ΑΝΑΤΡΟΠΗ 1

του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΨΟΠΟΥΛΟΥ

Με ένα μέλος έχεις οργάνωση, με δύο μέλη έχεις διεθνή ομοσπονδία και με τρεις διάσπαση. Αυτά είναι γνωστά και συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Όμως κάπως να το ξαναδούμε αυτό το παιχνιδάκι με τις οικογένειες και τις αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες και να επιδιώξουμε με ειλικρίνεια και συνθετική διάθεση να συγκροτήσουμε μια ετερόκλητη κοινότητα αγώνα στη δράση. Εμείς εδώ τώρα όχι κάποιοι κάπου κάποτε. Ποιοι; Όλοι και όλες ανεξαιρέτως όσοι και όσες τοποθετούμε τον εαυτό μας στην αντίπερα όχθη του οδοφράγματος που με εξαίρεση τους τελειωμένους φασίστες επείγει να συναντηθούμε και να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας και διαλεκτικά, αμεσοδημοκρατικά και χωρίς εγωισμούς, φοβίες κι ηγεμονισμούς να βρούμε έναν κοινό τόπο αργά κι επώδυνα για τις καταφάσεις μας. Καλές κι οι εκλογές για όσους ασχολούνται με το σπορ, το πάμε στοίχημα και τους στημένους αγώνες, όμως προέχει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας άμεσα και δυναμικά. Ήρθαν τα χαράτσια, στράγγιξαν και τα απόνερα του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους δικαίου» και έρχεται πείνα. Πρέπει να προετοιμαστούμε. Πώς; Πρώτα απ’ όλα αναλαμβάνοντας πραγματικά και ουσιαστικά

όλο και περισσότερο τα κομμάτια που το κράτος πετάει από πάνω του ως περιττά κρατώντας μόνο το βασικό του ρόλο : την καταστολή. Οικοδομώντας αντιδομές, αντιθεσμούς, φτιάχνοντας αυτοδιαχειριζόμενους αγρούς

λειτουργώντας ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά κ.ο.κ.

Συνέχεια στη σελ. 3

Θα ανοίξω μαγαζί δικό μου

Φύλλο 3 - 12 Νοεμβρίου 2011

Editorial Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει με ψυχραιμία και ανοιχτό μυαλό να αντλήσουμε δυνάμεις από την ιστορία των κινημάτων θετική και αρνητική...

Σελ. 2

` Ο Σπαζαρχίδης

Η πρόταση επανόδου και συνεργασίας, παρακαλώ πολύ να μην προέρχεται από Αθηναίο ή άλλον από την συμμαχία της Δήλου, γιατί κατάγομαι από την πελοπόννησο και μας χωρίζει το αίμα του πελοποννησιακού πολέμου!

Σελ. 2

20 Οκτώβρη: ένα βήμα πίσω

Οι συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος στις 20 Οκτώβρη, ανάμεσα στην περιφρούρηση του ΚΚΕ και ένα ετερόκλητο κομμάτι κόσμου, αποτελούν ένα τεράστιο πισωγύρισμα για τις λαϊκές κινητοποιήσεις

Σελ. 4,5

Δεν τρέχει τίποτα

Τείνω να καταλήξω ότι το εφιαλτικότερο στοιχείο στην όλη εικόνα δεν έχει να κάνει ούτε με το πόσο έχει σχετικοποιηθεί η έννοια «δημοκρατία» ούτε με το πόσο έχει σχετικοποιηθεί η έννοια «εθνική κυριαρχία»·

Σελ. 6

Η προδοσία των διανοουμένων

και ο ρόλος μας

Η υπόθεση του έργου είναι γνωστή σε όλους. Πρωταγωνιστούν οι τοκογλύφοι, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και η Ευρωπαική οικονομική ελίτ. Συμπρωταγωνιστεί το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, από την άκρα δεξιά έως τη Δημοκρατική Αριστερά Σελ. 7

Ο κώλος του χοχλιού!

Τρώγεται με μάραθο ή τηγανητός ή και μπουμπουριστός! Αγαπητό έδεσμα στην Κρήτη, αλλά βασικά στην Γαλλία. Για άλλους απλά ένα σκουλήκι...

Σελ. 6

2 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Editorial 3ο φύλλο της «Ανατροπής» και η ζωή συνεχίζεται σίγουρα με ανατρεπτικό τρόπο, πλέον δεν υπάρχει αμφιβολία, όλα τα προσωπεία έπεσαν η κατά τους μαρξιστές «δικτατορία των αστών» είναι μπροστά μας με όλο το μεγαλείο της. Το από χρόνια δήθεν σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ σε αγαστή συνεργασία με το κόμμα της δεξιάς(σημ. το ΠΑΣΟΚ δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά) και με κολαούζο τα φασισταριά του Καρατζαφέρη, τα κατάφεραν επιτέλους και με μαέστρο έναν κατεξοχήν εκπρόσωπο των τραπεζιτών και των μεγαλοβιομηχάνων, σχημάτισαν την κυβέρνηση της «εθνικής μας σωτηρίας» Τα τσιράκια τους στα ΜΜΕ έδιναν, δίνουν και θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να μας πείσουν ότι αυτή η κυβέρνηση της μαύρης αντίδρασης θα μας σώσει από τα δεινά του χρέους ότι τουλάχιστον τώρα οι θυσίες μας θα οδηγούν στο φως της άκρης του του τούνελ. Και αυτό είναι πλέον αλήθεια ότι θα υπάρξει φώς αλλά θα είναι το φως από το τραίνο που θα μας παρασύρει και θα βάλει ταφόπλακα στα όνειρα μας , στις ελπίδες μας στις ζωές μας. Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να τους ανατρέψουμε ! Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει με ψυχραιμία και ανοιχτό μυαλό να αντλήσουμε δυνάμεις από την ιστορία των κινημάτων θετική και αρνητική, από κάθε μάχη πού έχουν δώσει οι λαοί ενάντια στο καπιταλισμό, στην εξουσία, στο σύστημα, σε κάθε λογής δυνάστη και να τους ανατρέψουμε! Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει σε αυτή την μάχη να μην λείψει κανείς! Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να δώσουμε την μάχη της ενημέρωσης , δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμιά αυταπάτη! Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να δώσουμε την μάχη της αλληλεγγύης, γιατί αυτό θα είναι το όπλο μας ενάντια στο φόβο και την φτώχεια του λαού. Αυτό θα είναι το όπλο μας για την δημιουργία των θεσμών της ανατροπής τους! Δεν ξέρω πως, αλλά πρέπει να δώσουμε την πολιτική μάχη για ενότητα στη δράση για την ανατροπή τους! Αυτό το ξέρω καλά, πρώτα και πάνω από όλα κάθε μέρα κάθε στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσουμε με αδιαλλαξία το φασισμό(η κυβερνητική νομιμοποίηση τους θα τους αποθρασύνει).Η στάση μας σε αυτό το θέμα πρέπει να είναι απόλυτη, ισοπεδωτική και χωρίς αναστολές!Καλή δύναμη, Σύντροφοι γιατί δεν υπάρχει χρόνος!

του ΜΠΑΜΠΗ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Βενιζέλος καρφώνει τον Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου καρφώνει τον Σαμαρά. Ο Σαμαράς δεν υπογράφει λόγω εθνικής αξιοπρέπειας. Την οποία την εκφράζει ο Καρατζαφέρης. Ο Καρατζαφέρης έχει πάψει να ασχολείται με το ΚΚΕ γιατί τώρα προσπαθεί για την εθνική ενότητα. Το ΚΚΕ την πέφτει στο συνασπισμό γιατί πριν από 25 χρόνια είχε ψηφίσει την συνθήκη του Μάαστριχτ. Ο ΣΥΝ ασχολείται με τη νομική διάσταση της αποχώρησής μας από το ευρώ η οποία θεσμικά έχει αποκλειστεί αλλά του απαντά ο Βενιζέλος ότι μπορεί να συμβεί

