος· και η ίδια πνοή είναι σε όλους· και ο άνθρωπος δεν υπερτερεί σε τίποτε από το κτήνος· επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα. Τα πάντα καταντούν στον ίδιο τόπο· τα πάντα έγιναν από το χώμα, και τα πάντα επιστρέ-φουν στο χώμα. Ποιος γνωρίζει το πνεύμα των γιων των ανθρώ-πων, αν αυτό ανεβαίνει προς τα επάνω, και το πνεύμα τού κτή-νους, αν αυτό κατεβαίνει κάτω στη γη;» (Εκκλησιαστής 3:19-21)

Το ανθρώπινο πνεύμα «ανεβαίνει προς τα επάνω» μας λέει εδώ, πηγαίνει στον Θεό. Υπάρχει κάτι μοναδικό που ο Θεός το έδωσε μόνο στους ανθρώπους. Το πνεύμα μας.

Η σάρκα μας είναι φτιαγμένη από πηλό όπως μας περιγράφει η Γένε-ση. Δεν είναι τυχαίο πραγματικά, το ότι νιώθουμε φιλικά στην επαφή μας με το έδαφος, αγαπούμε τη μυρωδιά της γης, ακόμα βρίσκουμε τόσα ωφέλιμα στοιχεία μέσα στη λάσπη. Τα λασπόλουτρα μάλιστα, είναι ευεργετικά για αρκετές παθήσεις κι αυτό έχει σχέση με το γεγο-νός ότι περιέχουν τα ίδια στοιχεία με το σώμα μας. Ωστόσο, μέσα στο ανθρώπινο σώμα, υπάρχει η ψυχή, που διαφέρει τόσο από το πνεύμα όσο και από το σώμα.

Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τη διαφορά μεταξύ πνεύματος και ψυχής, είναι βέβαιο ότι πρόκειται για διαφορε-τικά πράγματα. Ας δούμε στην 1η προς Θεσσαλονικείς 5:23.

«Και ο ίδιος ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκληρωτι-κά· και να διατηρηθεί ολόκληρο το πνεύμα σας, και η ψυχή, και το σώμα, άμεμπτα στην παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χρι-


στού.»( 1η προς Θεσσαλονικείς 5:23)

Κάθε άνθρωπος αποτελείται από τρία μέρη: το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα. Τα ζώα αποτελούνται μόνο από σώμα και ψυχή. Επομένως, γεννάται το ερώτημα, τι είναι ψυχή και τι είναι πνεύμα. Στο χώρο της ψυχής ανήκουν οι γνώσεις μας, τα συναισθήματα και η θέλησή μας. Όσα θυμόμαστε, όσα νιώθουμε, είναι δραστηριότητες της ψυχής. Αν προσέξουμε μάλιστα, θα δούμε ότι και τα ζώα έχουν ψυχικές δράσεις. Έχουν εξυπνάδα, κλαίνε όταν τους αρπάζουν τα μικρά τους, έχουν τη θέληση να ταξιδέψουν σε συγκεκριμένες διαδρομές, με άλλα λόγια έχουν ψυχή. Τι είναι λοιπόν το πνεύμα που χαρακτηρίζει μόνο τους αν-θρώπους;

Μια αντιπροσωπευτική δραστηριότητα του πνεύματος, είναι η συ-νείδηση.

Συνείδηση και θρησκευτικό πνεύμαΑς υποθέσουμε για παράδειγμα, πως μεγαλώνω στο σπίτι μου ένα

σκύλο. Ο σκύλος μου, λοιπόν, πηγαίνει μια μέρα σ’ ένα κατάστημα, κλέβει ένα λουκάνικο και το τρώει. Εγώ, αποζημιώνω βέβαια τον ιδι-οκτήτη του καταστήματος και ίσως να μαλώσω αυστηρά το σκύλο μου: «Κακό σκυλί! Τι είν’ αυτά που έκανες;». Μήπως, τώρα, το σκυλί θα τρέξει ντροπιασμένο να κρυφτεί κάτω από το τραπέζι ή μήπως θα σκεφτεί, «Αχ, πώς με βασανίζει η συνείδησή μου»; Ασφαλώς όχι-μετά από λίγες μέρες το σκυλί, πάει ξανά στο κατάστημα και κλέβει ακόμη ένα λουκάνικο! Τα ζώα δεν έχουν συνείδηση και επομένως δεν έχουν την αίσθηση της ντροπής. Ακόμα και όταν τρώει το ένα το άλλο, δεν έχουν καμία τύψη συνειδήσεως. Αλλά ο άνθρωπος όσο κυνικός κι αν είναι, έχει στη φύση του τη λειτουργία της ντροπής, ακόμα κι αν στη συμπεριφορά του τη φιμώνει εντελώς. Η αίσθηση της ντροπής, είναι λειτουργία της συνείδησης. Αυτή η συνείδηση μπορεί να εμφανιστεί επίσης και ως θρησκευτικό συναίσθημα. Η αντιπροσωπευτικότερη έκ-


φραση θρησκευτικότητας, είναι, αναμφίβολα, η προσευχή. Οι άνθρω-ποι προσεύχονται, είτε ανήκουν στο Χριστιανισμό, είτε στο Μουσουλ-μανισμό ή το Βουδισμό, και αυτό είναι μια έκφραση της συνείδησης.

Ξέρω κάποιον που μεγάλωνε μια μαϊμού θέλοντας να διερευνήσει αν τα ζώα μπορούν να προσευχηθούν μετά από κατάλληλη εκπαίδευση. Αν θα ήταν δυνατόν να μάθει κάποιος ένα ζώο να προσεύχεται, αυτό θα αποδείκνυε πως τα ζώα έχουν πνεύμα. Έτσι έδινε στη μαϊμού κάθε τόσο μια μπανάνα και της έδειχνε με το παράδειγμά του πώς να προ-σεύχεται πρώτα κι ύστερα να τρώει. Η μαϊμού παρέβλεπε την προσευ-χή και απλώς έτρωγε την μπανάνα. Ακόμα κι αν χτυπούσε τη μαϊμού και της έλεγε: « Έ! κλείσε τα μάτια σου και προσευχήσου», το ζώο και πάλι δεν μπορούσε να μιμηθεί την προσευχή. Σίγουρα μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα ζώα να κάνουν απίστευτα πράγματα, όμως η προ-σευχή δεν ανήκει σε αυτά, επειδή τα ζώα δεν διαθέτουν πνεύμα.

Κάθε άνθρωπος όμως έχει πνεύμα. Ακόμα και οι άθεοι, που δεν πι-στεύουν στον Θεό, εκδηλώνουν τα σημάδια του πνεύματος. Έχουν π.χ. στιγμές στη ζωή τους που εμφανίζουν τη λειτουργία της προσευχής-στη γενική της έννοια-όπως όταν παραχωρούν λίγα λεπτά σιγής, σι-ωπηλού συλλογισμού δηλαδή, για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους για την πατρίδα λόγου χάρη. Ο σιωπηλός συλλογισμός είναι ένα είδος προσευχής. Ακόμα και οι πρωτόγονες και ημίγυμνες φυλές του Αμα-ζονίου, έχουν τις προσευχές και τα ξόρκια τους που απομνημονεύουν. Με άλλα λόγια, έχουν κάποια θρησκεία. Τα ζώα όμως, ακόμα κι αν διαθέτουν δείκτη νοημοσύνης αναλογικά υψηλό (τα δελφίνια για πα-ράδειγμα έχουν δείκτη νοημοσύνης κοντά στο 60!) δεν μπορούν να έχουν θρησκεία. Δεν έχουν κάποιο ιερό χώρο ή τόπο λατρείας που να μαζεύονται και να λένε το μέλλον ή να επαναλαμβάνουν επωδούς και ξόρκια. Τα ζώα δεν προσεύχονται για τους νεκρούς τους, ούτε τους απασχολεί η μετά θάνατον ζωή.

Μόνο ο άνθρωπος σκέφτεται τους νεκρούς προγόνους του ή προ-


βληματίζεται για την άλλη πλευρά του θανάτου. Είναι επειδή ο άνθρω-πος έχει πνεύμα. Αυτό το πνεύμα εκφράζεται μέσα από τη συνείδησή του με τη μορφή θρησκευτικών προσευχών και αυτό είναι που δημι-ουργεί τις διάφορες θρησκείες. Υπάρχει η άποψη ότι αν και μπορεί να βρεθούν μεμονωμένα άτομα χωρίς θρησκεία, σίγουρα όμως δεν υπάρ-χουν έθνη που να μην έχουν. Όλοι οι λαοί, ανεξάρτητα σε ποιο μέρος της γης ζουν, έχουν τη θρησκεία τους. Ακόμη και οι πρωτόγονες φυλές που δεν γνωρίζουν ούτε καν τη γραφή, έχουν τύψεις συνείδησης και αισθήματα ενοχής, και για αυτό το λόγο σε όλες υπάρχουν θρησκευτι-κές τελετουργίες, αν και μπορεί να διαφέρουν ως προς τη μορφή.

Πάθος για αιωνιότηταΜια άλλη ιδιότητα του πνεύματος είναι το ότι αντιλαμβάνεται την

πάροδο του χρόνου. Γνωρίζει για την αιωνιότητα. Ας δούμε στον Εκ-κλησιαστή 3:11

«Ο Θεός έχει ορίσει τον κατάλληλο καιρό που κάνει το κάθε τι. Και μέσα στον άνθρωπο έβαλε την αίσθηση της αιωνιότητας.…» ( Εκκλησιαστής 3:11)5

Το πάθος για την αιωνιότητα, είναι επίσης δραστηριότητα του πνεύ-ματος. Επειδή ο Θεός έδωσε σε όλους τους ανθρώπους πνεύμα, κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο αρνητής του υπερφυσικού έχει μέσα του τη λαχτάρα για αιωνιότητα. Κι αυτό εκφράζεται μέσα σε πολλές εκδη-λώσεις της καθημερινότητας μας. Μέσα από απλές πράξεις μπορούμε να διακρίνουμε την ανάγκη και τον πόθο για αιωνιότητα που είναι χαραγμένη στο βάθος της ύπαρξης μας. Όταν π.χ. νιώθουμε ένα πρό-σωπο εξαιρετικά αγαπητό θέλουμε να το έχουμε κοντά μας για πάντα. Για ένα παιδί το πιο αγαπημένο πρόσωπο είναι η μητέρα του, για τον

5: Σ.τ.Μ. Για τη συγκεκριμένη περικοπή χρησιμοποιήθηκε η μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας γιατί πλησιάζει περισσότερο στην αγγλική απόδοση του κειμένου που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας.


έφηβο οι φίλοι του, για τον ερωτευμένο η καλή του. Όταν αλληλογρα-φούμε με τους αγαπημένους μας φίλους, μας αρέσει να κλείνουμε με φράσεις του τύπου «για πάντα φίλοι». Ακόμα περισσότερο, σαν είμα-στε ερωτευμένοι δε διστάζουμε να βεβαιώσουμε: «για πάντα δικός σου», «θα σ’ αγαπώ για πάντα», ή «με αιώνια αγάπη», αν και ξέρουμε ότι ζούμε μόνο για λίγα χρόνια. Όλα τούτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο πόθος μας για αιωνιότητα. Κι αυτό γίνεται εξ’ αιτίας του πνεύματος που ο Θεός έχει βάλει μέσα μας.

Τα ζώα απ’ την άλλη μεριά δεν έχουν αίσθηση του χρόνου ούτε βέ-βαια της αιωνιότητας. Όταν κοιμούνται δεν αντιλαμβάνονται καν ότι πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου έβαζε μια μαύρη κουρ-τίνα στο κοτέτσι, γύρω στις 2 ή 3 η ώρα το απόγευμα. Οι κότες πήγαι-ναν για ύπνο στη φωλιά τους νομίζοντας πως ήταν βράδυ. Ύστερα, ο πατέρας μου άναβε τα φώτα για λίγο, γύρω στις 2 με 3 η ώρα το βράδυ και οι κότες έβγαιναν για να φάνε νομίζοντας πως ήταν μέρα. Χώριζε έτσι τις δυο μέρες σε τρία μέρη χρησιμοποιώντας τεχνητό φως και σκοτάδι για προσομοίωση της μέρας και της νύχτας και οι κότες έκαναν τρεις φορές αβγά, μέσα σε δυο μέρες! Τα ζώα νομίζουν πως είναι νύχτα, απλώς και μόνο επειδή είναι σκοτεινά και μέρα όταν έχει φως.

Ο άνθρωπος όμως μπορεί να σκέφτεται κι οι σκέψεις του να συνε-χίζονται ακόμα και όταν κλείσει τα μάτια του. «Και αν πεθάνω στον ύπνο μου σήμερα; Αν γίνει κάτι ξαφνικά; Τι θα γίνει αν περάσω την όχθη του θανάτου και βρεθώ αντιμέτωπος με την κόλαση;» Μόνο ο άνθρωπος νιώθει άβολα με την πάροδο του χρόνου και σκέφτεται την αιώνια ύπαρξη του. Αυτό είναι δραστηριότητα του πνεύματος. Για τούτο το λόγο – επειδή υπάρχει μέσα του το πνεύμα-ενδιαφέρεται κά-ποιος να διαβάσει και ένα βιβλίο σαν αυτό.


Η φωνή της συνείδησηςΔυστυχώς, το πνεύμα δεν είναι με το μέρος της ψυχής. Το πνεύμα δεν

υποστηρίζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου ή τις αποφάσεις που παίρνω, ώστε να με αφήνει ανενόχλητο.

Ας πούμε πως καθώς περπατώ στον δρόμο, βλέπω ένα χαρτονόμι-σμα των 100 ευρώ. να πέφτει από την τσέπη κάποιου. Προσέχοντας μη με δει κανένας σκύβω και το βάζω στην τσέπη μου. Είμαι ευχαρι-στημένος με την απροσδόκητη τύχη μου και συνεχίζω χαρούμενος. Αλλά κάτι μέσα μου αρχίζει να διαμαρτύρεται. Κανείς δεν είδε τίποτα, αλλά η συνείδησή μου δεν ησυχάζει.-“Γιατί δεν το επέστρεψες στον κάτοχό του;» μου ψιθυρίζει. Η φωνή της συνείδησης δεν είναι με το μέρος μου, δεν υποστηρίζει τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου ή τη θέλησή μου. Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μου που αντιτίθεται. Όλοι ακούμε αυτή τη φωνή, ακόμη και διαβάζοντας τούτες τις γραμμές, αλλά συνήθως την αγνοούμε. Ωστόσο δεν είναι παρά η φωνή του Θεού που μας μιλάει μέσα από τη συνείδησή μας.

Στις Παροιμίες 20:27 λέει:

Λύχνος τού Κυρίου είναι το πνεύμα τού ανθρώπου, το οποίο διε-ρευνά όλα τα ενδόμυχα της καρδιάς(Παροιμίες 20:27)

Η Βίβλος κάνει λόγο για το «πνεύμα του ανθρώπου». Πολλοί ρωτάνε που είναι ο Θεός. Ο Γιούρι Γκαγκάριν ήταν ο πρώτος

Ρώσος αστροναύτης που πήγε στο διάστημα, πέταξε με το διαστημό-πλοιό του σε τροχιά γύρω από τη γη, και παρακολούθησε τα αστέρια. Όταν, λοιπόν, γύρισε πίσω είπε το περίφημο: «Πήγα στο διάστημα αλλά δεν βρήκα κανέναν Θεό». Αυτή η δήλωση έγινε κλισέ με τεράστια επιτυχία στην κομμουνιστική κοινωνία.

Που είναι ο Θεός; Μας είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ο άπειρος Θεός του σύμπαντος είναι παρών και μέσα μας. Δε γνωρίζουμε πως ο Θεός κοιτάζει στο εσωτερικό μας μέσω της συνείδησης, μέσω του


πνεύματός μας. Όταν ακούω τη φωνή εντός μου να μου ψιθυρίζει : «Γιατί δεν επέστρεψες τα χρήματα του ανθρώπου; Γιατί λες ψέματα;», είναι ο ίδιος ο Θεός που με παρακολουθεί μέσω του πνεύματός μου και με ήσυχη φωνή μου μιλάει.

Μπορούμε άραγε να διακρίνουμε τη φωνή Του; Η φωνή της συνεί-δησης είναι η φωνή του Θεού και μας μιλάει ακόμη και αυτή τη στιγμή καθώς μοιραζόμαστε αυτές τις σκέψεις.. Μας παρακολουθεί μέσω του πνεύματός μας και ξέρει κάθε λάθος που έχουμε κάνει από τη γέννησή μας έως τώρα. Η συνείδησή μας δεν είναι ένα δικής μας κατασκευής εργαλείο για να δικαιολογούμε τις πράξεις μας. Είναι το εργαλείο του Θεού μέσα από το οποίο μας μιλά και ποτέ δεν συμβιβάζεται, έστω κι αν καταπνίγουμε τη φωνή της, ή γίνουμε ανίκανοι να την ακούσουμε.

Το γεγονός ότι η συνείδησή μας είναι ταραγμένη είναι ο κυριότερος λόγος που μας κινητοποιεί, ώστε να νιώσουμε ότι πρέπει να σωθού-με. Η συνείδηση μάς βασανίζει. Ο Θεός συνεχίζει να μας λέει πως κάτι δεν πάει καλά με μας. Τη μέρα που θα σταθούμε μπροστά στο θρόνο της Κρίσης, πάλι η συνείδησή μας θα μάς κατηγορήσει κι ενώπιον του Θεού. Αν ακόμη και τώρα, δεν παίρνει το μέρος μας , πώς να μας υπο-στηρίξει όταν θα στεκόμαστε μπροστά στον παντογνώστη Θεό;

Γι’ αυτό, ο Ιησούς λέει ότι πρέπει να αναγεννηθούμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε σε μια κατάσταση που η συνείδησή μας να μην έχει τίποτα να μας κατηγορήσει. Ο Θεός δηλαδή, να μην έχει τίποτα να καταλογίσει εναντίον μας που να χρειάζεται να μας το μηνύσει μέσω της συνείδησης. Η συνείδηση μου πρέπει να με απελευθερώσει από τις κατηγορίες και να μπορέσει να πει: «τώρα μπορείς να σταθείς καθα-ρός και χωρίς κηλίδα μπροστά στο Θεό». Πρέπει λοιπόν να βρίσκεται σε ειρήνη και αρμονία με τις σκέψεις μου κι όχι να συνεχίζει σ’ ένα κα-θεστώς αντιπαράθεσης.

Σωτηρία είναι το να μην έχει η συνείδησή σου να σε κατηγορήσει για τίποτα, γιατί ο Θεός σε απελευθέρωσε από την αμαρτία σου. Όταν ο Θεός μας σώζει, όταν μας δικαιώνει και συμφιλιώνεται μαζί μας, τότε


και η συνείδησή μας δεν έχει λόγο να μας κατηγορήσει, αλλά συμφιλι-ώνεται κι αυτή. Έτσι, η συνείδηση με απελευθερώνει, γιατί ο Θεός με έχει απελευθερώσει.

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν: μας έχει απελευθερώσει η συνείδηση μας από τις αμαρτίες που διαπράξαμε στη ζωή μας; Ή μήπως μας λέει ότι μένει να πληρώσουμε για αυτές; Πολλοί άνθρωποι κλαίνε για τις αμαρτίες τους και μάλιστα πηγαίνουν στα βουνά για να γίνουν μονα-χοί ελπίζοντας ότι με την άσκηση θα απελευθερωθούν από τις ενοχές τους. Άραγε, όμως, θα τους απελευθερώσει μ’ αυτόν τον τρόπο η συ-νείδησή τους;

Η απελευθέρωση από το βάρος της συνείδησηςΈχουμε υπογραμμίσει τόσο έντονα το θέμα της συνείδησης και της

σημασίας που έχει το να απελευθερωθούμε από το βάρος της γιατί έτσι θα μπορέσουμε να φτάσουμε σ’ ένα πολύ σημαντικό σημείο: όταν έχω κερδίσει την ειρήνη με τη συνείδησή μου, όταν έχω απελευθερω-θεί από το βάρος της ενοχής που μου φέρνει για όλες τις αμαρτίες που έχω διαπράξει, τότε μπορώ να πω ότι ο Θεός με έχει συγχωρέσει.

Ας σκεφτούμε το εξής: « Πότε με απελευθέρωσε η συνείδησή μου; Πότε έγινε ειρηνική κι έπαψε να με τύπτει; Είναι, άραγε, αυτή τη στιγ-μή η συνείδησή μου καθαρή; Είναι ελεύθερη από το βάρος των αμαρ-τιών μου ή συνεχίζει να με φορτώνει με ενοχή;»

Ίσως κάποιος να πηγαίνει ανελλιπώς στην λειτουργία στον όρθρο ή σε προσευχές για αναζωπύρωση, και να μετανοεί ακατάπαυστα κλαίγοντας για τις αμαρτίες του. Όταν προσεύχεται, νιώθει μια μικρή ανακούφιση, αλλά όταν τελειώνει την προσευχή, θυμάται και πάλι τις αμαρτίες του. Πηγαίνει λοιπόν τώρα με πιο πολύ θέρμη σε θρησκευτι-κές εκδηλώσεις, συναντήσεις για προσευχή, νέα τάματα, προσκυνήμα-τα, και ξανά εξομολογείται τις αμαρτίες του. Και πάλι νιώθει λίγο κα-λύτερα, λίγο πιο γαλήνιος και ανακουφισμένος. Μόλις όμως τελειώσει κι αυτό, ανακαλύπτει πως οι αμαρτίες του τον πιέζουν ακόμη. Αυτό


γίνεται γιατί δεν έχει ακόμα λυτρωθεί. Είναι ακριβώς όπως είπε ο Ιη-σούς στον Νικόδημο.

Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που παλεύουν να λυτρωθούν από την αμαρτία με την προσπάθεια να είναι καθαροί. Πλήθη θρη-σκευόμενων σ’ όλο τον κόσμο αγωνίζονται να κρατήσουν το νου τους και τις πράξεις τους καθαρές για να ευχαριστήσουν το Θεό. Όσο πιο πιστοί είναι, μάλιστα, τόσο πιο πολύ προσπαθούν να τηρήσουν τους θρησκευτικούς νόμους. Αυτό βέβαια βοηθάει κοινωνικά και τους άλλους που βρίσκονται γύρω τους. Η αυστηρή τήρηση των θρησκευ-τικών νόμων από κάποιον κάνει καλό στην κοινωνία, και όχι κακό. Όμως όλο αυτό είναι ασήμαντο στα μάτια του Θεού. Ας κοιτάξουμε στον Ιώβ 35:5

«Κοίταξε επάνω στους ουρανούς, και δες· και παρατήρησε τα σύννεφα, πόσο ψηλότερα είναι από σένα. Αν αμαρτάνεις, τι κά-νεις εναντίον του; Ή, αν οι παραβάσεις σου πολλαπλασιαστούν, τι κατορθώνεις εναντίον του; Αν είσαι δίκαιος, τι θα του δώσεις; Ή, τι θα πάρει από το χέρι σου; Η ασέβειά σου μπορεί να βλά-ψει έναν άνθρωπο σαν κι εσένα· και η δικαιοσύνη σου μπορεί να ωφελήσει έναν γιο ανθρώπου.» (Ιώβ 35:5-8)

Η θρησκεία διδάσκει ότι, αν ζούμε ενάρετα θα έχουμε μια καλή θέση στον Ουρανό, ενώ, αντίθετα, αν κάνουμε κακές πράξεις, θα πάμε στην Κόλαση, αλλά ο Θεός δεν λέει κάτι τέτοιο.

Αν όμως είναι έτσι, τότε πρέπει να προβληματιστώ: τι χρειάζεται επιτέλους να κάνω για να είναι ο Θεός ευχαριστημένος μαζί μου; Εάν με τη δικαιοσύνη μου ή με τις οι προσπάθειές μου δεν τα καταφέρνω, τότε τι είναι αυτό που τελικά θα Τον ευχαριστήσει;

Όλα όσα ανέφερα μέχρι εδώ είναι σαν πρόλογος για το πιο ζωτικό θέμα που δεν είναι άλλο από το πώς θα λάβω συγχώρεση, θα αναγεν-νηθώ και θα μπω στην αιώνια Βασιλεία. Γιατί, άσχετα με το πόσες


καλές διδασκαλίες περιέχει η Βίβλος, εάν δεν έχει να κάνει με τη λύση του προβλήματος του θανάτου που αμείλικτα θα αντιμετωπίσω εγώ προσωπικά, αν δεν μπορέσω ν’ ανακαλύψω σ’ αυτήν το δρόμο για την αιώνια ζωή, τί νόημα έχει να ακούω τα λόγια της; Έστω κι αν διαβάζω σ’ όλη μου τη ζωή αυτά που είναι γραμμένα στη Βίβλο, αν δεν πάρω αυτό το κάτι από αυτή που λέγεται «σωτηρία» και «αιώνια ζωή», ελά-χιστα θα με ωφελήσει όλη αυτή η γνώση.

Η πίστη έρχεται μέσω της ακοήςΑυτό που θα μοιραστώ τώρα με όποιον διαβάζει τούτες τις σκέψεις

έχει να κάνει με τον εαυτό μας, του κάθε ενός χωριστά. Μέχρι τώρα έχουμε μιλήσει για την ιστορία, το μέλλον του Ισραήλ, τα σχέδια του Θεού, αλλά τώρα ας δούμε τι έχει να πει ο Θεός προσωπικά στον κα-θένα μας. Τι πρέπει να κάνω για να λάβω συγχώρεση, να αναγεννηθώ και να μπω στη βασιλεία του Θεού. Ας δούμε πρώτα στο ευαγγέλιο του Ιωάννη 5:39

«Ερευνάτε τις γραφές, επειδή εσείς νομίζετε ότι μέσα σ› αυτές έχετε αιώνια ζωή· και εκείνες είναι που δίνουν μαρτυρία για μένα.» (κατά Ιωάννη 5:39)

Γιατί διαβάζουμε τη Βίβλο; Τη διαβάζουμε για να βρούμε την αιώνια ζωή. Κάθε άλλη ανάγνωση της είναι λίγο ως πολύ μάταιη. Πολλοί άν-θρωποι έχουν διαβάσει τη Βίβλο για διάφορους λόγους χωρίς να κα-ταφέρουν να βρουν την αιώνια ζωή. Όση κι αν ήταν η ωφέλεια στους άλλους τομείς γνώσης, έχασαν το ζητούμενο, Διαβάζουμε τη Βίβλο για να έχουμε ζωή αιώνια όπως ακριβώς έχει ο Θεός. Αλλά αν τη δια-βάζουμε για δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια κι ακόμα δεν υπάρχει μέσα μας αιώνια ζωή, τότε, ή τη διαβάζουμε λάθος ή δεν καταλαβαίνουμε το νόημά της. Και πάλι η μελέτη μας πήγε χαμένη. Ας κοιτάξουμε στην προς Ρωμαίους 10:17


«Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου της ακοής· η δε ακοή διαμέ-σου τού λόγου τού Θεού.» (προς Ρωμαίους 10:17)

Αυτά είναι πολύ σημαντικά λόγια. Ας τα συνδυάσουμε με αυτό που μας λέει η Βίβλος στην επιστολή προς τους Εβραίους:.

«… αλλά, εκείνους, ο λόγος που άκουσαν, δεν τους ωφέλησε, δεδομένου ότι, δεν ήταν σ› αυτούς που άκουσαν ενωμένος με την πίστη.» (Προς Εβραίους 4:2)

Λέει λοιπόν εδώ ότι αν κάποιος άκουσε τα λόγια της Βίβλου αλλά δεν σώθηκε ούτε η καρδιά του κατανόησε το μήνυμα, αυτό έγινε επει-δή αυτά τα λόγια δεν συνδυάστηκαν με την πίστη. Η πίστη είναι μέσω της ακοής του μηνύματος, και το μήνυμα ακούγεται μέσω του λόγου του Χριστού. Αυτό το «είναι διαμέσου της ακοής» δεν έχει τόσο την έν-νοια του «δημιουργείται» δια μέσω της ακοής, αλλά περισσότερο του «αναβλύζει» ή «φυτρώνει» μέσω της ακοής.

Είναι όπως το νερό που αναβλύζει, ή σαν το φιντανάκι που φυτρώ-νει. Το γεγονός ότι κάτι αναβλύζει ή φυτρώνει δηλώνει ότι υπάρχει πίσω του κάτι , μια πηγή ή μια ρίζα. Η φράση «η πίστη είναι διαμέσου της ακοής» σημαίνει ότι μια ρίζα πίστης ήδη υπάρχει μέσα μας. Σημαί-νει πως ο Θεός, έδωσε από την αρχή σε όλους τους ανθρώπους τη ρίζα της πίστης ως δυνατότητα και προϋπόθεση να Τον γνωρίσουν. Με την ακρόαση του μηνύματος, η πίστη φυτρώνει.

Όταν ήμουν στο δημοτικό σχολείο, δεν είχαμε νερό βρύσης αλλά μόνο μια αντλία και ένα πηγάδι. Μετά το τρέξιμο στο προαύλιο του σχολείου, διψούσαμε και πηγαίναμε στην αντλία για να πιούμε νερό, αλλά δεν έτρεχε καθόλου. Τότε λοιπόν βγάζαμε τα λαστιχένια παπού-τσια μας, ή απλώς μ’ ένα τενεκεδάκι παίρναμε λίγο νερό από το αυλάκι και το χύναμε στην αντλία. Κάτω απ’ το έδαφος υπήρχε νερό αλλά στην αντλία καθόλου. Όταν όμως το νερό χυνόταν στην αντλία πήγαι-


νε κάτω και έφερνε πάνω το νερό του πηγαδιού.Όταν αρχικά ο Θεός έπλασε τον Αδάμ, του έδωσε νοημοσύνη. Για

αυτό και ο Αδάμ, αν και δεν είχε γονείς ούτε δασκάλους για να τον διδάξουν, μπορούσε να ονομάσει όλα τα ζώα που έπλασε ο Θεός και τα έφερε μπροστά του. ( Εμείς σήμερα μπορεί να χρειαζόμαστε κι ένα ολόκληρο βράδυ για να βρούμε όνομα για το νεογέννητό μας, και πάλι να μας φαίνεται δύσκολο…, αλλά ο Αδάμ έδωσε το κατάλληλο όνομα σε όλα αυτά τα αμέτρητα ζώα!). Θα πρέπει λοιπόν να ήταν πολύ έξυ-πνος. Αλλά μετά την αμαρτία και την πτώση του Αδάμ το μυαλό του ανθρώπινου γένους θαρρείς και έχει μπλοκάρει. Κι ενώ υπάρχει ακόμα αυτή η απίστευτη ικανότητα, χρειάζεται την εκπαίδευση για να έρθει στην επιφάνεια.

Όταν γεννιέται ένα μωρό δεν μπορεί φυσικά να μιλήσει. Καθώς όμως μεγαλώνει θα αρχίσει να μιλά τη γλώσσα που ακούει στο περιβάλλον του. Αν ζει στις ΗΠΑ και ακούει την αγγλική θα μιλήσει αγγλικά. Αν ζει στη Γερμανία, γερμανικά, αν είναι στην Ελλάδα, ελληνικά. Μιλάει ανά-λογα με τη γλώσσα που μπαίνει μέσα στο μυαλό του. Αυτό λοιπόν που εισέρχεται προκαλεί την «έξοδο», την έκφραση αυτού που ήδη υπάρ-χει μέσα εν δυνάμει.

Κάποτε, ένας Ιάπωνας καθηγητής έκανε ένα πείραμα. Το όνομά του ήταν Σουζούκι, μια από τις πιο διάσημες μορφές παγκοσμίως στο χώρο της παιδαγωγικής. Θέλησε λοιπόν να ανακαλύψει αν τα παιδιά έχουν έμφυτη ικανότητα να παίζουν μουσική και έκανε ένα πείραμα με βιολιά. Ο Σουζούκι είχε επινοήσει ένα σύστημα διδασκαλίας βιολιού που είναι σήμερα παγκόσμια γνωστό. Από τον έβδομο περίπου μήνα, που αρχίζει να λειτουργεί κανονικά η ακοή στα μωρά, τα έβαζε να ακούν βιολί κάθε μέρα για δέκα ή είκοσι λεπτά. Συνέχισε να το κάνει μέχρι τα παιδιά να γίνουν 7 χρονών και να μάθουν να χρησιμοποιούν το δοξάρι του βιολιού. Περίπου 1000 παιδιά πήραν μέρος σ’ αυτό το πείραμα.και τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Σχεδόν όλα τα παι-διά, όταν άρχισαν να κάνουν μαθήματα βιολιού είχαν εξαιρετικές επι-


δόσεις. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί η μουσική που άρχισε να μπαίνει μέσα τους ως συστηματική διδασκαλία έβγαλε την μουσική που χρόνια ενσταλαζόταν στην ψυχή τους και υπήρχε ήδη εκεί. Τα πάντα περιέχο-νται εν δυνάμει μέσα στον άνθρωπο .

Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, έβαλε μέσα του το πνεύμα. Το πνεύμα δεν είναι κάτι που έρχεται εκ των υστέρων. Είναι από την αρχή μέσα στους ανθρώπους. Αυτό είναι που μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον Θεό. Για να μιλήσουμε αγγλικά, ή ελληνικά πρέπει οι γλώσσες αυτές να έρθουν πρώτα στη γνώση μας. Το ίδιο ισχύει και για το πνεύμα. Για να φανερωθεί το πνεύμα από μέσα μας , πρέπει πρώτα πνεύμα να εισέλθει εντός μας. Κι αυτό το πνεύμα είναι τα λόγια του Χριστού. Ας το δούμε μέσα από το λόγο του ίδιου του Κυρίου:

«Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίπο-τε· τα λόγια που εγώ σας μιλάω, είναι πνεύμα και είναι ζωή·» (Κατά Ιωάννη 6:63)

Αυτό το εδάφιο λέει ότι για να ενεργοποιηθεί το πνεύμα μου ώστε να πάρω ζωή θα πρέπει πρώτα να μπουν τα λόγια του Ιησού μέσα μου. Τα λόγια της Βίβλου που μοιραζόμαστε τώρα, κάνουν αυτό ακρι-βώς: μας κοινωνούν το πνεύμα του Θεού. Αν κάποιος έχει «ανοιχτά τα αυτιά του», ώστε να τα ακούσει και τα δεχτεί, το πνεύμα που είναι μέσα του και το πνεύμα που μπαίνει ως λόγια Χριστού, συναντιούνται και στιγμιαία αναγνωρίζονται κι εναρμονίζονται. Στην επαφή με το πνεύμα του Θεού, το πνεύμα του ζωοποιείται. Όταν ακούμε μουσική, υπάρχει ένας εξαιρετικά εξειδικευμένος σχεδιασμός στο σώμα μας που του δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθεί το μουσικό φαινόμενο-από τη μορφολογία του αυτιού και το περίπλοκο νευρικό σύστημα μέχρι τις διεργασίες του εγκεφάλου. Όλες οι «αναμονές» που έχουν να κάνουν με την αντίληψη της μουσικής περιμένουν το μουσικό ερέθισμα που έρχεται από το εξωτερικό περιβάλλον για να συνταιριάξουν μ’ αυτό,


να το ερμηνεύσουν ως ήχο και να μας δώσουν την αντίληψη της συ-γκεκριμένης μουσικής που ακούμε. Αυτό εκφράζεται προς τα έξω κα-θώς σιγοτραγουδάμε μαζί τη μελωδία, ή κουνάμε ρυθμικά το πόδι μας. Με ανάλογο τρόπο, το πνεύμα μας ζωντανεύει καθώς ακούει το πνεύ-μα μέσα απ’ τα λόγια του Θεού. Για να ζωντανέψει το πνεύμα μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε απαραίτητα το πνεύμα του Θεού από έξω.

Πού είναι το πνεύμα του Θεού σε αυτή τη γη; Υπάρχει μόνο η Βίβλος. Να γιατί η πίστη είναι δια μέσου της ακοής. Επειδή με την ακοή ερχό-μαστε σε επαφή με το λόγο της Βίβλου που είναι τα λόγια του Θεού και είναι πνεύμα. Αν καθώς ακούμε τα λόγια της Βίβλου τα αναγνω-ρίσουμε ως το πνεύμα του Θεού που θα μας σώσει, ως τη φωνή του Θεού, τότε το πνεύμα μέσα μας, η συνείδησή μας θ’ αναφωνήσει: «Ω, ναι! Αυτό είναι!» και θα κατανοήσει τα λόγια. Αυτή η κατανόηση είναι η αναγέννηση. Το πνεύμα μας έχει πια ζωοποιηθεί!

Ας ακούσουμε το Λόγο του ΘεούΛέει στην προς Εβραίους 4:2

«Επειδή, εμείς έχουμε ευαγγελιστεί όπως και εκείνοι· αλλά, εκεί-νους, ο λόγος που άκουσαν, δεν τους ωφέλησε, δεδομένου ότι, δεν ήταν σ› αυτούς που άκουσαν ενωμένος με την πίστη.» (προς Εβραίους 4:2)

Γιατί ενώ το μήνυμα που φτάνει στα αυτιά μας είναι το ίδιο, άλλοι σώζονται και άλλοι όχι; Επειδή δεν συνδύασαν το μήνυμα με την πίστη και έτσι το πνεύμα μέσα τους δεν ενώθηκε με το μήνυμα. Είναι ωστό-σο πολύ σημαντικό το ότι, τουλάχιστον, άκουσαν το μήνυμα. Συχνά, όταν οι άνθρωποι πάνε στην εκκλησία, διαβάζουν ένα δύο εδάφια από τη Βίβλο και στη συνέχεια ακούνε ένα σωρό σκέψεις για τον κόσμο, τόσο που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να ακούσουν το λόγο του Θεού, που είναι πνεύμα και ζωή . Έτσι σε πολλές εκκλησίες το σωτήριο έργο


του Ευαγγελίου δεν ενεργείται. Όμως είναι τόσο αναγκαίο, η Βίβλος να μεταδίδεται όπως είναι. Δυστυχώς, πολλές φορές το μήνυμα σκε-πάζεται από τις προσωπικές φιλοσοφίες, τις ιδιότυπες απόψεις και τις ρητορείες των ομιλητών με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι άνθρωποι να ακούσουν το λόγο του Θεού και να σωθούν. Ο λόγος του Θεού πρέ-πει να λεχθεί όπως είναι. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Έτσι, είναι σοφό να αφήσουμε κατά μέρος τις διάφορες θεωρίες που τυχόν έχουμε στο μυαλό μας και να ακούσουμε προσεκτικά τι είναι αυτό που ο Θεός έχει να πει στο πνεύμα μας

Κεφάλαιο 5.

Ποιος Είμαι;


Ο Θάνατος του Αδάμ-Αποχωρισμός από τον Θεό

Ας κοιτάξουμε στη Γένεση 2:15-17

«Και ο Κύριος ο Θεός πήρε τον άνθρωπο, και τον έβαλε στον παράδεισο της Εδέμ για να τον εργάζεται, και να τον φυλάττει. Και ο Κύριος ο Θεός έδωσε προσταγή στον Αδάμ, λέγοντας: Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα, από το δέντρο της γνώσης τού καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό• επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε.» (Γένεση 2:15-17)

Τα πάντα μέσα στον κήπο της Εδέμ ήταν γεμάτα με ζωή – όλα, εκτός από ένα δέντρο. Ο Θεός διέταξε τον Αδάμ να μη φάει από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, και μάλιστα τον προειδοποίησε ότι αν φάει, θα πεθάνει οπωσδήποτε. Όμως, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Αδάμ έφαγε από το δέντρο κι ωστόσο έζησε εννιακόσια χρόνια. Κι αναρωτιέται κανείς: πώς μπόρεσε να ζήσει για τόσο μεγάλο διάστημα αφού ο Θεός του δήλωσε ξεκάθαρα ότι την ημέρα που θα έτρωγε από το δέντρο θα πέθαινε;

Η αλήθεια είναι ότι ο Αδάμ, όντως πέθανε την ημέρα εκείνη. Η σύγ-χυση, εδώ, υπάρχει επειδή οι άνθρωποι νομίζουμε ότι ο θάνατος έχει να κάνει μόνο με το τέλος της ζωής του φυσικού σώματος. Σύμφωνα με την Γραφή όμως, θάνατος είναι ο πλήρης διαχωρισμός από τον Θεό. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο, θάνατος είναι ο διαχωρισμός του πνεύματος μας από το σώμα μας, αλλά υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο θανάτου, το να είσαι αποκομμένος από τον Θεό. Αυτό ήταν που συνέβη στον προ-πάτορά μας την ημέρα που έφαγε από το δέντρο. Αποξενώθηκε από το Δημιουργό του.

243Κεφάλαιο 5. Ποιος Είμαι;

Θεός: το χαρακτηριστικό του πνεύματος. Στη Γραφή λέει ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Και ήταν από αυτό το πνεύμα που δέχθηκε ο Αδάμ όταν ήρθε στην ύπαρξη. Τούτο θα πει τελικά, ότι το πνεύμα του ανθρώπου και το πνεύμα του Θεού είναι από την ίδια ουσία, αφού ο Θεός από το δικό Του πνεύμα ενεφύσησε μέσα στον άνθρωπο. Για να μπορεί λοι-πόν ένας άνθρωπος να ονομάζεται «ζωντανός» θα πρέπει το πνεύμα του Θεού να είναι συνδεδεμένο με το δικό του. Εάν διαχωριστεί, τότε ο άνθρωπος θα είναι ένας «νεκρός» για τον Θεό. Εξ’ αιτίας της πτώσης του Αδάμ, ο άνθρωπος είναι πια αποξενωμένος από τον Θεό ήδη απ’ τη γέννησή του. Ο καθένας μας είναι αποκομμένος από Εκείνον απ’ την πρώτη στιγμή που έρχεται στον κόσμο. Η ευθύνη γι’ αυτό πέφτει στους ώμους του προπάτορά μας. Η λανθασμένη του επιλογή έφερε την κατάρα αυτή μέχρι εμάς σήμερα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα τηλέφωνο. Κάθε τηλέφωνο περνάει από ποιοτικό έλεγχο για να επιβεβαιωθεί η καλή λειτουργία του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τηλεφωνήσουμε από αυτό μό-λις το βάλουμε στην πρίζα του σπιτιού μας. Δεν πρόκειται να έχουμε σήμα στο τηλέφωνο μας εάν δεν μας έχει δοθεί «σύνδεση». Μπορεί να προμηθευτούμε πλήθος τηλεφωνικών συσκευών αλλά χρειάζεται να έχουμε τη δική μας σύνδεση, με συγκεκριμένο αριθμό τηλεφώνου για να λειτουργήσει έστω και μία απ’ αυτές.

Έτσι έγινε και με τον Αδάμ. Κάποτε είχε μια ζωή συνδεδεμένη με τον Θεό, αλλά τη στιγμή που αμάρτησε, ακαριαία η ζωή του έγινε «ασύμ-βατη» με τη ζωή του Θεού και αυτόματα αποκόπηκε από Αυτόν. Έγινε σαν μια συσκευή τηλεφώνου χωρίς σύνδεση. Μετά την αποκοπή του Αδάμ από τον Θεό, οι απόγονοί του (δηλαδή όλοι εμείς οι άνθρωποι) γεννιόμαστε αποσυνδεδεμένοι. Έχουμε φυσική ζωή αλλά δεν είμαστε ικανοί να επικοινωνήσουμε με τον Θεό.


Κάνοντας μια σύνδεση με τον ΘεόΟ πληθυσμός της γης είναι σήμερα γύρω στα επτά δισεκατομμύρια

άνθρωποι-ένα νούμερο που συνεχώς αυξάνεται. Αλλά κανείς από όλους αυτούς τους ανθρώπους καθώς γεννιέται, δεν γίνεται αυτόματα παιδί του Θεού. Ανεξάρτητα από το πόσο πολύ παρακολουθεί κάποιος τις συνάξεις τις εκκλησίας και τις προσευχές, εάν δεν έχει συνάψει μια προσωπική σχέση με τον Θεό, το πνεύμα του παραμένει νεκρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει, αλλά όπως η καινούργια τηλεφωνική συσκευή δεν είναι σε θέση να κάνει τηλεφώνημα, έτσι ακριβώς δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ του και του Θεού. Αν το φυσικό του σώμα πεθάνει ενώ βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση, θα πάει στην αιώνια απώλεια, αυτό που λέμε «κόλαση». Όπως το καινούριο τηλέφωνο χρειάζεται να του δοθεί ένας αριθμός και να έχει σύνδεση με τον πάροχο, έτσι και κάθε νεογέννητος άνθρωπος πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή του να συνδεθεί με τον Θεό. Μόνο όταν η γραμμή του τηλεφώνου είναι ενεργοποιημένη το τηλέφωνο λειτουργεί. Όταν έχει συμβεί αυτό στη ζωή ενός ανθρώπου λέμε ότι «έχει αναγεννηθεί».

Ο καθένας μας λοιπόν πρέπει να θέσει στον εαυτό του αυτό το καί-ριο ερώτημα: «έχω σωθεί;». Να θυμίσω και πάλι ότι η μακρόχρονη, συνεπής ίσως, παρακολούθηση της εκκλησίας και οι προσευχές κα-θαυτές δεν κάνουν κάποιον σωσμένο. Το ερώτημα είναι αν η αποκοπή του από τον Θεό, έχει αποκατασταθεί. Στην προς Εφεσίους, λέει,

«Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών…»

Ήμασταν νεκροί. Μπορεί να ζει το σώμα μας, αλλά το πνεύμα μας είναι νεκρό επειδή αποσχίστηκε από τον Θεό τη στιγμή που ο Αδάμ αμάρτησε· και συνεχίζει να μένει αποκομμένο. Εάν δεν αποκαταστα-θεί αυτή η σχέση δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την κόλαση.

Μα δεν είναι απογοητευτικό να είναι κανείς καταδικασμένος για την κόλαση εξαιτίας της αμαρτίας του Αδάμ; « Ο Αδάμ ήταν που αμάρτησε και όχι εγώ», θα πει κάποιος. Ας πάμε στην προς Ρωμαίους επιστολή


στο 5:12

«Γι’ αυτό, όπως διαμέσου ενός ανθρώπου η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος, και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τούς ανθρώπους, για τον λόγο ότι όλοι αμάρτησαν.» ( προς Ρωμαίους 5:12)

Όλοι αμαρτήσαμε και γι αυτό όλοι πεθαίνουμε. Κάποια μέρα, κάθε άνθρωπος που γεννιέται στη γη θα αντικρίσει το θάνατο. Και μάλιστα τον αιώνιο θάνατο, αν δεν έχει λάβει τη συγχώρεση των αμαρτιών του.

Ας το δούμε αυτό και με ένα ακόμα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως έκοψα ένα τριαντάφυλλο απ’ τον κήπο μου. Το τριαντάφυλλο θα μπο-ρούσε να ζήσει μερικές μέρες ακόμα αν το βάλω σε ένα βάζο με λίγο νερό. Όμως, ό,τι και να κάνω, μετά από λίγο θα μαραθεί γιατί αποκό-πηκε από τη ρίζα του. Έτσι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι , σαν τρια-ντάφυλλο. Το σώμα παραμένει ζωντανό μόνο όταν το πνεύμα κατοικεί μέσα του. Όταν το πνεύμα φύγει, το σώμα γίνεται «άδειο σπίτι» που σύντομα πρέπει να ταφεί. Τα εβδομήντα ή ογδόντα χρόνια ζωής πάνω στη γη, δεν είναι πολύ διαφορετικά από το χρόνο ζωής του τριαντά-φυλλου μέσα στο βάζο. Αργά ή γρήγορα θα πεθάνουμε.

Ποιος είναι ο λόγος που καταναλώνουμε την καθημερινή μας τροφή; Είναι γιατί θέλουμε να ζήσουμε. Όμως η τροφή δεν μπορεί να μας κά-νει να ζήσουμε για πάντα. Έστω κι αν σε όλη μας τη ζωή προσέχουμε σχολαστικά τη διατροφή μας και καταναλώνουμε ό,τι πιο υγιεινό, κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Έτσι, ακόμα και το λεπτό που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στο θάνατο. Δύσκολα αφήνουμε τη σκέψη μας σε κάτι τέτοιο. Η απασχόληση στην εργασία, η λάτρα του σπιτιού, η διασκέδαση, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, ίσως μας εμποδίζουν να συνειδητοποιούμε αυτήν τη δυσάρεστη πραγματικότητα, αλλά θα πρέπει πάντα να αναλογιζόμαστε για πού, αναπότρεπτα, βαδίζουμε.Γι-


ατί όμως πεθαίνουμε; Είναι εξαιτίας των αμαρτιών μας-των αμαρτιών που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ. Εξαιτίας του Αδάμ, η «προπατορι-κή αμαρτία» μπήκε στον κόσμο μας και μέσω της αμαρτίας, ο θάνατος επιβλήθηκε πάνω σε κάθε άνθρωπο. Αυτό έγινε επειδή η αμαρτία μεταδίδεται όπως μια κληρονομική αρρώστια. Στη φυσική κληρονομι-κότητα ισχύει ότι ταυτόχρονα με τη ζωή που μας κληροδοτείται από τους γονείς μας, μπορεί να μας μεταφερθεί και κάποια ασθένεια. Ακό-μα κι αν δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε φορείς της, μπορεί οποιαδή-ποτε στιγμή να εμφανίσουμε τα συμπτώματα της , αν έχουμε κληρο-νομήσει το συγκεκριμένο γονίδιο, και να νοσήσουμε όπως ακριβώς και οι πρόγονοί μας. Με έναν ανάλογο τρόπο μεταφέρεται και η αμαρτία.

Ο προπάτορας μας λοιπόν αμάρτησε, και ως συνέπεια αυτής της αμαρτίας του – της λεγόμενης «προπατορικής αμαρτίας»-αποκόπηκε από τον Θεό. Αυτή η αποξένωση από το Θεό κληροδοτήθηκε σ’ όλο το ανθρώπινο γένος κι έφερε σαν αποτέλεσμα το γεγονός ότι όλοι πεθαίνουμε. Όταν είμαστε φορείς μιας κληρονομικής αρρώστιας είναι ενδεχόμενο να πεθάνουμε πρόωρα εξ’ αιτίας της. Παρομοίως, όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη δεν μπορούν να αποφύγουν το θάνατο, εξαι-τίας της «προπατορικής αμαρτίας». Και επειδή όλοι πεθαίνουμε, αυτό δείχνει ότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Γεννηθήκαμε αμαρτωλοί.

«Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς»Ας σκεφτούμε για λίγο, τι είναι αμαρτία και τι είναι αμαρτωλός.Ίσως κάποιος να σκεφτεί: «Μέχρι σήμερα, έζησα ενάρετα, έκανα

καλές πράξεις και βοηθούσα τους άλλους. Πως γίνεται λοιπόν να εί-μαι αμαρτωλός αφού δεν ανήκω σ’ αυτούς που κάνουν αμαρτίες και αδικήματα (οι οποίοι, μάλιστα, τιμωρούνται και από το νόμο και μπαί-νουν φυλακή);»

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τους εαυτούς μας, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε το γεγονός πως είμαστε απελπισμένοι αμαρτωλοί. Ας πάμε στο κατά Ματθαίον 7:16


«Θα τους γνωρίσετε από τους καρπούς τους· μήπως μαζεύουν σταφύλια από αγκάθια ή σύκα από τριβόλια; Έτσι, κάθε καλό δέ-ντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς. Κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στη φωτιά. Επο-μένως, από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε.» (Κατά Ματθαίον 7:16-20)

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δυο φυλλοβόλα δέντρα. Το χειμώνα, τα φύλλα πέφτουν και δεν υπάρχει καρπός. Έτσι δεν μπο-ρούμε να ξεχωρίσουμε πιο δέντρο κάνει καλό καρπό και ποιο κακό. Έρχεται η άνοιξη και αρχίζουν να βγαίνουν τα φύλλα και στη συνέχεια το καλοκαίρι όπου τα δέντρα γεμίζουν με καρπούς. Τότε παρατηρώ-ντας το ένα δέντρο βλέπουμε ότι οι καρποί του είναι χαλασμένοι, ή γεμάτοι σκουλήκια. «Δεν είναι καλό το δέντρο», συμπεραίνουμε. Το άλλο δέντρο όμως είναι γεμάτο με υγιείς καρπούς. «Αυτό, μάλιστα. Είναι ένα καλό δέντρο», λέμε. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, έτσι θα αναγνωρίσουμε ένα δέντρο: από τους καρπούς του.

Τι θέλει να πει αυτή η εικόνα; Μιλάει για τον καθένα από μας. Εάν ήμουν δέντρο, θα διαπίστωνε κανείς από του καρπούς μου αν είμαι καλό η κακό. Αν είμαι «καλό δέντρο», θα πρέπει οι πράξεις μου να αντανακλούν τους καλούς μου τρόπους, την ευγένεια στο λόγο μου, την καλή μου ιδιοσυγκρασία. Αν είμαι κακό δέντρο, θα φανεί κι αυτό μέσα από τις πράξεις μου, από τα ψέματα, τις απάτες, τις κλοπές, τη μοιχεία κτλ.. Ας σκεφτεί λοιπόν, ο καθένας μας, τι είδους καρπός βγαίνει μέσα από κάθε τι που κάναμε στη ζωή μας μέχρι τώρα. Αν έχω κάνει κακές πράξεις , σημαίνει πως είμαι αμαρτωλός. Το δέντρο ενός αμαρτωλού κάνει καρπούς αμαρτίας και το δέντρο ενός δικαίου φέρει καρπούς δικαιοσύνης. Εδώ, σίγουρα κάποιος θα σκεφτεί: «Εγώ έχω και καλούς και κακούς καρπούς». Όμως δεν είναι δυνατόν ένα δέντρο


να κάνει και καλούς και κακούς καρπούς. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όλοι οι καρποί είναι κακοί αλλά στα δικά μας τα μάτια κάποιοι καρποί φαίνονται καλοί. Δυστυχώς η αμαρτωλή, η αποκομμένη από το Θεό φύση μας δεν μπορεί να φέρει κανέναν καλό καρπό!

Ο άνθρωπος κληρονόμησε τις αμαρτίες του ΑδάμΓια το Θεό, είμαστε όλοι νεκροί και αποξενωμένοι από τη στιγμή που

ο Αδάμ αμάρτησε. Ένας «νεκρός» άνθρωπος φέρει «νεκρούς» καρ-πούς. Είναι αμαρτωλός.

Το επώνυμό μου είναι Σον• μια μέρα, λοιπόν, σκεφτόμουν: θα ήταν δυνατόν να ήμουν Λη, Παρκ ή Κιμ; Ακόμα και αν μιλάω σαν Λη και ενεργώ σαν Λη, εγώ ένας Σον, δεν μπορώ να γίνω Λη. Είμαι ένας Σον, γιατί ο πατέρας μου ήταν ένας Σον και ο παππούς μου ήταν ένας Σον. Ανήκω σ’ αυτό το γενεαλογικό δέντρο, είτε το θέλω είτε όχι, κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να αλλάξω. Το όνομα κληρονομείται και δεν επιλέγεται. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την αμαρτία. Γεννιόμαστε με αμαρτωλή φύση-αποκομμένοι δηλαδή από το Θεό-επειδή και ο προπάτορας μας ο Αδάμ με την πτώση του έγινε ένας τέτοιος άνθρω-πος με αμαρτωλή φύση, αποκομμένος από το Θεό. Να γιατί φέρουμε τους καρπούς της αμαρτίας. Ας διαβάσουμε στο κατά Ματθαίον ευαγ-γέλιο 15:18-20

«…Ενώ, αυτά που βγαίνουν από το στόμα, βγαίνουν από την καρ-διά, και εκείνα είναι που μολύνουν τον άνθρωπο. Επειδή, από την καρδιά βγαίνουν πονηροί συλλογισμοί, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλασφημίες. Αυτά είναι που μολύνουν τον άνθρωπο· αλλά, το να φάει κάποιος με άπλυτα χέρια δεν μο-λύνει τον άνθρωπο.» (κατά Ματθαίον 15:18-20)

Κάποτε που ο Ιησούς δειπνούσε με τους μαθητές Του, κάποιοι Φα-


ρισαίοι και νομοδιδάσκαλοι επέπληξαν τους μαθητές γιατί δεν είχαν πλύνει τα χέρια τους πριν το φαγητό, όπως όριζε ο νόμος, και τους κατηγόρησαν ως παραβάτες. Αλλά ο Ιησούς τους είπε, «Ό,τι μπαίνει στο στόμα κάποιου δεν τον κάνει ακάθαρτο, αλλά ότι βγαίνει από το στόμα του, αυτό τον κάνει ακάθαρτο»

Τι είδους καρπούς κάνουμε; Μήπως είναι ψέμα, απάτη, μοιχεία, κλοπή, μίσος, συκοφαντία, βλασφημία; Μπορεί πολλά είδη καρπού να κρέμονται στο δέντρο. Ο Ιησούς είπε ότι αμαρτία βγαίνει από μέσα μας, εκεί είναι η ρίζα. Δεν είναι κάτι που μπαίνει στην καρδιά μας, αλλά κάτι που βγαίνει από αυτήν. Με άλλα λόγια, η αμαρτία δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της καρδιάς μας.

Ο σπόρος της αμαρτίας μέσα στην καρδιάΑς διαβάσουμε μαζί στον προφήτη Ιερεμία κεφάλαιο 17και εδάφιο 9

«Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ’ όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει; Εγώ ο Κύριος εξετά-ζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στον κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του, σύμφωνα με τον καρπό των έρ-γων του.» (Ιερεμίας 17:9-10)

Ο άνθρωπος πολύ δύσκολα παραδέχεται ότι είναι εκ γενετής αμαρ-τωλός. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια τυπική φιλονικία ανάμεσα σε δύο συζύγους. Η σύζυγος, λόγου χάρη, πιστεύει ότι μέχρι να παντρευ-τεί ήταν ένα αγνό και αθώο πλάσμα. Μετά το γάμο όμως, εξαιτίας του άντρα της, αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τόσα προβλήματα που τε-λικά την μετέτρεψαν σε μια σκληρή και ψυχρή γυναίκα. Του καταλογί-ζει ότι εξ’ αιτίας του έγινε μια γκρινιάρα σύζυγος. Αργεί να έρθει σπίτι, δεν τη βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, ποτέ δεν προσέχει τα παι-διά, και δεν δίνει σημασία σε αυτά που του λέει. Είναι αλήθεια άραγε, η βάση αυτού του συλλογισμού της συζύγου; Ήταν πραγματικά πάντα


τόσο αγνή και αθώα όσο ισχυρίζεται; Είναι σαν να έχω ένα ποτήρι νερό με λίγα κατακάθια στον πάτο

του. Με την πρώτη ματιά, το νερό φαίνεται καθαρό. Αλλά αν κοιτάξω προσεκτικά, θα δω ότι κάτι υπάρχει στον πάτο του ποτηριού. Με έναν αναδευτήρα, ανακατεύω το νερό. Το κατακάθι σηκώνεται και το νερό φαίνεται βρώμικο. Αυτό συμβαίνει και με τη σύζυγο του παραδείγ-ματος μας. Το ποτήρι είναι η ίδια. Ο αναδευτήρας είναι ο σύζυγος που την κάνει άνω κάτω. Όταν οι δυο τους μαλώνουν ο ένας αποδίδει στον άλλον το φταίξιμο για την κατάσταση. Η σύζυγος ισχυρίζεται ότι αυ-τός την έκανε σκληρή, ο σύζυγος ανταποδίδει ότι αν πραγματικά δεν υπήρχαν κακίες μέσα της, όσο κι αν αυτός την αναστάτωνε εκείνη δε θα έβγαζε τίποτα στην επιφάνεια.

Όποτε διαπληκτιζόμαστε με κάποιον έχουμε την τάση πάντα να θε-ωρούμε τον άλλον υπαίτιο της διαμάχης. Κι είμαστε σίγουροι ότι δε θα οργιζόμασταν αν ο άλλος δεν είχε το φταίξιμο. Αλλά αν δεν υπήρχε η βρωμιά μέσα μου, (ή το κατακάθι στο παράδειγμα με το ποτήρι) δεν θα εμφανιζόταν, προφανώς ,τίποτα στην επιφάνεια, Γι’ αυτό χρειάζε-ται η ειλικρίνεια και η τόλμη να δούμε τους εαυτούς μας, όπως πραγ-ματικά είναι κι όχι όπως φαίνονται εξωτερικά. Η Βίβλος περιγράφει αυτή την ανθρώπινη κατάσταση με ακρίβεια στον προφήτη Ησαΐα 57:20.

«Οι ασεβείς, όμως, είναι σαν την ταραγμένη θάλασσα, όταν δεν μπορεί να ησυχάσει· και τα κύματά της ρίχνουν έξω καταπάτημα και πηλό». ( Ησαΐας 57:20)

Εμείς είμαστε αυτοί οι ασεβείς άνθρωποι που αναφέρει εδώ. Γεννη-θήκαμε αμαρτωλοί. Ας τολμήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερι-κό μας για να δούμε τι συμβαίνει μέσα στην καρδιά ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Η Βίβλος τη συγκρίνει με τη θάλασσα. Όταν δεν φυσάει ο άνεμος, το νερό της θάλασσας είναι ήρεμο σαν καθρέφτης. Τα πάντα


βρίσκονται κρυμμένα στο βυθό της. Όταν όμως αρχίσει να φυσάει δυ-νατός άνεμος η θάλασσα αναστατώνεται και φουρτουνιάζει. Τότε τα κατάλοιπα και οι βρωμιές που βρίσκονται στο βυθό ανεβαίνουν στην επιφάνεια και τελικά ξεβράζονται σε κάποια ακτή. Όταν το μυαλό μου είναι ήρεμο, όταν δηλαδή δεν υπάρχει κανείς που να προκαλεί το θυμό μου, όταν είμαι ικανοποιημένος με τους άλλους, όλοι λένε καλά λόγια για μένα και όλα πάνε κατ’ ευχήν στη ζωή μου, τότε τα σκουπίδια πα-ραμένουν ανέγγιχτα. Αλλά μόλις κάποιος πετάξει ένα βότσαλο μέσα στη θάλασσα της καρδιάς μου δημιουργούνται κυματισμοί. Δεν είμαι πια ήρεμος. Η σκέψη μου αρχίζει να ταράζεται. Όσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση τόσο μεγαλύτερα είναι και τα κύματα. Ποιο είναι και πάλι το σημείο που ξεκινούν όλα; Η καρδιά.

Δεν υπάρχει δίκαιος, ούτε έναςΣτην αρχή, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Όχι όμως μόνο το φυσικό

σύμπαν στο οποίο ζούμε αλλά και έναν άλλου είδους κόσμο, ας τον πούμε «μικρόκοσμο». Κι εννοώ εδώ, όχι τον κόσμο της μοριακής ύλης αλλά την καρδιά του ανθρώπου. Κι αφού ο Θεός ήταν που δημιούργη-σε την καρδιά του ανθρώπου, μπορούμε εύλογα να συμπεράνουμε ότι την έχει φτιάξει έτσι ώστε να έχει πρόσβαση μέσα της και να την βλέ-πει ως το βάθος της. Συνειδητοποιώντας κάτι τέτοιο, μπορεί τώρα να σταθεί κάποιος και να πει με πεποίθηση και ειλικρίνεια ότι η καρδιά του είναι καθαρή σαν το χιόνι; Αν υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η καρδιά του είναι κατακάθαρη τότε αυτά τα λόγια δεν τον αφο-ρούν αφού δεν έχει αμαρτήσει ποτέ. Ούτε επίσης χρειάζεται να δια-βάσει τη Βίβλο. Όμως, όλοι μέσα μας ξέρουμε ότι πολύ απέχουμε απ’ αυτό.

