Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ ήταν Άγγλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Θεωρείται ευρέως ως ο σημαντικότερος συγγραφέας που έγραψε στην αγγλική γλώσσα και ένας από τους σημαντικότερους δραματουργούς παγκοσμίως .Συχνά αποκαλείται εθνικός ποιητής της Αγγλίας και «Βάρδος του Έιβον». Τα σωζόμενα έργα του, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων συνεργασιών, αποτελούνται από περίπου 38 θεατρικά έργα, 154 σονέτα, δύο μεγάλα αφηγηματικά ποιήματα και πολλά άλλα ποιήματα. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. ο Σαίξπηρ καθώς και όλη η θεατρική ομάδα στην οποία ανήκε, τελούσε υπό την εύνοια της βασίλισσας Ελισάβετ Α' της Αγγλίας. Συχνά έπαιζαν μπροστά στη βασίλισσα και την αυλή της τις μέρες των Χριστουγέννων ή άλλων εορτών. Ο Αρχιθαλαμηπόλος της Ελισάβετ ήταν ο ανάδοχός τους γι' αυτό και τους έλεγαν "οι Άνθρωποι του Αρχιθαλαμηπόλου. Τα έργα του Σαίξπηρ εκτελούνταν μόνο από τους Lord Chamberlain' s Men οι οποίοι ήταν πλέον η κορυφαία θεατρική ομάδα του Λονδίνου.

Κάποια από τα έργα του Σαίξπηρ άρχισαν να δημοσιεύονται από το 1594. Το 1598, και καθώς είχε γίνει ήδη γνωστός, το όνομα του Σαίξπηρ άρχισε να εμφανίζεται και στα εξώφυλλα. Παρά την επιτυχία του ως δραματουργός, ο Σαίξπηρ συνέχισε να παίζει τόσο στα δικά του έργα όσο και σε έργα άλλων δραματουργών. Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Μπεν Τζόνσον τον αναφέρει στους ηθοποιούς που έπαιξαν σε δικά του έργα γι' αυτό και η απουσία του ονόματός του από τον κατάλογο των ηθοποιών που έπαιξαν το 1605 στο "Βολπόνε" έχει εκληφθεί από ορισμένους μελετητές ως ένδειξη ότι η καριέρα του Σαίξπηρ ως ηθοποιού πλησίαζε στο τέλος της. Ωστόσο αργότερα ο Σαίξπηρ εμφανίζεται ως ένας από τους κυριότερους ηθοποιούς σε έργα τα οποία ανέβηκαν για πρώτη φορά στη σκηνή μετά το «Βολπόνε».

Το καλύτερο έργο του Σαίξπηρ ονομαζόταν Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Μια κλασική αγάπη η οποία τελειώνει σε τραγωδία. Ο Ρωμαίο και η Ιουλιέτα είναι 2 νέοι άνθρωποι από την ιταλική πόλη Βερόνα οι οποίοι ερωτεύονται. Όμως δεν μπορούν να παντρευτούν αφού οι οικογένειες τους είναι εξαιρετικοί εχθροί. Αυτοί το σκάνε μαζί αλλά λόγω μιας τραγικής παρεξήγησης και οι δύο δυστυχώς πεθαίνουν.

