Φύλλο Νο 310

6 μ 9 Απρίλη 2014

Κυκλοφορεί

κάθε δεύτερη Τετάρτη

1,5 ευρώ

6045

Συνέντευξη με την Ευ. Αλεξά-κη, απολυμένη καθαρίστρια του υπ. Οικονομικών

4Η διεθνής συνάντηση της αντικαπιταλι-στικής Αριστεράς

8-9Βενεζουέλα: Μετάβαση στο σοσιαλισμό ή συμφιλίωση με την αστική τάξη;

11

Στήνουν ελληνικά Γκουαντάναμο

15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Λιτότητα διαρκείας, φιάσκο Μπαλτάκου, αυτή η κυβέρνηση είναι...

Οι δημοτικές εκλογές στη Γαλλία ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στη «σοσιαλιστική λιτότη-τα» του Ολάντ. Το Εθνικό Μέτωπο επιβε-βαίωσε την ανησυχητική εδραίωσή του στη γαλλική πολιτική σκηνή, εκμεταλλευόμενο και την ιστορικά υψηλή αποχή. Τα θετικά αποτελέσματα της «Αριστεράς της Αριστε-ράς» θόλωσαν από την επιλογή του ΚΚΓ να κατέβει με τους Σοσιαλιστές σε μια σειρά μεγάλες πόλεις. Στις 12 Απρίλη, η κοινωνική και πολιτική αντίσταση στον Ολάντ, στη Δε-ξιά και την ακροδεξιά, θα «μετρηθεί» στους δρόμους του Παρισιού (σελ. 12).

Οι δημοτικές εκλογέςΓΑΛΛΙΑ

Το πρόσφατο πο-λυνομοσχέδιο, που ψηφίστηκε οριακά στη Βουλή, σημα-τοδοτεί το ξήλω-μα των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει. Οι εργαζόμενοι, παρά τη σκληρή πραγ-

ματικότητα που έχει διαμορφωθεί και την απαράδεκτη στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, πρέπει να οργανώσουν βήμα το βήμα την άμυνα και την αντεπίθεσή τους. Για την Αριστερά και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό σημαίνει τεράστια καθήκοντα σε κι-νηματικό και πολιτικό επίπεδο. Άρθρο της βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρίας Μπόλαρη (σελ. 6).

Το 3ο μνημόνιο και η στάση της Αριστεράς

ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Μπροστά στη μάχη των ευρωεκλογών

ΣΥΡΙΖΑ

Η άκρα Δεξιά

Τ ο ακροδεξιό χέρι του Σαμαρά, ο Μπαλτάκος, παρασύρει σε ολική κρίση την κυβέρνηση, η σταθε-

ρότητα της οποίας αμφισβητείται ήδη από την επιταχυνόμενη κατάρρευση του άλλου πόλου της, του ΠΑΣΟΚ, με την αντιπαράθεση Βενιζέλου-Παπανδρέου. Ο φόβος της πτώσης είναι πλέον τόσο έντο-νος, ώστε απαγόρευσαν ετσιθελικά οποια-

δήποτε δημοσίευση βίντεο που μπορεί να τους αποτελειώσει. Ο αρχηγός της ακρο-δεξιάς δράκας εναποθέτει τις ύστατες ελ-πίδες του στην επίσκεψη Μέρκελ, η οποία ωστόσο δεν μπορεί να διασώσει τους κα-ταρρέοντες συμμάχους της.

Από την άλλη, ο λαός και το εργατικό κί-νημα παίρνουν για άλλη μια φορά θέσεις μάχης, για να τελειώνουν με το τέρας της

λιτότητας: Ξεκίνησαν με γενική απεργία στις 9 Απρίλη, ετοιμάζουν μια Πρωτομα-γιά που θα αξίζει το όνομά της και, παρά τις επιθυμίες των μεγαλοκαναλαρχών, θα δώσουν κι ένα πολύ δυνατό χτύπημα με την ψήφο τους στις εκλογές του Μάη. Ως κόσμος της εργασίας δεν έχουμε πια άλλα περιθώρια: πρέπει να τους ανατρέψουμε προτού μας πεθάνουν.

Απεργίες, Πρωτομαγιά, εκλογές,ο στόχος είναι ένας: να τους ρίξουμε!Στον ΣΥΡΙΖΑ, σωστά, έχει εντοπιστεί η σχέ-

ση μεταξύ των ευρωεκλογών και των ανα-γκαίων εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων. Η πάλη για την ανατροπή στην Ελλάδα μπο-ρεί να στέλνει ισχυρό «μήνυμα» στην Ευρώ-πη, αν στηρίζεται σε ένα σαφές και δεσμευ-τικό μεταβατικό πρόγραμμα, που ξεκινάει από την ικανοποίηση ώριμων εργατικών και λαϊκών αιτημάτων σε βάρος του κε-φαλαίου και των δανειστών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ανοίγει δρόμους προς τη γε-νικότερη εργατική νίκη και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. (σελ.7)

του νεοφιλελευθερισμού

2 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Τελικά, εμείς οι άθεοι δεν βρίζουμε σχε-δόν καθόλου συγκριτικά με τους θρησκόλη-πτους, είτε της ακροδεξιάς (βλ. Μπαλτάκο και το τι εκστόμιζε μπροστά στην πληθώρα εικονισμάτων που είχε στον τοίχο), είτε της νεοακροδεξιάς (βλ. Βενιζέλο και πώς αποκά-λεσε τον Νέστορα της παράταξης Α. Κακλα-μάνη) ή και της νεοσταλινικής Αριστεράς (βλ. Λιάνα Κανέλλη και πώς επανέλαβε τη βρισιά Πάγκαλου για τον Τσίπρα). Ειλικρινά, δεν έχουν τον θεό τους…

N N N

Πάντως είναι βάσιμοι οι συλλογισμοί του Μπαλτάκου που ισχυρίζεται ότι όσα λέει είναι για να παραπλανήσει και να αποδυνα-μώσει τους χρυσαυγίτες. Το «γεννήθηκα και θα πεθάνω αντικομουνιστής» εντάσσεται προφανώς, και αυτό, σε αυτό το σχέδιο πα-ραπλάνησης των φασιστών…

N N N

Για να ταράξει δε τους χρυσαυγίτες στην πα-ραπλάνηση αυτή η κυβέρνηση (αν παρ’ ελπίδα παραμείνει) είναι ικανή να στείλει στα στρα-τόπεδα συγκέντρωσης -μαζί με τους μετανά-στες- τους αριστερούς και άλλα «αποβράσμα-τα». Έτσι, για να την πατήσει η Χρυσή Αυγή...

N N N

Η δήλωση Απόστολου Κακλαμάνη ότι «και ο Ανδρέας, αν ζούσε, θα ψήφιζε το μνημόνιο» είναι εξόχως διδακτική: ακόμη και αυτός που δεν υπερψήφισε μέρος του τρίτου μνημονίου, μας λέει ουσιαστικά ότι κάθε επιλογή εκτός μνημονίου είναι –ταυ-τόχρονα– επιλογή εκτός συστήματος.

N N N

Ο ίδιος (ο Κακλαμάνης) προσέθεσε για το θέμα Μπαλτάκου πως είναι «ελάσσον μπροστά στην ανάγκη της κυβερνητικής και πολιτικής σταθερότητας». Το ίδιο δίδαγμα: η άρχουσα τάξη έχει στρατηγική επιλογή το μνημόνιο και θα επιβάλλει αυτή την επιλογή με κάθε μέσο, ακόμη και με φασίστες.

N N N

Εξάλλου, την ακροδεξιά κατρακύλα όλων των συστημικών δυνάμεων απεικονί-ζει παραστατικά και η πρόταση-αμερικανιά που έκανε ο Γ. Μπουτάρης: να ανατεθούν σε ηλικιωμένους -μέλη των ΚΑΠΗ- καθήκο-ντα αστυνόμευσης των πάρκων και δίωξης των εξαρτημένων ατόμων. Τύφλα να’ χει ο Κασιδιάρης…

N N N

Στις εντελώς ασήμαντες αριθμητικά συ-γκεντρώσεις του ο Στ. Θεοδωράκης έχει να αντιμετωπίσει «κακεντρεχείς» που κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Ποιος φταίει; Ο ΣΥ-ΡΙΖΑ, μας πληροφορεί το στέλεχος του Πο-ταμιού Δ. Κυριακόπουλος. Στο δρόμο που χάραξε ο Μουρούτης από πολύ νωρίς…

N N N

Αλλά και βαλτοί του ΣΥΡΙΖΑ να είναι, τι τον νοιάζει τον Θεοδωράκη; Μπορεί στις συγκε-ντρώσεις να πατώνει, όμως οι δημοσκοπή-σεις του δίνουν ίσαμε 17%. Λίγο πριν από τις εκλογές μπορεί να τον δίνουν και πρώτο κόμμα. Τι σημασία έχει τι λέει ο λαός…

N N N

Σύντροφε Αλαβάνε, παρεμπιπτόντως μόνον έχεις δίκιο όσον αφορά την απει-λή της Χρυσής Αυγής για την «εδαφική ακεραιότητα». Γιατί η απειλή πρώτα και κύρια στρέφεται ενάντια σε ανθρώπους, δηλ. στη μουσουλμανική (τουρκική κατά την ίδια) μειονότητα της Δ. Θράκης. Πριν χρειαστεί να υπερασπίσεις την εδαφική ακεραιότητα, είναι λιγότερο αιματηρό και δαπανηρό το να υπερασπίζεις τα δικαιώ-ματα των μειονοτήτων.

Τ ο τριήμερο 11, 12 και 13 Απρίλη, αντιφασίστες από όλη την Ευρώπη θα

συναντηθούν στην Αθήνα, στο χώρο της Ανωτάτης Σχολής Κα-λών Τεχνών (Πειραιώς 256, Άγι-ος Ιωάννης, Ρέντη).

Στο πρόγραμμα της διε-θνούς συνάντησης περιλαμ-βάνονται πολιτικές εκδηλώ-σεις, θεματικά εργαστήρια και συζητήσεις, βραδινές συ-ναυλίες, προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, που διοργανώνουν αντιφασιστικές συλλογικότητες, δικτυώσεις και συνελεύσεις από την Ευ-ρώπη. Στόχος είναι η ανταλ-λαγή εμπειριών και ο συντονι-σμός δράσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό.

Εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πο-λέμου και την ήττα του φασι-σμού, η Ευρώπη δοκιμάζεται από την άνοδο της ρατσιστι-

κής και της ναζιστικής Ακρο-δεξιάς. Όμως οι ρατσιστές και οι νεοναζί έχουν αντίπαλο. Το μαζικό και πολύμορφο κίνη-μα το οποίο στους δρόμους όλης της Ευρώπης αγωνίζεται όχι μόνο ενάντια στη φασιστι-κή τρομοκρατία, αλλά και σε όλους εκείνους που τη συντη-ρούν και την προστατεύουν:

τις αντιλαϊκές πολιτικές, την αστυνομική ασυδοσία, τον νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτι-σμό και το σύστημα που την επιβάλλει.

Το τριήμερο αποτελεί την κορύφωση του μήνα αντιφασι-στικής δράσης (21 Μάρτη – 21 Απρίλη), στη διάρκεια του οποί-ου πραγματοποιούνται παρεμ-βάσεις και εκδηλώσεις σε γει-τονιές, κοινωνικούς χώρους και σχολεία σε όλη τη χώρα.

Οι κεντρικές εκδηλώσεις του τριημέρου:

Παρασκευή 11 Απρίλη

Έναρξη συνέλευσης: «Το αντιφασιστικό κίνημα στην Ευ-ρώπη: Εμπειρίες, προτάσεις για διεθνείς δράσεις και συντονι-σμό», ώρα 18:00.

Προβολή της ταινίας «Φασι-σμός Α.Ε.» του Α. Χατζηστεφά-νου. Παρουσίαση από την ομά-δα Infowar, ώρα 21.00.

Σάββατο 12 Απρίλη

Κεντρική εκδήλωση: «Από τη Γαλλία ως την Ουκρανία, από τη Νορβηγία ως την Ελλάδα: NO PASARAN», ώρα 18.00.

Oμιλητές: Alain Krivine (ιστο-ρικό στέλεχος της Αντικαπιταλι-στικής Αριστεράς στη Γαλλία), Joe Higgins (Anti-austerity Alliance ISP MP), Tariq Ali, συγ-γραφέας (βιντεοσκοπημένο μήνυμα). Συντονίζει η Ελένη Ευστρατιάδη (Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά)

Παρεμβάσεις: Ένωση Borotba (Ουκρανία), Πίτερ (Αντιφασίστας ακτιβιστής από Ρωσία), Walter Baier (Alter Summit), Mathias Benik (Attac Oυγγαρίας), Leo (AFA Paris).

Κυριακή 13 Απρίλη

Συνέλευση: «Παρουσίαση αποτελεσμάτων από τα εργα-στήρια, συμπεράσματα, καθο-ρισμός κοινών διεθνών δράσε-ων», ώρα 12.00.

Του Σπύρου Αντωνίου

Δ ύο μέρες μετά την ορι-ακή ψήφιση του πολυ-νομοσχεδίου-«σφαγείο»

στη βουλή, η κυβερνητική στα-θερότητα δέχτηκε ακόμα ένα ισχυρό πλήγμα με την αποκά-λυψη του βίντεο της συνομιλίας Μπαλτάκου και Κασιδιάρη. Ο έμπιστος του Σαμαρά και συντο-νιστής του κυβερνητικού έργου τα έλεγε σαν καλός φίλος και ομοϊδεάτης με το Νο2 της Χρυ-σής Αυγής. Οι χρυσαυγίτες –σαν γνήσιοι μαφιόζοι– «εκτελούν» με αποκαλύψεις εκείνους που πρό-δωσαν την εμπιστοσύνη τους.

Παρά το πλέγμα προστασίας των καθεστωτικών ΜΜΕ στον Σαμαρά, ο γενικός γραμματέ-ας της κυβέρνησης υλοποι-ούσε τον σχεδιασμό του πρω-θυπουργικού επιτελείου για επαναπατρισμό συντηρητικών ψήφων στη ΝΔ και ανακοπή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.

Ακροδεξιό κέντροΠαράλληλα, επιβεβαιώνονται όλα όσα φώναζε η Αριστερά εδώ και πολύ καιρό. Την ύπαρ-ξη ακροδεξιού κέντρου στο Μαξίμου και διαύλων επικοι-νωνίας με τους χρυσαυγίτες, το ρόλο των φασιστών ως τμήμα του συστημικού παρακράτους, την ανοχή και ατιμωρησία που απολάμβανε η Χρυσή Αυγή, μέ-χρι τη στιγμή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Τότε που αμφισβήτησε την ηγεμονία της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς και το

πλήρωσε με τις προφυλακίσεις ηγετικών στελεχών της. Επί-σης, αποδείχτηκε ξανά το πόσο «ανεξάρτητη» είναι η αστική δικαιοσύνη, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει συγχωροχάρτι για την υπαρκτή εγκληματική δρά-ση της Χρυσής Αυγής.

Για όλους όσους σήμερα κά-νουν τους ανήξερους, υπενθυ-μίζουμε ότι ο ίδιος ο Σαμαράς και πολλά στελέχη της κυβερ-νητικής πλειοψηφίας (Βορίδης, Γεωργιάδης, Κρανιδιώτης, Δέν-διας κλπ.) ήταν και είναι κομμά-τι του ακροδεξιού εσμού που προσπαθεί να επιβάλει την εξο-ντωτική λιτότητα με ακραίο αυ-ταρχισμό και επίσημη κρατική ιδεολογία το ρατσισμό και τον αντικομουνισμό. Όπως δήλωσε και ο Μπαλτάκος έξω από τον εισαγγελέα: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι Νέα Δημοκρατία».

Την ίδια ώρα, η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και το αντάρτικο του ΓΑΠ έχουν μετατρέψει τον Βενιζέλο σε αρχηγό χωρίς κόμ-

μα και αντιπρόεδρο μιας ακρο-δεξιάς συμμορίας, γεγονός που εντείνει την εσωκομματική του αμφισβήτηση. Είναι φανερό ότι η κυβερνητική πλειοψηφία ακροβατεί σε τεντωμένο σχοι-νί. Με τη ΔΗΜΑΡ να έχει σχε-δόν εξαφανιστεί δημοσκοπικά, το καθεστώς σκέφτεται άλλες (αμφιβόλου επιτυχίας) λύσεις, όπως την προσωρινή μετατόπι-ση της ΝΔ προς το κέντρο ή την απορρόφηση των υπολειμμά-των της σοσιαλδημοκρατίας σε μια ενιαία «ευρωπαϊκή παράτα-ξη» υπό τον Σαμαρά. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση εναποθέτει τόσες πολλές ελπίδες στη νέα επίσκε-ψη Μέρκελ και στην περίφημη έξοδο στις αγορές, ώστε να πα-ρουσιάσει μια ψεύτικη εικόνα επιτυχίας και μακροημέρευσης.

Όμως τα νέα από το στρατό-πεδο των δανειστών δεν είναι τα καλύτερα. Παρά την πολιτι-κή στήριξη των ευρωηγεσιών, νέα μείωση του χρέους δεν προβλέπεται. Όπως δήλωσε ο

Σόιμπλε στην «Καθημερινή», «απεχθάνομαι τον όρο κούρε-μα», και φυσικά δεν απέκλεισε το αναπόφευκτο. Νέο δάνειο και νέο μνημόνιο, που σημαίνει νέα σκληρά αντεργατικά μέτρα για αρκετά χρόνια ακόμη.

Συγχρόνως, ματαιώθηκε για την ώρα και το πανηγυρικό σκηνικό που ετοίμαζε η κυβέρ-νηση για άμεση προσφυγή της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές, μέσω βέβαια προσυμφωνημέ-νης δημοπρασίας.

Ανατροπή Η σταδιακή, αλλά ορατή ενί-σχυση της μαζικότητας των εργατικών-λαϊκών κινητοποι-ήσεων το τελευταίο διάστημα και η κάλπη των ευρωεκλογών μπορούν και πρέπει να δώσουν το οριστικό χτύπημα στην πα-ραπαίουσα συγκυβέρνηση Σα-μαρά-Βενιζέλου. Η ανατροπή της είναι όρος επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τη με-γάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Διαδικασία, όμως, που κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Η στοί-χιση του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου πίσω από το Σαμαρά, η πανευρω-παϊκή εποπτεία της ΕΕ και οι προ-ειδοποιήσεις Σόιμπλε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ενδείξεις της επερ-χόμενης σύγκρουσης. Και για να γίνουν πράξη οι διακηρύξεις για κυβέρνηση της Αριστεράς, κατάργηση των μνημονίων και άμεση προτεραιότητα στην ικα-νοποίηση των κοινωνικών ανα-γκών, πρέπει να «σηκώσουμε το γάντι» και να την επιχειρήσουμε.

Ευρωπαϊκή αντιφασιστικήσυνάντηση στην Αθήνα

Κυβέρνηση… σε τεντωμένο σχοινί

πολιτική • 3ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Η κατάρρευση του success story και το σκάνδαλο Μπαλτά-κου-Κασιδιάρη φέρνουν άμεσα στην επιφάνεια όλες τις αστάθει-ες του πολιτικού σκηνικού, την πραγματική πολιτική κρίση που έχει να επιλύσει το καθεστώς.

Ο Σαμαράς, την ώρα που ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει και να εξαπολύσει την τελική επίθεσή του ως «σωτήρας» του ελληνικού καπιταλισμού, εκπί-πτει σε ελάχιστες ημέρες στο ρόλο ενός αβέβαιου «αρχηγού» υπό αμφισβήτηση στο ίδιο του το κόμμα και ενός ασταθούς πρωθυπουργού υπό προθε-σμία, που εξαρτάται από την ακόμα πιο αβέβαιη «βιωσιμό-τητα» του Ευάγγελου Βενιζέλου ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.

Στην πραγματικότητα οι αμφισβητήσεις προϋπήρχαν. Η Ντόρα από πριν αμφισβητούσε

την «ακροδεξιά στροφή» της ΝΔ και απαιτούσε «στροφή» προς το Κέντρο. Η Γιαννάκου είχε από νωρίτερα εκφράσει την άρνηση να είναι στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τον Φαήλο Κρανιδιώτη. Η σιωπή του Καραμανλή δεν αρκεί πλέον

για να καλύψει τη μουρμούρα των καραμανλικών, που βλέ-πουν τη ΝΔ να μετατρέπεται σε «διευρυμένη» Πολιτική Άνοιξη.

Και αυτή είναι η εικόνα του «ισχυρού» πυλώνα της κυβέρ-νησης. Γιατί στον άλλο πυλώνα, στο ΠΑΣΟΚ, η ανοιχτή σύ-γκρουση του Βενιζέλου με τον ΓΑΠ δείχνει ότι οι εξελίξεις τρέ-χουν με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Αυτή η αστάθεια του κυβερ-νητικού πολιτικού προσωπικού δεν περνάει απαρατήρητη από τους «ολιγάρχες» του καθεστώ-τος. Η πρωτοφανής απόφαση του Μαρινάκη να διεκδικήσει

το Δήμο του Πειραιά δεν είναι μεμονωμένη «μούρλια». Ο Μελισσανίδης διεκδικεί τη Φι-λαδέλφεια και δεν δίστασε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ με άμεση ευθύτητα. Ο Ιβάν Σαββίδης δεν κρύβει τις προθέσεις του για πολιτικό ρόλο, αρχίζοντας από το ρόλο του «θεσσαλονικάρ-χη». Οι άρχοντες του χρήματος μπαίνουν στον πειρασμό να αναλάβουν αυτοπροσώπως, όπως ο Μπερλουσκόνι, την πολιτική εξουσία.

Όλα αυτά δείχνουν κιν-δύνους, αλλά –κυρίως– τις μεγάλες αδυναμίες του συ-στήματος.

Αδυναμίες που είναι εφικτό να αξιοποιήσει το εργατικό κίνημα και η Αριστερά, υπό μια προϋπόθεση: να αντιπαρα-τάξουμε έναν αποφασιστικό «στρατό» και να επιδιώξουμε να νικήσουμε στην αναπόφευ-κτη αναμέτρηση.

Η γενική απεργία στις 9 Απρίλη πρέπει να είναι μια πρώ-τη μάχη, που πρέπει να έχει

συνέχεια: ενάντια στις απολύ-σεις και τις διαθεσιμότητες, ενάντια στα κλεισίματα και στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στις περικοπές μισθών και συντά-ξεων, ενάντια στις περικοπές κοινωνικών δαπανών.

Η αλληλεγγύη προς τις κλα-δικές απεργίες που συνεχίζουν πρέπει να γίνει αποφασιστική, με στόχο να φτάσει –επιτέλους!– ένα τμήμα μας σε καθαρή νίκη.

Η Πρωτομαγιά που έρχεται δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ψυχρό και αναποτελεσματικό τρόπο των γραφειοκρατών. Οι αγω-νιστές της Αριστεράς, η βάση των συνδικάτων, τα μαχητικά σωματεία, οι τοπικές πρωτο-βουλίες, οι ομάδες κοινωνικής αλληλεγγύης κ.ο.κ. πρέπει να επιχειρήσουν μια «καταμέτρη-ση στο δρόμο», μια επίδειξη κοινωνικής δύναμης.

Αυτή η τακτική μπορεί να παραλύσει τα επιτελεία του Σα-μαρά και τους «ολιγάρχες» που κινούν τα νήματα πίσω του.

Σε αυτήν τη βάση, οι ευρωε-κλογές (αλλά και οι δημοτικές και περιφερειακές κάλπες) μπορούν να λειτουργήσουν σαν το φιτίλι που θα κατεδαφίσει το ετοιμόρροπο μέγαρο του πολιτι-κού συστήματος.

Υπό την προϋπόθεση –και πάλι– ότι η Αριστερά θα αναλάβει το ρόλο της. Θα αντιπαρατεθεί προγραμματικά και πολιτικά επί της ουσίας, παραβιάζοντας τις «κόκκινες γραμμές» του συστήματος. Θα επιδιώξει την κατεδάφιση του σάπιου σκηνικού και δεν θα δεχθεί οποιαδήποτε επιχείρηση «παρθενορραφής», που θα έχει ως στόχο την αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας. Γιατί, παρά τις προφανείς ευκαιρίες, κανείς δεν μπορεί να ξεχνάει ότι το σύστημα έχει εφεδρείες και γνωρίζει την τε-χνική των «γεφυροποιών»...

Με την έμφαση στους αγώνες τώρα και με την αριστερή αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, μπορούμε να τους ρίξουμε!

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Μ ε λαμπρότητα ετοι-μάστηκε να υποδε-χτεί την πολυθρύλητη

«έξοδο στις αγορές», το μιντι-ακό κατεστημένο. Το «Έθνος», π.χ., της Δευτέρας 7/4, βγήκε με τίτλο «Στοίχημα και ψήφος εμπιστοσύνης» και το κείμενο πρώτης σελίδας έγραφε: «Ορό-σημο στην πορεία για τη στα-διακή αποδέσμευση από το Μνημόνιο αποτελεί η επί θύραις έκδοση ομολόγου του ελληνι-κού Δημοσίου. Τερματίζεται ο τετραετής αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές». Μάλι-στα σειρά ΜΜΕ προεξοφλούσαν ότι η έξοδος θα γίνει εκείνη την ημέρα. Το νέο success story που σχεδίαζαν να αραδιάσουν στο λαό είναι ένα επιπλέον φόρτωμα χρέους στην πλάτη του και μάλι-στα με υψηλά επιτόκια.

