Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

16
Τ ο αποτέλεσμα των εκλογών έχει οδηγήσει τη συγκυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ στην πιο αδύναμη θέση από το ξεκίνημα της κρίσης. Η αγωνιώδης προσπάθεια των ΜΜΕ να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί, από την επόμενη μέρα, όλες οι κυβερνητικές «πρω- τοβουλίες» συνιστούν ομολογία της κρισι- μότητας της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγηθεί οι Σαμαράς-Βενιζέλος. Αυτό λένε οι διαρροές για πιθανό «κούρεμα» του Στουρνάρα και οι συζητήσεις για τον νέο εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτό ομολογούν και τα επείγοντα μέτρα «ανασύνθεσης» της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, που ανακαλούν στη δράση όλες τις πιθανές και απίθανες εφεδρείες των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όμως τίποτα από αυτά δεν μοιάζει αρκετό για να σώσει την ανεκδιήγητη συγκυβέρνηση. Ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να προωθήσει αμέσως μια βρόμικη αλλά και δύσκολη δουλειά: το τελευταίο «μεσο- πρόθεσμο». Που επιβάλλει συνέχεια της φοροεπιδρομής, επίθεση στον πραγματικό μέσο μισθό της εργατικής τάξης ώστε αυτός να υποχωρήσει στα επίπεδα του κατώτατου, νέο κλάδεμα στις συντάξεις, μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα και πλήρη «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό, δρακόντειες περικοπές στην υγεία και την παιδεία. Επι- βάλλει, επιπλέον, φρενίτιδα ιδιωτικοποιή- σεων ακόμα και σε τομείς όπως το νερό ή τα δάση και οι παραλίες. Σύμφωνα με τη μόνιμη τακτική της τρόικας, η συνέχιση της χρηματοδότησης συναρτάται άμεσα με την προώθηση όλων των παραπάνω αντικοινωνικών μέτρων, με αποτέλεσμα να επανέρχεται η απειλή της «ασύντακτης χρεοκοπίας», αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί σε τακτική «βήμα σημειωτόν» προκειμέ- νου να κερδίσει πολιτικό χρόνο. (συνέχεια στη σελ.3) Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού Το άθροισμα του «Μεγάλου Συνασπισμού» της ευρωπαϊκής λιτότητας, το άθροισμα Κεντρο- δεξιάς και Κεντροαριστεράς, υποχώρησε στις ευρωεκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων που ασκούν κυβερ- νητική εξουσία μαυρίστηκε στις κάλπες. Όμως βασικός εκφρα- στής της οργής ενάντια στις δυνάμεις αστικής διαχείρισης και τις Βρυξέλλες αναδεικνύεται η ακροδεξιά, με αποτελέσμα- τα που πρέπει να σημάνουν συναγερμό. Τα αποτελέσματα αποτυπώνουν την ανάδυση ενός ρεύματος αστικού ευρωσκε- πτικισμού στα βόρεια κράτη και στις μεγάλες οικονομίες. Αποτυπώνουν ωστόσο και έναν λαϊκό ευρωσκεπτικισμό, την οργή ενάντια στις πολιτικές των Βρυξελλών πάνω στην οποία σπεκουλάρει η ακροδεξιά. Μαζί με την άνοδο ενός γαλαξία «ευ- ρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, αυτή η διάθεση εκφράστηκε και με τη μεγάλη αποχή. Η συμ- μετοχή φέτος παρέμεινε στο ιστορικό χαμηλό του 2009. Δυ- στυχώς, αντίστοιχου μεγέθους ρεύμα με την ακροδεξιά δεν μπόρεσε να εκφράσει η Αριστε- ρά, η μόνη δύναμη που μπορεί να προβάλει μια ταξική απάντη- ση τόσο ενάντια στη σύγχρονη Ιερά Συμμαχία των Βρυξελλών όσο και ενάντια στην ακροδεξιά. Ο διεθνής συσχετισμός είναι δύσκολος, αλλά το ζήτημα δεν είναι να περιμένουμε πότε θα βελτιωθεί. Κάποιος θα πρέπει να επιχειρήσει να τον αλλάξει, με την πιο ασφαλή μέθοδο να πα- ραμένει μια στρατηγική ρήξεων, που μπορεί να εμπνεύσει και να βάλει φωτιά στον «ξηρό κάμπο» της Ευρώπης (σελ. 8-9). Τα μηνύματα των ευρωεκλογών Φύλλο Νο 313 6 μ 28 Μάη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ 6045 Συνέντευξη με τη Δήμητρα Μανώλη 4 ΣΥΡΙΖΑ: Κόμμα των «αστέρων» ή κόμμα των μελών; 6 Τα κέρδη καταστρέφουν το περιβάλλον 11 Αίγυπτος: Η άνοδος του στρατηγού Σίσι 12 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ Ιστορική νίκη - εφαλτήριο ανατροπής Να τους αποτελειώσουμε Μαζικοί αγώνες από τα κάτω και πολιτικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς για το τελικό χτύπημα

description

 

Transcript of Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

Page 1: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

Τ ο αποτέλεσμα των εκλογών έχει οδηγήσει τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην πιο αδύναμη θέση από 

το ξεκίνημα της κρίσης. 

Η αγωνιώδης προσπάθεια των ΜΜΕ να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί, από την επόμενη μέρα, όλες οι κυβερνητικές «πρω-τοβουλίες» συνιστούν ομολογία της κρισι-μότητας της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγηθεί οι Σαμαράς-Βενιζέλος. Αυτό λένε οι διαρροές για πιθανό «κούρεμα» του Στουρνάρα και οι συζητήσεις για τον νέο εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτό ομολογούν 

και τα επείγοντα μέτρα «ανασύνθεσης» της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, που ανακαλούν στη δράση όλες τις πιθανές και απίθανες εφεδρείες των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όμως τίποτα από αυτά δεν μοιάζει αρκετό για να σώσει την ανεκδιήγητη συγκυβέρνηση. 

Ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να προωθήσει αμέσως μια βρόμικη αλλά και δύσκολη δουλειά: το τελευταίο «μεσο-πρόθεσμο». Που επιβάλλει συνέχεια της φοροεπιδρομής, επίθεση στον πραγματικό μέσο μισθό της εργατικής τάξης ώστε αυτός να υποχωρήσει στα επίπεδα του κατώτατου, νέο κλάδεμα στις συντάξεις, μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα 

και πλήρη «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό, δρακόντειες περικοπές στην υγεία και την παιδεία. Επι-βάλλει, επιπλέον, φρενίτιδα ιδιωτικοποιή-σεων ακόμα και σε τομείς όπως το νερό ή τα δάση και οι παραλίες. Σύμφωνα με τη μόνιμη τακτική της τρόικας, η συνέχιση της χρηματοδότησης συναρτάται άμεσα με την προώθηση όλων των παραπάνω αντικοινωνικών μέτρων, με αποτέλεσμα να επανέρχεται η απειλή της «ασύντακτης χρεοκοπίας», αν η κυβέρνηση υποχρεωθεί σε τακτική «βήμα σημειωτόν» προκειμέ-νου να κερδίσει πολιτικό χρόνο. 

(συνέχεια στη σελ.3)

Σκίτ

σο τ

ου Π

έτρο

υ Ζε

ρβού

Το άθροισμα του «Μεγάλου Συνασπισμού» της ευρωπαϊκής λιτότητας, το άθροισμα Κεντρο-δεξιάς και Κεντροαριστεράς, υποχώρησε στις ευρωεκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων που ασκούν κυβερ-νητική εξουσία μαυρίστηκε στις κάλπες. Όμως βασικός εκφρα-στής της οργής ενάντια στις δυνάμεις αστικής διαχείρισης και τις Βρυξέλλες αναδεικνύεται η ακροδεξιά, με αποτελέσμα-τα που πρέπει να σημάνουν συναγερμό. Τα αποτελέσματα αποτυπώνουν την ανάδυση ενός ρεύματος αστικού ευρωσκε-πτικισμού στα βόρεια κράτη και στις μεγάλες οικονομίες. Αποτυπώνουν ωστόσο και έναν λαϊκό ευρωσκεπτικισμό, την οργή ενάντια στις πολιτικές των Βρυξελλών πάνω στην οποία σπεκουλάρει η ακροδεξιά. Μαζί με την άνοδο ενός γαλαξία «ευ-ρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, αυτή η διάθεση εκφράστηκε και με τη μεγάλη αποχή. Η συμ-μετοχή φέτος παρέμεινε στο ιστορικό χαμηλό του 2009. Δυ-στυχώς, αντίστοιχου μεγέθους ρεύμα με την ακροδεξιά δεν μπόρεσε να εκφράσει η Αριστε-ρά, η μόνη δύναμη που μπορεί να προβάλει μια ταξική απάντη-ση τόσο ενάντια στη σύγχρονη Ιερά Συμμαχία των Βρυξελλών όσο και ενάντια στην ακροδεξιά. Ο διεθνής συσχετισμός είναι δύσκολος, αλλά το ζήτημα δεν είναι να περιμένουμε πότε θα βελτιωθεί. Κάποιος θα πρέπει να επιχειρήσει να τον αλλάξει, με την πιο ασφαλή μέθοδο να πα-ραμένει μια στρατηγική ρήξεων, που μπορεί να εμπνεύσει και να βάλει φωτιά στον «ξηρό κάμπο» της Ευρώπης (σελ. 8-9).

Τα μηνύματα των ευρωεκλογών

Φύλλο Νο 313

6 μ  28 Μάη 2014

Κυκλοφορεί 

κάθε δεύτερη Τετάρτη 

1,5 ευρώ

6045

Συνέντευξη με τη Δήμητρα Μανώλη

4

ΣΥΡΙΖΑ: Κόμμα των «αστέρων» ή κόμμα των μελών;

6

Τα κέρδη καταστρέφουν το περιβάλλον

11

Αίγυπτος: Η άνοδος του στρατηγού Σίσι

12

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Ιστορική νίκη - εφαλτήριο ανατροπής

Να τους αποτελειώσουμε

Μαζικοί αγώνες από τα κάτω και πολιτικές πρωτοβουλίεςτης Αριστεράς για το τελικό χτύπημα

Page 2: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

• Να ανοίξει το δρόμο για την πολιτική νίκη της Αριστεράς

Κατέρρευσε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλο-γές: μόνο τέσσερις μονάδες διαφορά από τη ΝΔ, μόνο 600% αύξηση σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, μόνο 1,5 εκατ. ψήφοι, μόνο σε 8 από τις 13 περιφέρειες πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο για πρώτη φορά πρώτη η Αριστερά στην Ελλάδα, μόνο για πρώτη φορά η Αττική στην Αριστερά. Έχει δίκιο το σύστημα…

N N N

Μην κοιτάτε τι λέει αυτή η φυλλάδα, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», που κάνει λόγο για «θρί-αμβο του ΣΥΡΙΖΑ». Ούτε να ακούτε αυτούς τους Γερμαναράδες της «Die Welt» που τολ-μούν να τιτλοφορούν «Νίκη των ριζοσπα-στών της Αριστεράς – η Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνάται πλέον»…

N N N

…Ούτε να πιστεύετε τους Ιταλούς της «La Repubblica» που γράφουν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φάρος μέσα στο σκοτάδι», ούτε και το BBC και άλλους κρυπτομπολσεβίκους που συγκρίνουν με τις ευρωεκλογές του 2009 διαπιστώνοντας γιγαντιαία άνοδο του ΣΥΡΙ-ΖΑ κατά 22 ποσοστιαίες μονάδες!

N N N

Η «σωστή» σύγκριση είναι άλλη: Στο σάιτ του υπουργείου Εσωτερικών, η Singular, η επίσημη αγαπημένη του κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την έκδοση των αποτελε-σμάτων, επέμεινε να συγκρίνει το αποτέλε-σμα των ευρωεκλογών του 2014 με το απο-τέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 2012 για προφανείς λόγους…

N N N

… Την επόμενη φορά παιδιά να συγκρί-νετε το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ με το ποσοστό που είχε το ΕΑΜ στις απελευθερωμένες από τους ναζί περιοχές.

N N N

Σε κάθε περίπτωση, όλοι παραδέχονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πρώτο κόμμα. Περιμέ-νουμε από Πάγκαλο, Αλ Σάλεχ και Γεωργιά-δη και υλοποιήσουν άμεσα τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους: οι δύο πρώτοι να φύγουν από την Ελλάδα (στα τσακίδια) και ο τρίτος να παραιτηθεί (ουστ)…

N N N

Ο ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού και υποψήφιος για την προεδρία της ΕΕ Γκι Φερχόφσταντ είπε μια αναντίρρητη αλή-θεια κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στα γραφεία της ΕΡΤ (όχι της ΝΕΡΙΤ): «Κα-νείς Ευρωπαίος δεν ζήτησε ποτέ να κλείσει η ΕΡΤ. Αυτό το επικαλείται ο κ. Σαμαράς για να καλύψει τον εαυτό του και την κυβέρ-νηση. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά, η εύκολη λύση είναι να δείχνουν τις Βρυξέλ-λες». Για να θυμόμαστε ότι τα περισσότερα μνημονιακά μέτρα είναι παραγγελιές του ελληνικού κεφαλαίου…

N N N

Ο κυρ-Φώτης ακολούθησε πιστά τη διαδρομή του ΛΑΟΣ: Άνοδος με τη βοή-θεια των ΜΜΕ, συγκυβέρνηση με Σαμα-ρά, Βενιζέλο και μνημόνιο, αναγκαστική αποχώρηση, υποχώρηση και τέλος, εξα-φάνιση. Άραγε, τα απομεινάρια θα τσαλα-βουτήσουν σε ποτάμια ή θα καταφύγουν σε σκιερές ελιές;

N N N

Όμως η μεγάλη απώλεια είναι αλλού: Για άλλη μια φορά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μένει στα πολύ ρηχά (παρότι σχεδόν διπλασίασε τις ψήφους της σε σχέση με το 2010), καθώς με 0,72% κατατάσσεται πίσω από το ΕΠΑΜ, αλλά και από το Παναθηναϊκό Κίνημα. Είναι προφανές ότι χιλιάδες οπα-δοί αλλά και μέλη του κόμματος ψήφι-σαν, σωστά, ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο για άλλη μια φορά σπαταλήθηκε ενέργεια και αληθινά κοφτερά μυαλά, που η Αριστερά χρειάζε-ται εκεί όπου μετράνε.

Τ ο αποτέλεσμα των ευ-ρωεκλογών με το 26,6% και το 1,5 εκατομμύριο

ψήφους που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια σαφή εκλογική νίκη της ριζοσπαστι-κής Αριστεράς.

Η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καταγράφει –για πρώτη φορά σε κάλπη και όχι σε δημοσκοπήσεις– ότι απο-τελεί κυβέρνηση μειοψηφίας. Δεν έχει πλέον δημοκρατική νομιμοποίηση για να πάρει τα σκληρά μέτρα λιτότητας που προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο», δηλαδή η συμφωνία της ντό-πιας κυρίαρχης τάξης με τους διεθνείς «δανειστές».

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται καθαρότερη αν συνυπολογιστεί η δοκιμασία στην τριπλή κάλπη, στις ταυτόχρονες δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές. Στο πεδίο της αυτοδιοί-κησης οι δυσκολίες ήταν μεγαλύ-τερες, γιατί το «τοπικό» πολιτικό προσωπικό είναι ανθεκτικότερο, αφού φτάνει εκεί με καθυστέρη-ση και στρεβλώσεις –όπως έδειξε η πληθώρα των «ανεξάρτητων» συνδυασμών– το κύμα των με-γάλων πολιτικών ανατροπών που προκάλεσε η κρίση και οι μαζικοί αγώνες του 2010-12. Ακόμα και σε αυτό το δύσκολο πεδίο, ο ΣΥΡΙ-ΖΑ είχε σημαντικές κατακτήσεις, όπως η νίκη στην Περιφέρεια Αττικής και του Ιονίου και σε πολ-λούς μεγάλους εργατικούς-λαϊ-κούς Δήμους.

ΔήμοιΜεταξύ του 1ου και του 2ου γύ-ρου των αυτοδιοικητικών εκλο-γών, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν αντιμετωπίζει με έπαρση την «άλλη» Αριστερά. Έγκαιρα και μονομερώς κάλεσε σε μαζική υποστήριξη των υποψηφίων του ΚΚΕ όπου αυτοί αντιμετώπι-σαν στον 2ο γύρο τους συνδυα-σμούς των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία). Η άνετη νίκη των υποψηφίων του ΚΚΕ σε όλες αυτές τις περι-

οχές αποδεικνύει ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, «εκπαιδευμένος» στις αρχές της ενότητας της Αρι-στεράς, ακολούθησε μαζικά και με ευκολία αυτήν τη γραμμή.

Ευτυχώς, οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντέδρασαν ανά-λογα, καλώντας σε ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στον 2ο γύρο στο Δήμο της Αθήνας. Δυστυχώς, οι σύντροφοι του ΚΚΕ επέλεξαν την τακτική των «ίσων αποστά-σεων» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των υποψηφίων της συγκυβέρ-νησης, καλώντας τον κόσμο τους να μην τοποθετηθεί.

Στο Δήμο της Αθήνας ο Γ. Σα-κελλαρίδης πέτυχε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ μια σημαντική επί-δοση. Ηττήθηκε οριακά από τον Γ. Καμίνη, των συνασπισμέ-νων μνημονιακών δυνάμεων, με 51,4% - 48,6%. Αποδείχθηκε έτσι ότι οι «ίσες αποστάσεις» δεν είναι, τελικά, ίσες.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι νί-κες της Αριστεράς σε μια σειρά δήμους (π.χ. Χαλάνδρι, Φιλαδέλ-φεια, Κερατσίνι) που στηρίχθη-καν σε ριζοσπαστικό πρόγραμμα και καθαρές «κινηματικές» συμ-μαχίες. Αποδείχθηκε έτσι, ξανά, ότι η ριζοσπαστική αριστερή πολιτική όχι μόνο δεν οδηγεί στο περιθώριο, αλλά αντίθετα στις συνθήκες της κρίσης αποτελεί προϋπόθεση για δύσκολες ή και ανέλπιστες νίκες.

Στην κάλπη των ευρωεκλο-γών ο ΣΥΡΙΖΑ είναι 1ο κόμμα με διαφορά 3,9% από τη ΝΔ. Αποδεικνύει έτσι ότι οι πολιτι-κές και εκλογικές επιτυχίες του Μάη και του Ιούνη του 2012 δεν ήταν συγκυριακές, δεν ήταν ένα πυροτέχνημα μέσα στο κλίμα αντιμνημονιακής εξέγερσης εκείνης της εποχής.

Παρά τη λυσσαλέα επίθεση της κυρίαρχης τάξης και των ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τις δυ-νάμεις του σε υψηλότατο επί-πεδο, φέρνοντας την Αριστερά στην πρώτη θέση και ενισχύο-ντας την προοπτική για μια κυ-

βέρνηση της Αριστεράς. Είναι σημαντικό ότι η επιτυχία αυτή υλοποιήθηκε σε συνθήκες άμπωτης του μαζικού κινήμα-τος, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις συνθήκες γενικού ξεση-κωμού του 2010-12.

Κεντροαριστεράκαι ΚΚΕΤο ΚΚΕ, στηριγμένο κυρίως στην οργανωτικότητά του, πέ-τυχε μια περιορισμένη επανα-συσπείρωση σε σχέση με τον Ιούνη του 2012, που όμως απέ-χει αρκετά από τα ποσοστά του τον Μάη του 2012: Πήρε 6,09% και 341.748 ψήφους, έναντι του 4,5% και 277.227 ψήφων του Ιού-νη και 8,48% και 536.072 ψήφων του Μάη του 2012. Αντίστοιχα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε το 0,72% και 40.396 ψήφους, έναντι του 0,33% και 20.396 ψήφων του Ιούνη και του 1,19% και 75.416 ψήφων του Μάη του 2012.

Όμως η σχετική υποχώρηση του μαζικού κινήματος –παρά τον ηρωικό αγώνα των καθα-ριστριών, των εκπαιδευτικών, των νοσηλευτικών κ.ο.κ.– δίνει στο κυβερνητικό στρατόπεδο κάποια περιθώρια ανασύνταξης.

Αυτά κυρίως στηρίζονται στα ποσοστά της Κεντροαριστεράς που, αν αθροιστούν, αφήνουν κάποια περιθώρια επιβίωσης στο χώρο του σοσιαλφιλελευ-θερισμού. Το 8,03% της Ελιάς με 450.000 ψήφους, το 6,6% στο Ποτάμι με 370.000 ψήφους, και το 1,2% της ΔΗΜΑΡ με 67.000 ψήφους, είναι η βάση αυτής της επιχείρησης, που –βέβαια– απέχει πολύ από τη δύναμη του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Και ασφαλώς η όποια ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς θα κριθεί πάνω στο ερώτημα αν θα επιχει-ρηθεί στηρίζοντας την κυβέρ-νηση Σαμαρά ή σε ανεξάρτητη πορεία από αυτήν.

Προς το παρόν ο «χώρος» αυτός –που δημαγωγεί περί κοινωνικής ευαισθησίας– απο-τελεί το μαξιλάρι που πάνω του

στηρίζεται η ακροδεξιά ηγεσία της ΝΔ, στην πιο ανάλγητη πο-λιτική λιτότητας της σύγχρονης ιστορίας. Είναι το μαξιλάρι που επιτρέπει στον Σαμαρά να κάνει όνειρα για να παραμείνει στην κυβέρνηση ως το 2016.

ΣυμπεράσματαΤο μελανό σημείο των εκλογών είναι το 9,39% και οι 527.000 ψήφοι της Χρυσής Αυγής. Η ΔΕΑ επιμένει στην άποψη ότι το τσάκισμα των νεοναζί προϋπο-θέτει την ανατροπή της λιτότη-τας, προϋποθέτει να δίνει η Αρι-στερά τη μάχη των ιδεών όπως ο αντιρατσισμός, προϋποθέτει τη γενικευμένη κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος που θα αποκλείει τους ναζί από τους δημόσιους χώρους. Προ-ϋποθέτει, τέλος, την επιμονή στην προσπάθεια να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τη ΧΑ με το κράτος και τις ποικί-λες «υπηρεσίες» του.

Όλα αυτά δείχνουν πολύτιμα συμπεράσματα για τους αγω-νιστές-στριες του κινήματος αντίστασης και της Αριστεράς. Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματική και δημιουργεί νέες πολιτικές συνθήκες. Όμως η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η ανατροπή των συμφωνιών με την τρόικα και την ΕΕ, η ανατροπή της λι-τότητας είναι μια υπόθεση πιο σύνθετη από τον περιορισμένο δρόμο της κάλπης.

Προϋποθέτει το μαζικό κίνη-μα από τα κάτω, στο δρόμο και στην απεργία, προϋποθέτει την κορύφωση του πολιτικού αγώνα με πρωτοβουλίες της Αριστεράς, προϋποθέτει μια πολιτική συμ-μαχιών με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα μπο-ρεί να οργανώνει σταθερά όλο το «ανένταχτο» δυναμικό.

Προϋποθέτει, τέλος, ένα σαφές ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα, με αντικαπιταλι-στική σοσιαλιστική κατεύθυν-ση και προοπτική.

Εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΕΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Page 3: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

(Συνέχεια από τη σελ. 1)

Ακόμα, ο Σαμαράς βρίσκεται μπροστά σε έναν καινούργιο πονοκέφαλο: οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ντόπιων καπιταλιστών παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστά-σεις, ενώ κάποιοι από αυτούς

-διατυμπανίζοντας την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολι-τικό προσωπικό-αποφασίζουν, με διάφορα προσχήματα, να διεκδι-κήσουν άμεσα πολιτικό ρόλο. Η κίνηση των Μαρινάκη-Κόκκαλη στον Πειραιά ήταν μια σοβαρή κλιμάκωση, ενώ η εμφάνιση της Γ. Αγγελοπούλου (με σχέδια για τον πολιτικό τύπο, αλλά και για… την Προεδρία της Δημοκρατίας!)

δεν αφήνει κανένα περιθώριο για υποτίμηση του φαινομένου.

Τη στιγμή, λοιπόν, που ο Σαμαράς έχει μεγάλες δυσκολί-ες να επιβάλει πειθαρχία στους «αποκάτω», είναι πιθανό να βρεθεί σε συνθήκες απόλυτης αδυναμίας συντονισμού των

«αποπάνω». Η οικονομική και κοινωνική κρίση έχει γίνει ήδη βαθιά πολιτική κρίση, κρίση όπου το καθεστώς δεν μπορεί να συνεχίσει «όπως πριν».

Μπροστά σε αυτό το φαινό-μενο, μέσα από τους μαζικούς αγώνες και τις εξελίξεις στην Αριστερά τα προηγούμενα χρόνια, στάλθηκε η απάντηση της εργατικής και λαϊκής ψήφου στις 25 Μάη: ενίσχυση του ΣΥ-

ΡΙΖΑ, διεκδίκηση μιας κυβέρνη-σης της Αριστεράς.

