Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες

Ελένη ΚαραΚατσάνη

δ ι η γ η μ α τ α

Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες

Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ οσελότος

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ

ΕΛΕΝΗ

ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΔ Ι Η Γ Η Μ Α Τ Α

Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίεςΜ

εσιέ 4

2 και άλλες ιστορίες

Ε Κ ∆ Ο Σ Ε Ι Σ οσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ οσ

ελ

ότο

ς

Η Ελένη Καρακατσάνη γεν-νήθηκε στη Δράμα και μεγά-λωσε στην Αθήνα. Ζει μόνιμα στη Μύκονο, όπου ασχολεί-ται με τουριστικά επαγγέλ-ματα. Σποραδικά δημοσιεύει κείμενα και διηγήματα στον τοπικό Τύπο. Διηγήματά της περιλαμβάνονται επίσης στο συλλογικό έργο «7.30 στην οδό Μασσαλίας», εκδ. Οσε-λότος (2009).

[email protected]

Τ αξίδι, έγκλημα, έρωτας και οικογένεια είναι τα βασικά θε-ματικά στοιχεία που πλαισιώνουν τις ιστορίες της συλλογής Μεσιέ 42. Ενδιαφέροντες αφηγηματικοί χειρισμοί διεγείρουν

την αναγνωστική περιέργεια: η πανταχού παρούσα μουσική επέν-δυση, η μετάβαση των ηρώων σε διάφορους τόπους διασκορπισμέ-νους σε χώρες, ηπείρους και φανταστικούς κόσμους, τα φλας μπακ, η κινηματογραφική ροή μεταξύ των σκηνών. Στο τέλος όλων των ιστοριών, οι ήρωες μεταβάλλονται και βιώνουν καταστάσεις που καταλύουν τις αρχικές τους βεβαιότητες.

Μια γραφή ζωντανή, νεανική και πολύχρωμη που δεν στερείται ωριμότητας.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ∆ Ο Σ Ε Ι Σοσελότος

ISBN 978-960-564-055-2

143 × 210 SPINE: 6.5 FLAPS: 80

0_cover_karkatsani3.indd 1 5/10/2013 5:09:27 PM

ΤιΤλος Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες ςυγγραφέας Ελένη Καρακατσάνη ςειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]0513/09 Copyright© 2013 Ελένη Καρακατσάνη ΠρώΤη εκδοςη Αθήνα, Απρίλιος 2013

ISBN 978-960-564-055-2

Βατάτζη 55, 114 73 αθήνα τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected]

www. ocelotos. gr

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

Αφιερωμένο στη μνήμη της πολύτιμης Πηγής,

της μητέρας μου

5μΕσιΕ 42 Και αλλΕσ ιστΟριΕσ

Η ληστεία

Η Μαργαρίτα Στεργίου χτύπησε την κόρνα του SX4 κοφτά τρεις φορές. Αυτό ήταν το σύνθημα

που είχαν επιλέξει η Σαβίνα και ο Αλέξης. Έριξε μια αγχωμένη ματιά πρώτα στο ρολόι της και στη συνέ-χεια στην είσοδο της πολυκατοικίας. Εννέα ακριβώς. Στην ώρα της, όπως κάθε Σάββατο. Για την περιοχή του Γκύζη ακόμα και η στιγμιαία στάση ήταν απα-γορευτική. Θα χρειαζόταν να κάνει τουλάχιστον μία φορά τον γύρο του τετραγώνου για να τους δώσει χρόνο να κατεβούν. Σε λίγα λεπτά θα έβλεπε τα πρό-σωπά τους. Ένιωσε ένα σφίξιμο στο ηλιακό πλέγμα. Της είχαν λείψει. Κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται κοντά τους καθημερινά. Κανονικά.

Η πίεση που της ασκούσε η κίνηση την ανάγκασε να ξεκινήσει το αυτοκίνητο. Στο παράλληλο στενό είχε λαϊκή και οι περισσότεροι οδηγοί πάσχιζαν να ξεφύγουν από την περιοχή το συντομότερο δυνατό. Μια απλή βόλτα στο τετράγωνο γινόταν επιχείρη-ση διαφυγής ανάμεσα σε αγροτικά ατάκτως παρκα-ρισμένα και περίοικους εξοπλισμένους με καρότσια γεμάτα ζαρζαβατικά.