οικονομικά, λες και για να θεσμοθετήσουν θα μας ρωτήσουν κιόλας. Ο Παπαδήμος είναι σκεπτικός για την ανάληψη της πρωθυπουργίας που του προσφέρει απλόχερα ο Παπανδρέου έπειτα από προτροπή του Σαμαρά ο οποίος είχε νωρίτερα ενημερώσει τον Παπούλια ότι θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του να ρίξει την κυβέρνηση η οποία έπεσε με την ψήφο εμπιστοσύνης που της έδωσαν 153 βουλευτές, οι οποίοι κατά βάση διαφωνούσαν, άλλα πήραν τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις ότι μόλις δηλώσουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση αυτή θα παραιτηθεί για να μη κάνουν το χατήρι στην ΝΔ αλλά και να στηρίξουν την μονόδρομη παραμονή μας στην Ε.Ε. την οποία εσχάτως την αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντιδιαστολή βεβαίως, με τον Κουβέλη ο οποίος ναι μεν βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν μονόδρομο αλλά δεν συμφωνεί με την πολιτική της κυρίως γιατί διαφωνεί με το ευρώ της Μέρκελ, λες και υπάρχει κι άλλο, καταρχάς γιατί είναι ανατολικογερμανίδα και δεν υποστήριξε το μοντέλο Τσαουσέσκου, αλλά και γιατί είναι αντίθετη με το όραμα του Σαρκοζί για την Ευρώπη αλλά όμως συμφωνούν ότι το Ελληνικό χρέος είναι μη διαχειρίσιμο δεδομένου ότι το αναγνώρισε και η Μπακογιάννη η οποία το πρωί ήταν υπέρ της κυβέρνησης συνεργασίας αλλά το

μεσημέρι άλλαξε στάση ενώ το απόγευμα το έβλεπε με αισιοδοξία και μάλλον αύριο θα ζητήσει την αποχώρησή μας από το ευρώ. Το οποίο ευρώ, ενώ το ΚΚΕ το έβλεπε αρνητικά, δεν ήθελε να γίνει το δημοψήφισμα για να μην τσουβαλιαστεί με όλους τους άλλους που είναι κατά της παραμονής μας στην ΕΕ διότι θα ήταν αποτέλεσμα διλληματικής διαδικασίας και εμείς σε τέτοια δεν μασάμε. Η αριστερά γενικώς, συζητά για την δυνατότητα πολιτικής ανυπακοής για το χαράτσι, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανάγκη δημιουργίας Ενιαίων ή Λαϊκών ή Εθνικοαπελευθερωτικών ή Αντικαπιταλιστικών ή Αντιμνημονιακών Μετώπων με τους δικούς της όρους κάθε

φορά. Ή έχεις πολιτική στόχευση δηλαδή ή όχι! Εν τω μεταξύ, ο «κοσμάκης» πάει και το πληρώνει. Οι αναρχικοί προσπαθούν να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης αλλά δεν συνεργάζονται με τους αριστερούς γιατί τους χωρίζει το αίμα της Κροστάνδης και εσχάτως το αίμα του Συντάγματος! Οι δεξιοί δεν συνεργάζονται με τους κεντρώους γιατί τους χωρίζει ο ανένδοτος. Οι κρητικοί σκέφτονται να κάνουν δημοψήφισμα για την ανεξαρτητοποίησή τους οπότε δεν συντρέχει προσωρινά λόγος συνεργασίας. Οι Ηπειρώτες θα πάνε μετανάστες στην Αλβανία. Οι Σερραίοι

έχουν ήδη μετακομίσει στην Βουλγαρία. Οι υπόλοιποι θα πάρουμε τα βουνά γιατί στην πόλη πέφτει πείνα και άμα βρείτε άκρη πέστε μας να ξανακατεβούμε.

Σημείωση:Η πρόταση επανόδου και συνεργασίας, παρακαλώ πολύ να μην προέρχεται από Αθηναίο ή άλλον από την συμμαχία της Δήλου, γιατί κατάγομαι από την πελοπόννησο και μας χωρίζει το αίμα του πελοποννησιακού πολέμου!

Ο Σπαζαρχίδης*αν σπουδαρχίδης είναι εκείνος που επιδιώκει με κάθε τρόπο την απόκτηση κάποιας θέσεως ή κάποιου αξιώματος τότε σπαζαρχίδης είναι αυτός που επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάληση κάθε θέσης και κάθε αξιώματος.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 3

μικροϊδιοκτησία στην αγροτική παραγωγή, η ΕΕ, τα ΜΜΕ, το μπατσόκ, η Τουρκοκρατία, η γεωγραφική πολυδιάσπαση του ελληνικού τοπίου, ο καπιταλισμός που εμπεδώνει ατομικισμό και ιδιωτεία πάντως σίγουρα αυτό το ανέκδοτο που έχουν οι Βραζιλιάνοι για τους Αργεντίνους «δύο Αργεντινοί, τρεις οργανώσεις», ισχύει και στο ελληνιστάν και τούτη την ώρα ειδικά είναι βαρίδι ασήκωτο στην προσπάθεια για ενωτική κινηματική ενεργοποίηση. Αν δεν το πιστέψουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, αν δεν επανασυνδεθούμε με υπαρκτές ιστορικά σ’ αυτόν τον τόπο παραδόσεις κοινοτισμού,

αν δεν σπάσει αυτή η εγωπαθής νοοτροπία, τότε η εύκολη καραμέλα ότι φταίει για την αδράνεια μόνο ο φόβος και η λογική της ανάθεσης και πως την ανάθεση –πως κάποιος άλλος θα τα κάνει για σένα - τάχα την γεννάνε αποκλειστικά οι οργανωμένοι στην καθεστωτική αριστερά θα αποτελεί απλώς το άλλοθι για την παρατεταμένη άτακτη υποχώρηση σε όλα τα επίπεδα. Πίσω ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι όλων των χώρων συνδιαμορφώστε και χωρίς φοβίες αλλά και τακτικισμούς συνεργαστείτε. Αλλά πώς; Για μένα και για λόγους πρωτίστως συμμετοχικότητας κι αποτελεσματικότητας και όχι μόνο πολιτικής ηθικής ή αφηρημένα «ιδεολογικούς» με άμεση δημοκρατία και οριζόντια οργάνωση, αλλά οργάνωση. Είναι μείζον. Επίσης καθόλου δεν απαξιώνω και τη θεωρητική δουλειά που γίνεται – στην δυσανάλογη έμφαση σε σχέση με την πρακτική δουλειά στη βάση είναι η κριτική μου. Αλλά για να διαβάσουν οι άνθρωποι τα όποια κείμενα, πρέπει να έχουν φως και να μην είναι διπλωμένοι στα δύο απ’ το κρύο ελλείψει θέρμανσης, επίσης κάτι θα πρέπει να έχουν να φάνε για να κάψει ο εγκέφαλος σάκχαρα και να μπορούν να σκέφτονται. Και θα φτάσουμε πολύ περισσότεροι και περισσότερες εκεί πολύ πιο σύντομα απ’ όσο νομίζουν ορισμένοι. Επομένως καλά κι αναγκαία τα μανιφέστα όταν παράλληλα γίνεται ουσιαστική δουλειά στη γειτονιά για το χαράτσι, τη σίτιση κ.ο.κ.

Ή θα ακολουθήσουμε το «Σινιάλο», θα κάνουμε ρεσάλτο και θα οργανώσουμε ένα πραγματικό κίνημα άρνησης πληρωμών και αντεπίθεσης ή Άγιος Παντελεήμονας και βάλε μας περιμένει και κάτσε εσύ να χτυπιέσαι μετά ποιος έφταιγε που κράτησε τον κόσμο εγκλωβισμένο στην ηττοπάθεια και το φόβο ο μεγαλοδημοσιογράφος και γιατί συσπείρωσε τον κόσμο ο λαϊκιστής ακροδεξιός με πρακτικές προτάσεις και όχι ο σοφός πολυδιασπασμένος διδακτισμός του σηκωμένου δάκτυλου και η θεωρητικολογία. Κουτσοί στραβοί αν δεν είμαστε, ας αναλάβουμε την ευθύνη μας να

μην καταλήξουμε στον Άγιο Παντελεήμονα. Τώρα βέβαια αν αντί για όλα αυτά επείγει για παράδειγμα να διερευνήσουμε το αίμα της Κροστάνδης ή να λύσουμε και να συμφωνήσουμε στο «ποιανού ήταν το Πολυτεχνείο» η 17 Νοέμβρη είναι μια καλή ευκαιρία να το ξεκαθαρίσουμε. Στο κέντρο ενδέχεται να έχει πάλι ντέρμπι με χορηγό τη ΓΑΔΑ και στη γειτονιά μου κανονικότητα. Το Πολυτεχνείο όμως δεν είναι κυρίως τοποθεσία ούτε επετειακή εθιμοτυπία, είναι πάνω απ’ όλα ορόσημο ανυπακοής (ανθρώπων που γράψανε στα παλιά τους τα παπούτσια και τις οργανώσεις τους που τους λέγανε ότι «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες» ασχέτως μετά πώς εξελίχτηκαν) και εξέγερσης. Θα ήταν πολύ πιο ώριμο να σπάσουμε στις γειτονιές την κανονικότητα απ’ το να ασχοληθούμε με τα ποδόσφαιρα (γιατί ναι μεν η σύγκρουση ανοίγει περάσματα, αλλά με την προϋπόθεση να έχεις πράγματι επιλέξει εσύ πότε, πού και πώς θα την διεξάγεις…).

