ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2011

Εν όψει των μεγάλων μας θρησκευ-τικών εορτών των ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝ-ΝΩΝ και του ανατέλλοντος νέου

έτους, το ΔΣ του Συλλόγου μας ΕΥΧΕΤΑΙ

Σε όλους τους «απανταχού της Γης» συμπατριώτες και φίλους μας

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΕυτυχισμένο, χαρούμενο, ειρηνικό, δημιουργικό το καινούργιο έτος 2011Παράλληλα, ευχόμαστε όλοι μας, όπως η Πατρίδα μας ξεπεράσει, όσο πιο ακίνδυνα είναι δυνατόν, τη μεγάλη οικονομική κρίση, την οποία διέρχεται και να οδηγηθούμε σαν λαός σε ένα ασφαλέστερο μέλλον για το καλό των επερχόμενων γενεών.

Για το Δ/κό ΣυμβούλιοΑντώνης Άγγ. Αγγελόπουλος

(πρόεδρος)

ΛΥΝΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΦΩΝΗΌργανο επικοινωνίας Συνδέσμου Αποδήμων Λυνιστιάνων Ολυμπίας

ETOΣ 16o - AP. ΦΥΛΛΟΥ 63 -ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010 - AIOΛOY 100 AΘHNA, T.θ. 4043 - T.K. 102 10 - (AΘHNA) • ΕMAIL: lynistaina@gmail.com

682 Αιόλου 100

κωδ. αρ. 4666

oWe wish for all of you to be happy during that new

year, 2011. In our village used to say “health and only health”. I remember, as a boy, wishes were welcomed like a value presents, if the word health (υγεία) had its position in it.

oThat year during holy days, many compatriots went to

Lynistaina. To that, helped a lot, the calm weather too.

*The economical crisis has become much heavy for

all persons here, but we try as village to be each oth-

er closer. All actions are based to the cost. Otherwise we have experience about bad econom-ic situations and especially the decade’s 1940.

aTo elections for local coun-cils, we have two mem-

bers. One for the municipal council Thanasis Skoumbouris, and one for our village Ioannis Panagoulias. As you know, from now on we’ ll have huge munici-palities. Three old (Andritsenas-Alifiras, Skilountias) to one. The new system is not accepted by

the previous separated munici-palities. As for our village has been founded to the farther point of the new commanding system

HMany of you will have vis-ited to our web site www.

lynistaina.gr. We like to be pre-sented by it a lots more. We’re founded to a nice destination, but we’ld like to have your comments and advices too. That will be a real help. Then you can founded all the names, addresses, jobs (page “Atzenta), history, usual events etr.

LOur newspaper, from the coming issue, it has to be

reduced to 8 pages (economic reasons).

*Wine stepping at Giorgio Vlachos home has be-

come a tradition. This year it turned into a real celebration. Following the Demosthenes and Rachel wedding last week, friends and family members of the bride stayed for the event. With the sound of a typical Greek orchestra, there was sing-

continued on page 7

Dear LynistiansB y S o c r a t i s S m y r n i s

Κι αυτόν το χρόνο, η γενική μας συνέλευ-ση διεξήχθη με τη σο-

βαρότητα που της ταιριάζει. Ειδικότερα φέτος, λόγω των τοπικών εκλογών, δεν έγινε την πρώτη Κυριακή Νοεμ-βρίου, αλλά την Κυριακή της 21ης .

Σ’ αυτό εντοπίζεται και η μι-κρότερη συμμετοχή των συ-μπατριωτών μας. Η πραγμα-τοποίησή της έγινε και πάλι στην αίθουσα των θερμών μας φίλων της Σαμοθρακι-κής Ένωσης (Γλάδστωνος10).

Προεδρείο για την εκτέλεσή της εξελέγησαν, δια βοής, οι Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής και Παναγιώτης Άγγ. Παναγού-λιας. Την έναρξή της, ουσια-στικά, απετέλεσε η ανάγνωση της έκθεσης ελέγχου, απ’ την εξελεγκτική, ως προβλέπεται, επιτροπή, ευρεθέντα όλα εν ευνομία και κυρίως με λογι-σμική συνοχή. Παράλληλα και η πληρέστερη και με σαφήνεια ανάλυση των δραστηριοτή-των του διοικητικού συμβου-λίου, τόσο απ’ τον πρόεδρο

- Συνέχεια στη σελίδα 7

Τιμήθηκε ο ανθ/γός Μενέλαος

Δημ. Σμυρνής(του δασκάλου Νικ. Σμυρνή)

Σε μια λιτή και απέριττη εκ-δήλωση, που διοργανώθηκε από την Ένωση Αποστράτων Στρατού στη Λέσχη Καλαμάτας, με την ευκαιρία της ημέρας, των Ενόπλων Δυνάμεων, στις 21-11-10, απονεμήθηκαν αναμνηστι-κά διπλώματα προς τιμήν των πεσόντων αξιωματικών από το 1940 μέχρι και τον πόλεμο της Κορέας, που κατάγονταν από το Ν. Μεσσηνίας. Μεταξύ των τι-μωμένων και ο Ανθυπολοχαγός Μενέλαος Δημ. Σμυρνής, που έπεσε ηρωικά μαχόμενος στο όρος Κάμια της Βορείου Ηπεί-ρου στις 20 Φβρουαρίου 1941. Το δίπλωμα παρέλαβαν τα ανί-ψια του Μενέλαος Γεωργ. Σμυρ-νής και Νικόλαος Γεωργ(ιερ) Σμυρνής. Κατά την παραλαβή ο Νικ. Σμυρνής απήγγειλε τους

- Συνέχεια στη σελίδα 7

Γενική συνέλευση της 21ης Νοεμβ. 2010

Κάθε επιτυχία στο νεογεννημένο μας Δήμο της «Ανδρίτσαινας-Κρέστενας!»

Με το καλό πλέον ο νέος θεσμός της Τοπικής μας Αυτοδιοίκησης που έχει

ήδη γεννηθεί. Τον καλωσορίζουμε και του ευχόμαστε να γνωρίσει επιτυχί-ες, αποδοχές και καταξιώσεις. Βέβαια, εμείς βρισκόμαστε στο άλλο άκρο του πελώριου νομού και η επιθυμητή ζεστασιά των ιθυνόντων, χωρίς προ-σπάθειες, θέληση κι ενδιαφέρον, δύσκολα και πολύ αχνά θα φθάνει και στη λιγοπρόσωπη Λυνίσταινα. Όμως, η αισοδοξία που επιβάλλεται να κυριαρχεί, μας δίνει την αντοχή ν’ αναμένουμε, γιατί πιστεύουμε πως πίσω απ’ τους θεσμούς υπάρχουν άνθρωποι και μόνον. «Αυτοί οι άνθρωποι των θεσμών», οι οποίοι, είτε θα τους καταξιώ-νουν αυτούς τους θεσμούς, είτε θα τους καταποντίζουν. Γι’ αυτό, όλους τους συμπατριώτες που κέρδισαν στην ανα-μέτρηση απ’ τη θέληση των κατοίκων του ενιαίου πλέον Δήμου μας, μεταξύ των οποίων κι ο δικός μας Θανάσης Σκουμπούρης, τους καλωσορίζουμε κι ευχόμαστε όλος ο τόπος να γνωρίσει ισότητα σ’ όλα, εξυπηρέτηση, ασφά-

λεια και ψυχική γαλήνη. Οι εκλεγέντες σαν πρώτοι και πρωτοπόροι, μ’ επικε-φαλής των τον Δήμαρχο κ.Διονύσιο Μπαλιούκο, έχουν και μια επιπρόσθε-τη ιερή υποχρέωση: Να θεμελιώσουν βάσεις που δύσκολα ν’ αλλοιώνονται, απ’ τα επόμενα διοικητικά συμβούλια, αλλ’ ούτε να σχηματισθεί η εντύπωση, πλουσίων και φτωχών, ορεσίβιων και

καμπίσιων. Καλό ξεκίνημα και πετυχημένη πορεία.

ΑΝΤώΝιΟΣ ΑΓΓ. ΑΓΓΕΛΟπΟυΛΟΣ(πρΟΕΔρΟΣ)ΣώΚρΑΤηΣ ΤζΑΝ. ΣΜυρΝηΣ (Δ/ΝΤηΣ Λ.Φ)

Ο χορός μας ο αποκριάτικος

Θέλουμε να γλεντή-σουμε όλοι μαζί, νύχτα ή ημέρα (με-

σημέρι). Μας αξίζει, μας ταιριάζει. Χρειαζόμαστε ένα κοινό ξεφάντωμα, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί ο κα-τάλληλος χώρος, που να τα συνδυάζει όλα και κυρίως το οικονομικό, με τη σοφία «ένα κόστος για όλα μαζί», χωρίς να επηρεάσει την ποιότητα της διασκέδασης. Έτσι. Μια και η εφημερίδα πρέπει ν΄ ακολουθεί τις δι-κές της ημερομηνίες, αυτά θα τα πληροφορηθείτε από στόμα σε στόμα, απ’ την ιστοσελίδα μας (www.lynistaina.gr), από τηλε-φώνου κι απ’ τη δική σας δραστηριοποίηση. Πιθα-νότερη ημερομηνία την πρώτη Κυριακή μεσημέρι μετά την Πρωτομαγιά

η Ατζέντα μας στην ιστοσελίδαΗ ατζέντα μας έχει καταχωρηθεί στην ιστοσελίδα μας (www.lynistaina.gr). Μπορείτε να την ελέγξετε για να διορθωθούν τα λάθη, οι παραλείψεις και οι αλλαγές. Πράγματι, απ’ το 1973 είναι ένα θαυμάσιο βοήθημα επικοινωνίας όλων των συμπα-τριωτών και γίνεται καλύτερη, όσο μεγαλύτερο είναι του καθενός μας το ενδιαφέρον να την τροφο-δοτεί με τα στοιχεία του. Επιπρόσθετα μπο-ρούμε να γράφουμε κι όσες άλλες πληρο-φορίες τις θεωρούμε ως αναγκαίες (κινητά, επιπρόσθετα τηλέφωνα, e-mails). Να γίνει ένα αντάξιο βοήθημα για όλους.

2 753 αρ. φύλλου 64Λυνιστιάνικη Φωνή

ΣυΝΔρΟΜΕΣ 2328 Κορκολής Πέτρ. Νικόλ. ....................................503029 Μιχελής Γ. Γρηγόρ ..................................... 1000 ε3030 Κανάκης Ηλ. Νικ ........................................... 303031 Παναγούλιας Γ. Νικ ...................................... 3003032 Σμυρνής Τζν. Κων ......................................... 2003033 Σκουμπούρη-Ηλιοπ/λου Αθ. ............................503034 Δράκος Σωτ. Γεώργιος .....................................653035 Μιχελής Ι. Ανδρέας ....................................... 203036 Μιχελής Ι. Δημήτρ ........................................ 203037 Γιαννόπουλος Στ. Βασίλ ...................................203038 οικογ. Κορκολή Γ. Άγγελου(στη μνήμη του) .................................................... 4003039 Μιχελής Γ. Μιχάλ.......................................... 203041 Παναγούλιας Γ. Φώτιος ....................................503042 Μιχελή Χ. Γλυκερ-Πορφύρη ............................503043 Κορκολής Αθ. Δημήτ .................................... 303044 Δράκος Γ. Διονύσιος .................................... 503045 Δράκος Διον. Γεώργ ..................................... 203046 Δράκος Β. Γεώργ .......................................... 503047 Μιχελής Π. Ιωάν ........................................... 503048 Μιχελή Π. Αιμιλ-Γιαννίτσα................................203049 Σκουμπούρη Γ. Παν/τα-Λυμπερά .....................203050 Βασιλούλης Γεώργ ....................................... 503100 Σμυρνής Γ. Αντ ............................................. 803101 Μιχελής Π. Δημήτ ......................................... 203102 Σμυρνής Π. Κων/νος .................................... 203103 Σκουμπούρη Ι. Αιμιλ .................................... 203104 Σκουμπούρης Ι. Κων/νος .................................303105 Αγγελόπουλος Άγγ. Αντ ...................................503106 Σμυρνής Τζαν. Σωκρ .................................... 503107 Βασιλική Χρ.Καράγιωργα (κόρη).....................503108 Δημητρακόπουλος Ν. Σταύρ. ........................100

3109 Αγγελόπουλος Δ. Κων/νος ...............................203110 Σμυρνή Μάρ. Φωτεινή .....................................303111 Δράκος Στ. Δημήτρ ...................................... 103112 Παναγούλιας Άγγ. Παναγ .................................303113 Αγγελόπουλος Δ. Γεώργ ...................................203114 Σμυρνής Τζαν. Κων/νος ...................................503115 Κορκολής Πέτ Ιωάννης ....................................203116 Γιαννόπουλος Γ. Πέτρος ...................................503117 Γιαννόπουλος Π. Γρηγ. .....................................203118 Μπαρούνης Αριστ (φίλ) ...................................503119 Παπαματθαίου Γεώρ .................................... 503120 Μιχελή Ανδ. Κων/να-Κατσιέρη .................... 203121 Λαμπρόπουλος Β. Νικ .................................. 503122 Μιχελή Ανδ Γιώτα- Βασιλάκου ........................20 3123 Μιχελής Χαρ. Πέτρ ...........................................503124 Σκουμπούρη Π. Ιωάν-Ηλιοπούλου ..................203125 Αγγελ/λου Δ. Γιώτα-Φουρν/λου .......................503126 Αγγελόπουλος Δ. Παρασκευάς ........................253127 Σμυρνής Γ(ιερ) ............................................. 253128 Μιχαλόπουλος Δημ (φίλ) .................................203151 Σμυρνής Γ. Αντώνιος .......................................503152 Γιαννοπούλου Γ. Αικατ-Γουρνάκη ....................503153 Γιαννόπουλος Κ. Στέλιος (Μαρν) .....................503154 Χάνου Ν.Αντωνία-Πολύδωρα ...................... 203155 Ξουραφάς Βασίλ .......................................... 203156 Γ. Αντ. Σμυρνής (στη μνήμη της Νύφης του Βασιλικής Σμυρνή-ΗΠΑ) .......................503157 Αποστολόπουλος Κων/νος (στη μνήμη Παππού-δων του Ανδρέα και Μαρίας Γκουγκούση) ..............50

Για κάθε παράλειψη ή εσφαλμένη ένδειξη στον ταμία του Συλλόγου

Δημ. Π. ΜιχελήΤηλ. 22980-92714-6974858031

ΤΑΜΕιΟ ΑρώΓηΣ ΕυπΑΘώΝΣυΛΛΟΓΟυ ΑπΟΔηΜώΝ ΛυΝιΣΤιΑΝώΝ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

(τον πρωτοστάτη για το ταμείο)

ΟΝΟΜΑ ............................................................. ΠΟΣΟΜπάκας Λευτέρης .................................................. 50Πετρούλα Κική ....................................................... 50Πετρούλα Κούλα ...................................................100Αντωνοπούλου Μάντω .......................................... 50Θεοδωροπούλου Σοφία & Δημητρακοπούλου Γιώτα .................................. .150Δημητρακοπούλου Σωτηρούλα ...........................100Τσέλικα Βαλεντίνη ................................................100Φουντούλη Μαρίκα ............................................... 50Σιμωτά Μάγδα ....................................................... 20Σιμωτά Σπυρούλα .................................................. 20 Λυμπέρη Κική......................................................... 20Χριστοπούλου Μαρία ............................................ 20Σαμπάνης Στέλιος .................................................100

Σμυρνής Σωκράτης ................................................ 50Σμυρνής Γρηγόρης ................................................. 50Σύλλογος Αποδήμων Λυνιστιάνων ....................... 50Κουσκουλής Τάκης, Σία & Μελτίνα .......................200Δράκος Τάκης ........................................................ 50Δράκος Κων/νος .................................................... 50Αγγελόπουλος Ηλίας .............................................100Λώλος Αναστάσιος & Μερόπη ..............................100Οικογένεια Λώλου Γεωργίου .................................200Οικογένεια Βλάχου Γεωργίου................................. 50Κουτσογεώργη Γωγώ & Χρήστος .......................... 50Σμυρνής Αντ. Γεώργ ............................................... 50Χορομίδης Χρήστος ..............................................200Δημητρακοπούλου Ν. Αικατ ...............................1000 Δημητρακόπουλος Ν. Σταύρ ..............................1000

Καράγιωργας Χρήστ(σύζ. Γωγώς Ν. Δημητρακοπούλου) .................................1000

Καλές γιορτές-ευτυχισμένος ο νέος χρόνος. Θερμά συγχαρητήρια σ’ όλους. Για όποια παράλειψη ή

εσφαλμένη ένδειξη τηλέφωνο στον ταμία

Δημήτ. Παν. Μιχελής 22980-92714-6974858031

Αρχαιρεσίες

Κατά τις αρχαιρεσίες του πανελ-ληνίου Συλλόγου των ιΓΣΕ, για την εκλογή νέου συμβουλίου,

στη Γενική Συνέλευση της 17ης Οκτωβ. 2010, ο συμπατριώτης μας κ. Κων/νος Τζαν. Σμυρνής, εξελέγη αντιπρόεδρός του, για την επόμενη τετραετία λει-τουργίας του. Εκτός αυτού, το διοικη-τικό συμβούλιο τ’ απαρτίζουν οι Αθαν. Κοττάρας (πρόεδρος), Αλεξάνδρα Αθανασοπούλου, Γεώρ. Κολοκοτρώνης, Μαρία Τσιλεμπή, Νικ. παπαβραμόπουλος και Ειρήνη Μπέστα.

Παναγιώτης ςώτ. γιαννόΠόυλόςΔικηγόρος στην αμαλιάδα

Φιλελλήνων 9 αμαλιάδα 27200τ. 26220-38398 & 38399κ. 6974987474 e-mail: pan11@otenet.gr

Όλοι εμείς είμαστε ο «Καλλικράτης» για το χωριό μας, όπως οι προηγούμενοί μας για όλες τις δικές τους μορφές των τοπικών διοικήσεων. Κοινό τους αντι-στάθμισμα η «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» τους.

(αρκεί να το πιστέψουμε)

Τα παράπονα κι απ’ τους δι-κούς μας συμπατριώ-τες γι’ αυτό το όντως

ανοσιούργημα για τοπική αυτοδιοίκηση, είναι λογικά και δικαιολογημένα, για όλους τους ορα-τούς λόγους, που είναι και γνωστοί και συζητημένοι. Όμως, η αντίδρασή τους με τη φυγή τους απ’ το χωριό, πιστεύουμε πως είναι παράλογη. Όσες φορές το βάλαμε στα πόδια, το πληρώσαμε, και, εν πολλοίς, μ’ αυτή την τακτική, είμαστε υπεύθυνοι αντίστοιχα και για τα ερείπια που σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν. Πστεύω, πως η σημαντικότερη υποχρέ-ωσή μας είναι να μείνουμε κοντά στο χωριό μας, μ’ όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Έτσι, και μέσα απ’ αυτή τη συνοχή και την αδιάκοπη παρουσία μας, μπορούμε να θέσουμε ουσιαστικούς σκοπούς και καρποφόρες προσδο-κίες. Κι αυτοί οι σκοποί μπορούν να μεγαλουργήσουν, αν εμείς το θελήσουμε, με τρεις βασικές πράξεις κι ενέργειές μας, που θα διατηρεί το χωριό σε συνεχή και ισότιμο εκ-συγχρονισμό, θα επιλύονται εύκολα τα προβλή ματά μας, αλλά και οι υπερήλικες ντόπιοι θα’χουν αυτά που πρέπει να’χουν. Το πρώτο ν’αναβαθμίσουμε κι εμείς το Σύλλο-γό μας. Ν’ αποκτήσει δυνατότητες υποβολής αιτημάτων, παρακολούθησης, ελέγχου, κλπ, όπως ξαναείχε κι όταν ακόμα ήταν κοινότητα.

