ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΘΕΜΑ: ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ

(ΝΟΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ) – ΠΑΡΑΜEΝΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ.

2Ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΤΜΗΜΑ: Α3

2016 - 2017

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ:

κ.ΔΡΑΜΗΣ ΛΑΖΑΡΟΣ.

Πρόλογος

Η τάξη μας Α’3, στο πλαίσιο της ερευνητικής

εργασίας, επέλεξαμε το θέμα, . Χωριστήκαμε σε 5

ομάδες, συνεργαστήκαμε και βρήκαμε

πληροφορίες σχετικά με αυτό το θέμα.

Ολοκληρώσαμε τις εργασίες και είμαστε

έτοιμοι να τις παρουσιάσουμε.

ΛΑΡΙΣΑ

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

Λίγα λόγια για το θέατρο

To μεγαλειώδες Α’ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας, κατασκευάστηκε στο πρώτο

μισό του 3ου αιώνα π.Χ. στις νότιες υπώρειες του λόφου “Φρούριο”, όπου

βρισκόταν η οχυρωμένη Ακρόπολη της αρχαίας πόλης. Λειτούργησε μέχρι το

τέλος του 3ου αιώνα ή τις αρχές του 4ου αι. μ.Χ., οπότε και διακόπηκε απότομα

η ζωή του. Ένας σεισμός στα τέλη του 2ου αιώνα ή τις αρχές του 3ου αιώνα

μ.Χ. κατέστρεψε τον δεύτερο όροφο της σκηνής, τον δωρικό θριγκό και τμήμα

του υπερέχοντος επιθεάτρου. Ένας δεύτερος ισχυρότατος σεισμός του 7ου

αιώνα μ.Χ. επέφερε σχεδόν την ολοκληρωτική του καταστροφή.

Η αρχαία Λάρισα απλωνόταν όπως και η σημερινή στο ΒΑ τμήμα της

θεσσαλικής πεδιάδας, στη δεξιά όχθη του Πηνειού ποταμού. Ειδικότερα η

αρχαία πόλη αναπτύχθηκε σ΄ ένα σημείο όπου ο Πηνειός καθώς βαίνει από τα

δυτικά προς τ΄ ανατολικά στρίβει κατά 90ο μοίρες προς τα βόρεια για να χυθεί

στο Αιγαίο πέλαγος διαμέσου της κοιλάδας των Τεμπών. Η πρώιμη ιστορία της

χάνεται μέσα στην πυκνή ομίχλη των θρύλων και των τοπικών μυθολογικών

παραδόσεων. Ωστόσο από αποσπασματικές πληροφορίες των αρχαίων

φιλολογικών πηγών και κυρίως τις αρχαιολογικές μαρτυρίες πληροφορούμαστε

ότι η αρχαία Λάρισα από το τέλος του 7ου αι. π.Χ. είχε το προβάδισμα από τις

άλλες Θεσσαλικές πόλεις και επεκράτησε απόλυτα σε μεγάλη έκταση της

εύφορης Θεσσαλικής πεδιάδας. Εξαιτίας δε της μεγάλης οικονομικής ακμής της

διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο στην πολυτάραχη ιστορία της Θεσσαλίας.

Από την αρχαιότητα πληροφορίες για το Α΄ αρχαίο θέατρο της Λάρισας μας

δίνει μόνο μία αποσπασματική επιγραφή του α΄ μισού του 2ου αι. π.Χ. που

βρέθηκε στην πόλη. Πρόκειται για ένα κείμενο, το οποίο περιλαμβάνει μια

δικαστική απόφαση.Οι πρόσφατες ανασκαφικές εργασίες έδωσαν σημαντικά

αρχαιολογικά στοιχεία που συνηγορούν ότι στο αρχαίο θέατρο συνεδρίαζε τόσο

η εκκλησία του Δήμου της πόλης που ονομαζόταν Αγορά, όσο και η διοίκηση

του ομόσπονδου κράτους των Θεσσαλών, του περίφημου Κοινού των

Θεσσαλών. Ονόματα ¨Συνέδρων¨ αντιπροσώπων των πόλεων-κρατών που

συμμετείχαν στην ομοσπονδία των Θεσσαλών αναγράφονται πάνω στα εδώλια

του αρχαίου θεάτρου. Έτσι γνωρίζουμε τους αντιπροσώπους της αρχαίας

Τρίκκης, των πόλεων της Περραιβικής Τρίπολης, της Γυρτώνης, της Υπάτης,

της Φάλαννας, της Κραννώνος, της Μητρόπολης, της Σκάρφειας και άλλων.

Στις συνεδριάσεις αυτές του Κοινού των Θεσσαλών στο Α΄ αρχαίο θέατρο

λαμβάνονταν πολύ σοβαρές αποφάσεις που αφορούσαν θέματα αμυντικής και

εξωτερικής πολιτικής στο σύνολό τους.Οι αποφάσεις – ψηφίσματα του Κοινού

των Θεσσαλών γράφονταν σε λίθινες στήλες, οι οποίες στήνονταν στις

παρόδους και στο προσκήνιο του αρχαίου θεάτρου. Από τον αριθμό των

αποφάσεων αυτών που έχουν βρεθεί στις ανασκαφές, συμπεραίνεται ότι οι

συνεδριάσεις των αντιπροσώπων των Θεσσαλικών πόλεων στην έδρα του

Κοινού, της Λάρισας, πραγματοποιούνταν σε τακτά χρονικά διαστήματα στο

αρχαίο θέατρο της πόλης. Αποτελούσε δηλαδή το λαμπρό μνημείο, το επίσημο

βουλευτήριο του Κοινού των Θεσσαλών.

Στα νεώτερα χρόνια πρώτη αναφορά έχουμε από τον περιηγητή Ussing, ο

οποίος επισκέφθηκε την Τουρκοκρατούμενη Λάρισα το 1846 και σε σχετικό

σύγγραμμα του που εκδόθηκε το 1857 περιέγραψε τις κερκίδες του αρχαίου

θεάτρου. Από όσο μπορούμε να κατανοήσουμε την περιγραφή του Ussing, τότε

πρέπει να ήταν ορατές μερικές σειρές εδωλίων του επιθεάτρου και του κυρίως

θεάτρου. Αργότερα αναφέρθηκαν σ΄ αυτό και άλλοι περιηγητές και ιστορικοί. Ο

αξιολογότερος απ΄ αυτούς, ο γιατρός Νικόλαος Γεωργιάδης στο περισπούδαστο

έργο του ¨Θεσσαλία¨ μας δίνει μια πολύτιμη πληροφορία για το αρχαίο θέατρο,

η οποία επιβεβαιώθηκε από τις ανασκαφικές έρευνες. Αναφέρει συγκεκριμένα

ότι ένα μέρος του κοίλου και της σκηνής ήταν ορατά το 1860 όταν ήρθε για

πρώτη φορά στη Λάρισα. Το 1875, στη δεύτερη επίσκεψή του, το μνημείο

πλέον είχε επιχωθεί και δεν φαινόταν πια σχεδόν τίποτα, εκτός από μερικές

κερκίδες του επιθεάτρου. Οι ανασκαφές έδειξαν ότι οι τεράστιες επιχώσεις του

κοίλου αποτελούνταν από κρημνίσματα σπιτιών, ωμές πλίνθους και κεραμίδια

στέγης. Σύμφωνα με τα αρχεία του Εθνικού Αστεροσκοπείου το 1868 ένας

μεγάλος σεισμός σάρωσε την Λάρισα και φαίνεται ότι τα ερείπια των

πλινθόκτιστων σπιτιών μεταφέρθηκαν και απορρίφθηκαν στον χώρο του

μνημείου. Όσο το θέατρο ήταν ορατό έγινε σε διάφορες εποχές συστηματική

λιθοθηρία σ΄ ορισμένα τμήματά του για εξαγωγή οικοδομικού υλικού. Η

αποξήλωση ορισμένων τμημάτων του ολοκληρώθηκε μετά την απελευθέρωση

της Θεσσαλίας το 1881.

ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Στην πλατεία Αγ. Μπλάνα μετά από ανασκαφικές εργασίες για την δημιουργία

υπόγειου χώρου στάθμευσης, ήρθαν στο φως παλαιοχριστιανικά λουτρά του

5ου αι. π.Χ. τα οποία ανέβηκαν στη στάθμη της σημερινής πόλης και

ενσωματώθηκαν με την πλατεία. Σήμερα, οι αρχαιότητες αποτελούν κυρίαρχο

στοιχείο της, έχουν περιβληθεί με πράσινο και είναι επισκέψιμες. Ενώ, μέσα

στον ιερό ναό του Αγίου Βησσαρίωνος, ο Λαρισαίος ζωγράφος Αγήνορας

Αστεριάδης έχει φιλοτεχνήσει τις αγιογραφίες του. Σε αυτή την πλατεία εκτός

από την εκκλησία του Αγίου Βησσαρίωνα βρίσκονται το κτήριο του Δημοτικού

Ωδείου και ένα μεγάλο σιντριβάνι.