Η λύσσα των Σαμαρά-Βενιζέ-λου, ο φόβος όλων των καθε-στωτικών δυνάμεων απέναντι σε αυτή την απάντηση είναι μια έμμεση επιβεβαίωση της αξίας της για τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Όμως αυτή δεν είναι, πλέον, αρκετή: αν στους καθε-στωτικούς δοθεί χρόνος, τότε, πέρα από τις μεγάλες δυσκολίες, δεν μπορεί να αποκλειστεί το εν-δεχόμενο να βρουν λύσεις «συ-νέχειας», ακόμα και αντεπίθεσης. Η δύναμη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής -με τον συμβολισμό της εκλογής των δύο στρατηγών ε.α.- υπενθυμίζει σε όλους ότι η κυρίαρχη τάξη έχει και άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσει «γόρδιους δεσμούς», πέρα από τα πολιτικά κόμματά της, πέρα από τα ΜΜΕ και τους ιδεολογι-κούς μηχανισμούς του κράτους.

Μπροστά σε αυτή την κατά-σταση η Αριστερά -και κυρίως, ασφαλώς, ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν πρέπει να αντιδράσει κοινοβουλευτι-

κά-εκλογικά, περιμένοντας τον επόμενο «γύρο», είτε αυτός είναι η εκλογή Προέδρου είτε το 2016. Πρέπει να τους ρίξουμε. Είναι απαραίτητες μεγάλες πρωτοβου-λίες στο μαζικό κίνημα, μεγάλες πρωτοβουλίες στην Αριστερά.

Στο μαζικό κίνημα πρέπει να δοθεί, επειγόντως, έμφαση σε νέο κύμα αγώνων από τα κάτω. Να αναδειχθούν τα θέματα που ενώνουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις της πλειοψηφίας. Το ασφαλιστικό, όπου το μεσοπρό-θεσμο απειλεί να δώσει τη χαρι-στική βολή στα δημόσια ταμεία, είναι ίσως ο άξονας που πρέπει και μπορεί να αναδειχθεί, μαζί με τους πάντα κρίσιμους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης.

Στην Αριστερά, η διαμόρφω-ση ενός Ενιαίου Μετώπου των εργατικών κομμάτων και οργα-νώσεων είναι κρίσιμος κρίκος. Η μαζική στήριξη από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υποψη-φίους του ΚΚΕ στην Πάτρα, στο Χαϊδάρι, στην Πετρούπολη, είναι ένα σημαντικό βήμα, η σημασία

του οποίου δεν μπορεί να υπο-βαθμιστεί, όσες ανοησίες και να πουν από τον Περισσό. Ένα βήμα που πρέπει να γενικευτεί ώστε η κοινή ταξική βάση όλων μας να βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται. Και το μήνυμα αυτό αφορά επίσης τους συντρόφους στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις άλλες δυνάμεις της Αριστε-ράς. Ας κοιτάξουν τις διεργασίες στην αστική παράταξη και ας ανα-λογιστούν αν έχουμε άλλο δρόμο από το να αντιπαραθέσουμε μια συντονισμένη και όσο το δυνατό πιο ενοποιημένη πολιτική δύναμη του κόσμου της εργασίας, διατη-ρώντας πάντα τις ιδεολογικές και στρατηγικές διαφορές μας, αλλά και το δικαίωμα να τις αναπτύσ-σουμε και να τις συζητάμε.

Στην περίοδο που διαμορφώ-νεται μετά τις 25 Μάη, επωάζο-νται πολλές και διαφορετικές προοπτικές. Το μαζικό κίνημα από τα κάτω και η ενότητα στη δράση της Αριστεράς είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να επιβληθούν οι δικές μας λύσεις.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ αμαράς, Βενιζέλος και το μιντιακό σύστημα που τους στηρίζει προσπα-

θούν να μας πείσουν ότι δεν υπήρξε καθαρή ήττα της κυβέρ-νησης στις ευρωεκλογές.

Όμως, αν δεν είχε ηττηθεί η συγκυβέρνηση, τότε δεν θα χρειαζόταν η ΝΔ να απευθυνθεί, μέσω του Γεωργιάδη, στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και ο Καρατζα-φέρης στη ΝΔ για να εμποδιστεί η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρ-νηση, όπως τόνισε ο ίδιος ο αρχη-γός του ΛΑΟΣ –και συνακόλουθα η κατάργηση του μνημονίου.

Δεν θα έμπαινε στο τραπέζι, έστω ως συζήτηση, ο ανασχημα-τισμός, ούτε θα άρχιζε η φιλολο-γία για το πώς θα καταργηθεί το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Ο Λοβέρδος και ο Αηδόνης δεν θα θεωρούσαν πολυτέλεια την παραμονή τους εκτός κοινοβου-λευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Κυρίως δεν θα άρχιζαν οι φωνές για αποπομπή του Στουρνάρα, ο οποίος μάλιστα εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για την μετεκλογική κριτική από κομματι-κά στελέχη της ΝΔ. «Δεν θα γίνω σάκος του μποξ», φέρεται να είπε, σύμφωνα με το «Βήμα». Γιατί, άρα-γε, τα στελέχη της ΝΔ να κάνουν τον Στουρνάρα σάκο του μποξ, αν το κόμμα τους και η συγκυβέρνη-ση είχαν πάει καλά στις εκλογές;

Και τέλος αν όλα πάνε κατ’ ευχήν για την κυβέρνηση κι όλοι εμείς είμαστε τρελοί, τότε γιατί ο Σα-

μαράς έτρεξε πανικόβλητος στις Βρυξέλλες προκειμένου όχι μόνον να εξηγήσει ότι δεν μπορούν να περάσουν άλλα μέτρα από αυτή τη Βουλή στην Ελλάδα, αλλά και να ζητήσει το προεκλογικό δώρο (π.χ. κάποια ελάφρυνση στην απο-πληρωμή του χρέους) που δεν του έκαναν πριν από τις 25 Μάη;

Τα ποσοστάΌ,τι και να λένε τα «παπαγαλά-κια» των αφεντικών στην Ελλάδα, ο παγκόσμιος Τύπος μιλάει για θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ. Και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, όταν τα νούμερα είναι αμείλικτα: Σή-μερα κυβερνούν το δεύτερο και το τέταρτο κόμμα. Κι όμως, όταν ξεκίνησε η συγκυβέρνηση το Νο-έμβριο του 2011, οι μνημονιακές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ), ξεπερνούσαν το 80% της λαϊκής ψήφου. Μόλις δυόμισι χρόνια μετά, και ενώ από τη συγκυβέρ-νηση πέρασε και η ΔΗΜΑΡ, το ποσοστό αυτό κατέρρευσε στο 30% και κάτι, δηλ. έχασαν το 50% του εκλογικού πληθυσμού. Ακόμη κι αν συγκρίνουμε με τη χαλαρή ψήφο των ευρωεκλο-γών του 2009, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχασαν 38 ποσοστιαίες μονάδες, εκ των οποίων τις 28 το ΠΑΣΟΚ. Αλλά ακόμη και σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2012 η συγκυβέρνηση έχασε 16 ποσο-στιαίες μονάδες (αφού η συγκυ-βέρνηση που διαμορφώθηκε το καλοκαίρι του 2012 περιλάμβανε και τη ΔΗΜΑΡ που τώρα έχασε 5 μονάδες). Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ αύ-ξησε κατά 600% τις ψήφους του

σε σχέση με το 2009, διατήρησε, παρά την άμπωτι των κοινωνικών αγώνων, το εκπληκτικό για την ιστορία της Ελλάδας ποσοστό που είχε πάρει τον Ιούνιο του 2012 και αναδείχθηκε πρώτη δύ-ναμη με διαφορά 4 μονάδων από τη ΝΔ που κατέγραψε το χειρότε-ρο ποσοστό της 40χρονης ιστο-ρίας της (τον Μάιο του 2012 είχε καταγράψει ακόμη μικρότερο ποσοστό αλλά τότε είχε κατέβει διασπασμένη στις εκλογές).

Το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας του κατέγραψε και το ΠΑΣΟΚ. Κι όμως έχουν το θρά-σος να λένε ότι όλα είναι εντάξει για τη συγκυβέρνηση. Το μόνο τους ουσιαστικό επιχείρημα είναι ότι με τα αιμοσταγή μέτρα που έχουν πάρει, θα έπρεπε «κανονι-κά» να τιμωρηθούν σκληρότερα στην κάλπη. Όμως αυτό το επι-χείρημα ισοδυναμεί με άμεση παραδοχή ότι λένε συνειδητά ψέματα επί χρόνια όταν ισχυρίζο-νται ότι σώζουν το λαό.

ΟικονομίαΓια να συνεχίσει να παίρνει τις δό-σεις από τα δάνεια της τρόικας, η κυβέρνηση οφείλει να επιβά-λει άμεσα το νέο μεσοπρόθεσμο αλλά και άλλα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία καθυστερούσαν λόγω εκλογών. Ήδη εξαγγέλθη-καν απολύσεις δημοτικών αστυ-νομικών, οι αξιλογήσεις-απολύ-σεις στους ΟΤΑ, ενώ μπροστά είναι η περαιτέρω διάλυση υγείας και παιδείας με κλεισίματα και διαθεσιμότητες, αλλά και το ξε-πούλημα δημόσιου πλούτου.

Η κυβέρνηση ωστόσο είναι ήδη αντιμέτωπη με νομικά προ-βλήματα καθώς υπάρχει μια συ-στοιχία δικαστικών αποφάσεων (π.χ. καθαρίστριες υπ. Οικονομι-κών, ιδιωτικοποίηση νερού) που δεν συστρατεύονται με τις μνη-μονιακές δεσμεύσεις.

Ταυτόχρονα, στο καθαρά δημο-σιονομικό επίπεδο, η φορολογική απεργία του λαού είναι τέτοια που, ακόμη κι αν επιβληθούν οποια-δήποτε μέτρα (π.χ. βεβαίωση 4,5 δισ. από φόρο εισοδήματος και Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων στους αμέσως επόμενους μήνες), δεν θα αποδώσουν παρά ψίχουλα στην κυβέρνηση. Όπως σημειώνει το capital.gr, μόνο όσον αφορά τους φόρους στα καύσιμα υπάρ-χει υστέρηση εσόδων κατά μισό δισ. ευρώ και πλέον. Η ιστοσελίδα μάλιστα υπογραμμίζει χαρακτηρι-στικά: «Στην περίπτωση που συνε-χιστεί η τάση συσσώρευσης ενός δισ. ευρώ απλήρωτων φόρων κάθε μήνα, τότε η επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού θα ισοδυνα-μεί με θαύμα».

Τα περί «ανάπτυξης» και θέσεων εργασίας ήταν παγκοίνως φούμα-ρα. Ωστόσο τώρα τα πράγματα χειροτέρευσαν περαιτέρω για την κυβέρνηση καθώς μοιάζει να κα-ταρρέει και το τελευταίο εργαλείο χρηματοδότησης που διέθετε: Μόλις δύο ημέρες πριν από τις εκλογές αποφασίστηκε στις Βρυ-ξέλλες η αύξηση της ελληνικής συμμετοχής στα προγράμματα ΕΣΠΑ έως και κατά 40%. Δηλ. ενώ μέχρι τώρα το 95% της χρημα-

τοδότησης των προγραμμάτων ΕΣΠΑ προερχόταν από την ΕΕ και μόνο το 5% επιβάρυνε το ελληνι-κό προϋπολογισμό, τώρα η ΕΕ θα πληρώνει μόνο το 60% (για τη Στε-ρεά Ελλάδα) ή το 50% (για το Ν. Αιγαίο) και το υπόλοιπο θα πρέπει να το καταβάλει το ελληνικό Δη-μόσιο. Είναι σαφές ότι το ελληνικό κράτος δεν πρόκειται να συνεισφέ-ρει βέβαια σε τέτοιες αναλογίες.

ΧρέοςΑλλά και στο ζήτημα του χρέους είναι πολύ πιθανό η κυβέρνηση να μην πάρει καμιά βοήθεια, δηλ. διαγραφή μέρους των οφειλομέ-νων. Ακόμη κι αν γίνει κάτι τέτοιο (που βέβαια θα συνοδεύεται με νέο μνημόνιο) θα συζητηθεί στο τέλος του φθινοπώρου, ή ακόμη αργότερα. Ακόμη κι αν υπάρξει «ελάφρυνση» της αποπληρωμής του χρέους το φθινόπωρο, αυτό δεν θα οφείλεται στην κυβέρνηση, αλλά στον… ΣΥΡΙΖΑ. Όπως εκτι-μούν τα πρακτορεία Bloomberg και Reuters, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές καθιστά ευνοϊ-κότερες τις συνθήκες για τη μείω-ση του ελληνικού χρέους.

Σε κάθε περίπτωση, το μνημο-νιακό οικοδόμημα δέχθηκε ένα γερό χτύπημα στις 25 Μαΐου, το ισχυρότερο χτύπημα που έχει δεχτεί σε εκλογική διαδικασία. Η συγκυβέρνηση προσπαθεί να βρει τρόπους να διαφύγει από την πραγματικότητα αυτού του αποτελέσματος. Πριν επουλώ-σει τις πληγές της, θα πρέπει το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του να την αποτελειώσουν.

Άποψή μας...

Να τους αποτελειώσουμε

Αποτέλεσμα-γροθιά στο μνημόνιο και στη λιτότητα

Page 4: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Συνέντευξη με τη Δήμητρα Μανώλη, υποψήφια με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Τις τελευταίες μέρες, ο αγώνας των καθαριστριών του υπουργείου Οικο-νομικών σημαδεύτηκε από την κατά-ληψη του χώρου μπροστά στο υπουρ-γείο, το νέο κύμα συμπαράστασης και τη δικαστική τους δικαίωση.

Μιλήσαμε με τη Δήμητρα Μανώλη, καθαρίστρια από τον Βόλο, υποψήφια με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και πάντα παρούσα στον πολύμηνο αγώνα των καθαριστριών. Παρά την προεκλογική περίοδο, δεν εγκατέλει-ψε ούτε στιγμή το «πόστο» της έξω από το υπουργείο. Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Παρδάλη.

Πρόσφατα είχαμε την από-φαση του πρωτοδικείου που σας δικαίωνε και ζητούσε την επαναπρόσληψή σας, την προσφυγή του ΥΠΟΙΚ και του Στουρνάρα ενάντια στην από-φαση και την απόρριψή της από τον Άρειο Πάγο. Σε πιο ση-μείο βρίσκεται αυτήν τη στιγ-μή ο αγώνας σας και τι νεότε-ρες εξελίξεις υπάρχουν;

ΔΜ: Δεν υπάρχουν νεότερες εξελίξεις. Περιμένουμε να κά-νουν σεβαστή την απόφαση των δικαστηρίων. Δεν τους εμπιστευόμαστε και θεωρούμε σκάνδαλο που κατάργησαν το εφετείο. Θα πρέπει ο κόσμος αυτό να το δει και να μην το περνάει στα ψιλά γράμματα, όπως κάνουν τα ΜΜΕ. Δεν μπο-ρούν να καταργούν μια βαθμίδα της δικαιοσύνης. Μένουμε στο δρόμο, είμαστε εκεί, με τη σκη-νή έξω από το υπουργείο Οικο-νομικών, μέχρι και η τελευταία συναδέλφισσά μας να πάει στη δουλειά.

Τόσο στην πολύμηνη μάχη που δίνετε όσο και στην κατά-ληψη που είχατε έξω από το υπουργείο, πολλές/οι συμπα-ραστάτες βρέθηκαν δίπλα σας. Η επιμονή σας και το κύμα της αλληλεγγύης που έχει «σηκώ-σει» η στάση σας πιστεύετε ότι έπαιξε ρόλο στις αποφάσεις της δικαιοσύνης;

ΔΜ: Πιστεύω πως ναι. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Για-τί πιστεύω πως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται, τότε ακούγεται και η φωνή τους δυνατά. Και πιστεύω ότι κανένας δικαστής δεν μπορεί να κλείσει τα αυτιά του όταν βλέ-πει έναν δίκαιο αγώνα. Έχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαι-οσύνη και πιστεύω ότι η ίδια από-φαση που μας δικαιώνει θα υπάρ-ξει και στις 10 Ιουνίου, οπότε και θα εκδικαστεί η αίτηση αναίρεσης του υπουργείου Οικονομικών.

Όλο αυτό το διάστημα υπήρ-ξαν προσπάθειες συντονισμού και με άλλους κλάδους που αντιμετωπίζουν διαθεσιμότη-τες-απολύσεις. Τι απέδωσαν αυτές οι προσπάθειες; Το δικό σας νικηφόρο παράδειγμα νο-μίζετε ότι θα μπορούσε να γε-νικευτεί;

ΔΜ: Δώσαμε πάρα πολλούς αγώ-νες, και με τους καθηγητές, και με τους σχολικούς φύλακες, και με άλλους κλάδους. Εγώ πιστεύω ότι είναι νικηφόροι αυτοί οι αγώνες, γιατί αγώνας χαμένος είναι αυτός που δεν έχει δοθεί ποτέ. Πιστεύω ότι ο αγώνας μας και ο τρόπος που δόθηκε θα σηματοδοτήσει κι

άλλους αγώνες. Θέλω να πω, και να δώσω ένα μήνυμα στην κοινω-νία: να μη γονατίσει, να μη φοβά-ται να δίνει τον αγώνα. Να κάνουν κατανοητό στα παιδιά τους ότι στη ζωή τους πρέπει να μάχονται και να κερδίζουν αυτό που τους ανήκει. Να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους. Να μην αφήσουν μια χούφτα ανθρώπους να εκμεταλ-λεύονται τους ανθρώπους και τους λαούς. Να σηκώνουν ψηλά τη σημαία με το δίκιο τους.

Υπήρξαν στιγμές που φοβη-θήκατε ότι η φυσιολογική κό-πωση από τις καθημερινές κι-νητοποιήσεις ή η καταστολή από τα ΜΑΤ θα σας έκανε να γυρίσετε σπίτι;

ΔΜ: Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Αντίθετα, αυτές οι πρακτικές μάς έδιναν δύναμη, μας ατσάλωναν για να συνεχίσουμε. Αυτές οι γυ-ναίκες που είμαστε στο δρόμο, πάνω από 50 χρονών οι περισσό-τερες, είναι σωστές λεβέντισσες. Γυναίκες που βγήκαν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το 2014 το πιο αυτονόητο πράγμα: τη δου-λειά και την αξιοπρέπεια. Αυτές τις γυναίκες λοιπόν δεν τις φόβισε ούτε μια φορά η καταστολή. Αντί-θετα, δύναμη παίρναμε. Νιώθω πολύ υπερήφανη που αυτές είναι οι συναδέλφισσές μου.

Θέλω να σας ρωτήσω και για την εμπειρία σας ως υποψήφι-ας ευρωβουλευτή με τον ΣΥ-ΡΙΖΑ. Τι συμβολίζει η υποψη-φιότητά σας και ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου που συναντήσατε κατά τη διάρκεια

της προεκλογικής περιόδου;

ΔΜ: Η υποψηφιότητα η δικιά μου ήταν πολύ μεγάλη τιμή στο πρόσωπό μου, αλλά πιστεύω ότι αυτή η υποψηφιότητα ήταν στην πραγματικότητα για τον αγώνα όλων των καθαριστριών, για τον αγώνα όλων των διαθέσιμων και όλων των απολυμένων ανθρώ-πων. Προσωπικά, προεκλογικό αγώνα από τη μία πόλη στην άλλη δεν έκανα. Δεν προλάβαινα. Μόνο στον Βόλο που μένω και τη Νέα Ιωνία (Βόλου) τα κατάφερα. Τον αγώνα μου τον έκανα στο πε-ζοδρόμιο. Εκεί που τον δίνουμε καθημερινά. Αυτός ήταν ο αγώ-νας μου προεκλογικά και δεν με-τανιώνω. Αυτή είναι η στάση μου.

Δεν μπορούσα να εγκαταλείψω τον αγώνα μας για τον προεκλογι-κό αγώνα. Δεν θα το έκανα ποτέ. Οι αγώνες, πιστεύω, δίνονται στο πεζοδρόμιο, μαζί με άλλους εργαζόμενους. Και η αγάπη που έχω πάρει είναι τόσο μεγάλη που, ξέρετε, αυτό θα κρατήσω για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Οι αγκαλιές και το «ευχαριστώ» που μου έλεγαν, το ότι «δεν είναι ο αγώνας των καθαριστριών, είναι όλης της κοινωνίας». Κι εγώ το πι-στεύω αυτό το τελευταίο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αφήσω αυτό τον αγώνα για να έχω μια έδρα στην Ευρωβουλή. Εγώ αυτό ει-σέπραξα, αυτό κρατάω μες στην ψυχή μου και την καρδιά μου.

Θα πρέπει στα ψηφοδέλτια να εκπροσωπούνται και άνθρωποι από τα πιο χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Δεν θα ήθελα μια Αριστερά που να μη βάζει στα ψη-

φοδέλτιά της και ανθρώπους που αγωνίζονται. Όχι μόνο άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, που σίγουρα έχουν να προσφέ-ρουν πολλά, αλλά πιστεύω ότι και οι απλοί άνθρωποι, οι άνθρωποι του μόχθου, πρέπει να έχουν έναν λόγο. Γι’ αυτό είμαι ικανοποιημέ-νη που δεν έχω προδοθεί από την Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους τό-νους, έχει δεσμευτεί για την επιστροφή στη δουλειά τους όλων όσοι απολύθηκαν παρά-νομα από το Δημόσιο. Τι προσ-δοκίες έχετε και εσείς και οι υπόλοιπες καθαρίστριες από μια κυβέρνηση της Αριστεράς;

ΔΜ: Εγώ θα σου μιλήσω για τη Δήμητρα τη Μανώλη, μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις άλλες συναδέλφισ-σές μου. Θεωρώ ότι μια κυβέρνη-ση της Αριστεράς έχει χρέος να φέρει τη δικαιοσύνη. Να δικαιώ-σει όσους ανθρώπους έχουν αδι-κηθεί. Αυτή πιστεύω ότι πρέπει να είναι η Αριστερά. Όχι μόνο την επαναπρόσληψη αυτών που χά-σαν τη δουλειά τους, αλλά και σε άλλους τομείς.

Πιστεύω ότι όταν η Αριστερά θα είναι στα πράγματα θα δικαι-ωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, θα δικαιωθεί και ο λαός. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι με μια τέτοια κυ-βέρνηση θα αρχίσουν να ξανα-κάνουν όνειρα. Γι’ αυτό καλώ τον κόσμο να εμπιστευτεί την Αρι-στερά. Να της δώσουν δύναμη. Και να αρχίσουμε να ονειρευόμα-στε ένα καλύτερο μέλλον.

«Μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει χρέος να φέρει τη δικαιοσύνη»

Page 5: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Υποχώρηση της κυβέρνησηςΣε άτακτη υποχώρηση υποχρε-ώθηκε η κυβέρνηση Σαμαρά στο ζήτημα της αξιολόγησης. Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρ-ρύθμισης Κ. Μητσοτάκης υπο-χρεώθηκε για δεύτερη φορά να βγάλει εγκύκλιο με την οποία η αξιολόγηση-απόλυση των δη-μοσίων υπαλλήλων μετατίθεται για μέσα στο καλοκαίρι (η δια-δικασία θα ολοκληρωθεί στις 29 Αυγούστου). Η μαζική συμ-μετοχή στις γενικές συνελεύ-σεις και οι συνεχείς αποφάσεις ομοσπονδιών και πρωτοβάθμι-ων σωματείων για συμμετοχή στην απεργία από το καθήκον της αξιολόγησης και οι χιλιάδες υπογραφές που έχουν συγκε-ντρωθεί σε πολλούς χώρους για μη συμμετοχή στη διαδικασία έφεραν τα πρώτα αποτελέσμα-τα. Η προσπάθεια αυτή και η οργάνωση της αντίστασης σε κάθε χώρο πρέπει να συνεχιστεί και μέσα στο καλοκαίρι.

ΚαμεράταΣε έξι εκβιαστικές απολύσεις προχώρησε η διοίκηση της ορ-χήστρας. Οι εργαζόμενοι στην Καμεράτα είναι απλήρωτοι και έχουν προχωρήσει σε επίσχε-ση εργασίας. Μάλιστα οι απο-λύσεις των εργαζομένων που τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους έγιναν χωρίς να τους καταβληθεί καν αποζημίωση. Οι απολύσεις αυ-τές αλλά και τα προβλήματα σε άλλα σύνολα του κλάδου (ΕΡΤ,

Χρωμάτων, Λυρικής κ.ά.) δεί-χνουν ότι το μέλλον για τους εργαζομένους στον κλάδο θα είναι μαύρο αν δεν προχωρή-σουν άμεσα σε κινητοποιήσεις.

