Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Lexitáðü ëéôüôçôá & ñáôóéóµü

Φύλλο Νο 364 | 6 ΙΟΥΛΗ 2016 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Κάµπινγκ νεολαίας

σελ. 13

ΠανελλαδικήΙδρυτική Συνδιάσκεψη

σελ. 4-5, 7

Ένας χρόνος από το δηµοψήφισµα της 5ης Ιουλίου

σελ. 15

"ÃÁËËÉÊÇ"-ÅÑÃÁÔÉÊÇ ÁÐÁÍÔÇÓÇ ÓÔÇÍ ÊÑÉÓÇ ÔÇÓ ÅÅ, ÐÏÕ ÊËÕÄÙÍÉÆÅÔÁÉ ÌÅÔÁ ÔÏ ÂÑÅÔÁÍÉÊÏ ÄÇÌÏØÇÖÉÓÌÁ

Ισπανία 1936: Η επανάσταση

ενάντια στο φασισµό

σελ. 14

Ισπανία 1936: Η επανάσταση

ενάντια στο φασισµό

σελ. 14

• Εξάµηνη 30 ευρώ• Ετήσια 60 ευρώ• Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ:Αντώνης Νταβανέλος

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕEΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ2 6 ΙΟΥΛH 2016

Ο κατακερµατισµός χαρακτηρίζει την κατάσταση της ΕΕ απ’ άκρου εις άκρον της, µετά την πανηγυρική επι-κράτηση του Brexit στο βρετανικό

δηµοψήφισµα. Παρότι το αποτέλεσµα δεν έφερε τον οικονοµικό «Αρµαγεδδώνα» που περιέγραφαν οι καταστροφολόγοι του Bremain, έχει προκαλέ-σει εκτεταµένη πολιτική καταστροφή, τόσο σε ευ-ρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Στην ίδια τη Βρετανία, η παραίτηση Φάρατζ από την ηγεσία του ακροδεξιού UKIP, παρά το θρίαµβο που πιστώθηκε, σε συνδυασµό µε την επιχείρηση ανατροπής του Κόρµπιν από την ηγεσία των Εργατικών και το συνωστισµό υπο-ψηφίων διαδόχων του Κάµερον στους Τόρις, αναδύει µια επιχείρηση ριζικής ανασύνταξης του κοµµατικού συστήµατος, ερήµην της επιλογής της πλειοψηφίας των Βρετανών υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, µε ενδεχόµενο στόχο ακόµη και την ακύρωσή της.

Η διακήρυξη των λοιπών «27» της ΕΕ για δια-τήρηση της ενότητάς τους, όπως διατυπώθηκε στην κοινή τους δήλωση, κάθε άλλο παρά επιβε-βαιώνεται από τη συµπεριφορά τους. Η Πολωνία και οι άλλες τρεις χώρες του Βίσεγκραντ –που µέχρι τώρα έβλεπαν στη Βρετανία έναν σταθε-ρό σύµµαχο όχι µόνο στην αντιµεταναστευτι-κή τους υστερία αλλά και στην αντίστασή τους στο φεντεραλισµό της Κοµισιόν– αναζητούν αποκούµπι. ∆ιόλου τυχαία, ο Πολωνός πρόε-δρος της ΕΕ Ντόναλντ Τουσκ, παρά το παρελθόν οξείας σύγκρουσης µε την τωρινή πολιτική ηγε-σία της χώρας του, λίγες εβδοµάδες πριν από το βρετανικό δηµοψήφισµα είχε χαρακτηρίσει «ψευδαίσθηση την ιδέα της άµεσης και συνο-λικής ολοκλήρωσης». «Οι απλοί άνθρωποι δεν συµµερίζονται τον ευρωενθουσιασµό µας» είχε πει, «προφητεύοντας» το αποτέλεσµα του δη-µοψηφίσµατος. Παραδόξως, για την οµάδα Βί-σεγκραντ, από την οποία η Σλοβακία προεδρεύ-ει στην ΕΕ για το δεύτερο εξάµηνο του έτους, είναι η Γερµανία η δύναµη που θα υποθάλψει τον ελεγχόµενο «ευρωσκεπτικισµό» τους.

Μια άλλη οµάδα χωρών είδε στο Brexit την ευκαιρία χαλάρωσης από τον δηµοσιονοµικό ζουρλοµανδύα της Ευρωζώνης. Ο Ιταλός πρω-θυπουργός Ματέο Ρέντσι, που τον Οκτώβριο αντιµετωπίζει το δηµοψήφισµα για τη συνταγ-µατική αναθεώρηση, έπεσε σε γερµανικό τοίχο όταν γνωστοποίησε σχέδιο ανακεφαλαιοποί-ησης των τραπεζών χωρίς εφαρµογή του bail in. Η εξέλιξη προκάλεσε µίνι κραχ στις µετοχές των ιταλικών τραπεζών, που είναι φορτωµένες µε 360 δισ. «κόκκινων δανείων». Η Πορτογαλία µε την «αριστερή» κυβέρνηση, όπως και η Ισπα-νία µε υπηρεσιακή προς το παρόν κυβέρνηση, απειλούνται από την Κοµισιόν µε κυρώσεις για υπέρβαση των στόχων για τα ελλείµµατα. Η

Κοµισιόν του Γιούνκερ επιχειρεί µε τον τρόπο αυτό να εξαγοράσει την ανοχή του Βερολίνου στο γεγονός ότι δεν υπέβαλε σε ανάλογη δοκι-µασία τη Γαλλία του Ολάντ, επίσης εκτός δηµο-σιονοµικών στόχων.

Η «ενοποίηση µέσω κανόνων»Όµως, η κίνηση της Κοµισιόν δεν φάνηκε αρκετή για να φέρει «ανακωχή» στον ακήρυκτο θεσµικό πόλεµο µε τη γερµανική ηγεσία για το πώς θα προ-σαρµοστεί το «ευρωπαϊκό σχέδιο» στη µετά Brexit εποχή. Στην κοινή δήλωση των «27» για τη διαχεί-ριση του Brexit προαναγγέλλεται πολιτικός διάλο-γος για τις µεταρρυθµίσεις στην ΕΕ σε νέα σύνοδο το Σεπτέµβριο στην Μπρατισλάβα, αλλά η περί-φηµη «Έκθεση των 5 Προέδρων», βάσει της οποί-ας υποτίθεται ότι θα προχωρούσε η ολοκλήρωση της Ευρωζώνης, έχει κυριολεκτικά εξαφανιστεί!

Στη θέση της, από τη γερµανική ηγεσία και ιδιαί-τερα τον Σόιµπλε διαρρέει το εναλλακτικό του σχέ-διο. Το οποίο αντιπαραθέτει στην «ενοποίηση µέσω θεσµών», που πρεσβεύει το φεντεραλιστικό σχέδιο της Κοµισιόν, την «ενοποίηση µέσω κανόνων». Το σχέδιο Σόιµπλε, που σε αδρές γραµµές διέρρευσε από τη Handelsblatt, προβλέπει σκληρό µηχανι-σµό τήρησης του Συµφώνου Σταθερότητας και του ∆ηµοσιονοµικού Συµφώνου, δηλαδή της µόνιµης λιτότητας, συρρίκνωση της ισχύος της Κοµισιόν και υποκατάστασή της από «ανεξάρτητη αρχή» µε εξουσία απόρριψης προϋπολογισµών, συνάρτηση των δηµοσιονοµικών επιδόσεων των κρατών µε την πρόσβασή τους στα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταµεία και µετεξέλιξη του ESM σε «Ευρωπαϊκό Νο-µισµατικό Ταµείο», µε εξουσία ανάλογη µε αυτήν της τρόικας στην Ελλάδα.

Ουσιαστικά, η γερµανική πρόταση αξιοποιεί τα µη αναστρέψιµα αποτελέσµατα του Brexit, δηλαδή την κατάργηση στην πράξη πολλών πεδίων κοινής πολιτικής, στα οποία πολλά κράτη-µέλη, συµπερι-λαµβανοµένης της Γερµανίας, επιθυµούν διακαώς «εθνικό έλεγχο» (π.χ. µεταναστευτικό), ώστε να διασώσει τη «µηχανή» αναδιανοµής του ευρωπα-ϊκού πλούτου και τροφοδοσίας των γερµανικών πλεονασµάτων: τη νοµισµατική ένωση. Η πρώτη «καινοτοµία» που εισάγει το σχέδιο Σόιµπλε έγκει-ται στην αυτοµατοποίηση και στη στεγανοποίηση από οποιαδήποτε πολιτική επιρροή (ακόµη και από την επιρροή της Κοµισιόν) του µηχανισµού εναρ-µόνισης των δηµοσιονοµικών και οικονοµικών πο-λιτικών. Η δεύτερη «καινοτοµία» είναι ότι επιβάλλει έναν de facto διαχωρισµό της Ευρωζώνης σε πολ-λές ταχύτητες, ανάλογα µε το εύρος της «τιµωρίας» που θα επιβάλλεται σε κάθε αποκλίνουσα χώρα.

Το γερµανικό σχέδιο µοιάζει µε τετραγωνισµό του κύκλου. Αναρωτιέται κανείς τι κίνητρο έχουν οι οικονοµικές και πολιτικές ελίτ κάθε χώρας να συναινέσουν σε τέτοιας έκτασης εκχώρηση κυ-ριαρχίας χωρίς ανταπόδοση. Η «δηµιουργική κα-ταστροφή» που οραµατίζεται ο κ. Σόιµπλε µπορεί να αποδειχθεί απλώς καταστροφή. Μια πολιτική καταστροφή αλλεπάλληλων exit.

Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Της σύνταξης...Η ιµπεριαλιστική «Ευρώπη», αυτή η σύγχρο-

νη «φυλακή των λαών», είναι πλέον στον κύκλο του «-exit». Όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν και οι πολιτικοί ταγοί της «παγκοσµιοποίησης» υποτίµησαν ή και αγνόησαν τον κίνδυνο από την τεράστια διόγκωση του χρηµα-τοπιστωτικού τοµέα και τις «φούσκες» που αυτός δηµιούργησε, µε αποτέλεσµα να καταληφθούν εξα-πίνης από το ξέσπασµα της κρίσης του 2008, έτσι και οι ταγοί της ιµπεριαλιστικής ΕΕ υποτίµησαν τις δια-βρωτικές συνέπειες που είχαν η ακραία λιτότητα και ο ρατσισµός για τη συνοχή του «ευρωπαϊκού οικοδο-µήµατος», µε αποτέλεσµα να καταληφθούν εξαπίνης από τον «µη αναµενόµενο» θρίαµβο του Leave στο βρετανικό δηµοψήφισµα.

Οι αντιδράσεις τους ύστερα από το βρετανικό δη-µοψήφισµα δεν αφήνουν καµία αµφιβολία για τη συ-νέχεια: απαρέγκλιτη εφαρµογή των προγραµµάτων ακραίας λιτότητας, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, σε συνδυασµό µε την ανάκτηση της «εθνικής κυρι-αρχίας» από τα ισχυρά ιµπεριαλιστικά κράτη σε κρί-σιµους τοµείς πολιτικής, ώστε να παρακάµπτουν το λεγόµενο «ευρωπαϊκό κεκτηµένο» για να εφαρµόζουν ακόµη πιο ρατσιστικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν οφείλεται στο στοιχείο της «ένωσης», αλλά στο γεγονός ότι αποτελούν «ένωση» αστικών τάξεων υπό την ηγεµονία των κυρίαρχων ιµπεριαλιστικών δυ-νάµεων, στον αντιδραστικό χαρακτήρα και τους αντι-δραστικούς σκοπούς αυτών που «ενώνονται».

Από δω βγαίνει ένα διπλό συµπέρασµα:

Πρώτον, ότι στους κόλπους αυτής της αντιδραστι-κής ιµπεριαλιστικής ένωσης τίποτε το προοδευτικό, αριστερό και σοσιαλιστικό δεν µπορεί να ευδοκιµή-σει. Η αντιδραστική αυτή συµµαχία πρέπει να διαλυ-θεί! Το σπάσιµο «αδύναµων κρίκων» πρέπει να συν-δυαστεί µε την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και του διεθνισµού, για την ανατροπή αυτής της ιµπεριαλι-στικής «φυλακής των λαών» από τα κάτω και από τα αριστερά.

∆εύτερον, ότι το «-exit» δεν είναι ένα, ενιαίο και ιδι-αίτερο, αλλά διχάζεται σε αριστερό και δεξιό-ακροδε-ξιό. Από τη µια, το Lexit, η «έξοδος» από τη λιτότητα, το ρατσισµό, την καταστολή, την ιµπεριαλιστική επι-τροπεία. Από την άλλη, το δεξιό - ακροδεξιό «-exit», δηλαδή η προσπάθεια µερίδων του κεφαλαίου να διεκδικήσουν καλύτερες θέσεις στην ιµπεριαλιστική αλυσίδα για τα επιµέρους καπιταλιστικά κράτη-µέλη, µε περισσότερη λιτότητα και ρατσισµό, στο όνοµα της ανάκτησης της «εθνικής κυριαρχίας».

∆ύο ανταγωνιστικές πολιτικές ατζέντες, δύο ανταγωνιστικά πολιτικά προγράµµατα, δύο εχθρι-κοί «λαοί», δύο ανταγωνιστικές ηγεσίες, δύο διαµε-τρικά αντίθετες προοπτικές: Το Lexit δεν µπορεί να σηµαίνει µόνο έξοδο από την «ένωση» αλλά και από το αντιδραστικό της περιεχόµενο ως ένωσης καπι-ταλιστικής και ιµπεριαλιστικής. Γι’ αυτό, δεν µπορεί παρά να εµπνέεται από ένα µεταβατικό πρόγραµµα προς το σοσιαλισµό και από το όραµα της ελεύθερης ένωσης των ευρωπαϊκών λαών σε µια σοσιαλιστική οµοσπονδία.

Αν το βρετανικό Leave δείχνει την κατεύθυνση της εξόδου, ο αγώνας της γαλλικής εργατικής τάξης και της νεολαίας δείχνουν το περιεχόµενο της εξό-δου: έξοδος από το ρατσισµό, τη λιτότητα, την κατα-στολή, τον καπιταλισµό σε κρίση.

Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

Το Brexit και η «δηµιουργική καταστροφή» της Ευρωζώνης

πολιτικη 36 ιουλh 2016

Β αδίζοντας  στα  χνάρια  του Αντώνη Σαμαρά, ο Αλέξης Τσί-πρας εμπνεύστηκε το δικό του success  story,  περί  επερχόμε-

νης καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω στα ερείπια των εργατικών κοινωνικών δικαι-ωμάτων  και  κατακτήσεων.  Τόσο  ο  πα-λαιομνημονιακός Αντώνης Σαμαράς όσο και  ο  νεομνημονιακός  Αλέξης  Τσίπρας, επανέφεραν  σαν  κοινωνική  υπόσχεση το  δόγμα  του  ακραίου  νεοφιλελευθερι-σμού:  αν  συντρίψουμε  τους  μισθούς, τις  συντάξεις  και  τα  εργασιακά  δικαιώ-ματα, αν ταΐσουμε τους καπιταλιστές με κάθε είδους κίνητρα, αν διευρύνουμε σε πρωτόγνωρη έκταση το πλιάτσικο δημό-σιας  περιουσίας,  αν  ολοκληρώσουμε  το πρόγραμμα  «εσωτερικής  υποτίμησης», αν  ολοκληρωθεί  και  η  διαδικασία  εκκα-θάρισης  αδύναμων  κεφαλαίων,  τότε  θα έρθει η ανάπτυξη για να επουλώσει όλες τις κοινωνικές πληγές.      

Ωστόσο,  το  «δράμα»  του  Αλέξη  Τσί-πρα,  όπως  και  του Αντώνη  Σαμαρά πριν απ’  αυτόν,  είναι  ότι  η  κρίση  του  ελληνι-κού καπιταλισμού είναι τόσο βαθιά, ώστε ανανεώνει  διαρκώς  τις  απαιτήσεις  των δανειστών  και  της  άρχουσας  τάξης,  και μαζί τους ανανεώνεται διαρκώς η καθή-λωση μέσα στο τέλμα. Η κινούμενη άμ-μος  της κρίσης  του ελληνικού καπιταλι-σμού καταπίνει αλύπητα το ένα μετά το άλλο τα success story των μνημονιακών πρωθυπουργών… 

Ο Μαρινόπουλος είναι μόνο η κορυφή του «παγόβουνου»Το  «κανόνι»  της  αλυσίδας  σούπερ  μάρ-κετ  Μαρινόπουλος  ήχησε  εκκωφαντικά στο Μαξίμου. Δεν πρόκειται για μια απλή χρεοκοπία,  αλλά  για  «μολυσματικό  ιό» που απειλεί να μεταδώσει την «ασθένεια» σε  πολλές  άλλες  επιχειρήσεις.  Τα  χρέη ύφους  1,3  δισ.  ευρώ  προς  κάθε  είδους προμηθευτές  αλλά  και  προς  το  κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία, είναι πολύ με-γάλο και θα έχει εκτεταμένες συνέπειες. Σε  όλα  τα  σενάρια,  οι  προμηθευτές  θα υποστούν ένα γενναίο «κούρεμα» τουλά-χιστον  50%  όσων  τους  οφείλονται,  ενώ στο  δυσμενές  σενάριο  θα  χάσουν  στο σύνολό τους τις απαιτήσεις τους. Ακόμη χειρότερο είναι το γεγονός ότι το «κανόνι» αυτό δεν είναι απλώς πλήγμα στις εκατο-ντάδες  εταιρείες-προμηθευτές  αλλά  και πλήγμα στην αξιοπιστία των συναλλαγών στην  καπιταλιστική  αγορά:  στην  αξιο-πιστία  των  μεγάλων  επιχειρήσεων,  των μεταχρονολογημένων επιταγών (ο Μαρι-νόπουλος δούλευε με επιταγές εξάμηνης διάρκειας) κ.λπ. 

Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα δεν είναι  οι  συνέπειες  της  χρεοκοπίας  της Μαρινόπουλος  αυτής  καθαυτής,  αλλά αυτό που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν: ο ρό-λος  των  τραπεζών  και  της  πολιτικο-επι-χειρηματικής διαπλοκής. Με το πέρασμα των τραπεζών υπό τον έλεγχο των ξένων funds και των δανειστών, ο «μηχανισμός» 

επιβίωσης  και  εξασφάλισης  κερδών  για τους  ιδιοκτήτες  χιλιάδων  επιχειρήσεων αχρηστεύεται. Ποιος ήταν αυτός ο μηχα-νισμός; Τα θαλασσοδάνεια (δάνεια χωρίς εγγυήσεις, που δεν εξυπηρετούνταν) και η  δυνατότητα  αναχρηματοδότησης  πα-λαιών  δανείων.  Όταν  οι  τράπεζες  έκλει-σαν  τη  στρόφιγγα  αναχρηματοδότησης των παλαιών του δανείων, το MEGA χρε-οκόπησε. Η Jet Oil του Μαμιδάκη δεν θα χρεοκοπούσε  αν  ο  αυτόχειρας  ιδιοκτή-της της δεν έχανε τη δυνατότητα αναχρη-ματοδότησης των παλαιών του δανείων. Ο  Μαρινόπουλος  ήταν  η  πιο  «σκαστή» περίπτωση χρεοκοπημένης επιχείρησης: για  μια  τέτοια  επιχείρηση,  τα  «φέσια» ύψους  1,3  δισ.  ευρώ  (!!!)  είναι  προκλητι-κά αδιανόητα. Σε αυτή τη λίστα είναι χι-λιάδες  επιχειρήσεις.  Η  αχρήστευση  του κεντρικού μοχλού της πολιτικο-επιχειρη-ματικής διαπλοκής είναι η αιτία που αυτό το απόστημα άρχισε να σπάει. Το MEGA, η Jet Oil και ο Μαρινόπουλος είναι μόνο η αρχή - θα ακολουθήσουν πολλές άλλες.    

Η  διαδικασία  θα  επιταχυνθεί  από  τη διαχείριση  των  «κόκκινων»  επιχειρημα-τικών  δανείων,  δηλαδή  των  μη  εξυπη-ρετούμενων  δανείων  επιχειρήσεων,  που ανέρχονται  στο  ιλιγγιώδες  ύψος  των  60 δισ.  ευρώ!  Οι  περισσότερες  από  αυτές τις επιχειρήσεις είναι ενεργές. Από αυτές, ένα  αξιόλογο  ποσοστό  δεν  πληρώνουν τα  δάνειά  τους  εκ  συστήματος,  παρότι είναι  κερδοφόρες  -  ποιος  καπιταλιστής που σέβεται τον εαυτό του και έχει  «πέ-ντε φίλους» στις τράπεζες και τα αστικά - μνημονιακά κόμματα θα αντισταθεί στον πειρασμό να αυξήσει τα κέρδη του ή να φουσκώσει  τους προσωπικούς  τους  λο-γαριασμούς παίρνοντας  δανειακά κι αγύ-ριστα; Πέρα απ’ αυτούς όμως, σημαντικό ποσοστό  δεν  είναι  σε  θέση  να  αποπλη-ρώσει τα δάνεια. Η «μεγάλη εκκαθάριση» 

των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων θα οδηγήσει σε μια νέα  «γενιά»  χρεοκο-πημένων επιχειρήσεων.     

Αυτή  η  εκκαθάριση,  έχει  βεβαίως  και την  πλευρά  της  καπιταλιστικής  αναδι-άρθρωσης,  μιας  βίαιης  «πρωταρχικής συσσώρευσης»  μέσα  από  το  πλιάτσικο στοιχείων  ενεργητικού  αυτών  των  επι-χειρήσεων  (μηχανές,  κτηριακές  υποδο-μές, ακίνητη περιουσία, μερίδια αγοράς), την υποτίμηση δανειακών υποχρεώσεων (δανειακές  απαιτήσεις  που  θα  διαγρα-φούν),  το  «φέσωμα»  των  εργαζομένων και  το  πέρασμα  της  ιδιοκτησίας  σε  νέα χέρια  χωρίς  τα  βάρη  των  υποχρεώσεών τους. Όμως, για να αποδώσει αυτή η μα-ζική διαδικασία διαχείρισης χρεοκοπιών, θα πρέπει να προηγηθεί η χρεοκοπία με όλες τις αρνητικές της συνέπειες.  

Πλήγματα κατά συρροήΌμως τα πλήγματα ενάντια στο κυβερνη-τικό  success  story  είναι  πολλά  και  κατά συρροή: 

•  Η  λεγόμενη  «βαριά  βιομηχανία  της χώρας»,  ο  τουρισμός,  έχει  σημαντική πτώση (τόσο σε αριθμό αφίξεων όσο και σε  έσοδα),  από  την  οποία  δεν  εξαιρού-νται  και  κορυφαίοι  τουριστικοί  προορι-σμοί όπως οι Κυκλάδες και η Κρήτη.

• Τα χρέη του Δημοσίου προς τον ιδιω-τικό τομέα παραμένουν σε υψηλό επίπε-δο και μάλιστα αυξήθηκαν τον τελευταίο χρόνο.  Στα  τέλη  Απριλίου,  ανήλθαν  σε 6,68 δισ. ευρώ, αυξημένες κατά 1,86 δισ. ευρώ σε σχέση με  τον Απρίλιο  του  2015 (αύξηση που αντιστοιχεί σε 1% του ΑΕΠ), εκ των οποίων τα 5,5 δισ. είναι οι οφειλές του κράτους σε προμηθευτές και τα υπό-λοιπα 1,18 δισ. ευρώ είναι μη καταβληθεί-σες επιστροφές ΦΠΑ. 

•  Τα  ληξιπρόθεσμα  χρέη  των  ιδιωτών προς  το  Δημόσιο,  που  μέχρι  πριν  δύο 

χρόνια  αυξάνονταν με  ρυθμό  600  εκατ. το μήνα και μέχρι πριν ένα χρόνο με ρυθ-μό 1 δισ. ευρώ το μήνα, τώρα αυξάνονται με ρυθμό 1,5 δισ. ευρώ το μήνα!    

Σε μια τέτοια κατάσταση, που τα χρέη «όλων προς όλους» αυξάνονται δημιουρ-γώντας  τις  συνθήκες  μιας  ανοιχτής  κρί-σης  ιδιωτικού  χρέους,  το  πέρασμα  του ελέγχου  των  δανειστών  στα  ξένα  funds και  τους δανειστές και η διαχείριση των «κόκκινων»  επιχειρηματικών  δανείων, πολλαπλασιάζει  τα  «κανόνια»,  αυξάνει την  ανεργία  και  μετατρέπει  το  success story της κυβέρνησης Τσίπρα σε σύντο-μο ανέκδοτο. 

Υποτροπή της κρίσηςΣε  όλα  αυτά  ήρθαν  να  προστεθούν  οι καταλυτικές  συνέπειες  του  Brexit.  Δεν πρόκειται μόνο για τις στενά οικονομικές συνέπειες, για το γεγονός δηλαδή ότι οι ελληνικές  εξαγωγές προ τη Μ. Βρετανία θα  ακριβύνουν  λόγω  υποτίμησης  της στερλίνας,  αλλά  για  τις  ευρύτερες  οικο-νομικές συνέπειες και ακόμη περισσότε-ρο  για  τις  πολιτικές συνέπειες. Το  ρίσκο των επενδύσεων στην Ελλάδα (όπως και ευρύτερα  στον  ευρωπαϊκό  Νότο)  αυξά-νεται, απομακρύνοντας οριστικά το όνει-ρο  για ανάπτυξη μέσω ξένων  επενδύσε-ων. Ακόμη χειρότερα, αυξάνεται το ρίσκο του  ελληνικού  χρέους,  αφού  το  Brexit μειώνει την πιστοληπτική αξιοπιστία του ευρωπαϊκού  μηχανισμού  σταθερότητας (ESM),  ακριβαίνει  το  κόστος  των  δανεί-ων  του  και  άρα  ακυρώνει  τη  συζήτηση για νέα μείωση επιτοκίων του ελληνικού χρέους. 

Οι  καταλυτικές  συνέπειες  του  Brexit, ωστόσο,  είναι  κυρίως πολιτικές. Η ώθη-ση που δίνει στην κρίση συνοχής της ΕΕ και  της  Ευρωζώνης  και  η  ενίσχυση  των τάσεων για πολλές «ταχύτητες», η «νομι-μοποίηση» της ιδέας της εξόδου, το κα-ταλυτικό βάρος της εξόδου μιας ισχυρής ιμπεριαλιστικής  χώρας,  όλα  αυτά  έχουν ένα σημαντικό αποτέλεσμα: ότι για τους δανειστές παύει  να  έχει  ιδιαίτερη σημα-σία η  τύχη  του  ελληνικού καπιταλισμού και μειώνονται πολύ τα κίνητρά τους να κάνουν κάποιου είδους πολιτική διαχείρι-ση της ελληνικής κρίσης. Όταν ο Σόιμπλε απειλεί ωμά την Πορτογαλία και ζητεί μια ευρωπαϊκή  ενοποίηση  με  παράκαμψη των  ευρωπαϊκών  «θεσμών»,  αντιλαμβα-νόμαστε  ότι  για  την  κυβέρνηση  Τσίπρα έχει απομείνει μόνο το μαστίγιο. Έτσι, της κλέβουν  τις  τελευταίες  «ανάσες»,  απαι-τώντας να κλείσει η επόμενη αξιολόγηση (που είναι προγραμματισμένη για  το Σε-πτέμβριο) μέσα στο καλοκαίρι με πλήρη «συμμόρφωση προς τας απαιτήσεις»…      

Το  συμπέρασμα  είναι  ότι  η  υποτροπή της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού είναι προδιαγεγραμμένη, αν όχι προ των πυλών. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η Αριστε-ρά πρέπει να ετοιμαστεί γι’ αυτό, αρχίζο-ντας  από  τη  μάχη  ενάντια  στη  νέα  «με-ταρρύθμιση»  των  εργασιακών  σχέσεων το  Σεπτέμβριο  (μαζικές  απολύσεις,  νέα μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, ερ-γοδοτικό λοκ άουτ, υπονόμευση του ρό-λου των συνδικάτων κ.λπ.).  

Καταρρέει το success story της κυβέρνησης ΤσίπραΤου Πάνου Κοσμά

Brexit, έλεγχος των τραπεζών από τους δανειστές, έκρηξη χρεών στον ιδιωτικό τομέα και χρεοκοπίες επιχειρήσεων, δίνουν τη χαριστική βολή στο «όραμα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια των μνημονίων.