Πλατεία Δημάρχου Αριστείδη Λαμπρούλη

Η πλατεία του Δημάρχου Αριστείδη Λαμπρούλη βρίσκεται στο λόφο του

Φρουρίου. Μετά την αποκάλυψη του βυζαντινού ναού και του

παλαιοχριστιανικού λουτρού, η πλατεία διαμορφώθηκε έτσι ώστε να βρίσκεται

σε πλήρη αρμονία με το ιστορικό Μπεζεστένι και την βασιλική του Αγίου

Αχιλλείου. Στο βόρειο τμήμα της, βρίσκεται η προτομή του Αριστείδη

Λαμπρούλη.

Στο χώρο της σημερινής πλατείας γινόταν η λαϊκή αγορά της Τετάρτης, που

λειτουργούσε όλη την ημέρα μέχρι το βράδυ. Για το λόγο αυτό, σήμερα στη

Λάρισα η αγορά λειτουργεί την Τετάρτη και όχι την Πέμπτη, όπως στην

υπόλοιπη Ελλάδα.

Κεντρική Πλατεία (πλατεία Δημάρχου Μιχ. Σάπκα)

Η ιστορική Κεντρική πλατεία (Δημάρχου Σάπκα) της Λάρισας, όπου βρίσκεται

και το Δικαστικό Μέγαρο της πόλης, συγκεντρώνει κάθε είδος λειτουργιών,

εμπορικών, ψυχαγωγικών, πολιτιστικών, καθώς και κοινωνικών σχέσεων.

Μπροστά από το Δικαστικό Μέγαρο ολοκληρώνεται ο «γλυπτός ποταμός»,

συντριβάνι, χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό στοιχείο της πλατείας. Προτομές

σημαντικών Ελλήνων, όπως του πρώην Δημάρχου Μιχαήλ Σάπκα κοσμούν τις

διάφορες γωνίες της πλατείας.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ

Η πλατεία Ταχυδρομείου είναι αναμφισβήτητα η πιο ζωντανή πλατεία της

πόλης. Σ΄ αυτή βρίσκονται δεκάδες καφετέριες που φιλοξενούν καθημερινά τους

Λαρισαίους αλλά και πλήθος κόσμου από τις υπόλοιπες θεσσαλικές

πρωτεύουσες.

Την πλατεία κοσμεί ο «Γλυπτός Ποταμός», το μεγάλο σιντριβάνι όπου οι

καταρράκτες των νερών συμβολίζουν τις ορεινές πηγές του Πηνειού ποταμού.

Το πνεύμα της γλυπτικής σύνθεσης συνεχίζεται στο κεντρικό σιντριβάνι της

πλατείας, με την εμφάνιση εκ νέου των νερών, τα οποία θα συνεχίσουν

υποθετικά μια υπόγεια διαδρομή μέχρι την κεντρική πλατεία (Σάπκα),

συμβολίζοντας έτσι τη διαδρομή που κάνει ο Πηνειός ποταμός.

Στο βυθισμένο αύλειο χώρος της πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και

συναυλίες.

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΛΑΡΙΣΑ

ΙMPERIAL

Το ξενοδοχείο απέχει 4χλμ. από το κέντρο της Λάρισας και 50χλμ. από το

παραθαλάσσιο χωριό Αγιόκαμπος. Η πόλη του Βόλου είναι προσβάσιμη στα

60χλμ. από το Larisa Imperial. Στις εγκαταστάσεις υπάρχει δωρεάν χώρος

στάθμευσης.

DIVANI PALACE

Κατηγορία Ξενοδοχείου:5 αστέρων

PARK HOTEL

ΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ

Βιομηχανικό κτιριακό συγκρότημα του κλάδου της αλευροποιίας, με

πενταώροφο κεντρικό κτίριο, χαρακτηριστικό για την αρχιτεκτονική του με τους

πέτρινους τοίχους. Βρίσκεται στην οδό Γεωργιάδου, πίσω από το Φρούριο,

στην παλιά συνοικία Ταμπάκικα και δίπλα σχεδόν στον Πηνειό ποταμό. Το 1893

αποτελεί τη χρονιά έναρξης της λειτουργίας του (έτος ίδρυσης 1883), ενώ το

1920 το κτίριο καταστρέφεται από πυρκαγιά. Ο εκσυγχρονισμός του έρχεται το

1921 και η μεγάλη περίοδος λειτουργίας του είναι αυτή από το 1927-1983/6,

οπότε και σταματά. Το χρονικό διάστημα βέβαια του Β΄παγκοσμίου Πόλεμου

υπήρξε μία πληγή για το οικοδόμημα, αφού υπέστη μεγάλες λεηλασίες από

τους Ιταλούς, την κατάληψη του από τους Γερμανούς και κατόπιν την επίταξη

του από αντάρτες του ΕΛΑΣ. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Λάρισας (από το 1988)

και πρόκειται μελλοντικά να καταστεί ένα Πολιτιστικό Πολυκέντρο, όπου θα

στεγάζονται πολύμορφες και ποικίλες δραστηριότητες, ιστορικό μουσείο και

αρχείο,βιβλιοθήκη, αίθουσες συνεδρίων και εκδηλώσεων. Έχει χαρακτηριστεί

διατηρητέο από το ΥΠΠΟ και έχει αναστηλωθεί και συντηρηθεί εν μέρει από το

Δήμο. Στις περιμετρικές σιταποθήκες λειτουργούν θέατρο,υπαίθριος

κινηματογράφος, εργαστήρια εικαστικών

τεχνών(ζωγραφικής,αγιογραφίας,ψηφιδωτού,γλυπτικής,κεραμικής),μπαρ-

μπουάτ (),κουκλοθέατρο(),σχολή χορού και

αίθουσα παραστάσεων,καθώς και αίθουσα για τη Φιλαρμονική του Δήμου,που

ξαναζωντανεύουν το χώρο περνώντας από το άλεσμα του σιταριού στο

κεφάλαιο του πολιτισμού.

Το κτίριο του κινηματογράφου Παλλάς βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών

Παναγούλη και Κούμα στο κέντρο της Λάρισας και είναι περισσότερο γνωστό

ως Electroptica, από το όνομα του καταστήματος ηλεκτρικών ειδών που

στέγαζε τα προηγούμενα χρόνια. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του

τμήματος Παραδοσιακών Οικισμών του υπουργείου Περιβάλλοντος, ανεγέρθηκε

το 1936 και είναι έργο του ιταλικής καταγωγής αρχιτέκτονα Κολονέλου. «Είναι

ένα από τα λίγα εναπομείναντα δείγματα αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου της

πόλης, με στοιχεία art deco (...). Ενα κτίριο με ιδιάζουσα διάρθρωση,

ρυθμολογία και μορφολογία, αφού κτίστηκε για να χρησιμοποιηθεί ως

κινηματοθέατρο», παρατηρεί ο μελετητής του υπουργείου, Κ. Χριστοδουλάτος.

«Εχει έντονο ογκοπλαστικό χαρακτήρα και φέρει τοξωτή στέγαση κατά το

μεγαλύτερο τμήμα του, από καμπύλη χαρακτηριστική οροφή (...). Σε κεντρικό

τμήμα της οροφής υπάρχει φωτιστικό άνοιγμα, υπό τη μορφή διαφώτιστης

διπλής οροφής από ημιδιαφανές υλικό, το οποίο διαχέει με πολύ ενδιαφέροντα

τρόπο το φυσικό φως σε ολόκληρη την κεντρική αίθουσα».

Η ιστορία του κτιρίου συνδέεται με εκείνη της οικογένειας Τζεζαϊρλίδη, η οποία

έπαιξε σημαντικό ρόλο στην «κινηματογραφική ιστορία» της Λάρισας. «Το

Παλλάς ήταν ο δεύτερος κινηματογράφος της Λάρισας μετά το Ολύμπια και

ξεκίνησε να λειτουργεί το 1937», διηγείται στην «Κ» ο 84χρονος σήμερα

Κώστας Τζεζαϊρλίδης. «Το Ολύμπια το είχε φτιάξει και αυτό ο πατέρας μου το

1927, μετατρέποντας μια παλαιά αποθήκη σε κινηματογράφο. Το Παλλάς όμως

ήταν το πρώτο κτίριο στη Λάρισα που κτίστηκε ως κινηματογράφος

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΑΛΛΑΣ

Ο παλιός κινηματογράφος «Παλλάς», χτισμένος το 1936, συνδέεται με την αστική ζωή περασμένων δεκαετιών. Ευχής έργο θα ήταν η επαναλειτουργία του.