Υ.Γ. Από το Λουκά θα προτιμούσα τη Λουκά, διότι ο Σωτήρας είναι σημιτάνθρωπος του Σατανά, της εωσφόρου (που θα μας κόψει το ρεύμα ωστόσο) χρηματοπιστωτικής Αγοράς και παρότι παπά-δήμος ούτε ιερό θα έχει για το λαό ούτε όσιο. Κατά τα άλλα το ΛΑΟΣ μίλησε, συμμορφωθείτε προς τας υποδείξεις….

Συνεχέχεια από τη σελ. 1

Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ για επιβίωση αλλά κι αντεπίθεση μάς είναι αναγκαίες δικτυωμένες νησίδες αντίστασης κι ελευθερίας, αυτόνομες δομές αλληλοβοήθειας, μια οριζόντια κοινωνική αυτοάμυνα για να κλέψω τη φράση ενός συντρόφου. Αλλά για να γίνουν αυτά δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η χαρακτηριστική μικροαστική νοοτροπία κάθε απόχρωση και γκρουπούσκουλο, κάθε αρχηγίσκος και σέχτα η οποία μάλιστα –εδώ είναι το πρόβλημα κι όχι στην πολυδιάσπαση καθεαυτή - επιδιώκει κυρίως να ηγεμονεύει και στην πράξη δε φαίνεται να νοιάζεται για

τίποτα άλλο πέρα απ’ το δυνάμωμά της. Δυνάμωμα το οποίο στην τελική δεν έρχεται καν με αυτό τον τρόπο. Ακόμα κι αν το θεωρήσουμε προς στιγμήν θεμιτό στόχο, αν κανείς κοιτάξει παρόμοιες πρακτικές –να κονταροχτυπιούνται πολιτικοποιημένοι για φράσεις επί των κειμένων και γενικούς στόχους - σε λαϊκές συνελεύσεις της Αργεντινής τον καιρό της κρίσης καμιά ενίσχυση των ομάδων τους δεν προέκυψε κι επιπλέον αδυνατώντας να λύσουν συγκεκριμένα προβλήματα και εριστικά θεωρητικολογώντας διέλυσαν στο τέλος και τις συνελεύσεις. Σας θυμίζει κάτι; Διότι το πρόβλημα βέβαια δεν έγκειται στην πολυφωνία και τον πλουραλισμό. Αυτό μόνο καλό κάνει. Δεν είναι πρόβλημα να υπάρχουν χίλιες οργανώσεις, το πρόβλημα βρίσκεται στην ιδιοκτησιακή λογική - που κατά κόρον και κυρίως εκφράζεται απ’ τους θεσμολάγνους κοινοβουλευτικούς αλλά όχι μόνο- και στο φανατισμό με τον οποίο στρέφεται το ένα κομμάτι του ανταγωνιστικού κινήματος εναντίον του άλλου. Ρε μπας και κρύβουμε λίγο πολύ όλοι και όλες έναν κνίτη μέσα μας, γι’ αυτό κι ασχολούμαστε υπέρμετρα κάποιες φορές με το «ένα είναι το κόμμα» για το οποίο αν δεν είσαι υπάκουο γρανάζι του ή είσαι ασφαλίτης ή πράκτορας ή τέλος πάντων εναντίον του; Η αυταρέσκεια περισσεύει, ο ναρκισσισμός ξεχειλίζει, ενώ λείπουν τα αποτελέσματα, λείπει η απάντηση στην πολιτική που οι κυρίαρχοι με ή χωρίς καθυστέρηση πάντως συνεχίζουν να παράγουν σαρώνοντας τα πάντα. Κάνει κάποιος δυο πράγματα σταγόνα στον ωκεανό κι αντί να τα διαδώσει και να τα μοιράσει σαν ζεστό ψωμί να φάνε κι άλλοι, τα περιχαρακώνει τους βάζει ετικέτα προϊόντος ονομασίας προέλευσης και τα διαλαλεί ως αποκλειστική του πραμάτεια. Με έχει απίστευτα κουράσει ο σεχταρισμός και το «μόνο εμείς» που μπαίνει πρωθύστερα ακόμα και προτού καν πετύχουμε το οτιδήποτε. Δεν ξέρω αν φταίει η μικροαστική ραχοκοκαλιά της οικονομίας, η

4 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

του ΚΩΣΤΑ ΣΒΟΛΗ

Οι συγκρούσεις που έλαβαν χώρα στην απεργιακή συγκέντρωση στην πλ. Συντάγματος στις 20 Οκτώβρη, ανάμεσα στην περιφρούρηση του ΚΚΕ και ένα ετερόκλητο κομμάτι κόσμου, αποτελούν ένα τεράστιο πισωγύρισμα για τις λαϊκές κινητοποιήσεις που διεξάγονται εδώ και δυο χρόνια περίπου ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα. Όμως ακόμα μεγαλύτερο πισωγύρισμα από τα ίδια τα γεγονότα, είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι απόψεις και οι θέσεις που εκφράστηκαν σε σχέση με αυτά τόσο από τον Αναρχικό χώρο, όσο και από την Αριστερά, είτε από συλλογικότητες και οργανώσεις, είτε με προσωπικά κείμενα σε μπλοκ και ιστολόγια. Γιατί εάν τα ίδια τα γεγονότα εξελίσσονται σε ενεστώτα χρόνο, εν βρασμώ, με μια σειρά τυχαίους και αστάθμητους παράγοντες, οι οποίοι θα μπορούσαν να εξηγήσουν (όχι όμως να δικαιολογήσουν) την ένταση και την μορφή που πήρε αυτή η βίαιη σύγκρουση, η κατάθεση των απόψεων από τα συλλογικά ή προσωπικά υποκείμενα, οφείλει να ξεπερνάει το θυμικό, την μικροπολιτική σκοπιμότητα, την διαστρέβλωση των γεγονότων ώστε να έρθουν στα μέτρα του κάθε χώρου, και να μπορεί όχι απλά να καταγράψει τα γεγονότα ως έχουν, αλλά να βγάλει από αυτά πολιτικά συμπεράσματα, να αναλύσει την κατάσταση όπως διαμορφώνεται και να χαράξει πολιτικές κατευθύνσεις, πάντα με γνώμονα το ίδιο το λαϊκό κίνημα και όχι την αυτοεπιβεβαίωση του κάθε πολιτικού χώρου.   Το ΚΚΕ στις 20 Οκτώβρη, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια βρέθηκε σε κοινό χωροχρόνο με τους υπόλοιπους απεργούς- διαδηλωτές. Από πολύ νωρίς είχε καταλάβει σχεδόν όλη την πάνω πλευρά της πλ. Συντάγματος και μπροστά από την Βουλή, με μια συγκέντρωση αρκετά μακρότερη από τις πραγματικές δυνατότητες του ΚΚΕ, αλλά και με ενδιαφέρουσα σύνθεση: ένα πολύ μεγάλο μέρος της συγκέντρωσης του ΚΚΕ αποτελούνταν από άριστα συγκροτημένες και πλήρως εξοπλισμένες ομάδες περιφρούρησης οι οποίες είχαν παραταχθεί σε σχηματισμούς σε καίρια σημεία, με μέτωπο προς τους υπόλοιπους διαδηλωτές και όχι τις δυνάμεις καταστολής. Δεν ήταν μια συνηθισμένη συγκέντρωσή του και έχει τη σημασία της αυτή η επιλογή του. Αρκετοί από την Αριστερά βιάστηκαν να χαιρετήσουν το δειλό έστω βήμα του ΚΚΕ προς την ενότητα της Αριστεράς και του κινήματος. Όμως δεν κατάλαβαν ότι η συγκεκριμένη επιλογή έγινε για να αποσοβήσει τις πιέσεις που δέχεται το ΚΚΕ από την κομματική του βάση για την ως τώρα τακτική που ακολουθεί, απαντώντας ταυτόχρονα και στο

