Σε 5 λεπτά

13
1

Transcript of Σε 5 λεπτά

Page 1: Σε 5 λεπτά

1

Page 2: Σε 5 λεπτά

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή παρουσίαση στο Κοινό του θεατρικού μονόπρακτου «Σε 5 λεπτά» χωρίς την έγγραφη άδεια του συγγραφέα.

Αντώνης Βασιλείου Παπαδόπουλος

Θράκης 16

Νίκαια 184 50

E mail : ioniko 1@ otenet . gr

Ηλεκτρονική σελίδα : www . ionikotheatro . wordpress . com

2

Page 3: Σε 5 λεπτά

Αντώνης Β. Παπαδόπουλος

Σύντομο βιογραφικό σημείωμα

Θεατρικός συγγραφέας , σκηνοθέτης και ιδρυτής του θιάσου Ιωνικό Θέατρο.

Έχει εκδώσει τα θεατρικά βιβλία : «Μικρασιατική Τριλογία», «Η ησυχία κατοικεί στο σπίτι της Αλίκης», «Σαν μέσα από ένα παράθυρο», «9 μονόπρακτα+1», «Μας χωρίζει μια θάλασσα», «No way out», «1923»

Τα διηγήματα «Το Κακό και άλλες ιστορίες της Νύχτας» και «Το δίχτυ στο ποτάμι»

Καθώς και τη ποιητική συλλογή «Παρανόηση»

3

Page 4: Σε 5 λεπτά

Πρόλογος

Η στιγμή του χωρισμού δύο ανθρώπων είναι πάντα επώδυνη. Ακόμα και για κείνον που διαλέγει πρώτος το δρόμο του χωρισμού και τον αισθάνεται σαν ανακούφιση, θα έρθει μια δύσκολη στιγμή στο μέλλον, που θα τον κάνει έστω και για λίγο να αναρωτηθεί αν έπραξε καλά με το βήμα του αυτό. Στο μονόπρακτό μου που ακολουθεί και δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα, προσπάθησα να περιγράψω χωρίς μελοδραματισμούς ένα κοινό χωρισμό, σχεδόν μπανάλ. Σα να σπάει ένα από τα έξι ποτήρια του νερού, σα να σκίζεται η λευκή μπροστινή σελίδα ενός βιβλίου που δεν ωφελούσε σε τίποτα. Εμείς οι άνθρωποι, για κάποιο λόγο συναντιόμαστε και για κάποιο λόγο χωρίζουμε. Τους πραγματικούς λόγους δεν θα τους μάθουμε ίσως ποτέ, εκείνο που βλέπουμε και ζούμε είναι η προκατασκευασμένη αφορμή κι εμείς από άγνοια τη θεωρούμε «λόγο». Συνεχίζουμε ο καθένας μας τον μοναχικό του δρόμο συλλέγοντας αναμνήσεις κι εμπειρίες που γεμίζουν τη προσωπική μας βαλίτσα. Τι θα την κάνουμε τελικά αυτή τη τόσο γεμάτη βαλίτσα ; Κανείς δεν ξέρει. Μπορεί να την παραδώσουμε κάπου που τη χρωστάμε, μπορεί απλά να μας διευκολύνει στο επόμενο ταξίδι μας.

Αντώνης Παπαδόπουλος

4

Page 5: Σε 5 λεπτά

ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ

Εσωτερικό ενός μεγάλου δωμάτιου. Αριστερά η εξώπορτα. Στο βάθος, παράθυρο χωρίς κουρτίνες που βλέπει ταράτσες και πολυκατοικίες. Μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία στα δεξιά. Μια κούτα μπροστά της. Ένα τεράστιο ψυγείο πάνω σε ροδάκια στη μέση σχεδόν του δωμάτιου. Κούτες παντού. Ούτε μια καρέκλα.

Στον απέναντι τοίχο, σημάδια από κάδρα κι από έπιπλα που λείπουν.

