Έναυσμα, Τεύχος 40

16
Ραντεβού στα αμφιθέατρα Η αγωνιστική ανασύνταξη των συλλόγων και του φοιτητικού κι- νήματος βρίσκεται στη σύγ- κρουση με το πρόβλημα της αποσυγκρότησης και τις αιτίες του. Οι αιτίες του είναι πολιτικές και σαν τέτοιες οφείλουμε να τις απαντήσουμε. σελ. 5 ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2013 Η φλόγα της εξέγερσης δεν σβήνει! Παρόλα αυτά, η νεολαία με την ορμή και την οργή που τη διακατέ- χει, βλέποντας τη ζωή της να συν- θλίβεται, θα συνεχίζει να εξεγείρεται, κάνοντας το πολυτε- χνείο επίκαιρο. Μέσα από τους αγώνες της, θα αποκαλύπτει φί- λους και εχθρούς, θα θέτει πρω- τοπόρους στόχους πάλης. Στο πλευρό της εργατικής τάξης. σελ. 8-9 Τελικά από πού προέρχεται η βία; Μετά την 18η Σεπτεμβρίου, ημέρα της δολοφονίας του αντι- φασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από χέρι χρυσαυγίτη, το σύστημα βγήκε να βροντοφωνάξει ότι «κα- ταδικάζει τη βία απ’ όπου αυτή και αν προέρχεται!». Η συγκεκριμένη φράση είναι η επιτομή της περι- βόητης θεωρίας των 2 άκρων που τόσο χρησιμοποιούν καθημερινά στα κανάλια και στις φυλλάδες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι της αστικής μπάντας. σελ. 13 Περιοδική έκδοση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ Τεύχος 40 Νοέμβρης 2013 1,50€ εναυσμα T o τελευταίο διάστημα έχει ξανανοίξει τόσο στα κυβερνητικά και μιντιακά επιτελεία, όσο και στους κόλπους του λαού το ζήτημα της κρί- σης, των μέτρων, του χρέους, των δημοσιονομικών- χρηματοδοτικών κενών, της «ανάπτυξης», των μνημονίων, της διεξόδου κ.ο.κ. Tι ακριβώς σηματο- δοτεί αυτό για τη νέα εποχή στην οποία μπαίνουμε και σε τι βαθμό συνδέεται με το μέλλον της νεο- λαίας και του λαού μας; Κατ' αρχάς, ερμηνεύοντας το που είμαστε, αυτό που βλέπουμε είναι ΕΕ-ΔΝΤ-τρόικα-κυβέρνηση να συμφωνούν στο εξής ένα πράγμα: να παίρνονται νέα μέτρα συνεχώς και αυτό φαίνεται από τα παρακάτω. Στο πεδίο της εκπαίδευσης, οι ταξικοί φραγμοί όλο και εντείνονται, με το «νέο» λύκειο και το νόμο πλαί- σιο να κάνουν άπιαστο όνειρο, για τα παιδιά των λαϊ- κών οικογενειών, την πρόσβαση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Επίσης, συντελείται ολομέτωπη επίθεση στο δικαίωμα στην εργασία. Η διάλυση των κεκτη- μένων εργασιακών σχέσεων, οι απολύσεις, η ανερ- γία, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της κυριακάτικης αργίας, καθώς και το συνολικό χτύπημα στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα είναι μόνο λίγα από τα μνημονιακά μέτρα «σωτη- ρίας», που φέρνουν στο εργασιακό επίπεδο. Η λίστα συνεχίζει με κλεισίματα νοσοκομείων και περαιτέρω χτύπημα στην ασφάλιση και στο δικαίωμα για δω- ρεάν περίθαλψη. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον ενιαίο φόρο ακι- νήτων, που μαζί με τα χαράτσια, φορτώνουν επι- πλέον οικονομικά βάρη στις λαϊκές οικογένειες. Φυσικά, όλα αυτά έρχεται να υπηρετήσει η θεωρία των δύο άκρων, η καταστολή στις διαδηλώσεις, η κατάργηση του ασύλου, οι επιστρατεύσεις, το χτύ- πημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, η αστυνομο- κρατία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το κλίμα φόβου. Έχουν άμεσο στόχο την ισχυροποίηση της κρατούσας τάξης πραγμάτων και την τρομοκράτηση της όποιας προσπάθειας ανάπτυξης κινήματος αντί- στασης και διεκδίκησης. Μπαίνουμε, λοιπόν σε μια εποχή όπου η συντονι- σμένη επίθεση στη ζωή, τα δικαιώματα και τις κατα- κτήσεις μας συνεχίζεται και τα αδιέξοδα εντείνονται. Σε μια εποχή όπου καταλαβαίνει ο κα- θένας μας ότι όταν ο Σαμαράς αναφερόταν στο "success story" δεν εννοούσε το «success» του λαού να βγει από τη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση αλλά το «success» του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου να συνεχίσει να κερδοφορεί και να ανα- παράγεται στις πλάτες των εργαζόμενων μαζών και της νεολαίας. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το βάθος της επίθεσης είναι μεγάλο και απαιτεί άμεσα απαντήσεις στο σή- μερα. Για αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθα- ροι! Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει να ξανα- πιάσουμε το νήμα του αγώνα, γιατί η ανατροπή αυτής της πολιτικής δεν είναι ζήτημα μιας ριξιάς. Απαιτεί να ξαναοργανώσουμε τις αντιστάσεις μας πολύμορφα και πολύτροπα. Πρέπει να δημιουργη- θούν οι όροι για πολιτική και κινηματική έκφραση της οργής και της αγανάκτησής μας. Αυτό αναγκα- στικά περνάει μέσα από το πεδίο της ταξικής πάλης, εκεί που ζει και αναπνέει κάθε πληττόμενος από την επίθεση. Μόνο εκεί με τη δημιουργία, την ενίσχυση και την ένωση των εστιών αντίστασης απέναντι σε κάθε πτυχή της επίθεσης, σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς, φοιτητικό σύλλογο και σχολείο μπορούμε να τους σταματήσουμε. Μακριά από τις λογικές της ανάθεσης και της συνδιαλλαγής, που οδηγούν στις εκλογικές αυταπάτες (ακόμα και αν αυτές «ντύνον- ται» με κινηματικό μανδύα). Να αναμετρηθούμε με το σύστημα της εκμετάλλευσης, έξω και ενάντια από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Αυτό που απουσιάζει και πρέπει να χτίσουμε είναι το οργανω- μένο, λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, το οποίο έχει αποδείξει και αποδεικνύει ακόμα και κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, ότι αν οργανωθεί και αποφασίσει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, μπορούν όλα αυτά που ακούγονται σαν εφιαλτικός μονόδρομος, να πάνε περίπατο. Αυτός είναι ο δρό- μος - ας τον διαβούμε και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ! Στο μαύρο μέτωπο της επίθεσης απαντάμε: Αντίσταση και Αγώνας Κώστας Τάτσης Μαθηματικό Ιωαννίνων Μάκης Τσιαντής Ιατρική Ιωαννίνων

description

Έναυσμα Νο. 40 Νοέμβρης 2013

Transcript of Έναυσμα, Τεύχος 40

Ραντεβού

στα αμφιθέατραΗ αγωνιστική ανασύνταξη τωνσυλλόγων και του φοιτητικού κι-νήματος βρίσκεται στη σύγ-κρουση με το πρόβλημα τηςαποσυγκρότησης και τις αιτίεςτου. Οι αιτίες του είναι πολιτικέςκαι σαν τέτοιες οφείλουμε να τιςαπαντήσουμε.

σελ. 5

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2013

Η φλόγα της εξέγερσης

δεν σβήνει!Παρόλα αυτά, η νεολαία με τηνορμή και την οργή που τη διακατέ-χει, βλέποντας τη ζωή της να συν-θλίβεται, θα συνεχίζει ναεξεγείρεται, κάνοντας το πολυτε-χνείο επίκαιρο. Μέσα από τουςαγώνες της, θα αποκαλύπτει φί-λους και εχθρούς, θα θέτει πρω-τοπόρους στόχους πάλης. Στοπλευρό της εργατικής τάξης.

σελ. 8-9

Τελικά από πού

προέρχεται η βία;

Μετά την 18η Σεπτεμβρίου,ημέρα της δολοφονίας του αντι-φασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσααπό χέρι χρυσαυγίτη, το σύστημαβγήκε να βροντοφωνάξει ότι «κα-ταδικάζει τη βία απ’ όπου αυτή καιαν προέρχεται!». Η συγκεκριμένηφράση είναι η επιτομή της περι-βόητης θεωρίας των 2 άκρων πουτόσο χρησιμοποιούν καθημερινάστα κανάλια και στις φυλλάδες,πολιτικοί και δημοσιογράφοι τηςαστικής μπάντας.

σελ. 13

Περιοδική έκδοση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ Τεύχος 40 Νοέμβρης 2013 1,50€

εναυσμα

To τελευταίο διάστημα έχει ξανανοίξει τόσο στακυβερνητικά και μιντιακά επιτελεία, όσο καιστους κόλπους του λαού το ζήτημα της κρί-

σης, των μέτρων, του χρέους, των δημοσιονομικών-χρηματοδοτικών κενών, της «ανάπτυξης», τωνμνημονίων, της διεξόδου κ.ο.κ. Tι ακριβώς σηματο-δοτεί αυτό για τη νέα εποχή στην οποία μπαίνουμεκαι σε τι βαθμό συνδέεται με το μέλλον της νεο-λαίας και του λαού μας;

Κατ' αρχάς, ερμηνεύοντας το που είμαστε, αυτόπου βλέπουμε είναι ΕΕ-ΔΝΤ-τρόικα-κυβέρνηση νασυμφωνούν στο εξής ένα πράγμα: να παίρνονται νέαμέτρα συνεχώς και αυτό φαίνεται από τα παρακάτω.Στο πεδίο της εκπαίδευσης, οι ταξικοί φραγμοί όλοκαι εντείνονται, με το «νέο» λύκειο και το νόμο πλαί-σιο να κάνουν άπιαστο όνειρο, για τα παιδιά των λαϊ-κών οικογενειών, την πρόσβαση στην εκπαιδευτικήδιαδικασία. Επίσης, συντελείται ολομέτωπη επίθεσηστο δικαίωμα στην εργασία. Η διάλυση των κεκτη-μένων εργασιακών σχέσεων, οι απολύσεις, η ανερ-γία, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων καιτης κυριακάτικης αργίας, καθώς και το συνολικόχτύπημα στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέαείναι μόνο λίγα από τα μνημονιακά μέτρα «σωτη-ρίας», που φέρνουν στο εργασιακό επίπεδο. Η λίστασυνεχίζει με κλεισίματα νοσοκομείων και περαιτέρωχτύπημα στην ασφάλιση και στο δικαίωμα για δω-

ρεάν περίθαλψη. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά,έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον ενιαίο φόρο ακι-νήτων, που μαζί με τα χαράτσια, φορτώνουν επι-πλέον οικονομικά βάρη στις λαϊκές οικογένειες.Φυσικά, όλα αυτά έρχεται να υπηρετήσει η θεωρίατων δύο άκρων, η καταστολή στις διαδηλώσεις, ηκατάργηση του ασύλου, οι επιστρατεύσεις, το χτύ-πημα στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, η αστυνομο-κρατία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το κλίμαφόβου. Έχουν άμεσο στόχο την ισχυροποίηση τηςκρατούσας τάξης πραγμάτων και την τρομοκράτησητης όποιας προσπάθειας ανάπτυξης κινήματος αντί-στασης και διεκδίκησης.

Μπαίνουμε, λοιπόν σε μια εποχή όπου η συντονι-σμένη επίθεση στη ζωή, τα δικαιώματα και τις κατα-κτήσεις μας συνεχίζεται και τα αδιέξοδαεντείνονται. Σε μια εποχή όπου καταλαβαίνει ο κα-θένας μας ότι όταν ο Σαμαράς αναφερόταν στο"success story" δεν εννοούσε το «success» τουλαού να βγει από τη φτώχεια, την απόγνωση και τηνεξαθλίωση αλλά το «success» του ξένου και ντόπιουκεφαλαίου να συνεχίσει να κερδοφορεί και να ανα-παράγεται στις πλάτες των εργαζόμενων μαζών καιτης νεολαίας.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το βάθος της επίθεσηςείναι μεγάλο και απαιτεί άμεσα απαντήσεις στο σή-μερα. Για αυτό και εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθα-

ροι! Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει να ξανα-πιάσουμε το νήμα του αγώνα, γιατί η ανατροπήαυτής της πολιτικής δεν είναι ζήτημα μιας ριξιάς.Απαιτεί να ξαναοργανώσουμε τις αντιστάσεις μαςπολύμορφα και πολύτροπα. Πρέπει να δημιουργη-θούν οι όροι για πολιτική και κινηματική έκφρασητης οργής και της αγανάκτησής μας. Αυτό αναγκα-στικά περνάει μέσα από το πεδίο της ταξικής πάλης,εκεί που ζει και αναπνέει κάθε πληττόμενος από τηνεπίθεση. Μόνο εκεί με τη δημιουργία, την ενίσχυσηκαι την ένωση των εστιών αντίστασης απέναντι σεκάθε πτυχή της επίθεσης, σε κάθε γειτονιά, χώροδουλειάς, φοιτητικό σύλλογο και σχολείο μπορούμενα τους σταματήσουμε. Μακριά από τις λογικές τηςανάθεσης και της συνδιαλλαγής, που οδηγούν στιςεκλογικές αυταπάτες (ακόμα και αν αυτές «ντύνον-ται» με κινηματικό μανδύα). Να αναμετρηθούμε μετο σύστημα της εκμετάλλευσης, έξω και ενάντιααπό το κράτος και τους μηχανισμούς του. Αυτό πουαπουσιάζει και πρέπει να χτίσουμε είναι το οργανω-μένο, λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, τοοποίο έχει αποδείξει και αποδεικνύει ακόμα και κάτωαπό τις πιο δυσμενείς συνθήκες, ότι αν οργανωθείκαι αποφασίσει να πάρει την υπόθεση στα χέρια του,μπορούν όλα αυτά που ακούγονται σαν εφιαλτικόςμονόδρομος, να πάνε περίπατο. Αυτός είναι ο δρό-μος - ας τον διαβούμε και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

Στο μαύρο μέτωπο της επίθεσης απαντάμε:

Αντίσταση και Αγώνας

Κώστας Τάτσης

Μαθηματικό Ιωαννίνων

Μάκης Τσιαντής

Ιατρική Ιωαννίνων

2

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Έναυσμα - Περιοδική έκδοση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙhttp://periodiko-enausma.blogspot.comwww.agonistikeskiniseis.org e-mail: [email protected]Θεσσαλονίκη: resistenciaelotta.blogspot.com [email protected]Γιάννενα: http://agonkiniseis-ioa.blogspot.com [email protected]Για εμβάσματα και συνδρομές:Εθνική Τράπεζα, αριθμός λογαριασμού: 711/743100-79 ΙΒΑΝ: GR6301107110000071174310079

εναυσμα

Τα μέτωπα που άνοιξε η κυβερνητική πολιτικήαυτούς τους τρεις μήνες που μετράει η φετινήσχολική χρονιά είναι πολλά και σημαντικά.

Ο νόμος για το «νέο» λύκειο

Με το ξεκίνημα της χρονιάς ψηφίστηκε ο νόμοςγια το «νέο» λύκειο που ανατρέπει τα δεδομένα γιατους μαθητές με τον χειρότερο τρόπο. Ψηφίστηκεένας νόμος που θα στείλει τη μεγάλη πλειοψηφίατων μαθητών έξω από το σχολείο, μπροστά στηναδυναμία να ανταποκριθούν στις πολύ αυξημένεςαπαιτήσεις.

Πολλαπλές πανελλαδικές εξετάσεις, τράπεζα θε-μάτων, μεγαλύτερες βαθμολογικές απαιτήσεις γιατην προαγωγή των μαθητών, μαθητεία στην τεχνικήεκπαίδευση. Αυτά είναι τα βασικά σημεία του νόμουπου δημιουργούν το «νέο», πολύ ακριβό, πολύ πιοταξικό και αφιλόξενο σχολείο.

Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική, σε πολλά σχολείαέγιναν συνελεύσεις, αλλά και κάποιες καταλήψεις,οργανώθηκαν διαδηλώσεις σε τοπικό και κεντρικόεπίπεδο, αλλά στην πραγματικότητα οι μαθητές δενκατάφεραν να απαντήσουν συνολικά και να δώσουνουσιαστικά τη μάχη ενάντια στην κατάργηση των δι-καιωμάτων τους.

Το μαθητικό κίνημα και οι προσπάθειες που έκανενα παλέψει, δέχθηκε την απροκάλυπτη επίθεση καικαταστολή του συστήματος, την κρατική τρομοκρα-τία. Τραμπουκίστηκαν μαθητές, έγιναν συλλήψεις,αστυνομία εισέβαλε σε σχολεία. Το σύστημα έκανετα αδύνατα δυνατά για να τρομοκρατηθεί το μαθη-τικό κίνημα και να πνιγεί κάθε φωνή αντίστασης.Όταν τα επιχειρήματά τους πέφτουν στο κενό, όταν

δεν έχουν την παραμικρή προοπτική να προσφέρουνστη νεολαία, όταν το μέλλον που υπόσχονται είναιό,τι πιο μαύρο έχουμε φανταστεί, το μόνο μέσο υπε-ράσπισης της πολιτικής τους γίνεται η ανοιχτή τρο-μοκρατία.

Στην Αθήνα έγινε προσπάθεια συντονισμού κά-ποιων μαθητών από διάφορες συνοικίες και συγ-κροτήθηκε το Συντονιστικό Μαθητών Αθήνας. ΤοΣυντονιστικό λειτούργησε για ένα διάστημα στηναρχή της χρονιάς, κυκλοφόρησε αφίσα και προκή-ρυξη ενάντια στο νέο νόμο και διοργάνωσε διαδή-λωση στο κέντρο της πόλης. Η Μαθητική Αντίστασησυμμετείχε στη συγκρότηση του Συντονιστικού καιστην προσπάθεια να εμπλακούν περισσότεροι μαθη-τές από περισσότερα σχολεία και γειτονιές.

Στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε εκδήλωση τηςΜαθητικής Αντίστασης σχετικά με το νόμο για το«νέο» σχολείο, στην προσπάθεια να συζητηθούν οιβασικές του πλευρές αλλά και οι τρόποι αντίστασηςτου μαθητικού κινήματος.

Η απεργία των εκπαιδευτικών

Η απεργία των εκπαιδευτικών στην αρχή τηςχρονιάς ήταν μια σημαντική μάχη του κόσμου τηςεκπαίδευσης απέναντι στην κυβερνητική πολιτικήπου καταργεί το δημόσιο και δωρεάν σχολείο. ΗΜαθητική Αντίσταση έβαλε το ζήτημα της συμπό-ρευσης των κινημάτων και του πανεκπαιδευτικούμετώπου, ενάντια σε όσους θωρούσαν ότι ο αγώ-νας των καθηγητών ερχόταν σε σύγκρουση με ταδικαιώματα των μαθητών.

Ενάντια στον εκφασισμό της ζωής μας

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ένα γεγο-νός που δεν θα μπορούσε παρά να ανοίξει μεγάλεςσυζητήσεις και στα σχολεία. Εξάλλου, δεν είναιλίγες οι φασιστικές επιθέσεις που έχουν γίνει ενάν-τια σε μαθητές.

Η Μαθητική Αντίσταση προσπάθησε να θέσει συ-νολικότερα το ζήτημα του εκφασισμού της ζωής τουλαού και της νεολαίας. Στον καιρό της πιο βάρβα-ρης επίθεσης ενάντια στα νεολαιίστικα και λαϊκά δι-καιώματα, το ίδιο το αστικό σύστημα γεννάει καιτροφοδοτεί τις φασιστικές αντιλήψεις. Και το ίδιοαστικό σύστημα γεννάει τη θεωρία των δύο άκρωνγια να χτυπήσει την Αριστερά και τους αγώνες τουλαού και της νεολαίας.