αίτημα ενός ευρύτερου κόσμου, ενδεχομένως νέων ψηφοφόρων του ΚΚΕ, για ευρύτερη αντί-μνημονιακή ενότητα με τρόπο αυστηρά ελεγχόμενο και προσχηματικό. Το ΚΚΕ με τα γεγονότα στις 20-10 έδειξε τόσο στην κομματική του βάση, όσο και στις ευρύτερες πολιτικές του επιρροές, ότι η γραμμή που έχει ήταν και είναι όχι απλά σωστή, αλλά και η μόνη ενδεδειγμένη. Η κομματική βάση ένιωσε ότι το κόμμα, σαν η μονή συνεπής ταξική δύναμη δέχεται επίθεση από τους “παρακρατικούς” μηχανισμούς και όταν το κόμμα δέχεται επίθεση δεν είναι ώρα για αμφισβήτηση της γραμμής, ταλαντεύσεις και πολιτική ‘γκρίνια” , αντίθετα είναι ώρα για συσπείρωση και ‘μπετονάρισμά”. Αυτός ήταν κατά ην άποψη μου ο βασικός λόγος της συγκεκριμένης επιλογής του ΚΚΕ, χωρίς όμως να είναι και ο μοναδικός. Ταυτόχρονα, η βασική του εκδοχή του ΚΚΕ για την ταξική πάλη περνάει μέσα από την πολιτική, οργανωτική και εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ και όχι από τα αποτελέσματα των ταξικών αγώνων. Κάθε μορφή αγώνα και πάλης που αναπτύσσεται έξω από την ομπρέλα του κόμματος είναι όχι απλά τυχοδιωκτική αλλά και επικίνδυνη για αυτό που το ΚΚΕ φαντάζεται ως ταξική πάλη. Το ΚΚΕ όχι απλώς διαφωνεί, αλλά θεωρεί και άκρως επικίνδυνη  μια αυθόρμητη κίνηση αμφισβήτησης από τη μεριά του

κόσμου, σε βαθμό μάλιστα που μπορεί να αποσταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Η μόνη αμφισβήτηση που έχει νόημα για το ΚΚΕ είναι η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ του. Οποιαδήποτε άλλη απλώς αποπροσανατολίζει το λαό. Αυτή ακριβώς την γραμμή ήθελε να δικαιώσει το ΚΚΕ με την στάση του και δεν επρόκειτο για αλλαγή γραμμής προς μια αριστερή ενότητα όπως αυταπατώνται πολλοί Αριστεροί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες γκρούπες. Και είναι τεράστιο λάθος για αυτόν τον  μάχιμο κόσμο να αναδιπλώνεται συντηρητικά- με την κρυφή ελπίδα να βρει διαύλους συνεργασίας με το ΚΚΕ- να μην του επιμερίζουν τις  τεράστιες ευθύνες που του αναλογούν και να κάνουν γαργάρα ότι και αυτοί βρεθήκανε μπροστά στο «απαγορευτικό» που είχε επιβάλει το ΚΚΕ στην πλατεία. Είναι κρίμα, ακόμα και χώροι όπως η Εποχή  και η ΑΚΟΑ, που στα πολυτεχνεία του 1996 και του 1997 είχαν σηκώσει μέτωπο απέναντι στην πολιτική του ΚΚΕ να εμφανίζεται ως αυτόκλητος προστάτης και ουσιαστικός πολιορκητής   του ασύλου, και ενάντια στην προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Α/Α χώρος ως απολιτικό συνωθύλευμα, να αναπαράγουν σήμερα ορολογίες όπως οι γνωστοί άγνωστοι.   Και πραγματικά εκ του αποτελέσματος τα κατάφερε μια χαρά, έχοντας ένα ακόμα

20 Οκτώβρη: ένα βήμα πίσω

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 5

πολιτικό κέρδος (το οποίο το μοιράζεται εξίσου ευχάριστα με το κράτος) σε βαθμό μάλιστα που δεν το φανταζότανε: την πολιτική (αλλά και κοινωνική) απομόνωση στην οποία κινδυνεύει για ακόμα μια φορά να βρεθεί ο Α/Α χώρος. Το μόνο που δεν υπολόγισε σωστά το ΚΚΕ ήταν η ένταση της σύγκρουσης. Προφανώς είχε υπολογίσει ότι με μερικές ροπαλιές θα ξεμπέρδευε όπως έκανε άλλωστε σε τόσες επετείους του Πολυτεχνείου κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘90. Όμως εδώ έπεσε πραγματικά έξω, αν κάτι λοιπόν έχασε σ’ αυτή την ιστορία είναι το γόητρο των “αήττητων ΚΝΑΤ”, μικρό το κόστος μπροστά στα υπόλοιπα πολιτικά οφέλη. Η στάση των ομάδων περιφρούρησης του ΚΚΕ ήταν απαράδεκτα προκλητική πολλή ώρα πριν ξεκινήσουν οι συγκρούσεις, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που εξόργισε πολύ κόσμο, ο οποίος αισθανότανε ότι το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στην συγκέντρωση ως ένα κομμάτι

της αλλά ως ένας εξωτερικός παράγοντας, αποκομμένος και διαχωρισμένος πλήρως από τον υπόλοιπο κόσμο. Αν τα πράγματα είχαν πάρει άλλη τροπή, η επόμενη μέρα, ακριβώς επειδή αυτά διαδραματίζονταν μπροστά σε νοήμονες ανθρώπους, άνεργους, μελλοντικούς απολυμένους, απεργούς, θα έβρισκε το κόμμα βαθιά ηττημένο πολιτικά και τα μέλη-κνατ με την πλάτη στον τοίχο σε οποιαδήποτε απόπειρα ταξικής ρητορείας με αποτέλεσμα τον απεγκλωβισμό ενός μεγάλου κομματιού του κόσμου από την ελεγχόμενη, νομιμόφρονα και ουσιαστικά ακίνδυνη για την εξουσία αντιπαράθεση που προωθεί ο Περισσός. Αντίθετα λοιπόν, μέσα σε μια τέτοια κατάσταση που η στάση των κρανοφόρων του ΚΚΕ ανέβαζε συνεχώς την ένταση και έχοντας απέναντι τους ένα τελείως ετερόκλητο πλήθος,  έγινε ακριβώς αυτό που πάση θυσία θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Μια γενικευμένη σύρραξη με ένταση και μέσα (πέτρες, μολότοφ) κατά πολύ αναβαθμισμένα για μια σύγκρουση ανάμεσα σε μπλοκ διαδηλωτών, με μια διασπορά της σύρραξης σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της πλατείας και την διακινδύνευση χιλιάδων διαδηλωτών που δεν έπαιρναν μέρος σε αυτή. Πρόκειται για χιλιάδες διαδηλωτές, που όπως έχει φανεί και από άλλες συγκεντρώσεις, είναι σε θέση να διακινδυνεύουν απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, έχοντας ως στόχο την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής και ίσως της κυβέρνησης, άλλα δεν έχουν καμία όρεξη να γίνουν ο σάκος του μποξ για το ποιος θα κατέχει την πλατεία.   Η αίσθηση του να μην ξέρεις από πού θα σου έρθει, της ματαιότητας, της

απαισιοδοξίας, του φόβου και της ανασφάλειας έγινε κυρίαρχη σε πάρα πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στην συγκέντρωση, απλά για να υπερασπιστούν τις ίδιες της ζωές του απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχονται. Θα ήταν τελείως διαφορετικά εάν είχαμε απλά την αντιπαράθεση δυο περιφρουρημένων μπλοκ για την διάταξή τους στο χώρο της συγκέντρωσης (ακόμα και με αυτό εγώ θα διαφωνούσα σε αυτή την περίπτωση) και όχι αυτή

την γενικευμένη σύρραξη με όρους σχεδόν “ολοκληρωτικού πολέμου” ανάμεσα σε κόσμο, που στην πραγματικότητα κινδύνεψε πολύ πιο πολύ από τους ίδιους τους συγκρουόμενους. Υπήρξαν δεκάδες τραυματίες από αυτόν τον κόσμο που ένιωσε να κινδυνεύει όχι από τις μονάδες καταστολής, αλλά από κάποιους άλλους που τους θεωρούσε συνδιαδηλωτές