Ένας απλός τρόπος να εξετάσουμε τον εαυτό μας για αμαρτία είναι να παρατηρήσουμε απλώς, πόσες φορές θυμώνουμε κάθε μέρα. Η Βί-βλος λέει ότι αυτοί που θυμώνουν δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τη δικαιοσύνη του Θεού. Ας σκεφτούμε απλώς όλες εκείνες τις φορές που


είπαμε στον εαυτό μας να μην θυμώσει με το αφεντικό μας, τα παιδιά μας, το ταίρι μας. Παρόλο που πολλές φορές προσπαθούμε να είμαστε συγκρατημένοι και με καλή διάθεση, δεν μπορούμε πάντα να τα κατα-φέρουμε . Ο εαυτός μας, μάς προδίδει μέσα σε μια στιγμή. Πόση ώρα χρειαζόμαστε για να φουντώσουμε με τον προπορευόμενο οδηγό επει-δή δεν έβγαλε φλας πριν στρίψει και παρά λίγο να πέσουμε πάνω του; (Όποιος οδηγεί αρκετές ώρες στην πόλη μπορεί να καταλάβει καλά τι λέω!).

Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν: Η αμαρτία μπήκε μέσα μας από έξω ή μήπως βγήκε έξω από μέσα μας; Δεν γίνομαι κακός άνθρωπος επει-δή αμαρτάνω. Αμαρτάνω επειδή ήδη είμαι αμαρτωλός-«ένα κακό δέντρο»-από το ξεκίνημα μου. Όπως λέει και στην προς Ρωμαίους, όλοι οι άνθρωποι είναι δέντρα που κάνουν κακούς καρπούς.

«Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας.» (προς Ρωμαίους 3:10)

Στα μάτια του Θεού, δεν υπάρχει κανείς δίκαιος στη γη. Όλοι είμα-στε απόγονοι του ίδιου προγόνου, ενός αμαρτωλού. Όλοι θυμώνουμε, λέμε ψέματα, και με πλήθος άλλων τρόπων φανερώνουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Ακόμα κι εκείνοι που φαίνονται καθαροί, απλώς καταπι-έζουν τον εαυτό τους, στολίζονται με καλή συμπεριφορά και ετικέτες στο εξωτερικό τους. Μπορεί αυτοί να αμαρτάνουν μία φορά εκεί που οι άλλοι αμαρτάνουν δέκα κι έτσι για τον πολύ κόσμο να φαίνονται καλοί, όμως στα μάτια του Θεού είναι όλοι αμαρτωλοί κατά τον ίδιο τρόπο.

Αυτό το φαινόμενο, το ότι δηλαδή μερικοί άνθρωποι φαντάζουν πιο καλοί και καθαροί από άλλους συμβαίνει επειδή, απλώς, φανερώνουν λιγότερο από τον αμαρτωλό εαυτό τους προς τα έξω. Ενώ κάποιοι αμαρτάνουν χωρίς αναστολές κάνοντας πολλούς καρπούς αμαρτίας, κάποιοι άλλοι κάνουν λιγότερους, είτε γιατί έχουν εσωτερικεύσει κάποιες ηθικές αρχές είτε γιατί έχουν μεγαλύτερη κοινωνική καλλι-


έργεια, είτε απλώς για το φόβο των ανθρώπων. Προσέχουν λοιπόν τη συμπεριφορά τους ώστε να μη φέρονται με κακούς τρόπους μπροστά στους άλλους. Αλλά αν φύγει αυτός ο ανασταλτικός παράγοντας, αν δεν υπάρχει κανείς που θα τους ανακαλύψει ή θα τους κρίνει, τότε κι αυτοί αμαρτάνουν πιο ελεύθερα.

Οι αμαρτίες μέσα μαςΗ τάση του ανθρώπου για αμαρτία κι οι αμαρτίες που πράττει εί-

ναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το να πράττει κανείς αμαρτίες έχει να κάνει με τα καθημερινά του παραπτώματα καθώς διαβαίνει στη ζωή, ενώ η τάση του να αμαρτάνει ( το προπατορικό αμάρτημα ) είναι κάτι πιο βαθύ που του έχει κληροδοτηθεί και ρέει μέσα στο αίμα του. Ανάμεσα στις αμέτρητες εκφάνσεις αυτής της αμαρτωλής μας φύσης, η πιο συνηθισμένη είναι, ίσως, το ψέμα και οι διάφορες μορφές εξαπά-τησης.

Ακόμα και ένα 5χρονο παιδί ξέρει να λέει ψέματα. Πως γίνεται ένα αθώο μικρό παιδάκι, να ξέρει σ’ αυτήν την ηλικία το ψέμα; Το έμαθε από τους γονείς του; Μήπως το διδάχθηκε στο νηπιαγωγείο; Στην πραγματικότητα κανείς δεν ήταν ανάγκη να του το μάθει επειδή γεν-νήθηκε με την «ικανότητα» αυτή. Όσο το μυαλό του αναπτύσσεται, τόσο αναπτύσσεται και η ικανότητα του να εκμεταλλευτεί τις κατα-στάσεις ώστε να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, να εξαπατήσει τους άλ-λους, και να κρύψει τα λάθη του.

Πολλές φορές αναφερόμαστε σ’ έναν άνθρωπο με την έκφραση «αθώος σαν μικρό παιδί». Θα πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως ακό-μα και ένα παιδί δεν είναι καθόλου αθώο κι είναι απλώς θέμα χρόνου το να φανερωθεί η τάση του για αμαρτία. Όταν ένα μωρό γεννιέται δεν περιμένουμε ότι θα έχει μαλλιά ή δόντια. Ξέρουμε ότι θα εμφανι-σθούν μετά από λίγο. Το ίδιο συμβαίνει και με την αμαρτία. Στην αρχή δεν είναι ίσως τόσο εμφανής αλλά καθώς το παιδάκι μεγαλώνει η αμαρτία του φανερώνεται ολοένα και περισσότερο.


Βλέπουμε λοιπόν και πάλι ότι αυτό που υπάρχει μέσα μας τελικά φανερώνεται προς τα έξω κάποια στιγμή. Όπως η Γραφή διακηρύττει, «Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ’ όλα, και υπερβολικά διε-φθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει; Εγώ ο ΚΥΡΙΟΣ εξετάζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στον κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του, σύμφωνα με τον καρπό των έργων του» » (Ιερεμί-ας 17:9-10). Αυτό σημαίνει ότι θα κριθούμε σύμφωνα με τις αμαρτίες μας. Συνεπώς όλες οι αμαρτίες που έχουμε διαπράξει από μικροί, είτε τις θυμόμαστε είτε όχι, είτε τις διαπράξαμε με τη σκέψη είτε στην πρά-ξη, όλες θα κριθούν.

Ο Θεός βλέπει μέσα μαςΑς σκεφτούμε κάθε μια από τις αμαρτίες μας. Μερικές φορές έχουμε

την εντύπωση ότι είμαστε αθώοι αν δεν έχει αποδειχτεί ότι είμαστε ένοχοι.«Αν κανένας δεν με έχει αντιληφθεί και συνεπώς δεν μπορεί να με κατηγορήσει τότε δεν χρειάζεται να έχω κι ενοχή» μπορεί να σκε-φτεί κάποιος. Ο Θεός όμως μας παρακολουθεί συνέχεια.

«Λύχνος τού Κυρίου είναι το πνεύμα τού ανθρώπου, το οποίο διε-ρευνά όλα τα ενδόμυχα της καρδιάς.» (Παροιμίες 20:27)

Όταν ταξίδευα πέρσι στο εξωτερικό, διάβασα μια ενδιαφέρουσα είδηση σε μια γερμανική εφημερίδα. Κάποιος στην Αμερική, είχε τρυ-πώσει στο σπίτι της γειτόνισσας του με σκοπό να την κατασκοπεύσει. Τοποθέτησε μια κάμερα στο μέγεθος της μύτης μιας βελόνας στον εξαερισμό με τρόπο που να είναι πολύ δύσκολο να ανιχνευθεί και έτσι παρακολουθούσε κάθε κίνηση της γυναίκας σε ένα μόνιτορ που είχε στο σπίτι του. Τελικά πιάστηκε από την αστυνομία, και το γεγονός δη-μοσιεύτηκε στην εφημερίδα που διάβασα.

Πραγματικά, με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα θα μπορούσαμε τελικά όλοι να παρακολουθούμαστε από μια κάμερα που για κάποιο


λόγο θα είχε εγκατασταθεί στο χώρο μας! Αν υπάρχει μάλιστα και συ-σκευή υποκλοπής γίνεται δυνατή επιπλέον και η ακρόαση. Αν στο αν-θρώπινο επίπεδο είναι δυνατό κάτι τέτοιο, πολύ περισσότερο ο Θεός είναι σε θέση να διερευνά τα βάθη της καρδιάς μας. Και το κάνει αυτό μέσω του λύχνου του πνεύματος που μας έχει δώσει, μας λέει η Γρα-φή. Το πνεύμα μας δηλαδή, αποτελεί ένα λυχνάρι με το οποίο ο Κύριος φωτίζει τα ενδόμυχα της καρδιάς μας. Κάθε στιγμή, λοιπόν, ο Θεός μάς παρακολουθεί μέσω του πνεύματος. Οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας, κάθε σκέψη, κάθε κρυφή επιθυμία και συλλογισμός είναι ορατό μπροστά στα μάτια Του, αν και στα μάτια του ανθρώπου μπο-ρεί κάλλιστα να αποκρυφτεί. Ολόκληρη η ιστορία της ζωής μας, κατα-γράφεται από την «κάμερα» του Θεού.

Ποιος από μας θα ήθελε να προβληθεί αυτό το βίντεο της ζωής του μπροστά σε όλους δημόσια; Προφανώς θα αρπάζαμε την κασέτα και θα φεύγαμε τρέχοντας πριν πατηθεί το play! Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Επειδή υπάρχουν σημεία στην ιστορίας μας που μας ντροπι-άζουν. Υπάρχουν αμαρτίες στη ζωή μας. Υπάρχουν μυστικά που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν. Όλοι μας με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο ντρεπόμαστε για πολλά σημεία της ζωής μας. Η συνείδησή μας, μάς ει-δοποιεί ότι είμαστε αμαρτωλοί. Χρειάζεται να συγχωρεθούμε για όλες αυτές τις αμαρτίες ώστε να είμαστε σε ειρήνη με τον Θεό ο οποίος βλέ-πει τα πάντα.

Οι άνθρωποι που κουβαλούν διαρκώς τις αμαρτίες τους

Σύμφωνα με τη Βίβλο, «είμαι σωσμένος» σημαίνει ότι έχουν συγ-χωρεθεί οι αμαρτίες μου. Πότε όμως συγχωρείται κάποιος για τις αμαρτίες του; Πώς, δηλαδή, μπορεί να σωθεί; Μήπως αν καταφέρει να προσευχηθεί; Είμαι σίγουρος ότι κάθε άνθρωπος που έχει πνευματικές αναζητήσεις, στη διάρκεια της ζωής του έχει προσπαθήσει να προ-σευχηθεί στον Θεό. Το ζήτημα είναι, όμως πως χρειάζεται μια διαβε-


βαίωση ότι κι ο Θεός άκουσε την προσευχή του! Να μπορούσε να του αποσταλεί, θα λέγαμε, κάποιο γραπτό μήνυμα, –κάτι σαν e-mail – που να λέει, «Παιδί μου οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν»!

Είναι πολύτιμο να ξέρει ο άνθρωπος αν έχει, ή όχι συμφιλιωθεί με τον Θεό.

Αν κάποιος έχει αντιδικία μ’ έναν συνάνθρωπό του, έχει την επιλογή είτε να συμφιλιωθεί μαζί του είτε να εμφανιστούν κι οι δυο στο δικα-στήριο. Όσο κάποιος δεν είναι σωσμένος είναι σαν να βρίσκεται μπρο-στά στο δικαστή χωρίς να έχει έρθει σε συμβιβασμό με τον αντίδικό του. Υποχρεωτικά θα περάσει από δίκη. Γιατί, μόνο αν είχαν συμβιβα-στεί, δε θα υπήρχε λόγος να εκδικαστεί η υπόθεση.

Παρομοίως, εάν έχω συμφιλιωθεί με τον Θεό όσο είμαι σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι ανάγκη να περάσω από δίκη. Με άλλα λόγια, εάν έχω δεχθεί συγχώρεση για όλες μου τις αμαρτίες πριν πεθάνω, δεν υπάρχει πια λόγος να περάσω από κρίση. Η συμφιλίωση με τον Θεό επιτεύχθη-κε καθώς πλήρωσα το τίμημα για τις αμαρτίες μου μέσω του θανάτου του Χριστού. Συνεπώς, «έχω συμφιλιωθεί με τον Θεό» σημαίνει «έχω πληρώσει για όλες τις αμαρτίες μου».

Πολλοί άνθρωποι παρακολουθούν τις λειτουργίες της εκκλησίας, συμμετέχουν σε προσκυνήματα σε μοναστήρια ή σε συμπροσευχές και συναντήσεις για αναζωπύρωση, ζητάνε συγχώρεση κλαίγοντας, αλλά συνεχίζουν να κρατούν την αμαρτία τους πάνω τους. Πηγαίνουν στις προσευχές και εξομολογούνται στο Θεό όλες τις αμαρτίες τους μα το λεπτό που αφήνουν το χώρο της σύναξης ξανασηκώνουν αμέσως το «σάκο» με τις αμαρτίες τους τον οποίο κουβαλούν μέχρι την επόμενη συμπροσευχή ή κάποια νηστεία, για να ξαναγίνει και πάλι η ίδια διαδι-κασία . Μ’ αυτόν τον τρόπο περιφέρουν το βάρος των αμαρτιών τους για μια ολόκληρη ζωή ενώ δεν παύουν να βρίσκονται μέσα σε ένα θρη-σκευτικό περιβάλλον. Πώς να μπορούσαν κάποια μέρα να ελευθερω-θούν πραγματικά απ’ αυτό το βαρύ φορτίο!


Όπως το σκυλί γυρίζει στον εμετό τουΑς προσπαθήσουμε πρώτα να ορίσουμε το χαρακτήρα της αμαρτω-

λής μας φύσης. Τι θα πει αμαρτάνω; Πόσο πολύ και τι είδους αμαρτίες διαπράττω; Κι ακόμα τι είδος τιμωρίας με περιμένει εξαιτίας τους; Αν εξετάσουμε με τόλμη αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω πως θα φωτιστούν κάποιες πτυχές της προσωπικότητας μας που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα τα πράγματα.

Η αμαρτωλή μας φύση έχει την τάση να κάνει το κακό και να αντι-βαίνει στο θέλημα του Θεού. Όμως ταυτόχρονα θέλουμε να έχουμε κι ένα καθαρό πρόσωπο προς τους άλλους, να μην αποκαλύπτεται η ακαθαρσία μας. Γι αυτό και επιδιδόμαστε σε τρόπους εξωτερικής βελτίωσης, ή απόκρυψης του πραγματικού μας προσώπου. Αν το κα-λοσκεφτούμε ακόμα και η μέριμνα για την εξωτερική μας εμφάνιση είναι μολυσμένη από την ανάγκη κατασκευής προσωπείου προς τους έξω. Κρυβόμαστε πίσω από τα ρούχα μας γιατί από μέσα υπάρχει μια αμαρτωλή φύση που δεν μας αρέσει να φανερώνεται.

Όταν ήμουν μικρός, η οικογένειά μου είχε ένα μικρομάγαζο. Μια από τις πελάτισσες μας, ήταν μια Γιαπωνέζα κυρία, που ήταν παντρεμένη με έναν Κορεάτη. Αυτή η γυναίκα όταν ερχόταν να ψωνίσει κάτι, μερι-κές φορές κρατούσε στα χέρια της ένα μικρό λευκό γουρουνάκι. Σαν παιδί μου φαινόταν αηδιαστικό αυτό επειδή είχα συνηθίσει να βλέπω μόνο σκύλους ή γάτες για κατοικίδια.

Μια μέρα έπρεπε να παραδώσω λίγο ξυλοκάρβουνο στο σπίτι της. Χτύπησα λοιπόν την πόρτα και μόλις η κυρία φάνηκε στο κατώφλι, να σου και το γουρουνάκι! Το μικρό ζώο έτρεξε αμέσως σε ένα αυλάκι με βρώμικα νερά εκεί κοντά, έχωσε μέσα τη μουσούδα του και άρχισε να τρώει κάτι από εκεί. Η γυναίκα θύμωσε τόσο πολύ που του έδωσε μια ξυλιά. «Κοίτα τι έκανες», του λέει, «δεν είναι ούτε μια ώρα που σ’ έπλυ-να!». Κι αμέσως το πήγε στο μπάνιο, το έπλυνε πάλι και το έφερε πίσω στο δωμάτιο τυλιγμένο σε μια πετσέτα.


Διασκέδασα πολύ με το όλο σκηνικό, και αναρωτιόμουν: «Είναι, σί-γουρα η κρεβατοκάμαρα το πιο κατάλληλο μέρος για ένα γουρούνι;» Διαβάζοντας τη Βίβλο συνειδητοποίησα ότι το γουρούνι ανήκει στο βούρκο. Είναι στη φύση του το να θέλει να παίξει μέσα στα λασπόνερα.

Σαν άνθρωποι ίσως να αισθανόμαστε πιο άνετα αν είμαστε ελεύθε-ροι να αμαρτάνουμε. Συστελλόμαστε όμως να το κάνουμε επειδή πά-ντα κάποια μάτια μάς βλέπουν, και βέβαια, μας ενδιαφέρει η υπόληψή μας. Ωστόσο, εάν φύγει απ’ τη μέση αυτός ο ανασταλτικός παράγο-ντας, η επιθυμία μας να ζήσουμε σύμφωνα με την αμαρτωλή μας φύση αναφλέγεται. Γιατί οι άνθρωποι σήμερα ζούμε στο στρες; Μα επειδή δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε ότι θέλουμε. Το γεγονός ότι οι άλλοι μας παρακολουθούν, μας κάνει να καταπιέζουμε την ελεύθερη εξωτε-ρίκευση αυτού που υπάρχει μέσα μας και μας αναγκάζει να προσαρμο-ζόμαστε σε κοινωνικούς κανόνες και αναστολές και να μη μιλάμε ούτε να δρούμε όπως πραγματικά θα επιθυμούσαμε. Συγκρατούμε π.χ. το θυμό μας, «δαγκώνουμε τη γλώσσα μας», όπως λέει η λαϊκή έκφραση, παρόλο που ευχαρίστως θα βρίζαμε κάποιον που μας εκνευρίζει και φουντώνει μέσα μας την οργή.

Αλλά ας πάμε πάλι πίσω στο παράδειγμα με το γουρούνι. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε το γουρούνι να μένει στο δωμάτιο αντί να τρέχει στο βούρκο; Τα μέρη αυτά του αρέσουν επειδή έτσι είναι η φύση του. Η Βίβλος μας λέει ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον αμαρτωλό άν-θρωπο.

«Συνέβηκε δε σ’ αυτούς εκείνο της αληθινής παροιμίας. Ο σκύ-λος γύρισε στον εμετό του· και: Το γουρούνι, αφού λούστηκε, γύρισε ξανά στο κύλισμα του βούρκου.» (2η Πέτρου 2:22)

Με τους αμαρτωλούς, μας λέει εδώ, συμβαίνει ό,τι και με το σκύλο που τρώει τον ίδιο του τον εμετό ή με το χοίρο που ενώ πλύθηκε επέ-στρεψε στις λάσπες.


Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου είχαν ένα σκύλο στην αυλή μας. Ένα πρωί, καθώς έφευγα για το σχολείο, είδα τον σκύλο να κάνει εμετό. Επιστρέφοντας το μεσημέρι, παρατήρησα πως είχε φάει ό,τι είχε βγάλει.

Η σκέψη μου πήγε τότε σ’ αυτή τη φράση: «ο σκύλος γυρίζει στον εμετό του» που η Γραφή παρομοιάζει με τον άνθρωπο. Συλλογιζόμουν, λοιπόν: πότε κάνει εμετό ένας σκύλος; Απ’ την εμπειρία μου ξέρω πως αυτό δε συμβαίνει όταν έχει λιακάδα. Παθαίνει δυσπεψία μόνο όταν έχει συννεφιά και έρχεται βροχή. Είναι λόγω της κακής ατμόσφαιρας γύρω του που ο σκύλος κάνει εμετό τις άσχημες μέρες.

Δεν έχω λόγω να αναστατωθώ όταν οι άνθρωποι γύρω μου λένε μόνο θετικά πράγματα για μένα. Όταν όμως ακούω επικριτικά και δυσάρεστα λόγια για το πρόσωπό μου, τότε είναι μια μέρα που «κάνω εμετό» επειδή ακριβώς έχει «κακό καιρό». Εξαιτίας του άσχημου και-ρού, βγάζω έξω ότι ήταν καταπιεσμένο μέσα μου. Ξερνάω απρέπειες από το στόμα μου και φτύνω το θυμό μου. Μετά από κάποιο χρόνο, ωστόσο, έρχεται η ησυχία, και αρχίζω να μεταμελούμαι. Σκέφτομαι μέσα μου «Αχ ! Γιατί να μιλήσω με τέτοιο τρόπο στον τάδε; Θα ήταν καλύτερα αν ήμουν λιγότερο συναισθηματικός» Αυτό είναι-σε αναλο-γία με την εικόνα του σκύλου-το ότι ξανατρώγω αυτά που έβγαλα.

Ο Θεός μας διδάσκει τι βρίσκεται στο εσωτερικό μας, μέσα από τα παραδείγματα αυτών των ζώων. «Ξερνάμε» τις αμαρτίες μας και τις «τρώμε» πάλι. Ο Θεός χρησιμοποιεί την ιδιότητα αυτή του σκύλου για να μας θυμίζει το χαρακτήρα της αμαρτωλής μας φύσης, Το ίδιο και με το παράδειγμα του χοίρου. Γιατί το γουρούνι ψάχνει το βούρκο για να πάει ξανά να κυλιστεί εκεί μέσα; Είναι επειδή η φύση του το υπα-γορεύει. Το ίδιο συμβαίνει και με την αμαρτωλή φύση που βρίσκεται μέσα μας.

Όταν ένα μικρό αγόρι κάνει μια σκανταλιά, το μαλώνουν, ίσως τρώει και καμιά ξυλιά, και βέβαια, υπόσχεται να μην το ξανακάνει. Μπορεί όμως να κρατήσει την υπόσχεσή του; Όχι! Λίγο μετά την τιμωρία του


είναι και πάλι σε φασαρίες για τον ίδιο λόγο. Όλοι οι άνθρωποι έτσι μεγαλώνουμε.

Είπε ο άφρονας στην καρδιά του, «Δεν υπάρχει Θεός»

Ας γυρίσουμε στον Ψαλμό 53:1

« ΕΙΠΕ ο άφρονας μέσα στην καρδιά του: Δεν υπάρχει Θεός. Δι-αφθάρηκαν και έγιναν βδελυροί εξαιτίας της ανομίας· δεν υπάρ-χει κάποιος που να πράττει το αγαθό. Ο Θεός έσκυψε από τον ουρανό επάνω στους γιους των ανθρώπων, για να δει αν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση, που να ζητάει τον Θεό. Όλοι ξέκλι-ναν· μαζί εξαχρειώθηκαν· δεν υπάρχει κάποιος που να πράττει το αγαθό, δεν υπάρχει ούτε ένας.» (Ψαλμοί 53:1-3)

Εδώ το ύφος είναι τόσο απόλυτο και δεν αφήνει ενδεχόμενο εξαιρέ-σεων: λέει ότι δεν υπάρχει κανείς που να κάνει καλούς καρπούς, ούτε ένας που να έχει σύνεση. Οι άνθρωποι που αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού είναι ανόητοι στα μάτια Του. Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι όχι γιατί έχουν επαρκή ένδειξη για να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο αλλά γιατί είναι πιο βολικό να μην υπάρχει Θεός, για να μη χρειάζεται να λογοδοτήσουν.

Όταν πήγαινα στο δημοτικό, υπήρχαν φορές που δεν προλάβαινα να κάνω τα μαθήματα μου επειδή έπαιζα όλη την ημέρα . Σηκωνόμουν βέβαια το πρωί και προσπαθούσα να τα μπαλώσω αλλά χωρίς αποτέ-λεσμα. Έτσι, καθώς πήγαινα στο σχολείο ένα πράγμα σκεφτόμουν και ήλπιζα με όλη μου την καρδιά: να είχε αρρωστήσει ο δάσκαλος και να μην ερχόταν στο σχολείο εκείνη τη μέρα!

Φοβάμαι, επειδή σκέφτομαι τις συνέπειες που θα πρέπει να αντι-μετωπίσω. Ένα παρόμοιο σκεπτικό λειτουργεί και σε εκείνους που δεν πιστεύουν στον Θεό. Ο άνθρωπος που αμαρτάνει αισθάνεται λίγο


καλύτερα να πιστεύει ότι δεν υπάρχει Θεός. Γι αυτό και έλκεται προς κάθε στοιχείο που θα στήριζε μια τέτοια θέση χωρίς να πολυσκοτί-ζεται για την γνησιότητά του, ενώ προσπερνά ταχύτατα ακόμα και δυνατά στοιχεία που θα την ανέτρεπαν. Έτσι χτίζει την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει Θεός.

Για να ξαναγυρίσω στο παράδειγμα από τα μαθητικά μου χρόνια, σκέφτομαι πώς θα ήταν εάν είχα κάνει τα μαθήματά μου όσο καλύ-τερα μπορούσα, αν είχα λύσει όλες μου τις ασκήσεις κι ήξερα όλες τις ερωτήσεις, αλλά ο δάσκαλος δεν εμφανιζόταν την επόμενη μέρα στην τάξη. Αυτή τη φορά θα απογοητευόμουν γιατί δε θα έβλεπε τη δου-λειά μου. Με τον ίδιο τρόπο όταν οι άνθρωποι ζούνε μια ειλικρινή και ευσυνείδητη ζωή θέλουν κάποια ανταπόδοση. Έτσι, εκείνοι που ζουν ευσυνείδητα εύχονται να υπάρχει ο Θεός ενώ όσοι δεν έχουν ηθική συ-νείδηση αισθάνονται καλύτερα να ζουν χωρίς τον Θεό.

Εδώ, πρέπει ο καθένας μας να θέσει το ερώτημα για τον εαυτό του: «σε ποια κατηγορία ανήκω; Εύχομαι μέσα μου να υπάρχει Θεός ή όχι;» Οι περισσότεροι από εμάς, φοβάμαι, ντρεπόμαστε τόσο για τις πράξεις μας ώστε ευχόμαστε να μην υπάρχει ο Θεός, ώστε να μην ελέγξει την «εργασία στο σπίτι» αν είναι σωστή. Στην πραγματικότητα τρέμουμε να μη φανερωθούν όλες οι ανομολόγητες πράξεις που κρατάμε μυστικές και ντρεπόμαστε για αυτές . Φοβόμαστε για το τι θα συμβεί αν πραγ-ματικά ο Θεός υπάρχει και έρθει η ώρα που θα μας κρίνει. Για αυτό το λόγο, οι άνθρωποι γινόμαστε νευρικοί στην σκέψη του θανάτου.

Συμβιβασμός με τον αντίδικό μας, τη συνείδησηΣε προηγούμενο κεφάλαιο αναλύσαμε ότι για να είμαστε συμφιλι-

ωμένοι με το Θεό θα πρέπει να ζούμε συμφιλιωμένοι και με τη φωνή Του μέσα μας που είναι η συνείδηση μας. Όμως, στην πραγματικότητα ζούμε εξαπατώντας τη συνείδησή μας και συνεχίζουμε να είμαστε τυ-φλοί. Ας δούμε τι λέει στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο στο 5:25


«Έλα σε ειρήνη με τον αντίδικό σου γρήγορα, ενόσω είσαι μαζί του καθ’ οδόν· μήπως και ο αντίδικος σε παραδώσει στον κριτή, και ο κριτής στον υπηρέτη, και ριχτείς σε φυλακή. Σε διαβεβαιώ-νω: Δεν θα βγεις από εκεί, μέχρις ότου αποδώσεις και το έσχατο λεπτό.» (Κατά Ματθαίον 5:25-26)

Σε αυτό το εδάφιο, υπάρχει ένας αντίδικος. Σε ποιον αναφέρεται; Εγώ είμαι ένας οδοιπόρος στο ταξίδι της ζωής για 10, 20, 30 χρόνια και φαίνεται να βαδίζω μόνος. Όμως στην πραγματικότητα βαδίζω δίπλα σε έναν αντίδικό. Με κατηγορεί, μιλώντας από τα βάθη του εαυ-τού μου: «Έχεις αμαρτήσει. Είσαι σε λάθος». Πρόκειται για τη συνείδη-σή μου, τη λειτουργία αυτή του πνεύματός μου. Αυτό που διαβάσαμε στις Παροιμίες, ότι λύχνος του Θεού είναι το πνεύμα του ανθρώπου αναφέρεται στη συνείδηση. Ο αντίδικος μέσα μας, είναι η συνείδησή μας μέσα από την οποία ο Θεός μιλάει στην ύπαρξή μας. Πρόκειται για τη συνείδησή μου, τη λειτουργία αυτή του πνεύματός μου. Αυτό που διαβάσαμε στις Παροιμίες, ότι λύχνος του Θεού είναι το πνεύμα του ανθρώπου αναφέρεται στη συνείδηση. Ο κατήγορος μέσα μας, είναι η συνείδησή μας μέσα από την οποία ο Θεός μιλάει στην ύπαρξή μας.

Το πνεύμα μας, θα μπορούσε να πει κανείς μεταφορικά, είναι σαν ένα υποκατάστημα τράπεζας όπου το πνεύμα του Θεού είναι τα κε-ντρικά γραφεία. Ακριβώς όπως υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των υποκαταστημάτων και των κεντρικών γραφείων, έτσι και το πνεύμα μέσα μου δίνει συνεχώς αναφορά στον Θεό. Αλλά δεν παύει και να με διδάσκει. Όλοι μας ζούμε μέχρι τώρα ακούγοντας τη φωνή της συνεί-δησής μας η οποία μας κατηγορεί. Απέναντι στη φωνή που λέει: «ε! πρόσεχε, εδώ έχεις λάθος!» εγείρεται μια δικαιολογία: «ηρέμησε, όλοι το ίδιο κάνουν». Όπου υπάρχει κατηγορία, υπάρχει και δικαιολογία. Είναι μια αμφίδρομη διαμάχη. Ο αντίδικος βρίσκεται μέσα μου. Ο λό-γος του Θεού όμως λέει πως πρέπει να φτάσω σε συμβιβασμό μαζί του ενόσω προχωρώ δίπλα του, κατά τη διάρκεια δηλαδή της ζωής μου.


Αν ο αντίδικος αφήσει το σώμα μου δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία για συμφιλίωση.

«Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση.» (Προς Εβραίους 9:27)

Όταν η ζωή μας τελειώσει απομένει μόνο η κρίση (δίκη). Δεν υπάρ-χει πια άλλος τρόπος συμφιλίωσης. Γι’ αυτό, όσο είμαστε στη ζωή, όσο η συνείδησή μας μάς κατηγορεί, πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της τακτοποιώντας το θέμα της αμαρτίας μας. Αν δεν βιαστώ να τακτο-ποιήσω το θέμα, ο κατήγορος θα με παραδώσει στον Κριτή. Ο Κριτής είναι ο ίδιος ο Θεός. Ο Θεός θα βγάλει καταδικαστική απόφαση, αφού οι αμαρτίες είναι επάνω μου και η συνέχεια είναι η αιώνια κόλαση. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος διαφυγής από κει μέχρι να πληρώσω το κάθε τι που έχω κάνει , ως και την πιο μικρή αμαρτία.

Έχει λοιπόν εξαιρετική σημασία να θέσουμε στον εαυτό μας τούτο το ερώτημα: «έχω πληρώσει ποτέ για τις αμαρτίες μου; Έχει αποσύρει η συνείδησή μου τις κατηγορίες της;»

Δεν έχει σημασία τι κάνουν οι άλλοι. Ο καθένας πρέπει να εξετάσει προσεκτικά τον εαυτό του και να τολμήσει να αντιμετωπίσει αυτό το κρίσιμο ερώτημα προσωπικά.

Είναι η συνείδησή μου καθαρή και σε ειρήνη μαζί μου ή μήπως με κατηγορεί διαρκώς γιατί αμαρτάνω και ζω ενάντια σ’ αυτό που ο Θεός θέλει;

Συγχώρεση όσο είμαστε εν ζωήΌταν επέστρεψα στην Κορέα από την Αμερική, είχα ένα αυτοκινη-

τιστικό ατύχημα. Μια μοτοσικλέτα έπεσε πάνω στο αμάξι μου και ο οδηγός της βρέθηκε στο δρόμο. Σε ένα τέτοιο ατύχημα, υπάρχουν δύο εμπλεκόμενοι. Είναι αλήθεια ότι η μοτοσικλέτα έπεσε στο αυτοκίνητό


μου, αλλά αφού ο αναβάτης της ήταν τραυματισμένος το πρώτο πράγ-μα που είχα να κάνω ήταν να τον μεταφέρω στο νοσοκομείο. Ήταν ένα νεαρό παιδί, φοιτητής στο πανεπιστήμιο. Θέλοντας να σιγουρευ-τώ ότι αναγνωρίζει την ευθύνη του για το ατύχημα τον ρώτησα:

-« Καταλαβαίνεις παιδί μου ότι έφταιγες, έτσι;»-« Μάλιστα κύριε», απάντησε ο φοιτητής.»-«Επομένως, τι σκοπεύεις να κάνεις» ;-«Δεν έχω, δυστυχώς, λεφτά για να πληρώσω για τις εξετάσεις στο

νοσοκομείο», μού είπε. «Αν είχατε όμως την καλοσύνη να το πλη ρώσετε για μένα, υπόσχομαι να μην αμφισβητήσω το ατύχημα, αναγνωρίζοντας το λάθος μου.»

Στην αρχή, σκεπτόμουν να καλέσω την ασφαλιστική εταιρία, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα περιπλέξουν τα πράγματα και έτσι πλήρωσα το νοσοκομείο για εκείνη τη μέρα. Συμφώνησα όμως με το νεαρό φοιτητή να μου υπογράψει ι μια δήλωση η οποία έλεγε, «Αναγνωρίζω την υπαι-τιότητά μου και δε θα εγείρω απαιτήσεις για το σημερινό ατύχημα.

Εάν ωστόσο, είτε εγώ είτε εκείνος αρνιόμασταν να έρθουμε σε συμ-φωνία κρατώντας μια περήφανη στάση, θα έπρεπε αμφότεροι να πάμε σε δίκη.

Η Βίβλος λέει ότι αν βιαστούμε και προλάβουμε, όσο περπατάμε με τον κατήγορο να συμφιλιωθούμε μαζί του, δεν θα χρειαστεί να πε-ράσουμε από κρίση. Πολλοί άνθρωποι όμως νομίζουν εσφαλμένα ότι μόνο μετά το θάνατο θα διαπιστώσουν αν η κατάληξή τους είναι στον ουρανό ή στην κόλαση. Πιστεύουν πως ανεξάρτητα με το πόσο εμπι-στεύτηκαν το Θεό στη ζωή τους δεν μπορούν να ξέρουν για το αιώνιο μέλλον τους όσο ζουν. Ωστόσο αυτό δεν είναι μια σωστή κατανόηση της Βίβλου. Πουθενά στη Γραφή δεν αναφέρεται ότι μαθαίνουμε τον προορισμό μας μετά θάνατον. Αντίθετα , δηλώνεται ξεκάθαρα ότι κα-θένας που του συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες ενόσω ζούσε σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν πρόκειται να περάσει από κρίση. Το «εισιτήριο» μας για τον ουρανό ή την κόλαση δε θα το βγάλουμε μπροστά στο Θεό εκείνη


την ημέρα που θα φανούμε ενώπιόν Του, αλλά όσο είμαστε ακόμα ζω-ντανοί σε τούτο τον κόσμο.

«Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν, δεν κρίνεται· όποιος, όμως, δεν πι-στεύει, έχει ήδη κριθεί, επειδή δεν πίστεψε στο όνομα του μονο-γενή Υιού τού Θεού.» (Ιωάννης 3:18)

Ας δούμε και στο κεφάλαιο 5 εδάφιο 24.

«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι εκείνος που ακούει τον λόγο μου, και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή.» (Κατά Ιωάννη 5:24)

Είναι τόσο καθαρά γραμμένο εδώ ότι δεν θα έλθουμε σε κρίση. Η Βί-βλος το δηλώνει αδιαμφισβήτητα ότι αν βιαστούμε να συμφιλιωθούμε με τον αντίδικο όσο περπατάμε ακόμα μαζί του, δε θα χρειαστεί να περάσουμε από κρίση. Αν όμως δεν υπάρξει συμφιλίωση, η κρίση είναι αναπόφευκτη.

Η σωτηρία βασίζεται στο λόγο του ΘεούΜέλημά μας πρέπει να είναι το να μελετάμε, να κατανοούμε και

να πιστεύουμε στο λόγο του Θεού. Εκεί είναι η βάση μας για κάθε τι. Δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε τίποτα άλλο έξω από αυτή τη βάση ακόμα κι αν είναι απόψεις θρησκευόμενων ανθρώπων με πολλούς τίτλους. Κι αυτό γιατί κανείς στον κόσμο, ούτε ο παπάς, ούτε ο πάστο-ρας, ούτε ο γκουρού, ούτε ο σοφότερος και πνευματικός άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να μας στείλει στον ουρανό. Κάθε λόγος είναι μάταιος, παρεκτός κι αν βασίζεται στο λόγο του Θεού.

Θυμάμαι μια περίπτωση με ένα θείο μου κι ένα διάσημο τραγουδιστή όπερας. Ο θείος μου ήταν διευθυντής ενός φημισμένου θεολογικού


σχολείου και πάστορας σε μια εκκλησία. Υπήρχε λοιπόν εκεί ένας βα-ρύτονος που είχε γίνει μέλος της ενορίας του. Ήταν πολύ καλός τρα-γουδιστής και o θείος μου πάντα τον βεβαίωνε για τη σωτηρία του.

Πολλά χρόνια αργότερα, ο τραγουδιστής με επισκέφτηκε με μια εντυπωσιακή είδηση:

-«Αναγεννήθηκα», μου λέει.-«Μα πώς», απόρησα, «αφού ήσουν σίγουρος πως σώθηκες πριν

πολλά χρόνια».-«Τότε», μου απάντησε, «ο αιδεσιμότατος θείος σου με βεβαίωνε:

“Αν δεν πας εσύ στον ουρανό, παίρνω πάνω μου την ευθύνη” για αυτό και ήμουν τόσο σίγουρος. Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως ήμουν ακόμα αμαρτωλός και πως ο Ιησούς ήταν αυτός που πήρε πάνω του την ευθύνη για τις αμαρτίες μου».

Πόσο τυχερός, αλήθεια, ήταν ο τραγουδιστής που το συνειδητοποί-ησε αυτό πριν πεθάνει. Μπορούσε στην πραγματικότητα ο θείος μου – όποιος κι αν είναι-να εγγυηθεί την είσοδο οποιουδήποτε στον ουρανό; Σίγουρα όχι!

Δεν μπορούμε να σωθούμε επειδή κάποιος άνθρωπος μας το λέει ή εγγυάται για αυτό. Η σωτηρία μας πρέπει να βασίζεται στις Γραφές επειδή ο Θεός είναι εκείνος που συγχωρεί.

Όμως, παρά τα γραφόμενα στη Βίβλο οι άνθρωποι έχουν την τάση να πιστεύουν σε λάθος διδασκαλίες. Δέχονται στην καρδιά τους οτιδή-ποτε, χωρίς διάκριση, αρκεί να ειπώθηκε από «εκπρόσωπο» του Θεού. Ξέρω θεολόγους και πάστορες που διακηρύττουν ότι αν κάποιος δια-πράξει μια σοβαρή αμαρτία καταδικάζεται για την κόλαση ανεξάρτητα από την πίστη του στο Θεό. Ένα τέτοιο μήνυμα δεν προέρχεται από το Θεό αλλά από τον εχθρό Του και βρίσκει έδαφος επειδή οι άνθρωποι δεν κατανοούν πλήρως τη Βίβλο.

Πρέπει να απορρίψουμε από το μυαλό μας όλα εκείνα τα μηνύματα που δεν βασίζονται στο λόγο του Θεού. Έξω απ’ τη Βίβλο υπάρχει χώ-ρος για οποιαδήποτε ανθρώπινη αυθαιρεσία και υποκειμενισμό. Πά-


ντα πρέπει να θέτουμε το ερώτημα: «Αυτά που ακούω είναι γραμμένα μέσα στη Γραφή;» Η Βίβλος είναι ο μοναδικός αυθεντικός λόγος του Θεού.

Μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει εξωτερικά την φωνή του Θεού ενώ προσεύχονται. Έχω συναντήσει πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Υπήρχε ένας διάκονος σε μια κοντινή μου εκκλησία ο οποίος ήταν άνθρωπος προσευχής. Γνωριζόμασταν καλά επειδή η εκκλησία του ήταν πολύ κοντά στη γειτονιά μου. Η προσευχή ήταν η κύρια ασχολία του. Περίπου το 1/3 της μέρας του, το περνούσε προ-σευχόμενος. Υπήρχαν φήμες πως άκουγε τη φωνή του Θεού στις προ-σευχές του. Εκείνο τον καιρό δεν είχα επίγνωση του λόγου του Θεού και τέτοιου είδους ερεθίσματα μου φαίνονταν το πιο αξιοζήλευτο πράγμα στη ζωή του πιστού.

Σκεφτόμουν μέσα μου: «εγώ δεν έχω ακούσει ποτέ τη φωνή του Θεού, ακόμα και όταν προσεύχομαι με όλη μου την καρδιά στις πρω-ινές συνάξεις της εκκλησίας. Αυτός ο διάκονος πρέπει να είναι πολύ πιστός». Σύμφωνα με εκείνες της φήμες, ο Θεός κάποια φορά είχε πει στο διάκονο ότι τα κάρβουνα που είχε για να ζεστάνει το δωμάτιό του τέλειωναν. Πράγματι, ο διάκονος βγήκε έξω και είδε πως τα κάρβουνα είχαν σχεδόν εξαντληθεί!

«Τι ωραίο είναι αυτό!», σκέφτηκα τότε. Αλλά όταν λυτρώθηκα και κατανόησα το αληθινό μήνυμα της Βίβλου, διαπίστωσα ότι όταν σε τέτοιο επίπεδο περιμένεις την επαφή σου με το Θεό, ο διάβολος πα-νεύκολα σου παίζει πολλά παιχνίδια με το μυαλό και την ψυχή σου.

Ας το σκεφτούμε λίγο να δούμε τι συνέπειες έχει στην πράξη κάτι τέτοιο. Ας πούμε πως κάποιος άκουσε τη φωνή του Θεού και κατέγρα-ψε ακριβώς όσα άκουσε. Ύστερα τα τύπωσε με την ίδια μορφοποίηση και τα προσάρτησε στο τέλος της Βίβλου. Αν αυτό που άκουσε, ήταν η φωνή του Θεού, δεν θα έπρεπε το τυπωμένο κείμενο να είναι ήδη μέρος των λόγων του Θεού που αποκαλύπτονται στη Βίβλο; Οι απο-καλύψεις του Θεού έχουν ήδη ολοκληρωθεί. Τίποτα δεν μπορεί να


προστεθεί σ’ αυτά που λέει η Βίβλος. Στην Αποκάλυψη 22:18-19 μας δηλώνεται τούτο με ιδιαίτερη έμφαση:

«Επειδή, δίνω μαρτυρία σε καθέναν που ακούει τα λόγια της προφητείας αυτού τού βιβλίου: Αν κάποιος προσθέσει σ’ αυτά, ο Θεός θα προσθέσει σ’ αυτόν τις πληγές, που είναι γραμμένες σ’ αυτό το βιβλίο. Και αν κάποιος αφαιρέσει από τα λόγια τού βιβλίου της προφητείας αυτής, ο Θεός θα αφαιρέσει το μέρος του από το βιβλίο της ζωής, και από την άγια πόλη, και από τους γραμμένους στο βιβλίο αυτό.» (Αποκάλυψη 22:18-19)

Δεν επιτρέπεται να προστεθεί ή να αφαιρεθεί τίποτα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να προσθέσει στη Βίβλο επειδή ισχυρίζεται ότι άκουσε τη φωνή του Θεού. Η σωτηρία δεν κατοχυρώνεται από μια φωνή που ακούμε από τον ουρανό, αλλά από αυτά που είναι ήδη γραμμένα στην Γραφή. Μόνο με βάση τα λόγια της Βίβλου μπορεί η συνείδησή μας να καταδικαστεί, ή να σωθεί. Δεν υπάρχουν άλλοι λόγοι που να αξιώνουν ότι είναι λόγοι Θεού, έξω από αυτούς που έχουν αποκαλυφθεί μέσα στη Βίβλο. Κάθε αποκάλυψη κρίνεται με βάση το αν συμφωνεί με τη Βίβλο. Μόνο τότε είναι γνήσια.

Για αυτό και είναι γραμμένο ότι δεν πρέπει να ενδίδουμε σε λόγια πέρα από αυτά που είναι καταγραμμένα στη Βίβλο. Οτιδήποτε ακούμε ή μας αγγίζει συναισθηματικά αλλά δεν προέρχεται από τη Βίβλο είναι ψεύτικο και απατηλό. Υπάρχουν ίσως άνθρωποι που σκέφτονται: «Α! Γιατί δεν τρέμει η καρδιά μου, γιατί δεν τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου;». Αν μόνο ξέραμε πόσο μικρής σημασίας είναι αυτό κι ας φαντάζει σαν κάτι συγκλονιστικό! Το σημαντικό, όμως, είναι αυτό που ο Θεός λέει μέσα από τη Βίβλο, γιατί υπάρχει μήνυμα για τον καθένα μας προσωπι-κά μέσα εκεί και χρειάζεται όλη μας η προσοχή για να το αντιληφθούμε με ακρίβεια και να το πάρουμε όπως ο Θεός μάς το στέλνει.


Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατοςΚατά Ματθαίον 5:21

«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: «Μη φονεύσεις»· και όποιος φονεύσει, θα είναι ένοχος στην κρίση. Εγώ, όμως, σας λέω ότι, καθένας που οργίζεται αναίτια ενάντια στον αδελφό του, θα είναι ένοχος στην κρίση, και όποιος πει στον αδελφό του: Ρακά, θα είναι ένοχος στο συνέδριο· και όποιος πει: Μωρέ, θα είναι ένο-χος στη γέεννα της φωτιάς.» (Κατά Ματθαίον 5:21)

Πολλοί πιστεύουν ότι πάει κανείς στην κόλαση εξαιτίας του μεγάλου πλήθους των αμαρτιών του. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Έστω και μία αμαρτία είναι αρκετή για να στείλει κάποιον στην κόλαση.

Για παράδειγμα, υπάρχει ένα όπλο που είναι τόσο μικρό ώστε μπο-ρεί κανείς να το κλείσει στην παλάμη του. Οι σφαίρες του είναι επίσης μικροσκοπικές. Αν σε πυροβολήσουν όμως με αυτό, πεθαίνεις το ίδιο άμεσα όπως αν σου έριχναν με κανόνι. Ο θάνατος θα είναι ο ίδιος, είτε από μικρό είτε από μεγάλο όπλο.

«Επειδή, ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Προς Ρωμαίους 6:23)

Άλλοι πάλι πιστεύουν πως η κόλαση είναι μόνο για τις μεγάλες αμαρτίες. Για τις μικρότερες υπάρχει το καθαρτήριο. Ωστόσο, αρκεί να διαπράξουμε έστω και μια μικρή αμαρτία για να καταδικαστούμε σε αιώνιο θάνατο. Το εδάφιο που παρατίθεται παρακάτω μιλάει για αυτό ακριβώς. Μπορεί όλοι να ξέρουμε ότι δεν πρέπει να αφαιρέσουμε ζωή, αλλά γνωρίζουμε το ίδιο καλά ότι στην κόλαση πάμε ακόμα και αν βρίσουμε τα αδέρφια μας; Μια από τις 10 εντολές είναι, «Ου φονεύ-σεις.» Το αναφέρω γιατί κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι θα πάνε στον ουρανό επειδή δεν έχουν σκοτώσει. Αλλά ο Ιησούς λέει,


«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: «Μη φονεύσεις»· και όποιος φονεύσει, θα είναι ένοχος στην κρίση. Εγώ, όμως, σας λέω ότι, καθένας που οργίζεται αναίτια ενάντια στον αδελφό του, θα είναι ένοχος στην κρίση» (Κατά Ματθαίον 5:21-22)

Η έξαρση της οργής μπορεί κάποιες φορές να οδηγήσει σε φόνο. Ο φόνος δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας μεγάλης συσσώρευσης ορ-γής. Πού βρίσκεται η αμαρτία; Βρίσκεται στο θυμό μέσα στην καρδιά μου. Όπως κι αν μεθοδεύσω την πράξη μου το κίνητρο δεν παύει να είναι μέσα στο μυαλό μου. Αυτό είναι που με κάνει να αποκαλέσω τον αδερφό μου «ρακά», ή «κάθαρμα», και με καθιστά «ένοχο στο Συνέ-δριο». Γι αυτό και όποιος πει στον άλλον, «ανόητε», θα είναι ένοχος στη γέεννα της φωτιάς.

Ίσως κάτι τέτοιο να φαντάζει πολύ σκληρό. Ακούμε συνέχεια αν-θρώπους να αποκαλούν ο ένας τον άλλο, βλάκα και ηλίθιο. Ακόμα και γονείς μπορεί να αποκαλούν τα παιδιά τους έτσι. Μα θα σκεφτεί κάποιος: «καλά, δεν μπορώ να παραφερθώ μια-δυο φορές πάνω στο θυμό μου;» Πως γίνεται να πάει κανείς στην κόλαση επειδή αποκάλεσε το παιδί του χαζό;

Όμως η Βίβλος λέει αυτό ακριβώς και δεν μπορούμε παρά να ανα-γνωρίσουμε το μήνυμα ως έχει. Όποιος πει: «βρε ανόητε!», θα είναι ένοχος στη γέεννα της φωτιάς!

Προχωράμε στο εδάφιο 27.

«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: «Μη μοιχεύσεις». Εγώ, όμως, σας λέω, ότι καθένας που κοιτάζει μια γυναίκα για να την επιθυμήσει, διέπραξε ήδη μοιχεία μέσα στην καρδιά του.» (Κατά Ματθαίον 5:27-28)

Ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε πόση μοιχεία διαπράττεται μέσα στη σκέψη των φαινομενικά ευυπόληπτων ανδρών και γυναι-


κών. Ακόμα και αυτοί που δεν μοιχεύουν ανοιχτά, αμαρτάνουν ατε-λείωτα μέσα στο μυαλό τους. Ο λόγος που μπορούμε να συζητάμε ελεύθερα και να αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον είναι γιατί οι ενδόμυ-χες σκέψεις μας είναι κρυμμένες. Αν με κάποιο τρόπο γινόταν φανερό το εσωτερικό μας, δεν θα μπορούσαμε ούτε να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον. Είναι δυστυχώς ιδίωμα του ανθρώπου να βρίσκει ευχαρίστηση στο να κακολογεί τους άλλους μέσα στη σκέψη του , να φαντάζεται κάθε είδους άσεμνες πράξεις, λαγνεία και μοιχεία. Ο Ιησούς αγγίζει αυτό το κρυφό εσωτερικό κομμάτι του εαυτού μας:

«Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους: «Μη μοιχεύσεις». Εγώ, όμως, σας λέω, ότι καθένας που κοιτάζει μια γυναίκα για να την επιθυμήσει, διέπραξε ήδη μοιχεία μέσα στην καρδιά του.»

Υπάρχουν μήπως ενστάσεις σ’ αυτό; Κάποιος, ίσως, που να θεωρεί ότι δεν έχει διαπράξει μοιχεία στο μυαλό του; Σε όλους μας αξίζει να πάμε στην κόλαση. Μπορεί να φαινόμαστε αξιοπρεπείς κυρίες και κύ-ριοι μπροστά στους άλλους ανθρώπους αλλά αναρωτιέμαι πώς θα μας έβλεπαν αν μπορούσαν να διαβάσουν τις σκέψεις μας. Ο Θεός όμως γνωρίζει σε βάθος πόσο ξεπεσμένη, διεφθαρμένη και απατηλή είναι η καρδιά μας. Απ’ τα μάτια των ανθρώπων είναι εύκολο να ξεφύγουμε, καθόλου εύκολο, όμως, από τα μάτια του Θεού.

Η δύναμη της φωτιάς της κολάσεωςΑς πάμε τώρα στο εδάφιο 29.

«Και αν το δεξί σου μάτι σε σκανδαλίζει, βγάλ’ το, και πέταξέ το από σένα· επειδή, σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, και να μη ριχτεί ολόκληρο το σώμα σου στη γέεννα. Και αν το δεξί σου χέρι σε σκανδαλίζει, κόψ’ το, και πέταξέ το από σένα· επειδή, σε συμφέρει να χαθεί ένα από τα μέλη σου, και να μη ριχτεί ολό-


κληρο το σώμα σου στη γέεννα.» (Κατά Ματθαίον 5:29-30)

Ο Θεός είναι σαφής. Αν το χέρι σου, λέει, σε κάνει να αμαρτήσεις εί-ναι καλύτερα να το κόψεις και να πας ανάπηρος στον ουρανό παρά να ριχτείς ακέραιος στην κόλαση. Είναι τόσο απόλυτος ώστε να φτάσει να μας πει να κόψουμε μέλη από το σώμα μας κάθε φορά που αμαρ-τάνουμε. Ωστόσο, εάν το κάνουμε αυτό δεν θα μείνει τελικά μέλος που να μην έχουμε κόψει! Τι θα κάνουμε έπειτα;

Ας δούμε για παράδειγμα το θέμα του θυμού. Σήμερα, το σύνδρομο του θυμού, αναγνωρίζεται ως παθολογική κατάσταση. Η Κορεάτικη λέξη για τον θυμό, χρησιμοποιεί τον κινέζικο χαρακτήρα για τη φω-τιά. Ο θυμός είναι πράγματι μια φωτιά που καίει μέσα στο μυαλό. Υπάρχουν πολλά είδη φωτιάς. Ένα απ’ αυτά είναι που δεν μπορεί να σβηστεί ποτέ. Η Γραφή μας λέει ότι η κόλαση είναι ένα μέρος όπου η φωτιά θα καίει στους αιώνες των αιώνων.

Αν ανοίξουμε το ραδιόφωνο, θα αρχίσουμε να ακούμε τον ήχο, ή αν πρόκειται για την τηλεόραση θα εμφανιστεί και η εικόνα. Όλο αυτό γί-νεται δυνατό γιατί στο δωμάτιο φτάνουν ραδιοκύματα που εκπέμπο-νται από ένα κέντρο εκπομπής. Αντίστοιχα κι η κόλαση εκπέμπει την ενέργειά της-τη φωτιά της-μέσα στον κόσμο μας μολύνοντάς τον και γεμίζοντας το βίο μας με αδικία. Ας πάμε στην επιστολή του Ιακώβου κεφάλαιο 3 εδάφιο 6.

«και η γλώσσα είναι φωτιά, ο κόσμος της αδικίας. Έτσι, ανάμεσα στα μέλη μας, η γλώσσα είναι που μολύνει ολόκληρο το σώμα, και η οποία φλογίζει τον τροχό τού βίου, και φλογίζεται από τη γέεννα.» (Ιακώβου 3:6)

Από πού προέρχεται η αιτία που ενεργοποιεί το σύνδρομο του θυ-μού και κάνει τη γλώσσα να είναι φωτιά; Από τη γέεννα παίρνει τη φλόγα του όλο αυτό μας λέει η Βίβλος. Ο θυμός που καίει μέσα μας, η


διαφθορά του ανθρώπου που σαν φωτιά κατακαίει όλον τον κύκλο της ζωής του, προέρχονται από την κόλαση. Ακριβώς όπως συμβαίνει με το κέντρο εκπομπής του ραδιοφώνου που μεταδίδει ραδιοκύματα που φτάνουν μέχρι αυτό το δωμάτιο, έτσι και η δύναμη της κόλασης ενεργείται ανάμεσά μας.

Για τη σωτηρία μουΥπάρχει ένα πολύ καίριο σημείο προκειμένου να κάνουμε το βήμα

της σωτηρίας κι αυτό είναι να γνωρίσουμε τη συνείδησή μας. Κι αυτό γιατί η συνείδησή είναι το όργανο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε την αμαρτία μας. Στο φυσικό μας σώμα υπάρχουν τα διάφορα όργανα, το καθένα με μια εξειδικευμένη λειτουργία. Με τα μάτια βλέπουμε, με τη μύτη οσφραινόμαστε, ακούμε με τα αυτιά και γευόμαστε με τη γλώσ-σα. Δεν μπορούμε να δούμε με τα αυτιά ή να ακούσουμε με τη γλώσσα. Μια μυρωδιά μπορούμε να την οσφρανθούμε μόνο με τη μύτη, αν θέ-λουμε να ακούσουμε κάτι πρέπει να λειτουργούν τα αυτιά μας. Με την αμαρτία όμως τι γίνεται; Πώς μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι έχει αμαρτήσει; Εδώ είναι που εμφανίζεται η συνείδηση.

Δυστυχώς, όμως, η συνείδησή μας μπορεί να χάσει την λειτουργικό-τητά της και να αποτύχει τελικά να επιτελέσει το σκοπό της. Ας προ-σπαθήσουμε να διερευνήσουμε τις αιτίες αυτού του φαινομένου.

Μου έχει τύχει μερικές φορές, να ακούω ηλικιωμένες κυρίες κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας να μιλούν δυνατά χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η φωνή τους ξεχωρίζει. Γιατί το κάνουν αυτό; Επειδή έχουν ακουστικές δυσκολίες και δεν μπορούν να ακούσουν καλά η μια την άλλη. Ο ήχος είναι επαρκής αλλά το όργανο με το οποίο τον αντιλαμβάνονται δε λειτουργεί καλά. Έτσι, αναγκάζονται να μιλούν δυνατά. Παρόμοια και η συνείδησή μας, μπορεί να γίνει και ανίκανη να «ακούσει». Πόσο «βα-ρήκοη» θα μπορούσε άραγε να γίνει;

Ας πάρουμε σαν δείγμα το χώρο του ψέματος. Υπάρχουν στιγμές που θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε συγκεκριμένους ανθρώπους.


Να ένας πιθανός διάλογος. Είμαι στο σπίτι όταν μου τηλεφωνεί ένας φίλος, από τον οποίο έχω δανειστεί λεφτά. Τι να κάνω τώρα; Λέω στο γιο μου να σηκώσει εκείνος το τηλέφωνο και τον δασκαλεύω-αν είναι ο τάδε-να του πει ότι δεν είμαι στο σπίτι. Εδώ τώρα, διδάσκω το παιδί μου να λέει ψέματα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις του έχω κάνει κήρυγμα για το πόσο κακό είναι το ψέμα.

Τέλος πάντων , το παιδί σηκώνει το ακουστικό και είναι πράγματι ο φίλος μου.

-«Καλησπέρα. Είμαι ο τάδε. Είναι ο πατέρας σου σπίτι;»-«Όχι».(Μέχρι εδώ όλα καλά.)-«Μήπως ξέρεις που είναι;»(Ωχ, όχι. Δεν έχω εκπαιδεύσει το γιο μου τι να πει από εδώ και

πέρα).Απομακρύνει λίγο το ακουστικό και με ρωτάει: -«Μπαμπά, πού να πω ότι είσαι;»!Είναι ένα αστείο περιστατικό αλλά αποδεικνύει ότι από ένα βαθμό

και μετά είμαστε αναίσθητοι στο ερέθισμα του ψέματος. Ποιος να έχει τύψεις για ένα τόσο μικρό ψέμα; Η συνείδησή μας δεν ασχολείται με μικρά πταίσματα όπως ακριβώς το αυτί που βαριακούει δεν μπορεί να ακούσει τους χαμηλούς ήχους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει ατροφική η συνείδηση και θα μιλήσω λίγο ακόμα για αυτό. Αλλά πριν απ’ όλα θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να παραμείνει η συνείδησή μας κοφτερή.

Τονίζω ιδιαίτερα το θέμα της συνείδησης και το πόσο σπουδαίο είναι να λειτουργεί σωστά, επειδή μόνο μέσω αυτής αντιλαμβάνεται κανείς την αμαρτία του. Κι αυτό με τη σειρά του είναι τόσο σημαντικό γιατί μόνο όποιος συνειδητοποιήσει ότι είναι αμαρτωλός μπορεί να μετανο-ήσει. Σ’ έναν άνθρωπο που είναι τυφλός για τις αμαρτίες του η έννοια «σωτηρία» δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Ο άνθρωπος αυτός δεν


μπορεί να ζητήσει να σωθεί, γιατί ούτε επιθυμεί αλλά ούτε και εκτιμά το έργο της σωτηρίας.

Ηθικά τυφλόςΑς υποθέσουμε πως είμαι ένας διάσημος ζωγράφος. Έχω δημιουρ-

γήσει, μάλιστα μια πολύ καλή ομάδα μαθητών που σαρώνουν τα βρα-βεία στους διάφορους διαγωνισμούς. Στη διδασκαλία ξεκινάμε με τη σωστή χρήση του πινέλου και στη συνέχεια, κάποια στιγμή ασχολού-μαστε με τα χρώματα. Σ’ αυτή τη φάση λοιπόν, παρατηρώ ότι ένας απ’ τους μαθητές μου, όταν του λέω να χρησιμοποιήσει κόκκινο, εκείνος χρησιμοποιεί πράσινο και το αντίθετο. Τον διορθώνω κάθε φορά λέ-γοντάς του να χρησιμοποιεί τα χρώματα που του υποδεικνύω. Αλλά αμέσως μετά ξαναγίνεται το ίδιο πράγμα. Τελικά μαθαίνω ότι πάσχει από αχρωματοψία. Μπορεί ποτέ να αποδώσει σωστά τα χρώματα αυτός ο μαθητής; Ανεξάρτητα του πόσο καλός δάσκαλος είμαι εγώ, ή πόσο καλός είναι στο σκίτσο ο μαθητής, δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει ολοκληρωμένος ζωγράφος αν δεν διορθωθεί η ανικανότητά του να δι-ακρίνει τα χρώματα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη συνείδησή μας. Αν δεν αναγνωρίσουμε τις αμαρτίες μας, επειδή η συνείδησή μας είναι τυφλή, ο Θεός δεν μπο-ρεί να μας σώσει. Χρειάζεται πρώτα να διορθώσει τη συνείδησή μας.

Είναι σημαντικό να προσέχουμε και να φροντίζουμε ώστε η συνεί-δησή μας να διατηρείται οξεία, και ικανή να «βλέπει» τον εαυτό μας. Κι αυτό γιατί υπάρχουν καταστάσεις που αμβλύνουν τη συνείδηση και την κάνουν ανίκανη να επιτελέσει το σκοπό της. Να μερικοί λόγοι που μπορεί να προκαλέσουν κάτι τέτοιο:

Η πρώτη πιο συνηθισμένη αιτία για την τύφλωση της συνείδησης είναι η ηθελημένη, επαναλαμβανόμενη αμαρτία. Την πρώτη φορά που αμαρτάνεις η συνείδησή σου είναι πολύ ευαίσθητη στο να αντιδράσει απέναντι σ’ αυτό. Αλλά εάν επαναλαμβάνεις πάλι και πάλι την ίδια αμαρτία, η συνείδησή σου σταδιακά αμβλύνεται και χάνει τη φωνή της.