Μαθητικά συμβούλια

Στις φετινές εκλογές για τα 5μελή και 15μελή,η Μαθητική Αντίσταση προσπάθησε στα σχολείαόπου παρεμβαίνει να βάλει μια άλλη λογική απότην κυρίαρχη. Προσπάθησε να διαδώσει τηνάποψη ότι τα μαθητικά συμβούλια πρέπει και μπο-ρούν να αποτελούν όργανα συγκρότησης για τομαθητικό κίνημα, όργανα που θα ευνοούν το διά-λογο και τη συζήτηση για όσα απασχολούν τουςμαθητές και όχι πασαρέλα των σχολείων ή ταξι-διωτικά γραφεία οργάνωσης εκδρομών. Προσπά-θησε επίσης να βάλει τη λογική της υπεράσπισηςτων Γενικών Συνελεύσεων στα σχολεία ως το όρ-γανο συλλογικών αποφάσεων των μαθητών.

Οι μαθητές αντιμέτωποι με την επίθεση!

Για τη δράση της Μαθητικής Αντίστασης το τελευταίο διάστημα

3

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Οι εκπαιδευτικοί μαζικοποίησαντον πρώτο γύρο γενικών συνε-λεύσεων αρχές

Σεπτέμβρη. Με ποσοστά της τάξηςτου 90% ψηφίστηκε η πρόταση γιααπεργία διαρκείας με τη μορφή5μερων επαναλαμβανόμενων (τηνοποία δεν εισηγήθηκε η ΟΛΜΕ). Απότη Δευτέρα 16/9 το πρωί, χιλιάδες συ-νάδελφοι, συσπειρωμένοι γύρω απόαπεργιακές επιτροπές, βρέθηκαν έξωαπό τα σχολεία και κατάφεραν πρωτο-φανή ποσοστά απεργιακής συμμετο-χής. Με την ίδια μαζικότητασυμμετείχαν στα κεντρικά συλλαλητή-ρια και σε τοπικές κινητοποιήσεις

Από την τρίτη μέρα, άρχισε ναυπάρχει σκεπτικισμός που όχι μόνοδεν αντιμετωπίστηκε, αλλά τροφοδο-τήθηκε από παρατάξεις και από τησυνδικαλιστική ηγεσία. Στην πρώτημείωση των ποσοστών απεργιακήςσυμμετοχής, αγκιστρώθηκαν παρατά-ξεις και συνδικαλιστές για να κάνουντη λαθροχειρία και να πουν ότι η δικήτους ήττα, το δικό τους «σπάσιμο» αν-τιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου.Το γεγονός είναι ένα: Όπου υπήρξαναπεργιακές επιτροπές και έκανανδιορθωτικές κινήσεις, όπου οι συνά-δελφοι κλήθηκαν με αποφασιστικό-τητα να κλιμακώσουν και νασυνεχίσουν, αυτοί ανταποκρίθηκαν.Όπου χρησιμοποιήθηκε από συνδικα-λιστικούς παράγοντες ως ευκαιρίακλεισίματος η πρώτη δυσκολία και ηπρώτη μείωση ποσοστού, το πράγμααποσυγκροτήθηκε.

Έτσι έγινε το παράλογο, συνδικαλι-στές της αριστεράς σε ΕΛΜΕ που τε-λείωσαν την πρώτη βδομάδα μεποσοστά πάνω από 50%, να αναρωτι-ούνται στις συνελεύσεις της Πέμπτης19/9: «αντέχουμε άραγε συνάδελ-φοι;»! Αν η «πρωτοπορία» «ταλαν-τεύεται» γιατί ακριβώς εγκαλείται ημάζα των συναδέλφων; Μήπως ότι δενξεπέρασε την ηγεσία;

Ακολούθησε η φάρσα του… 65,9%.Ένα σώμα (η συνέλευση προέδρων)που έχει δείξει ότι μπορεί να πάρει ένασπιρτόκουτο και να το κάνει αερο-πλάνο, ένα σώμα που το Μάη κουρέ-λιασε κάθε έννοια συνδικαλιστικήςνομιμότητας, αποφάσισε να χρησιμο-ποιήσει με θρησκευτική ευλάβεια τηδιαδικασία (απαιτούμενο καταστατικάήταν το 66,6%)για να κρύψει την πολι-τική ουσία. Ήταν η αρχή του τέλους.

Ο κλάδος «έπιασε το υπονοούμενο»και δε μαζικοποίησε τις συνελεύσειςτης 24/9.

Μεγάλο τμήμα του συνδικαλιστι-κού δυναμικού της ρεφορμιστικήςαριστεράς (ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ, με δια-φορετικές ταχύτητες, αλλά με κοινήηττοπάθεια) ξεφύσησε ανακουφι-σμένο, γιατί ξέμπλεξε από έναν αγώναστον οποίον δεν πίστεψε, ένα αγώναπου τον ήθελε εύκολο και «αυτό-ματο». Ένα δυναμικό, που χωμένο γιαχρόνια στη συνδιαλλαγή και την ήττα,δεν πιστεύει ούτε και θέλει πια κανέ-ναν αγώνα, που οδηγεί σε πολιτικήσύγκρουση με το σύστημα. Που είχεαποφασίσει ότι τίποτα δε θα πάει καλάπριν ακόμα ο αγώνας ξεσπάσει. Αυτήείναι η ωμή αλήθεια.

Τι έχουν να μας πουν όλοι αυτοί οι«συνετοί» τώρα που επιστρέψαμε στασχολεία; Τι θα κάνουμε απέναντι στονκανιβαλισμό και τη διάσπαση που δη-μιουργείται μέσα στον κλάδο ανάμεσασε διάφορα τμήματά του μπροστάστον πανικό και την ανησυχία για τιςεπόμενες απολύσεις όταν σταμάτησεο αγώνας;

«Αντέχουμε»;

Δεν μπορούμε «μόνοι μας»;Τα παραπάνω ερωτήματα ήταν ο

δούρειος ίππος της ήττας και της αί-σθησης αδυναμίας. Σαφώς και οι εκ-παιδευτικοί είναι στα όρια τηςφτώχειας. Σαφώς και η οικονομικήπίεση είναι τεράστια. Πόσο θα αντέ-ξουν όμως οι 2.200 συνάδελφοι μετάτο τέλος της διαθεσιμότητας; Πόσοαντέχουν οι 10.000 απολυμένοι ανα-πληρωτές; Είναι ή δεν είναι πραγματι-κότητα ότι αν δεν αντέξουμε στηναπεργία, θα πρέπει να αντέξουμε στηνανεργία και τον καθημερινό εργα-σιακό εφιάλτη; Δυστυχώς, δεν υπάρ-χουν μορφές πάλης ανέξοδες – οιαγώνες δεν είναι «έξυπνες βόμβες».

Από την άλλη, αλήθεια πόσο«μόνος του» είναι ένας κλάδος με80.000 εργαζόμενους, με συνδικαλι-στική δομή και με καθημερινή επικοι-νωνία με το λαό μέσω των μαθητών;Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που όπωςαποδείχτηκε, ο «κοινωνικός αυτοματι-σμός» αχρηστεύτηκε κάτω από ταπλατιά μηνύματα λαϊκής αλληλεγγύης;Ένας κλάδος του οποίου οι αγώνεςγια κεντρικά ζητήματα (ενάντια στιςαπολύσεις και τη συντριβή των μορ-

φωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας)μπορούν να αποτελέσουν τη θρυαλ-λίδα γενικότερων κοινωνικών εκρή-ξεων. Μόνο που αυτό απαιτείυπομονή, διάρκεια και αποφασιστικό-τητα και δεν κρίνεται τη δεύτερη μέραμιας απεργίας.

Όσο για τις παρατάξεις: Οι κυβερ-νητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ τομόνο που έκαναν ήταν να προσθέσουντις ΕΛΜΕ, στις οποίες ακόμα παίζουνκάποιο ρόλο, στην κρίσιμη μάζα του34% για να σταματήσει η απεργία.

Οι ηγεσίες των ΣΥΝΕΚ και ΠΑΜΕ,παρά τους καυγάδες τους, εισηγούν-ται μια ολέθρια στάση για το κίνημακαι τους αγώνες των εργαζομένων. Ταπαχιά λόγια γίνονται και για τις δύοάτακτη υποχώρηση και «σύνεση» όταντο πράγμα ζορίζει.

Από δω και πέραΗ κυβέρνηση εντείνει την επίθεσή

της. Τι θα πούμε για αυτό; Θα ξεχά-σουμε τους απολυμένους; Τι θα κά-νουμε στις επόμενες διαθεσιμότητεςαπολύσεις και στους συναδέλφουςπου τα μέτρα τούς οδήγησαν στο «μη-δενικό ωράριο», στην αξιολόγηση καιτα παρουσιολόγια; Θα περιμένουμε τιςΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Θα περιμένουμε το διε-θνές κίνημα; Θα τα ακουμπήσουμε σεμια φιλολαϊκή διαχείριση που δε θαυπάρξει; Θα περιμένουμε να φτά-σουμε με αερογέφυρα στη λαϊκή εξου-σία; Κατά την άποψή μας, οι αγώνεςείναι μονόδρομος. Χωρίς προαπαιτού-μενα την αλλαγή κυβέρνησης ή το σο-σιαλισμό, ΣΗΜΕΡΑ, με αυτούς τους

αρνητικούς συσχετισμούς, ο λαός καιοι εργαζόμενοι μπορούν να δημιουρ-γήσουν ρωγμές στην επίθεση της κυ-βέρνησης, της τρόικα και τουκεφαλαίου. Οι αγώνες για δουλειά, γιαμόρφωση, για περίθαλψη, για ελευθε-ρίες μπορούν να συσπειρώσουν ευρύ-τερες λαϊκές δυνάμεις, να ανοίξουνρήγματα και ανατρέψουν πλευρές τηςεπίθεσης. Οι αγώνες αυτοί θα είναι δύ-σκολοι, σκληροί και μακροχρόνιοι. Δεθα εγγυώνται βελούδινες νίκες. Αλλάδεν υπάρχει άλλος δρόμος. Άμεσεςείναι δύο προτεραιότητες:

Α) ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουμετην υπόθεση στα χέρια μας. Να χρησι-μοποιήσουμε τη θετική εμπειρία τωναπεργιακών επιτροπών και να προσπα-θήσουμε να συγκροτήσουμε επιτρο-πές αγώνα.

Β) να δυναμώσει η πολιτική-συνδι-καλιστική συγκρότηση μιας άποψηςπου δε θα επενδύει σε σωτήρες κυ-βερνήσεων, ΠΥΣΔΕ και συνδικαλιστι-κών ηγεσιών, αλλά θα προσπαθεί νασυγκροτήσει το κίνημα σε κατεύ-θυνση αντίστασης, αγώνα και αντίθε-σης στο συμβιβασμό και τηνηττοπάθεια. Και που δε θα αναβάλειτους αγώνες σε ένα αόριστο μέλλον,σε μια εξωτική χώρα.

Ανατροπή των απολύσεων - Μόνιμη

και σταθερή δουλειά για όλους

Δωρεάν Δημόσια Εκπαίδευση για

όλα τα παιδιά, Ξήλωμα του νομοθετι-

κού πλαισίου για το Λύκειο, την Τε-

χνική και την κατάρτιση.

Εκπαιδευτικοί

Ακόμα πιο αναγκαία η προετοιμασία ενός μεγάλου

απεργιακού αγώνα

4

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Καθώς η καπιταλιστική κρίση οξύνεται στην Ελ-λάδα, η κυβέρνηση δίνοντας διαπιστευτήριαστους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπερια-

λιστές και υπό τις επιταγές της Ε.Ε-Τρόικα-ΔΝΤ, πέ-ρασε σε μια ευθεία επίθεση κατά του δημοσίουτομέα. Με χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, ιδιωτι-κοποιήσεις, κλείσιμο και συγχωνεύσεις δημόσιωνοργανισμών, η εκπαίδευση δεν θα μπορούσε ναμείνει στο απυρόβλητο. Οι απολύσεις και το βάρ-βαρο καθεστώς της διαθεσιμότητας στους καθη-γητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήρθε γιανα πλήξει και τους διοικητικούς υπαλλήλους σεΑΕΙ-ΤΕΙ της χώρας. Συγκεκριμένα, το υπουργείοανήγγειλε 1349 απολύσεις διοικητικών σε 8 πανε-πιστήμια της χώρας.

Τα 8 πανεπιστημιακά ιδρύματα καλούνται να συ-νεισφέρουν συνολικά 1.349 υπαλλήλους στο πρώτοκύμα της κινητικότητας, από τους οποίους οι 646 θαμεταφερθούν σε θέσεις κατανεμημένες σε 25 Ιδρύ-ματα (ΤΕΙ και Πανεπιστήμια) που παρουσιάζουν έλ-λειμμα προσωπικού, μέσω ειδικού προγράμματος«Δια-Ιδρυματικής κινητικότητας», ενώ οι υπόλοιποιθα απολυθούν.

Απέναντι στην εξαθλίωση, τον κοινωνικό κανι-βαλισμό και τον δρόμο της ατομικής λύσης, οι διοι-κητικοί υπάλληλοι επέλεξαν να αντισταθούν μαζικάστη βάρβαρη και εξοντωτική πολιτική των απολύ-σεων, ξεκινώντας τον απεργιακό τους αγώνα από τιςαρχές του Σεπτέμβρη. Συγκεκριμένα, στο Πανεπι-στήμιο Πάτρας, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπι-στήμιο Αθηνών και το Εθνικό ΜετσόβειοΠολυτεχνείο οι εργαζόμενοι πραγματοποιούν πεν-θήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, ενώ στοΑΠΘ αποφασίζουν 48ωρες απεργίες και στάσεις ερ-γασίας. Από την πρώτη στιγμή της απεργίας, στα πα-νεπιστημιακά ιδρύματα που οι διοικητικοί έχουνπάρει απόφαση απεργίας, αναστέλλεται κάθε είδοςλειτουργίας, με καθημερινές περιφρουρήσεις τωνπυλών από εργαζόμενους και φοιτητές, ενώ η σύγ-κλητος αποφασίζει (μόνο στην αρχή) την προσωρινήαναστολή λειτουργίας των ιδρυμάτων, γεγονός πουεν μέρει λειτούργησε αποπροσανατολιστικά γιατους απεργούς και υπονομευτικά για τις Γενικές Συ-νελεύσεις των φοιτητών. Χαρακτηριστικά, σε σχολέςτου ΕΚΠΑ οι προέδροι των τμημάτων απαγόρευσανστο σώμα των φοιτητών να πραγματοποιήσει Γενι-κές Συνελεύσεις και να στηρίξει έμπρακτα τοναγώνα των διοικητικών. Παρά τις όποιες αρχικές αυ-ταπάτες για το ρόλο της συγκλήτου και του καθη-γητικού κατεστημένου, τις οποίες ενίσχυσαν και οιδυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς, οι διοικητι-κοί σύντομα αντιλήφθηκαν το ρόλο τους, ερχόμενοιαντιμέτωποι με κάθε είδους εκβιασμό από προ-έδρους τμημάτων, ενώ η ίδια η σύγκλητος στην πο-ρεία ανέστειλε την αρχική της απόφαση για τη μηλειτουργία του Πανεπιστημίου. Στο ίδιο μήκος κύ-ματος κινήθηκαν και οι πρυτάνεις, οι οποίοι ενώ αρ-χικά στήριζαν φαινομενικά τον απεργιακό αγώνατων διοικητικών, στην πορεία υπογράφοντας κοινή

δήλωση τους καλούσαν να αναστείλουν την απερ-γία τους. Η εχθρική τους στάση απέναντι σε αυτότον αγώνα φάνηκε για ακόμα μια φορά, αφού συγ-καλυμμένα ή και ανοιχτά, παρά τα επικοινωνιακάτερτίπια, οι πρυτάνεις πιέζουν να ανοίξουν οι σχο-λές, να γίνουν μαθήματα και να σπάσει η απεργίαΓια εμάς ο ρόλος των πρυτάνεων ήταν ξεκάθαροςεξ αρχής, καθώς λειτουργούν σαν όργανα εφαρμο-γής των αντιλαϊκών- αντιφοιτητικών νόμων τουυπουργείου. Μόλις πριν ένα χρόνο, με απόφαση τωνπρυτάνεων, οι δυνάμεις καταστολής του κράτουςσυνέλαβαν στο ΑΠΘ εργαζόμενους, που απεργού-σαν ενάντια στο καθεστώς σκλαβιάς που τους επέ-βαλε η εργολαβία, ενώ το καλοκαίρι το συμβούλιοδιοίκησης, ένα όργανο που στέκεται όχι μόνο απέ-ναντι στους φοιτητές, αλλά και στην απεργία τωνεργαζομένων, κάλεσε τα ΜΑΤ και την αντιτρομο-κρατική να συλλάβει φοιτητές που διαμαρτύροντανενάντια στα συμβούλια διοίκησης στην πρυτανείατου ΕΚΠΑ, σε μια ακόμη ξεδιάντροπη καταπάτησητου Ασύλου.

Στα πλαίσια του απεργιακού αγώνα των διοικητι-κών, συγκροτήθηκε από τα κάτω η απεργιακή επι-τροπή, που συγκρούστηκε με τις συνδικαλιστικέςκυβερνητικές ηγεσίες και τη γραφειοκρατία, οιοποίες αναγκάζονταν να τηρήσουν τις αποφάσειςτης απεργιακής επιτροπής και των συνελεύσεων. Ορόλος του ξεπουλημένου Δ.Σ δεν άργησε να φανεί,καθώς σε συνέλευση των εργαζομένων τόλμησαννα εισηγηθούν ένα κατάπτυστο κείμενο, στο οποίοστοχοποιούν τους εργαζόμενους του ΠΑ.ΠΕΙ.,επειδή δεν είναι σε καθεστώς διαθεσιμότητας, σεμια προσπάθεια αλληλοσπαραγμού και κοινωνικούαυτοματισμού μεταξύ των εργαζομένων. Όταν δε,οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να καταθέσουν ψήφι-σμα που θα ακύρωνε τη συγκεκριμένη εισήγηση, τοΔ.Σ κάλεσε τον κόσμο να αποχωρήσει, για να μηνυπάρχει απαρτία μελών στη συνέλευση. Το αποκο-ρύφωμα αυτής της άθλιας τακτικής, ήταν οι εκβια-σμοί και η παρότρυνση προς τους εργαζόμενους νααπογραφούν στις λίστες του υπουργείου, καθώς καιοι απειλές για αυτούς που δεν απογράφησαν. Εντέλει, οι μη απογραφέντες διοικητικοί ήταν 268, απότους οποίους οι 200 περίπου ήταν στο ΕΚΠΑ. Όσοιτελικά δεν απογράφησαν απειλούνται να μπουν σεκαθεστώς αργίας και να λαμβάνουν το 25% του μι-σθού τους. Οι απογραφές είναι η τακτική του «διαί-ρει και βασίλευε», καθώς το σύστημα προσπαθεί ναρίξει το βάρος της απόλυσης στους ίδιους τους ερ-γαζόμενους, καλώντας τους να ακολουθήσουν τοδρόμο του ατομικού συμφέροντος.