Eνας θεσμός που είχε επιτυχία. Ο Κώστας Γ. Γιαν-νόπουλος, Μάριος Σμυρνής κι ο Γιώργης Γουγκού-σης (εκπρόσωπος του Συλλόγου), και πολλοί άλλοι,

έχουν πολλά να θυμηθούν για την, τότε, εποικοδομητική και λίαν ωφέλιμη συνεργασία τους. Ό,τι τότε ξεκίνησε οφείλεται στη συνεργασία Κοινότητας και Συλλόγου. Το δεύτερο, να επιδιώκεται μέσω του χωριού και του Συλ-λόγου, η εκλογή στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δήμου και δικού μας συμβούλου (οργανωμένα και μ’ όποιον δυνατό θεμιτό τρόπο…).Παλιότερα, όταν είμαστε στο Δήμο Φιγαλίας, αντίστοιχο του σημερινού Καλλικράτη, κάθε χωριό είχε συνέχεια πάρεδρο στη Ζούρτσα. (Νι-κόλαος Αγγελόπουλος εκ του οποίου οι Νικολοπουλαί-οι, ο Γιαννακός Γ. Σμυρνής, ο Ανδρέας Μιχελής κα). Κι όσοι οικισμοί δεν είχαν το χαρακτηρισμό του χωριού, υπαγόντουσαν σ’ ένα απ’ αυτά, όπως Δραγώγι, Μποϊκά και Καστρούγκαινα, υπό τη Λυνίσταινα, τουλάχιστον για 90χρόνια Το τρίτο, να τεθεί, με την ίδια φιλοσοφία, κάποιος δίπλα απ’ τον τοπικό μας εκπρόσωπο, ώστε να υπάρχει μια δεύτερη γνώμη, αλλά και να εξασφαλίζονται οι τυπικές διαδικασίες προς το Δήμο.

Εκτός όλων αυτών υπάρχουν και τόσα άλλα , τα οποία αποτελούν συνέχεια των προηγούμ-ρνων (εφημερίδα, ιστοσελίδα, εκδρομικές επι-

σκέψεις κλπ. Μοναδικό μας έμβλημα η «αλληλεγγύη». Όσο για τις προσδοκίες, πρώτη και καλύτερη, είναι η μόνιμη επιδίωξή μας, να δημιουργηθεί ο ορεινός Δήμος, με τους παρακείμενους ομοίους μας. Μια μόνιμη επιδίω-ξή μας, έστω κι αν πάρει τη μορφή τού «πάλαι με χρόνια και καιρούς…»,

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

3 754 αρ. φύλλου 64 Λυνιστιάνικη Φωνή

Οι εκλεγμένοι μαςΚι αυτή τη φορά με τον Καλλικράτη πέτυχαν πέντε

συμπατριώτες μας. Ο ιωάννης ιωάν. παναγούλιας για το τοπικό του χωριού μας. Με βάση τη νομοθεσία είχαν δικαίωμα να βάζουν δυο σε κάθε συνδυασμό. Έτσι, στην παράταξη «Μπαλιούκου» υποψήφιοι ο πέ-τρος Χαρ. Μιχελής, ως προηγούμενος πρόεδρος και ο ιωάννης ι. παναγούλιας, ο οποίος πήρε και τους πε-ρισσότερους ψήφους. Αντίστοιχα με το συνδυασμό «Νικολακόπουλου» ο Νικόλαος Λεων. Αγγελόπουλος

και ο Νικόλαος Δ. Κορκολής. Για το νέο

Διοικητικό Συμ-βούλιο μονά-χα ο Αθαν. Στ. Σκουμπούρης, ο οποίος και εξελέγη. Τον βο-ήθησαν αρκετά οι συμπατριώ-

τες, πλην όμως χρειάστηκε να υποστηριχθεί και απ’ τα υπόλοιπα διαμερίσματα του Δήμου μας. Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει αρκετά για το μέλλον. Σημειώνεται, πως ο δήμος μας θα εξέλεγε συνολικά τρεις εκπροσώ-πους. Οι δυο απ’ την Ανδρίτσαινα κι ο τρίτος ο δικός μας.

Ο Θανάσης Στ. Σκουμπούρης που διαμένει μόνιμα στον Πύργο Ηλείας, ως υπάλληλος Νομαρχίας, έχει εκλε-γεί κατ’ επανάληψη δημοτικός σύμβουλος του δήμου, τον οποίο έχει υπηρετήσει από πολλές θέσεις του.

** Εκτός αυτών, πέτυχαν ο Ιωάννης Ν. Σκουμπούρης στο

Δήμο Βούλας και ο Κανέλλος Λεων. Δράκος στο Δήμο Με-γαλόπολης με τις παρατάξεις της πλειοψηφίας. Και οι δυο

τους με ιδιαίτερη εμπειρία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά και μεγενικότερη αποδοχή απ’ τους εκεί ψηφοφόρους, γιατί όλες τις φορές, όπως και τώρα, καταλαμ-βάνουν τις πρώτες θέσεις επιτυχίες. Αυτό τους βοηθά, ν’ αναλαμβάνουν δικαιωματικά και διοικητικές θέσεις.

** Επίσης, πρώτος σύμβουλος της

περιφέρειας Πελοποννήσου με την παράταξη της μειοψηφίας και μά-λιστα πρώτος, ο Παναγιώτης Γ. Βα-λασόπουλος, του οποίου η γιαγιά ήταν απ’ τη Λυνίσταινα (η Γιαννούλα Γ. Αγγελοπούλου), αλλά και χωρίς να’χουν κοπεί ποτέ οι δεσμοί και με το χωριό και με τους απόδημους. Ο Παναγιώτης έχει ήδη ασχοληθεί με την πολιτική και μάλιστα στις προτε-λευταίες εκλογές ήταν πρώτος επι-λαχών βουλευτής με το τότε κυβερ-νών κόμμα.

**Επιπρόσθετα υπήρξαν, για πρώτη

φορά, και δυο συμπατριώτες που δεν πέτυχαν. Η Φωτεινή Βαλασοπούλου

–Πανάγου για το Δήμο Πεντέλης και ο Αγγελής Ι. Αγγελόπουλος για το Δήμο Μεγαλόπολης. Ευχόμαστε να πετύ-χουν την επόμενη φορά.

**Καλή επιτυχία σε όλους και η Λυνιστιάνικη Φωνή τους

αναμένει γι’ άρθρα, σχόλια, θέσεις κλπ, μ’ όλη την αγάπη της.

ΔηΜΟΤιΚΟ ΣυΜΒΟυΛιΟΔηΜΟυ ΑΝΔριΤΣΑιΝΑΣ - ΚρΕΣΤΕΝώΝ

ΔΗΜΑΡΧΟΣΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΜΠΑΛΙΟΥΚΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣΔΑΓΚΑΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣΣΤΡΟΥΜΠΑΚΟΥ ΚΩΝ/ΝΑΠΑΤΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣΧΕΙΜΩΝΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣΚΟΤΤΑΡΑ ΜΑΡΙΑΤΟΥΡΗΣ ΤΡΥΦΩΝΑΣΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΓΕΩΡΓΙΛΕΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΡΓΥΡΩΣΚΟΥΜΠΟΥΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣNIKOΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΚΟΛΑΙΤΗ – ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΣΟΦΙΑΚΟΤΡΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣΒΑΒΛΙΑΡΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΤΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣΚΑΓΚΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

πηγαίες οι ευχαριστίες μας για το τελευταίο διοικητικό συμβούλιο του Δήμου μας με τον «Καποδίστρια»

Όντως, σ’ όλα τα δημο-τικά συμβούλια στο Δήμο μας, της Ανδρίτσαινας, υπηρέτησαν, κατά κοινή ομολογία, συμπατριώτες μ’ άμεσο ενδιαφέρον. Έκα-ναν μελέτες για όλα τα θέματα, αγωνιζόντουσαν για χρηματοδοτήσεις και γενικά είχαν μια ψυχική

επικοινωνία μ’ όλο τον κόσμο, των 10 διαμερισμά-των τους. ΄Έτρεχαν σε χαρές και λύπες, υποστήριζαν άμεσα τους ντόπιους, αλλά και με παρόμοιο έλεγχο,

δηλαδή κυριαρχούσαν «επί σκηνής», ενώ παράλληλα και ο βαθμός της εμπιστοσύνης ανέβαινε. Έτσι και τα γρέκια τόλμησαν να τα λειτουργούν και τους χειμω-νιάτικους μήνες, καταργώντας τα χειμαδιά, αλλά κι ο κόσμος συνέχισε τις εξορμήσεις και την επικοινωνία

του με τα χωριά μας. Κι ως πα-ράδειγμα αναφέρεται και τού-το. Τους χειμωνιάτικους μήνες που μετέφεραν συμπατριώτες για την τελευταία τους κατοικία, λάμβαναν αμέσως γνώση, εάν κι εφ’ όσον θα’ναι ασφαλείς οι δρόμοι κι έβγαζαν τα μηχανή-ματα σ’ ετοιμότητα. Μάλιστα δε, όταν υπήρχε χιόνι, πάγος ή

νεροφαγώματα ο δήμος ήταν εκεί παρών ακόμα και με αλάτι και το σημαντικότερο με δικιά του πρωτο-βουλία. Σαν συμπέρασμα, μ’ αυτά τα πρόσωπα που εί-

χαν εκλεγεί εκεί, ο τόπος είδε καλύτερες ημέρες, εκμε-ταλλεύτηκε κοινοτικά προγράμματα κι ο εκσυγχρονι-σμός με υδρεύσεις, εγκαταστάσεις, δρόμους, γιορτές κι εκδηλώσεις κλπ ήταν ουσιαστικός. Στο πρόσωπο των δυο δημάρχων Γεωργίου Σγούρου και Τρύφωνα

Αθανασόπουλου, ευχαριστούμε, συγχαίρου-με και επαινούμε όλο το ανθρωπινο δυναμικό του Δήμου. Μαζί μ’ αυτούς, τα ίδια αισθήματά μας, για τους Πέτρο Γ. Γιαννόπουλο, Αθανάσιο Στ. Σκουμπούρη κι όλους όσοι υπηρέτησαν στο Τοπικό μας. Υπήρξαν όλοι μαζί με πίστη κι αφοσίωση, όπως το ίδιο μαζί θα μείνουν και για εκείνους που πολύ σύντομα θ’ αποτυπώ-σουν το πρόσωπο και την καρδιά της ιστορίας μας. Τώρα τους αξίζει ο δημόσιος έπαινος και

τον παίρνουν και σήμερα π’ αναχωρούν μέσα απ’ αυτή τη μικρή, αλλά μεγάλη σ΄αγάπη εφημερίδα, τη Λυνι-στιάνικη Φωνή. Καλή τύχη στη συνέχειά τους.

To πάτημαΤο καθιερωμένο πάτημα σταφυλιών

της οικογένειας Βλάχου, συνεχίστηκε και φέτος με την ανερχόμενη 4η γενιά της. Τ’ αμπέλια, τα παραδοσιακά σπίτια με τ’ απόρθητα τείχη εκεί στα Σπάτα και τ’ απέθατα πατητήρια, που δημιούργησαν ο προσπαππούδες Γιώργης και Μαρία, συνε-χίστηκαν και βελτιώθηκαν από τα παιδιά τους, μεταξύ των οποίων κι ο αείμνηστος Θεόδωρος με την «Παλλήνια» Κατερίνα. Η κυρία Κατερίνα με τα 96, ως τώρα χρόνια

της, αποτελεί και το έμβλημα της προσω-ποποίησης αυτής της παρακαταθήκης, για να μην αποκλίνουν ούτε τα παιδιά, ούτε και τα εγγόνια της. Κι αυτό τ’ αποδεικνύει, τόσο ο γιος της Γιώργος με τη συμπατρι-ώτισσά μας σύζυγό του κα Μιμή Δήμου και Μίνας Δημητρακοπούλου, ο οποίος αν και καθηγητής Πανεπιστημίου, δεν αμελεί αμπέλια-σπίτια και πατητήρια, όσο και τα παιδιά τους Κατερίνα και Θόδωρος, που κι αυτά, όπου κι αν βρίσκονται, στον κύκλο βίωσης των αμπελιών, είναι εκεί παρόντα. Τέσσερες γενιές πιασμένες χέρι-χέρι δίνουν ζωντάνια στην πα-ράδοση και η κάθε επόμενη, εκφράζει το σεβασμό στον ιδρώτα και το επίτευγμα των προηγούμενων, με κύ-ριο χαρακτηριστικό τους τη βελτίωση. Τη βελτίωση στην ομοιότητα της πορείας, την ποσότητα πα-ραγωγής, αλλά και τη συνέχεια της φιλίας. Και κυρίως στη φιλία που κάθε χρόνο δι-ευρύνεται, μέσα κι έξω της χώρας, μ’ αυτό το πάτημα των σταφυλιών το τελευταίο Σάββατο Σεπτεμβρίου. Γι’ αυτή την ετή-σια συρροή τους, η οικογένεια Βλάχου, παράλληλα διοργανώνει πλούσιο ολονύ-κτιο γλέντι μ’ επιλεγμένο συγκρότημα τρα-γουδιστών κι οργάνων (φέτ. 25/9). Όλοι

γίνονται μια ζεστή συντροφιά, π’ όταν αποχωρίζονται, εκτός απ’ το μπουκάλι το κρασί ως επισφράγηση της προηγούμενης σοδειάς, οι ευχές τους για την επόμενη, ενισχυμένες και με την ολονύκτια ευλο-γία του αιώνιου κι αναλλοίωτου Βάκχου, είναι πηγαίες, εγκάρδιες και προπαντός «αληθινές!».

Όμως, το φετινό πάτημα είχε τη χαρά του διπλή. Ο ανιψιός τους (γιος της αδελφής της Μι-μής), Δημοσθένης Χρήστ. και Γωγώς Κουτσογεώρ-γης, καθηγητής σε πανε-πιστήμιο Αγγλίας, απ’ τα γενοφάσκια του μέσα σ’ αυτό το παραλήρημα του ετήσιου βλαχέικου πα-νηγυριού, πρόσθεσε την πρωτοτυπία του. Το γάμο του με την ωραιότατη και χαρισματική Αγγλίδα Ρα-

χήλ, όπως απεικονίζεται σ’ άλλη σελίδα, τον έκανε μια βδομάδα νωρίτερα. Μ’ αυτή την πρωτοβουλία και η συντροφιά της εκ-δήλωσης στα Βλαχέϊκα έγινε πιο όμορφη με τους προσκεκλημένους της Ραχήλ, οι οποίοι σαν άμεσοι κι αναπόσπαστοι συγγε-νείς πλέον, παρέτειναν την παραμονή τους κατά μια εβδομάδα. Όμως κανένας δεν το μετάνιωσε, απεναντίας υποσχέθηκαν πως θ’ ακολουθούν το έθιμο κάθε χρόνο. Μ’

άλλα λόγια, πάνω στις αντιφωνήσεις, τού επεσήμαναν αντάξια και διεθνή χαρακτή-ρα, ως «Βλαχέϊκο πάτημα». Να είναι όλοι τους καλά κι ευτυχισμένοι. Κάθε ευτυχία στους νεόνυμφους και τα κελάρια να φθά-νουν στον πάτο τους με τα βαφτίσια, τους γάμους και τις πολλές ακόμα αναμενόμε-νες με χαρά λαμπρές γιορτές τους. Όλοι τους, για του χρόνου, περιμένουν όλους. { Ευχαριστίες πολλές και προς τον, επίσης, καθηγητή κ. Χρήστο Κουτσογεώργη για την ουσιαστική βοήθειά του, και κυρίως για τις εποικοδομητικές ιδέες του γι’ αυτό το άρθρο).

Λυνιστιάνικη Φωνή 4 755αρ. φύλλου 64

Το θεατρικό έργο Αντιγόνη με φόντο τους Στήλους

(του Γρηγόρη παν. Σμυρνή)

Στις 12 Αυγούστου και ώρα 9:30, όταν ο ολόχρυσος ήλιος μάς αποχαιρε-τούσε κάτω από τον ιερό βράχο

του «γείτονά» μας Επικούριου Απόλλωνα, αναζωντάνευε μια παρόμοια βραδιά της αρχαιότητας. Κύρια αιτία το παίξιμο της τραγωδίας του Σοφοκλέους «Αντιγόνη». Το πάντοτε επίκαιρο και το πάντοτε «ση-μερινό» έργο, το οποίο μέσα στη νεκρική σιγή της γύρω περιοχής, ξανάδωσε και σ’ εμάς, αυτό που δίνει κάθε φορά όπου κι αν παίζεται. Την έκστα-ση, τη συγκίνηση, την περηφάνια. Σ’ αυτό, βέβαια, συνέβαλαν και τα ελληνόπουλα του Εθνικού Θεάτρου, που μέσα σ’ αυτή την γοητευτική κι επιβλητική ατμόσφαιρα, παίζοντας αναβίωναν τις σκέψεις, τις ιδέες, το πάθος και τα μηνύματα του ανεπανά-ληπτου τραγικού συγγραφέα.. Εκείνη τη βραδιά είχαν αδειάσει τα χωριά, γιατί περισσότερα από 1700 άτομα είχαν την τύχη, να εκδηλώνουν την αγαλλίασή τους με τα παρατεταμένα κι έκδηλα χειροκροτήματά τους. Συγχαρητήρια ανήκουν και στους δυο Δήμους. Ανδρίτσαινας και Φιγαλίας. Όντως και οι δυο δήμαρχοί τους κκ. Τρύφ. Αθανασόπουλος και Ιωάν. Πιπιλής, στους οποίους οφείλουμε πολλά συγχαρητήρια, πρέπει να κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες γι’ αυτή την ανεπανάληπτη επιτυχία.

Γοητευτικά και τα λόγια του Δημάρχου Ν. Φιγαλίας κ. Ιωάννη Πιπιλή, για την όλη εκδήλωση, με τα οποία κατέδειξε και τις ευ-αισθησίες, αλλά και την πολιτιστική παιδεία του.

Γρηγόριος π. ΣμυρνήςΣυν/χος ταχ/κός

Σημ: είχαν γραφθεί απ’ τη Λ.Φ, μαζί με τα ονόματα των ηθο-ποιών, και λίγα για τον τρόπο σκέψης, αλλά και τα μηνύματα του συγγραφέα Σοφοκλή, τα οποία, λόγω χώρου, προγραμματίστη-καν για την επομένη έκδοσή της.

Είναι γνωστό ότι τυπικά ο Σύλλο-γος ιδρύθηκε το έτος 1936 ήτοι λίγο πριν ξεσπάσει ο Β΄ παγκό-

σμιος πόλεμος. Η ίδρυσή του έγινε από συμπατριώτες μας που ζούσαν τότε στην Αθήνα με σκοπό, από τη μια μεριά να υπάρχει επαφή και αλληλεγγύη μεταξύ των ξενιτεμένων Λυνιστιάνων και από την άλλη-και κυρίως- την εξυπηρέτηση και βελτίωση του χωριού μας, με κοινή και οργανωμένη προσπάθεια και δράση. Η ίδρυση του Συλλόγου ήταν το αποτέ-λεσμα της συναίσθησης, του καθήκοντος και της υποχρέωσης που έχει και πρέπει να έχει κάθε πατριώτης να εργαστεί για την πρόοδο του χωριού του, στα ιερά χώματα του οποίου έκαμε τα πρώτα βήματα της ζωής του, αλλά και οι γεννήτορες αυτού στη συνέχεια, τόσο από πατέρα, όσο και από μητέρα.