Περίπου 150 χρόνια μετά το θάνατο του Σαίξπηρ, άρχισαν να εκφράζονται αμφιβολίες σχετικά με την ταυτότητά του και την πατρότητα των έργων που του έχουν αποδοθεί. Συγγραφείς όπως ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Μαρκ Τουέην και ο Χένρυ Τζέιμς, αλλά και προσωπικότητες όπως ο Σίγκμουντ Φρόυντ, εξέφρασαν τη δυσπιστία τους σχετικά με την υπόθεση πως ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ του Στράτφορντ ταυτίζεται με το συγγραφέα που έδωσε τα σαιξπηρικά έργα. Ο σκεπτικισμός αυτός στηρίζεται σε διάφορες ενδείξεις μεταξύ των οποίων η απουσία κάποιου βιβλίου ή χειρόγραφου έργου στην -κατά τ' άλλα λεπτομερή- διαθήκη . Το 1623 δύο ηθοποιοί, που υπήρξαν φίλοι του Σαίξπηρ, εξέδωσαν μία συλλογή έργων του, αποτελούμενη από 36 κείμενα, εκ των οποίων τα 18 τυπώθηκαν για πρώτη φορά. Πολλά από τα έργα του είχαν ήδη εμφανιστεί σε διάφορες εκδόσεις, για τις οποίες δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο Σαίξπηρ τις ενέκρινε. Υπάρχουν έργα των οποίων τα σωζόμενα αντίτυπα διαφέρουν από το ένα στο άλλο. Οι διαφορές αυτές μπορεί να οφείλονται σε αντιγραφικά ή τυπογραφικά λάθη, από σημειώσεις ηθοποιών ή του κοινού ή ακόμα και από τα ίδια τα έγγραφα του Σαίξπηρ. Το έργο του Σαίξπηρ επηρέασε σημαντικά το θέατρο και τη λογοτεχνία. Συγκεκριμένα, επέκτεινε τις δραματικές δυνατότητες των χαρακτήρων, της πλοκής, της γλώσσας και του ύφους. Για παράδειγμα, μέχρι τον "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" τα ρομαντικά έργα δεν θεωρούνταν αξιόλογα θέματα για τραγωδίες. Οι μονόλογοι χρησιμοποιούνταν κυρίως για τη μεταφορά πληροφοριών σχετικά με τους χαρακτήρες ή τα γεγονότα, αλλά ο Σαίξπηρ τους χρησιμοποίησε για να εξερευνήσει τις σκέψειςτων χαρακτήρων. O Σαίξπηρ ακόμα έγραψε για την ανθρώπινη φύση. Ένας από τους διασημότερους χαρακτήρες του ήταν ο Άμλετ ο βασιλιάς της Δανίας. Το έργο αρχίζει όταν ο πατέρας του Άμλετ δολοφονείται και ο θείος του γίνεται βασιλιάς. Ο Αμλετ υποπτεύεται ότι ο θείος του σκότωσε τον πατέρα του και ζητά εκδίκηση. Ο Σαίξπηρ έγραψε πολλές θρυλικές ιστορίες σαν και αυτήν, οι οποίες απεικονίζουν μια ποικιλία συναισθημάτων με τα οποία το ακροατήριο μπορούσε να ταυτιστεί. Ξέρετε τις εκφράσεις είναι όλα κινέζικα σε εμένα, σπάω τον πάγο ,ότι λάμπει δεν είναι

χρυσός ; Όλα αυτά είναι μόλις παραδείγματα από τις πολλές συνεισφορές που ο Σαίξπηρ έκανε στην αγγλική γλώσσα. Ο Σαίξπηρ δεν έγραψε μόνο 38 έργα και 154 ποιήματα αλλά επίσης εισήγαγε παραπάνω από 1700 νέες λέξεις στα αγγλικά που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα. Αυτό είναι ένα κατόρθωμα για κάποιον που έζησε τον 16ο αιώνα και δεν εκπαιδεύτηκε στο σχολείο. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό ο Σαίξπηρ ήταν μια ιδιοφυία.

. Ο Σαίξπηρ έγραψε τα περισσότερα από τα γνωστά έργα του μεταξύ του 1589 και του 1613 και κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τόσο την κωμωδία όσο και το δράμα και την τραγωδία. Τα έργα του διαπνέονται από μία βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και παραμένουν επίκαιρα. Η επίδρασή του, ειδικότερα στην αγγλική λογοτεχνία, θεωρείται τεράστια. Οι Ρομαντικοί αναγνώρισαν την ιδιοφυΐα του και οι Βικτωριανοί τον λάτρεψαν κατά τρόπο που ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω αποκάλεσε «βαρδολατρεία». Το γεγονός ότι ο Σαίξπηρ εκτός από το ότι έγραφε τα έργα του τα έπαιζε κιόλας, τον έκανε ασυναγώνιστο μεταξύ των άλλων συγγραφέων. Ο Σαίξπηρ δεν έγραφε απλά για να γράφει, αλλά για να ζει. Ζούσε τα έργα του. Όπως οι θεατές παρακολουθούσαν εκείνον, έτσι κι εκείνος παρατηρούσε τους θεατές και παρακολουθούσε τις αντιδράσεις τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άλλαζε στη σκηνή τα λόγια του προσπαθώντας ν' αποδώσει όσο μπορούσε καλύτερα το νόημα και να ικανοποιήσει περισσότερο τους θεατές. Είχε τέτοια ικανότητα ν' ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κοινού, ώστε ακόμα και σήμερα τα έργα του εξακολουθούν να γοητεύουν το θεατή με τη ζωντάνια τους. Το 1593 και το 1594, όταν τα θέατρα ήταν κλειστά εξαιτίας της πανούκλας, ο Σαίξπηρ δημοσίευσε δύο αφηγηματικά ποιήματα με ερωτικά θέματα, τα "Αφροδίτη και Άδωνις" και "Ο Βιασμός της Λουκρητίας".