αριστερα4 6 ιουλη 2016

ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ- ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑΤΑΣοκ έπαθαν χιλιάδες συνταξιούχοι που πήγαν να εισπράξουν τη σύνταξη του Ιουλίου, διαπιστώνοντας ότι το ύψος της είναι σημαντικά μειωμένο. Οι διαβεβαιώσεις του Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλούσαν για «καμία μείωση στις καταβαλλόμε-νες συντάξεις», αποδείχτηκαν ακόμα ένα χυδαίο κυβερνητικό ψέμα. Η συ-ντριπτική πλειοψηφία των συντάξεων έπεσε «θύμα» της αυξημένης παρα-κράτησης φόρου εισοδήματος, όπως προβλέπουν τα μέτρα της πρώτης αξιολόγησης που υπέγραψε η κυβέρ-

νηση. Από την 1/7 το ΕΚΑΣ τέλος για 145.000 χαμηλοσυνταξιούχους, που σημαίνει απώλειες από 30 έως και 230 ευρώ στη μηνιαία σύνταξη. Οι συντα-ξιούχοι του Δημοσίου είδαν μειωμένο από 11% έως και 63% το μέρισμά τους από το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων. Σε ό,τι αφορά τις επικου-ρικές, περικοπές θα υποστούν από τον επόμενο μήνα περίπου 250.000 δικαιούχοι με μηνιαίες συντάξιμες αποδοχές από 1.300 ευρώ μεικτά (περίπου 1.180 καθαρά) και άνω. Οι περικοπές αυτές θα κυμαίνονται από 5% έως 40%, ανάλογα με το ύψος της επικουρικής σύνταξης. Αυτές είναι οι

πρώτες επιπτώσεις από την εφαρμογή του τερατουργήματος Κατρούγκαλου για το Ασφαλιστικό και είμαστε ακόμα στην αρχή. Με δραματικό τρόπο, επι-βεβαιώθηκε η γνωστή ρήση: «μπορείς να ξεγελάς τους πολλούς για λίγο και-ρό, τους λίγους για πολύ καιρό, αλλά όχι όλους για πάντα». Εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και νεολαία, επιβάλλε-ται να τους σταματήσουμε με τους αγώνες μας.

ΝΔΠαρά το δημοσκοπικό προβάδισμα, τα ποσοστά της ΝΔ παραμένουν χα-μηλά και καθηλωμένα, εντείνοντας

την γκρίνια στο γαλάζιο στρατόπεδο. Η εικόνα «χαμηλών πτήσεων» αποτυ-πώνεται σε όλες τις λειτουργίες του κύριου κόμματος της Δεξιάς, καθώς τα στελέχη της ΝΔ δείχνουν απρο-θυμία να υποστηρίξουν τις προεδρι-κές πρωτοβουλίες. Είναι ενδεικτικό ότι στην ομιλία του Μητσοτάκη στη βουλή για το θέμα που προέκυψε με τη σύμβαση της CosCΟ, καθώς η ΝΔ έχει κάνει σημαία την «ατολμία» της κυβέρνησης στο μέτωπο των ιδιωτι-κοποιήσεων, μόνο 25 (από τους 75) βουλευτές ήταν παρόντες. Ακόμα και στην ονομαστική ψηφοφορία υπήρ-ξαν απουσίες. Το κλίμα εσωστρέφειας

Πανελλαδική Ιδρυτική Συνδιάσκεψη

Μέτωπο της Αριστεράς για την

Μ ε την ψήφιση του κειμέ-νου των Προγραμματικών Θέσεων και της Πολιτικής Απόφασης (και τα δύο κεί-

μενα εγκρίθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία), καθώς και με την εκλογή του νέου Πολι-τικού Συμβουλίου,* ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ), που πραγμα-τοποιήθηκε το τριήμερο 24-25-26/6 στο ΣΕΦ. Η διαδικασία ψήφισης του κανονι-σμού λειτουργίας δεν ολοκληρώθηκε, επειδή στάθηκε αδύνατο να συζητηθούν και να τεθούν σε ψηφοφορία όλες οι τρο-πολογίες που είχαν κατατεθεί, με αποτέ-λεσμα το σχετικό εισηγητικό κείμενο να ψηφιστεί ως βάση συζήτησης («επί της αρχής»), αλλά όχι και επί του συνόλου.

Στο ΣΕΦ βρέθηκαν 1.100 αντιπρόσωποι από 174 τοπικές και κλαδικές Πολιτικές Επιτροπές της ΛΑΕ και η συζήτηση ήταν

αρκετά πλούσια. Όπως ήταν φυσικό, τα πολιτικά χαρακτηριστικά, το πρόγραμ-μα και οι συμμαχίες της ΛΑΕ βρέθη-καν στο επίκεντρο των περισσότερων τοποθετήσεων.

Η Συνδιάσκεψη ξεκίνησε μια μέρα μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και την επικράτηση του «Leave», με αποτέλε-σμα το Brexit να κυριαρχήσει σε πολλές ομιλίες. Σε ορισμένες μειοψηφικές φω-νές, μάλιστα, δόθηκε η αφορμή για «δε-ξιά ολισθήματα» (ομιχλώδεις αντιλήψεις «εθνικής ενότητας», αποδέσμευση της νομισματικής κυριαρχίας από το μεταβα-τικό πρόγραμμα κ.λπ.). Αντίθετα, παρόλο που δεν έλειψαν οι αναφορές, αδικήθη-καν από τη συζήτηση οι σημαντικές εξε-λίξεις στη Γαλλία και το εκεί «υπόδειγμα» εργατικής αντίστασης.

Η ΛΑΕ, αντιμνημονιακή ριζοσπαστική ΑριστεράΗ Πολιτική Απόφαση (που αναμένεται να δημοσιοποιηθεί ολόκληρη τις επόμενες μέρες) ορίζει τη ΛΑΕ «ως μετωπικό φο-ρέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αρι-

στεράς. (…) Η ΛΑΕ, ως μέτωπο οργανώ-σεων της Αριστεράς και αγωνιστών που συμφωνούν με τις βασικές θέσεις του προγράμματός της, είναι ανοιχτή σε κάθε αριστερή οργάνωση και σε κάθε πολίτη που θα θελήσει να ενταχθεί ισότιμα στις γραμμές της.

Για την προώθηση της άμεσης αντι-μνημονιακής ανατροπής που επιδιώκει, η ΛΑΕ θέλει να συμβάλει με καινοτόμο πνεύμα στη συγκρότηση ενός μεγάλου πολιτικοκοινωνικού μετώπου, που θα έχει στην προμετωπίδα του την απαλλα-γή από τα μνημόνια, την έξοδο από την Ευρωζώνη, τη ρήξη με το ευρωσύστημα και τη διαγραφή του χρέους.

(…)Για την ανάπτυξη αυτού του μετώπου,

η ΛΑΕ επιδιώκει τη συνεργασία, τη συ-μπόρευση και τη συμπαράταξη πρώτα απ’ όλα με όλες, χωρίς εξαίρεση –παρά τις μικρότερες ή μεγαλύτερες διαφορές– τις δυνάμεις της Αριστεράς, κομουνιστικής ή μη, συμπεριλαμβανομένων του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς».

Η παραπάνω πολιτική κατεύθυνση εγκρίθηκε από το σώμα, παρά τις από-ψεις που υποστήριξαν ότι η ΛΑΕ χρειά-ζεται να συγκροτηθεί κυρίως ως «αντι-ΕΕ ρεύμα» –βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την αντιλιτότητα και το αντιμνημόνιο– με βασικό πρόταγμα την «εθνική ανεξαρ-τησία» και μάλιστα στη βάση «πλατιών» συμμαχιών με «δημοκρατικές-πατριωτι-κές» δυνάμεις.

Πρωτοβουλίες δράσηςΓια την επίτευξη του στόχου της συγκρό-τησης του αναγκαίου κοινωνικού και πο-λιτικού μετώπου της ανατροπής, η ΛΑΕ ορίζει ως άμεσο καθήκον την οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης με κοινές δράσεις των επιμέρους κινημάτων και προτεραιότητα τη μάχη κατά των ιδιωτι-κοποιήσεων και ενάντια στις επερχόμε-νες αντιδραστικές αλλαγές στα εργασια-κά (συνδικαλιστικές ελευθερίες, 13ο-14ο μισθό, ομαδικές απολύσεις).

«Αυτό το μέτωπο πρέπει να προσπαθή-σουμε να το χτίσουμε από τα πάνω και από τα κάτω, με πλατιές λαϊκές επιτροπές ενάντια στα μνημόνια και την Ευρωζώνη.

Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να δη-μιουργηθεί και να σταθεί εάν δεν στη-ριχθεί σε ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, με τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην πρωτοπορία. Η ΛΑΕ θέτει το σύνολο των δυνάμεών της σε πολιτικό και κινημα-τικό ‘‘συναγερμό’’ και θα μπει στην πρώ-τη γραμμή της κοινωνικής αντίστασης. Πέραν των όσων ήδη αναφέρθηκαν, θα αγωνιστούμε το αμέσως επόμενο διά-στημα για:

α) Την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικί-ας, την απόκρουση των πλειστηριασμών (…)

β) Την απόκρουση της νέας φοροεπι-δρομής και την ακύρωση των διακοπών παροχής ρεύματος και υδροδότησης σε λαϊκά νοικοκυριά (…).

γ) Την υπεράσπιση των συντάξεων, της κοινωνικής ασφάλισης και της δημόσιας δωρεάν υγείας.

δ) Την υπεράσπιση, στήριξη και ανα-βάθμιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες της (…).

ε) Την ενίσχυση των κινητοποιήσεων

Του Σπύρου Αντωνίου

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 56 ΙΟΥΛΗ 2016

και αδυναµίας άρθρωσης πειστικού λόγου εντείνουν οι εσωτερικές έρι-δες ανάµεσα στις φυλές της «λαϊκής δεξιάς» και τη συµµαχία νεοφιλελεύ-θερων και ακροδεξιών, που βρίσκο-νται σε αναγκαστική συνύπαρξη. Η εµβάθυνση των µνηµονιακών πολι-τικών λιτότητας και η διάλυση του δηµόσιου τοµέα που προτείνει η Ν∆ του Μητσοτάκη ως απάντηση στη διακυβέρνηση Τσίπρα, είναι φανερό ότι αδυνατεί να βρει ερείσµατα στα λαϊκά στρώµατα και να συγκροτήσει µαζικό πολιτικό ρεύµα. Η σιωπηλή υποστήριξη ή έστω ανοχή που δείχνει µάλιστα και ένα τµήµα της «καραµαν-λικής» ∆εξιάς στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ακόµα ένα εµπόδιο. Στη συνθήκη µνηµονιακής παρακµής, η ανάγκη για ένα ενωτικό, µαζικό και ριζοσπαστικό αριστερό µέτωπο, µε στόχο την ανα-

τροπή των µνηµονίων και την έξοδο από την ευρωζώνη, είναι ολοφάνερη.

ΚΚΕ Για άλλη µία φορά τους τελευταίους µήνες, χαµογελαστός και µε κάθε επι-σηµότητα, ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, ∆η-µήτρης Κουτσούµπας, βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίµου και συναντήθηκε µε τον Α. Τσίπρα, µε κύριο θέµα τον νέο εκλογικό νόµο. Την ίδια ώρα βέ-βαια, κάθε κοινή δράση στο κίνηµα µε τις δυνάµεις της υπόλοιπης Αρι-στεράς (πόσο µάλλον η πολιτική συ-µπόρευση µαζί τους) απορρίπτεται φανατικά από τον Περισσό ως «οπορ-τουνισµός» και «διασπορά αυταπα-τών». Για την ηγεσία του ΚΚΕ, κάθε φιλολαϊκή αλλαγή παραπέµπεται στο σοσιαλιστικό µέλλον, ενώ η όποια

βελτίωση των συσχετισµών προϋπο-θέτει την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ, εφόσον ο «κόσµος δεν τραβάει». Και επειδή η εκλογοκεντρική τακτική του ΚΚΕ προσβλέπει στη σηµαντική δε-ξαµενή αριστερών ψήφων –µετά και τη µνηµονιακή µετάλλαξη του ΣΥΡΙ-ΖΑ– ο Κουτσούµπας «κάρφωσε» τον Τσίπρα, αποκαλύπτοντας µέρος του διαλόγου τους. Όπως ισχυρίστηκε σε συνέντευξή του, ο πρωθυπουρ-γός του είπε πως φέρνει τον εκλογικό νόµο και θέλει να αναθεωρήσει το Σύ-νταγµα «για να αφήσει κάτι σαν Αρι-στερά», διότι στα υπόλοιπα «δεν µπο-ρεί να κάνει αυτά που υποσχέθηκε». Και µε την «υπευθυνότητα» και µε τα «επικοινωνιακά» κόλπα ο σύντρο-φος γραµµατέας. Κάτι έµαθε από τη συχνή «ανταλλαγή απόψεων» µε τον Αλέξη...

ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6985072064 6ο ∆∆ 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Αµπελόκηποι6973005569

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια-Χαλάνδρι 6948429227Αγ. Παρασκευή 6974843109

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 6977206087Αιγάλεω 6972516210 Άγιοι Ανάργυροι-Καµατερό 6998466952 Χαϊδάρι 6945542335

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330Καισαριανή 6947566690

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460Καλλιθέα 6979829057Ν. Σµύρνη 6972098143Βούλα-Βάρη-Βουλιαγ-µένη 6948o00171

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6973958481Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

Κορωπί 6978019250

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κέντρο 6909182394 5ο ∆∆ 6972878820 Νεάπολης-Συκεών 6948688241

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα 6974977186Αγρίνιο 6974473540

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352

ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576Άρτα 6907925425Ηγουµενίτσα 6977867801

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη-Πτολεµαΐδα 6972814199

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Τρίκαλα 6976291795

ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6944916915 Ρέθυµνο 6907856793Χανιά 6975964967

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

ΛΟΝΔΙΝΟ: 0044-7969523579

Νοµική Αθήνας 6972648225Αρχιτεκτονική 6947289596 Φιλοσοφική6982517264

Πανεπιστήµιο Πάτρας: Σχολή Μηχανολόγων -Μηχανικών6959771512

ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ:

της Λαϊκής Ενότητας

αντιµνηµονιακή ανατροπή

ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκ. «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκ. «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690Θριάσιο νοσοκοµείο6979773546Ασφ/κά Ταµεία 6974701829

ΥΠΑΑΤ 6945754555Εκπαιδευτικοί 6976332197 Αεροµεταφορές 6982164101 ∆ήµοι 6972661906

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηµατάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972878820

ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ:

της νεολαίας ενάντια στην ανεργία και την εργασιακή επισφάλεια.

στ) Την οργάνωση της αλ-ληλεγγύης στους πρόσφυγες, απέναντι στην ξενοφοβία, το νεοφασισµό και τους ιµπερια-λιστικούς πολέµους».

Παράλληλα, µέσα από ανοι-χτές εκδηλώσεις, ηµερίδες και συνέδρια, που στόχο έχουν να συµπεριλάβουν τους άµεσα εµπλεκόµενους στην παραγω-γή, αλλά και τη διανόηση, ο µετωπικός φορέας θα προχω-ρήσει το διάλογο για το πρό-γραµµα και το εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την Ευρω-ζώνη και τη σύγκρουση µε την ΕΕ.

Απόφαση για συνδικαλιστι-κό κίνηµα και ΑυτοδιοίκησηΣτη Συνδιάσκεψη έληξαν µε θετικό τρόπο δύο «καυτά» ζητήµατα, που ταλάνιζαν εδώ και καιρό το εσωτερικό της ΛΑΕ: Η παρέµβαση των δυνάµε-ών της στο συνδικαλιστικό κίνηµα και η τοπική αυτοδιοίκηση. Με µεγάλη πλειοψηφία ψηφίστηκαν και ενσωµα-τώθηκαν στην Πολιτική Απόφαση οι δύο τροπολογίες συνδικαλιστών και αυτοδιοικητικών στελεχών της ΛΑΕ που, µεταξύ άλλων, αναφέρουν:

«Οι δυνάµεις της ΛΑΕ στηρίζουν πλατιές, αυτόνοµες συνδικαλιστικές παρατάξεις και σχήµατα µε σαφή ταξικό, αντιµνηµονιακό και αντικυ-βερνητικό προσανατολισµό. Σε αυτές επιδιώκουµε να συµµετέχουν όλοι/ες, χωρίς εξαίρεση, οι εργαζόµενοι/ες, που συµφωνούν µε τις προγραµµατι-κές αρχές τους. Αντίθετα, δεν έχουν καµιά θέση σε αυτές τις παρατάξεις και τα ψηφοδέλτια, που συγκροτού-νται στα συνδικάτα, µέλη και στελέχη που σηµατοδοτούν και εκπροσωπούν τα µνηµονικά κόµµατα και φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ και υπερασπίζονται, ανέχονται και δικαιολογούν τις µνηµονιακές κυ-βερνητικές πολιτικές.

Ο πλήρης διαχωρισµός των δυνάµε-ων που έχουν αναφορά στη ΛΑΕ από

τις δυνάµεις του νέου µνηµονιακού κυβερνητικού συνδικαλισµού –από παρατάξεις και σχήµατα– όπου αυτό υφίσταται και ιδιαίτερα σε κεντρικό επίπεδο, και ταυτόχρονα η προσπά-θεια για τη συγκρότηση πλατιών-ε-νωτικών συνδικαλιστικών σχηµάτων στα οποία θα συµµετέχουν και όλες οι δυνάµεις της ΛΑΕ ανεξάρτητα προέ-λευσης, αποτελεί άµεσο καθήκον της επόµενης περιόδου.

(…)Οι διακριτές αυτές συσπειρώσεις

και κινήσεις θα πρέπει να πολιτεύο-νται σε αντιµνηµονιακή, αντικαλλι-κρατική κατεύθυνση και να έχουν, ειδικότερα, αποφασιστικό µέτωπο ενάντια στις κυβερνητικές, µνηµονι-ακές πολιτικές λιτότητας και υποβάθ-µισης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στις υπάρχουσες αυτοδιοικητικές συσπειρώσεις και κινήσεις που κα-θορίζονται από στελέχη που σηµα-τοδοτούν και εκπροσωπούν µνηµο-νιακά κόµµατα, όπως πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα µέλη και στελέχη της ΛΑΕ διαχωρίζονται και εργάζονται στην παραπάνω κατεύθυνση συγκρότη-σης νέων, πλατιών αυτοδιοικητικών συσπειρώσεων-κινήσεων».

Το αµέσως επόµενο χρονικό διάστη-µα, καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχία του εγχειρήµατος της ΛΑΕ θα είναι οι κινηµατικές και πολιτικές πρω-

τοβουλίες που θα υλοποιούν τις πα-ραπάνω αποφάσεις. Με αισιοδοξία και δύναµη συνεχίζουµε τον αγώνα για την ανασύνταξη του µαζικού κινήµα-τος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, για τη ρήξη µε τα µνηµόνια, τη λιτότη-τα και την Ευρωζώνη.

*Το νέο Πολιτικό Συµβούλιο (Π.Σ.) της ΛΑΕ αποτελείται από 111 µέλη. Το Κόκκι-νο ∆ίκτυο συγκέντρωσε το 12,78% των ψήφων και εκπροσωπείται σε αυτό µε 14 συντρόφους-ισσες.

Η πρώτη του συνεδρίαση πραγµατο-ποιήθηκε στις 2/7, µε θέµα την εκλογή γραµµατέα και Πολιτικής Γραµµατείας. Ο σ. Παναγιώτης Λαφαζάνης εκλέχθηκε γραµµατέας του Π.Σ. (79 υπέρ, 22 λευ-κά, σε σύνολο 101). ∆εν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα.

Για την Πολιτική Γραµµατεία εξελέγησαν κατά σειρά ψήφων τα παρακάτω 20 µέλη της:

∆ηµήτρης Στρατούλης, Σόφη Παπαδό-γιαννη, Στάθης Λεουτσάκος, ∆ηµήτρης Κοντός, Γιάννης ∆ούκας, Παναγιώτης Μαντάς, Θανάσης Πετράκος, Γιάννης Τό-λιος, Τάσος Κανταράς, ∆έσποινα Σπανού, Παναγιώτης Μωράκης, Νίκος Γαλάνης, Περικλής Ζήκας, Παναγιώτης Σωτήρης, Χρήστος Τουλιάτος, Μαρία Μπόλαρη, Αντώνης Νταβανέλος, Γιώργος Σαπου-νάς, ∆ηµήτρης Σαραφιανός, Βασίλης Θεοφανόπουλος.

6

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργη-θεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµόΟ καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινο-βουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυ-λακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επι-κράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή εί-ναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξε-γέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική κατα-πίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπε-ριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λον-δίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δι-κής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθη-µα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνό-µευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστα-τικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας:•Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310

•ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 •ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ

ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820

•∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199

•∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 •ΚΡΗΤΗ: 6976332197

•ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Η ∆

ΙΕΘ

ΝΙΣ

ΤΙΚ

Η Ε

ΡΓΑ

ΤΙΚ

Η Α

ΡΙΣ

ΤΕΡ

Α Π

ΑΛ

ΕΥΕΙ

ΓΙΑ

:

της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

6 ΙΟΥΛΗ 2016

To εισαγωγικό σηµείωµα της σύνταξης, στο τεύχος που κυκλοφορεί

Στο παρόν τεύχος του «Κόκκινου» θα βρείτε ένα αφιέρωµα στον ιµπεριαλισµό.

Είναι, κατά τη γνώµη µας, µια χρήσιµη συ-ζήτηση, µέσα σε συνθήκες όπου η Αριστερά καλείται, διεθνώς, να αναλάβει µεγάλα κα-θήκοντα, αλλά ταυτόχρονα να αποφύγει την παγίδα να ενταχθεί πολιτικά -έστω αθέλητα- σε ένα από τα «στρατόπεδα», ή µπλοκ, που διαµορφώνει ο σύγχρονος παροξυσµός των ανταγωνισµών.

Θα βρείτε επίσης δύο κείµενα για το «ελ-ληνικό» 1936, που παρουσιάζονται µε την ευκαιρία της 80ής επετείου του: ο ∆ηµή-τρης Κατσορίδας θυµίζει την εργατική εξέ-γερση του Μάη στη Θεσσαλονίκη και ο Χά-ρης Παπαδόπουλος γράφει για τη σηµασία της ιδεολογικοπολιτικής «στροφής» του ΚΚΕ µε την ιστορική 6η Ολοµέλεια της ΚΕ. Είναι η αρχή του αφιερώµατός µας στο 1936. Στα επόµενα τεύχη µας θα ασχοληθούµε µε τα άλλα κοσµοϊστορικά γεγονότα εκείνου του

«σηµείου καµπής» της ιστορίας, ακριβώς 80 χρόνια πριν, στην Ισπανία, στη Γαλλία, αλλά και στη Μόσχα.

Ο Ηλίας Ιωακείµογλου γράφει για την ιδε-ολογική κληρονοµιά του ∆ηµήτρη Μπάτση που µε το βιβλίο του για τη «Βαριά Βιοµη-χανία στην Ελλάδα» σηµάδεψε τις αναζη-τήσεις µέσα στην Αριστερά σχετικά µε την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Ο Αντώνης Νταβανέλος γράφει για τη συ-ζήτηση σχετικά µε την κριτική-αυτοκριτική της περιόδου της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Λέανδρος Φίσερ έγραψε για το «Κόκ-κινο» το άρθρο σχετικά µε την εξέλιξη και τη σηµερινή κατάσταση του Die Linke στη Γερµανία. Με αυτό κλείνει ο κύκλος πα-ρουσίασης των «πλατιών κοµµάτων» στην ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά, που το «Κόκκινο» συγκέντρωσε στα τελευταία τεύ-χη του.

Ακολουθούν βιβλιοπαρουσιάσεις.

Το βιβλίο «Σεξουαλικότητα και σοσιαλισµός» της Αµερικανίδας αγωνίστριας Sherry Wolf απο-τελεί µια µελέτη της ιστορίας, της πολιτικής και της θεωρίας του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήµατος, µε έµφαση στην ιστορία του αµερικανικού κι-νήµατος και τις προκλήσεις που αντιµετωπίζει η εκεί ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα. Έχοντας ως βασι-κό αναλυτικό εργαλείο το µαρξισµό, η Sherry Wolf συµµετέχει στον επιστηµονικό διάλο-γο γύρω από το φύλο, αποδεικνύοντας ότι η σεξουαλικότητά µας καθορίζεται σε µεγάλο βαθµό από τις υλικές συνθήκες. Σε απλή και καθηµερινή γλώσσα, το βιβλίο θέτει µια σει-ρά από κρίσιµα ζητήµατα: την ιστορία συ-γκρότησης της γκέι ταυτότητας, το µύθο της µαρξιστικής οµοφοβίας, τον βιολογικό ντετερµινισµό. Ανοίγει επίσης το διάλογο µε τις θεωρίες φύλου, κάνοντας κριτική στο µεταµοντερνισµό, τις πολιτικές ταυτό-τητας και την κουίρ θεωρία. Η Sherry Wolf παίρνει θέση. Μόνο σε µια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκµετάλλευση θα είµαστε σεξουαλικά ελεύθεροι. Είναι ένα βιβλίο για όσες και όσους, ανεξαρτήτως φύλου,

σεξουαλικού προσανατολισµού ή φυλής, παλεύουν ενάντια στην καταπίεση και τις διακρίσεις.

«Σεξουαλικότητα και σοσιαλισµός»

κυκλοφορείτο 4ο τεύχος

του τριµηνιαίου περιοδικού

της ∆ιεθνιστικήςΕργατικής Αριστεράς

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις RedMarks

ΑΡΙΣΤΕΡΑ 76 ΙΟΥΛΗ 2016

Η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ ανέδει-ξε τη συσπείρωση ενός πο-λύτιµου µάχιµου δυναµικού της αντιµνηµονιακής ριζο-

σπαστικής Αριστεράς. Πρόκειται για µια ουσιαστική διαφορά ανάµεσα στη ΛΑΕ και άλλα εγχειρήµατα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που είτε προσανατολίζονται κυρίως στην εκλογική παρέµβαση είτε θεωρούν ότι στην παρούσα συγκυρία προέχει η «ανασυγκρότηση» (µε έµφαση στη συζήτηση αποτίµησης της περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ) και ότι η συστηµατική πολι-τική παρέµβαση αντικειµενικά αναβάλ-λεται για αργότερα.

Σε δύο µέρες πυκνής πολιτικής συζή-τησης, µε όλες τις δυσκολίες µιας «ιδρυ-τικής» διαδικασίας, η ΛΑΕ ενέκρινε ένα πλαίσιο Προγραµµατικών Θέσεων και µια Πολιτική Απόφαση, που συγκροτεί τον «οδικό χάρτη» δράσεων των τοπικών και κλαδικών οργανώσεών της. Τα κείµε-να αυτά έχουν αναγκαστικά το χαρακτή-ρα ενός «συµβιβασµού» µεταξύ φανερών πολιτικών αποκλίσεων, αλλά, όπως δια-πίστωσε η συντριπτική πλειοψηφία των συνέδρων, αυτός ο συµβιβασµός έχει προωθητικό χαρακτήρα. ∆εν θα µπορού-σε να είναι αλλιώς: η ΛΑΕ είναι ένας µε-τωπικός πολιτικός φορέας και κατά συ-νέπεια οι συγκροτητικές συµφωνίες θα πρέπει να είναι ευρύχωρες. Ταυτόχρονα η ΛΑΕ είναι ένας καινούργιος µετωπικός φορέας –κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι από την ίδρυσή της δεν έχει ακόµα κλεί-σει χρόνος– και ότι στις γραµµές της συ-γκεντρώνονται τάσεις που έχουν αρκετά διαφορετικές πολιτικές εµπειρίες: ένα µεγάλο τµήµα της προέρχεται από την Αριστερή Πλατφόρµα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ένα άλλο τµήµα προέκυψε µέσα από τις διεργασίες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κυρίως σχε-τικά µε την κριτική στο σεχταρισµό.

Η πολιτική συζήτηση στο διήµερο έθι-ξε κρίσιµα ζητήµατα. Κάποιες απόψεις

προσπάθησαν να ορίσουν τις προοπτι-κές της ΛΑΕ κυρίως ως «αντι-ΕΕ ρεύµα», υποτιµώντας την αναγκαία σύνδεση του στόχου µας για ρήξη/έξοδο από την Ευ-ρωζώνη µε την καθοριστική µάχη ενά-ντια στη λιτότητα, τα µνηµόνια και το νεοφιλελευθερισµό. Αυτή η υποτίµηση του σαφούς ταξικού περιεχοµένου στην αντίθεσή µας µε το ευρώ και την ΕΕ συν-δέεται µε την υποτίµηση της αντικαπιτα-λιστικής στρατηγικής (που ρητά υιοθε-τείται στις αποφάσεις), την υποτίµηση της αναφοράς στη γενικότερη σοσιαλι-στική απελευθέρωση (µιας αναφοράς που «χρωµατίζει» καθοριστικά την πο-λιτική µας και θέτει σαφή όρια π.χ. στις επιτρεπτές πολιτικές συµµαχίες...), αντι-προτείνοντας µια επιστροφή στις στρα-τηγικές «εθνικής ανεξαρτησίας».

