Λ ε ύ κ ω μ α

Α ν α μ ν ή σ ε ω ν

7ο Παιχνίδι Κρυμμένου Θησαυρού

Ανεκτίμητοι Στιμαδόροι

Μέρος 3ο 2015

Ευχαριστούμε θερμά τους χορηγούς για τη στήριξή τους στη

διοργάνωση του φετινού Παιχνιδιού.

3

Οι Καζούρες Αναμνήσεις του Γιώργου

Ο πιο ζωηρός από την παρέα μας ήταν ο Νικολής,

το πειραχτήρι!

Η αφεντιά του ήταν μπλεγμένη

σε πολλά περιστατικά, με αποτέλεσμα

να έχει τις αποβολές

στο τσεπάκι του κι

ας μην έφταιγε

πάντα ο ίδιος.

Είχε την ασωτία μέσα του, επιρρεπής στα στοιχήματα

και στα χαρτιά. Όλο το χαρτζιλίκι του το ΄τρωγε

στα μπιλιάρδα και στα ποδοσφαιράκια. Τούτη τη

χρονιά είχε γίνει κολλητάρι

με την παρέα του Κωστή

που είχε το παρατσούκλι

΄΄ο Ψηλός ο Ανοιχτομάτης΄΄

Πέντε-έξι άτομα, μαζί

και ο δικός μας, πήγαιναν πάντα κόντρα στους

κανόνες.

Έρχονταν στο σχολειό κουρεμένοι γουλί από

αντίδραση, κάθε φορά που δέχονταν τη δημόσια

κριτική του διευθυντή για το μήκος των μαλλιών

τους.

4

Έδεναν με μια μακριά κοριτσίστικη τρίχα

ένα στυλό που κρεμόταν

από την άκρη του θρανίου

και αιωρούνταν για να

προκαλέσουν τους

καθηγητές και να διακοπεί

το μάθημα.

Ισορροπούσαν τον κουβά των σκουπιδιών πάνω

από την πόρτα της τάξης, για να σπάνε πλάκα με

τους συμμαθητές τους, όταν περιλούζονταν με μια

βροχή από χαρτιά και περιτυλίγματα.

Πόσες φορές την είχε πατήσει η Ειρήνη δε

θυμάμαι, αλλά ποτέ δεν τους κάρφωσε, αντίθετα με

άλλους.

Μια μέρα είχαν τραβήξει

την έδρα στην άκρη της

εξέδρας με τέτοιο τρόπο

που το ένα πόδι κρεμόταν

στον αέρα. Είχαμε Ιστορία,

δύσκολο μάθημα και

βαρετό για τους

περισσότερους.

5

Μόλις ο ιστορικός χτύπησε το χέρι του στην έδρα

για να επιβάλλει την ησυχία, η έδρα άρχισε να

παίρνει την κατιούσα.

Ο καθηγητής έντρομος προσπαθούσε να τη

συγκρατήσει αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να

συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Τιμωρηθήκαμε όλοι με

απουσία.

Ο πατέρας του Νικολή

είχε κουραστεί να τον καλούν

συνεχώς στο Γυμνάσιο και να

τον ενημερώνουν για

τα κατορθώματα του

κανακάρη του, ώσπου

αποφάσισε να βάλει τέρμα σ'

αυτήν την κατάσταση.

6

Επιστρέφοντας από τη δουλειά μπήκε στο σπίτι

σαν μαινόμενος ταύρος, φώναξε το γιο του και του

είπε:

- Ως εδώ και μη παρέκει, τελεία και παύλα!

Αν δεν αλλάξεις κεφαλή, θα σε βγάλω απ' το σχολειό

να πας να βρεις δουλειά να κάνεις. Εγώ στην ηλικία

σου είχα ήδη δημιουργήσει οικογένεια κι εσύ δεν

μπορείς να κουμαντάρεις τον ίδιο σου τον εαυτό!

Ο Νικολής έσκυψε το κεφάλι και υποσχέθηκε

ότι θα συμμορφωθεί. Φυσικά το κίνητρό του ήταν μην

τυχόν και χάσει την παρέα, παρά τα οφέλη της

γνώσης.