Ο πόλεμος που ακολούθησε, με τα τόσα δεινά που επέφερε στο σύνολο, αλλά και σε κάθε έναν ατομικά, είχε σαν αποτέλεσμα την αναστολή της λειτουργίας και δρά-σης του Συλλόγου, σε τέτοιο σημείο, που κόντευε να ξεχαστεί. Όμως ο πόλεμος δεν επέφερε, ούτε μπορούσε να επιφέρει την εξαφάνιση της αίσθησης του καθήκο-ντος προς το χωριό μας. Η σπίθα υπήρχε άσβεστη στις ψυχές μας και περίμενε την ευκαιρία να ανάψει και να γίνει φλόγα. Έτσι, μόλις αποκαταστάθηκαν λίγο τα πράγματα έγιναν κάποιες προσπάθειες επαναλειτουργίας του Συλλόγου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στη δεκαετία του 1960 ο υπογράφων το παρόν ιστορικό, προτρεπόμενος, θα έλεγα, από πολλούς και άξιους συμπατριώτες αποφασίσαμε να ενεργοποιήσουμε το Σύλλογο. Ήταν πια καιρός! Κάμαμε αρχαιρεσίες και εκλέχτηκε το Διοικητικό Συμβούλιο, του οποίου είχα την εξαιρετική τιμή να είμαι ο πρώτος μεταπολεμικός πρόεδρος (πρώ-τος μεταξύ ίσων). Θα αναφέρω μερικούς από τους πρωτεργάτες της αναβίωσης του Συλλόγου που θυμάμαι: Και πρώτα –πρώτα τον αείμνηστο Γιώργο Π. Μιχελή,

πάντα πρόθυμο και πάντα δραστήριο για κάθε εργασία. Το Βασίλη Ν. Καλογε-ρόπουλο, το Μάρκο Γ. Σμυρνή, το Φώτη Γ. Παναγούλια, το Γρηγόρη Π. Γιαννό-πουλου κλπ, ζητώντας συγνώμη για τους λοιπούς που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Άλλως τε αυτά αναφέρονται στα πρακτικά του Συλλόγου της εποχής εκεί-νης.

Όμως, δεν ήταν εύκολος ο δρόμος για τη συνέχεια. Έπρεπε να οργανωθούμε και να λειτουργήσουμε πολιτισμένα μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών διαδικασιών. Έπρεπε να γίνει απολύτως κατανοητό

ότι στην πορεία θα υπήρχαν διαφωνίες και διαφορετικές απόψεις, καθώς και θέ-σεις για κάθε ζήτημα. Αυτές θα έπρεπε να συζητούντο κόσμια και καλόπιστα στο Δ.Σ και τελικά η πλειοψηφία θα αποφά-σιζε σχετικά. Θα έπρεπε να υποχωρήσει ο μικρός εγωισμός και αυτός που είχε δι-αφορετική γνώμη, έπρεπε να αποδεχθεί την απόφαση της πλειοψηφίας και να ενεργήσει για την πραγμάτωσή της. Η δι-αφωνία δεν έπρεπε να μας χωρίζει. Όλοι έπρεπε να έχουν λόγο και τελικά όλοι να δεχθούν τη γνώμη της πλειοψηφίας. Αυ-τός ο δημοκρατικός τρόπος λειτουργίας έγινε κατανοητός από όλους και μπορώ

να πω, ότι ήταν επιτυχία και επίτευγμα η εφαρμογή του, στις συνθήκες της εποχής εκεί-νης. Έγινε πλέον θεσμός στη λειτουργία του Συλλόγου και εκεί ακριβώς οφείλεται η ση-μερινή καταπληκτική πρόοδος αυτού που μας κάνει όλους υπερήφανους. Αλλά και εκεί

θα οφείλεται η συνέχειά του.Πάντως, το πρώτο μεταπολεμικό Δ.Σ

του Συλλόγου είχε ένα σύνθημα που φρο-ντίσαμε να κάνουμε πράξη. Αυτό ήταν: ΝΕΡΟ μέσα σε κάθε σπίτι στο χωριό. Ασφαλώς οι παλαιότεροι θα θυμούνται την ταλαιπωρία των συγχωριανών μας να ανεβαίνουν στην πανώβρυση για λίγο νερό και σε λίγο ξανά και ξανά κοκ και οι νεώτεροι καλό θα είναι να το γνωρί-ζουν. Όμως δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να λύσουμε ολοκληρωτικά το πρόβλημα. Έτσι, αναγκαστήκαμε να κατασκευάσουμε σε κάθε γειτονιά μια βρύση. Αυτή ήταν η αρχή και σήμερα το πολυτιμότερο πράγμα, το νερό, βρίσκε-ται μέσα σε κάθε σπίτι. Μετά και μέχρι σήμερα είναι γνωστή η τεράστια πρόοδος του Συλλόγου και η συμβολή του στον εξωραϊσμό του χωριού μας. Οι διάδο-χοί μας, μας ξεπέρασαν και ξεπέρασαν κάθε προσδοκία σε επιτεύγματα αποδει-κνύοντας τις τεράστιες δυνατότητες που έχουν αυτοί που λέγονται Λυνιστιάνοι όταν ομονοούν και εργαζόμενοι καλόπι-στα και σκληρά σε βάρος της υγείας τους και του προσωπικού τους χρόνου, οδη-γούμενοι αποκλειστικά και μόνο από την αγάπη τους για το χωριό τους.

Ποιοι είναι αυτοί οι διάδοχοί μας και τι έχουν κάνει; Μα, όλοι οι Λυνιστιά-νοι και ιδιαίτερα μερικοί που όλοι τούς γνωρίζουμε και τους ευχαριστούμε… Και ελπίζουμε και ευχόμαστε έτσι να συνεχί-σουν και οι νεώτεροι για πάντα, γιατί η Λυνίσταινα δεν έχει τέλος.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενίαΜε εκτίμηση

ΑΝΤώΝΗΣ Γ. ΜιχΕΛΗΣ

Θεόδ. πααγόπουλος

Θεόδ. πααγόπουλος

Ευχές που λάβαμεΚαι φέτος οι ευχές των αναγνω-στών και φίλων ήταν πολλές. Όλους τους ευχαριστούμε και τους ευχό-μαστε κάθε υγεία και χαρά, στους ανθρώπους τους, στην πρόοδό τους και στα κοινωφελή έργα που έχουν αναλάβει. Αντιπροσωπευτικά μεταφέρονται κι εδώ αυτή που λά-βαμε από τον James Chryssanthis (Δημήτρη Χρυσάνθη).

Ο Σύλλογος Ολυμπίων συμπατριωτών της Αυστραλίας

Αυτός ο σύλλογος, αναντίρρητα είναι ο χώρος, μέσα απ’ τον οποίο εκπηγάζει συμπατριωτικό φως, διατηρούνται παρα-δόσεις, σώζεται η μητρική γλώσσα, εξα-

σφαλίζεται ο δεσμός και η επικοινωνία με τη μητέρα Ελλάδα (και γιατί όχι;) και με τα ίδια τα χωριά μας, τα οποία εξ αιτίας όλων μας, έχουν χάσει την αίγλη και τη δύναμή τους. Συγκινού-μαι κατάβαθα, κάθε φορά που βλέπω, μέσα στο λεύκωμα βιογραφικά και φωτογραφίες, για γει-τονικά μας χωριά, αλλά και για συμπατριώτες, γνωστούς κι άγνωστους. Συγκινούμαι όταν διαβάζω χαιρετισμούς στ’ αγγλικά απ’ τα παιδιά της επόμενης γενιάς τους, αποδεκτά και κατα-ξιωμένα. Κι αυτά ακολουθούν την ίδια γραμμή με πιο ανοιχτό μυαλό και φιλοσοφία «χειροπια-στή». Αυτοί, τονίζουν και τις εκεί δυσκολίες με τον πιο εύσχημο και πολιτισμένο τρόπο, όπως ευδιάκριτα τα τονίζει κι ο Νίκος Κότσιρας απ’ την πρώτη του κιόλας παράγραφο, να δημιουργή-σουν ένα μεγάλο έθνος μέσα απ’ τις διαφορές και τις αντιθέσεις.. «We live in a multicultural

country, a country that has embraced and welcomed immigrants and refugees from many countries and a country that supports cultural diversity…(και τους εκεί Έλληνες) «.. their imagination, courage and determination has helped create a great nation» ( μ’ ελεύθερη μετάφραση: Ζούμε σε μια χώρα με πολλούς πολιτισμούς, μια χώρα που έχει ήδη αγκαλιάσει και καλωσορίσει με-

τανάστες και πρόσφυγες από πολλές χώρες κι ακόμα μια χώρα που υποστηρίζει αυτές τις πο-λιτισμικές διαφορές… {και για τους ελληνικούς εκεί συλλόγους κι οργανισμούς, ευδιάκριτα λέ-γει πολλά με λίγες λέξεις} «… η φαντασία της σκέψης των, η τόλμη και το θάρρος των, αλλά και η πίστη τους μαζί με την αποφασιστική προσήλωσή τους έχουν βοηθήσει στο να δη-μιουργηθεί ένα μεγάλο έθνος..», δηλαδή της νέας τους πατρίδας, για το οποίο και τους συγ-χαίρουμε. Όμως επίσης συγκινούμαι που αυ-

τοί οι δημιουργοί της μεγάλης Αυστραλίας είναι πατριώτες μας, είναι απ’ τα γειτονικά χωριά μας, που έφθασαν εκεί με το τίποτα και δημιούργησαν υλικά και πνευματικά κατορθώματα χωρίς να λησμονήσουν τις ρίζες τους. Κι αυτό έχει και τη σημασία του, με κεντρικό φορέα του το Σύλλογό τους που λειτουργεί ανύστα-κτα απ’ το 1961 με τωρινό πρόεδρό του τον Παναγιώτη Δρακόπουλο απ’ τη Σμέρνα Ολυμπίας.

Σωκράτης Τζαν. Σμυρνής

Σύντομη ιστορική διαδρομή της ίδρυσης και αναβίωσης του Συλλόγου μας

(αναβιωτή προέδρου κ. Αντωνίου Γ. Μιχελή)

Θεόδ. πααγόπουλος

Θεόδ. πααγόπουλος

Θεόδ. πααγόπουλος

Θεόδ. πααγόπουλος

Ο φίλος κ. παν. Γιαννό-πουλος, με καταγωγή απ’ το Άργος, τις εδώ πανεπιστημια-κές σπουδές του τις συνέχισε στο πανεπιστήμιο Λουβέν του Βελγίου, όπου κι επάξια τον προσέλαβαν ως καθηγητή με λαμπρή εξέλιξη. Όλη του η σταδιοδρομία ήταν ανθρώπι-νη κι επιστημονικά καταξιω-μένη. Ειδικά, για τους Έλλη-νες φοιτητές αποτελούσε το μόνιμο και φιλόξενο λιμάνι προσέγγισης, για όλα τ’ αντι-μετωπιζόμενα σε μια ξένη χώρα προβλήματα. Μαζί μ’ αυτά και η δική του καταξι-ωμένη αποδοχή απ’ τα πρω-τότυπα διδακτικά και συγ-γραφικά επιτεύγματά του, με πρώτα τα πολλά σκοτεινά χρόνια της χιλιόχρονης βυζα-ντινής περιόδου, και κυρίως για τις λίγες, τις αμφισβητήσι-μες και τις ανεπαρκείς, πηγές τους. Όμως, το κύρος και η προσωπικότητά του, συνε-χώς διευρυνούμενα, είχαν ως συνέπεια και την αντίστοιχη αντάξια προβολή της χώρα μας, στο σύγχρονο και διε-θνή πνευματικό χώρο, όλων των τάξεων και βαθμίδων. Έτσι, κι ο ιστορικός Σύλλογος «πΑρΝΑΣΣΟΣ», γνωστός κι ως «προπομπός της Ακαδημίας

Αθηνών», έκανε το δικό του

επαινετό καθήκον. Τον τίμησε με χρυσή πλακέτα, την οποία συνόδευσε και μ’ απονομή του μεγαλύτερου σε διάκριση δίπλωματός του. Την προσωπι-κότητα και το έργο του κ. Γιαν-νόπουλου παρουσίασε, την 11η Οκτωβ.2010, ο ίδιος ο πρόεδρος κι επίτιμος καθηγητής πανεπι-στημίου κ. Μαρκαντώνης, ενώ ο τιμώμενος καθηγητής ανταπά-ντησε με μια εμπνευσμένη και άριστα συγκινητική ομιλία του, με θέμα «παρατηρήσεις στην εναρκτήρια φάση του εικο-νομαχικού κινήματος». Ομιλία που ενθουσίασε, κατατόπισε,

αλλά κι έδωσε το στίγμα βίωσης για κείνους τους δύσκολους καιρούς του σκοταδισμού, για να καταλήξει: «…Ανακεφαλαι-ώνοντας τις ως τώρα παρατη-ρήσεις οφείλουμε να δεχτούμε ότι ο Λέων Γ΄ (ο οποίος ξεκίνησε την εικονομαχία) δεν ήταν ούτε αιρετικός, ούτε σαρακηνόφρων ή ιουδαΐζων, ούτε αμαθής, ούτε θεομίσητος ή δυσεβής. Ήταν ένας ευσεβής απόλυτος μονάρ-χης, ένας σπουδαίος αυτοκρά-τορας που το 717 έσωσε την αυτοκρατορία από τον αραβικό κίνδυνο, όταν το Βυζάντιο βρι-σκόταν στο χείλος της αβύσ-σου. Δεν ήταν καν εικονομάχος ή καθαιρέτης των εικόνων. Ήταν ένας σωστός χριστιανός, ο οποί-ος διαπίστωσε την εκτροπή του αγνού πρώτου χριστιανισμού προς ένα παχυλό σύστημα τε-λετών, συνηθειών, εθίμων και ηθών, που ελάχιστα διέφεραν από την ειδωλολατρία. Η κατά-σταση αυτή ασφαλώς βόλευε το κρατικό και κυρίως το εκκλησι-αστικό κατεστημένο που εκμε-ταλλεύονταν τη δυσειδαίμονα θρησκοληψία του απλού και αμόρφωτου ανθρώπου. Είναι προς τιμή του Λέοντος που απο-τόλμησε να αμφισβητήσει αυτή την κατάσταση, έστω και αν η απόπειρά του υπήρξε αδέξια. Το

μόνον λάθος που μπορεί να του καταλογίσει κανείς είναι η έλλει-ψη ελαστικότητας και διπλωμα-τικής αντιμετώπισης του ζητή-ματος. Αυτό εκμεταλλεύτηκε η παπική διπλωματία αρνούμενη να αποδεχτεί το δικαίωμα του αυτοκράτορα να επεμβαίνει σε εκκλησιαστικά θέματα. Από τη στιγμή που ο Λέων έπεσε στην παγίδα του πολύπειρου ιερατεί-

ου, που μετατόπισε το θέμα στο θεσμικό πεδίο, η προσπάθειά του ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Έτσι το κίνημα απώ-λεσε την αρχική του καθαρότη-τα και εκφυλίστηκε σε μια δογ-ματική αντιπαράθεση που δεν οδήγησε πουθενά». (Η πλήρης ομιλία του έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας www.lynistaina.gr κατηγορία «Πανεπιστήμια»)

5 756Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 64

Ο συμπατριώτης μας Βύρων Πολύδωρας μάς αφυπνίζει συνέ-

χεια κι αδιάλειπτα, πότε με βι-βλία, πότε μ’ άρθρα, πότε με πα-ρεμβάσεις του. Όταν γίνεται κάτι στην περιοχή μας, είναι πρώτος στην αντίδραση σ’ όποιον κοινό αγώνα κι αν κάνουμε. Το ίδιο για τον Καλλικράτη, το ίδιο για τον Επικούριο Απόλλωνα, το ίδιο για τη Νέδα κοκ, έτσι ώστε όταν διαβάζουμε πως είναι βουλευ-τής της Β΄ Αθηνών, που εμείς πάλι τον ψηφίζουμε εκεί, να μας ηχεί αφυπνισμένα και παράξενα! Συνηθίσαμε να τον επιζητούμε παντού και μπροστά μας, κι αν δεν είμαστε παρόντες σε κάποια εκδήλωση δεν τίθεται η ερώτη-ση αν ήταν κι ο Βύρων, αλλά τι είπε ο Βύρων; Τι θέση πήρε; Έτσι, λοιπόν, αυτή την εποχή που γίναμε όλοι επα-ϊοντες περί τα οι-κονομικά και την κρίση τους, αρ-κετοί περιμένα-με το ξεφούλκι-σμα του Βύρωνα. Κι όντως μπήκε στην καρδιά του προβλήματος με το σεπτεμβριά-τικο πόνημά του: «Η χρηματο-πιστωτική κρίση και η έξοδος από αυτή». Μέσα σ’ 70 σελίδες τα λέγει όλα. Προσεγγίζει τα αί-τια της κρίσης και πώς ξεκίνησαν και «τι δέον γενέσθαι;», ποια η

έννοια και οι σταθμοί της εξάρ-τησης και πώς απελευθερώνεται η χώρα απ’ την κηδεμονία των προστάτιδων δυνάμεών μας! για να καταλήξει με την ίδια, όπως πάντα, ελεύθερη σκέψη του, μετά από μνημόνιο, «τρόικα», συνέπειες, αντιφάσεις οικονο-μικών κέντρων, κλπ.. κλπ, στον επίλογό του. Αυτός ο επίλογος θεωρείται ως το κεντρικότερο επίτευγμα μες σ’ αυτό το πόνημά

του. αντάξιος των βαθυ-σ τ ό χ α σ τ ω ν κι ευκολο-φαρμόσιμων α π ό ψ ε ώ ν του. Δίνει τη δύναμη της ψυχής του, για τις λύσεις που πρέπει να δοθούν,

με νοήματα απλά, αλλά με λέξεις που τις παίζει, όπως οι παλιότε-ροι παππούδες μας τις χάντρες του κομπολογιού- όταν ο για-τρός τούς είχε κόψει το κρασί και η πρέφα τούς εκνεύριζε γιατί δεν τους άφηνε να στοχα-

στούν. Αυτές οι χάντρες, μια-μια ξεχωριστά κι όλες μαζί παρακι-νούσαν τον εγκέφαλο, ξυπνού-σαν τις αισθήσεις τους μες απ’ τις τεντωμένες φλέβες τους, για να «γύρουν» τα μάτια τους υπνωτι-σμένα προς την απέναντι βου-νοπλαγιά, χωρίς να βλέπουν, να διακρίνουν και να παρατηρούν. έβλεπαν όμως τις σκέψεις τους που δημιουργούσαν το δικό τους, τον απέραντο και τον άδο-λο κόσμο τους, που αν ένα θεϊκό χέρι τον δημιουργούσε, θα’χαμε και την τελειότητά μας. Κάπως έτσι, πρέπει νάπαιζε με τις λέξεις κι ο Βύρων για να δημιουργήσει αυτήν την τελειότητα βοήθειας στην αντίληψη προς τον κάθε αναγνώστη του για την κοινή μας μάχη (όπως την αποκαλεί ), «για την αντιμετώπιση της κρίσης ει-δικότερα και κατ’ επέκταση της σωτηρίας της πατρίδας….», έως ότου φθάσει, ύστερα από μια μεγάλη συνεχόμενη, κατ’ ανάγκη πρόταση, στο μεγάλο εσώψυ-χό του προσόν. Την αισιοδοξία του!!: «Αυτός ο τόπος δεν χάνε-ται. Μια παράξενη νομοτέλεια τον σώζει πάντα, όπως σαλπίζει ο Παλαμάς:… και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί/ να κατρακυλήσεις πιο βαθιά/ για τ’ ανέβασμα ξανά που σε κα-λεί/ θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ώ χαρά!/τα φτερά, τα φτερά τα πρωινά σου τα μεγάλα!...»