Ο ΑΝΤΡΑΣ έχει περάσει τα σαράντα, αλλά από το ντύσιμό του φαίνεται πιο νέος. Μπλου τζην, ακριβό πουκάμισο, δερμάτινο μπουφάν. Κινείται γρήγορα και νευρικά.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ πρέπει νάναι γύρω στα τριανταπέντε, όμως δείχνει μεγαλύτερή του. Είναι κι αυτή ντυμένη για έξοδο, αλλά πιο ατημέλητα. Φορά καμπαρντίνα και μυωπικά γυαλιά.

Εκείνος κοιτά έξω απ’ το παράθυρο. Εκείνη μπαίνει από τα αριστερά κουβαλώντας τη βαλίτσα της. Την αφήνει δίπλα στη δική του, στο κέντρο της σκηνής.

Μιλούν ήρεμα και χωρίς υπερβολές.

ΑΝΤΡΑΣ Να δεις που το ψυγείο δε θα χωράει να περάσει από τις σκάλες...

ΓΥΝΑΙΚΑ Πάψε. Ξέχασες που το ανέβασες μόνος σου με τον Μάκη απ’ τις σκάλες ;

ΑΝΤΡΑΣ Όχι όχι ! Με τον Μάκη ανεβάσαμε τη κουζίνα. Το ψυγείο... Δεν θυμάμαι ! Α ναι ! Το έφερε η Εταιρεία ! Εγώ έλειπα. Εσύ το παρέλαβες !

ΓΥΝΑΙΚΑ Έστω. Το έφερε η Εταιρεία και το ανέβασαν από τις σκάλες... (Τον κοιτά καθώς αυτός ψάχνει μέσα σε μια κούτα) Τί ψάχνεις ;

ΑΝΤΡΑΣ Που έβαλα το μέτρο ; Θέλω να μετρήσω να σιγουρευτώ ότι χωράει να περάσει.

ΓΥΝΑΙΚΑ Δεν είσαι καλά. Θα μετρήσεις τώρα τρεις ορόφους σκάλες ; Αφού σου λέω, θυμάμαι καλά τη μέρα που το έφεραν. Έβρεχε μάλιστα και μου γέμισαν το σπίτι λάσπη.

ΑΝΤΡΑΣ Θέλω το μέτρο. Θέλω να σιγουρευτώ.

ΓΥΝΑΙΚΑ Θάναι σε κείνη τη μπλε κούτα. Έβαλες όλα σου τα εργαλεία. Στάσου να ψάξω εγώ.

5

Page 6: Σε 5 λεπτά

ΑΝΤΡΑΣ Σ’ ευχαριστώ. Κάτσε να τηλεφωνήσω του Βλάση νάρθει για τις γλάστρες... δεν θέλω να χασομεράω για δέκα παλιοφυτά... (Τηλεφωνεί) ... Έλα Βλάση, κουνήσου... Ακόμα εκεί είσαι ; Κοίτα, αν έρθεις και λείπω θα τις έχω αφήσει έξω απ’ το διαμέρισμα. Δεν πρόκειται να κλέψουν τρεις ορτανσίες και πέντε φίκους... Τί ; ... Τί τη θες τη Θεανώ μαζί ;... Α καλά.... (Κλείνει. Στη ΓΥΝΑΙΚΑ) Είπες στη Θεανώ πως θα της χαρίσεις τα βιβλία ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Και τί να τα κάνω ;

ΑΝΤΡΑΣ Είσαι με τα καλά σου ; Αξίζουν μια περιουσία.... Θα χαρίσεις όλα τα βιβλία ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Μα τάχω διαβάσει κι έπειτα πιάνουν τόπο. Δεν χωράνε πουθενά. Θα πάρω άλλα (παίρνει ένα) κοίτα δω τίτλοι : Ο Μεσάζων, ο Ψυχοβγάλτης, ο αφρός των ημερών...

ΑΝΤΡΑΣ (χαμογελώντας) Κάποτε τρελαινόσουν γι αυτό το βιβλίο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ναι, αλλά ο νους εξελίσσεται. Δεν μένει στάσιμος. Και συ κάποτε τρελαινόσουν για ροκ και τώρα κατέληξες στα ελληνάδικα.