7

Η Εκδρομή

Αναμνήσεις του Αλέξη

Η τελευταία εκδρομή σφράγισε τις αναμνήσεις της

παρέας. Γεμάτες χρώματα απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού

και της θάλασσας, απ’ τον παφλασμό του νερού με

λίγη γλύκα, λίγη πίκρα και μια ιδέα

αρμύρας τις κουβαλούσαν καλά φυλαγμένες

στα φυλλοκάρδια τους. Το παλιό λεωφορείο

τραντάχτηκε από γέλια, φωνές, πειράγματα, μουσικές.

Πρώτη στάση στους Τουρτούλους για ξεκούραση,

κολατσιό και κρύο γάργαρο νερό στη φλέγα κάτω από

τους πλατάνους. Έπειτα

ανηφόρισαν προς το οροπέδιο,

στον κάμπο με τους ανεμόμυλους.

Δεύτερη στάση στους

Βαβέλους για επίσκεψη στην

Αρχαία Πραισό και αναμόχλευση

της ιστορίας.

Τρίτη στάση στου Κανένε

για προσκύνημα στον Άγιο

Σπυρίδωνα , μεγάλη η Χάρη του.

Αργά το μεσημέρι κατηφορίζοντας

αριστερά κατέληξαν στη συμβολή των ποταμών.

8

Πάντα η τελευταία στάση μιας εκδρομής είναι ο

ωραιότερος σταθμός .

Ξεκούραση , φαγητό, κρυφές περιπλανήσεις,

κάπνισμα στα κλεφτά, τραγούδι, φλερτ, μουσική,

χορός.

Χορτάτοι από όμορφες εικόνες και έντονα

συναισθήματα επέστρεψαν στα σπίτια τους, έτοιμοι για

την τελική ευθεία, τις εξετάσεις της τελευταίας τους

χρονιάς.

9

Φτου ... ξελευθερία Αναμνήσεις του Μανώλη, Ιούνιος 1978

Λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές.

Η αυλαία της σχολικής χρονιάς για την παρέα

των 9 έπεσε.

- Παιδιά, να μη χαθούμε, να επικοινωνούμε!

ΤΕΛευταία μέρα της σχολικής ζωής για τη

φουρνιά του '77 κι εμείς δεν

αποφασίζαμε να εγκαταλείψουμε την

τάξη. Επικρατούσε πυρετός. Δάκρυα,

αφιερώσεις στα τετράδια και οι

υπογραφές μας χαραγμένες με πρόκα

πάνω στα θρανία.

Οι καθηγητές στο διπλανό γραφείο αδημονούσαν

να μάθουν τι κάνουμε μέσα στην τάξη. Και όταν

επιτέλους μας είδαν να εκτοξευόμαστε ένας - ένας

στο διάδρομο μ’ ένα τεράστιο άλμα, ρώτησαν :

- Τι κάνετε τώρα παιδιά;

Και εμείς με φυσικότητα:

- Βγαίνουμε με το δεξί στη ζωή!

Χαμογελάμε και κρατάμε στη μνήμη μας την

τελευταία στιγμή της σχολικής ζωής. Τέλος στην

ξενοιασιά, οι δρόμοι ανοιχτοί ... και δύσκολοι.

10

Βγαίνουμε στο δρόμο κι επαναλαμβάνουμε:

- " Παιδιά, να μη χαθούμε."

Οι εννέα φίλοι δίνουν ραντεβού.

-Πρέπει να ξανασυναντηθούμε, όχι τυχαία, σκόπιμα.

- Όλοι μαζί και οι 9. Πότε;

Η Ειρήνη μας κοιτάζει αινιγματικά και λέει:

- " Όταν το 30 Δ ι χ ο τ ο μ η θ ε ί

όλη η παρέα θα συναντηθεί."

Το πιάσαμε. Εννέα χέρια ενώνονται, σφίγγονται,

υπόσχονται.