Η πρόσφατη μετάθεσή της ως ειδική ανακρίτρια οικονομικών υποθέσεων στα Ιωάννινα θεωρείτο ευ-

6 ΕλΕνη ΚαραΚατσανη

νοϊκή. Άλλωστε δεν ήταν η κατάλληλη εποχή για να είναι κανείς εκλεκτικός. Έπαιρνες ό,τι σου πρόσφε-ραν. Εντούτοις είχε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της μέχρι να καταλαγιάσει η ορμή που σάρωνε τις ευαί-σθητες ισορροπίες της ζωής της λόγω των επαγγελ-ματικών υποχρεώσεων.

Τα παιδιά της, δίδυμα στη Γ΄ γυμνασίου, είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα να την ακολουθήσουν στην πρωτεύουσα της Ηπείρου. Σχολεία, φροντι-στήρια, παρέες και μια υπέροχη γιαγιά, η μάνα της, να τους κάνει όλα τα χατίρια – δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση να τα εγκαταλείψουν όλα για τη μετάθεση της μητέρας τους. Η Μαργαρί-τα τελικά συμφώνησε.

Στην τελευταία στροφή του τετραγώνου με χαρά είδε τις γνώριμες φιγούρες των παιδιών της να την περιμένουν.

Οι προσδοκίες της από τις συναντήσεις αυτές ήταν μεγάλες. Ήθελε να τα μάθει όλα για τα παιδιά. Όλα όσα δεν μάθαινε από το τηλέφωνο κι από τα sms που αντάλλασσαν κατά τη διάρκεια της φυσι-κής της απουσίας. Πώς είναι στην υγεία τους, πώς τα πάνε στο σχολείο, τι καινούργιο τους συνέβη με τις παρέες και τους φίλους τους... Η γιαγιά τους; Τα φροντίζει όπως πρέπει;

Όλες αυτές οι απορίες και η λαχτάρα της Στερ-γίου για τα παιδιά της συσσωρεύονταν καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Κι όμως, κάθε φορά που


άνοιγε η πόρτα και έσκυβε να τα καλωσορίσει, ένα παχύ πέπλο λησμονιάς, ως διά μαγείας, σκέπαζε τα συναισθήματά της κι ένα ζιζάνιο με ακαθόριστη μορφή παρουσιαζόταν και της υπαγόρευε μια αντί-στροφη συμπεριφορά.

Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο γρήγορα έσβηνε το χαμόγελό της. Μια παγωμένη καλημέρα ψιθυρι-ζόταν εκατέρωθεν, τα παιδιά έμπαιναν βιαστικά στο αμάξι και όλοι εντάσσονταν σε μία προκαθορισμένη ρουτίνα διαπραγματεύσεων. Άλλωστε, εκείνη ήταν που έλειπε τον περισσότερο καιρό. Χωρίς να εξετά-ζεται εκ μέρους τους ούτε το αίτιο ούτε οι συνθήκες, την έχριζαν εκ προοιμίου ένοχη.

Συνεπώς, σύμφωνα με το ενδοοικογενειακό τους δίκαιο, δεν είχε δικαίωμα επιλογής για το πώς θα πε-ράσουν την ώρα τους μέχρι να εξαντληθεί το άχαρο Σαββατοκύριακο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επισκεφτούν κάποιον συγγενή τους ή κάποια οικο-γενειακή φίλη. Κατά τη γνώμη των παιδιών, όλοι ήταν βαρετοί και επικριτικοί. Φυσικά, ούτε κουβέ-ντα για θέατρο ή έστω για μια καλή ψαροταβέρνα με θέα τον Αργοσαρωνικό. Ψάρια; Άγνωστη λέξη.

Το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, είχε ήδη δρομολο-γήσει την πορεία του χωρίς τη γνώμη του καπε-τάνιου. Πρώτα πρώτα, μια υποχρεωτική στάση σε ταχυφαγεία με δελεαστικά ονόματα και διακόσμη-ση επηρεασμένη από την ποπ κουλτούρα, όπου οι


λέξεις «υγιεινή» και «διατροφή» ήταν στημένες στη γωνία και διαστρεβλωμένες.

Στη συνέχεια, ανάλωση δίωρης ψυχαγωγίας σε τοπικό μούλτιπλεξ όπου η έβδομη τέχνη, με ασύλλη-πτα εφέ, πειραματιζόταν πάνω στα ευαίσθητα αφτιά και τους τρυφερούς αμφιβληστροειδείς χιτώνες των παιδιών της, ενώ οι λέξεις υπόθεση, μουσική επέν-δυση και φωτογραφία ήταν τιμωρημένες – για την ακρίβεια πυροβολημένες.