Όμως η «έξοδος» αποδείχθηκε ευάλωτη στο σκάνδαλο Μπαλ-τάκου και στο συνακόλουθο γε-γονός ότι η S&P δεν προχώρησε στην αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, ενώ και η Moody’s ανέβαλε την αξιολόγηση. Μάλι-στα ο Στουρνάρας «με αφορμή σχετικά δημοσιεύματα» ανακοί-νωσε ότι «δεν βιαζόμαστε» και ότι η έξοδος της χώρας στις αγορές θα πραγματοποιηθεί το πρώτο εξάμηνο του έτους, «όπως έχει σχεδιαστεί». Όλες οι άλλες πλη-ροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας δεν σχετίζο-νται με την πραγματικότητα, ση-μείωνε η ανακοίνωση του υπουρ-γείου. Μάλιστα ο Στουρνάρας άφησε να εννοηθεί ότι η έξοδος

μπορεί να πραγματοποιηθεί με σιγουριά μόλις το 2016!

Ασθμαίνοντας ο Σαμαράς έτρε-ξε να σκεπάσει την αποτυχία με δηλώσεις για το… συμψηφισμό ΦΠΑ, αλλά από το… φθινόπω-ρο και μετά. Φυσικά αμέσως και από κοντά τον στήριξαν όλα τα συστημικά ΜΜΕ, ξεχνώντας τις εξαγγελίες της προηγουμένης περί «αγορών».

Το σχέδιο άμεσης εξόδου στις «αγορές» (δηλ. τους διεθνείς θε-σμικούς τοκογλύφους) προέβλε-πε ομόλογο 5 δισ. ευρώ αν το επι-τόκιο διαμορφωνόταν κάτω από 6% και ομόλογο 2 δισ. ευρώ αν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 7%. Προφανώς η πραγματικότητα αποδείχθηκε πολύ χειρότερη.

Εξάλλου αυτό είναι το φυσιο-λογικό: Αν με ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ στο 129%, με χρέος 299 δισ. ευρώ και με ΑΕΠ 231 δισ.

ευρώ η Ελλάδα ήταν αναξιόχρεη (όταν μπήκε στο μνημόνιο το 2010), τότε γιατί με ποσοστό χρέ-ους επί του ΑΕΠ στο 188%, με χρέ-ος 349 δισ. ευρώ και με ΑΕΠ μόλις 183 δισ. ευρώ (όπως είναι σήμερα) θα πρέπει να θεωρείται αξιόχρεη; Ή μήπως μπορεί να αρκεί στους τοκογλύφους των «αγορών» το γεγονός ότι τα νέα ελληνικά ομό-λογα θα υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο; Αν ήταν έτσι τα πράγματα γιατί δεν υπήγαγαν στο αγγλικό δίκαιο τα ελληνικά ομόλογα από το 2010 ώστε να «ηρεμούσαν» από τότε οι «αγορές» και να μη χρειαζόταν η προσφυγή στο δα-νεισμό από την τρόικα;

Νέα απόπειραΩστόσο η κυβέρνηση μπορεί πράγματι να επιχειρήσει πριν από τις εκλογές μια επικοινωνι-ακή έξοδο για να δανειστεί αυτά τα 2-5 δισ. ευρώ. Και πράγματι

υπάρχουν αμερικανικά funds που επενδύουν στην Ευρώπη (το διάστημα Ιανουαρίου-Μαρτίου υπήρξε μια ραγδαία άνοδος του όγκου των συναλλαγών των ευ-ρωπαϊκών μετοχών κατά 19%). Όμως αυτές οι εξελίξεις δεν προ-διαθέτουν για φτηνό δανεισμό της Ελλάδας, αλλά περιγράφουν την κίνηση αρπακτικών που οσφραίνονται πτώματα: έρχονται να ρισκάρουν στην Ελλάδα γιατί η απόδοση (το επιτόκιο) που θα πάρουν είναι τεράστιο και επειδή ο δανεισμός θα είναι βραχυχρό-νιος, δηλ. θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω πολύ σύντομα. Στην καλύτερη περίπτωση το επιτό-κιο δανεισμού της Ελλάδας στις «αγορές» θα είναι γύρω στο 5% και στη χειρότερη μπορεί να φτά-νει το 7%. Δηλ. θα είναι διπλάσιο από το επιτόκιο δανεισμού από την τρόικα, αλλά θα είναι επίσης τεράστιο σε σχέση με τον βασι-κό δείκτη, δηλ. από το μηδενικό επιτόκιο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία. Κι όλα αυτά ισχύουν για μικρά ποσά (όχι για τα δεκά-δες δισ. που δανείζεται από την τρόικα) και με πολύ βραχυχρόνια διάρκεια αποπληρωμής (τριετή ή πενταετή ομόλογα). Εν ολίγοις, ακόμη κι αν υπάρξει καλύτερο επιτόκιο θα είναι μόνο μια επικοι-νωνιακή φούσκα, αφού το ποσό που θα αντληθεί θα είναι αστείο.

ΚέρδηΣε κάθε περίπτωση δε ο δανει-σμός με επιτόκια 5%, 6% και 7% θα σημάνει άλλο ένα τρελό πάρτι σίγουρων κερδών για τις τράπε-ζες –ελληνικές και ξένες– που θα δανείζονται με 1,5% από την

ΕΚΤ και μετά θα δανείζουν με τε-τραπλάσιο επιτόκιο το ελληνικό κράτος. Και δεν είναι μόνο αυτά τα κέρδη: Η έξοδος στις αγορές θα σημάνει και επίσημες μίζες σε μεγάλους χρηματιστικούς οργανισμούς που εξειδικεύονται σε αυτές τις «δουλειές»: Ενδει-κτικά, λίγες ημέρες πριν από τις 7/4, ο Σαμαράς είχε συναντηθεί με τον διευθυντή επενδυτικής τραπεζικής της Bank of America Merrill Lynch, έναν κύριο ονό-ματι Τόμας Μοντάγκ, ο οποίος φέρεται να προσέφερε τη «στή-ριξη» της τράπεζας σε ελληνική ενδεχόμενη «έξοδο στις αγο-ρές». Από το πάρτι της μίζας δεν θα λείψει βέβαια και ο πρωταγω-νιστής της προηγούμενης φά-σης του ελληνικού δράματος, η Goldman Sachs, την οποία, σύμ-φωνα με την «Γκάρντιαν», η ελ-ληνική κυβέρνηση έχει ήδη προ-σλάβει μαζί με την JP Morgan.

Έτσι κι αλλιώς ο δανεισμός από τις «αγορές» θα ήταν χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στην ελληνική οικονομία –και πολύ περισσότερο στις τσέπες των ερ-γαζομένων. Ακόμη κι αν δανειζό-ταν σχετικά φθηνά το ελληνικό κράτος, ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει αυτό το υποτιθέμε-νο χαμηλό επιτόκιο θα ήταν να συνεχίζει την επιβολή μιας άτυ-πης μνημονιακής λιτότητας. Σε κάθε περίπτωση δανεισμός με επιτόκια της τάξης του 5% και του 6% σημαίνουν επιτόκιο 8%-10% στην υπόλοιπη κοινωνία, αν η βασική πηγή δανεισμού πάψει να είναι η τρόικα και η Ελλάδα βασιστεί στις «αγορές», δηλ. εί-ναι μια τρύπα στο νερό.

Άποψή μας...

Ώρα να φύγουν

Τα τρικ των ομολόγων δεν σώζουν την κυβέρνησηΑπέτυχε η πρώτη απόπειρα εξόδου στις «αγορές»

4 • εργατικά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Ο ι δάσκαλοι πραγματο-ποίησαν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση στο

υπουργείο Παιδείας, την Πα-ρασκευή 4 Απριλίου. Η απεργία όπως και η κινητοποίηση του Σαββάτου 5 Απρίλη ενάντια στα σεμινάρια για αξιολογητές, που οργανώνει το υπουργείο Παιδείας για την αξιολόγηση εκπαιδευτι-κών και την αυτοαξιολόγηση των σχολείων, εντάσσονται στις κινη-τοποιήσεις που πραγματοποιούν εδώ και καιρό οι εκπαιδευτικοί,

για να σταματήσουν το νομοσχέ-διο της κυβέρνησης.

Απέναντι σε αυτή την πίεση των κινητοποιήσεων, όπως και στην απόφαση που πήραν οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ για πα-ραίτηση των διευθυντών των σχολείων, ώστε να σταματήσει η διαδικασία αξιολόγησης, λο-γοδοτεί η αυταρχική στάση του υπουργείου που με απόφασή του εφαρμόζει τη λογική του «εντέλεσθαι», εξαναγκάζοντας τους διευθυντές, υπό το φόβο

λήψης πειθαρχικών μέτρων, να προχωρήσουν την αξιολόγηση. Το παζλ της αυταρχικότητας και της αντιδημοκρατικής, κατα-σταλτικής λογικής, με την οποία θα αντιμετωπίζονται οι εργατι-κές κινητοποιήσεις για να περά-σουν οι βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές της αξιολόγησης, ολο-κληρώθηκε στις δύο κινητοποι-ήσεις με τη χρήση χημικών και βίας από τα ΜΑΤ, ενάντια στους δάσκαλους και τους καθηγητές που συμμετείχαν σε αυτές.

Το θετικό είναι ότι το συνδικα-λιστικό κίνημα στο χώρο της εκ-παίδευσης και οι εκπαιδευτικοί συνολικά δείχνουν την επιμονή τους, ώστε να συνεχιστεί ο αγώ-νας. Οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, που γίνανε με επίκεντρο την αξιο-λόγηση, ήταν πιο μαζικές από τις συνελεύσεις που είχαν γίνει πριν τη 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ, ενώ μπροστά, εκτός από την αξι-ολόγηση, είναι και η μάχη ενάντια στο σχολείο εξεταστικό κέντρο, με την Τράπεζα θεμάτων στην

Α΄ Λυκείου, ζήτημα το οποίο θα απασχολήσει τις επόμενες συνε-λεύσεις των ΕΛΜΕ.

Η προοπτική κινητοποιήσεων μέσα στις εξετάσεις παραμένει ανοιχτή λόγω της μεγάλης επί-θεσης που δέχεται η δημόσια εκπαίδευση, αν και είναι βέβαιο ότι μόνο ένας συντονισμένος αγώνας όλων των εργαζόμενων για την ανατροπή των μνημονι-ακών πολιτικών και της κυβέρ-νησης μπορεί να είναι αποτελε-σματικός.

Δάσκαλοι και καθηγητές λένε όχι στην αξιολόγηση

Συνέντευξη με την Ευ. Αλεξάκη, απολυμένη καθαρίστρια του υπ. Οικονομικών

«Αυτός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο δυνατές»Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών παλεύουν καθημερινά, μήνες τώρα, για να κερδίσουν πίσω τη δουλειά τους και την αξιοπρέπειά τους. Και δεν παλεύουν μόνο γι’ αυ-τές. Τις βρίσκουμε μπροστά σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που γίνεται στη χώρα μας. Αλληλέγγυες με όλες/ους τους άλλους εργαζόμενους, χτυ-πήθηκαν, σπρώχτηκαν, ψεκάστηκαν με χημικά πολλές φορές. Και δεν το βάζουν κάτω. Μιλήσαμε με μια από αυτές, την Ευαγγελία Αλεξάκη, μέλος του συντονιστικού τους. Τη συνέ-ντευξη πήρε η Κατερίνα Παρδάλη

«Ε.Α.»: Είστε σε διαρκή κινητο-ποίηση από τις 18 Σεπτέμβρη του 2013. Πώς το καταφέρνετε; Αισθά-νεστε ότι το γεγονός ότι βγήκατε άμεσα και με διάρκεια στο δρόμο βοήθησε την υπόθεσή σας;

Ευ.Α.: Στην πραγματικότητα ξεκι-νήσαμε τις κινητοποιήσεις από τις 24 Αυγούστου, που κοιμηθήκαμε με δουλειά και ξυπνήσαμε απο-λυμένες και το μάθαμε απο την τηλεόραση, ότι οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Τότε έγινε η πρώτη συνάντηση μεταξύ μας και φτιάξαμε συντονιστικό και ξεκι-νήσαμε τις κινητοποιήσεις αμέ-σως από τις 18/9, που βγήκαμε σε διαθεσιμότητα, μέχρι και τώρα.

Το ότι μαζευτήκαμε, κάναμε συ-ντονιστικό και βγήκαμε στη δρά-ση αμέσως σίγουρα βοήθησε και έτσι έγινε γνωστό το πρόβλημά μας και στον κόσμο και στα ΜΜΕ –και σε έντυπα και σε ηλεκτρονικά μέσα– και μέχρι τώρα η ιστορία μας και οι διαρκείς αγώνες μας νομίζω ότι μας έκαναν να ειμαστε οι μόνες , μέχρι τώρα, που έχουμε ακουστεί τόσο σε όλο το πανελλή-νιο, από όλους τους διαθέσιμους.

«Ε.Α.»: Πέρα από την αλλαγή που φέρατε στις συνειδήσεις πολλών εργαζόμενων –και όχι μόνο– ποιες ήταν οι αλλαγές στη δική σας συνείδηση απο την αρχή του αγώνα σας μέχρι σήμερα;

Ευ.Α.: Πρώτα πρώτα στη συνεί-δησή μου έγινα πολύ πιο δυνατός άνθρωπος. Δηλαδή, αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω με όλους. Δεν φοβάμαι. Ούτε αυτούς, ουτε ΜΑΤ, δεν λογαριάζω τίποτα. Δη-λαδή, στο υπουργείο, που μας

την έπεσαν να μας βγάλουν έξω με τη βία, τους έβλεπα σαν κου-νούπια. Λες και θα μου τσίμπαγε ένα κουνούπι το χέρι. Δεν τους λογαριάζουμε. Και έτσι είναι πι-στεύω και όλες οι συναδέλφισσές μου. Δεν τους λογαριάζουμε. Αυ-τός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο δυνατές, πολύ πιο μαχητικές, μας έχει κάνει πολύ καλύτερους ανθρώπους. Έχουμε μάθει να εί-μαστε αλληλέγγυες στους αγώ-νες των άλλων διαθέσιμων και σε προέκταση και μ’ όλο τον κόσμο, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν εί-ναι θέμα έχεις σήμερα ή δεν έχεις δουλειά. Δεν είναι το θέμα ότι βγαίνω έξω και διαμαρτύρομαι, γιατί έχω χάσει τη δουλειά μου.

«Ε.Α.»: Γι’ αυτό αποτελείτε και παράδειγμα. Μαζί με τους/τις σχολικούς φύλακες.

Ευ.Α.: Νομίζω ναι. Κοιτα να δεις τι πιστέψανε. Αυτοί πιστέψανε… «Έλα, μωρέ, τι θα κάνουνε αυτές; Τι θα κάνουνε τώρα 595 γυναίκες; Θα φωνάξουνε και τι θα πούνε και τι θα κάνουνε απο 50 μέχρι 60 χρονών γυναίκες»;

Ναι, αλλά ξέρεις, ρε συ, δεν κα-τάλαβαν κάτι. Ότι πειράξανε έναν κλάδο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς

αγωνίζεται μια ζωή. Δηλαδή το να βγάζεις τη ζωή σου κρατώντας μια σκούπα, βγάζεις τις ανάγκες σου, σπουδάζεις τα παιδιά σου, είσαι συνέχεια στον αγώνα. Δεν είσαι ο άνθρωπος που κάθεσαι κάπου και πέρνεις ξεκούραστα τα λεφτά σου. Και σε μια στιγμή σου λένε και σ’ αυτό όχι. Μια ζωή έχεις προσφέρει τόσα χρόνια και σου λέει: ΟΧΙ, θα πας σπίτι σου να κλάψεις τη μοίρα σου. Ρε φίλε, δεν θα πάω και δεν θα κλάψω τη μοίρα μου. Δεν το δέχομαι.

«Ε.Α.»: Με τις καθαρίστριες που δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία –που ο κόσμος έμαθε την κατά-στασή τους από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα– έχετε κάποια επικοινωνία;

Ευ.Α.: Έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες, συμπάσχω μαζί τους. Οι κοπέλες δεν μπορούν όλες, γιατί υπάρχει ο φόβος. Δεν έχει όλος ο κόσμος τις ίδιες αντοχές. Και φο-βούνται. Εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες και σε μια είπα: Ξέρω ότι τώρα μας βάζουνε να γίνουμε ανθρωποφάγοι μεταξύ μας, γιατί μας λέει ο άλλος (ο υπουργός) «και τι έγινε δηλαδή, τόσες γυναίκες δουλεύουν στα ιδιωτικά συνερ-

γεία. Πήγαινε κι εσύ και δούλεψε». Μας είπε ο υπουργός να πάμε να γίνουμε εργολάβοι. Λοιπόν εγώ έχω μιλήσει μ’ αυτή τη γυναίκα. Τραβάνε μεγάλο λούκι. Μιλάμε για τρομοκρατία, για συνθήκες γαλέρας. Μιλάμε ότι δουλεύουνε για 2 ευρώ την ώρα. Και από ένση-μα; Αν θα τους κολλήσουνε 8-10 ένσημα το μήνα. Και αν μιλήσεις ή σηκώσεις κεφάλι, «πέρασε έξω», περιμένουν άλλες. Ασε που τώρα τα συνεργεία δεν δέχονται αιτή-σεις πάνω απο 40 χρονών.

Η κατάσταση είναι φόβος και τρόμος. Οι συνθήκες είναι τέ-τοιες, που οι εργολάβοι κόβουν κεφάλια, αν σηκώσεις κεφάλι.

«Ε.Α.»: Περιμένετε κάτι και τι από την Αριστερά και από τον ΣΥ-ΡΙΖΑ ειδικότερα, που υπάρχει ελ-πίδα να γίνει κυβέρνηση; Και σαν αντιπολίτευση, είστε ικανοποιη-μένες, σας συμπαραστάθηκε;

Ευ.Α.: Κοιτα, σαν αντιπολίτευση, που είναι τώρα, μας έχει συμπα-ρασταθεί, δεν μπορώ να πω. Έχει έρθει, έχει δηλώσει μπροστά στο υπουργείο ότι είναι άδικο αυτό που έχει γίνει. Ήρθε ο ίδιος ο Τσί-πρας και μας ειπε ότι όλες αυτές τις αδικίες, όταν έρθει στην κυ-

βέρνηση, θα τις αποκαταστήσει. Εγώ γενικά θα ήθελα να μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τον κόσμο έξω. Να υπήρχε ένας τρόπος να βγάλει τον κόσμο έξω από το σπίτι του. Και μέχρι τώρα δεν γίνεται αυτό.

«Ε.Α.»: Εάν όλα πάνε καλά, βγει κυβέρνηση της Αριστεράς και γυ-ρίσετε στις δουλειές σας, θα διατη-ρήσετε αυτή την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητά σας; Τι σκέφτεστε; Γυρίσαμε στη δουλειά μας και τε-λείωσε;

Ευ.Α.: Οχι, όχι. Εγώ πιστεύω και ο ΣΥΡΙΖΑ να ’ρθει μόνος του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πρέπει να είμαστε στο δρόμο πάλι, συνέχεια, να διεκδικούμε, για να γίνεται κι αυτός καλύτερος. Όσο διεκδικεί ο λαός και δεν δίνει ανάθεση... Μέ-χρι τώρα αυτό έκανε ο κόσμος και κοίταξε τι πάθαμε. Λοιπόν ας κατα-λάβουμε ότι όταν ο λαός ειναι στο δρόμο και ζητάει πράγματα, αυτοί που μας κυβερνούνε κάνουνε κα-λύτερα πράγματα. Λοιπόν όχι, δεν υπάρχει να κάτσουμε στα σπίτια μας και δεν πρέπει να κάτσουμε στα σπίτια μας. Θα διατηρήσου-με τη συλλογικότητά μας και την αλληλεγγύη μας, για να κάνουμε καλύτερη και την Αριστερά.

εργατικά • 5ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

ΜΜΕΟι εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) πραγμα-τοποίησαν 24ωρη απεργία, την Τρίτη 8 Απριλίου. Στα πλαίσια της κινητοποίησης συγκεντρώ-θηκαν έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημε-ρήσιων Εφημερίδων Αθήνας). Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ απέρ-γησαν ενάντια στο πολυνομο-σχέδιο που ψήφισε η κυβέρνη-ση. Διεκδικούν την επαναφορά του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την υπογραφή νέων, την αύξηση των επιδομάτων ανεργίας, την επιστροφή των αποθεματικών στα ασφαλιστικά Ταμεία, που δημεύτηκαν μέσω PSI, την κα-τάργηση της ενοικιαζόμενης εργασίας. Επίσης απαιτούν να μην περάσουν η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, η μείωση των επι-κουρικών συντάξεων και η κα-τάργηση των τριετιών.

ΟΛΘΣτάση εργασίας πραγματοποί-ησαν οι εργαζόμενοι στο Λιμά-νι της Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ), τη Δευτέρα 6 Απριλίου, ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνη-σης να προχωρήσει τη διαδι-κασία της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΘ. Οι εργαζόμενοι έδωσαν μια πρώτη απάντηση και θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, αντιδρώντας στην κίνηση του ΤΑΙΠΕΔ να καταθέσει, την Παρασκευή, στην Επιτροπή

Οικονομικών της Βουλής, την πρόσκληση εκδήλωσης ενδια-φέροντος για την πώληση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Η συζήτηση για το ξεπούλημα του λιμανιού ορίστηκε να γίνει την ώρα που τυπωνόταν η εφη-μερίδα μας, αλλά πιθανόν να αναβληθεί για την Παρασκευή 11 Απρίλη. Οι εργαζόμενοι του ΟΛΘ τη μέρα της συζήτησης θα πραγματοποιήσουν 24ωρη απεργία και με λεωφορεία θα κατέβουν στην Αθήνα, όπου και θα πραγματοποιήσουν συ-γκέντρωση έξω από τη βουλή.

ΕΒΓΑΟι εργαζόμενοι στην ΕΒΓΑ πραγματοποίησαν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, που ξεκίνησαν από το Σάββα-το, 5 Απριλίου, ως απάντηση στην προσπάθεια των εργο-δοτών να μειώσουν τους μι-σθούς. Η προσπάθεια ξεκίνησε από τον Οκτώβρη του 2013, όταν η εργοδοσία ανακοίνωσε μονομερώς μειώσεις στους μισθούς και συνεχίζεται, με τα δώρα που έχουν φέρει στους εργοδότες τα μνημόνια. Οι ερ-γαζόμενοι καλέστηκαν να υπο-γράψουν ατομικές συμβάσεις που περιλάμβαναν όχι μόνο νέες μειώσεις μισθών, ύψους 10 ως 15%, αλλά έδιναν επίσης το δικαίωμα στην εργοδοσία να νοικιάζει τους εργαζόμενους σε οποιαδήποτε άλλη εταιρεία με την οποία συνεργάζεται. Η μαζική τους συμμετοχή στην απεργία τις δύο πρώτες μέρες,

ανάγκασε την εταιρεία να υπο-χωρήσει και με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης, ανέ-στειλαν τις κινητοποιήσεις.

ΟΣΕΗ Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) απο-φάσισε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις για την υπο-γραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Οι κινητοποιήσεις ξεκινάνε με τρεις τρίωρες στά-σεις εργασίας, την Τρίτη και την Τετάρτη, 15 και 16 Απριλίου και κλιμακώνονται με επανα-λαμβανόμενες 24ωρες, από το Σάββατο 18 ως και τη Δευτέρα του Πάσχα, 20 Απρίλη. Οι δυ-νάμεις της Αριστεράς, ΜΕΤΑ και ΠΑΜΕ, ζήτησαν οι απεργι-ακές κινητοποιήσεις να είναι συνέχεια της Γενικής Απεργίας της 9ης Απρίλη, να κρατήσουν ως τις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας (14 Απρίλη) και να προχωρήσουν σε νέο πρόγραμ-μα δράσης αμέσως μετά τις γιορτές, ώστε να μην υπάρξει σύγκρουση με τον κόσμο που θα θέλει να ταξιδέψει. Ως τώρα η πλειοψηφία της ΠΟΣ (ΠΑΣ-ΚΕ, ΔΑΚΕ) ελάχιστα έχει κάνει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των δύο θυγατρικών του ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ, και ελά-χιστα θα κινηθεί για την επιτυ-χία του αγώνα, ενώ οι δυνάμεις της Αριστεράς, παρότι πρότει-ναν άλλο πρόγραμμα δράσης, δουλεύουν την απεργία, ώστε οι σιδηροδρομικοί να συμμε-τέχουν μαζικά σε αυτή.