-Δεν θα ξεχάσουμε, θα επικοινωνούμε,

θα ξανασυναντηθούμε.

11

Οι δρόμοι ανοιχτοί … Αναμνήσεις του Νικολή

Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.

Μέρες μ’ απασχολεί αυτή η συνάντηση.

Πώς θα είναι; Τι θα νιώσουμε;

Πώς θα φανεί ο ένας στον άλλο;

Μερικοί βρίσκονταν πού και πού

όλα αυτά τα χρόνια, επικοινωνούσαν.

Όλοι μαζί όμως έχουμε να

συναντηθούμε από τότε ....

Το καλοκαίρι εκείνο του '78, που οι δεσμοί ήταν

ακόμα δυνατοί, οι φίλοι

βρεθήκαμε αρκετές φορές.

Ήρθε όμως ο Σεπτέμβρης

και οι παλιοί συμμαθητές

σκορπίσαμε σαν τα φύλλα

του αμπελιού.

Άλλοι έδωσαν

εξετάσεις και πέρασαν στο Πανεπιστήμιο, κάποιοι

έμειναν πίσω ψάχνοντας για δουλειά προσπαθώντας να

δουν τι θα κάνουν στη ζωή τους.

12

Μερικοί επέστρεψαν στα χωριά τους.

Ταχυδρομήθηκαν γράμματα,

έγιναν κάποια τηλεφωνήματα,

στάλθηκαν χαιρετίσματα,

κάρτες με ευχές πήγαν και

ήρθαν, αλλά σιγά σιγά ο

καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Ο Γιώργος πέρασε στο

Ε.Μ.Π. και η Μαίρη στη

φιλοσοφική. Σπούδασαν κι οι

δυο στην Αθήνα, έζησαν τα

φοιτητικά τους χρόνια,

ο έρωτας τους εξελίχτηκε,

παντρεύτηκαν κι

εγκαταστάθηκαν στον Άγιο Νικόλαο, όπου διορίστηκε

η Μαίρη κι ο Γιώργος άνοιξε το γραφείο του...

13

Η Μαίρη ανέβηκε ψηλά.

Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο με το βιβλίο που

έγραψε Ιστορικού περιεχομένου.

Ήταν βασισμένο στο ημερολόγιο του παππού της κι

είχε τίτλο: ΄΄Στα χνάρια της Μεγάλης Ιδέας ΄΄.

Είχε ακριβώς 359 σελίδες, για να μην ξεχάσει ποτέ

το όμορφο εκείνο συνθηματικό που δήλωνε την ώρα

και τον τόπο συνάντησης…

Η Ειρήνη έφυγε για το Ηράκλειο, σπούδασε στην

Παιδαγωγική Ακαδημία, αλλά το όνειρό της ήταν άλλο.

Να φύγει. Με τις ώρες καθόμασταν και ταξιδεύαμε με

τη φαντασία μας και ονειρευόμασταν να μπαρκάρουμε

στο ίδιο καράβι.

Εγώ τα κατάφερα, η Ρηνιώ πάλι ποιος ξέρει;

14

Όταν σκέπτομαι την Καίτη αυτόματα έρχεται στο

μυαλό μου η παροιμία :

΄΄Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του ούτε

τη γνώμη του άλλαξε ούτε την κεφαλή του. ΄΄

Η Καίτη, κοκέτα από τότε, συνέχισε να φροντίζει

τον εαυτό της. Πάντα περιποιημένη, όμορφη δεν

δυσκολεύτηκε να βρει έναν πλούσιο σύζυγο που της

παρείχε όχι μόνο τα ΄΄προς το ζην΄΄ αλλά και τα

΄΄προς το ευ ζην΄΄.

Έμεινε στη Σητεία κι εκτός από την οικογένειά

της ασχολήθηκε με φιλανθρωπίες, Κουμ-Καν, ταξίδια

και απογευματινές.

15

Ο Γιάννης

έμεινε στο

χωριό πιστός

στην Αγάπη

του. Αφού δεν κατάφερε ο πατέρας του να τον πείσει

να δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, τουλάχιστον

κατάφερε να

τον στείλει

μέχρι τα

Χανιά.