ΙµπεριαλισµόςΌµως ο κόσµος σήµερα δεν είναι όπως ήταν στις δεκαετίες του 1950-60. Η πο-λιτική του ιµπεριαλισµού δεν επιβάλ-λεται στις «αποικίες χρέους» (δηλαδή ακόµα και σε µεγάλες οικονοµίες όπως π.χ. η Ισπανία, η Ιταλία κ.λπ.) διά των κανονιοφόρων, αλλά κυρίως διά των τραπεζών. Η διαφορά δεν είναι µόνο τακτική: σε χώρες όπως η Ελλάδα, η ντόπια κυρίαρχη τάξη είναι δεµένη µε χιλιάδες νήµατα µε το ευρωπαϊκό ιµπε-ριαλιστικό κέντρο, στήριξε µε όλες της τις δυνάµεις τις συµφωνίες µε τους δα-νειστές, αποδέχθηκε τα µνηµόνια και δεν έδειξε καµιά πρόθεση για πειραµα-τισµούς «νασερικού» τύπου, αυτονό-µησης από τη γραµµή των διεθνών «θε-σµών», ακόµα και σε µια συντηρητική εκδοχή. Αυτή η κεντρική διαπίστωση κάνει µετέωρες τις στρατηγικές «εθνι-κής ανεξαρτησίας»: η αντιµνηµονιακή ανατροπή της λιτότητας, η έξοδος από το ευρώ µε ένα φιλολαϊκό-εργατικό πρόγραµµα, ή θα είναι ενταγµένη σε ένα µεταβατικό σχέδιο προς το σοσια-λισµό ή δεν θα υπάρξει. Αυτό ήταν το υπόβαθρο και των διαφορετικών εκτι-µήσεων για το Brexit.

Μια άποψη είναι να αντιλαµβάνεσαι το Brexit ως απόδειξη της κρίσης και των αντιφάσεων του αντιπάλου, να χαίρεσαι γι’ αυτό, αλλά να επιµένεις στην αυτόνο-µη ταξική και πολιτική προοπτική σου. Και είναι άλλη άποψη να χαίρεσαι µεν για το Brexit, όµως να υποτιµάς τα συγκεκρι-µένα προβλήµατα πολιτικής διεύθυνσης που αναδείχθηκαν στη Βρετανία και –γυ-ρίζοντας στην Ελλάδα– να ψάχνεις για ντόπιους Φάρατζ, αναγνωρίζοντάς τους µάλιστα και κάποιον τάχα «απελευθερω-τικό» ρόλο.

Η επιµονή στον ορισµό της γραµµής της ΛΑΕ ως αντιµνηµονιακής-αντικαπι-ταλιστικής συγκεκριµενοποιείται οµα-λά στις αποφάσεις που πήραµε για τον προγραµµατισµό δράσης ενάντια στην αντιµεταρρύθµιση του Ασφαλιστικού, ενάντια στις αλλαγές στον εργασιακό νόµο, αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και στους πλειστηριασµούς λαϊκών κατοικιών, οργάνωση της αλληλεγγύ-ης στους πρόσφυγες. Τι θα σήµαινε σε αυτό το κρίσιµο πεδίο της δράσης (όπου ανακαλείται στη µνήµη το «γαλ-λικό µοντέλο» που, κάπως, υποτιµήθη-κε στη συζήτηση...) η στρατηγική της εθνικής ανεξαρτησίας; Τι περιεχόµενο θα είχαν π.χ. Επιτροπές Υπεράσπισης της Εθνικής Κυριαρχίας; Τι περιεχόµε-νο θα είχαν οι –ευτυχώς ακραία µειο-ψηφικές– προτάσεις για «έλεγχο των συνόρων»;

Όσοι θέλουν να καταλάβουν πραγµα-τικά τις διαθέσεις της βάσης της ΛΑΕ, ας συνεκτιµήσουν ότι η ΛΑΕ, επισήµως πλέον, είναι το πρώτο πολιτικό «κόµ-µα» στην Ελλάδα που ολοκλήρωσε την απόρριψη στην οµοφοβία, εγκρίνοντας µε άνετη πλειοψηφία την τροπολογία για το δικαίωµα τεκνοθεσίας στα οµόφυλα ζευγάρια.

∆εν έχουµε καµιά αυταπάτη, ούτε και αντίρρηση, ότι αυτή η συζήτηση «έκλει-σε»: γνωρίζουµε ότι θα συνεχίσει, σε στε-νή σύνδεση πλέον µε τις δραστηριότητες των 180 οργανώσεων της ΛΑΕ. Και ακρι-βώς γι’ αυτό είµαστε αισιόδοξοι για την

τελική έκβαση αυτής της συζήτησης, πιστεύοντας ακράδαντα ότι υπάρχει µια µεγάλη πλειοψηφία προσανατολισµένη στην αριστερή ριζοσπαστική πολιτική.

Η συζήτηση για το Καταστατικό της ΛΑΕ δεν ολοκληρώθηκε. Η αναζήτηση της πιο δηµοκρατικής συγκρότησης, στενά συνδεδεµένης µε το ζήτηµα της διεύρυνσης της ΛΑΕ, της συλλογικής ηγεσίας και της σαφούς σχέσης µεταξύ του δηµόσιου λόγου και των «κοµµα-τικών» αποφάσεων, οδήγησε σε δεκά-δες τροπολογίες, που έκαναν ανέφικτο το κλείσιµο της συζήτησης. Γνώµη µας είναι ότι όλο αυτό το «υλικό» πρέπει να µελετηθεί από τα νέα εκλεγµένα όργα-να, να οµαδοποιηθούν τα ζητήµατα µε σαφήνεια και να κληθεί ένα νέο ∆ιαρκές Συνέδριο, όπου θα συζητηθεί µε άνεση και θα αποφασιστεί οµαλά ο Κανονισµός Λειτουργίας της ΛΑΕ.

ΣυνέχειαΟι µέχρι τότε λειτουργίες µας θα πρέ-πει να καθοριστούν από την «καταρχήν» έγκριση της πρότασης που έγινε, αλλά και µε την ευαισθησία που είναι απαραί-τητη για όποιον «άκουσε» τα αιτήµατα που τέθηκαν.

Σε ό,τι µας αφορά, η ΛΑΕ αποτελεί τον κρίσιµο «τόπο» για την ανασύνταξη της ριζοσπαστικής αντιµνηµονιακής Αριστε-ράς, µετά τη διαλυτική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η συνδιάσκεψη ήταν ένα θετικό βήµα σε αυτήν την κατεύθυνση, κατεύθυνση στην οποία σκοπεύουµε να επιµείνουµε αποφασιστικά.

Μέσα στη Συνδιάσκεψη, το Κόκκινο ∆ίκτυο ανέδειξε τα βήµατα συγκρότησης και πολιτικής ωρίµανσης που έχει πραγ-µατοποιήσει: εκλέξαµε 14 συντρόφους και συντρόφισσες στο νέο ΠΣ της ΛΑΕ, πάνω σε µια βάση «ανοιχτή» µεν σε συ-νεργασίες, αλλά µε σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές, αρνούµενοι µο-ντέλα «µπλοκ» που αποτελούσαν οµπρέ-λες πολυσυλλεκτικής και αντιφατικής εκλογικής συνεργασίας.

Έτσι θα συνεχίσουµε.

1η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ1η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕΓια την ανασύνταξη της ριζοσπαστικής, αντιµνηµονιακής ΑριστεράςΤου Αντώνη Νταβανέλου

ΕΡΓΑΤΙΚΑ8

εργατικ ύς χώρ υς εργατικ

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Τ ην τελευταία Παρασκευή του Ιουνίου ολοκληρώθηκε η 85η Γενική Συνέλευση της ∆ιδα-σκαλικής Οµοσπονδίας Ελλά-

δος. Από τις εισηγήσεις των συνέδρων, αλλά και τις συζητήσεις στο περιθώριο του συνεδρίου φάνηκε το κλίµα αβε-βαιότητας, απογοήτευσης και θυµού για την ηγεσία του υπουργείου Παιδεί-ας και την πολιτική που προσπαθεί να επιβάλει στα σχολεία. Η οµάδα Φίλη, αφότου ανέλαβε υπηρεσία τον Σεπτέµ-βριο του 2015, εργάστηκε «σκληρά» για να φτιάξει το νοµοθετικό πλαίσιο, ώστε η εκπαίδευση να λειτουργήσει σύµφωνα µε τις µνηµονιακές επιταγές των περικοπών και της µείωσης του προσωπικού. Χωρίς να επιλεγεί η απευ-θείας σύγκρουση, χρησιµοποιήθηκε η µέθοδος της «µπλόφας» των µεγαλό-στοµων προοδευτικών αλλαγών.

Ενώ λοιπόν κόµπαζε το υπουργείο για τις περισσότερες προσλήψεις ανα-πληρωτών, δεν ανέφερε τίποτε για τον

αριθµό των συνταξιοδοτήσεων των προηγούµενων χρόνων και τα τρεις χιλιάδες κενά που άφησαν. Όταν υπο-σχόταν ένα δηµοκρατικό διάλογο για την παιδεία, στην ουσία νοµιµοποιού-σε όλες τις νεοφιλελεύθερες λογικές του ΟΟΣΑ, βάζοντάς τες ως τα µόνα θέµατα στις συζητήσεις. Λέγοντας ότι θα ελαφρύνει το φόρτο των µαθηµά-των στους µαθητές, τους στερεί τελικά την επιπλέον γνώση, αφού κόβονται µαθήµατα ξένων γλωσσών, συγχωνεύ-ονται τεχνικά µαθήµατα, µειώνονται κύρια µαθήµατα.

Στη ∆ευτεροβάθµια Εκπαίδευση περιορίζονται άλλα µαθήµατα, όπως καλλιτεχνικά, θεατρική αγωγή και η ενισχυτική εκπαίδευση. Ψευδόµενη η κυβέρνηση ότι φέρνει δηµοκρατικό κλίµα στα σχολεία, στερεί το δικαίω-µα λόγου στο σύλλογο διδασκόντων για σηµαντικά θέµατα και εισάγει την αντιπαράθεση µεταξύ µόνιµων και αναπληρωτών, παλιών και νέων, ειδικοτήτων για το ποιος θα συµπλη-ρώσει το ωράριο και δεν θα βγει υπε-ράριθµος και δεν θα χρειαστεί να µετακινηθεί σε άλλη σχολική µονά-δα ή σχολική βαθµίδα. Τα τελευταία δύο θα απασχολήσουν πολύ τους

συναδέλφους κι αυτό µετά τις ρυθ-µίσεις για διπλή και τριπλή ανάθεση µαθηµάτων στους εκπαιδευτικούς (π.χ. ένας της αγγλικής θα µπορεί να συµπληρώσει ωράριο στην ιστορία ή στα νέα ελληνικά και ένας φιλόλογος θα µπορεί να διδάξει γλώσσα στο δη-µοτικό). Όλα τα παραπάνω θα φέρουν χιλιάδες απολύσεις αναπληρωτών, εργασιακούς όρους λάστιχο για τους µόνιµους και σίγουρα θα χειροτερέ-ψουν την παρεχόµενη εκπαίδευση.

Στα θετικά του συνεδρίου ήταν ο δη-µόσιος διαχωρισµός -µε κείµενο των συνέδρων- της ριζοσπαστικής Αριστε-ράς από την νεοµνηµονιακή οµάδα της παράταξης ΕΡΑ (ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και του µέχρι τώρα εκπροσώπου στο ∆Σ της οµοσπονδίας Νίκου Καλόγερου. Αυτή η κίνηση αναπτύσσει µια δυναµική. Πρώτη επιτυχία ήταν η σύµπραξη που επιτεύχθηκε µε οµάδα συνέδρων που κινούνται στο χώρο της ΛΑΕ και το κοι-νό πλαίσιο που κατέβασαν. Στόχος πα-ραµένει ο κοινός βηµατισµός όλων των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάµεων (εκπαιδευτικοί ΛΑΕ, Παρεµβάσεις, ανένταχτοι).

Αναµένοντας κι άλλα αντιεκπαιδευτι-κά νοµοθετήµατα από την κυβέρνηση

ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το συνέδριο αποφάσι-σε µια 24ωρη απεργία µε την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Η πρόταση ήταν των Παρεµβάσεων, αλλά ψηφίστηκε από την κυβερνητική ΕΡΑ και τη ∆ΑΚΕ, πράγµα που σηµαίνει ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να µην καταντήσει τουφεκιά στον αέρα. Για όσους και όσες υπερασπιζόµαστε τη δηµόσια δωρεάν εκπαίδευση και το δικαίωµα στην εργασία, την ανάγκη ανατροπής των µνηµονίων και όσων τα εφαρµό-ζουν, αυτή η 24ωρη απεργία θα πρέπει να είναι εκκωφαντική έναρξη των κινη-τοποιήσεων στη νέα σχολική χρονιά.

Παρότι οι δυνάµεις δεν είχαν κοινή πρόταση, εντούτοις έχουν συµφωνή-σει στο πώς θα προετοιµαστεί ένας κλι-µακούµενους αγώνας διαρκείας. Πρώ-τες δράσεις θα είναι το µπλοκάρισµα των υπηρεσιακών συµβουλίων, ώστε να µην κριθεί ή µετακινηθεί κανένας µόνιµος και να διεκδικηθούν όλες οι θέσεις των αναπληρωτών. Επίσης ανα-γκαίο βήµα είναι ο συντονισµός των δασκάλων µε τις ενώσεις των γονέων και τους καθηγητές, ώστε την 24ωρη απεργία να διαδεχτούν µαζικές συνε-λεύσεις και πολυήµερες συνεχόµενες απεργίες.

6 ΙΟΥΛΗ 2016

Του Ελισσαίου Φάκαρου, απολυµένου αναπληρωτή Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης

Μ ε πολλά χαµόγελα έδειξαν να υποδέχονται οι συνδι-καλιστικές οργανώσεις τις εξελίξεις στην επιχείρηση

Μαρινόπουλος ΑΕ. Χαµόγελα που δεν δικαιολογούνται, όταν µέσα στην οικονο-µική κρίση οι καπιταλιστές γίνονται αδί-στακτοι, προκειµένου να διαφυλάξουν τα κέρδη τους.

Το Πρωτοδικείο Αθηνών έκανε δεκτό το αίτηµα της Μαρινόπουλος ΑΕ και των τριών συγγενών µε αυτήν επιχειρήσεων, για προστασία από τους πιστωτές της, ως τον ερχόµενο Σεπτέµβρη, όταν θα εκδι-καστεί η κυρία αίτηση υπαγωγής τους στο άρθρο 99. Από την απόφαση εξαι-ρούνται τα δικαιώµατα και οι απαιτήσεις των εργαζοµένων, ενώ απαγορεύεται για το ίδιο χρονικό διάστηµα η διάθεση των ακινήτων και του εξοπλισµού της.

Τα συνδικάτα λοιπόν δείξανε ικανοποι-ηµένα, γιατί, όπως δήλωσαν, θεωρούν ότι αυτή η απόφαση ανοίγει το δρόµο για να πληρωθούν τα οφειλόµενα στους εργαζόµενους. Όπως είναι γνωστό, αν η εταιρεία υπαχθεί το Σεπτέµβρη στο άρ-θρο 99, πρώτα θα πρέπει από την εκποί-ηση της περιουσίας της να πληρωθούν οι τράπεζες, οι προµηθευτές, το δηµόσιο και τελευταίοι οι εργαζόµενοι. Παραµέ-

νει λοιπόν ανοιχτή η διεκδίκηση των ερ-γαζοµένων της επιχείρησης για πληρωµή των δεδουλευµένων τους, που αυτή τη στιγµή τους οφείλονται συνολικά από την εργοδοσία περίπου 4,3 εκατ. ευρώ.

Πού θα βρεθούν όµως αυτά τα λεφτά; Πώς θα δοθούν τα οφειλόµενα, αλλά και τα µεροκάµατα των εργαζοµένων ως το Σεπτέµβρη και τα επιδόµατα αδείας, όταν τα ράφια των σούπερ µάρκετ Μαρινό-πουλος µένουν άδεια και η πελατεία σπα-νίζει; Ποιοι προµηθευτές θα βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά για να δώσουν προϊόντα τους στην επιχείρηση, όταν ξέ-ρουν ότι κατά 99,99% δεν θα πληρωθούν;

Με την απόφαση που βγήκε, οι εργα-ζόµενοι σπρώχνονται να πανηγυρίσουν την οποιαδήποτε εξέλιξη θα φέρει σε κατάσταση ισχύος τον Σκλαβενίτη, που θέλει να πάρει το δίκτυο καταστηµάτων του Μαρινόπουλου µε το λιγότερο δυ-νατό κόστος. Γίνονται δηλαδή έρµαιο οι εργαζόµενοι στα επιχειρηµατικά παιχνί-δια των µεγάλων εργοδοτών του χώρου. Και δυστυχώς υπάρχουν συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της Οµοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) που κοροϊ-δεύουν τους εργαζόµενους ότι η από-φαση είναι καλή, γιατί η «εξυγίανση» της εταιρείας είναι µονόδροµος για να κρα-

τήσουν τη δουλειά τους, αναπαράγοντας τις λογι-κές των καπιταλιστών του χώρου.

Είναι δεδοµένο ότι, αν µπει λουκέτο στην εται-ρεία, 12.500 εργαζόµενοι θα µείνουν στο δρόµο και η ανεργία στην Ελλάδα θα αυξηθεί αυτόµατα κατά 1%. Είναι δεδοµένο επίσης ότι ένα τέτοιο δίκτυο κα-ταστηµάτων, που εξαπλώ-νεται σε όλη τη χώρα, θα µπορούσε να αποτελέσει επιλογή κρατικής επένδυ-σης. Το κράτος θα µπορούσε να αναλάβει να πάρει αυτό το δίκτυο χωρίς να αποζη-µιώσει τους ιδιοκτήτες του, να συνεργα-στεί µε αγροτικούς συνεταιρισµούς και να έχει φθηνά προϊόντα στα ράφια του. Χτυπώντας ταυτόχρονα και το καρτέλ των σούπερ µάρκετ, που κρατάει ψηλά τις τιµές.

Προφανώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ταγµένη υπέρ των µνηµονίων και των καπιταλιστών, δεν πρόκειται να το κάνει αυτό. Ως συνέπεια λοιπόν ο µονόδροµος για τους εργαζόµενους είναι ένας. Να συ-νεχίσουν, από την επαύριον κιόλας της

απόφασης, τις κινητοποιήσεις τους. Απαι-τώντας άµεση καταβολή των δεδουλευ-µένων και πιέζοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ να οργανώ-σουν επιτέλους σοβαρούς αγώνες ενάντια στη λιτότητα και τα µνηµόνια.

Ταυτόχρονα η Αριστερά µπορεί να οργανώσει ένα πλατύ κίνηµα συµπαρά-στασης, όπως έκανε η ΛΑΕ την Πέµπτη 30 Ιουνίου στο σούπερ µάρκετ της επι-χείρησης στην Οµόνοια, µε ψηφίσµατα συµπαράστασης και κινητοποιήσεις στή-ριξης του αγώνα των εργαζοµένων, σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά.

Ενάντια στις µνηµονιακές περικοπές που προωθεί ο Φίλης

∆ΟΕ: Απεργία µε την έναρξη της νέας χρονιάς

Μαρινόπουλος

Έρµαια των επιχειρηµατικών παιχνιδιών οι εργαζόµενοι

ΕΡΓΑΤΙΚΑ 96 ΙΟΥΛΗ 2016

Σ την επικαιρότητα έρχεται πάλι το σχέδιο νόµου για την κινη-τικότητα στο ∆ηµόσιο, του υπουργείου ∆ιοικητικής Ανασυ-

γκρότησης, το οποίο θα ψηφιστεί εντός Ιουλίου.

Η πρόταση Βερναρδάκη για την κινη-τικότητα των δηµοσίων υπαλλήλων είναι ένα κοµµάτι της συνολικής προσπάθει-ας για νεοφιλελεύθερες µεταρρυθµίσεις που στοχεύουν σε έναν ευέλικτο και επι-τελικό δηµόσιο τοµέα. Οι αλλαγές, εκτός από την κινητικότητα, αφορούν το νέο µισθολόγιο και την αξιολόγηση δοµών και προσωπικού, αλλά και επιµέρους ζητήµατα όπως το πειθαρχικό δίκαιο, την επιλογή στελεχών διοίκησης, τη µε-ταφορά κοινωνικών υπηρεσιών από την κεντρική στην τοπική διοίκηση.

Τις προωθούµενες αλλαγές, που περι-γράφονται µε σαφήνεια στο Μνηµόνιο 3 ως «µια σύγχρονη δηµόσια διοίκηση», και ειδικότερα την κινητικότητα των δη-µοσίων υπαλλήλων, υπερασπίζονται φι-λοκυβερνητικά κανάλια και εφηµερίδες µε δύο βασικά επιχειρήµατα: «Θα συµβά-λει στον εξορθολογισµό του προσωπικού του ∆ηµοσίου, στην κάλυψη των κενών» και «πρόκειται για διαφορετική νοµοθετι-κή πρόταση από αυτήν της κυβέρνησης Σαµαρά και του τότε υπουργού Εσωτερι-κών Μητσοτάκη».

Η πρόταση περιλαµβάνει βασικά τα εξής σηµεία:

Στόχος της κινητικότητας είναι η αντι-µετώπιση πλεονάζοντος προσωπικού και των προτεραιοτήτων που θα προκύψουν µε την πάροδο του χρόνου.

Έχει «αµιγώς εθελούσιο χαρακτήρα», µε χαρακτήρα είτε µετάταξης σε οργα-νική θέση είτε απόσπασης-προσωρινής µετακίνησης «σε περίπτωση σοβαρών αναγκών εντός του ίδιου φορέα».

Συστήνεται µια κεντρική υπηρεσία κι-νητικότητας στο υπουργείο Εσωτερικών η οποία θα καταγράφει σε βάση δεδοµέ-νων τα µητρώα των δηµοσίων υπαλλή-λων, τα προσόντα τους, τις θέσεις εργα-σίας, ώστε να προχωρά πιο εύκολα στην κάλυψη των κενών.

Η προηγούµενη εµπειρία Η προηγούµενη εκδοχή της «ανασυγκρό-τησης του ∆ηµοσίου» ήταν του 2ου µνη-µονίου που εφάρµοσαν οι προηγούµενες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Αν κοι-τάξει κανείς την εγκύκλιο για την κινητι-κότητα του Μητσοτάκη το 2014, δεν θα βρει διαφορά στα βασικά σηµεία µε αυτά της πρότασης Βερναρδάκη. Η εγκύκλιος ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «προωθεί-ται ένα µόνιµο σύστηµα κινητικότητας στο ∆ηµόσιο µε αποσύνδεση από απο-λύσεις». Η πραγµατική εµπειρία βέβαια ήταν κάπως διαφορετική. Η κυβέρνηση Σαµαρά έκλεινε ή συγχώνευε υπηρεσί-ες και φορείς, έβγαζε δηµοσίους υπαλ-λήλους σε διαθεσιµότητα, απέλυε τους υπόλοιπους (βλέπε καθηγητές Τεχνικής Εκπαίδευσης), έθετε σε υποχρεωτική κινητικότητα για να καλυφθούν τα κενά στις δηµόσιες, κοινωνικές υπηρεσίες.

Το 2013, µε υπουργική απόφαση, εισή-χθησαν τα κριτήρια κινητικότητας και δι-αθεσιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων και των ΝΠ∆∆. Ταυτόχρονα, µε 25 υπουρ-γικές αποφάσεις καταργήθηκαν 6.000 οργανικές θέσεις σε οργανισµούς του ∆ηµοσίου και σε ΝΠ∆∆. Το καλοκαίρι του 2015, η Α∆Ε∆Υ έχασε την προσφυγή στο ΣτΕ ενάντια στις παραπάνω υπουργικές αποφάσεις. Με βάση την απόφαση του ΣτΕ, διαθεσιµότητα-κινητικότητα κρίνο-νται αυτήν τη στιγµή συνταγµατικές.

Κανείς δεν µπορεί να εγγυηθεί λοιπόν ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν θα κάνει τα ίδια...

Παρότι η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι η κινητικότητα θα έχει εθελούσιο χαρα-κτήρα, το ερώτηµα που τίθεται είναι πώς θα προκύπτει το πλεονάζον προσωπικό, για παράδειγµα στην περίπτωση που δεν υπάρχει εθελοντική µετακίνηση. Τα παραδείγµατα από την εκπαίδευση είναι διαφωτιστικά.

Το 2014, δεκάδες διευθύνσεις Πρωτο-βάθµιας και ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευ-σης αναγκάστηκαν να καλέσουν πρώτα σε εθελοντικές και στη συνέχεια σε υπο-χρεωτικές µετακινήσεις συναδέλφους για να καλύψουν τα τεράστια κενά σε σχολεία ακόµα και όµορων διευθύνσεων (Α’ Αθήνας, Κεντρική Μακεδονία).

Πιο πρόσφατα, το Νοέµβρη του 2015, δεκάδες καθηγητές Τεχνικής Εκπαί-δευσης µετακινήθηκαν ακόµα και σε απογευµατινά δηµόσια ΙΕΚ για να καλύ-ψουν τα κενά σε διδακτικές ώρες, λόγω περικοπών.

Ακόµα πιο πρόσφατα, φέτος, το υπουρ-γείο Παιδείας, περικόπτοντας ώρες διδα-σκαλίας µαθηµάτων από δηµοτικά και γυµνάσια και συγχωνεύοντας τοµείς και ειδικότητες στα Επαγγελµατικά Λύκεια δηµιουργεί τεχνητά πλεονάζον προσωπι-κό, που θα µετακινείται από δηµοτικό σε γυµνάσιο, καλύπτοντας κενά, µε ό,τι κι αν σηµαίνει αυτό για την ποιότητα της παρε-χόµενης εκπαίδευσης προς τα παιδιά.

ΑντιδράσειςΕνάντια στην πρόταση για κινητικότη-τα τοποθετούνται οι εργαζόµενοι µέσω

των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων και η Αριστερά. Πιο διαφωτιστική είναι η αρθρογραφία του ΜΕΤΑ Υγειονοµικών, λόγω δύο εγκυκλίων που έχουν ήδη στα-λεί από τον υπουργό Υγείας και εξειδι-κεύουν το ζήτηµα της κινητικότητας του προσωπικού και των νοσοκοµειακών για-τρών στις δηµόσιες δοµές υγείας.

Οι υγειονοµικοί βάζουν τέσσερις εν-στάσεις σχετικά µε την κινητικότητα:

Παρακάµπτεται ο υπαλληλικός κώ-δικας όσον αφορά τις µετατάξεις και αποσπάσεις.

∆εν θεωρείται προαπαιτούµενο η αί-τηση του υπαλλήλου παρά µόνο για την παράταση της απόσπασης.

Απουσιάζει η πρόβλεψη για σύµφωνη γνώµη των υπηρεσιακών συµβουλίων των εργαζοµένων.

∆ίνει απεριόριστες εξουσίες σε διοικη-τές, που είναι στην ουσία κυβερνητικά στελέχη, να µετακινούν αυθαίρετα και υποχρεωτικά προσωπικό για να µπαλώ-σουν τις τρύπες του συστήµατος και καλ-λιεργεί τη ρουσφετολογία και την ατοµι-κή συνδιαλλαγή.

Η κυβέρνηση αυτή, ακολουθώντας το παράδειγµα των προηγούµενων, στοχεύει σε δύο πράγµατα: στην υπο-χρεωτική συρρίκνωση του ∆ηµοσίου (προσωπικό, υπηρεσίες) και στην τε-λική κατάληξη αυτής της διαδικασίας που είναι η ιδιωτικοποίηση εκείνων των υπηρεσιών που είναι κερδοφόρες για επενδυτικά συµφέροντα. Είναι χαρακτη-ριστικό το παράδειγµα του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, όπου τα µητρώα αγροτών αναλαµβάνουν ιδιωτικές εται-ρείες βάσης δεδοµένων, δηµιουργώ-ντας πλεονάζον προσωπικό.

Η κάλυψη των κενών που δηµιουρ-γούνται στις δηµόσιες υπηρεσίες, στα σχολεία, στους δήµους, στα νοσοκοµεία, λόγω περικοπών, µε βάση τις επιταγές του 3ου µνηµονίου δεν καλύπτονται µε κινητικότητα. Ο ανορθολογισµός του ∆η-µοσίου δεν αλλάζει µε εργαζόµενους-λά-στιχο που θα µετακινούνται από δω και από κει, µε υποβάθµιση και ιδιωτικοποί-ηση των υφιστάµενων υπηρεσιών. Αλλά µε προσλήψεις µόνιµου προσωπικού και πραγµατικά δηµόσιες, κοινωνικές υπη-ρεσίες που θα καλύπτουν τις ανάγκες του κόσµου.

Ε κτός από την κινητικότητα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προ-ωθεί και τις άλλες αλλαγές στο ∆ηµόσιο που έχει συµφωνήσει

µε τους δανειστές από τον Αύγουστο του 2015.