Σχολικοί φύλακεςΣυνεχίζει την προσπάθεια κα-ταστολής του αγώνα των σχο-λικών φυλάκων ενάντια στις απολύσεις τους η κυβέρνηση. Μία μόλις μέρα μετά τις ευρω-εκλογές έγινε γνωστό ότι ο οδη-γός του αυτοκινήτου υποστήρι-ξης (μετέφερε νερό, φάρμακα, αντίσκηνα κ.ά.) της ιστορικής μαραθώνιας πορείας που είχαν πραγματοποιήσει οι σχολικοί φύλακες από τη Θεσσαλονί-κη στην Αθήνα, καθώς και οι -απολυμένοι τώρα- σχολικοί φύλακες που συμμετείχαν σε αυτήν κλήθηκαν σε απολογία από την Τροχαία Λαμίας με την κατηγορία της παρεμπόδισης της κυκλοφορίας. Η δικογρα-φία μάλιστα που σχηματίστη-κε στηρίζεται σε έγγραφο του ιδιώτη μεγαλοεργολάβου της «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου» σύμφωνα με το οποίο ή πορεία ήταν επικίνδυνη και έπρεπε να ληφθούν όλα τα απαραίτητα κατασταλτικά μέτρα. Κυβέρνη-ση και καπιταλιστές προσπα-θούν να σπάσουν τελείως το ηθικό των απολυμένων σχολι-κών φυλάκων αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Όπως δήλωσε ο Μανόλης Σταθόπουλος (σχο-λικός φύλακας που συμμετεί-χε στην πορεία) στο ρ/σ στο Κόκκινο, «για μας είναι αιτία πολέμου, είναι κίνηση ενάντια

σε όλους τους εργαζόμενους που κινητοποιούνται, αλλά ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς, θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας».

Εργαζόμενοι ΙΓΜΕΣε μια πρωτοφανή κίνηση εκ-βιασμού των εργαζόμενων του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) προχώρησε η διοίκηση του Ιν-στιτούτου. Η διοίκηση αρνήθη-κε να τους καταβάλει το μισθό δεκαπενθημέρου παρόλο που στον τραπεζικό λογαριασμό του ΙΓΜΕ υπήρχαν 1,5 εκατ. ευρώ και οι μισθοί κόστιζαν μόλις 120.000 ευρώ. Μάλιστα ο πρόεδρος του ΕΚΒΑΑ (Εθνικό Κέντρο Βιώσιμης και Αειφόρου Ανάπτυξης) του οργανισμού στον οποίο υπάγεται το ΙΓΜΕ, ενώ ανακοίνωσε ότι είναι πα-ράνομο να πληρωθούν οι εργα-ζόμενοι από αυτό τον λογαρια-σμό, στη συνέχεια είπε ότι θα πληρώσει «παράνομα» από τον ίδιο λογαριασμό, εν είδει προ-καταβολής, μόνο όσους πάνε να ψηφίσουν, εννοώντας καθα-ρά, ψηφίστε μας αν θέλετε να πληρωθείτε. Ο σύλλογος εργα-ζομένων κάλεσε τους εργαζο-μένους του ΙΓΜΕ να πάνε όσο μακριά κι αν χρειάζεται για να μαυρίσουν τους υπεύθυνους της μείωσης των μισθών τους, των απολύσεων και της μείω-σης των κονδυλίων για έρευ-νες του ΙΓΜΕ, διεκδικώντας με κινητοποιήσεις αμέσως μετά τις εκλογές την καταβολή του μισθού τους.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Ενα νέο θανατηφόρο ατύ-χημα έγινε στη ΛΑΡΚΟ, πέ-ντε μόλις μήνες μετά το προ-ηγούμενο. Η κυβέρνηση και η εταιρεία μιλάνε και πάλι με παχιά λόγια για διερεύνηση των συνθηκών κάτω από τις οποίες έγινε το ατύχημα και απόδοση ευθυνών. Προφα-νώς μας κοροϊδεύουν.

Η κυβέρνηση το μόνο που θέλει είναι να γίνει χωρίς κανένα εμπόδιο και χωρίς καμιά αντίσταση η ιδιωτικο-ποίηση της ΛΑΡΚΟ. Αυτό εκ των πραγμάτων την κάνει να αδιαφορεί παντελώς για τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά της η διοίκη-ση της εταιρείας και για τις συνθήκες λειτουργίας του εργοστασίου, για την τήρη-ση των μέτρων ασφαλείας κ.ο.κ. Ο μόνος λόγος που τη διόρισε η κυβέρνηση είναι για να κάνει την ιδι-ωτικοποίηση πάση θυσία. Δηλαδή πατώντας ακόμη και πάνω σε νεκρούς εργα-ζομένους. Γι’ αυτόν το λόγο προσπαθούν να καταπατή-σουν κάθε εργασιακό δι-καίωμα, προσλαμβάνοντας κακοπληρωμένο προσωπι-

κό μέσω εργολάβων, προ-σωπικό που δεν έχει σχεδόν καθόλου δικαιώματα. Γι’ αυ-τόν το λόγο υποβαθμίζουν τα μέτρα ασφάλειας και υγι-εινής των εργαζομένων.

Από το ατύχημα του 2009, όταν στη ΛΑΡΚΟ σκοτώθηκαν τρεις εργα-ζόμενοι, τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Οι οδηγίες που περιείχε το πόρισμα της Επιθεώρησης Μεταλλείων λόγω του τότε συμβάντος δεν έχουν εφαρ-μοστεί. Αντίθετα υπάρχει μείωση του προσωπικού των ελεγκτικών υπηρεσιών, της Επιθεώρησης Μεταλ-λείων συμπεριλαμβανομέ-νης. Οι εργαζόμενοι στη

ΛΑΡΚΟ πρέπει να διεκδική-σουν την ίδια τους τη ζωή. Η φύση της εργασίας τους και οι εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ εγκυμονούν συνε-χώς κινδύνους όσο συνε-χίζεται η ίδια πολιτική από την κυβέρνηση και τη διοί-κηση της εταιρείας.

Για τους θανάτους των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ αποκλειστικά υπεύθυνη εί-ναι η κυβέρνηση των Σαμα-ρά-Βενιζέλου. Τα χέρια τους είναι λερωμένα με το αίμα αυτών των εργατών. Και θα συνεχίσουν να δολοφονούν αν δεν τους διώξουμε άμε-σα, αν δεν οργανώσουμε μαζικούς αγώνες για την ανατροπή τους.

Οι εργοδοτικές δολοφονίες στη ΛΑΡΚΟ συνεχίζονται

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Του Γιάννη Παππά, εκπαιδευτικού

Ο ι διαρροές από το υπουρ-γείο Παιδείας σε φιλοκυ-βερνητικές εφημερίδες για

επικείμενες συγχωνεύσεις σχολεί-ων προκάλεσαν τις αντιδράσεις της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ και πρωτοβάθμιων σωματείων εκπαιδευτικών και ενώ-σεων συλλόγων γονέων και κηδε-μόνων, που προέβησαν άμεσα σε αντίστοιχες ανακοινώσεις και πραγ-ματοποίησαν συγκέντρωση διαμαρ-τυρίας στις 27/5 έξω από το υπουρ-γείο Παιδείας. Ήδη έχει προηγηθεί μία εβδομάδα νωρίτερα συγκέντρω-ση διαμαρτυρίας από εκπαιδευτι-κούς και γονείς έξω από το ΥΠΑΙΘ για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

ΥπεκφυγέςΌπως μας έχει συνηθίσει η ηγεσία του υπουργείου, δεν δέχτηκε αντι-προσωπεία των παρευρισκομένων, ακολουθώντας την πάγια τακτική της διολίσθισης προς τον αυταρ-χισμό και της υπεκφυγής στο να πάρουν θέση για τα «παιδαγωγικά μέτρα» τους, καθώς επίσημα και τυπικά δεν έχει νομοθετηθεί κάτι συγκεκριμένο. Ενδεικτικό της «δη-μοκρατικής συμπεριφοράς» και της «τήρησης της νομιμότητας και των διαδικασιών» που ακολουθεί η ηγεσία του υπουγείου είναι ότι πα-ρακάμπτει αποφάσεις συνεδριά-σεων δημοτικών συμβουλίων που είναι αρνητικές σε συγχωνεύσεις σχολείων (π.χ. Δήμου Αιγάλεω) καθώς και εισηγήσεις περιφερει-ακών διευθυντών Εκπαίδευσης ή αναφέρεται σε έγγραφα δημοτι-κών συμβουλίων που δεν έχουν σχέση με συγχωνεύσεις σχολείων. Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2014, προβλέπονται μεταξύ άλλων 1.676 συγχωνεύσεις σχολεί-ων. Οι διαρροές του υπουργείου αφορούν περίπου το 15% αυτών (συγχωνεύονται 128 δημοτικά, 74 νηπιαγωγεία, 16 γυμνάσια και λύ-κεια, 12 ΕΠΑΛ, επίσης καταργού-νται 15 δημοτικά, 30 νηπιαγωγεία ένα γυμνάσιο και 3 ΕΠΑΛ).

Λαμβάνοντας υπόψη ότι έγιναν τρεις μέρες πριν από τη διενέργεια εκλογών, διαπιστώνουμε ότι η κυ-βέρνηση είναι προσηλωμένη στον μνημονιακό στόχο της αποδό-μησης του δημόσιου και δωρεάν σχολείου και της προώθησης του σχολείου της αγοράς, της κατηγο-ριοποίησης και της ολοένα αυξανό-μενης έντασης των ταξικών φραγ-μών. Η κυβέρνηση προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την ταυτόχρονη διαρροή της ίδρυσης 34 σχολικών μονάδων. Η πολιτική αυτή μπορεί να προκαλεί οργή και αγανάκτηση, δεν προκαλεί όμως έκπληξη, όπως είχε προκαλέσει το προηγούμενο κύμα συγχωνεύσεων 1.993 σχολείων το 2011 με υπουργό Παιδείας τότε την κ. Διαμαντοπού-λου. Σε δελτίο τύπου ισχυριζόταν πως τα κριτήρια για τις συγχωνεύ-σεις σχολείων ήταν αποκλειστικά παιδαγωγικά και ως στόχο είχαν την αναβάθμιση της ποιότητας στη

δημόσια εκπαίδευση. Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι και τα λογιστικά σε παιδαγωγικά κριτήρια, προχώρησε στην υλοποίηση των αντεκπαιδευ-τικών συγχωνεύσεων, δίνοντας πί-στωση χρόνου εκεί που υπήρξαν ισχυρές αντιδράσεις από την τοπι-κή κοινωνία.

Ως άξιος συνεχιστής της Δια-μαντοπούλου, ο Αρβανιτόπου-λος, μετά την πρώτη προσπάθεια «εξορθολογισμού» της δημόσιας Παιδείας με την κατάργηση των τομέων Υγείας-Πρόνοιας, Αισθητι-κής, Γραφιστικής (επικαλούμενος μάλιστα ανύπαρκτη μελέτη), έρχε-ται να κλείσει άλλα τόσα σχολεία, «αναβαθμίζοντας» ακόμα περισ-σότερο την ποιότητα της δημόσι-ας εκπαίδευσης, δημιουργώντας και άλλα σχολεία «μαμούθ» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχει γίνει πλέον αντιληπτό πως οι εν λόγω συγχω-νεύσεις δεν αποτελούν απλώς μια κατ’ ανάγκη διαχειριστική επιλογή του υπουργού, αλλά στρατηγική επιλογή για τη συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης που εντάσ-σεται στο ευρύτερο μνημονιακό ανεκπαιδευτικό πλαίσιο το οποίο ορίζει και η έκθεση του ΟΟΣΑ και θέλει εκπαίδευση για λίγους και εκλεκτούς, που να λειτουργεί σύμ-φωνα με ιδιωτικοοικονομικά κριτή-ρια, καθώς η μόρφωση δεν αποτε-λεί δικαίωμα αλλά εμπόρευμα και το δημόσιο και δωρεάν σχολείο σημαίνει διαφυγόντα κέρδη.

Οι συνθήκες από την εφαρμο-γή του μνημονίου γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικές για εκπαιδευ-τικούς και μαθητές. Διαθεσιμότη-τες, απολύσεις και υποχρεωτικές μεταθέσεις, αξιολόγηση ακόμα και σχολείων που πρόκειται να κλεί-σουν(!), προβλήματα στη μεταφο-ρά μαθητών, προώθηση της μαθη-τείας. Τα πολυπληθή τμήματα και οι κακοπληρωμένοι υποταγμένοι εκπαιδευτικοί που θα εργάζονται σε συνθήκες απαξίωσης του έργου τους θα συνθέτουν το παζλ του «νέου σχολείου».

ΚίνημαΤο εκπαιδευτικό κίνημα δεν έχει σταματήσει να δίνει τη μάχη ενά-ντια στις μνημονιακές επιταγές. Ερχόμενο όμως αντιμέτωπο με ένα πρόβλημα όχι απλώς συνδικαλιστι-κό αλλά βαθιά πολιτικό, οφείλει να στραφεί προς την κατεύθυνση της συγκρότησης κοινωνικών συμ-μαχιών οι οποίες θα έχουν και την ανάλογη στήριξη από τους πολιτι-κούς φορείς που έχουν ως στόχο την ανατροπή της αντεκπαιδευτι-κής-αντιλαϊκής λαίλαπας. Ήδη στο Περιστέρι, την Παρασκευή 23 Μάη, πραγματοποιήθηκε κοινή συγκέ-ντρωση περίπου 1.000 γονιών, μα-θητών, δασκάλων και καθηγητών με τη συμπαράσταση δημοτικών παρατάξεων, οργανώσεων και κομ-μάτων της Αριστεράς. Η συνένωσή τους μέσα από επιτροπές αγώνα κατά τόπους για την οργάνωση της αντίστασης μπορεί να σταματήσει τις συγχωνεύσεις.

Συγχωνεύσεις σχολείων: Μπορούμε να

τους σταματήσουμε

Page 6: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Των Μιχάλη Βεργίτση& Σοφίας Δερμετζόγλου,

μελών της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Η  σημασία της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδι-αμφισβήτητη, αλλά δεν

είναι αυτή που θα μας απασχολή-σει στο παρόν άρθρο. Θέμα μας θα είναι οι αδυναμίες και τα προ-βλήματα που έχει να αντιμετωπί-σει ο κόσμος και ο στελεχικός κορ-μός του ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσουμε σε μια πληρέστερη πολιτική νίκη.

Συζητώντας με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθένας/μία θα δια-πιστώσει την πεποίθηση ότι η διεκδίκηση της κυβέρνησης της Αριστεράς δεν μπορεί να γίνει μόνο -ή κυρίως- με κοινοβου-λευτικά μέσα. Η θέση αυτή, που προκύπτει ευθέως από τις ιδεο-λογικές και πολιτικές παραδόσεις του μαρξισμού και την ιστορική πείρα της διεθνούς Αριστεράς, εί-ναι απολύτως πλειοψηφική μέσα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως όσο εύκολο είναι να δι-ατυπωθεί η θέση αυτή, τόσο δύ-σκολο είναι να τηρηθεί στην πρά-ξη. Γιατί στην πράξη οδηγεί στην αντιπαράθεση με το σύνολο των «συνηθειών», το σύνολο των «τε-χνικών» που τα αστικά κόμματα έχουν συγκροτήσει ως μοντέλο απάντησης στο ερώτημα πώς δί-νουμε πολιτικές μάχες, πώς «κά-νουμε πολιτική».

Και εδώ δεν έγιναν λίγες υποχω-ρήσεις.

ΥποχωρήσειςΟ ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανέναν σοβα-ρό λόγο να μεταφέρει 3 βουλευτές του στην Ευρωβουλή (με ανοιχτό το ενδεχόμενο να επιστρέψουν, αν οι εδώ εξελίξεις γίνουν πιο «καυτές»;) για να δώσει «επιφά-νεια» στο ευρωψηφοδέλτιό του. Θα μπορούσε να εμπιστευτεί πε-ρισσότερο τους ανθρώπους του «κόμματος», τους ανθρώπους με

παρελθόν και δράση στα ζητήμα-τα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και του διεθνούς κινήματος. Άλλω-στε, στην πενταετία που έρχεται θα χρειαστεί πυκνή τέτοια δράση και η σύνθεση της ευρωομάδας που προέκυψε από την κάλπη αφήνει ερωτηματικά σχετικά με το ποιος και πώς θα τη στηρίξει.

Η αλλαγή του εκλογικού νόμου από τον Σαμαρά έκανε τα «μεγάλα ονόματα» -ανεξάρτητα, όμως, από πολιτική στράτευση και ευθύνη- πρώτο ζητούμενο στη συγκρό-τηση του ευρωψηφοδελτίου των αστικών κομμάτων. Η ΝΔ «κέρδι-σε» τη Σπυράκη και τον Ζαγοράκη, έχασε όμως τη Γιαννάκου...

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε κανέναν λόγο να ζηλέψει αυτό το μοντέλο. Η απόφαση της ΚΕ για τη διεύρυνση του ευρωψηφοδελτίου («50% μέλη - 50% διεύρυνση») ήταν λαθεμέ-νη. Έχουμε αναφερθεί αλλού στις προχειρότητες (ή και στις πολιτικές «υπερβάσεις») με αμφιλεγόμενα πρόσωπα όπως η κ. Σαμπιχά. Εδώ αναφερόμαστε στον αριθμό «δια-σήμων» που αναζητήθηκαν για να δώσουν, τάχα, «πλατύτητα» στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Το απο-τέλεσμα ήταν απλώς μια ανισοκα-τανομή στην εκλογιμότητα, μια αντίφαση ανάμεσα στη γνώμη του «κόμματος» και στη γνώμη της κάλ-πης. Πάνω σε αυτή την αντίφαση κάποιοι σύντροφοι και φίλοι «κά-νουν παιχνίδι». Οι «στενοί», λένε, αντιπροσωπεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ του 4%, ενώ οι «διευρύνσεις» αναδει-κνύουν τον ΣΥΡΙΖΑ-νικητή, τον ΣΥ-ΡΙΖΑ του 30%. Δεν είναι έτσι.

Για τα κόμματα της Αριστεράς οι εκλογές δεν ήταν ποτέ μια απο-μονωμένη «στιγμή». Το αποτέλε-σμά τους συμπυκνώνει πολιτικές αλλαγές, μεγάλες και μικρές μά-χες μέσα στο κίνημα, μεγάλες και μικρές «λύσεις» προβλημάτων και αντιθέσεων μέσα στα μέλη ή στη σχέση των μελών με το ευρύ-τερο πολιτικό ακροατήριό τους.

Γι’ αυτό υπάρχουν «διευρύνσεις» φυσιολογικές και χρήσιμες, που δεν δημιουργούν καμία αντίρρη-ση στη βάση. Τέτοιες ήταν υπο-ψηφιότητες όπως της Κ. Κούνεβα ή των εκπροσωπήσεων από τους αγωνιζόμενους κλάδους (καθα-ρίστριες, εκπαιδευτικοί, υγειονο-μικοί κ.ο.κ.). Όμως δεν ισχύει το ίδιο για όλες τις «διευρύνσεις».

Η κρίση της σοσιαλδημοκρατί-ας έχει δημιουργήσει ένα πολιτικό δυναμικό «αστέρων» που περιφέ-ρονται ανέστιοι. Η κ. Κατσέλη και ο κ. Καστανίδης, για παράδειγμα, επιχείρησαν να εκφράσουν αυτόν το «χώρο» εκλογικά και διαπίστω-σαν ότι δεν έχει καμία αυτοδύνα-μη δυναμική. Τα ίδια πρόσωπα στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, σε μαζική κάλπη εθνικού ακροατη-ρίου, θα εκλέγονταν άνετα, χωρίς όμως να μπορεί να ισχυριστεί κα-νείς ότι προσέθεσαν δύναμη στον φορέα-ξενιστή τους.

ΠαραγοντισμοίΠέρα από το ζήτημα των εκπρο-σωπήσεων, ιδιαίτερα σημαντικό για την Αριστερά θα έπρεπε να εί-ναι το ζήτημα της μεθόδου κατά την προεκλογική εκστρατεία, το ζήτημα του τι επιτρέπεται και τι όχι για τους/τις υποψηφίους μας. Και εδώ διαπιστώθηκε ότι το μέ-τωπο αντίστασης στον παραγο-ντισμό χρειάζεται -επειγόντως!- ενίσχυση. Πόσοι/ες από τους/τις υποψηφίους τήρησαν την προτροπή για αποφυγή του προ-σωπικού υλικού και του προσωπι-κού μηχανισμού προβολής; Πόση δικαιοσύνη υπήρξε στην προβο-λή και αυτοπροβολή των υποψη-φίων από τα ΜΜΕ; Πόσοι/ες από τους/τις υποψηφίους ενέταξαν αγόγγυστα την καμπάνια τους στην αυτονόητη κομματική και πολιτική σκοπιμότητα των περιο-δειών στους εργατικούς και τους «δύσκολους» λαϊκούς χώρους;

Για να υπάρχει σαφής αλλά και ομαλή απάντηση σε ανάλογα ερω-

τήματα, είναι ισχυρή μέσα στην Αριστερά η παράδοση της έννοιας «κόμμα». Που σημαίνει έμφαση στο συλλογικό και όχι στο προσω-πικό, έμφαση στο πολιτικό σχέδιο και όχι στις (θεμιτές ή αθέμιτες) φιλοδοξίες, έμφαση στην οργανω-τικότητα που επιδιώκει να εντάσ-σει απλούς ανθρώπους και όχι την προσωπική λάμψη «αστέρων» που σήμερα μπορεί να είναι εδώ και αύριο αλλού...

Και όμως, η έννοια «κόμμα» βρέθηκε σε υποχώρηση σε αυτή την προεκλογική καμπάνια. Στελέ-χη (όλων των τάσεων...) ένιωσαν οδυνηρή έκπληξη ακούγοντας υπεύθυνα χείλη να αντιμετωπί-ζουν το κόμμα ως «βαρίδι» και άν-θρωποι με μεγάλες υπευθυνότη-τες διαπίστωσαν εμβρόντητοι την εμφάνιση νέων υπογραφών (όπως το neaellada.gr) που λειτουργού-σαν ως ανεξάρτητα κέντρα στο παρά πέντε των εκλογών.

Πολιτική γραμμήΈνας άλλος κοινός τόπος για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώ-πων της Αριστεράς είναι η θέση ότι τα οργανωτικά είναι έκφραση πολιτικών προβλημάτων. Στο πε-δίο, λοιπόν, της πολιτικής γραμ-μής δεν ήταν λίγες οι «εκπλήξεις» της προεκλογικής περιόδου.

Στις εσωτερικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι εκφράζουμε την άποψη ότι χρειάζεται αντιπα-ράθεση-ρήξη με την υπαρκτή ΕΕ παίρνουμε σκληρές απαντήσεις από τη σκοπιά ενός ιδιόμορφου «διεθνισμού». Που έλεγε ότι η αντικαπιταλιστική σύγκρουση με τον υπαρκτό «ευρωπαϊσμό» οδη-γεί, τάχα, στην υπόκλιση σε έναν (αριστερό) εθνικισμό.

Και ξαφνικά, η «εθνική αφή-γηση» εισέβαλε στις πιο υπεύ-θυνες τοποθετήσεις. Που έκα-ναν λόγο για Νέα Ελλάδα, για «πατριωτική συμμαχία», για πανστρατιά που πρέπει να αντι-μετωπίσει την «εθνική κρίση».

Διατηρώντας, παράλληλα, το σεβασμό στα όρια που θέτουν η ΕΕ και το ευρώ.