Την Πρωταπριλιά, π.χ., λέμε ψέματα επίσημα. Στο πρώτο ψέμα η καρδιά μας μπορεί να χτυπά λίγο πιο ακατάστατα. Μετά τη δεύτερη και την τρίτη φορά όμως που θα ξεγελάσουμε τους άλλους αρχίζουμε ν’ αποκτούμε ένα είδος αυτοπεποίθησης. Κι ύστερα από λίγο λέμε την ιστορία σαν να έχει όντως συμβεί. Μπορεί, μάλιστα, ακόμα και εμείς οι ίδιοι να συγκινηθούμε από τη μυθοπλασία μας, μέχρι δακρύων. Στο τέλος δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα. Αυτή είναι άλλωστε και η μέθοδος που χρησιμοποιούν τα απολυταρχικά κα-θεστώτα για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους ανθρώπους. Επανα-λαμβάνοντας συνεχώς κάτι που δεν είναι αλήθεια, ξεπλένουν όλες τις πληροφορίες που έχουν προηγουμένως οι άνθρωποι. Έτσι η συνείδη-σή τους σταδιακά παγώνει. Εάν ψευδόμαστε ή κάνουμε οποιαδήποτε αμαρτία επαναλαμβανόμενα, η συνείδησή μας σιγά-σιγά ναρκώνεται.

Μια δεύτερη αιτία για την τύφλωση της συνείδησης είναι η τάση μας να δικαιολογούμαστε. Αντί να παραδεχτούμε τα λάθη μας, εφευ-ρίσκουμε δικαιολογίες. Αν συνεχώς δικαιολογούμε τις πράξεις μας με υπεκφυγές του τύπου «δεν ήθελα να το κάνω αλλά οι συνθήκες με ανάγκασαν», ή «αυτός φταίει που έκανα αυτήν την πράξη» κλπ, η συ-νείδησή μας θα ατροφήσει.

Ένας τρίτος παράγοντας που παραλύει τη συνείδησή μας είναι η χρήση ουσιών που επιδρούν χημικά στον εγκέφαλο όπως η νικοτίνη, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά συγκεκρι-μένα, καταστρέφουν την ικανότητά να ασκήσουμε τη βούλησή και την κρίση μας. Ένας μεθυσμένος χάνει την αίσθηση της ντροπής και των κοινωνικών αναστολών. Μπορεί π.χ. να αποφασίσει να ουρήσει στη μέση του δρόμου χωρίς να νιώσει το παραμικρό ίχνος ντροπής. Όσο για τα άτομα που βρίσκονται υπό την επήρεια ναρκωτικών, είναι προ-φανές πόσο λίγο η συνείδησή τους έχει τη δύναμη να ασκήσει έλεγχο επάνω τους.

Τέλος, η συνείδησή μπορεί να γίνει ατροφική με την υπερβολική απορρόφηση στον επαγγελματικό χώρο. Τυπικό παράδειγμα οι ιστο-


ρίες «επιτυχίας» : ένας άνθρωπος που θέλει να αναρριχηθεί στην κο-ρυφή της ιεραρχίας στο πεδίο των επιχειρήσεων, μια γυναίκα αποφα-σισμένη να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα έχει αποκτήσει διδακτορικό τίτλο σε ένα συγκεκριμένο ανδροκρατούμενο τομέα της ακαδημαϊκής κοινότητας, κλπ. Τέτοιοι άνθρωποι είναι τόσο αποφασισμένοι και βυθισμένοι στους στόχους τους, που δεν αφήνουν χώρο μέσα τους για τίποτα άλλο, δεν μπορούν να ακούσουν καμιά φωνή αν αυτή δεν υπηρετεί τους συγκεκριμένους στόχους. Υποτάσσουν όλες τους τις λειτουργίες στην υπηρεσία του οράματός τους. Έτσι, όταν το άτομο είναι τόσο απορροφημένο απ’ αυτό που κάνει, η συνείδηση χάνει και πάλι την ικανότητά της να υψώσει τη φωνή της.

Όταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η συνείδηση είναι παγωμένη , ο άνθρωπος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τη Βίβλο. Είναι κουφός στην προειδοποίηση της Βίβλου για την αιώνια καταδίκη και τυφλός στα σημάδια που βεβαιώνουν για τον κίνδυνο της κόλασης. Όμως η κουφή και τυφλή συνείδηση δεν μένει έτσι για πάντα. Η ικανότητά της απο-καθίσταται, δυστυχώς όμως, τη στιγμή που κάποιος ρίχνεται στη «λί-μνη της φωτιάς» (κόλαση). Όσο είναι εν ζωή, ο αμαρτωλός άνθρωπος κρατιέται από τον Σατανά σε ένα είδος αναισθησίας. Εκείνη την μέρα όμως, που θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της κόλα-σης, η συνείδησή του θα ανανήψει πλήρως. Τότε θα αναγνωρίσει όλη του την αμαρτία όπως θα έπρεπε να είχε κάνει όσο ζούσε στον κόσμο. Είναι ασύλληπτο το πόσο οδυνηρή θα είναι αυτή η εμπειρία. Τόσο με-γάλος πόνος και τόση μεταμέλεια! Όμως χωρίς κανένα όφελος πια.

Η κόλαση είναι ένα μέρος όπου δεν θα υπάρχει πνεύμα για να ελέγ-χει τη συνείδηση. Έτσι, η ανθρώπινη αμαρτωλή φύση θα φανερωθεί σ’ όλο της το «μεγαλείο». Ποιος μπορεί να φανταστεί πόσο αγωνιώδης θα είναι μια τέτοια κατάσταση όπου όλη η αμαρτία θα είναι σε πλήρη ανάπτυξη!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πόση αμαρτία να έχω άραγε διαπράξει εγώ στη ζωή μου μέχρι τώρα! Η Βίβλος απαντάει στην ερώτηση, με


ένα λίγο διασκεδαστικό τρόπο θα ‘λεγε κανείς. Ας δούμε στους Ψαλ-μούς 40:12.

«Επειδή, αναρίθμητα κακά με περικύκλωσαν· με κατέφτασαν οι ανομίες μου, και δεν μπορώ να τις βλέπω· πλήθυναν, έγιναν πιο πολλές και από τις τρίχες τού κεφαλιού μου. Και η καρδιά μου με εγκαταλείπει.»(Ψαλμοί 40:12)

Έχω αμαρτήσει περισσότερες φορές από όσες είναι οι τρίχες του κεφαλιού μου! Μπορούμε να υπολογίσουμε πόσες περίπου τρίχες έχουμε στο κεφάλι μας; Οι Ευρωπαίοι έχουν λιγότερες τρίχες από του Ασιάτες. Λέγεται ότι οι Καυκάσιοι έχουν μέσο όρο 80.000 τρίχες ενώ οι Ασιάτες 100.000 μέσο όρο. Έτσι, αν και δεν μπορώ να μετρήσω πόσες είναι οι αμαρτίες μου από τότε που γεννήθηκα, τουλάχιστον μπορώ να αναλογίζομαι το θέμα κάθε φορά που λούζω τα μαλλιά μου.

Η αμαρτία που με βασανίζειΤώρα ας συνεχίσουμε με τις Παροιμίες 28:24

«Αυτός που κλέβει τον πατέρα του ή τη μητέρα του, και λέει: Αυτό δεν είναι αμαρτία, αυτός είναι σύντροφος του ληστή.» (Παροιμίες 28:24)

Θυμάμαι μια αμαρτία που είχα κάνει όταν πήγαινα στο γυμνάσιο κι είχε πολύ ταράξει τη συνείδησή μου τότε. Ήμουν στην πρώτη τάξη, αν δεν κάνω λάθος, όταν ένας συμμαθητής μου, έφερε μια μικρή φυσαρ-μόνικα στο σχολείο. Ήθελα απελπιστικά να έχω εκείνη τη φυσαρμόνι-κα. Ήταν το 1962, τότε που η φυσαρμόνικα ήταν ακόμα κάτι σπάνιο. Δεν ήξερα πολλά πράγματα για το όργανο αλλά παρ’ όλα αυτά ήθελα να προσπαθήσω. Ο συμμαθητής μου, όμως, δε με άφηνε ούτε καν να την ακουμπήσω. «Αν θέλεις να παίξεις», μου έλεγε, « πρέπει να την


αγοράσεις από μένα». Η τιμή που ζητούσε ήταν 130 ουάν1 , (περίπου 15 σεντς).

Εκείνο τον καιρό, οι γονείς μου διατηρούσαν ένα μικρό κατάστημα. Μια μέρα, λοιπόν, πήρα 130 ουάν από το ταμείο χωρίς να το πω στους γονείς μου και την αγόρασα. Ήθελα απεγνωσμένα να παίξω φυσαρμό-νικα. Έπαιζα όλη τη μέρα. Όταν όμως πήγα στην εκκλησία, η φωνή της συνείδησής μου άρχισε να με ταράζει πολύ δυνατά.

Το παραπάνω εδάφιο της Βίβλου, αναφέρεται σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Κανένας γονιός, βέβαια, δεν θα αναφέρει το παιδί του στην αστυνομία επειδή του έκλεψε μερικά χρήματα. Η Βίβλος, όμως, λέει ότι όποιος νομίζει πως το να κλέβει από τους γονείς του δεν είναι αμαρτία, είναι το ίδιο αμαρτωλός με έναν ληστή.

Αφού έκλεψα τα χρήματα από τους γονείς μου μετάνιωσα πικρά. Κάθε πρωί προσευχόμουν με δάκρυα και ικέτευα συνέχεια τον Θεό να με συγχωρέσει. Μετά την προσευχή αισθανόμουν λίγο καλύτερα. Ύστερα από λίγο όμως, η αμαρτία ερχόταν ξανά στο μυαλό μου και πάλι άρχιζα να κλαίω και να προσεύχομαι.

Πραγματικά, ακόμα και αν υπάρχει μόνο μία αμαρτία που να μας βασανίζει, δε θα γλιτώναμε απ’ την κόλαση εξαιτίας έστω και μόνης αυτής της αμαρτίας. Γιατί κάθε αμαρτωλή πράξη που διαπράττουμε προέρχεται από τη ρίζα της αμαρτίας μέσα μας. Οι εκβλαστήσεις της αμαρτίας είναι πολλές αλλά όλες εκφύονται από την ίδια ρίζα.

Είναι σημαντικό να σταθούμε με όλη μας την ειλικρίνεια μπροστά στο Θεό και να σκεφτούμε τι αμαρτίες βλέπουμε στην καρδιά μας που μας μολύνουν. Όχι μόνο αόριστες και αφηρημένες εντυπώσεις αλλά συγκεκριμένες αμαρτίες που πιστεύουμε ότι μπορούν να μας στείλουν στην κόλαση.

ΕιδωλολατρείαΑς διαβάσουμε στην προς Ρωμαίους επιστολή 1:18

1: Κορεάτικο νόμισμα


«Επειδή, οργή του Θεού αποκαλύπτεται από τον ουρανό επάνω σε κάθε ασέβεια και αδικία ανθρώπων, που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας. Επειδή, ότι μπορεί να γίνει γνωστό για τον Θεό, είναι φανερό μέσα τους· για τον λόγο ότι, ο Θεός το φα-νέρωσε σ’ αυτό» ( Προς Ρωμαίους 1:18-19)

Μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου, υπάρχει κάτι που αναγνωρίζει τον Θεό. Αυτό το κάτι είδαμε ότι είναι η συνείδηση. Η συνείδησή μας έχει στοιχεία από την εικόνα του Θεού και είναι αυτή που μας κάνει να θέλουμε να επιστρέψουμε σε Κείνον. Είναι σαν τις μακρινές μνήμες από την ιδιαίτερη πατρίδα μας που αφήσαμε μεγαλώνοντας. Ο γαλά-ζιος ουρανός, τα ποτάμια που αφήσαμε πίσω μας γεμίζουν την καρδιά μας με τον πόθο να ξαναγυρίσουμε. Με ανάλογο τρόπο, υπάρχει μέσα μας κάτι που αναζητά και επιποθεί το Θεό και τη σχέση μαζί Του.

Ας περάσουμε στο εδάφιο 20.

«Δεδομένου ότι, τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερά από την εποχή της κτίσης τού κόσμου, καθώς νοούνται διαμέσου των δη-μιουργημάτων του, και η αιώνια δύναμή του και η θεότητα, ώστε αυτοί να είναι αναπολόγητοι. Επειδή, ενώ γνώρισαν τον Θεό, δεν τον δόξασαν ως Θεό, ούτε τον ευχαρίστησαν· αλλά, μέσα στους μάταιους συλλογισμούς τους, αναζήτησαν μάταια πράγματα, και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους. Ενώ έλεγαν ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί. Και άλλαξαν τη δόξα τού άφθαρτου Θεού σε ομοί-ωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου, και πουλιών και τετράποδων και ερπετών.» (Προς Ρωμαίους 1:20-23)

H αιώνια δύναμη και η θεϊκή φύση του Θεού είναι βαθιά καταγραμ-μένα μέσα στην ύπαρξή μας κι αυτό μας κάνει να αναζητούμε την θει-ότητα, τη σοφία και το χαρακτήρα Του. Ο άνθρωπος ως δημιούργημα έχει κληρονομήσει στοιχεία από την φύση του Θεού και ψάχνει κά-


ποιον που να μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτά και να τα ικανοποιήσει. Γι αυτό κατασκευάζει αγάλματα θνητών ανθρώπων, πουλιών, ζώων και τα λατρεύει σαν θεούς. Υπάρχει ο Βούδας, υπάρχουν ιερές πέτρες, αιωνόβια ιερά δέντρα και ένα πλήθος ποικίλων σεβασμάτων, οστών, ιερών αντικειμένων, προσώπων, εικόνων κι ό,τι άλλο μπορεί να φα-νταστεί κανείς ως υποκατάστατο του Θεού μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Ωστόσο, αν κάποιος προσκυνήσει, αποδώσει λατρεία, ή ζητήσει ευλογία και προστασία από κάτι σαν αυτά έχει διαπράξει ένα πολύ σοβαρό αμάρτημα στα μάτια του Θεού.

Σύμφωνα με τη Βίβλο, ό,τι είναι δυνατόν να γίνει γνωστό αναφορικά με το Θεό έχει ήδη φανερωθεί στους ανθρώπους. Είναι, λοιπόν, φρο-νιμότερο να γνωρίζουμε το Θεό όπως έχει ο ίδιος φανερωθεί. Επειδή όμως δεν Τον είδαμε ως φυσική μορφή, πιστέψαμε ότι η φύση και τα χειροποίητα ανθρώπινα έργα είναι ο ίδιος ο Θεός κι έτσι το κομμάτι αυτό της ζωής μας μολύνθηκε με πολύ μεγάλη αμαρτία.

Στην πατρίδα μας την Κορέα συμβαίνει συχνά οι μαθητές ενός σχο-λείου να πάνε εκδρομή σε κάποιον ναό ή μοναστήρι του Βούδα. Όταν τα παιδιά, είτε συνειδητά είτε από την πίεση του περιβάλλοντος ασπάζονται κι αποδίδουν λατρεία στις εικόνες και τα αγάλματα, δια-πράττουν μεγάλη αμαρτία στα μάτια του Θεού. Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη από τις δέκα εντολές λέει: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου. Δεν πρέπει να έχεις άλλους Θεούς εκτός από εμένα.».

ΟμοφυλοφιλίαΑς δούμε τώρα το εδάφιο 24

«Γι’ αυτό και ο Θεός τούς παρέδωσε σε ακαθαρσία, διαμέσου των επιθυμιών των καρδιών τους, ώστε να ατιμάζονται τα σώμα-τά τους αναμεταξύ τους. Οι οποίοι αντικατέστησαν την αλήθεια τού Θεού με το ψέμα, και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε, ο οποίος είναι άξιος ευλογίας


στους αιώνες. Αμήν.» (Προς Ρωμαίους 1:24-25)

Το εδάφιο 26 δείχνει τι συμβαίνει σε όσους θεοποιούν τη δημιουρ-γία.

«Γι’ αυτό, ο Θεός τούς παρέδωσε σε πάθη ατιμίας· επειδή, και οι γυναίκες τους αντικατέστησαν τη φυσική χρήση με την αφύσι-κη.» (Προς Ρωμαίους 1:26)

Ακόμα και στη βιβλική εποχή, υπήρχαν λεσβίες και άντρες ομοφυ-λόφιλοι. Είναι γραμμένο στη Βίβλο ότι η ομοφυλοφιλία είναι μεγάλη αμαρτία στα μάτια του Θεού. Το εδάφιο 27 δείχνει τι συνέβη σε αυ-τούς τους ανθρώπους.

«Παρόμοια δε και οι άνδρες, αφήνοντας τη φυσική χρήση της γυναίκας, άναψαν μέσα τους από την επιθυμία τους ο ένας προς τον άλλον, κάνοντας την ασχημοσύνη, αρσενικοί σε αρσενικούς, και απολαμβάνοντας στον εαυτό τους την πρέπουσα αντιμισθία της πλάνης τους.» (Προς Ρωμαίους 1:27)

Κάθε αμαρτωλός θα κριθεί από τον Θεό, αλλά οι ομοφυλόφιλοι θα δεχθούν επιπλέον την τιμωρία του λάθους τους, και μεταξύ τους. Το AIDS σήμερα είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Πριν σταθούν ενώπιον του Θεού, θα τιμωρηθούν πρώτα τα σώματά τους.

Αδικία, Περηφάνια και Κομπασμός

«Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει.» (Προς Ρωμαίους 1:28)


Ο αδόκιμος νους είναι αυτό που συμβαίνει στον άνθρωπο όταν πε-ριφρονεί την ύπαρξη του Θεού. Ας δούμε τι είναι στην πράξη αυτός ο αδόκιμος νους.

«επειδή, είναι γεμάτοι από κάθε αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεο-νεξία, κακία· είναι γεμάτοι από φθόνο, φόνο, φιλονικία, δόλο, κα-κοήθεια· ψιθυριστές, κατάλαλοι, με μίσος για τον Θεό, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέτες κακών, απειθείς στους γονείς.» (Προς Ρωμαίους 1:29-30)

Τι είναι η αδικία; Η έννοια αδικία έχει ένα ευρύ φάσμα, περιλαμβά-νει κάθε τι που δεν είναι δίκαιο. Ο έμπορος εξαπατά με το ζύγι και την ποιότητα του περιεχομένου. Ο άνθρωπος που είναι γεμάτος κακία και δόλο δε θα διστάσει να πληγώσει το συνάνθρωπό του για να επωφε-ληθεί αυτός. Ο διεφθαρμένος θα συμβάλλει στο γκρέμισμα των αξιών με τη συμπεριφορά του, ο άπληστος θα πατήσει επί πτωμάτων για να αποκτήσει περισσότερα, ο συκοφάντης και ο ψιθυριστής θα διαδώσει ψεύδη σε βάρος των συνανθρώπων του (τυπική εικόνα των γυναικών – ιδιαίτερα σε μικρές και κλειστές κοινωνίες – που κουτσομπολεύουν τους πάντες). Ο άνθρωπος, γεμάτος με κάθε λογής κακό, φθόνο, φόνο, φιλονικία, μίσος, αλαζονεία, εκφέρει στην κοινωνικό του περιβάλλον αυτό που υπάρχει μέσα στην καρδιά του. Όλο αυτό, όμως είναι γεμάτο αμαρτία μπροστά στα μάτια του Θεού.

«Κατάλαλοι, με μίσος για τον Θεό, υβριστές, αλαζόνες…» (Προς Ρωμαίους 1:30)

Ιδιαίτερα η αλαζονεία είναι από τις πιο συνηθισμένες παραβάσεις του θελήματος του Θεού. Κι έχει πολλές μορφές. Μερικοί άνθρωποι είναι έκδηλα αλαζόνες σε κάθε τους κίνηση. Όπως λέει η λαϊκή έκφρα-ση, «έχουν τη μύτη ψηλά», κι αυτό γίνεται αντιληπτό από τους πάντες.


Υπάρχουν όμως κι άλλοι που ενώ είναι μέσα τους εξαιρετικά αλαζόνες, καταφέρνουν να μην δείχνουν τίποτα εξωτερικά. Κάποιες φορές μάλι-στα μπορεί να φέρονται ως οι πλέον ταπεινόφρονες, (συνήθως για να αποκομίσουν κάποια ψυχολογικά ή πρακτικά οφέλη). Όμως πίσω από το κάλυμμα της ταπεινότητας, ο Θεός βλέπει καθαρά την αλαζονεία της καρδιάς και την αμαρτία σ’ όλο αυτό. Υπάρχει ένα εδάφιο στη Γρα-φή που λέει: «Αλαζονικά μάτια και περήφανη καρδιά, ο λύχνος των ασεβών, είναι αμαρτίες» Έτσι βλέπει ο Θεός την αλαζονεία είτε είναι έκδηλη στα μάτια είτε είναι κρυμμένη στην καρδιά.

«Και υπερήφανοι…» (Προς Ρωμαίους 1:30)

Η υπερηφάνεια είναι επίσης αμαρτία ενώπιον του Θεού όσο κι αν αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στις κοινωνίες μας. Σε πόσες περιστά-σεις της ζωής μας δε λειτουργούμε με κίνητρο την ανάγκη της επίδειξης!

Από τις συνηθέστερες μορφές της είναι η υπερηφάνεια για τα υπάρχοντα.-«Κάνουμε ένα πάρτι για το καινούριο μας σπίτι. Θέλετε να έρθετε;» Πίσω από τη χαρά της γιορτής για το νέο σπίτι μπορεί πολύ εύκολα να κρύβεται το κίνητρο της επίδειξης.

Μια νέα γυναίκα, σίγουρα επενδύει πολύ από τον ψυχισμό της στο τι εντύπωση θα προκαλέσει το καινούργιο της ντύσιμο. Αν δεχτεί το θαυμασμό του περιβάλλοντος για το καλό της γούστο, η ανάγκη της επίδειξης ικανοποιείται και όλα είναι καλά. Αν όμως κανένας δεν το παρατηρήσει, η αίσθηση της αποτυχίας κι η απογοήτευση αρχίζουν να κυριαρχούν στην ψυχή της. Αν, μάλιστα, έχει ξοδέψει σημαντικό ποσό για να το αποκτήσει, τότε η απογοήτευση είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Και βέβαια όχι μόνο το γυναικείο φύλο αλλά όλοι οι άνθρωποι λιγό-τερο ή περισσότερο έχουν ανάγκη να επιδεικνύουν αυτά που αγορά-ζουν ακόμα κι αν πρόκειται για ρούχα. Γιατί; Επειδή θέλουν να υψώ-σουν τον εαυτό τους πάνω από τους άλλους και μ’ αυτόν τον τρόπο να νιώσουν λίγο πιο αξιόλογοι. Να ξεφύγουν από την ισοπέδωση της


μάζας ή τα αισθήματα κατωτερότητας. «Είμαι καλύτερος από σένα. Ακόμα και αν έχω χειρότερους βαθμούς ή λιγότερα λεφτά, έχω πά-ντως καλύτερο γούστο και είμαι πιο όμορφος», θα σκεφτόταν κάποιος στη συγκεκριμένη θέση. Όμως το να αντλεί κανείς αξία κομπάζοντας για τα αποκτήματα του ή υψώνοντας τον εαυτό του έναντι των άλλων είναι μεγάλη αμαρτία στα μάτια του Θεού.

Η αγάπη για τον εαυτό μου-η αρχή της αμαρτίας

Ας δούμε που αρχίζει η αμαρτία. Όταν κοιτάζουμε την μοιχεία, τη κλοπή και το ψέμα, παρατηρούμε ότι έχουν κάτι κοινό, τον εγωκε-ντρισμό και την αγάπη του «εγώ». Γιατί ψεύδεται ο άνθρωπος; Για να προστατέψει την περηφάνια του, για να αποφύγει την καταστροφή της φήμης του. Γιατί κλέβει; Αδιαφορεί για τους κόπους των συναν-θρώπων του και θεωρεί την ικανοποίηση του εαυτού του σαν αρκετό άλλοθι για οποιοδήποτε πόνο προκαλέσει. Γιατί μοιχεύει; Γιατί το να ικανοποιήσει προσωρινά έναν πόθο του εγώ του μετράει γι αυτόν πιο πολύ από το πρόσωπο που μοιράζεται τη ζωή μαζί του. Οποιαδήποτε αμαρτία κι αν αναλύσουμε φτάνουμε σ’ αυτήν την κοινή ρίζα: η αγάπη του «εγώ».

Όταν ήμουν στην Αμερική, είχα γνωρίσει ένα ζευγάρι γιατρών. Η σύ-ζυγος είχε γνωρίσει τον Κύριο αλλά ο άντρας της όχι ακόμα. Μια μέρα η σύζυγος με επισκέφτηκε για να της δώσω κάποιες συμβουλές.

-«Προσπαθώ τόσο πολύ μέχρι σήμερα για τη σωτηρία του συζύγου μου», μου λέει. «Σκέψου ότι τον υπηρετώ, σαν είδωλο. Τελικά συνειδη-τοποίησα ότι τον αγαπώ τόσο πολύ που απέτυχα να ζήσω σύμφωνα με τη Βίβλο και αμάρτησα στα μάτια του Θεού».

Αφού άκουσα την εξομολόγησή της, χαμογέλασα και της λέω: -«Όχι, αγαπητή αδερφή, νομίζω ότι κάνεις λάθος». Έμεινε έκπληκτη με το σχόλιό μου. «Όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο», συνέχισα, «στην πραγματικό-


τητα το είδωλο δεν είναι ο άντρας σου, αλλά ο εαυτός σου. Χρειάζεσαι τον άντρα σου για να είσαι καλά κοινωνικά και ψυχολογικά, γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μακριά του. Θέλεις ο άντρας σου να είναι πετυχημένος και για δικούς σου λόγους. Κατά βάθος ανη-συχείς πιο πολύ για σένα παρά για το σύζυγό σου».

Η γυναίκα κοκκίνισε. Ύστερα από λίγο μου λέει:, -«Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως τελικά δεν έχεις άδικο».Γιατί αμαρτάνει ο άνθρωπος; Η αμαρτία πηγάζει από την αγάπη και

την προβολή του εαυτού μας. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην περί-πτωση του Αδάμ. Το φίδι τον πλησίασε και τον αποπλάνησε λέγοντάς του ότι αν έτρωγε τον απαγορευμένο καρπό θα γινόταν το ίδιο σοφός με τον Θεό. Ο Αδάμ βρήκε πολύ συναρπαστική μια τέτοια εξύψωση του εαυτού του και έφαγε τον καρπό. Όλοι έχουμε την ίδια θέληση μέσα μας. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να κυβερνά και όχι να τον κυβερνούν. Όλες οι αμαρτίες ξεκινούν από την βαθιά προσκόλ-ληση στο εγώ.

Χωρίς σύνεση, παραβάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ανελεήμονες

«Εφευρέτες κακών, απειθείς στους γονείς, χωρίς σύνεση, παρα-βάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες.» (Προς Ρωμαίους 1:30-31)

Κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν οι διανοητικές του δυνατότητες εί-ναι περιορισμένες, μπορεί να έχει σύνεση. Να μην προσκολλάται στο αχρείο αλλά στο πολύτιμο. Αυτό είναι περισσότερο μια στάση της καρ-διάς παρά του μυαλού, γι αυτό και ο Θεός καταλογίζει ως αμαρτία το να μην έχει κανείς σύνεση. Είναι επιλογή το να είσαι ασύνετος, και ως εκ τούτου αμαρτία, όπως επίσης και το να παραβαίνεις μια συμφωνία. Όταν δίνουμε πολύ εύκολα υποσχέσεις ή κάνουμε συμφωνίες και δεν


επιμελούμαστε να τις κρατήσουμε αλλά το ίδιο εύκολα τις αθετούμε έχουμε αμαρτία μπροστά στο Θεό. Ακόμα κι αν αυτό έχει να κάνει με το «στήσιμο» σ’ ένα ραντεβού (που σε πολλούς δε θα έφερνε καμία ενοχή) ή με κάτι πολύ πιο σοβαρό, για το Θεό είναι παράβαση.

Σκέφτομαι πόσο πολύ εκδηλώνεται αυτή η αμαρτία στην περίπτω-ση του γάμου και των γαμήλιων όρκων. Όταν ο λειτουργός ρωτάει το ζευγάρι αν θα αγαπάει ο ένας τον άλλον μέχρι να τους χωρίσει ο θά-νατος, και οι δυο απαντάνε πρόθυμα, «ναι». Εντούτοις, δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που χωρίζουν ακόμα κι αμέσως μετά το γαμήλιο ταξίδι. Πόσοι νέοι άνθρωποι παίρνουν διαζύγιο σήμερα! Ενώ δε διστάζουν να ορκιστούν πίστη ο ένας στον άλλον μπροστά σε τόσους μάρτυρες, και στην περίπτωση μάλιστα που είναι χριστιανοί, μπροστά και στον Θεό, λίγο αργότερα αθετούν τον όρκο τους, συχνά για ασήμαντες αιτίες. Οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη αμαρτία είναι αυτό. Αν ο Θεός έκανε το ίδιο, αθετούσε δηλ, τις υποσχέσεις Του τόσο εύκολα, κανείς από εμάς δεν θα σωζόταν.

«Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;» (Αριθμοί 23:19)

Ο Θεός δεν ψεύδεται. Ούτε αθετεί τις υποσχέσεις Του. Εμείς όμως πόσο συχνά το κάνουμε! Αθετούμε τις υποσχέσεις μας, σπάμε τους όρ-κους, αλλάζουμε γνώμη και απροβλημάτιστα απιστούμε στις μεταξύ μας σχέσεις, δεν μένουμε στις δεσμεύσεις μας, δεν εκτελούμε αυτά που υποσχεθήκαμε. Η απιστία, όσο κι αν φαίνεται μια συνήθης πρακτική πια, είναι μεγάλη αμαρτία για τον Θεό.

«… άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες·» (Προς Ρωμαίους 1:31)


Η έλλειψη αγάπης, δεν είναι απλώς ανεπάρκεια, είναι αμαρτία. Το ίδιο συμβαίνει και με την έλλειψη ελέους.

«…οι οποίοι, ενώ γνωρίζουν τη δικαιοσύνη τού Θεού, ότι εκείνοι που πράττουν τέτοιου είδους πράγματα είναι άξιοι θανάτου, όχι μονάχα τα πράττουν, αλλά και επιδοκιμάζουν με ευχαρίστηση εκείνους που τα πράττουν.» (Προς Ρωμαίους 1:32)

Ο Θεός έχει ορίσει ότι όλοι οι άνθρωποι που πράττουν την αμαρτία θα περάσουν από κρίση και θα ριχτούν στην αιώνια κόλαση. Ωστόσο, ενώ το ξέρουμε αυτό, όχι μόνο συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε αλλά επιδοκι-μάζουμε και τις αμαρτίες των άλλων. Ο ένας αμαρτωλός υποστηρίζει τον άλλο. Όσο δεν αμαρτάνω, δεν μου αρέσουν οι αμαρτωλοί. Όταν αμαρτήσω όμως, είμαι στην ίδια πλευρά με αυτούς, και τότε τους συ-μπαθώ. Τους αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη επιείκεια και μου φαίνεται λογικό στον καθένα να συμβαίνουν τέτοια πράγματα αφού κι εγώ είμαι σε παρόμοιες καταστάσεις. Έτσι, δεν καταδικάζω την αμαρτία.

Οι ηλικιωμένοι συνήθως λένε πως όταν μεγαλώνεις παιδί, δεν είσαι σε θέση να κακολογήσεις κανένα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με το δικό σου. Μ’ αυτό το σκεπτικό πολλοί γονείς καλύπτουν την κακή συμπεριφορά άλλων παιδιών και προσποιούνται ότι δεν βλέπουν για να μην εκτεθούν στην περίπτωση που και το δικό τους κάνει τα ίδια πράγματα.

Έτσι, οι άνθρωποι που επιλέγουν την αμαρτία φτάνουν τελικά στο σημείο να επιδοκιμάζουν ο ένας τον άλλον για να αισθανθούν πιο ασφαλείς μέσα απ’ την αμοιβαία υποστήριξη. Όμως ο Θεός δεν συμ-βιβάζεται ούτε στο ελάχιστο με την αμαρτία κι ούτε δείχνει επιείκεια στους ανθρώπους που την διαπράττουν.


Η ειδωλολατρία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία

«Και ο Θεός μίλησε όλα αυτά τα λόγια, λέγοντας: Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε έβγαλε από τη γη της Αιγύπτου, από οίκο δουλείας. ΜΗ έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα.» (Έξοδος 20:1-3)

Το να έχει κανείς άλλους θεούς δεν ήταν υπόθεση μόνο της αρχαιό-τητας. Και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που γονατίζουν προσκυνώ-ντας μπρος την εικόνα κάποιου αγίου, προσευχόμενοι σε αυτόν σαν σε θεό, ζητώντας προστασία και απευθύνοντας κάθε είδος ικεσίες σε ένα δημιούργημα. Άλλοι πάλι προσκυνούν αγάλματα, και άλλοι τη σελήνη ή άλλες θεότητες εκτός από τον ένα και μοναδικό Θεό. Από τη στιγμή που γίνεται αυτό ο άνθρωπος έχει διαπράξει τη μεγαλύτερη αμαρτία: να βάλει ένα είδωλο στη θέση του Θεού, παραβαίνοντας την πρώτη εντολή Του. Μπορεί ένα είδωλο να δώσει ευλογία; Υπάρχουν πολλά εδάφια στην Βίβλο, που αναφέρονται σ’ αυτό. Ας δούμε μερικά από αυτά. Ησαΐας 44:9.

«Όσοι κατασκευάζουν είδωλα, είναι όλοι ματαιότητα· και τα πο-λυαγαπημένα τους είδωλα δεν ωφελούν· κι αυτοί είναι μάρτυρες γι’ αυτά ότι δεν βλέπουν ούτε καταλαβαίνουν, για να καταντρο-πιαστούν. Ποιος έπλασε θεό ή έχυσε είδωλο, που δεν ωφελεί σε τίποτε; Δέστε, όλοι οι σύντροφοί του θα ντροπιαστούν· και οι τεχνίτες, αυτοί είναι από ανθρώπους· ας συγκεντρωθούν όλοι μαζί· ας παρασταθούν· θα φοβηθούν, θα ντραπούν όλοι μαζί. Ο χαλκουργός κόβει σίδερο, και εργάζεται στα κάρβουνα, και το μορφώνει με τα σφυριά, και το κατασκευάζει με τη δύναμη των βραχιόνων του· μάλιστα, πεινάει, και η δύναμή του αποκάμει· νερό δεν πίνει, και ατονεί. Ο ξυλουργός απλώνει τον κανόνα, το σημειώνει με στάθμη, το εξομαλύνει με ροκάνια, και το σημει-


ώνει με τον διαβήτη, και το κάνει σύμφωνα με την ανθρώπινη μορφή, σύμφωνα με την ανθρώπινη ωραιότητα, για να κατοικεί στο σπίτι. Κόβει κέδρους για τον εαυτό του, και παίρνει το κυπα-ρίσσι καιτη βελανιδιά, που διαλέγει για τον εαυτό του ανάμεσα στα δέντρα τού δάσους· φυτεύει ένα πεύκο, και η βροχή το αυ-ξάνει. Και θα είναι στον άνθρωπο χρήσιμο για κάψιμο· και απ’ αυτό παίρνει και ζεσταίνεται· ακόμα, το καίει, και ψήνει ψωμί· επιπλέον, το κάνει θεό, και το προσκυνάει· το κάνει είδωλο, και γονατίζει μπροστά του. Απ’ αυτό, το μισό το καίει σε φωτιά, και με το άλλο μισό τρώει το κρέας· ψήνει το ψητό, και χορταίνει· και ζεσταίνεται, λέγοντας: Ω! Ζεστάθηκα, είδα τη φωτιά· κι αυτό που απέμεινε το κάνει θεό, το γλυπτό του· γονατίζει μπροστά του, και το προσκυνάει, και προσεύχεται σ’ αυτό, και λέει: Λύτρωσέ με, επειδή είσαι ο θεός μου.» (Ησαΐας 44:9-17)

Ας διαβάσουμε ακόμα ένα εδάφιο. Ψαλμοί 135:15

«Τα είδωλα των εθνών είναι ασήμι και χρυσάφι, έργο χεριών αν-θρώπου. Στόμα έχουν, και δεν μιλούν· μάτια έχουν, και δεν βλέ-πουν· αυτιά έχουν, και δεν ακούν· ούτε υπάρχει πνοή στο στόμα τους. Όμοιοι μ’ αυτά ας γίνουν, αυτοί που τα φτιάχνουν· καθένας που ελπίζει σ’ αυτά!»(Ψαλμοί 135:15-18)

Το να φτιάξεις ένα είδωλο δεν είναι τίποτα τρομερά δύσκολο. Ανε-βαίνεις σ’ ένα βουνό, κόβεις ένα δέντρο, το σκαλίζεις με όλη σου την επιδεξιότητα. Του φτιάχνεις μάτια, αυτιά, μύτη και στόμα μ’ ένα ωραίο χαμόγελο, όλα τέλεια. Υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα: ότι δεν μπορεί να δει μέσα από τα μάτια του, δεν μπορεί να ακούσει με τα αυτιά του ή να μυρίσει με τη μύτη του. Αλήθεια, σε τι σημείο ανοησίας μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος ώστε να καταλήξει να υποκλίνεται μπροστά σ’ ένα είδωλο, για λόγους όπως το να αποκτήσει γιο ή να


γράψουν τα παιδιά του καλά στις εξετάσεις. Για αυτό και ο Θεός είπε να μην έχουμε άλλους θεούς, εκτός από Εκείνον. Αν λοιπόν κανείς προ-σεύχεται για ευλογία σε οποιοδήποτε είδος ειδώλου, αρχαίο ή σύγχρο-νο, έχει διαπράξει τη μεγαλύτερη αμαρτία ενάντια στον Θεό. Ας δούμε πόσο απόλυτα μιλάει ο ίδιος ο Κύριος για αυτό το σοβαρό αμάρτημα: Έξοδος 20:4

«Μη κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο μήτε ομοίωμα κάποιου, από όσα είναι στον ουρανό επάνω ή όσα είναι στη γη κάτω ή όσα είναι στα νερά κάτω από τη γη· μη τα προσκυνήσεις μήτε να τα λατρεύσεις· επειδή, εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλό-τυπος, που ανταποδίδω τις αμαρτίες των πατέρων επάνω στα παιδιά, μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς εκείνων που με μισούν· και κάνω έλεος σε χιλιάδες γενεές εκείνων που με αγαπούν, και τηρούν τα προστάγματά μου.» (Έξοδος 20:4-6)

Ο Θεός μας λέει εδώ ότι αν λατρέψουμε και προσκυνήσουμε κάποιο είδωλο, η τιμωρία δεν θα σταματήσει σε εμάς, αλλά θα κληρονομηθεί μέχρι την τρίτη και την τέταρτη γενιά των απογόνων μας. Γιατί, άραγε, μας απαγορεύει ο Θεός να φτιάξουμε είδωλα; Γιατί είναι τόσο κακό να κατασκευάσουμε εικόνες και απομιμήσεις ενός ζώου ή ανθρώπου και να υποκλιθούμε μπροστά τους; Ας γυρίσουμε στο Δευτερονόμιο 4:11.

«Και πλησιάσατε, και σταθήκατε κάτω από το βουνό· και το βου-νό καιγόταν με φωτιά μέχρι το μέσον τού ουρανού, και ήταν σκο-τάδι, σύννεφα και πυκνό σκοτάδι. Και ο Κύριος σας μίλησε από το μέσον της φωτιάς· εσείς ακούσατε μεν τη φωνή των λόγων, δεν είδατε, όμως, κανένα ομοίωμα· μόνον φωνή ακούσατε.» (Δευτερονόμιο 4:11-12)

Η επαφή που είχαν οι Ισραηλίτες με τον Θεό ήταν μόνο μέσα απ’ το


δρόμο της ακοής. Άκουσαν μόνο τη φωνή Του. Δεν Τον είδαν ποτέ. Ο Θεός πάντα τους μιλούσε μέσω της φωνής Του, αλλά ποτέ δεν αποκά-λυψε την όψη Του. Αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν γιατί είναι βασικός λόγος για να μην επιχειρήσουμε να Του φτιάξουμε εμείς μια μορφή ή εικόνα. Αν το ήθελε, θα αποκαλυπτόταν ως μορφή. Αλλά ο Θεός αποκαλύπτεται ως Λόγος, και γι αυτό δεν είναι επιτρεπτό να κατασκευάζουμε μορφές είτε ζώων, είτε ανθρώπων, είτε των πλασμά-των της θάλασσας είτε των άστρων του ουρανού και να τους αποδί-δουμε θεϊκή υπόσταση. Στο πρώτο εδάφιο του Ιωάννη είναι διατυπω-μένο με σαφήνεια:

«Εν αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος.» (Ιωάννης 1:1)

Μόνο ο Λόγος. Δε δόθηκε κανένα ομοίωμα.Ας περάσουμε στο επόμενο εδάφιο. Έξοδος 20:7

«Μη πάρεις το όνομα του Κυρίου τού Θεού σου μάταια· επειδή, δεν θα αθωώσει ο Κύριος εκείνον που παίρνει μάταια το όνομά του.»(Έξοδος 20:7)

Η Κορεάτικη γλώσσα είναι διαφορετική, αλλά στα Αγγλικά, και τα Ελληνικά πολλές βρισιές έχουν να κάνουν με τα θεία. Προσωπικά, το βρίσκω πολύ παράξενο που το όνομα του Θεού χρησιμοποιείται τόσο πολύ σε άλλες γλώσσες με τέτοιο τρόπο, αλλά όπως και να έχει, η ανα-φορά του ονόματος του Θεού επί ματαίω, είναι αμαρτία.

Η ημέρα του ΣαββάτουΑς διαβάσουμε τώρα το εδάφιο 9.

«Έξι ημέρες να εργάζεσαι, και να κάνεις όλα τα έργα σου· η ημέ-


ρα, όμως, η έβδομη είναι Σάββατο του Κυρίου τού Θεού σου· μη κάνεις σ’ αυτή κανένα έργο, ούτε εσύ ούτε ο γιος σου ούτε η θυ-γατέρα σου ούτε ο δούλος σου ούτε η δούλη σου ούτε το κτήνος σου ούτε ο ξένος σου, που βρίσκεται μέσα στις πύλες σου· επει-δή, σε έξι ημέρες δημιούργησε ο Κύριος τον ουρανό και τη γη, τη θάλασσα, και όλα όσα βρίσκονται σ’ αυτά· και κατά την έβδομη ημέρα αναπαύθηκε· γι’ αυτό ο Κύριος ευλόγησε την ημέρα τού Σαββάτου, και την αγίασε» (Έξοδος 20:9-11)

Η Βίβλος υπογραμμίζει το ζήτημα της τήρησης του Σαββάτου. Κά-ποιοι ισχυρίζονται ότι ή μέρα του Σαββάτου πρέπει να τηρείται το Σάββατο, ενώ άλλοι, την Κυριακή, αλλά η όλη διαφωνία είναι μάταιη.

Υπάρχουν σήμερα άτομα και εκκλησίες που προσπαθούν να εφαρ-μόσουν αυτήν την εντολή μ’ ένα τρόπο τυπικό και εξωτερικό χωρίς να κατανοούν τι στην πραγματικότητα είναι το Σάββατο σύμφωνα με τη Βίβλο. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι τηρούν ευλαβώς την εντολή κι είναι πολύ αυστηροί με όσους δε συμμερίζονται τις πρακτικές τους. Αν όμως ισχυρίζεσαι πως τηρείς το Σάββατο σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη πρέπει να το κάνεις σωστά και με κάθε λεπτομέρεια. Κατ’ αρ-χήν δεν επιτρέπεται να το μεταφέρεις σε Κυριακή γιατί η εντολή μιλά σαφώς για Σάββατο. Δεύτερον, το Σάββατο, επιτρέπεται να διανύσεις απόσταση το πολύ 900 μέτρων. Μεγαλύτερη απ’ αυτήν την απόσταση σημαίνει αμαρτία. Στο βιβλίο των Πράξεων μάλιστα υπάρχει η φράση: «δρόμος ενός Σαββάτου». Γνωρίζω, ωστόσο, εκκλησίες που μισθώ-νουν λεωφορείο για να μαζέψει τους πιστούς από τις γειτονιές. Είναι δυνατόν ένα τέτοιο λεωφορείο να διανύσει μόνο 900 μέτρα; Προφα-νώς όχι. Αλλά οι εκκλησίες αυτές επιμένουν ότι τηρούν το Σάββατο!

Επιπλέον, το Σάββατο δεν επιτρέπεται καμιά εργασία. Όμως ο δι-άκονος εργάζεται και μάλιστα αρκετά σκληρά. Πρέπει να καθαρίσει το πρωί και να ετοιμάσει την εκκλησία για να δεχτεί το εκκλησίασμα. Καθαρίζει τους πάγκους, τον άμβωνα και ίσως να οδηγεί και το λεω-


φορείο που μαζεύει τους πιστούς. Η Βίβλος όμως λέει, ότι όλοι ανεξαι-ρέτως, άντρες και γυναίκες, δεν πρέπει να δουλεύουν το Σάββατο.

Αν κανείς αποφασίσει σοβαρά να τηρήσει το Σάββατο θα πρέπει να το κάνει όπως οι Εβραίοι. Για παράδειγμα στα ξενοδοχεία του Ισραήλ υπάρχει και ένας ανελκυστήρας με την επιγραφή «μόνο Εβραίοι». Τη μέρα του Σαββάτου ο ανελκυστήρας αυτός σταματάει σε κάθε όροφο αυτόματα, γιατί ακόμα και το πάτημα του κουμπιού για τους Εβραίους θεωρείται εργασία. Για τον ίδιο λόγο αν ανοίξει κανείς το διακόπτη για το ρεύμα την Παρασκευή δεν μπορεί να τον κλείσει παρά μόνο αφού περάσει και το Σάββατο. Σύμφωνα με τη Βίβλο, δεν ήταν επιτρεπτό να ανάψει κανείς φωτιά το Σάββατο, για αυτό και οι Ισραηλίτες την άνα-βαν την προηγούμενη μέρα και την άφηναν να καίει μέχρι να περάσει το Σάββατο.

Μπορεί κανείς από εμάς να τηρήσει τόσο αυστηρά τη μέρα του Σαββάτου; Υπάρχουν τέτοιες λεπτομέρειες που κάνουν την τήρηση της εντολής σήμερα αδύνατη. Πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως την έννοια του Σαββάτου. Παρακάτω θα αναφερθούμε πιο αναλυτικά σ’ αυτό. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανείς από εμάς δεν τηρεί το Σάβ-βατο σύμφωνα με τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης.

Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου Ας προχωρήσουμε στο εδάφιο 12

«Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να γίνεις μακρο-χρόνιος επάνω στη γη, που σου δίνει ο Κύριος ο Θεός σου.» (Έξοδος 20:12)

Το να τιμάς τους γονείς σου σημαίνει να τους υποστηρίζεις και οικο-νομικά. Κι αυτό απαιτεί επιπρόσθετη δουλειά. Είναι πλήθος οι άνθρω-ποι που υποτιμούν αυτήν την εντολή κι όχι μόνον ασεβούν αλλά σε πολλές περιπτώσεις εκμεταλλεύονται οικονομικά τους γονείς τους.


Έρχεται στο νου μου μια αστεία ιστορία από ένα παλιό λαϊκό πα-ραμύθι. Ήταν κάποτε μια οικογένεια με ανυπάκουα και κακότροπα παιδιά. Διαρκώς κακομιλούσαν και φέρονταν άσχημα. στους γονείς τους. Όταν έφτασε η ώρα να μεταβιβάσουν την περιουσία τους, οι γονείς θέλησαν να ανακαλύψουν ποιο από τα παιδιά τούς αγαπούσε πιο πολύ και θα τους φρόντιζε περισσότερο. Σ’ αυτό θα έδιναν τη μισή περιουσία ενώ την άλλη μισή θα τη μοιράζονταν οι υπόλοιποι. Έτσι, το ηλικιωμένο ζευγάρι σκαρφίστηκε μια ιδέα. Προσποιήθηκαν ότι ο πατέρας είχε πεθάνει. Μόλις τα παιδιά έμαθαν την ψεύτικη είδηση, μα-ζεύτηκαν στο πατρικό σπίτι και θρηνούσαν μεγαλόφωνα λέγοντας, “Ω, αγαπημένε μου πατέρα. Πόσο ήθελα να σε φροντίσω και να σε υπο-στηρίξω! Μόνο να είχες ζήσει λίγο περισσότερο!». Ο πατέρας μέσα απ’ το φέρετρο άκουγε προσεκτικά κι όταν τελείωσαν όλοι, βγαίνει από το φέρετρο και δείχνει το παιδί που έκλαιγε περισσότερο: «εντάξει γιε μου», του λέει, « μπορείς να με φροντίζεις λοιπόν»!

Είναι μια αστεία ιστορία αλλά παράλληλα δείχνει και τις προθέσεις του ανθρώπινου μυαλού που έχει την τάση να ξεγλιστράει από την εντολή αυτή του Θεού.

Ουκ επιθυμήσεις

«Ου φονεύσεις. Ου μοιχεύσεις. Ου κλέψεις. Ου ψευδομαρτυ-ρήσεις ενάντια στον πλησίον σου με ψεύτικη μαρτυρία. Ου επι-θυμήσεις το σπίτι τού πλησίον σου· μη επιθυμήσεις τη γυναίκα τού πλησίον σου· ούτε τον δούλο του ούτε τη δούλη του ούτε το βόδι του ούτε το γαϊδούρι του ούτε κάθε τι που είναι του πλησίον σου.»(Έξοδος 20:13-17)

Αν και το «ουκ επιθυμήσεις» είναι η τελευταία από τις 10 εντολές, θα παρατηρήσουμε ότι όταν παραβαίνουμε την πρώτη, τη δεύτερη, την έκτη, την έβδομη, την όγδοη και την ένατη εντολή, έχουμε ήδη πα-


ραβεί τη δέκατη.

«Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο.» (Ιακώβου 1:15)

Όλες οι αμαρτίες ξεκινούν από την επιθυμία. Η επιθυμία γεννά μοι-χεία, γεννά μίσος, αδικία, κλοπή κι υπάρχει μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Στην πραγματικότητα, χωρίς την επιθυμία, δεν υπάρχει ανά-γκη για αμαρτία. Αλλά υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη που να είναι ελεύθερος από αυτό;

Ακόμα και τα μικρά παιδιά έχουν αυτού του είδους την επιθυμία. Αν δώσω σε ένα παιδί ένα παιχνίδι και του πω, «αυτό πρέπει να το μοιρα-στείς με το αδερφάκι σου», εκείνο θα κουνήσει αρνητικά το κεφαλάκι του και θα σφίξει ακόμα πιο πολύ το παιχνίδι στην αγκαλιά του. Το θέλει όλο για τον εαυτό του. Αν πάω τότε στο μεγαλύτερο αδερφάκι του και του πω, «έλα, άφησε το αυτό στο μικρό να παίξει και εγώ θα σου αγοράσω ένα καλύτερο παιχνίδι», θα πάρω την ίδια απάντηση. Το πιο πιθανό μάλιστα είναι ότι το μεγαλύτερο παιδί θα χτυπήσει το μι-κρότερο και θα του πάρει το παιχνίδι. Ακόμα και ένα μικρό παιδί είναι γεμάτο από επιθυμία. Η επιθυμία γεννά την αμαρτία.

Έτσι, είναι απαραίτητο να φέρουμε ακριβώς αυτό το σημείο μπρο-στά στο Θεό και να πούμε με βαθιά ειλικρίνεια: «Θεέ μου, κουβαλώ επιθυμία μέσα μου. Για αυτό και είπα ψέματα, μίσησα, έκλεψα, μοίχευ-σα.» Όταν η Βίβλος αποκαλύπτει τις κρυμμένες προθέσεις της καρδιάς μας, το πιο σοφό είναι να έλθουμε μπροστά στο Θεό και να ομολογή-σουμε: «Κύριε, μέχρι τώρα νόμιζα πως ζούσα μια ενάρετη ζωή αλλά τώρα, καθώς διαβάζω τη Βίβλο, συνειδητοποιώ πόσο λίγο γνώριζα την κατάστασή μου.»

Πρέπει να τηρούμε όλους τους νόμους Ο Θεός έδωσε στους Εβραίους, 613 νόμους. Ανάμεσα τους περι-


λαμβάνονται νόμοι για την κοινωνία, τα εγκλήματα, τις μεταξύ τους σχέσεις και για πολλά άλλα ζητήματα. Οι περίφημες 10 εντολές είναι κάποιοι απ’ αυτούς τους νόμους που παραδόθηκαν στα χέρια του Μωυσή. Το ερώτημα, τώρα, είναι: μπορεί κανείς να τηρήσει όλες τις εντολές; Έχουμε συχνά την τάση να ερμηνεύουμε τον νόμο απροβλη-μάτιστα, σύμφωνα με μια επιφανειακή εντύπωση. Έτσι, νομίζουμε ότι ο Θεός θα μας καταλάβει αν δεν καταφέρουμε να τηρήσουμε κάποια εντολή. Όμως στο βιβλίο του Ιακώβου 2:10-11, λέει το ακριβώς αντί-θετο:

«Επειδή, όποιος φυλάξει ολόκληρο τον νόμο, φταίξει όμως σε ένα, έγινε ένοχος σε όλα. Για τον λόγο ότι, αυτός που είπε: «Ου μοιχεύσεις», είπε και: «Ου φονεύσεις». Αλλά, αν δεν μοιχεύσεις, όμως φονεύσεις, έγινες παραβάτης τού νόμου.»( Ιακώβου 2:10-11)

Βλέπουμε εδώ, ότι όποιος τηρεί όλο το νόμο, αλλά αποτύχει έστω σε ένα σημείο, είναι ένοχος ολόκληρου του νόμου. Έτσι είναι ο νόμος του Θεού. Εκείνος που διέταξε να μη φονεύσουμε διέταξε επίσης και να μη μοιχεύσουμε. Συνεπώς αν δεν διαπράξω φόνο, διαπράξω όμως μοιχεία , είναι σαν να έχω αθετήσει όλες τις εντολές. Δεν είναι το πλή-θος των αμαρτιών που καταδικάζει τον άνθρωπο στην κόλαση. Έστω και μία είναι αρκετή για κριθεί ένοχος. Θα το καταλάβουμε καλύτερα αν φανταστούμε την εικόνα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να σωθεί από έναν γκρεμό. Κρέμεται σε ένα σκοινί και σκαρφαλώνει προς τα πάνω. Πόσα τμήματα του σχοινιού πρέπει να κοπούν για να πέσει και πάλι; Ένα μόνον είναι αρκετό. Με τον ίδιο τρόπο, δεν πάει κανείς στην κόλαση επειδή αθέτησε και τις Δέκα Εντολές. Μια από αυτές είναι αρκετή για να τον στείλει στην απώλεια. Εάν έχω την πα-ραμικρή αμαρτωλή επιθυμία ή απληστία, ή πω το παραμικρό ψέμα ή κάνω οποιαδήποτε άλλη «ασήμαντη» αμαρτία, μπροστά στο Θεό είμαι ένοχος, το τέλος μου θα είναι η κόλαση. Ανεξάρτητα από το αν μας


φαίνεται απίθανο κάτι τέτοιο, η πρόθεση του Θεού είναι σαφής. Αν κάποιος με ρωτήσει γιατί ο Θεός κρίνει έτσι, δεν μπορώ να του απα-ντήσω. Ενδεχομένως κάποιος να περιμένει να απευθύνει την ερώτηση στον ίδιο τον Θεό, την ημέρα που θα Τον συναντήσει στο μέλλον. Αυτό όμως που μπορώ να πω τώρα με σιγουριά είναι ότι αυτό που ο Θεός δηλώνει, ισχύει ακριβώς όπως Εκείνος το λέει.

Πρέπει να γνωρίσουμε τις αμαρτίες μας μέσω του νόμου

Συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε για τον νόμο, ως εξής: Αν ένας κακός άνθρωπος μάθει το νόμο και τον τηρήσει, θα αμαρτήσει λιγότερο και έτσι η συμπεριφορά του θα βελτιωθεί. Αν σταματήσει λόγου χάρη να ψεύδεται και να φονεύει επειδή το λέει ο νόμος θα γίνει καλύτερος άνθρωπος. Μ’ ένα τέτοιο σκεπτικό πιστεύουμε ότι ο νόμος κάνει τον άνθρωπο δίκαιο. Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου ο λόγος για τον οποίο ο Θεός έδωσε το νόμο. Κανείς δεν μπορεί να τηρήσει τόσο τέλεια το νόμο ώστε να είναι επαρκώς δίκαιος μπροστά στο Θεό. Επομένως, γι-ατί ο Θεός μας έδωσε το νόμο; Λέει στην προς Ρωμαίους 5:13

«Επειδή, μέχρι τον νόμο υπήρχε στον κόσμο η αμαρτία· αμαρτία, όμως, δεν λογαριάζεται όταν δεν υπάρχει νόμος.» (Προς Ρωμαίους 5:13)

Από την εποχή του Αβραάμ, μέχρι την εποχή του Μωυσή, πέρασαν 430 χρόνια. Τους νόμους του Θεού τους παρέλαβε ο Μωυσής στο όρος Σινά. Αυτό σημαίνει άραγε ότι δεν είχαν αμαρτίες όσοι έζησαν στο χρο-νικό διάστημα μεταξύ Αβραάμ και Μωυσή; Βεβαίως και είχαν, αλλά εκείνη τη περίοδο δεν υπήρχε νόμος για να τις φανερώσει. Δεν υπήρχε δηλαδή, κάτι που να ορίσει το ψέμα, λόγου χάρη, ως αμαρτία. Ας δού-με, λοιπόν, γιατί μας έδωσε το νόμο ο Θεός. Προς Ρωμαίους 7:7


«Τι θα πούμε, λοιπόν; Ο νόμος είναι αμαρτία; Μη γένοιτο· αλλά, δεν γνώρισα την αμαρτία, παρά διαμέσου τού νόμου· επειδή, και την επιθυμία δεν τη θα γνώριζα, αν ο νόμος δεν έλεγε: “Ου επιθυ-μήσεις.» (Προς Ρωμαίους 7:7)

Οι νόμοι μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε τι είναι λάθος. Για να πάρουμε μια εικόνα από την αστική ζωή, ένας άνθρωπος μπορεί να το θεωρεί φυσικό να πετάει σκουπίδια στο δρόμο, μέχρι που μια μέρα βλέπει μια πινακίδα με την επιγραφή: «Απαγορεύεται η ρήψις απορ-ριμάτων». Εξαιτίας τoυ νόμου, αυτό που μέχρι πριν του φαινόταν φυσιολογικό, τώρα αντιλαμβάνεται ότι ήταν παράνομο. Πριν το νόμο, δεν υπήρχε καμία βάση για να κρίνουμε, αλλά μετά το νόμο μπορούμε πλέον να αναγνωρίσουμε τις αμαρτίες μας. Γαλάτες 3:15

«Θα χρησιμοποιήσω ένα ανθρώπινο παράδειγμα αδελφοί μου. Κανένας βέβαια δεν μπορεί να ακυρώσει μιαν έγκυρη ανθρώπινη διαθήκη ή να προσθέσει κάτι σ’ αυτήν. Οι επαγγελίες, λοιπόν, δόθηκαν ως διαθήκη στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει και στους απογόνους, όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: και στον απόγονό σου. Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός. Να τι θέλω να πω: Αυτή η διαθήκη που την επικύρωσε προηγουμένως ο Θεός και αναφερόταν στο πρό-σωπο του Χριστού, δεν μπορεί ο νόμος, που ήρθε ύστερα από τε-τρακόσια τριάντα χρόνια, να την ακυρώσει, καταργώντας έτσι τις υποσχέσεις του Θεού. Γιατί φυσικά η κληρονομία δεν σχετίζεται πια με την επαγγελία, αν μπορεί να αποκτηθεί με την τήρηση του νόμου. Είναι όμως βέβαιο πως ο Θεός έδωσε τη χάρη του στον Αβραάμ με την επαγγελία. Τότε, γιατί δόθηκε ο νόμος; Προστέ-θηκε για να φανεί πόσο πολύ παραβαίνουν οι άνθρωποι το νόμο του Θεού. Ίσχυσε όμως ωσότου έρθει ο απόγονος του Αβραάμ, για τον οποίο μιλούσε η υπόσχεση του Θεού. Ο νόμος δόθηκε με


τη μεσολάβηση ενός μεσίτη»(Προς Γαλάτες 3:15-192)

Εδώ έχουμε έναν από τους πιο σημαντικούς μονολόγους του Παύ-λου. Ο νόμος, λέει, προστέθηκε εξαιτίας των παραβάσεων. Το «προ-στέθηκε» δείχνει προφανώς ότι δεν υπήρχε πριν. Πραγματικά, όπως είδαμε, την εποχή του Αβραάμ δεν υπήρχε νόμος. Δόθηκε στον Μωυσή, 430 χρόνια αργότερα. Ο Θεός, δηλαδή δεν είχε το νόμο από την αρχή στις βουλές Του. Περίμενε οι άνθρωποι να επιστρέψουν οικειοθελώς σε Αυτόν μετά την πτώση τους, αλλά κανείς δεν μετανοούσε για τις αμαρτίες του και δεν επέστρεφε σε Κείνον. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν έπαψε να σπλαχνίζεται τους ανθρώπους και μέσα στην αγάπη του έδωσε το νόμο για να αντιληφθούν την αμαρτία τους. Ήταν σαν να τους έλεγε: «Κοιτάξτε ποια είναι η κατάστασή σας! Μπορείτε να ζήσε-τε χωρίς εμένα;»

Ο νόμος είναι ο καθρέφτης της καρδιάς μαςΓια να ταξιδέψουμε με αεροπλάνο είναι απαραίτητο να περάσουμε

πρώτα από τον έλεγχο των χειραποσκευών για να διαπιστωθεί ότι δεν μεταφέρουμε κάποιο επικίνδυνο αντικείμενο, μαχαίρι, πιστόλι κλπ. Αν έχουμε οτιδήποτε μεταλλικό πάνω μας χτυπά ο συναγερμός και θα πρέπει τότε να βγάλουμε από την τσάντα ή τις τσέπες μας όλα τα μεταλλικά αντικείμενα προκειμένου να περάσουμε τον έλεγχο. Ο νό-μος είναι το ίδιο πράγμα. Αν σταθούμε ενώπιον του νόμου, θα δούμε τι κουβαλάμε μέσα μας.

Η πρόθεση του Θεού ήταν να έχει από την αρχή μια σχέση αγάπης με τον άνθρωπο, χωρίς νόμους. Αλλά επειδή ο άνθρωπος Τον αγνόησε και πήρε το δικό του δρόμο, ο Θεός δεν είχε άλλη επιλογή από το να θέσει το νόμο.

Έτσι, ο Θεός μας καλεί τώρα να περάσουμε μέσα απ’ το νόμο. Καθώς το κάνουμε χτυπάει ο συναγερμός: κουβαλάμε μοιχεία, κλοπή φόνο

2: Μετάφραση της Βιβλικής Εταιρίας.


κ.ο.κ.. Για αυτό το λόγο βρίσκεται εκεί ο νόμος. Όχι για να δικαιωθούμε μέσω της τήρησής του αλλά για να γνωρίσουμε πού βρισκόμαστε. Πολ-λοί νομίζουν ότι πάμε στην κόλαση επειδή δεν τηρούμε το νόμο. Όμως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τον τηρήσει. Ο νόμος δεν βρίσκεται εκεί για να μας δώσει τη δικαίωση μέσω της τήρησής του αλλά για να συνειδητοποιήσουμε ότι ως αμαρτωλοί δεν μπορούμε να τον υπακού-σουμε, δεν καταφέρνουμε να τον εκτελέσουμε όσο κι αν προσπαθούμε.