ΑΝΤΡΑΣ Πάλι καρφιά ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Είναι η αλήθεια. Δε τρέχει τίποτε. Όλα καλά. Βαρέθηκες το ροκ κι ακούς Γιαγκούση!

ΑΝΤΡΑΣ (που ψάχνει ακόμα) Νάτο το μέτρο ! (Ξανακοιτά απ’ το παράθυρο) Μα πού είναι όλοι τους σήμερα ; Α (σφυρίζει δυνατά) Έλα. Πάρκαρε στη μέση του δρόμου... Μη σε νοιάζει ρε παιδί μου, δεν θ’ αργήσουμε... (Στη ΓΥΝΑΙΚΑ) Είναι ο Μάκης με το φορτηγάκι και δυο εργάτες. Ας είναι καλά το παλικάρι, οι φίλοι σε τέτοιες ώρες φαίνονται... Με βοηθάς να κατεβάσουμε αυτή τη κούτα ;

Σπρώχνουν μαζί τη κούτα προς τα έξω.

ΓΥΝΑΙΚΑ Να τη βάλουμε στο ασανσέρ, να τη τραβήξουν κάτω.

ΑΝΤΡΑΣ (σπρώχνοντας) Καλή ιδέα.

ΓΥΝΑΙΚΑ (πάει στο παράθυρο) Μάκη κάλεσε το ασανσέρ. Έτσι θα τελειώνουμε πιο γρήγορα. (κλείνει το παράθυρο. Μουρμουρίζει) Μας υποχρέωσες και συ, καθίκι...

ΑΝΤΡΑΣ (Τη κοιτά. Παύση. Μετά αποφασιστικά) Πάω να πλυθώ.

ΓΥΝΑΙΚΑ (Ανοίγει μια κούτα και του δίνει σαπούνι) Πάρε σαπούνι. Δεν έχει.

ΑΝΤΡΑΣ Τί έγιναν τα σαπούνια ;

6

Page 7: Σε 5 λεπτά

ΓΥΝΑΙΚΑ Τίποτε δεν έγιναν. Τα πέταξα. Θ’ αφήσω τα σαπούνια στο νιπτήρα ;

Εκείνος φεύγει δεξιά. Εκείνη τηλεφωνεί.

ΓΥΝΑΙΚΑ Έλα κορίτσι μου. Ναι, ναι, όλα έτοιμα, όλα μια χαρά. Ναι, τα έχω μεταφέρει στην αποθήκη, σούχω αφήσει το κλειδί δίπλα, στη κυρία Μαρία.... Να ξέρεις μόνο, πως ο καναπές δεν στρίβει απ’ τη σκάλα.... Τα άλλα όλα εντάξει, είναι εύκολα.... Φαντάσου ότι το σκρίνιο το ανεβάσαμε δυο άνθρωποι... (Βάζει τα γέλια) Ναι, το θυμάμαι.... Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα... (Κλείνει)

ΑΝΤΡΑΣ (μπαίνει σκουπίζοντας τα χέρια του στο παντελόνι του) Γιατί γελάς ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Θυμήθηκα τη μέρα που κουβαλήσαμε το σκρίνιο... Είχαμε στριμωχτεί στη πόρτα και κοντεύαμε να σκάσουμε απ’ τα γέλια...

ΑΝΤΡΑΣ (γελάει κι αυτός) Μέχρι που φώναξα τους γείτονες να μας βοηθήσουν να ξεμπλοκαριστούμε... Θυμάσαι τη φάτσα του θυρωρού όταν μας είδε στριμωγμένους στη πόρτα, με το σκρίνιο ανάμεσα ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Εγώ στόλεγα ότι διαλύεται, αλλά βαριόσουν να το ξεμοντάρεις...

ΑΝΤΡΑΣ (συνεχίζει να γελάει) Και δεν φτάνει αυτό, όταν επιτέλους το βάλαμε στο σαλόνι είδαμε ότι δεν χώραγε ανάμεσα στις κολώνες, που το ήθελες... Περίσσευε δέκα πόντους !