Οι εκβιασμοί και οι προσπάθειες αποπροσανατο-λισμού του υπουργείου δεν σταμάτησαν εκεί. Ήδηαπό τις πρώτες εβδομάδες της απεργίας, απειλού-σαν με εισαγγελική παρέμβαση, σε περίπτωση πουδεν τους παραδίδονταν οι λίστες των ονομάτων,ενώ στην πορεία υπαινίσσονταν ότι οι απολύσεις δενθα ξεκινήσουν με το νέο ακαδημαϊκό έτος, αλλά θαμεταφερθούν για τον... Δεκέμβρη! Ταυτόχρονα, εξα-πολύθηκε μια ευρεία προσπάθεια κατασυκοφάντη-σης του αγώνα τους, με πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ καιτους μεγαλοδημοσιογράφους, οι οποίοι με αισχράψεύδη τους κατηγορούσαν ότι πληρώνονταν κανο-νικά ενώ απεργούσαν, ενώ ταυτόχρονα προσπαθού-σαν να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές, λέγονταςότι θα χαθεί το εξάμηνο. Βέβαια τα χτυπήματα τουσυστήματος δεν ήταν μόνο αυτά , η επιμονή και ημεγάλη διάρκεια αυτού του αγώνα το ανάγκασε νακηρύξει παράνομη την απεργία σε ΕΚΠΑ-ΕΜΠ, για

να λυγίσει κάθε εργαζόμενο που αγωνίζεται.Την ίδια στιγμή, δεκάδες φοιτητικοί Σύλλογοι,

κυρίως σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ, προχωρούν σε ΓενικέςΣυνελεύσεις και αποφασίζουν την κατάληψη τωνσχολών τους και την κοινή συμπόρευση με τους δι-οικητικούς, σε μια προσπάθεια οικοδόμησης ενόςπανεκπαιδευτικού μετώπου που θα εναντιώνεταιστην πολιτική των απολύσεων, της φασιστικοποί-ησης και της καταστρατήγησης των δημοκρατικώνδικαιωμάτων του λαού. Οι φοιτητές, παρόλα αυτά,δεν μένουν μόνο στα πλαίσια της αλληλεγγύης στοναγώνα των διοικητικών, αλλά παλεύουν ταυτόχροναγια τα δικαιώματα τους, προσπαθώντας με την σειράτους να οικοδομήσουν τους όρους για ένα μέτωποαντίστασης. Οι απολύσεις των διοικητικών θα οδη-γήσουν αναμφίβολα σε υπολειτουργία των ιδρυμά-των, η οποία θα «ξεπεραστεί» με διαγραφέςφοιτητών, δίδακτρα, κλείσιμο σχολών και τμημάτωνκαθώς και εργολαβίες, που ήδη αποτελούν και θααποτελέσουν ένα καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα.Οι φοιτητές δεν ήρθαν μόνο σε ρήξη με τις κυβερ-νητικές παρατάξεις, που προσπαθούσαν με διάφο-ρους τρόπους να ανοίξουν τις σχολές, όπως έκανε ηΔΑΠ, μαζεύοντας υπογραφές στο διαδίκτυο, αλλάκαι με το καθηγητικό κατεστημένο, που με συνε-λεύσεις τμημάτων, στις οποίες είναι απαραίτητη ηπαρουσία διοικητικού προσωπικού για την κατα-γραφή των πρακτικών και την επισφράγιση της από-φασης, αποφασίζουν να ανοίξουν τις σχολές.Επικαλούμενοι την ομαλή λειτουργία των σχολώνκαι το συμφέρον των φοιτητών, προσπαθούσαν επα-νειλημμένως να διεξάγουν μαθήματα και έρευναστο Πανεπιστήμιο. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η κα-τάσταση, αλλά και για να δημιουργηθεί ένα κοινόμέτωπο αγώνα, πραγματοποιήθηκαν κοινά συντονι-στικά εργαζομένων-φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα μεκαθημερινές περιφρουρήσεις των πυλών και των κα-ταλήψεων, παρεμποδίστηκε η όποια προσπάθειααπεργοσπασίας.

Σε μια περίοδο, όπου η επίθεση του κεφαλαίουενάντια στο λαό και την εργατική τάξη ολοένα καιεντείνεται, όπου η φασιστικοποίηση γίνεται κυ-ρίαρχη πολιτική του κράτους, όπου οι επιστρατεύ-σεις διαδέχονται η μία την άλλη και οι αγώνεςκαταστέλλονται, είναι αναγκαίο να συγκροτηθείένα ευρύ μέτωπο λαικής αντίστασης το οποίο δενθα αγκαλιάζει μόνο τα τμήματα της εκπαίδευσης,αλλά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας και τη νε-ολαία που πλήττονται. Το μέλλον μας χτίζεταιστους αγώνες του σήμερα... η νίκη στον αγώνα τωνδιοικητικών θα είναι νίκη όλων μας!

H απάντηση των διοικητικών στις απολύσεις:

Δυναμικός απεργιακός αγώναςΖουλούμη Βάσω

Μαθηματικό Αθήνας

Ναλπαντίδου Νένα

Φυσικό Αθήνας

5

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Ηεπίθεση στα λαϊκά δικαιώματαγίνεται όλο και πιο βάρβαρη καιενώ όλο το προηγούμενο διά-

στημα ξεσπάσανε μια σειρά από λαϊκοίκαι εργατικοί αγώνες και αντιστάσεις,είναι εκκωφαντική η απουσία της νεο-λαίας από αυτούς (τουλάχιστον με ορ-γανωμένο και μαζικό τρόπο).Βλέπουμε ότι το φοιτητικό κίνημα δενυφίσταται με την οργάνωση και τη μα-χητικότητα που το χαρακτήριζε έναπροηγούμενο διάστημα (πχ 2006-07,Δεκέμβρης 08…). Οι αιτίες αυτού τουγεγονότος έχουν να κάνουν με βαθύ-τερα ζητήματα, που σχετίζονται με τηνκατάσταση που βιώνει σήμερα έναςφοιτητής στην καθημερινότητα τουκαι το πώς επηρεάζει αυτή την πολι-τική του συμπεριφορά.

Η σκληρή καθημερινότητα που βιώ-νει ένας νεολαίος σήμερα, χαρακτηρί-ζεται από συνεχή πίεση σε χίλια δυοπράγματα. Η επίθεση του συστήματοςστις σπουδές αμφισβητεί το δικαίωμασε πολλούς φοιτητές να τελειώσουντη σχολή τους. Η κατάσταση αυτήείναι ακόμα πιο ζόρικη ειδικά για αυ-τούς που αναγκάζονται να πιάσουνδουλειά παράλληλα με τις σπουδέςτους, ή αντιμετωπίζουν έντονο οικο-νομικό πρόβλημα. Το ξήλωμα οποιου-δήποτε δικαιώματος είχε μέχρι τώρακατακτήσει το φοιτητικό κίνημα (δω-ρεάν σίτιση-στέγαση-βιβλία), η «σχο-λειοποίηση» που έχει επιβληθεί στιςσχολές με διατάξεις όπως οι διαγραφέςστα ν+2 χρόνια, η ξέφρενη εντατικο-ποίηση των συνεχών παρακολουθή-σεων, το κυνήγι εργαστηρίων,σεμιναρίων και ατελείωτων ωρών δια-βάσματος και με την πίεση της οικο-γένειας «να τελειώνουμε γρήγορα»τις σπουδές, οδηγούν στην απογοή-τευση και τον ατομικό δρόμο. Αυτα-πάτη που κάνει ένα κόσμο να νομίζειπως αν τελειώσει και ξεμπερδέψει τογρηγορότερο με το πανεπιστήμιο, δενθα αντιμετωπίσει μετά το μεσαίωνατης αγοράς εργασίας, την ανεργία καιτο μαύρο μέλλον που τάζουν για όλητη νεολαία ανεξαιρέτως.

Όλη αυτή η κατάσταση δεν αφήνειπεριθώρια σε πολλούς φοιτητές να εμ-πλακούν με τις διαδικασίες του κινή-ματος και τους απομακρύνει απόοποιαδήποτε πολιτική συμμετοχή καισυζήτηση, διαμορφώνοντας σιγά σιγάένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο καιξένο προς την πολιτικοποίηση και τη

οργάνωση των φοιτητών στους συλ-λόγους. Σε αυτό το κλίμα έρχονται οικαθηγητές με κάθε ευκαιρία μέσα στομάθημα να λασπολογήσουν ό,τι αγώναξεσπάσει, λέγοντας πως οι απεργίεςκαι οι καταλήψεις πάνε πίσω τη γνώσηκαι την επιστήμη. Από κοντά και οι κυ-βερνητικές δυνάμεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, πουυπονομεύουν τις διαδικασίες του φοι-τητικού κινήματος και τις σαμποτά-ρουν ανοιχτά. Μάλιστα, η ΔΑΠ έφτασεσε ορισμένες σχολές σε σημείο ναπροτείνει και την παύση των συνελεύ-σεων για ένα εξάμηνο. Οι ίδιες δυνά-μεις, που αντιπροσωπεύουν στα μάτιατων φοιτητών ό,τι πιο εμετικό και ξε-πουλημένο, πιπιλάνε το ‘’έξω τα κόμ-ματα’’, που στην ουσία του είναι έναιδεολόγημα που θέλει τους φοιτητέςμακριά από την πολιτικοποίηση, τηνοργανωμένη πάλη και τους αγώνες.Όλα αυτά συντελούν στο να διαμορ-φωθεί ένα απολίτικο κλίμα και μια απο-στροφή προς τις παρατάξεις, τιςσυνελεύσεις και τις διαδικασίες τουφοιτητικού κινήματος συνολικά. Τηστιγμή, μάλιστα, που οι νέες φουρνιέςφοιτητών δεν έχουν προηγούμενη εμ-πειρία αγώνων και κινηματική μνήμη,δημιουργούνται εντελώς λανθασμέ-νες εντυπώσεις, για το τι θα πει συλ-λογικότητα, πολιτική, σύλλογος ,παράταξη και διεκδίκηση.

Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και ηεπίθεση του συστήματος στο συνδικα-λισμό, που κάνει όλο και πιο δυσμενείςτις συνθήκες και τους όρους πολιτι-κής και πολιτιστικής έκφρασης καιδράσης μέσα στο πανεπιστήμιο. Απότη «διαπραγμάτευση» με τον καθη-γητή του δικαιώματος να κάνει μια πα-ράταξη ανακοίνωση πριν το μάθημακαι την απαγόρευση της αφισοκόλλη-σης, μέχρι και την αμφισβήτηση απο-φάσεων ολόκληρων συλλόγων,καταλαβαίνουμε ότι το δημοκρατικόδικαίωμα της συνδικαλιστικής έκφρα-σης βρίσκεται υπό διωγμό. Την ίδιαστιγμή, σε ένα κλίμα τρομοκρατίας καιστα πλαίσια της φασιστικοποίησης, τοσύστημα κάνει πολλαπλές καταπατή-σεις του ασύλου, της μεγαλύτερης δη-μοκρατικής κατάκτησης του λαού μας,και δεν διστάζει να ποινικοποιήσειανοιχτά τους φοιτητικούς αγώνες,ακόμη και με πειθαρχικά (πχ φυσικόΗρακλείου). Φαίνεται ξεκάθαρα ότι τοσύστημα είναι ο πρωταγωνιστής της

επίθεσης και της υπονόμευσης της πο-λιτικής έκφρασης και λειτουργίας τωνσυλλόγων.

Ευθύνες όμως έχουν και οι δυνά-μεις της αριστεράς και του κινήματος.Διότι ενώ αντιμετωπίζουμε αυτήν τηνκατάσταση, χρόνια τώρα κάνουν ό, τιμπορούν για να παρακάμψουν τηναποσυγκρότηση των συλλόγων και νααποφύγουν την πραγματικότητα. Μελογικές «εικονικού συνδικαλισμού»και προσπάθεια να μη συγκρουστούνμε τα προβλήματα, ψάχνουν «τα κολ-πάκια» που θα βγάλουν το κίνημα απ’το αδιέξοδό του. Είτε με παράκαμψητης απαρτίας στις γενικές συνελεύ-σεις, είτε με καπελώματα συλλόγωνκαι εμφάνιση πανό συλλόγων σε δια-δηλώσεις, τη στιγμή που μπορεί ναμην έχει παρθεί καν τέτοια απόφαση(συχνή τακτική ΕΑΑΚ, αναρχίας),ακόμα και με την ανοιχτή υπονόμευσησυνελεύσεων και διαδικασιών του φοι-τητικού κινήματος, όπως η μη συμμε-τοχή σε αυτές και η προσπάθειαδιάσπασης των ενιαίων συλλόγων ωςεκφυλισμένους και δημιουργίας νέων,που υποτίθεται θα είναι αγωνιστικοί(ΚΝΕ-ΜΑΣ). Δεν είναι εξάλλου τυχαίοότι όλες αυτές οι δυνάμεις χρόνια βα-σίζονται στα όργανα συνδιοίκησης, κα-λώντας το κίνημα να συνδιαλλαγεί μετο σύστημα και αυτούς που περνάνετην αντιφοιτητική πολιτική, καλλιερ-γώντας αυταπάτες συνδιαχείρησηςκαι ανάθεσης των προβλημάτων σταχέρια των «ειδικών» του κινήματος,μακριά από τις διαδικασίες των συλ-λόγων και της πάλης των φοιτητικώνμαζών. Η λογική τους αυτή εν τέλει,πηγάζει από την ανεμπιστοσύνη που

δείχνουν στους αγώνες και τη μαζικήοργάνωση και πάλη των φοιτητών.Όλες αυτές οι πρακτικές, όσο και ανεκπορεύονται από δυνάμεις του κινή-ματος, όχι μόνο δεν βοηθάνε στην αν-τιμετώπιση του προβλήματος, αλλάσυντελούν στην περαιτέρω αδρανο-ποίηση των συλλόγων και ευνοούν τηναπομάκρυνση ενός κόσμου από τιςδιαδικασίες του φοιτητικού κινήμα-τος.

Η αγωνιστική ανασύνταξη των συλ-λόγων και του φοιτητικού κινήματοςβρίσκεται στη σύγκρουση με το πρό-βλημα της αποσυγκρότησης και τις αι-τίες του. Οι αιτίες του είναι πολιτικέςκαι σαν τέτοιες οφείλουμε να τιςαπαντήσουμε. Η πολιτική πρέπει ναεπιστρέψει στα αμφιθέατρα και σταπανεπιστήμια και αυτό θα γίνει με τηνανάδειξη των πραγματικών προβλημά-των που υπάρχουν και όχι των εγκε-φαλικών κατασκευασμάτων καιπρογραμμάτων της αριστεράς «μας».Αυτά της κατάργησης της δωρεάν εκ-παίδευσης, της έντασης των ταξικώνφραγμών, της συνολικής επίθεσης σεκάθε δικαίωμα και πτυχή της ζωήςενός νέου ανθρώπου. Τα προβλήματααυτά θα βρει τη δυνατότητα το κίνημανα τα παλέψει, μόνο με οργανωμένοκαι μαζικό τρόπο. Μέσα από το ξανα-ζωντάνεμα των γενικών συνελεύσεων,της μαζικής και παρατεταμένης πάλης,για ένα φοιτητικό κίνημα ακηδεμό-νευτο και ανεξάρτητο από το κράτοςκαι τους μηχανισμούς του, όπλο σταχέρια των φοιτητών για τη διεκδίκησητης ζωής τους.

Ραντεβού στα αμφιθέατρα

Μαρίνος Κουφοπαντελής

Στατιστική Πανεπιστημίου Πειραιά

Μανώλης Γεμιστός

Πληροφορική Πανεπιστημίου Πειραιά

6

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Για τις δυνάμεις στο πανεπιστήμιο

Μαρίνα Σόγια

Μυρτώ Περάκη

Ιστορικό/Αρχαιολογικό Ιωαννίνων

Νατάσα Ρουκανά

Οικονομικό Ιωαννίνων

Προκειμένου να ερμηνεύσουμε το κλίμα σταΠανεπιστήμια, πρέπει να αντιληφθούμε ότιδεν είναι ένας γυάλινος πύργος, ανεπηρέα-

στος από τις γενικότερες εξελίξεις. Εξελίξεις πουχαρακτηρίζονται από την άγρια αντιλαϊκή επίθεσητου συστήματος της εκμετάλλευσης στον «εχθρό»λαό. Είτε αυτό λέγεται τσάκισμα μισθών-συντάξεων,απολύσεις, είτε ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση.Στα Πανεπιστήμια το σύστημα πασχίζει διακαώς νατρομοκρατήσει τους φοιτητές, ώστε να μη σηκώ-σουν κεφάλι. Το κλίμα, λοιπόν, σε περιόδους ύφε-σης του φοιτητικού κινήματος είναι η απαξίωση τωνσυλλογικών διαδικασιών και η εντατικοποίηση τωνσπουδών. Αντιλήψεις που καλλιεργούν οι παρατά-ξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις σχολές.

Η ΔΑΠ με αίσθημα «ευθύνης» τάσσεται στοπλευρό… του συστήματος. Πασχίζει να πείσει τουςφοιτητές ότι τα προβλήματα τους δεν συνδέονταιμε τη συνολικότερη επίθεση στο λαό και ότι οι ίδιοιδεν έχουν κανένα λόγο πάνω σε αυτά. Μέσα στηβρωμοδουλειά τους συμπεριλαμβάνεται η προ-ώθηση του ατομικισμού, το μπαχάλεμα γενικών συ-νελεύσεων, η φασιστική συμπεριφορά σε φοιτητές(μαχαίρια σε συνελεύσεις στην Κομοτηνή), και το ξε-φύτρωμα «ανεξάρτητων» φοιτητών, αγανακτισμέ-νων με τις καταλήψεις και τους αγώνες Διοικητικών.Έτσι τα παιδία του Σαμαρά βάζουν πλάτη στην εφαρ-μογή της αντιλαϊκής πολιτικής στα Πανεπιστήμια. ΗΠΑΣΠ παίζει ακριβώς τον ίδιο ρόλο με τη ΔΑΠ. Είτετάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του συστήματος στις σχο-λές, είτε ντύνει τις συστημικές της απόψεις με

«αγωνιστικό» μανδύα, κρατώντας τους φοιτητέςστην αδράνεια και αποπροσανατολίζοντας τονκόσμο. Οι δυνάμεις αυτές, πιστές στην τακτική τωνκυβερνήσεων τους, προσπαθούν να οικοδομήσουνπελατειακές σχέσεις με τους φοιτητές, «ανταλλά-σοντας» το δικαίωμα στην εκπαίδευση με πάρτι καισημειώσεις.

Ευθύνη για το κλίμα στα Πανεπιστήμια έχουν καιδυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα. Πόσο το ενι-σχύει σήμερα η Αριστερά με τις λογικές που βάζειστους συλλόγους ;

Η ΚΝΕ στο όνομα της ανασυγκρότησης του κι-νήματος καλεί τους φοιτητές να συμπορευθούν μαζίτης, απαξιώνοντας τα συλλογικά όργανα των φοιτη-τών. Από τις «εκφυλισμένες» γενικές συνελεύσεις,πέρασε στην καταγγελία των άλλων παρατάξεων γε-νικά και αόριστα που ευθύνονται για τις άμαζες γε-νικές συνελεύσεις. Προτείνει αλλαγή της μορφήςτους (προτάσεις και όχι πλαίσια, εισηγήσεις από τοΔ.Σ.) λες και μια αλλαγή στη διαδικασία θα υποβοη-θήσει την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήμα-τος και όχι η ανατροπή των συσχετισμών.

Πόσο βοηθάει η ΕΑΑΚ στην δημιουργία ενόςισχυρού ανεξάρτητου φοιτητικού κινήματος; Βάζει«προωθημένα» αιτήματα, αναντίστοιχα με τις ανάγ-κες των φοιτητών σήμερα και σπέρνει αυταπάτεςσχετικά με τις συμμαχίες που πρέπει να κάνουν οιφοιτητές, αφού η λύση κάποιες φορές βρίσκεται στατμήματα των καθηγητών ή στην συνδιαλλαγή με τονπρύτανη. Η στάση της σχετικά με τα συντονιστικά

συνελεύσεων και καταλήψεων είναι μια προσπάθειαουσιαστικά καπελώματος των συλλόγων, που απο-προσανατολίζει τους φοιτητές, αφού το πεδίο αντι-παράθεσης μετατίθεται έξω από τις γενικέςσυνελεύσεις.

Η ΑΡ.ΕΝ. με πρόταγμα την ανάδειξη μιας αριστε-ρής κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, καλλιεργείλογικές ανάθεσης αφού «η πραγματική αλλαγή» θαέρθει μέσω αυτής, υπονομεύοντας το κίνημα καιχρησιμοποιώντας το σα μοχλό πίεσης για εκλογές.Την ώρα που έχει πάρει την πολιτική απόφαση ναβάλει σε δεύτερη μοίρα την παρέμβαση στους Συλ-λόγους, προτείνει και αυτή αλλαγές στην διαδικασίατων Γενικών Συνελεύσεων, μιας και είναι πιο εύκολοαπό την αντιπαράθεση με τους πραγματικούς συ-σχετισμούς.