νέα από τους εργατικούς χώρους

Με αφετηρία τη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη, το μήνυμα χρειάζεται να είναι σαφές. Απεργούμε και διαδη-λώνουμε ενάντια στην κυβέρ-νηση και την τρόικα, παλεύ-ουμε για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης, διεκδικούμε μια κοινωνία που θα βάζει στο κέντρο τις ανάγκες των εργα-ζομένων.

Νικητές από την κρίση θα είμαστε ή οι από κάτω, οι ερ-γαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συ-νταξιούχοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ή οι από πάνω, οι τραπεζίτες, οι διεθνείς τοκο-

γλύφοι, οι βιομήχανοι. Οι από κάτω χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ξεκι-νώντας από τη Γενική Απεργία στις 9 Απρίλη, να ενώσουμε τους αγώνες που φαίνεται να ξεδιπλώνονται σε μια σειρά χώρους, στην υγεία, στους εκπαιδευτικούς, από τους διαθέσιμους εργαζόμενους του υπουργείου εργασίας, τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, τους ενοικιαζό-μενους εργαζόμενους, τους σιδηροδρομικούς.

Με το σύνθημα «γενικός ξε-σηκωμός για να τους ανατρέ-ψουμε», η νέα συνδικαλιστική

παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η Μαχητική Ταξική Εργατοϋπαλληλική Ανατροπή (ΜΕΤΑ) προσπάθησε σε αρκε-τούς χώρους να μαζικοποιηθεί η απεργία, καλώντας σε προ-συγκέντρωση στα Χαυτεία.

Αμέσως μετά την απεργία, οι αγωνιστές και οι συνδικαλιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς χρειάζεται να συνεχίσουμε την προσπάθεια για την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, έχοντας ως κέντρο τη διαδήλω-ση της Πρωτομαγιάς, αλλά και τις μεγάλες μάχες ενάντια στις απολύσεις και τις διαθεσιμότη-τες, ενάντια στην ισοπέδωση της υγείας και των ασφαλιστι-κών ταμείων, ενάντια στο νέο χτύπημα στους μισθούς με την κατάργηση των τριετιών, ενάντια στα σχέδια που ακο-λουθούν για την ακύρωση του δικαιώματος στην απεργία, για το δικαίωμα των εργοδοτών στο λοκ-άουτ, ενάντια στην κα-τάργηση των συνδικαλιστικών και εργατικών δικαιωμάτων.

Στηρίζοντας τις κινητοποι-ήσεις και ενώνοντας όλους τους αγώνες των εργαζόμε-νων με τον κόσμο που αγω-νίζεται στις γειτονιές, με τις επιτροπές αγώνα και αντίστα-σης, μπορούμε να τα καταφέ-ρουμε. Μπορούμε να τους ανατρέψουμε.

Γενικός ξεσηκωμός με τη ΜΕΤΑ

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Ο ι διαθέσιμοι του υπουρ-γείου Εργασίας ξεκίνη-σαν την προηγούμενη

εβδομάδα μια σειρά δράσεων με καταλήψεις, ενώ ζητάνε και τη στή-ριξη των υπόλοιπων εργαζομένων στους φορείς και τις υπηρεσίες του υπουργείου. Θυμίζουμε ότι τον Σε-πτέμβρη μπήκαν σε διαθεσιμότητα 558 εργαζόμενοι από τον ΟΑΕΔ, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, το ΕΤΕΑ, τον ΟΓΑ και τις διοικητικές υπηρεσίες του υπουργείου, ενώ οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν συνολικά 12 ημέ-ρες απεργίας. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης του ΙΚΑ, την Πέμπτη 3 Απριλίου, δύο διαθέσιμες εργαζό-μενες, η Ευφροσύνη Τσιούμα, βο-ηθητικό προσωπικό μαγειρείου σε βρεφονηπιακό σταθμό, και η Αθη-νά Κουζούπη, βοηθητικό προσωπι-κό καθαριότητας σε παιδικό σταθ-μό, μίλησαν στο Χρήστο Βαγενά.

Γιατί είστε εδω σημερα;

Ε.Τ.: Κάνουμε μία συμβολική κατάληψη στο ΙΚΑ. Είμαστε απο-λυμένοι-διαθέσιμοι υπάλληλοι του Υπουργείου Εργασίας. Βρεθήκαμε στο δρόμο χωρίς καμία εξήγηση, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε χαμη-λών προσόντων. Εμείς ήμασταν απαραίτητοι, όμως ήταν καλύτερο για κάποιους να δώσουν τις θέσεις μας σε ιδιώτες, γιατί υπάρχουν συμφέροντα και έτσι μπορούν να βάλουν περισσότερα χρήματα στην τσέπη τους. Εμείς δεν μπορούμε να δώσουμε μίζες!

Εσείς από ποια υπηρεσία προέρχεστε;

Ε.Τ.: Εμείς είμαστε μια ομάδα από τους οργανισμούς της Εργα-τικής Κατοικίας (ΟΕΚ) και Εστίας (ΟΕΕ), οι οποίοι καταργήθηκαν. Μας πήγαν στον ΟΑΕΔ και είμασταν οι περισσότεροι προσωπικό μαγει-ρείων, καθαριότητας και κλητήρες, που απασχολούμασταν στους βρε-φονηπιακούς σταθμούς και στα Κέντρα Εξυπηρέτησης του ΟΑΕΔ.

Βγάζοντας εμάς στη διαθεσιμότη-τα, κάλυψαν τις θέσεις μας με συ-νεργεία που, χωρίς να θέλω να κατη-γορήσω κανέναν, δεν ξέρω πώς θα μπορούν ανταποκριθούν σε τέτοιες ευαίσθητες υπηρεσίες, όπως οι βρε-φονηπιακοί σταθμοί, χωρίς εκπαί-δευση, χωρίς βιβλιάρια υγείας κ.ά. Και φυσικά κοστίζουν πολλά περισ-σότερα απ’ όσο η δική μας μισθο-δοσία των 600 και 700 ευρώ, αλλά είπαμε ήταν καλύτερο για κάποιους να φέρουν τους ιδιώτες.

Α.Κ.: Ήταν χωρίς καμία δικαιολο-γία το να μας διώξουν, γιατί αμέσως μετά πήραν στη θέση μας άλλους. Και μάλιστα τα ιδιωτικά συνεργεία και τα κέτερινγκ που έχουν αντικα-ταστήσει τις υπηρεσίες που εμείς προσφέραμε στον ΟΑΕΔ, κοστί-ζουν γύρω στις 500.000 ευρώ, ενώ η μισθοδοσία η δική μας ήταν πολύ μικρότερη. Μπήκαμε με ΑΣΕΠ και οι απολύσεις είναι αντισυνταγματι-κές. Εμείς δεν θέλουμε να μπούμε στην κινητικότητα, ζητάμε να γυρί-σουμε όλοι στη δουλειά μας.

Τι προγραμματίζετεγια τη συνέχεια;

Ε.Τ.: Αγώνα μέχρι τέλους. Και να τους χτυπήσει ο ελληνικός λαός στο κεφάλι και με την ψήφο του κι εμείς μαζί όσο πιο δυνατά. Πρέπει να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα, τα κλεμμένα και τα ελλείματα ας τα βρουν από αλλού. Εμείς είμαστε εργαζόμενοι χαμηλόμισθοι που μπήκαμε μέσω ΑΣΕΠ και μας πέτα-ξαν στο δρόμο. Βιώνουμε δυστυ-χώς ό,τι βιώνει όλος ο ελληνικός λαός. Καταστρέφουν την υγεία, την παιδεία, την εργασία, την ασφάλι-ση. Και οι εργαζόμενοι πληρώνουν αδρά για την ασφάλιση, χωρίς να έχουν τις αντίστοιχες απολαβές στη σύνταξη. Ας ξυπνήσουμε όλοι, τώρα είναι η ευκαιρία!

Α.Κ.: Θα συνεχίσουμε μέχρι το τέλος. Θα κάνουμε κι άλλες κινη-τοποιήσεις. Θέλουμε όλοι να γυρί-σουμε πίσω στις δουλειές μας!

Κινητοποιήσεις διαθεσίμων

υπουργείου Εργασίας

6 • αριστερά ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Της Μαρίας Μπόλαρη,βουλευτή Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

Τ ρίτο μνημόνιο χαρακτηρί-στηκε, σωστά, από πολ-λούς το πολυνομοσχέδιο

που η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε στις 30/3. Η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε κυρί-ως στο άρθρο για τις τράπεζες, σκιάζοντας τα πολύ σοβαρά άρ-θρα που περιγράφουν το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Το συλλογικό εργατικό δίκαιο, όπως το ξέραμε και όπως σε αυτό αποτυπώνονταν οι κατακτήσεις αγώνων πολλών δεκαετιών, ανα-τρέπεται. Ένα προς ένα αυτά τα άρθρα, όπως και τα αντίστοιχα των προηγούμενων μνημονίων, αποδεικνύουν ότι στόχος της κυ-ρίαρχης τάξης είναι το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελός της. Και αυτό έχει μια απόλυτη προϋπό-θεση: τη συντριβή των εργαζόμε-νων τάξεων. Τη σύνθλιψη του ερ-γατικού κόστους, μισθολογικού και μη, την κυριαρχία των ελαστι-κών σχέσεων εργασίας, το φθηνό εργατικό δυναμικό, που πλέον εξατομικευμένο δεν θα μπορεί να διασώσει το οτιδήποτε.

ΣτόχοςΟ στόχος ομολογείται στην ίδια την αιτιολογική έκθεση του πολυ-νομοσχεδίου, με την προσπάθεια, βέβαια, να χρυσωθεί το χάπι. Η εισαγωγή στα άρθρα της αντιμε-ταρρύθμισης σε βάρος του ασφα-λιστικού συστήματος ξεκινάει ως εξής: «Με την περίπτωση 1 επιδιώ-κεται η βελτίωση της ανταγωνιστι-κότητας των επιχειρήσεων, μέσω της μείωσης του εργοδοτικού κό-στους, και η αύξηση της ζήτησης της εργασίας». Παρακάτω, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγη-τα, παραδέχονται ότι οι επιχειρή-σεις έχουν μικρό φορολογικό κό-στος, συγκριτικά με τον Μ.Ο. στην ΕΕ, αλλά ισχυρίζονται ότι είναι αυξημένη η εργοδοτική ασφαλι-στική εισφορά. Βέβαια, τα άρθρα μειώνουν για τους εργοδότες την εισφορά και δεν περιλαμβάνουν την οποιαδήποτε πρόνοια για την αύξηση της συμμετοχής του κε-φαλαίου στα φορολογικά βάρη που υποτίθεται ότι θα «σώσουν τη χώρα», θα «απομειώσουν» το χρέος και θα γίνει η επιτυχημένη «έξοδος στις αγορές».

Έτσι, λοιπόν, οι εργοδότες θα βάζουν στην τσέπη 1 δισ. ευρώ ετησίως, τα Ταμεία θα χάνουν άλλα 2 δισ. από την κατάργηση των κοινωνικών πόρων, με πρώτο αποτέλεσμα να καταργούνται τα οικογενειακά επιδόματα, το επί-δομα μητρότητας και το επίδομα στρατεύσιμου που χορηγούνταν από τον ΟΑΕΔ. Μακροπρόθεσμα, σε συνδυασμό με άλλους παρά-γοντες, τα Ταμεία θα καταρρεύ-σουν. Έτσι ώστε να προετοιμα-

στούμε για την 1/1/15 (ρύθμιση του πρώτου μνημονίου) όπου το κράτος θα εγγυάται μόνο το ποσόν των 360 ευρώ ως βασική σύνταξη. Συγχρόνως, θέλουν να κρύψουν ότι η προηγούμενη μεί-ωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1,1% στέρησε από τα Ταμεία και τον ΟΑΕΔ πολύτιμα έσοδα και δεν δημιούργησε την οποιαδήπο-τε θέση εργασίας.

Ούτε σε αυτό, όμως, μας αφή-νουν αμφιβολία. Το τι θέσεις ερ-γασίας απαιτούν και χρειάζονται μας το περιγράφουν τα άρθρα που επεκτείνουν και διευκολύνουν την εφαρμογή της «ενοικιαζόμενης» εργασίας σε όλους τους κλάδους της οικονομίας και κυρίως στην οι-κοδομή και τα μεγάλα έργα. Η ει-σαγωγή για τα άρθρα αυτά πάλι εί-ναι αποκαλυπτική του στόχου: «Η ενίσχυση της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων με σκοπό τη βιωσι-μότητά τους». Και εδώ υπάρχει, επίσης, ένα φύλλο συκής: η παρό-τρυνση για αποφυγή της προσωρι-νής εργασίας, αν και τα άρθρα που ακολουθούν τη διευκολύνουν σε απίστευτο βαθμό.

Στο όνομα, λοιπόν, όλων αυτών οι κατασκευαστικές εταιρείες, οι κάθε λογής «Μπομπολαίοι», θα κάνουν επικερδείς μπίζνες σε βά-ρος των εργαζομένων που θα δου-λέψουν στα δημόσια έργα. Ταυτό-χρονα, η ενοικιαζόμενη εργασία θα μπει στο Δημόσιο. Διότι η δι-αθεσιμότητα, οι απολύσεις, δεν γίνονται επειδή έχουμε υπερπλη-θώρα δημοσίων υπαλλήλων, αλλά επειδή αυτοί αμείβονταν στοιχει-ωδώς αξιοπρεπώς, με όρους στα-θερής και μόνιμης εργασίας.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Πάλι στο όνομα της διευκόλυνσης των επιχειρήσεων και δήθεν για την καταπολέμηση της ανεργίας, από 1/1/17 καταργούνται οι τριε-τίες και οι αντίστοιχες αυξήσεις που σήμαιναν αυτές πάνω στον εισαγωγικό μισθό. Να θυμίσουμε ότι με το προηγούμενο μνημό-νιο είχαν παγώσει προσωρινά και τώρα καταργούνται διά παντός. Πρώτο βήμα είναι η μείωση κατά 50% των τριετιών όσων είναι μα-κροχρόνια άνεργοι. Κάτι που δεν

σημαίνει παρά την ανακύκλωση φτηνού εργατικού δυναμικού που πρώτο θύμα της είναι πάντο-τε οι άνεργοι.

ΜισθοίΗ καθήλωση του κατώτερου μι-σθού στα 586 ευρώ μεικτά για τους εργαζόμενους άνω των 25 ετών και στα 511 μεικτά για τους κάτω των 25, ούτε αυτή είναι αρ-κετή για τους καπιταλιστές. Έτσι, καλά θαμμένη ανάμεσα σε ρυθμί-σεις που αφορούν την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων, υπάρχει διάταξη που αναφέρεται στον νέο ελάχιστο νομοθετημένο μισθό, που ως τέτοιος «νοείται μια μοναδική αξία (ποσό) ΑΝΑΦΟ-ΡΑΣ». Προφανώς πρόκειται για ένα συνολικό ποσό ως κατώφλι ελάχι-στης καταβαλλόμενης αμοιβής.

Όλα αυτά πηγαίνουν μαζί με την απελευθέρωση του ωραρίου. Για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι μεγάλοι εμπορικοί και ξενοδο-χειακοί όμιλοι, ως επιπλέον δώρο θα έχουν τη λειτουργία των κατα-στημάτων και τις 52 Κυριακές του χρόνου, πιλοτικά σε τρεις τουρι-στικές περιοχές.

Παράλληλα, άρθρο του νο-μοσχεδίου καταργεί διατάξεις προηγούμενου νόμου, οι οποίες αφορούν στη δυνατότητα αυτα-σφάλισης και στα αντικίνητρα, δηλαδή τη συμμετοχή του εργο-δότη στο κόστος της, σε περιπτώ-σεις απόλυσης εργαζομένων κο-ντά στο όριο συνταξιοδότησης, ηλικίας μεταξύ 55-64 ετών. Το αποτέλεσμα θα είναι όχι μόνο να διευκολύνεται η απόλυσή τους, αλλά και να χάνεται η όποια δυνα-τότητα συνταξιοδότησης έχουν.

Όλα λοιπόν για την εργοδοσία. Δεν υπάρχει το οτιδήποτε που να αναιρεί τη μέχρι τώρα εμπειρία. Κάθε διευκόλυνση που δόθηκε στους εργοδότες λειτούργησε ώστε είτε κάποιοι από αυτούς -οι πιο δυνατοί- να έχουν κέρδη μέσα στην κρίση, είτε κάποιοι άλλοι -πιο αδύνατοι- να διασώζονται.

Τα στοιχεία για τους εργαζομέ-νους είναι ακριβώς τα αντίθετα. Η ανεργία καλπάζει, η αδήλωτη και

ανασφάλιστη εργασία γίνεται κα-νόνας. Η μερική και η εκ περιτρο-πής απασχόληση επεκτείνεται, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι παρα-μένουν απλήρωτοι.

Ο ένας νόμος «χτίζει» πάνω στον άλλο, τα αποτελέσματα του πρώτου αποθρασύνουν την ερ-γοδοσία, και πάνω σε αυτό το τε-τελεσμένο δημιουργούνται άλλα τετελεσμένα, διαμορφώνοντας νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που επιδεινώνουν την κατάσταση. Όσα ονομάζονται μη μισθολο-γικό κόστος -για τα οποία γενιές εργαζομένων πλήρωσαν και συ-νεχίζουν να πληρώνουν ακριβά- συρρικνώνονται επικίνδυνα: το δικαίωμα στην υγεία, στην ασφά-λιση, στην παιδεία.

Τα γεγονότα οδηγούν σε ανα-πόφευκτα συμπεράσματα, σε αναγκαίες επιλογές για το εργατι-κό κίνημα και την Αριστερά. Στο πολυνομοσχέδιο, αλλά και τις αποφάσεις της ΕΕ, περιγράφεται η συνέχιση των μνημονίων, είτε με τη μορφή εγχώριων νόμων, είτε με τη μορφή του ευρωπαϊκού υπερ-μνημονίου λιτότητας.

ΑριστεράΟι εργαζόμενοι παρά τη σκληρή πραγματικότητα που έχει δια-μορφωθεί, παρά την απαράδεκτη στάση των συνδικαλιστικών ηγε-σιών, δεν έχουν παρά να οργανώ-σουν βήμα το βήμα την άμυνα και την αντεπίθεσή τους. Κάθε ανα-πάντητη επίθεση διαμορφώνει χειρότερη θέση για αυτούς, ισχυ-ρότερες θέσεις για τον αντίπαλο.

Για την Αριστερά, στο σύνολό της, τα καθήκοντα είναι τερά-στια σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο. Θα συγκεντρωθούμε σε αυτά που αφορούν τον ΣΥΡΙ-ΖΑ, μια που η δική του τακτική είναι αυτή που έχει συγκεντρώ-σει τις ελπίδες πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέ-πει να ρίξει το βάρος του στο να κρατηθεί η συλλογικότητα στους χώρους δουλειάς, στο να ενισχυθούν οι λαϊκοί αγώνες. Η πρόταση δυσπιστίας ενάντια στον υπουργό Οικονομικών Γ.

Στουρνάρα, και ο τρόπος που επέμενε την πρώτη και τη δεύ-τερη μέρα, έδωσε ένα σαφές σήμα: ακόμη και σε αυτά τα στε-νά όρια που αφήνει η κοινοβου-λευτική διαδικασία «θα αξιοποι-ήσουμε κάθε δυνατό μέσο, θα παλέψουμε μέχρι το τέλος».

Ήταν μια στάση που έδειξε αποφασιστικότητα και γι' αυτό ενθάρρυνε τον κόσμο που χει-μάζεται από το μνημόνιο. Όμως δεν φτάνει αυτό, πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική στους ερ-γατικούς χώρους, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Για να διαμορφωθεί το ρεύμα που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και τα μέτρα της. Τα αντανακλα-στικά μας, ως ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να γίνουν πιο γρήγορα, η δράση μας πιο μαζική και μαχητική. Γιατί και εμείς χάσαμε χρόνο ψάχνο-ντας το πόσο είναι πραγματικά το «κοινωνικό μέρισμα» και τι θα κάνουν οι «αντάρτες του γάλα-κτος», τη στιγμή που διέρρεαν οι σχεδιασμοί για το ασφαλιστικό και τις τριετίες.

Τέλος, ως ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κινηθούμε με το γνώμονα που υπαγορεύει το πολυνομοσχέδιο -τέρας. Δεν υπάρχει μεταμνημο-νιακό τοπίο με εύκολη διαχείριση. Τα όσα λέμε για την κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμο-στικών νόμων, για την κυρίαρχη τάξη σημαίνουν κήρυξη πολέ-μου. Δεν πιστεύουμε ότι θα είναι απλή διαδικασία, όπως μας λέει το ΚΚΕ. Θα δημιουργήσει νέες και διαφορετικές συνθήκες.

Αυτές τις μέρες η προετοιμα-σία του κυβερνητικού προγράμ-ματος του ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στην τελική ευθεία. Ως Κόκκινο Δίκτυο και Αριστερή Πλατφόρμα υπο-στηρίζουμε ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να λειτουργή-σει και νομοθετικά ως «πολεμι-κή μηχανή» για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων. Κατά πώς έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμείνει σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα, που θα δένει την επανακατάκτηση μισθών, ασφαλιστικών και εργα-τικών δικαιωμάτων, την προστα-σία της δημόσιας περιουσίας, την περιφρούρηση και αξιοποίηση όλων των παραγωγικών και οικο-νομικών εργαλείων, με τη σοσια-λιστική προοπτική.

Και μαζί με αυτό χρειάζεται να προχωρήσουμε εντατικά στην προετοιμασία του κόσμου μας για τις μάχες που πρέπει να δώσει και να κερδίσει. Γιατί οι εχθροί προετοιμάζονται. Και πρέπει και εμείς να προετοιμαστούμε, αντίστοιχα. Συντρόφισσες και σύντροφοι, συνάδελφοι και συ-ναδέλφισσες, το δίλημμα είναι καθαρό: ή αυτοί ή εμείς...

Επίθεση στην καρδιά των εργαζομένωνΤο πολυνομοσχέδιο-3o μνημόνιο και η στάση της Αριστεράς

αριστερά • 7ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Του Σωτήρη Μάρταλη

Π λησιάζουμε επικίνδυνα στις ευρωεκλογές και η Αριστερά δεν έχει κατορ-

θώσει να ανοίξει μια ουσιαστική και μαζική πολιτική συζήτηση για τις κρίσιμες επιλογές μπροστά στην ευρωκάλπη, επιλογές που αφορούν όλους τους εργαζόμε-νους και τη νεολαία.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, σωστά, έχει εντο-πιστεί η σχέση μεταξύ των ευρω-εκλογών και των αναγκαίων εσω-τερικών πολιτικών εξελίξεων. Έχει τεθεί ο στόχος της αξιοποίησης των ευρωεκλογών για την προ-σέγγιση του μεγάλου εσωτερικού στόχου, της ανατροπής της κυ-βέρνησης Σαμαρά, της ανατροπής των μνημονίων και του συνολικό-τερου προγράμματος λιτότητας, που έχουν επιβάλει οι δανειστές, αλλά και οι ντόπιοι βιομήχανοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές.

Όμως, λίγες εβδομάδες πριν από τις κάλπες, η προγραμματική και πολιτική υποστήριξη αυτού του στόχου παραμένει ασθενι-κή. Οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ ασχολούνται σχεδόν απο-κλειστικά με τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές, ενώ κάποιες παραδοσιακές «ευρω-κεντρικές» προκαταλήψεις στο χώρο (ειδικά του παλιού Συνασπι-σμού) εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει με σαφήνεια, κρου-στικότητα και λαϊκότητα το μήνυ-μά του για τις αναγκαίες ανατρο-πές στην Ευρώπη.

Μεταβατικό πρόγραμμαΗ πάλη για την ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να στέλνει ισχυρό «μήνυμα» στην Ευρώπη, αν στη-ρίζεται σε ένα σαφές και δεσμευ-τικό μεταβατικό πρόγραμμα, που ξεκινάει από την ικανοποίηση ώριμων εργατικών και λαϊκών αιτημάτων σε βάρος του κεφα-λαίου και των δανειστών, επιχει-ρώντας ταυτόχρονα να ανοίγει δρόμους προς τη γενικότερη ερ-γατική νίκη και τη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας.

Τα αιτήματα αυτά είναι γνωστά σε όλες τις ΟΜ του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους τους αγωνιστές της κοινω-νικής αντίστασης. Αφορούν κυρί-ως τους μισθούς, τις συντάξεις, τη στήριξη των ανέργων, την ανα-γκαία αντιστροφή της ελαστικο-ποίησης στις εργασιακές σχέσεις, τη βιωσιμότητα του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης, υγείας και κοινωνικής ασφάλισης.