Το κτίριο του κινηματογράφου Παλλάς βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Παναγούλη και Κούμα στο κέντρο της Λάρισας και είναι περισσότερο γνωστό ως Electroptica, από το όνομα του καταστήματος ηλεκτρικών ειδών που

http://s.kathimerini.gr/resources/2014-09/20s7pallas1-thumb-large.jpg

στέγαζε τα προηγούμενα χρόνια. Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του τμήματος Παραδοσιακών Οικισμών του υπουργείου Περιβάλλοντος, ανεγέρθηκε το 1936 και είναι έργο του ιταλικής καταγωγής αρχιτέκτονα Κολονέλου. «Είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα δείγματα αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου της πόλης, με στοιχεία art deco (...). Ενα κτίριο με ιδιάζουσα διάρθρωση, ρυθμολογία και μορφολογία, αφού κτίστηκε για να χρησιμοποιηθεί ως κινηματοθέατρο», παρατηρεί ο μελετητής του υπουργείου, Κ. Χριστοδουλάτος. «Εχει έντονο ογκοπλαστικό χαρακτήρα και φέρει τοξωτή στέγαση κατά το μεγαλύτερο τμήμα του, από καμπύλη χαρακτηριστική οροφή (...). Σε κεντρικό τμήμα της οροφής υπάρχει φωτιστικό άνοιγμα, υπό τη μορφή διαφώτιστης διπλής οροφής από ημιδιαφανές υλικό, το οποίο διαχέει με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο το φυσικό φως σε ολόκληρη την κεντρική αίθουσα». Η ιστορία του κτιρίου συνδέεται με εκείνη της οικογένειας Τζεζαϊρλίδη, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην «κινηματογραφική ιστορία» της Λάρισας. «Το Παλλάς ήταν ο δεύτερος κινηματογράφος της Λάρισας μετά το Ολύμπια και ξεκίνησε να λειτουργεί το 1937», διηγείται στην «Κ» ο 84χρονος σήμερα Κώστας Τζεζαϊρλίδης. «Το Ολύμπια το είχε φτιάξει και αυτό ο πατέρας μου το 1927, μετατρέποντας μια παλαιά αποθήκη σε κινηματογράφο. Το Παλλάς όμως ήταν το πρώτο κτίριο στη Λάρισα που κτίστηκε ως κινηματογράφος.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσής της το 1983 ως σήμερα, ενταγμένη στον κοινωνικό ιστό της πόλης, έχει συμβάλλει πολύπλευρα στην εδραίωση των εικαστικών τεχνών στη Λάρισα, την ευρύτερη περιφέρεια της Θεσσαλίας και πανελλαδικά. Από το Νοέμβριο του 2003 λειτουργεί στο νέο ιδιόκτητο κτήριο όπου εκτίθεται μέρος της Συλλογής Γ. Ι. Κατσίγρα, 150 έργα του 19ου και 20ου αιώνα καθώς και τα έπιπλα του Ερρίκου Σλήμαν. Στους μεγάλους εκθεσιακούς χώρους της, διοργανώνονται σημαντικές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις καθώς και άλλες σε συνεργασία με Πινακοθήκες, Μουσεία και φορείς.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΙΣΑΣ

Το Λαογραφικό Ιστορικό Μουσείο Λάρισας παρακολουθεί και παρουσιάζει όψεις του νέοτερου ελληνικού πολιτισμού με επίκεντρο το χώρο της Θεσσαλίας. Τα χρονικά όρια που καλύπτει το υλικό των συλλογών του βρίσκονται ανάμεσα στο 16ο αι. και τα μέσα του 20ού αι. και αφορούν κυρίως στoν παραδοσιακό πολιτισμό της περιοχής μέχρι την πλήρη εκβιομηχάνισή της, στη δεκαετία του 1950. Η μόνιμη έκθεση του μουσείου εστιάζει στον παραδοσιακό προμηχανικό πολιτισμό της υπαίθρου, ενώ το αστικό τοπίο της Λάρισας απεικονίζεται κυρίως με περιοδικές εκθέσεις. Το μουσείο με την παρουσία και πολισχιδή δραστηριότητά του έχει ως έργο την διάσωση, μελέτη και προβολή του προμηχανικού πολιτισμού της Θεσσαλίας και την τοποθέτησή της στο χάρτη του νεότερου ελληνικού πολιτισμού. Το μουσείο στεγάζεται προσωρινά σε μονόχωρη ισόγεια αίθουσα 300 τ.μ. με ισομεγέθη αποθήκη, γραφείο επιμελητών και βοηθητικούς χώρους, στην οδό Μανδηλαρά 74, ενώ οι διοικητικές υπηρεσίες είναι εγκατεστημένες επί της οδού Κούμα 23. Το Μουσείο σύντομα θα μεταστεγαστεί στο νέο κτίριο, έργο του Υπουργείο Πολιτισμού και ΠΕΠ Θεσσαλίας. Οι θεματικές ενότητες που παρουσιάζονται στη Μόνιμη Έκθεση του μουσείου αφορούν στην κατοικία, στην προμηχανική καλλιέργεια της γης, στην κτηνοτροφία, την ενδυμασία, την αλιεία στον Πηνειό και τη Κάρλα. Προθήκες με όπλα, νομίσματα, κοσμήματα, φωτογραφίες και χαρακτικά υποστηρίζουν τη μουσειογραφία της Έκθεσης και εμψυχώνουν το χώρο. Η μουσειολογική οργάνωση της Εκθεσης υπαγορεύτηκε από την αρχιτεκτονική της ενιαίας αίθουσας και οι θεματικές ενότητές της αναπτύσσονται κατά παράταξη με άξονα τον κεντρικό διάδρομο κίνησης των επισκεπτών. Ένας χώρος 30 τ.μ. αφιερώνεται στις περιοδικές εκθέσεις που οργανώνει το Μουσείο για να εκθέσει μέρος του υλικού των συλλογών και να επανεφέρει το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Οι συλλογές του μουσείου αριθμούν σήμερα πάνω από 15.000 αντικείμενα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον πλούτο και τη συγκρότησή της παρουσιάζει η συλλογή ξυλοτύπων και σταμπωτών υφασμάτων από τα τυποβαφεία του Τυρνάβου, η συλλογή υφαντών υφασμάτων και εργαλείων προμηχανικού αγροτικού βίου, η συλλογή χαρακτικών έργων. Αξιόλογες συλλογές συνιστούν, επίσης, τα έργα κοσμικής και εκκλησιαστικής αργυροχοΐας, ξυλοτεχνίας, κεραμικής, κεντητικής, ζωγραφικής, μεταλλοτεχνίας και οι ενδυμασίες.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

Το Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας είναι κτισμένο στο λόφο "Μεζούρλο" στις νότιες

παρυφές της πόλης, πάνω στον περιφερειακό δρόμο της Λάρισας, σε έκταση

54 στρεμμάτων που παραχωρήθηκε σταδιακά από το Δήμο Λάρισας στο

Υπουργείο Πολιτισμού. To Μουσείο εγκαινιάστηκε στις 28 Νοεμβρίου του 2015

και πλέον είναι επισκέψιμο για το κοινό.

http://larisa.culture.gr/siteapps/joomla-20418/htdocs/index.php/2012-02-13-09-57-45

Είναι κόσμημα όχι μόνο για την πόλη της Λάρισας αλλά και για την ευρύτερη

περιοχή της Θεσσαλίας. Τα εκθέματά του, που ξέθαψε η αρχαιολογική σκαπάνη

από τη θεσσαλική γη, καλύπτουν μια τεράστια σε διάρκεια χρονική περίοδο,

που αρχίζει από την Παλαιολιθική εποχή (2.500.000 π.Χ.) και τελειώνει το 19ο

αιώνα. Στις προθήκες του εκτίθενται ευρήματα που χρονολογούνται στην

Προϊστορική εποχή (Παλαιολιθική, Νεολιθική και Χάλκινη) και στην Ιστορική

εποχή (Γεωμετρική, Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή,

Νεώτερη). Το εκθεσιακό υλικό αποτελείται από μια πλούσια συλλογή ποικίλων

αρχαιολογικών ευρημάτων, από τα οποία τα περισσότερα είναι λίθινα εργαλεία,

χάλκινα όπλα, ανθρώπινα σκελετικά λείψανα, ειδώλια, κτερίσματα, νομίσματα

κ.ά

Μοναστήρια

Ιστορικό πλαίσιο Μονής

Η Ιερά Μονή Ολυμπιωτίσσης είναι το πιο παλαιό και γνωστό μοναστήρι της

Παραολύμπιας περιοχής. Χτισμένο σε περίοπτη θέση, στο λόφο Βορειοδυτικά

της πόλης της Ελασσόνας, στους πρόποδες του κάτω Ολύμπου της Θεσσαλίας.