ΓΥΝΑΙΚΑ Εσύ είχες πάρει τα μέτρα... Μια ζωή, λάθος μέτρα έπαιρνες...

ΑΝΤΡΑΣ (μισο-αστεία μισο-σοβαρά) Ναι, αλλά μη ξεχνάς, ότι ακόμα και γι αυτό μ’ αγάπησες !

ΓΥΝΑΙΚΑ Τί θυμάσαι τώρα ! Κάτσε, γιατί λερώθηκε η γραβάτα σου...

ΑΝΤΡΑΣ (κοιτά τη γραβάτα) Νερό είναι.

ΓΥΝΑΙΚΑ (βγάζει ένα σπρέϋ κι ένα πανί από μια κούτα) Και το νερό αφήνει λεκέ... (του καθαρίζει προσεκτικά τη γραβάτα)

ΑΝΤΡΑΣ Πάντα με προσέχεις !

ΓΥΝΑΙΚΑ Δε μπορώ να βλέπω λεκέδες... Γίνομαι μανιακή.

Εκείνος ακίνητος, καθώς εκείνη του καθαρίζει τη γραβάτα. Αμηχανία. Ξεφεύγει. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ήρεμα, ξαναβάζει το σπρέϋ στη κούτα. Βλέπει κάτι στο τοίχο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Κοίτα ! Ξαναβγήκε η υγρασία !

ΑΝΤΡΑΣ Δε ξαναβγήκε. Εκεί ήταν πάντα. Δεν την έβλεπες , γιατί είχες βάλει μπροστά το κάδρο.

7

Page 8: Σε 5 λεπτά

ΓΥΝΑΙΚΑ «Το κάδρο» !... Το λες μ’ ένα τρόπο, λες κι αγοράσαμε το κάδρο για να κρύψουμε την υγρασία...

ΑΝΤΡΑΣ Ε, τελικά δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο... «Το γεφύρι της Άρτας»...

ΓΥΝΑΙΚΑ Στην Άρτα είχαμε περάσει υπέροχα... Εγώ τουλάχιστον... Θυμάμαι είχε ένα δυνατό ήλιο όταν είδα το γεφύρι για πρώτη φορά, κι όλα τα νερά έλαμπαν... Ήθελα νάχα σπίτι μου κάτι από κείνη τη μέρα...

ΑΝΤΡΑΣ Εγώ θυμάμαι, φάγαμε δίπλα σ’ ένα υδραγωγείο. Το γεφύρι δεν το θυμάμαι καθόλου.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όλη εκείνη τη μέρα ήθελα να κάναμε έρωτα αλλά...

ΑΝΤΡΑΣ Αλλά ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Δε γινόταν. Το κινητό σου χτυπούσε διαρκώς.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι, και δεν απάντησα ούτε μια φορά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Ούτε και τόκλεισες όμως... Τέλος πάντων, όποιος μπει σ’ αυτό το σπίτι πρέπει κάτι να κάνει με την υγρασία.

ΑΝΤΡΑΣ (ειρωνικά) Άστου σημείωμα στο τοίχο : «Εδώ μπαίνει κάδρο»...

Χτυπά ένα κινητό. Κοιτιούνται. Εκείνος το σηκώνει.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι ; ... Ποιος είναι ;... Α, εντάξει, σε λίγο θάμαι εκεί...και γω...πολύ...γεια.

Κλείνει. Κοιτά έξω απ’ το παράθυρο. Εκείνη τακτοποιεί μια κούτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τουλάχιστον τώρα απαντάς στις κλήσεις...

Η ΓΥΝΑΙΚΑ αρχίζει να βάζει τα βιβλία σε μια κούτα.

ΑΝΤΡΑΣ Τη βιβλιοθήκη τί θα τη κάνεις ; Κι αυτή δώρο στη Θεανώ ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Καυσόξυλα στο τζάκι του πατέρα μου.

ΑΝΤΡΑΣ Αστειεύεσαι !