Τα αιτήματα αυτά πρέπει να τε-θούν στο κέντρο της εκλογικής καμπάνιας, να αποτελούν την «ελάχιστη δέσμευση» του ΣΥΡΙ-ΖΑ (αλλά και όλης της Αριστεράς) απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, τους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις. Τα αιτή-ματα αυτά πρέπει, επίσης, να απο-τελούν τη βάση του «μηνύματος» προς την Ευρώπη, γιατί φωτίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις αντι-καπιταλιστικές αλλαγές που είναι

αναγκαίες σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Εδώ χρειάζονται δύο διευκρι-νίσεις:

Η διεκδίκηση αυτών των μετα-βατικών αιτημάτων δεν ταυτίζε-ται με την πολιτική που μιλά για «αντιμετώπιση της ανθρωπιστι-κής κρίσης». Κάποια επείγοντα μέτρα στήριξης των ανέργων, των φτωχών, των υπερχρεωμένων κ.λπ. είναι πράγματι αναγκαία. Όμως η Αριστερά δεν πρέπει να υποχωρήσει από την υπεράσπι-ση και τη διεκδίκηση για βελτί-ωση του μισθού, της σύνταξης, των κοινωνικών δικαιωμάτων που συνδέονται με την εργασία, δεν πρέπει να περιοριστεί στο «ελάχιστο δίχτυ προστασίας» για τα θύματα της κρίσης. Αυτό το διαβόητο «δίχτυ» είναι μια πα-νευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατική έμπνευση που στα ελληνικά συν-δικάτα διείσδυσε την εποχή Πρω-τόπαπα, όταν κάλπαζε η εγκα-τάλειψη των βασικών εργατικών δικαιωμάτων με τη θεωρία των «απασχολήσιμων»…

Επίσης η διεκδίκηση των με-ταβατικών εργατικών και κοι-νωνικών δικαιωμάτων δεν είναι δυνατόν να συναρτάται με την υπόθεση της «παραγωγικής ανα-συγκρότησης». Που αποτελεί μια έννοια με πολλαπλές «αναγνώ-σεις» και εκδοχές. Για παράδειγ-μα, αν δεν ανατραπεί ο κοινωνικός συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, αν δεν ανατραπεί η εγκατεστημένη σχέ-ση μεταξύ ντόπιων καπιταλιστών και των διεθνών συμμάχων τους, τότε η μόνη «παραγωγική ανασυ-γκρότηση» είναι η συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής.

Και αντίστροφα: κοινωνικές και πολιτικές νίκες των εργαζομένων με την επανάκτηση βασικών κα-τακτήσεων ανοίγουν το δρόμο για την αντιστροφή κρίσιμων επιλογών και στο παραγωγικό μοντέλο της νεοφιλελεύθερης εποχής, με πιο φανερό παράδειγμα το ζήτημα των γενικευμένων ιδιωτικοποιήσεων.

Έτσι η υπεράσπιση του μισθού και της σύνταξης πρέπει να επιχει-ρηθεί στενά συνδεδεμένη με το αί-

τημα για κοινωνικοποίηση των τρα-πεζών (κρατικοποίηση με δημόσιο, δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο), αλλά και την επαναφορά στη δη-μόσια περιουσία και στο δημόσιο έλεγχο όλων των μεγάλων επιχειρή-σεων που ιδιωτικοποιήθηκαν…

ΧρέοςΓια να προχωρήσουν όλα αυτά είναι απαραίτητη μια ξεκάθαρη επανατοποθέτηση για την αντιμε-τώπιση του χρέους.

Η μνημονιακή πολιτική έχει δεσμεύσει στην επιτήρηση την ελληνική κοινωνία για δεκαετίες, προβλέποντας ασύλληπτα ποσά ετήσιων τόκων και χρεολυσίων, που για να υποστηριχθούν προϋ-ποθέτουν διαδοχικά προγράμμα-τα ακόμα πιο βάρβαρης λιτότητας. Αυτά, είτε εξελιχθούν με το μοντέ-λο της τροϊκανής επιτήρησης, είτε με την, τάχα, ελευθερία «εξόδου στις αγορές», οδηγούν στην πλή-ρη κατεδάφιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Καμιά κυβέρνηση της Αριστε-ράς, καμιά κοινωνική ανασύνταξη δεν είναι εφικτή σε αυτό το παρά-λογο τοπίο. Η εφαρμογή των συ-νεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙ-ΖΑ είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για μια διαφορετική πορεία.

Για να μην ξεχνιόμαστε, οι συ-νεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπουν: άμεση παύση πληρω-μών, τόκων και χρεολυσίων στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύ-φους, για να γίνει εφικτή η ανατρο-πή της λιτότητας. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, μέσα από την ανάδειξη και τις απο-φάσεις μιας κυβέρνησης της Αρι-στεράς. Αποπληρωμή του υπόλοι-που μέρους του χρέους, με ρήτρα ανάπτυξης. Διεκδίκηση μιας ευρω-παϊκής διάσκεψης για την αντιμε-τώπιση συνολικότερα του χρέους,

σαν μια διαδικασία υποστήριξης των μονομερών αποφάσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και όχι σαν μια διαδικασία υποκατάστα-σης αυτής της ευθύνης, όχι σαν μια αναστολή των αποφάσεων για το χρέος σε ένα απροσδιόριστο «αύ-ριο», εάν και όταν έχουν δημιουρ-γηθεί πανευρωπαϊκά ευνοϊκότεροι συσχετισμοί.

Από αυτές τις αποφάσεις (που θυμίζουμε ότι αποτελούν συμβι-βαστική «συνισταμένη») ο ΣΥΡΙ-ΖΑ δεν δικαιούται να κάνει ούτε βήμα πίσω…

Ευρώπη και ΕΕΦυσιολογικά στις ευρωεκλογές το ζήτημα «Ευρώπη» θα είναι κε-ντρικό. Όμως η συζήτηση αυτή έχει ως αρχικό σημείο τη γραμμή μας για την υπαρκτή ΕΕ και όχι για μια φαντασιακή Ευρώπη.

Για την ΕΕ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Για την ΕΕ της Μέρκελ και του Ολάντ. Για την ΕΕ που ανακηρύσσει τη βάρβαρη νε-οφιλελεύθερη λιτότητα ως συστα-τικό βάθρο της πολιτικής της. Για την ΕΕ που ήδη ετοιμάζει τον κορ-σέ του ευρωπαϊκού «υπερ-μνημο-νίου» ως υποχρεωτικό στοιχείο της πολιτικής όλων των χωρών-μελών της. Για την ΕΕ της στροφής στον αυταρχισμό και το ρατσισμό.

Αυτή η υπαρκτή ΕΕ έχει κάνει καθαρό ότι στις κατευθύνσεις της δεν διαπραγματεύεται, ότι πλέον δεν αναζητά «συναινέσεις», ότι έχει αποφασιστικά στραφεί στην επι-βολή. Έτσι όσοι ειλικρινά μιλούν για μια «άλλη Ευρώπη», οφείλουν να αποδεχθούν ότι η Ευρώπη των εργαζομένων, η Ευρώπη της δημο-κρατίας και του σοσιαλισμού, είναι μια υπόθεση που παίζεται πλέον μέσα από τις διαδικασίες σύγκρου-σης-ανατροπής απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ. Μια υπόθεση που δεν μπορεί να προκύψει μέσα από την αυτορύθμιση, μέσα από την «επα-νίδρυση» της ΕΕ.

Στο ζήτημα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ξε-κινά από μια αφετηρία. Τις συνε-δριακές αποφάσεις που συνόψιζε το σύνθημα: «Καμιά θυσία για το ευρώ». Τις δηλώσεις, από τα πιο

επίσημα χείλη, ότι «δεν θα δε-χθούμε εκβιασμούς». Την προει-δοποίηση ότι αν κληθούμε να επι-λέξουμε μεταξύ της αντοχής του ευρώ και της στήριξης των βασι-κών κοινωνικών αναγκών, τότε δεν θα διστάσουμε: Θα επιλέξουμε τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών.

Αυτή, η τότε στάση του ΣΥΡΙ-ΖΑ ασφαλώς δεν ταυτίζεται με σημερινές δηλώσεις κεντρικών στελεχών του, όπως: «θα κάνου-με ό,τι μπορούμε μέσα στο ευρώ» ή «έξοδος από το ευρώ οδηγεί σε κοινωνική καταστροφή».

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παραμεί-νει σταθερός στη δέσμευσή του για ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας. Και τη δέσμευση αυτή οφείλει να τη στηρίξει με κάθε αναγκαίο μέσο. Μετά την εμπειρία της Κύπρου είναι σα-φές ότι στα αναγκαία μέσα είναι πιθανότατο να περιλαμβάνεται η πλήρης ρήξη με την ΕΕ και η έξο-δος από το ευρώ. Όχι σαν σημείο αφετηρίας, όχι –ίσως– σαν πρώ-τη επιλογή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά αναγκαστικά! Σαν ένα όπλο που θα χρειαστεί να προετοιμάζεται, που θα χρειαστεί να συζητηθεί με τον κόσμο. Ένα όπλο στο οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς θα χρειαστεί πιθανότα-τα να καταφύγει για να απαντήσει στην αντεπίθεση των «αγορών» και να συνεχίσει τη μάχη για την ανατροπή της λιτότητας.

Σε μια τέτοια πολιτική το εργα-τικό κίνημα και η Αριστερά στην Ελλάδα μπορούν, πράγματι, να υπολογίζουν ότι θα έχουν την αλληλεγγύη ευρύτατων τμημά-των της εργατικής τάξης και της Αριστεράς στην Ευρώπη. Αντί-θετα, με μια πολιτική υποταγής στις ευρωηγεσίες και τα όρια του ευρώ, ούτε σε «φαινόμενα ντόμι-νο», ούτε σε κύματα αλληλεγγύ-ης μπορεί να υπολογίζει κανείς. Γιατί ο διεθνισμός προϋποθέτει την αντικαπιταλιστική ανατροπή, προϋποθέτει τη ρήξη «στην ίδια μας τη χώρα» και αυτή είναι η βα-σική διαχωριστική γραμμή ανά-μεσα στον εργατικό διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό…

Μια «άλλη Ευ-ρώπη» δεν μπο-ρεί να προκύψει μέσα από την «επανίδρυση» της ΕΕ 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις ευρωεκλογές

Τ ο  τελευταίο  Σαββατοκύρια-κο  του Μάρτη,  το Rproject διοργάνωσε  στο  Οικονομι-

κό  Πανεπιστήμιο  στην  Αθήνα  διε-θνή  συνάντηση  κομμάτων  και  ορ-γανώσεων  της  αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με θέμα τον αγώνα ενά-ντια στην Ευρώπη του κεφαλαίου, του  πολέμου  και  του  ρατσισμού. Σε  μια  ασφυκτικά  γεμάτη  αίθου-σα  (παρακολούθησαν  πάνω  από 500  σύντροφοι/ισσες  και  φίλοι/ες),  ηγετικά  στελέχη  της  επανα-στατικής Αριστεράς από μια σειρά χώρες,  της  Ευρώπης  κυρίως,  ανα-φέρθηκαν στις εμπειρίες τους από το  εργατικό  κίνημα  αλλά  και  από τις προσπάθειες συγκρότησης μιας πολιτικής πρότασης ανατροπής σε αυτές  τις  χώρες.  Επίσης  σημαντι-κή ήταν η συζήτηση σχετικά με το χρέος  και  με  το  πώς  πρέπει  να  το αντιμετωπίσει μια πιθανή κυβέρνη-ση της Αριστεράς. 

Συμμετείχαν  και  μίλησαν  σύ-ντροφοι από τη Γαλλία,  την  Ιταλία, το  Βέλγιο,  την  Πορτογαλία  και  τις ΗΠΑ  (παρακολούθησαν επίσης και σύντροφοι  από  τη  Γερμανία),  ενώ από την Ελλάδα, εκτός από τις ορ-γανώσεις  του  Κόκκινου  Δικτύου (ΔΕΑ,  Κόκκινο,  ΑΠΟ),  συμμετείχαν κι άλλοι σύντροφοι από την Αριστε-ρή  Πλατφόρμα  του  ΣΥΡΙΖΑ,  αλλά και ανεξάρτητοι σύντροφοι, καθώς και  απλοί  αγωνιστές  του  εργατι-κού  κινήματος.  Κοινή  διαπίστωση ήταν  πως  παρά  τις  δυσκολίες  της Αριστεράς  στη  Γαλλία  και  την  Ιτα-λία  και  παρά  την  άνοδο  του  φασι-σμού,  υπάρχουν  παντού  ευκαιρίες και  αναλαμβάνονται  πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης.  Ειδικά  σε  χώρες όπως η Ελλάδα, αν η Αριστερά επι-

μείνει  στον  συγκρουσιακό  δρόμο που  υποδεικνύει  το  πρόγραμμά της για τη με κάθε μέσο υπεράσπι-ση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να δημιουργηθεί  η  θρυαλλίδα  για  να ξεκινήσουν παγκόσμιες ανατροπές. 

Τ η  συζήτηση  άνοιξε  ο  Λεόν Κρεμιέ  από  το  Νέο  Αντικαπιταλι-στικό Κόμμα (NPA), περιγράφοντας την κατάσταση στη Γαλλία, στο φό-ντο και των πρόσφατων δημοτικών εκλογών, της μεγάλης αποχής, των επιτυχιών  του  Εθνικού  Μετώπου και  της  αδυναμίας  της  ριζοσπα-στικής Αριστεράς να προβάλει μια δική  της  εναλλακτική  απάντηση στην κυβέρνηση Ολάντ που εφαρ-μόζει  ένα πρόγραμμα που  επιβάλ-λει  κατευθείαν  ο  γαλλικός  σύνδε-σμος  βιομηχάνων.  Περιέγραψε  τις δυσκολίες  που  αντιμετωπίζουν  οι αγώνες,  που  είναι  τοπικοί,  αμυ-ντικοί  και  κατακερματισμένοι,  την αντεπίθεση  της  Δεξιάς  με  τις  μα-ζικές  της  διαδηλώσεις  γύρω  από μια  ακραία  συντηρητική  ατζέντα και  την  ανάγκη  να  οργανωθεί  μια κοινωνική-πολιτική αντεπίθεση. Σε αυτόν το στόχο, ιδιαίτερη σημασία θα έχει η ενωτική διαδήλωση στις 12 Απρίλη, όπου καλούν το NPA, το Μέτωπο της Αριστεράς, συνδικαλι-στικές και κοινωνικές οργανώσεις.

Ο Φράνκο Τουριλιάτο,  από  την ιταλική  Αντικαπιταλιστική  Αριστε-ρά,  περιέγραψε  τη δύσκολη  κατά-σταση που βιώνουν οι «από κάτω» στην  Ιταλία  τα  τελευταία  χρόνια, αλλά και την ακόμα χειρότερη λαί-λαπα  που  προετοιμάζει  η  νέα  κυ-βέρνηση  του  Ματέο  Ρέντσι,  μαζί με μια βαθιά αυταρχική μεταρρύθ-μιση  των  κρατικών  θεσμών.  Μί-

λησε για τις ευθύνες των μεγάλων συνομοσπονδιών για την αδυναμία του  κινήματος  αντίστασης,  αλλά και τις πρόσφατες προσπάθειες να ανασυγκροτηθεί η Αριστερά –τόσο στο  συνδικαλιστικό  πεδίο,  με  την προσπάθεια συγκρότησης μιας μα-χητικής πτέρυγας μέσα στην CGIL, όσο  και  στο πολιτικό, με  τη Λίστα Τσίπρα –που ενώνει δυνάμεις, αλλά έχει  και  σοβαρές  αντιθέσεις  στο εσωτερικό  της–  και  την  καμπάνια των  συντρόφων  της  Αντικαπιταλι-στικής  Αριστεράς  «ενάντια  στη  λι-τότητα,  ενάντια στην πολιτική  της ΕΕ». Ενδιαφέρον θα έχει μια μεγά-λη διαδήλωση  ενότητας  των  κινη-μάτων  στη  Ρώμη  στις  12  Απρίλη, την  ίδια  μέρα  που  θα  διαδηλώνει και η γαλλική Αριστερά.

Ο Αντώνης Νταβανέλλος περι-

έγραψε  την  αυταρχικοποίηση  της «υπαρκτής  ΕΕ»  και  εξήγησε  πως  η απαλλαγή  από  τον  «μερκελισμό» απαιτεί μεγάλη ανατροπή του ταξι-κού συσχετισμού, καθώς πίσω από την Μέρκελ υπάρχει μια  κοινωνική τάξη, η οποία  έχει  κάνει σαφές ότι δεν  διαπραγματεύεται.  Ανέφερε πως  δεν  υπάρχουν  «εύκολοι  δρό-μοι» ούτε στο ζήτημα της ΕΕ και της ευρωζώνης  ούτε  στο  ζήτημα  των συμμαχιών,  τονίζοντας την ανάγκη να  μην  υπαναχωρήσουμε  από  τη συνεδριακή θέση «καμιά θυσία για το  ευρώ»  και  υπενθυμίζοντας  την πρόσφατη  επιλογή  του ΚΚ  Γαλλίας να  συνταχθεί  με  τους  Σοσιαλιστές στις δημοτικές  εκλογές με  τα  γνω-στά  καταστροφικά  αποτελέσματα. Τόνισε  πως  ο  ΣΥΡΙΖΑ  θα  πρέπει  να επιδιώξει το σπάσιμο της λιτότητας 

«με κάθε διαθέσιμο μέσο» και αυτό αφορά και το νόμισμα, και τις τρά-πεζες, και τις ελευθερίες του κεφα-λαίου. Έτσι θα μπορεί να απευθυν-θεί ουσιαστικά στο εργατικό κίνημα και  την Αριστερά  της  Ευρώπης  για αλληλεγγύη,  καθώς  ο  αγώνας  που θα ξεκινήσει στην Αθήνα, τη Ρώμη, τη Λισσαβόνα, θα ολοκληρωθεί και θα κριθεί στο Παρίσι,  το Βερολίνο, και το Λονδίνο.

Τη διεθνή εικόνα συμπλήρωσαν με  τις  παρεμβάσεις  τους η  Ρακέλ Βαρέλα,  ¬–που  περιέγραψε  την παρόμοια  με  την  Ελλάδα  κατά-σταση  στην  Πορτογαλία,  έθεσε (κοινά  για  όλους)  ερωτήματα  ως προς  την  οργάνωση  της  εργατι-κής  αντίστασης  μετά  από  χρόνια νεοφιλελευθερισμού και κατέληξε πως «δεν είναι δικό μας χρέος, δεν 

Μαζική συμμετοχή στη διεθνή συνάντηση των αντικαπιταλιστικών κομμάτων που διοργάνωσε τo Rproject

8 • πολιτική ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Για μια Ευρώπη της ανατροπής

Απόσπασμα από την ομιλία του κοινοβουλ. εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ

Μ ια  προοδευτική  ανα-τροπή στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεκινάει παρά 

από τρία θέματα-ογκόλιθους:

Πρώτον: Την ακύρωση των μνη-μονίων  -και  προσθέτω-  και  των εφαρμοστικών  τους  νόμων.  Και προσθέτω  και  των  εφαρμοστικών νόμων,  διότι  τα  μνημόνια  μπο-ρούν  να  ακυρωθούν  και  πρέπει  να ακυρωθούν ως μια από τις πρώτες πράξεις  μιας  κυβέρνησης  της  Αρι-στεράς –και διευκρινίζω όταν λέμε Αριστερά  στην  ελληνική  πολιτική ορολογία  εννοούμε  την  πέραν  της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά. Δεν φτάνει  λοιπόν  η  κυβέρνηση  της Αριστεράς  να ακυρώσει  τα μνημό-νια, διότι κι αν ακυρωθούν τα μνη-

μόνια,  δεν  σημαίνει  τίποτα  στην πράξη  όσον  αφορά  τους  στόχους και το πρόγραμμα που θέλουμε να εφαρμόσουμε. Διότι παρά την ακύ-ρωση των μνημονίων,  εφόσον λει-τουργούν  οι  εφαρμοστικοί  νόμοι, τα μνημόνια αυτά στην πράξη -πα-ρότι θα έχουν καταργηθεί ως ενιαία κείμενα- θα εφαρμόζονται αδιαλεί-πτως. Γι’ αυτό λέμε κατάργηση μνη-μονίων και εφαρμοστικών νόμων.

ΧρέοςΤο  δεύτερο:  Να  αντιμετωπίσουμε το  πελώριο  θέμα  του  χρέους,  που το  ανέπτυξε  ο  σύντροφος  Τουσέν με μεγάλη ενάργεια και καθαρότη-τα και από μια σκοπιά που δείχνει ότι ξέρει πολύ καλά την κατάσταση στη χώρα  μας.  Το  ζήτημα  του  χρέους λοιπόν είναι ο δεύτερος ογκόλιθος. Και εδώ η θέση που πρέπει να είναι 

αδιαπραγμάτευτη  ως  κατεύθυνση και ως πολιτική επιλογή -και η οποία έχει  εγγραφεί  στις  αποφάσεις  του ΣΥΡΙΖΑ με  μια  πολύ μεγάλη  πλειο-ψηφία-  είναι  ότι  θα  διεκδικήσου-με  τη  διαγραφή  του  μεγαλύτερου μέρους  τουλάχιστον  του  χρέους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Και βεβαίως  αυτήν  τη  διαγραφή  του μεγαλύτερου  μέρους  του  χρέους θα  προσπαθήσουμε  τουλάχιστον να  τη  διεκδικήσουμε  με  διαπραγ-ματεύσεις, αλλά αν αυτές δεν μπο-ρούν να έχουν θετική έκβαση, όπως έχουμε  τονίσει  επανειλημμένα,  η κυβέρνηση  της  Αριστεράς,  χρησι-μοποιώντας  όλα  τα  δημοκρατικά και  αγωνιστικά  μέσα  που  διαθέτει -και  είναι  πολλά-  θα  προχωρήσει ανεξαρτήτως για να προασπίσει όχι απλώς το σοσιαλιστικό μέλλον του ελληνικού λαού, αλλά να προασπί-

Π. Λαφαζάνης: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους

είναι δική μας κρίση»–  και ο  Άχμεντ Σόκι – που αναφέρθηκε στην κατά-σταση  στις  ΗΠΑ,  στον  έμπρακτο διεθνισμό (από την αλληλεγγύη της ΟΛΜΕ  στους  απεργούς  καθηγητές του Σικάγο έως την προσπάθεια των δυνάμεων  του Rproject  να  βοηθή-σουν στη διεθνή καμπάνια των Αμε-ρικανών  συντρόφων  για  αλληλεγ-γύη  στους  Αιγύπτιους  αγωνιστές), και  στο  δίδαγμα  της  εποχής  μας πως  «όταν  τα  βάζεις  με  το  κράτος και  το  κεφάλαιο,  δεν  αρκούν  τελι-κά οι κινητοποιήσεις εκατομμυρίων στους  δρόμους»,  αλλά  χρειάζεται η  ανασυγκρότηση  μιας  «αληθινής Αριστεράς». 

Η  Ελένη Πορτάλιου,  αφού  εξή-γησε  γιατί  στην  Ευρωπαϊκή  Ένωση η  λαϊκή κυριαρχία  είναι σήμερα ένα αδειανό  πουκάμισο,  έκανε  λόγο  για ένα  ολιγαρχικό  πολιτικό  σύστημα. Η  γνωστή  αγωνίστρια  και  δημοτική σύμβουλος  προειδοποίησε  πως  «η ευρωπαϊκή αριστερά δεν έχει σήμε-ρα  μια  ηγεμονική  πρόταση  για  την απελευθέρωση  των  λαϊκών  τάξεων απέναντι  στο  σύγχρονο  χρηματοπι-στωτικό καπιταλισμό και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχούν 

στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα η δυνα-τότητα  ανατροπής  της  κυρίαρχης πολιτικής  είναι  ακόμα  μια  αβέβαιη στόχευση,  με  σημαντικές  ελλεί-πουσες  προϋποθέσεις».  Και  τόνισε: «Ο  ΣΥΡΙΖΑ,  η  ελληνική  αριστερά,  η ευρωπαϊκή  αριστερά  με  τις  εθνικές τις  ιδιαιτερότητες,  δεν  έχουν  καμία πιθανότητα  ν’  ανατρέψουν  τις  εθνι-κές κυβερνήσεις και ν’ αλλάξουν από κοινού την Ευρώπη αν δεν επαναθε-μελιωθούν  μέσα  στις  λαϊκές  τάξεις και τους αγώνες τους. Αν δεν αναλά-βουν, ριζοσπαστικοποιώντας τη δη-μοκρατία,  την  υπόθεση  της  λαϊκής κυριαρχίας η οποία σήμερα παραβι-άζεται βάναυσα».

Ο  δημοσιογράφος  Γιάννης Κι-μπουρόπουλος  στάθηκε  στη  δύ-σκολη  φάση  ύφεσης  του  κινήματος αντίστασης,  την  ιδεολογική/πολιτική υποχώρηση  τόσο  συνολικότερα  στις λαϊκές προσδοκίες όσο και ως προς τη διάθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, απο-δίδοντας  ευθύνες  και  στην  συμπε-ριφορά  της  Αριστεράς  απέναντι  στις «ευκαιρίες» που δημιουργήθηκαν. 