Πήγε στην Ιερατική Σχολή κι έγινε παπάς.

Και του ταίριαζε πολύ. Ψήλος, λιγνός με μαύρα

μακριά μαλλιά και γένια, ασκητική μορφή.

Ο λαός λέει ΄΄ Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς΄΄.

Όμως στην περίπτωση του Γιάννη δεν ίσχυσε.

Το πρωί λειτρουγιά, μετά πετούσε τα ράσα, και

πήγαινε στα χωράφια

του και όταν είχε

μπονάτσα έπαιρνε το

καλάμι του και πήγαινε

για ψάρεμα.

Τα συνδύασε αρμονικά και τα τρία .

16

Ο Μανόλης αγαπούσε το θέατρο.

Μιμούνταν τη φωνή του Σταυρίδη, του

Γκιωνάκη και μας

έκανε να ξεκαρδιζόμαστε

στα γέλια.

Σ' όλες τις γιορτές πρωταγωνιστής.

Έφυγε για την Αθήνα όπου πήγε

στη Δραματική Σχολή.

Έγινε ηθοποιός και η περηφάνια μας ήταν

μεγάλη, όταν βλέπαμε τις ταινίες που έπαιζε.

Ο Αλέξης με την κιθάρα

του μας κρατούσε συντροφιά

στις κοπάνες, στα πάρτι...

Ήταν ο γόης του σχολειού.

Όλες ερωτευμένες μαζί του κι

αυτός το είχε πάρει πάνω του.

Πήγε στρατό κι επέστρεψε στη

Σητεία. Άνοιξε μια ντισκοτέκ και

η ζωή του ήταν έντονη.

17

Η Ευαγγελία - έτσι τη

φώναζε ο φιλόλογος-

σπούδασε φαρμακευτική.

Παντρεύτηκε και

ακολούθησε το σύζυγο της,

φαρμακοποιός κι αυτός,

στη Ζάκυνθο.

Ερχόταν όμως κάθε

καλοκαίρι στη Σητεία και όλο

και με κάποιους συναντιόταν.

18

Σήμερα ποιοι θα έρθουν;

Εγώ θα πάω πρώτος...

Είμαι ήδη έτοιμος.

Έχω φέρει και τα δωράκια

μου, αγορασμένα ένα ένα

από τα πέρατα της γης

Είμαι αγχωμένος και η καρδιά μου χοροπηδά λες

και θα φύγει από τη θέση της. Θέλω πάρα πολύ να

έρθουν όλοι οι φίλοι μου. Θέλω να ζήσουμε έστω και

μέσα απ' την ψευδαίσθηση τα χρόνια τα όμορφα, τα

χρόνια τ' ανεπανάληπτα, τα χρόνια των ελπίδων μας.

Θα έρθουν όλοι ;

19

Η συνέχεια στα :

Καλη…Sτεία 15 -2-15 8.45 στις τάξεις σας

20

Ιδού οι Ανεκτίμητοι τση Στείας Στιμαδόροι,

που φέτος τιμονεύγουνε το θησαυροβαπόρι.

Τον Τούλουπα διαλέξαμε στου αρχηγού τη θέση

Γιατί ‘ναι οργανωτικός και σ΄ όλους μας αρέσει.

Η τρέλα και η λογική πιασμένες χέρι χέρι,

μες του Ρουσιά την κεφαλή κι πόλη όλη το ξέρει.

Στον Κουτσουρά μια ρίζα ντως, στην Τουρλωτή η άλλη

και φέτος στη διοργάνωση, θαρρώ θα τρέχουν πάλι.

Ο Γιώργης του δημάρχου μας, βαστά μας το ταμείο,

με άριστα τελείωσε και το Πολυτεχνείο

Κι αδερφή ντου η Μαριώ, που είχε την ευθύνη,

γρίφο μα και απάντηση να παίρνει και να δίνει.