του και είμαστε τυχεροί που δεν θρηνήσαμε και άλλους νεκρούς από τις πέτρες που έφευγαν βροχή πάνω από τα κεφάλια του κόσμου και από τις μολότοφ που έπεσαν πάνω στα μέλη της περιφρούρησης του ΚΚΕ. Και για αυτή την εξέλιξη οι ευθύνες του κομματιού που επέλεξε την σύγκρουση με το ΚΚΕ είναι, τουλάχιστον, το ίδιο μεγάλες με αυτές του ΚΚΕ. Δεν είναι δυνατόν να πετάγονται μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε τόσες χιλιάδες διαδηλωτές. Δεν είναι δυνατόν να καλλιεργείται μια κουλτούρα σύγκρουσης η οποία αντιλαμβάνεται τους υπόλοιπους διαδηλωτές ως πεδίο της μάχης, που δεν μπορεί να διακρίνει για ποιο λόγο δεν κάνεις με τίποτα την επιλογή να πετάς μολότοφ και πέτρες ανάμεσα σε κόσμο. Και εάν το ΚΚΕ «έκανε την δουλειά του», ο Α/Α χώρος έχει πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει σε αυτό που ο Μαλατέστα όριζε σαν συνάφεια μέσων και σκοπών, και που δίνει ή τουλάχιστο πρέπει να δίνει το ηθικό πλεονέκτημα σε όσους αγωνίζονται για την κοινωνική απελευθέρωση. Όμως το λάθος δεν σταματάει εδώ. Δεν έχουμε μόνο  την πολιτική κάλυψη και ταύτιση (που σε κάποιες περιπτώσεις παίρνει την μορφή της πολιτικής ανάληψης ευθύνης) με γεγονότα τα οποία, δεν ήταν αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης ή οργανωμένης δράσης κάποιων πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά ενός ετερόκλητου πλήθους, αλλά ότι στην κόντρα με το ΚΚΕ, ο Α/Α χώρος βρήκε τον ενοποιητικό του ιστό, που κατάφερε να άρει τις διαφορές και τα βαθιά πολιτικά (ή και απολίτικα) χάσματα που δεν είχαν καταφέρει να γεφυρώσουν πολιτικές διαδικασίες χρόνων και οι έντονοι κοινωνικοί αγώνες της περιόδου. Αυτή η ομοθυμία που διαπερνάει τον χώρο από την ΑΚ μέχρι τους πιο συγκρουσιακούς χαοτικούς, δεν είναι δείγμα πολιτικής συγκρότησης, αλλά αντίθετα δείγμα αποπολιτικοποίησης, αποπροσανατολισμού, ετεροκαθορισμού και βαθύτατου ιδεολογικού ναρκισσισμού. Μπορεί να πάρει μάλιστα επικίνδυνα μονοπάτια, εάν αυτή η ιστορία δεν σταματήσει εδώ και τώρα. Οι επιθέσεις (είτε με μολότοφ είτε με βανδαλισμούς και σπρέι) στα τοπικά γραφεία του ΚΚΕ καθώς και η ενασχόληση με την συνέχεια αυτής της κόντρας με κείμενα και τα λοιπά, δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν εκτός από το να δώσουν χαρά στους φασίστες (αυτούς της Χρυσής Αυγής και των Αυτόνομων Εθνικιστών κλπ), να μας προσθέσουν ένα ακόμα βραχνά στην πολιτικοκοινωνική δουλειά στις γειτονιές και έναν ακόμα λόγο περιφρούρησης σε στέκια και καταλήψεις. Άραγε έχει σκεφτεί κανείς πόσο εύκολο είναι να χτυπάνε οι φασίστες γραφεία του ΚΚΕ και να το αποδίδουν στο χώρο και πόσο αυτό μπορεί να είναι βούτυρο στο ψωμί του ΚΚΕ όταν μιλάει για αναρχοφασίστες; Προσοχή και σύνεση λοιπόν σύντροφοι για τα χειρότερα είναι μπροστά μας

20 Οκτώβρη: ένα βήμα πίσω

6 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Τρώγεται με μάραθο ή τηγανητός ή και μπουμπουριστός! Αγαπητό έδεσμα στην Κρήτη, αλλά βασικά στην Γαλλία. Για άλλους απλά ένα σκουλήκι... Ήταν Αύγουστος σε ένα ρακάδικο που προσπαθούσα να καθαρίσω ένα χοχλιό (σαλιγκάρι). Λίγο μετά την εισβολή του λαού στις πλατείες τον Μάιο και τον Ιούνιο. Αναπόφευκτα «το κίνημα των πλατειών» απασχολούσε την σκέψη όλων μας. Κοιτώντας τον κώλο του χοχλιού είδα ότι έχει μια προσέγγιση προς το κέντρο, χωρίς όμως να σταματάει η σπειροειδής κατεύθυνσή του ποτέ. Σαν την αλήθεια. Αν προσπαθήσεις πολύ όλο και την προσεγγίζεις, αλλά ποτέ δεν φτάνεις στην απόλυτη αλήθεια! Κάπως έτσι δεν είναι και το κίνημα από την είσοδο της χώρας στη νέα καθεστωτική φάση; Μια αδιάκοπη αναζήτηση ενός δρόμου και μιας απάντησης που όσο πιο κοντά φτάνουμε στην απάντηση (πχ πτώση κυβέρνησης), τόσα πιο πολλά ερωτήματα προκύπτουν. Στην αρχή το κίνημα είχε τον κλασικό – συνηθισμένο δρόμο που είχε μάθει 3 δεκαετίες τώρα. Μερικές απεργίες, συνδικαλιστική διαμαρτυρία, τα κόμματα της αριστεράς μέσα στη βουλή να κάνουν κάποιους λεκτικούς διαχωρισμούς και μερικές κινήσεις εντυπωσιασμού. Μετέπειτα το κίνημα προχώρησε σε ανοικτή αμφισβήτηση του κράτους και ότι συμβολίζει. Είπε «δεν πληρώνω». Στα διόδια και στα ΜΜΜ. Συλλογικά και ατομικά. Ουσιαστικό προχώρημα. Πάλι όμως οι κινήσεις αυτές φάνταζαν λίγες...Η επόμενη φάση του κινήματος ήταν οι πλατείες. Ποσοτική αναβάθμιση. 300.000 στο Σύνταγμα. Ποιοτική αναβάθμιση. Τέθηκε το θέμα της

δημοκρατίας και όχι μόνο των οικονομικών μέτρων. Υπήρξε μια μεγάλη λαϊκή ενότητα. Ο αγώνας ενάντια στην εθνική υποτέλεια συνδυάστηκε με τον αγώνα του εργαζόμενου που καλείται να πληρώσει την κρίση του κεφαλαίου. Και κυρίως. Τέθηκε το ζήτημα της αυτοοργάνωσης ενάντια στο στημένο πολιτικό παιχνίδι.Σήμερα σε ποια φάση είμαστε; Η 48ωρη απεργία στις 19-20/10 και η νέα λαϊκή «εισβολή» στις παρελάσεις βάθυναν ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση των «πάνω». Οι «κάτω» ψάχνονται και είναι κατακερματισμένοι, ασυντόνιστοι πολιτικά και οργανωτικά. Οι «πάνω» μας έβαλαν διλήματτα (στο ευρώ με τους όρους μας ή έξω προς το άγνωστο;) που δεν κατορθώσαμε να απαντήσουμε. Ισχυροποίησαν έτσι την ηγεμονία τους. Ταυτόχρονα οι «πάνω», έφτιαξαν το μέτωπό τους. Το κόμμα των ευρω-μνημονίων, την κυβέρνηση «εθνικής (αστικής) ενότητας». Θα πάμε προς τις εκλογές βουβοί για να ψαλιδίσουμε απλά τα δύο κόμματα και να ενισχύσουμε τα μικρότερα; Με μια δανειακή σύμβαση στο κεφάλι μας για μια δεκαετία και με μια νομιμοποιημένη κυβέρνηση συνεργασίας πάνω στην εφαρμογή αυτής της σύμβασης; Με το κίνημα στους δρόμους ή στις tv όπως ήταν τις μέρες της κυβερνητικής εναλλαγής από τον ΓΑΠ στον Παπαδήμο; Πολιτική αναβάθμιση με απαντήσεις στα διλήμματα για την ευρωπαϊκή πορεία (κάθοδο;) της χώρας ή όχι. Ναι ή όχι στην ευρω-κατοχή; Με πολιτικό μέτωπο των «από κάτω», αντίπαλο δέος στο μέτωπο των «πάνω». Οργάνωση του «ακκομμάτιστου» κόσμου σε ένα τέτοιο μέτωπο-κίνημα-υποκείμενο για να οργανωθεί ο καθημερινός πολιτικός ξεσηκωμός (ο ξεσηκωμός δεν είναι μια μπούκα στην Βουλή «μια νύχτα μαγική»), αλλά και η καθημερινή επίλυση των προβλημάτων επιβίωσης μέσα σε καθεστώς χρεοκοπίας. Νομίζω ότι γύρω από αυτά θα πρέπει να ψάξουμε απαντήσεις για τον επόμενο κύκλο αγώνων. Ο επόμενος κύκλος ή θα είναι πολιτικός ή δεν θα υπάρξει. Μέχρι να φτάσουμε στον κώλο του χοχλιού...