Ο Πάνος Κοσμάς, επικαλούμενος τη διεθνή –καλή και κακή– εμπειρία στάθηκε ιδιαίτερα στη σημασία του διεθνισμού  σήμερα,  σε  συνθήκες ιμπεριαλιστικής  αντεπανάστασης, όχι ως αφηρημένη ιδεολογική αξία, αλλά  ως  έμπρακτη,  οργανωμένη δράση, στην οποία η Αριστερά έχει τεράστια  ελλείμματα.  Εστίασε  ιδι-αίτερα στα κρίσιμα (για όλη την Ευ-ρώπη  και  διεθνώς)  καθήκοντα  του ΣΥΡΙΖΑ  στην  Ελλάδα,  όπου  το  με-γάλο διεθνιστικό καθήκον, αλλά και μονόδρομος, είναι η σύγκρουση και η ρήξη με το σύστημα, που μπορεί να βοηθήσει καταλυτικά «να γκρεμι-στεί η Βαστίλλη» της ΕΕ.  

Ο  Γιώργος  Σαπουνάς  επισήμανε την απόσταση ανάμεσα στις  εμπει-ρίες  και  τη  γραμμή  του ΚΕΑ  (με  το χαρακτηριστικό  παράδειγμα  των δεξιόστροφων  επιλογών  του  ΚΚΓ) και του ΣΥΡΙΖΑ, για να εντοπίσει το ζήτημα του «ποιος θα ρυμουλκήσει ποιον». Χρειάζεται, τόνισε, η Αριστε-ρά να αποφύγει  να γίνει  «ουρά» και των  δύο  αστικών  επιλογών  (διεθνι-κή  και  εθνική  αναδίπλωση),  υψώ-νοντας τα ζητήματα των εθνικοποι-ήσεων  (ως  επίθεση  στην  ατομική ιδιοκτησία) και του εργατικού ελέγ-χου  (ως βάθεμα της δημοκρατίας), καταλήγοντας  στον  κρίσιμο  ρόλο ενός  ενεργού  πολιτικού  κόμματος στην ταξική πάλη.  

Ο  Γιώργος Γιαννόπουλος  από το  περιοδικό  «Ένεκεν»,  μας  κάλεσε να  σκεφτούμε  «για  ποια  Ευρώπη» μιλάμε,  αντιπαραβάλλοντας  τις «Βρυξέλλες»  και  τους  συνειρμούς που γεννούν σήμερα με τις μεγάλες ιστορικές μάχες του εργατικού κινή-ματος στο Βέλγιο, δίνοντας εικόνες από  την  πορεία  επαναστατών  του παρελθόντος  μέχρι  τον  αγώνα  στις Σκουριές  ή  τους  απεργούς  της  Κό-κα-Κόλα σήμερα. 

Συγκλονιστική  ήταν  η  στιγμή που  πήραν  το  λόγο  ένας σχολι-κός φύλακας και μία καθηγήτρια που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, αλλά  που  πρωταγωνιστούν  στον αγώνα ενάντια στις απολύσεις: δή-λωσαν την ακλόνητη θέλησή τους να  συνεχίσουν  τον  αγώνα  μέχρι «να  γυρίσουν  πίσω»  όλοι  οι  απο-λυμένοι και καταχειροκροτήθηκαν επανειλημμένα  σε  κλίμα  έντονης φόρτισης,  κλείνοντας  μια  πολύ «γεμάτη»  ημέρα  με  τον  καλύτερο δυνατό τρόπο.

Μαζική συμμετοχή στη διεθνή συνάντηση των αντικαπιταλιστικών κομμάτων που διοργάνωσε τo Rproject

πολιτική • 9ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

«Να μην υποχωρήσουμε από τη συνεδριακή θέση ‘‘καμία θυσία για το ευρώ’’»

Για μια Ευρώπη της ανατροπής

Γ ια τον Ερίκ Τουσέν, η ΕΕ βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πα-γκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, γι’ αυτό και η απάντηση της ρήξης με ΕΚΤ-ΔΝΤ και ΕΕ θα έχει τεράστια σημασία για 

όλη την Ευρώπη. Αναφερόμενος στην αρχιτεκτονική της Ευρωπα-ϊκής Ένωσης, μίλησε για  «εργαλεία που οι άρχουσες τάξεις ονει-ρεύονταν  για  δεκαετίες».  Συγκεκριμένα  αναφέρθηκε  στις  ευρω-παϊκές συνθήκες, στην Κομισιόν ως  ιδανική μορφή κυβέρνησης για  τους αστούς  (δαπανά μόλις  το  1% των προϋπολογισμών ενώ λαμβάνει  τις  ισχυρότερες  αποφάσεις),  την  Ευρωπαϊκή  Κεντρική Τράπεζα  που  λειτουργεί  πλέον  ως  πιστωτής  των  κρατών-μελών και έχει στη διάθεσή της το ευρώ που λειτουργεί ως «ζουρλομαν-δύας» που διευκολύνει την επιβολή «εσωτερικής υποτίμησης, δη-λαδή δραματικής μείωσης των μισθών». Μάλιστα από το 2009 και μετά έχει στα χέρια της ως όπλο και το δημόσιο χρέος, που πλέον «μετατράπηκε σε εργαλείο καταστροφικής δύναμης ενάντια στα κεκτημένα». Αλλά  ταυτόχρονα, σημείωσε, η  τρόικα χρησιμοποι-ώντας και αναλαμβάνοντας το χρέος,  «μας έδωσε έναν κεντρικό στόχο μάχης για να σπάσει αυτή η ευρωπαϊκή αλυσίδα». 

Απέναντι λοιπόν στην «πολεμική μηχανή Κομισιόν-Ευρώ-Χρέος-Συνθήκες» η Αριστερά χρειάζεται να βρει τις σωστές πολιτικές, τα αδύναμα σημεία του αντιπάλου και αυτό, σύμφωνα με τον Του-σέν, είναι να διακηρύξει πως το χρέος προς την τρόικα «είναι επα-χθές, είναι παράνομο, είναι αβάσταχτο, δεν είναι δικό μας και δεν θα το πληρώσουμε!».

ΑλληλεγγύηΙδιαίτερα χρήσιμες ήταν οι επισημάνσεις που έκανε όσον αφορά μια τέτοια κατεύθυνση αμφισβήτησης του χρέους. Το ένα σημείο αφορούσε την διεθνιστική αλληλεγγύη: «Αν βρεθεί μια θαρραλέα κυβέρνηση που θα αρνηθεί να πληρώσει», θα βρει τη συμπάθεια των λαών της Ευρώπης. Το άλλο αφορούσε το δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς: «Είναι εύκολο και μπορείτε  φυσικά  να  ζητήσετε  μια  ευρωπαϊκή  συνδιάσκεψη  για το χρέος, μια συμφωνία αντίστοιχη με αυτήν του 1953, γιατί όχι;». Αλλά, «ξέρετε καλά ότι δεν πρόκειται να πείσετε την Μέρκελ, τον Ολάντ, την ΕΚΤ», γι’ αυτό και «η εφικτή διέξοδος είναι μονομερής», είναι η στάση πληρωμών και σε μια τέτοια περίπτωση «η ευρωπα-ϊκή Αριστερά θα ταχθεί μαζί σας, θα οργανωθούν μαζικές διαδη-λώσεις αλληλεγγύης». 

Αντίστοιχα, είπε, πρέπει να σταθούμε στο σύνθημα «καμιά θυ-σία για το ευρώ». «Έχετε κάθε δικαίωμα να πείτε πως αν δεν αλ-λάξει  αυτή  η  ΕΕ,  έχουμε  την  επιλογή  να  φύγουμε».  Σε  αυτό  το σημείο,  ξεχώρισε  τη  «δεξιά» από  την  «αριστερή»  έξοδο από  την ευρωζώνη. Μια έξοδος χωρίς αντικαπιταλιστική πολιτική «μπορεί να είναι και ιδανική για την αστική τάξη», γι’ αυτό και η αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται μέτρα όπως ο έλεγχος στις ελευθερίες του κεφαλαίου, η στοχευμένη (εις βάρος των πλουσίων) φορολογική μεταρρύθμιση,  οι  αυξήσεις μισθών, η  κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της εκκλησίας και του μεγάλου κεφαλαίου. 

Έκλεισε με την έκκληση «μην υπακούετε στην ΕΕ». Όπως είπε «μόνη  λύση  είναι  η  ανυπακοή στην  ΕΕ,  από μια  κυβέρνηση  του λαού». Αυτό, θα μπορέσει να οδηγήσει «σε μια νέα άνοιξη σε όλη την Ευρώπη που μπορεί να οδηγήσει στο σοσιαλισμό».

Ε. Τουσέν: Μόνη λύση είναι η

ανυπακοή στην ΕΕ

σει  πρώτα  και  κύρια  την  επιβίωσή του. Γιατί όσο υπάρχει αυτό το χρέ-ος,  δεν  μπορεί  να  επιβιώσει  και  να έχει μέλλον ο ελληνικός λαός.

Αυτό  το  χρέος  δεν  μπορεί  να αποπληρωθεί. Επιστημονικά και οι-κονομικά το λένε συχνά «μη βιώσι-μο». Είναι μια κομψή έκφραση για να εκφραστεί ότι αυτό το χρέος -ως αποπληρωμή-  σημαίνει  την  εξό-ντωση  στην  ουσία  του  ελληνικού λαού, την εξόντωση των εργαζομέ-νων και αυτό δεν πρόκειται και δεν μπορούμε να το ανεχτούμε. 

ΕθνικοποίησηΤο τρίτο από τα βασικά αφετηριακά σημεία  είναι  η  εθνικοποίηση-κοινω-νικοποίηση  των  τραπεζών. Και  αυτό είναι  μια  δέσμευση  του  ΣΥΡΙΖΑ  την οποία  έχουμε  αναλάβει  με  συνεδρι-ακές υπερ-πλειοψηφικές αποφάσεις. 

Αν μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν έχει  τον  έλεγχο  του  χρηματοπιστω-τικού  συστήματος,  προκειμένου  να διαμορφώσει μια νέα χρηματοπιστω-τική πολιτική με αναπτυξιακά κοινω-νικά κριτήρια, τότε δεν είναι δυνατόν να  προχωρήσει  ούτε  βήμα  σε  μια προοδευτική  κατεύθυνση.  Αν  συνε-χίσουμε αυτήν την κατάσταση, όπου οι ιδιώτες και μάλιστα το πλαίσιο της τραπεζικής  ένωσης  της  Ευρώπης, έχουν τον έλεγχο στο τραπεζικό σύ-στημα,  τότε η  εκάστοτε κυβέρνηση δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να εί-ναι επιτροπή διαχείρισης των συμφε-ρόντων  του  τραπεζικού  κεφαλαίου. Και ειδικά για την Ελλάδα, ο έλεγχος του  τραπεζικού  συστήματος  σημαί-νει  έλεγχος συνολικά της διαπλοκής μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και κράτους. Αν δεν σπάσει αυτή η δια-πλοκή, μια κυβέρνηση της Αριστεράς 

δεν μπορεί να προχωρήσει στην υλο-ποίηση του προγράμματός της. 

Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο, η Ελλάδα  είναι  στο  μεταίχμιο.  Ο  συ-σχετισμός,  περιφερειακός,  ευρω-παϊκός,  διεθνής  δεν  είναι  καθόλου καλός. Θα έλεγε είναι πολύ δύσκο-λος.  Με  αγωνία  και  ανησυχία  βλέ-πουμε ακροδεξιές έως φασίζουσες τάσεις  να  αναπτύσσονται  στον  ευ-ρωπαϊκό χώρο και εξαιτίας της αδυ-ναμίας  της  ριζοσπαστικής  Αριστε-ράς να εκφράσει έναν ριζοσπαστικό και επιθετικό λόγο. Αλλά η Αριστε-ρά της Ελλάδας κι ο ελληνικός λαός δεν  έχει  καμιά  άλλη  επιλογή  μέσα στις  δύσκολες συνθήκες αυτές  και το  άνισο  διεθνής  συσχετισμό  δυ-νάμεων από μια μικρή χώρα να τολ-μήσει να κάνει το προοδευτικό σο-σιαλιστικό άλμα προς τα μπρος. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή. 

του χρέους χωρίς όρους

10 ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξηςΟι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προ-γραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμόΟ καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανα-τραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβου-λευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή.

Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυ-λακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απο-μόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί κα-πιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπί-εση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπερια-λισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλί-μακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλ-ληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνό-μευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίαςH εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τά-ξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επανα-στατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμ-μα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάμηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδρομή σας στο λογαριασμό 064/480017-65 της Εθνικής Τράπεζας.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Μετά από ένα χρόνο δουλειάς, ο Άρης Χατζηστεφάνου και οι συ-νεργάτες του, προβάλλουν στον «διαδικτυακό αέρα» ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς χρήσης και αναμετάδοσης το νέο τους ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΦΑΣΙΣ-ΜΟΣ Α.Ε.», που μας ταξιδεύει από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, στο σήμερα. Η διαδικτυ-ακή πρεμιέρα του νέου ντοκιμα-ντέρ θα γίνει αυτή την Πέμπτη 10 Απριλίου στις 8 το βράδυ και θα προβληθεί ταυτόχρονα σε δεκά-δες πόλεις της Ελλάδας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Προβολές:

-Στέκι του «Δικτύου Αλληλεγγύ-ης και Αντίστασης 7ης Δ.Κ.» (Κε-δρηνού και Δημητσάνας 46-48, Αμπελόκηποι). Διοργάνωση: Δί-

κτυο Αλληλεγγύης και Αντίστα-σης 7ης Δ.Κ. Αθήνας.

-Στο Ρέθυμνο, στην πλατεία Μι-κρασιατών, παλιά πόλη. Αμέσως μετά την προβολή θα ακολου-θήσει συζήτηση. Την προβολή συνδιοργανώνουν αντιρατσιστι-κές-αντιφασιστικές συλλογικό-τητες και σωματεία.

Ο Συντονισμός Συλλογικοτή-των Αττικής συνεχίζει τον αγώ-να του για να καταργηθούν οι εξοντωτικοί φόροι που επιβάλ-λονται στα λαϊκά στρώματα και οι ηλεκτρονικές κατασχέσεις.

Την Παρασκευή 11/4 στις 10:00, οργανώνει συγκέντρωση διαμαρ-τυρίας στην Εφορία Ηλιούπολης, Λ. Βουλιαγμένης 387, από κοινού με τοπικές συλλογικότητες της περιοχής. Πρόκειται για μια από τις δύο ακόμα ΔΟΥ (μαζί με την Α΄ ΔΟΥ και αυτή της Κηφισιάς), που προχωρούν πιλοτικά τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις μέσω των τραπεζών, για χρέη φυσικών προσώπων προς την εφορία.

Την Παρασκευή στις 11 Απριλί-ου στις 19.00 ο 105,5 στο Κόκκινο υποδέχεται την Μέρκελ. Δυνα-μικό σαματά προγραμματίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός στο Κόκ-κινο την ημέρα της επίσκεψης της ΄Ανγκελα Μέρκελ στην Αθή-να, ώστε να ακουστεί και η φωνή

της άλλης Ευρώπης. Για το λόγο αυτό προγραμματίζει παράσταση διαμαρτυρίας στα προπύλαια την ώρα της επίσκεψης της Καγκελα-ρίου, καλώντας μας με δημιουρ-γική διάθεση, πλακάτ και πανό, να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στις πολιτικές λιτότητας που προωθεί η νεοφιλελεύθερη ατζέντα της Ευ-ρωπαϊκής δεξιάς για λογαριασμό του κεφαλαίου. Θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλο-γλου, η «ΝΟΝΑ», με τ ο ν λυρικό σχολιασμό τ ω ν Encardia.

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

Επικοινωνήστε μαζί μας:•Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964

•ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310

•ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 •ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555

•ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803

•ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199

•ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894 •ΚΡΗΤΗ: 6976332197

•ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330

ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460Καλλιθέα 6972256055Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ:

Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540

ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352

ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488Πρέβεζα 6932567576

ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199Φλώρινα 6944548787

ΘΡΑΚΗ: Κομοτηνή 6978032247

ΘΕΣΣΑΛΙΑ: Λάρισα 6978991247

ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631

ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Ασκληπιείο 6936604279 Νοσοκομείο Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσοκομείο «Σωτηρία» 6984067690Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΟΑΕΕ 6974701829ΥΠΑΑΤ 6945754555Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός-«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133

ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

ανάλυση • 11ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Του Πάνου Πέτρου

Α πό το Φλεβάρη είναι σε εξέλιξη η ανταρσία της Δεξιάς στη Βενεζου-έλα ενάντια στην κυβέρνηση του

PSUV (Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βε-νεζουέλας). Στο προηγούμενο φύλλο της «Ε.Α.», περιγράψαμε το βρόμικο πόλεμο της αντιπολίτευσης και τον πολιτικό αγώνα που διεξάγεται στη λατινοαμερικάνικη χώρα. Ωστόσο, η πολιτική σύγκρουση, που μαίνε-ται εδώ και αρκετούς μήνες, διεξάγεται μέσα σε υπαρκτά οικονομικά προβλήματα.

Τα πρωτοφανή κοινωνικά επιτεύγματα της Μπολιβαριανής Διαδικασίας αρκούν από μόνα τους για να απαντήσουν εύκολα στις δακρύβρεχτες ιστορίες μεσοαστών που δη-λώνουν στο CNN ότι «όλα καταρρέουν» και στη σπέκουλα διεθνών νεοφιλελεύθερων αναλυτών που παλεύουν να πείσουν ότι ζού-με πολύ καλύτερα στην «ελεύθερη αγορά».

Αλλά το γεγονός ότι μερίδα του τσαβισμού ή διεθνείς υποστηρικτές του, «αμυνόμενοι αντα-νακλαστικά», αρνούνται την ύπαρξη προβλη-μάτων, προσφέρει κακές υπηρεσίες και στο βενεζουελάνικο λαό και στη διεθνή συζήτηση στην Αριστερά. Είναι καλοδεχούμενη από αυτή την άποψη η παραδοχή σε πρόσφατη ανοιχτή επιστολή του Νίκολας Μαδούρο ότι, πέρα από τη δημαγωγία της Δεξιάς, υπάρχουν και πραγ-ματικά προβλήματα, όπως ο υψηλός πληθωρι-σμός και οι ελλείψεις αγαθών.

Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο επιχείρημα από μερίδα του «τσαβισμού», το οποίο απο-δίδει όλα τα προβλήματα στον «οικονομικό πόλεμο της Δεξιάς», στο σαμποτάζ της οικο-νομίας από μερίδες των καπιταλιστών, που αφήνουν αγαθά να σαπίζουν στις αποθήκες τους ή/και κερδοσκοπούν στις τιμές. Αυτή η υπονομευτική δράση, η απόπειρα «στραγ-γαλισμού» της οικονομίας για πολιτικούς λόγους υπάρχει. Αλλά το να αποδίδονται σε αυτή όλα τα δεινά, είναι η μισή αλήθεια.

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»Το πρόβλημα ξεκινά πράγματι από τους κα-πιταλιστές, αλλά στη ρίζα του δεν βρίσκεται η «πολιτικά υποκινούμενη δράση» κάποιων «κακόβουλων καπιταλιστών». Βρίσκεται η «φυ-σιολογική» λειτουργία της καπιταλιστικής συσ-σώρευσης. Πιο απλά, «είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε». Η υπερβολική έμφαση στους «υποκι-νούμενους σαμποτέρ» υπονοεί τη δυνατότητα ύπαρξης ενός υποτιθέμενου «υγιούς τομέα» της αστικής τάξης. Είναι ένα ζήτημα με πολιτι-κές προεκτάσεις, όσον αφορά την οικονομική στρατηγική της μπολιβαριανής ηγεσίας.

Καλύτερα από όλους το έχει θέσει ο μαρξι-στής οικονομολόγος Manuel Sutherland που γράφει συχνά για τη Μπολιβαριανή Διαδικασία:

«Η κυβέρνηση συνεχίζει να πιστεύει στη φαντασίωση μιας πατριωτικής αστικής τά-ξης, που θα αποκηρύξει τα εξωπραγματικά κέρδη τα οποία μπορεί να καρπωθεί μέσα από παράνομες εισαγωγές και κερδοσκοπία πάνω στο νόμισμα. Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν μπορεί να διανοηθεί μια χώρα όπου οι καπιταλιστές δεν θα ιδιοποιούνται το 70% του ΑΕΠ που παράγεται στον ιδιωτικό το-μέα, εκμεταλλευόμενοι μαζικά την εργατική τάξη… Συνοψίζοντας, ο τσαβισμός ονειρεύ-εται έναν λογικό και φιλάνθρωπο καπιταλι-στή, ο οποίος προφανώς δεν υπάρχει. Με αυτόν επιδιώκει να διαπραγματευτεί, ακόμα και αν η φυσιολογική δραστηριότητα αυτών των καπιταλιστών, δηλαδή η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, είναι η αιτία της μιζέριας της χώρας».

Πράγματι, σε αντίθεση με τις υστερίες της Δεξιάς, η «επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία» υπήρξε σχετικά περιορισμένη στη Βενεζου-έλα, όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο εξακολου-θεί να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην οικονομία. Ανάμεσα σε κορυφαία στελέχη του «μπολι-βαριανισμού» και συνοδοιπόρους του Ούγκο Τσάβες από τη δεκαετία του ’90, υπάρχει η άποψη πως στο επίκεντρο της ταξικής πάλης στη Βενεζουέλα βρισκόταν πάντα «η μάχη για την διανομή του πετρελαϊκού πλεονά-σματος». Αν και έχει δόσεις αλήθειας, είναι μια άποψη που αφήνει «εκτός κάδρου» την υπόλοιπη οικονομική δραστηριότητα.

Πράγματι, ο «τσαβισμός» άρπαξε το «πε-τρελαϊκό πλεόνασμα» από τα χέρια των ολι-γαρχών και των διεθνών προστατών τους και το αναδιένειμε προς όφελος των φτωχότε-ρων. Αλλά δεν έθιξε αποφασιστικά το ιδιω-τικό κεφάλαιο. Τα πετρελαϊκά έσοδα επέτρε-παν για αρκετά χρόνια στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας να είναι αποφασιστικά «υπέρ των φτωχών», χωρίς να είναι το ίδιο αποφασι-στικά «κατά των πλουσίων».

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι γενικά εφικτός ένας τέτοιος «σοσιαλδημοκρατικός παράδεισος». Ακόμα και στα καλύτερα χρό-νια, το ότι δεν στράφηκε «κατά των πλου-σίων» περιόριζε τις δυνατότητες άσκησης πολιτικής «υπέρ των φτωχών». Σύμφωνα με τον Sutherland, την περίοδο της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας υπήρξε φυγή κε-φαλαίων ύψους 150 δισ. δολαρίων, δηλαδή «δραπέτευσε» το 43% του ΑΕΠ του 2010! Κα-τανοεί κανείς εύκολα τις συνέπειες αυτής της «ελευθερίας του κεφαλαίου» στην οικονομία.

Πόσω μάλλον σήμερα που οι συνέπειες γί-νονται πιο εμφανείς, καθώς η περίοδος δυσκο-λεύει. Από το 2008, η κινεζική ατμομηχανή, με την αυξημένη ζήτηση πρώτων υλών στα πλαί-σια ενός θηριώδους πακέτου επενδύσεων σε παραγωγικές δυνάμεις, «κράτησε» τις λατινο-αμερικανικές οικονομίες εκτός κρίσης. Σήμερα που η Κίνα «φρενάρει», η κρίση «αγγίζει» πιο σοβαρά τη Λατινική Αμερική και φέρνει στην επιφάνεια δομικές αδυναμίες και προβλήματα.

Το πιο χαρακτηριστικό πρόβλημα είναι το «παιχνίδι» με το συνάλλαγμα. Οι έμποροι αποκτούν δολάρια νόμιμα, μέσα από επίση-μες διαδρομές, προκειμένου να μπορούν να κάνουν εισαγωγές αγαθών. Αλλά είναι πολύ πιο κερδοφόρο γι’ αυτούς να ρίχνουν αυτά τα δολάρια στη μαύρη αγορά (όπου πωλούνται 15 φορές πάνω από την επίσημη συναλλαγ-ματική τους αξία) ή να ορίζουν τις τιμές τους με βάση τη «μαυραγορίτικη» συναλλαγματική ισοτιμία, κάτι που οδηγεί σε ελλείψεις εισαγό-

μενων προϊόντων, αυξήσεις στις τιμές κλπ. Με αυτή την έννοια, δεν πρόκειται για «συνωμο-σία», αλλά για το «φυσιολογικό» στον ιδιωτικό τομέα κίνητρο της υψηλότερης δυνατής κερ-δοφορίας που προκαλεί τα προβλήματα.