Στον ίδιο δρόμο όμως βαδίζουν και οι πεφωτι-σμένοι της αναρχίας. Γιατί εντέλει σύμφωνα με τηνιδεαλιστική άποψη τους, ο κόσμος δεν κινείται μεβάση τις υλικές ανάγκες του, αλλά με τις ιδεολογι-κές πεποιθήσεις του. Απόψεις απομονωτισμού απότις μαζικές φοιτητικές διαδικασίες.

Η υπεράσπιση των γενικών μας συνελεύσεων καιη προσπάθεια μαζικοποίησης τους, η πολιτικοποίησητων φοιτητών σε αγωνιστική κατεύθυνση, είναι ου-σιαστικά ο μόνος δρόμος για να τσακιστούν οι από-ψεις που θέλουν το φοιτητικό κίνημα αδρανοποιημένο.Είναι ο μόνος δρόμος για να σπάσουν οι αυταπάτεςγια τους φίλους και εχθρούς του κινήματος. Είναιο μόνος δρόμος για την πραγματική κοινή δράση.

Γνωστή η κατάσταση στην ΑΣΟΕΕεδώ και 2,5 χρόνια: ΜΑΤ, ΒΙΑ,ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ! Τελευταία

αξιοσημείωτα γεγονότα αποτελούν ηέφοδος των αστυνομικών δυνάμεων,με πρόσχημα την «πάταξη του παρεμ-πορίου», οι συλλήψεις μεταναστώνπου ακολούθησαν και η εισβολή τωνδιμοιριών, με την ανοχή της πρυτα-νείας, στον προαύλιο χώρο του πανε-πιστημίου.

Το χτύπημα εναντίων των μετανα-στών δεν είναι μεμονωμένο γεγονόςαλλά εντάσσεται στην συνολικότερηεπίθεση εναντίον του εργαζόμενουλαού, που παλεύει για την επιβίωσήτου. Οι μετανάστες, ειδικά, είναι τοεμφανέστερο θύμα των πολιτικών πουακολουθούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα,καθώς αυτά εξαθλιώνουν τους λαούςκαι τους αναγκάζουν να ψάξουν την

τύχη τους έξω από την πατρίδα τους.Οι ίδιοι μετανάστες που άλλοτε ήτανχρήσιμοι ως φτηνά εργατικά χέρια,σήμερα αποτελούν τον εύκολο στόχοτης κρατικής τρομοκρατίας.

Ωστόσο, το «παρεμπόριο» αποτελείμονάχα τη δικαιολογία που βρίσκουνοι δυνάμεις καταστολής, για να προ-βούν σε καταπάτηση του Ασύλου, στοχτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθε-ριών και στη φίμωση οποιασδήποτεφωνής αντίστασης και αντίδρασης. Ηκαταστολή και η φασιστικοποίηση τηςδημόσιας και πολιτικής ζωής συνδέε-ται άμεσα με τη γενικότερη επίθεσητου συστήματος, το οποίο θέλει μεαυτή να θωρακίσει την επίθεσή τουκαι να εξασφαλίσει την κυριαρχία του.Έτσι θα είναι το πανεπιστήμιο τουΜνημονίου, των λίγων και εκλεκτών,το πανεπιστήμιο των φοιτητών με

σκυμμένο το κεφάλι.Παρά τη γενικότερη αδράνεια που

επικρατούσε στον Φοιτητικό Σύλλογο,οι φοιτητές έδειξαν κρίσιμα αντανα-κλαστικά, απωθώντας τις αστυνομικέςδυνάμεις και πραγματοποιώντας μιαμαζική Γενική Συνέλευση. Οι φοιτητέςκινητοποιήθηκαν, συζήτησαν και απο-φάσισαν! Παρόλα αυτά, δεν κατάφε-ραν να ανατρέψουν την κατάστασηπου επικρατεί γενικότερα στους Συλ-λόγους την περίοδο αυτή και εκφρά-ζεται με την μικρή και αναντίστοιχησυμμετοχή τους στις καταλήψεις καιτις διαδηλώσεις.

Αυτή η εικόνα, αλλά και η γενικό-τερη κατάσταση του συλλόγου, οφεί-λεται, κυρίως, στην δράση τωνκυρίαρχων δυνάμεων του συστήματοςΠΑΣΠ-ΔΑΠ. Η μεν ΠΑΣΠ, έχοντας αυ-τοδυναμία, συμβάλει τα μέγιστα στην

αποδιοργάνωση του Φοιτητικού Συλ-λόγου, σαμποτάροντας κάθε προσπά-θεια διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσηςκαι παράλληλα προωθεί τις λογικέςανάθεσης στους φοιτητές.

Η δε ΔΑΠ, απούσα από οποιασδή-ποτε συλλογική διαδικασία, πιστή στηνκατεύθυνση στήριξης της κυβερνητι-κής πολιτικής, κάνει προτάσεις για“Ανοιχτά Πανεπιστήμια”, συμβάλλον-τας και αυτή, με τη σειρά της, στον αν-τιδραστικό προσανατολισμό πουεπιχειρείται να δοθεί στον Σύλλογο.

Σχετικά με τις δυνάμεις που ανα-φέρονται στην αριστερά. Η ΚΝΕ, με τηγνωστή λογική περιχαράκωσης πουτην διακρίνει, προσπαθεί να ξεπεράσειτους συσχετισμούς με «κόλπα», φτιά-χνοντας «κόκκινους» συλλόγους- επι-τροπές αγώνα και συνελεύσεις έτουςκαι τμήματος, στήνοντας παράλληλες

ΑΣΟΕΕ

Νόμος και Τάξη

7

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Μεγάλη νίκη απέφερε ο αγώνας των φοιτη-τών της Ιατρικής σχολής Αλεξανδρούπολης,αφού η Γενική Συνέλευση Τμήματος των

καθηγητών αναγκάστηκε να «παγώσει» το νόμο γιατα προαπαιτούμενα μαθήματα και για τα τρία έτηστα οποία είχε εφαρμοστεί.

Η πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε, κατέβηκεστη Γενική Συνέλευση με πλαίσιο που εστίαζε στιςπολιτικές σκοπιμότητες του νόμου, δηλαδή στην εν-τατικοποίηση και τις διαγραφές, σε συνδυασμό μετο ν+2, και απαιτούσε την άμεση ανάκλησή του,μέσα από ένα σχέδιο δράσης που περιλάμβανε κινη-τοποιήσεις και κλιμάκωση του αγώνα με διήμερη κα-τάληψη της σχολής.

Στη μαζικότερη Γ.Σ. του Συλλόγου τα τελευταίαχρόνια, το πλαίσιο της πρωτοβουλίας υπερψηφί-στηκε πανηγυρικά, κάτι που αποτελεί από μόνο τουεπίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για μιασχολή όπου η ΔΑΠ έχει πάρει όλες τις συνελεύσειςτα τελευταία 11 χρόνια, ενώ έχει και την αυτοδυνα-μία στο Δ.Σ. εδώ και 7 χρόνια.

Μετά από παραστάσεις διαμαρτυρίας και πορείες,πραγματοποιήθηκε κατάληψη της σχολής, με συμ-μετοχή κόσμου που τελικά ξεπέρασε κατά πολύ τιςαρχικές προβλέψεις. Την ημέρα διεξαγωγής της Γ.Σ.Τμήματος των καθηγητών, οι διάδρομοι έξω από τηναίθουσα έσφυζαν από φοιτητόκοσμο με το σύνθημα«Αυτοί που θέλουν διαγραφές, απέναντί τους θαέχουν όλους τους φοιτητές» να κυριαρχεί. Με τηναπαίτηση να είναι παρόντες στη συνέλευση, οι φοι-τητές κατέκλυσαν την αίθουσα.

Τη συζήτηση μονοπωλούσαν 4 καθηγητές, οιοποίοι βρίσκονται υψηλότερα στην ιεραρχία. Ταρα-κουνημένοι από την έντονη δραστηριοποίηση τωνφοιτητών, οι καθηγητές έκαναν κάποιες υποχωρή-σεις επιχειρώντας να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση.Οι φοιτητές όμως δεν έπεσαν στην παγίδα, μένον-τας αμετάκλητοι στην απόφαση του Φοιτητικού Συλ-λόγου: κανένα προαπαιτούμενο, καμία διαγραφή

φοιτητή. Τελικά, ο πρόεδρος της σχολής υπέκυψεστην πίεση και αναγκάστηκε να πάρει καταδικαστικήαπόφαση για τα προαπαιτούμενα, «παγώνοντας»την εφαρμογή του νόμου. (Για να γίνει οριστική ανα-τροπή, το θέμα πρέπει να ξανασυζητηθεί σε δεύτερησυνεχή Γενική Συνέλευση Τμήματος).  

Αναλύοντας αυτές τις εξελίξεις από μια πολιτικήσκοπιά, συμπεραίνουμε αρχικά ότι αποτελούν μιασημαντική νίκη του φοιτητικού κινήματος. Η εφαρ-μογή του νόμου θα οδηγούσε ένα μεγάλο κομμάτιφοιτητών στη διαγραφή, ενώ θα εντατικοποιούσε σεμεγάλο βαθμό τις σπουδές των υπόλοιπων.  Θα απο-τελούσε ένα ακόμη βήμα στη διαμόρφωση του πα-νεπιστημίου που θέλει το σύστημα. Έναπανεπιστήμιο με ταξικούς φραγμούς, στο οποίο δεθα έχουν θέση τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οι-κογενειών. Ένα πανεπιστήμιο εντατικότατο, που θααναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία, θα προετοιμά-ζει το φοιτητή για το δυσβάστακτο μέλλον που τονπεριμένει σαν εργαζόμενο (αν φυσικά είναι ένας απότους «προνομιούχους» που θα εργάζονται) και δε θατου αφήνει χρονικά περιθώρια για ενασχόληση μεπολιτικές διαδικασίες και αγώνες. Δεν είναι τυχαίοάλλωστε ότι οι καθηγητές πάσχιζαν μέχρι την τε-λευταία στιγμή να περάσουν έστω και ένα προαπαι-τούμενο, γνωρίζοντας πως έτσι θα άνοιγε ο δρόμοςγια να προστεθούν και άλλα στη συνέχεια.

Ένα ακόμα σημαντικό κέρδος είναι η πολυπλη-θής συμμετοχή του κόσμου σε αυτό το εγχείρημα.Από την πρώτη στιγμή, ένα μεγάλο κομμάτι τωνφοιτητών «αγκάλιασε» την πρωτοβουλία, παίρνον-τας μέρος στις συνελεύσεις και συνδιαμορφώνον-τας τις αποφάσεις. Ανένταχτοι φοιτητές μπήκαν σεκίνηση, ζυμώθηκαν πολιτικά, αποτίναξαν τη λογικήτης ανάθεσης και τον ατομικό δρόμο και συνειδη-τοποίησαν ότι έχουν τη δυνατότητα να πάρουν τηνκατάσταση στα χέρια τους και να πετύχουν σπου-δαίες νίκες μέσα από συλλογικούς αγώνες.

Άλλο ένα σημείο αναφοράς, είναι η δικαίωσημέσα από τις εξελίξεις πολλών θέσεων των Αγωνι-στικών Κινήσεων σχετικά με το πανεπιστήμιο. Γιαπαράδειγμα, όσον αφορά το ρόλο των καθηγητών,έγινε φανερό ότι οι καθηγητές σαν σώμα δεν είναισύμμαχοι των φοιτητών, αλλά πιστοί υπηρέτες τουσυστήματος και εκπρόσωποι του στο χώρο του πα-νεπιστημίου.

Επιπλέον, το επιχείρημα των καθηγητών προςτους φοιτητές ότι: «είχατε κι εσείς εκπροσώπουςόταν ψηφιζόταν ο νόμος», αποδεικνύει πόσο σωστήείναι η θέση των Αγωνιστικών Κινήσεων για αποχήαπό τα όργανα συνδιοίκησης, τα οποία έχουν ωςστόχο να καταστήσουν συνένοχους τους φοιτητέςγια τα μέτρα που επιβάλλει το σύστημα.

Η νίκη αυτή των φοιτητών δείχνει το δρόμο πουπρέπει να ακολουθήσει το κίνημα για να στεφθούνκαι οι επόμενοι αγώνες με επιτυχία. Αυτός είναι οδρόμος της αντίστασης, της οργάνωσης και τηςσυμμετοχής στα συλλογικά όργανα. Μακριά απόεκλογικές αυταπάτες, μεταβατικά προγράμματα/αι-τήματα και αναμονή μέχρι να διαμορφωθούν οι όροι.Τους όρους μπορεί να τους διαμορφώσει μόνο οαγωνιζόμενος λαός μέσα από τις μάχες του.

Οι αγώνες νικούν!

Όχι στα προαπαιτούμενα-καμιά διαγραφή φοιτητή!

Γραμματικόπουλος Δημήτρης

Ιατρική Αλεξανδρούπολης

δομές μακριά από την διαδικασία μα-ζικοποίησης των Γενικών Συνελεύ-σεων.

Τα ΕΑΑΚ δείχνουν υποταγή στουςδυσμενείς συσχετισμούς, με κινήσειςπου μοιάζουν περισσότερο να θέλουννα «βγάλουν την υποχρέωση» απέ-ναντι στο Φοιτητικό Σύλλογο, παράτην ουσιαστική του μαζικοποίηση. Πα-ράλληλα, δεν ξεφεύγουν από την πα-νελλαδική τους θέση για την «μόνηδιέξοδο», την ανατροπή της κυβέρνη-σης και τα μεταβατικά προγράμματα.

Η ΑΡΕΝ, με πολιτική της επιλογή(και όχι λόγω αδυναμίας), βάζει σεδεύτερη προτεραιότητα την παρέμ-βασή της στον Σύλλογο ενώ οι προτά-σεις για «μια άλλη Γενική Συνέλευση»ρίχνουν νερό στον μύλο της συστημι-κής άποψης που θέλει «έξω τις παρα-τάξεις».

Τέλος, η Αναρχία βρίσκει πάτημαστην ίδια συστημική άποψη, για να ενι-σχύσει τη θέση της, θεωρώντας τουςφοιτητές υπεύθυνους για την αποσύν-θεση του Φοιτητικού Συλλόγου. Τηνίδια στιγμή που η ίδια λειτουργεί δια-λυτικά, ακολουθώντας τακτικές κλε-φτοπόλεμου με τις αστυνομικέςδυνάμεις, χωρίς να έχει τη στήριξητης μάζας των φοιτητών.

Εμείς, ως Αγωνιστικές Κινήσεις,θεωρούμε ότι οι αγώνες αξίζει να δο-θούν και μπορούν να είναι νικηφόροι.Θέτουμε όλες μας τις δυνάμεις στηνπαρέμβαση, με σκοπό την αναζωπύ-ρωση του φοιτητικού κινήματος, πουθα δώσει προοπτικές στην νεολαία καιτη σύνδεσή της με τις μάχες του ερ-γαζόμενου λαού Στην κατεύθυνσητων μαζικών και παρατεταμένων αγώ-νων, όπου οι φοιτητές θα διεκδικούν,θα παλεύουν και θα κερδίζουν.

Στάθης Μπέτσης

Πληροφορικη ΑΣΟΕΕ

Σέργιος Μαυρόγιαννης

Οικονομικό ΑΣΟΕΕ

8

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Ας ρίξουμε μια ματιά στη πραγματικότητα. Αυτήδιαγράφεται με ένα φοιτητικό κίνημα ανορ-γάνωτο και αποσυγκροτημένο, με τις συλλο-

γικές διαδικασίες των φοιτητών απαξιωμένες καιάμαζες και τους φοιτητές να ξημεροβραδιάζονταιστα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια. Η ύφεση τουφοιτητικού κινήματος και η αποφασιστικότητα τουσυστήματος να εφαρμόσει το νόμο πλαίσιο, μας κα-θιστά μάρτυρες μιας πρωτοφανούς (σε έκταση) επί-θεσης. Τα κερδισμένα με αίμα και αγώνεςδικαιώματα των φοιτητών χτυπιούνται μέρα με τημέρα.

Πως εκφράζεται όμως αυτή η επίθεση στα πανε-πιστήμια, στα ΤΕΙ της χώρας και τι επιφυλάσσει γιατους φοιτητές;

Τελικά ο τζάμπας ζει; Την ώρα που ο λαός και οιοικογένειές μας επιβαρύνονται οικονομικά μέρα μετη μέρα, καταργούν τις δωρεάν παροχές μας. Η δω-ρεάν σίτιση πρέπει να περάσει στην ιστορία. Ήδηστις λέσχες πανελλαδικά ζητούνται κριτήρια, πουστερούν σε πολλούς φοιτητές το δικαίωμα στη σί-τιση. Όμως το μέλλον επιφυλάσσει όχι μόνο πιο αυ-στηρά κριτήρια, αλλά και αντίτιμο για το φαγητό. Ηίδια κατάσταση και στις φοιτητικές εστίες (όπουυπάρχουν). Οι εξώσεις από αυτές έχουν ήδη ξεκινή-σει και δε φαίνονται πρόθυμοι να τις σταματήσουν.Τα χειρότερα όμως δεν έχουν έρθει, τα αυτιά μαςθα έπρεπε να ιδρώνουν στο άκουσμα των φωνώνπερί κατάργησης του δωρεάν συγγράμματος και επι-βολής διδάκτρων που διαρκώς φουντώνουν. Γιατίπόσοι άραγε συμφοιτητές μας θα μπορούν να συνε-

χίσουν τις σπουδές τους με αυτούς τους όρους; Ηκατάργηση του δωρεάν συγγράμματος μάλιστα έχειήδη εφαρμοστεί σε πολλά ΤΕΙ και σε μερικά ΑΕΙ.

«Το σχέδιο Αθηνά» ήρθε για να μείνει! Η διαδι-κασία συγχωνεύσεων και καταργήσεων σχολών θασυνεχιστεί. Εφαρμόστηκε στις αρχές της προηγού-μενης ακαδημαϊκής χρονιάς, περιλαμβάνει πάνω από150 ιδρύματα και η επίθεση δεν αφορά μόνο τα ΤΕΙ,αλλά και πολλά ΑΕΙ της χώρας. Το σχέδιο Αθηνά θαέρθει για δεύτερο γύρο, μεγαλώνοντας τη λίστασυγχωνεύσεων και καταργήσεων που έχει ανοίξει.Για μια τριτοβάθμια εκπαίδευση πλήρως ευέλικτηκαι προσαρμοσμένη στην αγορά εργασίας, με τουςφοιτητές να μεταφέρονται από πόλη σε πόλη και απόσχολή σε σχολή, δηλαδή να παρατάνε τις σπουδέςτους μια ώρα αρχύτερα.

Αν η ζωή ήταν παιχνίδι… θα ήταν κυνηγητό!Αυτό θέλουν να πετύχουν. Ένα αδιάκοπο κυνηγητόόπου θα «τρέχουμε» να βγάλουμε τη σχολή, θα«τρέχουμε» να «περάσουμε» τους «ανταγωνιστές»συμφοιτητές μας και θα κυνηγάμε μια ζωή πτυχίακαι δεξιότητες.

Η σχολειοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσηςείναι πλέον γεγονός. Εξαντλητικά εργαστήρια, συ-νεχής εργασίες, πρόοδοι και εξεταστικές αστραπή,είναι πλέον η καθημερινότητα μας. «Τουλάχιστον θαεξαγνιστεί το πανεπιστήμιο», όπως άλλωστε μαςλένε. Οι αλυσίδες και τα προαπαιτούμενα έρχονταικαι κλείνουν το μάτι στο ν+2. Ολόκληρες ομάδες μα-θημάτων θα δημιουργήσουν αλυσίδες, κρίκοι τωνοποίων θα αποτελούν τα ίδια τα μαθήματα. Αυτές θα

είναι προαπαιτούμενο, για να μπορεί ο φοιτητής ναπαρακολουθεί και να εξετάζεται σε μαθήματα μεγα-λύτερων εξαμήνων. Έστω και ένα μάθημα της αλυ-σίδας να μην έχεις περάσει, μένεις πίσω ολόκληραέτη και εξάμηνα. Η απειλή της διαγραφής ξεκάθαρη,καθώς αν περάσεις τα ν+2 έτη σπουδών, χάνεις τηφοιτητική ιδιότητα (με ότι θα σημάνει αυτό για τουςφοιτητές).