Ο κώλος του χοχλιού! του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τείνω να καταλήξω ότι το εφιαλτικότερο στοιχείο στην όλη εικόνα δεν έχει να κάνει ούτε με το πόσο έχει σχετικοποιηθεί η έννοια «δημοκρατία» ούτε με το πόσο έχει σχετικοποιηθεί η έννοια «εθνική κυριαρχία»· τείνω να καταλήξω ότι το εφιαλτικότερο στοιχείο στην όλη εικόνα δεν έχει να κάνει ούτε καν με τον καλπασμό της έννοιας «φτώχεια» (με τον καλπασμό της πραγματικότητάς της φτώχειας για την ακρίβεια)· τείνω να καταλήξω ότι το εφιαλτικότερο στοιχείο στην όλη εικόνα έχει να κάνει με την έννοια «νόημα».Πριν από τη δημοκρατία, πριν από την εθνική κυριαρχία, πριν ακόμα και από την ίδια τη φτώχεια υπάρχει ο λόγος, υπάρχει η δυνατότητα στοιχειώδους συνεννόησης· μπορεί να διαφωνούμε στα πάντα, μπορεί όσα λες να μου φαίνονται εξωφρενικά, εγκληματικά, αποτρόπαια, μπορεί όσα λες ακόμη και να με νομιμοποιούν στη συνείδησή μου να ασκήσω βία επάνω σου επειδή ανατρέπεις τη δημοκρατία, επειδή αναιρείς την εθνική κυριαρχία, επειδή μαζικοποιείς με πρωτοφανείς ρυθμούς τη φτώχεια, αλλά εν πάση περιπτώσει οφείλω να καταλαβαίνω τι είναι αυτό που λες και πρεσβεύεις, ώστε να καταλαβαίνω και σε τι αντιτίθεμαι. Όταν

το καταλαβαίνω, όσο άθλιος κι αν τυχόν μου φαίνεται ο κόσμος, εξακολουθεί να διατηρεί το νόημά του. Όταν όμως έως χθες μου έλεγες «θυσιάσου για να μην κουρευτούμε» και σήμερα μου λες «κουρευτήκαμε, είδες που οι θυσίες σου έπιασαν τόπο;», όταν ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα δεν έχει καν μεσολαβήσει μια εξήγηση για το τι ακριβώς άλλαξε στη γαμημένη την επίσημη συλλογιστική σου, όταν στον επίσημο λόγο σου περνάς αυτόματα από την καταστροφολογία στη θριαμβολογία για το ίδιο ακριβώς πράγμα, αλλά κυρίως όταν όλα αυτά αντιμετωπίζονται από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ως αποδεκτό κομμάτι του παιχνιδιού, όταν όλα αυτά αντιμετωπίζονται από τα ΜΜΕ ως αποδεκτό κομμάτι του παιχνιδιού, όταν όλα αυτά αντιμετωπίζονται από τους Έλληνες πολίτες ως αποδεκτό κομμάτι του παιχνιδιού,όταν δηλαδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης εξαντλούνται στο να επισημάνουν την ανακολουθία και να πουν δυο επικριτικές κουβέντες, όταν τα ΜΜΕ -όσα το θυμούνται, μερικά δεν ασχολούνται και καθόλου- εξαντλούνται στο να αναπαράγουν προ μηνών βίντεο με δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου

κι όταν οι Έλληνες πολίτες ασχολούνται περισσότερο με το πρακτικό σκέλος της συμφωνίας, έχοντας προεξοφλήσει ως πολιτικά συνήθη και την πλέον τερατώδη ασυνέπεια λόγων των ίδιων ανθρώπων, τότε το νόημα έχει χαθεί, ο λόγος ως συστατικό στοιχείο κατανόησης του κόσμου έχει χαθεί.Εάν αναγνωρίζουμε στους πολιτικούς μας το δικαίωμα να είναι όσο μα όσο μα όσο ανακόλουθοι θέλουν σε θέματα τόσο κομβικής σημασίας, ας μην μας ενοχλεί το αν και κατά πόσο πλήττεται η δημοκρατία, ας μην μας ενοχλεί το αν και κατά πόσο πλήττεται η εθνική κυριαρχία, ας μην μας ενοχλεί το αν και κατά πόσο πλήττεται η δυνατότητα διαβίωσης η δική μας ή του διπλανού μας. Γιατί όταν όλα αυτά πλήττονταν ως χθες για να μην αναδιαρθρώσουμε και σήμερα με το ίδιο χαμόγελο επιτυχίας σου λένε ότι επλήγησαν προκειμένου να μπορέσουμε να αναδιαρθρώσουμε, είσαι ένα τελειωμένο ζόμπι και πάρα πολύ καλά σου κάνουν όσα σου κάνουν. Ούτε δημοκρατία σου πρέπει ούτε κυριαρχία ούτε λεφτά στην τσέπη. Το πείραμα έδειξε ότι το πειραματοζώο «Έλληνας» είναι πνευματικά και ψυχικά νεκρό.

Δεν τρέχει τίποτα γραφει ο Old Boy

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 7

Οι αληθινοί «αγανακτισμένοι» έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Δεν χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, δεν κουνάνε σημαίες, δεν μετέχουν στο φτηνό χιούμορ περί χοντρών πολιτικών που τρώνε και δεν δίνουν, δεν κρεμάνε πανό με ασυναρτησίες και

συνωμοτικά σενάρια.Σταύρος Θεοδωράκης, 30 Μαΐου 2011

Η προδοσία των διανοουμένων και ο ρόλος μας

του ΝΙΚΟΛΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

«Και ποιά είναι, λοιπόν, η πρότασή σας;» διερωτάται με ύφος ιεροεξεταστή ο κάθε δημοσιογράφος-καθηγητής-διανοούμενος (πραγματικός ή κατά φαντασίαν) που δυσφορεί, όταν συνειδητοποιεί πως οι μούντζες και οι κατάρες του λαού στις πλατείες και τους δρόμους περιλαμβάνουν στους αποδέκτες τους και... τον εαυτό του.Οι διανοούμενοι που εγκατέλειψαν τον λαό στην τύχη του, συνωστιζόμενοι μπροστά στις κρατικές επιδοτήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα, τις Μ.Κ.Ο. και το Μέγαρο ή αποσυρόμενοι στον γυάλινο κόσμο τους, είναι πάντα έτοιμοι να σηκώσουν απειλητικά το δάκτυλο, καταγγέλλοντας τον μέσο μεροκαματιάρη, που κατεβαίνει στο Σύνταγμα χωρίς να έχει πέντε πτυχία και τρία διδακτορικά, ώστε να έχει έτοιμες λύσεις στα προβλήματά του. Η μούτζα, οι φωνές, τα «γηπεδικά» συνθήματα και –για πολλούς προπαντώς– οι ελληνικές σημαίες αποτελούν δείγμα ανωριμότητας, καθυστέρησης, επαρχιωτισμού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η έλλειψη απαντήσεων στο ερώτημα «τι κάνουμε;» δείχνει την ανεπάρκεια και την απουσία των ίδιων των διανοουμένων. Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι τα αδιέξοδα της κοινωνίας φανερώνουν την δική τους γύμνια. Άλλωστε, στο βασίλειο του ελιτισμού και της αλαζονείας η αυτοκριτική και η συγγνώμη είναι εξαιρετικά σπάνιες. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η τέχνη. Οι προοδευτικοί καλλιτέχνες μας είναι πάντα

έτοιμοι να στηλιτεύσουν παρωχημένες μορφές ελέγχου, που έχει καταργήσει και αντικαταστήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός, μα δεν δείχνουν την ίδια συνέπεια στις σύγχρονες μεθόδους εκβαρβαρισμού και αποκτήνωσης την κοινωνίας μας. Στο φαντασιακό τους η κοινωνία είναι και πάλι στη θέση του κατηγορούμενου – του απαίδευτου αγροίκου επαρχιώτη. Μοναδική τους έγνοια, να «αποδομήσουν», όπως λένε, οποιαδήποτε συλλογική έκφραση του λαού – οποιοδήποτε στήριγμα του έχει απομείνει, πριν κατρακυλήσει στην βαρβαρότητα μιας κοινωνίας-ζούγκλας, όλων εναντίον όλων. Με έναν «προοδευτισμό» και μια «επαναστατικότητα» που, περιέργως, ανταμείβεται απλόχερα με επιχορηγήσεις, αξιώματα και βραβεία. Μα –θα πείτε– υπάρχουν εξαιρέσεις. Σίγουρα. Αλλά λίγες. Και είμαι σίγουρος ότι οι εξαιρέσεις αυτές θα είναι οι πρώτοι που θα συμφωνούσαν με τις διαπιστώσεις μου.O λαός, λοιπόν, έχει μείνει μόνος του και η ευθύνη του τώρα είναι διπλή. Δεν αρκεί πια να κάνει την σωστή επιλογή – να βρει, επιτέλους την σωστή ηγεσία. Τώρα πια πρέπει να το πάρει πάνω του – και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Την ώρα που διανοούμενοι και καλλιτέχνες μαζεύουν υπογραφές για να στηρίξουν την καταρρέουσα σαπίλα της Μεταπολίτευσης (όπως υπέγραφαν πιο παλιά για το σχέδιο Ανάν, την Ρεπούση κ.λπ. – πάντα πρόθυμοι να στηρίξουν με το κύρος τους τις επιλογές του συστήματος), ή κρύβονται πίσω από την σιωπή τους, ξεχνώντας τον ρόλο τους στην κοινωνία,