Αυτή η γραμμή, που δεν έχει αποφασιστεί πουθενά, σόκαρε πολλούς και πολλές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Και έχει προφανείς άμε-σες πολιτικές συνέπειες: γιατί το πρόσχημα της «εθνικής κρί-σης» συνήθως οδηγεί στη διέ-ξοδο μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που θα στηρίζεται σε όλες τις δυνάμεις του έθνους, με εξαίρεση «τη σαμαρική Δεξιά και τη Χρυσή Αυγή», ανεξάρτητα από «τακτικά» ζητήματα, όπως το ερώτημα αν μια τέτοια κυ-βέρνηση επιχειρηθεί πριν ή μετά από εθνικές εκλογές. Και επειδή η τάση αυτή θα ενισχύεται στο εσωτερικό του συστήματος όσο θα διαπιστώνουν ότι είναι ανέφι-κτο να αποκλειστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό «παιχνίδι», γίνεται όλο και πιο απαραίτητο η τάση αυτή να απαντηθεί από την ηγε-σία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για το στόχο της κυβέρνησης της Αριστεράς ως μεταβατικού σταθμού για μια αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση, με προοπτική τη δι-εκδίκηση του σοσιαλισμού. Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή εθνικής ενότητας δεν αποτε-λεί μιαν άλλη εκδοχή αυτού του «σχεδίου». Αποτελεί άλλο, ουσι-ωδώς διαφορετικό και πιθανό-τατα ανταγωνιστικό σχέδιο. Και τόσο κρίσιμες αποφάσεις δεν είναι δυνατόν να ληφθούν χωρίς την άμεση επιδοκιμασία ή απο-δοκιμασία του συνόλου των με-λών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δη-μιουργεί το καλύτερο πεδίο για να συζητηθούν όλα αυτά. Που απο-τελούν τις προϋποθέσεις ώστε η εκλογική νίκη να γίνει πραγματική πολιτική νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Κόμμα των «αστέρων» ή κόμμα των μελών;Ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές

Page 7: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Η  μικρή  αύξηση των δυνάμεών του στις ευρωεκλογές και η ανά-δειξη κομμουνιστών δημάρχων σε Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία, σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ, αποτελούν στοιχεία μιας ικανοποιητικής παρουσίας του κόμματος στις εκλογές του Μάη.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ αποδεί-χτηκε ότι θεωρεί αυτονόητη την ανάγκη ενότητας της Αριστεράς, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην πανηγυρική εκλογή των τεσσάρων δημάρχων του ΚΚΕ. Αποτέλεσμα που αποτυπώνει ξεκάθαρα τη δυ-ναμική που δημιουργεί η συμπό-ρευση των αριστερών δυνάμεων. Τακτική που, αν είχε γενικευτεί, μπορούσε να είχε αποφέρει περισ-σότερες νίκες στην Αριστερά.

Δυστυχώς, για τον 2ο γύρο και τις ευρωεκλογές, πέρα από την απόρ-ριψη των υποψηφίων των ΝΔ-

ΠΑΣΟΚ, η ΚΕ του ΚΚΕ προέτρεψε το λαό να απορρίψει τη λογική του «μικρότερου κακού», ταυτίζοντας ουσιαστικά το μνημονιακό μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανακοίνωση του κόμματος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 18ης και της 25ης Μάη αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην απέναντι όχθη από το λαό».

Η περιφρούρηση των εκλογικών ποσοστών και η δημιουργία ενός κόμματος-φρουρίου «παντός και-ρού» έχει οδηγήσει τον Περισσό σε μια συστηματική προσπάθεια κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο στην τελευταία προεκλογι-κή του ομιλία ο Δ. Κουτσούμπας είπε για τη ριζοσπαστική Αριστε-ρά: «Είναι με τα μπούνια με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ντίλερ των συμφερόντων τους, γι’ αυτό

κάνουν και ανοίγματα τώρα προς τη Χρυσή Αυγή» (!!).

Η υιοθέτηση της αστικής προπα-γάνδας για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το μοναδικό αρνητικό σημείο για το ΚΚΕ. Η «φιλική» αντιμετώπιση από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και η συχνή αναφορά στη «σοβαρότη-τά» του από αρκετά στελέχη των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ φέρνουν στο μυαλό τη γνωστή ρήση του Λένιν: «Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε πού έχεις κάνει λάθος».

Την ίδια στιγμή, οι φλογεροί λό-γοι στελεχών του για τη «λαϊκή εξουσία» δεν μπορούν να δικαι-ολογήσουν τη γραμμή ότι «κάθε φιλολαϊκή κατάκτηση μέσα στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη». Η άποψη αυτή αποτελεί ευθεία ρήξη με την παράδοση του κομ-μουνιστικού κινήματος, στην

οποία ποτέ δεν υπήρξε αδιαφορία για τις κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων μέσα στον κα-πιταλισμό, δίνοντας έτσι νέα αυ-τοπεποίθηση στους «αποκάτω» για να τον ανατρέψουν.

Η σεχταριστική τακτική του Πε-ρισσού και η χρόνια διάσπαση στο εργατικό κίνημα, με αποτέλεσμα πολλά σωματεία να βρίσκονται ακόμα στα χέρια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, διευκολύνουν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει στους εργαζομένους η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της.

Η συμπαράταξη των πολιτικών δυ-νάμεων της Αριστεράς είναι προϋ-πόθεση για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα γκρεμίσει τα αντεργατικά μνημόνια, θα διαγρά-ψει το χρέος και θα υπερασπιστεί αποφασιστικά τα εργατικά-λαϊ-κά συμφέροντα, ενώ συγχρόνως

αποτελεί προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η σφοδρή αντίδραση του οικονομι-κού και πολιτικού κατεστημένου, εντός και εκτός χώρας, που πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του ΚΚΕ παραμένει ένα κρίσιμο μέγεθος. Ιδιαίτερα λόγω των χαρακτηριστικών του (ταξική σύνθεση, εκπαιδευμένος στις πολιτικές μάχες κ.λπ.) αποτε-λεί ένα υπερπολύτιμο δυναμικό για τη διαδικασία της πολιτικής ανατροπής του Σαμαρά και της τρόικας. Στον ΣΥΡΙΖΑ πέφτει πλέον το βάρος της απεύθυν-σης προς την «άλλη» Αριστερά (ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μέσα από ενωτικές πρωτοβουλίες που καλείται να πάρει άμεσα. Τόσο στο μαζικό κίνημα όσο και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Του Σπύρου Αντωνίου

Ε κτός από την πρωτιά στις ευρωεκλογές, οι επιτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ σε δήμους και

περιφέρειες προσφέρονται για μια σειρά χρήσιμα συμπεράσματα.

Η νίκη στην Περιφέρεια Αττικής με τη Ρ. Δούρου, που λόγω πλη-θυσμού έχει ξεχωριστή πολιτική σημασία, καθώς και στο Ιόνιο με τον Θ. Γαλιατσάτο, σε συνδυασμό με το εξαιρετικό ποσοστό (48,5%) που πέτυχε στο Δήμο Αθηναίων ο Γ. Σακελλαρίδης, εγγράφονται στα σημαντικά κέρδη της ριζοσπα-στικής Αριστεράς από την τριπλή κάλπη. Συγχρόνως, σε 10 δήμους στην Αττική και σε 11 στην υπόλοιπη χώρα (Λάρισα, Κέρκυρα, Λιβαδειά, Κοζάνη κ.α.) εκλέγονται δήμαρχοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ. Στις προ-ηγούμενες δημοτικές εκλογές οι υποψήφιοί του είχαν επικρατήσει σε μόλις 3 δήμους, στοιχείο που δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να ριζώ-νει και στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι γειτονιές της Δυτικής Αθή-νας (58%) και του Πειραιά (56%) ήταν εκείνες που έδωσαν τη νίκη στο συνδυασμό της «Δύναμη Ζωής», ακολουθώντας τα μεγά-λα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις λαϊκές περιοχές, κόντρα στη στήριξη του Σγουρού από τον κυβερνητικό συνασπισμό και τα «κεντροαριστερά» δεκανίκια του.

Παράλληλα, τα ποσοστά-έκ-πληξη (για πολλούς) της Ανοιχτής Πόλης στην Αθήνα δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ο Γ. Σακελλαρίδης «πάτησε» πάνω στην πολυετή και πολύμορφη δράση της δημοτικής παράταξης τόσο στο δημοτικό συμβούλιο όσο και στο κίνημα. Ξε-δίπλωσε μια καμπάνια που συνδύ-ασε το κεντρικό πολιτικό στοιχείο

(αν και δεν ήταν προβεβλημένο σε όλα τα προεκλογικά υλικά) με τις αυτοδιοικητικές αιχμές, βασισμέ-νη στη συλλογική δουλειά δεκά-δων συντρόφων και όχι μόνο στην «ακτινοβολία» του υποψήφιου δημάρχου, με καθημερινή επαφή με τον κόσμο στις γειτονιές. Με αριστερές θέσεις απέναντι σε «δύ-σκολα» κοινωνικά ζητήματα (τζαμί, μετανάστες, γήπεδο ΠΑΟ κ.λπ.) και σθεναρή στάση απέναντι στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Παρό-λο που για το θέμα του φασισμού θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες.

Στην Αττική, με μεγάλα ποσο-στά εξελέγησαν στη Νέα Ιωνία ο Ηρακλής Γκότσης, στην Καισαρια-νή ο Γιώργος Κοντόσταυλος, στον Βύρωνα ο Άκης Κατωπόδης, στου Ζωγράφου η Τίνα Καφατσάκη, στο Αιγάλεω ο Δημήτρης Μπίρμπας, στην Αγία Παρασκευή ο Γιάννης Σταθόπουλος, στο Πέραμα ο Γιάν-νης Λαγουδάκης, ενώ με μικρή διαφορά χάθηκαν οι δήμοι Αγίων Αναργύρων και Ηλιούπολης.

Οι πρωτιές –κόντρα σε όλα τα προγνωστικά– του Σίμου Ρούσσου

στο Χαλάνδρι, του Άρη Βασιλό-πουλου στη Φιλαδέλφεια και του Χρήστου Βρεττάκου στο Κερατσίνι χρήζουν ειδικής αναφοράς. Πρό-κειται για νίκες δημοτικών συν-δυασμών με σαφές ριζοσπαστικό στίγμα και συμμαχίες χτισμένες στα κινήματα και στους τοπικούς αγώ-νες. Σχήματα στα οποία βρέθηκαν μαζί άνθρωποι από διαφορετικές αριστερές δυνάμεις, με ξεκάθαρα αντιμνημονιακά-αντικαλλικρατικά και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά, με ριζοσπαστικό πρόγραμμα και «πυξίδα» τον αξιακό κώδικα της Αρι-στεράς. Στοιχεία που αποτέλεσαν πλεονέκτημα και όχι τροχοπέδη, όπως προσπαθούν να μας πείσουν διάφοροι οπαδοί της (εκλογικίστι-κης) λογικής περί προσέγγισης «λα-μπερών» προσώπων και κάθε λογής «παραγόντων».

Ένας πληρέστερος σχεδιασμός από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να φέρει ακόμα καλύτερα αποτε-λέσματα στην αναμέτρηση των αυ-τοδιοικητικών εκλογών, εφόσον τα τοπικά δίκτυα των –κατά τα άλλα «ανεξάρτητων»– υποψηφίων των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αντέχουν ακόμα, εξυ-πηρετώντας οικονομικά συμφέρο-ντα και πελατειακές σχέσεις ετών.

Οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρ-χες που εκλέχθηκαν με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δύσκολο δρόμο μπροστά τους. Με την αγωνιστική τους στάση πρέπει να αποδείξουν ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να αποτελέσει πυλώνα προάσπισης του κόσμου της εργασίας, των κοι-νωνικών υπηρεσιών, των δημόσιων αγαθών, των ελεύθερων χώρων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Κυρίως, καλούνται να αποτελέ-σουν το υπόδειγμα μιας άλλης διοί-κησης, που θα βρίσκεται στον αντί-ποδα αντιλήψεων «διαχείρισης» και υποταγής στην κεντρική εξουσία,

όντας «προαναγγελία» της κυβέρ-νησης της Αριστεράς. Ενισχύοντας την ενεργή συμμετοχή των κατοί-κων κάθε πόλης με νέους θεσμούς τοπικής οργάνωσης, όπως λαϊκές συνελεύσεις και τοπικά συμβούλια με αποφασιστικό χαρακτήρα.

Όπως αναφέρει, μεταξύ άλλων, και η ανακοίνωση της «αντίΣΤαΣΗΣ με τους Πολίτες του Χαλανδρίου»: «Γνωρίζουμε τις τεράστιες δυσκολί-

ες που γεννά και στο χώρο της αυτο-διοίκησης το μνημονιακό πλαίσιο, αλλά πιστεύουμε πως στην πόλη μας υπάρχουν αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή των συμπολι-τών μας. Με λαϊκή συμμετοχή, αλ-ληλεγγύη, ισοτιμία και αξιοπρέπεια θα δώσουμε μαζί τη μάχη για να πά-ρουμε πίσω την πόλη, τις ζωές μας και τη χώρα μας».

«Είναι μια νίκη του δημοκρατικού κόσμου, αλλά κυρίως των πολιτών της Νέας Φιλαδέλφειας και Νέας Χαλκηδόνας που κα-τάφεραν, κάτω από πολύ πιεστικά και εκβιαστικά διλήμματα, κάτω από εκβιαστικές αντιλήψεις που προσπάθησαν να επιβλη-θούν στην πόλη και κυρίως κάτω από πολύ έντονες παρασκηνι-ακές πιέσεις, να αντισταθούν και να εκφράσουν το δημοκρατικό τους φρόνημα, το οποίο στη Νέα Φιλαδέλφεια και τη Νέα Χαλ-κηδόνα παραμένει ζωντανό».

ΚΚΕ: Μικρή επανασυσπείρωση δυνάμεωνκαι πάλη κατά… του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι αυτοδιοικητικές εκλογές

ΟΙ ΠΡώΤΕΣ ΔΗΛώΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥΜΕΤΑ ΤΟ ΝΙΚΗΦΟΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Page 8: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

Του Πάνου Πέτρου

Γ ια άλλη μια φορά η συμμετοχή στις ευρωεκλογές κινήθηκε σε χαμηλά επί-πεδα. Σε διαρκή πτώση από αναμέτρη-

ση σε αναμέτρηση εδώ και δεκαετίες, φέτος συγκρατήθηκε στα επίπεδα του 2009, στο χαμηλό 43%. Η αποχή αυτή είναι ο πιο «εν-στικτώδης» ευρωσκεπτικισμός, είτε ως αδια-φορία για την «ευρωπαϊκή» πολιτική είτε ως πεποίθηση ότι λίγη σημασία έχει η σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου στο πώς κινούνται τα «κέντρα» στις Βρυξέλλες. Η πορεία της «ολο-κλήρωσης» όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει σα-φές σε σημαντικότατο τμήμα των λαών ότι αυτό που χτίζεται ερήμην τους δεν είναι «το σπίτι τους».

ΔικομματισμόςΤο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα παραμένει πρώτη δύναμη στην ΕΕ σε ποσοστά (28,36%) και δια-τηρεί τη μεγαλύτερη ομάδα στο Ευρωκοινο-βούλιο (213), αν και υποχωρεί περίπου 7 μονά-δες από τα ποσοστά του 2009. Οι Σοσιαλιστές δεν κέρδισαν τίποτε από την πτώση της Δεξι-άς και έμειναν στάσιμοι (25,3% και 190 έδρες). Έτσι, ο «Μεγάλος Συνασπισμός» (Κεντροα-ριστερά και Κεντροδεξιά συγκυβερνούν ή έχουν συγκυβερνήσει στις περισσότερες ευ-ρωπαϊκές χώρες, ενώ καθοδηγούν από κοινού την εγκληματική πολιτική των Βρυξελλών), το λεγόμενο «ακραίο Κέντρο» κατά τον Ταρίκ Αλί, υποχωρεί από το 61,36% στο 53,66%.

Ταυτόχρονα, η συντριπτική τάση στις πε-ρισσότερες χώρες ήταν το «μαύρισμα» των κυβερνητικών κομμάτων. Με ταπεινωμέ-νους τον Ολάντ (16% και τρίτη θέση) και τον Κάμερον (τρίτη θέση πίσω από το UKIP και τους Εργατικούς) αλλά και με τις υπόλοιπες ηγεσίες «τσαλακωμένες», ο διεθνής Τύπος αναφέρει πως στην επερχόμενη συνάντηση Ευρωπαίων πολιτικών αρχηγών «ο μόνος που θα μπορεί να χαμογελά θα είναι ο Ρέντσι».

Ωστόσο, βασικός εκφραστής της οργής ενάντια στις δυνάμεις αστικής διαχείρισης και στις Βρυξέλλες αναδεικνύεται η ακροδε-ξιά και τα δεξιά ευρωσκεπτικιστικά ρεύματα. Η συνολική δύναμη της ακροδεξιάς είναι δύ-σκολο να αθροιστεί (δεν υπάρχει ενιαία, ήδη υπαρκτή ευρωομάδα), ωστόσο τα μαύρα νέα από την πρωτιά της Λε Πεν στη Γαλλία, η

σαρωτική άνοδος του Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο (πρώτη δύναμη, με 26,6% , 10 μονά-δες πάνω από το 2009, απορροφώντας όλες τις ψήφους του νεοναζιστικού BNP που έχα-σε τους ευρωβουλευτές του) η πρωτιά των ακροδεξιών στη Δανία (27%), η επιτυχία τους στην Αυστρία (19,5%), η εκλογή νεοναζί ευ-ρωβουλευτή στη Γερμανία (αρκούσε το 1%, καθώς καταργήθηκε το όριο εισόδου στην ευρωβουλή) και άλλα σταθερά αποτελέσμα-τα (Ουγγαρία, σκανδιναυικές χώρες) πρέπει να σημάνουν συναγερμό.

Ο «γαλαξίας» εθνικής ή δεξιάς αμφισβή-τησης της ΕΕ περιέχει βέβαια διάφορες δυ-νάμεις. Φλαμανδούς αυτονομιστές, Καταλα-νούς και Βάσκους εθνικιστές, νεοναζιστικά κόμματα, ξενοφοβικές δυνάμεις, ακροδεξιά κόμματα, εκφραστές ενός αστικού οικονομι-κού προστατευτισμού κ.λπ.

Ο ευρωσκεπτικισμός από μόνος του ως έν-νοια, χωρίς ταξικό ή πολιτικό πρόσημο, δεν λέει τίποτα. Ούτε η άνοδος της ακροδεξιάς (πιο σύνθετο φαινόμενο) μπορεί να ταυτιστεί 100% μαζί του.

Ο ευρωσκεπτικισμόςΤο εκλογικό αποτέλεσμα συμπυκνώνει και αποκαλύπτει διάφορες ζυμώσεις και τάσεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η ακροδεξιά κο-λυμπάει σε ένα αναδυόμενο ρεύμα αστικού ευρωσκεπτικισμού που συμμερίζονται στα-διακά και τα «καθωσπρέπει» Δεξιά κόμματα.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στη Δανία, για παράδειγμα, έγινε με σχεδόν πανομοιότυπη ατζέντα με αυτήν της επίσης Δεξιάς (οικο-νομικός προστατευτισμός, δασμοί, περιορι-σμοί στις μετακινήσεις των πολιτών της ΕΕ κ.λπ.). Η (αντι)ευρωπαϊκή πολιτική του Φά-ρατζ δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τις από-ψεις που κυκλοφορούν και στο κόμμα του Κάμερον. Σε μικρότερο βαθμό ισχύει το ίδιο για τις πρόσφατα διατυπωμένες προτάσεις του Σαρκοζί, που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με το πρόγραμμα της Λε Πεν.

Αυτά δεν είναι απλοί εκλογικοί ανταγωνι-σμοί για το ίδιο εκλογικό κοινό. Στις βόρειες χώρες και στις μεγάλες οικονομίες, η συζή-τηση για την ΕΕ και την ευρωζώνη έχει ανοί-ξει και έχει ενταχθεί στον δημόσιο διάλογο με τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με τον «ατα-λάντευτο ευρωπαϊκό προσανατολισμό» του

αστικού πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα. Κα-θώς η κρίση και η αδυναμία αντιμετώπισής της μπορεί να οξύνει τους ανταγωνισμούς και να τροφοδοτεί σκέψεις «ο καθένας για την πάρτη του» στις εθνικές αστικές τάξεις.

Η διάσπαση της ιταλικής Δεξιάς στη Φόρ-τσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι και τη Νέα Κε-ντροδεξιά που στηρίζει τον Ρέντσι, η εμφάνι-ση της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» που πήρε 7% συνδυάζοντας την νεοφιλελεύθερη πολιτική με το «όχι άλλα χρήματα για τους αποτυχημένους», μπορούν να ενταχθούν σε αυτές τις αναζητήσεις.

Αστικές διαμάχεςΤο βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα είχε ήδη τη δική του, πιο «ευρωσκεπτικιστική» ευρω-ομάδα (Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρ-ρυθμιστές), και πλέον έχει ξεσπάσει ανοιχτή διαμάχη ανάμεσα στην πτέρυγα του κόμμα-τος που θέλει να μπει στη συμμαχία η «Εναλ-λακτική για τη Γερμανία» και τον Κάμερον που θέλει να αποφύγει μια τέτοια ανοιχτή αμφισβήτηση της Μέρκελ. Το ακροδεξιό Δανικό Λαϊκό Κόμμα αναφέρεται στους Βρε-τανούς Τόρηδες ως «φυσικούς συμμάχους του», με πηγές των Τόρηδων να επιφυλάσ-σονται και να δηλώνουν πως «θα εξεταστεί με πολλή προσοχή» το ενδεχόμενο να μπει

η δανική ακροδεξιά στην ευρωομάδα τους. Σε αυτό το περιβάλλον μπορεί η ακροδεξιά

να αναδεικνύεται ως βασική δύναμη. Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη, λαϊκή όψη του

ευρωσκεπτικισμού. Έχει επισημανθεί πολλές φορές και είναι η ατόφια οργή ενάντια στις πολιτικές των Βρυξελλών, την εξοντωτική λι-τότητα, το διαρκές βάθεμα του αντιδημοκρα-τικού χαρακτήρα της ΕΕ μέσα από απανωτές Συνθήκες. Αυτές οι λαϊκές τάξεις αποτελούν το «κοινό» το οποίο διεκδικεί η ακροδεξιά, για να το οδηγήσει σε (ακίνδυνες για την αστική τάξη) επιλογές «εθνικής αναδίπλωσης» χωρίς να θίγεται η κυριαρχία του κεφαλαίου. Η γαλ-λική περίπτωση είναι ίσως η πιο καθαρά τοπο-θετημένη σε αυτό το φαινόμενο, όπου η Λε Πεν έχει κατορθώσει να γίνει βασικός πολιτι-κός εκφραστής της οργής ενάντια στην «αρι-στερή λιτότητα» του Ολάντ που καταρρέει.

Η χρησιμότητα της ακροδεξιάς για τις αστικές τάξεις είναι σήμερα διπλή. Ενώ εκτρέπει την οργή ενάντια στην ΕΕ σε «εθνο-κεντρικές» και όχι αντικαπιταλιστικές κατευ-θύνσεις, λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ιδα-νικός «μπαμπούλας» όσο κυρίαρχη επιλογή παραμένει ο συντονισμός της επίθεσης στις εργατικές τάξεις και η ενίσχυση των εξου-σιών του διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Καθώς σε αυτήν τη φάση παραμένουμε σή-

Μαύρισμα των κυβερνήσεων, ευρωσκεπτικισμός, άνοδος της ακροδεξιάς, προκλήσεις για την Αριστερά

8 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Τα μηνύματα των ευρωεκλογών

Σ την Ιταλία επιβεβαιώθηκε η ορμή του «μπουλντόζα» Ρέντσι, που εκτό-ξευσε το Δημοκρατικό Κόμμα στο

40,8% (από 26% στις τελευταίες ευρωεκλο-γές και 25,4% στις εθνικές του 2013). Επι-βεβαιώθηκε επίσης η κρίση της ιταλικής Δεξιάς. Η «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλου-σκόνι μένει στο 16,8% και η διάσπασή της (Νέα Κεντροδεξιά) στο 4,4%, ενώ η Λίγκα του Βορρά πέφτει στο 6,15% από το 10% του 2009, αν και ανακάμπτει από το 4% των εθνικών του 2013. Κανένα από τα θραύσμα-τα της Δεξιάς δεν πήγε καλά, ενώ και το άθροισμα του 27,5% απέχει από τα μεγάλα ποσοστά του παλιού ενωμένου υπό τον Μπερλουσκόνι συνασπισμού. Το Κίνημα

του Μπέπε Γκρίλο ήρθε δεύτερο με 21,1% με σχετική κάμψη από το 25% των εθνικών. Ο Γκρίλο ήταν από τους βασικούς χαμένους της αποχής, ενώ το λαϊκιστικό «αντι-παλαι-οκομματικό» προφίλ του Ρέντσι τού στερεί το σχετικό «μονοπώλιο». Το σχετικό ξεφού-σκωμά του ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο από όσους είχαν εντοπίσει τις τεράστιες αντιφάσεις και αδυναμίες του.

Το ευχάριστο είναι πως σε αυτό το ζοφε-ρό τοπίο που περιγράφει η τριάδα Ρέντσι - Μπερλουσκόνι - Γκρίλο, η «Λίστα Τσίπρα» κατάφερε να ξεπεράσει τελικά το όριο του 4% (4,03%), σταματώντας την περίοδο «πε-ριπλάνησης στην έρημο» για την ιταλική Αριστερά. Ενάντια στον πλήρη αποκλεισμό

από τα ΜΜΕ, διέψευσε τις δημοσκοπήσεις που την κρατούσαν στο 3,5% (αλλά και τις μεγάλες προσδοκίες των διανοουμένων της πρωτοβουλίας για 7-8%). Κάποιοι ακτιβιστές των κινημάτων που συμμετείχαν στα ψηφο-δέλτια κατέγραψαν θετικά αποτελέσματα (αν και δεν εκλέγονται). Ωστόσο, η δημόσια παρουσία και οι θέσεις του Βέντολα (επικε-φαλής της «ιταλικής ΔΗΜΑΡ» που συμμε-τείχε στη Λίστα) αλλά και κάποιων από τους προβεβλημένους διανοουμένους της πρω-τοβουλίας έκαναν συχνά τη Λίστα να μοιάζει λιγότερο με «ιταλικό ΣΥΡΙΖΑ» και περισσότε-ρο με τις κεντροαριστερές επιθυμίες τους.