Ο νόμος λειτουργεί σαν καθρέφτης. Δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου με τα μάτια μου παρά μόνο αν χρησιμοποιήσω καθρέφτη. Αν θέλω να δω αν υπάρχει κάτι στο πρόσωπό μου πρέπει να σταθώ μπροστά στον καθρέφτη. Ο Θεός μας έδωσε το νόμο για να μπορούμε να δούμε τι έχουμε στις καρδιές μας. Όπως ο καθρέφτης αντανακλά το πρόσωπο και το σώμα μας, έτσι και ο νόμος του Θεού, αντανακλά την καρδιά μας. Αν σταθώ μπροστά στον καθρέφτη μπορώ να δω τι λάθος έχω και να το διορθώσω. Αν υπάρχει κάτι στο πρόσωπό μου, θα το δω και θα το ξεπλύνω. Αν υπάρχει αμαρτία μέσα μου, θα πασχίσω να την καθαρίσω. Αυτή είναι λειτουργία του νόμου: να μας δείχνει, σαν τον καθρέφτη, ποιοι ακριβώς είμαστε.

Πιθανώς να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή που προ-σπαθούν σκληρά να τηρήσουν το νόμο για να σιγουρέψουν ένα εισι-τήριο για τον ουρανό. Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να τηρήσει τέλεια το νόμο, όσο σκληρά και αν προσπαθήσει. Κι αυτό δεν βγαίνει μόνο μέσα απ΄ την καθημερινή μας εμπειρία αλλά η ίδια η Γραφή το δηλώνει ξε-κάθαρα: κανείς δεν θα δικαιωθεί από την τήρηση του νόμου. Ας δια-βάσουμε στην επιστολή προς Γαλάτες 2:16

«Ξέροντας ότι δεν ανακηρύσσεται δίκαιος ο άνθρωπος από τα έργα τού νόμου, παρά μονάχα διαμέσου της πίστης τού Ιησού Χριστού, κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να ανακηρυ-χθούμε δίκαιοι από την πίστη στον Χριστό, και όχι από τα έργα τού νόμου· επειδή, από τα έργα τού νόμου δεν θα ανακηρυχθεί


δίκαιος κανένας άνθρωπος» (Προς Γαλάτες 2:16)

Βλέπουμε με πόσο απόλυτο τρόπο δηλώνει ότι κανείς δεν μπορεί να δικαιωθεί από τα έργα του νόμου. Αν λοιπόν κάποιος παρόλα αυτά , προσπαθεί να πάει στον ουρανό μέσω της τήρησης του νόμου, είναι πραγματικά ο πιο ανόητος άνθρωπος στον κόσμο γιατί επιμένει σε κάτι που η ίδια η Γραφή βεβαιώνει ότι δεν γίνεται. Κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να τηρήσει τέλεια τις εντολές του Θεού. Οι εντολές φανε-ρώνουν ότι είμαστε αμαρτωλοί. Ίσως τώρα κάποιος να αναρωτηθεί: «Δηλαδή, μας λες ότι δεν χρειάζεται να τηρούμε το νόμο;» Όχι, το ζή-τημα δεν είναι ότι δεν πρέπει να τηρούμε το νόμο, αλλά ότι το μήνυμα της Βίβλου είναι απλώς, ότι δεν μπορούμε να τον τηρήσουμε.

Πρέπει να παραδώσουμε τη δική μας δικαιοσύνηΕπιστολή προς Ρωμαίους 10:1

«Αδελφοί, η επιθυμία της καρδιάς μου, και η δέησή μου προς τον Θεό υπέρ του Ισραήλ, είναι για τη σωτηρία τους. Βέβαια, δίνω μαρτυρία γι’ αυτούς, ότι έχουν ζήλο Θεού, όχι όμως με επίγνωση. Επειδή, μη γνωρίζοντας τη δικαιοσύνη τού Θεού, και ζητώντας να συστήσουν τη δική τους δικαιοσύνη, δεν υποτάχθηκαν στη δικαιοσύνη τού Θεού.» (Προς Ρωμαίους 10:1-3)

Οι Εβραίοι πιστεύουν στον Θεό. Πιστεύουν στον Ιουδαϊσμό και τη-ρούν αυστηρά τους νόμους του Μωυσή. Αλλά ο Απόστολος Παύλος λέει ξεκάθαρα, «Έχουν ζήλο για τον Θεό, αλλά ο ζήλος τους δεν βα-σίζεται στη επίγνωση (στην κατανόηση της Βίβλου) και επειδή δεν γνωρίζουν τη δικαιοσύνη του Θεού προσπαθούν να συστήσουν τη δική τους». Ο Παύλος, εδώ, επισημαίνει ότι οι Εβραίοι προσπαθούσαν να πάνε στον ουρανό ζώντας μια ενάρετη ζωή. Αυτοί που πασχίζουν να εδραιώσουν τη δική τους δικαιοσύνη, μέσα από τις δικές τους προ-


σπάθειες, κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα, όπως οι Εβραίοι.Δύο πράγματα πρέπει να παραδώσουμε στον Θεό. Το ένα είναι οι

αμαρτίες μας και το άλλο είναι οι προσπάθειές μας να δικαιωθούμε. Στη γραφή λέει ότι η δικαιοσύνη μας είναι σαν ένα βρώμικο κουρέλι. Όλα όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, η καλοσύνη, οι ελεημοσύνες, οι προσπάθειες μας να ζήσουμε σύμφωνα με την Γραφή, η εύσπλαχνη βοήθεια στους άλλους, η οικονομική προσφορά σαν έκφραση αγάπης, η υπηρεσία στην εκκλησία, είναι όλα καλές πράξεις. Όμως δεν μπο-ρούν να μας πάνε στη βασιλεία των ουρανών. Εάν ήταν αλήθεια ότι η καλοσύνη μας, μας φέρνει πιο κοντά στον ουρανό, τότε οι Ιουδαίοι, με πολύ περισσότερες προσπάθειες, θα ήταν ήδη εκεί.

Το επόμενο εδάφιο προέρχεται από το βιβλίο του Ιώβ και με πρώτη ματιά φαίνεται πραγματικά παράξενο:

«Αν είσαι δίκαιος, τι θα του δώσεις; Ή, τι θα πάρει από το χέρι σου; Η ασέβειά σου μπορεί να βλάψει έναν άνθρωπο σαν κι εσέ-να· και η δικαιοσύνη σου μπορεί να ωφελήσει έναν γιο ανθρώ-που.» (Ιώβ 35:7-8)

Η ανθρώπινη δικαιοσύνη μπορεί να ωφελήσει τους ανθρώπους, αλλά όχι τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκέφτο-νται: «Αν και στα νιάτα μου με είχε τυφλώσει η επιθυμία να βγάλω πολλά χρήματα, τώρα όμως, και για όσα χρόνια μου μένουν ακόμα αποφάσισα να ξοδέψω όλα αυτά τα χρήματα για την ανέγερση ενός ορφανοτροφείου και ενός νοσοκομείου. Αυτό δε θα ήταν αρκετό για να αντισταθμίσει τις αμαρτίες που έχω κάνει ως τώρα;» Και βέβαια όχι! Οι αμαρτίες μας παραμένουν αμαρτίες. Ως αμαρτωλοί, ακόμα και οι καλύτερες πράξεις που κάνουμε είναι μολυσμένες με αμαρτία στα μάτια του Θεού.


Τα χρήματα δεν μπορούν να εξαγοράσουν τη λύτρωση

Κατά τον Μεσαίωνα στο δυτικό θρησκευτικό χώρο κυριαρχούσε μόνο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Η Βίβλος δεν είχε ακόμα μεταφρα-στεί σε άλλες γλώσσες. Υπήρχε μόνο η λατινική εκδοχή της, εκτός βέ-βαια από την επίσημη Ελληνική, κι έτσι, αυτοί που δεν γνώριζαν την Ελληνική ή την Λατινική γλώσσα δεν μπορούσαν να την διαβάσουν. Η τιμή της ήταν επίσης τόσο υψηλή που σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να την αγοράσει. Μόνο μερικοί ιερείς στο Βατικανό είχαν τη Βίβλο στην ιδιοκτησία τους. Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία λοιπόν δίδασκε τη Βίβλο όπως ήθελε χωρίς τον κίνδυνο να κριθεί για ασυνέπεια με το κείμενο. Μια από τις εξωβιβλικές θεωρίες που άνθισαν ως συνέπεια τούτου, ήταν η αναφερόμενη στο περίφημο «Καθαρτήριο». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, αν οι άνθρωποι ζούσαν πιστά, υπηρετούσαν την εκκλησία και έδιναν πολλές προσφορές για τους νεκρούς προγόνους τους, τότε κι ο Θεός, εκτιμώντας τις προσπάθειές τους θα έπαιρνε τους προγόνους τους από την κόλαση για να τους φέρει στο ονομαζόμενο Καθαρτήριο, έναν τόπο μεταξύ ουρανού και κόλασης. Επιπλέον, εάν οι απόγονοι έκαναν ακόμα περισσότερες προσφορές και θυσίαζαν τους εαυτούς τους, ο Θεός θα ασκούσε κατάλληλα τους προγόνους τους στο Καθαρτήριο ώστε να τους οδηγήσει τελικά στον ουρανό. Βεβαίως, δεν αναφέρεται τίποτα τέτοιο στη Βίβλο.

Μια ανάλογη παρεκτροπή από το χώρο της Διαμαρτύρησης αυτή τη φορά: εάν βρεθεί κανείς σε κάποιο από τα συνέδρια της Σταυροφο-ρίας για την Πνευματική Αναζωπύρωση, θα δει πάνω στον άμβωνα έναν τεράστιο όγκο από φακέλους οικονομικής προσφοράς. Υπάρχει ένας εκφωνητής που σηκώνεται και ανακοινώνει : «Ο διάκονος Α πρό-σφερε ένα τεράστιο ποσό προσδοκώντας μεγάλες ευλογίες σε αυτή την περίοδο αναζωπύρωσης. Ο διάκονος Β, έδωσε επίσης μια μεγάλη προσφορά, τον ευχαριστούμε, και ο διάκονος Γ έδωσε μια προσφορά επίσης ζητώντας ευλογία». Κάθε φορά που ο εκφωνητής διαβάζει ένα


όνομα στο φάκελο όλοι φωνάζουν δυνατά, «Αμήν, Κύριε μας» επειδή πιστεύουν ότι θα ευλογηθούν έστω κι αν πρόσφεραν ένα μικρό ποσό. Δε χρειάζεται μεγάλη έρευνα στη Γραφή για να δούμε πόσο απερίσκε-πτη πρακτική είναι αυτή. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, κεφάλαιο 8, εδάφιο 18 διαβάζουμε:.

«Βλέποντας δε ο Σίμωνας ότι, με επίθεση των χεριών των απο-στόλων δίνεται το Πνεύμα το Άγιο, τους πρόσφερε χρήματα, λέγοντας: Δώστε και σε μένα αυτή την εξουσία, ώστε σε όποιον βάλω επάνω του τα χέρια να παίρνει Πνεύμα Άγιο. Και ο Πέτρος είπε σ’ αυτόν: Το ασήμι σου ας είναι μαζί με σένα σε απώλεια, επειδή νόμισες ότι η δωρεά τού Θεού αποκτιέται με χρήματα.» (Πράξεις 8:18-20)

Εδώ λέει ότι αν προσφέρεις χρήματα με την προσδοκία να εξαγορά-σεις μεγάλες ευλογίες, θα χαθείς μαζί με τα χρήματα σου. Ωστόσο, έχει γίνει πια συνηθισμένο το φαινόμενο ομιλητών που καλούν για χρημα-τικές εισφορές τονίζοντας με κάθε τρόπο τη σπουδαιότητα του πράγ-ματος και ανακοινώνοντας πανηγυρικά και την παραμικρή εισφορά που γίνεται. Τι απερίσκεπτο! Ακόμα και οι εκκλησίες έχουν διαφθαρεί από το χρήμα. Όλα αυτά τα προβλήματα προέρχονται από την άγνοια της Βίβλου. Ο ομιλητής δεν γνωρίζει τι λέει η Βίβλος, ο ακροατής επί-σης δεν γνωρίζει τι λέει η Βίβλος, κι έτσι καμία πλευρά δεν έχει ιδέα για το τι είναι σωστό ή λάθος.

Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πάει στον ουρανό συγκε-ντρώνοντας τις προσπάθειες, τον μόχθο, και τις καλές του πράξεις. Θέλω να το δηλώσω και πάλι, με κάθε έμφαση: κανείς ας μη σκεφτεί ότι μπορεί να πάει στον ουρανό επειδή εκτελεί το νόμο. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι ο Θεός θα μας κρατήσει μια καλή θέση στον ουρανό, αν είμαστε καλοί άνθρωποι και κάνουμε πολλές προσφορές. Τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί. Ας σκεφτούμε τούτο το απλό: Πώς θα


μεταφέραμε όλες τις αμαρτίες μας στον ουρανό; Ή κι αλλιώς, πώς θα αφήναμε όλες τις αμαρτίες μας πίσω για να πάμε στον ουρανό, τη στιγμή που μέσα στη μνήμη μας είναι καλά καταγραμμένες πλήθος απ’ αυτές; Τις κουβαλάμε είτε το θέλουμε είτε όχι μέσα στην ψυχή μας. Αρκεί να κοσκινίσουμε προσεκτικά τη μνήμη μας και θα δούμε πόσο πολύ αμαρτία υπάρχει μέσα μας από τη μέχρι τώρα ζωή μας. Χρειάζε-ται πραγματικό και βαθύ πένθος για τις αμαρτίες μας για να συγχωρε-θούμε από τον Κύριο κι όχι ένα σκεπτικό ανταλλαγής και αντισταθμι-σμάτων με ενάρετες πράξεις.

Η σωστή στιγμή για να γνωρίσουμε τον ΘεόΒιβλίο του Ησαΐα 55:6.

«Ζητάτε τον Κύριο, ενόσω μπορεί να βρεθεί· επικαλείστε αυτόν, ενόσω είναι κοντά. Ο ασεβής ας εγκαταλείπει τον δρόμο του, και ο άδικος τις βουλές του· κι ας επιστρέψει στον Κύριο, και θα τον ελεήσει· και στον Θεό μας, για τον λόγο ότι αυτός θα συγχωρήσει άφθονα.» (Ησαΐας 55:6-7)

Αυτό σημαίνει ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του στιγμή για να βρει τον Θεό. Πρέπει να τον καλέσουμε όσο είναι κοντά. Πότε είναι κο-ντά μας ο Θεός; Η απάντηση βρίσκεται στους Ψαλμούς, 32:5

«Την αμαρτία μου φανέρωσα σε σένα, και την ανομία μου δεν έκρυψα· είπα: Στον Κύριο θα εξομολογηθώ τις παραβάσεις μου· κι εσύ συγχώρησες την ανομία της αμαρτίας μου. (Διάψαλμα). Γι’ αυτό, κάθε όσιος θα προσεύχεται σε σένα σε πρέποντα και-ρό· βέβαια, σε κατακλυσμό πολλών νερών, αυτά δεν θα τον αγγίζουν.»(Ψαλμοί 32:5-6)

Ο καθένας έχει τη δική του κατάλληλη στιγμή για να συναντήσει τον


Θεό. Αυτή η στιγμή είναι όταν συνειδητοποιήσει τις αμαρτίες του.

Εκείνοι που θρηνούνΑς πάμε στους Ψαλμούς 34:18

«Ο Κύριος είναι κοντά σ’ εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα.» (Ψαλμοί 34:18)

Σε ποιους είναι κοντά ο Θεός; Είναι κοντά σε εκείνους που έχουν συ-ντριμμένη καρδιά. Όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει τις αμαρτίες του, η καρδιά του γίνεται κομμάτια. Εξαιτίας των αμαρτιών του θλίβεται και η καρδιά του είναι συντριμμένη. Τότε όμως ο Θεός έρχεται κοντά του, όταν συνειδητοποιήσει τις αμαρτίες του, όταν μετανοήσει βαθιά, θρη-νήσει γι αυτές κι η καρδιά του συντριφτεί. Γι αυτό έχει πραγματικά τεράστια σημασία να κοιτάξουμε κατάματα τις αμαρτίες μας. Αν δεν ξεγλιστρήσουμε σε διάφορες υπεκφυγές αλλά τολμήσουμε να δούμε με ειλικρίνεια την πραγματικότητα θα ανακαλύψουμε ότι η καρδιά μας γίνεται κομμάτια και θρηνεί εξαιτίας των αμαρτιών αυτών.

«Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα· επειδή, δική τους είναι η βα-σιλεία των ουρανών. Μακάριοι αυτοί που πενθούν· επειδή, αυτοί θα παρηγορηθούν.»(Κατά Ματθαίον 5:3-4)

Τι σημαίνει φτωχός στο πνεύμα; Αν φτάσουμε στο σημείο να κατα-λάβουμε την ανεπάρκειά μας, να σταθούμε με ειλικρίνεια και να ανα-γνωρίσουμε: «Δεν μπορώ να πάω στον ουρανό με τη δική μου θέληση, είμαι γεμάτος από αμαρτίες. Νόμιζα πως είχα κανονίσει το ζήτημα σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου αλλά τώρα βλέπω ότι δεν μπορώ να πάω στον παράδεισο με τη δική μου γνώση, τη δική μου εμπειρία με τη δική μου αρετή και τις δικές μου προσφορές. Όσα έχω είναι άχρηστα». Τότε το πνεύμα μας έχει γίνει «φτωχό». Και τότε είμαστε σε


θέση να πενθήσουμε εξ αιτίας των αμαρτιών μας.Αν το δούμε έτσι, η ζωή μας είναι μια αλυσίδα από αμαρτίες κι ωστό-

σο μέχρι τώρα ζήσαμε σαν να μην υπήρχε τίποτα λάθος. Τώρα όμως που γνωρίσαμε τι λέει η Βίβλος γι αυτό, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε νεκροί στα μάτια του Θεού. Η κατάληξη μας δεν μπορεί να είναι παρά η κόλαση.

Αν η ψυχή μας είναι γεμάτη πόνο και ανησυχία γιατί δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τις αμαρτίες μας, αν είναι συντριμμένη η καρδιά μας από αγωνία εξαιτίας του παρελθόντος μας, τότε συμβαίνει αυτό το θαυμαστό που διαβάσαμε στους Ψαλμούς: ο Κύριος έχει έρθει δίπλα μας! Γιατί Αυτός είναι κοντά σε καθέναν που έχει συντριμμένη καρδιά. Είναι λοιπόν τόσο σημαντικό, γι’ αυτό και το τονίζω με ιδιαίτερη έμ-φαση, να σκεφτούμε προσεκτικά τις αμαρτίες που έχουμε διαπράξει ενάντια στο νόμο του Θεού.

Κεφάλαιο 6.

Πόσο ταλαίπωρος άνθρωπος είμαι


Και Θεός ήταν ο Λόγος.

«Εν αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος. Αυτός ήταν στην αρχή προς τον Θεό.» (Κατά Ιωάννη 1:1-2)

Πριν προχωρήσουμε ας σταθούμε λίγο στο συμπέρασμα των όσων έχουμε δει μέχρι τώρα. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν τη σωτηρία με κάποιο αίσθημα φλέγουσας συγκίνησης που φέρνει άφθονα δάκρυα και έναν χαρακτηριστικό κόμπο στο λαιμό. Όμως η συγχώρηση των αμαρτιών είναι κάτι πολύ πέρα από μια συναισθηματική κατάσταση. Κι είναι κάτι που κανείς πάνω στη γη δεν μπορεί να επιτελέσει. Μόνο ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες κι Αυτός είναι, άλλωστε, που καθορίζει τις άσχημες πράξεις μας ως αμαρτίες. Κανείς άλλος, ούτε ιερέας, oύτε πά-στορας, ούτε πνευματικός, ούτε καμιά κίνηση ή φιλοσοφία, ούτε οποι-οσδήποτε τρόπος ζωής δεν μπορεί να μας απαλλάξει από τις αμαρτίες μας. Ο ίδιος ο Θεός θα μας κρίνει και θα αποφασίσει αν η θέση μας θα είναι στην κόλαση όταν φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή. Επομένως, μόνο από τον Θεό μπορούμε να δεχτούμε και τη λύτρωσή μας.

Κανείς δεν μπορεί να μας δώσει τη σιγουριά της αιώνιας ζωής, ή, πολύ περισσότερο, να θυσιάσει τη ζωή του στη θέση της δικής μας, για να κερδίσουμε εμείς τον Ουρανό.

Θα ήταν πολύ ωραία να βρισκόταν ο Θεός ανάμεσά μας με ανθρώ-πινη μορφή και να μπορούσαμε ν’ ακούμε όλα αυτά τα λόγια Του με φυσικό τρόπο, αλλά Εκείνος διάλεξε κάτι άλλο. Μας έδωσε τη Βίβλο, την Αγία Γραφή, και έχει αποδείξει από γενιά σε γενιά ότι τα λόγια της είναι λόγια δικά Του. Μόνο μέσα στις σελίδες της Βίβλου ό,τι έχει κα-ταγραφεί είναι λόγος Θεού.

Έτσι, λοιπόν, στο παραπάνω εδάφιο διαβάζουμε: «Εν αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος.» Εάν κά-

311Κεφάλαιο 6. Πόσο ταλαίπωρος άνθρωπος είμαι

ποιος, μέσα από τα λόγια της Βίβλου, λάβει τη βεβαιότητα της σωτηρί-ας, αυτό σημαίνει ότι τη δέχθηκε από τον Θεό. Ο λόγος Του θα υπάρχει για πάντα. Όπως είπε και ο Χριστός: «Ο ουρανός και η γη θα παρέλ-θουν, αλλά ο λόγος μου θα μείνει αιώνια». Την ημέρα της κρίσης μπρο-στά στο Λευκό Θρόνο, όπως διαβάζουμε στην Αποκάλυψη, η Βίβλος θα βρίσκεται εκεί ορθάνοιχτη, γι αυτό και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η βεβαιότητα της σωτηρίας μας πρέπει να είναι εδραιωμένη στα λόγια του Θεού τα γραμμένα σ’ αυτό το βιβλίο.

Όταν ακούμε το λόγο του Θεού είτε μέσα από κάποιο κήρυγμα είτε από τούτες τις γραμμές, θα πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι κάθε φρά-ση γραμμένη στη Βίβλο είναι θεϊκό μήνυμα που απευθύνεται σε μας προσωπικά. Για παράδειγμα, όταν ζούμε μακριά από το πατρικό μας σπίτι και πάρουμε ένα γράμμα από τους γονείς μας, γεμίζουμε χαρά γιατί ξέρουμε ότι μέσα στις σελίδες του αποτυπώνονται οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι ιδέες των γονιών μας. Με τον ίδιο τρόπο γνωρί-ζουμε ότι και η Βίβλος είναι ένα «γράμμα» σε μας από τον Θεό. Είναι με σιγουριά τα λόγια του Θεού που αποδεικνύονται ως τέτοια από γενιά σε γενιά.

Αν ξαφνικά κάποια μέρα ακούσουμε μια φωνή από τον ουρανό δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν είναι από τον Θεό ή τους δαίμονες. Γιατί όταν απλώς ακούμε έναν ήχο δεν μπορούμε να ελέγξουμε με βε-βαιότητα την προέλευσή του. Όταν όμως κάτι είναι γραμμένο μπορού-με να γυρίσουμε πίσω και να ελέγξουμε ποιος είναι ο συγγραφέας.

Εδώ και αιώνες, αμέτρητοι άνθρωποι έχουν σωθεί μέσω της Βίβλου. Το βιβλίο αυτό έγινε η αιτία να αποφύγουν την αιώνια καταδίκη στην κόλαση και να περάσουν από το θάνατο στη ζωή. Η πίστη μας πρέπει να είναι βασισμένη στη Βίβλο. Γι’ αυτό είναι καίριας σημασίας να τη διαβάζουμε οι ίδιοι προσωπικά. Όταν έχουμε κάποια αμφιβολία, η λύση και πάλι είναι να ανοίξουμε τη Βίβλο. Όταν, πάλι, ξεχνούμε ή δεν είμαστε σίγουροι για κάποια εδάφια μπορούμε πάντα να γυρίζουμε στις σελίδες της και να τα βλέπουμε με ακρίβεια από πρώτο χέρι.


Έτσι, όταν ακούμε να κηρύττεται ο λόγος του Θεού, αυτό που θα πρέπει να επιζητούμε δεν είναι οι φλογερές συγκινήσεις και τα ρίγη στην καρδιά-αν και είναι εντελώς φυσικό να δακρύζουμε ή να είμαστε καταχαρούμενοι μόλις πιστέψουμε στον Κύριο. Τα δάκρυα, η χαρά και οι συναισθηματικές εκτινάξεις καθαυτές, δεν είναι η σωτηρία. Η λύτρωση έρχεται μόνο μέσα από την Αγία Γραφή. Μόνο όταν τα λόγια της Βίβλου αγγίξουν την καρδιά μας και εμείς τα ενστερνιστούμε, θα δούμε τη βεβαιότητα της σωτηρίας-και τη χαρά που αυτή συνεπάγε-ται-να γεννιέται μέσα μας. Το λέω αυτό γιατί κάποιοι άνθρωποι ίσως ακόμα να εστιάζουν και να περιμένουν το είδος εκείνο των συναισθη-ματικών εξάρσεων που συναντάμε σε θρησκευτικές διοργανώσεις κάθε τύπου, και που βασίζονται σε ενεργοποίηση ψυχικών μηχανι-σμών και όχι στο λόγο της Βίβλου.

Το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού και το δέντρο της ζωής

Ας διαβάσουμε τώρα στο βιβλίο της Γένεσης 3:1

«Το φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο από όλα τα ζώα τού χω-ραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός· και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ’ αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φας από κάθε δέντρο τού παραδεί-σου; Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε· από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φας απ’ αυτόν, μήτε να τον αγγίξεις, για να μη πεθάνεις.» (Γένεση 3:1-3)

Στην αρχή ο Θεός ήταν ο μόνος μέσα στο σύμπαν. Ύστερα ήρθαν στην ύπαρξη οι άγγελοι. Ο Αρχάγγελος-ο Εωσφόρος-μετά την έπαρση και πτώση του, έγινε ο Σατανάς. Αφού δημιουργήθηκε και ο άνθρω-πος, ο Σατανάς προσέγγισε την Εύα και τη ρώτησε:


«Στ’ αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φας από κάθε δέντρο τού παραδεί-σου;»

Εδώ, ο Σατανάς, ως φίδι, απευθύνεται στην Εύα και ρωτά εκείνη για κάτι που είχε ειπωθεί στον Αδάμ. Στη Γένεση, στο 2ο κεφάλαιο, βλέπουμε ότι ο Θεός μίλησε μόνο στον Αδάμ, «… επειδή, την ίδια ημέ-ρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε». Τότε, η Εύα δεν είχε δημιουργηθεί ακόμα και βέβαια δεν είχε ακούσει τα λόγια του Θεού. Το δεύτερο ενικό πρόσωπο που χρησιμοποίησε ο Θεός-«δεν θα φας, …θα πεθάνεις…»-απευθυνόταν μόνο στον Αδάμ. Αφού λοιπόν δεν ήταν τότε παρούσα κι ούτε είχε ακούσει η ίδια τα λόγια του Θεού γιατί απάντησε στην ερώτηση του φιδιού; Θα μπορούσε να πει: «δεν ξέρω, ρώτα καλύτερα τον Αδάμ». Όμως η Εύα απάντησε και μάλιστα αναλυτικά: «Από τον καρπό των δέντρων τού παραδείσου μπορούμε να φάμε· από τον καρπό, όμως, του δέντρου που είναι στο μέσον του παραδείσου ο Θεός είπε: Μη φάτε απ’ αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε». Εδώ κάνουν την εμφάνισή τους τα ανθρώπινα τεχνάσματα. Γιατί, όταν ο Θεός μίλησε στον Αδάμ είπε κάτι πολύ πιο αυστηρό και απόλυτο: «επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε».

Ίσως να υπάρχει η εντύπωση ότι στον κήπο της Εδέμ υπήρχε μόνο το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Η Βίβλος όμως λέει ότι υπήρχε και ένα άλλο δέντρο, το δέντρο της ζωής. Ο Θεός δεν τους είχε απαγορεύσει να φάνε απ’ αυτό. Μόνο οι καρποί του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού ήταν απαγορευμένοι. Αν ο Αδάμ έτρωγε από το δέντρο της ζωής αντί να φάει από το δέντρο της γνώ-σης, τότε θα είχε ανοίξει μπροστά του ο δρόμος για την αιώνια ζωή. Αυτό τον καρπό έπρεπε να φάει και όχι τον καρπό της γνώσης του κα-λού και του κακού. Το δέντρο της ζωής συμβολίζει τον Χριστό, με την έννοια ότι πιστεύοντας στον Χριστό παίρνουμε αιώνια ζωή.

Η Εύα πρόσθεσε ακόμα: «ο Θεός είπε: Μη φάτε απ’ αυτόν, μήτε να


τον αγγίξετε…».Ο Θεός όμως δεν είπε ποτέ να μην τον αγγίξουν. Από τη στιγμή που

δεν τρως τον καρπό, μπορείς ακόμα και να παίξεις μαζί του. Η απαγό-ρευση ήταν ακριβώς στο να μη φαγωθεί ο καρπός. Ωστόσο η Εύα στην απάντησή της πρόσθεσε αυτά τα λόγια σαν να ήταν λόγια του Θεού.

Ο άνθρωπος που προσπαθεί να ανταγωνιστεί τον Θεό

Γιατί αντάλλαξαν τέτοια ψέματα, η Εύα και ο διάβολος; Είναι η αν-θρώπινη πονηριά που έπαιζε παιχνίδια στην Εύα. Η πονηριά του αν-θρώπου στη βάση της εδράζεται στη βούληση και τις σκέψεις του. «Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο ευθύ», λέει σε κάποιο σημείο η Βίβλος, «αλλά αυτοί επιζήτησαν πολλούς λογισμούς». Αυτοί οι λογισμοί, δεν είναι παρά η θέληση του ανθρώπου που πάει ενάντια στη θέληση του Θεού. Εδώ θα αναζητήσουμε το νήμα του τι είναι αμαρτία στα μάτια του Θεού.

Στο ζωικό βασίλειο βλέπουμε τα ζώα να βλάπτουν, να σκοτώνουν, ακόμη και να καταβροχθίζουν το ένα το άλλο χωρίς αυτό να το ονομά-ζουμε αμαρτία. Γιατί, λοιπόν, είναι αμαρτία όταν ένας δυνατός άνθρω-πος φοβερίζει και αποσπά χρήματα από κάποιον αδύναμο, τη στιγμή που κάτι ανάλογο γίνεται συνέχεια στο ζωικό βασίλειο δίχως να υπάρ-χει η παραμικρή ηθική κατάκριση; Aλλά και στις ανθρώπινες κοινω-νίες ο φόνος δεν έχει πάντα το ίδια ηθικό κατάκριμα.. Το να σκοτώσει κανείς είναι σαφώς ενάντια στον νόμο. Παρόλ’ αυτά όμως, στο πεδίο μάχης, όσο περισσότερους σκοτώσει κάποιος τόσο μεγαλύτερος ήρω-ας θεωρείται. Όχι μόνο δεν θα πάει στη φυλακή ως δολοφόνος αλλά θα τιμηθεί με μετάλλια ακριβώς επειδή σκότωσε πολλούς εχθρούς στην πρώτη γραμμή. Έτσι, ο φόνος μπορεί σε κάποιες περιστάσεις να θεωρηθεί αμαρτία ενώ σε άλλες κατόρθωμα. Συνεπώς, οι κανόνες δεν αφορούν με απόλυτο τρόπο την πράξη του φόνου καθ’ αυτή, διαμορ-φώνονται και από παράπλευρους παράγοντες και δεν είναι τελικά


απολύτως σαφείς.Επομένως, τι είναι η πραγματική αμαρτία; Από πού προέρχεται; Βλέπουμε ότι από τη μία βρίσκεται ο Θεός που λέει στον άνθρωπο

να μην φάει από τον καρπό και από την άλλη ο Σατανάς που του λέει να φάει. Ο άνθρωπος στέκεται ανάμεσα κι αποφασίζει τελικά σύμφω-να με τη δική του θέληση να αγνοήσει το Θεό. Αυτή η έκβαση κάνει πολλούς να σκεφτούν:

«Γιατί ο Θεός έβαλε το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού σε περίοπτη θέση αφού ήξερε ότι οι άνθρωποι θα φάνε από αυτό; Εί-ναι λάθος του Θεού».

Όμως δεν είναι έτσι. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος έδρασε τελικά σύμφωνα με τη δική του θέληση είναι αυτό ακριβώς που τον κάνει «πρόσωπο», όπως «πρόσωπο» είναι και ο Θεός αλλά και ο Σατανάς. Το στοιχείο της προσωπικότητας έγκειται ακριβώς στο ότι έχει την ελεύ-θερη βούληση να σκέφτεται και να κρίνει. Έλαβε σαφή γνώση τόσο του θελήματος του Θεού όσο και του θελήματος του Σατανά και απο-φάσισε ελεύθερα με τη δική του βούληση. Είναι η λεγόμενη «ελεύθερη βούληση» του ανθρώπου.

Τα ρομπότ δεν έχουν δυνατότητα να «θέλουν» αφ’ εαυτού τους, ούτε να σκέφτονται και να κρίνουν. Ακολουθούν συγκεκριμένα προ-γράμματα που έχουν φτιαχτεί από τους κατασκευαστές τους, και μόνο με βάση αυτά υπολογίζουν. Γι αυτό και δεν μπορούν να γίνουν σώματα με προσωπικότητα. Όμως ο Θεός δεν ήθελε να δημιουργήσει ρομπότ ή πέτρες. Δημιούργησε τον άνθρωπο ως ον που έχει την ελεύ-θερη βούληση να διαλέγει. Γιατί έγινε όλο αυτό; Γιατί ο Θεός θέλησε να έχει σχέση αγάπης με ένα πλάσμα που θα προσέρχεται σε Αυτόν ελεύθερα, με τη θέληση του, και δεν θα είναι προσδιορισμένο από την κατασκευή του να τίθεται στην πλευρά του Θεού εξαναγκαστικά.

Έτσι, ο άνθρωπος βρίσκεται ανάμεσα στη θέληση του Θεού από τη μια και του Σατανά από την άλλη. Ο Θεός του λέει ότι αν φάει εξάπα-ντος θα πεθάνει, ο Σατανάς του λέει ότι αν φάει θα είναι σαν Θεός. Ας


προσέξουμε ιδιαίτερα αυτή τη φράση, «θα είναι σαν Θεός». Μπορεί να φάνταζε συναρπαστικό το να γίνει σαν Θεός, όμως υπακούοντας τον Σατανά θα γινόταν στην πραγματικότητα δούλος σε αυτόν, οπότε κα-θόλου «σαν Θεός». Γίνεται κανείς δούλος εκείνου του οποίου υπακού-ει τις διαταγές. Αν , αντίθετα, ο άνθρωπος άκουγε και υπάκουε στον Θεό θα ήταν λυτρωμένος του Κυρίου, θα είχε πέσει στην αγκαλιά Του και θα ήταν ενωμένος μ’ Αυτόν. Αυτό που του είπε ο Σατανάς σήμαινε τελικά το ακριβώς αντίθετο: «σαν το Θεό» θα πει αυτονομημένος και ανεξάρτητος απ’ το Θεό.

Ο Χριστός, πριν παραδοθεί, μάζεψε τους μαθητές του και τους είπε:

«Αυτός που βούτηξε το χέρι του μαζί μου στο πιάτο, αυτός θα με παραδώσει.»«Για να εκπληρωθεί η γραφή: Αυτός που τρώει μαζί μου το ψωμί, σήκωσε εναντίον μου τη φτέρνα του.»

Πρόκειται, όπως ξέρουμε για τον Ιούδα τον Ισκαριώτη που πράγμα-τι, μόλις είχε φάει ψωμί μαζί με τον Ιησού. Σηκώνω τη φτέρνα μου, ση-μαίνει, ανταγωνίζομαι. Αν είμαι κοντύτερος από κάποιον, προσπαθώ να υψώσω το ανάστημά μου σηκώνοντας τις φτέρνες. Αυτό ακριβώς ήταν το ουσιαστικό μήνυμα των λόγων του Σατανά στους πρωτόπλα-στους: «Δεν χρειάζεται να λυτρωθείτε από τον Θεό. Ανταγωνιστείτε Τον».

Για να το κάνει αυτό, ο Αδάμ έπρεπε να «σηκώσει τις φτέρνες του», όπως έκανε ο Ιούδας στον Ιησού. Αντί να ακολουθήσει τον Ιησού, προ-τίμησε να γίνει σαν τον Ιησού. Εξαπατημένος από τον Σατανά, ο Αδάμ αποφάσισε να γίνει ίδιος με τον Θεό αντί να Τον υπακούσει. Η απόφα-ση αυτή του ανθρώπου συνιστά αυτό που ονομάζουμε «ανθρώπινη πονηρία». Υπακούοντας τον Σατανά τελικά, ο άνθρωπος έκανε την επιλογή του: να παρακούσει, δυστυχώς, τον Θεό.


Απομάκρυνση από τον Θεό

Καθένας που πράττει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας. (Κατά Ιωάννη 8:34)

Όταν λέμε «δούλος της αμαρτίας» υπονοούμε ότι η αμαρτία έχει υπόσταση και προσωπικότητα. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να έχει δούλους. Δεν λέμε, λόγου χάρη, «δούλος του γραφείου» γιατί απλού-στατα το γραφείο δεν έχει προσωπικότητα. Από τη στιγμή που η εν-σάρκωση της αμαρτίας είναι ο Σατανάς, δούλος της αμαρτίας σημαίνει δούλος του Σατανά. Αυτός λοιπόν που διαπράττει αμαρτία γίνεται δούλος της αμαρτίας, κάνει δηλαδή, ό,τι τον προστάζει ο Σατανάς.

Όλοι ξέρουμε ότι στη ζωή μας διαπράττουμε αμαρτίες. Έχουμε αμαρτήσει πολλές φορές. Άρα, στην πραγματικότητα είμαστε δούλοι του Σατανά. Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι είμαστε δούλοι του Σα-τανά εξαιτίας της αμαρτωλής μας φύσης, εξαιτίας της αποκοπής μας απ’ το Θεό και της πτώσης των προπατόρων μας. Και μάλιστα, ακρι-βώς λόγω της αμαρτωλής φύσης μας, όταν βρισκόμαστε σε παρόμοια κατάσταση με εκείνη του Αδάμ διαπράττουμε αμαρτία με τη δική μας βούληση.

Στις αμαρτίες υπάρχει ευχαρίστηση. Δεν αμαρτάνουμε μόνο λόγω της τάσης μας για αμαρτία, αλλά και επειδή μας αρέσει. Ποιος θα ήθε-λε να αμαρτήσει αν η αμαρτία τού έφερνε πόνο ή φαγούρα σε όλο του το σώμα; Το ψέμα, η βωμολοχία, η αθυροστομία και η απάτη, όλα φέρ-νουν ένα είδος ευχαρίστησης. Όπως λέει και η Βίβλος, (Παροιμίες 9:17) «το φαγητό που τρώγεται κρυφά, είναι πιο νόστιμο». Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που αγκαλιάζουμε την αμαρτία, βαθιά μέσα στην καρ-διά μας.

Έτσι, χωρίς να το γνωρίζουμε, έχουμε γίνει όλοι δούλοι του Σατανά. Κι ο Ιησούς λέει ότι όλοι οι δούλοι του Σατανά θα εκδιωχθούν μακριά Του και θα ριχτούν στην αιώνια φωτιά που έχει ετοιμαστεί για τον Δι-


άβολο και τους αγγέλους του. Αυτό, με άλλα λόγια, σημαίνει ότι εκτός από το διάβολο και τους αγγέλους του, όλοι όσοι εξαπατώνται απ’ αυ-τόν και εξακολουθούν να διαπράττουν αμαρτίες θα βρεθούν κάποια μέρα στην κόλαση. Στην πραγματικότητα, αμαρτία είναι το να τραβάει κανείς τον δρόμο του ή το να απομακρυνθεί από τον Θεό για να είναι ανεξάρτητος. Είναι το να ζει χωρίς τον Θεό κάνοντας οτιδήποτε θέλει ο ίδιος.

Η αρχή της αμαρτίας και ο πυρήνας της είναι η ανεξαρτησία από το Θεό. Το να επιλέγεις και να κάνεις ότι θέλεις χωρίς να έχεις καμιά σχέ-ση με Αυτόν, χωρίς να Τον ρωτάς ή να λογοδοτείς σε Αυτόν και τελικά, το να γίνεις ανεξάρτητος από Αυτόν. Αυτό είναι η αρχή της αμαρτίας. Από αυτή τη στιγμή και έπειτα ο άνθρωπος ζει για τον ανεξάρτητο πια εαυτό του.

Ας σκεφτεί ο καθένας μας πώς ορίζει ο ίδιος την αμαρτία. Αμαρτία είναι το να θέσεις τον εαυτό σου ως κέντρο. Αν κάνουμε κάτι τέτοιο αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Ο Θεός ήθελε, το δη-μιούργημά Του, ο άνθρωπος , να επιλέξει να ζήσει μαζί Του, αλλά ο άνθρωπος προτίμησε να απομακρυνθεί και να γίνει ανεξάρτητος. Ως συνέπεια έχασε τη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός. Έχασε το δικαίωμα να βασιλεύει πάνω σ’ αυτήν και τελικά απέμεινε μόνος.

Ο Θεός που ήρθε για να αποκαταστήσει την αγάπη

Αυτοί που απομακρύνθηκαν από τον Θεό αγαπούν τον εαυτό τους. Ο Θεός, ωστόσο, έπλασε τον άνθρωπο για να είναι ένα μαζί Του, να υπάρχει κοινωνία μεταξύ τους και να μοιράζεται την αγάπη Του δίνο-ντάς στο πλάσμα Του κάθε τι που μπορούσε να του δώσει. Όση αγάπη όμως και αν προσφέρεται, είναι ανώφελη αν δεν υπάρχει κάποιος για να τη δεχτεί.

Τα παιδιά όσο είναι μικρά, έχουν ανάγκη τη σταθερή παρουσία της μητέρας τους. Αν επιστρέψουν κάποια μέρα από το σχολείο και δεν


τη βρουν στο σπίτι γεμίζουν λύπη και ανησυχία. Αυτή η μεγάλη αγά-πη για τη στοργική μαμά, στη συνέχεια διοχετεύεται στους φίλους. Τα παιδιά αναζητούν την αγάπη στη φιλία. Καθώς μεγαλώνουν, την καρδιά τους κατακλύζει η ρομαντική αγάπη, ο έρωτας. Είναι η πιο δυ-νατή μορφή αγάπης τούτη, που κάνει δυο ανθρώπους να ζήσουν μαζί για μια ολόκληρη ζωή. Αργότερα αποκτούν παιδιά και διοχετεύουν πια όλη τους τη στοργή σε αυτά για την υπόλοιπη ζωή τους. Από την κούνια μέχρι τον τάφο, οι άνθρωποι κατευθύνουν την αγάπη τους σε διαφορετικά αντικείμενα. Αυτό είναι «σκιά» της απόλυτης αγάπης του Θεού. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να δίνει και να δέχεται αγάπη.

Οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι στη γη είναι εκείνοι που ποτέ δεν έχουν δεχτεί αγάπη από κανέναν. Ιδιαίτερα τα ορφανά, διψούν πε-ρισσότερο για αγάπη, γιατί στερήθηκαν τη στοργή των γονιών στην πιο τρυφερή περίοδο της ζωής τους. Αντίθετα, όσοι μεγάλωσαν σε περιβάλλον αγάπης και κάλυψαν αυτή τους την ανάγκη από τους γο-νείς, είναι συναισθηματικά πιο σταθεροί. Αυτό ισχύει και στην έγγαμη σχέση. Εάν υπάρχει άφθονη αγάπη μεταξύ των συζύγων υπάρχει και αρμονία στην οικογένεια. Εάν ένα ζευγάρι υπολείπεται σε αγάπη θα καταλήξει να μαλώνει και να συγκρούεται συνέχεια και τότε η συμ-βίωση γίνεται πραγματική κόλαση. Όλα αυτά περνούν δυστυχώς στα παιδιά.

Κάθε άτομο λοιπόν, έχει ένα «ποτήρι» που πρέπει να γεμίσει με αγά-πη.

Αν στην πορεία της ζωής χάσουμε το σύντροφός μας νιώθουμε βαθιά οδύνη γιατί χωριζόμαστε από κάποιον που μας αγαπούσε. Αν λάβουμε ένα γράμμα ή ένα τηλεφώνημα από τα παιδιά μας που ζουν μακριά, η μέρα μας γίνεται αμέσως πιο όμορφη• είναι η αγάπη που κοινωνείται μέσα απ’ το γράμμα ή το τηλεφώνημα. Από τη γέννησή του ο άνθρωπος είναι διψασμένος για αγάπη και αν αυτή η δίψα του δεν ικανοποιηθεί, σε ιδιαίτερες συνθήκες μπορεί να φτάσει ως και την αυτοκτονία.


Εάν δεχτούμε αγάπη από το Θεό, αυτή η έλλειψη παύει να υπάρχει.Κι ο Αδάμ ήταν μια ύπαρξη διψασμένη για αγάπη όταν τον έπλασε ο

Θεός. Αν είχε δοκιμάσει τον καρπό από το δέντρο της ζωής θα είχε δε-χτεί αιώνια ζωή από το Θεό και θα απολάμβανε την αγάπη Του. Όμως δεν το έκανε, και καθώς αποκόπηκε από το Θεό βίωσε την έλλειψη της αγάπης κι υπέφερε. Κι όμως, ο σκοπός που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ήταν να μας δώσει την αγάπη Του! Σήμερα τόσοι πολλοί άν-θρωποι μάχονται, μισούν, φθονούν, αγανακτούν κι όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από συμπτώματα έλλειψης αγάπης, δίψα για αγάπη που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί.

Όλα τα εγκλήματα είναι αποτέλεσμα της απουσίας αγάπης.Γιατί ο άνθρωπος δολοφονεί; Αν αγαπάς κάποιον ειλικρινά, δεν

μπορείς να τον σκοτώσεις. Γιατί κλέβει; Επειδή δεν υπάρχει μέσα του αγάπη. Αν αγαπάς πραγματικά κάποιον, δεν μπορείς να τον κλέψεις ούτε να τον βιάσεις ούτε να του κάνεις οποιοδήποτε κακό. Πάσχουμε από έλλειψη αγάπης. Όμως, ο Θεός ήρθε στη γη ακριβώς γι αυτό, για να γεμίσει τα «ποτήρια» μας με αγάπη.

Τι πρέπει λοιπόν, να κάνω εγώ ο άνθρωπος απέναντι σ’ αυτό;

Η θέση του Λυτρωμένου

«Ας ακούσουμε το τέλος της όλης υπόθεσης: Να φοβάσαι τον Θεό, και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου.» (Εκκλησιαστής 12:13)

Αν ο Αδάμ, ο πρώτος άνθρωπος φοβόταν και υπάκουε τον Θεό θα βί-ωνε μια ζωή ευλογημένη με την αγάπη Του. O καθένας μας, ακόμα και τούτη τη στιγμή μπορεί να λάβει την αγάπη του Θεού. Αρκεί να κατα-λάβουμε ότι υπάρχει κάποιος που μας απευθύνει προσωπικά μια αγά-πη τόσο αναλλοίωτη, τόσο απόλυτη, πιο δυνατή από αυτή των γονιών μας, των συζύγων μας ή των παιδιών μας κι αυτός δεν είναι άλλος


από τον Θεό. Η σωτηρία έρχεται όταν συνειδητοποιήσουμε αυτήν την υπερβάλλουσα αγάπη του Θεού. Όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμέ-νοι μπορούν να νιώθουν την αγάπη και μόνο μέσα απ’ τα βλέμματά τους. Δεν μπορείς να κρυφτείς όταν είσαι ερωτευμένος• θα φανεί στις μικρές λεπτομέρειες της μέρας σου.(Υπάρχει μάλιστα κι ένα εβραϊκό ρητό στο Ταλμούδ που λέει ότι η αγάπη και ο βήχας δεν κρύβονται). Ο Θεός μας αγαπάει. Ας δοκιμάσουμε να πειραματιστούμε πως είναι αυτό. Παρακάτω, θα προσπαθήσουμε ψηλαφήσουμε τα δείγματα αυ-τής της αγάπης, να αντιληφθούμε τι έκανε για μας ο Θεός εξ’ αιτίας του ότι μας αγάπησε. Το βέβαιο πάντως είναι ότι μόλις κάποιος γευτεί την αγάπη Του καταλαβαίνει ότι είναι αιώνια.

Ο Αδάμ λοιπόν, όπως είδαμε, διαφθάρηκε και εξέπεσε από την αρχι-κή του θέση. Ο Θεός, ωστόσο, τον συγχώρεσε και τον αγάπησε. Τι απέ-γινε μετά ο Αδάμ; Πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι ο Αδάμ επανήλθε στην προηγούμενη θέση του. Στην πραγματικότητα συνέβη κάτι πολύ καλύτερο. Όταν ο Θεός συγχωρεί τον ξεπεσμένο, τον φέρνει σε υψηλότερη θέση από την αρχική του. Λύτρωση δεν σημαίνει επι-στροφή στην αθωότητα, στη θέση δηλαδή, που είχε ο Αδάμ πριν την πτώση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αδάμ δεν είχε φάει τότε από το δέντρο της ζωής. Μπορεί να μην είχε διαπράξει καμία αμαρτία, αλλά δεν είχε δεχτεί και την αιώνια ζωή. Σωτηρία όμως σημαίνει ότι ο Αδάμ μετα-κινήθηκε από την κατάσταση του να μην έχει φάει από το δέντρο της ζωής, σε μια υψηλότερη , του να έχει φάει από το δέντρο της ζωής. Δεν ήταν λοιπόν απλώς μια αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση του.

Το ίδιο ισχύει για κάθε λυτρωμένο άνθρωπο. Όταν μπαίνουμε στην σωτηρία δεν σημαίνει ότι απλώς συγχωρούνται οι αμαρτίες μας, αλλά και ότι γευόμαστε τον καρπό απ’ το δέντρο της ζωής, αυτό που μας δίνει μια ζωή αιώνια. Επομένως, όταν είμαστε λυτρωμένοι και το πι-στεύουμε σταθερά, όχι μόνο διαγράφονται οι αμαρτίες μας αλλά επί-σης μας δίνεται η αιώνια ζωή για να ζήσουμε με τον Θεό. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός, αλλά και μια μεγάλη ευλογία. Όχι μόνο


να συγχωρούνται οι αμαρτίες μας, αλλά και να έχουμε την ευκαιρία να φάμε τον καρπό από το δέντρο της ζωής το οποίο ο Αδάμ δεν μπόρεσε να δοκιμάσει! Γι ‘αυτό το λόγο σωτηρία δε σημαίνει τίποτα λιγότερο από το να ζεις αιώνια ζωή.

Η μεγαλύτερη αμαρτία του ανθρώπουΗ αμαρτία του ανθρώπου είναι ότι έγινε εγωκεντρικός, ένα πλάσμα

που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του με τρόπο που να ικανοποιεί απο-κλειστικά τις δικές του ανάγκες και την απληστία του. Την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η μεγαλύτερη αμαρτία ήταν να ζεις με κέντρο τον εαυτό σου χωρίς κοινωνία με τον Θεό.

Αλλά έτσι ακριβώς είναι ο τρόπος της ζωής μας και στις σημερινές κοινωνίες. Ζούμε με κέντρο τις ανάγκες του εαυτού μας. Κάθε φορά που βρίσκουμε ή βλέπουμε κάτι εντυπωσιάζει, θέλουμε να το ιδιοποι-ηθούμε. Θέλουμε να είμαστε στο επίκεντρο. Γι αυτό και η Βίβλος λέει, “και ποια είναι η ωφέλεια στους κυρίους τους, παρά το να τα θωρούν με τα μάτια τους;” Επιθυμούμε αυτά που βλέπουμε και μας φαίνονται ωραία, πιστεύοντας ότι αν τα έχουμε στην κατοχή μας θα είμαστε ικα-νοποιημένοι, γι αυτό και ριχνόμαστε στον αγώνα για την απόκτησή τους.

Πριν τον ερχομό του Ιησού λοιπόν, αυτό συνιστούσε τη μεγαλύτερη αμαρτία. Το να ζει κανείς με κέντρο τον εαυτό του χωρίς να αγαπά τον Θεό. Κάποτε ρώτησαν τον Ιησού:

-« Δάσκαλε, ποια είναι η σοβαρότερη εντολή στον Νόμο»; -«Τι λέει η Γραφή»; τους είπε Εκείνος.-«Να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου, με όλη σου την καρδιά με όλη

σου τη ψυχή, με όλη σου τη διάνοια και με όλη σου τη δύναμη». Αυτή είναι πράγματι η πιο σημαντική εντολή. Το να αγαπάμε τον Θεό μας. Υπάρχει όμως κάποιος που να έχει αγαπήσει έτσι τον Θεό; Μπορεί να έχουμε ζητήσει σε δύσκολες στιγμές τη βοήθεια Του, αλλά ποτέ δεν τον αγαπήσαμε. Η αγάπη είναι κάτι πολύ πιο δυνατό.


Ας πάρουμε για παράδειγμα δυο ερωτευμένους. Τι είναι έρωτας; Δεν είναι η λαχτάρα να είσαι με το άλλο πρόσωπο ακόμη και αν δεν έχεις απολύτως τίποτα να πεις; Όταν αγαπάς δεν μπορείς να μείνεις μακριά από το αγαπημένο πρόσωπο. Όταν όμως δεν υπάρχει αγάπη, τότε με την παραμικρή αιτία η σχέση μπορεί να διαλυθεί και οι δύο άνθρωποι να γίνουν και πάλι ξένοι.

Έτσι και το να αγαπάς τον Θεό σημαίνει να έρχεσαι πιο κοντά σ’ Αυτόν και να είσαι ενωμένος μαζί Του, ακριβώς όπως ένα παντρεμένο ζευγάρι γίνεται ένα. Επομένως, ας αναρωτηθεί ο καθένας μας: έχω αγαπήσει ποτέ αληθινά τον Θεό; Έχω ενωθεί μαζί Του; Έχω δεχτεί και απολαύσει πραγματικά την αγάπη Του;

Το πιο πιθανόν είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε αγα-πήσει ποτέ τον Θεό. Μέχρι σήμερα έχουμε αγαπήσει μόνο τον εαυτό μας. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού έτσι γεννηθήκαμε. Οι απόγονοι του Αδάμ είναι αποκομμένοι, δεν μπορούν παρά να σκέφτο-νται μόνο τον εαυτό τους. Αυτό είναι η απόδειξη ότι είμαστε σε πτώση, το ότι δεν αγαπάμε τον Θεό. Για τους ανθρώπους που είναι ερωτευμέ-νοι, το να δίνουν ότι έχουν ο ένας στον άλλον είναι αυτονόητο. Όταν είσαι ερωτευμένος δεν θέλεις μόνο να παίρνεις αλλά και να δίνεις ό,τι είναι δικό σου – ολόκληρο τον εαυτό σου αν είναι δυνατόν στο αγαπη-μένο πρόσωπο. Αν όμως μισείς κάποιον θα ‘θελες να πάρεις πίσω κάθε τι που του έχεις δώσει.

Έτσι, όταν αγαπάμε τον Θεό, θα θέλαμε να Του δώσουμε όλη την καρδιά μας, όλη την ψυχή μας, όλο το μυαλό και τη δύναμή μας. Όμως, τις περισσότερες φορές σκεφτόμαστε τον Θεό απλώς σαν έναν δότη ευλογιών, σαν κάποιον που θα μας βοηθήσει να ανεβάσουμε το βι-οτικό μας επίπεδο, και θα πραγματώσει γενικά τα όνειρά μας. Λέμε εκφράσεις όπως, «Μακάρι ο Θεός να μας ευλογήσει, να βοηθήσει τα παιδιά μας να μπουν στο πανεπιστήμιο και σε εμάς να δώσει να έχου-με οικονομική ευπορία ή να ξεπεράσουμε αυτήν τη δυσκολία!».

Θέλουμε πάντα να παίρνουμε από τον Θεό. Αλλά αυτό δεν είναι


αγάπη. Ούτε βέβαια ενδιαφέρον γι Αυτόν. Είναι μέσα στα πλαίσια της απληστίας μας, όπως το να ιδιοποιείσαι βιβλία από τη δημόσια βιβλιο-θήκη που δεν σου ανήκουν είναι απλή κλεψιά και καθόλου δεν καταξι-ώνεται από την «αγάπη» σου για την αλήθεια.

Στη βάση λοιπόν υπάρχει το γεγονός ότι δεν αγαπάμε το Θεό. Είναι η παραβίαση της πρώτης εντολής. Όλες οι άλλες αμαρτίες στην πραγμα-τικότητα πηγάζουν απ’ αυτό.

Η αμαρτία του να μην πιστεύεις στον ΙησούΤι, όμως, ορίζεται ως αμαρτία στην Καινή Διαθήκη; Σύμφωνα με την

Καινή Διαθήκη αμαρτία είναι να μην δεχθείς την αγάπη του Χριστού, να την περιφρονήσεις παρόλο που ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας και μας την έδειξε έμπρακτα. Αμαρτία είναι να ζεις χωρίς αγάπη ή εμπι-στοσύνη στον Θεό.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι τόσο απασχολημένοι που δεν έχουν χρόνο για να πιστέψουν στον Ιησού. Αυτό το είχα πολλές φορές αντιμετωπίσει όταν κάποτε μοίραζα φυλλάδια μιλώντας στους αν-θρώπους για την πίστη στο Χριστό. Ήταν μάλιστα τον καιρό που δεν ήμουν σίγουρος για τη σωτηρία μου. Ωστόσο, με την οδηγία και του πάστορα της εκκλησίας μου γυρνούσα κάθε Κυριακή από πόρτα σε πόρτα με μια δέσμη φυλλάδια.

-«Πίστεψε στον Ιησού και θα πάς στον Ουρανό», έλεγα σε κάθε πόρ-τα που μου άνοιγε. «Ας κερδίσουμε τον Ουρανό με την πίστη στον Ιη-σού!».

-«Νεαρέ, είμαι πολύ απασχολημένος για να πιστέψω σε οτιδήποτε αυτή τη στιγμή. Ίσως μετά τη δουλειά», ήταν η πιο συνηθισμένη απά-ντηση.

Για εκείνους η δουλειά ήταν πολύ πιο σημαντική. Κάποιοι άλλοι μου έλεγαν:

-«Πώς μπορώ να πιστέψω στον Ιησού ενώ πουλάω αλκοόλ; Θα ασχοληθώ αργότερα, αφού κλείσω αυτήν την επιχείρηση».


Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του λόγο για τον οποίο δεν πιστεύ-ει στον Ιησού. Κι είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η λίστα αυτών των λόγων. Άλλος είναι πολύ απασχολημένος, άλλος έχει επιχείρηση οινοπνευματωδών ποτών(!), άλλος δεν θέλει να έχει διαφορετική θρησκεία από εκείνη των γονιών του και πλήθος άλλοι λόγοι. Το απο-τέλεσμα είναι πάντως ότι όταν βγεις στους δρόμους για να πεις στους ανθρώπους να πιστέψουν στον Ιησού, κανένας δεν θα σε ακούσει.

Στην πραγματικότητα, δεν αντιλαμβάνονται καθόλου τι σημαίνει να πιστεύεις στον Ιησού. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε και εγώ ο ίδιος, εκείνη την εποχή θα μπορούσα να αποκριθώ με σαφήνεια αν μου ζη-τούσε κάποιος μια συγκεκριμένη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Μάλ-λον θα ξεγλίστραγα με διαλόγους όπως ο παρακάτω:

-«Νεαρέ, μου, εγώ θέλω να πιστέψω στον Ιησού. Τι πρέπει όμως να κάνω»;

-«Να έρθεις στην εκκλησία. Ο πάστορας μπορεί να σε βοηθήσει, αρ-κεί να έρθεις στην εκκλησία».

-«Μα, φίλε μου, έρχομαι στην εκκλησία εδώ και 10 χρόνια και έχω ακούσει αρκετά κηρύγματα. Πόσα ακόμα χρόνια πρέπει να έρχομαι στην εκκλησία»;

-«Θα πρέπει να συνεχίσεις να έρχεσαι, να μην απογοητεύεσαι και να πιστεύεις στον Ιησού», θα του απαντούσα.

Και εγώ ο ίδιος δεν ήξερα τότε τι πραγματικά σημαίνει να πιστεύεις στον Ιησού, γι αυτό και προσπαθούσα να τα βγάλω πέρα δίνοντας τέ-τοιες ανώφελες απαντήσεις.

Οι άνθρωποι μπερδεύουν το να πιστεύουν στον Ιησού με το να εί-ναι μέλη μιας εκκλησίας, να παρακολουθούν πιστά τη λειτουργία, να ψέλνουν ύμνους, να ακούν το κήρυγμα, να προσφέρουν χρήματα ή να κάνουν τις καλές πράξεις που τους λέει ο πνευματικός τους ή ο ποιμέ-νας τους. Όμως όλα αυτά δεν είναι πίστη στο Χριστό αλλά απλώς ένα θρησκευτικό προφίλ. Υπάρχουν τόσοι πολλοί που δεν ξέρουν πραγμα-


τικά τι σημαίνει να πιστεύουν στον Ιησού παρόλο που εξακολουθούν να πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Tο χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αρέσκονται να κριτικάρουν αυστηρά όταν κάποιος δεν συμμορφώνεται με το εκάστοτε εξωτερικό περίγραμμα, ταυτίζο-ντας την αληθινή πίστη στο Χριστό με την αποχή από κακές συνήθειες (όπως το τσιγάρο ή το αλκοόλ) και κατατάσσοντας μ’ αυτό το κρι-τήριο τους ανθρώπους σε αληθινούς ή κίβδηλους χριστιανούς. Έτσι δημιουργούν μια πλανεμένη εντύπωση για την πίστη στο Χριστό που κρατά τελικά τους ανθρώπους έξω από την ζωντανή κοινωνία με τον Κύριο καιτοι επιμελώς μέσα στις χριστιανικές εκδηλώσεις. Γι αυτό και είναι εξαιρετικής σημασίας όλη η γκάμα των εκδηλώσεων της χριστι-ανικής ζωής, επειδή αυτές καθαυτές οι εκδηλώσεις ταυτίζονται με την πίστη. Έτσι για τους ανθρώπους που δεν έχουν γευθεί τον Κύριο το να πιστεύεις στον Ιησού ισοδυναμεί με προσευχές, ύμνους, κηρύγματα και καλές πράξεις . Και βέβαια, όλα τούτα είναι καλά χωρίς αμφιβολία, αλλά δεν ισοδυναμούν με την πίστη στο Χριστό. Η πίστη είναι κάτι πολύ πιο πριν και πολύ πιο πέρα από τις εκδηλώσεις της. Και αυτό είναι κάτι που βγαίνει από το βάθος της καρδιάς, ως αναγνώριση της αγάπης του Χριστού και αποδοχή της. Γι αυτό, ενώ στην Παλαιά δια-θήκη η μεγαλύτερη αμαρτία ήταν να μην αγαπάς τον Θεό στην εποχή της Καινής Διαθήκης είναι να μην πιστέψεις στον Ιησού, κι αυτή είναι η αμαρτία που τελικά θα στείλει στην κόλαση τους αρνητές Του.

Ο Αδάμ αισθάνεται ντροπήΘ’ ασχοληθούμε τώρα με το τι σημαίνει συγχώρεση και πώς χειρίζε-

ται ο Θεός τις αμαρτίες μας. Γένεση 3:3

«Από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του πα-ραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ’ αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε.» (Γένεση 3:3)


Η Εύα εδώ , λέει ένα ψέμα. Το «για να μην πεθάνετε» σημαίνει «μπο-ρεί να πεθάνετε». Αλλά ο Θεός δεν είπε αυτό. Ο Θεός είπε: «σίγουρα θα πεθάνετε».

«Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε.» (Γένεση 3:4)

Όταν η Εύα απαντά ότι ίσως πεθάνουν, ο Σατανάς βρίσκει την ευ-καιρία να φυτέψει ένα ψέμα μέσα της και της λέει, «Σίγουρα δεν θα πεθάνετε».

«Αλλά ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ’ αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επι-θυμητό στο να δίνει γνώση· και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε· και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί· και αφού έραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους πε-ριζώματα.» (Γένεση 3:5-7)

Αυτό το εδάφιο δείχνει τι κάνει ο άνθρωπος μόλις αμαρτήσει. Ο Αδάμ και η Εύα αισθάνθηκαν ενοχή που έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό. Μόλις ένιωσαν ένοχοι, το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να καλύψουν τη γύμνια τους, λες και κάποιος τους παρακολουθούσε. Θα ντρεπόταν κανείς να είναι γυμνός μπροστά σε ξένους, αλλά ένα αντρό-γυνο δεν έχει λόγο να ντρέπεται. Αν το σκεφτούμε, στον κήπο της Εδέμ ζούσαν μόνο ο Αδάμ και η Εύα. Γιατί λοιπόν να ντραπούν μεταξύ τους που ήταν γυμνοί; Ο Αδάμ όμως ντράπηκε. Και γι αυτό κάλυψε τη γύμνια του με φύλλα συκής. Αυτό σημαίνει ότι ντρέπεται στην ουσία για την ίδια τη ζωή. Και μάλιστα για τη ζωή που του έδωσε ο Θεός.


Επιθυμία να καλύψουμε τις αμαρτίες μαςΔεν το κάνουν μόνο τα παιδιά. Και εμείς οι μεγάλοι, δεν αποτελού-

με εξαίρεση. Όταν αισθανόμαστε ενοχές για κάποια αμαρτία μας το πρώτο πράγμα που τείνουμε να κάνουμε είναι να την αποκρύψουμε. Κάποιες φορές μου έχει συμβεί να με επισκεφτούν για συμβουλευτική γυναίκες με προβλήματα απιστίας από τους συζύγους τους.

-«Μόλις τσακώθηκα άσχημα με τον σύζυγό μου, επειδή με απατούσε». -«Προσποιήσου ότι δεν ξέρεις για την σχέση του», θα έλεγα.Γιατί το λέω αυτό; Γιατί οι άνθρωποι νιώθουν μεγαλύτερες ενοχές

για τις αμαρτίες τους όταν το άλλο πρόσωπο δε μιλά για αυτές. Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να ξεσκεπάσουμε και να αποδείξουμε τις αμαρτίες κάποιου, τόσο πιο πολύ θα προσπαθεί και αυτός να κρυφτεί, να βρει δικαιολογίες ή ακόμα και να σκληρύνει την στάση του για να μην νιώθει ενοχές για όσα έχει κάνει. Αν ο σύζυγος ανησυχεί μήπως η συζυγός του τον ανακαλύψει, θα προσπαθήσει να κρύψει την αμαρτία του. Αν νιώθει λύπη ή ίσως και ντροπή μπορεί να σκεφτεί να καλύψει τις πράξεις του με καλοσύνη και να επιστρέψει μια μέρα σπίτι νωρίς, φέρνοντας λουλούδια χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη περίσταση, ή να σκεφτεί πλήθος τέτοια τεχνάσματα.

Ο άνθρωπος δε θέλει να αποκαλυφθούν οι αμαρτίες του και να λο-γοδοτήσει γι ‘αυτές. Ωστόσο, ακόμα κι αν καταφέρει να τις κρύψει, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι είναι εντάξει. Μπορεί να εξαπατά τους ανθρώπους αλλά ο Θεός ποτέ δεν κλείνει τα μάτια Του στην αμαρτία. Στην επιστολή προς Εφεσίους 5:13 λέει: «ότι έρχεται στο φως, γίνεται ορατό» κι αυτό σημαίνει ότι κάθε αμαρτία θα αποκαλυφθεί.

Η πράξη του Αδάμ να καλύψει τη γύμνια του με φύλλα συκής απει-κονίζει την προσπάθεια του ανθρώπου να καλύψει τις αμαρτίες του. Σ’ όλη του την ιστορία ο άνθρωπος κάνει μάταιες προσπάθειες να καλύψει την ντροπή και την ενοχή του. Αλλά οι αμαρτίες μας είτε θα κριθούν, είτε θα συγχωρεθούν. Ένα από τα δύο θα γίνει οπωσδήποτε. Δεν υπάρχει η εναλλακτική να τις κρύψουμε «κάτω από το χαλί».


Οι προσπάθειες αυτές, να καλύψουμε τις αμαρτίες μας, είναι που παράγουν τη θρησκεία ανθρώπινης προέλευσης. Με άλλα λόγια, μέσα από θρησκευτικές προσπάθειες και αγώνες ο άνθρωπος επιδιώκει στην πραγματικότητα να επιφέρει στον εαυτό του ένα είδος κατα-ξίωσης που θα του κρύψει απ’ τη συνείδησή του – κι ίσως κι απ’ το Θεό, ελπίζει,-το γεγονός ότι οι αμαρτίες του είναι αμείλικτα παρούσες μπροστά σ’ Εκείνον. Έτσι, μπορεί να σκεφτεί ένα σωρό διαφυγές του τύπου: «Αν και έχω κάνει μια περιουσία με ανήθικο τρόπο, μπορώ τουλάχιστον να εξιλεωθώ κάπως για τις αμαρτίες μου, αν μ’ αυτά τα χρήματα βοηθήσω τους άπορους».

Έτσι δημιουργείται αυτό το τόσο διαδεδομένο φαινόμενο που εξα-πατά όλο το θρησκευόμενο κόσμο: οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να εξιλεωθούν για τις προηγούμενες αμαρτίες τους με το να ζουν μια νέα και δίκαιη ζωή και γι αυτό ρίχνονται σ’ ένα θρησκευτικό τρόπο ζωής στη θέση του κοσμικού που είχαν έως τότε. Ακόμα, μπορεί να πιστεύουν ότι διαγράφουν τις αμαρτίες τους με το να γίνουν μοναχοί και να ζήσουν ενάρετα το υπόλοιπο της ζωής τους. Όμως οι αμαρτίες δεν σβήνουν μέσα από θρησκευτικές πράξεις, όσο σκληρές κι αν είναι αυτές , ούτε μέσα από τις καλές προθέσεις και το ζήλο του ανθρώπου. Φυσικά, το να αποδοκιμάσει κανείς τις αμαρτίες του και να μην τις επαναλάβει είναι πολύ σωστό, αλλά ακόμα και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να διώξει μακριά αυτές τις αμαρτίες.

Οι αμαρτίες δεν μπορούν να καλυφτούν Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε να εξιλεωθεί ο Αδάμ; Στην αρχή, θέλησε

να κρύψει την ενοχή του με δικές του προσπάθειες. Ας γυρίσουμε στο όγδοο εδάφιο κι ας δούμε ποιο ήταν το αποτέλεσμα.

«Και άκουσαν τη φωνή τού Κυρίου τού Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό· και ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύ-φτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα


δέντρα τού παραδείσου.» (Γένεση 3:8)

Όταν άκουσαν τη φωνή του Θεού φοβήθηκαν και κρύφτηκαν από Αυτόν. Είναι πολύ φυσικό ο αμαρτωλός να προσπαθεί να κρυφτεί στη σκιά. Αν κάποιος μάλιστα τον αναζητά επισταμένως, τότε κρύβεται ακόμα πιο βαθιά. Για να δούμε σε τι προβλήματα μπήκαν ο Αδάμ και η Εύα.

«Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι; Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβή-θηκα, επειδή είμαι γυμνός· και κρύφτηκα.» (Γένεση 3:9-10)

Γιατί είπε ότι ήταν γυμνός; Είδαμε ότι ήδη είχε καλύψει τη γύμνια του με φύλλα συκιάς. Όταν όμως άκουσε τη φωνή του Θεού αυτά τα φύλλα αποδείχτηκαν άχρηστα. Προσπάθησε να καλύψει τον εαυτό του, αλλά μάταια. Έτσι, αναγκάστηκε να ομολογήσει στον Θεό ότι φο-βήθηκε επειδή ήταν γυμνός και για αυτό κρύφτηκε.

Ας θυμηθούμε και πάλι, σ’ αυτό το σημείο, ότι οι δικές μας καλές προσπάθειες (τα φύλλα συκής) δεν μπορούν να μας κρύψουν από τον Θεό. Δεν μπορούμε να σκεπάσουμε τις αμαρτίες μας με θρησκευτικές πράξεις. Ανεξαρτήτως του πόσο κλαίμε για αυτές, του πόσο προσευ-χόμαστε ή νηστεύουμε, οι αμαρτίες μας δεν μπορούν να φύγουν από πάνω μας με τέτοιους τρόπους. Κι όμως χιλιάδες άνθρωποι πάνω στη γη καταφεύγουν σε μια ατέλειωτη ποικιλία θρησκευτικών πράξεων μ’ αυτή την ελπίδα. Ένα πράγμα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε βαθιά: κανείς δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα για τις αμαρτίες του, όπως δεν μπόρεσε κι ο Αδάμ.


Τα ρούχα τον ανθρώπου απέναντι στα ρούχα του Θεού

Είδαμε, λοιπόν, ότι ο Αδάμ προσπάθησε να καλύψει τις αμαρτίες του αλλά απέτυχε. Πολλοί από εμάς ίσως να έχουμε προσπαθήσει το ίδιο πράγμα, με το να γίνουμε θερμοί υποστηρικτές κάποιας θρησκείας. Ωστόσο, κανείς ας μη γελαστεί: δεν μπορούμε να καλύψουμε τις αμαρ-τίες μας μέσα από φυσικές προσπάθειες.

Μια πιο κοντινή ματιά στην περίπτωση του Αδάμ θα μας φανερώσει ότι είναι ο ίδιος ο Θεός που έδωσε τη διέξοδο στο πρόβλημα της ενο-χής του. Του έφτιαξε Εκείνος ένδυμα για να σκεπαστεί. Με τα φύλλα συκής ο Αδάμ παρέμενε γυμνός μπροστά στο Θεό. Η αμαρτία του ήταν παρούσα. Με το ένδυμα που ο Θεός του προμήθευσε η γύμνια του σκεπάστηκε. Η αμαρτία του συγχωρέθηκε. Αν λοιπόν ο Αδάμ συγχω-ρήθηκε για την αμαρτία του, θα πρέπει κι οι σημερινοί απόγονοί του να μπορούν να συγχωρεθούν επίσης με τον ίδιο τρόπο. Αφού ο Αδάμ και εγώ είμαστε το ίδιο αμαρτωλοί, ο Θεός με συγχωρεί σήμερα με τον ίδιο τρόπο που συγχώρεσε τον Αδάμ. Ας κοιτάξουμε στο βιβλίο της Γέ-νεσης στο 3:21

«Και ο Κύριος ο Θεός έκανε στον Αδάμ και στη γυναίκα του δερ-μάτινους χιτώνες, και τους έντυσε.» (Γένεση 3:21)

Ο Θεός έφτιαξε ο ίδιος δερμάτινους χιτώνες για τον Αδάμ. Δεν του ζήτησε να κυνηγήσει ένα ζώο και να τους φτιάξει μόνος του. Το γεγο-νός αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Θεός κάνει το έργο που θα καλύψει την αμαρτία του Αδάμ, όπως επίσης και την αμαρτία τη δική μου. Ο Θεός δεν περιμένει από τον αμαρτωλό να κάνει κάτι.

Θα μπορούσε να του πει: «Τα φύλλα συκής δεν κάνουν. Πάρε ένα πρόβατο, γδάρε το και φτιάξε χιτώνες». Όμως δεν είπε κάτι τέτοιο στον Αδάμ. Αντίθετα, ο ίδιος ο Θεός θανάτωσε και έγδαρε ένα ζώο για να φτιάξει χιτώνες για τον Αδάμ και την Εύα.


Είναι τόσο συγκινητικό το πώς ο Θεός προστατεύει και αγαπάει τον Αδάμ, τον αμαρτωλό!

Άρα, λοιπόν, ο Θεός κάνει το ίδιο και για τις δικές μου αμαρτίες. Εκεί-νος καλύπτει τη ντροπή μου, την ενοχή και τις αμαρτίες μου. Τα ρούχα που έφτιαξαν ο Αδάμ και η Εύα για τους ίδιους ήταν από φύλλα συ-κιάς. Τα ρούχα όμως του Θεού ήταν από δέρμα ζώου. Για να φτιαχτεί ένα τέτοιο ένδυμα Θα πρέπει να θανατωθεί ένα ζώο και να χρησιμο-ποιηθεί το δέρμα του. Έτσι το ζώο πεθαίνει χύνοντας το αίμα του στη θέση του ανθρώπου. Αυτό δείχνει πώς λειτουργούν οι αρχές του Θεού που διέπουν τη λύτρωση.

«Η ψυχή, αυτή που αμαρτάνει, αυτή θα πεθάνει.» (Ιεζεκιήλ 18:20) «Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο.» (Ιακώβου 1:15)

Οι αμαρτίες πρέπει να πληρωθούν. Από τη στιγμή που η αμαρτία οδηγεί στον θάνατο, η αμαρτία του Αδάμ έπρεπε να πληρωθεί με την ίδια του τη ζωή ή με τη ζωή κάποιου άλλου προσώπου. Με την ίδια λογική, αν κι εγώ αμαρτήσω η αμαρτία μου πρέπει να εξιλεωθεί από μένα ή από κάποιον άλλον.

Ακόμα λοιπόν και αν φωνάζω κλαίγοντας «Ω, Κύριέ μου, αμάρτησα. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με!», ο Θεός δεν μπορεί να με λυπηθεί και να μου πει, «Εντάξει τώρα παιδί μου. Σταμάτα να κλαις. Σου συγχωρώ τις αμαρτίες σου».

Οι αμαρτίες πρέπει να πληρωθούν. Αν δεν μπορώ εγώ να πληρώσω το τίμημα, τότε πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος. Όμως το τίμημα είναι αναπόφευκτο ότι θα πληρωθεί. Ο Αδάμ έπρεπε να πεθάνει για την αμαρτία του αλλά ο Θεός θανάτωσε ένα ζώο αντί για τον Αδάμ και είδε χυμένο το αίμα του. Ύστερα, τον έντυσε με το χιτώνα που έφτιαξε από το ζώο και κάλυψε τη ντροπή του. Τι θα έπρεπε λοιπόν να κάνει ο Θεός γα τους απόγονους του Αδάμ;


Ο καρπός των μάταιων προσπαθειών

«Και ο Αδάμ γνώρισε τη γυναίκα του Εύα· κι εκείνη συνέλαβε, και γέννησε τον Κάιν· και είπε: Απέκτησα άνθρωπο με τη βοήθεια του Κυρίου. Κι επιπλέον γέννησε τον αδελφό του τον Άβελ. Και ο Άβελ ήταν βοσκός προβάτων, ενώ ο Κάιν ήταν γεωργός. Και ύστερα από ημέρες ο Κάιν πρόσφερε από τους καρπούς της γης προσφορά στον Κύριο. Και ο Άβελ πρόσφερε κι αυτός από τα πρωτότοκα των προβάτων του και από το πάχος τους. Και ο Κύ-ριος κοίταξε με ευμένεια επάνω στον Άβελ, κι επάνω στην προ-σφορά του· επάνω στον Κάιν, όμως, κι επάνω στην προσφορά του δεν κοίταξε. Και ο Κάιν αγανάκτησε πάρα πολύ, και κατσού-φιασε το πρόσωπό του.» (Γένεση 4:1-5)

Ο Αδάμ και η Εύα είχαν δύο γιους, τον Κάιν και τον Άβελ. Ο Κάιν και ο Άβελ ήταν επίσης αμαρτωλο, λόγω της αμαρτωλής φύσης που είχαν κληρονομήσει από τους γονείς τους. Ο Κάιν ήταν αγρότης. Δούλευε πολύ σκληρά και προσέφερε τους καρπούς του στον Θεό. Κατά μία έν-νοια ο Κάιν θυμίζει πολύ τον ανθρώπινο τρόπο προσέγγισης του Θεού. Κοπίασε πολύ και έδωσε τη σοδειά του, το αποτέλεσμα του ιδρώτα του προσώπου του, ως προσφορά στον Θεό.

Υπάρχει ένα παλιό ρητό : «Η ειλικρίνεια μετακινεί και τον ουρανό.» Αλλά αυτό το ρητό που λέει ότι η σκληρή δουλειά μας μπορεί να μετα-κινήσει τον ουρανό αν είναι ειλικρινής, είναι το ευαγγέλιο του Σατανά. Η Βίβλος λέει ακριβώς το αντίθετο. Ο Θεός δεν γίνεται να μετακινηθεί ποτέ από τη δική μας δουλειά με όση ειλικρίνεια κι αν γίνεται. Οι δαί-μονες ίσως να μπορούν να μετακινηθούν, αλλά ο Θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος δεν μπορεί να εντυπωσιαστεί από την σκληρή δουλειά του ανθρώπου και δεν θα μας ευλογήσει για αυτό, όσο σκληρά και αν προσπαθήσουμε.

Ο Κάιν ήταν πραγματικά πολύ εργατικός άνθρωπος. Πόσο ειλικρι-


νής ήταν αυτή η κίνησή του να προσφέρει τον καρπό του κόπου του στο Θεό! Αλλά το παράξενο εδώ είναι ότι ο Θεός δεν αναγνώρισε τον Κάιν και την προσφορά του. Ο Αβελ, από την άλλη, ήταν βοσκός. Όταν έφερε ένα αρνί ως προσφορά του στον Θεό, ο Θεός τον κοίταξε με ευ-μένεια.

Ας πάρουμε με τη φαντασία μας τη μηχανή του χρόνου και ας επι-σκεφτούμε τον Κάιν και τον Άβελ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτά τα παιδιά θα είχαν απορία σχετικά με τα ενδύματα που έβλεπαν να φοράνε οι γονείς τους, επειδή εκείνα προφανώς δεν είχαν τέτοια ρού-χα. Όντας γυμνοί, λοιπόν, ο Κάιν και ο Άβελ, κάποια στιγμή θα ρώτη-σαν:

«Μαμά, μπαμπά, τι είναι αυτό που φοράτε; Γιατί δεν έχουμε και εμείς ένα τέτοιο;»

Ο Αδάμ πιθανώς θα απάντησε,-«Παιδιά, εκεί ζούσαμε στην αρχή, υπήρχε ένα δέντρο από το οποίο

απαγορευόταν να φάμε. Ο Θεός είχε πει ότι τη μέρα που θα τρώγαμε από εκείνο το δέντρο, σίγουρα θα πεθαίναμε. Αλλά η καημένη η μαμά σας, εξαπατήθηκε από το πονηρό φίδι και έφαγε τον καρπό εκείνου του δέντρου. Ύστερα μου ζήτησε να φάω και εγώ. Ήξερα ότι ήταν καταδικασμένη. Τι να έκανα; Δεν μπορούσα να την αφήσω να πεθά-νει μόνη της. Οπότε το έφαγα και εγώ. Έπειτα, άνοιξαν τα μάτια μας. Ξαφνικά αρχίσαμε να ντρεπόμαστε που ήμασταν γυμνοί και για αυτό φτιάξαμε ενδύματα από φύλλα συκιάς. Αλλά δεν μας ωφέλησαν. Όταν ο Θεός φώναξε το όνομά μου, ντρεπόμουν ακόμα για τη γύμνια μου, παρ’ όλο που είχα ντυθεί. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε και έτσι μας έφτιαξε αυτούς τους δερμάτινους χιτώνες για να καλύψει τη ντροπή και την ενοχή μας».

Κάπως έτσι, πιθανώς να εξήγησαν ο Αδάμ και η Εύα στα παιδιά τους τον τρόπο λύτρωσης του Θεού. (Προσωπικά νομίζω ότι ο Άβελ διάλεξε να γίνει βοσκός μετά από αυτή τη διήγηση. Διαφορετικά, δεν υπήρχε ανάγκη να έχουν πρόβατα αφού το κρέας δεν τους είχε δοθεί σαν τρο-


φή ως τότε). Από την άλλη, ο Κάιν συνέχιζε να προσπαθεί να ευχαρι-στεί τον Θεό με τα χέρια του, όπως είχε κάνει και ο Αδάμ παλαιότερα.

Γιατί όμως ο Θεός δεν κοίταξε με ευμένεια την προσφορά του Κάιν;Ας θυμηθούμε ότι ο Θεός είχε πει ξεκάθαρα: «καταραμένη να είναι

η γη εξαιτίας σου. Αγκάθια και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα.» Οι καρποί ενός καταραμένου εδάφους δεν μπορεί παρά να είναι κι αυτοί καταραμένοι. Ο Κάιν στην πραγματικότητα ζητούσε από τον Θεό να δεχθεί καταραμένους καρπούς.

Σε προηγούμενο κεφάλαιο διαβάσαμε απότο βιβλίο των Πράξεων, κεφ.17. Ας το ξαναδούμε:

«Ο Θεός, που έκανε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’ αυτόν, αυτός που είναι Κύριος του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ούτε λατρεύεται από χέρια αν-θρώπων, ωσάν να έχει ανάγκη από κάτι».

Ο Θεός δεν χρειάζεται τους καρπούς της ανθρώπινης προσπάθειας. Αυτός είναι ο Ένας που δίνει ζωή, πνοή και τα πάντα σε όλα τα όντα, επομένως δεν έχει καμιά ανάγκη, δε χρειάζεται να πάρει τίποτα από τους αμαρτωλούς. Ακόμα, όμως, εξακολουθούμε να νιώθουμε ότι αν προσφέρουμε πράγματα στο Θεό, Εκείνος θα μας ευλογήσει περισσό-τερο ως ανταπόδοση στις προσφορές μας. Όμως ξεχνάμε ότι αυτό που εμείς μπορούμε να προσφέρουμε είναι ξεπεσμένο, μολυσμένο με αμαρ-τία, έστω κι αν προσφέρεται με ειλικρινή διάθεση, όπως οι καρποί του Καιν ήταν καταραμένοι επειδή έβγαιναν από ένα έδαφος καταραμένο, κι έτσι ο Θεός δεν μπορεί να το δεχτεί. Το βέβαιο, συνεπώς, είναι ότι ο Θεός δεν ήθελε τον καρπό του εδάφους που του προσέφερε ο Κάιν κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχάσουμε.

Η σωτηρία έρχεται μια φορά και για πάνταΌταν μιλάμε στους ανθρώπους για τη σωτηρία πολλές φορές ακού-


με τη στερεότυπη απάντηση: «Μα εγώ πηγαίνω στην εκκλησία από μικρό παιδί». Κι είναι αλήθεια ότι σ’ έναν άνθρωπο που ζει σε μια θρησκευόμενη χώρα κι είναι ευσεβής και τακτικός στα θρησκευτικά του καθήκοντα φαντάζει πραγματικά πολύ παράξενο το ενδεχόμενο να μην είναι σωσμένος. Κι όμως, ακόμα κι αν δεν έχει παραλείψει ούτε μια συνάθροιση της εκκλησίας του μέχρι να πεθάνει , κι αν ζει την πιο σκληρή ασκητική ζωή και έχει την πιο άμεμπτη συμπεριφορά, τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει αιτία να σωθεί. Γιατί, απλούστατα, οι καρποί που κάνει είναι καταραμένοι. Είναι το αποτέλεσμα των προ-σπαθειών του. Με αυτό τον τρόπο, δεν μπορεί να διαγράψει ούτε μία από τις αμαρτίες του. Η λύτρωση δίνεται εξ’ ολοκλήρου από τον Θεό, μια για πάντα. Στο βιβλίο του Ιούδα, 1:3, λέει,

«Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω κάθε επιμέλεια να σας γράφω για την κοινή σωτηρία, αναγκάστηκα να σας γράψω, προτρέποντας στο να αγωνίζεστε για την πίστη, η οποία μια φορά για πάντα παραδόθηκε στους αγίους.» (Ιούδας 1:3)

Το εδάφιο λέει ότι η σωτηρία δόθηκε στους αγίους μια για πάντα. Η σωτηρία έρχεται τη στιγμή που συνειδητοποιούμε μέσα στην καρδιά μας τα λόγια του Θεού και δεν μας παίρνει 10 ή 20 χρόνια για να επιτε-λεστεί αυτό. Μια μέρα π.χ. κάποιος παρακολουθεί ένα κήρυγμα, ή δια-βάζει κάτι στη Βίβλο και ξαφνικά κατανοεί το μήνυμα του ευαγγελίου για τη συγχώρηση των αμαρτιών του. Χαρούμενος βρίσκει το διπλανό του στην εκκλησία που εκκλησιάζεται και του εκφράζει την εμπειρία του:

-«Τώρα πιστεύω αληθινά στον Ιησού. Τώρα κατάλαβα ότι ο Θεός συγχώρεσε τις αμαρτίες μου. Λυτρώθηκα!»

-«Φίλε μου, με όλο το σεβασμό, είσαι πολύ αλαζόνας που λες κάτι τέτοιο. Εδώ εγώ, που είμαι στην εκκλησία 30 χρόνια τώρα, και ακόμα δεν ξέρω αν θα πάω στον ουρανό ή στην κόλαση. Τη μια στιγμή νιώθω


ότι θα πάω στον ουρανό, την άλλη όμως δεν είμαι σίγουρος. Πώς γί-νεται εσύ να είσαι τόσο σίγουρος για τη λύτρωσή σου επειδή άκουσες ένα κήρυγμα; Και πώς μπορείς να εγγυηθείς για τον εαυτό σου ότι εί-σαι αρκετά εντάξει με το Θεό ή ότι έτσι θα είσαι και αύριο; Θα πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός σε αυτά που λες».

Αναρωτιέμαι πολλές φορές: εάν κάποιος δεν είναι σίγουρος για τη λύτρωσή του μετά από 30 χρόνια, πότε επιτέλους θα είναι; Πόσο και-ρό χρειάστηκε ο ληστής πάνω στο σταυρό για να πάει στον ουρανό; Ποτέ δεν πάτησε το πόδι του στην εκκλησία, ούτε έκανε προσφορά στον Θεό. Μόνο όταν ήταν κρεμασμένος στον σταυρό είπε δυο λόγια: «Θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου». Κι ο Ιησούς του απάντησε, «σήμερα, θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο». Σώθηκε εκεί-νη ακριβώς τη στιγμή. Σώθηκε ακαριαία. Χωρίς να κάνει κάποια έργα με ζήλο, χωρίς ολονύχτιες προσευχές. Αυτή είναι μια πολύ θεμελιώδης αρχή στο θέμα της σωτηρίας: ο Θεός δεν ζητάει από μας να κάνουμε τίποτα. Ο αμαρτωλός δεν έχει να παίξει κάποιο ρόλο στο να δεχθεί τη σωτηρία.

Το πραγματικό νόημα του Σαββάτου.Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο την έκτη ημέρα και την έβδομη ανα-

παύθηκε. Ουσιαστικά η πρώτη ημέρα του ανθρώπου είναι η μέρα που ο Θεός αναπαύθηκε. Αν ο άνθρωπος είχε πλαστεί τη δεύτερη ή την τρίτη μέρα θα μπορούσε ίσως να εργαστεί κι αυτός στη δημιουργία με κάποιο τρόπο. Αλλά όταν ο άνθρωπος δημιουργήθηκε, είδε τον Θεό ήδη να αναπαύεται. Υπάρχει μήπως κάποια δουλειά που έμεινε να κάνει ο άνθρωπος; Εδώ βρίσκεται το νόημα του Σαββάτου. Σύμφωνα με το νόμο, όποιος εργαζόταν το Σάββατο έπρεπε να θανατωθεί. Το Σάββατο έπρεπε να είναι ημέρα ανάπαυσης. Το μόνο που είχε να κάνει ο άνθρωπος ήταν να ξεκουραστεί,. Η έννοια αυτής της εντολής ήταν να δηλώσει ότι ο Θεός είχε ολοκληρώσει το έργο του με τελειότητα. Γι αυτό αναπαύθηκε την έβδομη μέρα και αυτό ακριβώς μαρτυρούσε


στους Ισραηλίτες η τήρηση του Σαββάτου κάθε εβδομάδα. Αν υπήρχε κάτι που θα έπρεπε να γίνει το Σάββατο από τον άνθρωπο, αυτό θα σήμαινε αντίστοιχα ότι το έργο του Θεού, η δημιουργία του σύμπαντος για παράδειγμα, είχε ατέλειες και κάτι τέτοιο θα αποτελούσε βλασφη-μία ενάντια στο Θεό. Για αυτό το λόγο όποιος εργαζόταν το Σάββατο θανατωνόταν.

Το μήνυμα του Σαββάτου είναι ότι ο Θεός έχει κάνει τα πάντα για μας, ώστε να μπορούμε να αναπαυτούμε. Αυτή η αλήθεια φέρνει ξε-κούραση στην ψυχή μας και ελευθερία. Δεν έμεινε τίποτα που πρέπει να κάνουμε εμείς, γιατί ο Θεός έχει ήδη ολοκληρώσει το έργο Του. «Σάββατο» σημαίνει ανάπαυση μέσα στον Θεό.

Το αίμα λυτρώνει από την αμαρτίαΑς πάμε πίσω στη θυσία του Άβελ. Μόλις θυσιάστηκε το αρνί και

χύθηκε το αίμα του, ο Θεός αποδέχθηκε τον Άβελ, έναν αμαρτωλό δεύ-τερης γενιάς. Η ίδια μέθοδος εφαρμόστηκε απαράλλαχτα για όλες τις επόμενες γενιές αμαρτωλών. Ας κοιτάξουμε, για παράδειγμα, την περί-πτωση του Νώε, στη Γένεση 8:20.

«Και ο Νώε έκτισε ένα θυσιαστήριο στον Κύριο· και πήρε από κάθε καθαρό κτήνος, και από κάθε καθαρό πουλί, και πρόσφερε ολοκαυτώματα επάνω στο θυσιαστήριο. Και ο Κύριος οσφράν-θηκε οσμή ευωδίας· και ο Κύριος είπε στην καρδιά του: Δεν θα καταραστώ στο εξής τη γη εξαιτίας του ανθρώπου· επειδή, ο λο-γισμός της καρδιάς τού ανθρώπου είναι κακός από τη νηπιότητά του· ούτε θα πατάξω στο εξής όλα όσα ζουν, καθώς έκανα.» (Γένεση 8:20-21)

Ο Νώε ήταν ένας απόγονος του Αδάμ που έζησε γύρω στα 1600 χρό-νια μετά απ’ αυτόν. Προφανώς, είχε ακούσει από τους προγόνους του ότι ο Θεός δέχεται το αίμα ως θυσία λατρείας. Έτσι, ο Νώε προσέφερε


ως θυσία ζώα και πουλιά με το αίμα τους. Τότε ο Θεός είπε:«Δεν θα καταραστώ στο εξής τη γη εξαιτίας του ανθρώπου· επειδή,

ο λογισμός της καρδιάς τού ανθρώπου είναι κακός από τη νηπιότητα του».

Ο άνθρωπος εσωτερικά είναι κακός και ο Θεός το ξέρει πολύ καλά. Όμως, αποδέχτηκε το αίμα ως εξιλέωση για τις αμαρτίες των ανθρώ-πων και αποφάσισε να μην τους τιμωρήσει περισσότερο.

Ας δούμε επίσης τον Αβραάμ, στη Γένεση 15:9

«Και του είπε: Πάρε για μένα μία δάμαλη τριών χρόνων, και μία κατσίκα τριών χρόνων, και ένα αρσενικό κριάρι τριών χρόνων, και μια τρυγόνα και ένα περιστέρι. Και πήρε σ’ αυτόν όλα αυτά, και τα έσκισε στο μέσον, και έβαλε κάθε ένα κομμάτι απέναντι στο όμοιό του· τα πουλιά, όμως, δεν τα έσκισε, και κατέβηκαν τα όρνια επάνω στα πτώματα, και ο Αβραάμ τα έδιωξε.» (Γένεση 15:9-11)

Ο Αβραάμ ήταν ο προπάτορας των Εβραίων και καταγόταν από την Ουρ των Χαλδαίων. Ο Θεός τον κάλεσε και τον πρόσταξε να θυσιάσει μια νεαρή αγελάδα (δάμαλη), μια κατσίκα και ένα κριάρι, το καθένα τριών ετών. Μόνο αφού ο Αβραάμ έκανε όλα τα διατεταγμένα, ο Θεός συγχώρησε τις αμαρτίες του. Ο Αβραάμ είχε κι έναν γιο που λεγόταν Ισαάκ και αυτός με τη σειρά του είχε παιδί του τον Ιακώβ. Ο Θεός ευ-λόγησε τους γιους του Ιακώβ. Οι σημερινοί Εβραίοι μάλιστα είναι από-γονοί αυτών των παιδιών του Ιακώβ.

Μετά την εμφάνιση των Ισραηλιτών, ( ή Εβραίων), ο Θεός τους εξήγησε τις προθέσεις Του σε ένα λεπτομερή, κατατοπιστικό νόμο. Ας διαβάσουμε στο Λευιτικό 17:10.

«Και όποιος άνθρωπος από τον οίκο Ισραήλ ή από τους ξένους, που παροικούν μεταξύ σας, φάει οποιοδήποτε αίμα, θα στήσω το


πρόσωπό μου ενάντια σ’ εκείνη την ψυχή, που τρώει το αίμα, και θα την εξολοθρεύσω από μέσα από τον λαό της• επειδή, η ζωή της σάρκας είναι στο αίμα• κι εγώ το έδωσα σε σας, για να κάνε-τε εξιλέωση για τις ψυχές σας επάνω στο θυσιαστήριο• επειδή, αυτό το αίμα κάνει εξιλασμό υπέρ της ψυχής.»(Λευιτικό 17:10-11)

Αυτά είπε ο Θεός στον Μωυσή. Αρκετά χρόνια πριν, όταν ο Θεός κά-λεσε τον Αβραάμ απευθυνόταν αποκλειστικά σ’ αυτόν. Τώρα όμως οι απόγονοί του είχαν γίνει ένα τεράστιο πλήθος με ποικίλες συμπεριφο-ρές, παρεκτροπές από το θείο θέλημά, και ιδιαιτερότητες. Έτσι, τους έδωσε μια σειρά από νόμους μέσω του Μωυσή, καθορίζοντας, σε σχέ-ση με το πρόβλημα της αμαρτίας, ότι η ζωή της σάρκας είναι στο αίμα και ότι το αίμα είναι αυτό που φέρνει εξιλέωση στη ζωή κάποιου. Ο νόμος όριζε λοιπόν ότι όποιος αμαρτήσει, έπρεπε να προσφέρει στον Θεό αίμα, προκειμένου να κάνει εξιλέωση για την αμαρτία του. Ας ξα-ναδιαβάσουμε το εδάφιο.

«Επειδή, η ζωή της σάρκας είναι στο αίμα· κι εγώ το έδωσα σε σας, για να κάνετε εξιλέωση για τις ψυχές σας επάνω στο θυσια-στήριο· επειδή, αυτό το αίμα κάνει εξιλασμό υπέρ της ψυχής» (Λευιτικό 17:11)

Πως συγχωρούνται οι ατομικές αμαρτίες; Τι μας ζητάει ο Θεός; Είδα-με μόλις, αυτή τη βασική αρχή: ότι το αίμα εξιλεώνει τις αμαρτίες. Το αίμα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συγχώρηση. Όλοι οι Ισραηλίτες που έζησαν πριν από εμάς, συμπεριλαμβανομένων και των προπατόρων τους Αδάμ, Άβελ, Νώε και Αβραάμ, έπρεπε να προσφέρουν αίμα στον Θεό κάθε φορά που διέπρατταν αμαρτίες, γιατί «η ζωή του ανθρώπου βρίσκεται στο αίμα».

Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από 3000 χρόνια. Εκείνη την επο-χή οι επιστήμονες και οι γιατροί δεν ήταν σε θέση να εντοπίσουν την


πηγή της ζωής. Νόμιζαν ότι η πηγή της ζωής ήταν η καρδιά, λόγω του ότι χτυπάει αδιάκοπα όσο ο άνθρωπος είναι ζωντανός. Όταν, ωστόσο, κάποιος χάσει ορισμένη ποσότητα αίματος πεθαίνει, κάτι που σημαί-νει ότι η ζωή κάθε πλάσματος, είτε πρόκειται για άνθρωπο, είτε για ζώο, βασίζεται στο αίμα.

Οι επιστήμονες το διαπίστωσαν αυτό μόλις το 1600 μ.Χ. όταν ο Γου-ίλιαμ Χάρβεϊ ανακάλυψε τον τρόπο με τον οποίο κυκλοφορεί το αίμα μέσα στο σώμα και παρατήρησε ότι η κυκλοφορία του αίματος δια-τηρεί τη ζωή. Μόνο τετρακόσια χρόνια πριν, η επιστήμη ανακάλυψε αυτό που η Γραφή επισημαίνει εδώ και 2500 χρόνια περίπου. Οι αμαρ-τωλές ψυχές, λοιπόν, έπρεπε να θανατωθούν. Αυτήν την έννοια είχε το χύσιμο του αίματος για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους.

Η θέσπιση του εξιλασμούΑυτή η πρακτική που ο Θεός όρισε στο νόμο, επαναλαμβανόταν για

πάρα πολλά χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα, μέχρι τον ερχομό του Χρι-στού-1500 χρόνια περίπου-οι Ισραηλίτες, κάθε φορά που αμάρταναν έπρεπε να προσφέρουν αίμα, σύμφωνα με την προσταγή του Θεού. Προσέφεραν αίμα κριαριού ή δαμαλεως κοκ. Ας διαβάσουμε στο Λευι-τικό 16:6

«Και ο Ααρών θα προσφέρει το μοσχάρι της προσφοράς περί αμαρτίας, που είναι για τον εαυτό του, και θα κάνει εξιλέωση για τον εαυτό του, και για την οικογένειά του. Και θα πάρει τους δύο τράγους, και θα τους στήσει μπροστά στον Κύριο, στη θύρα της σκηνής τού μαρτυρίου. Και ο Ααρών θα ρίξει κλήρους στους δύο τράγους· έναν κλήρο για τον Κύριο, και έναν κλήρο για τον τράγο που πρέπει να απολυθεί. Και ο Ααρών θα φέρει τον τράγο, στον οποίο έπεσε ο κλήρος τού Κυρίου, και θα τον προσφέρει ως προ-σφορά περί αμαρτίας. Και τον τράγο, στον οποίο έπεσε ο κλήρος στο να απολυθεί, θα τον παραστήσει ζωντανό μπροστά στον Κύ-


ριο, για να κάνει εξιλέωση επάνω του, ώστε να τον εξαποστείλει ελεύθερο στην έρημο. Και ο Ααρών θα φέρει το μοσχάρι της προ-σφοράς περί αμαρτίας, που είναι για τον εαυτό του, και θα κάνει εξιλέωση για τον εαυτό του, και για την οικογένειά του· και θα σφάξει το μοσχάρι της προσφοράς περί αμαρτίας, που είναι για τον εαυτό του. Και θα πάρει το θυμιατήριο γεμάτο από κάρβουνα φωτιάς από το θυσιαστήριο, μπροστά από τον Κύριο· και θα γε-μίσει τα χέρια του με ευώδες θυμίαμα λεπτοτριμμένο, και θα το φέρει στο εσωτερικό τού καταπετάσματος. Και θα βάλει το θυμί-αμα επάνω στη φωτιά μπροστά στον Κύριο, και ο καπνός τού θυ-μιάματος θα σκεπάσει το ιλαστήριο, που είναι επάνω στο μαρτύ-ριο, για να μη πεθάνει. Και θα πάρει από το αίμα τού μοσχαριού, και θα ραντίσει με το δάχτυλό του επάνω στο ιλαστήριο, προς τα ανατολικά· και μπροστά στο ιλαστήριο θα ραντίσει επτά φορές από το αίμα, με το δάχτυλό του. Τότε, θα σφάξει τον τράγο της προσφοράς περί αμαρτίας, αυτόν που είναι για τον λαό· και θα φέρει το αίμα του στο εσωτερικό τού καταπετάσματος, και θα κά-νει με το αίμα του, όπως έκανε με το αίμα τού μοσχαριού, και θα το ραντίσει επάνω στο ιλαστήριο, και μπροστά από το ιλαστήριο. Και θα κάνει εξιλέωση για το αγιαστήριο, για τις ακαθαρσίες των γιων Ισραήλ, και για τις παραβάσεις τους σε όλες τους τις αμαρ-τίες· το ίδιο θα κάνει και για τη σκηνή τού μαρτυρίου, που κατοι-κεί μεταξύ τους, ανάμεσα στην ακαθαρσία τους.» (Λευιτικό 16:6-16)

Ο Θεός έδωσε στους Ισραηλίτες το διάταγμα του εξιλασμού που καθόριζε με κάθε λεπτομέρεια τη διαδικασία εξιλέωσης. Όταν αμάρ-ταναν, ο αρχιερέας έμπαινε στο Αγιαστήριο, σε ένα χώρο που ονομά-ζεται Άγια των Αγίων, στο εσωτερικό της Σκηνής του Μαρτυρίου και ράντιζε με το αίμα του κριαριού ή του ταύρου το ιλαστήριο όπου ήταν η παρουσία του Θεού. Τότε ο Θεός έβλεπε το αίμα και συγχωρούσε τις


αμαρτίες. Παρ’ όλο που δεν ήταν το δικό τους αίμα, οι αμαρτίες τους συγχωρούνταν επειδή στη θέση τους πέθαινε ένα ζώο.

Ο αμνός ή ο ταύρος είναι η «σκιά» του Ιησού. Ο αμνός ιδιαίτερα, αποτελεί χαρακτηριστική εικόνα του Ιησού. Κάθε άνθρωπος που αμαρτάνει θα πρέπει να πεθάνει. Όμως, τελικά, ένα αθώο ζώο πεθαί-νει αντί γι αυτόν και γίνεται έτσι εξιλέωση για την αμαρτία του. Ποια είναι η σημασία όλου αυτού; Είναι η αναφορά στον αθώο Ιησού που θα ερχόταν αργότερα με ανθρώπινη μορφή για να πεθάνει για την ανθρωπότητα. Θα καταλάβουμε καλύτερα πώς είναι δυνατόν η θυσία ζώων να λειτουργεί ως μέσο εξιλέωσης με το ακόλουθο παράδειγμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα διαθέτουμε τουλάχιστον μια πι-στωτική κάρτα. Παρόλο που δεν είναι αληθινό χρήμα, μπορούμε με αυτήν να αγοράσουμε διάφορα αγαθά και να χρεωθούν στο λογαρι-ασμό της κάρτας μας. Είναι σαν να υποσχόμαστε ότι θα πληρώσουμε κάποια στιγμή αργότερα. Ο υπάλληλος απλώς περνάει την κάρτα από το κατάλληλο μηχάνημα και εμείς αγοράζουμε τα καταναλωτικά αγα-θά. Μετά από ένα μήνα τα χρήματα θα αφαιρεθούν από τον τραπεζικό μας λογαριασμό. Η πιστωτική κάρτα παίζει το ρόλο των μετρητών.

Με την ίδια λογική, αν και δεν ήταν παρά απλά ζώα εκείνα που έχυ-ναν το αίμα τους και πέθαιναν, ο Θεός εξελάμβανε το θάνατό τους ως το θάνατο του Ιησού και συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων. ( Όπως και η πιστωτική κάρτα δεν είναι αληθινό άμεσο χρήμα, είναι όμως μια διαβεβαίωση ότι το αληθινό χρήμα θα πληρωθεί κάποια στιγμή αργότερα). Κάθε φορά λοιπόν που χυνόταν το αίμα ενός ζώου ήταν σαν να έλεγε ο Θεός: «Εντάξει, θα εκλάβω το θάνατο αυτού του ζώου ως το θάνατο του Ιησού και θα συγχωρήσω τις αμαρτίες σας, έως ότου έρθει ο ίδιος ο Ιησούς.» Δεν είναι ότι το αίμα των ζώων είχε κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες. Ήταν ένα απλό αίμα. (Το κεφάλαιο 16 μιλάει σαφώς για αυτό το ζήτημα). Αλλά, όταν το έβλεπε ο Θεός συγχωρούσε τις αμαρτίες των ανθρώπων εν όψει του ερχομού του αληθινού «Αμνού του Θεού», του αθώου Ιησού Χριστού που θα θυσια-


ζόταν για όλη την ανθρωπότητα χύνοντας το δικό Του άγιο αίμα.

Οι άνθρωποι εκείνη την εποχή πίστευαν ότι οι αμαρτίες τους θα συγ-χωρεθούν όταν θα έρθει ο κεχρισμένος Σωτήρας. Αλλά ο Ιησούς ήρθε αρκετά αργότερα. Για αυτό ο Θεός, για όλη την ενδιάμεση χρονική περίοδο, υποσχέθηκε ότι θα συγχωρεί τις αμαρτίες τους μόλις δει το αίμα των ζώων. Έτσι ήταν η διαθήκη Του και γι’ αυτό το λόγο οι Ισρα-ηλίτες θυσίαζαν ζώα για να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους, μέχρι να έρθει ο Ιησούς και να πεθάνει για εκείνους.

Ο θάνατος του ΙησούΑς δούμε πως πέθανε ο Ιησούς, στο κατά Ιωάννη 1:29

«Κατά την επόμενη ημέρα, ο Ιωάννης βλέπει τον Ιησού να έρχε-ται προς αυτόν, και λέει: Δέστε, ο Αμνός τού Θεού, που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου.» (Κατά Ιωάννη 1:29)

Ο Ιησούς, όταν έφτασε ο προκαθορισμένος καιρός κατέβηκε στη γη. Κάποια στιγμή πλησίαζε προς το μέρος που βάπτιζε ο Ιωάννης για να βαπτιστεί, και τότε ο Ιωάννης φώναξε τα πασίγνωστα εκείνα λόγια : «Ιδού ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου». (Να ο Αμνός τού Θεού που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου).

Οι Ισραηλίτες θυσίαζαν κάθε χρόνο ένα πλήθος αρνιά για τις αμαρ-τίες τους. (Σαν τις πληρωμές με πιστωτική κάρτα). Όμως, τώρα είχε έρθει Εκείνος που θα πλήρωνε με «πραγματικά χρήματα». Δεν υπήρχε πια μόνο η σκιά του αληθινού αμνού, όπως όταν προσέφεραν τις θυ-σίες, αλλά το ίδιο το αληθινό σώμα. Ο Ιησούς έχυσε το αίμα του στον σταυρό. Κι είδαμε ότι χωρίς να χυθεί αίμα δεν υπάρχει συγχώρεση. Τώρα λοιπόν που το αίμα χύθηκε, τι έγιναν οι αμαρτίες μας; Συγχω-ρήθηκαν τελικά, ή θα πάρουν κι άλλη αναβολή για το μέλλον; Πριν το Χριστό οι αμαρτίες συγχωρούνταν μόνο εν όψει της θυσίας του «αλη-


θινού αμνού». Τώρα, όμως, που ζούμε στην εποχή μετά τον αληθινό αμνό πώς λειτουργεί το θέμα της συγχώρησης;

Ας δούμε τι έκανε ο Θεός την ώρα που ο Ιησούς πέθαινε στον σταυ-ρό.

Στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο, στο κεφάλαιο 15 λέει ότι ο Ιησούς σταυρώθηκε στον Γολγοθά μαζί με δύο ληστές. Μπορεί, κοιτάζοντας τη διήγηση του πάθους να ανακύψουν διάφορα ερωτήματα σε πολ-λούς, όπως π,χ, γιατί να τονίζουμε τόσο το μαρτύριο του Ιησού αφού κι οι άλλοι δύο ληστές πέρασαν τα ίδια, ή , συγχωρέθηκαν πραγματικά οι αμαρτίες μας τη στιγμή που πέθανε ο Χριστός, ή, πώς συνδέεται η σύλληψη του Ιησού από τους Ρωμαίους και η σταύρωσή του, με την εξιλέωση των αμαρτιών μας; Για να καταλάβουμε όλα αυτά πρέπει να ρίξουμε μια πιο κοντινή ματιά στο πώς ο Θεός συγχωρούσε εκείνες τις ώρες τις αμαρτίες μας.

Ο Ιησούς καρφώθηκε στον σταυρό στις 9π.μ. όπως διαβάζουμε στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο, 15:25. Κανένα από τα υπόλοιπα ευαγγέλια, δεν αναφέρει την ακριβή ώρα που καρφώθηκε ο Ιησούς στον σταυρό.

«Ήταν δε η τρίτη ώρα, και τον σταύρωσαν. Και η επιγραφή της κατηγορίας του ήταν γραμμένη από πάνω: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Και μαζί του σταυρώνουν δύο ληστές, έναν από τα δεξιά και έναν από τα αριστερά του.» (Κατά Μάρκον 15:25-27)

Οι Ισραηλίτες χωρίζουν τη μέρα σε 12 ώρες κι όχι σε 24. Για αυτό και η τρίτη ώρα μεταφράζεται ως 9π.μ.Ο Ιησούς καρφώθηκε λοιπόν στις 9π.μ. και παρέμεινε κρεμασμένος μέχρι τις 3μ.μ. Πέρασαν 6 ώρες μέχρι να πεθάνει. Οι ληστές που ήταν δίπλα του ζούσαν ακόμα και μετά από εκείνες τις 6 ώρες.

Επειδή η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο κατέβασαν και τους τρεις από το σταυρό γιατί ήταν ανίερο να μείνουν νεκρά πτώματα σταυρωμένα


τη μέρα του Σαββάτου. Όταν έγινε αυτό ο Ιησούς είχε ήδη πεθάνει γι αυτό και δεν του έσπασαν τα κόκαλα των ποδιών. Οι ληστές όμως, ζούσαν ακόμη, και οι στρατιώτες τούς αποτέλειωσαν σπάζοντάς τους τα πόδια, πριν τους κατεβάσουν από τον σταυρό. Ο Ιησούς κρεμόταν λοιπόν στο σταυρό για 6 ώρες. Τι γινόταν αυτές τις 6 ώρες στον πνευ-ματικό χώρο; Φαινομενικά, ο Ιησούς βασανιζόταν από τους ανθρώ-πους. Όμως ο Θεός έκανε κάτι κοσμογονικό τις ώρες αυτές. Για να το μάθουμε, πρέπει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στη Βίβλο.

«Πατέρα, , συγχώρεσε τις αμαρτίες τους»Ενώ ο Ιησούς κρεμόταν στο σταυρό, είπε επτά λόγους. Αναφερόμαστε

σε αυτές τις φράσεις του, ως «Οι επτά λόγοι του Χριστού στο σταυρό». Ας δούμε τον πρώτο από τους επτά. Θα τους συλλέξουμε και από τα τέσσερα Ευαγγέλια για να κατανοήσουμε καλύτερα τις τελευταίες στιγ-μές του Ιησού. Ας δούμε πρώτα στο ευαγγέλιο του Λουκά 23:33

«Και όταν ήρθαν στον τόπο, που ονομάζεται Κρανίο, εκεί τον σταύρωσαν, και τους κακούργους, τον έναν μεν από τα δεξιά, τον άλλον δε από τα αριστερά. Και ο Ιησούς έλεγε: Πατέρα, συγχώ-ρεσε τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν. Και καθώς διαμοιράζο-νταν τα ιμάτιά του, έβαλαν κλήρο.» (Κατά Λουκά 23:33-34)

Τις τρεις πρώτες ώρες πάνω στο σταυρό ο Ιησούς, παρόλο που βα-σανιζόταν από τους ανθρώπους προσευχόταν για τους σταυρωτές του. «Πατέρα, συγχώρεσε τους». Εμείς μάλλον θα τους τρίζαμε τα δό-ντια. Εκείνος, όμως, προσευχήθηκε στον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρ-τίες των ανθρώπων που τον είχαν καρφώσει στο σταυρό. Το περίεργο είναι ότι ο Ιησούς είχε την εξουσία ο ίδιος να συγχωρεί αμαρτίες.

Αυτό φαίνεται καθαρά στο περιστατικό με τον παραλυτικό. Κάποια φορά, κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του δίδασκε σ’ ένα σπί-τι, όταν μερικοί άνδρες προσπάθησαν να φέρουν μπροστά του έναν


παράλυτο. Λόγω του μεγάλου πλήθους δεν μπορούσαν να τον πλησι-άσουν κι έτσι, ανέβηκαν στην οροφή, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβα-σαν τον παράλυτο από εκεί. Ο Ιησούς τότε, μόλις είδε τον παράλυτο του λέει: «Γιε μου, οι αμαρτίες σου είναι συγχωρημένες». Οι άνθρωποι που στέκονταν δίπλα του σκέφτονταν μέσα τους: «Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από τον Θεό; Ποιος νομίζει ότι είναι ώστε να συγχωρεί αμαρτίες;»

Ο Ιησούς, λοιπόν, συγχώρεσε ο ίδιος αμαρτίες πριν τον καρφώσουν στο σταυρό, όπως δείχνει αυτό το περιστατικό. Πάνω στο σταυρό, όμως, προσευχόταν στο Θεό: «Πατέρα, συγχώρεσε τις αμαρτίες τους» αντί να πει, «Εγώ σας συγχωρώ τις αμαρτίες σας.» Δεν χωρά αμφισβή-τηση ότι είχε την εξουσία να το κάνει. Ο ίδιος, άλλωστε, το είχε δηλώ-σει ξεκάθαρα: «…αλλά για να γνωρίσετε ότι ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες».

Γιατί λοιπόν ο Ιησούς δεν συγχώρησε ο ίδιος τις αμαρτίες τους; Υπήρχε λόγος. Πριν σταυρωθεί είχε ζήσει στη γη ως ο αναμάρτητος Υιός του Θεού. Όταν όμως κρεμόταν στο σταυρό η κατάστασή του άλ-λαξε σύμφωνα μ’ αυτό που είναι γραμμένο: «Επικατάρατος καθένας που κρεμιέται επάνω σε ξύλο». Κάτι συνταρακτικό έγινε την ώρα που ο Χριστός κρεμόταν στο σταυρό: ο Θεός μετέφερε όλες τις αμαρτίες μας επάνω Του! Αυτό ήταν που έκανε ο Θεός εκείνες τις 6 ώρες του σταυ-ρού. Ο Ιησούς φορτώθηκε τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας. Έγινε η αμαρτία μας. Και γι αυτό το λόγο δε συγχώρεσε ο ίδιος αλλά ζήτησε από τον Θεό να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του.

Που είναι οι αμαρτίες;Έτσι, πάνω στο σταυρό ο Ιησούς δεν ήταν «μόνος» κατά μία έννοια.

Κουβαλούσε στους ώμους Του ένα βαρύ φορτίο με τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητας. Στην Παλαιά Διαθήκη, στον προφήτη Ησαΐα 53:4, υπάρχει προφητεία από το 700π.Χ. για το πώς ο Ιησούς θα σηκώσει πάνω Του την ανομία όλων μας. Περιγράφει στην ουσία την ώρα της


σταύρωσης.

«Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένο, πληγωμένο από τον Θεό, και ταλαιπωρημένο. Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπω-ρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ’ αυτόν· και διαμέσου των πληγών του για-τρευτήκαμε εμείς. Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στρα-φήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ’ αυτόν την ανομία όλων μας». (Ησαΐα 53:4-6)

Την ώρα λοιπόν που ο Ιησούς κρεμόταν στο σταυρό ο Θεός είχε ενα-ποθέσει πάνω Του όλες τις αμαρτίες μας. Στη ζωή μου έχω αμαρτήσει αρκετές φορές. Έχω πει ψέματα, εξαπάτησα, έκλεψα και παραπλάνη-σα άλλους. Κι οι δικές μου αμαρτίες είναι πάνω εκεί μαζί με όλων των ανθρώπων. Ο καθένας πρέπει να αναρωτηθεί: «πού είναι οι αμαρτίες μου; Είναι μήπως στο μυαλό μου;» Οι περισσότεροι άνθρωποι νομί-ζουν ότι κάθε μας αμαρτία βρίσκεται απλώς καταγραμμένη στη μνήμη μας. Κάνουν λάθος. Είναι σημαντικό να ξέρουμε πού βρίσκονται οι αμαρτίες μας προκειμένου να συγχωρεθούν. Ας συζητήσουμε πρώτα αυτό το σημείο.

Θέλω να αρχίσω με μια ιστορία. Πριν από δύο χρόνια περίπου, όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι μου στην Αμερική, βρήκα ένα σημείωμα που με καλούσε να παρουσιαστώ στο αστυνομικό τμήμα. Το σημείω-μα έλεγε ότι είχα παραβεί τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας οδηγώντας στη λεωφορειολωρίδα σ’ έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας κατά τις διακοπές της Πρωτοχρονιάς, κι ότι έπρεπε να παρουσιαστώ στο αστυ-νομικό τμήμα για να διερευνήσουν την παράβασή μου. Η ημερομηνία παράβασης στο σημείωμα ήταν έξι μήνες πριν. Ήθελαν να εξετάσουν τι είχε συμβεί πριν από έξι μήνες.


Σκέφτηκα ότι σίγουρα θα ήταν κάποιο λάθος. Δεν θυμόμουν να είχα κάνει εγώ τέτοια παράβαση. Συνήθιζα μάλιστα να κρατάω ημερολόγιο και το άνοιξα για να δω πού είχα πάει εκείνη την ημέρα. Θα έπρεπε να είχα διανύσει μεγάλη απόσταση, αν ήμουν στον εθνικό δρόμο. Εξέ-τασα την περίπτωση να είχα πάει για να επισκεφτώ τους γονείς μου στη Νταέγκου τη μέρα εκείνη. Σύμφωνα με το ημερολόγιό μου, όμως, δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο γιατί ήμουν εξαντλημένος από το ταξίδι μου στην Αμερική και έτσι είχα μείνει στο σπίτι. Δεν εύρισκα κάποιο άλλο μέρος που θα μπορούσα να είχα πάει. Με βάση αυτό ήμουν σίγουρος ότι η αστυνομία είχε κάνει λάθος. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα με ένα αντίγραφο του ημερολογίου μου και τους είπα με βεβαιότητα ότι είτε το πίστευαν είτε όχι, ποτέ δεν είχα παραβεί τον ΚΟΚ.

-«Εντάξει λοιπόν», είπε ο αστυνομικός που ήταν υπεύθυνος για την υπόθεσή μου, «αν επιμένετε, θα κάνω μια καινούρια αναφορά με το αντίγραφο του ημερολογίου σας και θα το στείλω στο αρμόδιο γραφείο. Απλώς συμπληρώστε τη δήλωση και μπορείτε να φύγετε” Είχα τόσο καθαρή τη συνείδησή μου που προχώρησα το θέμα παρακά-τω.

-« Έχετε καθόλου αποδείξεις;»-« Φυσικά και έχουμε. Το αυτοκίνητό σας, δεν είναι ένα ασημί Χιου-

ντάι;»-«Ναι, αλλά κυκλοφορούν πολλά ασημί Χιουντάι».-« Όχι μόνο αυτό. Έχουμε και φωτογραφία του αυτοκινήτου σας».-«…….»-«Μήπως δανείσατε σε κάποιον το αυτοκίνητο;»-«Όχι, δεν το δάνεισα σε κανέναν». -« Για σκεφτείτε το καλύτερα. Έχουμε φωτογραφία του αυτοκινή-

του σας». Αυτό που μου είπε στο τέλος με προβλημάτισε. Γύρισα σπίτι και άρ-

χισα να το σκέφτομαι και πάλι. «Αφού έχουν φωτογραφία με το αμάξι μου, κάπου θα πρέπει να πήγαινα. Σε ποιο σημείο με φωτογράφισαν;


Αν οδηγούσα στην εθνική, θα πρέπει να έχω κάποια απόδειξη από τα διόδια και θα πρέπει να την έχω στο γραφείο μου.»

Έτσι, ζήτησα από τη γραμματέα μου να κοιτάξει τα αρχεία των έξι τελευταίων μηνών και να με ειδοποιήσει αν βρει κάτι. Λίγο αργότερα, μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι βρήκε την απόδειξη. Πράγματι, είχα πάει στην Ανσούνγκ. Αν και ήταν αλήθεια το ότι δεν είχα πάει τελικά στην Τεεγκού όπου ζουν οι γονείς μου, πήγα, ωστόσο στην Ανσούνγκ που είναι περίπου 40 λεπτά με το αμάξι. Και μάλιστα, χωρίς να το ξέρω οδηγούσα και στη λεωφορειολωρίδα! Πλέον, δεν είχα να πω απολύτως τίποτα. Ένιωσα κάτι ανάλογο μ’ αυτό που αναφέρει ο Ησαΐας στο 59:12

«Επειδή, οι παραβάσεις μας πλήθυναν μπροστά σου, και οι αμαρτίες μας είναι μάρτυρες εναντίον μας· επειδή, μαζί μας είναι οι παραβάσεις μας· και τις ανομίες μας, εμείς τις γνωρίζουμε.» (Ησαΐας 59:12)

Εδώ λέει ότι οι παραβάσεις μας είναι πολλές μπροστά στο Θεό. Έξι μήνες νωρίτερα είχα οδηγήσει για αρκετή ώρα στη λεωφορειολωρίδα. Μια κάμερα της τροχαίας με φωτογράφισε και καταγράφηκε στο έγ-γραφο της αστυνομίας. Ήξερα ότι έκανα κάτι λάθος; Όχι, δεν το ήξερα, ακόμα και όταν έλαβα την ειδοποίηση της αστυνομίας και μου έδει-ξαν την απόδειξη. Εκείνη τη στιγμή, δεν γνώριζα ακόμα την αμαρτία μου. Πού ήταν αρχικά η αμαρτία μου; Καταγράφηκε στο αστυνομικό τμήμα. Άρχισα να την συνειδητοποιώ κι εγώ μόνο αφού μου την κοι-νοποίησαν και βρήκα την απόδειξη. Έξι μήνες δηλ, αργότερα απ’ όταν συνέβη.

“Επειδή, οι παραβάσεις μας πλήθυναν μπροστά σου, και οι αμαρτίες μας είναι μάρτυρες εναντίον μας”

Οι παραβάσεις μας είναι απ’ την αρχή μπροστά στον Θεό. Καθώς δι-αβάζουμε τη Βίβλο η οποία μιλάει γι αυτές, έρχονται και μπροστά μας, τις συνειδητοποιούμε και είναι πια και σε μας φανερές. Στην αρχή, η


παράβασή μου ήταν γνωστή μόνο στο αστυνομικό τμήμα, αλλά μετά την ειδοποίηση έγινε φανερή και σε μένα. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις αμαρτίες μας, Στην αρχή μόνο ο Θεός τις γνωρίζει σε όλες τους τις διαστάσεις. Το γεγονός όμως ότι μπορεί να μη συνειδητοποιούμε όλες τις αμαρτίες που έχουμε διαπράξει μέχρι σήμερα, δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν τις έχουμε διαπράξει και στην πραγματικότητα. Ακό-μα κι αν εμείς τις αγνοούμε, αυτές έχουν καταγραφεί στο βιβλίο του Θεού. Είτε θέλουμε να το δεχθούμε είτε όχι, όλες οι αμαρτίες μας είναι φανερές μπροστά στο Θεό.

Οι αμαρτίες πρέπει να εξιλεωθούν από τον ΘεόΜπορεί να μην συνειδητοποιούμε ότι ακόμα κι ένα μικρό ψέμα, ή ο

θυμός, ή το να μην κρατήσεις μια υπόσχεση, ή ο απλός εγωισμός και τόσα άλλα συνηθισμένα «πταίσματα» είναι αμαρτίες. Όμως από τη στιγμή που η Βίβλος λέει ότι η πραγματικότητα είναι έτσι, δεν πρέπει να αρνηθούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την προοπτική.