ο λαός πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα και να αναλάβει ΚΑΙ αυτόν τον ρόλο. Δεν αρκεί πια η σκέτη αγανάκτηση, δεν αρκούν οι καφενειακές κουβέντες και οι λεονταρισμοί «κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα» (ή, αν προτιμάτε, «κάντε με καπετάνιο για μια μέρα»). Δεν μπορεί να κυνηγάει εσαεί φαντάσματα και συνομωσίες, προκειμένου να καλύψει και να παραμυθιάσει την άγνοιά του. Τα πράγματα σοβαρεύουν και αν δεν θέλουμε να αφήσουμε για άλλη μια φορά τις ζωές μας στα χέρια των όποιων «ειδικών» (που μας πρόδωσαν κατ’ επανάληψη), θα πρέπει να σοβαρευτούμε και εμείς. Από όλες τις απόψεις. Και πρώτα πρώτα να ξεπεράσουμε τα δικά μας ταμπού και τις δικές μας «απόλυτες αλήθειες».Και προπαντός, θα πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσουμε στο βασανιστικό ερώτημα «γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι από εμάς;». Μάλλον κάτι λείπει. Ο Σαββόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του εκφράζοντας τους πόθους μιας ολόκληρης γενιάς και την έκλεισε κατρακυλώντας στον βούρκο των κόκκινων χαλιών, του Μεγάρου και της σόου-μπιζ. Η πορεία του αντικατοπτρίζει την πορεία ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Κάτι πήγε στραβά – κάπου εξοκείλαμε. Τι φταίει; Και αυτό, δυστυχώς, το ερώτημα θα πρέπει να το απαντήσουμε μόνοι μας. Φοβάμαι πως η απάντηση δεν είναι όσο εύκολη δείχνει.

Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί. Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

Μπ. Μπρεχτ

Παπαδήμ(ι)ος & Μπουμπούκια του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΤΡΑ Η υπόθεση του έργου είναι γνωστή σε όλους. Πρωταγωνιστούν οι τοκογλύφοι, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και η Ευρωπαική οικονομική ελίτ. Συμπρωταγωνιστεί το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, από την άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ έως τη Δημοκρατική Αριστερά του Κουβέλη και του Ψαριανού. Κομπάρσο στην αγαστή τους συνεργασία θέλουν το λαό και για να τον πείσουν χρησιμοποιούν επιχειρήματα πιο γυμνά κι από τη Τζούλια στη δουλειά. Η κυβέρνηση συνενοχής του Παπαδήμου, του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Καρατζαφέρη έχει σχεδιάσει τα πάντα. Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βοηθούν όσο μπορούν στην πραγμάτωση του σεναρίου. Οι τράπεζες θα αποκαταστήσουν τις ζημιές τους, ενώ οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές θα μεγιστοποιήσουν,

όπως πάντα, τα κέρδη τους. Ο λαός μπορεί να βολευτεί με το Ευρώ, την Ε.Ε. , με τους μισθούς πείνας για τους τυχερούς που έχουν ακόμα δουλειά και με περαιτέρω εξαθλίωση για τους υπόλοιπους. Το σημαντικό γι αυτούς είναι να βάλουν όλοι πλάτη «για τη σωτηρία» της χώρας. Αυτό είναι το «πατριωτικό καθήκον» που προπαγανδίζουν οι δοσίλογοι του 2011. Απέναντι στην αξιοθαύμαστη σύμπνοια του καπιταλιστικού μετώπου, έχουμε το δογματισμό και τη συστημικότητα των κυριότερων εκφραστών της Αριστεράς. Το ΚΚΕ προτάσσει την ιδεολογική καθαρότητα, καλώντας τους αμαρτωλούς εργάτες να δεχθούν copy paste το πρόγραμμα του υπαρκτού σοσιαλισμού. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και παρουσιάζονται ως ενωτικά εγχειρήματα, δείχνουν

να ενδιαφέρονται περισσότερο για την αύξηση των ποσοστών τους, παρά για τη δημιουργία ενός Μετώπου ικανού να ανατρέψει την κυρίαρχη πολιτική. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς πως αυτήν την κρίσιμη στιγμή πολλές αναρχικές ομάδες μοιάζουν εγκλωβισμένες σε μια ανούσια και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα αντιπαράθεση με το ΠΑΜΕ, η οποία σίγουρα ωφελεί τους δήμιους του λαού. Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει το σενάριο χωρίς την κοινή δράση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Ευτυχώς, ακόμα και έτσι, ο λαός μαζικά αντιδρά με πολλούς τρόπους και κλιμακώνει τη δράση του. Το αυθόρμητο κίνημα των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που συγκεντρώνεται, παρά τα απανωτά σοκ, στις πλατείες αρνείται το μονόδρομο που του

σερβίρουν. Μετά την  απόλυτα επιτυχημένη 48ωρη απεργία και τις ογκώδεις διαδηλώσεις στις 19 και 20 Οκτώβρη είχαμε το «ΟΧΙ» που βροντοφώναξαν χιλιάδες πολίτες την 28η Οκτωβρίου. Τα κινήματα ανυπακοής ενάντια στα διόδια και στα χαράτσια δυναμώνουν μέρα με την ημέρα, όσο αν το σύστημα επιστρατεύει τον μπουμπούκο και άλλα μπουμπούκια για να τα καταστείλουν. Η υπόθεση του έργου μεταβάλλεται. Οι Αντιγόνες πληθαίνουν την ώρα που οι Κρέοντες της εποχής μας αρχίζουν να αισθάνονται άβολα. Με όπλα της αλληλεγγύη και την ανθρωπιά ο λαός θα δώσει την απάντηση.

8 ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Δεν θέλω να αναλύσω ιδεολογικοπολιτικά το κίνημα. Εξάλλου προσωπικά δεν γνωρίζω και όλες αυτές τις δύσκολες λέξεις που χρειάζεται μια τέτοια ανάλυση. Και στο κάτω-κάτω δεν είμαι και σίγουρη ότι ο φασισμός είναι ιδεολογικό κίνημα. Δεν έχει καν θεωρητικό εκφραστή όπως ήταν π.χ. ο Μαρξ για τον κομμουνισμό. Δανείζεται κομμάτια από ‘δω και από ‘κεί για να συγκροτήσει μια «φιλοσοφία» - απόλυτη δικαιολογία της εγωικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Βασικό στοιχείο της «ιδεολογίας» είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων. Δεν νομίζω ότι παίζει και μεγάλο ρόλο το πού στηρίζεται να κατατάξει κανείς τους ανθρώπους. Φυλή, θρησκεία, ιδεολογία. Φασιστικό είναι το γεγονός ότι τους κατατάσσει. Σε «Άξιους» και «Ανάξιους». Άλλο βασικό στοιχείο είναι η επιβολή. Τρόπου ζωής, σκέψης, έκφρασης. Η επιβολή των «Αξίων» επί των «Αναξίων». Και αναρωτιέμαι η ξανθιά: Μήπως τελικά αυτά είναι στοιχεία συμπεριφοράς που όλοι φέρουμε; Μήπως ο φασισμός δεν είναι ένα ιδεολογικό κίνημα αλλά δείγμα προβληματικής συμπεριφοράς; Μήπως γι’ αυτό χωράει σε όλα τα ιδεολογικά κινήματα; Εισχωρεί μέσα από συμπεριφορές και τα μεταλλάσσει σε κάτι άλλο απ’ αυτό που αρχικά ήταν. Όλοι μας (άντε να μη γίνομαι απόλυτη) οι περισσότεροι έχουμε αυτές τις διαχωριστικές γραμμές στη συμπεριφορά μας προς τους ανθρώπους γύρω μας. Αν θυμηθώ την πλατεία, ακόμη και στα καλύτερά της οι φασιστικές συμπεριφορές ήταν πάντοτε παρούσες.