Από το ξεκαθάρισμα σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα θα φανεί αν η Λίστα θα αποτε-

λέσει πρώτο βήμα ανασυγκρότησης ή θα μείνει μια «εκλογικίστικη» ευκολία χωρίς ουσιαστική για τη ριζοσπαστική Αριστερά συνέχεια.

Ιταλία: Νίκη του Ρέντσι, επιτυχία της Λίστας Τσίπρα

Page 9: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

Η σκοτεινή  πρόβλεψη  επιβεβαιώ-θηκε  στη  Γαλλία,  όπου  το  Εθνικό Μέτωπο  εκτινάχθηκε στην πρώτη 

θέση  με  25%  και  απαιτεί  εθνικές  εκλογές. Η  κατάρρευση  των  κυβερνητικών  Σοσια-λιστών συνεχίζεται,  με  το  ταπεινωτικό  14% (χειρότερο και από το 16,5% του 2009 και μί-λια μακριά από την εκλογική νίκη του 2012). Η παραδοσιακή Δεξιά του UMP δεν κερδίζει καθώς  βρέθηκε  στο  21%  από  το  27,8%  του 2009, με την ακροδεξιά της Μαρίν Λε Πεν να ηγεμονεύει στα δεξιά. Το FN καβάλησε το  ρεύμα  του  ευρωσκεπτικισμού.  Ενισχύ-θηκε  από  την  προώθηση  της  ακροδεξιάς ατζέντας και από το UMP και την υπόκλιση των  Σοσιαλιστών  στην  ατζέντα  «νόμος  και 

τάξη».  Κυρίως  καρπώνεται  τη  λαϊκή  οργή ενάντια  στη  λιτότητα  από  μια  κυβέρνηση που  εκλέχτηκε  ως  «αριστερά»  και  δυσφη-μίζοντας δραματικά την έννοια, στρώνει το δρόμο στην ακροδεξιά έκφραση της οργής, που διευκολύνεται  να πάρει  τέτοιους δρό-μους όσο το εργατικό κίνημα δεν σηκώνει το γάντι. 

Τη  ζοφερή  εικόνα  συμπληρώνει  (και  εν μέρει εξηγεί) η αποτυχία της γαλλικής Αρι-στεράς. Το Μέτωπο  έμεινε  στο  6,34%,  στα ίδια με το 6% που είχε κερδίσει ως πρωτο-εμφανιζόμενη  δύναμη  το  2009,  και  πολύ πίσω από τις προσδοκίες που γέννησε μετά τις εθνικές εκλογές του 2012. Ακόμα χειρό-τερα είναι  τα πράγματα στην άκρα Αριστε-

ρά,  όπου  πέραν  της  LO,  που  πήρε  ένα  1%, το NPA δεν μπόρεσε να κατέβει σε όλες τις περιφέρειες  και  βυθίστηκε  στο  0,3%,  που δεν απέχει μόνο από το 4,9% του 2009 (που από καιρό φαντάζει μακρινό), αλλά και από το 1-2% που κατέγραφε τα τελευταία χρόνια. Αθροιστικά,  το  7,6% που μαζεύει συνολικά η Αριστερά, στις συνθήκες που επικρατούν (κατάρρευση  του  Ολάντ,  άνοδος  του  FN), είναι λίγο. 

Μαζί  με  άλλα  ζητήματα  –από  τη  (μη) συγκρότηση του Μετώπου μέχρι τα ευρω-παϊκά ζητήματα– ξεχωρίζει το τραύμα που άφησαν οι κεντροαριστερές συμμαχίες του ΚΚΓ στις δημοτικές. Η κρίση των δημοτικών αποδείχθηκε  «ταυτοτική»-στρατηγική  και 

όχι ένα απλό επεισόδιο, έδειξε πως βαραίνει συνολικά στο Μέτωπο,  ιδιαίτερα στις συν-θήκες απαξίωσης του Ολάντ. Η εξέλιξη στη Γαλλία  είναι  μια  τρομακτική  προειδοποίη-ση. Ο «συναγερμός» που –υποτίθεται πως–  χτύπησε στα  κυβερνητικά  κλιμάκια  πρέπει να χτυπήσει στους πραγματικούς ενδιαφε-ρόμενους  και  τους  μόνους  πραγματικούς αντιπάλους  του  φασισμού,  την  Αριστερά και το εργατικό κίνημα, επειγόντως. 

μερα  (όπως αποτυπώνεται από τον σαφή προσανατολισμό  και  του  Λαϊκού  Κόμμα-τος  και  των  Σοσιαλιστών),  έχει  ήδη αρχί-σει να εμφανίζεται η σπέκουλα του «όλοι μαζί για να σώσουμε την Ευρώπη από την εθνικιστική ακροδεξιά». Πρόκειται για μια πανευρωπαϊκή  εκδοχή  της πολιτικής  του «συνταγματικού τόξου», που θα επιδιώκει να μετατοπίσει τη συζήτηση από τις ταξι-κές διαχωριστικές, τη λιτότητα, την πάλη ενάντια  στις  ευρωσυνθήκες,  και  να  θο-λώσει αυτές τις γραμμές στο όνομα ενός τάχα προοδευτικού χαρακτήρα που έχει η «ευρωπαϊκή ενοποίηση». 

Πράγματι, η Ευρώπη «μπορεί να γυρίσει στο  1913»  (Μέρκελ)  και  αυτός  είναι  ένας εφιάλτης  που  πρέπει  να  αποτρέψουμε. Αλλά  η  παράδοση  των  απαντήσεων  που έδωσε σε αυτό το πρόβλημα το διεθνιστι-κό ρεύμα ήταν σε σύγκρουση με τις αυτα-πάτες  για  έναν  ειρηνικό  «υπεριμπεριαλι-σμό» και με τα ουτοπικά ευχολόγια για τον θετικό ρόλο που θα έπαιζε η τότε Κοινωνία των Εθνών. 

ΑριστεράΔυστυχώς, τα νέα από την ευρωκάλπη δεν ήταν τόσο καλά για την Αριστερά, που εί-ναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παραγά-

γει  τις  αντίστοιχες  αναγκαίες  απαντήσεις, τόσο ενάντια στη σύγχρονη Ιερά Συμμαχία των Βρυξελλών όσο και ενάντια στην ακρο-δεξιά και τις τάσεις εθνικής αναδίπλωσης. 

Θετικές  ειδήσεις  που  δείχνουν  δυνα-τότητες  υπάρχουν,  όπως  το  σπουδαίο αποτέλεσμα  των  κομμάτων  της  Αριστε-ράς  στην  Ισπανία  (αλλά  και  τις  μεγάλες επιτυχίες  των  αριστερών  εθνικιστικών κομμάτων  στο  τοπικό  πεδίο,  που  «συρ-ρικνώνονται»  όταν  προβάλλονται  ως  πα-νεθνικό ποσοστό) ή το θετικό ντεμπούτο μιας νέας αριστερής συμμαχίας στο Βέλ-γιο. Υπάρχουν δυνάμεις που καταγράφουν σοβαρά αποτελέσματα (είτε με μικρή άνο-δο  είτε με στασιμότητα σε προηγούμενα θετικά σκορ),  όπως το 7,4% του Die Linke στη Γερμανία, το 12,7% του ΚΚ Πορτογαλί-ας,  το 9,6% του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας,  το  8%  του  «Λαϊκού  Κινήμα-τος  Ενάντια  στην  ΕΕ»  στη  Δανία.  Αλλού τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, όπως η υποχώρηση  του  Πορτογαλικού  Μπλόκο στο 4,56% ή οι άσχημες επιδόσεις της γαλ-λικής Αριστεράς, ενώ σε πολλά κράτη-μέ-λη της ΕΕ εξακολουθεί να επικρατεί «έρη-μος» στα αριστερά. 

Ως  αποτέλεσμα,  το  πανευρωπαϊκό  πο-σοστό  της  ευρωομάδας  της  Αριστεράς 

ανεβαίνει από  το 4,57% στο 5,59%, παρα-μένοντας  στην  6η  θέση  (υπολογίζοντας την  ενίσχυση  από  τα  «νεοεισερχόμενα» PODEMOS και Λίστα Τσίπρα, αλλά περιμέ-νοντας  και  συνολικότερα  την  τελική  διά-ταξη των εδρών στις άλλες ευρωομάδες). 

Αυτή η εικόνα είναι πολύ πίσω και από τις ανάγκες και από τα καθήκοντα. Υπάρ-χουν  πολλοί  λόγοι  για  την  αναντιστοιχία δυνατοτήτων και αποτελεσμάτων, με την πορεία και το μέγεθος της ταξικής πάλης σε  κάθε  χώρα  να  είναι  οι  καθοριστικοί. Ωστόσο ευθύνες υπάρχουν και στην  ίδια την Αριστερά, που δεν δείχνει πάντα  ικα-νή  ή  πρόθυμη  να  εκφράσει  θαρρετά  και καθαρά  την  οργή  ενάντια  στην  υπαρκτή ΕΕ ή την αποστροφή σημαντικών μερίδων του  κόσμου  της  εργασίας  προς  τα  παλιά κεντροαριστερά εργαλεία.  

ΣΥΡΙΖΑΑυτός ο διεθνής συσχετισμός που αποτυ-πώθηκε στις κάλπες πρέπει να συνυπολο-γιστεί  στους  σχεδιασμούς  και  στις  πολι-τικές  επιλογές  της  ελληνικής  Αριστεράς. Που  πρέπει  να  αποφύγει  την  «αναμονή αλλαγής συσχετισμών» στην υπαρκτή ΕΕ για  να  τολμήσει  τη  ρήξη,  καθώς υπάρχει ο  κίνδυνος  να  είναι  μια  πολύ μακρά ανα-μονή. Που ωστόσο δεν πρέπει να καταλη-φθεί από απαισιοδοξία. Η στρατηγική του «αδύναμου κρίκου» παραμένει η μόνη αρι-στερή απάντηση στον γόρδιο δεσμό. Τον αρνητικό  συσχετισμό  κάποιος  πρέπει  να ξεκινήσει,  να  επιχειρήσει  να  τον  αλλάξει. Και από τον διεθνή Τύπο και ιδιαίτερα τον αριστερό γίνεται σαφές ότι αυτό το καθή-κον παραμένει στις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνατότητες  «μετάδοσης» συνεχίζουν να υπάρχουν,  μέσα  στο  εκρηκτικό  έδαφος που  έχει  δημιουργήσει  πανευρωπαϊκά  η κρίση. Αλλά για να πυροδοτηθεί χρειάζε-ται  ένα  ελληνικό  πείραμα  να  εμπνεύσει, προχωρώντας  χωρίς  συμβιβασμούς  σε ρήξεις  και  ανατροπές. Με  αυτή  την  προ-ϋπόθεση,  μια  κυβέρνηση  της  Αριστεράς στην  Ελλάδα  μπορεί  να  γίνει  «η  Τυνησία της  Ευρώπης»  και  να  ανοίξει  δρόμους προς  τα  αριστερά,  προς  τη  σοσιαλιστική απάντηση στη βαρβαρότητα των Σουλτς-Γιούνκερ και τον εφιάλτη των Λε Πεν. 

Μαύρισμα των κυβερνήσεων, ευρωσκεπτικισμός, άνοδος της ακροδεξιάς, προκλήσεις για την Αριστερά

πολιτική • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Τα μηνύματα των ευρωεκλογών

Του Josep Maria Antentas, από το  site του γαλλικού NPA

Τ ο Λαϊκό Κόμμα έρχεται πρώτο με 4.070.643 ψήφους (26,06%) και  16 εκλεγμένους. Το PSOE ήρθε δεύτερο με 3.593.300 ψήφους 

(23%) και 14 εκλεγμένους. Αυτό είναι το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία και για τα δύο κόμματα. Μαζί κερδίζουν το 49% της ψήφου, ενώ το 2009 και  οι  δύο μαζί  είχαν φτάσει στο 80,9%  (38,78% για το PSOE και 42,12% για το Λαϊκό Κόμμα). Οπό-τε υπήρξε μια βαθιά διάβρωση του δικομματικού συστήματος. 

Στα αριστερά  των  Σοσιαλιστών,  τα  αποτελέ-σματα είναι ψηλά: Η Ενωμένη Αριστερά κέρδισε 1.561.246 ψήφους (9,99%) και 6 ευρωβουλευτές. Και το νέο κόμμα Podemos, στο οποίο συμμε-τέχουν οι σύντροφοί μας, έκανε μια εντυπωσια-κή υπέρβαση, με 1.244.605 ψήφους (7,96%) και 5 ευρωβουλευτές (μια από αυτούς είναι μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς). 

Η εμφάνιση του Podemos δημιούργησε μια πολιτική  ανατροπή  και  άλλαξε  το  τοπίο  στην Αριστερά,  ύστερα από  δεκαετίες  αδιαμφισβή-τητης ηγεμονίας της Ενωμένης Αριστεράς στα αριστερά  της  σοσιαλδημοκρατίας.  Σε  αρκετές περιοχές, όπως η Μαδρίτη για παράδειγμα, το Podemos προηγείται της Ενωμένης Αριστεράς. Το Podemos και η Ενωμένη Αριστερά αθροίζουν 2.786.151 ψήφους (17,95%), όχι πολύ πίσω από το PSOE (23%). Στη Μαδρίτη, το Podemos και η ΕΑ έχουν περισσότερες ψήφους από το PSOE. 

Στο  ισπανικό  κράτος  δεν  υπάρχει  ένα  καθα-ρό ημιφασιστικό κόμμα της ακροδεξιάς, αλλά αυτό  που  υπάρχει  ως  πλησιέστερο  είναι  το UPyD, του οποίου η βασική ταυτότητα είναι η υπεράσπιση  της  ισπανικής  εθνικής  ενότητας ενάντια  στην  καταλανική  και  τη  βασκική  ανε-ξαρτησία.  Κέρδισαν  1.014.985,  6,49%  και  4  ευ-ρωβουλευτές, το οποίο είναι καλό αποτέλεσμα για αυτούς, αλλά δεν είναι σεισμός.  

Ισπανία: Αριστερά!

Γαλλία: Συντριβή Ολάντ, νίκη Λε Πεν

H Teresa Rodriguez, μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, εκλέγεται ευρωβουλευτής με το PODEMOS.

Page 10: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προ-γραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανα-τραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβου-λευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυ-λακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απο-μόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί κα-πιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπί-εση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπερια-λισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλί-μακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλ-ληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνό-μευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τά-ξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επανα-στατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμ-μα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: τηλ: 210-3306286, e-mail: [email protected] , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Την Τετάρτη 28/5, στις 19.00, θα γίνει συνάντηση κατοίκων, επαγγελματιών και συλλογικο-τήτων στο κηπάκι της Τσαμα-δού (απέναντι από Τσαμαδού 15) για να συζητήσουν το θέμα της εξάπλωσης της μαφίας, της βίας και των ναρκωτικών στη γειτονιά των Εξαρχείων.

Την Πέμπτη 29/5 το Libby Sacer Foundation μας προσκα-λεί στο χώρο της cheapart στα Εξάρχεια (Ανδρ. Μεταξά & Θε-μιστοκλέους γωνία) για τη συ-ζήτηση: «Δημόσιος χώρος & δι-αδήλωση / Το διαμαρτυρόμενο σώμα», στις 19.00.Θα μιλήσουν: Νίκος Καζέρος - αρχιτέκτονας, Δημήτρης Κατσο-

ρίδας - επιστημονικός συνεργά-της ΙΝΕ-ΓΕΣΕΕ, Νέλλη Καμπούρη και Παύλος Χατζόπουλος - κοι-νωνιολόγοι, συνεργάτες Εργα-στηρίου Σπουδών Φύλου, Πά-ντειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλης Παπαρούνης - εκδότης (Futura). Μετά τις εισηγήσεις θα ακολου-θήσει κουβέντα με το κοινό.

Στις 31/5 πραγματοποιείται το 1ο Cyprus Gay Pride Festival. Πορεία περηφάνιας το Σάββατο στις 17.00, στην πλατεία Ελευ-θερίας (Λευκωσία). Καλούν η Accept-LGBT Κύπρου και άλλες συλλογικότητες.

Την Κυριακή 1/6, λίγες μέρες πριν από την ημέρα περιβάλλο-ντος, ο Συνεταιρισμός Ζωγράφου (ΣΥΝ.ΖΩ.) διοργανώνει γλέντι με παραδοσιακούς χορούς, στις 17.00, στον Ρυθμό. Ο συγκεκρι-μένος χώρος αλλά και το παρα-κείμενο μητροπολιτικό πάρκο Γουδή πρέπει να διατηρήσουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους.

Τη Δευτέρα 2/6, συνέλευση της

Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Γλυφάδας (Γορτυνί-ας 46), στις 19.30.

Κυκλοφορεί από τισ εκδοσεισ

Red Marks

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

Επικοινωνήστε μαζί μας:•Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964

•ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310

•ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 •ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555

•ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803

•ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199

•ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894 •ΚΡΗΤΗ: 6976332197

•ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460Καλλιθέα 6972256055Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:

Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540

ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352

ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488Πρέβεζα 6932567576

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199Φλώρινα 6944548787

ΘΡΑΚΗ: Κομοτηνή 6978032247

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Λάρισα 6978991247

ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631

ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Ασκληπιείο 6936604279 Νοσοκομείο Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσοκομείο «Σωτηρία» 6984067690Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΟΑΕΕ 6974701829ΥΠΑΑΤ 6945754555Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός-«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Page 11: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

ανάλυση • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Των Ανδρέα Γεωργακάκηκαι Βασίλη Γιαννούλη

«Η πιθανότητα να υπάρξουν σο-βαρές, εκτεταμένες και μη αναστρέψιμες επιπτώσεις αυ-

ξάνεται με την εντατικοποίηση της υπερ-θέρμανσης του πλανήτη», αναφέρουν οι επιστήμονες της Διακυβερνητικής Επι-τροπής για την Αλλαγή του Κλίματος των Ηνωμένων Εθνών στην έκθεσή τους για το κλίμα με τίτλο «Κλιματική αλλαγή 2014: Επιπτώσεις, προστασία και ευπάθεια», στην οποία τονίζονται τα προβλήματα της έλλειψης νερού, του αριθμού των μεγά-λων πλημμυρών, της μετανάστευσης, της επισιτιστικής ανασφάλειας και της φτώ-χειας.

Το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλα-νήτη αναδεικνύει με πολύ εμφατικό τρόπο την ολοένα και πιο κεντρική σημασία που αποκτούν τα ζητήματα του περιβάλλο-ντος. Ας αξιοποιήσουμε την αφορμή της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος όχι για να εκφράσουμε την οικολογική μας ευαισθησία αλλά για να δούμε τι φταίει, να αναλύσουμε και να δούμε με ποιο τρόπο μπορούμε να διεκδικήσουμε την αλλαγή αυτής της κατάστασης.

Καπιταλισμός σε κρίση Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Ένγκελς στο έργο του «Διαλεκτική της Φύσης» του 1876, αναφερόμενος στην καταστροφική δύναμη του καπιταλιστικού τρόπου παρα-γωγής, τόσο στους ανθρώπους όσο και στο ίδιο το περιβάλλον, «Το ίδιο συμβαίνει και με τις φυσικές συνέπειες των πράξεών του. Τι τους ένοιαζε τους Ισπανούς κατόχους φυτειών στην Κούβα που έκαιγαν τα δάση στις πλαγιές και έβρισκαν στη στάχτη αρ-κετό λίπασμα για μια γενιά, εξαιρετικά απο-δοτικών δέντρων του καφέ, τι τους ένοιαζε ότι οι ραγδαίες βροχές θα έπαιρναν ύστερα το απροστάτευτο πια επιφανειακό στρώ-μα της γης, αφήνοντας πίσω τους μονάχα τους γυμνούς βράχους; Τόσο σε σχέση με τη Φύση όσο και σε σχέση με την κοινωνία, ο σημερινός τρόπος παραγωγής ενδιαφέ-ρεται προπαντός μόνο για το πρώτο, το πιο κοντινό, το πιο απτό αποτέλεσμα».

Το πρώτο, το πιο κοντινό, το άμεσο κέρ-δος, και από εκεί και πέρα ας καταστραφεί το σύμπαν. Αυτό ήταν και παραμένει το πρώτο κριτήριο με το οποίο χαράσσονται πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτό εί-ναι που επιβάλλει τη συνέχιση της χρήσης των ορυκτών καυσίμων σε βάρος των ανα-νεώσιμων (και πιο «ακριβών» με αυτό τον ορισμό) πηγών ενέργειας, αυτό είναι που πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν πίσω από κάθε μεγάλη φυσική καταστρο-φή ή ατύχημα υπάρχει η τιμωρία της φύ-σης ή η τιμωρία των «αγορών».

Ας σταθούμε λίγο σε αυτό. Παρακο-λουθούμε τα τελευταία χρόνια μια σειρά «ακραίων καιρικών φαινομένων» και ακόμα πιο ακραίων επιπτώσεων στις ζωές εκατομ-μυρίων ανθρώπων. Πολύ πρόσφατα, το περασμένο φθινόπωρο, είδαμε να ξεκλη-ρίζονται ολόκληρες πόλεις στις Φιλιππίνες στο πέρασμα του τυφώνα Χαϊγιάν, ενώ τελευταίο παράδειγμα αποτελούν οι φο-νικές πλημμύρες στη γειτονική Σερβία και τη Βοσνία, για να μην αναφερθούμε στην Αϊτή και τη Νέα Ορλεάνη παλιότερα. Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τΙς περιπτώ-σεις είναι ότι δίπλα σε ένα πράγματι ακραίο καιρικό φαινόμενο έχουμε την παντελή έλ-λειψη πρόληψης, αλλά και την ολιγωρία και αδυναμία πολλές φορές για την άμεση κά-λυψη αυτών των περιοχών σε είδη πρώτης ανάγκης από την κεντρική διοίκηση. Είναι η φτώχεια και η απαξίωση της ανθρώπι-νης ζωής που ευθύνονται για ένα μεγάλο, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος των θυμάτων σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι χώρες που υποφέρουν περισσότερο από τέτοια ακραία καιρικά φαινόμενα είναι οι ίδιες που πρώτα έχουν υποφέρει από τα διάφορα (όχι και τόσο μοιραία) προγράμ-ματα οικονομικής βοήθειας του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Στην Ελλάδα των μνημονίωνΣτην Ελλάδα των μνημονίων μπορούμε να δούμε πολύ άμεσα και ωμά πώς ο κα-πιταλισμός σε κρίση όχι μόνο εξαθλιώνει τα μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώμα-τα, αλλά και εξίσου ανερυθρίαστα μπορεί να προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου

οικολογική κρίση. Καθώς τα περιθώρια κέρδους έχουν στενέψει, αποτελεί στρα-τηγική επιλογή του κεφαλαίου η αναδιορ-γάνωση/αναδιάταξη επενδύσεων απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα, σε μια προσπάθεια να μπει χέρι σε οτιδήποτε μπορεί να είναι «εκ-μεταλλεύσιμο», χωρίς να δίνεται δεκάρα τσακιστή για την οικολογική καταστροφή που θα προκληθεί.

Έτσι, για χάρη της «ανάπτυξης» και για να γίνει πραγματικότητα το success story της κυβέρνησης, τα πάντα μπορούν να με-τατραπούν σε κερδοφόρες επενδύσεις. Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση Σαμα-ρά προσπαθεί να περάσει μια σειρά νόμων με λογική fast track που αφορούν σε όλα τα κοινωνικά αγαθά: το νερό, τα δάση, τις παραλίες και τη θάλασσα, παραβιάζοντας σε όλες τις περιπτώσεις κάθε έννοια συ-νταγματικότητας.

Με μια σειρά νομοσχεδίων η κυβέρνηση δίνει δώρο σε κάθε είδους επιχειρηματικά συμφέροντα τη φύση, επιτρέποντας σε με-γαλοξενοδόχους και εργολάβους να χτίζουν ανεμπόδιστα παντού, από τα μικρά νησιά και τις παραλίες έως τα δάση και τα βουνά, ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές Νatura και σε αρχαιολογικούς χώρους, απο-χαρακτηρίζοντας δάση, κάνοντας τη χάραξη παραλιών προαιρετική, καταργώντας στην πράξη τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγι-αλού και χωρίς καμία εκτίμηση των περιβαλ-λοντικών επιπτώσεων.