ΤαλάντευσηΤους τελευταίους 16 περίπου μήνες, η βενε-ζουελάνικη κυβέρνηση ταλαντεύεται ανάμεσα σε προσπάθειες «εξευμενισμού» της «εθνικής αστικής τάξης» (γι’ αυτό και οι πρόσφατες συ-ζητήσεις «εθνικής συμφιλίωσης» με τη «μετρι-οπαθή» πτέρυγα της Δεξιάς), σε προσπάθειες «άμυνας» απέναντι στις κερδοσκοπικές επι-θέσεις και τις συνέπειές τους (βλέπε τα μέτρα ελέγχου ενάντια σε κάποιες εταιρίες το περα-σμένο φθινόπωρο) και αμφιλεγόμενες πολιτι-κές «ελέγχου της κατάστασης» (μια πρόσφατη «νέα νομισματική πολιτική» που ικανοποίησε το Σύνδεσμο Βιομηχάνων, αλλά και αυξήσεις μισθών για να περιοριστεί η ζημιά του πληθω-ρισμού στο εργατικό εισόδημα).

Κάθε προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των λαϊκών τάξεων και ακόμα περισσότερο κάθε προσπάθεια «απάντησης» στον οικονομικό πόλεμο είναι αξιέπαινα. Ωστό-σο η αποσπασματικότητα και ο αμυντικός χα-ρακτήρας διατηρούν μια εικόνα αδυναμίας και εξάντλησης. Ένα συμπέρασμα που βγαίνει από την πρόσφατη κρίση είναι πως η τακτική «μο-νομερών ενεργειών μόνο όταν μας προκαλούν» μπορεί να αποτρέπει κάποιες καταστροφές, αλλά είναι αποσπασματική και ως τέτοια δεν έχει καταφέρει να λύσει τα προβλήματα. Ένα δεύτερο είναι πως η «νομισματική πολιτική» μόνη της δεν είναι λύση για πάσα νόσο.

Στη Βενεζουέλα γίνεται μια απόπειρα «πε-ριορισμού» της καπιταλιστικής δραστηρι-ότητας, που σκοντάφτει στη δυνατότητα του κεφαλαίου να «εξεγείρεται» με επιτυχία ενάντια σε τέτοιους περιορισμούς, όσο κυ-ριαρχεί στην οικονομία. Αυτό φέρνει στην επιφάνεια το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να διαχειριστεί μια κυβέρνηση της Αρι-στεράς. Αναδεικνύει την ανάγκη μιας συνο-λικής, στρατηγικής απάντησης ενάντια στο ιδιωτικό κεφάλαιο και όχι μιας «αμυντικής», αποσπασματικής διαχείρισης των προβλημά-των που δημιουργεί η κυριαρχία του.

Αυτή η συζήτηση (που απλώνεται σε μέ-τρα για τις τράπεζες, το ιδιωτικό κεφάλαιο, τις «ελευθερίες» της αγοράς) ανοίγει από αριστερές πτέρυγες του PSUV και οφείλει να απασχολήσει με σοβαρότητα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το οικονομικό μοντέλο της Βενεζουέλας έχει δημιουργήσει και επιπλέον παρενέργειες. Ο κρατικοκαπιταλιστικός τομέας δημιούργησε

τη λεγόμενη «μπολιμπουρζουαζία»: Κρατικοί και κομματικοί αξιωματούχοι που έγιναν ιδιο-κτήτες-διαχειριστές του πολύτιμου «πετρελαϊ-κού πλεονάσματος». Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί ο ρόλος του στρατού στην κυβέρνηση, γύρω από τον Καμπέχο («Στάλιν της Βενεζουέλας» τον ονόμαζε ο Γερμανός ακαδημαϊκός Χάιν Ντίτριχ, ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της διακυβέρνησης Τσάβες, τις μέρες που κρι-νόταν αν θα διαδεχτεί αυτός ή ο συνδικαλιστής Μαδούρο τον Ούγκο Τσάβες). Αυτό το κοινω-νικό στρώμα έχει «αυτονομηθεί» από τη λαϊκή βάση του τσαβισμού και κάνει αναγκαία την επιστροφή, επικαιροποίηση και όξυνση της μαρξιστικής ανάλυσης και κριτικής στο αστικό κράτος και την κρατική γραφειοκρατία.

Στο πλαίσιο που ορίζει αυτός ο κρατικοκα-πιταλιστικός τομέας και μέσα από την οικονο-μική σχέση μαζί του, τα τελευταία χρόνια κερ-δοφορεί και ένα τμήμα της εθνικής αστικής τάξης, αυτό που εκπροσωπείται από τη «με-τριοπαθή Δεξιά» και επιδιώκει ένα «ομαλό ξε-δόντιασμα» της Μπολιβαριανής Διαδικασίας.

Παράλληλα, το λαϊκό αυτό-οργανωμένο κίνημα της Βενεζουέλας –ζηλευτό κάποτε δι-εθνώς– πιέζεται από τις προτεραιότητες της μπολιμπουρζουαζίας στο να υποβιβαστεί σε «πελάτη»-«υποστηρικτή» του κράτους, αντί να αναβαθμιστεί σε πρωταγωνιστή και ανε-ξάρτητο υποκείμενο των εξελίξεων.

Γι’ αυτό και οι αριστεροί αγωνιστές του τσαβι-σμού καλούν σε μέτρα όπως η άμεση εμπλοκή της βάσης στη λήψη αποφάσεων, την ενίσχυση των εξουσιών των εργατικών συμβουλίων, των σωματείων και των κομουνών, την αποφασι-στική στήριξη των ανεξάρτητων εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων. Γι’ αυτό και αρκετοί αγωνιστές υπενθυμίζουν παλιότερες υποσχέ-σεις του Τσάβες –όπως η συγκρότηση επιτρο-πών για το μετασχηματισμό του κράτους ή το βάθεμα και η εξάπλωση των σοσιαλιστικών πει-ραμάτων στις βιομηχανικές ζώνες– που έχουν αποσιωπηθεί τα τελευταία χρόνια…

Αυτές τις μέρες πλησιάζει η επέτειος των επικών στιγμών του Απρίλη του 2002, όταν ένα ασύλληπτο τσουνάμι λαϊκής αυτο-οργά-νωσης και δράσης διέλυσε το πραξικόπημα. Αυτό που πάει να ξεχαστεί, και που αξίζει να το θυμόμαστε, είναι πως αυτή η δύναμη των «από κάτω» ήταν για χρόνια η «ζωτική δύνα-μη» που έκανε τα πάντα να δείχνουν εφικτά. Αυτό που πάει να ξεχαστεί, και που αξίζει να το θυμόμαστε, είναι πως το σύνθημα που έδωσε τότε στις μάζες το σινιάλο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να εξαπο-λύσουν τη δύναμή τους, ήταν: «Άμυνά μας είναι η επίθεση!».

Σχέδιο μετάβασης στο σοσιαλισμό ή αναζήτηση ανιδιοτελούς αστικής τάξης;

Η κρίση στη Βενεζουέλα και η κυβέρνηση της Αριστεράς

Μέρος Β’

Από διαδήλωση συνδικάτων: «Για ένα σοσιαλιστικό μοντέλο λειτουργίας χωρίς γραφειοκρατία, με τη συμμετοχή των εργαζομένων και εργατικό έλεγχο!»

12 • διεθνή ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Του Κώστα Παπανικολάου

Α ναμφισβήτητα το αποτέ-λεσμα των γαλλικών δη-μοτικών εκλογών άνοιξε

μεγάλες συζητήσεις και ήδη έχει προκαλέσει κινητικότητα στις πο-λιτικές εξελίξεις στη Γαλλία.

Η αποχή και στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο έφτασε σε ιστορικά υψηλό ρεκόρ (ενώ στις λαϊκές συνοικίες ήταν ακόμα με-γαλύτερη), καταγράφοντας το βάθος της πολιτικής κρίσης.

ΣοσιαλιστέςΤο κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμ-μα συντρίφτηκε, επηρεαζόμενο περισσότερο από τα άλλα κόμμα-τα από τη μεγάλη αποχή (οι άν-θρωποι που το 2012 εξέλεξαν τον Ολάντ με την ελπίδα να σταματή-σει τη λιτότητα), αλλά καταγρά-φοντας και σημαντικές εκλογικές απώλειες και προς τη Δεξιά αλλά και προς το Εθνικό Μέτωπο. Το κόμμα του Φρανσουά Ολάντ, σε μια «μαύρη Κυριακή» όπως την ονόμασαν στελέχη του, έχασε 155 μεγάλους δήμους, οι οποίοι κατέληξαν στα χέρια της Δεξιάς, πλην του Παρισιού. Η ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν η τιμωρία της λιτότητας που έχει εφαρμόσει ο Ολάντ από τότε που εξελέγη, ακολουθώντας πιστά τη νεοφιλελεύθερη στροφή των ευ-ρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Η Δεξιά (UMP) εμφάνισε ση-μαντική άνοδο, αναδεικνυόμενη πρώτη δύναμη με το εθνικό της ποσοστό να προσεγγίζει το 48%. Αν και έσπευσαν να μιλήσουν για «μπλε κύμα», η ουσία είναι πως το UMP (που αντιμετωπίζει τη δική του εσωτερική κρίση) απλώς ει-σέπραξε δημοσκοπικά και εκλογι-κά την ψήφο διαμαρτυρίας κατά

της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής και επωφελήθηκε από την αποχή. Το κόμμα της αξιωμα-τικής αντιπολίτευσης κατάφερε να ανακτήσει αρκετούς μεγάλους δήμους που έως τώρα θεωρού-νταν ιστορικά «κάστρα» των Σο-σιαλιστών. Το UMP συνεχίζει να στηρίζει άκρατα τις νεοφιλελεύ-θερες πολιτικές, ενώ παράλληλα έχει μετακινηθεί ακόμη πιο πολύ προς τα δεξιά στα «κοινωνικά» θέ-ματα, στηρίζοντας σε πολλές πε-ριπτώσεις την ατζέντα του Εθνι-κού Μετώπου.

Εθνικό ΜέτωποΤο Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε ο νικητής των δημοτικών εκλο-γών. Στον πρώτο γύρο κέρδισε ένα ποσοστό της τάξεως του 14,6% (όπου κατέβηκε), ενώ τελικά εξέλεξε 1.200 δημοτι-κούς συμβούλους και κέρδισε 11 δήμους. Σε εκλογική δύναμη επέστρεψε στα επίπεδα της δε-καετίας του ’90, ενώ σε εκλεγ-μένους και δήμους ξεπέρασε το ρεκόρ του 1995. Η ακροδεξιά αποκτά τοπικές δυνάμεις, πάνω στις οποίες θα επιδιώξει να χτί-σει την επιρροή της. Πρόκειται για πολύ ανησυχητική εξέλιξη, που πρέπει να προβληματίσει τη γαλλική Αριστερά. Ωστόσο δεν πρόκειται για «σαρωτική επέλα-ση». Το FN βρέθηκε μακριά από το στόχο των 15 μεγάλων πόλε-ων (και όχι απλώς δήμων) που προσδοκούσε και διακήρυττε η Λεπέν προεκλογικά, γενικότε-ρα δεν πήγε καλά στις μεγάλες πόλεις (οι επιτυχίες του αφο-ρούσαν κυρίως μικρούς δήμους και κοινότητες), ενώ παρουσί-ασε καθοδική πορεία σε σχέση με τις βουλευτικές του 2012 (-1,5%). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις εκμεταλλευόμε-νο την αποχή.

Μεγάλο ρόλο στο «θρίαμβο» της Λεπέν έπαιξαν τα τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά γαλλικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία με την ανακήρυξη εκλογής κάποιων λι-στών του FN δεν άργησαν να μι-λήσουν για «ακροδεξιό θρίαμβο», προσπαθώντας με παρουσίαση αποσπασματικών στοιχείων αλλά και υπερπροβολή των επιτυχιών να το τεκμηριώσουν έτσι, «εξα-φανίζοντας» ταυτόχρονα τις επι-δόσεις της Αριστεράς.

Αποκλειστική ευθύνη στη δια-τήρηση των ποσοστών της Λεπέν έχει ο κυρίαρχος δικομματισμός PS-UMP, με την πολιτική που έχουν ασκήσει αλλά και με το πο-λιτικό φλερτ το οποίο έχουν πραγ-ματοποιήσει έμμεσα ή άμεσα στελέχη των δύο κομμάτων με το Εθνικό Μέτωπο. Τα δύο κόμματα συμβαδίζουν από την αρχή της νέας κυβερνητικής θητείας σε μια στροφή στο «νόμος και τάξη», δί-νοντας την ευκαιρία στους φασί-στες του Μετώπου να επιβάλουν αρκετές φορές την ατζέντα τους στη γαλλική κεντρική πολιτική επικαιρότητα. Επιπλέον, το Εθνι-κό Μέτωπο δημαγωγεί ενάντια στη «σοσιαλιστική λιτότητα» και εκμεταλλεύεται τη -δίκαιη- οργή ενάντια στην ΕΕ, κατευθύνοντάς την στον εθνικιστικό «προστατευ-τισμό».

Νέα κυβέρνησηΕίναι χαρακτηριστική της κατά-ντιας των Σοσιαλιστών, αλλά και των ευθυνών για την άνοδο του FN, η πρώτη απάντηση της γαλ-λικής κυβέρνησης στα αποτελέ-σματα: Ο Ολάντ τοποθέτησε τον συντηρητικό και με ξενοφοβικές απόψεις Μανουέλ Βαλς (γνω-στός και ως «Σαρκοζί των Σοσι-αλιστών») στον πρωθυπουργικό θώκο. Επιπλέον, στο νέο υπουρ-

γικό συμβούλιο συμμετέχει πλέ-ον η νεοφιλελεύθερη Σεγκολέν Ρουαγιάλ (γνωστή και ως «Σαρκο-λέν»). Λόγω αυτής της εξέλιξης, οι Οικολόγοι-Πράσινοι συζητάνε να αποσύρουν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση Ολάντ από δω και πέρα.

ΑριστεράΗ Αριστερά βγαίνει από αυτή την εκλογική αναμέτρηση έχο-ντας κρατήσει ένα μεγάλο πο-σοστό των κόσμου που ψήφισε το 2012 στις προεδρικές εκλογές (στον πρώτο γύρο, το ποσοστό όπου κατέβηκε ήταν κοντά στο 11%), άλλα με μεγάλες εσωτερι-κές πληγές λόγω της διαφορε-τικής στρατηγικής που ακολού-θησαν το ΚΚΓ και το Κόμμα της Αριστεράς, και συγκεκριμένα της διαφορετικής προσέγγισης στο Παρίσι και άλλες μεγάλες πόλεις, όπου το ΚΚΓ κατέβηκε σε συνεργασία από τον πρώτο γύρο με τους Σοσιαλιστές, ενώ το Κόμμα της Αριστεράς με τις υπόλοιπες συνιστώσες του Με-τώπου σε αυτόνομες λίστες.

Η κεντροαριστερή και δια-σπαστική τακτική του ΚΚΓ και η προσκόλληση σε λογικές «πλη-θυντικής Αριστεράς» είναι εντε-λώς εκτός τόπου και χρόνου και μόνο ήττες μπορούν να προ-σφέρουν στη γαλλική Αριστερά, όπως περίτρανα αποδείχθηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου το ΚΚ «συμμερίστηκε» τη συντριβή των Σοσιαλιστών συμμάχων του. Οι ευθύνες της ηγεσίας του ΚΚΓ είναι τεράστιες στο «θόλωμα» ενός σε γενικές γραμμές θετικού αποτελέσματος για την Αριστερά.

Οι δυνάμεις του Μετώπου της Αριστεράς και τα τμήματα της γαλλικής άκρας Αριστεράς τα οποία συνεργάστηκαν μαζί

του κέρδισαν 72 δήμους και εξέλεξαν περίπου 3.000 συμ-βούλους. Οι 120 αυτόνομες λίστες του Μετώπου της Αρι-στεράς που συνέχισαν και στον δεύτερο γύρο είχαν έναν μέσο όρο γύρω στο 27,6%. Συνολι-κότερα, διάφορες παραλλαγές αυτόνομης καθόδου της «Αρι-στεράς της Αριστεράς» (είτε το Αριστερό Μέτωπο, είτε το Αρι-στερό Μέτωπο με το NPA, είτε το NPA με τις συνιστώσες του Αριστερού Μετώπου που δεν ακολούθησαν την κεντροαρι-στερή τακτική του ΚΚ) πήγαν αρκετά καλά (με αρκετά διψή-φια αποτελέσματα), δείχνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της Αριστεράς, όταν ακολουθεί τακτική ανεξαρτησίας από τους Σοσιαλιστές και πραγματικής σύγκρουσης με τις αντιλαϊκές και ρατσιστικές πολιτικές.

ΣυνέχειαΤα θετικά και τα αρνητικά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης πρέ-πει να συζητηθούν σοβαρά, για να μπορέσει η γαλλική Αριστερά να ανταποκριθεί στα μεγάλα και δύσκολα καθήκοντα της εποχής. Στις 12 Απρίλη, μια μεγάλη ενωτι-κή διαδήλωση των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς μαζί με συνδικαλιστικές και κοινωνι-κές οργανώσεις είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα για την ανασύ-νταξη της γαλλικής Αριστεράς. Ενδιαφέρον έχει και η ανταπό-κριση που θα βρει και ο διάλο-γος που θα γίνει μετά τη δημο-σίευση ανοιχτής επιστολής του NPA προς το ΚΚΓ, το Κόμμα της Αριστεράς, το Ensemble («Μαζί», συμμαχία 5 συνιστωσών του Με-τώπου της Αριστεράς) και την LO για την ανάγκη συζήτησης και συνεννόησης της «Αριστεράς της Αριστεράς».

Οι δημοτικές εκλογές στη ΓαλλίαΉττα του Ολάντ, εδραίωση της ακροδεξιάς, η Αριστερά σε σταυροδρόμι

Αμέσως μετά τις εκλογές φάνηκε η ακροδεξιά απειλή: Η Μαρίν Λεπεν ανακοί-νωσε άμεσα την κατάργηση των μη χοιρινών εναλλακτικών (για τους μουσουλ-μάνους μαθητές) τροφών στις καντίνες των σχολείων, στους 11 δήμους που ελέγχει το Εθνικό Μέτωπο. Αλλά φάνηκαν και οι δυνατότητες αντίστασης: Το ίδιο το βράδυ των εκλογών, αντιφασίστες διαδηλωτές σε πολλές πόλεις χάλα-σαν το «πάρτι» των ακροδεξιών υποχρεώνοντάς τους να γιορτάσουν «σεμνά» μέσα στα γραφεία τους, υπό την προστασία των γαλλικών ΜΑΤ.

διεθνή • 13ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Η σύγκρουση στην ΤαϊλάνδηΗ προσπάθεια των φιλομοναρχικών, αντιδημοκρατικών δυνάμεων της Ταϊλάνδης να ανατρέψει την κυβέρνηση συνεχίζεται. Όταν η πρωθυπουργός Γινγκλούκ Σιναβάτρα προκήρυξε πρόωρες εκλογές, για να εκτονωθεί η πολιτική κρίση, αντικυβερνητικοί διαδηλωτές εμπόδισαν σε πολλά εκλογικά τμήματα την προσέλευση στις κάλπες και τις επό-μενες μέρες συνέχισαν τις κινητοποιήσεις τους, απαιτώντας την ανάληψη της εξουσίας από ένα μη εκλεγμένο «συμβού-λιο». Τα δικαστήρια της χώρας έκριναν τις εκλογές άκυρες, υποβιβάζοντας την κυβέρνηση Σιναβάτρα σε «υπηρεσιακή». Η απόφαση ξύπνησε μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος ( «δικαστικά πραξικοπήματα» έχουν ανατρέψει διαδοχικές κυβερνήσεις) και το λαϊκό-δημοκρατικό κίνημα των Κόκκι-νων Πουκάμισων αποφάσισε να σηκώσει επιτέλους το γάντι. Δεκάδες χιλιάδες συγκεντρώθηκαν για τρεις μέρες στην Μπανγκόγκ, δηλώνοντας πως, αν επιχειρηθεί η ανατροπή της κυβέρνησης, θα επιστρέψουν για να δοθεί «η τελική μάχη», για «να λύσουμε τους λογαριασμούς με την ελίτ»…

Αίγυπτος: Ο Σίσι βαδίζει προς την προεδρίαΟ στρατηγός Σίσι παραιτήθηκε από τη θέση του στις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου και κατεβαίνει οριστικά στις προεδρικές εκλογές της Αιγύπτου, όπου αναμένεται και να επικρατήσει. Τα ρίσκα της επιλογής είναι μεγάλα, αλλά προφανώς η αναζήτηση άλλου καθεστωτικού υποψηφίου δεν απέδωσε και η αντεπανάσταση θεωρεί πως δεν πρέπει να χαθεί το «παράθυρο ευκαιρίας» που έχει δημιουργήσει η συγκυρία (τα πετροδόλαρα που ρέουν από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η αποδιοργάνωση και η καταστολή των επαναστατών, η τρομοϋστερία) και ρίχνει τώρα το «γερό χαρτί» της. Οι ίδιες οι εκλογές θα είναι ένα μέτρημα, με κριτήρια την αποχή και την υποψηφιότητα του αριστερού νασερικού Σαμπάχι (οι επαναστατικές δυνάμεις είναι διχασμένες σε αυτό το ζήτημα). Τα κρίσιμα ξεκινάνε μετά τις εκλογές. Η «εποχή Σίσι» θα είναι μια προσπάθεια της αντεπανάστασης να σταθεροποιήσει οριστικά την κατάσταση. Σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, είναι μια προσπάθεια κατα-δικασμένη να καταρρεύσει κάποια στιγμή στο μέλλον, για μια σειρά οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς λόγους. Αλλά οι σκληρές και γεμάτες, καλές και κακές εμπειρίες των προη-γούμενων τριών χρόνων δείχνουν ότι είναι απολύτως κρίσιμο το «πώς θα καταρρεύσει» και σε τι κατάσταση θα βρίσκονται οι επαναστατικές δυνάμεις τη στιγμή της κατάρρευσης…

Εθνικισμός και λιτότητα στην ΟυκρανίαΣτα ανατολικά της Ουκρανίας, φιλορώσοι διαδηλωτές κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια σε Ντόνετσκ, Χάρκοβο και Λουχάνσκ, απαιτώντας δημοψήφισμα τύπου Κριμαίας. Στα δυτικά της Ουκρανίας, ο Δεξιός Τομέας αρνείται να δεχτεί την απόφαση της βουλής για αφοπλισμό του και ζητά την παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Αβάκοφ με αφορμή την εκτέλεση στελέχους του και την επίθεση σε ξενοδο-χείο-στρατηγείο των νεοναζί. Και μέσα σ’ αυτό το χάος, ο διορισμένος πρωθυπουργός Γιατσένιουκ επιβεβαίωσε με τον πιο ξεγυμνωμένο τρόπο την χρησιμότητα του «πατριω-τισμού» ως «τελευταίου καταφύγιου των απατεώνων». Μό-λις η –«υπηρεσιακή» υποτίθεται– κυβέρνηση έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις του ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός δήλωσε γεμάτος περηφάνια πως θα επιμείνει στη σκληρή λιτότητα, γιατί είναι «το τίμημα της εθνικής ανεξαρτησίας»…

Το κίνημα στην ΙσπανίαΗ τεράστια «πορεία στη Μαδρίτη» στις 22 Μάρτη δεν ήταν φωτοβολίδα. Προέκυψε μέσα από υπαρκτούς, διάσπαρτους αγώνες (τα λεγόμενα «Κύματα», δηλαδή τα κινήματα αγώνα στην υγεία, την παιδεία, την έρευνα, των Indignados και των πυροσβεστών ενάντια στις εξώσεις, οι απεργίες στον ιδιωτικό τομέα) που συντονίστηκαν. Και έδωσε ώθηση να συνεχιστούν αυτοί οι αγώνες, αλλά και να διατηρήσουν το μήνυμα της ενότητας μεταξύ τους. Αξιοποιώντας το σύνθημα «καταλαμ-βάνουμε τη Μαδρίτη», οργανώθηκε μια φοιτητική απεργία με σύνθημα «Καταλαμβάνουμε το πανεπιστήμιο». Από τα μαθήματα απείχαν δύο εκατομμύρια φοιτητές, ενώ 100.000 διαδήλωσαν στους δρόμους. Στο πλευρό των φοιτητών βρέθηκαν εργαζόμενοι και συνδικαλιστές και στις ομιλίες αναδείχθηκε ο «κοινός αγώνας» των φοιτητών με την απεργία στην Coca Cola και στην Telemadrid. Το κίνημα της Ισπανίας ανέλαβε να δείξει πως ο διεθνής «κύκλος» αγώνων, που άνοιξε μετά το ξέσπασμα της κρίσης, δεν έχει κλείσει…

Με ανοιχτό και το «ενδοαστικό» μέτωπο και το χάσμα με τη νέα ριζοσπαστικοποίηση, ο Ερντογάν παραμένει ισχυρός -στο εκλογικό πεδίο- χάρη στην αθλιότητα της μείζονος αντιπολίτευσης

Τουρκία: Οι νικητές και οι χαμένοι στις δημοτικές εκλογές-δημοψήφισμα

Του Πάνου Πέτρου

Ο ι φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές στην Τουρκία δεν εί-χαν καμία σχέση με την επι-

λογή δημάρχων, αλλά έγιναν πολιτικό δημοψήφισμα μέσα στο πιο πολωμέ-νο πολιτικά κλίμα από τη δεκαετία του 1980. Ο ίδιος ο Ερντογάν εμφανίστηκε πολύ περισσότερο στα ΜΜΕ και στις συγκεντρώσεις από ό,τι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, ενώ μια αντίστοιχη πολιτική πόλωση επιδίωξε προεκλογικά και η κε-μαλική αντιπολίτευση.