Αποτέλεσε πνευματικό φάρο, σεβάσμιο τόπο προσκύνησης, θεματοφύλακας

της Μητροπόλεως και επαρχίας Ελασσόνας.

Η παλαιότερη έγγραφη πηγή που αναφέρεται στην ιστορία και δράση της

Παναγίας Ολυμπιώτισσας, είναι το χρυσόβουλο της Μονής, το οποίο αποδίδεται

στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο (1336). Το

συγκεκριμένο χρυσόβουλο ουσιαστικά κατοχύρωνε την περιουσία του

μοναστηριού. Παρά το γεγονός ότι αμφισβητείται η γνησιότητα του, από το

περιεχόμενό του θα μπορούσαμε να έχουμε γνώση για την κατάσταση της

Μονής το πρώτο ήμισυ 14ου αι. Μία ακόμη σημαντική ιστορική μαρτυρία είναι

το σιγίλιο γράμμα του Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωάννη ΙΔ΄ Καλέκα (1342), του

οποίου η γνησιότητα ουδέποτε αμφισβητήθηκε. Το σιγίλιο αυτό προσπαθεί να

κατοχυρώσει την αυτονομία του μοναστηριού έναντι των κοσμικών και

εκκλησιαστικών αρχόντων της περιοχής στην διοίκηση και λειτουργία της

Μονής. Τέλος, μία άλλη γραπτή μαρτυρία ανάγει το καθολικό σε παλαιότερη

εποχή. Πρόκειται για μία επιγραφή και χρονολογία που είναι χαραγμένη σε ένα

απ΄ τα ξυλόγλυπτα της Μονής στην παλαιά Δυτική Θύρα. Σύμφωνα με τους

μελετητές χρονολογείται το 1296-1300 και δεν δηλώνει το έτος ίδρυσης της

Μονής ή κτίσης του καθολικού, αλλά το έτος ανακαινίσεως, αποδεικνύοντας έτσι

ότι ο ναός προϋπήρχε. Χορηγοί για το κτίσιμο της Μονής θεωρούνταν

οι σεβαστοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεόδωρος, συνδιοικητές της Θεσσαλίας

κατά το διάστημα 1289-1303.

Ήδη από το δεύτερο ήμισυ του 13ου αι. η Ολυμπιώτισσα φαίνεται ότι είναι ένα

από τα πιο αξιόλογα μοναστικά κέντρα της περιοχής με αρκετούς μοναχούς και

περιουσία. Ωστόσο, το πέρασμα των χρόνων, οι δυσμενείς

κοινωνικοπολιτικοοικο-νομικές συνθήκες, τα φυσικά φαινόμενα και ο τουρκικός

ζυγός αποτέλεσαν ανασταλτικοί παράγοντες στην ομαλή λειτουργία και κτιριακή

ακεραιότητα της Μονής. Όμως μετά τη λήξη της ελληνικής επανάστασης και την

ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους η κατάσταση ηρέμησε και η ζωή της

Ολυμπιώτισσας συνεχίστηκε ομαλά μέχρι και τις μέρες μας .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BFhttps://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%94%CE%84_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%89%CF%81

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΟΝΗΣ

Η Μονή οφείλει το όνομά της στην εικόνα της Παναγίας όπου σύμφωνα με την

παράδοση μεταφέρθηκε από ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι της Καρυάς

στους πρόποδες του Ολύμπου. Αρχικά, σύμφωνα με πηγές που διασώθηκαν,

το μοναστήρι ήταν αφιερωμένο στην Θεία Μεταμόρφωση του Σωτήρος και

αργότερα συνεορτάστηκε και η μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αυτό

συμβαίνει μέχρι και τον 18ο αι. όπου υπάρχει παράλληλος εορτασμός και των

δύο εορτών τον Αύγουστο. Ωστόσο, την μετονομασία της Μονής δεν μπορούμε

να την κατατάξουμε χρονολογικά.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Σύμφωνα με ένα θρύλο, μετά τη διάλυση της Μονής της Καρυάς, η εικόνα της

Παναγίας με θαυματουργό τρόπο ξεκίνησε για να έρθει στην Μονή της

Ελασσόνας. Την νύχτα ένας βοσκός είδε να βγαίνει ένα περίεργο φως από

σωρό άγριων χόρτων. Καθώς φοβήθηκε, έριξε μία πέτρα προς το μέρος απ΄

όπου ερχόταν το φως. Αμέσως ένοιωσε το χέρι του να παραλύει και

τρομαγμένος επέστρεψε στην Καρυά και διηγήθηκε το γεγονός στους

συγχωριανούς του. Την επόμενη μέρα, πήγαν όλοι μαζί στο σημείο εκείνο και,

αφού έψαξαν, βρήκαν την εικόνα της Παναγίας στην οποία ήταν σφηνωμένη η

μικρή πέτρα που είχε πετάξει ο βοσκός. Αμέσως ο βοσκός μετανόησε και το

χέρι του έγινε καλά. Οι κάτοικοι της Καρυάς με λιτανεία μετέφεραν την εικόνα

στην Μονή της Ελασσόνας.

ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Σημείο αναφοράς του ναού είναι η εικόνα της Παναγίας Θεοτόκου

ζωγραφισμένη επί ξύλου, διαστάσεων 0,11 x 0.07 μ.Η Παναγία απεικονίζεται

ορθή, με χέρια σταυρωμένα σε στάση προσευχής. Η παλαιά μικρή εικόνα

αυξήθηκε σε διάσταση με την πάροδο των αιώνων. Αρχικά στο κεντρικό σημείο

της εικόνας τοποθετήθηκε ένα εικονογραφημένο πλαίσιο όπου απεικονίζονται

δύο άγγελοι εκατέρωθεν της Θεοτόκου, επιστέφοντάς την με βασιλικό στέμμα.

Αργότερα προστέθηκε ένα ακόμα μεγαλύτερο πλαίσιο. Πρόκειται για ένα

αργυροεπίχρυσο κάλυμμα σε τρία διαφορετικά διαζώματα περιμετρικά της

Θεοτόκου. Στο κάτω μέρος της εικόνας σώζεται επιγραφή που χρονολογεί την

ανακαίνιση της εικόνας στις 15 Απριλίου του 1893, καθώς και τα ονόματα αυτών

που την φιλοτέχνησαν «Νικολάου και Πέτρου Κουτσιάφτη εκ Καλαρρυτών και

Αδελφών της Μονής Θεοφάνους και Αβεκίου των Ιερομονάχων». Επάνω

αριστερά της εικόνας διακρίνεται σε ανοιχτό κυκλικό σημείο η σφηνωμένη πέτρα

του βοσκού, που στάθηκε αφορμή να πλασθεί ο θελκτικός θρύλος που

αναφέρθηκε.

ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το εσωτερικό είναι κατάγραφο με τοιχογραφίες. Ο τοιχογραφικός διάκοσμος της

Ολυμπιωτίσσης ήταν πλούσιος και σύγχρονος με την ανοικοδόμηση του ναού.

Από μία επιγραφή, που ανέγνωσε το 1927 ο κ. Σωτηρίου, και η οποία αργότερα

καταστράφηκε, μαθαίνουμε ότι το 1634 έγινε μία επισκευή στις τοιχογραφίες.

Δυστυχώς σήμερα πολλές είναι σχεδόν κατεστραμμένες. Το επίχρισμα των

τοιχών αποκολλήθηκε και οι λίγες που διατηρήθηκαν είναι σχεδόν

αποχρωματισμένες εξαιτίας της φθοράς από την πολυκαιρία και την υγρασία,

ιδιαίτερα στο Ιερό Βήμα, τη βόρεια και δυτική πλευρά του περιστώου και τα

σταυροθόλια. Εντούτοις, διακρίνει κανείς εξαίσιες μορφές ολόσωμων αγίων,

ζωγραφισμένων με περισσή τέχνη, από καλλιτέχνη έμπειρο στο σχέδιο, το

χρώμα και τη συνολική έκφραση. Οι τοιχογραφίες αποτελούν κοντινή

παραλλαγή της «τεχνοτροπίας του Πρωτάτου» και είναι πιθανόν ο

πρωτομάστοράς τους να έχει άμεση σχέση με τις τοιχογραφίες του αθωνικού

μνημείου.

Δύο τοιχογραφίες της Ολυμπιωτίσσης, που διατηρούνται σχεδόν ακέραια, είναι

ο Εφραίμ Σύρου από την νοτιοδυτική πλευρά και τον Άγιο Θεόδωρο Στρατηλάτη

από την βόρεια πλευρά του νότιου πεσσού. Δεξιά της δυτικής πύλης,

παριστάνεται (σύμφωνα με γέροντες ελασσονίτες) ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος

Γ΄ Παλαιολόγος, ο οποίος προσέφερε στον ηγούμενο τον ναό της

Ολυμπιωτίσσης.