Συγκεκριµένα: Συστήνεται το Μητρώο Επιτελικών Στε-

λεχών ως τις 31 Ιουλίου µέσα από το οποίο θα επιλέγονται γενικοί, ειδικοί, διοικητι-κοί, τοµεακοί γραµµατείς και οι αναπλη-ρωτές τους, καθώς και διοικήσεις Οργα-νισµών. Ως τον Ιούνιο του 2018 θα έχουν αλλάξει όλα τα πρόσωπα στις θέσεις ευ-

θύνης: από γενικούς γραµµατείς υπουρ-γείων έως τµηµατάρχες. Με πρόσχηµα την αποκοµµατικοποίηση του ∆ηµοσίου, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να χτίσει τον δικό της µηχανισµό στήριξης της µνη-µονιακής πολιτικής. Μπάζει δε, µε διάτα-ξη στο πολυνοµοσχέδιο για το κλείσιµο της αξιολόγησης (τον περασµένο Μάιο), από την πίσω πόρτα τους αχυρανθρώπους των καπιταλιστών σε κρίσιµα πόστα, κα-θώς αυτές τις θέσεις ευθύνης θα µπορούν να τις διεκδικούν υποψήφιοι προερχόµε-νοι από τον ιδιωτικό τοµέα.

Προχωράει την αξιολόγηση δοµών και

υπαλλήλων, δεµένη στην προσπάθεια να φτιάξει τον µνηµονιακό µηχανισµό ελέγ-χου του ∆ηµοσίου, και επειδή τα οικονο-µικά νούµερα δεν θα τους βγουν ποτέ, µένει ανοιχτό το ενδεχόµενο στο µέλλον να συνδεθεί µε απολύσεις.

Συρρίκνωση του προσωπικού. Οι προ-σλήψεις αναστέλλονται για το ευρύτερο µέλλον. Ως το 2020 θα προσλαµβάνονται λιγότεροι από όσους συνταξιοδοτούνται και η αναλογία θα γίνει 1/1 το 2020 αν υπάρξει ανάπτυξη. Αυτό βέβαια σηµαίνει αναγκαστικά κλεισίµατα και συγχωνεύ-σεις στα σχολεία και κλεισίµατα κλινικών

ή µονάδων στα νοσοκοµεία.Πλήρης εφαρµογή του ενιαίου µισθο-

λογίου. Ξαναπαγώνει η µισθολογική εξέλιξη των υπαλλήλων για τη δι-ετία 2016-2017, ενώ επίσης χωρίς αυξήσεις θα µείνουν για τη διετία 2017-2018 και όσοι δηµόσιοι υπάλ-ληλοι υπάγονται σε καθεστώτα ειδικών µισθολογίων, ενώ θα κοπεί σε πολλές περιπτώσεις επίδοµα επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας για να εναρµονιστεί µε τους νόµους της ΕΕ.

Μνηµονιακή θηλιά στο ∆ηµόσιοΚινητικότητα, συρρίκνωση προσωπικού, συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών

Οι διαλυτικές αλλαγές που ετοίµασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Της Σάσας Χασάπη, εκπαιδευτικού

10

Ε ίναι µερικά γεγονότα που συµπυ-κνώνουν τη βαθύτερη δυναµική των εξελίξεων, που αλλάζουν τα δεδοµένα και το πλαίσιο, που

χαράσσουν µια κόκκινη γραµµή πέρα από την οποία τίποτε δεν είναι το ίδιο, που έρ-χονται ξαφνικά σαν µια µεγάλη έκπληξη για να διαταράξουν την «κανονικότητα» και να ξεκαθαρίσουν το «θολό» τοπίο, που υπο-χρεώνουν τα δρώντα συλλογικά υποκείµε-να να πάρουν θέση χωρίς περιστροφές και να επαναπροσδιορίσουν τα σχέδιά τους. Το Brexit ανήκει αναµφίβολα σε αυτή την κα-τηγορία γεγονότων. Ύστερα απ’ αυτό, τίπο-τε δεν είναι ίδιο –για τις άρχουσες τάξεις και τον ιµπεριαλισµό, αλλά και για τα κινήµατα αντίστασης και την Αριστερά.

Για να εκτιµήσουµε το γεγονός και τις συνέπειές του, πρέπει να ξεκινήσουµε από αυτό που το γέννησε: µια «αντάρτικη» ψή-φος, στην πλειονότητά της εργατική και λα-ϊκή, που ανέτρεψε τα σχέδια των κυρίαρχων του συστήµατος θέτοντάς τους µπροστά σε δυσεπίλυτα προβλήµατα. Παρ' όλο που η ψήφος αυτή (όχι µόνο υπέρ του Leave αλλά και υπέρ του Remain) έχει αντιφατικά χαρα-κτηριστικά (βλ. σελίδα 12), αυτή την «εκτρο-πή» από την ιµπεριαλιστική «κανονικότητα» πρέπει καταρχήν να τη χαιρετίσουµε, όπως και τον πολύ δύσκολο αγώνα που έδωσαν οι δυνάµεις της Αριστεράς που συντάχθηκαν µε την «αριστερή έξοδο».

Όµως, από δω και ύστερα δεν έχουµε να κάνουµε µε κάποιου είδους προδιαγεγραµ-µένες συνέπειες, αλλά µε µια ανοιχτή στην έκβασή της διαδικασία. Τίποτε το φιλολαϊ-κό ή αριστερό δεν θα υπάρξει µε αυτόµατο και αυτονόητο τρόπο –όλα πρέπει να κερ-δηθούν στην πάλη, σε µια διαδικασία µε «ανοιχτές» προοπτικές. Για την κατεύθυνση των πραγµάτων ύστερα από το Brexit θα αποφασίσει η ταξική πάλη, κι αυτό ισχύει για την ίδια τη Βρετανία αλλά και για την ΕΕ και όλες τις επιµέρους χώρες - περιλαµβανοµέ-νης και της Ελλάδας.

Ίσως το µεγαλύτερο πλήγµα που έδωσε στην ευρωπαϊκή ιµπεριαλιστική συµµαχία η ψήφος υπέρ της Εξόδου είναι ότι «νοµιµο-ποίησε» πανηγυρικά την «ιδέα» της εξόδου,

ότι αυτή µπορεί να είναι όχι µόνο επιθυµη-τή αλλά και εφικτή. Ακριβώς για να ξορκί-σουν αυτήν τη θανάσιµα διαλυτική ιδέα του «-exit», οι κυρίαρχες ιµπεριαλιστικές δυνά-µεις της ΕΕ προσπαθούν να δηµιουργήσουν την εικόνα µιας «Ευρώπης» που παραµένει αρραγής και δεν αντιµετωπίζει πρόβληµα «κυβερνησιµότητας».

Ωστόσο, παρά τους λεονταρισµούς και τις απειλές, «το ποτάµι δεν γυρίζει πίσω». Το Brexit «επισηµοποίησε» την είσοδο της ΕΕ στον κύκλο του «-exit».

Ποιο «-exit»;∆ύο ανταγωνιστικές πολιτικές ατζέντεςΤο Brexit προσφέρει µια µεγάλη υπηρεσία στην Αριστερά και για έναν άλλο, σηµα-ντικό λόγο. Επειδή ξεκαθαρίζει οριστικά ένα καθοριστικής σηµασίας ζήτηµα: ότι το «-exit» δεν είναι ένα και αδιαίρετο, ούτε αυτονόητα θετικό. Η αντιφατικότητα της εργατικής και λαϊκής ψήφου στο βρετανικό δηµοψήφισµα συνδυάστηκε µε τον ηγετι-κό ρόλο της λαϊκής ∆εξιάς και της ακροδε-ξιάς στην καµπάνια του Leave, η καµπάνια διχάστηκε εσωτερικά ανάµεσα στην «αρι-στερή έξοδο» και την καµπάνια υπό την ηγεσία ενός τµήµατος της βρετανικής άρ-χουσας τάξης, η δεύτερη καµπάνια ήταν –δυστυχώς!– πολύ ισχυρότερη της πρώτης, η δε «επόµενη µέρα» στη Μ. Βρετανία ξηµε-ρώνει µε µια βαθιά πολιτική κρίση και µε τη γενικευµένη αίσθηση στους χώρους του κι-νήµατος και της Αριστεράς ότι θα πρέπει να δοθούν σκληρές µάχες για να µην επιτραπεί στις κυρίαρχες δυνάµεις του συστήµατος να επιβάλουν «πατριωτικές» λύσεις ακό-µη σκληρότερης λιτότητας και ρατσισµού στο όνοµα της διασφάλισης των «εθνικών» συµφερόντων ύστερα από το Brexit.

Όλα αυτά είναι εντελώς αναµενόµενα και δεν πρέπει να µας εκπλήσσουν. Η ΕΕ, αυτή η σύγχρονη Ιερή Συµµαχία και «φυλακή των λαών», δεν είναι αντιδραστική επειδή είναι ένωση, αλλά επειδή είναι ένωση αστικών τάξεων υπό την µπαγκέτα των κυρίαρχων ιµπεριαλιστικών αστικών τάξεων. Αυτό ση-µαίνει ότι το να φύγεις από την «ένωση» δεν συνεπάγεται αυτονόητα ότι φεύγεις και από τον ιµπεριαλισµό, τον καπιταλισµό, το ζυγό των καπιταλιστικών αγορών και του χρηµα-

τιστικού κεφαλαίου, την εκµετάλλευση, τη λιτότητα και το ρατσισµό. Το αντίστροφο ισχύει: µόνο η σύγκρουση και η έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ για να ξεδιπλωθεί µια πολιτική και µια δυναµική ανατροπής της λιτότητας και του ρατσισµού, για να µια νικηφόρα σύγκρουση µε τον ιµπερια-λισµό και τον καπιταλισµό, µόνο µια έξο-δος που γίνεται γι’ αυτόν το σκοπό και δεν είναι αυτοσκοπός, µπορεί να είναι αριστερή και φιλολαϊκή.

Τέσσερις θέσεις για το LexitΑπό αυτή την κεντρική ιδέα απορρέουν τα εξής βασικά συµπεράσµατα:

1. Λιτότητα - ρατσισµός και «-exit» Η πάλη ενάντια στη λιτότητα και το

ρατσισµό, για την αναδιανοµή πλούτου και δικαιωµάτων υπέρ των καταπιεσµένων (στους οποίους περιλαµβάνονται και οι µετανάστες-πρόσφυγες, καθώς και άλλες καταπιεσµένες κατηγορίες: άτοµα διαφο-ρετικής θρησκείας και σεξουαλικού προ-σανατολισµού), δηλαδή το ταξικό στοιχείο της πολιτικής της Αριστε-ράς, όχι µόνο δεν είναι ένας tres banal «οι-κο νο µ ι -

σµός», αλλά ο «νόµιµος» λό-γος, το κίνητρο, αλλά και η µέθοδος µε την οποία η Αριστερά αγωνίζε-ται σε όλα τα µέτωπα –περιλαµβανοµένης και της σύγκρουσης µε την ιµπεριαλιστική Ευρωζώνη και ΕΕ και της εξόδου απ’ αυτές.

2. Αστικός πατριωτισµός και «-exit» Στη συνέχεια του προηγούµενου

σηµείου: Αυτό το ταξικό στοιχείο της πολι-τικής της Αριστεράς είναι ασύµβατο και ευ-θέως ανταγωνιστικό µε τον θολό και γενικό-λογο, δηλαδή µε τον αστικό, πατριωτισµό. Μη µας ξεγελάει το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη παίζει ακόµη, στο σύνολό της, το «χαρτί» της παραµονής του ελληνικού καπιταλισµού στην ιµπεριαλιστική Ευρω-

ζώνη: αυτό µπορεί να αλλάξει σύντοµα αν, στο πλαίσιο του κύκλου του «-exit» και των αναταράξεων που θα δηµιουργήσει, σε συνδυασµό µε τη βέβαιη υποτροπή της κρίσης του ελληνικού καπιταλισµού, το ιµπεριαλιστικό διευθυντήριο επιβάλει στην ελληνική αστική τάξη το Grexit, µε τη µορ-φή µιας συµφωνηµένης και ιµπεριαλιστικά κηδεµονευόµενης «προσωρινής» εξόδου έως ότου, µε σκληρή λιτότητα και εξίσου σκληρό ρατσισµό, ο ελληνικός καπιταλι-σµός ολοκληρώσει την «κάθαρσή» του και επιστρέψει «κεκαθαρµένος» στην Ευρω-ζώνη. Τότε η ελληνική αστική τάξη, που τώρα αγωνίζεται στο σύνο-λό της απεγνωσµένα να παρα-µείνει εντός Ευρωζώνης, θα ρίξει όλες της τις δυνάµεις για να καθορίσει το πλαίσιο του Grexit, επιβάλλοντας ακόµη σκληρότερη λιτότητα και ακό-µη επιθετικότερες µορφές ρατσι-σµού και κρατικού αυταρχισµού.

Είναι λοιπόν

α π ό λ υ τ η ανάγκη για την Αριστερά να κα-τανοήσει και να θυµηθεί ότι δεν διχάζεται µόνο το «-exit» ανά-µεσα σε αριστερό και δεξιό-α-κροδεξιό, αλλά και το έθνος σε «έθνος των εργαζοµένων» και έθνος των αστών, και ότι αυτά τα δύο έθνη είναι επίσης αντα-γωνιστικά µεταξύ τους. Πρέ-πει λοιπόν να παραµερίσουµε άµεσα και αµείλικτα αυτό τον θολό «πατριωτισµό», στο πλαί-σιο του οποίου υποτίθεται ότι µπορούν να συνυπάρχουν οι αριστεροί και δεξιοί «πατριώ-τες» και να αγωνίζονται, µε τις

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Του Πάνου Κοσµά

Στην εποχή του (Br)exit, αριστερή έξοδος σηµαίνει σύγκρουση µε το σύστηµα!

λισµό και τον καπιταλισµό, µόνο µια έξο-δος που γίνεται γι’ αυτόν το σκοπό και δεν είναι αυτοσκοπός, µπορεί να είναι αριστερή και φιλολαϊκή.

Τέσσερις θέσεις για το LexitΑπό αυτή την κεντρική ιδέα απορρέουν τα εξής βασικά συµπεράσµατα:

1. Λιτότητα - ρατσισµός και «-exit» Η πάλη ενάντια στη λιτότητα και το

ρατσισµό, για την αναδιανοµή πλούτου και δικαιωµάτων υπέρ των καταπιεσµένων (στους οποίους περιλαµβάνονται και οι µετανάστες-πρόσφυγες, καθώς και άλλες καταπιεσµένες κατηγορίες: άτοµα διαφο-ρετικής θρησκείας και σεξουαλικού προ-σανατολισµού), δηλαδή το ταξικό στοιχείο της πολιτικής της Αριστε-ράς, όχι µόνο δεν είναι ένας tres banal «οι-κο νο µ ι -

σµός», αλλά ο «νόµιµος» λό-γος, το κίνητρο, µέθοδος µε την οποία η Αριστερά αγωνίζε-ται σε όλα τα µέτωπα –περιλαµβανοµένης και της σύγκρουσης µε την ιµπεριαλιστική Ευρωζώνη και ΕΕ και της εξόδου απ’ αυτές.

2. Αστικός πατριωτισµός και «-exit» Στη συνέχεια του προηγούµενου

σηµείου: Αυτό το ταξικό στοιχείο της πολι-τικής της Αριστεράς είναι ασύµβατο και ευ-θέως ανταγωνιστικό µε τον θολό και γενικό-λογο, δηλαδή µε τον αστικό, πατριωτισµό. Μη µας ξεγελάει το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη παίζει ακόµη, στο σύνολό της, το «χαρτί» της παραµονής του ελληνικού καπιταλισµού στην ιµπεριαλιστική Ευρω-

φή µιας συµφωνηµένης και ιµπεριαλιστικά κηδεµονευόµενης «προσωρινής» εξόδου έως ότου, µε σκληρή λιτότητα και εξίσου σκληρό ρατσισµό, ο ελληνικός καπιταλι-σµός ολοκληρώσει την «κάθαρσή» του και επιστρέψει «κεκαθαρµένος» στην Ευρω-ζώνη. Τότε η ελληνική αστική τάξη, που τώρα αγωνίζεται στο σύνο-εξής βασικά συµπεράσµατα:

Λιτότητα - ρατσισµός και «-exit» Η πάλη ενάντια στη λιτότητα και το

ρατσισµό, για την αναδιανοµή πλούτου και δικαιωµάτων υπέρ των καταπιεσµένων (στους οποίους περιλαµβάνονται και οι µετανάστες-πρόσφυγες, καθώς και άλλες καταπιεσµένες κατηγορίες: άτοµα διαφο-ρετικής θρησκείας και σεξουαλικού προ-σανατολισµού), δηλαδή το ταξικό στοιχείο της πολιτικής της Αριστε-ράς, όχι µόνο δεν είναι ένας tres banal «οι-κο νο µ ι -

αλλά ο «νόµιµος» λό-γος, το κίνητρο, αλλά και η µέθοδος µε την οποία η Αριστερά αγωνίζε-ται σε όλα τα µέτωπα –περιλαµβανοµένης και της σύγκρουσης µε την ιµπεριαλιστική Ευρωζώνη και ΕΕ και της εξόδου απ’ αυτές.

Αστικός πατριωτισµός και «-exit» Στη συνέχεια του προηγούµενου

σηµείου: Αυτό το ταξικό στοιχείο της πολι-τικής της Αριστεράς είναι ασύµβατο και ευ-θέως ανταγωνιστικό µε τον θολό και γενικό-λογο, δηλαδή µε τον αστικό, πατριωτισµό. Μη µας ξεγελάει το γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη παίζει ακόµη, στο σύνολό της, το «χαρτί» της παραµονής του ελληνικού καπιταλισµού στην ιµπεριαλιστική Ευρω-

που τώρα αγωνίζεται στο σύνο-λό της απεγνωσµένα να παρα-µείνει εντός Ευρωζώνης, θα ρίξει όλες της τις δυνάµεις για να καθορίσει το πλαίσιο του Grexit, επιβάλλοντας ακόµη σκληρότερη λιτότητα και ακό-µη επιθετικότερες µορφές ρατσι-σµού και κρατικού αυταρχισµού.

Είναι λοιπόν

α π ό λ υ τ η ανάγκη για την Αριστερά να κα-τανοήσει και να θυµηθεί ότι δεν διχάζεται µόνο το «-exit» ανά-µεσα σε αριστερό και δεξιό-α-κροδεξιό, αλλά και το έθνος σε «έθνος των εργαζοµένων» και έθνος των αστών, και ότι αυτά τα δύο έθνη είναι επίσης αντα-γωνιστικά µεταξύ τους. Πρέ-πει λοιπόν να παραµερίσουµε άµεσα και αµείλικτα αυτό τον θολό «πατριωτισµό», στο πλαί-σιο του οποίου υποτίθεται ότι µπορούν να συνυπάρχουν οι αριστεροί και δεξιοί «πατριώ-τες» και να αγωνίζονται, µε τις

11

διαφορετικές τους ιδέες, από κοινού για την «απελευθέρωση της πατρίδας από τον ευρωενωσιακό ζυγό». Και αντίθετα, πρέπει να ανοίξουµε µέτωπο µε το δεξιό και τον ακροδεξιό πατριωτισµό, αποκαλύπτοντάς τον και κατηγορώντας τον γι’ αυτό που πραγµατικά είναι: ένας άλλος δρόµος για ακόµη µεγαλύτερη λιτότητα, ρατσισµό και κρατικό αυταρχισµό, στο όνοµα της «ανά-κτησης της εθνικής κυριαρχίας». «Λαέ, αγωνίσου για την εθνική ανεξαρτησία και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Αυ-τός ο αγώνας έχει θυσίες (λιτότητα κ.λπ.)

αλλά αυτές είναι καλοδεχούµενες, γιατί είναι θυσίες για την πατρίδα» λένε οι

δεξιοί και ακροδεξιοί «πατριώτες», και δεν εννοούν τίποτε διαφορε-τικό από τον Μιχαλολιάκο όταν θυµάται βολικά την «ατάκα» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «την Ελ-

λάδα θέλοµεν και ας τρώγωµεν και πέτρες». Θέλουν να πουν «το κουµά-

ντο της πατρίδας θέλοµεν, και ας τρώ-γουν και πέτρες οι εργαζόµενοι –θα ανταµειφθούν µε εθνική υπερηφάνεια ή στη µετά θάνατον ζωή».

3. Το ζήτηµα της ηγεσίας στην καµπάνια του «-exit»

Το γεγονός ότι οι καµπάνιες του «-exit» είναι διχασµένες ανάµεσα σε δύο αντα-γωνιστικά µεταξύ τους µέρη, ανάµεσα σε δύο ανταγω-νιστικά πολιτικά κ έ ν τ ρ α ,

σηµαίνει ότι στο πλαίσιό τους δεν δι-εξάγεται µόνο η αντιπαράθεση για τα

κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά προτάγ-µατα του «-exit», αλλά επίσης και για την ηγεσία. Για να επιβάλει τα δικά της κοινω-νικά, πολιτικά και ιδεολογικά προτάγµατα, η Αριστερά πρέπει να αναδειχθεί σε ηγεσία του «-exit», σε θανάσιµο ανταγωνισµό µε τη ∆εξιά και την ακροδεξιά.

∆εν υπάρχει λοιπόν χώρος για επαναφορά της ιδέας πως θα µπορούσαµε «να αγωνι-στούµε για την εθνική ανεξαρτησία» ακόµη και υπό αστική ηγεσία. Όποιος φαντάζεται µια ηγεσία της Αριστεράς που, µιµούµενη το πρώτο γράµµα του Ζαχαριάδη ύστερα από την ιταλική εισβολή, θα καλέσει σε εθνι-κό αγώνα ακόµη και υπό την ηγεσία κάποιου σύγχρονου «Μεταξά», δεν επαναλαµβάνει καν ένα ιστορικό λάθος (στο βαθµό που οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές), αλλά µετατρέπει ένα ιστορικό «προηγούµενο» σε ιστορική καρικατούρα εγκληµατώντας κατά των εργαζόµενων τάξεων και της Αριστεράς!

Κι όµως, είδαν ήδη το φως της δηµοσιό-τητας απόψεις ότι πρέπει να χαιρετίσουµε το Brexit παρότι επιτεύχθηκε υπό αστική ηγεσία, όπως ακριβώς χαιρετίσαµε τη νίκη κατά του Χίτλερ στη Μάχη της Αγγλίας υπό την ηγεσία του Τσόρτσιλ! ∆εν χρειάζεται να επιχειρηµατολογήσουµε καν πόσο τεράστια απόσταση χω- ρίζει το να πεις ό τ ι «χαιρετί-

ζ ω

τ ο Brexit

για τις περιπλοκές

και την αστά-θεια που προκαλεί στην ιµπε-

ριαλιστική συµµαχία της ΕΕ, αλλά θεωρώ ότι η αστική ηγεσία στην καµπάνια ήταν ένα µεγάλο πρόβληµα που πρέπει να εξαλειφθεί το συντοµότερο» από το να πεις «χαιρετίζω το Brexit ως αγώνα για την ανάκτηση της

εθνικής κυριαρχίας ακόµη και αν έγινε υπό αστική ηγεσία». Όσοι σκέφτονται έτσι, ας φανταστούν τους εαυτούς τους να καλούν σε αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία υπό την ηγεσία κάποιου Καρατζαφέρη ή Μπαλ-τάκου (για να µην πούµε τίποτα χειρότερο) –ίσως µια τέτοια «άσκηση» τους επαναφέρει στα συγκαλά τους...

Κάποιες πρόσφατες τοποθετήσεις στε-λεχών της Αριστεράς αποδεικνύουν επί-σης πως αν µπει κανείς στα χωράφια του «εθνικού αγώνα», αν επιτρέψει στον εαυτό του να καταληφθεί από πατριωτικό οίστρο, τότε ύστερα από την «εθνική ανεξαρτησία» έρχονται αναπόφευκτα η «εθνική κυριαρ-χία», η «διεύρυνση της κρατικής κυριαρχί-ας», τα «νόµιµα κυριαρχικά δικαιώµατα», η υπεράσπιση της «εδαφικής ακεραιότητας». Και ότι, πέρα κι έξω από το «-exit», βάζουµε µια βαριά υποθήκη να στρατευτεί η Αριστε-ρά στον «εθνικό αγώνα» γενικώς, ανεξαρ-τήτως αφορµής. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει κάποιοι στην Αριστερά που εµ-φορούνται από τέτοιες αντιλήψεις να κά-νουν µια άλλη «άσκηση»: να φανταστούν το ενδεχόµενο να καλέσουν στον «εθνικό αγώνα» ακόµη και υπό την ηγεσία του Τσί-πρα –θα αρκούσε ένα µόνο επεισόδιο σε µια ακατοίκητη βραχονησίδα για να πέσει η Αριστερά σε µια τέτοια παγίδα...

Αντί να δηµιουργεί µόνη της τους όρους για να πατήσει τέτοιες πεπονόφλουδες,

η Αριστερά οφείλει να µιλήσει για αποκατάσταση της δηµοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας και για

πάλη για ανατροπή της ιµπερια-λιστικής επιτροπείας –τα υπόλοιπα

περί «εθνικής ανεξαρτησίας», κι ακό-µη χειρότερα περί «εθνικής κυριαρχίας»,

«κρατικής κυριαρχίας», κυριαρχικών δικαι-ωµάτων» κ.λπ., είναι «δούρειοι ίπποι» για την αστική ηγεµονία και ηγεσία όχι µόνο σε καµπάνιες για το «-exit» αλλά και στην κοι-νωνία και την πολιτική γενικά.

4. Από το ζήτηµα της ηγεσίας στο ζήτηµα της εξουσίας:

το µεταβατικό πρόγραµµαΗ πάλη για την ηγεσία δεν είναι παρά το προ-οίµιο της πάλης για την εξουσία. Η «αριστερή έξοδος», όπως ακριβώς και για τους ίδιους λόγους µε την κατάργηση των µνηµονίων και

την ανατροπή της λιτότητας, δεν είναι παρά µια «στιγµή», ένα µεταβατικό βήµα, µια «θρυ-αλλίδα» που κλιµακώνει τη µάχη µε το σύστη-µα –εγχώριο και διεθνές. Και δεν υπάρχει τρό-πος να διεκδικήσουµε τη νίκη σε µια τέτοια µάχη χωρίς να δώσουµε και να κερδίσουµε τη µάχη για την εξουσία, για την εργατική και λαϊκή εξουσία. Η πικρή εµπειρία του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι είναι «εύκολο» να προκαλέσεις µια σύγκρουση µε το σύστηµα: θα αρκούσαν γι’ αυτό πολύ λιγότερα πράγµατα από την κα-τάργηση του µνηµονίου ή την επιστροφή στο εθνικό νόµισµα. Θα ήταν όµως ο απόλυτος τυχοδιωκτισµός αν προκαλούσαµε µια µε-τωπική σύγκρουση µε το σύστηµα χωρίς να έχουµε σχέδιο πώς θα τη δώσουµε νικηφό-ρα. Στο σηµείο αυτό, η ιστορική εµπειρία βοά και δεν επιτρέπει παρερµηνείες: ανεξάρτητα από τις αφορµές, τις αιχµές και τα «µέτωπα» που ανοίγουν την αυλαία µιας τέτοιας σύ-γκρουσης µε το σύστηµα (και η Αριστερά δεν πρέπει να αδιαφορήσει για οτιδήποτε είναι πραγµατικά αντικείµενο της ταξικής πάλης), το νικηφόρο σχέδιο της Αριστεράς πρέπει να βασίζεται σε δύο θεµελιώδεις πυλώνες: α) ταξικός προσανατολισµός και ταξικό κριτήριο για όλα τα ζητήµατα, µε πλήρη συναίσθηση ότι δεν υπάρχουν ταξικά ουδέτερες λύσεις σε κανένα ζήτηµα, και β) µάχη για την εξουσία, οικονοµική και πολιτική, σε πλήρη αντιδιαστο-λή µε την παλιά ρεφορµιστική αυταπάτη ότι ο καπιταλισµός µπορεί να αναθέσει την πολιτική διαχείριση των υποθέσεών του –και ειδικά σε περίοδο δοµικής κρίσης και κρατικής χρεο-κοπίας– στην Αριστερά, κι έτσι η τελευταία να αποκτήσει το δικαίωµα για «φιλολαϊκό µάνα-τζµεντ» του καπιταλισµού και µάλιστα µε σχέ-δια µεσοµακροπρόθεσµης απόδοσης.

Ο ταξικός προσανατολισµός και η µάχη για την εξουσία, που θα ξεσπάσει λυσσα-σµένα ύστερα από µια µείζονα ανατροπή από τα αριστερά, οδηγούν στην ανάγκη για ένα µεταβατικό σχέδιο και πρόγραµµα για το σοσιαλισµό: αντί για την αυταπάτη ότι θα είναι η Αριστερά που θα οδηγήσει τον καπιταλισµό σε έξοδο από την κρίση του, απαιτείται ο ωµός ρεαλισµός ενός σχεδίου εξόδου από τον καπιταλισµό σε κρίση.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το περιεχόµενο και η πραγµατική δυναµική του αριστερού «-exit»: όχι µόνο από την Ευρωζώνη - ΕΕ, αλλά και από τον καπιταλισµό σε κρίση!