Για το τέλος, το πρόγραμμα τής επεφύλασσε τα καλύτερα. Ανάλογα με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες, η τριμελής οικογένεια κατευθυνόταν είτε σε αίθουσες μπόουλινγκ είτε σε open air πάρκα οικο-γενειακής διασκέδασης. Γι’ αυτά η Μαργαρίτα Στερ-γίου δεν είχε καθορίσει ακόμη θέσφατο, βρισκόταν όμως πολύ κοντά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως οι επι-σκέψεις αυτές αποτελούσαν τεράστια απειλή για το ήδη πολύπαθο πορτοφόλι της.

Παρ’ όλα αυτά, συναινούσε και υποχωρούσε σε αυτές τις επιλογές. Ακόμη κι έτσι, με αυτόν τον κά-πως εκβιαστικό τρόπο, της δινόταν η δυνατότητα να βλέπει τα παιδιά της για αρκετές ώρες. Γνωρίζοντας πως κι εκείνα στερούνταν για χάρη της τις παρέες τους, προσπαθούσε να συμβιβάσει τις ανάγκες της με τις δικές τους.

Το SX4 ξεκίνησε απαλά και φεύγοντας από την περιοχή του Γκύζη μέσω της λεωφόρου Αλεξάν-δρας, βρέθηκε σύντομα να ακολουθεί υπομονετικά


ένα ατελείωτο σαββατιάτικο μποτιλιάρισμα επί της Κηφισίας.

Στόχος ήταν το Mall στο Μαρούσι. Η Μαργαρίτα είχε ήδη καταλήξει σε ποια καφετέρια θα περνούσε την ώρα της, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να παρα-κολουθήσει ταινία σε μούλτιπλεξ. Ήταν θέμα τιμής για κάποια που ξημερωνόταν στην περιοχή του ιστο-ρικού «Ααβόρα» –άραγε να υπήρχε ακόμα;– ενός κι-νηματογράφου συμβόλου τόσο για τις πρωτοπορια-κές ταινίες του όσο και για το είδος του κοινού που σύχναζε εκεί τις δεκαετίες του εβδομήντα και του ογδόντα. Θα τους περίμενε λοιπόν απ’ έξω.

Χωρίς δυσκολία βρήκαν θέση στο υπόγειο πάρ-κινγκ του κτηρίου. Σύντομα είχαν όλα τακτοποιηθεί. Τα παιδιά, με ηλεκτρονικό εισιτήριο στην ώρα τους για το έργο κι εκείνη, στο άνετο τραπεζάκι της, όσο το δυνατόν πιο μακριά από το αγριεμένο πλήθος των καταναλωτών του Σαββάτου, να απλώνει με τάξη τα χαρτιά της δουλειάς μπροστά της.

Το ευτύχημα ήταν πως είχε μια εξαιρετικά απαι-τητική εργασία. Το μυαλό της επικεντρωνόταν σε αυτήν κι έτσι είχε μια πρώτης τάξεως δικαιολογία να μη σκαλίζει τα δύσκολα θέματα των παιδιών. Ίσως έτσι ήταν καλύτερα.

Από την πρώτη στιγμή που πήρε τον φάκελο της υπόθεσης Σταθάκη στα χέρια της, ένιωσε πως με κά-ποιον τρόπο την αφορούσε. Είτε από ένστικτο είτε


από επαγγελματική ευσυνειδησία είχε αναλάβει την υπόθεση με ευχαρίστηση.

Είχαν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης εις βάρος της εικοσάχρονης φοιτήτριας και δύο ακόμη ατόμων, έπειτα από καταγγελία εκ μέρους των καζίνων Ρίου και Κέρκυρας για οικονομικές ατασθαλίες, καθώς και δεκάδες αναφορές για υποκλοπές σε ηλεκτρο-νικά καζίνο. Επίσης εκκρεμούσαν αυτεπάγγελτες μηνύσεις για απόπειρα ληστείας με τη μέθοδο του ριφιφί σε γνωστό κοσμηματοπωλείο της Θεσσαλο-νίκης.