Και δεν είναι μόνο το ελεύθερο που δί-νουν στους αστούς να αναπτύξουν κατά βούληση τα επιχειρηματικά τους «οράμα-τα». Είναι που επιπλέον το κράτος συρρι-κνώνει παντού τον δημόσιο τομέα για να τους αφήσει να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση, να παίρνουν τα κερδοφόρα κομμά-τια του Δημοσίου, και για να μην μπορεί να γίνει πλέον δυνατός κανένας ουσιαστι-κός έλεγχος, θέλοντας π.χ. να παραχωρη-θεί το κτηματολόγιο και η κατάρτιση των δασικών χαρτών σε ιδιώτες ή αφήνοντας ολόκληρες υπηρεσίες, όπως είναι τα δα-σαρχεία και οι φορείς προστατευόμενων περιοχών, υποστελεχωμένες.

Παρ’ όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια της κυβέρνησης, ο κόσμος αντιδρά, πολλές

φορές με εκπληκτική ταχύτητα και αυτο-οργάνωση. Το πλέον χαρακτηριστικό πα-ράδειγμα είναι η μάχη ενάντια στην ιδιω-τικοποίηση του νερού, που μέσα σε πολύ λίγο χρόνο μαζεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές, καταλήγοντας στο μεγαλειώ-δες «Όχι» του δημοψηφίσματος. Ο αγώ-νας αυτός, όπως και πολλοί αντίστοιχοι άλλοι, δεν έχει τελειώσει. Είναι στο χέρι του κινήματος να σταματήσει το ξεπούλη-μα ενός βασικού αγαθού, να εμποδίσει τη μετατροπή του σε εμπόρευμα και να εγγυ-ηθεί την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό.

ΚινήματαΗ Αριστερά οφείλει να προτείνει τη σύνδεση των αγώνων για το περιβάλλον και την ελεύ-θερη πρόσβαση στους φυσικούς πόρους με τους εργατικούς και τους κοινωνικούς αγώνες. Η ελληνική εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτό δεν είναι απλώς σχήμα λόγου. Η περί-πτωση των Σκουριών τώρα, όσο και της Κε-ρατέας παλιότερα, μας θυμίζει ότι η σύνδεση μεταξύ των δύο μπορεί να γίνει, καθώς και ότι η Αριστερά έχει καθοριστικό ρόλο στη γενί-κευση και την πολιτικοποίηση του αγώνα. Και τελικά μπορεί να πετύχει αυτό που για όλους μας είναι το ζητούμενο: Νίκες.

Αν τα παραπάνω ισχύουν στα τοπικά, αντίστοιχος είναι ο δρόμος και σε διεθνές επίπεδο. Το διεθνές περιβαλλοντικό κίνη-μα ευτυχώς αρχίζει και χρωματίζεται κόκ-κινο, αποκτά μια πτέρυγα που συνδέει ή που προσπαθεί να συνδέσει τη μάχη για τη σωτηρία του πλανήτη με τη δράση απένα-ντι στον καπιταλισμό.

Γιατί για αρκετούς αγωνιστές είναι φα-νερό ότι τα ζητήματα του περιβάλλοντος ούτε ξεκομμένα από τις καθημερινές μι-κρές και μεγάλες μάχες για τη βελτίωση της ζωής των πολλών είναι, ούτε έχουν ανάγκη ειδικών επετείων, όπου απλώς θα διαπιστώνουμε το πρόβλημα και ύστερα η ζωή θα συνεχίζεται κανονικά. Είμαστε καταδικασμένοι, και αυτό γίνεται στις συνθήκες της κρίσης πολύ πιο έντονο, να υπερασπιζόμαστε το περιβάλλον και τα δι-καιώματα των πολλών στους φυσικούς πό-ρους ως απαραίτητο όρο για την επιβίωσή μας τόσο τώρα, όσο και πολύ περισσότερο στην κοινωνία που οραματιζόμαστε.

5 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Τα κέρδη καταστρέφουν τη φύση

Page 12: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Του Πάνου Πέτρου

Ό ταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, διεξάγονταν οι προεδρικές εκλογές

στην Αίγυπτο, με το αποτέλεσμα ωστόσο να είναι δεδομένο πολύ καιρό πριν ανοίξουν οι κάλπες. Ο πρώην στρατηγός Σίσι θα είναι ο νέος πρόεδρος της Αιγύπτου, κατά πάσα πιθανότητα με εξω-πραγματικά συντριπτικό ποσο-στό.

Το ποσοστό του αριστερού να-σερικού υποψηφίου Σαμπάχι, του μοναδικού που αποφάσισε να κα-τέβει στις εκλογές πέραν του Σίσι (οι μεν καθεστωτικοί αποσύρθη-καν υπέρ Σίσι, οι δε αντικαθεστω-τικοί καταγγέλλουν τις ίδιες τις εκλογές), αλλά και η αποχή (κα-θώς ο Σαμπάχι έχει αποξενώσει αρκετούς αγωνιστές με το πολιτι-κό φλερτ του με το στρατό τους προηγούμενους μήνες), θα είναι χρήσιμα ως δείκτες του μεγέ-θους της μερίδας της κοινωνίας που στέκεται επικριτικά απέναντι στην άνοδο του στρατηγού. Αλλά αυτά δεν αναιρούν την τρέχουσα πολιτική κατάσταση που θα φανεί στο εκλογικό αποτέλεσμα: Και με την επίσημη βούλα των εκλογών πλέον, η Αίγυπτος ζει την «εποχή Σίσι», την αντεπίθεση της αντεπα-νάστασης.

Οι ανεπάρκειες ή και ο οπορ-τουνισμός (ανάλογα τον πολιτικό χώρο) δυνάμεων της αντιπολίτευ-σης έχουν ευθύνες για την τροπή που πήραν τα πράγματα, ωστόσο η δημοφιλία του Σίσι έχει πολλές και βαθύτερες αιτίες.

ΥστερίαΟ στρατός επωφελείται από ένα κύμα τρομοϋστερίας. Αυτό υπο-κινείται σε φρενήρεις ρυθμούς από τα ΜΜΕ, αλλά έχει και την πραγματική βάση της ριζοσπα-στικοποίησης κάποιων ισλαμι-στών μετά την ανατροπή Μόρσι που έχουν κάνει την επιλογή της ένοπλης πάλης και ενός «εμφυλί-ου χαμηλής έντασης». Όσο αυτός συνεχίζεται, ο Σίσι διατηρεί την αίγλη του επικεφαλής στον «πό-λεμο ενάντια στην τρομοκρατία».

Ταυτόχρονα, ο Σίσι απολαμβά-νει την αίγλη του ανθρώπου που «απάλλαξε την Αίγυπτο από την Αδελφότητα». Το μίσος για τη δι-ακυβέρνηση Μόρσι ήταν δικαιο-λογημένο και αυθεντικό. Το βαθύ κράτος αξιοποίησε τις εργατικές και δημοκρατικές ανησυχίες που είχε προκαλέσει η νεοφιλελεύθε-ρη και αντιδημοκρατική διακυ-βέρνηση της Αδελφότητας και προσπαθεί να τις κατευθύνει σε μια ισλαμοφοβική υστερία και σε θεωρίες συνωμοσίας για διεθνή συμπαιγνία με στόχο την κατα-στροφή της Αιγύπτου, την οποία υπερασπίστηκε ο στρατός.

Ο Σίσι εκφράζει τις κοινωνικές δυνάμεις που επιδιώκουν την «επιστροφή στην ομαλότητα».

Αυτό το κοινωνικό μπλοκ υπήρχε και κραύγαζε για «σταθερότητα» από την επομένη της ανατροπής Μουμπάρακ: Ήταν οι καπιταλι-στές που ανέχθηκαν ή και στή-ριξαν την ανατροπή Μουμπά-ρακ, μαζί με τις μεσαίες τάξεις που συμμετείχαν στον αρχικό «πανεθνικό, δημοκρατικό, αντι-μουμπαρακικό» ξεσηκωμό άλλα γρήγορα διαχωρίστηκαν από την επανάσταση, όταν έγινε σαφές ότι αυτή έχει βαθύτερο, ταξικό χαρακτήρα. Ωστόσο, αυτό το κοινωνικό μπλοκ έχει πλέον διευ-ρυνθεί. Το αίτημα για «σταθερό-τητα» δεν αφορά πλέον μόνο την «εργασιακή ειρήνη» που εννοούν οι μικροί και μεγάλοι εργοδότες. Τα κατώτερα μικροαστικά στρώ-ματα (πλανόδιοι πωλητές, αγρό-τες, οδηγοί ταξί) αλλά και σοβαρά τμήματα της εργατικής τάξης δεί-χνουν σημάδια κόπωσης, καθώς έχουν περάσει 3 χρόνια στα οποία η επανάσταση έχει αποδειχθεί πολύ ικανή στο να «αποδιοργα-νώνει» το κράτος και την κοινω-νία, αλλά δεν έχει κατορθώσει να προβάλει ένα δικό της αντιπαρά-δειγμα οργάνωσης της κοινωνίας. Γίνεται πιο εύκολο να κατηγορη-θεί το «επαναστατικό χάος» για ζητήματα όπως η εγκληματικό-τητα και η κατάρρευση της οικο-νομίας.

Ο ιστορικός Καλέντ Φαχμί έχει δίκιο να ισχυρίζεται πως «ο Σίσι απευθύνεται στο πιο βασικό έν-στικτο όχι μόνο των Αιγυπτίων, αλλά κάθε λαού: το φόβο». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ο Σίσι υπο-χρεώνεται να απευθυνθεί και στις ελπίδες και τις προσδοκίες. Το καθεστώς Σίσι επιχειρεί να εμφανιστεί ταυτόχρονα ως συ-νέχεια και ως άρνηση της 25ης Γενάρη. Μιλάει υπέρ της επανά-στασης αλλά επιτίθεται στους πρωταγωνιστές της ως «ξένους πράκτορες». Έχει στοιχίσει πίσω του τους «φελούλ» (η κοινωνική βάση του μουμπαρακικού καθε-στώτος) που ανασυγκροτούν τα δίκτυά τους, επιτίθενται ανοι-χτά στην επανάσταση ως κατα-στροφή και ζητούν επιστροφή στον «παλιό καλό καιρό». Αλλά ταυτόχρονα υποχρεώνεται να απευθύνεται σε αυτούς που ξε-σηκώθηκαν στις 25 Γενάρη και να προσπαθεί να τους πείσει ότι ο Σίσι θα υλοποιήσει τους στό-χους της.

Οι πραγματικές του διαθέσεις βέβαια δεν χρειάζεται καν να συ-ζητηθούν. Το άγριο κατασταλτικό κύμα, η δυσφήμηση των επανα-στατών, η τρομοκρατία, έχουν επισημανθεί πολλές φορές από αυτή την εφημερίδα.

Το σκοτεινό χαρακτηριστικό της περιόδου δεν είναι απλώς η καταστολή. Αυτό δεν είναι κάτι τόσο νέο: από το Μάρτη του 2011 μέχρι σήμερα, οι επιθέσεις, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια κ.λπ. δεν εξαφανίστηκαν, καθώς το

στρατιωτικό καθεστώς στην ου-σία παρέμενε πάντοτε στη θέση του. Το νέο στοιχείο που κάνει την πολιτική διαφορά και οδηγεί στην εκτίμηση «νέας εποχής» είναι όλα όσα περιγράφηκαν παραπάνω ως αιτίες της δημοφιλίας του Σίσι. Γιατί όλα αυτά σημαίνουν έναν δραματικό περιορισμό του πολι-τικού «χώρου» στον οποίο έχουν να κινηθούν και να απευθυνθούν οι επαναστάτες.

Αλλαγή τοπίουΟι επαναστατικές δυνάμεις εί-χαν συνηθίσει σε ένα πολιτικό περιβάλλον όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήταν έτοιμοι να τους ακολουθήσουν όποτε καλούσαν «πίσω στην Ταχρίρ», όπου οι οδομαχίες ήταν πράγμα-τι αποτελεσματική και χρήσιμη τακτική, όπου ακόμα και οι συλ-λήψεις τους ήταν συχνά κομμάτι της ευρύτερης πάλης (προκαλώ-ντας οργή και κύματα συμπαρά-στασης). Απέναντι στην άνοδο του Σίσι, δοκίμασαν αυτές τις τακτικές επανειλημμένα: Πρώτα καταγγέλλοντας και «σπάζοντας» στην πράξη το νόμο απαγόρευ-σης διαδηλώσεων, έπειτα διαδη-λώνοντας υπέρ των συλληφθέ-ντων για παράβαση του νόμου, με τελευταία απόπειρα και ση-μείο καμπής την επέτειο της 25ης Γενάρη.

Ο απολογισμός ήταν μικρές διαδηλώσεις, «στρατιωτικές» ήτ-τες και δεκάδες συλληφθέντες χωρίς να προκληθεί κύμα συ-μπαράστασης. Από ένα σημείο και μετά οι νεαροί επαναστάτες απλώς «χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο». Η αποτυχία της 25ης Γενάρη ήταν η στιγμή της συνειδητοποίησης της νέας κα-τάστασης, που οδήγησε σε επα-νατοποθέτηση για την περίοδο και τις τακτικές. Για πρώτη φορά οι νεαροί επαναστάτες βρίσκο-νται τόσο απομονωμένοι από τις πλατιές μάζες.

Αποδείχτηκε πως οι αδυνα-μίες και της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος (που συ-μπυκνώνονται στην αποτυχία εκατέρωθεν να οικοδομηθεί μια οργανική σύνδεση) βαραίνουν καθοριστικά. Η Αριστερά της Αι-γύπτου όπως και τα πρωτοπόρα τμήματα του εργατικού κινήμα-τος βρέθηκαν σε θυελλώδη γε-γονότα, και πρωταγωνίστησαν σε αυτά, αλλά υποχρεώθηκαν να «πέσουν στη φωτιά» εμφανώς ανέτοιμοι.

Οι ιστορικές αναλογίες δεν εί-ναι πάντοτε καλός σύμβουλος, αλλά το μυαλό πηγαίνει εύκολα στην άνοδο της ρωσικής αντί-δρασης το 1907, μετά την ήττα της επανάστασης του 1905. Πολλές φορές οι αιγυπτιακές μάζες διέψευσαν ευχάριστα και τους πιο αισιόδοξους αναλυτές ή αγωνιστές, και ελπίζουμε να το ξανακάνουν, αλλά σήμερα ένας κύκλος δείχνει να έχει κλεί-σει, με ήττα.

Ήττα σε μάχη, αλλά όχι απα-ραίτητα στον πόλεμο. Ανήκουμε σε εκείνους που από την αρχή ισχυρίζονταν πως η αραβική επανάσταση είναι μια ιστορική διαδικασία με βασικό χαρακτη-ριστικό το ταξικό, οικονομικό υπόβαθρο. Χωρίς αυτή την εκτί-μηση είναι εύκολο να περνάει κανείς από την υπεραισιοδοξία στη μαύρη απελπισία, όπως ο δυτικός φιλελευθερισμός που ήλπιζε σε μια «βελούδινη, δημο-κρατική επανάσταση».

Αξίζει να θυμόμαστε πως τα θεμελιώδη αιτήματα περιλάμ-βαναν το «ψωμί» και την «κοι-νωνική δικαιοσύνη». Η κάμψη των απεργιών από το καλοκαίρι ως το Δεκέμβρη του 2013 έδω-σε τη θέση της σε μια νέα φάση εργατικού αναβρασμού. Το δί-μηνο Γενάρη-Φλεβάρη ξέσπασε απεργιακό κύμα αντίστοιχο αυ-τού που προηγήθηκε της ανα-

τροπής του Μόρσι ή αυτού που ακολούθησε την πτώση του Μουμπάρακ, δείχνοντας πως η εργατική τάξη της Αιγύπτου (σε πείσμα και των ηγεσιών της που είχαν συμφωνήσει σε προσω-ρινό «μορατόριουμ») δεν έχει εγκαταλείψει τα αιτήματα και τις προσδοκίες που γέννησε η επανάσταση.

ΠροκλήσειςΑυτές οι απεργίες, μαζί με τη μα-ζική αποχή της νεολαίας στο δη-μοψήφισμα για το νέο σύνταγμα, θεωρούνται οι βασικοί λόγοι που ματαιώθηκαν οι όποιες σκέψεις για μη διενέργεια των εκλογών επ’ αόριστον ή για «πρόεδρο ανδρεί-κελο» και ο Σίσι υποχρεώθηκε να κατέβει στον πολιτικό στίβο και να «τζογάρει»/ρισκάρει όλο του το πολιτικό κεφάλαιο.

Πολλοί από τους απεργούς του Γενάρη-Φλεβάρη θα ψηφί-σουν τον Σίσι. Ωστόσο κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι οι απεργοί της Μαχάλα που δια-δήλωναν κρατώντας πορτρέτα του Μουμπάρακ το 2006 ήταν οι ίδιοι που το 2008 έκαιγαν στις πλατείες τα πορτρέτα του Μουμπάρακ, στην πρώτη ανοι-χτά πολιτική, αντικαθεστωτική κινητοποίηση για δεκαετίες. Σε μια από τις εθνικιστικές φιέστες υπέρ του Σίσι, ένας εργαζόμε-νος (που συμμετείχε) συμπύ-κνωσε αυτήν τη δυναμική επι-τιθέμενος σε πλανόδιο πωλητή: «Αιγυπτιακή σημαία; Τι να την κάνω την αιγυπτιακή σημαία; Δεν μπορώ να τη φάω».

Με το σαουδαραβικό χρήμα να αρκεί (σύμφωνα με επίση-μα χείλη) «μόνο για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες» και ανα-μένοντας πως δεν θα ρέει επ’ άπειρον, ο Σίσι θα βρεθεί αντι-μέτωπος με τις ίδιες αιτίες που γκρέμισαν τον Μουμπάρακ και τον Μόρσι.

Παραθέτουμε τι λέει η «Wall Street Journal», η μιντιακή ναυαρ-χίδα του διεθνούς καπιταλισμού: «Μια κοινωνική ομάδα ανάμεσα στα 87 εκατομμύρια Αιγυπτίους απειλεί να παρενοχλήσει την πλα-τιά λαϊκή λατρεία που αναμένεται να εκτοξεύσει τον Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι στο προεδρικό μέγαρο: Οι εργάτες... Είτε με πατριωτικές εκκλήσεις είτε με τρομοκρατία και συλλήψεις τα ξημερώματα, οι Οργισμένοι Εργάτες της Αιγύ-πτου δεν δείχνουν διάθεση να υποχωρήσουν». Το άρθρο ξεχωρί-ζει τη δήλωση ενός απεργού στα ταχυδρομεία για να περιγράψει το κλίμα: «Μας κατηγορούν πως προκαλούμε προβλήματα σε μια εποχή που η χώρα δεν αντέχει άλλα προβλήματα. Αλλά όταν ο γιος μου λέει ότι πεινάει και ζητά φαγητό, τι πρέπει να του πω; Ότι δεν πειράζει γιατί η κατάσταση στη χώρα είναι δύσκολη και να τον αφήσω να πεθάνει από την πείνα;».

Αίγυπτος: Η άνοδος του στρατηγούΑρχίζει η σκοτεινή «εποχή Σίσι», αλλά η εργατική οργή απειλεί τη σταθερότητα

Page 13: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

«Μαύρο» το εκλογικό αποτέλεσμα στην ΙνδίαΣτις εκλογές στην Ινδία το δεξιό ινδουιστικό BJP πέτυχε μια ιστορική νίκη, καθώς είναι η πρώτη φορά που κόμμα επικρατεί του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου από μόνο του, χωρίς συνεργασίες. Οι ψήφοι του αυξήθηκαν σημαντικά, ωστόσο η σαρωτική νίκη έχει να κάνει και με το εκλογικό σύστημα: το BJP κέρδισε το 31% -το μι-κρότερο ποσοστό με το οποίο έχει κατακτηθεί απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην ιστορία της Ινδίας. Οι δεσμοί του BJP και του ίδιου του Ναρέντρα Μόντι με την ινδουιστική ακροδεξιά μπορεί να σημαίνουν αναζωπύρωση της βίας ενάντια στους μουσουλμάνους. Ωστόσο, όπως είπε και η Arundhati Roy, «ο Μόντι δεν θα κληθεί να επιτεθεί στους μουσουλμάνους, αλλά να σαρώσει την αντίσταση και να παραδώσει τη γη στις εταιρείες εξόρυξης και υποδομών. Τα συμβόλαια έχουν υπογραφεί και οι εταιρείες περιμένουν για χρόνια. Επιλέ-χθηκε ως ο άνθρωπος που δεν διστάζει μπροστά στην αιματοχυσία, όχι μόνο την αιματοχυσία μουσουλμάνων, αλλά οποιαδήποτε αιματοχυσία». Ο Μόντι στηρίχθηκε από όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, ενώ το BJP συγκέντρωσε ένα δισ. δολάρια για την προεκλογική του εκστρατεία, δα-πανώντας περισσότερα από όλα τα άλλα κόμματα μαζί. Το «Economic and Political Weekly» χαρακτήρισε τη νίκη του Μόντι ως τη «μεγαλύτερη ληστεία από μεγάλες εταιρείες στην ιστορία». Καθώς η ραγδαία ανάπτυξη «στόμωσε» τα τελευταία τρία χρόνια, η αστική τάξη της Ινδίας στρέφεται σε έναν ακόμα πιο άγριο νεοφιλε-λευθερισμό, έψαχνε τον «άνθρωπο που θα βαδίσει αταλάντευτα το τελευταίο χιλιόμετρο», όπως το έθεσε η Arundhati Roy. Η αντιλαϊκή πολιτική του Κογκρέσου, που ποτέ δεν αναδιένειμε τον πλούτο την εποχή της ανάπτυξης, αλλά και η συνενοχή των μεγάλων αριστε-ρών κομμάτων σε διάφορες περιφέρειες που ήλεγχαν, βοήθησαν στο αποτέλεσμα.

Εκλογές-φάρσα στη ΣυρίαΜε τον εμφύλιο να συνεχίζεται, πόλεις να παραμένουν ρημαγμένες και πολιορκημένες, άλλες διαιρεμένες ανάμεσα στον κυβερνητικό στρατό και τους αντάρτες, και τον ουρανό να εξακολουθεί να βρέχει βαρέλια με εκρηκτικά στις «απελευθερωμένες πόλεις», ο Μπασάρ αλ-Άσαντ προκήρυξε εκλογές (!) και τα καθεστωτικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για την πρώτη φορά που οι Σύριοι θα εκλέξουν ελεύθερα ηγέτη, στις 5 Ιούνη. Για να ολο-κληρωθεί η φάρσα, ο νόμος προβλέπει υποψηφιότητες μόνο όσων ζουν στη Συρία και όσων κομμάτων εκπρο-σωπούνται στο κοινοβούλιο. Αν και με την πλειοψηφία της αντιπολίτευσης δεκαετίες εξόριστη υπάρχει ένα θέμα, ο πρώτος όρος έχει μια λογική. Αλλά ο δεύτερος είναι αποκαλυπτικός για τις «εκλογές» που οργανώνο-νται. Κοινοβουλευτική εκπροσώπηση έχουν μόνο το Μπάαθ, οι σύμμαχοί του και η «πιστή» αντιπολίτευση (;) που στηρίζουν το καθεστώς και άρα δεν βρίσκονται εκτός νόμου. Το καλύτερο σχόλιο έγινε με σκίτσο αντι-καθεστωτικού καλλιτέχνη, όπου ο Μπασάρ προσφέρει στους Σύριους δύο «κουτιά»: μια κάλπη με το όνομά του πάνω ή ένα φέρετρο...

Επίδοξος Σίσι στη ΛιβύηΤις τελευταίες ημέρες, ο αποστάτης στρατηγός Καλιφά Χαφτάρ έχει συγκροτήσει έναν δικό του «εθνικό στρα-τό» με πολιτοφυλακές, τμήματα του κυβερνητικού στρατού και παλιούς κανταφικούς και έχει κηρύξει πόλεμο για την «εκκαθάριση των ισλαμιστών από τη Λιβύη». Οι δυνάμεις του παρεμπιπτόντως χτύπησαν και το κτίριο του κοινοβουλίου και ζητούν την παραί-τηση της κυβέρνησης, ως «συνένοχης» ή «ανίκανης» να αντιμετωπίσει τις ισλαμικές πολιτοφυλακές που διατηρούν τεράστια δύναμη μετά την ανατροπή του Καντάφι. Εξαντλημένοι από το χάος των ανταγωνιζόμε-νων πολιτοφυλακών, χιλιάδες Λίβυοι διαδήλωσαν υπέρ του Χαφτάρ, ο οποίος δηλώνει πως «θα σώσει τη Λιβύη από τον ισλαμισμό», θέλει να μη γίνουν οι σχεδιασμέ-νες εκλογές «μέχρι να λήξει ο πόλεμος» και λέει πως δεν έχει πολιτικές φιλοδοξίες, εκτός «αν το ζητήσει ο λαός». Δεν ξέρουμε αν σας θυμίζει κάτι, πάντως ο ίδιος ο Χαφτάρ δηλώνει τον απεριόριστο θαυμασμό του για τον Αιγύπτιο στρατηγό Σίσι...