ΓΥΝΑΙΚΑ Σιγά το έπιπλο. Κόσκινο στα ούπα έκανα το τοίχο για να τη συγκρατήσω και να μη μας πέσει στο κεφάλι...

ΑΝΤΡΑΣ Ήταν η πρώτη μου κατασκευή. Είχε συναισθηματική αξία για μένα...

ΓΥΝΑΙΚΑ Και μετά απ’ αυτή, έφτιαξες το κρεβάτι που έσπασε το πρώτο κιόλας βράδυ και παραλίγο να σκοτωθούμε κι επιτέλους τα παράτησες με τις κατασκευές....

ΑΝΤΡΑΣ Το κρεβάτι έσπασε, γιατί δεν το είχα προβλέψει για τέτοιο κούνημα...

8

Page 9: Σε 5 λεπτά

Η ΓΥΝΑΙΚΑ τον κοιτά.

ΓΥΝΑΙΚΑ Νάτα πάλι τα υπονοούμενα...

ΑΝΤΡΑΣ Σε πειράζω.

ΓΥΝΑΙΚΑ Να μην έτρωγες σα ζώο κάθε βράδυ, να μη κουνιόσουν στον ύπνο σου... (Τον κοιτά) Σε πειράζω. (Τελειώνει με τα βιβλία) Με βοηθάς ;

Σπρώχνουν τη κούτα στο ασανσέρ. Εκείνη φωνάζει απ’ το παράθυρο.

ΓΥΝΑΙΚΑ Εντάξει. Τραβήξτε το ασανσέρ. Ελάτε μετά επάνω για το ψυγείο.

Χτυπά το κινητό του.

ΓΥΝΑΙΚΑ Το κινητό σου.

ΑΝΤΡΑΣ Α ! (το σηκώνει αδιάφορα και μιλά μυστικά) Ναι... Ναι, ακόμα εδώ... Μα σου είπα... Ανυπομονείς ; (γελάει...Μετά ψιθυρίζει και δεν ακούγεται)... Εντάξει... Γεια... (κλείνει)

ΓΥΝΑΙΚΑ Κοκκίνισες .

ΑΝΤΡΑΣ Ε ;

ΓΥΝΑΙΚΑ Είπα «κοκκίνισες». Θάναι απ’ τον ήλιο κι απ’ τη πίεση να σπρώχνεις όλη μέρα κούτες κι έπιπλα...

ΑΝΤΡΑΣ Έλα να με βοηθήσεις με τη μπερζέρα να τελειώνουμε.

Πιάνουν και σηκώνουν τη μπερζέρα.

ΑΝΤΡΑΣ Ασήκωτη είναι !

ΓΥΝΑΙΚΑ Ρώτα και μένα που τη σήκωνα μέρα παρά μέρα γιατί δε χώραγε από κάτω η ηλεκτρική σκούπα...

ΑΝΤΡΑΣ Μανία με τη καθαριότητα. Ποιος κοιτά κάτω από μια μπερζέρα να δει αν έχει σκόνη ;

Τη βγάζουν έξω. Γυρνούν. Ο ΑΝΤΡΑΣ παίρνει μια κούτα.

ΓΥΝΑΙΚΑ Πρόσεχε αυτή τη κούτα. Έχω βάλει μέσα όλα τα έγγραφά σου : (Την ανοίγει και του δείχνει ένα χαρτί) Εδώ σούχω το τηλέφωνο του λογιστή, του δικηγόρου από την καινούργια εταιρεία , εδώ είναι το e mail του και τ’ όνομα του υπεύθυνου που...

Εκείνος σκίζει το χαρτί και το πετά στο πάτωμα

ΑΝΤΡΑΣ (απότομα) Δεν σου ζήτησα κάτι τέτοιο. Θα τα τακτοποιήσω αργότερα εγώ.

9

Page 10: Σε 5 λεπτά

Αμηχανία. Σιωπή. Εκείνη κατεβάζει το κεφάλι.

ΓΥΝΑΙΚΑ Όπως νομίζεις... Α, ανεβαίνουν για το ψυγείο. Έλα να το σπρώξουμε στη πόρτα...