Η πολιτική νίκη κατέληξε στο κυβερ-νητικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανά-πτυξης (ΑΚΡ), που κέρδισε το 45% των ψήφων. Το αποτέλεσμα δεν αποτελεί έκπληξη για όποιον παρακολουθεί την τουρκική πολιτική σκηνή, καθώς όλοι ανέμεναν μια καθαρή νίκη του Ερντογάν.

Η εκλογική βάση του ΑΚΡ δεν επέλεξε να τιμωρήσει το κόμμα. Δεν συμμερίζο-νται όλοι τη συνωμοσιολογία του Ερντο-γάν. Το 77% των Τούρκων, άρα και σημα-ντικό τμήμα των ψηφοφόρων του ΑΚΡ, πιστεύει πως οι κατηγορίες για διαφθορά είναι πραγματικές. Γιατί επιμένουν τόσο πλατιές λαϊκές μάζες να στηρίζουν μια κυβέρνηση που θεωρούν διεφθαρμένη; Ή μια κυβέρνηση που έγινε λαοφιλής ως «δημοκρατική» δύναμη και τον τε-λευταίο ένα χρόνο μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο σε αυταρχική; Η πιθα-νότερη απάντηση είναι οι βάσιμοι φόβοι τους πως η αντιπολίτευση είναι πολύ χειρότερη, πως αν επιστρέψουν οι κε-μαλικοί στην εξουσία, θα χαθούν όποιες κατακτήσεις έγιναν εφικτές μετά τη νίκη του ΑΚΡ το 2002. Όπως τονίζει ο Yuksel Sezgin, καθηγητής πολιτικών επιστη-μών, σε άρθρο του στο Αλ Τζαζίρα:

«Τα κόμματα της αντιπολίτευσης (δη-λαδή το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμ-μα-CHP και το Κόμμα Εθνικιστής Δρά-σης-MHP) έχουν χάσει από το ΑΚΡ σε 6 τοπικές και εθνικές εκλογές, καθώς και σε 2 δημοψηφίσματα από το 2002 μέ-χρι σήμερα. Έχει γίνει πια πεντακάθαρο πως αν τα αντιπολιτευτικά κόμματα δεν περάσουν από βαθιά πολιτική μεταμόρ-φωση, πιθανότατα θα συνεχίσουν να υπομένουν εκλογικές ήττες από το ΑΚΡ. Ένας τρόπος να ερμηνευθούν τα αποτε-λέσματα των πρόσφατων εκλογών είναι πως οι Τούρκοι δεν εμπιστεύονται την αντιπολίτευση, ούτε πιστεύουν ότι θα μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα κα-λύτερα από το ΑΚΡ».

Ο Ερντογάν μάχεται σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα (ένας λόγος που εξηγεί και τη στροφή στον αυταρχισμό που ορι-σμένες φορές φτάνει στα όρια της ηλιθι-ότητας και της πολιτικής αυτοκτονίας), αλλά έχει κατορθώσει να «τσουβαλιά-σει» προπαγανδιστικά όλα τα μέτωπα (το κίνημα του Γκέζι, τις δημοκρατικές διαδηλώσεις, τον «κρατικό εμφύλιο» με το κίνημα Χιζμέτ, τα σκάνδαλα, τον δυ-τικό παράγοντα) σε έναν «εχθρό».

Όταν ο βασικός «εχθρός» στο εκλο-γικό πεδίο παίρνει τη μορφή του φιλο-στρατιωτικού, εθνικιστικού, ισλαμο-φοβικού, ελιτιστικού CHP, είναι πολύ εύκολο στο δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί», οι λαϊκές μάζες να επιλέγουν το «εμείς» του Ερντογάν.

Για το CHP ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Πήγε από το 23% στο 27%, αλλά πρόκει-

ται για πενιχρό αποτέλεσμα με δεδο-μένη την πιθανότατη στήριξη που είχε από το δίκτυο του Χιζμέτ, καθώς και από μερίδα φιλελεύθερων που επέλε-ξαν την τακτική «στηρίζουμε το CHP για να μπλοκάρουμε το ΑΚΡ». Η Ισταμπούλ και η Άγκυρα έμειναν στην επιρροή του κόμματος του Ερντογάν.

Ευχάριστα ήταν τα νέα της υποχώρη-σης των εθνικιστών. Αν και πανεθνικά υποχώρησαν μόνο μία μονάδα (από 16% στο 15%), είχαν αρκετές σοβαρές ήττες. Στην Άγκυρα, όπου θεωρούνταν ισχυροί, βρέθηκαν από το 26% στο 7,7%. Έχασαν αρκετούς δήμους που κυβερνούσαν, ανάμεσά τους το Κασταμονού, που δι-οικούνταν από τους ακροδεξιούς επί 4 θητείες. Σε μια σειρά πόλεις, στις οποίες είχαν επενδύσει προεκλογικά, επίσης τα ποσοστά τους ήταν κατώτερα των προσ-δοκιών. Οι πιο εμβληματικές ήττες συ-νέβησαν στο Igdir, που μετά από χρόνια ακροδεξιάς διακυβέρνησης πέρασε στο φιλοκουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημο-κρατίας (BDP) και στην Ισταμπούλ, όπου έπεσαν από το 5,15% στο 3,97%, χάνοντας την τρίτη θέση από το αριστερό Λαϊκό Δη-μοκρατικό Κόμμα (HDP) που πήρε 4,85%.

Επιτυχία της ΑριστεράςΤα αποτελέσματα της Αριστεράς έχουν ιδιαίτερη σημασία στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί, καθώς «αναζητά» έναν τρίτο δρόμο απέναντι στον Ερντογάν και τους κεμαλικούς. Στα νοτιοανατολι-κά το BDP κυριολεκτικά σάρωσε στους δήμους 10 επαρχιών, εκτόπισε το ΑΚΡ και αναδείχθηκε εμφατικά ως η ισχυρό-τερη δύναμη στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας. Δίκαια τα μεγάλα ΜΜΕ χα-ρακτηρίζουν το Κόμμα Ειρήνης και Δη-

μοκρατίας τον άλλο μεγάλο νικητή των εκλογών μετά τον Ερντογάν. Μένει να φανεί πώς θα επηρεάσει η επιτυχία του τις διαπραγματεύσεις για το κουρδικό ζήτημα και τις προσπάθειες των Κούρ-δων για διευρυμένη αυτονομία.

Το άλλο νέο των εκλογών ήταν η εμφάνι-ση του HDP, που λειτούργησε ως «αδελφό κόμμα» του BDP στις τουρκικές δυτικές επαρχίες της Τουρκίας και συσπείρωσε δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς, ορ-γανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, τις ΛΟΑΤ οργανώσεις, κινήσεις δικαιω-μάτων, γυναικεία κινήματα, μειονότητες κλπ. Πρόκειται για μια νέα προσπάθεια (ιδρύθηκε μόλις τον Οκτώβρη του 2013), με στόχο «να εκφράσει πολιτικά το κίνη-μα του Γκέζι». Για την τουρκική Αριστερά ως «κίνημα του Γκέζι» πλέον δεν περιγρά-φονται απλά οι συγκρούσεις στην Ταξίμ πέρσι το καλοκαίρι, αλλά αυτό που εξέ-φρασε «κεντρικοπολιτικά»: μια σταδιακή, εξελισσόμενη διαδικασία συνένωσης και αλληλεπίδρασης διάφορων αγώνων ενά-ντια στην καταπίεση, την αστυνομική βία κ.ά. σε όλη την Τουρκία.

Τα αποτελέσματα του HDP δεν ήταν ικανοποιητικά, σύμφωνα με ηγετικά του στελέχη, ωστόσο θεωρείται πολύτιμη η εμφάνισή του. Το «κλίμα του Γκέζι» είχε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες (ακόμα και για 10%), αλλά αποδείχθηκε πως –αν και ο διεκδικούμενος κοινωνικός «χώρος» υπάρχει– δεν είναι τόσο εύκολο να συνδεθεί ένα νέο κόμμα με τις λαϊκές τάξεις. Πόσο μάλλον στο κλίμα πόλωσης που επικράτησε, αλλά και στο βάρος που εξακολουθούν δυστυχώς να έχουν στην Τουρκία η διαμάχη κοσμικών-ισλαμιστών και Τούρκων-Κούρδων, καθώς το HDP θε-ωρείται ταυτόχρονα και «πολύ άθεο» και «πολύ φιλοκουρδικό». Προεκλογικά δέ-χτηκε βίαιες επιθέσεις από τους ακροδεξι-ούς, αλλά και σκληρές πολιτικές επιθέσεις και από τον Ερντογάν και από το CHP.

Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η ύπαρξη μιας τέτοιας δύναμης είναι θετική εξέλιξη και «μονόδρομος» για να εκφραστεί ένας «τρί-τος δρόμος» πέρα από τις παραδοσιακές διαιρέσεις. Πανεθνικά υπήρξε μια μικρή άνοδος. Από το 5,2% του BDP το 2009, φέτος το άθροισμα των BDP και HDP (το ένα κατέβηκε στα ανατολικά και το άλλο στα δυτικά) συγκέντρωσε το 6,4%. Πιο σημαντική ίσως ήταν η τρίτη θέση στην Ιστανμπούλ, ενισχυμένη κυρίως από τον συμβολισμό της νίκης απέναντι στους φα-σίστες, στην πόλη-σύμβολο της εξέγερ-σης ενάντια στον Ερντογάν το καλοκαίρι του 2013.

14 • νεολαία ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Φ έτος οι φοιτητικές εκλογές, στις 7 Μάη, θα γίνουν μέσα σε ένα

θερμό κεντρικό πολιτικό σκη-νικό το οποίο αντανακλάται και στις σχολές.

Οι συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, όπως εμφανίζονται στην καθημερινότητα των φοιτη-τών, δίνουν ένα διαφορετικό στίγ-μα. Το διακύβευμα της πολιτικής μάχης δεν μπορεί, για αντικειμε-νικούς πλέον λόγους, να είναι το ποιος διοργανώνει τα καλύτερα πάρτι, το ποιος «πασάρει» τις κα-λύτερες σημειώσεις, ή το ποιος έχει τα καλύτερα «πάρε δώσε» με τους καθηγητές, όπως επί χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν οι κυβερνητικές δυνάμεις στα πανε-πιστήμια, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Οι δυνάμεις αυτές επί χρόνια έκαναν πλάτες στις εκάστοτε κυβερνη-τικές πολιτικές, ευτελίζοντας και χουλιγκανοποιώντας κάθε έννοια πολιτικής διαδικασίας, αποπρο-σανατόλιζαν τους φοιτητές από τα προβλήματά τους και συνέβαλλαν διαρκώς στην αποπολιτικοποίηση ενός μεγάλου κομματιού της νε-ολαίας. Το γενικότερο προμνημο-νιακό κλίμα πλαστής ευημερίας

ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των συ-γκεκριμένων δυνάμεων, που καλ-λιεργούσαν αυταπάτες σε μεγάλη μερίδα των φοιτητών, κάνοντας λόγο για πτυχία με άμεση επαγ-γελματική αποκατάσταση, για ευ-ρωπαϊκών προδιαγραφών επίπεδο ζωής και για ασυναρτησίες στο λόγο της Αριστεράς.

Δυστυχώς οι ίδιοι οι πολιτικοί τους μέντορες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), ακολουθώντας το δρόμο του σκληρού νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς ρητορείας και πρακτικής, τους διέλυσαν το «γή-πεδο» όπου για χρόνια «έπαιζαν μπάλα». Είναι επιβεβλημένο να πάρουν την απάντησή τους, που δεν είναι άλλη από την εκλογική τους πτώση και την πολιτική τους περιθωριοποίηση.

ΜνημόνιαΦέτος το επίδικο δεν είναι μόνο τα φοιτητικά αιτήματα, αλλά το τι συνολική απάντηση έχει κάθε πολιτική δύναμη απέναντι στον πόλεμο του συστήματος. Τα μνημόνια και οι επιπτώσεις τους, οι απολύσεις των διοικη-τικών υπαλλήλων (1.750 βγήκαν σε «διαθεσιμότητα»), οι νέοι

πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί στις σχολές (περιλαμβάνουν δι-άσπαση πτυχίων, δίδακτρα στο μεταπτυχιακό, διαγραφές φοιτη-τών, περικοπές συγγραμμάτων κλπ, κλείσιμο φοιτητικών εστι-ών), η υποβάθμιση των πτυχί-ων (αναβάθμιση ιδιωτικών ΙΕΚ), η εξαφάνιση των εργασιακών δικαιωμάτων (κατάργηση συλ-λογικών συμβάσεων εργασίας, ελαστικά ωράρια, επισφαλής εργασία κλπ.), η καταστολή του κινήματος από την αστυνομία, το γεγονός ότι κάθε λίγο και λι-

γάκι η αστυνομία εισβάλλει στην ΑΣΟΕ και ρίχνει κροτίδες σε έναν πανεπιστημιακό χώρο (αστυνο-μοκρατία, χημικά στις διαδηλώ-σεις, αναίτιες προσαγωγές κλπ.), ο ρόλος των νεοναζί στις σχολές (εμφάνιση νεοναζί φοιτητών στη νομική της Κομοτηνής), είναι φλέγοντα ζητήματα που χρειάζο-νται απάντηση και μάλλον όποιος δεν έχει κάτι να πει ως προς αυτά δεν πρέπει να περιμένει πολλά.

Το στοίχημα για τη φοιτητική Αριστερά και κυρίως την ΑΡΕΝ είναι να βάλει στο τραπέζι αυτά τα ζητήματα που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τα αποφύγουν, σαν να ζουν σε άλλη χώρα. Οι υλικοί όροι ζωής και σπουδών έχουν φτάσει σε τόσο τραγικό επίπεδο, που η πολυτέλεια ενός φαντασμαγορικού πάρτι δεν αποτελεί δέλεαρ για την εκλογι-κή επιλογή των φοιτητών, αλλά μια αισχρή πρόκληση απέναντι στα προβλήματά τους. Η ΑΡΕΝ μπροστά σε αυτή την κατάστα-ση δεν πρέπει ούτε να περιμέ-νει τη λαϊκή εξουσία, ούτε να εγκλωβίζεται στο φοιτητοκε-ντρισμό, ούτε να καλλιεργεί τη λογική της ανάθεσης. Αντίθετα καλείται όσο ποτέ άλλοτε να έχει

μια καθαρά ταξική παρέμβαση, εστιάζοντας στις δυσκολίες των φοιτητών και αναδεικνύοντας τους υπαίτιους γι’ αυτές. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να συνδέει τα αιτήματά της με τα αιτήματα του κόσμου της εργα-σίας μέσα από κοινές επιτροπές φοιτητών-εργαζομένων, που θα οργανώνουν τις μικρές και μεγά-λες μάχες ενιαία.

Συνολικό πλαίσιοΚάθε επιμέρους αγώνας θα πρέ-πει να εντάσσεται σε ένα συνολι-κό πολιτικό σχέδιο ρήξης και ανα-τροπής της συγκυβέρνησης και των μνημονιακών πολιτικών της, που οδηγούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην εξαθλίωση.

Η Αριστερά σε κάθε χώρο πρέπει να χτυπήσει το σύστημα τώρα που πονάει, όχι όμως με-μονωμένα, αλλά συνολικά συν-δέοντας τα αιτήματα του κάθε χώρου με το βασικό αίτημα της πολιτικής ανατροπής. Σε αυτή την κατεύθυνση η φοιτητική εκλογική μάχη μπορεί να συνει-σφέρει στην οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος, που θα διεκ-δικεί στο δρόμο το διαφορετικό.

Της Εύας Παπατζανή,αρχιτέκτονα μηχανικού,

«ωφελούμενης» προγράμματος Voucher

Αν κανείς περιπλανηθεί διαδι-κτυακά σε site σχετικά με εύρεση εργασίας, σε επίσημες κρατικές ιστοσελίδες, ή ακόμα και σε αυ-τήν του ΟΑΕΔ, σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε πολλά δημοσιεύμα-τα και εξαγγελίες σχετικά με την απασχόληση των νέων και θα δει «νέα προγράμματα απασχό-λησης», «επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας», «προγράμματα κοινωφελούς χαρακτήρα», «ωφε-λούμενοι», «επιδόματα» κλπ. Στη συνέχεια σίγουρα θα πέσει πάνω στη χαρά επιτυχίας του Σαμαρά για το γεγονός ότι η ανεργία δεν έχει ξεπεράσει το 28% και έπει-τα θα καταλήξει διερωτώμενος, γιατί ο ίδιος, όντας πτυχιούχος γύρω στα 25, μένει ακόμα με τους γονείς του, δεν έχει καταφέρει να βρει κάπου δουλειά και οι φίλοι του συνεχώς μεταναστεύουν. Μάλλον τελικά η πραγματικότητα της σημερινής νεολαίας διαφέ-ρει από την εικόνα των συνεχώς προστιθέμενων «προγραμμάτων κατάρτισης» (προς μια ανοδική

πορεία εργασιακής εξέλιξης;) και μοιάζει περισσότερο με την εικό-να μιας πτωτικής πορείας προς τα πιο πληττόμενα κομμάτια της ση-μερινής κοινωνίας.

Μπορεί λοιπόν ακόμα η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία να βρί-σκεται στο 27,8%, αλλά στους νέ-ους τα ποσοστά έχουν ήδη πιάσει την κορυφή με το 60% των κάτω από 25 ετών να μην βρίσκουν δου-λειά. Και προς το παρόν τα νούμερα αυτά δεν φαίνεται να αλλάζουν, κα-θώς η πρόβλεψη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ εί-ναι ότι η συνολική επίσημη ανεργία το 2014 θα διαμορφωθεί στο 30%-31%. Παρόλο που γνωρίζει έξαρση μέσα στην κρίση, η ανεργία ανέκα-θεν συνέφερε τους «από πάνω».

Εφεδρικός στρατόςΗ ύπαρξη ενός εφεδρικού στρα-τού εργασίας είναι ιδανική για να περνούν μια σειρά μέτρα –μειώσεις μισθών εργαζομένων, μειωμένες αποδοχές νέο-προ-σληφθέντων, τρομοκρατία αντί συνδικαλισμού στο χώρο εργα-σίας υπό το φόβο της απόλυσης κλπ. Η –σε εκρηκτικούς ρυθ-μούς– μετανάστευση των νέων για δουλειά εκτός συνόρων, η «επιστροφή τους στο σπίτι» και

στην οικογένεια και τα μηδενικά επιδόματα ανεργίας, είναι κά-ποια μόνο από τα δεδομένα της καθημερινότητας της σημερι-νής νεολαίας.

Αν ήθελε όμως κανείς να μιλήσει και για την κατάσταση όσων νέων εργάζονται κάπου, θα έπρεπε να κάνει μια σοβαρή αλλαγή στη γλώσσα του: να σταματήσει να χρη-σιμοποιεί τη λέξη «εργασία», όταν αναφέρεται σε ανθρώπους του-λάχιστον κάτω των 30 ετών και να αρχίσει να μιλάει με τη γλώσσα της κυβέρνησης (η οποία πολύ «τίμια» αναφέρει): απασχόληση – κατάρτι-ση – μαθητεία – ωφελούμενοι. Τα προγράμματα «Voucher: Επιταγή εισόδου στην αγορά εργασίας» ή τα «Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας» είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Εγκαθιδρύουν ένα νέο μοντέλο εργασιακών σχέσεων, με εργαζόμενους που δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα, αφού δεν εντάσσονται στην πάγια ερ-γατική νομοθεσία, που είναι ενοι-κιαζόμενοι μέσω των «Παρόχων Κατάρτισης» (Κέντρα Επαγγελμα-τικής Κατάρτισης που λαμβάνουν από το κράτος «χρηματικά ποσά με το κεφάλι»), που δεν λαμβάνουν απευθείας καταβολή μισθού, αλλά

ένα επίδομα στο τέλος του προ-γράμματος, που δεν έχουν ασφάλι-ση και ένσημα και που φυσικά δεν έχουν καμία δυνατότητα διεκδίκη-σης συλλογικών δικαιωμάτων. Και μαζί με όλα αυτά, όπως φανερώνει και το παράδειγμα των Κοινωφε-λών Προγραμμάτων, οι «ωφελού-μενοι» αυτοί καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες που έχουν προ-κύψει από τις μαζικές απολύσεις και τις διαθεσιμότητες που πραγ-ματοποιούνται από την ίδια κυβέρ-νηση, την ίδια στιγμή.

Η κατάσταση όμως δεν σταματά εδώ. Αν τα παραπάνω προγράμμα-τα μονιμοποιούν το μοντέλο της ελαστικής απασχόλησης για τη νεολαία, εξίσου διαδεδομένη κα-τάσταση είναι και η «μαύρη εργα-σία». Εκεί η διαπραγμάτευση μπο-ρεί να μη γίνεται μέσω των ΚΕΚ, γίνεται όμως με το αφεντικό που στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δεν διαπραγματεύεται μισθό στα όρια του βασικού (αντίθετα προσφέρει περί τα 300-350 ευρώ μηνιαίως), αλλά και δεν έχει καμία πρόθεση να ασφαλίσει τον εργα-ζόμενο. Έτσι και εδώ τα περιθώρια διεκδίκησης αυξήσεων, υπερω-ριών, αδειών και οποιουδήποτε άλλου δικαιώματος είναι μηδενι-

κά, καθώς ο φόβος της απόλυσης είναι πανταχού παρών, όπως και η αναλωσιμότητα του εργαζόμε-νου με το δεδομένο των χιλιάδων ανέργων και του καλλιεργούμενου ανταγωνισμού επιβίωσης.

Κοινή οργάνωσηΜε βάση τα παραπάνω γίνεται φα-νερό ότι ο άνεργος ή ο επισφαλώς εργαζόμενος δεν έχει τίποτα να χωρίσει με τον ιδιωτικό ή δημόσιο υπάλληλο που απολύεται ή μειώ-νεται ο μισθός του. Είναι φανερή επίσης η αναγκαιότητα της κοινής οργάνωσης όλων των κομματιών της εργασίας, πρώτα απ’ όλα στους αντίστοιχους χώρους και σωματεία και έπειτα και στις γειτονιές. Με βασικότερο το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με αξιοπρεπείς αμοιβές και ασφάλι-ση. Ήδη δομές οργάνωσης έχουν ξεκινήσει να είναι φωτεινά παρα-δείγματα ακόμα και σε δύσκολους χώρους όπου επικρατούν σκληρές εργασιακές συνθήκες.

Μόνο με τη συλλογική οργάνωση, διεκδίκηση και πάλη, θα γίνει δυνα-τή η εξάλειψη της εργασίας χωρίς δικαιώματα, η καταπολέμηση της ανεργίας και ο στόχος της αξιοπρε-πούς εργασίας και διαβίωσης.

Ανάγκη ανατροπής και στις σχολές

Ανεργία, κατάρτιση, μαθητεία, μετανάστευση για τη νεολαία

Άγρια εκμετάλλευση από τους εργοδότες

Φοιτητικές έκλογές ςτις 7 Μάη

μετανάστες • 15ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ9 Απρίλη 2014

Η «αντισυστημική» συμμορία της Χρυσής

Αυγής εμφάνισε το βίντεο Μπαλτάκου

αρκετούς μήνες μετά από την περιβόητη

συνομιλία. Γιατί; Γιατί παζαρεύουν με απειλές

και εκβιασμούς. «Δώσε μας αυτό, γιατί θα σου

βγάλουμε το άλλο». Έτσι γίνονται οι αντισυ-

στημικές δουλειές. Τίμια και «λεβέντικα». Άλλο

τόσο «λεβέντικα» ο κ. Δένδιας απαγόρευσε τη

δημοσιοποίηση νέων βίντεο, με την απειλή του

αυτόφωρου ακόμα και για εν ενεργεία φασίστες

βουλευτές. Αυτό είναι που λένε «καθαρός ουρα-

νός αστραπές δεν φοβάται». Τρέχα γύρευε τώρα

τι γίνεται στα παρασκήνια…

N N N

Μετά από ανείπωτη ταλαιπωρία στη θάλασσα,

έφτασαν στην Κρήτη 400 μετανάστες που

επέβαιναν σε πλοίο. Οι 150 πρόσφυγες από τη

Συρία αφέθηκαν στην τύχη τους, ενώ άλλοι

200 από την Αίγυπτο κρατούνται ακόμα στον

εντελώς ακατάλληλο –σχεδόν εγκαταλειμμέ-

νο– εκθεσιακό χώρο στην Αγυιά των Χανίων.