η χρηματοπιστωτική κρίση και η έξοδος από αυτή

(Το βιβλίο του Βύρωνα Γ. πολύδωρα)

Ευχαριστήρια για την προσφορά βιβλίου

Ευχαριστώ θερμά τον αντισμήναρχο εα κ. Σωτήρη Αντωνόπουλο, για το βιβλίο που έστειλε στη Λ.Φ. Ένα καλογραμμένο δικό του πόνημα, με τέσσερις

παραμέτρους, αφιερωμένο στη μνήμη της πρωτότοκης κόρης του, πούφυ-γε απ’ τη ζωή, τόσο άδοξα και τόσο νέα. Ο κ. Αντωνόπουλος συνεργάτης γι’ αρκετά χρόνια είχε αυτήν την ευ-αισθησία της πέννας για την καλή γραφή απ’ τα πρώτα χρόνια της συνα-δελφικής συνάντησής μας, μόνο, που τότε δεν είχε το χρόνο γιατί αυτήν την επιδεξιότητά του, την είχε αφιερώσει, μαζί με τα έμπειρα κι επιμελημένα επιχειρησιακά του καθήκοντα, για ενίσχυση των νεώτερων συναδέλφων, με δοκίμια, διαλέξεις, μεταφράσεις κοκ. Ένα απ’ τα διακεκριμένα, ακόμα, προσό-ντα του, ν’ ασχολείται με πρωτότυπα θέματα, για να μπαί-νει μέσα σ’ αυτά και η δική του παρεμβατική έρευνα, ώστε να δίνεται στο συνομιλητή ή αναγνώστη του, η σαφήνεια, η εύκολη κατανόηση και η αποφυγή των μη απαιτούμε-νων, έτσι ώστε κι εκείνος ν’ αντιλαμβάνεται την ολότητα της κάθε περίπτωσης και χωρίς χρονοτριβή, να παίρνει τις ενδεδειγμένες αποφάσεις. Έτσι και το βιβλίο του «Αερο-πόρος σε πολεμική καταιγίδα», είναι μικρό, περιεκτικό και άριστο στη γραφή. Παράλληλα όμως προσφέρει και στον αναγνώστη το κέντρισμα, να προχωρήσει κι εκείνος για τα δικά του ερωτήματα, αλλά και ν’ ανακαλεί στη μνήμη του τα παρόμοια πραχθέντα στην αντίστοιχη δικιά του περιοχή. Το βιβλίο του επικεντρώνεται στη δεκαετία του 1940. την κατοχή και τον εμφύλιο, σε τρεις, θα έλεγα, ση-μαντικές φάσεις. Τις καταστροφές των Γερμανών, μ’ απο-κορύφωμα τον απαγχονισμό δυο νέων συμπατριωτών του, επειδή κάποιος περαστικός ζωέμπορας έκοψε, από άγνοιά του, δέκα μέτρα καλώδιο απ’ την έρπουσα τηλεφωνική γραμμή, για να δέσει ένα ατίθασο δαμάλι του και μάλιστα το πιο φρικιαστικό πως υποχρεώθηκαν οι συμπατριώτες τους να τα ξανακρεμάσουν με τα ίδια τους τα χέρια, επει-δή τα κατέβασαν απ’ τι ικρίωμά τους, πριν τις τρεις μέρες για να τα ενταφιάσουν. Διαφορετικά, όπως τους δηλώ-

θηκε, θα κρεμούσαν δυο νέα παιδιά τους. Επίσης, τ’ άσχημα βιώματά του απ’ τις αντίθετες ομάδες που κατέληγαν στο χωριό κι ως τρίτη τις αφηγήσεις ενός, επίσης, συμπατριώ-τη του, αεροπόρου, που έτυχε να υπηρετούν μετά το 1960 στην ίδια μονά-δα. Ο Αντωνόπουλος ως αξιωματικός κι ο παλιός αεροπόρος της ως «υπάλ-ληλος», από τ’ ανεβοκατε-

βάσματα αυτών των δύσκολων εμφυλιακών αναταραχών: Ο αεροπόρος, με τις δόξες στο μέτωπο, εγκλωβισμένος μετά την ολική κατάρρευση των μετώπων στην περιοχή της Δωρίδας Ναυπάκτου, βγήκε στο ΕΑΜ, με μια οδυσσειακή πορεία, για να εγκλειστεί τελικά στις αλβανικές φυλακές απ’ το 1949 έως το 1956, όταν κι απελευθερώθηκε απ’ την παρέμβαση της ελληνικής πολιτείας. Και η κατάληξή του να προσληφθεί ως υπάλληλος, μετά από συνεκτίμηση της εκεί πορείας του, μ’ αυτή που πρόσφερε προς τις εθνικές δυνάμεις κατά τις επιχειρήσεις τους στο έδαφος κι από αέρος στο Βίτσι και στο Γράμμο, για τις οποίες κι οδηγή-θηκε στις, εν λόγω, φυλακές, μέχρι να δικασθεί για τις αποκαλυφθείσες πράξεις του. Ευτυχώς και για εκείνον η έγκαιρη λήξη του εμφυλίου… Ένα βιβλίο, καλοδια-τυπωμένο και μ’ εμφανή επιδίωξη να διατηρήσει την εκ πεποιθήσεως αντικειμενικότητά του, την οποία, παρά τη νωπότητα ακόμα του χρόνου, πιστεύω πως τα κατάφερε. Διαβάζεται εύκολα και με ειρμό, έχει παρακίνηση στο να μη διακόπτεται εύκολα η ανάγνωσή του, αλλά και ικανότητα απτών μηνυμάτων. κυρίως αποφυγής.

ΣωκράτηΣ τζάν. ΣμυρνηΣ

Επιβράβευση του καθηγητή Παναγιώτη Γιαννόπουλου

6 757 Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 64

Το Γενεαλογικό δέντρο ΣμυρναίωνΣυνέχεια απ’ το προηγούμενο

Μαρκαίοι

Ο Μάρκος ήταν γιος του Γιώργη κι εγγονός του Παναγιώτη Μιχάλη που ως γνωστό είχε έλθει με τα

αδέλφια του απ΄το Μπουτζά της Σμύρ-νης, αλλά κι αδελφός του Αντώνη –του οποίου η οικογένεια παρουσιάστηκε στην προηγούμενη Λ.Φ, καθώς και του Γιαννάκη, π’απόκτησε μονάχα μια κόρη, την Ανδριάνα, που παντρεύτηκε με το Γεώργιο Αθαν. Κορκολή (Κούρλια) κι απόχτησαν τα δυο παιδιά , το Γιαννάκη και τον Ανδρέα. Είχε και δυο αδελφές την…. Ο Μάρκος, όπως κι ολόκληρη η οικογένεια του Γιώργη Π. Σμυρνή, είχαν σπίτι, τις μισοκαλύβες πάνω απ’ την Πα-ναγιά, στην ίδια γειτονιά με τους Δελη-γιωργαίους, με τους οποίους ήσαν μια οικογένεια. Έμεναν όλοι μαζί, αλλά με τις παντριές τους απομακρύνθηκαν κι όλα κατέληξαν στο Γιανάκη. Παντρεύ-τηκε τη Σταθούλα του Γιώργη Κοκκώνη, όμως ο πατέρας του ήταν ένα τουρκό-πουλο που δεν ακολούθησε τους υπό-λοιπους Τούρκους, γιατί, όπως λέγεται, αγαπούσε μια Λυνιστιανοπούλα. Και τότε οι διαφορές και τα μίση ήταν σε μεγαλύτερα επίπεδα. Άλλωστε αυτοί ήταν και μειονότητα. Έμεινε στο χω-ριό όπου κυκλοφορούσε με το ελληνι-κό επώνυμο «Κοκκώνης», παντρεύτηκε Λυνιστιανοπούλα κι απόχτησαν παιδιά. Η εγγονή αυτών, Σταθούλα, απ΄ το γιο τους το Γιώργη παντρεύτηκε γύρω στα 1895 με το Μάρκο Σμυρνή. Η Σταθού-λα, όπως λέγει ο εγγονός της Γρηγόρης Π. Σμυρνής, αν και πήρε προίκα το μισό κοκκωνέϊκο σπίτι, ως νύφη πήγε στο πα-τρογονικό του Μάρκου,όπου γέννησε και το πρώτο τους παιδί τον Παναγιώτη. Εκείνα, όμως τα χρόνια, Οι Κοκκωναίοι

έφυγαν για το Στροβίτσι, που μετονομά-στηκε με το αρχαίο όνομα «Λέπρεον», κι ο Μάρκος πήρε το σπίτι τους κι από τότε τους αποκαλούσαν και Κοκκωναί-ους. Αργότερα έχτισε ένα ακόμα σπί-τι για νάχει το κάθε αγόρι το δικό του. Όμως λίγο-πριν πεθάνει το 1934, έχτισε κι ένα ωραίο μαγαζί, διαβλέποντας πως ο χώρος θ’ αναπτυχθεί, όπως κι έγινε. Ο

Παναγιώτης πήγε και στη Μ. Ασία, όμως του δόθηκε και η ευκαιρία να περάσει απ’ το Μπουτζά. Σημάδι προσέγγισής του η μεγάλη μουριά, κουφαλιασμένη πλέον, αλλά μαρτυρούσε της παλιές δόξες της οικογένειας του Μιχάλη Ντε-ληγιώργη, που ποτέ δεν μπόρεσε να επι-στρέψει στην Ελλάδα.

Συνεχίζεται

Το αγαπημένο μου τραγούδι(Της Βάσιας Αρτινοπούλου -Εγγονής του Αντ. Αναστ. Περαμερίτη)

Όπως τα αστέρια φωτίζουν για πάντασαν τον ήλιο στον βαθύ ουρανόέτσι λάμπω κι εγώ για εσέναόταν σ'ακούω να μου λες σ'αγαπώ

Δεν θ'αντέξω άμα φύγεις μακριά μουδεν θ'αντέξω αν μ'αφήσεις εδώΌπως λιώνει το κερί απ'τη φλόγασαν το χιόνι θα λιώσω κι εγώ

Άμα χάσεις ποτέ την ελπίδαπου την κράταγες τόσο καιρόαν θα πέσεις σε κάποια παγίδαμην ξεχνάς πως εγώ σ'αγαπώ

Άμα ψάξεις αλλού την αγάπη- πίστεψέ με το ξέρω καλά -πριν γεμίσει το φεγγάρι ένα βράδυθα γυρίσεις σ'εμένα ξανά

Αν θολή σου'χει γίνει η σκέψηαν για μένα πηδάς στον γκρεμόμη νομίσεις πως σ'εχουν μαγέψειτο'χω πάθει κι εγώ - σ'αγαπώ

Αν μια μέρα με δεις στ'όνειρό σουκαι πιστέψεις πως είσαι τρελόςγια φαντάσου - μικρός που'ναι ο κόσμοςτο ίδιο θα'χω πάθει κι εγώ

Μην πιστεύεις ό,τι σου λένενα αφήνεις να περνάει καιρόςλόγια σοφά ειν'αυτά που σου λέωγιατί σε νοιάζομαι και σ'αγαπώ

Πάντα αρκεί να ελπίζειςνα ελπίζεις και ν'αγαλάςγιατί αν το κάνεις αυτότότε ποτέ πια δε θα πονάς

ΒΑσιΑ ΑρΤινοΠούλού

Το ποίημα της Φωτεινής για τις γιορτέςΜέρες χρονιάρες έρχονται και να 'ναι ευτυχισμένες

ξέροντας πως τα πράγματα, τις έχουν πιεσμένες.

Εύχομαι υγεία και χαρά, να' χει το σπιτικό σας και να κρατήσετε ψηλά,

φίλοι το ηθικό σας.

Γιορτές σε μέρες δύσκολες, μα πρέπει να χαρούμε μ' επιμονή και υπομονή,

τον δρόμο μας θα βρούμε.

Χρόνια Πολλά, Καλές

Γιορτές Φωτεινή

(Φωτεινή Νίκ.& Δήμητρας Κορκολή-

Παπαματθαίου)

Οι ξελάσεις ήταν γιορτές για τη Λυνίσταινα

Οι κάτοικοι και μετά τη δημιουργία του κράτους στα 1830, συνέχισαν το έθιμο που είχαν κα-ταξιώσει κατά τη διάρκεια του μακραίωνα κατακτητή. Τότε οι ξελάσεις έδιναν το μεγαλείο της χριστιανικής συνείδησης, ο ένας να βοηθάει τον άλλον κι όλοι μαζί να το διασκεδάζουν

και να γλεντούν. Στην ουσία όμως ήταν χώροι ενημέρωσης ενάντια στον κατακτητή, στον οποίο επεδίωκαν να καταδείχνουν, πως είναι φαμίλιες πατροπαράδοτες κι αδιάσπαστες, με δεσμούς συγ-γένειας, φιλίας και κουμπαριών. Όλ’ αυτά αποτελούσαν και τον κρίκο ένωσης κατά τις ώρες μάχης, γιατί κανείς δεν μπορούσε να τους επιβάλει την τυφλή υπακοή. Η αλληλοακολουθία τους στηριζό-ταν στη φιλία, στη συγγένεια, και στη μεγάλη μπέσα. Γι’ αυτό και θαυματουργούσαν. Αυτό συνεχί-στηκε και μετά την απελευθέρωση, με διαφορετική όμως μορφή. Οι όμοιες εργασίες γινόντουσαν με το χαρακτηρισμό «έργο», δηλαδή όταν τέλειωνε σ’ ένα χωράφι, άρχιζαν αμέσως στο επόμενο. Έτσι, γνώριζαν τα γλέντια, τα τραγούδια, την επικοινωνία, αλλά και τη ζεστασιά στα αισθήματα. Το σημαντικότερο όμως πως μ’ αυτό το «συγκόμιασμα» έπλαθαν χαρακτήρες, που τους βοηθούσαν να δημιουργούν την προσωπικότητές τους. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιόταν κυρίως στο θερισμό των δημητριακών και στο ξεφύλλισμα των αραποσιτιών. Η υψομετρική διαφορά των χωραφιών έδινε την ευκαιρία στην ιεράρχησή τους. Κι όλες αυτές οι συνεργασίες έδιναν χαρά στα γρέκια, στις πλαγιές και τις ρεματιές, γιατί αυτό γινόταν με πολλές συντροφιές μαζί. Η ζωντάνια, τα γλέντια και οι χαρούμενες εκδηλώσεις ήταν και η γιορτή απ’ τον άνθρωπο προς τη φύση. Αυτή που έβλεπε ημέρα και νύχτα, αυτή που του έδινε τη χαρά και την ευτυχία να κάνει όνειρα και ν’ αγωνίζεται για τις δικές του προσδοκίες, έως ότου της επιστρέψει αυτή την τιμή με το θάνατό του πάλι μέσα στη δικιά της αιώνια αγκαλιά.

Η σταφίδα μάς έσωσε στην Κατοχή

Σε πολλές περιοχές έχει καθιερωθεί η γιορτή της σταφίδας, γιατί κι εκεί αναγνωρίζουν τη συμ-βολή τους στη δική τους ζωή. Κι όμως και τα ορεινά χωριά έπρεπε να κάνουν κάτι ανάλογο, γιατί στα χρόνια τα δύσκολα, αυτά της Κατοχής, σώθηκαν από τη σταφίδα. Οπως ήταν «μα-

τσιασμένη» μέσα στις μεγάλες αποθήκες, έσπαγαν τις πόρτες κι έμπαινε ο κόσμος μέσα. Πλιάτσικο, όπως και την πατάτα στο Ναύπλιο επί Καποδίστρια. Οι δυνατότεροι επικρατούσαν, κι όσοι ήσαν από δυο άτομα μπορούσαν να παίρνουν περισσότερη. Ολόκληρος λαός κυκλοφορούσε σ’ αυτό το δρόμο, Λυνίσταινας, Ζούρτσα, Ζαχάρως, Θολό κλπ. Αλλος ζαλιά, άλλος στον ώμο, άλλος πάνω σε ζώα κοκ κι όλοι τροχάδην για να φθάσουν στον προορισμό τους. Αρκετοί ήσαν κι εκείνοι που λιποθυμούσαν στο δρόμο για μια φέτα ψωμί, που τους «στάλωναν» κάποιοι άλλοι, γνωστοί ή άγνωστοι. Ολα με ιεροτελεστία μέσα στη μάχη της ζωής. Αρκετοί κι εκείνοι που έχασαν τη ζωή τους από τη σπιρτάδα της στις αποθήκες. Ζαλίζονταν και τέλειωσαν σιγά-σιγά. Ετσι, όταν τυχαίνει στο δρόμο μας, μην την αγνοούμε.. Ενίσχυσε τη ζωή σ’ όλα τα ορεινά χωριά μας, αλλά και στο δικό μας. Τότε ήταν που οι περισσότεροι έχασαν και τα δόντια τους, όμως το κακό ήταν πολύ μικρό!

παρακάτω στίχους.

Φλεβάρη είκοσι (20) του`41 Μέσα στην καταιγίδα, στους καπνούς, εκεί’ που το τέρας ξερνά καυτό μέταλλο μαχόμενος για την τιμή, για λευτεριά, για δίκιοστου Κάμια τις βουνοπλαγιές, στα ρείθρα του Δεβόλη,όρθιος και ακάλυπτος στο λοχαγό σου δείχνειςπως κίνδυνο τον αψηφάς, θάνατο δεν φοβάσαι.Πέταξες στους αιθέρες, στο πάνθεο επέρασες και στην αθανασία.Γέννημα της Κοπάνιτσας, καύχημα των γονιών σου,ήρωα ανθυπολοχαγέ, Μενέλαε Σμυρνήαστέρι αβασίλευτο του έθνους και της πατρίδας.

ΝιΚΟΣ ΓΕώρΓ(ιΕρΕώΣ) ΣΜυρΝηΣ

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 64 7 758

ing, dancing and stepping all night long. Close family mem-bers of the groom (Greeks) as well as those of the bride (Brit-ish) enjoyed the food and last year’s wine in an unforgettable event (phot. On Greek article)

*On September 17th, 2010, Demosthenes

Koutsogeorgis and Rachel Gi-lam were married in the Greek Orthodox church of Santa Kiriaki in Pikermi. Both work at the Nottingham Trent Univer-sity where they met and fell in love. A lecturer physicist and a psychologist who decided

to come to Greece to perform their wedding. Chris and Geor-gia, Demos’ parents were most happy to offer their hospitality to the bride’s family and have their son and his wife, even for a few days, back home. In fact the event took an interna-tional flavor, as friends and col-leagues were gathered from three continents and seven countries. We all wish happi-ness to the newlyweds and a successful life with surprises like the unbelievable Kalama-tiano of the bride. May their happy dancing never end. Christos and Georgia now anx-iously wait to become grand-parents, once more!

aFor compatriot Panagioti, son of emigrants Thymiou

and Basilikis Gianopoulou, we have already written, about his offerings to the city where born, ( TAFT of California), as well as for the sensitivities of the city’s inhabitants to his personality. So, Oct 15, as they started the festival, honor-

ary to its 100 years life (1911-21010), a prototype surprise was opened in front of Pa-nagioti Giannopoulo. A great placard was set beside of his photography, as a monument “dressed” with some lines of his history book about their city TAFT. (photo in Greek text). Also, Panagiotis was at the

head of parade. On the driving car (old one). We express con-gratulations.

H Nov 21 we had our asso-ciation meeting. A nice

Sunday morning without elec-tions.

We discussed a lot. The council heard many opinions, proposals and suggestions. Then were honoured two compatriots. The head priest George Demetr. Agelopoulos (in Athens), who, to his wife memory, restored the chapel of Saint Apostoloi (in old cem-etery), as well as Elias Athan. Ageopoulos, who offered to his father memory, his field in the village, in order to be cre-ated a guest house.

With my cordial greetingsSocratis Tzan. Smyrnis

Dear Lynistians continued from page 1

Γενική συνέλευση της 21ης Νοεμβ. 2010

κ. Αγγελόπουλο, όσο και απ’ τα λοιπά μέλη του ΔΣ, ικανο-ποίησε τους συμπατριώτες, αφ’ ενός για την ποσότητα κι αφ’ ετέρου για την ποιότητά τους, σε Λυνίσταινα κι Αθή-να. Μέσα δε, σ’ αυτά συμπε-ριελήφθησαν κι όσα απ’ αυτά δεν μπόρεσαν ή δεν κρίθηκε σύμφορη η πραγματοποίησή

τους, με πρώτο τον ετήσιο χορό, που, συν τοις άλλοις, και για την «επικίνδυνη», τότε, κυκλοφορούσα γρίπη. Η όλη εικόνα, κατέστη εντονότερα αποδεκτή και με την παρου-σία των πεπραγμένων απ’ τους δυο εκπροσώπους μας στην τοπική αυτοδιοίκηση. Τον Πέ-τρο Γ. Γιαννόπουλο (πρόεδρο δημοτικού συμβουλίου) και τον Πέτρο Χαρ. Μιχελή (πρό-εδρο τοπικού), μ’ επιστέγα-σμα τον προγραμματισμό της εναλλαγής και βελτίωσης του

δικτύου ύδρευσης, εξ αιτίας των συχνών καθιζήσεων και της παλαιότητας, τώρα πλέον, των λειτουργικών υλικών της. Το ίδιο και οι παρεμβάσεις των μελών, μεταξύ των οποίων και των παρόντων φίλων Ιωάννη Πράνταλου, ΓΓ της Μεσσηνι-ακής Αμφικτιονίας, καθώς και Διογένη Παπανικολάου προ-έδρου της Σαμοθρ. Ένωσης, καταχωρημένες κι αυτές στο

σχετικό βιβλίο. Όλες εποικο-δομητικές.