Τι πρέπει να κάνουμε τώρα, μόλις η συνείδησή μας αντιληφθεί ότι είμαστε αμαρτωλοί προκειμένου να εξιλεωθούμε; Οι αμαρτίες πρέπει να διαγραφτούν από το βιβλίο του Θεού, πρέπει να εξιλεωθούν από τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό είναι το ουσιώδες. Δεν έχει κανένα ιδιαίτερο όφελος απλώς να τις διαγράψουμε από τη μνήμη μας. Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Στα ανθρώπινα αρχεία βέβαια, κάτι τέτοιο έχει μεγάλη σημα-σία. Αν μια συναλλαγή διαγραφεί για κάποιο λόγο από τη μνήμη του υπολογιστή τότε δεν υπάρχει. Όταν κατέρρευσε το πολυκατάστημα Σαμπόνγκ, το πρώτο πράγμα που έκαναν οι υπεύθυνοι του πολυκατα-στήματος ήταν να ψάξουν τις κάρτες του υπολογιστή, εκεί που κατα-γράφονταν οι συναλλαγές των πιστωτικών καρτών. Χωρίς τις κάρτες, ούτε αυτοί θα μπορούσαν να εισπράξουν τους λογαριασμούς τους, αλλά ούτε και κάποιοι καλοί πελάτες θα μπορούσαν να πάρουν πίσω τα ποσά της επιστροφής των πιστωτικών τους καρτών.

Όμως με τις αμαρτίες μας δεν συμβαίνει καθόλου το ίδιο. Με το να


διαγράψουμε τις μνήμες τους δεν θα πετύχουμε να ακυρώσουμε τις ίδιες τις αμαρτίες μας. Οι αμαρτίες πρέπει να εξιλεωθούν από τον Θεό.

Τι μπορούμε όμως να κάνουμε εμείς ενόσω ζούμε στη γη; Μακάρι, θα φανταζόμουν, να μπορούσαμε ν’ ανέβουμε ενώπιον του Θεού και να καίγαμε το βιβλίο στο οποίο είναι καταγραμμένες! Κι όμως, πόσοι άν-θρωποι προσπαθούν να διώξουν τις αμαρτίες από το μυαλό τους είτε απωθώντας γενικά κάθε έννοια νόμου-που συνεπάγεται ενοχή-μέσα από φιλοσοφικές και ψυχολογικές κοσμοθεωρήσεις, είτε με το να σκέ-φτονται καλά πράγματα, όπως επιδιώκει η θρησκεία. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά προσπάθεια να καθαρίσουν το μυαλό τους ενώ στην πραγ-ματικότητα οι αμαρτίες τους «στοιβάζονται» αλλού, μπροστά στο Θεό. Ακόμη και με την πιο ενάρετη ζωή ή τον δια βίου διαλογισμό, η αμαρτία δεν μπορεί να καθαριστεί. Ας διαβάσουμε στον Ιερεμία 2:22

«Γι’ αυτό, και αν πλυθείς με νίτρο, και πληθύνεις για τον εαυτό σου την καθαρτική αλοιφή, η ανομία σου μένει μπροστά μου ση-μειωμένη, λέει ο Κύριος ο Θεός.»(Ιερεμίας 2:22)

Αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό που λέει ο Κύριος εδώ. Όλες οι αμαρτίες μας, δηλώνει κατηγορηματικά, είναι σημειωμένες ενώπιον του Θεού, έστω κι αν εμείς προσπαθούμε να τις «πλύνουμε» με «νίτρο και καθαριστική αλοιφή», που σημαίνει με νηστείες, ολονύκτιες προ-σευχές, ηθική καθαρότητα κι ότι άλλο φαντάζει ευάρεστο στο Θεό. Το λέει ξεκάθαρα ότι οι αμαρτίες μας παραμένουν ενώπιον του Θεού κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν αλλάζει με προσπάθειες απ’ την πλευρά μας, όσο σκληρές κι αν είναι αυτές. Υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την απαλλαγή από την αμαρτία που είναι και ο μοναδικός.

Ο Θεός που εναπόθεσε τις αμαρτίες στον υιό του

«Έβαλες τις ανομίες μας μπροστά σου, τις κρυφές πτυχές μας


στο φως τού προσώπου σου.» (Ψαλμοί 90:8)

Τι σημαίνει ότι οι αμαρτίες μας τέθηκαν υπό το φως του προσώπου Του;

Ας υποθέσουμε ότι χτυπάω και τραυματίζω κάποιον πολύ άσχημα για να πάρω τα πράγματά του. Ποτέ δεν θα ξεχάσει το πρόσωπό μου. Είναι πολύ πιθανόν να σχεδιάζει και να περιμένει υπομονετικά την ώρα που θα με εκδικηθεί.. Δέκα χρόνια αργότερα εγώ έχω ξεχάσει εντελώς το γεγονός, και τον συναντάω τυχαία στο δρόμο.

-«Ε! Εσύ! Εσύ είσαι αυτός που διέρρηξε το σπίτι μου, με χτύπησε και έκλεψε τα πράγματά μου!».

Βλέπω στο πρόσωπο του την οργή αλλά δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάει.

-«Δεν σε θυμάμαι» του λέω. Μπορεί εγώ να μην τον θυμάμα, αλλά από τη στιγμή που με θυμάται

το θύμα, η αμαρτία μου είναι ακόμα εκεί. Είναι μπροστά στο θύμα. Όσο ζητά εκδίκηση για τη ληστεία μου δεν έχει συγχωρεθεί η αμαρτία μου. Όμως εάν εγώ ο ίδιος πέσω στα πόδια του, του ζητήσω συγνώμη και τον αποζημιώσω για τους τραυματισμούς του και την ταλαιπωρία του, θα εξαφανιστεί η οργή από το πρόσωπό του. Το θύμα είναι που πρέπει να συγχωρήσει την αμαρτία μου. Όταν αμαρτάνουμε το χτύπη-μα απευθύνεται στον Θεό. Ως εκ τούτου ο Θεός πρέπει να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας. Ανεξάρτητα απ’ το αν τις συνειδητοποιούμε ή όχι, οι αμαρτίες μας είναι ενώπιον του Θεού.

Επομένως, θα ήταν μια λύση, άραγε, να συζητούσαμε κάποιον δια-κανονισμό με το Θεό για να απαλλαγούμε απ’ αυτές; Φυσικά και όχι γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει τις αμαρτίες που κείτονται μπροστά Του. Ο Θεός όμως αγάπησε τον κόσμο. Συμπονάει τους αν-θρώπους που εξαπατώνται από τον Σατανά στο να αμαρτάνουν με αποτέλεσμα να υποφέρουν. Γι αυτό έστειλε τον Ιησού να χύσει το αίμα Του ώστε να μπορέσει να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Ο Ιησούς


θυσιάστηκε για τη δική μας υπόθεση. Και ο Θεός μετέφερε πάνω σ’ Αυτόν όλες τις αμαρτίες μας που βρίσκονταν ενώπιον Του. Δεν προ-σευχηθήκαμε εμείς, ούτε ζητήσαμε ποτέ από τον Θεό να μας συγχωρή-σει. Εκείνος μας αγάπησε τόσο πολύ που άνοιξε δρόμο σωτηρίας στέλ-νοντας τον Ιησού στον κόσμο, θέτοντας πάνω του την ανομία όλων μας και εξιλεώνοντας τις αμαρτίες μας με το θάνατο του. Στον Ησαΐα 53:6, καταγράφεται αυτή η καταπληκτική αγάπη του Θεού.

«Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ’ αυτόν την ανομία όλων μας.» (Ησαΐας 53:6)

Που πήγαν, επομένως, όλες οι αμαρτίες μας που ήταν μπροστά στον Θεό; Εναποτέθηκαν στον αθώο Ιησού. Κι ύστερα ο Θεός άφησε την τιμωρία Του εξαιτίας όλης αυτής της αμαρτίας να πέσει πάνω στον Υιό Του φέρνοντας σε μας την ειρήνη. Αυτή είναι η ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού!

Θα είσαι μαζί μου στον ΠαράδεισοΑς δούμε τώρα τον δεύτερο λόγο του Ιησού επί του Σταυρού. Κατά

Λουκά ευαγγέλιο, 23:34.

«Και ο Ιησούς έλεγε: Πατέρα, συγχώρεσε τους· επειδή, δεν ξέ-ρουν τι κάνουν. Και καθώς διαμοιράζονταν τα ιμάτιά του, έβα-λαν κλήρο. Και όλος ο λαός στεκόταν βλέποντας. Μάλιστα, τον ενέπαιζαν και οι άρχοντες μαζί τους, λέγοντας: Άλλους έσωσε· ας σώσει τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Χριστός, ο εκλεκτός τού Θεού. Τον ενέπαιζαν μάλιστα και οι στρατιώτες, πλησιάζοντας και προσφέροντάς του ξίδι, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων, σώσε τον εαυτό σου. Ήταν δε από πάνω του και μια επιγραφή γραμμένη με γράμματα Ελληνικά και Ρωμαϊκά


και Εβραϊκά: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγο-ντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; Κι εμείς μεν δίκαια· επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε· αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα εί-σαι μαζί μου στον παράδεισο.» (Κατά Λουκά 23:34-43)

Ο δεύτερος λόγος του Χριστού απευθυνόταν στο ληστή: «Σε διαβε-βαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο». Ο παράδεισος είναι ένα μέρος αναμονής των λυτρωμένων ψυχών πριν φτάσουν στον ουρανό. Θα παραμείνουν εκεί μέχρι να γυρίσουν στη γη ως παιδιά της ανάστασης στη χιλιετή βασιλεία.

Ας δούμε τώρα τον τρίτο από τους εφτά λόγους, στο κατά Ιωάννη 19:25.

«Και κοντά στον σταυρό τού Ιησού στέκονταν η μητέρα του, και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία, η γυναίκα τού Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς, λοιπόν, καθώς είδε τη μητέρα του και τον μαθητή, που αγαπούσε, να στέκεται δίπλα, λέει στη μητέρα του: Γυναίκα, να! ο γιος σου. Έπειτα, λέει στον μαθητή: Να! η μητέρα σου. Και από την ώρα εκείνη ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του.» (Κατά Ιωάννη 19:25-27)

Πριν ο Ιησούς Χριστός ξεψυχήσει ζήτησε από τον μαθητή του, τον Ιωάννη, να φροντίσει τη μητέρα του, τη Μαρία. Δεδομένου ότι δεν υπήρξε καμία νύξη για τον πατέρα του, εικάζουμε ότι ο Ιωσήφ μπορεί να είχε ήδη πεθάνει.


Ελοΐ, Ελοΐ, Λαμά ΣαβαχθανίΤις τρεις πρώτες ώρες πάνω στο σταυρό ο Ιησούς βασανίστηκε από

τους ανθρώπους. Στη συνέχεια, η Βίβλος λέει στον Ησαΐα 53:6, ότι ο Θεός έβαλε πάνω Του την ανομία όλων μας. Αυτό διαφαίνεται στους τέσσερις τελευταίους λόγους του Ιησού. Αν προσέξουμε ο τέταρτος, πέμπτος, έκτος και ο έβδομος λόγος φανερώνουν την πραγματικότητα ότι το φορτίο της αμαρτίας ήταν πάνω στους ώμους Του. Αμέσως μετά ο Ιησούς παρέδωσε το πνεύμα. Ας εξετάσουμε τώρα τον τέταρτο Λόγο στο Κατά Ματθαίον 27:45

«Και από την έκτη ώρα έγινε σκοτάδι επάνω σε ολόκληρη τη γη μέχρι την ένατη ώρα. Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς ανα-βόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;»». (Κατά Ματθαίον 27:45-46)

Πριν ασχοληθούμε με τον ίδιο το λόγο του Χριστού αξίζει να προσέ-ξουμε μια θαυμαστή λεπτομέρεια. Έχουμε ήδη εξηγήσει πως η τρίτη ώρα είναι 9 π.μ. Επομένως, η έκτη ώρα είναι το μεσημέρι. Το σκοτάδι έπεσε στη γη από την έκτη έως την ένατη ώρα, δηλαδή από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 3 το απόγευμα. Φυσιολογικά , αυτές οι ώρες είναι οι πιο φωτεινές της ημέρας, όμως η Βίβλος λέει ότι τη μέρα εκείνη, έπεσε βαθύ σκοτάδι στη γη, ακριβώς πάνω στο καταμεσήμερο.

Αν γυρίσουμε στο κεφάλαιο 12 της Εξόδου, βλέπουμε ότι οι άν-θρωποι της κοινότητας του Ισραήλ έπρεπε να σφάζουν τα αρνιά του Πάσχα κατά το δειλινό. Ενώ λοιπόν τα αρνιά του Πάσχα σφάζονταν το δειλινό, ο Ιησούς, ο αληθινός αμνός, ήταν στο σταυρό στο φως της ημέρας. Επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με όσα λέει η Παλαιά Δι-αθήκη, ο Θεός παρενέβη στους φυσικούς νόμους και σκοτείνιασε τον ουρανό ώστε να πληρούνται στην εντέλεια οι όροι της Παλαιάς Διαθή-κης. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Θεός έκανε


τη μέρα νύχτα όταν θυσιάστηκε ο αληθινός αμνός για να εκπληρωθεί με λεπτομέρεια ο λόγος Του. Ας ρίξουμε μια ματιά στο εδάφιο 46.

«Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»». (Κατά Ματθαίον 27:46)

Εκείνες τις σκοτεινές ώρες θανατώθηκε ο αληθινός αμνός. «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;» σημαίνει, « Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλει-ψες;» Ήταν οι φοβερές ώρες που ο Θεός τιμωρούσε τον Ιησού γιατί όλες οι αμαρτίες μας ήταν επάνω Του. Η τιμωρία Του ήταν να εγκατα-λειφθεί από τον Θεό. Αντί να εγκαταλειφθούμε εμείς, εγκαταλείφθηκε ο Ιησούς. Καταδικάστηκε Εκείνος, ενώ θα έπρεπε να καταδικαστούμε εμείς. Εάν δεν είχαμε λυτρωθεί αλλά όντως είχαμε καταδικαστεί στην κόλαση θα αναφωνούσαμε και εμείς το ίδιο δυνατά, « Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Ο Ιησούς υπέφερε και υπέμεινε όλα όσα έπρεπε να υπομείνουμε εμείς. Εάν δεν ήταν Εκείνος, θα ήμασταν εμείς που θα είχαμε εγκαταλειφθεί από τον Θεό. Γλιτώσαμε τη θανατηφόρα τιμωρία γιατί στη θέση μας υπέφερε ο Ιησούς.

«Και μερικοί από εκείνους που έστεκαν εκεί, όταν το άκουσαν, έλεγαν ότι: Αυτός φωνάζει τον Ηλία. Κι αμέσως, ένας απ’ αυτούς έτρεξε, και παίρνοντας ένα σφουγγάρι, και γεμίζοντάς το με ξίδι, και βάζοντάς το σε ένα καλάμι, τον πότιζε. Ενώ οι υπόλοιποι έλε-γαν: Άφησε, να δούμε αν θα έρθει ο Ηλίας για να τον σώσει. Και ο Ιησούς, αφού έκραξε ξανά με δυνατή φωνή, άφησε το πνεύμα.» (Κατά Ματθαίον 27:47-50)

ΔιψάωΑς επιστρέψουμε στο κατά Ιωάννη για να διαβάσουμε τον πέμπτο

λόγο.


«Ύστερα απ’ αυτά, ο Ιησούς, γνωρίζοντας ότι όλα έχουν ήδη τε-λειώσει, για να εκπληρωθεί η γραφή, λέει: Διψάω.» (Κατά Ιωάννη 19:28)

Γιατί είπε ο Ιησούς, “Διψώ”;

«Υπήρχε δε κάποιος άνθρωπος πλούσιος, και ντυνόταν με πορ-φύρα, και στολή από βύσσο, ευφραινόμενος καθημερινά με με-γαλοπρέπεια. Υπήρχε δε και ένας φτωχός, με το όνομα Λάζαρος, γεμάτος πληγές, τον έβαζαν κοντά στην πύλη του, και επιθυμού-σε να χορτάσει από τα ψίχουλα, που έπεφταν από το τραπέζι τού πλουσίου· αλλά, και τα σκυλιά, καθώς έρχονταν, έγλειφαν τις πληγές του. Πέθανε, όμως, ο φτωχός και φέρθηκε από τους αγγέλους στον κόλπο τού Αβραάμ. Πέθανε δε και ο πλούσιος και θάφτηκε. Και μέσα στον άδη, καθώς ύψωσε τα μάτια του, ενώ βρισκόταν μέσα σε βάσανα, βλέπει από μακριά τον Αβραάμ, και τον Λάζαρο στην αγκαλιά του· κι αυτός, αφού φώναξε, είπε: Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με, και στείλε τον Λάζαρο, για να βου-τήξει την άκρη τού δαχτύλου του στο νερό, και να δροσίσει τη γλώσσα μου· επειδή, βασανίζομαι μέσα σε τούτη τη φλόγα. Και ο Αβραάμ είπε: Παιδί μου, θυμήσου ότι απόλαυσες τα αγαθά σου στη ζωή σου και ο Λάζαρος παρόμοια τα κακά· τώρα, αυτός μεν παρηγορείται, εσύ όμως βασανίζεσαι. Και εκτός όλων τούτων, ανάμεσα σε μας και σε σας είναι ένα μεγάλο χάσμα στηριγμένο, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ προς εσάς, να μη μπορούν, ούτε και οι από εκεί να διαπεράσουν προς εμάς. Και είπε: Σε παρακαλώ, λοιπόν, πατέρα, στείλ’ τον στην οικογένεια του πατέρα μου· επειδή, έχω πέντε αδελφούς· για να δώσει μαρ-τυρία σ’ αυτούς, ώστε να μη έρθουν κι αυτοί σε τούτο τον τόπο τού βασανισμού. Λέει σ’ αυτόν ο Αβραάμ: Έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες· ας ακούσουν αυτούς. Και εκείνος είπε: Όχι, πατέ-


ρα Αβραάμ· αλλά, αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν. Είπε δε σ’ αυτόν: Αν δεν ακούν τον Μωυσή και τους προφήτες, ούτε αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς θα πειστούν.» (Κατά Λουκά 16:19-31)

Ήταν άραγε η φυσική δίψα που έκανε τον Ιησού να φωνάξει αυτό το «διψώ» πάνω στο σταυρό, ήταν μήπως επειδή δεν είχε πιει νερό για αρκετή ώρα ή μήπως δήλωνε κάτι άλλο; Είναι μάλλον πιθανότε-ρο, τούτο το «διψώ» να εξέφραζε τον πόνο Του από την τιμωρία της κόλασης. Η φωτιά της κόλασης φέρνει ανυπόφορο πόνο, σε τέτοιο βαθμό που έκανε τον πλούσιο να φωνάξει, «στείλε τον Λάζαρο για να βουτήξει την άκρη τού δαχτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου• επειδή, βασανίζομαι μέσα σε τούτη τη φλόγα». Η κόλαση είναι ένα μέρος απόλυτης δίψας. Εκεί δεν μπορείς να επιλέξεις το θάνατο• είσαι αναγκασμένος να αγωνιάς αιώνια. Ο Ιησούς υπέστη την τιμωρία της κόλασης η οποία ήταν για μας . Γι αυτό και φώναξε “διψώ”. Όχι μόνο εγκαταλείφθηκε από τον Θεό αλλά υπέφερε και από την άσβεστη δίψα, αυτήν που διαφορετικά θα υποφέραμε εμείς.

ΤετέλεσταιΑς δούμε τώρα τον έκτο λόγο.

«Βρισκόταν δε εκεί ένα σκεύος γεμάτο ξίδι· και εκείνοι, γεμίζο-ντας ένα σφουγγάρι με ξίδι, αφού το έβαλαν γύρω σε μια δέσμη από ύσσωπο, το έφεραν στο στόμα του. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς το πήρε, είπε: Τετέλεσται· και αφού έγειρε το κεφάλι, παρέδωσε το πνεύμα.» (Κατά Ιωάννη 19:29-30)

Ο έκτος λόγος του, ήταν το «τετέλεσται.» Τι τελείωσε; .Τέλειωσε το έργο της εξιλέωσης των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και του νόμου.


«Η ψυχή που αμάρτησε, αυτή θα πεθάνει.» (Ιεζεκιήλ 18:4)

Με το να θυσιάσει τον εαυτό του, ο Ιησούς δέχθηκε την τιμωρία που ο Θεός απαιτεί από τους αμαρτωλούς. Το τετέλεσται δηλώνει ότι όλα τα έχει τελειώσει ο Ιησούς. Επομένως, δεν απομένει πια κανένα έργο που να χρειάζεται να κάνουμε εμείς οι αμαρτωλοί για να καλύψουμε τις απαιτήσεις του Θεού και να συγχωρεθούν, έτσι, οι αμαρτίες μας. Ο Ιησούς ολοκλήρωσε το έργο για λογαριασμό μας.

Καταδικάστηκε στην κόλαση, εγκαταλείφθηκε από τον Θεό και υπέστη την τιμωρία. Η τιμωρία αφορούσε εξ’ ολοκλήρου την τριπλή υπόσταση του ανθρώπου, το σώμα το πνεύμα και την ψυχή. Πάνω στο σταυρό το σώμα του Ιησού υπέφερε ιδιαίτερα στα σημεία που Τον τρυπούσε το αγκάθινο στεφάνι και τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια. Αυτό έχει κάποια σημασία. Το κεφάλι κατ’ αρχήν επινοεί την πονηρία, το σώμα ακολουθεί και αμαρτάνει. Άρα το κεφάλι πρέπει πρώτα απ’ όλα να υποφέρει. Αυτό υποδηλώνει το αγκάθινο στεφάνι που τοπο-θετήθηκε στο κεφάλι του Ιησού. Ύστερα, τα πόδια και τα χέρια είναι αυτά που κάνουν πράξη την αμαρτία. Γι αυτό και ο πόνος από τα καρ-φιά που Του πέρασαν στα χέρια και τα πόδια. Το σώμα ήταν το πρώτο που τιμωρήθηκε. Η ψυχή υπέφερε από την εγκατάλειψη των ανθρώ-πων και τον εξευτελισμό. Έπειτα εγκαταλείφθηκε από τον Πατέρα και υπέφερε και το πνεύμα. Ο Ιησούς υπέστη την τριπλή τιμωρία για τις αμαρτίες μας.

Το μονοπάτι μεταξύ του Θεού και του ανθρώπουΑς δούμε τον τελευταίο λόγο Του στο κατά Λουκά 23:44

«Ήταν δε περίπου η έκτη ώρα, και έγινε σκοτάδι επάνω σε όλη τη γη μέχρι την έκτη ώρα. Και σκοτίστηκε ο ήλιος· και το καταπέτα-σμα του ναού σχίστηκε στο μέσον. Και ο Ιησούς, αφού φώναξε με δυνατή φωνή, είπε: Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα


μου. Και, όταν τα είπε αυτά, εξέπνευσε.» (Κατά Λουκά 23:44-46)

«Πατέρα, στα χέρια σου παραδίνω το πνεύμα μου»

Αυτός είναι ο τελευταίος από τους επτά λόγους του Ιησού στο σταυρό. Με αυτόν, τελείωσαν όλα. Ο ήλιος έχασε τη λάμψη του και ολόκληρος ο κόσμος σκοτείνιασε για τρεις ώρες. Τα αρνιά έπρεπε να σφάζονται στο λυκόφως-ο Θεός έκανε τη μέρα, νύχτα. Αλλά εκείνη την στιγμή που ο Ιησούς άφησε την τελευταία του πνοή, συνέβη κάτι εκπληκτικό: το καταπέτασμα1 του ναού σχίστηκε στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω. Το ότι σκίστηκε με φορά από πάνω προς τα κάτω δηλώνει ότι το έκανε ο Θεός. Αν το είχε σκίσει άνθρωπος, η φορά θα ήταν από κάτω προς τα πάνω. Ο Θεός σχίζει το χώρισμα που ο ίδιος είχε βάλει για αιώνες ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Εαυτό Του. Τη στιγμή που τελείωσε το έργο της εξιλέωσης άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για το Θεό. Συνειδητοποιούμε πόσο συγκλονιστική είναι αυτή η σκηνή; Ο Ιησούς πάνω στο σταυρό παραδίνει το πνεύμα κι αμέσως, την ίδια στιγμή μέσα στο ναό σκίζεται το καταπέτασμα που για αιώνες απέκλειε τον άνθρωπο από την παρουσία του Θεού. Μ’ αυτή την ενέργεια ο ίδιος ο Θεός δηλώνει σ’ όλο το σύμπαν ότι δεν υπάρχει πια τίποτα που να μας χωρίζει από Εκείνον. Η αμαρτία εξιλεώθηκε κι έφυγε απ’ τη μέση. Δεν υπάρχει πια κανένα εμπόδιο ανάμεσα στο Θεό και σε εμάς!

«Εγώ είμαι ο δρόμος και η αλήθεια και η ζωή· κανένας δεν έρχε-ται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού.»

Ο θάνατος του Ιησού άνοιξε διάπλατα τον δρόμο μέσω του οποίου μπορούμε να πάμε άφοβα στον Θεό. Εκείνοι που αμάρτησαν και δεν

1: Το καταπέτασμα ήταν ένα βαρύ ύφασμα που χώριζε τα ‘Αγια»-το μέρος δηλ, του ναού που μπορούσε να μπει ο λαός, με τα «Άγια των Αγίων» που βρισκόταν η παρουσία του Θεού. Κανένας δεν μπορούσε να μπει εκεί παρά μόνο ο αρχιερέας, κι αυτός μόνο μια φορά το χρόνο, την ημέρα του εξιλασμού.


τολμούσαν να έρθουν στον Θεό, τώρα μπορούν να το κάνουν χωρίς κανένα δισταγμό γιατί ο Ιησούς έχει ήδη τακτοποιήσει τις αμαρτίες μας. Ας δούμε στον Ησαΐα 59:1.

«Δέστε, το χέρι τού Κυρίου δεν μίκρυνε, ώστε να μη μπορεί να σώσει· ούτε βάρυνε το αυτί του, ώστε να μη μπορεί να ακούσει· αλλά, οι ανομίες σας έβαλαν χωρίσματα ανάμεσα σε σας και στον Θεό σας, και οι αμαρτίες σας έκρυψαν το πρόσωπό του από σας, για να μη ακούει.» (Ησαΐας 59:1-2)

Η αμαρτία ήταν εμπόδιο στο δρόμο ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό αλλά τώρα πια δεν υπάρχει. Δεν γνωρίζαμε γι αυτήν την αλήθεια. Δεν ήμασταν εκεί όταν, πριν από 2000 χρόνια, ο Ιησούς πέθανε στο σταυ-ρό. Αλλά η Βίβλος μας λέει, μέσα από τα γραπτά των αποστόλων, τι άλλαξε στην καρδιά του Θεού καθώς τακτοποιήθηκαν οι αμαρτίες μας. Ο Θεός μας δέχεται πια σαν παιδιά Του γι αυτό και έχουμε παρρησία να Τον πλησιάζουμε ως καθαροί από την αμαρτία.

Μπορούμε επιτέλους να πούμε, «Ω, τώρα δεν υπάρχει τίποτα ανά-μεσα στον Θεό και εμένα. Μπορώ να έρθω άφοβα μπροστά Του. Οι αμαρτίες μου έχουν τακτοποιηθεί». Τα χρωστάμε όλα στον Ιησού που έχυσε το αίμα Του και πέθανε για μάς. Πριν πεθάνει ο Ιησούς, ο Θεός θα μπορούσε είτε να μας συγχωρήσει αν το ήθελε είτε όχι. Τι γίνεται τώρα; Θα λέγαμε ότι «δεν έχει καμία άλλη επιλογή» από το να μας συγχωρήσει γιατί ο Ιησούς πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες μας.

Ας υποθέσουμε ότι χρωστάω ένα σημαντικό ποσό στον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος, αλλά δεν έχω καθόλου χρήματα. Κάποια στιγμή λοιπόν ο πατέρας μου βρίσκει τον ιδιοκτήτη και του αποπληρώνει όλο το χρέος μου. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος δεν έχει πια το δικαίω-μα να ζητήσει χρήματα από μένα. Από τη στιγμή που του εξοφλήθηκαν όλα μου τα χρέη από τον πατέρα μου, χάνει το δικαίωμά του στα χρή-ματά μου.


Το ίδιο ισχύει και για τον Θεό. Επειδή ο Θεός εναπόθεσε όλες τις αμαρτίες μας στον Ιησού και τον τιμώρησε γι αυτές, δεν μπορεί πλέον να μας πει: «ίσως να σας στείλω τελικά στην κόλαση». Από την ίδια Του τη δικαιοσύνη δεν έχει πλέον αυτή την επιλογή.

Δεν έχει μείνει τίποτα άλλο για μας να κάνουμε παρά μόνο ένα: να πιστέψουμε αυτό που ο Θεός έκανε για μας.

Κοιτώντας στον ΚύριοΣ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν δύο τρόποι για να είμαστε νόμιμοι.

Ο πρώτος είναι η κατά γράμμα υπακοή στο νόμο. Αν για παράδειγμα, υπάρχει ένας νόμος που λέει: «Απαγορεύεται το παρκάρισμα. Πρόστι-μο 50 ευρώ», τον υπακούω κατά γράμμα αν απλώς δεν παρκάρω εκεί. Αλλά υπάρχει ακόμα ένας τρόπος. Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης παρκάρω εκεί το αυτοκίνητό μου παραβαίνοντας σε πρώτη φάση το νόμο, αλλά πληρώνω στη συνέχεια το πρόστιμο των 50 ευρώ. Με αυ-τόν τον τρόπο εξακολουθώ να πληρώ τις απαιτήσεις του νόμου αφού έχω καταβάλλει το πρόστιμο.

Ο Θεός μας ζήτησε να τηρήσουμε το νόμο. Τα καταφέραμε όμως να τον τηρήσουμε; Σίγουρα όχι. Έτσι, ο Ιησούς ήρθε και πλήρωσε το «πρόστιμο» αντί για εμάς.

Όταν κάποιος κατανοήσει όλα τούτα γεμίζει ευγνωμοσύνη και ανοίγει την καρδιά του μπροστά στον Κύριο: «Ω, Ιησού, δεν ήξερα ότι πέθανες για μένα και ότι ο Θεός συγχώρεσε τις αμαρτίες μου εξαιτί-ας Σου. Όμως μέσα από τη Βίβλο συνειδητοποίησα ότι όταν πέθανες, συγχωρέθηκαν όλες μου οι αμαρτίες!».

Αν κάποιος, από το βάθος της καρδιάς του το πιστέψει αυτό και το ομολογήσει ειλικρινά από μέσα του, τότε ο Ιησούς γίνεται Σωτήρας του. Ας διαβάσουμε στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 3:14.

«Και όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέ-πει να υψωθεί ο Υιός τού ανθρώπου· για να μη χαθεί καθένας ο


οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή.» (Κατά Ιωάννη 3:14)

Ας διαβάσουμε το κομμάτι στο οποίο ο Μωυσής σηκώνει το φίδι στην έρημο. Αριθμοί 21:6.

«Και ο Κύριος έστειλε προς τον λαό τα φίδια, τα φλογερά φίδια, και δάγκωναν τον λαό, και πολύς λαός από τον Ισραήλ πέθανε. Και αφού ο λαός ήρθε στον Μωυσή, είπαν: Αμαρτήσαμε, επειδή μιλήσαμε ενάντια στον Κύριο και ενάντια σε σένα· παρακάλεσε τον Κύριο να σηκώσει τα φίδια από μας. Και ο Μωυσής δεήθηκε για τον λαό. Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Φτιάξε για τον εαυτό σου ένα φλογερό φίδι, και βάλ’ το επάνω σε ένα ξύλο· και καθέ-νας που θα δαγκωθεί, και κοιτάξει σ’ αυτό, θα ζήσει. Και ο Μωυ-σής έκανε ένα φίδι χάλκινο, και το έβαλε επάνω σε ένα ξύλο· και αν ένα φίδι δάγκωνε κάποιον, αυτός, κοιτάζοντας το χάλκινο φίδι, ζούσε.» (Αριθμοί 21:6-9)

Οι Ισραηλίτες ζούσαν σε σκηνές μέσα στην έρημο. Θα πρέπει να υπήρχαν πολλές σκηνές μιας και ο πληθυσμός τους ήταν πάνω από 2 εκατομμύρια. Όμως οι άνθρωποι γόγγυζαν στο Μωυσή και έλεγαν: «Δεν υπάρχει νερό να πιούμε ούτε φαγητό για να φάμε. Μας έβγαλες από την Αίγυπτο στην έρημο για να πεθάνουμε;» Ο Θεός που τους έβγαλε από την Αίγυπτο είχε αποδείξει πολλές φορές με πόσο θαυ-μαστούς τρόπους φρόντιζε και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής τους κι αυτό θα έπρεπε να τους βεβαιώνει ότι θα συνέχιζε να τους πα-ρέχει το κάθε τι. Αλλά εκείνοι δεν το πίστεψαν και γύρισαν την πλάτη τους στο Θεό. Αυτή η αχαριστία προκάλεσε την οργή Του κι έτσι, σαν τιμωρία τους έστειλε τα φίδια που τους δάγκωναν. Πολλοί έχασαν τη ζωή τους και εκείνοι που επέζησαν είχαν πρησμένα πόδια απ’ το δηλη-τήριο. Έτσι, ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Θεό.


«Στήσε ένα κοντάρι ανάμεσα στις σκηνές» του είπε ο Θεός. «Φτιάξε ένα χάλκινο φίδι και βαλε το πάνω στο κοντάρι. Όσοι δηλητηριάστη-καν από τα φίδια θα ζήσουν αν κοιτάξουν το χάλκινο φίδι στο κοντά-ρι».

Τι περίεργος τρόπος! Το χάλκινο φίδι δεν μπορούσε να τους θερα-πεύσει ούτε να τους δώσει κάποιο φάρμακο. Ήταν ο λόγος του Θεού: «Όποιος κοιτάξει στο φίδι θα ζήσει» που τους θεράπευε. Ας το σκε-φτούμε προσεκτικά. Ήταν δύσκολο για έναν άρρωστο απλώς να κοι-τάξει το χάλκινο φίδι; Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να σηκώσει το κεφάλι του.

Η πίστη στην ουσία της είναι ακριβώς αυτό: να κοιτάς στον Κύριο.

«Και όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι μέσα στην έρημο, έτσι πρέ-πει να υψωθεί ο Υιός τού ανθρώπου.»

Το χάλκινο φίδι προεικόνιζε τον Ιησού που καρφώθηκε στο σταυρό, όπως το φίδι στο κοντάρι. Το δηλητήριο των φιδιών είναι το δηλητή-ριο που στάζει ο Σατανάς. Όταν μας δαγκώσει γινόμαστε δούλοι του. Όπως οι Ισραηλίτες κοίταξαν το χάλκινο φίδι και έζησαν, έτσι και εμείς, το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι να κοιτάξουμε στον Ιησού για να ζήσουμε. Αν θα μπορούσα να δώσω μόνο ένα μήνυμα σε κάθε άν-θρωπο θα ήταν τούτο: ας κοιτάξουμε στον Ιησού!

Κεφάλαιο 7.

Από το Σκοτάδι στο Φως


Η αμαρτία του να μην πιστεύεις στον Ιησού

«Ότι, αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς.»(Προς Ρωμαίους 10:9)

Πώς πιστεύει ο άνθρωπος ; Πιστεύουμε με την καρδιά μας. Πιθανόν να πλανάται η εντύπωση ότι πιστεύουμε με τα «δύο πόδια» μας επειδή πηγαινοερχόμαστε στην εκκλησία, ή ίσως με τα «δύο χέρια» μας, επει-δή κάνουμε συχνές προσφορές. Η Βίβλος όμως μας λέει κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν χρειάζεται ούτε χρήματα να δώσουμε ούτε να κάνου-με οτιδήποτε με τη δύναμη μας για να πιστέψουμε μέσα στην καρδιά μας. Όχι, η πίστη δεν προέρχεται από τις δικές μας προσπάθειες. Είναι, απλώς, το να δεχτούμε, βαθιά στην καρδιά μας αυτά που ο Θεός έκανε.

Η ιστορία που θα διηγηθώ στη συνέχεια συνέβη την ημέρα που η Κορέα απελευθερώθηκε από τον ιαπωνικό ζυγό. Οι άνθρωποι, τότε, ενθουσιασμένοι είχαν βγει έξω στους δρόμους φωνάζοντας «Ζήτω! Ζήτω!». Υπήρχε όμως και μια πλούσια οικογένεια που έκανε κάτι άλλο. Ο πατέρας μόλις έμαθε τα νέα είπε στον γιο του: «Γιε μου, πήγαινε να κλειδώσεις καλά την πόρτα. Την τελευταία φορά που έγινε απελευθε-ρωτικό κίνημα, η ιαπωνική αστυνομία μας συνέλαβε όλους!» Ωστόσο, εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα η απελευθέρωση ήταν πραγματική και η Κορέα ήταν πια στ’ αλήθεια μια ανεξάρτητη χώρα. Όλοι οι άνθρωποι βρίσκονταν στους δρόμους κυματίζοντας την εθνική σημαία και ζη-τωκραυγάζοντας. Μόνο η πλούσια οικογένεια έμεινε κλειδωμένη στο σπίτι της, με το φόβο ότι θα συλληφθεί από την αστυνομία. Για πολ-λές μέρες ακούγονταν φωνές χαράς και όχι πια πυροβολισμοί όπλων. Επιτέλους, μετά από δεκαπέντε ημέρες έστειλαν έξω έναν υπηρέτη για να ελέγξει την κατάσταση και αυτός ανακάλυψε ότι οι Ιάπωνες στρα-τιώτες είχαν όντως φύγει και ότι η Κορέα ήταν πια ένα ελεύθερο και

369Κεφάλαιο 7. Από το Σκοτάδι στο Φως

ανεξάρτητο κράτος. Πότε δοκίμασε η πλούσια οικογένεια τη γεύση της ελευθερίας; Δεκαπέντε ολόκληρες ημέρες μετά την απελευθέρωση.

Ο Ιησούς είπε το «τετέλεσται» στο σταυρό πριν από 2000 χρόνια και από εκείνη τη στιγμή ακριβώς ο Θεός έχει συγχωρήσει τις αμαρ-τίες μας. Εμείς , ωστόσο, χρειάζεται σήμερα να το πιστέψουμε αυτό για να δεχτούμε τη λύτρωση. Πώς είναι δυνατόν να λυτρωθούμε αν κλείσουμε την καρδιά μας και δεν αποδεχτούμε αυτό το γεγονός; Είναι δυστυχώς πολλοί οι άνθρωποι που δεν τολμούν να πιστέψουν ότι οι αμαρτίες τους έχουν συγχωρεθεί και έτσι τις κουβαλούν παντού μαζί τους σαν ένα βαρύ φορτίο.

Θυμάμαι μια ενδιαφέρουσα ιστορία για έναν αγρότη και μια γριούλα. Ήταν κάποτε ένας γεωργός που έσερνε τη βοϊδάμαξα του, όταν στο δρόμο συνάντησε μια γριούλα. Η καημένη περπατούσε με δυσκολία έχοντας έναν μπόγο με τα πράγματά της στηριγμένο στο κεφάλι της. Ο αγρότης προσφέρθηκε να τη βοηθήσει και εκείνη αφού τον ευχα-ρίστησε ανέβηκε στο κάρο. Συνέχισαν λοιπόν την πορεία τους , όταν εκατό μέτρα παρακάτω ο αγρότης άκουσε ένα αγκομαχητό πίσω του. Γύρισε να δει και με έκπληξή του αντίκρισε την ηλικιωμένη γυναίκα να έχει ακόμα τις βαριές αποσκευές πάνω στο κεφάλι της. Την ρώτη-σε τότε γιατί ήταν ακόμα φορτωμένη, και εκείνη του έδωσε την εξής «αποστομωτική» απάντηση: «Δεν φτάνει που βαραίνω εγώ την άμαξά σου να την βαραίνουν και τα πράγματά μου;»

Πολλοί χριστιανοί σήμερα έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης. Τους ρωτάς αν πιστεύουν στον Χριστό κι απαντούν με βεβαιότητα ότι πιστεύουν. Τους ρωτάς όμως αν έχουν ελευθερωθεί από το φορτίο της ενοχής των αμαρτιών τους, και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φανερώνουν ότι τελικά τις κουβαλούν επάνω τους. Τις φέρνουν στην εκκλησία , στις συμπροσευχές, τις κουβαλούν στα βιβλικά συνέδρια, και πάντα προ-σεύχονται: «Θεέ μου, συγχώρεσε με σε παρακαλώ για όλες τις αμαρτίες μου.» Ύστερα από λίγο καιρό γίνεται ξανά το ίδιο. Η ίδια προσευχή , το ίδιο βαρύ φορτίο. Δεν μπορούν να απελευθερωθούν από το βάρος της


αμαρτίας. Πάντα υποφέρουν κάτω από αυτό. Μπορεί μάλιστα εξωτερι-κά να φαίνονται σαν πολύ θερμοί πιστοί, αλλά στα μάτια του Θεού, εί-ναι οι πιο ανόητοι. Ο λόγος που ενεργούν έτσι είναι γιατί δεν κατανοούν τη Βίβλο. Κλειδώνουν τη σκέψη τους μόνο στη θέα των αμαρτιών τους και έτσι δεν μπορούν να δουν ότι ο Θεός τις έχει συγχωρήσει όλες.

Πρέπει στον καθένα μας αυτό το θέμα να γίνει εντελώς ξεκάθαρο. Ας εξετάσουμε λοιπόν σοβαρά το ερώτημα: Θυμάται ο Θεός τις αμαρτίες μας; Ανεξάρτητα από το αν εμείς τις θυμόμαστε ή όχι ο Θεός δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θα τις θυμηθεί πια. Χρησιμοποιεί μάλιστα μια πολύ εκφραστική εικόνα για να τονίσει αυτήν την πραγματικότητα. Λέει στο Μιχαία 7:19 «…και όλες τις αμαρτίες θα τις ρίξει στα βάθη της θάλασσας». Αν λοιπόν, οι αμαρτίες μας δεν είναι καταγεγραμμένες, πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μας κρίνει; Είναι απλό: Δεν θα μας κρίνει για τις αμαρτίες μας! Τότε λοιπόν, γιατί οι άνθρωποι πάνε στην κόλα-ση; Ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι πάνε στην κόλαση είναι μία και μοναδική αμαρτία που λέγεται απιστία. Αν κάποιος δεν πιστέψει στον Χριστό όσο βρίσκεται σ’ αυτή τη γη αυτό σημαίνει ότι έχει αγνοήσει τον Κύριο και τον έχει αρνηθεί από τη ζωή του. Αυτή είναι η αμαρτία που θα τον στείλει στην κόλαση.

Αν ο Θεός λέει ότι είμαστε χωρίς αμαρτίαΑν μας δώσουν ένα δώρο και εμείς το αρνηθούμε αυτό θα μπορούσε

σημαίνει είτε ότι δεν θεωρούμε τον εαυτό μας άξιο για κάτι τέτοιο είτε γιατί μας είναι άγνωστος αυτός που το προσφέρει. Όποιος όμως κι αν είναι ο λόγος εδώ, οι άνθρωποι καταλήγουν στην κόλαση επειδή δεν αποδέχονται το δώρο που τους δίνει ο Θεός.

Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε τον κεντρικό ήρωα από το φημισμένο μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ «οι Άθλιοι». Ο Γιάννης Αγιάννης-φυλακισμένος για πολλά χρόνια-βγαίνει κάποια στιγμή από τη φυλα-κή. Η εμφάνισή του και τα φθαρμένα ρούχα του δεν τον βοηθούν να βρει καταφύγιο ούτε ν’αγοράσει λίγο ψωμί. Μια ηλικιωμένη γυναίκα


τότε του λέει ότι ίσως στο σπίτι του επισκόπου θα μπορούσε να βρει ένα μέρος να κοιμηθεί.

Πράγματι , ο Γιάννης Αγιάννης χτυπά την πόρτα λέγοντας ότι είναι ένα χαμένο πρόβατο που αναζητά ένας μέρος για να κοιμηθεί. Ο επί-σκοπος τον καλεί αμέσως μέσα και του προσφέρει φιλοξενία. Ανάβει μάλιστα και τα ασημένια κηροπήγια που είχε στο κομοδίνο του. Ο Γιάννης Αγιάννης όμως, βλέποντας τα κηροπήγια, σκέφτεται ότι εί-ναι καλύτερη ιδέα να τα κλέψει και να τα πουλήσει παρά να κοιμηθεί καλά ένα βράδυ. Έτσι, περιμένει να νυχτώσει για τα καλά κι όταν ο επίσκοπος πηγαίνει να κοιμηθεί, το σκάει με τα ασημένια κηροπήγια. Για κακή του τύχη όμως πέφτει πάνω στον αστυνόμο που έκανε την περιπολία του.

-«Πήδηξες το φράχτη και είχες τα ασημένια κηροπήγια μαζί σου» του λέει. « Είναι σαφές ότι τα έκλεψες και πρέπει να το διασταυρώ-σουμε με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού».

Σε λίγο είναι κι οι δύο μπροστά στον επίσκοπο.-«Πάτερ, έπιασα εδώ έναν κλέφτη που είχε δύο κηροπήγια στην

τσάντα του. Θέλω να μου πείτε αν αυτά τα κηροπήγια είναι δικά σας. Αν είναι, θα τον βάλω στη φυλακή».

Ο επίσκοπος τον κοιτά στα μάτια και λέει στον αστυνόμο:-«Είναι αλήθεια ότι αυτά τα κηροπήγια είναι δικά μου, αλλά εγώ του

τα έδωσα».Κι ύστερα γυρίζει στον Γιάννη Αγιάννη:-«Γιατί πήδηξες τον φράχτη αντί να φύγεις από την μπροστινή πόρ-

τα;» Ο αστυνομικός δεν μπορούσε πια να συλλάβει τον Γιάννη Αγιάννη,

αφού ο επίσκοπος του είπε ότι εκείνος του έδωσε τα κηροπήγια. Αν ο επίσκοπος δεν κατηγορεί ως κλέφτη τον Γιάννη Αγιάννη τότε ούτε ο αστυνόμος έχει δικαίωμα να τον κατηγορήσει. Δεν υπάρχει πια θέμα ενοχής. Έτσι συμβαίνει και με εμάς. Αν ο ίδιος ο Θεός μας έχει συγ-χωρήσει ποιος θα τολμήσει να μας απευθύνει κατηγορία; Ο Θεός μας


έχει ανακηρύξει δίκαιους . Ακόμα κι αν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, εφόσον ο Θεός λέει ότι δεν τις έχουμε πια επάνω μας , τότε, όσο μανι-ασμένα και αν μας κατηγορεί ο Σατανάς, δεν έχει καμία σημασία. Εάν αποδεχτούμε τη σωτηρία του Κυρίου, ο Θεός θα μας υπερασπιστεί λέ-γοντας, «Ναι, ήσουν αμαρτωλός. Αλλά όταν ο γιος μου ο Ιησούς σταυ-ρώθηκε, σε συγχώρησα».

Όταν ο Θεός λέει ότι μας συγχώρησε, εννοεί ότι οι αμαρτίες μας δεν υπάρχουν πια ενώπιον Του. Ας δούμε τι λέει στην προς Ρωμαίους 8:31.

«Τι θα πούμε, λοιπόν, απέναντι σ› αυτά; Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας; Επειδή, αυτός, που τον ίδιο του τον Υιό δεν λυπήθηκε, αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πώς και μαζί μ› αυτόν δεν θα χαρίσει σε μας τα πάντα; Ποιος θα κατηγορήσει τούς εκλεκτούς τού Θεού; Ο Θεός είναι αυτός που τους ανακηρύσσει δίκαιους. Ποιος θα είναι εκείνος που τους κατακρίνει; Ο Χριστός είναι αυτός που πέθανε, επιπλέον δε και αναστήθηκε, ο οποίος και είναι στα δεξιά τού Θεού, ο οποίος και μεσιτεύει για μας.» (Προς Ρωμαίους 8:31-34)

Ποιος μπορεί να μας απευθύνει την κατηγορία ότι έχουμε αμαρτία; Ο Θεός είναι αυτός που έστειλε τον Υιό του για να πεθάνει για μας και Αυτός είναι που μας συγχώρησε. Ακόμη κι αν στη μνήμη μας εξακο-λουθούν να υπάρχουν αμαρτίες που έχουμε διαπράξει, δεν έχει πια καμία σημασία. Μπροστά στον Θεό είμαστε χωρίς αμαρτία. Άλλωστε, δεν δικαιωνόμαστε επειδή εξομολογηθήκαμε μία-μία ξεχωριστά όλες τις αμαρτίες μας απ’ τη στιγμή που γεννηθήκαμε. (Σίγουρα θα ήταν αδύνατο να θυμηθούμε και την παραμικρή αμαρτία που διαπράξαμε στη ζωή μας μέχρι τώρα). Αλλά δικαιωνόμαστε επειδή ο Θεός μας έχει ανακηρύξει δίκαιους καθώς με το θάνατό του Ιησού όλη η αμαρτία μας εξιλεώθηκε και βγήκε από τη μέση. Έτσι, κάθε φορά που θα θυμό-μαστε μια αμαρτία, ας ευχαριστούμε τον Θεό που μας συγχώρησε παρ’


όλο που είμαστε τόσο αμαρτωλοί.

Ο Ιησούς έχυσε αίμα για τις αμαρτίες μας

«Και όταν ήρθε ο Χριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκει-το να ακολουθήσουν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι αυτής της κατασκευής, ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου τού δικού του αίματος, μια φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αφού απέκτησε αιώνια λύτρωση. Επειδή, αν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η στάχτη της δάμαλης, που ραντίζει τούς μολυ-σμένους, αγιάζει προς την καθαρότητα της σάρκας, πόσο μάλλον το αίμα τού Χριστού, ο οποίος διαμέσου τού αιωνίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό του χωρίς ψεγάδι στον Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από νεκρά έργα, στο να λατρεύετε τον ζωντανό Θεό;» (Προς Εβραίους 9:11-14)

Δεν υπάρχει καμία αμαρτία που το αίμα του Ιησού να μην μπορεί να καθαρίσει. Αν το αίμα των αρνιών και των ταύρων, που ήταν εικόνα του Αμνού του Θεού, μπορούσε να εξιλεώσει την αμαρτία των ανθρώ-πων στα αρχαία χρόνια, πόσο μάλλον το αίμα του πραγματικού Υιού του Θεού που πρόσφερε τον εαυτό του χωρίς κανένα ψεγάδι κι απέ-κτησε για χάρη μας αιώνια λύτρωση! Ας διαβάσουμε στην προς Εβραί-ους 9:21

«Μάλιστα, και τη σκηνή και όλα τα σκεύη της υπηρεσίας, κατά τον ίδιο τρόπο, τα ράντισε με αίμα. Και σχεδόν με αίμα καθαρί-ζονται όλα σύμφωνα με τον νόμο, και χωρίς χύση αίματος δεν γίνεται άφεση.»(Προς Εβραίους 9:21-22)

Αυτό είναι ένας νόμος του Θεού που διέπει όλη τη λειτουργία της


λύτρωσης. Εάν δεν χυθεί αίμα δεν υπάρχει συγχώρεση σύμφωνα με το νόμο του Θεού. Όταν όμως υπάρξει χύσιμο αίματος, τότε υπάρχει και συγχώρεση. Γι ‘αυτό ο Ιησούς κάνει λόγο για το αίμα Του που χύνεται για άφεση αμαρτιών. Λέει στο κατά Ματθαίον 26:26

«Και ενώ έτρωγαν, παίρνοντας ο Ιησούς τον άρτο, και αφού τον ευλόγησε, έκοψε, και έδινε στους μαθητές, και είπε: Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου. Και παίρνοντας το ποτήρι, κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε, λέγοντας: Πιείτε απ› αυτό όλοι· επειδή, τούτο είναι το αίμα μου, αυτό της καινούργιας διαθήκης, που χύνεται χάρη πολλών για άφεση αμαρτιών.» (Κατά Ματθαίον 26:26-28)

Ήταν η τελευταία φορά που ο Ιησούς έτρωγε με τους μαθητές Του προτού πεθάνει. Σ’ αυτό το τελευταίο δείπνο, πριν χωριστούν για να αρχίσει το τελικό κομμάτι της επίγειας αποστολής Του, είπε τα γνω-στά λόγια: «αυτό είναι το σώμα μου» και «αυτό είναι το αίμα μου», που στην ουσία ήταν η διαθήκη που τους άφησε πριν πεθάνει.

Ας διαβάσουμε τώρα στην προς Εβραίους 9:16.

«Επειδή, όπου υπάρχει διαθήκη, είναι ανάγκη να υπάρχει ο θάνα-τος εκείνου που έκανε τη διαθήκη· δεδομένου ότι, η διαθήκη είναι ισχυρή για όσους έχουν πεθάνει· επειδή, ποτέ δεν ισχύει ενόσω ο διαθέτης ζει.» (Προς Εβραίους 9:16-17)

Όλοι γνωρίζουμε ότι κάθε διαθήκη είναι στην ουσία μια υπόσχεση που πραγματοποιείται μετά το θάνατο του διαθέτη. Όσο ζει ακόμα ο διαθέτης, η διαθήκη δεν έχει καμία ισχύ.

Σ΄ εκείνο, λοιπόν, το τελευταίο δείπνο ο Ιησούς έκανε μια διαθήκη.«Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου. Πιείτε απ› αυτό όλοι·

επειδή, τούτο είναι το αίμα μου, αυτό της καινούργιας διαθήκης, που


χύνεται χάρη πολλών για άφεση αμαρτιών.»Η υπόσχεση που αποτελεί το περιεχόμενο αυτής της διαθήκης, είναι

ότι θα γίνει άφεση των αμαρτιών όταν χυθεί το αίμα του Ιησού.Και πραγματικά, λίγο αργότερα ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό. Η σάρ-

κα του κόπηκε και το αίμα του χύθηκε. Η διαθήκη, συνεπώς, τέθηκε σε ισχύ. Εάν, λοιπόν, η υπόσχεση λέει ότι οι αμαρτίες μας θα συγχωρε-θούν όταν ο Ιησούς χύσει το αίμα του, αυτό τότε σημαίνει ότι οι αμαρ-τίες μας έχουν ήδη συγχωρεθεί! Γιατί δεν υπάρχει πια κανένα εμπόδιο στο να ισχύσει αυτή η διαθήκη αφού το πρόσωπο που την έκανε έχει πεθάνει.

Δεν θα ξαναθυμηθώ ποτέ

«Τώρα, όμως, φανερώθηκε μια φορά, στο τέλος των αιώνων, για να αθετήσει την αμαρτία διαμέσου της δικής του θυσίας. Και καθώς είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση· έτσι και ο Χριστός, ο οποίος μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες πολλών, θα φανεί για μια δεύτερη φορά χωρίς αμαρτία σ› εκείνους που τον προσμένουν για σωτηρία.» (Προς Εβραίους 9:26-28)

Δυο χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ιησούς ήρθε και «αθέτησε» την αμαρτία: την έβγαλε δηλαδή, οριστικά από τη μέση κάνοντας εξιλέωση με τη θυσία Του. (Στο τέλος των καιρών ωστόσο, θα φανεί και πάλι, αυτή τη φορά όχι σαν αμνός φορτωμένος με τις αμαρτίες μας για τη θυσία αλλά, πλέον, σαν Βασιλιάς των βασιλιάδων).

Ας διαβάσουμε όμως τι λέει στην προς Εβραίους 10:10.

«Με το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφο-ράς τού σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για


πάντα. Και κάθε ιερέας μεν στέκεται καθημερινά λειτουργώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά, αυτός, αφού πρόσφε-ρε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθισε για πάντα στα δεξιά τού Θεού, προσμένοντας στο εξής μέχρις ότου οι εχθροί του θα μπουν ως υποπόδιο των ποδιών του. Επειδή, με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται. Μάλιστα, μας δίνει τη μαρτυρία και το Πνεύμα το Άγιο· επειδή, αφού είπε πρω-τύτερα: «Αυτή είναι η διαθήκη που θα κάνω σ› αυτούς ύστερα από τις ημέρες εκείνες, λέει ο Κύριος: Θα δώσω τούς νόμους μου στις καρδιές τους, και θα τους γράψω επάνω στις διάνοιές τους», προσθέτει: «Και τις αμαρτίες τους και τις ανομίες τους δεν θα τις θυμάμαι πλέον». Και όπου υπάρχει άφεση τούτων, δεν υπάρχει πλέον προσφορά για αμαρτία.» (Προς Εβραίους 10:10-18)

Αυτή η δήλωση του Θεού στο εδάφιο 17 έχει μεγάλη σημασία γιατί διώχνει κάθε σχετικό δισταγμό και αβεβαιότητα από την ψυχή μας .

«Και τις αμαρτίες τους και τις ανομίες τους δεν θα τις θυμάμαι πλέον».

Από ποιο χρονικό σημείο θα ξεχάσει ο Θεός όλες τις αμαρτίες; Από τη στιγμή που ο Ιησούς πεθαίνει πάνω στο σταυρό και ολοκληρώνε-ται το έργο της εξιλέωσης. Πρέπει να το κρατάμε καλά αυτό μέσα στις καρδιές και στις σκέψεις μας: ο Θεός μας υποσχέθηκε να ξεχάσει όλες τις αμαρτίες μας. Κι αναρωτιέμαι , γιατί, παρά τη σαφή υπόσχεση του Θεού, παρατηρείται το φαινόμενο τόσων θρησκευόμενων ανθρώπων που επιμένουν όχι μόνο να τις θυμούνται αλλά και να ζουν κάτω απ’ το βάρος τους; Ο Ιησούς ήταν εκείνος που τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες μας. Κι ακριβώς επειδή ο Ιησούς πλήρωσε όλο το τίμημα, δεν υπάρχει πλέον τίποτα που θα πρέπει εμείς να ξεπληρώσουμε στον Θεό. Εδώ,


ίσως κάποιος να σκεφτεί: «Πώς γίνεται ο Ιησούς να παίρνει τη θέση μου; Πρέπει να κάνω κάτι και εγώ. Δεν θα έπρεπε να πληρώσω κι εγώ ο ίδιος για τις αμαρτίες μου;».

Αντιπρόσωπος της ανθρωπότηταςΘα απαντήσω σε αυτό το ερώτημα με μια αληθινή ιστορία που συνέ-

βη στο Γκουάμ κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν ένας Ιάπωνας στρατιώτης που είχε κρυφτεί μέσα στο πυκνό δάσος του Γκουάμ για να γλιτώσει από τους εχθρούς. Ο πόλεμος τέ-λειωσε αλλά αυτός δεν το κατάλαβε αφού δεν είχε επαφή με τους ανθρώπους και συνέχισε να κρύβεται. Πέρασαν έτσι 30 ολόκληρα χρό-νια μετά τη λήξη του πολέμου ώσπου κάποια στιγμή τον βρήκαν, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μη γνωρίζοντας ότι ο πόλεμος είχε τε-λειώσει κρυβόταν σε ένα κρησφύγετο όλα αυτά τα χρόνια! Οι Ιάπωνες τον θεώρησαν ήρωα και εξήραν τον πατριωτισμό του. Το τελευταίο που άκουσα ήταν ότι ζούσε στο Σάο Πάολο στη Βραζιλία.

Ο λόγος που αναφέρω αυτή την ιστορία είναι γιατί θέλω να πω λίγα πράγματα για την έννοια «συνθηκολόγηση». Οι Ιάπωνες ξεκίνησαν τον πόλεμο αλλά αργότερα συνθηκολόγησαν. Η πράξη της παράδοσης υπογράφηκε στο θωρηκτό Μισούρι το οποίο φυλάσσεται τώρα στο μουσείο της Ναυτικής Ακαδημίας, στην Ουάσιγκτον της Αμερικής. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε από την νεότερη ιστορία ότι εκείνος που παραδόθηκε στον στρατηγό Μακ Άρθουρ και υπέγραψε τη συνθηκο-λόγηση ήταν ο Ιάπωνας Αυτοκράτορας. Θα τελείωνε άραγε ο πόλεμος αν αντί του αυτοκράτορα παραδίδονταν στον στρατηγό 1000 Ιάπω-νες στρατιώτες; Όχι, δεν θα ήταν έγκυρη η παράδοση ούτε θα γινόταν αποδεκτή από τον Μακ-Άρθουρ. Κανείς δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση του αυτοκράτορα. Μόνο αυτός ήταν σε θέση να τερματίσει τον πόλεμο, γιατί μόνο αυτός αντιπροσώπευε την Ιαπωνία.

Ας συγκρίνουμε αυτή την ιστορία, με τον Θεό και ολόκληρη την αν-θρωπότητα. Αν πάρουμε δέκα χιλιάδες έντιμους και γνωστούς άνδρες


και ζητήσουμε από τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες της ανθρω-πότητας μέσω της θυσίας τους, θα γίνει δεκτό το αίτημα μας; Θα μπο-ρούσε ο Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας με βάση τις θυσίες αυ-τών των ανθρώπων; Όχι. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει τη θέση ενός άλλου ανθρώπου ενώπιον του Θεού. Ακριβώς όπως ο Μακ Άρθουρ κάλεσε τον αυτοκράτορα, έτσι και ο Θεός καλεί εκείνον που εκπροσωπεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Ο Θεός λέει ότι είναι πρό-θυμος να μας συγχωρήσει μόνο στην περίπτωση που ο εκπρόσωπος της ανθρωπότητας, κριθεί στη θέση όλων μας.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν· ποιος θα μπορούσε να είναι ο εκπρόσωπος τρισεκατομμυρίων ανθρώπων από την αρχή της ιστορίας της ανθρω-πότητας ; Ο Αμερικανός πρόεδρος; Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ; Ακόμα κι αν ολόκληρος ο κόσμος, καταλήξει ομόφωνα σε ένα άτομο, εκείνο δεν θα πληρεί τις προϋποθέσεις. Στην πραγματικότητα, κανείς μας δεν μπορεί να είναι αυτό το πρόσωπο. Μόνο ο Ιησούς ταιριάζει στην περιγραφή του Θεού. Ας προσπαθήσουμε να βρούμε το γιατί.

Ο μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπου

«Επειδή, αυτό είναι καλό και ευπρόσδεκτο μπροστά στον Σωτή-ρα μας Θεό· ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας. Επειδή, ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του αντίλυτρο για χάρη όλων, μια μαρτυρία που έγινε σε ορισμένους καιρούς.» (1η επιστολή προς Τιμόθεο 2:3-6)

Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα υπάρχει μόνο ένας Θεός και μόνο ένας μεσολαβητής μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Αυτός ο μεσολα-βητής είναι ο Ιησούς ο οποίος ήταν Θεός μέσα σε ανθρώπινο σώμα. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο Ιησούς ήταν Θεός με ανθρώπινη


μορφή γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά του Ιησού πληρούσαν την απαί-τηση του να γνωρίζει κανείς τόσο τη θεϊκή φύση του Θεού όσο και την θνητή φύση του ανθρώπου.

Αν επρόκειτο να επιλέξουμε έναν άνθρωπο να μας εκπροσωπήσει, ενώ θα ήταν σε θέση να κατανοήσει την ανθρώπινη πλευρά, δεν θα γνώριζε τίποτα σχετικά με τον Θεό. Δεν θα μπορούσε να κατανοήσει τις σκέψεις του Θεού γιατί όπως λέει η Βίβλος, ο Θεός είναι Πνεύμα. Με την ίδια λογική, αν επιλεγόταν ένας άγγελος, θα αποτύγχανε να μας αντιπροσωπεύσει γιατί είναι ένα πνευματικό ον και ως εκ τούτου δεν θα γνώριζε τίποτα για την αμαρτία, τα βάσανα, την πείνα και τις λύπες των ανθρώπων.