Στον τρούλλο του καθολικού δεσπόζει η ημικατεστραμμένη μορφή του

Παντοκράτορος, στα διάθυρα τοξωτών παραθύρων και στα τύμπανα

εικονίζονται προφήτες. Στα σφαιρικά τετράγωνα σώζονται δύο ευαγγελιστές ο

Ματθαίος και ο Μάρκος. Στο κεντρικό τετράγωνο του κυρίως ναού

απεικονίζονται εννιά σκηνές του Δωδεκαόρτου, στις κατακόρυφες επιφάνειες

των τοιχών και κατέχουν εξέχουσα θέση. Πρόκειται για τις παραστάσεις που

προβάλλουν την Γέννηση, το Πάθος, και την Ανάσταση του Κυρίου, την

Υπαπαντή, την Βάπτιση, την Μεταμόρφωση, την Έγερση του Λαζάρου, την

Βαϊοφόρο, την Σταύρωση, τον Θρήνο των Μυροφόρων και τέλος στον δυτικό

τοίχο την Κοίμηση της Θεοτόκου. Στις ολόσωμες μορφές αγίων διασώζονται

μορφές Μαρτύρων, Οσίων, Αναργύρων και Ιεραρχών. Στην δυτική πλευρά των

πεσσών του Ιερού εικονίζονται ολόσωμες οι μορφές του Σωτήρος Χριστού και

της Θεοτόκου.

Η μελέτη του ύφους, της τεχνοτροπίας και του εικονογραφικού προγράμματος

του Ναού οδηγεί τους ειδικούς μελετητές στο συμπέρασμα ότι ο αγιογράφος της

Ολυμπιωτίσσης είχε υπόψη του το Πρωτάτο του Αγίου Όρους ή είναι κάποιος

από τους μαθητές του Πανσελήνου. Μάλιστα ο Ουσπένσκυ, παρατηρώντας τα

κοινά καλλιτεχνικά σημεία και την κοινή θεματολογία στο Πρωτάτο και την

Ολυμπιώτισσα, υποστήριξε ότι οι τοιχογραφίες της Ιεράς Μονής είναι έργο του

κυριότερου εκπροσώπου της μακεδονικής σχολής του ίδιου, δηλαδή του

Πανσελήνου.

ΤΟ ΤΕΜΠΛΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Το ξύλινο τέμπλο της Ολυμπιωτίσσης είναι έργο του 18ου αι. Πρόκειται για

θαυμάσιο έργο, από ξύλο καρυδιάς που εκτείνεται σε όλο το πλάτος του ναού,

δείγμα μετσοβίτικης ξυλογλυπτικής. Διαθέτει πλούσια διακόσμηση. Φέρει

γλυπτά φυτά, άνθη, πτηνά, ζώα, δράκοντες, ανθρώπους. Έχει γλυπτές,

μικρογραφικές, πολυπρόσωπες παραστάσεις, που υπογραμμίζουν την έντονη

προσπάθεια του τεχνίτη να προσδώσει στο έργο του ομορφιά, εντυπωσιασμό

και θεματική πληρότητα. Στο αριστερό μέρος τοποθετήθηκε μία γλυπτή

επιγραφή που μας πληροφορεί για τις λεπτομέρειες της κατασκευής του, η

οποία δημοσιεύτηκε από τον Γ. Σωτηρίου. Η επιγραφή μας πληροφορεί ότι το

παρόν τέμπλο τελειοποιήθηκε το έτος 1840 δια χειρός Δημήτρη Μετσοβίτη.

Την 13η Οκτωβρίου 1961 μία λαμπάδα από μανουάλι ακουμπούσε στο τέμπλο

και έκαψε το αριστερό τμήμα του. Τα καμένα μέλη συμπληρώθηκαν πρόχειρα

από λείψανα του παλαιού τέμπλου του παρεκκλησίου των Αγίων Πάντων, ενώ

τα υπολείμματα της επιγραφής προσαρμόστηκαν στη βάση του τέμπλου.

Το καθολικό διακοσμείται επίσης, με ξυλόγλυπτο περίτεχνο αρχιερατικό θρόνο,

αναλόγιο με «φυτευτό» φίλντισι και προσκυνητάρια.

Μονή Κομνηνείου

Η Ιερά Μονή Κομνηνείου είναι βυζαντινό μοναστήρι στον Κίσσαβο, κοντά στην κωμόπολη Στόμιο Λάρισας. Ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄ Κομνηνό και η πλήρης ονομασία του είναι Κομνήνειος Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου & Αγίου Δημητρίου (Παναγία του Κομνηνείου ή Οικονομείου).

Μονή Κομνηνείου

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%27_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%27_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%AF%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%BF%CF%85https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Monastery_of_Saint_Demetrius_2.JPGhttps://commons.wikimedia.org/wiki/File:Garden_of_the_Monastery_of_Saint_Demetrius.JPG

Στην ίδια θέση του αρχαίου ιερού οικοδομήθηκε κατά τον ΄Δ και Έ μ.Χ. αιώνα μια βυζαντινή εκκλησία. Ο Γάλλος περιηγητής Μεζιέρ όταν επισκέφτηκε το μοναστήρι το 1852 πληροφορήθηκε από τον γέροντα ηγούμενο της Μονής ότι σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι είχε ιδρυθεί κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού (527-556μ.Χ.). Την Ίδια πληροφορία έδωσε και ο ηγούμενος Ζαχαρίας ο οποίος έζησε εκεί 54 και πλέον χρόνια και στον Ρώσο αρχιμανδρίτη Πόρφυρο Ουσπένσκη που επισκέφτηκε το μοναστήρι το 1859. Η πληροφορία μπορεί να είναι αληθής. Εν τούτοις η Μονή φέρει από παλιά την ονομασία Κομνήνειον, ένδειξη κατά τον επίσκοπο Πλαταμώνα Αμβρόσιο, ότι είναι «ίδρυμα της Βασιλικής Οικογενείας τωνΚομνηνών».

Στη διάρκεια της δυναστείας των Κομνηνών πρέπει να ιδρύθηκε η μεγαλοπρεπής βασιλική μονή στη θέση του προϋπάρχοντος μικρού βυζαντινού ναού. Ο Κομνήνειος ναός ήταν ευρέων διαστάσεων (26*16μ.) του τύπου τρίκογχου σταυροειδούς, με τέσσερα παρεκκλήσια στις τέσσερις γωνίες που συνδεόταν αρχιτεκτονικά με το όλο οικοδόμημα. Τόσο ο αρχιτεκτονικός τύπος των τεσσάρων παρεκκλησιών όσο και η εξωτερική επιμελής τοιχοδομία, που αποτελείται από πλίνθους και λαξευτούς λίθους τοποθετημένους εναλλάξ στις ζώνες, αποτελούν σπάνια περίπτωση υψηλής αρχιτεκτονικής κατασκευής.

Το Μοναστήρι φέρει και την ονομασία Οικονομείον ή Οικονομείο, πιθανώς από το όνομα του διαλυθέντος κατά την 10ετία του 1860 μικρού οικισμού Οικονομείο, που υπήρχε εκεί κοντά όπου διέμενε ο οικονόμος της Μονής. Επίσης η Μονή, που είναι αφιερωμένη στην Παναγία Θεοτόκο ονομάζεται και Μονή του Αγίου Δημητρίου. Κατά τον Ουσπένσκη η μετονομασία αυτή ίσως να έγινε κατά το 1578 από τους εγκατασταθέντες εκεί μοναχούς που έφτασαν εκεί από κάποιο άλλο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Ο ίδιος επισκέπτης το 1859, λέει ότι είδε εκεί ένα Ευαγγέλιο που θεωρήθηκε ότι ανήκε στον μητροπολίτη Λαρίσης Αχίλλειο, πάνω στο οποίο ο επίσκοπος Πλαταμώνα Διονύσιος έγραψε το 1583 ότι «αυτό ανήκει στο Οικονομείο, τη Μονή του Αγίου Δημητρίου». Αυτή είναι ίσως η πιο παλαιά μαρτυρία για την ονομασία του Αγίου Δημητρίου.