Μήπως τώρα να χωρίσουμε τις σπουδές σε δύοκύκλους; Έρχονται λοιπόν και οι κύκλοι σπουδών,που για την πλειοψηφία το τέλος της διαδρομής(του πρώτου κύκλου), θα σημαίνει κατοχή ενός πι-στοποιητικού, ενώ ελάχιστοι θα συνεχίζουν στο δεύ-τερο κύκλο που θα δίνει πτυχίο (όπως αυτόσυνεχίσει να υπάρχει).

Τέλος, η κορυφή του δόρατος που λέγεται εντα-τικοποίηση. Οι πιστωτικές μονάδες και το «όραμα»της δια βίου μάθησης. Η κατάργηση του πτυχίουόπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα και η αντικατάστασητου από τις πιστωτικές μονάδες, μόνο την αξιοκρα-τία που επικαλούνται δεν έχει σκοπό. Κάθε άλλο, θαμας οδηγήσει σε μια διαδικασία συνεχούς κυνηγιούγνώσεων, πιστοποιητικών, πτυχίων, δεξιοτήτων μπαςκαι γίνουμε αρκετά ικανοί ώστε να βρούμε καμίαδουλειά (καμιά δουλεία). Ελεύθερος χρόνος για δια-σκέδαση και πολιτικοποίηση πουθενά. Οι συνάδελ-φοι και οι συμφοιτητές μας θα είναι πλέονανταγωνιστές και αντί να λύνουμε τα προβλήματάμας συλλογικά, θα οδηγούμαστε στον ατομικόδρόμο (ή καλύτερα σε ατομικό αδιέξοδο).

Το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουνΣτέφανος Ματσούκας

ΗΜΜΥ Πολυτεχνικής Ξάνθης

Μπροστά στην 17η Νοέμβρη, θαμπορούσαμε εύκολα να ξεμ-περδέψουμε με ένα σύντομο

χρονικό του ’73. Δεν θα βλέπαμε,ωστόσο, ότι έχει πολλά να δώσει στιςκατοπινές εξεγέρσεις της νεολαίας,είτε αυτές λούστηκαν από το φως του,είτε οι αχτίδες του τις άγγιξαν αμυδρά.Γιατί η εξέλιξη της ιστορίας και τωνλαϊκών αγώνων το φέρνουν πάλι στημνήμη, για να το κάνουν «στεφάνι»ΜΟΝΟ όταν τα αιτήματα του για ανε-ξαρτησία και λαοκρατία ικανοποιηθούν.

40 χρόνια μετά την αντιιμπεριαλι-στική εξέγερση, άλλωστε η ντόπιααστική τάξη, αλυσοδεμένη στις εντο-λές ΕΕ-ΔΝΤ, συνεχίζει να ξεπουλά τηχώρα καθιστώντας την ορμητήριο τωνιμπεριαλιστών απέναντι στους γειτονι-κούς λαούς. Συνεχίζει να κάνει καθε-στώς τη φτώχεια, την ανεργία και τηνεξαθλίωση, για να εξασφαλίσει τηνκερδοφορία της και τη διαιώνισή της.Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι λοιπόν επι-χειρούν, μέσα από ψεύτικες τιμές, ναξεγυμνώσουν το Πολυτεχνείο από το

ριζοσπαστικό τουπεριεχόμενο και νατο εξισώσουν μετην μεταπολίτευσηκαι την ευρωπαϊκήπορεία. Τους τρο-μοκρατεί η αλήθεια,καθώς η νεολαίαβρέθηκε στην προ-μετωπίδα του λαϊ-κού κινήματος, γιανα συνεχίσει στηνίδια ρότα.

Και αυτό δεναναιρείται από τησημερινή κινημα-τική νηνεμία μιαςνεολαίας που ασφυ-

κτιά. Δεν είναι τυχαίο ότι η επίθεση στηδημόσια και δωρεάν εκπαίδευση είναιβέβαια συνεχής, παράλληλα όμως πιοαργή και χρονικά εύστοχη. Αποδεικνύειτις σπουδαίες αγωνιστικές παρακατα-θήκες που ταρακούνησαν την πολιτικήτων κυρίαρχων, από την πάλη για τηνανατροπή του ν. 815 μέχρι το πρό-σφατο 2008. Και έχουν για μητέρατους, τα μέσα πάλης που το Πολυτε-χνείο ανέδειξε ως ύψιστα. Μαζικές συ-νελεύσεις και καταλήψεις έβαλαν τηνπολιτική στους χώρους σπουδών καιδουλειάς καθιστώντας τα κέντρααγώνα. Νεολαία και εργατιά πήραν τηνκατάσταση στα χέρια τους.

Συστατικό στοιχείο κάθε ενιαιομετω-πικής πάλης, στα πλαίσια του κινήματος,ωστόσο, είναι η αντιπαράθεση ανάμεσαστη ριζοσπαστική - ρεφορμιστική κατεύ-θυνση. Κάποτε, από τη μία, βρισκόταν ηΑριστερά του συμβιβασμού και της ομα-λότητας (Α-ΕΦΕΕ/ Ρήγας Φεραίος) πουέσπευσε να ονομάσει τους αγωνιστέςτου Πολυτεχνείου «προβοκάτορες» και«σκοτεινές δυνάμεις». Από την άλλη, οιδυνάμεις της ανατρεπτικής αριστεράςπου πάλευαν να μετατρέψουν τις αντι-χουντικές- αντιαμερικανικές διαθέσειςσε αγωνιστική πράξη.

Όταν, σήμερα πλέον, μπαίνει εκβια-στικά το δίλημμα αν θα είμαστε η γενιάτων χαμένων δικαιωμάτων ή της νίκης,αναγνωρίζουμε ακριβώς την ύπαρξητης πάλης των ίδιων γραμμών μέσα στοκίνημα. Γιατί είναι δεδομένο ότι η νεο-λαία, μαθητική φοιτητική εργαζόμενηθα βρίσκει αφορμές, αιτίες και τρόπουςνα εκφράσει την οργή της. Αντίθετα, ηρεφορμιστική Αριστερά πολλές φορέςφίμωσε λαό και νεολαία, επαναπαύτηκεστους συστημικούς ελιγμούς. Τότεήταν ο εκστασιασμός για τη φιλελευ-θεροποίηση της χούντας και το κλεί-σιμο του ματιού στην απαγόρευση τωναντιδικτατορικών διαδηλώσεων.Έφτασε στο φλερτ με τη νεολαία τουΠΑΣΟΚ και τη μη συμμετοχή στοναγώνα για τον ν.815, το «ΚΚΕ- αλλαγήβ κατανομή» ως απάντηση στη δολο-φονία Κουμή- Κανελλοπούλου, το σύρ-σιμο στο κίνημα του ‘06-’07 και τηνκαταγγελία του κινήματος του 2008. Γιανα καταλήξει στις προτροπές των μαθη-τών να διαβάσουν μπροστά στην απεργίατων εκπαιδευτικών του 2013. Ίσως,ακόμα, ο δρόμος προς την εξουσία ναήταν πιο ρόδινος, αν το λαϊκό κίνημαέπαυε να διεκδικεί και να παλεύει πάνωστα άμεσα προβλήματά του, αλλά πήγαινεκατευθείαν και ελεγχόμενα στην κάλπη…

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2013

Η φλόγα της εξέγερσης δεν σβήνει!

9

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Φασισμός δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή. Η έντασητης φασιστικοποίησης θα έρθει (αν δεν έχει έρθειήδη) και μέσα στις σχολές μας. Η καθηγητική αυ-θαιρεσία ξαναπαίρνει τα πάνω της. Οι παρουσίεςστις θεωρίες, οι ιδεολογικές παρεμβάσεις στα αμφι-θέατρα για το υπόδειγμα φοιτητή και τα μαζικά κο-ψίματα είναι ήδη ορατά και θα ενταθούν. Οισυστημικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, που με μπρο-στάρη τη ΔΑΠ θέλουν να βάλουν το γκλοπ του μπά-τσου και το παλούκι του Χρυσαυγίτη μέσα στιςσχολές με τον έμμεσο τρόπο, υπονομεύουν τις συλ-λογικές διαδικασίες και εφαρμόζουν τραμπούκικεςτακτικές. Η κατάργηση του ασύλου γεννάει νέουςκινδύνους για το φοιτητικό κίνημα και τις διαδικα-σίες του. Την ώρα που κάθε αγώνας του λαού χτυ-πιέται από τις δυνάμεις καταστολής αυτές αποκτούνπρόσβαση και στις σχολές, όπου «νόμιμα» πλέον θαμπορούν να σπάν καταλήψεις, να συλλαμβάνουναγωνιστές και να καταστέλλουν τις κινηματικές δια-δικασίες.

Η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορείνα ήταν αποσπασματική έως τώρα και τα μέτρα ναεφαρμόζονταν διάσπαρτα σε σχολές. Αντίστοιχαδιάσπαρτες κι αποσπασματικές ήταν κι οι αντιδρά-σεις του φοιτητικού κινήματος. Όμως η επίθεση πουδεχόμαστε θα ενταθεί και θα πάρει συνολικά πανελ-λαδικά χαρακτηριστικά. Την ώρα εκείνη και με το δι-καίωμά μας στις σπουδές να πλήττεται, τη λύση θατη δώσει ένα δυνατό κι οργανωμένο φοιτητικό κί-νημα που θα μάχεται για δημόσια και δωρεάν πεδίαενάντια στους ταξικούς φραγμούς.

Το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν

Δίπλα σε αυτά, πληθαίνουν στιςμέρες μας τα αιτήματα της Αριστεράςπου, ως απαραίτητα προτάγματα στημαζική νεολαιίστικη και λαϊκή πάληστην ουσία, σηματοδοτούν την υπανα-χώρηση από αυτή: εκπαιδευτικά μον-τέλα, προτάσεις διαχείρισης τηςκρίσης, εκλογικές αυταπάτες. Και τοκυριότερο, εγκλωβισμός του λαού σελογικές ανάθεσης και συνυπευθυνότη-τας, ΑΚΙΝΔΥΝΕΣ πάντως για τους κυ-ρίαρχους. Όσο όμως και αν τρίβουν τοπρόσωπο του συστήματος, δεν γίνεταιανθρώπινο. Ούτε ο χαρακτηρισμός τηςανεξαρτησίας ως άκαιρης και της λαο-κρατίας ως αριστερίστικης το έκανε,ούτε οι αναλύσεις περί ολοκληρωτικούκαπιταλισμού και ανισότιμης αλληλε-ξάρτησης θα το κάνουν. Θα έχουνόμως αντίκτυπο τόσο στη νεολαία, όσοκαι στις εξεγέρσεις της…

Αξιοσημείωτο εδώ, ότι οι φοιτητι-κές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν το ’72κόντρα στους εγκάθετους διορισμέ-νους στις διοικήσεις των οργάνωντους. Μετά το ‘80 και την ψήφιση τηςσυνδιοίκησης- με το χειροκρότημα δυ-στυχώς και της αριστεράς- το φοιτη-τικό κίνημα έχει αντιμετωπίσειπολλάκις τη σύγχυση της συνενοχήςκαι της καρέκλας του διαλόγου. Σή-

μερα ακόμα προκύπτει δηλαδή το κα-θήκον ανασυγκρότησης ενός ανεξάρ-τητου από το κράτος φοιτητικούκινήματος, με γνώμονα το μέτωπο αν-τίστασης για δουλειά σπουδές ελευθε-ρίες, στον απόηχο των αδικαίωτωνκραυγών για «ψωμί- παιδεία- ελευθε-ρία»…

Παράλληλα, εξάλλου, την οργά-νωση που κατά καιρούς έχει αξιοποι-ήσει η νεολαία στη διεκδίκηση τωνδικαιωμάτων της, οι δυνάμεις του συ-στήματος έχουν βαλθεί να την διασπά-σουν, συκοφαντώντας τους αγώνες καικαλλιεργώντας τον ατομικό δρόμο, τηναποπολιτικοποίηση. Στο φόντο μάλιστατων «εκφυλισμένων συνελεύσεων» καιτου Ανεξάρτητου προφίλ της Αριστε-ράς, καθώς και του «έξω οι παρατά-ξεις», πέφτει στις πλάτες μας σήμερανα υπερασπιστούμε κάτι γενικά εδραι-ωμένο το ‘73, την συλλογικότητα απέ-ναντι στη συντεταγμένη επίθεση.

Πόσο μάλλον όταν, δίπλα στην τε-λευταία, η κρατική τρομοκρατία καλάκρατεί. Τα δολοφονικά χτυπήματα στιςμεγάλες εργατικές- φοιτητικές κινητο-ποιήσεις και την τσαλακωμένη από τοτανκ πόρτα του Πολυτεχνείου θέσηέχουν δώσει στην εντεινόμενη φασι-στικοποίηση, με τις διώξεις αγωνιστών,

μαθητών, φοιτητών, απεργών… Φαίνε-ται ότι το κίνημα που απειλεί την πολι-τική ιμπεριαλιστών- κυβέρνησης,αναμφισβήτητα θα συγκρουστεί με τιςδυνάμεις καταστολής. Και τότε και«τζάμια θα σπάσουν» και δε θα ναι γιανα «δείξουμε την ριζοσπαστική μαςπλεύση» στις… κλούβες των ΜΑΤ,όπως θέλουν να μας πείσουν ΚΚΕ καιΕΑΑΚ. Γιατί θα πρόκειται για πραγμα-τική σύγκρουση με την αστική νομιμό-τητα, με ξεκαθαρισμένους και όχιφαντασιακούς πολιτικούς στόχους, τονκόσμο ενεργοποιημένο και σε ετοιμό-τητα.

Σε κάθε περίπτωση, λογικές και πρα-κτικές που αποπνέουν έναν αέρα «εδώκαι τώρα» βυθίζουν τη νεολαία στηνηττοπάθεια. Επόμενο είναι η προοπτικήτης νίκης να τσακίζεται στον εικονικόσυνδικαλισμό των συλλόγων- σφραγί-δων και στα βαφτίσια των ηττών σενίκες. Γιατί όπως δεν παραγκωνίζουντους πραγματικούς αρνητικούς συσχε-τισμούς, έτσι δεν δημιουργούν καινέους. Βγάζουν απλά νοκ άουτ τις μα-ζικές συλλογικές διαδικασίες και απο-φάσεις που δίδαξε το Πολυτεχνείο.

Γίνεται τελικά ξεκάθαρη η επικρά-τηση των ρεφορμιστικών ιδεών μέσαστο κίνημα, σε άμεση συνάρτηση με

την ήττα του κινήματος. Γιατί αν τοστρατιωτικό πραξικόπημα επιβλήθηκεστη χώρα μας στη βάση της ανασυγ-κρότησης του κινήματος, σε αντίθεσημε την αδυναμία ντόπιου και ξένου κε-φαλαίου να διασφαλίσουν την κυριαρ-χία τους, σήμερα βιώνουμε κάτιδιαφορετικό. Τη ρεβάνς του συστήμα-τος σε κάθε επίπεδο, που όσο βιώνειτην κρίση του, τόσο βρίσκεται σε μιαδιαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων. Καιαυτό δε μπορεί παρά να φέρει τη σφρα-γίδα του στα σύγχρονα νεολαιίστικαξεσπάσματα.

Παρόλα αυτά, η νεολαία με τηνορμή και την οργή που τη διακατέχει,βλέποντας τη ζωή της να συνθλίβεται,θα συνεχίζει να εξεγείρεται, κάνονταςτο πολυτεχνείο επίκαιρο. Μέσα απότους αγώνες της, θα αποκαλύπτει φί-λους και εχθρούς, θα θέτει πρωτοπό-ρους στόχους πάλης. Στο πλευρό τηςεργατικής τάξης, οφείλει να αγωνι-στεί για την ανατροπή της βάρβαρηςεπίθεσης κόντρα σε ντόπιο και ξένοκεφάλαιο, σε φασισμό και φασιστικο-ποίηση. Έτσι μόνο θα ανοίξει ο δρό-μος για την ανεξαρτησία και τηνκοινωνική απελευθέρωση.

Άσπα Βαρδάκη, Βασίλης Πανέτας

Νομική Αθηνών

Μαρία Κοκολαντωνάκη

Γεωπονικό Αθηνών

10

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τα-ξικούς φραγμούς στο πανεπι-στήμιο, τότε τον πρώτο λόγο

έχει η κατάργηση της δωρεάν σίτισηςκαι στέγασης. Ο πιο εύκολος τρόποςγια το σύστημα να στερήσει το δι-καίωμα στις σπουδές από τα φτωχάλαϊκά στρώματα, είναι με το χτύπημαστις φοιτητικές εστίες. Και σ’ αυτόακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Ήδησε πολλές πόλεις, οι εστίες είτε έχουνκλείσει, είτε δέχονται μικρό ποσοστόφοιτητών, είτε οι φοιτητές υποχρε-ούνται να πληρώσουν ενοίκιο.

Ειδικότερα, στις εστίες του ΑΠΘ,όπου στεγάζονται μόνο 1.500 από τουςσυνολικά 80.000 φοιτητές του ιδρύμα-τος, το ένα πρόβλημα εμφανίζεταιμετά το άλλο. Συγκεκριμένα η από-λυση των εργολαβικών και διοικητι-κών υπαλλήλων κατά δεκάδες καθιστάτη λειτουργία τους αδύνατη. Χαρα-κτηριστικό παράδειγμα το εστιατόριότους, που παρέμενε κλειστό λόγω έλ-λειψης προσωπικού. Κι αφού μετά απόένα διάστημα κατάφερε να επαναλει-τουργήσει, χάρη στην κινητοποίησητου Συλλόγου Οικότροφων, αμέσωςήρθε να ανοίξει ένα νέο μέτωπο, οιεξώσεις φοιτητών. Τα προειδοποιητικάραβασάκια «έξωσης» από την πλευράτης διοίκησης δίνουν και παίρνουν σταδωμάτια οικότροφων, που έχουν ξεπε-ράσει τα ν+2 έτη φοίτησης. Επιπλέον,«μικροπροβλήματα», όπως τα χαλα-σμένα υδραυλικά, η μούχλα στα δω-μάτια, η μη παροχή θέρμανσης καιζεστού νερού, διαμορφώνουν τιςάθλιες συνθήκες διαβίωσης των οικό-τροφων. Σ’ όλα αυτά έρχεται να προ-στεθεί η επικείμενη εφαρμογή τουνέου εσωτερικού κανονισμού λει-τουργίας, ο οποίος ήδη εφαρμόζεταιστις εστίες του ΠΑΜΑΚ και υποχρεώ-νει τους φοιτητές να πληρώνουν ενοί-κιο, να είναι «επιμελείς» στις σχολέςτους (να περνάνε δηλαδή το μεγαλύ-τερο ποσοστό των μαθημάτων τους),να εγκαταλείπουν το δωμάτιό τουςκάθε Ιούνη με την αγωνία αν θα τουςξαναδεχθούν το επόμενο έτος, μιαςκαι ισχύουν γι’ αυτούς προσαυξημένα

κριτήρια.Κι ενώ η επίθεση εντείνεται, κά-

ποιες δυνάμεις φροντίζουν με κάθετρόπο, ο σύλλογος να μην συγκροτη-θεί ποτέ. Ειδικότερα, η ΠρωτοβουλίαΕστιών, στην οποία κατά βάση συμμε-τέχουν σχήματα της ΕΑΑΚ και μέχριπρόσφατα συμμετείχαμε κι εμείς, μαςαπαγορεύει την ξεχωριστή παρέμβασησαν Αγωνιστικές Κινήσεις και όταν τοκάνουμε μας εκδιώχνει, γιατί τάχααυτό είναι διασπαστικό. Αν είναι δια-σπαστικό να ανοίγεις το σύνολο τωναπόψεών σου στον κόσμο, τότε το νααποφεύγεις την πολιτική συζήτησημέσα στην πρωτοβουλία και ξαφνικάνα εμφανίζονται ουρανοκατέβαταπλαίσια με το σύνολο της άποψης τηςΕΑΑΚ τι είναι; Ταυτόχρονα φροντίζειμε τέτοιες τακτικές εικονικού συνδι-καλισμού, να αποσυγκροτεί το σύλ-λογο και να στέλνει κόσμο σπίτι του,μιας και φαίνεται τα πράγματα να κι-νούνται και χωρίς αυτόν. Οι αποφά-σεις παίρνονται στο ΔΣ, τα πανό

φτιάχνονται από άλλους, οι δράσειςυλοποιούνται και όλα βαίνουν«καλώς». Στην ίδια κατεύθυνση συμ-βάλλουν και οι δυνάμεις της ΚΝΕ, μελογικές του τύπου «οι συνελεύσειςείναι το μαγαζάκι των ΕΑΑΚ, οπότε αςκάνουμε δικές μας συνελεύσεις ανε-ξάρτητες από το σύλλογο.