Αλλά με τον Ιησού Χριστό, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ήταν Θεός και άνθρωπος μαζί. Αν και είχε ανθρώπινη μορφή, ήταν ο ίδιος ο Θεός. Από τη μια μεριά είχε ένα φυσικό σώμα και έτσι βίωσε την πεί-να, τον πόνο και την αγωνία του ανθρώπου. Ήξερε τα βάσανά του, την απογοήτευση και την αμαρτία του. Την ίδια στιγμή όμως, δεδομένου ότι ο Ιησούς στάλθηκε από τον Θεό και στην πραγματικότητα ήταν ο ίδιος Θεός, γνώριζε και τον Θεό, κι ήταν καθαρός από αμαρτία όπως ο αμνός που προσφερόταν για εξιλέωση ήταν άμωμος. Να γιατί ο Θεός σήκωσε τον Ιησού ως τον αντιπροσωπευτικό τύπο της ανθρωπότη-τας.

Γυρνώντας στο παράδειγμα του Ιάπωνα αυτοκράτορα, καταλαβαί-νουμε ότι όταν παραδόθηκε ο αυτοκράτορας, στην ουσία παραδόθηκε μαζί του ολόκληρο το έθνος . Αν ο αυτοκράτορας αρνιόταν να συνθη-κολογήσει, δεν θα υπήρχε καμία παράδοση. Με τον ίδιο τρόπο, όταν ο Ιησούς πέθανε, ολόκληρη η ανθρωπότητα πέθανε μαζί του. Όταν πα-ραδόθηκε στον Θεό, παραδόθηκαν μαζί μ’ Αυτόν και όλοι οι άνθρωποι, επειδή ο Θεός είχε θέσει όλη την ανθρωπότητα κάτω από τον Ιησού. Ο κάθε ένας άνθρωπος ξεχωριστά πέθαινε ενώπιον του Θεού τη στιγμή που σταυρωνόταν ο Ιησούς. Όπως η μοίρα του κάθε στρατιώτη στηρι-ζόταν στην παράδοση του αυτοκράτορα, έτσι και ο καθένας από εμάς


ταυτιζόταν με τον Ιησού τη στιγμή του θανάτου Του, γιατί ο Θεός έχει ορίσει τον Ιησού ως αντιπρόσωπο όλης της ανθρωπότητας, πράγμα που σημαίνει ότι το πεπρωμένο του είναι και δικό μας πεπρωμένο. Έτσι, όταν ο Ιησούς σταυρώθηκε, σταυρώθηκα κι εγώ. Αλλά κι όταν αναστήθηκε, ανέζησα και εγώ μαζί Του.

Ας κρατήσουμε στο νου μας αυτήν την ιστορία γιατί είναι ανάγκη να νιώσουμε το Λόγο του Θεού σαν ένα εντελώς προσωπικό μήνυμα που ο Θεός στέλνει στον καθένα μας ατομικά. Και περιμένει την ανταπό-κριση του καθενός μας ως ξεχωριστό πρόσωπο.

Οι αμαρτίες μας έχουν ήδη συγχωρεθεί

«Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ› αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ› αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του· οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλη-μα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν.» (Κατά Ιωάννη 1:12-13)

Εδώ βλέπουμε ότι όποιος δεχτεί τον Ιησού και πιστέψει σ’ Αυτόν θα γίνει παιδί του Θεού. Αυτό είναι δυνατό γιατί ο Κύριος έχει ήδη συγχω-ρήσει τις αμαρτίες μας. Δεν συγχωρούμαστε τη στιγμή που αποφασί-ζουμε να πιστέψουμε. Αντίθετα, ο Θεός έχει ήδη συγχωρήσει τις αμαρ-τίες μας τη στιγμή της σταυρική θυσίας, γι αυτό και το μόνο που μένει σε μας να κάνουμε είναι να πιστέψουμε. Ας διαβάσουμε στον προφήτη Ησαΐα 1:18.

«Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε, λέει ο Κύριος· αν οι αμαρ-τίες σας είναι σαν το πορφυρούν, θα γίνουν άσπρες σαν χιόνι· αν είναι ερυθρές σαν κόκκινο, θα γίνουν σαν άσπρο μαλλί.» (Κατά Ησαΐα 1:18)

Αυτός είναι ο Λόγος του Θεού για τους αμαρτωλούς!


«Ελάτε όλοι σε μένα. Ανεξάρτητα από το πόσο βρώμικες, ακάθαρτες ή «κόκκινες σαν το πορφυρούν» είναι οι αμαρτίες σας, θα γίνουν πιο άσπρες από το χιόνι, πιο άσπρες και από το άσπρο μαλλί.» Όλο το έργο είναι του Θεού. Εμείς απλώς ερχόμαστε μπροστά Του. Ησαΐας 44:22

«Εξάλειψα τις παραβάσεις σου, σαν πυκνή ομίχλη, και τις αμαρ-τίες σου, σαν σύννεφο· γύρνα σε μένα· επειδή, εγώ σε λύτρωσα.» (Ησαΐας 44:22)

Ο Θεός δεν είπε «θα εξαλείψω τις παραβάσεις σου σαν πυκνή ομίχλη και τις αμαρτίες σου σαν σύννεφο». Είπε «εξάλειψα». Το έχει ήδη κά-νει. Σε μας μένει τώρα η ευθύνη να πιστέψουμε στο Χριστό ή να Τον απορρίψουμε. Αν και οι αμαρτίες μας έχουν εξιλεωθεί, η πίστη είναι αυτή που καθορίζει αν θα καταλήξουμε στην κόλαση ή στον ουρανό.

Στον ουρανό, θα υπάρχουν παντού ελεημένοι αμαρτωλοί, επειδή πίστεψαν στο Χριστό. Στην κόλαση, θα υπάρχουν παντού αμαρτωλοί, αλλά κάτω από κατάρα επειδή Τον απέρριψαν. Το αν θα πιστέψουμε ή όχι θα καθορίσει το αιώνιο μέλλον μας. Όμως αυτό που έχει κάνει ο Θεός απ’ τη μεριά Του παραμένει: έχει εξαλείψει τις αμαρτίες μας με τη δύναμη και την αγάπη Του και μας περιμένει. Ας δούμε ξανά το ίδιο εδάφιο.

«Εξάλειψα τις παραβάσεις σου, σαν πυκνή ομίχλη, και τις αμαρ-τίες σου, σαν σύννεφο· γύρνα σε μένα· επειδή, εγώ σε λύτρωσα.» (Ησαΐας 44:22)

Ο λυτρωμένος άνθρωπος δεν είναι παρά ένας αμαρτωλός που γυρ-νάει στον Κύριο. Είναι ένας αμαρτωλός, που ενώ αρχικά ζούσε απερί-σκεπτα, χωρίς τον Θεό, κάποια στιγμή αντιλήφθηκε την αμαρτία που κατοικεί μέσα του και λυπήθηκε γι ‘αυτή. Στη συνέχεια ακούγοντας το Ευαγγέλιο, συνειδητοποίησε ότι ο Θεός έχει εξαλείψει την αμαρτία του


και έστρεψε την καρδιά του στο Θεό. Αυτό ονομάζεται μετάνοια, που σημαίνει μεταστροφή του νου. Πρόκειται για μια βαθιά συνειδητο-ποίηση της αμαρτωλότητας ταυτόχρονα με ένα κοίταγμα πίστης στον Ιησού. Δεν είναι απλώς το να αρχίσεις να εκκλησιάζεσαι για να νιώθεις ότι πιστεύεις στον Ιησού.

Μπορεί να μην γνωρίζαμε τίποτα για τον Θεό. Μπορεί να είχαμε αγανακτήσει μαζί Του μέχρι τώρα. Αλλά αν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί ενώπιον του Θεού και πιστέψουμε σε Αυτόν, θα γνωρίσουμε την λυτρωτική εμπειρία της απέραντης αγάπης Του. Ο Θεός, μας έχει ήδη συγχωρήσει! Ας διαβάσουμε στον Ησαΐα 43:25.

«Εγώ, εγώ είμαι, ο οποίος εξαλείφω τις παραβάσεις σου για χάρη μου, και δεν θα θυμηθώ τις αμαρτίες σου.»( Ησαΐας 43:25)

Ο ίδιος ο Κύριος δηλώνει ότι έχει εξαλείψει τις αμαρτίες μου. Επειδή όλες οι αμαρτίες μου έχουν πια διευθετηθεί, λογίζομαι τώρα πια σαν δίκαιος.

Δώρο ΘεούΑς διαβάσουμε στο κατά Ιωάννη 3:16. Το πασίγνωστο εδάφιο, κορυ-

φαίο μήνυμα αγάπης και ελπίδας.

«Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδω-σε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ› αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή.» (κατά Ιωάννη 3:16)

Ο Θεός έδωσε τον Ιησού σε μας. Το μόνο που πρέπει εμείς να κάνου-με για να σωθούμε είναι να Τον δεχτούμε και να πιστέψουμε σε Αυτόν. Αν κάποιος δεν πιστέψει στον Ιησού δεν μένει γι αυτόν ελπίδα. Αν δεν θέλει να πάρει αυτό το δώρο δεν υπάρχει τρόπος να βοηθηθεί. Κανείς δεν μπορεί να τον αναγκάσει να το δεχτεί. Αλλά και κάτι ακόμα: κα-


νείς δεν μπορεί να πάρει τη σωτηρία παρά μόνον ως δώρο. Η σωτηρία δεν κερδίζεται από τις δικές μας προσπάθειες. Είναι πραγματικά δώρο Θεού. Το δώρο δεν το πληρώνει κανείς. Είναι εξ ορισμού δωρεάν. Αυτό είναι που ονομάζουμε χάρη. Μερικοί πιστεύουν ότι η σωτηρία είναι κάτι που πρέπει να κερδηθεί. Όμως η Βίβλος λέει ξεκάθαρα ότι η σω-τηρία είναι χάρη του Θεού.

Ας διαβάσουμε στην προς Ρωμαίους 4:4.

«Σε όποιον, όμως, εργάζεται, ο μισθός δεν λογαριάζεται ως χάρη, αλλά ως χρέος· σ› εκείνον, όμως, που δεν εργάζεται, αλλά πι-στεύει σ› αυτόν που ανακηρύσσει δίκαιον τον ασεβή, η πίστη του λογαριάζεται για δικαιοσύνη. Όπως λέει και ο Δαβίδ τον μακα-ρισμό τού ανθρώπου, στον οποίο ο Θεός λογαριάζει δικαιοσύνη χωρίς έργα: «Μακάριοι είναι εκείνοι, των οποίων συγχωρήθηκαν οι ανομίες, και των οποίων σκεπάστηκαν οι αμαρτίες. Μακάριος ο άνθρωπος στον οποίο ο Κύριος δεν θα του λογαριάσει αμαρ-τία». (προς Ρωμαίους 4:4-8)

Αν και ο άνθρωπος δεν δούλεψε γι αυτό, η σωτηρία, ωστόσο, του δό-θηκε. Αλλά του δόθηκε ως χάρη. Αν θα έπρεπε να μοχθούμε, να εργαζό-μαστε, να προσευχόμαστε και να προσφέρουμε χρήματα, για να δεχτού-με τη λύτρωση, δεν θα ήταν δώρο πλέον, θα ήταν ο μισθός μας. Με άλλα λόγια θα ήταν καρπός των δικών μας προσπαθειών. Όμως, η σωτηρία που δεχτήκαμε σαν δώρο δεν αποκτήθηκε από τις προσπάθειές μας και για αυτό δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα μπορούσαμε να καυχηθούμε. Ας διαβάσουμε και στην επιστολή προς Εφεσίους 2:8-9

«Επειδή, κατά χάρη είστε σωσμένοι, διαμέσου της πίστης· κι αυτό δεν είναι από σας· είναι δώρο τού Θεού· όχι από έργα, ώστε να μη καυχηθεί κάποιος.»(Προς Εφεσίους 2:8-9)


Αν κέρδισε κάποιος τη σωτηρία ης ψυχής του επειδή φόρεσε το μο-ναχικό σχήμα ή έκανε φιλανθρωπίες και καλές πράξεις, ή υπηρέτησε την εκκλησία ως πρεσβύτερος για 20-30 χρόνια, τότε θα είχε κάτι για το οποίο θα μπορούσε δικαιολογημένα να καυχηθεί. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για το οποίο θα ήταν δυνατόν να καυχηθούμε.

Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 5:24.

«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι εκείνος που ακούει τον λόγο μου, και πιστεύει σ’ αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από το θάνατο στη ζωή.» (Κατά Ιωάννη 5:24)

«…ακούει το λόγο μου…» σημαίνει ότι ακούει το μήνυμα της Βίβλου και πιστεύει στον Ιησού.

«…έχει ήδη μεταβεί…» Δεν θα υπάρξει δηλαδή στο μέλλον κάποια στιγμή που θα κριθεί και θα αποφασιστεί αν θα πάει στο θάνατο ή στη ζωή. Από τη στιγμή που πιστεύει βγήκε από το καθεστώς του θανάτου στο οποίο ήδη βρισκόταν και μετέβη στο καθεστώς της ζωής.

Ας δούμε τώρα το εδάφιο 25.

«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, όταν οι νεκροί θα ακούσουν τη φωνή τού Υιού τού Θεού, και εκείνοι που άκουσαν θα ζήσουν.» (Κατά Ιωάννη 5:25)

Όλοι πεθάναμε εξαιτίας της αμαρτίας και της παράβασης του Αδάμ. Ωστόσο, αν και ήμασταν νεκροί, μας δόθηκε η δυνατότητα να ακού-σουμε τη φωνή του υιού του Θεού. Η Βίβλος λέει ότι αυτοί που θα την ακούσουν, θα ζήσουν. Πώς ξέρουμε ότι σωθήκαμε; Βασιζόμαστε σε ένα ισχυρό θεμέλιο : το Λόγο του Θεού.


Απόδειξη της Λύτρωσης

«Αν δεχόμαστε τη μαρτυρία των ανθρώπων, η μαρτυρία τού Θεού είναι μεγαλύτερη· επειδή, αυτή είναι η μαρτυρία τού Θεού, ο οποίος έδωσε μαρτυρία για τον Υιό του. Όποιος πιστεύει στον Υιό τού Θεού, έχει μέσα του τη μαρτυρία· όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, έκανε τον Θεό ψεύτη, επειδή δεν πίστεψε στη μαρτυ-ρία, την οποία μαρτυρία ο Θεός έδωσε για τον Υιό του.» (1η Ιωάννη 5:9-10)

Μερικοί θεωρούν ότι η γλωσσολαλιά είναι η απόδειξη της πίστης στον Ιησού. Λένε δηλαδή, ότι βεβαιωνόμαστε για το αν κάποιος έχει σωθεί και έχει λάβει τη χάρη του Θεού από το αν μιλάει σε αγνώριστες γλώσσες.

«Πως μπορείς να αποδείξεις ότι πιστεύεις στον Ιησού»;«Δεν είμαι βέβαιος αν έχω τελικά αποδείξεις. Δεν μιλάω σε γλώσσες

και οι προσευχές μου δεν έχουν ακόμα απαντηθεί».

Αυτή είναι μια λανθασμένη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Εκείνοι που πιστεύουν στον υιό του Θεού, έχουν μια ξεκάθαρη βεβαιό-τητα μέσα τους.

Ας δούμε ξανά στην 1η επιστολή του Ιωάννη 5:9.

«Όποιος πιστεύει στον Υιό τού Θεού, έχει μέσα του τη μαρτυρία»

Ας θέσει ο καθένας μας στον εαυτό του αυτό το ερώτημα: «πιστεύω πραγματικά στον Υιό του Θεού; Αν ναι, έχω τότε την μαρτυρία, την εσωτερική βεβαιότητα στην καρδιά μου;». Αν αυτή δεν υπάρχει, τότε δεν έχουμε γνωρίσει ακόμα την αγάπη Του. Η εμπειρία της «φωτιάς» ή η γλωσσολαλιά δεν αποτελούν μαρτυρίες για το αν έχουμε σωθεί.


Θα γινόταν ίσως πιο κατανοητό όλο αυτό με το ακόλουθο παράδειγ-μα. Ας υποθέσουμε ότι είμαι ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος και μπορώ να δανείζω χρήματα. Μια μέρα, τρία άτομα του χωριού μας, έρχονται σε μένα για να τους δανείσω κάποια ποσά. Τους λέω λοιπόν: «Εγώ ο ίδιος, για να είμαι ειλικρινής, δεν σας εμπιστεύομαι, Αν όμως βρείτε κάποιον από τους φίλους μου, που θα μπορούσε να εγγυηθεί για σας, τότε, ευχαρίστως να σας δανείσω χρήματα. Αν και δεν σας γνωρίζω προσωπικά, έχω όμως τόση εμπιστοσύνη στους φίλους μου που δεν έχω πρόβλημα να σας δανείσω».

Ας πούμε λοιπόν, ότι το πρόσωπο «Α», γνωρίζει έναν από τους φί-λους μου κι αυτός έρχεται σε μένα και μου λέει: «Καλέ μου φίλε, το άτομο αυτό το ξέρω πολύ καλά και εγγυώμαι εγώ γι αυτόν. Αν μου έχεις εμπιστοσύνη, μπορείς να του δανείσεις άφοβα μερικά χρήματα».

Ο φίλος μου δηλαδή, μπαίνει εγγυητής για τον « Α». Αυτό αποτελεί για μένα πειστήριο. Έχω πια τη μαρτυρία ότι ο «Α» είναι ένας αξιόπι-στος άνθρωπος αφού ο φίλος μου που εμπιστεύομαι, μου το εγγυάται.

Αν πιστεύουμε στην μαρτυρία του ανθρώπου…

Αν εμπιστευόμαστε τις μαρτυρίες των ανθρώπων για άλλους αν-θρώπους αλλά δεν πιστεύουμε τη μαρτυρία που δίνει ο ίδιος ο Θεός για τον άνθρωπο, τότε κάνουμε τον Θεό ψεύτη.

Πριν να γεννηθεί ο Ιησούς, η Παλαιά Διαθήκη παρουσίαζε πλήθος μαρτυριών για τον ερχομό Του: το πού και πότε θα γεννηθεί, πώς θα πεθάνει, πώς θα αναστηθεί και τι θα συμβεί με τις αμαρτίες μας όταν πεθάνει. Και πράγματι, όλα έγιναν ακριβώς όπως είχαν προλεχθεί στην Παλαιά Διαθήκη: ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ από παρθένο, σταυρώθηκε, αναστήθηκε σε τρεις ημέρες κ.ο.κ. Στην Παλαιά Διαθήκη που είναι ο Λόγος του Θεού, ο ίδιος ο Θεός δίνει τη μαρτυρία για το ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας και παρέχει τη διαβεβαίωση για Αυτόν.

Στην Καινή Διαθήκη που είναι επίσης ο Λόγος του Θεού γίνεται η


εκπλήρωση και έτσι επιβεβαιώνονται τα πάντα για Εκείνον που ήρθε και πέθανε ακριβώς όπως είχε προλεχθεί.

«Όποιος πιστεύει στον Υιό τού Θεού, έχει μέσα του την μαρτυρία».Αυτή η μαρτυρία είναι ο λόγος της Γραφής. Γιατί στη Γραφή είναι

ο ίδιος ο Θεός που μαρτυρεί για τον Ιησού τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη. Δεν είδαμε το θάνατο του Ιησού, αλλά η Καινή Διαθήκη μας δίνει μαρτυρία με λεπτομερείς περιγραφές για το Πάθος Του: τη σκηνή του θανάτου Του, το πώς σκοτείνιασαν οι ουρανοί, το πώς σχίστηκε το καταπέτασμα. Αυτή είναι η μαρτυρία του Θεού, κι αποτελεί την απόδειξή Του σε μας-καθώς εκπληρώνει κατά γράμμα τα προλεχθέντα της Παλαιάς Διαθήκης-ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός Του και όλο το σχέδιο της λύτρωσης είναι αληθινό.

Αν λοιπόν είναι έτσι, αν σιγουρευτούμε ότι η μαρτυρία του Θεού για τον Ιησού είναι αληθινή, τότε, με τον ίδιο τρόπο δεχόμαστε ότι και η μαρτυρία του Θεού για τον άνθρωπο είναι επίσης αληθινή. Και η μαρ-τυρία είναι τούτη: ότι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν έχει ζωή αιώνια. Να ποια είναι η εγγύηση του Θεού για τη σωτηρία μας. Γι αυτό και όταν πιστεύουμε στον Υιό του Θεού υπάρχει μέσα μας η μαρτυρία, η βεβαι-ότητα της αιώνιας ζωής . Όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο αλλά επειδή βασιζόμαστε στο γεγονός ότι αυτό είναι που ο Θεός είπε, και τίποτα στο σύμπαν δεν μπορεί να το ακυρώσει!

Η αιώνια ζωή στο όνομα του Ιησού

«Και η μαρτυρία είναι τούτη, ότι: Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του. Εκείνος που έχει τον Υιό, έχει τη ζωή· εκείνος που δεν έχει τον Υιό τού Θεού, τη ζωή δεν έχει.» (1η Ιωάννη 5:11-12)

Αν δέχθηκα τη σωτηρία αυτό σημαίνει ότι έχω λάβει αιώνια ζωή. Κάτι σημαντικό είναι να καταλάβω πού βρίσκεται αυτή η αιώνια ζωή.


Είναι μήπως κάπου μέσα στον δικό μου εαυτό; Όχι βέβαια. Η Βίβλος λέει ότι η αιώνια ζωή βρίσκεται μέσα στον Ιησού.

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω μ’ έναν άλλο τρόπο. Ας πούμε ότι διψάω και ζητώ λίγο νερό. Μου φέρνουν λοιπόν ένα ποτήρι γεμάτο με νερό. Αν κάποιος πρέπει να μου φέρει νερό είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσει ένα σκεύος, είτε είναι ποτήρι είτε πλαστική κούπα είτε οποιοδήποτε άλλο σκεύος. Πρέπει δηλαδή, μαζί με το νερό να δε-χτώ και το σκεύος.

Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη την αιώνια ζωή. Πού θα βρει αυτήν την αιώνια ζωή; Βρίσκεται μέσα στον Ιησού. Δεν μπορούμε να διαχωρί-σουμε τον Ιησού από την αιώνια ζωή. Μόνο αν δεχτούμε τον Ιησού δεχόμαστε και την αιώνια ζωή που βρίσκεται μέσα Του, όπως και στο παράδειγμά μας, μόνο αν φέρουμε στα χείλη μας το ποτήρι θα μπορέ-σουμε να πιούμε το νερό που υπάρχει μέσα. Πώς όμως μπορούμε να δεχτούμε τον Ιησού που πέθανε και αναστήθηκε; Αν ο Ιησούς ήταν εδώ σαν φυσικό σώμα ίσως να μπορούσαμε να τον αγγίξουμε και να τον πιάσουμε αλλά και πάλι δεν είναι αυτό η σημασία του να Τον δε-χτούμε. Επομένως, τι σημαίνει στην πραγματικότητα να τον δεχτούμε και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εδώ έρχεται να παίξει ρόλο η έννοια του «ονόματος».

Θα ήθελα να σκεφτούμε λίγο για τη χρήση του ονόματος ενός ατό-μου. Ο κινέζικος χαρακτήρας για τη λέξη «όνομα» αποτελείται από δυο ιδεογράμματα: «νύχτα» και «στόμα». Υποθέτω ότι αυτό έχει την αρχή του στα πολύ παλιά χρόνια όταν δεν υπήρχε ηλεκτρική ενέργεια, και τη νύχτα στο σκοτάδι οι άνθρωποι έπρεπε να ρωτούν το όνομα κάποι-ου για να βεβαιωθούν ότι δεν ήταν ξένος. Όταν δεν βλέπουμε καθαρά χρησιμοποιούμε τα ονόματα για να ταυτοποιήσουμε ο ένας τον άλλον. Φωνάζοντας το όνομα κάποιου έχουμε στο μυαλό μας ένα συγκεκρι-μένο πρόσωπο με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Όνομα δηλα-δή, είναι ένα σύνολο ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν το άτομο που το φέρει.


Ο Ιησούς δεν είναι πλέον εδώ. Αυτό για μας είναι ένα είδος νύχτας. Πρέπει να φωνάξουμε το όνομά του. Τελικά το να πιστέψουμε ή να δεχτούμε τον Ιησού σημαίνει στην πράξη ακριβώς αυτό: να αποδε-χτούμε το όνομα Του. Γιατί το όνομα αντιπροσωπεύει ό,τι περικλείει η προσωπικότητα που το φέρει. Επομένως όταν πιστεύουμε στο όνομά Του, στην πραγματικότητα θέτουμε την πίστη μας στο ίδιο το πρόσω-πο του Ιησού. Γι αυτό και η Γραφή λέει ότι όποιος πιστέψει στο όνομα Του θα ζήσει για πάντα.

Έχω πολλούς φίλους στην Αμερική. Κάποτε, ένας απ’ αυτούς που τότε ταξίδευε για πρώτη φορά στην Αμερική ήρθε να ζητήσει τη βο-ήθειά μου. Του έδωσα λοιπόν την επαγγελματική μου κάρτα και του είπα να τη δείξει στον άνθρωπο που θα ερχόταν να τον πάρει από το αεροδρόμιο. Ο φίλος μου πράγματι έκανε όπως του είπα. Συνάντησε τον άνθρωπο που θα τον παραλάμβανε, του έδειξε την επαγγελματική μου κάρτα και είπε: «Αυτή είναι η κάρτα του κ. Σον. Εκείνος μου είπε ότι θα μπορούσατε να με βοηθήσετε». Ο άνθρωπος κοίταξε την κάρτα μου και εξυπηρέτησε το φίλο μου με κάθε τρόπο. Μήπως κοίταξε το όνομα του φίλου μου η αυτόν τον ίδιο; Όχι! Κοίταξε την κάρτα με το όνομά μου.

Σήμερα, που ο Ιησούς δεν βρίσκεται σωματικά εδώ, έχουμε το όνομά Του. Πιστεύουμε στο όνομά Του και γι αυτό είμαστε σε θέση να πάμε στον ουρανό. Αυτό είναι που δεχόμαστε μέσα στις καρδιές μας κι όχι ,βέβαια, τη φυσική παρουσία του Ιησού . Άλλωστε, δε γνωρίζουμε καν πως έμοιαζε. Αλλά στο όνομά Του έχουμε όλες τις ευλογίες που περι-κλείει ως πρόσωπο, και πάνω απ’ όλα την αιώνια ζωή.

Στο παράδειγμα με την επαγγελματική μου κάρτα, ο φίλος μου φιλο-ξενήθηκε με βάση το όνομά μου και μόνο, κι αυτό δείχνει ότι το όνομα είναι πράγματι κάτι που έχει ισχύ. Με τον ίδιο τρόπο, πιστεύουμε στο όνομα του Ιησού και με την εξουσία αυτού του ονόματος και μόνον μπορούμε να μπούμε στον ουρανό. Πόσο ευλογημένοι είμαστε που ο Ιησούς μας άφησε το όνομά Του! Μέσα σ’ αυτό το όνομα βρίσκεται η


υπόσχεση της αιώνιας ανάστασης που μας γεμίζει χαρά. Ας υποθέσουμε ότι την Πρωτοχρονιά, δίνω στην κόρη μου μια υπό-

σχεση:«Επειδή διάβασες πολύ σκληρά, τα επόμενα Χριστούγεννα θα σου

αγοράσω το τάδε πολύ ακριβό δώρο».Της έδωσα το λόγο μου. Το μόνο που έχει είναι η υπόσχεσή μου.

Αλλά είναι πολύ χαρούμενη με αυτή την υπόσχεση. Γιατί; Γιατί στις 25 Δεκεμβρίου περιμένει να πάρει το συγκεκριμένο δώρο. Έτσι κι εμείς σήμερα, πιστεύουμε στην υπόσχεση που βρίσκεται στο όνομα του Ιησού. Μέσα στο όνομα του Ιησού, βρίσκεται η αιώνια ζωή. Ας δούμε στην Κολοσσαείς 3:1.

«Αν, λοιπόν, συναναστηθήκατε μαζί με τον Χριστό, τα άνω ζητά-τε, όπου είναι ο Χριστός καθισμένος στα δεξιά τού Θεού. Τα άνω φρονείτε, όχι αυτά που είναι επάνω στη γη. Επειδή, πεθάνατε, και η ζωή σας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό μέσα στον Θεό.Όταν ο Χριστός, η ζωή μας, φανερωθεί, τότε κι εσείς θα φανερω-θείτε μαζί του μέσα σε δόξα.» (Προς Κολοσσαείς 3:1-4)

Η ζωή μας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό. Επομένως, όταν φα-νερωθεί ο Ιησούς, θα φανερωθούμε και εμείς μαζί Του μέσα στη δόξα, γιατί είμαστε μέσα Του.

Όταν δεχτήκαμε τη λύτρωση, δεχτήκαμε το όνομα του Ιησού και αυτήν την υπόσχεση. Όταν έρθει η ώρα, η υπόσχεση θα εκπληρωθεί και εμείς θα ανέβουμε ψηλά και θα οδηγηθούμε στην αιώνια ανάστα-ση. Τώρα το μόνο που έχουμε είναι το όνομα του Ιησού. Όταν όμως φανερωθεί, θα μεταμορφωθούμε και εμείς σε μια ένδοξη μορφή σαν κι Αυτόν.

Η καρδιά του Πατέρα ΘεούΕδώ είναι μια παραβολή που είπε ο Ιησούς.


«Είπε δε: Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους· και ο πιο νέος απ› αυτούς είπε στον πατέρα: Πατέρα, δώσ› μου το μέρος της περι-ουσίας που μου ανήκει. Και τους μοίρασε τα υπάρχοντά του. Και ύστερα από λίγες ημέρες, ο νεότερος γιος, αφού τα μάζεψε όλα, αποδήμησε σε μια μακρινή χώρα· και εκεί διασκόρπισε την περι-ουσία του, ζώντας άσωτα. Και όταν τα ξόδεψε όλα, έγινε μεγάλη πείνα σ› εκείνη τη χώρα, κι αυτός άρχισε να στερείται. Τότε, πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας· ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια. Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια· και κανένας δεν έδινε σ› αυτόν τίποτε. Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα! Αφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου· και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου. και αφού σηκώθηκε, ήρθε στον πατέρα του. Και ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε. Και ο γιος είπε σ› αυτόν: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου. Και ο πατέρας είπε στους δούλους του: Φέρτε έξω τη στολή πρώτη, και ντύστε τον, και δώστε του δαχτυλίδι στο χέρι του, και υποδή-ματα στα πόδια. Και φέρνοντας το σιτευτό μοσχάρι, σφάξτε το, και αφού φάμε, ας ευφρανθούμε.» (Κατά Λουκά 15:11-23)

Αυτή είναι η γνωστή ιστορία του άσωτου υιού. Ο γιος, αντιπροσω-πεύει τον αμαρτωλό άνθρωπο. Έφυγε από το σπίτι του πατέρα του, σπατάλησε όλη την περιουσία του, έζησε μια άσωτη ζωή αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησε το λάθος του και επέστρεψε στο πατρικό σπίτι. Είναι η ζωή ενός αμαρτωλού που επιστρέφει στον Θεό.


Ας σκεφτούμε το εξής: από πότε θεωρούμε ότι έγινε άσωτος ο υιός; Από τη στιγμή ίσως που άρχισε να ξοδεύει τα χρήματά του, να γλεντο-κοπάει και να χάνει ό,τι είχε και δεν είχε; Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι κέρδιζε ένα τεράστιο ποσό, αντί να χρεοκοπήσει, αυτό θα τον έκανε καλό γιο; Όχι βέβαια. Έγινε άσωτος υιός όταν άφησε το σπίτι του πα-τέρα του.

Αν διαβάσουμε προσεκτικά την ιστορία, θα δούμε ότι ο πατέρας του τον περίμενε από τη στιγμή που έφυγε. Δεν τον ένοιαζε πόσα λεφτά θα κερδίσει ή αν θα τα χάσει όλα. Δεν ρώτησε, μόλις ο γιος του επέ-στρεψε, πόσα λεφτά ξόδεψε. Αλλά έκανε κάτι άλλο: «και ενώ ακόμα απείχε μακριά… τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε». Ο πατέρας περίμενε συνέχεια. Πότε άραγε συγχώρεσε τον γιο του; Όταν γύρισε σπίτι; Όχι. Τον είχε συγχωρέσει από τη μέρα που έφυγε.

Αυτή η ιστορία εξηγεί το πώς περιμένει ο Θεός την επιστροφή των παιδιών Του. Πριν ακόμα γνωρίσουμε τον Θεό, Εκείνος μας περίμενε με την αγκαλιά Του ανοιχτή. Η συγχώρησή Του είναι πλούσια και μας περιμένει. Δεν συγχωρεί όταν αρχίζουμε να ικετεύουμε αλλά όταν θα-νάτωσε τον Υιό του για να πληρωθούν οι αμαρτίες μας. Είμαστε συγ-χωρημένοι χωρίς να έχουμε κάνει κάτι για αντάλλαγμα. Έτσι είναι η καρδιά του Θεού απέναντι στον αμαρτωλό.

Το μόνο που μένει σε μας είναι να επιστρέψουμε στον Θεό, όπως ο άσωτος γύρισε πίσω στον πατέρα του.

Ποια είναι η μοιχαλίδα γυναίκα;

«Ο δε Ιησούς πήγε στο βουνό των Ελαιών. Και την αυγή ήρθε πάλι στο ιερό, και ολόκληρος ο λαός ερχόταν σ’ αυτόν· και αφού κάθισε, τους δίδασκε. Οι δε γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν προς αυτόν μια γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, και, αφού την έστησαν στο μέσον, του λένε: Δάσκαλε,


αυτή η γυναίκα συνελήφθη επ› αυτοφώρω διαπράττοντας μοι-χεία. Και στον νόμο ο Μωυσής πρόσταξε σε μας, οι γυναίκες αυτού τού είδους να λιθοβολούνται· εσύ, λοιπόν, τι λες; Και το έλεγαν αυτό δοκιμάζοντάς τον, για να έχουν να τον κατηγορούν. Ο δε Ιησούς, σκύβοντας κάτω, έγραφε με το δάχτυλό του στη γη. Και επειδή επέμεναν ρωτώντας τον, σηκώνοντας το κεφάλι, είπε σ› αυτούς: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώ-τος την πέτρα εναντίον της. Και πάλι, σκύβοντας κάτω, έγραφε στη γη. Και εκείνοι, όταν το άκουσαν, και ελεγχόμενοι από τη συνείδηση, έβγαινε ένας-ένας, αρχίζοντας από τους πρεσβύτε-ρους μέχρι τους τελευταίους· και ο Ιησούς έμεινε μόνος, και η γυναίκα που στεκόταν στο μέσον. Και όταν ο Ιησούς σήκωσε το κεφάλι, και μη βλέποντας κανέναν, εκτός από τη γυναίκα, της είπε: Γυναίκα, πού είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; Δεν σε κατα-δίκασε κανένας; Και εκείνη είπε: Κανένας, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτήν: Ούτε εγώ σε καταδικάζω· πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε.»(Κατά Ιωάννη 8:1-11)

Αυτή η ιστορία αφορά όλους εμάς τους αμαρτωλούς που ζούμε επί-σης μια ζωή «μοιχείας». Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για να Τον αγα-πά, αλλά ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Δημιουργό του και αντί γι Αυτόν αγάπησε τον κόσμο. Η καρδιά του κυνηγάει ό,τι του προκαλεί πιο δυνατή εντύπωση, είτε είναι αγαθά είτε θέσεις , είτε άνθρωποι. Για τα μάτια του Θεού, Τον έχουμε εγκαταλείψει και έχουμε συνά-ψει σχέση με τον κόσμο. Έχουμε γυρίσει την πλάτη μας στον Θεό και αγκαλιάσαμε τον κόσμο αντί για Αυτόν. Η μοιχαλίδα γυναίκα σε αυτή την ιστορία, είμαστε εμείς. Η κρίση του Θεού για μια τέτοια αμαρτωλή, είναι θάνατος δια λιθοβολισμού, σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή. Με άλλα λόγια, όλοι μας αξίζουμε να «λιθοβοληθούμε».

Αλλά παρά τους νόμους του Μωυσή, ο Χριστός είπε: «ο αναμάρτη-τος, ας πετάξει πρώτος την πέτρα».


Μόλις το είπε αυτό ο Ιησούς, ένας-ένας από τον όχλο άρχισε να φεύ-γει. Η γυναίκα είχε γλιτώσει τη ζωή της επειδή παρενέβη ο Ιησούς. Με τον ίδιο τρόπο, ο λόγος για τον οποίο δεν έχουμε «λιθοβοληθεί» είναι επειδή ο Ιησούς παρενέβη στην ιστορία. Και μάλιστα Αυτός «λιθοβο-λήθηκε» ο ίδιος στη θέση μας. Στο παρελθόν, όποιος υπερασπιζόταν μια γυναίκα που διέπραξε μοιχεία, θα λιθοβολούνταν επίσης. Αλλά τι είπε ο Ιησούς; Ας διαβάσουμε πάλι το εδάφιο 11.

«Και εκείνη είπε: Κανένας, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε σ’ αυτήν: Ούτε εγώ σε καταδικάζω· πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε» (Κατά Ιωάννη 8:11)

Επειδή ο Ιησούς έδωσε ήδη τη ζωή του για μας, δεν υπάρχει καμία καταδίκη από το Θεό. Είναι σημαντικό ο καθένας μας να έρθει αντι-μέτωπος μ’ αυτό το γεγονός και να τολμήσει να το εξετάσει σε βάθος. Εάν κάποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι έχει αμαρτίες, αυτό δείχνει ότι απλώς δεν πιστεύει στη λύτρωση μέσω του αίματος του Ιησού. Ο Υιός του Θεού που είναι αναμάρτητος, κατέβηκε σ ‹αυτό τον κόσμο, πέθανε και έχυσε το αίμα Του. Ανεξάρτητα από το εάν οι αμαρτίες μας είναι μικρές ή μεγάλες, δεν υπάρχει καμία αμαρτία που το αίμα του Ιησού να μην μπορεί να ξεπλύνει. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι που δεν μπορούν να πατήσουν πάνω σ’ αυτήν την πραγματικότητα, δεν νιώθουν ποτέ βεβαιότητα για τη συγχώρηση των αμαρτιών τους, πάντα είναι διστακτικοί και ζουν στο φόβο της απώλειας.

Καλυμμένοι από το αίμα του Ιησού

«ΤΟΤΕ, ο Μωυσής κάλεσε όλους τους πρεσβύτερους του Ισρα-ήλ, και τους είπε: Διαλέξτε και πάρτε για τον εαυτό σας ένα αρνί, σύμφωνα με τις οικογένειές σας, και θυσιάστε το το Πάσχα· έπει-


τα, πάρτε μια δέσμη από ύσσωπο, και βουτήξτε την στο αίμα, που θα είναι σε μια λεκάνη· και από το αίμα που θα είναι μέσα στη λεκάνη, χτυπήστε το ανώφλι και τους δύο παραστάτες των θυρών· και κανένας από σας δεν θα βγει έξω από τη θύρα τού σπιτιού του μέχρι το πρωί· επειδή, ο Κύριος θα περάσει για να χτυπήσει τους Αιγυπτίους· και όταν δει το αίμα επάνω στο ανώ-φλι και επάνω στους δύο παραστάτες, ο Κύριος θα παρατρέξει τη θύρα, και δεν θα αφήσει τον εξολοθρευτή να μπει μέσα στα σπίτια σας, για να χτυπήσει.» (Έξοδος 12:21-23)

Ο εξολοθρευτής άγγελος δεν άγγιζε το σπίτι που είχε αίμα στους παραστάτες του και έτσι το πρωτότοκο παιδί του σπιτιού γλίτωνε το θάνατο.

Ας φανταστούμε ότι παρακολουθούμε τι συμβαίνει μέσα σε δύο εβραϊκά σπίτια, τη νύχτα της Εξόδου. Και τα δύο σπίτια έχουν αίμα στους παραστάτες της πόρτας. Μέσα και στα δύο σπίτια, κάθε οικο-γένεια είναι σε αναμονή περιμένοντας να περάσει ο άγγελος του Θεού. Μετά από λίγο, ακούνε ανθρώπους να θρηνούν. Είναι η αιγυπτιακή οικογένεια της διπλανής πόρτας. Έχασαν τον πρωτότοκο τους. Από τις δύο εβραϊκές οικογένειες, η μία αρχίζει να τρέμει από το φόβο ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο πράγμα και σε αυτούς. Η άλλη οικογένεια αναπαύεται σίγουρη και συνεχίζει το δείπνο της.

Ποια οικογένεια είναι πιο ασφαλής-εκείνη που αγωνιά από φόβο ή εκείνη που απολαμβάνει το δείπνο της, σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Είναι και οι δύο ακριβώς το ίδιο ασφαλείς. Αυτό που γυρεύει ο άγγε-λος του Θεού να δει είναι το αίμα στην πόρτα και όχι τον κόσμο που είναι μέσα.

Ο Θεός δεν εξετάζει τους ανθρώπους μέσα στο σπίτι προκειμένου να εξολοθρεύσει ή να προσπεράσει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι μόνο το αίμα. Και στην περίπτωση της δικής μας σωτηρίας, τίνος είναι το αίμα που κάνει την κρίση του Θεού να προσπεράσει; Ναι, είναι το αίμα


του Ιησού. Μπορεί, τώρα, να δει κανείς το αίμα από το εσωτερικό του σπιτιού; Είναι δύσκολο. Το αίμα δεν είναι για να το βλέπουμε εμείς αλλά για να το βλέπει ο Θεός.

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, υπήρχε μια διακόνισσα στην εκκλησία μας, η οποία καθώς προσευχόταν μια μέρα, είδε ένα όραμα με τον Ιη-σού στο σταυρό. Είδε ότι ο Ιησούς σταυρωνόταν και το αίμα του έστα-ζε. Σύρθηκε προς το σταυρό, θέλοντας να ραντιστεί με το αίμα του. Στη συνέχεια, όπως καθόταν κάτω από το σταυρό, έπεσε πάνω της μια σταγόνα από το αίμα του Ιησού. Αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά ζηλευ-τό εκείνο τον καιρό.

Χρόνια όμως, αργότερα, αφού λυτρώθηκα και κατανόησα την έν-νοια του αίματος του Ιησού, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία της διακό-νισσας δεν είχε και τόσο σπουδαίο νόημα. Αν μπορούσαμε να καθαρι-στούμε από ένα τέτοιου είδους άγγιγμα του αίματος του Ιησού, τότε οι Ρωμαίοι στρατιώτες που βασάνιζαν τον Ιησού, θα έπρεπε να έχουν καθαριστεί δεκάδες φορές.

Η ουσιαστική σημασία της χύσεως του αίματος του Χριστού είναι ότι μια αθώα ζωή δίνεται αντί της δικής μου που αμάρτησε. Όταν γίνει αυτό η δικαιοσύνη του Θεού ικανοποιείται, γιατί η ζωή που αμάρτησε-η δική μου-πεθαίνει καθώς ο αντικαταστάτης μου δίνει τη ζωή Του για μένα. Όταν λοιπόν ο Θεός βλέπει το αίμα του Υιού Του αναγνωρίζει ότι το τίμημα για την αμαρτία μου πληρώθηκε, άρα η αμαρτία μου καθα-ρίστηκε.

Αυτό είναι το νόημα του καθαρισμού δια του αίματος του Χριστού. Δεν πρέπει να προσεγγίζουμε το αίμα με μια παγανιστική εντύπωση ότι είναι κάτι σαν μαγικό υγρό που μόλις σε ακουμπήσει ξεπλένονται οι αμαρτίες σου. Ακόμα κι αν το αίμα, έπεφτε σαν χείμαρρος πάνω μου, δε θα ήταν αυτού του είδους η επαφή με το αίμα Του που θα κα-θάριζε τις αμαρτίες μου. Το χύσιμο του αίματος είναι σημάδι, η από-δειξη, η επικύρωση για το ότι ο θάνατος συντελέστηκε. Η ζωή δόθηκε. Μ’ αυτήν την έννοια το αίμα του Ιησού, παρ’ όλο που χύνεται για χάρη


μου, είναι μια υπόθεση ανάμεσα στο Θεό και τον Ιησού. Αφορά τον τρόπο εξιλέωσης που Εκείνος ορίζει δεν είναι κάτι στο οποίο εγώ μπο-ρώ να έχω οποιαδήποτε παρέμβαση. Είναι εκεί για να το βλέπει ο Θεός όχι για να το βλέπω εγώ. Ας θυμηθούμε την έξοδο των Εβραίων. Το αίμα στο σπίτι ήταν για τον άγγελο του Θεού και όχι για τους ανθρώ-πους μέσα στο σπίτι.

Ομοίως, το αίμα που έχυσε ο Ιησούς πριν από 2000 χρόνια, είναι για τον Θεό. Αυτό είναι που βλέπει ο Θεός προκειμένου να μας χαρίσει τη συγχώρηση. Όχι το θάρρος μας ή τους φόβους μας, την αδυναμία ή τη δύναμή μας , τα συναισθήματα, ή τις πράξεις μας. Μόνον το αίμα. Δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειες και τους μηχανισμούς με τους οποίους λει-τουργεί το αίμα μέσα στη δικαιοσύνη του Θεού. Αλλά αυτό που ξέρου-με σίγουρα είναι ότι Εκείνος θα μας συγχωρήσει όταν δει το αίμα. του Υιού Του. Έτσι, καθένας τώρα που πιστεύει στον Χριστό είναι πλέον κάτω από την κάλυψη του αίματός Του.

Το νόημα της ΑνάστασηςΔεν χρειάζεται να διαβάσουμε τη Βίβλο για να μάθουμε ότι ο Χρι-

στός πέθανε στο σταυρό. Όλος ο κόσμος γνωρίζει για αυτό το ιστορι-κό γεγονός. Ο Ιησούς σταυρώθηκε και αναστήθηκε σε τρεις μέρες. Η ανάσταση είναι η πιστοποίηση του Θεού για το γεγονός ότι οι αμαρ-τίες μας καθαρίστηκαν και ο ίδιος ικανοποιήθηκε με το τίμημα που πληρώθηκε. Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί και παρέμενε στον τάφο, δεν θα ξέραμε αν το αίμα Του ήταν επαρκές για να ικανοποιήσει την δικαιοσύνη του Θεού. Η ανάσταση του Ιησού είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός μας έδειξε ότι δέχθηκε το τίμημα και ότι το πρόβλημα των αμαρτιών είναι πια λυμένο για πάντα! Πράξεις 17:30

«Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς της άγνοιας, πα-ραγγέλλει τώρα σε όλους τούς ανθρώπους, οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν· επειδή, προσδιόρισε ημέρα, κατά την οποία


πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι› αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς.» (Πράξεις 17:30-31)

Αν ο Ιησούς δεν είχε αναστηθεί από τους νεκρούς, αυτό θα σήμαινε ότι μεταξύ του Θεού και του Ιησού θα υπήρχαν ακόμα κάποια πράγμα-τα που δεν είχαν τελειώσει στο έργο της συγχώρεσης των αμαρτιών μας. Η ανάστασή του την τρίτη μέρα, δηλώνει με τον πιο θριαμβικό τρόπο ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να τακτοποιηθεί, ούτε κάποιο τίμημα ακόμα να πληρωθεί. Η Σωτηρία είναι τέλεια. Αυτό είναι το μήνυμα της ανάστασης . Αξίζει πραγματικά να το δεχτούμε και να το μεταδώσουμε στους ανθρώπους γύρω μας!

Κεφάλαιο 8.

Ο Ελεήμων Κύριος με Έσωσε


Η Βίβλος είναι η γέφυραΑς διαβάσουμε στην 1η επιστολή του Ιωάννη 5:1.

«Καθένας που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός γεννήθηκε από τον Θεό· και καθένας που αγαπάει αυτόν που τον γέννησε, αγαπάει και εκείνον που γεννήθηκε απ’ αυτόν. Από τούτο γνω-ρίζουμε ότι αγαπάμε τα παιδιά τού Θεού, όταν αγαπάμε τον Θεό και τηρούμε τις εντολές του. Επειδή, αυτή είναι η αγάπη τού Θεού, στο να τηρούμε τις εντολές του· και οι εντολές του δεν είναι βαριές. Επειδή, κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικάει τον κόσμο, και η νίκη που νίκησε τον κόσμο είναι τού-τη: Η πίστη μας. Και ποιος είναι εκείνος που νικάει τον κόσμο, παρά αυτός που πιστεύει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού; Αυτός είναι που ήρθε διαμέσου νερού και αίματος, ο Ιησούς Χρι-στός· όχι μονάχα διαμέσου του νερού, αλλά διαμέσου του νερού και του αίματος· και το Πνεύμα είναι που δίνει τη μαρτυρία, για τον λόγο ότι το Πνεύμα είναι η αλήθεια. Επειδή, τρεις είναι αυτοί που δίνουν μαρτυρία στον ουρανό: Ο Πατέρας, ο Λόγος, και το Άγιο Πνεύμα· και οι τρεις αυτοί είναι ένα. Και τρεις είναι αυτοί που δίνουν μαρτυρία στη γη: Το Πνεύμα και το νερό και το αίμα, και οι τρεις αυτοί αναφέρονται στο ένα. Αν δεχόμαστε τη μαρτυ-ρία των ανθρώπων, η μαρτυρία τού Θεού είναι μεγαλύτερη· επει-δή, αυτή είναι η μαρτυρία τού Θεού, ο οποίος έδωσε μαρτυρία για τον Υιό του. Όποιος πιστεύει στον Υιό τού Θεού, έχει μέσα του τη μαρτυρία· όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, έκανε τον Θεό ψεύτη, επειδή δεν πίστεψε στη μαρτυρία, την οποία μαρτυρία ο Θεός έδωσε για τον Υιό του. Και η μαρτυρία είναι τούτη, ότι: Ο Θεός έδωσε σε μας αιώνια ζωή, κι αυτή η ζωή είναι μέσα στον Υιό του. Εκείνος που έχει τον Υιό, έχει τη ζωή· εκείνος που δεν έχει τον Υιό τού Θεού, τη ζωή δεν έχει. Αυτά τα έγραψα σε σας που πιστεύετε στο όνομα του Υιού τού Θεού, για να γνωρίζετε ότι

401Κεφάλαιο 8. Ο Ελεήμων Κύριος με Έσωσε

έχετε αιώνια ζωή, και για να πιστεύετε στο όνομα του Υιού τού Θεού» (1η Ιωάννη 5:1-13)

Οι άνθρωποι είναι συχνά μπερδεμένοι σχετικά με τη λύτρωσή τους. Εκείνοι που αναζητούν στον εαυτό τους κάτι που να τους βεβαιώνει ότι έχουν σωθεί, συνήθως ψάχνουν για κάποια συγκλονιστική εμπει-ρία. Όμως υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μάθουμε αν όντως έχουμε σωθεί κι αυτός είναι μέσω της Βίβλου. Εάν προσέξουμε το παραπάνω απόσπασμα, ο απόστολος Ιωάννης εξηγώντας το σκοπό της επιστο-λής του στους πιστούς της εποχής του λέει ότι ο λόγος που έγραψε το γράμμα ήταν για να «…γνωρίζουν ότι έχουν αιώνια ζωή εφόσον πιστεύουν στον Υιό του Θεού». Επειδή η Βίβλος μας λέει ότι έχουμε την αιώνια ζωή, γι αυτό ξέρουμε ότι έχουμε λυτρωθεί. Αν και ο Ιησούς ήρθε στη γη και πέθανε για τις αμαρτίες μας, χωρίς την επιβεβαίωση της Βίβλου δεν θα υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε αν η Σταύρωση, έχει σήμερα κάποιο νόημα για μας.

Ο Ιησούς πέθανε δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό είναι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα. Ο θάνατός του συνέβη πολύ πριν γεννηθούμε και δεν ήμασταν εκεί για να Τον δούμε ούτε ν’ ακούσουμε τη φωνή Του. Αλλά το γιατί πέθανε ο Ιησούς και το πώς ο Θεός συγχώρησε τις αμαρτίες μας μέσω του Υιού Του, είναι ξεκάθαρα γραμμένα στη Βίβλο. Λεπτομερή στοιχεία της Σταύρωσης μπορούν να βρεθούν στα ευαγ-γέλια του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη. Αρχικά οι ιστορικές μαρτυρίες μεταδιδόταν προφορικά, αλλά σύντομα, κατα-γράφτηκαν για να περάσουν στις μελλοντικές γενιές. Έτσι, η Βίβλος που διαβάζουμε σήμερα, γεφυρώνει το μεγάλο χάσμα μεταξύ της εποχής μας και της εποχής του Ιησού. Υποθέτω ότι για έναν αυτόπτη μάρτυρα θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πιστέψει στον Ιησού, απ’ ότι για μας σήμερα που δεν Τον είδαμε ποτέ με φυσικό τρόπο. Εδώ όμως έρχεται η Βίβλος να καλύψει το χρονικό κενό και αυτός είναι ο λόγος που η πίστη μας θα πρέπει να βασίζεται σε αυτό το άγιο βιβλίο και όχι


στα συναισθήματα ή τις σκέψεις μας. Όταν διαβάζουμε το λόγο Του, συνειδητοποιούμε ότι η οργή του Θεού δεν είναι πια εναντίον μας και ότι ο Θεός δεν θέλει να πληρώσουμε το τίμημα για τις αμαρτίες μας. Η προσεκτική ανάγνωση της Βίβλου αποκαλύπτει την πραγματική πρό-θεση του Θεού.

Υπάρχει ένας όμορφος ύμνος που λέει: «Ο Χριστός με αγαπά μου το λέει η Γραφή… με αγαπάει, με αγαπάει, ναι μ’ αγαπάει, το λέει η Γρα-φή». Η Βίβλος είναι εκείνη που μας λέει ότι ο Θεός μας αγαπάει. Τα συ-ναισθήματά μας δεν είναι η πηγή που μπορούμε να εμπιστευθούμε για ένα τέτοιο ζήτημα. Εάν δεν ήταν η Βίβλος, κανένας δεν θα απολάμβανε τη σχέση που έχει με τον Θεό. Αν παρατηρήσουμε, μάλιστα, την ιστο-ρία, θα δούμε ότι οι διωγμοί του Σατανά κατά των χριστιανών, ξεκι-νούσαν σχεδόν πάντα με τη συλλογή και την καύση των αντιγράφων της Αγίας Γραφής. Η Γραφή μας παρέχει μια κατευθυντήρια γραμμή για το πώς θα αποκτήσουμε μια σωστή σχέση με τον Θεό. Είναι το ένα και μοναδικό, το απόλυτο μέτρο της πνευματικής μας ζωής. Η προσευ-χή και η πίστη που δεν βασίζονται στο λόγο της Βίβλου, πλησιάζουν στα όρια της δεισιδαιμονίας.

Μπορεί να νιώθω πολύ όμορφα βγαίνοντας από την αίθουσα των ει-σαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο ή από μια συνέντευξη για δουλειά. Όσο καλά όμως και αν αισθάνομαι, τα συναισθήματα μου δεν εγγυώνται καθόλου την επιτυχία μου. Μόνο όταν λάβω τα τελικά απο-τελέσματα ή ένα τηλεφώνημα από τον εργοδότη που να με καλεί να δουλέψω, μόνο τότε μπορώ να ξέρω με σιγουριά. Όμοια και η Βίβλος τεκμηριώνει το γεγονός ότι έχουμε σωθεί, έχουμε απαλλαγεί από τις αμαρτίες μας και έχουμε έρθει απ’ το σκοτάδι στο φως, από το θάνατο στη ζωή. Όποτε κάποια αμφιβολία ανεβαίνει στην καρδιά μας, εκεί θα ανατρέξουμε για να βεβαιωθούμε, μέσα απ’ τα λόγια του Θεού. Η Βί-βλος ας μη λείπει από το χέρι μας κι ας προσπαθούμε σε κάθε ευκαιρία να τη διαβάζουμε. Έτσι θα γνωρίσουμε προσωπικά τον Θεό.

Ας υποθέσουμε ότι ο πατέρας κάποιου πέθανε όταν εκείνος είχε μό-


λις γεννηθεί. Ήταν ένας ακέραιος χαρακτήρας και όλος ο κόσμος τον θαύμαζε. Το παιδί του όμως δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Ωστόσο, μπορεί να μάθει και να εκτιμήσει την προσωπικότητά του, μέσα από τα πράγματα που άφησε πίσω του, ιδιαίτερα μέσα από προσωπικά ημερολόγια ή και την αυτοβιογραφία του. Μπορεί να μάθει για την αίσθηση του χιούμορ του, την προσωπικότητά του, ή ακόμη και την αγάπη του γι’ αυτόν τον ίδιο.

Δεν είδαμε ποτέ τον Ιησού, πρόσωπο με πρόσωπο, κι όμως Τον γνω-ρίζουμε μέσω της Βίβλου. Μέσω της Βίβλου επίσης, μαθαίνουμε περισ-σότερα πράγματα για την απεριόριστη σοφία, την αγάπη, τα σχέδια, τη συμπόνια του Θεού. Συνεπώς, η Βίβλος είναι η απόλυτη μαρτυρία, μέσω της οποίας γνωρίζουμε τον Χριστό και τον Θεό. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε τον Ιησού ας κρατήσουμε καλή επαφή με αυτό το βιβλίο. Καθώς διαβάζουμε και αναλογιζόμαστε το λόγο της, η καρδιά μας θα ξεχειλίζει από ευχαριστία και αγάπη προς τον Θεό.

Ουρανός, το σπίτι των λυτρωμένωνΟ Αγγλος Τζων Νιούτον, είναι ο συγγραφέας του ύμνου “Amazing

Grace ”(Θαυμάσια Χάρη). Αν και έζησε πολύ πριν γεννηθούμε, ο Νιού-τον ήταν ένας αμαρτωλός όχι απλώς σαν τον καθένα μας, αλλά με τα ανθρώπινα μέτρα μάλλον πολύ χειρότερος από τους περισσότερους από εμάς.

Όταν ο ίδιος θυμόταν την επιστροφή του έλεγε, «Σε όλη μου τη ζωή, έχω διαπράξει κάθε δυνατή αμαρτία που υπάρχει. Αλλά ο Θεός έσωσε ακόμη και ένα κάθαρμα σαν κι εμένα.»

Στην πραγματικότητα, ο Νιούτον ήταν τόσο κακός που κάποτε εκδι-ώχτηκε κι από την ίδια του τη χώρα. Περίπου 200 χρόνια πριν, η Βρε-τανία είχε εμπλακεί σε έναν πόλεμο με τη Γαλλία. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας του είχε στην ιδιοκτησία του ένα πλοίο στο οποίο ήταν και καπετάνιος. Έτσι, ο Νιούτον μεγάλωσε περιτριγυρισμένος από σκλη-ροτράχηλους ναυτικούς. Ήταν τραχείς και μιλούσαν με χυδαίο λεξιλό-


γιο. Μεγαλώνοντας μέσα σε συνεχείς φωνές, προσβλητικές λέξεις, και καυγάδες, ο Νιούτον κατέληξε να γίνει κι αυτός πολύ σκληροτράχηλος άνθρωπος.

Κάποια φορά, είχε βγει στην προκυμαία για να θαυμάσει ένα βρε-τανικό πολεμικό πλοίο, κατά τη διάρκεια του πολέμου με τη Γαλλία, όταν τον άρπαξαν1 με τη βία για να υπηρετήσει στο Βασιλικό Ναυτικό. Αργότερα, συμμετείχε επιτυχώς σε εξετάσεις του Ναυτικού και έγινε δόκιμος αξιωματικός, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να κόψει τις παλιές του συνήθειες. Έπαιρνε μέρος σε καυγάδες και έπινε πολύ. Λόγω της έλλειψης πειθαρχίας, υποβιβάστηκε, και τελικά απελάθηκε από το Βα-σιλικό Ναυτικό, παρόλο που ήταν εποχή πολέμου και τα μέλη των ενό-πλων δυνάμεων ήταν περιζήτητα. Του είπαν ότι δεν είχε τα προσόντα να υπηρετεί στο Ναυτικό και τελικά τον εξόρισαν από τη χώρα. Έτσι, πήγε στην Αφρική και έγινε υπηρέτης ενός μαύρου έμπορου σκλάβων. Περιφρονημένος και δριμύτατα κακοποιημένος, ο Νιούτον μετάνιωσε για τον τρόπο που ζούσε. «Δεν θα ξανακάνω λάθος, αν μπορέσω να επιστρέψω στη Βρετανία», σκέφτηκε. Αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του και ήλπιζε ότι κάποιο πλοίο θα βρισκόταν για να τον σώσει. Αρ-κετά χρόνια πέρασαν μέχρι που κατάφερε τελικά να ξεφύγει πάνω σε ένα πλοίο του οποίου πλοίαρχος ήταν ένας φίλος του πατέρα του.

Το πολύωρο και μεγάλο ταξίδι, ξαναζωντάνεψε τις παλιές συνήθειές του. Μάταια υποσχέθηκε να αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Ξανάρχισε να πίνει και να μπλέκεται σε καυγάδες. Ο καπετάνιος μια μέρα του είπε, «Ο μόνος λόγος που είσαι ακόμα ζωντανός, είναι ο πατέρας σου. Δια-φορετικά, θα σε είχα ήδη ρίξει στη θάλασσα».

Ο Νιούτον φοβήθηκε ότι ίσως να μην τα κατάφερνε να επιστρέψει ποτέ στη Βρετανία. Συνέβη τότε να διαβάσει ένα πολύ γνωστό βιβλίο, τη «Μίμηση του Χριστού» του Thomas Kempis, που τον εντυπωσίασε βαθιά και τον έκανε να συνειδητοποίησε την αγάπη του Ιησού. Κατά την ανάγνωση του βιβλίου, κατάλαβε ότι ο Ιησούς πέθανε για έναν

1: Εκείνη την εποχή ένας τέτοιος τρόπος στρατολόγησης ήταν αποδεκτός.


αμαρτωλό σαν κι αυτόν και η καρδιά του άλλαξε.Το πλοίο, τελικά έφτασε στην Αγγλία. Τώρα που έγινε καινούριος

άνθρωπος, χρειαζόταν μια νέα δουλειά. Η εμπειρία του στην Αφρική, τον βοήθησε να βρει δουλειά σε ένα δουλεμπορικό πλοίο. Η επιχείρη-ση ήταν κερδοφόρα, πουλώντας σκλάβους στην Αγγλία και την Ευρώ-πη. Λίγο αργότερα αγόρασε ένα δικό του πλοίο και άρχισε το εμπόριο σκλάβων.

Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών, συχνά συνέβαινε κάποιοι από τους αλυσοδεμένους σκλάβους να επιχειρούν να διαφύγουν. Οι λευκοί, τότε, τους αντιμετώπιζαν με αφάνταστη απανθρωπιά. Όσους σκλά-βους δημιουργούσαν προβλήματα, τους στερούσαν το νερό και τους αλυσόδεναν στο κατάστρωμα. Οι περισσότεροι από αυτούς έχαναν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην περιοχή του Ισημερινού. Βλέποντας, όμως, τους σκλάβους να πεθαίνουν καθημερινά, η συνεί-δηση του Νιούτον δεν μπορούσε να μείνει ήσυχη πια. Ολοένα και πε-ρισσότερο τον αναστάτωνε ώσπου, λίγο καιρό αργότερα, πούλησε το πλοίο του κι αποφάσισε να εργαστεί για τον Κύριο που τον αγάπησε. Αφού σπούδασε θεολογία, έγινε ιερέας και αργότερα αναγνωρίστηκε από την Εκκλησία της Αγγλίας. Έτσι, είχε το δικαίωμα να κηρύττει επίσημα, καθώς την εποχή εκείνη μόνο Άγγλοι ιερείς μπορούσαν να κηρύττουν. Αφιέρωσε τον εαυτό του στον Θεό της αγάπης που είχε γνωρίσει. Και πραγματικά δεν ήξερε τίποτα άλλο εκτός από την αγάπη του Θεού.