21

Η Μέρκελ δεν τις άντεξε, τσοι ‘διωξε απ’ το φεγγίτη

και ψάχνουν τώρα θησαυρούς σ΄ ολόκληρη την Κρήτη.

Η Σόνια και η Άντζελλα κι δυο απ΄ τη Γερμανία,

πείτε μου ποιος τσοι κόλλησε στη θησαυρομανία;

Ήζε και στην Αμερική φίλοι μου η Αλεξάντρα,

μα γύρισε και διάλεξε το Μάντζαρη για άντρα.

Να και οι δυο μας λογιστές η Άννα κι ο Ηλίας,

που ΄ναι το ομορφότερο ζευγάρι τση Σητείας.

Γυμναστική και δίαιτα η Δήμητρα γυρεύγει,

το ξύγκι όμως στοι κοιλιές όλων μας περισσεύγει.

Κι ο Μάνος όπως ξέρετε έχει φωτογραφείο

και εξετάζει τα κορμιά μες στο νοσοκομείο.

Η Ελένη μοναχόπαιδο του Μήτσο του Κορνάρου,

θα θέλανε μεταγραφή όλοι να τηνε πάρουν

Το στερνοκούνι του Λενιού, ο Snoopy του Βεργίτση,

άμα ντακάρει τον καφέ δε φτάνει ένα σαρνίτσι.

22

Να κι ο Σκαρβέλης Γίγαντας, μπόι που σε τρομάζει

και άθελά ντου αφ΄ υψηλού όλους μασε κοιτάζει.

Το δε Γιωργιό του Πειρασμού, τα αίμα ντου χοχλάζει,

κι ήμαθα στο Ηράκλειο κομπιουτεράς σπουδάζει.

Η πρωτοκόρη του Ρουσιά, Ειρήνη τ΄ όνομά τζη,

κι όσο το ξανασκέφτομαι, φέρνει με τη μαμά τζη

Μου φαίνετ΄ ο Κυργιάκος τση, δεν είν΄ από την πόλη

μασε προσέχει και γι’ αυτό το νε γατένε όλοι.

Η Άννα απ΄ το Λιμενικό που τσοι ακτές προσέχει,

τη λαθρομετανάστευση απ΄ έξω την κατέχει.

Και ο Κωστής ο Κακουρής, κάνει ό,τι φανταστείτε,

να το γατέτε, μπας ποτέ, και τονε χρειαστείτε.

Να κι ο Κωστής ο Βουτυρής, που η θάλασσα τ΄ αρέσει,

ένα λαγό μας ήφερε, πρόπερσι για πεσκέσι.

Ντελιβεράς ταχύτατος, Άγκος στο παρανόμι

γλακά, μα δεν τον σταματούν, στο δρόμο οι τροχονόμοι.

23

Και την ομάδα των σοφών θα σας παρουσιάσω,

που είναι ολιγομελής και δε θα σας κουράσω.

Δύο δασκάλες κρύβονται η μια μέσα στην άλλη

και κάνουν στο Δημοτικό το νου να τρέχει πάλι.

Γιάννα και Άννα έμπειρες με περισσό μεράκι

μαθαίνουν χίλια πράματα σε κάθε κοπελάκι.

Η Αϊλαμάκη η Δέσποινα με άπειρη σοφία

όλους μασε καθοδηγεί σ΄ αυτήν την ιστορία.

24

Και η Φανίτσα του παπά-Μανώλη από τη Σφάκα,

ανεστορούμαι στο σκολειό πόσο πολύ εγλάκα.

Η σύζυγός μου που γλυκά όλη τη μέρα σάζει

και μένα τον κακόμοιρο καθόλου δεν κοιτάζει.

Είν΄ το Μαριώ του Κούβαρη την ξέρει όλη η Στεία,

γι’ αυτήν πονεί η καρδούλα μου από τα είκοσι τρία.

Εγώ ’μαι ο Νίκος ο Τσιφτές, τσιφτές χωρίς κοντάκι,

μοναχοπαίδι Πελαγιού και Γιάννη Μακρυνάκη.