6 ΙΟΥΛΗ 2016

Στην εποχή του (Br)exit, αριστερή έξοδος σηµαίνει σύγκρουση µε το σύστηµα!

έρχονται αναπόφευκτα η «εθνική κυριαρ-χία», η «διεύρυνση της κρατικής κυριαρχί-ας», τα «νόµιµα κυριαρχικά δικαιώµατα», η υπεράσπιση της «εδαφικής ακεραιότητας». Και ότι, πέρα κι έξω από το «-exit», βάζουµε µια βαριά υποθήκη να στρατευτεί η Αριστε-ρά στον «εθνικό αγώνα» γενικώς, ανεξαρ-τήτως αφορµής. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει κάποιοι στην Αριστερά που εµ-φορούνται από τέτοιες αντιλήψεις να κά-νουν µια άλλη «άσκηση»: να φανταστούν το ενδεχόµενο να καλέσουν στον «εθνικό αγώνα» ακόµη και υπό την ηγεσία του Τσί-πρα –θα αρκούσε ένα µόνο επεισόδιο σε µια ακατοίκητη βραχονησίδα για να πέσει η Αριστερά σε µια τέτοια παγίδα...

Αντί να δηµιουργεί µόνη της τους όρους για να πατήσει τέτοιες πεπονόφλουδες,

η Αριστερά οφείλει να µιλήσει για

πάλη για ανατροπή της ιµπερια-λιστικής επιτροπείας –τα υπόλοιπα

περί «εθνικής ανεξαρτησίας», κι ακό-µη χειρότερα περί «εθνικής κυριαρχίας»,

«κρατικής κυριαρχίας», κυριαρχικών δικαι-ωµάτων» κ.λπ., είναι «δούρειοι ίπποι» για την αστική ηγεµονία και ηγεσία όχι µόνο σε καµπάνιες για το «-exit» αλλά και στην κοι-νωνία και την πολιτική γενικά.

Από το ζήτηµα της ηγεσίας στο ζήτηµα της εξουσίας:

το µεταβατικό πρόγραµµαΗ πάλη για την ηγεσία δεν είναι παρά το προ-οίµιο της πάλης για την εξουσία. Η «αριστερή έξοδος», όπως ακριβώς και για τους ίδιους λόγους µε την κατάργηση των µνηµονίων και

ακόµη µεγαλύτερη λιτότητα, ρατσισµό και κρατικό αυταρχισµό, στο όνοµα της «ανά-κτησης της εθνικής κυριαρχίας». «Λαέ, αγωνίσου για την εθνική ανεξαρτησία και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας. Αυ-τός ο αγώνας έχει θυσίες (λιτότητα κ.λπ.)

αλλά αυτές είναι καλοδεχούµενες, γιατί είναι θυσίες για την πατρίδα» λένε οι

∆εν υπάρχει λοιπόν χώρος για επαναφορά της ιδέας πως θα µπορούσαµε «να αγωνι-στούµε για την εθνική ανεξαρτησία» ακόµη και υπό αστική ηγεσία. Όποιος φαντάζεται µια ηγεσία της Αριστεράς που, µιµούµενη το πρώτο γράµµα του Ζαχαριάδη ύστερα από την ιταλική εισβολή, θα καλέσει σε εθνι-κό αγώνα ακόµη και υπό την ηγεσία κάποιου

στα συγκαλά τους... Κάποιες πρόσφατες τοποθετήσεις στε-

λεχών της Αριστεράς αποδεικνύουν επί-σης πως αν µπει κανείς στα χωράφια του «εθνικού αγώνα», αν επιτρέψει στον εαυτό του να καταληφθεί από πατριωτικό οίστρο, τότε ύστερα από την «εθνική ανεξαρτησία» έρχονται αναπόφευκτα η «εθνική κυριαρ-είναι θυσίες για την πατρίδα» λένε οι

δεξιοί και ακροδεξιοί «πατριώτες», και δεν εννοούν τίποτε διαφορε-τικό από τον Μιχαλολιάκο όταν θυµάται βολικά την «ατάκα» του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη «την Ελ-

λάδα θέλοµεν και ας τρώγωµεν και πέτρες». Θέλουν να πουν «το κουµά-

ντο της πατρίδας θέλοµεν, και ας τρώ-γουν και πέτρες οι εργαζόµενοι –θα ανταµειφθούν µε εθνική υπερηφάνεια ή στη µετά θάνατον ζωή».

3. Το ζήτηµα της ηγεσίας στην καµπάνια του «-exit»

Το γεγονός ότι οι καµπάνιες του «-exit» είναι διχασµένες ανάµεσα σε δύο αντα-γωνιστικά µεταξύ τους µέρη, ανάµεσα σε δύο ανταγω-νιστικά πολιτικά κ έ ν τ ρ α ,

σηµαίνει ότι στο πλαίσιό τους δεν δι-εξάγεται µόνο η αντιπαράθεση για τα

κό αγώνα ακόµη και υπό την ηγεσία κάποιου σύγχρονου «Μεταξά», δεν επαναλαµβάνει καν ένα ιστορικό λάθος (στο βαθµό που οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές), αλλά µετατρέπει ένα ιστορικό «προηγούµενο» σε ιστορική καρικατούρα εγκληµατώντας κατά των εργαζόµενων τάξεων και της Αριστεράς!

Κι όµως, είδαν ήδη το φως της δηµοσιό-τητας απόψεις ότι πρέπει να χαιρετίσουµε το Brexit παρότι επιτεύχθηκε υπό αστική ηγεσία, όπως ακριβώς χαιρετίσαµε τη νίκη κατά του Χίτλερ στη Μάχη της Αγγλίας υπό την ηγεσία του Τσόρτσιλ! ∆εν χρειάζεται να επιχειρηµατολογήσουµε καν πόσο τεράστια απόσταση χω- ρίζει το να πεις ό τ ι «χαιρετί-

ζ ω

τ ο Brexit

για τις περιπλοκές

και την αστά-θεια που προκαλεί στην ιµπε-

ριαλιστική συµµαχία της ΕΕ, αλλά θεωρώ ότι η αστική ηγεσία στην καµπάνια ήταν ένα µεγάλο πρόβληµα που πρέπει να εξαλειφθεί το συντοµότερο» από το να πεις «χαιρετίζω το Brexit ως αγώνα για την ανάκτηση της

έρχονται αναπόφευκτα η «εθνική κυριαρ-χία», η «διεύρυνση της κρατικής κυριαρχί-ας», τα «νόµιµα κυριαρχικά δικαιώµατα», η υπεράσπιση της «εδαφικής ακεραιότητας». Και ότι, πέρα κι έξω από το «-exit», βάζουµε µια βαριά υποθήκη να στρατευτεί η Αριστε-ρά στον «εθνικό αγώνα» γενικώς, ανεξαρ-τήτως αφορµής. Σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει κάποιοι στην Αριστερά που εµ-φορούνται από τέτοιες αντιλήψεις να κά-νουν µια άλλη «άσκηση»: να φανταστούν το ενδεχόµενο να καλέσουν στον «εθνικό αγώνα» ακόµη και υπό την ηγεσία του Τσί-πρα –θα αρκούσε ένα µόνο επεισόδιο σε µια ακατοίκητη βραχονησίδα για να πέσει η Αριστερά σε µια τέτοια παγίδα...

Αντί να δηµιουργεί µόνη της τους όρους για να πατήσει τέτοιες πεπονόφλουδες,

λιστικής επιτροπείας –τα υπόλοιπα περί «εθνικής ανεξαρτησίας», κι ακό-

µη χειρότερα περί «εθνικής κυριαρχίας», «κρατικής κυριαρχίας», κυριαρχικών δικαι-ωµάτων» κ.λπ., είναι «δούρειοι ίπποι» για την αστική ηγεµονία και ηγεσία όχι µόνο σε καµπάνιες για το «-exit» αλλά και στην κοι-νωνία και την πολιτική γενικά.

4. Από το ζήτηµα της ηγεσίας στο ζήτηµα της εξουσίας:

το µεταβατικό πρόγραµµαΗ πάλη για την ηγεσία δεν είναι παρά το προ-οίµιο της πάλης για την εξουσία. Η «αριστερή έξοδος», όπως ακριβώς και για τους ίδιους λόγους µε την κατάργηση των µνηµονίων και

12 6 IOYΛΗ 2016ΔΙΕΘΝΗ

Τ ο Brexit δεν ήταν ούτε µια κα-θαρή «λαϊκή εξέγερση κατά των ελίτ» ούτε ένα «εθνικιστικό ξέ-σπασµα ρατσισµού». H ψήφος

ήταν βαθιά αντιφατική (όπως και οι συνει-δήσεις των ανθρώπων).

Και στα δύο στρατόπεδα ηγήθηκαν αντι-δραστικές δυνάµεις (µε την Αριστερά να εί-ναι στο περιθώριο) και αυτό είναι το µεγα-λύτερο πρόβληµα στο πολιτικό τοπίο µετά το δηµοψήφισµα: Αυτό θα ίσχυε όποια πλευρά κι αν επικρατούσε. Αν σήµερα το αποτέλεσµα ερµηνεύουν ο ακροδεξιός Φάρατζ και οι ευρωσκεπτικιστές Τόρηδες, σε περίπτωση νίκης της «Παραµονής» το αποτέλεσµα θα ερµήνευε ένας «νικητής» νεοφιλελεύθερος, ρατσιστής Κάµερον.

Η νίκη του Brexit πράγµατι καθορίστηκε από τη λαϊκή ψήφο. Την πλάστιγγα έγει-ραν οι κάτοικοι των ρηµαγµένων από δε-καετίες νεοφιλελευθερισµού περιοχών. Οι εργαζόµενοι στις υπηρεσίες διχάστηκαν, ενώ τα 2/3 των ειδικευµένων χειρωνάκτων, των ανειδίκευτων, των συνταξιούχων, των ανέργων, όσων ζουν από το κράτος πρόνοι-ας, ψήφισαν έξοδο. Το µέσο εισόδηµα των περιοχών που ψήφισαν Έξοδο είναι κατώτε-ρο των περιοχών που ψήφισαν παραµονή.

Αυτή τη διάσταση αναγνώρισαν η βου-λεύτρια των Εργατικών Νταϊάν Άµποτ («µια κραυγή ανυπακοής ενάντια στην ελίτ του Γουέστµινστερ»), ο Τζέρεµι Κόρµπιν («εκα-τοµµύρια άνθρωποι αισθάνονται αποκλει-σµένοι από ένα πολιτικό και οικονοµικό σύ-στηµα που τους απογοήτευσε»), αλλά και εργοδοτικά στελέχη («το εκλογικό σώµα κουράστηκε να ακούει την ελίτ να του λέει πώς πρέπει να ψηφίσει»). Όλοι αυτοί οι άν-θρωποι που εξέφρασαν την οργή τους θα ήταν εγκληµατικό να «χαριστούν» µε ευκο-λία στην ακροδεξιά. Υπήρξαν άλλωστε και περιοχές όπου οι «λευκοί Βρετανοί» είναι µειοψηφία και -σε συνθήκες σηµαντικής συµµετοχής- επικράτησε το Brexit.

Αλλά, ταυτόχρονα, κανείς δεν µπορεί να «καθαγιάσει» την ψήφο υπέρ της εξόδου. Συνυπήρξαν µε τα «αντι-ελίτ» αισθήµατα και ξενοφοβικά αντανακλαστικά, καθώς αυτά προώθησαν µε δριµύτητα οι ηγεσί-ες του Brexit και καθώς αυτά ήδη καλλι-εργούνταν για χρόνια στο Νησί: δεν είναι ανάγκη να είναι ακροδεξιοί ρατσιστές οπα-δοί του UKIP οι ρηµαγµένοι από την κρίση, όταν για χρόνια ακούν ακόµα και από τα συνδικάτα τους ότι «οι µετανάστες παίρ-νουν δουλειές και ρίχνουν τα µεροκάµα-τα». Η επιθυµία για «εθνική αναδίπλωση» και η ξενοφοβία σίγουρα έπαιξαν σηµα-ντικότερο ρόλο στους ψηφοφόρους του

Brexit από ό,τι σε εκείνους του Bremain. Αξίζει ωστόσο να σηµειωθεί πως και η κα-µπάνια της Παραµονής δεν υστέρησε σε ρατσιστικές κορώνες.

Αν δεν επιτρέπεται να χαριστούν 17 εκα-τοµµύρια άνθρωποι στην ακροδεξιά, δεν γίνεται και να χαριστούν 16 εκατοµµύρια άν-θρωποι στα «βολεµένα νεοφιλελεύθερα ευ-ρωλιγούρια». Το κοινό της Παραµονής δεν ταυτίζεται απόλυτα µε το ελληνικό «Μένου-µε Ευρώπη»: Έχει µέσα και αντιρατσιστές αγωνιστές που απεχθάνονται τον Φάρατζ, και τα 2/3 της (κατεξοχήν εργατικής) εκλογι-κής βάσης των Εργατικών, την πλειοψηφία της νεολαίας (που δεν είναι όλοι «γκόλντεν µπόις», µάλλον το αντίθετο), των µαύρων, των µουσουλµάνων, των Ασιατών.

Το βρετανικό δηµοψήφισµα δεν ήταν σαν το ελληνικό. ∆ιαίρεσε τη ∆εξιά, την Κεντροαριστερά, την Αριστερά, αλλά και όλες τις κοινωνικές τάξεις. Αξίζει να σηµει-ωθεί πως αν και η πλειοψηφία των µισθω-τών που πήγαν ώς την κάλπη στήριξε την Έξοδο, ταυτόχρονα η αποχή ήταν µαζικό-τερη στην εργατική τάξη.

Για όλους αυτούς τους λόγους, κάθε «εύκολη» ανάλυση των συνεπειών του δη-µοψηφίσµατος είναι πρόωρη. Ο αντίκτυ-πός του στην ίδια τη Βρετανία θα κριθεί από τις ίδιες τις πολιτικές εξελίξεις.

Ανοιχτό στοίχηµαΈχουν δίκιο σύντροφοι στη βρετανική Αριστερά που καλωσορίζουν το Brexit, ισχυριζόµενοι πως «χωρίς αναταραχή δεν γίνεται κοινωνική αλλαγή». Ωστόσο δεν ισχύει αυτόµατα το «µεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση». Η αναταραχή είναι µεγάλη, αλλά η κατάσταση θα κριθεί από τον υποκειµενικό παράγοντα. Αλλιώς, ο αντίπαλος µπορεί εύκολα να χρησιµοποιή-σει την «αναταραχή» προς όφελός του: είτε πρόκειται για την ακροδεξιά, που επιχειρεί να εµφανιστεί «ηγεµονική» µετά τη νίκη του Brexit, είτε πρόκειται για τη ∆εξιά και την αστική τάξη, που στρώνει το δρόµο είτε σε µια «βελούδινη» ακύρωση της από-φασης του βρετανικού λαού είτε σε µια «εθνικά περήφανη» σκληρή λιτότητα στο όνοµα της «διαχείρισης των συνεπειών της εξόδου από την ΕΕ».

Προς το παρόν, η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή.

Οι Τόρηδες, για άλλη µια φορά στην ιστο-ρία τους, σπαράζονται γύρω από το ζήτηµα της ΕΕ. Ο Κάµερον, που οργάνωσε το δηµο-ψήφισµα µε στόχο να «λήξει η συζήτηση» στο κόµµα του, είναι ηττηµένος. Μέχρι τον Οκτώβρη (εκλογή νέας ηγεσίας) θα εί-ναι ένας «πρωθυπουργός-ζόµπι», και αυτό είναι µια καλή αρχή. Στο κόµµα του έχουν βγει πολλά µαχαίρια (όπως η πισώπλατη µαχαιριά του ευρωσκεπτικιστή Γκόουβ στον «οµοϊδεάτη» του, Μπόρις Τζόνσον,

που εξωθήθηκε εκτός διεκδίκησης της ηγεσίας του κόµµατος). Απέναντι στον Γκό-ουβ, ισχυρότερη θεωρείται η Τερέζα Μέι, υποστηρίκτρια της ΕΕ, που δεν εκτέθηκε ανοιχτά ενάντια στην ευρωσκεπτικιστική πτέρυγα του κόµµατος. Είναι η υποψήφια που αντανακλά καλύτερα τα µισόλογα των ευρωσκεπτικιστών την εποµένη της νίκης τους (αργόσυρτο διαζύγιο ή/και διατήρη-ση «ειδικής σχέσης» µε την ΕΕ).

Αν το ένα σκέλος της «αναδίπλωσης» αφορά τους Τόρηδες, το άλλο αφορά τον Φάρατζ, που µετά τη νίκη υποχρεώνεται να αποκαλύψει το πραγµατικό του πρό-σωπο: ενώ επιµένει στις αταξικές αοριστί-ες περί «ανεξαρτησίας», δήλωσε γρήγορα πως η υπόσχεση να ανακατευθυνθούν τα χρήµατα που στέλνονταν στον ευρωπαϊκό προϋπολογισµό προς το βρετανικό ΕΣΥ «ήταν προεκλογικό λάθος»... (ακολούθη-σε η αινιγµατική παραίτησή του, άλλο ένα «κρισιακό» γεγονός).

Η κρίση είναι εξίσου σοβαρή στους Εργα-τικούς. Η δεξιά πτέρυγα του κόµµατος ορ-γανώνει ανταρσία ενάντια στον Κόρµπιν. Το «κατηγορητήριο» είναι γελοίο: Ενώ η γραµµή των µπλερικών (άκριτος νεοφιλελεύθερος ευρωπαϊσµός, ταύτιση µε τον Κάµερον) έχει µόλις ηττηθεί, οι ίδιοι καταγγέλλουν ως ένο-χο τον... Κόρµπιν που «δεν ήταν αρκετά έν-θερµα φιλο-ΕΕ». Συµπληρώνουν πως ενόψει πιθανών εκλογών, «ο Κόρµπιν είναι πολύ ρι-ζοσπάστης για να κερδίσει». Η αλήθεια είναι η αντίθετη. Ο Κόρµπιν είναι ο µοναδικός που µπορεί ακόµα να επικοινωνήσει και µε το 1/3 της βάσης που επέλεξε Brexit και µε σοβαρό τµήµα των 2/3 που επέλεξαν Bremain, βά-σει της δικής του «ευρω-κριτικής» άποψης. Αλλά αυτά δεν ενδιαφέρουν τους ταλιµπάν του σοσιαλφιλελευθερισµού. Ο γκουρού τους, ο Τόνι Μπλερ, ήταν πολύ πιο ειλικρι-νής όταν δήλωνε: «∆εν θα ήθελα να κερδίσω εκλογές µε ένα παλιοµοδίτικο αριστερό πρό-γραµµα. Ακόµα κι αν αυτός ήταν ο δρόµος προς τη νίκη, δεν θα τον ακολουθούσα».

Η ανταρσία των µπλερικών έχει βάλει τους Εργατικούς µπροστά σε µια κορυφαία σύγκρουση: Βουλευτές (η συντριπτική πλειοψηφία τους κατά του Κόρµπιν) εναντί-ον βάσης (η συντριπτική πλειοψηφία της υπέρ του Κόρµπιν). Ενώ η ΚΟ εξεγείρεται εναντίον του, ενώ κεντρικά στελέχη τού ζη-τούν να παραιτηθεί, δεκάδες χιλιάδες µέλη διαδηλώνουν σε κάθε πόλη της Αγγλίας ενάντια στο «πραξικόπηµα». Οι µπλερικοί αντιλαµβάνονται πως δεν έχουν υποψήφιο επαρκή να κερδίσει µια νέα εσωκοµµατική αναµέτρηση, γι’ αυτό και ρίχνουν όλη τους την πίεση στον Κόρµπιν να παραιτηθεί ορι-στικά και να µη διεκδικήσει επανεκλογή. Όσο ο Κόρµπιν αρνείται να παραδώσει τα όπλα, κι όσο δεν συµβιβάζεται, δεν απο-κλείεται ακόµα και η διάσπαση. Η έκβαση αυτής της µάχης (µε πιθανό και το σενάριο

ενός νέου «συµβιβασµού» που θα δένει χει-ροπόδαρα τον Κόρµπιν) θα είναι κρίσιµη για την επόµενη µέρα στη Βρετανία.

Την εικόνα κρίσης συµπληρώνει η κατά-σταση σε Σκοτία και Ιρλανδία. Το SNP διεκδι-κεί νέο δηµοψήφισµα ανεξαρτητοποίησης (επικαλούµενο τη νίκη της Παραµονής στη Σκοτία), ενώ το Σιν Φέιν διεκδικεί δηµοψή-φισµα επανένωσης της Ιρλανδίας (επικα-λούµενο τη νίκη της Παραµονής στη Βόρεια Ιρλανδία). Είναι δείγµα τού πόσο σύνθετη είναι η κατάσταση: κινήµατα «εθνικής ανε-ξαρτησίας» να επικαλούνται τη συνέχεια της σχέσης µε την... ΕΕ για να κερδίσουν τους στόχους τους και να χτυπήσουν αυτόν που θεωρούν πραγµατικό αντίπαλο, το Λονδίνο. Είναι επίσης δείγµα των ορίων µιας «εθνικής στρατηγικής»: η «απελευθέρωση από το Λονδίνο» να ταυτίζεται (έστω και για τακτι-κούς λόγους) µε την πρόσδεση στο «άρµα των Βρυξελλών». Όπως και να ’χει, η προο-πτική διάλυσης του «Ηνωµένου Βασιλείου» είναι ένα ακόµα υλικό στο «εκρηκτικό» µείγ-µα κλυδωνισµών του ιµπεριαλισµού.

Οι µάχες που έρχονταιΕν τω µεταξύ, τα χειρότερα στοιχεία και των δύο στρατοπέδων επιχειρούν να επι-βάλουν το στίγµα τους. Οι διαδηλώσεις υπέρ της ΕΕ και οι κινήσεις αµφισβήτησης του αποτελέσµατος διακρίνονται από µια ελιτίστικη λογική ενάντια στους «φτω-χούς που ψηφίζουν λάθος». Την ίδια ώρα, οι ακροδεξιοί αισθάνονται αρκετά ισχυροί για να πολλαπλασιάσουν τις ρατσιστικές επιθέσεις τις τελευταίες µέρες.

Απέναντι σε αυτά θα έχει να παλέψει το εργατικό κίνηµα στη Βρετανία. Η επόµενη µέρα πρέπει να βρει τα συνδικάτα και τα κι-νήµατα να παλεύουν υπέρ των εργατικών δικαιωµάτων και ενάντια στο ρατσισµό. Μια πάλη που µπορεί να ενώσει «τα καλύτερα παιδιά» και στις δύο πλευρές του δηµοψη-φίσµατος. Η µόνη πάλη που µπορεί να υπερ-βεί τη ζοφερή, αντιδραστική συζήτηση που άνοιξαν και οι δύο πλευρές του δηµοψηφί-σµατος. Αντιφασιστικές διαδηλώσεις σε δι-άφορες πόλεις ενώνουν τους αντιρατσιστές. Απεργίες όπως των εκπαιδευτικών δείχνουν το δρόµο. Στις 16 Ιούλη, αντιρατσιστικές ορ-γανώσεις και οργανώσεις κατά της λιτότητας οργανώνουν κοινή διαδήλωση στο Λονδίνο. Αυτές οι µάχες, για τα «ταπεινά» εργατικά αι-τήµατα, για τα «δευτερεύοντα» θέµατα των µεταναστών, θα κρίνουν και την επόµενη µέρα του «exit», µια αλήθεια που δεν πρέπει να ξεχνά ποτέ η Αριστερά.

Όπως είπε και ο Ίµον Μακάν, µαρξιστής, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στην Ιρλανδία, βουλευτής πλέον, «δεν υπάρχει αναπόφευκτη έκβαση... Επαναλαµβάνου-µε το σύνθηµα που είχαµε και στη διάρ-κεια του δηµοψηφίσµατος: Μέσα ή Έξω, ο αγώνας συνεχίζεται».

Μεγάλη η αναταραχή, «παιζόµενη» η κατάσταση...Μεγάλη η αναταραχή, Η Βρετανία µετά το Brexit

Του Πάνου Πέτρου

13ΝΕΟΛΑΙΑ6 IOYΛΗ 2016

Camping Νεολαίας

Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και η διεκδίκη-ση ανθρώπινων λύσεων στα προβλήµατά τους, απέναντι στην πολιτική ΕΕ-κυβέρνησης παρα-µένει το κεντρικό ζήτηµα της περιόδου (σελ. 4). Συνεχίζουµε και σε αυτό το τεύχος του περι-οδικού µας µε σχετικό φάκελο για το θέµα. Επι-λέγουµε να αναδείξουµε την αυθόρµητη-λαϊκή αλληλεγγύη, που παραµένει αναντικατάστατη αλλά και «ενοχλητική» για όσους θέλουν να εξαφανίσουν από τη δηµόσια σφαίρα τους πρόσφυγες που βρίσκονται στα στρατόπεδα στην Ελλάδα. Στον φάκελο µπορείτε να δια-βάσετε συνέντευξη εθελοντών που δρουν στο Ελληνικό (σελ. 13), άρθρο για τη δράση των αλληλέγγυων στο Λαύριο (σελ. 15), την εµπειρία του Κυριακάτικου Σχολείου Μετα-ναστών που κάνει µαθήµατα ελληνικών σε πρόσφυγες από τον Ελαιώνα (σελ. 15), ένα άρθρο για την κατάληψη του City Plaza και

το κίνηµα αλληλεγγύης (σελ. 16), άρθρο για την κατάσταση στη Ριτσώνα και τη δράση των εθε-

λοντών εκεί (σελ. 17), καθώς και µια ανταπόκρι-ση από τις αντιρατσιστικές δράσεις στην Πάτρα και από επίσκεψη στο κέντρο προσφύγων στη Μυρσίνη Ηλείας (σελ. 18). Ένα µέτωπο που δεν πρέπει να επιτρέψουµε να υποτιµηθεί είναι η έκβαση της δίκης της Χρυσής Αυγής, που έχει συµπληρώσει ένα χρόνο (σελ. 6). Άλλωστε, τα µηνύµατα από τις εκλογές στην Αυστρία (σελ. 8) και την Κύπρο (σελ. 9) πρέπει να σηµάνουν συναγερµό. Στο παρόν τεύχος, δηµοσιεύουµε επίσης µια συνέντευξη του Κώστα Παπαδό-πουλου στο ρ/σ «Πορτοκαλί», πατέρα παιδιού µε αναπηρία, γι’ αυτό το σηµαντικό αλλά «ξε-χασµένο» ζήτηµα (σελ. 10). Λάβαµε επίσης και δηµοσιεύουµε άρθρο ακτιβιστή του ΛΟΑΤΚΙ κινήµατος για το Πρώτο Φεστιβάλ Υπερηφάνει-ας στην Πάτρα (σελ. 12). Τέλος, υπάρχει άρθρο κριτικής για ένα ισλαµοφοβικό «πόνηµα» της Σώτης Τριανταφύλλου (σελ. 19), παρουσίαση του βιβλίου «Σφαγείο Νο 5» (σελ.20), όπως και παρουσιάσεις θεατρικών (σελ. 22).

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 21 του περιοδικού «Απελάστε το Ρατσισµό»

To εισαγωγικό σηµείωµα της σύνταξης, µε την ύλη του τεύχους που κυκλοφορεί

Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και η διεκδίκη-ση ανθρώπινων λύσεων στα προβλήµατά τους, απέναντι στην πολιτική ΕΕ-κυβέρνησης παρα-µένει το κεντρικό ζήτηµα της περιόδου (σελ. 4). Συνεχίζουµε και σε αυτό το τεύχος του περι-οδικού µας µε σχετικό φάκελο για το θέµα. Επι-λέγουµε να αναδείξουµε την αυθόρµητη-λαϊκή αλληλεγγύη, που παραµένει αναντικατάστατη αλλά και «ενοχλητική» για όσους θέλουν να εξαφανίσουν από τη δηµόσια σφαίρα τους πρόσφυγες που βρίσκονται στα στρατόπεδα στην Ελλάδα. Στον φάκελο µπορείτε να δια-βάσετε συνέντευξη εθελοντών που δρουν στο Ελληνικό (σελ. 13), άρθρο για τη δράση των αλληλέγγυων στο Λαύριο (σελ. 15), την εµπειρία του Κυριακάτικου Σχολείου Μετα-ναστών που κάνει µαθήµατα ελληνικών σε πρόσφυγες από τον Ελαιώνα (σελ. 15), ένα άρθρο για την κατάληψη του City Plaza και

το κίνηµα αλληλεγγύης (σελ. 16), άρθρο για την κατάσταση στη Ριτσώνα και τη δράση των εθε-

Κυκλοφορεί το τεύχος Νο 21 του περιοδικού «Απελάστε το Ρατσισµό»

To εισαγωγικό σηµείωµα της σύνταξης, µε την ύλη του τεύχους που κυκλοφορεί

Φ έτος συµπληρώνονται 80 χρό-νια από το 1936, µια χρονιά που σηµάδεψε το παγκόσµιο επαναστατικό κίνηµα. Μόλις

λίγα χρόνια πριν από το αιµατοκύλισµα του Β' Παγκοσµίου Πολέµου και ενώ η φρίκη του ναζισµού και του φασισµού ήταν πλέον ορατή, η υπόθεση της σοσιαλιστικής επα-νάστασης δεν είχε οριστικά χαθεί από τον ευρωπαϊκό ορίζοντα.