Από την άλλη, τελευταία εμφανί-στηκε κι ένα νέο σχήμα «ανεξάρτη-των-ανένταχτων» με βασικούς άξονεςτο «Έξω οι παρατάξεις και τα κόμ-ματα» κι «Απεταξάμην την πολιτικο-ποίηση». Έρχεται λοιπόν να εκφράσειτην αγανάκτηση του κόσμου και με τοβασικό πυρήνα του να έχει ξεκάθαρεςκατευθύνσεις, οδηγεί στον αποπροσα-νατολισμό του συλλόγου με το να απο-κρύπτει τους πραγματικούς υπαίτιουςκαι τους στόχους της επίθεσης. Επι-πλέον, όλες αυτές οι λογικές ανοίγουντο δρόμο για το χτύπημα στο φοιτη-τικό συνδικαλισμό και τη φασιστικο-ποίηση της δημόσιας ζωής.

Μέσα σε όλα αυτά, εμείς σαν Αγω-

νιστικές Κινήσεις Εστιών, με τιςόποιες δυσκολίες και εμπόδια προσπα-θούμε να συγκροτήσουμε το σύλλογογια να μπορέσει να αντισταθεί σε όσαέρχονται. Ανοίγουμε ξεκάθαρα τηνάποψή μας κι επιζητάμε πάντα τηνκοινή δράση τόσο με τον κόσμο όσοκαι με τις άλλες δυνάμεις. Καλούμετους οικότροφους να συμμετέχουνστις συλλογικές διαδικασίες, να πά-ρουν ενεργό ρόλο και να παλέψουνγια όσα του ανήκουν. Ξεκαθαρίζουμεπως στόχος του συστήματος αυτή τηστιγμή, είναι να κλείσει τις εστίες, ναχτυπήσει τα δικαιώματα των φοιτητών,να βάλει ακόμα περισσότερους ταξι-κούς φραγμούς και εν τέλει να δημι-ουργήσει το πανεπιστήμιο των λίγωνκι εκλεκτών. Και για μας η λύση δεβρίσκεται ούτε στην ανάθεση, ούτεστη συνδιαχείρηση. Η μόνη λύση βρί-σκεται στους συλλογικούς αγώνες,στην οργάνωση του φοιτητικού κινή-ματος και στη πάλη για φοιτητική μέ-ριμνα και δημόσια και δωρεάνεκπαίδευση!

Οι φοιτητικές εστίες στο επίκεντρο της επίθεσης

Η απάντησή μας στους συλλογικούς αγώνες!

Μπάμπης Καπετανάκης

ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εστιών

Στέλλα Μαντά

Νηπιαγωγών ΑΠΘ, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εστιών

11

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Με απόλυτη επιτυχία πραγματοποιήθηκε, στις23/7 με 2/8, το 14ο camping των Αγωνιστι-κών Κινήσεων και της Μαθητικής Αντίστα-

σης, στα Νέα Ρόδα Χαλκιδικής. Μία περιοχή όπου οικάτοικοι εδώ και δύο χρόνια αγωνίζονται ενάντιαστην εξόρυξη χρυσού από την καναδική εταιρεία El-dorado, που σηματοδοτεί την καταστροφή της ζωήςκαι του τόπου τους. Αγωνίζονται χωρίς να σκύψουνστιγμή το κεφάλι, παρά την -σε πρωτοφανή επίπεδα–καταστολή και τρομοκρατία που έχουν γνωρίσει. Το camping πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της συλ-λογικότητας και της αυτοοργάνωσης, φτιάχνονταςομάδες που αναλάμβαναν με κυκλικό τρόπο τις δου-λειές (σίτιση, καθαριότητα, μουσική, βιβλιοπωλείο

κλπ.) και με έντονο το πολιτικό-πολιτιστικό περιεχό-μενο. Χαρακτηριστικά με τα οποία, προσπαθούμεκάθε χρόνο να αναδείξουμε-προτείνουμε ένα δια-φορετικό τρόπο διακοπών. Επιπλέον, μας έδωσε καιτη δυνατότητα να συναντηθούμε, να γνωριστούμεκαι να δεθούμε περισσότερο με τους συναγωνιστές.Κατά τη διάρκεια του camping, έγιναν πολλές συζη-τήσεις με θέματα: «Ανάπτυξη για ποιον, όλη η χώραΕΟΖ, Σκουριές» (που έγινε στο κέντρο της Ιερισ-σού), «Τέχνη και κινήματα», φασιστικοποίηση, «Αλ-ληλεγγύη ή φιλανθρωπία», η επίθεση στην παιδείακαι το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, «Η ιστορία του κι-νήματος των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής: Η με-γάλη απεργία του 1977». Όλες οι συζητήσειςχαρακτηρίστηκαν από ζωντάνια, πλήθος τοποθετή-σεων, εμβάθυνση των προβληματισμών, πράγματαπου οι πιεστικές συνθήκες της καθημερινότητας δενμας το επιτρέπουν.Επίσης, για πρώτη χρονιά διοργανώθηκε συναυλίαμε τους: Pablo Hasel, Υπεραστικούς, Τοξικά Από-βλητα στο πολιτιστικό κέντρο της Ιερισσού –ύστερααπό πρόσκληση των κατοίκων– η οποία ήταν πολύμαζική και μας βοήθησε να συμπληρώσουμε καλύ-τερα το πολιτιστικό κομμάτι του camping. Έγινε ακόμα διαδήλωση στο χωριό της Ιερισσού, πε-ζοπορία στον Κάκκαβο, όπου είδαμε τις καταστρο-φικές συνέπειες των διεργασιών της επένδυσης,καθώς και επίσκεψη στα μπλόκα των κατοίκων. Ταγεγονότα αυτά, μας έδωσαν την ευκαιρία να εκδη-λώσουμε και από κοντά την αλληλεγγύη μας, να συ-

ζητήσουμε με τους κατοίκους, να συμπορευτούμεμαζί τους, να γνωριστούμε, να ανταλλάξουμε ανη-συχίες. Φέτος το camping ήταν κάτι το διαφορετικό γιαεμάς. Γνωρίσαμε και συνδεθήκαμε με ένα κομμάτιτου λαού, τους κατοίκους της Χαλκιδικής, το οποίομέσα από τους δικούς του μεγάλους αγώνες αντι-στέκεται στην επίθεση που συντελείται, ειδικά τα τε-λευταία χρόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είχε ναμας διδάξει πολλά, να μας δυναμώσει για τη νέαχρονιά και να μας δώσει κουράγιο για τους αγώνεςπου ήρθαν και που θα έρθουν. Και ελπίζουμε να τουςτο ανταποδώσαμε ως ένα βαθμό.

14ο Camping των Αγωνιστικών Κινήσεων

και της Μαθητικής Αντίστασης

Λαμπρόπουλος Θοδωρής

Μαθηματικό ΑΠΘ

Σαρπεκίδης Ηλίας

Βιολογικό ΑΠΘ

Προβλήματα και προοπτικές του αγώνα

των κατοίκων της Χαλκιδικής

Λίγο ή περισσότερο καθέναςπλέον έχει πάρει μυρωδιά τα ζη-τήματα που έχουν ανοίξει στη

βορειοανατολική Χαλκιδική και τοναγώνα των κατοίκων ενάντια στα με-ταλλεία χρυσού. Έναν αγώνα που υπε-ρασπίζεται τη ζωή και το μέλλον τουτόπου ενάντια στις ακόρεστες ορέξειςτου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, πουδε διστάζει να ταΐζει δηλητήρια τουςκατοίκους, να σπείρει την καταστροφήγια να εξασφαλίσει τα κέρδη του.Πάντα με τη στήριξη του κρατικού μη-χανισμού (αστυνομία, δικαστικέςαρχές κ.ά.), των ΜΜΕ και της κυβέρ-νησης, μιας και στον κόσμο που ζούμεόλα αυτά υπηρετούν τις ανάγκες τουκεφαλαίου απ’ όπου και αν προέρχεται(είναι και της μόδας!).

Ο αγώνας, λοιπόν, συνεχίζεταιπαρά τις προσαγωγές και τις συλλή-ψεις, τις διώξεις, τις στημένες κατη-γορίες σε βάρος δεκάδων ανθρώπων,την τρομοκράτηση και την καταστολή.Ο αγώνας συνεχίζεται όχι χωρίς ζόρια,προβλήματα, διλήμματα, τα πάνω καιτα κάτω του. Αυτά τα ζόρια, θα έλεγε

κανείς πως, έχουν πολλούς «πατέ-ρες».

Πρώτοι και καλύτεροι αυτοί πουέχουν το συμφέρον της «επένδυσης».Η εταιρεία και τα μαντρόσκυλά της, τοκράτος και τα δικά του μαντρόσκυλα,τα ΜΜΕ και γενικά όλος ο βούρκοςπου μας έχει κάτσει στο σβέρκο καιμας ξεζουμίζει τόσα χρόνια. Αυτοίείναι και οι κύριοι παράγοντες που μετην καταστολή, την προπαγάνδα καιτην τρομοκράτηση προσπαθούν νακάμψουν τους αγώνες.

Υπάρχουν όμως και άλλοι που μπαί-νουν ανάχωμα στον αγώνα, στοάνοιγμά του, στην ευθεία του ρήξη μετο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο. Είναιαυτοί που θέλοντας και μη, γνωρίζον-τας ή όχι, έχοντας συνείδηση ή ασυ-νείδητα, μεταφέρουν πρακτικά τοπεδίο της πάλης από εκεί που το ελέγ-χει πλατιά ο κόσμος (δηλ. το δρόμο,τις τοπικές επιτροπές αγώνα και γε-νικά τους μαζικούς, λαϊκούς, ενερ-γούς αγώνες) στα πεδία εκείνα που οκόσμος έχει ρόλο ακολουθητικό. Σταπεδία εκείνα που παίζει μπαλίτσα το

κράτος και οι μηχανισμοί του όπωςείναι οι εκλογές (βλ. απόψεις τύπου:«να πέσει η κυβέρνηση και να βγά-λουμε μια άλλη που θα τα κάνει καλύ-τερα»), τα δικαστήρια και το αστικόδίκαιο (βλ. απόψεις του στυλ: «είναιπαράνομος ο τρόπος που θα γίνει ηεξόρυξη και να προσφύγουμε στο ευ-ρωκοινοβούλιο») και άλλες τέτοιεςφαεινές. Λες και όλα αυτά είναι ανε-ξάρτητα, ουδέτερα και δεν ανήκουνστον κρατικό μηχανισμό. Λες και είναιη δική μας έδρα, του απλού κοσμάκηκαι όχι αυτή της αστικής τάξης καιτων ιμπεριαλιστών. Τέτοιες λογικέςκαι αυταπάτες σπέρνουν για το ρόλοτου κράτους και αποπροσανατολίζουντους αγωνιζόμενους κατοίκους απότο επίδικο και τελικά από τη λύση τουπροβλήματος. Τους στέλνουν στηνκάλπη και σε μπαράζ δικαστικώνμαχών, την ώρα που θα έπρεπε να ορ-γανώνουν τον αγώνα τους, να τον πο-λιτικοποιούν, να τον μαζικοποιούν, ναγίνονται ο συνδετικός κρίκος των επίμέρους αγώνες όλου του λαού και τε-

λικά να βάζουν στο στόχαστρο την πο-λιτική που ρημάζει και εξαθλιώνει.

Παρά τις όποιες αδυναμίες καιπροβληματικές συναντά στο διάβατου ο αγώνας των κατοίκων τηςΧαλκιδικής, δεν παύει να αποτελείένα από τα μεγαλύτερα κινηματικάγεγονότα των τελευταίων ετών, μεδιάρκεια και συνέπεια και να δεί-χνει το δρόμο στο λαό μας, ότι τοδίκιο κερδίζεται με μαζικούς οργα-νωμένους λαϊκούς αγώνες.

Γιώργος Κανάτσιος

Μαθηματικό ΑΠΘ

12

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Οπλισμένη και έτοιμη η βάση της Σούδας γιατη συνεχώς αναβαλλόμενη επέμβαση τηςΑμερικής στη φλεγόμενη Συρία, γεγονός το

οποίο επιβεβαίωνε πριν από λίγες μέρες ο τοπικόςτύπος των Χανίων. Μετά τη κατάρριψη-προβοκάτσιατου τουρκικού αεροσκάφους, από τις Συριακές δυ-νάμεις και με πρόσχημα τις καταγγελίες για τη δο-λοφονία εκατοντάδων αμάχων με χημικά όπλα απότο καθεστώς του Ασάντ, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστέςβρίσκουν και πάλι τις προφάσεις για την στρατιωτικήτους επέμβαση εις βάρος του Συριακού λαού. Προ-φάσεις όπως τα χημικά όπλα στο Ιράκ, τα δικτατο-ρικά καθεστώτα που χρήζουν άμεσηςαντιμετώπισης, όπως έγινε στη Λιβύη, τρομοκρατι-κές οργανώσεις στο Αφγανιστάν, συνθέτουν ένα θέ-ατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται, στιςπλάτες των λαών, δίχως τέλος, με σκοπό τηναθώωση τέτοιων πολεμικών κατευθύνσεων. Η κλι-μάκωση της επέμβασης στη Συρία μόλις τώρα άρ-χισε και θα συνεχιστεί, αφού καθόλου τυχαίος δενείναι ο ανεφοδιασμός με όπλα από Αμερική, Γαλλίακαθώς και η εκπαίδευση του ελεύθερου συριακούστρατού μέσω Τουρκίας, όπως άλλωστε ανέφερανοι «New York Times». Η ιμπεριαλιστική πολιτική τωναμερικάνων έχει στρέψει το ενδιαφέρον της στηνπεριοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Θυμόμα-στε πριν λίγο καιρό την ιμπεριαλιστική επέμβαση στιςκαταθέσεις Κυπρίων και κατ' επέκταση Ρώσων επεν-δυτών, την ανάμειξη στα γεγονότα στη Λιβύη και βέ-βαια την επιβολή του Δ.Ν.Τ. στην χώρα μας. Παρόλααυτά, δεν παίζουν μόνοι τους στο παιχνίδι αυτό, αλλάυπάρχουν και άλλοι ιμπεριαλιστές-μνηστήρες πουθέλουν να έχουν λόγο και όφελος στην περιοχή.

Γενικότερα, οι λαοί των γύρω περιοχών έχουν νααντιμετωπίσουν ένα πλαίσιο παρόξυνσης των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και δημιουργίας μιαςόλο και πιο εύφλεκτης κατάστασης σε όλη την ζώνητων αραβικών αυτών χωρών και βέβαια στις γειτο-νικές χώρες (Ελλάδα, Κύπρος, Τουρκία). Οι ΗΠΑ, ηΒρετανία, αλλά και η Γαλλία, δείχνουν την πρόθεσήτους, όταν πλέον θα έχουν τους όρους να επέμβουνσε έναν ακόμα εγκληματικό ιμπεριαλιστικό τυχο-διωκτισμό, που θα κυλήσει στο αίμα τους λαούς, πουθα βρεθούν στη δίνη των μεταξύ τους ανταγωνι-σμών και αντιθέσεων. Αναζητούν έτσι διέξοδο απότην παγκόσμια κρίση μέσω των εντάσεων, των πο-λέμων για την καλύτερη τοποθέτησή τους στην σκα-κιέρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Στο πνεύμααυτό κινήθηκαν οι διαδοχικές συναντήσεις του Ομ-πάμα με τον Κάμερον και τον Ολάντ, ενώ ήδη οι αμε-ρικάνοι ιμπεριαλιστές ενίσχυσαν την παρουσία τουπολεμικού τους ναυτικού στη Μεσόγειο. Επιφυλα-κτική στάση μοιάζουν να έχουν Γερμανία και Ρωσία,όχι βέβαια στην βάση της επίθεσης στο λαό και τηνλεηλασία των χωρών αυτών, αλλά σαφώς λογιζόμε-νοι τους δικούς τους ιμπεριαλιστικούς λογαρια-σμούς και τις επιδιώξεις που έχουν από τις εξελίξειςστις περιοχές αυτές.

Πάντως, το γεγονός ότι προσωρινά αποφεύχθηκετην τελευταία πραγματικά στιγμή μια τέτοια επέμ-βαση, δεν σημαίνει καθόλου ότι εξομαλύνθηκαν οισχέσεις εκατέρωθεν, ή ότι στο άμεσο μέλλον δεν θαεπιχειρηθεί ξανά μια ανάλογη προσπάθεια στρατιω-τικής επέμβασης. Η ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα με-ταξύ ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ, που φάνηκε άλλωστε και πριν τηντελευταία συριακή κρίση με τον Σνόουντεν, απλά

αποκαλύπτει ότι ίσως δεν είναι τόσοεύκολη υπόθεση, όσο π.χ. της Λι-βύης, αφού τόσο ο χρόνος, όσο και οτόπος της σύγκρουσης ανεβάζουνπολύ ψηλά τον υδράργυρο και ταρίσκα για τους ιμπεριαλιστές, όπωςκαι για τις ζωές εκατομμυρίων γύρωεκεί (άσχετα αν για αυτούς είναι ψιλάγράμματα). Εξάλλου, ζητήματα μετόσο κρίσιμη γεωπολιτική σημασίαόπως η ενέργεια, οι δρόμοι των πε-ριοχών και ο έλεγχος του αραβικούισλαμικού κόσμου, μόνο αμελητέαδεν είναι για αυτούς και με πρώτη ευ-καιρία θα τα ανοίξουν, σε βάρος βέ-βαια των λαών.

Όσο αφορά την Ελλάδα, η αστικήτάξη της χώρας μας και οι εκπρόσω-ποί της, προφανώς επειδή δεν έχουντην δυνατότητα, όχι απλά να καθορί-σουν, αλλά ούτε και να παρέμβουν

στις εξελίξεις, επιλέγουν το βάθεμα της εξάρτησηςστους τωρινούς ιμπεριαλιστικούς πατρόνες. Ενδει-κτική είναι η στάση της κυβέρνησης στο θέμα μετους Ρώσικους αγωγούς, απορρίπτοντας την ανά-μειξή τους επιχειρηματικά στην Ελλάδα, δηλώνον-τας έτσι το καλό πρόσωπο στους Αμερικάνους.Παράλληλα, Σαμαράς και Βενιζέλος, όπου σταθούνκαι όπου βρεθούν διατυμπανίζουν την αναγκαιότηταυποστήριξης και διευκόλυνσης ενδεχόμενων επεμ-βάσεων με οποιαδήποτε μέσα, όπως οι ΝΑΤΟικές βά-σεις, χωρίς ωστόσο να αμελούν την στρατηγικήςσημασίας συμμαχία με το Ισραήλ. Η στάση της κυ-βέρνησης γίνεται πρωτόγνωρα αντιδραστική, δου-λική στα πιο επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια,εντείνοντας παράλληλα την φασιστικοποίηση τηςδημόσιας και πολιτικής ζωής για να προλάβουν αν-τιδράσεις του λαού. Γίνεται δηλαδή προσπάθεια ναπεραστεί η θεωρία των 2 άκρων, να θεωρηθείακραία συμπεριφορά η απεργία, η διαδήλωση, ηεναντίωση σε Ε.Ε. -Δ.Ν.Τ. και ΝΑΤΟ, να ενταθεί ηκαταστολή και η επίθεση σε ελευθερίες και δικαιώ-ματα. Έτσι, δείχνουν έμπρακτα την διάθεσή τους νααφήσουν τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπε-ριαλιστές με ένα πονοκέφαλο λιγότερο, τις λαϊκέςδηλαδή αντιδράσεις και την οργανωμένη αντίστασητου λαού.