Το πραξικόπημα στην Ταϊλάνδη

Βαθαίνει η κρίση της κυβέρνησης Ερντογάν

Της Έφης Γαρίδη

Τ ην Πέμπτη 22 Μάη, ο στρατός της Ταϊλάνδης κατέλυσε το Σύνταγμα, απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις

και συνέλαβε πολιτικούς, υποστηρίζοντας ότι η χώρα χρειαζόταν σταθερότητα ύστε-ρα από μήνες αναταραχών για να «μη γίνει Ουκρανία ή Αίγυπτος». Η χούντα άφησε για την ώρα στη θέση του τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Νιβαταμρόγκ Μπουνσον-γκπαϊσάν, που διορίστηκε μετά τη δικαστι-κή απόφαση που νωρίτερα τον Μάιο είχε αποπέμψει την εκλεγμένη πρωθυπουργό Γινγκλούκ Σιναουάτρα και εννέα υπουρ-γούς για κατάχρηση εξουσίας.

Η πρώην πρωθυπουργός και μέλη της οικογένειάς της κρατούνται, ενώ οργα-νώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατα-δικάζουν τις συλλήψεις πολυάριθμων Ταϊλανδών πολιτικών και ακτιβιστών από τη στρατιωτική χούντα που κατέλαβε την εξουσία. Την Παρασκευή, το στρατιωτικό Εθνικό Συμβούλιο Διατήρησης της Ειρή-νης και της Τάξης (NPOMC) κάλεσε 155 πολιτικούς και ακτιβιστές να εμφανισθούν ενώπιον των αρχών διότι διαφορετικά θα συλληφθούν, ενώ τους απαγόρευσε επί-σης να αναχωρήσουν για το εξωτερικό.

Η Γινγκλούκ Σιναουάτρα είχε διαδε-χτεί στην ηγεσία του κόμματος Πουέα Τάι και την πρωθυπουργία τον αδελφό της Τακσίν Σιναουάτρα, όταν το 2006 ο στρατός παρενέβη για πολλοστή φορά στα πολιτικά πράγματα της χώρας και τον ανέτρεψε. Ο Τακσίν Σιναουάτρα, μεγιστά-νας των τηλεπικοινωνιών, αποτελούσε επιλογή της οικονομικής ελίτ για να αντι-μετωπίσει τις επιπτώσεις της ασιατικής οικονομικής κρίσης του 1997. Ωστόσο δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την επιλο-γή τους, καθώς εκείνος προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την οικονομία της χώρας διαταράσσοντας τα υπαρκτά δίκτυα συμ-φερόντων, αλλά κυρίως γιατί πήρε κάποια φιλολαϊκά μέτρα. Το αποτέλεσμα ήταν τα τελευταία χρόνια αφενός να υπάρχουν διαδοχικές ανατροπές των κυβερνήσεων του Πουέα Τάι, μέσω δικαστικών αποφά-σεων, αντιδραστικών διαδηλώσεων και πραξικοπημάτων, και αφετέρου να επα-νεκλέγεται άνετα κάθε φορά που προκη-ρύσσονταν νέες εκλογές.

Η πολιτική κρίση που εξελίσσεται τους τελευταίους έξι μήνες εντάσσεται σε αυτό το μοτίβο.

Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις που συγκλόνιζαν τη χώρα τους τελευ-ταίους έξι μήνες είχαν ως πρωταγωνιστές τους υποστηρικτές του αντιπολιτευό-

μενου Δημοκρατικού Κόμματος. Το Δη-μοκρατικό Κόμμα, που μόνο αυτό που λέει το όνομά του δεν είναι, υποδαυλίζει διαρκώς τις αναταραχές ενάντια στην κυβέρνηση, ενώ το ηγετικό του στέλε-χος Σουθέπ Ταουγκσουμπάν έχει στε-νούς δεσμούς με το στρατό. Οι οπαδοί του είναι μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα που τρέφουν βαθιά απέχθεια για τους φτωχούς και τους αγρότες (και το δικαίωμά τους να ψηφίζουν). Είναι χαρακτηριστικό πως όταν η Γινγκλούκ υποχώρησε προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, η αντίδραση των μελών του Δη-μοκρατικού Κόμματος ήταν να... εμποδί-σουν την ομαλή διεξαγωγή τους.

Απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα βρί-σκονται τα «Κόκκινα Πουκάμισα» ή αλ-λιώς το Ενωμένο Μέτωπο για τη Δημο-κρατία και κατά της Δικτατορίας (UDD). Τα Κόκκινα Πουκάμισα δημιουργήθηκαν μέσα στην πολιτική πάλη για δημοκρα-τία, συγκεντρώνουν την αγροτιά, τη φτωχολογιά των πόλεων και διανοούμε-νους και ήταν εκείνοι που αντιστέκονταν στα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα και τις διορισμένες κυβερνήσεις, με κορυφαία στιγμή την ηρωική και αιματοβαμμένη εξέγερση του 2010.

Ο αρχηγός του στρατού ξηράς, στρα-τηγός Πραγιούθ Τσαν-Οτσά, ισχυρίζεται ότι δεν πρόκειται για πραξικόπημα αλλά για προσπάθεια σταθεροποίησης, όμως δεν πείθει. Ο Giles Ji Ungpakorn, Ταϊλαν-δός επαναστάτης σοσιαλιστής που ζει στην εξορία, υποστηρίζει ότι, καθώς ο στρατός είναι σαφέστατα με το μέρος του Δημοκρατικού Κόμματος και της οι-κονομικής ελίτ, δεν θα αφήσει τη χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, αλλά θα λειάνει το έδαφος για έναν μη εκλεγμένο «προσω-

ρινό» πρωθυπουργό και θα υπονομεύσει τις δημοκρατικές λειτουργίες σε τέτοιο βαθμό, ώστε οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση προκύψει κάποια στιγμή στο μέλλον να είναι ελέγξιμη. Καθόλου τυχαία ο στρατός, που τηρούσε στάση αναμο-νής επί μήνες δεξιών διαδηλώσεων, απο-φάσισε να επέμβει «ειρηνευτικά» μόνο όταν τα Κόκκινα Πουκάμισα αποφάσισαν να «σηκώσουν το γάντι» και κάλεσαν σε δικές τους κινητοποιήσεις.

Ο Giles Ji Ungpakorn τονίζει ότι υπάρ-χει μόνο ένας δρόμος για πραγματική δη-μοκρατία στην Ταϊλάνδη: να συνειδητο-ποιήσουν οι πολυπληθείς αγωνιστές που απαρτίζουν τα Κόκκινα Πουκάμισα ότι οι ηγεσίες του Πουέα Τάι και του UDD δεν είναι πρόθυμες να δώσουν τη μάχη που απαιτείται. «Το χτίσιμο ενός ανεξάρτητου κινήματος υπέρ της δημοκρατίας που θα βασίζεται στα Κόκκινα Πουκάμισα με σα-φείς δεσμούς με το προοδευτικό κομμά-τι της εργατικής τάξης και των αγροτών έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Ένα τέ-τοιο κίνημα δεν χτίζεται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά μπορεί και πρέπει να χτι-στεί», λέει χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια, το κίνημα πρέπει να αποσυνδεθεί από το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό κόμμα και να αποκτήσει δική του πρωτοβουλία κι-νήσεων, αν είναι να αποτραπεί η συνεχής διολίσθηση σε πιο αυταρχικά καθεστώτα.

Τα Κόκκινα Πουκάμισα ισχυρίζονται πως θα αντισταθούν στο πραξικόπημα, ενώ η στάση του Πουέα Τάι παραμένει υποτονική. Το πώς θα εξελιχθεί η ση-μερινή σύγκρουση και αν θα ανοίξει προοπτικές ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος ή θα αποτελέσει μια ακόμα νίκη της αντίδρασης, μένει να φανεί το επόμενο διάστημα...

Το πολύνεκρο έγκλημα στο ορυχείο Σόμα έχει προκαλέσει ένα νέο κύμα αντικυβερνητι-κής οργής στην Τουρκία. Ο Ερντογάν τον τελευταίο έναν χρόνο βαδίζει από κρίση σε κρίση: η εξέγερση στο πάρκο Γκεζί, τα σκάνδαλα διαφθο-ράς, ο θάνατος του 15χρονου διαδηλωτή και σήμερα οι νεκροί μεταλλωρύχοι. Η εξέ-γερση του Γκεζί αποδόθηκε από τον Ερντογάν σε «ξένες συνωμοσίες». Η αποκάλυψη των σκανδάλων αποδόθηκε στη «συνωμοσία του κινήμα-τος του Γκιουλέν». Σήμερα δεν

έχει κανέναν να καταγγείλει. Αν σε όλα τα προηγούμενα ξεσπάσματα υπήρχε το υπό-βαθρο και της ταξικής οργής (πέρα από τη βαθιά νεολαιί-στικη αγανάκτηση), σήμερα αυτό γίνεται ξεκάθαρο με ένα περιστατικό που «δένει» όλες τις δυσφορίες μαζί: το νεο-φιλελευθερισμό, τη διαφθο-ρά, την πάλη για ελεύθερους χώρους, τις ανισότητες. Το ορυχείο ιδιωτικοποιήθηκε το 2005, δόθηκε σε προσωπι-κό φίλο των κυβερνητικών, ο οποίος αναρριχάται ραγδαία επί διακυβέρνησης ΑΚΡ, χτί-

ζοντας πολυτελείς κατοικίες στην Ιστανμπούλ που κοστί-ζουν όσα δεν βγάζει ένας με-ταλλωρύχος σε όλη του τη ζωή. Έχουν ξεσπάσει απεργί-ες, διαδηλώσεις και συγκρού-σεις, που τείνουν να γίνουν «κανόνας» στην Τουρκία του Ερντογάν, δείχνοντας το πόσο επιφανειακή είναι η εκλογική του δύναμη μπροστά στις βα-θιές αλλαγές που συμβαίνουν στην τουρκική κοινωνία και έχουν εκδηλωθεί φανερά από το Γκεζί και μετά. Η αντίδραση του Ερντογάν δίνει συνέχεια στη συζήτηση «μα είναι τόσο

ηλίθιος;» που όπως έχουμε ξαναγράψει έχει να κάνει με το ότι -πολιορκημένος από δεξιά και από αριστερά- έχει «κλει-στεί στον πύργο του». Δήλω-σε πως «αυτά συμβαίνουν», επικαλούμενος ιστορικά πα-ραδείγματα από τη βικτορια-νή Βρετανία (!), με συνέπεια στην επίσκεψή του στη Σόμα να καταλήξει να κρύβεται από τους διαδηλωτές σε σούπερ μάρκετ. Εκεί επιτέθηκε σε πε-ραστικό τον οποίο πέρασε για διαδηλωτή, δίνοντας ακόμα περισσότερη τροφή στα σχό-λια πως «το χάνει σιγά σιγά»...

Μετά το έγκλημα στο ορυχείο Σόμα

Page 14: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Του Νικόλα Κολυτά

Σ το φόντο της οικονομι-κής κατάρρευσης και της κοινωνικής εξαθλίωσης,

η πολιτικά απονομιμοποιημένη κυβέρνηση (μετά και τα αποτελέ-σματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων) επιχειρεί να συνε-χίσει το έργο της υποβάθμισης και διάλυσης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Η ψήφιση των οργα-νισμών από τις συγκλήτους των πα-νεπιστημίων, καθώς και η εξίσωση των πτυχίων των ΑΕΙ με αυτά των ιδιωτικών κολεγίων είναι τα πρώτα βήματα για την υλοποίηση ενός συνολικού σχεδίου που βρίσκεται απέναντι στα συμφέροντα των φοι-τητών και των εργαζομένων.

ΟργανισμοίΟι οργανισμοί που καλούνται να ψηφίσουν οι σύγκλητοι των σχο-λών ουσιαστικά αποτελούν έναν «μπούσουλα» για το πώς θα δο-μείται η ζωή, η φοίτηση και η ερ-γασία εντός του πανεπιστημίου. Πρόκειται για το μέσο εφαρμογής των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρ-βανιτόπουλου σύμφωνα με τις επιταγές της ΕΕ και των συμφε-ρόντων της. Συγκεκριμένα η ψή-φιση των οργανισμών θα επιφέ-ρει διαγραφές φοιτητών και την επισημοποίηση της φοίτησης στα ν+2 έτη, πειθαρχικά «για κάθε παρακώλυση της ακαδημαϊκής λειτουργίας», δημιουργία προ-γραμμάτων σπουδών με αλυσί-δες μαθημάτων και πιστωτικές μονάδες θέτοντας τις βάσεις για τη διάσπαση πτυχίων και τη δημι-ουργία ατομικών προγραμμάτων σπουδών, δίδακτρα στα μεταπτυ-χιακά προγράμματα και γενικό-

τερα επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, καθώς τα προ-γράμματα σπουδών του θα πρέ-πει να είναι εναρμονισμένα πλή-ρως με τις ανάγκες της αγοράς και όχι με τις ανάγκες του φοιτητή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σχέ-δια των οργανισμών υιοθετούν: δύο κύκλους προγραμμάτων σπουδών πλήρως εναρμονισμέ-νους με το εθνικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο προσόντων και τον ευρω-παϊκό χώρο της ανώτατης εκπαί-δευσης, πιστοποίηση με κριτήρια «αποδοτικότητας» από την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ) ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη τόσο των προπτυχια-κών όσο και των μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών, πλήρη αποδοχή της νέας αυταρχικής δο-μής στη διοίκηση του πανεπιστη-μίου από τα συμβούλια διοίκησης, τους πρυτάνεις σε ρόλο μάνατζερ, τους κοσμήτορες-άρχοντες των σχολών και τις προβληματικές συ-γκλήτους σε ρόλο παρατηρητή,

πλήρη κατάργηση του πανεπιστη-μιακού ασύλου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, καθώς και την ίδρυση ανώνυμων εταιρειών που θα διαχειρίζονται τη λειτουργία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Προώθηση συμφερόντωνΤο σχέδιο της μνημονιακής συ-γκυβέρνησης είναι σαφές και μοναδικούς αποδέκτες έχει τους φοιτητές και τους εργαζομένους. Η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των συγκλήτων προσπαθούν να βάλουν μπροστά τους διοικητι-κούς υπαλλήλους, δίνοντάς τους κάλπικες υποσχέσεις για αποφυγή των απολύσεων με την ψήφιση των οργανισμών. Γίνεται σαφές πως τα κέντρα εξουσίας προσπαθούν, με τον πιο βρόμικο τρόπο, να διχά-σουν τους πρωταγωνιστές της πιο μεγαλειώδους διαρκούς απεργί-ας των τελευταίων μηνών. Όμως όλοι, κρυφά ή φανερά, γνωρίζουν πως τα δικαιώματα των εργαζομέ-

νων και η πάλη για ένα καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο δεν εξαγο-ράζονται με υποσχέσεις και οργανι-σμούς. Οι κοινοί αγώνες φοιτητών-εργαζομένων και ο συντονισμός των δράσεων όλων των κοινωνικών κινημάτων είναι αυτοί που θα βά-λουν ταφόπλακα στην κυβέρνηση και στα καταστροφικά για τις ζωές μας σχέδιά της. Αποφάσεις όπως αυτή της συγκλήτου της Πάτρας για αναστολή της διοικητικής λει-τουργίας του ιδρύματος τη Δευ-τέτρα 26/5 ως συμβολική ένδειξη διαμαρτυρίας για τις διαθεσιμό-τητες των διοικητικών υπαλλήλων προφανώς δεν αρκούν, αλλά έχουν τη σημασία τους αν σκεφτεί κανείς ότι στο ΕΚΠΑ ο οργανισμός πέρασε αυθαίρετα από τον πρύτανη χωρίς ψηφοφορία, υπό τις αποδοκιμασί-ες των φοιτητών.

Εξίσωση πτυχίωνΤο 2006-2007 το φοιτητικό κίνημα έδωσε μια ηχηρή απά-ντηση στην προσπάθεια ανα-

θεώρησης του άρθρου 16, που θα άνοιγε το δρόμο για τη δημιουργία ιδιωτικών πανε-πιστημίων. Σήμερα φαίνεται πως η κυβέρνηση προσπαθεί να θέσει το ίδιο ζήτημα από την πίσω πόρτα. Στις 29/4, στο πλαίσιο του νομοσχεδίου του υπ. Ανάπτυξης που αφορούσε τις λαϊκές αγορές, πέρασε και μια τελείως άσχετη και αντι-συνταγματική τροπολογία του υπ. Παιδείας. Σύμφωνα με την τροπολογία αυτή, πτυχία που θα δίνονται από ιδιωτικά κολέ-για που καμουφλάρονται πίσω από τη μορφή του «διεθνούς οργανισμού στον οποίο συμμε-τέχει η Ελλάδα» θα έχουν την ίδια αξία με τα πτυχία των ΑΕΙ. Με τη διάταξη αυτή πραγματο-ποιείται το καθοριστικό βήμα για την άμεση υποβάθμιση των πτυχίων των ΑΕΙ χάριν των πτυ-χίων ιδιωτικών κολεγίων. Έτσι, λοιπόν, «διεθνείς οργανισμοί» νομιμοποιούνται να πουλάνε τίτλους σπουδών ισάξιους με αυτούς των ΑΕΙ έναντι υψηλών διδάκτρων.

Η κυβέρνηση αποδεικνύει μέρα με τη μέρα πως είναι αδί-στακτη και δεν πρόκειται να πα-ραδώσει εύκολα τα όπλα. Χρέος μας είναι να βάλουμε φρένο στα καταστροφικά σχέδιά της για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευ-σης μέσα από την οργάνωση των αγώνων, τη σύμπραξη φοιτητών-εργαζομένων και τη σύνδεση των επιμέρους αιτημάτων με το αί-τημα της συνολικής ανατροπής. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυ-χητικό είναι ότι η απάντηση σε αυτήν τη λυσσαλέα επίθεση έχει καθυστερήσει δραματικά.

Μ ια σειρά από πρόσφα-τα δημοσκοπικά στοι-χεία επιβεβαιώνουν

αυτό που ξέραμε εδώ και καιρό. Ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώ-τος στην προτίμηση των νέων. Συγκεκριμένα, στους νέους ψη-φοφόρους μεταξύ 18 και 24 ετών ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 26%, και ακο-λουθούν η ΝΔ με 16%, η Χρυσή Αυγή με 11%, το Ποτάμι με 9% και το ΚΚΕ με 6,5%. Τα ποσοστά αυτά με πολύ μικρές αποκλίσεις επιβε-βαιώνουν διαφορετικές μεταξύ τους μετρήσεις. Εντυπωσιακό εί-ναι και το γεγονός ότι δεν ανιχνεύ-εται σε τι ποσοστό η νεολαία επέ-λεξε το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ κ.λπ., προφανώς γιατί δεν τους επέλεξε.

Η διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εί-ναι πρώτο κόμμα στους νέους είχε ξαναγίνει στις εκλογές του 2012. Ωστόσο δεν αξιοποιήθηκε. Μείναμε στη χαρά της διαπίστω-σης. Στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές η Αριστερή Ενότητα (παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στις σχο-

λές) κατέγραψε το χειρότερό της ποσοστό. Στα πανεπιστήμια, ενώ γίνεται λυσσαλέα προσπάθεια για να εφαρμοστούν όλοι οι προ-ηγούμενοι νόμοι που διαλύουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, δεν υπάρχει ισχυρό φοιτητικό κίνημα. Με το ΚΚΕ αυτή η διαδικασία λει-τούργησε αντίστροφα. Ενώ στα πανεπιστήμια πήγε καλά, κυρίως λόγο οργανωτικότητας στην κοι-νωνία κατέγραψε πολύ χαμηλά ποσοστά στη νεολαία.

Το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ εί-ναι σημαντικό. Δείχνει κατ’ αρχάς ότι οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν την Αριστερά. Δείχνει ότι το καινούρ-γιο που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμα τους ελκύει. Ωστόσο, το γεγονός ότι αυτή η επιλογή μένει μόνο στην ψήφο και δεν συνεχίζει σε δράση θα έπρεπε να μας ανησυχεί καιρό τώρα. Δεν είναι μόνο ότι ο νέος κόσμος πολλές φορές αντιλαμβά-νεται την Αριστερά ως κομμάτι του πολιτικού σκηνικού, ούτε μόνο ότι

η νεολαία παραμένει σε αδράνεια. Είναι κυρίως ότι η Αριστερά δεν έχει αποδείξει στη νεολαία ότι η συμμετοχή της, η κινητοποίησή της θα πιάσει τόπο. Δεν αρκεί να επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους ότι είμαστε ενάντια στην ανάθεση ή ότι οι εκλογές δεν αλλά-ζουν τον κόσμο. Και τι τον αλλάζει, θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας νέος άνθρωπος, ειδικά αν εξέλαβε τον Δεκέμβρη του 2008 ως ήττα, ως την εξέγερση που δεν ολοκλη-ρώθηκε. Σε αυτό το σημείο χρειά-ζεται επιμονή, επεξεργασία, σκέ-ψη, παραδείγματα.

ΠροκλήσειςΗ Αριστερά να μιλήσει στη γλώσ-σα της νεολαίας, όχι με εξυπνα-κίστικες αφίσες με ζευγαράκια να φιλιούνται μπροστά σε μπά-τσους, ούτε με ευφάνταστες ιδέ-ες για εναλλακτικές διαδρομές υπέρβασης της πραγματικότητας (κυλικεία, συνεταιρισμοί, συλ-λογικές κουζίνες). Αν όλα αυτά

αρκούσαν, θα είχαν ήδη πετύχει. Ακόμα και αν δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις, χρειάζεται να ξεκινή-σουμε θέτοντας τα ερωτήματα. Σε πόσους εργασιακούς χώρους νέων ανθρώπων, εκεί δηλαδή που λαμβάνει χώρα η πιο άγρια εκμε-τάλλευση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίξει δυ-νάμεις; Έχει φτιάξει σωματεία; Σε πόσες γειτονιές έχει φτιάξει οργα-νώσεις που να συσπειρώνουν τους νέους ανθρώπους; Τους άνερ-γους; Τους μετανάστες; Σε πόσα σχολεία υπάρχει και τι κάνει; Αρ-κούν οι εξορμήσεις στα μπαράκια όπου συχνάζει η νεολαία μοιράζο-ντας ιλουστρασιόν εκλογικό υλικό για να πούμε ότι μιλήσαμε στη νεολαία; Σε πόσα πανεπιστήμια μετατρέψαμε ένα μάθημα, μια συ-νέλευση, σε ανοιχτή συνέλευση-επιτροπή για να σταματήσουμε τη διάλυση της δημόσιας παιδείας;

Η νεολαία δεν είναι του καναπέ. Σκέφτεται, μας παρακολουθεί και ενίοτε, αν νιώσει ότι παίζεται κάτι σημαντικό, επιλεκτικά δηλώνει το

«παρών» της. Στις μεγάλες διαδη-λώσεις για τον Παύλο Φύσσα ήταν εκεί, περνάει επίσης συχνά από την κατάληψη των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών για να δηλώσει συμπαράσταση, ενώ και στις εκλογές επέλεξε τελικά να ψηφίσει. Ακόμα όμως και η απουσία, και η αποχή της νεολαί-ας είναι ηχηρή, μας προκαλεί για να την εμπνεύσουμε, για να της δώσουμε λόγους να ξαναγίνει πα-ρούσα. Επειδή λοιπόν οι άνθρω-ποι δεν είναι αριθμοί και ποσο-στά, από σήμερα ας ξεκινήσουμε να συνομιλούμε με αυτό το 26% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και ας ψάξου-με να βρούμε πώς θα μετατραπεί σε δύναμη πραγματική, με σάρκα και οστά στην καθημερινότητα των νέων ανθρώπων. Και επειδή στη ζωή δεν υπάρχει στασιμό-τητα και κανείς δεν εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να είναι η πρώτη επιλογή της νεολαίας, και άλλοι ιστορικοί κίνδυνοι καραδο-κούν, καλό είναι να βιαστούμε!

Να μην τους αφήσουμε

Πρώτο κόμμα στους νέους ο ΣΥΡΙΖΑ

Βιάζονται να διαλύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο

Page 15: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ28 Μάη 2014

Πάνω από 500 αντιφασίστες έδωσαν δυναμικό «παρών» στην αντιφασιστική συγκέντρωση στα Σεπόλια στην οποία καλούσαν ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά, η Λαϊκή Συνέλευση Σεπολίων - Κολωνού - Ακαδημίας Πλάτωνος, η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και άλλες συλλογικότητες και αντιρατσιστικές κινήσεις. Όλοι μαζί δώσαμε μια ηχηρή απάντηση στους φασίστες που έκαναν την κεντρική προεκλογική τους συγκέντρωση στον Κολωνό, τον οποίο προκλητικά χαρακτήρισαν «προπύργιό» τους. Όλοι μαζί δηλώσαμε ότι οι λαϊκές γειτονιές δεν ανήκουν στους φασίστες, είναι ανεπιθύμητοι τόσο στον Κολωνό και τα Σεπόλια όσο και σε κάθε γειτονιά της Αθήνας. Όλοι μαζί αψηφήσαμε την προσπάθεια καταστολής και πραγματοποιήσαμε την πορεία που η αστυνομία ήθελε να αποτρέψει. Ο Κολωνός θα μείνει του Πέτρουλα το σπίτι και όχι το προπύργιο του κάθε χρυσαυγίτη.