Για πρώτη φορά σήμερα είχε την ευκαιρία να με-λετήσει την κατάθεση της φοιτήτριας. Στον φάκελο φιγουράριζε η εντυπωσιακή φωτογραφία μιας ψηλής ξανθιάς με αρμονικά χαρακτηριστικά. Τα μοναδικά στοιχεία που έθεταν ερωτηματικά στην καθ’ όλα δυ-ναμική εικόνα της ήταν τα ιδιόρρυθμα σκούρα γυα-λιά της και ο σκύλος που στεκόταν δίπλα της.

Άνοιξε την αυλαία μιας υπόθεσης, λεπτομέρειες της οποίας είχαν φτάσει μέχρι και στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Η Μαργαρίτα ξεκίνησε από τα πρακτικά της προανάκρισης της Αλεξάνδρας.

Αστυνομικό τμήμα ΚέρκυραςΔιενέργεια προανάκρισης της

Αλεξάνδρας Σταθάκη. Καταθέσεις:

Αστυνόμος: Θα ήθελα, πριν ξεκινήσουμε την κα-


τάθεση, να μου μιλήσεις για τον εαυτό σου. Χρειαζό-μαστε κατά κάποιον τρόπο ένα εκτενές βιογραφικό.

Σταθάκη: Ονομάζομαι Αλεξάνδρα Σταθάκη. Του Ιωάννη και της Σταυρούλας, το γένος Καραθανάση. Είμαι 20 ετών, φοιτήτρια επί πτυχίω της Σχολής Με-ταφραστών και Διερμηνέων.

Η περιοδική έλλειψη της όρασης είναι μέρος της προίκας μου. Όπως και το υπέροχο ολόλευκο δέρμα μου. Επίσης και το φυσικό –στα όρια του άσπρου– σαντρέ μαλλί, με εξαίρεση τη μοβ φράντζα, ένα κα-πρίτσιο που οφείλεται στην Ιουλία, την κολλητή μου από το λύκειο Χολαργού, και τους πειραματισμούς της στον Αμάραντο.

Θα έπρεπε να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την τύχη μου που δεν φιλοξενούμαι σε οικοτροφείο στην Κεντρική Αφρική μαζί με άλλους πεντακόσιους εκλε-κτούς της γης, οι οποίοι απολαμβάνουν το προνόμιο της ίδιας λευκότητας. Θα έπρεπε, επίσης, να είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι δεν έχω κανένα μέλος μου ακρωτηριασμένο και μοσχοπουλημένο στον το-πικό μάγο της φυλής, όπως συμβαίνει σε αρκετούς που πάσχουν από την ίδια ασθένεια και έχουν την ατυχία να γεννηθούν σε μια αφρικανική επαρχία.

Αντί γι’ αυτήν τη βάρβαρη πραγματικότητα, η ζωή επέλεξε για μένα μια ευρωπαϊκή χώρα με πανάρχαιο πολιτισμό και ιστορία, μια χώρα με προοδευτικούς και ευαισθητοποιημένους κατοίκους, όπου η «Μι-κρή», η συντροφιά μου και επίσημη βοηθός μου, εί-


ναι αποδέκτης σεβασμού και θαυμασμού για το έργο που επιτελεί.

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει τις φράσεις «...σας παρακαλώ, πάρτε το σκυλί από εδώ, είναι κατά-στημα τροφίμων, είναι πλοίο, είναι εστιατόριο, είναι νοσοκομείο, δεν επιτρέπονται σκυλιά εδώ μέσα και μάλιστα χωρίς φίμωτρο!»

Αυτό το τελευταίο είναι ευτύχημα που δεν το κα-ταλαβαίνει η «Μικρή» –η οποία είναι ανεξακρίβωτο τι δεν αντιλαμβάνεται– διότι σίγουρα θα είχε πέσει σε βαριά μελαγχολία.

Η δυσκολία στην οποία υποβάλλω τον κόσμο γύρω μου με τις ιδιομορφίες μου ως άνθρωπος –με τη συνδρομή μάλιστα ενός «δυσοίωνου» μαύρου πόιντερ– θα μπορούσαν κάλλιστα να με έχουν οδη-γήσει σε έναν περιθωριακό τρόπο ζωής. Δυσκολεύ-ομαι όμως να υιοθετήσω αυτή τη στάση.

Η απόκτηση του σκύλου ήρθε όταν ήμουν τελει-όφοιτη λυκείου. Τότε ξεκίνησαν και οι περιπέτειές μας. Ήμουν άριστη μαθήτρια κι έτσι είχα τη δυνα-τότητα να επιλέξω για σπουδές την εν λόγω σχολή στην Κέρκυρα, μακριά από τη γεμάτη κατανόηση μεν, ασφυκτική δε, οικογενειακή εστία.