Η γενική συνέλευση είχε κι ένα ακόμη συναισθησιακό στοιχείο που συνέβαλε στην όλη καταξίωσή της. Τη βρά-βευση δυο συμπατριωτών για κοινωφελείς προσφορές. Τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργ. Δ. Αγγελόπουλο για την ανακα-τασκευή των αγίων Αποστό-λων (στο παλαιό κοιμητήριο) στη μνήμη – και κατ’ επιθυμία- της πρεσβυτέρας του Ελένης

(κόρη Γεωργ. Σπ. Γκουγκούση) και τον Ηλία Αθ. Αγγελόπου-λο, για τη δωρεά στο σύλλογο τού, εντός του χωριού, οικο-πέδου του για μελλοντική αξι-οποίησή του επ’ ωφελεία των συμπατριωτών, με πρώτιστη δημιουργία ξενώνα καταλυ-μάτων.

Τέλος, τα χειροποίητα γλυ-κά κι εδέσματα απ’ τις πολλές και καλές, όπως πάντα συμπα-τριώτισσες, αλλά και συμπα-τριωτών, έδωσαν τον καλύτε-ρο τόνο για Καλές Γιορτές και Νέο Έτος, ως την επανάληψη αυτής της γιορτινής εκδήλω-σης, με υγεία τον επόμενο χρόνο.

παναγιώτης Άγγ. παναγούλιας

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

Από δεξιά Δ. Σμυρνής, Αγγελ Σμυρνή, Γιώργ. Κ. Δράκος, πέτρ. Χαρ. Μιχελής,

Από δεξιά Δ. Σμυρνής, Αγγελ Σμυρνή, Γιώργ. Κ. Δράκος, πέτρ. Χαρ. Μιχελής,

Τιμήθηκε ο ανθ/γός Μενέλαος Δημ. Σμυρνής

- Συνέχεια από τη σελίδα 1

ΛυΝιΣΤιΑΝιΚη ΦώΝηιΔιΟΚΤηΤηΣ

Σύνδεσμος Αποδήμων ΛυνιστιάνωνΔιΕυΘυΝΣη:

ΑΙΟΛΟΥ100 Τ.Θ. 4043,10210ΕΚΔΟΤηΣ:

Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος(Πρόεδρος)

Παρασκευά 7 Μαρούσι 15124 τηλ. 210-80.20.464

Διευθυντής-Αρχισυντάκτης κοι υπεύθυνος Ενοντι του νόμου

ΣωκράτηςΤζαν. ΣμυρνήςΠρατίνου 39, Παγκράτι 11634

τηλ.: 210-72.33.146κιν: 6945,171322email: lynistaina@gmail.com

Συντοκτική Επιτροπή: Αντώνιος Αγγ. Αγγελόπουλος Γεώργιος Ηλ. Αγγελόπουλος

ΣωκράτηςΤζον. ΣμυρνήςΣυνδρομή:

-Για τον Σύλλογο 15 ευρώ (εξωτερικού 30 ευρώ)

- Για την εφημερίδα 10 ευρώ (Εξωτερικού 50 ευρώ)Επιταγές-Εμβάσματα

Τ αχ. Θυρίδα 4043.10210

Επιταγές ΕξωτερικούΔημήτριος Π. Μιχελής

Αιόλου 100Υπεύθυνοι Συνδρομών

Όλα τα μέλη του του Δ.Σ.

(Τα δημοσιευμένα κείμενα εκφράζουν απόψεις των συγγραφέων κι όχι του Συνδέσμου)

η μικρή μας Μαριλένα, με τις ωραίες εισηγήσεις της

η κόρη του Ανδρέα ιωάν. & Μαρίας Μιχελή μας συ-γκίνησε με τις παρεμβάσεις στην ιστοσελίδα μας και μάλιστα ήταν απ’ τα πρώτα παιδιά που εξέ-

φρασαν τη γνώμη τους. Σ’ αυτή την πρώτη παρέμβασή της, μας έστειλε τα πιο κάτω λόγια:

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που το χωριό μας προοδεύει! Ποτέ μου δεν περίμενα να δημιουργηθεί ιστοσελίδα....! Από την στιγμή που το είδα στην εφημερίδα χάρηκα που βρέθηκε ένας τρόπος για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας! Έτσι θα μπορώ να εκφράζω τις απόψεις για πιθανόν λύσεις πάνω σε προβλήματα που απασχολούν το χωριό ή τον σύλλογο...! Τέλος, διευκολύνα-τε την άμεση επικοινωνία των ανθρώπων του χωριού εντός και εκτός Ελλάδας! Συγχαρητήρια!!! Περιμένω από εσάς ακόμα πε-ρισσότερους πρωτοποριακούς δρόμους για το καλό του τόπου μας...Για ό,τι με χρειαστείτε θα ειμαι στο πλευρό σας......

Με εκτίμηση Μαριλένα Α. Μιχελή»

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 648 759

Ο Σύλλογος Ολυμπίων στο διάβα τριων αιώνων

Αυτός είναι ο τίτλος του καινούργιου-ογκοδέστατου βιβλίου, εξακοσίων είκοσι δυο σελίδων (6220 της ακάματης συμπατριώτισσάς μας κας Βιβής Δε-

ρεχάνη-Σταυροπούλου, επιτίμου προέδρου του συλλόγου Ολυμπίων. Το βιβλίο παρουσιάστη-κε την 24η Νοεμβ. 2010 στην αίθουσα συναυλιών του φιλολογικού συλλό-γου «Παρνασσός», με την παρουσία πλήθους κόσμου από όλη την επαρχία Ολυμπίας και όχι μόνον, ανθρώπων των γραμμάτων και του πνεύματος, εκπρο-σώπων πολιτιστικών φορέων, πατριδο-τοπικών συλλόγων, εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.α. Την εκ-δήλωση ετίμησαν με την παρουσία τους ο νομάρχης Ηλεί-ας κ. Χαρ. Καφύρας, ο βουλευτής Ηλείας κ. Κατρίνης, ο πρόεδρος των ομοσπονδιών των Συλλόγων Ολυμπίας και Τριφυλίας κκ. Μανώλη Δημ και Καράμπελας Κων/νος και πολλοί άλλοι επίσημοι. Η όλη εκδήλωση οργανώθηκε υπό την αιγίδα του Συλλόγου Ολυμπίων, ενώ τον συντονισμό της είχε αναλάβει ο εκδότης της «Πανολυμπιακής» και του περιοδικού «Ολυμπιακή Εστία» κ. Ευάγγ. Γιαννικό-πουλος. Η παρουσίαση δε, του βιβλίου έγινε από τον επί-κουρο καθηγητή Αθηνών κ. Κων/νο Πολυζωγόπουλο και τον οικονομολόγο συγγραφέα κ. Αγαθοκλή Παναγούλια. Το βιβλίο, μεταξύ των άλλων, προλογίζει και ο υπογρά-φων το παρόν σημείωμα, ο οποίος στα φοιτητικά του χρό-νια (Ακαδημαϊκή χρονιά 1962-63) διετέλεσε υπότροφος του εν λόγω Συλλόγου, ως «πρωτεύσας» μεταξύ όλων των επιτυχόντων φοιτητών των τότε γυμνασίων της επαρχίας Ολυμπίας, έχει δε διατελέσει επί σειρά ετών Αντιπρόεδρος του ιδίου Συλλόγου. Ο σύλλογος Ολυμπίων είναι ένα από τα αρχαιότερα Ελληνικά Σωματεία του είδους του σε όλη την Ελλάδα, έχει διαγράψει μία λαμπρή ιστορία προσφο-ρών και αγώνων

Για το καλό του τόπου μας, στα εκατόν είκοσι και πλέον χρόνια ζωής του μέχρι σήμερα, έχει τιμηθεί με βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών, η δε ιστορία

του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και εναρμονισμένη με την ιστορία της Ολυμπίας, αλλά και της πατρίδας μας γενικό-τερα. Με το βιβλίο γίνεται μια ιστορική αναδρομή στο βά-θος τριών αιώνων (19ος ,20ος και 21ος), στο πέρασμα των οποίων «ακουμπάει» ο υπεραιωνόβιος αυτός Σύλλογος, επανέρχονται στο προσκήνιο καταστάσεις και γεγονότα ξεχασμένα ή και άγνωστα μέχρι σήμερα, έρχονται δε, στη μνήμη μας σεβάσμιες προσωπικότητες, οι οποίες διεδρα-μάτησαν σημαντικούς ρόλους στη ζωή του Συλλόγου και του τόπου μας, οι πλείστοι από τους οποίους έχουν πλέον φύγει από τον πρόσκαιρο αυτόν κόσμο. Ένα μεγάλο μέ-ρος από τα γεγονότα ή τις καταστάσεις αυτές και τα πρό-σωπα που τα διαδραμάτισαν, ξαναήρθαν ζωντανά μπρο-στά μας κατά την παρουσίαση του ως άνω βιβλίου και μας πλημμύρισαν με νοσταλγικές αναμνήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες. Η βραδιά έκλεισε μέσα σε μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, με την απονομή ειδικής τιμητι-κής πλακέτας από τον σημερινό πρόεδρο του Συλλόγου κ. Κων/νου Βλάμη προς την κα Δερεχάνη, η οποία κατασυ-γκινημένη απηύθυνε λίγα λόγια στον κόσμο, τελειώνοντας με τη φράση: … «Σας αποχαιρετώ για πάντα».

Ενα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ένα απόλυτα δικαιολογη-μένο «ΜΠΡΑΒΟ» ανήκει στη σεβάσμια συμπατρι-ώτισσά μας Κυρία Βιβή Δερεχάνη-Σταυροπούλου,

της ιστορικής οικογένειας των Δερεχαναίων από την Αμπε-λιώνα, η οποία επί 40 χρόνια και πλέον χρόνια υπηρέτησε πιστά και αφοσιωμένα τον Σύλλογο Ολυμπίων, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, εκ των οποίων τα δέκα τε-λευταία ως πρόεδρός του, έχει δε πάρα πολλά προσφέρει στον τόπο. Παρά την προχωρημένη σημερινή της ηλικία και τη βεβαρημένη κατάσταση της υγείας της, σαν πραγ-ματικό μελισσάκι, αναζήτησε, συγκέντρωσε και τα ξανά-ζησε όλα αυτά τα πολύτιμα στοιχεία, τα οποία, τόσο όμορ-φα, παρουσιάζει στο θαυμάσιο αυτό πόνημά της. Την ΕΥ-ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για τη συγκίνηση που μας χάρισε κατά την όμορφη αυτή εκδήλωση και ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ υγεία και δύναμη, για να συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια την προ-σφορά της στο πολιτιστικό και κοινωνικό στερέωμα του τόπου μας. Εμείς που τη γνωρίσαμε, δεν την «ΑΠΟΧΑΙ-ΡΕΤΟΥΜΕ»

Αντώνιος Άγγ. ΑγγελόπουλοςΥ.Γ. Η ζωή και η προσφορά του Συλλόγου Ολυμπίων

στον τόπο είναι τόσο μεγάλη, που μας επιβάλλει να επα-νέλθουμε στο θέμα.

Στην Αθήνα, βλέπω από τηλεο-ράσεως, ότι ο δήμαρχος, κάθε χρόνο τέτοιον καιρό, στολίζει

την πόλη, στήνοντας στην Ομόνοια ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέ-ντρο και τοποθετώντας στους δρό-μους φωτεινούς γιρλάντες. Αλλά και όλοι σχεδόν οι άλλοι δήμαρχοι το ίδιο κάνουν. Στολίζουν την κεντρική πλατεία της πόλεώς των με χριστουγεννιάτι-κο δέντρο και φωτεινές γιρλάντες. Στα σπίτια και στα καταστήματα πάλι χριστουγεννιάτικο δέντρο στολίζαμε για να δώσωμε εορταστικό τόνο, χριστουγεννιάτικο χρώμα και πνεύμα στις ημέρες. Μερικοί δήμαρχοι, όπως ο δή-μαρχος Κυπαρισσίας, και άλλων παραλίων και νησιωτικών πόλεων, στολίζουν την πόλη τους με δέντρο και καραβάκι.- Σ’ αυτά ακρι-βώς τα μέρη, βλέπω τα παιδιά να ψάλλουν τα κάλαντα κρατώντας καραβάκι. Και η απορία μου είναι. Δέντρο ή καραβάκι;

Εδώ πρέπει να σημειώσωμε δύο πράγματα: α) ότι κανένα από αυτά, ως εγώ νομίζω, δεν αποτελούν χριστια-νικά σύμβολα και β) η δεντρολατρεία (με την έννοια της αγάπης κι του σε-βασμού προς τα δέντρα) στην αρ-χαία Ελλάδα ήταν πολύ διαδεδομένη. Θυμηθήτε την ιερή ελιά, το δώρο της Αθηνάς, την άμπε-λον και τον κισσό του Διονύσου, τις ιερές και αιωνοδέ-ντριες δρύες της Δωδώνης. Και τα δύο αυτά στολίδια, δέντρο και καρα-βάκι, είναι των ελ-ληνικών παραδόσεων.

Το καραβάκι μπορεί να θεωρηθεί ως σύμβο-λον της ελπίδας, αλλά ο κύριος συμβολισμός του είναι η ναυτιλία μας, ο εμπορικός μας στόλος, που τόσα προσέφερε και προσφέρει στο λαό μας, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Και μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας είναι μια χερσό-νησος της ανατολικής Μεσογείου και ότι το 20% περίπου της στερεάς της επιφανείας είναι νησιά. Τόσον η νησιωτική όσον και η ηπειρωτική Ελλά-δα βλέπουν τα καράβια μας ως πηγές πλούτου και τόπους εργασίας χιλιάδων νέων μας. Επο-μένως δικαιολογείται ο στολισμός του σπιτιού με καραβάκι, γιατί αυτό το καραβάκι τις ημέρες αυτές φέρνει πίσω στο σπίτι και την οικογένειά του, τον ναυτικό πατέρα ή γιο από τα μακρινά και πολύμηνα ταξίδια, φορτωμένο με δώρα για την οικογένειά του και γεμίζει το σπίτι χαρά, γιορτά-ζει.

Το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο έχει επικρατή-σει ακόμη και στα νησιά μας. Φαίνεται πως έχει βαθύτερες παραδοσιακές ρίζες και μάλιστα διο-νυσιακές. Γι’ αυτό θεωρείται

έθιμον πανάρχαιον και ελληνικόν. –Στην αρ-χαία Ελλάδα, τις ημέρες αυτές, εόρταζαν την αλ-λαγή του χρόνου ή πιο σωστά την μετάβαση από τον χειμώνα στην άνοιξη, ως εξής: Κατά τον ατ-τικό μήνα Ποσειδεώνα (15 Δεκ-15 Ιανουαρ)-στο διάστημα αυτό πέφτουν τα Χριστούγεννα-στην καρδιά του χειμώνα, που η φύση είναι σκεπασμέ-νη με χιόνια, παγωμένη και ναρκωμένη από τις βροχές, τα κρύα και τους πάγους, τότε ακριβώς δύο ομάδες-θίασοι, από νέους και νέες τελού-σαν συνεργαζόμενες τις ακόλουθες ιεροπραξίες, που είχαν συμβολικό χαρακτήρα: -Έκοβαν ένα

κλαδί δέντρου χωρίς φύλλα και κρατώ-ντας το ο κορυφαίος ή η κορυφαία της ομάδος και έξω από τα όρια της κοι-νότητας του χωριού ή της πόλεως, το πετούσαν στο ρέμα ή στα έλη ή και σε κάποια λίμνη. Έπειτα έκοβαν έν’ άλλο κλαδί αειθαλούς δέντρου και το μετέ-φεραν εν πομπή, με γέλια και τραγού-δια στην κοινότητα. Εκεί το έστηναν

στον προαύλιο χώρο του ναού του Διονύσου ή στην πλατεία του χωριού, το στόλιζαν με διάφο-ρα στολίδια και έπειτα χόρευαν γύρω από αυτό και διασκέδαζαν όλοι οι κάτοικοι.

Άλλοτε πάλιν, αντί κλάδου δένδρου κατα-σκεύαζαν ανθρώπινον ομοίωμα, που του έδιναν μορφή γέροντος και το μετέφεραν και αυτό έξω από τα όρια της κοινότητος, όπως και τον άφυλ-λον κλάδον. Εκεί ξέσχιζαν τα ρούχα του, διαμέ-λιζαν το σώμα του και τα πετούσαν στο ποτάμι. Επιστρέφοντες έφεραν εν πομπή, με χαρούμενες φωνές και τραγούδια, άλλο ομοίωμα ενός εφή-

βου ή ενός παιδιού, το οποίον απέθεταν στο ιερό του Διο-νύσου, το στεφά-νωναν με κισσό και του προσέφεραν στολίδια και δώρα.

Το ξερό κλα-δί και ο γέροντας, απέπεμπαν, συμβό-λιζαν τον γέροντα Χρόνον (τον Ενιαυ-τόν), τον χειμώνα, το γήρας και τον θά-νατον. Αντίθετα το φυλλοφόρον κλαδί και το ομοίωμα του εφήβου ή του παι-διού συμβόλιζαν τον Νέον Ενιαυτόν, την άνοιξη (=την ανάσταση της φύ-σεως), την νεότητα, τη ζωή, την ελπίδα. –Τα στολίδια και τα

δώρα, που προσφέρονταν, ήταν για να εξευμε-νίσουν το πνεύμα του Νέου Χρόνου, να είναι κα-λύτερος από το γέρο-Χρόνο, που έφυγε και να τους χαρίσει ευκαρπία και γονιμότητα. Με άλλα λόγια «χαρά και ευτυχία».

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα. Οι εποχικές αυ-τές εκδηλώσεις κορυφώνονταν με τους γάμους των κορυφαίων των δύο ομάδων, που κρατού-σαν τον κλάδον του δέντρου και ονομάζονταν αντιστοίχως «βασιλιάς και βασίλισσα».Αυτοί αποτελούσαν το πρώτο

γονικό ζευγάρι της χρονιάς. Βεβαίως οι γάμοι δεν σταματούσαν εδώ. Ακλουθούσαν και του 2ου και του 3ου και του 4ου ζευγαριού, τα σκήπτρα όμως κρατούσε το πρώτο. Γι’ αυτό ο 7ος μήνας του αττικού ημερολογίου ονομαζόταν «Γαμηλιώ-νας», (15 Ιαν- 15 Φεβρ), επειδή τότε προγραμ-ματίζονταν και εγίνονταν οι περισσότεροι γά-μοι.- Από αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι το ετήσιον αυτό έθιμον, που στην Ελληνική Μυθολογία και στην Ιστορία του θεάτρου, «Εποχικό Διονυσιακό Δράμα» είχε δυο στόχους: α) την ευετηρίαν, δη-λαδή παρακαλούσαν το Νέο Έτος να είναι καλύ-τερο από το παρελθόν και β) την συζυγίαν, ήτοι τον γάμον, την ανάδειξη γονιμικών ζευγαριών.

Δεν ξέρω πώς εσείς στολίσατε ο σαλόνι σας τις ημέρες των Χριστουγέννων, πάντως εγώ, επειδή είμαι ορεινός, προτίμησα το χριστουγεν-νιάτικο δεντράκι.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους και για το ΝΕΟ ΕΤΟΣ, ΥΓΕΙΑ κι ΕΥΤΥΧΙΑ, όπως την ποθεί έκαστος.