N N N

Θρησκευτικός ηγέτης της Σερβίας φέρεται να

δήλωσε ότι οι πλημμύρες αποτελούν «θεϊκή

τιμωρία» για τη νίκη της τραγουδίστριας με

το μούσι στη Eurovision. Θα μπορούσε και να

γελάσει λίγο το χειλάκι μας, αν δεν ήταν τόσο

τραγικό τέτοια πράγματα να λέγονται το 2014...

N N N

Η Έλλη Στάη χαρακτήρισε τους χρυσαυγίτες

ακτιβιστές. Το έχουμε πει και δεν θα σταμα-

τήσουμε ούτε στιγμή να το λέμε: το σύστημα

τους έφτασε από το μηδέν στο 8%.

N N N

Τη μέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών μέλη

της Χρυσής Αυγής μαζί με τον υποψήφιο πε-

ριφερειάρχη Ηλία Παναγιώταρο έσκισαν υλικό

από τραπεζάκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε εκλογικό τμή-

μα στο 1ο Λύκειο Χολαργού και προπηλάκισαν

τα μέλη της. Τα πιστά τσιράκια του συστήματος

προσπάθησαν να φιμώσουν όποιον υψώνει μια

διαφορετική φωνή για μια ακόμη φορά...

N N N

Ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν βρέθηκε στο επίκεντρο εξαιτί-

ας μιας προκλητικής δήλωσης. Ο ιστορικός ηγέτης

του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου (FN) στη Γαλλία

είπε ότι ο ιός Έμπολα θα μπορούσε να λύσει το

πρόβλημα της δημογραφικής έκρηξης. Όπου γης

οι φασίστες είναι σιχαμερά ανθρωπάρια...

N N N

Σαν Μεσσία υποδέχθηκαν δεκάδες χιλιάδες Ινδοί

τον αμφιλεγόμενο ινδουιστή Ναρέντρα Μόντι,

που έκανε θριαμβευτική είσοδο στο Νέο Δελχί

μετά τη συντριπτική νίκη του στις γενικές εκλογές

για την πρωθυπουργία της δεύτερης πολυπληθέ-

στερης χώρας στον κόσμο και μεγάλης πυρηνικής

δύναμης. Σχετικά άγνωστος κυβερνήτης του κρα-

τιδίου Γκουζαράτ μέχρι πριν από μερικά χρόνια, ο

63χρονος Μόντι, πριν γίνει πολιτικός, κατάφερε,

σερβίροντας στους ψηφοφόρους ένα κοκτέιλ

εθνικισμού και υποσχέσεων για οικονομική

ανάπτυξη, παράλληλα με μια μαζική προεκλογική

εκστρατεία, να κερδίσει για τον εαυτό του την

εξουσία και για το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του

(Bharatiya Janata-BJP) τον απόλυτο έλεγχο της

Βουλής. Αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι η

βλακεία του εθνικισμού είναι παγκόσμια.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Του Θανάση Κούρκουλα

Τ ο πανελλαδικό 9% της Χρυσής Αυγής στις ευ-ρωεκλογές (από το 7%

των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου 2012) ήταν η συ-νέχεια του περιφερειακού 8% της πρώτης Κυριακής και της εκλογικής επιτυχίας του 16% του Κασιδιάρη στον δήμο της Αθήνας. Τα κανάλια και ο Κε-δίκογλου έπεσαν από τα σύν-νεφα, ανακαλύπτοντας μέχρι και ανίερες συμμαχίες μεταξύ Αριστεράς και νεοναζί.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη. Ο βα-σικός λόγος που οι φασίστες στην Ελλάδα, τη μαύρη τρύ-πα της διεθνούς κρίσης, δεν κατάφεραν να μιμηθούν τις επιτυχίες της Λε Πεν στη Γαλ-λία και του Φάρατζ στη Βρε-τανία είναι η ύπαρξη ισχυρής Αριστεράς και αντιφασιστικού κινήματος. Όλα τα υπόλοιπα συνηγορούσαν στην αλλαγή πίστας από τη Χρυσή Αυγή, πράγμα που ευτυχώς δεν επι-βεβαιώθηκε, παρά την υπέρ-βαση του μισού εκατομμυρί-ου ψήφων που κατέγραψαν οι Έλληνες νεοναζί.

Η σαμαρική γραμμή «Μπαλ-τάκου» έδωσε στη Χρυσή Αυγή τη δυνατότητα να επι-βεβαιώνει το κάλπικο «αντι-συστημικό» της προφίλ σε πιο διευρυμένα ακροατήρια της Δεξιάς, ενώ ο κυβερνιτικός ρατσισμός τούς προσέφερε το έδαφος της επιβεβαίωσης πως μπορούν να επιβάλλουν την ατζέντα.

ΠριμοδότησηΙδιαίτερα στην Αθήνα, η ρα-τσιστική επιλογή του Σπη-λιωτόπουλου της ΝΔ, που ανήγαγε το τζαμί του Βοτα-νικού, το παραεμπόριο και την εγκληματικότητα των «λαθρο»μεταναστών σε μεί-ζονα ζητήματα της αντιπα-ράθεσης, πριμοδότησε αφά-νταστα τον Κασιδιάρη και περιόρισε τον ίδιο στο 16,7%, θέτοντάς τον εκτός δεύτε-ρου γύρου.

Στο διάστημα μεταξύ πρώ-της και δεύτερης Κυριακής, ο Κεδίκογλου έκανε το παν για να αναβαθμίσει τους φασίστες σε ρυθμιστές του αποτελέσματος του δεύτε-ρου γύρου, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για συμφιλιωτι-σμό με τους ψηφοφόρους των νεοναζί, καθώς στελέχη της Αριστεράς «τόλμησαν» να διεκδικήσουν τμήμα των ψη-φοφόρων των φασιστών.

Παρά το γεγονός πως η επιχειρηματολογία κάποιων από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να

μην ήταν η καλύτερη δυνα-τή, οι κατηγορίες των κυ-βερνητικών επιτελείων κατά της Αριστεράς ήταν γελοίες. Απέδειξαν ότι το διαβόητο συνταγματικό τόξο μόνο ενι-αία μάχη με τους φασίστες δεν μπορεί να δώσει. Στην πραγματικότητα αναπαρή-γαγαν για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα τις θεωρίες των δύο άκρων παραμονές των ευρωεκλο-γών, δίνοντας πόντους στους φασίστες, θολώνοντας το ταξικό, αντιμνημονιακό και αντικυβερνητικό διακύβευ-μα των εκλογών.

Η Χρυσή Αυγή έχει καταφέ-ρει να δημιουργήσει μια μαγιά οργανωμένης «κοινωνικής» περιφέρειας πέρα από τον σκληρό πυρήνα των συρρι-κνωμένων ταγμάτων εφόδου της σε ορισμένες περιοχές (π.χ. Άγιος Παντελεήμονας και Κολωνός στην Αθήνα). Αυτό φάνηκε για παράδειγμα με την εμφάνιση εκατοντά-δων εκλογικών αντιπροσώ-πων της Χρυσής Αυγής σε εκλογικά τμήματα της Αθή-νας στις 18 και 25 Μάη. Παρά το 50ευρο που έδιναν στους αντιπροσώπους, το γεγονός δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Ευτυχώς, η οργανωτικό-τητά τους βρίσκεται μακριά από τη στρατολόγηση έστω ενός σημαντικού τμήματος των ψηφοφόρων της νεονα-ζιστικής συμμορίας, πράγ-μα που φάνηκε π.χ. με την απόπειρα οργάνωσης της κε-ντρικής προεκλογικής συγκέ-ντρωσής τους στην Αθήνα, στην πλατεία Πέτρουλα στον Κολωνό, που δεν ξεπέρασε τα 500-600 άτομα.

Παρόλο που η ισομεγέ-θης άμεση απάντηση των αντιφασιστών, στο σταθμό μετρό Σεπολίων, κρατήθηκε

από τα ΜΑΤ του «αντιφασί-στα» Δένδια μακριά από τη συγκέντρωση των νεοναζί, το χάσμα ανάμεσα σε υποστη-ρικτές και οργανωμένα μέλη της συμμορίας φάνηκε για άλλη μια φορά.

Μετεκλογική τακτικήΜετά τις 25 Μάη, απομένει να δούμε τη μετεκλογική τακτική των φασιστών. Θα επιχειρήσουν να ξαναεμφα-νίσουν τα τάγματα εφόδου στους δρόμους και την επά-νοδο στην προ δολοφονίας Φύσσα περίοδο, ή θα συνε-χίσουν στη γραμμή του «νό-μιμου πολιτικού κόμματος» που ακολούθησαν εν πολλοίς προεκλογικά;

Ό,τι και να επιλέξουν οι χρυσαυγίτες, κανείς δεν δικαι-ούται να σφυρίζει αδιάφορα αγνοώντας την ενίσχυση της φασιστικής απειλής. Από τη μεριά μεγάλων τμημάτων του κινήματος και της Αριστεράς, η υπεκφυγή από τα αντιφασιστι-κά καθήκοντα επιβάλλεται να ανατραπεί άμεσα, τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή όσο και στον δρόμο.

Όπως όλοι έχουμε καταλά-βει, η γραμμή Δένδια-Σπηλιω-τόπουλου με τα τζαμιά και το παραεμπόριο δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει αποτελε-σματικά τον Κασιδιάρη. Ούτε άλλωστε και δήμαρχοι σαν τον Καμίνη που τους άφησαν να αλωνίζουν επί τέσσερα χρόνια στην Αθήνα. Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς. Το δρόμο δείχνουν οι Σκουριές, όπου –εκτός από την επικράτηση του Μίχου ενάντια στον Πάχτα στο Δήμο Αριστοτέλη– έδιωξαν τους φασίστες κακήν κακώς στην απόπειρα προεκλογικής τους εισβολής στα αγωνιζόμε-να χωριά της περιοχής.

Εκ μέρους της Αριστεράς, είναι επίσης ελλιπής η το-ποθέτηση πως «αν δεν ανα-τραπεί η εξαθλίωση δεν θα αντιμετωπιστεί ο φασισμός, διότι τρέφεται από αυτήν». Εί-ναι γενικά σωστό, αλλά μόνο σε τελική ανάλυση. Παραπέ-μπει την αντιμετώπιση των νεοναζί στα γενικότερα και δεν απαντά στην άμεση ανά-γκη περιθωριοποίησής τους. Δίνει συγχωροχάρτι στο ρα-τσισμό της κυβέρνησης και της ΕΕ, στην προφανή σχέση της ΧΑ με στρατό και σώματα ασφαλείας, δεν απαντά στις θεωρίες περί «λαϊκισμού» των άκρων, δεν φέρνει στο προ-σκήνιο τον αντιαριστερό και φιλοσυστημικό προσανατολι-σμό της συμμορίας.

Σκυλιά του συστήματοςΣήμερα περισσότερο από ποτέ, μαζί με το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα επιβάλλεται η απάντηση από τα αριστερά στη ρατσιστική προπαγάνδα κυβέρνησης–νεο-ναζί στη γραμμή «φταίει ο τρα-πεζίτης και όχι ο μετανάστης». Απαραίτητο επίσης είναι να ξεσκεπαστούν οι φασίστες ως πιστά σκυλιά του συστήματος που μαχαιρώνουν φουκαρά-δες, υποστηρίζουν εφοπλιστές και τραπεζίτες και ανοίγουν τα κεφάλια εργαζομένων και νέων που αγωνίζονται κατά της μνη-μονιακής εξαθλίωσης.

Άλλωστε οι σχέσεις των φα-σιστών με τους πιο αντιδραστι-κούς κρατικούς μηχανισμούς, όπως έδειξε η παρουσία από-στρατων αξιωματικών του στρατού και εν ενεργεία αξιω-ματικών των σωμάτων ασφα-λείας, δεν επιχειρείται πλέον καν να κρυφτούν, εκθέτοντας τον ίδιο τον Δένδια που ισχυ-ριζόταν πως απέταξε 10 φιλο-χρυσαυγίτες αστυνομικούς και «καθάρισε» το σώμα!

Να μη μετατραπούν οι ψήφοι της ΧΑσε οργανωμένη φασιστική δύναμη

Page 16: Φύλλο Νο 313 (28 Μάη 2014)

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ε ν μέσω συνεχιζόμενων φονι-κών πολεμικών επιχειρήσε-ων στην Α. Ουκρανία, έγιναν

στη χώρα οι προεδρικές εκλογές, όπου επικράτησε κατά κράτος από τον α’ γύρο μάλιστα, ο δισεκατομ-μυριούχος Πέτρο Ποροσένκο.

Οι μάχες συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδι-κασίας –την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές επίκεντρο των συ-γκρούσεων ήταν το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ– γι’ αυτό και στις εξεγερ-μένες περιοχές ψήφισαν ελάχιστοι (σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές στην περιοχή του Ντονέτσκ, όπου κατοικούν πάνω από 5 εκατ. άνθρω-ποι, συμμετείχε μόνον το 12% του εκλογικού σώματος). Η βιαιότητα των συγκρούσεων επιβεβαιώνεται από τους εκατοντάδες νεκρούς, ανάμεσά στους οποίους υπάρχουν και Δυτικοί δημοσιογράφοι.

Η επαγγελματική βαρβαρότητα με την οποία λειτουργούν και οι δύο πλευρές πιστοποιείται από το γεγο-νός των δεκάδων νεκρών Ουκρανών φαντάρων από τα πυρά των βαριά οπλισμένων Ρώσων παραστρατιωτι-κών από τη μια μεριά, αλλά και του βομβαρδισμού αμάχων εκ μέρους του ουκρανικού στρατού, από την άλλη μεριά (υπήρξαν επίσης καταγ-γελίες για μαζικές εκτελέσεις Ου-κρανών φαντάρων από άλλες ουκρα-νικές μονάδες, επειδή αρνούνταν να ανοίξουν πυρ εναντίον αμάχων).

Οι προσπάθειες της ηγεσίας της ρωσικής μειονότητας για απόσχιση κλιμακώθηκαν, καθώς μία ημέρα πριν από τις εκλογές (24/5), ένα σώμα εκπροσώπων από τη «Δημοκρατία του Ντονέτσκ» και τη «Δημοκρατία του Λουγκάνσκ», όπου πρόσφατα δι-εξήχθησαν δημοψηφίσματα για την ανεξαρτητοποίηση από την Ουκρα-νία, εξήγγειλαν τη δημιουργία μιας νέας ένωσης υπό τη μορφή κρατικής οντότητας, της Νοβορόσιγια.

ΑποτελέσματαΣτην ίδια την Ουκρανία, οι εκλογές παρέδωσαν και πάλι την εξουσία σε έναν ολιγάρχη, όπως ακριβώς συμβαίνει στη χώρα από την αρχή σχεδόν της ύπαρξής της. Ο Πορο-σένκο είναι μεγαλοκαπιταλιστής, γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολά-τας», επειδή μία από τις επιχειρήσεις που διαθέτει, είναι αλυσίδα ζαχαρο-πλαστείων. Δεν αποτελεί καν «φρέ-σκο» και αμόλυντο από τη διαφθορά πρόσωπο. Ίσα ίσα, υπήρξε υπουργός Εξωτερικών (2009-2010), υπουργός

Εμπορίου (2012), καθώς και διοικη-τής της Εθνικής Τράπεζας της Ου-κρανίας (2007-2012), υπηρετώντας τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις.

Σήμερα ο Ποροσένκο έχει περιου-σία 1,6 δισ. δολ. και ελέγχει τουλά-χιστον έναν τηλεοπτικό σταθμό (το Κανάλι 5). Μετά τις εκλογές ο Πορο-σένκο υποσχέθηκε να πουλήσει την περιουσία του, προκειμένου να ικα-νοποιήσει το λαϊκό αίσθημα για απο-μάκρυνση των ολιγαρχών από τη δι-ακυβέρνηση. Φυσικά ο Ποροσένκο θα… πουλήσει στον εαυτό του.

Η κύρια αντίπαλος του Ποροσέν-κο, η ακόμη πιο πλούσια Γιούλια Τι-μοσένκο, η οποία ζητούσε και δημο-ψήφισμα για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πήρε γύρω στο 13% μό-νον. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλο-γές η Τιμοσένκο τα έβαζε με… τους ολιγάρχες και απειλούσε να ξεσηκώ-σει ένα τρίτο Μαϊντάν, σε περίπτωση που έχανε τις εκλογές. Μερικές ώρες μετά το αποτέλεσμα τα ξέχασε όλα αυτά και δήλωσε ότι θα συνεργα-στεί με τον νικητή για να «χτίσουν μια ισχυρή Ουκρανία». Όλα τα άλλα κόμματα πήραν κάτω από 10%.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των εκλογών ήταν η απόλυτη συντριβή των ναζιστικών κομμάτων: ο Ό. Τγι-άγινμποκ του κόμματος Σβόμποντα (πρώην Εθνικοσοσιαλιστικού) πήρε μόλις 1,17%, ενώ ο ηγέτης του Δεξι-ού Τομέα, Ντ. Γιάρος, πήρε κάτω από το 1%. Τα ποσοστά αυτά κατα-δεικνύουν το πόσο λίγη πραγματική επιρροή έχουν στον ουκρανικό λαό οι φασίστες και πόσο ανιστόρη-τη είναι η θεωρία περί φασιστικού DNA στους Ουκρανούς. Ασφαλώς στο συντριπτικό χτύπημα συνέβαλε

και η βίαιη διαπίστωση εκ μέρους του λαού ότι οι ρωσόφοβες εθνικι-στικές κορόνες όχι μόνον δεν βελ-τίωσαν τη ζωή του, αλλά οδήγησαν σε σημαντικές εδαφικές απώλειες της χώρας τους.

ΠροοπτικέςΟ Ποροσένκο έχει κάνει δηλώσεις επαναπροσέγγισης με τη Ρωσία, λέγοντας ότι θα πρέπει να γίνουν

«αποδοτικές διαπραγματεύσεις» με το Κρεμλίνο αναφορικά με τις εξεγερμένες ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. «Δεν μπορούμε να συζητήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης όσον αφορά την ασφάλεια στην περιοχή μας χω-ρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας. Θα βρούμε τους τρόπους και οπωσδή-ποτε θα συναντήσω τον Πούτιν», είπε χαρακτηριστικά.

Από την πλευρά του ο Ρώσος ΥΠΕΞ Λαβρόφ, πήρε την πάσα, δη-λώνοντας ότι προσδοκά βελτίωση των σχέσεων με ευθείες (χωρίς ενδι-άμεσους) διαπραγματεύσεις με το Κίεβο. Ανακούφιση εξέφρασε και η Γερμανία –σχετικές δηλώσεις έκανε η Μέρκελ–, η οποία «καίγεται» να μη συμβεί «ατύχημα» και σταματήσει η ροή των ρωσικών υδρογονανθράκων προς τις γερμανικές βιομηχανίες.

Ωστόσο η λήξη του πολέμου στην Α. Ουκρανία δεν φαίνεται κοντινή υπόθεση για δύο λόγους: Πρώτον, ο Ποροσένκο, όπως και η «μεταβατική κυβέρνηση» δεν μπορεί να αποδεχθεί απόσχιση, ούτε καν ομοσπονδοποίη-ση στο βαθμό που οι φόροι δεν θα πληρώνονται στο Κίεβο. Και αυτό για-τί οι περιοχές με ρωσικό ή ρωσόφωνο πληθυσμό σημαίνουν πολλά για την οικονομία της χώρας (Χάρκοβο -βα-ριά βιομηχανία, Νικολάγεφ -ναυπη-γεία, Οδησσός -λιμάνι, Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ -ορυχεία και βιομηχανία, Ντνιεπροπετρόφσκ -πύραυλοι και υψηλή τεχνολογία, Ζαπορόζε -χάλυ-βας, Χερσόν -ναυπηγεία και νερό για την Κριμαία). Γι’ αυτό και οι δηλώσεις περί διευθετήσεων συνοδεύονται από εντατικοποίηση των πολεμικών επιχειρήσεων στα ανατολικά.

Το δεύτερο πρόβλημα για τον Πο-ροσένκο είναι ότι δεν έχει δικό του κόμμα στη Βουλή. Παρότι φέρεται να ανέλαβε το κόμμα «Γροθιά», έπει-τα από συνδιαλλαγή με τον μέχρι σήμερα «ιδιοκτήτη» του, τον πρώην πυγμάχο Β. Κλίτσκο, ο έλεγχος των βουλευτών μπορεί να αποδειχτεί πολύ δύσκολος. Σε κάθε περίπτωση, στη Βουλή το κόμμα της Τιμοσένκο είναι πολύ μεγαλύτερο και σίγουρα θα κάνει τη ζωή δύσκολη στον Πο-ροσένκο –ειδικά σε περίπτωση εμ-φάνισης τάσεων «ενδοτισμού» προς τους εξεγερμένους και τη Μόσχα. Σε αυτή την περίπτωση θα έχει να αντιμετωπίσει και τη δολιοφθορά των ΗΠΑ, όπως ακριβώς έπαθε και ο Γιανουκόβιτς. Εξάλλου η πρόσφατη τοποθέτηση του ίδιου του γιου του Αμερικανού αντιπροέδρου, του Χά-ντερ Μπάιντεν, στο ΔΣ της μεγαλύτε-ρης ουκρανικής εταιρείας εξόρυξης αερίου από σχιστόλιθο, της Burisma Holdings η οποία έχει δικαιώματα σε «οικόπεδα» της Α. Ουκρανίας, σημαί-νει ότι οι ΗΠΑ δεν παίζουν.

Γι’ αυτό ο γενικευμένος πόλεμος με εμπλοκή των πυρηνικών δυνά-μεων δεν είναι ένας πολύ μακρινός κίνδυνος. Ο κίνδυνος είναι εδώ και χωρίς την παρέμβαση της εργατι-κής τάξης ολόκληρης της Ουκρανί-ας, δεν θα απομακρυνθεί ποτέ.

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

28 Μάη 2014

Πρωτόγνωρη σε μέγεθος συμφωνία Ρωσίας-Κίνας για το φυσικό αέριο

Η πιθανή διακοπή της ροής του ρωσικού φυσικού αερίου προς τη Δυτική Ευρώπη, κύρια τη Γερμανία, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και των δυτικών κυρώσεων,

έσπρωξε τη Μόσχα στην επιτάχυνση των διαδικασιών εξεύρεσης νέου μεγάλου πελάτη: στις 21/5, έπειτα από δέκα χρόνια διαπραγ-ματεύσεων, η ρωσική Gazprom και η κινεζική CNPC συνυπέγραψαν μια ιστορικών διαστάσεων συμφωνία, ύψους 400 δισ. δολ. Η συμ-φωνία, που υπογράφτηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Πούτιν στη Σαγκάη, προβλέπει την παροχή φυσικού αερίου προς την Κίνα για τα επόμενα 30 χρόνια και μάλιστα στους ρυθμούς που απαιτεί η γρήγορα αναπτυσσόμενη οικονομία της. Η συνολική επένδυση σε υποδομές θα φτάσει τα 70 δισ. δολ. και θα αποτελέσει το μεγαλύ-τερο κατασκευαστικό σχέδιο παγκοσμίως. Ωστόσο υπάρχουν δύο προβλήματα για τη Ρωσία: Πρώτον, το έργο θα έχει ολοκληρωθεί το 2018 και μέχρι τότε η Ρωσία θα πρέπει να διατηρήσει τους Δυ-τικούς… πελάτες της. Δεύτερον, τα αποθέματα που προορίζονται για την Κίνα προέρχονται από την Ανατολική Σιβηρία. Ακόμη κι αν η Κίνα αυξήσει ραγδαία τη ζήτηση από τη Ρωσία (η συμφωνία προ-βλέπει την αγορά 38 δισ. κυβικών μέτρων ετησίως από το Πεκίνο), η μεταφορά των αποθεμάτων της Δυτικής Σιβηρίας (που τώρα πω-λούνται στη Δ. Ευρώπη) θα είναι μια δύσκολη επιχείρηση και θα κάνει απλησίαστη για τους Κινέζους την τιμή του κυβικού μέτρου.

Ο πόλεμος συνεχίζεται - Συντριβή των ναζί στις εκλογές

Ουκρανία: Ο νέος ολιγάρχης δεν θα φέρει την ειρήνη