Οι κατά τα άλλα ψύχραιμοι γονείς μου έφθασαν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, όταν γύρω από ένα αυγουστιάτικο τραπέζι τούς ανακοίνωσα την από-φασή μου. Η δημοσίευση των βάσεων για τις πανελ-λήνιες ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να τους


αποκαλύψω τη γεωγραφική θέση των σπουδών μου μέσα στο μηχανογραφικό δελτίο. Κάθε φορά υπέβο-σκε ένα «γιατί» στο ύφος των επιφανειακά ψύχραι-μων συζητήσεων που κάναμε για αρκετό καιρό μετά τη βόμβα που τους άφησα στο τραπέζι.

Στο τέλος πείστηκαν, αλλά με όρους. «Εμπιστευ-όμαστε την επιθυμία σου, όμως χρειάζεσαι προστα-σία όπου κι αν πας», είπε ο πατέρας μου.

Προστασία... Τι φριχτή λέξη! Επιτέλους την είχαν ξεστομίσει. Κάπως έτσι υποχώρησα και μπήκε στη ζωή μου η «Μικρή», ένα από τα ελάχιστα σκυλιά που υπάρχουν στην Ελλάδα και είναι κατάλληλα εκπαι-δευμένα για να καθοδηγούν τυφλούς.

Από την άλλη μεριά εγώ, ως Αλεξάνδρα, αισθα-νόμουν πάντοτε μια παράξενη σιγουριά για τον εαυτό μου. Δεν χρειαζόμουν προστασία. Γι’ αυτό και δυσκολευόμουν στην αρχή να δεχτώ την παρουσία και την προστασία ενός σκύλου. Στην αρχή δεν είχα αντιληφθεί ότι δεν έβλεπα. Οι άλλοι προθυμοποιού-νταν πάντοτε να με ενημερώσουν. Οι λέξεις αλφι-σμός, αλμπινισμός, λευκοπάθεια είναι ταμπέλες των άλλων. Είναι ταμπέλες των γιατρών, των ζωολόγων και των βοτανολόγων για να σε ταξινομήσουν, να σε μετρήσουν, να σε κατατάξουν σ’ έναν κόσμο που τρομάζει στη θέα του διαφορετικού. Έτσι εμπέδωσα από νωρίς ότι χρειαζόταν να προστατεύσω τους δι-κούς μου από την δεισιδαιμονία των άλλων. Είχαν φέρει ένα λευκό τέρας στη ζωή;


yΗ Μαργαρίτα Στεργίου σήκωσε τα μάτια της από

τις τυπωμένες σελίδες. Ήπιε μια γουλιά καπουτσί-νο. Ο καφές είχε αρχίσει να παγώνει και παρήγγειλε ακόμη έναν. Κοιτώντας για δεύτερη φορά τη φωτο-γραφία της Αλεξάνδρας, άρχισε να την παρατηρεί με την ύστερη γνώση που προσφέρει η εξομολόγηση. Μια αναπόφευκτη αίσθηση συμπάθειας την κατέ-κλυσε. Δεν το περίμενε να βρεθεί αντιμέτωπη με μια τόσο συγκινητική ιστορία από ένα κορίτσι που είχε όλες τις δικαιολογίες του κόσμου να είναι γεμάτο άρνηση εξαιτίας της πάθησής της. Πώς, όμως, έφθα-σε στην άλλη πλευρά; Φαίνεται πως κι ο αστυνόμος είχε την ίδια απορία διότι...

yΑστυνόμος: Όλα αυτά μου δίνουν τη βεβαιότητα

πως είσαι ένα κορίτσι εξαιρετικών ικανοτήτων. Είσαι ευαίσθητη, έξυπνη, όμορφη. Δεν χρειάζεται κανείς πάνω από ένα λεπτό για να το διαπιστώσει. Όμως, η ενασχόλησή σου με τις σπουδές και η δυναμική σου απόφαση να ανεξαρτητοποιηθείς δεν δικαιολογούν την εμπλοκή σου σε οικονομικά σκάνδαλα.

Σταθάκη: Οι δυσκολίες που συνάντησα στην προσπάθειά μου να ανεξαρτητοποιηθώ μάλλον με πείσμωσαν παρά με αποθάρρυναν. Πολύ σύντομα η ίδια η ζωή μού έδειχνε τη λύση.