Σε αυτές λοιπόν τις λογικές, ο λαός θα πρέπει ναέχει μέτωπο. Η επίσημη στρατιωτική επέμβαση στηΣυρία πιθανώς να μην αργήσει να συμβεί και τότε οιβάσεις θα «οπλιστούν» και ο όρος ιμπεριαλιστικήεπέμβαση θα πάρει σάρκα και οστά και πάλι. Τα τύμ-πανα του πολέμου ηχούν εκκωφαντικά στην πε-ριοχή. Οι βάσεις και συνολικά η ιμπεριαλιστικήεξάρτηση φέρνουν για το λαό παραπέρα βάθεμα τηςφτώχειας, φασισμό και πόλεμο. Ο ιμπεριαλισμός έχειήδη χτυπήσει τη πόρτα στη χώρα μας εδώ και πολλάχρόνια και παρόλο που το κίνημα περνά δύσκολεςώρες και οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί, οι αντιιμ-περιαλιστικοί αγώνες και τα συλλαλητήρια πρέπει ναείναι το όπλο του λαού, ενώ πρέπει να δυναμώσει ηαντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση στο κίνημα. Τέτοιοιείναι οι λαϊκοί αγώνες, με άξονα τη διασφάλιση τηςειρήνης και των λαϊκών δικαιωμάτων, εκφράζονταςτην αλληλεγγύη στο μαχόμενο Συριακό λαό, στηνπάλη του για εθνική ανεξαρτησία. Αλληλεγγύη γε-νικά σε κάθε λαό που μάχεται σε βάρος των ιμπε-ριαλιστών, προασπίζοντας τα δικαιώματά του. Οελληνικός λαός πρέπει και θα πάρει θέση, και η θέσητου δεν είναι ούτε με τη κυβέρνηση Άσαντ, ούτε μετον Ελεύθερο Συριακό Στρατό, αλλά με τον αγώνακαι την πάλη του λαού της Συρίας, μόνου ικανού ναβάλει φραγμό στα σχέδιά τους.

Συρία

Killing in the name of...?Νίκος Αναστασάκης

Μαθηματικό Ηρακλείου

Γιάννης Περάκης

Μαθηματικό Ηρακλείου

13

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Μετά την 18η Σεπτεμβρίου,ημέρα της δολοφονίας τουαντιφασίστα αγωνιστή Παύ-

λου Φύσσα από χέρι χρυσαυγίτη, τοσύστημα βγήκε να βροντοφωνάξει ότι«καταδικάζει τη βία απ’ όπου αυτή καιαν προέρχεται!». Η συγκεκριμένηφράση είναι η επιτομή της περιβόητηςθεωρίας των 2 άκρων που τόσο χρησι-μοποιούν καθημερινά στα κανάλια καιστις φυλλάδες, πολιτικοί και δημοσιο-γράφοι της αστικής μπάντας. Επι-πλέον, πέρα από την εξίσωση τωνπολιτικών της αριστεράς και του αγω-νιζόμενου λαού με αυτές της ακροδε-ξιάς το πάνε και ένα βήμα παραπέρα.Και αυτό είναι ότι αν ο λαός θέλει ναζήσει ειρηνικά και σε μια ομαλότητα, οδρόμος τους, δηλαδή αυτός της εξάρ-τησης και της ανεργίας είναι μονό-δρομος.

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά πουτο σύστημα εξαπολύει μια επίθεσηστους λαούς με όπλο του την θεωρίατων 2 άκρων. Είναι μια επίθεση πουκρατάει δεκαετίες! Χρόνια τώρα εξι-σώνουν τον Στάλιν με τον Χίτλερ,χρησιμοποιώντας το, σαν επικεφαλίδατης αντικομμουνιστικής τους προπα-γάνδας, καταγγέλλοντας τον σοβιε-τικό ηγέτη για εγκλήματα ενάντιαστην ανθρωπότητα (όπως αυτό τηςνίκης ενάντια στο φασισμό και την οι-κοδόμησης μιας δίκαιης κοινωνίας;)!Βέβαια, οι ίδιοι που τόσο ενδιαφέρον-ται για τα εγκλήματα της ανθρωπότη-τας, ήρθε η δικιά τους σειρά ναχτίσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης-κράτησης μεταναστών υπό άθλιεςσυνθήκες! Γι’ αυτούς μάλλον οι μετα-νάστες δεν ανήκουν στους ανθρώ-πους! Ένα πιο πρόσφατο παράδειγμαήταν και αυτό των συλλήψεων και κα-ταδίκης των μαθητών στη Λαμία, γιακατάληψη στο σχολείο τους, διεκδι-κώντας το δικαίωμά τους στην εκπαί-δευση. Με την κατάληψη τουΠολυτεχνείου πριν 40 χρόνια είναιάραγε;

Πέραν όμως των ιστορικών παρα-δειγμάτων, που συνδέουν το παρελ-θόν με το παρόν, αυτή η θεωρίαέρχεται για να εξυπηρετήσει άψογατον δρόμο της φασιστικοποίησης τηςδημόσιας ζωής και την αύξηση της κα-ταστολής που έχει επιλέξει η ελληνικήεξαρτημένη αστική τάξη. Χτυπούν όλατα κατακτημένα δικαιώματα του λάουμε κάθε μέσο, και όποτε τα βρουνσκούρα απέναντι σε εστίες αντίστα-σης που μπορεί να προκύπτουν, «βα-φτίζουν», με πρόσχημα την καταδίκητης βίας, τρομοκράτες ολόκληρα κομ-μάτια του λαού. Ήδη ο πρωθυπουρ-γός, σε δηλώσεις τόνισε ότι έναπαράδειγμα του άλλου άκρου της Χρυ-σής Αυγής είναι ο αγωνιζόμενος λαόςτης Χαλκιδικής! Γι’ αυτό το σύστημα,

ένας ολόκληρος πληθυσμός, που υπε-ρασπίζεται το δικαίωμά του στη ζωή,είναι τρομοκράτες. Έτσι τους συλλαμ-βάνει κατά δεκάδες!

Η επίθεση αυτού του συστήματοςπου καταδικάζει τη βία απ’ όπου και ανπροέρχεται και εγγυάται την ομαλό-τητα ούτε αρχίζει, ούτε σταματάει στηΧαλκιδική. Ζούμε σε εποχές που το δι-καίωμα στην απεργία τείνει να καταρ-γηθεί και οι επιστρατεύσεις στο βωμότης ομαλότητας γίνονται καθημερινό-τητα. Ζούμε σε εποχές πλέον που μετροπολογία που πρόσφατα ψηφίστηκεστο κοινοβούλιο από τη κυβέρνηση,αν εκφράσεις άποψη ενάντια στις προ-σταγές ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ή με τις από-ψεις σου θεωρούν ότι προκλήθηκεβία, όπως αντίσταση ας πούμε, θεω-ρείσαι ηθικός αυτουργός αυτού καικινδυνεύεις με φυλάκιση!

Έφτασε η στιγμή όμως που και τοσύστημα βρήκε την «επιβεβαίωση»που τόσο χρειαζόταν. Ένα μήνα εξί-σωνε τα άκρα, και μιλούσε για τις κοι-νές βίαιες πρακτικές. Η διπλήδολοφονία στο Νέο Ηράκλειο ταίριαξεγάντι στη θεωρία τους. Οι κατηγορίεςαμέσως απαγγέλθηκαν σε κάποια αν-τιφασιστική τρομοκρατική οργάνωσηκαι το πράσινο φως, για το κόψιμο απότην ρίζα των λαϊκών αγώνων, άναψε.Όποιος και να είναι πίσω από αυτό τοχτύπημα πάντως, έχει το ίδιο αποτέλε-σμα. Είτε είναι στημένο γι’ αυτόν ακρι-βώς τον λόγο, είτε είναι παράδειγμα

ατομικής τρομοκρατίας, λειτουργείπροβοκατόρικα για το κίνημα. Βέβαιαεδώ να ξεκαθαριστεί κάτι. Οι λογικέςτης ατομικής τρομοκρατίας δεν χω-ράνε στο κίνημα, καθώς αυτό που πε-τυχαίνουν μονάχα είναι να τοφέρνουν να παλεύει υπό ακόμα πιο δυ-σμενείς όρους. Ένα κίνημα για να μπο-ρεί να κερδίσει πρέπει να είναι μαζικόκαι συγκροτημένο. Από την άλλη όμωςτο αν η ατομική τρομοκρατία απομο-νωθεί και εξαλειφθεί σαν τρόπος δρά-σης είναι ζήτημα του ίδιου τουκινήματος! Σε αυτό δε χωρά το κράτοςκαι οι μηχανισμοί του σε καμία περί-πτωση. Οπότε να μας λείπουν οι σωτή-ρες του κινήματος…

Δύο άκρα όμως, όντως υπάρχουνσε αυτόν τον κόσμο. Μόνο που δενείναι αυτά που μας «πουλάνε». Δη-λαδή τα άκρα της δεξιάς και της αρι-στεράς. Αντίθετα τα 2 άκρα που όντωςυπάρχουν και θα παλεύουν είναι αυτάτου συστήματος από τη μια πλευρά καιτου λαού από την άλλη. Το ιμπεριαλι-στικό-καπιταλιστικό σύστημα πουόπου χρειαστεί θα παίξει και το χαρτίτου φασισμού, όπως έγινε και στηχωρά μας. Μη ξεχνάμε ότι η ΧρυσήΑυγή είναι γέννημα- θρέμμα του συ-στήματος και πάντα θα εναντιώνεταισε όποια εστία αντίστασης δημιουρ-γείται. Το άλλο άκρο λοιπόν είναι, όχιμόνο η μαχητική αριστερά που παρέ-χει ιδεολογική τροφή στο κίνημα,αλλά και ο όλος ο αγωνιζόμενος λαός

ενάντια στην εξαθλίωση που μας φέρ-νουν.

Και όσον αφορά τη βία που καταδι-κάζουν τόσο, την έχουν ξεκινήσει χρό-νια πριν. Η καταστολή απεργιών καιδιαδηλώσεων, το κυνήγι μεταναστώνκαι η δίωξη αγωνιστών είναι οι πλέονσύνηθες πρακτικές που χρησιμοποι-ούν για να περάσουν τις πολιτικέςτους. Επιπλέον, μη ξεχνάμε τις χιλιά-δες αυτοκτονίες που έχουν σημει-ωθεί, ή το περσινό θάνατο τωνφοιτητών στη Λάρισα που επειδή δενείχαν λεφτά, προσπάθησαν να ζεστα-θούν με ένα μαγκάλι. Μπροστά σε όλοαυτό όμως οι λαοί δε θα μείνουν άπρα-γοι! Οι λαϊκές αντιστάσεις είναι δί-καιες και αν για την υπεράσπιση τηςζωής τους δεν υποταχθούν, αλλά χρη-σιμοποιήσουν βία, τότε η βία είναι τοπιο δίκαιο μέσο και αυτό οφείλουν νακάνουν.

Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές απότους οποίους είναι εξαρτημένη η δικιάμας αστική τάξη, έχει εισβάλλει σεσειρά χωρών, σκοτώνοντας χιλιάδεςάμαχου πληθυσμού για να φέρουν την«δημοκρατία» τους! Οι λαοί αντιστά-θηκαν με ότι μέσα είχαν! Στη λωρίδατης Γάζας βλέπουμε εικόνες που απ’τη μια είναι ένα ισραηλινό τανκ καιαπό την άλλη ένα Παλαιστίνιο παιδί,που παλεύει για την ελευθερία, να τοσημαδεύει με μια σφεντόνα. Ναι, μάλι-στα, μορφές βίας και από τις 2 πλευ-ρές. Εσύ καταδικάζεις την βία τηςαντίστασης; Εγώ όχι.

Τελικά από πού προέρχεται η βία; Δημήτρης Στουπάκης

ΣΔΟ ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

14

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Να μια φράση που ακούει κανείςσυχνά. Οι αυταπάτες που κρύ-βει, παραπάνω από σοβαρές.

Κάθε πτυχή της σκληρής πραγματικό-τητας που ζούμε, φωνάζει για τουςκινδύνους μιας τέτοιας προσδοκίας.Αλλά ας μιλήσουν πρώτα οι πρόσφα-τες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ:

«Η κρίση που άρχισε το 2008 και οιπολιτικές που ακολουθήθηκαν άλλα-ξαν ριζικά το τοπίο. (…) Διατήρησημέχρι το 2008 υψηλών ρυθμών, ταξικάπροσανατολισμένης και μονόπλευρηςανάπτυξης(…) Σημερινοί στόχοι:  Ακυ-ρώνουμε τα μνημόνια και τους εφαρ-μοστικούς νόμους. Εφαρμόζουμε έναπρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικήςανόρθωσης, παραγωγικής και οικολο-γικής ανασυγκρότησης (…) Πρώτοβήμα αποτελεί η αποκατάσταση σταπρο του μνημονίου επίπεδα»

Αν δεχτούμε ότι ζούμε τις βίαιεςμεταβολές μιας κοινωνίας, όπου ηυποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κι-νήματος για ολόκληρες δεκαετίες,έδωσε στα υψηλά κοινωνικά στρώ-ματα (το μεγάλο κεφάλαιο) τη δύναμηνα αναιρούν σήμερα τις κατακτήσειςκαι τα δικαιώματα, που κερδήθηκαν μεσκληρούς αγώνες. Αν κατανοήσουμεότι οι παγκόσμιοι ανταγωνισμοί με-ταξύ των ισχυρών δυνάμεων (ιμπερια-λιστικών), έχουν σκοπό ναποδοπατήσουν τις εξαρτημένεςχώρες, όπως η Ελλάδα, για να αντλή-σουν το μόχθο που παράγουν οι λαοίτους, τις παραγωγικές πηγές τους, ναεξασφαλίσουν την πολιτική και στρα-τιωτική τους επιρροή. Αν διαγνώ-σουμε ότι το μέλλον που ετοιμάζουν,είναι η …επιστροφή στην βαρβαρό-τητα. Αν δούμε πως η κρίση (η οποίαμάλιστα υπάρχει και ενισχύει την αντι-λαϊκή επίθεση από το ’73 και όχι από το2008 (!) όπως θέλει να βλέπει ο ΣΥ-ΡΙΖΑ) επιταχύνει αυτή τη διαδικασία…Ότι όλη η κουβέντα περί χρέους είναιτο πρόσχημα. Ότι το αστικό κράτοςείναι ένας μηχανισμός καταπίεσης καιεπιβολής της αστικής τάξης (μεγάλωνεπιχειρηματιών, εφοπλιστών, χρηματι-στών) πάνω στις εργαζόμενες μάζες.Και μάλιστα ότι το ελληνικό κράτοςαπό τη γέννησή του το 1830 είναι δε-μένο σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (σή-μερα Ευρώπη, Αμερική) με δάνεια,πολιτικές και στρατιωτικές συμφω-νίες. Ότι δεν είναι ένας «ουδέτερος»μηχανισμός, που αρκεί να αλλάξει «κα-πετάνιο». ΤΟΤΕ θα αρχίσει να διαγρά-φεται μπροστά μας η πραγματικότητα.

Οι κούφιες υποσχέσεις όπως:«Επαναδιαπραγματευόμαστε τις

δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμετους επαχθείς όρους τους, θέτονταςως πρώτο θέμα τη διαγραφή του με-γαλύτερου μέρους του χρέους, πραγ-

ματοποιώντας λογιστικό έλεγχο. (…)»είναι απλά τραγελαφικές. Μα, τι

συμβαίνει με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ;Είναι ψεύτες, τυχοδιώκτες ή αγαθιά-ρηδες;

Και όμως τα ονειροπολήματα αυτάέχουν ξεκάθαρη κοινωνική προ-έλευση. Είναι η κραυγή αγωνίας πουξεφεύγει από τα μικρο-μεσαία κοινω-νικά στρώματα την ώρα που συντρί-βονται. Δεν βλέπουν το μέγεθος τηςεπίθεσης εδώ και δεκαετίες, γιατίμέχρι πρότινος ακόμα …αναπαράγον-ταν. Δεν θέλουν να δουν την πραγμα-τική φύση του συστήματος καιελπίζουν με κόλπα πάρουν πίσω το με-ρίδιο του κοινωνικού πλούτου πουστερήθηκαν:

«Προχωρούμε σε μια αποτελεσμα-τική και κοινωνικά δίκαιη αντιμετώ-πιση των ελλειμμάτων, προτάσσονταςτην αναδιανομή του παραγόμενουπλούτου (…) Αποκαθιστούμε και ενι-σχύουμε το κοινωνικό κράτος και τονεκδημοκρατισμό των λειτουργιών του(…). Ιδρύουμε δημόσιες τράπεζες ει-δικού σκοπού με αντικείμενο τηναγροτική πίστη, τη μικρή και μεσαίαεπιχείρηση και τη λαϊκή στέγη.»

Ας μη σχολιάσουμε ότι οι «μικροίκαι μεσαίοι επιχειρηματίες» θα είναιγια κάποιο λόγο πιο «καλοπροαίρετοι»απέναντι στον εργαζόμενο και θα στα-ματήσουν να επιδιώκουν να γίνουν κιαυτοί «μεγαλοκαρχαρίες». Ας σχολιά-σουμε ότι ζητούν από τον κεφαλαι-οκράτη που συγκέντρωσε τον πλούτο,απλά κι αναίμακτα να τους τον ξανα-μοιράσει.

Παρακάτω και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑγια την ΕΕ:

«Προβάλλουμε την ανάγκη καιδιεκδικούμε με όλα τα πρόσφοραμέσα την ανατροπή της σημερινήςμορφής ολοκλήρωσης της Ευρώπης,

της σημερινής αρχιτεκτονικής τουευρώ, (κλπ…)»

Μόνο που η ΕΕ δεν ήταν ποτέ μιαένωση λαών, ούτε σκοπεύει να γίνει!Είναι εργαλείο ληστείας των ιμπερια-λιστών (Γερμανία, Γαλλία) που οδήγη-σαν την Ελλάδα στα πλαίσια τωνσυμφωνιών, να εισάγει το ίδιο της τοελαιόλαδο (!). Θέλουν λοιπόν, οι κύριοιτου ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξουν την ΕΕ απ’ τα«μέσα». Λες και θα δεχθούν οι ιμπε-ριαλιστές (αντίστοιχα και οι Αμερικά-νοι) να «επιστρέψουν» τους καρπούςτης ληστείας τους, ή να παραδώσουντα κυριαρχικά τους δικαιώματα, χωρίςνα χιμήξουν με νύχια και με δόντια ναξεσχίσουν όποιον τα αμφισβητεί.

Και πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαί-νει ότι παρά τα ανέξοδα λόγια, για ναφτάσει στο κατώφλι της κυβερνητικήςανάληψης, πρέπει να κάνει «ρεαλιστι-κές υποχωρήσεις», χωρίς να θίξει τησυμμετοχή στην ΕΕ. Μόνο αν αποδεί-ξει (στο σύστημα) ότι είναι «συνεπής»και «υπεύθυνη δύναμη» έχει ελπίδεςνα δοκιμάσει έστω και για 1 ώρα τηδιακυβέρνηση. Και πράγματι, τα τε-λευταία 2 χρόνια αποδεικνύουν πόσοτο προσπαθεί: Η εισχώρηση στο εσω-τερικό του ΣΥΡΙΖΑ παλιών στελεχώντου ΠΑΣΟΚ, οι συναντήσεις με τονΣύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων(ΣΕΒ), η «στήριξη στους ένστολους»μετά από συνομιλίες με τα ΣώματαΑσφαλείας, είναι στοιχεία σημαντικώνεπαφών με το ντόπιο κεφάλαιο. Οιεπαφές με το Ισραήλ για ενεργειακάθέματα, η επίσκεψη Τσίπρα στο ΛευκόΟίκο και στη Γερμανία, είναι στοιχείαεπαφών με τους ιμπεριαλιστές. Μάλι-στα, οι θέσεις για την εξωτερική πολι-τική αναφέρουν:

«Οι σχέσεις καλής γειτονίας εμπε-δώνονται με βάση την ειρήνη, τηνκαλλιέργεια της φιλίας, τον αμοιβαίο

σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμά-των, το διεθνές δίκαιο και τις αποφά-σεις του ΟΗΕ.»