ΚυριΑΚΟΣ ΣώΤ. ΤΣιΟυΤΑΣΣυντ/χος δ/λος

Κυπαρισσία 15 Δεκεμβρίου 2010

Χριστουγεννιάτικο δέντρο ή καραβάκι(του τ. δασκάλου Κυριάκου Σωτ. Τσιούτα)

Λυνιστιάνικη Φωνή 9 760αρ. φύλλου 64

Μηλιά Γ. παναγούλια (1913-2010)

Εφυγε από κοντά μας στις 28-11-2010 η Μηλιά Γ. παναγού-λια, το γένος Νεονέλη Μιχ.

Σμυρνή σε ηλικία 97 ετών. η κηδεία της πραγματοποιήθηκε στις 30-11-10 (ημέρα εορτής του αγίου Ανδρέα) στον ενοριακό ιερό Ναό Κοίμηση της Θεοτόκου του χωριού μας. πλήθος κόσμου, ιδιαίτερα από την Αθήνα, παρέστη στη νεκρώσιμη ακολουθία. παρόντες ο γιος της Νίκος και ο ανι-ψιός της Δαμασκηνός, που έφθασαν εσπευμένα από την Αμερική. Όμως συγκινητικά και τα πιο κάτω λόγια αποχαιρετισμού απ’ το γιο του αδελφού της πα-πα-Γιώργη, το Νίκο:

Πολυαγαπημένη μας, θεία Μηλιά, δεύτερή μας μάνα, η μονα-δική αδελφή του ιερέα πατέρα μας- που εδώ δίπλα κοιμάται- η είδηση του θανάτου σου απλώθηκε σαν αστραπή και μας έφερε στα πατρικά χώματα, στον ιερό τούτο χώρο, στο ναό της Παναγιάς μας, της γειτόνισσάς σου, για να σε αποχαιρετήσουμεκαι να σε κα-τευοδώσουμε στο μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας. Και είναι τούτο φόρος τιμής στη μνήμη σου. Ήσουν από εκείνες, που μέχρι τα ενε-νήντα επτά σου, δεν εγκατέλειψες το χωριό μας, το σπίτι σου, το παραγώνι σου. Όλος τούτος ο κόσμος, που βρίσκεται γύρω σου, μαρτυρεί την αγάπη και εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπό σου, στο πρόσωπο της κυρα-Μηλιάς, της δούλας και κυράς, της αρχό-ντισσας. Η μακρόχρονη ζωή σου ήταν γεμάτη από πολλά γεγονό-τα, ευχάριστα και δυσάρεστα. Γνώρισες πολλές δοκιμασίες. Έχασες την μονάκριβη κόρη σου, την Ελένη, πριν προφθάσεις να την χα-ρείς και την καμαρώσεις, όπως εσύ ονειρευόσουν. Έχασες τη νύφη σου την παπαδιά, τον άντρα σου τόσο νωρίς με τον οποίο είχατε δημιουργήσει αυτήν την αξιόλογη και καταξιωμένη οικγένεια, τον αδελφό σου τον παπά, χτυπημένοι και οι τρείς από την επάρατη. Γεύτηκες και το πικρό ποτήρι της ξενιτιάς. Όμως δεν το έβαλες κάτω, τα αντιμετώπισες με ψυχραιμία και υπομονή. Όλα αυτά σε έκαναν πιο δυνατή, γιατί δυνατή ήσουν πάντα. Δεν θα ήταν υπερ-βολή να σε κατατάξουμε ανάμεσα στις σπάνιες γυναίκες, που έζη-σαν στο χωριό μας. Πρώτη στη χαρά και στη λύπη, πρώτη σε όλες τις εκδηλώσεις η Μηλιά του Νεονέλη και της Γιαννούλας. Είχες πά-ντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Στη δουλειά ξεπερνούσες και τα πιο γεροδεμένα παλικάρια. Όπλα σου ο κασμάς, το δρεπάνι, η ρόκα, ο αργαλειός και προπάντων το κοφτερό σου μυαλό, αν και δεν γνώριζες ανάγνωση και γραφή.

Η φιλοξενία σου ήταν παροιμειώδης. Μαζί με τη νύφη σου την παπαδιά, όσο αυτή ζούσε, είχατε ένα ευγενή ανταγωνισμό για το ποια θα υποδεχθεί και θα φιλοξενήσει τον ξένο, το φίλο, το συγ-γενή. Και όταν εκείνη έφυγε, έμεινες μόνη να συναγωνίζεσαι τον εαυτό σου. Θεωρούσες προσβολή και περιφρόνηση, να μην πε-ράσουν οι ξένοι από το σπίτι σου. Εκείνη η δυνατή, η ξάστερη, η χαρακτηριστική σου φωνή τα μαρτυρούσε όλα.

Φεύγεις και αφήνεις δυσαναπλήρωτο κενό. Μια καμινάδα λι-γότερη, μια πόρτα επιπλέον σφαλιστή, μια αυλή έρημη και βουβή. Πόσοι και πόσοι δεν κάθισαν κάτω από την κληματαριά της αυλής σου. Κέντρο τύπου εκείνη η αυλή, με ιστορίες, γεγονότα, ανέκδο-τα, γέλια ξεκαρδιστικά, που σκέπαζαν όλη τη γειτονιά, Όλα αυτά θα αποτελούν ένα νοσταλγικό παρελθόν. Φεύγεις ευχαριστημένη, γιατί αξιώθηκες να ιδείς τα παιδιά σου αποκαταστημένα, να χα-ρείς εγγόνια και δισέγγονα. Ο ξενιτεμένος γιος σου ο Νίκος, που πριν λίγες ημέρες σε είχε αποχαι-ρετήσει, αναχωρώντας για την Αμερική είναι εδώ. το ίδιο και ο ανιψιός σου ο Δαμασκηνός. Ο Φώτης σου, που πολύ ταλαιπω-ρήθηκε, νιώθει ευχαριστημένος, γιατί ήταν πάντα κοντά σου, φροντίζοντας να μη σου λείψει τίποτα, να μην αισθάνεσαι εγκα-τάλειψη και μοναξιά, να μην υπο-φέρεις. Πολύ θα μας λείψεις, θα λείψει ο μαγνήτης που μας τρα-βούσε και μας έφερνε εδώ στο χωριό. Η μνήμη σου θα μείνει χα-ραγμένη βαθιά μέσα μας. Αιωνία σου η μνήμη, πολυαγαπημένη μας. Καλό σου ταξίδι.

Στις 3 Νοεμβρίου 2010 έφυγε για το με-γάλο ταξίδι ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας λαμπρός επιστήμονας, ένας εκλε-

κτός Λυνιστιάνος, ο χειρουργός γιατρός μας Νίκος Στ. Δημητρακόπουλος.

Φεύγοντας άφησε πίσω του έντονα τα ίχνη μιας μεγάλης πορείας γεμάτης αγώνες και προ-σπάθειες, αλλά και μιας πορείας γεμάτης, επίσης, από ανθρωπιά. Γεμάτης από προσφορά στον αδύναμο συνάνθρωπο. Γεννημένος το 1916 στη Λυνίσταινα Ολυμπίας, σε μια εποχή απόλυτης φτώχειας και ανέχειας και σε ένα τόπο, τον τόπο μας, αποκλεισμένο τότε από τον έξω κόσμο, μέλος μιας πολυμελούς οικογένειας, μικρότερος σε 4 αγόρια και 2 αδελφές, βιώνει από τα πρώτα βήματα της ζωής του τη στέρηση, την πείνα και τη φτώχεια. Κουβα-λάει όμως μέσα του τη φλόγα της προόδου και της δημιουργίας, αλλά ταυτόχρονα δεν ξεχνά αυτά τα πρώτα χρόνια της στέρησης και της ανέχειας. Άριστος μαθητής στο ιστορικό γυμνάσιο της Ανδρίτσαινας, σε ηλικία μόλις 17 ετών εισέρχεται στην ιατρική σχολή του πανεπι-στημίου Αθηνών, όπου και φοιτά ως αριστούχος. Παίρνει την ειδικότητα του χειρουργού και υπη-ρετεί τη θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός. Με την κήρυξη του πολέμου το 1940 επιστρατεύεται αμέσως και καθ’ όλη τη διάρκειά του, υπηρετεί

στην πρώτη γραμμή, ως χειρουργός ορεινών χειρουργείων, για την αντιμετώπιση χιλιάδων τραυματιών. Μετά τον πόλεμο και αφού διετέλε-σε επιμελητής στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, μετετέθη στην Κοζάνη, ως διευθυντής χειρουρ-γικής κλινικής στο εκεί νοσοκομείο. Ταυτόχρονα όμως ιδρύει δική του χειρουργική κλινική στην πόλη της Κοζάνης, όπου καθιερώνει, μια ημέρα κάθε βδομάδα, να δέχεται, να χειρουργεί και να νοσηλεύει, εντελώς Δωρεάν, τους φτωχούς εκεί συμπολίτες, κινούμενος πάντα από ανθρωπιστικά και αλτρουιστικά αισθήματα προς τον οικονομικά αδύναμο, προς τον πάσχοντα. Παρά το γεγονός ότι η επαγγελματική του πορεία σ’ αυτή τη φιλό-ξενη πόλη διαγράφεται λαμπρή, οδηγούμενος από πατριωτικά αισθήματα και θέλοντας να προ-σφέρει στον τόπο του, το έτος 1955 την εγκατα-λείπει και εγκαθίσταται στον Πύργο Ηλείας, ως διευθυντής και πάλι χειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου του. Πάντα ανήσυχος και δημιουρ-γικός, ιδρύει νέα δική του χειρουργική κλινική, τη μεγαλύτερη και την πλέον γνωστή σε όλους τους γύρω Νομούς. Αλλά κι εκεί καθιερώνει ξανά την ίδια τακτική, σε ό,τι αφορά τη Δωρεάν νοσηλεία φτωχών κι απόρων συνανθρώπων του. Μεγαλω-μένος στη φτώχεια, δεν ξεχνά ποτέ τη σημασία και τις επιπτώσεις της. Ειδικότερα για τους συμπατρι-ώτες μας Λυνιστιάνους, ουδέποτε εδέχθη αμοιβή, αλλά είχαν και τον πρώτο λόγο στην προτεραι-ότητα. Εκατοντάδες παιδιά της εποχής εκείνης, αγόρια και κορίτσια, «έφαγαν ψωμάκι» στην κλινι-κή του ως εργαζόμενοι. Τόσο οι ασθενείς του, όσο και οι εργασθέντες στην κλινική του, δεν ξεχνούν ποτέ τον εξαίρετο επιστήμονα και τον υπέροχο άνθρωπο Νικόλαο Δημητρακόπουλο. Ένα καυτό δάκρυ κύλησε από τα μάτια όλων στο άκουσμα

του θανάτου του. Η πιο μεγάλη αμοιβή, ίσως, για έναν άνθρωπο.

Στα είκοσι δύο και πλέον χρόνια, που παρέ-μεινε στον Πύργο, ως κλινικάρχης, λόγω των με-γάλων και κοινωνικών σχέσεών του, αποτελούσε πάντα το ασφαλές καταφύγιο, το «αποκούμπι» για όλους τους συμπατριώτες και φίλους, που προσέτρεχαν σ’ αυτόν, ζητώντας τη βοήθειά του. Υπήρξε πάντα ένας εξαίρετος συμπατριώτης και

φιλοσυγγενής. Αγαπούσε παθολο-γικά τον τόπο της καταγωγής του, ιδιαίτερα, την όμορφη Λυνίσταινα, που δεν θυμίζει πλέον τίποτε από τα παλιά. Αγαπούσε το σύλλογό μας, όπως και την εφημερίδα μας, τη «Λυνιστιάνικη Φωνή», της οποί-ας ήταν φανατικός αναγνώστης. Καμάρωνε για την πρόοδο του χω-ριού μας τα τελευταία χρόνια. Ήταν πάντα κοντά μας, πάντα δίπλα μας,

κάθε στιγμή, σε κάθε μας ανάγκη. Μία από τις μεγαλύτερες προσφορές του στη Λυνίσταινα υπήρξε η αποφασιστικής κυριολεκτικά σημασίας παρέμβασή του το 1999. Μαζί με τον μηχανικό γαμπρό του κ. Χρήστο Καράγιωργα, πήγε στο αρ-χιτεκτονικό συμβούλιο του Πύργου για την έγκρι-ση της μελέτης (για να εξηγήσει την αναγκαιότητ και την πραγματική ουσία του όλου προβλήμα-τος), προς επέκταση της πλατείας της πανώβρυ-σης και τη δημιουργία επ’ αυτής του τουριστικού μας περιπτέρου. Έργο πνοής για το χωριό μας και ενέργεια για την οποία θα τον ευγνωμονούν πά-ντα οι επερχόμενες γενιές. Ελαυνόμενος πάντα από συμπόνια για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, το έτος 2004, με πρωτοβουλία και βασική χρηματο-δότηση του ιδίου, αλλά και με την συνεπικουρία και άλλων καλών συμπατριωτών, ιδρύθηκε στο σύλλογό μας το γνωστό ταμείο αμέσου αρωγής προς ασθενείς ή άλλους ενδεείς συμπατριώτες μας στη μνήμη της επίσης πονόψυχης αδελφής του, της αείμνηστης θεια-Ντίνας.

Ακολουθώντας το παράδειγμά του, η εξαίρετη σύζυγός του και οι οικογένειες των δυο παιδιών του, ενίσχυσαν στη μνήμη του το ταμείο αυτό με τα χρηματικά ποσά, που αναγράφονται σε άλλη στήλη κι έτσι το εν λόγω μικρό μας ταμείο θα μπορέσει να συνεχίσει την ανθρωπιστική απο-στολή του. Ο αείμνηστος γιατρός μας Νίκος Δη-μητρακόπουλος ήταν ένας από τους εννέα (9) τελευταίους επιζώντες πολεμιστές του 1940, από το χωριό μας, επί συνόλου εβδομήντα εννέα (79), τους οποίους τιμά κάθε χρόνο ο Σύλλογός μας ως δεδοξασμένους ήρωες και οι οποίοι, χρόνο με το χρόνο «φεύγουν».

Στην προσωπική του, την καθημερινή του ζωή, υπήρξε ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Κοινωνικός, ευχάριστος, πάντα με το χαμόγελο στο στόμα. Με τα ανεκτίμητα καλαμπούρια του, με τα αστεία του, με τα όμορφα πειράγματά του, αποτελούσε πάντα «το αλάτι και το πιπέρι» για κάθε παρέα. Διέθετε ένα σπάνιο χιούμορ κι ένα πεντακάθαρο αριστοφανικό πνεύμα. Υπήρξε πάντα ένας «γλυ-κός», παραδειγματικός οικογενειάρχης. Μαζί με την εξαίρετη σύζυγό του Αικατερίνη Φράγκου, από την Ικαρία, δημιούργησαν μια θαυμάσια οι-κογένεια από δυο αξιαγάπητα παιδιά, το Σταύρο και τη λατρευτή του Γωγούλα (γιατροί και τα δυο), που τους χάρισαν τέσσερα χαριτωμένα εγγονά-κια. Όλη αυτή η ευτυχισμένη οικογένεια, σύσσω-μη, του συμπαραστάθηκε πιστά κι αφοσιωμένα, στα προβλήματα που παρουσιάστηκαν τελευταία στην υγεία του. Έφυγε ήσυχα και με αναπαυμένη τη συνείδηση, ότι επιτέλεσε πλήρως το καθήκον του σ’ αυτή τη ζωή, μέσα από ένα ζεστό οικογε-νειακό περιβάλλον, το πρωί της 3ης Νοεμβρίου 2010. Αιωνία σου η μνήμη αείμνηστε γιατρέ μας. Το ωραίο σου χαμόγελο, το φωτεινό σου πρόσω-πο, τα ωραία σου λόγια θα παραμείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας, στην καρδιά μας.

Αντώνιος Άγγ. ΑγγελόπουλοςΚαλαμάτα-Δεκέμβριος 2010

Κ ο ι ν ω ν ι κ ά

Έφυγαν από κοντά μας

Καλό σου ταξίδι αείμνηστε γιατρέ μας

Μενέλαος ΒλάγγοςΈφυγε από κοντά μας στις 24.9.2010, σε ηλικία 69

ετών ο Μενέλαος Βλάγγος, από τις Καρυές Τριφυλίας, γιος της Ακριβής Δημ. Σμυρνή. Στην κηδεία του, που πραγμα-τοποιήθηκε στον ιερό ναό αγίου Γεωργίου, παρέστησαν πλήθος συγγενών, φίλων και γνωστών και από τα γύρω χωριά. Άνθρωπος εργατικός και προοδευτικός. Καλός οι-κογενειάρχης με την εξαίρετη σύζυγό του Λαμπρινή, με τρεις κόρες, με γαμπρό και εγγόνια. Αγαπητός στην Τρι-φυλολυμπία, γνωστός με την αλωνιστική μηχανή, που έφτανε και στη Λυνίσταινα, στο χωριό του παππού του.

Στην οικογένειά του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήριαΑιωνία σου η μνήμη, Μενέλαε

Νίκος Σμυρνής Κυπαρισσία

Βασιλική Ν. Σμυρνή (ηπΑ)

Απεβίωσε η Βασιλική Σμυρνή, σύζυγος του Νικ. Αντ. Σμυρνή στα 97 της χρό-νια. Ε ίχαν γνωριστεί στο Cansas City

των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου και διέμεναν μόνιμα, ως μετανάστες εκεί. Ο Νίκος, αδελφός του μηχανικού Γεωργ. Αντωνίου Σμυρνή, είχε φύγει πολύ νωρίτερα απ’ τη ζωή. Η Βασιλική είχε επισκεφθεί την Ελλάδα πολλές φορές και οι σχέσεις της με το χωριό και κυρίως με τη Λυνιστιάνικη Φωνή ήταν διαρκείς και ουσιαστικές. Συλλυπούμεθα όλους τους οικείους της

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 6410 761

Ντίνα Γ. Δημητρακοπούλου-Βαρβιτσιώτη

Την 2α Νοεμ 2010 απεβίωσε η Ντίνα, μικρότερη αδελφή των αδελφών Παναγιώτη Γ. Δημητρακόπουλου σμηνάρχου εα και του αδελφού του Δημήτρη υποστρατήγου εα, απ’ το Πανοχώ-

ρι Ανδρίτσαινας. Η εξόδιος τελετή έγινε την επομένη στον ιερό ναό προφήτη Ηλία Αγ. Παρασκευής και η τελευταία της κατοικία στο κοιμητήριο επίσης αγ. Παρα-σκευής, δίπλα στο κέντρο Δημοκρίτου. Παρευ-ρέθηκαν πολλοί συμπατριώτες και φίλοι, αλλά κι εκπρόσωποι των συλλόγων Ανδρίτσαινας και των γύρω χωριών γιατί η εκλιπούσα απ’ τα νεανικά της χρόνια ήταν κοντά τους, όπως και τ’ αδέλφια της. Την αποχαιρέτησε δε, με τα πιο κάτω συγκινητικά λόγια ο μεγάλος αδελφός της.

Ντίνα αγαπημένη μου αδελφή.Μαζευτήκαμε εδώ τούτη τη σκληρή ώρα συγγενείς, φίλοι και

γνωστοί για να σου πούμε το τελευταίο αντίο και να σε κατευο-δώσουμε για το μακρύ και χωρίς επιστροφή ταξίδι σου.

Γεννήθηκες στο πανοχώρι της Ανδρίτσαινας το 1940 σε μια εποχή δύσκολη, λόγω του μεγάλου πολέμου. Μεγάλωσες εκεί. Στο ίδιο μέρος τέλειωσες τις τότε γυμνασιακές σπουδές σου. Ήλ-θες εδώ, στη μεγάλη πόλη, τέλειωσες το πάντειο πανεπιστήμιο και με επιτυχείς εξετάσεις διορίστηκες στη ΔΟυ Σπάρτης. υπη-ρέτησες επιτυχώς πολλές Οικονομικές Εφορείες και ανέβηκες αρκετά ψηλά στην υπηρεσιακή ιεραρχία. Στη Σπάρτη γνώρισες και τον σύζυγό σου Στράτο Βαρβιτσιώτη, υπάλληλο τότε στην ίδια Εφορεία. Αποκτήσατε δύο αξιόλογα παιδιά, τον Αντώνη και την Αντωνία με επιτυχείς ανώτατες σπουδές στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. η επάρατη όμως ασθένεια δεν ου επέτρεψε, αδελφή μου, να δεις τα παιδιά σου πλήρως αποκαταστημένα, κόβοντάς σου πρόωρα το νήμα της ζωής. Γαλουχήθηκες από μικρή στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και απέχτησες ακέραιο χαρακτήρα. υπήρξες τίμια και ειλικρινής σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Δεν λύπησες ποτές κανέναν. Έδωσες απλόχερα τη βο-ήθειά σου, ό,που σου τη ζήτησαν και όχι μόνο.