Το καφέ «Έκλειψη» έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την εγκατάστασή μου στην Κέρκυρα το αναγκα-

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ

ΕΛΕΝΗ

ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ

Δ Ι Η Γ Η Μ Α Τ Α

Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες

Μεσ

ιέ 42

και άλλες ιστορίες

Ε Κ ∆ Ο Σ Ε Ι Σ οσελότος

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ οσ

ελ

ότο

ς

Η Ελένη Καρακατσάνη γεν-νήθηκε στη Δράμα και μεγά-λωσε στην Αθήνα. Ζει μόνιμα στη Μύκονο, όπου ασχολεί-ται με τουριστικά επαγγέλ-ματα. Σποραδικά δημοσιεύει κείμενα και διηγήματα στον τοπικό Τύπο. Διηγήματά της περιλαμβάνονται επίσης στο συλλογικό έργο «7.30 στην οδό Μασσαλίας», εκδ. Οσε-λότος (2009).

[email protected]

Τ αξίδι, έγκλημα, έρωτας και οικογένεια είναι τα βασικά θε-ματικά στοιχεία που πλαισιώνουν τις ιστορίες της συλλογής Μεσιέ 42. Ενδιαφέροντες αφηγηματικοί χειρισμοί διεγείρουν

την αναγνωστική περιέργεια: η πανταχού παρούσα μουσική επέν-δυση, η μετάβαση των ηρώων σε διάφορους τόπους διασκορπισμέ-νους σε χώρες, ηπείρους και φανταστικούς κόσμους, τα φλας μπακ, η κινηματογραφική ροή μεταξύ των σκηνών. Στο τέλος όλων των ιστοριών, οι ήρωες μεταβάλλονται και βιώνουν καταστάσεις που καταλύουν τις αρχικές τους βεβαιότητες.

Μια γραφή ζωντανή, νεανική και πολύχρωμη που δεν στερείται ωριμότητας.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected]

www. ocelotos. gr

Ε Κ ∆ Ο Σ Ε Ι Σοσελότος

ISBN 978-960-564-055-2

143 × 210 SPINE: 6.5 FLAPS: 80

0_cover_karkatsani3.indd 1 5/10/2013 5:09:27 PM


στικό μου στέκι για δύο λόγους. Ο δεύτερος ήταν γιατί μου άρεσε η μελέτη εκεί τις πρωινές ώρες που όλα ήταν ήσυχα – σίγουρα πολύ περισσότερο από το θορυβώδες δώμα που νοίκιαζα, με τους αδιάκριτους ζωοφοβικούς γείτονες. Ο πρώτος ήταν ο Λάζαρος. Ο Λάζαρος ήταν ο γοητευτικός ιδιοκτήτης και μπάρ-μαν της «Έκλειψης». Η κόντρα μας υπήρξε συνεχής.

Αν δεν ήταν για την πολυτέλεια του σκύλου, θα ήταν για την εμμονή μου στο συγκεκριμένο τραπε-ζάκι, την άρνησή μου να δοκιμάσω οτιδήποτε άλλο πρόσφερε το κατάστημα εκτός από μαύρο καφέ, την αντίθεσή μου στις μουσικές επιλογές του Λάζαρου που είχαν σκαλώσει στα βαλσαμωμένα ροκ χρόνια της δεκαετίας του εβδομήντα, λες κι αυτό τις κα-θιστούσε περισσότερο ποιοτικές. Οι καβγάδες μας για ανώδυνα θέματα –όπως το τέλος της ροκ μετά τον θάνατο του Λένον ή του Πρίσλεϊ– ήταν ατέρμο-νες. Προσπαθούσα να εξηγήσω πως η δήθεν εμμο-νή στην ποιοτική ροκ παρελθόντων δεκαετιών τον καθιστούσε μάλλον κολλημένο και στατικό, αλλά μάταια.

Η εύκολη λύση για τον Λάζαρο ήταν μία. Η ειρω-νεία στο ύφος, υπονοώντας πως όποιος έχει μεγα-λώσει στην πρωτεύουσα θεωρεί τον εαυτό του αυ-θεντία σε θέματα μόδας και τάσεων σε όλους τους τομείς.

Κατά βάθος, βέβαια, το διασκέδαζα και με κολά-κευε αφάνταστα που με αντιμετώπιζε ισότιμα και

Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες

Documents

Transcript of Μεσιέ 42 και άλλες ιστορίες