Κοιμούνται κατάχαμα, με ελλιπή σίτιση, χωρίς

θέρμανση. Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης

έκανε έκκληση στα δημοκρατικά και ανθρωπι-

στικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, να ενδια-

φερθεί για την τύχη που περιμένει αυτούς τους

ανθρώπους και να σταθεί στο πλάι τους.

N N N

Η υποχώρηση του Ν. Δένδια και η διακοπή των

εργασιών στο Νοσοκομείο Αγία Βαρβάρα ως τις

εκλογές, αποτελεί μια πρώτη σημαντική νίκη

του κινήματος διεκδίκησης πλήρους επανα-

λειτουργίας του νοσοκομείου και ενάντια στην

κατασκευή κέντρου κράτησης μεταναστών. Η

άμεση κινητοποίηση αντιρατσιστικών και αντι-

φασιστικών κινήσεων, σωματείων της περιοχής

και δημοτικών παρατάξεων της Αριστεράς,

ανάγκασε και τους νυν μνημονιακούς δημάρ-

χους Αγ. Βαρβάρας, Αιγάλεω και Χαϊδαρίου να

καλέσουν σε κινητοποίηση τους πολίτες της

περιοχής, ενόψει αυτοδιοικητικών εκλογών,

παρά το γεγονός πως όταν έκλειναν οι περισ-

σότερες μονάδες του νοσοκομείου από τον

Α.Γεωργιάδη, οι συγκεκριμένοι δήμαρχοι ήταν

απόντες. Η τοπική κοινωνία τάσσεται υπέρ της

πλήρους επαναλειτουργίας του Νοσοκομείου

Αγ. Βαρβάρα και αντιτίθεται στην παραχώρηση

τμημάτων του στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

για οποιαδήποτε χρήση. Το Αγ. Βαρβάρα ανήκει

στους φτωχούς και τους ασθενείς, ντόπιους και

μετανάστες της Δυτικής Αθήνας και απαιτούμε

την πλήρη επαναλειτουργία του.

N N N

Πέρασαν σχεδόν 14 μήνες από το πρωί της

Δευτέρας 28 Γενάρη 2013, τότε που ένα 16χρονο

παιδί, μαθητής στο 3ο Λύκειο Π. Φαλήρου, μα-

χαιρώθηκε από εξωσχολικά άτομα, πηγαίνοντας

στο σχολείο του. Η ζωή του κινδύνευσε, ένα

από τα τραύματα ήταν βαθύ, πολύ κοντά στην

καρωτίδα. Η δίκη των φασιστοειδών, που ήταν

προγραμματισμένη για τις 7/4, αναβλήθηκε για

τις 22/4. Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε έξω

από το Ειρηνοδικείο της Αθήνας για να δώσει

ένα ηχηρό μήνυμα και να διώξει τους φασίστες

από τα σχολειά και τις γειτονιές μας. Θα είμαστε

εκεί και την επόμενη φορά.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Της Έφης Γαρίδη

Η υπουργική εξαγγελία για φυλακές τύπου Γ ήρθε σε μια εποχή που

τα δικαιώματα των κρατουμέ-νων –και όχι μόνο– καταπατώ-νται συστηματικά. Οι φυλακι-σμένοι θεωρούνται άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, που η ποινή τους περιλαμβάνει και τη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέ-πειάς τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Από την πρόσφα-τη συζήτηση, με αφορμή τη μη επιστροφή του Χριστόδου-λου Ξηρού, για το αν πρέπει να παίρνουν οι φυλακισμένοι άδειες, τις «καταγγελίες» του STAR για το φημολογούμενο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν του Ξηρού με μέλη της «Συνωμοσί-ας των Πυρήνων της Φωτιάς», μέχρι το βασανισμό και τη δο-λοφονία του κρατούμενου Ίλι Καρέλι από κρατικούς λειτουρ-γούς. Για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο αναρρω-τήριο του Κορυδαλλού, παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυ-ρίες, αλλά και ερωτήσεις στη βουλή από βουλευτές του ΣΥ-ΡΙΖΑ, η κυβέρνηση δεν έχει λά-βει το παραμικρό μέτρο. Μόνο μετά την πρόσφατη αυτοκτο-νία κρατούμενου στην Ψυχια-τρική Κλινική, ένιωσε ο υπουρ-γός κ. Αθανασίου την ανάγκη να ασχοληθεί με το θέμα, δη-λώνοντας ότι η κατάσταση στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού «δεν μας τιμά», αποδίδοντάς την στο συνωστισμό των φυ-λακών, ενώ για την αυτοκτονία ευθύνεται μόνο η ψυχωσική διαταραχή του κρατούμενου. Η δημιουργία φυλακών τύπου Γ είναι η επισημοποίηση της αντιμετώπισης των κρατουμέ-νων ως ανθρώπινων σκουπι-διών και της ποινής ως εκδίκη-ση από το κράτος.

Φυλακές τύπου ΓΩς φυλακή τύπου Γ, υψίστης

ασφαλείας, προορίζεται αρ-χικά η φυλακή του Δομοκού, αλλά ανάλογα κελιά πρόκειται να δημιουργηθούν και σε άλ-λες φυλακές. Η νομοθετική πρωτοβουλία του Υπουργείου Δικαιοσύνης θα αφορά τρεις κατηγορίες κρατουμένων: τους καταδικασμένους ή υπόδικους για πράξεις τρομοκρατίας, τους καταδικασμένους ή υπόδικους για ανθρωποκτονίες, ληστεία ή εκβιασμό στο πλαίσιο εγκλη-ματικής οργάνωσης και τους απείθαρχους των φυλακών.

Οι κατηγορίες αυτές μας οδηγούν σε τρία συμπερά-σματα. Πρώτο, εισάγεται μία διαβάθμιση στις ανθρωπο-κτονίες και τις ληστείες. Είναι πιο σοβαρές, όταν γίνονται για τους σκοπούς μιας τρο-μοκρατικής οργάνωσης, ενώ προφανώς για το κράτος οι δολοφονίες με άλλα κίνητρα

δεν είναι το ίδιο απεχθείς. Δεύ-τερο, ακόμα και υπόδικοι γι’ αυτά τα αδικήματα θα έχουν την ίδια μεταχείριση, καταργώ-ντας στην πράξη το τεκμήριο της αθωότητας. Τρίτο, η έννοια του «απείθαρχου» είναι γενική και χωράει πολλές ερμηνείες, αποτρέποντας έτσι τους κρα-τούμενους να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, από φόβο μη χαρακτηριστούν απείθαρχοι.

Οι ρυθμίσεις του νομοσχε-δίου για τα νέα «λευκά κελιά» περιλαμβάνουν στέρηση του δικαιώματος της άδειας, πε-ριορισμό του επισκεπτηρίου μόνο σε συγγενείς, απομόνω-ση και παρακολούθηση, αύ-ξηση των ετών από 16 σε 20 για την υπό όρους απόλυση, κατάργηση του ευεργετικού υπολογισμού εργασίας και της άδειας σπουδών. Σύμφω-να με το νομοσχέδιο, οι κατά-δικοι θα φιλοξενούνται υπο-χρεωτικά για δέκα χρόνια στις φυλακές αυτού του τύπου και ύστερα η κράτησή τους εκεί θα επανεξετάζεται κάθε δύο χρόνια. Επίσης, θα είναι περι-ορισμένη πλέον η τηλεφωνική και προσωπική επικοινωνία των κρατουμένων με τους συγγενείς τους.

Η εξωτερική φύλαξη αυτών των φυλακών θα ανατεθεί σε ειδικό σώμα που θα υπάγε-ται στην ΕΛ.ΑΣ. και όχι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ενώ θα επιτρέπεται και η επέμβα-ση αυτού του σώματος στο εσωτερικό της φυλακής μετά από απόφαση του διευθυντή.

Οι συνθήκες κράτησης σε αυτές τις φυλακές, όπως προα-ναγγέλλονται, καταπατούν κα-τάφωρα τα ανθρώπινα δικαι-ώματα, οδηγούν στην ψυχική και πνευματική εξόντωση των κρατουμένων και σε τελική ανάλυση δεν συμφωνούν με όσα περιλαμβάνει ο Σωφρονι-στικός Κώδικας ως δικαιώματα των κρατουμένων. Ουσιαστι-κά το νέο νομοσχέδιο προσδί-δει στην ποινή εκδικητικό και όχι σωφρονιστικό χαρακτήρα.

Από αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση δεν μας κάνει εντύπωση βέβαια ότι δεν σέβεται βασικά δικαιώματα. Μια κυβέρνηση που καταδι-κάζει σε 18 μήνες φυλάκιση

στα κέντρα κράτησης μετα-ναστών σε άθλιες συνθήκες ανθρώπους που δεν έχουν διαπράξει κανένα απολύτως αδίκημα, μόνο και μόνο γιατί εισήλθαν στη χώρα χωρίς χαρ-τιά, είναι αναμενόμενο να μην αναγνωρίζει σε κρατούμενους –και μάλιστα σε αυτούς που θεωρεί πιο ενοχλητικούς– ότι μπορούν να απολαμβάνουν οποιοδήποτε δικαίωμα.

Η δολοφονίατου Ιλίρ Καρέλι

Και ενώ το νέο νομοσχέδιο πρόκειται να απαγορεύσει τις άδειες σε μεγάλη μερίδα κρατουμένων, ήδη υπήρξαν δύο δολοφονίες με αφορμή την άδεια. Ο Ιλίρ Καρέλι, που ήταν κρατούμενος στις φυλα-κές Μαλανδρίνου, δολοφό-νησε στις 25 Μαρτίου το σω-φρονιστικό υπάλληλο Γιώργο Τσιρώνη, ύστερα από την ανακοίνωση της αρνητικής απάντησης στην αίτηση για άδεια που είχε κάνει. Ωστόσο ο Καρέλι δεν ανακρίθηκε ποτέ γι’ αυτή τη δολοφονία, γιατί δύο μέρες αργότερα βρέθηκε νεκρός στο κελί του.

Ο θάνατός του επήλθε μερι-κές μόνο ώρες μετά τη μετα-γωγή του στο θάλαμο νεοει-σερχομένων στις φυλακές της Νιγρίτας, όπου και κρατού-νταν για λόγους ασφαλείας, μακριά από άλλους κρατού-μενους, υπό συνεχή παρακο-λούθηση από το προσωπικό και ενώ κάμερα κατέγραφε όλες του τις κινήσεις.

Τα ευρήματα της ιατροδι-καστικής έκθεσης μαρτυρούν πολλαπλά χτυπήματα, εγκαύ-ματα και κάταγμα στο στέρνο. Το κάταγμα και τα χτυπήματα φέρεται να έχουν γίνει μία ή δύο ημέρες πριν από το θάνα-το του κρατούμενου. Τα χτυ-πήματα μάλιστα δεν ταυτίζο-νται χρονικά, κάτι που δείχνει ότι ο Καρέλι βασανιζόταν επί δύο μέρες συνεχώς, ενώ η ια-τροδικαστική έρευνα δείχνει ότι ο βασανισμός του συνεχί-στηκε και μετά τη μεταγωγή του στις φυλακές της Νιγρίτας.

Πρόκειται για μια στυγνή εκ-δικητική δολοφονία από κρα-τικούς υπαλλήλους, που μετά τις αποκαλύψεις της ιατροδι-

καστικής έρευνας και την ομο-λογία ενός από τους σωφρο-νιστικούς υπαλλήλους στη Νιγρίτα, οδήγησε στην ποινική δίωξη υπαλλήλων της Νιγρίτας και του Μαλανδρίνου για τρία κακουργήματα: βασανιστήρια με αποτέλεσμα τον θάνατο, βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη και βασανισμό.

Ωστόσο, η υπόθεση του Κα-ρέλι, παρότι είναι πρωτοφα-νούς αγριότητας, δεν αποτε-λεί μεμονωμένο περιστατικό. Είναι φυσικό οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι να θεωρούν ότι μπορούν να προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες και να μέ-νουν ατιμώρητοι, όταν από τις σοβαρότατες καταγγελίες για βασανισμούς στις φυλα-κές των Γρεβενών έχει περά-σει σχεδόν ένας χρόνος και η ολιγωρία της πολιτείας είναι πρωτοφανής. Παρότι είχε δι-αταχθεί εισαγγελική έρευνα με το χαρακτήρα του κατεπεί-γοντος από τον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης Α. Ρουπακιώτη, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, κάτι που δείχνει την αδράνεια των αρμόδιων αρχών.

Η δολοφονία του Καρέλι δείχνει τι συνέπειες μπορεί να έχει η επανειλημμένη και ατι-μώρητη καταπάτηση των δι-καιωμάτων των κρατουμένων. Οι φυλακές υψίστης ασφαλεί-ας, όπως περιγράφονται στο νομοσχέδιο, ουσιαστικά θε-σμοθετούν και νομιμοποιούν την καταπάτηση των δικαιω-μάτων αυτών. Η κυβέρνηση που κλείνει σχολεία και νοσο-κομεία, όταν πρόκειται για φυ-λακές και στρατόπεδα συγκέ-ντρωσης βρίσκει λεφτά.

Και προφανώς οι κρατούμε-νοι δεν είναι η μόνη κατηγορία πολιτών που υφίστανται την κρατική ασυδοσία. Παρόμοια αντιμετώπιση έχουν οι μετανά-στες, οι διαδηλωτές, οι απερ-γοί, οι απολυμένοι που δια-μαρτύρονται. Οι κρατούμενοι είναι μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες και η προστασία των δικαιωμάτων τους μας αφορά όλους. Αποτελεί προϋπόθεση αποτελεσματικής απάντησης στο καθεστώς έκτακτης ανά-γκης της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, με άμεσο στόχο την ανατροπή τους.

Παρά την κατακραυγή για τη δολοφονία Καρέλι

Στήνουν ελληνικά Γκουαντάναμο

www.dea.org.grΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

9 Απρίλη 2014

Ξεσηκωμός για να σώσουμε τη δημόσια υγεία

Του Θοδωρή Πατσατζή

Σ ειρά κινητοποιήσεων πραγμα-τοποιούνται σε νοσοκομεία και γειτονιές ενάντια στις δια-

θεσιμότητες των οδηγών των νοσοκο-μείων και ενάντια στο διαφαινόμενο κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκο-μείων που έχουν απομείνει ανοιχτά. Για τους χρήστες της δημόσιας υγεί-ας ανοίγουν στην κυριολεξία οι πύλες της κόλασης.

Οι παροχές υγείας και περίθαλ-ψης γίνονται ολοένα και λιγότερες, έως μηδενικές, ενώ πια είναι ορατός ο αποκλεισμός δεκάδων χιλιάδων συνταξιούχων, ανέργων και εργαζό-μενων από το δικαίωμα στο ποιοτι-κό και φθηνό φάρμακο. Η ανθρωπι-στική κρίση είναι εδώ και χρειάζεται ο κοινός αγώνας εργαζομένων και όλων των παραπάνω για να τη στα-ματήσουμε.

Ψυχική υγείαΑπό τις αρχές του Απρίλη στο ΨΝΑ (Δαφνί) άρχισαν μετακινήσεις ασθε-νών σε άλλα νοσοκομεία, δείγμα ότι τα κυβερνητικά σχέδια, που είχαν παγώσει προσωρινά λόγω των κινη-τοποιήσεων των εργαζομένων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία, αλλά και λόγω της απεργίας διαρκείας των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ, μπαίνουν και πάλι σε εφαρμογή. Οι εργαζό-μενοι προχώρησαν ήδη σε μια πρώ-τη κινητοποίηση την Παρασκευή 4 Απριλίου, με στάση εργασίας και σε νέα συνέλευσή τους αναμένεται να αποφασίσουν κλιμάκωση των κινη-τοποιήσεων.

Με τη δυνατότητα να λειτουρ-γούν φαρμακεία εντός των σούπερ μάρκετ, βαδίζουμε ολοταχώς στον έλεγχο του κλάδου από ελάχιστες (2 ή 3) ντόπιες ή πολυεθνικές αλυ-σίδες. Καταρχήν οι πάμφτωχοι στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι και πολύ εργαζόμενοι που ο μισθός τους έχει μειωθεί δραματικά, αλλά και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνερ-γοι, δεν θα μπορούν να παίρνουν τα φάρμακά τους. Με τα φαρμακεία της γειτονιάς είχαν τη δυνατότητα αγοράσουν βερεσέ τα φάρμακά τους. Στο σούπερ μάρκετ ή στα κα-ταστήματα αλυσίδες, βερεσέ δεν δίνουν τίποτα.

Στο ΠΕΔΥ οι διαθεσιμότητες των γιατρών του πρώην ΙΚΑ οδηγούν σε φοβερά αδιέξοδα, όχι μόνο τους ασφαλισμένους, που θα κλείνουν ραντεβού για μετά από τρεις και τέσ-σερις μήνες πια για να εξεταστούν, αλλά και στα νοσοκομεία. Στον Άγιο Σάββα λόγω της διαθεσιμότη-τας 67 γιατρών του πρώην ΙΚΑ, θα σταματήσουν να λειτουργούν ή θα υπολειτουργούν τμήματα του Ακτι-

νοδιαγνωστικού (ο μαγνητικός το-μογράφος και ο υπέρηχος), το Πα-θολογοανατομικό Εργαστήριο που βγάζει τις βιοψίες, το Ιατρείο Πόνου, η Β΄ Κλινική Μαστού, το Ακτινο-θεραπευτικό Τμήμα που κάνει τις ακτινοβολίες κ.ά. Αυτό σημαίνει ότι άμεσα θα μειωθούν τα χειρουργεία και οι θεραπείες των ασθενών και θα επηρεαστούν δυσμενώς όλες οι κλινικές και τα τμήματα του νοσο-κομείου.

Στους 7 δήμους των εργατογειτο-νιών της Δυτικής Αθήνας, από την Αγία Βαρβάρα και το Περιστέρι ως τους Αγίους Ανάργυρους και το Κα-ματερό, από τα 12 υποκαταστήματα του πρώην ΕΟΠΥΥ λειτουργούν πλέ-ον μόνο 7, τα πέντε πρωί και απόγευ-μα και τα δύο μόνο πρωί. Επίσης από τους 387 γιατρούς έχουν μείνει 179, ενώ οι μισοί από αυτούς δουλεύουν με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον της απόφασης του Γεωργιάδη και κρα-τούν το ιδιωτικό ιατρείο τους ανοι-κτό. Αν υπάρξει οριστική απόφαση, που λογικά θα δικαιώνει την κυβέρ-νηση, θα πρέπει να φύγουν κι αυτό σημαίνει ότι σε όλη τη Δυτική Αθήνα θα υπάρχουν περίπου 90 γιατροί. Ήδη λείπουν ειδικότητες. Στο Περι-στέρι δεν έχει μείνει γυναικολόγος, ενώ στους Άγιους Ανάργυρους από 9 καρδιολόγους έχουν μείνει μόνο 2.

Διαθεσιμότητες οδηγώνΤο μεγάλο μέτωπο των ημερών βέ-βαια είναι οι διαθεσιμότητες 1.400 οδηγών, ενώ με την αξιολόγηση ακο-λουθούν οι διαθεσιμότητες του 15% των εργαζομένων στα νοσοκομεία, που μαθηματικά οδηγεί στο κλείσιμο και άλλων νοσοκομείων, εκτός από όσα έχουν ήδη κλείσει. Η ΠΟΕΔΗΝ μπροστά σ’ αυτή την τραγική κατά-σταση και μέσα από την αγανάκτηση και την πίεση των εργαζομένων έχει προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα δρά-σης στα νοσοκομεία, με εξορμήσεις, περιοδείες, γενικές συνελεύσεις, στάσεις εργασίας και κορύφωση των δράσεων με 24ωρη απεργία στο πρώ-το δεκαήμερο του Μάη.

Τα σχέδια της κυβέρνησης βρί-σκουν αντίσταση σε αρκετά νοσο-κομεία. Από ορισμένα παραδείγ-ματα φαίνεται ότι η δημόσια υγεία χρειάζεται να γίνει άμεσα κοινή υπόθεση των εργαζομένων στα νοσοκομεία, μαζί με επιτρο-πές αντίστασης στις γειτο-νιές, κοινωνικά ιατρεία όπου λειτουργούν, συντονιστικά φο-ρέων κ.λπ. Επί-σης πρέπει να είναι μ ε γ ά -λ ο

κέντρο στην προεκλογική δράση των δυνάμεων της Αριστεράς και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το νοσοκομείο Σωτηρία, με την τόσο μεγάλη έκτασή του, δεν μπο-ρεί να λειτουργήσει χωρίς οδηγούς, αφού αυτοί καλύπτουν μια σειρά από σημαντικές υπηρεσίες, όπως τη μεταφορά ΑΜΕΑ και προσωπικού, τη μεταφορά δειγμάτων αίματος, τη μεταφορά κινητών ομάδων αιμοδο-σίας, τη μεταφορά νοσηλευομένων ασθενών για εξετάσεις και θεραπεί-ες. Και βέβαια μετά τους οδηγούς θα ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι στα πλυντήρια, στα μαγειρεία, οι γραμματείς των κλινικών, τα λογι-στήρια, και έτσι με συνοπτικές δι-αδικασίες ένα ένα τα κομμάτια του νοσοκομείου θα παραχωρούνται σε ιδιώτες, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί το νοσοκομείο. Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Σω-τηρία ξεκίνησαν κινητοποιήσεις από τις 2 Απρίλη, με συγκέντρωση στην πύλη του νοσοκομείου.

ΠαρεμβάσειςΠαρέμβαση στη λαϊκή αγορά των Αμπελοκήπων έκαναν το Σάββατο το πρωί (5/4) γιατροί και υγειονο-μικοί του νοσοκομείου «Σωτηρία», φορώντας τις άσπρες μπλούζες της εργασίας τους, μαζί με εργαζόμε-νους από τα γειτονικά νοσοκομεία Ερυθρός και Γεννηματά, αλλά και με πολυπληθές κλιμάκιο των ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ 7ου Διαμερίσματος, περισ-σότεροι από είκοσι άνθρωποι συ-νολικά δημιούργησαν κλίμα στη γειτονιά.

Ακόμη πιο σημαντική ήταν η δράση των εργαζομένων στο Ασκληπιείο Βούλας. Οι οδηγοί προσφέρουν πολύτιμες υπηρε-σίες σε νοσοκομεία όπως το Ασκληπιείο, με διασπο-ρά των κτιρίων σε μία έκταση πλέον των 100 στρεμμάτων. Χωρίς αυτούς, οι χειρουρ-γ η μ έ ν ο ι α σ θ ε -νείς

δεν μπορούν να μεταφερθούν σε άλλα κτίρια για τη νοσηλεία τους, ο ιματισμός και τα αναλώσιμα δεν μπορούν να μεταφερθούν στα τμή-ματα. Εκτός από τις επαναλαμβα-νόμενες 24ωρες απεργίες για τους οδηγούς, οι εργαζόμενοι συγκρό-τησαν επιτροπή αγώνα μαζί με αλ-ληλέγγυους της ευρύτερης περιο-χής των Νοτίων προαστίων, η οποία οργάνωσε όλες τις κινητοποιήσεις και προχώρησαν σε καθημερινές 4ωρες στάσεις εργασίας το πρώτο 8ημερο του Απριλίου, με καθημερι-νές δράσεις, όπως παράσταση δια-μαρτυρίας στη Διοίκηση του νοσο-κομείου, ενημέρωση των κατοίκων των Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Γλυφάδας, Ελληνικού, ενημέρωση των προσερχόμενων στη Γενική Εφημερία του νοσοκομείου, την Παρασκευή 4/4, ενημέρωση των κατοίκων των Νοτίων προαστίων και συγκέντρωση στην (κάτω) πύλη του νοσοκομείου.

Με τέτοιες πρωτοβουλίες μπορεί να πάρει σάρκα και οστά η συλλο-γική λειτουργία και δράση ενός κι-νήματος για τη σωτηρία της δημό-σιας υγείας. Μια προϋπόθεση που έλειπε ως τώρα από τη δράση των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Είναι κινήσεις που μπορούν να δυναμώσουν τον αγώ-να για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας που είχε υποστεί ισχυρά πλήγ-ματα με το κλείσιμο τ ω ν

νοσοκομείων τον Οκτώβρη και με το κλείσιμο των πολυϊατρείων του ΙΚΑ. Και η σωτηρία της δημόσιας υγείας είναι ο μόνος τρόπος για να σωθούν οι θέσεις εργασίας, τα ερ-γασιακά δικαιώματα, οι μισθοί των εργαζομένων για την υγεία.

Οι δυνάμεις της Αριστεράς που πρωτοστάτησαν στο Σωτηρία, στο Ασκληπιείο κ.α. βασίστηκαν στην προσπάθεια να υπάρξουν μαζι-κές διαδικασίες βάσης και είχαν προσανατολισμό τους το άνοιγμα του αγώνα στην κοινωνία, για να ξεπεραστεί η γραφειοκρατία του κυβερνητικού συνδικαλισμού, για να τονιστεί ο ταξικός χαρακτήρας της επίθεσης και να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι η δύναμη των εργαζομένων μπορεί να οδηγήσει σε αποτελεσματικούς και νικηφόρους αγώνες.