Εύχομαι θεϊκή βοήθεια για παρηγοριά στον άνδρα σου, στα παιδιά σου, σ’ εμάς τα αδέλφια σου και για σένα ανάλαφρο το χώμα, που σε λίγο θα σε σκεπάσει.

Καλό σου ταξίδι.

Συλλυπητήρια (για το Νικ.

Γ. Ταμουρατζή)

Για το θάνατο του αγαπητού φί-λου Νικολάου Γ. Ταμουρατζή, που είχε παντρευτεί την Ελένη Γ. Αμπα-ριώτη, εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια προς ολόκληρη την οικογένεια. Ο Νίκος από τα παιδικά του χρόνια ήταν άτομο με θέληση, εκτιμούσε τη φιλία, σεβόταν απ’ την θέση που εργαζόταν , εξυπη-ρετούσε όποιον είχε ανάγκη, αλλά κι όσοι τον γνώριζαν χαιρόντουσαν που συνδιαλεγόντουσαν μαζί του, γιατί κυρίαρχο προσόν του η μεγά-λη κατανόηση. Δίπλα και άξιος πά-ντα στυλοβάτης του, η Ελένη, αυτή η υπέροχη κόρη του Γιώργη Πολ. Αμπαριώτη, που σε όλη, την μέχρι τώρα ζωή της, έχει μείνει το αγνό, το εγκάρδιο, το πρόθυμο παιδί της Λυσέραινας, με τις καταξιωμένες ηθικές και κοινωνικές αρχές, τις οποίες και μεταλαμπάδευσε στα δυο χαριτωμένα παιδιά τους.

Γρηγόριος π. Σμυρνής

Τα λάθη ανθρώπινα μεν, αλλά αναγκαία ν’ αποκαθίστανται

δε

105 κι όχι 95! για τον μπάρμπα

Γ. παναγιώτη

Τίποτα δεν μπορεί να στερήσει τα πρωτεία απ’ τον μπάρμπα Παναγιώ-τη και τέτοια πρωτεία είχε πολλά. Σ’ όλα του τα χρόνια, διακρινόταν. Στην εκκλησία, χωρίς να λείψει ποτέ για 70 χρόνια, και πάντα με τον καλό τρόπο, με την πηγαία του ευγένεια, αλλά προ-παντός να χαρίζει ευχές και λόγια καλά για τους άλλους. Ήταν της Δ΄ Δημοτι-κού κι όμως έγραφε ανελιπώς, κι ό,τι έγραφε είχαν νόημα, είχαν περιεχό-μενο, αλλά μετέδιδαν κι ένα δίδαγμα, στεριωμένο με μήνυμα χρήσιμο κι αν-θρώπινο, που κι αυτό ενισχυόταν με το παράδειγμά του. Πρωτεία και την ανα-φορά του στον πόλεμο του ΄40 που τον βρήκε ήδη στρατευμένο, αλλά και τα γραφόμενά του για εκείνη την επο-χή περιεκτικά, νοηματικά και με πλήρη κατανοητή εικόνα. Και στο χορό πάλι πρωτεία. Η φωτογραφία είναι απ’ το 15αυγουστιάτικο πανηγύρι. Το άνοι-ξε όλο χαρά, γι’ αυτό τη βάζουμε ως ένα καταξιωμένο έπαθλό του. Χόρευε μπροστά για να μας ευχαριστεί και κυρίως να δώσει το μήνυμα της ζωής και της αισιοδοξίας. Η εκ παραδρομής γραφή του 95 αντί του 105, ήταν και μια ευκαιρία να πούμε αυτά που του αξίζουν και που μόνος του δημιούρ-γησε. Το δρόμο για την αιώνια μνήμη του, ολομόναχος και τον χάραξε, αλλά και τον ολοκλήρωσε. Μνημόσυνο

(για την αείμνηστη Ζαμπέτα αριστ. Μπαρούνη)

Την Κυριακή 24 Οκτωβ. 2010, στον ιερό ναό της Αγ. Βαρ-βάρας πλατεία Κύπρου Καλλιθέας έγινε το ετήσιο μνη-μόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της αείμνηστης

Ζαμπέτας Μπαρούνη, συζύγου του εξ Ανδριτσαίνης Μεταλ-λειολόγου Μηχανικού και π. Υφηγητή Γεωλογίας ΕΜΠ κ. Αριστείδη Μπαρούνη. Όλη η οικογένεια ήταν και είναι φίλη μας, αλλά κι ο Αριστείδης με το γιο του, πολλές μελέτες έχουν προσφέρει για τον υδρολογικό τομέα του χωριού μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη της φιλης, της ενάρετης, της πάντα αξιαγάπητης Ζαμπέτας μας.

Ευχαριστήρια από την οικογένεια Μηλιάς Γ. παναγούλια

Τα παιδιά, οι νύφες, τα εγγόνια και τα δισέγγονα της εκλι-πούσης, μέσα από τις στήλες της εφημερίδας μας,

ευχαριστούν όλους, όσους παρευρέθηκαν στην κηδεία της, αλλά και

όσους έστειλαν τις ευχές τους τηλεφωνικά και με τον τρόπο τους αυτό συμμετείχαν στο πένθος της οικογένειας. Ευχαρι-στούν, επίσης, όλους όσους απήγγειλαν επικήδειο, για τα καλά και επαινετά τους λόγια, χαρακτηρίζοντάς την: καλή και άξια σύζυγο, μητέρα, γιαγιά, γειτόνισσα, συγγενή και χωριανή. Να προσθέσουμε όμως κι εμείς με όλη την αγάπη μας, ότι «όλες οι μανούλες του κόσμου είναι καλές» και αφήνουν μεγάλο κενό στις καρδιές των δικών τους, όταν φύγουν από τη ζωή.

Τα παιδιά: Νίκος και Φώτης, οι νύφες: Βάσω και Κούλα, τα εγγόνια: Λένα-Γιώργος-Ολυμπία-Γιώργος και Σταύρος, οι δισέγ-γονες Χριστίνα και Νεκταρία

Αναμνήσεις από τα παλιά-δύσκολα χρόνια

(γράφει ο Αθαν. Γ. Καφίρης)

Hταν Δεκέμβρης του 1958. Πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Φοιτητής στα τελευταία χρόνια της Νομικής στην Αθήνα. Αποφάσισα

να κάμω χριστουγεννιάτικες γιορτές στο χωριό μου, τη Γάρδιτσα. Με το λεωφορείο της γραμμής Αθήνα-Ανδρίτσαινα έφτασα στο τέρμα της λεωφορειακής δι-αδρομής. Ήταν απόβραδο και ο καιρός ήταν μουντός και ετοιμόβροχος, ενώ κάποιες αραιές σταγόνες βροχής είχαν αρχίσει να πέφτουν, προειδο-ποιώντας για επερχόμενη επιδεί-νωση του καιρού. Η απόφασή μου ήταν να συνεχίσω πεζοπορώντας το ταξίδι για το χωριό. Δρόμος για αυτοκίνητο, φυσικά, δεν υπήρχε και κατ’ ανάγκη η πορεία μου θα γινόταν από τον παλιό μουλαρό-δρομο που χρησιμοποιούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Ένας δικός μου άνθρωπος από την Ανδρίτσαινα με συμβούλεψε να μεί-νω εκεί και να συνεχίσω το πρωί. Όμως ήμουν αποφασι-σμένος και αμετάπειστος να συνεχίσω το δρόμο μου με τα πόδια. Ξεκίνησα, λοιπόν, κρατώντας και ένα δέμα με δωράκια και γλυκά για τα μικρανίψια, ενώ ούτε φακό ούτε άλλο μέσο φωτισμού διέθετα. Ανηφόρησα στην πλαγιά της Αγια-Σωτήρας και σε λίγο έφτασα στην το-ποθεσία «Σταυρούλι». Πέρασα κοντά από τα καλύβια του Αναγνωσταρά και, αφού διέσχισα τη ρεματιά της «Καλαμιώνας» ανηφόρησα κατά την απέναντι μεριά που ήταν το «Βουτί». Όμως, φαίνεται πως εκεί κάπου λοξοδρόμησα και –χάνοντας τα ίχνη του μουλαρόδρο-μου- πήρα λοξή πορεία προς τα δεξιά. Μπροστά μου έβλεπα ένα μικρό ξέφωτο και τίποτα άλλο. Σταμάτησα να αφουγκρασθώ κάτι. Το μόνο που άκουγα ήταν το βουητό του φουσκωμένου ποταμιού που με πάταγο κυ-λούσε ορμητικά στα χαμηλά της Λυνίσταινας και τρα-βούσε κατά τα Βερβιτσάνικα μέρη. Στο μεταξύ το ανε-μόβρεχο συνεχιζόταν ασταμάτητα, ενώ οι βροντές και οι κεραυνοί που έσκιζαν τον ουρανό φώτιζαν για δευ-τερόλεπτα τις γύρω βουνοκορφές και δημιουργούσαν μια εφιαλτική εικόνα. Και εγώ μέσα σ’ αυτή την κόλαση σκεφτόμουν πως είχα χάσει τον προσανατολισμό μου και δεν ήξερα προς τα πού να πάω. Το μόνο που κατα-λάβαινα ήταν πως άν συνέχιζα προς τα κάτω-δεξιά θα έπεφτα στο ποτάμι. Αυτή η σκέψη μου έφερε ρίγη και φόβο. Από ένστικτο και απελπισία γύρισα κατά πίσω και διέκρινα εκεί κοντά ένα άδενδρο υψωματάκι. Ανέ-βηκα στην κορυφή και πατώντας σε μια μεγάλη πέτρα προσπαθούσα να προσανατολισθώ και να καταλάβω κατά πού ήταν το «Βουτί», όπου είχε το γρέκι του ένας γνωστός ξωμάχος της περιοχής (Αγγελής Αγγελόπου-λος). Έβαλα τότε τις παλάμες των χεριών μου σαν χωνί στο στόμα και με όλη τη δύναμη της φωνής μου έβγαλα μια απεγνωσμένη κραυγή: «Μπάρμπα Αγγελή… Μπάρ-μπα Αγγελή….!». Δεν πήρα καμιά απόκριση και μόνο ο αντίλαλος της δικής μου φωνής ήρθε μέσα από τις χα-ράδρες. Επανέλβα την ίδια έκκληση δύο-τρεις φορές, οπότε ακούστηκε μια ξέμακρη φωνή, που έλεγε: «Έλα, ρεε…. Τι θέλεις;» «Κούνησε ένα φως για να ιδώ πού εί-σαι…» αποκρύθηκα ενθαρρημένος. Και τότε ένα θαμπό φως κουνήθηκε και μου έδωσε το στίγμα της παρουσίας του. Τράβηξα χαρούμενος κατευθείαν προς την φωτει-νή πηγή και σε λίγο είχα φτάσει κοντά στο καλύβι του μπάρμπα Αγγελή. Του διηγήθηκα πώς βρέθηκα εκεί και ο φιλόξενος εκείνος ξωμάχος μου πρότεινε να μείνω εκεί και να συνεχίσω το πρωί. Τον ευχαρίστησα για την πρόθυμη προσφορά του και του είπα: «Αν θέλεις να με εξυπηρετήσεις, άσε τη φιλοξενία και δώσε μου ένα φα-νάρι με λάδι για να μπορώ να βλέπω τα σημάδια του δρόμου….». Αυτό, βέβαια, ήταν το λιγότερο και το ευ-κολότερο που τούτη την ώρα μπορούσε να κάμει εκεί-νος. Έτσι, κρατώντας το λαδοφάναρο με προσοχή για να μη μου σβήσει, συνέχισα το αποφασισμένο δρομολό-γιο: «Του Δήμου η Γράνα»-«Μελιό»- «Κρύα Βρύση»-«Κλήμα» και στο βάθος φάνηκε η Γάρδιτσα με κάποια λίγα αχνά φώτα. Ήταν για μένα χαρά και αγαλλίαση. Κάπως έτσι υποθέτω να ένιωθε και ο θαλασσοδαρμένος Οδυσσέας όταν αντίκρυσε την ποθητή Ιθάκη! Κάθησα κοντά στο αναμμένο τζάκι για να ζεσταθώ και να στε-γνώσω. Και ενώ ιστορούσα στους δικούς μου την περι-πέτεια του ταξιδιού, η μάνα μου απορημένη σταυροκο-πήθηκε λέγοντας: «Παιδάκι μου, γιατί δεν ΄εμενες στην Ανδρίτσαινα και να ερχόσουν την αυγή;…» Θυμάμαι πως μου σέρβηραν για φαγητό άγρια χόρτα με φρέσκο μυρωδάτο λάδι και λεμόνι. Η υπέροχη γεύση αυτού του δείπνου, μου έχει μείνει μέχρι τώρα αλησμόνητη…

Ας είναι αυτή η καταγραφή και ένα συμβολικό μνη-μόσυνο για τον ευεργέτη μου ξωμάχο μπάρμπα Αγγελή Αγγελόπουλο!....

ΑθΑνΑσιοσ Γ. ΚΑφιρησ

Γάμος Ευγενίας και ΣωκράτηΤην 9η Οκτ. 2010, μι’ ακόμα Λυνιστιανοπούλα παντρεύτηκε. Η Ευγενία Νικολ. Παναγούλια κι εγγονή

του Γιαννάκη και Ντίνας Παναγούλια (το γένος Δημ. Κορκολή), με τον εκλεκτό της καρδιάς της. Το Σωκράτη Μεριγκούνη. Η τελετή του μυστηρίου έγινε στον ιερό ναό αγίας Γλυκερίας Γαλατσίου. Μετά τη στέψη ακολούθησε δεξίωση στο κέντρο Athens Vilry, στο Γαλάτσι.

Μάρκος Γ. Σμυρνής

Ο Γάμος Δημοσθένη-ραχήλ

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2010, στον ιερό ναό της Αγί-ας Κυριακής στο Πικέρμι, ο Δημοσθένης Κου-

τσογεώργης, φυσικός, καθηγητής (senior lecturer) στο Πανεπιστήμιο Nottingham Trent της Αγγλίας και η Ραχήλ Gilam, ψυχολόγος, εργαζόμενη στο ίδιο πανεπιστήμιο, ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου. Και οι δύο χριστιανοί ορθόδοξοι, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν αυτήν την ένωση στη γενέτειρα των γονιών του Δημοσθένη, του Χρήστου και της Γεωργίας, το γένος Δημητρακοπούλου. Έτσι έδω-σαν την χαρά στους γονείς, συγγενείς και φίλους να τους ευχηθούν σύμφωνα με τα έθιμα της Ελλάδας μας. Οι συγγενείς και φίλοι των νεόνυμφων ήρθαν από τρείς ηπείρους και επτά χώρες. Η οικογένεια της νύφης, γονείς, αδέλφια καθώς και οι οικογένειες αυ-τών, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν την Ελληνική φιλοξενία. Έμειναν ενθουσιασμένοι τόσο από την θρησκευτική τελετή, η οποία ετελέσθη σε δύο γλώσ-σες, όσο και από τη δεξίωση που ακολούθησε στον Πύργο Πετρέζας, Πικέρμι. Η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν το καλαματιανό που χόρεψε η νύφη, οδηγώντας μάλιστα τον χορό. Το γλέντι κράτησε μέχρι τα ξημερώματα. Ευχόμαστε στο ευτυχισμένο ζευγάρι κάθε χαρά και επιτυχία στα σχέδια του.

Λυνιστιάνικη Φωνήαρ. φύλλου 64 11 762

Γεννήσεις

Βαπτίσεις

Γάμοι

η Ευσταθία Κορκολή κι ο π. Χαραλαμπόπουλος γονείς*Την πρώτη Σεπτεμβρίου 2010 στο μαιευτήριο Ιασσώ η Ευσταθία Άγγελου Πέτρου Κορκολή και ο

σύζυγός της Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος αστυνομικός, απέκτησαν ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Ο ερχομός στη ζωή τής νεογέννητης έφερε μεγάλη χαρά και ευτυχία στον παππού Γιώργο και στις γιαγιάδες Αθανασία και Ελένη. Ελπίζω ότι οι ταχυδρόμοι Άγγελοι θ’ ανήγγειλαν στον παππού Άγγελο που βρίσκεται ψηλά εκεί στους ουρανούς το χαρμόσυνο αυτό γεγονός, αφού η τύχη τον κατα-δίκασε να φύγει τόσο νωρίς από τον επίγειο αυτόν κόσμο.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους από βάθος καρδίας να τους ζήσει, ο δε παντοδύναμος θεός να χαρίζει στη μικρούλα υγεία και ευτυχία, οι δε γονείς να την καμαρώσουν νυφούλα. Ο θείος

Νικόλαος πέτρ. Κορκολής

Το όνομά της ΦωτεινήΣτις 17 Οκτωβ. 2010, ο Πέτρος Νικ. Κορκολής και η σύζυγός του Μαρία βάπτισαν το τρίτο τους παιδί,

ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Νουνά του η Ευσταθία Νικ. Κορκολή καθηγήτρια φιλόλογος, που της χάρισε το όνομα Φωτεινή, προς τιμή της συνονόματης πλέον αγαπημένης γιαγιάς της (μητέρα της Μαρίας). Η βάπτιση έγινε στον ιερό ναό αγίας Παρασκευής στην Ηλιούπολη, μέσα σε μια όμορφη οικογενειακή ατμόσφαιρα, όπου παρευρέθηκαν αρκετοί συγγενείς και φίλοι. Η χαρά των παππούδων και των γιαγιάδων απερίγραπτη. Ευχόμαστε στη μικρή Φωτεινούλα να έχει υγεία και να ευτυχίσει στη ζωή της. Στους δε γονείς, να τους ζήσει και να την καμαρώσουν όπως επιθυμούν και η νουνά της πάντα άξια και να της ζήσει.Ο παππούς Νίκος και η γιαγιά ιουλία

η βάπτιση των διδύμωνΣτις 11 Σεπτεμβρίου 2010 τα ανήψια μου Βασι-

λική Μιχελή και Δημήτρης Παλαβός βάφτισαν τα διδυμάκια τους στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Μεγαλόπολης. Την τελετή της βάπτισης τίμησαν με την παρουσία τους 150 καλεσμένοι. Η χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των γονιών και των παππούδων και ιδιαίτερα των νονών. Η Κωνσταντί-να και ο Αντώνης Τζούβελης έδωσαν στο αγοράκι το όνομα Ανδρέας του παππού του και πατέρα της Βασιλικής. Η Αντωνία και η Αγγελική Καραλέκα έδωσαν στο κοριτσάκι το όνομα Κωνσταντίνα της γιαγιάς του και μητέρα του Δημήτρη.Τα μικρά με το κλάμα τους έδιναν τον δικό τους τόνο στη τελετή.Οι καλεσμένοι ευχήθηκαν καλορίζικα τα ονόματα και γερά και ευτυχισμένα τα παιδάκια. Μετά το τέλος της βάπτισης ακολούθησε δεξίωση στο κέντρο “Ρόδα”. Το γλέντι με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια κράτησε έως τις πρώτες πρωινές ώρες.Βασιλική και Δημήτρη σας ευχόμαστε να καμαρώσετε τον Παναγιώτη, τον Ανδρέα και την Κωνσταντί-να όπως επιθυμείτε.Οι θείοι σας Δημήτρης και Μαρούσα Μιχελή

Η γιορτή της αγρότισσας μάνας και των πολεμιστών του 1940

Για έβδομη κατά σειρά χρονιά επαναλήφθηκε και φέτος από τον Σύλλογό μας η όμορφη οικογενειακή γιορτή, η αφιερω-μένη στην ηρωίδα αγρότισσα μάνα και τους πολεμιστές του