Στις αποφάσεις του ΟΗΕ (!) ακουμ-πάει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ την τύχη τουελληνικού λαού. Σε έναν αιματοβαμ-μένο οργανισμό, που με βάση το ση-μερινό συσχετισμό δυνάμεων στονπλανήτη, σέρνει την αμερικανικήσφραγίδα, εγκρίνοντας σειρά εγκλη-ματικών, στρατιωτικών επεμβάσεων.Πολύ ωραία, τώρα ηρεμήσαμε!

Αν ενώσει κανείς τα κομμάτια τουπαζλ, το τι έχει να χάσει επενδύονταςστο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται προφανές.

Το πολιτικό προσωπικό (διαδοχικέςκυβερνήσεις) αυτής της χώρας οφεί-λει να αποτελεί κάθε φορά το «προ-σωπείο» αυτού του συστήματος,ισχυρά δεμένο με το κεφάλαιο εντόςκαι εκτός Ελλάδας. Και καμιά «σωστήδιακυβέρνηση» δε μπορεί να αμφι-σβητήσει αυτό το πλέγμα. Δεν υπάρ-χει καμιά «έξυπνη» και «γρήγορη»οδός διαφυγής, ΚΑΝΕΝΑΣ σωτήρας ναμας ακυρώσει τα μνημόνια και να μαςεπαναφέρει στα «προ μνημονίου επί-πεδα». Οι κυβερνητικές αυταπάτεςαναβάλλουν τη συνειδητή οργάνωσητου λαού μας, ώστε να αναμετρηθείμε τις δυνάμεις που διαλύουν τη ζωήτου (ήδη η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πρό-σφατα σε εκπαιδευτικούς και ΕΡΤ παί-ζει διαλυτικό ρόλο, καλλιεργώνταςεκλογικές προσδοκίες και ανάθεση).Και εδώ έχουν ευθύνη και όσες πολι-τικές δυνάμεις λειτουργούν συμπλη-ρωματικά, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καιενισχύουν το «να πέσει η κυβέρνηση»σαν θεραπεία για κάθε νόσο. Όσο ηυπόθεση του λαϊκού κινήματος καθυ-στερεί, τα μέτρα θα συνεχίζουν ναπερνάνε και να βαθαίνει η φτώχια, ηεξαθλίωση, η εξάρτηση (παρόλο πουέχουν αλλάξει 3 κυβερνήσεις από το2008). Χώρια ο κίνδυνος ενός φιάσκομεγέθους ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει σε από-ψεις όπως «τη δοκιμάσαμε και την…Αριστερά», ακόμα μεγαλύτερη απο-γοήτευση και στροφή σε διάφορες,ακροδεξιές «αντισυστημικές» «χρυ-σές» «συνταγές».

Η διέξοδος προβάλλει στην ενεργήοργάνωση του λαού μέσα από καθη-μερινή, επίμονη, μαζική αντίστασηενάντια, όχι στα «πρόσωπα» και τα«πουκάμισα» της αντιλαϊκής πολιτι-κής, αλλά ενάντια στην ίδια την αντι-λαϊκή πολιτική. Ώσπου οι αντιστάσειςαυτές να μάθουν ξανά να αποσπούννίκες, και ακόμα παραπέρα, τους πό-θους αυτού του λαού που έθεσε η εξέ-γερση του Πολυτεχνείου καιπαραμένουν ανολοκλήρωτοι.

ΣΥΡΙΖΑ

«Ας κάνει έστω τα μισά από όσα λέει, τι έχω να χάσω;»

Φωτεινή ΣαλονικίδουΦυσικό ΑΠΘ

15

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Για τους αρουραίους της αστικής διανόησης

και τους... ευαίσθητους της εποχής

Με αφορμή ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου

σχετικά με το Πολυτεχνείο και όχι μόνο...

Νίκος Κοκολαντωνάκης

ΣΤΕΓ ΤΕΙ Ηρακλείου

Πέρυσι, η κυρία Τριανταφύλλου επέλεξε νασχολιάσει την επέτειο της εξέγερσης του Πο-λυτεχνείου και τον χαρακτήρα των εκδηλώ-

σεων που γίνονται αυτή τη περίοδο. Αλλά, όπωςγράφουμε και στον υπότιτλο, το λιβελογράφιμα τηςκυρίας αυτής ήταν μόνο η αφορμή για μας. Πολλήαξία θα δίναμε αν σχολιάζαμε αυτό καθεαυτό τοάρθρο της. Σίγουρα, πάντως, διαβάζοντάς το, δια-πιστώνουμε το εξής: ΔΕΝ υπάρχει τέχνη για τηντέχνη! Πόσο όμως ισχύει αυτό;

Όπως ακριβώς υπάρχουν τάξεις σε αυτή τη γη,με τα δικά τους ιδιαίτερα και συνάμα συγκρουόμενασυμφέροντα, έτσι και οι τέχνες έρχονται να υπηρε-τήσουν, είτε τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμε-νων, είτε των εκμεταλλευτών. Ανοιχτά ή υπόγεια,ευθέως ή πλαγίως, άμεσα ή έμμεσα, οι τέχνες καιοι καλλιτέχνες- διανοούμενοι ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΗ.

Η συγκεκριμένη κυρία, λοιπόν, όπως και διάφο-ροι άλλοι της εποχής μας, στρατεύεται αβίαστα,φύση και θέση, με τα συμφέροντα τόσο ντόπιου όσοκαι ξένου κεφαλαίου. Γι' αυτό, στο κείμενο για το πο-λυτεχνείο, αναφέρει μέσα στα άλλα «έτσι μετά το΄74 επικρατεί μια αντι-ευρωπαϊκή, αντι-αμερικάνικηκαι γενικώς η αντι-δυτική νοοτροπία...»

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα.Η Τριανταφύλλου ΔΕΝ είναι η μύγα μέσα στο

γάλα της διανόησης και των καλλιτεχνών τηςεποχής μας. Από την ίδια σκοπιά έχουν τοποθετηθείκατά καιρούς διάφοροι άνθρωποι των "τεχνών καιτων γραμμάτων": για την απεργία των εκπαιδευτικών(Klint), για τους τζαμπατζήδες των λεωφορείων(Λένα Διβανή), για τους κολασμένους μετανάστες(Κική Δημουλά), για το λερό λαό (!) (active  mem-ber, BD, Foxmoor).

Επί της ουσίας, λοιπόν, ποιο είναι το ζουμί στα αυ-θεντικά και φαιά κείμενα, στο ίδιο το κεφάλι τωνευαίσθητων(sic) της περιόδου; Ποιά είναι η διέξοδοςπου προτείνουν οι εύηχοι κατά τα άλλα Θανάσης,

Μάλαμας, Χαΐνηδες,  Foxmoor, Klint; Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιάμου...Πίνω και παραφέρομαι μα τι να κάνω…Και άλλα τέτοια... όμορφα μουσικάτραγούδια αλλά τι βγάζουν για τομετά; Αποθέωση της παραίτησης καιαποδοχή μιας κατάστασης που ζέχνεικατάφωρα. «Μάλαμα κάνε μας χάλια»ακούγεται στις συναυλίες. Αποδοχή,όχι όμως μόνο στους στίχους, τα βι-βλία αλλά και όταν ανοίγουν το στόματους. Δεν χρειάζεται να πάμε μακρύ-τερα από τη λεγόμενη «υπόγειασκηνή», όπου σκελετός των περισσο-τέρων τραγουδιών είναι το γνωστό«...πίνουμε νταφού και παίζουμε kungfu». Τους άγεικαι τους φέρει το υπερεγώ.

Αλλά για να μην κατηγορηθούμε, ότι κατηγο-ρούμε τους διανοούμενους-καλλιτέχνες για ταδεινά του λάου και της νεολαίας, ας μιλήσουμε λίγοκαι για ένα από τα προβλήματα των καιρών μας. Τοζήτημα του κινήματος και της Αριστεράς.

Στην αρχή είπαμε πως η τέχνη κάθε άλλο παράμη στρατευμένη ΔΕΝ είναι. Σε ποιο κίνημα, σε ποιαπροοπτική να στρατευθεί ένας διανοούμενος, έναςποιητής στις μέρες μας; Εδώ η Αριστερά δεν ξέρειμε ποιούς να πάει και τι λογικές να ξεπεράσει! Μάλ-λον ξέρει, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος αυτής,

μιλάει για την ώρα της Ανατροπής, που σε αυτή θαφτάσουμε μέσω της κάλπης και τον άνεμο(;) της αλ-λαγής. Κατά άλλους, το κίνημα θα οικοδομηθεί μετάαπό την απαραίτητη προϋπόθεση για πέρασμα στοσοσιαλισμό (ποιος μας πάει εκεί και πώς, αν όχι τολαϊκό κίνημα;)

Τέλος, όσον αφορά τις τέχνες, τους διανοούμε-νους, τη θέση τους στην ταξική πάλη, ίσως προκύ-πτει κάτι από τα παραπάνω. Έχουμε και εδώ μιαδιαλεκτική σχέση. Όσο οι συσχετισμοί στο λαϊκό-νε-ολαιίστικο κίνημα θα «σκουραίνουν», τόσο πιο βαθιάστα σκοτάδια θα πρέπει να ψάξουμε για να βρούμετο επίκαιρο, το αναγκαίο της εποχής. Και στο πα-ρελθόν, αν δούμε, θα διαπιστώσουμε ότι, μετά απόκινηματικές παλίρροιες, κατά τις πρώτες δονήσεις ήκαι κατά την εξέλιξη τους, γεννήθηκαν σπουδαίαπράγματα και στον τομέα του πολιτισμού. Το ανήταν στρατευμένα τότε, το απόσπασμα του Ρίτσουδίνει δείγματα γραφής.Να συμβάλλουμε στο δυνάμωμα της πάλης!

Να βγούμε νικητές στη μάχη της γενιάς μας,

για να γίνουν και τα σκοτάδια λάμψη! 

Η ποίηση πρέπει να είναι

ένας οδηγός μάχης και ευτυχίας,

ένα όπλο στα χέρια του λαϊκού αγωνιστή,

μια σημαία στα χέρια της Ελευθερίας…

(Γιάννης Ρίτσος)

16

έναυσματεύχος 40/Νοέμβρης 2013

Το σαββατοκύριακο 26-27 Οκτωβρίου πραγμα-τοποιήθηκε η πανελλαδική σύσκεψη της Πρω-τοβουλίας για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική

Συνεργασία. Μια πρωτοβουλία που κλείνοντας ένανπρώτο κύκλο και ξεπερνώντας την φάση της «πρω-τοβουλίας για» προχώρησε μέσω της πανελλαδικήςτης σύσκεψης στην συγκρότηση της Λαϊκής Αντί-στασης. Η προσπάθεια δηλαδή πήρε την συγκεκρι-μένη μορφή του οχήματος που αναλογεί σε αυτά,που μέχρι τώρα έχει κατακτήσει το όλο εγχείρημα.Σίγουρα τα πρώτα βήματα λοιπόν αποτελούν μια πα-ρακαταθήκη (και με τα θετικά και με τα αρνητικά τηςστοιχεία), που όμως καθημερινά θα κρίνεται στα μέ-τωπα πάλης που ανοίγει η επίθεση του συστήματοςαπό την μία και η αντίσταση της εργατικής τάξης,του λαού και της νεολαίας από την άλλη. Μια παρα-καταθήκη που κατά βάση δεν έχει το χαρακτήραενός στατικού πράγματος, αλλά ενός ζωντανού σχη-ματισμού που δέχεται τις ανάλογες επιρροές, αλλα-γές και διαφοροποιήσεις από την πραγματικότητα.

Η μέχρι τώρα πορεία…

Όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενο «έναυ-σμα», ως Αγωνιστικές Κινήσεις από την πρώτηστιγμή είχαμε (και έχουμε) θέσει τη διαθεσιμότητάμας, στην προσπάθεια συγκρότησης ενός οχήματοςστήριξης της λογικής της κοινής δράσης μέσα στοευρύτερο λαϊκό κίνημα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηρι-στικά που έχουμε κατακτήσει από την στιγμή της δη-μιουργίας μας, εξάλλου, μας «επιβάλλουν» κατά μίαέννοια, να δρούμε με συγκεκριμένο πολιτικό σκε-πτικό.

Ένα σκεπτικό που προσπαθεί να συσπειρώσει δυ-νάμεις στην κατεύθυνση του μαζικού κινήματος,ενάντια στη ντόπια αστική τάξη, στον ιμπεριαλισμόκαι την εξάρτηση ως σχέση και όχι ως εξωτερικό πα-ράγοντα. Αλλά και στη λογική συγκρότησης των αν-τιστάσεων σε μία αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση,πέρα και έξω από τα όρια που επιβάλει ο κοινοβου-λευτικός τρόπος σκέψης και η αστική νομιμότητα.Με μία τέτοια λογική, λοιπόν, σκεφτόμασταν ότανλέγαμε ότι παρακολουθούμε το εγχείρημα τηςΠΑΑΣ, με μία τέτοια λογική συνεχίζουμε να παρα-κολουθούμε τη Λαϊκή Αντίσταση, θέλοντας να συμ-βάλουμε και από την δικιά μας πλευρά.

Για την περίοδο...Αν κάτι χαρακτηρίζει συνολικά την περίοδο που

διανύουμε, αυτό είναι η βαθειά κρίση σε όλα τα επί-πεδα, που κλονίζει συθέμελα το καπιταλιστικό-ιμπε-ριαλιστικό σύστημα. Για να μην παρεξηγηθούμε,όμως, το κλονίζει δεν σημαίνει σε καμία περίπτωσηπως το σύστημα θα ανατραπεί από μόνο του με ένανμαγικό τρόπο. Αυτό φυσικά χρειάζεται και άλλεςδιεργασίες. Μια κρίση, που σε συνδυασμό με τον αρ-νητικό συσχετισμό δύναμης, σε βάρος μιας αποσυγ-κροτημένης εργατικής τάξης και ενός λαϊκούκινήματος σε υποχώρηση, οδηγεί σε μια άνευ προ-ηγουμένου επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα και κατα-κτήσεις. Βρισκόμαστε σε μια φάση λοιπόν πουοξύνονται όλες οι αντιθέσεις.

• Οι αντιθέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές γιατο ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, οδηγώνταςστη συγκεκριμένη φάση σε περιφερειακούς πολέμους.

• Η αντίθεση ιμπεριαλισμός-λαοί, στην προ-σπάθεια των πρώτων να φορτώσουν τα βάρη τηςκρίσης στην πλάτη των δεύτερων, ειδικά σε πιο αδύ-ναμες και εξαρτημένες χώρες όπως η Ελλάδα.

• Η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, είτε πρόκει-ται για ιμπεριαλιστική, είτε για εξαρτημένη χώρα,πολύ δε περισσότερο που, λόγω του βαθέματος τηςεξάρτησης, έχουμε παραπέρα όξυνση της συγκεκρι-μένης αντίθεσης. Αφού ο μόνος τρόπος πού έχει μίααστική τάξη για να συνεχίσει να κερδίζει και να ανα-παράγει την εξουσία της, είναι μέσω της έντασηςτης εκμετάλλευσης και καταπίεσης της εργατικήςτάξης και του λαού. Σε αυτό συμβάλει η ένταση τηςφασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής,σε μια προσπάθεια του συστήματος να κάμψει αντι-στάσεις και να διαμορφώσει συνειδήσεις.

Για το περιεχόμενο της πάλης

που πρέπει να κάνουμε…

Αν θέλουμε να εντοπίσουμε τα βασικά στοιχείαπου συνθέτουν το περιεχόμενο του αγώνα, που είναιαναγκαίος σήμερα, θα πρέπει να ανατρέξουμε στηνπροηγούμενη παράγραφο λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλατα συμπεράσματα που προκύπτουν. Θα μπορούσαμενα περιγράψουμε το συγκεκριμένο περιεχόμενολοιπόν με τέσσερα σημεία και μία παρατήρηση.Αντικαπιταλιστικό-Αντιιμπεριαλιστικό- Αντισυνδια-χειριστικό- Ενάντια στη φασιστικοποίηση και μόνιμαπροσανατολισμένο στην λογική της κοινής δράσης.Όχι γιατί έχουμε κάποιο φετίχ με την κοινή δράσηκαι την αναφέρουμε συνέχεια, αλλά γιατί είναι τέ-τοιου μεγέθους η ήττα και η οπισθοχώρηση από τηνοποία βγαίνει το κίνημα, που προϋποθέτει την ευρύ-τερη δυνατή συσπείρωση, για να μπορέσει ο λαός ναδει νίκες και να πιστέψει στις δυνάμεις του, ώστε ναοικοδομηθεί ένα μέτωπο αντίστασης που θα βάλειφραγμό στην επίθεση.

Αν λάβουμε υπ’ όψινκαι τη λογική που κυριαρ-χεί κατά βάση στην αρι-στερά «μας», τότε ηκατεύθυνση της κοινήςδράσης φαντάζει πιο ανα-γκαία από ποτέ. Με λίγαλόγια, αυτό που φαίνεταινα κυριαρχεί μέχρι σή-μερα είναι η λογική τηςδημιουργίας «αριστερώνπόλων», η λογική του σε-χταρισμού και της απομό-νωσης, η λογική του«καπέλου» και εν τέλει ηλογική των εικονικώνσυγκλίσεων, με φόντο τιςανά περιόδους εκλογές.Σίγουρα τα παραπάνωαποτελούν προβλήματαπου δεν χρήζουν εύκο-λης και γρήγορης απάν-τησης, είναι προβλήματαόμως, που καλούμαστενα λύσουμε και μέσα απότη Λαϊκή Αντίσταση καιμε όχημα αυτήν.

Για το Φοιτητικό Κίνημα…Σίγουρα το Φ.Κ. δεν λειτουργεί ξεκομμένα από το

ευρύτερο λαϊκό, αντίθετα κουβαλάει όλα τα «κου-σούρια» που υπάρχουν συνολικά, ανεξάρτητα απότο πώς εκφράζονται λόγω των ιδιαίτερων χαρακτη-ριστικών της νεολαίας και δη της φοιτητικής. Απο-τελεί ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουν λοιπόνοι δυνάμεις που αναφέρονται στη Λαϊκή Αντίστασηστο χώρο των πανεπιστημίων, το να καταφέρουν νααπαντήσουν με συγκριμένο τρόπο τα προβλήματαπου ταλανίζουν το κίνημα. Απάντηση που περνάειμέσα και από την αντιπαράθεση και διαπάλη ιδεών,αλλά κυρίαρχα μέσω της δράσης και του κοινού βη-ματισμού στο πεδίο του μαζικού κινήματος. Μια τέ-τοια απάντηση θέλει αποφασιστικά βήματα,ξαναβάζοντας την πολιτική στα αμφιθέατρα, κερδί-ζοντας τον φοιτητόκοσμό μέσω της δράσης και όχιμέσω των υπερεπαναστατικών διακηρύξεων. Δεί-χνοντας πως υπάρχουν δυνάμεις που υπηρετούντην υπόθεση του πραγματικού κινήματος, πέρα απόλογικές εικονικού συνδικαλισμού και εκλογικίστικώνκόλπων.

Ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας μία μεγάλη καιδύσκολη πορεία, γιατί μόνο τέτοια μπορεί να είναι ηανασυγκρότηση του κινήματος. Είμαστε αποφασι-σμένοι όμως, να βάλουμε πλάτη και με τις δικές μαςδυνάμεις αλλά και από κοινού με όποιον άλλον κι-νείται με μία παρόμοια λογική. Στόχος μας η ανα-συγκρότηση του εργατικού, λαϊκού καινεολαιίστικου κινήματος, η υπεράσπιση του φοιτη-τικού κινήματος και της δημόσιας και δωρεάν εκ-παίδευσης και τέλος η ανάπτυξη εστιών αντίστασηςγια την οικοδόμηση ενός Μετώπου Αντίστασης καιΠάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Για τη Λαϊκή Αντίσταση

Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

Νίκος Ντέκας

ΣΤΕφ ΠΕΙΡΑΙΑ