Όσον αφορά το περίφημο αυτό τετραβάγγελο, η παράδοση έλεγε ότι άνηκε στον Άγιο Αχίλλειο μητροπολίτη Λαρίσης που είχε μετάσχει στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. Ήταν γραμμένο σε περγαμηνή με χρυσά γράμματα με λεπτότητα, στολισμένο με μικρογραφίες και σχόλια στα περιθώρια. Ο Μεζιέρ που όπως λέει έφυγε από το μοναστήρι με 15 χειρόγραφους κώδικες και άλλα 20 έντυπα, λυπήθηκε γιατί δεν μπόρεσε να αποκτήσει το Ευαγγέλιο αυτό, επειδή ο μοναχός του ζητούσε το λιγότερο 4.000 τουρκικά πιάστρα για να του το δώσει.

https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9C%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%AD%CF%81&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%86%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9F%CF%85%CF%83%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B9&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BDhttps://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BDhttps://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BFhttps://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AEhttps://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%9C%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%AD%CF%81&action=edit&redlink=1https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A0%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF&action=edit&redlink=1

Το μοναστήρι, σύμφωνα με τις πληροφορίες του πρωτονοτάριου του Πατριαρχείου Κων/πόλεως Θ. Ζυγομάλη είχε 300 μοναχούς. Ο Ζυγομάλης επισκέφθηκε κατά τα έτη 1576 - 1577 τα μοναστήρια με εντολή του Πατριάρχη Κων/πόλεως να εισπράξει τα οφειλόμενα από τα μοναστήρια πατριαρχικά δικαιώματα. Όταν επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη έγραψε διάφορες επιστολές με πληροφορίες για τα Μοναστήρια. Για το μοναστήρι «Παναγιά του Οικονομείου» λέει ότι είχε 300 μοναχούς. Η στέγαση τόσων μοναχών προϋποθέτει την ύπαρξη ανάλογων χώρων και ίσως αυτό να εννοεί το αναφερόμενο υπό του Ι. Λεονάδρου «κάτωθεν του μοναστηριού τούτου ευρίσκοντο διάφορα ερείπια αρχαίων μοναστηριών».

Αλλά και μετά την επανάσταση του 1821 το μοναστήρι συνέχισε την προσφορά του στον αγώνα κατά των Τούρκων. Γι' αυτό εθεωρείτο πάντα ύποπτο από τις τουρκικές αρχές. Έτσι, βλέπουμε να περικυκλώνεται τον Ιούνιο του 1831 από τον Χασάν Αγά με 500 στρατιώτες αναζητώντας τους κλέφτες. Κατά την περίοδο της κατοχής 1941 - 1944 η Μονή δέχθηκε ακόμα ένα πλήγμα από τον κατακτητή. Τα χρόνια που κύλησαν, τα καταστροφικά γεγονότα που έμειναν στην ιστορία και ο πανδαμάτωρ χρόνος έπληξαν την άλλοτε ανθούσα ιστορική μονή μεταβάλλοντας την σε ερείπιο.

Τώρα, δίπλα στο χώρο της αρχαίας μονής έχει ανεγερθεί ένα νέο μεγαλοπρεπές μοναστήρι, ίδρυμα της τελευταίας 15ετίας. Όποιος θέλει να θαυμάσει την ωραιότητα του τοπίου και να επαινέσει την αξιοσύνη των εργατικών χεριών των 10 θεόκλητων μοναχών οι οποίοι μόνοι ανέγειραν το περίβλεπτο οικοδόμημα, δεν έχει παρά να επισκεφτεί τον ιερό και ιστορικό τούτο χώρο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%89%CF%82https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_1821https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%A7%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%B3%CE%AC&action=edit&redlink=1http://static.larissanet.gr/wp-content/uploads/2014/08/201408151432009387.jpg

Η Ιερά Μονή των Κανάλων είχε σχετικά μικρό αριθμό μοναχών. Στην αρχή του 19ου αιώνα, ο αριθμός ανήλθε σε είκοσι, ενώ αργότερα περιορίστηκε σε πέντε. Το 1903 με Πατριαρχικό Σιγίλιο, η μονή ονομάζεται Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή.

Μέχρι το 1930 που ερημώθηκε, λειτουργούσε ως ανδρικό μοναστήρι. Ανήκε παλαιότερα στις Επισκοπές Πλαταμώνος, Κίτρους και σήμερα στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσόνας. Από το 2001 λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι (με 4 μοναχές) και πανηγυρίζει στην εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.

Η βυζαντινή Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου στην Καρυά του Ολύμπου, η περίφημη Μονή των Κανάλων της Καρυάς, βρίσκεται μέσα σε μια κατάφυτη κοιλάδα στα όρια των νομών Λάρισας και Πιερίας. Παρέχει απερίγραπτη θέα τόσο προς τον Όλυμπο όσο και προς το Αιγαίο. Η ονομασία της μονής ως «Κανάλων» οφείλεται στο φυσικό περιβάλλον, καθώς κοντά στη μονή πηγάζουν από παλιά γάργαρα νερά (κανάλια), που σχηματίζουν ένα μικρό ποταμό.

Κατά την παράδοση, η μονή ιδρύθηκε τον 11ο αιώνα και άκμασε το 17ο αιώνα. Το σημερινό πετρόκτιστο Καθολικό είναι κτίσμα του 1883 και έχει στέγη από σχιστολιθικές πλάκες. Αρχαιότερο είναι ένα μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου με καλά σωζόμενες τοιχογραφίες του 1696. Από τα παλιά κτίσματα σώζεται επίσης η Τράπεζα. Έξω από τη μονή υπάρχει ο κοιμητηριακός ναός των Αγίων Πάντων. Πρόκειται για ναΰδριο, που σώζει τον τοιχογραφικό του διάκοσμο, ο οποίος χρονολογείται από το 1638.

Η Ιερά Μονή των Κανάλων είχε σχετικά μικρό αριθμό μοναχών. Στην αρχή του 19ου αιώνα, ο αριθμός ανήλθε σε είκοσι, ενώ αργότερα περιορίστηκε σε πέντε. Το 1903 με Πατριαρχικό Σιγίλιο, η μονή ονομάζεται Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή.

Μέχρι το 1930 που ερημώθηκε, λειτουργούσε ως ανδρικό μοναστήρι. Ανήκε παλαιότερα στις Επισκοπές Πλαταμώνος, Κίτρους και σήμερα στην Ιερά Μητρόπολη Ελασσόνας. Από το 2001 λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι (με 4 μοναχές) και πανηγυρίζει στην εορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου.

http://static.larissanet.gr/wp-content/uploads/2014/08/201408151432009387.jpg

Τμήμα Ιατρικής Σχολής Λάρισας

Το Τμήμα Ιατρικής ιδρύθηκε το 1985 και δέχθηκε για πρώτη φορά φοιτητές το ακαδημαϊκό έτος 1990-1991. Αποτελεί το πρώτο Τμήμα στην ανάπτυξη της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, είναι αυτόνομο από το 1995 και λειτουργεί στη Λάρισα. Το Τμήμα δέχεται ετησίως

περί τους 100 φοιτητές και ο συνολικός αριθμός φοιτητών είναι περίπου 709.

Οι εγκαταστάσεις του Τμήματος της Ιατρικής, που περιλαμβάνουν εργαστήρια προκλινικών μαθημάτων, αίθουσες διδασκαλίας, αμφιθέατρο, διοικητικές υπηρεσίες, βρίσκονται στο νέο κτίριο του Τμήματος στη περιοχή Μεζούρλο, δίπλα από ΠΓΝΛ και στο κτίριο της ανακαινισμένης πρώην Κλινικής Κατσίγρα, στην πλατεία Ταχυδρομείου.

Οι κλινικές μονάδες βρίσκονται στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο

Λάρισας Η εφαρμογή σύγχρονης τεχνολογίας και η δημιουργία σύγχρονης

Ιατρικής Βιβλιοθήκης, προσθέτουν στις ήδη αναπτυγμένες εκπαιδευτικές

δραστηριότητες του Τμήματος Ιατρικής νέες ερευνητικές και διαγνωστικές

δραστηριότητες. Η κλινική άσκηση των φοιτητών πραγματοποιείται στο

Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.

Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας

Το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισα ξεκίνησε τη

λειτουργία του στις 27 Σεπτεμβρίου 1999 και βρίσκεται στην

περιοχή Μεζούρλο της πόλης Λάρισας του Νομού Λάρισας

καταλαμβάνοντας κτίσμα 89.000 τ.μ. σε οικόπεδο εκτάσεως 150

στρεμ.

Η ανέγερση άρχισε στις 25 Ιουλίου του 1991 και

περατώθηκε το 1998. Η ανάπτυξη του

Νοσοκομείου, στα πλαίσια του

οργανισμού του, γίνεται σταδιακά με

αποφάσεις του Δ.Σ. και σύμφωνα με τις κάθε

φορά αποφάσεις και κατευθύνσεις του

Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας.

Σκοπός του νοσοκομείου είναι η παροχή δευτεροβάθμιας και κυρίως

τριτοβάθμιας περίθαλψης στους πολίτες, η εγκατάσταση σ' αυτό των

πανεπιστημιακών κλινικών, εργαστηρίων και ειδικών μονάδων του ιατρικού

τμήματος της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, καθώς

και η ανάπτυξη αντίστοιχων ή άλλων μονάδων του Εθνικού Συστήματος Υγείας,

η εκπαίδευση γιατρών και λοιπών επιστημόνων υγείας και η ανάπτυξη της

έρευνας στο χώρο της υγείας.