Στη Γαλλία η χαµένη «γενική απεργία» του ’36 και η γραµµή ταξικού συµβιβασµού της κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου (για να µη θριαµβεύσει τάχα µου ο φασισµός), έβαλαν τροχοπέδη σε ένα µαχητικό και αναπτυσσό-µενο εργατικό κίνηµα, που είχε βγει ορµητι-κά στο προσκήνιο και είχε συσπειρώσει στις τάξεις του εκατοµµύρια εργάτες. Στην Ισπα-νία η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου (και µε τη συµµετοχή του Κοµουνιστικού Κόµµα-τος) που αναδείχθηκε µετά τη χαµένη επα-νάσταση, όχι µόνο δεν κατάφερε να πετύχει δηµοκρατικές νίκες αλλά ενορχήστρωσε τη σκληρή καταστολή των εργατικών οργανώ-σεων και ηγετικών µορφών του επαναστατι-κού κινήµατος, αποστερώντας από την ερ-γατική τάξη τον «οπλισµό» της, ανοίγοντας το δρόµο για την επικράτηση του δικτάτορα Φράνκο, λίγα χρόνια αργότερα. Ακόµα και στη Γερµανία του Χίτλερ, το παιχνίδι δεν θα είχε οριστικά κριθεί αν οι ηγεσίες των κο-µουνιστών και των σοσιαλιστών, που µπο-ρούσαν να κινητοποιήσουν τα εκατοµµύρια εργατών και νέων που ήταν στις γραµµές τους, είχαν ακολουθήσει µια γραµµή ενιαί-ου µετώπου απέναντι στο ναζισµό.

Οι καταστροφικές επιλογές των ηγεσιών των Κοµουνιστικών Κοµµάτων ήταν απο-τέλεσµα της πλήρους επικράτησης του σταλινισµού στη Σοβιετική Ένωση, η οποία άρχιζε να παραγράφει κάθε παρακαταθήκη της επανάστασης του 1917. Το ’36 είναι και γι αυτόν το λόγο µια σηµαδιακή χρονιά, καθώς τότε ξεκινούν οι δίκες της Μόσχας, τις οποίες στήνει ο Στάλιν για να εκκαθαρίσει όλη την

παλαιά φρουρά των µπολσεβίκων αλλά και κάθε αντιπολιτευτική φωνή που υπήρχε ακό-µα στο ΚΚΣΕ και τη σοβιετική κυβέρνηση. Βέβαια, η επαναστατική Αριστερά δεν κατά-φερε να ανατρέψει τους συσχετισµούς, να ηγεµονεύσει µε τις επαναστατικές της ιδέες και να ηγηθεί του εργατικού κινήµατος, διεκ-δικώντας έτσι να αλλάξει το ρου της Ιστορίας.

Εµείς όµως δεν θέλουµε να ξαναζήσου-µε νέες συντριβές, ούτε αρκούµαστε στο να αναπολούµε τα περασµένα επαναστατι-κά µεγαλεία. Η ιστορία είναι «όπλο» για τη σύγχρονη επαναστατική Αριστερά και αυτή η συζήτηση γίνεται απαραίτητη, όσο είναι απαραίτητο και το «ξεκαθάρισµα» των ιδε-ών και των στρατηγικών, σε µια συγκυρία όπου στην Ελλάδα αυτό αποτελεί έναν κρί-σιµο κρίκο για να µπορέσουµε να παίξου-µε καταλυτικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς µε πραγµατικά αντισυστηµικό χαρακτήρα, αλλά και στην Ευρώπη, όπου η ακροδεξιά όλο και αναπτύσσεται και υπάρ-χει απογοήτευση στον κόσµο των κινηµά-των αντίστασης και της Αριστεράς, µετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα συζητήσουµε συλλογικά για όλα αυτά µε το νου στραµµένο στις δυνατότη-τες που εγκυµονεί η παρούσα συγκυρία για να ξανασηκώσουµε κεφάλι και να µπο-ρέσουµε να πιάσουµε πάλι το νήµα των µαζικών αγών της εργατικής τάξης και της νεολαίας που συντάραξαν ολόκληρη την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια. Οι νέοι και οι νέες της Γαλλίας µάς αποδεικνύουν ότι τα πάντα είναι εφικτά, ακόµα και την πιο ζοφε-ρή στιγµή, κάνοντας τους γαλλικούς δρό-µους και τις πλατείες φάρο αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας που έχουν τσακίσει τις ζωές µας. Με φαντασία, µε πρωτοτυπία, µε συντονισµό των αγωνιστών/ριών του κινήµατος και κυρίως στο δρόµο! Εκεί που µπορούµε να αποδείξουµε τη δύναµή µας.

Φυσικά, δεν θα µείνουµε µόνο στις συζη-τήσεις, άλλωστε «η κρίση θέλει και την κα-

λοπέρασή της». Στην παραλία Βαθύ του Γυ-θείου θα παίξουµε διάφορα παιχνίδια (άλλα περισσότερο αθλητικά και άλλα λιγότερο...), θα σκαρώσουµε τα δικά µας συλλογικά γλέντια, θα χορέψουµε στην αµµουδιά, θα ακούσουµε ζωντανές µουσικές, θα δούµε ταινίες και µικρά θεατρικά. Με συλλογικό-

τητα και κέφι, µπορούµε να κάνουµε τις κα-λύτερες διακοπές σε µια υπέροχη παραλία!

Σας περιµένουµε λοιπόν στο camping νεολαίας της ∆ιεθνιστικής Εργατικής Αρι-στεράς στο camping «∆ίας» στο Γύθειο (παραλία Βαθύ), από τις 23 Ιουλίου έως τις 4 Αυγούστου.

ΙΣΤΟΡΙΑ14 6 ΙΟΥΛΗ 2016

Π ριν από 80 χρόνια όλα φαίνο-νταν δυνατά στη Νότια Ευ-ρώπη. Το 1936 φαινόταν πως µπορούσε να συντριβεί ο φα-

σισµός και να αποφευχθεί ο νέος παγκό-σµιος πόλεµος που πλησίαζε. Πάνω απ’ όλα όµως υπήρχε η προσδοκία πως µπο-ρούσαν να χειραφετηθούν οι καταπιεσµέ-νοι, να φτιάξουν έναν κόσµο αλληλεγγύης και συντροφικότητας πάνω στα ερείπια της παλιάς κοινωνίας που κατέρρεε. Και η χώρα-µοχλός που θα άλλαζε την κατεύ-θυνση της παγκόσµιας Ιστορίας ήταν η Ισπανία. Αµέσως µετά τον εργατικό Μάη στη Θεσσαλονίκη και τη γαλλική γενική απεργία, η Ισπανία, µε την επανάσταση του Ιούλη ενάντια στο πραξικόπηµα του Φράνκο, έγινε η αρένα την οποία παρακο-λουθούσε µε αγωνία όλη η ανθρωπότητα.

Το µεγαλείο…Η Ισπανία του 1936 είναι το ηρωικό παρελ-θόν της Αριστεράς. Και όχι άδικα. Ποτέ άλλοτε δεν είχε δείξει τόση αυτοθυσία, πρωτοβουλία και ευρηµατικότητα η ερ-γατική τάξη απέναντι στους φασίστες και τα αφεντικά. Υπήρξαν µάχες άνισες, µε ανεπαρκώς εξοπλισµένους ή και εντελώς άοπλους εργάτες απέναντι στο φασιστικό στρατό και τη χωροφυλακή, αναµετρή-σεις που δεν µπορούσε να ελπίζει ούτε ο πιο ευφυής επαγγελµατίας στρατιωτικός στο αντιφασιστικό στρατόπεδο πως θα µπορούσε να τις διαχειριστεί. Κι όµως, αυτές τις µάχες τις κέρδισε η τόλµη, ο ηρωισµός και η ευρηµατικότητα των ανώνυµων εργατών και εργατριών.

Στη Μάλαγα, τον Ιούλη του ’36, οι εργά-τες, χωρίς πυροβόλα όπλα, εξόντωσαν όλη τη φρουρά µε πύρινο κλοιό, βάζοντας φω-τιά στα γύρω από το στρατόπεδο κτίρια. Στη Βαλένσια, η εργατική τάξη έστησε µε σθένος τα οδοφράγµατά της γύρω από το στρατό, παρόλο που οι µαχητές της διέθε-ταν µόνο πέτρες, στειλιάρια και κουζινοµά-χαιρα. Με την αψηφισιά τους προκάλεσαν ρήγµα στο ηθικό του εχθρού, µε αποτέλε-σµα να περάσουν κάποιοι φαντάροι µε τη µεριά των εξεγερµένων, φέρνοντας µαζί τους, ως λάφυρα, πολυβόλα. Η αντίσταση των φασιστών κατέρρευσε άµεσα…

Σε Βαρκελώνη και Μαδρίτη, όπου τα συνδικάτα αναρχικών και σοσιαλιστών διέθεταν µια ελάχιστη ποσότητα όπλων, συσπειρώθηκαν ακόµη και τµήµατα των ενόπλων δυνάµεων και της Αστυνοµίας στη µάχη ενάντια στους φασίστες. Το θάρ-ρος και η τόλµη έσωσαν, προσωρινά, την οργανωµένη εργατική τάξη από τη σφαγή. Αντίθετα, σε όποιες ισπανικές πόλεις η ερ-γατική τάξη δεν κινητοποιήθηκε πριν από τους φασίστες, στη Σεβίλη, τη Σαραγόσα, τη Γρανάδα και το «κόκκινο» Οβιέδο, ακο-λούθησε µαζική εξόντωση των συνδικαλι-σµένων εργατών και κάθε προοδευτικού

ανθρώπου. Ανάµεσα στους χιλιάδες εκτε-λεσµένους από τους φασίστες ήταν και ο ποιητής Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα…

Πώς ηττήθηκε αυτός ο απίστευτος αγώνας; Πώς χάθηκε η Ισπανία; Γιατί δεν κατάφερε να γίνει πράξη το «δεν θα περά-σει ο φασισµός»;

…και η συντριβήΣτον πίνακα της ισπανικής επανάστασης, δίπλα στον ηρωισµό των µαζών, έκανε ακόµη πιο χτυπητή την αντίθεση η ανι-κανότητα και η λιποψυχία των ηγεσιών της Αριστεράς και των αναρχικών. Το πιο ηρωικό προλεταριάτο του πλανήτη διέθε-τε τους πλέον δειλούς και άβουλους αρ-χηγούς. Το κλασικό σχήµα «όταν οι µάζες τραβάνε αποφασιστικά αριστερά, τότε οι ηγεσίες τους τρέχουν να παραδοθούν στα δεξιά» επιβεβαιώθηκε πολλές φορές στην Ιστορία, ποτέ όµως µε τόσο δραµατικό τρόπο όπως στην Ισπανία το ’36.

Υπήρξε ένα σύνθηµα που συµπύκνωσε συνολικά τις αυταπάτες και τα λάθη των οργανώσεων της Αριστεράς και του αναρ-χοσυνδικαλισµού στην Ισπανία: «Πρώτα να κερδίσουµε τον πόλεµο και µετά συζη-τάµε για επανάσταση». Πιο απλά, έπρεπε πρώτα να γυρίσουν οι εργάτες στην «κανο-νικότητα», παραδίδοντας τα εργοστάσια και τα όπλα, οι αγρότες να επιστρέψουν πίσω τα τσιφλίκια, οι εργατικές πολιτο-φυλακές να παραχωρήσουν τη θέση τους σε έναν επαγγελµατικό στρατό. Μετά θα έπρεπε να κερδηθεί µε αυτόν το στρατό ο πόλεµος κατά του Φράνκο και στο τέλος, µε τους νυσταλέους ρυθµούς της κοινο-βουλευτικής κανονικότητας, µπορούσε να ξεκινήσει η κουβέντα στην κοινωνία για κάποιες κοινωνικές µεταρρυθµίσεις…

Το σύνθηµα «Πρώτα ο πόλεµος και µετά η επανάσταση» ήταν το κεντρικό σύνθηµα µιας µικρής οργάνωσης, του Κοµουνιστι-κού Κόµµατος Ισπανίας. Όµως, έγινε το λά-βαρο που γύρω του συσπειρώθηκε όλο το «νεκρό βάρος της αστικής δηµοκρατίας». Το ΚΚ έγινε ο ηγέτης της δεξιάς αντίδρα-σης µέσα στο δηµοκρατικό στρατόπεδο, αναπτύχθηκε γρήγορα και αντιπαρατέθηκε στην ισπανική επανάσταση µε προβοκάτσι-ες, άγριες δολοφονίες και, τελικά, λυσσα-λέα καταστολή ενάντια στους µαχητές των οδοφραγµάτων. Το Ισπανικό ΚΚ συνέργησε

άµεσα στο θάνατο της ισπανι-κής επανάστασης, όπως ο καρ-κίνος επιτείνει την κατάρρευση ενός υγιούς οργανισµού.

«∆ειλοί, µοιραίοι κι άβουλοι αντάµα»Όµως, ολόκληρη η ηγεσία της Αριστεράς και των αναρχικών, παρά τους δισταγµούς και την ανησυχία της, έβαλε τελικά το κε-φάλι της πάνω στον πάγκο του χασάπη του σταλινικού ΚΚ. Όλοι προσαρµόστηκαν λίγο πολύ στη γραµµή της αναβολής της δρά-σης της εργατικής τάξης. Στη δηµοκρατική Ισπανία –τα δύο τρίτα της χώρας– υπήρχαν εργατικά συµβούλια, αγροτικές κολεκτί-βες και πολιτοφυλακές, όµως κεντρικά τον έλεγχο τον είχε η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, συµµαχία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς µε τη «σκιά» της αστικής τάξης: Οι καπιταλιστές και οι τσιφλικάδες είχαν πε-ράσει όλοι τους στην Ισπανία του Φράνκο ή είχαν εκτελεστεί από τους εργάτες, αλλά το Λαϊκό Μέτωπο επέµενε στη γραµµή της «κανονικότητας» και της «νοµιµότητας» που δεν θα τροµάξει τους αστούς.

Αυτή τη γραµµή της ελάχιστης αντί-στασης, που οδήγησε στην απόλυτη κα-ταστροφή, δεν την αµφισβήτησε καµιά σηµαντική αριθµητικά οργάνωση της Αριστεράς ή της αναρχίας. Αριστεροί σοσιαλιστές, φρόνιµοι κι επιφυλακτικοί «επαναστάτες µαρξιστές» των ηµίµετρων και προπαντός οι αναρχικοί, όχι µόνο δεν αρνήθηκαν την αστική νοµιµότητα, αλλά έτρεξαν να την επικυρώσουν… παίρνο-ντας υπουργικές θέσεις στην κυβέρνηση.

Η Ισπανία το 1936 εν µέσω της τραγωδί-ας βίωσε τη φάρσα: αναρχικοί να γίνονται µέλη του υπουργικού συµβουλίου. Και µάλιστα µιας κυβέρνησης που ξεκάθαρα αντιµετώπιζε τις εργατικές οργανώσεις σαν αντίπαλο. Ο αναρχικός Γκαρσία Ολιβέρ, πλέον υπουργός ∆ικαιοσύνης, είχε, τυπικά, υπό τη δικαιοδοσία του τις φυλακές της χώ-ρας. Σε µία από αυτές, το πρώην µοναστήρι «Σάντα Ούρσουλα», ήδη το ΚΚ φυλάκιζε, βασάνιζε και εκτελούσε τροτσκιστές, αλλά και τους αναρχικούς «Φίλους του Ντου-ρούτι», όσους δηλαδή επέµεναν πως για να κερδηθεί ο πόλεµος κατά του φασισµού έπρεπε να επικρατήσει η επανάσταση. Η ολιγάριθµη πρωτοπορία, που διεκδικούσε

να εκφράσει το

κίνηµα των µαζών, κατακρε-ουργήθηκε από τους σταλινικούς, δύο χρόνια πριν επικρατήσουν οι φασίστες.

Σύντοµα, το δρόµο για τη «Σάντα Ούρ-σουλα» τον ακολούθησαν και οι νοµιµό-φρονες αναρχικοί οπαδοί του Ολιβέρ, ενώ ο ίδιος κατέφυγε στην εξορία.

Για µια µοναδική φορά στην Ιστορία οι αναρχικές ιδέες βρέθηκαν να επηρεά-ζουν εκατοµµύρια εργάτες κι εργάτριες, έτοιµους να ανατρέψουν τον καπιταλι-σµό. Κι όµως, αυτή ακριβώς τη φορά η υπόθεση της αναρχίας αποδείχθηκε το πιο µεγαλοπρεπές φιάσκο…

ΣυµπέρασµαΣε µια επανάσταση δεν υπάρχει πιο απε-ρίσκεπτη και ολέθρια στάση από τη «σύ-νεση» και τη «φρονιµάδα» που γίνονται συνώνυµα της ατολµίας, της αναβλητι-κότητας και της πολιτικής δειλίας.

Στην Ισπανία οι φασίστες µπορούσαν να ηττηθούν µόνο από την προελαύνου-σα επανάσταση. Παίρνοντας οι εργάτες µε τα συµβούλιά τους και οι αγρότες µε τις κολεκτίβες τους την εξουσία, επιβάλ-λοντας το πρόγραµµα των λαϊκών απαιτή-σεων, µπορούσαν να κάνουν τον φασιστι-κό στρατό να φυλλορροήσει από µεγάλο µέρος των εργατών και αγροτών που τον αποτελούσαν. Κεντρικό ρόλο στο στρα-τό του Φράνκο έπαιζαν οι «αποικιακοί σκλάβοι», οι επιστρατευµένοι Μαροκινοί φαντάροι. Μια εργατική κυβέρνηση θα µπορούσε να πει τολµηρά: «Ανεξαρτη-σία στο Μαρόκο!», να υπονοµεύσει τη σταθερότητα των µαροκινών ταγµάτων και, ενδεχοµένως, να πετύχει εξέγερση στα αφρικανικά µετόπισθεν του Φράνκο. Αλλά πάνω απ’ όλα, µια εργατική εξουσία στην Ισπανία θα µετατρεπόταν σε «φωτιά σε ξερό κάµπο» για τη Γαλλία και όλη την Ευρώπη, όπου η εργατική τάξη έλπιζε να βρει τρόπο να αντιµετωπίσει το φασισµό.

Αλλά το σύνθηµα της Γαλλικής Επανά-στασης «Τόλµη, τόλµη, περισσότερη τόλ-µη» χρειαζόταν τον τηλεβόα µιας ικανής και σχετικά αναπτυγµένης επαναστατικής οργάνωσης στην Ισπανία το ’36 για να γίνει σύνθηµα µαζών…

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Ισπανία 1936

Η εργατική επανάσταση κόντρα στο φασισµόΗ εργατική επανάσταση

156 ιουλη 2016

Σ υμπληρώθηκε  ένας  χρόνος  από τη  μεγαλειώδη  ταξική  νίκη  του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλί-ου. Για τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το 

μνημονιακό μπλοκ η επέτειος αυτή σημα-τοδοτείται  από  τα  «capital  controls»,  το «πλήγμα στην οικονομία» και τους «κινδύ-νους» που δημιουργούνται «όταν οι φτω-χοί...  δεν  ψηφίζουν  σωστά»,  όπως  υπο-στήριζε εκείνες τις μέρες μια ιεροκήρυκας του  άγριου  νεοφιλελευθερισμού  και  του «Μένουμε Ευρώπη». 

Για  το δικό μας στρατόπεδο,  για  τους εργαζόμενους  και  τη  νεολαία,  ήταν  και είναι  μια  περήφανη  ιστορική  στιγμή. Παρά  τις  απειλητικές  συνθήκες  και  το πρωτοφανές  κλίμα  εκφοβισμού  που δημιούργησαν  οι  αστικές  δυνάμεις,  οι ευρωηγεσίες  και η  καθεστωτική προπα-γάνδα, οι «από κάτω» της κοινωνίας που ζουν  από  τη  δουλειά  τους  ή  κινούνται στη «ζώνη» μεταξύ ανεργίας και ημιαπα-σχόλησης, έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυ-μα με το 61,3% υπέρ του ΟΧΙ: ανατροπή της λιτότητας και έξοδο από την κόλαση των μνημονίων, ακόμα και με κόστος (με δεδομένα τις κλειστές τράπεζες, τις ισχυ-ρότατες  δόσεις  τρομοκρατίας  από  το ντόπιο και διεθνές σύστημα κ.λπ.). 

Από την επομένη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος,  σε  αρκετές  περιοχές πανελλαδικά  (αλλά  και  σε  εργατικούς χώρους)  στήθηκαν  ενωτικές  επιτροπές για  τη  νίκη  του  ΟΧΙ.  Κοινωνικοί  φορείς, δημοτικές  παρατάξεις,  δίκτυα  αλληλεγ-γύης, πολιτιστικοί και φοιτητικοί σύλλο-γοι, αντιρατσιστικές κινήσεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (με εξαίρεση φυσι-κά  ένα  σοβαρό  τμήμα  της  ηγετικής-κυ-βερνητικής  ομάδας  που  πάλευε  για  την ακύρωση του δημοψηφίσματος) και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνέβαλαν σημαντικά με τις πολύμορφες  δράσεις  τους στη  νίκη  της 5ης Ιουλίου. Ο «λαός του ΟΧΙ», με μπρο-στάρη  τη  νεολαία,  βγήκε  στο  προσκή-νιο  και  καθόρισε  με  την  κίνησή  του  το αποτέλεσμα. 

ΠόλωσηΤο  περσινό  δημοψήφισμα  αποκάλυψε το  ταξικό  ρήγμα,  την  κοινωνική  πόλω-ση  ανάμεσα  σε  δύο  διαφορετικούς  κό-σμους, που έφερε στην επιφάνεια η κρί-ση του καπιταλισμού σε όλη την Ευρώπη και  όχι  μόνο  (σε  αντίθεση  με  την  αντι-μαρξιστική και παραλυτική ανάλυση του ΚΚΕ που έκανε λόγο για «τι μπρόκολα, τι λάχανα»). Αυτοί οι δύο κόσμοι δεν συμβι-βάζονται. Το αποδεικνύει η παρατεταμέ-νη αναμέτρηση στους δρόμους της Γαλ-λίας, η ταξική σύνθεση της ψήφου υπέρ του Brexit στη Βρετανία, η κυβερνητική κρίση στην Ισπανία, η αμφισβήτηση των λαϊκών  στρωμάτων  πανευρωπαϊκά  απέ-ναντι  στην  ΕΕ  της  σκληρής  λιτότητας, 

της διάλυσης των εργατικών-κοινωνικών δικαιωμάτων, του ρατσισμού και της κα-ταστολής, που όμως αποτελεί στρατηγι-κή επιλογή της ελληνικής και των υπόλοι-πων ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων. 

Τρεις  μέρες μετά  το  δημοψήφισμα,  ο σ.  Ηλίας  Ιωακείμογλου  σημείωνε,  σω-στά, από τις στήλες της «ΕΑ»:

«Στη διάρκεια της εβδομάδας του δη-μοψηφίσματος, ήρθε στην επιφάνεια το βασικό  δεδομένο  της  ιστορικής  περιό-δου που άνοιξε με την κρίση, δηλαδή ότι διεξάγεται στα βουβά ένας αδυσώπητος κοινωνικός πόλεμος ανάμεσα στις συντε-ταγμένες, συνειδητές και  επιθετικές δυ-νάμεις  της  ιδιοκτησίας,  του  κεφαλαίου, του γυμνού χρήματος, και σε όσους ζουν ή προσπαθούν να ζήσουν από την εργα-σία τους: (...) Το δημοψήφισμα δεν ήταν λοιπόν απλώς ταξικό, ήταν η πολιτική σύ-γκρουση δύο κόσμων, του λαού της ιδιο-κτησίας και του λαού της εργασίας, του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας του κεφαλαί-ου και ενός κοινωνικού συνασπισμού των υποτελών κοινωνικών τάξεων που εμφα-νίζεται για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο ως  ένα  δυνητικά  νέο  κοινωνικό  μπλοκ εξουσίας  εχθρικό  προς  το  κεφάλαιο. Με  τη  νίκη  του,  ο  λαός  της  εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπορεί να την πάει η ηγε-τική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνη-σης.  Από  την  πρώτη ημέρα,  προσπάθη-σαν να χωρέσουν τη μεγάλη ταξική νίκη του  κόσμου  της  εργασίας στον  ζουρλο-μανδύα της εθνικο-λαϊκής ιδεολογίας για να υλοποιήσουν την πολιτική τους αυτα-πάτη για “εθνική σωτηρία”».

Πράγματι, στο όνομα της «εθνικής συ-νεννόησης»,  ο  Τσίπρας  χαράσσει  κοινό σχέδιο με τους ηττημένους της 5ης Ιου-λίου, μία μέρα μετά στο Συμβούλιο Πο-λιτικών Αρχηγών. Λίγες μέρες αργότερα, η  κυβέρνηση  υπογράφει  την  ταπεινωτι-κή συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου και μέσα στον Δεκαπενταύγουστο επικυρώ-νει στη Βουλή το Μνημόνιο 3 με μεγάλη πλειοψηφία, με τίμημα –μεταξύ άλλων– και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Συνθηκολό-

γηση που ήρθε ως αποτέλεσμα της ηττο-παθούς εξάμηνης κυβερνητικής θητείας, που απέφυγε κάθε «μονομερή ενέργεια», όπως  όριζε  η  συμφωνία  της  20ής  Φλε-βάρη, και δεν οργάνωσε καμία σύγκρου-ση,  προσπαθώντας  να  κατευνάσει  το ιερατείο  των  Βρυξελλών  με  στόχο  έναν «έντιμο  συμβιβασμό».  Μια  καταστροφι-κή κατάληξη που ακόμα και τώρα επιχει-ρείται  να  εμπεδωθεί  ως  «μονόδρομος», αλλά προέκυψε ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», μετά την απόρριψη της μό-νης υπαρκτής εναλλακτικής λύσης προς όφελος των «από κάτω»: ενός Grexit υπό την  ηγεμονία  του  εργατικού  κινήματος και της Αριστεράς, συνδεδεμένου με την πολιτική αντιλιτότητας και  την αντικαπι-ταλιστική στρατηγική (στάση πληρωμών δόσεων χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, βαριά φορολόγηση  κεφαλαίου,  ανάκτη-ση ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, θεσμοί ερ-γατικού ελέγχου στην παραγωγή κ.ο.κ.). 

Η αντιστροφή  του πολιτικού μηνύμα-τος του δημοψηφίσματος –από το μαζι-κό  και  ταξικό  ΟΧΙ  της  5ης  Ιουλίου  στην υιοθέτηση  του  Μνημονίου  3  από  την ομάδα  Τσίπρα–  έφερε  μια  αλλαγή  φά-σης στις συνειδήσεις: ένα μεγάλο τμήμα του  πληθυσμού,  βλέποντας  να  χάνεται η  «μάχη»  του  ΣΥΡΙΖΑ,  άρχισε  να  θεωρεί ανέφικτη την αντιμνημονιακή ανατροπή, άρχισε να αποδέχεται ως μόνη ρεαλιστι-κή λύση τη διαχείριση του μνημονίου «με ανθρώπινο  πρόσωπο».  Το  «παράλληλο πρόγραμμα»  και  τα περίφημα  «ισοδύνα-μα» με τα οποία ο Τσίπρας υφάρπαξε την ψήφο στις 20 Σεπτέμβρη του 2015, έγιναν εμβάθυνση του καθεστώτος εργασιακής εκμετάλλευσης,  κατεδάφιση  της  κοινω-νικής  ασφάλισης,  επιτάχυνση  του  προ-γράμματος ιδιωτικοποιήσεων και πλήρης ευθυγράμμιση με τη ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης-φρούριο. 

ΣΥΡΙΖΑΣτη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, του ενωτικού πολι-τικού φορέα  της ριζοσπαστικής Αριστε-ράς, στέκεται σήμερα ένα απολύτως σο-σιαλφιλελεύθερο-αρχηγικό  κόμμα  που 

στηρίζεται  στην  αδιαμεσολάβητη  σχέ-ση  μεταξύ  του  πρωθυπουργού  και  των οπαδών του και με συγκολλητική ουσία μεταξύ  των  στελεχών  του  τη  νομή  της όποιας  εξουσίας.  Τα  ιδεολογήματα  περί «δίκαιης  ανάπτυξης»  και  «κοινωνικής Ευρώπης»  φέρνουν  το  κόμμα  αυτό  όλο και περισσότερο στην αγκαλιά της ευρω-παϊκής  σοσιαλδημοκρατίας,  με  πρωτα-γωνιστικό  μάλιστα  ρόλο  στις  διεργασίες «νεκρανάστασης» ενός απαξιωμένου πο-λιτικού χώρου. 