Σπρώχνουν το ψυγείο. Επιστρέφουν.

ΑΝΤΡΑΣ (κουρασμένα) Μου βάζεις ένα ποτήρι νερό ;

Εκείνη φεύγει δεξιά, εκείνος κάθεται σε μια κούτα. Γυρνά με το ποτήρι. Όταν εκείνος πίνει, της το δίνει.

ΓΥΝΑΙΚΑ Είδες που δεν ήταν σπουδαίο πράγμα το ψυγείο ; Τί έμεινε ; Α, τα ράφια της βιβλιοθήκης.

Αρχίζει να διαλύει τα ράφια. Κάποιο της πέφτει. Ο ΑΝΤΡΑΣ τρέχει να τη βοηθήσει. Χτυπά το κινητό. Παύση. Κοιτιούνται. Είναι πολύ κοντά. Εκείνος τρέχει και σηκώνει το τηλέφωνο.

ΑΝΤΡΑΣ Ναι... Σε πέντε λεπτά... Σε πέντε λεπτά...

Ξαφνικά η ΓΥΝΑΙΚΑ ουρλιάζει παράλογα. Είναι ένα ουρλιαχτό που πρέπει να τρομάξει το κόσμο, μια φωνή που κανείς δεν φανταζόταν ότι έκρυβε μέσα της αυτή η τόσο εύθραυστη γυναίκα

ΓΥΝΑΙΚΑ (ουρλιάζοντας) Βοήθησέ με μόνο να σπάσω αυτή τη βιβλιοθήκη... Δε ξεκολλά η ρημαδιασμένη απ’ το τοίχο...

Εκείνος παγώνει. Κλείνει το τηλέφωνο και με μηχανικές κινήσεις λύνει τη βιβλιοθήκη και μεταφέρει τα ράφια έξω. Τώρα μένουν μόνο οι δύο βαλίτσες στο δωμάτιο. Εκείνη βαριανασαίνει. Εκείνος ψυχρός. Όχι ψύχραιμος. Ψυχρός. Παίρνει τη βαλίτσα του.

ΑΝΤΡΑΣ Νομίζω πως τελειώσαμε. Πρέπει να φύγω, με περιμένουν...

ΓΥΝΑΙΚΑ Να σου πω....

Ο χτύπος του κινητού του τη διακόπτει.

ΓΥΝΑΙΚΑ Τίποτε... Ευχαριστώ για τη βιβλιοθήκη, μόνη μου δεν θα τα κατάφερνα...

Το τηλέφωνο εξακολουθεί να χτυπά.

ΑΝΤΡΑΣ Δε κάνει τίποτε... Καλή τύχη... (βγαίνοντας απαντά στο τηλέφωνο) Ναι... κατεβαίνω...

Η ΓΥΝΑΙΚΑ μόνη στο άδειο δωμάτιο. Μαζεύει το ποτήρι που είχε πιει αυτός νερό. Το χαϊδεύει. Ανοίγει τη τσάντα της και το βάζει μέσα. Παίρνει τηλέφωνο.

10

Page 11: Σε 5 λεπτά

ΓΥΝΑΙΚΑ Ένα ταξί παρακαλώ... Ναι, οδός...για σταθείτε....οδός.... (βάζει τα γέλια) Δε θα με πιστέψετε, αλλά ξέχασα το όνομα του δρόμου που έμενα τα τελευταία δύο χρόνια... Καλά, δεν πειράζει... Θα βρω ταξί στη λεωφόρο...

Κλείνει το τηλέφωνο. Παίρνει τη βαλίτσα, ανοίγει τη πόρτα να φύγει. Δεν κοιτά πίσω της. Σταματά, σκέφτεται λίγο και με αποφασιστικές κινήσεις, ανοίγει τη τσάντα της, βγάζει το ποτήρι και το πετά στο κέντρο της σκηνής. Φεύγει καθώς το ποτήρι σπάει σε χίλια κομμάτια.

ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΑΔΕΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Αντώνης Παπαδόπουλος

11