Καλυμμένες κάτω από διάφορες ιδεολογικές ομπρέλες. Γιατί, όπως είπαμε, ο φασισμός χωράει παντού. Φαντάζομαι ότι όσοι «πηγαίναμε πλατεία» θα θυμόμαστε σκηνές απείρου κάλλους μπροστά στο μικρόφωνο. Αφού δεν μπορούμε να χειριστούμε την απλούστερη των ελευθεριών, την ελευθερία του λόγου, ποια σκατά ελευθερία θα χειριστούμε; Πώς απαιτούμε ελευθερίες χωρίς ίχνος αυτοπειθαρχίας και σεβασμού προς το περιβάλλον; Η εγωική συμπεριφορά λοιπόν που μας κάνει να πιστεύουμε ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό, μπορεί να είναι και συμπεριφορά αμαθών. «Η ομάδα μας είναι καλύτερη από την άλλη, αφού εμείς λέμε το σωστό έτσι θα γίνει». Αυτό δεν εννοούμε όταν λέμε φασισμό ή κάνω λάθος; Αφού έτσι μεγαλώνουμε και αφού το περιβάλλον μας επηρεάζει τόοσο πολύ δεν είναι λογικό να φέρουμε όλοι τέτοιες συμπεριφορές; Και μήπως παράλληλα με την προσπάθεια της αλλαγής των έξω να παρατηρούσαμε λέω λίγο και τα έσω; Ζητάμε αλλαγή του τρόπου ζωής μας, αλλά δεν ξέρω πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αλλάξουμε τον τρόπο αντίληψης και συμπεριφοράς που, προσέξτε, λίγο ή πολύ όλοι καταδικάζουμε, όταν τον αναγνωρίζουμε στους άλλους. Νομίζω καμία ουσιαστική αλλαγή δεν θα γίνει αν η προσπάθεια δεν συμπεριλάβει και τους εαυτούς μας. Μήπως το ν’ αντισταθούμε σ’ αυτόν τον τρόπο αντίληψης και συμπεριφοράς που μας επιβάλλεται από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής, είναι επίσης μια επαναστατική

πράξη; Κανείς μας δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που έρχεται γιατί αυτό τώρα συντίθεται. Αντί λοιπόν να προσπαθούμε να επιβληθούμε ο ένας στον άλλον, ας απαλλαγούμε από τις φασιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, ας βάλει ο καθένας το καλύτερο του και ας αποτελέσουμε τα στοιχεία που θα συνθέσουν το καινούριο. Που θα τους χωράει όλους ! Και τις ξανθιές !

Ζώγια Μια απλή ξανθιά ηθοποιός

Οι σκέψεις μιας ξανθιάς για τον Φασισμό

“‘Οταν η Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος είχε λόγο...” Όταν το συγκεκριμένο ψήφισμα είχε κατατεθεί προς ψήφιση στην Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας

Συντάγματος, ήμουν μέλος της ομάδας που είχε ως χρέος της την γραμματειακή υποστήριξη και την ομαλή διεξαγωγή της συνέλευσης. Ως εκ τούτου δεν ήμουν μέσα στο σώμα της Λ.Σ που το

υπερψήφισε. Το επαναφέρω λοιπόν, για να μπορέσω να πάρω και εγώ θέση.

Προειδοποίηση προς Τρόικα, Τράπεζες και Ντόπιους ή Ξένους Επενδυτές

που ονειρεύονται τη Δημόσια ΠεριουσίαΜια έκπτωτη και δικτατορική ελληνική κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τον λαό αυτής της χώρας, μόλις ψήφισε νομοσχέδια με τα οποία σκοπεύει να εκποιήσει την δημόσια ελληνική

περιουσία και γη, ενάντια στην θέληση της μεγάλης πλειονότητας του λαού.Ενημερώνουμε όσους διαβλέπουν μια επενδυτική ευκαιρία, ότι δεν θα αργήσουμε να

ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, που σύντομα θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της απέναντι στον λαό και στην χώρα. Οι υπογραφές και τα νομοσχέδιά της είναι άκυρα. Δεν τα έχει

επικυρώσει ο ελληνικός λαός και βεβαίως δεν τα αναγνωρίζει.Προειδοποιούμε κάθε επίδοξο επενδυτή να μην σκεφτεί καν να πλησιάσει σε δημοπρασία η

εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή γης μας και πολύ περισσότερο να μην την αγοράσει. Εκτός του ότι όταν επανακτήσουμε ως λαός την κυριαρχία της χώρας μας θα χάσει ότι αγόρασε, τα

χρήματά του που συμμετείχαν στην παράνομη συναλλαγή δεν θα του επιστραφούν.Επίσης τον προειδοποιούμε ότι μέχρι να ξαναποκτήσουμε τον έλεγχο της χώρας, στα πλαίσια υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας όπως αυτά απορρέουν και από το Σύνταγμα της Ελλάδας

αλλά και από τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα των λαών και των ανθρώπων, θα κάνουμε ότι είναι αναγκαίο μέσα από την αυτο-οργάνωσή μας για να ακυρώσουμε στην πράξη και να

σαμποτάρουμε την τυχόν επένδυσή του.Ας μην τολμήσει λοιπόν κανείς επίδοξος επενδυτής να κάνει ψώνια ευκαιρίας δημόσιας

περιουσίας και γης στην Ελλάδα, εκτός κι αν αντιλαμβάνεται το υψηλό ρίσκο της επένδυσής του. Σε αυτή την περίπτωση, η επένδυσή του θα «είναι ευπρόσδεκτη» στην χώρα όπου όταν στερείς την ελευθερία στο λαό της, ξέρει να γεννά έναν Κανάρη ή να κάνει συσντρίμια μια γέφυρα στον

Γοργοπόταμο.Η Λαική Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος 3-7-2011

Ψηφίζω ΥΠΕΡ :

Babett

“‘Οταν η Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος είχε λόγο...”

Υ.Γ1. Το συγκεκριμένο ψήφισμα καθώς και τα υπόλοιπα ψηφίσματα μπορείτε να τα βρείτε στοwww.amesi-dimokratia.org και στο www.real-democracy.grΤην Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος μπορείτε να την βρείτε στο γνωστό σημείο κάθε Τετάρτη – Παρασκευή – Κυριακή, αλλά φαντάζομαι ότι έχετε Λαϊκές Συνελεύσεις και στις γειτονιές σας. Κουράγιο για να αντισταθείτε δεν ξέρω που θα το βρείτε. Η επιβίωση, η υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας, και της αξιοπρέπειας είναι ένα καλό μέρος για να το αντλήσει κανείς....και της ισότητας ... και της δικαιοσύνης...και της αλληλεγγύης η υπεράσπιση δια της εφαρμογής, επίσης. Λες το μεγάλο σχολείο της ανάγκης να φέρει το κουράγιο για άλλη μια φορά; Δεν ξέρω.Ένα μόνο ξέρω: Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα, γιατί το πόπολο...ο Λαός ντε, δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Οι βασιλιάδες είναι επισήμως και ανεπιστρεπτί ξεβρακωμένοι και οι κωλοτουμπάριοι και οι κωλοσφουγγάριοι ομοίως. Το ίδιο ξεβρακωμένοι είναι όλοι όσοι υποτίθεται ότι ελέω Θεού ή ελέω επαναστατικού δικαίου υπερασπίζονται το δίκιο και τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού! “Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ, καραβάκια στο Αιγαίο....” Βρε ούστ!

Υ.Γ2. Ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε ότι ήταν να γραφτεί γράφτηκε, για τα παλιά,γιατί και αυτά που ζούμε παλιά είναι...βρωμάνε αρχές του προηγούμενου αιώνα σε high tech περιτύλιγμα. Για τα μελλούμενα δεν γνωρίζω! Πραγματικά δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω στην “Ανατροπή που δεν είναι φράξια, δεν είναι εκπομπή!” Το μόνο που θέλω να προσθέσω: Ραντεβού στους δρόμους, στις πλατείες, στις λαϊκές συνελεύσεις, στις νησίδες αυτο-οργάνωσης...ό,τι μόνο εκεί υπάρχει ελπίδα τελικά! Εκεί θα γραφτούνε τα μελλούμενα...

Έτσι κι αλλιώς η ΖΩΗ σε αυτόν τον τόπο πάντα βρίσκει τον δρόμο της! Όπως τα ταπεινά αγριόχορτα που σκάνε μύτη από τις ρωγμές των πεζοδρομίων, και έχουν το θράσος μέχρι και να ανθίζουν!