Τα ποιήματα δείχνουν την ενοχή και την ηθική σύγχυση που προκύπτουν από μία ανεξέλεγκτη επιθυμία. Και τα δύο αποδείχθηκαν ιδιαίτερα δημοφιλή και ανατυπώθηκαν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του Σαίξπηρ.Τα πρώτα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν σε τυποποιημένη γλώσσα, σύμφωνα με το συμβατικό ύφος της εποχής. Στα ποιήματα χρησιμοποιούνται επεκταμένες και μερικές φορές περίτεχνες μεταφορές και η γλώσσα είναι συχνά ρητορική, γραμμένη για ηθοποιούς που

απαγγέλλουν αντί να μιλούν. Οι μεγάλοι λόγοι στον "Τίτο Ανδρόνικο", κατά την άποψη ορισμένων κριτικών, καθυστερούν τη δράση ενώ οι στίχοι στους "Δύο Άρχοντες από τη Βερόνα" έχουν περιγραφεί ως δύσκαμπτοι.

Εντούτοις, σύντομα ο Σαίξπηρ άρχισε να προσαρμόζει το παραδοσιακό ύφος στους δικούς του σκοπούς. Ο εναρκτήριος μονόλογος στον "Ριχάρδο Γ΄" έχει τις ρίζες του στο μεσαιωνικό δράμα. Την ίδια στιγμή, η ζωηρή αυτογνωσία του Ριχάρδου προσβλέπει στους μονόλογους των ώριμων έργων του Σαίξπηρ. Δεν υπάρχει κανένα έργο που να σηματοδοτεί μία αλλαγή από το παραδοσιακό στο ελεύθερο ύφος. Ο Σαίξπηρ συνδύαζε και τα δύο σε όλη τη σταδιοδρομία του, με τον "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" να είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτής της ανάμιξης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Σαίξπηρ άρχισε να γράφει μία πιο φυσική ποίηση. Οι μεταφορές και οι εικόνες του βαθμιαία συντονίζονταν όλο και περισσότερο με τις ανάγκες του δράματος. Η ποιητική φόρμα που χρησιμοποιούσε συνήθως ο Σαίξπηρ, ήταν ο ανομοιοκατάληκτος στίχος σε ιαμβικό πεντάμετρο.

Το θέατρο που ο Σαίξπηρ χρησιμοποιούσε ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε εμείς σήμερα. Τα περισσότερα θέατρα βρισκόντουσαν σε ανοιχτό χώρο οπότε το ακροατήριο μπορούσε ακόμα και να βραχεί σε περίπτωση που έβρεχε. Αυτοί που πλήρωναν περισσότερο από τους άλλους ίσως να είχαν μια καλύτερη θέση, και οι σημαντικοί άνθρωποι ίσως να είχαν μια θέση απευθείας πάνω στη σκηνή. Το ακροατήριο δεν ήταν αρκετά ήσυχο. Θα μπορούσε να φωνάξει στη μέση του έργου αν αυτό ήταν απογοητευμένο με το έργο. Ο Σαίξπηρ ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού αν ήθελε τα έργα του να βγουν επιτυχημένα. Επιπλέων η ηθοποιία εκείνη την εποχή δεν θεωρούνταν ως ένα ιδιαίτερα αξιοσέβαστο επάγγελμα. Δεν υπήρχε πνευματική ιδιοκτησία σε εκείνες τις εποχές και η πλειοψηφία των θεατρικών έργων δεν εμπιστεύονταν τους ηθοποιούς. Αυτοί ανησυχούσαν ότι οι ηθοποιοί ίσως έκλεβαν το σενάριό τους και θα το έδιναν σε ανταγωνιζόμενες εταιρίες.

ΠΗΓΕΣ: Σαίξπηρ Βικιπαίδεια, εικόνες Σαίξπηρ Google

ΜΕΝΤΖΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΘΕΜΗΣ (Β΄3)