Το  κύριο  μέλημα  των  επιτελείων  του Μαξίμου είναι να διατηρηθεί αυτό το κλί-μα «παγωμάρας» στους εργαζόμενους και τους  νεολαίους  που  πρωταγωνίστησαν στη μάχη του ΟΧΙ, στον κόσμο του κινήμα-τος και της Αριστεράς, που παρά τις προ-σπάθειες  να  οργανώσουν  την  κοινωνική αντίσταση  στα  αλλεπάλληλα  μνημονιακά πακέτα μέτρων,  δεν  κατάφεραν  να μπλο-κάρουν  την  ψήφισή  τους  από  τη  Βουλή. Για  να  κρύψει  τις  δραματικές  επιπτώσεις στα εισοδήματα και τους όρους ζωής των πολλών, η κυβέρνηση επιδίδεται σε συνε-χείς τακτικισμούς και επικοινωνιακά τεχνά-σματα,  στήνοντας  τεχνητά  δίπολα  με  τη Δεξιά του Μητσοτάκη για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής του μνημονίου. 

ΕναλλακτικήΗ ανάπαυλα του καλοκαιριού θα είναι πι-θανότατα  προσωρινή.  Τα  αδιέξοδα  στην οικονομία και η συνθήκη πολιτικής κρίσης στην  ΕΕ  απειλούν  να  τινάξουν  στον  αέρα τους σχεδιασμούς κυβέρνησης και δανει-στών. Όσα  έχουν  γίνει  γνωστά  για  το  πε-ριεχόμενο των επερχόμενων αλλαγών στα εργασιακά (μείωση κατώτατου μισθού και κατάργηση  επιδομάτων,  απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός συνδικαλιστικών ελευθεριών  και  εργοδοτικό  «λοκ  άουτ») μπορούν  να  φέρουν  ξανά  στο  προσκήνιο τη μόνη πραγματική απειλή για την κυβέρ-νηση Τσίπρα και όλο το μνημονιακό μπλοκ: τη μαχητική αντιπαράθεση του κινήματος, τους μαζικούς αγώνες ενάντια στην πολιτι-κή της λιτότητας και του αυταρχισμού. Ο κόσμος της ευρύτερης αντίστασης, ο κό-σμος που στήριξε το μεγάλο ΟΧΙ, δεν έχει πει την τελική του λέξη. 

Αλλά  για  να  νικήσουν  οι  δυνάμεις αυτές  και  να  δικαιωθεί  η  ιστορική  νίκη της  5ης  Ιουλίου,  επείγει  η  επίπονη  συ-γκρότηση  του  κοινωνικού  και  πολιτικού μετώπου  με  στόχο  την  κατάργηση  των μνημονίων και της λιτότητας, την έξοδο από  την  Ευρωζώνη  και  τη  ρήξη  με  την ΕΕ.  Ένα  πραγματικά  επιθετικό  αριστερό μέτωπο  των  εργατικών-λαϊκών  δυνάμε-ων,  με  μεταβατικό  πρόγραμμα  (προϊόν των δικών τους αντιστάσεων και διεκδι-κήσεων,  επεξεργασιών,  της  δικής  τους διαδικασίας πολιτικής χειραφέτησης και όχι  «εγκεφαλικών  επινοήσεων»)  που  θα παλέψει για την ανατροπή του μνημονια-κού καθεστώτος και θα οικοδομήσει την εργατική-διεθνιστική-αντικαπιταλιστική εναλλακτική.

πολιτικη

Ένας χρόνος από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου

Το ταξικό ρήγμα παραμένει ενεργό...Του Σπύρου Αντωνίου

αντιρατσισμοσ16 6 ιουλΗ 2016

Μετά τη μεταφορά της δίκης της Χρυσής Αυγής από τις φυλακές Κορυδαλλού στο Εφετείο, ο ει-

δικός φρουρός Δ. Χατζησταμάτης κατέθεσε τρία σημαντικά στοιχεία, ότι το χτύπημα στον Παύλο

Φύσσα έγινε από άνθρωπο εκπαιδευμένο στο μαχαίρι, ότι όλο το μαχαίρωμα έγινε σε χώρο που υπήρχε εποπτεία αστυνομικών κι ότι η παρέα του Φύσσα ήταν αμυνόμενη. H εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και η συνεργασία της με την

αστυνομία αποκαλύπτεται σιγά σιγά...

Και γι’ αυτό ο Θ.Τζήμερος ανέλαβε δράση προσπαθώντας με ανάρτησή του στο fb να

σπιλώσει τον Παύλο Φύσσα και μάλιστα επέλεξε τη στιγμή που ο Ρουπακιάς έβρισε τη μητέρα του Παύλου και αποκάλεσε τη φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη «καριό-λα». Για να παραφράσουμε κάπως τα όσα είπε ο Τζήμερος για το Φύσσα: «Ο Τζήμε-

ρος είναι ένας φασίστας, ίδιος κι απαράλλα-χτος με τους δολοφόνους. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αυτοί κρατάνε το μαχαίρι». Εκείνος

το οπλίζει.

Έγινε με επιτυχία την πρώτη μέρα του Αντιρα-τσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η παρουσί-αση του βιβλίου «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλι-

σμός» της Sherry Wolf που εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά. Μίλησαν η μεταφράστρια

Κική Σταματόγιαννη και η πρώην βουλευτί-να, στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας και μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» Γιάννα

Γαϊτάνη. Οι τοποθετήσεις και η συζήτηση ανέπτυξαν το ζήτημα της καταπίεσης των

ΛΟΑΤ ατόμων καθώς και τη σημασία που έχει η πάλη για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις όσον αφορά το σεξουαλικό προσανατολισμό. Έγινε επίσης ιδιαίτερη αναφορά στην απόφαση της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της Λαϊκής Ενότητας

να υποστηρίξει το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία. Κοινός τόπος πολ-λών τοποθετήσεων ήταν ότι η όσο το δυνατόν πλατύτερη διακίνηση του βιβλίου στηρίζει τον αγώνα ενάντια στο σεξισμό και τις διακρίσεις.

Μερικές εικόνες από το στρατόπεδο προσφύ-γων στη Μαλακάσα: 10 τουαλέτες, μία ντουζιέ-ρα και μόνο δύο βρύσες για 1000 άτομα καθώς

και μηδενική μέριμνα για τις 35 έγκυες γυναί-κες που βρίσκοντα εκεί, έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων, η κάλυψη των οποίων γίνεται από

αλληλέγγυο κόσμο και όχι από το κράτος ή από τις ΜΚΟ, νερόβραστες πατάτες για γεύμα, ένας γιατρός μόνο από τις 11 το πρωί έως τις 3

το μεσημέρι. Παράλληλα, οι πρόσφυγες «απο-θαρρύνονται» να βγουν έξω με τακτικές όπως

αυτή της σύλληψης και απέλασης όσων τα χαρτιά που πήραν από τα hot spots των νησιών έχουν λήξει -κι έχουν λήξει τα χαρτιά όλων, ενώ μικρά παιδιά αφήνονται έξω από τον καταυλι-σμό για ώρες επειδή άργησαν να επιστρέψουν 10 ή 15 λεπτά μετά το όριο χρόνου. Wellcome

to Malakasa Jail...

Ο προπονητής Muai Thai, της σχολής White Tiger, αρνήθηκε να κατεβάσει την αθλήτριά

του στον αγώνα για τη ζώνη σε αγώνα Κ1 και ο λόγος ήταν ότι στους «επισήμους» βρίσκονταν δύο βουλευτές της Χρυσής

Αυγής. Αντιγράφουμε από την ανάρτησή του στο fb: «Επειδή ο αθλητισμός δεν μας ενώνει

(και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήριά μας δε χωρούν τους φασίστες και τους ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να

παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε

δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική του no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων

συγκέντρωσης». Υπόκλιση... μικρ

ά αν

τιρα

τσισ

τικά

Επιμ

έλει

α: Έ

λενα

Παπ

αγεω

ργίο

υ

Η υλοποίηση της συμφωνίας ΕΕ - Τουρ-κίας (και Ελλάδας) σε πρώτη φάση φαίνεται ότι επιτυγχάνει τους ρατσι-στικούς στόχους της όσον αφορά τη

Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι είσοδοι των προ-σφύγων στα νησιά του Αιγαίου έχουν μειωθεί δραματικά, όμως τα θύματα του πολέμου και της φτώχειας δεν έχουν σταματήσει να ταξιδεύ-ουν προς την ΕΕ και πλέον θαλασσοπνίγονται κατά χιλιάδες ανάμεσα στης ακτές της Λιβύης και της Ιταλίας. Ο Ρέντσι ανησυχεί (για τις «ροές» και όχι για τους πνιγμούς) κι επιδιώκει έλεγχο του βορειοαφρικανικού περάσματος. Όμως η Λιβύη δεν είναι Τουρκία και για να «επιτευχθεί» κάτι τέτοιο, απαιτείται μια μεγάλης κλίμακας ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη με αβέβαιο μέλλον. Αυτά δευτερευόντως απασχολούν την κυβέρνηση Τσίπρα, που δηλώνει ικανοποιημένη σε κάθε ευκαιρία με τη μείωση των «ροών» στο Αιγαίο, ενώ ο κ. Μουζάλας κάνει δηλώσεις του είδους «βόηθα Παναγιά» να συνεχίσει ο Ερντο-γάν να υλοποιεί τα υπεσχημένα. Πρόκειται για την αγωνία ενός «εταίρου» που έχει συμβάλει άλλο τόσο στην υλοποίηση της ρατσιστικής πο-λιτικής της ΕΕ: Η συμφωνία δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τη μετατροπή των ελληνικών νησιωτικών hotspots σε φυλακές, την εξέταση αιτημάτων ασύλου εκεί με το σταγονόμετρο (50 την ημέρα), την αλλαγή της σύνθεσης των επι-τροπών δευτεροβάθμιας εξέτασης αιτημάτων ασύλου με νομοθετική ρύθμιση ώστε η οι επανα-προωθήσεις Σύρων προσφύγων στην «ασφαλή» Τουρκία του Ερντογάν να είναι πλέον εφικτές.

Οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγεςΤμήμα της συμφωνίας –βέβαια– αποτελεί η αποδοχή από την ελληνική κυβέρνηση πως οι 50.000 εγκλωβισμένοι πρόσφυγες στην ηπειρω-τική Ελλάδα θα παραμείνουν στις άθλιες συνθή-κες των καταυλισμών στη μέση του πουθενά «για όσο χρειαστεί» καθώς το παραμύθι του “reloca-tion” από την ελλάδα προς την ΕΕ έλαβε τέλος. Για να μην ενθαρρύνονται νέες αφίξεις προσφύ-γων στα νησιά, χρειάζεται ακόμα και οι «τυχεροί» που δεν θα απελαύνονται απευθείας στην Τουρ-κία, να γνωρίζουν ότι το πέρασμα στην ελληνική ενδοχώρα σημαίνει εγκλωβισμό εντός ημίκλει-στων στρατοπέδων σε δύσκολες συνθήκες επ’ αόριστον. Καθώς τα υπηρεσιακά σημειώματα από τα νησιά έχουν λήξει προ πολλού, πρόσφυ-γες που «τολμούν» να εξέλθουν από τα στρατό-πεδα συλλαμβάνονται από αστυνομικούς του κ. Τόσκα κι εμπεδώνουν τους κινδύνους της δήθεν «ανοιχτής φιλοξενίας». Η κυβέρνηση Τσίπρα αρ-νείται το δικαίωμα πρόσβασης των 55.000 προ-σφύγων σε αιτήματα ασύλου εντός των στρατο-πέδων και οικογενειακής επανένωσης – που θα έδινε τη δυνατότητα πρόσβασης σε στοιχειώδη δικαιώματα - και υλοποιεί προγράμματα «προ-καταγραφής πρόθεσης υποβολής αιτημάτων» των προσφύγων μέσω της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Αυτή η προκαταγραφή εντάσσει τους πρόσφυγες που συμμετέχουν (16.000 προς το παρόν) σε μια γκρίζα ζώνη ημινομιμότητας χωρίς ίση πρόσβαση με τους ντόπιους στην παιδεία, την υγεία και την εργασία. Για παράδειγμα πα-ραμένει ερωτηματικό το αν τα 16.000 ανήλικα προσφυγόπουλα θα πάνε κανονικά στο δημόσιο σχολείο ή θα επιχειρηθεί να υποκατασταθεί αυτό το δικαίωμα από μια άτυπη εκπαιδευτική διαδι-κασία εντός των στρατοπέδων…

Το κίνημα αλληλεγγύηςΑπέναντι στη ζοφερή πραγματικότητα της φυ-λάκισης, των απελάσεων και της στέρησης στοι-χειωδών δικαιωμάτων στους πρόσφυγες, χιλιά-δες άνθρωποι μέσα κι έξω από τα στρατόπεδα σε όλη την Ελλάδα διεκδικούν ανθρώπινη ανοιχτή φιλοξενία των προσφύγων με πλήρη δικαιώμα-τα. Παρά τη ΜΚΟποίηση των «υπηρεσιών αλλη-λεγγύης», συνεχίζουν να προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια στους πρόσφυγες, αντιστέκονται στην «πιστοποίηση» - ΜΚΟποίηση που επιβάλλει η κυβέρνηση στους αλληλέγγυους, τον εξοβελι-σμό τους από τα προσφυγικά στρατόπεδα όπου βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις διεκδικούν για τους πρόσφυγες μετεγκατάσταση από καταυλισμούς στη μέση του πουθενά (π.χ. Κουτσόχερο, Κατσικάς κ.λπ.) και από εγκαταλελειμμένες αποθήκες σε στεγα-σμένες ανοιχτές δομές φιλοξενίας στις πόλεις. Κάνουν μαθήματα ελληνικών και αγγλικών σε πρόσφυγες εντός και εκτός των στρατοπέδων, παραστάσεις διαμαρτυρίας και διεκδίκησης κα-λύτερων συνθηκών σε δημοτικά συμβούλια, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις μαζί με πρόσφυ-γες εντός των πόλεων. Συνοδεύουν και γράφουν προσφυγόπουλα σε σχολεία κοντά στα στρατό-πεδα που μένουν. Οι οργανώσεις του κινήματος και της Αριστεράς, χρειάζεται να στηρίξουμε και να διευρύνουμε το κίνημα αλληλεγγύης και διεκδίκησης, να επιδιώξουμε ρήγματα στις ρα-τσιστικές συμφωνίες και πολιτικές, με στόχο την ακύρωσή τους.

Αντίσταση στην ξενοφοβία και το ρατσισμόΗ αντίσταση στην αντιπροσφυγική πολιτική ΕΕ-κυβέρνησης χρειάζεται να συνοδεύεται από απαντήσεις στα ξενοφοβικά επιχειρήματα που -στο έδαφος αυτής ακριβώς της πολιτικής- ακούγονται ολοένα και δυνατότερα από ΜΜΕ και ακροδεξιούς παράγοντες: Πως για παρά-δειγμα αν υπάρχουν επαρκείς υπηρεσίες υγείας στα νοσοκομεία για 10.000.000 μόνιμους κα-τοίκους και αξιοπρεπή σχολεία για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που ήδη φοιτούν, θα υπάρχουν και για 50.000 πρόσφυγες με τα παιδιά τους. Αντίθετα δεν θα σωθούν τα 10.000.000 ντόπιων αν αρνηθούμε την πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία για τους 50.000 πρόσφυγες και τα παι-διά τους. Πως υπάρχει εναλλακτική ρεαλιστική λύση φιλοξενίας των προσφύγων σε κλειστά σπί-τια, ξενοδοχεία και κλειστές δημόσιες υγειονομι-κές μονάδες στα κέντρα των πόλεων. Και τέλος πως υπάρχει δρόμος «μονομερούς» ανατροπής των ρατσιστικών συμφωνιών της ΕΕ αν αποφα-σίσουμε να ανατρέψουμε εξίσου μονομερώς και τα μνημόνια των «εταίρων» που αναγκάζουν και χιλιάδες νέους ντόπιους άνεργους στη μετανά-στευση προς τις χώρες των δανειστών.

Του Θανάση Κούρκουλα

Να αντισταθούμε στην Ευρώπη-φρούριο και την Ελλάδα-φυλακή

ΔΙΕΘΝΗ 176 ΙΟΥΛΗ 2016

Η εργατική τάξη και η νεολαία της Γαλλίας έδωσαν τους τε-λευταίους µήνες -και συνεχί-ζουν να δίνουν- µεγάλες µάχες

ενάντια στο νοµοσχέδιο της κυβέρνησης Ολάντ, που απειλεί µε «ξήλωµα» τις ερ-γατικές κατακτήσεις. Η «επιστροφή» της εργατικής τάξης, αλλά και του κινήµατος της νεολαίας, ήταν εντυπωσιακά, όπως και η διάρκεια, η αντοχή και η αλληλο-κάλυψη των κινητοποιήσεων. Το κίνηµα αυτό πάλεψε και εξακολουθεί να παλεύει ενάντια σε «θεούς και δαίµονες», ανακά-λυψε ξανά ή επινόησε µορφές και µεθό-δους πάλης, πάλεψε ενάντια στις ίδιες του τις αδυναµίες, κόντρα σε άτολµες συνδικαλιστικές ηγεσίες και, παρά τις τε-ράστιες αδυναµίες της γαλλικής Αριστε-ράς, έσπασε στην πράξη την κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», έφερε την κυβέρνη-ση στα όρια της κατάρρευσης, έκανε τη φωνή της Λεπέν να σιγήσει.

Όχι µόνο είναι ένα ευχάριστο «ξάφνια-σµα» που είχε ανάγκη η γαλλική κοινωνία και η γαλλική Αριστερά ύστερα από µε-γάλη περίοδο κινηµατικής «ξηρασίας», αλλά αποτελεί και αγωνιστικό υπόδειγµα για την Αριστερά και τα κινήµατα αντί-στασης σε όλη την Ευρώπη. Υποδεικνύει τη µέθοδο και τον προσανατολισµό του αγώνα, αλλά και της πολιτικής ατζέντας της Αριστεράς. Είναι, µεταξύ άλλων, η απάντηση στο «ερώτηµα», αλλά και ο τρόπος που µπορεί να «γονιµοποιηθεί» η λαϊκή ψήφος υπέρ του «-exit» στη Βρετανία.

Η µάχη δεν έχει κριθείΟ ταξικός αγώνας συνεχίζεται στη Γαλλία όπως εξελίσσεται εδώ και 4 µήνες, σαν ένα αµφίρροπο µπρα ντε φερ. Στις 23 και 28 Ιουνίου είχαµε νέες πανεθνικές µέρες κινητοποίησης (την 11η και τη 12η από την αρχή του κινήµατος αντίστοιχα) από τα

συνδικάτα, µε τους διαδηλωτές να φτά-νουν τις 200.000. Νέες απεργίες έγιναν από τους εργαζόµενους στην αποκοµιδή σκουπιδιών, την ενέργεια και τον… Πύρ-γο του Άιφελ. Στις τελευταίες µετρήσεις της κοινής γνώµης, το 67% συνεχίζει να απορρίπτει κατηγορηµατικά το νόµο Ελ-Κοµρί και το ξήλωµα του Εργατικού Κώδικα, ενώ το 60% υποστηρίζει το κίνη-µα αντίστασης.

Στις δύο τελευταίες διαδηλώσεις, το κλίµα θύµιζε χούντα. Οι συγκεντρώσεις βρίσκονταν σε ασφυκτικό κλοιό από χιλιά-δες αστυνοµικούς (σε αριθµούς ρεκόρ), επιτράπηκε µόνο µια µικρή διαδροµή για τη διεξαγωγή πορείας, η αστυνοµία µπλόκαρε την κυκλοφορία, απέκλεισε δρόµους και γειτονιές, έκλεισε το µετρό για να εµποδίσει την πρόσβαση, προχω-ρούσε σε συνεχείς σωµατικούς ελέγχους κι απαγόρευε σε «ύποπτους» διαδηλωτές να προσεγγίσουν τη συγκέντρωση. Στις 28/6, στο Παρίσι είχε προγραµµατιστεί σύσκεψη συνδικαλιστών στο εργατικό κέντρο πριν τη διαδήλωση. Η αστυνοµία απέκλεισε το εργατικό κέντρο και τους απαγόρευσε να κινηθούν προς τη διαδή-λωση, καταλήγοντας σε 81 συλλήψεις.

Τις τελευταίες µέρες διαφάνηκε κάµ-ψη των κλαδικών απεργιών διαρκείας, που έδωσαν τον τόνο το Μάη και το µε-γαλύτερο µέρος του Ιουνίου. Επιπλέον, ο αριθµός των διαδηλωτών φαίνεται να αποκλιµακώνεται σε σχέση µε το 1,3 εκα-τοµµύριο στις 14 Ιουνίου. Ωστόσο, κανείς δεν µπορεί να προεξοφλήσει τη συνέχεια.

Πρώτον, γιατί είναι ένας αγώνας στον οποίο διακυβεύονται πολλά για τον οικο-νοµικό και πολιτικό συσχετισµό δυνάµε-ων. Πρόκειται για τη σοβαρότερη ίσως µεταπολεµική επίθεση σε βάρος των κοι-νωνικών κατακτήσεων στη Γαλλία, κι ο κόσµος το γνωρίζει. Η Γαλλία παραµένει η τελευταία χώρα µε άθικτο το µεγαλύ-τερο τµήµα των µεταπολεµικών κατα-κτήσεων, καθώς η εργατική τάξη της έχει αντισταθεί στην προσπάθεια ανατροπής τους ξανά και ξανά. Ο λαϊκός κόσµος όχι

µόνο έχει συσσωρεύσει οργή από τις πε-ρασµένες πικρές εµπειρίες, αλλά δεν βλέ-πει και καµία προοπτική. Η κρίση βαθαί-νει διεθνώς κι η Γαλλία περιδινίζεται. Προ των πυλών, για παράδειγµα, βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στο ∆ηµό-σιο Σύστηµα Υγείας. Κι είναι κατανοητό ότι µια ήττα στο θέµα του Εργατικού Κώ-δικα θα ανοίξει το δρόµο για την επέλαση του νεοφιλελεύθερου οδοστρωτήρα.

Σήµερα εκατοµµύρια Γάλλοι φτωχοί έχουν επενδύσει πολλά στο κίνηµα, το οποίο έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι δι-αθέτει εφεδρείες. Θυµίζουµε ότι και στις 31 Μάρτη έπιασε «peak» µε 1,5 εκατοµ-µύριο διαδηλωτές, πέφτοντας σχετικά τις επόµενες µέρες κινητοποίησης (4/4, 9/4, 28/4, 1/5) για να ξανανέβει και να πιά-σει νέα κορύφωση. Ακόµα και στις 23/6 υπήρχε πόλη που δεν συµµετείχε µέχρι πρότινος στο κίνηµα και πραγµατοποιή-θηκε διαδήλωση µετά από 50 χρόνια.

∆εύτερον, γιατί ο αγώνας έχει αποδε-δειγµένα προκαλέσει στο κυβερνητικό στρατόπεδο εσωτερικές συγκρούσεις και κλυδωνισµούς, το έχει εξαναγκάσει επα-νειληµµένα σε παραχωρήσεις, υποχωρή-σεις και ελιγµούς «διαλόγου». Οι Ολάντ-Βαλς κατέρρευσαν σε δηµοτικότητα, ενώ δεκάδες βουλευτές τους απειλούν να µην ψηφίσουν. Ακόµα και την τελευταία στιγ-µή, βουλευτές και υπουργοί εκφράζουν δηµόσια τη διαφωνία τους µε την κυβερ-νητική αδιαλλαξία. Και η ενδοκυβερνητι-κή τρικυµία αφήνει παράθυρο ανοιχτό για να εισβάλει ξανά η λαϊκή οργή.

Τρίτον, υπάρχουν νέες ηµεροµηνί-ες-σταθµοί για το κίνηµα. Ο νόµος εγκρί-θηκε από τη Γερουσία στις 28/6 (µε ψή-φους 185 υπέρ, 156 κατά), αλλά πρέπει να επιστρέψει στη Βουλή στις 5/7 και να περάσει από δεύτερη –και οριστική– ψη-φοφορία κι έπειτα να υπογραφεί από τον πρόεδρο Ολάντ για την οριστική επικύ-ρωσή του. Στις 5 Ιουλίου λοιπόν υπάρχει νέο κάλεσµα για πανεθνική κινητοποίηση και απεργίες και θα υπάρξει χρονικό περι-θώριο για νέες κινητοποιήσεις.

Την προηγούµενη φορά, στις 10/5, θυµίζουµε ότι περίπου 40 βουλευτές απειλούσαν να µην ψηφίσουν το νόµο. Οι Ολάντ-Βαλς γι’ αυτό το λόγο επιστρά-τευσαν την αντιδηµοκρατική διάταξη 49.3 του Συντάγµατος, παρακάµπτοντας τη Βουλή. Ακολούθησαν προτάσεις µοµ-φής και 31 βουλευτές του κυβερνώντος κόµµατος (Σοσιαλιστικό Κόµµα) ψήφισαν υπέρ, αψηφώντας την απειλή διαγραφής, φέρνοντας την κυβέρνηση σε απόσταση µόλις 2 βουλευτικών ψήφων από την ανα-τροπή της. Αυτή η επίδειξη αλαζονείας κι αυταρχισµού, µάλιστα, αποτέλεσε τη θρυ-αλλίδα για κλιµάκωση της αντίστασης και την εισβολή του «βαρέως πυροβολικού» της εργατικής τάξης στην αρένα µε απερ-γίες διαρκείας. Σύµφωνα µε µέτρηση των τελευταίων ηµερών, το 73% των Γάλλων δηλώνουν αντίθετοι µε νέα χρησιµοποίη-ση του άρθρου 49-3 του Συντάγµατος.

ΠροοπτικέςΤι είναι αυτό που διασφαλίζει νέα άνοδο της από τα κάτω µαχητικότητας, ιδιαί-τερα αν οι Ολάντ-Βαλς προκαλέσουν µε νέα επίκληση του 49-3, ενδεχόµενο που µοιάζει αρκετά πιθανό;

Ακόµα κι αν επιβεβαιωθεί µια κάµψη των εργατικών αγώνων και του αριθµού των δια-δηλωτών, που είναι σαφώς ο καθοριστικός παράγοντας για εξελίξεις στις «ανώτερες πίστες» του πολιτικού σκηνικού, το ταξικό µένος παραµένει ασίγαστο και δεν είναι κα-θόλου σίγουρο το πώς θα επιδράσει ο από-ηχος του κινήµατος στο Κοινοβούλιο. Θα υπάρξει νέα πρόταση µοµφής; Πώς θα κινη-θούν οι «αντάρτες»; Θα µπούνε στο µαντρί ή θα πηδήξουν από ένα καράβι που βουλιά-ζει; (Σε τελευταίες µετρήσεις, µόνο το 14% τάσσεται υπέρ µιας νέας υποψηφιότητας του Ολάντ για την Προεδρία της επόµενης χρονιάς, ενώ η δηµοτικότητα του Βαλς βρί-σκεται στο 16%). Θα πέσει η κυβέρνηση µε «αντάρτικο» από τα αριστερά της, ή θα βρει χείρα βοηθείας από δεξιά;

Όπως και να έχει, η µάχη δεν έχει κριθεί.

Του Αλέξη Λιοσάτουσυνδικάτα, µε τους διαδηλωτές να φτά- µόνο έχει συσσωρεύσει οργή από τις πε- Την προηγούµενη φορά, στις 10/5,

Γαλλία

Επιστροφή της εργατικής τάξης και υπόδειγµα αγώνα

ΔΙΕΘΝΗ18 6 ΙΟΥΛΗ 2016

Τ α αποτελέσµατα των ισπανικών εκλογών έγιναν η αφορµή για να ανοίξει µια µεγάλη συζήτη-ση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο,

αλλά και στο ίδιο το Ισπανικό Κράτος. Τα συστηµικά ΜΜΕ και οι δυνάµεις του καθεστώτος εκµεταλλεύονται το γεγο-νός ότι το δεξιό κόµµα βρίσκεται στην πρώτη θέση και ότι οι Σοσιαλιστές δεν κατέρρευσαν, διατηρώντας τη δεύτερη θέση, παίρνοντας τη ρεβάνς και πανη-γυρίζοντας την υποτιθέµενη αντοχή του δικοµµατισµού.

Οι ριζοσπαστικές και αριστερές δυνά-µεις όλων των αποχρώσεων αναρωτιού-νται γιατί η συµµαχία Unidos Podemos έµεινε στην τρίτη θέση, χάνοντας ένα εκατοµµύριο ψήφους. Μια πληθώρα ερµηνειών κυκλοφορεί. Οι Ισπανοί τρό-µαξαν από το Brexit, o ισπανικός λαός κοιµάται, η συµµαχία Unidos Podemos

στέρησε τις πιο κεντρώες ψήφους από το Podemos, το Podemos ταυτίστηκε µε τον ΣΥΡΙΖΑ, το Podemos στρογγύλεψε το λόγο του κ.λπ.