1940. Η γιορτή μας αυτή έγινε στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού μας, όπως πάντα, στις 23 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο βράδυ. Η σεμνή αυτή εκδήλωση, που είναι από τις πιο όμορφες που γίνο-νται στο χωριό μας, έχει κανονισθεί να συμπίπτει, κατά προσέγ-γιση, με τη γιορτή του αγίου Δημητρίου και την επαίτιο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Έχει δε, επίσης, καθιερωθεί πλέον στη συνεί-δηση και στις καρδιές των συμπατριωτών μας και με λαχτάρα την περιμένουν κάθε χρόνο, ιδιαίτερα οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού μας. Αυτό έχει και την μεγαλύτερη αξία για εμάς. Την περιμένουν όμως και οι απόδημοι, που καταφθάνουν από τα διάφορα μέρη στη Λυνίσταινα., παρατείνουν δε την παραμονή τους στο χωριό, μέχρι την ημέρα αυτής της γιορτής. «Δεν θα φύγω, θα παραμείνω μέχρι τη γιορτή της αγρότισσας μάνας». Είναι η βραδιά αυτή αφι-ερωμένη στην ηρωίδα αγρότισσα μάνα, κυρίως των παλιών, των δύσκολων εκείνων καιρών, χωρίς ασφαλώς να παραγνωρίζονται οι δυσκολίες και της σύγχρονης αγρότισσας, παρά την τεράστια βελτίωση των συνθηκών ζωής σήμερα. Η αγροτική ζωή εξακο-λουθεί να είναι πάντα σκληρή. Είναι αφιερωμένη στην αγρότισσα του βουνού και του κάμπου, στην αγρότισσα του χωριού μας, στην αγρότισσα της ελληνικής υπαίθρου, στην Ελληνίδα αγρότισσα. Στο ιερό αυτό πρόσωπο, στη σεβάσμια αυτή μορφή, η οποία τόσο πολύ κουράστηκε, βασανίστηκε, υπέφερε για να ζήσουμεεμείς καλύ-τερα. Της οφείλουμε τόσα πολλά. Ταυτόχρονα όμως είναι αφι-ερωμένη, η εν λόγω, βραδιά και στους σεβάσμιους γέροντές μας και ειδικότερα στους πολεμιστές του 1940. Είναι αφιερωμένη στα εβδομήντα εννέα συνολικά Λυνιστιανόπουλα, τα οποία, όταν τα κάλεσε η Πατρίδα στις δύσκολες εκείνες στιγμές τον Οκτώβριο του 1940, έτρεξαν τραγουδώντας να υπερασπισθούν την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά της που κινδύνευαν. Από όλα αυτά τα νεαρά Λυνιστιανόπουλα της εποχής εκείνης, κατά τη βραδιά της γιορτής μας βρισκόντουσαν στη ζωή μόνον εννέα. Τη στιγμή που γράφονται οι λίγες αυτές γραμμές (Δεκέμβριος 2010) έχουν απομείνει οι οκτώ (8), μετά την αναχώρηση του χειρουργού γιατρού μας Νικολάου Δημητρακόπουλου, πολεμιστή επίσης του 1940, για έξι ολόκληρους μήνες , σε ορεινό χειρουργείο του με-τώπου. Είναι όλοι τους ηλικίας από ενενήντα , τουλάχιστον ετών και πάνω. Είναι τα έμψυχα κειμήλια μιας ένδοξης εποχής. Μιας εποχής, η οποία έγραψε μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ιστο-ρίας μας. Η μελαγχολική όμως διαπίστωση είναι ότι χρόνο με τον χρόνο, τα σεβάσμια αυτά πρόσωπα, οι γέροντες και οι γερόντισσές μας, ο ένας μετά τον άλλο, υποκύπτουν στον αδυσώπητο νόμο της ζωής, σιγά-σιγά λιγοστεύουν, σιγά-σιγά μας «αφήνουν», λόγω του βάρους των ετών που κουβαλούν στην πλάτη τους. Αυτό συνέ-βη και φέτος με την αείμνηστη θεια Μηλιά Γ. Παναγούλια, που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν το κεντρικό πρόσωπο, ήταν η καρδιά της βραδιάς, με τις θαυμάσιες αφηγήσεις της, με τα σοφά της λόγια, με τις συμβουλές και τις παραινέσεις της, με το γλυ-κό της χαμόγελο, με το αγγελικό πρόσωπο. Ήταν φέτος η πρώτη και τελευταία χρονιά που δεν έδωσε το «παρών» της γιορτής μας, λόγω ακριβώς του φορτίου των 98 χρόνων που τη βάραιναν. Ήταν και σημαδιακή αυτή η απουσία της. Έναν ακριβώς μήνα μετά και συγκεκριμένα στις 28 Νοεμβρίου 2010 «έφυγε» για το μεγάλο τα-ξίδι, αφήνοντας πίσω της, τόσες νοσταλγικές αναμνήσεις από την ευχάριστη, την έντονη παρουσία της στη γιορτή της αγρότισσας μάνας επί έξι ολόκληρα χρόνια.

Αντί άλλης περιγραφής που θα αφορούσε τη φετινή μας γιορ-τή, αφιερώνονται οι λίγες αυτές γραμμές στη μνή, τόσο της αεί-μνηστης θεια-Μηλιάς, όσο και στη μνήμη όλων εκείνων των σε-βάσμιων γερόντων και γεροντισσσών του χωριού μας, που ήσαν παρόντες στην πρώτη μας γιορτή για την αγρότισσα μάνα, στις 25 Οκτωβρίου 2003, ημέρα Σάββατο, παραμονή του αγίου Δημητρίου και οι οποίοι δεν ευρίσκονται πλέον ανάμεσά μας σήμερα. Έχουμε μόνο τις φωτογραφίες τους, έχουμε την ανάμνηση των γλυκών τους μορφών, χαραγμένη βαθιά στη μνήμη μας.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ για όλους αυτούς που «έφυγαν» για πά-ντα από κοντά μας. Απέραντος σεβασμός και εκτίμηση στους ελά-χιστους, που εξακολουθούν ακόμη να μας χαρίζουν την πολύτιμη συντροφιά τους, και να έχουν την αντοχή να καταθέτουντο στε-φάνι στο ηρώο μας, όπως έκαναν και φέτος οι σεβάσμιοι γέροντές μας, ο Κώστα Ν. Παναγούλιας και ο Μάριος Ν. Σμυρνής.

Λυνιστιάνικη Φωνή αρ. φύλλου 6412 763

Οι συμπατριώτες μας με τη ψήφο τους την αθέατη, άλλαξαν και τη φρουρά του τοπικού μας εκπροσώπου. Όπως

γράφουμε και σ’ άλλη σελίδα αυτή η νέα φρου-ρά είναι ο Γιάννης Ιωάν. Παναγούλιας. Δηλα-δή, θα’ναι αυτό το άτομο που θ’ αναφέρει τα προβλήματα, που θα προωθεί τις εισηγήσεις. Όμως, θα’ναι και το άτομο που θα χρειάζεται βοήθεια και συμπαράσταση. Άλλωστε ο Γιάν-νης, γεννήθηκε και μεγάλωσε, έως τώρα, στο χωριό κι έτσι γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πιάνουν τα χέρια του και βοηθά ο νους του. Για τα ηλεκτρικά, για τα νερά, για την καθαριότητα και για όλα τα υπόλοιπα. Μέσα σ’ αυτά πρέπει να βοηθή-σουμε κι όλοι εμείς, να μην γίνονται αδικίες, να μην κάνει πως δε βλέπει κλπ.. κλπ. Βέβαια. Όλα αυτά αναφέρθηκαν επειδή δόθηκε η ευκαιρία.

Ο σκοπός αυτών των λίγων γραμμών είναι άλλος. Να καταχωρήσουμε προς όλους τους συμπατριώτες, τις ευχαριστίες του για όσους τον προτίμησαν στην επιλογή τους, αλλά κι όλους εκείνους που για κάποιο λόγο δεν μπο-ρούσαν να τον ψηφίσουν, γιατί ο Γιάννης με τη συνεχή αγάπη του προς όλους, νιώθει πως κι εκείνοι τον αγαπούν εξίσου καλά, και πως δεν τον ψήφισαν, γιατί κάτι άλλο τους εμπόδιζε κι όχι ο ίδιος ο Γιάννης. Κι έτσι το πιστεύουμε κι εμείς. Εύχεται, λοιπόν, προς όλους τους συμπα-τριώτες να’ χουν υγεία, να ζούνε μ’ ευτυχία και πως θα κάνει ό,τι θα’ναι δυνατόν κι αδύνατο για όλους. αντευχόμαστε τα ίδια. Ο Γιάννης , όπως δηλώθηκε, θα’χει δίπλα του κι όλους τους προηγούμενους. Έχουν πείρα, με την οποία μπορεί να συνεχιστεί ο ανοδικός δρόμος της Λυνίσταινας.

Ευχές απ’ τον παπά μας

Ο παπα-Γιώργης (Τσουκαλάς), πάντα δεν μας ξεχνάει. Δεν ξεχνάει τους συμπατριώτες, όπου κι αν βρίσκο-νται. Προσεύχεται στις εκκλησιές μας, ανταλλάσσει

ευχές μ’ όσους περισσότερους μπορεί, αλλά και για όλους μαζί μέσα απ’ την εφημερίδα μας. Τον ευχαριστούμε και του ευχόμαστε ό,τι το καλύτερο και για εκείνον και για την ακού-ραστη και πάντα δίπλα του πρεσβυτέρα του, αλλά και για τα παιδιά κι εγγόνια του. Μια ζωή πελώρια, που ακούμπησε τα 30 χρόνια, εκεί στη Λυνίσταινα. Αδιάκοπα κι ακατάπαυ-στα δίπλα μας σε χαρές, σε λύπες, αλλά και σ’ επισκέψεις μας. Οι προσευχές του απ’ αυτά τ’ άγια χώματα, πολλοί έχουν τη βεβαιότητα, πως «πιάνουν» και για εμάς. Έτσι, κι εσύ παπα-Γιώργη συνέχι-σε, το δικό σου έργο, που εξασφαλίζει την επικοινωνία μας, την επανασύνδεσή μας με τους ρομαντικούς αυτούς τους αξέχαστους χώρους, που καθαγιάζονται και με τις δικές σου ευλογίες, απ’ αυτόν τον τύμβο της γαλήνης και της ψυχικής ανάτασης, της ιστορικής πλέον «Παναγιάς» μας.. Καλή χρονιά σε όλους σας.

Βράβευση π. Γιαννόπουλου

Για τον συμπα-τριώτης μας παναγιώτη γιο

των μεταναστών Θύμιου και Βασιλι-κής Γιαννοπούλου, έχουμε γράψει, τόσο για τη δικιά του προσφορά προς την πόλη που γεννή-θηκε, το ΤΑΦΤ Καλι-φόρνιας, όσο όμως και για την ευαισθη-σία των κατοίκων απέναντι του προσώπου του. Και τώρα που γιορτάζουν τα 100 τους χρόνια, 15-24 Οκτωβρίου, του έκαναν μια πελώρια, πρωτότυπη και πρωτοποριανή έκπληξη. Τοπο-θέτησαν στο πιο γνωστό μέρος μια μεγάλη αφίσα πάνω στην οποία έγραψαν ένα κομμάτι απ’ το βιβλίο που έχει ήδη γράψει για την ιδιαίτερη πατρίδα τους από το 1999, δίπλα της τοποθέ-τησαν τη φωτογραφία του, σε ταιριαστό μέγεθος με τη σελίδα του βιβλίου. Ο παναγιώτης και σ’ αυτή τη μεγάλη κι’ανεπαλά-πτη γιορτή, τουλάχιστον ως τα επόμενα 100 χρόνια , ήταν και πάλι ανάμεσα στους βετεράνους του Β΄παγκοσμίου πολέμου, με αμάξι της εποχής, έχοντας δίπλα του έναν απ’ τους δυο εγ-γονούς του. Του ευχόμαστε πολλές ακόμα παρόμοιες εκδηλώ-σεις και χαρές.

Τα εργαστήρια ζυμαρικών «ΨΥΛΛΑ» στη Μεγαλόπολη

Αυτά τα υπέροχα και με θαυμάσια εργαστήρια ζυμαρικών, έχουν δεσμό συγγένειας μ’ εμάς. Ο ιδιοκτήτης των ο Βαγγέ-λης Ψύλλας, που είναι παντρεμένος με τη Βασιλικούλα των

δυο καλών μας συμπατριωτών, του Κων/νου και της Καλλιόπης Κορκολή (το γέν. Ι. Στασιμιώτη). Προϊόντα που έχουν αποδοχή απ’ όλο το χώρο και κυρίως απ’ τους κατά συρροή διερχομένους, από και προς, τη Μεγαλόπολη. Πρώτοι σ’ αυτόν τον σταθμό, οι Λυνι-στιάνοι που έχουν και κάτι να πουν, όχι μονάχα Λυνιστιάνικα και Μεγαλοπολίτικα, αλλά κι απ’ τις άλλες περιοχές. Εμείς τους συγχαί-ρουμε πρωτίστως γι’ αυτή την καταξίωση ποιότητας. Αυτή που τους έχει αναδείξει και θα τους πάει ακόμα ψηλότερα.

Το κεφάλαιο «πέτρος Γεωργ. & Όλγας Γιαννόπουλος

(Να μην πάει χαμένο)

Την εγνωσμένη πείρα, πα-ντού και πάντα, την έχου-με ανάγκη. Αυτό άλλωστε

αποδείχθηκε κι απ’ τις εργασί-ες του συλλόγου στο χωριό. Οι μελέτες προπορευόντουσαν για οποιοδήποτε έργο του. Γι’ αυτό και τα έργα ήταν καλύτε-ρα σε ποιότητα, λειτουργικό-τερα και στοίχιζαν αρκετά πιο λίγο. Έτσι και τώρα. Ο Πέτρος απόχτησε πείρα πελώρια, αλλά και το έργο του γνωστότατο. Έχει ήδη γίνει «κεφάλαιο πείρας» για τη Λυνίσταινα. Εμείς, από δω και πέρα, τον χρειαζόμαστε πάλι για το χωριό από μια θέση, που θ’ ανταποκρί-νεται και στον ίδιο. Υποδειγματικά αναφέρονται δυο περιπτώσεις: Η μια, «επί του παρόντος» μέσα απ’ το Σύλλογο με υπευθυνότητα καθηκόντων και η άλλη ως εκπρόσωπός του, όπως παλιότερα με τα μέσα της εποχής εκείνης τον Γιώργη Γκουγκούση (Καντρή), σ’ επίπεδο κοινότητας.. Το πείραμα είχε πετύχει, αλλά και τώρα που οι ιθύνοντες του Δήμου θα βρίσκονται μακριά, έχουμε ανάγκη την εμπειρία του, γιατί κι ο σύλλογος, όπως και προετοιμάζεται, θα πρέπει ν’ αλλάξει τον τρόπο παρουσίας του για πολλά θέματα, τα περισσότερα κατεπείγο-ντα. Έτσι τον Πέτρο Γιαννόπουλο, αφού τον ευχαριστήσουμε για μι’ ακόμα φορά, τον παρακαλούμε και να συνεχίσει, με τις κατάλληλες κι επαρκείς προετοιμασίες.

Ο Σπύρος και η Σπύραινα νιώθουν σαν Λυνιστιάνοι

Δικαιολογημένα να εκφράζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα δυο παιδιά μας απ’ την Αλβανία. Τα έχουμε συνηθίσει μ’ αυτά τα ονόματα κι έτσι,

πρέπει να τα νιώθουμε. «Σπύρο» και «Σπύραινα». Τώρα πια έχουν εμποτιστεί με τις δικές μας αρχές και με τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας. Ειδικότερα ο Σπύ-ρος έχει έλθει απ’ τα 16-17 του χρόνια κι έχει βοηθήσει αρρώστους, έχει χαρεί με τις χαρές μας, αλλά κι έχει λυ-πηθεί με τις λύπες μας. Τώρα πια έχει γίνει ένα μ’ εμάς. Στη Λυνίσταινα ένιωσε τη χαρά του γάμου του, στη Λυ-νίσταινα και την ευτυχία του μεγαλώματος της κόρης των, που μαθαίνει τα Λυνιστιάνικα λόγια κι εκφράσεις, π’ ακολουθεί τα ελληνικά γράμματα, όπως κι όλα τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά κι αν βοηθήσουμε κι εμείς, ο καθένας με το δικό του τρόπο, θα μείνουν συνέχεια στο σπίτι που τους πρόσφεραν μ’ όλη την καλοσύνη τους οι ξεχωριστοί Δημητρακοπουλαίοι (πατέρας και γιος) και θα χαρούμε την κόρη και τα υπόλοιπα παιδιά τους, να λένε ποιήματα για το χωριό μας, που πλέον είναι και δικό τους, θα τα χαρούμε που θα παίρνουν διπλώματα απ’ τα ελληνικά πανεπιστήμια. Θα είναι τα καταδικά μας παιδιά. Ακόμα, νιώθουν καταγοητευμένοι που τους προσέχουμε, που τους εξασφαλίζουμε συνε-χή απασχόληση, κι έτσι αισθάνονται κι εκείνοι πως είναι χρήσιμοι, και πως τους θεωρούμε πλέον παρόμοια με τον εαυτόν μας. Και για όλα αυτά, μας παρεκάλεσαν να γράψουμε, πως εύχονται για όλους «Καλές γιορτές κι ευτυχισμένος ο νέος χρόνος, και πως κι εκείνοι μας νιώθουν όπως τον δικό τους εαυτόν…». Κι ως νέα κι αναπτυσσόμενη οικογένεια, τους ευχόμαστε υγεία και ν’ ακολουθή-σουν τις Λυνιστιάνικες πορείες καταξίωσης. Να’ναι πάντα καλά.

Επιτέλους οι ανιστόρητες πινακίδες πήραν τέλος.

Οι πινακίδες που έδειχναν το κάστρο, επιτέλος έφυγαν ή καλύτερα «μόνο έφυ-γαν». Η μια έβγαζε μάτι!. Κατάλακα στη Λάκα τ’ Αμπέλια. Τώρα χρειάζονται και πάλι συντονισμένες ενέργειες για να ξαναμπούν με το ορθό τους όνομα.

Βέβαια γι’ αυτό το φευγιό και την εκ παραλλήλου αναστήλωσή τους, χρειάστηκαν 4 έγγραφα, το ένα συνέχεια του άλλου, χρόνος αρκετός, αλλά και συντονισμένες ενέρ-γειες των εμπλεκόμενων, καθώς θα γράψουμε στο επόμενο, λόγω χώρου.

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος για όλους τους Λυνιστιάνους και τους φίλους μας.

Ο νέος πρόεδρος του χωριού μας στέλνει τις ευχαριστίες του

(θα βοηθηθεί κι απ’ την πείρα των απερχόμενων)

Ο Νίκος Δ. Κορκολής

Ο Νίκος όταν μιλήσαμε για τις γιορτές, έστειλε σε όλους την αγάπη του και κυρίως να ευχαριστήσει τους συμπατριώτες για τη βοήθειά τους στο ξεκίνη-

μά του εκεί στο τουριστικό μας περίπτερο. Ειδικότερα εκ-φράζει θερμές ευχαριστίες, τόσο προς τους ντόπιους, όσο και προς τους υπόλοιπους συμπατριώτες που δίνουν τη συνεχή παρουσία σ’ αυτό το χώρο και αποδεικνύουν την αναγκαι-ότητά του, για όλο το χωριό και για όλες τις εποχές. Εμείς του ευχόμαστε να συνεχίσει με την ίδια σεβάσμια και με πο-λιτισμό προσφορά του. Αυτό το περίπτερο έχει γίνει με κόπο, με ιδρώτα και με θυσίες για το καλό όλου του χωριού. Αυτό δίνει ζωή και ζωντάνια, δίνει θέρμη και ζεστασιά, αλλά κι επιβάλλεται να μένει σε λειτουργία ουσιαστική. Αυτή και η δική του προσφορά για το μέλλον του χωριού μας.