Τμήμα Βιοχημείας & Βιοτεχνολογίας Λάρισας

Στόχος

του Τμήματος είναι η παροχή θεωρητικής και πρακτικής εκπαίδευσης και η επιμόρφωση νέων επιστημόνων σε προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και μεταδιδακτορικό επίπεδο σε θέματα που αφορούν τη βιοχημεία και τη βιοτεχνολογία. Παράλληλα, αναπόσπαστο μέρος των δραστηριοτήτων του είναι η διεξαγωγή έρευνας αιχμής στους τομείς της Βιοχημείας, Βιολογίας, και Γενετικής, η ανάπτυξη νέας τεχνογνωσίας που αφορά στο σχεδιασμό και τη σύνθεση νέων ενώσεων με εφαρμογές στην υγεία, και τη βιοτεχνολογία, η παροχή υπηρεσιών και η μεταφορά τεχνογνωσίας σε δημόσια ερευνητικά και τεχνολογικά κέντρα, πανεπιστημιακούς φορείς, βιομηχανίες της χώρας και του εξωτερικο

Επαγγελματικά Δικαιώματα

Οι πτυχιούχοι βιοχημικοί-βιοτεχνολόγοι μπορούν να εργαστούν σε ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς σε διαγνωστικά ή ερευνητικά εργαστήρια, σε φαρμακευτικές εταιρείες -παραγωγής ή εμπορίας φαρμάκων, σε εργαστήρια

ποιοτικού ελέγχου, σε φορείς παραγωγής και συντήρησης τροφίμων, σε βιομηχανίες/βιοτεχνίες παραγωγής νέων βιοτεχνολογικών προϊόντων, σε φορείς που διεξάγουν βιοχημικό και βιοτεχνολογικό έλεγχο παραμέτρων του περιβάλλοντος και στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Υπηρεσίες

Το Τμήμα αναπτύσσει καινοτόμες εφαρμογές και προσφέρει υπηρεσίες, βασισμένες σε σύγχρονες διαγνωστικές μεθόδους μοριακής βιολογίας, γενετικής και βιοτεχνολογίας, σε αναπτυξιακούς φορείς, μη κυβερνητικές οργανώσεις και επιχειρήσεις.

Κοινωνικός Ρόλος

Η διασύνδεση του Τμήματος με την Κοινωνία θεωρείται εξαιρετικής σημασίας και επιχειρείται μέσα από ανάπτυξη συμβουλευτικών δράσεων προς κοινωνικούς φορείς και διοργάνωση επιστημονικών εκδηλώσεων και παρεμβάσεις στα ΜΜΕ για την ενημέρωση του ευρύτερου κοινού.

Τ.Ε.Ι Λάρισας

Το Τ.Ε.Ι. Λάρισας ιδρύθηκε το 1983, όπως και όλα τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, όταν καταργήθηκαν τα μέχρι τότε λειτουργούντα Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής & Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΚΑΤΕΕ), και θεσπίσθηκε η βαθμίδα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, στην οποία εντάχθηκαν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) και τα Τ.Ε.Ι.

Το 2001 τα Τ.Ε.Ι. εντάχθηκαν στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Με το ΦΕΚ μετονομάστηκε σε T.E.I. Θεσσαλίας.

Η ανώτατη εκπαίδευση αποτελείται από δύο παράλληλους τομείς:

Τον πανεπιστημιακό τομέα, ο οποίος περιλαμβάνει τα Πανεπιστήμια, Πολυτεχνεία και την Σχολή Καλών Τεχνών, και

Τον τεχνολογικό τομέα, ο οποίος περιλαμβάνει τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Τ.Ε.Ι.) και την Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής & Τεχνολογικής Εκπαίδευσης.

Η αποστολή των Τ.Ε.Ι., όπως και όλων των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, είναι:

Να παράγουν και να μεταδίδουν την γνώση με την έρευνα και τη διδασκαλία και να καλλιεργούν τις τέχνες και τον πολιτισμό.

Να συμβάλλουν στη διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών, ικανών να αντιμετωπίζουν τις ανάγκες όλων των πεδίων των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων με επιστημονική, επαγγελματική και πολιτιστική επάρκεια και με σεβασμό στις πανανθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης.

Να ανταποκρίνονται στην αντιμετώπιση κοινωνικών, πολιτιστικών, μορφωτικών και αναπτυξιακών αναγκών της κοινωνίας με προσήλωση στις αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής.

Να διαμορφώνουν τις απαραίτητες συνθήκες για την αναζήτηση και διάδοση νέας γνώσης και ανάδειξη νέων ερευνητών, επιδιώκοντας συνεργασίες με άλλα ΑΕΙ και ερευνητικούς φορείς του εσωτερικού ή του εξωτερικού, και να συμμετέχουν στην αξιοποίηση της γνώσης και του ανθρώπινου δυναμικού για την ευημερία της χώρας και της διεθνούς κοινότητας.

Να συμβάλλουν στην εμπέδωση της ισότητας των φύλλων και της ισοπολιτείας μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Για τη εκπλήρωση της αποστολής τους όλα τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα οφείλουν να διασφαλίζουν και να βελτιώνουν με κάθε πρόσφορο τρόπο την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρουν και να δημοσιοποιούν στο κοινωνικό σύνολο με κάθε δυνατή διαφάνεια τις δραστηριότητες τους.

Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (Ι.Ε.Κ.)

Τα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (Ι.Ε.Κ.) έχουν σκοπό την παροχή

υπηρεσιών αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης σε αποφοίτους Γυμνασίου και

Λυκείου. Η λειτουργία των Δημοσίων Ι.Ε.Κ. εποπτεύεται από τη Γενική

Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης, με κύρια αρμοδιότητα τη διαμόρφωση και την

εποπτεία του εκπαιδευτικού τους πλαισίου.

Το σύστημα πιστοποίησης της αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης των Ι.Ε.Κ.

εφαρμόζεται από τον Εθνικό Οργανισμό Πιστοποίησης Προσόντων και

Επαγγελματικού Προσανατολισμού (Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π). Στην αρμοδιότητα του

Ε.Ο.Π.Π.Ε.Π. ανήκει, επίσης, ο καθορισμός των επαγγελματικών δικαιωμάτων

των αποφοίτων των Ι.Ε.Κ.

Το σύνολο της διαχείρισης των εκπαιδευτών, της υλικοτεχνικής υποδομής των

Ι.Ε.Κ. και του εκπτωτικού δελτίου ειδικού εισιτηρίου των καταρτιζόμενων

(πάσο), έχει ανατεθεί στο Ίδρυμα Νεολαίας και Διά Βίου Μάθησης

(Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.), από τη Γ.Γ.Δ.Β.Μ., με εθνική χρηματοδότηση. Η επιδότηση της

επιταγής αρχικής επαγγελματικής κατάρτισης (voucher) και της πρακτικής

άσκησης των αποφοίτων, συγχρηματοδοτείται από το ευρωπαϊκό κοινωνικό

ταμείο.

Η κατάρτιση στα Δημόσια Ι.Ε.Κ. πραγματοποιείται, τόσο στους χώρους όπου

αυτά στεγάζονται (σχολικές μονάδες ή ενοικιαζόμενα κτίρια που πληρούν τις

σχετικές προϋποθέσεις), όσο και σε νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς,

τράπεζες, ιδιωτικές επιχειρήσεις και αλλού.

ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ

Αντίστοιχα τόσο στο 1 όσο ια στο 2ο ΙΕΚ Λάρισας λειτουργούν οι ακόλουθες

ειδικότητες:

1ο ΙΕΚ Λάρισας (Τέρμα οδού Καρδίτσης)

-ΒΟΗΘΟΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΟΚΟΜΩΝ

-ΒΟΗΘΟΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΜΑΙΕΥΤΙΚΗΣ

-ΒΟΗΘΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ

-ΒΟΗΘΟΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

-ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ ΕΝΤΥΠΟΥ ΚΑΙ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ

-ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΑΘΛΗΜΑΤΩΝ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟΣ ΠΟΔΟΛΟΓΙΑΣ - ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ ΝΥΧΙΩΝ ΚΑΙ

ΟΝΥΧΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ Η/Υ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΟΜΜΩΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΟΤΡΟΝΙΚΗΣ

2ο ΙΕΚ Λάρισας (11ο Λύκειο, οδός Δημοσθένους 20)

-ΒΟΗΘΟΣ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΟΚΟΜΩΝ

-ΒΟΗΘΟΣ ΙΑΤΡΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΩΝ

-ΒΟΗΘΟΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ

-ΒΟΗΘΟΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ

-ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΗ ΕΝΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ

-ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΩΝ

-ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ-ΑΡΧΙΜΑΓΕΙΡΑΣ (CHEF)

-ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΕΝΔΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΣ-ΣΧΕΔΙΑΣΤΗΣ

ΜΟΔΑΣ.