Σ’ αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να θυ-µόµαστε ότι η τελευταία πράξη δεν έχει παιχτεί ακόµα, αφού οι διαπραγµατεύ-σεις για το ποιοι και µε ποιες συµµαχίες θα κυβερνήσουν τη χώρα είναι ακόµα µπροστά. Η συζήτηση για τη συνέχεια θα καθοριστεί από δύο παράγοντες. Πρώτο, από τη µε κάθε θυσία προσπά-θεια των αστικών δυνάµεων και ευρω-παϊκών ελίτ να υπάρξει σταθερή κυ-βέρνηση, πράγµα που σηµαίνει µεγάλη πίεση στους Σοσιαλιστές να αποδεχτούν τη συµµετοχή τους σε µια κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισµού. ∆εύτερο, από το αν το Podemos ή η συµµαχία Unidos Podemos θα αναλάβει άµεσα το ρόλο µιας µαχητικής αντιπολίτευσης, που θα επιστρέψει στον τόπο των ελπίδων και των δυνατοτήτων του 2011 ή της πρώτης εποχής του Podemos (2014), όταν αυτό εξέλεξε 5 ευρωβουλευτές µε το σύνθη-µα «δεν µας αντιπροσωπεύουν» «είµα-

στε ο λαός ενάντια στην κάστα και τα θέλουµε όλα».

Η επόµενη µέραΑκόµα και αν ο δικοµµατισµός επιβιώ-σει, δεν θα πρέπει να βιαστούµε να βγά-λουµε συµπεράσµατα για την ανθεκτι-κότητά του. ∆εν είναι µόνο ότι τα ΜΜΕ έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τροµά-ξουν τους ψηφοφόρους, χρησιµοποιώ-ντας τον µπαµπούλα του Brexit. Το PP και το PSOE είναι δύο κόµµατα βαθιά τραυµατισµένα και απονοµιµοποιηµέ-να. Οι Σοσιαλιστές πήραν το χειρότερο αποτέλεσµα των τελευταίων χρόνων και το κόµµα της ∆εξιάς δεν καταφέρνει να σχηµατίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Ένα µεγάλο µέρος των ψηφοφόρων του Ραχόι προέρχεται από το κόµµα των Πο-λιτών (Ciudadanos) που στη µάχη της πόλωσης µεταξύ Αριστεράς και δεξιάς ψήφησε PP. Οι διαπραγµατεύσεις για τη νέα κυβέρνηση θα ξαναβάλουν σε κρίση τα δύο κόµµατα που καλούνται να διαχειριστούν την κρίση και να πάρουν µέτρα πολύ σκληρής λιτότητας και περι-

κοπών. Μέτρα που η Κοµισιόν ζητά εδώ και τώρα.

Η εξήγηση της προσωρινής επιβίωσης των συστηµικών δυνάµεων πρέπει να αναζητηθεί στο τι έκανε ή τι δεν έκανε η συµµαχία Unidos Podemos. Μια συµµα-χία που σύµφωνα µε όλες τις δηµοσκο-πήσεις µπορούσε και αναµενόταν να απο-τελεί τη δεύτερη δύναµη της χώρας. Τι φταίει λοιπόν γι’ αυτό το sorpasso (εκλο-γική προσπέραση) που έγινε sorpresa (έκπληξη); Γιατί οι δυνάµεις του Unidos Podemos πήραν ένα εκατοµµύριο ψή-φους λιγότερες από όσο είχαν πάρει κα-τεβαίνοντας ξεχωριστά στις προηγούµε-νες εκλογές της 20ής ∆εκέµβρη;

Μέσα στο ίδιο το Podemos η συζήτη-ση έχει ανοίξει δηµόσια, καθώς τα στε-λέχη των διαφορετικών τάσεων ανταλ-λάσσουν άρθρα, προσπαθώντας να απαντήσουν όχι µόνο στο γιατί, αλλά και σε µια διάχυτη απογοήτευση στις γραµ-µές των αγωνιστών-τριών τους, που συµ-µετείχαν σε µια εντυπωσιακή εκλογική καµπάνια σε κάθε πόλη και χωριό.

Ένα µέρος της εξήγησης επιχειρεί να

Της Κατερίνας Σεργίδου

Ισπανία: Πού οφείλεται η εκλογική αποτυχία της Αριστεράς

ΙράκΟ Ιρακινός πρωθυπουργός Αλ Αµπάντι ταξίδεψε στη Φαλούτζα για να υψώσει ο ίδιος την ιρακινή σηµαία στο δηµαρχείο της πόλης. Μετά από 5 βδοµάδες σκλη-ρών πολύνεκρων µαχών, το Ισλαµικό Κράτος εκδιώχθηκε από την πόλη (που κατείχε από το 2014) και ο πρωθυπουργός έσπευσε για τις φωτογραφίες που θα τονώσουν το προφίλ του, ενώ αντιµετωπίζει αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Και η «απελευθερωµένη» Φαλούτζα; Ερειπωµένη. Με δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες (που επιχείρησαν να ξεφύγουν από τα κυβερνητικά πυρά και από το γεγονός ότι ήταν «ανθρώπινες ασπίδες» για το ΙΚ), µετά από 6 µήνες αποκλεισµού που τους οδήγησαν να τρώνε σάπια λαχανικά, να βρίσκονται σε άθλια στρατόπεδα στη µέση της ερήµου (µε θανάτους από αφυδάτωση). Αυτό για τα γυναικόπαιδα. Για τους άντρες υπήρξαν βασανιστήρια και άγριες παραβιάσεις δικαιωµά-των, γιατί θεωρήθηκαν συλλήβδην «ύποπτοι» ως συνεργάτες του ΙΚ…

διεθνη 196 ΙΟΥλΗ 2016

δώσει στο άρθρο του «Η σύγχυση μιας καλοκαιρινής νύχτας» ο Χοσέπ Μαρία Αντέντας: «Μια πρώτη εξήγηση μπορεί να εντοπιστεί στην ντεκαφεϊνέ καμπάνια, κενή από πραγματικές προτάσεις, που δεν είχε σχεδιαστεί για να κινητοποιήσει την πραγματική και εν δυνάμει βάση της συμμαχίας Unidos Podemos, αλλά είχε σχεδιαστεί για να μην τρομάξουν οι πιο μακρινοί της ψηφοφόροι.

Η πατριωτική καμπάνια με το light περιεχόμενο, σε συνδυασμό με τις ανα-χρονιστικές αναφορές στη σοσιαλδημο-κρατία, δεν δημιούργησε την απαραίτη-τη έμπνευση και ενθουσιασμό (...) Μια δεύτερη εξήγηση θα πρέπει να αναζη-τηθεί στα όρια της πολιτικοποίησης που έθεσε ο πολιτικός κύκλος που άνοιξε το 2011, καθώς και σε μια κατάσταση όπου, ενώ η παλιά εμπιστοσύνη διαλύεται, η καινούρια εμπιστοσύνη δεν παγιώνε-ται και δεν κεφαλοποιείται. Πολλοί από τους/τις ψηφοφόρους του Podemos και της Ενωμένης Αριστεράς έμειναν σπίτι ή ψήφισαν άλλες εξωκοινοβουλευ-τικές δυνάμεις ή ακόμα και τους ίδιους τους Σοσιαλιστές για μια σειρά αντιφα-τικών λόγων. Απάθεια, αποπροσανατο-λισμός λόγω της σοσιαλδημοκρατικής στροφής του Ιγκλέσιας, φλου εκλογική καμπάνια χωρίς ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα, μη κατανόηση του γιατί το Podemos στήριζε μια κυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές».

Απάρνηση της βάσηςΈτσι το βασικό πρόβλημα δεν είναι μόνο σε αυτά που έκανε, αλλά κυρίως σε αυτά που δεν έκανε το Podemos και κατά προ-έκταση η συμμαχία Unidos Podemos. Το 2011 το κίνημα 15Μ, με το θρυλικό σύνθημα «Δεν μας αντιπροσωπεύουν», άνοιξε έναν πολιτικό κύκλο που τώρα δείχνει να κλείνει. Ένα βαθύ αίτημα για δημοκρατία και δικαιοσύνη συντάραξε την ισπανική κοινωνία. Ένα κίνημα που διεκδικούσε την πτώση της μοναρχίας, την ανεξαρτησία της Καταλονίας, την αλλαγή του συντάγματος. Ένα κίνημα που με τα εργατικά mareas, τη νεο-λαία, τις γυναίκες, διεκδικούσε λόγο και χώρο. Από αυτό το κίνημα γεννήθηκε το Podemos, δίνοντας υπόσχεση ότι το πρόγραμμά του θα υπηρετεί όλους αυ-τούς, επιχειρώντας τα συνθήματά του και οι δομές του να μην είναι «μια από τα ίδια».

Έτσι λοιπόν οι λόγοι της αποτυχίας δεν είναι, όπως ισχυρίζεται ο Ερεχόν (δεξι-

ά-λαϊκιστική πτέρυγα του Podemos), ότι η συμμαχία με την Ενωμένη Αριστερά ήταν πολύ αριστερή, αποθώντας έτσι την πλειοψηφία του κέντρου, αλλά ακριβώς το ανάποδο. Ότι το Podemos απαρνήθη-κε την πραγματική του βάση.

Η απουσία δημοκρατικών διαδικασι-ών, η προσπάθεια φίμωσης των ριζο-σπαστικών φωνών, ο αποκλεισμός της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από τα ψηφοδέλτια και τα σενάρια συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές δεν πρόσθεσαν κά-ποια άλλη –φανταστική– βάση κεντρώων ψηφοφόρων. Απλά απογοήτευσαν (προς το παρόν) την υπαρκτή βάση των ανθρώ-πων που ήθελαν κάτι διαφορετικό, που επειδή ήθελαν κάτι διαφορετικό επέβα-λαν τη δημιουργία ενός καινούριου σχη-ματισμού, συμπίπτοντας με την επιθυμία των ριζοσπαστικών δυνάμεων και της ομάδας των διανοούμενων να δημιουρ-γήσουν το Podemos. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πείστηκαν ότι το Unidos Podemos συνεχίζει να αποτελεί αυτό το διαφορε-τικό και γι’ αυτό προτίμησαν να μείνουν σπίτι τους.

Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα από έξυπνες ταχτικές και εντυπωσιακές επι-κοινωνιακές καμπάνιες για να κερδηθεί ο αντίπαλος και να ηγεμονεύσουν οι ρι-ζοσπαστικές δυνάμεις στην κοινωνία. Η ηγεμονία, που ούτως ή άλλως είναι πά-ντα υπό κατάκτηση και ποτέ τελειωμένη υπόθεση, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς αριστοτεχνικών κινήσεων που στόχο έχουν να πλήξουν επικοινωνιακά τον αντίπαλο. Η επικοινωνιακή ταχτική και ο εκφερόμενος λόγος έχουν τη σημα-σία τους. Όμως δεν φτάνουν. Χρειάζεται πραγματικό πρόγραμμα που δεν χωράει σε ευφάνταστα προεκλογικά προγράμ-ματα τύπου ΙΚΕΑ. Χρειάζεται πραγμα-τικές συγκρούσεις, πραγματική βάση, πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικά κινήματα.

Η κρίση και η αστάθεια θα συνεχι-στούν και θα βαθύνουν. Τα αδιέξοδα των συστημικών δυνάμεων είναι εδώ, αφού ζητείται κυβέρνηση για να υλοποιήσει ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας με πολλές περικοπές. Όλες οι ευκαιρίες για την Αριστερά του Ισπανικού Κράτους είναι ανοιχτές. Η τρίτη θέση στο κοινο-βούλιο είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης, όπως πολύ περισσότερο, οι εκατοντάδες δήμοι, τα ενωτικά σχήματα σε πόλεις και χωριά, οι εκατοντάδες βουλευτές στις τοπικές κυβερνήσεις.

Η συμμαχία με την Ενωμένη Αρι-στερά χρειάζεται να συνεχιστεί, τα σενάρια συμμαχιών με τις συστημικές δυνάμεις πρέπει να διαψευσθούν και να γίνουν όλες οι προσπάθειες που θα χτίζουν πραγματικούς δεσμούς με την κοινωνία, ώστε να ανοίξει ένας καινού-ριος κύκλος κινητοποιήσεων που θα ολοκληρώσει τη ρήξη με το καθεστώς

του ’78. Ένα αίτημα για ένα κύμα ρι-ζοσπαστικοποίησης και εκδημοκρα-τισμού του Podemos έχει αρχίσει να ακούγεται εδώ και καιρό. Είναι ώρα να ακουστεί πιο δυνατά. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η ελπίδα βρίσκεται στις δυνάμεις του Podemos, της Ενωμένης Αριστεράς, της Unidad Popular στους δήμους.

ΠορτογαλίαΠροθεσμία τριών εβδομάδων έδωσε η Κομισιόν στην Πορτογαλία, για να πάρει μέτρα που θα «συμμαζέ-ψουν» το έλλειμμά της, προτού επιβληθούν πρόστι-μα ίσα με το 0,2% του ΑΕΠ. Η κίνηση ίσως καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις. Οι Σοσιαλιστές επιχείρησαν να ισορροπήσουν μεταξύ των δεσμεύσεών τους με τα αριστερά κόμματα που τους στηρίζουν κοινοβουλευ-τικά από τη μία και των υποχρεώσεών τους απέναντι στην ΕΕ από την άλλη. Το σχέδιο είχε εξαρχής «κοντά ποδάρια» και ίσως έφτασε η ώρα της αλήθειας. Το Μπλόκο έχει ήδη δηλώσει πως θα απαιτήσει δημο-ψήφισμα σε περίπτωση κυρώσεων…

Ισπανία: Πού οφείλεται η εκλογική αποτυχία της Αριστεράς

ΜεξικόΈπειτα από μια τριήμερη απεργία των εκπαιδευτικών στο Μεξικό, η μάχη κλιμακώθηκε στην Οαχάκα, όπου εδώ και βδομάδες έχουν υψωθεί οδοφράγματα. Οι απεργοί εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν δολοφονική καταστολή, με 9 νεκρούς ως τώρα, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα και βρίσκουν αλληλέγγυους σε άλλους κλάδους (όπως οι υγειονομικοί κ.ά.). Η δολοφονική μανία του μεξικάνικου κράτους εξηγείται. Θυμούνται καλά ότι 10 χρόνια πριν, τέτοια εποχή, μια απεργία δασκάλων, που συνοδεύτηκε από καταλήψεις δημόσιων χώρων, κλιμακώθηκε σε γενικευμένη εξέγερση και στην «Κομούνα της Οαχάκα», μια σχεδόν επαναστατική κατάσταση που χρειά-στηκε άγρια καταστολή, αίμα, συλλήψεις και «εξαφανίσεις» για να κατασταλεί. Αλλά φαίνεται πως άφησε ισχυρές μνήμες…

Το δεξιό κόμμα (PP) κατάφερε όχι μόνο να μην πέσει, αλλά να αυξήσει τις δυνάμεις του πηγαίνοντας από το 28,7% στο 33% και από τις 123 έδρες στις 137, λαμβάνοντας 600.000 ψήφους περισσότερες. Στην πραγματικότητα το κόμμα του Ραχόι συγκέντρωσε τις συντηρητικές ψήφους των φοβισμέ-νων ψηφοφόρων, συμπεριλαμβανο-μένων και αυτών των Ciudadanos, που έχασαν 400.000 ψήφους και 8 έδρες, μένοντας μόνο στις 32 και στην τέταρ-τη θέση.

Όσο για τους Σοσιαλιστές (PSOE), παρότι έχασαν 100.000 ψήφους και 5 έδρες, με το 22,7% κατάφεραν να δια-τηρήσουν τη δεύτερη θέση.

Η συμμαχία Unidos Podemos έμεινε στην τρίτη θέση, με ένα 21,6% και ένα εκατομμύριο λιγότερες ψήφους από όσες είχαν πάρει ξεχωριστά στις εκλο-

γές της 20ής Δεκέμβρη το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά. Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο ότι η συμμαχία Unidos Podemos βγήκε πρώτη δύ-ναμη στην Καταλονία, τη Χώρα των Βάσκων, και στη Ναβάρα, καθώς και πρώτη στους ψηφοφόρους μέχρι 30 χρονών.

Εντυπωσιακή επίσης ήταν και η απο-χή, αφού από το 73,20% της συμμετο-χής των ψηφοφόρων το 2015, έφτασε τώρα να συμμετάσχει μόνο το 69,84%. Το 30,16% καταγράφεται ως ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά εκλογικής αποχής των τελευταίων 40 χρόνων. Πρόκειται για μια αποχή που επηρέα-σε πρώτα από όλα τη συμμαχία Unidos Podemos, αφού ένας στους πέντε ψη-φοφόρους, που ήταν διατεθειμένοι να την ψηφίσουν, τελικά δεν έφτασε μέ-χρι την κάλπη.

Aποτελέσματα

έδρες έδρες έδρες έδρες

Έχουµε µπει σε µια περίοδο που η αντιπροσφυγική πολιτική της κυ-βέρνησης γίνεται όλο και πιο σκλη-ρή, µαζί µε την επίθεση ενάντια

στην «ενοχλητική» εκδοχή της αλληλεγγύ-ης, εκείνης που διεκδικεί, χτίζει γέφυρες µε τους πρόσφυγες, καταγγέλλει τα κυβερνητι-κά εγκλήµατα. Στόχος να «εξαφανιστούν» οι πρόσφυγες από τα βλέµµατα και τα µυαλά της κοινωνίας, ώστε να κρυφτούν κάτω από το χαλί και οι απαράδεκτες συνθήκες διαβίω-σης που τους έχουν επιβληθεί. Σε µια τέτοια περίοδο, τα µαζικά αντιρατσιστικά γεγονότα του καλοκαιριού αποκτούν µια επιπλέον ση-µασία από την «παραδοσιακή».

Μετά τη 10η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισµό» στη Γεωπο-νική Σχολή, την «σκυτάλη» πήραν τα Αντιρα-τσιστικά Φεστιβάλ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Στις 1-2-3 Ιούλη, στην Πανεπιστηµιούπολη, µε κεντρικό σύνθηµα «Πρόσφυγες Καλοδεχούµε-νοι», το 19ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της Αθήνας λειτούργησε ως τόπος συνάντησης δεκάδων µε-ταναστευτικών κοινοτήτων, αντιρατσιστικών και άλλων κινηµατικών συλλογικοτήτων, κόσµου µε αντιρατσιστικές ευαισθησίες, ακτιβιστών του αντιρατσιστικού κινήµατος, της Αριστεράς και των ευρύτερων κινηµάτων αντίστασης. Ήταν µια γιορτή αλληλεγγύης, αλλά ταυτόχρονα ένα πολι-τικό-κινηµατικό «εργαστήρι» µε συζητήσεις για µια σειρά µέτωπα πάλης. Ξεχωρίζουµε πολιτικά τη συζήτηση για τη Συµφωνία ΕΕ-Τουρκίας, «Ευ-ρώπη-φρούριο και Ελλάδα-φυλακή», καθώς είναι το κεντρικό µέτωπο που έχει να αντιπαλέψει το κίνηµα (βλ. και σελ. 16), τη συζήτηση για την άνοδο της ακροδεξι-άς και τη δίκη της Χρυσής Αυγής, που ξαναξεκινά και δεν πρέπει να επιτρέψουµε τον «εφησυχασµό» της προηγού-µενης περιόδου σε αυτό το κρίσιµο ζήτηµα, όπως και τη συζήτηση για τις «Αντιστάσεις και εναλλακτικές απέναντι στο 3ο µνηµόνιο», καθώς έχει γίνει πλέον σαφές και από την εµπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν µπορεί να υπάρξει συνεπής αντιρατσιστική πολιτική χωρίς συνεπή αντιµνηµονιακή πολιτική. Γενικότερα ήταν θετική η πλη-θώρα θεµάτων που έδινε το στίγµα «κοινού αγώνα» (πέρα από το άνοιγµα διάφορων «επιµέρους» πτυχών του προ-σφυγικού, συζητήσεις και ενάντια στις απολύσεις, υπέρ της δηµόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος, για τον πόλεµο στη Μέση Ανατολή κ.λπ).

Τις ίδιες µέρες στη Θεσσαλονίκη, το 19ο Αντιρατσιστι-κό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά, επεδίωκε να φέρει κοντά και να δώσει το λόγο στους πρόσφυγες των στρατοπέδων της Βορείου Ελλάδας. Επίσης, µε έναν αντίστοιχο πλούτο συζητή-σεων, να ανοίξει ο διάλογος για το προσφυγικό, για τον πόλεµο στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη-φρούριο, αλλά και τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (π.χ. η βιβλιο-παρουσίαση του βιβλίου της Σέρι Γουλφ «Σεξουαλικό-τητα και σοσιαλισµός), τα κινήµατα ενάντια στις ιδιω-τικοποιήσεις, τους αγώνες ενάντια στη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισµό.

Η επιτυχία αυτών των φεστιβάλ αναδεικνύει τη συ-σπείρωση ενός πολύτιµου δυναµικού, που «επιµένει αντιρατσιστικά», που συνεχίζει να αγωνίζεται µε όποιον τρόπο µπορεί ή νοµίζει στο πλευρό των προσφύγων, ενά-ντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Γι’ αυτό και τα αντιρα-

τσιστικά γεγονότα του καλοκαιριού µάς γεµίζουν δύναµη για τη συνέχεια του αγώνα.

14 ΙούληΕπόµενο κορυφαίο ραντεβού για όλο αυτόν τον κόσµο η διαδήλωση αντίστασης και αλληλεγγύης στις 14 Ιούλη στις 6.30 µ.µ. στην Οµόνοια, στην Αθήνα. Σε αυτήν κα-λούν αντιρατσιστικές, προσφυγικές και µεταναστευτικές οργανώσεις, συλλογικότητες αλληλεγγύης στους πρό-σφυγες και σωµατεία, µε συνθήµατα: «Ανθρώπινη ανοι-χτή φιλοξενία στις πόλεις – Άσυλο και ίσα δικαιώµατα σε παιδεία, υγεία εργασία – Ανοιχτά σύνορα στους πρόσφυ-γες – Όχι στη συµφωνία ΕΕ-Τουρκίας – Όχι στην αντιπρο-σφυγική πολιτική της κυβέρνησης – Να σταµατήσουµε τις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις».

Η κινητοποίηση στις 14 Ιούλη, που µετά τη συγκέντρω-ση στην Οµόνοια θα πορευθεί προς το υπουργείο Μετα-ναστευτικής Πολιτικής, τη Βουλή και τα γραφεία της ΕΕ, αποκτά ξεχωριστή σηµασία για µια σειρά λόγους:

Πρώτον, γιατί µε τέτοιες «κεντρικές»-ενωτικές-µα-ζικές κινητοποιήσεις και γεγονότα, δεν αφήνουµε να «ξεχαστεί» το θέµα των προσφύγων, δεν αφήνουµε την κυβέρνηση να «το κρύψει κάτω από το χαλί», επιδιώκου-µε να γίνει ξανά και να παραµείνει ένα ανοιχτό κεντρικό πεδίο πάλης.

∆εύτερον, γιατί είναι µια πρωτοβουλία, που επιχειρεί να ενώσει τις πολυπληθείς και διάσπαρτες αλληλέγγυες δοµές, οµάδες, δυνάµεις, όπως και τους ίδιους τους πρό-σφυγες. Η ανάγκη συντονισµού-ενότητας-κοινής δρά-σης αναδεικνύεται σε κάθε αντιρατσιστικό γεγονός και συζήτηση από τους «πρωταγωνιστές» της αλληλεγγύης. Όπως δηλώνει και το κείµενο του καλέσµατος:

«Αυτή η ρατσιστική απανθρωπιά βρήκε και κάθε µέρα συνεχίζει να βρίσκει απέναντί της τη δράση του κινήµα-τος αλληλεγγύης: Eργατικά σωµατεία, αντιρατσιστικές και προσφυγικές/µεταναστευτικές συλλογικότητες και οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι και συλλογικότητες στις γειτονιές. Kαταλήψεις στέγης για πρόσφυγες που φανερώνουν στην πράξη πως οι πρόσφυγες µπορούν και πρέπει να ζουν αξιοπρεπώς και να συνυπάρχουν αρµονικά µε τους ντόπιους. Eκπαιδευτικά σωµα-τεία και σωµατεία των εργαζοµένων στην υγεία που αγωνίζονται για την οµαλή πρόσβαση των προσφύ-γων και των παιδιών τους στα δηµόσια σχολεία και τα νοσοκοµεία. Aλληλέγγυες συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στις περιοχές όπου υπάρχουν στρατόπεδα και κέντρα κράτησης επιδιώκοντας την ανθρώπινη ανοιχτή φιλοξενία σε άµεση επαφή µε τους πρόσφυγες που ζουν σε αυτά και κάθε προ-σπάθεια που εντάσσεται στο κίνηµα αλληλεγγύης και διεκδίκησης. Άλλοτε αυθόρµητα και άλλοτε ορ-γανωµένα, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο δυναµικά και µαζικά, όλοι εµείς που αγωνιζόµαστε για την υπεράσπιση των εργατικών, νεολαιίστικων και λαϊκών αναγκών, αντιλαµβανόµαστε ότι τα συµ-φέροντα των ντόπιων φτωχών, λαϊκών στρωµάτων και των προσφύγων είναι κοινά, δραστηριοποιού-µαστε στο κίνηµα αλληλεγγύης για το σύνολο των δικαιωµάτων των προσφύγων και θέλουµε να συ-ντονιστούµε και να επιδιώξουµε την ενιαιοποίηση του αγώνα µας».

Τρίτον, µια κινητοποίηση τέτοιου χαρακτήρα κρατάει ανοιχτό το µέτωπο και την προοπτική της αντίστασης-διεκδίκησης. Αυτή παραµένει ανα-ντικατάστατο µέσο πάλης και βασικός στόχος για το κίνηµα, σε µια σκληρή εποχή που έχει γίνει πιο σαφές από ποτέ πως η «αλληλεγγύη» από µόνη της δεν αρκεί για να απαντήσει στα τεράστια

προβλήµατα και τις µεγάλες προκλήσεις που έχουµε µπροστά µας και εµείς και οι 50.000 πρόσφυγες που βρίσκονται στην Ελλάδα. Τέτοιες δράσεις βοηθούν στο προχώρηµα και τη συγκεκριµενοποίηση του προτάγµατος που βάζουν και οι διοργανωτές στο κάλεσµα, τονίζοντας ότι «η δική µας αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είναι αγωνιστι-κή, διεκδικητική ενάντια στον πόλεµο, την εκµετάλλευση, τις πολιτικές των ιµπεριαλιστών, της ΕΕ, των κυβερνήσεων για τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες των προσφύγων».

Θα χρειαστεί στο λίγο διάστηµα που αποµένει, όλες οι δυνάµεις του αντιρατσιστικού κινήµατος, αλλά και της πολιτικής Αριστεράς, να ρίξουν ειλικρινά δυνάµεις στην οργάνωση και επιτυχία της διαδηλώσης. Έχει αποδειχθεί πως οι καιροί είναι «δύσκολοι» και δεν αρκεί ένα απλό κά-λεσµα για να «βγουν» πετυχηµένα κινηµατικά γεγονότα. Αυτό το καθήκον πέφτει στις πλάτες των αγωνιστών του κινήµατος και της Αριστεράς τις µέρες προς τη 14η Ιούλη.

Η επιτυχία της διαδήλωσης θα είναι «καύσιµο» για να συ-νεχίσουν οι αγωνιστές της αλληλεγγύης την τοπική τους δράση. Και ταυτόχρονα θα δηµιουργεί όρους για να δοθεί η απαιτούµενη συνέχεια στην «κεντρική» δράση, στη συσπεί-ρωση όλων αυτών των αγωνιστών σε ένα κινηµατικό-αγω-νιστικό µέτωπο, που θα συνεχίσει τον αγώνα διεκδικώντας στέγαση των προσφύγων σε ανοιχτές δοµές φιλοξενίας µέσα στις πόλεις, ενάντια στον εγκλεισµό και στις άθλιες συνθήκες των στρατοπέδων στη µέση του πουθενά, για άσυλο και ίσα δικαιώµατα στην παιδεία, την περίθαλψη, την εργασία. Που θα διεκδικεί νοµιµοποίηση των µετανα-στών-στριών, ανοιχτά σύνορα κι ελεύθερη διακίνηση, ενά-ντια στη συµφωνία ΕΕ-Τουρκίας και την Ευρώπη-φρούριο. Που θα ανοίγει µέτωπο στον ιµπερια-λισµό και τη συµµετοχή της Ελλάδας στους σχεδιασµούς του, και θα απαι-τεί να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.

6 ΙΟΥΛΗ 2016

Να αντισταθούµε στην Ευρώπη-φρούριο

και την Ελλάδα-φυλακήσελ. 16

Του Πάνου Πέτρου

14 Ιούλη: διαδήλωση αντίστασης και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες!

Μετά την επιτυχία των Αντιρατσιστικών Φεστιβάλ…

και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες!και αλληλεγγύης στους πρόσφυγες!