Καθώς μεγάλωνε η όρασή του μειωνόταν δραματικά. Έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να διαβάσει τις σημειώσεις του και να χρειάζε-ται τη συνδρομή ενός βοηθού. Τίποτα όμως δεν σταμάταγε τον πόθο του να μεταδώσει το μήνυμα της αγάπης του Θεού. «Αν και η όραση μου είναι πολύ φτωχή», «έλεγε, «μπορώ ακόμα να δώσω το μήνυμα με το στόμα μου».

Κάποια ακόμα από τα φημισμένα λόγια του Νιούτον είναι τα ακό-λουθα σχετικά με τον ουρανό:


«Σκέφτομαι ότι θα εκπλαγώ τρεις φορές όταν πάω στον ουρανό. Πρώτον, γιατί δεν θα βρω τους ανθρώπους που ήμουν σίγουρος ότι θα δω εκεί. Δεύτερον, γιατί θα βρω ανθρώπους που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είναι εκεί. Τέλος, επειδή ένας αμαρτωλός σαν εμένα, πήγε στον ουρανό. Πώς γίνεται αυτό;»

Ποιος μπορεί να πάει τελικά στον ουρανό; Ο ουρανός είναι το μέρος που πηγαίνουν όσοι αμαρτωλοί έχουν συγχωρεθεί. Αυτός ο συγκινητι-κός ύμνος, το ‘amazing grace” μιλάει ακριβώς γι αυτή τη συγχώρηση. Είναι αναμφισβήτητα ο πιο πολυτραγουδισμένος ύμνος σήμερα. Ακό-μα και άνθρωποι που δεν είναι Χριστιανοί, έχουν ακούσει αυτή τη με-λωδία. Ο στιχουργός του δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει το γεγονός ότι ο Θεός είχε συγχωρήσει έναν αμαρτωλό και άθλιο σαν κι αυτόν. ‘Ετσι, παρόλο που δεν μπορούσε να δει καλά, σε κάθε ευκαιρία έλεγε, «Γιατί να μην μπορείς να λυτρωθείς κι εσύ, από τη στιγμή που λυτρώθηκε ένας άθλιος σαν κι εμένα;»

Η αλλαγή μετά την λύτρωσηΗ Βίβλος μας λέει, όπως είδαμε μέχρι τώρα, ότι έχουμε σωθεί. Οι

σωσμένες ψυχές όμως, αρχίζουν να ανοίγουν τις καρδιές τους, επει-δή χύνεται μέσα τους η αγάπη του Θεού. Ως εκ τούτου, μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε τους ανθρώπους που είναι γύρω μας, όπως οι φίλοι και η οικογένειά μας, αλλά δεν πιστεύουν. Να τους δούμε σαν πρόσωπα άξια αγάπης.

Ας υποθέσουμε ότι η μητέρα ενός νεαρού έφηβου που πίστεψε στο Χριστό, δεν είναι Χριστιανή. Τώρα που το παιδί έχει γευθεί τη σωτη-ρία, θα έχει τη διάθεση να δει τη μητέρα του με πιο πολύ συμπάθεια και περισσότερη κατανόηση απέναντι στα παράπονα που ως τώρα τον έκαναν να δυσανασχετεί. Εκείνη θα είναι η ίδια, το πιθανότερο, όπως και το μικρό χαρτζιλίκι, οι φωνές επειδή δεν έκανε τα μαθήμα-τά του ή επειδή το δωμάτιό του είναι απεριποίητο. Αλλά αυτό που το παιδί βλέπει τώρα, είναι μια φτωχή ψυχή που είναι δεμένη για την


κόλαση. Η καρδιά του είναι ανοικτή για αυτήν. Θέλει με οποιοδήποτε κόστος να την οδηγήσει στη λυτρωτική χάρη του Θεού. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζει πολλά πράγματα για τη Βίβλο, θα ευχόταν να μπορούσε να τη φέρει στην εκκλησία ή τουλάχιστον σ’ ένα βιβλικό συνέδριο για να γνωρίσει κι εκείνη τη Βίβλο. Αυτή είναι μια έκφραση της αγάπης του γι ‘αυτήν.

Αν αγαπάμε τις ψυχές, θα έχουμε μια συμπονετική καρδιά, η οποία, με τη σειρά της, είναι απόδειξη της λύτρωσης. Η ευσπλαχνία του Θεού έχει δοθεί σε μας, είναι χυμένη στις καρδιές μας.

Σύμφωνα με την 1η Ιωάννη 4:20,

«Αν κάποιος πει, ότι: Αγαπάω τον Θεό, όμως μισώ τον αδελφό μου, είναι ψεύτης· επειδή, όποιος δεν αγαπάει τον αδελφό του, που τον είδε, τον Θεό που δεν τον είδε, πώς μπορεί να τον αγα-πάει;»

Αγαπάμε τους ανθρώπους που βλέπουμε γύρω μας; Αν ναι, αυτό ση-μαίνει ότι η αγάπη του Θεού έχει χυθεί στην καρδιά μας. Αν όμως δεν δακρύζουμε, ούτε ανησυχούμε για τους αμαρτωλούς, αν η καρδιά μας έχει σκληρύνει τόσο πολύ ώστε να λέει λόγια όπως : «Μόνο η κόλαση σου αξίζει!», αμφιβάλλω αν έχουμε δοκιμάσει την αγάπη του Θεού.

Όταν ένα άτομο αναγεννηθεί, είναι φυσικό να λαχταρά να οδηγήσει κι άλλους ανθρώπους στο Ευαγγέλιο. Η ίδια η αγάπη του Θεού τον ωθεί να αναζητήσει εκείνους που είναι ακόμα μακριά Του. Το μίσος γί-νεται συμπόνια. Η κατάρα γίνεται προσευχή.

Όταν ο Ιησούς ήταν σε αυτόν τον κόσμο θεράπευε τους κουφούς και τους μουγγούς. Κι εμείς όμως είμαστε κάποτε μουγγοί για τον Θεό. Δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα για Αυτόν. Αλλά όταν δεχτήκαμε τη σω-τηρία η γλώσσα μας λύθηκε. Από τότε, υπάρχει μέσα μας μια έντονη επιθυμία να μοιραστούμε την αγάπη Χριστού όπου και αν πάμε. Νιώ-θουμε την ανάγκη να μιλήσουμε περισσότερο για την αγάπη του Θεού.


Η καρδιά πασχίζει να κρατήσει πιο κοντά τη Βίβλο

Μια άλλη αλλαγή που συμβαίνει μετά τη σωτηρία είναι και τούτη: πριν, η Βίβλος ήταν κάτι σαν υπνωτικό χάπι: μας αποκοίμιζε κάθε φορά που την ανοίγαμε. Όταν δεχτούμε όμως τη λύτρωση, αμέσως η Βίβλος γίνεται πιο ευανάγνωστη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Μπορεί κανείς να παρατηρήσει πια ότι τον ελκύει η ανάγνωση αυτού του βι-βλίου. Τα πάντα είναι μια νέα αποκάλυψη.

Ο λόγος του Θεού δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει και τελικά να κρατά τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά σ’ αυτόν.

Ένα νεκρός δεν μπορεί να καταναλώσει τροφή, όσο νόστιμη κι αν εί-ναι. Το ίδιο και ο πνευματικά νεκρός δεν μπορεί να πάρει μέσα του το λόγο του Θεού.

Αλλά μια νέα ζωή, έρχεται με δύναμη να ρουφήξει την ουράνια τρο-φή. Όπως ακριβώς ένα μικρό βρεφάκι μπορεί κάλλιστα να ρουφήξει το γάλα παρόλο που η όρασή του ή η ακοή δεν έχουν πλήρως αναπτυ-χθεί , έτσι και ο άνθρωπος που δέχτηκε τη λύτρωση, «ρουφάει» το λόγο του Θεού. Αυτό δείχνει ότι μια νέα ζωή έχει γεννηθεί μέσα του.

Κι έτσι, ενώ η Βίβλος ήταν κάποτε δύσκολη στην ανάγνωση, γίνεται τώρα ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Τα μάτια του ανθρώπου ανοίγουν και αρχίζουν να κατανοούν τα μέχρι τώρα ασαφή και αόριστα μηνύ-ματα. Τώρα πια η Βίβλος έχει νόημα και η ευχαρίστηση από τη μελέτη τον κάνει να θέλει να τη θυμάται απ’ έξω και να τη μοιράζεται. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι μια νέα ζωή άρχισε να υπάρχει εντός του.

Πριν σωθώ, πήγαινα σε μια προτεσταντική εκκλησία για 19 χρόνια. Συνήθιζα ωστόσο να διαβάζω τη Βίβλο, γιατί ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω. Προσπαθούσα μάλιστα να ολοκληρώνω τη μελέτη ολόκλη-ρης της Βίβλου μέσα στον κάθε χρόνο, διαβάζοντας τρία κεφάλαια την ημέρα. Αλλά δεν μπορούσα να την κατανοήσω. Μόλις λυτρώθηκα όμως, η Βίβλος άρχισε να έχει νόημα για μένα, ακόμη και χωρίς τη βοή-θεια ειδικών διαλέξεων ή μαθημάτων. Όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο


περισσότερο την καταλάβαινα.Κανένας δεν με πίεζε να την μελετήσω. Ήταν όμως τόση η λαχτάρα

μου να τη διαβάζω που την έπαιρνα μαζί μου στο κολέγιο ώστε αν τυχόν ακυρωνόταν κάποιο μάθημα να μπορέσω να τη μελετήσω λίγο περισσότερο.

Αν κάποιος έχει σωθεί μέσα από την αλήθεια του Θεού που παρου-σιάστηκε μέχρι τώρα σε τούτο το βιβλίο, μπορεί να έχει ήδη ανοιχτή την καρδιά του. Μπορεί να μην ξέρει τι είναι, αλλά κατά κάποιο τρόπο, νιώθει κάτι σαν ξεχείλισμα μέσα του, νιώθει τα βήματά του ελαφρύτε-ρα. Σε αντίθεση με πριν, τα πράγματα έχουν γίνει σαφέστερα και φω-τεινότερα. Οι προοπτικές και οι αξίες του, έχουν κι αυτές αλλάξει. Έχει συνταχθεί στην πλευρά της Βίβλου και του Κυρίου!

Θα πρέπει όμως να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Ο άνθρωπος που μόλις σώθηκε είναι σαν ένα βρέφος. Έχει ανάγκη να αυξηθεί η γνώ-ση του αλλά και η πίστη του στον Κύριο μέχρι το πλήρες. Το πρώτο πράγμα όμως σε προτεραιότητα είναι να αγαπάει το λόγο Του· να με-λετήσει τη Βίβλο και να μάθει να «ακούει» το λόγο του Θεού μέσα απ’ αυτήν. Σαν επιστέγασμα, οι ζωντανές εμπειρίες εκείνων που σώθηκαν πριν από αυτόν έχουν πολύ να βοηθήσουν. Εδώ ο ρόλος των βιβλικών συνεδρίων μπορεί να σταθεί πολύ ωφέλιμος γιατί τόσο η εντατική επαφή με τη Βίβλο, όσο και οι ζωντανές μαρτυρίες τόσων σωσμένων ανθρώπων μπορεί να αποτελέσουν οδηγό και σπουδαία βοήθεια για το ταξίδι μαζί με τον Θεό.

Κοινωνία μεταξύ των λυτρωμένωνΩστόσο, η πίστη μας δεν θα μεγαλώσει αν μείνουμε απλώς κλεισμέ-

νοι στο σπίτι και διαβάζουμε τη Βίβλο. Ας δούμε το παράδειγμα του μικρού παιδιού. Όταν είναι βρέφος, δεν ξέρει τίποτα άλλο εκτός από το να θηλάζει το στήθος της μητέρας του. Σιγά-σιγά όμως, η όραση και η ακοή του αναπτύσσονται και αρχίζει να μιλά. Τα πρώτα του λο-γάκια τα μαθαίνει από τη μαμά του αλλά καθώς μεγαλώνει γνωρίζει


κι άλλους ανθρώπους και αποκτά τους δικούς του φίλους. Απ’ όλους αυτούς μαθαίνει καινούργιες λέξεις κι όταν έρθει η ώρα του σχολείου η ικανότητά του στην ομιλία είναι ήδη πολύ βελτιωμένη. Τι θα συμβεί στο παιδί αν οι γονείς του το αποκλείσουν από κάθε επαφή με άλλα παιδάκια από φόβο μήπως επηρεαστεί από τα ελαττώματα τους, και το μόνο που το αφήνουν να ακούει είναι οι ειδήσεις απ’ το ραδιόφωνο; Το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει. Όταν τα παιδιά μαθαίνουν να μιλούν, το κάνουν όχι μόνο από τους ήχους που ακούνε, αλλά και επειδή είναι αναγκασμένα να επικοινωνήσουν σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Όταν μαλώνουν, χρησιμοποιούν λέξεις που αρμόζουν σ’ αυτό το περιβάλλον. Όταν παίζουν, μαθαίνουν λέξεις που χρησιμοποι-ούνται μεταξύ φίλων. Έτσι, τα παιδιά δεν μαθαίνουν να μιλούν από ένα βιβλίο, αλλά από το περιβάλλον στο οποίο είναι τοποθετημένα. Κι όταν μάθουν να μιλούν, τότε μαθαίνουν την ανάγνωση και τη γραφή.

Αυτό ισχύει και για την πνευματική μας ζωή. Όταν κάποιος λυ-τρωθεί, είναι αναγκαίο να κοινωνεί με ανθρώπους που έχουν επίσης λυτρωθεί. Εάν το παιδί μου έχει γεννηθεί σε μια ξένη χώρα, θα ανα-γκαστεί να μάθει τη γλώσσα της χώρας που ζει. Ομοίως, ο λυτρωμένος άνθρωπος θα μάθει τη γλώσσα του ουρανού, αν επιλέξει να μείνει μεταξύ πιστών ανθρώπων. Αντίθετα, αν μείνει στον κόσμο, θα είναι αναγκασμένος να μιλάει μόνο τη γλώσσα του κόσμου.

Υπάρχει μια ιστορία για δύο άγρια παιδιά που ζούσαν στην Ινδία και άκουγαν στο όνομα Αμάλα και Καμάλα. Τα δυο αυτά παιδιά, μεγάλω-σαν και έζησαν στο δάσος. Δεν είχαν καμία επαφή με τον πολιτισμό. Όταν ανακαλύφθηκαν, τα σώματά τους ήταν καλυμμένα με γούνα, όπως εκείνη του λύκου . Όταν τους έδιναν φαγητό, το έγλυφαν και όταν τους πλησίαζε άνθρωπος, γρύλιζαν όπως κάνουν οι λύκοι. Οι άν-θρωποι προσπάθησαν να τους εκπαιδεύσουν ώστε να μπορούν να ζή-σουν στον πολιτισμό. Όμως δεν τα κατάφεραν. Τα παιδιά δεν άντεξαν για πολύ στην αλλαγή περιβάλλοντος. Λίγο καιρό αργότερα πέθαναν. Γεννήθηκαν άνθρωποι, αλλά επειδή μεγάλωσαν ανάμεσα σε λύκους,


ενεργούσαν σαν λύκοι. Έτσι και μείς, αν το ζωτικό μας περιβάλλον είναι αποκλειστικά οι

άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το Θεό, παρόλο που αναγεννηθήκαμε ως παιδιά του Θεού, δεν θα διαφέρουμε από τα παιδιά του κόσμου. Η λύτρωσή μας θα εξακολουθήσει να ισχύει αλλά θα είμαστε σαν όλους τους υπόλοιπους που ζουν σ’ έναν κόσμο, του οποίου βασιλιάς είναι ο Σατανάς. Γι αυτό, είναι εξαιρετικά σημαντικό, αφού δεχθούμε τη Χάρη του Χριστού, να ζούμε σε κοινωνία με άλλους Χριστιανούς. Έτσι, άλ-λωστε, μεγαλώνουμε: μαθαίνοντας και στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, γι αυτό και είναι κρίσιμης σπουδαιότητας να έχουμε δίπλα μας αδελ-φούς και αδελφές.

Στην κοινότητα των πιστών, μαθαίνουμε πώς να ζούμε σ’ αυτόν τον άνομο κόσμο, πώς να περπατάμε ως παιδιά του Θεού που ζουν σε αυτή τη γη, κι όμως μιλούν τη γλώσσα του ουρανού. Πλήθη ανθρώπων δέχονται τη σωτηρία του Χριστού κι όμως είναι λίγοι εκείνοι που ζουν σαν πραγματικά παιδιά του Θεού, σαν πιστοί ακόλουθοι του Ιησού. Οι υπόλοιποι θα δεχτούν επίπληξη από τον Κύριο την ημέρα που θα στα-θούν μπροστά Του. Γιατί θα υπάρξει μια μέρα που όλοι οι αναγεννημέ-νοι θα σταθούν και θα λογοδοτήσουν μπροστά στον Κύριο. Η Βίβλος λέει ξεκάθαρα ότι μερικοί απ’ αυτούς οι θα σωθούν σαν να περνούν μέσα από φλόγες. (1η προς Κορινθίους 3: 15).

Εάν λοιπόν κάποιος έχει λυτρωθεί πραγματικά, πρέπει να βεβαιωθεί ότι περιβάλλεται από ανθρώπους που μπορούν να τον βοηθήσουν και να τον καθοδηγήσουν. Η Βίβλος λέει:

«Αλλοίμονο στον έναν, που θα πέσει, και δεν έχει δεύτερον να τον σηκώσει.» (Εκκλησιαστής 4:10)

Καταλαβαίνουμε απ’ αυτό το εδάφιο πόσο μεγάλη ευλογία είναι να έχουμε κάποιον που να μπορεί να μας βοηθήσει στο πνευματικό μας ταξίδι. Γι αυτό και υπογραμμίζω τόσο έντονα πόσο σημαντικό είναι


για τους νέους πιστούς να έχουν επικοινωνία με ανθρώπους λυτρωμέ-νους. Ακόμα κι αν αυτοί οι «παλιοί» Χριστιανοί, κάνουν κάτι που μας πληγώνει ή μας απογοητεύει, είναι προς όφελος μας να συναναστρε-φόμαστε με τους αδελφούς μας. Όλοι είμαστε από σάρκα, και κάποια στιγμή είναι πολύ πιθανό να βλάψουμε ή να προκαλέσουμε προβλή-ματα στους άλλους. Όταν έρθει μια τέτοια ώρα που ανακύπτουν προ-βλήματα στις σχέσεις μας, έχουμε συχνά τον πειρασμό να κλειστούμε στον εγωιστικό εαυτό μας προτιμώντας να μην συναναστρεφόμαστε καθόλου με τους ανθρώπους. Είναι συχνό το φαινόμενο των πληγω-μένων ανθρώπων που θεωρούν προτιμότερο να προχωρήσουν μόνοι το πνευματικό τους ταξίδι, κόβοντας κάθε είδους δεσμούς και σχέσεις και μένοντας στο σπίτι με τη Βίβλο τους. Αλλά πρέπει να έχουμε πά-ντα κατά νου ότι η εγωιστική τοποθέτηση είναι ο μεγαλύτερος εχθρός όταν έχει να κάνει με το περπάτημά μας με τον Θεό.

Ο Σατανάς διαχωρίζειΚάθε ζωντανό πλάσμα, ό,τι και αν είναι, είναι καταδικασμένο να πε-

θάνει αν μείνει μόνο του. Η ζωή έχει μέσα της την έννοια της αλληλε-ξάρτησης και της σχέσης. Ακόμα και τα κουτάβια πεθαίνουν όταν χω-ρίζονται. Αντίθετα, όταν είναι μαζί, είναι γεμάτα με ζωή. Το ίδιο ισχύει και για τους Χριστιανούς. Όταν διαχωριζόμαστε, η νέα ζωή που έχουμε κερδίσει στο όνομα του Χριστού θα συναντήσει αναπόφευκτα περιτ-τές προκλήσεις. Ακόμα και το φυσικό μας σώμα αν αποκοπεί από την επαφή με ανθρώπους δε θα μπορέσει να επιβιώσει. Ο μεγαλύτερος ίσως πόνος που μπορεί να υποφέρει μια ανθρώπινη ύπαρξη είναι η μο-ναξιά. Ας σκεφτούμε λίγο τους φυλακισμένους!

Ωστόσο, πολύ συχνά έχουμε την τάση να θέλουμε να αποκοπούμε από την κοινωνία με τους άλλους όταν έχουμε μπροστά μας δύσκολα προβλήματα. Αυτό ακριβώς είναι η πρόθεση του Σατανά που πάντα προσπαθεί να προκαλέσει διάσπαση και συγκρούσεις μεταξύ των Χρι-στιανών. Από την άλλη μεριά το έργο του Πνεύματος είναι η ενότητα


και η αρμονία.Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η πιο επικίνδυνη στιγμή της

ζωής μας έρχεται όταν θελήσουμε να είμαστε μακριά από όλους, να ζούμε μόνοι μας. Ο Σατανάς κρύβεται πάντα πίσω από τέτοιες σκέ-ψεις. Αυτός θα ενθαρρύνει και θα ενισχύσει την υπερηφάνεια μας για να μας κάνει να πιστέψουμε πως μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε να είμαστε, με τη δική μας δύναμη. Ας μην ξεχνάμε ότι το βασικό χαρα-κτηριστικό της προσέγγισης του Σατανά είναι η προσποίηση ότι μας προσφέρει κάτι καλό. Ποιο ήταν το δέλεαρ που πρότεινε στους πρω-τόπλαστους: ότι θα μπορούσαν να είναι σαν τον Θεό, αν έτρωγαν τον απαγορευμένο καρπό.

Με το Άγιο Πνεύμα όμως, συμβαίνει κάτι τελείως διαφορετικό:

«Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, κι ας σηκώσει τον σταυρό του, κι ας με ακολουθεί.» (Κατά Ματθαίον 16:24)

Το Άγιο Πνεύμα θέλει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να κα-τανοήσουμε ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά αμαρτωλοί που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το έλεος του Θεού. Είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς, χωρίς να το καταλάβουμε να ακολουθήσουμε τα λόγια του Σατανά, αντί του Αγίου Πνεύματος. Γι αυτό και χρειάζεται να μάθουμε να διακρίνουμε. Όταν παρουσιάζονται εσωτερικές συγκρούσεις έχει μεγάλη σημασία να μπορούμε να ξεχωρίσουμε αυτό που είναι από το Άγιο Πνεύμα από αυτό που είναι από τον Σατανά. Ένας αξιόπιστος τρόπος να γίνει αυτό είναι να εξετάσουμε τι θέλουμε πιο πολύ: να κερ-δίσουμε με οποιοδήποτε κόστος τη διαμάχη, ή να υπομείνουμε ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουμε κάποια θυσία; Το τελευταίο πηγάζει πάντα από το Άγιο Πνεύμα. Αν μάθουμε να διακρίνουμε θα έχουμε τον έπαινο του Κυρίου κατά την έσχατη ημέρα.


Οι αμαρτίες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, συγχωρούνται

Ας εξετάσουμε τώρα, τι γίνεται με τις αμαρτίες που διαπράττουμε μετά τη σωτηρία μας. Πολλοί άνθρωποι μού λένε ότι οι αμαρτίες τους ως τη στιγμή που δέχτηκαν τη λύτρωση έχουν αναμφίβολα συγχωρε-θεί, αλλά δεν ξέρουν καθόλου τι θα γίνει με τις αμαρτίες που πρόκειται να διαπράξουν στο μέλλον.

Αυτή η λογική μας διέπει γιατί λειτουργούμε μέσα στη διάσταση του χρόνου. Δεν μας είναι φυσικό να δούμε την αμαρτία σαν ολότητα, για-τί το μέλλον για μας δεν υπάρχει ακόμα. Για το Θεό όμως που βρίσκε-ται έξω απ’ τη διάσταση του χρόνου τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι..

Θα μπορούσαμε ωστόσο, να δούμε μια διαφορά στις πριν, και μετά τη σωτηρία μας αμαρτίες. Θα μπορούσαμε δηλαδή, να πούμε ότι οι αμαρτίες που διαπράττουμε πριν λυτρωθούμε, ως επί το πλείστον προέρχονται από μέσα μας. Κάποιος είπε ότι πριν σωθούμε, η ρίζα της αμαρτίας μας παρέμενε μέσα στην καρδιά μας. Όταν π.χ. συμπεριφε-ρόμαστε εγωιστικά , στην πραγματικότητα η ρίζα του εγωισμού που υπάρχει μέσα μας ενεργοποιήθηκε και παρήγαγε την αμαρτία. Αφού λυτρωθούμε, όμως, τις περισσότερες φορές, ο πειρασμός έρχεται εξω-τερικά να μας χτυπήσει. Είναι επιθέσεις του Σατανά τον οποίο διώξα-με, αλλά επανέρχεται για να μας επιτεθεί εκ των έξω. Αν εμείς ενδώ-σουμε σε αυτούς τους πειρασμούς, τότε διαπράττουμε αμαρτία. Όπως κι αν διακρίνονται, ωστόσο, μπροστά στο Θεό οι αμαρτίες μας είναι ένα ενιαίο σύνολο που εξαλείφεται ακέραιο από τη θυσία του Χριστού. Η σταυρική θυσία δεν καθαρίζει τμήμα των αμαρτιών μας αλλά την αμαρτία μας ως σύνολο.

Για να καταλάβουμε πόσο προβληματικό θα ήταν το θέμα της συγ-χώρησης αν αφορούσε μόνο τις παρελθούσες αμαρτίες ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν τρεις άνθρωποι. Ο «Α» λυτρώθηκε όταν ήταν 20 χρονών, έζησε για 40 χρόνια και πέθανε στα 60. Ο «Β» λυτρώθηκε όταν ήταν


40, έζησε για 20 ακόμα χρόνια και πέθανε κι αυτός στα 60. Ο «Γ» ήταν άρρωστος στα 60 του, αλλά λυτρώθηκε ακριβώς πριν πεθάνει. (Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που εμπίπτουν στην κατηγορία Γ).

Αν ο Θεός συγχωρεί μόνο τις αμαρτίες που έχουν διαπραχθεί μέχρι τη στιγμή που ο άνθρωπος σώζεται, τότε ο «Γ» θα ήταν τέλειος αφού δεν πρόλαβε να κάνει καμία αμαρτία. Αυτό, βέβαια, θα ήταν άδικο για τον «Α» που μπορεί να ήταν πιο ευσεβής στην πραγματικότητα από τον «Γ». Σε ένα τέτοιο σενάριο, οι ανακολουθίες και τα προβλήματα είναι πολλά και δεν συνάδουν με την τελειότητα του Θεού.

Λύτρωση σημαίνει να γυρίσουμε προς τα πίσω το ρολόι, στη στιγμή που πέθανε ο Ιησούς. Τότε είναι που αρχίζει η ζωή μας. Δεν έχει σημα-σία σε ποια εποχή ζούμε, εφόσον πιστεύουμε στον Ιησού, ολόκληρη η ζωή μας λυτρώνεται εξ’ αιτίας της λυτρωτικής θυσίας που έγινε τότε, στην καμπή της ιστορίας του κόσμου. Ένας άνθρωπος του πρώτου αιώνα μ.Χ. σώζεται από το αίμα του Χριστού που χύθηκε λίγο καιρό πριν. Ένας άνθρωπος του 1950 σώζεται από την ίδια θυσία που συ-νέβη 1950 χρόνια πίσω. (Κι εγώ είμαι ένας από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν το 1950. Πίστεψα στον Κύριο το 1969 και τώρα είμαι εδώ ένας από τους λυτρωμένους Του εξ’ αιτίας της ίδια θυσίας.)

Από την δική μας οπτική φαίνεται ότι ο κόσμος μας χωρίζεται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, αλλά στα μάτια του Θεού δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός.

Το γεγονός ότι κατατάσσουμε τις αμαρτίες μας στις κατηγορίες του χθες, του σήμερα και του αύριο, συμβαίνει γιατί δεσμευόμαστε από τα όρια του χρόνου. Αλλά για το Θεό που υπερβαίνει το χρόνο, ο οποίος «ήταν», «είναι», και «θα είναι», οι αμαρτίες μας είναι σαν ένας μεγάλος «σωρός». Όταν πιστεύουμε στον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, ο Θεός συγχωρεί όλες τις αμαρτίες μας, είτε είναι από το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον.


Ο Ιησούς ως Αρχιερέας Ας διαβάσουμε στην 1η Ιωάννη 2:1.

«Παιδάκια μου, αυτά σας τα γράφω, για να μη αμαρτήσετε· αν, όμως, κάποιος αμαρτήσει, έχουμε παράκλητο προς τον Πατέρα, τον Ιησού Χριστό τον Δίκαιο. Κι αυτός είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας· και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου τού κόσμου.» (1η Ιωάννη 2:1-2)

Υπάρχουν τρεις βασικοί ρόλοι που έχει ο Ιησούς όπως φαίνεται στη Βίβλο. Ο πρώτος συνδέεται με την επίγεια δράση Του. Όσο ζούσε σε αυτόν τον κόσμο, ως αρχιερέας του Θεού, αφύπνιζε και προειδοποι-ούσε τους ανθρώπους για τον κίνδυνο της αιώνιας απώλειας και κή-ρυττε το μήνυμα του Θεού. Αφού επέστρεψε στον ουρανό, υπηρετεί ως αρχιερέας που προσφέρει στον Θεό το αίμα του, στον ναό που έχει προετοιμαστεί εκεί. Αυτός είναι ο δεύτερος βασικός ρόλος του Υιού του Θεού. Σύμφωνα με τον νόμο, ο αρχιερέας θα έμπαινε στα «Άγια των Αγίων» του ναού μία φορά το χρόνο για να ραντίσει το αίμα του θυσιασμένου ζώου για τις αμαρτίες του συνόλου του λαού. Ο αρχιερέ-ας δίνει προσφορά στον Θεό για λογαριασμό του λαού. Ακριβώς αυτό κάνει τώρα ο Ιησούς για λογαριασμό μας. Ακόμα και όταν αμαρτάνου-με, ο Θεός βλέπει το χυμένο αίμα του Ιησού και δεν μας τιμωρεί. Αλλά κάποια μέρα, ο Ιησούς, ο αρχιερέας, θα βγει από τον επουράνιο ναό και θα επιστρέψει σε αυτόν τον κόσμο για τον τρίτο ρόλο Του: αυτόν του Ισχυρού Βασιλιά.

Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, ο Ιησούς είναι μπροστά στον Πατέρα και μιλάει προς υπεράσπισή μας. Γι ‘αυτό και αν αμαρτήσουμε μετά τη λύ-τρωσή μας μπορούμε να συγχωρεθούμε για τις αμαρτίες μας, ακριβώς επειδή ο Ιησούς βρίσκεται στο ναό ως αρχιερέας.


Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μαςΑς δούμε τώρα τι ο λόγος του Θεού μας προτρέπει να κάνουμε όταν

αμαρτήσουμε. 1η Ιωάννη 1:8-10.

«Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας. Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. Αν πούμε ότι δεν αμαρτήσαμε, κάνουμε αυτόν ψεύτη και ο λόγος του δεν υπάρχει μέσα μας.» (1η Ιωάννη 1:8-10)

Η Βίβλος κάνει λόγο για μετάνοια και εξομολόγηση. Μετάνοια είναι να κάνεις «αναστροφή» αφού ακούσεις το μήνυμα του Ευαγγελίου. Να σταθείς με ευγνωμοσύνη μπροστά στο Θεό και να πεις: «Πατέρα Θεέ, δεν σε γνώριζα μέχρι σήμερα. Αλλά τώρα θέλω να ζήσω σύμφωνα με το θέλημά Σου. Σε ευχαριστώ που συγχώρεσες όλες τις αμαρτίες μου».

Αυτή είναι η μετάνοια ενώπιον του Θεού, καθώς μπαίνουμε στη σωτηρία. Ωστόσο, όπως ζούμε με τη φυσική ζωή μας, μέσα σε ένα σώμα που υπόκειται στην πτώση, είμαστε ακόμα συνδεδεμένοι με την αμαρτία. Γι αυτό η Βίβλος μας λέει να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Ίσως, μετά από όσα έχουμε δει μέχρι τώρα κάποιος ν’ αναρωτη-θεί: γιατί χρειάζεται η εξομολόγηση αφού οι αμαρτίες έχουν όλες ήδη συγχωρεθεί; Αφού δεχτούμε τον Χριστό ως προσωπικό μας Σωτήρα, η συνείδησή μας γίνεται πολύ πιο ευαίσθητη. Αμαρτίες που δεν μας απα-σχολούσαν καθόλου πριν από τη λύτρωσή μας, τώρα μας ενοχλούν, γιατί έχουμε το Άγιο Πνεύμα που ζει μέσα μας. Αν αμαρτήσουμε και αυτό προκαλέσει οξύτατο πόνο στη συνείδηση, τότε δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τον Θεό.

Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και μετά την λύτρωση, η σχέση μας μπορεί να παρεμποδιστεί από τις ανομολόγητες αμαρτίες μας.

Ας υποθέσουμε ότι ένας πατέρας πριν φύγει το πρωί απ’ το σπίτι,


λέει στο γιο του να μην αγγίξει κάποιο συγκεκριμένο βάζο. Η φύση μας είναι τέτοια που, όταν μας λένε να μην κάνουμε κάτι, γινόμαστε πε-ρισσότερο διατεθειμένοι να το κάνουμε. Το παιδί λοιπόν, μόλις μείνει μόνο του παίρνει το βάζο για να παίξει και το σπάει.. Το μεσημέρι ο πα-τέρας επιστρέφει αλλά ο μικρός ούτε που τολμά να τον καλωσορίσει. Τον αποφεύγει και κλείνεται στο δωμάτιο του. Εκείνος βέβαια κατα-λαβαίνει ότι ο γιος του έσπασε το βάζο μα δε λέει τίποτα. Τώρα υπάρ-χει ένα κενό στη σχέση τους. Όμως ο πατέρας δε θα φτάσει ποτέ στο σημείο να αποκληρώσει το παιδί του ή να του πει, λόγου χάρη: «θέλω να επισκευάσεις αμέσως το βάζο αλλιώς θα σε αναφέρω στην αστυνο-μία», ακόμα κι αν χρειαστεί να του δώσει ένα καλό χεράκι ξύλο!

Πριν σωθούμε, οι αμαρτίες μας θα μας οδηγούσαν στην κόλαση γιατί είχαμε αμαρτήσει ως παιδιά άγνωστα στον Θεό. Αλλά μετά τη σωτηρία μας, επειδή έχουμε γίνει παιδιά του Θεού, οι αμαρτίες που δι-απράττουμε δε μας θανατώνουν, λογίζονται πια σαν απλά λάθη. Λάθη που έγιναν από τα παιδιά του Θεού.

Κανένας πατέρας δεν θα ανέφερε το γιο του στην αστυνομία επειδή έσπασε ένα βάζο.

Αλλά αν αυτό το λάθος παραμείνει ως έχει, θα δημιουργήσει ένα κενό στη σχέση τους.

Συνεπώς, το πιο σημαντικό πράγμα για το γιο, είναι να ομολογήσει το λάθος του στον πατέρα του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δια-τηρήσουμε μια υγιή σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μας. Η εξομολόγηση είναι ένα εργαλείο δοσμένο από το Θεό. Ακόμα και αν συνειδητά δεν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας, θα πρέπει να αφήσουμε τη συνείδησή μας να μας παροτρύνει να το κάνουμε. Ο κυριότερος λόγος που ομο-λογούμε τις αμαρτίες μας το συντομότερο δυνατό είναι το μην υπονο-μευτεί η σχέση μας με τον Θεό από αυτές.

Στην προσευχή του Κυρίου, υπάρχει ένα κομμάτι που λέει το εξής:

«Συγχώρεσε σε μας τις αμαρτίες μας, όπως κι εμείς συγχωρούμε


σ’ αυτούς που αμαρτάνουν σε μας.» (Κατά Ματθαίον 6:12)

Πολλοί άνθρωποι προβληματίζονται με το νόημα αυτού του εδαφί-ου γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι ακριβώς λέει. Όταν ο Θεός συγχωρεί όλες τις αμαρτίες μας και εμείς δεν κάνουμε το ίδιο στους άλλους, η συγχώρεση του Θεού δεν θα είναι πλέον έγκυρη. Από την άλλη πλευρά, αν εμείς συγχωρούμε τους άλλους, ο Θεός θα συγχωρήσει και εμάς. Όταν ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας στο Θεό, η συγχώρεση Του θα ξεχειλίσει μέσα στις ψυχές μας, αλλά αν δεν το κά-νουμε, θα νιώθουμε ανήσυχοι, σαν ο Θεός να μην έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Οι αμαρτίες που διαπράττουμε μετά τη λύτρωση, είναι σαν το σκό-νισμα των ποδιών. Ο Ιησούς είπε ότι «εκείνος που είναι λουσμένος δεν έχει ανάγκη παρά μονάχα τα πόδια να πλύνει». Τα «πόδια» συμβολί-ζουν το περπάτημά μας μέχρι να φτάσουμε στον ουρανό όπου καθη-μερινά λερωνόμαστε από τη σκόνη του δρόμου. Πρέπει να τα «πλέ-νουμε» όσο το δυνατόν συχνότερα. Αυτό σημαίνει να σταθούμε απλά και με ειλικρινή καρδιά μπροστά στον Κύριο μας και να Του πούμε δυο λόγια σαν και τούτα:

“Κύριε, παρόλο που Εσύ με συγχώρησες, έσφαλα και πάλι. Όμως, ξέρω Κύριε Ιησού, ότι είσαι στο ουράνιο αγιαστήριο και προσφέρεις θυσία αίματος για λογαριασμό μου και ότι οι αμαρτίες μου έχουν συγ-χωρεθεί. Κύριε, έσφαλα. Αλλά σε παρακαλώ, μην αφήσεις την αμαρτία μου να δημιουργήσει απόσταση ανάμεσα σε Σένα και μένα.

Η εξομολόγηση είναι να γνωστοποιείς σε όλους ότι ήσουν αμαρτω-λός, αλλά τώρα έχεις γίνει ένας καινούριος άνθρωπος, εξ’ αιτίας της χάρης του Θεού.

Λύτρωση αφού έγινε ιερέαςΠολλοί ίσως έχουν ακούσει για τον John Wesley τον ιδρυτή της


Μεθοδιστικής εκκλησίας. Ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης,(Το πορτραίτο του μάλιστα είναι ακόμα εκτεθειμένο στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου, μεταξύ άλλων διασήμων απο-φοίτων).Όταν τέλειωσε τις σπουδές του ο Wesley έγινε ιερέας και πήγε στην Αμερική, αποικία τότε της Μεγάλης Βρετανίας, για να κηρύξει το ευαγγέλιο στους Ινδιάνους που ζούσαν στην πολιτεία της Γεωργίας. Καθώς ταξίδευαν στον ωκεανό έπεσαν σε σφοδρή καταιγίδα που πα-ραλίγο να το κάνει το πλοίο τους κομμάτια. Όλοι οι επιβάτες, μαζί κι ο Wesley λιγοψύχησαν νομίζοντας ότι θα πεθάνουν εκεί. Κάποια στιγμή, ακούστηκαν ύμνοι από το κάτω επίπεδο. Ο Wesley έτρεξε κάτω και με έκπληξή του είδε γύρω στους τριάντα ανθρώπους να κάθονται σε κύκλο και ήρεμοι, με θάρρος να ψάλλουν χωρίς να τους ταράζει η καταιγίδα. Ο Wesley συγκλονίστηκε βαθύτατα από αυτή τη σκηνή.

«Δεν φοβάστε;», ρώτησε έναν απ’ αυτούς.«Όχι, δεν φοβόμαστε. Γνωρίζουμε ότι θα πάμε στον ουρανό ακόμα

και αν η καταιγίδα μάς σκοτώσει σήμερα. Εσύ φοβάσαι;», ρώτησε ο άντρας.

«Φοβάμαι!», απάντησε ο Wesley.«Δεν πιστεύεις στον Θεό;» Όλοι στον κύκλο ήταν λαϊκοί άνθρωποι και δεν γνώριζαν ποιος

ήταν ο Wesley. «Είμαι ιερέας», είπε εκείνος.«Δεν ρώτησα τι δουλειά κάνεις. Πιστεύεις στον Ιησού Χριστό; Πι-

στεύεις ότι ο Ιησούς είναι ο προσωπικός σου σωτήρας;»«Θέλω να πιστεύω ότι ο Ιησούς είναι ο σωτήρας μου», απάντησε ει-

λικρινά και με κάποιο δισταγμό ο Wesley. Με τη συζήτηση δεν κατάλαβαν πως η καταιγίδα είχε σιγά-σιγά κο-

πάσει. Λίγο αργότερα φάνηκαν οι ακτές της Αμερικής.Ο Wesley πέρασε δύο χρόνια στη Γεωργία κηρύττοντας το ευαγγέλιο

στους Ινδιάνους, αλλά οι προσπάθειές του δεν απέδιδαν καρπούς. Οι


άνθρωποι που συνάντησε στο πλοίο έμαθε αργότερα ότι ήταν Μορα-βιανοί Χριστιανοί οι οποίοι προσπαθούσαν να διαφύγουν από τους θρησκευτικούς διωγμούς στην Ευρώπη. Στην αρχή πήγαν στην Αγγλία, αλλά στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς την Αμερική αφού οι διωγμοί είχαν εξαπλωθεί και στο Λονδίνο. Ο Wesley συνέχισε να συναντιέται με τους Μοραβιανούς όσο βρισκόταν στην Αμερική. Δυστυχώς, το έργο του ανάμεσα στους Ινδιάνους δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και έτσι, λίγο αργότερα, επέστρεψε στην Αγγλία.

Μετά την επιστροφή του, συναντήθηκε με τον Peter Boheler, επί-σκοπο της Μοραβιανής Εκκλησίας. Ο Boheler ήταν άνθρωπος με πλή-ρη γνώση της Γραφής και ο Wesley είχε βαθύτατα εντυπωσιασθεί από εκείνον. Έτσι, μια μέρα αποφάσισε ν’ ανοίξει την καρδιά του με ειλι-κρίνεια στον Μοραβιανό επίσκοπο.

«Είμαι ιερέας» του είπε, «αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος ότι με έσω-σε ο Θεός». .

«Είσαι κήρυκας», του απάντησε ο επίσκοπος. «Γι αυτό από την ερ-χόμενη Κυριακή , ξεκίνα να κηρύττεις μόνο για τη λύτρωση και τίποτα άλλο».

Ο Wesley βρέθηκε σε μεγάλο δίλημμα. Θα έπρεπε να κηρύξει κάτι για το οποίο ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος. Στο μυαλό του ήξερε βέβαια ότι ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά στην καρδιά του δεν είχε την ίδια πεποίθηση.

Με τέτοιους προβληματισμούς ξεκίνησε ένα βροχερό απόγευμα για την εκκλησία του. Η βροχή εκείνη τη φορά ήταν τόσο δυνατή που στάθηκε αδύνατο να φτάσει εκεί. Μη θέλοντας να αθετήσει την ημέρα του Κυρίου κατέφυγε σε μια μικρή συνάθροιση εκεί κοντά, που στεγά-ζονταν σε μια σκηνή στην οδό Άλντερσγκειτ του Λονδίνου. Ήταν μια συνάθροιση ανθρώπων που είχαν αντιταχθεί στην επίσημη εκκλησία της Αγγλίας κι ο Wesley μπήκε μέσα εντελώς απρόθυμα. Είκοσι με τρι-


άντα άνθρωποι ήταν εκεί καθισμένοι σε κύκλο και όταν ήρθε η ώρα για το κήρυγμα, ένας από αυτούς σηκώθηκε και διάβασε τον πρόλογο του Λούθηρου στην επιστολή προς τους Ρωμαίους. Καθώς άκουγε τον άνθρωπο, ο Wesley άρχισε να νιώθει μια παράξενη ζεστασιά στην πα-γωμένη καρδιά του, όπως περιγράφει ο ίδιος στο ημερολόγιό του. Ο πρόλογος μιλούσε λεπτομερέστατα για τη λύτρωση, το ευαγγέλιο και το πώς οι αμαρτωλοί μπορούν να σωθούν. Όσο άκουγε ο Wesley αυτά τα λόγια, ένιωθε όλες τις αγωνίες και τις ερωτήσεις που είχε τόσον καιρό ως ιερέας να απαντώνται και να εξαφανίζονται. Γράφει στο ημε-ρολόγιό του:

«Ένιωσα μια παράξενη ζεστασιά στην καρδιά μου. Ένιωσα ότι εμπι-στευόμουν τον Χριστό, μόνο τον Χριστό για τη λύτρωση μου, και μια διαβεβαίωση κατέκλυσε την καρδιά μου, ότι Αυτός είχε αφαιρέσει τις αμαρτίες μου, ναι, ακόμα και τις δικές μου, και με είχε σώσει από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου».

Ο Wesley σώθηκε αφού επέστρεψε από την Αμερική ως αποτυχημέ-νος ιεραπόστολος!

Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ μια εκκλησία στην Αγγλία, στην οποία είχε κηρύξει ο Wesley και αυτό που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα ήταν μια μεγάλη χάλκινη πλάκα με τα παρακάτω λόγια από το ημε-ρολόγιο του (καταγραφή της ημέρας που πίστεψε): «Αγαπητοί φίλοι, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν πάνε όλοι οι ιερείς στον ουρανό. Ακόμη και οι ιερείς πρέπει να γνωρίζουν με ακρίβεια πότε σώθηκαν».

«…το οποίο ευαγγέλιο ήρθε σε σας όπως και σε ολόκληρο τον κό-σμο · και καρποφορεί, όπως και σε σας, από τη μέρα που ακού-σατε και γνωρίσατε τη χάρη τού Θεού αληθινά» (Προς Κολοσσαείς 1: 6)

Ώρα να δεχτούμε τη χάρη του ΘεούΜετά απ’ όλα αυτά ας σκεφτεί ο καθένας μας : «πόσο μεγάλη είναι η


δική μου η αμαρτία;». Ας αναλογιστεί όλους εκείνους που έχουν δεχθεί τη λύτρωση πριν από αυτόν ακούγοντας το σωτήριο μήνυμα της Βί-βλου. Όλοι είχαν ένα τεράστιο φορτίο από αμαρτία πάνω τους. Κι ακό-μα υπάρχουν πολλοί που είναι φορτωμένοι και λυγίζουν από το βάρος των αμαρτιών τους. Ο Ιησούς, όμως, λέει: «ελάτε σε μένα, όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω». Αν κάποιος πιστέψει και έρθει με θάρρος ενώπιον του Ιησού, Εκείνος θα φροντίσει για όλα τα βάρη του. Η ψυχή του θα νιώσει ελεύθερη από τις ανησυχίες που την πίεζαν.

Είναι σαν να έχει κάποιος έναν πάρα πολύ πλούσιο πατέρα που μια μέρα πάει στην τράπεζα και ξεπληρώνει όλο το τεράστιο χρέος του προς την πιστωτική του κάρτα. Έτσι, ξαλαφρώνει από το βάρος να εξοφλήσει ένα υπέρογκο ποσό στην τράπεζα, πράγμα εντελώς αδύνα-το για το εισόδημά του.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με μας. Ο Θεός, ο πιστωτής, είναι διατε-θειμένος να ακυρώσει όλα τα χρέη μας, επειδή ο Ιησούς Χριστός, έχει πληρώσει τα πάντα. Αυτό είναι το ευαγγέλιο. «Ευαγγέλιο» σημαίνει καλά νέα. Δε θα σήμαινε κάτι τέτοιο αν απαιτούσε από εμάς να κάνου-με κάτι περισσότερο, να καταβάλουμε μεγαλύτερη προσπάθεια. Αυτό θα μας φόρτωνε με αγωνία και βάρος, καθώς μπροστά μας θα είχαμε το απειλητικό ενδεχόμενο να χαθούμε αν δεν τα καταφέρουμε. Όμως τα καλά νέα είναι ότι όλες οι αμαρτίες μας έχουν αφαιρεθεί μέσω του Ιησού Χριστού, κι όταν το ακούμε αυτό μπορούμε πραγματικά να αφή-σουμε τα βάρη μας πίσω. Το ευαγγέλιο δεν είναι υπό όρους. Δεν είναι καθόλου ότι «αν πιστεύουμε στον Ιησού, τότε θα μας σώσει». Αλλά να ακούσουμε και να πιστέψουμε τώρα, ότι ο Ιησούς μας έχει ήδη λυτρώ-σει !

Το Ευαγγέλιο είναι ότι ο Ιησούς μάς έχει ήδη λυτρώσει. Αν εμείς όμως δεν το πιστέψουμε θα βρεθούμε στην κόλαση. Ως εκ τούτου, εκείνοι που διστάζουν, πρέπει να έρθουν σήμερα ενώπιον του Θεού και να βασιστούν στο λόγο Του με πίστη.


Πρέπει να πούμε στους εαυτούς μας και στον Θεό: «…ακόμα κι αν η πίστη μου έχει μεταπτώσεις μέρα με τη μέρα, Εσύ, ο Θεός είπες ότι ούτε ένα κόμμα, ούτε ο παραμικρός τόνος, δεν θα εξαφανιστούν με οποιονδήποτε τρόπο από το νόμο Σου, έως ότου όλα εκπληρωθούν. Γι αυτό και στέκομαι πάνω στον λόγο Σου και μόνον. Επειδή Εσύ το εί-πες, θα σε βάλω επικεφαλής της ζωής μου».

Ακόμα και τώρα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που θέ-λουν να πιστέψουν, αλλά για κάποιους λόγους είναι πολύ επιφυλα-κτικοί στο να το κάνουν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να γνωρίσουν ότι ο Θεός, ποτέ δεν λέει ένα πράγμα και κάνει κάτι άλλο, ούτε λέει ποτέ ψέματα ή μεταμελείται για αυτό που είπε. Πίστη είναι να αποδεχτούμε το λόγο του Θεού όπως είναι, και δεν απαιτεί τίποτα από την πλευρά μας, παρά μόνο ανοιχτή καρδιά. Είναι τόσο απλό. Αν ο Θεός ήταν άνθρωπος, θα είχε ζητήσει κάτι σε αντάλλαγμα, αλλά επει-δή είναι Θεός, είναι πρόθυμος να δώσει το δώρο της σωτηρίας δωρεάν σε όποιον το ζητήσει. Μόνο που υπάρχει συγκεκριμένο περιθώριο χρό-νου για να δεχτούμε τη χάρη του Θεού. Κι αυτός ο χρόνος είναι πριν να επιστρέψει ο Ιησούς, γιατί όταν γυρίσει, θα έρθει ως κριτής. Αυτός ο περιορισμός δεν πρέπει ποτέ να υποτιμηθεί μέσα στο νου μας από τη την πολυπραγμοσύνη της καθημερινής ζωής. Πραγματικά. Το πιο επεί-γον ζήτημα της ζωής μας είναι να δεχθούμε τη σωτηρία τώρα.

«Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτη-ρίας.» (2η προς Κορινθίους 6:2)

Κανείς δεν πρέπει να αναβάλλει αυτό το «τώρα». Το αύριο, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μας ανήκει.

Όπως ακριβώς είστεΥπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι θα πρέπει πρώτα να

βελτιωθούν λίγο για να πάρουν το θάρρος να σταθούν ενώπιον του


Θεού. Νομίζουν ότι πρέπει πρώτα να κόψουν το ποτό ή το τσιγάρο, ή ακόμα και να αλλάξουν την προσωπικότητά τους. Ο λόγος είναι, πώς νο-μίζουν ότι εάν έρθουν ενώπιον του Θεού όπως ακριβώς είναι, κατά κά-ποιο τρόπο θα προσβάλουν την αγιότητα του Θεού. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι αλήθεια. Ο Θεός μας δέχεται όπως ακριβώς είμαστε. Όποια βελτίωση, άλλωστε, και να πετύχουμε για το Θεό είναι ανεπαρκής.

Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία του άσωτου υιού. Ας υποθέσουμε ότι ο γιος σκέφτηκε να καθαριστεί και να αγοράσει καινούρια ρούχα για να ευχαριστήσει τον πατέρα του, παρόλο που αυτό θα σήμαινε ότι θα χρωστούσε περισσότερα. Αν το έκανε πράγματι αυτό, θα ερχόταν απλώς σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που ήταν ήδη.

Όταν ερχόμαστε στον Θεό, δεν έχει κανένα νόημα να διορθώσουμε τους εαυτούς μας. Ερχόμαστε ακριβώς όπως είμαστε. Και ο Θεός έτσι θέλει να πάμε, για να μας δώσει Εκείνος δικαιοσύνη και ζωή δική Του. Η δική μας βελτίωση δεν έχει εμπρός του καμία διαφορά.

Πολλοί άνθρωποι όμως, χρησιμοποιούν ακόμα αυτή τη δικαιολογία για να αναβάλουν τη σωτηρία τους. Λένε ότι πρέπει να διαβάσουν περισσότερο τη Βίβλο, να μάθουν να προσεύχονται, να σταματήσουν κάποιες κακές συνήθειες, και ο κατάλογος συνεχίζεται. Το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν, ωστόσο, είναι να έρθουν απλώς ενώπιον του Θεού. Όλα τα υπόλοιπα θα μπουν στη θέση τους.

Μου έκανε εντύπωση μια ιστορία που διάβασα για τον D.L. Moody, ένα διάσημο Αμερικανό ευαγγελιστή. Στις συγκεντρώσεις που κήρυττε μαζεύονταν κάθε φορά χιλιάδες άνθρωποι. Μια μέρα λοιπόν, συνάντησε μια γυναίκα που ήταν διστακτική να δεχτεί το ευαγγέλιο. Έκλαιγε με αναφιλητά λέγοντας ότι ντρέπεται πάρα πολύ να έρθει μπροστά στο Θεό κι ότι δεν αξίζει τη λύτρωση. Ο Moody την πλησίασε και της είπε:

«Τι σε κάνει να διστάζεις;»«Αν έρθω όπως είμαι, ο Θεός δεν θα με δεχτεί», απάντησε η γυναίκα. «Έχω αμαρτήσει τόσο πολύ. Σίγουρα θα με απορρίψει».«Όχι, κάνεις λάθος», της είπε έντονα ο Moody. «Πρέπει να έρθεις όπως


είσαι. Εάν αλλάξεις έστω και λίγο αυτό που είσαι τώρα, θα προσθέσεις ακόμη μια αμαρτία στη λίστα σου και αυτό είναι υποκρισία.».

Σ’ αυτά τα λόγια η γυναίκα πήρε θάρρος και εμπιστεύτηκε το Χριστό σαν Σωτήρα της. Το περιστατικό αυτό ενέπνευσε τον Ira D. Sankey, τον τραγουδιστή και υμνογράφο που συνόδευε τον Moody στις ευαγγελι-στικές εκστρατείες του, να συνθέσει τον παρακάτω ύμνο.

Ιησού, Κύριέ μου, σε Σένα φωνάζω Μόνο Συ αν με βοηθήσεις , αλλιώς θα πεθάνω Ω, φέρε κοντά μου τη δωρεάν σωτηρία σουΔέξου με όπως είμαι

Αβοήθητος είμαι και γεμάτος ενοχήΑλλά το αίμα Σου χύθηκε και για μέναΕσύ μπορείς να με κάνεις ότι θελήσειςΔέξου με όπως είμαι

Καμιά προετοιμασία δεν μπορώ εγώ να κάνωΚαι η καλύτερη καταλήγει μόνο στην αποτυχία.Όμως, σώσε με για χάρη του δικού σου ονόματοςΔέξου με όπως είμαι

Να ‘μια Σωτήρα μου, στα πόδια ΣουΚάνε σε μένα κατά το θέλημά ΣουΤο έργο Σου ας αρχίσει κι ας ολοκληρωθείΔέξου με όπως είμαι

Δέξου με όπως είμαι Ναι, δέξου με όπως είμαι Μοναδική μου επίκληση ο Χριστός που πέθανε για μέναΩ, δέξου με όπως είμαι


Ο Θεός μάς δέχτηκε. Και γι αυτό ακριβώς μάς έδωσε το Άγιο Πνεύμα, ώστε να μπορούμε να έχουμε πίστη. Ο Θεός δεν απαρνείται κανέναν. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που αρνείται να έρθει στον Θεό. Εκείνος δεν κάνει διακρίσεις και δεν αλλάζει γνώμη ποτέ.

Ας γυρίσουμε στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο 10:28.

«Και εγώ δίνω σ› αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώ-να, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου.» (κατά Ιωάννη 10:28)

Αιώνια ΛύτρωσηΌταν ένας άνθρωπος λυτρωθεί, σώζεται για την αιωνιότητα. Κανέ-

νας δεν θα πάει στην κόλαση αφού δεχτεί τη λύτρωση απ’ τον Θεό. Δεν υπάρχει άλλο εδάφιο άλλη στη Βίβλο που να δείχνει καλύτερα αυτό το σημείο, από εκείνο στο κατά Ιωάννη 10:28.

«Και εγώ δίνω σ› αυτά αιώνια ζωή· και δεν θα χαθούν στον αιώ-να, και κανένας δεν θα τα αρπάξει από το χέρι μου.» (κατά Ιωάννη 10:28)

Ούτε κι ο ίδιος ο Διάβολος δεν μπορεί να ακυρώσει τη λύτρωση γιατί πηγάζει από τον Θεό, κι η λύτρωση που πηγάζει απ’ τον Θεό είναι αιώ-νια. Στο βιβλίο των Αριθμών, 23:19, λέει:

«Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;» (Αριθμοί 23:19)

Ο Θεός δεν αλλάζει γνώμη ούτε λέει ψέματα όπως ο άνθρωπος. Είναι αξιόπιστος και αυτό που λέει σίγουρα γίνεται πραγματικότητα. Αφού


ο ίδιος διακηρύσσει λοιπόν, ότι η σωτηρία Του είναι αιώνια, αυτό ση-μαίνει ότι αν μας έσωσε μια φορά, μας έσωσε για πάντα.

Όποιος αρνηθεί πεισματικά να πιστέψει στον Θεό, ενώ η Βίβλος έχει μια τόσο λεπτομερή καταγραφή της πιστότητάς Του, τότε πραγματικά θα μείνει πίσω όταν επιστρέψει ο Ιησούς. Και τότε θα είναι πολύ αργά. Η σωτηρία δεν είναι κάτι που μπορούμε να καθυστερήσουμε. Πρέπει να τη δεχτούμε τώρα.

Με συγκινεί ένας παλιός ύμνος που συνέθεσε ο W. Bradbury το 18492 και μιλάει για το έλεος και τη Χάρη του Θεού:

Αλύτρωτος, αμαρτωλός, χωρίς προφάσεις, ταπεινός,Σε Σένα έρχομαι Χριστέ, ω, σώσε με, Θεού Αμνέ.

Μ’ αμφιβολίες, δισταγμούς, παλεύοντας με πειρασμούς,Σε Σένα έρχομαι Χριστέ, ω, σώσε με, Θεού Αμνέ.

Για μένα τον αμαρτωλό, απέθανες για να σωθώ,Το αίμα Σου, ω, Λυτρωτή, ας σβήσει κάθε ενοχή.

Ειρήνη, δύναμη, χαρά, ας πλημμυρίσουν την καρδιάΣε Σένα έρχομαι Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ Θεού Αμνέ.Σωτήρα μου Συ με καλείς, με αγαπάς, με συγχωρείς.Στη στοργική Σου αγκαλιά με δέχτηκες, ω, τι χαρά!

Που να επενδύσω τη ζωή μου;Ανάμεσα στα πλήθη των ανθρώπων που έχουν λυτρωθεί πριν από

μας, ήταν και η περίφημη βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας. Κάποια

2: Σ,τ.μ. Ο ύμνος αυτός αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε σ’ όλο τον κόσμο καθώς εκφράζει την αδυναμία του ανθρώπου που ακουμπά και καλύπτεται μέσα στην αγάπη του Θεού. Στην ελληνική γλώσσα η πρώτη του μεταφορά έγινε από τον Η. Ρήγα ( καθώς ειμί ελεεινός). Η εκδοχή που παραθέτουμε εδώ είναι του Γ, Κρεμμύδα.


μέρα λοιπόν, η αυτοκράτειρα κάλεσε το βασιλικό ιερέα και τον ρώ-τησε το εξής: «Μπορεί κανείς να είναι απόλυτα σίγουρος σε αυτή τη ζωή, για την αιώνια ασφάλεια;» Ο ιερέας δεν μπορούσε να δώσει μια σαφή απάντηση και το περιστατικό αυτό δημοσιεύθηκε στα νέα του Παλατιού. Ένας νεαρός άνδρας με το όνομα Τάουνσεντ, διάβασε το περιστατικό κι έστειλε στη βασίλισσα το ακόλουθο σημείωμα:

«Προς την ευγενική Μεγαλειοτάτη, αγαπητή μας Βασίλισσα Βικτω-ρία, από έναν από τους πιο ταπεινούς υπηκόους της:

Με τρεμάμενα χέρια, αλλά βαθιά αγάπη, και επειδή ξέρω ότι μπο-ρούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι για την αιώνια ζωή στο σπίτι που ο Ιησούς πήγε να ετοιμάσει, θα ήθελα να ζητήσω από τη Μεγαλει-οτάτη να διαβάσει τα ακόλουθα εδάφια της Βίβλου: κατά Ιωάννη 3:16 και προς Ρωμαίους 10:9-10. Αυτά τα εδάφια αποδεικνύουν ότι υπάρ-χει πλήρης διασφάλιση της σωτηρίας μέσω της πίστης στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, για όλους εκείνους που πιστεύουν και αποδέχονται το τελειωμένο έργο Του.

Ο δούλος σας στο όνομα του Ιησού, Τζον Τάουνσεντ».

Μετά από δυο εβδομάδες, ο Τάουνσεντ παρέλαβε ένα γράμμα από τη Βασίλισσα:

«Προς Τζον Τάουνσεντ:

Έλαβα την πρόσφατη επιστολή σας και προς απάντηση δηλώνω ότι έχω διαβάσει προσεκτικά τα τμήματα της Βίβλου που αναφέρατε. Πιστεύω στο ολοκληρωμένο έργο του Χριστού για μένα, και έχω εμπι-στοσύνη ότι με τη χάρη του Θεού θα συναντήσω και εσάς σε εκείνη την οικεία για την οποία είπε, «πάω να προετοιμάσω μια θέση για σένα».

Βικτωρία Γκουέλφ »


Η Βασίλισσα Βικτωρία είναι επίσης γνωστή και για την ακόλουθη φράση:

«Εύχομαι ο Ιησούς να έρθει γρήγορα ώστε να εναποθέσω επιτέλους το στέμμα μου, μπροστά Του».

Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και η βασίλισσα μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες, ήξερε ότι το στέμμα της, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τη μεγάλη δόξα του Ιησού Χριστού.

Καταλήγοντας θα ήθελα να πω τούτο: Καταλαβαίνω ότι είναι δύ-σκολο να παρακολουθήσει κανείς μια μελέτη τόσο εκτενή όσο ετούτη, ωστόσο αν πρέπει ένα μόνο μήνυμα να μείνει στο μυαλό μας, είναι πάνω απ’ όλα τούτο: ο Ιησούς έχει καθαρίσει τις αμαρτίες μας. Αυτό δε θα πρέπει ποτέ να φύγει από την καρδιά μας. Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μας. Αν δεν δεχτούμε αυτή την αλήθεια, το κόστος θα είναι αιώνιο.

Αν πάλι έχουμε ήδη δεχτεί τον Χριστό θα είναι πολύτιμο να αφιερώ-σουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε πώς θα διαχειριστούμε το χρόνο μας και όλα τα δώρα Του στην ύπαρξή μας, για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Ο χρόνος φεύγει κι ο Κύριος έρχεται. Κι όταν έρθει, θα έχει μαζί του βραβεία για το πώς διαχειριστήκαμε τα δώρα που μας εμπιστεύθηκε. Γιατί Αυτός είναι που χαρίζει στους λυτρωμένους Του όχι μόνο σωτη-ρία αλλά και δόξα!

Πιστεύω Κύριε!

Documents

Transcript of Πιστεύω Κύριε!