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΓΗΠΕΔΑ ΤΕΝΝΙΣ

Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τότε που η Δημοτική Αρχή της πόλης

της Λάρισας αποφάσισε να εντάξει στις υποδομές του Αθλητικού Κέντρου «Γ.

Μητσιμπόνας» 5 χωμάτινα γήπεδα αντισφαίρισης. Τα γήπεδα αποτελούσαν

στολίδι και εξυπηρετούσαν αθλητές και κοινό για αρκετό διάστημα. Η υποδομή

τους ήταν άριστη. Η ύπαρξη του χωμάτινου ταρτάν επέτρεπε σε άτομα κάθε

ηλικίας να απολαύσουν το άθλημα, ενώ η κοντινή τοποθεσία τους στο κέντρο

της πόλης διευκόλυνε ακόμα περισσότερο τους αθλούμενους.

Με την πάροδο, όμως, του καιρού και την εντατική συντήρηση που απαιτούσαν,

τα γήπεδα άρχισαν σιγά σιγά να εγκαταλείπονται και να οδηγούνται στον

μαρασμό. Το χώμα δεν ποτιζόταν, ο ηλεκτροφωτισμός δεν συντηρήθηκε, τα

φιλέ και οι γραμμές καταστράφηκαν και οι αθλητές έδωσαν τη θέση τους στα

χορτάρια που φύτρωσαν. Οι φιλότιμες προσπάθειες των συντηρητών που είχαν

υπό την επίβλεψή τους όλο το Αθλητικό Κέντρο δεν απέδωσαν καθώς τα

γήπεδα από μόνα τους ήθελαν ένα άτομο επί καθημερινής βάσης για να τα

φροντίζει. Για πάνω από 10 χρόνια τα γήπεδα εγκαταλείφτηκαν.

Το 2013 το ενδιαφέρον δύο αθλητών του χώρου για τα γήπεδα, τους οδήγησε

στην πόρτα του Δημάρχου με μια αναλυτική πρόταση ανακατασκευής των

γηπέδων. Το ενδιαφέρον αποδείχθηκε αμοιβαίο και η δημοπρασία των

γηπέδων μερικούς μήνες αργότερα, έδωσε τα γήπεδα στην Tennis Life, μια

εταιρεία που συστάθηκε και ονομάστηκε έτσι, ακριβώς για το σκοπό αυτό. Για

να δώσει ξανά ζωή στα γήπεδα αυτά. Οι εργασίες ανακατασκευής ξεκίνησαν το

Μάιο του 2014. Χρειάστηκαν τέσσερις μήνες εντατικής και συστηματικής

δουλειάς μέσα στη δυνατή ζέστη του καλοκαιριού και τα γήπεδα «ζωντάνεψαν»

ξανά και είναι έτοιμα να παραδοθούν στο κοινό για χρήση από την Παρασκευή

12 Σεπτεμβρίου 2014. Μαζί με τα γήπεδα ανακατασκευάστηκε και ο

περιβάλλων χώρος μετατρέποντας μια μεγάλη έκταση από χορτάρια και βάτα

σε έναν άνετο και καλλωπισμένο χώρο αναψυχής και θέασης των αγώνων.

Αθλητικό Κέντρο Θεσσαλικού

1 γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα

βοηθητικός χώρος προπόνησης με χλοοτάπητα

αποδυτήρια

κυλικείο

1 γήπεδο μπάσκετ

1 γήπεδο τένις

Κλειστό Γυμναστήριο

Γήπεδο μπάσκετ/βόλεϊ

Δάπεδο με παρκέ

4 επιπλέον μίνι μπασκέτες κινητές

Κερκίδες 300 θέσεων

Ηχοσύστημα

Κυλικείο

Αθλητικό Κέντρο Βιολογικού

(Συνοικία Ν. Σμύρνης / οδός Σάκη Καράγιωργα)

1 γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα

4 προπονητήρια ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα

2 γήπεδα Τένις με ελαστικό τάπητα

Αθλητικό Κέντρο Τερψιθέας

1 γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα

1 βοηθητικό γήπεδο ποδοσφαίρου

1 γήπεδο μπάσκετ

1 γήπεδο τένις

1 γήπεδο βόλεϊ

Αθλητικό Κέντρο "Δ. Κουκουλίτσιος - Δ. Μουσιάρης"

Πισίνα - Κέντρο Θερινών Αθλημάτων Νεάπολης

(Συνοικία Νεάπολης, οδός Δαόχου)

Πισίνα ανοικτή 25 μ.

Πισίνα παιδική (βάθους 0,85μ.)

1 γήπεδο beach Βόλεϊ

1 γήπεδο beach soccer

αποδυτήρια

κυλικείο

ΠΑΕ ΑΕΛ

Η ΠΑΕ ΑΕΛ είναι ελληνικό επαγγελματικό ποδοσφαιρικό σωματείο. Αποτελεί

τμήμα του ιδρυτικού σωματείου Αθλητική Ένωση Λάρισας 1964. Εδρεύει

στη Λάρισα και αγωνίζεται στη Α΄ Εθνική.

Επίσημα χρώματα της ομάδας είναι το βυσσνιί και το λευκό και έμβλημά της ένα

αγέρωχο άλογο σηκωμένο στα πίσω πόδια. Έδρα όλων των επίσημων αγώνων

ποδοσφαίρου αποτελεί η AEL FC Arena, χωρητικότητας 16.118 θεατών.

Πρωταθλήτρια Ελλάδος 1988

Τον Μάρτιο του 1988, ανακοινώθηκε η απόφαση του αθλητικού δικαστή με την

οποία αφαιρέθηκαν 4 βαθμοί από την πρωτοπόρο στο πρωτάθλημα Λάρισα

λόγω του ότι ο ποδοσφαιριστής της Γκεόργκι Τσίγκοφ βρέθηκε θετικός στην

ουσία κωδεΐνη σε έλεγχο που έγινε μετά τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό στις

27/12/1987. Οπαδοί της ομάδας απέκλεισαν την εθνική οδό και τις γραμμές των

τραίνων με αποτέλεσμα να κοπεί η Ελλάδα στη μέση. Κάτω από την πίεση των

γεγονότων, στις 21/03/1988 τροποποιήθηκε το άρθρο 32 του ΚΑΠ και

εναρμονίστηκε με την ισχύουσα από τότε νομοθεσία όλων των χωρών-μελών

της UEFA , όπου η ομάδα δεν φέρει ευθύνη και δεν τιμωρείται σε περίπτωση

ντοπαρισμένου παίκτη της. Αυτή η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα από τη μια να

παραμείνει η τιμωρία στον ποδοσφαιριστή και από την άλλη οι βαθμοί να

επιστραφούν στην ομάδα.

Η ΑΕΛ υπό την τεχνική ηγεσία του Γιάτσεκ Γκμοχ κατέκτησε και μαθηματικά το

πρώτο πρωτάθλημα Α’ Εθνικής στην ιστορία της, τον Μάιο του 1988,

κερδίζοντας στη Λάρισα με 1-0 τον Ηρακλή με γκολ του αείμνηστου Γιώργου

Μητσιμπόνα στο 88’ του αγώνα. Έγινε έτσι η πρώτη, και μοναδική μέχρι

σήμερα, ομάδα από την επαρχία (εκτός Αθήνας, Θεσσαλονίκης) η οποία έχει

κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας.

Τίτλοι Ομάδας

Ποδόσφαιρο Ανδρών

Η ΑΕΛ έχει κατακτήσει:

1 Πρωτάθλημα Ελλάδος: 1988

2 Κύπελλα Ελλάδος: 1987, 2007

Τίτλοι κατώτερων κατηγοριών

4 Πρωταθλήματα Β΄ Εθνικής: 1972-73, 1977-78, 2004-05 , 2015-16

1 Κύπελλο Γ΄ Εθνικής: 2014 (Το πρώτο που θεσπίστηκε).

1 Σούπερ Καπ Ερασιτεχνών ποδοσφαίρου Ελλάδος: 2014 (Το πρώτο που

θεσπίστηκε).

Διακρίσεις [2 συμμετοχές σε τελικούς κυπέλλου το 1982 και το 198]

μία δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα το 1983

Ευρώπη

Η Α.Ε.Λ. εισέρχεται στο γήπεδο για να διεκδικήσει την πρόκριση στους "4" του

Κυπέλλο